Page
[188]	ἢ εἴ πως ἄλλως ἐν	νῷ	ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε,
[214]	φάναι τὸν Σωκράτη, τί ἐν	νῷ	ἔχεις; ἐπὶ τὰ γελοιότερά με
[189]	Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ ἐν	νῷ	ἔχω λέγειν ἢ ᾗ σύ
[204]	γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ	τῷ	ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ
[210]	τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι πᾶν αὐτὸ	αὑτῷ	ξυγγενές ἐστιν, ἵνα τὸ περὶ
[187]	ἓν γάρ φησι διαφερόμενον αὐτὸ	αὑτῷ	ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου τε
[202]	συμπληροῖ, ὥστε τὸ πᾶν αὐτὸ	αὑτῷ	ξυνδεδέσθαι. διὰ τούτου καὶ ἡ
[201]	μὴν καλῶς γε εἶπες, φάναι,	ὦ	Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι εἰπέ·
[200]	τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ,	ὦ	Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν
[175]	ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι,	ὦ	Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον εἴη ἡ
[194]	ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν εἴην,	ὦ	Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ
[222]	ἃ δὴ καὶ σοὶ λέγω,	ὦ	Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου,
[194]	καλῶς ποιοίην, φάναι τὸν Σωκράτη,	ὦ	Ἀγάθων, περὶ σοῦ τι ἐγὼ
[200]	ἐμοὶ μὲν γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ,	ὦ	Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι· σοὶ
[201]	ὅπως ἂν δύνωμαι. δεῖ δή,	ὦ	Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ διηγήσω, διελθεῖν
[222]	Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς, φάναι,	ὦ	Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν ποτε
[214]	δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν, φάναι,	ὦ	Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι
[222]	καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν,	ὦ	ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη ἐπαινῶ·
[220]	λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι τοίνυν,	ὦ	ἄνδρες, ἄξιον ἦν θεάσασθαι Σωκράτη,
[219]	ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ εἶναι,	ὦ	ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε
[215]	ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν,	ὦ	ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ
[217]	ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ,	ὦ	ἄνδρες, μόνος μόνῳ, καὶ ᾤμην
[218]	ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν,	ὦ	ἄνδρες, ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει
[215]	καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν,	ὦ	ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων.
[216]	δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε γέμει,	ὦ	ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε ὅτι
[214]	ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν Σωκράτη,	ὦ	ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι οὐδέν·
[200]	εἴποιμεν ἂν αὐτῷ ὅτι σύ,	ὦ	ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ ὑγίειαν
[192]	ἔροιτο· τί ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε,	ὦ	ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι;
[173]	οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ ὅμοιος εἶ,	ὦ	Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε
[188]	εἴ τι ἐξέλιπον, σὸν ἔργον,	ὦ	Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ πως
[189]	μὴ καταγέλαστα. Βαλών γε, φάναι,	ὦ	Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε
[221]	ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει,	ὦ	Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ τοῦτο,
[172]	δή. Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν
[223]	ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον,	~(ὦ	δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς τῷ
[201]	καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην,	ὦ	Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως
[202]	θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί οὖν,	ὦ	Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες·
[206]	μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ καὶ
[204]	ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε
[207]	ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ ταῦτά τοι,	ὦ	Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ εἶπον,
[177]	ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι θεῶν
[214]	πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν·	Ὦ	Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου πατρὸς καὶ
[185]	αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι,	Ὦ	Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ ἢ παῦσαί
[194]	εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ γένοιο οὗ
[189]	μοι, ἀφήσω σε. Καὶ μήν,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ
[189]	Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ λέγεις,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, καί μοι ἔστω ἄρρητα
[193]	καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς λόγος ἐστὶ
[214]	οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν
[177]	πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς σοι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν Σωκράτη, ἐναντία
[205]	ἐὰν μὴ τυγχάνῃ γέ που,	ὦ	ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν
[201]	Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε λέγεις,	ὦ	ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη· καὶ
[222]	Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου.	Ὦ	Ζεῦ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, οἷα
[213]	ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν·	Ὦ	Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν; Σωκράτης
[222]	ἀλλ᾽ εἰ μή τι ἄλλο,	ὦ	θαυμάσιε, ἐν μέσῳ ἡμῶν ἔα
[219]	χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽	ὦ	μακάριε, ἄμεινον σκόπει, μή σε
[198]	ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι. (Καὶ πῶς,	ὦ	μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, οὐ
[214]	ἐξ ἴσου ᾖ. καὶ ἅμα,	ὦ	μακάριε, πείθει τί (σε Σωκράτης
[204]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή,	ὦ	ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος
[198]	Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι,	ὦ	παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι δέος
[175]	φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς,	ὦ	παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως
[176]	εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ λέγεις,	ὦ	Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι
[208]	εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὦ	σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς
[207]	καί ποτε ἤρετο Τί οἴει,	ὦ	Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ
[174]	ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος
[194]	ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν βούλει με,	ὦ	Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα
[208]	τέλεοι σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ τῶν
[219]	ὅλην. καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ,	ὦ	Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος
[204]	τῷ ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε,	ὦ	Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν
[208]	αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ μηχανῇ,	ὦ	Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει,
[206]	ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ,	ὦ	Σώκρατες, ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ
[202]	οὖν, ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας,	ὦ	Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν τὸ
[220]	αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν,	ὦ	Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ
[209]	μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως,	ὦ	Σώκρατες, κἂν σὺ ~(μυηθείης· τὰ
[222]	οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν,	ὦ	Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι
[175]	ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα
[202]	γελάσασα· Καὶ πῶς ἄν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι
[205]	πάντων. Τί δὴ οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οὐ πάντας ἐρᾶν φαμέν,
[210]	τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο,	ὦ	Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ
[215]	γε εἶδος ὅμοιος εἶ τούτοις,	ὦ	Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς δή
[201]	καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω,	ὦ	Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε
[216]	ἔχοντι ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ
[206]	σαφέστερον ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ
[204]	(Τοῦτο δὴ μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι
[201]	ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι,	ὦ	Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν δυναίμην
[204]	τῶν καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως,	ὦ	Σώκρατές τε καὶ Διοτίμα; ὧδε
[194]	ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί δέ,	ὦ	Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα φάναι, οὐ
[212]	εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν λόγον,	ὦ	Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει, ὡς
[199]	μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα οὖν,	ὦ	Φαῖδρε, εἴ τι καὶ τοιούτου
[197]	καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ,	ὦ	Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν
[195]	τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος θεῶν,	ὦ	Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ
[199]	εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι,	ὦ	Φαῖδρε, πάρες μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽
[185]	ἔφη, ὡς ἐκ τοῦ παραχρῆμα,	ὦ	Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου
[180]	ὅτι· οὐ καλῶς μοι δοκεῖ,	ὦ	Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος,
[212]	ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή,	ὦ	Φαῖδρέ τε καὶ οἱ ἄλλοι,
[197]	ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ λόγος,	ὦ	Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ
[194]	ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς λέγεις,	ὦ	Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ
[172]	καὶ παίζων ἅμα τῇ κλήσει·	Ὦ	Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ
[174]	οὖν ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα·	Ὦ	φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις
[194]	τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν	Ὦ	φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει,
[199]	ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ μήν,	ὦ	φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας
[222]	καὶ σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽	ὦ	φίλε Ἀγάθων, μηδὲν πλέον αὐτῷ
[218]	ἑαυτοῦ τε καὶ εἰωθότως ἔλεξεν·	Ὦ	φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ ὄντι
[204]	μὲν οὖν φύσις τοῦ δαίμονος,	ὦ	φίλε Σώκρατες, αὕτη· ὃν δὲ
[211]	ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα τοῦ βίου,	ὦ	φίλε Σώκρατες, ἔφη ἡ Μαντινικὴ
[201]	μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ, φάναι,	ὦ	φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ
[173]	ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος	(Ὦ	φίλτατε, καὶ δῆλόν γε δὴ
[204]	ἐρώτησιν τοιάνδε· τί ἔσται ἐκείνῳ	ᾧ	ἂν γένηται τὰ καλά; Οὐ
[204]	αὑτῷ. Καὶ τί ἔσται ἐκείνῳ	ᾧ	ἂν γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον,
[209]	οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν ἐν	ᾧ	ἂν γεννήσειεν· ἐν τῷ γὰρ
[185]	παύσῃ, ἐν τῷ ἐμῷ. ἐν	ᾧ	δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν
[212]	ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο	ᾧ	δεῖ θεωμένου καὶ ξυνόντος αὐτῷ;
[196]	„πρίν„ οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται.	ᾧ	δὴ πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι,
[207]	τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ ἐν	ᾧ	ἓν ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν
[177]	ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν	ᾧ	ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες
[193]	Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός.	ᾧ	μηδεὶς ἐναντία πραττέτω (πράττει δ᾽
[186]	καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν	ᾧ	ὄνομα τὸ ἰατρικόν, τοῖς δὲ
[212]	ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι	ᾧ	ὁρατὸν τὸ καλόν, τίκτειν οὐκ
[177]	καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης,	ᾧ	περὶ Διόνυσον καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα
[219]	πανταχῇ ἢ σιδήρῳ ὁ Αἴας,	ᾧ	τε ᾤμην αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι,
[197]	κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ ἄριστος,	ᾧ	χρὴ ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα
[172]	ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει	συνδιατρίβω	καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας
[197]	ἀμελὴς κακῶν· ἐν πόνῳ, ἐν	φόβῳ,	ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης,
[221]	Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ ἧττον ἐν	φόβῳ	ἦ διὰ τὸ ἐφ᾽ ἵππου
[219]	σὺ δὲ τούτων ἔτι πόρρω.	κἀγὼ	ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽ ἐμοῦ,
[173]	πότε ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη.	κἀγὼ	εἶπον ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν
[172]	τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ;	κἀγὼ	εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι
[202]	ἔφη, σύ, μία δ᾽ ἐγώ.	κἀγὼ	εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις;
[172]	ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις;	κἀγὼ	ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε,
[174]	ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον;	κἀγώ,	ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως ὅπως
[178]	ὁ Ἀριστόδημος ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ	ἐγὼ	ἃ ἐκεῖνος ἔλεγε πάντα· ἃ
[194]	ὦ Ἀγάθων, περὶ σοῦ τι	ἐγὼ	ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ οἶδα
[208]	καὶ ὁ ἔρως ἕπεται. Καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά τε
[173]	μὰ τὸν Δία, ἦν δ᾽	ἐγώ,	ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν
[178]	καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν	ἐγὼ	ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ, εἴ τι
[177]	ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ ἄν που	ἐγὼ	ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν φημι ἄλλο
[206]	Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε, ἦν δ᾽	ἐγώ.	Ἆρ᾽ οὖν, ἦ δ᾽ ἥ,
[207]	ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν; καὶ	ἐγὼ	αὖ ἔλεγον ὅτι οὐκ εἰδείην·
[204]	τί ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν δ᾽	ἐγώ,	αὑτῷ. Καὶ τί ἔσται ἐκείνῳ
[212]	μόνον Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν;	ἐγὼ	γάρ τοι, φάναι, χθὲς μὲν
[215]	μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα.	ἐγὼ	γοῦν, ὦ ἄνδρες, εἰ μὴ
[198]	εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ,	ἐγὼ	δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν ἕτερον,
[194]	καὶ αὖθις ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι.	Ἐγὼ	δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον μὲν
[194]	διαλέγηται, ἄλλως τε καὶ καλῷ.	ἐγὼ	δὲ ἡδέως μὲν ἀκούω Σωκράτους
[212]	ἆρα καταγελάσεσθέ μου ὡς μεθύοντος;	ἐγὼ	δέ, κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως
[218]	φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με·	ἐγὼ	δὲ οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ ἀνόητον
[185]	φθάνοις λέγων, φάναι τὸν Ἀριστοφάνη·	ἐγὼ	δὲ ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ
[216]	ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν·	ἐγὼ	δὲ τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα
[195]	ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει.	ἐγὼ	δὲ Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν
[206]	τὴν ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽	ἐγώ,	δεῖται ὅτι ποτε λέγεις, καὶ
[218]	συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι σοῦ.	ἐγὼ	δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον
[216]	οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ	ἐγὼ	δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ
[204]	ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην ἔχον, οἵαν	ἐγὼ	διῆλθον. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν
[197]	δὲ σπουδῆς μετρίας, καθ᾽ ὅσον	ἐγὼ	δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ
[202]	καὶ θνητοῦ. Τίνα, ἦν δ᾽	ἐγώ,	δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον
[216]	ὡς ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν οἷς	ἐγὼ	εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν
[194]	εἰ δὲ γένοιο οὗ νῦν	ἐγώ	εἰμι, μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ
[204]	ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ	ἐγὼ	εἶπον· Εἶεν δή, ὦ ξένη·
[204]	τῶν καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ	ἐγὼ	εἶπον ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽
[208]	ἂν τῆς ἀλογίας πέρι, ἃ	ἐγὼ	εἴρηκα εἰ μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς
[202]	εἶναι; Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽	ἐγώ.	Εἷς μέν, ἔφη, σύ, μία
[188]	τύχῃ ἔρωτος ἃ νῦν δὴ	ἐγὼ	ἔλεγον, τά τε θερμὰ καὶ
[218]	Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς, ἦν δ᾽	ἐγώ,	ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος,
[215]	καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽	ἐγὼ	ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω,
[214]	ἔλεγεν; οὗτος γάρ, ἐάν τινα	ἐγὼ	ἐπαινέσω τούτου παρόντος ἢ θεὸν
[174]	ἡμῖν πῶς οὐκ ἄγεις; καὶ	ἐγώ,	ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη
[204]	τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν δ᾽	ἐγώ,	ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων ἔσται.
[206]	λέγεις, καὶ οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽	ἐγώ,	ἦ δ᾽ ἥ, σαφέστερον ἐρῶ.
[216]	ἑώρακε τὰ ἐντὸς ἀγάλματα· ἀλλ᾽	ἐγὼ	ἤδη ποτ᾽ εἶδον, καί μοι
[202]	μέν, ἔφη, σύ, μία δ᾽	ἐγώ.	κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην,
[216]	μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ	ἐγὼ	καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν
[198]	Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ	ἐγὼ	καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν
[205]	δ᾽ οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽	ἐγώ,	καὶ αὐτός. Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽
[210]	εἴης. ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη,	ἐγὼ	καὶ προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ
[205]	πῶς λέγεις; Οὕτως, ἦν δ᾽	ἐγώ·	κοινὸν εἶναι πάντων. Τί δὴ
[205]	καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην	ἐγώ,	λέγειν. Καὶ λέγεται μέν γέ
[202]	καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽	ἐγώ,	λέγεις. (Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ
[206]	αὑτῷ εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην	ἐγώ,	λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου ὁ
[221]	εἰ μὴ ἄρα εἰ οἷς	ἐγὼ	λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων
[185]	ἐμῷ. ἐν ᾧ δ᾽ ἂν	ἐγὼ	λέγω, ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ
[185]	εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα·	ἐγὼ	μὲν γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ
[198]	πράγματος, ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν.	ἐγὼ	μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην
[219]	καὶ περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον.	ἐγὼ	μὲν δὴ ταῦτα ἀκούσας τε
[176]	φάναι, τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα;	ἐγὼ	μὲν οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι
[174]	ἄγων μέ τι ἀπολογήσει; ὡς	ἐγὼ	μὲν οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος (ἥκειν,
[220]	ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ. καὶ	ἐγὼ	μέν, ὦ Σώκρατες, καὶ τότε
[173]	καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι·	ἐγὼ	μέντοι ὑμᾶς οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽
[194]	καὶ ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ	ἐγὼ	νῦν. Φαρμάττειν βούλει με, ὦ
[175]	ἕστηκεν. ἥξει δ᾽ αὐτίκα, ὡς	ἐγὼ	οἶμαι. μὴ οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽
[202]	τούτοιν. Καὶ μήν, ἦν δ᾽	ἐγώ,	ὁμολογεῖταί γε παρὰ πάντων μέγας
[177]	οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν	ἐγὼ	ὁρῶ. καίτοι οὐκ ἐξ ἴσου
[214]	μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα, ὡς	ἐγὼ	οὐδ᾽ ἂν ἕνα ἄλλον ἐπαινέσαιμι
[175]	τις ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ· ὃ	ἐγὼ	οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν, νομίζοντες
[219]	ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ	ἐγὼ	οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν
[199]	σεμνῶς ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ	ἐγὼ	οὐκ ᾔδη τὸν τρόπον τοῦ
[218]	καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης.	ἐγὼ	οὖν δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου
[177]	μοι δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος.	ἐγὼ	οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ
[180]	πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν.	ἐγὼ	οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον
[189]	ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ γένει εἴη.	ἐγὼ	οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν
[174]	ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω καὶ	ἐγὼ	οὐχ ὡς σὺ λέγεις, ὦ
[195]	ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ οὖν	ἐγὼ	πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα,
[206]	τῷ καλῷ. Εἶεν, ἦν δ᾽	ἐγώ.	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. τί
[222]	οὖν πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽	ἐγὼ	παρὰ σὲ ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ
[185]	λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως ἂν	ἐγὼ	παύσωμαι. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν·
[186]	φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ	ἐγὼ	πείθομαι, συνέστησεν τὴν ἡμετέραν τέχνην.
[174]	ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ	ἐγὼ	πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ
[212]	ἔφη μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽	ἐγώ·	πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς
[176]	πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν	ἐγὼ	περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι,
[221]	τε ἅμα καὶ Λάχης· καὶ	ἐγὼ	περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί
[201]	διῄει. σχεδὸν γάρ τι καὶ	ἐγὼ	πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον
[204]	Οὐ πάνυ ἔφην ἔτι ἔχειν	ἐγὼ	πρὸς ταύτην τὴν ἐρώτησιν προχείρως
[201]	ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ	ἐγώ,	Πῶς λέγεις, ἔφην, ὦ Διοτίμα;
[201]	τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ βούλει,	ἐγώ	σε ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ σε
[206]	σὲ αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος. Ἀλλ᾽	ἐγώ	σοι, ἔφη, ἐρῶ. ἔστι γὰρ
[172]	οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ δ᾽	ἐγὼ	Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι
[222]	ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ ἄνδρες, ἃ	ἐγὼ	Σωκράτη ἐπαινῶ· καὶ αὖ ἃ
[205]	ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον	ἐγώ.	Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν καὶ
[175]	μὲν καὶ ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα	ἐγώ	τε καὶ σὺ περὶ τῆς
[196]	πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ	ἐγὼ	τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ
[213]	ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς	ἐγὼ	τὴν τούτου μανίαν τε καὶ
[203]	Ἔρως. Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽	ἐγώ,	τίνος ἐστὶ καὶ μητρός; (Μακρότερον
[188]	θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν καὶ	ἐγὼ	τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω,
[201]	με τούτοις τοῖς λόγοις οἷσπερ	ἐγὼ	τοῦτον, ὡς οὔτε καλὸς εἴη
[200]	ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ ὅτι	ἐγὼ	ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν, καὶ
[201]	κἂν τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη.	Ἐγώ,	φάναι, ὦ Σώκρατες, σοὶ οὐκ
[189]	ἀλλὰ μή με φύλαττε, ὡς	ἐγὼ	φοβοῦμαι περὶ τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι,
[172]	Ἔγωγε δή. Πόθεν, ἦν δ᾽	ἐγώ,	ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι
[206]	Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην	ἐγώ,	ὦ Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ
[204]	οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην	ἐγώ,	ὦ Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ
[208]	καὶ εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽	ἐγώ,	ὦ σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς
[213]	(ὥσπερ εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου	ἐγὼ	ᾤμην ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ
[205]	ὀνόμασιν. Ὥσπερ τί; ἦν δ᾽	ἐγώ.	Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς
[213]	ὅμως εὖ οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ	λέγω.	ἀλλά μοι λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ
[199]	ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ οὕτως ἤδη	λέγω.	(Ἀλλὰ παρίημι, φάναι τὸν Φαῖδρον,
[221]	μὴ ἄρα εἰ οἷς ἐγὼ	λέγω	ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν
[178]	οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς ἔρως.	λέγω	δὲ δὴ τί τοῦτο; τὴν
[193]	εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες·	λέγω	δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων
[185]	ἐν ᾧ δ᾽ ἂν ἐγὼ	λέγω,	ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ
[193]	ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ	λέγω,	ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ
[178]	λόγον. πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ	λέγω,	ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν
[193]	λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα	λέγω·	ἴσως μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι
[214]	ποίησον. ἐάν τι μὴ ἀληθὲς	λέγω,	μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ, καὶ
[215]	ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν	λέγω,	μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι
[186]	ἥ τε οὖν ἰατρική, ὥσπερ	λέγω,	πᾶσα διὰ τοῦ θεοῦ τούτου
[200]	οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα	λέγω·	τούτοις γάρ, ὦ Ἀγάθων, εἰ
[215]	ἃ γὰρ Ὄλυμπος ηὔλει, Μαρσύου	λέγω,	τούτου διδάξαντος· τὰ οὖν ἐκείνου
[216]	ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι,	λέγω	ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων
[176]	ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν οὖν	λέγω	ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι πάνυ
[222]	ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ σοὶ	λέγω,	ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ
[218]	ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους, οὐκ	ὀλίγῳ	μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ
[199]	τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι	ὀλίγῳ	πλείω, ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς ὃ
[195]	Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ	λόγῳ	αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ τὸ
[195]	ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός,	λόγῳ	διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος ὢν
[201]	ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν τῷ	λόγῳ	εἶναι τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ
[198]	κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ	λόγῳ	ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας
[197]	ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν	(λόγῳ	κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε καὶ
[182]	ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν	λόγῳ	πειρώμενοι πείθειν τοὺς νέους, ἅτε
[186]	ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ	λόγῳ.	Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν εἶναι
[195]	πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ	ὁμολογῶ,	ὡς Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ
[188]	αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ ἐν παντὶ	ἔργῳ,	ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ περὶ
[182]	πάντα καὶ ὁ ἔρως ἐμποιεῖν.	ἔργῳ	δὲ τοῦτῳ ἔμαθον καὶ οἱ
[179]	τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ	ἔργῳ·	οὕτω καὶ θεοὶ τὴν περὶ
[222]	πάντα εἴρηκας, καὶ ὡς ἐν	παρέργῳ	δὴ λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ
[216]	πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ	φεύγω,	καὶ ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ
[183]	διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς, καὶ τῷ	παιδαγωγῷ	ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ
[216]	αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ ὅταν	ἴδω,	αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις
[214]	φάναι τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν	Ποσειδῶ,	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε
[178]	μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων.	(Ἡσιόδῳ	δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω
[213]	μανίαν τε καὶ φιλεραστίαν πάνυ	ὀρρωδῶ.	Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι, φάναι τὸν
[197]	ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε, τῷ	θεῷ	ἀνακείσθω, τὰ μὲν παιδιᾶς, τὰ
[193]	γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ	θεῷ	ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς
[177]	Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ	θεῷ,	μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων (γεγονότων
[194]	λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ	θεῷ	οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς
[198]	εἰρηκότος καὶ αὑτῷ καὶ τῷ	θεῷ·	τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα
[173]	ἄχθομαι ὑμᾶς τε τοὺς ἑταίρους	ἐλεῶ,	ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν
[195]	οὖν ἐστί, πρὸς δὲ τῷ	νέῳ	ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς
[178]	ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς	νέῳ	ὄντι ἢ ἐραστὴς χρηστὸς καὶ
[212]	καὶ νῦν τε καὶ ἀεὶ	ἐγκωμιάζω	τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ
[199]	χαιρέτω δή. οὐ γὰρ ἔτι	ἐγκωμιάζω	τοῦτον τὸν τρόπον· οὐ γὰρ
[205]	φαμεν ἐρᾶν, τοὺς δ᾽ οὔ;	Θαυμάζω,	ἦν δ᾽ ἐγώ, καὶ αὐτός.
[175]	~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ	θαυμάζω	καὶ αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη.
[209]	κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε πολὺ	μείζω	κοινωνίαν τῆς τῶν παίδων πρὸς
[185]	λόγον κἂν εἴ τις ὡς	ἀγαθῷ	χαρισάμενος καὶ αὐτὸς ὡς ἀμείνων
[204]	μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ καλοῦ τῷ	ἀγαθῷ	χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ Σώκρατες,
[222]	προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ	κἀγαθῷ	ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ ἄνδρες,
[223]	μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ Σωκράτους	ἐπαινεθῶ.	Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην,
[194]	Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα	θορυβηθῶ	διὰ τὸ οἴεσθαι τὸ θέατρον
[216]	ἃ οὗτος κελεύει, ἐπειδὰν δὲ	ἀπέλθω,	ἡττημένῳ τῆς τιμῆς τῆς ὑπὸ
[197]	ἐν πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν	πόθῳ,	ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης
[194]	ἑκάτερος τῷ θεῷ οὕτως ἤδη	διαλεγέσθω.	(Ἀλλὰ καλῶς λέγεις, ὦ Φαῖδρε,
[197]	λόγος, ὦ Φαῖδρε, τῷ θεῷ	ἀνακείσθω,	τὰ μὲν παιδιᾶς, τὰ δὲ
[174]	ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν	ἴω.	ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽ ὅς,
[186]	ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν	κεφαλαίῳ	εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος
[196]	ποιητὴς ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν	κεφαλαίῳ	πᾶσαν ποίησιν τὴν κατὰ μουσικήν·
[173]	καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ	παραπαίω.	Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων,
[206]	ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν παντὶ τῷ	θείῳ,	τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα
[199]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ	πλείω,	ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς ὃ βούλομαι.
[189]	ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία ἂν τῷ	ἀνθρωπείῳ	γένει εἴη. ἐγὼ οὖν πειράσομαι
[223]	δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς τῷ	μειρακίῳ	ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ
[177]	ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ ἐνέτυχον	βιβλίῳ	ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν ᾧ ἐνῆσαν
[220]	ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος τῷ	ἡλίῳ.	εἰ δὲ βούλεσθε ἐν ταῖς
[188]	γίγνεσθαι ἐὰν μή τις τῷ	κοσμίῳ	Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ τε
[219]	περιβαλὼν τὼ χεῖρε τούτῳ τῷ	(δαιμονίῳ	ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην
[219]	καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ	οἵῳ	ἐγὼ οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽
[185]	ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών τι τοιοῦτον	οἵῳ	κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε·
[195]	λόγος εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον	ὁμοίῳ	ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ
[195]	αὐτῷ (δὴ καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα	τεκμηρίῳ	περὶ Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός. οὐ
[195]	βαίνει. καλῷ οὖν δοκεῖ μοι	τεκμηρίῳ	τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ
[196]	ἅψηται. ᾧ δὴ πρέπει ἡμᾶς	μαρτυρίῳ	χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς ὁ Ἔρως
[213]	μοι λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς	εἰσίω	ἢ μή; συμπίεσθε ἢ οὔ;
[185]	εἰ γάρ τις ~(ἐραστῇ ὡς	πλουσίῳ	πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ
[207]	νῦν δὴ εἶπον, παρὰ σὲ	ἥκω,	γνοὺς ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά
[212]	τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν δὲ	ἥκω	ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἔχων τὰς
[186]	πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι μοι	δοκῶ	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας
[190]	ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι·	Δοκῶ	μοι, ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς
[172]	~Ἀπολλόδωρος.	(Δοκῶ	μοι περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ
[198]	εἰς τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι	δοκῶ,	φάναι, ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς
[212]	τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως	ἀσκῶ,	καὶ τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ
[194]	ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως τε καὶ	καλῷ.	ἐγὼ δὲ ἡδέως μὲν ἀκούω
[206]	καὶ τοῦ τόκου ἐν τῷ	καλῷ.	Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ
[206]	οὐ δύναται, ἐν δὲ τῷ	καλῷ.	ἡ γὰρ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς
[222]	ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι	καλῷ	κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ
[206]	ἔστι γὰρ τοῦτο τόκος ἐν	καλῷ	καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ
[213]	μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι	καλῷ	οὐδ᾽ ἑνί, ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν
[195]	γε κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει.	καλῷ	οὖν δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ τὴν
[206]	γενέσει. διὰ ταῦτα ὅταν μὲν	καλῷ	προσπελάζῃ τὸ κυοῦν, ἵλεών τε
[199]	τά γε ἀληθῆ, (εἰ βούλεσθε,	ἐθέλω	εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς
[192]	ἀλλήλων; εἰ γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε,	ἐθέλω	ὑμᾶς συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι εἰς
[176]	δι᾽ οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε,	ἐθέλω	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας
[216]	ὢν αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν	ἀμελῶ,	τὰ δ᾽ Ἀθηναίων πράττω. βίᾳ
[208]	Ἀδμήτου ἀποθανεῖν ἄν, ἢ Ἀχιλλέα	Πατρόκλῳ	ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον
[179]	ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ	Πατρόκλῳ	καὶ ~(τιμωρήσας οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν
[189]	εἶδος στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς	κύκλῳ	ἔχον· χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε,
[190]	τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο	κύκλῳ.	ἦν δὲ διὰ ταῦτα τρία
[190]	ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι	κύκλῳ,	ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς μέλεσιν
[222]	γὰρ ἄν ποτε οὕτω κομψῶς	κύκλῳ	περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα
[211]	ἐν οὐρανῷ (ἢ ἔν τῳ	ἄλλῳ,	ἀλλ᾽ αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ μεθ᾽
[212]	θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ εἴπέρ τῳ	ἄλλῳ	ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα
[220]	ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες ἄλλος	ἄλλῳ	ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ
[223]	παρόντος τῶν καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον	ἄλλῳ.	καὶ νῦν ὡς εὐπόρως καὶ
[196]	καὶ σώματι καὶ ψυχῇ καὶ	ἄλλῳ	ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει Ἔρως· οὗ
[176]	πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν οὔτε	ἄλλῳ	συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε καὶ κραιπαλῶντα
[198]	μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, οὐ	μέλλω	ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλος
[177]	μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν	μέλλω	λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός
[190]	θριξίν· ὄντινα δὲ τέμοι, τὸν	Ἀπόλλω	ἐκέλευε τό τε πρόσωπον μεταστρέφειν
[199]	ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα	ὄφλω.	ὅρα οὖν, ὦ Φαῖδρε, εἴ
[185]	δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν τῷ	ἐμῷ.	ἐν ᾧ δ᾽ ἂν ἐγὼ
[221]	τῶν οὕτω διακειμένων ἐν τῷ	πολέμῳ	οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην
[190]	ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν αὖ, ἔφη,	τεμῶ	δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται
[190]	νῦν μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη,	διατεμῶ	δίχα ἕκαστον, καὶ ἅμα μὲν
[176]	ὡς ἔοικεν, ἐμοί τε καὶ	Ἀριστοδήμῳ	καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε, εἰ
[187]	δέῃ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι	(ῥυθμῷ	τε καὶ ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα,
[207]	καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ	λιμῷ	παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ
[183]	διὰ βίου μένει, ἅ τε	μονίμῳ	συντακείς. τούτους δὴ βούλεται ὁ
[212]	τὸν Ἔρωτα τιμᾷν, καὶ αὐτὸς	τιμῶ	τὰ ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως ἀσκῶ,
[221]	ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ	τὠφθαλμὼ	„παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς
[184]	μία δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ	νόμῳ	ὁδός, εἰ μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι
[184]	οὐδὲ κολακεία. δεῖ δὴ τὼ	νόμω	τούτω ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό, τόν
[186]	δὲ ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν	θερμῷ,	πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα
[223]	πάντα εἶναι, καὶ οὐκέτι ἐν	κόσμῳ	οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον.
[177]	εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν	ἐπιθυμῶ	ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν
[223]	ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ πάνυ	ἐπιθυμῶ	αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ, φάναι
[200]	πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν, καὶ	ἐπιθυμῶ	αὐτῶν τούτων ἃ ἔχω, εἴποιμεν
[200]	οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι	ἐπιθυμῶ	τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο τι
[219]	μακάριε, ἄμεινον σκόπει, μή σε	λανθάνω	οὐδὲν ὤν. ἥ τοι τῆς
[206]	ὅτι ποτε λέγεις, καὶ οὐ	μανθάνω.	(Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ δ᾽ ἥ,
[211]	ἢ ἐν γῇ ἢ ἐν	οὐρανῷ	(ἢ ἔν τῳ ἄλλῳ, ἀλλ᾽
[212]	(ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι	στεφάνῳ	δασεῖ καὶ ἴων, καὶ ταινίας
[221]	ἅμα καὶ Λάχης· καὶ ἐγὼ	περιτυγχάνω,	καὶ ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί τε
[211]	ἐκείνου τοῦ καλοῦ μάθημα, καὶ	γνῷ	αὐτὸ τελευτῶν ὃ ἔστι (καλόν.
[216]	γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν οὐ	δυναμένῳ	ὡς οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ
[217]	ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον μοι	χαρισαμένῳ	Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα περ
[212]	τεκόντι δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ	θρεψαμένῳ	ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ εἴπέρ
[216]	οὗτος κελεύει, ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω,	ἡττημένῳ	τῆς τιμῆς τῆς ὑπὸ τῶν
[182]	δέδωκε τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα	ἐργαζομένῳ	ἐπαινεῖσθαι, ἃ εἴ τις τολμῴη
[212]	εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε οὐκ εἰδώλου	ἐφαπτομένῳ,	ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε τοῦ ἀληθοῦς
[212]	ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε τοῦ ἀληθοῦς	ἐφαπτομένῳ·	τεκόντι δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ
[174]	κεκλημένος. Σύν τε δύ᾽ ἔφη,	ἐρχομένω	πρὸ ὁ τοῦ βουλευσόμεθα ὅ
[211]	εἴπερ που ἄλλοθι, βιωτὸν ἀνθρώπῳ,	θεωμένῳ	αὐτὸ τὸ καλόν. ὃ ἐάν
[192]	ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ συντακεὶς τῷ	ἐρωμένῳ	ἐκ δυοῖν εἷς γενέσθαι. τοῦτο
[184]	δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ	ἐξαπατωμένῳ	αἰσχύνην φέρει καὶ μή. εἰ
[222]	ὦ ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη	ἐπαινῶ·	καὶ αὖ ἃ μέμφομαι συμμείξας
[186]	μὲν οὖν ὁ ἐπὶ τῷ	ὑγιεινῷ	ἔρως, ἄλλος δὲ ὁ ἐπὶ
[192]	ὅταν μὲν οὖν καὶ αὐτῷ	ἐκείνῳ	ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ
[207]	θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ (τὸν αὐτὸν	ἐκείνῳ	λόγον ἡ θνητὴ φύσις ζητεῖ
[212]	τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ	ἐκείνῳ;	(Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ τε
[204]	ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε· τί ἔσται	ἐκείνῳ	ᾧ ἂν γένηται τὰ καλά;
[204]	ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ τί ἔσται	ἐκείνῳ	ᾧ ἂν γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽
[212]	κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν	ἀμείνω	Ἔρωτος οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως
[210]	τίκτῃ καὶ διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ	ἀφθόνῳ,	ἕως ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ
[219]	Αἴας, ᾧ τε ᾤμην αὐτὸν	μόνῳ	ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με. ἠπόρουν δή,
[217]	συνεγιγνόμην γάρ, ὦ ἄνδρες, μόνος	μόνῳ,	καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν
[183]	οἱ πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι	μόνῳ	συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι τῶν
[197]	ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν· ἐν	πόνῳ,	ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν
[219]	λέγεις· ἐν γὰρ τῷ ἐπιόντι	χρόνῳ	(βουλευόμενοι πράξομεν ὃ ἂν φαίνηται
[217]	ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽ οὖν	χρόνῳ	ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο τὸ
[172]	ἄλλων τῶν τότε ἐν τῷ	συνδείπνῳ	παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων
[218]	λύχνος ἀπεσβήκει καὶ (οἱ παῖδες	ἔξω	ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι μηδὲν
[177]	σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ μηδένα	πω	ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ τὴν
[209]	διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός	πω.	Ταῦτα μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ
[172]	ὅτι ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ	οὐδέπω	τρία ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ
[187]	ὡς ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ	μήπω	ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν
[189]	ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ γελοῖα	εἴπω	(τοῦτο μὲν γὰρ ἂν κέρδος
[188]	ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ	παραλείπω,	οὐ μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽
[176]	γὰρ χθές- σκοπεῖσθε (οὖν τίνι	τρόπῳ	ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν
[208]	δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ τῷ	τρόπῳ	πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ
[176]	λέγεις, ὦ Παυσανία, τὸ παντὶ	τρόπῳ	παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως·
[200]	γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν, ὃ	οὔπω	ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει,
[203]	μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος γὰρ	οὔπω	ἦν, εἰς τὸν τοῦ Διὸς
[211]	ξένη, εἴπερ που ἄλλοθι, βιωτὸν	ἀνθρώπῳ,	θεωμένῳ αὐτὸ τὸ καλόν. ὃ
[216]	ὅ τι χρήσωμαι τούτῳ τῷ	ἀνθρώπῳ.	Καὶ ὑπὸ μὲν δὴ τῶν
[203]	πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ	ἀνθρώπῳ	οὐ μίγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου
[219]	καὶ σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα	ἀνθρώπῳ	τοιούτῳ οἵῳ ἐγὼ οὐκ ἂν
[186]	ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν	ὑγρῷ,	(πάντα τὰ τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς
[176]	ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ	Φαίδρῳ	καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ
[195]	ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ δὲ	Φαίδρῳ	πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ
[214]	ἐπαινέσαι; ἢ τί ποιήσεις; Τἀληθῆ	ἐρῶ.	ἀλλ᾽ ὅρα εἰ παρίης. Ἀλλὰ
[178]	ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν	ἐρῶ	ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον μὲν
[185]	ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ μὲν γὰρ	ἐρῶ	ἐν τῷ σῷ μέρει, σὺ
[206]	μαθησόμενος. Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι, ἔφη,	ἐρῶ.	ἔστι γὰρ τοῦτο τόκος ἐν
[206]	ἐγώ, ἦ δ᾽ ἥ, σαφέστερον	ἐρῶ.	κυοῦσιν γάρ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[210]	εἰ οἷός τ᾽ ἂν εἴης.	ἐρῶ	μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ
[204]	καὶ Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον	ἐρῶ·	ὁ ἐρῶν τῶν καλῶν τί
[203]	ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ σοι	ἐρῶ.	ὅτε γὰρ ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη,
[196]	ἢ μὴ οἶδεν, οὔτ᾽ ἂν	ἑτέρῳ	δοίη οὔτ᾽ ἂν ἄλλον διδάξειεν.
[210]	ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ	ἑτέρῳ	σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ
[211]	ἐπιστήμη, οὐδέ που ὂν ἐν	ἑτέρῳ	τινι, οἷον ἐν ζῴῳ ἢ
[192]	ὡς ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος	ἑτέρῳ	χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ μεγάλης
[184]	φιλίαν. μία δὴ λείπεται τῷ	ἡμετέρῳ	νόμῳ ὁδός, εἰ μέλλει καλῶς
[219]	μᾶλλον ἄτρωτος ἦν πανταχῇ ἢ	σιδήρῳ	ὁ Αἴας, ᾧ τε ᾤμην
[183]	αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν οὖν ἐστὶ	πονηρῷ	τε καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς
[176]	γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽	ἐξαιρῶ	λόγου· ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀμφότερα,
[173]	τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς	χαίρω·	ὅταν δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως
[210]	ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω·	πειρῶ	δὲ ἕπεσθαι, ἂν οἷός τε
[210]	τοιαύτην, ἥ ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε.	πειρῶ	δέ μοι, ἔφη, τὸν νοῦν
[199]	Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν.	Πειρῶ	δή, φάναι, καὶ τὸν ἔρωτα
[174]	τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν θοίνην,	χείρω	ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ ἀμείνονος.
[215]	ὑπὸ τῶν λόγων τῶν τούτου,	ὁρῶ	δὲ καὶ ἄλλους παμπόλλους τὰ
[177]	ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν ἐγὼ	ὁρῶ.	καίτοι οὐκ ἐξ ἴσου γίγνεται
[174]	καὶ ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ	ὁρῶ	Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν ὅτι
[193]	παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν δὲ ὅμως	θαρρῶ,	~(τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς
[176]	καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι	πόρρω	ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ
[219]	ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων ἔτι	πόρρω.	κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽
[217]	δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην	πόρρω	τῶν νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο
[194]	ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ	θεάτρῳ,	μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ
[175]	ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν γειτόνων	προθύρῳ	ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει
[215]	φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ	σατύρῳ	τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν οὖν
[206]	φύσις. τίκτειν δὲ ἐν μὲν	αἰσχρῷ	οὐ δύναται, ἐν δὲ τῷ
[209]	ἂν γεννήσειεν· ἐν τῷ γὰρ	αἰσχρῷ	οὐδέποτε γεννήσει. τά τε οὖν
[206]	τε καὶ γεννᾷ· ὅταν δὲ	αἰσχρῷ,	σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται
[178]	ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν	αἰσχρῷ	τινι ὤν. εἰ οὖν μηχανή
[185]	μὲν γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ	σῷ	μέρει, σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ,
[201]	(Καὶ σὲ μέν γε ἤδη	ἐάσω·	τὸν δὲ λόγον τὸν περὶ
[216]	μὴ αὐτοῦ καθήμενος παρὰ τούτῳ	καταγηράσω.	πέπονθα δὲ (πρὸς τοῦτον μόνον
[202]	καὶ ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν, ἐν	μέσῳ	δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε
[222]	δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη ἐν	μέσῳ	ἐμοῦ τε καὶ σοῦ, ἵνα
[203]	τε αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν	μέσῳ	ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν
[222]	τι ἄλλο, ὦ θαυμάσιε, ἐν	μέσῳ	ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽
[213]	καθίζεσθαι παρὰ τὸν Ἀγάθωνα (ἐν	μέσῳ	Σωκράτους τε καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι
[214]	οὗτος γάρ, ἐάν τινα ἐγὼ	ἐπαινέσω	τούτου παρόντος ἢ θεὸν ἢ
[201]	δή, ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ	διηγήσω,	διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν
[173]	διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη, οὐ	διηγήσω	μοι; πάντως δὲ ἡ ὁδὸς
[174]	ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ μὲν οὐχ	ὁμολογήσω	ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ
[212]	καὶ καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν οὑτωσὶ	ἀναδήσω·	ἆρα καταγελάσεσθέ μου ὡς μεθύοντος;
[185]	καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ	ποιήσω	ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ μὲν γὰρ
[185]	τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα	ποιήσω.	Εἰπεῖν δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ
[196]	καὶ ἐγὼ τὴν ἡμετέραν τέχνην	τιμήσω	ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς
[213]	ἔστι τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ	διεμηχανήσω	ὅπως παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν
[201]	εἰ δὲ βούλει, ἐγώ σε	ἀναμνήσω.	οἶμαι γάρ σε οὑτωσί πως
[215]	ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες, οὕτως	ἐπιχειρήσω,	δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν
[189]	(ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ μοι,	ἀφήσω	σε. Καὶ μήν, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[208]	δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα ποιοῦσιν,	ὅσῳ	ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ μᾶλλον·
[175]	καὶ τοῦ σοφοῦ ἁπτόμενός σου	(ἀπολαύσω,	ὅ σοι προσέστη ἐν τοῖς
[174]	ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως μέντοι	κινδυνεύσω	καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ
[175]	τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ	Διονύσῳ·	νῦν δὲ πρὸς τὸ δεῖπνον
[216]	ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ	δηλώσω,	ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ ὅτι
[204]	τις μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ καλοῦ	τῷ	ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ
[211]	ἢ ἐν οὐρανῷ (ἢ ἔν	τῳ	ἄλλῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ
[212]	ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ εἴπέρ	τῳ	ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ;
[206]	ἡ γέννησις. τὰ δὲ ἐν	τῷ	ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽
[214]	δοκεῖ χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι	τῷ	ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον;
[217]	ἤνυτον, ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον εἶναι	τῷ	ἀνδρὶ κατὰ τὸ καρτερὸν καὶ
[189]	ὧν ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία ἂν	τῷ	ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ οὖν
[216]	ἔχω ὅ τι χρήσωμαι τούτῳ	τῷ	ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν δὴ
[179]	πρὸς ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον εἶναι	τῷ	ἀρίστῳ φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς, ὃ
[192]	οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ	τῷ	αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴς
[192]	ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν	τῷ	αὐτῷ γενέσθαι ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις,
[195]	σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ.	τῷ	αὐτῷ (δὴ καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα
[192]	αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν	τῷ	αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος,
[209]	ἐν ᾧ ἂν γεννήσειεν· ἐν	τῷ	γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει. τά
[200]	χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν	τῷ	γε νῦν παρόντι, εἴτε βούλει
[181]	νοῦν ἴσχειν, τοῦτο δὲ πλησιάζει	τῷ	γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν
[211]	τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα, εἴ	τῳ	γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν
[183]	νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ·	τῷ	δ᾽ ἐρῶντι πάντα ταῦτα ποιοῦντι
[219]	τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε τούτῳ	τῷ	(δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ,
[177]	εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένους,	τῷ	δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ
[175]	περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι	τῷ	Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς τὸ
[221]	πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος	τῷ	ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει,
[185]	σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν	τῷ	ἐμῷ. ἐν ᾧ δ᾽ ἂν
[214]	τι ἂν βούλῃ, καὶ τοῦτον	τῷ	ἐπὶ δεξιὰ καὶ οὕτω τοὺς
[210]	κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι	τῷ	ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι,
[219]	γ᾽ εὖ λέγεις· ἐν γὰρ	τῷ	ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν ὃ
[188]	φιλίας θεῶν καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς	τῷ	ἐπίστασθαι τὰ κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά,
[182]	ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ νόμος δέδωκε	τῷ	ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι,
[179]	γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας	τῷ	ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας οὐ
[179]	ἀλλὰ τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες	(τῷ	ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ τὴν
[192]	ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ συντακεὶς	τῷ	ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς γενέσθαι.
[182]	καὶ ὅτι αὖ ἡ παρακέλευσις	τῷ	ἐρῶντι παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ
[183]	οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι	τῷ	ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος φησὶν
[194]	δέ μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου	τῷ	Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς
[198]	οἶμαι, πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε	τῷ	Ἔρωτι, καί φατε αὐτὸν τοιοῦτόν
[206]	καὶ τοῦτο ἐν θνητῷ ὄντι	τῷ	ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ κύησις
[220]	ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος	τῷ	ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε ἐν
[184]	γενναίαν φιλίαν. μία δὴ λείπεται	τῷ	ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ μέλλει
[180]	εἶναι. πῶς δ᾽ οὐ δύο	τὼ	θεά; ἡ μέν γέ που
[206]	δ᾽ ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν παντὶ	τῷ	θείῳ, τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον.
[197]	παρ᾽ ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε,	τῷ	θεῷ ἀνακείσθω, τὰ μὲν παιδιᾶς,
[193]	φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες	τῷ	θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα
[194]	τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος	τῷ	θεῷ οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ
[198]	νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ καὶ	τῷ	θεῷ· τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν
[191]	ἐποίησε, διὰ τοῦ ἄρρενος ἐν	τῷ	θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα ἐν
[187]	μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ κατάδηλος	τῷ	καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν νοῦν
[213]	βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ	τῷ	καλλίστῳ τῶν ἔνδον κατακείσει; καὶ
[206]	γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου ἐν	τῷ	καλῷ. Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ.
[206]	αἰσχρῷ οὐ δύναται, ἐν δὲ	τῷ	καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς καὶ
[188]	φιλεῖ γίγνεσθαι ἐὰν μή τις	τῷ	κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ
[206]	κύημα χαλεπῶς φέρει. ὅθεν δὴ	τῷ	κυοῦντί τε καὶ ἤδη σπαργῶντι
[207]	ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ	τῷ	λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν,
[195]	ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον	τῷ	λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ
[201]	τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν	τῷ	λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα· εἰ
[198]	Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν	τῷ	λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον
[186]	δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι	τῷ	λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν
[215]	αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ σατύρῳ	τῷ	Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν οὖν τό
[223]	~(ὦ δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς	τῷ	μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ
[222]	ἐπὶ πᾶν ὅσον προσήκει σκοπεῖν	τῷ	μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽
[199]	ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν	τῷ	μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα οὖν
[198]	ὤν, ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν	τῷ	μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν
[195]	μὲν οὖν ἐστί, πρὸς δὲ	τῷ	νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν
[184]	εἶναι οὐδὲ κολακεία. δεῖ δὴ	τὼ	νόμω τούτω ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό,
[186]	ἔρως, ἄλλος δὲ ὁ ἐπὶ	τῷ	νοσώδει. ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι
[217]	ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς ἐν	τῷ	οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς.
[180]	ὥς φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ	τῷ	ὄντι μάλιστα μὲν ταύτην τὴν
[218]	ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις	τῷ	ὄντι οὐ φαῦλος εἶναι, εἴπερ
[176]	μὲν οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι	τῷ	ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ
[218]	ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ	τῷ	~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς.
[183]	ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς, καὶ	τῷ	παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται
[210]	(πολὺ ἤδη τὸ καλὸν μηκέτι	τῷ	παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν
[200]	ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων ἐν	τῷ	παρόντι ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν, ἐάν
[193]	ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς ἔν τε	τῷ	παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς
[177]	καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν	τῷ	παρόντι πρέπον μοι δοκεῖ εἶναι
[176]	διὰ μέθης ποιήσασθαι τὴν ἐν	τῷ	παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας
[184]	δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ	τῷ	ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν τε καὶ
[221]	τι τῶν οὕτω διακειμένων ἐν	τῷ	πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς
[198]	ἀλλὰ τὸ ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι	τῷ	πράγματι καὶ ὡς κάλλιστα, ἐάν
[215]	καὶ φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν	τῷ	σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν
[172]	τῶν ἄλλων τῶν τότε ἐν	τῷ	συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν
[185]	ἐγὼ μὲν γὰρ ἐρῶ ἐν	τῷ	σῷ μέρει, σὺ δ᾽ ἐπειδὰν
[223]	οὖν Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ	τῷ	Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς
[214]	πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα	τῷ	Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα
[186]	δὴ τὰ ἔχθιστα ὄντα ἐν	τῷ	σώματι φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι
[210]	κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν	τῷ	σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς
[208]	εἶναι ὥσπερ τὸ (θεῖον, ἀλλὰ	τῷ	τὸ ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον
[205]	τὴν μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα	τῷ	τοῦ ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις
[183]	μονίμου ἐρῶν πράγματος. ἅμα γὰρ	τῷ	τοῦ σώματος ἄνθει λήγοντι, οὗπερ
[208]	αὐτὴν δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ	τῷ	τρόπῳ πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται,
[175]	ὅτι· Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν	τῷ	τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ
[186]	ἄλλος μὲν οὖν ὁ ἐπὶ	τῷ	ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ ὁ
[179]	ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας	τῷ	ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον προσήκοντας,
[213]	ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε καὶ	τὼ	χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα οὖν
[214]	ἢ τοῦτον, οὐκ ἀφέξεταί μου	τὼ	χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι τὸν
[219]	τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν τούτου, περιβαλὼν	τὼ	χεῖρε τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ ὡς
[220]	χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν ἐν	τῷ	ψύχει καθηῦδον, ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον
[185]	(ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν τῇ	κάτω	γὰρ αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον
[222]	γε, φάναι τὸν Σωκράτη, δεῦρο	ὑποκάτω	ἐμοῦ κατακλίνου. Ὦ Ζεῦ, εἰπεῖν
[212]	καὶ εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων	ἀθανάτῳ	καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή, ὦ
[193]	τῶν νῦν παρόντων τὸ τούτου	ἐγγυτάτω	ἄριστον εἶναι· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ
[177]	τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος καὶ	ἐγκωμιαζέτω	τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ
[213]	ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ	φερέτω,	Ἀγάθων, εἴ τι ἔστιν ἔκπωμα
[199]	ὑπέσχετο, ἡ δὲ φρὴν „οὔ„	χαιρέτω	δή. οὐ γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω
[193]	καὶ στρατηγός. ᾧ μηδεὶς ἐναντία	πραττέτω	(πράττει δ᾽ ἐναντία ὅστις θεοῖς
[201]	ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως	ἐχέτω	ὡς σὺ λέγεις. Οὐ μὲν
[177]	ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ	καταρχέτω	Φαῖδρος καὶ ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα.
[206]	ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον ὡς	θνητῷ	ἡ γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ ἀναγκαῖον
[206]	τὸ πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν	θνητῷ	ὄντι τῷ ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν,
[214]	ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον ἢ	ὀκτὼ	κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον
[190]	τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ,	ὀκτὼ	τότε οὖσι τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι
[194]	ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον ἔχῃ	ὅτῳ	διαλέγηται, ἄλλως τε καὶ καλῷ.
[207]	ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πάρεστιν	ἑκάστῳ,	ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται, τὰ
[219]	τῷ (δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ	θαυμαστῷ,	κατεκείμην τὴν νύκτα ὅλην. καὶ
[189]	λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε, καί μοι	ἔστω	ἄρρητα τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ μή
[183]	καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ	χρηστῷ	τε καὶ καλῶς. πονηρὸς δ᾽
[213]	ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ τῷ	καλλίστῳ	τῶν ἔνδον κατακείσει; καὶ τὸν
[179]	ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον εἶναι τῷ	ἀρίστῳ	φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη
[206]	γέννησις. τὰ δὲ ἐν τῷ	ἀναρμόστῳ	ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ
[216]	μὲν ἀμελῶ, τὰ δ᾽ Ἀθηναίων	πράττω.	βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ τῶν
[196]	ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν	κρείττω	εἶναι· εἰ δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽
[209]	οἶμαι τοῦ καλοῦ καὶ ὁμιλῶν	αὐτῷ,	ἃ πάλαι ἐκύει, τίκτει καὶ
[220]	τοῦτο γὰρ δὴ δίκαιόν γε	αὐτῷ	ἀποδοῦναι· ὅτε γὰρ ἡ μάχη
[192]	γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ	αὐτῷ	γενέσθαι ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε
[222]	ὦ φίλε Ἀγάθων, μηδὲν πλέον	αὐτῷ	γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ
[195]	βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ. τῷ	αὐτῷ	(δὴ καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ
[192]	ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν καὶ	αὐτῷ	ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει
[221]	καὶ ἔλεγον ὅτι οὐκ ἀπολείψω	αὐτώ.	ἐνταῦθα δὴ καὶ κάλλιον ἐθεασάμην
[179]	Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ ταῦτα δίκην	αὐτῷ	ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν τὸν θάνατον
[222]	ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν πλέον	αὐτῷ	ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ σὲ
[200]	ἐκείνου ἐρᾶν, ὃ οὔπω ἕτοιμον	αὐτῷ	ἐστιν οὐδὲ ἔχει, τὸ εἰς
[212]	ᾧ δεῖ θεωμένου καὶ ξυνόντος	αὐτῷ;	ἢ οὐκ ἐνθυμῇ, ἔφη, ὅτι
[203]	τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί (τε παρ᾽	αὐτῷ	καὶ ἐκύησε τὸν ἔρωτα. διὸ
[210]	κἂν σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν	αὐτῷ	καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ
[204]	σοφοῦ καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ	αὐτῷ	καὶ τούτων ἡ γένεσις· πατρὸς
[192]	καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ	αὐτῷ	κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος, ἔχων
[212]	οὐκ ἐνθυμῇ, ἔφη, ὅτι ἐνταῦθα	αὐτῷ	μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν
[200]	τούτων ὧν ἂν ἔνδεια παρῇ	αὐτῷ;	~(Ναί, φάναι. Ἐπὶ δὴ τούτοις
[194]	ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι διοίσει	αὐτῷ	ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι,
[176]	γὰρ καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει	αὐτῷ	ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν
[200]	τούτων ἃ ἔχω, εἴποιμεν ἂν	αὐτῷ	ὅτι σύ, ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον
[216]	εἴ τις καλός ἐστι μέλει	αὐτῷ	οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον (ὅσον
[220]	σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ οὐ προυχώρει	αὐτῷ,	οὐκ ἀνίει ἀλλὰ εἱστήκει ζητῶν.
[179]	τοῦ αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων	αὐτῷ	πατρός τε (καὶ μητρός· οὓς
[193]	ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν κατὰ νοῦν	αὐτῷ	πεφυκότων· οὗ δὴ τὸν αἴτιον
[200]	τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα εἶναι	αὐτῷ	σῳζόμενα καὶ παρόντα; (Πάνυ γε,
[185]	μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν δὲ	αὐτῷ	τινὰ ἢ ὑπὸ πλησμονῆς ἢ
[211]	δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται	αὐτῷ	τὸ καλὸν οἷον πρόσωπόν τι
[189]	πάνυ γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ	αὐτῷ	τὸν πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ τὸν
[204]	καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι· Γενέσθαι	αὑτῷ.	Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη, ἡ ἀπόκρισις
[206]	ὁ ἔρως τοῦ τὸ ἀγαθὸν	αὑτῷ	εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ,
[204]	καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν	αὑτῷ	εἶναι ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ
[204]	ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν δ᾽ ἐγώ,	αὑτῷ.	Καὶ τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ
[198]	πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος καὶ	αὑτῷ	καὶ τῷ θεῷ· τὸν οὖν
[207]	οὐδέποτε τὰ αὐτὰ ἔχων ἐν	αὑτῷ	ὅμως ὁ αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ
[207]	τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν	ἑαυτῷ	εἶναι ἀεὶ ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον
[174]	διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη	ἑαυτῷ	πως προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ
[209]	κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο	ἑαυτῷ	τοιούτους παῖδας μᾶλλον γεγονέναι ἢ
[223]	πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽	ἑαυτῷ	τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν οὖν
[216]	τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ	ἐμαυτῷ	ἀντιλέγειν μὲν οὐ δυναμένῳ ὡς
[216]	καὶ ἔτι γε νῦν ξύνοιδ᾽	ἐμαυτῷ	ὅτι εἰ ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ
[200]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ	σαυτῷ	μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ,
[173]	τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ·	σαυτῷ	τε καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις
[191]	οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε οὖν	οὕτω	αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν καὶ
[219]	ὡς διανοοῦμαι· σὺ δὲ αὐτὸς	οὕτω	βουλεύου ὅτι σοί τε ἄριστον
[204]	μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ	οὕτω	γεγονὼς ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ
[202]	μηδὲ ὃ μὴ ἀγαθόν, κακόν.	οὕτω	δὲ καὶ τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ
[180]	ἐτίμησαν, εἰς μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες.	οὕτω	δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν
[173]	πορευομένοις καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν.	οὕτω	δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς λόγους
[184]	μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον,	οὕτω	δὴ καὶ ἄλλη μία μόνη
[181]	γίγνεται, μὴ ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν.	Οὕτω	δὴ καὶ τὸ ἐρᾷν καὶ
[195]	οὗ ἂν ὁ λόγος ᾖ.	οὕτω	δὴ τὸν Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς
[184]	ἐρῶν καὶ ποτέρων ὁ ἐρώμενος.	Οὕτω	δὴ ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας
[221]	ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι τῶν	οὕτω	διακειμένων ἐν τῷ πολέμῳ οὐδὲ
[173]	καὶ δῆλόν γε δὴ ὅτι	οὕτω	διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ
[223]	τὴν ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν, καὶ	οὕτω	διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν οἴκοι ἀναπαύεσθαι.
[201]	δοκεῖ οὖν μοι ῥᾷστον εἶναι	οὕτω	διελθεῖν, ὥς ποτέ με ἡ
[216]	τουτουῒ τοῦ Μαρσύου πολλάκις δὴ	~(οὕτω	διετέθην ὥστε μοι δόξαι μὴ
[194]	φάναι, οὐ δή πού με	οὕτω	θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε καὶ
[216]	ποτ᾽ εἶδον, καί μοι ἔδοξεν	οὕτω	θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι καὶ
[186]	ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν,	οὕτω	καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν
[179]	ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ·	οὕτω	καὶ θεοὶ τὴν περὶ τὸν
[183]	γὰρ ὅρκον οὔ φασιν εἶναι·	οὕτω	(καὶ οἱ θεοὶ καὶ οἱ
[198]	ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν	οὕτω	καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ
[179]	ἢ μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι- οὐδεὶς	οὕτω	κακὸς, ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς
[179]	καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον	οὕτω	καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ μόνον
[174]	καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι	οὕτω	καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν
[178]	οὔτε συγγένεια οἵα τε ἐμποιεῖν	οὕτω	καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῦτος
[222]	Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν ποτε	οὕτω	κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις
[185]	τοῦτο δὲ αὖ πάντων κάλλιστον·	οὕτω	πᾶν> πάντως γε καλὸν ἀρετῆς
[180]	αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν ἐραστὴν	οὕτω	περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ
[176]	ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽	οὕτω	πίνοντας πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν,
[214]	ἄλλον ἐπαινέσαιμι σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽	οὕτω	ποίει, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ
[178]	(Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ.	οὕτω	πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν
[188]	τείνει πρὸς θέμιν καὶ ἀσέβειαν.	οὕτω	πολλὴν καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ
[175]	γε παρὰ σοῦ νέου ὄντος	οὕτω	σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο
[183]	οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν	οὕτω	τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων
[205]	ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην.	(Οὕτω	τοίνυν καὶ περὶ τὸν ἔρωτα·
[214]	τοῦτον τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ	οὕτω	τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι, ὦ
[175]	οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽	οὕτω	χρὴ ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ,
[218]	κυριώτερον εἶναι σοῦ. ἐγὼ δὴ	τοιούτῳ	ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον ἂν μὴ
[219]	σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ	τοιούτῳ	οἵῳ ἐγὼ οὐκ ἂν ᾤμην
[177]	ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι,	τηλικούτῳ	ὄντι καὶ τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ
[194]	τῶν ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία	τοσούτῳ	θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους,
[177]	δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ	τοσούτῳ	θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων
[208]	ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν ἀμείνους (ὦσι,	τοσούτῳ	μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν.
[208]	ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν εἶναι.	τούτῳ	γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν τὸ
[178]	φησὶ μετὰ τὸ Χάος δύο	τούτω	γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα.
[219]	καὶ ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας	τούτῳ	εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ
[182]	ὁ ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ	τοῦτῳ	ἔμαθον καὶ οἱ ἐνθάδε τύραννοι·
[177]	ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν	τούτῳ	ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅμα
[184]	χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ	τούτῳ	καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ
[216]	ἵνα μὴ αὐτοῦ καθήμενος παρὰ	τούτῳ	καταγηράσω. πέπονθα δὲ (πρὸς τοῦτον
[184]	κολακεία. δεῖ δὴ τὼ νόμω	τούτω	ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό, τόν τε
[216]	οὐκ ἔχω ὅ τι χρήσωμαι	τούτῳ	τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν
[219]	τὸν τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε	τούτῳ	τῷ (δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ
[199]	ὁ Ἔρως ἔρως, ἢ οὐδενός;	ἐρωτῶ	δ᾽ οὐκ εἰ μητρός τινος
[214]	τά γε ἀληθῆ παρίημι καὶ	κελεύω	λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν
[201]	ἔχει; καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν.	Κινδυνεύω,	ὦ Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν
[216]	τιμῆς τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν.	δραπετεύω	οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ
[215]	ἔτι καὶ (νυνί. ὅταν γὰρ	ἀκούω,	πολύ μοι μᾶλλον ἢ τῶν
[194]	καλῷ. ἐγὼ δὲ ἡδέως μὲν	ἀκούω	Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ μοι
[173]	ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ ἄλλων	ἀκούω,	χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς
[204]	Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ἔχω	ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει
[173]	ὅπερ ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως	ἔχω.	εἰ οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν
[178]	αἴτιός ἐστιν. οὐ γὰρ ἔγωγ᾽	ἔχω	εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν
[200]	καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἃ	ἔχω,	εἴποιμεν ἂν αὐτῷ ὅτι σύ,
[216]	μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι ὡς	ἔχω.	καὶ ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὐκ
[189]	ἄλλῃ γέ πῃ ἐν νῷ	ἔχω	λέγειν ἢ ᾗ σύ τε
[216]	μεῖζον ἂν ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ	ἔχω	ὅ τι χρήσωμαι τούτῳ τῷ
[218]	πρός με· ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ	ἔχω·	πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ
[176]	ὅτι τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς	ἔχω	ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου καὶ
[215]	ὑπὸ τῶν τούτου λόγων καὶ	πάσχω	ἔτι καὶ (νυνί. ὅταν γὰρ
[222]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ	πάσχω	ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου. οἴεταί μου
[221]	θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον ὅτι οὐκ	ἀπολείψω	αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ καὶ κάλλιον
[210]	ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν	ἀπολείψω·	πειρῶ δὲ ἕπεσθαι, ἂν οἷός
[206]	τοῦτο ἐν θνητῷ ὄντι τῷ	ζῴῳ	ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ κύησις καὶ
[211]	ἐν ἑτέρῳ τινι, οἷον ἐν	ζῴῳ	ἢ ἐν γῇ ἢ ἐν