HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, De l'âme, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique)


π  =  162 formes différentes pour 374 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Pages
[1, 403]   γὰρ φοβεροῦ συμβαίνοντος ἐν τοῖς  πάθεσι   γίνονται τοῖς τοῦ φοβουμένου. Εἰ
[1, 408]   μισεῖν οὐκ ἔστιν ἐκείνου  πάθη,   ἀλλὰ τουδὶ τοῦ ἔχοντος ἐκεῖνο,
[1, 403]   δὲ μὴ τοιούτου σώματος  πάθη   καὶ ἐξ ἀφαιρέσεως, μαθηματικός,
[1, 408]   εἴ τις ἀποδιδόναι πειραθείη τὰ  πάθη   καὶ τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς
[1, 409]   ἐκ τοῦ λόγου τούτου τὰ  πάθη   καὶ τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς
[1, 403]   οὕτως ἔχει, δῆλον ὅτι τὰ  πάθη   λόγοι ἔνυλοί εἰσιν· ὥστε οἱ
[1, 403]   τοι- αύτης ὕλης ἔργα καὶ  πάθη,   ὅσα δὲ μὴ τοιαῦτα, ἄλλος,
[1, 403]   δὲ καὶ τὰ τῆς ψυχῆς  πάθη   πάντα εἶναι μετὰ σώματος, θυμός,
[1, 403]   ἔστιν εἷς περὶ τὰ  πάθη   τῆς ὕλης τὰ μὴ χωριστὰ
[1, 402]   αὐτήν· ὧν τὰ μὲν ἴδια  πάθη   τῆς ψυχῆς εἶναι δοκεῖ, τὰ
[1, 403]   λόγος. Ἐλέγομεν δὴ ὅτι τὰ  πάθη   τῆς ψυχῆς οὕτως ἀχώριστα τῆς
[1, 403]   Ἀπορίαν δ' ἔχει καὶ τὰ  πάθη   τῆς ψυχῆς, πότερόν ἐστι πάντα
[1, 403]   τῶν τῆς ψυχῆς ἔργων  παθημάτων   ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι·
[1, 403]   ποτὲ μὲν ἰσχυρῶν καὶ ἐναργῶν  παθημάτων   συμβαινόντων μηδὲν παροξύνεσθαι φοβεῖσθαι,
[1, 402]   Εἰ δὲ τὰ ἔργα πρότερον,  πάλιν   ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ
[1, 406]   τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι  πάλιν   ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ δ' ἕποιτ'
[1, 407]   ἄκρον εὐθυποροῦσιν· δὲ περιφορὰ  πάλιν   ἐπ' ἀρχὴν ἀνακάμπτει) οἱ δ'
[1, 407]   περατοῦνται, ἀλλ' οὐκ ἀνακάμπτουσί γε  πάλιν   ἐπ' ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ
[1, 411]   ἂν εἴη ψυχή. Δεήσει δὲ  πάλιν   κἀκεῖνο ζητεῖν πότερον ἓν
[1, 411]   ψυχὴ ἕν; Εἰ δὲ μεριστόν,  πάλιν   λόγος ζητήσει τί τὸ
[1, 407]   ἑνὸς δύο κύκλους δισσαχῇ συνημμένους  πάλιν   τὸν ἕνα διεῖλεν εἰς ἑπτὰ
[1, 404]   τις ἄλλος εἴρηκεν ὡς τὸ  πᾶν   ἐκίνησε νοῦς· οὐ μὴν παντελῶς
[1, 405]   κινεῖν, λέγων νοῦν κινῆσαι τὸ  πᾶν.   Ἔοικε δὲ καὶ Θαλῆς ἐξ
[1, 406]   συνεφέλκειν καὶ κινεῖν τὸ σῶμα  πᾶν.   Ἡμεῖς δ' ἐρωτήσομεν εἰ καὶ
[1, 410]   ψυχὴν ἔχει τὰ ὄντα, ἐπειδὴ  πᾶν   ἤτοι στοιχεῖον ἐκ στοιχείου
[1, 409]   μιᾷ στιγμῇ πολλὰς στιγμάς, καὶ  πᾶν   σῶμα ψυχὴν ἔχειν, εἰ μὴ
[1, 408]   τε ψυχὰς ἔχειν καὶ κατὰ  πᾶν   τὸ σῶμα, εἴπερ πάντα μὲν
[1, 411]   Εἰ γὰρ ὅλη ψυχὴ  πᾶν   τὸ σῶμα συνέχει, προσήκει καὶ
[1, 406]   σύμφυτον ἁρμονίας ἔχῃ καὶ τὸ  πᾶν   φέρηται συμφώνους φοράς, τὴν εὐθυωρίαν
[1, 404]   θυρίδων ἀκτῖσιν) ὧν τὴν μὲν  πανσπερμίαν   στοιχεῖα λέγει τῆς ὅλης φύσεως
[1, 411]   (τῶν ζῴων ἐνίοις, εἴπερ μὴ  πάντα   ἀναπνέουσιν· τοῦτο δὲ λέληθε τοὺς
[1, 410]   τι γινώσκειν τινὰ  πάντα.   Ἀπορήσειε δ' ἄν τις καὶ
[1, 405]   διὰ τὴν τοῦ αἵματος φύσιν.  Πάντα   γὰρ τὰ στοιχεῖα κριτὴν εἴληφε,
[1, 410]   ἓν ἑκάστη, πολλὰ δ' ἀγνοήσει·  πάντα   γὰρ τἆλλα. Συμβαίνει δ' Ἐμπεδοκλεῖ
[1, 405]   ὁμοίῳ· ἐπειδὴ γὰρ ψυχὴ  πάντα   γινώσκει, συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ πασῶν
[1, 403]   καὶ τὰ τῆς ψυχῆς πάθη  πάντα   εἶναι μετὰ σώματος, θυμός, πραότης,
[1, 410]   τὸ νεῖκος, τὰ δὲ θνητὰ  πάντα·   ἐκ πάντων γὰρ ἕκαστον. Ὅλως
[1, 404]   ψυχῇ, καὶ τὰ μὲν ἄλλα  πάντα   κινεῖσθαι διὰ τὴν ψυχήν, ταύτην
[1, 408]   αἰσθάνεσθαι καὶ διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ  πάντα   κινήσεις εἶναι δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη
[1, 410]   ψυχῆς. Οὔτε γὰρ τὰ αἰσθανόμενα  πάντα   κινητικά (φαίνεται γὰρ εἶναί τινα
[1, 403]   πάθη τῆς ψυχῆς, πότερόν ἐστι  πάντα   κοινὰ καὶ τοῦ ἔχοντος
[1, 408]   κατὰ πᾶν τὸ σῶμα, εἴπερ  πάντα   μὲν ἐκ τῶν στοιχείων μεμιγμένων,
[1, 405]   πάντων εἶναι τῶν στοιχείων  πάντα.   Ὁρίζονται δὴ πάντες τὴν ψυχὴν
[1, 411]   ὅθεν ἴσως καὶ Θαλῆς ᾠήθη  πάντα   πλήρη θεῶν εἶναι. Τοῦτο δ'
[1, 405]   ~κινεῖσθαι γὰρ καὶ τὰ θεῖα  πάντα   συνεχῶς (ἀεί, σελήνην, ἥλιον, τοὺς
[1, 409]   ψυχή, διὰ τί οὐ  πάντα   ψυχὴν ἔχουσι τὰ σώματα; Στιγμαὶ
[1, 404]   φαίνεται κινούμενα, κἂν νηνεμία  παντελής.   Ἐπὶ ταὐτὸ δὲ φέρονται καὶ
[1, 404]   πᾶν ἐκίνησε νοῦς· οὐ μὴν  παντελῶς   γ' ὥσπερ Δημόκριτος. Ἐκεῖνος μὲν
[1, 408]   οὐκ ἔστιν ἁρμονίας, ψυχῇ δὲ  (πάντες   ἀπονέμουσι τοῦτο μάλισθ' ὡς εἰπεῖν.
[1, 410]   φασι πρῶτα τῶν ὄντων εἶναι.  Πάντες   δὲ καὶ οἱ διὰ τὸ
[1, 407]   ἀρχὴν ἀνακάμπτει) οἱ δ' ὁρισμοὶ  πάντες   πεπερασμένοι. Ἔτι εἰ αὐτὴ
[1, 405]   στοιχείων πάντα. Ὁρίζονται δὴ  πάντες   τὴν ψυχὴν τρισὶν ὡς εἰπεῖν,
[1, 404]   αὑτὸ κινοῦν· ἐοίκασι γὰρ οὗτοι  πάντες   ὑπειληφέναι τὴν κίνησιν οἰκειότατον εἶναι
[1, 402]   ἐκείνην καὶ τοῖς ζῴοις ὑπάρχειν.  Πάντῃ   δὲ πάντως ἐστὶ τῶν χαλεπωτάτων
[1, 409]   γάρ ἐστιν ψυχὴ ἐν  παντὶ   τῷ αἰσθανομένῳ σώματι, ἀναγκαῖον ἐν
[1, 407]   μέγεθος εἶναι· τὴν γὰρ τοῦ  παντὸς   δῆλον ὅτι τοιαύτην εἶναι βούλεται
[1, 404]   ψυχήν, διὰ τὸ μάλιστα διὰ  παντὸς   δύνασθαι διαδύνειν τοὺς τοιούτους ῥυσμοὺς
[1, 406]   πρότερον εἴρηται. Διχῶς δὲ κινουμένου  παντός-   γὰρ καθ' ἕτερον
[1, 411]   ἐνυπάρχειν ἐν ὁτῳοῦν μορίῳ τοῦ  παντός.   Φανερὸν οὖν ἐκ τῶν εἰρημένων
[1, 410]   στοιχείου ἑνὸς πλειόνων  πάντων;   Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν ἕν τι
[1, 410]   τὰ δὲ θνητὰ πάντα· ἐκ  πάντων   γὰρ ἕκαστον. Ὅλως τε διὰ
[1, 404]   Ἐμπεδοκλῆς μὲν ἐκ τῶν στοιχείων  πάντων,   εἶναι δὲ καὶ ἕκαστον ψυχὴν
[1, 410]   οὔ; Ἀλλ' οὐ δοκεῖ κοινὰ  πάντων   εἶναι στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν ὅσα
[1, 405]   εἴ τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ  πάντων   εἶναι τῶν στοιχείων πάντα.
[1, 402]   φαντασίαν περὶ τῶν συμβεβηκότων,  πάντων   τῶν πλείστων, τότε καὶ
[1, 405]   ἕτεροί τινες ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς  πάντων   λεπτομερέστατον εἶναι καὶ ἀρχήν· καὶ
[1, 405]   γε τὸν νοῦν τίθεται μάλιστα  πάντων·   μόνον γοῦν φησὶν αὐτὸν τῶν
[1, 402]   μία τις εἶναι μέθοδος κατὰ  πάντων   περὶ ὧν βουλόμεθα γνῶναι τὴν
[1, 410]   ποσόν. Τοῖς δὴ λέγουσιν ἐκ  πάντων   ταῦτά τε καὶ τοιαῦθ' ἕτερα
[1, 405]   ἐοίκασιν ἐκ τῆς γονῆς, ὅτι  πάντων   ὑγρά. Καὶ γὰρ ἐλέγχει τοὺς
[1, 402]   τοῖς ζῴοις ὑπάρχειν. Πάντῃ δὲ  πάντως   ἐστὶ τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα
[1, 408]   ἄν τις τοῦτό γε καὶ  παρ'   Ἐμπεδοκλέους· ἕκαστον γὰρ αὐτῶν λόγῳ
[1, 408]   πότερον λόγος ἐστὶν  παρὰ   τὸν λόγον ἕτερόν τι; Ταῦτα
[1, 403]   τῷ αἰσθάνεσθαι. Παρειλήφαμεν δὲ καὶ  παρὰ   τῶν προγενεστέρων σχεδὸν δύο ταῦτα
[1, 404]   ποιεῖν. Ἔοικε δὲ καὶ τὸ  παρὰ   τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν αὐτὴν
[1, 407]   κίνησις αὐτῆς οὐσία,  παρὰ   φύσιν ἂν κινοῖτο. Ἐπίπονον δὲ
[1, 405]   καλεῖσθαι ψυχήν. Τὰ μὲν οὖν  παραδεδομένα   περὶ ψυχῆς, καὶ δι' ἃς
[1, 409]   ἐξ αὐτῶν. Τριῶν δὲ τρόπων  παραδεδομένων   καθ' οὓς ὁρίζονται τὴν ψυχήν,
[1, 407]   Καὶ ἄλλη δέ τις δόξα  παραδέδοται   περὶ ψυχῆς, πιθανὴ μὲν πολλοῖς
[1, 408]   οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν συγγενὲς  παραδέχεσθαι,   ἐντεῦθεν δὲ καὶ τὸν τῶν
[1, 411]   Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον καὶ  παράλογον·   καὶ γὰρ τὸ λέγειν ζῷον
[1, 411]   πῦρ τὸν ἀέρα τῶν  παραλογωτέρων   ἐστί, καὶ τὸ μὴ λέγειν
[1, 407]   ἴδιον ἔχειν εἶδος καὶ μορφήν,  παραπλήσιον   δὲ λέγουσιν ὥσπερ εἴ τις
[1, 405]   ἐκ τῶν στοιχείων ποιοῦσι, λέγοντες  παραπλησίως   ἀλλήλοις, πλὴν ἑνός· φασὶ γὰρ
[1, 405]   κἀκεῖνος ᾤετο καὶ οἱ πολλοί.  Παραπλησίως   δὲ τούτοις καὶ Ἀλκμαίων ἔοικεν
[1, 406]   ὡς αὐτὴ κινεῖται, οἷον Δημόκριτος,  παραπλησίως   λέγων Φιλίππῳ τῷ κωμῳδοδιδασκάλῳ· φησὶ
[1, 410]   Εἰ δέ τις καὶ ταῦτα  παραχωρήσειε   καὶ θείη τὸν νοῦν μέρος
[1, 403]   κινήσει τε καὶ τῷ αἰσθάνεσθαι.  Παρειλήφαμεν   δὲ καὶ παρὰ τῶν προγενεστέρων
[1, 404]   ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν εἶναι τὸ  παρέχον   τοῖς ζῴοις τὴν κίνησιν· διὸ
[1, 404]   καὶ ἐκθλίβοντος τῶν σχημάτων τὰ  παρέχοντα   τοῖς ζῴοις τὴν κίνησιν διὰ
[1, 403]   καὶ ἐναργῶν παθημάτων συμβαινόντων μηδὲν  παροξύνεσθαι   φοβεῖσθαι, ἐνίοτε δ' ὑπὸ
[1, 407]   λόγοις ὁμοίως ὁρίζονται· λόγος δὲ  πᾶς   ὁρισμὸς ἀπόδειξις· αἱ μὲν
[1, 406]   αὐτὴ κινοῖτ' ἄν, ὥστ' εἰ  πᾶσα   κίνησις ἔκστασίς ἐστι τοῦ κινουμένου
[1, 406]   εἰ δὲ τοῦτο, καὶ τόπος·  πᾶσαι   γὰρ αἱ λεχθεῖσαι κινήσεις ἐν
[1, 407]   γὰρ πρακτικῶν νοήσεων ἔστι πέρατα  (πᾶσαι   γὰρ ἑτέρου χάριν) αἱ δὲ
[1, 406]   κινοῖτ' ἂν πλείους  πάσας.   Εἰ δὲ κινεῖται μὴ κατὰ
[1, 411]   ψυχῇ τούτων ἕκαστον ὑπάρχει, καὶ  πάσῃ   νοοῦμέν τε καὶ αἰσθανόμεθα καὶ
[1, 402]   τῆς οὐσίας ἕξομεν λέγειν κάλλιστα·  πάσης   γὰρ ἀποδείξεως ἀρχὴ τὸ τί
[1, 403]   τὸ θεωρῆσαι περὶ ψυχῆς,  πάσης   τῆς τοιαύτης. Διαφερόντως δ'
[1, 410]   οἱ τὸ κινητικώτατον, οὐ περὶ  πάσης   λέγουσι ψυχῆς. Οὔτε γὰρ τὰ
[1, 410]   ἂν οὕτω λέγοιεν καθόλου περὶ  πάσης   ψυχῆς οὐδὲ περὶ ὅλης οὐδεμιᾶς.
[1, 411]   καὶ ἐν πλείοσιν  πᾶσιν,   καὶ ἄλλο τι αἴτιον;
[1, 404]   γε κατὰ φρόνησιν λεγόμενος νοῦς  πᾶσιν   ὁμοίως ὑπάρχειν τοῖς ζῴοις, ἀλλ'
[1, 404]   ζῴοις, ἀλλ' οὐδὲ τοῖς ἀνθρώποις  πᾶσιν.   Ὅσοι μὲν οὖν ἐπὶ τὸ
[1, 407]   τὸ μὲν ποιεῖ τὸ δὲ  πάσχει   καὶ τὸ μὲν κινεῖται τὸ
[1, 403]   καὶ μισεῖν· ἅμα γὰρ τούτοις  πάσχει   τι τὸ σῶμα. Μηνύει δὲ
[1, 403]   πλείστων οὐθὲν ἄνευ τοῦ σώματος  πάσχειν   οὐδὲ ποιεῖν, οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν,
[1, 410]   τὸ ὅμοιον· τὸ δ' αἰσθάνεσθαι  πάσχειν   τι καὶ κινεῖσθαι τιθέασιν· ὁμοίως
[1, 411]   ἄλλων ἕκαστον ποιοῦμέν τε καὶ  πάσχομεν,   μορίοις ἑτέροις ἕτερα; Καὶ
[1, 405]   πάντα γινώσκει, συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ  πασῶν   τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι μὲν οὖν
[1, 408]   Φανερώτατον δ' εἴ τις ἀποδιδόναι  πειραθείη   τὰ πάθη καὶ τὰ ἔργα
[1, 405]   ὕδωρ τινὲς ἀπεφήναντο, καθάπερ Ἵππων·  πεισθῆναι   δ' ἐοίκασιν ἐκ τῆς γονῆς,
[1, 407]   ἀνακάμπτει) οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες  πεπερασμένοι.   Ἔτι εἰ αὐτὴ περιφορὰ
[1, 410]   περὶ ὅλης οὐδεμιᾶς. Τοῦτο δὲ  πέπονθε   καὶ ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς
[1, 408]   οὐ τῷ τὴν ψυχήν τι  πεπονθέναι,   ἀλλ' ἐν ᾧ, καθάπερ ἐν
[1, 407]   μὲν γὰρ πρακτικῶν νοήσεων ἔστι  πέρατα   (πᾶσαι γὰρ ἑτέρου χάριν) αἱ
[1, 407]   τὸ συμπέρασμα (εἰ δὲ μὴ  περατοῦνται,   ἀλλ' οὐκ ἀνακάμπτουσί γε πάλιν
[1, 403]   χωριστά, ἀλλ' φυσικὸς  περὶ   ἅπανθ' ὅσα τοῦ τοιουδὶ σώματος
[1, 402]   τὴν οὐσίαν, εἶθ' ὅσα συμβέβηκε  περὶ   αὐτήν· ὧν τὰ μὲν ἴδια
[1, 403]   προτέρων δόξας συμπαραλαμβάνειν ὅσοι τι  περὶ   αὐτῆς ἀπεφήναντο, ὅπως τὰ μὲν
[1, 402]   τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα πίστιν  περὶ   αὐτῆς. Καὶ γάρ, ὄντος κοινοῦ
[1, 408]   ~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν ἄν τις  περὶ   αὐτῆς ὡς (κινουμένης, εἰς τὰ
[1, 403]   (συμβεβηκότα γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι  περὶ   αὐτῶν εὐμαρές, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς
[1, 404]   νοῦν) ~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον διασαφεῖ  περὶ   αὐτῶν· πολλαχοῦ μὲν γὰρ τὸ
[1, 407]   λέγειν ποῖόν τι ψυχή,  περὶ   δὲ τοῦ δεξομένου σώματος οὐθὲν
[1, 404]   οἱ δὲ τὸ ταῦτα κινοῦν,  περὶ   δὲ τούτων εἴρηται ὅτι συνεχῶς
[1, 402]   τὸ πραγματευθῆναι· δεήσει γὰρ λαβεῖν  περὶ   ἕκαστον τίς τρόπος, ἐὰν
[1, 406]   αὐτὸν δὲ τρόπον ἔχει καὶ  περὶ   ἠρεμίας· εἰς γὰρ κινεῖται
[1, 403]   τοιοῦτον, ~ὁ δὲ ζέσιν τοῦ  περὶ   καρδίαν αἵματος (καὶ θερμοῦ. Τούτων
[1, 405]   Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ πρῶτον μὲν  περὶ   κινήσεως· ἴσως γὰρ οὐ μόνον
[1, 410]   καθόλου περὶ πάσης ψυχῆς οὐδὲ  περὶ   ὅλης οὐδεμιᾶς. Τοῦτο δὲ πέπονθε
[1, 410]   καὶ οἱ τὸ κινητικώτατον, οὐ  περὶ   πάσης λέγουσι ψυχῆς. Οὔτε γὰρ
[1, 410]   οὐδ' ἂν οὕτω λέγοιεν καθόλου  περὶ   πάσης ψυχῆς οὐδὲ περὶ ὅλης
[1, 403]   οὐκ ἔστιν εἷς  περὶ   τὰ πάθη τῆς ὕλης τὰ
[1, 404]   τῷ νῷ ὡς δυνάμει τινὶ  περὶ   τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει
[1, 402]   πολλοῖς ἑτέροις, λέγω δὲ τοῦ  περὶ   τὴν οὐσίαν καὶ τὸ τί
[1, 403]   φυσικὸς τούτων; Πότερον  περὶ   τὴν ὕλην, τὸν δὲ λόγον
[1, 402]   λέγοντες καὶ ζητοῦντες περὶ ψυχῆς  περὶ   τῆς ἀνθρωπίνης μόνης ἐοίκασιν ἐπισκοπεῖν·
[1, 402]   τῶν πλείστων, τότε καὶ  περὶ   τῆς οὐσίας ἕξομεν λέγειν κάλλιστα·
[1, 406]   λεγομένου τοῦ κινεῖσθαι νῦν ἐπισκοποῦμεν  περὶ   τῆς ψυχῆς εἰ καθ' αὑτὴν
[1, 402]   εἶναι, δι' ἀμφότερα ταῦτα τὴν  περὶ   τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως ἂν
[1, 403]   δὲ μὴ τοιαῦτα, ἄλλος, καὶ  περὶ   τινῶν μὲν τεχνίτης, ἐὰν τύχῃ,
[1, 402]   μία τις καὶ κοινὴ μέθοδος  περὶ   τὸ τί ἐστιν, ἔτι χαλεπώτερον
[1, 403]   δὲ λόγον ἀγνοῶν,  περὶ   τὸν λόγον μόνον; μᾶλλον
[1, 405]   ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι. Διαφέρονται δὲ καὶ  περὶ   τοῦ πλήθους· οἱ μὲν γὰρ
[1, 410]   τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ  περὶ   τῶν ἄλλων. Ἔτι δὲ πολλαχῶς
[1, 404]   ἀριθμὸν κινοῦνθ' ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ  περὶ   τῶν ἀρχῶν, τίνες καὶ πόσαι,
[1, 406]   δ' αὐτὸς λόγος καὶ  περὶ   τῶν μεταξύ. Ἔτι δ' ἐπεὶ
[1, 411]   Ἀπορήσειε δ' ἄν τις καὶ  περὶ   τῶν μορίων αὐτῆς, τίν' ἔχει
[1, 402]   ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ τὴν φαντασίαν  περὶ   τῶν συμβεβηκότων, πάντων
[1, 404]   Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς  περὶ   φιλοσοφίας λεγομένοις διωρίσθη, αὐτὸ μὲν
[1, 403]   ἐπίπεδον. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ  περὶ   ψυχῆς ἀναγκαῖον, ἅμα διαποροῦντας περὶ
[1, 403]   ταῦτα ἤδη φυσικοῦ τὸ θεωρῆσαι  περὶ   ψυχῆς, πάσης τῆς
[1, 405]   ψυχήν. Τὰ μὲν οὖν παραδεδομένα  περὶ   ψυχῆς, καὶ δι' ἃς αἰτίας
[1, 402]   γὰρ οἱ λέγοντες καὶ ζητοῦντες  περὶ   ψυχῆς περὶ τῆς ἀνθρωπίνης μόνης
[1, 407]   ἄλλη δέ τις δόξα παραδέδοται  περὶ   ψυχῆς, πιθανὴ μὲν πολλοῖς οὐδεμιᾶς
[1, 407]   λόγῳ καὶ τοῖς πλείστοις τῶν  περὶ   ψυχῆς· συνάπτουσι γὰρ καὶ τιθέασιν
[1, 403]   τῶν προγενεστέρων σχεδὸν δύο ταῦτα  περὶ   ψυχῆς· φασὶ γὰρ ἔνιοι καὶ
[1, 405]   τούτοις καὶ Ἀλκμαίων ἔοικεν ὑπολαβεῖν  περὶ   ψυχῆς· φησὶ γὰρ αὐτὴν ἀθάνατον
[1, 402]   τις εἶναι μέθοδος κατὰ πάντων  περὶ   ὧν βουλόμεθα γνῶναι τὴν οὐσίαν,
[1, 403]   περὶ ψυχῆς ἀναγκαῖον, ἅμα διαποροῦντας  περὶ   ὧν εὐπορεῖν δεῖ προελθόντας, τὰς
[1, 411]   εἰ τῷ ἀπολαμβάνεσθαί τι τοῦ  περιέχοντος   ἐν τοῖς ζῴοις ἔμψυχα τὰ
[1, 404]   τὴν ἀναπνοήν· συνάγοντος γὰρ τοῦ  περιέχοντος   τὰ σώματα καὶ ἐκθλίβοντος τῶν
[1, 408]   εἶναι τὴν ψυχὴν οὔτε κύκλῳ  περιφέρεσθαι,   δῆλον ἐκ τῶν εἰρημένων. Κατὰ
[1, 407]   κίνησις νόησις κύ- κλου δὲ  περιφορά·   Εἰ οὖν νόησις περιφορά,
[1, 407]   περιφορά· Εἰ οὖν νόησις  περιφορά,   καὶ νοῦς ἂν εἴη
[1, 407]   κύκλος οὗ τοιαύτη  περιφορὰ   νόησις. Ἀεὶ δὲ δὴ τί
[1, 407]   καὶ ἄκρον εὐθυποροῦσιν· δὲ  περιφορὰ   πάλιν ἐπ' ἀρχὴν ἀνακάμπτει) οἱ
[1, 407]   πεπερασμένοι. Ἔτι εἰ αὐτὴ  περιφορὰ   πολλάκις, δεήσει πολλάκις νοεῖν τὸ
[1, 407]   (δεῖ γάρ, εἴπερ ἀΐδιος  περιφορά)   Τῶν μὲν γὰρ πρακτικῶν νοήσεων
[1, 402]   δὲ καὶ τούτων διορίσαι ποῖα  πέφυκεν   ἕτερα ἀλλήλων, καὶ πότερον τὰ
[1, 411]   συνέχει τὴν ψυχήν, εἰ μεριστὴ  πέφυκεν;   Οὐ γὰρ δὴ τό γε
[1, 406]   τὰς ἀδιαιρέτους σφαίρας, διὰ τὸ  πεφυκέναι   μηδέποτε μένειν, συνεφέλκειν καὶ κινεῖν
[1, 404]   ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα τὸ συνάγον καὶ  πηγνύον·   καὶ ζῆν δὲ ἕως ἂν
[1, 407]   τις δόξα παραδέδοται περὶ ψυχῆς,  πιθανὴ   μὲν πολλοῖς οὐδεμιᾶς ἧττον τῶν
[1, 402]   ἐστὶ τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα  πίστιν   περὶ αὐτῆς. Καὶ γάρ, ὄντος
[1, 402]   ἔτι πολλὰς ἀπορίας ἔχει καὶ  πλάνας,   ἐκ τίνων δεῖ ζητεῖν· ἄλλαι
[1, 411]   νοῦς συνέξει, χαλεπὸν καὶ  πλάσαι.   Φαίνεται δὲ καὶ τὰ φυτὰ
[1, 404]   καὶ τοῦ πρώτου μήκους καὶ  πλάτους   καὶ βάθους, τὰ δ' ἄλλα
[1, 406]   κινήσεις ἔσονται καὶ ἠρεμίαι, οὐδὲ  πλάττειν   βουλομένοις ῥᾴδιον ἀποδοῦναι. Ἔτι δ'
[1, 404]   Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ  Πλάτων   ἐν τῷ Τιμαίῳ τὴν ψυχὴν
[1, 410]   ἐκ στοιχείου ἑνὸς  πλειόνων   πάντων; Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν
[1, 411]   ἐστὶν ἑνὶ καὶ ἐν  πλείοσιν   πᾶσιν, καὶ ἄλλο
[1, 406]   μίαν τούτων κινοῖτ' ἂν  πλείους   πάσας. Εἰ δὲ κινεῖται
[1, 405]   πῦρ ἀέρα· οἱ δὲ  πλείους   λέγοντες τὰς ἀρχὰς καὶ τὴν
[1, 405]   μὲν γὰρ μίαν οἱ δὲ  πλείους   λέγουσιν. Ἑπομένως δὲ τούτοις καὶ
[1, 404]   ψυχὴν τὰς ἀρχάς, οἱ μὲν  πλείους   ποιοῦντες, ταύτας, οἱ δὲ μίαν,
[1, 407]   τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ τοῖς  πλείστοις   τῶν περὶ ψυχῆς· συνάπτουσι γὰρ
[1, 403]   δέ. Φαίνεται δὲ τῶν μὲν  πλείστων   οὐθὲν ἄνευ τοῦ σώματος πάσχειν
[1, 402]   συμβεβηκότων, πάντων τῶν  πλείστων,   τότε καὶ περὶ τῆς οὐσίας
[1, 405]   τὰς ἀρχὰς καὶ τὴν ψυχὴν  πλείω   ποιοῦσιν. Ἀναξαγόρας δὲ μόνος ἀπαθῆ
[1, 410]   δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν ἄγνοια  πλείων   σύνεσις ὑπάρξει· γνώσεται μὲν
[1, 405]   Διαφέρονται δὲ καὶ περὶ τοῦ  πλήθους·   οἱ μὲν γὰρ μίαν οἱ
[1, 405]   δ' ἀμφοῖν ὡς μιᾷ φύσει,  πλὴν   ἀρχήν γε τὸν νοῦν τίθεται
[1, 406]   οὐσίᾳ, τοῦθ' ὑπ' ἄλλου κινεῖσθαι,  πλὴν   εἰ μὴ κατὰ συμβεβηκός, ὥσπερ
[1, 405]   γῆς· ταύτην δ' οὐθεὶς ἀποπέφανται,  πλὴν   εἴ τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ
[1, 405]   στοιχείων ποιοῦσι, λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις,  πλὴν   ἑνός· φασὶ γὰρ γινώσκεσθαι τὸ
[1, 409]   μοναδικῆς τίς ἂν εἴη διαφορὰ  πλὴν   θέσις; Εἰ μὲν οὖν εἰσὶν
[1, 405]   γὰρ τὰ στοιχεῖα κριτὴν εἴληφε,  πλὴν   τῆς γῆς· ταύτην δ' οὐθεὶς
[1, 411]   ἴσως καὶ Θαλῆς ᾠήθη πάντα  πλήρη   θεῶν εἶναι. Τοῦτο δ' ἔχει
[1, 403]   δὲ φήσει λίθους καὶ  πλίνθους   καὶ ξύλα, ἕτερος δ' ἐν
[1, 406]   οὐ γὰρ ὁμοίως κινοῦνται τῷ  πλοίῳ·   τὸ μὲν γὰρ καθ' αὑτὸ
[1, 406]   τῷ ἐν κινουμένῳ εἶναι, οἷον  πλωτῆρες·   οὐ γὰρ ὁμοίως κινοῦνται τῷ
[1, 406]   ἀνθρώπων· οὐχ ὑπάρχει δὲ τοῖς  πλωτῆρσι   τόδε) διχῶς δὴ λεγομένου τοῦ
[1, 406]   οἰκεία μὲν γάρ ἐστι κίνησις  ποδῶν   βάδισις, αὕτη δὲ καὶ ἀνθρώπων·
[1, 408]   κινουμένων, τὰ δὲ κατ' ἀλλοίωσιν  (ποῖα   δὲ καὶ πῶς, ἕτερός ἐστι
[1, 402]   Χαλεπὸν δὲ καὶ τούτων διορίσαι  ποῖα   πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων, καὶ πότερον
[1, 406]   καὶ ἠρεμεῖ ἐν τούτῳ βίᾳ.  Ποῖαι   δὲ βίαιοι τῆς ψυχῆς κινήσεις
[1, 404]   τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων  ποιεῖ·   γινώσκεσθαι γὰρ τῷ ὁμοίῳ τὸ
[1, 411]   οὖν ἕτερόν τι μίαν αὐτὴν  ποιεῖ,   ἐκεῖνο μάλιστ' ἂν εἴη ψυχή.
[1, 411]   πυρὶ οὖσα ψυχὴ οὐ  ποιεῖ   ζῷον, ἐν δὲ τοῖς μικτοῖς,
[1, 407]   γὰρ τὴν κοινωνίαν τὸ μὲν  ποιεῖ   τὸ δὲ πάσχει καὶ τὸ
[1, 406]   δ' ἐρωτήσομεν εἰ καὶ ἠρέμησιν  ποιεῖ   τοῦτο αὐτό· πῶς δὲ ποιήσει,
[1, 404]   δὲ ἕως ἂν δύνωνται τοῦτο  ποιεῖν.   Ἔοικε δὲ καὶ τὸ παρὰ
[1, 403]   ἄνευ τοῦ σώματος πάσχειν οὐδὲ  ποιεῖν,   οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως
[1, 411]   τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων  ποιεῖν,   οὐθὲν δεῖ ἐξ ἁπάντων· ἱκανὸν
[1, 409]   ἐπεί φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν ἐπίπεδον  ποιεῖν,   στιγμὴν δὲ γραμμήν, καὶ αἱ
[1, 407]   διὰ τοῦτο τὸν θεὸν κύκλῳ  ποιεῖν   φέρεσθαι τὴν ψυχήν, ὅτι βέλτιον
[1, 406]   φησὶ γὰρ τὸν Δαίδαλον κινουμένην  ποιῆσαι   τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ' ἄργυρον
[1, 404]   εἶναι τὸ φαινόμενον, διὸ καλῶς  ποιῆσαι   {τὸν} Ὅμηρον ὡς Ἕκτωρ
[1, 406]   ποιεῖ τοῦτο αὐτό· πῶς δὲ  ποιήσει,   χαλεπὸν καὶ ἀδύνατον εἰπεῖν.
[1, 411]   σώματος. Τοῦτο δ' ἔοικεν ἀδυνάτῳ·  ποῖον   γὰρ μόριον πῶς
[1, 410]   τι, τὸ δὲ ποσὸν  ποιὸν   καί τινα ἄλλην τῶν
[1, 402]   τόδε τι καὶ οὐσία  ποιὸν   ποσόν, καί τις
[1, 410]   συνεστάναι; Ἔσται ἄρα ποσὸν καὶ  ποιὸν   καὶ οὐσία. Ἀλλ' ἀδύνατον ἐκ
[1, 407]   Οἱ δὲ μόνον ἐπιχειροῦσι λέγειν  ποῖόν   τι ψυχή, περὶ δὲ
[1, 411]   κινούμεθα καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον  ποιοῦμέν   τε καὶ πάσχομεν, μορίοις
[1, 404]   τὰς ἀρχάς, οἱ μὲν πλείους  ποιοῦντες,   ταύτας, οἱ δὲ μίαν, ταύτην,
[1, 404]   πόσαι, μάλιστα μὲν οἱ σωματικὰς  ποιοῦντες   τοῖς ἀσωμάτους, ~τούτοις δ' οἱ
[1, 405]   στοιχεῖον ἐκ τῶν στοιχείων  ποιοῦσι,   λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις, πλὴν ἑνός·
[1, 405]   ἀρχὰς καὶ τὴν ψυχὴν πλείω  ποιοῦσιν.   Ἀναξαγόρας δὲ μόνος ἀπαθῆ φησιν
[1, 405]   συμφανές ἐστιν. Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις  ποιοῦσιν   ἐν ταῖς ἀρχαῖς, καὶ τὴν
[1, 410]   τὸ αἰσθητικὸν ἐκ τῶν στοιχείων  ποιοῦσιν.   Φαίνεται γὰρ τά τε φυτὰ
[1, 410]   γνώσεται μὲν γὰρ ἓν ἑκάστη,  πολλὰ   δ' ἀγνοήσει· πάντα γὰρ τἆλλα.
[1, 409]   Οὐκ ἔστι δὲ μόνα ταῦτα,  πολλὰ   δὲ καὶ ἕτερα, μᾶλλον δ'
[1, 409]   δὲ φυτὰ καὶ τῶν ζῴων  πολλὰ   διαιρούμενα ζῇ καὶ δοκεῖ τὴν
[1, 410]   αἰσθήσεως, καὶ τῶν ζῴων τὰ>  πολλὰ   διάνοιαν οὐκ ἔχειν. Εἰ δέ
[1, 409]   ἀριθμὸν ταῦτά τε συμβαίνει καὶ  πολλὰ   ἕτερα τοιαῦτα· οὐ γὰρ μόνον
[1, 409]   ἕκαστον γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν  πολλὰ   καὶ ἀδύνατα τῷ λόγῳ. Τίθενται
[1, 403]   καθάπερ τῷ εὐθεῖ, εὐθύ,  πολλὰ   συμβαίνει, οἷον ἅπτεσθαι τῆς {χαλκῆς}
[1, 408]   τοῦ σώματος μερῶν λίαν εὐεξέταστος.  Πολλαί   τε γὰρ αἱ συνθέσεις τῶν
[1, 402]   κατηγοροῖτο· Ἔτι δέ, εἰ μὴ  πολλαὶ   ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια, πότερον δεῖ
[1, 407]   Ἔτι εἰ αὐτὴ περιφορὰ  πολλάκις,   δεήσει πολλάκις νοεῖν τὸ αὐτό.
[1, 407]   διέξεισιν· εἰ δὲ κατὰ μέγεθος,  πολλάκις   ἀπειράκις νοήσει τὸ αὐτό.
[1, 407]   αὐτὴ περιφορὰ πολλάκις, δεήσει  πολλάκις   νοεῖν τὸ αὐτό. Ἔτι δ'
[1, 402]   καί τις ἄλλη μέθοδος, ἔτι  πολλὰς   ἀπορίας ἔχει καὶ πλάνας, ἐκ
[1, 410]   τὸ νοεῖν τε καὶ γινώσκειν.  Πολλὰς   δ' ἀπορίας καὶ δυσχερείας ἔχοντος
[1, 409]   λέγουσιν, ἐν τῇ μιᾷ στιγμῇ  πολλὰς   στιγμάς, καὶ πᾶν σῶμα ψυχὴν
[1, 408]   καθ' ἣν ὀστοῦν. Συμβήσεται οὖν  πολλάς   τε ψυχὰς ἔχειν καὶ κατὰ
[1, 404]   δ' ἧττον διασαφεῖ περὶ αὐτῶν·  πολλαχοῦ   μὲν γὰρ τὸ αἴτιον τοῦ
[1, 410]   περὶ τῶν ἄλλων. Ἔτι δὲ  πολλαχῶς   λεγομένου τοῦ ὄντος (σημαίνει γὰρ
[1, 408]   αἱ συνθέσεις τῶν μερῶν καὶ  πολλαχῶς·   τίνος οὖν πῶς ὑπολαβεῖν
[1, 405]   ὄντα κἀκεῖνος ᾤετο καὶ οἱ  πολλοί.   Παραπλησίως δὲ τούτοις καὶ Ἀλκμαίων
[1, 402]   ὄντος κοινοῦ τοῦ ζητήματος καὶ  πολλοῖς   ἑτέροις, λέγω δὲ τοῦ περὶ
[1, 407]   παραδέδοται περὶ ψυχῆς, πιθανὴ μὲν  πολλοῖς   οὐδεμιᾶς ἧττον τῶν λεγομένων, λόγον
[1, 407]   καθάπερ εἴωθέ τε λέγεσθαι καὶ  πολλοῖς   συνδοκεῖ. Ἄδηλος δὲ καὶ τοῦ
[1, 408]   δῆλον ὡς οὐδ' ὑφ' ἑαυτῆς.  Πολὺ   δὲ τῶν εἰρημένων ἀλογώτατον τὸ
[1, 411]   κἀκεῖνο ζητεῖν πότερον ἓν  πολυμερές.   Εἰ μὲν γὰρ ἕν, διὰ
[1, 404]   περὶ τῶν ἀρχῶν, τίνες καὶ  πόσαι,   μάλιστα μὲν οἱ σωματικὰς ποιοῦντες
[1, 402]   καὶ ἐπίπεδον, πρὸς τὸ κατιδεῖν  πόσαις   ὀρθαῖς αἱ τοῦ τριγώνου γωνίαι
[1, 409]   συμβαίνει τὸ λεχθέν, ἀλλ' ὅτι  ποσόν·   διὸ ἀναγκαῖον εἶναί τι τὸ
[1, 409]   στιγμαί, μόνον δὲ μένῃ τὸ  ποσόν,   ἔσται {τι} ἐν αὐτῷ τὸ
[1, 402]   καὶ οὐσία ποιὸν  ποσόν,   καί τις ἄλλη τῶν
[1, 410]   μὲν τόδε τι, τὸ δὲ  ποσὸν   ποιὸν καί τινα
[1, 410]   τὴν ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται ἄρα  ποσὸν   καὶ ποιὸν καὶ οὐσία. Ἀλλ'
[1, 410]   στοιχείων οὐσίαν εἶναι καὶ μὴ  ποσόν.   Τοῖς δὴ λέγουσιν ἐκ πάντων
[1, 410]   Ἀλλ' ἀδύνατον ἐκ τῶν τοῦ  ποσοῦ   στοιχείων οὐσίαν εἶναι καὶ μὴ
[1, 410]   δ' ἄν τις καὶ τί  ποτ'   ἐστὶ τὸ ἑνοποιοῦν αὐτά· ὕλῃ
[1, 407]   ὅτι τοιαύτην εἶναι βούλεται οἷόν  ποτ'   ἐστὶν καλούμενος νοῦς (οὐ
[1, 410]   ἐκεῖνο τὸ συνέχον, τί  ποτ'   ἐστίν· τῆς δὲ ψυχῆς εἶναί
[1, 408]   ψυχὴ τῆς μίξεως, τί δή  ποτε   ἅμα τῷ σαρκὶ εἶναι ἀναιρεῖται
[1, 403]   τὸ σῶμα. Μηνύει δὲ τὸ  ποτὲ   μὲν ἰσχυρῶν καὶ ἐναργῶν παθημάτων
[1, 411]   δὲ ἐπιθυμεῖν. Τί οὖν δή  ποτε   συνέχει τὴν ψυχήν, εἰ μεριστὴ
[1, 402]   τρόπος, ἐὰν δὲ φανερὸν  πότερον   ἀπόδειξίς ἐστιν διαίρεσις
[1, 402]   μὴ πολλαὶ ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια,  πότερον   δεῖ ζητεῖν πρότερον τὴν ὅλην
[1, 402]   οὔ· εἰ δὲ μὴ ὁμοειδής,  πότερον   εἴδει διαφέρουσα γένει. Νῦν
[1, 402]   Ὑλαβητέον δ' ὅπως μὴ λανθάνῃ  πότερον   εἷς λόγος αὐτῆς ἐστι,
[1, 411]   ἕτερα; Καὶ τὸ ζῆν δὴ  πότερον   ἔν τινι τούτων ἐστὶν ἑνὶ
[1, 411]   Δεήσει δὲ πάλιν κἀκεῖνο ζητεῖν  πότερον   ἓν πολυμερές. Εἰ μὲν
[1, 410]   τινα ἄλλην τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν)  πότερον   ἐξ ἁπάντων ἔσται ψυχὴ
[1, 403]   καὶ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς,  πότερόν   ἐστι πάντα κοινὰ καὶ τοῦ
[1, 408]   ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν; Ἔτι δὲ  πότερον   φιλία τῆς τυχούσης αἰτία
[1, 408]   κατὰ τὸν λόγον, καὶ αὕτη  πότερον   λόγος ἐστὶν παρὰ
[1, 403]   Τίς οὖν φυσικὸς τούτων;  Πότερον   περὶ τὴν ὕλην, τὸν
[1, 411]   τε καὶ ἀκμὴ καὶ φθίσις,  ~πότερον   ὅλῃ τῇ ψυχῇ τούτων ἕκαστον
[1, 402]   εἰ μεριστὴ ἀμερής, καὶ  πότερον   ὁμοειδὴς ἅπασα ψυχὴ οὔ·
[1, 407]   δὴ καὶ νοήσει, μέγεθος ὤν,  πότερον   ὁτῳοῦν τῶν μορίων τῶν αὑτοῦ,
[1, 408]   αὐτῶν λόγῳ τινί φησιν εἶναι·  πότερον   οὖν λόγος ἐστὶν
[1, 402]   ποῖα πέφυκεν ἕτερα ἀλλήλων, καὶ  πότερον   τὰ μόρια χρὴ ζητεῖν πρότερον
[1, 402]   καὶ τί ἐστι, λέγω δὲ  πότερον   τόδε τι καὶ οὐσία
[1, 402]   τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν, ἔτι δὲ  πότερον   τῶν ἐν δυνάμει ὄντων
[1, 409]   δ' ἀριθμὸς τῆς ψυχῆς ἤδη  πού   ἐστι καὶ θέσιν ἔχει. Ἔτι
[1, 404]   ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, τὰ δὲ  πράγματα   ἐκ τῶν ἀρχῶν εἶναι. Ὁμοίως
[1, 404]   τῶν στοιχείων, κρίνεται δὲ τὰ  πράγματα   τὰ μὲν νῷ, τὰ δ'
[1, 409]   ἂν εἰ τὴν ψυχὴν τὰ  πράγματα   τιθέντες. Οὐκ ἔστι δὲ μόνα
[1, 402]   ἐστιν, ἔτι χαλεπώτερον γίνεται τὸ  πραγματευθῆναι·   δεήσει γὰρ λαβεῖν περὶ ἕκαστον
[1, 403]   μὲν γὰρ λόγος ὅδε τοῦ  πράγματος,   ἀνάγκη δ' εἶναι τοῦτον ἐν
[1, 404]   δ' οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι τῶν  πραγμάτων.   Ἐπεὶ δὲ καὶ κινητικὸν ἐδόκει
[1, 407]   περιφορά) Τῶν μὲν γὰρ  πρακτικῶν   νοήσεων ἔστι πέρατα (πᾶσαι γὰρ
[1, 403]   πάντα εἶναι μετὰ σώματος, θυμός,  πραότης,   φόβος, ἔλεος, θάρσος, ἔτι χαρὰ
[1, 408]   συμβαίνει· εἰ γὰρ λάβοι  πρεσβύτης   ὄμμα τοιονδί, βλέποι ἂν ὥσπερ
[1, 406]   ψυχὴ τὸ ζῷον, ἀλλὰ διὰ  προαιρέσεώς   τινος καὶ νοήσεως. Τὸν αὐτὸν
[1, 410]   νοῦ· εὔλογον γὰρ τοῦτον εἶναι  προγενέστατον   καὶ κύριον κατὰ φύσιν, τὰ
[1, 403]   Παρειλήφαμεν δὲ καὶ παρὰ τῶν  προγενεστέρων   σχεδὸν δύο ταῦτα περὶ ψυχῆς·
[1, 411]   συνέχον ἐκεῖνο, καὶ οὕτω δὴ  πρόεισιν   ἐπὶ τὸ ἄπειρον. Ἀπορήσειε δ'
[1, 403]   διαποροῦντας περὶ ὧν εὐπορεῖν δεῖ  προελθόντας,   τὰς τῶν προτέρων δόξας συμπαραλαμβάνειν
[1, 403]   εὐλαβηθῶμεν. Ἀρχὴ δὲ τῆς ζητήσεως  προθέσθαι   τὰ μάλιστα δοκοῦνθ' ὑπάρχειν αὐτῇ
[1, 402]   πρώτοις τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ καὶ  πρὸς   ἀλήθειαν ἅπασαν γνῶσις αὐτῆς
[1, 407]   κινεῖ, τούτων δ' οὐθὲν ὑπάρχει  πρὸς   ἄλληλα τοῖς τυχοῦσιν. Οἱ δὲ
[1, 406]   σῶμα κινεῖν διὰ τὸ συμπεπλέχθαι  πρὸς   αὐτό. Συνεστηκυῖαν γὰρ ἐκ τῶν
[1, 408]   τοῖς ἄλλοις μορίοις τοῦ ζῴου;  Πρὸς   δὲ τούτοις εἴπερ μὴ ἕκαστον
[1, 409]   γὰρ ὑπάρχειν τινὰ αὐτῇ διαφορὰν  πρὸς   τὰς ἄλλας, στιγμῆς δὲ μοναδικῆς
[1, 405]   ἀσωμάτῳ· τούτων δ' ἕκαστον ἀνάγεται  πρὸς   τὰς ἀρχάς. Διὸ καὶ οἱ
[1, 402]   αὐτῆς μεγάλα συμβάλλεσθαι, μάλιστα δὲ  πρὸς   τὴν φύσιν· ἔστι γὰρ οἷον
[1, 402]   τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται μέγα μέρος  πρὸς   τὸ εἰδέναι τὸ τί ἐστιν·
[1, 402]   τί ἐστι γνῶναι χρήσιμον εἶναι  πρὸς   τὸ θεωρῆσαι τὰς αἰτίας τῶν
[1, 402]   τί γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον,  πρὸς   τὸ κατιδεῖν πόσαις ὀρθαῖς αἱ
[1, 410]   σωματικοῖς στοιχείοις ἕκαστα γνωρίζεται, καί,  πρός,   τῷ ὁμοίῳ, μαρτυρεῖ τὸ νῦν
[1, 407]   τοῦ δεξομένου σώματος οὐθὲν ἔτι  προσδιορίζουσιν,   ὥσπερ ἐνδεχόμενον κατὰ τοὺς Πυθαγορικοὺς
[1, 407]   εἰς σῶμα τὴν ψυχήν, οὐθὲν  προσδιορίσαντες   διὰ τίν' αἰτίαν καὶ πῶς
[1, 407]   σώματι μὴ δυνάμενον ἀπολυθῆναι, καὶ  προσέτι   φευκτόν, εἴπερ βέλτιον τῷ νῷ
[1, 411]   ψυχὴ πᾶν τὸ σῶμα συνέχει,  προσήκει   καὶ τῶν μορίων ἕκαστον συνέχειν
[1, 410]   ὥστ' οὐδὲ τῶν ὁμοίων· καίτοι  προσῆκεν.   Ἔτι δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν
[1, 407]   ἀνακάμπτουσί γε πάλιν ἐπ' ἀρχήν,  προσλαμβάνουσαι   δ' ἀεὶ μέσον καὶ ἄκρον
[1, 406]   τὸ κινοῦν καὶ αὐτὸ κινεῖσθαι,  πρότερον   εἴρηται. Διχῶς δὲ κινουμένου παντός-
[1, 402]   πότερον τὰ μόρια χρὴ ζητεῖν  πρότερον   τὰ ἔργα αὐτῶν, οἷον
[1, 409]   ἄλλα τοιαῦτα· ὥσπερ γὰρ εἴπομεν  πρότερον,   οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον ἐξ αὐτῶν.
[1, 402]   ἄλλων. Εἰ δὲ τὰ ἔργα  πρότερον,   πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ
[1, 402]   ἀλλὰ μόρια, πότερον δεῖ ζητεῖν  πρότερον   τὴν ὅλην ψυχὴν τὰ
[1, 402]   τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ ἀντικείμενα  πρότερον   τούτων ζητητέον, οἷον τὸ αἰσθητὸν
[1, 405]   καὶ νοῦν, ὥσπερ εἴπομεν καὶ  πρότερον,   χρῆται δ' ἀμφοῖν ὡς μιᾷ
[1, 403]   εὐπορεῖν δεῖ προελθόντας, τὰς τῶν  προτέρων   δόξας συμπαραλαμβάνειν ὅσοι τι περὶ
[1, 408]   ἑαυτόν· ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς ἀδύνατα  πρῶτα   μὲν τὰ ἐκ τοῦ κινεῖσθαι
[1, 410]   φύσιν, τὰ δὲ στοιχεῖά φασι  πρῶτα   τῶν ὄντων εἶναι. Πάντες δὲ
[1, 405]   αἷμα· ταύτην δ' εἶναι τὴν  πρώτην   ψυχήν. Τεροι δ' αἷμα, καθάπερ
[1, 402]   ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως ἂν ἐν  πρώτοις   τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ καὶ πρὸς
[1, 402]   ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν καὶ ἐπιπέδων.  Πρῶτον   δ' ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν ἐν
[1, 405]   κινεῖν τὴν ψυχήν, μὲν  πρῶτόν   ἐστι, καὶ ἐκ τούτου τὰ
[1, 402]   ~ΒΙΒΛΙΟΝ  ΠΡΩΤΟΝ   ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' (Τῶν καλῶν καὶ
[1, 407]   φορὰς τὰς τῆς ψυχῆς κινήσεις.  Πρῶτον   μὲν οὖν οὐ καλῶς τὸ
[1, 405]   ἐστίν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ  πρῶτον   μὲν περὶ κινήσεως· ἴσως γὰρ
[1, 403]   μαθηματικός, δὲ κεχωρισμένα,  πρῶτος   φιλόσοφος; Ἀλλ' ἐπανιτέον ὅθεν
[1, 404]   τοῦ ἑνὸς ἰδέας καὶ τοῦ  πρώτου   μήκους καὶ πλάτους καὶ βάθους,
[1, 405]   νοῦν, τοῦτο δ' εἶναι τῶν  πρώτων   καὶ ἀδιαιρέτων σωμάτων, κινητικὸν δὲ
[1, 405]   γὰρ κινητικὸν τὴν φύσιν τῶν  πρώτων   ὑπειλήφασιν, οὐκ ἀλόγως. Ὅθεν ἔδοξέ
[1, 405]   τε καὶ κινεῖ τὰ ἄλλα  πρώτως.   Δημόκριτος δὲ καὶ γλαφυρωτέρως εἴρηκεν
[1, 403]   γὰρ ἔνιοι καὶ μάλιστα καὶ  πρώτως   ψυχὴν εἶναι τὸ κινοῦν, οἰηθέντες
[1, 404]   δὲ καὶ τὸ παρὰ τῶν  Πυθαγορείων   λεγόμενον τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν·
[1, 407]   προσδιορίζουσιν, ὥσπερ ἐνδεχόμενον κατὰ τοὺς  Πυθαγορικοὺς   μύθους τὴν τυχοῦσαν ψυχὴν εἰς
[1, 404]   δ' αἰθέρα δῖαν, ἀτὰρ πυρὶ  πῦρ   ἀΐδηλον, στοργῇ δὲ στοργήν, νεῖκος
[1, 405]   τόν τε νοῦν καὶ τὸ  πῦρ.   Ἀναξαγόρας δ' ἔοικε μὲν ἕτερον
[1, 405]   οὐκ ἀλόγως. Ὅθεν ἔδοξέ τισι  πῦρ   εἶναι· καὶ γὰρ τοῦτο λεπτομερέστατόν
[1, 406]   δ' εἰ μὲν ἄνω κινήσεται,  πῦρ   ἔσται, εἰ δὲ κάτω, γῆ·
[1, 405]   τὴν ψυχὴν ἓν τιθέασιν, οἷον  πῦρ   ἀέρα· οἱ δὲ πλείους
[1, 411]   γὰρ τὸ λέγειν ζῷον τὸ  πῦρ   τὸν ἀέρα τῶν παραλογωτέρων
[1, 404]   σχημάτων καὶ ἀτόμων τὰ σφαιροειδῆ  πῦρ   καὶ ψυχὴν λέγει (οἷον ἐν
[1, 404]   ὑπέλαβον εἶναι. ~Ὅθεν Δημόκριτος μὲν  (πῦρ   τι καὶ θερμόν φησιν αὐτὴν
[1, 411]   μὲν τῷ ἀέρι τῷ  πυρὶ   οὖσα ψυχὴ οὐ ποιεῖ
[1, 404]   αἰθέρι δ' αἰθέρα δῖαν, ἀτὰρ  πυρὶ   πῦρ ἀΐδηλον, στοργῇ δὲ στοργήν,
[1, 409]   κινουμένην, καὶ ὑπὸ τίνος, καὶ  πῶς,   ἀμερῆ καὶ ἀδιάφορον οὖσαν; γάρ
[1, 407]   οὐχ ὡς μέγεθός τι συνεχής.  Πῶς   γὰρ δὴ καὶ νοήσει, μέγεθος
[1, 409]   ἐκ τοῦ (λέγειν αὐτὴν ἀριθμόν.  Πῶς   γὰρ χρὴ νοῆσαι μονάδα κινουμένην,
[1, 405]   ἄλλων ἔχειν. Τοιοῦτος δ' ὢν  πῶς   γνωριεῖ καὶ διὰ τίν' αἰτίαν,
[1, 406]   καὶ ἠρέμησιν ποιεῖ τοῦτο αὐτό·  πῶς   δὲ ποιήσει, χαλεπὸν καὶ
[1, 408]   κατ' ἀλλοίωσιν (ποῖα δὲ καὶ  πῶς,   ἕτερός ἐστι λόγος) Τὸ δὴ
[1, 407]   προσδιορίσαντες διὰ τίν' αἰτίαν καὶ  πῶς   ἔχοντος τοῦ σώματος. Καίτοι δόξειεν
[1, 409]   διεληλύθαμεν σχεδόν· Λείπεται δ' ἐπισκέψασθαι  πῶς   λέγεται τὸ ἐκ τῶν στοιχείων
[1, 409]   κινοῦν μόνον. Ἐνδέχεται δὲ δὴ  πῶς   μονάδα ταύτην εἶναι; Δεῖ γὰρ
[1, 407]   τοῖς μορίοις θίξις; Ἔτι δὲ  πῶς   νοήσει τὸ μεριστὸν ἀμερεῖ
[1, 411]   ἀδυνάτῳ· ποῖον γὰρ μόριον  πῶς   νοῦς συνέξει, χαλεπὸν καὶ
[1, 409]   εἶναι καὶ ἄπειροι. Ἔτι δὲ  πῶς   οἷόν τε χωρίζεσθαι τὰς στιγμὰς
[1, 410]   τῶν οὐσιῶν, ἐκ τούτων μόνον;  Πῶς   οὖν γινώσκει καὶ τῶν ἄλλων
[1, 407]   καὶ ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἔχουσαί  πως   τέλος, τὸν συλλογισμὸν τὸ
[1, 408]   καὶ πολλαχῶς· τίνος οὖν  πῶς   ὑπολαβεῖν τὸν νοῦν χρὴ σύνθεσιν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 12/10/2006