Page
[179]	μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ	αἱ	γυναῖκες. τούτου δὲ καὶ ἡ
[208]	~(μὴ ὅτι αἱ μὲν γίγνονται,	αἱ	δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε
[207]	τούτων ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι καὶ	αἱ	ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ μὲν
[191]	τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ	αἱ	ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ γένους
[208]	καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι	αἱ	μὲν γίγνονται, αἱ δὲ ἀπόλλυνται
[190]	γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν	αἱ	τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς καὶ ἱερὰ
[205]	πᾶσά ἐστι (ποίησις, ὥστε καὶ	αἱ	ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις ἐργασίαι
[191]	ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε τετμημένος ὥσπερ	αἱ	ψῆτται, ἐξ ἑνὸς δύο. ζητεῖ
[188]	γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι καὶ	ἐρυσῖβαι	ἐκ πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας περὶ
[178]	Χάος φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα	Γαῖ᾽	εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί,
[188]	φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι καὶ	χάλαζαι	καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ
[180]	ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως	παρηγγέλθαι	ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ μὲν γὰρ
[211]	μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε πίνειν, ἀλλὰ	θεᾶσθαι	μόνον καὶ συνεῖναι. τί δῆτα,
[190]	εἴη ὁ ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα	ἰᾶσθαι	ἐκέλευεν. ὁ δὲ τό τε
[219]	με διάνοιαν ἔχειν, ἡγούμενον μὲν	ἠτιμάσθαι,	ἀγάμενον δὲ τὴν τούτου φύσιν
[179]	ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ	διαμηχανᾶσθαι	ζῶν εἰσιέναι εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι
[204]	πρὸς ταύτην τὴν ἐρώτησιν προχείρως	ἀποκρίνασθαι.	(Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ ἂν εἴ
[199]	πού μοι, εἰ ἐβούλου καλῶς	ἀποκρίνασθαι,	ὅτι ἔστιν ὑέος γε ἢ
[204]	εὐπορώτερον, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἔχω	ἀποκρίνασθαι,	ὅτι εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει γάρ,
[218]	κοινώσασθαί τέ μοι ἐπιχειρεῖς καὶ	ἀλλάξασθαι	κάλλος ἀντὶ κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ
[181]	ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ	διαπράξασθαι	μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ τοῦ
[183]	ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων καὶ ~(βουλόμενος	διαπράξασθαι	πλὴν τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας, τὰ
[194]	τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι καὶ	ἀποδέξασθαι	παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν τὸν
[199]	τὸν Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε ποθὲν	ἄρξασθαι.	Καὶ μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων,
[222]	ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ σοῦ	ἐρᾶσθαι	καὶ μηδ᾽ ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου.
[186]	οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ	πειρᾶσθαι	τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ
[179]	τὸ ἔργον οὕτω καλὸν ἔδοξεν	ἐργάσασθαι	οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ
[220]	τοίνυν, ὦ ἄνδρες, ἄξιον ἦν	θεάσασθαι	Σωκράτη, ὅτε ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ
[210]	τοὺς νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ	θεάσασθαι	τὸ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ
[191]	ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν καὶ	ἰάσασθαι	τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος
[176]	ὦ Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ	παρασκευάσασθαι	ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως· καὶ
[210]	ἐν ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον	ἡγήσασθαι	τοῦ ἐν τῷ σώματι, ὥστε
[199]	φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας	καθηγήσασθαι	τοῦ λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον
[174]	ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσομαι	διηγήσασθαι.	Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν
[203]	καὶ μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη,	διηγήσασθαι·	ὅμως δέ σοι ἐρῶ. ὅτε
[173]	εἰ οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν	διηγήσασθαι,	ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ
[189]	εἴη. ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν	εἰσηγήσασθαι	τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ
[176]	λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν	εἰσηγήσασθαι.	~(Φάναι δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι
[203]	διὰ τὴν αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον	ποιήσασθαι	ἐκ τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί (τε
[177]	τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν	ποιήσασθαι,	Ἔρωτα δὲ μηδένα πω ἀνθρώπων
[176]	τῶν ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς	ποιήσασθαι,	καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ
[176]	συγχωρεῖν πάντας μὴ διὰ μέθης	ποιήσασθαι	τὴν ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν,
[184]	τὸ καλὸν εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ	χαρίσασθαι,	ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ
[177]	μὲν τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ	χαρίσασθαι,	ἅμα δ᾽ ἐν τῷ παρόντι
[184]	καλὸν γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ	χαρίσασθαι.	ὅταν γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ
[184]	καλῶς βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν	χαρίσασθαι,	τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα
[180]	ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο	ἐπανορθώσασθαι,	πρῶτον μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν
[218]	διαφέρον. εἰ δὴ καθορῶν αὐτὸ	κοινώσασθαί	τέ μοι ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι
[187]	ὥστ᾽ ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν	καρπώσασθαι.	καὶ ἐν μουσικῇ δὴ καὶ
[222]	σοὶ λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ	ἐξαπατᾶσθαι	ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν
[218]	ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν καλῶν	κτᾶσθαι	ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα
[186]	τοῦ ἑτέρου ἔρωτος τὸν ἕτερον	κτᾶσθαι,	καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν ἔρως,
[184]	παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην σοφίαν	κτᾶσθαι,	τότε δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς
[223]	ὡς κατακεισόμενον παρὰ τῷ Σωκράτει	ἀνίστασθαι·	ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους
[202]	οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι οὔτε	ἐπίστασθαί	ἐστιν (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα πῶς
[177]	ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν φημι ἄλλο	ἐπίστασθαι	ἢ τὰ ἐρωτικά, οὔτε που
[223]	ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν	ἐπίστασθαι	ποιεῖν, καὶ τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν
[188]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ	ἐπίστασθαι	τὰ κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα
[177]	ἐγκώμιον· εἰ δὲ βούλει αὖ	σκέψασθαι	τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν
[175]	τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν	μεταπέμψασθαι	τὸν Σωκράτη, ἓ δὲ οὐκ
[219]	καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„	διαμείβεσθαι	νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ μακάριε, ἄμεινον
[211]	ἐρωτικὰ ἰέναι ἢ ὑπ᾽ ἄλλου	ἄγεσθαι,	ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε τῶν καλῶν
[194]	γὰρ καὶ αὖθις ἔσται πολλάκις	διαλέγεσθαι.	Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον
[223]	δεξιά. τὸν οὖν Σωκράτη αὐτοῖς	διαλέγεσθαι·	καὶ τὰ μὲν ἄλλα ὁ
[181]	ἢ πίνειν ἢ ᾄδειν ἢ	διαλέγεσθαι,	οὐκ ἔστι τούτων αὐτὸ καλὸν
[183]	πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι	διαλέγεσθαι	τοῖς ἐρασταῖς, καὶ τῷ παιδαγωγῷ
[202]	ὥστε τὸ πᾶν αὐτὸ αὑτῷ	ξυνδεδέσθαι.	διὰ τούτου καὶ ἡ μαντικὴ
[210]	ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ	κήδεσθαι	καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ
[178]	ἰδιώτην μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα	ἐξεργάζεσθαι.	φημὶ τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα ὅστις
[213]	διάλλαξον ἡμᾶς, ἢ ἐὰν ἐπιχειρῇ	βιάζεσθαι,	ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ τὴν τούτου
[181]	πᾶς ἐστὶ καλὸς οὐδὲ ἄξιος	ἐγκωμιάζεσθαι,	ἀλλὰ ὁ καλῶς προτρέπων ἐρᾷν.
[223]	καὶ οὐκέτι ἐν κόσμῳ οὐδενὶ	ἀναγκάζεσθαι	πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν
[217]	συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών. μετὰ ταῦτα	ξυγγυμνάζεσθαι	(προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς
[213]	ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν	ἀσπάζεσθαί	τε τὸν Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν.
[175]	ἂν προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη	καθίζεσθαι	καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν
[213]	οὐ κατιδεῖν τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ	καθίζεσθαι	παρὰ τὸν Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ
[179]	αὐτὴν δὲ οὐ δόντες, ὅτι	μαλθακίζεσθαι	ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ
[183]	οὖν οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον	νομίζεσθαι	ἐν τῇδε τῇ πόλει καὶ
[183]	πάλιν αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε	νομίζεσθαι.	τὸ δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει·
[182]	λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ	χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν τις
[182]	οὕτως οὗ μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη	(χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται,
[182]	τινὰς τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν	χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ εἰς τούτους
[186]	τοῦ σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν	χαρίζεσθαι	καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν
[218]	σοὶ μὴ οὐ καὶ τοῦτο	χαρίζεσθαι	καὶ εἴ τι ἄλλο ἢ
[187]	γίγνοιντο οἱ μήπω ὄντες, δεῖ	χαρίζεσθαι	καὶ φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα,
[183]	ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς	χαρίζεσθαι,	καλῶς δὲ χρηστῷ τε καὶ
[185]	γε καλὸν ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα	χαρίζεσθαι.	οὗτός ἐστιν ὁ τῆς Οὐρανίας
[186]	ἔλεγεν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν	χαρίζεσθαι	τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις
[192]	οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος εἰπεῖν	χωρίζεσθαι	ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. καὶ
[208]	ἐς τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον	„καταθέσθαι„	καὶ ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε
[176]	τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι εἴωθα	πείθεσθαι	ἄλλως τε καὶ ἅττ᾽ ἂν
[214]	σὺ κελεύῃς. δεῖ γάρ σοι	πείθεσθαι·	ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος
[207]	θηρία τίς αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς	διατίθεσθαι;	ἔχεις λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ
[172]	καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος	διαπυθέσθαι	τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους
[173]	εἶναι, καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ	οἴεσθαι·	ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς οὐκ οἴομαι
[194]	Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ τὸ	οἴεσθαι	τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν
[173]	ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ	οἴεσθαι	ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς χαίρω· ὅταν
[212]	μὲν οὐχ οἷός τ᾽ ἐγενόμην	ἀφικέσθαι,	νῦν δὲ ἥκω ἐπὶ τῇ
[184]	τῆς αἰτίας πρῶτον μὲν τὸ	ἁλίσκεσθαι	ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα χρόνος
[176]	ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ	μεθύσκεσθαι,	οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον
[179]	οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν	ἑλέσθαι	βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ
[186]	τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς	διελέσθαι.	ὅτι δὲ οὐ μόνον ἐστὶν
[184]	φρόνησιν καὶ τὴν (ἄλλην ἀρετὴν	ξυμβάλλεσθαι,	ὁ δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν
[205]	πάντων ἀνθρώπων, καὶ πάντας τἀγαθὰ	βούλεσθαι	αὑτοῖς εἶναι ἀεί, ἢ πῶς
[177]	εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας καὶ	βούλεσθαι	καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν
[188]	πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια φιλεῖ	γίγνεσθαι	ἐὰν μή τις τῷ κοσμίῳ
[194]	αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν	γίγνεσθαι,	ἐὰν μόνον ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται,
[188]	(οἵ τε γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι	γίγνεσθαι	ἐκ τῶν τοιούτων καὶ ἄλλ᾽
[212]	ἆρ᾽ οἴει, ἔφη, φαῦλον βίον	~(γίγνεσθαι	ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο
[189]	περὶ αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα	γίγνεσθαι.	ἔστι γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός
[211]	μήτε τι πλέον μήτε ἔλαττον	γίγνεσθαι	μηδὲ πάσχειν μηδέν, ὅταν δή
[192]	τι βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων	γίγνεσθαι.	οὐδενὶ γὰρ ἂν δόξειεν τοῦτ᾽
[183]	τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους	γίγνεσθαι	τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς
[217]	ἄνευ ἀκολούθου μόνος μετ᾽ αὐτοῦ	γίγνεσθαι,	τότε ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον μόνος
[189]	φύλακά με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις	γίγνεσθαι	τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον
[182]	συμφέρει τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα	ἐγγίγνεσθαι	τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς
[206]	δὲ ἐν τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον	γενέσθαι.	(ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν
[178]	Ἡσίοδος πρῶτον μὲν Χάος φησὶ	γενέσθαι,	αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων
[204]	ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ	γενέσθαι·	αὐτὸ γὰρ τοῦτό ἐστι χαλεπὸν
[204]	ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι·	Γενέσθαι	αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη, ἡ
[178]	μετὰ τὸ Χάος δύο τούτω	γενέσθαι,	Γῆν τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης
[174]	εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ	γενέσθαι	ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος,
[222]	δὴ ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα	γενέσθαι	ἐπὶ τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι
[204]	οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς	γενέσθαι·	ἔστι γάρ· οὐδ᾽ εἴ τις
[178]	μηχανή τις γένοιτο ὥστε πόλιν	γενέσθαι	ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε καὶ
[204]	ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ;	Γενέσθαι,	ἦν δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ
[192]	ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων	γενέσθαι;	καὶ εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν
[212]	ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ	γενέσθαι,	καὶ εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων
[208]	δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ	γενέσθαι	καὶ κλέος ἐς τὸν ἀεὶ
[192]	τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ	γενέσθαι	ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ
[179]	τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν	(γενέσθαι,	οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν τῆς
[185]	γ᾽ ἕνεκα καὶ τοῦ βελτίων	γενέσθαι	πᾶν ἂν παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο
[184]	ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι καλὸν	γενέσθαι	τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν
[192]	τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς	γενέσθαι.	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἴτιον,
[218]	ὡς ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ	γενέσθαι,	τούτου δὲ οἶμαί μοι συλλήπτορα
[172]	ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ ἐμὲ	παραγενέσθαι.	Ἔγωγε δή. Πόθεν, ἦν δ᾽
[223]	λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς	παραγενέσθαι	ὑπονυστάζειν τε· τὸ μέντοι κεφάλαιον,
[186]	μὴ ἔνεστιν ἔρως, δεῖ δ᾽	ἐγγενέσθαι,	ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν,
[213]	ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ εἰώθεις ἐξαίφνης	ἀναφαίνεσθαι	ὅπου ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά σε
[213]	ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ	κατακλίνεσθαι.	Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν· Εἶεν
[223]	ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς καὶ	κατακλίνεσθαι,	καὶ θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι,
[213]	ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ	κατακλίνεσθαι,	καὶ τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν.
[205]	καὶ πόδας καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν	ἀποτέμνεσθαι	οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ
[216]	οἴοιτο ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ	αἰσχύνεσθαι	ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ τοῦτον μόνον
[217]	μόνος μόνῳ, καὶ ᾤμην αὐτίκα	διαλέξεσθαι	αὐτόν μοι ἅπερ ἂν ἐραστὴς
[194]	βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος	ἐπιδείξεσθαι	σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν
[189]	γε, φάναι, ὦ Ἀριστόφανες, οἴει	ἐκφεύξεσθαι·	ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν καὶ
[210]	προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ δὲ	ἕπεσθαι,	ἂν οἷός τε ᾖς. δεῖ
[223]	ἀπιέναι, καὶ ἓ ὥσπερ εἰώθει	ἕπεσθαι,	καὶ ἐλθόντα εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον,
[197]	κάλλιστος καὶ ἄριστος, ᾧ χρὴ	ἕπεσθαι	πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς ᾠδῆς
[176]	θεὸν καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα,	τρέπεσθαι	πρὸς τὸν πότον· τὸν οὖν
[192]	καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν μὴ	ἀπολείπεσθαι	ἀλλήλων; εἰ γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε,
[223]	ἅτε μακρῶν τῶν νυκτῶν οὐσῶν,	ἐξεγρέσθαι	δὲ πρὸς ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων
[174]	ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ	ἐρέσθαι	αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς
[199]	πάρες μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα	ἐρέσθαι,	ἵνα ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ οὕτως
[205]	εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι προσδεῖ	ἐρέσθαι	ἵνα τί δὲ βούλεται εὐδαίμων
[187]	δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν φάναι	διαφέρεσθαι	ἢ ἐκ διαφερομένων ἔτι εἶναι.
[187]	γάρ φησι διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ	ξυμφέρεσθαι,	ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου τε καὶ
[198]	ἐν τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν	ἐγκωμιάσεσθαι	τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην εἶναι
[184]	θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽ ἐκεῖνον ἀμείνων	ἔσεσθαι	ἢ κατὰ σοφίαν τινὰ ἢ
[208]	ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν	ἔσεσθαι,	ἣν νῦν ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ
[213]	ὅπου ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά σε	ἔσεσθαι.	καὶ νῦν τί ἥκεις; καὶ
[220]	δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος	ἔσεσθαι.	πρὸς δὲ αὖ τὰς τοῦ
[222]	σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ	ἔσεσθαι.	ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ ἄνδρες, ἃ
[199]	καὶ αὐτὸς ἐν τῷ μέρει	ἐπαινέσεσθαι.	ἡ γλῶσσα οὖν ὑπέσχετο, ἡ
[174]	ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς τήμερον	παρέσεσθαι.	ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς
[194]	ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην σε	θορυβήσεσθαι	ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί
[189]	ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ τῶν μελλόντων	ῥηθήσεσθαι,	οὔ τι μὴ γελοῖα εἴπω
[175]	σοῦ πολλῆς καὶ καλῆς σοφίας	πληρωθήσεσθαι.	ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ φαύλη
[207]	εἶπεν, Διανοεῖ οὖν δεινός ποτε	γενήσεσθαι	τὰ ἐρωτικά, ἐὰν ταῦτα μὴ
[181]	ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον, καταγελάσαντες	οἰχήσεσθαι	ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ
[196]	ἂν οἷός τ᾽ ἦν πάντῃ	περιπτύσσεσθαι	οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς καὶ
[178]	τοῦ βίου τοῖς μέλλουσι καλῶς	βιώσεσθαι,	τοῦτο οὔτε συγγένεια οἵα τε
[219]	ᾧ τε ᾤμην αὐτὸν μόνῳ	ἁλώσεσθαι,	διεπεφεύγει με. ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος
[185]	ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν χρόνον	παύεσθαι	ἡ λύγξ· εἰ δὲ μή,
[223]	οὕτω διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν οἴκοι	ἀναπαύεσθαι.
[193]	ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα	παρακελεύεσθαι	εὐσεβεῖν περὶ (θεούς, ἵνα τὰ
[223]	ἐξιόντος τινὸς εἰς τὸ ἄντικρυς	πορεύεσθαι	παρὰ σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ
[174]	τὸν νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν	πορεύεσθαι	ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν
[221]	σὸν δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ	διαπορεύεσθαι	ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ
[207]	ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων καὶ	διαμάχεσθαι	τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ
[215]	ἐάν τε φαύλη αὐλητρίς, μόνα	κατέχεσθαι	ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς τῶν
[223]	ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ Ἀριστόδημος	οἴχεσθαι	ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν,
[210]	ἰόντα ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα	ἄρχεσθαι	μὲν νέον ὄντα ἰέναι ἐπὶ
[189]	τὴν τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ	ᾐσθῆσθαι,	ἐπεὶ αἰσθανόμενοί γε μέγιστ᾽ ἂν
[180]	καλῶς μοι δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε,	προβεβλῆσθαι	ἡμῖν ὁ λόγος, τὸ ἁπλῶς
[175]	νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν	κεκλῆσθαι	ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε τοὺς
[223]	ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη	μεμνῆσθαι	τῶν λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ
[212]	ὡς ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα νόμισον	εἰρῆσθαι,	εἰ δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ
[193]	διὰ τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ	εἰρῆσθαι·	νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν
[196]	ᾧ δὴ πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ	χρῆσθαι,	ὅτι ποιητὴς ὁ Ἔρως ἀγαθὸς
[187]	τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς	χρῆσθαι,	ὥστ᾽ ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν
[187]	ἐπειδὰν δέῃ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους	καταχρῆσθαι	(ῥυθμῷ τε καὶ ἁρμονίᾳ ἢ
[200]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα	κεκτῆσθαι,	ἐπεὶ ἐν τῷ γε νῦν
[178]	παιδικά. ὃ γὰρ χρὴ ἀνθρώποις	ἡγεῖσθαι	παντὸς τοῦ βίου τοῖς μέλλουσι
[173]	δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους	ἡγεῖσθαι	πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος.
[210]	οὐχ ἕν τε καὶ ταὐτὸν	ἡγεῖσθαι	τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς σώμασι
[172]	ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν	διηγεῖσθαι	(σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ
[177]	καὶ βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν	εἰσηγεῖσθαι.	εἰπεῖν οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι·
[199]	Οὐκοῦν καὶ ἡ μήτηρ ὡσαύτως;	Ὁμολογεῖσθαι	καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν
[204]	εἶναι οὗ ἂν μὴ οἴηται	ἐπιδεῖσθαι.	Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ, ὦ
[185]	καὶ ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων	ποιεῖσθαι	πρὸς ἀρετὴν τόν (τε ἐρῶντα
[184]	νόμῳ ὁδός, εἰ μέλλει καλῶς	χαριεῖσθαι	ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι γὰρ ἡμῖν
[222]	ἐν μέσῳ ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα	κατακεῖσθαι.	Ἀλλ᾽ ἀδύνατον, φάναι τὸν Σωκράτη.
[223]	ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ	κατακεῖσθαι.	(Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα ὡς
[185]	γὰρ αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον	κατακεῖσθαι,	Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ ἢ
[173]	τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς	καλεῖσθαι,	οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν μὲν
[180]	τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς	καλεῖσθαι,	τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν
[173]	ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ οἴεσθαι	ὠφελεῖσθαι	ὑπερφυῶς ὡς χαίρω· ὅταν δὲ
[182]	τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ	ἐπαινεῖσθαι,	ἃ εἴ τις τολμῴη ποιεῖν
[176]	ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς τὸ	ἐρρῶσθαι	πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽
[219]	εἰπών, καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη,	τετρῶσθαι	αὐτὸν ᾤμην· καὶ ἀναστάς γε,
[207]	οἱ τρόποι, τὰ ἤθη, δόξαι,	ἐπιθυμίαι,	ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι τούτων ἕκαστα
[191]	γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ	ἑταιρίστριαι	ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.
[191]	αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε καὶ	μοιχεύτριαι,	ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.
[205]	αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις	ἐργασίαι	ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ τούτων
[188]	ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν καὶ	θυσίαι	πᾶσαι καὶ οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ
[209]	εἶναι (τὸν ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν	καὶ	ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν.
[204]	ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι καλὸν	καὶ	ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ μακαριστόν·
[184]	τῷ ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν τε	καὶ	ἀγαθὸν δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν
[187]	ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ καὶ χαλεπὸν	καὶ	ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν γὰρ
[202]	εἴη ὅ γε τῶν καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽
[194]	δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν	καὶ	Ἀγάθων εἴπῃ εὖ, καὶ μάλ᾽
[174]	παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα	καὶ	ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι
[222]	τούτου ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ	καὶ	(Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν ἐμὲ
[193]	κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν	καὶ	Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ
[201]	διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ	καὶ	Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως
[193]	εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε	καὶ	Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι περὶ τὰ
[180]	(τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν	καὶ	ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν
[194]	οὕτω θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε	καὶ	ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι
[218]	τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε	καὶ	ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς
[182]	ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν	καὶ	ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ δή που
[205]	γε πάντες τῶν αὐτῶν ἐρῶσι	καὶ	ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν ἐρᾶν,
[221]	τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας,	καὶ	ἀεὶ διὰ τῶν αὐτῶν τὰ
[212]	ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν τε	καὶ	ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ
[206]	καὶ οὐ μόνον εἶναι, ἀλλὰ	καὶ	ἀεὶ εἶναι; Καὶ τοῦτο προσθετέον.
[195]	(φημὶ νεώτατον αὐτὸν εἶναι θεῶν	καὶ	ἀεὶ νέον, τὰ δὲ παλαιὰ
[216]	Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν	καὶ	ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ καὶ
[206]	τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι	καὶ	ἀθάνατον ὡς θνητῷ ἡ γέννησις.
[207]	τὸ δυνατὸν ἀεί τε εἶναι	καὶ	ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ μόνον
[202]	τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ	καὶ	ἀθανάτου. Τί οὖν, ὦ Διοτίμα;
[209]	καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων	καὶ	ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς
[197]	Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος χαλκείας	καὶ	Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν
[201]	σοφὴ ἦν καὶ ἄλλα πολλά,	καὶ	Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ τοῦ
[179]	οὐ μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ	καὶ	αἱ γυναῖκες. τούτου δὲ καὶ
[207]	δὲ τούτων ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι	καὶ	αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ
[191]	πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί,	καὶ	αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ
[205]	αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις, ὥστε	καὶ	αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις
[190]	κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα,	καὶ	αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα πάντα
[207]	τρίχας καὶ σάρκα καὶ ὀστᾶ	καὶ	(αἷμα καὶ ξύμπαν τὸ σῶμα.
[192]	εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται,	καὶ	αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν
[186]	ἐν τούτοις τὸν (καλόν τε	καὶ	αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ
[183]	καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων	καὶ	αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ δ᾽
[188]	χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας	καὶ	ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων
[173]	ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν	καὶ	ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα
[178]	θεῶν μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ	καὶ	Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται
[172]	τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους	καὶ	Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[188]	φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων	καὶ	ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ νοσήματα
[221]	πολλὰ μὲν οὖν ἄν τις	καὶ	ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ
[201]	ἣ ταῦτά τε σοφὴ ἦν	καὶ	ἄλλα πολλά, καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ
[195]	ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο	καὶ	ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια, εἰ
[177]	ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν·	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις ἂν
[218]	αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι ἐπιχειρεῖς	καὶ	ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους, οὐκ
[184]	εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ	καὶ	ἄλλη μία μόνη δουλεία ἑκούσιος
[178]	τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ μὲν	καὶ	ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ
[188]	καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει	καὶ	ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους
[211]	σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων	καὶ	ἄλλης πολλῆς φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽
[207]	λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν,	καὶ	ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς μὲν
[182]	ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ Ἰωνίας	καὶ	ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι
[209]	διὰ τὴν τῶν νόμων γέννησιν,	καὶ	ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ
[211]	καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ	καὶ	ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες τὰ παιδικὰ
[216]	δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ ἐγὼ	καὶ	ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ
[196]	ὁ θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε	καὶ	ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς
[198]	οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ	καὶ	ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ
[200]	γε, φάναι. Καὶ οὗτος ἄρα	καὶ	ἄλλος πᾶς ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ
[192]	αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴς	καὶ	ἄλλος πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ
[221]	ἀπεικάσειεν ἄν τις καὶ Βρασίδαν	καὶ	ἄλλους, καὶ οἷος αὖ Περικλῆς,
[215]	λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ	καὶ	ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ πάσχοντας.
[222]	Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους	καὶ	ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος
[223]	οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον	καὶ	ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ Ἀριστόδημος
[212]	σφᾶς τήν τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν	καὶ	ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ
[196]	ἀπηνθηκότι καὶ σώματι καὶ ψυχῇ	καὶ	ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει Ἔρως·
[215]	αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους δὲ ἀκούων	καὶ	ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν
[177]	τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν	καὶ	ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ
[173]	χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε	καὶ	ἄλλως, ὅταν μέν τινας περὶ
[213]	ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα οὐκ ἀνέδησα.	καὶ	ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα τῶν ταινιῶν
[214]	ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν	καὶ	ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν Σωκράτη,
[190]	αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα ἕκαστον,	καὶ	ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα
[213]	τίς ἡμῖν ὅδε τρίτος συμπότης;	καὶ	ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν τὸν
[203]	γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις,	καὶ	ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ
[214]	μὴ οὐκ ἐξ ἴσου ᾖ.	καὶ	ἅμα, ὦ μακάριε, πείθει τί
[202]	ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ φρονήσεως	καὶ	ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[203]	οὔτε πλουτεῖ, σοφίας τε αὖ	καὶ	ἀμαθίας ἐν μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει
[202]	ὅτι ἔστιν τι μεταξὺ σοφίας	καὶ	ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ
[204]	δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι σοφοῦ	καὶ	ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ καὶ
[180]	ἡ μέν γέ που πρεσβυτέρα	καὶ	ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν δὴ
[202]	τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε	καὶ	ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν, ἐν μέσῳ
[175]	φαύλη τις ἂν εἴη, ἢ	καὶ	ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ ὄναρ οὖσα, ἡ
[176]	δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς γὰρ	καὶ	ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽
[209]	τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε κυῶν,	καὶ	ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ καὶ
[202]	εἶναι αἰσχρόν; ~(Μάλιστά γε. Ἦ	καὶ	ἂν μὴ σοφόν, ἀμαθές; ἢ
[213]	αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε τὸν Ἀγάθωνα	καὶ	ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἀγάθωνα·
[219]	ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν ᾤμην·	καὶ	ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ
[219]	τούτου φύσιν τε καὶ σωφροσύνην	καὶ	ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ
[212]	καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν	καὶ	ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον
[192]	τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους	καὶ	ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον
[196]	μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης	καὶ	ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται, περὶ
[193]	δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων	καὶ	ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅτι οὕτως
[206]	καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται	καὶ	ἀνείλλεται καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ
[183]	ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας	καὶ	ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων καὶ
[195]	εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις	καὶ	ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν,
[202]	Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν	καὶ	ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον δοῦναι
[220]	ζητῶν. καὶ ἤδη ἦν μεσημβρία,	καὶ	ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες ἄλλος
[197]	πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ θεοῖς	καὶ	ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ
[202]	διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων	καὶ	ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν, τῶν
[188]	ἐστὶν ἡ περὶ θεούς τε	(καὶ	ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία) οὐ
[188]	αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι τὰ
[197]	σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ
[197]	ᾄδει θέλγων πάντων θεῶν τε	καὶ	ἀνθρώπων νόημα· οὗτος, ἔφη, ὁ
[197]	καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε	καὶ	„ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη
[195]	γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται· καὶ
[221]	αὐτὰ φαίνεται λέγειν, ὥστε ἄπειρος	καὶ	ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν
[216]	ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ	καὶ	ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα εἴ τις
[186]	τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε	καὶ	ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ δὲ ἀνόμοιον
[221]	οἷος αὖ Περικλῆς, καὶ Νέστορα	καὶ	Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι·
[183]	πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας τε	καὶ	ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι,
[203]	οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς	καὶ	ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ
[203]	σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος	καὶ	ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ
[195]	Ἄτην θεόν τέ φησιν εἶναι	καὶ	ἁπαλήν (τοὺς γοῦν πόδας αὐτῆς
[196]	~(εἶναι. νεώτατος μὲν δή ἐστι	καὶ	ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς
[196]	τοῦ θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ	(καὶ	ἀπηνθηκότι καὶ σώματι καὶ ψυχῇ
[211]	χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ δύο	καὶ	ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ πάντα τὰ
[181]	ὁμοίως δὲ τοὐναντίον. ἔστι γὰρ	καὶ	ἀπὸ τῆς θεοῦ νεωτέρας (τε
[211]	σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ
[211]	ἐπὶ πάντα τὰ καλὰ σώματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων ἐπὶ
[211]	ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ μαθήματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο
[194]	ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι	καὶ	ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν
[211]	οἷον γιγνομένων τε τῶν ἄλλων	καὶ	ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε τι
[204]	εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ σοφῆς	καὶ	ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν φύσις
[219]	οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην εἶχον	καὶ	ἀποστερηθείην τῆς τούτου συνουσίας, οὔθ᾽
[206]	σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται	καὶ	ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ οὐ
[209]	τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν	καὶ	ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ γεννηθὲν
[179]	περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν τε	καὶ	ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ
[181]	τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας	καὶ	ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι καὶ
[176]	ὅς, ὡς ἔοικεν, ἐμοί τε	καὶ	Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε,
[195]	εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα	καὶ	ἄριστον. ἔστι δὲ κάλλιστος ὢν
[199]	ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς κάλλιστος	καὶ	ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς μὴ
[197]	Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν κάλλιστος	καὶ	ἄριστος μετὰ τοῦτο τοῖς ἄλλοις
[197]	καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος	καὶ	ἄριστος, ᾧ χρὴ ἕπεσθαι πάντα
[218]	Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε	καὶ	Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί
[223]	καθεύδοντας καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ	καὶ	Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι μόνους
[182]	λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων	καὶ	ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι,
[187]	τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε	καὶ	ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα, (ὃ δὴ
[188]	ψυχρὰ καὶ ξηρὰ καὶ ὑγρά,	καὶ	ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα,
[220]	ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς πίλους	καὶ	ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις
[181]	ἐν τῇ γενέσει καὶ θήλεος	καὶ	ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας
[192]	ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ ἀνδρείας	καὶ	ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι.
[191]	τὸ γένος, ἅμα δ᾽ εἰ	καὶ	ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο
[176]	ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι,	καὶ	ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ τἆλλα
[188]	ἐρωτικά, ὅσα τείνει πρὸς θέμιν	καὶ	ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ μεγάλην,
[203]	καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν	καὶ	ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ ἐν
[221]	ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ	καὶ	ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ
[179]	ὅμοιον εἶναι τῷ ἀρίστῳ φύσει.	(καὶ	ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος, μένος
[176]	σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως τε	καὶ	ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς·
[222]	ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη ἐπαινῶ·	καὶ	αὖ ἃ μέμφομαι συμμείξας ὑμῖν
[216]	περὶ τούτους ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται,	καὶ	αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ οὐδὲν
[193]	πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως μὴ	καὶ	αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες
[194]	με κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ	καὶ	αὖθις ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ
[212]	πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν,	καὶ	αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν οὖν
[210]	ἀφθόνῳ, ἕως ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς	καὶ	αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην μίαν
[190]	μετέχει· περιφερῆ δὲ δὴ ἦν	καὶ	αὐτὰ καὶ ἡ πορεία αὐτῶν
[207]	ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν,	καὶ	αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽
[220]	τούτου μὲν οὖν μοι δοκεῖ	καὶ	αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς
[220]	ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ τὰ ὅπλα	καὶ	αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν,
[205]	οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽ ἐγώ,	καὶ	αὐτός. Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽ ἔφη·
[199]	ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα	καὶ	αὐτὸς ἐν τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι.
[221]	οὑτοσὶ γέγονε τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος,	καὶ	αὐτὸς καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ,
[174]	Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν ὅτι	καὶ	αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς
[175]	ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω	καὶ	αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη. Οὐ
[212]	πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα τιμᾷν,	καὶ	αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ
[185]	εἴ τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος	καὶ	αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ
[192]	συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν	καὶ	αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ
[198]	ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος	καὶ	αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ· τὸν
[203]	οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς	(καὶ	αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος,
[219]	ταῦτα ἀκούσας τε καὶ εἰπών,	καὶ	ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν
[177]	μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ Διόνυσον	καὶ	Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ
[218]	ἢ χαριζόμενος τούς τε πολλοὺς	καὶ	ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα
[190]	τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι·	καὶ	βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν·
[195]	ἐν τοῖς μαλακωτάτοις τῶν ὄντων	καὶ	βαίνει καὶ οἰκεῖ. ἐν γὰρ
[218]	κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας τε	καὶ	βακχείας· διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε
[187]	διαφερομένων γε ἔτι τοῦ ὀξέος	καὶ	βαρέος ἁρμονία ἂν εἴη. ἡ
[187]	ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ ὀξέος	καὶ	βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν
[184]	παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν	καὶ	βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν ὁ
[195]	ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα πολλὰ	καὶ	βίαια, εἰ Ἔρως ἐν αὐτοῖς
[210]	ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν κάλλος,	καὶ	βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ
[194]	τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν,	καὶ	βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος
[177]	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας	καὶ	βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι.
[213]	τις ἄλλος γελοῖος ἔστι τε	καὶ	βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ
[182]	τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων	καὶ	~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο, πλὴν
[220]	πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων	καὶ	βουλομένων ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς
[187]	ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος	καὶ	(βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον
[221]	Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν τις	καὶ	Βρασίδαν καὶ ἄλλους, καὶ οἷος
[221]	καὶ χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους	καὶ	βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ τῶν
[189]	μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι	καὶ	βωμούς, καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν
[176]	παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως·	καὶ	γὰρ αὐτός εἰμι τῶν χθὲς
[173]	ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν.	καὶ	γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν
[204]	οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως.	καὶ	γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ
[172]	ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι·	καὶ	γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ
[219]	τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον—	καὶ	γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ τὸν
[220]	Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες,	καὶ	(γὰρ θέρος τότε γ᾽ ἦν,
[198]	(ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ πῃ εἶχον.	καὶ	γάρ με Γοργίου ὁ λόγος
[193]	σοι, ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·	καὶ	γάρ μοι ὁ λόγος ἡδέως
[183]	μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν·	καὶ	γὰρ οὐδὲ μόνιμός ἐστιν, ἅτε
[221]	σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους.	Καὶ	γὰρ οὖν καὶ τοῦτο ἐν
[202]	Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες·	καὶ	γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον (μεταξύ
[223]	τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι·	καὶ	γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι.
[188]	τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς·	καὶ	γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι καὶ
[214]	βελτίστου πατρὸς καὶ σωφρονεστάτου, χαῖρε.	Καὶ	γὰρ σύ, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·
[192]	αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ τεκμήριον·	καὶ	γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς
[189]	τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων	καὶ	γαργαλισμῶν, οἷον καὶ ὁ πταρμός
[209]	αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει, τίκτει	καὶ	γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν
[206]	εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει τε	καὶ	γεννᾷ· ὅταν δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν
[209]	καὶ ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ	καὶ	γενναίᾳ καὶ εὐφυεῖ, πάνυ δὴ
[209]	ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε	καὶ	γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ
[187]	~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ καὶ γυμναστικὴ	καὶ	γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ
[191]	εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν	καὶ	γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα δ᾽
[211]	αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ καλοῦ μάθημα,	καὶ	γνῷ αὐτὸ τελευτῶν ὃ ἔστι
[203]	ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν	καὶ	γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ
[187]	θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ	καὶ	γυμναστικὴ καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ
[206]	τῷ καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς	καὶ	γυναικὸς συνουσία τόκος ἐστίν. ἔστι
[193]	ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν	καὶ	γυναικῶν, ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν
[215]	κορυβαντιώντων ἥ τε καρδία πηδᾷ	καὶ	δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων
[183]	πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται,	καὶ	δέδοται ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ
[186]	κακοῖς καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε	καὶ	δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις
[186]	σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι	καὶ	δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ
[197]	ὥσπερ ἐν ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ	καὶ	δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται,
[176]	ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους	καὶ	δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς
[176]	ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου	καὶ	δέομαι ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ
[182]	πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως φέροι.	καὶ	δὴ καὶ ὁ περὶ τὸν
[215]	φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ	καὶ	δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν τε
[173]	πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε,	καὶ	δῆλόν γε δὴ ὅτι οὕτω
[218]	δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε	καὶ	δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ
[176]	λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον·	καὶ	δι᾽ οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε,
[191]	οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν	καὶ	διὰ τούτων τὴν γένεσιν ἐν
[193]	θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι	καὶ	διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε
[207]	καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων	καὶ	διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις
[210]	καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ	καὶ	διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως
[191]	πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας	καὶ	διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα
[202]	δ᾽ ἐγώ, δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον	καὶ	διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων
[212]	καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ	καὶ	διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις
[209]	δὴ ὄνομά ἐστι σωφροσύνη τε	καὶ	δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ ὅταν
[188]	δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης	καὶ	δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν
[204]	ὁ Ἔρως, ὦ Σώκρατές τε	καὶ	Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ·
[180]	ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς	καὶ	Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον καλοῦμεν.
[193]	τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ	~(καὶ	διώξει ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ
[173]	τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους,	καὶ	δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους
[205]	τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε	καὶ	δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽ οἱ
[175]	ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου.	Καὶ	ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν
[223]	Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι,	καὶ	ἓ ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ
[210]	τοῦ ἐν τῷ σώματι, ὥστε	καὶ	ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν
[212]	Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε;	καὶ	ἐὰν μέν τις τῶν ἐπιτηδείων
[185]	κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε·	καὶ	ἐὰν τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ
[205]	τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ	καὶ	ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον·
[191]	γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον,	καὶ	ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ εἰς
[177]	ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος	καὶ	ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ
[214]	Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον,	καὶ	ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν ἄλλοι
[203]	ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους,	καὶ	ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ
[208]	σπουδὴ καὶ ὁ ἔρως ἕπεται.	Καὶ	ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά
[207]	οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν;	καὶ	ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι οὐκ
[204]	τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή, ὦ
[204]	ἐρῶν τῶν καλῶν τί ἐρᾷ;	καὶ	ἐγὼ εἶπον ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ.
[174]	Σωκράτη ἡμῖν πῶς οὐκ ἄγεις;	καὶ	ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ
[216]	ὑπὸ μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων	καὶ	ἐγὼ καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα
[198]	τὸν Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν	καὶ	ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων
[220]	τὰ ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ.	καὶ	ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατες, καὶ
[174]	εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω	καὶ	ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις,
[186]	ὥς φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ	καὶ	ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν ἡμετέραν
[174]	ἀρχῆς ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο	καὶ	ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ
[221]	οὗτός τε ἅμα καὶ Λάχης·	καὶ	ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς
[201]	ἀνακρίνουσα διῄει. σχεδὸν γάρ τι	καὶ	ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα
[201]	τὸν ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός.	καὶ	ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην, ὦ
[196]	καὶ πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ	καὶ	ἐγὼ τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω
[188]	ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν	καὶ	ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ
[183]	ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις,	καὶ	ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽
[192]	ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι;	καὶ	εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο·
[192]	μαντεύεται ὃ βούλεται, καὶ αἰνίττεται.	καὶ	εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ
[210]	ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι,	καὶ	εἰ δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽
[193]	μοι ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη.	καὶ	εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε
[185]	τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ δίς,	καὶ	εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι, παύσεται.
[201]	ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη·	καὶ	εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο
[217]	εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν,	καὶ	εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην
[218]	μὴ οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι	καὶ	εἴ τι ἄλλο ἢ τῆς
[218]	νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται,	καὶ	εἴ τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός
[189]	γὰρ ἓν τότε μὲν ἦν	καὶ	εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων
[206]	δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν	καὶ	Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι τῇ
[206]	δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι	καὶ	εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν;
[207]	ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται	καὶ	εἶναι τὸ αὐτό· οἷον ἐκ
[214]	λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ,	καὶ	εἰπὲ ὅτι τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν
[212]	ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς,	καὶ	εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα
[175]	προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι	καὶ	εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι,
[213]	τὸν Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι	καὶ	εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ τί
[212]	καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι,	καὶ	εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ
[208]	ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά τε	καὶ	εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[218]	ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ μοι ἐδόκει·	καὶ	εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις;
[219]	μὲν δὴ ταῦτα ἀκούσας τε	καὶ	εἰπών, καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη,
[195]	ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία	καὶ	εἰρήνη, ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ
[219]	ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν	καὶ	εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως
[179]	τὸν τῆς Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν	καὶ	εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι
[209]	μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους,	καὶ	εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον
[190]	ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες	καὶ	εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι
[193]	ὀνίνησιν εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων,	καὶ	εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας
[200]	ὅτι βούλομαι τὰ νῦν παρόντα	καὶ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον παρεῖναι·
[200]	καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει	καὶ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα
[175]	ἔφη, παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,	καὶ	εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ δ᾽ ἦ
[193]	καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες	καί	εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες·
[192]	συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι,	καί	εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων
[196]	περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς	καὶ	εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ
[218]	εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε	καὶ	εἰωθότως ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη,
[221]	Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ τοῦτο,	καὶ	ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε,
[194]	ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ	καὶ	ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν
[212]	βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου	καὶ	ἐκεῖνο ᾧ δεῖ θεωμένου καὶ
[213]	Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ Σωκράτους τε	καὶ	ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη
[212]	εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ	καὶ	ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ
[177]	ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε	καὶ	~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων
[216]	καὶ ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ	καὶ	ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα
[214]	σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας	καὶ	ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν
[203]	Πόρου, κατακλίνεταί (τε παρ᾽ αὐτῷ	καὶ	ἐκύησε τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ
[175]	νέου ὄντος οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν	καὶ	ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι
[221]	εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν,	καὶ	ἔλεγον ὅτι οὐκ ἀπολείψω αὐτώ.
[223]	καὶ ἓ ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι,	καὶ	ἐλθόντα εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ
[182]	οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν ποιοῦντι,	καὶ	ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ εἶναι
[172]	γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε	καὶ	ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή. Πόθεν,
[201]	ἐποίησε τῆς νόσου, ἣ δὴ	καὶ	ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν
[175]	οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν, νομίζοντες	καὶ	ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ
[197]	εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί τι	καὶ	ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν
[219]	βουλεύου ὅτι σοί τε ἄριστον	καὶ	ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό
[181]	ἀγαπῶντες. καί τις ἂν γνοίη	καὶ	ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς
[186]	(τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω	καὶ	ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς
[209]	πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ ἐν Ἕλλησι	καὶ	ἐν βαρβάροις, πολλὰ καὶ καλὰ
[182]	ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ	καὶ	ἐν Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ
[209]	καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες,	καὶ	ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις,
[187]	καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ δὴ	καὶ	ἐν ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς
[182]	γὰρ ὥρισται· ὁ δ᾽ ἐνθάδε	(καὶ	ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι
[187]	ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη.	καὶ	ἐν μέν γε αὐτῇ τῇ
[187]	ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι.	καὶ	ἐν μουσικῇ δὴ καὶ ἐν
[203]	ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις	καὶ	ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν
[194]	εὖ, καὶ μάλ᾽ ἂν φοβοῖο	καὶ	ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ
[206]	τῶν τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ	καὶ	ἐν τίνι πράξει ἡ σπουδὴ
[187]	μουσικῇ δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ
[186]	ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα πολλὰ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε
[207]	νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ	καὶ	ἐν ᾧ ἓν ἕκαστον τῶν
[172]	ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν	καὶ	ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι
[220]	θαυμαστὰ δὴ ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων	καὶ	ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς πίλους
[198]	με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε.	καὶ	ἐνενόησα τότε ἄρα καταγέλαστος ὤν,
[221]	τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ	καὶ	ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„
[188]	ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε φορὰς	καὶ	ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι
[186]	δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι	καὶ	ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη
[210]	ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν	καὶ	ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς, ἔπειτα
[193]	διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε	καὶ	ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις
[222]	διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν τις	καὶ	ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν
[212]	ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου·	καὶ	ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην
[184]	ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ	καὶ	ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ
[184]	ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι	καὶ	ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ μή.
[192]	ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ τούτου ἐρᾶτε	καὶ	ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε·
[181]	Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι	καὶ	ἐξεργάζεται ὅ τι ἂν τύχῃ·
[196]	καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν	καὶ	ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου
[180]	~(τιμωρήσας οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ	καὶ	ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ
[192]	ἕνα ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν,	καὶ	ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ ἐν
[206]	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν,	καὶ	ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται,
[188]	σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων,	καὶ	ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα τοῦ
[217]	ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν νυκτῶν,	καὶ	ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι
[220]	αὐτόθι ἕωθέν τι εἱστήκει σκοπῶν,	καὶ	ἐπειδὴ οὐ προυχώρει αὐτῷ, οὐκ
[186]	(τέχνης, ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς	καὶ	ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς τείνει
[222]	ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς ἔχοντας	καὶ	ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ
[191]	γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο	καὶ	ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ
[201]	Εἶπον γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.	Καὶ	ἐπιεικῶς γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε,
[200]	ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι	καὶ	ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν,
[196]	ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν	καὶ	ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν
[196]	δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν	καὶ	ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν
[200]	καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν,	καὶ	ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἃ ἔχω,
[172]	οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω	καὶ	ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι
[212]	καὶ ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων,	καὶ	ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον
[223]	ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας,	καὶ	ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς
[209]	τὸν ἀγαθὸν καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν,	καὶ	ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι
[191]	καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς	καὶ	ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν
[179]	διὰ ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν,	καὶ	ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ
[210]	σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ τέλεα	καὶ	ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα
[186]	τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ	καὶ	ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν ὁ
[200]	ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε	καὶ	ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε καὶ
[200]	καὶ ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε	καὶ	ἐρᾷ, ἢ οὐκ ἔχων; Οὐκ
[186]	φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν	καὶ	ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι δὲ ἔχθιστα
[205]	ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε	καὶ	ἐρᾶν καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ,
[210]	σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ	καὶ	ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν
[205]	ἴσχουσιν, ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν	καὶ	ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ,
[178]	νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς χρηστὸς	καὶ	ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ χρὴ
[174]	ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει·	καὶ	ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω
[188]	καὶ γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι	καὶ	ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας
[181]	γυναικῶν ἢ παίδων, ἔπειτα ὧν	καὶ	ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον ἢ
[178]	δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν τε	καὶ	Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν
[180]	δὴ Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ	καὶ	ἔρωτα τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ
[180]	δὴ δύο ἐστόν, δύο ἀνάγκη	καὶ	Ἔρωτε εἶναι. πῶς δ᾽ οὐ
[192]	ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι	καὶ	ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος
[196]	ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ	καὶ	Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος.
[207]	τὰ πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα	καὶ	ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ
[197]	καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας	καὶ	ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος
[211]	ἴδῃς, οὐ κατὰ χρυσίον τε	καὶ	ἐσθῆτα καὶ τοὺς καλοὺς παῖδάς
[205]	ἕν τι εἶδος ἰόντες τε	καὶ	ἐσπουδακότες τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα
[177]	πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται	καὶ	ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου.
[188]	ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν·	καὶ	ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας
[187]	ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα·	καὶ	ἔστιν αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν
[195]	δὲ νέων ἀεὶ σύνεστί τε	καὶ	ἔστιν· ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος
[181]	μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον	(καὶ	ἔστιν οὗτος ὁ τῶν παίδων
[174]	Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου	καὶ	ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν
[183]	ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ	καὶ	ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν
[221]	Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ	καὶ	ἕτεροι· (καὶ τοὺς ἄλλους κατὰ
[180]	ἀλλ᾽ καὶ τῶν ἡρώων ἁπάντων,	καὶ	ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ,
[216]	οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ.	καὶ	ἔτι γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ
[176]	Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε.	καὶ	ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι·
[215]	τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει,	καὶ	ἔτι νυνὶ ὃς ἂν τὰ
[196]	τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ	καὶ	ἔτι πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ
[191]	ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων	(καὶ	ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽
[220]	οἷον δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἔρεξε	καὶ	ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε
[207]	περὶ τὴν τροφὴν τοῦ γενομένου,	καὶ	ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων καὶ
[211]	εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι	καὶ	ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ καὶ
[180]	μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται	καὶ	εὖ ποιοῦσιν ὅταν ὁ ἐρώμενος
[202]	τινα μὴ φάναι καλόν τε	καὶ	εὐδαίμονα θεῶν εἶναι; Μὰ Δί᾽
[193]	ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους	καὶ	εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη, ὦ
[208]	διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην	καὶ	εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς
[180]	καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς	καὶ	εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι
[222]	ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος	καὶ	Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους καὶ ἄλλους
[204]	πατρὸς μὲν γὰρ σοφοῦ ἐστί	καὶ	εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ σοφῆς
[217]	ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι	καὶ	εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον
[206]	τὸ κυοῦν, ἵλεών τε γίγνεται	καὶ	εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει τε
[209]	ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ καὶ γενναίᾳ	καὶ	εὐφυεῖ, πάνυ δὴ ἀσπάζεται τὸ
[196]	οὗ δ᾽ ἂν εὐανθής τε	καὶ	εὐώδης τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ
[215]	σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως	καὶ	ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ
[198]	μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα	καὶ	ἔφην εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά,
[206]	ὦ Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ	καὶ	ἐφοίτων παρὰ σὲ αὐτὰ ταῦτα
[217]	ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη,	καὶ	ἔχαιρον. τούτων δ᾽ οὐ μάλα
[175]	δῆλον γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ	καὶ	ἔχεις· οὐ γὰρ ἂν προαπέστης.
[200]	τοιαῦτα, τοὺς ὄντας (τε τοιούτους	καὶ	ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι
[192]	ὥστε δύ᾽ ὄντας ἕνα γεγονέναι	καὶ	ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε, ὡς
[197]	Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας	καὶ	Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε καὶ
[203]	τῆς αὐτῆς ἡμέρας θάλλει τε	καὶ	ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ
[210]	κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους	καὶ	ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους τοὺς
[188]	τὸν ἕτερον, καὶ περὶ γονέας	καὶ	ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ περὶ
[180]	ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις	καὶ	ζῶσι καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν
[182]	τύραννοι· ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως	καὶ	ἡ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος γενομένη
[206]	ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ κύησις	καὶ	ἡ γέννησις. τὰ δὲ ἐν
[203]	τούτου πᾶσά ἐστιν ἡ ὁμιλία	καὶ	ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους,
[202]	αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ τούτου	καὶ	ἡ μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ καὶ
[199]	γε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν	καὶ	ἡ μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ
[206]	ἐν τίνι πράξει ἡ σπουδὴ	καὶ	ἡ ξύντασις ἔρως ἂν καλοῖτο;
[179]	καὶ αἱ γυναῖκες. τούτου δὲ	καὶ	ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν
[190]	δὲ δὴ ἦν καὶ αὐτὰ	καὶ	ἡ πορεία αὐτῶν διὰ τὸ
[190]	ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης, ὅτι	καὶ	ἡ σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει· περιφερῆ
[175]	κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως ἔχει	καὶ	ἡ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι τὴν
[202]	καὶ ἡ μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ	καὶ	ἡ τῶν ἱερέων τέχνη τῶν
[188]	τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ	καὶ	ἡ τῶν ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ
[182]	γε καὶ ἥ γε (φιλοσοφία	καὶ	ἡ φιλογυμναστία· οὐ γὰρ οἶμαι
[182]	τὰς τυραννίδας αἰσχρὸν τοῦτό γε	καὶ	ἥ γε (φιλοσοφία καὶ ἡ
[201]	ὁ Ἔρως ἐστὶ καὶ κακός;	καὶ	ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ
[202]	εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις;	καὶ	ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ
[208]	ταῦτα ὡς ἀληθῶς οὕτως ἔχει;	(καὶ	ἥ, ὥσπερ οἱ τέλεοι σοφισταί,
[202]	τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν οὖν.	καὶ	ἣ γελάσασα· Καὶ πῶς ἄν,
[220]	οὐκ ἀνίει ἀλλὰ εἱστήκει ζητῶν.	καὶ	ἤδη ἦν μεσημβρία, καὶ ἅνθρωποι
[206]	ὅθεν δὴ τῷ κυοῦντί τε	καὶ	ἤδη σπαργῶντι πολλὴ ἡ πτοίησις
[188]	ὥρας γένηται, διαφθείρει τε πολλὰ	καὶ	ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ λοιμοὶ
[209]	ᾖ τὴν ψυχήν θεῖος ὢν,	καὶ	ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε
[220]	δὲ εἱστήκει μέχρι ἕως ἐγένετο	καὶ	ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν
[195]	ᾖ. οὕτω δὴ τὸν Ἔρωτα	καὶ	ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν
[216]	ταῦτα τὰ κτήματα οὐδενὸς ἄξια	καὶ	ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι, λέγω ὑμῖν,
[195]	ἐπὶ μαλθακοῦ. τῷ αὐτῷ (δὴ	καὶ	ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα
[192]	ἀρχαία φύσις ἡμῶν ἦν αὕτη	καὶ	ἦμεν ὅλοι· τοῦ ὅλου οὖν
[194]	μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖ παρῆμεν	καὶ	ἦμεν τῶν πολλῶν· εἰ δὲ
[192]	μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ νύκτα	καὶ	ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων; εἰ
[203]	εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο ἡ Πενία,	καὶ	ἦν περὶ τὰς θύρας. ὁ
[190]	ὅ τι χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι,	καὶ	ἠπόρουν· οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν
[187]	ταὐτὰ ἔχει τούτοις, ὥσπερ ἴσως	καὶ	Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ τοῖς
[209]	(ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας	καὶ	Ἡσίοδον καὶ τοὺς ἄλλους ποιητὰς
[197]	εἴη μαθητής, καὶ Μοῦσαι μουσικῆς	καὶ	Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας
[220]	ἦν μεσημβρία, καὶ ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο,	καὶ	θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι
[221]	καὶ ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι	καὶ	θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλων
[192]	παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς, τότε	καὶ	θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ
[217]	καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι καὶ πάγκαλα	καὶ	θαυμαστά, ὥστε ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ
[177]	Πρόδικος· καὶ τοῦτο μὲν ἧττον	καὶ	θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ
[178]	μέγας θεὸς εἴη ὁ Ἔρως	καὶ	θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε καὶ
[186]	τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας	καὶ	θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ
[219]	τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς	καὶ	θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν νύκτα ὅλην.
[179]	ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ· οὕτω	καὶ	θεοὶ τὴν περὶ τὸν ἔρωτα
[197]	τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν	καὶ	θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ
[178]	καὶ θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε	καὶ	θεοῖς, πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ,
[179]	ἐργάσασθαι οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ	καὶ	θεοῖς, ὥστε πολλῶν πολλὰ καὶ
[203]	δὴ καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος	καὶ	θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς
[199]	τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ	καὶ	θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία δὴ
[210]	πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ	καὶ	θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους
[181]	καὶ μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει	καὶ	θήλεος καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ
[189]	ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος	καὶ	θήλεος, νῦν δὲ οὐκ ἔστιν
[189]	οὐχ ὥσπερ νῦν δύο, ἄρρεν	καὶ	θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν
[202]	δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι θεοῦ τε	καὶ	θνητοῦ. Τίνα, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[223]	πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι,	καὶ	θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι, καὶ
[212]	ἐφαπτομένῳ· τεκόντι δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ	καὶ	θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ
[188]	ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν	καὶ	θυσίαι πᾶσαι καὶ οἷς μαντικὴ
[189]	αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ βωμούς,	καὶ	θυσίας ἂν ποιεῖν μεγίστας, οὐχ
[202]	θεῶν, τῶν μὲν τὰς δεήσεις	καὶ	θυσίας, τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις
[195]	οὐχ ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως Κρόνου	καὶ	Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά (φημὶ
[193]	ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν φύσιν	καὶ	ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι.
[191]	ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν	καὶ	ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην.
[188]	ἢ περὶ Ἔρωτος φυλακήν τε	καὶ	ἴασιν· πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια
[188]	τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας	καὶ	ἰατρεύειν· καὶ ἔστιν αὖ ἡ
[197]	ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν γε μὴν	καὶ	ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν
[189]	(ἐπίκουρός τε ὢν τῶν ἀνθρώπων	καὶ	ἰατρὸς τούτων ὧν ἰαθέντων μεγίστη
[185]	καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει	καὶ	ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι
[221]	καὶ Λάχης· καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω,	καὶ	ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς
[209]	ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν· ὧν	καὶ	ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ
[190]	ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς	καὶ	ἱερὰ τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων
[196]	εὐώδης τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ	καὶ	ἵζει καὶ μένει. Περὶ μὲν
[200]	ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ ὑγίειαν	καὶ	ἰσχὺν βούλει καὶ εἰς τὸν
[200]	ὤν. Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ	καὶ	ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι,
[173]	οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες.	καὶ	ἴσως αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε
[203]	καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν	καὶ	ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός,
[212]	κιττοῦ τέ τινι στεφάνῳ δασεῖ	καὶ	ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ
[203]	θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι	καὶ	καθεύδουσι· καὶ ὁ μὲν περὶ
[202]	μᾶλλον οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν	καὶ	κακὸν εἶναι, ἀλλά τι μεταξύ,
[201]	αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως ἐστὶ	καὶ	κακός; καὶ ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις;
[209]	Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις, πολλὰ	καὶ	καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν
[201]	σμικρὸν ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ	καὶ	καλὰ δοκεῖ σοι εἶναι; Ἔμοιγε.
[178]	οὔτε πόλιν οὔτε ἰδιώτην μεγάλα	καὶ	καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν
[179]	καὶ θεοῖς, ὥστε πολλῶν πολλὰ	καὶ	καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή τισιν
[175]	γάρ με παρὰ σοῦ πολλῆς	καὶ	καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν
[221]	οὐκ ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ	καὶ	κάλλιον ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ ἐν
[209]	εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη, ἔφη,	καὶ	καλλίστη τῆς φρονήσεως ἡ περὶ
[212]	ἐμῆς κεφαλῆς τὴν τοῦ σοφωτάτου	καὶ	καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν οὑτωσὶ ἀναδήσω·
[203]	καὶ πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε	καὶ	καλός, οἷον οἱ πολλοὶ οἴονται,
[202]	πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι	καὶ	καλούς; ἢ τολμήσαις ἄν τινα
[210]	τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς	καὶ	καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ
[194]	ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως τε	καὶ	καλῷ. ἐγὼ δὲ ἡδέως μὲν
[202]	ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν	καὶ	καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν
[184]	βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος νόμος εὖ	καὶ	καλῶς βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν
[199]	γὰρ που τοῖς γε εἰδόσιν·	καὶ	καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς
[177]	ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν ἱκανῶς	καὶ	καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ
[183]	χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ χρηστῷ τε	καὶ	καλῶς. πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος
[186]	ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς τείνει	καὶ	κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ κατὰ θεῖα
[186]	θεὸς τείνει καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα	καὶ	κατὰ θεῖα πράγματα. ἄρξομαι δὲ
[207]	ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ δὲ ἀπολλύς,	καὶ	κατὰ τὰς τρίχας καὶ σάρκα
[206]	ἄνθρωποι καὶ κατὰ τὸ σῶμα	καὶ	κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν
[206]	καλῷ καὶ κατὰ τὸ σῶμα	καὶ	κατὰ τὴν ψυχήν. Μαντείας, ἦν
[207]	ὅτι κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλὰ	καὶ	κατὰ τὴν ψυχὴν οἱ τρόποι,
[206]	γὰρ τοῦτο τόκος ἐν καλῷ	καὶ	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ
[206]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι	καὶ	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ
[223]	ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν,	(καὶ	καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν
[213]	τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη	καὶ	κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν·
[223]	τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς	καὶ	κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου μεστὰ πάντα
[213]	οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι	καὶ	κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν
[174]	ἄγειν οὗ κατέκειντο οἱ ἄλλοι,	καὶ	καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς
[219]	τοσοῦτον περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν	καὶ	κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ
[197]	τε καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ	καὶ	κατεσκευάσθη τῶν θεῶν τὰ πράγματα
[219]	ἐμοῦ οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό τε	καὶ	κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς
[215]	ἐάν τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν	καὶ	κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν, ὦ ἄνδρες,
[177]	~(Φάναι δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι	καὶ	κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν
[213]	ἢ οὔ; πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι	καὶ	κελεύειν εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ
[212]	μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων	καὶ	κελεύοντος ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν
[214]	φάναι, τά γε ἀληθῆ παρίημι	καὶ	κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι,
[186]	τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν	καὶ	κένωσιν, καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν
[210]	(ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ ἐρᾷν	καὶ	κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους
[208]	διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι	καὶ	κλέος ἐς τὸν ἀεὶ χρόνον
[183]	δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες,	καὶ	κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες
[181]	ὡς τὸν βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι	καὶ	κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες,
[182]	τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς	καὶ	κοινωνίας, ὃ δὴ μάλιστα φιλεῖ
[176]	οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε	καὶ	κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ τῆς προτεραίας.
[188]	ξηρὰ καὶ ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν	καὶ	κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα
[209]	τοῖς σώμασιν, ἃ ψυχῇ προσήκει	καὶ	κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί οὖν
[180]	θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον	καὶ	κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ
[221]	τῶν ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα	καὶ	Λάχης· καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ
[173]	ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις	καὶ	λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ
[218]	λάβωνται, καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε	καὶ	λέγειν ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ
[218]	εἰ πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε	καὶ	λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ
[205]	Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν.	Καὶ	λέγεται μέν γέ τις, ἔφη,
[213]	με καὶ φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται	καὶ	λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ χεῖρε
[206]	ὅταν δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε	καὶ	λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ
[187]	ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου τε	καὶ	λύρας. ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία
[204]	καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον	καὶ	μακαριστόν· τὸ δέ γε ἐρῶν
[194]	ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων εἴπῃ εὖ,	καὶ	μάλ᾽ ἂν φοβοῖο καὶ ἐν
[189]	ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι·	Καὶ	μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ μέντοι πρίν
[182]	τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ,	καὶ	μάλιστα τῶν γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων,
[197]	τοξικήν γε μὴν καὶ ἰατρικὴν	καὶ	μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ
[179]	αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους·	καὶ	μαχόμενοί γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων
[212]	ἐν τῇ αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος	καὶ	μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων
[188]	θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν	καὶ	μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν δύναμιν
[210]	θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους	καὶ	μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα ἐν
[199]	Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς	καὶ	μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός ἐστι, καὶ
[194]	(εἰ ἰδὼν τὴν σὴν ἀνδρείαν	καὶ	μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα
[192]	εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων	καὶ	μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει.
[190]	ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ τέμνοντες	(καὶ	μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ οἱ
[196]	δοίη οὔτ᾽ ἂν ἄλλον διδάξειεν.	καὶ	~(μὲν δὴ τήν γε τῶν
[196]	ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ ἵζει	καὶ	μένει. Περὶ μὲν οὖν κάλλους
[222]	ὑμῖν εἶπον ἅ με ὕβρισε.	καὶ	μέντοι (οὐκ ἐμὲ μόνον ταῦτα
[214]	ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην.	καὶ	μέντοι οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν τι
[217]	λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε παίδων	καὶ	μετὰ παίδων) ἦν ἀληθής, ἔπειτα
[219]	τε γάρ μοι ἅπαντα προὐγεγόνει,	καὶ	μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν εἰς
[191]	ὁ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται,	καὶ	μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς
[181]	οὔσης πολὺ ἢ τῆς ἑτέρας,	καὶ	μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει καὶ
[187]	ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε	καὶ	μέτροις, (ὃ δὴ παιδεία ἐκλήθη)
[175]	ἔφη, λέγεις· οὔκουν καλεῖς αὐτὸν	καὶ	μὴ ἀφήσεις; (καὶ ὃς ἔφη
[190]	ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν	καὶ	μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν
[184]	πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει	καὶ	μή. εἰ γάρ τις ~(ἐραστῇ
[182]	ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ εἶναι	(καὶ	μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ πρὸς
[201]	(Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής ἐστι	καὶ	μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν; Ναί,
[184]	(ἐάν τε κακῶς πάσχων πτήξῃ	καὶ	μὴ καρτερήσῃ, ἄν τ᾽ εὐεργετούμενος
[222]	τῶν ἡμετέρων παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι,	καὶ	μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν ὥσπερ
[185]	πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη	καὶ	μὴ λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ
[213]	τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν,	καὶ	μή μοι μέμφηται ὅτι σὲ
[193]	ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι.	καὶ	μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν
[187]	ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον δὲ αὖ	καὶ	μὴ ὁμολογοῦν ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ
[207]	(αἷμα καὶ ξύμπαν τὸ σῶμα.	καὶ	μὴ ὅτι κατὰ τὸ σῶμα,
[223]	ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε,	καὶ	μὴ φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽
[222]	Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ σοῦ ἐρᾶσθαι	καὶ	μηδ᾽ ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου. ἀλλ᾽
[201]	Τί δέ; τὸ ἐνδεὲς κάλλους	καὶ	μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα λέγεις
[222]	δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν	καὶ	μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ
[179]	τούτου τεθνάναι ἂν πολλάκις ἕλοιτο.	καὶ	μὴν ἐγκαταλιπεῖν γε τὰ παιδικὰ
[196]	ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ.	καὶ	μὴν εἴς γε ἀνδρείαν Ἔρωτι
[202]	ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη, τούτοιν.	Καὶ	μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί
[172]	περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη,	καὶ	μὴν καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν
[201]	οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε εἶπον.	(Καὶ	μὴν καλῶς γε εἶπες, φάναι,
[179]	ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ.	Καὶ	μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν
[189]	ἂν δόξῃ μοι, ἀφήσω σε.	Καὶ	μήν, ὦ Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν
[222]	διαβάλῃ. τὸν οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν·	Καὶ	μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ
[199]	Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι.	Καὶ	μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς
[203]	ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος ἐστὶ	καὶ	μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι·
[179]	ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ πατρός τε	(καὶ	μητρός· οὓς ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο
[208]	οὐδὲ κατὰ τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ	καὶ	μία ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν
[208]	ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν	καὶ	μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται,
[209]	καταλείπουσιν, ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος	καὶ	μνήμην παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα·
[216]	ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη ποτ᾽ εἶδον,	καί	μοι ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ
[189]	εἰπεῖν· Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε,	καί	μοι ἔστω ἄρρητα τὰ εἰρημένα.
[217]	ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων.	καί	μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν,
[218]	ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος,	καί	μοι φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός
[173]	ἤδη ἀνηρόμην ὧν ἐκείνου ἤκουσα,	καί	μοι ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο.
[191]	(ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε	καὶ	μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου τοῦ γένους
[197]	οὗτος Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής,	καὶ	Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος χαλκείας
[211]	καὶ τοὺς καλοὺς παῖδάς τε	καὶ	νεανίσκους δόξει σοι εἶναι, οὓς
[221]	ἄλλους, καὶ οἷος αὖ Περικλῆς,	καὶ	Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ
[182]	οὐ δή που κοσμίως γε	καὶ	νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον
[181]	ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ	καὶ	νόμον εἶναι μὴ ἐρᾷν (παίδων,
[186]	τὸ ἰατρικόν, τοῖς δὲ κακοῖς	καὶ	νοσώδεσιν αἰσχρόν τε καὶ δεῖ
[181]	ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον	καὶ	νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες. καί
[192]	γενέσθαι ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε	καὶ	νύκτα καὶ ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι
[213]	ἀπέχεται. ὅρα οὖν μή τι	καὶ	νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς,
[212]	ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι,	καὶ	νῦν τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω
[213]	ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά σε ἔσεσθαι.	καὶ	νῦν τί ἥκεις; καὶ τί
[223]	τῶν καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ.	καὶ	νῦν ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν
[215]	τούτου λόγων καὶ πάσχω ἔτι	καὶ	(νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ
[188]	τε θερμὰ καὶ τὰ ψυχρὰ	καὶ	ξηρὰ καὶ ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν
[207]	σάρκα καὶ ὀστᾶ καὶ (αἷμα	καὶ	ξύμπαν τὸ σῶμα. καὶ μὴ
[211]	ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες τὰ παιδικὰ	καὶ	ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ πως
[212]	καὶ ἐκεῖνο ᾧ δεῖ θεωμένου	καὶ	ξυνόντος αὐτῷ; ἢ οὐκ ἐνθυμῇ,
[186]	ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν,	καὶ	ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις τὸν
[182]	φιλεῖ τά τε ἄλλα πάντα	καὶ	ὁ ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ
[208]	χάριν παντὶ αὕτη ἡ σπουδὴ	καὶ	ὁ ἔρως ἕπεται. Καὶ ἐγὼ
[204]	μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων, ὧν αὖ	καὶ	ὁ Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ
[200]	ἐστὶν ὧν ἡ ἐπιθυμία τε	καὶ	ὁ ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽
[181]	Οὕτω δὴ καὶ τὸ ἐρᾷν	καὶ	ὁ Ἔρως οὐ πᾶς ἐστὶ
[203]	εἰσιν, εἷς δὲ τούτων ἐστὶ	καὶ	ὁ Ἔρως. Πατρὸς δέ, ἦν
[221]	καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος	καὶ	ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι
[184]	αὖ ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν>	καὶ	ὁ μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν
[203]	ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι·	καὶ	ὁ μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα
[186]	ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος,	καὶ	ὁ μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε ἀντὶ
[192]	ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει	καὶ	ὁ παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς,
[182]	ἂν δικαίως φέροι. καὶ δὴ	καὶ	ὁ περὶ τὸν ἔρωτα νόμος
[189]	τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον	καὶ	ὁ πταρμός ἐστι· πάνυ γὰρ
[187]	ὁμολογοῦν ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ γε	καὶ	ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος
[203]	οἱ θεοὶ οἵ τε ἄλλοι	καὶ	ὁ τῆς Μήτιδος ὑὸς Πόρος.
[190]	εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς θεοῖς,	καὶ	ὃ λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου
[200]	παρόντος, καὶ ὃ μὴ ἔχει	καὶ	ὃ μὴ ἔστιν αὐτὸς καὶ
[200]	ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ μὴ παρόντος,	καὶ	ὃ μὴ ἔχει καὶ ὃ
[220]	ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει,	καὶ	ὃ πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα
[212]	(Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ τε	καὶ	οἱ ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα,
[190]	τοῖς θεοῖς. Ὁ οὖν Ζεὺς	καὶ	οἱ ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ
[177]	ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ	καὶ	οἱ ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν
[183]	εἶναι· οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ	καὶ	οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι
[192]	χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον.	καὶ	οἱ διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων διὰ
[210]	ὦ Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν	καὶ	οἱ ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν,
[182]	ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον	καὶ	οἱ ἐνθάδε τύραννοι· ὁ γὰρ
[205]	ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται,	καὶ	οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον
[183]	ὅρκον οὔ φασιν εἶναι· οὕτω	(καὶ	οἱ θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι
[221]	ἐν τοῖς πρώτοις παρέλιπον, ὅτι	καὶ	οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι
[221]	τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς	καὶ	οἱ λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς
[176]	νῦν δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται,	καὶ	οἱ λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας
[218]	ἄνδρες, ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει	καὶ	(οἱ παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ
[209]	ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή εἰσι	καὶ	οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ
[191]	ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ εἰσὶ	καὶ	οἱ πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ
[205]	ταῖς τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ	καὶ	οἱ τούτων δημιουργοὶ πάντες ποιηταί.
[173]	τὰ ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός τε	καὶ	οἱ χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα
[195]	μαλακωτάτοις τῶν ὄντων καὶ βαίνει	καὶ	οἰκεῖ. ἐν γὰρ ἤθεσι καὶ
[192]	καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε	καὶ	(οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες,
[209]	περὶ τὰ τῶν πόλεών τε	καὶ	οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ δὴ ὄνομά
[173]	ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι,	καὶ	οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ
[173]	τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι	καὶ	οἰόμενος τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ
[221]	τις καὶ Βρασίδαν καὶ ἄλλους,	καὶ	οἷος αὖ Περικλῆς, καὶ Νέστορα
[188]	ἔτι τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι	καὶ	οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽
[186]	ἑτέρου ἔρωτος τὸν ἕτερον κτᾶσθαι,	καὶ	οἷς μὴ ἔνεστιν ἔρως, δεῖ
[223]	ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους καθεύδοντας	καὶ	οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ καὶ Ἀριστοφάνη
[175]	ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν	καὶ	ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ τε
[209]	ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι τοῦ καλοῦ	καὶ	ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει,
[183]	γε λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι	καὶ	ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν
[187]	ἐνταῦθα ἡ μουσικὴ ἐντίθησιν, ἔρωτα	καὶ	ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν
[186]	τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι	καὶ	ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός,
[189]	τότε μὲν ἦν καὶ εἶδος	καὶ	ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ
[221]	πάνυ γελοῖοι τὸ πρῶτον· τοιαῦτα	καὶ	ὀνόματα καὶ ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται,
[179]	αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας τῷ ὑεῖ	καὶ	ὀνόματι μόνον προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽
[182]	δὲ πολὺ τούτων κάλλιον νενομοθέτηται,	καὶ	ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι.
[212]	νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ δέ, ὅτι	καὶ	ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε.
[173]	πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος.	καὶ	ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν
[190]	ὀρθὸν ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη·	καὶ	ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ
[191]	μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν.	καὶ	ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων,
[190]	ἄν τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ	καὶ	ὀρθὸν ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη·
[181]	ἀπέβη· καλῶς μὲν γὰρ πραττόμενον	καὶ	ὀρθῶς καλὸν γίγνεται, μὴ ὀρθῶς
[210]	ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς τε	καὶ	ὀρθῶς τὰ καλά, πρὸς τέλος
[183]	ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι,	καὶ	ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ
[218]	δρᾷν τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν—	καὶ	ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους,
[172]	οὐ περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα·	καὶ	ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν
[173]	πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν.	καὶ	ὅς· Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽
[175]	καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις;	(καὶ	ὃς ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽
[191]	ἐκ τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν,	καὶ	(ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε
[218]	δὲ αὐτὸν τί δεῖ λέγειν,	καὶ	ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε
[207]	κατὰ τὰς τρίχας καὶ σάρκα	καὶ	ὀστᾶ καὶ (αἷμα καὶ ξύμπαν
[216]	δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω,	καὶ	ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα.
[182]	ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι,	καὶ	ὅτι αὖ ἡ παρακέλευσις τῷ
[206]	συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται	καὶ	οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον τὸ
[185]	ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ	(καὶ	οὐ κεκτημένου ἀρετήν, ὅμως καλὴ
[206]	ἐγώ, δεῖται ὅτι ποτε λέγεις,	καὶ	οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ
[206]	ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη,	καὶ	οὐ μόνον εἶναι, ἀλλὰ καὶ
[212]	οὐ πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη.	καὶ	οὐ πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν
[223]	εἶναι. ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς	καὶ	οὐ σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ
[179]	μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός,	καὶ	οὐ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ ἔρωτος
[200]	καὶ ὃ μὴ ἔστιν αὐτὸς	καὶ	οὗ ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα
[182]	μὲν γὰρ καὶ ἐν Βοιωτοῖς,	καὶ	οὗ μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς
[195]	ὃ δὴ πέφυκεν Ἔρως μισεῖν	καὶ	οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ
[194]	θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους,	καὶ	οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην
[219]	θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν νύκτα ὅλην.	καὶ	οὐδὲ ταῦτα αὖ, ὦ Σώκρατες,
[217]	ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν ᾗπερ ἐδείπνει,	καὶ	οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι ἄλλος
[188]	ἄλλοις ζῴοις τε καὶ φυτοῖς,	καὶ	οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν δὲ ὁ
[194]	ὦ Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,	καὶ	οὐδέν με κωλύει λέγειν· Σωκράτει
[216]	ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα	καὶ	οὐδὲν οἶδεν. ὡς τὸ σχῆμα
[208]	γίγνονται, αἱ δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν,	καὶ	οὐδέποτε οἱ αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ
[182]	νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς,	καὶ	οὐκ ἄν τις εἴποι οὔτε
[217]	τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ καρτερὸν	καὶ	οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ
[195]	καὶ ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται·	καὶ	οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν πάσαις
[195]	Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ	καὶ	οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι
[201]	Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ	καὶ	οὐκ ἔχει ὁ Ἔρως κάλλος.
[223]	καὶ θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι,	καὶ	οὐκέτι ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι
[205]	ἔφη, ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες,	καὶ	οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα τί
[180]	ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν δὴ	καὶ	Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα
[185]	ὁ τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως	καὶ	Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ
[176]	τοῖς ἀνθρώποις ἡ μέθη ἐστί·	καὶ	οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι πόρρω
[211]	ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ ὂν	καὶ	οὔτε γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε
[203]	γόης καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής·	καὶ	οὔτε ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε
[193]	Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ	καὶ	οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες καί
[218]	τούς τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας.	καὶ	οὗτος ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς καὶ
[200]	καὶ παρόντα; (Πάνυ γε, φάναι.	Καὶ	οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς
[197]	ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε	καὶ	οὗτος Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής,
[187]	καὶ φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα,	καὶ	οὗτός ἐστιν ὁ καλός, ὁ
[181]	ἐξεργάζεται ὅ τι ἂν τύχῃ·	καὶ	οὗτός ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι
[221]	ἀμυνεῖται. διὸ καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει	καὶ	οὗτος καὶ ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν
[209]	ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ οἶμαι	καὶ	οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν ἐν
[185]	ἡ ἀπάτη· δοκεῖ γὰρ αὖ	καὶ	οὗτος τὸ καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι,
[204]	ἔστι μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος	καὶ	οὕτω γεγονὼς ὁ Ἔρως, ἔστι
[223]	ἄλλοτε τὴν ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν,	καὶ	οὕτω διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν οἴκοι
[214]	καὶ τοῦτον τῷ ἐπὶ δεξιὰ	καὶ	οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι,
[191]	νῦν γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός·	καὶ	οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ ὁ
[189]	ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν	καὶ	οὕτως λέγε ὡς δώσων λόγον·
[185]	ὑπό τινος ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν	καὶ	οὐχ οἷόν τε εἶναι λέγειν,
[217]	οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι	καὶ	πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε ποιητέον
[204]	δή, ἔφη, τοῦτό γε ἤδη	καὶ	παιδί, ὅτι οἱ μεταξὺ τούτων
[184]	τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής τε	καὶ	παιδικά, νόμον ἔχων ἑκάτερος, ὁ
[178]	γενέσθαι ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε	καὶ	παιδικῶν, οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν
[192]	ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς γάμους	καὶ	παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν νοῦν
[172]	ὄπισθεν κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε,	καὶ	παίζων ἅμα τῇ κλήσει· Ὦ
[216]	εἶναι, λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ	καὶ	παίζων πάντα τὸν βίον πρὸς
[177]	ἄλλοις μέν τισι θεῶν ὕμνους	καὶ	παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν
[208]	(θεῖον, ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν	καὶ	παλαιούμενον ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν οἷον
[200]	γὰρ ἄν τις ταῦτα οἰηθείη	καὶ	πάντα τὰ τοιαῦτα, τοὺς ὄντας
[205]	κοινὸν οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων,	καὶ	πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι
[195]	ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ ποσὶν	καὶ	πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων,
[187]	γυμναστικὴ καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ	καὶ	παντὶ κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν
[193]	ἀπορήσωσι λόγων διὰ τὸ πολλὰ	καὶ	παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν δὲ ὅμως
[203]	οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ	καὶ	παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ τούτων
[198]	μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω	καὶ	παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ τὰ
[220]	ποτε ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου,	καὶ	πάντων ἢ οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν,
[215]	μέν του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος	καὶ	πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους,
[198]	κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι·	καὶ	πάνυ δὴ μέγα ἐφρόνουν ὡς
[221]	τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ	καὶ	πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ τις
[188]	μετὰ σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος	καὶ	παρ᾽ ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς,
[188]	δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν	καὶ	παρὰ θεοῖς, οὗτος τὴν μεγίστην
[173]	ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι	καὶ	παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον περὶ
[195]	πράγματα περὶ θεούς, ἃ Ἡσίοδος	καὶ	Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ
[200]	χρόνον ταῦτα εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα	καὶ	παρόντα; (Πάνυ γε, φάναι. Καὶ
[209]	πάλαι ἐκύει, τίκτει καὶ γεννᾷ,	καὶ	παρὼν καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ
[209]	καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες.	καὶ	πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους
[188]	οὗτος τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει	καὶ	πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ
[215]	αὐτὸς ὑπὸ τῶν τούτου λόγων	καὶ	πάσχω ἔτι καὶ (νυνί. ὅταν
[190]	ὡς ἂν εἶέν τε ἄνθρωποι	καὶ	παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι.
[189]	λέγειν ἢ ᾗ σύ τε	καὶ	Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν
[177]	τὰ ἐρωτικά, οὔτε που Ἀγάθων	καὶ	(Παυσανίας, οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ
[203]	καλῆς οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου	καὶ	Πενίας ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως
[221]	ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν τις	καὶ	περὶ ἄλλου τοιαῦτα εἴποι, τὸ
[188]	παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον,	καὶ	περὶ γονέας καὶ ζῶντας καὶ
[219]	τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν·	καὶ	περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ
[173]	γε δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος	καὶ	περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν
[188]	γονέας καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας	καὶ	περὶ θεούς· ἃ δὴ προστέτακται
[209]	εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς	καὶ	περὶ οἷον χρὴ εἶναι (τὸν
[205]	Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω τοίνυν	καὶ	περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν
[219]	φαίνηται νῷν περί τε τούτων	καὶ	περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ
[173]	οὕτω διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ	καὶ	περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω.
[213]	ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων,	καὶ	περιαιρούμενον ἅμα τὰς ταινίας ὡς
[191]	τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει,	καὶ	περιβάλλοντες τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι
[193]	ὅπως μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα,	καὶ	περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν
[174]	κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον,	καὶ	περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς
[223]	ἄλλῳ. καὶ νῦν ὡς εὐπόρως	καὶ	πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽
[223]	καὶ Σωκράτη ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι	καὶ	πίνειν ἐκ φιάλης μεγάλης ἐπὶ
[220]	τ᾽ ἦν τά τ᾽ ἄλλα	καὶ	πίνειν οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη,
[222]	εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους	καὶ	πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς
[189]	ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον, νῶτον	καὶ	πλευρὰς κύκλῳ ἔχον· χεῖρας δὲ
[200]	καὶ ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν βούλομαι	καὶ	πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων
[200]	ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν,	καὶ	πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν, καὶ
[205]	ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν γε	καὶ	πόδας καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι
[201]	πρῶτον, τίς ἐστιν ὁ Ἔρως	καὶ	ποῖός τις, ἔπειτα τὰ ἔργα
[218]	ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται,	καὶ	ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ λέγειν
[185]	καὶ Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος	καὶ	πόλει καὶ ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν
[216]	ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα.	(καὶ	πολλάκις μὲν ἡδέως ἂν ἴδοιμι
[175]	ἡ δὲ σὴ λαμπρά τε	καὶ	πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ γε
[185]	Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ Οὐράνιος	καὶ	πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει καὶ
[203]	πρῶτον μὲν πένης ἀεί ἐστι,	καὶ	πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε καὶ
[183]	μὲν οὖν ἐστὶ πονηρῷ τε	καὶ	πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ χρηστῷ
[208]	τῶν (παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν	καὶ	πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν.
[203]	πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς	καὶ	πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ παντὸς τοῦ
[195]	μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ	καὶ	ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις
[207]	περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο,	καί	ποτε ἤρετο Τί οἴει, ὦ
[220]	θαυμάσια εἰργάζετο τά τε (ἄλλα,	καί	ποτε ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου,
[184]	ποτέρων ποτέ ἐστιν ὁ ἐρῶν	καὶ	ποτέρων ὁ ἐρώμενος. Οὕτω δὴ
[188]	χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ τε αὐτὸν	καὶ	πρεσβεύῃ ἐν παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ
[186]	ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς λέγων, ἵνα	καὶ	πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην. ἡ γὰρ
[180]	δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν	καὶ	πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον
[193]	ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει ἔρως ὄνομα.	καὶ	πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν
[179]	ἢ ὑπὸ πάντων τῶν ἄλλων,	καὶ	πρὸ τούτου τεθνάναι ἂν πολλάκις
[210]	ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ	καὶ	προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ δὲ
[186]	ἀνθρώπων πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ	καὶ	πρὸς ἄλλα πολλὰ καὶ ἐν
[192]	τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι	καὶ	πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ
[217]	τοῦ λόγου καλῶς ἂν ἔχοι	καὶ	πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽
[182]	εἶναι (καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν,	καὶ	πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν
[209]	πάνυ δὴ ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον,	καὶ	πρὸς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς
[217]	ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν μοι	καὶ	προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ
[189]	σκέλη τὰ ἴσα ταῖς χερσίν,	καὶ	πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ,
[220]	ἔχων ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ	καὶ	πρότερον εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ
[223]	καὶ οὐ σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν·	καὶ	πρότερον μὲν καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη,
[210]	ἰέναι ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα,	καὶ	πρῶτον μέν, ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται
[196]	οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν.	καὶ	πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ
[177]	ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ	καὶ	πρῶτος κατάκειται καὶ ἔστιν ἅμα
[202]	μὲν οὖν. καὶ ἣ γελάσασα·	Καὶ	πῶς ἄν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[198]	δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι.	(Καὶ	πῶς, ὦ μακάριε, εἰπεῖν τὸν
[221]	τὸ πρῶτον· τοιαῦτα καὶ ὀνόματα	καὶ	ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται, σατύρου δή
[198]	τελευτῆς τοῦ κάλλους τῶν ὀνομάτων	καὶ	ῥημάτων τίς οὐκ ἂν ἐξεπλάγη
[187]	ἔστιν αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν	καὶ	ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ ἐν
[187]	αὐτῇ τῇ συστάσει ἁρμονίας τε	καὶ	ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ
[207]	ἀπολλύς, καὶ κατὰ τὰς τρίχας	καὶ	σάρκα καὶ ὀστᾶ καὶ (αἷμα
[221]	μὲν μηδενί, τοῖς δὲ σειληνοῖς	καὶ	σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους.
[172]	Φοίνικος τοῦ Φιλίππου· ἔφη δὲ	καὶ	σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν
[201]	ἐπεὶ Σωκράτει γε οὐδὲν χαλεπόν.	(Καὶ	σὲ μέν γε ἤδη ἐάσω·
[222]	γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ	καὶ	σὲ μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν οὖν
[222]	τὸ σατυρικόν σου δρᾶμα τοῦτο	καὶ	σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ
[199]	εἰδόσιν· καὶ καλῶς γ᾽ ἔχει	καὶ	σεμνῶς ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ
[189]	ἔχον· χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε,	καὶ	σκέλη τὰ ἴσα ταῖς χερσίν,
[221]	κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας τινὰς	καὶ	σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ
[210]	ἐπιτηδεύματος ἑνός, δουλεύων φαῦλος ᾖ	καὶ	σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ
[210]	τὸ σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα	καὶ	σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα
[187]	δὲ καὶ παντὶ κατάδηλος τῷ	καὶ	σμικρὸν προσέχοντι τὸν νοῦν ὅτι
[213]	ἔστι, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ	καὶ	σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων μὲν
[222]	καθίσταται ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ	καὶ	σοὶ λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ
[209]	Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν	καὶ	Σόλων διὰ τὴν τῶν νόμων
[222]	κατεκλίνη ἐν μέσῳ ἐμοῦ τε	καὶ	σοῦ, ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ·
[203]	βίου, δεινὸς γόης καὶ φαρμακεὺς	καὶ	σοφιστής· καὶ οὔτε ὡς (ἀθάνατος
[193]	ὧν ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν	καὶ	στρατηγός. ᾧ μηδεὶς ἐναντία πραττέτω
[202]	ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν, ἔφη, ὅτι	καὶ	σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις;
[211]	ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος εἶ	καὶ	σὺ καὶ ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες
[175]	ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ τε	καὶ	σὺ περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ
[218]	δεδηγμένοις, ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε	καὶ	συγγνωσομένοις εἰ πᾶν ἐτόλμα δρᾷν
[191]	τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι	καὶ	συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν
[191]	ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες τὰς χεῖρας	καὶ	συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον
[192]	τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι	καὶ	(συμφυσῆσαι εἰς τὸ αὐτό, ὥστε
[217]	μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν	καὶ	συνεγυμναζόμην, ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν.
[211]	μήτε πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον	καὶ	συνεῖναι. τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα,
[190]	δὲ τό τε πρόσωπον μετέστρεφε,	καὶ	συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ
[191]	λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει	καὶ	συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς ὅλης
[219]	ἡμῖν εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ	καὶ	συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν
[217]	ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν μοι	καὶ	συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών. μετὰ ταῦτα
[192]	ὃ πάλαι ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν	καὶ	συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν
[203]	ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης	καὶ	σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας
[218]	καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς	καὶ	σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ εἰωθότως
[173]	ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ	καὶ	Σωκράτη γε ἔνια ἤδη ἀνηρόμην
[223]	οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ καὶ Ἀριστοφάνη	καὶ	Σωκράτη ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι καὶ
[193]	δὲ τί ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ	καὶ	Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι,
[172]	βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν	(καὶ	Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν
[208]	Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει,	καὶ	σῶμα καὶ τἆλλα πάντα· ἀθάνατον
[196]	σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι	καὶ	σώματι καὶ ψυχῇ καὶ ἄλλῳ
[181]	καὶ ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι	καὶ	σώματος. οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ
[197]	(λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε	καὶ	σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε θεῶν
[214]	Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου πατρὸς	καὶ	σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ γὰρ σύ,
[219]	δὲ τὴν τούτου φύσιν τε	καὶ	σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ
[196]	εἴη· περὶ μὲν οὖν δικαιοσύνης	καὶ	σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ
[202]	δὴ λέγεις οὐ τοὺς τἀγαθὰ	καὶ	τὰ καλὰ κεκτημένους; Πάνυ γε.
[223]	τὸν οὖν Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι·	καὶ	τὰ μὲν ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος
[198]	οὕτω καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα;	καὶ	τὰ μὲν ἄλλα οὐχ ὁμοίως
[205]	ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν μουσικὴν	καὶ	τὰ μέτρα τῷ τοῦ ὅλου
[220]	οὐκ ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε	καὶ	τὰ ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ.
[189]	ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν	καὶ	τὰ παθήματα αὐτῆς. ἡ γὰρ
[207]	τὰ θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ,	καὶ	τὰ πεζὰ καὶ τὰ πτηνά,
[207]	γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ πεζὰ	καὶ	τὰ πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα
[191]	ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε	καὶ	τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων τι
[190]	ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην,	καὶ	τὰ φρονήματα μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν
[188]	ἐγὼ ἔλεγον, τά τε θερμὰ	καὶ	τὰ ψυχρὰ καὶ ξηρὰ καὶ
[212]	τινι στεφάνῳ δασεῖ καὶ ἴων,	καὶ	ταινίας ἔχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς
[215]	δή που ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ	καὶ	τἆλλα ἔοικας, μετὰ τοῦτο ἄκουε.
[190]	τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη ὁ ἄνθρωπος·	καὶ	τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ὁ δὲ
[199]	οὖν μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ	καὶ	τἆλλα καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες
[208]	θνητὸν ἀθανασίας μετέχει, καὶ σῶμα	καὶ	τἆλλα πάντα· ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ.
[190]	ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα δύο,	καὶ	τἆλλα πάντα ὡς ἀπὸ τούτων
[176]	ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν	καὶ	τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς
[220]	μάχη ἦν ἐξ ἧς ἐμοὶ	καὶ	τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς
[174]	οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε	καὶ	τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος
[203]	περὶ τὰς θυσίας καὶ τελετὰς	~(καὶ	τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν
[190]	ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι.	καὶ	τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς
[196]	μὲν οὖν κάλλους τοῦ θεοῦ	καὶ	ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ
[191]	εἰς τὸ πρόσθεν· τέως γὰρ	καὶ	ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων
[210]	τέλεα καὶ ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα	καὶ	ταῦτα ἔστιν, ἐάν τις ὀρθῶς
[220]	ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα σφῶν.	Καὶ	ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα· οἷον
[175]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων.	καὶ	ταῦτα μὲν καὶ ὀλίγον ὕστερον
[216]	βιωτὸν εἶναι ἔχοντι ὡς ἔχω.	καὶ	ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς
[208]	πρὸς τὰς γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται	καὶ	ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ παιδογονίας
[210]	ἄνοια μὴ οὐχ ἕν τε	καὶ	ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν
[200]	ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι τὸν Σωκράτη,	καὶ	ταχὺς ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς
[209]	ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ κυῆσαι	καὶ	τεκεῖν· τί οὖν προσήκει; φρόνησίν
[204]	τῷ ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν	καὶ	τέλεον καὶ μακαριστόν· τὸ δέ
[202]	τῶν τε περὶ τὰς θυσίας	καὶ	τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ
[215]	δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν τε	καὶ	τελετῶν δεομένους διὰ τὸ θεῖα
[180]	εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι	καὶ	τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα
[188]	καὶ περὶ γονέας καὶ ζῶντας	καὶ	τετελευτηκότας καὶ περὶ θεούς· ἃ
[191]	τμῆμά εἰσι, τὰ ἄρρενα διώκουσι,	καὶ	τέως μὲν ἂν παῖδες ὦσιν,
[184]	(τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε	καὶ	τὴν ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει
[184]	ὁ μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν	καὶ	τὴν (ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ
[209]	τί οὖν προσήκει; φρόνησίν τε	καὶ	τὴν ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή
[184]	ὁ δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν	καὶ	τὴν ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε
[216]	ἐστὶν οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν	καὶ	τὴν δύναμιν ὡς θαυμασίαν ἔχει.
[203]	καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς	καὶ	τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν.
[220]	ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ	καὶ	τὴν νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ
[174]	κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα	καὶ	τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς
[190]	ἦν οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ	καὶ	τὴν ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα
[213]	μετάδος τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν	καὶ	τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν
[207]	δὴ ἐκ τούτου τοῦ λόγου	καὶ	τῆς ἀθανασίας τὸν ἔρωτα εἶναι.
[191]	ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ	καὶ	τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ
[191]	ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις	καὶ	τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ
[203]	ἐκύησε τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ	καὶ	τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων
[203]	ἐραστὴς ὢν περὶ τὸ καλὸν	καὶ	τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε
[207]	αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ ἔρωτος	καὶ	τῆς ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει
[189]	μὲν γὰρ ἂν κέρδος εἴη	καὶ	τῆς ἡμετέρας μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ
[188]	ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ	καὶ	τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν
[218]	κάλλος ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ	καὶ	τῆς παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ
[213]	ἔσεσθαι. καὶ νῦν τί ἥκεις;	καὶ	τί αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς
[217]	καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος·	καὶ	τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ
[204]	Γενέσθαι, ἦν δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ.	Καὶ	τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν
[174]	Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν θύραν,	καί	τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν.
[206]	τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται	καὶ	τίκτει τε καὶ γεννᾷ· ὅταν
[210]	αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι	καὶ	τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν,
[180]	φημι Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον	καὶ	τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς
[179]	ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ	καὶ	~(τιμωρήσας οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ
[214]	ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ	καὶ	τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος, φάναι
[181]	καὶ νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες.	καί	τις ἂν γνοίη καὶ ἐν
[218]	ὄντα ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ,	καί	τις ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ δύναμις
[218]	οὖν δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου	καὶ	τὸ ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις
[209]	καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν μεμνημένος,	καὶ	τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽
[181]	ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν. Οὕτω δὴ	καὶ	τὸ ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως
[183]	νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ πόλει	καὶ	τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους
[186]	τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος	καὶ	τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε
[182]	ἐρᾶν. οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ	καὶ	τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς
[190]	ἐκέλευε τό τε πρόσωπον μεταστρέφειν	καὶ	τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς
[183]	τῇ πόλει καὶ τὸ ἐρᾶν	καὶ	τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς.
[199]	καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός ἐστι,	καὶ	(τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι τοιοῦτος
[190]	διὰ ταῦτα τρία (τὰ γένη	καὶ	τοιαῦτα, ὅτι τὸ μὲν ἄρρεν
[208]	ἀλλ᾽ οἶμαι ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου	καὶ	τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα
[199]	οὖν, ὦ Φαῖδρε, εἴ τι	καὶ	τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ Ἔρωτος
[203]	πατέρα ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς	καὶ	τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ
[173]	ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε	καὶ	τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους.
[188]	εὐετηρίαν τε καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις	καὶ	τοῖς ἄλλοις ζῴοις τε καὶ
[212]	τὰ ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως ἀσκῶ,	καὶ	τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν
[187]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι	καὶ	τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις,
[186]	τε σώμασι τῶν πάντων ζῴων	καὶ	τοῖς ἐν τῇ γῇ φυομένοις
[187]	ἄλλοις πᾶσι καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις	καὶ	τοῖς θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει,
[188]	ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ νοσήματα	καὶ	τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς·
[188]	δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους εἶναι	καὶ	τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως
[184]	νόμος εὖ καὶ καλῶς βασανίζειν,	καὶ	τοῖς μὲν χαρίσασθαι, τοὺς δὲ
[210]	θεάσασθαι τὸ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι	καὶ	τοῖς νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽
[218]	γὰρ τοῖς τε τότε πραχθεῖσι	καὶ	τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ
[188]	πολλὰ νοσήματα καὶ τοῖς θηρίοις	καὶ	τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι
[176]	τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ	καὶ	τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι
[201]	εἶναι, εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει;	καὶ	τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ
[213]	καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι,	καὶ	τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ
[189]	ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν.	καὶ	τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ
[180]	ἔνθεος γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα	καὶ	τὸν Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον
[174]	ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος.	καὶ	τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον
[185]	ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ παύσωμαι.	καὶ	τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω
[189]	ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν πταρμὸν προσήνεγκα.	καὶ	τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες,
[185]	τόν (τε ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ	καὶ	τὸν ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι
[178]	ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο	καὶ	τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως
[199]	ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν. Πειρῶ δή, φάναι,	καὶ	τὸν ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ Ἔρως
[202]	μὴ ἀγαθόν, κακόν. οὕτω δὲ	καὶ	τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς
[205]	ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν	καὶ	τὸν ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν
[213]	καὶ τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν.	καὶ	τὸν ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ τῶν
[191]	τὰς περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα	καὶ	τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ
[184]	τόν τε περὶ τὴν παιδεραστίαν	καὶ	(τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε
[213]	τῷ καλλίστῳ τῶν ἔνδον κατακείσει;	καὶ	τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα
[175]	ἔχεις· οὐ γὰρ ἂν προαπέστης.	καὶ	τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν
[223]	κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν,	καὶ	τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν
[194]	εἴ τι οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν;	(καὶ	τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν
[223]	οἶνον. τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον	καὶ	τὸν Φαῖδρον καὶ ἄλλους τινὰς
[177]	τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι	καὶ	τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε
[198]	φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε εἶναι	καὶ	τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται
[220]	καὶ ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατες,	καὶ	τότε ἐκέλευον σοὶ διδόναι τἀριστεῖα
[217]	τὸ πρῶτον, δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο.	καὶ	τότε μὲν αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν·
[191]	καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο	καὶ	τοῦ ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι
[185]	δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα	καὶ	τοῦ βελτίων γενέσθαι πᾶν ἂν
[205]	πᾶσα ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία	καὶ	τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε
[200]	ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ	καὶ	τοῦ μὴ παρόντος, καὶ ὃ
[175]	Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα	καὶ	τοῦ σοφοῦ ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω,
[206]	Ἀλλὰ τί μήν; Τῆς γεννήσεως	καὶ	τοῦ τόκου ἐν τῷ καλῷ.
[173]	ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε κακηγορεῖς	καὶ	τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς μοι
[221]	Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι·	(καὶ	τοὺς ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽ ἄν
[199]	ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν Φαῖδρον ἔφη	καὶ	τοὺς ἄλλους κελεύειν λέγειν, ὅπῃ
[212]	δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι	καὶ	τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου
[209]	εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον	καὶ	τοὺς ἄλλους ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς
[211]	κατὰ χρυσίον τε καὶ ἐσθῆτα	καὶ	τοὺς καλοὺς παῖδάς τε καὶ
[221]	δὲ σειληνοῖς καὶ σατύροις, αὐτὸν	καὶ	τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ οὖν
[183]	ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον,	καὶ	τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ οἱ (πρεσβύτεροι
[221]	ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς φιλίους	καὶ	τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ
[173]	δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως τε	καὶ	τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων
[221]	καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν	καὶ	τοὺς φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους,
[175]	ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον	καὶ	τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽
[179]	ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον προσήκοντας,	καὶ	τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον οὕτω
[210]	ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις καλὸν	καὶ	τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι πᾶν αὐτὸ
[220]	σοὶ διδόναι τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς,	καὶ	τοῦτό γέ μοι οὔτε μέμψῃ
[206]	δὲ τοῦτο θεῖον τὸ πρᾶγμα,	καὶ	τοῦτο ἐν θνητῷ ὄντι τῷ
[221]	τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ οὖν	καὶ	τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις παρέλιπον,
[186]	ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ δεῖ,	καὶ	τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα τὸ
[199]	καὶ ἡ μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι	καὶ	τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν τὸν
[177]	ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος Πρόδικος·	καὶ	τοῦτο μὲν ἧττον καὶ θαυμαστόν,
[198]	λέγειν περὶ ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου,	καὶ	τοῦτο μὲν ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν
[206]	εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ εἶναι;	Καὶ	τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν ἄρα συλλήβδην,
[218]	ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ μὴ οὐ	καὶ	τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ εἴ τι
[214]	Σωκράτει ὅ τι ἂν βούλῃ,	καὶ	τοῦτον τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ
[200]	τε βούλωνται ἐάν τε μή,	καὶ	τούτου γε δή που τίς
[181]	αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται, χρῆν δὲ	καὶ	τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν
[204]	καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ	καὶ	τούτων ἡ γένεσις· πατρὸς μὲν
[207]	διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι λέγε	καὶ	τούτων τὴν αἰτίαν καὶ τῶν
[223]	τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν	καὶ	τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ τὸν
[189]	δύο, ἄρρεν καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ	καὶ	τρίτον προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων
[198]	τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ	καὶ	τῷ θεῷ· τὸν οὖν Σωκράτη
[218]	δόξης ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς	καὶ	τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι
[183]	μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς,	καὶ	τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα ᾖ,
[213]	θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε	καὶ	τὼ χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα
[219]	οὐ μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ	καὶ	τῶν ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν
[176]	κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος	καὶ	τῶν ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς
[207]	λέγε καὶ τούτων τὴν αἰτίαν	καὶ	τῶν ἄλλων τῶν περὶ τὰ
[172]	συνουσίαν (καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου	καὶ	τῶν ἄλλων τῶν τότε ἐν
[208]	ἔφη, ὦ Σώκρατες· ἐπεί γε	καὶ	τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς
[209]	καὶ οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες	καὶ	τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ
[202]	εἰδότων, ἔφη, πάντων λέγεις, ἢ	καὶ	τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν οὖν.
[181]	ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ	καὶ	τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς
[180]	καλλίων οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽	καὶ	τῶν ἡρώων ἁπάντων, καὶ ἔτι
[193]	σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα	καὶ	τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος
[193]	εἰ δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον	καὶ	τῶν νῦν παρόντων τὸ τούτου
[193]	γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα	καὶ	τῶν παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος
[221]	διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος	καὶ	τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ
[174]	κινδυνεύει οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ	καὶ	ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν·
[219]	καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας	καὶ	ὕβρισεν· καὶ περὶ ἐκεῖνό γε
[200]	λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι	καὶ	ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ
[188]	σώφρονα, ἥκει φέροντα εὐετηρίαν τε	καὶ	ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ τοῖς ἄλλοις
[200]	σύ, ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος	καὶ	ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ
[186]	μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος	καὶ	ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ δεῖ,
[200]	Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν ταχύς,	καὶ	ὑγιὴς ὢν ὑγιής— ἴσως γὰρ
[188]	καὶ τὰ ψυχρὰ καὶ ξηρὰ	καὶ	ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν
[196]	εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ	καὶ	ὑγρᾶς ἰδέας μέγα τεκμήριον ἡ
[177]	τὸν θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ	καὶ	ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν
[173]	ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν δεῖ	καὶ	ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν.
[176]	δέομαι ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ	καὶ	ὑμῶν τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ
[208]	τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„	καὶ	ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε κινδυνεύειν
[180]	καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ	καὶ	ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν
[208]	ἀναλίσκειν καὶ πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν	καὶ	ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει σύ, ἔφη,
[207]	διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις	καὶ	ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ λιμῷ
[183]	τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων	καὶ	ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων
[216]	τι χρήσωμαι τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ.	Καὶ	ὑπὸ μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων
[184]	βασανίζειν· ἔπειτα τὸ ὑπὸ χρημάτων	καὶ	ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν,
[183]	μὴ πράττειν οὕτω τὴν πρᾶξιν	καὶ	ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν,
[220]	ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ δὴ ὅσα	καὶ	ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας
[183]	ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους	καὶ	ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ τοῦ
[176]	ἔοικεν, ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ	καὶ	Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς
[197]	θεὸς οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος	καὶ	φανὸς ἀπέβη, οὗ δ᾽ ἂν
[203]	παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς γόης	καὶ	φαρμακεὺς καὶ σοφιστής· καὶ οὔτε
[198]	λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι,	καί	φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε εἶναι
[216]	τῶν πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν	καὶ	φεύγω, καὶ ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι
[215]	φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν.	καὶ	φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ
[213]	ἑνί, ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με	καὶ	φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί
[192]	οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε	καὶ	φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς
[213]	ἐγὼ τὴν τούτου μανίαν τε	καὶ	φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ
[209]	πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι	καὶ	φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων καὶ
[178]	ἢ ἀπεχόμενοι πάντων τῶν αἰσχρῶν	καὶ	φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί
[188]	παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν	καὶ	φίλους εἶναι καὶ τοῖς κρείττοσιν
[203]	δεινός, ἀεί τινας πλέκων μηχανάς,	καὶ	φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν
[197]	εἶναι σοφίαν, ᾗ γίγνεταί τε	καὶ	φύεται πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ
[189]	τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν,	καὶ	φύλακά με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις
[187]	οἱ μήπω ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι	καὶ	φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ
[188]	καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις τε	καὶ	φυτοῖς, καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν
[191]	τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας	καὶ	χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς
[188]	τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι	καὶ	χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας
[187]	δὴ παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ	καὶ	χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ.
[221]	δοράν. ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει	καὶ	χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ
[177]	ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν	καὶ	χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν τῷ
[222]	ἐμὲ μόνον ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ	καὶ	Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον
[205]	ἐπεὶ αὑτῶν γε καὶ πόδας	καὶ	χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι,
[174]	ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς	καὶ	χθὲς ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιμι,
[208]	μᾶλλον ἢ ὑπὲρ τῶν (παίδων,	καὶ	χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους πονεῖν
[173]	τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων	καὶ	χρηματιστικῶν, αὐτός τε ἄχθομαι ὑμᾶς
[216]	καί μοι ἔδοξεν οὕτω θεῖα	καὶ	~(χρυσᾶ εἶναι καὶ πάγκαλα καὶ
[211]	μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων	καὶ	χρωμάτων καὶ ἄλλης πολλῆς φλυαρίας
[195]	καὶ οἰκεῖ. ἐν γὰρ ἤθεσι	καὶ	ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὴν
[196]	γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι καὶ σώματι	καὶ	ψυχῇ καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ
[217]	γάρ, ὦ ἄνδρες, μόνος μόνῳ,	καὶ	ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν μοι
[178]	ἔλεγε πάντα· ἃ δὲ μάλιστα	καὶ	ὧν ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων
[187]	τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων,	καὶ	ὡς ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ
[222]	οὗ ἕνεκα ταῦτα πάντα εἴρηκας,	καὶ	ὡς ἐν παρέργῳ δὴ λέγων
[186]	τοῖς ἐν τῇ γῇ φυομένοις	καὶ	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι
[209]	ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος	καὶ	ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος.
[198]	ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι	καὶ	ὡς κάλλιστα, ἐάν τε ᾖ
[222]	κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ	καὶ	ὡς κατεκλίνη ἐν μέσῳ ἐμοῦ
[190]	οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον	καὶ	ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ
[190]	τοῖς προσώποις ἐναντίοις κειμένοις μίαν,	καὶ	ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα δύο,
[190]	λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε	καὶ	Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ
[192]	οἴοιτ᾽ ἂν ἀκηκοέναι τοῦτο ὃ	πάλαι	ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ συντακεὶς
[198]	φάναι, ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς	πάλαι	δέος δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς,
[209]	καλοῦ καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ	πάλαι	ἐκύει, τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ
[189]	τὰ παθήματα αὐτῆς. ἡ γὰρ	πάλαι	ἡμῶν φύσις οὐχ αὑτὴ ἦν
[173]	οἱ χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα	πάλαι,	ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ τίς σοι
[199]	αὐτοῦ, ταύτην τὴν ἀρχὴν πάνυ	ἄγαμαι.	ἴθι οὖν μοι περὶ Ἔρωτος,
[197]	σπουδῆς μετρίας, καθ᾽ ὅσον ἐγὼ	δύναμαι,	μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἀγάθωνος
[172]	ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς	πεποίημαι	ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι ὅτι ἂν
[207]	ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι καὶ αἱ	ἐπιστῆμαι	~(μὴ ὅτι αἱ μὲν γίγνονται,
[175]	τιμῶμαι τὴν παρὰ σοὶ κατάκλισιν·	οἶμαι	γάρ με παρὰ σοῦ πολλῆς
[201]	δὲ βούλει, ἐγώ σε ἀναμνήσω.	οἶμαι	γάρ σε οὑτωσί πως εἰπεῖν,
[176]	πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς τινός,	οἶμαι	δὲ καὶ ὑμῶν τοὺς πολλούς·
[181]	πλησιάζει τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ,	οἶμαί	εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν
[205]	εἶναι. οὐ γὰρ τὸ ἑαυτῶν	οἶμαι	ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ
[209]	γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ	οἶμαι	καὶ οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν
[198]	τὸ δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ	οἶμαι.	(Καὶ πῶς, ὦ μακάριε, εἰπεῖν
[176]	ἐμοὶ γὰρ δὴ τοῦτό γε	οἶμαι	(κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς,
[175]	ἥξει δ᾽ αὐτίκα, ὡς ἐγὼ	οἶμαι.	μὴ οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε.
[182]	οὔτε παλαιὸς ὡς αἰσχρόν, ἵνα,	οἶμαι,	μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι
[218]	βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ	οἶμαί	μοι συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι
[204]	τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι	οἶμαι	πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως. καὶ
[198]	ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα δὴ,	οἶμαι,	πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ
[182]	καὶ ἡ φιλογυμναστία· οὐ γὰρ	οἶμαι	συμφέρει τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα
[209]	καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ	οἶμαι	τοῦ καλοῦ καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ,
[208]	πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽	οἶμαι	ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ τοιαύτης
[183]	τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ δὲ,	οἶμαι,	ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν,
[190]	κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν αἱ	τιμαὶ	γὰρ αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ
[178]	τε ἐμποιεῖν οὕτω καλῶς οὔτε	τιμαὶ	οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν
[220]	οὔτε μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς ὅτι	ψεύδομαι·	ἀλλὰ γὰρ τῶν στρατηγῶν πρὸς
[214]	βούλῃ, καὶ εἰπὲ ὅτι τοῦτο	ψεύδομαι·	ἑκὼν γὰρ εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι.
[219]	αὖ, ὦ Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι	ψεύδομαι.	ποιήσαντος δὲ δὴ ταῦτα ἐμοῦ
[217]	προσέχετε τὸν νοῦν, καὶ εἰ	ψεύδομαι,	Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ, ὦ
[207]	σὲ ἥκω, γνοὺς ὅτι διδασκάλων	δέομαι.	ἀλλά μοι λέγε καὶ τούτων
[176]	ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου καὶ	δέομαι	ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ καὶ
[176]	φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς	δέομαι	ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς
[186]	οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ ἐγὼ	πείθομαι,	συνέστησεν τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ
[173]	πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε	ἄχθομαι	ὑμᾶς τε τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ,
[173]	οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς οὐκ	οἴομαι	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ
[173]	ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ	οἴομαι	ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι
[185]	παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος	ξυμβάλλομαι.	Παυσανίου δὲ παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ
[199]	πλείω, ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς ὃ	βούλομαι.	εἰ γὰρ ἐροίμην, τί δέ;
[200]	βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν	βούλομαι	καὶ πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν
[200]	τις λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων	βούλομαι	καὶ ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν βούλομαι
[194]	πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ δὴ	βούλομαι	πρῶτον μὲν εἰπεῖν ὡς χρή
[200]	τι λέγεις ἢ τόδε, ὅτι	βούλομαι	τὰ νῦν παρόντα καὶ εἰς
[173]	περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν	μαίνομαι	καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον
[216]	ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ τοῦτον μόνον	αἰσχύνομαι.	ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν
[216]	καὶ φεύγω, καὶ ὅταν ἴδω,	αἰσχύνομαι	τὰ ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις μὲν
[215]	ἐὰν γὰρ μὴ ὁμολογῇς, μάρτυρας	παρέξομαι.	ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής; πολύ γε
[186]	ἀνθρώπινα καὶ κατὰ θεῖα πράγματα.	ἄρξομαι	δὲ ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς λέγων,
[222]	ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν.	τεκμαίρομαι	δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη ἐν
[174]	ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ	πειράσομαι	διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη
[204]	μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ Σώκρατες,	πειράσομαί	σε διδάξαι. ἔστι μὲν γὰρ
[180]	(ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν	πειράσομαι	τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν Ἔρωτα
[201]	ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον,	πειράσομαι	ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων
[189]	ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ οὖν	πειράσομαι	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν αὐτοῦ,
[194]	εἰμι, μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ	ἔσομαι	ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων εἴπῃ εὖ,
[198]	ὅτι αὐτὸς οὐχ οἷός τ᾽	ἔσομαι	οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων οὐδὲν καλὸν
[222]	ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ σὲ ἐλθὼν	κατακλινήσομαι.	Πάνυ γε, φάναι τὸν Σωκράτη,
[213]	ἀλλὰ τούτων μὲν εἰσαῦθις σε	τιμωρήσομαι·	νῦν (δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι,
[223]	ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον	μεταναστήσομαι,	ἵνα ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα
[193]	γὰρ καὶ Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ	πείσομαί	σοι, ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·
[215]	ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ εἶναι οὐδὲν	~(ψεύσομαι.	ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν
[195]	ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ γὰρ ἂν	ἐκτομαὶ	οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ
[212]	διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις	παρακελεύομαι,	καὶ νῦν τε καὶ ἀεὶ
[221]	ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς	παρακελεύομαί	τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον
[222]	Σωκράτη ἐπαινῶ· καὶ αὖ ἃ	μέμφομαι	συμμείξας ὑμῖν εἶπον ἅ με
[216]	τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ ὦτα	οἴχομαι	φεύγων, ἵνα μὴ αὐτοῦ καθήμενος
[212]	οἱ ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα,	πέπεισμαι	δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι
[189]	μή με φύλαττε, ὡς ἐγὼ	φοβοῦμαι	περὶ τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ
[218]	δὲ οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ ἀνόητον	ἡγοῦμαι	εἶναι σοὶ μὴ οὐ καὶ
[176]	μηδὲν εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο	εἰσηγοῦμαι	τὴν μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα
[217]	ἤδη τί ἐστι τὸ πρᾶγμα.	προκαλοῦμαι	δὴ αὐτὸν πρὸς τὸ συνδειπνεῖν,
[219]	οὐδὲν ἄλλως εἴρηται ἢ ὡς	διανοοῦμαι·	σὺ δὲ αὐτὸς οὕτω βουλεύου
[213]	γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν	αἱροῦμαι	τῆς πόσεως, ἕως ἂν ὑμεῖς
[214]	Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε;	ἐπιθῶμαι	τῷ ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν
[173]	περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς	ποιῶμαι	ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ
[175]	ἔχει καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ	τιμῶμαι	τὴν παρὰ σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι
[201]	αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως ἂν	δύνωμαι.	δεῖ δή, ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ
[212]	πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ	πειρῶμαι	καὶ τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι
[176]	Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς	ἔρρωμαι.	(Ἕρμαιον ἂν εἴη ἡμῖν, ἦ
[216]	ὥστε οὐκ ἔχω ὅ τι	χρήσωμαι	τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ
[214]	Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ	τιμωρήσωμαι	ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος, φάναι τὸν
[185]	ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ	παύσωμαι.	καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ
[201]	καὶ μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν;	Ναί,	εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ
[206]	ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν;	Ναί,	ἔφην. Τί δέ; οὐ προσθετέον,
[201]	ὧν ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ;	~(Ναί,	φάναι. Ἐπὶ δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι
[179]	τῶν ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου	τεθνάναι	ἂν πολλάκις ἕλοιτο. καὶ μὴν
[174]	ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ	φάναι,	Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις ὅπως
[189]	προσήνεγκα. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ,	φάναι,	Ἀριστόφανες, ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς
[177]	εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι.	~(Φάναι	δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι καὶ
[187]	ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν	φάναι	διαφέρεσθαι ἢ ἐκ διαφερομένων ἔτι
[200]	εἶναι· σοὶ δὲ πῶς; Κἀμοί,	φάναι,	δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽ οὖν
[199]	ἔστι τινὸς ἀδελφὸς ἢ οὔ;	Φάναι	εἶναι. Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς;
[201]	ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί,	φάναι.	Ἐπὶ δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων
[200]	σῳζόμενα καὶ παρόντα; (Πάνυ γε,	φάναι.	Καὶ οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος
[199]	ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν. Πειρῶ δή,	φάναι,	καὶ τὸν ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ
[202]	ἢ τολμήσαις ἄν τινα μὴ	φάναι	καλόν τε καὶ εὐδαίμονα θεῶν
[176]	Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς,	φάναι,	λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς δέομαι
[213]	τιμωρήσομαι· νῦν (δέ μοι, Ἀγάθων,	φάναι,	μετάδος τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν
[213]	κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων,	φάναι,	ὅρα εἴ μοι ἐπαμύνεις· ὡς
[194]	δέ, ὦ Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα	φάναι,	οὐ δή πού με οὕτω
[212]	ἀκούειν. τὸν οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες,	φάναι,	(οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν
[176]	τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς,	φάναι,	οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον ἂν
[200]	αὐτοῦ ἢ οὔ; Πάνυ γε,	φάναι.	Πότερον ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ
[200]	ἔχων, ὡς τὸ εἰκός γε,	φάναι.	Σκόπει δή, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,
[175]	ἔσχατον κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη	φάναι,	Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα
[214]	ὅρα εἰ παρίης. Ἀλλὰ μέντοι,	φάναι,	τά γε ἀληθῆ παρίημι καὶ
[201]	ἔχει ὁ Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη,	φάναι.	Τί δέ; τὸ ἐνδεὲς κάλλους
[176]	τοιούτου τινὸς κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες,	φάναι,	τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ
[223]	ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽
[175]	ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ
[175]	εἴη. Οὐ σκέψῃ, ἔφη, παῖ,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτη;
[201]	οὑτωσί πως ἔλεγες; Εἶπον γάρ,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε
[194]	(Ἀλλὰ καλῶς λέγεις, ὦ Φαῖδρε,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με
[199]	πατήρ· ἢ οὔ; Πάνυ γε,	φάναι	τὸν Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ ἡ
[213]	πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι,	φάναι	τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ σοὶ
[223]	ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα,	φάναι	τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους
[185]	παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων,	φάναι	τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα
[214]	σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ γὰρ σύ,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί ποιῶμεν;
[214]	σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη
[193]	λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι
[198]	δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν ἕτερον,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς
[176]	πίνοντας πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν,	φάναι	τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται,
[200]	Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι δή,	φάναι	τὸν Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα.
[222]	σὲ ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ γε,	φάναι	τὸν Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ
[177]	λόγου. Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε,	φάναι	τὸν Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε
[201]	ἐπιεικῶς γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε,	φάναι	τὸν Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο
[200]	ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι,	φάναι	τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν
[214]	μου τὼ χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις;	φάναι	τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ,
[222]	ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽ ἀδύνατον,	φάναι	τὸν Σωκράτη. σὺ μὲν γὰρ
[214]	καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος,	φάναι	τὸν Σωκράτη, τί ἐν νῷ
[194]	(Οὐ μέντ᾽ ἂν καλῶς ποιοίην,	φάναι	τὸν Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων, περὶ
[199]	οὕτως ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι,	φάναι	τὸν Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ
[213]	οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ φέρε, παῖ,	φάναι,	τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν
[194]	ἢ πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις,	φάναι.	Τοὺς δὲ πολλοὺς οὐκ ἂν
[176]	τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ μήν, ἔφη	φάναι	ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ
[212]	ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ τοι,	φάναι,	χθὲς μὲν οὐχ οἷός τ᾽
[201]	(Καὶ μὴν καλῶς γε εἶπες,	φάναι,	ὦ Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι
[175]	εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι,	φάναι,	ὦ Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον εἴη
[222]	οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς,	φάναι,	ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν
[214]	τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν,	φάναι,	ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε
[189]	ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα. Βαλών γε,	φάναι,	ὦ Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ
[214]	καὶ οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά,	φάναι,	ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς
[198]	τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ,	φάναι,	ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι
[201]	τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ,	φάναι,	ὦ Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν
[199]	δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν,	φάναι,	ὦ Φαῖδρε, πάρες μοι Ἀγάθωνα
[201]	Οὐ μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ,	φάναι,	ὦ φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν,
[200]	παρεῖναι· ἄλλο τι ὁμολογοῖ ἄν;	Συμφάναι	ἔφη τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ
[172]	Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ σὲ	εἰδέναι.	ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε σαφὲς
[172]	καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας	εἰδέναι	ὅτι ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ
[201]	εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες, οὐδὲν	εἰδέναι	ὧν τότε εἶπον. (Καὶ μὴν
[198]	τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα	τιθέναι·	καὶ πάνυ δὴ μέγα ἐφρόνουν
[198]	ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ ὡς (μέγιστα	ἀνατιθέναι	τῷ πράγματι καὶ ὡς κάλλιστα,
[213]	Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ τὸν	ἰέναι	ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ
[174]	(ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν	ἰέναι	ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη,
[210]	πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα	ἰέναι	ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα, καὶ
[211]	τὸ ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ	ἰέναι	ἢ ὑπ᾽ ἄλλου ἄγεσθαι, ἀρχόμενον
[174]	φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς	ἰέναι	θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων
[174]	Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας	ἰέναι.	τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως
[198]	παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι δέος	δεδιέναι,	ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς, ἃ νῦν
[211]	ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ ἀεὶ	ἐπανιέναι,	ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς
[197]	ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων πάσας τιθεὶς	ξυνιέναι,	ἐν ἑορταῖς, ἐν χοροῖς, ἐν
[174]	ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν	προϊέναι	εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ
[217]	δὲ ἀφίκετο τὸ πρῶτον, δειπνήσας	ἀπιέναι	ἐβούλετο. καὶ τότε μὲν αἰσχυνόμενος
[223]	οὖν Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα	ἀπιέναι,	καὶ ἓ ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι,
[217]	τῶν νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο	ἀπιέναι,	σκηπτόμενος ὅτι ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα
[175]	ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει	εἰσιέναι.	Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις· οὔκουν
[179]	ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι ζῶν	εἰσιέναι	εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ ταῦτα
[213]	πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν	εἰσιέναι	καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν Ἀγάθωνα
[175]	δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ	εἰσιέναι.	τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν
[217]	κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν	ἐσπουδακέναι	ἐπὶ τῇ ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον
[186]	εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι,	καθεωρακέναι	μοι δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς,
[177]	ἕνα πώποτε τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν	πεποιηκέναι	μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ δὲ βούλει
[177]	Ἔρωτα δὲ μηδένα πω ἀνθρώπων	τετολμηκέναι	εἰς ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν ἀξίως
[198]	τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς	εἰρηκέναι,	ὅτι Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ· τὸ
[215]	ἔχοντες θεῶν. καὶ φημὶ αὖ	ἐοικέναι	αὐτὸν τῷ σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ.
[184]	μόνιμον εἶναι, χωρὶς τοῦ μηδὲ	πεφυκέναι	ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν φιλίαν. μία
[185]	καὶ οὗτος τὸ καθ᾽ αὑτὸν	δεδηλωκέναι,	ὅτι ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα καὶ
[191]	ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας	τετραμμέναι	εἰσί, καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ
[195]	λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι	γεγονέναι,	εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ
[176]	δὴ τοῦτό γε οἶμαι (κατάδηλον	γεγονέναι	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν
[209]	δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας μᾶλλον	γεγονέναι	ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς
[190]	διὰ τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν	γεγονέναι·	καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν
[192]	αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας ἕνα	γεγονέναι	καὶ ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε,
[218]	δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος	γεγονέναι	μόνος, καί μοι φαίνει ὀκνεῖν
[172]	εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν	γεγονέναι	ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ
[192]	βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽ ἂν	ἀκηκοέναι	τοῦτο ὃ πάλαι ἄρα ἐπεθύμει,
[223]	Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι μόνους	ἐγρηγορέναι	καὶ πίνειν ἐκ φιάλης μεγάλης
[184]	τὴν ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει	ξυμβῆναι	καλὸν γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ
[207]	διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ τὸ	ξυμμιγῆναι	ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ τὴν τροφὴν
[222]	ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον	ἐπαινεθῆναι.	ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε, καὶ
[223]	φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ	ἐπαινεθῆναι·	καὶ γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν
[222]	ἀπὸ τῶν ἡμετέρων παθημάτων γνόντα	εὐλαβηθῆναι,	καὶ μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν
[194]	Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ μοι	ἐπιμεληθῆναι	τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι καὶ
[180]	δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι πρότερον	προρρηθῆναι	(ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν
[184]	δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ καὶ	ἐξαπατηθῆναι	οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ τοῖς
[218]	μόνος, καί μοι φαίνει ὀκνεῖν	μνησθῆναι	πρός με· ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ
[179]	ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν	ὀφθῆναι	ἢ λιπὼν τάξιν ἢ ὅπλα
[213]	ἔξεστίν μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε	διαλεχθῆναι	καλῷ οὐδ᾽ ἑνί, ἢ οὑτοσὶ
[189]	μέντοι πρίν γε τὸν πταρμὸν	προσενεχθῆναι	αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν εἰ
[177]	ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι	χρῆναι	ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον
[214]	ἡμῖν πρὶν σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε	χρῆναι	ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει
[218]	παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι	χρῆναι	μηδὲν ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽
[212]	λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ φημι	χρῆναι	πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα τιμᾷν,
[214]	λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ	χρῆναι,	ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ
[210]	σώμασι κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα	καταστῆναι	πάντων τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν,
[212]	ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ	ἐπιστῆναι	ἐπὶ τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν
[202]	Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ	εἶναι	ἀγαθὸν μηδὲ καλόν, μηδέν τι
[206]	ἔρως τοῦ τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ	εἶναι	ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ, λέγεις.
[207]	ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ	εἶναι	ἀεὶ ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ
[205]	καὶ πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς	εἶναι	ἀεί, ἢ πῶς λέγεις; Οὕτως,
[201]	μὴ καλὸν ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ	εἶναι	αἰσχρόν; ~(Μάλιστά γε. Ἦ καὶ
[187]	διαφέρεσθαι ἢ ἐκ διαφερομένων ἔτι	εἶναι.	ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο λέγειν,
[206]	οὖν, ἔφη, καὶ οὐ μόνον	εἶναι,	ἀλλὰ καὶ ἀεὶ εἶναι; Καὶ
[202]	δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ κακὸν	εἶναι,	ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη, τούτοιν.
[183]	ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε καλὸν	εἶναι	αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν,
[200]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα	εἶναι	αὐτῷ σῳζόμενα καὶ παρόντα; (Πάνυ
[195]	θέμις καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον	εἶναι	αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα καὶ ἄριστον.
[196]	τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης μετέχει.	εἶναι	γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ κρατεῖν
[198]	ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην	εἶναι	δεινὸς τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς
[187]	διαφερομένων, ἕως ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον	εἶναι·	διαφερόμενον δὲ αὖ καὶ μὴ
[196]	Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω	εἶναι·	εἰ δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν
[201]	Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν	εἶναι,	εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει; καὶ
[218]	κινδυνεύεις τῷ ὄντι οὐ φαῦλος	εἶναι,	εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα ἃ
[180]	πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον	εἶναι	εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν
[217]	πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε ποιητέον	εἶναι	ἔμβραχυ ὅ τι κελεύοι Σωκράτης.
[201]	οὐ καὶ καλὰ δοκεῖ σοι	εἶναι;	Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα ὁ Ἔρως
[185]	Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν μοι ἀναγκαῖον	εἶναι,	ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν
[221]	ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων	εἶναι·	ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, ὦ Ἀριστόφανες,
[197]	τοῖς ἄλλοις ἄλλων τοιούτων αἴτιος	εἶναι.	ἐπέρχεται δέ μοί τι καὶ
[186]	ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις τεχνικὸς	εἶναι.	ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν
[216]	ὥστε μοι δόξαι μὴ βιωτὸν	εἶναι	ἔχοντι ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα,
[200]	ἄν τις μέγας ὢν μέγας	εἶναι,	ἢ ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον
[192]	οὐδενὶ γὰρ ἂν δόξειεν τοῦτ᾽	εἶναι	ἡ τῶν ἀφροδισίων συνουσία, ὡς
[177]	τῷ παρόντι πρέπον μοι δοκεῖ	εἶναι	ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι τὸν
[190]	διὰ τὸ τοῖς γονεῦσιν ὅμοια	εἶναι.	ἦν οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ
[204]	ὃν δὲ σὺ ᾠήθης Ἔρωτα	(εἶναι,	θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ,
[195]	ἐστιν. ἀλλά (φημὶ νεώτατον αὐτὸν	εἶναι	θεῶν καὶ ἀεὶ νέον, τὰ
[204]	κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ	εἶναι	ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ
[207]	κατὰ τὸ δυνατὸν ἀεί τε	εἶναι	καὶ ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ
[195]	γὰρ Ἄτην θεόν τέ φησιν	εἶναι	καὶ ἁπαλήν (τοὺς γοῦν πόδας
[172]	περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος	εἶναι·	καὶ γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς
[217]	τῇ ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην	εἶναι	καὶ εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς
[202]	οὐ πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας	εἶναι	καὶ καλούς; ἢ τολμήσαις ἄν
[182]	καὶ ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ	εἶναι	(καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ
[173]	αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα	εἶναι,	καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι·
[223]	κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου μεστὰ πάντα	εἶναι,	καὶ οὐκέτι ἐν κόσμῳ οὐδενὶ
[217]	ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ	εἶναι	καὶ πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε
[188]	ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους	εἶναι	καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς.
[198]	καί φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε	εἶναι	καὶ τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν
[206]	μόνον εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ	εἶναι;	Καὶ τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν ἄρα
[192]	ἐν Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν ἕνα	εἶναι	κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ
[223]	ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς	εἶναι	κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν,
[185]	ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ οἷόν τε	εἶναι	λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν
[216]	οὐδενὸς ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν	εἶναι,	λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ
[195]	(τοὺς γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς	εἶναι)	λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες·
[202]	καλόν τε καὶ εὐδαίμονα θεῶν	εἶναι;	Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην.
[210]	σῶμα καλὸν σμικρόν τι ἡγήσηται	εἶναι.	μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ
[181]	ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ καὶ νόμον	εἶναι	μὴ ἐρᾷν (παίδων, ἵνα μὴ
[184]	(ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ κολακείαν	εἶναι	μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ καὶ
[202]	ὃ μὴ καλόν ἐστιν αἰσχρὸν	εἶναι,	μηδὲ ὃ μὴ ἀγαθόν, κακόν.
[221]	τὸ δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον	εἶναι,	μήτε τῶν παλαιῶν μήτε τῶν
[196]	μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη	~(εἶναι.	νεώτατος μὲν δή ἐστι καὶ
[205]	ἵνα τί δὲ βούλεται εὐδαίμων	εἶναι	ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος δοκεῖ
[205]	αὐτοῖς δοκῇ τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ	εἶναι.	οὐ γὰρ τὸ ἑαυτῶν οἶμαι
[201]	κάλλος ἆρα λέγεις σὺ καλὸν	εἶναι;	Οὐ δῆτα. Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς
[204]	σὺ λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα	εἶναι,	οὐ τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά
[204]	ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς	εἶναι	οὗ ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι.
[184]	αὖ ἡ ἐθελοδουλεία οὐκ αἰσχρὰ	εἶναι	οὐδὲ κολακεία. δεῖ δὴ τὼ
[214]	ὅτι τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ	εἶναι	οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος
[199]	τινὸς ἀδελφὸς ἢ οὔ; Φάναι	εἶναι.	Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἢ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν.
[211]	τε καὶ νεανίσκους δόξει σοι	εἶναι,	οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ
[201]	αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν μοι ῥᾷστον	εἶναι	οὕτω διελθεῖν, ὥς ποτέ με
[183]	ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ φασιν	εἶναι·	οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ καὶ
[184]	μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ καλὸν	εἶναι	παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ
[205]	ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν οἴει	εἶναι	πάντων ἀνθρώπων, καὶ πάντας τἀγαθὰ
[205]	Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν	εἶναι	πάντων. Τί δὴ οὖν, ἔφη,
[202]	ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς	εἶναι	παρὰ τούτων, οἵ φασιν αὐτὸν
[186]	τῷ σώματι φίλα οἷόν τ᾽	εἶναι	ποιεῖν καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι
[209]	τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ	εἶναι·	πολὺ δὲ μεγίστη, ἔφη, καὶ
[176]	ἐστί· καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν	εἶναι	πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν οὔτε
[178]	ὁ Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος	εἶναι.	πρεσβύτατος δὲ ὢν μεγίστων ἀγαθῶν
[196]	οἱ πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια	εἶναι.	πρὸς δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης
[221]	ἦ διὰ τὸ ἐφ᾽ ἵππου	εἶναι·	πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος
[180]	ἐστόν, δύο ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε	εἶναι.	πῶς δ᾽ οὐ δύο τὼ
[200]	δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη	εἶναι·	σοὶ δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι,
[218]	οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι	εἶναι	σοὶ μὴ οὐ καὶ τοῦτο
[218]	οἶμαί μοι συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον	εἶναι	σοῦ. ἐγὼ δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ
[197]	τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος	εἶναι	σοφίαν, ᾗ γίγνεταί τε καὶ
[204]	εἶναι, φιλόσοφον δὲ ὄντα μεταξὺ	εἶναι	σοφοῦ καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ
[215]	τελετῶν δεομένους διὰ τὸ θεῖα	εἶναι.	σὺ δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον μόνον
[223]	τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν	εἶναι.	ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ
[207]	καὶ τῆς ἀθανασίας τὸν ἔρωτα	εἶναι.	Ταῦτά τε οὖν πάντα ἐδίδασκέ
[202]	οἵ φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν	εἶναι;	Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ.
[199]	εἰπέ· πότερόν ἐστι τοιοῦτος οἷος	εἶναι	τινὸς ὁ Ἔρως ἔρως, ἢ
[206]	οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι καὶ	εἶναι	τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον.
[207]	τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ	εἶναι	τὸ αὐτό· οἷον ἐκ παιδαρίου
[176]	ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ μηδὲν	εἶναι,	τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν
[215]	φημὶ γὰρ δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν	εἶναι	τοῖς σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν
[209]	ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον χρὴ	εἶναι	(τὸν ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν καὶ
[186]	λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν	εἶναι	τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς
[201]	τίνων ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ	εἶναι	τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ βούλει,
[205]	ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν	εἶναι	τὸν ἔρωτα οὔτε ὅλου, ἐὰν
[191]	γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον	εἶναι	τοῦ παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ οὖν
[193]	παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον	εἶναι·	τοῦτο δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν
[207]	Τί οἴει, ὦ Σώκρατες, αἴτιον	εἶναι	τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς
[208]	ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν	εἶναι.	τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν
[217]	ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον	εἶναι	τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ καρτερὸν
[179]	ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον	εἶναι	τῷ ἀρίστῳ φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς,
[178]	τὸ γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον	(εἶναι	τῶν θεῶν, τίμιον, ἦ δ᾽
[202]	γε παρὰ πάντων μέγας θεὸς	εἶναι;	Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη, πάντων
[177]	τισι θεῶν ὕμνους καὶ παίωνας	εἶναι	ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένους, τῷ
[200]	καὶ ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς	εἶναι,	φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς
[204]	καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον	εἶναι,	φιλόσοφον δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι
[207]	Εἰ τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου	εἶναι	φύσει τὸν ἔρωτα, οὗ πολλάκις
[184]	τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον	εἶναι,	χωρὶς τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽
[192]	δὲ δή τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους	εἶναι,	ψευδόμενοι· οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας
[219]	περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ	εἶναι,	ὦ ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ
[180]	μετὰ δὲ Φαῖδρον ἄλλους τινὰς	εἶναι,	ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς
[208]	τὸ παντάπασιν τὸ αὐτὸ ἀεὶ	εἶναι	ὥσπερ τὸ (θεῖον, ἀλλὰ τῷ
[186]	ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος	ἐπιθεῖναι	τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ
[222]	ἀνθρώπου. οἴεταί μου δεῖν πανταχῇ	περιεῖναι.	ἀλλ᾽ εἰ μή τι ἄλλο,
[179]	γέρας οἱ θεοί, ἐξ Ἅιδου	ἀνεῖναι	πάλιν τὴν ψυχήν, ἀλλὰ τὴν
[216]	ἄν τις οἴοιτο ἐν ἐμοὶ	ἐνεῖναι,	τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ
[211]	πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον καὶ	συνεῖναι.	τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα, εἴ
[176]	ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις	συνεῖναι	τὸ τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων
[200]	καὶ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον	παρεῖναι·	ἄλλο τι ὁμολογοῖ ἄν; Συμφάναι
[199]	(Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,	ἀπόκριναι	ὀλίγῳ πλείω, ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς
[207]	τρόποι, τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι,	ἡδοναί,	λῦπαι, φόβοι τούτων ἕκαστα οὐδέποτε
[220]	ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων ἐμοὶ	διδόναι	τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου τῶν
[220]	Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ	διδόναι	τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς, καὶ τοῦτό
[202]	καὶ ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον	δοῦναι	οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι οὔτε
[220]	γὰρ δὴ δίκαιόν γε αὐτῷ	ἀποδοῦναι·	ὅτε γὰρ ἡ μάχη ἦν
[191]	χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες	συμφῦναι,	ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ τῆς
[188]	καὶ τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ	πάχναι	καὶ χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ
[184]	χρημάτων καὶ ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων	ἁλῶναι	αἰσχρόν, (ἐάν τε κακῶς πάσχων
[222]	τὴν παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα	γνῶναι.	(Εἰπόντος δὴ ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου
[204]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, πειράσομαί σε	διδάξαι.	ἔστι μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος
[214]	δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ	ἐπιτάξαι	Σωκράτει ὅ τι ἂν βούλῃ,
[211]	σοι εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν	ἐκπέπληξαι	καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ
[192]	γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς	συντῆξαι	καὶ (συμφυσῆσαι εἰς τὸ αὐτό,
[195]	οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς τὸ	ἐπιδεῖξαι	θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ Ἄτην
[199]	ὅτι πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν	ἐπιδεῖξαι	ὁποῖός τίς ἐστιν ὁ Ἔρως,
[185]	ὁ τοιοῦτος τό γε αὑτοῦ	ἐπιδεῖξαι,	ὅτι ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν
[179]	φιλίᾳ διὰ τὸν ἔρωτα, ὥστε	ἀποδεῖξαι	αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας τῷ ὑεῖ
[207]	ψυχὴν οἱ τρόποι, τὰ ἤθη,	δόξαι,	ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι τούτων
[216]	δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε μοι	δόξαι	μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι ὡς
[183]	παρά του λαβεῖν ἢ ἀρχὴν	ἄρξαι	ἤ τινα ἄλλην δύναμιν ἐθέλοι
[198]	Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι, ὦ	παῖ	Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι δέος δεδιέναι,
[175]	ἂν εἴη. Οὐ σκέψῃ, ἔφη,	παῖ,	φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις
[213]	δὲ οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ φέρε,	παῖ,	φάναι, τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα
[193]	κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ	λίσπαι.	ἀλλὰ τούτων ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα
[207]	τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί,	λῦπαι,	φόβοι τούτων ἕκαστα οὐδέποτε τὰ
[174]	μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ μόνον	διαφθεῖραι	ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην
[223]	καὶ γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν	ἐγκωμιάσαι.	Ἰοὺ ἰοὺ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,
[214]	εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ	ἐγκωμιάσαι.	οἱ μὲν οὖν ἄλλοι πάντες
[210]	ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο	χαλάσαι	καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ
[218]	ἢ ὅ τι δεῖ αὐτὸ	ὀνομάσαι	πληγείς τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ
[201]	ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ φιλούμενε Ἀγάθων,	δύνασαι	ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει γε οὐδὲν
[188]	καλεῖται. ἔτι τοίνυν καὶ θυσίαι	πᾶσαι	καὶ οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα
[180]	τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν Ἔρωτα	φράσαι	ὃν δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι
[189]	γε μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ ἱερὰ	κατασκευάσαι	καὶ βωμούς, καὶ θυσίας ἂν
[180]	φράσαι ὃν δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα	ἐπαινέσαι	ἀξίως τοῦ θεοῦ. πάντες γὰρ
[214]	ἔχεις; ἐπὶ τὰ γελοιότερά με	ἐπαινέσαι;	ἢ τί ποιήσεις; Τἀληθῆ ἐρῶ.
[221]	τις καὶ ἄλλα ἔχοι Σωκράτη	ἐπαινέσαι	καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν μὲν
[195]	τὸν Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς δίκαιον	ἐπαινέσαι	πρῶτον αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα
[213]	συμπίεσθε ἢ οὔ; πάντας οὖν	ἀναθορυβῆσαι	καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι,
[198]	Ἀγάθωνος πάντας ἔφη ὁ Ἀριστόδημος	ἀναθορυβῆσαι	τοὺς παρόντας, ὡς πρεπόντως τοῦ
[172]	σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν μοι	διήγησαι·	δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς τοῦ
[173]	σου, μὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ	διήγησαι	τίνες ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος
[178]	ἂν ὑπὸ πατρὸς ὀφθέντα οὕτως	ἀλγῆσαι	οὔτε ὑπὸ ἑταίρων οὔτε ὑπ᾽
[213]	ὁρᾶν τὸν Σωκράτη, ἰδόντα δὲ	ἀναπηδῆσαι	καὶ εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ
[179]	γε τὰ παιδικὰ ἢ μὴ	βοηθῆσαι	κινδυνεύοντι- οὐδεὶς οὕτω κακὸς, ὅντινα
[202]	μὴ σοφόν, ἀμαθές; ἢ οὐκ	ᾔσθησαι	ὅτι ἔστιν τι μεταξὺ σοφίας
[191]	ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν	ποιῆσαι	ἓν ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι
[190]	ἐβουλεύοντο, ὅ τι χρὴ αὐτοὺς	ποιῆσαι,	καὶ ἠπόρουν· οὔτε γὰρ ὅπως
[193]	καὶ ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας	ποιῆσαι.	οὗτος, ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ
[196]	σοφὸς οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον	ποιῆσαι·	πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται, κἂν
[186]	ἔρως, δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος	ἐμποιῆσαι	καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν
[186]	τὰ τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα	ἐμποιῆσαι	καὶ ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος πρόγονος
[215]	ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς	καταριθμῆσαι.	Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ
[177]	δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι	κοσμῆσαι	τὸν θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ
[177]	εἰς ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν ἀξίως	ὑμνῇσαι,	ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται τοσοῦτος θεός;
[182]	ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσι	νοῆσαι	ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ ὥρισται· ὁ
[182]	καὶ ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον	κατανοῆσαι.	Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον
[210]	λόγους καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν	κατανοῆσαι	ὅτι τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ
[213]	μέσῳ Σωκράτους τε καὶ ἐκείνου·	παραχωρῆσαι	γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον
[192]	ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι καὶ	(συμφυσῆσαι	εἰς τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽
[209]	σώμασιν, ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ	κυῆσαι	καὶ τεκεῖν· τί οὖν προσήκει;
[222]	ποτε οὕτω κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος	ἀφανίσαι	ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα ταῦτα πάντα
[217]	μετὰ παίδων) ἦν ἀληθής, ἔπειτα	ἀφανίσαι	Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον
[194]	Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς	ἠγώνισαι,	ὦ Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ γένοιο
[174]	οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ	ὑβρίσαι	εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν· ποιήσας
[191]	τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν, καὶ	(ὅσαι	αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε καὶ
[191]	ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.	ὅσαι	δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά
[187]	αὖ καὶ μὴ ὁμολογοῦν ἀδύνατον	ἁρμόσαι·	ὥσπερ γε καὶ ὁ ῥυθμὸς
[185]	Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ ἢ	παῦσαί	με τῆς λυγγὸς ἢ λέγειν
[188]	ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς	πέπαυσαι.	~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη εἰπεῖν τὸν
[179]	ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος, μένος	ἐμπνεῦσαι	ἐνίοις τῶν ἡρώων τὸν θεόν,
[220]	ἐκεῖ ποτε ἐπὶ στρατείας, ἄξιον	ἀκοῦσαι.	ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι ἕωθέν τι
[217]	ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽	ἀκοῦσαι	ὅσα περ οὗτος ᾔδει· ἐφρόνουν
[176]	καὶ ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν	ἀκοῦσαι·	πῶς ἔχει πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι
[197]	Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής, καὶ	Μοῦσαι	μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος χαλκείας καὶ
[188]	ἐξέλιπον, σὸν ἔργον, ὦ Ἀριστόφανες,	ἀναπληρῶσαι·	ἢ εἴ πως ἄλλως ἐν
[195]	πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽ οὔδεος	πίλναται,	ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε κατ᾽
[187]	πᾶσα διὰ τοῦ θεοῦ τούτου	~(κυβερνᾶται,	ὡσαύτως δὲ καὶ γυμναστικὴ καὶ
[207]	ἀεί τε εἶναι καὶ ἀθάνατος.	δύναται	δὲ ταύτῃ μόνον τῇ γενέσει,
[192]	ψυχὴ (δήλη ἐστίν, ὃ οὐ	δύναται	εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται,
[206]	δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ οὐ	δύναται,	ἐν δὲ τῷ καλῷ. ἡ
[206]	αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον	συσπειρᾶται	καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ
[222]	ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς	καθίσταται	ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ
[196]	γε ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης	„ἀνθίσταται„	οὐ γὰρ ἔχει Ἔρωτα Ἄρης,
[197]	καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς	λέγεται,	διὰ τὴν τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν·
[207]	οἷον ἐκ παιδαρίου ὁ αὐτὸς	λέγεται	ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος
[182]	ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι	λέγεται	κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ
[205]	ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ	λέγεται	μέν γέ τις, ἔφη, λόγος,
[190]	τε καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων	λέγεται,	τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν
[213]	ζηλοτυπῶν με καὶ φθονῶν θαυμαστὰ	ἐργάζεται	καὶ λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ
[181]	ὡς ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι καὶ	ἐξεργάζεται	ὅ τι ἂν τύχῃ· καὶ
[209]	καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ αἰσχρὰ	ἀσπάζεται	ἅτε κυῶν, καὶ ἂν ἐντύχῃ
[209]	γενναίᾳ καὶ εὐφυεῖ, πάνυ δὴ	ἀσπάζεται	τὸ ξυναμφότερον, καὶ πρὸς τοῦτον
[195]	ἀπέρχεται, ᾗ δ᾽ ἂν μαλακόν,	οἰκίζεται.	ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ ποσὶν
[191]	δὲ ὁ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν	πορίζεται,	καὶ μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα
[208]	τῷ τρόπῳ πᾶν τὸ θνητὸν	σῴζεται,	οὐ τὸ παντάπασιν τὸ αὐτὸ
[207]	ἢ οὐκ αἰσθάνει ὡς δεινῶς	διατίθεται	πάντα τὰ θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν
[222]	αὖ πάσχω ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου.	οἴεταί	μου δεῖν πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽
[218]	τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ	οἰκέται,	καὶ εἴ τις ἄλλος ἐστὶν
[203]	τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ	ἀναβιώσκεται	διὰ τὴν τοῦ πατρὸς φύσιν,
[206]	λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ	ἀνείλλεται	καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον
[213]	ἄλλος γελοῖος ἔστι τε καὶ	βούλεται,	ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ τῷ
[205]	προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα τί δὲ	βούλεται	εὐδαίμων εἶναι ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ
[192]	δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ	βούλεται,	καὶ αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς
[187]	τούτοις, ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος	βούλεται	λέγειν, ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν
[183]	τε μονίμῳ συντακείς. τούτους δὴ	βούλεται	ὁ ~(ἡμέτερος νόμος εὖ καὶ
[193]	(πράττει δ᾽ ἐναντία ὅστις θεοῖς	ἀπεχθάνεται)	φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες
[192]	τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς	γίγνεται,	ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν
[188]	ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων	γίγνεται	ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη περὶ ἄστρων
[177]	ὁρῶ. καίτοι οὐκ ἐξ ἴσου	γίγνεται	ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽
[206]	προσπελάζῃ τὸ κυοῦν, ἵλεών τε	γίγνεται	καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει
[196]	ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς	γίγνεται,	κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ „πρίν„
[181]	γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς καλὸν	γίγνεται,	μὴ ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν. Οὕτω
[189]	οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων οὐδὲν	γίγνεται	περὶ αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα
[207]	πάρεστιν ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ μὲν	γίγνεται,	τὰ δὲ ἀπόλλυται. πολὺ δὲ
[197]	οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι σοφίαν, ᾗ	γίγνεταί	τε καὶ φύεται πάντα τὰ
[217]	εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι	φαίνεται.	ἔτι δὲ τὸ τοῦ δηχθέντος
[221]	διὰ τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ	φαίνεται	λέγειν, ὥστε ἄπειρος καὶ ἀνόητος
[203]	παιδίον ποιήσασθαι ἐκ τοῦ Πόρου,	κατακλίνεταί	(τε παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐκύησε
[178]	ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς	αἰσχύνεται,	ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι
[214]	ἄνθρωπον ἄλλον ἢ τοῦτον, οὐκ	ἀφέξεταί	μου τὼ χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις;
[183]	ἐρῶντι πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις	ἕπεται,	καὶ δέδοται ὑπὸ τοῦ νόμου
[208]	ἡ σπουδὴ καὶ ὁ ἔρως	ἕπεται.	Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον
[206]	τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ	ἀποτρέπεται	καὶ ἀνείλλεται καὶ οὐ γεννᾷ,
[196]	θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας	λείπεται·	ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ
[184]	ἄλλη μία μόνη δουλεία ἑκούσιος	λείπεται	οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽ ἐστὶν
[196]	ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ	λείπεται,	περὶ δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ
[184]	αὐτῶν γενναίαν φιλίαν. μία δὴ	λείπεται	τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ
[198]	ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ ὅπως	ἐγκωμιάσεται.	διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα
[222]	οὐ δή που ἐμὲ πάλιν	ἐπαινέσεται,	πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι.
[211]	τισὶ δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ	φαντασθήσεται	αὐτῷ τὸ καλὸν οἷον πρόσωπόν
[215]	εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν ἴσως	οἰήσεται	ἐπὶ τὰ γελοιότερα, ἔσται δ᾽
[212]	ἔφη, ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ	γενήσεται,	ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν τὸ καλόν,
[185]	καὶ εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι,	παύσεται.	Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων, φάναι
[197]	τῶν ζῴων ποίησιν πάντων τίς	ἐναντιώσεται	μὴ οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι σοφίαν,
[196]	πάσχει— βία γὰρ Ἔρωτος οὐχ	(ἅπτεται—	οὔτε ποιῶν ποιεῖ— πᾶς γὰρ
[192]	ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται, καὶ	αἰνίττεται.	καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ
[184]	ταῦτα οὖν τοῖς μὲν διώκειν	παρακελεύεται,	τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ
[205]	μέτρα τῷ τοῦ ὅλου ὀνόματι	προσαγορεύεται.	ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται,
[192]	ὃ οὐ δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ	μαντεύεται	ὃ βούλεται, καὶ αἰνίττεται. καὶ
[197]	σοφίαν, ᾗ γίγνεταί τε καὶ	φύεται	πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν
[213]	τε καὶ τὼ χεῖρε μόγις	ἀπέχεται.	ὅρα οὖν μή τι καὶ
[209]	ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος καὶ μνήμην	παρέχεται	αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα· εἰ δὲ
[193]	εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας	παρέχεται,	ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν,
[179]	Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν μαρτυρίαν	παρέχεται	ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου εἰς
[195]	(δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ αὐτὸς	παρέχεται,	φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας, ταχὺ
[183]	σώματος ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα,	οἴχεται	ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις
[219]	ἥ τοι τῆς διανοίας ὄψις	ἄρχεται	ὀξὺ βλέπειν ὅταν ἡ τῶν
[195]	ἂν σκληρὸν ἦθος ἐχούσῃ ἐντύχῃ,	ἀπέρχεται,	ᾗ δ᾽ ἂν μαλακόν, οἰκίζεται.
[197]	ἄλλοις ἄλλων τοιούτων αἴτιος εἶναι.	ἐπέρχεται	δέ μοί τι καὶ ἔμμετρον
[195]	θᾶττον γοῦν τοῦ δέοντος ἡμῖν	προσέρχεται.	ὃ δὴ πέφυκεν Ἔρως μισεῖν
[221]	πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ τις	ἅψεται	τούτου τοῦ ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως
[210]	ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης	κατόψεταί	τι θαυμαστὸν τὴν φύσιν καλόν,
[194]	γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον ἔχῃ ὅτῳ	διαλέγηται,	ἄλλως τε καὶ καλῷ. ἐγὼ
[210]	καὶ πρῶτον μέν, ἐὰν ὀρθῶς	ἡγῆται	ὁ ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος
[213]	οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον·	ὡμολόγηται	γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν
[201]	αἴσχους δὲ οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν	ὡμολόγηται,	οὗ ἐνδεής ἐστι καὶ μὴ
[213]	παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ τρίτων	κατακέηται.	Πάνυ γε, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην·
[188]	μή τις τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι	χαρίζηται	μηδὲ τιμᾷ τε αὐτὸν καὶ
[204]	ἐνδεὴς εἶναι οὗ ἂν μὴ	οἴηται	ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ,
[205]	καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ πάντες	ποιηταί.	Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽ ὅμως, ἦ
[205]	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ποιήσεως	ποιηταί.	Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω τοίνυν
[205]	ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι οὐ καλοῦνται	ποιηταὶ	ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν ὀνόματα, ἀπὸ
[186]	Ἀσκληπιός, ὥς φασιν οἵδε οἱ	ποιηταὶ	καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν
[209]	ὧν δή εἰσι καὶ οἱ	ποιηταὶ	πάντες γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν
[216]	γε. τοῦτο γὰρ οὗτος ἔξωθεν	περιβέβληται,	ὥσπερ ὁ γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν
[177]	ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως	ἠμέληται	τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή μοι
[176]	δέδοκται, πίνειν ὅσον ἂν ἕκαστος	βούληται,	ἐπάναγκες δὲ μηδὲν εἶναι, τὸ
[176]	ἐᾷν, αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ ἂν	βούληται	ταῖς γυναιξὶ ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς
[222]	φίλε Ἀγάθων, μηδὲν πλέον αὐτῷ	γένηται,	ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ καὶ
[188]	περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας	γένηται,	διαφθείρει τε πολλὰ καὶ ἠδίκησεν.
[197]	ἂν ὁ θεὸς οὗτος διδάσκαλος	γένηται,	ἐλλόγιμος καὶ φανὸς ἀπέβη, οὗ
[207]	αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης	γένηται·	οὗτος μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ
[204]	τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν	γένηται	τὰ καλά; Οὐ πάνυ ἔφην
[204]	τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν	γένηται	τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν δ᾽
[184]	ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα χρόνος	ἐγγένηται,	ὃς δὴ δοκεῖ τὰ πολλὰ
[219]	χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν ὃ ἂν	φαίνηται	νῷν περί τε τούτων καὶ
[199]	καὶ τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν	~(φαίνηται	ὡς κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον
[177]	Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν	δύνηται	κάλλιστον, ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον,
[219]	ταῦτά ἐστιν, ὧν οὐδὲν ἄλλως	εἴρηται	ἢ ὡς διανοοῦμαι· σὺ δὲ
[196]	σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ	εἴρηται,	περὶ δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον
[213]	οὖν μή τι καὶ νῦν	ἐργάσηται,	ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς, ἢ ἐὰν
[210]	τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν τι	ἡγήσηται	εἶναι. μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα
[187]	ἂν τὴν μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ	καρπώσηται,	ἀκολασίαν δὲ μηδεμίαν ἐμποιήσῃ· ὥσπερ
[182]	ἐνθάδε δὲ πολὺ τούτων κάλλιον	νενομοθέτηται,	καὶ ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον
[182]	οὗ μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς	νενομοθέτηται	καλὸν τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ
[213]	θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή μοι	μέμφηται	ὅτι σὲ μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν
[211]	παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν	ἄρχηται	καθορᾶν, σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο
[196]	τὸ „πρίν„ οὗ ἂν Ἔρως	ἅψηται.	ᾧ δὴ πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ
[197]	οὗ δ᾽ ἂν Ἔρως μὴ	ἐφάψηται,	σκοτεινός; τοξικήν γε μὴν καὶ
[216]	ἔχων τῶν ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων·	ἡγεῖται	δὲ πάντα ταῦτα τὰ κτήματα
[202]	Καὶ μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὁμολογεῖταί	γε παρὰ πάντων μέγας θεὸς
[178]	καὶ Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν	ὁμολογεῖται	ὁ Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος
[196]	σωφροσύνης πλείστης μετέχει. εἶναι γὰρ	ὁμολογεῖται	σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ
[206]	ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ,	δεῖται	ὅτι ποτε λέγεις, καὶ οὐ
[177]	Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν Σωκράτη, ἐναντία	ψηφιεῖται.	οὔτε γὰρ ἄν που ἐγὼ
[182]	(χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων	κεῖται,	τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν
[216]	ὁρᾶτε γὰρ ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς	διάκειται	τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ
[177]	Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος	κατάκειται	καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ
[196]	ὅτι Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽	ἀδικεῖται	οὔθ᾽ ὑπὸ θεοῦ οὔτε θεόν,
[207]	ἐν αὑτῷ ὅμως ὁ αὐτὸς	καλεῖται,	ἀλλὰ νέος ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ
[188]	φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία	καλεῖται.	ἔτι τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι
[207]	ἓν ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν	καλεῖται	καὶ εἶναι τὸ αὐτό· οἷον
[205]	προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον	καλεῖται,	καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ
[208]	ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει. ὃ γὰρ	καλεῖται	μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς
[221]	τούτου τοῦ ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως	ἀμυνεῖται.	διὸ καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ
[213]	καὶ φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ	λοιδορεῖταί	τε καὶ τὼ χεῖρε μόγις
[206]	ἵλεών τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον	διαχεῖται	καὶ τίκτει τε καὶ γεννᾷ·
[215]	τε καρδία πηδᾷ καὶ δάκρυα	ἐκχεῖται	ὑπὸ τῶν λόγων τῶν τούτου,
[188]	καὶ περὶ θεούς· ἃ δὴ	προστέτακται	τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας
[216]	ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ καὶ	ἐκπέπληκται,	καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ
[176]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν	δέδοκται,	πίνειν ὅσον ἂν ἕκαστος βούληται,
[218]	ὅς. Οἶσθα οὖν ἅ μοι	δέδοκται;	Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ ἐμοὶ
[180]	ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν καὶ	ἄγανται	καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν ὁ
[181]	νόμον τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες	τίθενται,	χρῆν δὲ καὶ τούτους τοὺς
[208]	μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς	διάκεινται	ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ
[209]	γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι	λέγονται	εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη,
[178]	γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε	λέγονται	ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε ἰδιώτου οὔτε
[215]	(ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας	ἐργάζονται	οἱ δημιουργοὶ σύριγγας ἢ αὐλοὺς
[192]	φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ νόμου	ἀναγκάζονται·	ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων
[205]	γὰρ τὸ ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι	ἀσπάζονται,	εἰ μὴ εἴ τις τὸ
[203]	καὶ καλός, οἷον οἱ πολλοὶ	οἴονται,	ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς καὶ
[208]	καὶ μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς	οἴονται,	αὑτοῖς εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον
[192]	ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ τι	βούλονται	σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ
[208]	ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ μὲν	γίγνονται,	αἱ δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ
[191]	μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου τοῦ γένους	γίγνονται.	ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς
[191]	ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ γένους	γίγνονται.	ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά εἰσι,
[215]	αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ διχάδε διοιχθέντες	φαίνονται	ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν. καὶ
[208]	ὄντες πρὸς τὰς γυναῖκας μᾶλλον	τρέπονται	καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ
[181]	ὅθεν δὴ ἐπὶ τὸ ἄρρεν	τρέπονται	οἱ ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος
[190]	ἕκαστον, καὶ ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι	ἔσονται,	ἅμα δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ
[190]	τεμῶ δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς	πορεύσονται	σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε
[221]	διακειμένων ἐν τῷ πολέμῳ οὐδὲ	ἅπτονται,	ἀλλὰ τοὺς προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν.
[192]	ἄλλος πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ	ἐκπλήττονται	φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι καὶ
[218]	τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ	ἔχονται	ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς μὴ
[221]	καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα ἔξωθεν	περιαμπέχονται,	σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ δοράν.
[208]	αἱ μὲν γίγνονται, αἱ δὲ	ἀπόλλυνται	ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε οἱ αὐτοί
[190]	πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ	βαδιοῦνται	ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν
[205]	ἢ κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν	καλοῦνται	οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ δὲ κατὰ
[205]	δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι οὐ	καλοῦνται	ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν ὀνόματα,
[218]	νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς ὅταν	λάβωνται,	καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ
[200]	ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν, ἐάν τε	βούλωνται	ἐάν τε μή, καὶ τούτου
[206]	καὶ ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ	γένωνται,	τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ φύσις.
[181]	τῶν ψυχῶν, ἔπειτα ὡς ἂν	δύνωνται	ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ διαπράξασθαι μόνον
[187]	δὲ ἐκ διαφερομένων, ἕως ἂν	διαφέρωνται,	ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον δὲ αὖ
[176]	λέγῃς· νῦν δ᾽ ἂν εὖ	βουλεύωνται,	καὶ οἱ λοιποί. (ταῦτα δὴ
[181]	ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη	ἄρχωνται	νοῦν ἴσχειν, τοῦτο δὲ πλησιάζει
[183]	ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται, καὶ	δέδοται	ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ ὀνείδους
[216]	πόσης οἴεσθε γέμει, ὦ ἄνδρες	συμπόται,	σωφροσύνης; ἴστε ὅτι οὔτε εἴ
[219]	τὶ εἶναι, ὦ ἄνδρες δικασταί·	δικασταὶ	γάρ ἐστε τῆς Σωκράτους ὑπερηφανίας.
[219]	ᾤμην τὶ εἶναι, ὦ ἄνδρες	δικασταί·	δικασταὶ γάρ ἐστε τῆς Σωκράτους
[205]	ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν καὶ	ἐρασταί.	Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν.
[205]	φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽	ἐρασταί,	οἱ δὲ κατὰ ἕν τι
[183]	δύναμιν ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ οἱ	ἐρασταὶ	πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας τε
[222]	διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν πλέον αὐτῷ	ἔσται,	ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ σὲ ἐλθὼν
[215]	ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα,	ἔσται	δ᾽ ἡ εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς
[204]	ἡ ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε· τί	ἔσται	ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται τὰ
[204]	δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ τί	ἔσται	ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται τἀγαθά;
[204]	ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων	ἔσται.	~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ
[194]	λέγειν· Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις	ἔσται	πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ δὴ
[184]	ἐστὶν ἡ περὶ τὴν ἀρετήν.	Νενόμισται	γὰρ δὴ ἡμῖν, ἐάν τις
[184]	μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν	νενόμισται,	ἵνα χρόνος ἐγγένηται, ὃς δὴ
[182]	Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν	νενόμισται,	ὅποι ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς
[189]	νῦν ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ δὲ	ἠφάνισται·	ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν τότε μὲν
[182]	πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ	ὥρισται·	ὁ δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν
[208]	(καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ τέλεοι	σοφισταί,	Εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ Σώκρατες·
[191]	ξύμβολον, ἅτε τετμημένος ὥσπερ αἱ	ψῆτται,	ἐξ ἑνὸς δύο. ζητεῖ δὴ
[191]	γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ	αὗται	τοῖς ἀνδράσι τὸν νοῦν προσέχουσιν,
[173]	ἔθυεν αὐτός τε καὶ οἱ	χορευταί.	Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι, ὡς
[207]	τὰ μὲν γίγνεται, τὰ δὲ	ἀπόλλυται.	πολὺ δὲ τούτων ἀτοπώτερον ἔτι,
[203]	γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ	μίγνυται,	ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά ἐστιν
[195]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν	ἵδρυται·	καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν
[183]	τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα ᾖ,	ἡλικιῶται	δὲ καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν
[220]	οἱ ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ	στρατιῶται	ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα σφῶν.
[208]	εἰ ἐθέλεις εἰς τὴν φιλοτιμίαν	βλέψαι,	θαυμάζοις ἂν τῆς ἀλογίας πέρι,
[213]	(ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν μοι οὔτε	προσβλέψαι	οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽ ἑνί,
[178]	γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό του	δι᾽	ἀνανδρίαν μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν
[215]	ἐπαινεῖν, ὦ ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω,	δι᾽	εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν ἴσως
[184]	τις ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος	δι᾽	ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ κατὰ
[202]	(Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας	δι᾽	ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ καλῶν
[201]	τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ πράγματα	δι᾽	ἔρωτα καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ οὐκ
[218]	τις ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ δύναμις	δι᾽	ἧς ἂν σὺ γένοιο ἀμείνων·
[176]	ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον· καὶ	δι᾽	οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω
[215]	θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ μέν γε	δι᾽	ὀργάνων ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους τῇ
[202]	καὶ εὐδαίμονα θεῶν εἶναι; Μὰ	Δί᾽	οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ
[206]	ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ δοκοῦσιν; Μὰ	Δί᾽	οὐκ ἔμοιγε, ἦν δ᾽ ἐγώ.
[204]	ἔφη, τοῦτό γε ἤδη καὶ	παιδί,	ὅτι οἱ μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων,
[182]	(καὶ ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν	Ἤλιδι	μὲν γὰρ καὶ ἐν Βοιωτοῖς,
[216]	οὔτ᾽ εἴ τις πλούσιος, οὔτ᾽	εἰ	ἄλλην τινὰ τιμὴν ἔχων τῶν
[200]	λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων,	εἰ	ἄλλο τι λέγεις ἢ τόδε,
[200]	τὸν Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ εἰκότος	εἰ	ἀνάγκη οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν
[191]	ἐν τῇ συμπλοκῇ ἅμα μὲν	εἰ	ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ
[192]	ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ	εἰ	ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο· ἆρά
[201]	καλὰ δοκεῖ σοι εἶναι; Ἔμοιγε.	Εἰ	ἄρα ὁ Ἔρως τῶν καλῶν
[199]	ἢ πατρός— ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν	εἰ	αὐτὸ τοῦτο πατέρα ἠρώτων, ἆρα
[192]	ὃ βούλεται, καὶ αἰνίττεται. καὶ	εἰ	αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις
[214]	οὕτω ποίει, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον,	εἰ	βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις;
[199]	μέντοι ἀλλὰ τά γε ἀληθῆ,	(εἰ	βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν,
[176]	τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων λόγων,	εἰ	βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι
[221]	εἰσι τοῖς σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις.	(εἰ	γὰρ ἐθέλοι τις τῶν Σωκράτους
[199]	ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς ὃ βούλομαι.	εἰ	γὰρ ἐροίμην, τί δέ; ἀδελφός,
[183]	τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν ὀνείδη·	εἰ	γὰρ ἢ χρήματα βουλόμενος παρά
[200]	ὅ γε ὤν. Ἀληθῆ λέγεις.	Εἰ	γὰρ καὶ ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο
[175]	τῆς πληρεστέρας εἰς τὴν κενωτέραν.	εἰ	γὰρ οὕτως ἔχει καὶ ἡ
[184]	ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ μή.	εἰ	γάρ τις ~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ
[192]	καὶ ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων;	εἰ	γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς
[174]	εἰς καλὸν ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς·	εἰ	δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἦλθες,
[185]	εἰ δὲ μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον.	εἰ	δ᾽ ἄρα πάνυ ἰσχυρά ἐστιν,
[216]	αὐτὸν μὴ ὄντα ἐν ἀνθρώποις·	εἰ	δ᾽ αὖ τοῦτο γένοιτο, εὖ
[194]	παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν πολλῶν·	εἰ	δὲ ἄλλοις ἐντύχοις σοφοῖς, τάχ᾽
[177]	(γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον·	εἰ	δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς
[201]	τῷ λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα·	εἰ	δὲ βούλει, ἐγώ σε ἀναμνήσω.
[209]	μνήμην παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα·	εἰ	δὲ βούλει, ἔφη, οἵους Λυκοῦργος
[220]	ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος τῷ ἡλίῳ.	εἰ	δὲ βούλεσθε ἐν ταῖς μάχαις·
[194]	γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι, ὦ Ἐρυξίμαχε·	εἰ	δὲ γένοιο οὗ νῦν ἐγώ
[196]	δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω εἶναι·	εἰ	δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ
[212]	τις τῶν ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε·	εἰ	δὲ μή, λέγετε ὅτι οὐ
[185]	πολὺν χρόνον παύεσθαι ἡ λύγξ·	εἰ	δὲ μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον. εἰ
[212]	ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι,	εἰ	δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ χαίρεις
[204]	τῶν καλῶν, ὡς σὺ φῄς.	εἰ	δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί
[193]	εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν·	εἰ	δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ
[198]	οὕτως ἔχοντα ἐάν τε μή·	εἰ	δὲ ψευδῆ, οὐδὲν ἄρ᾽ ἦν
[210]	ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ	εἰ	δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει
[218]	παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον.	εἰ	δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ
[199]	εἶπες ἂν δή πού μοι,	εἰ	ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν
[208]	ἐπεί γε καὶ τῶν ἀνθρώπων	εἰ	ἐθέλεις εἰς τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι,
[216]	γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι	εἰ	ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ ὦτα, οὐκ
[214]	οὐκ εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος	εἰ	εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει
[195]	Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι,	εἰ	ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ γὰρ
[193]	ἡμῶν τὸ γένος εὔδαιμον γένοιτο,	εἰ	ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ τῶν
[200]	λέγω· τούτοις γάρ, ὦ Ἀγάθων,	εἰ	ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων
[195]	καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια,	εἰ	Ἔρως ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ
[199]	γὰρ ἂν εἴη τὸ ἐρώτημα,	εἰ	Ἔρως ἐστὶν ἔρως μητρὸς ἢ
[195]	πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα,	εἰ	θέμις καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον
[194]	ὦ Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,	(εἰ	ἰδὼν τὴν σὴν ἀνδρείαν καὶ
[191]	γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα δ᾽	εἰ	καὶ ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν
[220]	καθηῦδον, ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν	εἰ	καὶ τὴν νύκτα ἑστήξοι. ὁ
[184]	λείπεται τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός,	εἰ	μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά.
[184]	τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν,	εἰ	μέλλει ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι τὸ
[186]	αἰσχρόν τε καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν,	εἰ	μέλλει τις τεχνικὸς εἶναι. ἔστι
[212]	(οὖν τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε,	εἰ	μὲν βούλει, ὡς ἐγκώμιον εἰς
[180]	ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα.	εἰ	μὲν γὰρ εἷς ἦν ὁ
[219]	καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ Σωκράτους, ἢ	εἰ	μετὰ πατρὸς καθηῦδον ἢ ἀδελφοῦ
[221]	τῶν νῦν οὔτε τῶν παλαιῶν,	εἰ	μὴ ἄρα εἰ οἷς ἐγὼ
[205]	τὸ ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται,	εἰ	μὴ εἴ τις τὸ μὲν
[215]	κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν, ὦ ἄνδρες,	εἰ	μὴ ἔμελλον κομιδῇ δόξειν μεθύειν,
[208]	ἀλογίας πέρι, ἃ ἐγὼ εἴρηκα	εἰ	μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς
[193]	ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ	εἰ	μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε καὶ
[217]	οὐκ ἄν μου ἠκούσατε λέγοντος,	εἰ	μὴ πρῶτον μέν, τὸ λεγόμενον,
[222]	μου δεῖν πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽	εἰ	μή τι ἄλλο, ὦ θαυμάσιε,
[204]	ἐγώ, ὦ Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες,	εἰ	μήτε οἱ σοφοὶ μήτε οἱ
[199]	ἢ οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ	εἰ	μητρός τινος ἢ πατρός ἐστιν—
[172]	οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ διηγούμενος,	εἰ	νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι
[210]	τις ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽	εἰ	οἷός τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ
[221]	τῶν παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα	εἰ	οἷς ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι τις
[173]	ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω.	εἰ	οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι,
[178]	ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν.	εἰ	οὖν μηχανή τις γένοιτο ὥστε
[177]	τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν.	Εἰ	οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽
[218]	μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις	εἰ	πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ
[185]	ποιήσῃς ἅπαξ ἢ δίς, καὶ	εἰ	πάνυ ἰσχυρά ἐστι, παύσεται. Οὐκ
[214]	ποιήσεις; Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα	εἰ	παρίης. Ἀλλὰ μέντοι, φάναι, τά
[196]	τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών,	εἰ	σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ
[175]	ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ ποιεῖν,	εἰ	σοὶ δοκεῖ, ἔφη φάναι τὸν
[201]	οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι,	εἰ	ταῦτα οὕτως ἔχει; καὶ τὸν
[208]	δὲ ἄλλῃ. μὴ οὖν θαύμαζε	εἰ	τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει πᾶν
[189]	προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν	εἰ	τὸ κόσμιον τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ
[207]	ἄλλων τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά.	Εἰ	τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι
[175]	ἂν ἔχοι, φάναι, ὦ Ἀγάθων,	εἰ	τοιοῦτον εἴη ἡ σοφία ὥστ᾽
[201]	ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη· καὶ	εἰ	τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο τι
[192]	εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε	εἰ	τούτου ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν
[176]	Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε,	εἰ	ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι πίνειν νῦν
[217]	ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν, καὶ	εἰ	ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ,
[213]	τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα	εἴ	μοι ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ ὁ
[198]	ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην,	εἴ	πῃ εἶχον. καὶ γάρ με
[188]	ἔργον, ὦ Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ	εἴ	πως ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις
[211]	παιδικὰ καὶ ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς,	εἴ	πως οἷόν τ᾽ ἦν, μήτ᾽
[178]	τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ,	εἴ	τι αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο
[218]	οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ	εἴ	τι ἄλλο ἢ τῆς οὐσίας
[188]	οὐ μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽	εἴ	τι ἐξέλιπον, σὸν ἔργον, ὦ
[213]	πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων,	εἴ	τι ἔστιν ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον
[194]	σοφοῖς, τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς,	εἴ	τι ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν ὂν
[199]	ὄφλω. ὅρα οὖν, ὦ Φαῖδρε,	εἴ	τι καὶ τοιούτου λόγου δέῃ,
[194]	δὲ πολλοὺς οὐκ ἂν αἰσχύνοιο	εἴ	τι οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ
[196]	οὔτε γὰρ αὐτὸς βίᾳ πάσχει,	εἴ	τι πάσχει— βία γὰρ Ἔρωτος
[213]	ὡς οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ	εἴ	τις ἄλλος γελοῖος ἔστι τε
[218]	λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται, καὶ	εἴ	τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε
[204]	σοφὸς γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽	εἴ	τις ἄλλος σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ·
[221]	παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι	εἴ	τις ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός,
[220]	ἢ οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν, ἢ	εἴ	τις ἐξίοι, ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ
[216]	αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα	εἴ	τις ἑώρακε τὰ ἐντὸς ἀγάλματα·
[216]	συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε ὅτι οὔτε	εἴ	τις καλός ἐστι μέλει αὐτῷ
[204]	ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ ἂν	εἴ	τις μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ καλοῦ
[216]	οὐδ᾽ ἂν εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽	εἴ	τις πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ ἄλλην
[205]	οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ	εἴ	τις τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον
[182]	θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι, ἃ	εἴ	τις τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν
[185]	τὸν αὐτὸν δὴ λόγον κἂν	εἴ	τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ
[194]	δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ οἶδα ὅτι	εἴ	τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο σοφούς,
[211]	συνεῖναι. τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα,	εἴ	τῳ γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν
[175]	Ἑλλήνων πλέον ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς	εἶ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων.
[215]	ἔοικας, μετὰ τοῦτο ἄκουε. ὑβριστὴς	εἶ·	ἢ οὔ; ἐὰν γὰρ μὴ
[185]	Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος	εἶ	ἢ παῦσαί με τῆς λυγγὸς
[211]	νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος	εἶ	καὶ σὺ καὶ ἄλλοι πολλοί,
[173]	γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος	εἶ·	σαυτῷ τε καὶ τοῖς ἄλλοις
[172]	οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ	εἶ	τοὺς τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν·
[215]	οὖν τό γε εἶδος ὅμοιος	εἶ	τούτοις, ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν
[173]	εὖ οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ ὅμοιος	εἶ,	ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν
[176]	νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν γὰρ	ἀεὶ	ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου·
[206]	τοῦ τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι	ἀεί.	Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε
[205]	πάντες τῶν αὐτῶν ἐρῶσι καὶ	ἀεί,	ἀλλά τινάς φαμεν ἐρᾶν, τοὺς
[211]	ὁρῶντες τὰ παιδικὰ καὶ ξυνόντες	ἀεὶ	αὐτοῖς, εἴ πως οἷόν τ᾽
[173]	Ἀεὶ ὅμοιος εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε·	ἀεὶ	γὰρ σαυτόν τε κακηγορεῖς καὶ
[207]	ὁ αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ νέος	ἀεὶ	γιγνόμενος, τὰ δὲ ἀπολλύς, καὶ
[221]	καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας, καὶ	ἀεὶ	διὰ τῶν αὐτῶν τὰ αὐτὰ
[212]	παρακελεύομαι, καὶ νῦν τε καὶ	ἀεὶ	ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν
[206]	οὐ μόνον εἶναι, ἀλλὰ καὶ	ἀεὶ	εἶναι; Καὶ τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν
[208]	οὐ τὸ παντάπασιν τὸ αὐτὸ	ἀεὶ	εἶναι ὥσπερ τὸ (θεῖον, ἀλλὰ
[203]	τὴν τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων,	ἀεὶ	ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ δὲ αὖ
[211]	καλῶν ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ	ἀεὶ	ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ
[213]	μόνον πρῴην ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽	ἀεί,	ἔπειτα οὐκ ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽
[207]	εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι	ἀεὶ	ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ ἐκ
[203]	τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον μὲν πένης	ἀεί	ἐστι, καὶ πολλοῦ δεῖ ἁπαλός
[205]	πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι	ἀεί,	ἢ πῶς λέγεις; Οὕτως, ἦν
[206]	δὴ τούτου ὁ ἔρως ἐστὶν	ἀεί,	ἦ δ᾽ ἥ, τῶν τίνα
[195]	ἂν μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν	ἀεὶ	καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν
[207]	ταύτῃ μόνον τῇ γενέσει, ὅτι	ἀεὶ	καταλείπει ἕτερον νέον ἀντὶ τοῦ
[195]	νεώτατον αὐτὸν εἶναι θεῶν καὶ	ἀεὶ	νέον, τὰ δὲ παλαιὰ πράγματα
[173]	οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ οἶδα. Ἑταῖρος	Ἀεὶ	ὅμοιος εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ
[211]	καθ᾽ αὑτὸ μεθ᾽ αὑτοῦ μονοειδὲς	ἀεὶ	ὄν, τὰ δὲ ἄλλα πάντα
[211]	πάντες πόνοι ἦσαν, πρῶτον μὲν	~(ἀεὶ	ὂν καὶ οὔτε γιγνόμενον οὔτε
[173]	ἦν τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος	ἀεί·	παρεγεγόνει δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ,
[195]	εὖ ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ	ἀεὶ	πελάζει. ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ πολλὰ
[216]	ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν καὶ	ἀεὶ	περὶ τούτους ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται,
[196]	γὰρ καὶ Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους	ἀεὶ	πόλεμος. χρόας δὲ κάλλος ἡ
[195]	πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ δὲ νέων	ἀεὶ	σύνεστί τε καὶ ἔστιν· ὁ
[207]	φύσις ζητεῖ κατὰ τὸ δυνατὸν	ἀεί	τε εἶναι καὶ ἀθάνατος. δύναται
[203]	ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός,	ἀεί	τινας πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως
[191]	ἐξ ἑνὸς δύο. ζητεῖ δὴ	ἀεὶ	τὸ αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι
[192]	παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται,	ἀεὶ	τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν
[173]	ἐν μὲν γὰρ τοῖς λόγοις	ἀεὶ	τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε καὶ
[203]	πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ ποριζόμενον	ἀεὶ	ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως
[208]	γενέσθαι καὶ κλέος ἐς τὸν	ἀεὶ	χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ
[203]	καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς	ἀεὶ	ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις
[197]	ποιῶν εἰρήνην μὲν ἐν ἀνθρώποις,	πελάγει	δὲ γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην
[221]	ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους γὰρ κανθηλίους	λέγει	καὶ χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους
[190]	δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ ὃ	λέγει	Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ
[190]	μόγις δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας	λέγει	ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν
[177]	γὰρ ἑκάστοτε πρός με ἀγανακτῶν	λέγει·	Οὐ δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[178]	Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν	λέγει	πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο
[187]	τοῖς γε ῥήμασιν οὐ καλῶς	λέγει.	τὸ ἓν γάρ φησι διαφερόμενον
[219]	σοί τε ἄριστον καὶ ἐμοὶ	ἡγεῖ.	Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό γ᾽ εὖ
[172]	(σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ	ἡγεῖ	τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν
[194]	πού με οὕτω θεάτρου μεστὸν	ἡγεῖ,	ὥστε καὶ ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν
[178]	πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως	ὁμολογεῖ.	οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως
[173]	ὧν ἐκείνου ἤκουσα, καί μοι	ὡμολόγει	καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν,
[201]	εἴη ἔρως, αἴσχους δὲ οὔ;	Ὡμολόγει.	(Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής ἐστι
[219]	τε ᾤμην αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι,	διεπεφεύγει	με. ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος τε
[213]	ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ οὐδὲν	δεῖ,	ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι, τὸν
[203]	πένης ἀεί ἐστι, καὶ πολλοῦ	δεῖ	ἁπαλός τε καὶ καλός, οἷον
[218]	ψυχὴν γὰρ ἢ ὅ τι	δεῖ	αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε καὶ
[186]	καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε καὶ	δεῖ	ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις τεχνικὸς
[186]	ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη δημιουργός.	δεῖ	γὰρ δὴ τὰ ἔχθιστα ὄντα
[210]	ἕπεσθαι, ἂν οἷός τε ᾖς.	δεῖ	γάρ, ἔφη, τὸν ὀρθῶς ἰόντα
[217]	ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην.	δεῖ	γὰρ πρὸς ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ
[214]	Ὅ τι ἂν σὺ κελεύῃς.	δεῖ	γάρ σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ
[186]	καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν ἔρως,	δεῖ	δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ
[222]	σὺ μὲν γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας,	δεῖ	δὲ ἐμὲ αὖ τὸν ἐπὶ
[189]	δὲ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε.	δεῖ	δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν τὴν
[184]	οὐκ αἰσχρὰ εἶναι οὐδὲ κολακεία.	δεῖ	δὴ τὼ νόμω τούτω ξυμβαλεῖν
[201]	ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως ἂν δύνωμαι.	δεῖ	δή, ὦ Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ
[210]	σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ	δεῖ	διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει καλόν,
[180]	ὀρθότερόν ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον	δεῖ	ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο
[180]	πρῶτον μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν	δεῖ	ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ
[187]	δὲ Πολυμνίας ὁ πάνδημος, ὃν	δεῖ	εὐλαβούμενον προσφέρειν οἷς ἂν προσφέρῃ,
[208]	νῦν ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ γε	δεῖ,	ἔφη, ἀλλ᾽ οἶμαι ὑπὲρ ἀρετῆς
[212]	βλέποντος ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο ᾧ	δεῖ	θεωμένου καὶ ξυνόντος αὐτῷ; ἢ
[186]	καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ	δεῖ,	καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα
[173]	οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν	δεῖ	καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ
[218]	Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί	δεῖ	λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι; πάντες
[217]	πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ τί	δεῖ	λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι πλέον
[187]	καὶ χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ	δεῖ.	πάλιν γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς
[180]	δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν οὖν	δεῖ	πάντας θεούς, ἃ δ᾽ οὖν
[216]	μὲν οὐ δυναμένῳ ὡς οὐ	δεῖ	ποιεῖν ἃ οὗτος κελεύει, ἐπειδὰν
[187]	κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ μήπω ὄντες,	δεῖ	χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν τὸν τούτων
[197]	ἐφυμνοῦντα καλῆς ᾠδῆς μετέχοντα ἣν	ᾄδει	θέλγων πάντων θεῶν τε καὶ
[198]	εἰδὼς ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς	ἔδει	ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν γὰρ
[190]	σύσπαστα βαλάντια, ἓν στόμα ποιῶν	ἀπέδει	κατὰ μέσην τὴν γαστέρα, ὃ
[217]	πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα περ οὗτος	ᾔδει·	ἐφρόνουν γὰρ δὴ ἐπὶ τῇ
[197]	ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽ ἐνὶ	κήδει.	(οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν
[210]	εἰ δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽	εἴδει	καλόν, πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ
[189]	οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ ἐν	ὀνείδει	ὄνομα κείμενον. ἔπειτα ὅλον ἦν
[205]	οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι	προσδεῖ	ἐρέσθαι ἵνα τί δὲ βούλεται
[186]	ἄλλος δὲ ὁ ἐπὶ τῷ	νοσώδει.	ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας
[181]	ἄρχωνται νοῦν ἴσχειν, τοῦτο δὲ	πλησιάζει	τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί
[216]	καρτερήσαιμι ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν πάσχοιμι·	ἀναγκάζει	γάρ με ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ
[195]	ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ	πελάζει.	ἐγὼ δὲ Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα
[188]	ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν	παρασκευάζει	καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ
[196]	τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ	ἵζει	καὶ μένει. Περὶ μὲν οὖν
[196]	ψυχῇ καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ	ἐνίζει	Ἔρως· οὗ δ᾽ ἂν εὐανθής
[208]	ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην	σῴζει	τὴν ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν
[201]	ποτέ με ἡ ξένη ἀνακρίνουσα	διῄει.	σχεδὸν γάρ τι καὶ ἐγὼ
[191]	ἕκαστον τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ	ξυνῄει,	καὶ περιβάλλοντες τὰς χεῖρας καὶ
[220]	ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις	ἐξῄει	ἔχων ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ
[221]	ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ καὶ ἀσφαλῶς	ἀπῄει	καὶ οὗτος καὶ ὁ ἑταῖρος·
[175]	ἔστιν οὗτος; ~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι	εἰσῄει·	ἀλλὰ θαυμάζω καὶ αὐτὸς ποῦ
[214]	ᾖ. καὶ ἅμα, ὦ μακάριε,	πείθει	τί (σε Σωκράτης ὧν ἄρτι
[183]	ἅμα γὰρ τῷ τοῦ σώματος	ἄνθει	λήγοντι, οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος,
[196]	ἄνθη δίαιτα τοῦ θεοῦ σημαίνει·	ἀνανθεῖ	γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι καὶ σώματι
[204]	εἶπον ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽	ἐπιποθεῖ,	ἔφη, ἡ ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε·
[217]	μάλα ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ	εἰώθει	διαλεχθεὶς ἄν μοι καὶ συνημερεύσας
[175]	αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον ὡς	εἰώθει	διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς μεσοῦν
[223]	ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ ἓ ὥσπερ	εἰώθει	ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα εἰς Λύκειον,
[220]	μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον	εἰώθει	φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ διὰ τοῦ
[178]	Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς	αἰεί,	ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ μετὰ τὸ
[220]	ἐπειδὴ οὐ προυχώρει αὐτῷ, οὐκ	ἀνίει	ἀλλὰ εἱστήκει ζητῶν. καὶ ἤδη
[206]	καλοῦ ὁ ἔρως, ὡς σὺ	οἴει.	Ἀλλὰ τί μήν; Τῆς γεννήσεως
[205]	τὸν ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν	οἴει	εἶναι πάντων ἀνθρώπων, καὶ πάντας
[189]	Βαλών γε, φάναι, ὦ Ἀριστόφανες,	οἴει	ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν
[211]	καλὸν δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽	οἴει,	ἔφη, φαῦλον βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε
[201]	ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ	οἴει,	ὅτι ἂν μὴ καλὸν ᾖ,
[208]	πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ	οἴει	σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν ὑπὲρ Ἀδμήτου
[207]	ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο Τί	οἴει,	ὦ Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου
[215]	τε φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι	ποιεῖ	καὶ δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν
[196]	Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται— οὔτε ποιῶν	ποιεῖ—	πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν
[214]	ἐπαινέσαιμι σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω	ποίει,	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει·
[174]	βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις	ἐποίει·	καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι
[192]	ἀμφοτέρους ζῇν, καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε,	ἐκεῖ	αὖ ἐν Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν
[221]	τὸ σὸν δὴ τοῦτο, καὶ	ἐκεῖ	διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος
[187]	δὲ ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις, ὥσπερ	ἐκεῖ	ἡ ἰατρική, ἐνταῦθα ἡ μουσικὴ
[194]	ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ	ἐκεῖ	παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν πολλῶν·
[220]	ἔρεξε καὶ ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ	ἐκεῖ	ποτε ἐπὶ στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι.
[219]	Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν	ἐκεῖ.	πρῶτον μὲν οὖν τοῖς πόνοις
[187]	ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν γὰρ	ἥκει	ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς
[188]	ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα,	ἥκει	φέροντα εὐετηρίαν τε καὶ ὑγίειαν
[218]	ὦ ἄνδρες, ὅ τε λύχνος	ἀπεσβήκει	καὶ (οἱ παῖδες ἔξω ἦσαν,
[217]	αὐτόν· αὖθις δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ	ἐδεδειπνήκει,	διελεγόμην πόρρω τῶν νυκτῶν, καὶ
[209]	ἐν τοῖς σώμασιν, ἃ ψυχῇ	προσήκει	καὶ κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί
[222]	μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον	προσήκει	σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ
[209]	κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί οὖν	προσήκει;	φρόνησίν τε καὶ τὴν ἄλλην
[220]	προυχώρει αὐτῷ, οὐκ ἀνίει ἀλλὰ	εἱστήκει	ζητῶν. καὶ ἤδη ἦν μεσημβρία,
[220]	τὴν νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ	εἱστήκει	μέχρι ἕως ἐγένετο καὶ ἥλιος
[220]	ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι ἕωθέν τι	εἱστήκει	σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ οὐ προυχώρει
[196]	μὲν μέγιστον ὅτι Ἔρως οὔτ᾽	ἀδικεῖ	οὔτ᾽ ἀδικεῖται οὔθ᾽ ὑπὸ θεοῦ
[187]	καὶ τοῖς θείοις, καθ᾽ ὅσον	παρείκει,	φυλακτέον ἑκάτερον τὸν ἔρωτα· ἔνεστον
[195]	τῶν ὄντων καὶ βαίνει καὶ	οἰκεῖ.	ἐν γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς
[185]	ἀρετήν, ὅμως καλὴ ἡ ἀπάτη·	δοκεῖ	γὰρ αὖ καὶ οὗτος τὸ
[177]	ἡμῖν ἐν λόγοις ἱκανὴ διατριβή·	δοκεῖ	γάρ μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν
[185]	ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν·	δοκεῖ	γὰρ ὁ τοιοῦτος τό γε
[177]	ἐν τῷ παρόντι πρέπον μοι	δοκεῖ	εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι
[182]	ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι τε καλὸν	δοκεῖ	εἶναι (καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν,
[177]	τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή μοι	δοκεῖ	εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν
[175]	οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἰ σοὶ	δοκεῖ,	ἔφη φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽
[205]	εἶναι ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος	δοκεῖ	ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις,
[220]	ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν μοι	δοκεῖ	καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι.
[200]	σοὶ δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι,	δοκεῖ.	Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽
[186]	γὰρ διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα	δοκεῖ	μοι καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ
[195]	ἀνδρῶν κράατα βαίνει. καλῷ οὖν	δοκεῖ	μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν,
[173]	μάλιστα τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ	δοκεῖ.	οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη
[176]	ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν μοι	δοκεῖ	οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν
[201]	τις, ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ.	δοκεῖ	οὖν μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω
[201]	εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ καὶ καλὰ	δοκεῖ	σοι εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα
[184]	ἵνα χρόνος ἐγγένηται, ὃς δὴ	δοκεῖ	τὰ πολλὰ καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα
[204]	ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς ἐμοὶ	δοκεῖ	τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ λέγεις,
[185]	ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον·	Δοκεῖ	τοίνυν μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ
[184]	πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ	δοκεῖ	τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον
[214]	(Πῶς λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην·	δοκεῖ	χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ
[200]	ᾖ. ἐμοὶ μὲν γὰρ θαυμαστῶς	δοκεῖ,	ὦ Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι·
[197]	θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ	δοκεῖ,	ὦ Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς
[180]	αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς μοι	δοκεῖ,	ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ
[179]	δὲ οὐ δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι	ἐδόκει,	ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ οὐ
[222]	ἐπὶ τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι	ἐδόκει	ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους.
[218]	ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ μοι	ἐδόκει·	καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες,
[221]	τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽	ἐδόκει,	ὦ Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ
[177]	κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ οὖν	(ξυνδοκεῖ	καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν
[192]	ὑπὸ τοῦ νόμου ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽	ἐξαρκεῖ	αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις.
[192]	ὁρᾶτε εἰ τούτου ἐρᾶτε καὶ	ἐξαρκεῖ	ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε· ταῦτ᾽
[203]	ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ	ἀποθνῄσκει,	πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν
[216]	ἴστε ὅτι οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον	γιγνώσκει·	ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην.
[186]	τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν	γλυκεῖ,	ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα τὰ τοιαῦτα·
[205]	τις τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον	καλεῖ	καὶ ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν
[175]	προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ	ἐθέλει	εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις·
[216]	οὔτε εἴ τις καλός ἐστι	μέλει	αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον
[215]	ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους, οὐδὲν	μέλει	ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν
[216]	τὸν βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους	διατελεῖ.	σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος
[191]	διὰ τοῦ ἄρρενος ἐν τῷ	θήλει,	τῶνδε ἕνεκα, ἵνα ἐν τῇ
[215]	(ὁ μέν γε δι᾽ ὀργάνων	ἐκήλει	τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ
[188]	ἴασιν· πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια	φιλεῖ	γίγνεσθαι ἐὰν μή τις τῷ
[182]	καὶ κοινωνίας, ὃ δὴ μάλιστα	φιλεῖ	τά τε ἄλλα πάντα καὶ
[203]	τοτὲ μὲν τῆς αὐτῆς ἡμέρας	θάλλει	τε καὶ ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ,
[184]	τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ	μέλλει	καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι
[184]	καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν, εἰ	μέλλει	ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι τὸ ἐραστῇ
[186]	τε καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ	μέλλει	τις τεχνικὸς εἶναι. ἔστι γὰρ
[185]	Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ	πόλει	καὶ ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων
[183]	πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ	πόλει	καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ
[215]	ἐκείνου αὐλῇ· ἃ γὰρ Ὄλυμπος	ηὔλει,	Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος· τὰ
[214]	ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε οὖν ὅτι	βούλει.	Ἄκουσον δή, εἰπεῖν τὸν Ἐρυξίμαχον.
[177]	πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ δὲ	βούλει	αὖ σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς,
[201]	εἶναι τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ	βούλει,	ἐγώ σε ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ
[200]	τῷ γε νῦν παρόντι, εἴτε	βούλει	εἴτε μή, ἔχεις· σκόπει οὖν,
[209]	αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα· εἰ δὲ	βούλει,	ἔφη, οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο
[200]	κεκτημένος καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν	βούλει	καὶ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον
[194]	εἴης ὥσπερ ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν	βούλει	με, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν
[214]	ποίει, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ	βούλει·	Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις; εἰπεῖν
[212]	λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν	βούλει,	ὡς ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα νόμισον
[215]	ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος	δυνάμει,	καὶ ἔτι νυνὶ ὃς ἂν
[216]	ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε	γέμει,	ὦ ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε
[192]	ἀκηκοέναι τοῦτο ὃ πάλαι ἄρα	ἐπεθύμει,	συνελθὼν καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ
[200]	Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν ἔρως,	ἐπιθυμεῖ	αὐτοῦ ἢ οὔ; Πάνυ γε,
[206]	ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν	ἐπιθυμεῖ	ἡμῶν ἡ φύσις. τίκτειν δὲ
[186]	ἐστι· τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων	ἐπιθυμεῖ	καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν
[200]	ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου	ἐπιθυμεῖ	καὶ τοῦ μὴ παρόντος, καὶ
[204]	δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν	ἐπιθυμεῖ	ὁ μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι
[204]	ὧδε. θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽	ἐπιθυμεῖ	σοφὸς γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽
[200]	φάναι. Πότερον ἔχων αὐτὸ οὗ	ἐπιθυμεῖ	τε καὶ ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ
[200]	ἐπιθυμεῖ τε καὶ ἐρᾷ, εἶτα	ἐπιθυμεῖ	τε καὶ ἐρᾷ, ἢ οὐκ
[189]	εἰ τὸ κόσμιον τοῦ σώματος	ἐπιθυμεῖ	τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον
[207]	καὶ τῆς ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ	αἰσθάνει	ὡς δεινῶς διατίθεται πάντα τὰ
[213]	ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς οὐ παρὰ	Ἀριστοφάνει	οὐδὲ εἴ τις ἄλλος γελοῖος
[206]	ἔρως ἂν καλοῖτο; τί τοῦτο	τυγχάνει	ὂν τὸ ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν;
[218]	οὐ φαῦλος εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ	τυγχάνει	ὄντα ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ,
[195]	διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος ὢν	τυγχάνει	περὶ οὗ ἂν ὁ λόγος
[189]	μεγίστη εὐδαιμονία ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ	γένει	εἴη. ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν
[183]	χρηστοῦ ὄντος ἐραστὴς διὰ βίου	μένει,	ἅ τε μονίμῳ συντακείς. τούτους
[196]	ἐνταῦθα δὲ καὶ ἵζει καὶ	μένει.	Περὶ μὲν οὖν κάλλους τοῦ
[195]	ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ ἐπὶ σκληροῦ	βαίνει,	ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ. τῷ αὐτῷ
[195]	τοῖς μαλακωτάτοις τῶν ὄντων καὶ	βαίνει	καὶ οἰκεῖ. ἐν γὰρ ἤθεσι
[195]	ἥ γε κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα	βαίνει.	καλῷ οὖν δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ
[195]	ἁπαλός. οὐ γὰρ ἐπὶ γῆς	βαίνει	οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων, ἅ ἐστιν
[181]	καλῶς ἢ μή· ὅθεν δὴ	ξυμβαίνει	αὐτοῖς ὅ τι ἂν τύχωσι
[196]	κατ᾽ ἄνθη δίαιτα τοῦ θεοῦ	σημαίνει·	ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι καὶ
[218]	ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί μοι	φαίνει	ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με· ἐγὼ
[186]	καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς	τείνει	καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ κατὰ
[188]	τὰ κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα	τείνει	πρὸς θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω
[173]	τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί·	παρεγεγόνει	δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους
[219]	ταῦτά τε γάρ μοι ἅπαντα	προὐγεγόνει,	καὶ μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν
[216]	ἐστι μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ	καταφρονεῖ	τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽ ἂν εἷς
[217]	ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν ᾗπερ	ἐδείπνει,	καὶ οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι
[206]	διωκόντων αὐτὸ καὶ ἐν τίνι	πράξει	ἡ σπουδὴ καὶ ἡ ξύντασις
[181]	καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν τῇ	πράξει,	ὡς ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη·
[175]	ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχῃ ἕστηκεν.	ἥξει	δ᾽ αὐτίκα, ὡς ἐγὼ οἶμαι.
[198]	ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν	δόξει,	οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ ταῦτα
[211]	καλοὺς παῖδάς τε καὶ νεανίσκους	δόξει	σοι εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν
[193]	ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ	διώξει	ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ,
[218]	κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ μου πλεονεκτεῖν	διανοεῖ,	ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν καλῶν
[207]	οὐκ εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν,	Διανοεῖ	οὖν δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ
[216]	ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται, καὶ αὖ	ἀγνοεῖ	πάντα καὶ οὐδὲν οἶδεν. ὡς
[189]	τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι,	ἐπεὶ	αἰσθανόμενοί γε μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ
[205]	που, ὦ ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν·	ἐπεὶ	αὑτῶν γε καὶ πόδας καὶ
[208]	Εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ Σώκρατες·	ἐπεί	γε καὶ τῶν ἀνθρώπων εἰ
[180]	οὔσης εἷς ἂν ἦν Ἔρως·	ἐπεὶ	δὲ δὴ δύο ἐστόν, δύο
[198]	τίς οὐκ ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων;	ἐπεὶ	ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς οὐχ
[200]	τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι,	ἐπεὶ	ἐν τῷ γε νῦν παρόντι,
[207]	ἕτερον νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ,	ἐπεὶ	καὶ ἐν ᾧ ἓν ἕκαστον
[188]	ἑκάτερον τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ.	Ἐπεὶ	καὶ ἡ τῶν ὡρῶν τοῦ
[208]	πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν.	ἐπεὶ	οἴει σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν ὑπὲρ
[182]	αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν,	ἐπεὶ	οὐ δή που κοσμίως γε
[201]	ὦ φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν,	ἐπεὶ	Σωκράτει γε οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ
[187]	ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν,	ἐπεὶ	τοῖς γε ῥήμασιν οὐ καλῶς
[196]	ἂν Ἔρως ἅψηται. ᾧ δὴ	πρέπει	ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς
[207]	μόνον τῇ γενέσει, ὅτι ἀεὶ	καταλείπει	ἕτερον νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ,
[200]	ὡς τὸ εἰκός γε, φάναι.	Σκόπει	δή, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀντὶ
[219]	νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ μακάριε, ἄμεινον	σκόπει,	μή σε λανθάνω οὐδὲν ὤν.
[200]	εἴτε βούλει εἴτε μή, ἔχεις·	σκόπει	οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι
[180]	περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ	φλυαρεῖ	φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς
[193]	τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος	(ἐρεῖ,	μᾶλλον δὲ τί ἑκάτερος· Ἀγάθων
[198]	δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ	ἐρεῖ·	τὸ δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ
[199]	ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν τῷ	μέρει	ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα οὖν ὑπέσχετο,
[214]	χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν	μέρει	λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς
[198]	ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν τῷ	μέρει	μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα
[185]	γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ σῷ	μέρει,	σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν
[190]	καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι	κυκλοτερεῖ,	ὅμοια πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽
[184]	ἄλλοις πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην	φέρει	καὶ μή. εἰ γάρ τις
[206]	ἀλλὰ ἴσχον τὸ κύημα χαλεπῶς	φέρει.	ὅθεν δὴ τῷ κυοῦντί τε
[182]	ἡ φιλογυμναστία· οὐ γὰρ οἶμαι	συμφέρει	τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι
[192]	ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ	χαίρει	ξυνὼν οὕτως ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς·
[188]	τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται,	διαφθείρει	τε πολλὰ καὶ ἠδίκησεν. (οἵ
[209]	ἀγαθὸν καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ	ἐπιχειρεῖ	παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι τοῦ
[203]	φύσιν, τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ	ὑπεκρεῖ·	ὥστε οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ
[203]	ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε	ἀπορεῖ	Ἔρως ποτὲ οὔτε πλουτεῖ, σοφίας
[209]	πρὸς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς	εὐπορεῖ	λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ
[202]	τούτου καὶ ἡ μαντικὴ πᾶσα	χωρεῖ	καὶ ἡ τῶν ἱερέων τέχνη
[221]	ἵππον ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα.	ἀνεχώρει	οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν ἀνθρώπων
[221]	Σωκράτη, ὅτε ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ	ἀνεχώρει	τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος
[220]	εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ οὐ	προυχώρει	αὐτῷ, οὐκ ἀνίει ἀλλὰ εἱστήκει
[212]	αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι στεφάνῳ	δασεῖ	καὶ ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα
[199]	περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν,	ὀνομάσει	δὲ καὶ θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ
[187]	ἐν μέν γε αὐτῇ τῇ	συστάσει	ἁρμονίας τε καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν
[199]	λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ καὶ	θέσει	ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία δὴ ἄν
[176]	ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽	ἐξαρκέσει	αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ
[177]	πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς εἴπωσιν,	ἐξαρκέσει	ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω
[206]	Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι τῇ	γενέσει.	διὰ ταῦτα ὅταν μὲν καλῷ
[181]	ἑτέρας, καὶ μετεχούσης ἐν τῇ	γενέσει	καὶ θήλεος καὶ ἄρρενος. ὁ
[207]	δύναται δὲ ταύτῃ μόνον τῇ	γενέσει,	ὅτι ἀεὶ καταλείπει ἕτερον νέον
[174]	ἆρ᾽ οὖν ἄγων μέ τι	ἀπολογήσει;	ὡς ἐγὼ μὲν οὐχ ὁμολογήσω
[172]	ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅμα τῇ	κλήσει·	Ὦ Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος,
[209]	ἐν τῷ γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε	γεννήσει.	τά τε οὖν σώματα τὰ
[222]	μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους	εὑρήσει	τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους καὶ
[205]	ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων ἔσται.	~(Κτήσει	γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες
[213]	παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν ἔνδον	κατακείσει;	καὶ τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι,
[192]	αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ	ἡμίσει	καὶ ὁ παιδεραστὴς καὶ ἄλλος
[191]	εἴτε γυναικὸς τῆς ὅλης ἐντύχοι	ἡμίσει,	ὃ δὴ νῦν γυναῖκα καλοῦμεν,
[194]	ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι	διοίσει	αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν
[192]	παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν νοῦν	φύσει,	ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ νόμου ἀναγκάζονται·
[203]	τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα	φύσει	ἐραστὴς ὢν περὶ τὸ καλὸν
[181]	τούτου τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ	φύσει	ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν μᾶλλον ἔχον
[179]	ὥστε ὅμοιον εἶναι τῷ ἀρίστῳ	φύσει.	(καὶ ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος,
[208]	θαύμαζε εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα	φύσει	πᾶν τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ χάριν
[212]	τούτου τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ	φύσει	συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν
[207]	τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι	φύσει	τὸν ἔρωτα, οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν,
[192]	καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες	φύσει.	φασὶ δὲ δή τινες αὐτοὺς
[220]	οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας	ἐκράτει,	καὶ ὃ πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη
[223]	Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ τῷ	Σωκράτει	ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς ἥκειν
[194]	καὶ οὐδέν με κωλύει λέγειν·	Σωκράτει	γὰρ καὶ αὖθις ἔσται πολλάκις
[201]	φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ	Σωκράτει	γε οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ σὲ
[214]	μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ	Σωκράτει	κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν·
[214]	εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι	Σωκράτει	ὅ τι ἂν βούλῃ, καὶ
[194]	Ὦ φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ	Σωκράτει,	οὐδὲν ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν
[217]	θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ	Σωκράτει	πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα περ οὗτος
[172]	ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ	Σωκράτει	συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης
[193]	ἐρρήθη. καὶ εἰ μὴ ξυνῄδειν	Σωκράτει	τε καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι
[188]	θυσίαι πᾶσαι καὶ οἷς μαντικὴ	ἐπιστατεῖ	(ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ
[196]	πᾶς γὰρ ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν	ὑπηρετεῖ—	ἃ δ᾽ ἂν ἑκὼν ἑκόντι
[191]	αἱ ψῆτται, ἐξ ἑνὸς δύο.	ζητεῖ	δὴ ἀεὶ τὸ αὑτοῦ ἕκαστος
[209]	τε καὶ γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ,	ζητεῖ	δὴ οἶμαι καὶ οὗτος περιιὼν
[207]	ἐκείνῳ λόγον ἡ θνητὴ φύσις	ζητεῖ	κατὰ τὸ δυνατὸν ἀεί τε
[191]	δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο	ἐζήτει	καὶ συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς
[215]	ἐτεθορύβητό μου ἡ ψυχὴ οὐδ᾽	ἠγανάκτει	ὡς ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ
[209]	ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει,	τίκτει	καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ
[206]	γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ	τίκτει	τε καὶ γεννᾷ· ὅταν δὲ
[184]	ταὐτὸν τῶν νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα	ξυμπίπτει	τὸ καλὸν εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ
[193]	στρατηγός. ᾧ μηδεὶς ἐναντία πραττέτω	(πράττει	δ᾽ ἐναντία ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται)
[203]	οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ οὔτε	πλουτεῖ,	σοφίας τε αὖ καὶ ἀμαθίας
[179]	ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας τῷ	ὑεῖ	καὶ ὀνόματι μόνον προσήκοντας, καὶ
[216]	οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ οὗτος	κελεύει,	ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς
[195]	ἐξ οὗ Ἔρως τῶν θεῶν	βασιλεύει.	νέος μὲν οὖν ἐστί, πρὸς
[174]	αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ	κινδυνεύει	οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ
[209]	καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ πάλαι	ἐκύει,	τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν
[194]	τὸν Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με	κωλύει	λέγειν· Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις
[209]	ψυχῇ καλῇ καὶ γενναίᾳ καὶ	εὐφυεῖ,	πάνυ δὴ ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον,
[209]	ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ γεννηθὲν	συνεκτρέφει	κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε πολὺ
[204]	εἴ τις ἄλλος σοφός, οὐ	φιλοσοφεῖ·	οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν
[204]	~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν οὐδεὶς	φιλοσοφεῖ	οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι· ἔστι
[201]	Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο οὕτως	ἔχει,	ἄλλο τι ὁ Ἔρως κάλλους
[196]	διαφερόντως ἐκ πάντων ὁμολογουμένως Ἔρως	ἔχει·	ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ Ἔρωτι πρὸς
[180]	εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽	ἔχει·	αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς πραττομένη οὔτε
[204]	καὶ ἀμαθίας ἐν μέσῳ ἐστίν.	~(ἔχει	γὰρ ὧδε. θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ
[175]	αὐτόν. ἔθος γάρ τι τοῦτ᾽	ἔχει·	ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχῃ
[196]	(οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ	ἔχει	Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη,
[216]	καὶ τὴν δύναμιν ὡς θαυμασίαν	ἔχει.	εὖ γὰρ ἴστε ὅτι οὐδεὶς
[196]	ἃ γάρ τις ἢ μὴ	ἔχει	ἢ μὴ οἶδεν, οὔτ᾽ ἂν
[175]	τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως	ἔχει	καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι
[208]	Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς οὕτως	ἔχει;	(καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ τέλεοι
[200]	μὴ παρόντος, καὶ ὃ μὴ	ἔχει	καὶ ὃ μὴ ἔστιν αὐτὸς
[188]	θεοῖς, οὗτος τὴν μεγίστην δύναμιν	ἔχει	καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει
[199]	γε εἰδόσιν· καὶ καλῶς γ᾽	ἔχει	καὶ σεμνῶς ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ
[201]	καλὸν εἶναι, εἰ ταῦτα οὕτως	ἔχει;	καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω,
[188]	μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν δύναμιν	ἔχει	ξυλλήβδην μὲν ὁ πᾶς Ἔρως,
[201]	Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ	ἔχει	ὁ Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι.
[183]	νομίζεσθαι. τὸ δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽	ἔχει·	οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν, ὅπερ ἐξ
[176]	ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς	ἔχει	πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων;
[186]	σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον	ἔχει·	τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος
[200]	οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ	ἔχει,	τὸ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον
[204]	ὢν ὁ Ἔρως τίνα χρείαν	ἔχει	τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ μετὰ
[187]	τὸν νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ	ἔχει	τούτοις, ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος
[201]	οὗ ἐνδεής ἐστι καὶ μὴ	ἔχει,	τούτου ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς
[217]	ὑπὸ τοῦ ἔχεως πάθος κἀμὲ	ἔχει.	φασὶ γάρ πού τινα τοῦτο
[195]	ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ	ἔχει,	ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει.
[179]	τοῦτο ὁ Ἔρως τοῖς ἐρῶσι	παρέχει	γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ μὴν
[196]	δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης	μετέχει.	εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ
[208]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας	μετέχει,	καὶ σῶμα καὶ τἆλλα πάντα·
[211]	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ὧν σῶμα	μετέχει,	οὐδέ τις λόγος οὐδέ τις
[190]	ὅτι καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων	μετέχει·	περιφερῆ δὲ δὴ ἦν καὶ
[212]	δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ	ὑπάρχει	θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ εἴπέρ τῳ
[196]	αὐτὸς βίᾳ πάσχει, εἴ τι	πάσχει—	βία γὰρ Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται—
[196]	ἄνθρωπον. οὔτε γὰρ αὐτὸς βίᾳ	πάσχει,	εἴ τι πάσχει— βία γὰρ
[208]	μία ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν	πάσχει.	ὃ γὰρ καλεῖται μελετᾷν, ὡς
[197]	Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι κάλλους	(αἴσχει	γὰρ οὐκ ἔνι Ἔρως) πρὸ
[220]	ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν ἐν τῷ	ψύχει	καθηῦδον, ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν
[200]	ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν.	Ἴθι	δή, φάναι τὸν Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα
[199]	ταύτην τὴν ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι.	ἴθι	οὖν μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ
[211]	ἡ Μαντινικὴ ξένη, εἴπερ που	ἄλλοθι,	βιωτὸν ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ τὸ
[184]	καλὸν εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι,	ἄλλοθι	δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ καὶ
[182]	λέγειν· τῆς δὲ Ἰωνίας καὶ	ἄλλοθι	πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι ὑπὸ
[209]	τῶν νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι	(ἄλλοθι	πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ ἐν Ἕλλησι
[174]	τὴν θύραν, καί τι ἔφη	αὐτόθι	γελοῖον παθεῖν. οἷ μὲν γὰρ
[220]	στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ	αὐτόθι	ἕωθέν τι εἱστήκει σκοπῶν, καὶ
[220]	τοῦ χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ	αὐτόθι	χειμῶνες— θαυμάσια εἰργάζετο τά τε
[208]	ὥσπερ οἱ τέλεοι σοφισταί, Εὖ	ἴσθι,	ἔφη, ὦ Σώκρατες· ἐπεί γε
[191]	συμπλοκῇ ἅμα μὲν εἰ ἀνὴρ	γυναικὶ	ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ γίγνοιτο τὸ
[214]	οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ τῇ	κύλικι	οὔτε τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς
[173]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽ ὅσπερ	Φοίνικι·	Ἀριστόδημος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς, σμικρός,
[214]	μέντοι, φάναι, τά γε ἀληθῆ	παρίημι	καὶ κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν
[199]	αὐτοῦ οὕτως ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ	παρίημι,	φάναι τὸν Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα.
[177]	που ἐγὼ ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν	φημι	ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ τὰ ἐρωτικά,
[215]	ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν. καὶ	φημὶ	αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ σατύρῳ
[215]	ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ τοῦ γελοίου.	φημὶ	γὰρ δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι
[180]	νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ ἔγωγέ	φημι	Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ
[195]	καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά	(φημὶ	νεώτατον αὐτὸν εἶναι θεῶν καὶ
[195]	οἷός ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις.	φημὶ	οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων
[178]	μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι.	φημὶ	τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ,
[212]	ῥᾳδίως λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ	φημι	χρῆναι πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα
[223]	οὐκ ἔσθ᾽ ὅπως ἂν ἐνθάδε	μείναιμι,	ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα
[174]	καὶ χθὲς ζητῶν σε, ἵνα	καλέσαιμι,	οὐχ οἷός τ᾽ ἦ ἰδεῖν.
[214]	ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν ἕνα ἄλλον	ἐπαινέσαιμι	σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει,
[176]	οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι πόρρω	ἐθελήσαιμι	ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι,
[216]	παρέχειν τὰ ὦτα, οὐκ ἂν	καρτερήσαιμι	ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν πάσχοιμι· ἀναγκάζει
[177]	οὔτε γὰρ ἄν που ἐγὼ	ἀποφήσαιμι,	ὃς οὐδέν φημι ἄλλο ἐπίστασθαι
[176]	ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ	συμβουλεύσαιμι,	ἄλλως τε καὶ κραιπαλῶντα ἔτι
[194]	δὲ γένοιο οὗ νῦν ἐγώ	εἰμι,	μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι
[212]	Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽	εἰμί.	τοῦτον (οὖν τὸν λόγον, ὦ
[176]	τῆς πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός	εἰμι	τῶν χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν
[216]	(καὶ πολλάκις μὲν ἡδέως ἂν	ἴδοιμι	αὐτὸν μὴ ὄντα ἐν ἀνθρώποις·
[174]	ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους	ἥκοιμι,	κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ
[216]	νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι εἰ	ἐθέλοιμι	παρέχειν τὰ ὦτα, οὐκ ἂν
[214]	καὶ κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν	φθάνοιμι,	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι
[198]	Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽	ἀπορήσοιμι;	Τὸ μὲν ἕτερον, φάναι τὸν
[216]	ἂν καρτερήσαιμι ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν	πάσχοιμι·	ἀναγκάζει γάρ με ὁμολογεῖν ὅτι
[173]	~(πρὸ τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ	τύχοιμι	καὶ οἰόμενος τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος
[197]	νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽	ἐνὶ	κήδει. (οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος
[197]	ὅτι κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ	ἔνι	Ἔρως) πρὸ τοῦ δέ, ὥσπερ
[213]	προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽	ἑνί,	ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με καὶ
[210]	τὸ καλὸν μηκέτι τῷ παρ᾽	ἑνί,	ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος
[221]	ἄλλου τοιαῦτα εἴποι, τὸ δὲ	μηδενὶ	ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε τῶν
[221]	ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν	μηδενί,	τοῖς δὲ σειληνοῖς καὶ σατύροις,
[223]	εἶναι, καὶ οὐκέτι ἐν κόσμῳ	οὐδενὶ	ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν
[192]	βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι.	οὐδενὶ	γὰρ ἂν δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι
[215]	οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν	οὐδενί·	ἐπειδὰν δὲ σοῦ τις ἀκούῃ
[191]	ἅμα δ᾽ εἰ καὶ ἄρρην	ἄρρενι,	πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας
[190]	χερσίν, καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽	αὐχένι	κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽
[177]	μηδένα πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς	ταυτηνὶ	τὴν ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽
[213]	ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου	ταυτηνὶ	τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή
[177]	καὶ θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη	τινὶ	ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν
[206]	τὴν ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν ἔν	τινι	ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν
[211]	οὐδέ που ὂν ἐν ἑτέρῳ	τινι,	οἷον ἐν ζῴῳ ἢ ἐν
[206]	τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ ἐν	τίνι	πράξει ἡ σπουδὴ καὶ ἡ
[212]	θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ	τινι	στεφάνῳ δασεῖ καὶ ἴων, καὶ
[176]	παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε (οὖν	τίνι	τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν·
[178]	αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ	τινι	ὤν. εἰ οὖν μηχανή τις
[195]	ἐν πάσαις ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽	ᾗτινι	ἂν σκληρὸν ἦθος ἐχούσῃ ἐντύχῃ,
[182]	ὁ δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν	Λακεδαίμονι	ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ
[209]	οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν	Λακεδαίμονι	σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς
[223]	λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ	τουτονὶ	κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα
[193]	τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν,	νυνὶ	δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν
[173]	ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον ἢ σὺ	νυνί,	οἰόμενος δεῖν πάντα μᾶλλον πράττειν
[215]	τοῦ στόματος δυνάμει, καὶ ἔτι	νυνὶ	ὃς ἂν τὰ ἐκείνου αὐλῇ·
[215]	λόγων καὶ πάσχω ἔτι καὶ	(νυνί.	ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ μοι
[201]	ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ	Ἀγάθωνι,	αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως ἂν
[193]	μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε καὶ	Ἀγάθωνι	δεινοῖς οὖσι περὶ τὰ ἐρωτικά,
[177]	ἡ διατριβή, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς	τουτωνὶ	ὧν ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι οὐκ
[176]	ἑαυτῇ ἢ ἂν βούληται ταῖς	γυναιξὶ	ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ
[212]	δή, ὦ Φαῖδρέ τε καὶ	οἱ	ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι
[190]	θεοῖς. Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ	οἱ	ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ τι
[174]	ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο	οἱ	ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας
[177]	τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ	οἱ	ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε
[220]	ἐπὶ στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν	οἱ	ἄλλοι πρὸς τὸ καρτερεῖν· ἔν
[220]	τοῦ κρυστάλλου ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ	οἱ	ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ στρατιῶται
[204]	εἰ μήτε οἱ σοφοὶ μήτε	οἱ	ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή, ἔφη, τοῦτό
[204]	σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ	οἱ	ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ
[205]	πόδας καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι	οἱ	ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ τὰ
[183]	οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ καὶ	οἱ	ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ
[206]	οὕτως ἁπλοῦν ἐστι λέγειν ὅτι	οἱ	ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην.
[208]	δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε	οἱ	αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ κατὰ τὰς
[185]	αὐτὸν αὑτοῦ καὶ τὸν ἐρώμενον·	οἱ	δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς ἑτέρας,
[203]	χειρουργίας τινὰς βάναυσος. οὗτοι δὴ	οἱ	δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν,
[205]	οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί,	οἱ	δὲ κατὰ ἕν τι εἶδος
[208]	τὸν ἔπειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι·	οἱ	δὲ κατὰ τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ
[218]	πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις·	οἱ	δὲ οἰκέται, καὶ εἴ τις
[220]	ἐπορεύετο ἢ οἱ ἄλλοι ὑποδεδεμένοι,	οἱ	δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς
[215]	τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται	οἱ	δημιουργοὶ σύριγγας ἢ αὐλοὺς ἔχοντας,
[192]	ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. καὶ	οἱ	διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου
[214]	τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ	οἱ	διψῶντες πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην
[176]	Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς	οἱ	δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς
[181]	δὴ ἐπὶ τὸ ἄρρεν τρέπονται	οἱ	ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι,
[210]	Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ	οἱ	ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν, πρῶτον
[193]	διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ	οἱ	ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι,
[182]	ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον καὶ	οἱ	ἐνθάδε τύραννοι· ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος
[181]	γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν	οἱ	ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς τὸν
[183]	ἄλλην δύναμιν ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ	οἱ	ἐρασταὶ πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας
[179]	μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν	οἱ	ἐρῶντες, οὐ μόνον ὅτι ἄνδρες,
[205]	ἔσται. ~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν	οἱ	εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι προσδεῖ
[205]	γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται, καὶ	οἱ	ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον τῆς
[180]	τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες	οἱ	θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι
[179]	δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο γέρας	οἱ	θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν
[183]	οὔ φασιν εἶναι· οὕτω (καὶ	οἱ	θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν
[203]	γὰρ ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο	οἱ	θεοὶ οἵ τε ἄλλοι καὶ
[180]	μάλιστα μὲν ταύτην τὴν ἀρετὴν	οἱ	θεοὶ τιμῶσιν τὴν περὶ (τὸν
[182]	μὴ ἐρᾶν. οὗτοι γάρ εἰσιν	οἱ	καὶ τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε
[190]	ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ	οἱ	κυβιστῶντες καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ
[173]	ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν	οἱ	λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι
[221]	τοῖς πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ	οἱ	λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς
[221]	ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ	οἱ	λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν
[176]	δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ	οἱ	λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν
[205]	καὶ δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽	οἱ	μὲν ἄλλῃ τρεπόμενοι πολλαχῇ ἐπ᾽
[181]	ψυχῆς τε πέρι καὶ σώματος.	οἱ	μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν νόμον
[214]	ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι.	οἱ	μὲν οὖν ἄλλοι πάντες ἡμεῖς
[208]	μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν.	οἱ	μὲν οὖν ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ
[204]	γε ἤδη καὶ παιδί, ὅτι	οἱ	μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων, ὧν αὖ
[187]	καὶ ὡς ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο	οἱ	μήπω ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ
[218]	ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει καὶ	(οἱ	παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι
[183]	ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες	οἱ	πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι
[186]	πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς φασιν οἵδε	οἱ	ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν
[209]	ἀρετήν· ὧν δή εἰσι καὶ	οἱ	ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ τῶν
[196]	ἂν ἑκὼν ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν	οἱ	πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια εἶναι.
[203]	ἁπαλός τε καὶ καλός, οἷον	οἱ	πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ
[183]	δὲ δεινότατον, ὥς γε λέγουσιν	οἱ	πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι μόνῳ
[191]	ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ εἰσὶ καὶ	οἱ	πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου
[183]	γιγνόμενον, καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ	οἱ	(πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν
[194]	εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ μοι πάντες	οἱ	πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν θεὸν
[177]	τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν	οἱ	πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς εἴπωσιν,
[191]	ἔχων τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον	οἱ	σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες
[185]	γάρ με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ	οἱ	σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος δεῖν
[204]	Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε	οἱ	σοφοὶ μήτε οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον
[220]	ἧς ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν	οἱ	στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν
[174]	ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ	οἱ	Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ
[190]	(καὶ μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ	οἱ	τὰ ὠὰ ταῖς θριξίν· ὄντινα
[190]	ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ	οἱ	τὰ ὠὰ τέμνοντες (καὶ μέλλοντες
[208]	οὕτως ἔχει; (καὶ ἥ, ὥσπερ	οἱ	τέλεοι σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη,
[191]	ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ	οἱ	τέττιγες. μετέθηκέ τε οὖν οὕτω
[192]	ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες	οἱ	τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι
[209]	τῆς τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους	οἱ	τοιοῦτοι ἴσχουσι καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν,
[179]	μαχόμενοί γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων	οἱ	τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες
[181]	τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ	οἱ	τοιοῦτοι πρῶτον μὲν οὐχ ἧττον
[205]	τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ	οἱ	τούτων δημιουργοὶ πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ
[207]	ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν	οἱ	τρόποι, τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι,
[181]	τύχῃ· καὶ οὗτός ἐστιν ὃν	οἱ	φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι
[204]	οὖν, ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα,	οἱ	φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε οἱ σοφοὶ
[173]	ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός τε καὶ	οἱ	χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι,
[203]	ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο οἱ θεοὶ	οἵ	τε ἄλλοι καὶ ὁ τῆς
[188]	διαφθείρει τε πολλὰ καὶ ἠδίκησεν.	(οἵ	τε γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι
[202]	μέγας θεὸς εἶναι παρὰ τούτων,	οἵ	φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι;
[205]	γέ τις, ἔφη, λόγος, ὡς	οἳ	ἂν τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν,
[215]	δημιουργοὶ σύριγγας ἢ αὐλοὺς ἔχοντας,	οἳ	διχάδε διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα
[209]	~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη,	οἳ	ἐν ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι
[218]	ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων,	οἳ	ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς
[192]	ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί εἰσιν,	οἳ	οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ
[174]	τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν.	οἷ	μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα
[181]	γὰρ τῶν παίδων τέλος ἄδηλον	οἷ	τελευτᾷ κακίας καὶ ἀρετῆς ψυχῆς
[212]	Ἔρωτος οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως	λάβοι.	διὸ δὴ ἔγωγέ φημι χρῆναι
[185]	ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ μὴ	λάβοι	χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ πένητος,
[207]	ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι,	φόβοι	τούτων ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ
[220]	ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ	στρατηγοί,	οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων
[194]	καὶ ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι	ὀλίγοι	ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ
[179]	ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι νικῷεν ἂν	ὀλίγοι	ὄντες ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας
[193]	ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν	ὀλίγοι	ποιοῦσι. καὶ μή μοι ὑπολάβῃ
[173]	ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ	λόγοι.	Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε
[221]	πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ οἱ	λόγοι	αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς σειληνοῖς
[221]	ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ οἱ	λόγοι	αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν εὕροι
[200]	ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο τι	ὁμολογοῖ	ἄν; Συμφάναι ἔφη τὸν Ἀγάθωνα.
[205]	ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ τούτων	δημιουργοὶ	πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ᾽
[215]	ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ	δημιουργοὶ	σύριγγας ἢ αὐλοὺς ἔχοντας, οἳ
[199]	λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον μὲν	δέοι	αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς ἐστιν
[180]	ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ	θεοὶ	διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν
[190]	οὖν Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι	θεοὶ	ἐβουλεύοντο, ὅ τι χρὴ αὐτοὺς
[179]	τισιν ἔδοσαν τοῦτο γέρας οἱ	θεοί,	ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν τὴν
[183]	φασιν εἶναι· οὕτω (καὶ οἱ	θεοὶ	καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν
[203]	ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο οἱ	θεοὶ	οἵ τε ἄλλοι καὶ ὁ
[179]	ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ· οὕτω καὶ	θεοὶ	τὴν περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν
[180]	μὲν ταύτην τὴν ἀρετὴν οἱ	θεοὶ	τιμῶσιν τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα,
[208]	ἔχει; (καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ	τέλεοι	σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ
[221]	ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽ ἄν τις	ἀπεικάζοι·	οἷος δὲ οὑτοσὶ γέγονε τὴν
[221]	ἄρα εἰ οἷς ἐγὼ λέγω	ἀπεικάζοι	τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν μηδενί,
[174]	ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι	ἀγαθοί.	Ὅμηρος μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ
[181]	καὶ σώματος. οἱ μὲν οὖν	ἀγαθοὶ	τὸν νόμον τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς
[190]	τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται	ὀρθοὶ	ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽
[174]	ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι	ἴοι	οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν
[193]	φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ	κόσμιοι	ὦμεν πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως
[220]	ἐξιόντων ἔνδοθεν, ἢ εἴ τις	ἐξίοι,	ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ δὴ ὅσα
[221]	ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ	γελοῖοι	τὸ πρῶτον· τοιαῦτα καὶ ὀνόματα
[223]	καὶ οὕτω διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν	οἴκοι	ἀναπαύεσθαι.
[209]	καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται	εὑρετικοὶ	εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη, ἔφη,
[208]	γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ	ἐρωτικοί	εἰσιν, διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ
[189]	αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν ἄλλων	διδάσκαλοι	ἔσεσθε. δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς
[195]	ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων τῆς μένθ᾽	ἁπαλοὶ	πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽ οὔδεος
[183]	ἄρξαι ἤ τινα ἄλλην δύναμιν	ἐθέλοι	ποιεῖν οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ πρὸς
[221]	σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ	ἐθέλοι	τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων,
[215]	αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ	δηλοῖ	τοὺς τῶν θεῶν τε καὶ
[193]	δ᾽ ἐναντία ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται)	φίλοι	γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ
[209]	τὴν τῶν νόμων γέννησιν, καὶ	ἄλλοι	(ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ ἐν
[212]	ὦ Φαῖδρέ τε καὶ οἱ	ἄλλοι,	ἔφη μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽
[190]	Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ οἱ	ἄλλοι	θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ τι χρὴ
[174]	ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο οἱ	ἄλλοι,	καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν·
[203]	εἱστιῶντο οἱ θεοὶ οἵ τε	ἄλλοι	καὶ ὁ τῆς Μήτιδος ὑὸς
[177]	Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ οἱ	ἄλλοι	πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε καὶ
[218]	τί δεῖ λέγειν, καὶ ὅσοι	ἄλλοι;	πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου
[214]	καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν	ἄλλοι	πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽
[211]	ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ καὶ	ἄλλοι	πολλοί, ὁρῶντες τὰ παιδικὰ καὶ
[216]	τῶν αὐλημάτων καὶ ἐγὼ καὶ	ἄλλοι	πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦδε
[220]	στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν οἱ	ἄλλοι	πρὸς τὸ καρτερεῖν· ἔν τ᾽
[220]	κρυστάλλου ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ οἱ	ἄλλοι	ὑποδεδεμένοι, οἱ δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον
[203]	βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες	πολλοὶ	καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ
[203]	τε καὶ καλός, οἷον οἱ	πολλοὶ	οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς
[211]	εἶ καὶ σὺ καὶ ἄλλοι	πολλοί,	ὁρῶντες τὰ παιδικὰ καὶ ξυνόντες
[183]	δεινότατον, ὥς γε λέγουσιν οἱ	πολλοί,	ὅτι καὶ ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη
[216]	αὐλημάτων καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλοι	πολλοὶ	τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦδε τοῦ
[191]	φιλογύναικές τέ εἰσὶ καὶ οἱ	πολλοὶ	τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ
[192]	ἡμῶν ἦν αὕτη καὶ ἦμεν	ὅλοι·	τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ
[181]	καὶ οὗτός ἐστιν ὃν οἱ	φαῦλοι	τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ
[213]	εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ	μοι,	Ἀγάθων, φάναι, μετάδος τῶν ταινιῶν,
[199]	τοίνυν, φάναι, ὦ Φαῖδρε, πάρες	μοι	Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι, ἵνα
[185]	δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν	μοι	ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας
[178]	δὲ μάλιστα καὶ ὧν ἔδοξέ	μοι	ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου
[219]	ἄλλου περιῇα. ταῦτά τε γάρ	μοι	ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ μετὰ ταῦτα
[217]	καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν	μοι	ἅπερ ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν
[177]	τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν	μοι	ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ
[173]	καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς	μοι	ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν
[189]	λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ	μοι,	ἀφήσω σε. Καὶ μήν, ὦ
[218]	δ᾽ ὅς. Οἶσθα οὖν ἅ	μοι	δέδοκται; Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ
[172]	τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς	μοι	διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου·
[172]	εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν	μοι	διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς
[177]	δ᾽ ἐν τῷ παρόντι πρέπον	μοι	δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι
[177]	ἠμέληται τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή	μοι	δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ
[220]	ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν	μοι	δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος
[176]	ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν	μοι	δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως
[180]	δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς	μοι	δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν
[198]	ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς	μοι	δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ
[222]	Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν	μοι	δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ
[186]	ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι	μοι	δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς
[216]	πολλάκις δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε	μοι	δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι
[218]	αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ	μοι	ἐδόκει· καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν,
[199]	μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς	μοι	ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων
[216]	ἐγὼ ἤδη ποτ᾽ εἶδον, καί	μοι	ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ
[199]	οὔ; εἶπες ἂν δή πού	μοι,	εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι
[213]	Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ	μοι	ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ ὁ τούτου
[217]	δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ	μοι	ἐπιθετέον εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ
[194]	ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ	μοι	ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι
[218]	δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ	μοι	ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ
[189]	Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε, καί	μοι	ἔστω ἄρρητα τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ
[190]	Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ	μοι,	ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν
[210]	ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ δέ	μοι,	ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν ὡς
[172]	ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ	μοι,	ἦ δ᾽ ὅς, εἰπέ· σὺ
[217]	τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν	μοι	καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος·
[217]	ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν	μοι	καὶ συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών. μετὰ
[186]	διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ	μοι	καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ
[207]	γνοὺς ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά	μοι	λέγε καὶ τούτων τὴν αἰτίαν
[213]	οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά	μοι	λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω
[215]	(νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ	μοι	μᾶλλον ἢ τῶν κορυβαντιώντων ἥ
[213]	τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή	μοι	μέμφηται ὅτι σὲ μὲν ἀνέδησα,
[213]	Εἶεν δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ	μοι	νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ
[193]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ	μοι	ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ
[202]	ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ	μοι,	οὐ πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας
[217]	ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί	μοι	οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως
[214]	Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά	μοι	οὐδέν· ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ
[220]	τοὺς στρατηγούς, καὶ τοῦτό γέ	μοι	οὔτε μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς ὅτι
[213]	οὗ τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν	μοι	οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ
[194]	εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ	μοι	πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ
[173]	Τί οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω	μοι;	πάντως δὲ ἡ ὁδὸς ἡ
[199]	ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν	μοι	περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ	μοι	περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος
[217]	τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ	μοι	πλέον ἦν. ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ
[173]	Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ	μοι	πότε ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη.
[201]	τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν	μοι	ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν, ὥς
[218]	ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ οἶμαί	μοι	συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι σοῦ.
[195]	κράατα βαίνει. καλῷ οὖν δοκεῖ	μοι	τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι
[198]	τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή	μοι	τελευτῶν ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν
[197]	τοιούτων αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται δέ	μοί	τι καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι
[193]	νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή	μοι	ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον,
[218]	ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί	μοι	φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με·
[217]	ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν	μοι	φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ τοῦ
[217]	εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον	μοι	χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα
[177]	λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ	μοι	χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν
[218]	(οἱ παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ	μοι	χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν πρὸς αὐτόν,
[173]	ἀνηρόμην ὧν ἐκείνου ἤκουσα, καί	μοι	ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί
[200]	ἀνάγκη εἶναι· σοὶ δὲ πῶς;	Κἀμοί,	φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽
[176]	λέγων ἧττον ἂν εἴην ἀηδής.	ἐμοὶ	γὰρ δὴ τοῦτό γε οἶμαι
[189]	σύ τε καὶ Παυσανίας εἰπέτην.	ἐμοὶ	γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι τὴν
[220]	ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων	ἐμοὶ	διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου
[173]	τοῖς μάλιστα τῶν τότε, ὡς	ἐμοὶ	δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ
[204]	οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς	ἐμοὶ	δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ
[197]	καὶ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως	ἐμοὶ	δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος
[218]	δέδοκται; Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ	ἐμοὶ	δοκεῖς, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ
[218]	ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽ ἐν	ἐμοὶ	δύναμις δι᾽ ἧς ἂν σὺ
[216]	οὐκ ἄν τις οἴοιτο ἐν	ἐμοὶ	ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ
[219]	ὅτι σοί τε ἄριστον καὶ	ἐμοὶ	ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό γ᾽
[201]	ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων	ἐμοὶ	καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ,
[213]	οὐκ ἔστι, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην,	ἐμοὶ	καὶ σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων
[220]	ἡ μάχη ἦν ἐξ ἧς	ἐμοὶ	καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ στρατηγοί,
[218]	τοι κάλλος ὁρῴης ἂν ἐν	ἐμοὶ	καὶ τῆς παρὰ σοὶ εὐμορφίας
[200]	(ἐπιθυμεῖν, ἐὰν μὴ ἐνδεὲς ᾖ.	ἐμοὶ	μὲν γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ, ὦ
[218]	ἢ τῶν φίλων τῶν ἐμῶν.	ἐμοὶ	μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον
[213]	ὅρα εἴ μοι ἐπαμύνεις· ὡς	ἐμοὶ	ὁ τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου
[176]	ἦ δ᾽ ὅς, ὡς ἔοικεν,	ἐμοί	τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ
[190]	ὠὰ ταῖς θριξίν· ὄντινα δὲ	τέμοι,	τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε
[188]	καὶ ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ	λοιμοὶ	φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων
[208]	ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε κινδυνεύειν	ἕτοιμοί	εἰσι πάντας ἔτι μᾶλλον ἢ
[196]	ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ πόλεως βασιλῆς	„νόμοι„	δίκαια εἶναι. πρὸς δὲ τῇ
[191]	τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ	σκυτοτόμοι	περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς
[195]	οὐ γὰρ ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ	δεσμοὶ	ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα πολλὰ
[191]	ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ ὁπότε τι	ἀποθάνοι	τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη,
[197]	(οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν	κενοῖ,	οἰκειότητος δὲ πληροῖ, τὰς τοιάσδε
[220]	θέρος τότε γ᾽ ἦν, χαμεύνια	ἐξενεγκάμενοι	ἅμα μὲν ἐν τῷ ψύχει
[209]	ἐν βαρβάροις, πολλὰ καὶ καλὰ	ἀποφηνάμενοι	ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν· ὧν
[191]	ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ	συμπεπλεγμένοι	~(τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι
[215]	τε ἀνὴρ ἐάν τε μειράκιον,	ἐκπεπληγμένοι	ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν,
[220]	ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ οἱ ἄλλοι	ὑποδεδεμένοι,	οἱ δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν
[191]	φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι	συγκατακείμενοι	καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί
[190]	ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς μέλεσιν	ἀπερειδόμενοι	ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ. ἦν δὲ
[192]	δή τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι,	ψευδόμενοι·	οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο
[192]	καὶ ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον αὐτοῖς	ἀσπαζόμενοι.	μέγα δὲ τεκμήριον· καὶ γὰρ
[208]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον πάντα	ποριζόμενοι·	οἱ δὲ κατὰ τὴν ~(ψυχήν—
[191]	καὶ περιβάλλοντες τὰς χεῖρας καὶ	συμπλεκόμενοι	ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ
[189]	ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ	αἰσθανόμενοί	γε μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ ἱερὰ
[193]	ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ	γενόμενοι	καὶ διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν
[190]	καὶ παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι	(γενόμενοι.	νῦν μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη,
[205]	παντί· ἀλλ᾽ οἱ μὲν ἄλλῃ	τρεπόμενοι	πολλαχῇ ἐπ᾽ αὐτόν, ἢ κατὰ
[190]	καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη	περιφερόμενοι	κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι
[181]	ἐρᾷν ὡς τὸν βίον ἅπαντα	ξυνεσόμενοι	καὶ κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ
[181]	βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ κοινῇ	συμβιωσόμενοι,	ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ
[219]	ἐν γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ	(βουλευόμενοι	πράξομεν ὃ ἂν φαίνηται νῷν
[179]	καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ	μαχόμενοί	γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων οἱ
[178]	ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν ἑαυτῶν ἢ	ἀπεχόμενοι	πάντων τῶν αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι
[181]	γὰρ, οἶμαί εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν	ἀρχόμενοι	ἐρᾷν ὡς τὸν βίον ἅπαντα
[181]	τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ γενειάσκειν.	παρεσκευασμένοι	γὰρ, οἶμαί εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν
[193]	ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι,	διαπεπρισμένοι	κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ
[183]	καὶ ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν	ποιούμενοι,	καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις
[178]	ἀπεχόμενοι πάντων τῶν αἰσχρῶν καὶ	φιλοτιμούμενοι	πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί γ᾽
[193]	οἱ ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν	ἐκτετυπωμένοι,	διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες
[182]	οἶμαι, μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ	πειρώμενοι	πείθειν τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι
[175]	σὺ περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ	χρώμενοι	τῷ Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς
[220]	αὖ τὰς τοῦ χειμῶνος καρτερήσεις—	δεινοὶ	γὰρ αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια εἰργάζετο
[195]	καὶ οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι, εἰ	ἐκεῖνοι	ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ γὰρ ἂν
[173]	οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν	ἐκεῖνοι	τοιοίδε τινές· μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ
[182]	τοῦτῳ ἔμαθον καὶ οἱ ἐνθάδε	τύραννοι·	ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως καὶ
[192]	δὲ τεκμήριον· καὶ γὰρ τελεωθέντες	μόνοι	ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες
[179]	αὑτοῦ. Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε	μόνοι	ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες, οὐ μόνον
[210]	ἕνεκεν καὶ οἱ ἔμπροσθεν πάντες	πόνοι	ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ ὂν
[196]	ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν	σωφρονοῖ.	καὶ μὴν εἴς γε ἀνδρείαν
[181]	οἱ ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος	ἔπιπνοι,	τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν
[220]	αὐτὸν εἰ καὶ τὴν νύκτα	ἑστήξοι.	ὁ δὲ εἱστήκει μέχρι ἕως
[203]	δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ	παντοδαποί	εἰσιν, εἷς δὲ τούτων ἐστὶ
[182]	ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν τις	εἴποι	οὔτε νέος οὔτε παλαιὸς ὡς
[221]	τις καὶ περὶ ἄλλου τοιαῦτα	εἴποι,	τὸ δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον
[193]	ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ Σωκράτης	λοιποί.	Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη φάναι
[176]	ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ οἱ	λοιποί.	(ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας
[175]	τι τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς	ὅποι	ἂν τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει δ᾽
[174]	ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν	ὅποι	ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ
[182]	καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται,	ὅποι	ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ
[207]	καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν οἱ	τρόποι,	τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί,
[205]	καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ	ἄνθρωποι,	ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ τὰ ἑαυτῶν
[206]	γάρ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πάντες	ἄνθρωποι	καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ
[190]	μηχανήν, ὡς ἂν εἶέν τε	ἄνθρωποι	καὶ παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι
[183]	(καὶ οἱ θεοὶ καὶ οἱ	ἄνθρωποι	πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι,
[206]	ἁπλοῦν ἐστι λέγειν ὅτι οἱ	ἄνθρωποι	τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην. Τί
[192]	τί ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε, ὦ	ἄνθρωποι,	ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ
[206]	γε ἄλλο ἐστὶν οὗ ~(ἐρῶσιν	ἅνθρωποι	ἢ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ
[220]	καὶ ἤδη ἦν μεσημβρία, καὶ	ἅνθρωποι	ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ
[189]	Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν	ἅνθρωποι	παντάπασι τὴν τοῦ ἔρωτος δύναμιν
[191]	γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ γυναῖκες	φίλανδροί	τε καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου
[198]	ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς	ἐροῖ,	ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν
[221]	καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ	ἕτεροι·	(καὶ τοὺς ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽
[185]	καὶ τὸν ἐρώμενον· οἱ δ᾽	ἕτεροι	πάντες τῆς ἑτέρας, τῆς πανδήμου.
[193]	τούτων τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν	ἀμφότεροι	τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ
[190]	ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο τῆς ἀκολασίας	ἀσθενέστεροι	(γενόμενοι. νῦν μὲν γὰρ αὐτούς,
[190]	δίχα ἕκαστον, καὶ ἅμα μὲν	ἀσθενέστεροι	ἔσονται, ἅμα δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν
[183]	καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ οἱ	(πρεσβύτεροι	μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς
[187]	τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν	κοσμιώτεροι	γίγνοιντο οἱ μήπω ὄντες, δεῖ
[190]	μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα δὲ	χρησιμώτεροι	ἡμῖν διὰ τὸ πλείους τὸν
[194]	ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων	φοβερώτεροι;	(Οὐ μέντ᾽ ἂν καλῶς ποιοίην,
[182]	πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως	φέροι.	καὶ δὴ καὶ ὁ περὶ
[197]	ἀλλοτριότητος μὲν κενοῖ, οἰκειότητος δὲ	πληροῖ,	τὰς τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων
[202]	ἐν μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων	συμπληροῖ,	ὥστε τὸ πᾶν αὐτὸ αὑτῷ
[183]	προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ καὶ	ἑταῖροι	ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον
[221]	λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν	εὕροι	τις ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν
[200]	ὦ Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι·	σοὶ	δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ.
[213]	φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ	σοὶ	διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων μὲν εἰσαῦθις
[220]	ὦ Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον	σοὶ	διδόναι τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς, καὶ
[173]	πάλαι, ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ τίς	σοι	διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης; (Οὐ
[175]	Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἰ	σοὶ	δοκεῖ, ἔφη φάναι τὸν Ἀγάθωνα.
[206]	ἅνθρωποι ἢ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ	σοὶ	δοκοῦσιν; Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε,
[198]	βλέψαντα εἰς τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά	σοι	δοκῶ, φάναι, ὦ παῖ Ἀκουμενοῦ,
[185]	ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν μέν	σοι	ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν χρόνον
[201]	τἀγαθὰ οὐ καὶ καλὰ δοκεῖ	σοι	εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα ὁ
[211]	παῖδάς τε καὶ νεανίσκους δόξει	σοι	εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι
[176]	ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ	σοι	εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως τε καὶ
[189]	ἐάν τοι γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν	σοι	ἐν εἰρήνῃ λέγειν. καὶ τὸν
[203]	μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ	σοι	ἐρῶ. ὅτε γὰρ ἐγένετο ἡ
[218]	ἐν ἐμοὶ καὶ τῆς παρὰ	σοὶ	εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον. εἰ δὴ
[206]	αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος. Ἀλλ᾽ ἐγώ	σοι,	ἔφη, ἐρῶ. ἔστι γὰρ τοῦτο
[193]	καὶ Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί	σοι,	ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ
[185]	τῆς ἑτέρας, τῆς πανδήμου. ταῦτά	σοι,	ἔφη, ὡς ἐκ τοῦ παραχρῆμα,
[222]	δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν ὑπὸ	σοὶ	κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ δή που
[175]	(σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι τὴν παρὰ	σοὶ	κατάκλισιν· οἶμαι γάρ με παρὰ
[222]	ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ	σοὶ	λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι
[218]	ἔχω· πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι	σοὶ	μὴ οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι
[204]	οὐ τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά	σοι	οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως.
[172]	κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ	σοι	οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ διηγούμενος,
[201]	εἴη. Ἐγώ, φάναι, ὦ Σώκρατες,	σοὶ	οὐκ ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽
[214]	ἂν σὺ κελεύῃς. δεῖ γάρ	σοι	πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν
[175]	σοφοῦ ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω, ὅ	σοι	προσέστη ἐν τοῖς προθύροις. δῆλον
[219]	δὲ αὐτὸς οὕτω βουλεύου ὅτι	σοί	τε ἄριστον καὶ ἐμοὶ ἡγεῖ.
[177]	ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς	σοι,	ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν Σωκράτη,
[179]	δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς	τελευτήσοι,	ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ
[218]	αὐτὸν τί δεῖ λέγειν, καὶ	ὅσοι	ἄλλοι; πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς
[191]	ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.	ὅσοι	δὲ ἄρρενος τμῆμά εἰσι, τὰ
[209]	πάντες γεννήτορες καὶ τῶν δημιουργῶν	ὅσοι	λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ δὲ
[191]	ἀεὶ τὸ αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον.	ὅσοι	μὲν οὖν τῶν ἀνδρῶν τοῦ
[189]	ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν	τοι	γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν
[205]	ἐστί τι πολύ· ἡ γάρ	τοι	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς
[218]	ἂν σὺ γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν	τοι	κάλλος ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ
[219]	σε λανθάνω οὐδὲν ὤν. ἥ	τοι	τῆς διανοίας ὄψις ἄρχεται ὀξὺ
[212]	ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ	τοι,	φάναι, χθὲς μὲν οὐχ οἷός
[207]	μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ ταῦτά	τοι,	ὦ Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ
[174]	καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασιν	αὐτόματοι	ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ κινδυνεύει
[182]	πειρώμενοι πείθειν τοὺς νέους, ἅτε	ἀδύνατοι	λέγειν· τῆς δὲ Ἰωνίας καὶ
[176]	ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν γὰρ ἀεὶ	ἀδύνατοι.	Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς
[196]	ἂν ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ δὲ	κρατοῖ,	κρατῶν δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν
[192]	τῶν παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε	ἀνδρειότατοι	ὄντες φύσει. φασὶ δὲ δή
[221]	ὅτι καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ	ὁμοιότατοί	εἰσι τοῖς σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις.
[176]	καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ	δυνατώτατοι	πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν
[185]	ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν	ὑπηρετοῖ,	τοῦτο δὲ οὐ καλόν. κατὰ
[177]	οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν ἐγὼ ὁρῶ.	καίτοι	οὐκ ἐξ ἴσου γίγνεται ἡμῖν
[173]	τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ	μέντοι	ἀλλὰ καὶ Σωκράτη γε ἔνια
[199]	οὐ γὰρ ἂν δυναίμην· οὐ	μέντοι	ἀλλὰ τά γε ἀληθῆ, (εἰ
[189]	λέγε ὡς δώσων λόγον· (ἴσως	μέντοι,	ἂν δόξῃ μοι, ἀφήσω σε.
[215]	γὰρ εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν	μέντοι	ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν
[188]	Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω, οὐ	μέντοι	ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ τι
[176]	τὸν οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο	μέντοι	εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία, τὸ
[180]	τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον	μέντοι	θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται καὶ εὖ
[223]	ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε· τὸ	μέντοι	κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη
[174]	ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως	μέντοι	κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς
[207]	ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος	μέντοι	οὐδέποτε τὰ αὐτὰ ἔχων ἐν
[222]	εἶπον ἅ με ὕβρισε. καὶ	μέντοι	(οὐκ ἐμὲ μόνον ταῦτα πεποίηκεν,
[214]	φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ	μέντοι	οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν τι μὴ
[189]	ὅτι· Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ	μέντοι	πρίν γε τὸν πταρμὸν προσενεχθῆναι
[173]	οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ	μέντοι	ὑμᾶς οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ
[214]	ἀλλ᾽ ὅρα εἰ παρίης. Ἀλλὰ	μέντοι,	φάναι, τά γε ἀληθῆ παρίημι
[179]	διαμηχανᾶσθαι ζῶν εἰσιέναι εἰς Ἅιδου,	τοιγάρτοι	διὰ ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν,
[205]	οὐ γὰρ τὸ ἑαυτῶν οἶμαι	ἕκαστοι	ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ τις
[208]	ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ	ὀνομαστοὶ	γενέσθαι καὶ κλέος ἐς τὸν
[192]	~(τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι	βέλτιστοι	τῶν παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε
[181]	οὖν ἀγαθοὶ τὸν νόμον τοῦτον	αὐτοὶ	αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται, χρῆν δὲ
[208]	ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε οἱ	αὐτοί	ἐσμεν οὐδὲ κατὰ τὰς ἐπιστήμας,
[192]	συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν	οὗτοι	βέλτιστοι τῶν παίδων καὶ μειρακίων,
[182]	καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν.	οὗτοι	γάρ εἰσιν οἱ καὶ τὸ
[203]	τέχνας ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος.	οὗτοι	δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ
[192]	διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου	οὗτοί	εἰσιν, οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν
[205]	ἂν τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν,	οὗτοι	ἐρῶσιν· ὁ δ᾽ ἐμὸς λόγος
[194]	τῶν πολλῶν· ἀλλὰ μὴ οὐχ	οὗτοι	ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ
[202]	αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι; Τίνες	οὗτοι;	ἦν δ᾽ ἐγώ. Εἷς μέν,
[193]	λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ καὶ	οὗτοι	τούτων τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν
[192]	εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ	τοιοῦτοι.	ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ
[209]	τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ	τοιοῦτοι	ἴσχουσι καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε
[179]	γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων οἱ	τοιοῦτοι	νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς
[181]	ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ	τοιοῦτοι	πρῶτον μὲν οὐχ ἧττον γυναικῶν
[217]	ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ ὅ τι	κελεύοι	Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι
[204]	οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι	σοφοὶ	γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό ἐστι
[185]	με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ οἱ	σοφοί,	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος δεῖν μὲν
[182]	ἐν Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ	σοφοὶ	λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ
[204]	οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε οἱ	σοφοὶ	μήτε οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή,
[217]	δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς ἂν	ἔχοι	καὶ πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ
[221]	οὖν ἄν τις καὶ ἄλλα	ἔχοι	Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ
[175]	καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν	ἔχοι,	φάναι, ὦ Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον
[193]	τῶν παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος	τύχοι	εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν·
[191]	ἅμα μὲν εἰ ἀνὴρ γυναικὶ	ἐντύχοι,	γεννῷεν καὶ γίγνοιτο τὸ γένος,
[191]	συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς ὅλης	ἐντύχοι	ἡμίσει, ὃ δὴ νῦν γυναῖκα
[195]	Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός. οὐ γὰρ	ἐπὶ	γῆς βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων,
[174]	μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν	ἐπὶ	δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος
[184]	τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν·	ἐπὶ	δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ
[178]	ἐπὶ μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην,	ἐπὶ	δὲ τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ
[174]	γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι·	Ἐπὶ	δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ
[174]	τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος	ἐπὶ	δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι
[175]	καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι	ἐπὶ	δεῖπνον καὶ τούσδε τοὺς (ἄλλους,
[174]	ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽	ἐπὶ	δεῖπνον. Καλῶς γ᾽ ἔφη, ποιῶν
[214]	πρὶν σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι	ἐπὶ	δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει λόγον
[222]	δεῖ δὲ ἐμὲ αὖ τὸν	ἐπὶ	δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν ὑπὸ
[214]	ἂν βούλῃ, καὶ τοῦτον τῷ	ἐπὶ	δεξιὰ καὶ οὕτω τοὺς ἄλλους.
[223]	καὶ πίνειν ἐκ φιάλης μεγάλης	ἐπὶ	δεξιά. τὸν οὖν Σωκράτη αὐτοῖς
[177]	ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος	ἐπὶ	δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται κάλλιστον,
[201]	ἔνδεια παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι.	Ἐπὶ	δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα
[211]	ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς	ἐπὶ	δύο καὶ ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ
[190]	ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ	ἐπὶ	δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽ ἔτι
[210]	(τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ	ἐπὶ	ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ
[183]	καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις	ἐπὶ	θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν
[203]	χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος,	ἐπὶ	θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος
[195]	γὰρ ἐπὶ γῆς βαίνει οὐδ᾽	ἐπὶ	κρανίων, ἅ ἐστιν οὐ πάνυ
[195]	οὐκ ἐπὶ σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽	ἐπὶ	μαλθακοῦ. τῷ αὐτῷ (δὴ καὶ
[192]	ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν οὕτως	ἐπὶ	μεγάλης σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο τι
[178]	δὲ δὴ τί τοῦτο; τὴν	ἐπὶ	μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ
[210]	κατανοῆσαι ὅτι τὸ κάλλος (τὸ	ἐπὶ	ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ
[186]	ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ	ἐπὶ	πᾶν ὁ θεὸς τείνει καὶ
[222]	ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ	ἐπὶ	πᾶν ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ
[211]	ἐπὶ δύο καὶ ἀπὸ δυοῖν	ἐπὶ	πάντα τὰ καλὰ σώματα, καὶ
[210]	τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ	ἐπὶ	πᾶσιν τοῖς σώμασι κάλλος· τοῦτο
[222]	ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς ἔχοντας καὶ	ἐπὶ	πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ
[213]	λέγω. ἀλλά μοι λέγετε αὐτόθεν,	ἐπὶ	ῥητοῖς εἰσίω ἢ μή; συμπίεσθε
[195]	τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ	ἐπὶ	σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ.
[206]	ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα, ἐθαύμαζον	ἐπὶ	σοφίᾳ καὶ ἐφοίτων παρὰ σὲ
[174]	ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος ὢν	ἐπὶ	σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος.
[220]	ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε	ἐπὶ	στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ
[219]	ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες που, οἷα δὴ	ἐπὶ	στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν οἱ
[215]	οὗτος μὲν οὖν ἴσως οἰήσεται	ἐπὶ	τὰ γελοιότερα, ἔσται δ᾽ ἡ
[214]	Σωκράτη, τί ἐν νῷ ἔχεις;	ἐπὶ	τὰ γελοιότερά με ἐπαινέσαι; ἢ
[191]	τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο καὶ	ἐπὶ	τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ τοῦ
[211]	γὰρ δή ἐστι τὸ ὀρθῶς	ἐπὶ	(τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι ἢ ὑπ᾽
[211]	καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων	ἐπὶ	τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ
[211]	καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων	ἐπὶ	τὰ καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ
[210]	ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα ἰέναι	ἐπὶ	τὰ καλὰ σώματα, καὶ πρῶτον
[186]	ὅτι δὲ οὐ μόνον ἐστὶν	ἐπὶ	ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς
[210]	εἶναι. μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα	ἐπὶ	τὰς ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ
[212]	τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι	ἐπὶ	τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ
[223]	ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους	ἐπὶ	τὰς θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις
[222]	ὡς ἐν παρέργῳ δὴ λέγων	ἐπὶ	τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς οὐ
[198]	ὁμοίως μὲν θαυμαστά· τὸ δὲ	ἐπὶ	τελευτῆς τοῦ κάλλους τῶν ὀνομάτων
[217]	Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι	ἐπὶ	τῇ ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην
[212]	ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν δὲ ἥκω	ἐπὶ	τῇ κεφαλῇ ἔχων τὰς ταινίας,
[214]	ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι λέγομεν	ἐπὶ	τῇ κύλικι οὔτε τι ᾄδομεν,
[174]	τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι	ἐπὶ	τῇ οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην
[222]	ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι	ἐπὶ	τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει
[217]	οὗτος ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ δὴ	ἐπὶ	τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα
[190]	καὶ συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα	ἐπὶ	τὴν γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ
[174]	ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων	ἐπὶ	τὴν θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ
[174]	ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω ὄντα	ἐπὶ	τὴν τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας
[212]	καὶ ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα	ἐπὶ	τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς, καὶ
[181]	πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν δὴ	ἐπὶ	τὸ ἄρρεν τρέπονται οἱ ἐκ
[210]	φαῦλος ᾖ καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽	ἐπὶ	τὸ πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ
[184]	Ἔστι γὰρ ἡμῖν νόμος, ὥσπερ	ἐπὶ	τοῖς ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας
[198]	δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ λόγῳ	ἐπὶ	τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν
[185]	ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας	ἐπὶ	τὸν λόγον καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς
[194]	σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος	ἐπὶ	τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν,
[210]	γάρ, ἔφη, τὸν ὀρθῶς ἰόντα	ἐπὶ	τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν
[184]	ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ.	ἐπὶ	τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν·
[186]	ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ ὁ	ἐπὶ	τῷ νοσώδει. ἔστι δή, ὥσπερ
[186]	ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν ὁ	ἐπὶ	τῷ ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ
[214]	χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ	ἀνδρὶ	καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος,
[217]	ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον εἶναι τῷ	ἀνδρὶ	κατὰ τὸ καρτερὸν καὶ οὐκ
[218]	εἶναι σοῦ. ἐγὼ δὴ τοιούτῳ	ἀνδρὶ	πολὺ μᾶλλον ἂν μὴ χαριζόμενος
[208]	βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς ἀλογίας	πέρι,	ἃ ἐγὼ εἴρηκα εἰ μὴ
[188]	ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας	περὶ	ἄλληλα τῶν τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν·
[188]	ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία) οὐ	περὶ	ἄλλο τί ἐστιν ἢ περὶ
[221]	ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν τις καὶ	περὶ	ἄλλου τοιαῦτα εἴποι, τὸ δὲ
[209]	τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων	περὶ	ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον χρὴ
[187]	ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν αὖ μουσικὴ	περὶ	ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη.
[188]	τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη	περὶ	ἄστρων τε φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν
[191]	ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε, τὰς	περὶ	αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ τὸν
[189]	ὥσπερ νῦν τούτων οὐδὲν γίγνεται	περὶ	αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα γίγνεσθαι.
[173]	δὴ ἰόντες ἅμα τοὺς λόγους	περὶ	αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος
[188]	ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ	περὶ	γονέας καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας
[196]	ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ λείπεται,	περὶ	δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα
[196]	καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται,	περὶ	δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον οὖν
[177]	(Παυσανίας, οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ	περὶ	Διόνυσον καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ
[208]	μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς	πέρι	ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν νῦν ἡμεῖς
[198]	ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν τἀληθῆ λέγειν	περὶ	ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο
[219]	ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν· καὶ	περὶ	ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ εἶναι,
[190]	περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου,	περὶ	ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς τὸν
[173]	δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος καὶ	περὶ	ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι
[218]	ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα ἃ λέγεις	(περὶ	ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽ ἐν
[195]	(δὴ καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ	περὶ	Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός. οὐ γὰρ
[193]	Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς λόγος ἐστὶ	περὶ	Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ ὁ σός.
[214]	δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει λόγον	(περὶ	Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον,
[199]	πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν μοι	περὶ	Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς
[185]	ἐκ τοῦ παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε,	περὶ	Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ παυσαμένου,
[199]	τι καὶ τοιούτου λόγου δέῃ,	περὶ	Ἔρωτος τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει
[188]	περὶ ἄλλο τί ἐστιν ἢ	περὶ	Ἔρωτος φυλακήν τε καὶ ἴασιν·
[190]	θεοῖς, καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος	περὶ	Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου, περὶ
[188]	καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ	περὶ	θεούς· ἃ δὴ προστέτακται τῇ
[195]	νέον, τὰ δὲ παλαιὰ πράγματα	περὶ	θεούς, ἃ Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης
[193]	ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν	περὶ	(θεούς, ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν,
[188]	ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἡ	περὶ	θεούς τε (καὶ ἀνθρώπους πρὸς
[176]	ἄλλως τε καὶ ἅττ᾽ ἂν	περὶ	ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν δ᾽ ἂν
[181]	κακίας καὶ ἀρετῆς ψυχῆς τε	πέρι	καὶ σώματος. οἱ μὲν οὖν
[196]	κρατῶν πάντων ἂν ἀνδρειότατος εἴη·	περὶ	μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης
[196]	δὲ καὶ ἵζει καὶ μένει.	Περὶ	μὲν οὖν κάλλους τοῦ θεοῦ
[209]	εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ	περὶ	οἷον χρὴ εἶναι (τὸν ἄνδρα
[195]	οἷος οἵων αἴτιος ὢν τυγχάνει	περὶ	οὗ ἂν ὁ λόγος ᾖ.
[195]	δὲ τρόπος ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου	περὶ	παντός, λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων
[177]	ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν τοιούτων μὲν	πέρι	πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ
[180]	ἐτίμησαν, ὅτι τὸν ἐραστὴν οὕτω	περὶ	πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος δὲ φλυαρεῖ
[194]	φάναι τὸν Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων,	περὶ	σοῦ τι ἐγὼ ἄγροικον δοξάζων·
[207]	αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων τῶν	περὶ	τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν, ἔφη,
[193]	τε καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι	περὶ	τὰ ἐρωτικά, πάνυ ἂν ἐφοβούμην
[203]	καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ μὲν	περὶ	τὰ τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ,
[209]	καὶ καλλίστη τῆς φρονήσεως ἡ	περὶ	τὰ τῶν πόλεών τε καὶ
[188]	ὁ πᾶς Ἔρως, ὁ δὲ	περὶ	τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης
[203]	ἀφίκετο ἡ Πενία, καὶ ἦν	περὶ	τὰς θύρας. ὁ οὖν Πόρος
[202]	τῶν ἱερέων τέχνη τῶν τε	περὶ	τὰς θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ
[188]	μετὰ τῆς ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος	περὶ	τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται,
[219]	πράξομεν ὃ ἂν φαίνηται νῷν	περί	τε τούτων καὶ περὶ τῶν
[203]	ἄλλο τι σοφὸς ὢν ἢ	περὶ	τέχνας ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος.
[184]	ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ	περὶ	τὴν ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ
[205]	ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ	περὶ	τὴν μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα
[187]	ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα ἔργον ταῖς	περὶ	τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς
[184]	ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό, τόν τε	περὶ	τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ
[207]	περὶ τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα	περὶ	τὴν τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ
[184]	περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν	περὶ	τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν
[175]	διαδικασόμεθα ἐγώ τε καὶ σὺ	περὶ	τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ
[206]	σπαργῶντι πολλὴ ἡ πτοίησις γέγονε	(περὶ	τὸ καλὸν διὰ τὸ μεγάλης
[203]	καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν	περὶ	τὸ καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης
[204]	σοφία, Ἔρως δ᾽ ἐστὶν ἔρως	περὶ	τὸ καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα
[207]	καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν	περὶ	τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ
[210]	αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν, ἵνα τὸ	περὶ	τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν τι
[180]	ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν	περὶ	(τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν
[182]	φέροι. καὶ δὴ καὶ ὁ	περὶ	τὸν ἔρωτα νόμος ἐν μὲν
[179]	ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ τὴν	περὶ	τὸν ἔρωτα σπουδήν τε καὶ
[205]	λέγεις, ἔφην. (Οὕτω τοίνυν καὶ	περὶ	τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν κεφάλαιόν
[191]	τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι	περὶ	τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν
[201]	ἐάσω· τὸν δὲ λόγον τὸν	περὶ	τοῦ Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα
[212]	ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ Σωκράτης	περὶ	τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν
[176]	πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ	περὶ	τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ
[216]	διάκειται τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ	περὶ	τούτους ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται, καὶ
[173]	καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον	περὶ	τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽
[219]	νῷν περί τε τούτων καὶ	περὶ	τῶν ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ μὲν
[207]	οὖν πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε	περὶ	τῶν ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο, καί
[172]	τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων,	περὶ	τῶν ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν·
[189]	με φύλαττε, ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι	περὶ	τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ τι
[173]	διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ	περὶ	ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος
[173]	καὶ ἄλλως, ὅταν μέν τινας	περὶ	φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶμαι
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ μοι	περὶ	ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι·
[210]	τε μάλιστα. Ὃς γὰρ ἂν	μέχρι	ἐνταῦθα πρὸς τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ,
[220]	νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ εἱστήκει	μέχρι	ἕως ἐγένετο καὶ ἥλιος ἀνέσχεν·
[217]	οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς.	μέχρι	μὲν οὖν δὴ δεῦρο τοῦ
[183]	καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν	πεποιήκασι	τῷ ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος
[219]	εὐπόρουν. εὖ γὰρ ᾔδη ὅτι	χρήμασί	γε πολὺ μᾶλλον ἄτρωτος ἦν
[210]	αὖ θεάσασθαι τὸ ἐν τοῖς	ἐπιτηδεύμασι	καὶ τοῖς νόμοις καλὸν καὶ
[210]	ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς	σώμασι	κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι
[186]	ἐν τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε	σώμασι	τῶν πάντων ζῴων καὶ τοῖς
[184]	αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις	πᾶσι	καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ
[187]	ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις	πᾶσι	καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς
[186]	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν	πᾶσι	τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι μοι δοκῶ
[187]	ὁμολογησάντων γέγονε. τὴν δὲ ὁμολογίαν	πᾶσι	τούτοις, ὥσπερ ἐκεῖ ἡ ἰατρική,
[189]	εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι	παντάπασι	τὴν τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ
[192]	χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς	ἀνδράσι,	καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν
[191]	εἰσιν, οὐ πάνυ αὗται τοῖς	ἀνδράσι	τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον
[217]	τοῦ ἔχεως πάθος κἀμὲ ἔχει.	φασὶ	γάρ πού τινα τοῦτο παθόντα
[192]	μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει.	φασὶ	δὲ δή τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους
[195]	βαίνει καὶ οἰκεῖ. ἐν γὰρ	ἤθεσι	καὶ ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων
[187]	ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις	μέλεσί	τε καὶ μέτροις, (ὃ δὴ
[182]	νόμος ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις	πόλεσι	νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ ὥρισται·
[209]	(ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ ἐν	Ἕλλησι	καὶ ἐν βαρβάροις, πολλὰ καὶ
[178]	ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον μὲν Χάος	φησὶ	γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος,
[187]	καλῶς λέγει. τὸ ἓν γάρ	φησι	διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ
[178]	ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος	φησὶ	μετὰ τὸ Χάος δύο τούτω
[209]	οἱ δὲ κατὰ τὴν ~(ψυχήν—	εἰσὶ	γὰρ οὖν, ἔφη, οἳ ἐν
[221]	Περικλῆς, καὶ Νέστορα καὶ Ἀντήνορα,	εἰσὶ	δὲ καὶ ἕτεροι· (καὶ τοὺς
[191]	μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι	εἰσί,	καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου
[209]	τὴν ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή	εἰσι	καὶ οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες
[191]	τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ	εἰσὶ	καὶ οἱ πολλοὶ τῶν μοιχῶν
[205]	πάσαις ταῖς τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις	εἰσὶ	καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ πάντες
[208]	τούτου κινδύνους τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί	εἰσι	πάντας ἔτι μᾶλλον ἢ ὑπὲρ
[191]	γίγνονται. ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά	εἰσι,	τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ τέως
[221]	καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί	εἰσι	τοῖς σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις. (εἰ
[218]	συγγνώσεσθε γὰρ τοῖς τε τότε	πραχθεῖσι	καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ
[211]	ὡς τισὶ μὲν ὂν καλόν,	τισὶ	δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται
[177]	φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν	τισι	θεῶν ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι
[211]	καλόν, ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς	τισὶ	μὲν ὂν καλόν, τισὶ δὲ
[192]	ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ τι βούλονται	σφίσι	παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ
[203]	διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ	ἐγρηγορόσι	καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ μὲν
[221]	ἄν τις ἀπεικάζοι· οἷος δὲ	οὑτοσὶ	γέγονε τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ
[213]	διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽ ἑνί, ἢ	οὑτοσὶ	ζηλοτυπῶν με καὶ φθονῶν θαυμαστὰ
[186]	ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς	οὖσι,	καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ τῆς
[193]	Σωκράτει τε καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς	οὖσι	περὶ τὰ ἐρωτικά, πάνυ ἂν
[190]	περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε	οὖσι	τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο
[182]	λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς·	λέγουσι	δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες
[203]	πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ	καθεύδουσι·	καὶ ὁ μὲν περὶ τὰ
[218]	μὴ ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται, καὶ	ποιοῦσι	δρᾷν τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν—
[193]	αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι	ποιοῦσι.	καὶ μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος,
[194]	χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν.	δοκοῦσι	γάρ μοι πάντες οἱ πρόσθεν
[185]	Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ παυσαμένου,	διδάσκουσι	γάρ με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ
[191]	ἄρρενος τμῆμά εἰσι, τὰ ἄρρενα	διώκουσι,	καὶ τέως μὲν ἂν παῖδες
[190]	γαστέρα, ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν	καλοῦσι.	καὶ τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας
[188]	ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ λοιμοὶ	φιλοῦσι	γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων καὶ
[191]	ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ ἄρρενος,	φιλοῦσι	τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι
[178]	ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ βίου τοῖς	μέλλουσι	καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε συγγένεια
[204]	αὖ οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽	ἐπιθυμοῦσι	σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό
[177]	μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς	παροῦσι	κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ οὖν
[191]	ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ	χαίρουσι	συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι,
[210]	λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες	ποιήσουσι	βελτίους τοὺς νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ
[192]	οἱ τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι,	(παιδεραστοῦσι	καὶ πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας
[200]	καὶ ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ	ἔχουσι	καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ
[192]	πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ	προσέχουσι	τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ
[182]	οὐ γὰρ οἶμαι συμφέρει τοῖς	ἄρχουσι	φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων,
[209]	παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι	ἴσχουσι	καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων
[175]	καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν	μάρτυσι	τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ τρισμυρίοις.
[182]	καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων	ὦσι,	καὶ ὅτι αὖ ἡ παρακέλευσις
[208]	πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν ἀμείνους	(ὦσι,	τοσούτῳ μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου
[183]	οἱ πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ	ἐῶσι	διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς, καὶ τῷ
[180]	καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ	ζῶσι	καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν
[192]	ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ	ἀνδρωθῶσι,	(παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς γάμους καὶ
[181]	οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν.	ἐρῶσι	δὲ οἱ τοιοῦτοι πρῶτον μὲν
[205]	(εἴπερ γε πάντες τῶν αὐτῶν	ἐρῶσι	καὶ ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν
[181]	τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ γὰρ	ἐρῶσι	παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται
[179]	θεόν, τοῦτο ὁ Ἔρως τοῖς	ἐρῶσι	παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ
[181]	ἢ παίδων, ἔπειτα ὧν καὶ	ἐρῶσι	τῶν σωμάτων μᾶλλον ἢ τῶν
[193]	ἐρωτικά, πάνυ ἂν ἐφοβούμην μὴ	ἀπορήσωσι	λόγων διὰ τὸ πολλὰ καὶ
[190]	εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι	κυβιστῶσι	κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς
[212]	σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν	οὑτωσὶ	ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ μου ὡς
[218]	μνησθῆναι πρός με· ἐγὼ δὲ	οὑτωσὶ	ἔχω· πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι
[185]	διδάσκουσι γάρ με ἴσα λέγειν	οὑτωσὶ	οἱ σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι	οὑτωσὶ	ποίησον. ἐάν τι μὴ ἀληθὲς
[201]	σε ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ σε	οὑτωσί	πως εἰπεῖν, ὅτι τοῖς θεοῖς
[201]	γὰρ οὐκ εἴη ἔρως. οὐχ	οὑτωσί	πως ἔλεγες; Εἶπον γάρ, φάναι
[183]	ὀνειδίζοντας αὖ οἱ (πρεσβύτεροι μὴ	διακωλύωσι	μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς
[181]	ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ τι ἂν	τύχωσι	τοῦτο πράττειν, ὁμοίως μὲν ἀγαθόν,
[214]	λέγομεν ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε	τι	ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ
[182]	παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ ὥς	τι	αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι τε
[178]	ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ, εἴ	τι	αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο ἢ
[218]	καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ εἴ	τι	ἄλλο ἢ τῆς οὐσίας τῆς
[222]	πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽ εἰ μή	τι	ἄλλο, ὦ θαυμάσιε, ἐν μέσῳ
[214]	εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει ὅ	τι	ἂν βούλῃ, καὶ τοῦτον τῷ
[214]	Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί ποιῶμεν; Ὅ	τι	ἂν σὺ κελεύῃς. δεῖ γάρ
[181]	πάνδημός (ἐστι καὶ ἐξεργάζεται ὅ	τι	ἂν τύχῃ· καὶ οὗτός ἐστιν
[181]	ὅθεν δὴ ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ	τι	ἂν τύχωσι τοῦτο πράττειν, ὁμοίως
[192]	ἂν εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο	τι	ἂν φανείη βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς
[191]	χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ ὁπότε	τι	ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ
[174]	ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων μέ	τι	ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ μὲν οὐχ
[211]	καλὸν ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν ἄν	τι	ἅπτοιτο τοῦ τέλους. τοῦτο γὰρ
[213]	καὶ νῦν τί ἥκεις; καὶ	τί	αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς οὐ
[218]	ἐστι πρεσβύτερον τοῦ ὡς ὅ	τι	βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ
[192]	ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο	τι	βουλομένη ἑκατέρου ἡ ψυχὴ (δήλη
[192]	οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ	τι	βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι.
[199]	ὃ βούλομαι. εἰ γὰρ ἐροίμην,	τί	δέ; ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ
[205]	καὶ οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα	τί	δὲ βούλεται εὐδαίμων εἶναι ὁ
[206]	ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην.	Τί	δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι
[201]	ὁ Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι.	Τί	δέ; τὸ ἐνδεὲς κάλλους καὶ
[194]	θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων.	Τί	δέ, ὦ Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα
[218]	ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ ὅ	τι	δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε
[218]	καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν	τί	δεῖ λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι;
[217]	προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ	τί	δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι
[205]	δ᾽ ἐγώ· κοινὸν εἶναι πάντων.	Τί	δὴ οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[206]	ἐγώ. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.	τί	δὴ οὖν τῆς γεννήσεως; ὅτι
[211]	ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον καὶ συνεῖναι.	τί	δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα, εἴ τῳ
[194]	Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων, περὶ σοῦ	τι	ἐγὼ ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ
[205]	ἐρασταί, οἱ δὲ κατὰ ἕν	τι	εἶδος ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες
[205]	ἀφελόντες γὰρ ἄρα τοῦ ἔρωτός	τι	εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ ὅλου
[219]	καὶ περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην	τὶ	εἶναι, ὦ ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ
[220]	ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι ἕωθέν	τι	εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ οὐ
[193]	ἵνα καὶ τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν	τί	ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ τί
[193]	τί ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ	τί	ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ Σωκράτης
[214]	ἐναντίον; Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη,	τί	ἐν νῷ ἔχεις; ἐπὶ τὰ
[217]	(προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς	τι	ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν μοι
[188]	μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ	τι	ἐξέλιπον, σὸν ἔργον, ὦ Ἀριστόφανες,
[212]	ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν	τι	ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων
[204]	ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν·	τί	ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[204]	ἐρῶ· ὁ ἐρῶν τῶν καλῶν	τί	ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι·
[174]	πρὸ ὁ τοῦ βουλευσόμεθα ὅ	τι	ἐροῦμεν. ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα
[192]	Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα, ἔροιτο·	τί	ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι,
[204]	ἔφη, ἡ ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε·	τί	ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται
[204]	ἦν δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ	τί	ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται
[220]	ὅτι Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων	τι	ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες τῶν
[217]	ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ ἰστέον ἤδη	τί	ἐστι τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ
[188]	ἀλλήλους κοινωνία) οὐ περὶ ἄλλο	τί	ἐστιν ἢ περὶ Ἔρωτος φυλακήν
[213]	ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων, εἴ	τι	ἔστιν ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ
[200]	Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα. ἄλλο	τι	ἔστιν ὁ Ἔρως ἢ πρῶτον
[174]	ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν θύραν, καί	τι	ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἷ
[210]	περὶ τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν	τι	ἡγήσηται εἶναι. μετὰ δὲ τὰ
[213]	ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ νῦν	τί	ἥκεις; καὶ τί αὖ ἐνταῦθα
[205]	ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα ὀνόμασιν. Ὥσπερ	τί;	ἦν δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ τόδε,
[213]	καὶ εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ	τί	ἦν; Σωκράτης οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ
[210]	ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί	τι	θαυμαστὸν τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο
[194]	τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ	τι	ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν·
[201]	ξένη ἀνακρίνουσα διῄει. σχεδὸν γάρ	τι	καὶ ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα
[197]	αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί	τι	καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός
[213]	μόγις ἀπέχεται. ὅρα οὖν μή	τι	καὶ νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον
[199]	ὅρα οὖν, ὦ Φαῖδρε, εἴ	τι	καὶ τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ
[217]	ὥστε ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ ὅ	τι	κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν
[200]	ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο	τι	λέγεις ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι
[214]	ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε	τι	λέγομεν ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε
[218]	Οἶσθα οὖν ἅ μοι δέδοκται;	Τί	μάλιστα, ἔφη. Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς,
[202]	εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ καλόν, μηδέν	τι	μᾶλλον οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν
[202]	αἰσχρὸν καὶ κακὸν εἶναι, ἀλλά	τι	μεταξύ, ἔφη, τούτοιν. Καὶ μήν,
[202]	ἢ οὐκ ᾔσθησαι ὅτι ἔστιν	τι	μεταξὺ σοφίας καὶ ἀμαθίας; Τί
[214]	καὶ μέντοι οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν	τι	μὴ ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ,
[189]	περὶ τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ	τι	μὴ γελοῖα εἴπω (τοῦτο μὲν
[206]	ἔρως, ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ	τί	μήν; Τῆς γεννήσεως καὶ τοῦ
[202]	Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ	τί	μήν; Ὥσπερ τὰ πρότερα, ἔφη,
[201]	εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο	τι	ὁ Ἔρως κάλλους ἂν εἴη
[207]	λόγους ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο	Τί	οἴει, ὦ Σώκρατες, αἴτιον εἶναι
[194]	πολλοὺς οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἴ	τι	οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ τὸν
[200]	τὸν ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο	τι	ὁμολογοῖ ἄν; Συμφάναι ἔφη τὸν
[183]	δὲ καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν	τι	ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ τοὺς
[211]	αὐτῷ τὸ καλὸν οἷον πρόσωπόν	τι	οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν
[202]	σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις;	Τί	οὖν ἄν, ἔφην, εἴη ὁ
[173]	μοι ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο.	Τί	οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω μοι;
[209]	προσήκει καὶ κυῆσαι καὶ τεκεῖν·	τί	οὖν προσήκει; φρόνησίν τε καὶ
[202]	ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου.	Τί	οὖν, ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας,
[196]	γὰρ αὐτὸς βίᾳ πάσχει, εἴ	τι	πάσχει— βία γὰρ Ἔρωτος οὐχ
[211]	καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε	τι	πλέον μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ
[173]	περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι καὶ οἰόμενος	τὶ	ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν, οὐχ
[173]	τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε	τὶ	ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως
[189]	Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα	τί	ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν, καὶ
[214]	τὰ γελοιότερά με ἐπαινέσαι; ἢ	τί	ποιήσεις; Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα
[214]	σύ, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ	τί	ποιῶμεν; Ὅ τι ἂν σὺ
[205]	τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς ἐστί	τι	πολύ· ἡ γάρ τοι ἐκ
[183]	ἄνευ ὀνείδους πράττειν, ὡς πάγκαλόν	τι	πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ δεινότατον,
[215]	λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ γάρ	τι	ῥᾴδιον τὴν σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽
[214]	καὶ ἅμα, ὦ μακάριε, πείθει	τί	(σε Σωκράτης ὧν ἄρτι εἶπεν;
[203]	δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο	τι	σοφὸς ὢν ἢ περὶ τέχνας
[185]	ἄρα πάνυ ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών	τι	τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις ἂν τὴν
[191]	καὶ τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων	τι	τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι
[175]	ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος γάρ	τι	τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι
[178]	ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ	τί	τοῦτο; τὴν ἐπὶ μὲν τοῖς
[202]	τι μεταξὺ σοφίας καὶ ἀμαθίας;	Τί	τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν καὶ
[206]	ἡ ξύντασις ἔρως ἂν καλοῖτο;	τί	τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ ἔργον;
[204]	εἰ δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο·	τί	τῶν καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως,
[221]	καὶ ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ	τι	τῶν οὕτω διακειμένων ἐν τῷ
[190]	οἱ ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ	τι	χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν·
[216]	ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ ἔχω ὅ	τι	χρήσωμαι τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ
[185]	ἡ λύγξ· εἰ δὲ μή,	ὕδατι	(ἀνακογχυλίασον. εἰ δ᾽ ἄρα πάνυ
[198]	τὸ ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ	πράγματι	καὶ ὡς κάλλιστα, ἐάν τε
[217]	ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς ἐν τῷ	οἰκήματι	ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι
[179]	ἀλλοτρίους ὄντας τῷ ὑεῖ καὶ	ὀνόματι	μόνον προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη
[205]	τὰ μέτρα τῷ τοῦ ὅλου	ὀνόματι	προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον
[210]	ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ	σώματι	ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ δεῖ
[196]	ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι καὶ	σώματι	καὶ ψυχῇ καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν
[210]	τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν	σώματι	τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν
[186]	τὰ ἔχθιστα ὄντα ἐν τῷ	σώματι	φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν
[210]	τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ	σώματι,	ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν
[180]	καὶ τῶν ἡρώων ἁπάντων, καὶ	ἔτι	ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ, ὥς
[219]	οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν	ἔτι,	ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ
[216]	ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ. καὶ	ἔτι	γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι
[217]	ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι φαίνεται.	ἔτι	δὲ τὸ τοῦ δηχθέντος ὑπὸ
[194]	Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν	ἔτι	διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε
[190]	ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽	ἔτι	δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ μὴ ἐθέλωσιν
[199]	„οὔ„ χαιρέτω δή. οὐ γὰρ	ἔτι	ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν τρόπον· οὐ
[187]	φάναι διαφέρεσθαι ἢ ἐκ διαφερομένων	ἔτι	εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο
[201]	φάναι, ὦ Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν	ἔτι	εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ καὶ καλὰ
[176]	συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε καὶ κραιπαλῶντα	ἔτι	ἐκ τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ μήν,
[216]	ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς	ἔτι	ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ, τὰ δ᾽
[176]	Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε. καὶ	ἔτι	ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς
[222]	τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει	ἔτι	ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν
[204]	τὰ καλά; Οὐ πάνυ ἔφην	ἔτι	ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν
[207]	πολὺ δὲ τούτων ἀτοπώτερον ἔτι,	ὅτι	καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι
[215]	τῶν τούτου λόγων καὶ πάσχω	ἔτι	καὶ (νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω,
[209]	οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν	ἔτι	μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς σώμασιν,
[208]	τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι πάντας	ἔτι	μᾶλλον ἢ ὑπὲρ τῶν (παίδων,
[223]	δὲ καὶ Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη	ἔτι	μόνους ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ
[215]	ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει, καὶ	ἔτι	νυνὶ ὃς ἂν τὰ ἐκείνου
[173]	εἶπον ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν	ἔτι,	ὅτε τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν
[207]	ἀπόλλυται. πολὺ δὲ τούτων ἀτοπώτερον	ἔτι,	ὅτι καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ
[201]	σὺ καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα.	Ἔτι	οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι,
[196]	θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ	ἔτι	πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ ἀρετῆς
[219]	λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων	ἔτι	πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ μὲν
[199]	μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο.	(Ἔτι	τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι
[188]	καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται.	ἔτι	τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι καὶ
[199]	αὐτὸς οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ.	Ἔτι	τοίνυν, φάναι, ὦ Φαῖδρε, πάρες
[220]	στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν.	ἔτι	τοίνυν, ὦ ἄνδρες, ἄξιον ἦν
[187]	δή που ἐκ διαφερομένων γε	ἔτι	τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος ἁρμονία
[210]	πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ καλὸν	μηκέτι	τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης,
[223]	θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι, καὶ	οὐκέτι	ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν
[213]	χρόνου, ἀφ᾽ οὗ τούτου (ἠράσθην,	οὐκέτι	ἔξεστίν μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε
[205]	ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ	οὐκέτι	προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα τί δὲ
[201]	~(Ναί, φάναι. Ἐπὶ δὴ τούτοις	ἀναμνήσθητι	τίνων ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ
[192]	θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ	(οἰκειότητι	καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς
[218]	ὀλίγῳ μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽	ἀντὶ	δόξης ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς
[192]	ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ ἐν Ἅιδου	ἀντὶ	δυοῖν ἕνα εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε·
[218]	μοι ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος	ἀντὶ	κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ μου πλεονεκτεῖν
[208]	μελέτη δὲ πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα	ἀντὶ	τῆς ἀπιούσης μνήμην σῴζει τὴν
[200]	Σκόπει δή, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,	ἀντὶ	τοῦ εἰκότος εἰ ἀνάγκη οὕτως,
[186]	καὶ ὁ μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε	ἀντὶ	τοῦ ἑτέρου ἔρωτος τὸν ἕτερον
[204]	ὥσπερ ἂν εἴ τις μεταβαλὼν	ἀντὶ	τοῦ καλοῦ τῷ ἀγαθῷ χρώμενος
[207]	ὅτι ἀεὶ καταλείπει ἕτερον νέον	ἀντὶ	τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ ἐν
[183]	ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν	ἐκβάντι	τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον
[205]	μέγιστός τε καὶ δολερὸς ἔρως	παντί·	ἀλλ᾽ οἱ μὲν ἄλλῃ τρεπόμενοι
[208]	πᾶν τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ χάριν	παντὶ	αὕτη ἡ σπουδὴ καὶ ὁ
[194]	μάλ᾽ ἂν φοβοῖο καὶ ἐν	παντὶ	εἴης ὥσπερ ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν
[188]	τε αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ ἐν	παντὶ	ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ
[221]	καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν	παντὶ	καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ
[187]	καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ	παντὶ	κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι
[185]	τοῦ βελτίων γενέσθαι πᾶν ἂν	παντὶ	προθυμηθείη, τοῦτο δὲ αὖ πάντων
[176]	εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία, τὸ	παντὶ	τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς
[206]	(ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν	παντὶ	τῷ θείῳ, τὸ δὲ καλὸν
[182]	ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι.	Ἐνθυμηθέντι	γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ
[178]	μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ	ὄντι	ἢ ἐραστὴς χρηστὸς καὶ ἐραστῇ
[177]	πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ	ὄντι	καὶ τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα
[204]	ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ τῷ	ὄντι	καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον
[180]	φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ τῷ	ὄντι	μάλιστα μὲν ταύτην τὴν ἀρετὴν
[218]	Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ	ὄντι	οὐ φαῦλος εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ
[176]	οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ	ὄντι	πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ τοῦ
[206]	πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν θνητῷ	ὄντι	τῷ ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ
[219]	καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ	~(ὄντι	χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽
[183]	γὰρ τῷ τοῦ σώματος ἄνθει	λήγοντι,	οὗπερ ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς
[205]	μὴ ὄντος εἰς τὸ ὂν	ἰόντι	ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις,
[219]	εὖ λέγεις· ἐν γὰρ τῷ	ἐπιόντι	χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν ὃ ἂν
[196]	ὑπηρετεῖ— ἃ δ᾽ ἂν ἑκὼν	ἑκόντι	ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ πόλεως βασιλῆς
[212]	ἀληθῆ, ἅτε τοῦ ἀληθοῦς ἐφαπτομένῳ·	τεκόντι	δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ
[182]	καλὸν δοκεῖ εἶναι (καὶ μὴ	ἑλόντι	αἰσχρόν, καὶ πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν
[182]	ὥς τι αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ	ἑλόντι	τε καλὸν δοκεῖ εἶναι (καὶ
[222]	πᾶν ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ	μέλλοντι	καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν,
[200]	μὲν ἕκαστα τούτων ἐν τῷ	παρόντι	ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν, ἐάν τε
[200]	ἐπεὶ ἐν τῷ γε νῦν	παρόντι,	εἴτε βούλει εἴτε μή, ἔχεις·
[193]	Ἔρωτα, ὃς ἔν τε τῷ	παρόντι	ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς τὸ
[177]	χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν τῷ	παρόντι	πρέπον μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν
[176]	μέθης ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ	παρόντι	συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας πρὸς
[179]	τὰ παιδικὰ ἢ μὴ βοηθῆσαι	κινδυνεύοντι-	οὐδεὶς οὕτω κακὸς, ὅντινα οὐκ
[215]	ῥᾴδιον τὴν σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽	ἔχοντι	εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη
[194]	ὥστε καὶ ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν	ἔχοντι	ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι;
[185]	ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ	ἔχοντι	πολὺν χρόνον παύεσθαι ἡ λύγξ·
[216]	μοι δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι	ἔχοντι	ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα, ὦ
[187]	παντὶ κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν	προσέχοντι	τὸν νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ
[183]	λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι καὶ	ὀμνύντι	μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι
[184]	ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ τῷ	ποιοῦντι	αὐτὸν σοφόν τε καὶ ἀγαθὸν
[182]	θαυμαστή, οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν	ποιοῦντι,	καὶ ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ
[183]	τῷ δ᾽ ἐρῶντι πάντα ταῦτα	ποιοῦντι	χάρις ἕπεται, καὶ δέδοται ὑπὸ
[206]	χαλεπῶς φέρει. ὅθεν δὴ τῷ	κυοῦντί	τε καὶ ἤδη σπαργῶντι πολλὴ
[206]	τῷ κυοῦντί τε καὶ ἤδη	σπαργῶντι	πολλὴ ἡ πτοίησις γέγονε (περὶ
[183]	αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ δ᾽	ἐρῶντι	πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται,
[182]	ὅτι αὖ ἡ παρακέλευσις τῷ	ἐρῶντι	παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ ὥς
[183]	ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ	ἐρῶντι,	ὡς ὁ νόμος φησὶν ὁ
[212]	ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται,	ὁρῶντι	ᾧ ὁρατὸν τὸ καλόν, τίκτειν
[198]	Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς εἰρηκέναι,	ὅτι	Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ· τὸ δὲ
[198]	ἃ νῦν δὴ ἔλεγον εἰπεῖν,	ὅτι	Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽
[207]	δὲ ταύτῃ μόνον τῇ γενέσει,	ὅτι	ἀεὶ καταλείπει ἕτερον νέον ἀντὶ
[206]	τί δὴ οὖν τῆς γεννήσεως;	ὅτι	ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον ὡς
[208]	ὅτι καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ	ὅτι	αἱ μὲν γίγνονται, αἱ δὲ
[213]	ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως εὖ οἶδ᾽	ὅτι	ἀληθῆ λέγω. ἀλλά μοι λέγετε
[175]	τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε	ὅτι	ἂν βούλησθε, ἐπειδάν τις ὑμῖν
[172]	ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι	ὅτι	ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ οὐδέπω
[201]	Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ οἴει,	ὅτι	ἂν μὴ καλὸν ᾖ, ἀναγκαῖον
[179]	ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες, οὐ μόνον	ὅτι	ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκες.
[215]	δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον μόνον διαφέρεις,	ὅτι	ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν
[195]	ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα	ὅτι	ἁπαλός. οὐ γὰρ ἐπὶ γῆς
[185]	οὗτος τὸ καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι,	ὅτι	ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα καὶ τοῦ
[182]	κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι, καὶ	ὅτι	αὖ ἡ παρακέλευσις τῷ ἐρῶντι
[198]	ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε ἐνθυμούμενος	ὅτι	αὐτὸς οὐχ οἷός τ᾽ ἔσομαι
[214]	πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε οὖν	ὅτι	βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν τὸν
[200]	ἄλλο τι λέγεις ἢ τόδε,	ὅτι	βούλομαι τὰ νῦν παρόντα καὶ
[204]	τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον	ὅτι·	Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη,
[186]	Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς διελέσθαι.	ὅτι	δὲ οὐ μόνον ἐστὶν ἐπὶ
[178]	τοῦτο καὶ τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν,	ὅτι	διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν
[207]	εἶπον, παρὰ σὲ ἥκω, γνοὺς	ὅτι	διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι λέγε
[190]	δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει	ὅτι·	Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν μηχανήν,
[200]	ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ	ὅτι	ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν,
[222]	γενέσθαι ἐπὶ τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ,	ὅτι	ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ
[216]	ἔτι γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ	ὅτι	εἰ ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ ὦτα,
[221]	ὢν παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν	ὅτι	εἴ τις ἅψεται τούτου τοῦ
[194]	ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ οἶδα	ὅτι	εἴ τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο
[187]	ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο λέγειν,	ὅτι	ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ ὀξέος
[212]	δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι ἐπιχειρεῖν,	ὅτι	ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων ὁ Σωκράτης
[185]	τοιοῦτος τό γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι,	ὅτι	ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν
[212]	αὐτῷ; ἢ οὐκ ἐνθυμῇ, ἔφη,	ὅτι	ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι
[174]	καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν	ὅτι·	Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς
[200]	σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς,	ὅτι	ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο
[196]	ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν μέγιστον	ὅτι	Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται
[202]	σοφόν, ἀμαθές; ἢ οὐκ ᾔσθησαι	ὅτι	ἔστιν τι μεταξὺ σοφίας καὶ
[199]	μοι, εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι,	ὅτι	ἔστιν ὑέος γε ἢ θυγατρὸς
[175]	τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν	ὅτι·	Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι, ὦ
[204]	ἦν δ᾽ ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι,	ὅτι	εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει γάρ, ἔφη,
[175]	ἐν τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ	ὅτι	εὗρες αὐτὸ καὶ ἔχεις· οὐ
[192]	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἴτιον,	ὅτι	ἡ ἀρχαία φύσις ἡμῶν ἦν
[177]	εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον	ὅτι·	Ἡ μέν μοι ἀρχὴ τοῦ
[195]	τὸ γῆρας, ταχὺ ὂν δῆλον	ὅτι·	θᾶττον γοῦν τοῦ δέοντος ἡμῖν
[174]	ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν	ὅτι	καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι,
[206]	Τί δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη,	ὅτι	καὶ εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς
[190]	δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης,	ὅτι	καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει·
[189]	οὖν ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη	ὅτι·	Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ μέντοι
[221]	τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις παρέλιπον,	ὅτι	καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί
[183]	ὥς γε λέγουσιν οἱ πολλοί,	ὅτι	καὶ ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ
[212]	Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ δέ,	ὅτι	καὶ ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο
[202]	γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν, ἔφη,	ὅτι	καὶ σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν
[197]	τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον	ὅτι	κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ ἔνι
[187]	καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν νοῦν	ὅτι	κατὰ ταὐτὰ ἔχει τούτοις, ὥσπερ
[207]	ξύμπαν τὸ σῶμα. καὶ μὴ	ὅτι	κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ
[182]	οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ	ὅτι	λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν
[179]	ἧκεν, αὐτὴν δὲ οὐ δόντες,	ὅτι	μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός,
[192]	ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ γενέσθαι	ὅτι	μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ νύκτα
[178]	Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν,	ὅτι	μέγας θεὸς εἴη ὁ Ἔρως
[178]	οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν	ὅτι	μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ
[215]	αὐτὸν τῷ σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ.	ὅτι	μὲν οὖν τό γε εἶδος
[194]	μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε καὶ ἀγνοεῖν	ὅτι	νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν
[206]	ἥ, οὕτως ἁπλοῦν ἐστι λέγειν	ὅτι	οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί,
[204]	τοῦτό γε ἤδη καὶ παιδί,	ὅτι	οἱ μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων, ὧν
[173]	ὑμᾶς τε τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ,	ὅτι	οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες.
[205]	ὅμως, ἦ δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽	ὅτι	οὐ καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα
[180]	λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν	ὅτι·	οὐ καλῶς μοι δοκεῖ, ὦ
[212]	καλεῖτε· εἰ δὲ μή, λέγετε	ὅτι	οὐ πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη.
[197]	τῶν τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν,	ὅτι	οὗ μὲν ἂν ὁ θεὸς
[192]	τούτου τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν	ὅτι	οὐδ᾽ ἂν εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽
[216]	θαυμασίαν ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε	ὅτι	οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ
[221]	τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον	ὅτι	οὐκ ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ
[207]	λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον	ὅτι	οὐκ εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν,
[195]	μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν,	ὅτι	οὐκ ἐπὶ σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽
[180]	τοῦ θεοῦ. πάντες γὰρ ἴσμεν	ὅτι	οὐκ ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη.
[216]	ὦ ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε	ὅτι	οὔτε εἴ τις καλός ἐστι
[202]	λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη,	ὅτι	οὔτε ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον γὰρ
[197]	μοί τι καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν,	ὅτι	οὗτός ἐστιν ὁ ποιῶν εἰρήνην
[173]	φίλτατε, καὶ δῆλόν γε δὴ	ὅτι	οὕτω διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ
[193]	ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν,	ὅτι	οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ γένος
[174]	ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον	ὅτι	Οὕτως ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς.
[217]	καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος	ὅτι	ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν.
[173]	ἡ συνουσία αὕτη. κἀγὼ εἶπον	ὅτι·	Παίδων ὄντων ἡμῶν ἔτι, ὅτε
[210]	νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν	ὅτι	πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν,
[172]	ταύτῃ ἢ οὔ; κἀγὼ εἶπον	ὅτι·	Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι
[179]	καὶ εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν,	ὅτι	πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς ὡς
[205]	δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽	ὅτι	ποίησίς ἐστί τι πολύ· ἡ
[196]	δὴ πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι,	ὅτι	ποιητὴς ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν
[216]	πάσχοιμι· ἀναγκάζει γάρ με ὁμολογεῖν	ὅτι	πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς ἔτι
[172]	ἐγώ, ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽	ὅτι	πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ
[216]	αὖ τοῦτο γένοιτο, εὖ οἶδα	ὅτι	πολὺ μεῖζον ἂν ἀχθοίμην, ὥστε
[206]	Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ, δεῖται	ὅτι	ποτε λέγεις, καὶ οὐ μανθάνω.
[199]	ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων	ὅτι	πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι
[213]	κεφαλήν, καὶ μή μοι μέμφηται	ὅτι	σὲ μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ
[219]	σὺ δὲ αὐτὸς οὕτω βουλεύου	ὅτι	σοί τε ἄριστον καὶ ἐμοὶ
[200]	ἃ ἔχω, εἴποιμεν ἂν αὐτῷ	ὅτι	σύ, ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος
[220]	καὶ θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν,	ὅτι	Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων τι
[216]	δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ	ὅτι	Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν
[175]	τινα τῶν παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα	ὅτι·	Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ
[210]	καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι	ὅτι	τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν
[190]	τρία (τὰ γένη καὶ τοιαῦτα,	ὅτι	τὸ μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ
[201]	γάρ σε οὑτωσί πως εἰπεῖν,	ὅτι	τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ πράγματα
[187]	γὰρ ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος,	ὅτι	τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων,
[199]	ὡς κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον	ὅτι	τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ
[180]	οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν,	ὅτι	τὸν ἐραστὴν οὕτω περὶ πολλοῦ
[214]	ὧν ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα	ὅτι	τοὐναντίον ἐστὶ πᾶν ἢ ὃ
[214]	ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ, καὶ εἰπὲ	ὅτι	τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ εἶναι
[212]	πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους πείθειν	ὅτι	τούτου τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ
[176]	ἐγὼ μὲν οὖν λέγω ὑμῖν	ὅτι	τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω
[176]	(κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς,	ὅτι	χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις ἡ μέθη
[219]	(αὐτὸν εὐπόρουν. εὖ γὰρ ᾔδη	ὅτι	χρήμασί γε πολὺ μᾶλλον ἄτρωτος
[220]	μοι οὔτε μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς	ὅτι	ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν στρατηγῶν
[219]	ταῦτα αὖ, ὦ Σώκρατες, ἐρεῖς	ὅτι	ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ δὴ ταῦτα
[196]	θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ	ἀπηνθηκότι	καὶ σώματι καὶ ψυχῇ καὶ
[180]	μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν	τετελευτηκότι·	ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ
[214]	πείθει τί (σε Σωκράτης ὧν	ἄρτι	εἶπεν; ἢ οἶσθα ὅτι τοὐναντίον
[176]	μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν μὲν	ἄρτι	εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν, αὐλοῦσαν
[175]	ποῦ ἔστιν οὗτος; ~(Ὅπισθεν ἐμοῦ	ἄρτι	εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω καὶ αὐτὸς
[186]	τῷ νοσώδει. ἔστι δή, ὥσπερ	ἄρτι	Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς
[180]	γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος γάρ	ἐστι.	διὰ ταῦτα καὶ τὸν Ἀχιλλέα
[202]	γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον (μεταξύ	ἐστι	θεοῦ τε καὶ θνητοῦ. Τίνα,
[206]	οὖν τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές	ἐστι	καὶ ἀθάνατον ὡς θνητῷ ἡ
[196]	ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος μὲν δή	ἐστι	καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις
[210]	τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν	ἐστι,	καὶ εἰ δεῖ διώκειν τὸ
[216]	καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ τούτους	ἐστὶ	καὶ ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ
[181]	Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός	(ἐστι	καὶ ἐξεργάζεται ὅ τι ἂν
[204]	γένεσις· πατρὸς μὲν γὰρ σοφοῦ	ἐστί	καὶ εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ
[201]	Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως	ἐστὶ	καὶ κακός; καὶ ἥ, Οὐκ
[201]	Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής	ἐστι	καὶ μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν;
[203]	δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος	ἐστὶ	καὶ μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη,
[203]	παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ τούτων	ἐστὶ	καὶ ὁ Ἔρως. Πατρὸς δέ,
[201]	ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽	ἐστὶ	καὶ οὐκ ἔχει ὁ Ἔρως
[176]	χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις ἡ μέθη	ἐστί·	καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι
[203]	καθέστηκεν. πρῶτον μὲν πένης ἀεί	ἐστι,	καὶ πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε
[199]	καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός	ἐστι,	καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι
[181]	καὶ ὁ Ἔρως οὐ πᾶς	ἐστὶ	καλὸς οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ
[210]	τινὰ ἐπιστήμην μίαν τοιαύτην, ἥ	ἐστι	καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ δέ μοι,
[177]	μέν μοι ἀρχὴ τοῦ λόγου	ἐστὶ	κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ
[206]	ἦ δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν	ἐστι	λέγειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ
[216]	ὅτι οὔτε εἴ τις καλός	ἐστι	μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ
[193]	ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι· τοῦτο δ᾽	ἐστὶ	παιδικῶν τυχεῖν κατὰ νοῦν αὐτῷ
[214]	εἶπεν; ἢ οἶσθα ὅτι τοὐναντίον	ἐστὶ	πᾶν ἢ ὃ ἔλεγεν; οὗτος
[189]	γαργαλισμῶν, οἷον καὶ ὁ πταρμός	ἐστι·	πάνυ γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ
[205]	τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν κεφάλαιόν	ἐστι	πᾶσα ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία
[199]	πατέρα ἠρώτων, ἆρα ὁ πατήρ	ἐστι	πατήρ τινος ἢ οὔ; εἶπες
[185]	δίς, καὶ εἰ πάνυ ἰσχυρά	ἐστι,	παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων,
[193]	ὦ Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς λόγος	ἐστὶ	περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ ὁ
[205]	ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά	ἐστι	(ποίησις, ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ
[183]	δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν οὖν	ἐστὶ	πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι,
[218]	ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν	ἐστι	πρεσβύτερον τοῦ ὡς ὅ τι
[195]	θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν οὖν	ἐστί,	πρὸς δὲ τῷ νέῳ ἁπαλός·
[180]	μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν	ἐστι	πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν.
[187]	εἴη. ἡ γὰρ ἁρμονία συμφωνία	ἐστί,	συμφωνία δὲ ὁμολογία τις· ὁμολογίαν
[209]	οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ δὴ ὄνομά	ἐστι	σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη· τούτων
[201]	ὁ Ἔρως τῶν καλῶν ἐνδεής	ἐστι,	τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά, κἂν
[176]	ἐγὼ περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν	ἐστι,	τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν εἴην
[206]	οὖν καὶ Εἰλείθυια ἡ Καλλονή	ἐστι	τῇ γενέσει. διὰ ταῦτα ὅταν
[208]	γὰρ καλεῖται μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης	ἐστὶ	τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης
[205]	Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς	ἐστί	τι πολύ· ἡ γάρ τοι
[206]	ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽	ἐστὶ	τὸ αἰσχρὸν παντὶ τῷ θείῳ,
[192]	δυοῖν εἷς γενέσθαι. τοῦτο γάρ	ἐστι	τὸ αἴτιον, ὅτι ἡ ἀρχαία
[186]	ὁμολογουμένως ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν	ἐστι·	τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ
[211]	τοῦ τέλους. τοῦτο γὰρ δή	ἐστι	τὸ ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ
[217]	ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ ἰστέον ἤδη τί	ἐστι	τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν
[200]	ἔστιν αὐτὸς καὶ οὗ ἐνδεής	ἐστι,	τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν ὧν ἡ
[199]	ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν	ἐστι	τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς ὁ
[203]	δὲ αὖ τὸν πατέρα ἐπίβουλός	ἐστι	τοῖς καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς,
[204]	σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό	ἐστι	χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα
[204]	ὧν αὖ καὶ ὁ Ἔρως.	ἔστι	γὰρ δὴ τῶν καλλίστων ἡ
[184]	μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά.	Ἔστι	γὰρ ἡμῖν νόμος, ὥσπερ ἐπὶ
[189]	αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα γίγνεσθαι.	ἔστι	γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε
[186]	εἰ μέλλει τις τεχνικὸς εἶναι.	ἔστι	γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν κεφαλαίῳ
[181]	μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ τοὐναντίον.	ἔστι	γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς θεοῦ
[204]	φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι·	ἔστι	γάρ· οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος
[206]	Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι, ἔφη, ἐρῶ.	ἔστι	γὰρ τοῦτο τόκος ἐν καλῷ
[202]	τυγχάνον πῶς ἂν εἴη ἀμαθία;	ἔστι	δὲ δή που τοιοῦτον ἡ
[186]	εἶναι ποιεῖν καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων.	ἔστι	δὲ ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν
[195]	αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα καὶ ἄριστον.	ἔστι	δὲ κάλλιστος ὢν τοιόσδε. πρῶτον
[187]	ἁρμονίαν τόξου τε καὶ λύρας.	ἔστι	δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν φάναι
[206]	καὶ γυναικὸς συνουσία τόκος ἐστίν.	ἔστι	δὲ τοῦτο θεῖον τὸ πρᾶγμα,
[204]	καὶ οὕτω γεγονὼς ὁ Ἔρως,	ἔστι	δὲ τῶν καλῶν, ὡς σὺ
[191]	καὶ τοῦ ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο.	ἔστι	δὴ οὖν ἐκ τόσου (ὁ
[186]	δὲ ὁ ἐπὶ τῷ νοσώδει.	ἔστι	δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν
[211]	καὶ γνῷ αὐτὸ τελευτῶν ὃ	ἔστι	(καλόν. ἐνταῦθα τοῦ βίου, ὦ
[204]	ὦ Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι.	ἔστι	μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ
[213]	οὐδὲ εἴ τις ἄλλος γελοῖος	ἔστι	τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω
[199]	ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ ἔστιν,	ἔστι	τινὸς ἀδελφὸς ἢ οὔ; Φάναι
[204]	ἐφαίνετο ὁ Ἔρως. καὶ γὰρ	ἔστι	τὸ ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι
[181]	ἢ ᾄδειν ἢ διαλέγεσθαι, οὐκ	ἔστι	τούτων αὐτὸ καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽
[213]	φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ	ἔστι,	φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ
[195]	πλησιάζειν. μετὰ δὲ νέων ἀεὶ	σύνεστί	τε καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ
[185]	λέγω, ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ	ἀπνευστὶ	ἔχοντι πολὺν χρόνον παύεσθαι ἡ
[172]	διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ	νεωστὶ	ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην
[213]	ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις,	τουτὶ	τί ἦν; Σωκράτης οὗτος; ἐλλοχῶν
[195]	Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ	Ἔρωτι	γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον·
[194]	μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ	Ἔρωτι	καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου
[198]	πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ	Ἔρωτι,	καί φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε
[196]	καὶ μὴν εἴς γε ἀνδρείαν	Ἔρωτι	(οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ
[192]	φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι καὶ	ἔρωτι,	οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος εἰπεῖν
[196]	ποιῶν ποιεῖ— πᾶς γὰρ ἑκὼν	Ἔρωτι	πᾶν ὑπηρετεῖ— ἃ δ᾽ ἂν
[196]	Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ	Ἔρωτι	πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος. χρόας
[177]	τῶν ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ	Ἔρωτι,	τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ θεῷ,
[208]	ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς διάκεινται	ἔρωτι	τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος
[188]	ἐὰν μή τις τῷ κοσμίῳ	Ἔρωτι	χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ τε αὐτὸν
[215]	ὡς ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ	τουτουῒ	τοῦ Μαρσύου πολλάκις δὴ ~(οὕτω
[197]	ποίησιν πάντων τίς ἐναντιώσεται μὴ	οὐχὶ	Ἔρωτος εἶναι σοφίαν, ᾗ γίγνεταί