Livre, Pages
[1, 409]	αἱ γραμμαὶ εἰς στιγμάς; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε'	Συμβαίνει δέ, καθάπερ εἴπομεν, τῇ
[1, 409]	ἔχει. Ἔτι δ' ἀριθμοῦ μὲν	ἐὰν	ἀφέλῃ τις ἀριθμὸν ἢ μονάδα,
[1, 409]	γὰρ ἐκ τῶν Δημοκρίτου σφαιρίων	ἐὰν	γένωνται στιγμαί, μόνον δὲ μένῃ
[1, 402]	περὶ ἕκαστον τίς ὁ τρόπος,	ἐὰν	δὲ φανερὸν ᾖ πότερον ἀπόδειξίς
[1, 403]	καὶ περὶ τινῶν μὲν τεχνίτης,	ἐὰν	τύχῃ, οἷον τέκτων ἢ ἰατρός,
[1, 406]	οὐσίας, εἰ μὴ κατὰ συμβεβηκὸς	ἑαυτὴν	κινεῖ, ἀλλ' ἐστὶν ἡ κίνησις
[1, 408]	εἴπομεν, ἔστι, καὶ κι- νεῖν	ἑαυτήν,	οἷον κινεῖσθαι μὲν ἐν ᾧ
[1, 406]	οὐσία τῆς ψυχῆς τὸ κινεῖν	ἑαυτήν,	οὐ κατὰ συμβεβηκὸς αὐτῇ τὸ
[1, 404]	τὴν ψυχήν, ταύτην δ' ὑφ'	ἑαυτῆς,	διὰ τὸ μηθὲν ὁρᾶν κινοῦν
[1, 408]	κινεῖται, δῆλον ὡς οὐδ' ὑφ'	ἑαυτῆς.	Πολὺ δὲ τῶν εἰρημένων ἀλογώτατον
[1, 406]	λέγοντες ψυχὴν εἶναι τὸ κινοῦν	ἑαυτὸ	ἢ δυνάμενον κινεῖν, ἀλλ' ἕν
[1, 409]	τὸ κινητικώτατον ἀπεφήναντο τῷ κινεῖν	ἑαυτό,	οἱ δὲ σῶμα τὸ λεπτομερέστατον
[1, 411]	γὰρ θάτερον μέρος τῆς ἐναντιώσεως	ἑαυτό	τε κρίνειν καὶ τὸ ἀντικείμενον.
[1, 404]	ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ'	ἑαυτόν.	Διαφέρονται δὲ περὶ τῶν ἀρχῶν,
[1, 408]	ἀριθμὸν εἶναι τὴν ψυχὴν κινοῦνθ'	ἑαυτόν·	ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς ἀδύνατα πρῶτα
[1, 406]	δεῖ δὲ ᾧ τὸ ὑφ'	ἑαυτοῦ	κινεῖσθαι ἐν τῇ οὐσίᾳ, τοῦθ'
[1, 411]	κανών, τὸ δὲ καμπύλον οὔθ'	ἑαυτοῦ	οὔτε τοῦ εὐθέος. Καὶ ἐν
[1, 408]	μονάς. Ὁ δὲ νοῦς ἔοικεν	ἐγγίνεσθαι	οὐσία τις οὖσα, καὶ οὐ
[1, 409]	εἰ μὴ διαφέρων τις ἀριθμὸς	ἐγγίνεται	καὶ ἄλλος τις τῶν ὑπαρχουσῶν
[1, 408]	ἢ μᾶλλον ἕτερόν τι οὖσα	ἐγγίνεται	τοῖς μέρεσιν; Ἔτι δὲ πότερον
[1, 406]	κινουμένην ποιῆσαι τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην,	ἐγχέαντ'	ἄργυρον χυτόν· ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 404]	πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ καὶ κινητικὸν	ἐδόκει	ἡ ψυχὴ εἶναι καὶ γνωριστικὸν
[1, 405]	πρώτων ὑπειλήφασιν, οὐκ ἀλόγως. Ὅθεν	ἔδοξέ	τισι πῦρ εἶναι· καὶ γὰρ
[1, 406]	κινεῖται, κἂν βίᾳ κινηθείη· κἂν	εἰ	βίᾳ, καὶ φύσει. Τὸν αὐτὸν
[1, 411]	δύναμιν ἕκαστον ἐν τῷ σώματι.	Εἰ	γὰρ ἡ ὅλη ψυχὴ πᾶν
[1, 408]	Τὸ δ' οὐκ ἔστιν ἀναγκαῖον.	Εἰ	γὰρ καὶ ὅτι μάλιστα τὸ
[1, 408]	ὥσπερ ἐπὶ τῶν αἰσθητηρίων συμβαίνει·	εἰ	γὰρ λάβοι ὁ πρεσβύτης ὄμμα
[1, 409]	ὁ τόπος ἀδιαίρετος, καὶ αὐτά.	Εἰ	δ' αἱ ἐν τῷ σώματι
[1, 407]	ἢ καὶ ὅλως μέγεθος ἔχειν;	Εἰ	δ' ἀναγκαῖον νοῆσαι τῷ ὅλῳ
[1, 409]	τι τὸ κινῆσον τὰς μονάδας.	Εἰ	δ' ἐν τῷ ζῴῳ τὸ
[1, 403]	δ' ἔοικεν ἰδίῳ τὸ νοεῖν·	εἰ	δ' ἐστὶ καὶ τοῦτο φαντασία
[1, 408]	μὲν οὖν ἔχει τοιαύτας ἀπορίας.	Εἰ	δ' ἐστὶν ἕτερον ἡ ψυχὴ
[1, 407]	τὸ μὴ (ῥᾴδιον ἀλλὰ βίαιον·	εἰ	δ' ἐστὶν ἡ κίνησις αὐτῆς
[1, 406]	αἱ λεχθεῖσαι κινήσεις ἐν τόπῳ.	Εἰ	δ' ἐστὶν ἡ οὐσία τῆς
[1, 407]	Φαίνεται δὲ καὶ ἅπαξ ἐνδεχόμενον.	Εἰ	δ' ἱκανὸν θιγεῖν ὁτῳοῦν τῶν
[1, 411]	ζῴοις ἔμψυχα τὰ ζῷα γίνεται.	Εἰ	δ' ὁ μὲν ἀὴρ διασπώ-
[1, 408]	τὴν ψυχήν, φανερὸν ἐκ τούτων·	εἰ	δ' ὅλως μὴ κινεῖται, δῆλον
[1, 403]	πάθεσι γίνονται τοῖς τοῦ φοβουμένου.	Εἰ	δ' οὕτως ἔχει, δῆλον ὅτι
[1, 411]	δὲ λέληθε τοὺς οὕτως ὑπειληφότας.	(Εἰ	δὲ δεῖ τὴν ψυχὴν ἐκ
[1, 407]	ἄπειροι, δῆλον ὡς οὐδέποτε διέξεισιν·	εἰ	δὲ κατὰ μέγεθος, πολλάκις ἢ
[1, 406]	μὲν ἄνω κινήσεται, πῦρ ἔσται,	εἰ	δὲ κάτω, γῆ· τούτων γὰρ
[1, 406]	ἂν ἢ πλείους ἢ πάσας.	Εἰ	δὲ κινεῖται μὴ κατὰ συμβεβηκός,
[1, 411]	εὐθέως καὶ ἡ ψυχὴ ἕν;	Εἰ	δὲ μεριστόν, πάλιν ὁ λόγος
[1, 411]	κατὰ τόπον ἐπί τινα χρόνον.	Εἰ	δὲ μὴ διατελοῦσιν, οὐθὲν ἄτοπον·
[1, 402]	ἂν εἴη τὴν μέθοδον ταύτην·	εἰ	δὲ μὴ ἔστι μία τις
[1, 402]	ὁμοειδὴς ἅπασα ψυχὴ ἢ οὔ·	εἰ	δὲ μὴ ὁμοειδής, πότερον εἴδει
[1, 407]	τὸν συλλογισμὸν ἢ τὸ συμπέρασμα	(εἰ	δὲ μὴ περατοῦνται, ἀλλ' οὐκ
[1, 403]	ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι·	εἰ	δὲ μηθέν ἐστιν ἴδιον αὐτῆς,
[1, 402]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.	Εἰ	δὲ τὰ ἔργα πρότερον, πάλιν
[1, 403]	τὰ μὲν καλῶς εἰρημένα λάβωμεν,	εἰ	δέ τι μὴ καλῶς, τοῦτ'
[1, 410]	τὰ> πολλὰ διάνοιαν οὐκ ἔχειν.	Εἰ	δέ τις καὶ ταῦτα παραχωρήσειε
[1, 406]	ὅλη ἢ κατὰ μόρια μεθισταμένη.	Εἰ	δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ ἐξελθοῦσαν
[1, 406]	κινήσεις ἃς καὶ αὐτὴ κινεῖται.	Εἰ	δὲ τοῦτο, καὶ ἀντιστρέψασιν εἰπεῖν
[1, 406]	φύσει ἂν ὑπάρχοι κίνησις αὐτῇ·	εἰ	δὲ τοῦτο, καὶ τόπος· πᾶσαι
[1, 407]	κατὰ μέγεθος ἢ κατὰ στιγμήν,	εἰ	δεῖ καὶ τοῦτο μόριον εἰπεῖν;
[1, 409]	κωλύει ἐν τῷ αὐτῷ εἶναι,	εἰ	δύο, καὶ ἄπειρα; Ὧν γὰρ
[1, 410]	λέγειν· τίς γὰρ ἂν ἀπορήσειεν	εἰ	ἔνεστιν ἐν τῇ ψυχῇ λίθος
[1, 403]	εἶναι τοῦτον ἐν ὕλῃ τοιᾳδί,	εἰ	ἔσται· ὥσπερ οἰκίας ὁ μὲν
[1, 407]	δ' ὁρισμοὶ πάντες πεπερασμένοι. Ἔτι	εἰ	ἡ αὐτὴ περιφορὰ πολλάκις, δεήσει
[1, 406]	νῦν ἐπισκοποῦμεν περὶ τῆς ψυχῆς	εἰ	καθ' αὑτὴν κινεῖται καὶ μετέχει
[1, 406]	σῶμα πᾶν. Ἡμεῖς δ' ἐρωτήσομεν	εἰ	καὶ ἠρέμησιν ποιεῖ τοῦτο αὐτό·
[1, 411]	αὐτὴν ἔχοντα ψυχὴν τῷ εἴδει,	εἰ	καὶ μὴ ἀριθμῷ· ἑκάτερον γὰρ
[1, 406]	εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν καὶ	εἰ	κινεῖ γε αὐτὴ αὑτήν, καὶ
[1, 408]	χαλεπὸν γὰρ ἐφαρμόζειν. Ἔτι δ'	εἰ	λέγομεν τὴν ἁρμονίαν εἰς δύο
[1, 406]	βουλομένοις ῥᾴδιον ἀποδοῦναι. Ἔτι δ'	εἰ	μὲν ἄνω κινήσεται, πῦρ ἔσται,
[1, 411]	ζητεῖν πότερον ἓν ἢ πολυμερές.	Εἰ	μὲν γὰρ ἕν, διὰ τί
[1, 409]	ἂν εἴη διαφορὰ πλὴν θέσις;	Εἰ	μὲν οὖν εἰσὶν ἕτεραι αἱ
[1, 403]	οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος εἶναι.	Εἰ	μὲν οὖν ἔστι τι τῶν
[1, 407]	δεῖ καὶ τοῦτο μόριον εἰπεῖν;	Εἰ	μὲν οὖν κατὰ στιγμήν, αὗται
[1, 402]	τι (μικρόν. Σκεπτέον δὲ καὶ	εἰ	μεριστὴ ἢ ἀμερής, καὶ πότερον
[1, 411]	δή ποτε συνέχει τὴν ψυχήν,	εἰ	μεριστὴ πέφυκεν; Οὐ γὰρ δὴ
[1, 409]	καὶ πᾶν σῶμα ψυχὴν ἔχειν,	εἰ	μὴ διαφέρων τις ἀριθμὸς ἐγγίνεται
[1, 408]	ἕκαστον τῶν μορίων ψυχὴν ἔχει,	εἰ	μὴ ἔστιν ἡ ψυχὴ ὁ
[1, 410]	τὰ στοιχεῖα ἐν τῇ ψυχῇ,	εἰ	μὴ καὶ οἱ λόγοι ἐνέσονται
[1, 410]	ὀστοῦν ἢ τὸν ἄνθρωπον οὐθέν,	εἰ	μὴ καὶ ταῦτ' ἐνέσται. Τοῦτο
[1, 406]	ἐξίσταιτ' ἂν ἐκ τῆς οὐσίας,	εἰ	μὴ κατὰ συμβεβηκὸς ἑαυτὴν κινεῖ,
[1, 406]	τοῦθ' ὑπ' ἄλλου κινεῖσθαι, πλὴν	εἰ	μὴ κατὰ συμβεβηκός, ὥσπερ οὐδὲ
[1, 402]	κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο· Ἔτι δέ,	εἰ	μὴ πολλαὶ ψυχαὶ ἀλλὰ μόρια,
[1, 409]	ἀριθμὸς ὁ τῆς ψυχῆς, ἢ	εἰ	ὁ τῶν ἐν τῷ σώματι
[1, 411]	ἐξελθούσης γοῦν διαπνεῖται καὶ σήπεται.	Εἰ	οὖν ἕτερόν τι μίαν αὐτὴν
[1, 407]	νόησις κύ- κλου δὲ περιφορά·	Εἰ	οὖν ἡ νόησις περιφορά, καὶ
[1, 406]	καὶ αὐτὴ κινοῖτ' ἄν, ὥστ'	εἰ	πᾶσα κίνησις ἔκστασίς ἐστι τοῦ
[1, 409]	τῷ αὐτῷ δύο εἶναι σώματα,	εἰ	σῶμά τι ἡ ψυχή· τοῖς
[1, 402]	πρότερον, πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν	εἰ	τὰ ἀντικείμενα πρότερον τούτων ζητητέον,
[1, 409]	ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, ὥσπερ ἂν	εἰ	τὴν ψυχὴν τὰ πράγματα τιθέντες.
[1, 411]	ψυχὴν ὁμοειδῆ τοῖς μορίοις εἶναι,	εἰ	τῷ ἀπολαμβάνεσθαί τι τοῦ περιέχοντος
[1, 406]	φύσει κινήσεως μετέχει. Ἔτι δ'	εἰ	φύσει κινεῖται, κἂν βίᾳ κινηθείη·
[1, 409]	στιγμὰς καὶ ἀπολύεσθαι τῶν σωμάτων,	εἴ	γε μὴ διαιροῦνται αἱ γραμμαὶ
[1, 402]	ἢ ὕστερον, ὁμοίως δὲ κἂν	εἴ	τι κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο· Ἔτι
[1, 404]	εἶναι λέγει τὴν κινοῦσαν, καὶ	εἴ	τις ἄλλος εἴρηκεν ὡς τὸ
[1, 408]	ἢ κατὰ ψυχῆς. Φανερώτατον δ'	εἴ	τις ἀποδιδόναι πειραθείη τὰ πάθη
[1, 405]	ταύτην δ' οὐθεὶς ἀποπέφανται, πλὴν	εἴ	τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ πάντων
[1, 409]	ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός. Δῆλον δ'	εἴ	τις ἐπιχειρήσειεν ἐκ τοῦ λόγου
[1, 408]	ὀργίζεσθαι τὴν ψυχὴν ὅμοιον κἂν	εἴ	τις λέγοι τὴν ψυχὴν ὑφαίνειν
[1, 407]	μορφήν, παραπλήσιον δὲ λέγουσιν ὥσπερ	εἴ	τις φαίη τὴν τεκτονικὴν εἰς
[1, 402]	εἰ δὲ μὴ ὁμοειδής, πότερον	εἴδει	διαφέρουσα ἢ γένει. Νῦν μὲν
[1, 409]	τὴν αὐτὴν ψυχὴν ἔχειν τῷ	εἴδει.	Δόξειε δ' ἂν οὐθὲν διαφέρειν
[1, 411]	τὴν αὐτὴν ἔχοντα ψυχὴν τῷ	εἴδει,	εἰ καὶ μὴ ἀριθμῷ· ἑκάτερον
[1, 402]	συμβάλλεται μέγα μέρος πρὸς τὸ	εἰδέναι	τὸ τί ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ
[1, 404]	Οἱ μὲν γὰρ ἀριθμοὶ τὰ	εἴδη	αὐτὰ καὶ αἱ ἀρχαὶ ἐλέγοντο,
[1, 404]	δὲ δόξῃ, τὰ δ' αἰσθήσει·	εἴδη	δ' οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι τῶν
[1, 402]	(Τῶν καλῶν καὶ τιμίων τὴν	εἴδησιν	ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον δ' ἑτέραν ἑτέρας
[1, 407]	Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον ἴδιον ἔχειν	εἶδος	καὶ μορφήν, παραπλήσιον δὲ λέγουσιν
[1, 403]	ὕλην ἀποδίδωσιν, ὁ δὲ τὸ	εἶδος	καὶ τὸν λόγον. Ὁ μὲν
[1, 403]	ἕτερος δ' ἐν τούτοις τὸ	εἶδος	οὗ> ἕνεκα τωνδί. Τίς οὖν
[1, 409]	στιγμῆς δὲ μοναδικῆς τίς ἂν	εἴη	διαφορὰ πλὴν θέσις; Εἰ μὲν
[1, 407]	νόησις περιφορά, καὶ νοῦς ἂν	εἴη	ὁ κύκλος οὗ ἡ τοιαύτη
[1, 402]	ἰδίων ἀπόδειξις, ὥστε ζητητέον ἂν	εἴη	τὴν μέθοδον ταύτην· εἰ δὲ
[1, 403]	ἐστιν ἴδιον αὐτῆς, οὐκ ἂν	εἴη	χωριστή, ἀλλὰ καθάπερ τῷ εὐθεῖ,
[1, 411]	αὐτὴν ποιεῖ, ἐκεῖνο μάλιστ' ἂν	εἴη	ψυχή. Δεήσει δὲ πάλιν κἀκεῖνο
[1, 402]	φύσιν αὐτῆς καὶ τὴν οὐσίαν,	εἶθ'	ὅσα συμβέβηκε περὶ αὐτήν· ὧν
[1, 403]	τὰ (συμβεβηκότα γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ'	εἰκάσαι	περὶ αὐτῶν εὐμαρές, δῆλον ὅτι
[1, 405]	Πάντα γὰρ τὰ στοιχεῖα κριτὴν	εἴληφε,	πλὴν τῆς γῆς· ταύτην δ'
[1, 409]	μόνον ὁρισμὸν ψυχῆς ἀδύνατον τοιοῦτον	εἶναι,	ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός. Δῆλον δ'
[1, 408]	δή ποτε ἅμα τῷ σαρκὶ	εἶναι	ἀναιρεῖται καὶ τὸ τοῖς ἄλλοις
[1, 404]	τι καὶ θερμόν φησιν αὐτὴν	εἶναι·	ἀπείρων γὰρ ὄντων σχημάτων καὶ
[1, 407]	τοῦ παντὸς δῆλον ὅτι τοιαύτην	εἶναι	βούλεται οἷόν ποτ' ἐστὶν ὁ
[1, 404]	μὲν ἐκ τῶν στοιχείων πάντων,	εἶναι	δὲ καὶ ἕκαστον ψυχὴν τούτων,
[1, 409]	δὲ δὴ πῶς μονάδα ταύτην	εἶναι;	Δεῖ γὰρ ὑπάρχειν τινὰ αὐτῇ
[1, 406]	οἱ δὲ τῷ ἐν κινουμένῳ	εἶναι	(δῆλον δ' ἐπὶ τῶν μορίων·
[1, 402]	τῷ βελτιόνων τε καὶ θαυμασιωτέρων	εἶναι,	δι' ἀμφότερα ταῦτα τὴν περὶ
[1, 407]	Καίτοι δόξειεν ἂν τοῦτ' ἀναγκαῖον	εἶναι·	διὰ γὰρ τὴν κοινωνίαν τὸ
[1, 405]	ψυχῆς· φησὶ γὰρ αὐτὴν ἀθάνατον	εἶναι	διὰ τὸ ἐοικέναι τοῖς ἀθανάτοις·
[1, 402]	μὲν ἴδια πάθη τῆς ψυχῆς	εἶναι	δοκεῖ, τὰ δὲ δι' ἐκείνην
[1, 411]	καὶ ταῦτα βελτίων ἐν τούτοις	εἶναι	δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε δ' ἄν τις
[1, 408]	διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ πάντα κινήσεις	εἶναι	δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη τις ἂν
[1, 409]	τί κωλύει ἐν τῷ αὐτῷ	εἶναι,	εἰ δύο, καὶ ἄπειρα; Ὧν
[1, 403]	ἂν οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος	εἶναι.	Εἰ μὲν οὖν ἔστι τι
[1, 411]	τὴν ψυχὴν ὁμοειδῆ τοῖς μορίοις	εἶναι,	εἰ τῷ ἀπολαμβάνεσθαί τι τοῦ
[1, 408]	ὑπολαβεῖν τὸν νοῦν χρὴ σύνθεσιν	εἶναι,	ἢ καὶ τὸ αἰσθητικὸν ἢ
[1, 411]	Ἀναγκαῖον οὖν αὐτὴν ἢ ὁμοιομερῆ	εἶναι	ἢ μὴ ἐνυπάρχειν ἐν ὁτῳοῦν
[1, 407]	τῷ νῷ μὴ μετὰ σώματος	εἶναι,	καθάπερ εἴωθέ τε λέγεσθαι καὶ
[1, 405]	φησὶν αὐτὸν τῶν ὄντων ἁπλοῦν	εἶναι	καὶ ἀμιγῆ τε καὶ καθαρόν.
[1, 409]	Στιγμαὶ γὰρ ἐν ἅπασι δοκοῦσιν	εἶναι	καὶ ἄπειροι. Ἔτι δὲ πῶς
[1, 405]	ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον	εἶναι	καὶ ἀρχήν· καὶ διὰ τοῦτο
[1, 405]	ἀλόγως. Ὅθεν ἔδοξέ τισι πῦρ	εἶναι·	καὶ γὰρ τοῦτο λεπτομερέστατόν τε
[1, 404]	καὶ κινητικὸν ἐδόκει ἡ ψυχὴ	εἶναι	καὶ γνωριστικὸν οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν
[1, 405]	γινώσκειν, ᾗ δὲ λεπτότατον, κινητικὸν	εἶναι.	Καὶ Ἡράκλειτος δὲ τὴν ἀρχὴν
[1, 410]	τῶν τοῦ ποσοῦ στοιχείων οὐσίαν	εἶναι	καὶ μὴ ποσόν. Τοῖς δὴ
[1, 407]	ἁρμονίαν κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν ἐναντίων	εἶναι,	καὶ τὸ σῶμα συγκεῖσθαι ἐξ
[1, 404]	Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξαγόρας ψυχὴν	εἶναι	λέγει τὴν κινοῦσαν, καὶ εἴ
[1, 409]	τὸ ἐκ τῶν στοιχείων αὐτὴν	εἶναι.	Λέγουσι μὲν γάρ, ἵν' αἰσθάνηταί
[1, 402]	ἄν τῳ δόξειε μία τις	εἶναι	μέθοδος κατὰ πάντων περὶ ὧν
[1, 403]	τὰ τῆς ψυχῆς πάθη πάντα	εἶναι	μετὰ σώματος, θυμός, πραότης, φόβος,
[1, 411]	τοῖς φυτοῖς ἀρχὴ ψυχή τις	εἶναι·	μόνης γὰρ ταύτης κοινωνεῖ καὶ
[1, 403]	κινουμένων τι τὴν ψυχὴν ὑπέλαβον	εἶναι.	~Ὅθεν Δημόκριτος μὲν (πῦρ τι
[1, 405]	τὸ τὴν οὐσίαν αὐτῆς τοιαύτην	εἶναι	~οἵαν φασὶν οἱ λέγοντες ψυχὴν
[1, 406]	ὅσα κινεῖται τῷ ἐν κινουμένῳ	εἶναι,	οἷον πλωτῆρες· οὐ γὰρ ὁμοίως
[1, 404]	δὲ πράγματα ἐκ τῶν ἀρχῶν	εἶναι.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τοῖς
[1, 411]	διὰ τὸ ἐκ τῶν στοιχείων	εἶναι,	οὔτε τὸ κινεῖσθαι αὐτὴν καλῶς
[1, 410]	στοιχεῖά φασι πρῶτα τῶν ὄντων	εἶναι.	Πάντες δὲ καὶ οἱ διὰ
[1, 408]	γὰρ αὐτῶν λόγῳ τινί φησιν	εἶναι·	πότερον οὖν ὁ λόγος ἐστὶν
[1, 410]	τοῦ νοῦ· εὔλογον γὰρ τοῦτον	εἶναι	προγενέστατον καὶ κύριον κατὰ φύσιν,
[1, 402]	τὸ τί ἐστι γνῶναι χρήσιμον	εἶναι	πρὸς τὸ θεωρῆσαι τὰς αἰτίας
[1, 410]	Ἀλλ' οὐ δοκεῖ κοινὰ πάντων	εἶναι	στοιχεῖα. Ἆρ' οὖν ὅσα τῶν
[1, 410]	ἕκαστον; Ἢ φήσουσιν ἑκάστου γένους	εἶναι	στοιχεῖα καὶ ἀρχὰς ἰδίας, ἐξ
[1, 409]	ἀναγκαῖον ἐν τῷ αὐτῷ δύο	εἶναι	σώματα, εἰ σῶμά τι ἡ
[1, 404]	ἔφασαν γάρ τινες αὐτῶν ψυχὴν	εἶναι	τὰ ἐν τῷ ἀέρι ξύσματα,
[1, 405]	κινουμένῳ γινώσκεσθαι· ἐν κινήσει δ'	εἶναι	τὰ ὄντα κἀκεῖνος ᾤετο καὶ
[1, 405]	τούτων ἑκάτερον· ψυχὴν μὲν γὰρ	εἶναι	ταὐτὸ καὶ νοῦν, τοῦτο δ'
[1, 404]	λέγει, ἑτέρωθι δὲ τὸν νοῦν	εἶναι	ταὐτὸν τῇ ψυχῇ· ἐν ἅπασι
[1, 404]	πάντες ὑπειληφέναι τὴν κίνησιν οἰκειότατον	εἶναι	τῇ ψυχῇ, καὶ τὰ μὲν
[1, 404]	διὸ καὶ τοῦ ζῆν ὅρον	εἶναι	τὴν ἀναπνοήν· συνάγοντος γὰρ τοῦ
[1, 407]	τὸ λέγειν τὴν ψυχὴν μέγεθος	εἶναι·	τὴν γὰρ τοῦ παντὸς δῆλον
[1, 405]	γονὴ οὐχ αἷμα· ταύτην δ'	εἶναι	τὴν πρώτην ψυχήν. Τεροι δ'
[1, 411]	ἐνούσης ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν δ' ἐοίκασιν	εἶναι	τὴν ψυχὴν ἐν τούτοις ὅτι
[1, 408]	εἰρημένων ἀλογώτατον τὸ λέγειν ἀριθμὸν	εἶναι	τὴν ψυχὴν κινοῦνθ' ἑαυτόν· ὑπάρχει
[1, 408]	τὸ τὸν λόγον τῆς μίξεως	εἶναι	τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ τὸν
[1, 408]	οὖν οὔθ' ἁρμονίαν οἷόν τ'	εἶναι	τὴν ψυχὴν οὔτε κύκλῳ περιφέρεσθαι,
[1, 410]	ποτ' ἐστίν· τῆς δὲ ψυχῆς	εἶναί	τι κρεῖττον καὶ ἄρχον ἀδύνατον·
[1, 409]	ἀλλ' ὅτι ποσόν· διὸ ἀναγκαῖον	εἶναί	τι τὸ κινῆσον τὰς μονάδας.
[1, 410]	αἰσθανόμενα πάντα κινητικά (φαίνεται γὰρ	εἶναί	τινα μόνιμα τῶν ζῴων κατὰ
[1, 406]	αὑτό, τὸ μὲν δι' ἄλλο	εἶναι,	τὸ δ' ἑτέρου ἕνεκεν. Τὴν
[1, 406]	~οἵαν φασὶν οἱ λέγοντες ψυχὴν	εἶναι	τὸ κινοῦν ἑαυτὸ ἢ δυνάμενον
[1, 403]	καὶ μάλιστα καὶ πρώτως ψυχὴν	εἶναι	τὸ κινοῦν, οἰηθέντες δὲ τὸ
[1, 410]	καὶ τὸ φάναι μὲν ἀπαθὲς	εἶναι	τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου,
[1, 404]	καὶ αὐτά, ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν	εἶναι	τὸ παρέχον τοῖς ζῴοις τὴν
[1, 404]	καὶ νοῦν (τὸ γὰρ ἀληθὲς	εἶναι	τὸ φαινόμενον, διὸ καλῶς ποιῆσαι
[1, 410]	δ' Ἐμπεδοκλεῖ γε καὶ ἀφρονέστατον	εἶναι	τὸν θεόν· μόνος γὰρ τῶν
[1, 407]	μεριστῷ; Ἀναγκαῖον δὲ τὸν νοῦν	εἶναι	τὸν κύκλον τοῦτον· νοῦ μὲν
[1, 405]	Ἀναξαγόρας δὲ μόνος ἀπαθῆ φησιν	εἶναι	τὸν νοῦν, καὶ κοινὸν οὐθὲν
[1, 405]	τὸ σφαιροειδὲς λέγει· τοιοῦτον δ'	εἶναι	τόν τε νοῦν καὶ τὸ
[1, 411]	Θαλῆς ᾠήθη πάντα πλήρη θεῶν	εἶναι.	Τοῦτο δ' ἔχει τινὰς ἀπορίας·
[1, 403]	ὅδε τοῦ πράγματος, ἀνάγκη δ'	εἶναι	τοῦτον ἐν ὕλῃ τοιᾳδί, εἰ
[1, 407]	δὲ ψυχὴν οὐδέτερον οἷόν τ'	εἶναι	τούτων. ~Ἔτι δὲ τὸ κινεῖν
[1, 405]	ταὐτὸ καὶ νοῦν, τοῦτο δ'	εἶναι	τῶν πρώτων καὶ ἀδιαιρέτων σωμάτων,
[1, 405]	τις αὐτὴν εἴρηκεν ἐκ πάντων	εἶναι	τῶν στοιχείων ἢ πάντα. Ὁρίζονται
[1, 405]	Καὶ Ἡράκλειτος δὲ τὴν ἀρχὴν	εἶναί	φησι ψυχήν, εἴπερ τὴν ἀναθυμίασιν,
[1, 406]	Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ ἀντιστρέψασιν	εἰπεῖν	ἀληθὲς ~ὅτι ἣν τὸ (σῶμα
[1, 408]	(πάντες ἀπονέμουσι τοῦτο μάλισθ' ὡς	εἰπεῖν.	Ἁρμόζει δὲ μᾶλλον καθ' ὑγιείας
[1, 407]	εἰ δεῖ καὶ τοῦτο μόριον	εἰπεῖν;	Εἰ μὲν οὖν κατὰ στιγμήν,
[1, 405]	πάντες τὴν ψυχὴν τρισὶν ὡς	εἰπεῖν,	κινήσει, αἰσθήσει, τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων
[1, 406]	ποιήσει, χαλεπὸν ἢ καὶ ἀδύνατον	εἰπεῖν.	Ὅλως δ' οὐχ οὕτω φαίνεται
[1, 403]	χωρισθέν τι εὐθύ· ἀχώριστον γάρ,	εἴπερ	ἀεὶ μετὰ σώματός τινος ἐστιν.
[1, 407]	δὴ τί νοήσει (δεῖ γάρ,	εἴπερ	ἀΐδιος ἡ περιφορά) Τῶν μὲν
[1, 407]	δυνάμενον ἀπολυθῆναι, καὶ προσέτι φευκτόν,	εἴπερ	βέλτιον τῷ νῷ μὴ μετὰ
[1, 409]	τῆς ψυχῆς, ἴδιον τὸ ἄτοπον.	Εἴπερ	γάρ ἐστιν ἡ ψυχὴ ἐν
[1, 406]	ἂν ὑπὸ τῶν αἰσθητῶν κινεῖσθαι,	εἴπερ	κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν καὶ εἰ
[1, 408]	τοῦ ζῴου; Πρὸς δὲ τούτοις	εἴπερ	μὴ ἕκαστον τῶν μορίων ψυχὴν
[1, 411]	συμβαίνειν ~οὐδὲ (τῶν ζῴων ἐνίοις,	εἴπερ	μὴ πάντα ἀναπνέουσιν· τοῦτο δὲ
[1, 408]	καὶ κατὰ πᾶν τὸ σῶμα,	εἴπερ	πάντα μὲν ἐκ τῶν στοιχείων
[1, 405]	τὴν ἀρχὴν εἶναί φησι ψυχήν,	εἴπερ	τὴν ἀναθυμίασιν, ἐξ ἧς τἆλλα
[1, 405]	κινητικόν τι τὴν ψυχὴν ὑπολαβεῖν,	εἴπερ	τὴν λίθον ἔφη ψυχὴν ἔχειν,
[1, 406]	αὐτῶν· τῆς δὲ ψυχῆς ἔσται,	εἴπερ	φύσει κινήσεως μετέχει. Ἔτι δ'
[1, 408]	Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ	εἴπομεν,	ἔστι, καὶ κι- νεῖν ἑαυτήν,
[1, 405]	ψυχήν τε καὶ νοῦν, ὥσπερ	εἴπομεν	καὶ πρότερον, χρῆται δ' ἀμφοῖν
[1, 409]	ὅσα ἄλλα τοιαῦτα· ὥσπερ γὰρ	εἴπομεν	πρότερον, οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον ἐξ
[1, 409]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Συμβαίνει δέ, καθάπερ	εἴπομεν,	τῇ μὲν ταὐτὸ λέγειν τοῖς
[1, 405]	πρώτως. Δημόκριτος δὲ καὶ γλαφυρωτέρως	εἴρηκεν	ἀποφαινόμενος διὰ τί τούτων ἑκάτερον·
[1, 405]	ἀποπέφανται, πλὴν εἴ τις αὐτὴν	εἴρηκεν	ἐκ πάντων εἶναι τῶν στοιχείων
[1, 405]	διὰ τίν' αἰτίαν, οὔτ' ἐκεῖνος	εἴρηκεν	οὔτ' ἐκ τῶν εἰρημένων συμφανές
[1, 404]	κινοῦσαν, καὶ εἴ τις ἄλλος	εἴρηκεν	ὡς τὸ πᾶν ἐκίνησε νοῦς·
[1, 403]	ἀπεφήναντο, ὅπως τὰ μὲν καλῶς	εἰρημένα	λάβωμεν, εἰ δέ τι μὴ
[1, 408]	ὑφ' ἑαυτῆς. Πολὺ δὲ τῶν	εἰρημένων	ἀλογώτατον τὸ λέγειν ἀριθμὸν εἶναι
[1, 408]	κύκλῳ περιφέρεσθαι, δῆλον ἐκ τῶν	εἰρημένων.	Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ
[1, 405]	ἐκεῖνος εἴρηκεν οὔτ' ἐκ τῶν	εἰρημένων	συμφανές ἐστιν. Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις
[1, 411]	παντός. Φανερὸν οὖν ἐκ τῶν	εἰρημένων	ὡς οὔτε τὸ γινώσκειν ὑπάρχει
[1, 403]	αὐτῶν εὐμαρές, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς	εἴρηνται	καὶ κενῶς ἅπαντες. Ἀπορίαν δ'
[1, 406]	κινοῦν καὶ αὐτὸ κινεῖσθαι, πρότερον	εἴρηται.	Διχῶς δὲ κινουμένου παντός- ἢ
[1, 404]	ταῦτα κινοῦν, περὶ δὲ τούτων	εἴρηται	ὅτι συνεχῶς φαίνεται κινούμενα, κἂν
[1, 407]	εἴ τις φαίη τὴν τεκτονικὴν	εἰς	αὐλοὺς ἐνδύεσθαι· δεῖ γὰρ τὴν
[1, 408]	δ' εἰ λέγομεν τὴν ἁρμονίαν	εἰς	δύο ἀποβλέποντες, κυριώτατα μέν, τῶν
[1, 407]	συνημμένους πάλιν τὸν ἕνα διεῖλεν	εἰς	ἑπτὰ κύκλους, ὡς οὔσας τὰς
[1, 406]	φέρηται συμφώνους φοράς, τὴν εὐθυωρίαν	εἰς	κύκλον κατέκαμψεν· ~καὶ διελὼν ἐκ
[1, 406]	τρόπον ἔχει καὶ περὶ ἠρεμίας·	εἰς	ὃ γὰρ κινεῖται φύσει, καὶ
[1, 406]	τούτῳ φύσει· ὁμοίως δὲ καὶ	εἰς	ὃ κινεῖται βίᾳ, καὶ ἠρεμεῖ
[1, 409]	γε μὴ διαιροῦνται αἱ γραμμαὶ	εἰς	στιγμάς; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Συμβαίνει δέ,
[1, 407]	ψυχῆς· συνάπτουσι γὰρ καὶ τιθέασιν	εἰς	σῶμα τὴν ψυχήν, οὐθὲν προσδιορίσαντες
[1, 408]	τις περὶ αὐτῆς ὡς (κινουμένης,	εἰς	τὰ τοιαῦτα ἀποβλέψας· φαμὲν γὰρ
[1, 409]	κινεῖσθαι ταύτας. Τοῖς δὴ συμπλέξασιν	εἰς	τὸ αὐτὸ κίνησιν καὶ ἀριθμὸν
[1, 407]	Πυθαγορικοὺς μύθους τὴν τυχοῦσαν ψυχὴν	εἰς	τὸ τυχὸν ἐνδύεσθαι σῶμα. Δοκεῖ
[1, 407]	οὐ κυκλοφορία) Ὁ δὲ νοῦς	εἷς	καὶ συνεχὴς ὥσπερ καὶ ἡ
[1, 402]	δ' ὅπως μὴ λανθάνῃ πότερον	εἷς	ὁ λόγος αὐτῆς ἐστι, καθάπερ
[1, 403]	τίς ἑκάτερος; Ἢ οὐκ ἔστιν	εἷς	ὁ περὶ τὰ πάθη τῆς
[1, 404]	αὐτὰ καὶ αἱ ἀρχαὶ ἐλέγοντο,	εἰσὶ	δ' ἐκ τῶν στοιχείων, κρίνεται
[1, 408]	ἢ χαίρειν ἢ διανοεῖσθαι κινήσεις	εἰσί,	καὶ ἕκαστον κινεῖσθαί τι τούτων,
[1, 410]	τὴν ψυχὴν ἐκ τοῦ ὅλου	εἰσιέναι	ἀναπνεόντων, φερομένην ὑπὸ τῶν ἀνέμων,
[1, 406]	δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ ἐξελθοῦσαν	εἰσιέναι	πάλιν ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ δ'
[1, 409]	πλὴν θέσις; Εἰ μὲν οὖν	εἰσὶν	ἕτεραι αἱ ἐν τῷ σώματι
[1, 403]	ὅτι τὰ πάθη λόγοι ἔνυλοί	εἰσιν·	ὥστε οἱ ὅροι τοιοῦτοι οἷον
[1, 407]	μὴ μετὰ σώματος εἶναι, καθάπερ	εἴωθέ	τε λέγεσθαι καὶ πολλοῖς συνδοκεῖ.
[1, 410]	νεῖκος, τὰ δὲ θνητὰ πάντα·	ἐκ	πάντων γὰρ ἕκαστον. Ὅλως τε
[1, 405]	πλὴν εἴ τις αὐτὴν εἴρηκεν	ἐκ	πάντων εἶναι τῶν στοιχείων ἢ
[1, 410]	μὴ ποσόν. Τοῖς δὴ λέγουσιν	ἐκ	πάντων ταῦτά τε καὶ τοιαῦθ'
[1, 405]	ψυχὴ πάντα γινώσκει, συνιστᾶσιν αὐτὴν	ἐκ	πασῶν τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι μὲν
[1, 410]	ἐπειδὴ πᾶν ἤτοι στοιχεῖον ἢ	ἐκ	στοιχείου ἑνὸς ἢ πλειόνων ἢ
[1, 405]	καθάπερ Ἵππων· πεισθῆναι δ' ἐοίκασιν	ἐκ	τῆς γονῆς, ὅτι πάντων ὑγρά.
[1, 406]	καὶ ἡ ψυχὴ ἐξίσταιτ' ἂν	ἐκ	τῆς οὐσίας, εἰ μὴ κατὰ
[1, 402]	πολλὰς ἀπορίας ἔχει καὶ πλάνας,	ἐκ	τίνων δεῖ ζητεῖν· ἄλλαι γὰρ
[1, 407]	εἰς κύκλον κατέκαμψεν· ~καὶ διελὼν	ἐκ	τοῦ ἑνὸς δύο κύκλους δισσαχῇ
[1, 408]	αὐτοῖς ἀδύνατα πρῶτα μὲν τὰ	ἐκ	τοῦ κινεῖσθαι συμβαίνοντα, ~ἴδια δ'
[1, 409]	τοῦ κινεῖσθαι συμβαίνοντα, ~ἴδια δ'	ἐκ	τοῦ (λέγειν αὐτὴν ἀριθμόν. Πῶς
[1, 409]	Δῆλον δ' εἴ τις ἐπιχειρήσειεν	ἐκ	τοῦ λόγου τούτου τὰ πάθη
[1, 410]	λόγος· φησὶ γὰρ τὴν ψυχὴν	ἐκ	τοῦ ὅλου εἰσιέναι ἀναπνεόντων, φερομένην
[1, 405]	ᾗ μὲν πρῶτόν ἐστι, καὶ	ἐκ	τούτου τὰ λοιπά, γινώσκειν, ᾗ
[1, 408]	τε κινεῖσθαι τὴν ψυχήν, φανερὸν	ἐκ	τούτων· εἰ δ' ὅλως μὴ
[1, 409]	ἴσως ἄπειρα τὸν ἀριθμὸν τὰ	ἐκ	τούτων. Ἐξ ὧν μὲν οὖν
[1, 410]	Ἆρ' οὖν ὅσα τῶν οὐσιῶν,	ἐκ	τούτων μόνον; Πῶς οὖν γινώσκει
[1, 404]	τὸ ὅμοιον, τὰ δὲ πράγματα	ἐκ	τῶν ἀρχῶν εἶναι. Ὁμοίως δὲ
[1, 409]	ἢ σωμάτια μικρά· καὶ γὰρ	ἐκ	τῶν Δημοκρίτου σφαιρίων ἐὰν γένωνται
[1, 408]	ψυχὴν οὔτε κύκλῳ περιφέρεσθαι, δῆλον	ἐκ	τῶν εἰρημένων. Κατὰ συμβεβηκὸς δὲ
[1, 405]	αἰτίαν, οὔτ' ἐκεῖνος εἴρηκεν οὔτ'	ἐκ	τῶν εἰρημένων συμφανές ἐστιν. Ὅσοι
[1, 411]	μορίῳ τοῦ παντός. Φανερὸν οὖν	ἐκ	τῶν εἰρημένων ὡς οὔτε τὸ
[1, 405]	ταῖς ἀρχαῖς, καὶ τὴν ψυχὴν	ἐκ	τῶν ἐναντίων συνιστᾶσιν· οἱ δὲ
[1, 409]	δ' ἐπισκέψασθαι πῶς λέγεται τὸ	ἐκ	τῶν στοιχείων αὐτὴν εἶναι. Λέγουσι
[1, 411]	ὑπάρχει τῇ ψυχῇ διὰ τὸ	ἐκ	τῶν στοιχείων εἶναι, οὔτε τὸ
[1, 406]	συμπεπλέχθαι πρὸς αὐτό. Συνεστηκυῖαν γὰρ	ἐκ	τῶν στοιχείων καὶ μεμερισμένην κατὰ
[1, 404]	αἱ ἀρχαὶ ἐλέγοντο, εἰσὶ δ'	ἐκ	τῶν στοιχείων, κρίνεται δὲ τὰ
[1, 410]	αἰσθάνεσθαι τὰ ὄντα τὴν ψυχὴν	ἐκ	τῶν στοιχείων λέγοντες αὐτήν, καὶ
[1, 408]	τὸ σῶμα, εἴπερ πάντα μὲν	ἐκ	τῶν στοιχείων μεμιγμένων, ὁ δὲ
[1, 404]	μίαν, ταύτην, ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς μὲν	ἐκ	τῶν στοιχείων πάντων, εἶναι δὲ
[1, 404]	ἐν τῷ Τιμαίῳ τὴν ψυχὴν	ἐκ	τῶν στοιχείων ποιεῖ· γινώσκεσθαι γὰρ
[1, 411]	(Εἰ δὲ δεῖ τὴν ψυχὴν	ἐκ	τῶν στοιχείων ποιεῖν, οὐθὲν δεῖ
[1, 405]	ὁριζόμενοι αὐτὴν ἢ στοιχεῖον ἢ	ἐκ	τῶν στοιχείων ποιοῦσι, λέγοντες παραπλησίως
[1, 410]	τὸν νοῦν καὶ τὸ αἰσθητικὸν	ἐκ	τῶν στοιχείων ποιοῦσιν. Φαίνεται γὰρ
[1, 410]	ποιὸν καὶ οὐσία. Ἀλλ' ἀδύνατον	ἐκ	τῶν τοῦ ποσοῦ στοιχείων οὐσίαν
[1, 410]	Ἐμπεδοκλῆς, ὡς τοῖς σωματικοῖς στοιχείοις	ἕκαστα	γνωρίζεται, καί, πρός, τῷ ὁμοίῳ,
[1, 410]	ὑπάρξει· γνώσεται μὲν γὰρ ἓν	ἑκάστη,	πολλὰ δ' ἀγνοήσει· πάντα γὰρ
[1, 410]	ὁμοίων· καίτοι προσῆκεν. Ἔτι δ'	ἑκάστῃ	τῶν ἀρχῶν ἄγνοια πλείων ἢ
[1, 409]	ἔσονται αἱ μονάδες· καθέξει γὰρ	ἑκάστη>	χώραν στιγμῆς. Καίτοι τί κωλύει
[1, 410]	ὁπωσοῦν ἔχοντα τὰ στοιχεῖα τούτων	ἕκαστον,	ἀλλὰ λόγῳ τινὶ καὶ συνθέσει,
[1, 405]	αἰσθήσει, τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων δ'	ἕκαστον	ἀνάγεται πρὸς τὰς ἀρχάς. Διὸ
[1, 403]	φυσικὸς {τε} καὶ ὁ διαλεκτικὸς	ἕκαστον	αὐτῶν, οἷον ὀργὴ τί ἐστιν·
[1, 408]	τοῦτό γε καὶ παρ' Ἐμπεδοκλέους·	ἕκαστον	γὰρ αὐτῶν λόγῳ τινί φησιν
[1, 409]	αἰσθάνηταί τε τῶν ὄντων καὶ	ἕκαστον	γνωρίζῃ· ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν πολλὰ
[1, 411]	μορίων αὐτῆς, τίν' ἔχει δύναμιν	ἕκαστον	ἐν τῷ σώματι. Εἰ γὰρ
[1, 402]	ἐστι, καθάπερ ζῴου, ἢ καθ'	ἕκαστον	ἕτερος, οἷον ἵππου, κυνός, ἀνθρώπου,
[1, 410]	οὖν γινώσκει καὶ τῶν ἄλλων	ἕκαστον;	Ἢ φήσουσιν ἑκάστου γένους εἶναι
[1, 407]	τυχὸν ἐνδύεσθαι σῶμα. Δοκεῖ γὰρ	ἕκαστον	ἴδιον ἔχειν εἶδος καὶ μορφήν,
[1, 408]	ἢ διανοεῖσθαι κινήσεις εἰσί, καὶ	ἕκαστον	κινεῖσθαί τι τούτων, τὸ δὲ
[1, 410]	θνητὰ πάντα· ἐκ πάντων γὰρ	ἕκαστον.	Ὅλως τε διὰ τίν' αἰτίαν
[1, 411]	καὶ κινούμεθα καὶ τῶν ἄλλων	ἕκαστον	ποιοῦμέν τε καὶ πάσχομεν, ἢ
[1, 411]	συνέχει, προσήκει καὶ τῶν μορίων	ἕκαστον	συνέχειν τι τοῦ σώματος. Τοῦτο
[1, 402]	πραγματευθῆναι· δεήσει γὰρ λαβεῖν περὶ	ἕκαστον	τίς ὁ τρόπος, ἐὰν δὲ
[1, 410]	καὶ ἡ σύνθεσις· γνωριεῖ γὰρ	ἕκαστον	τὸ ὅμοιον, τὸ δ' ὀστοῦν
[1, 409]	Ἐξ ὧν μὲν οὖν ἐστιν	ἕκαστον	τούτων, ἔστω γινώσκειν τὴν ψυχὴν
[1, 408]	Πρὸς δὲ τούτοις εἴπερ μὴ	ἕκαστον	τῶν μορίων ψυχὴν ἔχει, εἰ
[1, 411]	~πότερον ὅλῃ τῇ ψυχῇ τούτων	ἕκαστον	ὑπάρχει, καὶ πάσῃ νοοῦμέν τε
[1, 404]	στοιχείων πάντων, εἶναι δὲ καὶ	ἕκαστον	ψυχὴν τούτων, λέγων οὕτως, γαίῃ
[1, 410]	τῶν ἄλλων ἕκαστον; Ἢ φήσουσιν	ἑκάστου	γένους εἶναι στοιχεῖα καὶ ἀρχὰς
[1, 411]	εἴδει, εἰ καὶ μὴ ἀριθμῷ·	ἑκάτερον	γὰρ τῶν μορίων αἴσθησιν ἔχει
[1, 405]	εἴρηκεν ἀποφαινόμενος διὰ τί τούτων	ἑκάτερον·	ψυχὴν μὲν γὰρ εἶναι ταὐτὸ
[1, 403]	ἀμφοῖν; Ἐκείνων δὲ δὴ τίς	ἑκάτερος;	Ἢ οὐκ ἔστιν εἷς ὁ
[1, 411]	φύσιν. Ἀλλ' οὐδὲν ἧττον ἐν	ἑκατέρῳ	τῶν μορίων ἅπαντ' ἐνυπάρχει τὰ
[1, 408]	τοῦτο δὲ μὴ ὡς ἐν	ἐκείνῃ	τῆς κινήσεως οὔσης, ἀλλ' ὁτὲ
[1, 402]	εἶναι δοκεῖ, τὰ δὲ δι'	ἐκείνην	καὶ τοῖς ζῴοις ὑπάρχειν. Πάντῃ
[1, 408]	τωνδί, ἡ δ' ἀνάμνησις ἀπ'	ἐκείνης	ἐπὶ τὰς ἐν τοῖς αἰσθητηρίοις
[1, 408]	μέχρι ἐκείνης, ὁτὲ δ' ἀπ'	ἐκείνης,	οἷον ἡ μὲν αἴσθησις ἀπὸ
[1, 408]	οὔσης, ἀλλ' ὁτὲ μὲν μέχρι	ἐκείνης,	ὁτὲ δ' ἀπ' ἐκείνης, οἷον
[1, 407]	ταύτην μὲν ἀφῶμεν τὸ νῦν.	Ἐκεῖνο	δὲ ἄτοπον συμβαίνει καὶ τούτῳ
[1, 408]	τουδὶ τοῦ ἔχοντος ἐκεῖνο, ᾗ	ἐκεῖνο	ἔχει. Διὸ καὶ τούτου φθειρομένου
[1, 408]	πάθη, ἀλλὰ τουδὶ τοῦ ἔχοντος	ἐκεῖνο,	ᾗ ἐκεῖνο ἔχει. Διὸ καὶ
[1, 411]	λόγος ζητήσει τί τὸ συνέχον	ἐκεῖνο,	καὶ οὕτω δὴ πρόεισιν ἐπὶ
[1, 406]	κατὰ συμβεβηκός· ᾧ γὰρ ὑπάρχουσιν,	ἐκεῖνο	κινεῖται, τὸ σῶμα. Διὸ καὶ
[1, 411]	ἕτερόν τι μίαν αὐτὴν ποιεῖ,	ἐκεῖνο	μάλιστ' ἂν εἴη ψυχή. Δεήσει
[1, 410]	τά γε στοιχεῖα, κυριώτατον δ'	ἐκεῖνο	τὸ συνέχον, ὅ τί ποτ'
[1, 405]	καὶ διὰ τίν' αἰτίαν, οὔτ'	ἐκεῖνος	εἴρηκεν οὔτ' ἐκ τῶν εἰρημένων
[1, 404]	μὴν παντελῶς γ' ὥσπερ Δημόκριτος.	Ἐκεῖνος	μὲν γὰρ ἁπλῶς ταὐτὸν ψυχὴν
[1, 408]	μνημονεύει οὔτε φιλεῖ· οὐ γὰρ	ἐκείνου	ἦν, ἀλλὰ τοῦ κοινοῦ, ὃ
[1, 408]	φιλεῖν ἢ μισεῖν οὐκ ἔστιν	ἐκείνου	πάθη, ἀλλὰ τουδὶ τοῦ ἔχοντος
[1, 407]	αἴτιον, ἀλλ' ἡ ψυχὴ μᾶλλον	ἐκείνῳ.	Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ὅτι βέλτιον
[1, 403]	Ἢ μᾶλλον ὁ ἐξ ἀμφοῖν;	Ἐκείνων	δὲ δὴ τίς ἑκάτερος; Ἢ
[1, 404]	τοῦ περιέχοντος τὰ σώματα καὶ	ἐκθλίβοντος	τῶν σχημάτων τὰ παρέχοντα τοῖς
[1, 404]	ἄλλος εἴρηκεν ὡς τὸ πᾶν	ἐκίνησε	νοῦς· οὐ μὴν παντελῶς γ'
[1, 404]	τὰ ἐνυπάρχοντα ἐν τοῖς ζῴοις	ἐκκρίνεσθαι,	συνανείργοντα τὸ συνάγον καὶ πηγνύον·
[1, 406]	ἄν, ὥστ' εἰ πᾶσα κίνησις	ἔκστασίς	ἐστι τοῦ κινουμένου ᾗ κινεῖται,
[1, 404]	ποιῆσαι {τὸν} Ὅμηρον ὡς ὁ	Ἕκτωρ	κεῖτ' ἀλλοφρονέων" οὐ δὴ χρῆται
[1, 403]	Ἀλλ' ἐπανιτέον ὅθεν ὁ λόγος.	Ἐλέγομεν	δὴ ὅτι τὰ πάθη τῆς
[1, 404]	εἴδη αὐτὰ καὶ αἱ ἀρχαὶ	ἐλέγοντο,	εἰσὶ δ' ἐκ τῶν στοιχείων,
[1, 405]	ὅτι πάντων ὑγρά. Καὶ γὰρ	ἐλέγχει	τοὺς αἷμα φάσκοντας τὴν ψυχήν,
[1, 408]	ἴσως μὴ λέγειν τὴν ψυχὴν	ἐλεεῖν	ἢ μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι, ἀλλὰ
[1, 403]	μετὰ σώματος, θυμός, πραότης, φόβος,	ἔλεος,	θάρσος, ἔτι χαρὰ καὶ τὸ
[1, 410]	πάντα γὰρ τἆλλα. Συμβαίνει δ'	Ἐμπεδοκλεῖ	γε καὶ ἀφρονέστατον εἶναι τὸν
[1, 408]	τις τοῦτό γε καὶ παρ'	Ἐμπεδοκλέους·	ἕκαστον γὰρ αὐτῶν λόγῳ τινί
[1, 404]	οἱ δὲ μίαν, ταύτην, ὥσπερ	Ἐμπεδοκλῆς	μὲν ἐκ τῶν στοιχείων πάντων,
[1, 410]	καὶ συνθέσει, καθάπερ φησὶ καὶ	Ἐμπεδοκλῆς	τὸ ὀστοῦν· ἡ δὲ χθὼν
[1, 410]	δυσχερείας ἔχοντος τοῦ λέγειν, καθάπερ	Ἐμπεδοκλῆς,	ὡς τοῖς σωματικοῖς στοιχείοις ἕκαστα
[1, 411]	τοῦ περιέχοντος ἐν τοῖς ζῴοις	ἔμψυχα	τὰ ζῷα γίνεται. Εἰ δ'
[1, 404]	οὖν ἐπὶ τὸ κινεῖσθαι τὸ	ἔμψυχον	ἀπέβλεψαν, οὗτοι τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον
[1, 403]	ὑπάρχειν αὐτῇ κατὰ φύσιν. Τὸ	ἔμψυχον	δὴ τοῦ ἀψύχου δυσὶ μάλιστα
[1, 404]	νοῦν εἶναι ταὐτὸν τῇ ψυχῇ·	ἐν	ἅπασι γὰρ ὑπάρχειν αὐτὸν τοῖς
[1, 409]	ἔχουσι τὰ σώματα; Στιγμαὶ γὰρ	ἐν	ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἄπειροι.
[1, 409]	μένῃ τὸ ποσόν, ἔσται {τι}	ἐν	αὐτῷ τὸ μὲν κινοῦν τὸ
[1, 411]	ἡ ψυχὴ οὐ ποιεῖ ζῷον,	ἐν	δὲ τοῖς μικτοῖς, καὶ ταῦτα
[1, 402]	κατηγοριῶν, ἔτι δὲ πότερον τῶν	ἐν	δυνάμει ὄντων ἢ μᾶλλον ἐντελέχειά
[1, 411]	τὴν φύσιν. Ἀλλ' οὐδὲν ἧττον	ἐν	ἑκατέρῳ τῶν μορίων ἅπαντ' ἐνυπάρχει
[1, 408]	ψυχῇ· τοῦτο δὲ μὴ ὡς	ἐν	ἐκείνῃ τῆς κινήσεως οὔσης, ἀλλ'
[1, 410]	ὀστοῦν· ἡ δὲ χθὼν ἐπίηρος	ἐν	εὐστέρνοις χοάνοισιν τὼ δύο τῶν
[1, 405]	τὸ δὲ κινούμενον κινουμένῳ γινώσκεσθαι·	ἐν	κινήσει δ' εἶναι τὰ ὄντα
[1, 406]	αὑτὸ κινεῖται, οἱ δὲ τῷ	ἐν	κινουμένῳ εἶναι (δῆλον δ' ἐπὶ
[1, 406]	δὲ λέγομεν ὅσα κινεῖται τῷ	ἐν	κινουμένῳ εἶναι, οἷον πλωτῆρες· οὐ
[1, 407]	ὥσπερ εὐθύνοις δεδωκυῖα κἀν τοῖς	ἐν	κοινῷ γεγενημένοις λόγοις. Ἁρμονίαν γάρ
[1, 408]	πεπονθέναι, ἀλλ' ἐν ᾧ, καθάπερ	ἐν	μέθαις καὶ νόσοις. Καὶ τὸ
[1, 411]	ἀπορίας· διὰ τίνα γὰρ αἰτίαν	ἐν	μὲν τῷ ἀέρι ἢ τῷ
[1, 411]	ὁμοιομερῆ εἶναι ἢ μὴ ἐνυπάρχειν	ἐν	ὁτῳοῦν μορίῳ τοῦ παντός. Φανερὸν
[1, 409]	Εἴπερ γάρ ἐστιν ἡ ψυχὴ	ἐν	παντὶ τῷ αἰσθανομένῳ σώματι, ἀναγκαῖον
[1, 411]	τούτων ἐστὶν ἑνὶ ἢ καὶ	ἐν	πλείοσιν ἢ πᾶσιν, ἢ καὶ
[1, 402]	τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως ἂν	ἐν	πρώτοις τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ καὶ
[1, 405]	ἐστιν. Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις ποιοῦσιν	ἐν	ταῖς ἀρχαῖς, καὶ τὴν ψυχὴν
[1, 404]	τὰ καλούμενα ξύσματα, ἃ φαίνεται	ἐν	ταῖς διὰ τῶν θυρίδων ἀκτῖσιν)
[1, 409]	ψυχή· τοῖς δ' ἀριθμὸν λέγουσιν,	ἐν	τῇ μιᾷ στιγμῇ πολλὰς στιγμάς,
[1, 406]	ᾧ τὸ ὑφ' ἑαυτοῦ κινεῖσθαι	ἐν	τῇ οὐσίᾳ, τοῦθ' ὑπ' ἄλλου
[1, 410]	οὖν ὄφελος ἐνεῖναι τὰ στοιχεῖα	ἐν	τῇ ψυχῇ, εἰ μὴ καὶ
[1, 410]	γὰρ ἂν ἀπορήσειεν εἰ ἔνεστιν	ἐν	τῇ ψυχῇ λίθος ἢ ἄνθρωπος;
[1, 402]	Πρῶτον δ' ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν	ἐν	τίνι τῶν γενῶν καὶ τί
[1, 408]	ἀνάμνησις ἀπ' ἐκείνης ἐπὶ τὰς	ἐν	τοῖς αἰσθητηρίοις κινήσεις ἢ μονάς.
[1, 408]	ἀποβλέποντες, κυριώτατα μέν, τῶν μεγεθῶν	ἐν	τοῖς ἔχουσι κίνησιν καὶ θέσιν,
[1, 411]	ἐν τῷ ἀέρι ψυχὴ τῆς	ἐν	τοῖς ζῴοις βελτίων ἐστὶ καὶ
[1, 404]	γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ ἐνυπάρχοντα	ἐν	τοῖς ζῴοις ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα τὸ
[1, 411]	τῷ ἀπολαμβάνεσθαί τι τοῦ περιέχοντος	ἐν	τοῖς ζῴοις ἔμψυχα τὰ ζῷα
[1, 402]	τῶν συμβεβηκότων ταῖς οὐσίαις (ὥσπερ	ἐν	τοῖς μαθήμασι τί τὸ εὐθὺ
[1, 410]	Τοῦτο δὲ πέπονθε καὶ ὁ	ἐν	τοῖς Ὀρφικοῖς καλουμένοις ἔπεσι λόγος·
[1, 403]	φανερόν· μηθενὸς γὰρ φοβεροῦ συμβαίνοντος	ἐν	τοῖς πάθεσι γίνονται τοῖς τοῦ
[1, 404]	ἀρχῶν εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ	ἐν	τοῖς περὶ φιλοσοφίας λεγομένοις διωρίσθη,
[1, 410]	νῦν λεχθέν· ὅσα γάρ ἐστιν	ἐν	τοῖς τῶν ζῴων σώμασιν ἁπλῶς
[1, 411]	οὔσῃ. Ἔοικε δὲ καὶ ἡ	ἐν	τοῖς φυτοῖς ἀρχὴ ψυχή τις
[1, 406]	πᾶσαι γὰρ αἱ λεχθεῖσαι κινήσεις	ἐν	τόπῳ. Εἰ δ' ἐστὶν ἡ
[1, 411]	τοῖς μικτοῖς, καὶ ταῦτα βελτίων	ἐν	τούτοις εἶναι δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε δ'
[1, 411]	δ' ἐοίκασιν εἶναι τὴν ψυχὴν	ἐν	τούτοις ὅτι τὸ ὅλον τοῖς
[1, 403]	πλίνθους καὶ ξύλα, ἕτερος δ'	ἐν	τούτοις τὸ εἶδος οὗ> ἕνεκα
[1, 406]	ὃ κινεῖται βίᾳ, καὶ ἠρεμεῖ	ἐν	τούτῳ βίᾳ. Ποῖαι δὲ βίαιοι
[1, 406]	γὰρ κινεῖται φύσει, καὶ ἠρεμεῖ	ἐν	τούτῳ φύσει· ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 404]	τινες αὐτῶν ψυχὴν εἶναι τὰ	ἐν	τῷ ἀέρι ξύσματα, οἱ δὲ
[1, 404]	πῦρ καὶ ψυχὴν λέγει (οἷον	ἐν	τῷ ἀέρι τὰ καλούμενα ξύσματα,
[1, 411]	καὶ διὰ τίν' αἰτίαν ἡ	ἐν	τῷ ἀέρι ψυχὴ τῆς ἐν
[1, 404]	γίνεσθαι θύραθεν ἐπεισιόντων ἄλλων τοιούτων	ἐν	τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν γὰρ αὐτὰ
[1, 409]	τὸ κινοῦν ἡ ψυχή, καὶ	ἐν	τῷ ἀριθμῷ, ὥστε οὐ τὸ
[1, 409]	παντὶ τῷ αἰσθανομένῳ σώματι, ἀναγκαῖον	ἐν	τῷ αὐτῷ δύο εἶναι σώματα,
[1, 409]	χώραν στιγμῆς. Καίτοι τί κωλύει	ἐν	τῷ αὐτῷ εἶναι, εἰ δύο,
[1, 409]	σώματι μονάδες καὶ αἱ στιγμαί,	ἐν	τῷ αὐτῷ ἔσονται αἱ μονάδες·
[1, 408]	γὰρ ἐφθείρετ' ἂν ὑπὸ τῆς	ἐν	τῷ γήρᾳ ἀμαυρώσεως, νῦν δ'
[1, 409]	κινῆσον τὰς μονάδας. Εἰ δ'	ἐν	τῷ ζῴῳ τὸ κινοῦν ἡ
[1, 411]	ἑαυτοῦ οὔτε τοῦ εὐθέος. Καὶ	ἐν	τῷ ὅλῳ δή τινες αὐτὴν
[1, 409]	κινοῦν τὸ δὲ κινούμενον, ὥσπερ	ἐν	τῷ συνεχεῖ· οὐ γὰρ διὰ
[1, 411]	αὐτῆς, τίν' ἔχει δύναμιν ἕκαστον	ἐν	τῷ σώματι. Εἰ γὰρ ἡ
[1, 409]	μὲν οὖν εἰσὶν ἕτεραι αἱ	ἐν	τῷ σώματι μονάδες καὶ αἱ
[1, 409]	καὶ αὐτά. Εἰ δ' αἱ	ἐν	τῷ σώματι στιγμαὶ ὁ ἀριθμὸς
[1, 409]	ψυχῆς, ἢ εἰ ὁ τῶν	ἐν	τῷ σώματι στιγμῶν ἀριθμὸς ἡ
[1, 409]	καὶ ἄλλος τις τῶν ὑπαρχουσῶν	ἐν	τῷ σώματι στιγμῶν· Συμβαίνει τε
[1, 404]	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ Πλάτων	ἐν	τῷ Τιμαίῳ τὴν ψυχὴν ἐκ
[1, 403]	πράγματος, ἀνάγκη δ' εἶναι τοῦτον	ἐν	ὕλῃ τοιᾳδί, εἰ ἔσται· ὥσπερ
[1, 408]	νεῖν ἑαυτήν, οἷον κινεῖσθαι μὲν	ἐν	ᾧ ἐστι, τοῦτο δὲ κινεῖσθαι
[1, 406]	φασι τὴν ψυχὴν τὸ σῶμα	ἐν	ᾧ ἐστιν, ὡς αὐτὴ κινεῖται,
[1, 408]	τὴν ψυχήν τι πεπονθέναι, ἀλλ'	ἐν	ᾧ, καθάπερ ἐν μέθαις καὶ
[1, 411]	Καὶ τὸ ζῆν δὴ πότερον	ἔν	τινι τούτων ἐστὶν ἑνὶ ἢ
[1, 411]	ἢ πολυμερές. Εἰ μὲν γὰρ	ἕν,	διὰ τί οὐκ εὐθέως καὶ
[1, 411]	οὐκ εὐθέως καὶ ἡ ψυχὴ	ἕν;	Εἰ δὲ μεριστόν, πάλιν ὁ
[1, 404]	καὶ ἄλλως, νοῦν μὲν τὸ	ἕν,	ἐπιστήμην δὲ τὰ δύο (μοναχῶς
[1, 405]	τινὰ λέγουσιν αἰτίαν καὶ στοιχεῖον	ἕν,	καὶ τὴν ψυχὴν ἓν τιθέασιν,
[1, 410]	ἢ πάντων; Ἀναγκαῖον γάρ ἐστιν	ἕν	τι γινώσκειν ἢ τινὰ ἢ
[1, 405]	ἄλλο, καὶ τὴν ψυχὴν ὁμοίως	ἕν	τι τούτων τιθέασιν. Διὸ καὶ
[1, 406]	ἑαυτὸ ἢ δυνάμενον κινεῖν, ἀλλ'	ἕν	τι τῶν ἀδυνάτων τὸ ὑπάρχειν
[1, 404]	τὰ δύο (μοναχῶς γὰρ ἐφ'	ἕν)	τὸν δὲ τοῦ ἐπιπέδου ἀριθμὸν
[1, 407]	νοήματα· ταῦτα δὲ τῷ ἐφεξῆς	ἕν,	ὡς ὁ ἀριθμός, ἀλλ' οὐχ
[1, 410]	σύνεσις ὑπάρξει· γνώσεται μὲν γὰρ	ἓν	ἑκάστη, πολλὰ δ' ἀγνοήσει· πάντα
[1, 411]	δὲ πάλιν κἀκεῖνο ζητεῖν πότερον	ἓν	ἢ πολυμερές. Εἰ μὲν γὰρ
[1, 410]	θεόν· μόνος γὰρ τῶν στοιχείων	ἓν	οὐ γνωριεῖ, τὸ νεῖκος, τὰ
[1, 405]	στοιχεῖον ἕν, καὶ τὴν ψυχὴν	ἓν	τιθέασιν, οἷον πῦρ ἢ ἀέρα·
[1, 407]	κύκλους δισσαχῇ συνημμένους πάλιν τὸν	ἕνα	διεῖλεν εἰς ἑπτὰ κύκλους, ὡς
[1, 407]	τὴν ἁρμονίαν κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν	ἐναντίων	εἶναι, καὶ τὸ σῶμα συγκεῖσθαι
[1, 407]	καὶ τὸ σῶμα συγκεῖσθαι ἐξ	ἐναντίων.	Καίτοι γε ἡ μὲν ἁρμονία
[1, 405]	συνιστᾶσιν· οἱ δὲ θάτερον τῶν	ἐναντίων,	οἷον θερμὸν ἢ ψυχρὸν ἤ
[1, 405]	καὶ τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν	ἐναντίων	συνιστᾶσιν· οἱ δὲ θάτερον τῶν
[1, 405]	εἰρημένων συμφανές ἐστιν. Ὅσοι δ'	ἐναντιώσεις	ποιοῦσιν ἐν ταῖς ἀρχαῖς, καὶ
[1, 411]	ἱκανὸν γὰρ θάτερον μέρος τῆς	ἐναντιώσεως	ἑαυτό τε κρίνειν καὶ τὸ
[1, 403]	τὸ ποτὲ μὲν ἰσχυρῶν καὶ	ἐναργῶν	παθημάτων συμβαινόντων μηδὲν παροξύνεσθαι ἢ
[1, 403]	τὸ μὴ κινούμενον αὐτὸ μὴ	ἐνδέχεσθαι	κινεῖν ἕτερον, τῶν κινουμένων τι
[1, 409]	ψυχή, ἀλλὰ τὸ κινοῦν μόνον.	Ἐνδέχεται	δὲ δὴ πῶς μονάδα ταύτην
[1, 406]	μόρια μεθισταμένη. Εἰ δὲ τοῦτ'	ἐνδέχεται,	καὶ ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι πάλιν ἐνδέχοιτ'
[1, 406]	ἐνδέχεται, καὶ ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι πάλιν	ἐνδέχοιτ'	ἄν· τούτῳ δ' ἕποιτ' ἂν
[1, 403]	ψυχῆς ἔργων ἢ παθημάτων ἴδιον,	ἐνδέχοιτ'	ἂν αὐτὴν χωρίζεσθαι· εἰ δὲ
[1, 403]	ἢ μὴ ἄνευ φαντασίας, οὐκ	ἐνδέχοιτ'	ἂν οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος
[1, 407]	αὐτό. Φαίνεται δὲ καὶ ἅπαξ	ἐνδεχόμενον.	Εἰ δ' ἱκανὸν θιγεῖν ὁτῳοῦν
[1, 407]	σώματος οὐθὲν ἔτι προσδιορίζουσιν, ὥσπερ	ἐνδεχόμενον	κατὰ τοὺς Πυθαγορικοὺς μύθους τὴν
[1, 407]	φαίη τὴν τεκτονικὴν εἰς αὐλοὺς	ἐνδύεσθαι·	δεῖ γὰρ τὴν μὲν τέχνην
[1, 407]	τυχοῦσαν ψυχὴν εἰς τὸ τυχὸν	ἐνδύεσθαι	σῶμα. Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον ἴδιον
[1, 410]	λευκὰ γένοντο. Οὐδὲν οὖν ὄφελος	ἐνεῖναι	τὰ στοιχεῖα ἐν τῇ ψυχῇ,
[1, 403]	μέρους ἢ δυνάμεως ὑπὸ τοῦδε	ἕνεκα	τοῦδε" Καὶ διὰ ταῦτα ἤδη
[1, 403]	ἐν τούτοις τὸ εἶδος οὗ>	ἕνεκα	τωνδί. Τίς οὖν ὁ φυσικὸς
[1, 406]	ἄλλο εἶναι, τὸ δ' ἑτέρου	ἕνεκεν.	Τὴν δὲ ψυχὴν μάλιστα φαίη
[1, 410]	εἰ μὴ καὶ οἱ λόγοι	ἐνέσονται	καὶ ἡ σύνθεσις· γνωριεῖ γὰρ
[1, 410]	οὐθέν, εἰ μὴ καὶ ταῦτ'	ἐνέσται.	Τοῦτο δ' ὅτι ἀδύνατον, οὐθὲν
[1, 410]	τίς γὰρ ἂν ἀπορήσειεν εἰ	ἔνεστιν	ἐν τῇ ψυχῇ λίθος ἢ
[1, 411]	πότερον ἔν τινι τούτων ἐστὶν	ἑνὶ	ἢ καὶ ἐν πλείοσιν ἢ
[1, 411]	διαιρούμενα ζῆν καὶ τῶν ζῴων	ἔνια	τῶν ἐντόμων, ὡς τὴν αὐτὴν
[1, 406]	τῆς οὐσίας αὐτῆς καθ' αὑτήν.	Ἔνιοι	δὲ καὶ κινεῖν φασι τὴν
[1, 403]	ταῦτα περὶ ψυχῆς· φασὶ γὰρ	ἔνιοι	καὶ μάλιστα καὶ πρώτως ψυχὴν
[1, 404]	ψυχὴ εἶναι καὶ γνωριστικὸν οὕτως,	ἔνιοι	συνέπλεξαν ἐξ ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι τὴν
[1, 411]	τοῦτο συμβαίνειν ~οὐδὲ (τῶν ζῴων	ἐνίοις,	εἴπερ μὴ πάντα ἀναπνέουσιν· τοῦτο
[1, 403]	συμβαινόντων μηδὲν παροξύνεσθαι ἢ φοβεῖσθαι,	ἐνίοτε	δ' ὑπὸ μικρῶν καὶ ἀμαυρῶν
[1, 410]	καὶ τί ποτ' ἐστὶ τὸ	ἑνοποιοῦν	αὐτά· ὕλῃ γὰρ ἔοικε τά
[1, 407]	κατέκαμψεν· ~καὶ διελὼν ἐκ τοῦ	ἑνὸς	δύο κύκλους δισσαχῇ συνημμένους πάλιν
[1, 410]	ἤτοι στοιχεῖον ἢ ἐκ στοιχείου	ἑνὸς	ἢ πλειόνων ἢ πάντων; Ἀναγκαῖον
[1, 404]	ζῷον ἐξ αὐτῆς τῆς τοῦ	ἑνὸς	ἰδέας καὶ τοῦ πρώτου μήκους
[1, 405]	ποιοῦσι, λέγοντες παραπλησίως ἀλλήλοις, πλὴν	ἑνός·	φασὶ γὰρ γινώσκεσθαι τὸ ὅμοιον
[1, 411]	τὸ μὴ λέγειν ζῷα ψυχῆς	ἐνούσης	ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν δ' ἐοίκασιν εἶναι
[1, 402]	ἐν δυνάμει ὄντων ἢ μᾶλλον	ἐντελέχειά	τις· ~διαφέρει γὰρ οὔ τι
[1, 408]	συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν συγγενὲς παραδέχεσθαι,	ἐντεῦθεν	δὲ καὶ τὸν τῶν μεμιγμένων
[1, 411]	καὶ τῶν ζῴων ἔνια τῶν	ἐντόμων,	ὡς τὴν αὐτὴν ἔχοντα ψυχὴν
[1, 403]	δῆλον ὅτι τὰ πάθη λόγοι	ἔνυλοί	εἰσιν· ὥστε οἱ ὅροι τοιοῦτοι
[1, 411]	ἐν ἑκατέρῳ τῶν μορίων ἅπαντ'	ἐνυπάρχει	τὰ μόρια τῆς ψυχῆς, καὶ
[1, 411]	ἢ ὁμοιομερῆ εἶναι ἢ μὴ	ἐνυπάρχειν	ἐν ὁτῳοῦν μορίῳ τοῦ παντός.
[1, 404]	κωλύειν γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ	ἐνυπάρχοντα	ἐν τοῖς ζῴοις ἐκκρίνεσθαι, συνανείργοντα
[1, 404]	καὶ γνωριστικὸν οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν	ἐξ	ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν
[1, 403]	λόγον μόνον; Ἢ μᾶλλον ὁ	ἐξ	ἀμφοῖν; Ἐκείνων δὲ δὴ τίς
[1, 410]	ἄλλην τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον	ἐξ	ἁπάντων ἔσται ἡ ψυχὴ ἢ
[1, 411]	τῶν στοιχείων ποιεῖν, οὐθὲν δεῖ	ἐξ	ἁπάντων· ἱκανὸν γὰρ θάτερον μέρος
[1, 404]	διωρίσθη, αὐτὸ μὲν τὸ ζῷον	ἐξ	αὐτῆς τῆς τοῦ ἑνὸς ἰδέας
[1, 409]	εἴπομεν πρότερον, οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον	ἐξ	αὐτῶν. Τριῶν δὲ τρόπων παραδεδομένων
[1, 403]	μὴ τοιούτου σώματος πάθη καὶ	ἐξ	ἀφαιρέσεως, ὁ μαθηματικός, ᾗ δὲ
[1, 407]	εἶναι, καὶ τὸ σῶμα συγκεῖσθαι	ἐξ	ἐναντίων. Καίτοι γε ἡ μὲν
[1, 405]	φησι ψυχήν, εἴπερ τὴν ἀναθυμίασιν,	ἐξ	ἧς τἆλλα συνίστησιν· καὶ ἀσωματώτατόν
[1, 405]	πᾶν. Ἔοικε δὲ καὶ Θαλῆς	ἐξ	ὧν ἀπομνημονεύουσι κινητικόν τι τὴν
[1, 409]	τὸν ἀριθμὸν τὰ ἐκ τούτων.	Ἐξ	ὧν μὲν οὖν ἐστιν ἕκαστον
[1, 410]	εἶναι στοιχεῖα καὶ ἀρχὰς ἰδίας,	ἐξ	ὧν τὴν ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται
[1, 406]	Εἰ δὲ τοῦτ' ἐνδέχεται, καὶ	ἐξελθοῦσαν	εἰσιέναι πάλιν ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ
[1, 411]	ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα συνέχειν·	ἐξελθούσης	γοῦν διαπνεῖται καὶ σήπεται. Εἰ
[1, 406]	ᾗ κινεῖται, καὶ ἡ ψυχὴ	ἐξίσταιτ'	ἂν ἐκ τῆς οὐσίας, εἰ
[1, 402]	τότε καὶ περὶ τῆς οὐσίας	ἕξομεν	λέγειν κάλλιστα· πάσης γὰρ ἀποδείξεως
[1, 404]	τὴν ψυχὴν τὸ αὑτὸ κινοῦν·	ἐοίκασι	γὰρ οὗτοι πάντες ὑπειληφέναι τὴν
[1, 411]	ψυχῆς ἐνούσης ἄτοπον. Ὑπολαβεῖν δ'	ἐοίκασιν	εἶναι τὴν ψυχὴν ἐν τούτοις
[1, 405]	ἀπεφήναντο, καθάπερ Ἵππων· πεισθῆναι δ'	ἐοίκασιν	ἐκ τῆς γονῆς, ὅτι πάντων
[1, 402]	ψυχῆς περὶ τῆς ἀνθρωπίνης μόνης	ἐοίκασιν	ἐπισκοπεῖν· Ὑλαβητέον δ' ὅπως μὴ
[1, 402]	καὶ τὸ νοητὸν τοῦ νοῦ.	Ἔοικε	δ' οὐ μόνον τὸ τί
[1, 411]	ψυχῇ ὡς οὐ διαιρετῇ οὔσῃ.	Ἔοικε	δὲ καὶ ἡ ἐν τοῖς
[1, 405]	λέγων νοῦν κινῆσαι τὸ πᾶν.	Ἔοικε	δὲ καὶ Θαλῆς ἐξ ὧν
[1, 403]	ἀεὶ μετὰ σώματός τινος ἐστιν.	Ἔοικε	δὲ καὶ τὰ τῆς ψυχῆς
[1, 404]	ἕως ἂν δύνωνται τοῦτο ποιεῖν.	Ἔοικε	δὲ καὶ τὸ παρὰ τῶν
[1, 405]	καὶ τὸ πῦρ. Ἀναξαγόρας δ'	ἔοικε	μὲν ἕτερον λέγειν ψυχήν τε
[1, 410]	τὸ ἑνοποιοῦν αὐτά· ὕλῃ γὰρ	ἔοικε	τά γε στοιχεῖα, κυριώτατον δ'
[1, 411]	τι τοῦ σώματος. Τοῦτο δ'	ἔοικεν	ἀδυνάτῳ· ποῖον γὰρ μόριον ἢ
[1, 408]	ἢ μονάς. Ὁ δὲ νοῦς	ἔοικεν	ἐγγίνεσθαι οὐσία τις οὖσα, καὶ
[1, 407]	αὐτό. Ἔτι δ' ἡ νόησις	ἔοικεν	ἠρεμήσει τινὶ καὶ ἐπιστάσει μᾶλλον
[1, 403]	ἐπιθυμεῖν, ὅλως αἰσθάνεσθαι, μάλιστα δ'	ἔοικεν	ἰδίῳ τὸ νοεῖν· εἰ δ'
[1, 405]	Παραπλησίως δὲ τούτοις καὶ Ἀλκμαίων	ἔοικεν	ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς· φησὶ γὰρ
[1, 405]	αὐτὴν ἀθάνατον εἶναι διὰ τὸ	ἐοικέναι	τοῖς ἀθανάτοις· τοῦτο δ' ὑπάρχειν
[1, 407]	εὐθυποροῦσιν· ἡ δὲ περιφορὰ πάλιν	ἐπ'	ἀρχὴν ἀνακάμπτει) οἱ δ' ὁρισμοὶ
[1, 407]	ἀλλ' οὐκ ἀνακάμπτουσί γε πάλιν	ἐπ'	ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ μέσον
[1, 403]	κεχωρισμένα, ὁ πρῶτος φιλόσοφος; Ἀλλ'	ἐπανιτέον	ὅθεν ὁ λόγος. Ἐλέγομεν δὴ
[1, 407]	κινεῖσθαι δ' οὕτως ἢ ἄλλως.	Ἐπεὶ	δ' ἐστὶν ἡ τοιαύτη σκέψις
[1, 404]	οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι τῶν πραγμάτων.	Ἐπεὶ	δὲ καὶ κινητικὸν ἐδόκει ἡ
[1, 411]	αὐτὴν καλῶς οὐδ' ἀληθῶς λέγεται.	Ἐπεὶ	δὲ τὸ γινώσκειν τῆς ψυχῆς
[1, 406]	περὶ τῶν μεταξύ. Ἔτι δ'	ἐπεὶ	φαίνεται κινοῦσα τὸ σῶμα, ταύτας
[1, 409]	κινητή, διαφέρειν δεῖ. Ἔτι δ'	ἐπεί	φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν ἐπίπεδον ποιεῖν,
[1, 402]	τὸ εἰδέναι τὸ τί ἐστιν·	ἐπειδὰν	γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ τὴν
[1, 408]	καὶ θέσιν, τὴν σύνθεσιν αὐτῶν,	ἐπειδὰν	οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν συγγενὲς
[1, 405]	γινώσκεσθαι τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ·	ἐπειδὴ	γὰρ ἡ ψυχὴ πάντα γινώσκει,
[1, 410]	ἅπαντα ψυχὴν ἔχει τὰ ὄντα,	ἐπειδὴ	πᾶν ἤτοι στοιχεῖον ἢ ἐκ
[1, 404]	ἠρεμεῖν μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν	ἐπεισιόντων	ἄλλων τοιούτων ἐν τῷ ἀναπνεῖν·
[1, 410]	ὁ ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς καλουμένοις	ἔπεσι	λόγος· φησὶ γὰρ τὴν ψυχὴν
[1, 408]	ἡ δ' ἀνάμνησις ἀπ' ἐκείνης	ἐπὶ	τὰς ἐν τοῖς αἰσθητηρίοις κινήσεις
[1, 404]	κινούμενα, κἂν ᾖ νηνεμία παντελής.	Ἐπὶ	ταὐτὸ δὲ φέρονται καὶ ὅσοι
[1, 411]	ἔχει καὶ κινεῖται κατὰ τόπον	ἐπί	τινα χρόνον. Εἰ δὲ μὴ
[1, 411]	ἐκεῖνο, καὶ οὕτω δὴ πρόεισιν	ἐπὶ	τὸ ἄπειρον. Ἀπορήσειε δ' ἄν
[1, 404]	ὑπέλαβον τὴν ψυχήν· ὅσοι δ'	ἐπὶ	τὸ γινώσκειν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι
[1, 404]	ἀνθρώποις πᾶσιν. Ὅσοι μὲν οὖν	ἐπὶ	τὸ κινεῖσθαι τὸ ἔμψυχον ἀπέβλεψαν,
[1, 408]	γήρᾳ ἀμαυρώσεως, νῦν δ' ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν αἰσθητηρίων συμβαίνει· εἰ γὰρ
[1, 402]	τὸ αἰσθητικόν· ὁμοίως δὲ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ τὰ
[1, 406]	ἐν κινουμένῳ εἶναι (δῆλον δ'	ἐπὶ	τῶν μορίων· οἰκεία μὲν γάρ
[1, 411]	βελτίων ἐν τούτοις εἶναι δοκοῦσα;	(Ἐπιζητήσειε	δ' ἄν τις καὶ διὰ
[1, 402]	γὰρ οἷον ἀρχὴ τῶν ζῴων.	Ἐπιζητοῦμεν	δὲ θεωρῆσαι καὶ γνῶναι τήν
[1, 410]	τὸ ὀστοῦν· ἡ δὲ χθὼν	ἐπίηρος	ἐν εὐστέρνοις χοάνοισιν τὼ δύο
[1, 411]	τὸ δοξάζειν, ἔτι δὲ τὸ	ἐπιθυμεῖν	καὶ βούλεσθαι καὶ ὅλως αἱ
[1, 403]	οὐδὲ ποιεῖν, οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν,	ἐπιθυμεῖν,	ὅλως αἰσθάνεσθαι, μάλιστα δ' ἔοικεν
[1, 411]	ἄλλῳ μὲν νοεῖν ἄλλῳ δὲ	ἐπιθυμεῖν.	Τί οὖν δή ποτε συνέχει
[1, 407]	ἡ αἰσθητική, οὐδ' οἷον ἡ	ἐπιθυμητική·	τούτων γὰρ ἡ κίνησις οὐ
[1, 403]	καὶ οὐχ ὥσπερ γραμμὴ καὶ	ἐπίπεδον.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ περὶ
[1, 409]	δ' ἐπεί φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν	ἐπίπεδον	ποιεῖν, στιγμὴν δὲ γραμμήν, καὶ
[1, 402]	καμπύλον, ἢ τί γραμμὴ καὶ	ἐπίπεδον,	πρὸς τὸ κατιδεῖν πόσαις ὀρθαῖς
[1, 404]	ἐφ' ἕν) τὸν δὲ τοῦ	ἐπιπέδου	ἀριθμὸν δόξαν, αἴσθησιν δὲ τὸν
[1, 402]	ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν καὶ	ἐπιπέδων.	Πρῶτον δ' ἴσως ἀναγκαῖον διελεῖν
[1, 407]	οὐσία, παρὰ φύσιν ἂν κινοῖτο.	Ἐπίπονον	δὲ καὶ τὸ μεμῖχθαι τῷ
[1, 405]	οὕτω, ταῦτ' ἐστίν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'	Ἐπισκεπτέον	δὲ πρῶτον μὲν περὶ κινήσεως·
[1, 409]	ἔχει, διεληλύθαμεν σχεδόν· Λείπεται δ'	ἐπισκέψασθαι	πῶς λέγεται τὸ ἐκ τῶν
[1, 402]	περὶ τῆς ἀνθρωπίνης μόνης ἐοίκασιν	ἐπισκοπεῖν·	Ὑλαβητέον δ' ὅπως μὴ λανθάνῃ
[1, 406]	δὴ λεγομένου τοῦ κινεῖσθαι νῦν	ἐπισκοποῦμεν	περὶ τῆς ψυχῆς εἰ καθ'
[1, 403]	γραμμὴ καὶ ἐπίπεδον. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'	Ἐπισκοποῦντας	δὲ περὶ ψυχῆς ἀναγκαῖον, ἅμα
[1, 407]	νόησις ἔοικεν ἠρεμήσει τινὶ καὶ	ἐπιστάσει	μᾶλλον ἢ κινήσει· τὸν αὐτὸν
[1, 404]	τὰ μὲν νῷ, τὰ δ'	ἐπιστήμῃ,	τὰ δὲ δόξῃ, τὰ δ'
[1, 404]	ἄλλως, νοῦν μὲν τὸ ἕν,	ἐπιστήμην	δὲ τὰ δύο (μοναχῶς γὰρ
[1, 409]	συμβεβηκός. Δῆλον δ' εἴ τις	ἐπιχειρήσειεν	ἐκ τοῦ λόγου τούτου τὰ
[1, 407]	τοῖς τυχοῦσιν. Οἱ δὲ μόνον	ἐπιχειροῦσι	λέγειν ποῖόν τι ἡ ψυχή,
[1, 406]	πάλιν ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ δ'	ἕποιτ'	ἂν τὸ ἀνίστασθαι τὰ τεθνεῶτα
[1, 405]	μίαν οἱ δὲ πλείους λέγουσιν.	Ἑπομένως	δὲ τούτοις καὶ τὴν ψυχὴν
[1, 407]	πάλιν τὸν ἕνα διεῖλεν εἰς	ἑπτὰ	κύκλους, ὡς οὔσας τὰς τοῦ
[1, 402]	χρὴ ζητεῖν πρότερον ἢ τὰ	ἔργα	αὐτῶν, οἷον τὸ νοεῖν ἢ
[1, 403]	καὶ τῆς τοι- αύτης ὕλης	ἔργα	καὶ πάθη, ὅσα δὲ μὴ
[1, 402]	τῶν ἄλλων. Εἰ δὲ τὰ	ἔργα	πρότερον, πάλιν ἄν τις ἀπορήσειεν
[1, 409]	τούτου τὰ πάθη καὶ τὰ	ἔργα	τῆς ψυχῆς ἀποδιδόναι, οἷον λογισμούς,
[1, 408]	πειραθείη τὰ πάθη καὶ τὰ	ἔργα	τῆς ψυχῆς ἁρμονίᾳ τινί· χαλεπὸν
[1, 403]	ἔστι τι τῶν τῆς ψυχῆς	ἔργων	ἢ παθημάτων ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν
[1, 406]	τὸ σῶμα πᾶν. Ἡμεῖς δ'	ἐρωτήσομεν	εἰ καὶ ἠρέμησιν ποιεῖ τοῦτο
[1, 409]	αἱ στιγμαί, ἐν τῷ αὐτῷ	ἔσονται	αἱ μονάδες· καθέξει γὰρ ἑκάστη>
[1, 409]	αἱ τῶν μονάδων κινήσεις γραμμαὶ	ἔσονται·	ἡ γὰρ στιγμὴ μονάς ἐστι
[1, 406]	δὲ βίαιοι τῆς ψυχῆς κινήσεις	ἔσονται	καὶ ἠρεμίαι, οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις
[1, 410]	ἐξ ὧν τὴν ψυχὴν συνεστάναι;	Ἔσται	ἄρα ποσὸν καὶ ποιὸν καὶ
[1, 406]	εἰ μὲν ἄνω κινήσεται, πῦρ	ἔσται,	εἰ δὲ κάτω, γῆ· τούτων
[1, 406]	τόπος αὐτῶν· τῆς δὲ ψυχῆς	ἔσται,	εἴπερ φύσει κινήσεως μετέχει. Ἔτι
[1, 410]	διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον ἐξ ἁπάντων	ἔσται	ἡ ψυχὴ ἢ οὔ; Ἀλλ'
[1, 409]	μόνον δὲ μένῃ τὸ ποσόν,	ἔσται	{τι} ἐν αὐτῷ τὸ μὲν
[1, 403]	τοῦτον ἐν ὕλῃ τοιᾳδί, εἰ	ἔσται·	ὥσπερ οἰκίας ὁ μὲν λόγος
[1, 402]	δ' οὐ μόνον τὸ τί	ἐστι	γνῶναι χρήσιμον εἶναι πρὸς τὸ
[1, 409]	ἔσονται· ἡ γὰρ στιγμὴ μονάς	ἐστι	θέσιν ἔχουσα, ὁ δ' ἀριθμὸς
[1, 402]	πότερον εἷς ὁ λόγος αὐτῆς	ἐστι,	καθάπερ ζῴου, ἢ καθ' ἕκαστον
[1, 411]	τῆς ἐν τοῖς ζῴοις βελτίων	ἐστὶ	καὶ ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως
[1, 405]	τὴν ψυχήν, ᾗ μὲν πρῶτόν	ἐστι,	καὶ ἐκ τούτου τὰ λοιπά,
[1, 409]	ἀριθμὸς τῆς ψυχῆς ἤδη πού	ἐστι	καὶ θέσιν ἔχει. Ἔτι δ'
[1, 411]	δὲ τὸ γινώσκειν τῆς ψυχῆς	ἐστὶ	καὶ τὸ αἰσθάνεσθαί τε καὶ
[1, 411]	ἢ τὸν ἀέρα τῶν παραλογωτέρων	ἐστί,	καὶ τὸ μὴ λέγειν ζῷα
[1, 403]	ἰδίῳ τὸ νοεῖν· εἰ δ'	ἐστὶ	καὶ τοῦτο φαντασία τις ἢ
[1, 406]	τῶν μορίων· οἰκεία μὲν γάρ	ἐστι	κίνησις ποδῶν βάδισις, αὕτη δὲ
[1, 409]	ἀμερῆ καὶ ἀδιάφορον οὖσαν; γάρ	ἐστι	κινητικὴ καὶ κινητή, διαφέρειν δεῖ.
[1, 402]	τίνι τῶν γενῶν καὶ τί	ἐστι,	λέγω δὲ πότερον τόδε τι
[1, 408]	(ποῖα δὲ καὶ πῶς, ἕτερός	ἐστι	λόγος) Τὸ δὴ λέγειν ὀργίζεσθαι
[1, 403]	τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, πότερόν	ἐστι	πάντα κοινὰ καὶ τοῦ ἔχοντος
[1, 402]	τὴν οὐσίαν καὶ τὸ τί	ἐστι,	τάχ' ἄν τῳ δόξειε μία
[1, 410]	ἄν τις καὶ τί ποτ'	ἐστὶ	τὸ ἑνοποιοῦν αὐτά· ὕλῃ γὰρ
[1, 405]	ἴσως γὰρ οὐ μόνον ψεῦδός	ἐστι	τὸ τὴν οὐσίαν αὐτῆς τοιαύτην
[1, 406]	ὥστ' εἰ πᾶσα κίνησις ἔκστασίς	ἐστι	τοῦ κινουμένου ᾗ κινεῖται, καὶ
[1, 408]	οἷον κινεῖσθαι μὲν ἐν ᾧ	ἐστι,	τοῦτο δὲ κινεῖσθαι ὑπὸ τῆς
[1, 407]	ἡ μὲν ἁρμονία λόγος τίς	ἐστι	τῶν μιχθέντων ἢ σύνθεσις, τὴν
[1, 402]	ζῴοις ὑπάρχειν. Πάντῃ δὲ πάντως	ἐστὶ	τῶν χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα πίστιν
[1, 402]	μάλιστα δὲ πρὸς τὴν φύσιν·	ἔστι	γὰρ οἷον ἀρχὴ τῶν ζῴων.
[1, 409]	ψυχὴν τὰ πράγματα τιθέντες. Οὐκ	ἔστι	δὲ μόνα ταῦτα, πολλὰ δὲ
[1, 408]	συμβεβηκὸς δὲ κινεῖσθαι, καθάπερ εἴπομεν,	ἔστι,	καὶ κι- νεῖν ἑαυτήν, οἷον
[1, 402]	μέθοδον ταύτην· εἰ δὲ μὴ	ἔστι	μία τις καὶ κοινὴ μέθοδος
[1, 407]	Τῶν μὲν γὰρ πρακτικῶν νοήσεων	ἔστι	πέρατα (πᾶσαι γὰρ ἑτέρου χάριν)
[1, 403]	κοινὰ καὶ τοῦ ἔχοντος ἢ	ἔστι	τι καὶ τῆς ψυχῆς ἴδιον
[1, 403]	σώματος εἶναι. Εἰ μὲν οὖν	ἔστι	τι τῶν τῆς ψυχῆς ἔργων
[1, 406]	τὸ σῶμα. Διὸ καὶ οὐκ	ἔστι	τόπος αὐτῶν· τῆς δὲ ψυχῆς
[1, 411]	μόρια τῆς ψυχῆς, καὶ ὁμοειδῆ	ἐστιν	ἀλλήλοις καὶ τῇ ὅλῃ, ἀλλήλοις
[1, 409]	τούτων. Ἐξ ὧν μὲν οὖν	ἐστιν	ἕκαστον τούτων, ἔστω γινώσκειν τὴν
[1, 410]	τὸ νῦν λεχθέν· ὅσα γάρ	ἐστιν	ἐν τοῖς τῶν ζῴων σώμασιν
[1, 410]	πλειόνων ἢ πάντων; Ἀναγκαῖον γάρ	ἐστιν	ἕν τι γινώσκειν ἢ τινὰ
[1, 411]	δὴ πότερον ἔν τινι τούτων	ἐστὶν	ἑνὶ ἢ καὶ ἐν πλείοσιν
[1, 403]	εἴπερ ἀεὶ μετὰ σώματός τινος	ἐστιν.	Ἔοικε δὲ καὶ τὰ τῆς
[1, 402]	πρὸς τὸ εἰδέναι τὸ τί	ἐστιν·	ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν ἀποδιδόναι κατὰ
[1, 408]	ἔχει τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ δ'	ἐστὶν	ἕτερον ἡ ψυχὴ τῆς μίξεως,
[1, 402]	κοινὴ μέθοδος περὶ τὸ τί	ἐστιν,	ἔτι χαλεπώτερον γίνεται τὸ πραγματευθῆναι·
[1, 402]	δὲ φανερὸν ᾖ πότερον ἀπόδειξίς	ἐστιν	ἢ διαίρεσις ἢ καί τις
[1, 408]	καὶ αὕτη πότερον ὁ λόγος	ἐστὶν	ἢ παρὰ τὸν λόγον ἕτερόν
[1, 402]	ζῷον τὸ καθόλου ἤτοι οὐθέν	ἐστιν	ἢ ὕστερον, ὁμοίως δὲ κἂν
[1, 407]	(ῥᾴδιον ἀλλὰ βίαιον· εἰ δ'	ἐστὶν	ἡ κίνησις αὐτῆς ᾗ οὐσία,
[1, 406]	κατὰ συμβεβηκὸς ἑαυτὴν κινεῖ, ἀλλ'	ἐστὶν	ἡ κίνησις τῆς οὐσίας αὐτῆς
[1, 406]	κινήσεις ἐν τόπῳ. Εἰ δ'	ἐστὶν	ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς τὸ
[1, 407]	οὕτως ἢ ἄλλως. Ἐπεὶ δ'	ἐστὶν	ἡ τοιαύτη σκέψις ἑτέρων λόγων
[1, 407]	τῷ ὅλῳ κύκλῳ θιγόντα, τίς	ἐστιν	ἡ τοῖς μορίοις θίξις; Ἔτι
[1, 409]	ἴδιον τὸ ἄτοπον. Εἴπερ γάρ	ἐστιν	ἡ ψυχὴ ἐν παντὶ τῷ
[1, 408]	εἶναι· πότερον οὖν ὁ λόγος	ἐστὶν	ἡ ψυχή, ἢ μᾶλλον ἕτερόν
[1, 403]	αὐτὴν χωρίζεσθαι· εἰ δὲ μηθέν	ἐστιν	ἴδιον αὐτῆς, οὐκ ἂν εἴη
[1, 405]	ἃς αἰτίας λέγουσιν οὕτω, ταῦτ'	ἐστίν.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἐπισκεπτέον δὲ πρῶτον
[1, 407]	τοιαύτην εἶναι βούλεται οἷόν ποτ'	ἐστὶν	ὁ καλούμενος νοῦς (οὐ γὰρ
[1, 403]	ἕκαστον αὐτῶν, οἷον ὀργὴ τί	ἐστιν·	ὁ μὲν γὰρ ὄρεξιν ἀντιλυπήσεως
[1, 408]	ὁ λόγος τῆς μίξεως, τί	ἐστιν	ὃ φθείρεται τῆς ψυχῆς ἀπολιπούσης;
[1, 405]	οὔτ' ἐκ τῶν εἰρημένων συμφανές	ἐστιν.	Ὅσοι δ' ἐναντιώσεις ποιοῦσιν ἐν
[1, 408]	ἴσως θειότερόν τι καὶ ἀπαθές	ἐστιν.	Ὅτι μὲν οὖν οὐχ οἷόν
[1, 410]	τὸ συνέχον, ὅ τί ποτ'	ἐστίν·	τῆς δὲ ψυχῆς εἶναί τι
[1, 408]	ἔσω φθειρομένου, αὐτὸ δὲ ἀπαθές	ἐστιν.	Τὸ δὲ διανοεῖσθαι καὶ φιλεῖν
[1, 408]	τι τούτων, τὸ δὲ κινεῖσθαί	ἐστιν	ὑπὸ τῆς ψυχῆς, οἷον τὸ
[1, 406]	ψυχὴν τὸ σῶμα ἐν ᾧ	ἐστιν,	ὡς αὐτὴ κινεῖται, οἷον Δημόκριτος,
[1, 402]	γὰρ ἀποδείξεως ἀρχὴ τὸ τί	ἐστιν,	~ὥστε καθ' ὅσους τῶν ὁρισμῶν
[1, 408]	αὐτὴν κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ	ἔστιν	ἀναγκαῖον. Εἰ γὰρ καὶ ὅτι
[1, 408]	~Ἔτι δὲ τὸ κινεῖν οὐκ	ἔστιν	ἁρμονίας, ψυχῇ δὲ (πάντες ἀπονέμουσι
[1, 403]	δὴ τίς ἑκάτερος; Ἢ οὐκ	ἔστιν	εἷς ὁ περὶ τὰ πάθη
[1, 408]	καὶ φιλεῖν ἢ μισεῖν οὐκ	ἔστιν	ἐκείνου πάθη, ἀλλὰ τουδὶ τοῦ
[1, 408]	μορίων ψυχὴν ἔχει, εἰ μὴ	ἔστιν	ἡ ψυχὴ ὁ λόγος τῆς
[1, 409]	μὲν οὖν ἐστιν ἕκαστον τούτων,	ἔστω	γινώσκειν τὴν ψυχὴν καὶ αἰσθάνεσθαι·
[1, 408]	τὸ θεωρεῖν μαραίνεται ἄλλου τινὸς	ἔσω	φθειρομένου, αὐτὸ δὲ ἀπαθές ἐστιν.
[1, 402]	καὶ τούτων διορίσαι ποῖα πέφυκεν	ἕτερα	ἀλλήλων, καὶ πότερον τὰ μόρια
[1, 411]	καὶ πάσχομεν, ἢ μορίοις ἑτέροις	ἕτερα;	Καὶ τὸ ζῆν δὴ πότερον
[1, 409]	μόνα ταῦτα, πολλὰ δὲ καὶ	ἕτερα,	μᾶλλον δ' ἴσως ἄπειρα τὸν
[1, 410]	πάντων ταῦτά τε καὶ τοιαῦθ'	ἕτερα	συμβαίνει. Ἄτοπον δὲ καὶ τὸ
[1, 409]	ταῦτά τε συμβαίνει καὶ πολλὰ	ἕτερα	τοιαῦτα· οὐ γὰρ μόνον ὁρισμὸν
[1, 409]	θέσις; Εἰ μὲν οὖν εἰσὶν	ἕτεραι	αἱ ἐν τῷ σώματι μονάδες
[1, 402]	τὴν εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον δ'	ἑτέραν	ἑτέρας ἢ κατ' ἀκρίβειαν ἢ
[1, 402]	εἴδησιν ὑπολαμβάνοντες, μᾶλλον δ' ἑτέραν	ἑτέρας	ἢ κατ' ἀκρίβειαν ἢ τῷ
[1, 405]	κινεῖ· Διογένης δ' ὥσπερ καὶ	ἕτεροί	τινες ἀέρα, τοῦτον οἰηθεὶς πάντων
[1, 411]	τε καὶ πάσχομεν, ἢ μορίοις	ἑτέροις	ἕτερα; Καὶ τὸ ζῆν δὴ
[1, 402]	κοινοῦ τοῦ ζητήματος καὶ πολλοῖς	ἑτέροις,	λέγω δὲ τοῦ περὶ τὴν
[1, 406]	ἕτερον ἢ καθ' αὑτό· καθ'	ἕτερον	δὲ λέγομεν ὅσα κινεῖται τῷ
[1, 406]	κινουμένου παντός- ἢ γὰρ καθ'	ἕτερον	ἢ καθ' αὑτό· καθ' ἕτερον
[1, 408]	τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ δ' ἐστὶν	ἕτερον	ἡ ψυχὴ τῆς μίξεως, τί
[1, 405]	πῦρ. Ἀναξαγόρας δ' ἔοικε μὲν	ἕτερον	λέγειν ψυχήν τε καὶ νοῦν,
[1, 411]	διαπνεῖται καὶ σήπεται. Εἰ οὖν	ἕτερόν	τι μίαν αὐτὴν ποιεῖ, ἐκεῖνο
[1, 408]	ἐστὶν ἡ ψυχή, ἢ μᾶλλον	ἕτερόν	τι οὖσα ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν;
[1, 408]	ἐστὶν ἢ παρὰ τὸν λόγον	ἕτερόν	τι; Ταῦτα μὲν οὖν ἔχει
[1, 408]	ἤ τι τοιοῦτον ἴσως ἢ	ἕτερόν	τι, τούτων δὲ συμβαίνει τὰ
[1, 403]	κινούμενον αὐτὸ μὴ ἐνδέχεσθαι κινεῖν	ἕτερον,	τῶν κινουμένων τι τὴν ψυχὴν
[1, 403]	λίθους καὶ πλίνθους καὶ ξύλα,	ἕτερος	δ' ἐν τούτοις τὸ εἶδος
[1, 408]	ἀλλοίωσιν (ποῖα δὲ καὶ πῶς,	ἕτερός	ἐστι λόγος) Τὸ δὴ λέγειν
[1, 402]	καθάπερ ζῴου, ἢ καθ' ἕκαστον	ἕτερος,	οἷον ἵππου, κυνός, ἀνθρώπου, θεοῦ,
[1, 406]	δι' ἄλλο εἶναι, τὸ δ'	ἑτέρου	ἕνεκεν. Τὴν δὲ ψυχὴν μάλιστα
[1, 406]	κατὰ συμβεβηκὸς κίνησιν κἂν ὑφ'	ἑτέρου	κινοῖτο· ὠσθείη γὰρ ἂν βίᾳ
[1, 407]	νοήσεων ἔστι πέρατα (πᾶσαι γὰρ	ἑτέρου	χάριν) αἱ δὲ θεωρητικαὶ τοῖς
[1, 404]	καὶ ὀρθῶς τὸν νοῦν λέγει,	ἑτέρωθι	δὲ τὸν νοῦν εἶναι ταὐτὸν
[1, 407]	δ' ἐστὶν ἡ τοιαύτη σκέψις	ἑτέρων	λόγων οἰκειοτέρα, ταύτην μὲν ἀφῶμεν
[1, 409]	πού ἐστι καὶ θέσιν ἔχει.	Ἔτι	δ' ἀριθμοῦ μὲν ἐὰν ἀφέλῃ
[1, 411]	τοῖς ζῴοις ὑπὸ τῆς ψυχῆς,	ἔτι	δ' αὔξη τε καὶ ἀκμὴ
[1, 408]	ἁρμονίᾳ τινί· χαλεπὸν γὰρ ἐφαρμόζειν.	Ἔτι	δ' εἰ λέγομεν τὴν ἁρμονίαν
[1, 406]	οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις ῥᾴδιον ἀποδοῦναι.	Ἔτι	δ' εἰ μὲν ἄνω κινήσεται,
[1, 406]	ἔσται, εἴπερ φύσει κινήσεως μετέχει.	Ἔτι	δ' εἰ φύσει κινεῖται, κἂν
[1, 410]	οὐδὲ τῶν ὁμοίων· καίτοι προσῆκεν.	Ἔτι	δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν ἄγνοια
[1, 406]	λόγος καὶ περὶ τῶν μεταξύ.	Ἔτι	δ' ἐπεὶ φαίνεται κινοῦσα τὸ
[1, 409]	κινητικὴ καὶ κινητή, διαφέρειν δεῖ.	Ἔτι	δ' ἐπεί φασι κινηθεῖσαν γραμμὴν
[1, 407]	δεήσει πολλάκις νοεῖν τὸ αὐτό.	Ἔτι	δ' ἡ νόησις ἔοικεν ἠρεμήσει
[1, 402]	εἴ τι κοινὸν ἄλλο κατηγοροῖτο·	Ἔτι	δέ, εἰ μὴ πολλαὶ ψυχαὶ
[1, 404]	βάθους, τὰ δ' ἄλλα ὁμοιοτρόπως·	ἔτι	δὲ καὶ ἄλλως, νοῦν μὲν
[1, 405]	καὶ μάλιστα τῶν στοιχείων ἀσώματον,	ἔτι	δὲ κινεῖταί τε καὶ κινεῖ
[1, 403]	οὕτως ἔχῃ ὥσπερ ὅταν ὀργίζηται.	Ἔτι	δὲ μᾶλλον τοῦτο φανερόν· μηθενὸς
[1, 408]	ψυχὴν λυπεῖσθαι χαίρειν, θαρρεῖν φοβεῖσθαι,	ἔτι	δὲ ὀργίζεσθαί τε καὶ αἰσθάνεσθαι
[1, 410]	τρόπον καὶ περὶ τῶν ἄλλων.	Ἔτι	δὲ πολλαχῶς λεγομένου τοῦ ὄντος
[1, 408]	τι οὖσα ἐγγίνεται τοῖς μέρεσιν;	Ἔτι	δὲ πότερον ἡ φιλία τῆς
[1, 402]	τις ἄλλη τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν,	ἔτι	δὲ πότερον τῶν ἐν δυνάμει
[1, 407]	ἐστιν ἡ τοῖς μορίοις θίξις;	Ἔτι	δὲ πῶς νοήσει τὸ μεριστὸν
[1, 409]	ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἄπειροι.	Ἔτι	δὲ πῶς οἷόν τε χωρίζεσθαι
[1, 411]	αἰσθάνεσθαί τε καὶ τὸ δοξάζειν,	ἔτι	δὲ τὸ ἐπιθυμεῖν καὶ βούλεσθαι
[1, 408]	οὐδέτερον οἷόν τ' εἶναι τούτων.	~Ἔτι	δὲ τὸ κινεῖν οὐκ ἔστιν
[1, 407]	οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες πεπερασμένοι.	Ἔτι	εἰ ἡ αὐτὴ περιφορὰ πολλάκις,
[1, 402]	ἢ καί τις ἄλλη μέθοδος,	ἔτι	πολλὰς ἀπορίας ἔχει καὶ πλάνας,
[1, 407]	δὲ τοῦ δεξομένου σώματος οὐθὲν	ἔτι	προσδιορίζουσιν, ὥσπερ ἐνδεχόμενον κατὰ τοὺς
[1, 410]	καὶ ἄρχον ἀδύνατον· ἀδυνατώτερον δ'	ἔτι	τοῦ νοῦ· εὔλογον γὰρ τοῦτον
[1, 402]	μέθοδος περὶ τὸ τί ἐστιν,	ἔτι	χαλεπώτερον γίνεται τὸ πραγματευθῆναι· δεήσει
[1, 403]	θυμός, πραότης, φόβος, ἔλεος, θάρσος,	ἔτι	χαρὰ καὶ τὸ φιλεῖν τε
[1, 408]	τῶν τοῦ σώματος μερῶν λίαν	εὐεξέταστος.	Πολλαί τε γὰρ αἱ συνθέσεις
[1, 403]	εἴη χωριστή, ἀλλὰ καθάπερ τῷ	εὐθεῖ,	ᾗ εὐθύ, πολλὰ συμβαίνει, οἷον
[1, 411]	τὸ ἀντικείμενον. Καὶ γὰρ τῷ	εὐθεῖ	καὶ αὐτὸ καὶ τὸ καμπύλον
[1, 411]	καμπύλον οὔθ' ἑαυτοῦ οὔτε τοῦ	εὐθέος.	Καὶ ἐν τῷ ὅλῳ δή
[1, 411]	γὰρ ἕν, διὰ τί οὐκ	εὐθέως	καὶ ἡ ψυχὴ ἕν; Εἰ
[1, 403]	γ' ἅψεται οὕτως χωρισθέν τι	εὐθύ·	ἀχώριστον γάρ, εἴπερ ἀεὶ μετὰ
[1, 402]	ἐν τοῖς μαθήμασι τί τὸ	εὐθὺ	καὶ τὸ καμπύλον, ἢ τί
[1, 403]	ἀλλὰ καθάπερ τῷ εὐθεῖ, ᾗ	εὐθύ,	πολλὰ συμβαίνει, οἷον ἅπτεσθαι τῆς
[1, 407]	τῶν λεγομένων, λόγον δ' ὥσπερ	εὐθύνοις	δεδωκυῖα κἀν τοῖς ἐν κοινῷ
[1, 407]	δ' ἀεὶ μέσον καὶ ἄκρον	εὐθυποροῦσιν·	ἡ δὲ περιφορὰ πάλιν ἐπ'
[1, 406]	πᾶν φέρηται συμφώνους φοράς, τὴν	εὐθυωρίαν	εἰς κύκλον κατέκαμψεν· ~καὶ διελὼν
[1, 405]	τὸ σχῆμα· τῶν δὲ σχημάτων	εὐκινητότατον	τὸ σφαιροειδὲς λέγει· τοιοῦτον δ'
[1, 403]	δέ τι μὴ καλῶς, τοῦτ'	εὐλαβηθῶμεν.	Ἀρχὴ δὲ τῆς ζητήσεως προθέσθαι
[1, 410]	ἀδυνατώτερον δ' ἔτι τοῦ νοῦ·	εὔλογον	γὰρ τοῦτον εἶναι προγενέστατον καὶ
[1, 408]	μεμιγμένων λόγον- οὐδετέρως μὲν οὖν	εὔλογον,	ἡ δὲ σύνθεσις τῶν τοῦ
[1, 406]	φαίνεται κινοῦσα τὸ σῶμα, ταύτας	εὔλογον	κινεῖν τὰς κινήσεις ἃς καὶ
[1, 402]	τὴν περὶ τῆς ψυχῆς ἱστορίαν	εὐλόγως	ἂν ἐν πρώτοις τιθείημεν. Δοκεῖ
[1, 408]	τε κινεῖσθαι κατὰ τόπον αὐτήν.	~Εὐλογώτερον	δ' ἀπορήσειεν ἄν τις περὶ
[1, 403]	ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι περὶ αὐτῶν	εὐμαρές,	δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς εἴρηνται καὶ
[1, 403]	ἀναγκαῖον, ἅμα διαποροῦντας περὶ ὧν	εὐπορεῖν	δεῖ προελθόντας, τὰς τῶν προτέρων
[1, 410]	ἡ δὲ χθὼν ἐπίηρος ἐν	εὐστέρνοις	χοάνοισιν τὼ δύο τῶν ὀκτὼ
[1, 404]	δὲ τὰ δύο (μοναχῶς γὰρ	ἐφ'	ἕν) τὸν δὲ τοῦ ἐπιπέδου
[1, 409]	ἀριθμοῦ, καθάπερ καὶ Δημόκριτον αὐτὸ	ἔφαμεν	κινεῖν· τί γὰρ διαφέρει σφαίρας
[1, 408]	ψυχῆς ἁρμονίᾳ τινί· χαλεπὸν γὰρ	ἐφαρμόζειν.	Ἔτι δ' εἰ λέγομεν τὴν
[1, 404]	λεγόμενον τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν·	ἔφασαν	γάρ τινες αὐτῶν ψυχὴν εἶναι
[1, 407]	τὰ νοήματα· ταῦτα δὲ τῷ	ἐφεξῆς	ἕν, ὡς ὁ ἀριθμός, ἀλλ'
[1, 405]	ψυχὴν ὑπολαβεῖν, εἴπερ τὴν λίθον	ἔφη	ψυχὴν ἔχειν, ὅτι τὸν σίδηρον
[1, 408]	καὶ οὐ φθείρεσθαι. Μάλιστα γὰρ	ἐφθείρετ'	ἂν ὑπὸ τῆς ἐν τῷ
[1, 411]	αἴσθησιν δ' οὐθὲν ἄνευ ταύτης	ἔχει.
[1, 403]	τοῦ φοβουμένου. Εἰ δ' οὕτως	ἔχει,	δῆλον ὅτι τὰ πάθη λόγοι
[1, 409]	τίνας ἀπορίας τε καὶ ὑπεναντιώσεις	ἔχει,	διεληλύθαμεν σχεδόν· Λείπεται δ' ἐπισκέψασθαι
[1, 408]	τοῦ ἔχοντος ἐκεῖνο, ᾗ ἐκεῖνο	ἔχει.	Διὸ καὶ τούτου φθειρομένου οὔτε
[1, 411]	περὶ τῶν μορίων αὐτῆς, τίν'	ἔχει	δύναμιν ἕκαστον ἐν τῷ σώματι.
[1, 408]	μὴ ἕκαστον τῶν μορίων ψυχὴν	ἔχει,	εἰ μὴ ἔστιν ἡ ψυχὴ
[1, 409]	ἤδη πού ἐστι καὶ θέσιν	ἔχει.	Ἔτι δ' ἀριθμοῦ μὲν ἐὰν
[1, 411]	ἑκάτερον γὰρ τῶν μορίων αἴσθησιν	ἔχει	καὶ κινεῖται κατὰ τόπον ἐπί
[1, 406]	φύσει. Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον	ἔχει	καὶ περὶ ἠρεμίας· εἰς ὃ
[1, 402]	ἄλλη μέθοδος, ἔτι πολλὰς ἀπορίας	ἔχει	καὶ πλάνας, ἐκ τίνων δεῖ
[1, 403]	καὶ κενῶς ἅπαντες. Ἀπορίαν δ'	ἔχει	καὶ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς,
[1, 408]	ψυχήν· οὐ γὰρ τὸν αὐτὸν	ἔχει	λόγον ἡ μίξις τῶν στοιχείων
[1, 410]	τίν' αἰτίαν οὐχ ἅπαντα ψυχὴν	ἔχει	τὰ ὄντα, ἐπειδὴ πᾶν ἤτοι
[1, 411]	πλήρη θεῶν εἶναι. Τοῦτο δ'	ἔχει	τινὰς ἀπορίας· διὰ τίνα γὰρ
[1, 408]	ἕτερόν τι; Ταῦτα μὲν οὖν	ἔχει	τοιαύτας ἀπορίας. Εἰ δ' ἐστὶν
[1, 404]	τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν αὐτὴν	ἔχειν	διάνοιαν· ἔφασαν γάρ τινες αὐτῶν
[1, 407]	κινεῖσθαι, ἢ καὶ ὅλως μέγεθος	ἔχειν;	Εἰ δ' ἀναγκαῖον νοῆσαι τῷ
[1, 410]	ζῴων τὰ> πολλὰ διάνοιαν οὐκ	ἔχειν.	Εἰ δέ τις καὶ ταῦτα
[1, 409]	στιγμάς, καὶ πᾶν σῶμα ψυχὴν	ἔχειν,	εἰ μὴ διαφέρων τις ἀριθμὸς
[1, 407]	σῶμα. Δοκεῖ γὰρ ἕκαστον ἴδιον	ἔχειν	εἶδος καὶ μορφήν, παραπλήσιον δὲ
[1, 408]	Συμβήσεται οὖν πολλάς τε ψυχὰς	ἔχειν	καὶ κατὰ πᾶν τὸ σῶμα,
[1, 405]	εἴπερ τὴν λίθον ἔφη ψυχὴν	ἔχειν,	ὅτι τὸν σίδηρον κινεῖ· Διογένης
[1, 405]	κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ τῶν ἄλλων	ἔχειν.	Τοιοῦτος δ' ὢν πῶς γνωριεῖ
[1, 409]	καὶ δοκεῖ τὴν αὐτὴν ψυχὴν	ἔχειν	τῷ εἴδει. Δόξειε δ' ἂν
[1, 406]	ὅπως αἴσθησίν τε σύμφυτον ἁρμονίας	ἔχῃ	καὶ τὸ πᾶν φέρηται συμφώνους
[1, 403]	ὀργᾷ τὸ σῶμα καὶ οὕτως	ἔχῃ	ὥσπερ ὅταν ὀργίζηται. Ἔτι δὲ
[1, 410]	τῶν συνθέτων· οὐ γὰρ ὁπωσοῦν	ἔχοντα	τὰ στοιχεῖα τούτων ἕκαστον, ἀλλὰ
[1, 411]	τῶν ἐντόμων, ὡς τὴν αὐτὴν	ἔχοντα	ψυχὴν τῷ εἴδει, εἰ καὶ
[1, 408]	ἐκείνου πάθη, ἀλλὰ τουδὶ τοῦ	ἔχοντος	ἐκεῖνο, ᾗ ἐκεῖνο ἔχει. Διὸ
[1, 403]	ἐστι πάντα κοινὰ καὶ τοῦ	ἔχοντος	ἢ ἔστι τι καὶ τῆς
[1, 410]	Πολλὰς δ' ἀπορίας καὶ δυσχερείας	ἔχοντος	τοῦ λέγειν, καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς, ὡς
[1, 407]	διὰ τίν' αἰτίαν καὶ πῶς	ἔχοντος	τοῦ σώματος. Καίτοι δόξειεν ἂν
[1, 409]	γὰρ στιγμὴ μονάς ἐστι θέσιν	ἔχουσα,	ὁ δ' ἀριθμὸς τῆς ψυχῆς
[1, 407]	ἀποδείξεις καὶ ἀπ' ἀρχῆς καὶ	ἔχουσαί	πως τέλος, τὸν συλλογισμὸν ἢ
[1, 408]	μέν, τῶν μεγεθῶν ἐν τοῖς	ἔχουσι	κίνησιν καὶ θέσιν, τὴν σύνθεσιν
[1, 409]	διὰ τί οὐ πάντα ψυχὴν	ἔχουσι	τὰ σώματα; Στιγμαὶ γὰρ ἐν
[1, 411]	οὐθὲν ἄτοπον· ὄργανα γὰρ οὐκ	ἔχουσιν	ὥστε σώζειν τὴν φύσιν. Ἀλλ'
[1, 407]	ὅτι βέλτιον λέγεται· καίτοι γ'	ἐχρῆν	διὰ τοῦτο τὸν θεὸν κύκλῳ
[1, 402]	τὸ τί ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ	ἔχωμεν	ἀποδιδόναι κατὰ τὴν φαντασίαν περὶ
[1, 404]	καὶ πηγνύον· καὶ ζῆν δὲ	ἕως	ἂν δύνωνται τοῦτο ποιεῖν. Ἔοικε