Page
[202]	δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ	ἀμοιβὰς	τῶν θυσιῶν, ἐν μέσῳ δὲ
[215]	καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ	σύριγγας	ἢ αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ διχάδε
[200]	βούλοιτ᾽ ἄν τις μέγας ὢν	μέγας	εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός;
[201]	Ἀγάθων, ὡς εἴη ὁ Ἔρως	μέγας	θεός, εἴη δὲ τῶν καλῶν·
[178]	ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι	μέγας	θεὸς εἴη ὁ Ἔρως καὶ
[202]	ἄν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο	μέγας	θεὸς εἶναι παρὰ τούτων, οἵ
[202]	ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε παρὰ πάντων	μέγας	θεὸς εἶναι; Τῶν μὴ εἰδότων,
[186]	ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς	μέγας	καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν
[202]	Τί οὖν, ὦ Διοτίμα; Δαίμων	μέγας,	ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν
[200]	ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν τις	μέγας	ὢν μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς
[191]	λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας·	ὀλίγας	δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν
[209]	ἤδη γέγονε διὰ τοὺς τοιούτους	παῖδας,	διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός
[209]	δὲ βούλει, ἔφη, οἵους Λυκοῦργος	παῖδας	κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς
[209]	πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους	παῖδας	μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους,
[211]	καὶ ἐσθῆτα καὶ τοὺς καλοὺς	παῖδάς	τε καὶ νεανίσκους δόξει σοι
[220]	τοὺς πόδας εἰς πίλους καὶ	ἀρνακίδας,	οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις ἐξῄει
[182]	τοῖς γὰρ βαρβάροις διὰ τὰς	τυραννίδας	αἰσχρὸν τοῦτό γε καὶ ἥ
[193]	ἄγων, καὶ εἰς τὸ ἔπειτα	ἐλπίδας	μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς
[191]	καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν	ῥυτίδας·	ὀλίγας δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ
[190]	καλοῦσι. καὶ τὰς μὲν ἄλλας	ῥυτίδας	~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε καὶ τὰ
[176]	καὶ δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων,	σπονδάς	τε σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας
[195]	εἶναι καὶ ἁπαλήν (τοὺς γοῦν	πόδας	αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων τῆς
[220]	καὶ ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς	πόδας	εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας, οὗτος
[205]	ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν γε καὶ	πόδας	καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ
[203]	θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς	ἐπῳδὰς	καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ
[196]	ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ ὑγρᾶς	ἰδέας	μέγα τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ
[219]	γὰρ ἴστε μὰ θεούς, μὰ	θεάς,	οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ
[221]	ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ	χαλκέας	τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας,
[188]	ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ περὶ	γονέας	καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ
[219]	ἦν πανταχῇ ἢ σιδήρῳ ὁ	Αἴας,	ᾧ τε ᾤμην αὐτὸν μόνῳ
[176]	καὶ κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ τῆς	προτεραίας.	Ἀλλὰ μήν, ἔφη φάναι ὑπολαβόντα
[191]	ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς	ἀρχαίας	φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι
[208]	φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς	ἀλογίας	πέρι, ἃ ἐγὼ εἴρηκα εἰ
[191]	ὑπὸ λιμοῦ καὶ τῆς (ἄλλης	ἀργίας	διὰ τὸ μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς
[203]	ὢν ἢ περὶ τέχνας ἢ	χειρουργίας	τινὰς βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ
[197]	καὶ Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ	ἱστουργίας	καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε
[197]	τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ μὲν	παιδιᾶς,	τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας, καθ᾽
[183]	ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων	κολακείας	καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων
[197]	καὶ Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος	χαλκείας	καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς
[208]	τὸν ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς	βασιλείας	τῶν παίδων, μὴ οἰομένους ἀθάνατον
[183]	κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες	δουλείας	δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν δοῦλος
[197]	δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος	δυσμενείας·	ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς
[197]	πορίζων, ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος	εὐμενείας,	ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς
[192]	δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ	ἀνδρείας	καὶ ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον αὐτοῖς
[196]	οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ	ἀνδρείας	τοῦ θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ
[220]	καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε ἐπὶ	στρατείας,	ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι
[219]	ἀποληφθέντες που, οἷα δὴ ἐπὶ	στρατείας,	~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν οἱ ἄλλοι
[183]	οἱ ἐρασταὶ πρὸς τὰ παιδικά,	ἱκετείας	τε καὶ ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς
[206]	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν.	Μαντείας,	ἦν δ᾽ ἐγώ, δεῖται ὅτι
[218]	τῆς φιλοσόφου μανίας τε καὶ	βακχείας·	διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ
[202]	ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ φρονήσεως καὶ	ἀμαθίας.	Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ, λέγεις.
[203]	πλουτεῖ, σοφίας τε αὖ καὶ	ἀμαθίας	ἐν μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ
[202]	ἔστιν τι μεταξὺ σοφίας καὶ	ἀμαθίας;	Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν
[192]	(παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς γάμους καὶ	παιδοποιίας	οὐ προσέχουσι τὸν νοῦν φύσει,
[181]	παίδων τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ	κακίας	καὶ ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι
[209]	θεῖος ὢν, καὶ ἡκούσης τῆς	ἡλικίας,	τίκτειν τε καὶ γεννᾶν ἤδη
[188]	καὶ ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ	φιλίας	θεῶν καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ
[182]	μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ	φιλίας	ἰσχυρὰς καὶ κοινωνίας, ὃ δὴ
[180]	οὐκ ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη.	μιᾶς	μὲν οὖν οὔσης εἷς ἂν
[188]	καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ	ἀκοσμίας	περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων γίγνεται
[207]	τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς	ἐπιθυμίας;	ἢ οὐκ αἰσθάνει ὡς δεινῶς
[197]	ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν	ἐπιθυμίας	καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ
[210]	μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ	προθυμίας	οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ δὲ ἕπεσθαι,
[218]	πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου	μανίας	τε καὶ βακχείας· διὸ πάντες
[185]	χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν ὁ τῆς	Οὐρανίας	θεοῦ Ἔρως καὶ Οὐράνιος καὶ
[187]	καλός, ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς	Οὐρανίας	(μούσης Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας
[181]	καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς	Οὐρανίας	πρῶτον μὲν οὐ μετεχούσης θήλεος
[218]	ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους,	Παυσανίας,	Ἀριστοδήμους τε καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη
[189]	ἢ ᾗ σύ τε καὶ	Παυσανίας	εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι
[186]	νοσώδει. ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι	Παυσανίας	ἔλεγεν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν
[185]	τοίνυν μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ	Παυσανίας	ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς
[177]	ἐρωτικά, οὔτε που Ἀγάθων καὶ	(Παυσανίας,	οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ
[219]	δικασταὶ γάρ ἐστε τῆς Σωκράτους	ὑπερηφανίας.	εὖ γὰρ ἴστε μὰ θεούς,
[203]	οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου καὶ	Πενίας	ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως ἐν
[212]	στεφάνῳ δασεῖ καὶ ἴων, καὶ	ταινίας	ἔχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ
[212]	ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἔχων τὰς	ταινίας,	ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς
[213]	ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς	ταινίας	ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν
[187]	Οὐρανίας (μούσης Ἔρως· ὁ δὲ	Πολυμνίας	ὁ πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον
[208]	καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ	παιδογονίας	ἀθανασίαν καὶ μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν,
[180]	κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ	εὐδαιμονίας	κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ
[187]	μέν γε αὐτῇ τῇ συστάσει	ἁρμονίας	τε καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν
[182]	ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ	Ἰωνίας	καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται,
[182]	ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς καὶ	κοινωνίας,	ὃ δὴ μάλιστα φιλεῖ τά
[188]	καὶ χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ	πλεονεξίας	καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν
[183]	θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν	οἵας	οὐδ᾽ ἂν δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο
[219]	οὐδὲν ὤν. ἥ τοι τῆς	διανοίας	ὄψις ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν ὅταν
[192]	ὑπὸ θάρρους καὶ ἀνδρείας καὶ	ἀρρενωπίας,	τὸ ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα
[211]	καὶ χρωμάτων καὶ ἄλλης πολλῆς	φλυαρίας	θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θεῖον
[183]	(τῶν μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ	ἀνελευθερίας,	τῶν δὲ νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων
[198]	ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν γὰρ ὑπ᾽	ἀβελτερίας	ᾤμην δεῖν τἀληθῆ λέγειν περὶ
[197]	μὲν παιδιᾶς, τὰ δὲ σπουδῆς	μετρίας,	καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι, μετέχων.
[190]	τε ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο τῆς	ἀκολασίας	ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν μὲν γὰρ
[208]	αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει πᾶν τιμᾷ·	ἀθανασίας	γὰρ χάριν παντὶ αὕτη ἡ
[206]	ἀθάνατον ὡς θνητῷ ἡ γέννησις.	ἀθανασίας	~(δὲ ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ
[208]	μηχανῇ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν	ἀθανασίας	μετέχει, καὶ σῶμα καὶ τἆλλα
[207]	τούτου τοῦ λόγου καὶ τῆς	ἀθανασίας	τὸν ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά τε
[189]	ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ βωμούς, καὶ	θυσίας	ἂν ποιεῖν μεγίστας, οὐχ ὥσπερ
[202]	τέχνη τῶν τε περὶ τὰς	θυσίας	καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς
[202]	τῶν μὲν τὰς δεήσεις καὶ	θυσίας,	τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε
[218]	εἴ τι ἄλλο ἢ τῆς	οὐσίας	τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν
[191]	ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο τῆς	συνουσίας	καὶ διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ
[219]	εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς τούτου	συνουσίας,	οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν εὐπόρουν.
[184]	Οὕτω δὴ ὑπὸ ταύτης τῆς	αἰτίας	πρῶτον μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ
[192]	εἶναι, ψευδόμενοι· οὐ γὰρ ὑπ᾽	ἀναισχυντίας	τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους
[175]	τε καὶ σὺ περὶ τῆς	σοφίας,	δικαστῇ χρώμενοι τῷ Διονύσῳ· νῦν
[202]	ᾔσθησαι ὅτι ἔστιν τι μεταξὺ	σοφίας	καὶ ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ
[196]	τοῦ θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ	σοφίας	λείπεται· ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον
[175]	παρὰ σοῦ πολλῆς καὶ καλῆς	σοφίας	πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ
[203]	ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ οὔτε πλουτεῖ,	σοφίας	τε αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν
[173]	ἄλλως, ὅταν μέν τινας περὶ	φιλοσοφίας	λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ
[183]	~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο, πλὴν	φιλοσοφίας,	τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν ὀνείδη·
[218]	ἐμοὶ καὶ τῆς παρὰ σοὶ	εὐμορφίας	πάμπολυ διαφέρον. εἰ δὴ καθορῶν
[203]	δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον δὴ	εὐωχίας	οὔσης ἀφίκετο ἡ Πενία, καὶ
[202]	γε. (Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά γε	ὡμολόγηκας	δι᾽ ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ
[222]	δὴ λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ	ἔθηκας,	ὡς οὐ πάντα τούτου ἕνεκα
[214]	εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ	εἴρηκας	καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν,
[222]	ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα ταῦτα πάντα	εἴρηκας,	καὶ ὡς ἐν παρέργῳ δὴ
[208]	τὰ σώματα ὄντες πρὸς τὰς	γυναῖκας	μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί
[191]	προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς	γυναῖκας	τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ ἑταιρίστριαι
[215]	ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ καὶ τἆλλα	ἔοικας,	μετὰ τοῦτο ἄκουε. ὑβριστὴς εἶ·
[184]	εἰς χρήματα ἢ εἰς διαπράξεις	πολιτικὰς	μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ δοκεῖ
[214]	δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας καὶ	ἐκπέπωκας,	δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ
[218]	τε καὶ ἄγροικος, πύλας πάνυ	μεγάλας	τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ
[190]	ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ τὰς μὲν	ἄλλας	ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε καὶ
[191]	τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς	πολλὰς	ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη διήρθρου,
[212]	ἔχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ	πολλάς,	καὶ εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα
[218]	ἐστὶν βέβηλός τε καὶ ἄγροικος,	πύλας	πάνυ μεγάλας τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε.
[214]	ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον ἢ ὀκτὼ	κοτύλας	χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν
[197]	τ᾽ ἐνὶ κήδει. (οὗτος δὲ	ἡμᾶς	ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ, οἰκειότητος δὲ
[176]	βούληται ταῖς γυναιξὶ ταῖς ἔνδον,	ἡμᾶς	δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι
[222]	τε καὶ σοῦ, ἵνα χωρὶς	ἡμᾶς	διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν πλέον αὐτῷ
[195]	οὕτω δὴ τὸν Ἔρωτα καὶ	ἡμᾶς	δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν οἷός
[193]	παρεχομένων πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας	ἡμᾶς	εἰς τὴν ἀρχαίαν φύσιν καὶ
[204]	σὺ φῄς. εἰ δέ τις	ἡμᾶς	ἔροιτο· τί τῶν καλῶν ἐστιν
[213]	καὶ νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον	ἡμᾶς,	ἢ ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε,
[196]	Ἔρως ἅψηται. ᾧ δὴ πρέπει	ἡμᾶς	μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς ὁ
[216]	τὰ κτήματα οὐδενὸς ἄξια καὶ	ἡμᾶς	οὐδὲν εἶναι, λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος
[193]	ὃς ἔν τε τῷ παρόντι	ἡμᾶς	πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς τὸ οἰκεῖον
[175]	ἔφη φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽	ἡμᾶς,	ὦ παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε.
[210]	δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς	ἐπιστήμας	ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν
[208]	αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ κατὰ τὰς	ἐπιστήμας,	ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη τῶν
[201]	ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς	Διοτίμας,	ἣ ταῦτά τε σοφὴ ἦν
[173]	ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ οἴομαι	ὑμᾶς	ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς
[175]	τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽	ὑμᾶς	ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς
[189]	διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ πρῶτον	ὑμᾶς	μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ
[173]	ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι	ὑμᾶς	οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ οἶδα.
[217]	μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ πρὸς	ὑμᾶς	πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε
[192]	εἰ γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω	ὑμᾶς	συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι εἰς τὸ
[173]	καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε ἄχθομαι	ὑμᾶς	τε τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι
[218]	(Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε καὶ	Ἀριστοφάνας—	Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί δεῖ
[203]	θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας πλέκων	μηχανάς,	καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος,
[179]	τοῦδε τοῦ λόγου εἰς τοὺς	Ἕλληνας,	ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς
[179]	ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ	ἀποκτείνας	δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς
[179]	παρὰ τῆς μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο	ἀποκτείνας	Ἕκτορα, μὴ ἀποκτείνας δὲ τοῦτον
[193]	καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς	ῥῖνας,	γεγονότες ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ τούτων
[173]	ὡς χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους	τινάς,	ἄλλως τε καὶ τοὺς ὑμετέρους
[203]	ἢ περὶ τέχνας ἢ χειρουργίας	τινὰς	βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες
[180]	εἰπεῖν, μετὰ δὲ Φαῖδρον ἄλλους	τινὰς	εἶναι, ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν·
[223]	καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ ἄλλους	τινὰς	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας,
[221]	γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας	τινὰς	καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας, καὶ
[173]	ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν μέν	τινας	περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς
[203]	καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί	τινας	πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς
[182]	καὶ τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε	τινὰς	τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι
[212]	τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους	τινὰς	τῶν ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ
[205]	αὐτῶν ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά	τινάς	φαμεν ἐρᾶν, τοὺς δ᾽ οὔ;
[215]	τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις,	οὕστινας	ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ σύριγγας ἢ
[202]	Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην.	Εὐδαίμονας	δὲ δὴ λέγεις οὐ τοὺς
[202]	μοι, οὐ πάντας θεοὺς φῂς	εὐδαίμονας	εἶναι καὶ καλούς; ἢ τολμήσαις
[193]	φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους καὶ	εὐδαίμονας	ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[218]	χαριζόμενος τούς τε πολλοὺς καὶ	ἄφρονας.	καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς
[183]	ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις	καταισχύνας·	ὁ δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ
[203]	τι σοφὸς ὢν ἢ περὶ	τέχνας	ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος. οὗτοι
[218]	ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους,	Ἀγάθωνας,	(Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε καὶ
[177]	μέν τισι θεῶν ὕμνους καὶ	παίωνας	εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένους,
[222]	ἐπαινῶ· καὶ αὖ ἃ μέμφομαι	συμμείξας	ὑμῖν εἶπον ἅ με ὕβρισε.
[199]	ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι	ἔδοξας	καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων ὅτι
[196]	Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος.	χρόας	δὲ κάλλος ἡ κατ᾽ ἄνθη
[209]	καὶ ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ	πᾶς	ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας
[222]	ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος	~(πᾶς	ἂν τῶν λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους
[196]	οὐχ (ἅπτεται— οὔτε ποιῶν ποιεῖ—	πᾶς	γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν ὑπηρετεῖ—
[196]	οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι·	πᾶς	γοῦν ποιητὴς γίγνεται, κἂν ἄμουσος
[188]	δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην μὲν ὁ	πᾶς	Ἔρως, ὁ δὲ περὶ τἀγαθὰ
[181]	ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως οὐ	πᾶς	ἐστὶ καλὸς οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι,
[200]	Καὶ οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος	πᾶς	ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου
[192]	καὶ ὁ παιδεραστὴς καὶ ἄλλος	πᾶς,	τότε καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ
[189]	πλευρὰς κύκλῳ ἔχον· χεῖρας δὲ	τέτταρας	εἶχε, καὶ σκέλη τὰ ἴσα
[196]	σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ	ὑγρᾶς	ἰδέας μέγα τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη,
[191]	ὄντα τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς	ἄνδρας	καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι
[198]	καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου	(ἀποδρὰς	ᾠχόμην, εἴ πῃ εἶχον. καὶ
[179]	εὐαριθμήτοις δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο	γέρας	οἱ θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι
[223]	καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ	ἡμέρας	γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα. τὸν οὖν
[172]	συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης	ἡμέρας	εἰδέναι ὅτι ἂν λέγῃ ἢ
[203]	ἀλλὰ τοτὲ μὲν τῆς αὐτῆς	ἡμέρας	θάλλει τε καὶ ζῇ, ὅταν
[181]	(τε οὔσης πολὺ ἢ τῆς	ἑτέρας,	καὶ μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει
[185]	οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς	ἑτέρας,	τῆς πανδήμου. ταῦτά σοι, ἔφη,
[189]	ἂν κέρδος εἴη καὶ τῆς	ἡμετέρας	μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα.
[186]	δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς	ἡμετέρας	(τέχνης, ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς
[175]	τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς	πληρεστέρας	εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ
[181]	ὁ τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα	πρεσβυτέρας,	ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν δὴ ἐπὶ
[181]	γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς θεοῦ	νεωτέρας	(τε οὔσης πολὺ ἢ τῆς
[195]	αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ τὸ	γῆρας,	ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι· θᾶττον
[209]	Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι	σωτῆρας	τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος
[189]	νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον·	χεῖρας	δὲ τέτταρας εἶχε, καὶ σκέλη
[205]	αὑτῶν γε καὶ πόδας καὶ	χεῖρας	ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν
[191]	αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες τὰς	χεῖρας	καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι,
[202]	ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽ ἔοικεν.	Ὁρᾷς	οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ σὺ
[188]	ὧν ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε	φορὰς	καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται.
[189]	τὸ εἶδος στρογγύλον, νῶτον καὶ	πλευρὰς	κύκλῳ ἔχον· χεῖρας δὲ τέτταρας
[212]	ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς	θύρας	(ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι
[223]	κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς	θύρας,	καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς
[203]	Πενία, καὶ ἦν περὶ τὰς	θύρας.	ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ
[187]	ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου τε καὶ	λύρας.	ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν
[215]	οὔ; ἐὰν γὰρ μὴ ὁμολογῇς,	μάρτυρας	παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής; πολύ
[182]	ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας	ἰσχυρὰς	καὶ κοινωνίας, ὃ δὴ μάλιστα
[188]	ἄστρων τε φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν	ὥρας	ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν καὶ
[188]	ἐγκρατέστερος περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ	ὥρας	γένηται, διαφθείρει τε πολλὰ καὶ
[219]	κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς	ὥρας	καὶ ὕβρισεν· καὶ περὶ ἐκεῖνό
[197]	τὰς τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων	πάσας	τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν
[219]	ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι,	ἀμφιέσας	τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον—
[222]	Σωκράτη. σὺ μὲν γὰρ ἐμὲ	ἐπῄνεσας,	δεῖ δὲ ἐμὲ αὖ τὸν
[191]	εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ οὕτως ἀπώλλυντο.	ἐλεήσας	δὲ ὁ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν
[179]	ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι	βοηθήσας	τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας
[174]	ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν·	ποιήσας	γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν
[185]	μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας	ὁρμήσας	ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς οὐχ
[218]	ἅ μοι ἐδόκει· καὶ εἶπον	κινήσας	αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις; Οὐ δῆτα,
[217]	ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο τὸ πρῶτον,	δειπνήσας	ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ τότε μὲν
[190]	ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ ὁ Ζεὺς	ἐννοήσας	λέγει ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη,
[220]	ποτε ἐπὶ στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι.	ξυννοήσας	γὰρ αὐτόθι ἕωθέν τι εἱστήκει
[180]	βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ	~(τιμωρήσας	οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ
[175]	ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης οὗτος	ἀναχωρήσας	ἐν τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ
[193]	ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν,	καταστήσας	ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν φύσιν
[215]	ἔμελλον κομιδῇ δόξειν μεθύειν, εἶπον	ὀμόσας	ἂν ὑμῖν οἷα δὴ πέπονθα
[217]	αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις δ᾽	ἐπιβουλεύσας,	ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν
[217]	εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν μοι καὶ	συνημερεύσας	ᾤχετο ἀπιών. μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι
[174]	ἐπὶ τὴν τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽	ἀκούσας	εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω
[192]	ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε· ταῦτ᾽	ἀκούσας	ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽ ἂν εἷς
[218]	πολλοὺς καὶ ἄφρονας. καὶ οὗτος	ἀκούσας	μάλα εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ
[219]	δὲ τούτων ἔτι πόρρω. κἀγὼ	ἀκούσας·	Τὰ μὲν παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην,
[219]	ἄριστον. ἐγὼ μὲν δὴ ταῦτα	ἀκούσας	τε καὶ εἰπών, καὶ ἀφεὶς
[208]	ὁ ἔρως ἕπεται. Καὶ ἐγὼ	ἀκούσας	τὸν λόγον ἐθαύμασά τε καὶ
[174]	Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ	τὰς	βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις
[208]	κατὰ τὰ σώματα ὄντες πρὸς	τὰς	γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ
[191]	νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς	τὰς	γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ
[202]	τὰ παρὰ θεῶν, τῶν μὲν	τὰς	δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν δὲ
[195]	πρῶτον αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα	τὰς	δόσεις. φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων
[210]	μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ	τὰς	ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ
[208]	οἱ αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ κατὰ	τὰς	ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη
[202]	δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν δὲ	τὰς	ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν
[203]	τὰς θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ	τὰς	ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν
[212]	τῶν ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ	τὰς	θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ
[223]	δὲ κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ	τὰς	θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος
[203]	ἡ Πενία, καὶ ἦν περὶ	τὰς	θύρας. ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς
[202]	ἱερέων τέχνη τῶν τε περὶ	τὰς	θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς
[190]	δὴ τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ	τὰς	μὲν ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς
[191]	σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε,	τὰς	περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ
[191]	καὶ τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας	~(τὰς	πολλὰς ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη
[193]	στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ	τὰς	ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ
[212]	ἥκω ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἔχων	τὰς	ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς
[213]	τῶν ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα	τὰς	ταινίας ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν
[197]	μὲν κενοῖ, οἰκειότητος δὲ πληροῖ,	τὰς	τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων πάσας
[188]	τῆς ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ	τὰς	τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται, διαφθείρει
[220]	ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ	τὰς	τοῦ χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ
[207]	τὰ δὲ ἀπολλύς, καὶ κατὰ	τὰς	τρίχας καὶ σάρκα καὶ ὀστᾶ
[182]	οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ βαρβάροις διὰ	τὰς	τυραννίδας αἰσχρὸν τοῦτό γε καὶ
[191]	σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες	τὰς	τῶν σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ
[191]	τὸ αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες	τὰς	χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες
[202]	τε περὶ τὰς θυσίας καὶ	τελετὰς	~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν
[209]	καὶ Ἡσίοδον καὶ τοὺς ἄλλους	ποιητὰς	τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα
[174]	ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ	δαῖτας	ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν
[190]	ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς	γίγαντας	κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν αἱ
[173]	ἄλλους, καὶ δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς	πάντας	ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ
[179]	ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος εἰπεῖν	πάντας	ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ
[213]	αὐτὸν δὲ νικῶντα ἐν λόγοις	πάντας	ἀνθρώπους, οὐ μόνον πρῴην ὥσπερ
[220]	πίνειν οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη,	πάντας	ἐκράτει, καὶ ὃ πάντων θαυμαστότατον,
[205]	οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ	πάντας	ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε πάντες
[208]	κινδύνους τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι	πάντας	ἔτι μᾶλλον ἢ ὑπὲρ τῶν
[198]	μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἀγάθωνος	πάντας	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς
[180]	Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν οὖν δεῖ	πάντας	θεούς, ἃ δ᾽ οὖν ἑκάτερος
[202]	ἔφη. λέγε γάρ μοι, οὐ	πάντας	θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι καὶ
[177]	ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ	πάντας	καὶ βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν
[176]	λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν	πάντας	μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι τὴν
[213]	ἢ μή; συμπίεσθε ἢ οὔ;	πάντας	οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι
[205]	οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων, καὶ	πάντας	τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι ἀεί,
[176]	σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ	ᾄσαντας	τὸν θεὸν καὶ τἆλλα τὰ
[176]	καὶ οἱ λοιποί. (ταῦτα δὴ	ἀκούσαντας	συγχωρεῖν πάντας μὴ διὰ μέθης
[174]	ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς ἔφη	διαλεχθέντας	ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ
[192]	εἰς τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽	ὄντας	ἕνα γεγονέναι καὶ ἕως τ᾽
[200]	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα, τοὺς	ὄντας	(τε τοιούτους καὶ ἔχοντας ταῦτα
[179]	ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους	ὄντας	τῷ ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον
[183]	μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς	λέγοντας,	εἰς δὲ ταῦτά τις αὖ
[221]	οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην	(φεύγοντας	διώκουσιν. πολλὰ μὲν οὖν ἄν
[223]	δὲ ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους	καθεύδοντας	καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ καὶ
[183]	ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ τοὺς	ὀνειδίζοντας	αὖ οἱ (πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι
[223]	τινὰς ἔφη ὁ Ἀριστόδημος οἴχεσθαι	ἀπιόντας,	ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν, (καὶ
[179]	τῷ ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον	προσήκοντας,	καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον
[184]	ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν	ἐθέλοντας	(ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ κολακείαν
[174]	οἱ ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη	μέλλοντας	δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς
[222]	αὑτοῖς ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλεῖστον	τείνοντας,	μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον
[176]	τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω	πίνοντας	πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι
[198]	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς	παρόντας,	ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος
[222]	αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν νοῦν	ἔχοντας	ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν λόγων,
[222]	πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς	ἔχοντας	καὶ ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον
[215]	οἱ δημιουργοὶ σύριγγας ἢ αὐλοὺς	ἔχοντας,	οἳ διχάδε διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν
[200]	τοὺς ὄντας (τε τοιούτους καὶ	ἔχοντας	ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι καὶ
[215]	καὶ ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ	πάσχοντας.	Περικλέους δὲ ἀκούων καὶ ἄλλων
[223]	παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας, καὶ	ἐπιτυχόντας	ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς τὸ
[175]	διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς μεσοῦν	δειπνοῦντας.	τὸν οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ
[192]	παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ εἰ	ἀποροῦντας	αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο· ἆρά γε
[188]	ἕτερον, καὶ περὶ γονέας καὶ	ζῶντας	καὶ τετελευτηκότας καὶ περὶ θεούς·
[188]	περὶ γονέας καὶ ζῶντας καὶ	τετελευτηκότας	καὶ περὶ θεούς· ἃ δὴ
[223]	τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ	κωμαστὰς	ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας,
[219]	βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν ᾤμην· καὶ	ἀναστάς	γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν
[178]	ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς	ἐραστὰς	αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ
[181]	δὲ καὶ τούτους τοὺς πανδήμους	ἐραστὰς	προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ
[189]	βωμούς, καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν	μεγίστας,	οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων οὐδὲν
[193]	καὶ εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας	μεγίστας	παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς
[192]	αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις	ἐπιστὰς	ὁ Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα,
[172]	οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις; κἀγὼ	ἐπιστὰς	περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη,
[177]	βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς	σοφιστάς,	Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων ἐπαίνους
[175]	γάρ τι τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε	ἀποστὰς	ὅποι ἂν τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει
[174]	ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ τὰς	βλαύτας	ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει·
[172]	τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν	ἐρωτᾷς,	ὥστε καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε
[188]	προστέτακται τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς	Ἔρωτας	καὶ ἰατρεύειν· καὶ ἔστιν αὖ
[174]	ἐροῦμεν. ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα	σφᾶς	ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν οὖν
[223]	εἰς τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ	σφᾶς	καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου μεστὰ
[175]	ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη	σφᾶς	μὲν δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη
[175]	ὡς εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα	σφᾶς	μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,
[176]	καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς τε	σφᾶς	ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν
[212]	Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν αὐτὸν παρὰ	σφᾶς	τήν τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ
[207]	δὲ ἀπολλύς, καὶ κατὰ τὰς	τρίχας	καὶ σάρκα καὶ ὀστᾶ καὶ
[221]	χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ	βυρσοδέψας,	καὶ ἀεὶ διὰ τῶν αὐτῶν
[183]	εἰς δὲ ταῦτά τις αὖ	βλέψας	ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν αἴσχιστον τὸ
[209]	τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς Ὅμηρον	ἀποβλέψας	καὶ Ἡσίοδον καὶ τοὺς ἄλλους
[219]	ᾤμην· καὶ ἀναστάς γε, οὐδ᾽	ἐπιτρέψας	τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας
[198]	λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον	πέμψας	αὐτόν με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ
[208]	τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος	ἐς	τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„
[173]	ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν	ἔλαβες	τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα
[201]	εἴη ἔρως. οὐχ οὑτωσί πως	ἔλεγες;	Εἶπον γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.
[191]	ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ οἱ	τέττιγες.	μετέθηκέ τε οὖν οὕτω αὐτῶν
[193]	διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καθάπερ	Ἀρκάδες	ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν ἔστιν,
[213]	εἰπεῖν οὖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε,	παῖδες,	Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ τρίτων κατακέηται.
[218]	τε λύχνος ἀπεσβήκει καὶ (οἱ	παῖδες	ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι
[175]	τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ	παῖδες,	τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε
[212]	φωνὴν ἀκούειν. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,	Παῖδες,	φάναι, (οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν
[191]	διώκουσι, καὶ τέως μὲν ἂν	παῖδες	ὦσιν, ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ
[211]	αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ μεθ᾽ αὑτοῦ	μονοειδὲς	ἀεὶ ὄν, τὰ δὲ ἄλλα
[211]	αὐτὸ τὸ θεῖον καλὸν δύναιτο	μονοειδὲς	κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει, ἔφη, φαῦλον
[195]	εἶναι) λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ	πόδες·	οὐ γὰρ ἐπ᾽ οὔδεος πίλναται,
[216]	τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο οὐ	σειληνῶδες;	σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ οὗτος
[198]	δοκῶ, φάναι, ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ,	ἀδεὲς	πάλαι δέος δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ
[200]	οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ	ἐνδεές	ἐστιν, ἢ μὴ (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν
[200]	ἢ μὴ (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν μὴ	ἐνδεὲς	ᾖ. ἐμοὶ μὲν γὰρ θαυμαστῶς
[201]	Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ; τὸ	ἐνδεὲς	κάλλους καὶ μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος
[222]	ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ	ἔλαθες,	ἀλλὰ τὸ σατυρικόν σου δρᾶμα
[202]	Ἦ καὶ ἂν μὴ σοφόν,	ἀμαθές;	ἢ οὐκ ᾔσθησαι ὅτι ἔστιν
[204]	ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν	ἔπαθες.	ᾠήθης δέ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ
[214]	οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν τι μὴ	ἀληθὲς	λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ,
[174]	εἰ δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα	ἦλθες,	εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ
[199]	καὶ τἆλλα καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς	διῆλθες	οἷός ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ·
[176]	καὶ γὰρ αὐτός εἰμι τῶν	χθὲς	βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη
[174]	ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος.	χθὲς	γὰρ αὐτὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις,
[174]	εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ	χθὲς	ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιμι, οὐχ
[212]	ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ τοι, φάναι,	χθὲς	μὲν οὐχ οἷός τ᾽ ἐγενόμην
[176]	πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ τοῦ	χθὲς	πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς τινός,
[176]	ὑμῶν τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ	χθές-	σκοπεῖσθε (οὖν τίνι τρόπῳ ἂν
[186]	Ἔρωτα τοῦτον ἔχει· τὸ γὰρ	ὑγιὲς	τοῦ σώματος καὶ τὸ νοσοῦν
[176]	πίνειν ὅσον ἂν ἕκαστος βούληται,	ἐπάναγκες	δὲ μηδὲν εἶναι, τὸ μετὰ
[179]	ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ	γυναῖκες.	τούτου δὲ καὶ ἡ Πελίου
[191]	γένους γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ	γυναῖκες	φίλανδροί τε καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ
[191]	ὃ δὴ τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο,	φιλογύναικές	τέ εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ
[177]	ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν ᾧ ἐνῆσαν	ἅλες	ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν·
[178]	ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος	ἀσφαλὲς	αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ μετὰ
[172]	δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ	ἐπιμελὲς	πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι ὅτι
[188]	τι ἐξέλιπον, σὸν ἔργον, ὦ	Ἀριστόφανες,	ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ πως ἄλλως
[189]	καταγέλαστα. Βαλών γε, φάναι, ὦ	Ἀριστόφανες,	οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε τὸν
[189]	καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι,	Ἀριστόφανες,	ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων
[221]	εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, ὦ	Ἀριστόφανες,	τὸ σὸν δὴ τοῦτο, καὶ
[210]	ἰδεῖν ὅτι πᾶν αὐτὸ αὑτῷ	ξυγγενές	ἐστιν, ἵνα τὸ περὶ τὸ
[192]	καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ	συγγενὲς	ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν καὶ
[206]	δὴ οὖν τῆς γεννήσεως; ὅτι	ἀειγενές	ἐστι καὶ ἀθάνατον ὡς θνητῷ
[193]	καί εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν	ἄρρενες·	λέγω δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽
[211]	γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν	εἰλικρινές,	καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων
[192]	ὄντες φύσει. φασὶ δὲ δή	τινες	αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι· οὐ
[172]	παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων	τίνες	ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς μοι
[173]	μὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι	τίνες	ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν
[173]	Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε	τινές·	μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν
[204]	οὗ ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι.	Τίνες	οὖν, ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα,
[202]	φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι;	Τίνες	οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ. Εἷς
[220]	φροντίζων τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ	τινες	τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν,
[210]	τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν,	οἵτινες	ποιήσουσι βελτίους τοὺς νέους, ἵνα
[203]	τινὰς βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ	δαίμονες	πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς
[205]	~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ	εὐδαίμονες	εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι
[205]	γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες	εὐδαίμονες,	καὶ οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα
[208]	ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν οὖν	ἐγκύμονες,	ἔφη, κατὰ τὰ σώματα ὄντες
[194]	ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι	ἔμφρονες	πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽
[220]	χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ αὐτόθι	χειμῶνες—	θαυμάσια εἰργάζετο τά τε (ἄλλα,
[199]	ἐστι πατήρ τινος ἢ οὔ;	εἶπες	ἂν δή πού μοι, εἰ
[201]	εἶπον. (Καὶ μὴν καλῶς γε	εἶπες,	φάναι, ὦ Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν
[199]	Ἔτι τοίνυν, φάναι, ὦ Φαῖδρε,	πάρες	μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι,
[222]	κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ	ἄνδρες,	ἃ ἐγὼ Σωκράτη ἐπαινῶ· καὶ
[179]	οἱ ἐρῶντες, οὐ μόνον ὅτι	ἄνδρες,	ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκες. τούτου
[220]	ἢ σαυτόν. ἔτι τοίνυν, ὦ	ἄνδρες,	ἄξιον ἦν θεάσασθαι Σωκράτη, ὅτε
[219]	γε ᾤμην τὶ εἶναι, ὦ	ἄνδρες	δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε τῆς
[213]	δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν· Εἶεν δή,	ἄνδρες·	δοκεῖτε γάρ μοι νήφειν. οὐκ
[215]	καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν, ὦ	ἄνδρες,	εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ δόξειν
[209]	γέννησιν, καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ	ἄνδρες,	καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν
[217]	Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ, ὦ	ἄνδρες,	μόνος μόνῳ, καὶ ᾤμην αὐτίκα
[218]	ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν, ὦ	ἄνδρες,	ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει καὶ
[192]	μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ	ἄνδρες	οἱ τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι,
[215]	Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ	ἄνδρες,	οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος
[216]	ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε γέμει, ὦ	ἄνδρες	συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε ὅτι οὔτε
[214]	εἰπεῖν· Πρὸς μὲν Σωκράτη, ὦ	ἄνδρες,	τὸ σόφισμά μοι οὐδέν· ὁπόσον
[176]	λόγου τοιούτου τινὸς κατάρχειν. Εἶεν,	ἄνδρες,	φάναι, τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα;
[212]	κεφαλῆς πάνυ πολλάς, καὶ εἰπεῖν·	Ἄνδρες,	χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα πάνυ σφόδρα
[183]	ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ	πατέρες	τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι
[211]	καλὸν οἷον πρόσωπόν τι οὐδὲ	χεῖρες	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ὧν σῶμα
[209]	εἰσι καὶ οἱ ποιηταὶ πάντες	γεννήτορες	καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται
[175]	τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ ὅτι	εὗρες	αὐτὸ καὶ ἔχεις· οὐ γὰρ
[207]	ποτε ἤρετο Τί οἴει, ὦ	Σώκρατες,	αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ ἔρωτος
[174]	οὐχ ὡς σὺ λέγεις, ὦ	Σώκρατες,	ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος ὢν
[204]	φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ φίλε	Σώκρατες,	αὕτη· ὃν δὲ σὺ ᾠήθης
[194]	νῦν. Φαρμάττειν βούλει με, ὦ	Σώκρατες,	εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ
[217]	τὸν νοῦν, καὶ εἰ ψεύδομαι,	Σώκρατες,	ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ, ὦ ἄνδρες,
[208]	σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες·	ἐπεί γε καὶ τῶν ἀνθρώπων
[219]	καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ, ὦ	Σώκρατες,	ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ
[204]	ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ	Σώκρατες,	ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν·
[211]	ἐνταῦθα τοῦ βίου, ὦ φίλε	Σώκρατες,	ἔφη ἡ Μαντινικὴ ξένη, εἴπερ
[208]	ἦν. ταύτῃ τῇ μηχανῇ, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει, καὶ
[206]	τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ ὁ
[218]	ἐδόκει· καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν,	Σώκρατες,	καθεύδεις; Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽
[202]	ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ	Σώκρατες·	καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον
[220]	ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν, ὦ	Σώκρατες,	καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ διδόναι
[209]	οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ	Σώκρατες,	κἂν σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ
[222]	Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν, ὦ	Σώκρατες,	κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ
[175]	τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν
[202]	Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	(ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι παρὰ
[205]	Τί δὴ οὖν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὐ πάντας ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ
[210]	φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ	Σώκρατες,	οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ οἱ
[215]	εἶδος ὅμοιος εἶ τούτοις, ὦ	Σώκρατες,	οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς δή που
[201]	τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ	Σώκρατες,	οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε εἶπον.
[216]	ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα, ὦ	Σώκρατες,	οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ.
[206]	ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ τὸ
[175]	κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι,	Σώκρατες,	παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα καὶ
[204]	δὴ μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι μὲν
[201]	ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι, ὦ	Σώκρατες,	σοὶ οὐκ ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν,
[204]	καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως, ὦ	Σώκρατές	τε καὶ Διοτίμα; ὧδε δὲ
[194]	ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί δέ, ὦ	Σώκρατες;	τὸν Ἀγάθωνα φάναι, οὐ δή
[179]	ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου. φάσμα	δείξαντες	τῆς γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν ἧκεν,
[218]	μανίας τε καὶ βακχείας· διὸ	πάντες	ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ τοῖς τε
[206]	κυοῦσιν γάρ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	πάντες	ἄνθρωποι καὶ κατὰ τὸ σῶμα
[177]	ταῦτα δὴ καὶ οἱ ἄλλοι	πάντες	ἄρα ξυνέφασάν τε καὶ ~(ἐκέλευον
[180]	ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ θεοῦ.	πάντες	γὰρ ἴσμεν ὅτι οὐκ ἔστιν
[218]	δεῖ λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι;	πάντες	γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας
[209]	δή εἰσι καὶ οἱ ποιηταὶ	πάντες	γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι
[214]	ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν ἄλλοι	πάντες	ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽ ἐπειδὴ
[194]	ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ μοι	πάντες	οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν
[208]	ἀθανάτου καὶ τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς	πάντες	πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν ἀμείνους
[205]	εἰσὶ καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ	πάντες	ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽ ὅμως,
[210]	δὴ ἕνεκεν καὶ οἱ ἔμπροσθεν	πάντες	πόνοι ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ
[185]	τὸν ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι	πάντες	τῆς ἑτέρας, τῆς πανδήμου. ταῦτά
[205]	πάντας ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε	πάντες	τῶν αὐτῶν ἐρῶσι καὶ ἀεί,
[181]	ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον,	καταγελάσαντες	οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν
[212]	σφόδρα δέξεσθε συμπότην, ἢ ἀπίωμεν	ἀναδήσαντες	μόνον Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν;
[209]	πολλὰ καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα,	γεννήσαντες	παντοίαν ἀρετήν· ὧν καὶ ἱερὰ
[220]	τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν,	δειπνήσαντες,	καὶ (γὰρ θέρος τότε γ᾽
[181]	καὶ κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ	ἐξαπατήσαντες,	ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον,
[183]	τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς	ἐπιστήσαντες	οἱ πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ
[190]	εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας	κεραυνώσαντες	τὸ γένος ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ
[180]	μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς μακάρων νήσους	ἀποπέμψαντες.	οὕτω δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα
[193]	ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ	διαλλαγέντες	τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ
[205]	εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ ὅλου	ἐπιτιθέντες	ὄνομα, ἔρωτα, τὰ δὲ ἄλλα
[179]	ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν	ἀγασθέντες	(τῷ ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ
[180]	ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ	ὑπεραγασθέντες	οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν,
[219]	τῶν ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν	ἀποληφθέντες	που, οἷα δὴ ἐπὶ στρατείας,
[215]	ἢ αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ διχάδε	διοιχθέντες	φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν.
[192]	μέγα δὲ τεκμήριον· καὶ γὰρ	τελεωθέντες	μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ
[187]	ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ μήπω	ὄντες,	δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν τὸν
[193]	(γὰρ καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν	ὄντες	καί εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν
[208]	ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ σώματα	ὄντες	πρὸς τὰς γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται
[192]	παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι	ὄντες	φύσει. φασὶ δὲ δή τινες
[179]	οἱ τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι	ὄντες	ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους.
[181]	ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ	λαβόντες	ὡς νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽
[179]	ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ οὐ	δόντες,	ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν
[190]	ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται σκέλους	ἀσκωλιάζοντες.	ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους
[220]	μεσημβρία, καὶ ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ	θαυμάζοντες	ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης
[175]	ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν,	νομίζοντες	καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι
[173]	λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ	ἰόντες	ἅμα τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν
[205]	δὲ κατὰ ἕν τι εἶδος	ἰόντες	τε καὶ ἐσπουδακότες τὸ τοῦ
[181]	τὸν νόμον τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς	ἑκόντες	τίθενται, χρῆν δὲ καὶ τούτους
[183]	καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ	ἐθέλοντες	δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν
[192]	καὶ (οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ	ἐθέλοντες,	ὡς ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων
[205]	αὐτός. Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽ ἔφη·	ἀφελόντες	γὰρ ἄρα τοῦ ἔρωτός τι
[174]	ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν	μεταβάλλοντες,	ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ
[191]	ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ	περιβάλλοντες	τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις,
[190]	οἱ τὰ ὠὰ τέμνοντες (καὶ	μέλλοντες	ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ οἱ τὰ
[191]	οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα	λεαίνοντες	τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας
[190]	δίχα, ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ	τέμνοντες	(καὶ μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ
[211]	πολλοί, ὁρῶντες τὰ παιδικὰ καὶ	ξυνόντες	ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ πως οἷόν
[181]	ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ διαπράξασθαι μόνον	βλέποντες,	ἀμελοῦντες δὲ τοῦ καλῶς ἢ
[182]	ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ εἰς τούτους	ἀποβλέποντες,	ὁρῶντες αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν καὶ
[215]	διχάδε διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα	ἔχοντες	θεῶν. καὶ φημὶ αὖ ἐοικέναι
[177]	ᾧ ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον	ἔχοντες	πρὸς ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[205]	τοῦτο μόνον καλεῖται, καὶ οἱ	ἔχοντες	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ποιήσεως
[193]	καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν	ἔχοντες	ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς στήλαις
[181]	νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον	ἀποτρέχοντες.	χρῆν δὲ καὶ νόμον εἶναι
[183]	ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους	ὀμνύντες,	καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ
[173]	ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν	ποιοῦντες.	καὶ ἴσως αὖ ὑμεῖς ἐμὲ
[181]	πρὸς τὸ διαπράξασθαι μόνον βλέποντες,	ἀμελοῦντες	δὲ τοῦ καλῶς ἢ μή·
[192]	οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. καὶ οἱ	διατελοῦντες	μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί
[191]	τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις,	ἐπιθυμοῦντες	συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ
[198]	ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα λόγον	κινοῦντες	ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι, καί φατε
[193]	οὗ δὴ τὸν αἴτιον θεὸν	ὑμνοῦντες	(δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς
[204]	ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα, οἱ	φιλοσοφοῦντες,	εἰ μήτε οἱ σοφοὶ μήτε
[181]	ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν μᾶλλον ἔχον	ἀγαπῶντες.	καί τις ἂν γνοίη καὶ
[179]	ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ	ἐρῶντες,	οὐ μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ
[182]	λέγουσι δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες,	ὁρῶντες	αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν,
[211]	καὶ σὺ καὶ ἄλλοι πολλοί,	ὁρῶντες	τὰ παιδικὰ καὶ ξυνόντες ἀεὶ
[190]	ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ	κυβιστῶντες	καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη
[220]	ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων τι ἕστηκε.	τελευτῶντες	δέ τινες τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ
[214]	ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ	διψῶντες	πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν·
[205]	τι εἶδος ἰόντες τε καὶ	ἐσπουδακότες	τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν,
[182]	εἰσιν οἱ καὶ τὸ ὄνειδος	πεποιηκότες,	ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν ὡς
[209]	ἅτε καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων παίδων	κεκοινωνηκότες.	καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ
[194]	γάρ μοι πάντες οἱ πρόσθεν	εἰρηκότες	οὐ τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ
[193]	ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας,	γεγονότες	ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ τούτων ἕνεκα
[172]	εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε	σαφὲς	λέγειν· σὺ οὖν μοι διήγησαι·
[172]	Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι	(σαφὲς	ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ
[210]	δὲ ἕπεσθαι, ἂν οἷός τε	ᾖς.	δεῖ γάρ, ἔφη, τὸν ὀρθῶς
[218]	ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ δύναμις δι᾽	ἧς	ἂν σὺ γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν
[220]	γὰρ ἡ μάχη ἦν ἐξ	ἧς	ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ
[195]	ὅτι ἁπαλός. οὐ γὰρ ἐπὶ	γῆς	βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων, ἅ
[190]	ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ τῆς	γῆς,	τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς
[176]	καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς	λέγῃς·	νῦν δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται,
[200]	ἔχεις· σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο	λέγῃς,	ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων, εἰ
[215]	ἢ οὔ; ἐὰν γὰρ μὴ	ὁμολογῇς,	μάρτυρας παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής;
[176]	τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν εἴην	ἀηδής.	ἐμοὶ γὰρ δὴ τοῦτό γε
[211]	τὸ καλόν. ὃ ἐάν ποτε	ἴδῃς,	οὐ κατὰ χρυσίον τε καὶ
[197]	ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος,	Χλιδῆς,	Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς
[178]	γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα.	Παρμενίδης	δὲ τὴν γένεσιν λέγει πρώτιστον
[195]	περὶ θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ	Παρμενίδης	λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι
[192]	χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ μεγάλης	σπουδῆς·	ἀλλ᾽ ἄλλο τι βουλομένη ἑκατέρου
[197]	τὰ μὲν παιδιᾶς, τὰ δὲ	σπουδῆς	μετρίας, καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι,
[197]	ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς	ᾠδῆς	μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων πάντων
[196]	δ᾽ ἂν εὐανθής τε καὶ	εὐώδης	τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ
[200]	τῶν ὡμολογημένων. Οὐ γάρ που	ἐνδεὴς	ἂν εἴη τούτων ὅ γε
[201]	ἔχει, τούτου ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν.	Ἐνδεὴς	ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ ἔχει
[201]	ἀγαθὰ καλά, κἂν τῶν ἀγαθῶν	ἐνδεὴς	εἴη. Ἐγώ, φάναι, ὦ Σώκρατες,
[204]	οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ οἰόμενος	ἐνδεὴς	εἶναι οὗ ἂν μὴ οἴηται
[201]	οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ	ἐνδεής	ἐστι καὶ μὴ ἔχει, τούτου
[201]	ἄρα ὁ Ἔρως τῶν καλῶν	ἐνδεής	ἐστι, τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά,
[200]	μὴ ἔστιν αὐτὸς καὶ οὗ	ἐνδεής	ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν ὧν
[202]	καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν	ἐνδεής	ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν
[195]	νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν	(ἐνδεὴς	οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς τὸ
[216]	γάρ με ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ	ἐνδεὴς	ὢν αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν
[199]	ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω, ἵνα μᾶλλον	καταμάθῃς	ὃ βούλομαι. εἰ γὰρ ἐροίμην,
[176]	ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας μὴ διὰ	μέθης	ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ παρόντι
[217]	παίδων καὶ μετὰ παίδων) ἦν	ἀληθής,	ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον
[204]	Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες.	ᾠήθης	δέ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ
[204]	Σώκρατες, αὕτη· ὃν δὲ σὺ	ᾠήθης	Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες.
[196]	ἐνίζει Ἔρως· οὗ δ᾽ ἂν	εὐανθής	τε καὶ εὐώδης τόπος ᾖ,
[200]	ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν	ὑγιής—	ἴσως γὰρ ἄν τις ταῦτα
[200]	καὶ ταχὺς ὢν ταχύς, καὶ	ὑγιὴς	ὢν ὑγιής— ἴσως γὰρ ἄν
[210]	οἶδ᾽ εἰ οἷός τ᾽ ἂν	εἴης.	ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ
[194]	ἂν φοβοῖο καὶ ἐν παντὶ	εἴης	ὥσπερ ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν βούλει
[210]	ἴσως, ὦ Σώκρατες, κἂν σὺ	~(μυηθείης·	τὰ δὲ τέλεα καὶ ἐποπτικά,
[214]	Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα εἰ	παρίης.	Ἀλλὰ μέντοι, φάναι, τά γε
[197]	ὡς λέγεται, διὰ τὴν τῆς	Ἀνάγκης	βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽ ὁ θεὸς
[210]	τῷ σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν	ἐπιεικὴς	ὢν τὴν ψυχήν τις κἂν
[201]	Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς	Μαντινικῆς	Διοτίμας, ἣ ταῦτά τε σοφὴ
[176]	τε καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ	ἰατρικῆς	λέγῃς· νῦν δ᾽ ἂν εὖ
[186]	πράγματα. ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῆς	ἰατρικῆς	λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν τὴν
[176]	οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς	ἰατρικῆς,	ὅτι χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις ἡ
[186]	καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ τῆς	ἰατρικῆς,	τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας
[197]	ἂν εἴη μαθητής, καὶ Μοῦσαι	μουσικῆς	καὶ Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ
[187]	ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ τῆς	μουσικῆς	τέχνης. οὐ γὰρ δή που
[223]	ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ φιάλης	μεγάλης	ἐπὶ δεξιά. τὸν οὖν Σωκράτη
[192]	ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ	μεγάλης	σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο τι βουλομένη
[206]	(περὶ τὸ καλὸν διὰ τὸ	μεγάλης	ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν
[223]	μόνους ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ	φιάλης	μεγάλης ἐπὶ δεξιά. τὸν οὖν
[203]	τὸ καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης	καλῆς	οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου καὶ
[175]	με παρὰ σοῦ πολλῆς καὶ	καλῆς	σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν γὰρ
[197]	χρὴ ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα	καλῆς	ᾠδῆς μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων
[212]	καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ τῆς	κεφαλῆς	πάνυ πολλάς, καὶ εἰπεῖν· Ἄνδρες,
[212]	ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς	κεφαλῆς	τὴν τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου
[197]	Ἱμέρου, Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν,	ἀμελὴς	κακῶν· ἐν πόνῳ, ἐν φόβῳ,
[197]	Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου πατήρ·	ἐπιμελὴς	ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν· ἐν πόνῳ,
[196]	ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ πόλεως	βασιλῆς	„νόμοι„ δίκαια εἶναι. πρὸς δὲ
[221]	καὶ ἄλλους, καὶ οἷος αὖ	Περικλῆς,	καὶ Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ
[191]	ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ τῆς	(ἄλλης	ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν ἐθέλειν
[211]	τε ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων καὶ	ἄλλης	πολλῆς φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ
[175]	οἶμαι γάρ με παρὰ σοῦ	πολλῆς	καὶ καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ
[211]	ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων καὶ ἄλλης	πολλῆς	φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ
[191]	καὶ συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς	ὅλης	ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ δὴ νῦν
[218]	ἄλλο ἢ τῆς οὐσίας τῆς	ἐμῆς	(δέοιο ἢ τῶν φίλων τῶν
[212]	τὰς ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς	ἐμῆς	κεφαλῆς τὴν τοῦ σοφωτάτου καὶ
[219]	καὶ κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν τῆς	ἐμῆς	ὥρας καὶ ὕβρισεν· καὶ περὶ
[208]	ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ	ἐπιστήμης	ἔξοδος, μελέτη δὲ πάλιν καινὴν
[208]	μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς	ἐπιστήμης·	λήθη γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη
[216]	ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς	τιμῆς	τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω
[219]	ὅταν ἡ τῶν ὀμμάτων τῆς	ἀκμῆς	λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων
[175]	ὄντος οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ	ἐκφανὴς	ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι τῶν
[177]	Ἀγάθων καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ μὴν	Ἀριστοφάνης,	ᾧ περὶ Διόνυσον καὶ Ἀφροδίτην
[218]	ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται	ἐχίδνης	ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς
[223]	τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας	γιγνομένης	τὸν Ἀγάθωνα. τὸν οὖν Σωκράτη,
[203]	τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον μὲν	πένης	ἀεί ἐστι, καὶ πολλοῦ δεῖ
[190]	τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς	σελήνης,	ὅτι καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων
[179]	πάλιν τὴν ψυχήν, ἀλλὰ τὴν	ἐκείνης	ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ· οὕτω
[203]	ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς	ἐκείνης	γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς
[213]	ἥκεις; καὶ τί αὖ ἐνταῦθα	κατεκλίνης;	ὡς οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ
[178]	δ᾽ ὅς· τεκμήριον δὲ τούτου·	γονῆς	γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε
[185]	δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ ὑπὸ	πλησμονῆς	ἢ ὑπό τινος ἄλλου λύγγα
[218]	τε καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς	ὀδύνης.	ἐγὼ οὖν δεδηγμένος τε ὑπὸ
[188]	περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης καὶ	δικαιοσύνης	ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν καὶ
[196]	ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν οὖν	δικαιοσύνης	καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας τοῦ
[216]	οἴεσθε γέμει, ὦ ἄνδρες συμπόται,	σωφροσύνης;	ἴστε ὅτι οὔτε εἴ τις
[196]	περὶ μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ	σωφροσύνης	καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται,
[188]	ὁ δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ	σωφροσύνης	καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽
[196]	εἶναι. πρὸς δὲ τῇ δικαιοσύνῃ	σωφροσύνης	πλείστης μετέχει. εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται
[198]	τούτων οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽	αἰσχύνης	ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ πῃ
[213]	με ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ εἰώθεις	ἐξαίφνης	ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά
[223]	κατακεισόμενον παρὰ τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι·	ἐξαίφνης	δὲ κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ
[210]	τέλος ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν	ἐξαίφνης	κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν φύσιν
[212]	Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου· καὶ	ἐξαίφνης	τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν
[187]	ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς	τέχνης.	οὐ γὰρ δή που ἐκ
[186]	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας	(τέχνης,	ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ
[180]	ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς καὶ	Διώνης,	(ἣν δὴ Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον
[195]	οἴκησιν ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ	ἑξῆς	ἐν πάσαις ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽
[215]	ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως καὶ	ἐφεξῆς	καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν,
[210]	πρὸς τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος	ἐφεξῆς	τε καὶ ὀρθῶς τὰ καλά,
[218]	μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ	δόξης	ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ
[208]	ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ τοιαύτης	δόξης	εὐκλεοῦς πάντες πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ
[203]	διὰ παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς	γόης	καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής· καὶ
[207]	τὰ ἐρωτικά, ἐὰν ταῦτα μὴ	ἐννοῇς;	Ἀλλὰ διὰ ταῦτά τοι, ὦ
[189]	τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον	εἴπῃς,	ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν.
[196]	„ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ ἔχει Ἔρωτα	Ἄρης,	ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς
[196]	εἴς γε ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽	Ἄρης	„ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ ἔχει Ἔρωτα
[215]	ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν	θαυμάσῃς·	οὐ γάρ τι ῥᾴδιον τὴν
[205]	ἄλλα ἔχουσιν ὀνόματα, ἀπὸ δὲ	πάσης	τῆς ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν
[196]	ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ	πάσης	ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον
[193]	ὥσπερ οὖν ἐδεήθην σου, μὴ	κωμῳδήσῃς	αὐτόν, ἵνα καὶ τῶν λοιπῶν
[173]	ὅπερ ἐδεόμεθά σου, μὴ ἄλλως	ποιήσῃς,	ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ
[185]	ῥῖνα, πτάρε· καὶ ἐὰν τοῦτο	ποιήσῃς	ἅπαξ ἢ δίς, καὶ εἰ
[223]	ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε, καὶ μὴ	φθονήσῃς	τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι·
[174]	Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις ὅπως	συνδειπνήσῃς·	εἰ δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα
[216]	γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς	πόσης	οἴεσθε γέμει, ὦ ἄνδρες συμπόται,
[203]	καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης καλῆς	οὔσης.	ἅτε οὖν Πόρου καὶ Πενίας
[203]	ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον δὴ εὐωχίας	οὔσης	ἀφίκετο ἡ Πενία, καὶ ἦν
[180]	Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν οὖν	οὔσης	εἷς ἂν ἦν Ἔρως· ἐπεὶ
[181]	ἀπὸ τῆς θεοῦ νεωτέρας (τε	οὔσης	πολὺ ἢ τῆς ἑτέρας, καὶ
[208]	ὃ γὰρ καλεῖται μελετᾷν, ὡς	ἐξιούσης	ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ
[208]	πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς	ἀπιούσης	μνήμην σῴζει τὴν ἐπιστήμην, ὥστε
[209]	τὴν ψυχήν θεῖος ὢν, καὶ	ἡκούσης	τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε καὶ
[189]	κέρδος εἴη καὶ τῆς ἡμετέρας	μούσης	ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα. Βαλών
[187]	ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς Οὐρανίας	(μούσης	Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας ὁ
[181]	πολὺ ἢ τῆς ἑτέρας, καὶ	μετεχούσης	ἐν τῇ γενέσει καὶ θήλεος
[181]	τῆς Οὐρανίας πρῶτον μὲν οὐ	μετεχούσης	θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ
[207]	ἐκ τούτου τοῦ λόγου καὶ	τῆς	ἀθανασίας τὸν ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά
[184]	ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ ταύτης	τῆς	αἰτίας πρῶτον μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι
[219]	βλέπειν ὅταν ἡ τῶν ὀμμάτων	τῆς	ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ
[190]	εἶέν τε ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο	τῆς	ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν μὲν
[180]	διὰ ταῦτα καὶ τὸν Ἀχιλλέα	τῆς	Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς μακάρων
[191]	συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ	τῆς	(ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν
[208]	τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν	τῆς	ἀλογίας πέρι, ἃ ἐγὼ εἴρηκα
[197]	ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ τὴν	τῆς	Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽ ὁ
[208]	δὲ πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ	τῆς	ἀπιούσης μνήμην σῴζει τὴν ἐπιστήμην,
[191]	ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ	τῆς	ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν
[203]	ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ μὲν	τῆς	αὐτῆς ἡμέρας θάλλει τε καὶ
[203]	τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ καὶ	τῆς	Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν
[203]	ὢν περὶ τὸ καλὸν καὶ	τῆς	Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε οὖν
[208]	προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ	τῆς	βασιλείας τῶν παίδων, μὴ οἰομένους
[206]	σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί μήν;	Τῆς	γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου ἐν
[206]	οὖν, ἔφη. τί δὴ οὖν	τῆς	γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι καὶ
[190]	ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ	τῆς	γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον
[179]	ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου. φάσμα δείξαντες	τῆς	γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν ἧκεν, αὐτὴν
[182]	τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν·	τῆς	δὲ Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ
[219]	λανθάνω οὐδὲν ὤν. ἥ τοι	τῆς	διανοίας ὄψις ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν
[209]	Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν	τῆς	Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν
[218]	τι ἄλλο ἢ τῆς οὐσίας	τῆς	ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν φίλων
[212]	ἔχων τὰς ταινίας, ἵνα ἀπὸ	τῆς	ἐμῆς κεφαλῆς τὴν τοῦ σοφωτάτου
[219]	τε καὶ κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν	τῆς	ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν· καὶ
[207]	εἶναι τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ	τῆς	ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει ὡς
[208]	καλεῖται μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης ἐστὶ	τῆς	ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος,
[181]	νεωτέρας (τε οὔσης πολὺ ἢ	τῆς	ἑτέρας, καὶ μετεχούσης ἐν τῇ
[185]	ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες	τῆς	ἑτέρας, τῆς πανδήμου. ταῦτά σοι,
[209]	ψυχήν θεῖος ὢν, καὶ ἡκούσης	τῆς	ἡλικίας, τίκτειν τε καὶ γεννᾶν
[189]	γὰρ ἂν κέρδος εἴη καὶ	τῆς	ἡμετέρας μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ
[186]	μοι δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς,	τῆς	ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας καὶ
[181]	τοὐναντίον. ἔστι γὰρ καὶ ἀπὸ	τῆς	θεοῦ νεωτέρας (τε οὔσης πολὺ
[179]	(γενέσθαι, οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν	τῆς	Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς
[186]	θεῖα πράγματα. ἄρξομαι δὲ ἀπὸ	τῆς	ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν
[176]	γε οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι ἐκ	τῆς	ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις
[186]	οὖσι, καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ	τῆς	ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς
[212]	ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς πάνυ πολλάς, καὶ εἰπεῖν·
[209]	παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας	τῆς	Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν
[185]	δίκαιος εἶ ἢ παῦσαί με	τῆς	λυγγὸς ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ,
[188]	τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ	τῆς	λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη
[195]	πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων	τῆς	μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ
[203]	οἵ τε ἄλλοι καὶ ὁ	τῆς	Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ
[203]	ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν	τῆς	μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ
[179]	νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ	τῆς	μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα,
[187]	ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ	τῆς	μουσικῆς τέχνης. οὐ γὰρ δή
[201]	λοιμοῦ δέκα ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε	τῆς	νόσου, ἣ δὴ καὶ ἐμὲ
[218]	δρᾷν τε καὶ λέγειν ὑπὸ	τῆς	ὀδύνης. ἐγὼ οὖν δεδηγμένος τε
[191]	ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς	τῆς	ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ δὴ
[185]	ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν ὁ	τῆς	Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ Οὐράνιος
[187]	ὁ καλός, ὁ οὐράνιος, ὁ	τῆς	Οὐρανίας (μούσης Ἔρως· ὁ δὲ
[181]	θήλεος καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ	τῆς	Οὐρανίας πρῶτον μὲν οὐ μετεχούσης
[218]	καὶ εἴ τι ἄλλο ἢ	τῆς	οὐσίας τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ
[181]	προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν οὖν	τῆς	Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός
[185]	δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς ἑτέρας,	τῆς	πανδήμου. ταῦτά σοι, ἔφη, ὡς
[218]	ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ καὶ	τῆς	παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον.
[175]	διὰ τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ	τῆς	πληρεστέρας εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ
[205]	ἔχουσιν ὀνόματα, ἀπὸ δὲ πάσης	τῆς	ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ
[205]	οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον	τῆς	ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην.
[213]	ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι	τῆς	πόσεως, ἕως ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς
[176]	παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ	τῆς	πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός εἰμι
[176]	τε καὶ κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ	τῆς	προτεραίας. Ἀλλὰ μήν, ἔφη φάναι
[190]	γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον	τῆς	σελήνης, ὅτι καὶ ἡ σελήνη
[175]	ἐγώ τε καὶ σὺ περὶ	τῆς	σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ Διονύσῳ·
[191]	ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο	τῆς	συνουσίας καὶ διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ
[219]	ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε	τῆς	Σωκράτους ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ ἴστε
[216]	κελεύει, ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ	τῆς	τιμῆς τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν.
[219]	οὖν ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην	τῆς	τούτου συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην
[209]	ἐκείνου, ὥστε πολὺ μείζω κοινωνίαν	τῆς	τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ
[188]	ἠδίκησεν· ὅταν δὲ ὁ μετὰ	τῆς	ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ τὰς
[216]	δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς τιμῆς	τῆς	ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω οὖν
[218]	ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε	τῆς	φιλοσόφου μανίας τε καὶ βακχείας·
[209]	δὲ μεγίστη, ἔφη, καὶ καλλίστη	τῆς	φρονήσεως ἡ περὶ τὰ τῶν
[182]	ἐνομίσθη, διὰ τὴν τῶν θεμένων	τῆς	ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ πολὺ
[183]	(ὁ τοῦ σώματος μᾶλλον ἢ	τῆς	ψυχῆς ἐρῶν· καὶ γὰρ οὐδὲ
[197]	ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης,	ἐπιβάτης,	παραστάτης τε καὶ σωτὴρ ἄριστος,
[220]	θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι	Σωκράτης	ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων τι ἕστηκε.
[216]	ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ ὅτι	Σωκράτης	ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν καὶ
[217]	εἶναι ἔμβραχυ ὅ τι κελεύοι	Σωκράτης.	ἡγούμενος δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι ἐπὶ
[193]	τί ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ	Σωκράτης	λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη
[173]	τίς σοι διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς	Σωκράτης;	(Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦν
[175]	τῶν παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι·	Σωκράτης	οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν
[213]	Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν;	Σωκράτης	οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ με ἐνταῦθα
[178]	τε καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ	Σωκράτης.	πάντων μὲν οὖν ἃ ἕκαστος
[212]	ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ	Σωκράτης	περὶ τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης
[214]	ὦ μακάριε, πείθει τί (σε	Σωκράτης	ὧν ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα
[197]	πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης,	παραστάτης	τε καὶ σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων
[210]	μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ	οἰκέτης,	ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος ἢ ἀνθρώπου
[203]	αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος,	χαμαιπετὴς	ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ
[208]	δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽ οἶμαι ὑπὲρ	ἀρετῆς	ἀθανάτου καὶ τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς
[212]	τὸ καλόν, τίκτειν οὐκ εἴδωλα	ἀρετῆς,	ἅτε οὐκ εἰδώλου ἐφαπτομένῳ, ἀλλὰ
[184]	ἢ κατὰ ἄλλο ὁτιοῦν μέρος	ἀρετῆς,	αὕτη αὖ ἡ ἐθελοδουλεία οὐκ
[185]	τὸ καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι	ἀρετῆς	γ᾽ ἕνεκα καὶ τοῦ βελτίων
[185]	οὕτω πᾶν> πάντως γε καλὸν	ἀρετῆς	γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν
[222]	ἔπειτα θειοτάτους καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽	ἀρετῆς	ἐν αὑτοῖς ἔχοντας καὶ ἐπὶ
[196]	ἔτι πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ	ἀρετῆς	Ἔρωτος μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ
[180]	τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς	ἀρετῆς	καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ
[209]	ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων περὶ	ἀρετῆς	καὶ περὶ οἷον χρὴ εἶναι
[208]	παίδων, μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην	ἀρετῆς	πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν νῦν
[181]	ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας καὶ	ἀρετῆς	ψυχῆς τε πέρι καὶ σώματος.
[197]	καὶ οὗτος Ἔρωτος ἂν εἴη	μαθητής,	καὶ Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος
[196]	καὶ ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν	ποιητὴς	γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ
[196]	πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι	ποιητὴς	ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ
[196]	τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ,	ποιητὴς	ὁ θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε
[215]	οὖν ἐκείνου ἐάν τε ἀγαθὸς	αὐλητὴς	αὐλῇ ἐάν τε φαύλη αὐλητρίς,
[215]	ὁμολογῇς, μάρτυρας παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ	αὐλητής;	πολύ γε θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ
[203]	τινας πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως	ἐπιθυμητὴς	καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ παντὸς
[211]	χρωμάτων καὶ ἄλλης πολλῆς φλυαρίας	θνητῆς,	ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θεῖον καλὸν
[197]	φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ	κυβερνήτης,	ἐπιβάτης, παραστάτης τε καὶ σωτὴρ
[203]	τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ	ἴτης	καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί
[203]	ἔρωτα. διὸ δὴ καὶ τῆς	Ἀφροδίτης	ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν ὁ
[203]	περὶ τὸ καλὸν καὶ τῆς	Ἀφροδίτης	καλῆς οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου
[181]	Ὁ μὲν οὖν τῆς Πανδήμου	Ἀφροδίτης	ὡς ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι καὶ
[196]	Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη,	Ἀφροδίτης,	ὡς λόγος· κρείττων δὲ ὁ
[213]	ἀλλὰ τίς ἡμῖν ὅδε τρίτος	συμπότης;	καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν
[172]	Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι	ἑκάστης	ἡμέρας εἰδέναι ὅτι ἂν λέγῃ
[218]	δοκεῖς, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ	ἐραστὴς	ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί μοι
[183]	δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ ὄντος	ἐραστὴς	διὰ βίου μένει, ἅ τε
[183]	πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ	ἐραστὴς	ὁ πάνδημος, (ὁ τοῦ σώματος
[222]	πολλούς, οὓς οὗτος ἐξαπατῶν ὡς	ἐραστὴς	παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς καθίσταται ἀντ᾽
[217]	διαλέξεσθαι αὐτόν μοι ἅπερ ἂν	ἐραστὴς	παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ
[217]	πρὸς τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ	ἐραστὴς	παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί μοι οὐδὲ
[180]	ἐραστὴς τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ	ἐραστὴς	παιδικῶν· ἔνθεος γάρ ἐστι. διὰ
[180]	ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν ὁ	ἐραστὴς	τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ ἐραστὴς
[184]	γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν	ἐραστής	τε καὶ παιδικά, νόμον ἔχων
[178]	ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ ὄντι ἢ	ἐραστὴς	χρηστὸς καὶ ἐραστῇ παιδικά. ὃ
[173]	δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους	ἐραστὴς	ὢν ἐν τοῖς μάλιστα τῶν
[203]	ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει	ἐραστὴς	ὢν περὶ τὸ καλὸν καὶ
[192]	τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ	παιδεραστὴς	καὶ ἄλλος πᾶς, τότε καὶ
[192]	πάντως μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος	παιδεραστής	τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ
[192]	ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ	φιλεραστὴς	γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος.
[175]	καὶ ἔχεις· οὐ γὰρ ἂν	προαπέστης.	καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ
[196]	πρὸς δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης	πλείστης	μετέχει. εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη
[175]	τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ τρισμυρίοις.	Ὑβριστὴς	εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ
[215]	τἆλλα ἔοικας, μετὰ τοῦτο ἄκουε.	ὑβριστὴς	εἶ· ἢ οὔ; ἐὰν γὰρ
[203]	δεινὸς γόης καὶ φαρμακεὺς καὶ	σοφιστής·	καὶ οὔτε ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν
[195]	καὶ ἁπαλήν (τοὺς γοῦν πόδας	αὐτῆς	ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων τῆς μένθ᾽
[189]	ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ παθήματα	αὐτῆς.	ἡ γὰρ πάλαι ἡμῶν φύσις
[203]	θνητός, ἀλλὰ τοτὲ μὲν τῆς	αὐτῆς	ἡμέρας θάλλει τε καὶ ζῇ,
[179]	Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ τοῦ	αὑτῆς	ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ πατρός
[203]	οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν	αὑτῆς	ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ τοῦ
[180]	πρᾶξις ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽	ἑαυτῆς	πραττομένη οὔτε καλὴ οὔτε αἰσχρά.
[208]	οἶμαι ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ	τοιαύτης	δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα ποιοῦσιν,
[184]	ὁ ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ	ταύτης	τῆς αἰτίας πρῶτον μὲν τὸ
[207]	ὁ αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν	πρεσβύτης	γένηται· οὗτος μέντοι οὐδέποτε τὰ
[222]	ἐν παρέργῳ δὴ λέγων ἐπὶ	τελευτῆς	αὐτὸ ἔθηκας, ὡς οὐ πάντα
[198]	μὲν θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ	τελευτῆς	τοῦ κάλλους τῶν ὀνομάτων καὶ
[203]	ὢν καὶ ἴτης καὶ σύντονος,	θηρευτὴς	δεινός, ἀεί τινας πλέκων μηχανάς,
[214]	ποιῶμεν; Ὅ τι ἂν σὺ	κελεύῃς.	δεῖ γάρ σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς
[174]	ὅτι Οὕτως ὅπως ἂν σὺ	κελεύῃς.	Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ
[204]	δὲ τῶν καλῶν, ὡς σὺ	φῄς.	εἰ δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο·
[202]	γάρ μοι, οὐ πάντας θεοὺς	φῂς	εὐδαίμονας εἶναι καὶ καλούς; ἢ
[199]	Φάναι εἶναι. Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ	ἀδελφῆς;	Ὁμολογεῖν. Πειρῶ δή, φάναι, καὶ
[204]	καὶ εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ	σοφῆς	καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν
[197]	θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις·	Τρυφῆς,	Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου
[221]	ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα καὶ	Λάχης·	καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν
[183]	οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν, ὅπερ ἐξ	ἀρχῆς	ἐλέχθη, οὔτε καλὸν εἶναι αὐτὸ
[223]	τῶν λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ	ἀρχῆς	παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε· τὸ μέντοι
[174]	τοιοίδε τινές· μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ	ἀρχῆς	ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ
[182]	διὰ τὴν τῶν θεμένων τῆς	ψυχῆς	ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ πολὺ τούτων
[183]	τοῦ σώματος μᾶλλον ἢ τῆς	ψυχῆς	ἐρῶν· καὶ γὰρ οὐδὲ μόνιμός
[196]	πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ πάσης	ψυχῆς	καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν
[218]	οἳ ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου	ψυχῆς	μὴ ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται, καὶ
[181]	οἷ τελευτᾷ κακίας καὶ ἀρετῆς	ψυχῆς	τε πέρι καὶ σώματος. οἱ
[176]	τοῦ χθὲς πότου καὶ δέομαι	ἀναψυχῆς	τινός, οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν
[218]	γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι κάλλος	ὁρῴης	ἂν ἐν ἐμοὶ καὶ τῆς
[187]	ταῖς περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην	ἐπιθυμίαις	καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου
[197]	ἐν ἑορταῖς, ἐν χοροῖς, ἐν	θυσίαις	γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν πορίζων,
[220]	καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ ταῖς	εὐωχίαις	μόνος ἀπολαύειν οἷός τ᾽ ἦν
[193]	ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς	στήλαις	καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς
[182]	ἔρωτα νόμος ἐν μὲν ταῖς	ἄλλαις	πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ
[223]	ἐπὶ τὰς θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας	ἀνεῳγμέναις	ἐξιόντος τινὸς εἰς τὸ ἄντικρυς
[205]	καὶ αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς	τέχναις	ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ
[183]	ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ	θύραις,	καὶ ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν οἵας
[203]	ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ	θύραις	καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος,
[205]	(ποίησις, ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ	πάσαις	ταῖς τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ
[195]	καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν	πάσαις	ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν
[202]	εὐδαίμονας εἶναι καὶ καλούς; ἢ	τολμήσαις	ἄν τινα μὴ φάναι καλόν
[185]	ἐστιν, ἀναλαβών τι τοιοῦτον οἵῳ	κινήσαις	ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε· καὶ
[215]	οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς δή που	ἀμφισβητήσαις·	ὡς δὲ καὶ τἆλλα ἔοικας,
[182]	τὸν ἔρωτα νόμος ἐν μὲν	ταῖς	ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς
[176]	αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ ἂν βούληται	ταῖς	γυναιξὶ ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ
[183]	ἱκετείας τε καὶ ἀντιβολήσεις ἐν	ταῖς	δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες,
[176]	ἢ ἂν βούληται ταῖς γυναιξὶ	ταῖς	ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων
[220]	τὸ καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ	ταῖς	εὐωχίαις μόνος ἀπολαύειν οἷός τ᾽
[190]	ἢ ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ	ταῖς	θριξίν· ὄντινα δὲ τέμοι, τὸν
[175]	ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ ἐν	ταῖς	κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ τοῦ
[220]	ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε ἐν	ταῖς	μάχαις· τοῦτο γὰρ δὴ δίκαιόν
[187]	τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα ἔργον	ταῖς	περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις
[193]	περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν	ταῖς	στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ
[205]	ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ πάσαις	ταῖς	τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ
[189]	εἶχε, καὶ σκέλη τὰ ἴσα	ταῖς	χερσίν, καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽
[195]	οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν πάσαις	ταῖς	ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν σκληρὸν
[210]	μετὰ δὲ ταῦτα τὸ ἐν	ταῖς	ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ
[209]	γὰρ οὖν, ἔφη, οἳ ἐν	ταῖς	ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον ἢ
[186]	δὲ οὐ μόνον ἐστὶν ἐπὶ	ταῖς	ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς τοὺς
[197]	ἀλλήλων πάσας τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν	ἑορταῖς,	ἐν χοροῖς, ἐν θυσίαις γιγνόμενος
[183]	καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς	ἐρασταῖς.	ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ
[184]	ἡμῖν νόμος, ὥσπερ ἐπὶ τοῖς	ἐρασταῖς	ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν
[182]	ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς,	καὶ οὐκ ἄν τις εἴποι
[183]	ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς	ἐρασταῖς,	καὶ τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα
[182]	οὗ μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς,	κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται, τῶν
[182]	τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς·	λέγουσι δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες,
[185]	πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει καὶ	ἰδιώταις,	πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς
[220]	εἰ δὲ βούλεσθε ἐν ταῖς	μάχαις·	τοῦτο γὰρ δὴ δίκαιόν γε
[195]	αὖ ἑξῆς ἐν πάσαις ταῖς	ψυχαῖς,	ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν σκληρὸν ἦθος
[195]	οἰκεῖ. ἐν γὰρ ἤθεσι καὶ	ψυχαῖς	θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν
[210]	δὲ ταῦτα τὸ ἐν ταῖς	ψυχαῖς	κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν
[209]	οὖν, ἔφη, οἳ ἐν ταῖς	ψυχαῖς	κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον ἢ ἐν
[186]	οὐ μόνον ἐστὶν ἐπὶ ταῖς	ψυχαῖς	τῶν ἀνθρώπων πρὸς τοὺς καλοὺς
[213]	λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ χεῖρε	μόγις	ἀπέχεται. ὅρα οὖν μή τι
[190]	ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν.	μόγις	δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει
[185]	ἐὰν τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ	δίς,	καὶ εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι,
[174]	τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον	εἰς	Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν διέφυγον
[181]	μὴ ἐρᾷν (παίδων, ἵνα μὴ	εἰς	ἄδηλον πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ
[179]	Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι ζῶν εἰσιέναι	εἰς	Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ ταῦτα δίκην
[191]	καὶ ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ	εἰς	ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ
[180]	καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι	εἰς	ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις
[173]	πάντως δὲ ἡ ὁδὸς ἡ	εἰς	ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν
[172]	εἶναι· καὶ γὰρ ἐτύγχανον πρώην	εἰς	ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν
[174]	δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἦλθες,	εἰς	αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ χθὲς
[191]	ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽	εἰς	γῆν, ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ
[183]	λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας,	εἰς	δὲ ταῦτά τις αὖ βλέψας
[184]	τ᾽ εὐεργετούμενος εἰς χρήματα ἢ	εἰς	διαπράξεις πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν
[217]	ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον	εἰς	ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι φαίνεται.
[212]	εἰ μὲν βούλει, ὡς ἐγκώμιον	εἰς	Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ δέ,
[223]	ἡμέραν διατρίβειν, καὶ οὕτω διατρίψαντα	εἰς	ἑσπέραν οἴκοι ἀναπαύεσθαι.
[174]	τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε,	εἰς	καλὸν ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ
[219]	ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν καὶ	εἰς	καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν
[223]	ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα	εἰς	Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε τὴν
[179]	τῆς Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ	εἰς	μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος
[180]	Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν,	εἰς	μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ
[209]	γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ	εἰς	Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον καὶ
[190]	θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ	εἰς	ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι
[184]	ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ δεόμενος	εἰς	παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην σοφίαν
[220]	ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας	εἰς	πίλους καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽
[219]	καὶ μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν	εἰς	Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν
[192]	καὶ γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν	εἰς	τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι.
[174]	μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι	εἰς	ταύτην τὴν παροιμίαν· ποιήσας γὰρ
[177]	δὲ μηδένα πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι	εἰς	ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι,
[184]	δὴ τὼ νόμω τούτω ξυμβαλεῖν	εἰς	ταὐτό, τόν τε περὶ τὴν
[184]	κτᾶσθαι, τότε δὴ τούτων ξυνιόντων	εἰς	ταὐτὸν τῶν νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα
[174]	φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽	εἰς	τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην,
[193]	παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι	εἰς	τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν· εἰ
[193]	πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς	εἰς	τὴν ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος
[175]	ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας	εἰς	τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως
[208]	καὶ τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις	εἰς	τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν
[223]	καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς	εἰς	τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς
[184]	ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ	εἰς	τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής τε
[192]	ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι	εἰς	τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας
[193]	εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ	εἰς	τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται,
[175]	σοφία ὥστ᾽ ἐκ τοῦ πληρεστέρου	εἰς	τὸ κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν
[193]	τῷ παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν	εἰς	τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ εἰς
[205]	τοι ἐκ τοῦ μὴ ὄντος	εἰς	τὸ ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία
[174]	καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι	εἰς	τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι
[191]	μετέθηκέ τε οὖν οὕτω αὐτῶν	εἰς	τὸ πρόσθεν καὶ διὰ τούτων
[191]	καὶ μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα	εἰς	τὸ πρόσθεν· τέως γὰρ καὶ
[208]	καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι·
[200]	βούλομαι τὰ νῦν παρόντα καὶ	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο
[200]	αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει, τὸ	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα εἶναι
[200]	ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι,
[198]	τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα	εἰς	τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ,
[190]	Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ	εἰς	τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν,
[203]	νέκταρος, οἶνος γὰρ οὔπω ἦν,	εἰς	τὸν τοῦ Διὸς κῆπον εἰσελθὼν
[179]	παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου	εἰς	τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ
[182]	αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ	εἰς	τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν
[219]	οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν	εἰς	φρόνησιν καὶ εἰς καρτερίαν; ὥστε
[184]	ὑπουργῶν> καὶ ὁ μὲν δυνάμενος	εἰς	φρόνησιν καὶ τὴν (ἄλλην ἀρετὴν
[184]	μὴ καρτερήσῃ, ἄν τ᾽ εὐεργετούμενος	εἰς	χρήματα ἢ εἰς διαπράξεις πολιτικὰς
[196]	διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ μὴν	εἴς	γε ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης
[180]	Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν οὖν οὔσης	εἷς	ἂν ἦν Ἔρως· ἐπεὶ δὲ
[192]	συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν	εἷς	γενέσθαι. τοῦτο γάρ ἐστι τὸ
[203]	δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν,	εἷς	δὲ τούτων ἐστὶ καὶ ὁ
[195]	ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν.	εἷς	δὲ τρόπος ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου
[192]	ἀκούσας ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽ ἂν	εἷς	ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο τι ἂν
[180]	ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ μὲν γὰρ	εἷς	ἦν ὁ Ἔρως, καλῶς ἂν
[202]	Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ.	Εἷς	μέν, ἔφη, σύ, μία δ᾽
[180]	νῦν δὲ οὐ γάρ ἐστιν	εἷς·	μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν
[216]	καταφρονεῖ τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽ ἂν	εἷς	οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ τις πλούσιος,
[174]	ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖν πῶς οὐκ	ἄγεις;	καὶ ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ
[194]	αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ πῶς	λέγεις;	Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς δὲ
[205]	τούτων δημιουργοὶ πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ	λέγεις.	Ἀλλ᾽ ὅμως, ἦ δ᾽ ἥ,
[200]	πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ. Καλῶς	λέγεις.	ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν τις
[200]	τούτων ὅ γε ὤν. Ἀληθῆ	λέγεις.	Εἰ γὰρ καὶ ἰσχυρὸς ὢν
[214]	εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς	λέγεις;	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,
[205]	δοκεῖ ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ	λέγεις,	εἶπον ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν
[219]	Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό γ᾽ εὖ	λέγεις·	ἐν γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ
[205]	μόριον τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ	λέγεις,	ἔφην. (Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ
[201]	οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς	λέγεις,	ἔφην, ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα
[202]	Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη, πάντων	λέγεις,	ἢ καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων
[200]	τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο τι	λέγεις	ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι τὰ
[202]	κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην,	λέγεις;	καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε
[206]	δ᾽ ἐγώ, δεῖται ὅτι ποτε	λέγεις,	καὶ οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ,
[214]	Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν	λέγεις,	μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων
[202]	ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ,	λέγεις.	(Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ μὴ
[206]	εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ,	λέγεις.	(Ὅτε δὴ τούτου ὁ ἔρως
[201]	ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω ὡς σὺ	λέγεις.	Οὐ μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ,
[202]	ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ δὴ	λέγεις	οὐ τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ
[175]	ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη,	λέγεις·	οὔκουν καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ
[205]	αὑτοῖς εἶναι ἀεί, ἢ πῶς	λέγεις;	Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν
[218]	εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα ἃ	λέγεις	(περὶ ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽
[201]	καὶ μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα	λέγεις	σὺ καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα.
[204]	δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ	λέγεις,	τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ
[204]	δή, ὦ ξένη· καλῶς γὰρ	λέγεις·	τοιοῦτος ὢν ὁ Ἔρως τίνα
[194]	ποιεῖν· ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ	λέγεις,	φάναι. Τοὺς δὲ πολλοὺς οὐκ
[189]	τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ	λέγεις,	ὦ Ἐρυξίμαχε, καί μοι ἔστω
[201]	τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε	λέγεις,	ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη·
[176]	Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ	λέγεις,	ὦ Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ
[174]	καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ	λέγεις,	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον
[194]	οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς	λέγεις,	ὦ Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,
[218]	ὅ τι δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι	πληγείς	τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ τῶν
[201]	εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι οὖν	ὁμολογεῖς	Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ ταῦτα
[202]	καὶ τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς	ὁμολογεῖς	μὴ εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ καλόν,
[222]	παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ καὶ σὲ	μηδεὶς	διαβάλῃ. τὸν οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν·
[193]	ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός. ᾧ	μηδεὶς	ἐναντία πραττέτω (πράττει δ᾽ ἐναντία
[218]	καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες,	καθεύδεις;	Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς.
[220]	καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ στρατηγοί,	οὐδεὶς	ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ
[195]	τις αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο,	οὐδεὶς	εἴρηκεν. εἷς δὲ τρόπος ὀρθὸς
[183]	δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν δοῦλος	οὐδείς,	ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν οὕτω
[217]	κλίνῃ, ἐν ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ	οὐδεὶς	ἐν τῷ οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν
[179]	παιδικὰ ἢ μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι-	οὐδεὶς	οὕτω κακὸς, ὅντινα οὐκ ἂν
[177]	ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου.	Οὐδείς	σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν
[177]	πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ ἄλλος	οὐδεὶς	τουτωνὶ ὧν ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι
[176]	ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ	οὐδεὶς	τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς
[216]	ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε ὅτι	οὐδεὶς	ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ
[219]	τε ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου ὡς	οὐδεὶς	ὑπ᾽ οὐδενὸς ἄλλου περιῇα. ταῦτά
[204]	ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν	οὐδεὶς	φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι·
[189]	καὶ φύλακά με τοῦ (λόγου	ἀναγκάζεις	γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν τοι
[202]	καὶ σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν	νομίζεις;	Τί οὖν ἄν, ἔφην, εἴη
[204]	μήτε οἱ σοφοὶ μήτε οἱ	ἀμαθεῖς;	(Δῆλον δή, ἔφη, τοῦτό γε
[204]	οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ οἱ	ἀμαθεῖς	φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ γενέσθαι·
[174]	γὰρ αὐτὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις,	φοβηθεὶς	τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς
[174]	καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι,	κληθεὶς	ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον.
[208]	ἐγὼ εἴρηκα εἰ μὴ ἐννοεῖς,	ἐνθυμηθεὶς	ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ
[203]	καὶ θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως,	γεννηθεὶς	ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ
[210]	ἕως ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ	αὐξηθεὶς	κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην μίαν τοιαύτην,
[217]	ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα οὖν	διανοηθείς,	πρὸ τοῦ οὐκ εἰωθὼς ἄνευ
[186]	ὑγρῷ, (πάντα τὰ τοιαῦτα· τούτοις	ἐπιστηθεὶς	ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν ὁ
[197]	τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων πάσας	τιθεὶς	ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν χοροῖς,
[203]	τὰς θύρας. ὁ οὖν Πόρος	μεθυσθεὶς	τοῦ νέκταρος, οἶνος γὰρ οὔπω
[210]	φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως ἂν ἐνταῦθα	ῥωσθεὶς	καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην
[217]	ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει	διαλεχθεὶς	ἄν μοι καὶ συνημερεύσας ᾤχετο
[218]	αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε καὶ	δηχθεὶς	ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων,
[216]	ὁ γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν δὲ	ἀνοιχθεὶς	πόσης οἴεσθε γέμει, ὦ ἄνδρες
[213]	αὖ με ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ	εἰώθεις	ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ ᾤμην
[189]	ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα τί	ποιεῖς.	γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά
[215]	ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο	ποιεῖς.	ἡμεῖς γοῦν ὅταν μέν του
[189]	φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα τί ποιεῖς.	γελωτοποιεῖς	μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά με
[183]	βίου μένει, ἅ τε μονίμῳ	συντακείς.	τούτους δὴ βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος
[192]	πάλαι ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ	συντακεὶς	τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς
[213]	σε ἔσεσθαι. καὶ νῦν τί	ἥκεις;	καὶ τί αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης;
[174]	Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν	ἥκεις	ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽ ἄλλου
[198]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι	δοκεῖς	εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ·
[218]	Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ ἐμοὶ	δοκεῖς,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς
[173]	κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ	δοκεῖς	μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι
[222]	τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι	δοκεῖς,	φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ
[175]	Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις· οὔκουν	καλεῖς	αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις; (καὶ
[208]	γε καὶ τῶν ἀνθρώπων εἰ	ἐθέλεις	εἰς τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις
[213]	δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν· Ὦ	Ἡράκλεις,	τουτὶ τί ἦν; Σωκράτης οὗτος;
[215]	ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς.	ἡμεῖς	γοῦν ὅταν μέν του ἄλλου
[214]	οἱ μὲν οὖν ἄλλοι πάντες	ἡμεῖς	εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ
[208]	πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν νῦν	ἡμεῖς	ἔχομεν; πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη,
[176]	οἱ δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε·	ἡμεῖς	μὲν γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη
[194]	μὴ οὐχ οὗτοι ἡμεῖς ὦμεν·	ἡμεῖς	μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖ παρῆμεν
[217]	τῷ οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν ἢ	(ἡμεῖς.	μέχρι μὲν οὖν δὴ δεῦρο
[181]	οὔτε αἰσχρά. ~(οἷον ὃ νῦν	ἡμεῖς	ποιοῦμεν, ἢ πίνειν ἢ ᾄδειν
[195]	μαλθακοῦ. τῷ αὐτῷ (δὴ καὶ	ἡμεῖς	χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα ὅτι
[194]	πολλῶν· ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι	ἡμεῖς	ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ
[212]	ὡς μεθύοντος; ἐγὼ δέ, κἂν	ὑμεῖς	~(γελᾶτε, ὅμως εὖ οἶδ᾽ ὅτι
[189]	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν αὐτοῦ,	ὑμεῖς	δὲ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε.
[173]	(οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ	ὑμεῖς	ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ
[213]	αἱροῦμαι τῆς πόσεως, ἕως ἂν	ὑμεῖς	ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω,
[176]	καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε, εἰ	ὑμεῖς	οἱ δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε·
[172]	Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ	περιμένεις;	κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ ὅς·
[173]	σαυτῷ τε καὶ τοῖς ἄλλοις	ἀγριαίνεις	πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε,
[219]	ἦν χειμών— ὑπὸ τὸν τρίβωνα	κατακλινεὶς	τὸν τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε
[213]	Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ μοι	ἐπαμύνεις·	ὡς ἐμοὶ ὁ τούτου ἔρως
[184]	εὐεργετούμενος εἰς χρήματα ἢ εἰς	διαπράξεις	πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ
[175]	παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ	εἰσάξεις	Σωκράτη; σὺ δ᾽ ἦ δ᾽
[202]	καὶ θυσίας, τῶν δὲ τὰς	ἐπιτάξεις	τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν,
[219]	τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι	νοεῖς.	ἀλλ᾽ ὦ μακάριε, ἄμεινον σκόπει,
[208]	ἃ ἐγὼ εἴρηκα εἰ μὴ	ἐννοεῖς,	ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι
[200]	τούτοις γάρ, ὦ Ἀγάθων, εἰ	ἐννοεῖς,	ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων ἐν
[210]	πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους καὶ	μεγαλοπρεπεῖς	τίκτῃ καὶ διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ
[180]	ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς	παρεὶς	τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν
[220]	γέ μοι οὔτε μέμψῃ οὔτε	ἐρεῖς	ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν
[219]	οὐδὲ ταῦτα αὖ, ὦ Σώκρατες,	ἐρεῖς	ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ δὴ
[216]	καὶ ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὐκ	ἐρεῖς	ὡς οὐκ ἀληθῆ. καὶ ἔτι
[215]	σὺ δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον μόνον	διαφέρεις,	ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις
[212]	εἰ δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ	χαίρεις	ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ
[222]	οὕτω κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι	ἐνεχείρεις	οὗ ἕνεκα ταῦτα πάντα εἴρηκας,
[218]	καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι	ἐπιχειρεῖς	καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους,
[218]	ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι	ἐπιχειρεῖς	καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„
[173]	Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε	κακηγορεῖς	καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς
[183]	οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους καὶ	ὑποσχέσεις	καταισχύνας· ὁ δὲ τοῦ ἤθους
[202]	παρὰ θεῶν, τῶν μὲν τὰς	δεήσεις	καὶ θυσίας, τῶν δὲ τὰς
[205]	ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις ἐργασίαι	ποιήσεις	εἰσὶ καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ
[214]	γελοιότερά με ἐπαινέσαι; ἢ τί	ποιήσεις;	Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα εἰ
[183]	τὰ παιδικά, ἱκετείας τε καὶ	ἀντιβολήσεις	ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ
[201]	καὶ κακός; καὶ ἥ, Οὐκ	εὐφημήσεις;	ἔφη· ἢ οἴει, ὅτι ἂν
[214]	ἀφέξεταί μου τὼ χεῖρε. Οὐκ	εὐφημήσεις;	φάναι τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν
[183]	ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ	κοιμήσεις	ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας
[220]	δὲ αὖ τὰς τοῦ χειμῶνος	καρτερήσεις—	δεινοὶ γὰρ αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια
[175]	οὔκουν καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ	ἀφήσεις;	(καὶ ὃς ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς,
[195]	αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα τὰς	δόσεις.	φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν
[205]	τε καὶ ἐρᾶν καὶ ἐρασταί.	Κινδυνεύεις	ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ
[222]	εἰπεῖν· Καὶ μήν, ὦ Σώκρατες,	κινδυνεύεις	(ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ καὶ
[218]	εἰωθότως ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη,	κινδυνεύεις	τῷ ὄντι οὐ φαῦλος εἶναι,
[207]	τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν, ἔφη,	πιστεύεις	ἐκείνου εἶναι φύσει τὸν ἔρωτα,
[219]	ἀκούσας τε καὶ εἰπών, καὶ	ἀφεὶς	ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν ᾤμην·
[188]	εἴ πως ἄλλως ἐν νῷ	ἔχεις	ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ
[206]	τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ ἔργον;	ἔχεις	εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ,
[214]	τὸν Σωκράτη, τί ἐν νῷ	ἔχεις;	ἐπὶ τὰ γελοιότερά με ἐπαινέσαι;
[207]	τίς αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι;	ἔχεις	λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον
[175]	γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ	ἔχεις·	οὐ γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ
[174]	σύ, ἦ δ᾽ ὅς, πῶς	(ἔχεις	πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι
[200]	παρόντι, εἴτε βούλει εἴτε μή,	ἔχεις·	σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς,
[174]	ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἦλθες, εἰς	αὖθις	ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ χθὲς ζητῶν
[217]	τότε μὲν αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν·	αὖθις	δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην
[193]	τοὺς θεούς, ὅπως μὴ καὶ	αὖθις	διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ
[194]	κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ καὶ	αὖθις	ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ
[213]	σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων μὲν	εἰσαῦθις	σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ μοι,
[174]	τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος	ὀλιγάκις	ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι
[215]	ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ τοῦ Μαρσύου	πολλάκις	δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε μοι
[194]	Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις ἔσται	πολλάκις	διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι
[179]	καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι ἂν	πολλάκις	ἕλοιτο. καὶ μὴν ἐγκαταλιπεῖν γε
[175]	οὐκ εἰσιέναι. τὸν οὖν Ἀγάθωνα	πολλάκις	κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν Σωκράτη, ἓ
[216]	ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ	πολλάκις	μὲν ἡδέως ἂν ἴδοιμι αὐτὸν
[217]	συνεγυμνάζετο οὖν μοι καὶ προσεπάλαιεν	πολλάκις	οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί δεῖ
[207]	εἶναι φύσει τὸν ἔρωτα, οὗ	πολλάκις	ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ
[218]	καί τις ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ	δύναμις	δι᾽ ἧς ἂν σὺ γένοιο
[195]	θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ	θέμις	καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι
[180]	εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ	πρᾶξις	ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς
[187]	πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν	οἷς	ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν τὴν
[216]	ἀκούσατε ὡς ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν	οἷς	ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν
[221]	παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα εἰ	οἷς	ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν,
[188]	τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι καὶ	οἷς	μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽ ἐστὶν
[186]	ἔρωτος τὸν ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ	οἷς	μὴ ἔνεστιν ἔρως, δεῖ δ᾽
[173]	ἔγωγε· ἐν μὲν γὰρ τοῖς	λόγοις	ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε
[177]	ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν	λόγοις	ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι
[201]	ἤλεγχε δή με τούτοις τοῖς	λόγοις	οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς οὔτε
[213]	ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα ἐν	λόγοις	πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον πρῴην
[215]	διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς	λόγοις	ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν
[177]	ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ	ἴδοις	ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν τοιούτων
[203]	ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ ἐν	ὁδοῖς	ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς
[193]	πραττέτω (πράττει δ᾽ ἐναντία ὅστις	θεοῖς	ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ
[197]	ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ καὶ δεινὰ	θεοῖς	ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ τὴν
[197]	ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς	θεοῖς·	ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς,
[188]	εἶναι καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν	θεοῖς.	ἴσως μὲν (οὖν καὶ ἐγὼ
[197]	καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ	θεοῖς	καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ,
[190]	μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς	θεοῖς,	καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος περὶ
[201]	οὑτωσί πως εἰπεῖν, ὅτι τοῖς	θεοῖς	κατεσκευάσθη τὰ πράγματα δι᾽ ἔρωτα
[190]	ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων τοῖς	θεοῖς.	Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ οἱ
[188]	καὶ παρ᾽ ἡμῖν καὶ παρὰ	θεοῖς,	οὗτος τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει
[178]	θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε καὶ	θεοῖς,	πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ, οὐχ
[203]	ἡ ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος	θεοῖς	πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ
[202]	δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον	θεοῖς	τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις
[179]	οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ	θεοῖς,	ὥστε πολλῶν πολλὰ καὶ καλὰ
[208]	ἐθέλεις εἰς τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι,	θαυμάζοις	ἂν τῆς ἀλογίας πέρι, ἃ
[194]	ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον ἂν αὐτῶν	φροντίζοις	ἢ τῶν πολλῶν· ἀλλὰ μὴ
[203]	ἐστι τοῖς καλοῖς καὶ τοῖς	ἀγαθοῖς,	ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης καὶ
[186]	αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς μὲν	ἀγαθοῖς	ἑκάστου τοῦ σώματος καὶ ὑγιεινοῖς
[197]	φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως	ἀγαθοῖς·	θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς
[186]	ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς μὲν	ἀγαθοῖς	καλὸν χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς
[201]	ἦν καὶ ἄλλα πολλά, καὶ	Ἀθηναίοις	ποτὲ θυσαμένοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ
[187]	καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς	θείοις,	καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον
[187]	τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ τοῖς	ἀνθρωπείοις	καὶ τοῖς θείοις, καθ᾽ ὅσον
[215]	σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς	ἑρμογλυφείοις	καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ
[174]	χθὲς γὰρ αὐτὸν διέφυγον τοῖς	ἐπινικίοις,	φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽
[203]	Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης	γενεθλίοις,	καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν
[187]	αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς μὲν	κοσμίοις	τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν
[179]	ὃ ἔφη Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι	ἐνίοις	τῶν ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο
[188]	ὅμοια πολλὰ νοσήματα καὶ τοῖς	θηρίοις	καὶ τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ
[175]	μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ	τρισμυρίοις.	Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[190]	δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις	ἐναντίοις	κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα,
[186]	ὄνομα τὸ ἰατρικόν, τοῖς δὲ	κακοῖς	καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε καὶ
[217]	αὐτόν μοι ἅπερ ἂν ἐραστὴς	παιδικοῖς	ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον.
[217]	τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς	παιδικοῖς	ἐπιβουλεύων. καί μοι οὐδὲ τοῦτο
[184]	ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν	παιδικοῖς	μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον,
[193]	ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς	παιδικοῖς	τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν
[184]	ἔχων ἑκάτερος, ὁ μὲν χαρισαμένοις	παιδικοῖς	ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν,
[203]	τὸν πατέρα ἐπίβουλός ἐστι τοῖς	καλοῖς	καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν
[178]	αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς	καλοῖς	φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ
[188]	πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ	ἀλλήλοις	δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους εἶναι
[207]	πρῶτον μὲν περὶ τὸ ξυμμιγῆναι	ἀλλήλοις,	ἔπειτα περὶ τὴν τροφὴν τοῦ
[191]	περιβάλλοντες τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι	ἀλλήλοις,	ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ
[191]	διὰ τούτων τὴν γένεσιν ἐν	ἀλλήλοις	ἐποίησε, διὰ τοῦ ἄρρενος ἐν
[176]	ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων	ἀλλήλοις	συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ δι᾽
[192]	τῷ αὐτῷ γενέσθαι ὅτι μάλιστα	ἀλλήλοις,	ὥστε καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν
[215]	μόνον διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων	ψιλοῖς	λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς
[173]	εἶ· σαυτῷ τε καὶ τοῖς	ἄλλοις	ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ
[197]	καὶ ἄριστος μετὰ τοῦτο τοῖς	ἄλλοις	ἄλλων τοιούτων αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται
[194]	ἦμεν τῶν πολλῶν· εἰ δὲ	ἄλλοις	ἐντύχοις σοφοῖς, τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο
[188]	καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ τοῖς	ἄλλοις	ζῴοις τε καὶ φυτοῖς, καὶ
[205]	ὄνομα, ἔρωτα, τὰ δὲ ἄλλα	ἄλλοις	καταχρώμεθα ὀνόμασιν. Ὥσπερ τί; ἦν
[177]	Οὐ δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε,	ἄλλοις	μέν τισι θεῶν ὕμνους καὶ
[212]	καὶ διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ τοῖς	ἄλλοις	παρακελεύομαι, καὶ νῦν τε καὶ
[184]	οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ τοῖς	ἄλλοις	πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει
[187]	ἐν ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς	ἄλλοις	πᾶσι καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ
[186]	ἄλλα πολλὰ καὶ ἐν τοῖς	ἄλλοις,	τοῖς τε σώμασι τῶν πάντων
[192]	ἐξαρκεῖ αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν	ἀγάμοις.	πάντως μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος
[211]	τοῦ καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ	ἐπαναβαθμοῖς	χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ δύο
[210]	ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς	νόμοις	καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι
[185]	ἰσχυρά ἐστι, παύσεται. Οὐκ ἂν	φθάνοις	λέγων, φάναι τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ
[184]	νόμον ἔχων ἑκάτερος, ὁ μὲν	χαρισαμένοις	παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν
[201]	ἄλλα πολλά, καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ	θυσαμένοις	πρὸ τοῦ λοιμοῦ δέκα ἔτη
[217]	λέγειν οἷον ἦν πλὴν τοῖς	δεδηγμένοις,	ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ
[215]	τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις	καθημένοις,	οὕστινας ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ σύριγγας
[187]	καλοῦσιν) ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς	πεποιημένοις	μέλεσί τε καὶ μέτροις, (ὃ
[190]	ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις ἐναντίοις	κειμένοις	μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα, καὶ
[177]	ἴσου γίγνεται ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις	κατακειμένοις·	ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν ἱκανῶς
[192]	εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ	κατακειμένοις	ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος, ἔχων τὰ
[218]	τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν	λεγομένοις·	οἱ δὲ οἰκέται, καὶ εἴ
[221]	ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς σειληνοῖς τοῖς	διοιγομένοις.	(εἰ γὰρ ἐθέλοι τις τῶν
[217]	πλὴν τοῖς δεδηγμένοις, ὡς μόνοις	γνωσομένοις	~(τε καὶ συγγνωσομένοις εἰ πᾶν
[218]	ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ	συγγνωσομένοις	εἰ πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε
[173]	ὁδὸς ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία	πορευομένοις	καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω
[186]	καὶ τοῖς ἐν τῇ γῇ	φυομένοις	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν
[183]	παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες τοῖς	ἐρωμένοις	μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς,
[221]	ἀνθρώπων μὲν μηδενί, τοῖς δὲ	σειληνοῖς	καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς
[221]	λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς	σειληνοῖς	τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι
[215]	δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι τοῖς	σειληνοῖς	τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις
[193]	ξυνῄδειν Σωκράτει τε καὶ Ἀγάθωνι	δεινοῖς	οὖσι περὶ τὰ ἐρωτικά, πάνυ
[186]	ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος καὶ	ὑγιεινοῖς	καλὸν χαρίζεσθαι καὶ δεῖ, καὶ
[209]	οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν καταλείπουσιν, ἃ	ἐκείνοις	ἀθάνατον κλέος καὶ μνήμην παρέχεται
[217]	ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις, ὡς	μόνοις	γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις εἰ
[219]	ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν τοῖς	πόνοις	οὐ μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ
[179]	καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ μόνον	ἀνθρώποις	ἀλλὰ καὶ θεοῖς, ὥστε πολλῶν
[216]	ἴδοιμι αὐτὸν μὴ ὄντα ἐν	ἀνθρώποις·	εἰ δ᾽ αὖ τοῦτο γένοιτο,
[176]	τῆς ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν τοῖς	ἀνθρώποις	ἡ μέθη ἐστί· καὶ οὔτε
[178]	ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ χρὴ	ἀνθρώποις	ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ βίου τοῖς
[180]	εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν	ἀνθρώποις	καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον
[191]	(ὁ ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς	ἀνθρώποις	καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς
[188]	φέροντα εὐετηρίαν τε καὶ ὑγίειαν	ἀνθρώποις	καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις τε
[197]	ἀγαθὰ γέγονεν καὶ θεοῖς καὶ	ἀνθρώποις.	(οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε,
[197]	ὁ ποιῶν εἰρήνην μὲν ἐν	ἀνθρώποις,	πελάγει δὲ γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων
[202]	θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ	ἀνθρώποις	τὰ παρὰ θεῶν, τῶν μὲν
[178]	ὁ Ἔρως καὶ θαυμαστὸς ἐν	ἀνθρώποις	τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ μὲν
[204]	Ἔρως τίνα χρείαν ἔχει τοῖς	ἀνθρώποις;	(Τοῦτο δὴ μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη,
[190]	κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς	προσώποις	ἐναντίοις κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα
[182]	ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ	βαρβάροις	διὰ τὰς τυραννίδας αἰσχρὸν τοῦτό
[182]	πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι ὑπὸ	βαρβάροις	οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ βαρβάροις διὰ
[209]	καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν	βαρβάροις,	πολλὰ καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα,
[193]	καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς τοῖς	ἡμετέροις	αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι
[190]	ὅμοια πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽	ἀμφοτέροις	τοῖς προσώποις ἐναντίοις κειμένοις μίαν,
[197]	θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς	ἀμοίροις,	κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς,
[197]	ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς	εὐμοίροις·	Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου,
[197]	τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν	χοροῖς,	ἐν θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα
[187]	τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε καὶ	μέτροις,	(ὃ δὴ παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα
[175]	ὅ σοι προσέστη ἐν τοῖς	προθύροις.	δῆλον γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ
[221]	μηδενί, τοῖς δὲ σειληνοῖς καὶ	σατύροις,	αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους. Καὶ
[178]	τοῦτο; τὴν ἐπὶ μὲν τοῖς	αἰσχροῖς	αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς
[203]	ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς καὶ	τοῖς	ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης
[178]	τί τοῦτο; τὴν ἐπὶ μὲν	τοῖς	αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς
[173]	τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε καὶ	τοῖς	ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος
[197]	κάλλιστος καὶ ἄριστος μετὰ τοῦτο	τοῖς	ἄλλοις ἄλλων τοιούτων αἴτιος εἶναι.
[188]	τε καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ	τοῖς	ἄλλοις ζῴοις τε καὶ φυτοῖς,
[212]	ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ	τοῖς	ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν τε
[184]	ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ	τοῖς	ἄλλοις πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην
[187]	καὶ ἐν ἰατρικῇ καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις πᾶσι καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις
[186]	πρὸς ἄλλα πολλὰ καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι τῶν
[192]	καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι	~(τοῖς	ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι
[191]	τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ αὗται	τοῖς	ἀνδράσι τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ
[187]	ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ	τοῖς	ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις, καθ᾽
[176]	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν	τοῖς	ἀνθρώποις ἡ μέθη ἐστί· καὶ
[191]	τόσου (ὁ ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων	τοῖς	ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως
[204]	ὁ Ἔρως τίνα χρείαν ἔχει	τοῖς	ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ μετὰ ταῦτ᾽
[182]	φιλογυμναστία· οὐ γὰρ οἶμαι συμφέρει	τοῖς	ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν
[182]	νενόμισται, ὅποι ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν.	τοῖς	γὰρ βαρβάροις διὰ τὰς τυραννίδας
[199]	μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ που	τοῖς	γε εἰδόσιν· καὶ καλῶς γ᾽
[187]	καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ	τοῖς	γε ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει.
[190]	ἡ πορεία αὐτῶν διὰ τὸ	τοῖς	γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν
[186]	ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων,	(τοῖς	δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω καὶ
[186]	ἐστιν ᾧ ὄνομα τὸ ἰατρικόν,	τοῖς	δὲ κακοῖς καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν
[221]	τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν μηδενί,	τοῖς	δὲ σειληνοῖς καὶ σατύροις, αὐτὸν
[184]	οὖν τοῖς μὲν διώκειν παρακελεύεται,	τοῖς	δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων,
[217]	ἐθέλειν λέγειν οἷον ἦν πλὴν	τοῖς	δεδηγμένοις, ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε
[221]	αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς σειληνοῖς	τοῖς	διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι τις
[203]	γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν	τοῖς	ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει
[186]	σώμασι τῶν πάντων ζῴων καὶ	τοῖς	ἐν τῇ γῇ φυομένοις καὶ
[215]	αὐτὸν εἶναι τοῖς σειληνοῖς τούτοις	τοῖς	(ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας
[174]	Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν διέφυγον	τοῖς	ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα
[210]	ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ ἐν	τοῖς	ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις καλὸν
[183]	ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι	τοῖς	ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες
[184]	γὰρ ἡμῖν νόμος, ὥσπερ ἐπὶ	τοῖς	ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν
[183]	τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι	τοῖς	ἐρασταῖς, καὶ τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα
[215]	τοῖς σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν	τοῖς	ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ
[183]	δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες	τοῖς	ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς
[179]	τὸν θεόν, τοῦτο ὁ Ἔρως	τοῖς	ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ.
[193]	τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς	τοῖς	ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν
[187]	πᾶσι καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ	τοῖς	θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον
[190]	φρονήματα μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ	τοῖς	θεοῖς, καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος
[201]	σε οὑτωσί πως εἰπεῖν, ὅτι	τοῖς	θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ πράγματα δι᾽
[190]	ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων	τοῖς	θεοῖς. Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ
[188]	αὖ ὅμοια πολλὰ νοσήματα καὶ	τοῖς	θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς· καὶ
[207]	τούτων καὶ διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα	τοῖς	ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ
[203]	αὖ τὸν πατέρα ἐπίβουλός ἐστι	τοῖς	καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος
[178]	τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ	τοῖς	καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ ἔστιν
[188]	ὁμιλεῖν καὶ φίλους εἶναι καὶ	τοῖς	κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν
[173]	οἶδα ἔγωγε· ἐν μὲν γὰρ	τοῖς	λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ
[201]	καλῶν· ἤλεγχε δή με τούτοις	τοῖς	λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς
[195]	οὐ πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν	τοῖς	μαλακωτάτοις τῶν ὄντων καὶ βαίνει
[173]	συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν ἐν	τοῖς	μάλιστα τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ
[190]	κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι	τοῖς	μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ.
[178]	ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ βίου	τοῖς	μέλλουσι καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε
[186]	καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν	τοῖς	μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος
[186]	δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν	τοῖς	μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι τῶν
[184]	δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα οὖν	τοῖς	μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς δὲ
[187]	ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι	τοῖς	μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων, καὶ
[184]	εὖ καὶ καλῶς βασανίζειν, καὶ	τοῖς	μὲν χαρίσασθαι, τοὺς δὲ διαφεύγειν.
[199]	κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον ὅτι	τοῖς	μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ που
[210]	τὸ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ	τοῖς	νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν
[218]	τοῖς τε τότε πραχθεῖσι καὶ	τοῖς	νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται,
[186]	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι	τοῖς	οὖσι, καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ
[193]	θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα	τοῖς	παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ
[177]	πρέπον μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν	τοῖς	παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ
[187]	μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ χρώμενον ὀρθῶς	τοῖς	πεποιημένοις μέλεσί τε καὶ μέτροις,
[219]	συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν	τοῖς	πόνοις οὐ μόνον ἐμοῦ περιῆν,
[178]	τὴν γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν	τοῖς	πρεσβύτατον (εἶναι τῶν θεῶν, τίμιον,
[178]	πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν	τοῖς	πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν
[175]	(ἀπολαύσω, ὅ σοι προσέστη ἐν	τοῖς	προθύροις. δῆλον γὰρ ὅτι εὗρες
[190]	πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις	τοῖς	προσώποις ἐναντίοις κειμένοις μίαν, καὶ
[221]	γὰρ οὖν καὶ τοῦτο ἐν	τοῖς	πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ οἱ
[221]	οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι	τοῖς	σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ
[215]	γὰρ δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι	τοῖς	σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς
[210]	ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν	τοῖς	σώμασι κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα
[209]	κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον ἢ ἐν	τοῖς	σώμασιν, ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ
[186]	αἰσχρόν, οὕτω καὶ ἐν αὐτοῖς	τοῖς	σώμασιν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου
[186]	πολλὰ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις,	τοῖς	τε σώμασι τῶν πάντων ζῴων
[218]	διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ	τοῖς	τε τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς
[177]	οὐκ ἐξ ἴσου γίγνεται ἡμῖν	τοῖς	ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ
[188]	νοσήματα καὶ τοῖς θηρίοις καὶ	τοῖς	φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι καὶ
[218]	καὶ ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας	τοῖς	ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν,
[207]	καὶ διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς	ἰσχυροτάτοις	καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ
[177]	ἐξ ἴσου γίγνεται ἡμῖν τοῖς	ὑστάτοις	κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν
[195]	καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν	μαλακωτάτοις	τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι.
[195]	πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς	μαλακωτάτοις	τῶν ὄντων καὶ βαίνει καὶ
[179]	πολλῶν πολλὰ καὶ καλὰ ἐργασαμένων	εὐαριθμήτοις	δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο γέρας
[213]	ἀλλά μοι λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ	ῥητοῖς	εἰσίω ἢ μή; συμπίεσθε ἢ
[186]	χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽	ἀκολάστοις	αἰσχρόν, οὕτω καὶ ἐν αὐτοῖς
[194]	τῶν ἀγαθῶν ὧν ὁ θεὸς	αὐτοῖς	αἴτιος· ὁποῖος δέ τις αὐτὸς
[192]	ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον	αὐτοῖς	ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ τεκμήριον· καὶ
[223]	ἐπὶ δεξιά. τὸν οὖν Σωκράτη	αὐτοῖς	διαλέγεσθαι· καὶ τὰ μὲν ἄλλα
[205]	ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν	αὐτοῖς	δοκῇ τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι.
[211]	τὰ παιδικὰ καὶ ξυνόντες ἀεὶ	αὐτοῖς,	εἴ πως οἷόν τ᾽ ἦν,
[192]	βούλεται, καὶ αἰνίττεται. καὶ εἰ	αὐτοῖς	ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς
[195]	καὶ βίαια, εἰ Ἔρως ἐν	αὐτοῖς	ἦν, ἀλλὰ φιλία καὶ εἰρήνη,
[221]	καὶ ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί τε	αὐτοῖς	θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον ὅτι οὐκ
[190]	γένος ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ γὰρ	αὐτοῖς	καὶ ἱερὰ τὰ παρὰ τῶν
[192]	τοῦ νόμου ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ	αὐτοῖς	μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις. πάντως
[181]	ἢ μή· ὅθεν δὴ ξυμβαίνει	αὐτοῖς	ὅ τι ἂν τύχωσι τοῦτο
[186]	ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω καὶ ἐν	αὐτοῖς	τοῖς σώμασιν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς
[205]	ἀνθρώπων, καὶ πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι	αὑτοῖς	εἶναι ἀεί, ἢ πῶς λέγεις;
[208]	μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται,	αὑτοῖς	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον πάντα
[181]	ἀγαθοὶ τὸν νόμον τοῦτον αὐτοὶ	αὑτοῖς	ἑκόντες τίθενται, χρῆν δὲ καὶ
[206]	ὅτι καὶ εἶναι τὸ ἀγαθὸν	αὑτοῖς	ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη,
[222]	καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν	αὑτοῖς	ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας,
[201]	αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι. Ἐπὶ δὴ	τούτοις	ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν τῷ
[200]	μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω·	τούτοις	γάρ, ὦ Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς,
[220]	καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν	τούτοις	ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον
[186]	ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα τὰ τοιαῦτα·	τούτοις	ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν
[215]	ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι τοῖς σειληνοῖς	τούτοις	τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις,
[201]	τῶν καλῶν· ἤλεγχε δή με	τούτοις	τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον,
[186]	κένωσιν, καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν	τούτοις	τὸν (καλόν τε καὶ αἰσχρὸν
[196]	ἐστι καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ	τούτοις	ὑγρὸς τὸ εἶδος, οὐ γὰρ
[215]	τό γε εἶδος ὅμοιος εἶ	τούτοις,	ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς
[187]	γέγονε. τὴν δὲ ὁμολογίαν πᾶσι	τούτοις,	ὥσπερ ἐκεῖ ἡ ἰατρική, ἐνταῦθα
[187]	νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ ἔχει	τούτοις,	ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται
[188]	καὶ τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς	φυτοῖς·	καὶ γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι
[188]	τοῖς ἄλλοις ζῴοις τε καὶ	φυτοῖς,	καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν δὲ
[182]	Ἤλιδι μὲν γὰρ καὶ ἐν	Βοιωτοῖς,	καὶ οὗ μὴ σοφοὶ λέγειν,
[221]	οὖν καὶ τοῦτο ἐν τοῖς	πρώτοις	παρέλιπον, ὅτι καὶ οἱ λόγοι
[197]	ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς	σοφοῖς,	ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς
[194]	πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις	σοφοῖς,	τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ
[194]	εὖ οἶδα ὅτι εἴ τισιν	ἐντύχοις	οὓς ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον ἂν
[194]	τῶν πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις	ἐντύχοις	σοφοῖς, τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς,
[188]	ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ τοῖς ἄλλοις	ζῴοις	τε καὶ φυτοῖς, καὶ οὐδὲν
[183]	δ᾽ ἐρῶντι πάντα ταῦτα ποιοῦντι	χάρις	ἕπεται, καὶ δέδοται ὑπὸ τοῦ
[215]	αὐλητὴς αὐλῇ ἐάν τε φαύλη	αὐλητρίς,	μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ δηλοῖ
[191]	ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν ἐθέλειν	χωρὶς	ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ ὁπότε τι
[222]	ἐμοῦ τε καὶ σοῦ, ἵνα	χωρὶς	ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν πλέον
[184]	οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι,	χωρὶς	τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν
[173]	αὐτὸς ποιῶμαι ἢ ἄλλων ἀκούω,	χωρὶς	τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς
[206]	πράξει ἡ σπουδὴ καὶ ἡ	ξύντασις	ἔρως ἂν καλοῖτο; τί τοῦτο
[188]	ἡ τῶν ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ	σύστασις	μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων, καὶ
[204]	δὲ αὐτῷ καὶ τούτων ἡ	γένεσις·	πατρὸς μὲν γὰρ σοφοῦ ἐστί
[205]	τῷ τοῦ ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται.	ποίησις	γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται, καὶ
[205]	ἐγώ. Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι	ποίησίς	ἐστί τι πολύ· ἡ γάρ
[205]	ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά ἐστι	(ποίησις,	ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ πάσαις
[206]	καὶ ἤδη σπαργῶντι πολλὴ ἡ	πτοίησις	γέγονε (περὶ τὸ καλὸν διὰ
[209]	τῶν πόλεών τε καὶ οἰκήσεων	διακόσμησις,	ᾗ δὴ ὄνομά ἐστι σωφροσύνη
[206]	καὶ ἀθάνατον ὡς θνητῷ ἡ	γέννησις.	ἀθανασίας ~(δὲ ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ
[206]	ἔνεστιν, ἡ κύησις καὶ ἡ	γέννησις.	τὰ δὲ ἐν τῷ ἀναρμόστῳ
[206]	τῷ ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ	κύησις	καὶ ἡ γέννησις. τὰ δὲ
[205]	ἀλλὰ τέλος δοκεῖ ἔχειν ἡ	ἀπόκρισις.	Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον ἐγώ. Ταύτην
[204]	αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη, ἡ	ἀπόκρισις	ἐρώτησιν τοιάνδε· τί ἔσται ἐκείνῳ
[182]	ὦσι, καὶ ὅτι αὖ ἡ	παρακέλευσις	τῷ ἐρῶντι παρὰ πάντων θαυμαστή,
[191]	παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ οὖν ἡ	φύσις	δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον τὸ
[207]	αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον ἡ θνητὴ	φύσις	ζητεῖ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀεί
[192]	τὸ αἴτιον, ὅτι ἡ ἀρχαία	φύσις	ἡμῶν ἦν αὕτη καὶ ἦμεν
[189]	αὐτῆς. ἡ γὰρ πάλαι ἡμῶν	φύσις	οὐχ αὑτὴ ἦν ἥπερ νῦν,
[206]	γένωνται, τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ	φύσις.	τίκτειν δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ
[204]	καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν	φύσις	τοῦ δαίμονος, ὦ φίλε Σώκρατες,
[186]	πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην. ἡ γὰρ	φύσις	τῶν σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα
[207]	ταῦτα ποιεῖν· τὰ δὲ θηρία	τίς	αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις
[215]	εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ σοῦ	τις	ἀκούῃ ἢ τῶν σῶν λόγων
[213]	οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ	τις	ἄλλος γελοῖος ἔστι τε καὶ
[218]	οἱ δὲ οἰκέται, καὶ εἴ	τις	ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε καὶ
[204]	γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽ εἴ	τις	ἄλλος σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽
[181]	νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες. καί	τις	ἂν γνοίη καὶ ἐν αὐτῇ
[175]	ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ φαύλη	τις	ἂν εἴη, ἢ καὶ ἀμφισβητήσιμος,
[200]	καὶ τούτου γε δή που	τίς	ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν τις
[221]	τοὺς ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽ ἄν	τις	ἀπεικάζοι· οἷος δὲ οὑτοσὶ γέγονε
[211]	μηδὲ πάσχειν μηδέν, ὅταν δή	τις	ἀπὸ τῶνδε διὰ τὸ ὀρθῶς
[183]	ὀρθῶς λέγοντας, εἰς δὲ ταῦτά	τις	αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν
[221]	εἰ οἷς ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι	τις	αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν μηδενί, τοῖς
[194]	θεὸς αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος δέ	τις	αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς
[221]	καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ	τις	ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός, μάλα
[178]	τινι ὤν. εἰ οὖν μηχανή	τις	γένοιτο ὥστε πόλιν γενέσθαι ἢ
[218]	καὶ τὸ ἀλγεινότατον ὧν ἄν	τις	δηχθείη— τὴν καρδίαν ἢ ψυχὴν
[184]	Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν, ἐάν	τις	ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽
[190]	πάντα ὡς ἀπὸ τούτων ἄν	τις	εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν
[182]	χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν	τις	εἴποι οὔτε νέος οὔτε παλαιὸς
[207]	γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν	τις	ἐκ λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν· τὰ
[209]	δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ ὅταν	τις	ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ τὴν
[197]	γε τῶν ζῴων ποίησιν πάντων	τίς	ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι
[220]	οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν, ἢ εἴ	τις	ἐξίοι, ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ δὴ
[201]	ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ ποῖός	τις,	ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ
[211]	μετέχει, οὐδέ τις λόγος οὐδέ	τις	ἐπιστήμη, οὐδέ που ὂν ἐν
[184]	φέρει καὶ μή. εἰ γάρ	τις	~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα
[218]	ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ, καί	τις	ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ δύναμις δι᾽
[201]	σὺ διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον,	τίς	ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ ποῖός
[199]	μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός	τίς	ἐστιν ὁ Ἔρως, ὕστερον δὲ
[205]	λέγειν. Καὶ λέγεται μέν γέ	τις,	ἔφη, λόγος, ὡς οἳ ἂν
[216]	καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα εἴ	τις	ἑώρακε τὰ ἐντὸς ἀγάλματα· ἀλλ᾽
[221]	αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν εὕροι	τις	ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν οὔτε
[196]	τὴν κατὰ μουσικήν· ἃ γάρ	τις	ἢ μὴ ἔχει ἢ μὴ
[204]	ὡς σὺ φῄς. εἰ δέ	τις	ἡμᾶς ἔροιτο· τί τῶν καλῶν
[213]	γε, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ	τίς	ἡμῖν ὅδε τρίτος συμπότης; καὶ
[221]	διώκουσιν. πολλὰ μὲν οὖν ἄν	τις	καὶ ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι
[221]	γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν	τις	καὶ Βρασίδαν καὶ ἄλλους, καὶ
[222]	καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν	τις	καὶ ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον
[221]	μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν	τις	καὶ περὶ ἄλλου τοιαῦτα εἴποι,
[216]	σωφροσύνης; ἴστε ὅτι οὔτε εἴ	τις	καλός ἐστι μέλει αὐτῷ οὐδέν,
[210]	ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν	τις	κἂν σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν
[173]	ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν	τις,	Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει
[200]	τίς ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν	τις	λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι
[211]	οὐδὲν ὧν σῶμα μετέχει, οὐδέ	τις	λόγος οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ
[200]	λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν	τις	μέγας ὢν μέγας εἶναι, ἢ
[204]	(Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ ἂν εἴ	τις	μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ καλοῦ τῷ
[172]	λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ	τίς	μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ
[216]	μόνον ἀνθρώπων, ὃ οὐκ ἄν	τις	οἴοιτο ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ
[187]	συμφωνία ἐστί, συμφωνία δὲ ὁμολογία	τις·	ὁμολογίαν δὲ ἐκ διαφερομένων, ἕως
[172]	ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίμων	τις	ὄπισθεν κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε,
[210]	ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν, ἐάν	τις	ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽ εἰ
[198]	κάλλους τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων	τίς	οὐκ ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ
[183]	ταύτῃ μὲν οὖν οἰηθείη ἄν	τις	πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ
[216]	ἂν εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ	τις	πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ
[212]	συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν	τις	ῥᾳδίως λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ
[173]	ἄρα πάλαι, ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ	τίς	σοι διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης;
[200]	ὢν ὑγιής— ἴσως γὰρ ἄν	τις	ταῦτα οἰηθείη καὶ πάντα τὰ
[186]	καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει	τις	τεχνικὸς εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική,
[205]	ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ	τις	τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ
[182]	ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι, ἃ εἴ	τις	τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων
[214]	οὐδέν· ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ	τις,	τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον μή
[199]	ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία δὴ ἄν	τις	τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν Φαῖδρον
[188]	ἀσέβεια φιλεῖ γίγνεσθαι ἐὰν μή	τις	τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ
[212]	(οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν	τις	τῶν ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε· εἰ
[221]	τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι	τις	τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν
[175]	παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν	τις	ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ
[185]	αὐτὸν δὴ λόγον κἂν εἴ	τις	ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ αὐτὸς
[179]	ἕνεκα τοῦ ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ	Ἄλκηστις,	ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι ζῶν εἰσιέναι εἰς
[179]	δὲ καὶ ἡ Πελίου θυγάτηρ	Ἄλκηστις	ἱκανὴν μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε
[178]	ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα	ὅστις	ἐρᾷ, εἴ τι αἰσχρὸν ποιῶν
[193]	ἐναντία πραττέτω (πράττει δ᾽ ἐναντία	ὅστις	θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι
[219]	ὤν. ἥ τοι τῆς διανοίας	ὄψις	ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν ὅταν ἡ
[172]	περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ	ὅς·	Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν καὶ
[175]	Σωκράτη; σὺ δ᾽ ἦ δ᾽	ὅς,	Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου. Καὶ
[172]	πρότερον δέ μοι, ἦ δ᾽	ὅς,	εἰπέ· σὺ αὐτὸς παρεγένου τῇ
[176]	εἴη ἡμῖν, ἦ δ᾽ ὅς,	ὡς	ἔοικεν, ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ
[173]	μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ	ὅς·	Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ
[218]	καθεύδεις; Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽	ὅς.	Οἶσθα οὖν ἅ μοι δέδοκται;
[174]	ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽	ὅς,	πῶς (ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν
[178]	τῶν θεῶν, τίμιον, ἦ δ᾽	ὅς·	τεκμήριον δὲ τούτου· γονῆς γὰρ
[176]	ἂν εἴη ἡμῖν, ἦ δ᾽	ὅς,	ὡς ἔοικεν, ἐμοί τε καὶ
[215]	στόματος δυνάμει, καὶ ἔτι νυνὶ	ὃς	ἂν τὰ ἐκείνου αὐλῇ· ἃ
[210]	προσέχειν ὡς οἷόν τε μάλιστα.	Ὃς	γὰρ ἂν μέχρι ἐνταῦθα πρὸς
[184]	αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα χρόνος ἐγγένηται,	ὃς	δὴ δοκεῖ τὰ πολλὰ καλῶς
[193]	ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα,	ὃς	ἔν τε τῷ παρόντι ἡμᾶς
[175]	αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις; (καὶ	ὃς	ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε
[180]	φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν,	ὃς	ἦν καλλίων οὐ μόνον Πατρόκλου
[177]	γὰρ ἄν που ἐγὼ ἀποφήσαιμι,	ὃς	οὐδέν φημι ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ
[178]	ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ μετὰ τὸ	Χάος	δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν τε
[178]	ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον μὲν	Χάος	φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽
[193]	θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων·	φόβος	οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι
[210]	σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ	πέλαγος	τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν
[185]	εἶ ἢ παῦσαί με τῆς	λυγγὸς	ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως
[188]	θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς	λυγγὸς	πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη εἰπεῖν
[193]	ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ	στρατηγός.	ᾧ μηδεὶς ἐναντία πραττέτω (πράττει
[198]	καὶ γάρ με Γοργίου ὁ	λόγος	ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ τοῦ
[193]	ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς	λόγος	ἐστὶ περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ
[195]	καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ παλαιὸς	λόγος	εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ
[195]	τυγχάνει περὶ οὗ ἂν ὁ	λόγος	ᾖ. οὕτω δὴ τὸν Ἔρωτα
[193]	Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι ὁ	λόγος	ἡδέως ἐρρήθη. καὶ εἰ μὴ
[196]	ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς	λόγος·	κρείττων δὲ ὁ ἔχων τοῦ
[187]	πάλιν γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς	λόγος,	ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν
[211]	ὧν σῶμα μετέχει, οὐδέ τις	λόγος	οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ που
[205]	οὗτοι ἐρῶσιν· ὁ δ᾽ ἐμὸς	λόγος	οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι τὸν
[180]	ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ	λόγος,	τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν
[197]	οὗτος, ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ	λόγος,	ὦ Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω,
[205]	λέγεται μέν γέ τις, ἔφη,	λόγος,	ὡς οἳ ἂν τὸ ἥμισυ
[210]	ἑνός, δουλεύων φαῦλος ᾖ καὶ	σμικρολόγος,	ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ πέλαγος
[186]	ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη	δημιουργός.	δεῖ γὰρ δὴ τὰ ἔχθιστα
[188]	(μαντικὴ φιλίας θεῶν καὶ ἀνθρώπων	δημιουργὸς	τῷ ἐπίστασθαι τὰ κατὰ ἀνθρώπους
[209]	εἰ δὲ βούλει, ἔφη, οἵους	Λυκοῦργος	παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας
[209]	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς	Ἑλλάδος.	τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν καὶ
[213]	νῦν (δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι,	μετάδος	τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ
[178]	αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων	ἕδος	ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ
[214]	μὲν οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ	παιδὸς	πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς
[205]	οἱ δὲ κατὰ ἕν τι	εἶδος	ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες τὸ
[189]	ἓν τότε μὲν ἦν καὶ	εἶδος	καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν
[215]	ὅτι μὲν οὖν τό γε	εἶδος	ὅμοιος εἶ τούτοις, ὦ Σώκρατες,
[205]	γὰρ ἄρα τοῦ ἔρωτός τι	εἶδος	ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες
[196]	πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς τὸ	εἶδος,	οὐ γὰρ ἂν οἷός τ᾽
[189]	ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ	εἶδος	στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ
[182]	γάρ εἰσιν οἱ καὶ τὸ	ὄνειδος	πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν
[212]	ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν, καὶ	αὐλητρίδος	φωνὴν ἀκούειν. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,
[179]	οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν τῆς	Θέτιδος	υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς μακάρων
[203]	τε ἄλλοι καὶ ὁ τῆς	Μήτιδος	ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν,
[180]	ταῦτα καὶ τὸν Ἀχιλλέα τῆς	Ἀλκήστιδος	μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς μακάρων νήσους
[184]	δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ	ὁδός,	εἰ μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ
[173]	διηγήσω μοι; πάντως δὲ ἡ	ὁδὸς	ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις
[195]	παλαιὰ πράγματα περὶ θεούς, ἃ	Ἡσίοδος	καὶ Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ
[178]	οὔτε ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽	Ἡσίοδος	πρῶτον μὲν Χάος φησὶ γενέσθαι,
[208]	τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης	ἔξοδος,	μελέτη δὲ πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα
[189]	εἴπω (τοῦτο μὲν γὰρ ἂν	κέρδος	εἴη καὶ τῆς ἡμετέρας μούσης
[179]	ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν	κιθαρῳδός,	καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ
[198]	ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι	δέος	δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς, ἃ
[187]	ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος καὶ	(βραδέος,	ἐκ διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον δὲ
[195]	ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽	οὔδεος	πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε
[194]	εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν ὧν ὁ	θεὸς	αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος δέ τις
[203]	τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν.	θεὸς	δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται, ἀλλὰ
[201]	ὡς εἴη ὁ Ἔρως μέγας	θεός,	εἴη δὲ τῶν καλῶν· ἤλεγχε
[178]	ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι μέγας	θεὸς	εἴη ὁ Ἔρως καὶ θαυμαστὸς
[202]	Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν οὖν	θεὸς	εἴη ὅ γε τῶν καλῶν
[202]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας	θεὸς	εἶναι παρὰ τούτων, οἵ φασιν
[202]	ὁμολογεῖταί γε παρὰ πάντων μέγας	θεὸς	εἶναι; Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη,
[197]	ὅτι οὗ μὲν ἂν ὁ	θεὸς	οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος καὶ
[197]	Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽ ὁ	θεὸς	οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν
[196]	Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ	θεὸς	σοφὸς οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον
[177]	ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται τοσοῦτος	θεός;	ταῦτα δή μοι δοκεῖ εὖ
[186]	θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ	θεὸς	τείνει καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ
[180]	παιδικά. θειότερον γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν·	ἔνθεος	γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα καὶ
[181]	Οὐρανίας πρῶτον μὲν οὐ μετεχούσης	θήλεος	ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ ἔστιν
[181]	μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει καὶ	θήλεος	καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς
[189]	κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος καὶ	θήλεος,	νῦν δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽
[208]	ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ	κλέος	ἐς τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον
[209]	ἑαυτῶν καταλείπουσιν, ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον	κλέος	καὶ μνήμην παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα
[207]	ὅμως ὁ αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ	νέος	ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ δὲ ἀπολλύς,
[195]	οὗ Ἔρως τῶν θεῶν βασιλεύει.	νέος	μὲν οὖν ἐστί, πρὸς δὲ
[182]	οὐκ ἄν τις εἴποι οὔτε	νέος	οὔτε παλαιὸς ὡς αἰσχρόν, ἵνα,
[187]	ἐκ διαφερομένων γε ἔτι τοῦ	ὀξέος	καὶ βαρέος ἁρμονία ἂν εἴη.
[187]	ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ	ὀξέος	καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων
[187]	γε ἔτι τοῦ ὀξέος καὶ	βαρέος	ἁρμονία ἂν εἴη. ἡ γὰρ
[187]	διαφερομένων (πρότερον τοῦ ὀξέος καὶ	βαρέος,	ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ
[205]	ὁ δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε	ἡμίσεός	φησιν εἶναι τὸν ἔρωτα οὔτε
[199]	ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν	ὑέος	γε ἢ θυγατρὸς ὁ πατὴρ
[187]	καὶ ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ	ταχέος	καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον,
[186]	ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν,	ἀγαθὸς	ἂν εἴη δημιουργός. δεῖ γὰρ
[215]	τὰ οὖν ἐκείνου ἐάν τε	ἀγαθὸς	αὐλητὴς αὐλῇ ἐάν τε φαύλη
[196]	χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς ὁ Ἔρως	ἀγαθὸς	ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν τὴν
[201]	κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον οὔτε	ἀγαθός.	καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην,
[217]	τοῦ δηχθέντος ὑπὸ τοῦ ἔχεως	πάθος	κἀμὲ ἔχει. φασὶ γάρ πού
[175]	εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν.	ἔθος	γάρ τι τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε
[195]	ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν σκληρὸν	ἦθος	ἐχούσῃ ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, ᾗ δ᾽
[210]	τὴν ψυχήν τις κἂν σμικρὸν	ἄνθος	(ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ ἐρᾷν
[195]	οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς δὲ τρόπος	ὀρθὸς	παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ
[177]	Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς ὁ	μῦθος,	ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω
[203]	διὸ δὴ καὶ τῆς Ἀφροδίτης	ἀκόλουθος	καὶ θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως,
[182]	ἔρως καὶ ἡ Ἁρμοδίου φιλία	βέβαιος	γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν τὴν ἀρχήν.
[214]	ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας,	δίκαιος	εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι
[185]	ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε,	δίκαιος	εἶ ἢ παῦσαί με τῆς
[195]	τε καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ	παλαιὸς	λόγος εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον
[182]	τις εἴποι οὔτε νέος οὔτε	παλαιὸς	ὡς αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι, μὴ
[179]	ἀποκτείνας δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν	γηραιὸς	τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ
[180]	Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα	Διὸς	καὶ Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον
[203]	οὔπω ἦν, εἰς τὸν τοῦ	Διὸς	κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ
[182]	μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι	ῥᾴδιος,	ἁπλῶς γὰρ ὥρισται· ὁ δ᾽
[209]	(νέου ἐγκύμων ᾖ τὴν ψυχήν	θεῖος	ὢν, καὶ ἡκούσης τῆς ἡλικίας,
[180]	τῶν ἡρώων ἁπάντων, καὶ ἔτι	ἀγένειος,	ἔπειτα νεώτερος πολύ, ὥς φησιν
[203]	τοῖς καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς,	ἀνδρεῖος	ὢν καὶ ἴτης καὶ σύντονος,
[220]	εἱστήκει μέχρι ἕως ἐγένετο καὶ	ἥλιος	ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος
[209]	ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος.	τίμιος	δὲ παρ᾽ ὑμῖν καὶ Σόλων
[185]	τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ	Οὐράνιος	καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει
[187]	οὗτός ἐστιν ὁ καλός, ὁ	οὐράνιος,	ὁ τῆς Οὐρανίας (μούσης Ἔρως·
[203]	μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα σοφὸς	δαιμόνιος	ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο τι
[218]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς	ἄξιος	γεγονέναι μόνος, καί μοι φαίνει
[181]	οὐ πᾶς ἐστὶ καλὸς οὐδὲ	ἄξιος	ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ καλῶς προτρέπων
[185]	Ἔρως καὶ Οὐράνιος καὶ πολλοῦ	ἄξιος	καὶ πόλει καὶ ἰδιώταις, πολλὴν
[214]	πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν	ἀντάξιος	ἄλλων· ἐπίταττε οὖν ὅτι βούλει.
[221]	καὶ Βρασίδαν καὶ ἄλλους, καὶ	οἷος	αὖ Περικλῆς, καὶ Νέστορα καὶ
[221]	ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς θαύματος.	οἷος	γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν
[221]	κατὰ ταὔτ᾽ ἄν τις ἀπεικάζοι·	οἷος	δὲ οὑτοσὶ γέγονε τὴν ἀτοπίαν
[199]	(τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι τοιοῦτος	οἷος	εἶναι τινὸς ὁ Ἔρως ἔρως,
[199]	τἆλλα καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες	οἷός	ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν
[195]	ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν	οἷός	ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ
[195]	ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς	οἷος	ἦν Ὅμηρος, πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι
[195]	ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν	οἷος	οἵων αἴτιος ὢν τυγχάνει περὶ
[210]	ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽ εἰ	οἷός	τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ μὲν
[212]	τοι, φάναι, χθὲς μὲν οὐχ	οἷός	τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν δὲ
[212]	ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον	οἷός	τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν
[198]	ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς οὐχ	οἷός	τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων
[174]	ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιμι, οὐχ	οἷός	τ᾽ ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη
[196]	τὸ εἶδος, οὐ γὰρ ἂν	οἷός	τ᾽ ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ
[220]	αὖ ταῖς εὐωχίαις μόνος ἀπολαύειν	οἷός	τ᾽ ἦν τά τ᾽ ἄλλα
[210]	ἀπολείψω· πειρῶ δὲ ἕπεσθαι, ἂν	οἷός	τε ᾖς. δεῖ γάρ, ἔφη,
[213]	Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ τις ἄλλος	γελοῖος	ἔστι τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ
[193]	ἐμὸς λόγος ἐστὶ περὶ Ἔρωτος,	ἀλλοῖος	ἢ ὁ σός. ὥσπερ οὖν
[215]	μὲν οὖν τό γε εἶδος	ὅμοιος	εἶ τούτοις, ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽
[173]	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ	ὅμοιος	εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ
[216]	ἄλλα δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε ὡς	ὅμοιός	τ᾽ ἐστὶν οἷς ἐγὼ εἴκασα
[201]	τίς ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ	ποῖός	τις, ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ.
[194]	ὧν ὁ θεὸς αὐτοῖς αἴτιος·	ὁποῖος	δέ τις αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα
[199]	πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι	ὁποῖός	τίς ἐστιν ὁ Ἔρως, ὕστερον
[186]	καὶ ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος πρόγονος	Ἀσκληπιός,	ὥς φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ
[203]	ἐπὶ θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς	ὑπαίθριος	κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς φύσιν
[184]	καὶ ἄλλη μία μόνη δουλεία	ἑκούσιος	λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽
[216]	εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ τις	πλούσιος,	οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν
[197]	τοῦτο τοῖς ἄλλοις ἄλλων τοιούτων	αἴτιος	εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί τι
[178]	δὲ ὢν μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν	αἴτιός	ἐστιν. οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω
[194]	ἀγαθῶν ὧν ὁ θεὸς αὐτοῖς	αἴτιος·	ὁποῖος δέ τις αὐτὸς ὢν
[195]	παντός, λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων	αἴτιος	ὢν τυγχάνει περὶ οὗ ἂν
[201]	ἄρα ὁ Ἔρως ἐστὶ καὶ	κακός;	καὶ ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη·
[179]	μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι- οὐδεὶς οὕτω	κακὸς,	ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς ὁ
[173]	ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ	μαλακὸς	καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν
[179]	ἐξ Ἅιδου. φάσμα δείξαντες τῆς	γυναικὸς	ἐφ᾽ ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ
[201]	τοῦ Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα	γυναικὸς	Μαντινικῆς Διοτίμας, ἣ ταῦτά τε
[206]	καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς καὶ	γυναικὸς	συνουσία τόκος ἐστίν. ἔστι δὲ
[191]	ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, εἴτε	γυναικὸς	τῆς ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ
[191]	γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν	γυναικὸς	τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ αὗται
[177]	καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος	Πρόδικος·	καὶ τοῦτο μὲν ἧττον καὶ
[200]	ἔχων; Οὐκ ἔχων, ὡς τὸ	εἰκός	γε, φάναι. Σκόπει δή, εἰπεῖν
[172]	γάρ τίς μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς	Φοίνικος	τοῦ Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ
[186]	δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις	τεχνικὸς	εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς
[203]	(καὶ αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ	ἄοικος,	χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος,
[203]	μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ	ξύνοικος.	κατὰ δὲ αὖ τὸν πατέρα
[218]	ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε καὶ	ἄγροικος,	πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς ὠσὶν
[206]	ἔφη, ἐρῶ. ἔστι γὰρ τοῦτο	τόκος	ἐν καλῷ καὶ κατὰ τὸ
[206]	γὰρ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνουσία	τόκος	ἐστίν. ἔστι δὲ τοῦτο θεῖον
[174]	ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω	καλὸς	γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι·
[201]	οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς οὔτε	καλὸς	εἴη κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον
[216]	ἴστε ὅτι οὔτε εἴ τις	καλός	ἐστι μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ
[187]	ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν ὁ	καλός,	ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς Οὐρανίας
[203]	πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε καὶ	καλός,	οἷον οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ
[181]	ὁ Ἔρως οὐ πᾶς ἐστὶ	καλὸς	οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ
[174]	παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα	καλὸς	παρὰ καλὸν ἴω. ἀλλὰ σύ,
[204]	ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι οἶμαι	πάγκαλος	ἐφαίνετο ὁ Ἔρως. καὶ γὰρ
[197]	μὲν ἂν ὁ θεὸς οὗτος	διδάσκαλος	γένηται, ἐλλόγιμος καὶ φανὸς ἀπέβη,
[195]	χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα ὅτι	ἁπαλός.	οὐ γὰρ ἐπὶ γῆς βαίνει
[195]	ἐστί, πρὸς δὲ τῷ νέῳ	ἁπαλός·	ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος
[203]	ἀεί ἐστι, καὶ πολλοῦ δεῖ	ἁπαλός	τε καὶ καλός, οἷον οἱ
[181]	ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ τῶν παίδων	τέλος	ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας καὶ
[205]	εὐδαίμων εἶναι ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ	τέλος	δοκεῖ ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ
[186]	~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι	τέλος	ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν
[210]	καὶ ὀρθῶς τὰ καλά, πρὸς	τέλος	ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης
[218]	καὶ εἴ τις ἄλλος ἐστὶν	βέβηλός	τε καὶ ἄγροικος, πύλας πάνυ
[221]	τοὺς φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους,	δῆλος	ὢν παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν
[178]	ἐρᾷ, εἴ τι αἰσχρὸν ποιῶν	κατάδηλος	γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό του
[187]	γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ	κατάδηλος	τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν
[182]	δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι	ποικίλος.	ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ καὶ
[220]	καὶ ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες	ἄλλος	ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης ἐξ
[172]	τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν·	ἄλλος	γάρ τίς μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς
[213]	παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ τις	ἄλλος	γελοῖος ἔστι τε καὶ βούλεται,
[186]	ὁ ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ ἔρως,	ἄλλος	δὲ ὁ ἐπὶ τῷ νοσώδει.
[220]	τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς	ἄλλος	ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ οὗτος,
[218]	δὲ οἰκέται, καὶ εἴ τις	ἄλλος	ἐστὶν βέβηλός τε καὶ ἄγροικος,
[217]	καὶ οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι	ἄλλος	καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν
[186]	ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ.	ἄλλος	μὲν οὖν ὁ ἐπὶ τῷ
[198]	μέλλω ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ καὶ	ἄλλος	ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν
[177]	Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ	ἄλλος	οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν ἐγὼ ὁρῶ.
[200]	φάναι. Καὶ οὗτος ἄρα καὶ	ἄλλος	πᾶς ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ
[192]	ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴς καὶ	ἄλλος	πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται
[204]	ἔστι γάρ· οὐδ᾽ εἴ τις	ἄλλος	σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ
[201]	καὶ οὐκ ἔχει ὁ Ἔρως	κάλλος.	Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ; τὸ
[218]	τέ μοι ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι	κάλλος	ἀντὶ κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ μου
[201]	ἐνδεὲς κάλλους καὶ μηδαμῇ κεκτημένον	κάλλος	ἆρα λέγεις σὺ καλὸν εἶναι;
[210]	ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν παιδαρίου	κάλλος	ἢ ἀνθρώπου τινός ἢ ἐπιτηδεύματος
[196]	ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος. χρόας δὲ	κάλλος	ἡ κατ᾽ ἄνθη δίαιτα τοῦ
[210]	ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν	κάλλος,	καὶ βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη
[218]	σὺ γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι	κάλλος	ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ καὶ
[210]	ταῦτα τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς	κάλλος	τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ
[210]	δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι τὸ	κάλλος	(τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ
[210]	τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς σώμασι	κάλλος·	τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων
[218]	Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ ὄντι οὐ	φαῦλος	εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα
[210]	τινός ἢ ἐπιτηδεύματος ἑνός, δουλεύων	φαῦλος	ᾖ καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ
[215]	λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ	φαῦλος	ᾖ ὁ λέγων, ἐάν τε
[174]	ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον	φαῦλος	ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι
[203]	κατὰ δὲ αὖ τὸν πατέρα	ἐπίβουλός	ἐστι τοῖς καλοῖς καὶ τοῖς
[183]	δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν	δοῦλος	οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν
[180]	ἐραστὴν οὕτω περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο.	Αἰσχύλος	δὲ φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου
[193]	οὗτος, ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ	ἐμὸς	λόγος ἐστὶ περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος
[205]	ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν· ὁ δ᾽	ἐμὸς	λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι
[177]	τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ	ἐμὸς	ὁ μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε,
[196]	καὶ Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ	πόλεμος.	χρόας δὲ κάλλος ἡ κατ᾽
[181]	τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς	πάνδημός	(ἐστι καὶ ἐξεργάζεται ὅ τι
[183]	ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς ὁ	πάνδημος,	(ὁ τοῦ σώματος μᾶλλον ἢ
[187]	Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας ὁ	πάνδημος,	ὃν δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς
[198]	τοῦ Ἀγάθωνος πάντας ἔφη ὁ	Ἀριστόδημος	ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας, ὡς πρεπόντως
[185]	οὑτωσὶ οἱ σοφοί, ἔφη ὁ	Ἀριστόδημος	δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν
[178]	ἕκαστος εἶπεν, οὔτε πάνυ ὁ	Ἀριστόδημος	ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ ἃ
[173]	δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι·	Ἀριστόδημος	ἦν τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος
[223]	καὶ ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ	Ἀριστόδημος	οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον
[223]	καὶ τὰ μὲν ἄλλα ὁ	(Ἀριστόδημος	οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι τῶν λόγων.
[187]	ἁρμόσαι· ὥσπερ γε καὶ ὁ	ῥυθμὸς	ἐκ τοῦ ταχέος καὶ (βραδέος,
[197]	ὁ θεὸς οὗτος διδάσκαλος γένηται,	ἐλλόγιμος	καὶ φανὸς ἀπέβη, οὗ δ᾽
[183]	ψυχῆς ἐρῶν· καὶ γὰρ οὐδὲ	μόνιμός	ἐστιν, ἅτε οὐ μονίμου ἐρῶν
[211]	οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ	ἕτοιμος	εἶ καὶ σὺ καὶ ἄλλοι
[203]	μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ	πόριμος,	φιλοσοφῶν διὰ παντὸς τοῦ βίου,
[175]	τις ἂν εἴη, ἢ καὶ	ἀμφισβητήσιμος,	ὥσπερ ὄναρ οὖσα, ἡ δὲ
[182]	τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ	νόμος	δέδωκε τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα
[182]	καὶ ὁ περὶ τὸν ἔρωτα	νόμος	ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσι
[184]	τούτους δὴ βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος	νόμος	εὖ καὶ καλῶς βασανίζειν, καὶ
[183]	πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς ὁ	νόμος	φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν
[184]	ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι γὰρ ἡμῖν	νόμος,	ὥσπερ ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς ἦν
[189]	καὶ γαργαλισμῶν, οἷον καὶ ὁ	πταρμός	ἐστι· πάνυ γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο,
[197]	ξυμπάντων τε θεῶν καὶ ἀνθρώπων	κόσμος,	ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ ἄριστος, ᾧ
[176]	ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου·	ἱκανὸς	γὰρ καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει
[197]	οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος καὶ	φανὸς	ἀπέβη, οὗ δ᾽ ἂν Ἔρως
[222]	σοῦ ἐρᾶσθαι καὶ μηδ᾽ ὑφ᾽	ἑνὸς	ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ ἔλαθες, ἀλλὰ
[210]	ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ὁ ἡγούμενος,	ἑνὸς	αὐτὸν σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα
[210]	πάντων τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν,	ἑνὸς	δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο χαλάσαι
[176]	καλῶς, φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι	ἑνὸς	δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει
[210]	ἢ ἀνθρώπου τινός ἢ ἐπιτηδεύματος	ἑνός,	δουλεύων φαῦλος ᾖ καὶ σμικρολόγος,
[191]	τετμημένος ὥσπερ αἱ ψῆτται, ἐξ	ἑνὸς	δύο. ζητεῖ δὴ ἀεὶ τὸ
[194]	τῷ Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽	ἑνὸς	ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς
[211]	ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ	ἑνὸς	ἐπὶ δύο καὶ ἀπὸ δυοῖν
[180]	ἐστιν εἷς· μὴ ὄντος δὲ	ἑνὸς	ὀρθότερόν ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον
[190]	ἔφη, τεμῶ δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽	ἑνὸς	πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν
[191]	ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ γίγνοιτο τὸ	γένος,	ἅμα δ᾽ εἰ καὶ ἄρρην
[190]	ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ	γένος	ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς
[193]	ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ	γένος	εὔδαιμον γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν
[222]	ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν καὶ	μηδενὸς	ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ σοῦ
[219]	τοῦ ἀνθρώπου ὡς οὐδεὶς ὑπ᾽	οὐδενὸς	ἄλλου περιῇα. ταῦτά τε γάρ
[216]	δὲ πάντα ταῦτα τὰ κτήματα	οὐδενὸς	ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι,
[199]	τινὸς ὁ Ἔρως ἔρως, ἢ	οὐδενός;	ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ εἰ μητρός
[199]	εἰπεῖν. ὁ Ἔρως ἔρως ἐστὶν	οὐδενὸς	ἢ τινός; Πάνυ μὲν οὖν
[178]	οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽	οὐδενὸς	οὔτε ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽
[217]	οὖν μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις	οὐδενὸς	παρόντος· καὶ τί δεῖ λέγειν;
[209]	παῖδας, διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους	οὐδενός	πω. Ταῦτα μὲν οὖν τὰ
[178]	ὑπὸ ἑταίρων οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου	(οὐδενὸς	ὡς ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ
[179]	(καὶ ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος,	μένος	ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων τὸν
[184]	ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ ὁ μὲν	δυνάμενος	εἰς φρόνησιν καὶ τὴν (ἄλλην
[173]	ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ	ἀρξάμενος.	καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν
[220]	ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν	προσευξάμενος	τῷ ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε
[193]	εἰς τὴν ἀρχαίαν φύσιν καὶ	ἰασάμενος	μακαρίους καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος,
[199]	Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι, ἵνα	ἀνομολογησάμενος	παρ᾽ αὐτοῦ οὕτως ἤδη λέγω.
[185]	~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα	χαρισάμενος	ἐξαπατηθείη καὶ μὴ λάβοι χρήματα,
[185]	κἂν εἴ τις ὡς ἀγαθῷ	χαρισάμενος	καὶ αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος
[183]	ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα, οἴχεται	ἀποπτάμενος,	πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας·
[186]	ἔνεστιν ἔρως, δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι,	ἐπιστάμενος	ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς
[218]	ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ οὖν	δεδηγμένος	τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ
[216]	οἴχομαι φεύγων, ἵνα μὴ αὐτοῦ	καθήμενος	παρὰ τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ
[174]	ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ	κεκλημένος.	Σύν τε δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω
[191]	ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε	τετμημένος	ὥσπερ αἱ ψῆτται, ἐξ ἑνὸς
[174]	αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς	γεγενημένος.	καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ
[209]	γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν	μεμνημένος,	καὶ τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ
[200]	τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ σαυτῷ	μεμνημένος	ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ, πότερον
[203]	τὸν τοῦ Διὸς κῆπον εἰσελθὼν	βεβαρημένος	ηὗδεν. ἡ οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα
[200]	ὅτι σύ, ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον	κεκτημένος	καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει
[210]	ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ πέλαγος	τετραμμένος	τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς
[216]	οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ ὁ	γεγλυμμένος	σειληνός· ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης
[184]	(ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ	δεόμενος	εἰς παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην
[192]	φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς	ἀσπαζόμενος.	ὅταν μὲν οὖν καὶ αὐτῷ
[218]	ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον ἂν μὴ	χαριζόμενος	αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους, ἢ χαριζόμενος
[218]	χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους, ἢ	χαριζόμενος	τούς τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας.
[222]	τοῦ ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν,	οἰόμενος	δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν
[173]	οὐχ ἧττον ἢ σὺ νυνί,	οἰόμενος	δεῖν πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ
[204]	ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ	οἰόμενος	ἐνδεὴς εἶναι οὗ ἂν μὴ
[173]	δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι καὶ	οἰόμενος	τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν,
[215]	εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν μέντοι	ἀναμιμνῃσκόμενος	ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς·
[222]	ἄν ποτε οὕτω κομψῶς κύκλῳ	περιβαλλόμενος	ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα ταῦτα
[192]	οὐδ᾽ ἄλλο τι ἂν φανείη	βουλόμενος,	ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽ ἂν ἀκηκοέναι
[205]	δὲ βούλεται εὐδαίμων εἶναι ὁ	βουλόμενος,	ἀλλὰ τέλος δοκεῖ ἔχειν ἡ
[183]	ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων καὶ	~(βουλόμενος	διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας,
[172]	μὴν καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν	βουλόμενος	διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ
[183]	ὀνείδη· εἰ γὰρ ἢ χρήματα	βουλόμενος	παρά του λαβεῖν ἢ ἀρχὴν
[197]	ἑορταῖς, ἐν χοροῖς, ἐν θυσίαις	γιγνόμενος	ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν πορίζων, ἀγριότητα
[222]	ἄν τις καὶ ἐντὸς αὐτῶν	γιγνόμενος	πρῶτον μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον
[207]	αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ νέος ἀεὶ	γιγνόμενος,	τὰ δὲ ἀπολλύς, καὶ κατὰ
[221]	ἀνεχώρει τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ	παραγενόμενος	ἵππον ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα.
[178]	ὑπό του δι᾽ ἀνανδρίαν μὴ	ἀμυνόμενος,	οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα
[217]	ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ τότε μὲν	αἰσχυνόμενος	ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις δ᾽ ἐπιβουλεύσας,
[223]	πρὸς ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων,	ἐξεγρόμενος	δὲ ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους
[185]	χαρισάμενος καὶ αὐτὸς ὡς ἀμείνων	ἐσόμενος	διὰ τὴν φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη,
[206]	ἐφοίτων παρὰ σὲ αὐτὰ ταῦτα	μαθησόμενος.	Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι, ἔφη, ἐρῶ.
[209]	ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν.	ἁπτόμενος	γὰρ οἶμαι τοῦ καλοῦ καὶ
[175]	κατάκεισο, ἵνα καὶ τοῦ σοφοῦ	ἁπτόμενός	σου (ἀπολαύσω, ὅ σοι προσέστη
[217]	νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι,	σκηπτόμενος	ὅτι ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν
[216]	ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι, λέγω ὑμῖν,	εἰρωνευόμενος	δὲ καὶ παίζων πάντα τὸν
[221]	ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε,	βρενθυόμενος	καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν
[174]	οὐκ ἄγεις; καὶ ἐγώ, ἔφη,	μεταστρεφόμενος	οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον
[173]	περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ	ἀρχόμενος	εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ
[216]	οὖν ὥσπερ ἀπὸ τῶν Σειρήνων	ἐπισχόμενος	τὰ ὦτα οἴχομαι φεύγων, ἵνα
[212]	μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ·	πεπεισμένος	δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους
[179]	εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι	πεπυσμένος	παρὰ τῆς μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο
[217]	ἔμβραχυ ὅ τι κελεύοι Σωκράτης.	ἡγούμενος	δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι ἐπὶ τῇ
[184]	ἐάν τις ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν	ἡγούμενος	δι᾽ ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ
[210]	μέν, ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ὁ	ἡγούμενος,	ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν καὶ
[172]	σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ	διηγούμενος,	εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν
[188]	τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης	ἀποτελούμενος	καὶ παρ᾽ ἡμῖν καὶ παρὰ
[198]	ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε	ἐνθυμούμενος	ὅτι αὐτὸς οὐχ οἷός τ᾽
[173]	δῆλόν γε δὴ ὅτι οὕτω	διανοούμενος	καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ
[184]	καὶ μὴ καρτερήσῃ, ἄν τ᾽	εὐεργετούμενος	εἰς χρήματα ἢ εἰς διαπράξεις
[210]	ἐνταῦθα πρὸς τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ,	θεώμενος	ἐφεξῆς τε καὶ ὀρθῶς τὰ
[190]	ἥμισυ πρὸς τὴν τομήν, ἵνα	θεώμενος	τὴν αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη
[219]	ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με. ἠπόρουν δή,	καταδεδουλωμένος	τε ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου ὡς
[203]	θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος	κοιμώμενος,	τὴν τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων,
[184]	ὁ ἐρῶν καὶ ποτέρων ὁ	ἐρώμενος.	Οὕτω δὴ ὑπὸ ταύτης τῆς
[180]	καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν ὁ	ἐρώμενος	τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν
[204]	ἀντὶ τοῦ καλοῦ τῷ ἀγαθῷ	χρώμενος	πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ Σώκρατες, ἐροιτο·
[191]	ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ τοῦ	ἄρρενος	ἐν τῷ θήλει, τῶνδε ἕνεκα,
[189]	ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ τε	ἄρρενος	καὶ θήλεος, νῦν δὲ οὐκ
[181]	μὲν οὐ μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽	ἄρρενος	μόνον (καὶ ἔστιν οὗτος ὁ
[181]	τῇ γενέσει καὶ θήλεος καὶ	ἄρρενος.	ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας πρῶτον
[191]	τοῦ γένους γίγνονται. ὅσοι δὲ	ἄρρενος	τμῆμά εἰσι, τὰ ἄρρενα διώκουσι,
[191]	ὦσιν, ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ	ἄρρενος,	φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι
[190]	πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ τὸ τοῦ	αὐχένος	ἥμισυ πρὸς τὴν τομήν, ἵνα
[216]	ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος	σειληνός·	ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε
[199]	γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς ὁ	ἔπαινος.	ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ οὐκ ᾔδη
[206]	τὸ καλὸν διὰ τὸ μεγάλης	ὠδῖνος	ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ,
[203]	καὶ ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς	δεινός,	ἀεί τινας πλέκων μηχανάς, καὶ
[203]	φιλοσοφῶν διὰ παντὸς τοῦ βίου,	δεινὸς	γόης καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής·
[207]	ἣ δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ οὖν	δεινός	ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά, ἐὰν
[198]	τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην εἶναι	δεινὸς	τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς ἄρα
[174]	δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν ὡς	ἐκεῖνος	διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι.
[173]	ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει καθάπερ	ἐκεῖνος	διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη, οὐ
[178]	ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ ἃ	ἐκεῖνος	ἔλεγε πάντα· ἃ δὲ μάλιστα
[183]	καὶ καλῶς. πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν	ἐκεῖνος	ὁ ἐραστὴς ὁ πάνδημος, (ὁ
[174]	καὶ τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ	ἐκεῖνος	ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν
[197]	δ᾽ ἂν Ἔρως μὴ ἐφάψηται,	σκοτεινός;	τοξικήν γε μὴν καὶ ἰατρικὴν
[217]	μὴ πρῶτον μέν, τὸ λεγόμενον,	οἶνος	(ἄνευ τε παίδων καὶ μετὰ
[203]	οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος,	οἶνος	γὰρ οὔπω ἦν, εἰς τὸν
[199]	αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ ἔστιν, ἔστι	τινὸς	ἀδελφὸς ἢ οὔ; Φάναι εἶναι.
[185]	ἢ ὑπὸ πλησμονῆς ἢ ὑπό	τινος	ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ
[223]	θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος	τινὸς	εἰς τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ
[174]	ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽ ἄλλου	τινὸς	ἕνεκα ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ,
[203]	Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ,	τίνος	ἐστὶ καὶ μητρός; (Μακρότερον μέν,
[210]	ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος ἢ ἀνθρώπου	τινός	ἢ ἐπιτηδεύματος ἑνός, δουλεύων φαῦλος
[199]	ἆρα ὁ πατήρ ἐστι πατήρ	τινος	ἢ οὔ; εἶπες ἂν δή
[199]	ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ εἰ μητρός	τινος	ἢ πατρός ἐστιν— γελοῖον γὰρ
[176]	οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου	τινὸς	κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες, φάναι, τίνα
[199]	πότερόν ἐστι τοιοῦτος οἷος εἶναι	τινὸς	ὁ Ἔρως ἔρως, ἢ οὐδενός;
[176]	χθὲς πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς	τινός,	οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν τοὺς
[199]	Ἔρως ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς ἢ	τινός;	Πάνυ μὲν οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο
[186]	ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος	πρόγονος	Ἀσκληπιός, ὥς φασιν οἵδε οἱ
[220]	ἔν τ᾽ αὖ ταῖς εὐωχίαις	μόνος	ἀπολαύειν οἷός τ᾽ ἦν τά
[218]	ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι	μόνος,	καί μοι φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι
[217]	τοῦ οὐκ εἰωθὼς ἄνευ ἀκολούθου	μόνος	μετ᾽ αὐτοῦ γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων
[217]	ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ, ὦ ἄνδρες,	μόνος	μόνῳ, καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι
[217]	γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον	μόνος	συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ πρὸς ὑμᾶς
[204]	ἡ μὲν οὖν φύσις τοῦ	δαίμονος,	ὦ φίλε Σώκρατες, αὕτη· ὃν
[209]	κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς	Λακεδαίμονος	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς
[174]	χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ	ἀμείνονος.	ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως
[174]	θυσίαν ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος τοῦ	Ἀγαμέμνονος	ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων
[184]	ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα	χρόνος	ἐγγένηται, ὃς δὴ δοκεῖ τὰ
[182]	οἱ ἐνθάδε τύραννοι· ὁ γὰρ	Ἀριστογείτονος	ἔρως καὶ ἡ Ἁρμοδίου φιλία
[203]	ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης καὶ	σύντονος,	θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας πλέκων
[178]	φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽	εὐρύστερνος,	πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽
[218]	οὖν, ὦ ἄνδρες, ὅ τε	λύχνος	ἀπεσβήκει καὶ (οἱ παῖδες ἔξω
[174]	γενέσθαι ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ (τῇ	Ἀγάθωνος,	ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν θύραν, καί
[198]	δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ	Ἀγάθωνος	πάντας ἔφη ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι
[172]	σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν	Ἀγάθωνος	συνουσίαν (καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου
[174]	εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς	Ἀγάθωνος.	χθὲς γὰρ αὐτὸν διέφυγον τοῖς
[222]	πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην τὸν	Γλαύκωνος	καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους καὶ
[220]	πρὸς δὲ αὖ τὰς τοῦ	χειμῶνος	καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ αὐτόθι χειμῶνες—
[186]	τῇ γῇ φυομένοις καὶ ὡς	ἔπος	εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι,
[215]	ἄλλους λόγους, οὐδὲν μέλει ὡς	ἔπος	εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ σοῦ
[179]	νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς	ἔπος	εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ
[209]	σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς	ἔπος	εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος. τίμιος δὲ
[192]	καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς	ἔπος	εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν
[215]	τὰ ἐκείνου αὐλῇ· ἃ γὰρ	Ὄλυμπος	ηὔλει, Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος·
[195]	ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς δὲ	τρόπος	ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός,
[196]	ἂν εὐανθής τε καὶ εὐώδης	τόπος	ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ ἵζει
[190]	αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη ὁ	ἄνθρωπος·	καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ὁ
[221]	λέγειν, ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος	ἄνθρωπος	~(πᾶς ἂν τῶν λόγων καταγελάσειεν.
[221]	δὲ οὑτοσὶ γέγονε τὴν ἀτοπίαν	ἅνθρωπος,	καὶ αὐτὸς καὶ οἱ λόγοι
[203]	ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ	νέκταρος,	οἶνος γὰρ οὔπω ἦν, εἰς
[196]	καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις	ὑγρὸς	τὸ εἶδος, οὐ γὰρ ἂν
[177]	Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω λέγειν.	Φαῖδρος	γὰρ ἑκάστοτε πρός με ἀγανακτῶν
[177]	δή μοι δοκεῖ εὖ λέγειν	Φαῖδρος.	ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν
[177]	ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω	Φαῖδρος	καὶ ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα
[179]	ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς	ἀνδρὸς	ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ πατρός τε
[223]	Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ	ἀνδρὸς	εἶναι κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι
[174]	Ὅμηρον φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ	ἀνδρὸς	ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν
[206]	δὲ τῷ καλῷ. ἡ γὰρ	ἀνδρὸς	καὶ γυναικὸς συνουσία τόκος ἐστίν.
[191]	δὴ νῦν γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽	ἀνδρός·	καὶ οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ
[221]	εἴ τις ἅψεται τούτου τοῦ	ἀνδρός,	μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ καὶ
[177]	ἔγωγε ἤδη τινὶ ἐνέτυχον βιβλίῳ	ἀνδρὸς	σοφοῦ, ἐν ᾧ ἐνῆσαν ἅλες
[178]	πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽	Ἔρος	φησὶ μετὰ τὸ Χάος δύο
[220]	ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες, καὶ (γὰρ	θέρος	τότε γ᾽ ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι
[205]	εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε καὶ	δολερὸς	ἔρως παντί· ἀλλ᾽ οἱ μὲν
[184]	τινὰ ἢ κατὰ ἄλλο ὁτιοῦν	μέρος	ἀρετῆς, αὕτη αὖ ἡ ἐθελοδουλεία
[193]	ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ τί	ἑκάτερος·	Ἀγάθων γὰρ καὶ Σωκράτης λοιποί.
[180]	πάντας θεούς, ἃ δ᾽ οὖν	ἑκάτερος	εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ
[184]	τε καὶ παιδικά, νόμον ἔχων	ἑκάτερος,	ὁ μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν
[194]	ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν	ἑκάτερος	τῷ θεῷ οὕτως ἤδη διαλεγέσθω.
[192]	συνουσία, ὡς ἄρα τούτου ἕνεκα	ἕτερος	ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ
[184]	συντακείς. τούτους δὴ βούλεται ὁ	~(ἡμέτερος	νόμος εὖ καὶ καλῶς βασανίζειν,
[186]	ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν ὁ	ἡμέτερος	πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς φασιν οἵδε
[195]	ὡς Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ	ἀρχαιότερός	ἐστιν. ἀλλά (φημὶ νεώτατον αὐτὸν
[220]	βουλομένων ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς	προθυμότερος	ἐγένου τῶν στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν
[220]	αὖ τόδ᾽ ἔρεξε καὶ ἔτλη	καρτερὸς	ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε ἐπὶ στρατείας,
[188]	ὁ μετὰ τῆς ὕβρεως Ἔρως	ἐγκρατέστερος	περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας
[180]	ἁπάντων, καὶ ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα	νεώτερος	πολύ, ὥς φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ
[173]	τύχοιμι καὶ οἰόμενος τὶ ποιεῖν	ἀθλιώτερος	ἦ ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον ἢ
[190]	ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ τμῆσιν	κοσμιώτερος	εἴη ὁ ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα
[215]	ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής; πολύ γε	θαυμασιώτερος	ἐκείνου· (ὁ μέν γε δι᾽
[196]	πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ	σκληρὸς	ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ ὑγρᾶς
[203]	οἷον οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ	σκληρὸς	(καὶ αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ
[180]	ἔπειτα νεώτερος πολύ, ὥς φησιν	Ὅμηρος.	ἀλλὰ γὰρ τῷ ὄντι μάλιστα
[195]	πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα.	Ὅμηρος	γὰρ Ἄτην θεόν τέ φησιν
[174]	ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί.	Ὅμηρος	μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ μόνον
[179]	φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη	Ὅμηρος,	μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων
[190]	τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ λέγει	Ὅμηρος	περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου,
[195]	δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος ἦν	Ὅμηρος,	πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα.
[203]	πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ	αὐχμηρὸς	καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς
[183]	δὲ χρηστῷ τε καὶ καλῶς.	πονηρὸς	δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς
[173]	οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ οἶδα.	Ἑταῖρος	Ἀεὶ ὅμοιος εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε·
[173]	περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω.	Ἑταῖρος	Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε,
[221]	ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ ὁ	ἑταῖρος·	σχεδὸν γάρ τι τῶν οὕτω
[221]	τὰ αὐτὰ φαίνεται λέγειν, ὥστε	ἄπειρος	καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν
[202]	γε τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν	ἄμοιρος;	Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς
[173]	Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς,	σμικρός,	ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽ ἐν
[203]	καὶ ὁ τῆς Μήτιδος ὑὸς	Πόρος.	ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον
[203]	περὶ τὰς θύρας. ὁ οὖν	Πόρος	μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος γὰρ
[215]	ἀκούωμεν λέγοντος καὶ πάνυ ἀγαθοῦ	ῥήτορος	ἄλλους λόγους, οὐδὲν μέλει ὡς
[186]	πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ καὶ	πρὸς	ἄλλα πολλὰ καὶ ἐν τοῖς
[188]	ἀμφοτέρων τούτων, καὶ ἐπειδὰν μὲν	πρὸς	ἄλληλα τοῦ κοσμίου τύχῃ ἔρωτος
[196]	ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ Ἔρωτι	πρὸς	ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος. χρόας δὲ
[178]	πάντων τῶν αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι	πρὸς	~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί γ᾽ ἂν
[188]	περὶ θεούς τε (καὶ ἀνθρώπους	πρὸς	ἀλλήλους κοινωνία) οὐ περὶ ἄλλο
[209]	μείζω κοινωνίαν τῆς τῶν παίδων	πρὸς	ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ
[203]	ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος θεοῖς	πρὸς	ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι·
[185]	ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι	πρὸς	ἀρετὴν τόν (τε ἐρῶντα αὐτὸν
[179]	αὐτὸς ὁ Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε	πρὸς	ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον εἶναι τῷ
[201]	σχεδὸν γάρ τι καὶ ἐγὼ	πρὸς	αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ
[218]	ἔδοξέ μοι χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν	πρὸς	αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ
[192]	ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ	πρὸς	γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι
[220]	καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι.	πρὸς	δὲ αὖ τὰς τοῦ χειμῶνος
[196]	πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια εἶναι.	πρὸς	δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης
[211]	οὐδὲ πρὸς μὲν τὸ καλόν,	πρὸς	δὲ τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα
[196]	μὲν δή ἐστι καὶ ἁπαλώτατος,	πρὸς	δὲ τούτοις ὑγρὸς τὸ εἶδος,
[195]	βασιλεύει. νέος μὲν οὖν ἐστί,	πρὸς	δὲ τῷ νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ
[201]	ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ νῦν	πρὸς	ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη ὁ
[176]	παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας	πρὸς	ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι τὸν
[223]	τῶν νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ	πρὸς	ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος
[188]	κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα τείνει	πρὸς	θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν
[193]	ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων	πρὸς	θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς
[177]	μέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε	πρός	με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν,
[218]	καί μοι φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι	πρός	με· ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ ἔχω·
[214]	κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν·	Πρὸς	μὲν Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ
[211]	μέν, τοτὲ δὲ οὔ, οὐδὲ	πρὸς	μὲν τὸ καλόν, πρὸς δὲ
[217]	λόγου καλῶς ἂν ἔχοι καὶ	πρὸς	ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν
[186]	ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος ἐρωτικῶν	πρὸς	πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ ὁ
[210]	αὖ ἐπιστημῶν κάλλος, καὶ βλέπων	πρὸς	(πολὺ ἤδη τὸ καλὸν μηκέτι
[210]	Ὃς γὰρ ἂν μέχρι ἐνταῦθα	πρὸς	τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς
[183]	ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ	πρὸς	τὰ παιδικά, ἱκετείας τε καὶ
[208]	ἔφη, κατὰ τὰ σώματα ὄντες	πρὸς	τὰς γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται καὶ
[191]	τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον	πρὸς	τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε	πρὸς	ταῦτα, ὡς ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν
[204]	πάνυ ἔφην ἔτι ἔχειν ἐγὼ	πρὸς	ταύτην τὴν ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι.
[210]	τε καὶ ὀρθῶς τὰ καλά,	πρὸς	τέλος ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν
[190]	καὶ τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ	πρὸς	τὴν τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν
[175]	χρώμενοι τῷ Διονύσῳ· νῦν δὲ	πρὸς	τὸ δεῖπνον πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ
[181]	ἔπειτα ὡς ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων,	πρὸς	τὸ διαπράξασθαι μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες
[174]	ἦ δ᾽ ὅς, πῶς (ἔχεις	πρὸς	τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος
[220]	ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν στρατηγῶν	πρὸς	τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ
[195]	ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος ἦν Ὅμηρος,	πρὸς	τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος
[182]	(καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ	πρὸς	τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ
[176]	δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει	πρὸς	τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς,
[220]	~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν οἱ ἄλλοι	πρὸς	τὸ καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ
[176]	οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν	πρὸς	τὸ πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως
[217]	τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν	πρὸς	τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς
[176]	καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι	πρὸς	τὸν πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν
[216]	καὶ παίζων πάντα τὸν βίον	πρὸς	τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ
[187]	πως ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ	πρὸς	τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε
[193]	ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν	πρὸς	τοὺς θεούς, ὅπως μὴ καὶ
[186]	ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων	πρὸς	τοὺς καλοὺς ἀλλὰ καὶ πρὸς
[199]	ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ	πρὸς	τοὺς ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ
[216]	παρὰ τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ	(πρὸς	τοῦτον μόνον ἀνθρώπων, ὃ οὐκ
[209]	δὴ ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον, καὶ	πρὸς	τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ
[217]	ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ	πρὸς	ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ
[177]	ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες	πρὸς	ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ
[199]	ὅτι ἔστιν ὑέος γε ἢ	θυγατρὸς	ὁ πατὴρ πατήρ· ἢ οὔ;
[189]	τε ὢν τῶν ἀνθρώπων καὶ	ἰατρὸς	τούτων ὧν ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία
[199]	Ἔρως ἐστὶν ἔρως μητρὸς ἢ	πατρός—	ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν εἰ αὐτὸ
[203]	τούτων ἐστὶ καὶ ὁ Ἔρως.	Πατρὸς	δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος
[199]	οὐκ εἰ μητρός τινος ἢ	πατρός	ἐστιν— γελοῖον γὰρ ἂν εἴη
[219]	μετὰ Σωκράτους, ἢ εἰ μετὰ	πατρὸς	καθηῦδον ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ
[214]	εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου	πατρὸς	καὶ σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ γὰρ
[204]	αὐτῷ καὶ τούτων ἡ γένεσις·	πατρὸς	μὲν γὰρ σοφοῦ ἐστί καὶ
[178]	μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ	πατρὸς	ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ
[179]	αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ	πατρός	τε (καὶ μητρός· οὓς ἐκείνη
[203]	δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ	πατρὸς	φύσιν, τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ
[214]	κελεύῃς. δεῖ γάρ σοι πείθεσθαι·	ἰητρὸς	γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων·
[204]	γὰρ σοφοῦ ἐστί καὶ εὐπόρου,	μητρὸς	δὲ οὐ σοφῆς καὶ ἀπόρου·
[199]	ἐρώτημα, εἰ Ἔρως ἐστὶν ἔρως	μητρὸς	ἢ πατρός— ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν
[203]	δ᾽ ἐγώ, τίνος ἐστὶ καὶ	μητρός;	(Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως
[179]	ὄντων αὐτῷ πατρός τε (καὶ	μητρός·	οὓς ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ
[199]	οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ εἰ	μητρός	τινος ἢ πατρός ἐστιν— γελοῖον
[203]	ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς	μητρὸς	φύσιν ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος.
[179]	ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ τῆς	μητρὸς	ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ
[189]	γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος,	(ἐπίκουρός	τε ὢν τῶν ἀνθρώπων καὶ
[200]	μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς ὢν	ἰσχυρός;	Ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων. Οὐ
[200]	γὰρ καὶ ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο	ἰσχυρὸς	εἶναι, φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ
[200]	Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ καὶ	ἰσχυρὸς	ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι
[200]	μέγας ὢν μέγας εἶναι, ἢ	ἰσχυρὸς	ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ τῶν
[201]	Πῶς λέγεις, ἔφην, ὦ Διοτίμα;	αἰσχρὸς	ἄρα ὁ Ἔρως ἐστὶ καὶ
[197]	ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας,	ἄδωρος	δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς,
[197]	μὲν πορίζων, ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων·	φιλόδωρος	εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς·
[172]		~Ἀπολλόδωρος.	(Δοκῶ μοι περὶ ὧν πυνθάνεσθε
[173]	διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ λόγοι.	Ἀπολλόδωρος	Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές·
[172]	κλήσει· Ὦ Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος	Ἀπολλόδωρος,	οὐ περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα·
[173]	τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους.	Ἀπολλόδωρος	(Ὦ φίλτατε, καὶ δῆλόν γε
[193]	περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ ὁ	σός.	ὥσπερ οὖν ἐδεήθην σου, μὴ
[203]	περὶ τέχνας ἢ χειρουργίας τινὰς	βάναυσος.	οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ
[196]	πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται, κἂν	ἄμουσος	ᾖ τὸ „πρίν„ οὗ ἂν
[197]	εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς·	θεατὸς	σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις,
[183]	ἐστιν, ἅτε οὐ μονίμου ἐρῶν	πράγματος.	ἅμα γὰρ τῷ τοῦ σώματος
[198]	ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς ἄρα τοῦ	πράγματος,	ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ
[212]	ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου τοῦ	κτήματος	τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν ἀμείνω
[215]	τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ	στόματος	δυνάμει, καὶ ἔτι νυνὶ ὃς
[221]	νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς	θαύματος.	οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν
[210]	κάλλος ἢ ἀνθρώπου τινός ἢ	ἐπιτηδεύματος	ἑνός, δουλεύων φαῦλος ᾖ καὶ
[183]	πράγματος. ἅμα γὰρ τῷ τοῦ	σώματος	ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα, οἴχεται
[189]	θαυμάζειν εἰ τὸ κόσμιον τοῦ	σώματος	ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν,
[210]	ἡγῆται ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν	σώματος	ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους
[186]	κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ	σώματος	ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν,
[186]	ἔχει· τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ	σώματος	καὶ τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν
[186]	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ	σώματος	καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ
[183]	ἐραστὴς ὁ πάνδημος, (ὁ τοῦ	σώματος	μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν·
[181]	ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι καὶ	σώματος.	οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν
[207]	δυνατὸν ἀεί τε εἶναι καὶ	ἀθάνατος.	δύναται δὲ ταύτῃ μόνον τῇ
[203]	καὶ σοφιστής· καὶ οὔτε ὡς	(ἀθάνατος	πέφυκεν οὔτε ὡς θνητός, ἀλλὰ
[172]	λέγειν· σὺ οὖν μοι διήγησαι·	δικαιότατος	γὰρ εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου
[196]	τῶν ἄλλων κρατῶν πάντων ἂν	ἀνδρειότατος	εἴη· περὶ μὲν οὖν δικαιοσύνης
[189]	μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ θεῶν	φιλανθρωπότατος,	(ἐπίκουρός τε ὢν τῶν ἀνθρώπων
[178]	Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι.	πρεσβύτατος	δὲ ὢν μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν
[178]	ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν τοῖς	πρεσβύτατος	εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν μεγίστων
[195]	κάλλιστος ὢν τοιόσδε. πρῶτον μὲν	νεώτατος	θεῶν, ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ
[196]	τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι.	νεώτατος	μὲν δή ἐστι καὶ ἁπαλώτατος,
[186]	αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ	ἰατρικώτατος,	καὶ ὁ μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε
[196]	νεώτατος μὲν δή ἐστι καὶ	ἁπαλώτατος,	πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς τὸ
[173]	Ἀριστόδημος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός,	ἀνυπόδητος	ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽ ἐν τῇ
[220]	οἷόνπερ καὶ πρότερον εἰώθει φορεῖν,	ἀνυπόδητος	δὲ διὰ τοῦ κρυστάλλου ῥᾷον
[203]	ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς καὶ	ἀνυπόδητος	καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν
[174]	ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην	ἄκλητος.	ἆρ᾽ οὖν ἄγων μέ τι
[174]	πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι	ἄκλητος	ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον
[174]	ὡς ἐγὼ μὲν οὐχ ὁμολογήσω	ἄκλητος	(ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ κεκλημένος.
[185]	λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ	πένητος,	οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ
[203]	ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε ὡς	θνητός,	ἀλλὰ τοτὲ μὲν τῆς αὐτῆς
[202]	ἄν, ἔφην, εἴη ὁ Ἔρως;	θνητός;	Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ τί μήν;
[221]	φαίνεται λέγειν, ὥστε ἄπειρος καὶ	ἀνόητος	ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν λόγων
[172]	μοι περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ	ἀμελέτητος	εἶναι· καὶ γὰρ ἐτύγχανον πρώην
[197]	σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις,	κτητὸς	εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων,
[197]	δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ,	οἰκειότητος	δὲ πληροῖ, τὰς τοιάσδε ξυνόδους
[197]	ἐνὶ κήδει. (οὗτος δὲ ἡμᾶς	ἀλλοτριότητος	μὲν κενοῖ, οἰκειότητος δὲ πληροῖ,
[197]	ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς,	Ἁβρότητος,	Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου πατήρ·
[221]	εἶναι· πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν	(Λάχητος	τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽
[187]	ἔχει τούτοις, ὥσπερ ἴσως καὶ	Ἡράκλειτος	βούλεται λέγειν, ἐπεὶ τοῖς γε
[213]	Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς ἡμῖν ὅδε	τρίτος	συμπότης; καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν
[191]	πρόσθεν· τέως γὰρ καὶ ταῦτα	ἐκτὸς	εἶχον, καὶ ἐγέννων (καὶ ἔτικτον
[203]	ἐστιν ἡ ὁμιλία καὶ ἡ	διάλεκτος	θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι
[214]	μεθυσθῇ. τὸν μὲν οὖν Σωκράτη	ἐγχέαντος	τοῦ παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽
[215]	Ὄλυμπος ηὔλει, Μαρσύου λέγω, τούτου	διδάξαντος·	τὰ οὖν ἐκείνου ἐάν τε
[195]	εἴρηκεν. εἷς δὲ τρόπος ὀρθὸς	παντὸς	ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν
[221]	τῶν νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον	παντὸς	θαύματος. οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο,
[195]	τρόπος ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ	παντός,	λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος
[223]	ὅπως ἂν ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ	παντὸς	μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ Σωκράτους
[203]	ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ	παντὸς	τοῦ βίου, δεινὸς γόης καὶ
[178]	ὃ γὰρ χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι	παντὸς	τοῦ βίου τοῖς μέλλουσι καλῶς
[216]	βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ.	σπουδάσαντος	δὲ αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ
[219]	ὦ Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι.	ποιήσαντος	δὲ δὴ ταῦτα ἐμοῦ οὗτος
[176]	ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους καὶ	δειπνήσαντος	καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς τε
[197]	Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος	ἡγεμονεύσαντος,	(ὥστε καὶ οὗτος Ἔρωτος ἂν
[194]	ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν, καὶ	βλέψαντος	ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι
[216]	οἶδα εἴ τις ἑώρακε τὰ	ἐντὸς	ἀγάλματα· ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη ποτ᾽
[222]	δὲ ἰδὼν ἄν τις καὶ	ἐντὸς	αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν νοῦν
[195]	πέφυκεν Ἔρως μισεῖν καὶ οὐδ᾽	ἐντὸς	πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ δὲ νέων
[194]	σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν	ἐκπλαγέντος,	νῦν οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα
[217]	φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ τοῦ	δηχθέντος	ὑπὸ τοῦ ἔχεως πάθος κἀμὲ
[216]	διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ καὶ	ἀνοιχθέντος	οὐκ οἶδα εἴ τις ἑώρακε
[185]	διὰ τὴν φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη,	ἀναφανέντος	ἐκείνου κακοῦ (καὶ οὐ κεκτημένου
[185]	ἐξαπατηθείη καὶ μὴ λάβοι χρήματα,	ἀναφανέντος	τοῦ ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν ἧττον
[176]	πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη,	κατακλινέντος	τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ
[180]	οὐ γάρ ἐστιν εἷς· μὴ	ὄντος	δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι πρότερον
[205]	γάρ τοι ἐκ τοῦ μὴ	ὄντος	εἰς τὸ ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν
[183]	ὁ δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ	ὄντος	ἐραστὴς διὰ βίου μένει, ἅ
[175]	ἥ γε παρὰ σοῦ νέου	ὄντος	οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς
[220]	τά τε (ἄλλα, καί ποτε	ὄντος	πάγου οἵου δεινοτάτου, καὶ πάντων
[202]	οὔτε ἀμαθία (τὸ γὰρ τοῦ	ὄντος	τυγχάνον πῶς ἂν εἴη ἀμαθία;
[217]	ἐντεῦθεν οὐκ ἄν μου ἠκούσατε	λέγοντος,	εἰ μὴ πρῶτον μέν, τὸ
[215]	ὅταν μέν του ἄλλου ἀκούωμεν	λέγοντος	καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους
[215]	ἢ τῶν σῶν λόγων ἄλλου	λέγοντος,	κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ
[195]	δῆλον ὅτι· θᾶττον γοῦν τοῦ	δέοντος	ἡμῖν προσέρχεται. ὃ δὴ πέφυκεν
[223]	τὰς θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις	ἐξιόντος	τινὸς εἰς τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι
[194]	καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ,	μέλλοντος	ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽
[174]	τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ	περιμένοντος	οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ
[194]	τὴν σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην	ἀναβαίνοντος	ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν
[212]	ἐκεῖνο ᾧ δεῖ θεωμένου καὶ	ξυνόντος	αὐτῷ; ἢ οὐκ ἐνθυμῇ, ἔφη,
[212]	ἔφη, φαῦλον βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε	βλέποντος	ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο ᾧ δεῖ
[212]	ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε.	Εἰπόντος	δὲ ταῦτα τοῦ Σωκράτους τοὺς
[198]	καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι, μετέχων.	~(Εἰπόντος	δὲ τοῦ Ἀγάθωνος πάντας ἔφη
[222]	παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι.	(Εἰπόντος	δὴ ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα
[214]	ἂν ἕνα ἄλλον ἐπαινέσαιμι σοῦ	παρόντος.	Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει, φάναι τὸν
[214]	ἐάν τινα ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου	παρόντος	ἢ θεὸν ἢ ἄνθρωπον ἄλλον
[200]	ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ μὴ	παρόντος,	καὶ ὃ μὴ ἔχει καὶ
[217]	μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς	παρόντος·	καὶ τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν
[223]	τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους	παρόντος	τῶν καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ.
[212]	βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων καὶ	κελεύοντος	ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν
[212]	ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ μου ὡς	μεθύοντος;	ἐγὼ δέ, κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε,
[212]	ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ σφόδρα	μεθύοντος	καὶ μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου
[175]	τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ	καλοῦντος	οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽
[194]	προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν ὡς εὖ	ἐροῦντος	ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν εἴην,
[174]	μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ	ἑστιῶντος	τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα
[212]	αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος καὶ μέγα	βοῶντος,	ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων καὶ κελεύοντος
[212]	σφόδρα μεθύοντος καὶ μέγα βοῶντος,	ἐρωτῶντος	ὅπου Ἀγάθων καὶ κελεύοντος ἄγειν
[198]	παρόντας, ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου	εἰρηκότος	καὶ αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ·
[200]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ	εἰκότος	εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν
[197]	δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς,	ἀγαστὸς	θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις·
[176]	μὲν δέδοκται, πίνειν ὅσον ἂν	ἕκαστος	βούληται, ἐπάναγκες δὲ μηδὲν εἶναι,
[178]	Σωκράτης. πάντων μὲν οὖν ἃ	ἕκαστος	εἶπεν, οὔτε πάνυ ὁ Ἀριστόδημος
[193]	καὶ τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί	ἕκαστος	(ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ τί ἑκάτερος·
[198]	προυρρήθη γάρ, ὡς ἔοικεν, ὅπως	ἕκαστος	ἡμῶν τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει,
[191]	ζητεῖ δὴ ἀεὶ τὸ αὑτοῦ	ἕκαστος	ξύμβολον. ὅσοι μὲν οὖν τῶν
[191]	ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην.	Ἕκαστος	οὖν ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον,
[193]	καὶ τῶν παιδικῶν τῶν αὑτοῦ	ἕκαστος	τύχοι εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν
[198]	ποιήσειε. καὶ ἐνενόησα τότε ἄρα	καταγέλαστος	ὤν, ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν
[178]	θεὸς εἴη ὁ Ἔρως καὶ	θαυμαστὸς	ἐν ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς,
[186]	ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας καὶ	θαυμαστὸς	καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς
[178]	εὐθὺς νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς	χρηστὸς	καὶ ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ
[192]	τῷ αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ	Ἥφαιστος,	ἔχων τὰ ὄργανα, ἔροιτο· τί
[197]	μαθητής, καὶ Μοῦσαι μουσικῆς καὶ	Ἥφαιστος	χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ
[205]	ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ	μέγιστός	τε καὶ δολερὸς ἔρως παντί·
[184]	μόνη δουλεία ἑκούσιος λείπεται οὐκ	ἐπονείδιστος·	αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ
[199]	αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς	κάλλιστος	καὶ ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς
[197]	Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν	κάλλιστος	καὶ ἄριστος μετὰ τοῦτο τοῖς
[197]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν	κάλλιστος	καὶ ἄριστος, ᾧ χρὴ ἕπεσθαι
[195]	ὄντα καὶ ἄριστον. ἔστι δὲ	κάλλιστος	ὢν τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος
[199]	ἂν ~(φαίνηται ὡς κάλλιστος καὶ	ἄριστος,	δῆλον ὅτι τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν·
[197]	πρῶτος αὐτὸς ὢν κάλλιστος καὶ	ἄριστος	μετὰ τοῦτο τοῖς ἄλλοις ἄλλων
[197]	ἐπιβάτης, παραστάτης τε καὶ σωτὴρ	ἄριστος,	ξυμπάντων τε θεῶν καὶ ἀνθρώπων
[197]	ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ	ἄριστος,	ᾧ χρὴ ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα
[177]	ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ	βέλτιστος	Πρόδικος· καὶ τοῦτο μὲν ἧττον
[205]	Θαυμάζω, ἦν δ᾽ ἐγώ, καὶ	αὐτός.	Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽ ἔφη· ἀφελόντες
[201]	τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι,	αὐτὸς	ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως ἂν δύνωμαι.
[196]	ἀνθρώπου οὔτε ἄνθρωπον. οὔτε γὰρ	αὐτὸς	βίᾳ πάσχει, εἴ τι πάσχει—
[221]	ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ ἐν Ποτειδαίᾳ.	αὐτὸς	γὰρ ἧττον ἐν φόβῳ ἦ
[215]	τούτοις, ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν	αὐτὸς	δή που ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ
[176]	τινὰ τῆς πόσεως· καὶ γὰρ	αὐτός	εἰμι τῶν χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα
[176]	ἡ μέθη ἐστί· καὶ οὔτε	αὐτὸς	ἑκὼν εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν
[199]	οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ	αὐτὸς	ἐν τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ
[176]	πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽	αὐτὸς	ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον ἂν εἴη ἡμῖν,
[216]	ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν	αὐτὸς	ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ, τὰ
[194]	οὖν Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς γὰρ	αὐτὸς	ἠγώνισαι, ὦ Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ
[222]	ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον	αὐτὸς	καθίσταται ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ
[221]	γέγονε τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ	αὐτὸς	καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽
[200]	ἔχει καὶ ὃ μὴ ἔστιν	αὐτὸς	καὶ οὗ ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽
[207]	ἔχων ἐν αὑτῷ ὅμως ὁ	αὐτὸς	καλεῖται, ἀλλὰ νέος ἀεὶ γιγνόμενος,
[207]	αὐτό· οἷον ἐκ παιδαρίου ὁ	αὐτὸς	λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται·
[187]	δεῖ. πάλιν γὰρ ἥκει ὁ	αὐτὸς	λόγος, ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις
[174]	ἑπόμενον· εἶπον οὖν ὅτι καὶ	αὐτὸς	μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽
[179]	οὕτω κακὸς, ὅντινα οὐκ ἂν	αὐτὸς	ὁ Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε πρὸς
[199]	τοὺς ἄλλους κελεύειν λέγειν, ὅπῃ	αὐτὸς	οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι
[202]	δὲ καὶ τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ	αὐτὸς	ὁμολογεῖς μὴ εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ
[219]	ἢ ὡς διανοοῦμαι· σὺ δὲ	αὐτὸς	οὕτω βουλεύου ὅτι σοί τε
[198]	ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι	αὐτὸς	οὐχ οἷός τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽
[172]	ἦ δ᾽ ὅς, εἰπέ· σὺ	αὐτὸς	παρεγένου τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ
[195]	μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ	αὐτὸς	παρέχεται, φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας,
[173]	τινας περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ	αὐτὸς	ποιῶμαι ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς
[175]	ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω καὶ	αὐτὸς	ποῦ ἂν εἴη. Οὐ σκέψῃ,
[220]	καὶ βουλομένων ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα,	αὐτὸς	προθυμότερος ἐγένου τῶν στρατηγῶν ἐμὲ
[173]	ἀλλὰ τίς σοι διηγεῖτο; ἢ	αὐτὸς	Σωκράτης; (Οὐ μὰ τὸν Δία,
[173]	τοὺς τῶν πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν,	αὐτός	τε ἄχθομαι ὑμᾶς τε τοὺς
[173]	ἢ ᾗ τὰ ἐπινίκια ἔθυεν	αὐτός	τε καὶ οἱ χορευταί. Πάνυ,
[212]	ἄνδρα τὸν Ἔρωτα τιμᾷν, καὶ	αὐτὸς	τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως
[215]	ἂν ὑμῖν οἷα δὴ πέπονθα	αὐτὸς	ὑπὸ τῶν τούτου λόγων καὶ
[197]	δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος	αὐτὸς	ὢν κάλλιστος καὶ ἄριστος μετὰ
[194]	αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος δέ τις	αὐτὸς	ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν.
[185]	τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ	αὐτὸς	ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ τὴν
[218]	τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας. καὶ	οὗτος	ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα
[175]	παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης	οὗτος	ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν γειτόνων
[172]	τῇ κλήσει· Ὦ Φαληρεύς, ἔφη,	οὗτος	Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς
[200]	παρόντα; (Πάνυ γε, φάναι. Καὶ	οὗτος	ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς ὁ
[214]	ἐστὶ πᾶν ἢ ὃ ἔλεγεν;	οὗτος	γάρ, ἐάν τινα ἐγὼ ἐπαινέσω
[220]	πόδας εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας,	οὗτος	δ᾽ ἐν τούτοις ἐξῄει ἔχων
[197]	κοίτην ὕπνον τ᾽ ἐνὶ κήδει.	(οὗτος	δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ,
[221]	ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον ἔχων,	οὗτος	δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων
[197]	οὗ μὲν ἂν ὁ θεὸς	οὗτος	διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος καὶ φανὸς
[213]	Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν; Σωκράτης	οὗτος;	ἐλλοχῶν αὖ με ἐνταῦθα κατέκεισο,
[222]	καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς	οὗτος	ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον
[216]	σειληνῶδες; σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ	οὗτος	ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος
[197]	καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ	οὗτος	Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής, καὶ
[186]	(καλόν τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα,	οὗτός	ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος, καὶ ὁ
[187]	φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ	οὗτός	ἐστιν ὁ καλός, ὁ οὐράνιος,
[197]	τι καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι	οὗτός	ἐστιν ὁ ποιῶν εἰρήνην μὲν
[185]	καλὸν ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι.	οὗτός	ἐστιν ὁ τῆς Οὐρανίας θεοῦ
[181]	ὅ τι ἂν τύχῃ· καὶ	οὗτός	ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι τῶν
[197]	θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων νόημα·	οὗτος,	ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ λόγος,
[193]	ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι.	οὗτος,	ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς
[197]	βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽ ὁ θεὸς	οὗτος	ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν τῶν
[217]	Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα περ	οὗτος	ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ δὴ ἐπὶ
[221]	διὸ καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ	οὗτος	καὶ ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ
[216]	ὡς οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ	οὗτος	κελεύει, ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ
[215]	ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων.	οὗτος	μὲν οὖν ἴσως οἰήσεται ἐπὶ
[207]	λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται·	οὗτος	μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ ἔχων
[181]	ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ ἔστιν	οὗτος	ὁ τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα
[174]	ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν	οὗτος;	~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ
[209]	ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ οἶμαι καὶ	οὗτος	περιιὼν τὸ καλὸν ἐν ᾧ
[221]	οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν ἀνθρώπων	οὗτός	τε ἅμα καὶ Λάχης· καὶ
[220]	ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ	οὗτος,	τετρωμένον οὐκ ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ
[188]	παρ᾽ ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς,	οὗτος	τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ
[185]	ἀπάτη· δοκεῖ γὰρ αὖ καὶ	οὗτος	τὸ καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι
[219]	ποιήσαντος δὲ δὴ ταῦτα ἐμοῦ	οὗτος	τοσοῦτον περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν
[214]	ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον;	Οὗτος,	φάναι τὸν Σωκράτη, τί ἐν
[173]	μὲν γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ	τοιοῦτος	εἶ· σαυτῷ τε καὶ τοῖς
[204]	διδάξαι. ἔστι μὲν γὰρ δὴ	τοιοῦτος	καὶ οὕτω γεγονὼς ὁ Ἔρως,
[199]	καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι	τοιοῦτος	οἷος εἶναι τινὸς ὁ Ἔρως
[192]	ἀγάμοις. πάντως μὲν οὖν ὁ	τοιοῦτος	παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται,
[185]	ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ ὁ	τοιοῦτος	τό γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι
[204]	ὦ ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις·	τοιοῦτος	ὢν ὁ Ἔρως τίνα χρείαν
[178]	οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε	πλοῦτος	οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς ἔρως.
[177]	ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται	τοσοῦτος	θεός; ταῦτα δή μοι δοκεῖ
[191]	οὖν ἐκ τόσου (ὁ ἔρως	ἔμφυτος	ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς
[197]	ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς·	ζηλωτὸς	ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος,
[188]	πρὸς ἄλληλα τοῦ κοσμίου τύχῃ	ἔρωτος	ἃ νῦν δὴ ἐγὼ ἔλεγον,
[193]	ὁ ἐμὸς λόγος ἐστὶ περὶ	Ἔρωτος,	ἀλλοῖος ἢ ὁ σός. ὥσπερ
[197]	ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος	Ἔρωτος	ἂν εἴη μαθητής, καὶ Μοῦσαι
[179]	καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ	ἔρωτος	ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι
[180]	ἴσμεν ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνευ	Ἔρωτος	Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν οὖν οὔσης
[196]	τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν,	Ἔρωτος	δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω εἶναι·
[189]	δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι τὴν τοῦ	ἔρωτος	δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί
[197]	κατεσκευάσθη τῶν θεῶν τὰ πράγματα	Ἔρωτος	ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι κάλλους (αἴσχει
[197]	πάντων τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ	Ἔρωτος	εἶναι σοφίαν, ᾗ γίγνεταί τε
[214]	ἕκαστον ἐν μέρει λόγον (περὶ	Ἔρωτος	εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ
[199]	ἄγαμαι. ἴθι οὖν μοι περὶ	Ἔρωτος,	ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς καὶ
[177]	ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον	Ἔρωτος	ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται
[181]	τρέπονται οἱ ἐκ τούτου τοῦ	ἔρωτος	ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ
[197]	μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ	ἔρωτος	ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος Ἔρωτος
[212]	τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ	Ἔρωτος	καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί.
[207]	Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ	ἔρωτος	καὶ τῆς ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ
[196]	πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ ἀρετῆς	Ἔρωτος	μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν
[185]	τοῦ παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε, περὶ	Ἔρωτος	ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ παυσαμένου, διδάσκουσι
[196]	δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ	Ἔρωτος,	ὁ δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ
[201]	δὲ λόγον τὸν περὶ τοῦ	Ἔρωτος,	ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς
[212]	τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν ἀμείνω	Ἔρωτος	οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως λάβοι.
[178]	τεκμήριον δὲ τούτου· γονῆς γὰρ	Ἔρωτος	οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽
[196]	εἴ τι πάσχει— βία γὰρ	Ἔρωτος	οὐχ (ἅπτεται— οὔτε ποιῶν ποιεῖ—
[199]	καὶ τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ	Ἔρωτος	τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ
[205]	ἔφη· ἀφελόντες γὰρ ἄρα τοῦ	ἔρωτός	τι εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ
[186]	ποιῶν, ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου	ἔρωτος	τὸν ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ οἷς
[188]	ἄλλο τί ἐστιν ἢ περὶ	Ἔρωτος	φυλακήν τε καὶ ἴασιν· πᾶσα
[181]	τοὺς εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου τοῦ	ἔρωτος	ὡρμημένους· οὐ γὰρ ἐρῶσι παίδων,
[197]	ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, Ἔρως	πρῶτος	αὐτὸς ὢν κάλλιστος καὶ ἄριστος
[177]	δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ	πρῶτος	κατάκειται καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ
[219]	ὅτι χρήμασί γε πολὺ μᾶλλον	ἄτρωτος	ἦν πανταχῇ ἢ σιδήρῳ ὁ
[203]	ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ	ἄστρωτος,	ἐπὶ θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς
[203]	ἄλλοι καὶ ὁ τῆς Μήτιδος	ὑὸς	Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα
[203]	ἅτε οὖν Πόρου καὶ Πενίας	ὑὸς	ὢν ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ
[199]	εἰ γὰρ ἐροίμην, τί δέ;	ἀδελφός,	αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ ἔστιν, ἔστι
[199]	τοῦθ᾽ ὅπερ ἔστιν, ἔστι τινὸς	ἀδελφὸς	ἢ οὔ; Φάναι εἶναι. Οὐκοῦν
[204]	θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ	σοφὸς	γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽ εἴ
[203]	ὁ μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα	σοφὸς	δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο
[204]	γάρ· οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος	σοφός,	οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ οἱ
[196]	(τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς	σοφὸς	οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι·
[203]	ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο τι	σοφὸς	ὢν ἢ περὶ τέχνας ἢ
[193]	ποιοῦσι. καὶ μή μοι ὑπολάβῃ	Ἐρυξίμαχος,	κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν
[196]	τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ	Ἐρυξίμαχος	(τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς
[172]	Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν καὶ	ἔναγχός	σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν
[220]	μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ	ἔλεγχος	ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ τὰς
[221]	καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽	ἐγγὺς	ἂν εὕροι τις ζητῶν, οὔτε
[198]	οὐχ οἷός τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽	ἐγγὺς	τούτων οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽
[191]	ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως	συναγωγεὺς	καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ
[191]	οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ ὁ	Ζεὺς	ἄλλην μηχανὴν πορίζεται, καὶ μετατίθησιν
[190]	ἐῷεν ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ ὁ	Ζεὺς	ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ μοι,
[190]	ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ οὖν	Ζεὺς	καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο,
[197]	χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ	Ζεὺς	κυβερνᾶν θεῶν τε καὶ „ἀνθρώπων„
[173]	ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν τις,	Κυδαθηναιεύς,	σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽
[203]	τοῦ βίου, δεινὸς γόης καὶ	φαρμακεὺς	καὶ σοφιστής· καὶ οὔτε ὡς
[221]	ἄξιον παντὸς θαύματος. οἷος γὰρ	Ἀχιλλεὺς	ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν τις καὶ
[172]	παίζων ἅμα τῇ κλήσει· Ὦ	Φαληρεύς,	ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις;
[174]	καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν·	εὐθὺς	δ᾽ οὖν ὡς ἰδεῖν τὸν
[189]	ὁ πταρμός ἐστι· πάνυ γὰρ	εὐθὺς	ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν πταρμὸν
[209]	καὶ πρὸς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον	εὐθὺς	εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ
[178]	εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν	εὐθὺς	νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς χρηστὸς
[174]	γελοῖον παθεῖν. οἷ μὲν γὰρ	εὐθὺς	παῖδά τινα τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα
[221]	καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν	εὐθὺς	παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ
[207]	νέος ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ δὲ	ἀπολλύς,	καὶ κατὰ τὰς τρίχας καὶ
[179]	αὐτῷ πατρός τε (καὶ μητρός·	οὓς	ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ
[194]	οἶδα ὅτι εἴ τισιν ἐντύχοις	οὓς	ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον ἂν αὐτῶν
[211]	καὶ νεανίσκους δόξει σοι εἶναι,	οὓς	νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος
[222]	Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς,	οὓς	οὗτος ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς παιδικὰ
[180]	εἶναι, ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν·	οὓς	παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο.
[220]	ἐκέλευον σοὶ διδόναι τἀριστεῖα τοὺς	στρατηγούς,	καὶ τοῦτό γέ μοι οὔτε
[172]	γὰρ εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου	λόγους	ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ μοι, ἦ
[173]	ὅταν μέν τινας περὶ φιλοσοφίας	λόγους	ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ ἄλλων
[199]	ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς ὑμετέρους	λόγους,	ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα
[221]	καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς	λόγους.	Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο
[210]	καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς	λόγους	καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα
[194]	τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ	λόγους,	καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν
[183]	οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς	λόγους	καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ
[210]	σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν	λόγους	καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι
[215]	καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους	λόγους,	οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν
[214]	μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων	λόγους	παραβάλλειν μὴ οὐκ ἐξ ἴσου
[173]	οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς	λόγους	περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ
[207]	με, ὁπότε περὶ τῶν ἐρωτικῶν	λόγους	ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο Τί
[210]	ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν	λόγους	τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι
[183]	γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ	παιδαγωγοὺς	ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες τοῖς ἐρωμένοις
[183]	δέδοται ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ	ὀνείδους	πράττειν, ὡς πάγκαλόν τι πρᾶγμα
[197]	οἰκειότητος δὲ πληροῖ, τὰς τοιάσδε	ξυνόδους	μετ᾽ ἀλλήλων πάσας τιθεὶς ξυνιέναι,
[194]	ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον·	ἀποδοὺς	οὖν ἑκάτερος τῷ θεῷ οὕτως
[180]	ἐπαινεῖν μὲν οὖν δεῖ πάντας	θεούς,	ἃ δ᾽ οὖν ἑκάτερος εἴληχε
[188]	ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ περὶ	θεούς·	ἃ δὴ προστέτακται τῇ μαντικῇ
[195]	τὰ δὲ παλαιὰ πράγματα περὶ	θεούς,	ἃ Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης λέγουσιν,
[193]	μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς	θεοὺς	εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς τὴν
[193]	χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν περὶ	(θεούς,	ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν
[219]	ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ ἴστε μὰ	θεούς,	μὰ θεάς, οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς
[193]	μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς	θεούς,	ὅπως μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα,
[188]	(ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ	θεούς	τε (καὶ ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους
[202]	λέγε γάρ μοι, οὐ πάντας	θεοὺς	φῂς εὐδαίμονας εἶναι καὶ καλούς;
[177]	αὖ σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς,	Ἡρακλέους	μὲν καὶ ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην
[215]	ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ πάσχοντας.	Περικλέους	δὲ ἀκούων καὶ ἄλλων ἀγαθῶν
[222]	τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν	Διοκλέους	καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς
[208]	ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ τοιαύτης δόξης	εὐκλεοῦς	πάντες πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν
[182]	ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι πείθειν τοὺς	νέους,	ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ
[210]	ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους τοὺς	νέους,	ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ
[209]	καὶ τοὺς ἄλλους ποιητὰς τοὺς	ἀγαθοὺς	ζηλῶν, οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν καταλείπουσιν,
[204]	ὄντα μεταξὺ εἶναι σοφοῦ καὶ	ἀμαθοῦς.	αἰτία δὲ αὐτῷ καὶ τούτων
[191]	ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ	πάθους.	ἐπειδὴ οὖν ἡ φύσις δίχα
[183]	ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ τοῦ	ἤθους	χρηστοῦ ὄντος ἐραστὴς διὰ βίου
[215]	ἔσται δ᾽ ἡ εἰκὼν τοῦ	ἀληθοῦς	ἕνεκα, οὐ τοῦ γελοίου. φημὶ
[212]	ἐφαπτομένῳ, ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε τοῦ	ἀληθοῦς	ἐφαπτομένῳ· τεκόντι δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ
[216]	τινὰ τιμὴν ἔχων τῶν ὑπὸ	πλήθους	μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ πάντα ταῦτα
[190]	δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ τὸ	πλείους	τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται
[221]	τινα ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους γὰρ	κανθηλίους	λέγει καὶ χαλκέας τινὰς καὶ
[173]	καὶ δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς πάντας	ἀθλίους	ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ
[221]	„παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς	φιλίους	καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν
[221]	καὶ τοὺς φιλίους καὶ τοὺς	πολεμίους,	δῆλος ὢν παντὶ καὶ πάνυ
[209]	ὄντα· εἰ δὲ βούλει, ἔφη,	οἵους	Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι
[193]	τὴν ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος	μακαρίους	καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη,
[179]	τὸν ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς	ἀλλοτρίους	ὄντας τῷ ὑεῖ καὶ ὀνόματι
[210]	τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι	βελτίους	τοὺς νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ
[182]	τῶν γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων, κἂν	αἰσχίους	ἄλλων ὦσι, καὶ ὅτι αὖ
[183]	ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ	ὅρκους	ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις,
[211]	τοὺς καλοὺς παῖδάς τε καὶ	νεανίσκους	δόξει σοι εἶναι, οὓς νῦν
[186]	ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς τοὺς	καλοὺς	ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα πολλὰ
[210]	ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους	καλούς,	ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι
[202]	θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι καὶ	καλούς;	ἢ τολμήσαις ἄν τινα μὴ
[210]	καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ	καλοὺς	λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ
[211]	τε καὶ ἐσθῆτα καὶ τοὺς	καλοὺς	παῖδάς τε καὶ νεανίσκους δόξει
[195]	ἁπαλήν (τοὺς γοῦν πόδας αὐτῆς	ἁπαλοὺς	εἶναι) λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ
[190]	δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται	σκέλους	ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς
[211]	σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ	τέλους.	τοῦτο γὰρ δή ἐστι τὸ
[196]	ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ Ἔρωτι πρὸς	ἀλλήλους	ἀεὶ πόλεμος. χρόας δὲ κάλλος
[191]	ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ εἰς	ἀλλήλους	ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ οἱ
[179]	τῶν αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς	~(ἀλλήλους·	καὶ μαχόμενοί γ᾽ ἂν μετ᾽
[188]	θεούς τε (καὶ ἀνθρώπους πρὸς	ἀλλήλους	κοινωνία) οὐ περὶ ἄλλο τί
[209]	κοινωνίαν τῆς τῶν παίδων πρὸς	ἀλλήλους	οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ φιλίαν
[220]	καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς	πίλους	καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν
[183]	καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ	φίλους	γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ
[188]	καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ	φίλους	εἶναι καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν
[214]	ἐπὶ δεξιὰ καὶ οὕτω τοὺς	ἄλλους.	Ἀλλά, φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν
[175]	ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ παῖδες, τοὺς	ἄλλους	ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε ὅτι ἂν
[175]	ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε τοὺς	(ἄλλους,	θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ
[223]	ἐξεγρόμενος δὲ ἰδεῖν τοὺς μὲν	ἄλλους	καθεύδοντας καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ
[173]	σαυτόν τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς	ἄλλους,	καὶ δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς πάντας
[221]	ἄν τις καὶ Βρασίδαν καὶ	ἄλλους,	καὶ οἷος αὖ Περικλῆς, καὶ
[221]	δὲ καὶ ἕτεροι· (καὶ τοὺς	ἄλλους	κατὰ ταὔτ᾽ ἄν τις ἀπεικάζοι·
[199]	οὖν Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς	ἄλλους	κελεύειν λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο
[215]	λέγοντος καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος	ἄλλους	λόγους, οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος
[215]	τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ	ἄλλους	παμπόλλους τὰ αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους
[222]	καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους καὶ	ἄλλους	πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος ἐξαπατῶν
[212]	πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς	ἄλλους	πείθειν ὅτι τούτου τοῦ κτήματος
[209]	ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον καὶ τοὺς	ἄλλους	ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα
[173]	ὑπερφυῶς ὡς χαίρω· ὅταν δὲ	ἄλλους	τινάς, ἄλλως τε καὶ τοὺς
[180]	ἔφη εἰπεῖν, μετὰ δὲ Φαῖδρον	ἄλλους	τινὰς εἶναι, ὧν οὐ πάνυ
[223]	Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ	ἄλλους	τινὰς ἔφη ὁ Ἀριστόδημος οἴχεσθαι
[212]	τήν τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ	ἄλλους	τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι
[197]	πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι	κάλλους	(αἴσχει γὰρ οὐκ ἔνι Ἔρως)
[201]	ἔχει, ἄλλο τι ὁ Ἔρως	κάλλους	ἂν εἴη ἔρως, αἴσχους δὲ
[201]	φάναι. Τί δέ; τὸ ἐνδεὲς	κάλλους	καὶ μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα
[218]	ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ	κάλλους,	οὐκ ὀλίγῳ μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ,
[196]	καὶ μένει. Περὶ μὲν οὖν	κάλλους	τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ
[198]	τὸ δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ	κάλλους	τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων τίς
[218]	φρονίμους, ἢ χαριζόμενος τούς τε	πολλοὺς	καὶ ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας
[210]	τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν	πολλοὺς	καὶ καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς
[183]	λήγοντι, οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος,	πολλοὺς	λόγους καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ
[194]	Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς δὲ	πολλοὺς	οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἴ τι
[222]	τὸν Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ	πολλούς,	οὓς οὗτος ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς
[176]	οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν τοὺς	πολλούς·	παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε (οὖν
[223]	ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς ἥκειν	παμπόλλους	ἐπὶ τὰς θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας
[215]	τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ ἄλλους	παμπόλλους	τὰ αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους δὲ
[187]	τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ ὁ	διπλοῦς	ἔρως ἐνταῦθά πως ἔστιν· ἀλλ᾽
[215]	ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ σύριγγας ἢ	αὐλοὺς	ἔχοντας, οἳ διχάδε διοιχθέντες φαίνονται
[192]	δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς	γάμους	καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν
[181]	χρῆν δὲ καὶ τούτους τοὺς	πανδήμους	ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ
[218]	αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας,	Ἀριστοδήμους	τε καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ
[218]	ἂν μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς	φρονίμους,	ἢ χαριζόμενος τούς τε πολλοὺς
[221]	λέγει καὶ χαλκέας τινὰς καὶ	σκυτοτόμους	καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ
[189]	ἂν αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ	βωμούς,	καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν μεγίστας,
[207]	δὴ εἶπον, παρὰ σὲ ἥκω,	γνοὺς	ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι
[191]	τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ	γένους	γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ γυναῖκες
[191]	καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου τοῦ	γένους	γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν
[191]	αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ	γένους	γίγνονται. ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά
[188]	ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις	δυναμένους	ὁμιλεῖν καὶ φίλους εἶναι καὶ
[177]	παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν	πεποιημένους,	τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι
[181]	εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος	ὡρμημένους·	οὐ γὰρ ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽
[202]	τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ καλὰ	κεκτημένους;	Πάνυ γε. (Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά
[198]	αὐτῶν δὲ τούτων τὰ κάλλιστα	ἐκλεγομένους	ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ πάνυ
[222]	~(πᾶς ἂν τῶν λόγων καταγελάσειεν.	διοιγομένους	δὲ ἰδὼν ἄν τις καὶ
[215]	τῶν θεῶν τε καὶ τελετῶν	δεομένους	διὰ τὸ θεῖα εἶναι. σὺ
[223]	ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι. ταῦτα δὴ	ἀναγκαζομένους	αὐτοὺς καὶ οὐ σφόδρα ἑπομένους
[208]	τῆς βασιλείας τῶν παίδων, μὴ	οἰομένους	ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν
[223]	ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ οὐ σφόδρα	ἑπομένους	νυστάζειν· καὶ πρότερον μὲν καταδαρθεῖν
[223]	τοὺς μὲν ἄλλους καθεύδοντας καὶ	οἰχομένους,	Ἀγάθωνα δὲ καὶ Ἀριστοφάνη καὶ
[177]	σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων	ἐπαίνους	καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος
[223]	Ἀγάθωνα. τὸν οὖν Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽	ἐκείνους,	ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ ἓ ὥσπερ
[208]	πάντες πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν	ἀμείνους	(ὦσι, τοσούτῳ μᾶλλον· τοῦ γὰρ
[209]	παῖδας μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς	(ἀνθρωπίνους,	καὶ εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ
[209]	τοιούτους παῖδας, διὰ δὲ τοὺς	ἀνθρωπίνους	οὐδενός πω. Ταῦτα μὲν οὖν
[177]	Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι θεῶν	ὕμνους	καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν
[221]	σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ δοράν.	ὄνους	γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας
[223]	καὶ Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι	μόνους	ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ φιάλης
[222]	πρῶτον μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον	μόνους	εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους
[208]	(παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ	πόνους	πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ
[208]	ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ τούτου	κινδύνους	τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι πάντας
[216]	πάντα τὸν βίον πρὸς τοὺς	ἀνθρώπους	διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ καὶ
[190]	ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς	ἀνθρώπους	δίχα, ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ
[179]	ὄντες ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας	ἀνθρώπους.	ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν
[188]	δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι τὰ κατὰ	ἀνθρώπους	ἐρωτικά, ὅσα τείνει πρὸς θέμιν
[194]	τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς	ἀνθρώπους	εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν ὧν ὁ
[207]	πᾶν ποιοῦντα; τοὺς μὲν γὰρ	ἀνθρώπους,	ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν τις ἐκ
[203]	καὶ ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς	ἀνθρώπους,	καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ
[187]	ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ πρὸς τοὺς	ἀνθρώπους	καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε καὶ ἁρμονίᾳ
[213]	δὲ νικῶντα ἐν λόγοις πάντας	ἀνθρώπους,	οὐ μόνον πρῴην ὥσπερ σύ,
[188]	ἡ περὶ θεούς τε (καὶ	ἀνθρώπους	πρὸς ἀλλήλους κοινωνία) οὐ περὶ
[215]	γε δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει τοὺς	ἀνθρώπους	τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει,
[218]	λέγειν ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ	Φαίδρους,	Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε
[199]	κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς	ὑμετέρους	λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω.
[173]	τινάς, ἄλλως τε καὶ τοὺς	ὑμετέρους	τοὺς τῶν πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν,
[192]	ζῆτε, ὡς ἕνα ὄντα, κοινῇ	ἀμφοτέρους	ζῇν, καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ
[173]	τε ἄχθομαι ὑμᾶς τε τοὺς	ἑταίρους	ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν
[192]	ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ	θάρρους	καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ
[179]	υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς μακάρων	νήσους	ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ τῆς
[180]	Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς μακάρων	νήσους	ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ ἔγωγέ φημι
[209]	Ἡσίοδον καὶ τοὺς ἄλλους ποιητὰς	τοὺς	ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν
[214]	τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ οὕτω	τοὺς	ἄλλους. Ἀλλά, φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[175]	Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ παῖδες,	τοὺς	ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε ὅτι
[175]	κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε	τοὺς	(ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς ἐπαινῶμεν.
[173]	γὰρ σαυτόν τε κακηγορεῖς καὶ	τοὺς	ἄλλους, καὶ δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς
[221]	εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι· (καὶ	τοὺς	ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽ ἄν τις
[199]	τὸν οὖν Φαῖδρον ἔφη καὶ	τοὺς	ἄλλους κελεύειν λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς
[212]	ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι καὶ	τοὺς	ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου τοῦ
[209]	Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον καὶ	τοὺς	ἄλλους ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν,
[191]	τεμάχια ὄντα τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι	τοὺς	ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ
[209]	τοιούτους παῖδας μᾶλλον γεγονέναι ἢ	τοὺς	(ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας
[209]	τοὺς τοιούτους παῖδας, διὰ δὲ	τοὺς	ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα μὲν
[216]	παίζων πάντα τὸν βίον πρὸς	τοὺς	ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ
[190]	σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε	τοὺς	ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ οἱ τὰ
[194]	οὐ τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ	τοὺς	ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν ὧν
[187]	ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ πρὸς	τοὺς	ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε καὶ
[215]	μέν γε δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει	τοὺς	ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος
[190]	ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ	τοὺς	γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν
[195]	τέ φησιν εἶναι καὶ ἁπαλήν	(τοὺς	γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι)
[205]	ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν ἐρᾶν,	τοὺς	δ᾽ οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽
[184]	βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν χαρίσασθαι,	τοὺς	δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα οὖν
[194]	πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις, φάναι.	Τοὺς	δὲ πολλοὺς οὐκ ἂν αἰσχύνοιο
[181]	καὶ ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ	τοὺς	εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος
[179]	ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου εἰς	τοὺς	Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ τοῦ
[178]	τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως	τοὺς	ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν
[188]	δὴ προστέτακται τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν	τοὺς	Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν· καὶ ἔστιν
[173]	αὐτός τε ἄχθομαι ὑμᾶς τε	τοὺς	ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ
[193]	ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς	τοὺς	θεούς, ὅπως μὴ καὶ αὖθις
[186]	ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς	τοὺς	καλοὺς ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα
[211]	χρυσίον τε καὶ ἐσθῆτα καὶ	τοὺς	καλοὺς παῖδάς τε καὶ νεανίσκους
[221]	σειληνοῖς καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ	τοὺς	λόγους. Καὶ γὰρ οὖν καὶ
[173]	ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα	τοὺς	λόγους περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε,
[223]	ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ ἰδεῖν	τοὺς	μὲν ἄλλους καθεύδοντας καὶ οἰχομένους,
[207]	ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο πᾶν ποιοῦντα;	τοὺς	μὲν γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽
[212]	Εἰπόντος δὲ ταῦτα τοῦ Σωκράτους	τοὺς	μὲν ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη
[182]	πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι πείθειν	τοὺς	νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς
[210]	καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους	τοὺς	νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι
[183]	τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ	τοὺς	ὀνειδίζοντας αὖ οἱ (πρεσβύτεροι μὴ
[200]	οἰηθείη καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα,	τοὺς	ὄντας (τε τοιούτους καὶ ἔχοντας
[181]	τίθενται, χρῆν δὲ καὶ τούτους	τοὺς	πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον,
[198]	πάντας ἔφη ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι	τοὺς	παρόντας, ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου
[220]	ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων	τοὺς	πόδας εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας,
[221]	παρασκοπῶν καὶ τοὺς φιλίους καὶ	τοὺς	πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ καὶ
[176]	τινός, οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν	τοὺς	πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε
[221]	τῷ πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ	τοὺς	προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν
[220]	τότε ἐκέλευον σοὶ διδόναι τἀριστεῖα	τοὺς	στρατηγούς, καὶ τοῦτό γέ μοι
[202]	Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις οὐ	τοὺς	τἀγαθὰ καὶ τὰ καλὰ κεκτημένους;
[218]	αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους, ἢ χαριζόμενος	τούς	τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας. καὶ
[209]	ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ	τοὺς	τοιούτους παῖδας, διὰ δὲ τοὺς
[172]	μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ	τοὺς	τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον
[215]	μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ δηλοῖ	τοὺς	τῶν θεῶν τε καὶ τελετῶν
[173]	ἄλλως τε καὶ τοὺς ὑμετέρους	τοὺς	τῶν πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός
[199]	εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς	τοὺς	ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα
[173]	ἄλλους τινάς, ἄλλως τε καὶ	τοὺς	ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων καὶ
[221]	τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ	τοὺς	φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος
[218]	μᾶλλον ἂν μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην	τοὺς	φρονίμους, ἢ χαριζόμενος τούς τε
[177]	εἰ δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι	τοὺς	χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν καὶ
[221]	(εἰ γὰρ ἐθέλοι τις τῶν	Σωκράτους	ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ
[173]	ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν	Σωκράτους,	ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν
[173]	καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν	Σωκράτους.	Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε, καὶ δῆλόν
[194]	ἐγὼ δὲ ἡδέως μὲν ἀκούω	Σωκράτους	διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ μοι ἐπιμεληθῆναι
[223]	παντὸς μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ	Σωκράτους	ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι τὸν
[173]	παρεγεγόνει δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ,	Σωκράτους	ἐραστὴς ὢν ἐν τοῖς μάλιστα
[217]	παίδων) ἦν ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι	Σωκράτους	ἔργον ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα
[219]	οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ	Σωκράτους,	ἢ εἰ μετὰ πατρὸς καθηῦδον
[174]	οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ	Σωκράτους	ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽
[172]	διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ	Σωκράτους	καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων
[176]	~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ	Σωκράτους	καὶ δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων,
[223]	φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα·	Σωκράτους	παρόντος τῶν καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον
[213]	παρὰ τὸν Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ	Σωκράτους	τε καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ
[222]	ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ	Σωκράτους.	τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι
[212]	ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ ταῦτα τοῦ	Σωκράτους	τοὺς μὲν ἐπαινεῖν, τὸν δὲ
[219]	δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε τῆς	Σωκράτους	ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ ἴστε μὰ
[222]	μόνους εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα	θειοτάτους	καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν
[192]	φασὶ δὲ δή τινες αὐτοὺς	ἀναισχύντους	εἶναι, ψευδόμενοι· οὐ γὰρ ὑπ᾽
[177]	δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς	χρηστοὺς	σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων
[196]	ἡδονὴν κρείττω εἶναι· εἰ δὲ	ἥττους,	κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ
[179]	διὰ τὸν ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι	αὐτοὺς	ἀλλοτρίους ὄντας τῷ ὑεῖ καὶ
[192]	φύσει. φασὶ δὲ δή τινες	αὐτοὺς	ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι· οὐ γὰρ
[194]	ἐντύχοις σοφοῖς, τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο	αὐτούς,	εἴ τι ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν
[190]	ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν μὲν γὰρ	αὐτούς,	ἔφη, διατεμῶ δίχα ἕκαστον, καὶ
[181]	καὶ τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν	αὐτοὺς	καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν.
[223]	κωμῳδοποιὸν εἶναι. ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους	αὐτοὺς	καὶ οὐ σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν·
[192]	ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ εἰ ἀποροῦντας	αὐτοὺς	πάλιν ἔροιτο· ἆρά γε τοῦδε
[190]	θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ τι χρὴ	αὐτοὺς	ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν· οὔτε γὰρ
[223]	ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν	αὐτοὺς	τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν
[200]	τὰ τοιαῦτα, τοὺς ὄντας (τε	τοιούτους	καὶ ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ
[210]	καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους	τοιούτους	καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους
[209]	πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ τοὺς	τοιούτους	παῖδας, διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους
[209]	καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ	τοιούτους	παῖδας μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς
[182]	χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ εἰς	τούτους	ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν
[183]	μένει, ἅ τε μονίμῳ συντακείς.	τούτους	δὴ βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος νόμος
[216]	τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ	τούτους	ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται, καὶ αὖ
[181]	ἑκόντες τίθενται, χρῆν δὲ καὶ	τούτους	τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ
[218]	ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς μὴ	ἀφυοῦς	ὅταν λάβωνται, καὶ ποιοῦσι δρᾷν
[194]	εἴ τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο	σοφούς,	μᾶλλον ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ
[218]	καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας,	(Ἐρυξιμάχους,	Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε καὶ Ἀριστοφάνας—
[201]	Ἔρως κάλλους ἂν εἴη ἔρως,	αἴσχους	δὲ οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται,
[223]	ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς τὸ	ἄντικρυς	πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι,
[200]	τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν	ταχύς,	καὶ ὑγιὴς ὢν ὑγιής— ἴσως
[200]	εἶναι, φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ	ταχὺς	ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν
[185]	δὴ λόγον κἂν εἴ τις	ὡς	ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ αὐτὸς ὡς
[203]	φαρμακεὺς καὶ σοφιστής· καὶ οὔτε	ὡς	(ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε ὡς θνητός,
[182]	εἴποι οὔτε νέος οὔτε παλαιὸς	ὡς	αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽
[182]	πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν	ὡς	αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ
[219]	τὼ χεῖρε τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ	ὡς	ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν
[208]	ἐγώ, ὦ σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα	ὡς	ἀληθῶς οὕτως ἔχει; (καὶ ἥ,
[181]	μὲν οὖν τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης	ὡς	ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι καὶ ἐξεργάζεται
[185]	ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ αὐτὸς	ὡς	ἀμείνων ἐσόμενος διὰ τὴν φιλίαν
[177]	εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ	ὡς	ἂν δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν δὲ
[181]	μᾶλλον ἢ τῶν ψυχῶν, ἔπειτα	ὡς	ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ
[190]	Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν μηχανήν,	ὡς	ἂν εἶέν τε ἄνθρωποι καὶ
[187]	μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων, καὶ	ὡς	ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ μήπω
[181]	οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν τῇ πράξει,	ὡς	ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς
[200]	γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων,	ὡς	ἀνάγκη εἶναι· σοὶ δὲ πῶς;
[213]	καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς ταινίας	ὡς	ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα
[215]	μου ἡ ψυχὴ οὐδ᾽ ἠγανάκτει	ὡς	ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ
[190]	αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα πάντα	ὡς	ἀπὸ τούτων ἄν τις εἰκάσειεν.
[179]	ὅτι πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς	ὡς	ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ ἀποκτείνας
[174]	καὶ τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες,	ὡς	ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας
[192]	εἶναι ἡ τῶν ἀφροδισίων συνουσία,	ὡς	ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ
[215]	ἄν αὐτὸς δή που ἀμφισβητήσαις·	ὡς	δὲ καὶ τἆλλα ἔοικας, μετὰ
[208]	εἴρηκα εἰ μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς	ὡς	δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ
[207]	τῆς ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει	ὡς	δεινῶς διατίθεται πάντα τὰ θηρία
[219]	ὧν οὐδὲν ἄλλως εἴρηται ἢ	ὡς	διανοοῦμαι· σὺ δὲ αὐτὸς οὕτω
[214]	μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν	ὡς	δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ
[189]	τὸν νοῦν καὶ οὕτως λέγε	ὡς	δώσων λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν
[212]	ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει,	ὡς	ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι,
[174]	οὖν ἄγων μέ τι ἀπολογήσει;	ὡς	ἐγὼ μὲν οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος
[175]	τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει δ᾽ αὐτίκα,	ὡς	ἐγὼ οἶμαι. μὴ οὖν κινεῖτε,
[214]	Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα,	ὡς	ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν ἕνα ἄλλον
[213]	ἢ ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε,	ὡς	ἐγὼ τὴν τούτου μανίαν τε
[189]	εἰρημένα. ἀλλὰ μή με φύλαττε,	ὡς	ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ τῶν μελλόντων
[198]	οὐδὲν εἰδὼς ἄρα τοῦ πράγματος,	ὡς	ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν
[198]	μέγα ἐφρόνουν ὡς εὖ ἐρῶν,	ὡς	εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν
[201]	οἷάπερ νῦν πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων,	ὡς	εἴη ὁ Ἔρως μέγας θεός,
[175]	οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον	ὡς	εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς
[185]	τῆς πανδήμου. ταῦτά σοι, ἔφη,	ὡς	ἐκ τοῦ παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε,
[213]	ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη	ὡς	ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν
[174]	μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν	ὡς	ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσομαι
[173]	ἐν τοῖς μάλιστα τῶν τότε,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ
[204]	θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν
[213]	φάναι, ὅρα εἴ μοι ἐπαμύνεις·	ὡς	ἐμοὶ ὁ τούτου ἔρως τοῦ
[186]	τεχνικὸς εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική,	ὡς	ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν
[222]	ἕνεκα ταῦτα πάντα εἴρηκας, καὶ	ὡς	ἐν παρέργῳ δὴ λέγων ἐπὶ
[192]	καὶ ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε,	ὡς	ἕνα ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν,
[208]	πάσχει. ὃ γὰρ καλεῖται μελετᾷν,	ὡς	ἐξιούσης ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη
[173]	χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι,	ὡς	ἔοικεν. ἀλλὰ τίς σοι διηγεῖτο;
[198]	ἄρ᾽ ἦν πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ,	ὡς	ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος ἡμῶν τὸν
[198]	ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα,	ὡς	ἔοικεν, οὐ τοῦτο ἦν τὸ
[190]	τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν,	ὡς	ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ οὖν
[186]	ἐν τῇ γῇ φυομένοις καὶ	ὡς	ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς
[215]	ῥήτορος ἄλλους λόγους, οὐδὲν μέλει	ὡς	ἔπος εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ
[179]	τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες	ὡς	ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν
[209]	Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ	ὡς	ἔπος εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος. τίμιος
[192]	(οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες,	ὡς	ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ
[222]	πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος ἐξαπατῶν	ὡς	ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς καθίσταται
[195]	ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ,	ὡς	Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός
[178]	οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν	ὡς	ἔρως. λέγω δὲ δὴ τί
[194]	τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν	ὡς	εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽
[198]	καὶ πάνυ δὴ μέγα ἐφρόνουν	ὡς	εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς τὴν
[223]	μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν	ὡς	εὐπόρως καὶ πιθανὸν λόγον ηὗρεν,
[198]	δὲ τούτων τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους	ὡς	εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ πάνυ δὴ
[216]	δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι	ὡς	ἔχω. καὶ ταῦτα, ὦ Σώκρατες,
[216]	εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν	ὡς	θαυμασίαν ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε
[203]	οὔτε ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε	ὡς	θνητός, ἀλλὰ τοτὲ μὲν τῆς
[206]	ὅτι ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον	ὡς	θνητῷ ἡ γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ
[174]	μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽ οὖν	ὡς	ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι,
[174]	ἕνεκα ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ,	ὡς	καὶ χθὲς ζητῶν σε, ἵνα
[198]	(μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι καὶ	ὡς	κάλλιστα, ἐάν τε ᾖ οὕτως
[199]	τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται	ὡς	κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον ὅτι
[223]	κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα	ὡς	κατακεισόμενον παρὰ τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι·
[220]	οἱ δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν	ὡς	καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ ταῦτα μὲν
[222]	(ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ καὶ	ὡς	κατεκλίνη ἐν μέσῳ ἐμοῦ τε
[212]	θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν	ὡς	κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν.
[197]	πολλὰ καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο.	ὡς	λέγεται, διὰ τὴν τῆς Ἀνάγκης
[196]	Ἄρης, ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης,	ὡς	λόγος· κρείττων δὲ ὁ ἔχων
[186]	τῆς ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας (τέχνης,	ὡς	μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ
[198]	καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ	ὡς	(μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι καὶ
[212]	οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ μου	ὡς	μεθύοντος; ἐγὼ δέ, κἂν ὑμεῖς
[217]	οἷον ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις,	ὡς	μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις
[181]	οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες	ὡς	νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον
[183]	πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι,	ὡς	ὁ νόμος φησὶν ὁ ἐνθάδε·
[218]	γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον τοῦ	ὡς	ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι,
[205]	μέν γέ τις, ἔφη, λόγος,	ὡς	οἳ ἂν τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν
[210]	μοι, ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν	ὡς	οἷόν τε μάλιστα. Ὃς γὰρ
[208]	ἀθανασίαν καὶ μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν,	ὡς	οἴονται, αὑτοῖς εἰς τὸν ἔπειτα
[195]	γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει,	ὡς	ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ
[216]	σατύρου· ἄλλα δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε	ὡς	ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν οἷς ἐγὼ
[216]	ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν οὐ δυναμένῳ	ὡς	οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ οὗτος
[222]	λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας,	ὡς	οὐ πάντα τούτου ἕνεκα εἰρηκώς,
[213]	καὶ τί αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης;	ὡς	οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ
[219]	καταδεδουλωμένος τε ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου	ὡς	οὐδεὶς ὑπ᾽ οὐδενὸς ἄλλου περιῇα.
[205]	ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον·	ὡς	οὐδέν γε ἄλλο ἐστὶν οὗ
[216]	ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς	ὡς	οὐκ ἀληθῆ. καὶ ἔτι γε
[183]	(πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν	ὡς	οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς δὲ
[201]	τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον,	ὡς	οὔτε καλὸς εἴη κατὰ τὸν
[183]	τοῦ νόμου ἄνευ ὀνείδους πράττειν,	ὡς	πάγκαλόν τι πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ
[193]	ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον,	ὡς	Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως
[185]	μή. εἰ γάρ τις ~(ἐραστῇ	ὡς	πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη
[198]	ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας,	ὡς	πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος καὶ
[176]	σκοπεῖσθε (οὖν τίνι τρόπῳ ἂν	ὡς	ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν οὖν Ἀριστοφάνη
[201]	δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω	ὡς	σὺ λέγεις. Οὐ μὲν οὖν
[174]	μέντοι κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ	ὡς	σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ
[206]	οὐ τοῦ καλοῦ ὁ ἔρως,	ὡς	σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί μήν;
[204]	Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν καλῶν,	ὡς	σὺ φῄς. εἰ δέ τις
[211]	μὲν καλόν, ἔνθα δὲ αἰσχρόν,	ὡς	τισὶ μὲν ὂν καλόν, τισὶ
[200]	ἢ οὐκ ἔχων; Οὐκ ἔχων,	ὡς	τὸ εἰκός γε, φάναι. Σκόπει
[216]	ἀγνοεῖ πάντα καὶ οὐδὲν οἶδεν.	ὡς	τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο οὐ
[181]	εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν	ὡς	τὸν βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ
[217]	εἶναι καὶ εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν,	ὡς	ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽
[178]	ἑταίρων οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς	ὡς	ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο
[173]	χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς	ὡς	χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους τινάς,
[194]	δὴ βούλομαι πρῶτον μὲν εἰπεῖν	ὡς	χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν.
[202]	καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς,	ὥς	γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν, ἔφη,
[183]	πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ δεινότατον,	ὥς	γε λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι
[201]	μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν,	ὥς	ποτέ με ἡ ξένη ἀνακρίνουσα
[182]	ἐρῶντι παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ	ὥς	τι αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι
[217]	ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην,	ὥς	τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν
[186]	ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός,	ὥς	φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ
[180]	ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ,	ὥς	φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ τῷ
[198]	εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν	εἰδὼς	ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς ἔδει
[198]	ἐφρόνουν ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς	εἰδὼς	τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν.
[199]	τὸν τρόπον τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽	εἰδὼς	ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν
[215]	ἡ ψυχὴ οὐδ᾽ ἠγανάκτει ὡς	ἀνδραποδωδῶς	διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ τοῦ
[187]	τις· ὁμολογίαν δὲ ἐκ διαφερομένων,	ἕως	ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον
[185]	λυγγὸς ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ,	ἕως	ἂν ἐγὼ παύσωμαι. καὶ τὸν
[210]	καὶ διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ,	ἕως	ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς
[207]	ἐκ παιδαρίου ὁ αὐτὸς λέγεται	ἕως	ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος μέντοι
[213]	ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι τῆς πόσεως,	ἕως	ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν.
[220]	ἑστήξοι. ὁ δὲ εἱστήκει μέχρι	ἕως	ἐγένετο καὶ ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα
[192]	δύ᾽ ὄντας ἕνα γεγονέναι καὶ	ἕως	τ᾽ ἂν ζῆτε, ὡς ἕνα
[216]	τὰ ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις μὲν	ἡδέως	ἂν ἴδοιμι αὐτὸν μὴ ὄντα
[193]	καὶ γάρ μοι ὁ λόγος	ἡδέως	ἐρρήθη. καὶ εἰ μὴ ξυνῄδειν
[194]	τε καὶ καλῷ. ἐγὼ δὲ	ἡδέως	μὲν ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον
[197]	ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας·	ἵλεως	ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς·
[178]	μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ καὶ	Ἀκουσίλεως	ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ
[196]	ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ	πόλεως	βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια εἶναι. πρὸς
[181]	τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας,	ὕβρεως	ἀμοίρου· ὅθεν δὴ ἐπὶ τὸ
[188]	ὅταν δὲ ὁ μετὰ τῆς	ὕβρεως	Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ τὰς τοῦ
[205]	ὀνόματα, ἀπὸ δὲ πάσης τῆς	ποιήσεως	ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ
[205]	ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον τῆς	ποιήσεως	ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω
[206]	οἴει. Ἀλλὰ τί μήν; Τῆς	γεννήσεως	καὶ τοῦ τόκου ἐν τῷ
[206]	ἔφη. τί δὴ οὖν τῆς	γεννήσεως;	ὅτι ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον
[203]	ἀεί τινας πλέκων μηχανάς, καὶ	φρονήσεως	ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ
[209]	μεγίστη, ἔφη, καὶ καλλίστη τῆς	φρονήσεως	ἡ περὶ τὰ τῶν πόλεών
[202]	τοιοῦτον ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ	φρονήσεως	καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽
[213]	ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι τῆς	πόσεως,	ἕως ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε,
[176]	τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς	πόσεως·	καὶ γὰρ αὐτός εἰμι τῶν
[191]	τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας	φύσεως	συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν
[191]	τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ πρόσθεν·	τέως	γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον,
[191]	εἰσι, τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ	τέως	μὲν ἂν παῖδες ὦσιν, ἅτε
[217]	τὸ τοῦ δηχθέντος ὑπὸ τοῦ	ἔχεως	πάθος κἀμὲ ἔχει. φασὶ γάρ
[219]	χεῖρε τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ ὡς	ἀληθῶς	καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν νύκτα
[208]	ὦ σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς	ἀληθῶς	οὕτως ἔχει; (καὶ ἥ, ὥσπερ
[181]	οὖν τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς	ἀληθῶς	πάνδημός (ἐστι καὶ ἐξεργάζεται ὅ
[181]	καὶ ὀρθῶς καλὸν γίγνεται, μὴ	ὀρθῶς	δὲ αἰσχρόν. Οὕτω δὴ καὶ
[211]	τοῦτο γὰρ δή ἐστι τὸ	ὀρθῶς	ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι ἢ
[210]	σώματα, καὶ πρῶτον μέν, ἐὰν	ὀρθῶς	ἡγῆται ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν
[210]	ᾖς. δεῖ γάρ, ἔφη, τὸν	ὀρθῶς	ἰόντα ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα
[180]	μὲν τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον	ὀρθῶς	καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν
[181]	καλῶς μὲν γὰρ πραττόμενον καὶ	ὀρθῶς	καλὸν γίγνεται, μὴ ὀρθῶς δὲ
[183]	διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ	ὀρθῶς	λέγοντας, εἰς δὲ ταῦτά τις
[210]	καὶ ταῦτα ἔστιν, ἐάν τις	ὀρθῶς	μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽ εἰ οἷός
[211]	τις ἀπὸ τῶνδε διὰ τὸ	ὀρθῶς	παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν
[210]	παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς τε καὶ	ὀρθῶς	τὰ καλά, πρὸς τέλος ἤδη
[187]	δὴ μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ χρώμενον	ὀρθῶς	τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε καὶ
[217]	οὖν διανοηθείς, πρὸ τοῦ οὐκ	εἰωθὼς	ἄνευ ἀκολούθου μόνος μετ᾽ αὐτοῦ
[193]	δὴ τὸν αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες	(δικαίως	ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς ἔν
[184]	μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν	δικαίως	ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ τῷ
[184]	αὐτὸν σοφόν τε καὶ ἀγαθὸν	δικαίως	αὖ ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν>
[182]	ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν	δικαίως	φέροι. καὶ δὴ καὶ ὁ
[202]	τοῦτο, ἔφην, λέγεις; καὶ ἥ,	Ῥᾳδίως,	ἔφη. λέγε γάρ μοι, οὐ
[212]	ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν τις	ῥᾳδίως	λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ φημι
[182]	ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ δή που	κοσμίως	γε καὶ νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα>
[180]	ὃν δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι	ἀξίως	τοῦ θεοῦ. πάντες γὰρ ἴσμεν
[177]	τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν	ἀξίως	ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται τοσοῦτος
[181]	τοῦτο πράττειν, ὁμοίως μὲν ἀγαθόν,	ὁμοίως	δὲ τοὐναντίον. ἔστι γὰρ καὶ
[181]	τι ἂν τύχωσι τοῦτο πράττειν,	ὁμοίως	μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ τοὐναντίον.
[198]	καὶ τὰ μὲν ἄλλα οὐχ	ὁμοίως	μὲν θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ
[184]	δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε	κακῶς	πάσχων πτήξῃ καὶ μὴ καρτερήσῃ,
[219]	θεούς, μὰ θεάς, οὐδὲν περιττότερον	καταδεδαρθηκὼς	(ἀνέστην μετὰ Σωκράτους, ἢ εἰ
[222]	ὡς οὐ πάντα τούτου ἕνεκα	εἰρηκώς,	τοῦ ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν,
[201]	γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ	ἐπιεικῶς	γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε, φάναι
[218]	ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα	εἰρωνικῶς	καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ
[198]	πάλαι δέος δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ	μαντικῶς,	ἃ νῦν δὴ ἔλεγον εἰπεῖν,
[198]	μὲν ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον,	μαντικῶς	μοι δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων
[216]	ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ ὅτι Σωκράτης	ἐρωτικῶς	διάκειται τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ
[207]	πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα καὶ	ἐρωτικῶς	διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ τὸ
[207]	δὲ θηρία τίς αἰτία οὕτως	ἐρωτικῶς	διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν; καὶ ἐγὼ
[222]	παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει ἔτι	ἐρωτικῶς	ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν οὖν
[180]	γὰρ εἷς ἦν ὁ Ἔρως,	καλῶς	ἂν εἶχε· νῦν δὲ οὐ
[217]	οὖν δὴ δεῦρο τοῦ λόγου	καλῶς	ἂν ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν
[199]	δή πού μοι, εἰ ἐβούλου	καλῶς	ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν ὑέος γε
[184]	ὃς δὴ δοκεῖ τὰ πολλὰ	καλῶς	βασανίζειν· ἔπειτα τὸ ὑπὸ χρημάτων
[184]	ὁ ~(ἡμέτερος νόμος εὖ καὶ	καλῶς	βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν χαρίσασθαι,
[178]	παντὸς τοῦ βίου τοῖς μέλλουσι	καλῶς	βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε συγγένεια οἵα
[174]	ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον.	Καλῶς	γ᾽ ἔφη, ποιῶν σύ· ἀλλὰ
[199]	που τοῖς γε εἰδόσιν· καὶ	καλῶς	γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς ὁ
[194]	θαρρῶ, ~(τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν	Καλῶς	γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι, ὦ Ἐρυξίμαχε·
[204]	εἶπον· Εἶεν δή, ὦ ξένη·	καλῶς	γὰρ λέγεις· τοιοῦτος ὢν ὁ
[201]	ὧν τότε εἶπον. (Καὶ μὴν	καλῶς	γε εἶπες, φάναι, ὦ Ἀγάθων.
[183]	πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι,	καλῶς	δὲ χρηστῷ τε καὶ καλῶς.
[186]	εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι	καλῶς	διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ μόνον
[177]	ἐὰν οἱ πρόσθεν ἱκανῶς καὶ	καλῶς	εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ
[198]	ἔοικεν, οὐ τοῦτο ἦν τὸ	καλῶς	ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ ὡς
[181]	μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ τοῦ	καλῶς	ἢ μή· ὅθεν δὴ ξυμβαίνει
[199]	περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα	καλῶς	καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός ἐστι,
[187]	ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν οὐ	καλῶς	λέγει. τὸ ἓν γάρ φησι
[200]	δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ.	Καλῶς	λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν
[194]	θεῷ οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ	καλῶς	λέγεις, ὦ Φαῖδρε, φάναι τὸν
[181]	ὡς ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη·	καλῶς	μὲν γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς
[214]	φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην,	καλῶς	μὲν λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα
[183]	καθ᾽ αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ	καλῶς	μὲν πραττόμενον καλόν, αἰσχρῶς δὲ
[180]	εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ	καλῶς	μοι δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι
[199]	Καὶ μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων,	καλῶς	μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου,
[178]	συγγένεια οἵα τε ἐμποιεῖν οὕτω	καλῶς	οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽
[185]	Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον	καλῶς	οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ
[194]	ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽ ἂν	καλῶς	ποιοίην, φάναι τὸν Σωκράτη, ὦ
[183]	καλῶς δὲ χρηστῷ τε καὶ	καλῶς.	πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ
[181]	οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ	καλῶς	προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν οὖν
[176]	ἔφη Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ	καλῶς,	φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς
[184]	ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ μέλλει	καλῶς	χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι γὰρ
[187]	περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις	καλῶς	χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου τὴν
[221]	μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ καὶ	ἀσφαλῶς	ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ ὁ
[219]	ἔφην, ταῦτά ἐστιν, ὧν οὐδὲν	ἄλλως	εἴρηται ἢ ὡς διανοοῦμαι· σὺ
[188]	Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ πως	ἄλλως	ἐν νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν
[173]	ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ	ἄλλως,	ὅταν μέν τινας περὶ φιλοσοφίας
[173]	ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόμεθά σου, μὴ	ἄλλως	ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν
[176]	Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι εἴωθα πείθεσθαι	ἄλλως	τε καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ
[194]	ἐὰν μόνον ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται,	ἄλλως	τε καὶ καλῷ. ἐγὼ δὲ
[176]	ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι,	ἄλλως	τε καὶ κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ
[173]	χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους τινάς,	ἄλλως	τε καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς
[182]	ταῖς ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος,	ἁπλῶς	γὰρ ὥρισται· ὁ δ᾽ ἐνθάδε
[182]	ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ καλὸν	ἁπλῶς	ἐνομίσθη, διὰ τὴν τῶν θεμένων
[182]	καὶ οὗ μὴ σοφοὶ λέγειν,	ἁπλῶς	νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς,
[180]	προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος, τὸ	ἁπλῶς	οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ
[175]	ἀφήσεις; (καὶ ὃς ἔφη εἰπεῖν	Μηδαμῶς,	ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος γάρ
[176]	πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων;	Οὐδαμῶς,	φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον
[202]	τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος;	Οὐδαμῶς,	ὥς γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν,
[182]	δή που κοσμίως γε καὶ	νομίμως	ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν
[217]	μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν,	ὅμως	δ᾽ οὖν χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ
[203]	μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι·	ὅμως	δέ σοι ἐρῶ. ὅτε γὰρ
[213]	ἐγὼ δέ, κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε,	ὅμως	εὖ οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ λέγω.
[205]	πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽	ὅμως,	ἦ δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι
[193]	καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν δὲ	ὅμως	θαρρῶ, ~(τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν
[185]	κακοῦ (καὶ οὐ κεκτημένου ἀρετήν,	ὅμως	καλὴ ἡ ἀπάτη· δοκεῖ γὰρ
[207]	τὰ αὐτὰ ἔχων ἐν αὑτῷ	ὅμως	ὁ αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ νέος
[176]	μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων	προθύμως	ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν πίνειν
[186]	ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς οὐχ	~(ἱκανῶς	ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος
[177]	κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν	ἱκανῶς	καὶ καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡμῖν.
[213]	τῆς πόσεως, ἕως ἂν ὑμεῖς	ἱκανῶς	πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων,
[196]	ὃ δὴ διαφερόντως ἐκ πάντων	ὁμολογουμένως	Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ
[186]	τοῦ σώματος καὶ τὸ νοσοῦν	ὁμολογουμένως	ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν ἐστι·
[221]	ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός, μάλα	ἐρρωμένως	ἀμυνεῖται. διὸ καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει
[208]	εἰ μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς	δεινῶς	διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι
[207]	ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει ὡς	δεινῶς	διατίθεται πάντα τὰ θηρία ἐπειδὰν
[181]	ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς	εἰλικρινῶς	(ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους·
[199]	καὶ καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ	σεμνῶς	ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ
[204]	γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ οὕτω	γεγονὼς	ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν
[179]	εἶναι τῷ ἀρίστῳ φύσει. (καὶ	ἀτεχνῶς,	ὃ ἔφη Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι
[192]	τι ἂν φανείη βουλόμενος, ἀλλ᾽	ἀτεχνῶς	οἴοιτ᾽ ἂν ἀκηκοέναι τοῦτο ὃ
[173]	τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς μοι	ἀτεχνῶς	πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους,
[198]	Γοργίου ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε	ἀτεχνῶς	τὸ τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην
[217]	δὴ αὐτὸν πρὸς τὸ συνδειπνεῖν,	ἀτεχνῶς	ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί
[214]	κύλικι οὔτε τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽	ἀτεχνῶς	ὥσπερ οἱ διψῶντες πιόμεθα; τὸν
[172]	ἄλλος γάρ τίς μοι διηγεῖτο	ἀκηκοὼς	Φοίνικος τοῦ Φιλίππου· ἔφη δὲ
[188]	ὦ Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ	πως	ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν
[202]	οὖν. καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ	πῶς	ἄν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο
[202]	(τὸ γὰρ τοῦ ὄντος τυγχάνον	πῶς	ἂν εἴη ἀμαθία; ἔστι δὲ
[202]	ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα	πῶς	ἂν εἴη ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία
[202]	ὧν ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ.	Πῶς	ἂν οὖν θεὸς εἴη ὅ
[180]	δύο ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε εἶναι.	πῶς	δ᾽ οὐ δύο τὼ θεά;
[201]	ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ σε οὑτωσί	πως	εἰπεῖν, ὅτι τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη
[201]	οὐκ εἴη ἔρως. οὐχ οὑτωσί	πως	ἔλεγες; Εἶπον γάρ, φάναι τὸν
[187]	οὐδὲ ὁ διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά	πως	ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ πρὸς
[176]	ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι·	πῶς	ἔχει πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν,
[174]	ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽ ὅς,	πῶς	(ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν
[200]	ὡς ἀνάγκη εἶναι· σοὶ δὲ	πῶς;	Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις.
[194]	οἴοιο αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ	πῶς	λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις, φάναι. Τοὺς
[214]	Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον.	(Πῶς	λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ
[201]	λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ,	Πῶς	λέγεις, ἔφην, ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς
[205]	βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι ἀεί, ἢ	πῶς	λέγεις; Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ·
[211]	καὶ ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ	πως	οἷόν τ᾽ ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν
[174]	ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖν	πῶς	οὐκ ἄγεις; καὶ ἐγώ, ἔφη,
[214]	παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον·	Πῶς	οὖν, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν;
[174]	ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ	πως	προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ τὴν
[202]	μία δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ εἶπον·	Πῶς	τοῦτο, ἔφην, λέγεις; καὶ ἥ,
[198]	σὲ ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι. (Καὶ	πῶς,	ὦ μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,
[176]	ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι πάνυ	χαλεπῶς	ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου
[206]	γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον τὸ κύημα	χαλεπῶς	φέρει. ὅθεν δὴ τῷ κυοῦντί
[199]	ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς καὶ	μεγαλοπρεπῶς	διῆλθες οἷός ἐστι, καὶ (τόδε
[178]	τε καὶ παιδικῶν, οὐκ ἔστιν	ὅπως	ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν
[201]	καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ,	ὅπως	ἂν δύνωμαι. δεῖ δή, ὦ
[223]	τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽	ὅπως	ἂν ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς
[174]	κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως	ὅπως	ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν,
[187]	εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς ἂν προσφέρῃ,	ὅπως	ἂν τὴν μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ
[198]	τε εἶναι καὶ τοσούτων αἴτιον,	ὅπως	ἂν ~(φαίνηται ὡς κάλλιστος καὶ
[190]	ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν· οὔτε γὰρ	ὅπως	ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς
[198]	τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ	ὅπως	ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι,
[198]	πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ, ὡς ἔοικεν,	ὅπως	ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν
[222]	πλέον αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου	ὅπως	ἐμὲ καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ.
[190]	παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽	ὅπως	ἐῷεν ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ ὁ
[193]	κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς θεούς,	ὅπως	μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ
[219]	καὶ εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽	ὅπως	οὖν ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην
[213]	τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω	ὅπως	παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν ἔνδον
[174]	φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις	ὅπως	συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽ ἄλλου τινὸς
[196]	μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς ὁ	Ἔρως	ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν
[201]	ὁ Ἔρως κάλλους ἂν εἴη	ἔρως,	αἴσχους δὲ οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν
[186]	οὖν ὁ ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ	ἔρως,	ἄλλος δὲ ὁ ἐπὶ τῷ
[206]	ἡ σπουδὴ καὶ ἡ ξύντασις	ἔρως	ἂν καλοῖτο; τί τοῦτο τυγχάνει
[196]	γὰρ ἔχει Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽	Ἔρως	Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς λόγος· κρείττων
[196]	ᾖ τὸ „πρίν„ οὗ ἂν	Ἔρως	ἅψηται. ᾧ δὴ πρέπει ἡμᾶς
[203]	ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν ὁ	Ἔρως,	γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις,
[204]	δὴ τῶν καλλίστων ἡ σοφία,	Ἔρως	δ᾽ ἐστὶν ἔρως περὶ τὸ
[186]	κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν	ἔρως,	δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι
[196]	δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ	Ἔρως	διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ μὴν
[188]	δὲ ὁ μετὰ τῆς ὕβρεως	Ἔρως	ἐγκρατέστερος περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ
[200]	τοσόνδε δὲ εἰπέ, πότερον ὁ	Ἔρως	ἐκείνου οὗ ἔστιν ἔρως, ἐπιθυμεῖ
[182]	τε ἄλλα πάντα καὶ ὁ	ἔρως	ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον
[191]	δὴ οὖν ἐκ τόσου (ὁ	ἔρως	ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ
[195]	ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια, εἰ	Ἔρως	ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία
[203]	καὶ Πενίας ὑὸς ὢν ὁ	Ἔρως	ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον
[178]	ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ	Ἔρως	ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος
[179]	ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς ὁ	Ἔρως	ἔνθεον ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε
[187]	ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ ὁ διπλοῦς	ἔρως	ἐνταῦθά πως ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν
[180]	οὖν οὔσης εἷς ἂν ἦν	Ἔρως·	ἐπεὶ δὲ δὴ δύο ἐστόν,
[181]	ἔστιν οὗτος ὁ τῶν παίδων	ἔρως)	ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν
[208]	αὕτη ἡ σπουδὴ καὶ ὁ	ἔρως	ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν
[200]	ὁ Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν	ἔρως,	ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ ἢ οὔ; Πάνυ
[199]	καὶ τὸν ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ	Ἔρως	ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς ἢ τινός;
[199]	τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς ὁ	Ἔρως	ἔρως, ἢ οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽
[201]	ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα ὁ	Ἔρως	ἐστὶ καὶ κακός; καὶ ἥ,
[204]	ἀμφοτέρων, ὧν αὖ καὶ ὁ	Ἔρως.	ἔστι γὰρ δὴ τῶν καλλίστων
[204]	τοιοῦτος καὶ οὕτω γεγονὼς ὁ	Ἔρως,	ἔστι δὲ τῶν καλῶν, ὡς
[206]	λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου ὁ	ἔρως	ἐστὶν ἀεί, ἦ δ᾽ ἥ,
[207]	τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ	ἔρως	ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου
[199]	ἂν εἴη τὸ ἐρώτημα, εἰ	Ἔρως	ἐστὶν ἔρως μητρὸς ἢ πατρός—
[199]	τὸν ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ Ἔρως	ἔρως	ἐστὶν οὐδενὸς ἢ τινός; Πάνυ
[200]	ἡ ἐπιθυμία τε καὶ ὁ	ἔρως	ἐστίν; Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι
[196]	δὴ διαφερόντως ἐκ πάντων ὁμολογουμένως	Ἔρως	ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ Ἔρωτι
[199]	οἷος εἶναι τινὸς ὁ Ἔρως	ἔρως,	ἢ οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ
[200]	εἰρημένα. ἄλλο τι ἔστιν ὁ	Ἔρως	ἢ πρῶτον μὲν τινῶν, ἔπειτα
[193]	τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν ὁ	Ἔρως	ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός. ᾧ
[202]	οὖν ἄν, ἔφην, εἴη ὁ	Ἔρως;	θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ τί
[204]	σοι οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ	Ἔρως.	καὶ γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν
[182]	ἐνθάδε τύραννοι· ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος	ἔρως	καὶ ἡ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος
[178]	ὅτι μέγας θεὸς εἴη ὁ	Ἔρως	καὶ θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε
[185]	ἐστιν ὁ τῆς Οὐρανίας θεοῦ	Ἔρως	καὶ Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος
[201]	(αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν ὁ	Ἔρως	καὶ ποῖός τις, ἔπειτα τὰ
[201]	ἐστὶ καὶ οὐκ ἔχει ὁ	Ἔρως	κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ;
[201]	οὕτως ἔχει, ἄλλο τι ὁ	Ἔρως	κάλλους ἂν εἴη ἔρως, αἴσχους
[180]	μὲν γὰρ εἷς ἦν ὁ	Ἔρως,	καλῶς ἂν εἶχε· νῦν δὲ
[195]	ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ, ὡς	Ἔρως	Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν.
[178]	πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς	ἔρως.	λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο;
[201]	ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη ὁ	Ἔρως	μέγας θεός, εἴη δὲ τῶν
[197]	φανὸς ἀπέβη, οὗ δ᾽ ἂν	Ἔρως	μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν γε
[199]	τὸ ἐρώτημα, εἰ Ἔρως ἐστὶν	ἔρως	μητρὸς ἢ πατρός— ἀλλ᾽ ὥσπερ
[195]	ἡμῖν προσέρχεται. ὃ δὴ πέφυκεν	Ἔρως	μισεῖν καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ
[188]	ἔχει ξυλλήβδην μὲν ὁ πᾶς	Ἔρως,	ὁ δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ
[187]	οὐράνιος, ὁ τῆς Οὐρανίας (μούσης	Ἔρως·	ὁ δὲ Πολυμνίας ὁ πάνδημος,
[193]	οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει	ἔρως	ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ
[181]	καὶ τὸ ἐρᾷν καὶ ὁ	Ἔρως	οὐ πᾶς ἐστὶ καλὸς οὐδὲ
[196]	καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει	Ἔρως·	οὗ δ᾽ ἂν εὐανθής τε
[196]	λεκτέον· τὸ μὲν μέγιστον ὅτι	Ἔρως	οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται οὔθ᾽
[201]	καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ οὐκ εἴη	ἔρως.	οὐχ οὑτωσί πως ἔλεγες; Εἶπον
[205]	ὁ μέγιστός τε καὶ δολερὸς	ἔρως	παντί· ἀλλ᾽ οἱ μὲν ἄλλῃ
[203]	δὲ τούτων ἐστὶ καὶ ὁ	Ἔρως.	Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[204]	ἡ σοφία, Ἔρως δ᾽ ἐστὶν	ἔρως	περὶ τὸ καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον
[203]	ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε ἀπορεῖ	Ἔρως	ποτὲ οὔτε πλουτεῖ, σοφίας τε
[197]	κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ ἔνι	Ἔρως)	πρὸ τοῦ δέ, ὥσπερ ἐν
[197]	(οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε,	Ἔρως	πρῶτος αὐτὸς ὢν κάλλιστος καὶ
[204]	γὰρ λέγεις· τοιοῦτος ὢν ὁ	Ἔρως	τίνα χρείαν ἔχει τοῖς ἀνθρώποις;
[179]	ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο ὁ	Ἔρως	τοῖς ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον παρ᾽
[213]	ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ ὁ τούτου	ἔρως	τοῦ ἀνθρώπου οὐ φαῦλον πρᾶγμα
[206]	Ἔστιν ἄρα συλλήβδην, ἔφη, ὁ	ἔρως	τοῦ τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι
[195]	εἰρήνη, ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ	Ἔρως	τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν
[201]	εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα ὁ	Ἔρως	τῶν καλῶν ἐνδεής ἐστι, τὰ
[199]	ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς ἐστιν ὁ	Ἔρως,	ὕστερον δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ,
[204]	τί τῶν καλῶν ἐστιν ὁ	Ἔρως,	ὦ Σώκρατές τε καὶ Διοτίμα;
[206]	ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ ὁ	ἔρως,	ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί
[218]	μηδὲν ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽	ἐλευθέρως	εἰπεῖν ἅ μοι ἐδόκει· καὶ
[182]	γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ	φανερῶς	ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα
[183]	οὖν ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ	πονηρῶς	χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ χρηστῷ τε
[204]	ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν ἐρώτησιν	προχείρως	ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ ἂν
[215]	τὴν σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι	εὐπόρως	καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽
[223]	ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν ὡς	εὐπόρως	καὶ πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε
[183]	ἀλλὰ καλῶς μὲν πραττόμενον καλόν,	αἰσχρῶς	δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν οὖν
[183]	πραττόμενον καλόν, αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν.	αἰσχρῶς	μὲν οὖν ἐστὶ πονηρῷ τε
[176]	πρὸς τὸ πολὺν πίνειν οἶνον,	ἴσως	ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι,
[173]	τὶ ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ	ἴσως	αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα
[200]	ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν ὑγιής—	ἴσως	γὰρ ἄν τις ταῦτα οἰηθείη
[187]	κατὰ ταὐτὰ ἔχει τούτοις, ὥσπερ	ἴσως	καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ
[193]	ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω·	ἴσως	μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι τούτων
[188]	καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς.	ἴσως	μὲν (οὖν καὶ ἐγὼ τὸν
[189]	οὕτως λέγε ὡς δώσων λόγον·	(ἴσως	μέντοι, ἂν δόξῃ μοι, ἀφήσω
[174]	ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη·	Ἴσως	μέντοι κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ
[215]	δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν	ἴσως	οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα, ἔσται
[194]	ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ τι	ἴσως	οἴοιο αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ
[194]	νῦν ἐγώ εἰμι, μᾶλλον δὲ	ἴσως	οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων
[187]	ἐκ διαφερομένων ἔτι εἶναι. ἀλλὰ	ἴσως	τόδε ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ
[209]	Ταῦτα μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ	ἴσως,	ὦ Σώκρατες, κἂν σὺ ~(μυηθείης·
[173]	(ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ	ἀμελετήτως	ἔχω. εἰ οὖν δεῖ καὶ
[185]	αὖ πάντων κάλλιστον· οὕτω πᾶν>	πάντως	γε καλὸν ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα
[173]	οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω μοι;	πάντως	δὲ ἡ ὁδὸς ἡ εἰς
[192]	αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις.	πάντως	μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής
[175]	ὦ παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε.	πάντως	παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν
[198]	Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας, ὡς	πρεπόντως	τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ
[174]	παροιμίαν· ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα	διαφερόντως	ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ πολεμικά, τὸν
[196]	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως	διαφερόντως	ἂν σωφρονοῖ. καὶ μὴν εἴς
[212]	αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ	διαφερόντως	ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι,
[180]	δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ	διαφερόντως	αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν ἐραστὴν
[196]	τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ δὴ	διαφερόντως	ἐκ πάντων ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει·
[178]	καὶ τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι	διαφερόντως	τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ
[218]	καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ	εἰωθότως	ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις
[200]	ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ μὲν γὰρ	θαυμαστῶς	δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη
[198]	δὴ ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων	θαυμαστῶς	ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ
[187]	διὰ τοῦ θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται,	ὡσαύτως	δὲ καὶ γυμναστικὴ καὶ γεωργία·
[199]	Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ ἡ μήτηρ	ὡσαύτως;	Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν,
[178]	οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα	οὕτως	ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ ἑταίρων οὔτε
[193]	καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅτι	οὕτως	ἂν ἡμῶν τὸ γένος εὔδαιμον
[206]	Ἆρ᾽ οὖν, ἦ δ᾽ ἥ,	οὕτως	ἁπλοῦν ἐστι λέγειν ὅτι οἱ
[191]	γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ	οὕτως	ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ ὁ Ζεὺς
[197]	γέγονεν καὶ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις.	(οὕτως	ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, Ἔρως
[192]	ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν	οὕτως	ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο
[215]	δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες,	οὕτως	ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν
[207]	τὰ δὲ θηρία τίς αἰτία	οὕτως	ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν; καὶ
[201]	τὸν Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο	οὕτως	ἔχει, ἄλλο τι ὁ Ἔρως
[175]	εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ	οὕτως	ἔχει καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ
[208]	σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς	οὕτως	ἔχει; (καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ
[201]	Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ ταῦτα	οὕτως	ἔχει; καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν.
[201]	οὐκ ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽	οὕτως	ἐχέτω ὡς σὺ λέγεις. Οὐ
[198]	ὡς κάλλιστα, ἐάν τε ᾖ	οὕτως	ἔχοντα ἐάν τε μή· εἰ
[194]	ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ θεῷ	οὕτως	ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς λέγεις,
[199]	ἐρέσθαι, ἵνα ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ	οὕτως	ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι, φάναι
[177]	τὴν ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽	οὕτως	ἠμέληται τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή
[205]	εἶναι ἀεί, ἢ πῶς λέγεις;	Οὕτως,	ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν εἶναι
[189]	ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν καὶ	οὕτως	λέγε ὡς δώσων λόγον· (ἴσως
[174]	δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι	Οὕτως	ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου
[182]	γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν τὴν ἀρχήν.	οὕτως	οὗ μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι
[214]	οὖν, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν;	(οὕτως	οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ τῇ
[180]	ἡμῖν ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς	οὕτως	παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ μὲν
[200]	ἀντὶ τοῦ εἰκότος εἰ ἀνάγκη	οὕτως,	τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές
[196]	αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς σοφὸς	οὕτως	ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς
[173]	ἀκούω, χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι	ὑπερφυῶς	ὡς χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους
[222]	οὐ γὰρ ἄν ποτε οὕτω	κομψῶς	κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ