Livre, Pages
[1, 402]	~ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α'	(Τῶν καλῶν καὶ τιμίων τὴν
[1, 404]	τῷ ἀέρι τὰ καλούμενα ξύσματα,	ἃ	φαίνεται ἐν ταῖς διὰ τῶν
[1, 406]	ὥσπερ οὐδὲ τὸ καθ' αὑτὸ	ἀγαθὸν	ἢ δι' αὑτό, τὸ μὲν
[1, 410]	ἄνθρωπος; Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	ἀγαθὸν	καὶ τὸ μὴ ἀγαθόν· τὸν
[1, 410]	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ μὴ	ἀγαθόν·	τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ
[1, 410]	γὰρ ἓν ἑκάστη, πολλὰ δ'	ἀγνοήσει·	πάντα γὰρ τἆλλα. Συμβαίνει δ'
[1, 410]	Ἔτι δ' ἑκάστῃ τῶν ἀρχῶν	ἄγνοια	πλείων ἢ σύνεσις ὑπάρξει· γνώσεται
[1, 403]	τὴν ὕλην, τὸν δὲ λόγον	ἀγνοῶν,	ἢ ὁ περὶ τὸν λόγον
[1, 407]	τε λέγεσθαι καὶ πολλοῖς συνδοκεῖ.	Ἄδηλος	δὲ καὶ τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι
[1, 409]	ἄπειρα; Ὧν γὰρ ὁ τόπος	ἀδιαίρετος,	καὶ αὐτά. Εἰ δ' αἱ
[1, 406]	λέγει· κινουμένας γάρ φησι τὰς	ἀδιαιρέτους	σφαίρας, διὰ τὸ πεφυκέναι μηδέποτε
[1, 405]	δ' εἶναι τῶν πρώτων καὶ	ἀδιαιρέτων	σωμάτων, κινητικὸν δὲ διὰ μικρομέρειαν
[1, 409]	τίνος, καὶ πῶς, ἀμερῆ καὶ	ἀδιάφορον	οὖσαν; γάρ ἐστι κινητικὴ καὶ
[1, 408]	κινοῦνθ' ἑαυτόν· ὑπάρχει γὰρ αὐτοῖς	ἀδύνατα	πρῶτα μὲν τὰ ἐκ τοῦ
[1, 409]	ἀναγκαῖον δὲ συμβαίνειν πολλὰ καὶ	ἀδύνατα	τῷ λόγῳ. Τίθενται γὰρ γνωρίζειν
[1, 410]	εἶναί τι κρεῖττον καὶ ἄρχον	ἀδύνατον·	ἀδυνατώτερον δ' ἔτι τοῦ νοῦ·
[1, 406]	δὲ ποιήσει, χαλεπὸν ἢ καὶ	ἀδύνατον	εἰπεῖν. Ὅλως δ' οὐχ οὕτω
[1, 410]	καὶ ποιὸν καὶ οὐσία. Ἀλλ'	ἀδύνατον	ἐκ τῶν τοῦ ποσοῦ στοιχείων
[1, 410]	ταῦτ' ἐνέσται. Τοῦτο δ' ὅτι	ἀδύνατον,	οὐθὲν δεῖ λέγειν· τίς γὰρ
[1, 409]	οὐ γὰρ μόνον ὁρισμὸν ψυχῆς	ἀδύνατον	τοιοῦτον εἶναι, ἀλλὰ καὶ συμβεβηκός.
[1, 411]	τοῦ σώματος. Τοῦτο δ' ἔοικεν	ἀδυνάτῳ·	ποῖον γὰρ μόριον ἢ πῶς
[1, 406]	κινεῖν, ἀλλ' ἕν τι τῶν	ἀδυνάτων	τὸ ὑπάρχειν αὐτῇ κίνησιν. Ὅτι
[1, 410]	τι κρεῖττον καὶ ἄρχον ἀδύνατον·	ἀδυνατώτερον	δ' ἔτι τοῦ νοῦ· εὔλογον
[1, 407]	οὗ ἡ τοιαύτη περιφορὰ νόησις.	Ἀεὶ	δὲ δὴ τί νοήσει (δεῖ
[1, 405]	τοῦτο δ' ὑπάρχειν αὐτῇ ὡς	ἀεὶ	κινουμένῃ· ~κινεῖσθαι γὰρ καὶ τὰ
[1, 407]	πάλιν ἐπ' ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι δ'	ἀεὶ	μέσον καὶ ἄκρον εὐθυποροῦσιν· ἡ
[1, 403]	τι εὐθύ· ἀχώριστον γάρ, εἴπερ	ἀεὶ	μετὰ σώματός τινος ἐστιν. Ἔοικε
[1, 405]	καὶ τὰ θεῖα πάντα συνεχῶς	(ἀεί,	σελήνην, ἥλιον, τοὺς ἀστέρας καὶ
[1, 405]	καὶ ἀσωματώτατόν τε καὶ ῥέον	ἀεί·	τὸ δὲ κινούμενον κινουμένῳ γινώσκεσθαι·
[1, 405]	ἓν τιθέασιν, οἷον πῦρ ἢ	ἀέρα·	οἱ δὲ πλείους λέγοντες τὰς
[1, 405]	δ' ὥσπερ καὶ ἕτεροί τινες	ἀέρα,	τοῦτον οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον εἶναι
[1, 411]	ζῷον τὸ πῦρ ἢ τὸν	ἀέρα	τῶν παραλογωτέρων ἐστί, καὶ τὸ
[1, 411]	γὰρ αἰτίαν ἐν μὲν τῷ	ἀέρι	ἢ τῷ πυρὶ οὖσα ἡ
[1, 404]	ψυχὴν εἶναι τὰ ἐν τῷ	ἀέρι	ξύσματα, οἱ δὲ τὸ ταῦτα
[1, 404]	ψυχὴν λέγει (οἷον ἐν τῷ	ἀέρι	τὰ καλούμενα ξύσματα, ἃ φαίνεται
[1, 411]	τίν' αἰτίαν ἡ ἐν τῷ	ἀέρι	ψυχὴ τῆς ἐν τοῖς ζῴοις
[1, 411]	γίνεται. Εἰ δ' ὁ μὲν	ἀὴρ	διασπώ- μενος ὁμοειδής, ἡ δὲ
[1, 405]	εἶναι διὰ τὸ ἐοικέναι τοῖς	ἀθανάτοις·	τοῦτο δ' ὑπάρχειν αὐτῇ ὡς
[1, 405]	περὶ ψυχῆς· φησὶ γὰρ αὐτὴν	ἀθάνατον	εἶναι διὰ τὸ ἐοικέναι τοῖς
[1, 411]	τοῖς ζῴοις βελτίων ἐστὶ καὶ	ἀθανατωτέρα.	Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως ἄτοπον καὶ
[1, 404]	ἀριθμοὶ τὰ εἴδη αὐτὰ καὶ	αἱ	ἀρχαὶ ἐλέγοντο, εἰσὶ δ' ἐκ
[1, 409]	σωμάτων, εἴ γε μὴ διαιροῦνται	αἱ	γραμμαὶ εἰς στιγμάς; ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'
[1, 407]	πέρατα (πᾶσαι γὰρ ἑτέρου χάριν)	αἱ	δὲ θεωρητικαὶ τοῖς λόγοις ὁμοίως
[1, 409]	Εἰ μὲν οὖν εἰσὶν ἕτεραι	αἱ	ἐν τῷ σώματι μονάδες καὶ
[1, 409]	ἀδιαίρετος, καὶ αὐτά. Εἰ δ'	αἱ	ἐν τῷ σώματι στιγμαὶ ὁ
[1, 406]	γῆ· τούτων γὰρ τῶν σωμάτων	αἱ	κινήσεις αὗται· Ὁ δ' αὐτὸς
[1, 406]	τοῦτο, καὶ τόπος· πᾶσαι γὰρ	αἱ	λεχθεῖσαι κινήσεις ἐν τόπῳ. Εἰ
[1, 407]	δὲ πᾶς ὁρισμὸς ἢ ἀπόδειξις·	αἱ	μὲν οὖν ἀποδείξεις καὶ ἀπ'
[1, 409]	στιγμαί, ἐν τῷ αὐτῷ ἔσονται	αἱ	μονάδες· καθέξει γὰρ ἑκάστη> χώραν
[1, 411]	ἐπιθυμεῖν καὶ βούλεσθαι καὶ ὅλως	αἱ	ὀρέξεις, γίνεται δὲ καὶ ἡ
[1, 409]	ἐν τῷ σώματι μονάδες καὶ	αἱ	στιγμαί, ἐν τῷ αὐτῷ ἔσονται
[1, 408]	λίαν εὐεξέταστος. Πολλαί τε γὰρ	αἱ	συνθέσεις τῶν μερῶν καὶ πολλαχῶς·
[1, 402]	πρὸς τὸ κατιδεῖν πόσαις ὀρθαῖς	αἱ	τοῦ τριγώνου γωνίαι ἴσαι) ἀλλὰ
[1, 409]	ποιεῖν, στιγμὴν δὲ γραμμήν, καὶ	αἱ	τῶν μονάδων κινήσεις γραμμαὶ ἔσονται·
[1, 410]	τῶν ὀκτὼ μερέων λάχε νήστιδος	αἴγλης,	τέσσαρα δ' Ἡφαίστοιο· τὰ δ'
[1, 404]	αἰθέρα δῖαν, ἀτὰρ πυρὶ πῦρ	ἀΐδηλον,	στοργῇ δὲ στοργήν, νεῖκος δέ
[1, 407]	τί νοήσει (δεῖ γάρ, εἴπερ	ἀΐδιος	ἡ περιφορά) Τῶν μὲν γὰρ
[1, 404]	ὕδατι δ' ὕδωρ, αἰθέρι δ'	αἰθέρα	δῖαν, ἀτὰρ πυρὶ πῦρ ἀΐδηλον,
[1, 404]	γαῖαν ὀπώπαμεν, ὕδατι δ' ὕδωρ,	αἰθέρι	δ' αἰθέρα δῖαν, ἀτὰρ πυρὶ
[1, 405]	τὴν πρώτην ψυχήν. Τεροι δ'	αἷμα,	καθάπερ Κριτίας, τὸ αἰσθάνεσθαι ψυχῆς
[1, 405]	ψυχήν, ὅτι ἡ γονὴ οὐχ	αἷμα·	ταύτην δ' εἶναι τὴν πρώτην
[1, 405]	ὑγρά. Καὶ γὰρ ἐλέγχει τοὺς	αἷμα	φάσκοντας τὴν ψυχήν, ὅτι ἡ
[1, 403]	δὲ ζέσιν τοῦ περὶ καρδίαν	αἵματος	(καὶ θερμοῦ. Τούτων δὲ ὁ
[1, 405]	δ' ὑπάρχειν διὰ τὴν τοῦ	αἵματος	φύσιν. Πάντα γὰρ τὰ στοιχεῖα
[1, 409]	ἔστω γινώσκειν τὴν ψυχὴν καὶ	αἰσθάνεσθαι·	ἀλλὰ τὸ σύνολον τίνι γνωριεῖ
[1, 410]	τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ ὁμοίου,	αἰσθάνεσθαι	δὲ τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου
[1, 410]	~οἷον (ὀστᾶ νεῦρα τρίχες, οὐθενὸς	αἰσθάνεσθαι	δοκεῖ, ὥστ' οὐδὲ τῶν ὁμοίων·
[1, 402]	ἢ τὸν νοῦν, καὶ τὸ	αἰσθάνεσθαι	ἢ τὸ αἰσθητικόν· ὁμοίως δὲ
[1, 408]	ἔτι δὲ ὀργίζεσθαί τε καὶ	αἰσθάνεσθαι	καὶ διανοεῖσθαι· ταῦτα δὲ πάντα
[1, 403]	οἷον ὀργίζεσθαι, θαρρεῖν, ἐπιθυμεῖν, ὅλως	αἰσθάνεσθαι,	μάλιστα δ' ἔοικεν ἰδίῳ τὸ
[1, 403]	δοκεῖ, κινήσει τε καὶ τῷ	αἰσθάνεσθαι.	Παρειλήφαμεν δὲ καὶ παρὰ τῶν
[1, 410]	ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον· τὸ δ'	αἰσθάνεσθαι	πάσχειν τι καὶ κινεῖσθαι τιθέασιν·
[1, 410]	οἱ διὰ τὸ γνωρίζειν καὶ	αἰσθάνεσθαι	τὰ ὄντα τὴν ψυχὴν ἐκ
[1, 411]	τῆς ψυχῆς ἐστὶ καὶ τὸ	αἰσθάνεσθαί	τε καὶ τὸ δοξάζειν, ἔτι
[1, 404]	ἐπὶ τὸ γινώσκειν καὶ τὸ	αἰσθάνεσθαι	τῶν ὄντων, οὗτοι δὲ λέγουσι
[1, 405]	δ' αἷμα, καθάπερ Κριτίας, τὸ	αἰσθάνεσθαι	ψυχῆς οἰκειότατον ὑπολαμβάνοντες, τοῦτο δ'
[1, 409]	εἶναι. Λέγουσι μὲν γάρ, ἵν'	αἰσθάνηταί	τε τῶν ὄντων καὶ ἕκαστον
[1, 411]	καὶ πάσῃ νοοῦμέν τε καὶ	αἰσθανόμεθα	καὶ κινούμεθα καὶ τῶν ἄλλων
[1, 410]	λέγουσι ψυχῆς. Οὔτε γὰρ τὰ	αἰσθανόμενα	πάντα κινητικά (φαίνεται γὰρ εἶναί
[1, 409]	ἡ ψυχὴ ἐν παντὶ τῷ	αἰσθανομένῳ	σώματι, ἀναγκαῖον ἐν τῷ αὐτῷ
[1, 404]	τὰ δὲ δόξῃ, τὰ δ'	αἰσθήσει·	εἴδη δ' οἱ ἀριθμοὶ οὗτοι
[1, 405]	ψυχὴν τρισὶν ὡς εἰπεῖν, κινήσει,	αἰσθήσει,	τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων δ' ἕκαστον
[1, 409]	τῆς ψυχῆς ἀποδιδόναι, οἷον λογισμούς,	αἰσθήσεις,	ἡδονάς, λύπας, ὅσα ἄλλα τοιαῦτα·
[1, 409]	τὸ σύνολον τίνι γνωριεῖ ἢ	αἰσθήσεται,	οἷον τί θεὸς ἢ ἄνθρωπος
[1, 410]	ζῆν οὐ μετέχοντα {φορᾶς οὐδ'	αἰσθήσεως,	καὶ τῶν ζῴων τὰ> πολλὰ
[1, 411]	μὲν χωρίζεται τῆς αἰσθητικῆς ἀρχῆς,	αἴσθησιν	δ' οὐθὲν ἄνευ ταύτης ἔχει.
[1, 404]	δὲ τοῦ ἐπιπέδου ἀριθμὸν δόξαν,	αἴσθησιν	δὲ τὸν τοῦ στερεοῦ. Οἱ
[1, 411]	ἀριθμῷ· ἑκάτερον γὰρ τῶν μορίων	αἴσθησιν	ἔχει καὶ κινεῖται κατὰ τόπον
[1, 406]	κατὰ τοὺς ἁρμονικοὺς ἀριθμούς, ὅπως	αἴσθησίν	τε σύμφυτον ἁρμονίας ἔχῃ καὶ
[1, 408]	ἀπ' ἐκείνης, οἷον ἡ μὲν	αἴσθησις	ἀπὸ τωνδί, ἡ δ' ἀνάμνησις
[1, 408]	ἐκείνης ἐπὶ τὰς ἐν τοῖς	αἰσθητηρίοις	κινήσεις ἢ μονάς. Ὁ δὲ
[1, 408]	νῦν δ' ὥσπερ ἐπὶ τῶν	αἰσθητηρίων	συμβαίνει· εἰ γὰρ λάβοι ὁ
[1, 407]	γὰρ δὴ οἷόν γ' ἡ	αἰσθητική,	οὐδ' οἷον ἡ ἐπιθυμητική· τούτων
[1, 411]	καὶ αὕτη μὲν χωρίζεται τῆς	αἰσθητικῆς	ἀρχῆς, αἴσθησιν δ' οὐθὲν ἄνευ
[1, 410]	ὅσοι τὸν νοῦν καὶ τὸ	αἰσθητικὸν	ἐκ τῶν στοιχείων ποιοῦσιν. Φαίνεται
[1, 408]	σύνθεσιν εἶναι, ἢ καὶ τὸ	αἰσθητικὸν	ἢ ὀρεκτικόν; Ὁμοίως δὲ ἄτοπον
[1, 402]	καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι ἢ τὸ	αἰσθητικόν·	ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν
[1, 410]	ψυχῆς, ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	αἰσθητικόν,	οὐδ' ἂν οὕτω λέγοιεν καθόλου
[1, 402]	ζητητέον, οἷον τὸ αἰσθητὸν τοῦ	αἰσθητικοῦ,	καὶ τὸ νοητὸν τοῦ νοῦ.
[1, 402]	πρότερον τούτων ζητητέον, οἷον τὸ	αἰσθητὸν	τοῦ αἰσθητικοῦ, καὶ τὸ νοητὸν
[1, 406]	φαίη τις ἂν ὑπὸ τῶν	αἰσθητῶν	κινεῖσθαι, εἴπερ κινεῖται. Ἀλλὰ μὴν
[1, 408]	πότερον ἡ φιλία τῆς τυχούσης	αἰτία	μίξεως ἢ τῆς κατὰ τὸν
[1, 407]	κύκλῳ φέρεσθαι τὸν οὐρανὸν ἡ	αἰτία·	οὔτε γὰρ τῆς ψυχῆς ἡ
[1, 407]	γὰρ τῆς ψυχῆς ἡ οὐσία	αἰτία	τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι, ἀλλὰ κατὰ
[1, 411]	τινὰς ἀπορίας· διὰ τίνα γὰρ	αἰτίαν	ἐν μὲν τῷ ἀέρι ἢ
[1, 411]	ἄν τις καὶ διὰ τίν'	αἰτίαν	ἡ ἐν τῷ ἀέρι ψυχὴ
[1, 407]	ψυχήν, οὐθὲν προσδιορίσαντες διὰ τίν'	αἰτίαν	καὶ πῶς ἔχοντος τοῦ σώματος.
[1, 405]	μὲν οὖν μίαν τινὰ λέγουσιν	αἰτίαν	καὶ στοιχεῖον ἕν, καὶ τὴν
[1, 405]	πῶς γνωριεῖ καὶ διὰ τίν'	αἰτίαν,	οὔτ' ἐκεῖνος εἴρηκεν οὔτ' ἐκ
[1, 410]	ἕκαστον. Ὅλως τε διὰ τίν'	αἰτίαν	οὐχ ἅπαντα ψυχὴν ἔχει τὰ
[1, 405]	περὶ ψυχῆς, καὶ δι' ἃς	αἰτίας	λέγουσιν οὕτω, ταῦτ' ἐστίν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 402]	εἶναι πρὸς τὸ θεωρῆσαι τὰς	αἰτίας	τῶν συμβεβηκότων ταῖς οὐσίαις (ὥσπερ
[1, 407]	οὕτω κινεῖται, οὔτε τὸ σῶμα	αἴτιον,	ἀλλ' ἡ ψυχὴ μᾶλλον ἐκείνῳ.
[1, 411]	πᾶσιν, ἢ καὶ ἄλλο τι	αἴτιον;	Λέγουσι δή τινες μεριστὴν αὐτήν,
[1, 404]	αὐτῶν· πολλαχοῦ μὲν γὰρ τὸ	αἴτιον	τοῦ καλῶς καὶ ὀρθῶς τὸν
[1, 411]	ἔτι δ' αὔξη τε καὶ	ἀκμὴ	καὶ φθίσις, ~πότερον ὅλῃ τῇ
[1, 405]	τιθέασιν. Διὸ καὶ τοῖς ὀνόμασιν	ἀκολουθοῦσιν,	οἱ μὲν τὸ θερμὸν λέγοντες,
[1, 402]	δ' ἑτέραν ἑτέρας ἢ κατ'	ἀκρίβειαν	ἢ τῷ βελτιόνων τε καὶ
[1, 407]	προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ μέσον καὶ	ἄκρον	εὐθυποροῦσιν· ἡ δὲ περιφορὰ πάλιν
[1, 404]	ἐν ταῖς διὰ τῶν θυρίδων	ἀκτῖσιν)	ὧν τὴν μὲν πανσπερμίαν στοιχεῖα
[1, 404]	ὡς δυνάμει τινὶ περὶ τὴν	ἀλήθειαν,	ἀλλὰ ταὐτὸ λέγει ψυχὴν καὶ
[1, 402]	τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ καὶ πρὸς	ἀλήθειαν	ἅπασαν ἡ γνῶσις αὐτῆς μεγάλα
[1, 404]	ψυχὴν καὶ νοῦν (τὸ γὰρ	ἀληθὲς	εἶναι τὸ φαινόμενον, διὸ καλῶς
[1, 406]	δὲ τοῦτο, καὶ ἀντιστρέψασιν εἰπεῖν	ἀληθὲς	~ὅτι ἣν τὸ (σῶμα κινεῖται,
[1, 411]	τὸ κινεῖσθαι αὐτὴν καλῶς οὐδ'	ἀληθῶς	λέγεται. Ἐπεὶ δὲ τὸ γινώσκειν
[1, 405]	πολλοί. Παραπλησίως δὲ τούτοις καὶ	Ἀλκμαίων	ἔοικεν ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς· φησὶ
[1, 410]	ποσὸν καὶ ποιὸν καὶ οὐσία.	Ἀλλ'	ἀδύνατον ἐκ τῶν τοῦ ποσοῦ
[1, 408]	τῷ τὴν ψυχήν τι πεπονθέναι,	ἀλλ'	ἐν ᾧ, καθάπερ ἐν μέθαις
[1, 406]	κινοῦν ἑαυτὸ ἢ δυνάμενον κινεῖν,	ἀλλ'	ἕν τι τῶν ἀδυνάτων τὸ
[1, 403]	δὲ κεχωρισμένα, ὁ πρῶτος φιλόσοφος;	Ἀλλ'	ἐπανιτέον ὅθεν ὁ λόγος. Ἐλέγομεν
[1, 406]	μὴ κατὰ συμβεβηκὸς ἑαυτὴν κινεῖ,	ἀλλ'	ἐστὶν ἡ κίνησις τῆς οὐσίας
[1, 407]	κινεῖται, οὔτε τὸ σῶμα αἴτιον,	ἀλλ'	ἡ ψυχὴ μᾶλλον ἐκείνῳ. Ἀλλὰ
[1, 407]	οὐδ' ὁ νοῦς οὕτω συνεχής,	ἀλλ'	ἤτοι ἀμερὴς ἢ οὐχ ὡς
[1, 403]	μὴ χωριστὰ μηδ' ᾗ χωριστά,	ἀλλ'	ὁ φυσικὸς περὶ ἅπανθ' ὅσα
[1, 408]	ἐν ἐκείνῃ τῆς κινήσεως οὔσης,	ἀλλ'	ὁτὲ μὲν μέχρι ἐκείνης, ὁτὲ
[1, 409]	ἢ μικρότητι συμβαίνει τὸ λεχθέν,	ἀλλ'	ὅτι ποσόν· διὸ ἀναγκαῖον εἶναί
[1, 410]	ἔσται ἡ ψυχὴ ἢ οὔ;	Ἀλλ'	οὐ δοκεῖ κοινὰ πάντων εἶναι
[1, 404]	πᾶσιν ὁμοίως ὑπάρχειν τοῖς ζῴοις,	ἀλλ'	οὐδὲ τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν. Ὅσοι
[1, 411]	ἔχουσιν ὥστε σώζειν τὴν φύσιν.	Ἀλλ'	οὐδὲν ἧττον ἐν ἑκατέρῳ τῶν
[1, 407]	συμπέρασμα (εἰ δὲ μὴ περατοῦνται,	ἀλλ'	οὐκ ἀνακάμπτουσί γε πάλιν ἐπ'
[1, 407]	ἐφεξῆς ἕν, ὡς ὁ ἀριθμός,	ἀλλ'	οὐχ ὡς τὸ μέγεθος· διόπερ
[1, 407]	μακάριόν γε τὸ μὴ (ῥᾴδιον	ἀλλὰ	βίαιον· εἰ δ' ἐστὶν ἡ
[1, 406]	κινεῖν ἡ ψυχὴ τὸ ζῷον,	ἀλλὰ	διὰ προαιρέσεώς τινος καὶ νοήσεως.
[1, 403]	αὐτῆς, οὐκ ἂν εἴη χωριστή,	ἀλλὰ	καθάπερ τῷ εὐθεῖ, ᾗ εὐθύ,
[1, 402]	αἱ τοῦ τριγώνου γωνίαι ἴσαι)	ἀλλὰ	καὶ ἀνάπαλιν τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται
[1, 409]	ὁρισμὸν ψυχῆς ἀδύνατον τοιοῦτον εἶναι,	ἀλλὰ	καὶ συμβεβηκός. Δῆλον δ' εἴ
[1, 407]	οὐσία αἰτία τοῦ κύκλῳ φέρεσθαι,	ἀλλὰ	κατὰ συμβεβηκὸς οὕτω κινεῖται, οὔτε
[1, 406]	τριπήχει· κινεῖται γὰρ καὶ ταῦτα,	ἀλλὰ	κατὰ συμβεβηκός· ᾧ γὰρ ὑπάρχουσιν,
[1, 410]	ἔχοντα τὰ στοιχεῖα τούτων ἕκαστον,	ἀλλὰ	λόγῳ τινὶ καὶ συνθέσει, καθάπερ
[1, 403]	μὴ συμβαίνει τὰ (συμβεβηκότα γνωρίζειν,	ἀλλὰ	μηδ' εἰκάσαι περὶ αὐτῶν εὐμαρές,
[1, 406]	τῶν αἰσθητῶν κινεῖσθαι, εἴπερ κινεῖται.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ εἰ κινεῖ γε
[1, 407]	ἀλλ' ἡ ψυχὴ μᾶλλον ἐκείνῳ.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδ' ὅτι βέλτιον λέγεται·
[1, 407]	δὲ τρόπον καὶ ὁ συλλογισμός.	~Ἀλλὰ	μὴν οὐδὲ μακάριόν γε τὸ
[1, 402]	δέ, εἰ μὴ πολλαὶ ψυχαὶ	ἀλλὰ	μόρια, πότερον δεῖ ζητεῖν πρότερον
[1, 404]	δυνάμει τινὶ περὶ τὴν ἀλήθειαν,	ἀλλὰ	ταὐτὸ λέγει ψυχὴν καὶ νοῦν)
[1, 409]	κινοῦν καὶ κινούμενον ἡ ψυχή,	ἀλλὰ	τὸ κινοῦν μόνον. Ἐνδέχεται δὲ
[1, 409]	γινώσκειν τὴν ψυχὴν καὶ αἰσθάνεσθαι·	ἀλλὰ	τὸ σύνολον τίνι γνωριεῖ ἢ
[1, 408]	ἐλεεῖν ἢ μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι,	ἀλλὰ	τὸν ἄνθρωπον τῇ ψυχῇ· τοῦτο
[1, 408]	φιλεῖ· οὐ γὰρ ἐκείνου ἦν,	ἀλλὰ	τοῦ κοινοῦ, ὃ ἀπόλωλεν· ὁ
[1, 408]	μισεῖν οὐκ ἔστιν ἐκείνου πάθη,	ἀλλὰ	τουδὶ τοῦ ἔχοντος ἐκεῖνο, ᾗ
[1, 404]	πλάτους καὶ βάθους, τὰ δ'	ἄλλα	ὁμοιοτρόπως· ἔτι δὲ καὶ ἄλλως,
[1, 404]	τῇ ψυχῇ, καὶ τὰ μὲν	ἄλλα	πάντα κινεῖσθαι διὰ τὴν ψυχήν,
[1, 405]	κινεῖταί τε καὶ κινεῖ τὰ	ἄλλα	πρώτως. Δημόκριτος δὲ καὶ γλαφυρωτέρως
[1, 409]	λογισμούς, αἰσθήσεις, ἡδονάς, λύπας, ὅσα	ἄλλα	τοιαῦτα· ὥσπερ γὰρ εἴπομεν πρότερον,
[1, 402]	πλάνας, ἐκ τίνων δεῖ ζητεῖν·	ἄλλαι	γὰρ ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν
[1, 409]	τινὰ αὐτῇ διαφορὰν πρὸς τὰς	ἄλλας,	στιγμῆς δὲ μοναδικῆς τίς ἂν
[1, 407]	τῷ σώματι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Καὶ	ἄλλη	δέ τις δόξα παραδέδοται περὶ
[1, 402]	ἢ διαίρεσις ἢ καί τις	ἄλλη	μέθοδος, ἔτι πολλὰς ἀπορίας ἔχει
[1, 402]	ἢ ποσόν, ἢ καί τις	ἄλλη	τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν, ἔτι δὲ
[1, 407]	τούτων δ' οὐθὲν ὑπάρχει πρὸς	ἄλληλα	τοῖς τυχοῦσιν. Οἱ δὲ μόνον
[1, 411]	τῆς ψυχῆς, καὶ ὁμοειδῆ ἐστιν	ἀλλήλοις	καὶ τῇ ὅλῃ, ἀλλήλοις μὲν
[1, 411]	ἐστιν ἀλλήλοις καὶ τῇ ὅλῃ,	ἀλλήλοις	μὲν ὡς οὐ χωριστὰ ὄντα,
[1, 405]	τῶν στοιχείων ποιοῦσι, λέγοντες παραπλησίως	ἀλλήλοις,	πλὴν ἑνός· φασὶ γὰρ γινώσκεσθαι
[1, 402]	τούτων διορίσαι ποῖα πέφυκεν ἕτερα	ἀλλήλων,	καὶ πότερον τὰ μόρια χρὴ
[1, 410]	ἢ ποιὸν ἢ καί τινα	ἄλλην	τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον ἐξ
[1, 406]	δι' αὑτό, τὸ μὲν δι'	ἄλλο	εἶναι, τὸ δ' ἑτέρου ἕνεκεν.
[1, 405]	ἢ ψυχρὸν ἤ τι τοιοῦτον	ἄλλο,	καὶ τὴν ψυχὴν ὁμοίως ἕν
[1, 402]	δὲ κἂν εἴ τι κοινὸν	ἄλλο	κατηγοροῖτο· Ἔτι δέ, εἰ μὴ
[1, 410]	ἢ ὀστοῦν; ~Ὁμοίως δὲ καὶ	(ἄλλο	ὁτιοῦν τῶν συνθέτων· οὐ γὰρ
[1, 411]	πλείοσιν ἢ πᾶσιν, ἢ καὶ	ἄλλο	τι αἴτιον; Λέγουσι δή τινες
[1, 408]	εἶναι ἀναιρεῖται καὶ τὸ τοῖς	ἄλλοις	μορίοις τοῦ ζῴου; Πρὸς δὲ
[1, 406]	Τεσσάρων δὲ κινήσεων οὐσῶν, φορᾶς	ἀλλοιώσεως	φθίσεως αὐξήσεως, ἢ μίαν τούτων
[1, 408]	τινων κινουμένων, τὰ δὲ κατ'	ἀλλοίωσιν	(ποῖα δὲ καὶ πῶς, ἕτερός
[1, 409]	τις ἀριθμὸν ἢ μονάδα, λείπεται	ἄλλος	ἀριθμός· τὰ δὲ φυτὰ καὶ
[1, 404]	τὴν κινοῦσαν, καὶ εἴ τις	ἄλλος	εἴρηκεν ὡς τὸ πᾶν ἐκίνησε
[1, 403]	πάθη, ὅσα δὲ μὴ τοιαῦτα,	ἄλλος,	καὶ περὶ τινῶν μὲν τεχνίτης,
[1, 409]	διαφέρων τις ἀριθμὸς ἐγγίνεται καὶ	ἄλλος	τις τῶν ὑπαρχουσῶν ἐν τῷ
[1, 406]	ἐν τῇ οὐσίᾳ, τοῦθ' ὑπ'	ἄλλου	κινεῖσθαι, πλὴν εἰ μὴ κατὰ
[1, 408]	δὴ καὶ τὸ θεωρεῖν μαραίνεται	ἄλλου	τινὸς ἔσω φθειρομένου, αὐτὸ δὲ
[1, 404]	Ὅμηρον ὡς ὁ Ἕκτωρ κεῖτ'	ἀλλοφρονέων"	οὐ δὴ χρῆται τῷ νῷ
[1, 411]	αὐτήν, καὶ ἄλλῳ μὲν νοεῖν	ἄλλῳ	δὲ ἐπιθυμεῖν. Τί οὖν δή
[1, 411]	δή τινες μεριστὴν αὐτήν, καὶ	ἄλλῳ	μὲν νοεῖν ἄλλῳ δὲ ἐπιθυμεῖν.
[1, 402]	τίνων δεῖ ζητεῖν· ἄλλαι γὰρ	ἄλλων	ἀρχαί, καθάπερ ἀριθμῶν καὶ ἐπιπέδων.
[1, 402]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων.	Εἰ δὲ τὰ ἔργα πρότερον,
[1, 410]	Πῶς οὖν γινώσκει καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστον; Ἢ φήσουσιν ἑκάστου γένους
[1, 411]	αἰσθανόμεθα καὶ κινούμεθα καὶ τῶν	ἄλλων	ἕκαστον ποιοῦμέν τε καὶ πάσχομεν,
[1, 410]	δὲ τρόπον καὶ περὶ τῶν	ἄλλων.	Ἔτι δὲ πολλαχῶς λεγομένου τοῦ
[1, 405]	καὶ κοινὸν οὐθὲν οὐθενὶ τῶν	ἄλλων	ἔχειν. Τοιοῦτος δ' ὢν πῶς
[1, 409]	λεπτομερέστατον ἢ τὸ ἀσωματώτατον τῶν	ἄλλων.	Ταῦτα δὲ τίνας ἀπορίας τε
[1, 404]	μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν ἐπεισιόντων	ἄλλων	τοιούτων ἐν τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν
[1, 408]	δὲ κινεῖσθαι ὑπὸ τῆς ψυχῆς·	ἄλλως	δ' οὐχ οἷόν τε κινεῖσθαι
[1, 407]	μένειν, κινεῖσθαι δ' οὕτως ἢ	ἄλλως.	Ἐπεὶ δ' ἐστὶν ἡ τοιαύτη
[1, 404]	ἄλλα ὁμοιοτρόπως· ἔτι δὲ καὶ	ἄλλως,	νοῦν μὲν τὸ ἕν, ἐπιστήμην
[1, 405]	φύσιν τῶν πρώτων ὑπειλήφασιν, οὐκ	ἀλόγως.	Ὅθεν ἔδοξέ τισι πῦρ εἶναι·
[1, 408]	ἑαυτῆς. Πολὺ δὲ τῶν εἰρημένων	ἀλογώτατον	τὸ λέγειν ἀριθμὸν εἶναι τὴν
[1, 403]	τὸ φιλεῖν τε καὶ μισεῖν·	ἅμα	γὰρ τούτοις πάσχει τι τὸ
[1, 403]	Ἐπισκοποῦντας δὲ περὶ ψυχῆς ἀναγκαῖον,	ἅμα	διαποροῦντας περὶ ὧν εὐπορεῖν δεῖ
[1, 408]	τῆς μίξεως, τί δή ποτε	ἅμα	τῷ σαρκὶ εἶναι ἀναιρεῖται καὶ
[1, 403]	ἐνίοτε δ' ὑπὸ μικρῶν καὶ	ἀμαυρῶν	κινεῖσθαι, ὅταν ὀργᾷ τὸ σῶμα
[1, 408]	ὑπὸ τῆς ἐν τῷ γήρᾳ	ἀμαυρώσεως,	νῦν δ' ὥσπερ ἐπὶ τῶν
[1, 407]	δὲ πῶς νοήσει τὸ μεριστὸν	ἀμερεῖ	ἢ τὸ ἀμερὲς μεριστῷ; Ἀναγκαῖον
[1, 407]	τὸ μεριστὸν ἀμερεῖ ἢ τὸ	ἀμερὲς	μεριστῷ; Ἀναγκαῖον δὲ τὸν νοῦν
[1, 409]	καὶ ὑπὸ τίνος, καὶ πῶς,	ἀμερῆ	καὶ ἀδιάφορον οὖσαν; γάρ ἐστι
[1, 407]	νοῦς οὕτω συνεχής, ἀλλ' ἤτοι	ἀμερὴς	ἢ οὐχ ὡς μέγεθός τι
[1, 402]	δὲ καὶ εἰ μεριστὴ ἢ	ἀμερής,	καὶ πότερον ὁμοειδὴς ἅπασα ψυχὴ
[1, 405]	τῶν ὄντων ἁπλοῦν εἶναι καὶ	ἀμιγῆ	τε καὶ καθαρόν. Ἀποδίδωσι δ'
[1, 404]	γνωριστικὸν οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν ἐξ	ἀμφοῖν,	ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ'
[1, 403]	μόνον; Ἢ μᾶλλον ὁ ἐξ	ἀμφοῖν;	Ἐκείνων δὲ δὴ τίς ἑκάτερος;
[1, 411]	τὸ καμπύλον γινώσκομεν· κριτὴς γὰρ	ἀμφοῖν	ὁ κανών, τὸ δὲ καμπύλον
[1, 405]	δ' οἱ μίξαντες καὶ ἀπ'	ἀμφοῖν	τὰς ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι. Διαφέρονται δὲ
[1, 405]	εἴπομεν καὶ πρότερον, χρῆται δ'	ἀμφοῖν	ὡς μιᾷ φύσει, πλὴν ἀρχήν
[1, 402]	τε καὶ θαυμασιωτέρων εἶναι, δι'	ἀμφότερα	ταῦτα τὴν περὶ τῆς ψυχῆς
[1, 411]	ἐστὶ καὶ ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ'	ἀμφοτέρως	ἄτοπον καὶ παράλογον· καὶ γὰρ
[1, 409]	μεγάλας, ἢ ὅλως μονάδας φερομένας;	Ἀμφοτέρως	γὰρ ἀναγκαῖον κινεῖν τὸ ζῷον
[1, 405]	τε καὶ καθαρόν. Ἀποδίδωσι δ'	ἄμφω	τῇ αὐτῇ ἀρχῇ, τό τε
[1, 402]	δὲ τὰ ἔργα πρότερον, πάλιν	ἄν	τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ ἀντικείμενα
[1, 411]	τούτοις εἶναι δοκοῦσα; (Ἐπιζητήσειε δ'	ἄν	τις καὶ διὰ τίν' αἰτίαν
[1, 411]	ἐπὶ τὸ ἄπειρον. Ἀπορήσειε δ'	ἄν	τις καὶ περὶ τῶν μορίων
[1, 410]	τινὰ ἢ πάντα. Ἀπορήσειε δ'	ἄν	τις καὶ τί ποτ' ἐστὶ
[1, 408]	τόπον αὐτήν. ~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν	ἄν	τις περὶ αὐτῆς ὡς (κινουμένης,
[1, 408]	ἁρμονία καὶ ψυχή. Ἀπαιτήσειε δ'	ἄν	τις τοῦτό γε καὶ παρ'
[1, 406]	καὶ ἐξελθοῦσαν εἰσιέναι πάλιν ἐνδέχοιτ'	ἄν·	τούτῳ δ' ἕποιτ' ἂν τὸ
[1, 402]	καὶ τὸ τί ἐστι, τάχ'	ἄν	τῳ δόξειε μία τις εἶναι
[1, 406]	αὐτὴ αὑτήν, καὶ αὐτὴ κινοῖτ'	ἄν,	ὥστ' εἰ πᾶσα κίνησις ἔκστασίς
[1, 410]	οὐθὲν δεῖ λέγειν· τίς γὰρ	ἂν	ἀπορήσειεν εἰ ἔνεστιν ἐν τῇ
[1, 408]	εἶναι δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη τις	ἂν	αὐτὴν κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ
[1, 403]	ἔργων ἢ παθημάτων ἴδιον, ἐνδέχοιτ'	ἂν	αὐτὴν χωρίζεσθαι· εἰ δὲ μηθέν
[1, 406]	ὑφ' ἑτέρου κινοῖτο· ὠσθείη γὰρ	ἂν	βίᾳ τὸ ζῷον. Οὐ δεῖ
[1, 404]	πηγνύον· καὶ ζῆν δὲ ἕως	ἂν	δύνωνται τοῦτο ποιεῖν. Ἔοικε δὲ
[1, 409]	τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, ὥσπερ	ἂν	εἰ τὴν ψυχὴν τὰ πράγματα
[1, 409]	ἄλλας, στιγμῆς δὲ μοναδικῆς τίς	ἂν	εἴη διαφορὰ πλὴν θέσις; Εἰ
[1, 407]	ἡ νόησις περιφορά, καὶ νοῦς	ἂν	εἴη ὁ κύκλος οὗ ἡ
[1, 402]	συμβεβηκὸς ἰδίων ἀπόδειξις, ὥστε ζητητέον	ἂν	εἴη τὴν μέθοδον ταύτην· εἰ
[1, 403]	μηθέν ἐστιν ἴδιον αὐτῆς, οὐκ	ἂν	εἴη χωριστή, ἀλλὰ καθάπερ τῷ
[1, 411]	μίαν αὐτὴν ποιεῖ, ἐκεῖνο μάλιστ'	ἂν	εἴη ψυχή. Δεήσει δὲ πάλιν
[1, 406]	κινεῖται, καὶ ἡ ψυχὴ ἐξίσταιτ'	ἂν	ἐκ τῆς οὐσίας, εἰ μὴ
[1, 402]	περὶ τῆς ψυχῆς ἱστορίαν εὐλόγως	ἂν	ἐν πρώτοις τιθείημεν. Δοκεῖ δὲ
[1, 406]	αὐξήσεως, ἢ μίαν τούτων κινοῖτ'	ἂν	ἢ πλείους ἢ πάσας. Εἰ
[1, 406]	ὥστε καὶ ἡ ψυχὴ μεταβάλλοι	ἂν	κατὰ τὸ σῶμα ἢ ὅλη
[1, 407]	αὐτῆς ᾗ οὐσία, παρὰ φύσιν	ἂν	κινοῖτο. Ἐπίπονον δὲ καὶ τὸ
[1, 403]	ἢ τῆς τοιαύτης. Διαφερόντως δ'	ἂν	ὁρίσαιντο ὁ φυσικὸς {τε} καὶ
[1, 403]	μὴ ἄνευ φαντασίας, οὐκ ἐνδέχοιτ'	ἂν	οὐδὲ τοῦτ' ἄνευ σώματος εἶναι.
[1, 409]	ἔχειν τῷ εἴδει. Δόξειε δ'	ἂν	οὐθὲν διαφέρειν μονάδας λέγειν ἢ
[1, 410]	δὲ καὶ τὸ αἰσθητικόν, οὐδ'	ἂν	οὕτω λέγοιεν καθόλου περὶ πάσης
[1, 406]	ἐνδέχοιτ' ἄν· τούτῳ δ' ἕποιτ'	ἂν	τὸ ἀνίστασθαι τὰ τεθνεῶτα τῶν
[1, 407]	ἔχοντος τοῦ σώματος. Καίτοι δόξειεν	ἂν	τοῦτ' ἀναγκαῖον εἶναι· διὰ γὰρ
[1, 406]	κινεῖται μὴ κατὰ συμβεβηκός, φύσει	ἂν	ὑπάρχοι κίνησις αὐτῇ· εἰ δὲ
[1, 408]	οὐ φθείρεσθαι. Μάλιστα γὰρ ἐφθείρετ'	ἂν	ὑπὸ τῆς ἐν τῷ γήρᾳ
[1, 406]	δὲ ψυχὴν μάλιστα φαίη τις	ἂν	ὑπὸ τῶν αἰσθητῶν κινεῖσθαι, εἴπερ
[1, 408]	ὁ πρεσβύτης ὄμμα τοιονδί, βλέποι	ἂν	ὥσπερ καὶ ὁ νέος. Ὥστε
[1, 405]	τῷ ἀσωμάτῳ· τούτων δ' ἕκαστον	ἀνάγεται	πρὸς τὰς ἀρχάς. Διὸ καὶ
[1, 403]	Β' Ἐπισκοποῦντας δὲ περὶ ψυχῆς	ἀναγκαῖον,	ἅμα διαποροῦντας περὶ ὧν εὐπορεῖν
[1, 411]	ὅλον τοῖς μορίοις ὁμοειδές· ὥστ'	ἀναγκαῖον	αὐτοῖς λέγειν καὶ τὴν ψυχὴν
[1, 410]	ἑνὸς ἢ πλειόνων ἢ πάντων;	Ἀναγκαῖον	γάρ ἐστιν ἕν τι γινώσκειν
[1, 409]	τῶν ὄντων καὶ ἕκαστον γνωρίζῃ·	ἀναγκαῖον	δὲ συμβαίνειν πολλὰ καὶ ἀδύνατα
[1, 407]	ἀμερεῖ ἢ τὸ ἀμερὲς μεριστῷ;	Ἀναγκαῖον	δὲ τὸν νοῦν εἶναι τὸν
[1, 402]	καὶ ἐπιπέδων. Πρῶτον δ' ἴσως	ἀναγκαῖον	διελεῖν ἐν τίνι τῶν γενῶν
[1, 408]	κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ ἔστιν	ἀναγκαῖον.	Εἰ γὰρ καὶ ὅτι μάλιστα
[1, 407]	σώματος. Καίτοι δόξειεν ἂν τοῦτ'	ἀναγκαῖον	εἶναι· διὰ γὰρ τὴν κοινωνίαν
[1, 409]	λεχθέν, ἀλλ' ὅτι ποσόν· διὸ	ἀναγκαῖον	εἶναί τι τὸ κινῆσον τὰς
[1, 409]	ἐν παντὶ τῷ αἰσθανομένῳ σώματι,	ἀναγκαῖον	ἐν τῷ αὐτῷ δύο εἶναι
[1, 409]	ὅλως μονάδας φερομένας; Ἀμφοτέρως γὰρ	ἀναγκαῖον	κινεῖν τὸ ζῷον τῷ κινεῖσθαι
[1, 407]	ὅλως μέγεθος ἔχειν; Εἰ δ'	ἀναγκαῖον	νοῆσαι τῷ ὅλῳ κύκλῳ θιγόντα,
[1, 403]	αὐτῆς· τοῦτο γὰρ λαβεῖν μὲν	ἀναγκαῖον,	οὐ ῥᾴδιον δέ. Φαίνεται δὲ
[1, 411]	ὅτι, τὸ δ' οὐχ ὑπάρξει.	Ἀναγκαῖον	οὖν αὐτὴν ἢ ὁμοιομερῆ εἶναι
[1, 406]	κίνησιν. Ὅτι μὲν οὖν οὐκ	ἀναγκαῖον	τὸ κινοῦν καὶ αὐτὸ κινεῖσθαι,
[1, 403]	γὰρ λόγος ὅδε τοῦ πράγματος,	ἀνάγκη	δ' εἶναι τοῦτον ἐν ὕλῃ
[1, 405]	εἶναί φησι ψυχήν, εἴπερ τὴν	ἀναθυμίασιν,	ἐξ ἧς τἆλλα συνίστησιν· καὶ
[1, 408]	ποτε ἅμα τῷ σαρκὶ εἶναι	ἀναιρεῖται	καὶ τὸ τοῖς ἄλλοις μορίοις
[1, 407]	δὲ περιφορὰ πάλιν ἐπ' ἀρχὴν	ἀνακάμπτει)	οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες πεπερασμένοι.
[1, 407]	δὲ μὴ περατοῦνται, ἀλλ' οὐκ	ἀνακάμπτουσί	γε πάλιν ἐπ' ἀρχήν, προσλαμβάνουσαι
[1, 408]	αἴσθησις ἀπὸ τωνδί, ἡ δ'	ἀνάμνησις	ἀπ' ἐκείνης ἐπὶ τὰς ἐν
[1, 405]	τε νοῦν καὶ τὸ πῦρ.	Ἀναξαγόρας	δ' ἔοικε μὲν ἕτερον λέγειν
[1, 404]	ταὐτὸ λέγει ψυχὴν καὶ νοῦν)	~(Ἀναξαγόρας	δ' ἧττον διασαφεῖ περὶ αὐτῶν·
[1, 405]	καὶ τὴν ψυχὴν πλείω ποιοῦσιν.	Ἀναξαγόρας	δὲ μόνος ἀπαθῆ φησιν εἶναι
[1, 404]	αὐτὸ κινεῖται. Ὁμοίως δὲ καὶ	Ἀναξαγόρας	ψυχὴν εἶναι λέγει τὴν κινοῦσαν,
[1, 402]	τριγώνου γωνίαι ἴσαι) ἀλλὰ καὶ	ἀνάπαλιν	τὰ συμβεβηκότα συμβάλλεται μέγα μέρος
[1, 404]	ἐπεισιόντων ἄλλων τοιούτων ἐν τῷ	ἀναπνεῖν·	κωλύειν γὰρ αὐτὰ καὶ τὰ
[1, 410]	ψυχὴν ἐκ τοῦ ὅλου εἰσιέναι	ἀναπνεόντων,	φερομένην ὑπὸ τῶν ἀνέμων, οὐχ
[1, 411]	ζῴων ἐνίοις, εἴπερ μὴ πάντα	ἀναπνέουσιν·	τοῦτο δὲ λέληθε τοὺς οὕτως
[1, 405]	ψυχρόν, διὰ τὸ> διὰ τὴν	ἀναπνοὴν	καὶ τὴν κατάψυξιν καλεῖσθαι ψυχήν.
[1, 404]	τοῦ ζῆν ὅρον εἶναι τὴν	ἀναπνοήν·	συνάγοντος γὰρ τοῦ περιέχοντος τὰ
[1, 403]	ὅτι σκέπασμα κωλυτικὸν φθορᾶς ὑπ'	ἀνέμων	καὶ ὄμβρων καὶ καυμάτων, ὁ
[1, 410]	εἰσιέναι ἀναπνεόντων, φερομένην ὑπὸ τῶν	ἀνέμων,	οὐχ οἷόν τε δὲ τοῖς
[1, 403]	οὐκ ἐνδέχοιτ' ἂν οὐδὲ τοῦτ'	ἄνευ	σώματος εἶναι. Εἰ μὲν οὖν
[1, 411]	αἰσθητικῆς ἀρχῆς, αἴσθησιν δ' οὐθὲν	ἄνευ	ταύτης ἔχει.
[1, 403]	δὲ τῶν μὲν πλείστων οὐθὲν	ἄνευ	τοῦ σώματος πάσχειν οὐδὲ ποιεῖν,
[1, 403]	τοῦτο φαντασία τις ἢ μὴ	ἄνευ	φαντασίας, οὐκ ἐνδέχοιτ' ἂν οὐδὲ
[1, 402]	ζητοῦντες περὶ ψυχῆς περὶ τῆς	ἀνθρωπίνης	μόνης ἐοίκασιν ἐπισκοπεῖν· Ὑλαβητέον δ'
[1, 404]	τοῖς ζῴοις, ἀλλ' οὐδὲ τοῖς	ἀνθρώποις	πᾶσιν. Ὅσοι μὲν οὖν ἐπὶ
[1, 410]	τὸ δ' ὀστοῦν ἢ τὸν	ἄνθρωπον	οὐθέν, εἰ μὴ καὶ ταῦτ'
[1, 408]	μανθάνειν ἢ διανοεῖσθαι, ἀλλὰ τὸν	ἄνθρωπον	τῇ ψυχῇ· τοῦτο δὲ μὴ
[1, 409]	αἰσθήσεται, οἷον τί θεὸς ἢ	ἄνθρωπος	ἢ σὰρξ ἢ ὀστοῦν; ~Ὁμοίως
[1, 410]	ἐν τῇ ψυχῇ λίθος ἢ	ἄνθρωπος;	Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ ἀγαθὸν
[1, 402]	ἕκαστον ἕτερος, οἷον ἵππου, κυνός,	ἀνθρώπου,	θεοῦ, τὸ δὲ ζῷον τὸ
[1, 406]	ποδῶν βάδισις, αὕτη δὲ καὶ	ἀνθρώπων·	οὐχ ὑπάρχει δὲ τοῖς πλωτῆρσι
[1, 406]	τούτῳ δ' ἕποιτ' ἂν τὸ	ἀνίστασθαι	τὰ τεθνεῶτα τῶν ζῴων. Τὴν
[1, 411]	μενος ὁμοειδής, ἡ δὲ ψυχὴ	ἀνομοιομερής,	τὸ μέν τι αὐτῆς ὑπάρξει
[1, 402]	ἄν τις ἀπορήσειεν εἰ τὰ	ἀντικείμενα	πρότερον τούτων ζητητέον, οἷον τὸ
[1, 411]	ἑαυτό τε κρίνειν καὶ τὸ	ἀντικείμενον.	Καὶ γὰρ τῷ εὐθεῖ καὶ
[1, 403]	ἐστιν· ὁ μὲν γὰρ ὄρεξιν	ἀντιλυπήσεως	ἤ τι τοιοῦτον, ~ὁ δὲ
[1, 406]	κινεῖται. Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ	ἀντιστρέψασιν	εἰπεῖν ἀληθὲς ~ὅτι ἣν τὸ
[1, 406]	ἀποδοῦναι. Ἔτι δ' εἰ μὲν	ἄνω	κινήσεται, πῦρ ἔσται, εἰ δὲ
[1, 405]	~τούτοις δ' οἱ μίξαντες καὶ	ἀπ'	ἀμφοῖν τὰς ἀρχὰς ἀποφηνάμενοι. Διαφέρονται
[1, 407]	αἱ μὲν οὖν ἀποδείξεις καὶ	ἀπ'	ἀρχῆς καὶ ἔχουσαί πως τέλος,
[1, 408]	ἀπὸ τωνδί, ἡ δ' ἀνάμνησις	ἀπ'	ἐκείνης ἐπὶ τὰς ἐν τοῖς
[1, 408]	μὲν μέχρι ἐκείνης, ὁτὲ δ'	ἀπ'	ἐκείνης, οἷον ἡ μὲν αἴσθησις
[1, 410]	δὲ καὶ τὸ φάναι μὲν	ἀπαθὲς	εἶναι τὸ ὅμοιον ὑπὸ τοῦ
[1, 408]	νοῦς ἴσως θειότερόν τι καὶ	ἀπαθές	ἐστιν. Ὅτι μὲν οὖν οὐχ
[1, 408]	τινὸς ἔσω φθειρομένου, αὐτὸ δὲ	ἀπαθές	ἐστιν. Τὸ δὲ διανοεῖσθαι καὶ
[1, 405]	πλείω ποιοῦσιν. Ἀναξαγόρας δὲ μόνος	ἀπαθῆ	φησιν εἶναι τὸν νοῦν, καὶ
[1, 408]	μίξεως λόγος ἁρμονία καὶ ψυχή.	Ἀπαιτήσειε	δ' ἄν τις τοῦτό γε
[1, 403]	χωριστά, ἀλλ' ὁ φυσικὸς περὶ	ἅπανθ'	ὅσα τοῦ τοιουδὶ σώματος καὶ
[1, 411]	ἧττον ἐν ἑκατέρῳ τῶν μορίων	ἅπαντ'	ἐνυπάρχει τὰ μόρια τῆς ψυχῆς,
[1, 410]	τε διὰ τίν' αἰτίαν οὐχ	ἅπαντα	ψυχὴν ἔχει τὰ ὄντα, ἐπειδὴ
[1, 403]	ὅτι διαλεκτικῶς εἴρηνται καὶ κενῶς	ἅπαντες.	Ἀπορίαν δ' ἔχει καὶ τὰ
[1, 410]	τῶν διαιρεθεισῶν κατηγοριῶν) πότερον ἐξ	ἁπάντων	ἔσται ἡ ψυχὴ ἢ οὔ;
[1, 411]	στοιχείων ποιεῖν, οὐθὲν δεῖ ἐξ	ἁπάντων·	ἱκανὸν γὰρ θάτερον μέρος τῆς
[1, 407]	τὸ αὐτό. Φαίνεται δὲ καὶ	ἅπαξ	ἐνδεχόμενον. Εἰ δ' ἱκανὸν θιγεῖν
[1, 402]	ἢ ἀμερής, καὶ πότερον ὁμοειδὴς	ἅπασα	ψυχὴ ἢ οὔ· εἰ δὲ
[1, 402]	Δοκεῖ δὲ καὶ πρὸς ἀλήθειαν	ἅπασαν	ἡ γνῶσις αὐτῆς μεγάλα συμβάλλεσθαι,
[1, 404]	εἶναι ταὐτὸν τῇ ψυχῇ· ἐν	ἅπασι	γὰρ ὑπάρχειν αὐτὸν τοῖς ζῴοις,
[1, 409]	τὰ σώματα; Στιγμαὶ γὰρ ἐν	ἅπασι	δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἄπειροι. Ἔτι
[1, 404]	ἐπὶ τὸ κινεῖσθαι τὸ ἔμψυχον	ἀπέβλεψαν,	οὗτοι τὸ κινητικώτατον ὑπέλαβον τὴν
[1, 409]	καὶ ἕτερα, μᾶλλον δ' ἴσως	ἄπειρα	τὸν ἀριθμὸν τὰ ἐκ τούτων.
[1, 409]	αὐτῷ εἶναι, εἰ δύο, καὶ	ἄπειρα;	Ὧν γὰρ ὁ τόπος ἀδιαίρετος,
[1, 407]	δὲ κατὰ μέγεθος, πολλάκις ἢ	ἀπειράκις	νοήσει τὸ αὐτό. Φαίνεται δὲ
[1, 407]	οὖν κατὰ στιγμήν, αὗται δ'	ἄπειροι,	δῆλον ὡς οὐδέποτε διέξεισιν· εἰ
[1, 409]	ἐν ἅπασι δοκοῦσιν εἶναι καὶ	ἄπειροι.	Ἔτι δὲ πῶς οἷόν τε
[1, 411]	οὕτω δὴ πρόεισιν ἐπὶ τὸ	ἄπειρον.	Ἀπορήσειε δ' ἄν τις καὶ
[1, 404]	καὶ θερμόν φησιν αὐτὴν εἶναι·	ἀπείρων	γὰρ ὄντων σχημάτων καὶ ἀτόμων
[1, 405]	δὲ φορτικωτέρων καὶ ὕδωρ τινὲς	ἀπεφήναντο,	καθάπερ Ἵππων· πεισθῆναι δ' ἐοίκασιν
[1, 403]	συμπαραλαμβάνειν ὅσοι τι περὶ αὐτῆς	ἀπεφήναντο,	ὅπως τὰ μὲν καλῶς εἰρημένα
[1, 409]	ψυχήν, οἱ μὲν τὸ κινητικώτατον	ἀπεφήναντο	τῷ κινεῖν ἑαυτό, οἱ δὲ
[1, 405]	γοῦν φησὶν αὐτὸν τῶν ὄντων	ἁπλοῦν	εἶναι καὶ ἀμιγῆ τε καὶ
[1, 410]	ἐν τοῖς τῶν ζῴων σώμασιν	ἁπλῶς	γῆς, ~οἷον (ὀστᾶ νεῦρα τρίχες,
[1, 404]	ὥσπερ Δημόκριτος. Ἐκεῖνος μὲν γὰρ	ἁπλῶς	ταὐτὸν ψυχὴν καὶ νοῦν (τὸ
[1, 408]	ἐκείνης, οἷον ἡ μὲν αἴσθησις	ἀπὸ	τωνδί, ἡ δ' ἀνάμνησις ἀπ'
[1, 408]	λέγομεν τὴν ἁρμονίαν εἰς δύο	ἀποβλέποντες,	κυριώτατα μέν, τῶν μεγεθῶν ἐν
[1, 408]	ὡς (κινουμένης, εἰς τὰ τοιαῦτα	ἀποβλέψας·	φαμὲν γὰρ τὴν ψυχὴν λυπεῖσθαι
[1, 407]	ἢ ἀπόδειξις· αἱ μὲν οὖν	ἀποδείξεις	καὶ ἀπ' ἀρχῆς καὶ ἔχουσαί
[1, 402]	ἕξομεν λέγειν κάλλιστα· πάσης γὰρ	ἀποδείξεως	ἀρχὴ τὸ τί ἐστιν, ~ὥστε
[1, 407]	λόγος δὲ πᾶς ὁρισμὸς ἢ	ἀπόδειξις·	αἱ μὲν οὖν ἀποδείξεις καὶ
[1, 402]	ἐὰν δὲ φανερὸν ᾖ πότερον	ἀπόδειξίς	ἐστιν ἢ διαίρεσις ἢ καί
[1, 402]	καὶ τῶν κατὰ συμβεβηκὸς ἰδίων	ἀπόδειξις,	ὥστε ζητητέον ἂν εἴη τὴν
[1, 405]	δὲ τούτοις καὶ τὴν ψυχὴν	ἀποδιδόασιν·	τὸ γὰρ κινητικὸν τὴν φύσιν
[1, 402]	τί ἐστιν· ἐπειδὰν γὰρ ἔχωμεν	ἀποδιδόναι	κατὰ τὴν φαντασίαν περὶ τῶν
[1, 409]	καὶ τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς	ἀποδιδόναι,	οἷον λογισμούς, αἰσθήσεις, ἡδονάς, λύπας,
[1, 408]	ψυχῆς. Φανερώτατον δ' εἴ τις	ἀποδιδόναι	πειραθείη τὰ πάθη καὶ τὰ
[1, 405]	καὶ ἀμιγῆ τε καὶ καθαρόν.	Ἀποδίδωσι	δ' ἄμφω τῇ αὐτῇ ἀρχῇ,
[1, 403]	δὲ ὁ μὲν τὴν ὕλην	ἀποδίδωσιν,	ὁ δὲ τὸ εἶδος καὶ
[1, 406]	ἠρεμίαι, οὐδὲ πλάττειν βουλομένοις ῥᾴδιον	ἀποδοῦναι.	Ἔτι δ' εἰ μὲν ἄνω
[1, 411]	τοῖς μορίοις εἶναι, εἰ τῷ	ἀπολαμβάνεσθαί	τι τοῦ περιέχοντος ἐν τοῖς
[1, 408]	ἐστιν ὃ φθείρεται τῆς ψυχῆς	ἀπολιπούσης;	Ὅτι μὲν οὖν οὔθ' ἁρμονίαν
[1, 409]	τε χωρίζεσθαι τὰς στιγμὰς καὶ	ἀπολύεσθαι	τῶν σωμάτων, εἴ γε μὴ
[1, 407]	μεμῖχθαι τῷ σώματι μὴ δυνάμενον	ἀπολυθῆναι,	καὶ προσέτι φευκτόν, εἴπερ βέλτιον
[1, 408]	ἦν, ἀλλὰ τοῦ κοινοῦ, ὃ	ἀπόλωλεν·	ὁ δὲ νοῦς ἴσως θειότερόν
[1, 405]	δὲ καὶ Θαλῆς ἐξ ὧν	ἀπομνημονεύουσι	κινητικόν τι τὴν ψυχὴν ὑπολαβεῖν,
[1, 408]	ἔστιν ἁρμονίας, ψυχῇ δὲ (πάντες	ἀπονέμουσι	τοῦτο μάλισθ' ὡς εἰπεῖν. Ἁρμόζει
[1, 405]	τῆς γῆς· ταύτην δ' οὐθεὶς	ἀποπέφανται,	πλὴν εἴ τις αὐτὴν εἴρηκεν
[1, 411]	δὴ πρόεισιν ἐπὶ τὸ ἄπειρον.	Ἀπορήσειε	δ' ἄν τις καὶ περὶ
[1, 410]	γινώσκειν ἢ τινὰ ἢ πάντα.	Ἀπορήσειε	δ' ἄν τις καὶ τί
[1, 408]	κατὰ τόπον αὐτήν. ~Εὐλογώτερον δ'	ἀπορήσειεν	ἄν τις περὶ αὐτῆς ὡς
[1, 410]	δεῖ λέγειν· τίς γὰρ ἂν	ἀπορήσειεν	εἰ ἔνεστιν ἐν τῇ ψυχῇ
[1, 402]	ἔργα πρότερον, πάλιν ἄν τις	ἀπορήσειεν	εἰ τὰ ἀντικείμενα πρότερον τούτων
[1, 403]	διαλεκτικῶς εἴρηνται καὶ κενῶς ἅπαντες.	Ἀπορίαν	δ' ἔχει καὶ τὰ πάθη
[1, 411]	εἶναι. Τοῦτο δ' ἔχει τινὰς	ἀπορίας·	διὰ τίνα γὰρ αἰτίαν ἐν
[1, 408]	Ταῦτα μὲν οὖν ἔχει τοιαύτας	ἀπορίας.	Εἰ δ' ἐστὶν ἕτερον ἡ
[1, 402]	τις ἄλλη μέθοδος, ἔτι πολλὰς	ἀπορίας	ἔχει καὶ πλάνας, ἐκ τίνων
[1, 410]	τε καὶ γινώσκειν. Πολλὰς δ'	ἀπορίας	καὶ δυσχερείας ἔχοντος τοῦ λέγειν,
[1, 409]	τῶν ἄλλων. Ταῦτα δὲ τίνας	ἀπορίας	τε καὶ ὑπεναντιώσεις ἔχει, διεληλύθαμεν
[1, 405]	Δημόκριτος δὲ καὶ γλαφυρωτέρως εἴρηκεν	ἀποφαινόμενος	διὰ τί τούτων ἑκάτερον· ψυχὴν
[1, 405]	καὶ ἀπ' ἀμφοῖν τὰς ἀρχὰς	ἀποφηνάμενοι.	Διαφέρονται δὲ καὶ περὶ τοῦ
[1, 404]	οὕτως, ἔνιοι συνέπλεξαν ἐξ ἀμφοῖν,	ἀποφηνάμενοι	τὴν ψυχὴν ἀριθμὸν κινοῦνθ' ἑαυτόν.
[1, 403]	ᾗ εὐθύ, πολλὰ συμβαίνει, οἷον	ἅπτεσθαι	τῆς {χαλκῆς} σφαίρας κατὰ στιγμήν,
[1, 410]	δοκεῖ κοινὰ πάντων εἶναι στοιχεῖα.	Ἆρ'	οὖν ὅσα τῶν οὐσιῶν, ἐκ
[1, 410]	ὧν τὴν ψυχὴν συνεστάναι; Ἔσται	ἄρα	ποσὸν καὶ ποιὸν καὶ οὐσία.
[1, 406]	ποιῆσαι τὴν ξυλίνην Ἀφροδίτην, ἐγχέαντ'	ἄργυρον	χυτόν· ὁμοίως δὲ καὶ Δημόκριτος
[1, 408]	ἁρμονίαν, καὶ ὅλως τῶν σωματικῶν	ἀρετῶν,	ἢ κατὰ ψυχῆς. Φανερώτατον δ'
[1, 404]	δ' αἰσθήσει· εἴδη δ' οἱ	ἀριθμοὶ	οὗτοι τῶν πραγμάτων. Ἐπεὶ δὲ
[1, 404]	τοῦ στερεοῦ. Οἱ μὲν γὰρ	ἀριθμοὶ	τὰ εἴδη αὐτὰ καὶ αἱ
[1, 404]	ἕν) τὸν δὲ τοῦ ἐπιπέδου	ἀριθμὸν	δόξαν, αἴσθησιν δὲ τὸν τοῦ
[1, 408]	τῶν εἰρημένων ἀλογώτατον τὸ λέγειν	ἀριθμὸν	εἶναι τὴν ψυχὴν κινοῦνθ' ἑαυτόν·
[1, 409]	ἀριθμοῦ μὲν ἐὰν ἀφέλῃ τις	ἀριθμὸν	ἢ μονάδα, λείπεται ἄλλος ἀριθμός·
[1, 404]	ἐξ ἀμφοῖν, ἀποφηνάμενοι τὴν ψυχὴν	ἀριθμὸν	κινοῦνθ' ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ περὶ
[1, 409]	τι ἡ ψυχή· τοῖς δ'	ἀριθμὸν	λέγουσιν, ἐν τῇ μιᾷ στιγμῇ
[1, 409]	δ' ἐκ τοῦ (λέγειν αὐτὴν	ἀριθμόν.	Πῶς γὰρ χρὴ νοῆσαι μονάδα
[1, 409]	μᾶλλον δ' ἴσως ἄπειρα τὸν	ἀριθμὸν	τὰ ἐκ τούτων. Ἐξ ὧν
[1, 409]	εἰς τὸ αὐτὸ κίνησιν καὶ	ἀριθμὸν	ταῦτά τε συμβαίνει καὶ πολλὰ
[1, 407]	τῷ ἐφεξῆς ἕν, ὡς ὁ	ἀριθμός,	ἀλλ' οὐχ ὡς τὸ μέγεθος·
[1, 409]	ἔχειν, εἰ μὴ διαφέρων τις	ἀριθμὸς	ἐγγίνεται καὶ ἄλλος τις τῶν
[1, 409]	τῶν ἐν τῷ σώματι στιγμῶν	ἀριθμὸς	ἡ ψυχή, διὰ τί οὐ
[1, 409]	ἐν τῷ σώματι στιγμαὶ ὁ	ἀριθμὸς	ὁ τῆς ψυχῆς, ἢ εἰ
[1, 409]	ἀριθμὸν ἢ μονάδα, λείπεται ἄλλος	ἀριθμός·	τὰ δὲ φυτὰ καὶ τῶν
[1, 409]	ἐστι θέσιν ἔχουσα, ὁ δ'	ἀριθμὸς	τῆς ψυχῆς ἤδη πού ἐστι
[1, 409]	κινεῖσθαι τὸ ζῷον ὑπὸ τοῦ	ἀριθμοῦ,	καθάπερ καὶ Δημόκριτον αὐτὸ ἔφαμεν
[1, 409]	καὶ θέσιν ἔχει. Ἔτι δ'	ἀριθμοῦ	μὲν ἐὰν ἀφέλῃ τις ἀριθμὸν
[1, 406]	καὶ μεμερισμένην κατὰ τοὺς ἁρμονικοὺς	ἀριθμούς,	ὅπως αἴσθησίν τε σύμφυτον ἁρμονίας
[1, 411]	τῷ εἴδει, εἰ καὶ μὴ	ἀριθμῷ·	ἑκάτερον γὰρ τῶν μορίων αἴσθησιν
[1, 409]	ἡ ψυχή, καὶ ἐν τῷ	ἀριθμῷ,	ὥστε οὐ τὸ κινοῦν καὶ
[1, 402]	ἄλλαι γὰρ ἄλλων ἀρχαί, καθάπερ	ἀριθμῶν	καὶ ἐπιπέδων. Πρῶτον δ' ἴσως
[1, 408]	ἀπονέμουσι τοῦτο μάλισθ' ὡς εἰπεῖν.	Ἁρμόζει	δὲ μᾶλλον καθ' ὑγιείας λέγειν
[1, 408]	ὁ δὲ τῆς μίξεως λόγος	ἁρμονία	καὶ ψυχή. Ἀπαιτήσειε δ' ἄν
[1, 407]	ἐναντίων. Καίτοι γε ἡ μὲν	ἁρμονία	λόγος τίς ἐστι τῶν μιχθέντων
[1, 408]	καὶ τὰ ἔργα τῆς ψυχῆς	ἁρμονίᾳ	τινί· χαλεπὸν γὰρ ἐφαρμόζειν. Ἔτι
[1, 407]	τοῖς ἐν κοινῷ γεγενημένοις λόγοις.	Ἁρμονίαν	γάρ τινα αὐτὴν λέγουσι· καὶ
[1, 408]	Ἔτι δ' εἰ λέγομεν τὴν	ἁρμονίαν	εἰς δύο ἀποβλέποντες, κυριώτατα μέν,
[1, 408]	δὲ μᾶλλον καθ' ὑγιείας λέγειν	ἁρμονίαν,	καὶ ὅλως τῶν σωματικῶν ἀρετῶν,
[1, 407]	αὐτὴν λέγουσι· καὶ γὰρ τὴν	ἁρμονίαν	κρᾶσιν καὶ σύνθεσιν ἐναντίων εἶναι,
[1, 408]	ἀπολιπούσης; Ὅτι μὲν οὖν οὔθ'	ἁρμονίαν	οἷόν τ' εἶναι τὴν ψυχὴν
[1, 406]	ἀριθμούς, ὅπως αἴσθησίν τε σύμφυτον	ἁρμονίας	ἔχῃ καὶ τὸ πᾶν φέρηται
[1, 408]	δὲ τὸ κινεῖν οὐκ ἔστιν	ἁρμονίας,	ψυχῇ δὲ (πάντες ἀπονέμουσι τοῦτο
[1, 406]	στοιχείων καὶ μεμερισμένην κατὰ τοὺς	ἁρμονικοὺς	ἀριθμούς, ὅπως αἴσθησίν τε σύμφυτον
[1, 404]	τὰ εἴδη αὐτὰ καὶ αἱ	ἀρχαὶ	ἐλέγοντο, εἰσὶ δ' ἐκ τῶν
[1, 402]	δεῖ ζητεῖν· ἄλλαι γὰρ ἄλλων	ἀρχαί,	καθάπερ ἀριθμῶν καὶ ἐπιπέδων. Πρῶτον
[1, 405]	δ' ἐναντιώσεις ποιοῦσιν ἐν ταῖς	ἀρχαῖς,	καὶ τὴν ψυχὴν ἐκ τῶν
[1, 405]	μίξαντες καὶ ἀπ' ἀμφοῖν τὰς	ἀρχὰς	ἀποφηνάμενοι. Διαφέρονται δὲ καὶ περὶ
[1, 405]	δ' ἕκαστον ἀνάγεται πρὸς τὰς	ἀρχάς.	Διὸ καὶ οἱ τῷ γινώσκειν
[1, 410]	ἑκάστου γένους εἶναι στοιχεῖα καὶ	ἀρχὰς	ἰδίας, ἐξ ὧν τὴν ψυχὴν
[1, 405]	οἱ δὲ πλείους λέγοντες τὰς	ἀρχὰς	καὶ τὴν ψυχὴν πλείω ποιοῦσιν.
[1, 404]	δὲ λέγουσι τὴν ψυχὴν τὰς	ἀρχάς,	οἱ μὲν πλείους ποιοῦντες, ταύτας,
[1, 403]	τι μὴ καλῶς, τοῦτ' εὐλαβηθῶμεν.	Ἀρχὴ	δὲ τῆς ζητήσεως προθέσθαι τὰ
[1, 405]	Ἀποδίδωσι δ' ἄμφω τῇ αὐτῇ	ἀρχῇ,	τό τε γινώσκειν καὶ τὸ
[1, 402]	λέγειν κάλλιστα· πάσης γὰρ ἀποδείξεως	ἀρχὴ	τὸ τί ἐστιν, ~ὥστε καθ'
[1, 402]	τὴν φύσιν· ἔστι γὰρ οἷον	ἀρχὴ	τῶν ζῴων. Ἐπιζητοῦμεν δὲ θεωρῆσαι
[1, 411]	καὶ ἡ ἐν τοῖς φυτοῖς	ἀρχὴ	ψυχή τις εἶναι· μόνης γὰρ
[1, 407]	ἡ δὲ περιφορὰ πάλιν ἐπ'	ἀρχὴν	ἀνακάμπτει) οἱ δ' ὁρισμοὶ πάντες
[1, 405]	ἀμφοῖν ὡς μιᾷ φύσει, πλὴν	ἀρχήν	γε τὸν νοῦν τίθεται μάλιστα
[1, 405]	εἶναι. Καὶ Ἡράκλειτος δὲ τὴν	ἀρχὴν	εἶναί φησι ψυχήν, εἴπερ τὴν
[1, 405]	οἰηθεὶς πάντων λεπτομερέστατον εἶναι καὶ	ἀρχήν·	καὶ διὰ τοῦτο γινώσκειν τε
[1, 407]	οὐκ ἀνακάμπτουσί γε πάλιν ἐπ'	ἀρχήν,	προσλαμβάνουσαι δ' ἀεὶ μέσον καὶ
[1, 411]	αὕτη μὲν χωρίζεται τῆς αἰσθητικῆς	ἀρχῆς,	αἴσθησιν δ' οὐθὲν ἄνευ ταύτης
[1, 407]	μὲν οὖν ἀποδείξεις καὶ ἀπ'	ἀρχῆς	καὶ ἔχουσαί πως τέλος, τὸν
[1, 410]	ψυχῆς εἶναί τι κρεῖττον καὶ	ἄρχον	ἀδύνατον· ἀδυνατώτερον δ' ἔτι τοῦ
[1, 410]	προσῆκεν. Ἔτι δ' ἑκάστῃ τῶν	ἀρχῶν	ἄγνοια πλείων ἢ σύνεσις ὑπάρξει·
[1, 404]	τὰ δὲ πράγματα ἐκ τῶν	ἀρχῶν	εἶναι. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν
[1, 405]	συνιστᾶσιν αὐτὴν ἐκ πασῶν τῶν	ἀρχῶν.	Ὅσοι μὲν οὖν μίαν τινὰ
[1, 404]	ἑαυτόν. Διαφέρονται δὲ περὶ τῶν	ἀρχῶν,	τίνες καὶ πόσαι, μάλιστα μὲν
[1, 405]	παραδεδομένα περὶ ψυχῆς, καὶ δι'	ἃς	αἰτίας λέγουσιν οὕτω, ταῦτ' ἐστίν.
[1, 406]	ταύτας εὔλογον κινεῖν τὰς κινήσεις	ἃς	καὶ αὐτὴ κινεῖται. Εἰ δὲ
[1, 405]	συνεχῶς (ἀεί, σελήνην, ἥλιον, τοὺς	ἀστέρας	καὶ τὸν οὐρανὸν ὅλον. Τῶν
[1, 405]	τε καὶ μάλιστα τῶν στοιχείων	ἀσώματον,	ἔτι δὲ κινεῖταί τε καὶ
[1, 404]	μὲν οἱ σωματικὰς ποιοῦντες τοῖς	ἀσωμάτους,	~τούτοις δ' οἱ μίξαντες καὶ
[1, 405]	ὡς εἰπεῖν, κινήσει, αἰσθήσει, τῷ	ἀσωμάτῳ·	τούτων δ' ἕκαστον ἀνάγεται πρὸς
[1, 405]	ἐξ ἧς τἆλλα συνίστησιν· καὶ	ἀσωματώτατόν	τε καὶ ῥέον ἀεί· τὸ
[1, 409]	σῶμα τὸ λεπτομερέστατον ἢ τὸ	ἀσωματώτατον	τῶν ἄλλων. Ταῦτα δὲ τίνας
[1, 404]	ὕδωρ, αἰθέρι δ' αἰθέρα δῖαν,	ἀτὰρ	πυρὶ πῦρ ἀΐδηλον, στοργῇ δὲ
[1, 404]	καὶ μικροῖς, καὶ τιμίοις καὶ	ἀτιμοτέροις·	οὐ φαίνεται δ' ὅ γε
[1, 404]	ἀπείρων γὰρ ὄντων σχημάτων καὶ	ἀτόμων	τὰ σφαιροειδῆ πῦρ καὶ ψυχὴν
[1, 410]	τε καὶ τοιαῦθ' ἕτερα συμβαίνει.	Ἄτοπον	δὲ καὶ τὸ φάναι μὲν
[1, 409]	ὑπὸ τῆς ψυχῆς, ἴδιον τὸ	ἄτοπον.	Εἴπερ γάρ ἐστιν ἡ ψυχὴ
[1, 411]	καὶ ἀθανατωτέρα. Συμβαίνει δ' ἀμφοτέρως	ἄτοπον	καὶ παράλογον· καὶ γὰρ τὸ
[1, 408]	αἰσθητικὸν ἢ ὀρεκτικόν; Ὁμοίως δὲ	ἄτοπον	καὶ τὸ τὸν λόγον τῆς
[1, 411]	Εἰ δὲ μὴ διατελοῦσιν, οὐθὲν	ἄτοπον·	ὄργανα γὰρ οὐκ ἔχουσιν ὥστε
[1, 407]	ἀφῶμεν τὸ νῦν. Ἐκεῖνο δὲ	ἄτοπον	συμβαίνει καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ
[1, 411]	μὴ λέγειν ζῷα ψυχῆς ἐνούσης	ἄτοπον.	Ὑπολαβεῖν δ' ἐοίκασιν εἶναι τὴν
[1, 407]	τις φαίη τὴν τεκτονικὴν εἰς	αὐλοὺς	ἐνδύεσθαι· δεῖ γὰρ τὴν μὲν
[1, 411]	ὑπὸ τῆς ψυχῆς, ἔτι δ'	αὔξη	τε καὶ ἀκμὴ καὶ φθίσις,
[1, 406]	κινήσεων οὐσῶν, φορᾶς ἀλλοιώσεως φθίσεως	αὐξήσεως,	ἢ μίαν τούτων κινοῖτ' ἂν
[1, 409]	γὰρ ὁ τόπος ἀδιαίρετος, καὶ	αὐτά.	Εἰ δ' αἱ ἐν τῷ
[1, 404]	τὴν κίνησιν διὰ τὸ μηδ'	αὐτὰ	ἠρεμεῖν μηδέποτε, βοήθειαν γίνεσθαι θύραθεν
[1, 404]	μὲν γὰρ ἀριθμοὶ τὰ εἴδη	αὐτὰ	καὶ αἱ ἀρχαὶ ἐλέγοντο, εἰσὶ
[1, 404]	ἐν τῷ ἀναπνεῖν· κωλύειν γὰρ	αὐτὰ	καὶ τὰ ἐνυπάρχοντα ἐν τοῖς
[1, 410]	τί ποτ' ἐστὶ τὸ ἑνοποιοῦν	αὐτά·	ὕλῃ γὰρ ἔοικε τά γε
[1, 404]	κινεῖν τὰ λοιπά, κινούμενα καὶ	αὐτά,	ὑπολαμβάνοντες τὴν ψυχὴν εἶναι τὸ
[1, 407]	Εἰ μὲν οὖν κατὰ στιγμήν,	αὗται	δ' ἄπειροι, δῆλον ὡς οὐδέποτε
[1, 406]	γὰρ τῶν σωμάτων αἱ κινήσεις	αὗται·	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ
[1, 405]	καθαρόν. Ἀποδίδωσι δ' ἄμφω τῇ	αὐτῇ	ἀρχῇ, τό τε γινώσκειν καὶ
[1, 406]	μὴν καὶ εἰ κινεῖ γε	αὐτὴ	αὑτήν, καὶ αὐτὴ κινοῖτ' ἄν,
[1, 409]	εἶναι; Δεῖ γὰρ ὑπάρχειν τινὰ	αὐτῇ	διαφορὰν πρὸς τὰς ἄλλας, στιγμῆς
[1, 406]	συμβεβηκός, φύσει ἂν ὑπάρχοι κίνησις	αὐτῇ·	εἰ δὲ τοῦτο, καὶ τόπος·
[1, 403]	προθέσθαι τὰ μάλιστα δοκοῦνθ' ὑπάρχειν	αὐτῇ	κατὰ φύσιν. Τὸ ἔμψυχον δὴ
[1, 406]	κινεῖν τὰς κινήσεις ἃς καὶ	αὐτὴ	κινεῖται. Εἰ δὲ τοῦτο, καὶ
[1, 406]	σῶμα ἐν ᾧ ἐστιν, ὡς	αὐτὴ	κινεῖται, οἷον Δημόκριτος, παραπλησίως λέγων
[1, 406]	τι τῶν ἀδυνάτων τὸ ὑπάρχειν	αὐτῇ	κίνησιν. Ὅτι μὲν οὖν οὐκ
[1, 406]	κινεῖ γε αὐτὴ αὑτήν, καὶ	αὐτὴ	κινοῖτ' ἄν, ὥστ' εἰ πᾶσα
[1, 407]	πάντες πεπερασμένοι. Ἔτι εἰ ἡ	αὐτὴ	περιφορὰ πολλάκις, δεήσει πολλάκις νοεῖν
[1, 406]	τὸ (σῶμα κινεῖται, ταύτην καὶ	αὐτή.	Τὸ δὲ σῶμα κινεῖται φορᾷ·
[1, 407]	φέρεσθαι τὴν ψυχήν, ὅτι βέλτιον	αὐτῇ	τὸ κινεῖσθαι τοῦ μένειν, κινεῖσθαι
[1, 406]	κινεῖν ἑαυτήν, οὐ κατὰ συμβεβηκὸς	αὐτῇ	τὸ κινεῖσθαι ὑπάρξει, ὥσπερ τῷ
[1, 405]	τοῖς ἀθανάτοις· τοῦτο δ' ὑπάρχειν	αὐτῇ	ὡς ἀεὶ κινουμένῃ· ~κινεῖσθαι γὰρ
[1, 406]	γάρ ἐστι κίνησις ποδῶν βάδισις,	αὕτη	δὲ καὶ ἀνθρώπων· οὐχ ὑπάρχει
[1, 411]	καὶ ζῷα καὶ φυτά, καὶ	αὕτη	μὲν χωρίζεται τῆς αἰσθητικῆς ἀρχῆς,
[1, 408]	τῆς κατὰ τὸν λόγον, καὶ	αὕτη	πότερον ὁ λόγος ἐστὶν ἢ
[1, 405]	ὑπολαβεῖν περὶ ψυχῆς· φησὶ γὰρ	αὐτὴν	ἀθάνατον εἶναι διὰ τὸ ἐοικέναι
[1, 409]	~ἴδια δ' ἐκ τοῦ (λέγειν	αὐτὴν	ἀριθμόν. Πῶς γὰρ χρὴ νοῆσαι
[1, 404]	(πῦρ τι καὶ θερμόν φησιν	αὐτὴν	εἶναι· ἀπείρων γὰρ ὄντων σχημάτων
[1, 409]	λέγεται τὸ ἐκ τῶν στοιχείων	αὐτὴν	εἶναι. Λέγουσι μὲν γάρ, ἵν'
[1, 405]	οὐθεὶς ἀποπέφανται, πλὴν εἴ τις	αὐτὴν	εἴρηκεν ἐκ πάντων εἶναι τῶν
[1, 405]	ἡ ψυχὴ πάντα γινώσκει, συνιστᾶσιν	αὐτὴν	ἐκ πασῶν τῶν ἀρχῶν. Ὅσοι
[1, 408]	οἷόν τε κινεῖσθαι κατὰ τόπον	αὐτήν.	~Εὐλογώτερον δ' ἀπορήσειεν ἄν τις
[1, 404]	παρὰ τῶν Πυθαγορείων λεγόμενον τὴν	αὐτὴν	ἔχειν διάνοιαν· ἔφασαν γάρ τινες
[1, 411]	ἔνια τῶν ἐντόμων, ὡς τὴν	αὐτὴν	ἔχοντα ψυχὴν τῷ εἴδει, εἰ
[1, 411]	δ' οὐχ ὑπάρξει. Ἀναγκαῖον οὖν	αὐτὴν	ἢ ὁμοιομερῆ εἶναι ἢ μὴ
[1, 405]	καὶ οἱ τῷ γινώσκειν ὁριζόμενοι	αὐτὴν	ἢ στοιχεῖον ἢ ἐκ τῶν
[1, 411]	αἴτιον; Λέγουσι δή τινες μεριστὴν	αὐτήν,	καὶ ἄλλῳ μὲν νοεῖν ἄλλῳ
[1, 410]	ψυχὴν ἐκ τῶν στοιχείων λέγοντες	αὐτήν,	καὶ οἱ τὸ κινητικώτατον, οὐ
[1, 406]	τὸ σῶμα· τῷ γὰρ κινεῖσθαι	αὐτὴν	καὶ τὸ σῶμα κινεῖν διὰ
[1, 411]	στοιχείων εἶναι, οὔτε τὸ κινεῖσθαι	αὐτὴν	καλῶς οὐδ' ἀληθῶς λέγεται. Ἐπεὶ
[1, 408]	δοκοῦσιν. Ὅθεν οἰηθείη τις ἂν	αὐτὴν	κινεῖσθαι· Τὸ δ' οὐκ ἔστιν
[1, 407]	γεγενημένοις λόγοις. Ἁρμονίαν γάρ τινα	αὐτὴν	λέγουσι· καὶ γὰρ τὴν ἁρμονίαν
[1, 411]	ἐν τῷ ὅλῳ δή τινες	αὐτὴν	μεμῖχθαί φασιν, ὅθεν ἴσως καὶ
[1, 411]	Εἰ οὖν ἕτερόν τι μίαν	αὐτὴν	ποιεῖ, ἐκεῖνο μάλιστ' ἂν εἴη
[1, 409]	λέγειν τοῖς σῶμά τι λεπτομερὲς	αὐτὴν	τιθεῖσι, τῇ δ' ~(ὥσπερ Δημόκριτος
[1, 403]	ἢ παθημάτων ἴδιον, ἐνδέχοιτ' ἂν	αὐτὴν	χωρίζεσθαι· εἰ δὲ μηθέν ἐστιν
[1, 409]	διαιρούμενα ζῇ καὶ δοκεῖ τὴν	αὐτὴν	ψυχὴν ἔχειν τῷ εἴδει. Δόξειε
[1, 402]	οὐσίαν, εἶθ' ὅσα συμβέβηκε περὶ	αὐτήν·	ὧν τὰ μὲν ἴδια πάθη
[1, 406]	κίνησις τῆς οὐσίας αὐτῆς καθ'	αὑτήν.	Ἔνιοι δὲ καὶ κινεῖν φασι
[1, 406]	καὶ εἰ κινεῖ γε αὐτὴ	αὑτήν,	καὶ αὐτὴ κινοῖτ' ἄν, ὥστ'
[1, 406]	περὶ τῆς ψυχῆς εἰ καθ'	αὑτὴν	κινεῖται καὶ μετέχει κινήσεως. Τεσσάρων
[1, 403]	τοιουδὶ σώματος καὶ τῆς τοι-	αύτης	ὕλης ἔργα καὶ πάθη, ὅσα
[1, 403]	δόξας συμπαραλαμβάνειν ὅσοι τι περὶ	αὐτῆς	ἀπεφήναντο, ὅπως τὰ μὲν καλῶς
[1, 402]	λανθάνῃ πότερον εἷς ὁ λόγος	αὐτῆς	ἐστι, καθάπερ ζῴου, ἢ καθ'
[1, 407]	εἰ δ' ἐστὶν ἡ κίνησις	αὐτῆς	ᾗ οὐσία, παρὰ φύσιν ἂν
[1, 406]	ἐστὶν ἡ κίνησις τῆς οὐσίας	αὐτῆς	καθ' αὑτήν. Ἔνιοι δὲ καὶ
[1, 402]	χαλεπωτάτων λαβεῖν τινα πίστιν περὶ	αὐτῆς.	Καὶ γάρ, ὄντος κοινοῦ τοῦ
[1, 402]	καὶ γνῶναι τήν τε φύσιν	αὐτῆς	καὶ τὴν οὐσίαν, εἶθ' ὅσα
[1, 402]	πρὸς ἀλήθειαν ἅπασαν ἡ γνῶσις	αὐτῆς	μεγάλα συμβάλλεσθαι, μάλιστα δὲ πρὸς
[1, 403]	εἰ δὲ μηθέν ἐστιν ἴδιον	αὐτῆς,	οὐκ ἂν εἴη χωριστή, ἀλλὰ
[1, 404]	αὐτὸ μὲν τὸ ζῷον ἐξ	αὐτῆς	τῆς τοῦ ἑνὸς ἰδέας καὶ
[1, 411]	τις καὶ περὶ τῶν μορίων	αὐτῆς,	τίν' ἔχει δύναμιν ἕκαστον ἐν
[1, 405]	ψεῦδός ἐστι τὸ τὴν οὐσίαν	αὐτῆς	τοιαύτην εἶναι ~οἵαν φασὶν οἱ
[1, 403]	τι καὶ τῆς ψυχῆς ἴδιον	αὐτῆς·	τοῦτο γὰρ λαβεῖν μὲν ἀναγκαῖον,
[1, 411]	ψυχὴ ἀνομοιομερής, τὸ μέν τι	αὐτῆς	ὑπάρξει δῆλον ὅτι, τὸ δ'
[1, 408]	δ' ἀπορήσειεν ἄν τις περὶ	αὐτῆς	ὡς (κινουμένης, εἰς τὰ τοιαῦτα
[1, 408]	μαραίνεται ἄλλου τινὸς ἔσω φθειρομένου,	αὐτὸ	δὲ ἀπαθές ἐστιν. Τὸ δὲ
[1, 407]	πολλάκις, δεήσει πολλάκις νοεῖν τὸ	αὐτό.	Ἔτι δ' ἡ νόησις ἔοικεν
[1, 409]	τοῦ ἀριθμοῦ, καθάπερ καὶ Δημόκριτον	αὐτὸ	ἔφαμεν κινεῖν· τί γὰρ διαφέρει
[1, 411]	Καὶ γὰρ τῷ εὐθεῖ καὶ	αὐτὸ	καὶ τὸ καμπύλον γινώσκομεν· κριτὴς
[1, 406]	οὐκ ἀναγκαῖον τὸ κινοῦν καὶ	αὐτὸ	κινεῖσθαι, πρότερον εἴρηται. Διχῶς δὲ
[1, 404]	ὁρᾶν κινοῦν ὃ μὴ καὶ	αὐτὸ	κινεῖται. Ὁμοίως δὲ καὶ Ἀναξαγόρας
[1, 409]	Τοῖς δὴ συμπλέξασιν εἰς τὸ	αὐτὸ	κίνησιν καὶ ἀριθμὸν ταῦτά τε
[1, 404]	τοῖς περὶ φιλοσοφίας λεγομένοις διωρίσθη,	αὐτὸ	μὲν τὸ ζῷον ἐξ αὐτῆς
[1, 403]	οἰηθέντες δὲ τὸ μὴ κινούμενον	αὐτὸ	μὴ ἐνδέχεσθαι κινεῖν ἕτερον, τῶν
[1, 406]	εἰ καὶ ἠρέμησιν ποιεῖ τοῦτο	αὐτό·	πῶς δὲ ποιήσει, χαλεπὸν ἢ
[1, 406]	κινεῖν διὰ τὸ συμπεπλέχθαι πρὸς	αὐτό.	Συνεστηκυῖαν γὰρ ἐκ τῶν στοιχείων
[1, 407]	πολλάκις ἢ ἀπειράκις νοήσει τὸ	αὐτό.	Φαίνεται δὲ καὶ ἅπαξ ἐνδεχόμενον.
[1, 406]	συμβεβηκός, ὥσπερ οὐδὲ τὸ καθ'	αὑτὸ	ἀγαθὸν ἢ δι' αὑτό, τὸ
[1, 406]	γὰρ καθ' ἕτερον ἢ καθ'	αὑτό·	καθ' ἕτερον δὲ λέγομεν ὅσα
[1, 406]	πλοίῳ· τὸ μὲν γὰρ καθ'	αὑτὸ	κινεῖται, οἱ δὲ τῷ ἐν
[1, 404]	ὅσοι λέγουσι τὴν ψυχὴν τὸ	αὑτὸ	κινοῦν· ἐοίκασι γὰρ οὗτοι πάντες
[1, 406]	καθ' αὑτὸ ἀγαθὸν ἢ δι'	αὑτό,	τὸ μὲν δι' ἄλλο εἶναι,
[1, 408]	ψυχὴν κινοῦνθ' ἑαυτόν· ὑπάρχει γὰρ	αὐτοῖς	ἀδύνατα πρῶτα μὲν τὰ ἐκ
[1, 411]	τοῖς μορίοις ὁμοειδές· ὥστ' ἀναγκαῖον	αὐτοῖς	λέγειν καὶ τὴν ψυχὴν ὁμοειδῆ
[1, 406]	εἰ βίᾳ, καὶ φύσει. Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον ἔχει καὶ περὶ
[1, 407]	ἐπιστάσει μᾶλλον ἢ κινήσει· τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ ὁ συλλογισμός.
[1, 406]	προαιρέσεώς τινος καὶ νοήσεως. Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ ὁ Τίμαιος
[1, 410]	καὶ τὸ μὴ ἀγαθόν· τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ περὶ τῶν
[1, 404]	δέ τε νείκεϊ λυγρῷ· Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ Πλάτων ἐν
[1, 408]	τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ τὸν	αὐτὸν	ἔχει λόγον ἡ μίξις τῶν
[1, 404]	ψυχῇ· ἐν ἅπασι γὰρ ὑπάρχειν	αὐτὸν	τοῖς ζῴοις, καὶ μεγάλοις καὶ
[1, 405]	μάλιστα πάντων· μόνον γοῦν φησὶν	αὐτὸν	τῶν ὄντων ἁπλοῦν εἶναι καὶ
[1, 406]	αἱ κινήσεις αὗται· Ὁ δ'	αὐτὸς	λόγος καὶ περὶ τῶν μεταξύ.
[1, 407]	πότερον ὁτῳοῦν τῶν μορίων τῶν	αὑτοῦ,	μορίων δ' ἤτοι κατὰ μέγεθος
[1, 409]	αἰσθανομένῳ σώματι, ἀναγκαῖον ἐν τῷ	αὐτῷ	δύο εἶναι σώματα, εἰ σῶμά
[1, 409]	Καίτοι τί κωλύει ἐν τῷ	αὐτῷ	εἶναι, εἰ δύο, καὶ ἄπειρα;
[1, 409]	καὶ αἱ στιγμαί, ἐν τῷ	αὐτῷ	ἔσονται αἱ μονάδες· καθέξει γὰρ
[1, 409]	τὸ ποσόν, ἔσται {τι} ἐν	αὐτῷ	τὸ μὲν κινοῦν τὸ δὲ
[1, 408]	κίνησιν καὶ θέσιν, τὴν σύνθεσιν	αὐτῶν,	ἐπειδὰν οὕτω συναρμόζωσιν ὥστε μηδὲν
[1, 403]	γνωρίζειν, ἀλλὰ μηδ' εἰκάσαι περὶ	αὐτῶν	εὐμαρές, δῆλον ὅτι διαλεκτικῶς εἴρηνται
[1, 408]	καὶ παρ' Ἐμπεδοκλέους· ἕκαστον γὰρ	αὐτῶν	λόγῳ τινί φησιν εἶναι· πότερον
[1, 403]	{τε} καὶ ὁ διαλεκτικὸς ἕκαστον	αὐτῶν,	οἷον ὀργὴ τί ἐστιν· ὁ
[1, 402]	ζητεῖν πρότερον ἢ τὰ ἔργα	αὐτῶν,	οἷον τὸ νοεῖν ἢ τὸν
[1, 404]	~(Ἀναξαγόρας δ' ἧττον διασαφεῖ περὶ	αὐτῶν·	πολλαχοῦ μὲν γὰρ τὸ αἴτιον
[1, 406]	Διὸ καὶ οὐκ ἔστι τόπος	αὐτῶν·	τῆς δὲ ψυχῆς ἔσται, εἴπερ
[1, 409]	πρότερον, οὐδὲ μαντεύσασθαι ῥᾴδιον ἐξ	αὐτῶν.	Τριῶν δὲ τρόπων παραδεδομένων καθ'
[1, 404]	ἔχειν διάνοιαν· ἔφασαν γάρ τινες	αὐτῶν	ψυχὴν εἶναι τὰ ἐν τῷ
[1, 403]	τοιούτου σώματος πάθη καὶ ἐξ	ἀφαιρέσεως,	ὁ μαθηματικός, ᾗ δὲ κεχωρισμένα,
[1, 409]	Ἔτι δ' ἀριθμοῦ μὲν ἐὰν	ἀφέλῃ	τις ἀριθμὸν ἢ μονάδα, λείπεται
[1, 406]	Δαίδαλον κινουμένην ποιῆσαι τὴν ξυλίνην	Ἀφροδίτην,	ἐγχέαντ' ἄργυρον χυτόν· ὁμοίως δὲ
[1, 410]	Συμβαίνει δ' Ἐμπεδοκλεῖ γε καὶ	ἀφρονέστατον	εἶναι τὸν θεόν· μόνος γὰρ
[1, 407]	ἑτέρων λόγων οἰκειοτέρα, ταύτην μὲν	ἀφῶμεν	τὸ νῦν. Ἐκεῖνο δὲ ἄτοπον
[1, 403]	τὰ πάθη τῆς ψυχῆς οὕτως	ἀχώριστα	τῆς φυσικῆς ὕλης τῶν ζῴων,
[1, 403]	ἅψεται οὕτως χωρισθέν τι εὐθύ·	ἀχώριστον	γάρ, εἴπερ ἀεὶ μετὰ σώματός
[1, 403]	κατὰ στιγμήν, οὐ μέντοι γ'	ἅψεται	οὕτως χωρισθέν τι εὐθύ· ἀχώριστον
[1, 403]	φύσιν. Τὸ ἔμψυχον δὴ τοῦ	ἀψύχου	δυσὶ μάλιστα διαφέρειν δοκεῖ, κινήσει