Page
[215]	εἶ τούτοις, ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽	ἄν	αὐτὸς δή που ἀμφισβητήσαις· ὡς
[202]	καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ πῶς	ἄν,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας
[202]	οὐ θεὸν νομίζεις; Τί οὖν	ἄν,	ἔφην, εἴη ὁ Ἔρως; θνητός;
[208]	ἔφη, Ἄλκηστιν ὑπὲρ Ἀδμήτου ἀποθανεῖν	ἄν,	ἢ Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν, ἢ
[217]	οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς	ἄν	μοι καὶ συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών.
[217]	λέγειν· τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ	ἄν	μου ἠκούσατε λέγοντος, εἰ μὴ
[222]	φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ	ἄν	ποτε οὕτω κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος
[177]	Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ	ἄν	που ἐγὼ ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν
[200]	χρόνον παρεῖναι· ἄλλο τι ὁμολογοῖ	ἄν;	Συμφάναι ἔφη τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν
[184]	πάσχων πτήξῃ καὶ μὴ καρτερήσῃ,	ἄν	τ᾽ εὐεργετούμενος εἰς χρήματα ἢ
[211]	τὸ καλὸν ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν	ἄν	τι ἅπτοιτο τοῦ τέλους. τοῦτο
[202]	εἶναι καὶ καλούς; ἢ τολμήσαις	ἄν	τινα μὴ φάναι καλόν τε
[221]	(καὶ τοὺς ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽	ἄν	τις ἀπεικάζοι· οἷος δὲ οὑτοσὶ
[190]	τἆλλα πάντα ὡς ἀπὸ τούτων	ἄν	τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ καὶ
[182]	τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ οὐκ	ἄν	τις εἴποι οὔτε νέος οὔτε
[207]	μὲν γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽	ἄν	τις ἐκ λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν·
[221]	(φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν οὖν	ἄν	τις καὶ ἄλλα ἔχοι Σωκράτη
[221]	οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν	ἄν	τις καὶ Βρασίδαν καὶ ἄλλους,
[222]	λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν	ἄν	τις καὶ ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος
[221]	τῶν μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽	ἄν	τις καὶ περὶ ἄλλου τοιαῦτα
[200]	Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽	ἄν	τις μέγας ὢν μέγας εἶναι,
[216]	τοῦτον μόνον ἀνθρώπων, ὃ οὐκ	ἄν	τις οἴοιτο ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι,
[183]	ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν οὖν οἰηθείη	ἄν	τις πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν τῇδε
[212]	φύσει συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ	ἄν	τις ῥᾳδίως λάβοι. διὸ δὴ
[200]	ὑγιὴς ὢν ὑγιής— ἴσως γὰρ	ἄν	τις ταῦτα οἰηθείη καὶ πάντα
[199]	θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία δὴ	ἄν	τις τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν
[194]	δὲ ἄλλοις ἐντύχοις σοφοῖς, τάχ᾽	ἂν	αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ τι ἴσως
[194]	φάναι. Τοὺς δὲ πολλοὺς οὐκ	ἂν	αἰσχύνοιο εἴ τι οἴοιο αἰσχρὸν
[192]	φανείη βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽	ἂν	ἀκηκοέναι τοῦτο ὃ πάλαι ἄρα
[196]	οὔτ᾽ ἂν ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽	ἂν	ἄλλον διδάξειεν. καὶ ~(μὲν δὴ
[178]	καὶ παιδικῶν, οὐκ ἔστιν ὅπως	ἂν	ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν ἢ
[208]	εὐκλεοῦς πάντες πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ	ἂν	ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ μᾶλλον· τοῦ
[196]	ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων κρατῶν πάντων	ἂν	ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν οὖν
[179]	οὐδεὶς οὕτω κακὸς, ὅντινα οὐκ	ἂν	αὐτὸς ὁ Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε
[189]	ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί γε μέγιστ᾽	ἂν	αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ βωμούς,
[200]	αὐτῶν τούτων ἃ ἔχω, εἴποιμεν	ἂν	αὐτῷ ὅτι σύ, ὦ ἄνθρωπε,
[194]	ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον	ἂν	αὐτῶν φροντίζοις ἢ τῶν πολλῶν·
[216]	εὖ οἶδα ὅτι πολὺ μεῖζον	ἂν	ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ ἔχω ὅ
[214]	μὴ ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ,	ἂν	βούλῃ, καὶ εἰπὲ ὅτι τοῦτο
[214]	δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει ὅ τι	ἂν	βούλῃ, καὶ τοῦτον τῷ ἐπὶ
[175]	ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε ὅτι	ἂν	βούλησθε, ἐπειδάν τις ὑμῖν μὴ
[176]	χαίρειν ἐᾷν, αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ	ἂν	βούληται ταῖς γυναιξὶ ταῖς ἔνδον,
[204]	τοιάνδε· τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ	ἂν	γένηται τὰ καλά; Οὐ πάνυ
[204]	Καὶ τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ	ἂν	γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν
[209]	περιιὼν τὸ καλὸν ἐν ᾧ	ἂν	γεννήσειεν· ἐν τῷ γὰρ αἰσχρῷ
[181]	μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες. καί τις	ἂν	γνοίη καὶ ἐν αὐτῇ τῇ
[209]	ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς	ἂν	δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας μᾶλλον
[179]	τάξιν ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον	ἂν	δή που δέξαιτο ἢ ὑπὸ
[199]	πατήρ τινος ἢ οὔ; εἶπες	ἂν	δή πού μοι, εἰ ἐβούλου
[187]	ὁμολογίαν δὲ ἐκ διαφερομένων, ἕως	ἂν	διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον δὲ
[182]	νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον	ἂν	δικαίως φέροι. καὶ δὴ καὶ
[192]	παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ	ἂν	δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι ἡ τῶν
[189]	ὡς δώσων λόγον· (ἴσως μέντοι,	ἂν	δόξῃ μοι, ἀφήσω σε. Καὶ
[183]	ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽	ἂν	δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ
[201]	φάναι, ὦ Σώκρατες, σοὶ οὐκ	ἂν	δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω
[199]	τοῦτον τὸν τρόπον· οὐ γὰρ	ἂν	δυναίμην· οὐ μέντοι ἀλλὰ τά
[177]	ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς	ἂν	δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν δὲ Φαῖδρον
[201]	Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως	ἂν	δύνωμαι. δεῖ δή, ὦ Ἀγάθων,
[181]	ἢ τῶν ψυχῶν, ἔπειτα ὡς	ἂν	δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ διαπράξασθαι
[177]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις	ἂν	ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν τοιούτων μὲν
[185]	τῷ ἐμῷ. ἐν ᾧ δ᾽	ἂν	ἐγὼ λέγω, ἐὰν μέν σοι
[185]	ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως	ἂν	ἐγὼ παύσωμαι. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον
[176]	τὸ πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως	ἂν	ἐγὼ περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν
[199]	μητρὸς ἢ πατρός— ἀλλ᾽ ὥσπερ	ἂν	εἰ αὐτὸ τοῦτο πατέρα ἠρώτων,
[204]	προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ	ἂν	εἴ τις μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ
[190]	μοι, ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς	ἂν	εἶέν τε ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο
[202]	γὰρ τοῦ ὄντος τυγχάνον πῶς	ἂν	εἴη ἀμαθία; ἔστι δὲ δή
[186]	ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς	ἂν	εἴη δημιουργός. δεῖ γὰρ δὴ
[202]	ἐστιν (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα πῶς	ἂν	εἴη ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία (τὸ
[201]	ἄλλο τι ὁ Ἔρως κάλλους	ἂν	εἴη ἔρως, αἴσχους δὲ οὔ;
[175]	μὲν γὰρ ἐμὴ φαύλη τις	ἂν	εἴη, ἢ καὶ ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ
[187]	τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος ἁρμονία	ἂν	εἴη. ἡ γὰρ ἁρμονία συμφωνία
[176]	φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον	ἂν	εἴη ἡμῖν, ἦ δ᾽ ὅς,
[197]	ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος Ἔρωτος	ἂν	εἴη μαθητής, καὶ Μοῦσαι μουσικῆς
[175]	ἀλλὰ θαυμάζω καὶ αὐτὸς ποῦ	ἂν	εἴη. Οὐ σκέψῃ, ἔφη, παῖ,
[199]	ἢ πατρός ἐστιν— γελοῖον γὰρ	ἂν	εἴη τὸ ἐρώτημα, εἰ Ἔρως
[200]	ὡμολογημένων. Οὐ γάρ που ἐνδεὴς	ἂν	εἴη τούτων ὅ γε ὤν.
[176]	οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον	ἂν	εἴην ἀηδής. ἐμοὶ γὰρ δὴ
[194]	εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽	ἂν	εἴην, ὦ Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν
[210]	οὐκ οἶδ᾽ εἰ οἷός τ᾽	ἂν	εἴης. ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη,
[192]	ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽	ἂν	εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο τι
[216]	ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽	ἂν	εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ τις
[180]	εἷς ἦν ὁ Ἔρως, καλῶς	ἂν	εἶχε· νῦν δὲ οὐ γάρ
[176]	τοῦτο μὲν δέδοκται, πίνειν ὅσον	ἂν	ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ μηδὲν
[195]	ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ γὰρ	ἂν	ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο
[196]	Ἔρωτι πᾶν ὑπηρετεῖ— ἃ δ᾽	ἂν	ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ
[218]	ἀμήχανόν τοι κάλλος ὁρῴης ἂν	ἐν	ἐμοὶ καὶ τῆς παρὰ σοὶ
[218]	ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι κάλλος ὁρῴης	ἂν	ἐν ἐμοὶ καὶ τῆς παρὰ
[214]	πρὸς ταῦτα, ὡς ἐγὼ οὐδ᾽	ἂν	ἕνα ἄλλον ἐπαινέσαιμι σοῦ παρόντος.
[223]	Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽ ὅπως	ἂν	ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον
[210]	διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως	ἂν	ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ
[209]	αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε κυῶν, καὶ	ἂν	ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ καὶ γενναίᾳ
[198]	ὀνομάτων καὶ ῥημάτων τίς οὐκ	ἂν	ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε ἐνθυμούμενος
[200]	τούτου γε δή που τίς	ἂν	ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ
[217]	αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν μοι ἅπερ	ἂν	ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη,
[196]	ἄμουσος ᾖ τὸ „πρίν„ οὗ	ἂν	Ἔρως ἅψηται. ᾧ δὴ πρέπει
[180]	μὲν οὖν οὔσης εἷς ἂν	ἦν	Ἔρως· ἐπεὶ δὲ δὴ δύο
[197]	καὶ φανὸς ἀπέβη, οὗ δ᾽	ἂν	Ἔρως μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν
[196]	ἔχει ἢ μὴ οἶδεν, οὔτ᾽	ἂν	ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽ ἂν ἄλλον
[176]	περὶ ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν δ᾽	ἂν	εὖ βουλεύωνται, καὶ οἱ λοιποί.
[196]	οὐκ ἐνίζει Ἔρως· οὗ δ᾽	ἂν	εὐανθής τε καὶ εὐώδης τόπος
[221]	οἱ λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς	ἂν	εὕροι τις ζητῶν, οὔτε τῶν
[193]	οὖσι περὶ τὰ ἐρωτικά, πάνυ	ἂν	ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι λόγων διὰ
[217]	δὴ δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς	ἂν	ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν λέγειν·
[175]	καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ	ἂν	ἔχοι, φάναι, ὦ Ἀγάθων, εἰ
[192]	βίου οὗτοί εἰσιν, οἳ οὐδ᾽	ἂν	ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ τι βούλονται
[192]	ἕνα γεγονέναι καὶ ἕως τ᾽	ἂν	ζῆτε, ὡς ἕνα ὄντα, κοινῇ
[177]	οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽	ἂν	ἡμῖν ἐν λόγοις ἱκανὴ διατριβή·
[193]	ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅτι οὕτως	ἂν	ἡμῶν τὸ γένος εὔδαιμον γένοιτο,
[180]	μιᾶς μὲν οὖν οὔσης εἷς	ἂν	ἦν Ἔρως· ἐπεὶ δὲ δὴ
[216]	ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις μὲν ἡδέως	ἂν	ἴδοιμι αὐτὸν μὴ ὄντα ἐν
[174]	πῶς (ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν	ἂν	ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ,
[206]	σπουδὴ καὶ ἡ ξύντασις ἔρως	ἂν	καλοῖτο; τί τοῦτο τυγχάνει ὂν
[194]	πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽	ἂν	καλῶς ποιοίην, φάναι τὸν Σωκράτη,
[216]	ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ ὦτα, οὐκ	ἂν	καρτερήσαιμι ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν πάσχοιμι·
[214]	σόφισμά μοι οὐδέν· ὁπόσον γὰρ	ἂν	κελεύῃ τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν
[189]	γελοῖα εἴπω (τοῦτο μὲν γὰρ	ἂν	κέρδος εἴη καὶ τῆς ἡμετέρας
[187]	κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὡς	ἂν	κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ μήπω ὄντες,
[172]	πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι ὅτι	ἂν	λέγῃ ἢ πράττῃ οὐδέπω τρία
[195]	ἐχούσῃ ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, ᾗ δ᾽	ἂν	μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ
[179]	πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί γ᾽	ἂν	μετ᾽ ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι νικῷεν
[210]	οἷόν τε μάλιστα. Ὃς γὰρ	ἂν	μέχρι ἐνταῦθα πρὸς τὰ ἐρωτικὰ
[201]	εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ οἴει, ὅτι	ἂν	μὴ καλὸν ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ
[204]	μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι οὗ	ἂν	μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν,
[183]	οὐδ᾽ ἂν δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο	ἂν	μὴ πράττειν οὕτω τὴν πρᾶξιν
[202]	αἰσχρόν; ~(Μάλιστά γε. Ἦ καὶ	ἂν	μὴ σοφόν, ἀμαθές; ἢ οὐκ
[218]	δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον	ἂν	μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους,
[197]	οὐκ ἴσμεν, ὅτι οὗ μὲν	ἂν	ὁ θεὸς οὗτος διδάσκαλος γένηται,
[195]	αἴτιος ὢν τυγχάνει περὶ οὗ	ἂν	ὁ λόγος ᾖ. οὕτω δὴ
[196]	ὑγρὸς τὸ εἶδος, οὐ γὰρ	ἂν	οἷός τ᾽ ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι
[210]	οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ δὲ ἕπεσθαι,	ἂν	οἷός τε ᾖς. δεῖ γάρ,
[179]	μετ᾽ ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι νικῷεν	ἂν	ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος εἰπεῖν
[183]	πλὴν φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽	ἂν	ὀνείδη· εἰ γὰρ ἢ χρήματα
[185]	ἐπιδεῖξαι, ὅτι ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν	ἂν	ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ οὐ
[202]	ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς	ἂν	οὖν θεὸς εἴη ὅ γε
[191]	ἄρρενα διώκουσι, καὶ τέως μὲν	ἂν	παῖδες ὦσιν, ἅτε τεμάχια ὄντα
[183]	ταῦτά τις αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽	ἂν	πάλιν αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε
[185]	καὶ τοῦ βελτίων γενέσθαι πᾶν	ἂν	παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο δὲ αὖ
[221]	τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν	ἂν	πάνυ γελοῖοι τὸ πρῶτον· τοιαῦτα
[216]	οὐκ ἂν καρτερήσαιμι ἀλλὰ ταὐτὰ	ἂν	πάσχοιμι· ἀναγκάζει γάρ με ὁμολογεῖν
[176]	πείθεσθαι ἄλλως τε καὶ ἅττ᾽	ἂν	περὶ ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν δ᾽
[176]	αὐτὸς ἑκὼν εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι	ἂν	πιεῖν οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως
[189]	κατασκευάσαι καὶ βωμούς, καὶ θυσίας	ἂν	ποιεῖν μεγίστας, οὐχ ὥσπερ νῦν
[176]	ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽	ἂν	ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ
[179]	ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι	ἂν	πολλάκις ἕλοιτο. καὶ μὴν ἐγκαταλιπεῖν
[181]	ἀλλ᾽ ἐν τῇ πράξει, ὡς	ἂν	πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς μὲν
[207]	παιδαρίου ὁ αὐτὸς λέγεται ἕως	ἂν	πρεσβύτης γένηται· οὗτος μέντοι οὐδέποτε
[175]	αὐτὸ καὶ ἔχεις· οὐ γὰρ	ἂν	προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι
[187]	ὃν δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς	ἂν	προσφέρῃ, ὅπως ἂν τὴν μὲν
[206]	ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽	ἂν	σέ, ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα,
[195]	πάσαις ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι	ἂν	σκληρὸν ἦθος ἐχούσῃ ἐντύχῃ, ἀπέρχεται,
[218]	ἐν ἐμοὶ δύναμις δι᾽ ἧς	ἂν	σὺ γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι
[214]	ἀλλὰ τί ποιῶμεν; Ὅ τι	ἂν	σὺ κελεύῃς. δεῖ γάρ σοι
[174]	ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως ὅπως	ἂν	σὺ κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν, ἔφη,
[196]	καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως διαφερόντως	ἂν	σωφρονοῖ. καὶ μὴν εἴς γε
[215]	δυνάμει, καὶ ἔτι νυνὶ ὃς	ἂν	τὰ ἐκείνου αὐλῇ· ἃ γὰρ
[187]	προσφέρειν οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως	ἂν	τὴν μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται,
[185]	ἀναλαβών τι τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις	ἂν	τὴν ῥῖνα, πτάρε· καὶ ἐὰν
[208]	εἰς τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις	ἂν	τῆς ἀλογίας πέρι, ἃ ἐγὼ
[205]	τις, ἔφη, λόγος, ὡς οἳ	ἂν	τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι
[192]	τούτου ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν	ἂν	τούτου τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν
[175]	τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι	ἂν	τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει δ᾽ αὐτίκα,
[181]	(ἐστι καὶ ἐξεργάζεται ὅ τι	ἂν	τύχῃ· καὶ οὗτός ἐστιν ὃν
[181]	δὴ ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ τι	ἂν	τύχωσι τοῦτο πράττειν, ὁμοίως μὲν
[189]	τούτων ὧν ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία	ἂν	τῷ ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ
[222]	ἄπειρος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς	ἂν	τῶν λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ
[213]	οὖν αἱροῦμαι τῆς πόσεως, ἕως	ἂν	ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ
[215]	κομιδῇ δόξειν μεθύειν, εἶπον ὀμόσας	ἂν	ὑμῖν οἷα δὴ πέπονθα αὐτὸς
[193]	τὸν αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως	ἂν	ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς ἔν τε
[184]	χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως	ἂν	ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ τῷ ποιοῦντι
[196]	εἶναι· εἰ δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽	ἂν	ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ δὲ κρατοῖ,
[178]	δι᾽ ἀνανδρίαν μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽	ἂν	ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι
[184]	καὶ ἀγαθὸν δικαίως αὖ ὁτιοῦν	ἂν	ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ ὁ μὲν
[219]	ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν ὃ	ἂν	φαίνηται νῷν περί τε τούτων
[198]	εἶναι καὶ τοσούτων αἴτιον, ὅπως	ἂν	~(φαίνηται ὡς κάλλιστος καὶ ἄριστος,
[192]	εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο τι	ἂν	φανείη βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽
[214]	παρίημι καὶ κελεύω λέγειν. Οὐκ	ἂν	φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ
[185]	πάνυ ἰσχυρά ἐστι, παύσεται. Οὐκ	ἂν	φθάνοις λέγων, φάναι τὸν Ἀριστοφάνη·
[194]	Ἀγάθων εἴπῃ εὖ, καὶ μάλ᾽	ἂν	φοβοῖο καὶ ἐν παντὶ εἴης
[219]	ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ ἐγὼ οὐκ	ἂν	ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν
[176]	χθές- σκοπεῖσθε (οὖν τίνι τρόπῳ	ἂν	ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν οὖν
[192]	ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν, καὶ	ἐπειδὰν	ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ ἐν Ἅιδου
[207]	δεινῶς διατίθεται πάντα τὰ θηρία	ἐπειδὰν	γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ πεζὰ
[192]	τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι.	ἐπειδὰν	δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς
[216]	δεῖ ποιεῖν ἃ οὗτος κελεύει,	ἐπειδὰν	δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς τιμῆς
[183]	τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς.	ἐπειδὰν	δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες
[215]	μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδενί·	ἐπειδὰν	δὲ σοῦ τις ἀκούῃ ἢ
[187]	ἔρως ἐνταῦθά πως ἔστιν· ἀλλ᾽	ἐπειδὰν	δέῃ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι
[206]	καὶ κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ	ἐπειδὰν	ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν
[181]	οὐ γὰρ ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽	ἐπειδὰν	ἤδη ἄρχωνται νοῦν ἴσχειν, τοῦτο
[194]	μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι	ἐπειδὰν	καὶ Ἀγάθων εἴπῃ εὖ, καὶ
[188]	μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων, καὶ	ἐπειδὰν	μὲν πρὸς ἄλληλα τοῦ κοσμίου
[185]	τῷ σῷ μέρει, σὺ δ᾽	ἐπειδὰν	παύσῃ, ἐν τῷ ἐμῷ. ἐν
[175]	πάντως παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε,	ἐπειδάν	τις ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ· ὃ
[221]	ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν τις καὶ	Βρασίδαν	καὶ ἄλλους, καὶ οἷος αὖ
[194]	ὑπολαβόντα εἰπεῖν Ὦ φίλε Ἀγάθων,	ἐὰν	ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι διοίσει
[175]	εἰς τὸ κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν,	ἐὰν	ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ ἐν
[176]	μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν	ἐᾷν,	αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ ἂν βούληται
[205]	χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι,	ἐὰν	αὐτοῖς δοκῇ τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ
[215]	ἄκουε. ὑβριστὴς εἶ· ἢ οὔ;	ἐὰν	γὰρ μὴ ὁμολογῇς, μάρτυρας παρέξομαι.
[190]	βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν·	ἐὰν	δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ
[210]	ἐν τῷ σώματι, ὥστε καὶ	ἐὰν	ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν τις
[213]	ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς, ἢ	ἐὰν	ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ
[175]	τὸν Σωκράτη, ἓ δὲ οὐκ	ἐᾶν.	ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν
[185]	ᾧ δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω,	ἐὰν	μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι
[212]	Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε; καὶ	ἐὰν	μέν τις τῶν ἐπιτηδείων ᾖ,
[215]	ἑκὼν γὰρ εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι.	ἐὰν	μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω,
[200]	ἐνδεές ἐστιν, ἢ μὴ (ἐπιθυμεῖν,	ἐὰν	μὴ ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ μὲν
[193]	ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν ἔστιν,	ἐὰν	μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς
[188]	γὰρ ἡ ἀσέβεια φιλεῖ γίγνεσθαι	ἐὰν	μή τις τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι
[205]	εἶναι τὸν ἔρωτα οὔτε ὅλου,	ἐὰν	μὴ τυγχάνῃ γέ που, ὦ
[194]	ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι,	ἐὰν	μόνον ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως
[177]	ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽	ἐὰν	οἱ πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς
[210]	καλὰ σώματα, καὶ πρῶτον μέν,	ἐὰν	ὀρθῶς ἡγῆται ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς
[222]	αὖ τὸν ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν.	ἐὰν	οὖν ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων,
[211]	θεωμένῳ αὐτὸ τὸ καλόν. ὃ	ἐάν	ποτε ἴδῃς, οὐ κατὰ χρυσίον
[207]	δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά,	ἐὰν	ταῦτα μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ
[215]	τούτου διδάξαντος· τὰ οὖν ἐκείνου	ἐάν	τε ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ ἐάν
[215]	λέγων, ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ	ἐάν	τε ἀνὴρ ἐάν τε μειράκιον,
[200]	τῷ παρόντι ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν,	ἐάν	τε βούλωνται ἐάν τε μή,
[215]	πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ λέγων,	ἐάν	τε γυνὴ ἀκούῃ ἐάν τε
[198]	τῷ πράγματι καὶ ὡς κάλλιστα,	ἐάν	τε ᾖ οὕτως ἔχοντα ἐάν
[184]	ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν,	(ἐάν	τε κακῶς πάσχων πτήξῃ καὶ
[215]	γυνὴ ἀκούῃ ἐάν τε ἀνὴρ	ἐάν	τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ
[198]	ἐάν τε ᾖ οὕτως ἔχοντα	ἐάν	τε μή· εἰ δὲ ψευδῆ,
[200]	ἃ ἔχουσιν, ἐάν τε βούλωνται	ἐάν	τε μή, καὶ τούτου γε
[215]	ἐάν τε ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ	ἐάν	τε φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι
[214]	Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ ποίησον.	ἐάν	τι μὴ ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ
[183]	ἡλικιῶται δὲ καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν	ἐάν	τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ
[214]	ἢ ὃ ἔλεγεν; οὗτος γάρ,	ἐάν	τινα ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου παρόντος
[184]	ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν,	ἐάν	τις ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος
[210]	ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν,	ἐάν	τις ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽
[189]	(λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ,	ἐάν	τοι γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν σοι
[185]	ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε· καὶ	ἐὰν	τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ δίς,
[204]	τὸ δέ γε ἐρῶν ἄλλην	ἰδέαν	τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον.
[219]	μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν εἰς	Ποτείδαιαν	ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ.
[184]	τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν	γενναίαν	φιλίαν. μία δὴ λείπεται τῷ
[193]	αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς τὴν	ἀρχαίαν	ἀπελθὼν φύσιν· εἰ δὲ τοῦτο
[193]	εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς τὴν	ἀρχαίαν	φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους καὶ
[187]	ἐστί, συμφωνία δὲ ὁμολογία τις·	ὁμολογίαν	δὲ ἐκ διαφερομένων, ἕως ἂν
[187]	δὲ ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν δὲ	ὁμολογίαν	πᾶσι τούτοις, ὥσπερ ἐκεῖ ἡ
[182]	τὴν τῶν θεμένων τῆς ψυχῆς	ἀργίαν.	ἐνθάδε δὲ πολὺ τούτων κάλλιον
[197]	ζῷα; ἀλλὰ τὴν τῶν τεχνῶν	δημιουργίαν	οὐκ ἴσμεν, ὅτι οὗ μὲν
[218]	ὧν ἄν τις δηχθείη— τὴν	καρδίαν	ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ ὅ
[223]	αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν καὶ	τραγῳδίαν	ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ τὸν τέχνῃ
[223]	αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι	κωμῳδίαν	καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ
[188]	ὅσα τείνει πρὸς θέμιν καὶ	ἀσέβειαν.	οὕτω πολλὴν καὶ μεγάλην, μᾶλλον
[193]	παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς	εὐσέβειαν,	καταστήσας ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν
[202]	μὴν Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας δι᾽	ἔνδειαν	τῶν ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν
[218]	πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης	ἀλήθειαν	καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ
[198]	εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς τὴν	ἀλήθειαν	τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ δὲ
[188]	ἥκει φέροντα εὐετηρίαν τε καὶ	ὑγίειαν	ἀνθρώποις καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[200]	ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ	ὑγίειαν	καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ εἰς
[184]	ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ	κολακείαν	εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ
[185]	καὶ πόλει καὶ ἰδιώταις, πολλὴν	ἐπιμέλειαν	ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν τόν
[177]	ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς	ὠφέλειαν·	καὶ ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις
[197]	λέγεται, διὰ τὴν τῆς Ἀνάγκης	βασιλείαν·	ἐπειδὴ δ᾽ ὁ θεὸς οὗτος
[184]	ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν	δουλείαν	παιδικοῖς μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ
[219]	φύσιν τε καὶ σωφροσύνην καὶ	ἀνδρείαν,	ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ ἐγὼ
[196]	σωφρονοῖ. καὶ μὴν εἴς γε	ἀνδρείαν	Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ
[194]	Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν τὴν σὴν	ἀνδρείαν	καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν
[212]	ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ	ἀνδρείαν	τοῦ Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον οἷός
[204]	τοιοῦτος ὢν ὁ Ἔρως τίνα	χρείαν	ἔχει τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ
[178]	οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον	οἰκήσειαν	τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων
[203]	καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ	γοητείαν.	θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται,
[203]	~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν	μαντείαν	πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ
[187]	ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα, (ὃ δὴ	μελοποιίαν	καλοῦσιν) ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς
[193]	ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ τὴν	ἀδικίαν	διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καθάπερ
[182]	ὁρῶντες αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν καὶ	ἀδικίαν,	ἐπεὶ οὐ δή που κοσμίως
[194]	διὰ τὸ οἴεσθαι τὸ θέατρον	προσδοκίαν	μεγάλην ἔχειν ὡς εὖ ἐροῦντος
[209]	ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ	φιλίαν	βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων
[185]	ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ τὴν	φιλίαν	ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ
[184]	μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν	φιλίαν.	μία δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ
[190]	ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις ἐναντίοις κειμένοις	μίαν,	καὶ ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα
[210]	καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην	μίαν	τοιαύτην, ἥ ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε.
[187]	ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν δὲ	μηδεμίαν	ἐμποιήσῃ· ὥσπερ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ
[196]	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ	μηδεμίαν	ἡδονὴν κρείττω εἶναι· εἰ δὲ
[197]	ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ γαλήνην	νηνεμίαν,	ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽ ἐνὶ
[174]	τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ τὴν	παροιμίαν	διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ
[174]	καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν	παροιμίαν·	ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα διαφερόντως
[222]	εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ τὴν	παροιμίαν	ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος
[208]	ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς τὴν	φιλοτιμίαν	βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς ἀλογίας
[178]	αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς	φιλοτιμίαν·	οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων
[173]	καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν	ἐπωνυμίαν	ἔλαβες τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ
[213]	ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ τὴν τούτου	μανίαν	τε καὶ φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ.
[180]	Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν δὴ καὶ	Οὐρανίαν	ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς
[176]	πρὸς τὸν πότον· τὸν οὖν	Παυσανίαν	ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς κατάρχειν.
[193]	Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς	Παυσανίαν	καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν
[188]	δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν	εὐδαιμονίαν	παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν
[208]	παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην καὶ	εὐδαιμονίαν,	ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς τὸν
[188]	καὶ ξηρὰ καὶ ὑγρά, καὶ	ἁρμονίαν	καὶ κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα, ἥκει
[187]	καὶ ἔστιν αὖ μουσικὴ περὶ	ἁρμονίαν	καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ
[187]	διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ	ἁρμονίαν	τόξου τε καὶ λύρας. ἔστι
[187]	λύρας. ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία	ἁρμονίαν	φάναι διαφέρεσθαι ἢ ἐκ διαφερομένων
[209]	μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε πολὺ μείζω	κοινωνίαν	τῆς τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους
[204]	ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην ἔχον,	οἵαν	ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[219]	μετὰ τοῦτο τίνα οἴεσθέ με	διάνοιαν	ἔχειν, ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον
[187]	ἡ μουσικὴ ἐντίθησιν, ἔρωτα καὶ	ὁμόνοιαν	ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν αὖ
[186]	τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ	ὁμόνοιαν	ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς
[209]	καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες	παντοίαν	ἀρετήν· ὧν καὶ ἱερὰ πολλὰ
[221]	οἷος δὲ οὑτοσὶ γέγονε τὴν	ἀτοπίαν	ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ οἱ
[215]	γάρ τι ῥᾴδιον τὴν σὴν	ἀτοπίαν	ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς
[178]	ἢ πάσχων ὑπό του δι᾽	ἀνανδρίαν	μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ
[219]	ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν καὶ εἰς	καρτερίαν;	ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην
[188]	κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα	εὐετηρίαν	τε καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ
[182]	τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν	ἀκαιρίαν	καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ δή
[203]	Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς	ἀπορίαν	παιδίον ποιήσασθαι ἐκ τοῦ Πόρου,
[179]	ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν	μαρτυρίαν	παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου
[187]	τὴν μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται,	ἀκολασίαν	δὲ μηδεμίαν ἐμποιήσῃ· ὥσπερ ἐν
[216]	αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν ὡς	θαυμασίαν	ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε ὅτι
[208]	ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ παιδογονίας	ἀθανασίαν	καὶ μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς
[174]	τὸν δὲ Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν,	θυσίαν	ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος
[176]	ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ παρόντι	συνουσίαν,	ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας πρὸς ἡδονήν.
[172]	διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν	συνουσίαν	γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε
[172]	ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος	συνουσίαν	(καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ
[182]	καὶ πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν	ἐξουσίαν	ὁ νόμος δέδωκε τῷ ἐραστῇ
[183]	θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν	ἐξουσίαν	πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς ὁ
[207]	μοι λέγε καὶ τούτων τὴν	αἰτίαν	καὶ τῶν ἄλλων τῶν περὶ
[205]	ἢ κατὰ χρηματισμὸν ἢ κατὰ	φιλογυμναστίαν	ἢ κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν
[184]	ταὐτό, τόν τε περὶ τὴν	παιδεραστίαν	καὶ (τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν
[213]	τὴν τούτου μανίαν τε καὶ	φιλεραστίαν	πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι,
[185]	ἢ ὑπό τινος ἄλλου λύγγα	ἐπιπεπτωκυῖαν	καὶ οὐχ οἷόν τε εἶναι
[197]	ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι	σοφίαν,	ᾗ γίγνεταί τε καὶ φύεται
[184]	εἰς παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην	σοφίαν	κτᾶσθαι, τότε δὴ τούτων ξυνιόντων
[184]	ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ κατὰ	σοφίαν	τινὰ ἢ κατὰ ἄλλο ὁτιοῦν
[205]	ἢ κατὰ φιλογυμναστίαν ἢ κατὰ	φιλοσοφίαν,	οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί,
[184]	παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ τὴν	φιλοσοφίαν	τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν,
[190]	δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ μὴ ἐθέλωσιν	ἡσυχίαν	ἄγειν, πάλιν αὖ, ἔφη, τεμῶ
[182]	μάλιστα τῶν γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων,	κἂν	αἰσχίους ἄλλων ὦσι, καὶ ὅτι
[196]	ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται,	κἂν	ἄμουσος ᾖ τὸ „πρίν„ οὗ
[185]	κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ λόγον	κἂν	εἴ τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος
[215]	τῶν σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος,	κἂν	πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ λέγων,
[210]	ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν τις	κἂν	σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ
[209]	τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες,	κἂν	σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ τέλεα
[201]	ἐστι, τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά,	κἂν	τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ,
[212]	μου ὡς μεθύοντος; ἐγὼ δέ,	κἂν	ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως εὖ οἶδ᾽
[212]	χρῆναι πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα	τιμᾷν,	καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ
[179]	ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ οὐ	τολμᾶν	ἕνεκα τοῦ ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ
[182]	τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς	τολμᾷν	λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς·
[207]	διατίθεται πάντα τὰ θηρία ἐπειδὰν	γεννᾶν	ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ πεζὰ καὶ
[209]	τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε καὶ	γεννᾶν	ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ οἶμαι
[210]	αὐτὸν σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα	γεννᾷν	λόγους καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν
[197]	καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς	κυβερνᾶν	θεῶν τε καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν
[185]	ἕνεκα καὶ τοῦ βελτίων γενέσθαι	πᾶν	ἂν παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο δὲ
[210]	καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι	πᾶν	αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν, ἵνα
[202]	ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε τὸ	πᾶν	αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ τούτου
[218]	γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις εἰ	πᾶν	ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ λέγειν
[214]	ἢ οἶσθα ὅτι τοὐναντίον ἐστὶ	πᾶν	ἢ ὃ ἔλεγεν; οὗτος γάρ,
[186]	μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ	πᾶν	ὁ θεὸς τείνει καὶ κατ᾽
[222]	πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ	πᾶν	ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι
[185]	δὲ αὖ πάντων κάλλιστον· οὕτω	πᾶν>	πάντως γε καλὸν ἀρετῆς γ᾽
[207]	ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο	πᾶν	ποιοῦντα; τοὺς μὲν γὰρ ἀνθρώπους,
[208]	εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει	πᾶν	τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ χάριν παντὶ
[202]	μέγας, ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ	πᾶν	τὸ δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι θεοῦ
[208]	εἶναι. τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ	πᾶν	τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ
[196]	ποιεῖ— πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι	πᾶν	ὑπηρετεῖ— ἃ δ᾽ ἂν ἑκὼν
[207]	καὶ ὀστᾶ καὶ (αἷμα καὶ	ξύμπαν	τὸ σῶμα. καὶ μὴ ὅτι
[218]	ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται, καὶ ποιοῦσι	δρᾷν	τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν— καὶ
[218]	καὶ συγγνωσομένοις εἰ πᾶν ἐτόλμα	δρᾷν	τε καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς
[186]	οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν καὶ	ἐρᾷν	ἀλλήλων. ἔστι δὲ ἔχθιστα τὰ
[210]	ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος	ἐρᾷν	καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς,
[205]	ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε καὶ	ἐρᾶν	καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην
[210]	ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ	ἐρᾷν	καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους
[222]	οἰόμενος δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ	ἐρᾷν	καὶ μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ
[181]	αἰσχρόν. Οὕτω δὴ καὶ τὸ	ἐρᾷν	καὶ ὁ Ἔρως οὐ πᾶς
[183]	τῇδε τῇ πόλει καὶ τὸ	ἐρᾶν	καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς
[205]	φιλογυμναστίαν ἢ κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε	ἐρᾶν	καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ δὲ
[201]	ἐστι καὶ μὴ ἔχει, τούτου	ἐρᾷν;	Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ
[181]	ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ καλῶς προτρέπων	ἐρᾷν.	Ὁ μὲν οὖν τῆς Πανδήμου
[200]	Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου	ἐρᾶν,	ὃ οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν
[180]	δὲ φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου	ἐρᾶν,	ὃς ἦν καλλίων οὐ μόνον
[182]	αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα μὴ	ἐρᾶν.	οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ καὶ
[181]	δὲ καὶ νόμον εἶναι μὴ	ἐρᾷν	(παίδων, ἵνα μὴ εἰς ἄδηλον
[182]	ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς	ἐρᾷν	τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν
[205]	καὶ ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν	ἐρᾶν,	τοὺς δ᾽ οὔ; Θαυμάζω, ἦν
[197]	θεὸς οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ	ἐρᾷν	τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν
[205]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ πάντας	ἐρᾶν	φαμέν, (εἴπερ γε πάντες τῶν
[181]	οἶμαί εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι	ἐρᾷν	ὡς τὸν βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι
[177]	ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ τὴν	ἡμέραν	ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται
[223]	ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε τὴν ἄλλην	ἡμέραν	διατρίβειν, καὶ οὕτω διατρίψαντα εἰς
[223]	νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς	ἡμέραν	ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ
[192]	ἀλλήλοις, ὥστε καὶ νύκτα καὶ	ἡμέραν	μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων; εἰ γὰρ
[223]	διατρίβειν, καὶ οὕτω διατρίψαντα εἰς	ἑσπέραν	οἴκοι ἀναπαύεσθαι.
[186]	καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν	ἡμετέραν	τέχνην. ἥ τε οὖν ἰατρική,
[196]	ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ τὴν	ἡμετέραν	τέχνην τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν
[209]	οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ φιλίαν	βεβαιοτέραν,	ἅτε καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων παίδων
[175]	ἐκ τῆς πληρεστέρας εἰς τὴν	κενωτέραν.	εἰ γὰρ οὕτως ἔχει καὶ
[213]	συμπότης; καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν	ὁρᾶν	τὸν Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι
[221]	περιαμπέχονται, σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ	δοράν.	ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ
[211]	ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται	καθορᾶν,	σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ
[174]	(τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν	θύραν,	καί τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον
[212]	λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον	θύραν	κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς
[188]	πολλὴν καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ	πᾶσαν	δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην μὲν ὁ
[183]	οἱ θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι	πᾶσαν	ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς
[188]	τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ	πᾶσαν	ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις
[203]	τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν	πᾶσαν	καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ
[196]	ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ	πᾶσαν	ποίησιν τὴν κατὰ μουσικήν· ἃ
[177]	καὶ οἱ ἄλλοι πάντες ἄρα	ξυνέφασάν	τε καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ
[179]	τοιγάρτοι διὰ ταῦτα δίκην αὐτῷ	ἐπέθεσαν,	καὶ ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ
[172]	περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες	ἦσαν·	ἄλλος γάρ τίς μοι διηγεῖτο
[218]	ἀπεσβήκει καὶ (οἱ παῖδες ἔξω	ἦσαν,	ἔδοξέ μοι χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν
[220]	δὴ ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν	ἦσαν	οἱ ἄλλοι πρὸς τὸ καρτερεῖν·
[173]	ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι τίνες	ἦσαν	οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν
[210]	καὶ οἱ ἔμπροσθεν πάντες πόνοι	ἦσαν,	πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ ὂν καὶ
[173]	τίνες ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος	Ἦσαν	τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές· μᾶλλον
[179]	ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ	ἐποίησαν	τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν
[180]	τὸν Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον	ἐτίμησαν,	εἰς μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω
[179]	Ἀχιλλέα τὸν τῆς Θέτιδος υἱὸν	ἐτίμησαν	καὶ εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν,
[180]	ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν	ἐτίμησαν,	ὅτι τὸν ἐραστὴν οὕτω περὶ
[177]	βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν ᾧ	ἐνῆσαν	ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς
[203]	Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ	ἐδείπνησαν,	προσαιτήσουσα οἷον δὴ εὐωχίας οὔσης
[190]	καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα εἶχον,	ἐπεχείρησαν	δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ
[179]	τὴν ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἐκείνης	ἀνεῖσαν	ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ· οὕτω καὶ
[220]	ἐξ ἧς ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα	ἔδοσαν	οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ
[179]	καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή τισιν	ἔδοσαν	τοῦτο γέρας οἱ θεοί, ἐξ
[212]	παρὰ σφᾶς τήν τε αὐλητρίδα	ὑπολαβοῦσαν	καὶ ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων,
[176]	τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν μὲν ἄρτι	εἰσελθοῦσαν	αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν, αὐλοῦσαν ἑαυτῇ
[176]	ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν,	αὐλοῦσαν	ἑαυτῇ ἢ ἂν βούληται ταῖς
[208]	ταὐτὸν πάσχει. ὃ γὰρ καλεῖται	μελετᾷν,	ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης·
[215]	καὶ πάσχω ἔτι καὶ (νυνί.	ὅταν	γὰρ ἀκούω, πολύ μοι μᾶλλον
[184]	γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι.	ὅταν	γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν
[206]	καὶ τίκτει τε καὶ γεννᾷ·	ὅταν	δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ
[173]	οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς χαίρω·	ὅταν	δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως τε
[188]	καὶ φυτοῖς, καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν·	ὅταν	δὲ ὁ μετὰ τῆς ὕβρεως
[211]	ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν μηδέν,	ὅταν	δή τις ἀπὸ τῶνδε διὰ
[203]	ἡμέρας θάλλει τε καὶ ζῇ,	ὅταν	εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν
[219]	διανοίας ὄψις ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν	ὅταν	ἡ τῶν ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς
[216]	οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ	ὅταν	ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ
[218]	ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς	ὅταν	λάβωνται, καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε
[206]	ἐστι τῇ γενέσει. διὰ ταῦτα	ὅταν	μὲν καλῷ προσπελάζῃ τὸ κυοῦν,
[192]	γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος.	ὅταν	μὲν οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ
[173]	καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως,	ὅταν	μέν τινας περὶ φιλοσοφίας λόγους
[215]	ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν	ὅταν	μέν του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος
[180]	ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ	ὅταν	ὁ ἐραστὴς τὰ παιδικά. θειότερον
[180]	καὶ ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν	ὅταν	ὁ ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ,
[178]	ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται,	ὅταν	ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν.
[209]	καὶ δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ	ὅταν	τις ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ
[200]	που τίς ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽	ὅταν	τις λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων
[200]	εἴτε μή, ἔχεις· σκόπει οὖν,	ὅταν	τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν
[179]	Ὀρφέα δὲ τὸν Οἰάγρου ἀτελῆ	ἀπέπεμψαν	ἐξ Ἅιδου. φάσμα δείξαντες τῆς
[179]	ἐτίμησαν καὶ εἰς μακάρων νήσους	ἀπέπεμψαν,	ὅτι πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς
[192]	καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ	ἐν	Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν ἕνα εἶναι
[178]	τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ	ἐν	αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ οὖν
[191]	καὶ διὰ τούτων τὴν γένεσιν	ἐν	ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ τοῦ ἄρρενος
[216]	ἂν ἴδοιμι αὐτὸν μὴ ὄντα	ἐν	ἀνθρώποις· εἰ δ᾽ αὖ τοῦτο
[197]	ἐστιν ὁ ποιῶν εἰρήνην μὲν	ἐν	ἀνθρώποις, πελάγει δὲ γαλήνην νηνεμίαν,
[178]	εἴη ὁ Ἔρως καὶ θαυμαστὸς	ἐν	ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ
[197]	Ἔρως) πρὸ τοῦ δέ, ὥσπερ	ἐν	ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ καὶ δεινὰ
[181]	καί τις ἂν γνοίη καὶ	ἐν	αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς εἰλικρινῶς
[195]	πολλὰ καὶ βίαια, εἰ Ἔρως	ἐν	αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία καὶ
[186]	δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω καὶ	ἐν	αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς μὲν
[222]	θειοτάτους καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς	ἐν	αὑτοῖς ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλεῖστον
[207]	μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ ἔχων	ἐν	αὑτῷ ὅμως ὁ αὐτὸς καλεῖται,
[181]	κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες,	ἐν	ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον, καταγελάσαντες
[209]	ἄνδρες, καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ	ἐν	βαρβάροις, πολλὰ καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι
[182]	ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ καὶ	ἐν	Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ σοφοὶ
[195]	ὄντων καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ.	ἐν	γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς θεῶν
[219]	ἔφη, τοῦτό γ᾽ εὖ λέγεις·	ἐν	γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι
[211]	τινι, οἷον ἐν ζῴῳ ἢ	ἐν	γῇ ἢ ἐν οὐρανῷ (ἢ
[206]	ἐν μὲν αἰσχρῷ οὐ δύναται,	ἐν	δὲ τῷ καλῷ. ἡ γὰρ
[189]	τοι γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν σοι	ἐν	εἰρήνῃ λέγειν. καὶ τὸν Ἀριστοφάνη
[209]	ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ	ἐν	Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις, πολλὰ
[218]	(περὶ ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽	ἐν	ἐμοὶ δύναμις δι᾽ ἧς ἂν
[216]	ὃ οὐκ ἄν τις οἴοιτο	ἐν	ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν·
[197]	μετ᾽ ἀλλήλων πάσας τιθεὶς ξυνιέναι,	ἐν	ἑορταῖς, ἐν χοροῖς, ἐν θυσίαις
[217]	μοι ἅπερ ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς	ἐν	ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον. τούτων
[211]	ὂν ἐν ἑτέρῳ τινι, οἷον	ἐν	ζῴῳ ἢ ἐν γῇ ἢ
[182]	ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος.	ἐν	Ἤλιδι μὲν γὰρ καὶ ἐν
[217]	ἐν τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ,	ἐν	ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς ἐν
[206]	θεῖον τὸ πρᾶγμα, καὶ τοῦτο	ἐν	θνητῷ ὄντι τῷ ζῴῳ ἀθάνατον
[197]	ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν χοροῖς,	ἐν	θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν
[187]	καὶ ἐν μουσικῇ δὴ καὶ	ἐν	ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις
[206]	ἐρῶ. ἔστι γὰρ τοῦτο τόκος	ἐν	καλῷ καὶ κατὰ τὸ σῶμα
[186]	εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς	ἐν	κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ
[196]	ὅτι ποιητὴς ὁ Ἔρως ἀγαθὸς	ἐν	κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν τὴν κατὰ
[223]	μεστὰ πάντα εἶναι, καὶ οὐκέτι	ἐν	κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν
[182]	ὥρισται· ὁ δ᾽ ἐνθάδε (καὶ	ἐν	Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν
[209]	ἔφη, οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο	ἐν	Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ
[177]	καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν	ἐν	λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ
[213]	μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα	ἐν	λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον
[197]	πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ,	ἐν	(λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε
[195]	ἀεὶ καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ	ἐν	μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη
[175]	ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην	ἐν	μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ
[206]	ἡμῶν ἡ φύσις. τίκτειν δὲ	ἐν	μὲν αἰσχρῷ οὐ δύναται, ἐν
[173]	μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε·	ἐν	μὲν γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ
[187]	καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ	ἐν	μέν γε αὐτῇ τῇ συστάσει
[182]	ὁ περὶ τὸν ἔρωτα νόμος	ἐν	μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι
[214]	ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον	ἐν	μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν
[202]	τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν,	ἐν	μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ,
[222]	τεκμαίρομαι δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη	ἐν	μέσῳ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ,
[203]	σοφίας τε αὖ καὶ ἀμαθίας	ἐν	μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε.
[222]	μή τι ἄλλο, ὦ θαυμάσιε,	ἐν	μέσῳ ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι.
[213]	ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ τὸν Ἀγάθωνα	(ἐν	μέσῳ Σωκράτους τε καὶ ἐκείνου·
[187]	νόσου τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ	ἐν	μουσικῇ δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ
[188]	ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ πως ἄλλως	ἐν	νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν,
[214]	Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη, τί	ἐν	νῷ ἔχεις; ἐπὶ τὰ γελοιότερά
[189]	τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ	ἐν	νῷ ἔχω λέγειν ἢ ᾗ
[203]	καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ	ἐν	ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς
[189]	δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ	ἐν	ὀνείδει ὄνομα κείμενον. ἔπειτα ὅλον
[211]	ζῴῳ ἢ ἐν γῇ ἢ	ἐν	οὐρανῷ (ἢ ἔν τῳ ἄλλῳ,
[194]	καὶ μάλ᾽ ἂν φοβοῖο καὶ	ἐν	παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ νῦν.
[188]	τιμᾷ τε αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ	ἐν	παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον,
[222]	ταῦτα πάντα εἴρηκας, καὶ ὡς	ἐν	παρέργῳ δὴ λέγων ἐπὶ τελευτῆς
[195]	ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς	ἐν	πάσαις ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι
[186]	φυομένοις καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν	ἐν	πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι μοι
[197]	κακῶν· ἐν πόνῳ, ἐν φόβῳ,	ἐν	πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης,
[197]	πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν·	ἐν	πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ,
[221]	καὶ κάλλιον ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ	ἐν	Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ ἧττον ἐν
[183]	παιδικά, ἱκετείας τε καὶ ἀντιβολήσεις	ἐν	ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους
[175]	ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ	ἐν	ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ
[220]	τῷ ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε	ἐν	ταῖς μάχαις· τοῦτο γὰρ δὴ
[193]	καὶ περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ	ἐν	ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι
[210]	ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα τὸ	ἐν	ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι
[209]	εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη, οἳ	ἐν	ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον
[212]	ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν ἀκούειν	ἐν	τῇ αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος καὶ
[181]	ἢ τῆς ἑτέρας, καὶ μετεχούσης	ἐν	τῇ γενέσει καὶ θήλεος καὶ
[186]	τῶν πάντων ζῴων καὶ τοῖς	ἐν	τῇ γῇ φυομένοις καὶ ὡς
[217]	προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο οὖν	ἐν	τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν
[187]	ἀκολασίαν δὲ μηδεμίαν ἐμποιήσῃ· ὥσπερ	ἐν	τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα ἔργον
[185]	εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν,	ἐν	τῇ κάτω γὰρ αὐτοῦ τὸν
[181]	τούτων αὐτὸ καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽	ἐν	τῇ πράξει, ὡς ἂν πραχθῇ,
[191]	τῷ θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα	ἐν	τῇ συμπλοκῇ ἅμα μὲν εἰ
[173]	σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽	ἐν	τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν
[183]	οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον νομίζεσθαι	ἐν	τῇδε τῇ πόλει καὶ τὸ
[206]	τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ	ἐν	τίνι πράξει ἡ σπουδὴ καὶ
[203]	Πενίας ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως	ἐν	τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον μὲν
[187]	δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ τοῖς
[186]	καὶ πρὸς ἄλλα πολλὰ καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι
[203]	θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς	ἐν	τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα
[210]	ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ	ἐν	τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις
[215]	εἶναι τοῖς σειληνοῖς τούτοις τοῖς	(ἐν	τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται
[195]	ἐστιν οὐ πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽	ἐν	τοῖς μαλακωτάτοις τῶν ὄντων καὶ
[178]	κατὰ τὴν γένεσιν. τὸ γὰρ	ἐν	τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι τῶν θεῶν,
[178]	οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως	ἐν	τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ
[175]	σου (ἀπολαύσω, ὅ σοι προσέστη	ἐν	τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ ὅτι
[221]	Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο	ἐν	τοῖς πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ
[209]	ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον ἢ	ἐν	τοῖς σώμασιν, ἃ ψυχῇ προσήκει
[220]	πίλους καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽	ἐν	τούτοις ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον μὲν
[186]	καὶ κένωσιν, καὶ ὁ διαγιγνώσκων	ἐν	τούτοις τὸν (καλόν τε καὶ
[206]	καὶ ἡ γέννησις. τὰ δὲ	ἐν	τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον
[192]	ἔροιτο· ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε,	ἐν	τῷ αὐτῷ γενέσθαι ὅτι μάλιστα
[192]	καὶ αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς	ἐν	τῷ αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ
[209]	καλὸν ἐν ᾧ ἂν γεννήσειεν·	ἐν	τῷ γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει.
[200]	ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ	ἐν	τῷ γε νῦν παρόντι, εἴτε
[185]	μέρει, σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ,	ἐν	τῷ ἐμῷ. ἐν ᾧ δ᾽
[191]	ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ τοῦ ἄρρενος	ἐν	τῷ θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα
[206]	Τῆς γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου	ἐν	τῷ καλῷ. Εἶεν, ἦν δ᾽
[201]	δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα	ἐν	τῷ λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα·
[198]	Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν	ἐν	τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν
[199]	εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς	ἐν	τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα
[198]	καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν	ἐν	τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι
[217]	ἐν ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς	ἐν	τῷ οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν ἢ
[200]	ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων	ἐν	τῷ παρόντι ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν,
[177]	εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽	ἐν	τῷ παρόντι πρέπον μοι δοκεῖ
[176]	μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι τὴν	ἐν	τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω
[221]	γάρ τι τῶν οὕτω διακειμένων	ἐν	τῷ πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ
[172]	καὶ τῶν ἄλλων τῶν τότε	ἐν	τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν
[185]	ταῦτα· ἐγὼ μὲν γὰρ ἐρῶ	ἐν	τῷ σῷ μέρει, σὺ δ᾽
[186]	γὰρ δὴ τὰ ἔχθιστα ὄντα	ἐν	τῷ σώματι φίλα οἷόν τ᾽
[210]	ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ	ἐν	τῷ σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν
[175]	ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας	ἐν	τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν,
[220]	ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν	ἐν	τῷ ψύχει καθηῦδον, ἅμα δ᾽
[210]	καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα	ἐν	φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως ἂν ἐνταῦθα
[218]	τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ τῶν	ἐν	φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται ἐχίδνης
[197]	ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν· ἐν πόνῳ,	ἐν	φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ
[221]	ἐν Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ ἧττον	ἐν	φόβῳ ἦ διὰ τὸ ἐφ᾽
[197]	πάσας τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς,	ἐν	χοροῖς, ἐν θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών·
[209]	καὶ οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν	ἐν	ᾧ ἂν γεννήσειεν· ἐν τῷ
[185]	ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν τῷ ἐμῷ.	ἐν	ᾧ δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω,
[207]	ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ	ἐν	ᾧ ἓν ἕκαστον τῶν ζῴων
[177]	τινὶ ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ,	ἐν	ᾧ ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον
[220]	οἱ ἄλλοι πρὸς τὸ καρτερεῖν·	ἔν	τ᾽ αὖ ταῖς εὐωχίαις μόνος
[193]	(δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς	ἔν	τε τῷ παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα
[206]	κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν	ἔν	τινι ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν ἐπιθυμεῖ
[211]	γῇ ἢ ἐν οὐρανῷ (ἢ	ἔν	τῳ ἄλλῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸ καθ᾽
[210]	καλόν, πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ	ἕν	τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ
[205]	οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ δὲ κατὰ	ἕν	τι εἶδος ἰόντες τε καὶ
[187]	ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει. τὸ	ἓν	γάρ φησι διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ
[191]	φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι	ἓν	ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν
[207]	παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ ἐν ᾧ	ἓν	ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται
[193]	καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω,	ἓν	ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ τὴν
[205]	ἀπὸ δὲ πάσης τῆς ποιήσεως	ἓν	μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν
[190]	καλουμένην, ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλάντια,	ἓν	στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην
[189]	αὐτὸ δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ	ἓν	τότε μὲν ἦν καὶ εἶδος
[220]	ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ	ἔλεγεν,	ὅτι Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων
[214]	τοὐναντίον ἐστὶ πᾶν ἢ ὃ	ἔλεγεν;	οὗτος γάρ, ἐάν τινα ἐγὼ
[186]	ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας	ἔλεγεν	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι
[177]	πώποτε τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι	μηδὲν	ἐγκώμιον· εἰ δὲ βούλει αὖ
[191]	τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ	μηδὲν	ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ
[176]	ἂν ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ	μηδὲν	εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι
[211]	τε τῶν ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων	μηδὲν	ἐκεῖνο μήτε τι πλέον μήτε
[215]	μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω,	μηδὲν	θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι ῥᾴδιον
[214]	τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην,	μηδὲν	λέγε πρὸς ταῦτα, ὡς ἐγὼ
[211]	μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν	μηδέν,	ὅταν δή τις ἀπὸ τῶνδε
[222]	ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ φίλε Ἀγάθων,	μηδὲν	πλέον αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου
[218]	ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι	μηδὲν	ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως
[202]	μὴ εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ καλόν,	μηδέν	τι μᾶλλον οἴου δεῖν αὐτὸν
[196]	ἢ μὴ ἔχει ἢ μὴ	οἶδεν,	οὔτ᾽ ἂν ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽
[216]	αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ οὐδὲν	οἶδεν.	ὡς τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο
[203]	τοῦ Διὸς κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος	ηὗδεν.	ἡ οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ
[217]	οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι ἄλλος	καθηῦδεν	ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν οὖν
[184]	οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι	οὐδὲν	αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις
[181]	οὐκ ἔστι τούτων αὐτὸ καλὸν	οὐδέν,	ἀλλ᾽ ἐν τῇ πράξει, ὡς
[217]	τούτων δ᾽ οὐ μάλα ἐγίγνετο	οὐδέν,	ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν
[216]	τις καλός ἐστι μέλει αὐτῷ	οὐδέν,	ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽
[219]	ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά ἐστιν, ὧν	οὐδὲν	ἄλλως εἴρηται ἢ ὡς διανοοῦμαι·
[210]	οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας	οὐδὲν	ἀπολείψω· πειρῶ δὲ ἕπεσθαι, ἂν
[198]	τε μή· εἰ δὲ ψευδῆ,	οὐδὲν	ἄρ᾽ ἦν πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ,
[184]	εἰς διαπράξεις πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ·	οὐδὲν	γὰρ δοκεῖ τούτων οὔτε βέβαιον
[217]	παρόντος· καὶ τί δεῖ λέγειν;	οὐδὲν	γάρ μοι πλέον ἦν. ἐπειδὴ
[205]	τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον· ὡς	οὐδέν	γε ἄλλο ἐστὶν οὗ ~(ἐρῶσιν
[189]	μεγίστας, οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων	οὐδὲν	γίγνεται περὶ αὐτόν, δέον πάντων
[213]	ἔστιν ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ	οὐδὲν	δεῖ, ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι,
[172]	εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι	οὐδὲν	διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ
[201]	Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες,	οὐδὲν	εἰδέναι ὧν τότε εἶπον. (Καὶ
[198]	ἔφην εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά,	οὐδὲν	εἰδὼς ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς
[216]	κτήματα οὐδενὸς ἄξια καὶ ἡμᾶς	οὐδὲν	εἶναι, λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ
[172]	καὶ σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ	οὐδὲν	εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν
[204]	σὺ ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν	οὐδὲν	ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς ἐμοὶ
[215]	μὲν ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽	οὐδὲν	ἔπασχον, οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό μου ἡ
[218]	τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ	οὐδέν	ἐστι πρεσβύτερον τοῦ ὡς ὅ
[219]	γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν	οὐδὲν	ἔτι, ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον τὸ
[194]	φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει,	οὐδὲν	ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν
[188]	ζῴοις τε καὶ φυτοῖς, καὶ	οὐδὲν	ἠδίκησεν· ὅταν δὲ ὁ μετὰ
[220]	οἷα δὴ ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν,	οὐδὲν	ἦσαν οἱ ἄλλοι πρὸς τὸ
[185]	χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ πένητος,	οὐδὲν	ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ ὁ
[198]	τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων	οὐδὲν	καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου
[214]	ἂν κελεύῃ τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν	οὐδὲν	μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν
[194]	Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ	οὐδέν	με κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ
[215]	πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους,	οὐδὲν	μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδενί·
[216]	καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ	οὐδὲν	οἶδεν. ὡς τὸ σχῆμα αὐτοῦ.
[214]	ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι	οὐδέν·	ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ τις,
[222]	σοῦ, ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ·	οὐδὲν	οὖν πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽
[219]	ἴστε μὰ θεούς, μὰ θεάς,	οὐδὲν	περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ Σωκράτους,
[173]	ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν	(οὐδὲν	ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ ὑμεῖς
[177]	ἄν που ἐγὼ ἀποφήσαιμι, ὃς	οὐδέν	φημι ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ τὰ
[201]	δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει γε	οὐδὲν	χαλεπόν. (Καὶ σὲ μέν γε
[187]	συστάσει ἁρμονίας τε καὶ ῥυθμοῦ	οὐδὲν	χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ
[214]	τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ εἶναι	οὐδὲν	~(ψεύσομαι. ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο
[219]	ἄμεινον σκόπει, μή σε λανθάνω	οὐδὲν	ὤν. ἥ τοι τῆς διανοίας
[211]	τι οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο	οὐδὲν	ὧν σῶμα μετέχει, οὐδέ τις
[178]	τιμαὶ οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο	(οὐδὲν	ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ
[209]	καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ	γεννηθὲν	συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε
[181]	ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου·	ὅθεν	δὴ ἐπὶ τὸ ἄρρεν τρέπονται
[197]	κυβερνᾶν θεῶν τε καὶ „ἀνθρώπων„	ὅθεν	δὴ καὶ κατεσκευάσθη τῶν θεῶν
[180]	ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι·	ὅθεν	δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ
[181]	δὲ τοῦ καλῶς ἢ μή·	ὅθεν	δὴ ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ τι
[206]	ἴσχον τὸ κύημα χαλεπῶς φέρει.	ὅθεν	δὴ τῷ κυοῦντί τε καὶ
[215]	ἔχοντας, οἳ διχάδε διοιχθέντες φαίνονται	ἔνδοθεν	ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν. καὶ φημὶ
[174]	γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα τῶν	ἔνδοθεν	ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο οἱ
[216]	περιβέβληται, ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος σειληνός·	ἔνδοθεν	δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε γέμει,
[220]	καὶ πάντων ἢ οὐκ ἐξιόντων	ἔνδοθεν,	ἢ εἴ τις ἐξίοι, ἠμφιεσμένων
[172]	γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ	οἴκοθεν	ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίμων
[215]	~(ψεύσομαι. ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο	ἄλλοθεν	λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ γάρ
[199]	δὴ τὸν Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε	ποθὲν	ἄρξασθαι. Καὶ μήν, ὦ φίλε
[172]	καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή.	Πόθεν,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ Γλαύκων;
[178]	λέγω, ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε	ποθὲν	λέγειν, ὅτι μέγας θεὸς εἴη
[173]	Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ	ὁπόθεν	ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες
[172]	πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν	Φαληρόθεν·	τῶν οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν
[213]	ἀληθῆ λέγω. ἀλλά μοι λέγετε	αὐτόθεν,	ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω ἢ μή;
[178]	δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω	πολλαχόθεν	ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν τοῖς
[190]	τε πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ συνέλκων	πανταχόθεν	τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα
[172]	Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίμων τις	ὄπισθεν	κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ
[175]	σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος;	~(Ὅπισθεν	ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω
[205]	πάσης τῆς ποιήσεως ἓν μόριον	ἀφορισθὲν	τὸ περὶ τὴν μουσικὴν καὶ
[194]	δοκοῦσι γάρ μοι πάντες οἱ	πρόσθεν	εἰρηκότες οὐ τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν
[174]	οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ	πρόσθεν.	ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ τῇ
[177]	ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ	πρόσθεν	ἱκανῶς καὶ καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει
[191]	οὖν οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ	πρόσθεν	καὶ διὰ τούτων τὴν γένεσιν
[191]	αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ	πρόσθεν·	τέως γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς
[210]	οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ οἱ	ἔμπροσθεν	πάντες πόνοι ἦσαν, πρῶτον μὲν
[181]	παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν οἱ	ἐντεῦθεν	ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς τὸν βίον
[217]	πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽	ἐντεῦθεν	οὐκ ἄν μου ἠκούσατε λέγοντος,
[191]	ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ	λειφθὲν	ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, εἴτε
[220]	ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι	ἕωθέν	τι εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ
[221]	τοιαῦτα καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα	ἔξωθεν	περιαμπέχονται, σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ
[216]	σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ οὗτος	ἔξωθεν	περιβέβληται, ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος σειληνός·
[172]	γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών με	πόρρωθεν	ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅμα τῇ
[221]	δῆλος ὢν παντὶ καὶ πάνυ	πόρρωθεν	ὅτι εἴ τις ἅψεται τούτου
[217]	περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν μοι καὶ	προσεπάλαιεν	πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί
[190]	καὶ ἠπόρουν· οὔτε γὰρ ὅπως	ἀποκτείναιεν	εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας
[190]	τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ γένος	ἀφανίσαιεν	αἱ τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς καὶ
[176]	ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς κατάρχειν.	Εἶεν,	ἄνδρες, φάναι, τίνα τρόπον ῥᾷστα
[213]	κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν·	Εἶεν	δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ μοι
[204]	ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ εἶπον·	Εἶεν	δή, ὦ ξένη· καλῶς γὰρ
[206]	τοῦ τόκου ἐν τῷ καλῷ.	Εἶεν,	ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ μὲν
[208]	λόγον ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον	Εἶεν,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ σοφωτάτη
[190]	ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν	εἶέν	τε ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο τῆς
[221]	τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων,	φανεῖεν	ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ πρῶτον·
[196]	ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽ ἂν ἄλλον	διδάξειεν.	καὶ ~(μὲν δὴ τήν γε
[192]	ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ ἂν	δόξειεν	τοῦτ᾽ εἶναι ἡ τῶν ἀφροδισίων
[190]	ὡς ἀπὸ τούτων ἄν τις	εἰκάσειεν.	ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν ὥσπερ
[221]	θαύματος. οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο,	ἀπεικάσειεν	ἄν τις καὶ Βρασίδαν καὶ
[222]	ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν λόγων	καταγελάσειεν.	διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν τις
[190]	ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ ὁπότε ταχὺ	ὁρμήσειεν	θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ
[200]	γε δή που τίς ἂν	ἐπιθυμήσειεν;	ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ ὅτι
[209]	τὸ καλὸν ἐν ᾧ ἂν	γεννήσειεν·	ἐν τῷ γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε
[192]	οὗτοί εἰσιν, οἳ οὐδ᾽ ἂν	ἔχοιεν	εἰπεῖν ὅ τι βούλονται σφίσι
[220]	πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε	ἑώρακεν	ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν μοι
[210]	ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες, οὗ δὴ	ἕνεκεν	καὶ οἱ ἔμπροσθεν πάντες πόνοι
[179]	δείξαντες τῆς γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν	ἧκεν,	αὐτὴν δὲ οὐ δόντες, ὅτι
[222]	μέντοι (οὐκ ἐμὲ μόνον ταῦτα	πεποίηκεν,	ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος
[172]	πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ	ἐπιδεδήμηκεν;	ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει
[195]	αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς	εἴρηκεν.	εἷς δὲ τρόπος ὀρθὸς παντὸς
[175]	ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχῃ	ἕστηκεν.	ἥξει δ᾽ αὐτίκα, ὡς ἐγὼ
[175]	ἐν τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ	ἕστηκεν,	κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι.
[203]	ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ	καθέστηκεν.	πρῶτον μὲν πένης ἀεί ἐστι,
[173]	Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι, ὡς	ἔοικεν.	ἀλλὰ τίς σοι διηγεῖτο; ἢ
[176]	ἡμῖν, ἦ δ᾽ ὅς, ὡς	ἔοικεν,	ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ
[198]	ἦν πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ, ὡς	ἔοικεν,	ὅπως ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα
[202]	ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽	ἔοικεν.	Ὁρᾷς οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ
[198]	ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα, ὡς	ἔοικεν,	οὐ τοῦτο ἦν τὸ καλῶς
[198]	γάρ με Γοργίου ὁ λόγος	ἀνεμίμνῃσκεν,	ὥστε ἀτεχνῶς τὸ τοῦ Ὁμήρου
[195]	δέοντος ἡμῖν προσέρχεται. ὃ δὴ	πέφυκεν	Ἔρως μισεῖν καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς
[203]	σοφιστής· καὶ οὔτε ὡς (ἀθάνατος	πέφυκεν	οὔτε ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ
[186]	ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς	μὲν	ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος καὶ
[186]	ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς	μὲν	ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων,
[205]	εἰ μὴ εἴ τις τὸ	μὲν	ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ,
[181]	ἂν τύχωσι τοῦτο πράττειν, ὁμοίως	μὲν	ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ τοὐναντίον. ἔστι
[210]	ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν, πρῶτον	μὲν	~(ἀεὶ ὂν καὶ οὔτε γιγνόμενον
[182]	αὐτῶν τὴν ἀρχήν. οὕτως οὗ	μὲν	αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ
[206]	ἡ φύσις. τίκτειν δὲ ἐν	μὲν	αἰσχρῷ οὐ δύναται, ἐν δὲ
[217]	δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ τότε	μὲν	αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις δ᾽
[194]	καὶ καλῷ. ἐγὼ δὲ ἡδέως	μὲν	ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ
[223]	Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη
[198]	παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα οὐχ ὁμοίως μὲν θαυμαστά·
[190]	τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ τὰς	μὲν	ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε
[205]	δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽ οἱ	μὲν	ἄλλῃ τρεπόμενοι πολλαχῇ ἐπ᾽ αὐτόν,
[223]	ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ ἰδεῖν τοὺς	μὲν	ἄλλους καθεύδοντας καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα
[221]	ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν	μὲν	ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν τις
[216]	ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ	μὲν	ἀμελῶ, τὰ δ᾽ Ἀθηναίων πράττω.
[197]	δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι οὗ	μὲν	ἂν ὁ θεὸς οὗτος διδάσκαλος
[191]	τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ τέως	μὲν	ἂν παῖδες ὦσιν, ἅτε τεμάχια
[213]	μή μοι μέμφηται ὅτι σὲ	μὲν	ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα ἐν
[185]	σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος δεῖν	μὲν	Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν δὲ αὐτῷ
[190]	γένη καὶ τοιαῦτα, ὅτι τὸ	μὲν	ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου τὴν
[176]	τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν	μὲν	ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν,
[182]	κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται, τῶν	μὲν	ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ ἀρχομένων
[190]	διατεμῶ δίχα ἕκαστον, καὶ ἅμα	μὲν	ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα δὲ χρησιμώτεροι
[214]	κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον	μὲν	αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει
[212]	τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ	μὲν	βούλει, ὡς ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα
[176]	δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς	μὲν	γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽
[189]	τι μὴ γελοῖα εἴπω (τοῦτο	μὲν	γὰρ ἂν κέρδος εἴη καὶ
[207]	καὶ ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς	μὲν	γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν
[190]	τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν	μὲν	γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα
[204]	Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι	μὲν	γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ οὕτω
[186]	τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ	μὲν	γὰρ διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα
[180]	οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ	μὲν	γὰρ εἷς ἦν ὁ Ἔρως,
[222]	ἀδύνατον, φάναι τὸν Σωκράτη. σὺ	μὲν	γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας, δεῖ δὲ
[175]	καὶ καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ	μὲν	γὰρ ἐμὴ φαύλη τις ἂν
[185]	Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ	μὲν	γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ σῷ
[174]	ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἷ	μὲν	γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα τῶν
[200]	ἐὰν μὴ ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ	μὲν	γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων,
[194]	οὐχ οὗτοι ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς	μὲν	γὰρ καὶ ἐκεῖ παρῆμεν καὶ
[182]	ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι	μὲν	γὰρ καὶ ἐν Βοιωτοῖς, καὶ
[193]	Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως	μὲν	(γὰρ καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν
[174]	δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος	μὲν	γὰρ κινδυνεύει οὐ μόνον διαφθεῖραι
[218]	τῶν φίλων τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ	μὲν	γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον τοῦ
[181]	ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς	μὲν	γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς καλὸν
[204]	καὶ τούτων ἡ γένεσις· πατρὸς	μὲν	γὰρ σοφοῦ ἐστί καὶ εὐπόρου,
[173]	καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν	μὲν	γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος
[189]	ἥπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἀλλοία. πρῶτον	μὲν	γὰρ τρία ἦν τὰ γένη
[198]	ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ	μὲν	γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν
[178]	ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον	μὲν	γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη Φαῖδρον
[187]	ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ ἐν	μέν	γε αὐτῇ τῇ συστάσει ἁρμονίας
[215]	πολύ γε θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ	μέν	γε δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει τοὺς
[201]	γε οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ σὲ	μέν	γε ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ
[180]	οὐ δύο τὼ θεά; ἡ	μέν	γέ που πρεσβυτέρα καὶ ἀμήτωρ
[205]	ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ λέγεται	μέν	γέ τις, ἔφη, λόγος, ὡς
[207]	αὐτὰ πάρεστιν ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ	μὲν	γίγνεται, τὰ δὲ ἀπόλλυται. πολὺ
[208]	αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ	μὲν	γίγνονται, αἱ δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν,
[176]	τοίνυν, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο	μὲν	δέδοκται, πίνειν ὅσον ἂν ἕκαστος
[175]	ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς	μὲν	δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ
[199]	τοῦ λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον	μὲν	δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς
[196]	μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος	μὲν	δή ἐστι καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς
[219]	περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ	μὲν	δὴ ταῦτα ἀκούσας τε καὶ
[220]	ὡς καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ ταῦτα	μὲν	δὴ ταῦτα· οἷον δ᾽ αὖ
[197]	οὔτ᾽ ἂν ἄλλον διδάξειεν. καὶ	~(μὲν	δὴ τήν γε τῶν ζῴων
[216]	τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ	μὲν	δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ ἐγὼ
[212]	τε καὶ οἱ ἄλλοι, ἔφη	μὲν	Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος
[184]	διαφεύγειν. διὰ ταῦτα οὖν τοῖς	μὲν	διώκειν παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν,
[184]	ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ ὁ	μὲν	δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ τὴν
[210]	τὰ καλὰ σώματα, καὶ πρῶτον	μέν,	ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ὁ ἡγούμενος,
[191]	ἵνα ἐν τῇ συμπλοκῇ ἅμα	μὲν	εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν
[194]	Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον	μὲν	εἰπεῖν ὡς χρή με εἰπεῖν,
[213]	καὶ σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων	μὲν	εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ
[200]	ὦ Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν	μὲν	ἕκαστα τούτων ἐν τῷ παρόντι
[193]	εὐσεβεῖν περὶ (θεούς, ἵνα τὰ	μὲν	ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν
[197]	οὗτός ἐστιν ὁ ποιῶν εἰρήνην	μὲν	ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ γαλήνην
[220]	γ᾽ ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα	μὲν	ἐν τῷ ψύχει καθηῦδον, ἅμα
[212]	δὲ ταῦτα τοῦ Σωκράτους τοὺς	μὲν	ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν
[178]	δὲ τὴν γένεσιν λέγει πρώτιστον	μὲν	Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ
[180]	οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον	μὲν	Ἔρωτα φράσαι ὃν δεῖ ἐπαινεῖν,
[198]	ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ	μὲν	ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς
[175]	παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου. Καὶ ἓ	μὲν	ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα ἵνα
[203]	τίνος ἐστὶ καὶ μητρός; (Μακρότερον	μέν,	ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ σοι
[202]	οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ. Εἷς	μέν,	ἔφη, σύ, μία δ᾽ ἐγώ.
[215]	καὶ ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ	μὲν	ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν
[216]	αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις	μὲν	ἡδέως ἂν ἴδοιμι αὐτὸν μὴ
[187]	ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν τὴν	μὲν	ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν δὲ
[189]	ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν τότε	μὲν	ἦν καὶ εἶδος καὶ ὄνομα
[219]	οἴεσθέ με διάνοιαν ἔχειν, ἡγούμενον	μὲν	ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ τὴν τούτου
[177]	ὁ βέλτιστος Πρόδικος· καὶ τοῦτο	μὲν	ἧττον καὶ θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε
[198]	τὰ μὲν ἄλλα οὐχ ὁμοίως	μὲν	θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ τελευτῆς
[196]	πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον	μέν,	ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ τὴν
[178]	ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ	μὲν	καὶ ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ
[177]	σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους	μὲν	καὶ ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν,
[175]	Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα	μὲν	καὶ ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ
[211]	δὲ τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα	μὲν	καλόν, ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς
[211]	οὔτε φθίνον, ἔπειτα οὐ τῇ	μὲν	καλόν, τῇ δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ
[206]	τῇ γενέσει. διὰ ταῦτα ὅταν	μὲν	καλῷ προσπελάζῃ τὸ κυοῦν, ἵλεών
[223]	σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ πρότερον	μὲν	καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ
[197]	κήδει. (οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος	μὲν	κενοῖ, οἰκειότητος δὲ πληροῖ, τὰς
[205]	καὶ περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ	μὲν	κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα ἡ τῶν
[187]	ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς	μὲν	κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὡς
[214]	ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς	μὲν	λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ
[196]	Ἔρωτος μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ	μὲν	μέγιστον ὅτι Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ
[221]	λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων	μὲν	μηδενί, τοῖς δὲ σειληνοῖς καὶ
[177]	οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ	μέν	μοι ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ
[210]	ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι	μὲν	νέον ὄντα ἰέναι ἐπὶ τὰ
[195]	δὲ κάλλιστος ὢν τοιόσδε. πρῶτον	μὲν	νεώτατος θεῶν, ὦ Φαῖδρε. μέγα
[222]	καὶ ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον	μὲν	νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει
[188]	δὲ πᾶσαν δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην	μὲν	ὁ πᾶς Ἔρως, ὁ δὲ
[211]	ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς τισὶ	μὲν	ὂν καλόν, τισὶ δὲ αἰσχρόν·
[183]	φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν	μὲν	ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας, τῶν
[221]	τὸ ἐφ᾽ ἵππου εἶναι· πρῶτον	μὲν	ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων
[216]	αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν	μὲν	οὐ δυναμένῳ ὡς οὐ δεῖ
[181]	ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας πρῶτον	μὲν	οὐ μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος
[178]	~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων	μὲν	οὖν ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε
[181]	τε πέρι καὶ σώματος. οἱ	μὲν	οὖν ἀγαθοὶ τὸν νόμον τοῦτον
[223]	παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν	μὲν	οὖν Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ
[214]	δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ	μὲν	οὖν ἄλλοι πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν·
[221]	τοὺς προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ	μὲν	οὖν ἄν τις καὶ ἄλλα
[180]	καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν	μὲν	οὖν δεῖ πάντας θεούς, ἃ
[217]	ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι	μὲν	οὖν δὴ δεῦρο τοῦ λόγου
[196]	πάντων ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ	μὲν	οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ
[208]	τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ	μὲν	οὖν ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ
[223]	ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν	μὲν	οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον
[183]	καλόν, αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς	μὲν	οὖν ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ
[195]	Ἔρως τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος	μὲν	οὖν ἐστί, πρὸς δὲ τῷ
[199]	ἐστὶν οὐδενὸς ἢ τινός; Πάνυ	μὲν	οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν,
[210]	οἷός τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ	μὲν	οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας
[206]	Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη. τί δὴ οὖν
[215]	οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος	μὲν	οὖν ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ
[192]	ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν	μὲν	οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ
[188]	τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως	μὲν	(οὖν καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα
[202]	ἢ καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων	μὲν	οὖν. καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ
[196]	καὶ ἵζει καὶ μένει. Περὶ	μὲν	οὖν κάλλους τοῦ θεοῦ καὶ
[176]	τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ	μὲν	οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ
[220]	μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου	μὲν	οὖν μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα
[186]	ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ. ἄλλος	μὲν	οὖν ὁ ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ
[192]	μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις. πάντως	μὲν	οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε
[183]	νόμος φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ	μὲν	οὖν οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον
[180]	ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς	μὲν	οὖν οὔσης εἷς ἂν ἦν
[214]	μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν	μὲν	οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς
[209]	τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα	μὲν	οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ
[201]	ἐχέτω ὡς σὺ λέγεις. Οὐ	μὲν	οὖν τῇ ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ
[181]	ὁ καλῶς προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ	μὲν	οὖν τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς
[215]	τῷ σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι	μὲν	οὖν τό γε εἶδος ὅμοιος
[219]	κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον	μὲν	οὖν τοῖς πόνοις οὐ μόνον
[191]	τὸ αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι	μὲν	οὖν τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ
[204]	οὐ σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ	μὲν	οὖν φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ
[181]	ἐρῶσι δὲ οἱ τοιοῦτοι πρῶτον	μὲν	οὐχ ἧττον γυναικῶν ἢ παίδων,
[212]	ἐγὼ γάρ τοι, φάναι, χθὲς	μὲν	οὐχ οἷός τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι,
[174]	μέ τι ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ	μὲν	οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽
[197]	Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ	μὲν	παιδιᾶς, τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας,
[219]	ἔτι πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ	μὲν	παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά ἐστιν,
[203]	ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον	μὲν	πένης ἀεί ἐστι, καὶ πολλοῦ
[177]	ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν τοιούτων	μὲν	πέρι πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα
[203]	ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ	μὲν	περὶ τὰ τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος
[207]	(πάντα καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον	μὲν	περὶ τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα
[197]	ἐν θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα	μὲν	πορίζων, ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος
[183]	αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς	μὲν	πραττόμενον καλόν, αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν.
[188]	ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων, καὶ ἐπειδὰν	μὲν	πρὸς ἄλληλα τοῦ κοσμίου τύχῃ
[185]	δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν	μέν	σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν
[222]	(Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν ἐμὲ	μὲν	σοῦ ἐρᾷν καὶ μηδενὸς ἄλλου,
[214]	ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς	μὲν	Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά
[182]	περὶ τὸν ἔρωτα νόμος ἐν	μὲν	ταῖς ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος,
[202]	ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν, τῶν	μὲν	τὰς δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν
[180]	ἀλλὰ γὰρ τῷ ὄντι μάλιστα	μὲν	ταύτην τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ
[180]	ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα τὸν	μὲν	τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς
[203]	οὔτε ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ	μὲν	τῆς αὐτῆς ἡμέρας θάλλει τε
[173]	γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν	μέν	τινας περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ
[200]	ἔστιν ὁ Ἔρως ἢ πρῶτον	μὲν	τινῶν, ἔπειτα τούτων ὧν ἂν
[212]	φάναι, (οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν	μέν	τις τῶν ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε·
[177]	δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις	μέν	τισι θεῶν ὕμνους καὶ παίωνας
[184]	ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας πρῶτον	μὲν	τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται,
[211]	τοτὲ δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς	μὲν	τὸ καλόν, πρὸς δὲ τὸ
[217]	ἠκούσατε λέγοντος, εἰ μὴ πρῶτον	μέν,	τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε
[200]	Πάνυ μὲν οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο	μὲν	τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, φύλαξον
[220]	ἐν τούτοις ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον	μὲν	τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον εἰώθει
[180]	καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον	μὲν	τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη εἰπεῖν,
[178]	δὴ τί τοῦτο; τὴν ἐπὶ	μὲν	τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ
[211]	τῇ δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ	μέν,	τοτὲ δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς
[215]	(τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν ὅταν	μέν	του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος καὶ
[177]	Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα	μὲν	τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι,
[198]	ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο	μὲν	ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν δὲ τούτων
[178]	οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον	μὲν	Χάος φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα
[184]	παιδικά, νόμον ἔχων ἑκάτερος, ὁ	μὲν	χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως
[184]	καὶ καλῶς βασανίζειν, καὶ τοῖς	μὲν	χαρίσασθαι, τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ
[220]	καὶ αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ	μέν,	ὦ Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον
[207]	φύσει τὸν ἔρωτα, οὗ πολλάκις	ὡμολογήκαμεν,	μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ (τὸν
[214]	μὲν οὖν ἄλλοι πάντες ἡμεῖς	εἰρήκαμεν·	σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας
[205]	ὦ Σώκρατες, οὐ πάντας ἐρᾶν	φαμέν,	(εἴπερ γε πάντες τῶν αὐτῶν
[205]	ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά τινάς	φαμεν	ἐρᾶν, τοὺς δ᾽ οὔ; Θαυμάζω,
[193]	πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν	ἦμεν,	νυνὶ δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν
[192]	φύσις ἡμῶν ἦν αὕτη καὶ	ἦμεν	ὅλοι· τοῦ ὅλου οὖν τῇ
[194]	γὰρ καὶ ἐκεῖ παρῆμεν καὶ	ἦμεν	τῶν πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις
[193]	νυνὶ δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν	διῳκίσθημεν	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες
[194]	ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖ	παρῆμεν	καὶ ἦμεν τῶν πολλῶν· εἰ
[193]	τὸ γένος εὔδαιμον γένοιτο, εἰ	ἐκτελέσαιμεν	τὸν ἔρωτα καὶ τῶν παιδικῶν
[219]	καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽	ἀναγκασθεῖμεν	ἀποληφθέντες που, οἷα δὴ ἐπὶ
[193]	μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ	περίιμεν	ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς
[176]	τίνι τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα	πίνοιμεν·	τὸν οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο
[193]	αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν	ὑμνοῖμεν	Ἔρωτα, ὃς ἔν τε τῷ
[200]	ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἃ ἔχω,	εἴποιμεν	ἂν αὐτῷ ὅτι σύ, ὦ
[214]	Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι	λέγομεν	ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε τι
[214]	ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε τι	ᾄδομεν,	ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ διψῶντες
[181]	ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν	προσαναγκάζομεν	αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα μὴ
[205]	ἄρα τοῦ ἔρωτός τι εἶδος	ὀνομάζομεν,	τὸ τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα,
[180]	θυγάτηρ, ἣν δὴ καὶ Οὐρανίαν	ἐπονομάζομεν·	ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς καὶ
[212]	ἀναδήσαντες μόνον Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ	ἤλθομεν;	ἐγὼ γάρ τοι, φάναι, χθὲς
[212]	δὲ μή, λέγετε ὅτι οὐ	πίνομεν	ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ οὐ
[219]	γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι	πράξομεν	ὃ ἂν φαίνηται νῷν περί
[193]	γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ θεῷ	ἐξευρήσομέν	τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς
[208]	ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν νῦν ἡμεῖς	ἔχομεν;	πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽
[215]	ἀνὴρ ἐάν τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι	ἐσμὲν	καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν, ὦ
[208]	ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε οἱ αὐτοί	ἐσμεν	οὐδὲ κατὰ τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ
[197]	τὴν τῶν τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ	ἴσμεν,	ὅτι οὗ μὲν ἂν ὁ
[192]	ἂν τούτου τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας	ἴσμεν	ὅτι οὐδ᾽ ἂν εἷς ἐξαρνηθείη
[180]	ἀξίως τοῦ θεοῦ. πάντες γὰρ	ἴσμεν	ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος
[181]	αἰσχρά. ~(οἷον ὃ νῦν ἡμεῖς	ποιοῦμεν,	ἢ πίνειν ἢ ᾄδειν ἢ
[214]	Πῶς οὖν, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη,	ποιοῦμεν;	(οὕτως οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ
[180]	καὶ Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον	καλοῦμεν.	ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα τὸν
[191]	ἡμίσει, ὃ δὴ νῦν γυναῖκα	καλοῦμεν,	εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ οὕτως ἀπώλλυντο.
[174]	ὁ τοῦ βουλευσόμεθα ὅ τι	ἐροῦμεν.	ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς
[219]	εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ καὶ	συνεσιτοῦμεν	ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν τοῖς
[194]	ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι ἡμεῖς	ὦμεν·	ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖ
[193]	οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι	ὦμεν	πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως μὴ
[193]	περὶ (θεούς, ἵνα τὰ μὲν	ἐκφύγωμεν,	τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν ὁ
[200]	καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ	ἐξαπατηθῶμεν,	τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ,
[174]	βουλευσόμεθα ὅ τι ἐροῦμεν. ἀλλ᾽	ἴωμεν.	Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας
[176]	ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν	ποιῶμεν.	ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς
[214]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί	ποιῶμεν;	Ὅ τι ἂν σὺ κελεύῃς.
[212]	πάνυ σφόδρα δέξεσθε συμπότην, ἢ	ἀπίωμεν	ἀναδήσαντες μόνον Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ
[175]	τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς	ἐπαινῶμεν.	Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς μὲν
[174]	ἔφη, ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν	διαφθείρωμεν	μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν
[178]	δὲ τοῦτο καὶ τὸν ἐρώμενον	ὁρῶμεν,	ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται,
[213]	φάναι, μετάδος τῶν ταινιῶν, ἵνα	ἀναδήσωμεν	καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν
[193]	αὐτόν, ἵνα καὶ τῶν λοιπῶν	ἀκούσωμεν	τί ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ
[186]	τῆς ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ	πρεσβεύωμεν	τὴν τέχνην. ἡ γὰρ φύσις
[215]	γοῦν ὅταν μέν του ἄλλου	ἀκούωμεν	λέγοντος καὶ πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος
[193]	τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ	τύχωμεν,	ὧν ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν
[213]	τοῦ ἀνθρώπου οὐ φαῦλον πρᾶγμα	γέγονεν.	ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ τοῦ χρόνου,
[197]	ἐρᾷν τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ	γέγονεν	καὶ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως
[203]	τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων	γέγονεν	ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς
[187]	καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων	γέγονεν	ὑπὸ τῆς μουσικῆς τέχνης. οὐ
[201]	δὴ καὶ ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ	ἐδίδαξεν,	ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον,
[218]	σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ εἰωθότως	ἔλεξεν·	Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ
[179]	ἐργασαμένη τὸ ἔργον οὕτω καλὸν	ἔδοξεν	ἐργάσασθαι οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ
[216]	ἤδη ποτ᾽ εἶδον, καί μοι	ἔδοξεν	οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι
[207]	ὅτι οὐκ εἰδείην· ἣ δ᾽	εἶπεν,	Διανοεῖ οὖν δεινός ποτε γενήσεσθαι
[214]	τί (σε Σωκράτης ὧν ἄρτι	εἶπεν;	ἢ οἶσθα ὅτι τοὐναντίον ἐστὶ
[178]	πάντων μὲν οὖν ἃ ἕκαστος	εἶπεν,	οὔτε πάνυ ὁ Ἀριστόδημος ἐμέμνητο
[190]	καὶ τοιαῦτα, ὅτι τὸ μὲν	ἄρρεν	ἦν τοῦ ἡλίου τὴν ἀρχὴν
[189]	ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ νῦν δύο,	ἄρρεν	καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ τρίτον
[181]	ἀμοίρου· ὅθεν δὴ ἐπὶ τὸ	ἄρρεν	τρέπονται οἱ ἐκ τούτου τοῦ
[197]	καὶ ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων	ἀνεῦρεν	ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε
[223]	ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν λόγον	ηὗρεν,	ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι.
[219]	περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν καὶ	κατεγέλασεν	τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν·
[174]	καὶ ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον	ἐποίησεν	ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν
[188]	γένηται, διαφθείρει τε πολλὰ καὶ	ἠδίκησεν.	(οἵ τε γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι
[188]	τε καὶ φυτοῖς, καὶ οὐδὲν	ἠδίκησεν·	ὅταν δὲ ὁ μετὰ τῆς
[173]	ἔτι, ὅτε τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ	ἐνίκησεν	Ἀγάθων, τῇ ὑστεραίᾳ ἢ ᾗ
[179]	τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι,	ἐτόλμησεν	ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ
[219]	οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό τε καὶ	κατεφρόνησεν	καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας
[186]	οἱ ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι,	συνέστησεν	τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε
[219]	κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ	ὕβρισεν·	καὶ περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην
[182]	ἡ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος γενομένη	κατέλυσεν	αὐτῶν τὴν ἀρχήν. οὕτως οὗ
[217]	καί μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ	(ὑπήκουσεν,	ὅμως δ᾽ οὖν χρόνῳ ἐπείσθη.
[220]	οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ	ἔσωσεν	(ἀνθρώπων ἢ οὗτος, τετρωμένον οὐκ
[190]	ὁ ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι	ἐκέλευεν.	ὁ δὲ τό τε πρόσωπον
[180]	τινὰς εἶναι, ὧν οὐ πάνυ	διεμνημόνευεν·	οὓς παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον
[173]	ὑστεραίᾳ ἢ ᾗ τὰ ἐπινίκια	ἔθυεν	αὐτός τε καὶ οἱ χορευταί.
[220]	μέχρι ἕως ἐγένετο καὶ ἥλιος	ἀνέσχεν·	ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος τῷ
[175]	σοῦ νέου ὄντος οὕτω σφόδρα	ἐξέλαμψεν	καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν
[190]	τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως	ἐῷεν	ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ ὁ Ζεὺς
[179]	ἂν μετ᾽ ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι	νικῷεν	ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος
[191]	μὲν εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι,	γεννῷεν	καὶ γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα
[217]	τε παίδων καὶ μετὰ παίδων)	ἦν	ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον
[195]	βίαια, εἰ Ἔρως ἐν αὐτοῖς	ἦν,	ἀλλὰ φιλία καὶ εἰρήνη, ὥσπερ
[192]	ὅτι ἡ ἀρχαία φύσις ἡμῶν	ἦν	αὕτη καὶ ἦμεν ὅλοι· τοῦ
[173]	Σωκράτης; (Οὐ μὰ τὸν Δία,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι·
[206]	δοκοῦσιν; Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε,	ἦν	δ᾽ ἐγώ. Ἆρ᾽ οὖν, ἦ
[204]	τῶν ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ; Γενέσθαι,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ τί
[206]	καὶ κατὰ τὴν ψυχήν. Μαντείας,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, δεῖται ὅτι ποτε
[202]	θεοῦ τε καὶ θνητοῦ. Τίνα,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον
[202]	οὐδὲ θεὸν εἶναι; Τίνες οὗτοι;	ἦν	δ᾽ ἐγώ. Εἷς μέν, ἔφη,
[218]	μάλιστα, ἔφη. Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος
[204]	ἂν γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι
[205]	ἐρᾶν, τοὺς δ᾽ οὔ; Θαυμάζω,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, καὶ αὐτός. Ἀλλὰ
[205]	ἀεί, ἢ πῶς λέγεις; Οὕτως,	ἦν	δ᾽ ἐγώ· κοινὸν εἶναι πάντων.
[202]	μεταξὺ φρονήσεως καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, λέγεις. (Μὴ τοίνυν
[202]	μεταξύ, ἔφη, τούτοιν. Καὶ μήν,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε παρὰ
[206]	τόκου ἐν τῷ καλῷ. Εἶεν,	ἦν	δ᾽ ἐγώ. Πάνυ μὲν οὖν,
[203]	καὶ ὁ Ἔρως. Πατρὸς δέ,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, τίνος ἐστὶ καὶ
[172]	ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή. Πόθεν,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, ὦ Γλαύκων; οὐκ
[208]	ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον Εἶεν,	ἦν	δ᾽ ἐγώ, ὦ σοφωτάτη Διοτίμα,
[205]	ἄλλοις καταχρώμεθα ὀνόμασιν. Ὥσπερ τί;	ἦν	δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽
[190]	μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ.	ἦν	δὲ διὰ ταῦτα τρία (τὰ
[220]	τινες τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα	ἦν,	δειπνήσαντες, καὶ (γὰρ θέρος τότε
[184]	νόμος, ὥσπερ ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς	ἦν	δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς
[203]	τοῦ νέκταρος, οἶνος γὰρ οὔπω	ἦν,	εἰς τὸν τοῦ Διὸς κῆπον
[189]	ὀνείδει ὄνομα κείμενον. ἔπειτα ὅλον	ἦν	ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ εἶδος
[220]	ἀποδοῦναι· ὅτε γὰρ ἡ μάχη	ἦν	ἐξ ἧς ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα
[217]	λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι πλέον	ἦν.	ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον,
[189]	πάλαι ἡμῶν φύσις οὐχ αὑτὴ	ἦν	ἥπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἀλλοία. πρῶτον
[220]	ἔτι τοίνυν, ὦ ἄνδρες, ἄξιον	ἦν	θεάσασθαι Σωκράτη, ὅτε ἀπὸ Δηλίου
[201]	Διοτίμας, ἣ ταῦτά τε σοφὴ	ἦν	καὶ ἄλλα πολλά, καὶ Ἀθηναίοις
[190]	ἀμφοτέρων μετέχει· περιφερῆ δὲ δὴ	ἦν	καὶ αὐτὰ καὶ ἡ πορεία
[189]	ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν τότε μὲν	ἦν	καὶ εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ
[180]	φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς	ἦν	καλλίων οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽
[220]	ἀλλὰ εἱστήκει ζητῶν. καὶ ἤδη	ἦν	μεσημβρία, καὶ ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ
[211]	αὐτοῖς, εἴ πως οἷόν τ᾽	ἦν,	μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε πίνειν, ἀλλὰ
[180]	Ἔρωτα. εἰ μὲν γὰρ εἷς	ἦν	ὁ Ἔρως, καλῶς ἂν εἶχε·
[195]	ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς οἷος	ἦν	Ὅμηρος, πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ
[190]	τὸ τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι.	ἦν	οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ
[219]	χρήμασί γε πολὺ μᾶλλον ἄτρωτος	ἦν	πανταχῇ ἢ σιδήρῳ ὁ Αἴας,
[196]	οὐ γὰρ ἂν οἷός τ᾽	ἦν	πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ πάσης
[203]	οὔσης ἀφίκετο ἡ Πενία, καὶ	ἦν	περὶ τὰς θύρας. ὁ οὖν
[217]	παθόντα οὐκ ἐθέλειν λέγειν οἷον	ἦν	πλὴν τοῖς δεδηγμένοις, ὡς μόνοις
[198]	εἰ δὲ ψευδῆ, οὐδὲν ἄρ᾽	ἦν	πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ, ὡς ἔοικεν,
[196]	λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ σκληρὸς	ἦν.	συμμέτρου δὲ καὶ ὑγρᾶς ἰδέας
[213]	εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ τί	ἦν;	Σωκράτης οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ με
[189]	ἀλλοία. πρῶτον μὲν γὰρ τρία	ἦν	τὰ γένη τὰ τῶν ἀνθρώπων,
[220]	εὐωχίαις μόνος ἀπολαύειν οἷός τ᾽	ἦν	τά τ᾽ ἄλλα καὶ πίνειν
[208]	ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ	ἦν.	ταύτῃ τῇ μηχανῇ, ὦ Σώκρατες,
[173]	ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος	ἦν	τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί·
[198]	ἄρα, ὡς ἔοικεν, οὐ τοῦτο	ἦν	τὸ καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ
[190]	τοιαῦτα, ὅτι τὸ μὲν ἄρρεν	ἦν	τοῦ ἡλίου τὴν ἀρχὴν ἔκγονον,
[220]	καὶ (γὰρ θέρος τότε γ᾽	ἦν,	χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν ἐν
[219]	τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ γὰρ	ἦν	χειμών— ὑπὸ τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς
[197]	ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς ᾠδῆς μετέχοντα	ἣν	ᾄδει θέλγων πάντων θεῶν τε
[180]	πρεσβυτέρα καὶ ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ,	ἣν	δὴ καὶ Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ
[180]	δὲ νεωτέρα Διὸς καὶ Διώνης,	(ἣν	δὴ Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ
[172]	ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην	ἣν	ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι.
[179]	φάσμα δείξαντες τῆς γυναικὸς ἐφ᾽	ἣν	ἧκεν, αὐτὴν δὲ οὐ δόντες,
[208]	μνήμην ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι,	ἣν	νῦν ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ γε
[178]	τὸ Χάος δύο τούτω γενέσθαι,	Γῆν	τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ
[191]	οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς	γῆν,	ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε
[177]	Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων ἐπαίνους	καταλογάδην	ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος Πρόδικος·
[213]	κατακέηται. Πάνυ γε, εἰπεῖν τὸν	Ἀλκιβιάδην·	ἀλλὰ τίς ἡμῖν ὅδε τρίτος
[214]	ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις; εἰπεῖν τὸν	Ἀλκιβιάδην·	δοκεῖ χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι
[214]	οἱ διψῶντες πιόμεθα; τὸν οὖν	Ἀλκιβιάδην	εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου
[213]	Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι, φάναι τὸν	Ἀλκιβιάδην,	ἐμοὶ καὶ σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ
[213]	οὖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες,	Ἀλκιβιάδην,	ἵνα ἐκ τρίτων κατακέηται. Πάνυ
[214]	Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν	Ἀλκιβιάδην.	καὶ μέντοι οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν
[214]	Ἀλλά, φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν	Ἀλκιβιάδην,	καλῶς μὲν λέγεις, μεθύοντα δὲ
[214]	Μὰ τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν	Ἀλκιβιάδην,	μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα, ὡς
[222]	κατακλίνου. Ὦ Ζεῦ, εἰπεῖν τὸν	Ἀλκιβιάδην,	οἷα αὖ πάσχω ὑπὸ τοῦ
[223]	ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι τὸν	Ἀλκιβιάδην,	τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος τῶν
[221]	πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς	προτροπάδην	(φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν οὖν
[188]	μᾶλλον δὲ πᾶσαν δύναμιν ἔχει	ξυλλήβδην	μὲν ὁ πᾶς Ἔρως, ὁ
[206]	Καὶ τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν ἄρα	συλλήβδην,	ἔφη, ὁ ἔρως τοῦ τὸ
[222]	μόνον ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ	Χαρμίδην	τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν
[177]	οὖν τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν	σπουδὴν	ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ μηδένα πω
[179]	θεοὶ τὴν περὶ τὸν ἔρωτα	σπουδήν	τε καὶ ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν.
[192]	ὡς ἕνα ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους	ζῇν,	καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ
[207]	ᾧ ἓν ἕκαστον τῶν ζῴων	ζῇν	καλεῖται καὶ εἶναι τὸ αὐτό·
[192]	ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων	καταζῇν	ἀγάμοις. πάντως μὲν οὖν ὁ
[216]	τοῦ Μαρσύου πολλάκις δὴ ~(οὕτω	διετέθην	ὥστε μοι δόξαι μὴ βιωτὸν
[193]	ἢ ὁ σός. ὥσπερ οὖν	ἐδεήθην	σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα
[213]	τοῦ χρόνου, ἀφ᾽ οὗ τούτου	(ἠράσθην,	οὐκέτι ἔξεστίν μοι οὔτε προσβλέψαι
[176]	ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν	εἴην	ἀηδής. ἐμοὶ γὰρ δὴ τοῦτό
[194]	ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν	εἴην,	ὦ Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,
[207]	ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι οὐκ	εἰδείην·	ἣ δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ οὖν
[194]	καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν	οἰηθείην	σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων
[219]	ὅπως οὖν ὀργιζοίμην εἶχον καὶ	ἀποστερηθείην	τῆς τούτου συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ
[194]	φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽ ἂν καλῶς	ποιοίην,	φάναι τὸν Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων,
[219]	τοῖς πόνοις οὐ μόνον ἐμοῦ	περιῆν,	ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων.
[221]	ἵππου εἶναι· πρῶτον μὲν ὅσον	περιῆν	(Λάχητος τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα
[188]	τί ἐστιν ἢ περὶ Ἔρωτος	φυλακήν	τε καὶ ἴασιν· πᾶσα γὰρ
[179]	εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ ταῦτα	δίκην	αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν τὸν
[187]	μέγα ἔργον ταῖς περὶ τὴν	ὀψοποιικὴν	τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽
[197]	ἂν Ἔρως μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός;	τοξικήν	γε μὴν καὶ ἰατρικὴν καὶ
[197]	σκοτεινός; τοξικήν γε μὴν καὶ	ἰατρικὴν	καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας
[196]	κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν τὴν κατὰ	μουσικήν·	ἃ γάρ τις ἢ μὴ
[205]	μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν	μουσικὴν	καὶ τὰ μέτρα τῷ τοῦ
[197]	γε μὴν καὶ ἰατρικὴν καὶ	μαντικὴν	Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος
[194]	τὸ οἴεσθαι τὸ θέατρον προσδοκίαν	μεγάλην	ἔχειν ὡς εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ.
[188]	καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ	μεγάλην,	μᾶλλον δὲ πᾶσαν δύναμιν ἔχει
[195]	θεόν τέ φησιν εἶναι καὶ	ἁπαλήν	(τοὺς γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς
[212]	τὴν τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου	κεφαλὴν	ἀνειπὼν οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ
[190]	ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ·	κεφαλὴν	δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις
[198]	μοι τελευτῶν ὁ Ἀγάθων Γοργίου	κεφαλὴν	δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ λόγῳ
[213]	τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν	κεφαλήν,	καὶ μή μοι μέμφηται ὅτι
[184]	τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν	ἄλλην	ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι καλὸν
[184]	δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ τὴν	(ἄλλην	ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ δεόμενος
[209]	προσήκει; φρόνησίν τε καὶ τὴν	ἄλλην	ἀρετήν· ὧν δή εἰσι καὶ
[183]	ἢ ἀρχὴν ἄρξαι ἤ τινα	ἄλλην	δύναμιν ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ οἱ
[223]	Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε τὴν	ἄλλην	ἡμέραν διατρίβειν, καὶ οὕτω διατρίψαντα
[204]	μακαριστόν· τὸ δέ γε ἐρῶν	ἄλλην	ἰδέαν τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ
[191]	ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ ὁ Ζεὺς	ἄλλην	μηχανὴν πορίζεται, καὶ μετατίθησιν αὐτῶν
[184]	δεόμενος εἰς παίδευσιν καὶ τὴν	ἄλλην	σοφίαν κτᾶσθαι, τότε δὴ τούτων
[216]	εἴ τις πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ	ἄλλην	τινὰ τιμὴν ἔχων τῶν ὑπὸ
[175]	δὲ σὴ λαμπρά τε καὶ	πολλὴν	ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ γε παρὰ
[185]	ἄξιος καὶ πόλει καὶ ἰδιώταις,	πολλὴν	ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν
[188]	πρὸς θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω	πολλὴν	καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν
[177]	τὸ οὖν τοιούτων μὲν πέρι	πολλὴν	σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ μηδένα
[219]	καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν νύκτα	ὅλην.	καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ, ὦ
[201]	πρὸ τοῦ λοιμοῦ δέκα ἔτη	ἀναβολὴν	ἐποίησε τῆς νόσου, ἣ δὴ
[173]	μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι	πλὴν	Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ
[173]	τε καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις	πλὴν	Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε, καὶ
[217]	οὐκ ἐθέλειν λέγειν οἷον ἦν	πλὴν	τοῖς δεδηγμένοις, ὡς μόνοις γνωσομένοις
[183]	ὁτιοῦν διώκων καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι	πλὴν	τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα
[183]	καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο,	πλὴν	φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν
[177]	που Ἀγάθων καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ	μὴν	Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ Διόνυσον καὶ
[179]	τεθνάναι ἂν πολλάκις ἕλοιτο. καὶ	μὴν	ἐγκαταλιπεῖν γε τὰ παιδικὰ ἢ
[196]	Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ	μὴν	εἴς γε ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽
[202]	καλὰ κεκτημένους; Πάνυ γε. (Ἀλλὰ	μὴν	Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν
[176]	ἔτι ἐκ τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ	μήν,	ἔφη φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν
[202]	τι μεταξύ, ἔφη, τούτοιν. Καὶ	μήν,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε
[172]	καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ	μὴν	καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος
[197]	μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν γε	μὴν	καὶ ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων
[201]	εἰδέναι ὧν τότε εἶπον. (Καὶ	μὴν	καλῶς γε εἶπες, φάναι, ὦ
[206]	ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί	μήν;	Τῆς γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου
[179]	παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ	μὴν	ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ
[189]	δόξῃ μοι, ἀφήσω σε. Καὶ	μήν,	ὦ Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη,
[222]	τὸν οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ	μήν,	ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν.
[199]	ἔφη ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ	μήν,	ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι
[202]	θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ τί	μήν;	Ὥσπερ τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ
[216]	γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω, ἐπείπερ	ἠρξάμην.	ὁρᾶτε γὰρ ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς
[221]	αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ καὶ κάλλιον	ἐθεασάμην	Σωκράτη ἢ ἐν Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς
[217]	ἐπὶ τῇ ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον	ἡγησάμην	εἶναι καὶ εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν,
[174]	εἰς τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ	ἐκαλλωπισάμην,	ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν ἴω.
[208]	τῶν παίδων, μὴ οἰομένους ἀθάνατον	μνήμην	ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν
[208]	εἰσιν, διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ	μνήμην	καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς
[209]	ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος καὶ	μνήμην	παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα· εἰ
[208]	καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης	μνήμην	σῴζει τὴν ἐπιστήμην, ὥστε τὴν
[210]	ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ	ἐπιστήμην	μίαν τοιαύτην, ἥ ἐστι καλοῦ
[208]	τῆς ἀπιούσης μνήμην σῴζει τὴν	ἐπιστήμην,	ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν εἶναι.
[201]	ὦ Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν	δυναίμην	ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω ὡς
[199]	τὸν τρόπον· οὐ γὰρ ἂν	δυναίμην·	οὐ μέντοι ἀλλὰ τά γε
[219]	(δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ,	κατεκείμην	τὴν νύκτα ὅλην. καὶ οὐδὲ
[219]	τῆς τούτου συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ	προσαγαγοίμην	(αὐτὸν εὐπόρουν. εὖ γὰρ ᾔδη
[219]	καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν	ὀργιζοίμην	εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς τούτου
[216]	οἶδα ὅτι πολὺ μεῖζον ἂν	ἀχθοίμην,	ὥστε οὐκ ἔχω ὅ τι
[218]	πολὺ μᾶλλον ἂν μὴ χαριζόμενος	αἰσχυνοίμην	τοὺς φρονίμους, ἢ χαριζόμενος τούς
[199]	καταμάθῃς ὃ βούλομαι. εἰ γὰρ	ἐροίμην,	τί δέ; ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽
[216]	πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ	τιμὴν	ἔχων τῶν ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων·
[217]	αὖθις δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει,	διελεγόμην	πόρρω τῶν νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ
[217]	ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ	συνεγυμναζόμην,	ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο
[217]	καὶ εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε.	συνεγιγνόμην	γάρ, ὦ ἄνδρες, μόνος μόνῳ,
[217]	τότε ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον μόνος	συνεγιγνόμην.	δεῖ γὰρ πρὸς ὑμᾶς πάντα
[212]	χθὲς μὲν οὐχ οἷός τ᾽	ἐγενόμην	ἀφικέσθαι, νῦν δὲ ἥκω ἐπὶ
[173]	καὶ Σωκράτη γε ἔνια ἤδη	ἀνηρόμην	ὧν ἐκείνου ἤκουσα, καί μοι
[190]	τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν	τομήν,	ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ τμῆσιν
[198]	εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς	ᾠχόμην,	εἴ πῃ εἶχον. καὶ γάρ
[193]	περὶ τὰ ἐρωτικά, πάνυ ἂν	ἐφοβούμην	μὴ ἀπορήσωσι λόγων διὰ τὸ
[198]	ἀτεχνῶς τὸ τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη·	ἐφοβούμην	μή μοι τελευτῶν ὁ Ἀγάθων
[215]	ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν	ἡγούμην	λέγειν, τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον,
[217]	ᾤχετο ἀπιών. μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι	(προὐκαλούμην	αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς τι
[217]	ὦ ἄνδρες, μόνος μόνῳ, καὶ	ᾤμην	αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν μοι ἅπερ
[219]	σιδήρῳ ὁ Αἴας, ᾧ τε	ᾤμην	αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με.
[198]	ἐγὼ μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας	ᾤμην	δεῖν τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου
[213]	εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ	ᾤμην	ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ νῦν
[219]	ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν	ᾤμην·	καὶ ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας
[219]	τοιούτῳ οἵῳ ἐγὼ οὐκ ἂν	ᾤμην	ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν καὶ
[219]	ὕβρισεν· καὶ περὶ ἐκεῖνό γε	ᾤμην	τὶ εἶναι, ὦ ἄνδρες δικασταί·
[190]	τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν	ῥώμην,	καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα εἶχον,
[179]	καὶ ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις	ἱκανὴν	μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ
[191]	ἐλεήσας δὲ ὁ Ζεὺς ἄλλην	μηχανὴν	πορίζεται, καὶ μετατίθησιν αὐτῶν τὰ
[190]	ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν	μηχανήν,	ὡς ἂν εἶέν τε ἄνθρωποι
[174]	ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος,	ἀνεῳγμένην	καταλαμβάνειν τὴν θύραν, καί τι
[212]	καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν	κρουομένην	πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν,
[190]	δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα νῦν	καλουμένην,	ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλάντια, ἓν
[197]	μὲν ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ	γαλήνην	νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽
[197]	ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ ποιῶν	εἰρήνην	μὲν ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ
[208]	ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη δὲ πάλιν	καινὴν	ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην
[174]	ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι	θοίνην	ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων μέ
[174]	ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν	θοίνην,	χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ
[191]	καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν	ἀνθρωπίνην.	Ἕκαστος οὖν ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου
[189]	δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν τὴν	ἀνθρωπίνην	φύσιν καὶ τὰ παθήματα αὐτῆς.
[187]	προσφέρῃ, ὅπως ἂν τὴν μὲν	ἡδονὴν	αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν δὲ μηδεμίαν
[176]	συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας πρὸς	ἡδονήν.	Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον,
[187]	χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου τὴν	ἡδονὴν	καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ δὴ
[196]	καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν	ἡδονὴν	κρείττω εἶναι· εἰ δὲ ἥττους,
[191]	δ᾽ εἰ καὶ ἄρρην ἄρρενι,	πλησμονὴν	γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ
[186]	τῶν τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς	πλησμονὴν	καὶ κένωσιν, καὶ ὁ διαγιγνώσκων
[194]	ἰδὼν τὴν σὴν ἀνδρείαν καὶ	μεγαλοφροσύνην	ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ
[219]	τὴν τούτου φύσιν τε καὶ	σωφροσύνην	καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ
[178]	τὴν ἐπὶ μὲν τοῖς αἰσχροῖς	αἰσχύνην,	ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν·
[184]	τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ	αἰσχύνην	φέρει καὶ μή. εἰ γάρ
[187]	ἔργον ταῖς περὶ τὴν ὀψοποιικὴν	τέχνην	ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ
[186]	λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν τὴν	τέχνην.	ἡ γὰρ φύσις τῶν σωμάτων
[186]	ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν ἡμετέραν	τέχνην.	ἥ τε οὖν ἰατρική, ὥσπερ
[196]	αὖ καὶ ἐγὼ τὴν ἡμετέραν	τέχνην	τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ,
[176]	Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι	ῥᾳστώνην	τινὰ τῆς πόσεως· καὶ γὰρ
[212]	οὐ πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν	φωνὴν	ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ σφόδρα
[212]	παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος	φωνὴν	ἀκούειν. τὸν οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες,
[177]	λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου	Μελανίππην·	οὐ γὰρ ἐμὸς ὁ μῦθος,
[191]	γένος, ἅμα δ᾽ εἰ καὶ	ἄρρην	ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο τῆς
[199]	γλῶσσα οὖν ὑπέσχετο, ἡ δὲ	φρὴν	„οὔ„ χαιρέτω δή. οὐ γὰρ
[181]	καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες.	χρῆν	δὲ καὶ νόμον εἶναι μὴ
[181]	τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται,	χρῆν	δὲ καὶ τούτους τοὺς πανδήμους
[194]	τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν τὴν	σὴν	ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ
[215]	οὐ γάρ τι ῥᾴδιον τὴν	σὴν	ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως καὶ
[190]	ἓν στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ	μέσην	τὴν γαστέρα, ὃ δὴ τὸν
[189]	καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ τρίτον	προσῆν	κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ
[172]	ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι	τὴν	Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους καὶ
[193]	ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ	τὴν	ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[207]	ἀλλά μοι λέγε καὶ τούτων	τὴν	αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[182]	εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν	τὴν	ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ
[198]	ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς	τὴν	ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ
[184]	περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ	τὴν	ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι
[184]	μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ	τὴν	(ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ
[209]	οὖν προσήκει; φρόνησίν τε καὶ	τὴν	ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή εἰσι
[223]	εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε	τὴν	ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν, καὶ οὕτω
[184]	δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν καὶ	τὴν	ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε δὴ
[191]	δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν	τὴν	ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν ἡμῶν ἐστὶν
[189]	δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν	τὴν	ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ παθήματα
[195]	καλῷ οὖν δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ	τὴν	ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ ἐπὶ
[184]	αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ	τὴν	ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν,
[180]	τῷ ὄντι μάλιστα μὲν ταύτην	τὴν	ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν
[193]	τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς	τὴν	ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν· εἰ δὲ
[193]	θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς	τὴν	ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους
[190]	μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου	τὴν	ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ
[182]	φιλία βέβαιος γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν	τὴν	ἀρχήν. οὕτως οὗ μὲν αἰσχρὸν
[199]	δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ταύτην	τὴν	ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν
[221]	ἀπεικάζοι· οἷος δὲ οὑτοσὶ γέγονε	τὴν	ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ
[212]	περὶ τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης	τὴν	αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον
[208]	μνήμην σῴζει τὴν ἐπιστήμην, ὥστε	τὴν	αὐτὴν δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ
[203]	ἡ οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ	τὴν	αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ
[196]	ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος	(τὴν	αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς σοφὸς
[190]	πρὸς τὴν τομήν, ἵνα θεώμενος	τὴν	αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη ὁ
[205]	λέγεις, εἶπον ἐγώ. Ταύτην δὴ	τὴν	βούλησιν καὶ τὸν ἔρωτα τοῦτον
[191]	δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν	τὴν	γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον
[190]	συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ	τὴν	γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ τὰ
[190]	στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην	τὴν	γαστέρα, ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν
[197]	ἄλλον διδάξειεν. καὶ ~(μὲν δὴ	τήν	γε τῶν ζῴων ποίησιν πάντων
[191]	τὸ πρόσθεν καὶ διὰ τούτων	τὴν	γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ
[178]	τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ	τὴν	γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα
[178]	ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ	τὴν	γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν τοῖς
[187]	πρότερον, ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε.	τὴν	δὲ ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις, ὥσπερ
[189]	ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι	τὴν	δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν
[212]	νῦν τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω	τὴν	δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος
[216]	οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ	τὴν	δύναμιν ὡς θαυμασίαν ἔχει. εὖ
[178]	ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν	τὴν	ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων τῶν
[179]	ἀνεῖναι πάλιν τὴν ψυχήν, ἀλλὰ	τὴν	ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ·
[176]	πάντας μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι	τὴν	ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽
[178]	λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο;	τὴν	ἐπὶ μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην,
[208]	ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην σῴζει	τὴν	ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν
[173]	ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην	τὴν	ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι,
[204]	ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην	τὴν	ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη,
[177]	ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ	τὴν	Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς
[187]	καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου	τὴν	ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ
[177]	πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ	τὴν	ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως
[186]	ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν	τὴν	ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε οὖν
[196]	μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ	τὴν	ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος
[213]	ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ	τὴν	θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή μοι
[182]	καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν	τῶν	θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε
[174]	ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ	τὴν	θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν
[174]	οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν	τὴν	θύραν, καί τι ἔφη αὐτόθι
[190]	γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν	τὴν	ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην,
[218]	ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις δηχθείη—	τὴν	καρδίαν ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ
[196]	ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν	τὴν	κατὰ μουσικήν· ἃ γάρ τις
[175]	ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας εἰς	τὴν	κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως ἔχει
[203]	τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ	τὴν	μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς
[188]	ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς, οὗτος	τὴν	μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν
[176]	εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι	τὴν	μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν
[187]	οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν	τὴν	μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν
[205]	ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ	τὴν	μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα τῷ
[209]	ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ τὴν	τῶν	νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι
[220]	δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ καὶ	τὴν	νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ εἱστήκει
[219]	ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην	τὴν	νύκτα ὅλην. καὶ οὐδὲ ταῦτα
[174]	πως προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ	τὴν	ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος
[195]	καὶ ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων	τὴν	οἴκησιν ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ
[187]	τέχνῃ μέγα ἔργον ταῖς περὶ	τὴν	ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι,
[184]	εἰς ταὐτό, τόν τε περὶ	τὴν	παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ τὴν
[175]	καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι	τὴν	παρὰ σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι γάρ
[174]	Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ	τὴν	παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα
[174]	ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην	τὴν	παροιμίαν· ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα
[222]	γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ	τὴν	παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι.
[180]	τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν	τὴν	περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι
[179]	(τῷ ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ	τὴν	περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν τε
[183]	ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν οὕτω	τὴν	πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων καὶ
[185]	τι τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις ἂν	τὴν	ῥῖνα, πτάρε· καὶ ἐὰν τοῦτο
[190]	οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ	τὴν	ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα
[194]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν	τὴν	σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος
[215]	θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι ῥᾴδιον	τὴν	σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως
[172]	ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ	τὴν	συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς,
[212]	ἄγειν οὖν αὐτὸν παρὰ σφᾶς	τήν	τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους
[186]	ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν	τὴν	τέχνην. ἡ γὰρ φύσις τῶν
[197]	πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν	τῶν	τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι
[197]	θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ	τὴν	τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽
[203]	καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος,	τὴν	τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ
[190]	τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς	τὴν	τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ
[174]	τὴν θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ	τὴν	τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν
[189]	ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι	τὴν	τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι,
[203]	ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ	τὴν	τοῦ πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ
[212]	ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς	τὴν	τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν
[213]	ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ	τὴν	τούτου μανίαν τε καὶ φιλεραστίαν
[213]	τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ	τὴν	τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν,
[219]	ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ	τὴν	τούτου φύσιν τε καὶ σωφροσύνην
[207]	τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ	τὴν	τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά
[182]	δὲ καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ	τὴν	τῶν θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν.
[209]	παρ᾽ ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ	τὴν	τῶν νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι
[197]	φύεται πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ	τὴν	τῶν τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν,
[185]	αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ	τὴν	φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου
[184]	τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ	τὴν	φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν ἄλλην
[208]	τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς	τὴν	φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς
[193]	τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι	τὴν	φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν
[210]	ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν	τὴν	φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ
[191]	ἓν ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι	τὴν	φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν
[212]	καὶ οὐ πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου	τὴν	φωνὴν ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ
[179]	θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν	τὴν	ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν
[208]	πάντα ποριζόμενοι· οἱ δὲ κατὰ	τὴν	~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη,
[209]	τις ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ	τὴν	ψυχήν θεῖος ὢν, καὶ ἡκούσης
[206]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ	τὴν	ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν ἔν τινι
[206]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ	τὴν	ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[207]	τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ κατὰ	τὴν	ψυχὴν οἱ τρόποι, τὰ ἤθη,
[210]	ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν	τὴν	ψυχήν τις κἂν σμικρὸν ἄνθος
[195]	ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ	Ἄτην	θεόν τέ φησιν εἶναι καὶ
[189]	ᾗ σύ τε καὶ Παυσανίας	εἰπέτην.	ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι
[212]	τοῦ ἀληθοῦς ἐφαπτομένῳ· τεκόντι δὲ	ἀρετὴν	ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ
[184]	φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν ἄλλην	ἀρετήν,	εἰ μέλλει ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι
[179]	τὸν ἔρωτα σπουδήν τε καὶ	ἀρετὴν	μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ τὸν
[184]	δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ τὴν	ἀρετήν.	Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν, ἐάν
[184]	εἰς φρόνησιν καὶ τὴν (ἄλλην	ἀρετὴν	ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ δεόμενος εἰς
[180]	ὄντι μάλιστα μὲν ταύτην τὴν	ἀρετὴν	οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν περὶ
[185]	ἐκείνου κακοῦ (καὶ οὐ κεκτημένου	ἀρετήν,	ὅμως καλὴ ἡ ἀπάτη· δοκεῖ
[185]	πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς	ἀρετὴν	τόν (τε ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ
[209]	φρόνησίν τε καὶ τὴν ἄλλην	ἀρετήν·	ὧν δή εἰσι καὶ οἱ
[209]	καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν	ἀρετήν·	ὧν καὶ ἱερὰ πολλὰ ἤδη
[179]	ὁ Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε πρὸς	ἀρετήν,	ὥστε ὅμοιον εἶναι τῷ ἀρίστῳ
[174]	πολεμικά, τὸν δὲ Μενέλεων μαλθακὸν	αἰχμητήν,	θυσίαν ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος τοῦ
[177]	Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ Διόνυσον καὶ	Ἀφροδίτην	πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ ἄλλος
[197]	πελάγει δὲ γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων	κοίτην	ὕπνον τ᾽ ἐνὶ κήδει. (οὗτος
[212]	μεθύοντα ἄνδρα πάνυ σφόδρα δέξεσθε	συμπότην,	ἢ ἀπίωμεν ἀναδήσαντες μόνον Ἀγάθωνα,
[213]	καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν	θαυμαστὴν	κεφαλήν, καὶ μή μοι μέμφηται
[180]	ποιοῦσιν ὅταν ὁ ἐρώμενος τὸν	ἐραστὴν	ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν ὁ ἐραστὴς
[210]	καταστῆναι πάντων τῶν καλῶν σωμάτων	ἐραστήν,	ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο
[180]	διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν	ἐραστὴν	οὕτω περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος
[219]	μὰ θεάς, οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς	(ἀνέστην	μετὰ Σωκράτους, ἢ εἰ μετὰ
[188]	καὶ παρὰ θεοῖς, οὗτος τὴν	μεγίστην	δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν
[179]	τῆς γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν ἧκεν,	αὐτὴν	δὲ οὐ δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι
[208]	σῴζει τὴν ἐπιστήμην, ὥστε τὴν	αὐτὴν	δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ τῷ
[201]	γάρ τι καὶ ἐγὼ πρὸς	αὐτὴν	ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ νῦν
[191]	ὀλίγας δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ	αὐτὴν	τὴν γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν,
[204]	δέ γε ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν	τοιαύτην	ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ
[210]	αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην μίαν	τοιαύτην,	ἥ ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ
[205]	ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον ἐγώ.	Ταύτην	δὴ τὴν βούλησιν καὶ τὸν
[172]	νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι	ταύτην	ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ ἐμὲ
[180]	γὰρ τῷ ὄντι μάλιστα μὲν	ταύτην	τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν
[199]	ὕστερον δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ,	ταύτην	τὴν ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι
[173]	σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ	ταύτην	τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς
[204]	ἔφην ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς	ταύτην	τὴν ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽
[174]	διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς	ταύτην	τὴν παροιμίαν· ποιήσας γὰρ τὸν
[178]	ἄνευ τούτων οὔτε πόλιν οὔτε	ἰδιώτην	μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι.
[193]	ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς στήλαις	καταγραφὴν	ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας,
[205]	ἐρᾶν καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ,	ἔφην	ἐγώ, λέγειν. Καὶ λέγεται μέν
[206]	ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα,	ἔφην	ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου
[206]	εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ,	ἔφην	ἐγώ, ὦ Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ
[204]	μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν,	ἔφην	ἐγώ, ὦ Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες,
[202]	θεὸν νομίζεις; Τί οὖν ἄν,	ἔφην,	εἴη ὁ Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά
[198]	(ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα καὶ	ἔφην	εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν
[204]	γένηται τὰ καλά; Οὐ πάνυ	ἔφην	ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην
[202]	εἶναι; Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽	ἔφην.	Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις οὐ
[202]	ἐγώ. κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο,	ἔφην,	λέγεις; καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη.
[205]	τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις,	ἔφην.	(Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ τὸν
[219]	ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽ ἐμοῦ,	ἔφην,	ταῦτά ἐστιν, ὧν οὐδὲν ἄλλως
[206]	οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί,	ἔφην.	Τί δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη,
[201]	ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις,	ἔφην,	ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα ὁ
[207]	ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ τὴν	τροφὴν	τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά ἐστιν
[183]	βουλόμενος παρά του λαβεῖν ἢ	ἀρχὴν	ἄρξαι ἤ τινα ἄλλην δύναμιν
[190]	ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου τὴν	ἀρχὴν	ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ τῆς
[182]	βέβαιος γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν τὴν	ἀρχήν.	οὕτως οὗ μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη
[199]	τὰ ἔργα αὐτοῦ, ταύτην τὴν	ἀρχὴν	πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν μοι
[179]	ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν τὴν	ψυχήν,	ἀλλὰ τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες
[218]	τις δηχθείη— τὴν καρδίαν ἢ	ψυχὴν	γὰρ ἢ ὅ τι δεῖ
[209]	ποριζόμενοι· οἱ δὲ κατὰ τὴν	~(ψυχήν—	εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη, οἳ
[209]	ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ τὴν	ψυχήν	θεῖος ὢν, καὶ ἡκούσης τῆς
[206]	τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν	ψυχήν,	καὶ ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ
[206]	τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν	ψυχήν.	Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ, δεῖται
[207]	σῶμα, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν	ψυχὴν	οἱ τρόποι, τὰ ἤθη, δόξαι,
[210]	καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν	ψυχήν	τις κἂν σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ,
[172]	ἀμελέτητος εἶναι· καὶ γὰρ ἐτύγχανον	πρώην	εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν·
[175]	σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο	πρῴην	ἐν μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων πλέον
[213]	λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον	πρῴην	ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα
[196]	μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον μέν,	ἵν᾽	αὖ καὶ ἐγὼ τὴν ἡμετέραν
[200]	τούτων ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν,	ἵν᾽	οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα
[175]	καὶ τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε,	ἵν᾽	ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη
[183]	ἢ χρήματα βουλόμενος παρά του	λαβεῖν	ἢ ἀρχὴν ἄρξαι ἤ τινα
[220]	προθυμότερος ἐγένου τῶν στρατηγῶν ἐμὲ	λαβεῖν	ἢ σαυτόν. ἔτι τοίνυν, ὦ
[223]	οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον	λαβεῖν,	(καὶ καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε
[223]	εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος τῶν καλῶν	μεταλαβεῖν	ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν ὡς
[193]	πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι	εὐσεβεῖν	περὶ (θεούς, ἵνα τὰ μὲν
[223]	ὥσπερ ἄλλοτε τὴν ἄλλην ἡμέραν	διατρίβειν,	καὶ οὕτω διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν
[174]	παῖδά τινα τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα	ἄγειν	οὗ κατέκειντο οἱ ἄλλοι, καὶ
[212]	καὶ κελεύοντος ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα.	ἄγειν	οὖν αὐτὸν παρὰ σφᾶς τήν
[190]	ἀσελγαίνειν καὶ μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν	ἄγειν,	πάλιν αὖ, ἔφη, τεμῶ δίχα,
[212]	ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων καὶ κελεύοντος	ἄγειν	παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν αὐτὸν
[210]	τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας	ἀγαγεῖν,	ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν κάλλος,
[185]	καὶ οὐχ οἷόν τε εἶναι	λέγειν,	(ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν τῇ
[182]	Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ σοφοὶ	λέγειν,	ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι
[198]	ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ	λέγειν	ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν
[187]	ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται	λέγειν,	ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν οὐ
[189]	γέ πῃ ἐν νῷ ἔχω	λέγειν	ἢ ᾗ σύ τε καὶ
[173]	εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ	λέγειν	καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες
[207]	αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις	λέγειν;	καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι
[205]	ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ,	λέγειν.	Καὶ λέγεται μέν γέ τις,
[218]	Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί δεῖ	λέγειν,	καὶ ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ
[189]	εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ	λέγειν.	καὶ τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν·
[189]	ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων	λέγειν,	καὶ φύλακά με τοῦ (λόγου
[217]	τινα τοῦτο παθόντα οὐκ ἐθέλειν	λέγειν	οἷον ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις,
[199]	ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους κελεύειν	λέγειν,	ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν,
[187]	εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο	λέγειν,	ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ
[178]	ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν	λέγειν,	ὅτι μέγας θεὸς εἴη ὁ
[206]	δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν ἐστι	λέγειν	ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν;
[218]	καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ	λέγειν	ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους,
[217]	οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί δεῖ	λέγειν;	οὐδὲν γάρ μοι πλέον ἦν.
[214]	γε ἀληθῆ παρίημι καὶ κελεύω	λέγειν.	Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν
[185]	παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ με ἴσα	λέγειν	οὑτωσὶ οἱ σοφοί, ἔφη ὁ
[198]	ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν τἀληθῆ	λέγειν	περὶ ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ
[172]	ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε σαφὲς	λέγειν·	σὺ οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος
[194]	Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με κωλύει	λέγειν·	Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις ἔσται
[222]	μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ	λέγειν.	τεκμαίρομαι δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη
[182]	πείθειν τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι	λέγειν·	τῆς δὲ Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι
[212]	μὲν ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη	λέγειν	τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ
[217]	ἂν ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν	λέγειν·	τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ ἄν
[215]	ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν ἡγούμην	λέγειν,	τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽
[185]	ὁ Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη	λέγειν,	τυχεῖν δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ
[185]	παῦσαί με τῆς λυγγὸς ἢ	λέγειν	ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ
[218]	πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ	λέγειν	ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ οὖν
[177]	ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω	λέγειν.	Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός με
[177]	ταῦτα δή μοι δοκεῖ εὖ	λέγειν	Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα
[182]	ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν	λέγειν	ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι
[221]	τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται	λέγειν,	ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος
[201]	Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν δυναίμην	ἀντιλέγειν,	ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω ὡς σὺ
[201]	φάναι, ὦ φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι	ἀντιλέγειν,	ἐπεὶ Σωκράτει γε οὐδὲν χαλεπόν.
[216]	μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ	ἀντιλέγειν	μὲν οὐ δυναμένῳ ὡς οὐ
[219]	ἡ τῶν ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς	λήγειν	ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων ἔτι
[223]	κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη	ὁμολογεῖν	αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι
[216]	ἂν πάσχοιμι· ἀναγκάζει γάρ με	ὁμολογεῖν	ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς
[199]	εἶναι. Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς;	Ὁμολογεῖν.	Πειρῶ δή, φάναι, καὶ τὸν
[184]	ἀγαθὸν δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν	ὑπουργεῖν	ὑπουργῶν> καὶ ὁ μὲν δυνάμενος
[184]	μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς δὲ	φεύγειν,	ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων, ποτέρων ποτέ
[184]	τοῖς μὲν χαρίσασθαι, τοὺς δὲ	διαφεύγειν.	διὰ ταῦτα οὖν τοῖς μὲν
[202]	καλόν, μηδέν τι μᾶλλον οἴου	δεῖν	αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ κακὸν εἶναι,
[199]	κελεύειν λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο	δεῖν	εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι,
[222]	ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος	δεῖν	ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν καὶ
[186]	λόγον καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε,	δεῖν	ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ
[185]	οἱ σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος	δεῖν	μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν δὲ
[173]	ἧττον ἢ σὺ νυνί, οἰόμενος	δεῖν	πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν.
[222]	ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου. οἴεταί μου	δεῖν	πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽ εἰ μή
[198]	μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην	δεῖν	τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου τοῦ
[181]	ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ πίνειν ἢ	ᾄδειν	ἢ διαλέγεσθαι, οὐκ ἔστι τούτων
[213]	ἀσπάζεσθαί τε τὸν Ἀγάθωνα καὶ	ἀναδεῖν.	εἰπεῖν οὖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε,
[213]	ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα τῶν ταινιῶν	ἀναδεῖν	τὸν Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ
[193]	ἡδέως ἐρρήθη. καὶ εἰ μὴ	ξυνῄδειν	Σωκράτει τε καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς
[174]	καλέσαιμι, οὐχ οἷός τ᾽ ἦ	ἰδεῖν.	ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖν πῶς οὐκ
[211]	τῳ γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν	ἰδεῖν	εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ
[210]	τοῖς νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽	ἰδεῖν	ὅτι πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές
[174]	δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς	ἰδεῖν	τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε,
[223]	ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ	ἰδεῖν	τοὺς μὲν ἄλλους καθεύδοντας καὶ
[211]	τὸ θεῖον καλὸν δύναιτο μονοειδὲς	κατιδεῖν;	ἆρ᾽ οἴει, ἔφη, φαῦλον βίον
[213]	ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ	κατιδεῖν	τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ
[194]	πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν θεὸν	ἐγκωμιάζειν	ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν
[198]	ὅπως ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα	ἐγκωμιάζειν	δόξει, οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ
[180]	λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι	ἐγκωμιάζειν	Ἔρωτα. εἰ μὲν γὰρ εἷς
[198]	ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς ἔδει	ἐγκωμιάζειν	ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν γὰρ ὑπ᾽
[188]	πως ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις	ἐγκωμιάζειν	τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ
[195]	μισεῖν καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ	πλησιάζειν.	μετὰ δὲ νέων ἀεὶ σύνεστί
[181]	καὶ τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστὰς	προσαναγκάζειν	τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν
[223]	τε· τὸ μέντοι κεφάλαιον, ἔφη,	προσαναγκάζειν	τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ
[189]	πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με	θαυμάζειν	εἰ τὸ κόσμιον τοῦ σώματος
[202]	ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ	δοξάζειν	καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον
[223]	αὐτοὺς καὶ οὐ σφόδρα ἑπομένους	νυστάζειν·	καὶ πρότερον μὲν καταδαρθεῖν τὸν
[223]	οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι	ὑπονυστάζειν	τε· τὸ μέντοι κεφάλαιον, ἔφη,
[213]	γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον	καθίζειν.	παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε
[184]	δὴ δοκεῖ τὰ πολλὰ καλῶς	βασανίζειν·	ἔπειτα τὸ ὑπὸ χρημάτων καὶ
[184]	~(ἡμέτερος νόμος εὖ καὶ καλῶς	βασανίζειν,	καὶ τοῖς μὲν χαρίσασθαι, τοὺς
[194]	θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους	εὐδαιμονίζειν	τῶν ἀγαθῶν ὧν ὁ θεὸς
[175]	κατακλίνου. Καὶ ἓ μὲν ἔφη	ἀπονίζειν	τὸν παῖδα ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον
[173]	ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν	ἐρίζειν·	ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόμεθά σου, μὴ
[190]	βουληθείη· καὶ ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν	θεῖν,	ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ εἰς
[189]	ἔσεσθε. δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς	μαθεῖν	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ
[174]	καί τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον	παθεῖν.	οἷ μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά
[212]	δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους	πείθειν	ὅτι τούτου τοῦ κτήματος τῇ
[182]	μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι	πείθειν	τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν·
[201]	ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ διηγήσω,	διελθεῖν	(αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν ὁ
[201]	ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν	διελθεῖν	ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ
[195]	παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός, λόγῳ	διελθεῖν	οἷος οἵων αἴτιος ὢν τυγχάνει
[201]	οὖν μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω	διελθεῖν,	ὥς ποτέ με ἡ ξένη
[214]	τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν σὲ	εἰσελθεῖν	ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον
[223]	ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν, (καὶ	καταδαρθεῖν	πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν τῶν
[223]	ἑπομένους νυστάζειν· καὶ πρότερον μὲν	καταδαρθεῖν	τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας
[211]	πως οἷόν τ᾽ ἦν, μήτ᾽	ἐσθίειν	μήτε πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον
[216]	οὐ δυναμένῳ ὡς οὐ δεῖ	ποιεῖν	ἃ οὗτος κελεύει, ἐπειδὰν δὲ
[173]	ὅπῃ τύχοιμι καὶ οἰόμενος τὶ	ποιεῖν	ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον
[182]	ἐπαινεῖσθαι, ἃ εἴ τις τολμῴη	ποιεῖν	ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων καὶ ~(βουλόμενος
[175]	ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ	ποιεῖν,	εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη φάναι
[194]	τι ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν ὂν	ποιεῖν·	ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις,
[173]	καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ	ποιεῖν.	καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως,
[186]	σώματι φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι	ποιεῖν	καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι δὲ
[191]	τὸ μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων	ποιεῖν.	καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν
[223]	εἶναι κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι	ποιεῖν,	καὶ τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα
[194]	αἰσχύνοιο εἴ τι οἴοιο αἰσχρὸν	ποιεῖν;	(καὶ τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα
[189]	καὶ βωμούς, καὶ θυσίας ἂν	ποιεῖν	μεγίστας, οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων
[183]	ἤ τινα ἄλλην δύναμιν ἐθέλοι	ποιεῖν	οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ πρὸς τὰ
[173]	ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ	ποιεῖν	(οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ
[207]	ἄν τις ἐκ λογισμοῦ ταῦτα	ποιεῖν·	τὰ δὲ θηρία τίς αἰτία
[190]	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν	(ποιεῖν,	ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ
[182]	ἄλλα πάντα καὶ ὁ ἔρως	ἐμποιεῖν.	ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον καὶ
[178]	τοῦτο οὔτε συγγένεια οἵα τε	ἐμποιεῖν	οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε
[176]	ἑκὼν εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν	πιεῖν	οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε
[214]	τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν	ἐκπιεῖν,	ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν
[177]	ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον	εἰσενεγκεῖν	καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν
[209]	ψυχῇ προσήκει καὶ κυῆσαι καὶ	τεκεῖν·	τί οὖν προσήκει; φρόνησίν τε
[175]	ἄλλον δέ τινα τῶν παίδων	ἥκειν	ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας
[174]	ἐγὼ μὲν οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος	(ἥκειν,	ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ κεκλημένος. Σύν
[175]	Σωκράτη, ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν.	ἥκειν	οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον
[223]	Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς	ἥκειν	παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας, καὶ
[204]	ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον	δοκεῖν	αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ
[208]	τὴν ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν	δοκεῖν	εἶναι. τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ
[210]	τις κἂν σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ,	ἐξαρκεῖν	αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι
[181]	ἴσχειν, τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ	γενειάσκειν.	παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν οἱ
[179]	οὐ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ ἔρωτος	ἀποθνήσκειν	ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι ζῶν
[179]	γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ μὴν	ὑπεραποθνήσκειν	γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες,
[208]	καὶ πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ	ὑπεραποθνήσκειν.	ἐπεὶ οἴει σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν
[207]	τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ	ὑπεραποθνῄσκειν,	καὶ αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα
[208]	ὑπὲρ τῶν (παίδων, καὶ χρήματα	ἀναλίσκειν	καὶ πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ
[187]	ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ	διαγιγνώσκειν,	οὐδὲ ὁ διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά
[184]	διὰ ταῦτα οὖν τοῖς μὲν	διώκειν	παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν
[210]	ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ δεῖ	διώκειν	τὸ ἐπ᾽ εἴδει καλόν, πολλὴ
[184]	δεῖ δὴ τὼ νόμω τούτω	ξυμβαλεῖν	εἰς ταὐτό, τόν τε περὶ
[213]	καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν Ἀγάθωνα	καλεῖν	αὐτόν. καὶ τὸν ἰέναι ἀγόμενον
[182]	αἰσχρόν, καὶ πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν	ἑλεῖν	ἐξουσίαν ὁ νόμος δέδωκε τῷ
[174]	ὅς, πῶς (ἔχεις πρὸς τὸ	ἐθέλειν	ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον;
[217]	πού τινα τοῦτο παθόντα οὐκ	ἐθέλειν	λέγειν οἷον ἦν πλὴν τοῖς
[191]	(ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν	ἐθέλειν	χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ ὁπότε
[186]	ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα	ἐξελεῖν,	ἀγαθὸς ἂν εἴη δημιουργός. δεῖ
[188]	εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις δυναμένους	ὁμιλεῖν	καὶ φίλους εἶναι καὶ τοῖς
[222]	εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα	διαβάλλειν,	οἰόμενος δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ
[214]	δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων λόγους	παραβάλλειν	μὴ οὐκ ἐξ ἴσου ᾖ.
[186]	ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος, καὶ ὁ	μεταβάλλειν	ποιῶν, ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου
[172]	εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου λόγους	ἀπαγγέλλειν·	πρότερον δέ μοι, ἦ δ᾽
[218]	ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι μηδὲν	ποικίλλειν	πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν
[202]	ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ καλῶν	ἐπιθυμεῖν	αὐτῶν τούτων ὧν ἐνδεής ἐστιν.
[200]	οὗ ἐνδεές ἐστιν, ἢ μὴ	(ἐπιθυμεῖν,	ἐὰν μὴ ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ
[200]	ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι καὶ	ἐπιθυμεῖν,	ἵν᾽ οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου
[207]	ἡ γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ ἀναγκαῖον	ἐπιθυμεῖν	μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ τῶν ὡμολογημένων,
[200]	εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν	ἐπιθυμεῖν	οὗ ἐνδεές ἐστιν, ἢ μὴ
[174]	οὗ κατέκειντο οἱ ἄλλοι, καὶ	καταλαμβάνειν	ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽
[174]	τῇ οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην	καταλαμβάνειν	τὴν θύραν, καί τι ἔφη
[196]	ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον	λανθάνειν	καὶ ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν.
[208]	σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν ὑπὲρ Ἀδμήτου	ἀποθανεῖν	ἄν, ἢ Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν,
[179]	μόνη ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς ἀνδρὸς	ἀποθανεῖν,	ὄντων αὐτῷ πατρός τε (καὶ
[208]	ἢ Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν, ἢ	προαποθανεῖν	τὸν ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς
[208]	ἀποθανεῖν ἄν, ἢ Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ	ἐπαποθανεῖν,	ἢ προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον Κόδρον
[180]	οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ	ἐπαποθανεῖν	τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες
[180]	Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας οὐ μόνον	ὑπεραποθανεῖν	ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν
[175]	μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,	τυγχάνειν	γὰρ ἔσχατον κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽
[217]	ὅτι ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν	μένειν.	ἀνεπαύετο οὖν ἐν τῇ ἐχομένῃ
[190]	σκελοῖν· ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν	ἀσελγαίνειν	καὶ μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν,
[190]	ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν	ἀσελγαίνειν.	μόγις δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας
[200]	ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ	ὑγιαίνειν,	καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν,
[222]	ἐμὲ αὖ τὸν ἐπὶ δεξιὰ	ἐπαινεῖν.	ἐὰν οὖν ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ
[180]	ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ	ἐπαινεῖν.	ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι,
[180]	μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν δεῖ	ἐπαινεῖν,	ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ θεοῦ.
[180]	ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον.	ἐπαινεῖν	μὲν οὖν δεῖ πάντας θεούς,
[198]	οὐ τοῦτο ἦν τὸ καλῶς	ἐπαινεῖν	ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ ὡς (μέγιστα
[198]	ὡς εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ	ἐπαινεῖν	ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα, ὡς
[212]	ταῦτα τοῦ Σωκράτους τοὺς μὲν	ἐπαινεῖν,	τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι
[215]	ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ	ἐπαινεῖν,	ὦ ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽
[195]	δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα	ἀποφαίνειν,	ὅτι οὐκ ἐπὶ σκληροῦ βαίνει,
[176]	πῶς ἔχει πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι	πίνειν,	Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς
[211]	τ᾽ ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε	πίνειν,	ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον καὶ συνεῖναι.
[223]	Σωκράτη ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι καὶ	πίνειν	ἐκ φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά.
[181]	ὃ νῦν ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ	πίνειν	ἢ ᾄδειν ἢ διαλέγεσθαι, οὐκ
[176]	τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι	πίνειν	νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν γὰρ
[176]	προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν	πίνειν	οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ
[176]	τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται,	πίνειν	ὅσον ἂν ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες
[220]	ἦν τά τ᾽ ἄλλα καὶ	πίνειν	οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας
[223]	οὐκέτι ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι	πίνειν	πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν οὖν
[214]	οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς	πίνειν·	τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν,
[218]	γεγονέναι μόνος, καί μοι φαίνει	ὀκνεῖν	μνησθῆναι πρός με· ἐγὼ δὲ
[205]	τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ τοῦ	εὐδαιμονεῖν,	ὁ μέγιστός τε καὶ δολερὸς
[208]	καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους	πονεῖν	οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει
[174]	ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας	δειπνεῖν·	εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς ἰδεῖν
[175]	Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς μὲν	δειπνεῖν,	τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι.
[217]	προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν πρὸς τὸ	συνδειπνεῖν,	ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων.
[198]	ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων	λέξειν	μετὰ καλὸν οὕτω καὶ παντοδαπὸν
[215]	ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ	δόξειν	μεθύειν, εἶπον ὀμόσας ἂν ὑμῖν
[194]	θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε καὶ	ἀγνοεῖν	ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες
[219]	τῆς διανοίας ὄψις ἄρχεται ὀξὺ	βλέπειν	ὅταν ἡ τῶν ὀμμάτων τῆς
[218]	ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως	εἰπεῖν	ἅ μοι ἐδόκει· καὶ εἶπον
[192]	(δήλη ἐστίν, ὃ οὐ δύναται	εἰπεῖν,	ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται, καὶ
[185]	ἐγὼ παύσωμαι. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον	εἰπεῖν·	Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ
[217]	γὰρ πρὸς ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ	εἰπεῖν·	ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν, καὶ
[212]	τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς, καὶ	εἰπεῖν·	Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα πάνυ
[185]	οἷόν τε εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽	εἰπεῖν	αὐτόν, ἐν τῇ κάτω γὰρ
[198]	τῷ θεῷ· τὸν οὖν Σωκράτη	εἰπεῖν	βλέψαντα εἰς τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά
[180]	παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο.	εἰπεῖν	δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς
[185]	Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα ποιήσω.	Εἰπεῖν	δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν
[200]	ἄν; Συμφάναι ἔφη τὸν Ἀγάθωνα.	εἰπεῖν	δὴ τὸν Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό
[194]	ὡς χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα	εἰπεῖν.	δοκοῦσι γάρ μοι πάντες οἱ
[213]	καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη,	εἰπεῖν·	Εἶεν δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ
[214]	εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ	εἰπεῖν,	εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει ὅ
[186]	γῇ φυομένοις καὶ ὡς ἔπος	εἰπεῖν	ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι
[201]	μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν; Ναί,	εἰπεῖν.	Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ
[177]	μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον	εἰπεῖν	ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς
[194]	μὲν εἰπεῖν ὡς χρή με	εἰπεῖν,	ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ μοι
[186]	γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν κεφαλαίῳ	εἰπεῖν,	ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος ἐρωτικῶν
[189]	λέγειν. καὶ τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα	εἰπεῖν·	Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε, καί
[195]	Ἔρωτα, εἰ θέμις καὶ ἀνεμέσητον	εἰπεῖν,	εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα
[174]	τὴν τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας	εἰπεῖν	ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω καὶ
[200]	ὁ ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽	εἰπεῖν.	Ἴθι δή, φάναι τὸν Σωκράτη,
[222]	μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν οὖν Ἀγάθωνα	εἰπεῖν·	Καὶ μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις
[194]	ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν οὖν Σωκράτη	εἰπεῖν	Καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι, ὦ
[199]	γε ἀληθῆ, (εἰ βούλεσθε, ἐθέλω	εἰπεῖν	κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς
[201]	οὕτως ἔχει; καὶ τὸν Ἀγάθωνα	εἰπεῖν.	Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι
[180]	μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη	εἰπεῖν,	μετὰ δὲ Φαῖδρον ἄλλους τινὰς
[175]	μὴ ἀφήσεις; (καὶ ὃς ἔφη	εἰπεῖν	Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος
[199]	δή, φάναι, καὶ τὸν ἔρωτα	εἰπεῖν.	ὁ Ἔρως ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς
[192]	εἰσιν, οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν	εἰπεῖν	ὅ τι βούλονται σφίσι παρ᾽
[198]	μαντικῶς, ἃ νῦν δὴ ἔλεγον	εἰπεῖν,	ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ
[174]	οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν	εἰπεῖν	ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος.
[175]	καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ	εἰπεῖν	ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι,
[178]	ἐστιν. οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω	εἰπεῖν	ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς
[197]	δέ μοί τι καὶ ἔμμετρον	εἰπεῖν,	ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ ποιῶν
[201]	οἶμαι γάρ σε οὑτωσί πως	εἰπεῖν,	ὅτι τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ
[206]	τυγχάνει ὂν τὸ ἔργον; ἔχεις	εἰπεῖν;	Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην
[219]	ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ	εἰπεῖν	οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον
[215]	λόγους, οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος	εἰπεῖν	οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ σοῦ τις
[213]	τε τὸν Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν.	εἰπεῖν	οὖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες,
[177]	βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι.	εἰπεῖν	οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ
[179]	ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος	εἰπεῖν	πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ
[180]	δ᾽ οὖν ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον	εἰπεῖν.	πᾶσα γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽ ἔχει·
[214]	Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα	εἰπεῖν·	Πρὸς μὲν Σωκράτη, ὦ ἄνδρες,
[199]	λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν	εἰπεῖν,	ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι, ὦ
[209]	τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος	εἰπεῖν	τῆς Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽
[194]	Φαρμάττειν βούλει με, ὦ Σώκρατες,	εἰπεῖν	τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ
[213]	ἐκ τρίτων κατακέηται. Πάνυ γε,	εἰπεῖν	τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς ἡμῖν
[214]	βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις;	εἰπεῖν	τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι, ὦ
[214]	κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι,	εἰπεῖν	τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ
[214]	τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ,	εἰπεῖν	τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς
[222]	ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου. Ὦ Ζεῦ,	εἰπεῖν	τὸν Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ πάσχω
[189]	σε. Καὶ μήν, ὦ Ἐρυξίμαχε,	εἰπεῖν	τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ
[189]	λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη	εἰπεῖν	τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ μάλ᾽
[214]	οὖν ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή,	εἰπεῖν	τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν σὲ
[200]	εἰκός γε, φάναι. Σκόπει δή,	εἰπεῖν	τὸν Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ εἰκότος
[199]	Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν,	εἰπεῖν	τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω,
[194]	μέντ᾽ ἂν εἴην, ὦ Ἀγάθων,	εἰπεῖν	τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν τὴν
[198]	οἶμαι. (Καὶ πῶς, ὦ μακάριε,	εἰπεῖν	τὸν Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν
[200]	οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν,	εἰπεῖν	τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ σαυτῷ
[176]	ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν οὖν Ἀριστοφάνη	εἰπεῖν.	Τοῦτο μέντοι εὖ λέγεις, ὦ
[198]	οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων οὐδὲν καλὸν	εἰπεῖν,	ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην,
[192]	ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος	εἰπεῖν	χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον.
[214]	διψῶντες πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην	εἰπεῖν·	Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου πατρὸς
[213]	Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ	εἰπεῖν·	Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν;
[194]	(καὶ τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα	εἰπεῖν	Ὦ φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ
[214]	ἐν μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος	εἰπεῖν	ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι.
[194]	δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον μὲν	εἰπεῖν	ὡς χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα
[208]	ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον	ἐγκαταλείπειν	οἷον αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ
[196]	ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ	ἐλλείπειν.	καὶ πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ
[179]	ἂν πολλάκις ἕλοιτο. καὶ μὴν	ἐγκαταλιπεῖν	γε τὰ παιδικὰ ἢ μὴ
[220]	ἢ οὗτος, τετρωμένον οὐκ ἐθέλων	ἀπολιπεῖν,	ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ τὰ ὅπλα
[222]	δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον προσήκει	σκοπεῖν	τῷ μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι.
[188]	ἃ δὴ προστέτακται τῇ μαντικῇ	ἐπισκοπεῖν	τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν· καὶ
[175]	τοῦ πληρεστέρου εἰς τὸ κενώτερον	ῥεῖν	ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ
[220]	ἦσαν οἱ ἄλλοι πρὸς τὸ	καρτερεῖν·	ἔν τ᾽ αὖ ταῖς εὐωχίαις
[187]	ὁ πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον	προσφέρειν	οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν
[176]	τὴν μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα	χαίρειν	ἐᾷν, αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ ἂν
[182]	ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ πρὸς τὸ	ἐπιχειρεῖν	ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ νόμος δέδωκε
[212]	τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι	ἐπιχειρεῖν,	ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ
[190]	τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν	ἐπιχειρεῖν	(ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς.
[198]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, οὐ μέλλω	ἀπορεῖν	καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν,
[220]	τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον εἰώθει	φορεῖν,	ἀνυπόδητος δὲ διὰ τοῦ κρυστάλλου
[221]	ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς	θαρρεῖν,	καὶ ἔλεγον ὅτι οὐκ ἀπολείψω
[176]	οἱ λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας	συγχωρεῖν	πάντας μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι
[198]	εὖ ἐρεῖ· τὸ δὲ σὲ	ἀπορήσειν,	οὐκ οἶμαι. (Καὶ πῶς, ὦ
[195]	προσέρχεται. ὃ δὴ πέφυκεν Ἔρως	μισεῖν	καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν.
[196]	εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ	κρατεῖν	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ
[184]	παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν	ὑπηρετεῖν,	ὁ δὲ τῷ ποιοῦντι αὐτὸν
[210]	καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ	ζητεῖν,	οἵτινες ποιήσουσι βελτίους τοὺς νέους,
[220]	που, οἷα δὴ ἐπὶ στρατείας,	~(ἀσιτεῖν,	οὐδὲν ἦσαν οἱ ἄλλοι πρὸς
[218]	ἀντὶ κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ μου	πλεονεκτεῖν	διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν
[206]	τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ φύσις.	τίκτειν	δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ οὐ
[206]	ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται,	τίκτειν	ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ φύσις. τίκτειν
[210]	καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ	τίκτειν	λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες
[212]	ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν τὸ καλόν,	τίκτειν	οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε οὐκ
[209]	ὢν, καὶ ἡκούσης τῆς ἡλικίας,	τίκτειν	τε καὶ γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ,
[211]	ἀπὸ τῶνδε διὰ τὸ ὀρθῶς	παιδεραστεῖν	ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται
[186]	νοσώδεσιν αἰσχρόν τε καὶ δεῖ	ἀχαριστεῖν,	εἰ μέλλει τις τεχνικὸς εἶναι.
[187]	μήπω ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ	φυλάττειν	τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός
[194]	παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ νῦν.	Φαρμάττειν	βούλει με, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν
[173]	νυνί, οἰόμενος δεῖν πάντα μᾶλλον	πράττειν	ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς· Μὴ
[181]	ὅ τι ἂν τύχωσι τοῦτο	πράττειν,	ὁμοίως μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ
[183]	δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ	πράττειν	οὕτω τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ
[183]	ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ ὀνείδους	πράττειν,	ὡς πάγκαλόν τι πρᾶγμα διαπραττομένου·
[200]	ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ	πλουτεῖν,	καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἃ
[220]	τ᾽ αὖ ταῖς εὐωχίαις μόνος	ἀπολαύειν	οἷός τ᾽ ἦν τά τ᾽
[209]	ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν καὶ ἃ	ἐπιτηδεύειν,	καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ
[209]	καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ	παιδεύειν.	ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι τοῦ καλοῦ
[177]	δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι καὶ	κελεύειν	αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν
[214]	αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει	κελεύειν	ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς
[213]	οὔ; πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ	κελεύειν	εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν
[199]	Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους	κελεύειν	λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν
[175]	εἰσιέναι. τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις	κελεύειν	μεταπέμψασθαι τὸν Σωκράτη, ἓ δὲ
[174]	πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ	κελεύειν	προϊέναι εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ
[184]	ὥσπερ ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς ἦν	δουλεύειν	ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ
[183]	ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας	δουλεύειν	οἵας οὐδ᾽ ἂν δοῦλος οὐδείς,
[208]	καὶ ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε	κινδυνεύειν	ἕτοιμοί εἰσι πάντας ἔτι μᾶλλον
[184]	ἡμῖν, ἐάν τις ἐθέλῃ τινὰ	θεραπεύειν	ἡγούμενος δι᾽ ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι
[188]	μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας καὶ	ἰατρεύειν·	καὶ ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ
[190]	τὰ ὠὰ τέμνοντες (καὶ μέλλοντες	ταριχεύειν,	ἢ ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ
[215]	εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ δόξειν	μεθύειν,	εἶπον ὀμόσας ἂν ὑμῖν οἷα
[206]	καλὸν διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος	ἀπολύειν	τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ, ὦ
[212]	πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν	ἀκούειν	ἐν τῇ αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος
[221]	γὰρ ἐθέλοι τις τῶν Σωκράτους	ἀκούειν	λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι
[199]	δέῃ, περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα	ἀκούειν,	ὀνομάσει δὲ καὶ θέσει ῥημάτων
[173]	ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν καὶ	ἀκούειν.	οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς
[212]	ὡς κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος φωνὴν	ἀκούειν.	τὸν οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι,
[177]	μὲν καὶ ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην	ξυγγράφειν,	ὥσπερ ὁ βέλτιστος Πρόδικος· καὶ
[207]	τῷ λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα	ἐκτρέφειν,	καὶ ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς
[190]	Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε πρόσωπον	μεταστρέφειν	καὶ τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ
[222]	τοῦ Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη·	Νήφειν	μοι δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη.
[213]	δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ μοι	νήφειν.	οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον·
[173]	δεῖν πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ	φιλοσοφεῖν.	καὶ ὅς· Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη,
[214]	ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν	ἐγχεῖν	καὶ ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν
[204]	καλά; Οὐ πάνυ ἔφην ἔτι	ἔχειν	ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν ἐρώτησιν
[205]	ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος δοκεῖ	ἔχειν	ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον
[219]	τοῦτο τίνα οἴεσθέ με διάνοιαν	ἔχειν,	ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ
[202]	ὀρθὰ δοξάζειν καὶ ἄνευ τοῦ	ἔχειν	λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη,
[200]	γάρ, ὦ Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς,	ἔχειν	μὲν ἕκαστα τούτων ἐν τῷ
[190]	λέγει ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη,	ἔχειν	μηχανήν, ὡς ἂν εἶέν τε
[176]	δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως	ἔχειν	πρὸς τὸ πολὺν πίνειν οἶνον,
[222]	αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς	ἔχειν	τοῦ Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη·
[194]	οἴεσθαι τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην	ἔχειν	ὡς εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων
[216]	ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι εἰ ἐθέλοιμι	παρέχειν	τὰ ὦτα, οὐκ ἂν καρτερήσαιμι
[210]	δέ μοι, ἔφη, τὸν νοῦν	προσέχειν	ὡς οἷόν τε μάλιστα. Ὃς
[177]	δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται κάλλιστον,	ἄρχειν	δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ
[198]	τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο μὲν	ὑπάρχειν,	ἐξ αὐτῶν δὲ τούτων τὰ
[176]	Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς	κατάρχειν.	Εἶεν, ἄνδρες, φάναι, τίνα τρόπον
[211]	πλέον μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ	πάσχειν	μηδέν, ὅταν δή τις ἀπὸ
[212]	αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον	παρασχεῖν	ὡς κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος φωνὴν
[181]	ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται νοῦν	ἴσχειν,	τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ γενειάσκειν.
[185]	Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν,	τυχεῖν	δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ ὑπὸ
[193]	εἶναι· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν	τυχεῖν	κατὰ νοῦν αὐτῷ πεφυκότων· οὗ
[219]	ἐγὼ οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽	ἐντυχεῖν	εἰς φρόνησιν καὶ εἰς καρτερίαν;
[174]	διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη	ἐντυχεῖν	λελουμένον τε καὶ τὰς βλαύτας
[183]	τις αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν	πάλιν	αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι.
[190]	καὶ μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν,	πάλιν	αὖ, ἔφη, τεμῶ δίχα, ὥστ᾽
[187]	χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ.	πάλιν	γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος,
[203]	ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει,	πάλιν	δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ
[222]	Ἀγάθων, οὐ δή που ἐμὲ	πάλιν	ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον
[192]	γενέσθαι; καὶ εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς	πάλιν	ἔροιτο· ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε,
[208]	γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη δὲ	πάλιν	καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης
[179]	οἱ θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι	πάλιν	τὴν ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἐκείνης
[178]	οὖν μηχανή τις γένοιτο ὥστε	πόλιν	γενέσθαι ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε
[178]	γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων οὔτε	πόλιν	οὔτε ἰδιώτην μεγάλα καὶ καλὰ
[189]	οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν	δύναμιν	αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν ἄλλων
[183]	ἀρχὴν ἄρξαι ἤ τινα ἄλλην	δύναμιν	ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ
[188]	παρὰ θεοῖς, οὗτος τὴν μεγίστην	δύναμιν	ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν
[188]	καὶ μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν	δύναμιν	ἔχει ξυλλήβδην μὲν ὁ πᾶς
[202]	θνητοῦ. Τίνα, ἦν δ᾽ ἐγώ,	δύναμιν	ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς
[212]	τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν	δύναμιν	καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽
[189]	ἅνθρωποι παντάπασι τὴν τοῦ ἔρωτος	δύναμιν	οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί γε
[216]	ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν	δύναμιν	ὡς θαυμασίαν ἔχει. εὖ γὰρ
[188]	ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα τείνει πρὸς	θέμιν	καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ
[178]	πρεσβύτατος δὲ ὢν μεγίστων ἀγαθῶν	ἡμῖν	αἴτιός ἐστιν. οὐ γὰρ ἔγωγ᾽
[177]	ἱκανῶς καὶ καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει	ἡμῖν.	ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος
[213]	ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽	ἡμῖν.	ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι τῆς πόσεως,
[190]	ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα δὲ χρησιμώτεροι	ἡμῖν	διὰ τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν
[184]	τὴν ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ	ἡμῖν,	ἐάν τις ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν
[219]	προὐγεγόνει, καὶ μετὰ ταῦτα στρατεία	ἡμῖν	εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ καὶ
[177]	(ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν	ἡμῖν	ἐν λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ
[188]	μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν	ἡμῖν	εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις δυναμένους
[176]	αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον ἂν εἴη	ἡμῖν,	ἦ δ᾽ ὅς, ὡς ἔοικεν,
[193]	δὲ τύχωμεν, ὧν ὁ Ἔρως	ἡμῖν	ἡγεμὼν καὶ στρατηγός. ᾧ μηδεὶς
[208]	μὲν γίγνονται, αἱ δὲ ἀπόλλυνται	ἡμῖν,	καὶ οὐδέποτε οἱ αὐτοί ἐσμεν
[188]	καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽	ἡμῖν	καὶ παρὰ θεοῖς, οὗτος τὴν
[184]	χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι γὰρ	ἡμῖν	νόμος, ὥσπερ ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς
[180]	μοι δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι	ἡμῖν	ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως
[213]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς	ἡμῖν	ὅδε τρίτος συμπότης; καὶ ἅμα
[214]	Ἄκουσον δή, εἰπεῖν τὸν Ἐρυξίμαχον.	ἡμῖν	πρὶν σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι
[195]	ὅτι· θᾶττον γοῦν τοῦ δέοντος	ἡμῖν	προσέρχεται. ὃ δὴ πέφυκεν Ἔρως
[174]	τ᾽ ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη	ἡμῖν	πῶς οὐκ ἄγεις; καὶ ἐγώ,
[177]	παρόντι πρέπον μοι δοκεῖ εἶναι	ἡμῖν	τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν.
[177]	καίτοι οὐκ ἐξ ἴσου γίγνεται	ἡμῖν	τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν
[213]	γάρ μοι νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον	ὑμῖν,	ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽
[192]	εἰ τούτου ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ	ὑμῖν	ἂν τούτου τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας
[177]	θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ	ὑμῖν,	γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν λόγοις
[201]	οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι	ὑμῖν	διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ
[173]	ἔχω. εἰ οὖν δεῖ καὶ	ὑμῖν	διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ
[222]	καὶ αὖ ἃ μέμφομαι συμμείξας	ὑμῖν	εἶπον ἅ με ὕβρισε. καὶ
[216]	καὶ ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι, λέγω	ὑμῖν,	εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων πάντα
[189]	γένει εἴη. ἐγὼ οὖν πειράσομαι	ὑμῖν	εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς
[176]	οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω	ὑμῖν	εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας καὶ
[178]	ὧν ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων	ὑμῖν	ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον
[209]	τῆς Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽	ὑμῖν	καὶ Σόλων διὰ τὴν τῶν
[175]	ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν τις	ὑμῖν	μὴ ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε
[215]	δόξειν μεθύειν, εἶπον ὀμόσας ἂν	ὑμῖν	οἷα δὴ πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ
[176]	πιόμεθα; ἐγὼ μὲν οὖν λέγω	ὑμῖν	ὅτι τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς
[192]	ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι,	ὑμῖν	παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ εἰ
[199]	τρόπον τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς	ὑμῖν	ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν τῷ
[198]	τότε ἄρα καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα	ὑμῖν	ὡμολόγουν ἐν τῷ μέρει μεθ᾽
[174]	τινές· μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς	ὑμῖν	ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ
[183]	ἂν μὴ πράττειν οὕτω τὴν	πρᾶξιν	καὶ ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ
[179]	ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ λιπὼν	τάξιν	ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον ἂν
[175]	ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ ἐν ταῖς	κύλιξιν	ὕδωρ τὸ διὰ τοῦ ἐρίου
[190]	ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ ταῖς	θριξίν·	ὄντινα δὲ τέμοι, τὸν Ἀπόλλω
[190]	καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν	σκελοῖν·	ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν
[202]	εἶναι, ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη,	τούτοιν.	Καὶ μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[192]	καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ	δυοῖν	εἷς γενέσθαι. τοῦτο γάρ ἐστι
[192]	ἐκεῖ αὖ ἐν Ἅιδου ἀντὶ	δυοῖν	ἕνα εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽
[211]	ἑνὸς ἐπὶ δύο καὶ ἀπὸ	δυοῖν	ἐπὶ πάντα τὰ καλὰ σώματα,
[191]	καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ	δυοῖν	καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν
[190]	γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ	δυοῖν	σκελοῖν· ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν
[208]	φύσει πᾶν τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ	χάριν	παντὶ αὕτη ἡ σπουδὴ καὶ
[189]	Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ μέντοι	πρίν	γε τὸν πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ,
[196]	γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ	„πρίν„	οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται. ᾧ
[214]	δή, εἰπεῖν τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν	πρὶν	σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ
[222]	δή που ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται,	πρὶν	ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽
[190]	λέγεται, τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν	ἀνάβασιν	ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων τοῖς
[216]	ἐγὼ καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα	πεπόνθασιν	ὑπὸ τοῦδε τοῦ σατύρου· ἄλλα
[174]	ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας	ἴασιν	αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ
[188]	περὶ Ἔρωτος φυλακήν τε καὶ	ἴασιν·	πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια φιλεῖ
[187]	βούλεται λέγειν, ἐπεὶ τοῖς γε	ῥήμασιν	οὐ καλῶς λέγει. τὸ ἓν
[205]	τὰ δὲ ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα	ὀνόμασιν.	Ὥσπερ τί; ἦν δ᾽ ἐγώ.
[209]	ἔτι μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς	σώμασιν,	ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ κυῆσαι
[186]	οὕτω καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς	σώμασιν	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ
[191]	μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ γένους	γεγόνασιν,	καὶ (ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί
[210]	καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ	πᾶσιν	τοῖς σώμασι κάλλος· τοῦτο δ᾽
[172]	ἢ οὔ; κἀγὼ εἶπον ὅτι·	Παντάπασιν	ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς
[208]	τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ	παντάπασιν	τὸ αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ
[188]	καὶ ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν καὶ	κρᾶσιν	λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα εὐετηρίαν
[180]	κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ	τελευτήσασιν.	(Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον
[202]	θεὸς εἶναι παρὰ τούτων, οἵ	φασιν	αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι; Τίνες
[183]	ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ	φασιν	εἶναι· οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ
[196]	δ᾽ ἂν ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ,	φασὶν	οἱ πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια
[186]	ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς	φασιν	οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ ἐγὼ
[186]	ἰατρικόν, τοῖς δὲ κακοῖς καὶ	νοσώδεσιν	αἰσχρόν τε καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν,
[190]	κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς	μέλεσιν	ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ. ἦν
[191]	πρόσθεν καὶ διὰ τούτων τὴν	γένεσιν	ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ τοῦ
[178]	καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν	γένεσιν	λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν
[178]	οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ τὴν	γένεσιν.	τὸ γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον
[183]	τε καὶ ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς	δεήσεσιν	ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ
[191]	Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται, καὶ	μετατίθησιν	αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ
[187]	ἡ ἰατρική, ἐνταῦθα ἡ μουσικὴ	ἐντίθησιν,	ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα·
[197]	δὴ τήν γε τῶν ζῴων	ποίησιν	πάντων τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ
[196]	Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν	ποίησιν	τὴν κατὰ μουσικήν· ἃ γάρ
[195]	ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὴν	οἴκησιν	ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς
[205]	εἶπον ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν	βούλησιν	καὶ τὸν ἔρωτα τοῦτον πότερα
[190]	τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ	τμῆσιν	κοσμιώτερος εἴη ὁ ἄνθρωπος· καὶ
[193]	τε τῷ παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα	ὀνίνησιν	εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ
[209]	Σόλων διὰ τὴν τῶν νόμων	γέννησιν,	καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες,
[219]	ἂν ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς	φρόνησιν	καὶ εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽
[184]	καὶ ὁ μὲν δυνάμενος εἰς	φρόνησιν	καὶ τὴν (ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι,
[209]	καὶ τεκεῖν· τί οὖν προσήκει;	φρόνησίν	τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν·
[180]	εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας	κτῆσιν	ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν.
[204]	ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν	ἐρώτησιν	προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ
[204]	Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη, ἡ ἀπόκρισις	ἐρώτησιν	τοιάνδε· τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ
[195]	Ὅμηρος γὰρ Ἄτην θεόν τέ	φησιν	εἶναι καὶ ἁπαλήν (τοὺς γοῦν
[205]	δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός	φησιν	εἶναι τὸν ἔρωτα οὔτε ὅλου,
[183]	τῷ ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος	φησὶν	ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν οὖν
[180]	ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ, ὥς	φησιν	Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ τῷ ὄντι
[177]	με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν,	φησίν,	ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι
[193]	οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες καί	εἰσιν	ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω
[208]	μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί	εἰσιν,	διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην
[203]	οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί	εἰσιν,	εἷς δὲ τούτων ἐστὶ καὶ
[191]	τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά	εἰσιν,	ὃ δὴ τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο,
[181]	τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί	εἰσιν	οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς
[182]	δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν. οὗτοι γάρ	εἰσιν	οἱ καὶ τὸ ὄνειδος πεποιηκότες,
[192]	μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί	εἰσιν,	οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν
[191]	δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά	εἰσιν,	οὐ πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι
[178]	τούτου· γονῆς γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽	εἰσὶν	οὔτε λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε
[192]	καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί	εἰσιν	οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων καὶ
[175]	πολλοῦ τιμῶμαι τὴν παρὰ σοὶ	κατάκλισιν·	οἶμαι γάρ με παρὰ σοῦ
[179]	καὶ καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή	τισιν	ἔδοσαν τοῦτο γέρας οἱ θεοί,
[194]	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα ὅτι εἴ	τισιν	ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον
[199]	οὐ γὰρ που τοῖς γε	εἰδόσιν·	καὶ καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ
[175]	σὴ λαμπρά τε καὶ πολλὴν	ἐπίδοσιν	ἔχουσα, ἥ γε παρὰ σοῦ
[195]	οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ	ποσὶν	καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις τῶν
[188]	καὶ φίλους εἶναι καὶ τοῖς	κρείττοσιν	ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν
[189]	καὶ σκέλη τὰ ἴσα ταῖς	χερσίν,	καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι
[184]	ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ δεόμενος εἰς	παίδευσιν	καὶ τὴν ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι,
[190]	πορεία αὐτῶν διὰ τὸ τοῖς	γονεῦσιν	ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν τὴν
[195]	θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης	λέγουσιν,	Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι,
[183]	ὃ δὲ δεινότατον, ὥς γε	λέγουσιν	οἱ πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι
[180]	περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι	θαυμάζουσιν	καὶ ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν
[208]	τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα	ποιοῦσιν,	ὅσῳ ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ
[180]	θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται καὶ εὖ	ποιοῦσιν	ὅταν ὁ ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν
[182]	αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι ὑπὸ βαρβάροις	οἰκοῦσιν.	τοῖς γὰρ βαρβάροις διὰ τὰς
[189]	καὶ Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ	δοκοῦσιν	ἅνθρωποι παντάπασι τὴν τοῦ ἔρωτος
[206]	ἢ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ	δοκοῦσιν;	Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε, ἦν
[199]	ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς μὴ	γιγνώσκουσιν·	οὐ γὰρ που τοῖς γε
[221]	ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην (φεύγοντας	διώκουσιν.	πολλὰ μὲν οὖν ἄν τις
[187]	ἢ ποιοῦντα, (ὃ δὴ μελοποιίαν	καλοῦσιν)	ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις
[205]	γε καὶ πόδας καὶ χεῖρας	ἐθέλουσιν	ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς
[179]	Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι	ἐθέλουσιν	οἱ ἐρῶντες, οὐ μόνον ὅτι
[193]	μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι τούτων	τυγχάνουσιν	ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι τὴν
[192]	τεκμήριον· καὶ γὰρ τελεωθέντες μόνοι	ἀποβαίνουσιν	εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ
[209]	ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν	καταλείπουσιν,	ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος καὶ
[206]	ἦ δ᾽ ἥ, σαφέστερον ἐρῶ.	κυοῦσιν	γάρ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πάντες
[209]	ἔφη, οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς	κυοῦσιν	ἔτι μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς
[204]	φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς	φιλοσοφοῦσιν	οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ
[200]	ἐν τῷ παρόντι ἀνάγκη ἃ	ἔχουσιν,	ἐάν τε βούλωνται ἐάν τε
[205]	οὐ καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα	ἔχουσιν	ὀνόματα, ἀπὸ δὲ πάσης τῆς
[191]	αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν νοῦν	προσέχουσιν,	ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας
[205]	ἐσπουδακότες τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα	ἴσχουσιν,	ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν καὶ
[193]	ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι τὴν	φύσιν	ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν ἔγωγε
[193]	τύχοι εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν	φύσιν·	εἰ δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον
[203]	ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς	φύσιν	ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ
[193]	καταστήσας ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν	φύσιν	καὶ ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας
[189]	πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην	φύσιν	καὶ τὰ παθήματα αὐτῆς. ἡ
[210]	ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν	φύσιν	καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες,
[219]	ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ τὴν τούτου	φύσιν	τε καὶ σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν,
[191]	ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν	φύσιν	τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν ἡμῶν
[203]	ἀναβιώσκεται διὰ τὴν τοῦ πατρὸς	φύσιν,	τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ·
[218]	ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς	ὠσὶν	ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν, ὦ
[191]	καὶ τέως μὲν ἂν παῖδες	ὦσιν,	ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ ἄρρενος,
[183]	ᾖ, ἡλικιῶται δὲ καὶ ἑταῖροι	ὀνειδίζωσιν	ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον,
[184]	ὅταν γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ	ἔλθωσιν	ἐραστής τε καὶ παιδικά, νόμον
[190]	δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽ ἔτι	δοκῶσιν	ἀσελγαίνειν καὶ μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν
[190]	ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ μὴ	ἐθέλωσιν	ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν αὖ, ἔφη,
[179]	σπουδήν τε καὶ ἀρετὴν μάλιστα	τιμῶσιν.	Ὀρφέα δὲ τὸν Οἰάγρου ἀτελῆ
[180]	ταύτην τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ	τιμῶσιν	τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον
[186]	σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ	κένωσιν,	καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις
[177]	οἱ πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς	εἴπωσιν,	ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ
[192]	οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο	δρῶσιν	ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ ἀνδρείας
[206]	οὐδέν γε ἄλλο ἐστὶν οὗ	~(ἐρῶσιν	ἅνθρωποι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ
[181]	ὃν οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων	ἐρῶσιν.	ἐρῶσι δὲ οἱ τοιοῦτοι πρῶτον
[206]	λέγειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ	ἐρῶσιν;	Ναί, ἔφην. Τί δέ; οὐ
[205]	τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι	ἐρῶσιν·	ὁ δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε
[208]	τοσούτῳ μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου	ἐρῶσιν.	οἱ μὲν οὖν ἐγκύμονες, ἔφη,
[206]	καὶ εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς	ἐρῶσιν;	Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ
[183]	καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι	ὁρῶσιν	τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας
[183]	οἱ (πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι μηδὲ	λοιδορῶσιν	ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς
[205]	οἳ ἂν τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν	ζητῶσιν,	οὗτοι ἐρῶσιν· ὁ δ᾽ ἐμὸς
[182]	αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽	ἔχωσιν	λόγῳ πειρώμενοι πείθειν τοὺς νέους,
[178]	ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν	ἐστιν	ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ ὄντι ἢ
[206]	(Ὅτε δὴ τούτου ὁ ἔρως	ἐστὶν	ἀεί, ἦ δ᾽ ἥ, τῶν
[202]	τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ μὴ καλόν	ἐστιν	αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ ὃ μὴ
[195]	Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός	ἐστιν.	ἀλλά (φημὶ νεώτατον αὐτὸν εἶναι
[202]	οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι οὔτε ἐπίστασθαί	ἐστιν	(ἄλογον γὰρ πρᾶγμα πῶς ἂν
[188]	ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή	ἐστιν	ἀμφοτέρων τούτων, καὶ ἐπειδὰν μὲν
[207]	τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ ἔρως	ἐστίν.	ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου τοῦ
[185]	εἰ δ᾽ ἄρα πάνυ ἰσχυρά	ἐστιν,	ἀναλαβών τι τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις
[191]	τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν ἡμῶν	ἐστὶν	ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε τετμημένος ὥσπερ
[183]	ἐρῶν· καὶ γὰρ οὐδὲ μόνιμός	ἐστιν,	ἅτε οὐ μονίμου ἐρῶν πράγματος.
[218]	οἰκέται, καὶ εἴ τις ἄλλος	ἐστὶν	βέβηλός τε καὶ ἄγροικος, πύλας
[199]	εἰ μητρός τινος ἢ πατρός	ἐστιν—	γελοῖον γὰρ ἂν εἴη τὸ
[180]	εἶχε· νῦν δὲ οὐ γάρ	ἐστιν	εἷς· μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς
[183]	τε καὶ καλῶς. πονηρὸς δ᾽	ἐστὶν	ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς ὁ πάνδημος,
[200]	τὸν Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽	ἐστὶν	ἐκείνου ἐρᾶν, ὃ οὔπω ἕτοιμον
[195]	δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν οἷός	ἐστιν,	ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ οὖν
[186]	διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ μόνον	ἐστὶν	ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων
[199]	εἴη τὸ ἐρώτημα, εἰ Ἔρως	ἐστὶν	ἔρως μητρὸς ἢ πατρός— ἀλλ᾽
[204]	καλλίστων ἡ σοφία, Ἔρως δ᾽	ἐστὶν	ἔρως περὶ τὸ καλόν, ὥστε
[206]	ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνουσία τόκος	ἐστίν.	ἔστι δὲ τοῦτο θεῖον τὸ
[203]	αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν μέσῳ	ἐστίν.	~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν οὐδεὶς
[200]	τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές	ἐστιν,	ἢ μὴ (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν μὴ
[188]	κοινωνία) οὐ περὶ ἄλλο τί	ἐστιν	ἢ περὶ Ἔρωτος φυλακήν τε
[203]	μίγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά	ἐστιν	ἡ ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος
[188]	οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽	ἐστὶν	ἡ περὶ θεούς τε (καὶ
[184]	λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽	ἐστὶν	ἡ περὶ τὴν ἀρετήν. Νενόμισται
[210]	ὅτι πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές	ἐστιν,	ἵνα τὸ περὶ τὸ σῶμα
[184]	ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων, ποτέρων ποτέ	ἐστιν	ὁ ἐρῶν καὶ ποτέρων ὁ
[201]	διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον, τίς	ἐστιν	ὁ Ἔρως καὶ ποῖός τις,
[199]	δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς	ἐστιν	ὁ Ἔρως, ὕστερον δὲ τὰ
[204]	ἡμᾶς ἔροιτο· τί τῶν καλῶν	ἐστιν	ὁ Ἔρως, ὦ Σώκρατές τε
[186]	τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός	ἐστιν	ὁ ἰατρικώτατος, καὶ ὁ μεταβάλλειν
[187]	τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός	ἐστιν	ὁ καλός, ὁ οὐράνιος, ὁ
[197]	καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός	ἐστιν	ὁ ποιῶν εἰρήνην μὲν ἐν
[185]	ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός	ἐστιν	ὁ τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως
[192]	βουλομένη ἑκατέρου ἡ ψυχὴ (δήλη	ἐστίν,	ὃ οὐ δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ
[216]	ἐμοῦ ἀκούσατε ὡς ὅμοιός τ᾽	ἐστὶν	οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ
[181]	τι ἂν τύχῃ· καὶ οὗτός	ἐστιν	ὃν οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων
[183]	οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν	ἐστιν,	ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε
[178]	ὢν μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός	ἐστιν.	οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν
[195]	βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων, ἅ	ἐστιν	οὐ πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν
[205]	ἀλλότριον· ὡς οὐδέν γε ἄλλο	ἐστὶν	οὗ ~(ἐρῶσιν ἅνθρωποι ἢ τοῦ
[200]	ἐρᾶν, ὃ οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ	ἐστιν	οὐδὲ ἔχει, τὸ εἰς τὸν
[199]	ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ Ἔρως ἔρως	ἐστὶν	οὐδενὸς ἢ τινός; Πάνυ μὲν
[211]	ἐκεῖνο τὸ μάθημα τελευτῆσῃ, ὅ	ἐστιν	οὐκ ἄλλου ἢ αὐτοῦ ἐκείνου
[200]	ἐπιθυμία τε καὶ ὁ ἔρως	ἐστίν;	Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι δή,
[172]	ἢ πράττῃ οὐδέπω τρία ἔτη	ἐστίν;	~(πρὸ τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ
[207]	τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά	ἐστιν	ὑπὲρ τούτων καὶ διαμάχεσθαι τὰ
[222]	μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽	ἐστίν,	ὦ ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη
[186]	χαρίζεσθαι καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό	ἐστιν	ᾧ ὄνομα τὸ ἰατρικόν, τοῖς
[202]	ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν ἐνδεής	ἐστιν.	Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν οὖν
[200]	οὗ ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα	ἐστὶν	ὧν ἡ ἐπιθυμία τε καὶ
[219]	μὲν παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά	ἐστιν,	ὧν οὐδὲν ἄλλως εἴρηται ἢ
[187]	ὁ διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά πως	ἔστιν·	ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ πρὸς τοὺς
[189]	καὶ θήλεος, νῦν δὲ οὐκ	ἔστιν	ἀλλ᾽ ἢ ἐν ὀνείδει ὄνομα
[177]	ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται καὶ	ἔστιν	ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς
[180]	πάντες γὰρ ἴσμεν ὅτι οὐκ	ἔστιν	ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν
[178]	τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ	ἔστιν	ἄνευ τούτων οὔτε πόλιν οὔτε
[206]	ἀεὶ εἶναι; Καὶ τοῦτο προσθετέον.	Ἔστιν	ἄρα συλλήβδην, ἔφη, ὁ ἔρως
[188]	τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν· καὶ	ἔστιν	αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας θεῶν
[187]	καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ	ἔστιν	αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν καὶ
[200]	μὴ ἔχει καὶ ὃ μὴ	ἔστιν	αὐτὸς καὶ οὗ ἐνδεής ἐστι,
[206]	μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν ἔχοντα.	ἔστιν	γάρ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ
[193]	Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν	ἔστιν,	ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς
[210]	ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα	ἔστιν,	ἐάν τις ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ
[213]	ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων, εἴ τι	ἔστιν	ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ οὐδὲν
[195]	τῷ νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽	ἔστιν	(ἐνδεὴς οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς
[200]	πότερον ὁ Ἔρως ἐκείνου οὗ	ἔστιν	ἔρως, ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ ἢ οὔ;
[199]	δέ; ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ	ἔστιν,	ἔστι τινὸς ἀδελφὸς ἢ οὔ;
[195]	νέων ἀεὶ σύνεστί τε καὶ	ἔστιν·	ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ
[200]	ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα. ἄλλο τι	ἔστιν	ὁ Ἔρως ἢ πρῶτον μὲν
[178]	ἐραστῶν τε καὶ παιδικῶν, οὐκ	ἔστιν	ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν
[181]	θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ	ἔστιν	οὗτος ὁ τῶν παίδων ἔρως)
[174]	ἔφη, ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ	ἔστιν	οὗτος; ~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει·
[202]	ἀμαθές; ἢ οὐκ ᾔσθησαι ὅτι	ἔστιν	τι μεταξὺ σοφίας καὶ ἀμαθίας;
[199]	ἢ τινός; Πάνυ μὲν οὖν	ἔστιν.	~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν τὸν
[199]	εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι	ἔστιν	ὑέος γε ἢ θυγατρὸς ὁ
[186]	ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ	ἔνεστιν	ἔρως, δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος
[206]	θνητῷ ὄντι τῷ ζῴῳ ἀθάνατον	ἔνεστιν,	ἡ κύησις καὶ ἡ γέννησις.
[213]	ἀφ᾽ οὗ τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι	ἔξεστίν	μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι
[207]	τούτων ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ	πάρεστιν	ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται,
[208]	ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει σύ, ἔφη,	Ἄλκηστιν	ὑπὲρ Ἀδμήτου ἀποθανεῖν ἄν, ἢ
[205]	γέ που, ὦ ἑταῖρε, ἀγαθὸν	ὄν·	ἐπεὶ αὑτῶν γε καὶ πόδας
[211]	αὑτὸ μεθ᾽ αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ	ὄν,	τὰ δὲ ἄλλα πάντα καλὰ
[202]	τῶν θυσιῶν, ἐν μέσῳ δὲ	ὂν	ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε τὸ πᾶν
[189]	(ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν κοινὸν	ὂν	ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν ὄνομα
[195]	φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ	ὂν	δῆλον ὅτι· θᾶττον γοῦν τοῦ
[211]	οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ που	ὂν	ἐν ἑτέρῳ τινι, οἷον ἐν
[211]	τις ἐπιστήμη, οὐδέ που ὂν	ἐν	ἑτέρῳ τινι, οἷον ἐν ζῴῳ
[205]	τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ	ὂν	ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά ἐστι
[211]	πόνοι ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ	ὂν	καὶ οὔτε γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον,
[211]	δὲ αἰσχρόν, ὡς τισὶ μὲν	ὂν	καλόν, τισὶ δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽
[194]	εἴ τι ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν	ὂν	ποιεῖν· ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ
[206]	ἂν καλοῖτο; τί τοῦτο τυγχάνει	ὂν	τὸ ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ
[201]	λόγον τὸν περὶ τοῦ Ἔρωτος,	ὅν	ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς Διοτίμας,
[204]	δαίμονος, ὦ φίλε Σώκρατες, αὕτη·	ὃν	δὲ σὺ ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι,
[180]	ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν Ἔρωτα φράσαι	ὃν	δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως
[187]	ὁ δὲ Πολυμνίας ὁ πάνδημος,	ὃν	δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς ἂν
[177]	ὁ μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε,	ὃν	μέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε
[181]	ἂν τύχῃ· καὶ οὗτός ἐστιν	ὃν	οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν.
[201]	καὶ ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν,	ὃν	οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι
[220]	ἀνυπόδητος δὲ διὰ τοῦ κρυστάλλου	ῥᾷον	ἐπορεύετο ἢ οἱ ἄλλοι ὑποδεδεμένοι,
[198]	οὐ μαντικῶς, ἃ νῦν δὴ	ἔλεγον	εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ,
[201]	ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα	ἔλεγον	οἷάπερ νῦν πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων,
[221]	παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ	ἔλεγον	ὅτι οὐκ ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα
[207]	ἔχεις λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ	ἔλεγον	ὅτι οὐκ εἰδείην· ἣ δ᾽
[195]	Ἔρωτι γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ	ἔλεγον·	οὐ γὰρ ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ
[188]	ἔρωτος ἃ νῦν δὴ ἐγὼ	ἔλεγον,	τά τε θερμὰ καὶ τὰ
[175]	Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν καὶ	ὀλίγον	ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ τε καὶ
[194]	παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν τὸν	λόγον·	ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ θεῷ
[180]	διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς τὸν Παυσανίου	λόγον	διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι·
[202]	δοξάζειν καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν	λόγον	δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι
[208]	ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν	λόγον	ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον Εἶεν,
[177]	γάρ μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν	λόγον	εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ
[180]	τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα	λόγον	ἔφη εἰπεῖν, μετὰ δὲ Φαῖδρον
[207]	ἐνταῦθα γὰρ (τὸν αὐτὸν ἐκείνῳ	λόγον	ἡ θνητὴ φύσις ζητεῖ κατὰ
[223]	νῦν ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν	λόγον	ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ
[189]	καὶ οὕτως λέγε ὡς δώσων	λόγον·	(ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ μοι,
[185]	ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν	λόγον	καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν
[185]	καλόν. κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ	λόγον	κἂν εἴ τις ὡς ἀγαθῷ
[198]	διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα	λόγον	κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι, καί
[201]	καλὸς εἴη κατὰ τὸν ἐμὸν	λόγον	οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς
[201]	ἐδίδαξεν, ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε	λόγον,	πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν
[198]	τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν	λόγον	πέμψας αὐτόν με λίθον τῇ
[214]	ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει	λόγον	(περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο
[178]	τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν	λόγον.	πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω,
[198]	μετὰ καλὸν οὕτω καὶ παντοδαπὸν	λόγον	ῥηθέντα; καὶ τὰ μὲν ἄλλα
[201]	γε ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ	λόγον	τὸν περὶ τοῦ Ἔρωτος, ὅν
[212]	τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν	λόγον,	ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει,
[193]	μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν	λόγον,	ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω·
[202]	ἔφη, ὅτι οὔτε ἐπίστασθαί ἐστιν	(ἄλογον	γὰρ πρᾶγμα πῶς ἂν εἴη
[182]	καὶ νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον	ψόγον	ἂν δικαίως φέροι. καὶ δὴ
[206]	τί τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ	ἔργον;	ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽ ἂν
[179]	προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ	ἔργον	οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ
[187]	ἐν τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα	ἔργον	ταῖς περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην
[217]	ἦν ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους	ἔργον	ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν
[188]	ἀλλ᾽ εἴ τι ἐξέλιπον, σὸν	ἔργον,	ὦ Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ
[212]	τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει	συνεργὸν	ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν τις
[180]	ἔρωτα τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ	συνεργὸν	Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ
[174]	εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν	διέφυγον	τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον·
[178]	γένοιτο ὥστε πόλιν γενέσθαι ἢ	στρατόπεδον	ἐραστῶν τε καὶ παιδικῶν, οὐκ
[221]	ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει τὸ	στρατόπεδον·	ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον ἔχων,
[211]	ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται καθορᾶν,	σχεδὸν	ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ τέλους.
[201]	με ἡ ξένη ἀνακρίνουσα διῄει.	σχεδὸν	γάρ τι καὶ ἐγὼ πρὸς
[221]	καὶ οὗτος καὶ ὁ ἑταῖρος·	σχεδὸν	γάρ τι τῶν οὕτω διακειμένων
[216]	ἀγάλματα· ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη ποτ᾽	εἶδον,	καί μοι ἔδοξεν οὕτω θεῖα
[176]	ἂν βούληται ταῖς γυναιξὶ ταῖς	ἔνδον,	ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις
[213]	ὅπως παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν	ἔνδον	κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων,
[222]	γιγνόμενος πρῶτον μὲν νοῦν ἔχοντας	ἔνδον	μόνους εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα
[174]	προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ τὴν	ὁδὸν	πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ
[209]	καὶ εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ	Ἡσίοδον	καὶ τοὺς ἄλλους ποιητὰς τοὺς
[220]	ἅμα μὲν ἐν τῷ ψύχει	καθηῦδον,	ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ
[219]	Σωκράτους, ἢ εἰ μετὰ πατρὸς	καθηῦδον	ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ δὴ
[189]	τούτων οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν,	δέον	πάντων μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ
[188]	ἐν νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν	θεόν,	ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς
[194]	οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν	θεὸν	ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν
[177]	ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι τὸν	θεόν.	Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν,
[202]	τούτων, οἵ φασιν αὐτὸν οὐδὲ	θεὸν	εἶναι; Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽
[214]	ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου παρόντος ἢ	θεὸν	ἢ ἄνθρωπον ἄλλον ἢ τοῦτον,
[176]	σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν	θεὸν	καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι
[202]	ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα οὐ	θεὸν	νομίζεις; Τί οὖν ἄν, ἔφην,
[196]	ἀδικεῖται οὔθ᾽ ὑπὸ θεοῦ οὔτε	θεόν,	οὔθ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου οὔτε ἄνθρωπον.
[195]	θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ Ἄτην	θεόν	τέ φησιν εἶναι καὶ ἁπαλήν
[179]	ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων τὸν	θεόν,	τοῦτο ὁ Ἔρως τοῖς ἐρῶσι
[193]	πεφυκότων· οὗ δὴ τὸν αἴτιον	θεὸν	ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα,
[179]	οὐκ ἂν αὐτὸς ὁ Ἔρως	ἔνθεον	ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον
[204]	ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ	τέλεον	καὶ μακαριστόν· τὸ δέ γε
[222]	ἀλλ᾽ ὦ φίλε Ἀγάθων, μηδὲν	πλέον	αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως
[222]	χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν	πλέον	αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ
[214]	τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν	~(πλέον	ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον
[175]	πρῴην ἐν μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων	πλέον	ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη,
[217]	δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι	πλέον	ἦν. ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ
[211]	ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε τι	πλέον	μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν
[207]	γενέσει, ὅτι ἀεὶ καταλείπει ἕτερον	νέον	ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ
[208]	τὸ ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον	νέον	ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ ἦν. ταύτῃ
[181]	ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς	νέον,	καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες.
[210]	τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν	νέον	ὄντα ἰέναι ἐπὶ τὰ καλὰ
[195]	αὐτὸν εἶναι θεῶν καὶ ἀεὶ	νέον,	τὰ δὲ παλαιὰ πράγματα περὶ
[175]	ὕδωρ τὸ διὰ τοῦ ἐρίου	ῥέον	ἐκ τῆς πληρεστέρας εἰς τὴν
[180]	ἃ δ᾽ οὖν ἑκάτερος εἴληχε	πειρατέον	εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽
[196]	σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν δυνατόν,	πειρατέον	μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον μέν,
[217]	οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ μοι	ἐπιθετέον	εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ
[206]	εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν;	Προσθετέον.	Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ οὐ
[206]	καὶ ἀεὶ εἶναι; Καὶ τοῦτο	προσθετέον.	Ἔστιν ἄρα συλλήβδην, ἔφη, ὁ
[206]	Ναί, ἔφην. Τί δέ; οὐ	προσθετέον,	ἔφη, ὅτι καὶ εἶναι τὸ
[217]	κατὰ τὸ καρτερὸν καὶ οὐκ	ἀνετέον,	ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ ἰστέον ἤδη
[217]	καὶ πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε	ποιητέον	εἶναι ἔμβραχυ ὅ τι κελεύοι
[187]	τοῖς θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει,	φυλακτέον	ἑκάτερον τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ.
[196]	δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα	λεκτέον·	τὸ μὲν μέγιστον ὅτι Ἔρως
[213]	νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ	ποτέον·	ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα
[213]	δοκεῖτε γάρ μοι νήφειν. οὐκ	ἐπιτρεπτέον	ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται γὰρ
[217]	οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ	ἰστέον	ἤδη τί ἐστι τὸ πρᾶγμα.
[206]	σέ, ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα,	ἐθαύμαζον	ἐπὶ σοφίᾳ καὶ ἐφοίτων παρὰ
[216]	γένοιτο, εὖ οἶδα ὅτι πολὺ	μεῖζον	ἂν ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ ἔχω
[178]	γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι	μεῖζόν	ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ ὄντι
[174]	ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα διαφερόντως	ἀγαθὸν	ἄνδρα (τὰ πολεμικά, τὸν δὲ
[206]	ἔφη, ὅτι καὶ εἶναι τὸ	ἀγαθὸν	αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν,
[206]	ἔφη, ὁ ἔρως τοῦ τὸ	ἀγαθὸν	αὑτῷ εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην
[184]	ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν τε καὶ	ἀγαθὸν	δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν
[178]	ἔχω εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν ἐστιν	ἀγαθὸν	εὐθὺς νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς
[209]	χρὴ εἶναι (τὸν ἄνδρα τὸν	ἀγαθὸν	καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ
[202]	αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ ὃ μὴ	ἀγαθόν,	κακόν. οὕτω δὲ καὶ τὸν
[202]	ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ εἶναι	ἀγαθὸν	μηδὲ καλόν, μηδέν τι μᾶλλον
[205]	μὴ εἴ τις τὸ μὲν	ἀγαθὸν	οἰκεῖον καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ, τὸ
[181]	τύχωσι τοῦτο πράττειν, ὁμοίως μὲν	ἀγαθόν,	ὁμοίως δὲ τοὐναντίον. ἔστι γὰρ
[205]	τυγχάνῃ γέ που, ὦ ἑταῖρε,	ἀγαθὸν	ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν γε καὶ
[204]	ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα καλὸν	κἀγαθὸν	μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι
[207]	ἐκ τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ	τἀγαθὸν	ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ ἔρως ἐστίν.
[182]	ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ	ἔμαθον	καὶ οἱ ἐνθάδε τύραννοι· ὁ
[198]	ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν με	λίθον	τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε. καὶ ἐνενόησα
[204]	ἰδέαν τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ	διῆλθον.	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή,
[190]	ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ εἰς	ὀρθὸν	τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ,
[190]	τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ καὶ	ὀρθὸν	ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ
[217]	αὐτοῦ γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων (τὸν	ἀκόλουθον	μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ πρὸς
[184]	οὐδὲν γὰρ δοκεῖ τούτων οὔτε	βέβαιον	οὔτε μόνιμον εἶναι, χωρὶς τοῦ
[201]	ὅτι ἂν μὴ καλὸν ᾖ,	ἀναγκαῖον	αὐτὸ εἶναι αἰσχρόν; ~(Μάλιστά γε.
[194]	ἡδέως μὲν ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου,	ἀναγκαῖον	δέ μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου
[207]	ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ ἔρως ἐστίν.	ἀναγκαῖον	δὴ ἐκ τούτου τοῦ λόγου
[180]	Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον καλοῦμεν.	ἀναγκαῖον	δὴ καὶ ἔρωτα τὸν μὲν
[185]	τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν μοι	ἀναγκαῖον	εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ
[207]	θνητῷ ἡ γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ	ἀναγκαῖον	ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ τῶν
[204]	ἔρως περὶ τὸ καλόν, ὥστε	ἀναγκαῖον	Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι, φιλόσοφον δὲ
[193]	φύσιν· εἰ δὲ τοῦτο ἄριστον,	ἀναγκαῖον	καὶ τῶν νῦν παρόντων τὸ
[220]	ταῖς μάχαις· τοῦτο γὰρ δὴ	δίκαιόν	γε αὐτῷ ἀποδοῦναι· ὅτε γὰρ
[195]	δὴ τὸν Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς	δίκαιον	ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν οἷός ἐστιν,
[205]	περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν	κεφάλαιόν	ἐστι πᾶσα ἡ τῶν ἀγαθῶν
[223]	παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε· τὸ μέντοι	κεφάλαιον,	ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν
[176]	Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι.	(Ἕρμαιον	ἂν εἴη ἡμῖν, ἦ δ᾽
[217]	ἐσπουδακέναι ἐπὶ τῇ ἐμῇ ὥρᾳ	ἕρμαιον	ἡγησάμην εἶναι καὶ εὐτύχημα ἐμὸν
[181]	ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς τὸν	βίον	ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ κοινῇ συμβιωσόμενοι,
[211]	κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει, ἔφη, φαῦλον	βίον	~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου καὶ
[216]	δὲ καὶ παίζων πάντα τὸν	βίον	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος
[182]	νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ εἶπον, οὐ	ῥᾴδιον	κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται
[215]	μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι	ῥᾴδιον	τὴν σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι
[203]	ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς ἀπορίαν	παιδίον	ποιήσασθαι ἐκ τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί
[208]	αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ τὸ	(θεῖον,	ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν καὶ
[211]	φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ	θεῖον	καλὸν δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽
[206]	τόκος ἐστίν. ἔστι δὲ τοῦτο	θεῖον	τὸ πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν
[193]	ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς τὸ	οἰκεῖον	ἄγων, καὶ εἰς τὸ ἔπειτα
[205]	εἴ τις τὸ μὲν ἀγαθὸν	οἰκεῖον	καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ, τὸ δὲ
[223]	εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα εἰς	Λύκειον,	ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε τὴν ἄλλην
[212]	τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν	αὔλειον	θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν
[191]	τὴν γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν,	μνημεῖον	εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ
[215]	ἐάν τε ἀνὴρ ἐάν τε	μειράκιον,	ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ
[221]	ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ καὶ	κάλλιον	ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ ἐν Ποτειδαίᾳ.
[182]	ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ πολὺ τούτων	κάλλιον	νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ εἶπον, οὐ
[182]	κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται	κάλλιον	τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ,
[178]	τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι τῶν θεῶν,	τίμιον,	ἦ δ᾽ ὅς· τεκμήριον δὲ
[189]	ὥστε με θαυμάζειν εἰ τὸ	κόσμιον	τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων
[177]	τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν	ἐγκώμιον·	εἰ δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι
[212]	Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει, ὡς	ἐγκώμιον	εἰς Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ
[180]	Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ	Οὐράνιον.	ἐπαινεῖν μὲν οὖν δεῖ πάντας
[202]	Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν τὸ	δαιμόνιον	(μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ
[220]	ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε ἐπὶ στρατείας,	ἄξιον	ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι ἕωθέν
[220]	σαυτόν. ἔτι τοίνυν, ὦ ἄνδρες,	ἄξιον	ἦν θεάσασθαι Σωκράτη, ὅτε ἀπὸ
[221]	μήτε τῶν νῦν ὄντων, τοῦτο	ἄξιον	παντὸς θαύματος. οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς
[173]	μαίνομαι καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ	ἄξιον	περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν·
[208]	καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν	οἷον	αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ μηχανῇ,
[211]	ἐκείνου μετέχοντα τρόπον τινὰ τοιοῦτον,	οἷον	γιγνομένων τε τῶν ἄλλων καὶ
[220]	Καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα·	οἷον	δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἔρεξε καὶ
[203]	Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα	οἷον	δὴ εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο ἡ
[207]	καλεῖται καὶ εἶναι τὸ αὐτό·	οἷον	ἐκ παιδαρίου ὁ αὐτὸς λέγεται
[211]	που ὂν ἐν ἑτέρῳ τινι,	οἷον	ἐν ζῴῳ ἢ ἐν γῇ
[176]	ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι,	οἷόν	ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν
[217]	τοῦτο παθόντα οὐκ ἐθέλειν λέγειν	οἷον	ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις, ὡς
[189]	ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν,	οἷον	καὶ ὁ πταρμός ἐστι· πάνυ
[181]	πραττομένη οὔτε καλὴ οὔτε αἰσχρά.	~(οἷον	ὃ νῦν ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ
[203]	δεῖ ἁπαλός τε καὶ καλός,	οἷον	οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς
[191]	διήρθρου, ἔχων τι τοιοῦτον ὄργανον	οἷον	οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα
[211]	αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ καλὸν	οἷον	πρόσωπόν τι οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ
[186]	ὄντα ἐν τῷ σώματι φίλα	οἷόν	τ᾽ εἶναι ποιεῖν καὶ ἐρᾷν
[211]	ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ πως	οἷόν	τ᾽ ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε
[185]	ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ	οἷόν	τε εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν
[210]	ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν ὡς	οἷόν	τε μάλιστα. Ὃς γὰρ ἂν
[209]	λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ	οἷον	χρὴ εἶναι (τὸν ἄνδρα τὸν
[199]	μητρός τινος ἢ πατρός ἐστιν—	γελοῖον	γὰρ ἂν εἴη τὸ ἐρώτημα,
[189]	γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν τοι	γελοῖον	εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ
[174]	θύραν, καί τι ἔφη αὐτόθι	γελοῖον	παθεῖν. οἷ μὲν γὰρ εὐθὺς
[192]	καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ	ὅμοιον	αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ τεκμήριον·
[221]	εἴποι, τὸ δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων	ὅμοιον	εἶναι, μήτε τῶν παλαιῶν μήτε
[179]	ἔνθεον ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε	ὅμοιον	εἶναι τῷ ἀρίστῳ φύσει. (καὶ
[195]	παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει, ὡς	ὅμοιον	ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ δὲ
[186]	καὶ ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ δὲ	ἀνόμοιον	ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ. ἄλλος
[186]	νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε καὶ	ἀνόμοιόν	ἐστι· τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων
[223]	ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ τὸν τέχνῃ	τραγῳδοποιὸν	ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι. ταῦτα δὴ
[223]	καὶ τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα	κωμῳδοποιὸν	εἶναι. ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς
[208]	τὸ (θεῖον, ἀλλὰ τῷ τὸ	ἀπιὸν	καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν
[222]	μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν ὥσπερ	νήπιον	παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος δὴ ταῦτα
[178]	θεῶν, τίμιον, ἦ δ᾽ ὅς·	τεκμήριον	δὲ τούτου· γονῆς γὰρ Ἔρωτος
[196]	δὲ καὶ ὑγρᾶς ἰδέας μέγα	τεκμήριον	ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ δὴ διαφερόντως
[192]	ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ	τεκμήριον·	καὶ γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν
[195]	θεῶν, ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ	τεκμήριον	τῷ λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων
[205]	δὲ πάσης τῆς ποιήσεως ἓν	μόριον	ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν μουσικὴν
[205]	καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ	μόριον	τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις,
[205]	καὶ ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν	ἀλλότριον·	ὡς οὐδέν γε ἄλλο ἐστὶν
[189]	εἴη καὶ τῆς ἡμετέρας μούσης	ἐπιχώριον)	ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα. Βαλών γε,
[177]	ἐν ᾧ ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον	θαυμάσιον	ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα
[217]	γὰρ δὴ ἐπὶ τῇ ὥρᾳ	θαυμάσιον	ὅσον. ταῦτα οὖν διανοηθείς, πρὸ
[183]	παρὰ θεῶν ἐκβάντι τῶν ὅρκων·	ἀφροδίσιον	γὰρ ὅρκον οὔ φασιν εἶναι·
[176]	ἔφη φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν	Μυρρινούσιον,	ἔγωγέ σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως
[211]	ἐάν ποτε ἴδῃς, οὐ κατὰ	χρυσίον	τε καὶ ἐσθῆτα καὶ τοὺς
[220]	δ᾽ ἐν τούτοις ἐξῄει ἔχων	ἱμάτιον	μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον
[219]	εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ	ἱμάτιον	τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ γὰρ
[207]	ἤρετο Τί οἴει, ὦ Σώκρατες,	αἴτιον	εἶναι τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ
[193]	αὐτῷ πεφυκότων· οὗ δὴ τὸν	αἴτιον	θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν
[198]	τοιοῦτόν τε εἶναι καὶ τοσούτων	αἴτιον,	ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς κάλλιστος
[192]	γενέσθαι. τοῦτο γάρ ἐστι τὸ	αἴτιον,	ὅτι ἡ ἀρχαία φύσις ἡμῶν
[214]	τῷ ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν	ἐναντίον;	Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη, τί
[214]	ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα ὅτι	τοὐναντίον	ἐστὶ πᾶν ἢ ὃ ἔλεγεν;
[181]	ὁμοίως μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ	τοὐναντίον.	ἔστι γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς
[179]	ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν τῆς Θέτιδος	υἱὸν	ἐτίμησαν καὶ εἰς μακάρων νήσους
[174]	(τὰ πολεμικά, τὸν δὲ Μενέλεων	μαλθακὸν	αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος
[205]	καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ, τὸ δὲ	κακὸν	ἀλλότριον· ὡς οὐδέν γε ἄλλο
[202]	οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ	κακὸν	εἶναι, ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη,
[202]	εἶναι, μηδὲ ὃ μὴ ἀγαθόν,	κακόν.	οὕτω δὲ καὶ τὸν Ἔρωτα
[195]	ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, ᾗ δ᾽ ἂν	μαλακόν,	οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ
[217]	ἔργον ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα	ἄδικόν	μοι φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ
[222]	σατυρικόν σου δρᾶμα τοῦτο καὶ	σειληνικὸν	κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ φίλε
[194]	Ἀγάθων, περὶ σοῦ τι ἐγὼ	ἄγροικον	δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ οἶδα ὅτι
[186]	τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα τὸ	ἰατρικόν,	τοῖς δὲ κακοῖς καὶ νοσώδεσιν
[222]	ἀλλ᾽ οὐκ ἔλαθες, ἀλλὰ τὸ	σατυρικόν	σου δρᾶμα τοῦτο καὶ σειληνικὸν
[183]	ἐκβάντι τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ	ὅρκον	οὔ φασιν εἶναι· οὕτω (καὶ
[191]	καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι,	ἀπέθνῃσκον	ὑπὸ λιμοῦ καὶ τῆς (ἄλλης
[183]	αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς μὲν πραττόμενον	καλόν,	αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν
[182]	δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ	καλὸν	ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν τῶν
[185]	κάλλιστον· οὕτω πᾶν> πάντως γε	καλὸν	ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός
[206]	παντὶ τῷ θείῳ, τὸ δὲ	καλὸν	ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν καὶ Εἰλείθυια
[211]	ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ	καλὸν	ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν ἄν τι
[184]	ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι	καλὸν	γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι.
[181]	μὲν γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς	καλὸν	γίγνεται, μὴ ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν.
[206]	ἡ πτοίησις γέγονε (περὶ τὸ	καλὸν	διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν
[182]	αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι τε	καλὸν	δοκεῖ εἶναι (καὶ μὴ ἑλόντι
[211]	θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θεῖον	καλὸν	δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει,
[179]	τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον οὕτω	καλὸν	ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ μόνον ἀνθρώποις
[183]	ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε	καλὸν	εἶναι αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ οὔτε
[201]	δῆτα. Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα	καλὸν	εἶναι, εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει;
[201]	κεκτημένον κάλλος ἆρα λέγεις σὺ	καλὸν	εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι οὖν
[184]	νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ	καλὸν	εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι
[198]	ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων οὐδὲν	καλὸν	εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς
[209]	οἶμαι καὶ οὗτος περιιὼν τὸ	καλὸν	ἐν ᾧ ἂν γεννήσειεν· ἐν
[211]	τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα μὲν	καλόν,	ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς τισὶ
[211]	γνῷ αὐτὸ τελευτῶν ὃ ἔστι	(καλόν.	ἐνταῦθα τοῦ βίου, ὦ φίλε
[202]	(Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ μὴ	καλόν	ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ ὃ
[201]	ἢ οἴει, ὅτι ἂν μὴ	καλὸν	ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι αἰσχρόν;
[174]	Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς	καλὸν	ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽
[211]	εἴ τῳ γένοιτο (αὐτὸ τὸ	καλὸν	ἰδεῖν εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ
[174]	δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ	καλὸν	ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽
[204]	χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα	καλὸν	κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ
[204]	τὸ ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι	καλὸν	καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ
[203]	φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ τὸ	καλὸν	καὶ τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης.
[210]	τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις	καλὸν	καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι πᾶν
[185]	ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ οὐ	καλόν.	κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ λόγον
[202]	ὁμολογεῖς μὴ εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ	καλόν,	μηδέν τι μᾶλλον οἴου δεῖν
[210]	βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ	καλὸν	μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ
[211]	βιωτὸν ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ τὸ	καλόν.	ὃ ἐάν ποτε ἴδῃς, οὐ
[211]	οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ	καλὸν	οἷον πρόσωπόν τι οὐδὲ χεῖρες
[181]	διαλέγεσθαι, οὐκ ἔστι τούτων αὐτὸ	καλὸν	οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν τῇ πράξει,
[198]	ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ	καλὸν	οὕτω καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα;
[210]	δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει	καλόν,	πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ ἕν
[211]	οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν τὸ	καλόν,	πρὸς δὲ τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽
[210]	ἵνα τὸ περὶ τὸ σῶμα	καλὸν	σμικρόν τι ἡγήσηται εἶναι. μετὰ
[186]	ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις τὸν	(καλόν	τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός
[202]	τολμήσαις ἄν τινα μὴ φάναι	καλόν	τε καὶ εὐδαίμονα θεῶν εἶναι;
[211]	φθίνον, ἔπειτα οὐ τῇ μὲν	καλόν,	τῇ δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ
[212]	γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν τὸ	καλόν,	τίκτειν οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε
[211]	αἰσχρόν, ὡς τισὶ μὲν ὂν	καλόν,	τισὶ δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ
[182]	μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται	καλὸν	τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ οὐκ
[210]	κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν φύσιν	καλόν,	τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες, οὗ
[186]	ἑκάστου τοῦ σώματος καὶ ὑγιεινοῖς	καλὸν	χαρίζεσθαι καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό
[186]	Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς	καλὸν	χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽
[204]	δ᾽ ἐστὶν ἔρως περὶ τὸ	καλόν,	ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι,
[183]	μὲν οὖν οἰηθείη ἄν τις	πάγκαλον	νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ πόλει
[183]	νόμου ἄνευ ὀνείδους πράττειν, ὡς	πάγκαλόν	τι πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ
[190]	τὴν γαστέρα, ὃ δὴ τὸν	ὀμφαλὸν	καλοῦσι. καὶ τὰς μὲν ἄλλας
[191]	αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ τὸν	ὀμφαλόν,	μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους.
[175]	σοι προσέστη ἐν τοῖς προθύροις.	δῆλον	γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ
[173]	Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε, καὶ	δῆλόν	γε δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος
[204]	οἱ σοφοὶ μήτε οἱ ἀμαθεῖς;	(Δῆλον	δή, ἔφη, τοῦτό γε ἤδη
[195]	φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ ὂν	δῆλον	ὅτι· θᾶττον γοῦν τοῦ δέοντος
[197]	θεῶν τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου,	δῆλον	ὅτι κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ
[199]	~(φαίνηται ὡς κάλλιστος καὶ ἄριστος,	δῆλον	ὅτι τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ
[181]	τὸ γὰρ τῶν παίδων τέλος	ἄδηλον	οἷ τελευτᾷ κακίας καὶ ἀρετῆς
[181]	ἐρᾷν (παίδων, ἵνα μὴ εἰς	ἄδηλον	πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ
[176]	γὰρ δὴ τοῦτό γε οἶμαι	(κατάδηλον	γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι
[222]	σου δρᾶμα τοῦτο καὶ σειληνικὸν	κατάδηλον	ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ φίλε Ἀγάθων,
[181]	ὡς νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽	ἄλλον	ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ καὶ νόμον
[175]	ἀπονίζειν τὸν παῖδα ἵνα κατακέοιτο·	ἄλλον	δέ τινα τῶν παίδων ἥκειν
[196]	ἂν ἑτέρῳ δοίη οὔτ᾽ ἂν	ἄλλον	διδάξειεν. καὶ ~(μὲν δὴ τήν
[214]	ὡς ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν ἕνα	ἄλλον	ἐπαινέσαιμι σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω
[214]	παρόντος ἢ θεὸν ἢ ἄνθρωπον	ἄλλον	ἢ τοῦτον, οὐκ ἀφέξεταί μου
[196]	θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε καὶ	ἄλλον	ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται,
[194]	τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο σοφούς,	μᾶλλον	ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ τῶν
[218]	ἐγὼ δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ	μᾶλλον	ἂν μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς
[219]	ᾔδη ὅτι χρήμασί γε πολὺ	μᾶλλον	ἄτρωτος ἦν πανταχῇ ἢ σιδήρῳ
[222]	οὗτος ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς παιδικὰ	μᾶλλον	αὐτὸς καθίσταται ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ
[209]	ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας	μᾶλλον	γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ
[173]	Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές·	μᾶλλον	δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν ὡς
[222]	ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας,	μᾶλλον	δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον προσήκει
[194]	γένοιο οὗ νῦν ἐγώ εἰμι,	μᾶλλον	δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν
[213]	εἴ τι ἔστιν ἔκπωμα μέγα.	μᾶλλον	δὲ οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ φέρε,
[188]	ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ μεγάλην,	μᾶλλον	δὲ πᾶσαν δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην
[193]	λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ,	μᾶλλον	δὲ τί ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ
[222]	πάλιν ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ	μᾶλλον	ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε,
[180]	καὶ τὸν Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος	μᾶλλον	ἐτίμησαν, εἰς μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες.
[181]	τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν	μᾶλλον	ἔχον ἀγαπῶντες. καί τις ἂν
[209]	ἐν ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι	μᾶλλον	ἢ ἐν τοῖς σώμασιν, ἃ
[209]	τε οὖν σώματα τὰ καλὰ	μᾶλλον	ἢ τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε
[183]	ὁ πάνδημος, (ὁ τοῦ σώματος	μᾶλλον	ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν· καὶ
[215]	ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ μοι	μᾶλλον	ἢ τῶν κορυβαντιώντων ἥ τε
[181]	ὧν καὶ ἐρῶσι τῶν σωμάτων	μᾶλλον	ἢ τῶν ψυχῶν, ἔπειτα ὡς
[208]	κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι πάντας ἔτι	μᾶλλον	ἢ ὑπὲρ τῶν (παίδων, καὶ
[199]	Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω, ἵνα	μᾶλλον	καταμάθῃς ὃ βούλομαι. εἰ γὰρ
[180]	τιμῶσιν τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα,	μᾶλλον	μέντοι θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται καὶ
[223]	ἂν ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς	μᾶλλον	μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ.
[214]	κελεύῃ τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν	μᾶλλον	μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν μὲν
[202]	ἀγαθὸν μηδὲ καλόν, μηδέν τι	μᾶλλον	οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ
[173]	σὺ νυνί, οἰόμενος δεῖν πάντα	μᾶλλον	πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς·
[191]	ἀνδράσι τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ	μᾶλλον	πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί,
[208]	ὅσῳ ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ	μᾶλλον·	τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ
[208]	σώματα ὄντες πρὸς τὰς γυναῖκας	μᾶλλον	τρέπονται καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν,
[215]	γοῦν, ὦ ἄνδρες, εἰ μὴ	ἔμελλον	κομιδῇ δόξειν μεθύειν, εἶπον ὀμόσας
[189]	ἐν ὀνείδει ὄνομα κείμενον. ἔπειτα	ὅλον	ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ
[191]	Ἕκαστος οὖν ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου	ξύμβολον,	ἅτε τετμημένος ὥσπερ αἱ ψῆτται,
[191]	δὴ ἀεὶ τὸ αὑτοῦ ἕκαστος	ξύμβολον.	ὅσοι μὲν οὖν τῶν ἀνδρῶν
[211]	μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει, ἔφη,	φαῦλον	βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου
[213]	τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου οὐ	φαῦλον	πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ
[189]	ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ εἶδος	στρογγύλον,	νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον·
[174]	διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν	ὄχλον·	ὡμολόγησα δ᾽ εἰς τήμερον παρέσεσθαι.
[220]	γὰρ τῶν στρατηγῶν πρὸς τὸ	ἐμὸν	ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων ἐμοὶ
[217]	ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι καὶ εὐτύχημα	ἐμὸν	θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ
[201]	οὔτε καλὸς εἴη κατὰ τὸν	ἐμὸν	λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ,
[198]	ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν	ἐμὸν	λόγον πέμψας αὐτόν με λίθον
[180]	Διὸς καὶ Διώνης, (ἣν δὴ	Πάνδημον	καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα
[180]	τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν	Πάνδημον	ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον.
[222]	καὶ Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος καὶ	Εὐθύδημον	τὸν Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ
[190]	ἡμῖν διὰ τὸ πλείους τὸν	ἀριθμὸν	γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ
[187]	αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν καὶ	ῥυθμὸν	ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ ἐν μέν
[193]	οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ γένος	εὔδαιμον	γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα
[184]	δοκεῖ τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε	μόνιμον	εἶναι, χωρὶς τοῦ μηδὲ πεφυκέναι
[204]	μὴ ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ	φρόνιμον	δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν
[200]	ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν, ὃ οὔπω	ἕτοιμον	αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει, τὸ
[181]	ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ καὶ	νόμον	εἶναι μὴ ἐρᾷν (παίδων, ἵνα
[184]	ἔλθωσιν ἐραστής τε καὶ παιδικά,	νόμον	ἔχων ἑκάτερος, ὁ μὲν χαρισαμένοις
[181]	οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν	νόμον	τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται,
[189]	οὐ μέντοι πρίν γε τὸν	πταρμὸν	προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν
[189]	εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν	πταρμὸν	προσήνεγκα. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ,
[205]	πολλαχῇ ἐπ᾽ αὐτόν, ἢ κατὰ	χρηματισμὸν	ἢ κατὰ φιλογυμναστίαν ἢ κατὰ
[191]	στήθη διήρθρου, ἔχων τι τοιοῦτον	ὄργανον	οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν
[223]	καὶ νῦν ὡς εὐπόρως καὶ	πιθανὸν	λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ
[204]	μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι	ἱκανόν·	οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ οἰόμενος
[177]	οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ	ἔρανον	εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽
[190]	ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς τὸν	οὐρανὸν	ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων
[217]	ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον	ὑπερήφανον	εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι
[202]	ἀμαθία (τὸ γὰρ τοῦ ὄντος	τυγχάνον	πῶς ἂν εἴη ἀμαθία; ἔστι
[172]	οὐκ ἀμελέτητος εἶναι· καὶ γὰρ	ἐτύγχανον	πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν
[218]	ἧς ἂν σὺ γένοιο ἀμείνων·	ἀμήχανόν	τοι κάλλος ὁρῴης ἂν ἐν
[219]	διάνοιαν ἔχειν, ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι,	ἀγάμενον	δὲ τὴν τούτου φύσιν τε
[189]	ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι.	~(Ἐκδεξάμενον	οὖν ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη
[178]	γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη Φαῖδρον	ἀρξάμενον	ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι μέγας
[210]	τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν	ἡγησάμενον·	μετὰ δὲ ταῦτα τὸ ἐν
[214]	ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον	ἐμπλησάμενον	πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα
[223]	ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα εἰς Λύκειον,	ἀπονιψάμενον,	ὥσπερ ἄλλοτε τὴν ἄλλην ἡμέραν
[174]	λελουμένον τε καὶ τὰς βλαύτας	ὑποδεδεμένον,	ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ
[201]	τὸ ἐνδεὲς κάλλους καὶ μηδαμῇ	κεκτημένον	κάλλος ἆρα λέγεις σὺ καλὸν
[189]	ἀλλ᾽ ἢ ἐν ὀνείδει ὄνομα	κείμενον.	ἔπειτα ὅλον ἦν ἑκάστου τοῦ
[175]	οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον	κατακείμενον	μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι, Σώκρατες,
[213]	καλεῖν αὐτόν. καὶ τὸν ἰέναι	ἀγόμενον	ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον
[217]	εἰ μὴ πρῶτον μέν, τὸ	λεγόμενον,	οἶνος (ἄνευ τε παίδων καὶ
[213]	τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον καθίζειν.	παρακαθεζόμενον	δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε τὸν
[203]	τοῦ πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ	ποριζόμενον	ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε ἀπορεῖ
[211]	οὔτε γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε	αὐξανόμενον	οὔτε φθίνον, ἔπειτα οὐ τῇ
[183]	ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον	γιγνόμενον,	καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ οἱ
[211]	μὲν ~(ἀεὶ ὂν καὶ οὔτε	γιγνόμενον	οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον οὔτε
[179]	ὁ Ἔρως τοῖς ἐρῶσι παρέχει	γιγνόμενον	παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν
[206]	κυοῦν, ἵλεών τε γίγνεται καὶ	εὐφραινόμενον	διαχεῖται καὶ τίκτει τε καὶ
[174]	ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη	ἑπόμενον·	εἶπον οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς
[174]	νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι	ὑπολειπόμενον,	καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι
[187]	λέγει. τὸ ἓν γάρ φησι	διαφερόμενον	αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ ἁρμονίαν
[187]	ἕως ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι·	διαφερόμενον	δὲ αὖ καὶ μὴ ὁμολογοῦν
[223]	(Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα ὡς	κατακεισόμενον	παρὰ τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης
[195]	ᾗ δ᾽ ἂν μαλακόν, οἰκίζεται.	ἁπτόμενον	οὖν ἀεὶ καὶ ποσὶν καὶ
[181]	τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς μὲν γὰρ	πραττόμενον	καὶ ὀρθῶς καλὸν γίγνεται, μὴ
[183]	οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς μὲν	πραττόμενον	καλόν, αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς
[182]	γε καὶ νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα>	πραττόμενον	ψόγον ἂν δικαίως φέροι. καὶ
[213]	ὅδε τρίτος συμπότης; καὶ ἅμα	μεταστρεφόμενον	αὐτὸν ὁρᾶν τὸν Σωκράτη, ἰδόντα
[211]	ἰέναι ἢ ὑπ᾽ ἄλλου ἄγεσθαι,	ἀρχόμενον	ἀπὸ τῶνδε τῶν καλῶν ἐκείνου
[211]	ὂν καὶ οὔτε γιγνόμενον οὔτε	ἀπολλύμενον,	οὔτε αὐξανόμενον οὔτε φθίνον, ἔπειτα
[187]	Πολυμνίας ὁ πάνδημος, ὃν δεῖ	εὐλαβούμενον	προσφέρειν οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως
[219]	τίνα οἴεσθέ με διάνοιαν ἔχειν,	ἡγούμενον	μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ τὴν
[208]	ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν καὶ	παλαιούμενον	ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ
[174]	Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν	λελουμένον	τε καὶ τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον,
[206]	δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ	λυπούμενον	συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται
[213]	ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ	περιαιρούμενον	ἅμα τὰς ταινίας ὡς ἀναδήσοντα,
[212]	καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς θύρας	(ἐστεφανωμένον	αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι στεφάνῳ
[204]	ἐξ ὧν σὺ λέγεις, τὸ	ἐρώμενον	Ἔρωτα εἶναι, οὐ τὸ ἐρῶν·
[185]	ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ καὶ τὸν	ἐρώμενον·	οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς
[178]	ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ τὸν	ἐρώμενον	ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς
[220]	ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ οὗτος,	τετρωμένον	οὐκ ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε
[211]	καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς	χρώμενον,	ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ δύο καὶ
[187]	(ὃ δὴ μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ	χρώμενον	ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε
[217]	ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον εἰς	ἔπαινον	ἐλθόντα ἄδικόν μοι φαίνεται. ἔτι
[177]	χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν	ἔπαινον	Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν
[177]	σοφοῦ, ἐν ᾧ ἐνῆσαν ἅλες	ἔπαινον	θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν· καὶ
[177]	πρός με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ	δεινόν,	φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν
[184]	ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽	ἐκεῖνον	ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ κατὰ σοφίαν
[213]	φέρε, παῖ, φάναι, τὸν ψυκτῆρα	ἐκεῖνον,	ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον ἢ ὀκτὼ
[213]	παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς	ἐκεῖνον	καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί
[178]	παιδικῶν, οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν	ἄμεινον	οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι
[219]	διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ μακάριε,	ἄμεινον	σκόπει, μή σε λανθάνω οὐδὲν
[211]	οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον οὔτε	φθίνον,	ἔπειτα οὐ τῇ μὲν καλόν,
[176]	ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν πίνειν	οἶνον,	ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ
[223]	κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν	οἶνον.	τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ
[205]	λέγεις; Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ·	κοινὸν	εἶναι πάντων. Τί δὴ οὖν,
[205]	καὶ τὸν ἔρωτα τοῦτον πότερα	κοινὸν	οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων, καὶ
[189]	θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν	κοινὸν	ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν
[189]	εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων	κοινὸν	τοῦ τε ἄρρενος καὶ θήλεος,
[190]	ἦν τοῦ ἡλίου τὴν ἀρχὴν	ἔκγονον,	τὸ δὲ θῆλυ τῆς γῆς,
[212]	δέξεσθε συμπότην, ἢ ἀπίωμεν ἀναδήσαντες	μόνον	Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ
[216]	αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ τοῦτον	μόνον	αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν
[179]	οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ	μόνον	ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ θεοῖς, ὥστε
[216]	καταγηράσω. πέπονθα δὲ (πρὸς τοῦτον	μόνον	ἀνθρώπων, ὃ οὐκ ἄν τις
[181]	δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ διαπράξασθαι	μόνον	βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ τοῦ καλῶς
[175]	Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον κατακείμενον	μόνον·	Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι, Σώκρατες, παρ᾽
[215]	εἶναι. σὺ δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον	μόνον	διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς
[174]	Ὅμηρος μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ	μόνον	διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς
[206]	Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ οὐ	μόνον	εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ εἶναι;
[219]	μὲν οὖν τοῖς πόνοις οὐ	μόνον	ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ τῶν
[186]	καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ	μόνον	ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν
[194]	τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν	μόνον	ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως τε
[181]	οὐ μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος	μόνον	(καὶ ἔστιν οὗτος ὁ τῶν
[211]	ἐσθίειν μήτε πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι	μόνον	καὶ συνεῖναι. τί δῆτα, ἔφη,
[205]	ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ τοῦτο	μόνον	καλεῖται, καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο
[179]	μόνοι ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες, οὐ	μόνον	ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ
[180]	ἐρᾶν, ὃς ἦν καλλίων οὐ	μόνον	Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ τῶν ἡρώων
[179]	ὄντας τῷ ὑεῖ καὶ ὀνόματι	μόνον	προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ
[213]	ἐν λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ	μόνον	πρῴην ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽ ἀεί,
[222]	ὕβρισε. καὶ μέντοι (οὐκ ἐμὲ	μόνον	ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην
[207]	καὶ ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ	μόνον	τῇ γενέσει, ὅτι ἀεὶ καταλείπει
[180]	ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας οὐ	μόνον	ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι·
[208]	καὶ κλέος ἐς τὸν ἀεὶ	χρόνον	ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ τούτου
[192]	εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν	χρόνον.	καὶ οἱ διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων
[208]	οἴονται, αὑτοῖς εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	πάντα ποριζόμενοι· οἱ δὲ κατὰ
[200]	παρόντα καὶ εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	παρεῖναι· ἄλλο τι ὁμολογοῖ ἄν;
[185]	σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν	χρόνον	παύεσθαι ἡ λύγξ· εἰ δὲ
[200]	ἔχει, τὸ εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	ταῦτα εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα καὶ
[200]	βούλει καὶ εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν τῷ
[175]	ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν	χρόνον	ὡς εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα
[174]	καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ	δεῖπνον	εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν
[174]	ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ	δεῖπνον;	κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως
[175]	ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ	δεῖπνον	καὶ τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε,
[174]	κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ	δεῖπνον.	Καλῶς γ᾽ ἔφη, ποιῶν σύ·
[175]	Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς τὸ	δεῖπνον	πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη,
[223]	Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ	ὕπνον	λαβεῖν, (καὶ καταδαρθεῖν πάνυ πολύ,
[197]	δὲ γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην	ὕπνον	τ᾽ ἐνὶ κήδει. (οὗτος δὲ
[189]	ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ δὲ ἠφάνισται·	ἀνδρόγυνον	γὰρ ἓν τότε μὲν ἦν
[191]	τμῆμά εἰσιν, ὃ δὴ τότε	ἀνδρόγυνον	ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ εἰσὶ καὶ
[213]	τι καὶ νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ	διάλλαξον	ἡμᾶς, ἢ ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι,
[200]	μὲν τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,	φύλαξον	παρὰ σαυτῷ μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε
[189]	σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον εἴπῃς,	ἐξόν	σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν. καὶ
[198]	λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω καὶ	παντοδαπὸν	λόγον ῥηθέντα; καὶ τὰ μὲν
[204]	γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό ἐστι	χαλεπὸν	ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα καλὸν
[187]	παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ καὶ	χαλεπὸν	καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν
[201]	ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει γε οὐδὲν	χαλεπόν.	(Καὶ σὲ μέν γε ἤδη
[187]	ἁρμονίας τε καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν	χαλεπὸν	τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ ὁ
[176]	γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι	χαλεπὸν	τοῖς ἀνθρώποις ἡ μέθη ἐστί·
[220]	ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ στρατιῶται	ὑπέβλεπον	(αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ
[177]	ἅμα δ᾽ ἐν τῷ παρόντι	πρέπον	μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς
[203]	ἦν, εἰς τὸν τοῦ Διὸς	κῆπον	εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ οὖν
[222]	αὖ ἃ μέμφομαι συμμείξας ὑμῖν	εἶπον	ἅ με ὕβρισε. καὶ μέντοι
[201]	ἔρως. οὐχ οὑτωσί πως ἔλεγες;	Εἶπον	γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ
[205]	ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις,	εἶπον	ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν
[204]	οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ	εἶπον·	Εἶεν δή, ὦ ξένη· καλῶς
[208]	τὸν λόγον ἐθαύμασά τε καὶ	εἶπον	Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ
[201]	Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε	εἶπον.	(Καὶ μὴν καλῶς γε εἶπες,
[218]	εἰπεῖν ἅ μοι ἐδόκει· καὶ	εἶπον	κινήσας αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις; Οὐ
[215]	μὴ ἔμελλον κομιδῇ δόξειν μεθύειν,	εἶπον	ὀμόσας ἂν ὑμῖν οἷα δὴ
[204]	καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ	εἶπον	ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ,
[174]	ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη,	εἶπον	ὅτι Οὕτως ὅπως ἂν σὺ
[173]	ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη. κἀγὼ	εἶπον	ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν ἔτι,
[172]	συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ; κἀγὼ	εἶπον	ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν
[182]	τούτων κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ	εἶπον,	οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ
[173]	αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος	εἶπον,	οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν
[174]	μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον·	εἶπον	οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ
[207]	ὦ Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ	εἶπον,	παρὰ σὲ ἥκω, γνοὺς ὅτι
[197]	τοῦ δέ, ὥσπερ ἐν ἀρχῇ	εἶπον,	πολλὰ καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο.
[202]	σύ, μία δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ	εἶπον·	Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις; καὶ
[188]	ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ τι	ἐξέλιπον,	σὸν ἔργον, ὦ Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι·
[221]	καὶ τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις	παρέλιπον,	ὅτι καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ
[189]	ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν ὄνομα	λοιπόν,	αὐτὸ δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ
[206]	ἦ δ᾽ ἥ, τῶν τίνα	τρόπον	διωκόντων αὐτὸ καὶ ἐν τίνι
[199]	γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν	τρόπον·	οὐ γὰρ ἂν δυναίμην· οὐ
[176]	κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες, φάναι, τίνα	τρόπον	ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν οὖν
[211]	ἄλλα πάντα καλὰ ἐκείνου μετέχοντα	τρόπον	τινὰ τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων τε
[199]	γὰρ ἐγὼ οὐκ ᾔδη τὸν	τρόπον	τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν
[175]	κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι.	Ἄτοπόν	γ᾽ ἔφη, λέγεις· οὔκουν καλεῖς
[221]	τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος	ἵππον	ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει
[214]	τούτου παρόντος ἢ θεὸν ἢ	ἄνθρωπον	ἄλλον ἢ τοῦτον, οὐκ ἀφέξεταί
[209]	ξυναμφότερον, καὶ πρὸς τοῦτον τὸν	ἄνθρωπον	εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς
[196]	θεόν, οὔθ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου οὔτε	ἄνθρωπον.	οὔτε γὰρ αὐτὸς βίᾳ πάσχει,
[206]	καὶ γεννᾷ· ὅταν δὲ αἰσχρῷ,	σκυθρωπόν	τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ
[190]	τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε	πρόσωπον	μεταστρέφειν καὶ τὸ τοῦ αὐχένος
[190]	ἐκέλευεν. ὁ δὲ τό τε	πρόσωπον	μετέστρεφε, καὶ συνέλκων πανταχόθεν τὸ
[211]	φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ καλὸν οἷον	πρόσωπόν	τι οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο
[211]	(αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν εἰλικρινές,	καθαρόν,	ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν
[204]	τὸ τῷ ὄντι καλὸν καὶ	ἁβρὸν	καὶ τέλεον καὶ μακαριστόν· τὸ
[199]	λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι, φάναι τὸν	Φαῖδρον,	ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ ταῦτα δὴ
[180]	λόγον ἔφη εἰπεῖν, μετὰ δὲ	Φαῖδρον	ἄλλους τινὰς εἶναι, ὧν οὐ
[178]	μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη	Φαῖδρον	ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι
[199]	τις τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν	Φαῖδρον	ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους κελεύειν
[194]	οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ τὸν	Φαῖδρον	ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν Ὦ φίλε
[223]	μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν	Φαῖδρον	καὶ ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ
[180]	ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν.	(Φαῖδρον	μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη
[177]	ἂν δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν δὲ	Φαῖδρον	πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται
[176]	Ἀλλὰ μήν, ἔφη φάναι ὑπολαβόντα	Φαῖδρον	τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι εἴωθα
[208]	ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον	Κόδρον	ὑπὲρ τῆς βασιλείας τῶν παίδων,
[176]	διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ	τήμερον·	καὶ δι᾽ οἵων λόγων, εἰ
[174]	τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς	τήμερον	παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα
[187]	θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον	ἑκάτερον	τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ
[188]	ἐν παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν	ἕτερον,	καὶ περὶ γονέας καὶ ζῶντας
[186]	ἀντὶ τοῦ ἑτέρου ἔρωτος τὸν	ἕτερον	κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν
[207]	τῇ γενέσει, ὅτι ἀεὶ καταλείπει	ἕτερον	νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ
[208]	τῷ τὸ ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον	ἕτερον	νέον ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ ἦν.
[186]	σώματος καὶ τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως	ἕτερόν	τε καὶ ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ
[198]	ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν	ἕτερον,	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι
[208]	Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν τὸν	ὑμέτερον	Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας τῶν
[180]	εἷς· μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς	ὀρθότερόν	ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ
[180]	ὅταν ὁ ἐραστὴς τὰ παιδικά.	θειότερον	γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος γάρ
[199]	οἷός ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ·	πότερόν	ἐστι τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς
[200]	ἢ οὔ; Πάνυ γε, φάναι.	Πότερον	ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε
[200]	μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ,	πότερον	ὁ Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν
[180]	ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι πρότερον προρρηθῆναι	(ὁπότερον	δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν πειράσομαι
[203]	ἐγώ, τίνος ἐστὶ καὶ μητρός;	(Μακρότερον	μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ
[172]	τοὺς τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν·	πρότερον	δέ μοι, ἦ δ᾽ ὅς,
[220]	ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ	πρότερον	εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ διὰ
[223]	οὐ σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ	πρότερον	μὲν καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη
[180]	ὄντος δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι	πρότερον	προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ
[187]	ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ διαφερομένων	(πρότερον	τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα
[187]	ταχέος καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων	πρότερον,	ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν
[219]	μὰ θεούς, μὰ θεάς, οὐδὲν	περιττότερον	καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ Σωκράτους, ἢ
[209]	εὐφυεῖ, πάνυ δὴ ἀσπάζεται τὸ	ξυναμφότερον,	καὶ πρὸς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον
[217]	εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ	καρτερὸν	καὶ οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη,
[181]	τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ φύσει	ἐρρωμενέστερον	καὶ νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες.
[206]	(Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ δ᾽ ἥ,	σαφέστερον	ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ, ἔφη, ὦ
[204]	τε καὶ Διοτίμα; ὧδε δὲ	σαφέστερον	ἐρῶ· ὁ ἐρῶν τῶν καλῶν
[212]	ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ οὐ πολὺ	ὕστερον	Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν ἀκούειν ἐν
[187]	καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον,	ὕστερον	δὲ ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν δὲ
[199]	ὁποῖός τίς ἐστιν ὁ Ἔρως,	ὕστερον	δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ταύτην
[175]	καὶ ταῦτα μὲν καὶ ὀλίγον	ὕστερον	διαδικασόμεθα ἐγώ τε καὶ σὺ
[187]	τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα	ὕστερον	ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς
[218]	ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι	πρεσβύτερον	τοῦ ὡς ὅ τι βέλτιστον
[210]	τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς κάλλος	τιμιώτερον	ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ σώματι,
[218]	φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται ἐχίδνης	ἀγριώτερον,	νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς ὅταν
[218]	δὲ οἶμαί μοι συλλήπτορα οὐδένα	κυριώτερον	εἶναι σοῦ. ἐγὼ δὴ τοιούτῳ
[175]	ἐκ τοῦ πληρεστέρου εἰς τὸ	κενώτερον	ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων,
[207]	δὲ ἀπόλλυται. πολὺ δὲ τούτων	ἀτοπώτερον	ἔτι, ὅτι καὶ αἱ ἐπιστῆμαι
[204]	ᾧ ἂν γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽	εὐπορώτερον,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι,
[218]	τῆς παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ	διαφέρον.	εἰ δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί
[195]	ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν	σκληρὸν	ἦθος ἐχούσῃ ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, ᾗ
[209]	ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς	Ὅμηρον	ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον καὶ τοὺς
[174]	λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽	Ὅμηρον	φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς
[186]	ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν γλυκεῖ,	ξηρὸν	ὑγρῷ, (πάντα τὰ τοιαῦτα· τούτοις
[217]	παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ	ἔχαιρον.	τούτων δ᾽ οὐ μάλα ἐγίγνετο
[210]	ὢν τὴν ψυχήν τις κἂν	σμικρὸν	ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ
[201]	εἶπες, φάναι, ὦ Ἀγάθων. ἀλλὰ	σμικρὸν	ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ καὶ
[210]	σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ	σμικρὸν	ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα τὸ
[187]	καὶ παντὶ κατάδηλος τῷ καὶ	σμικρὸν	προσέχοντι τὸν νοῦν ὅτι κατὰ
[210]	τὸ περὶ τὸ σῶμα καλὸν	σμικρόν	τι ἡγήσηται εἶναι. μετὰ δὲ
[192]	ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ	σμικρὸν	χρόνον. καὶ οἱ διατελοῦντες μετ᾽
[186]	ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ,	πικρὸν	γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα τὰ
[194]	θορυβηθῶ διὰ τὸ οἴεσθαι τὸ	θέατρον	προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν ὡς εὖ
[185]	τῇ κάτω γὰρ αὐτοῦ τὸν	ἰατρὸν	Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος
[197]	ἐπέρχεται δέ μοί τι καὶ	ἔμμετρον	εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ
[183]	μὲν πραττόμενον καλόν, αἰσχρῶς δὲ	αἰσχρόν.	αἰσχρῶς μὲν οὖν ἐστὶ πονηρῷ
[183]	εἶναι αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ οὔτε	αἰσχρόν,	ἀλλὰ καλῶς μὲν πραττόμενον καλόν,
[185]	τοῦ ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν ἧττον	αἰσχρόν·	δοκεῖ γὰρ ὁ τοιοῦτος τό
[184]	καὶ ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι	αἰσχρόν,	(ἐάν τε κακῶς πάσχων πτήξῃ
[202]	ἀνάγκαζε ὃ μὴ καλόν ἐστιν	αἰσχρὸν	εἶναι, μηδὲ ὃ μὴ ἀγαθόν,
[184]	ἐπὶ τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν	αἰσχρόν·	ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι
[186]	τούτοις τὸν (καλόν τε καὶ	αἰσχρὸν	ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος,
[182]	τὴν ἀρχήν. οὕτως οὗ μὲν	αἰσχρὸν	ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν
[182]	οὔτε νέος οὔτε παλαιὸς ὡς	αἰσχρόν,	ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν
[202]	τι μᾶλλον οἴου δεῖν αὐτὸν	αἰσχρὸν	καὶ κακὸν εἶναι, ἀλλά τι
[182]	δοκεῖ εἶναι (καὶ μὴ ἑλόντι	αἰσχρόν,	καὶ πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν
[201]	καλὸν ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι	αἰσχρόν;	~(Μάλιστά γε. Ἦ καὶ ἂν
[184]	πρῶτον μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ	αἰσχρὸν	νενόμισται, ἵνα χρόνος ἐγγένηται, ὃς
[182]	δὲ Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ	αἰσχρὸν	νενόμισται, ὅποι ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν.
[194]	αὐτούς, εἴ τι ἴσως οἴοιο	αἰσχρὸν	ὂν ποιεῖν· ἢ πῶς λέγεις;
[211]	μὲν ὂν καλόν, τισὶ δὲ	αἰσχρόν·	οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ
[211]	τὸ καλόν, πρὸς δὲ τὸ	αἰσχρόν.	οὐδ᾽ ἔνθα μὲν καλόν, ἔνθα
[211]	τῇ μὲν καλόν, τῇ δ᾽	αἰσχρόν,	οὐδὲ τοτὲ μέν, τοτὲ δὲ
[181]	καλὸν γίγνεται, μὴ ὀρθῶς δὲ	αἰσχρόν.	Οὕτω δὴ καὶ τὸ ἐρᾷν
[186]	τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις	αἰσχρόν,	οὕτω καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς
[206]	γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ τὸ	αἰσχρὸν	παντὶ τῷ θείῳ, τὸ δὲ
[194]	ἂν αἰσχύνοιο εἴ τι οἴοιο	αἰσχρὸν	ποιεῖν; (καὶ τὸν Φαῖδρον ἔφη
[182]	πάντων θαυμαστή, οὐχ ὥς τι	αἰσχρὸν	ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι τε καλὸν
[178]	ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ, εἴ τι	αἰσχρὸν	ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο ἢ πάσχων
[186]	τοῖς δὲ κακοῖς καὶ νοσώδεσιν	αἰσχρόν	τε καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ
[182]	γὰρ βαρβάροις διὰ τὰς τυραννίδας	αἰσχρὸν	τοῦτό γε καὶ ἥ γε
[182]	ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν ὡς	αἰσχρὸν	χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ εἰς
[211]	ἔνθα μὲν καλόν, ἔνθα δὲ	αἰσχρόν,	ὡς τισὶ μὲν ὂν καλόν,
[186]	ἔστι δὲ ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα,	ψυχρὸν	θερμῷ, πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ,
[221]	ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, ὦ Ἀριστόφανες, τὸ	σὸν	δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι
[188]	γε. ἀλλ᾽ εἴ τι ἐξέλιπον,	σὸν	ἔργον, ὦ Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ
[222]	ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽	ἔασον,	~(ὦ δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς
[185]	λύγξ· εἰ δὲ μή, ὕδατι	(ἀνακογχυλίασον.	εἰ δ᾽ ἄρα πάνυ ἰσχυρά
[214]	τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη	ἐπαίνεσον.	(Πῶς λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην·
[214]	τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ	ποίησον.	ἐάν τι μὴ ἀληθὲς λέγω,
[212]	βούλει, ὡς ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα	νόμισον	εἰρῆσθαι, εἰ δέ, ὅτι καὶ
[176]	Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται, πίνειν	ὅσον	ἂν ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ
[182]	ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽	~(ὅσον	δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν. οὗτοι γάρ
[197]	τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας, καθ᾽	ὅσον	ἐγὼ δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ
[212]	καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽	ὅσον	οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν
[216]	αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον	(ὅσον	οὐδ᾽ ἂν εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽
[196]	εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας λείπεται·	ὅσον	οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν.
[187]	ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις, καθ᾽	ὅσον	παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον τὸν ἔρωτα·
[221]	ἐφ᾽ ἵππου εἶναι· πρῶτον μὲν	ὅσον	περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων εἶναι·
[222]	τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν	ὅσον	προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ
[217]	δὴ ἐπὶ τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον	ὅσον.	ταῦτα οὖν διανοηθείς, πρὸ τοῦ
[214]	ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι οὐδέν·	ὁπόσον	γὰρ ἂν κελεύῃ τις, τοσοῦτον
[177]	οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ	Διόνυσον	καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή,
[214]	ἄλλων· ἐπίταττε οὖν ὅτι βούλει.	Ἄκουσον	δή, εἰπεῖν τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν
[209]	οἷον χρὴ εἶναι (τὸν ἄνδρα	τὸν	ἀγαθὸν καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ
[223]	αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽ ὅπως
[175]	εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ παῖδες,
[200]	τι ὁμολογοῖ ἄν; Συμφάναι ἔφη	τὸν	Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ τὸν Σωκράτη,
[201]	εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει; καὶ	τὸν	Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες,
[213]	τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ	τὸν	Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ Σωκράτους τε
[194]	βούλει με, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν	τὸν	Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ τὸ
[213]	παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε	τὸν	Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν
[175]	Οὐ σκέψῃ, ἔφη, παῖ, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ
[201]	πως ἔλεγες; Εἶπον γάρ, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε λέγεις,
[194]	καλῶς λέγεις, ὦ Φαῖδρε, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με κωλύει
[213]	κελεύειν εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ	τὸν	Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ τὸν
[199]	ἢ οὔ; Πάνυ γε, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ ἡ μήτηρ
[223]	Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας γιγνομένης	τὸν	Ἀγάθωνα. τὸν οὖν Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽
[213]	Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν	τὸν	Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα
[194]	ἀνθρώπων. Τί δέ, ὦ Σώκρατες;	τὸν	Ἀγάθωνα φάναι, οὐ δή πού
[174]	εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς ἰδεῖν	τὸν	Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς
[174]	ταύτην τὴν παροιμίαν· ποιήσας γὰρ	τὸν	Ἀγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ
[208]	ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος ἐς	τὸν	ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ
[193]	νοῦν αὐτῷ πεφυκότων· οὗ δὴ	τὸν	αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν
[217]	μετ᾽ αὐτοῦ γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων	(τὸν	ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ
[176]	ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη Ἐρυξίμαχον	τὸν	Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε.
[213]	τρίτων κατακέηται. Πάνυ γε, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς ἡμῖν ὅδε
[214]	Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις; εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε;
[213]	ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι, φάναι	τὸν	Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ σοὶ διαλλαγή.
[214]	λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ ποίησον.
[214]	ἄλλους. Ἀλλά, φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε,	τὸν	Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν λέγεις, μεθύοντα
[214]	Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα,
[222]	ἐμοῦ κατακλίνου. Ὦ Ζεῦ, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ πάσχω ὑπὸ
[223]	Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι	τὸν	Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος
[209]	καὶ περὶ οἷον χρὴ εἶναι	(τὸν	ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν καὶ ἃ
[209]	τὸ ξυναμφότερον, καὶ πρὸς τοῦτον	τὸν	ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων περὶ
[190]	ταῖς θριξίν· ὄντινα δὲ τέμοι,	τὸν	Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε πρόσωπον
[190]	χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ τὸ πλείους	τὸν	ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ
[189]	Καὶ μήν, ὦ Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν	τὸν	Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ ἐν
[189]	σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν. καὶ	τὸν	Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ λέγεις,
[185]	Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων, φάναι	τὸν	Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα ποιήσω.
[223]	νυστάζειν· καὶ πρότερον μὲν καταδαρθεῖν	τὸν	Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας γιγνομένης
[189]	πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη εἰπεῖν	τὸν	Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο,
[185]	τοῦτο δὲ οὐ καλόν. κατὰ	τὸν	αὐτὸν δὴ λόγον κἂν εἴ
[207]	ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ	(τὸν	αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον ἡ θνητὴ
[180]	γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα καὶ	τὸν	Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν,
[181]	οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς	τὸν	βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ κοινῇ
[216]	εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων πάντα	τὸν	βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ.
[222]	ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην	τὸν	Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους
[214]	Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς πίνειν·	τὸν	δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν, φάναι,
[212]	τοῦ Σωκράτους τοὺς μὲν ἐπαινεῖν,	τὸν	δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι ἐπιχειρεῖν,
[201]	σὲ μέν γε ἤδη ἐάσω·	τὸν	δὲ λόγον τὸν περὶ τοῦ
[174]	διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ πολεμικά,	τὸν	δὲ Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν
[180]	ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι,	τὸν	δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν οὖν
[175]	ταῦτα ἔφη σφᾶς μὲν δειπνεῖν,	τὸν	δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι. τὸν
[173]	ἢ αὐτὸς Σωκράτης; (Οὐ μὰ	τὸν	Δία, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽
[222]	Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον	τὸν	Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς,
[186]	ἡ γὰρ φύσις τῶν σωμάτων	τὸν	διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον ἔχει· τὸ
[174]	ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ	τὸν	εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς
[201]	ὡς οὔτε καλὸς εἴη κατὰ	τὸν	ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ
[198]	λέγειν ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ	τὸν	ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν με
[208]	εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι· οἱ
[200]	τὰ νῦν παρόντα καὶ εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο τι
[200]	ἐστιν οὐδὲ ἔχει, τὸ εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον ταῦτα εἶναι αὐτῷ
[200]	καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ
[222]	ἐπῄνεσας, δεῖ δὲ ἐμὲ αὖ	τὸν	ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν
[180]	εὖ ποιοῦσιν ὅταν ὁ ἐρώμενος	τὸν	ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν ὁ
[180]	θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι	τὸν	ἐραστὴν οὕτω περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο.
[214]	χαῖρε. Καὶ γὰρ σύ, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί ποιῶμεν; Ὅ
[198]	οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς	τὸν	Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι,
[185]	δὲ ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ	τὸν	Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν μοι ἀναγκαῖον
[214]	παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον.
[185]	ἕως ἂν ἐγὼ παύσωμαι. καὶ	τὸν	Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα
[214]	ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν	τὸν	Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν σὲ εἰσελθεῖν
[193]	Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι ὁ
[198]	ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν ἕτερον, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς εἰρηκέναι,
[177]	κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν	τὸν	Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν μοι
[176]	πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται, πίνειν
[189]	αὐτῷ τὸν πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ	τὸν	Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα
[185]	(τε ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ καὶ	τὸν	ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες
[178]	παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ	τὸν	ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς
[203]	(τε παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐκύησε	τὸν	ἔρωτα. διὸ δὴ καὶ τῆς
[186]	Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν εἶναι	τὸν	Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς διελέσθαι.
[198]	ὡς ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος ἡμῶν	τὸν	ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ ὅπως
[201]	ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ εἶναι	τὸν	Ἔρωτα· εἰ δὲ βούλει, ἐγώ
[207]	τοῦ λόγου καὶ τῆς ἀθανασίας	τὸν	ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά τε οὖν
[199]	Ὁμολογεῖν. Πειρῶ δή, φάναι, καὶ	τὸν	ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ Ἔρως ἔρως
[187]	καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον	τὸν	ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ
[188]	ἴσως μὲν (οὖν καὶ ἐγὼ	τὸν	Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω, οὐ
[202]	ἀγαθόν, κακόν. οὕτω δὲ καὶ	τὸν	Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ
[198]	τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι	τὸν	Ἔρωτα καὶ ἔφην εἶναι δεινὸς
[195]	ὁ λόγος ᾖ. οὕτω δὴ	τὸν	Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι
[193]	γένος εὔδαιμον γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν	τὸν	ἔρωτα καὶ τῶν παιδικῶν τῶν
[180]	οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν περὶ	(τὸν	ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν καὶ
[182]	καὶ δὴ καὶ ὁ περὶ	τὸν	ἔρωτα νόμος ἐν μὲν ταῖς
[207]	ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι φύσει	τὸν	ἔρωτα, οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν, μὴ
[205]	λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι	τὸν	ἔρωτα οὔτε ὅλου, ἐὰν μὴ
[179]	οὕτω καὶ θεοὶ τὴν περὶ	τὸν	ἔρωτα σπουδήν τε καὶ ἀρετὴν
[177]	ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος καὶ ἐγκωμιαζέτω	τὸν	Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ οἱ
[212]	ἔγωγέ φημι χρῆναι πάντα ἄνδρα	τὸν	Ἔρωτα τιμᾷν, καὶ αὐτὸς τιμῶ
[205]	ἔφην. (Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ	τὸν	ἔρωτα· τὸ μὲν κεφάλαιόν ἐστι
[205]	Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν καὶ	τὸν	ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν οἴει
[179]	τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ διὰ	τὸν	ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους
[188]	πρεσβεύῃ ἐν παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ	τὸν	ἕτερον, καὶ περὶ γονέας καὶ
[186]	ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου ἔρωτος	τὸν	ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ
[206]	διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν	τὸν	ἔχοντα. ἔστιν γάρ, ὦ Σώκρατες,
[179]	δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν	τὸν	θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν (γενέσθαι,
[188]	ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν	τὸν	θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς
[194]	πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ	τὸν	θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους
[177]	εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι	τὸν	θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ
[176]	τε σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας	τὸν	θεὸν καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα,
[179]	μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων	τὸν	θεόν, τοῦτο ὁ Ἔρως τοῖς
[185]	ἐν τῇ κάτω γὰρ αὐτοῦ	τὸν	ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε,
[213]	τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ	τὸν	ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων,
[191]	ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ	τὸν	καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν
[186]	καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις	τὸν	(καλόν τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα,
[194]	ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν	τὸν	λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ
[208]	ἔρως ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας	τὸν	λόγον ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον
[185]	εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ	τὸν	λόγον καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε,
[178]	ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου	τὸν	λόγον. πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ
[212]	οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν	τὸν	λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν
[193]	μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν	τὸν	λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα
[223]	ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι.	(Τὸν	μὲν οὖν Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον
[223]	οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον.	τὸν	μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν
[214]	οὐδὲν μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ.	τὸν	μὲν οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ
[180]	καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα	τὸν	μὲν τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον
[174]	τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα	τὸν	Μενέλεων ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω
[176]	μήν, ἔφη φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον	τὸν	Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι εἴωθα πείθεσθαι
[181]	σώματος. οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ	τὸν	νόμον τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες
[217]	πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε	τὸν	νοῦν, καὶ εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες,
[189]	Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε	τὸν	νοῦν καὶ οὕτως λέγε ὡς
[174]	οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα	τὸν	νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι
[187]	κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι	τὸν	νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ ἔχει
[210]	(τοιοῦδε. πειρῶ δέ μοι, ἔφη,	τὸν	νοῦν προσέχειν ὡς οἷόν τε
[191]	οὐ πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι	τὸν	νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς
[192]	γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι	τὸν	νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ
[179]	ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ	τὸν	Οἰάγρου ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου.
[194]	ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ	τὸν	ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν, καὶ
[190]	μέσην τὴν γαστέρα, ὃ δὴ	τὸν	ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ τὰς μὲν
[191]	περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ	τὸν	ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ
[210]	τε ᾖς. δεῖ γάρ, ἔφη,	τὸν	ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ τοῦτο τὸ
[222]	ἐμὲ καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν,
[212]	κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ
[175]	τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι
[175]	ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς μεσοῦν δειπνοῦντας.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον
[214]	ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ διψῶντες πιόμεθα;	τὸν	οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε,
[176]	τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν·	τὸν	οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι
[176]	νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον·	τὸν	οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου
[223]	ἐκ φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά.	τὸν	οὖν Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ
[174]	ἄττα σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι.	τὸν	οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα
[198]	καὶ αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ·	τὸν	οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς
[194]	εἰρῆσθαι· νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ,	~(τὸν	οὖν Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς γὰρ
[223]	δὲ ἡμέρας γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα.	τὸν	οὖν Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα
[222]	ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους.	τὸν	οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς,
[199]	δὴ ἄν τις τύχῃ ἐπελθοῦσα.	τὸν	οὖν Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς
[190]	περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς	τὸν	οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς
[174]	αὐτὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς	τὸν	ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς τήμερον
[175]	Καὶ ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν	τὸν	παῖδα ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ
[203]	ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ δὲ αὖ	τὸν	πατέρα ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς
[180]	οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς	τὸν	Παυσανίου λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽
[184]	τε περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ	(τὸν	περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ
[201]	ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ λόγον	τὸν	περὶ τοῦ Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽
[214]	εὐφημήσεις; φάναι τὸν Σωκράτη. Μὰ	τὸν	Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν
[176]	τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς	τὸν	πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη
[189]	ἐπαύσατο, οὐ μέντοι πρίν γε	τὸν	πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με
[189]	γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ	τὸν	πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον·
[213]	καλλίστῳ τῶν ἔνδον κατακείσει; καὶ	τὸν	Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ
[213]	τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ κατιδεῖν	τὸν	Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ τὸν
[200]	γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι δή, φάναι	τὸν	Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα. ἄλλο
[200]	γε, φάναι. Σκόπει δή, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ εἰκότος εἰ
[199]	καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω, ἵνα
[222]	ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ γε, φάναι	τὸν	Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου.
[175]	οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι	τὸν	Σωκράτη, ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν.
[194]	ἂν εἴην, ὦ Ἀγάθων, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν τὴν σὴν
[177]	Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι	τὸν	Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ
[199]	ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ ταῦτα δὴ	τὸν	Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι.
[213]	καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν	τὸν	Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ
[175]	οὐ γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ	τὸν	Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν ὅτι·
[201]	γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε, φάναι	τὸν	Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο οὕτως
[213]	αὐτὸν λαβόντα τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν	τὸν	Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ
[200]	ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι	τὸν	Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν ταχύς,
[214]	τὼ χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι	τὸν	Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν
[223]	τὸ μέντοι κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν	τὸν	Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ
[198]	(Καὶ πῶς, ὦ μακάριε, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ
[200]	ἔφη τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ	τὸν	Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽ ἐστὶν
[222]	Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽ ἀδύνατον, φάναι	τὸν	Σωκράτη. σὺ μὲν γὰρ ἐμὲ
[214]	τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος, φάναι	τὸν	Σωκράτη, τί ἐν νῷ ἔχεις;
[200]	ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, φύλαξον παρὰ σαυτῷ μεμνημένος
[194]	μέντ᾽ ἂν καλῶς ποιοίην, φάναι	τὸν	Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων, περὶ σοῦ
[213]	τε καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ	τὸν	Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον
[185]	ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν	τόν	(τε ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ καὶ
[184]	νόμω τούτω ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό,	τόν	τε περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ
[223]	καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ	τὸν	τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι.
[179]	γυναικῶν (γενέσθαι, οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα	τὸν	τῆς Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ
[203]	οἶνος γὰρ οὔπω ἦν, εἰς	τὸν	τοῦ Διὸς κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος
[219]	χειμών— ὑπὸ τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς	τὸν	τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε τούτῳ
[187]	ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν	τὸν	τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν
[219]	καὶ γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ	τὸν	τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν τούτου, περιβαλὼν
[199]	οὐ γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον	τὸν	τρόπον· οὐ γὰρ ἂν δυναίμην·
[199]	ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ οὐκ ᾔδη	τὸν	τρόπον τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς
[208]	Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν	τὸν	ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας
[199]	ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι, φάναι	τὸν	Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ ταῦτα
[194]	τι οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ	τὸν	Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν Ὦ
[223]	τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ	τὸν	Φαῖδρον καὶ ἄλλους τινὰς ἔφη
[213]	δεῖ, ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι,	τὸν	ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον
[179]	αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν τὸν	θάνατον	αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν (γενέσθαι, οὐχ
[208]	καὶ σῶμα καὶ τἆλλα πάντα·	ἀθάνατον	δὲ ἄλλῃ. μὴ οὖν θαύμαζε
[206]	ἐν θνητῷ ὄντι τῷ ζῴῳ	ἀθάνατον	ἔνεστιν, ἡ κύησις καὶ ἡ
[208]	κλέος ἐς τὸν ἀεὶ χρόνον	ἀθάνατον	„καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ τούτου κινδύνους
[209]	ἔκγονα ἑαυτῶν καταλείπουσιν, ἃ ἐκείνοις	ἀθάνατον	κλέος καὶ μνήμην παρέχεται αὐτὰ
[208]	βασιλείας τῶν παίδων, μὴ οἰομένους	ἀθάνατον	μνήμην ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι,
[206]	γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι καὶ	ἀθάνατον	ὡς θνητῷ ἡ γέννησις. ἀθανασίας
[207]	θνητὴ φύσις ζητεῖ κατὰ τὸ	δυνατὸν	ἀεί τε εἶναι καὶ ἀθάνατος.
[196]	δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν	δυνατόν,	πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον
[223]	Σωκράτους παρόντος τῶν καλῶν μεταλαβεῖν	ἀδύνατον	ἄλλῳ. καὶ νῦν ὡς εὐπόρως
[187]	δὲ αὖ καὶ μὴ ὁμολογοῦν	ἀδύνατον	ἁρμόσαι· ὥσπερ γε καὶ ὁ
[206]	τὰ δὲ ἐν τῷ ἀναρμόστῳ	ἀδύνατον	γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ τὸ
[187]	ἐκ διαφερομένων, ἕως ἂν διαφέρωνται,	ἀδύνατον	εἶναι· διαφερόμενον δὲ αὖ καὶ
[200]	εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός;	Ἀδύνατον	ἐκ τῶν ὡμολογημένων. Οὐ γάρ
[222]	ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽	ἀδύνατον,	φάναι τὸν Σωκράτη. σὺ μὲν
[212]	αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ	ὁρατὸν	τὸ καλόν, τίκτειν οὐκ εἴδωλα
[215]	τοῦ γελοίου. φημὶ γὰρ δὴ	ὁμοιότατον	αὐτὸν εἶναι τοῖς σειληνοῖς τούτοις
[218]	τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ	ἀλγεινότατον	ὧν ἄν τις δηχθείη— τὴν
[183]	τι πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ	δεινότατον,	ὥς γε λέγουσιν οἱ πολλοί,
[220]	πάντας ἐκράτει, καὶ ὃ πάντων	θαυμαστότατον,	Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων.
[195]	εἰ θέμις καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν,	εὐδαιμονέστατον	εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα καὶ
[178]	γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν τοῖς	πρεσβύτατον	(εἶναι τῶν θεῶν, τίμιον, ἦ
[180]	ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν καὶ	πρεσβύτατον	καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι
[195]	Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά (φημὶ	νεώτατον	αὐτὸν εἶναι θεῶν καὶ ἀεὶ
[180]	Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ	τιμιώτατον	καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς
[180]	καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ	κυριώτατον	εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας
[195]	πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων,	ἁπαλώτατον	ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος μὲν δή
[175]	τὸν οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ	ἔσχατον	κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι,
[174]	ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος	ἄκλητον	ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ
[208]	τῇ μηχανῇ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	θνητὸν	ἀθανασίας μετέχει, καὶ σῶμα καὶ
[208]	γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν τὸ	θνητὸν	σῴζεται, οὐ τὸ παντάπασιν τὸ
[218]	ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ	ἀνόητον	ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ μὴ οὐ
[195]	ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις καὶ	ἀνεμέσητον	εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον
[189]	ἄρρεν καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ	τρίτον	προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων,
[211]	τὸ καλὸν ἰδεῖν εἰλικρινές, καθαρόν,	ἄμικτον,	ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν τε
[191]	ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων (καὶ	ἔτικτον	οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς
[176]	τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς τὸν	πότον·	τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου
[214]	εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ	ἕκαστον	ἐν μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος
[177]	διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι	ἕκαστον	ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος
[190]	γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα	ἕκαστον,	καὶ ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται,
[191]	ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν	ἕκαστον	τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει,
[207]	ἐπεὶ καὶ ἐν ᾧ ἓν	ἕκαστον	τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ
[177]	καὶ τοῦτο μὲν ἧττον καὶ	θαυμαστόν,	ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ ἐνέτυχον
[204]	δὲ σὺ ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι,	θαυμαστὸν	οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς
[210]	τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι	θαυμαστὸν	τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο,
[217]	ἡγησάμην εἶναι καὶ εὐτύχημα ἐμὸν	θαυμαστόν,	ὡς ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει
[201]	ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν μοι	ῥᾷστον	εἶναι οὕτω διελθεῖν, ὥς ποτέ
[204]	Ἔρως. καὶ γὰρ ἔστι τὸ	ἐραστὸν	τὸ τῷ ὄντι καλὸν καὶ
[180]	Ἔρως· ἐπεὶ δὲ δὴ δύο	ἐστόν,	δύο ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε εἶναι.
[194]	δή πού με οὕτω θεάτρου	μεστὸν	ἡγεῖ, ὥστε καὶ ἀγνοεῖν ὅτι
[187]	παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον τὸν ἔρωτα·	ἔνεστον	~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ ἡ τῶν
[196]	μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν	μέγιστον	ὅτι Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽
[184]	παιδικοῖς μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ	ἐπονείδιστον,	οὕτω δὴ καὶ ἄλλη μία
[222]	ἐν αὑτοῖς ἔχοντας καὶ ἐπὶ	πλεῖστον	τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν
[177]	ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται	κάλλιστον,	ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ
[214]	(περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο	κάλλιστον,	καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν
[195]	ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν,	κάλλιστον	ὄντα καὶ ἄριστον. ἔστι δὲ
[185]	προθυμηθείη, τοῦτο δὲ αὖ πάντων	κάλλιστον·	οὕτω πᾶν> πάντως γε καλὸν
[193]	ἀπελθὼν φύσιν· εἰ δὲ τοῦτο	ἄριστον,	ἀναγκαῖον καὶ τῶν νῦν παρόντων
[219]	τούτων καὶ περὶ τῶν ἄλλων	ἄριστον.	ἐγὼ μὲν δὴ ταῦτα ἀκούσας
[193]	νῦν παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω	ἄριστον	εἶναι· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν
[195]	εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα καὶ	ἄριστον.	ἔστι δὲ κάλλιστος ὢν τοιόσδε.
[219]	οὕτω βουλεύου ὅτι σοί τε	ἄριστον	καὶ ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη,
[204]	καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ	μακαριστόν·	τὸ δέ γε ἐρῶν ἄλλην
[218]	πρεσβύτερον τοῦ ὡς ὅ τι	βέλτιστον	ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ οἶμαί
[178]	Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν λέγει	πρώτιστον	μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων.
[183]	αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν	αἴσχιστον	τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ
[206]	ἐν τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι.	(ἀνάρμοστον	δ᾽ ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν παντὶ
[195]	γῆρας, ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι·	θᾶττον	γοῦν τοῦ δέοντος ἡμῖν προσέρχεται.
[211]	ἐκεῖνο μήτε τι πλέον μήτε	ἔλαττον	γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν μηδέν, ὅταν
[220]	τῷ ψύχει καθηῦδον, ἅμα δ᾽	ἐφύλαττον	αὐτὸν εἰ καὶ τὴν νύκτα
[185]	ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν	ἧττον	αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ ὁ τοιοῦτος
[179]	λιπὼν τάξιν ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν	ἧττον	ἂν δή που δέξαιτο ἢ
[176]	μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων	ἧττον	ἂν εἴην ἀηδής. ἐμοὶ γὰρ
[181]	οἱ τοιοῦτοι πρῶτον μὲν οὐχ	ἧττον	γυναικῶν ἢ παίδων, ἔπειτα ὧν
[221]	ἢ ἐν Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ	ἧττον	ἐν φόβῳ ἦ διὰ τὸ
[173]	ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν, οὐχ	ἧττον	ἢ σὺ νυνί, οἰόμενος δεῖν
[177]	βέλτιστος Πρόδικος· καὶ τοῦτο μὲν	ἧττον	καὶ θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη
[206]	τῷ θείῳ, τὸ δὲ καλὸν	ἁρμόττον.	Μοῖρα οὖν καὶ Εἰλείθυια ἡ
[202]	μηδέν τι μᾶλλον οἴου δεῖν	αὐτὸν	αἰσχρὸν καὶ κακὸν εἶναι, ἀλλά
[218]	μοι χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν πρὸς	αὐτόν,	ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ μοι
[221]	οἷς ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι τις	αὐτόν,	ἀνθρώπων μὲν μηδενί, τοῖς δὲ
[213]	ὡς ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ	αὐτὸν	ἀσπάζεσθαί τε τὸν Ἀγάθωνα καὶ
[217]	καὶ τότε μὲν αἰσχυνόμενος ἀφῆκα	αὐτόν·	αὖθις δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει,
[185]	πρὸς ἀρετὴν τόν (τε ἐρῶντα	αὐτὸν	αὑτοῦ καὶ τὸν ἐρώμενον· οἱ
[213]	μέμφηται ὅτι σὲ μὲν ἀνέδησα,	αὐτὸν	δὲ νικῶντα ἐν λόγοις πάντας
[189]	νῦν τούτων οὐδὲν γίγνεται περὶ	αὐτόν,	δέον πάντων μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι
[185]	δὲ οὐ καλόν. κατὰ τὸν	αὐτὸν	δὴ λόγον κἂν εἴ τις
[174]	δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ	αὐτὸν	διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν
[223]	ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ	αὐτὸν	ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ, φάναι τὸν
[175]	ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε	αὐτόν.	ἔθος γάρ τι τοῦτ᾽ ἔχει·
[220]	ψύχει καθηῦδον, ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον	αὐτὸν	εἰ καὶ τὴν νύκτα ἑστήξοι.
[195]	ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά (φημὶ νεώτατον	αὐτὸν	εἶναι θεῶν καὶ ἀεὶ νέον,
[215]	γελοίου. φημὶ γὰρ δὴ ὁμοιότατον	αὐτὸν	εἶναι τοῖς σειληνοῖς τούτοις τοῖς
[177]	πάντας καὶ βούλεσθαι καὶ κελεύειν	αὐτὸν	εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον
[207]	μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ (τὸν	αὐτὸν	ἐκείνῳ λόγον ἡ θνητὴ φύσις
[214]	χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν	αὐτὸν	ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν
[220]	συνδιέσωσε καὶ τὰ ὅπλα καὶ	αὐτὸν	ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν, ὦ
[185]	τε εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν	αὐτόν,	ἐν τῇ κάτω γὰρ αὐτοῦ
[199]	λέγων ὅτι πρῶτον μὲν δέοι	αὐτὸν	ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς ἐστιν ὁ
[217]	τι κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ	αὐτὸν	ἐσπουδακέναι ἐπὶ τῇ ἐμῇ ὥρᾳ
[180]	καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ διαφερόντως	αὐτὸν	ἐτίμησαν, ὅτι τὸν ἐραστὴν οὕτω
[219]	τούτου συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην	(αὐτὸν	εὐπόρουν. εὖ γὰρ ᾔδη ὅτι
[205]	μὲν ἄλλῃ τρεπόμενοι πολλαχῇ ἐπ᾽	αὐτόν,	ἢ κατὰ χρηματισμὸν ἢ κατὰ
[193]	οὖν ἐδεήθην σου, μὴ κωμῳδήσῃς	αὐτόν,	ἵνα καὶ τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν
[175]	γ᾽ ἔφη, λέγεις· οὔκουν καλεῖς	αὐτὸν	καὶ μὴ ἀφήσεις; (καὶ ὃς
[188]	Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ τε	αὐτὸν	καὶ πρεσβεύῃ ἐν παντὶ ἔργῳ,
[217]	ἀπιών. μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην	αὐτὸν	καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς τι ἐνταῦθα
[216]	τ᾽ ἐστὶν οἷς ἐγὼ εἴκασα	αὐτὸν	καὶ τὴν δύναμιν ὡς θαυμασίαν
[213]	κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν	αὐτόν.	καὶ τὸν ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ
[221]	τοῖς δὲ σειληνοῖς καὶ σατύροις,	αὐτὸν	καὶ τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ
[216]	ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω οὖν	αὐτὸν	καὶ φεύγω, καὶ ὅταν ἴδω,
[210]	γεννᾷν λόγους καλούς, ἔπειτα δὲ	αὐτὸν	κατανοῆσαι ὅτι τὸ κάλλος (τὸ
[212]	ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον	αὐτὸν	κιττοῦ τέ τινι στεφάνῳ δασεῖ
[213]	ἔπειτα οὐκ ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽	αὐτὸν	λαβόντα τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν
[198]	ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας	αὐτόν	με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε.
[217]	σκηπτόμενος ὅτι ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα	αὐτὸν	μένειν. ἀνεπαύετο οὖν ἐν τῇ
[216]	πολλάκις μὲν ἡδέως ἂν ἴδοιμι	αὐτὸν	μὴ ὄντα ἐν ἀνθρώποις· εἰ
[217]	μόνῳ, καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι	αὐτόν	μοι ἅπερ ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς
[219]	ὁ Αἴας, ᾧ τε ᾤμην	αὐτὸν	μόνῳ ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με. ἠπόρουν
[195]	καὶ ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον	αὐτὸν	οἷός ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις.
[174]	ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι	αὐτὸν	ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος.
[213]	τρίτος συμπότης; καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον	αὐτὸν	ὁρᾶν τὸν Σωκράτη, ἰδόντα δὲ
[180]	Παυσανίου λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽	αὐτὸν	ὅτι· οὐ καλῶς μοι δοκεῖ,
[175]	δὲ οὐκ ἐᾶν. ἥκειν οὖν	αὐτὸν	οὐ πολὺν χρόνον ὡς εἰώθει
[202]	εἶναι παρὰ τούτων, οἵ φασιν	αὐτὸν	οὐδὲ θεὸν εἶναι; Τίνες οὗτοι;
[212]	ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν	αὐτὸν	παρὰ σφᾶς τήν τε αὐλητρίδα
[213]	φάναι, τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα	αὐτὸν	~(πλέον ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα.
[217]	ἐστι τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ	αὐτὸν	πρὸς τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ
[201]	Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ διηγήσω, διελθεῖν	(αὐτὸν	πρῶτον, τίς ἐστιν ὁ Ἔρως
[184]	ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ τῷ ποιοῦντι	αὐτὸν	σοφόν τε καὶ ἀγαθὸν δικαίως
[218]	μοι ἐδόκει· καὶ εἶπον κινήσας	αὐτόν,	Σώκρατες, καθεύδεις; Οὐ δῆτα, ἦ
[210]	ὀρθῶς ἡγῆται ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς	αὐτὸν	σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν
[218]	τε καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ	αὐτὸν	τί δεῖ λέγειν, καὶ ὅσοι
[198]	ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι, καί φατε	αὐτὸν	τοιοῦτόν τε εἶναι καὶ τοσούτων
[215]	θεῶν. καὶ φημὶ αὖ ἐοικέναι	αὐτὸν	τῷ σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι
[219]	καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι	αὐτὸν	ᾤμην· καὶ ἀναστάς γε, οὐδ᾽
[220]	ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον	(αὐτὸν	ὡς καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ ταῦτα
[185]	αὖ καὶ οὗτος τὸ καθ᾽	αὑτὸν	δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα
[213]	ἕως ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε,	ἐμαυτόν.	ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων, εἴ τι
[199]	(εἰ βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽	ἐμαυτόν,	οὐ πρὸς τοὺς ὑμετέρους λόγους,
[220]	τῶν στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν ἢ	σαυτόν.	ἔτι τοίνυν, ὦ ἄνδρες, ἄξιον
[173]	εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ	σαυτόν	τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους,
[178]	ἄλλου (οὐδενὸς ὡς ὑπὸ παιδικῶν.	ταὐτὸν	δὲ τοῦτο καὶ τὸν ἐρώμενον
[210]	μὴ οὐχ ἕν τε καὶ	ταὐτὸν	ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς
[208]	καὶ μία ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν	ταὐτὸν	πάσχει. ὃ γὰρ καλεῖται μελετᾷν,
[215]	ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις	ταὐτὸν	(τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν ὅταν
[184]	τότε δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς	ταὐτὸν	τῶν νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει
[178]	μάλιστα καὶ ὧν ἔδοξέ μοι	ἀξιομνημόνευτον,	τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν
[217]	ἦν. ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ	ἤνυτον,	ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον εἶναι τῷ
[181]	τῇ πράξει, ὡς ἂν πραχθῇ,	τοιοῦτον	ἀπέβη· καλῶς μὲν γὰρ πραττόμενον
[183]	ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν	τοιοῦτον	γιγνόμενον, καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ
[215]	ῥητόρων εὖ μὲν ἡγούμην λέγειν,	τοιοῦτον	δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό
[175]	ἔχοι, φάναι, ὦ Ἀγάθων, εἰ	τοιοῦτον	εἴη ἡ σοφία ὥστ᾽ ἐκ
[183]	ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν αἴσχιστον τὸ	τοιοῦτον	ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ δὲ, οἶμαι,
[202]	ἀμαθία; ἔστι δὲ δή που	τοιοῦτον	ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ φρονήσεως
[211]	καλὰ ἐκείνου μετέχοντα τρόπον τινὰ	τοιοῦτον,	οἷον γιγνομένων τε τῶν ἄλλων
[220]	τούτοις ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον μὲν	τοιοῦτον	οἷόνπερ καὶ πρότερον εἰώθει φορεῖν,
[185]	πάνυ ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών τι	τοιοῦτον	οἵῳ κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα,
[191]	τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων τι	τοιοῦτον	ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ
[198]	τῷ Ἔρωτι, καί φατε αὐτὸν	τοιοῦτόν	τε εἶναι καὶ τοσούτων αἴτιον,
[180]	ζῶσι καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν	τοιοῦτόν	τινα λόγον ἔφη εἰπεῖν, μετὰ
[181]	τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ	τοιοῦτον,	ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν
[200]	αὐτῷ ὅτι σύ, ὦ ἄνθρωπε,	(πλοῦτον	κεκτημένος καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν
[214]	ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ τις,	τοσοῦτον	ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον μή ποτε
[215]	θεῖα εἶναι. σὺ δ᾽ ἐκείνου	τοσοῦτον	μόνον διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων
[216]	μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ	τοσοῦτον	(ὅσον οὐδ᾽ ἂν εἷς οἰηθείη,
[219]	δὲ δὴ ταῦτα ἐμοῦ οὗτος	τοσοῦτον	περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν καὶ
[179]	τε (καὶ μητρός· οὓς ἐκείνη	τοσοῦτον	ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ διὰ τὸν
[181]	μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν νόμον	τοῦτον	αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται, χρῆν
[216]	γὰρ ἴστε ὅτι οὐδεὶς ὑμῶν	(τοῦτον	γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω, ἐπείπερ
[214]	~(πλέον ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα.	τοῦτον	ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν,
[186]	τῶν σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα	τοῦτον	ἔχει· τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ
[219]	ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ	τοῦτον—	καὶ γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ
[216]	τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ	τοῦτον	μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ
[216]	τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ (πρὸς	τοῦτον	μόνον ἀνθρώπων, ὃ οὐκ ἄν
[179]	ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ ἀποκτείνας δὲ	τοῦτον	οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν
[214]	θεὸν ἢ ἄνθρωπον ἄλλον ἢ	τοῦτον,	οὐκ ἀφέξεταί μου τὼ χεῖρε.
[212]	καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί.	τοῦτον	(οὖν τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε,
[205]	τὴν βούλησιν καὶ τὸν ἔρωτα	τοῦτον	πότερα κοινὸν οἴει εἶναι πάντων
[209]	ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον, καὶ πρὸς	τοῦτον	τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων
[199]	δή. οὐ γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω	τοῦτον	τὸν τρόπον· οὐ γὰρ ἂν
[214]	ὅ τι ἂν βούλῃ, καὶ	τοῦτον	τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ οὕτω
[201]	τούτοις τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ	τοῦτον,	ὡς οὔτε καλὸς εἴη κατὰ
[211]	Μαντινικὴ ξένη, εἴπερ που ἄλλοθι,	βιωτὸν	ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ τὸ καλόν.
[216]	διετέθην ὥστε μοι δόξαι μὴ	βιωτὸν	εἶναι ἔχοντι ὡς ἔχω. καὶ
[189]	τοῦ ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον,	νῶτον	καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον· χεῖρας
[195]	Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι	πρῶτον	αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα τὰς
[217]	ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο τὸ	πρῶτον,	δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ τότε
[177]	δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν δὲ Φαῖδρον	πρῶτον,	ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται καὶ
[196]	πάσης ψυχῆς καὶ εἰσιὼν τὸ	πρῶτον	λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ σκληρὸς
[210]	οἱ ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν,	πρῶτον	μὲν ~(ἀεὶ ὂν καὶ οὔτε
[214]	ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον	πρῶτον	μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ
[189]	ἦν ἥπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἀλλοία.	πρῶτον	μὲν γὰρ τρία ἦν τὰ
[178]	ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον.	πρῶτον	μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη
[199]	καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων ὅτι	πρῶτον	μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός
[210]	ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα, καὶ	πρῶτον	μέν, ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ὁ
[194]	διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι	πρῶτον	μὲν εἰπεῖν ὡς χρή με
[180]	ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι,	πρῶτον	μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν δεῖ
[196]	δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ	πρῶτον	μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ
[195]	ἔστι δὲ κάλλιστος ὢν τοιόσδε.	πρῶτον	μὲν νεώτατος θεῶν, ὦ Φαῖδρε.
[222]	τις καὶ ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος	πρῶτον	μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους
[221]	διὰ τὸ ἐφ᾽ ἵππου εἶναι·	πρῶτον	μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ
[181]	ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας	πρῶτον	μὲν οὐ μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽
[219]	ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ.	πρῶτον	μὲν οὖν τοῖς πόνοις οὐ
[181]	ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ τοιοῦτοι	πρῶτον	μὲν οὐχ ἧττον γυναικῶν ἢ
[203]	Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν.	πρῶτον	μὲν πένης ἀεί ἐστι, καὶ
[207]	τε (πάντα καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα,	πρῶτον	μὲν περὶ τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις,
[200]	τι ἔστιν ὁ Ἔρως ἢ	πρῶτον	μὲν τινῶν, ἔπειτα τούτων ὧν
[184]	δὴ ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας	πρῶτον	μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν
[217]	μου ἠκούσατε λέγοντος, εἰ μὴ	πρῶτον	μέν, τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ
[178]	ἰδιώτου οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος	πρῶτον	μὲν Χάος φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ
[201]	ὥσπερ σὺ διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν	πρῶτον,	τίς ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ
[221]	φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ	πρῶτον·	τοιαῦτα καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα
[189]	ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ	πρῶτον	ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν
[178]	πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε καὶ	~(ἐκέλευον	ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων μὲν
[220]	μέν, ὦ Σώκρατες, καὶ τότε	ἐκέλευον	σοὶ διδόναι τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς,
[202]	ἐγώ, δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ	διαπορθμεῦον	θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ
[202]	ἦν δ᾽ ἐγώ, δύναμιν ἔχον;	Ἑρμηνεῦον	καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽
[210]	σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι	ἀδελφόν	ἐστι, καὶ εἰ δεῖ διώκειν
[202]	γε. Ἦ καὶ ἂν μὴ	σοφόν,	ἀμαθές; ἢ οὐκ ᾔσθησαι ὅτι
[184]	ὁ δὲ τῷ ποιοῦντι αὐτὸν	σοφόν	τε καὶ ἀγαθὸν δικαίως αὖ
[204]	ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι,	φιλόσοφον	δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι σοφοῦ
[204]	τὸ καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα	φιλόσοφον	εἶναι, φιλόσοφον δὲ ὄντα μεταξὺ
[212]	τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν	ψόφον	παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος
[214]	Καὶ γὰρ σύ, φάναι τὸν	Ἐρυξίμαχον·	ἀλλὰ τί ποιῶμεν; Ὅ τι
[198]	Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς τὸν	Ἐρυξίμαχον·	Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι, ὦ
[185]	ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ τὸν	Ἐρυξίμαχον·	Δοκεῖ τοίνυν μοι ἀναγκαῖον εἶναι,
[214]	Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει, φάναι τὸν	Ἐρυξίμαχον,	εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς
[185]	ἂν ἐγὼ παύσωμαι. καὶ τὸν	Ἐρυξίμαχον	εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα·
[214]	βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν τὸν	Ἐρυξίμαχον.	ἡμῖν πρὶν σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε
[193]	πείσομαί σοι, ἔφη φάναι τὸν	Ἐρυξίμαχον·	καὶ γάρ μοι ὁ λόγος
[223]	πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν οὖν	Ἐρυξίμαχον	καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ ἄλλους
[185]	κάτω γὰρ αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν	Ἐρυξίμαχον	κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ
[175]	ἦ δ᾽ ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽	Ἐρυξίμαχον	κατακλίνου. Καὶ ἓ μὲν ἔφη
[198]	Τὸ μὲν ἕτερον, φάναι τὸν	Ἐρυξίμαχον,	μαντικῶς μοι δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι
[177]	αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν	Ἐρυξίμαχον	ὅτι· Ἡ μέν μοι ἀρχὴ
[214]	τοῦ παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽	Ἐρυξίμαχον·	Πῶς οὖν, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη,
[176]	βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη	Ἐρυξίμαχον	τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι,
[176]	ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι τὸν	Ἐρυξίμαχον,	τοῦτο μὲν δέδοκται, πίνειν ὅσον
[189]	τὸν πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ τὸν	Ἐρυξίμαχον·	ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα τί
[181]	φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν μᾶλλον	ἔχον	ἀγαπῶντες. καί τις ἂν γνοίη
[202]	Τίνα, ἦν δ᾽ ἐγώ, δύναμιν	ἔχον;	Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ
[204]	γε ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην	ἔχον,	οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ
[189]	στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ	ἔχον·	χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε, καὶ
[190]	τῆς γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων	μετέχον	τῆς σελήνης, ὅτι καὶ ἡ
[190]	ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα	εἶχον,	ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ
[219]	ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην	εἶχον	καὶ ἀποστερηθείην τῆς τούτου συνουσίας,
[198]	ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ πῃ	εἶχον.	καὶ γάρ με Γοργίου ὁ
[191]	τέως γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς	εἶχον,	καὶ ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ
[190]	ἠπόρουν· οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν	εἶχον	καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες
[217]	καὶ εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς	ὑπάρχον	μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι
[215]	ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν	ἔπασχον,	οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό μου ἡ ψυχὴ
[206]	ἀνείλλεται καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ	ἴσχον	τὸ κύημα χαλεπῶς φέρει. ὅθεν
[221]	Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει τὸ στρατόπεδον·	ἔτυχον	γὰρ παραγενόμενος ἵππον ἔχων, οὗτος
[177]	θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ	ἐνέτυχον	βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν ᾧ
[176]	παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ	πολὺν	πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ
[185]	μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι	πολὺν	χρόνον παύεσθαι ἡ λύγξ· εἰ
[175]	ἐᾶν. ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ	πολὺν	χρόνον ὡς εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ
[212]	ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην	πολὺν	ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν, καὶ
[223]	ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν	πάμπολυν	οἶνον. τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον
[189]	φύσις οὐχ αὑτὴ ἦν ἥπερ	νῦν,	ἀλλ᾽ ἀλλοία. πρῶτον μὲν γὰρ
[176]	εἰ ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι πίνειν	νῦν	ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν γὰρ ἀεὶ
[191]	ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ δὴ	νῦν	γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ
[176]	ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς·	νῦν	δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ
[212]	οὐχ οἷός τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι,	νῦν	δὲ ἥκω ἐπὶ τῇ κεφαλῇ
[213]	τούτων μὲν εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι·	νῦν	(δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος
[193]	τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι·	νῦν	δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν οὖν
[180]	ὁ Ἔρως, καλῶς ἂν εἶχε·	νῦν	δὲ οὐ γάρ ἐστιν εἷς·
[189]	τοῦ τε ἄρρενος καὶ θήλεος,	νῦν	δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ
[175]	σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ Διονύσῳ·	νῦν	δὲ πρὸς τὸ δεῖπνον πρῶτα
[188]	τοῦ κοσμίου τύχῃ ἔρωτος ἃ	νῦν	δὴ ἐγὼ ἔλεγον, τά τε
[207]	ταῦτά τοι, ὦ Διοτίμα, ὅπερ	νῦν	δὴ εἶπον, παρὰ σὲ ἥκω,
[198]	δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς, ἃ	νῦν	δὴ ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων
[189]	τὰ τῶν ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ	νῦν	δύο, ἄρρεν καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ
[194]	Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ γένοιο οὗ	νῦν	ἐγώ εἰμι, μᾶλλον δὲ ἴσως
[195]	ἀλλὰ φιλία καὶ εἰρήνη, ὥσπερ	νῦν,	ἐξ οὗ Ἔρως τῶν θεῶν
[213]	ὅρα οὖν μή τι καὶ	νῦν	ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς, ἢ
[173]	Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε,	νῦν	ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόμεθά σου,
[208]	ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν	νῦν	ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ γε δεῖ,
[181]	καλὴ οὔτε αἰσχρά. ~(οἷον ὃ	νῦν	ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ πίνειν ἢ
[190]	τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα	νῦν	καλουμένην, ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλάντια,
[218]	τε τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς	νῦν	λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται, καὶ
[190]	παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι.	νῦν	μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ
[216]	οὐκ ἀληθῆ. καὶ ἔτι γε	νῦν	ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι εἰ ἐθέλοιμι
[194]	λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος,	νῦν	οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν
[193]	τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν	νῦν	ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή μοι
[189]	κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ	νῦν	ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ δὲ ἠφάνισται·
[221]	μήτε τῶν παλαιῶν μήτε τῶν	νῦν	ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς θαύματος.
[190]	ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν ὥσπερ	νῦν,	ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ ὁπότε ταχὺ
[211]	νεανίσκους δόξει σοι εἶναι, οὓς	νῦν	ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος εἶ
[175]	ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα·	νῦν	οὖν, νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽
[221]	εὕροι τις ζητῶν, οὔτε τῶν	νῦν	οὔτε τῶν παλαιῶν, εἰ μὴ
[200]	ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι τὰ	νῦν	παρόντα καὶ εἰς τὸν ἔπειτα
[200]	κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν τῷ γε	νῦν	παρόντι, εἴτε βούλει εἴτε μή,
[193]	τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ τῶν	νῦν	παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον
[201]	αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ	νῦν	πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη
[212]	καὶ τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ	νῦν	τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν
[213]	ᾤμην ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ	νῦν	τί ἥκεις; καὶ τί αὖ
[189]	ἂν ποιεῖν μεγίστας, οὐχ ὥσπερ	νῦν	τούτων οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν,
[194]	ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ	νῦν.	Φαρμάττειν βούλει με, ὦ Σώκρατες,
[223]	καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ	νῦν	ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν λόγον
[202]	ἦν δ᾽ ἐγώ, λέγεις. (Μὴ	τοίνυν	ἀνάγκαζε ὃ μὴ καλόν ἐστιν
[178]	καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ	τοίνυν	ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ, εἴ
[199]	ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο. (Ἔτι	τοίνυν,	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ
[200]	μὲν οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν	τοίνυν,	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ
[173]	ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν	τοίνυν	ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές· μᾶλλον δ᾽
[174]	ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου	τοίνυν,	ἔφη, ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν
[207]	τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά. Εἰ	τοίνυν,	ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι φύσει
[188]	ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι	τοίνυν	καὶ θυσίαι πᾶσαι καὶ οἷς
[205]	ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω	τοίνυν	καὶ περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ
[185]	Εἰπεῖν δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ	τοίνυν	μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας
[176]	οὕτω πίνοντας πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ	τοίνυν,	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν
[199]	οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι	τοίνυν,	φάναι, ὦ Φαῖδρε, πάρες μοι
[220]	ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι	τοίνυν,	ὦ ἄνδρες, ἄξιον ἦν θεάσασθαι
[218]	δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς. Οἶσθα	οὖν	ἅ μοι δέδοκται; Τί μάλιστα,
[178]	ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων μὲν	οὖν	ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε πάνυ
[181]	πέρι καὶ σώματος. οἱ μὲν	οὖν	ἀγαθοὶ τὸν νόμον τοῦτον αὐτοὶ
[222]	καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν, ὦ
[212]	καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε;
[175]	δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν
[175]	μάλιστα σφᾶς μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον κατακείμενον
[223]	ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν	οὖν	Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ τῷ
[174]	ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽	οὖν	ἄγων μέ τι ἀπολογήσει; ὡς
[195]	δ᾽ ἂν μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον	οὖν	ἀεὶ καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ
[213]	ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα	οὖν	αἱροῦμαι τῆς πόσεως, ἕως ἂν
[214]	ὥσπερ οἱ διψῶντες πιόμεθα; τὸν	οὖν	Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε
[214]	κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν	οὖν	ἄλλοι πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ
[202]	ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις; Τί	οὖν	ἄν, ἔφην, εἴη ὁ Ἔρως;
[221]	προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν	οὖν	ἄν τις καὶ ἄλλα ἔχοι
[213]	μή; συμπίεσθε ἢ οὔ; πάντας	οὖν	ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ
[176]	ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν	οὖν	Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ
[216]	τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω	οὖν	αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ ὅταν
[175]	ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν. ἥκειν	οὖν	αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον ὡς
[212]	κελεύοντος ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν	οὖν	αὐτὸν παρὰ σφᾶς τήν τε
[176]	εἰμι τῶν χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα	οὖν	αὐτῶν ἔφη Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ·
[200]	φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽	οὖν	βούλοιτ᾽ ἄν τις μέγας ὢν
[172]	ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν	οὖν	γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών με
[218]	λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ	οὖν	δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ
[173]	εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ	οὖν	δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα
[180]	τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν	οὖν	δεῖ πάντας θεούς, ἃ δ᾽
[207]	εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ	οὖν	δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά,
[217]	καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν	οὖν	δὴ δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς
[217]	τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα	οὖν	διανοηθείς, πρὸ τοῦ οὐκ εἰωθὼς
[196]	ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν	οὖν	δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας
[195]	κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει. καλῷ	οὖν	δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα
[196]	περὶ δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον	οὖν	δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ
[208]	γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν	οὖν	ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ σώματα
[195]	ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ	οὖν	ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων
[193]	τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ	οὖν	ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν
[193]	ἀλλοῖος ἢ ὁ σός. ὥσπερ	οὖν	ἐδεήθην σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν,
[191]	ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι δὴ	οὖν	ἐκ τόσου (ὁ ἔρως ἔμφυτος
[180]	δεῖ πάντας θεούς, ἃ δ᾽	οὖν	ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα
[194]	ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς	οὖν	ἑκάτερος τῷ θεῷ οὕτως ἤδη
[201]	ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν	οὖν	ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν
[215]	Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος· τὰ	οὖν	ἐκείνου ἐάν τε ἀγαθὸς αὐλητὴς
[217]	εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο	οὖν	ἐν τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ,
[177]	δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ	οὖν	ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον
[223]	πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν	οὖν	Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ
[221]	ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει	οὖν	ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν ἀνθρώπων οὗτός
[183]	αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν	οὖν	ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς
[195]	τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν	οὖν	ἐστί, πρὸς δὲ τῷ νέῳ
[193]	καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος	οὖν	ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν
[199]	οὐδενὸς ἢ τινός; Πάνυ μὲν	οὖν	ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν
[210]	τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ μὲν	οὖν,	ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν
[189]	καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον	οὖν	ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι·
[206]	ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽	οὖν,	ἔφη, καὶ οὐ μόνον εἶναι,
[209]	κατὰ τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ	οὖν,	ἔφη, οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς
[202]	Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς	οὖν,	ἔφη, ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα
[173]	ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί	οὖν,	ἔφη, οὐ διηγήσω μοι; πάντως
[206]	ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη. τί δὴ οὖν τῆς
[205]	κοινὸν εἶναι πάντων. Τί δὴ	οὖν,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ πάντας
[204]	ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες	οὖν,	ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα, οἱ
[190]	ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ	οὖν	Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ
[206]	ἔμοιγε, ἦν δ᾽ ἐγώ. Ἆρ᾽	οὖν,	ἦ δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν
[191]	εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ	οὖν	ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν
[191]	τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος	οὖν	ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε
[208]	πάντα· ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ. μὴ	οὖν	θαύμαζε εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα
[202]	ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν	οὖν	θεὸς εἴη ὅ γε τῶν
[186]	τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε	οὖν	ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ
[215]	ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν	οὖν	ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα,
[192]	τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν	οὖν	καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ
[188]	κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν	(οὖν	καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν
[206]	τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα	οὖν	καὶ Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι
[202]	καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν	οὖν.	καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ πῶς
[221]	καὶ τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ	οὖν	καὶ τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις
[196]	ἵζει καὶ μένει. Περὶ μὲν	οὖν	κάλλους τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽
[175]	αὐτίκα, ὡς ἐγὼ οἶμαι. μὴ	οὖν	κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω
[176]	τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν	οὖν	λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι
[200]	ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽	οὖν	μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω·
[213]	τὼ χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα	οὖν	μή τι καὶ νῦν ἐργάσηται,
[178]	ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ	οὖν	μηχανή τις γένοιτο ὥστε πόλιν
[172]	οὐδὲν εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ	οὖν	μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ
[220]	οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν	οὖν	μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ
[176]	αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ	οὖν	μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων
[217]	ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο	οὖν	μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς
[199]	τὴν ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι	οὖν	μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ
[201]	ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ	οὖν	μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν,
[175]	ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν	οὖν,	νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν
[177]	παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ	οὖν	(ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν
[186]	ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν	οὖν	ὁ ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ ἔρως,
[192]	ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις. πάντως μὲν	οὖν	ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ
[183]	φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν	οὖν	οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον νομίζεσθαι
[201]	καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι	οὖν	ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ
[219]	εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως	οὖν	ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς
[200]	βούλει εἴτε μή, ἔχεις· σκόπει	οὖν,	ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ
[214]	ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε	οὖν	ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν
[174]	οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον	οὖν	ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους
[180]	ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν	οὖν	οὔσης εἷς ἂν ἦν Ἔρως·
[191]	ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε	οὖν	οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν
[207]	τὸν ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά τε	οὖν	πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ
[176]	τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον· τὸν	οὖν	Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς
[180]	προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ	οὖν	πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν
[189]	τῷ ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ	οὖν	πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν
[203]	κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ	οὖν	Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς
[222]	ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν	οὖν	πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ
[203]	ἦν περὶ τὰς θύρας. ὁ	οὖν	Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος
[203]	τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε	οὖν	Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς ὢν
[209]	καὶ κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί	οὖν	προσήκει; φρόνησίν τε καὶ τὴν
[223]	φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά. τὸν	οὖν	Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ τὰ
[174]	σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν	οὖν	Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν
[214]	μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν μὲν	οὖν	Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς πίνειν·
[198]	αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ· τὸν	οὖν	Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς τὸν
[194]	νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν	οὖν	Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς
[223]	ἡμέρας γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα. τὸν	οὖν	Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι,
[222]	ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν	οὖν	Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς, φάναι,
[209]	αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει. τά τε	οὖν	σώματα τὰ καλὰ μᾶλλον ἢ
[209]	ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα μὲν	οὖν	τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες,
[201]	ὡς σὺ λέγεις. Οὐ μὲν	οὖν	τῇ ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ φιλούμενε
[192]	καὶ ἦμεν ὅλοι· τοῦ ὅλου	οὖν	τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει ἔρως
[190]	τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν	οὖν	τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν
[206]	μὲν οὖν, ἔφη. τί δὴ	οὖν	τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι
[181]	καλῶς προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν	οὖν	τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς
[176]	πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε	(οὖν	τίνι τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα
[215]	σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν	οὖν	τό γε εἶδος ὅμοιος εἶ
[177]	(συχνὰ ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ	οὖν	τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν
[184]	τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα	οὖν	τοῖς μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς
[219]	καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν	οὖν	τοῖς πόνοις οὐ μόνον ἐμοῦ
[213]	τὸν Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν	οὖν	τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην,
[177]	καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν	οὖν	τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν
[212]	ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον	(οὖν	τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ
[191]	αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν	οὖν	τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά
[199]	τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα	οὖν	ὑπέσχετο, ἡ δὲ φρὴν „οὔ„
[222]	τὸν ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν	οὖν	ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ
[199]	ἄν τις τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν	οὖν	Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους
[214]	πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς	οὖν,	φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως
[204]	σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν	οὖν	φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ φίλε
[217]	τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽	οὖν	χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο
[218]	τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ	οὖν,	ὦ ἄνδρες, ὅ τε λύχνος
[202]	μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί	οὖν,	ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ
[199]	ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα	οὖν,	ὦ Φαῖδρε, εἴ τι καὶ
[174]	ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽	οὖν	ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ
[216]	τὰ δ᾽ Ἀθηναίων πράττω. βίᾳ	οὖν	ὥσπερ ἀπὸ τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος
[191]	εἰ καὶ ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν	γοῦν	γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο
[215]	λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς	γοῦν	ὅταν μέν του ἄλλου ἀκούωμεν
[195]	φησιν εἶναι καὶ ἁπαλήν (τοὺς	γοῦν	πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων
[196]	ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς	γοῦν	ποιητὴς γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ
[195]	ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι· θᾶττον	γοῦν	τοῦ δέοντος ἡμῖν προσέρχεται. ὃ
[215]	ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ	γοῦν,	ὦ ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον
[187]	διαφερόμενον δὲ αὖ καὶ μὴ	ὁμολογοῦν	ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ γε καὶ
[198]	ἄρα καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα ὑμῖν	ὡμολόγουν	ἐν τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν
[194]	Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι διοίσει αὐτῷ	ὁπῃοῦν	τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν
[191]	οὖν ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη,	ποθοῦν	ἕκαστον τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ
[198]	τοῦτο ἦν τὸ καλῶς ἐπαινεῖν	ὁτιοῦν,	ἀλλὰ τὸ ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι
[185]	αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι ἕνεκα χρημάτων	ὁτιοῦν	ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ
[184]	τε καὶ ἀγαθὸν δικαίως αὖ	ὁτιοῦν	ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ ὁ
[194]	διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε	ὁτιοῦν	γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον ἔχῃ ὅτῳ
[184]	ὁ μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν	ὁτιοῦν	δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ
[182]	εἴ τις τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽	ὁτιοῦν	διώκων καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν
[198]	τοῦ πράγματος, ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν	ὁτιοῦν.	ἐγὼ μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας
[218]	ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ λέγειν	ὁτιοῦν—	καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας,
[184]	σοφίαν τινὰ ἢ κατὰ ἄλλο	ὁτιοῦν	μέρος ἀρετῆς, αὕτη αὖ ἡ
[182]	που κοσμίως γε καὶ νομίμως	ὁτιοῦν	πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως
[198]	εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν	ὁτιοῦν.	τὸ δὲ ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[194]	ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽	ὁπωστιοῦν	ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι
[199]	ἀδελφὸς ἢ οὔ; Φάναι εἶναι.	Οὐκοῦν	ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν. Πειρῶ
[199]	Πάνυ γε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.	Οὐκοῦν	καὶ ἡ μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι
[200]	Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ τὸν Σωκράτη,	Οὐκοῦν	τοῦτό γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν,
[201]	ἔρως, αἴσχους δὲ οὔ; Ὡμολόγει.	(Οὐκοῦν	ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής ἐστι καὶ
[204]	φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν·	οὔκουν	ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς
[175]	εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις·	οὔκουν	καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις;
[206]	οὖν, ἦ δ᾽ ἥ, οὕτως	ἁπλοῦν	ἐστι λέγειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι
[183]	δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ	ἁπλοῦν	ἐστιν, ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη,
[186]	τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ	διπλοῦν	εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι
[186]	γὰρ φύσις τῶν σωμάτων τὸν	διπλοῦν	Ἔρωτα τοῦτον ἔχει· τὸ γὰρ
[200]	εἰκότος εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ	ἐπιθυμοῦν	ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές ἐστιν, ἢ
[193]	δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν κατὰ	νοῦν	αὐτῷ πεφυκότων· οὗ δὴ τὸν
[222]	ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν	νοῦν	ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν
[194]	ἡγεῖ, ὥστε καὶ ἀγνοεῖν ὅτι	νοῦν	ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων
[181]	παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται	νοῦν	ἴσχειν, τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ
[217]	τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε τὸν	νοῦν,	καὶ εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε.
[189]	οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε τὸν	νοῦν	καὶ οὕτως λέγε ὡς δώσων
[174]	Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν	νοῦν	κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον,
[181]	ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ	νοῦν	μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες. καί τις
[187]	τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν	νοῦν	ὅτι κατὰ ταὐτὰ ἔχει τούτοις,
[210]	πειρῶ δέ μοι, ἔφη, τὸν	νοῦν	προσέχειν ὡς οἷόν τε μάλιστα.
[191]	πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν	νοῦν	προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς
[192]	καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν	νοῦν	φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ νόμου
[184]	τοῖς ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας	(ἡντινοῦν	δουλείαν παιδικοῖς μὴ κολακείαν εἶναι
[216]	ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι	ὁντινοῦν·	ἐγὼ δὲ τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι.
[217]	καλῶς ἂν ἔχοι καὶ πρὸς	ὁντινοῦν	λέγειν· τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ
[217]	ἀκοῦσαι ὅσα περ οὗτος ᾔδει·	ἐφρόνουν	γὰρ δὴ ἐπὶ τῇ ὥρᾳ
[198]	τιθέναι· καὶ πάνυ δὴ μέγα	ἐφρόνουν	ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς
[219]	αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με.	ἠπόρουν	δή, καταδεδουλωμένος τε ὑπὸ τοῦ
[190]	τι χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ	ἠπόρουν·	οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον
[219]	συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν	εὐπόρουν.	εὖ γὰρ ᾔδη ὅτι χρήμασί
[208]	χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους πονεῖν	οὑστινασοῦν	καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει σύ,
[175]	εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς	μεσοῦν	δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν
[198]	ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλος	ὁστισοῦν,	μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω
[186]	ὑγιὲς τοῦ σώματος καὶ τὸ	νοσοῦν	ὁμολογουμένως ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν
[172]	καὶ μὴν καὶ ἔναγχός σε	ἐζήτουν	βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν
[206]	ὅταν μὲν καλῷ προσπελάζῃ τὸ	κυοῦν,	ἵλεών τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον
[173]	οἰόμενος τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ	ὁτουοῦν,	οὐχ ἧττον ἢ σὺ νυνί,
[205]	ὄντος εἰς τὸ ὂν ἰόντι	ὁτῳοῦν	αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις, ὥστε
[196]	σώματι καὶ ψυχῇ καὶ ἄλλῳ	ὁτῳοῦν	οὐκ ἐνίζει Ἔρως· οὗ δ᾽
[210]	ὅτι τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ	ὁτῳοῦν	σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι
[185]	ὅτι ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν	ὁτῳοῦν	ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ οὐ καλόν.
[174]	(ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ κεκλημένος.	Σύν	τε δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω πρὸ
[200]	(πλοῦτον κεκτημένος καὶ ὑγίειαν καὶ	ἰσχὺν	βούλει καὶ εἰς τὸν ἔπειτα
[190]	ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν τὴν	ἰσχὺν	δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην, καὶ
[200]	ἂν εἴη τούτων ὅ γε	ὤν.	Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ καὶ
[178]	ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι	ὤν.	εἰ οὖν μηχανή τις γένοιτο
[219]	σκόπει, μή σε λανθάνω οὐδὲν	ὤν.	ἥ τοι τῆς διανοίας ὄψις
[198]	καὶ ἐνενόησα τότε ἄρα καταγέλαστος	ὤν,	ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν τῷ
[216]	με ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς	ὢν	αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ,
[200]	λέγεις. Εἰ γὰρ καὶ ἰσχυρὸς	ὢν	βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι τὸν
[173]	ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς	ὢν	ἐν τοῖς μάλιστα τῶν τότε,
[174]	Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος	ὢν	ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην
[203]	ὁ δὲ ἄλλο τι σοφὸς	ὢν	ἢ περὶ τέχνας ἢ χειρουργίας
[200]	ὢν μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς	ὢν	ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων.
[203]	ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ	ὢν	καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ
[209]	ἐγκύμων ᾖ τὴν ψυχήν θεῖος	ὢν,	καὶ ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν
[203]	καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος	ὢν	καὶ ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς
[197]	ὦ Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς	ὢν	κάλλιστος καὶ ἄριστος μετὰ τοῦτο
[179]	δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε	ὢν	κιθαρῳδός, καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα
[200]	οὖν βούλοιτ᾽ ἄν τις μέγας	ὢν	μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς ὢν
[178]	τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ	ὢν	μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός ἐστιν.
[203]	οὖν Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς	ὢν	ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ
[204]	ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος	ὢν	ὁ Ἔρως τίνα χρείαν ἔχει
[221]	φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος	ὢν	παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι
[203]	γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς	ὢν	περὶ τὸ καλὸν καὶ τῆς
[194]	αἴτιος· ὁποῖος δέ τις αὐτὸς	ὢν	~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς
[200]	φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς	ὢν	ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν ὑγιής—
[210]	σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς	ὢν	τὴν ψυχήν τις κἂν σμικρὸν
[195]	καὶ ἄριστον. ἔστι δὲ κάλλιστος	ὢν	τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος θεῶν,
[173]	τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν	ἐν	τοῖς μάλιστα τῶν τότε, ὡς
[195]	λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος	ὢν	τυγχάνει περὶ οὗ ἂν ὁ
[189]	γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε	ὢν	τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων
[200]	ταχὺς ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς	ὢν	ὑγιής— ἴσως γὰρ ἄν τις
[218]	ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ ἀλγεινότατον	ὧν	ἄν τις δηχθείη— τὴν καρδίαν
[200]	πρῶτον μὲν τινῶν, ἔπειτα τούτων	ὧν	ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί,
[214]	μακάριε, πείθει τί (σε Σωκράτης	ὧν	ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα ὅτι
[204]	ὅτι οἱ μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων,	ὧν	αὖ καὶ ὁ Ἔρως. ἔστι
[209]	τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν·	ὧν	δή εἰσι καὶ οἱ ποιηταὶ
[177]	διατριβή, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ	ὧν	ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι οὐκ ἐξ
[178]	πάντα· ἃ δὲ μάλιστα καὶ	ὧν	ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν
[173]	Σωκράτη γε ἔνια ἤδη ἀνηρόμην	ὧν	ἐκείνου ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει
[202]	καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων	ὧν	ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς
[200]	μὲν τινῶν, ἔπειτα τούτων ὧν	ἂν	ἔνδεια παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι.
[210]	τὰ δὲ τέλεα καὶ ἐποπτικά,	ὧν	ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν, ἐάν
[188]	ἄλληλα τῶν τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν·	ὧν	ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε φορὰς
[200]	ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν	ὧν	ἡ ἐπιθυμία τε καὶ ὁ
[189]	τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων	ὧν	ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία ἂν τῷ
[181]	ἧττον γυναικῶν ἢ παίδων, ἔπειτα	ὧν	καὶ ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον
[209]	ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν·	ὧν	καὶ ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε
[193]	μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν,	ὧν	ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ
[194]	τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν	ὧν	ὁ θεὸς αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος
[180]	δὲ Φαῖδρον ἄλλους τινὰς εἶναι,	ὧν	οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς
[219]	παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά ἐστιν,	ὧν	οὐδὲν ἄλλως εἴρηται ἢ ὡς
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ μοι περὶ	ὧν	πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι· καὶ
[204]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ	ὧν	σὺ λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα
[211]	οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν	ὧν	σῶμα μετέχει, οὐδέ τις λόγος
[218]	ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ ἀλγεινότατον ὧν	ἄν	τις δηχθείη— τὴν καρδίαν ἢ
[201]	Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι	ὧν	τότε εἶπον. (Καὶ μὴν καλῶς
[185]	δ᾽ ἄρα πάνυ ἰσχυρά ἐστιν,	ἀναλαβών	τι τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις ἂν
[193]	πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς τὸ οἰκεῖον	ἄγων,	καὶ εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας
[174]	ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν	ἄγων	μέ τι ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ
[215]	κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ	λέγων,	ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ ἐάν
[222]	καὶ ὡς ἐν παρέργῳ δὴ	λέγων	ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς
[176]	τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ	λέγων	ἧττον ἂν εἴην ἀηδής. ἐμοὶ
[186]	ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς	λέγων,	ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην.
[212]	τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ	λέγων	ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου·
[199]	μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου,	λέγων	ὅτι πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν
[195]	γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι)	λέγων	τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ
[185]	ἐστι, παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις	λέγων,	φάναι τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ
[220]	τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου τῶν	στρατηγῶν	ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι
[220]	ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν	στρατηγῶν	πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων
[194]	οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν	ὀλίγων	ἀνθρώπων. Τί δέ, ὦ Σώκρατες;
[197]	καλῆς ᾠδῆς μετέχοντα ἣν ᾄδει	θέλγων	πάντων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων
[176]	ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ	λόγων	ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ
[215]	τις ἀκούῃ ἢ τῶν σῶν	λόγων	ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ φαῦλος
[193]	πάνυ ἂν ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι	λόγων	διὰ τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ
[176]	τὸ τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων	λόγων,	εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι.
[222]	ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν	λόγων,	ἔπειτα θειοτάτους καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽
[215]	πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ τῶν τούτου	λόγων	καὶ πάσχω ἔτι καὶ (νυνί.
[222]	ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν	λόγων	καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν
[218]	δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ	λόγων,	οἳ ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου
[223]	(Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι τῶν	λόγων.	οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι
[209]	τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ	λόγων	περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον
[172]	συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν	λόγων	τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς
[215]	καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν	λόγων	τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ
[221]	ἐθέλοι τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν	λόγων,	φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ
[195]	ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα	ὁμολογῶν	τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως
[209]	ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ τῶν	δημιουργῶν	ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ
[184]	δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν	ὑπουργῶν>	καὶ ὁ μὲν δυνάμενος εἰς
[216]	Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι	φεύγων,	ἵνα μὴ αὐτοῦ καθήμενος παρὰ
[195]	τεκμήριον τῷ λόγῳ αὐτὸς παρέχεται,	φεύγων	φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ ὂν
[222]	τῶν λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ	ἰδὼν	ἄν τις καὶ ἐντὸς αὐτῶν
[221]	Λάχης· καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ	ἰδὼν	εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν,
[194]	Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ	ἰδὼν	τὴν σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην
[181]	ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ γὰρ ἐρῶσι	παίδων,	ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται νοῦν
[181]	μὲν οὐχ ἧττον γυναικῶν ἢ	παίδων,	ἔπειτα ὧν καὶ ἐρῶσι τῶν
[181]	(καὶ ἔστιν οὗτος ὁ τῶν	παίδων	ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου·
[175]	κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα τῶν	παίδων	ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης οὗτος
[217]	(ἄνευ τε παίδων καὶ μετὰ	παίδων)	ἦν ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους
[181]	καὶ νόμον εἶναι μὴ ἐρᾷν	(παίδων,	ἵνα μὴ εἰς ἄδηλον πολλὴ
[192]	καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν	παίδων	καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες
[217]	τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε	παίδων	καὶ μετὰ παίδων) ἦν ἀληθής,
[208]	ἔτι μᾶλλον ἢ ὑπὲρ τῶν	(παίδων,	καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους
[209]	βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων	παίδων	κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο
[208]	Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας τῶν	παίδων,	μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς
[173]	συνουσία αὕτη. κἀγὼ εἶπον ὅτι·	Παίδων	ὄντων ἡμῶν ἔτι, ὅτε τῇ
[209]	πολὺ μείζω κοινωνίαν τῆς τῶν	παίδων	πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι
[181]	σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ τῶν	παίδων	τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας
[172]	τῶν οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν	κατιδών	με πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ παίζων
[193]	καὶ μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος,	κωμῳδῶν	τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ
[195]	νῦν, ἐξ οὗ Ἔρως τῶν	θεῶν	βασιλεύει. νέος μὲν οὖν ἐστί,
[202]	φάναι καλόν τε καὶ εὐδαίμονα	θεῶν	εἶναι; Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽
[183]	καὶ ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ	θεῶν	ἐκβάντι τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ
[195]	δόσεις. φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων	θεῶν	εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις
[195]	ἀλλά (φημὶ νεώτατον αὐτὸν εἶναι	θεῶν	καὶ ἀεὶ νέον, τὰ δὲ
[188]	ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι
[197]	καὶ σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος
[195]	ἐν γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται·
[180]	οὕτω δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα	θεῶν	καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ
[215]	διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες	θεῶν.	καὶ φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν
[178]	γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα	θεῶν	μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ καὶ
[204]	μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε.	θεῶν	οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς
[197]	ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη τῶν	θεῶν	τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον
[197]	μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων πάντων	θεῶν	τε καὶ ἀνθρώπων νόημα· οὗτος,
[197]	Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν	θεῶν	τε καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ
[215]	ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς τῶν	θεῶν	τε καὶ τελετῶν δεομένους διὰ
[178]	ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι τῶν	θεῶν,	τίμιον, ἦ δ᾽ ὅς· τεκμήριον
[202]	ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ	θεῶν,	τῶν μὲν τὰς δεήσεις καὶ
[177]	ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι	θεῶν	ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ
[189]	πάντων μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ	θεῶν	φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε ὢν τῶν
[195]	ὢν τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος	θεῶν,	ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον
[174]	Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν	Μενέλεων	ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω ὄντα
[174]	ἄνδρα (τὰ πολεμικά, τὸν δὲ	Μενέλεων	μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ
[206]	μὲν καλῷ προσπελάζῃ τὸ κυοῦν,	ἵλεών	τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται
[209]	φρονήσεως ἡ περὶ τὰ τῶν	πόλεών	τε καὶ οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ
[211]	εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ	ἀνάπλεων	σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων
[184]	ὑπὸ χρημάτων καὶ ὑπὸ πολιτικῶν	δυνάμεων	ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε κακῶς
[195]	ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ δὲ	νέων	ἀεὶ σύνεστί τε καὶ ἔστιν·
[202]	πᾶσα χωρεῖ καὶ ἡ τῶν	ἱερέων	τέχνη τῶν τε περὶ τὰς
[209]	τὰ τῶν πόλεών τε καὶ	οἰκήσεων	διακόσμησις, ᾗ δὴ ὄνομά ἐστι
[191]	καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν	ἡμίσεων,	τὸ δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν
[179]	ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι	ζῶν	εἰσιέναι εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ
[185]	πόλει καὶ ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν	ἀναγκάζων	ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν τόν (τε
[212]	δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ χαίρεις	ὀνομάζων,	τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ ταῦτα
[194]	περὶ σοῦ τι ἐγὼ ἄγροικον	δοξάζων·	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα ὅτι εἴ
[172]	κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ	παίζων	ἅμα τῇ κλήσει· Ὦ Φαληρεύς,
[216]	λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ	παίζων	πάντα τὸν βίον πρὸς τοὺς
[184]	τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ	βασανίζων,	ποτέρων ποτέ ἐστιν ὁ ἐρῶν
[197]	πρᾳότητα μὲν πορίζων, ἀγριότητα δ᾽	ἐξορίζων·	φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως
[197]	θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν	πορίζων,	ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας,
[220]	ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ	φροντίζων	τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες
[201]	καλῶς γε εἶπες, φάναι, ὦ	Ἀγάθων.	ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ
[197]	Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς	ἀγαθῶν,	ἀμελὴς κακῶν· ἐν πόνῳ, ἐν
[202]	ὅ γε τῶν καλῶν καὶ	ἀγαθῶν	ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽ ἔοικεν.
[193]	(ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ τί ἑκάτερος·	Ἀγάθων	γὰρ καὶ Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ
[198]	ἐφοβούμην μή μοι τελευτῶν ὁ	Ἀγάθων	Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν
[201]	τῇ ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ φιλούμενε	Ἀγάθων,	δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει γε
[194]	ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν Ὦ φίλε	Ἀγάθων,	ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι
[200]	ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ, ὦ	Ἀγάθων,	εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν ἕκαστα
[175]	Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι, ὦ	Ἀγάθων,	εἰ τοιοῦτον εἴη ἡ σοφία
[213]	ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω,	Ἀγάθων,	εἴ τι ἔστιν ἔκπωμα μέγα.
[194]	Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν εἴην, ὦ	Ἀγάθων,	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν
[194]	ἴσως οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν καὶ	Ἀγάθων	εἴπῃ εὖ, καὶ μάλ᾽ ἂν
[201]	δὲ ἀγαθὰ καλά, κἂν τῶν	ἀγαθῶν	ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι, ὦ
[172]	οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν ἐτῶν	Ἀγάθων	ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ
[174]	διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ	ἀγαθῶν	ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί.
[205]	κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα ἡ τῶν	ἀγαθῶν	ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ
[198]	μαντικῶς μοι δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι	Ἀγάθων	εὖ ἐρεῖ· τὸ δὲ σὲ
[178]	εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν μεγίστων	ἀγαθῶν	ἡμῖν αἴτιός ἐστιν. οὐ γὰρ
[198]	νῦν δὴ ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι	Ἀγάθων	θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι;
[202]	γε ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν τῶν	ἀγαθῶν	καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων
[212]	καὶ μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου	Ἀγάθων	καὶ κελεύοντος ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα.
[177]	ἢ τὰ ἐρωτικά, οὔτε που	Ἀγάθων	καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης,
[175]	εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ	Ἀγάθων.	καὶ ταῦτα μὲν καὶ ὀλίγον
[199]	ἄρξασθαι. Καὶ μήν, ὦ φίλε	Ἀγάθων,	καλῶς μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ
[222]	δὴ καὶ σοὶ λέγω, ὦ	Ἀγάθων,	μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽
[222]	κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ φίλε	Ἀγάθων,	μηδὲν πλέον αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ
[205]	εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει γάρ, ἔφη,	ἀγαθῶν	οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι
[222]	ἐὰν οὖν ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ	Ἀγάθων,	οὐ δή που ἐμὲ πάλιν
[176]	ἔχει πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν,	Ἀγάθων;	Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι.
[194]	ποιοίην, φάναι τὸν Σωκράτη, ὦ	Ἀγάθων,	περὶ σοῦ τι ἐγὼ ἄγροικον
[215]	Περικλέους δὲ ἀκούων καὶ ἄλλων	ἀγαθῶν	ῥητόρων εὖ μὲν ἡγούμην λέγειν,
[173]	ὅτε τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν	Ἀγάθων,	τῇ ὑστεραίᾳ ἢ ᾗ τὰ
[204]	Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν	ἀγαθῶν·	τί ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν δ᾽
[213]	σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ μοι,	Ἀγάθων,	φάναι, μετάδος τῶν ταινιῶν, ἵνα
[213]	ἔνδον κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη·	Ἀγάθων,	φάναι, ὅρα εἴ μοι ἐπαμύνεις·
[194]	ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν	ἀγαθῶν	ὧν ὁ θεὸς αὐτοῖς αἴτιος·
[200]	μὲν γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ, ὦ	Ἀγάθων,	ὡς ἀνάγκη εἶναι· σοὶ δὲ
[201]	ἔλεγον οἷάπερ νῦν πρὸς ἐμὲ	Ἀγάθων,	ὡς εἴη ὁ Ἔρως μέγας
[201]	ἂν δύνωμαι. δεῖ δή, ὦ	Ἀγάθων,	ὥσπερ σὺ διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν
[179]	μὴ ἀποκτείνας δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽	ἐλθὼν	γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας
[222]	ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ σὲ	ἐλθὼν	κατακλινήσομαι. Πάνυ γε, φάναι τὸν
[192]	τοῦτο ὃ πάλαι ἄρα ἐπεθύμει,	συνελθὼν	καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ
[193]	ἕκαστος τύχοι εἰς τὴν ἀρχαίαν	ἀπελθὼν	φύσιν· εἰ δὲ τοῦτο ἄριστον,
[203]	εἰς τὸν τοῦ Διὸς κῆπον	εἰσελθὼν	βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ οὖν Πενία
[212]	ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους τινὰς τῶν	ἀκολούθων,	καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς θύρας
[210]	τὰ καλά, πρὸς τέλος ἤδη	ἰὼν	τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι
[212]	τέ τινι στεφάνῳ δασεῖ καὶ	ἴων,	καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ τῆς
[221]	οὔτε τῶν νῦν οὔτε τῶν	παλαιῶν,	εἰ μὴ ἄρα εἰ οἷς
[221]	ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε τῶν	παλαιῶν	μήτε τῶν νῦν ὄντων, τοῦτο
[216]	ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ, τὰ δ᾽	Ἀθηναίων	πράττω. βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ
[212]	καὶ ἐὰν μέν τις τῶν	ἐπιτηδείων	ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ μή,
[219]	ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα	„χαλκείων„	διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ μακάριε,
[209]	ζητεῖ δὴ οἶμαι καὶ οὗτος	περιιὼν	τὸ καλὸν ἐν ᾧ ἂν
[192]	οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων καὶ	μειρακίων,	ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει. φασὶ
[180]	Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς ἦν	καλλίων	οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ
[196]	σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ	ἐπιθυμιῶν,	Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω
[196]	κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν καὶ	ἐπιθυμιῶν	ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ.
[172]	ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν	ἀνιὼν	Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίμων τις
[211]	τῶνδε διὰ τὸ ὀρθῶς παιδεραστεῖν	ἐπανιὼν	ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται καθορᾶν,
[195]	ἐπὶ γῆς βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ	κρανίων,	ἅ ἐστιν οὐ πάνυ μαλακά,
[213]	καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα τῶν	ταινιῶν	ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι.
[213]	μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος τῶν	ταινιῶν,	ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου
[193]	τοῦ θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ	Λακεδαιμονίων·	φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ
[196]	εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ	ἐξιών,	εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ
[195]	περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν οἷος	οἵων	αἴτιος ὢν τυγχάνει περὶ οὗ
[176]	συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ δι᾽	οἵων	λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν
[186]	ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ δὲ ἀνόμοιον	ἀνομοίων	ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν
[190]	τὰ σύσπαστα βαλάντια, ἓν στόμα	ποιῶν	ἀπέδει κατὰ μέσην τὴν γαστέρα,
[197]	εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ	ποιῶν	εἰρήνην μὲν ἐν ἀνθρώποις, πελάγει
[178]	ὅστις ἐρᾷ, εἴ τι αἰσχρὸν	ποιῶν	κατάδηλος γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό
[196]	γὰρ Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται— οὔτε	ποιῶν	ποιεῖ— πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι
[174]	ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς γ᾽ ἔφη,	ποιῶν	σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος;
[186]	ὁ ἰατρικώτατος, καὶ ὁ μεταβάλλειν	ποιῶν,	ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου ἔρωτος
[217]	ἄν μοι καὶ συνημερεύσας ᾤχετο	ἀπιών.	μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν
[220]	καὶ ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽	ἀπιὼν	προσευξάμενος τῷ ἡλίῳ. εἰ δὲ
[214]	γὰρ ἂν κελεύῃ τις, τοσοῦτον	ἐκπιὼν	οὐδὲν μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ.
[192]	δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι ἡ τῶν	ἀφροδισίων	συνουσία, ὡς ἄρα τούτου ἕνεκα
[196]	οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς καὶ	εἰσιὼν	τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών,
[202]	ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν	θυσιῶν,	ἐν μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων
[173]	καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν	πλουσίων	καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε ἄχθομαι
[185]	ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα καὶ τοῦ	βελτίων	γενέσθαι πᾶν ἂν παντὶ προθυμηθείη,
[197]	Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς	κακῶν·	ἐν πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν
[214]	καὶ εἰπὲ ὅτι τοῦτο ψεύδομαι·	ἑκὼν	γὰρ εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν
[188]	ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω, οὐ μέντοι	ἑκών	γε. ἀλλ᾽ εἴ τι ἐξέλιπον,
[176]	μέθη ἐστί· καὶ οὔτε αὐτὸς	ἑκὼν	εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν
[196]	πᾶν ὑπηρετεῖ— ἃ δ᾽ ἂν	ἑκὼν	ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ πόλεως
[196]	οὔτε ποιῶν ποιεῖ— πᾶς γὰρ	ἑκὼν	Ἔρωτι πᾶν ὑπηρετεῖ— ἃ δ᾽
[203]	σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας	πλέκων	μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ
[179]	ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ	γυναικῶν	(γενέσθαι, οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν
[191]	γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν	γυναικῶν	γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ
[181]	τοιοῦτοι πρῶτον μὲν οὐχ ἧττον	γυναικῶν	ἢ παίδων, ἔπειτα ὧν καὶ
[193]	καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν καὶ	γυναικῶν,	ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ
[181]	τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων	γυναικῶν	προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα
[180]	τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ ἐραστὴς	παιδικῶν·	ἔνθεος γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα
[178]	ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε καὶ	παιδικῶν,	οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον
[179]	ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ	παιδικῶν	ὀφθῆναι ἢ λιπὼν τάξιν ἢ
[178]	ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς ὡς ὑπὸ	παιδικῶν.	ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ τὸν
[193]	ἄριστον εἶναι· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ	παιδικῶν	τυχεῖν κατὰ νοῦν αὐτῷ πεφυκότων·
[193]	ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ τῶν	παιδικῶν	τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς
[215]	τὰ γελοιότερα, ἔσται δ᾽ ἡ	εἰκὼν	τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ τοῦ
[184]	τὸ ὑπὸ χρημάτων καὶ ὑπὸ	πολιτικῶν	δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε
[173]	ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων καὶ	χρηματιστικῶν,	αὐτός τε ἄχθομαι ὑμᾶς τε
[210]	πρὸς τέλος ἤδη ἰὼν τῶν	ἐρωτικῶν	ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν
[187]	μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν	ἐρωτικῶν	ἐπιστήμη. καὶ ἐν μέν γε
[207]	ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ τῶν	ἐρωτικῶν	λόγους ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο
[172]	τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν	ἐρωτικῶν	λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ
[186]	εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος	ἐρωτικῶν	πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ
[188]	περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων γίγνεται	ἐρωτικῶν·	ὧν ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε
[190]	τό τε πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ	συνέλκων	πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν
[211]	καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων	σαρκῶν	τε ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων καὶ
[183]	συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι τῶν	ὅρκων·	ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ φασιν
[180]	πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ φλυαρεῖ	φάσκων	Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς ἦν
[186]	πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ ὁ	διαγιγνώσκων	ἐν τούτοις τὸν (καλόν τε
[172]	Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ	Γλαύκων;	οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν ἐτῶν
[182]	τις τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν	διώκων	καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο,
[189]	μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα.	Βαλών	γε, φάναι, ὦ Ἀριστόφανες, οἴει
[204]	ἔφη, ὥσπερ ἂν εἴ τις	μεταβαλὼν	ἀντὶ τοῦ καλοῦ τῷ ἀγαθῷ
[219]	τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν τούτου,	περιβαλὼν	τὼ χεῖρε τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ
[179]	ἢ λιπὼν τάξιν ἢ ὅπλα	ἀποβαλὼν	ἧττον ἂν δή που δέξαιτο
[201]	κατεσκευάσθη τὰ πράγματα δι᾽ ἔρωτα	καλῶν·	αἰσχρῶν γὰρ οὐκ εἴη ἔρως.
[211]	ἄγεσθαι, ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε τῶν	καλῶν	ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ ἀεὶ
[201]	Εἰ ἄρα ὁ Ἔρως τῶν	καλῶν	ἐνδεής ἐστι, τὰ δὲ ἀγαθὰ
[202]	δι᾽ ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ	καλῶν	ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν ἐνδεής
[211]	καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ τῶν	καλῶν	ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ μαθήματα,
[204]	τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί τῶν	καλῶν	ἐστιν ὁ Ἔρως, ὦ Σώκρατές
[201]	μέγας θεός, εἴη δὲ τῶν	καλῶν·	ἤλεγχε δή με τούτοις τοῖς
[202]	θεὸς εἴη ὅ γε τῶν	καλῶν	καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς
[216]	ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν	καλῶν	καὶ ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ
[218]	διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν	καλῶν	κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ ~(ὄντι
[223]	τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος τῶν	καλῶν	μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν
[197]	ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν τῶν	καλῶν	πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ θεοῖς
[211]	καλὰ σώματα, καὶ ἀπὸ τῶν	καλῶν	σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα,
[210]	δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων τῶν	καλῶν	σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ τὸ
[204]	σαφέστερον ἐρῶ· ὁ ἐρῶν τῶν	καλῶν	τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον
[204]	ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν	καλῶν,	ὡς σὺ φῄς. εἰ δέ
[207]	παρὰ σὲ ἥκω, γνοὺς ὅτι	διδασκάλων	δέομαι. ἀλλά μοι λέγε καὶ
[220]	(ἀνθρώπων ἢ οὗτος, τετρωμένον οὐκ	ἐθέλων	ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ τὰ
[220]	τ᾽ ἄλλα καὶ πίνειν οὐκ	ἐθέλων,	ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει, καὶ
[209]	τοὺς ἄλλους ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς	ζηλῶν,	οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν καταλείπουσιν, ἃ
[192]	βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽	ἀλλήλων	γενέσθαι; καὶ εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς
[192]	ὅ τι βούλονται σφίσι παρ᾽	ἀλλήλων	γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ ἂν δόξειεν
[192]	χρόνον. καὶ οἱ διατελοῦντες μετ᾽	ἀλλήλων	διὰ βίου οὗτοί εἰσιν, οἳ
[195]	γὰρ ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ	ἀλλήλων	ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ
[192]	νύκτα καὶ ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι	ἀλλήλων;	εἰ γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω
[187]	μουσικὴ ἐντίθησιν, ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν	ἀλλήλων	ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν αὖ μουσικὴ
[186]	τ᾽ εἶναι ποιεῖν καὶ ἐρᾷν	ἀλλήλων.	ἔστι δὲ ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα,
[192]	ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς μετ᾽	ἀλλήλων	καταζῇν ἀγάμοις. πάντως μὲν οὖν
[179]	καὶ μαχόμενοί γ᾽ ἂν μετ᾽	ἀλλήλων	οἱ τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι
[192]	ἐθέλοντες, ὡς ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι	ἀλλήλων	οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. καὶ οἱ
[197]	πληροῖ, τὰς τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽	ἀλλήλων	πάσας τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς,
[191]	διὰ τὸ μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς	ἀλλήλων	ποιεῖν. καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι
[191]	ἐκ τόσου (ὁ ἔρως ἔμφυτος	ἀλλήλων	τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας
[175]	κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα	ἀλλήλων,	ὥσπερ τὸ ἐν ταῖς κύλιξιν
[209]	γὰρ οἶμαι τοῦ καλοῦ καὶ	ὁμιλῶν	αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει, τίκτει
[183]	οὕτω τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ	φίλων	καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν
[218]	τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν	φίλων	τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ
[215]	πάσχοντας. Περικλέους δὲ ἀκούων καὶ	ἄλλων	ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν ἡγούμην
[173]	λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ	ἄλλων	ἀκούω, χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι
[219]	ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ τῶν	ἄλλων	ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες που,
[219]	τε τούτων καὶ περὶ τῶν	ἄλλων	ἄριστον. ἐγὼ μὲν δὴ ταῦτα
[189]	δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν	ἄλλων	διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ πρῶτον
[177]	χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν καὶ	ἄλλων	ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ
[214]	ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος	ἄλλων·	ἐπίταττε οὖν ὅτι βούλει. Ἄκουσον
[221]	καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν μὲν	ἄλλων	ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν τις καὶ
[211]	τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων τε τῶν	ἄλλων	καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε
[179]	δέξαιτο ἢ ὑπὸ πάντων τῶν	ἄλλων,	καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι ἂν
[196]	ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν	ἄλλων	κρατῶν πάντων ἂν ἀνδρειότατος εἴη·
[176]	Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ τῶν	ἄλλων,	σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ
[197]	ἄριστος μετὰ τοῦτο τοῖς ἄλλοις	ἄλλων	τοιούτων αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται δέ
[207]	τούτων τὴν αἰτίαν καὶ τῶν	ἄλλων	τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά. Εἰ
[172]	Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν	ἄλλων	τῶν τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ
[182]	γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους	ἄλλων	ὦσι, καὶ ὅτι αὖ ἡ
[221]	καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ	„παραβάλλων„	ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς φιλίους
[189]	Ἀριστόφανες, ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς	μέλλων	λέγειν, καὶ φύλακά με τοῦ
[198]	καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν,	μέλλων	λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω καὶ
[194]	ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ τῶν	πολλῶν·	ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι ἡμεῖς
[214]	σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ	πολλῶν	ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε οὖν ὅτι
[194]	ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες	πολλῶν	ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽ ἂν
[216]	τῆς τιμῆς τῆς ὑπὸ τῶν	πολλῶν.	δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω,
[194]	ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν	πολλῶν·	εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις σοφοῖς,
[172]	ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι	πολλῶν	ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήμηκεν;
[179]	ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ θεοῖς, ὥστε	πολλῶν	πολλὰ καὶ καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις
[197]	μὴν καὶ ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν	Ἀπόλλων	ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος,
[209]	τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν καὶ	Σόλων	διὰ τὴν τῶν νόμων γέννησιν,
[218]	(δέοιο ἢ τῶν φίλων τῶν	ἐμῶν.	ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι
[193]	τύχωμεν, ὧν ὁ Ἔρως ἡμῖν	ἡγεμὼν	καὶ στρατηγός. ᾧ μηδεὶς ἐναντία
[197]	τε θεῶν καὶ ἀνθρώπων κόσμος,	ἡγεμὼν	κάλλιστος καὶ ἄριστος, ᾧ χρὴ
[197]	ἐν χοροῖς, ἐν θυσίαις γιγνόμενος	ἡγεμών·	πρᾳότητα μὲν πορίζων, ἀγριότητα δ᾽
[197]	ἀνθρώποις, πελάγει δὲ γαλήνην νηνεμίαν,	ἀνέμων	κοίτην ὕπνον τ᾽ ἐνὶ κήδει.
[222]	ἄλλο, ὦ θαυμάσιε, ἐν μέσῳ	ἡμῶν	ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽ ἀδύνατον,
[175]	πληρεστέρου εἰς τὸ κενώτερον ῥεῖν	ἡμῶν,	ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ
[191]	φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν	ἡμῶν	ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε τετμημένος
[173]	κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παίδων ὄντων	ἡμῶν	ἔτι, ὅτε τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ
[206]	τινι ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν ἐπιθυμεῖ	ἡμῶν	ἡ φύσις. τίκτειν δὲ ἐν
[192]	αἴτιον, ὅτι ἡ ἀρχαία φύσις	ἡμῶν	ἦν αὕτη καὶ ἦμεν ὅλοι·
[188]	φίλους εἶναι καὶ τοῖς κρείττοσιν	ἡμῶν	θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν καὶ
[177]	δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι ἕκαστον	ἡμῶν	λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ
[194]	νῦν οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα	ἡμῶν	ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί δέ, ὦ
[193]	τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται,	ἡμῶν	παρεχομένων πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας
[193]	καὶ γυναικῶν, ὅτι οὕτως ἂν	ἡμῶν	τὸ γένος εὔδαιμον γένοιτο, εἰ
[198]	γάρ, ὡς ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος	ἡμῶν	τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ
[189]	παθήματα αὐτῆς. ἡ γὰρ πάλαι	ἡμῶν	φύσις οὐχ αὑτὴ ἦν ἥπερ
[210]	ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ	ἐπιστημῶν	κάλλος, καὶ βλέπων πρὸς (πολὺ
[208]	ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη τῶν	ἐπιστημῶν	ταὐτὸν πάσχει. ὃ γὰρ καλεῖται
[202]	ἀθανάτου. Τί οὖν, ὦ Διοτίμα;	Δαίμων	μέγας, ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ
[205]	ἐρέσθαι ἵνα τί δὲ βούλεται	εὐδαίμων	εἶναι ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος
[204]	δ᾽ ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι	εὐδαίμων	ἔσται. ~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν
[219]	ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ γὰρ ἦν	χειμών—	ὑπὸ τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν
[172]	οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν οὖν	γνωρίμων	τις ὄπισθεν κατιδών με πόρρωθεν
[213]	ταινίας ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν	ὀφθαλμῶν	ἔχοντα οὐ κατιδεῖν τὸν Σωκράτη,
[209]	καὶ Σόλων διὰ τὴν τῶν	νόμων	γέννησιν, καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ
[184]	τούτων ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν τῶν	νόμων	μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ καλὸν
[194]	ἔχειν ὡς εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ.	Ἐπιλήσμων	μέντ᾽ ἂν εἴην, ὦ Ἀγάθων,
[189]	σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ	γαργαλισμῶν,	οἷον καὶ ὁ πταρμός ἐστι·
[176]	λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς δέομαι	ὑμῶν	ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς τὸ
[198]	ὡμολόγουν ἐν τῷ μέρει μεθ᾽	(ὑμῶν	ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην
[214]	ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι	ὑμῶν	ἐναντίον; Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη,
[175]	οὖν, νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽	ὑμῶν	κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε
[173]	καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ	ὑμῶν	μαίνομαι καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ
[194]	καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου	ὑμῶν	τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος
[176]	ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ καὶ	ὑμῶν	τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές-
[216]	εὖ γὰρ ἴστε ὅτι οὐδεὶς	ὑμῶν	(τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω,
[200]	ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς ὁ	ἐπιθυμῶν	τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ
[209]	αὖ ὅταν τις ἐκ (νέου	ἐγκύμων	ᾖ τὴν ψυχήν θεῖος ὢν,
[219]	(βουλευόμενοι πράξομεν ὃ ἂν φαίνηται	νῷν	περί τε τούτων καὶ περὶ
[215]	ἐκείνου· (ὁ μέν γε δι᾽	ὀργάνων	ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ
[215]	τοσοῦτον μόνον διαφέρεις, ὅτι ἄνευ	ὀργάνων	ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς.
[217]	καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς τι ἐνταῦθα	περανῶν.	συνεγυμνάζετο οὖν μοι καὶ προσεπάλαιεν
[179]	ὥστε πολλῶν πολλὰ καὶ καλὰ	ἐργασαμένων	εὐαριθμήτοις δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο
[187]	τοῦ ταχέος καὶ (βραδέος, ἐκ	διενηνεγμένων	πρότερον, ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε.
[220]	δὴ ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων καὶ	ἐνειλιγμένων	τοὺς πόδας εἰς πίλους καὶ
[220]	τε θαυμαστὰ δὴ ὅσα καὶ	ὑποδεδεμένων	καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς
[182]	ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν	θεμένων	κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ,
[182]	ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν τῶν	θεμένων	τῆς ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ
[207]	ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ τῶν	ὡμολογημένων,	εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι
[201]	πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν	ὡμολογημένων	ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽
[200]	ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ τῶν	ὡμολογημένων.	Οὐ γάρ που ἐνδεὴς ἂν
[221]	σχεδὸν γάρ τι τῶν οὕτω	διακειμένων	ἐν τῷ πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται,
[216]	τιμὴν ἔχων τῶν ὑπὸ πλήθους	μακαριζομένων·	ἡγεῖται δὲ πάντα ταῦτα τὰ
[220]	τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ	βουλομένων	ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος
[211]	μετέχοντα τρόπον τινὰ τοιοῦτον, οἷον	γιγνομένων	τε τῶν ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων
[172]	τῶν τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ	παραγενομένων,	περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες
[183]	ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων καὶ	αἰσχυνομένων	ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ δ᾽ ἐρῶντι
[187]	οὐ γὰρ δή που ἐκ	διαφερομένων	γε ἔτι τοῦ ὀξέος καὶ
[187]	ἁρμονίαν φάναι διαφέρεσθαι ἢ ἐκ	διαφερομένων	ἔτι εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε
[187]	ὁμολογία τις· ὁμολογίαν δὲ ἐκ	διαφερομένων,	ἕως ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι·
[187]	τόδε ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ	διαφερομένων	(πρότερον τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος,
[190]	οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς	ἐπιθησομένων	τοῖς θεοῖς. Ὁ οὖν Ζεὺς
[193]	ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν	παρεχομένων	πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς
[182]	μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ	ἀρχομένων	ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ καλὸν ἁπλῶς
[182]	ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν	ἀρχομένων,	οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς καὶ κοινωνίας,
[221]	οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν	ἐσκεδασμένων	ἤδη τῶν ἀνθρώπων οὗτός τε
[220]	ἔνδοθεν, ἢ εἴ τις ἐξίοι,	ἠμφιεσμένων	τε θαυμαστὰ δὴ ὅσα καὶ
[176]	γὰρ αὐτός εἰμι τῶν χθὲς	βεβαπτισμένων.	ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη Ἐρυξίμαχον
[211]	γιγνομένων τε τῶν ἄλλων καὶ	ἀπολλυμένων	μηδὲν ἐκεῖνο μήτε τι πλέον
[175]	ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι τῶν	Ἑλλήνων	πλέον ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ,
[216]	βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ τῶν	Σειρήνων	ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι φεύγων,
[200]	ὅταν τις λέγῃ ὅτι ἐγὼ	ὑγιαίνων	βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν
[188]	(οὖν καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα	ἐπαινῶν	πολλὰ παραλείπω, οὐ μέντοι ἑκών
[190]	Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου, περὶ	ἐκείνων	λέγεται, τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν
[218]	δι᾽ ἧς ἂν σὺ γένοιο	ἀμείνων·	ἀμήχανόν τοι κάλλος ὁρῴης ἂν
[184]	τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽ ἐκεῖνον	ἀμείνων	ἔσεσθαι ἢ κατὰ σοφίαν τινὰ
[185]	ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ αὐτὸς ὡς	ἀμείνων	ἐσόμενος διὰ τὴν φιλίαν ἐραστοῦ
[211]	ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν τε	ἀνθρωπίνων	καὶ χρωμάτων καὶ ἄλλης πολλῆς
[200]	ὁ Ἔρως ἢ πρῶτον μὲν	τινῶν,	ἔπειτα τούτων ὧν ἂν ἔνδεια
[201]	φάναι. Ἐπὶ δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι	τίνων	ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ εἶναι
[191]	καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ	ἐγέννων	(καὶ ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους
[196]	γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ κρατεῖν	ἡδονῶν	καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν
[196]	ὁ δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ	ἡδονῶν	καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως διαφερόντως
[213]	ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με καὶ	φθονῶν	θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε
[209]	ἴσχουσι καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε	καλλιόνων	καὶ ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ
[215]	ὦ ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽	εἰκόνων.	οὗτος μὲν οὖν ἴσως οἰήσεται
[195]	φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν	εὐδαιμόνων	ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις καὶ
[194]	νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν	ἀφρόνων	φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽ ἂν καλῶς
[175]	οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν	γειτόνων	προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ
[223]	ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς ἡμέραν ἤδη	ἀλεκτρυόνων	ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ ἰδεῖν τοὺς
[192]	τούτου ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει	ξυνὼν	οὕτως ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς· ἀλλ᾽
[197]	τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν τῶν	τεχνῶν	δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι οὗ
[220]	ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες τῶν	Ἰώνων,	ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες, καὶ
[209]	καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ	ἀπὼν	μεμνημένος, καὶ τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει
[210]	τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης,	ἀγαπῶν	παιδαρίου κάλλος ἢ ἀνθρώπου τινός
[203]	καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ	θεράπων	γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν
[210]	ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν κάλλος, καὶ	βλέπων	πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ καλὸν
[181]	ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ καλῶς	προτρέπων	ἐρᾷν. Ὁ μὲν οὖν τῆς
[214]	καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν,	εἰπὼν	δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει ὅ τι
[190]	ἑνὸς πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα	εἰπὼν	ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ
[219]	δὴ ταῦτα ἀκούσας τε καὶ	εἰπών,	καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι
[212]	τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν	ἀνειπὼν	οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ μου
[179]	ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ	λιπὼν	τάξιν ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον
[193]	κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ τῶν	λοιπῶν	ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον
[217]	μόνος μετ᾽ αὐτοῦ γίγνεσθαι, τότε	ἀποπέμπων	(τὸν ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ
[220]	γὰρ αὐτόθι ἕωθέν τι εἱστήκει	σκοπῶν,	καὶ ἐπειδὴ οὐ προυχώρει αὐτῷ,
[221]	βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα	παρασκοπῶν	καὶ τοὺς φιλίους καὶ τοὺς
[213]	καλῷ οὐδ᾽ ἑνί, ἢ οὑτοσὶ	ζηλοτυπῶν	με καὶ φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται
[212]	γενέσθαι, καὶ εἴπέρ τῳ ἄλλῳ	ἀνθρώπων	ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή,
[188]	ἡ (μαντικὴ φιλίας θεῶν καὶ	ἀνθρώπων	δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι τὰ κατὰ
[208]	Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ τῶν	ἀνθρώπων	εἰ ἐθέλεις εἰς τὴν φιλοτιμίαν
[181]	ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι τῶν	ἀνθρώπων	ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ τοιοῦτοι
[220]	στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν	(ἀνθρώπων	ἢ οὗτος, τετρωμένον οὐκ ἐθέλων
[190]	καὶ ἱερὰ τὰ παρὰ τῶν	ἀνθρώπων	ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν.
[202]	καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽	ἀνθρώπων	καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν,
[189]	φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε ὢν τῶν	ἀνθρώπων	καὶ ἰατρὸς τούτων ὧν ἰαθέντων
[205]	πότερα κοινὸν οἴει εἶναι πάντων	ἀνθρώπων,	καὶ πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς
[213]	τὸν ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ τῶν	ἀνθρώπων,	καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς ταινίας
[187]	ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν	ἀνθρώπων,	καὶ ὡς ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο
[197]	ἄριστος, ξυμπάντων τε θεῶν καὶ	ἀνθρώπων	κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ ἄριστος,
[221]	ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν,	ἀνθρώπων	μὲν μηδενί, τοῖς δὲ σειληνοῖς
[197]	θέλγων πάντων θεῶν τε καὶ	ἀνθρώπων	νόημα· οὗτος, ἔφη, ὁ παρ᾽
[216]	πέπονθα δὲ (πρὸς τοῦτον μόνον	ἀνθρώπων,	ὃ οὐκ ἄν τις οἴοιτο
[197]	Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε καὶ	„ἀνθρώπων„	ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη τῶν
[221]	τοιαῦτα εἴποι, τὸ δὲ μηδενὶ	ἀνθρώπων	ὅμοιον εἶναι, μήτε τῶν παλαιῶν
[221]	ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν	ἀνθρώπων	οὗτός τε ἅμα καὶ Λάχης·
[189]	ἦν τὰ γένη τὰ τῶν	ἀνθρώπων,	οὐχ ὥσπερ νῦν δύο, ἄρρεν
[186]	ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν	ἀνθρώπων	πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ καὶ
[177]	ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ μηδένα πω	ἀνθρώπων	τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν
[195]	ἤθεσι καὶ ψυχαῖς θεῶν καὶ	ἀνθρώπων	τὴν οἴκησιν ἵδρυται· καὶ οὐκ
[194]	σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων	ἀνθρώπων.	Τί δέ, ὦ Σώκρατες; τὸν
[186]	μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι τῶν	ἀνθρώπων,	(τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω
[220]	θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν	ἀνθρώπων.	τούτου μὲν οὖν μοι δοκεῖ
[179]	Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς	μακάρων	νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ
[180]	τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς	μακάρων	νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ ἔγωγέ
[209]	ἐκύει, τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ	παρὼν	καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ
[193]	οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ	ἀνδρῶν	καὶ γυναικῶν, ὅτι οὕτως ἂν
[195]	ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε κατ᾽	ἀνδρῶν	κράατα βαίνει. καλῷ οὖν δοκεῖ
[191]	ξύμβολον. ὅσοι μὲν οὖν τῶν	ἀνδρῶν	τοῦ κοινοῦ τμῆμά εἰσιν, ὃ
[204]	καὶ μακαριστόν· τὸ δέ γε	ἐρῶν	ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην ἔχον, οἵαν
[179]	ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους.	ἐρῶν	γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι
[204]	ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ τὸ	ἐρῶν·	διὰ ταῦτά σοι οἶμαι πάγκαλος
[183]	σώματος μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς	ἐρῶν·	καὶ γὰρ οὐδὲ μόνιμός ἐστιν,
[184]	βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν ὁ	ἐρῶν	καὶ ποτέρων ὁ ἐρώμενος. Οὕτω
[183]	μόνιμός ἐστιν, ἅτε οὐ μονίμου	ἐρῶν	πράγματος. ἅμα γὰρ τῷ τοῦ
[204]	φέρε, ὦ Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ	ἐρῶν	τῶν ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ; Γενέσθαι,
[204]	ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ· ὁ	ἐρῶν	τῶν καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ
[198]	δὴ μέγα ἐφρόνουν ὡς εὖ	ἐρῶν,	ὡς εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ
[181]	τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν	ἐλευθέρων	γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον
[222]	ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν	ἡμετέρων	παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ
[184]	ποτέ ἐστιν ὁ ἐρῶν καὶ	ποτέρων	ὁ ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ
[184]	δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων,	ποτέρων	ποτέ ἐστιν ὁ ἐρῶν καὶ
[189]	καὶ εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ	ἀμφοτέρων	κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος καὶ
[190]	σελήνης, ὅτι καὶ ἡ σελήνη	ἀμφοτέρων	μετέχει· περιφερῆ δὲ δὴ ἦν
[190]	θῆλυ τῆς γῆς, τὸ δὲ	ἀμφοτέρων	μετέχον τῆς σελήνης, ὅτι καὶ
[202]	θυσιῶν, ἐν μέσῳ δὲ ὂν	ἀμφοτέρων	συμπληροῖ, ὥστε τὸ πᾶν αὐτὸ
[188]	τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή ἐστιν	ἀμφοτέρων	τούτων, καὶ ἐπειδὰν μὲν πρὸς
[189]	καὶ τρίτον προσῆν κοινὸν ὂν	ἀμφοτέρων	τούτων, οὗ νῦν ὄνομα λοιπόν,
[204]	παιδί, ὅτι οἱ μεταξὺ τούτων	ἀμφοτέρων,	ὧν αὖ καὶ ὁ Ἔρως.
[209]	φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων καὶ	ἀθανατωτέρων	παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς ἂν
[183]	καὶ ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ	ἐχθρῶν,	(τῶν μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ
[178]	ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ	ἑταίρων	οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς ὡς
[191]	τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ	ἐπιχειρῶν	ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν καὶ
[223]	(καὶ καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε	μακρῶν	τῶν νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ
[218]	τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν— καὶ	ὁρῶν	αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας,
[211]	δόξει σοι εἶναι, οὓς νῦν	ὁρῶν	ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ
[218]	εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον. εἰ δὴ	καθορῶν	αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι ἐπιχειρεῖς
[215]	δὲ ἀκούων καὶ ἄλλων ἀγαθῶν	ῥητόρων	εὖ μὲν ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον
[188]	γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη περὶ	ἄστρων	τε φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας
[221]	μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ	ἔμφρων	εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, ὦ
[201]	τὰ πράγματα δι᾽ ἔρωτα καλῶν·	αἰσχρῶν	γὰρ οὐκ εἴη ἔρως. οὐχ
[178]	ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων τῶν	αἰσχρῶν	καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ
[188]	~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ ἡ τῶν	ὡρῶν	τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή ἐστιν
[210]	πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ	θεωρῶν	πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους καὶ
[215]	σοῦ τις ἀκούῃ ἢ τῶν	σῶν	λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν πάνυ
[223]	πολύ, ἅτε μακρῶν τῶν νυκτῶν	οὐσῶν,	ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς ἡμέραν ἤδη
[189]	νοῦν καὶ οὕτως λέγε ὡς	δώσων	λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ
[201]	τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά, κἂν	τῶν	ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι,
[205]	μὲν κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα ἡ	τῶν	ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν,
[202]	Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν	τῶν	ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν
[204]	ὦ Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ ἐρῶν	τῶν	ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν
[194]	ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν	τῶν	ἀγαθῶν ὧν ὁ θεὸς αὐτοῖς
[178]	τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων	τῶν	αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους·
[212]	αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους τινὰς	τῶν	ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς
[219]	μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες
[219]	περί τε τούτων καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ μὲν δὴ
[189]	τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ	τῶν	ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ
[211]	τινὰ τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων τε	τῶν	ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο
[179]	που δέξαιτο ἢ ὑπὸ πάντων	τῶν	ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι
[196]	τοῦ ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου	τῶν	ἄλλων κρατῶν πάντων ἂν ἀνδρειότατος
[176]	τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ	τῶν	ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι,
[207]	καὶ τούτων τὴν αἰτίαν καὶ	τῶν	ἄλλων τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά.
[172]	(καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ	τῶν	ἄλλων τῶν τότε ἐν τῷ
[191]	ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν οὖν	τῶν	ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά εἰσιν,
[208]	ὦ Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ	τῶν	ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς τὴν
[181]	οὗτός ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι	τῶν	ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ
[190]	αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ παρὰ	τῶν	ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν
[189]	θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε ὢν	τῶν	ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων ὧν
[213]	καὶ τὸν ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ	τῶν	ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς
[187]	λόγος, ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις	τῶν	ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν κοσμιώτεροι
[221]	ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη	τῶν	ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα καὶ
[189]	τρία ἦν τὰ γένη τὰ	τῶν	ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ νῦν δύο,
[186]	μόνον ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς	τῶν	ἀνθρώπων πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ
[186]	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι	τῶν	ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν,
[182]	τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι	τῶν	ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς καὶ
[216]	ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν δὴ	τῶν	αὐλημάτων καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλοι
[193]	τὸν ἔρωτα καὶ τῶν παιδικῶν	τῶν	αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς τὴν
[205]	ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε πάντες	τῶν	αὐτῶν ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά
[221]	καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ	τῶν	αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται λέγειν,
[192]	ἂν δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι ἡ	τῶν	ἀφροδισίων συνουσία, ὡς ἄρα τούτου
[175]	Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ	τῶν	γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος
[182]	ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα	τῶν	γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους
[191]	τοῦ γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ	τῶν	γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ
[182]	κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ,	τῶν	δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ
[183]	μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας,	τῶν	δὲ νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ
[202]	μὲν τὰς δεήσεις καὶ θυσίας,	τῶν	δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ
[193]	(θεούς, ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν,	τῶν	δὲ τύχωμεν, ὧν ὁ Ἔρως
[209]	οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ	τῶν	δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι·
[202]	ἔφη, πάντων λέγεις, ἢ καὶ	τῶν	εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν οὖν. καὶ
[181]	προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ	τῶν	ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽
[175]	ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι	τῶν	Ἑλλήνων πλέον ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς
[218]	ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν φίλων	τῶν	ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν
[218]	πληγείς τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ	τῶν	ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται
[174]	μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα	τῶν	ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο
[213]	διεμηχανήσω ὅπως παρὰ τῷ καλλίστῳ	τῶν	ἔνδον κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη·
[194]	οὐδὲν ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν	τῶν	ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον
[208]	ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη	τῶν	ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει. ὃ γὰρ
[212]	σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν τις	τῶν	ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ
[210]	καλά, πρὸς τέλος ἤδη ἰὼν	τῶν	ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν
[207]	πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ	τῶν	ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο, καί ποτε
[172]	ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ	τῶν	ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος
[207]	καὶ ἐν ᾧ ἓν ἕκαστον	τῶν	ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ εἶναι
[197]	καὶ ~(μὲν δὴ τήν γε	τῶν	ζῴων ποίησιν πάντων τίς ἐναντιώσεται
[222]	ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ	τῶν	ἡμετέρων παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ
[191]	ποιεῖν. καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι	τῶν	ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ
[180]	οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ	τῶν	ἡρώων ἁπάντων, καὶ ἔτι ἀγένειος,
[179]	ἔφη Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις	τῶν	ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο ὁ
[182]	αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ	τῶν	θεμένων κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων
[195]	ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ Ἔρως	τῶν	θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν οὖν
[197]	„ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη	τῶν	θεῶν τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου,
[215]	κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς	τῶν	θεῶν τε καὶ τελετῶν δεομένους
[178]	γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι	τῶν	θεῶν, τίμιον, ἦ δ᾽ ὅς·
[202]	τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς	τῶν	θυσιῶν, ἐν μέσῳ δὲ ὂν
[202]	μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ καὶ ἡ	τῶν	ἱερέων τέχνη τῶν τε περὶ
[220]	τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες	τῶν	Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες,
[204]	ὁ Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ	τῶν	καλλίστων ἡ σοφία, Ἔρως δ᾽
[211]	ἄλλου ἄγεσθαι, ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε	τῶν	καλῶν ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ
[201]	Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα ὁ Ἔρως	τῶν	καλῶν ἐνδεής ἐστι, τὰ δὲ
[211]	τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ	τῶν	καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ
[204]	δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί	τῶν	καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως, ὦ
[201]	Ἔρως μέγας θεός, εἴη δὲ	τῶν	καλῶν· ἤλεγχε δή με τούτοις
[202]	οὖν θεὸς εἴη ὅ γε	τῶν	καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς,
[216]	γὰρ ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται	τῶν	καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ τούτους
[223]	Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος	τῶν	καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ
[197]	οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν	τῶν	καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ
[211]	τὰ καλὰ σώματα, καὶ ἀπὸ	τῶν	καλῶν σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ
[210]	τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων	τῶν	καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ
[204]	δὲ σαφέστερον ἐρῶ· ὁ ἐρῶν	τῶν	καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ
[204]	γεγονὼς ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ	τῶν	καλῶν, ὡς σὺ φῄς. εἰ
[215]	ἀκούω, πολύ μοι μᾶλλον ἢ	τῶν	κορυβαντιώντων ἥ τε καρδία πηδᾷ
[222]	νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει	τῶν	λόγων, ἔπειτα θειοτάτους καὶ πλεῖστα
[222]	καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν	τῶν	λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν
[223]	ὁ (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι	τῶν	λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς
[215]	πηδᾷ καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ	τῶν	λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ
[193]	μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ	τῶν	λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ,
[211]	τὰ καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ	τῶν	μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ μάθημα
[195]	ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις	τῶν	μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος
[189]	φύλαττε, ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ	τῶν	μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ
[221]	Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ	τῶν	μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν
[182]	ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται,	τῶν	μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ
[183]	ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν,	(τῶν	μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας,
[202]	καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν,	τῶν	μὲν τὰς δεήσεις καὶ θυσίας,
[202]	παρὰ πάντων μέγας θεὸς εἶναι;	Τῶν	μὴ εἰδότων, ἔφη, πάντων λέγεις,
[191]	τέ εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ	τῶν	μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ γένους
[184]	δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν	τῶν	νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ
[217]	ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω	τῶν	νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι,
[223]	καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν	τῶν	νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς
[193]	παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ	τῶν	νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή
[221]	εἶναι, μήτε τῶν παλαιῶν μήτε	τῶν	νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς
[221]	ἂν εὕροι τις ζητῶν, οὔτε	τῶν	νῦν οὔτε τῶν παλαιῶν, εἰ
[193]	δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ	τῶν	νῦν παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω
[219]	ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν ὅταν ἡ	τῶν	ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ·
[198]	δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους	τῶν	ὀνομάτων καὶ ῥημάτων τίς οὐκ
[195]	μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μαλακωτάτοις	τῶν	ὄντων καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ.
[183]	μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι	τῶν	ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ
[172]	εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν·	τῶν	οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών
[221]	ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι	τῶν	οὕτω διακειμένων ἐν τῷ πολέμῳ
[213]	τὰς ταινίας ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε	τῶν	ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ κατιδεῖν τὸν
[193]	εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ	τῶν	παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι
[181]	μόνον (καὶ ἔστιν οὗτος ὁ	τῶν	παίδων ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως
[175]	ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα	τῶν	παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης
[192]	ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι	τῶν	παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι
[208]	πάντας ἔτι μᾶλλον ἢ ὑπὲρ	τῶν	(παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ
[208]	ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας	τῶν	παίδων, μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην
[209]	ὥστε πολὺ μείζω κοινωνίαν τῆς	τῶν	παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι
[181]	πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ	τῶν	παίδων τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ
[221]	ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν οὔτε	τῶν	παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα εἰ
[221]	μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε	τῶν	παλαιῶν μήτε τῶν νῦν ὄντων,
[186]	τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι	τῶν	πάντων ζῴων καὶ τοῖς ἐν
[200]	ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ	τῶν	παρόντων, εἰ ἄλλο τι λέγεις
[176]	ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς	τῶν	παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ
[207]	τὴν αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων	τῶν	περὶ τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν,
[173]	τε καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς	τῶν	πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε
[177]	ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ	τῶν	ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι,
[209]	τῆς φρονήσεως ἡ περὶ τὰ	τῶν	πόλεών τε καὶ οἰκήσεων διακόσμησις,
[194]	μᾶλλον ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ	τῶν	πολλῶν· ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι
[216]	ἡττημένῳ τῆς τιμῆς τῆς ὑπὸ	τῶν	πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ
[194]	καὶ ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν	τῶν	πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις
[216]	πράττω. βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ	τῶν	Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι
[191]	περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς	τῶν	σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε,
[220]	διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου	τῶν	στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν.
[220]	ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ	τῶν	στρατηγῶν πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα
[221]	διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι τις	τῶν	Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν
[181]	παίδων, ἔπειτα ὧν καὶ ἐρῶσι	τῶν	σωμάτων μᾶλλον ἢ τῶν ψυχῶν,
[186]	τὴν τέχνην. ἡ γὰρ φύσις	τῶν	σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον
[215]	δὲ σοῦ τις ἀκούῃ ἢ	τῶν	σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν
[213]	ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα	τῶν	ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ
[213]	(δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος	τῶν	ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν
[202]	καὶ ἡ τῶν ἱερέων τέχνη	τῶν	τε περὶ τὰς θυσίας καὶ
[206]	ἐστὶν ἀεί, ἦ δ᾽ ἥ,	τῶν	τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ
[188]	πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα	τῶν	τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη
[188]	γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ	τῶν	τοιούτων καὶ ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια
[172]	καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων	τῶν	τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων,
[173]	ἐραστὴς ὢν ἐν τοῖς μάλιστα	τῶν	τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ
[186]	ὡς ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη	τῶν	τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν
[215]	οἷα δὴ πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ	τῶν	τούτου λόγων καὶ πάσχω ἔτι
[215]	δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων	τῶν	τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ ἄλλους
[216]	εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν ἔχων	τῶν	ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ
[194]	ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ	τῶν	ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ
[218]	οὐσίας τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ	τῶν	φίλων τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν
[176]	πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός εἰμι	τῶν	χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν
[181]	ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον ἢ	τῶν	ψυχῶν, ἔπειτα ὡς ἂν δύνωνται
[207]	ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ	τῶν	ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ
[201]	λόγον, πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ	τῶν	ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς
[200]	ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ	τῶν	ὡμολογημένων. Οὐ γάρ που ἐνδεὴς
[188]	ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ ἡ	τῶν	ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή
[211]	καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ τῶν	μαθημάτων	ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ μάθημα τελευτῆσῃ,
[222]	τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν ἡμετέρων	παθημάτων	γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ
[216]	Καὶ ὑπὸ μὲν δὴ τῶν	αὐλημάτων	καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλοι πολλοὶ
[198]	τοῦ κάλλους τῶν ὀνομάτων καὶ	ῥημάτων	τίς οὐκ ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων;
[199]	ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ καὶ θέσει	ῥημάτων	τοιαύτῃ ὁποία δὴ ἄν τις
[184]	καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα τὸ ὑπὸ	χρημάτων	καὶ ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι
[185]	γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι ἕνεκα	χρημάτων	ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο
[219]	ὀξὺ βλέπειν ὅταν ἡ τῶν	ὀμμάτων	τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ
[198]	ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους τῶν	ὀνομάτων	καὶ ῥημάτων τίς οὐκ ἂν
[211]	ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν	ἐπιτηδευμάτων	ἐπὶ τὰ καλὰ μαθήματα, καὶ
[221]	θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλων	ἐπιτηδευμάτων	τάχ᾽ ἄν τις καὶ περὶ
[211]	ἀνάπλεων σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων καὶ	χρωμάτων	καὶ ἄλλης πολλῆς φλυαρίας θνητῆς,
[211]	σώματα, καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν	σωμάτων	ἐπὶ τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ
[210]	ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων τῶν καλῶν	σωμάτων	ἐραστήν, ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα
[181]	ἔπειτα ὧν καὶ ἐρῶσι τῶν	σωμάτων	μᾶλλον ἢ τῶν ψυχῶν, ἔπειτα
[186]	τέχνην. ἡ γὰρ φύσις τῶν	σωμάτων	τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον ἔχει·
[222]	ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος	ἐξαπατῶν	ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς
[196]	ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ δὲ κρατοῖ,	κρατῶν	δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ
[196]	τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων	κρατῶν	πάντων ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ
[182]	τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν	γενναιοτάτων	καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων
[181]	ψυχῶν, ἔπειτα ὡς ἂν δύνωνται	ἀνοητοτάτων,	πρὸς τὸ διαπράξασθαι μόνον βλέποντες,
[195]	καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις τῶν	μαλακωτάτων,	ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος μὲν
[172]	Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν	ἐτῶν	Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽
[184]	διώκειν παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν,	ἀγωνοθετῶν	καὶ βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν
[215]	τοὺς τῶν θεῶν τε καὶ	τελετῶν	δεομένους διὰ τὸ θεῖα εἶναι.
[184]	ἑκάτερος, ὁ μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς	ὑπηρετῶν	ὁτιοῦν δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ
[220]	αὐτῷ, οὐκ ἀνίει ἀλλὰ εἱστήκει	ζητῶν.	καὶ ἤδη ἦν μεσημβρία, καὶ
[221]	οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν εὕροι τις	ζητῶν,	οὔτε τῶν νῦν οὔτε τῶν
[174]	αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ χθὲς	ζητῶν	σε, ἵνα καλέσαιμι, οὐχ οἷός
[177]	μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων (γεγονότων	ποιητῶν	πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ δὲ
[177]	καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν	ποιητῶν	πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ
[206]	Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ καὶ	ἐφοίτων	παρὰ σὲ αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος.
[197]	κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς,	Χαρίτων,	Ἱμέρου, Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν,
[194]	ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν	ὑποκριτῶν,	καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ,
[213]	Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ	τρίτων	κατακέηται. Πάνυ γε, εἰπεῖν τὸν
[177]	Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός με	ἀγανακτῶν	λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν, ὦ
[217]	ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν	νυκτῶν,	καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος
[223]	πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν τῶν	νυκτῶν	οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς ἡμέραν
[196]	δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων κρατῶν	πάντων	ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν
[205]	τοῦτον πότερα κοινὸν οἴει εἶναι	πάντων	ἀνθρώπων, καὶ πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι
[178]	γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος,	πάντων	ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος
[186]	ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι τῶν	πάντων	ζῴων καὶ τοῖς ἐν τῇ
[220]	ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου, καὶ	πάντων	ἢ οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν, ἢ
[178]	πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο	πάντων.	(Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ.
[182]	ἡ παρακέλευσις τῷ ἐρῶντι παρὰ	πάντων	θαυμαστή, οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν
[220]	ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει, καὶ ὃ	πάντων	θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν
[195]	τὰς δόσεις. φημὶ οὖν ἐγὼ	πάντων	θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ
[197]	ᾠδῆς μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων	πάντων	θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων νόημα·
[185]	παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο δὲ αὖ	πάντων	κάλλιστον· οὕτω πᾶν> πάντως γε
[202]	εἶναι; Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη,	πάντων	λέγεις, ἢ καὶ τῶν εἰδότων;
[189]	οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν, δέον	πάντων	μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ θεῶν
[202]	δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε παρὰ	πάντων	μέγας θεὸς εἶναι; Τῶν μὴ
[178]	καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης.	πάντων	μὲν οὖν ἃ ἕκαστος εἶπεν,
[196]	εὐσχημοσύνη, ὃ δὴ διαφερόντως ἐκ	πάντων	ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ
[205]	ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν εἶναι	πάντων.	Τί δὴ οὖν, ἔφη, ὦ
[197]	τήν γε τῶν ζῴων ποίησιν	πάντων	τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος
[178]	οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι	πάντων	τῶν αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς
[179]	δή που δέξαιτο ἢ ὑπὸ	πάντων	τῶν ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου
[210]	κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι	πάντων	τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς
[193]	λέγω δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽	ἁπάντων	καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅτι
[180]	Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ τῶν ἡρώων	ἁπάντων,	καὶ ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος
[219]	περιῆν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων	ἁπάντων.	ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες που, οἷα
[202]	λέγεις, ἢ καὶ τῶν εἰδότων;	Ξυμπάντων	μὲν οὖν. καὶ ἣ γελάσασα·
[197]	παραστάτης τε καὶ σωτὴρ ἄριστος,	ξυμπάντων	τε θεῶν καὶ ἀνθρώπων κόσμος,
[187]	ἐκ διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον δὲ	ὁμολογησάντων	γέγονε. τὴν δὲ ὁμολογίαν πᾶσι
[187]	ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον	ὁμολογησάντων	γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς τέχνης.
[189]	ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων ὧν	ἰαθέντων	μεγίστη εὐδαιμονία ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ
[179]	ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν,	ὄντων	αὐτῷ πατρός τε (καὶ μητρός·
[195]	οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων	ὄντων	Ἔρωτα, εἰ θέμις καὶ ἀνεμέσητον
[173]	αὕτη. κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παίδων	ὄντων	ἡμῶν ἔτι, ὅτε τῇ πρώτῃ
[195]	ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μαλακωτάτοις τῶν	ὄντων	καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ. ἐν
[221]	τῶν παλαιῶν μήτε τῶν νῦν	ὄντων,	τοῦτο ἄξιον παντὸς θαύματος. οἷος
[223]	δὲ πρὸς ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων	ᾀδόντων,	ἐξεγρόμενος δὲ ἰδεῖν τοὺς μὲν
[183]	καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν	ὀνειδιζόντων	κολακείας καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ
[184]	σοφίαν κτᾶσθαι, τότε δὴ τούτων	ξυνιόντων	εἰς ταὐτὸν τῶν νόμων μοναχοῦ
[220]	δεινοτάτου, καὶ πάντων ἢ οὐκ	ἐξιόντων	ἔνδοθεν, ἢ εἴ τις ἐξίοι,
[206]	δ᾽ ἥ, τῶν τίνα τρόπον	διωκόντων	αὐτὸ καὶ ἐν τίνι πράξει
[189]	ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ τῶν	μελλόντων	ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ γελοῖα
[220]	στρατηγῶν πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα	ἀποβλεπόντων	καὶ βουλομένων ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα,
[200]	τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν	παρόντων,	εἰ ἄλλο τι λέγεις ἢ
[176]	οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν	παρόντων	προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ πολὺν
[193]	ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ τῶν νῦν	παρόντων	τὸ τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι·
[214]	λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ	νηφόντων	λόγους παραβάλλειν μὴ οὐκ ἐξ
[182]	τῶν θεμένων κεῖται, τῶν μὲν	ἀρχόντων	πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ·
[183]	κολακείας καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ	νουθετούντων	καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ
[215]	πολύ μοι μᾶλλον ἢ τῶν	κορυβαντιώντων	ἥ τε καρδία πηδᾷ καὶ
[202]	μέγας θεὸς εἶναι; Τῶν μὴ	εἰδότων,	ἔφη, πάντων λέγεις, ἢ καὶ
[202]	πάντων λέγεις, ἢ καὶ τῶν	εἰδότων;	Ξυμπάντων μὲν οὖν. καὶ ἣ
[193]	παιδικῶν τυχεῖν κατὰ νοῦν αὐτῷ	πεφυκότων·	οὗ δὴ τὸν αἴτιον θεὸν
[177]	θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων	(γεγονότων	ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ
[212]	κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς	κωμαστῶν,	καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν
[178]	ὥστε πόλιν γενέσθαι ἢ στρατόπεδον	ἐραστῶν	τε καὶ παιδικῶν, οὐκ ἔστιν
[178]	πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν	μεγίστων	ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός ἐστιν. οὐ
[204]	Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ τῶν	καλλίστων	ἡ σοφία, Ἔρως δ᾽ ἐστὶν
[182]	καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων καὶ	ἀρίστων,	κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι, καὶ
[196]	Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς λόγος·	κρείττων	δὲ ὁ ἔχων τοῦ ἐχομένου·
[184]	χωρὶς τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽	αὐτῶν	γενναίαν φιλίαν. μία δὴ λείπεται
[222]	ἰδὼν ἄν τις καὶ ἐντὸς	αὐτῶν	γιγνόμενος πρῶτον μὲν νοῦν ἔχοντας
[198]	καὶ τοῦτο μὲν ὑπάρχειν, ἐξ	αὐτῶν	δὲ τούτων τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους
[190]	καὶ αὐτὰ καὶ ἡ πορεία	αὐτῶν	διὰ τὸ τοῖς γονεῦσιν ὅμοια
[191]	τέττιγες. μετέθηκέ τε οὖν οὕτω	αὐτῶν	εἰς τὸ πρόσθεν καὶ διὰ
[173]	ἰόντες ἅμα τοὺς λόγους περὶ	αὐτῶν	ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος εἶπον,
[205]	φαμέν, (εἴπερ γε πάντες τῶν	αὐτῶν	ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά τινάς
[176]	τῶν χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν	αὐτῶν	ἔφη Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ
[195]	καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι	αὐτῶν,	κάλλιστον ὄντα καὶ ἄριστον. ἔστι
[193]	ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις	αὐτῶν,	ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι.
[191]	ἄλλην μηχανὴν πορίζεται, καὶ μετατίθησιν	αὐτῶν	τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ πρόσθεν·
[221]	βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ τῶν	αὐτῶν	τὰ αὐτὰ φαίνεται λέγειν, ὥστε
[182]	δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες	αὐτῶν	τὴν ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ
[182]	Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος γενομένη κατέλυσεν	αὐτῶν	τὴν ἀρχήν. οὕτως οὗ μὲν
[200]	βούλομαι καὶ πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ	αὐτῶν	τούτων ἃ ἔχω, εἴποιμεν ἂν
[202]	τῶν ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν	αὐτῶν	τούτων ὧν ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα
[194]	οὓς ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον ἂν	αὐτῶν	φροντίζοις ἢ τῶν πολλῶν· ἀλλὰ
[205]	ὦ ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ	αὑτῶν	γε καὶ πόδας καὶ χεῖρας
[208]	οἰομένους ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς πέρι	ἑαυτῶν	ἔσεσθαι, ἣν νῦν ἡμεῖς ἔχομεν;
[205]	ὡς οἳ ἂν τὸ ἥμισυ	(ἑαυτῶν	ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν· ὁ δ᾽
[178]	ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν	ἑαυτῶν	ἢ ἀπεχόμενοι πάντων τῶν αἰσχρῶν
[209]	τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα	ἑαυτῶν	καταλείπουσιν, ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος
[205]	πονηρὰ εἶναι. οὐ γὰρ τὸ	ἑαυτῶν	οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ
[205]	ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ τὰ	ἑαυτῶν	πονηρὰ εἶναι. οὐ γὰρ τὸ
[188]	περὶ ἄστρων τε φορὰς καὶ	ἐνιαυτῶν	ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν
[198]	Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή μοι	τελευτῶν	ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ
[211]	καλοῦ μάθημα, καὶ γνῷ αὐτὸ	τελευτῶν	ὃ ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα τοῦ
[191]	τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν	σκυτῶν	ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε, τὰς
[197]	μετὰ τοῦτο τοῖς ἄλλοις ἄλλων	τοιούτων	αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί
[188]	καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν	τοιούτων	γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη περὶ
[188]	λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν	τοιούτων	καὶ ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ
[177]	ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν	τοιούτων	μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι,
[189]	τὸ κόσμιον τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ	τοιούτων	ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον καὶ
[200]	ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν, καὶ	πλουτῶν	βούλομαι καὶ πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ
[198]	αὐτὸν τοιοῦτόν τε εἶναι καὶ	τοσούτων	αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς
[177]	τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε	τοσούτων	(γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον·
[200]	καὶ πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν	τούτων	ἃ ἔχω, εἴποιμεν ἂν αὐτῷ
[204]	καὶ παιδί, ὅτι οἱ μεταξὺ	τούτων	ἀμφοτέρων, ὧν αὖ καὶ ὁ
[190]	καὶ τἆλλα πάντα ὡς ἀπὸ	τούτων	ἄν τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ
[200]	(τε τοιούτους καὶ ἔχοντας ταῦτα	τούτων	ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽
[173]	παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον περὶ	τούτων,	Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ
[207]	τὰ δὲ ἀπόλλυται. πολὺ δὲ	τούτων	ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι καὶ αἱ
[181]	ᾄδειν ἢ διαλέγεσθαι, οὐκ ἔστι	τούτων	αὐτὸ καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν
[209]	ἐστι σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη·	τούτων	δ᾽ αὖ ὅταν τις ἐκ
[217]	ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον.	τούτων	δ᾽ οὐ μάλα ἐγίγνετο οὐδέν,
[205]	ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ	τούτων	δημιουργοὶ πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις.
[207]	δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι	τούτων	ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πάρεστιν
[200]	εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν ἕκαστα	τούτων	ἐν τῷ παρόντι ἀνάγκη ἃ
[193]	ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ	τούτων	ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα
[187]	δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν τὸν	τούτων	ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν ὁ
[203]	καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ	τούτων	ἐστὶ καὶ ὁ Ἔρως. Πατρὸς
[219]	ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ	τούτων	ἔτι πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ
[204]	ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ καὶ	τούτων	ἡ γένεσις· πατρὸς μὲν γὰρ
[207]	γενομένου, καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ	τούτων	καὶ διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς
[188]	ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων	τούτων,	καὶ ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα
[219]	ἂν φαίνηται νῷν περί τε	τούτων	καὶ περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον.
[182]	ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ πολὺ	τούτων	κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ εἶπον,
[213]	ἐμοὶ καὶ σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ	τούτων	μὲν εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν
[184]	ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε δὴ	τούτων	ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν τῶν νόμων
[200]	γάρ που ἐνδεὴς ἂν εἴη	τούτων	ὅ γε ὤν. Ἀληθῆ λέγεις.
[202]	(ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι παρὰ	τούτων,	οἵ φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν
[189]	τρίτον προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων	τούτων,	οὗ νῦν ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ
[189]	ποιεῖν μεγίστας, οὐχ ὥσπερ νῦν	τούτων	οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν, δέον
[198]	οἷός τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς	τούτων	οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης
[184]	μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ δοκεῖ	τούτων	οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι,
[178]	φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ	τούτων	οὔτε πόλιν οὔτε ἰδιώτην μεγάλα
[198]	μὲν ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν δὲ	τούτων	τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα
[207]	δέομαι. ἀλλά μοι λέγε καὶ	τούτων	τὴν αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων
[191]	εἰς τὸ πρόσθεν καὶ διὰ	τούτων	τὴν γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε,
[193]	ἴσως μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι	τούτων	τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι
[178]	καὶ ὧν ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον,	τούτων	ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον.
[200]	ἢ πρῶτον μὲν τινῶν, ἔπειτα	τούτων	ὧν ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ;
[202]	ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν	τούτων	ὧν ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ.
[189]	ὢν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς	τούτων	ὧν ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία ἂν
[199]	ἂν εἰ αὐτὸ τοῦτο πατέρα	ἠρώτων,	ἆρα ὁ πατήρ ἐστι πατήρ
[217]	συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς	ἐπιβουλεύων.	καί μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ
[210]	ἀνθρώπου τινός ἢ ἐπιτηδεύματος ἑνός,	δουλεύων	φαῦλος ᾖ καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽
[209]	ἢ τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε	κυῶν,	καὶ ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ
[198]	ῥημάτων τίς οὐκ ἂν ἐξεπλάγη	ἀκούων;	ἐπεὶ ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς
[215]	τὰ αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους δὲ	ἀκούων	καὶ ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ
[203]	καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος,	φιλοσοφῶν	διὰ παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς
[189]	κόσμιον τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων	ψόφων	καὶ γαργαλισμῶν, οἷον καὶ ὁ
[220]	στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα	σφῶν.	Καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα·
[203]	κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς φύσιν	ἔχων,	ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ δὲ
[200]	οὔ; Πάνυ γε, φάναι. Πότερον	ἔχων	αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε καὶ
[184]	ἐραστής τε καὶ παιδικά, νόμον	ἔχων	ἑκάτερος, ὁ μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς
[207]	οὗτος μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ	ἔχων	ἐν αὑτῷ ὅμως ὁ αὐτὸς
[220]	οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις ἐξῄει	ἔχων	ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ
[200]	τε καὶ ἐρᾷ, ἢ οὐκ	ἔχων;	Οὐκ ἔχων, ὡς τὸ εἰκός
[221]	στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον	ἔχων,	οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν
[192]	αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος,	ἔχων	τὰ ὄργανα, ἔροιτο· τί ἔσθ᾽
[212]	δὲ ἥκω ἐπὶ τῇ κεφαλῇ	ἔχων	τὰς ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς
[191]	ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη διήρθρου,	ἔχων	τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ
[196]	ὡς λόγος· κρείττων δὲ ὁ	ἔχων	τοῦ ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου
[216]	οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν	ἔχων	τῶν ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται
[200]	ἐρᾷ, ἢ οὐκ ἔχων; Οὐκ	ἔχων,	ὡς τὸ εἰκός γε, φάναι.
[173]	ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ δὲ	περιτρέχων	ὅπῃ τύχοιμι καὶ οἰόμενος τὶ
[197]	μετρίας, καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι,	μετέχων.	~(Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἀγάθωνος πάντας
[191]	εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ τῶν	μοιχῶν	ἐκ τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν,
[213]	τουτὶ τί ἦν; Σωκράτης οὗτος;	ἐλλοχῶν	αὖ με ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ
[184]	ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε κακῶς	πάσχων	πτήξῃ καὶ μὴ καρτερήσῃ, ἄν
[178]	αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο ἢ	πάσχων	ὑπό του δι᾽ ἀνανδρίαν μὴ
[181]	τῶν σωμάτων μᾶλλον ἢ τῶν	ψυχῶν,	ἔπειτα ὡς ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων,
[207]	ἐν ᾧ ἓν ἕκαστον τῶν	ζῴων	ζῇν καλεῖται καὶ εἶναι τὸ
[186]	τοῖς τε σώμασι τῶν πάντων	ζῴων	καὶ τοῖς ἐν τῇ γῇ
[197]	~(μὲν δὴ τήν γε τῶν	ζῴων	ποίησιν πάντων τίς ἐναντιώσεται μὴ
[180]	μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ τῶν	ἡρώων	ἁπάντων, καὶ ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα
[179]	Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν	ἡρώων	τὸν θεόν, τοῦτο ὁ Ἔρως