HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre VII

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


ς  =  342 formes différentes pour 693 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chapitre
[7, 10]   τοὺς δημίους ἐπ´ αὐτὸν παρεῖναι,  ἐπιβὰς   ἵππῳ σπουδῇ μάλα ἐξελαύνει ἐπὶ
[7, 10]   αὐτὸν πεμφθέντας ἥκειν· ὃς δὴ  ἐπιβὰς   ἵππῳ σπουδῇ μάλα πρὸς αὐτὸν
[7, 12]   βρόχων κρεμαμένου καὶ τῶν μὲν  μάστιγας   κομιζόντων, τῶν δὲ πῦρ καὶ
[7, 10]   κατειπόντα θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη τὰς  θεραπαινίδας   ἐδίδου καὶ Θέρσανδρον ἠξίου διδόναι
[7, 16]   ἠπειγόμην· καὶ Σώστρατος κατὰ  πόδας,   οὐκ οἶδα εἰ τὰ ὅμοια
[7, 1]   φόβον αὐτῷ τοῦ μὴ μετὰ  ἀδείας   Λευκίππην ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας, ὡς
[7, 6]   οἶσθα, πρὸς τὴν ἀπολογίαν τῆς  μοιχείας,   εἰ κληρωθείη τὸ δικαστήριον. νῦν
[7, 1]   σχολὴν εἰς τὴν διάκρισιν τῆς  τρικυμίας,   βουλευόμενος ἅμα τῷ Σωσθένει πρόσεισι
[7, 9]   εὐσεβὲς νεανίσκον ἄθλιον ἀνελεῖν, πιστεύσαντας  μανίας   λόγοις. μαίνεται γὰρ ὑπὸ λύπης.
[7, 14]   αὐτῆς παρὰ σοί. καὶ  Κλεινίας   ἀκούσας τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου
[7, 15]   Σώστρατον ἔχειν. μὲν δὴ  Κλεινίας   ἀνεκρότησε παιανίσας, δὲ Σώστρατος
[7, 16]   Σώστρατος. καὶ μὲν  Κλεινίας   ἐβόα· Ποῖ ἄγετε τὸν ἄνθρωπον;
[7, 6]   σοῦ. ~Μεταξὺ δέ μου θρηνοῦντος  Κλεινίας   εἰσέρχεται, καὶ καταλέγω τὸ πᾶν
[7, 6]   ἐπάρατον βίον καταλίποιμι. Εὐφήμησον,  Κλεινίας   ἔφη· καὶ τολμήσεις οὕτως ἐπὶ
[7, 9]   ἀπολογίαν. ~Ἐν τούτῳ δὲ  Κλεινίας,   θορύβου πολλοῦ κατὰ τὸ δικαστήριον
[7, 6]   αἰτίαν ἔσχεν. ἐμὲ δὲ παρηγόρει  Κλεινίας   καὶ Σάτυρος, εἴ πως
[7, 16]   ~Καὶ ἐν τούτῳ παρῆν  Κλεινίας   καὶ Σώστρατος. καὶ
[7, 15]   καὶ ἀναβιοῦν ἠρχόμην· δὲ  Κλεινίας   πρὸς τὸν Σώστρατον, Ἀληθῆ μου,
[7, 14]   εἰς τὴν ὕβριν. δὲ  Κλεινίας   προσελθὼν εἶργε παρηγορῶν αὐτὸν ἅμα
[7, 9]   τι αὐτῷ πρὸς τὴν τῆς  ὑπονοίας   βεβαίωσιν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ συμβὰν
[7, 11]   καὶ ἔστιν οὐ πόρρω τινὸς  ὑπονοίας   μὴ ἄρα τῆς τούτων ἐπιβουλῆς
[7, 3]   οἰκίᾳ πεπραμένην. δὲ ὑπὸ  ζηλοτυπίας   πεφλεγμένη τὴν γυναῖκα ταύτην ἀπατήσασα
[7, 3]   καὶ παταχθείς, ὥσπερ βασάνους παθὼν  μυρίας,   καταλέγει μηδενὸς ἐρωτῶντος αὐτόν· Ἐγὼ
[7, 12]   σημεῖον δὲ τοῦτό ἐστιν ἡκούσης  θεωρίας   τῇ θεῷ. τοῦτο δὲ ὅταν
[7, 9]   ἀποκτείνητε ἄνθρωπον ἐλέου μᾶλλον  τιμωρίας   δεόμενον. εἰ δὲ αὐτὸς ἐπεβούλευσεν,
[7, 12]   ὅταν γένηται, πάσης εἶναι δεῖν  τιμωρίας   ἐκεχειρίαν ἡμερῶν τοσούτων, ὅσων οὐκ
[7, 11]   ἐγὼ δὲ ὑμῶν τεθαύμακα τῆς  ἀναλγησίας,   εἰ φονέα ἐπ´ αὐτοφώρῳ λαβόντες
[7, 12]   δεῖν αὐτῇ θυσίαν ἀποστέλλειν τῆς  συμμαχίας   ἐπινίκιον. ἦν δὲ καὶ ἰδίᾳ
[7, 12]   τῷ πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς  Θρᾷκας,   νικήσαντες ἐλογίσαντο δεῖν αὐτῇ θυσίαν
[7, 5]   παιδιά. πῶς ἄρα μοι, Λευκίππη,  τέθνηκας;   ἐν μὲν γὰρ τοῖς ψευδέσι
[7, 5]   εἰς τὴν ταφήν· νῦν δὲ  τέθνηκας   θάνατον διπλοῦν, ψυχῆς καὶ σώματος.
[7, 5]   ἡδονή. οἴμοι, Λευκίππη, ποσάκις μοι  τέθνηκας·   μὴ γὰρ θρηνῶν ἀνεπαυσάμην; ἀεί
[7, 13]   προσελθόντος, ὡς ἂν ἐπίσχῃ τὰς  δίκας,   εἰς τὸ ἱερὸν Λευκίππη
[7, 12]   καὶ τὰς μὲν φονικὰς ἐδίκαζε  δίκας,   κατὰ δὲ τὸν νόμον συμβούλους
[7, 12]   βασιλικοῦ γένους καὶ τὰς μὲν  φονικὰς   ἐδίκαζε δίκας, κατὰ δὲ τὸν
[7, 5]   κατεφίλησα πολλάκις καὶ συνεπλάκην μεμιασμένας  συμπλοκάς,   καὶ τὴν Ἀφροδίτης χάριν αὐτῇ
[7, 14]   θυγατέρα. καλὸν δέ μοι δῶρον  δέδωκας·   εὗρον τὸν ἀνδροφόνον αὐτῆς παρὰ
[7, 2]   ἐμπίπτουσαι δὲ αἱ τύχαι βαπτίζουσιν  ἡμᾶς.   ἔδει γάρ με μαντεύσασθαι, τίς
[7, 16]   Σωστράτου καὶ τἀμά. ἰδοῦσα δὲ  ἡμᾶς   ἐξεπήδησε τοῦ νεὼ καὶ τὸν
[7, 16]   τὸ πτερόν· καὶ τότε  ἡμᾶς   ἐπὶ Λευκίππην προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα πάντα
[7, 3]   δὲ ταῦτα εἶδον, ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν  ἡμᾶς   καὶ ἱμᾶσιν εὐθὺς δεσμεύουσι· παίει
[7, 3]   ὑπώπτευον τοὺς ἀνθρώπους διανοεῖσθαι εἰς  ἡμᾶς,   οὐ μὴν ἠδυνάμην συνιέναι τί
[7, 14]   τὸ ἐνύπνιον φύσει προσδοκῶν εὑρήσειν  ἡμᾶς.   προσελθὼν οὖν μοι· Κλειτοφῶν οὗτος,
[7, 1]   τὴν Λευκίππην δοκῶν, τὴν Μελίτην  γήμας   ὡς ἂν ἐρῶσαν, αὐτοῦ μένοιμι
[7, 9]   μὲν οὐκ οἶδα, μαθεῖν δὲ  ὑμᾶς   ἐξέσται. ἔχετε τὸν δεδεμένον· εἰσὶν
[7, 9]   πέπρακται; ἐγὼ καὶ τοῦτο πρὸς  ὑμᾶς   ἐρῶ, καὶ πρὸς τῶν θεῶν
[7, 13]   τὰς μὲν τοῦ δωματίου θύρας  ἀνεῳγμένας   ὁρῶσα, τὸν δὲ Σωσθένην μὴ
[7, 5]   σου κατεφίλησα πολλάκις καὶ συνεπλάκην  μεμιασμένας   συμπλοκάς, καὶ τὴν Ἀφροδίτης χάριν
[7, 11]   λόχος λανθάνων, ὥστε ἐνεχώρει μηδὲ  ἐκείνας   τὸ γενόμενον ἑωρακέναι. ἐλήρησε δὲ
[7, 4]   ἤκουσα μόνα τοῦ πεφονευκότος, ὡς  κτείνας   εἴη τὴν κόρην· ποῦ δὲ
[7, 9]   ἀνῃρημένην. εἰ δὲ μήθ´  ἀποκτείνας   ἐστὶ μήθ´ ἀνῃρημένη, τίς
[7, 9]   γυναικί. σκοπεῖτε δὲ εἴ τις  ἀποκτείνας   τινὰ ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν αὐτῷ θέλει
[7, 11]   πρᾶγμα, ὡς συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν  τινας   ὡς κτενοῦντας; αἱ δὲ θεράπαιναι
[7, 12]   ἐκ τῶν γεραιτέρων εἶχεν, οὓς  ἐπιγνώμονας   ἐλάμβανε τῆς γνώσεως— ἔδοξεν οὖν
[7, 2]   πλησίον, καὶ τοῦ δράματος ἤρχετο·  ἀνοιμώξας   γὰρ πάνυ κακούργως, Τίνα βίον,
[7, 14]   εἶπον κατ´ ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς  ἀνοιμώξας   καὶ κοψάμενος τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ
[7, 3]   ὁδόν· προελθόντι δέ μοι σταδίους  τέσσαρας   νεανίσκος ἐκ τῶν ἀγρῶν προσελθὼν
[7, 15]   παιανίσας, δὲ Σώστρατος ὑπὸ  χαρᾶς   κατέπεσεν, ἐγὼ δὲ ἐξάλλομαι μετὰ
[7, 14]   ἐν Τύρῳ πρὸ πολλοῦ τῆς  ἡμετέρας   φυγῆς· ὥστε ταχύ μου τὴν
[7, 14]   πίστευσόν μου τοῖς μαντεύμασιν. οὐχ  ὁρᾷς   καὶ τοῦτον ὡς ἐκ τῶν
[7, 13]   Λευκίππη, τὰς μὲν τοῦ δωματίου  θύρας   ἀνεῳγμένας ὁρῶσα, τὸν δὲ Σωσθένην
[7, 10]   τῆς Λευκίππης δωματίου κλεῖσαι τὰς  θύρας.   μάλιστα γὰρ τὸ τῶν δούλων
[7, 11]   αὐτοφώρῳ λαβόντες (μεῖζον γὰρ τῆς  φωρᾶς   τὸ αὐτὸν ἑαυτοῦ κατειπεῖν) οὐ
[7, 7]   μὲν δὴ τὸ ἔργον  δράσας   οἴχεται κἀκ τότε γέγονεν ἀφανής·
[7, 3]   ἰδὼν αὐτὸν οὔτε ἔργου τινὸς  κοινωνήσας   λόγου, συναπηγόμην αὐτῷ δεδεμένος,
[7, 1]   μετὰ ἀδείας Λευκίππην ἔχειν, ἀλλὰ  μισήσας,   ὡς τὸ εἰκός, τὴν Μελίτην
[7, 7]   παρεσκεύαστο. ἐπεὶ δὲ ἐπαύσαντο λέγοντες,  αἰτήσας   κἀγὼ λόγον, Ἀλλ´ οὗτοι μέν,
[7, 3]   καὶ προσειπὼν καὶ πρὸς μικρὸν  συμβαδίσας,   Ποῖ, ἔφη, ἔχεις τὴν ὁδόν;
[7, 15]   μὲν δὴ Κλεινίας ἀνεκρότησε  παιανίσας,   δὲ Σώστρατος ὑπὸ χαρᾶς
[7, 14]   δὲ ποῦ; ἐγὼ μὲν οὖν  γνωρίσας   αὐτὸν εἰς γῆν κατένευσα, οἱ
[7, 13]   ἀδικῶν, αὖθις τὴν θεράπαιναν ἐλάμβανεν,  ὀμόσας   μὴ μνησικακήσειν τῆς καταφυγῆς· εἰ
[7, 10]   ἀγρὸν ἀποστέλλει πρὸς τὸν Σωσθένην,  κελεύσας   τὴν ταχίστην ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν
[7, 15]   κατέφυγεν. ἐγὼ μὲν δὴ τοῦτο  ἀκούσας   ἀναπτεροῦμαι καὶ τὰ ὄμματα ἀνεγείρω
[7, 1]   ~Ταῦτα  ἀκούσας   Θέρσανδρος παντοδαπὸς ἦν· ἤχθετο,
[7, 10]   καὶ ταραχῇ πολλῇ προέρχεται, καὶ  ἀκούσας   τὰ ὄντα, μεστὸς γενόμενος δέους
[7, 14]   παρὰ σοί. καὶ Κλεινίας  ἀκούσας   τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου περιχαρὴς
[7, 13]   δικαστήρια προσελθόντος, ὡς ἂν ἐπίσχῃ  τὰς   δίκας, εἰς τὸ ἱερὸν
[7, 10]   αὑτοῦ κατειπόντα θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη  τὰς   θεραπαινίδας ἐδίδου καὶ Θέρσανδρον ἠξίου
[7, 10]   τοῦ τῆς Λευκίππης δωματίου κλεῖσαι  τὰς   θύρας. μάλιστα γὰρ τὸ τῶν
[7, 13]   αὐτὸν χρόνον καὶ Λευκίππη,  τὰς   μὲν τοῦ δωματίου θύρας ἀνεῳγμένας
[7, 12]   δὲ τοῦ βασιλικοῦ γένους καὶ  τὰς   μὲν φονικὰς ἐδίκαζε δίκας, κατὰ
[7, 8]   ἣν ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα εἰπόντος ἐμοῦ  πάντας   ἔκπληξις κατέσχεν ἐπὶ τῷ παραλόγῳ
[7, 5]   διωκόντων ἀλλήλους; ἀλλ´ ἐκείνους μὲν  πάντας   Τύχη ἔπαιξε κατ´ ἐμοῦ,
[7, 9]   οὔτε εὐσεβὲς νεανίσκον ἄθλιον ἀνελεῖν,  πιστεύσαντας   μανίας λόγοις. μαίνεται γὰρ ὑπὸ
[7, 10]   γενέσθαι, πρὶν τοὺς ἐπ´ αὐτὸν  πεμφθέντας   ἥκειν· ὃς δὴ ἐπιβὰς ἵππῳ
[7, 11]   συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν τινας ὡς  κτενοῦντας;   αἱ δὲ θεράπαιναι τούτους μέν,
[7, 9]   οὐκ ἐτύγχανε, καὶ φίλους ἔχοντα  λῃστάς.   οὗτος οὖν ἀνῃρῆσθαι δοκῶν τὴν
[7, 14]   ἀναπυνθανομένων. ἔνθα καὶ Σώστρατος  ἐπιστὰς   ὁρᾷ με καὶ γνωρίζει. καὶ
[7, 4]   τῆς ψυχῆς ὑπολέλειπτο. μικρὸν δὲ  νήψας   ἐκ τῆς μέθης τοῦ λόγου,
[7, 14]   Ἡρακλείων ἑορτὴν καὶ χρόνου πολλοῦ  διατρίψας   ἔτυχεν ἐν Τύρῳ πρὸ πολλοῦ
[7, 9]   τούτων ἕκαστον, οὔτε ὅσιον οὔτε  εὐσεβὲς   νεανίσκον ἄθλιον ἀνελεῖν, πιστεύσαντας μανίας
[7, 14]   Ἄρτεμιν· Ἐπὶ τούτῳ με, δέσποινα,  ἤγαγες   ἐνταῦθα; τοιαῦτά σου τῶν ἐνυπνίων
[7, 5]   διπλοῦν, ψυχῆς καὶ σώματος. δύο  ἐξέφυγες   λῃστήρια, τὸ δὲ τῆς Μελίτης
[7, 15]   ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι. ἀλλ´ εἶχον οἱ  πόδες   μου τότε πτερά· μόλις οὖν
[7, 3]   ἔτυχον, εἶπε, τὴν ἐξ ἄστεος  χθές·   ἐποιούμην δὲ τὴν ἐπὶ Σμύρνης
[7, 15]   τὸν δρόμον λαμβάνονται· καὶ οἱ  φύλακες   ἅμα παρῆσαν καὶ ἐπεχείρουν με
[7, 16]   δεσμωτήριον οὐκ ἐπέτρεπον. οἱ δὲ  φύλακες   οὐκ εἶναι κύριοι τοῦ μεθεῖναι
[7, 15]   μου τότε πτερά· μόλις οὖν  τινες   μαινομένου μου πρὸς τὸν δρόμον
[7, 3]   κατὰ ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν  τινες   τέσσαρες, καὶ προσεποιοῦντο μὲν ἀριστᾶν
[7, 3]   ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν τινες  τέσσαρες,   καὶ προσεποιοῦντο μὲν ἀριστᾶν κἀκεῖνοι,
[7, 9]   ὡς δὲ ἔλαβε, δακρύων γεμισθείς,  Ἄνδρες,   εἶπεν, Ἐφέσιοι, μὴ προπετῶς καταγνῶτε
[7, 10]   λόγος, οἱ δὲ τοῦ Θερσάνδρου  ῥήτορες   καὶ ὅσοι τῶν φίλων συμπαρῆσαν,
[7, 8]   καὶ οἱ μὲν τοῦ Θερσάνδρου  ῥήτορες   μεθ´ ἡδονῆς ἀνεβόησαν ἐπινίκιον, οἱ
[7, 7]   Ἀλλ´ οὗτοι μέν, ἔφην, ληροῦσι  πάντες,   καὶ οἱ Θερσάνδρῳ καὶ οἱ
[7, 3]   αὐτόν. ὡς δὲ ταῦτα εἶδον,  ἀναπηδήσαντες   συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς καὶ ἱμᾶσιν εὐθὺς
[7, 12]   πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς Θρᾷκας,  νικήσαντες   ἐλογίσαντο δεῖν αὐτῇ θυσίαν ἀποστέλλειν
[7, 11]   ἀναλγησίας, εἰ φονέα ἐπ´ αὐτοφώρῳ  λαβόντες   (μεῖζον γὰρ τῆς φωρᾶς τὸ
[7, 3]   πανδοχείου προελθόντες, τοὺς ἑκατὸν χρυσοῦς  λαβόντες   παρ´ αὐτοῦ τὸν μὲν ἀφῆκαν
[7, 11]   Κλειτοφῶντα. τί μου τὴν δούλην  λαβόντες   πεποιήκατε; δούλη γὰρ ἦν ἐμή,
[7, 7]   ἀπολογίαν παρεσκεύαστο. ἐπεὶ δὲ ἐπαύσαντο  λέγοντες,   αἰτήσας κἀγὼ λόγον, Ἀλλ´ οὗτοι
[7, 15]   ἐπετόμην· οἱ δὲ φυλάσσοντες ἐδίωκον,  νομίζοντες   ἀποδιδράσκειν, καὶ ἐβόων τοῖς ἐντυγχάνουσι
[7, 16]   οἱ δὲ παρόντες τὸ πᾶν  μαθόντες   εὐφήμουν τε τὴν Ἄρτεμιν καὶ
[7, 3]   δὲ χαλεπώτερον, μικρὸν τοῦ πανδοχείου  προελθόντες,   τοὺς ἑκατὸν χρυσοῦς λαβόντες παρ´
[7, 7]   Αἰγύπτῳ) Μελίτῃ περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν ἀλλήλοις  συνόντες   ἥκομεν ἐνταῦθα κοινῇ καὶ τὴν
[7, 7]   οἱ Θερσάνδρῳ καὶ οἱ Μελίτῃ  συνειπόντες·   ἐγὼ δὲ πᾶσαν ὑμῖν ἐρῶ
[7, 14]   εἰς γῆν κατένευσα, οἱ δὲ  παρόντες   αὐτῷ διηγοῦντο ὅσα εἶπον κατ´
[7, 16]   ἀνῃρῆσθαι δοκούσης πατήρ. οἱ δὲ  παρόντες   τὸ πᾶν μαθόντες εὐφήμουν τε
[7, 15]   μηχανῆς βληθεὶς ἐπετόμην· οἱ δὲ  φυλάσσοντες   ἐδίωκον, νομίζοντες ἀποδιδράσκειν, καὶ ἐβόων
[7, 10]   τὸν Λευκίππην ἀνῃρηκότα· καὶ οἱ  συναγορεύοντες   αὐτῇ ταύτην μάλιστα προεφέροντο πρόκλησιν.
[7, 11]   τῷ δημίῳ, καθέζεσθε δὲ γόητος  ἀκούοντες   πιθανῶς μὲν ὑποκρινομένου, πιθανῶς δὲ
[7, 13]   ἱκετεύειν τὴν θεόν, οἱ δὲ  ἄρχοντες   ἐδίκαζον αὐτῇ τε καὶ τῷ
[7, 6]   μοιχείαν ὁμολογεῖν καὶ ὡς ἀλλήλων  ἐρῶντες   ἐγώ τε καὶ Μελίτη κοινῇ
[7, 11]   μοι δοκοῦσιν αὐτόν, καὶ τοῦτ´  εἰδότες,   ὡς ἂν οὐκ ἔχοιμι παρασχεῖν
[7, 9]   πῶς οὖν Μελίτης φόνον κατηγορεῖ,  ἧς   ἤρα, διὰ Λευκίππην δὲ ἀποθανεῖν
[7, 6]   τοῦ θανάτου καλλίστην ὁδόν, δι´  ἧς   οὐδὲ θεοῖς ἐχθρὰ Μελίτη
[7, 5]   πειρατήριον. δὲ ἀνόσιος καὶ  ἀσεβὴς   ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον σου κατεφίλησα
[7, 4]   καὶ κέκρυπται κατειργασμένον σχολῇ τῆς  πληγῆς   τὴν τομήν, μετὰ ταῦτα δὲ
[7, 14]   Τύρῳ πρὸ πολλοῦ τῆς ἡμετέρας  φυγῆς·   ὥστε ταχύ μου τὴν μορφὴν
[7, 13]   ἐλάμβανεν, ὀμόσας μὴ μνησικακήσειν τῆς  καταφυγῆς·   εἰ δὲ ἔδοξε τὴν θεράπαιναν
[7, 6]   καὶ κατὰ σχολὴν ἔξεστιν, ὅταν  μάθῃς   σαφῶς τὸν θάνατον αὐτῆς. Ληρεῖς·
[7, 4]   μικρὸν δὲ νήψας ἐκ τῆς  μέθης   τοῦ λόγου, Τίνα τρόπον τὴν
[7, 10]   ἄγγελος πρὸς τὸν Θέρσανδρον ἀναστρέφει.  ἀληθὴς   δέ ἐστιν, ὡς ἔοικεν,
[7, 5]   ηὐτύχησα, οὐδὲ ἐνεπλήσθην κἂν βλέπων.  ἀληθής   μοι γέγονεν ὀνείρων ἡδονή. οἴμοι,
[7, 13]   θάρσος αὐτὴν καὶ ἐλπὶς  συνήθης   εἰσέρχεται· μνήμη γὰρ αὐτῇ τοῦ
[7, 2]   πρὸς ἀκίνδυνον ζωήν; οὐ γὰρ  αὐτάρκης   ἡμῖν δίκαιος τρόπος· ἐμπίπτουσαι
[7, 11]   ὑπονοίας μὴ ἄρα τῆς τούτων  ἐπιβουλῆς   γέγονεν ἔργον· αὐτὸς γὰρ ἐτύγχανεν
[7, 16]   ἄνθρωπος δρομικώτατος, ὃν οὐ τῆς  φήμης   φθάνει τὸ πτερόν· καὶ
[7, 7]   δράσας οἴχεται κἀκ τότε γέγονεν  ἀφανής·   ἐμὲ δ´ ἔρως εὐθὺς
[7, 11]   ἐμοῦ, τρίτην ταύτην ἡμέραν γέγονεν  ἀφανής,   καὶ ἔστιν οὐ πόρρω τινὸς
[7, 9]   δούλην, αἱ δὲ πῶς γέγονεν  ἀφανής·   δὲ περὶ τοῦ μισθωτοῦ
[7, 9]   τρόπον τοῦτον. αὕτη γέγονεν ἐξαίφνης  ἀφανής,   οὐκ οἶδ´ ὅπως, οὔτ´ εἴ
[7, 15]   ἐπὶ τὸ ἱερὸν ὡς ἀπὸ  μηχανῆς   βληθεὶς ἐπετόμην· οἱ δὲ φυλάσσοντες
[7, 7]   ὅπως δὲ τὴν ἐλευθέραν  Σωσθένης   εἶχε δούλην τίς
[7, 9]   εἰσὶν αἱ θεράπαιναι· ἔστιν  Σωσθένης.   μὲν ἐρεῖ πόθεν ἔσχε
[7, 11]   τινὰ ἐργάσασθαι φόνον. γὰρ  Σωσθένης   οὗτος, ὃν αἰτοῦσι παρ´ ἐμοῦ,
[7, 10]   ἐκπλήσσειν πέφυκε φόβος· γοῦν  Σωσθένης   περὶ ἑαυτοῦ φοβηθεὶς ἁπαξαπάντων ἐξελάθετο
[7, 11]   δι´ ἐμοῦ. ἀπήλλακται μὲν δὴ  Σωσθένης   ταῦτα εἰπών· τοὐντεῦθεν δὲ
[7, 1]   ὡς εἴη πεφονευμένη, τῆς Μελίτης  συσκευασαμένης   τὸν φόνον. τὸ δὲ τέχνασμα
[7, 9]   τὴν ἐρωμένην καὶ ὑπὲρ τῆς  ἀνῃρημένης   μὴ μάτην ἀποθάνῃ; διὰ τί
[7, 11]   προκλήσεως ἀπὸ τῆς Μελίτης οὕτω  γενομένης,   παρελθών, Ἱκανῶς μὲν οὗτος, εἶπεν,
[7, 16]   (καὶ ἅπαντα ἔβλεπον εἰς τὸ  ἐκείνης   πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως
[7, 8]   μὲν τοῦ Θερσάνδρου ῥήτορες μεθ´  ἡδονῆς   ἀνεβόησαν ἐπινίκιον, οἱ δὲ τῆς
[7, 3]   ἔφη, ἔχεις τὴν ὁδόν; Ἐπὶ  Σμύρνης,   εἶπον. Κἀγώ, ἔφη, τὴν αὐτήν,
[7, 10]   ἵππῳ σπουδῇ μάλα ἐξελαύνει ἐπὶ  Σμύρνης·   δὲ ἄγγελος πρὸς τὸν
[7, 3]   χθές· ἐποιούμην δὲ τὴν ἐπὶ  Σμύρνης   ὁδόν· προελθόντι δέ μοι σταδίους
[7, 9]   τὸν τρόπον τοῦτον. αὕτη γέγονεν  ἐξαίφνης   ἀφανής, οὐκ οἶδ´ ὅπως, οὔτ´
[7, 4]   τὴν τομήν, μετὰ ταῦτα δὲ  ἐξαίφνης   λευκή τις ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος
[7, 2]   τῆς ἐπ´ ἐμὲ τοῦ λόγου  τέχνης,   ὡς ἂν πυθοίμην τί εἴη
[7, 10]   ἐκπλήξεως, ὡς μηδὲ τοῦ τῆς  Λευκίππης   δωματίου κλεῖσαι τὰς θύρας. μάλιστα
[7, 10]   ἔτυχε μὲν ἐν τῷ τῆς  Λευκίππης   δωματίῳ παρών, κατεπᾴδων αὐτῇ· κληθεὶς
[7, 1]   δεδιδαγμένος τεχνικῶς πάνυ περὶ τῆς  Λευκίππης   λόγον ἐμβαλεῖν, ὡς εἴη πεφονευμένη,
[7, 6]   ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ ταῦτα  Λευκίππης;   Οὐδέν, εἶπον, αἰσχρόν, λυπεῖ
[7, 12]   θεωρίαν ἄγων Σώστρατος, τῆς  Λευκίππης   πατήρ. οἱ γὰρ Βυζάντιοι, τῆς
[7, 4]   καὶ ψυχὴ παταχθεῖσα τῷ τῆς  λύπης   βέλει, τοξεύσαντος λόγου τέτρωται μὲν
[7, 2]   αὐτῷ τοῦτο τῆς ὧν ἔπαθε  λύπης,   πρὸς ἄλλον εἰς τὸ
[7, 4]   τραύματος ψυχῆς. ὅταν τῆς  λύπης   ὀδοὺς κατὰ μικρὸν τὴν καρδίαν
[7, 9]   μανίας λόγοις. μαίνεται γὰρ ὑπὸ  λύπης.   ~Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Κλεινίου τοῖς
[7, 14]   ἀκούσας τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου  περιχαρὴς   ἐγένετο καὶ λέγει· Θάρρει, πάτερ,
[7, 3]   εὐθὺς δεσμεύουσι· παίει δὲ κατὰ  κόρρης   τις ἐκεῖνον· καὶ παταχθείς, ὥσπερ
[7, 12]   θεῷ. τοῦτο δὲ ὅταν γένηται,  πάσης   εἶναι δεῖν τιμωρίας ἐκεχειρίαν ἡμερῶν
[7, 4]   πηγήν, μετὰ ταῦτα δὲ ἔρρει,  σχολασάσης   τῆς ψυχῆς τῷ κακῷ. ~Ἔλεγον
[7, 12]   οἱ γὰρ Βυζάντιοι, τῆς Ἀρτέμιδος  ἐπιφανείσης   ἐν τῷ πολέμῳ τῷ πρὸς
[7, 12]   ὁρᾶται. σημεῖον δὲ τοῦτό ἐστιν  ἡκούσης   θεωρίας τῇ θεῷ. τοῦτο δὲ
[7, 16]   ὡς εἴη αὐτὸς τῆς ἀνῃρῆσθαι  δοκούσης   πατήρ. οἱ δὲ παρόντες τὸ
[7, 4]   οὕτω κἀμὲ τὰ μὲν πρῶτα  τῆς   ἀκροάσεως τῇ ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ
[7, 11]   μυθολογῶν. ἐγὼ δὲ ὑμῶν τεθαύμακα  τῆς   ἀναλγησίας, εἰ φονέα ἐπ´ αὐτοφώρῳ
[7, 9]   σώσῃ τὴν ἐρωμένην καὶ ὑπὲρ  τῆς   ἀνῃρημένης μὴ μάτην ἀποθάνῃ; διὰ
[7, 16]   ἔλεγε καὶ ὡς εἴη αὐτὸς  τῆς   ἀνῃρῆσθαι δοκούσης πατήρ. οἱ δὲ
[7, 4]   θύρα, τὰ δὲ μετὰ μικρὸν  τῆς   ἀνοίξεως ἐξεπήδησεν. οὕτω κἀμὲ τὰ
[7, 14]   καὶ Κλεινίας ἀκούσας τοῦ  τῆς   Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου περιχαρὴς ἐγένετο καὶ
[7, 12]   Λευκίππης πατήρ. οἱ γὰρ Βυζάντιοι,  τῆς   Ἀρτέμιδος ἐπιφανείσης ἐν τῷ πολέμῳ
[7, 12]   καὶ ἐπικαλοῦντος τοὺς θεούς,  τῆς   Ἀρτέμιδος ἱερεὺς δάφνην ἐστεμμένος προσιὼν
[7, 13]   γὰρ τῶν ἀγρῶν πλησίον τὸ  τῆς   Ἀρτέμιδος ἱερόν, ἐκτρέχει τε ἐπ´
[7, 12]   γεραιτέρων εἶχεν, οὓς ἐπιγνώμονας ἐλάμβανε  τῆς   γνώσεως— ἔδοξεν οὖν αὐτῷ διασκοπήσαντι
[7, 2]   καὶ τὰ τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν  τῆς   ἐπ´ ἐμὲ τοῦ λόγου τέχνης,
[7, 12]   ἄρτι δέ μου δεθέντος καὶ  τῆς   ἐσθῆτος τοῦ σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου
[7, 14]   ἔτυχεν ἐν Τύρῳ πρὸ πολλοῦ  τῆς   ἡμετέρας φυγῆς· ὥστε ταχύ μου
[7, 3]   ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν παρὰ Μελίτης  τῆς   Θερσάνδρου γυναικός· αὕτη γάρ με
[7, 13]   θεράπαιναν ἐλάμβανεν, ὀμόσας μὴ μνησικακήσειν  τῆς   καταφυγῆς· εἰ δὲ ἔδοξε τὴν
[7, 10]   ὑπ´ ἐκπλήξεως, ὡς μηδὲ τοῦ  τῆς   Λευκίππης δωματίου κλεῖσαι τὰς θύρας.
[7, 10]   δὲ ἔτυχε μὲν ἐν τῷ  τῆς   Λευκίππης δωματίῳ παρών, κατεπᾴδων αὐτῇ·
[7, 1]   Θερσάνδρου δεδιδαγμένος τεχνικῶς πάνυ περὶ  τῆς   Λευκίππης λόγον ἐμβαλεῖν, ὡς εἴη
[7, 12]   τὴν θεωρίαν ἄγων Σώστρατος,  τῆς   Λευκίππης πατήρ. οἱ γὰρ Βυζάντιοι,
[7, 4]   οὕτω καὶ ψυχὴ παταχθεῖσα τῷ  τῆς   λύπης βέλει, τοξεύσαντος λόγου τέτρωται
[7, 4]   αἷμα τραύματος ψυχῆς. ὅταν  τῆς   λύπης ὀδοὺς κατὰ μικρὸν τὴν
[7, 4]   ὑπολέλειπτο. μικρὸν δὲ νήψας ἐκ  τῆς   μέθης τοῦ λόγου, Τίνα τρόπον
[7, 8]   ἡδονῆς ἀνεβόησαν ἐπινίκιον, οἱ δὲ  τῆς   Μελίτης ἀνεπύθοντο τί ταῦτα εἴη
[7, 6]   ὡς ἂν μηκέτι παρὰ τῷ  τῆς   Μελίτης εἶεν συντρόφῳ. ~Τῇ δ´
[7, 9]   καὶ καθ´ αὑτοῦ καὶ κατὰ  τῆς   Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν τις
[7, 8]   μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν ἔχειν κατὰ  τῆς   Μελίτης καὶ ἀπορεῖν ὅτῳ χρήσαιντο
[7, 3]   ἔχων, ἣν εὗρεν ἐν τῇ  τῆς   Μελίτης οἰκίᾳ πεπραμένην. δὲ
[7, 11]   Θέρσανδρος, πρώτης προκλήσεως ἀπὸ  τῆς   Μελίτης οὕτω γενομένης, παρελθών, Ἱκανῶς
[7, 5]   δύο ἐξέφυγες λῃστήρια, τὸ δὲ  τῆς   Μελίτης πεφόνευκέ σε πειρατήριον.
[7, 7]   οὐχ ἧττον δέκα· καὶ  τῆς   Μελίτης σπουδῇ πρὸς τὴν ἀπολογίαν
[7, 1]   λόγον ἐμβαλεῖν, ὡς εἴη πεφονευμένη,  τῆς   Μελίτης συσκευασαμένης τὸν φόνον. τὸ
[7, 6]   ὡς οἶσθα, πρὸς τὴν ἀπολογίαν  τῆς   μοιχείας, εἰ κληρωθείη τὸ δικαστήριον.
[7, 4]   δέδυκε καὶ κέκρυπται κατειργασμένον σχολῇ  τῆς   πληγῆς τὴν τομήν, μετὰ ταῦτα
[7, 1]   μου τὴν ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην ἐκ  τῆς   πόλεως τὸ παράπαν. ~Ὡς οὖν
[7, 12]   ἐλογίσαντο δεῖν αὐτῇ θυσίαν ἀποστέλλειν  τῆς   συμμαχίας ἐπινίκιον. ἦν δὲ καὶ
[7, 11]   πόρρω τινὸς ὑπονοίας μὴ ἄρα  τῆς   τούτων ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον· αὐτὸς
[7, 1]   ψυχῇ σχολὴν εἰς τὴν διάκρισιν  τῆς   τρικυμίας, βουλευόμενος ἅμα τῷ Σωσθένει
[7, 2]   δέ σοι συμβέβηκεν, εἶπεν, ἀπὸ  τῆς   Τύχης; εἰκὸς γάρ σε μηδὲν
[7, 5]   ἐμοῦ, οὗτος δὲ οὐκ ἔστι  τῆς   Τύχης ἔτι παιδιά. πῶς ἄρα
[7, 9]   δέ τι αὐτῷ πρὸς τὴν  τῆς   ὑπονοίας βεβαίωσιν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ
[7, 16]   οὕτως ἄνθρωπος δρομικώτατος, ὃν οὐ  τῆς   φήμης φθάνει τὸ πτερόν·
[7, 11]   ἐπ´ αὐτοφώρῳ λαβόντες (μεῖζον γὰρ  τῆς   φωρᾶς τὸ αὐτὸν ἑαυτοῦ κατειπεῖν)
[7, 4]   τὴν καρδίαν ἐκφάγῃ, κατέρρηκται μὲν  τῆς   ψυχῆς τὸ τραῦμα, ἀνέῳκται δὲ
[7, 4]   μετὰ ταῦτα δὲ ἔρρει, σχολασάσης  τῆς   ψυχῆς τῷ κακῷ. ~Ἔλεγον οὖν·
[7, 4]   ἐλέλυτο, ὀλίγον δέ τί μοι  τῆς   ψυχῆς ὑπολέλειπτο. μικρὸν δὲ νήψας
[7, 2]   κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον αὐτῷ τοῦτο  τῆς   ὧν ἔπαθε λύπης, πρὸς
[7, 5]   συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς, καὶ τὴν  Ἀφροδίτης   χάριν αὐτῇ παρέσχον πρὸ σοῦ.
[7, 8]   ἀνεβόησαν ἐπινίκιον, οἱ δὲ τῆς  Μελίτης   ἀνεπύθοντο τί ταῦτα εἴη τὰ
[7, 9]   ποτε τοιοῦτον φόνον; Ἤρων, φησί,  Μελίτης·   διὰ τοῦτο Λευκίππην ἀπέκτεινα. πῶς
[7, 6]   ἂν μηκέτι παρὰ τῷ τῆς  Μελίτης   εἶεν συντρόφῳ. ~Τῇ δ´ ὑστεραίᾳ
[7, 9]   καθ´ αὑτοῦ καὶ κατὰ τῆς  Μελίτης   ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν τις ὀδυρόμενος
[7, 8]   συνᾴδειν ὑπόνοιαν ἔχειν κατὰ τῆς  Μελίτης   καὶ ἀπορεῖν ὅτῳ χρήσαιντο λόγῳ
[7, 9]   μάτην ἀποθάνῃ; διὰ τί οὖν  Μελίτης   κατηγόρησεν, εἰ μηδὲν αὐτῇ τοιοῦτο
[7, 12]   κατειπόντα φόνον τεθνάναι, περὶ δὲ  Μελίτης   κρίσιν γενέσθαι δευτέραν ἐν ταῖς
[7, 3]   ἣν εὗρεν ἐν τῇ τῆς  Μελίτης   οἰκίᾳ πεπραμένην. δὲ ὑπὸ
[7, 11]   Θέρσανδρος, πρώτης προκλήσεως ἀπὸ τῆς  Μελίτης   οὕτω γενομένης, παρελθών, Ἱκανῶς μὲν
[7, 5]   ἐξέφυγες λῃστήρια, τὸ δὲ τῆς  Μελίτης   πεφόνευκέ σε πειρατήριον. δὲ
[7, 7]   ἧττον δέκα· καὶ τῆς  Μελίτης   σπουδῇ πρὸς τὴν ἀπολογίαν παρεσκεύαστο.
[7, 1]   ἐμβαλεῖν, ὡς εἴη πεφονευμένη, τῆς  Μελίτης   συσκευασαμένης τὸν φόνον. τὸ δὲ
[7, 3]   καὶ ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν παρὰ  Μελίτης   τῆς Θερσάνδρου γυναικός· αὕτη γάρ
[7, 3]   δὲ ὡς ἤκουσα Θερσάνδρου καὶ  Μελίτης   τοὔνομα, τὸν ἄλλον οὐ προσέχων
[7, 9]   τοῦτο Λευκίππην ἀπέκτεινα. πῶς οὖν  Μελίτης   φόνον κατηγορεῖ, ἧς ἤρα, διὰ
[7, 13]   δεσπότῃ. καὶ εἰ μὲν  δεσπότης   οὐδὲν ἔτυχεν ἀδικῶν, αὖθις τὴν
[7, 9]   τοῦτο οἶδα μόνον, τὸν Σωσθένην  αὐτῆς   ἐρῶντα καὶ αἰκισάμενον βασάνοις πολλαῖς
[7, 1]   δίκην φύγοιμι, μὴ πρὸς ζήτησιν  αὐτῆς   ἔτι τραποίμην. προσέκειτο δὲ
[7, 6]   ὅταν μάθῃς σαφῶς τὸν θάνατον  αὐτῆς.   Ληρεῖς· τούτου γὰρ ἀσφαλέστερον πῶς
[7, 14]   δῶρον δέδωκας· εὗρον τὸν ἀνδροφόνον  αὐτῆς   παρὰ σοί. καὶ Κλεινίας
[7, 7]   δεῖ τἀληθῆ λέγειν; ἐπεὶ τῶν  αὑτῆς   με κύριον ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι
[7, 11]   βάσανοι. ἂν γὰρ φανῶσι παρὰ  ταύτης   λαβοῦσαι τὴν κόρην, εἶτα οὐκέτι
[7, 11]   τοῦ φόνου. καὶ τίς  δεσμώτης   οὗτος, ὃς τῷ στρατηγῷ μὲν
[7, 11]   ~Ἐν τούτῳ δὲ Θέρσανδρος,  πρώτης   προκλήσεως ἀπὸ τῆς Μελίτης οὕτω
[7, 2]   σοι συμβέβηκεν, εἶπεν, ἀπὸ τῆς  Τύχης;   εἰκὸς γάρ σε μηδὲν ἀδικήσαντα
[7, 5]   οὗτος δὲ οὐκ ἔστι τῆς  Τύχης   ἔτι παιδιά. πῶς ἄρα μοι,
[7, 9]   λόγον, εἶπε, συγχωρήσατε· περὶ γὰρ  ψυχῆς   ἀνδρὸς ἀγών. ὡς δὲ
[7, 5]   νῦν δὲ τέθνηκας θάνατον διπλοῦν,  ψυχῆς   καὶ σώματος. δύο ἐξέφυγες λῃστήρια,
[7, 4]   μακράν· δάκρυον γὰρ αἷμα τραύματος  ψυχῆς.   ὅταν τῆς λύπης ὀδοὺς
[7, 4]   καρδίαν ἐκφάγῃ, κατέρρηκται μὲν τῆς  ψυχῆς   τὸ τραῦμα, ἀνέῳκται δὲ τοῖς
[7, 4]   ταῦτα δὲ ἔρρει, σχολασάσης τῆς  ψυχῆς   τῷ κακῷ. ~Ἔλεγον οὖν· Τίς
[7, 4]   ὀλίγον δέ τί μοι τῆς  ψυχῆς   ὑπολέλειπτο. μικρὸν δὲ νήψας ἐκ
[7, 4]   γὰρ ἐν ταῖς τοῦ σώματος  πληγαῖς   οὐκ εὐθὺς σμῶδιξ ἐπανίσταται,
[7, 9]   αὐτῆς ἐρῶντα καὶ αἰκισάμενον βασάνοις  πολλαῖς   ἐφ´ οἷς οὐκ ἐτύγχανε, καὶ
[7, 13]   δὲ παλαιὸν ἄβατος ἦν γυναιξὶν  ἐλευθέραις   οὗτος νεώς, ἀνδράσι δὲ
[7, 12]   Μελίτης κρίσιν γενέσθαι δευτέραν ἐν  ταῖς   βασάνοις τῶν θεραπαινίδων, Θέρσανδρον δὲ
[7, 4]   λύπην ἀπεδίδουν. ὥσπερ γὰρ ἐν  ταῖς   τοῦ σώματος πληγαῖς οὐκ εὐθὺς
[7, 7]   τίς κοινωνία τοῖς  λῃσταῖς   πρὸς αὐτόν, ὑμῖν καταλείπω σκοπεῖν.
[7, 15]   δὲ ἐξάλλομαι μετὰ τῶν δεσμῶν  εἰς   ἀέρα καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν
[7, 2]   συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ ἄνθρωπος ἀτυχῶν  εἰς   ἀλλοτρίων ἀκρόασιν κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον
[7, 10]   καὶ ὡς, εἰ ληφθείη παρών,  εἰς   βασάνους ἀπαχθήσεται. δὲ ἔτυχε
[7, 14]   ἐγὼ μὲν οὖν γνωρίσας αὐτὸν  εἰς   γῆν κατένευσα, οἱ δὲ παρόντες
[7, 3]   οὖν ὑπώπτευον τοὺς ἀνθρώπους διανοεῖσθαι  εἰς   ἡμᾶς, οὐ μὴν ἠδυνάμην συνιέναι
[7, 5]   χαρᾷ; τίς μοι Λευκίππην ἔδειξεν  εἰς   καινὴν ὑπόθεσιν συμφορῶν; ἀλλ´ οὐδὲ
[7, 1]   δοὺς δὲ τῇ ψυχῇ σχολὴν  εἰς   τὴν διάκρισιν τῆς τρικυμίας, βουλευόμενος
[7, 6]   δύναιντο πεῖσαι μηδὲν ὧν διενοήθην  εἰς   τὴν δίκην εἰπεῖν· ἀλλ´ ἐπέραινον
[7, 9]   ὑπὸ τοῦ Σωσθένους δεδεμένη, καὶ  εἰς   τὴν οἰκίαν τε εἰσεδέξατο καὶ
[7, 5]   τὴν κεφαλὴν δοκῶν μὴ ἔχειν  εἰς   τὴν ταφήν· νῦν δὲ τέθνηκας
[7, 14]   ἐγώ, παρεῖχον δὲ τὸ πρόσωπον  εἰς   τὴν ὕβριν. δὲ Κλεινίας
[7, 15]   ἠμυνόμην· οἱ δὲ εἷλκόν με  εἰς   τὸ δεσμωτήριον. ~Καὶ ἐν τούτῳ
[7, 16]   καὶ περιΐσταντό με καὶ ἄγειν  εἰς   τὸ δεσμωτήριον οὐκ ἐπέτρεπον. οἱ
[7, 16]   κατέχων ἐμαυτὸν (καὶ ἅπαντα ἔβλεπον  εἰς   τὸ ἐκείνης πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν
[7, 13]   ὡς ἂν ἐπίσχῃ τὰς δίκας,  εἰς   τὸ ἱερὸν Λευκίππη παρῆν,
[7, 1]   αὐτῷ προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν τινα  εἰς   τὸ οἴκημα, ἔνθα ἔτυχον δεδεμένος,
[7, 2]   ἔπαθε λύπης, πρὸς ἄλλον  εἰς   τὸ παθεῖν κοινωνία) Τί δέ
[7, 10]   φοβηθεὶς λάθρα τινὰ τῶν παραστατῶν  εἰς   τὸν ἀγρὸν ἀποστέλλει πρὸς τὸν
[7, 16]   ἐνεγυήσατο αὐτὸν ἔχειν καὶ παρέξειν  εἰς   τὸν δῆμον, ὅταν δέῃ. οὕτω
[7, 9]   ἐφιλοτιμήσατο. ἐπειδὴ δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν  εἰς   τοὺς ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ· καὶ
[7, 3]   εἰκὸς ἐν ὁδῷ. ὡς δὲ  εἴς   τι πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν ἅμα·
[7, 15]   ἐγὼ πηδῶ καὶ βοῶ· Λευκίππην  λέγεις.   Καὶ μάλα, ἔφη· καλεῖσθαι γὰρ
[7, 10]   γοῦν Σωσθένης περὶ ἑαυτοῦ  φοβηθεὶς   ἁπαξαπάντων ἐξελάθετο τῶν ἐν ποσὶν
[7, 10]   προεφέροντο πρόκλησιν. δὲ Θέρσανδρος  φοβηθεὶς   λάθρα τινὰ τῶν παραστατῶν εἰς
[7, 15]   τὸ ἱερὸν ὡς ἀπὸ μηχανῆς  βληθεὶς   ἐπετόμην· οἱ δὲ φυλάσσοντες ἐδίωκον,
[7, 10]   Λευκίππης δωματίῳ παρών, κατεπᾴδων αὐτῇ·  κληθεὶς   δὲ ὑπὸ τοῦ παρόντος σὺν
[7, 9]   ἀγών. ὡς δὲ ἔλαβε, δακρύων  γεμισθείς,   Ἄνδρες, εἶπεν, Ἐφέσιοι, μὴ προπετῶς
[7, 3]   τὴν ψυχὴν ὥσπερ ὑπὸ μύωπος  παταχθεὶς   ἐγείρω καὶ πρὸς αὐτὸν μεταστραφεὶς
[7, 4]   ἀνέθορε, καὶ ὀδόντι συός τις  παταχθεὶς   εὐθὺς μὲν ζητεῖ τὸ τραῦμα
[7, 3]   κατὰ κόρρης τις ἐκεῖνον· καὶ  παταχθείς,   ὥσπερ βασάνους παθὼν μυρίας, καταλέγει
[7, 14]   αὐτὸν ἅμα καὶ λέγων· Τί  ποιεῖς,   ἄνθρωπε; τί μάτην ἐξηγρίωσαι κατ´
[7, 4]   οὐδέν. πάλιν δέ μου πυθομένου,  Δοκεῖς,   ἔφη, κἀμὲ κεκοινωνηκέναι τῷ φόνῳ;
[7, 6]   πολλάκις ἀνεβίω; τί δὲ προπετῶς  ἀποθνῄσκεις;   καὶ κατὰ σχολὴν ἔξεστιν,
[7, 6]   λυπεῖ τὸν ἐχθρόν. καὶ  ἡμεῖς   ἐν τούτοις ἦμεν, τὸν δὲ
[7, 6]   μάθῃς σαφῶς τὸν θάνατον αὐτῆς.  Ληρεῖς·   τούτου γὰρ ἀσφαλέστερον πῶς ἂν
[7, 6]   Εὐφήμησον, Κλεινίας ἔφη· καὶ  τολμήσεις   οὕτως ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν,
[7, 3]   παταχθεὶς ἐγείρω καὶ πρὸς αὐτὸν  μεταστραφεὶς   λέγω· Τίς Μελίτη;
[7, 3]   πρὸς μικρὸν συμβαδίσας, Ποῖ, ἔφη,  ἔχεις   τὴν ὁδόν; Ἐπὶ Σμύρνης, εἶπον.
[7, 13]   δεσπότης οὐδὲν ἔτυχεν ἀδικῶν,  αὖθις   τὴν θεράπαιναν ἐλάμβανεν, ὀμόσας μὴ
[7, 6]   πολλάκις τέθνηκε; μὴ γὰρ οὐ  πολλάκις   ἀνεβίω; τί δὲ προπετῶς ἀποθνῄσκεις;
[7, 5]   ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον σου κατεφίλησα  πολλάκις   καὶ συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς, καὶ
[7, 13]   εἰσέρχεται· μνήμη γὰρ αὐτῇ τοῦ  πολλάκις   παρὰ δόξαν σεσῶσθαι πρὸς τὸ
[7, 6]   ζῇ πάλιν; μὴ γὰρ οὐ  πολλάκις   τέθνηκε; μὴ γὰρ οὐ πολλάκις
[7, 5]   γέγονεν ὀνείρων ἡδονή. οἴμοι, Λευκίππη,  ποσάκις   μοι τέθνηκας· μὴ γὰρ θρηνῶν
[7, 15]   οἱ πόδες μου τότε πτερά·  μόλις   οὖν τινες μαινομένου μου πρὸς
[7, 14]   καὶ λέγει· Θάρρει, πάτερ,  Ἄρτεμις   οὐ ψεύδεται· ζῇ σοι Λευκίππη·
[7, 8]   ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα εἰπόντος ἐμοῦ πάντας  ἔκπληξις   κατέσχεν ἐπὶ τῷ παραλόγῳ τοῦ
[7, 10]   τὸ τῶν δούλων γένος ἐν  οἷς   ἂν φοβηθῇ σφόδρα δειλόν ἐστιν.
[7, 2]   ἅμα τὰ οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφ´  οἷς   ἦν δεδεμένος. ἐγὼ δὲ οὐδενὶ
[7, 9]   τε καὶ ἔλυσε τῶν δεσμῶν,  οἷς   ἦν ὑπὸ τοῦ Σωσθένους δεδεμένη,
[7, 5]   οὐδὲ ἐκόρεσά μου τοὺς ὀφθαλμούς,  οἷς   μόνοις ηὐτύχησα, οὐδὲ ἐνεπλήσθην κἂν
[7, 9]   καὶ αἰκισάμενον βασάνοις πολλαῖς ἐφ´  οἷς   οὐκ ἐτύγχανε, καὶ φίλους ἔχοντα
[7, 3]   ᾔτει τοῦ λόγου τῶν ἀτυχημάτων,  Λέγοις   ἄν, εἰπών, καὶ σὺ τὰ
[7, 9]   νεανίσκον ἄθλιον ἀνελεῖν, πιστεύσαντας μανίας  λόγοις.   μαίνεται γὰρ ὑπὸ λύπης. ~Ταῦτα
[7, 6]   ὁδόν, δι´ ἧς οὐδὲ  θεοῖς   ἐχθρὰ Μελίτη παντάπασιν ἀθῷος ἀπαλλάξεται.
[7, 6]   τούτου γὰρ ἀσφαλέστερον πῶς ἂν  μάθοις;   δοκῶ δὲ εὑρηκέναι τοῦ θανάτου
[7, 3]   ἐνεώρων δὲ ἡμῖν πυκνὰ καὶ  ἀλλήλοις   ἐπένευον. ἐγὼ μὲν οὖν ὑπώπτευον
[7, 7]   ἐν Αἰγύπτῳ) Μελίτῃ περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν  ἀλλήλοις   συνόντες ἥκομεν ἐνταῦθα κοινῇ καὶ
[7, 10]   εἰπόντος τοῦ Κλεινίου τοῖς μὲν  πολλοῖς   ἐδόκει πιθανὸς λόγος, οἱ
[7, 4]   τὸ τραῦμα, ἀνέῳκται δὲ τοῖς  ὀφθαλμοῖς   τῶν δακρύων θύρα, τὰ
[7, 14]   τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου τοῖς  ὀφθαλμοῖς   καὶ μικροῦ δεῖν ἐξώρυξεν αὐτούς·
[7, 4]   μοι τότε δάκρυα καὶ τοῖς  ὀφθαλμοῖς   τὴν λύπην ἀπεδίδουν. ὥσπερ γὰρ
[7, 9]   Σωσθένην αὐτῆς ἐρῶντα καὶ αἰκισάμενον  βασάνοις   πολλαῖς ἐφ´ οἷς οὐκ ἐτύγχανε,
[7, 12]   κρίσιν γενέσθαι δευτέραν ἐν ταῖς  βασάνοις   τῶν θεραπαινίδων, Θέρσανδρον δὲ ἐπομόσαι
[7, 13]   νεώς, ἀνδράσι δὲ ἐπετέτραπτο καὶ  παρθένοις.   εἰ δέ τις εἴσω παρῆλθε
[7, 5]   μὲν γὰρ τοῖς ψευδέσι θανάτοις  ἐκείνοις   παρηγορίαν εἶχον ὀλίγην, τὸ μὲν
[7, 5]   ἐκόρεσά μου τοὺς ὀφθαλμούς, οἷς  μόνοις   ηὐτύχησα, οὐδὲ ἐνεπλήσθην κἂν βλέπων.
[7, 12]   οὖν αὐτῷ διασκοπήσαντι σὺν τοῖς  παρέδροις   αὐτοῦ θάνατον μὲν ἐμοῦ καταγνῶναι
[7, 14]   κἀγὼ μὲν ἐπίστευόν σου τοῖς  ὀνείροις   καὶ εὑρήσειν παρὰ σοὶ προσεδόκων
[7, 6]   ἔφη· καὶ τολμήσεις οὕτως ἐπὶ  τοῖς   αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ
[7, 15]   ἐδίωκον, νομίζοντες ἀποδιδράσκειν, καὶ ἐβόων  τοῖς   ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι. ἀλλ´ εἶχον οἱ
[7, 7]   δούλην τίς κοινωνία  τοῖς   λῃσταῖς πρὸς αὐτόν, ὑμῖν καταλείπω
[7, 14]   ζῇ σοι Λευκίππη· πίστευσόν μου  τοῖς   μαντεύμασιν. οὐχ ὁρᾷς καὶ τοῦτον
[7, 10]   λύπης. ~Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Κλεινίου  τοῖς   μὲν πολλοῖς ἐδόκει πιθανὸς
[7, 16]   αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως ἀλλήλους ἠσπαζόμεθα  τοῖς   ὄμμασιν.
[7, 14]   μαντεύματα; κἀγὼ μὲν ἐπίστευόν σου  τοῖς   ὀνείροις καὶ εὑρήσειν παρὰ σοὶ
[7, 4]   ψυχῆς τὸ τραῦμα, ἀνέῳκται δὲ  τοῖς   ὀφθαλμοῖς τῶν δακρύων θύρα,
[7, 14]   κοψάμενος τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου  τοῖς   ὀφθαλμοῖς καὶ μικροῦ δεῖν ἐξώρυξεν
[7, 4]   δέ μοι τότε δάκρυα καὶ  τοῖς   ὀφθαλμοῖς τὴν λύπην ἀπεδίδουν. ὥσπερ
[7, 12]   ἔδοξεν οὖν αὐτῷ διασκοπήσαντι σὺν  τοῖς   παρέδροις αὐτοῦ θάνατον μὲν ἐμοῦ
[7, 5]   Λευκίππη, τέθνηκας; ἐν μὲν γὰρ  τοῖς   ψευδέσι θανάτοις ἐκείνοις παρηγορίαν εἶχον
[7, 5]   ἐν μὲν γὰρ τοῖς ψευδέσι  θανάτοις   ἐκείνοις παρηγορίαν εἶχον ὀλίγην, τὸ
[7, 6]   καὶ τολμήσεις οὕτως ἐπὶ τοῖς  αἰσχίστοις   ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ ταῦτα
[7, 3]   οὐ μὴν ἠδυνάμην συνιέναι τί  αὐτοῖς   ἐθέλει τὰ νεύματα. δὲ
[7, 3]   ὥστε τί με ἀπόλλυτε καὶ  ἑαυτοῖς   φθονεῖτε κέρδους; ἐγὼ δὲ ὡς
[7, 6]   τὸν ἐχθρόν. καὶ ἡμεῖς ἐν  τούτοις   ἦμεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον ἐκεῖνον,
[7, 13]   ἦν οὐδαμοῦ, θάρσος αὐτὴν καὶ  ἐλπὶς   συνήθης εἰσέρχεται· μνήμη γὰρ
[7, 11]   τηλικοῦτον ἔργον τιθέμενοι παιδιάν; οἴεσθε  χωρὶς   θεοῦ τοῦτον ἑαυτοῦ κατειπεῖν; ~Ταῦτα
[7, 4]   μετὰ ταῦτα δὲ ἐξαίφνης λευκή  τις   ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος τοῦ αἵματος,
[7, 9]   οὐκ οἶδ´ ὅπως, οὔτ´ εἴ  τις   ἀπέκτεινεν αὐτήν, οὔτ´ εἰ ζῇ
[7, 9]   ἐπὶ γυναικί. σκοπεῖτε δὲ εἴ  τις   ἀποκτείνας τινὰ ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν αὐτῷ
[7, 6]   πάντως ἀποθανεῖν. δὲ παρεμυθεῖτο·  Τίς   γὰρ οἶδεν, εἰ ζῇ πάλιν;
[7, 13]   ἐπετέτραπτο καὶ παρθένοις. εἰ δέ  τις   εἴσω παρῆλθε γυνή, θάνατος ἦν
[7, 3]   δεσμεύουσι· παίει δὲ κατὰ κόρρης  τις   ἐκεῖνον· καὶ παταχθείς, ὥσπερ βασάνους
[7, 15]   καὶ λέγει πάντων ἀκουόντων· Κόρη  τις   ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν ξένη κατέφυγεν.
[7, 9]   ὡς λέγει, τὸν φόνον, εἰπάτω  τίς   ἐστιν μεμισθωμένος, δειξάτω τὴν
[7, 7]   Σωσθένης εἶχε δούλην  τίς   κοινωνία τοῖς λῃσταῖς πρὸς
[7, 3]   καὶ πρὸς αὐτὸν μεταστραφεὶς λέγω·  Τίς   Μελίτη; δέ, Μελίτη
[7, 9]   ἀποκτείνας ἐστὶ μήθ´ ἀνῃρημένη,  τίς   ἤκουσέ ποτε τοιοῦτον φόνον; Ἤρων,
[7, 13]   δίκη, πλὴν εἰ μὴ δούλη  τις   ἦν ἐγκαλοῦσα τῷ δεσπότῃ. ταύτην
[7, 2]   ἡμᾶς. ἔδει γάρ με μαντεύσασθαι,  τίς   ἦν συμβαδίζων μοι καὶ
[7, 9]   ἣν ἀπέκτεινεν; οὕτω γὰρ ἄν  τις   καὶ μισοῖ τὸ φιλούμενον καὶ
[7, 5]   ψυχῆς τῷ κακῷ. ~Ἔλεγον οὖν·  Τίς   με δαίμων ἐξηπάτησεν ὀλίγῃ χαρᾷ;
[7, 5]   με δαίμων ἐξηπάτησεν ὀλίγῃ χαρᾷ;  τίς   μοι Λευκίππην ἔδειξεν εἰς καινὴν
[7, 11]   εἰπόντος περὶ τοῦ φόνου. καὶ  τίς   δεσμώτης οὗτος, ὃς τῷ
[7, 9]   τῆς Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν  τις   ὀδυρόμενος ἑαυτοῦ τὴν συμφορὰν ἔλεγεν
[7, 9]   ζῆν δι´ ὀδύνην οὐ φέρει.  τίς   οὕτω φιλόστοργος φονεύς, ποῖον
[7, 4]   δὲ ἀνέθορε, καὶ ὀδόντι συός  τις   παταχθεὶς εὐθὺς μὲν ζητεῖ τὸ
[7, 2]   δ´ ᾤμωξεν ὀλίγον. ἄλλος δέ  τις   τῶν συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ ἄνθρωπος
[7, 15]   ἐξήρπασεν; ~Ἐν τούτῳ δὲ ἔρχεταί  τις   τῶν τοῦ ναοῦ προπόλων ἐπὶ
[7, 11]   παρελθών, Ἱκανῶς μὲν οὗτος, εἶπεν,  ὅστις   ποτέ ἐστι, κατελήρησε μυθολογῶν. ἐγὼ
[7, 14]   ὅσα εἶπον κατ´ ἐμαυτοῦ· καὶ  ὃς   ἀνοιμώξας καὶ κοψάμενος τὴν κεφαλὴν
[7, 10]   τοὺς ἐπ´ αὐτὸν πεμφθέντας ἥκειν·  ὃς   δὴ ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ μάλα
[7, 12]   ἐμοῦ καταγνῶναι κατὰ τὸν νόμον,  ὃς   ἐκέλευσε τὸν αὑτοῦ κατειπόντα φόνον
[7, 14]   τί μάτην ἐξηγρίωσαι κατ´ ἀνδρός,  ὃς   μᾶλλον σοῦ Λευκίππην φιλεῖ; θάνατον
[7, 11]   καὶ τίς δεσμώτης οὗτος,  ὃς   τῷ στρατηγῷ μὲν οὐδὲν εἶπε,
[7, 10]   λόγος, ὅτι μνήμην ἐκπλήσσειν πέφυκε  φόβος·   γοῦν Σωσθένης περὶ ἑαυτοῦ
[7, 14]   τε ἦν περὶ ἐμὲ καὶ  θόρυβος,   τῶν μὲν ἐλεούντων, τῶν δὲ
[7, 11]   ταῦτα εἰπών· τοὐντεῦθεν δὲ  λόγος   μοι πρὸς Μελίτην καὶ Κλειτοφῶντα.
[7, 10]   μὲν πολλοῖς ἐδόκει πιθανὸς  λόγος,   οἱ δὲ τοῦ Θερσάνδρου ῥήτορες
[7, 10]   δέ ἐστιν, ὡς ἔοικεν,  λόγος,   ὅτι μνήμην ἐκπλήσσειν πέφυκε φόβος·
[7, 9]   ὀδύνην οὐ φέρει. τίς οὕτω  φιλόστοργος   φονεύς, ποῖον μῖσός ἐστιν
[7, 14]   Κλεινίας ἀκούσας τοῦ τῆς  Ἀρτέμιδος   ἐνυπνίου περιχαρὴς ἐγένετο καὶ λέγει·
[7, 12]   πατήρ. οἱ γὰρ Βυζάντιοι, τῆς  Ἀρτέμιδος   ἐπιφανείσης ἐν τῷ πολέμῳ τῷ
[7, 12]   ἐπικαλοῦντος τοὺς θεούς, τῆς  Ἀρτέμιδος   ἱερεὺς δάφνην ἐστεμμένος προσιὼν ὁρᾶται.
[7, 13]   τῶν ἀγρῶν πλησίον τὸ τῆς  Ἀρτέμιδος   ἱερόν, ἐκτρέχει τε ἐπ´ αὐτὸ
[7, 12]   ἰδίᾳ τῷ Σωστράτῳ νύκτωρ  θεὸς   ἐπιστᾶσα· τὸ δὲ ὄναρ ἐσήμαινε
[7, 3]   Βαδίζων ἔτυχον, εἶπε, τὴν ἐξ  ἄστεος   χθές· ἐποιούμην δὲ τὴν ἐπὶ
[7, 7]   τοῦ Θερσάνδρου κατ´ ἐμοῦ καὶ  πλῆθος   ῥητόρων οὐχ ἧττον δέκα· καὶ
[7, 4]   παραχρῆμα μὲν οὐκ ἔχει τὸ  ἄνθος   πληγή, μετὰ μικρὸν δὲ
[7, 7]   τὸν φόνον· ἑκατὸν δ´  μισθὸς   ἦν τοῦ φόνου χρυσοῖ. καὶ
[7, 2]   οὐ γὰρ αὐτάρκης ἡμῖν  δίκαιος   τρόπος· ἐμπίπτουσαι δὲ αἱ τύχαι
[7, 3]   τοῦτο δρᾷ· ἐγὼ δὲ  ἄθλιος,   οὔτε ἰδὼν αὐτὸν οὔτε ἔργου
[7, 5]   πεφόνευκέ σε πειρατήριον. δὲ  ἀνόσιος   καὶ ἀσεβὴς ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον
[7, 9]   τοῦ γάμου διείλεκτο, πρὶν  θαλάττιος   οὗτος ἀνεβίω νεκρός· δὲ
[7, 3]   ἑκατὸν παρὰ Μελίτης τῆς Θερσάνδρου  γυναικός·   αὕτη γάρ με ἐπὶ τὸν
[7, 9]   ἀνδρὶ φονεῖ, δεδρακέναι δὲ ἐκεῖνον  γυναικὸς   φόνον ἐπὶ μισθῷ. καὶ τὸ
[7, 2]   συμβέβηκεν, εἶπεν, ἀπὸ τῆς Τύχης;  εἰκὸς   γάρ σε μηδὲν ἀδικήσαντα πονηρῷ
[7, 3]   ἐπορευόμεθα κοινῇ καὶ διελεγόμεθα οἷα  εἰκὸς   ἐν ὁδῷ. ὡς δὲ εἴς
[7, 11]   δὲ θεράπαιναι τούτους μέν, ὡς  εἰκός,   οὐκ ᾔδεσαν, ἵνα μὴ μετὰ
[7, 1]   ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας, ὡς τὸ  εἰκός,   τὴν Μελίτην ὡς ἂν ἀποκτείνασάν
[7, 3]   προελθόντι δέ μοι σταδίους τέσσαρας  νεανίσκος   ἐκ τῶν ἀγρῶν προσελθὼν καὶ
[7, 10]   ἐξελαύνει ἐπὶ Σμύρνης· δὲ  ἄγγελος   πρὸς τὸν Θέρσανδρον ἀναστρέφει. ἀληθὴς
[7, 2]   δ´ δ´ ᾤμωξεν ὀλίγον.  ἄλλος   δέ τις τῶν συνδεδεμένων (περίεργον
[7, 14]   βασάνων, διελέλυτο μὲν τὸ δικαστήριον  ὄχλος   τε ἦν περὶ ἐμὲ καὶ
[7, 4]   ἐξαίφνης λευκή τις ἀνέτειλε γραμμή,  πρόδρομος   τοῦ αἵματος, σχολὴν δὲ ὀλίγην
[7, 3]   ὀκνηρότερον ἤσθιεν, ἤδη δὲ καὶ  τρόμος   εἶχεν αὐτόν. ὡς δὲ ταῦτα
[7, 4]   φωνὴν εἶχον οὔτε δάκρυα· ἀλλὰ  τρόμος   μὲν εὐθὺς περιεχύθη μου τῷ
[7, 10]   Κλεινίου τοῖς μὲν πολλοῖς ἐδόκει  πιθανὸς   λόγος, οἱ δὲ τοῦ
[7, 10]   μάλιστα γὰρ τὸ τῶν δούλων  γένος   ἐν οἷς ἂν φοβηθῇ σφόδρα
[7, 7]   ἐρωμένη μοι πάλαι Βυζαντία μὲν  γένος,   Λευκίππη δὲ τοὔνομα. ταύτην τεθνάναι
[7, 3]   ὥσπερ βασάνους παθὼν μυρίας, καταλέγει  μηδενὸς   ἐρωτῶντος αὐτόν· Ἐγὼ τὴν κόρην
[7, 1]   καὶ αὐτὸν ἕνα τῶν δεσμωτῶν,  προσποιησάμενος   βούλεσθαι τἀμὰ δι´ ἐκείνου μαθεῖν.
[7, 14]   ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς ἀνοιμώξας καὶ  κοψάμενος   τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου τοῖς
[7, 1]   δ´ ἐκεῖνος παρὰ τοῦ Θερσάνδρου  δεδιδαγμένος   τεχνικῶς πάνυ περὶ τῆς Λευκίππης
[7, 2]   οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφ´ οἷς ἦν  δεδεμένος.   ἐγὼ δὲ οὐδενὶ τούτων προσεῖχον.
[7, 1]   εἰς τὸ οἴκημα, ἔνθα ἔτυχον  δεδεμένος,   ὡς δὴ καὶ αὐτὸν ἕνα
[7, 3]   κοινωνήσας λόγου, συναπηγόμην αὐτῷ  δεδεμένος,   ὡς τοῦ ἔργου κοινωνός. τὸ
[7, 11]   εἴ τινα κόρην ἐωνήσατο; τοιγαροῦν  ἐωνημένος   ἔστω· καὶ εἰ ταύτην ἔσχε
[7, 12]   τῆς Ἀρτέμιδος ἱερεὺς δάφνην  ἐστεμμένος   προσιὼν ὁρᾶται. σημεῖον δὲ τοῦτό
[7, 1]   πρόσεισι τῷ τῶν δεσμῶν ἄρχοντι,  δεόμενος   διαφθαρῆναί με φαρμάκῳ. ὡς δ´
[7, 6]   οὕτως ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν,  νομιζόμενος   φονεύς, καὶ ταῦτα Λευκίππης; Οὐδέν,
[7, 10]   καὶ ἀκούσας τὰ ὄντα, μεστὸς  γενόμενος   δέους καὶ ἤδη νομίζων τοὺς
[7, 7]   φέρω νῦν ζῆν, καὶ μιαιφόνος  γενόμενος   καὶ φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα
[7, 9]   Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν τις  ὀδυρόμενος   ἑαυτοῦ τὴν συμφορὰν ἔλεγεν ἐν
[7, 1]   εἰς τὴν διάκρισιν τῆς τρικυμίας,  βουλευόμενος   ἅμα τῷ Σωσθένει πρόσεισι τῷ
[7, 9]   οὐ πολὺ μᾶλλον ἂν καὶ  ἐλεγχόμενος   ἠρνήσατο τὸν φόνον, ἵνα καὶ
[7, 1]   ὠργίζετο, ἐβουλεύετο. ὠργίζετο μὲν ὡς  ὑβρισμένος·   ἤχθετο δὲ ὡς ἀποτυχών· ἐβουλεύετο
[7, 14]   ἔδοξεν. ἄλλα τε πολλὰ ἔλεγε  παραμυθούμενος   αὐτόν. δὲ ὠδύρετο καλῶν
[7, 9]   φόνον, εἰπάτω τίς ἐστιν  μεμισθωμένος,   δειξάτω τὴν ἀνῃρημένην. εἰ δὲ
[7, 1]   ὡς ἐρῶν. τὴν οὖν ψυχὴν  διασπώμενος,   οὐδὲν εἰπὼν πρὸς τὴν Λευκίππην
[7, 3]   ἠράσθη· Τύριον, οἶμαι, φασὶν αὐτόν·  κἀκεῖνος   ἔτυχεν ἐρωμένην ἔχων, ἣν εὗρεν
[7, 1]   ἐδέξατο τὸν ἄνθρωπον. ἔμελλε δ´  ἐκεῖνος   παρὰ τοῦ Θερσάνδρου δεδιδαγμένος τεχνικῶς
[7, 13]   Λευκίππη παρῆν, ὥστε μικροῦ  τινος   ἀπελείφθη τοῦ μὴ τῷ πατρὶ
[7, 3]   ἐνταῦθα πρώτη γυναικῶν. αὕτη νεανίσκου  τινὸς   ἠράσθη· Τύριον, οἶμαι, φασὶν αὐτόν·
[7, 3]   οὔτε ἰδὼν αὐτὸν οὔτε ἔργου  τινὸς   κοινωνήσας λόγου, συναπηγόμην αὐτῷ
[7, 11]   ἀφανής, καὶ ἔστιν οὐ πόρρω  τινὸς   ὑπονοίας μὴ ἄρα τῆς τούτων
[7, 11]   ἐλήρησε δὲ καὶ περὶ δεσμώτου  τινός,   ὡς εἰπόντος περὶ τοῦ φόνου.
[7, 7]   γὰρ φέρω νῦν ζῆν, καὶ  μιαιφόνος   γενόμενος καὶ φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα.
[7, 3]   αὐτῷ δεδεμένος, ὡς τοῦ ἔργου  κοινωνός.   τὸ δὲ χαλεπώτερον, μικρὸν τοῦ
[7, 1]   ~Ταῦτα ἀκούσας Θέρσανδρος  παντοδαπὸς   ἦν· ἤχθετο, ὠργίζετο, ἐβουλεύετο. ὠργίζετο
[7, 2]   γὰρ αὐτάρκης ἡμῖν δίκαιος  τρόπος·   ἐμπίπτουσαι δὲ αἱ τύχαι βαπτίζουσιν
[7, 2]   τις τῶν συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ  ἄνθρωπος   ἀτυχῶν εἰς ἀλλοτρίων ἀκρόασιν κακῶν·
[7, 16]   χαίρων. οὐκ ἔστι δὲ οὕτως  ἄνθρωπος   δρομικώτατος, ὃν οὐ τῆς φήμης
[7, 2]   τὸ παράπαν. ~Ὡς οὖν  ἄνθρωπος   ἐγένετό μου πλησίον, καὶ τοῦ
[7, 3]   λόγῳ τὴν ψυχὴν ὥσπερ ὑπὸ  μύωπος   παταχθεὶς ἐγείρω καὶ πρὸς αὐτὸν
[7, 9]   Ἐφέσιοι, μὴ προπετῶς καταγνῶτε θάνατον  ἀνδρὸς   ἐπιθυμοῦντος ἀποθανεῖν, ὅπερ φύσει τῶν
[7, 9]   εἶπε, συγχωρήσατε· περὶ γὰρ ψυχῆς  ἀνδρὸς   ἀγών. ὡς δὲ ἔλαβε,
[7, 14]   ἄνθρωπε; τί μάτην ἐξηγρίωσαι κατ´  ἀνδρός,   ὃς μᾶλλον σοῦ Λευκίππην φιλεῖ;
[7, 1]   ~Ταῦτα ἀκούσας  Θέρσανδρος   παντοδαπὸς ἦν· ἤχθετο, ὠργίζετο, ἐβουλεύετο.
[7, 11]   τοῦτον δὲ τὸν λόγον  Θέρσανδρος   πάνυ κακοήθως παρενέβαλεν, ἵνα κἂν
[7, 11]   ἐστιν. ~Ἐν τούτῳ δὲ  Θέρσανδρος,   πρώτης προκλήσεως ἀπὸ τῆς Μελίτης
[7, 10]   μάλιστα προεφέροντο πρόκλησιν. δὲ  Θέρσανδρος   φοβηθεὶς λάθρα τινὰ τῶν παραστατῶν
[7, 9]   πρὶν θαλάττιος οὗτος ἀνεβίω  νεκρός·   δὲ οὐκ εἶχεν οὕτως,
[7, 2]   βιώσομεν ἔτι; καὶ τίνα φυλαξόμεθα  πρὸς   ἀκίνδυνον ζωήν; οὐ γὰρ αὐτάρκης
[7, 2]   τῆς ὧν ἔπαθε λύπης,  πρὸς   ἄλλον εἰς τὸ παθεῖν κοινωνία)
[7, 7]   εὑρόντα με γυναῖκα, φοβηθεῖσα μὴ  πρὸς   αὐτὴν ἀποκλίναιμι τὸν νοῦν, συμβουλεύεται
[7, 10]   δὴ ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ μάλα  πρὸς   αὐτὸν ἔρχεται καὶ τὸν κίνδυνον
[7, 3]   ὑπὸ μύωπος παταχθεὶς ἐγείρω καὶ  πρὸς   αὐτὸν μεταστραφεὶς λέγω· Τίς
[7, 7]   τίς κοινωνία τοῖς λῃσταῖς  πρὸς   αὐτόν, ὑμῖν καταλείπω σκοπεῖν. ἐπεὶ
[7, 11]   καὶ εἰ περιῆν καὶ μὴ  πρὸς   αὐτῶν ἐπεφόνευτο, πάντως ἂν ἐδούλευεν
[7, 11]   ὕστερον Λευκίππη φωραθῇ ζῶσα,  πρὸς   δουλείαν αὐτὴν ἀγάγῃ. εἶτα προσετίθει·
[7, 9]   εἰσεδέξατο καὶ τὰ ἄλλα ὡς  πρὸς   ἐλευθέραν δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο. ἐπειδὴ δὲ
[7, 1]   κἂν τὴν δίκην φύγοιμι, μὴ  πρὸς   ζήτησιν αὐτῆς ἔτι τραποίμην. προσέκειτο
[7, 16]   εἶναι κύριοι τοῦ μεθεῖναι καταδικασθέντα  πρὸς   θάνατον ἄνθρωπον ἔλεγον, ἕως
[7, 9]   μῖσός ἐστιν οὕτω φιλούμενον; μή,  πρὸς   θεῶν, μὴ πιστεύσητε, μηδὲ ἀποκτείνητε
[7, 11]   τοὐντεῦθεν δὲ λόγος μοι  πρὸς   Μελίτην καὶ Κλειτοφῶντα. τί μου
[7, 3]   ἀγρῶν προσελθὼν καὶ προσειπὼν καὶ  πρὸς   μικρὸν συμβαδίσας, Ποῖ, ἔφη, ἔχεις
[7, 11]   τὴν δίκην, Μελίτη δὲ ἀρνεῖται·  πρὸς   ταύτην αἱ τῶν θεραπαινῶν εἰσι
[7, 8]   καὶ ἀπορεῖν ὅτῳ χρήσαιντο λόγῳ  πρὸς   τὴν ἀπολογίαν. ~Ἐν τούτῳ δὲ
[7, 7]   καὶ τῆς Μελίτης σπουδῇ  πρὸς   τὴν ἀπολογίαν παρεσκεύαστο. ἐπεὶ δὲ
[7, 6]   τὸν τρόπον. παρεσκευασάμην, ὡς οἶσθα,  πρὸς   τὴν ἀπολογίαν τῆς μοιχείας, εἰ
[7, 7]   ἐμαυτοῦ κατεῖπον, ἵνα με πέμψητε  πρὸς   τὴν ἐρωμένην. οὐ γὰρ φέρω
[7, 1]   οὖν ψυχὴν διασπώμενος, οὐδὲν εἰπὼν  πρὸς   τὴν Λευκίππην ἐξεπήδησεν. ὀργῇ μὲν
[7, 9]   ἣν ᾤετο νεκράν, πολὺ μᾶλλον  πρὸς   τὴν Μελίτην εἶχεν ἀλλοτριώτερον.
[7, 9]   αὕτη· ἕτερον δέ τι αὐτῷ  πρὸς   τὴν τῆς ὑπονοίας βεβαίωσιν ἐν
[7, 11]   τί δὲ ὅλως ἐξεπέμπετο; καὶ  πρὸς   τίνα; ἆρ´ οὐκ εὔδηλον τὸ
[7, 13]   τοῦ πολλάκις παρὰ δόξαν σεσῶσθαι  πρὸς   τὸ παρὸν τῶν κινδύνων τὴν
[7, 15]   εἶπε, τὰ μαντεύματα· καὶ ἅμα  πρὸς   τὸν ἄγγελον εἶπε· Μὴ καλή;
[7, 15]   μόλις οὖν τινες μαινομένου μου  πρὸς   τὸν δρόμον λαμβάνονται· καὶ οἱ
[7, 10]   ἐπὶ Σμύρνης· δὲ ἄγγελος  πρὸς   τὸν Θέρσανδρον ἀναστρέφει. ἀληθὴς δέ
[7, 3]   ἀφῆκαν φυγεῖν, ἐμὲ δὲ ἄγουσι  πρὸς   τὸν στρατηγόν. ~Ὡς δ´ ἤκουσά
[7, 10]   παραστατῶν εἰς τὸν ἀγρὸν ἀποστέλλει  πρὸς   τὸν Σωσθένην, κελεύσας τὴν ταχίστην
[7, 15]   ἀναβιοῦν ἠρχόμην· δὲ Κλεινίας  πρὸς   τὸν Σώστρατον, Ἀληθῆ μου, πάτερ,
[7, 16]   ἐγὼ δὲ εἱστήκειν, αἰδοῖ τῇ  πρὸς   τὸν Σώστρατον κατέχων ἐμαυτὸν (καὶ
[7, 7]   ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι ἕνα δή τινα  πρὸς   τὸν φόνον· ἑκατὸν δ´
[7, 12]   ἐπιφανείσης ἐν τῷ πολέμῳ τῷ  πρὸς   τοὺς Θρᾷκας, νικήσαντες ἐλογίσαντο δεῖν
[7, 15]   ἔφη, μετὰ τὴν Ἄρτεμιν εἶδον.  πρὸς   τοῦτο ἐγὼ πηδῶ καὶ βοῶ·
[7, 9]   ἐγένετο. Μελίτη μὲν ἐπεπόνθει τι  πρὸς   τοῦτον ἐρωτικὸν καὶ περὶ τοῦ
[7, 9]   τοῦτο πρὸς ὑμᾶς ἐρῶ, καὶ  πρὸς   τῶν θεῶν μή με νομίσητε
[7, 9]   τοιοῦτο πέπρακται; ἐγὼ καὶ τοῦτο  πρὸς   ὑμᾶς ἐρῶ, καὶ πρὸς τῶν
[7, 9]   ἐξέπεμψεν. ἓν μὲν δὴ τοῦτο  πρὸς   ὑπόνοιαν ἤγαγε τοῦτον, μὴ ἄρα
[7, 6]   δὲ παρηγόρει Κλεινίας καὶ  Σάτυρος,   εἴ πως δύναιντο πεῖσαι μηδὲν
[7, 3]   ἐθέλει τὰ νεύματα. δὲ  ὠχρὸς   ἐγίνετο κατὰ μικρὸν καὶ ὀκνηρότερον
[7, 9]   οὕτω φιλόστοργος φονεύς, ποῖον  μῖσός   ἐστιν οὕτω φιλούμενον; μή, πρὸς
[7, 13]   εἴη. ὡς δ´ ἦν οὐδαμοῦ,  θάρσος   αὐτὴν καὶ ἐλπὶς συνήθης
[7, 13]   τοῦ νεώ. τὸ δὲ παλαιὸν  ἄβατος   ἦν γυναιξὶν ἐλευθέραις οὗτος
[7, 2]   ἐγένετό μου πλησίον, καὶ τοῦ  δράματος   ἤρχετο· ἀνοιμώξας γὰρ πάνυ κακούργως,
[7, 8]   κατέσχεν ἐπὶ τῷ παραλόγῳ τοῦ  πράγματος,   μάλιστα δὲ τὴν Μελίτην. καὶ
[7, 11]   τί δεῖ βασάνων ἔτι περὶ  πράγματος   οὕτω σαφῶς ἐληλεγμένου. δοκῶ δὲ
[7, 4]   τομήν, ἀλλὰ τὸ τάχος τοῦ  βλήματος   οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω τὸ τραῦμα,
[7, 4]   τις ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος τοῦ  αἵματος,   σχολὴν δὲ ὀλίγην λαβὸν ἔρχεται
[7, 4]   ὀφθαλμῶν μακράν· δάκρυον γὰρ αἷμα  τραύματος   ψυχῆς. ὅταν τῆς λύπης
[7, 12]   δεθέντος καὶ τῆς ἐσθῆτος τοῦ  σώματος   γεγυμνωμένου μετεώρου τε ἐκ τῶν
[7, 5]   τέθνηκας θάνατον διπλοῦν, ψυχῆς καὶ  σώματος.   δύο ἐξέφυγες λῃστήρια, τὸ δὲ
[7, 4]   ὥσπερ γὰρ ἐν ταῖς τοῦ  σώματος   πληγαῖς οὐκ εὐθὺς σμῶδιξ
[7, 13]   δέ τις εἴσω παρῆλθε γυνή,  θάνατος   ἦν δίκη, πλὴν εἰ
[7, 16]   ἐφ´ καταδεδίκασται. καὶ  Σώστρατος   ἐν μέρει ταὐτὰ ἔλεγε καὶ
[7, 14]   δὲ ἀναπυνθανομένων. ἔνθα καὶ  Σώστρατος   ἐπιστὰς ὁρᾷ με καὶ γνωρίζει.
[7, 16]   παρῆν Κλεινίας καὶ  Σώστρατος.   καὶ μὲν Κλεινίας ἐβόα·
[7, 16]   ταχὺ μάλα ἠπειγόμην· καὶ  Σώστρατος   κατὰ πόδας, οὐκ οἶδα εἰ
[7, 12]   δὲ τὴν θεωρίαν ἄγων  Σώστρατος,   τῆς Λευκίππης πατήρ. οἱ
[7, 15]   Κλεινίας ἀνεκρότησε παιανίσας, δὲ  Σώστρατος   ὑπὸ χαρᾶς κατέπεσεν, ἐγὼ δὲ
[7, 16]   οὐκ ἔστι δὲ οὕτως ἄνθρωπος  δρομικώτατος,   ὃν οὐ τῆς φήμης φθάνει
[7, 12]   δέ μου δεθέντος καὶ τῆς  ἐσθῆτος   τοῦ σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου τε
[7, 11]   κελεύετε τῷ δημίῳ, καθέζεσθε δὲ  γόητος   ἀκούοντες πιθανῶς μὲν ὑποκρινομένου, πιθανῶς
[7, 12]   τῶν δὲ πῦρ καὶ τροχόν,  ἀνοιμώξαντος   δὲ τοῦ Κλεινίου καὶ ἐπικαλοῦντος
[7, 4]   παταχθεῖσα τῷ τῆς λύπης βέλει,  τοξεύσαντος   λόγου τέτρωται μὲν ἤδη καὶ
[7, 12]   φόνῳ συνεγνωκέναι. ἄρτι δέ μου  δεθέντος   καὶ τῆς ἐσθῆτος τοῦ σώματος
[7, 16]   ἕως ἱερεύς, τοῦ Σωστράτου  δεηθέντος,   ἐνεγυήσατο αὐτὸν ἔχειν καὶ παρέξειν
[7, 9]   θορύβου πολλοῦ κατὰ τὸ δικαστήριον  ὄντος,   ἀνελθών, Κἀμοί τινα λόγον, εἶπε,
[7, 13]   δὲ τοῦ Σωστράτου τὸν ἱερέα  παραλαβόντος   καὶ ἐπὶ τὰ δικαστήρια προσελθόντος,
[7, 12]   θεοῦ τοῦτον ἑαυτοῦ κατειπεῖν; ~Ταῦτα  λέγοντος   τοῦ Θερσάνδρου καὶ διομνυμένου περὶ
[7, 13]   παραλαβόντος καὶ ἐπὶ τὰ δικαστήρια  προσελθόντος,   ὡς ἂν ἐπίσχῃ τὰς δίκας,
[7, 8]   καὶ φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα  εἰπόντος   ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις κατέσχεν ἐπὶ
[7, 11]   καὶ περὶ δεσμώτου τινός, ὡς  εἰπόντος   περὶ τοῦ φόνου. καὶ τίς
[7, 10]   μαίνεται γὰρ ὑπὸ λύπης. ~Ταῦτα  εἰπόντος   τοῦ Κλεινίου τοῖς μὲν πολλοῖς
[7, 10]   αὐτῇ· κληθεὶς δὲ ὑπὸ τοῦ  παρόντος   σὺν βοῇ καὶ ταραχῇ πολλῇ
[7, 11]   πιθανῶς μὲν ὑποκρινομένου, πιθανῶς δὲ  δακρύοντος·   ὃν νομίζω καὶ αὐτὸν κοινωνὸν
[7, 12]   ἀνοιμώξαντος δὲ τοῦ Κλεινίου καὶ  ἐπικαλοῦντος   τοὺς θεούς, τῆς Ἀρτέμιδος
[7, 9]   μὴ προπετῶς καταγνῶτε θάνατον ἀνδρὸς  ἐπιθυμοῦντος   ἀποθανεῖν, ὅπερ φύσει τῶν ἀτυχούντων
[7, 6]   πρὸ σοῦ. ~Μεταξὺ δέ μου  θρηνοῦντος   Κλεινίας εἰσέρχεται, καὶ καταλέγω τὸ
[7, 3]   βασάνους παθὼν μυρίας, καταλέγει μηδενὸς  ἐρωτῶντος   αὐτόν· Ἐγὼ τὴν κόρην ἀπέκτεινα,
[7, 4]   φόνῳ; ταῦτα ἤκουσα μόνα τοῦ  πεφονευκότος,   ὡς κτείνας εἴη τὴν κόρην·
[7, 10]   προέρχεται, καὶ ἀκούσας τὰ ὄντα,  μεστὸς   γενόμενος δέους καὶ ἤδη νομίζων
[7, 11]   τῆς τούτων ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον·  αὐτὸς   γὰρ ἐτύγχανεν τὴν μοιχείαν
[7, 9]   τιμωρίας δεόμενον. εἰ δὲ  αὐτὸς   ἐπεβούλευσεν, ὡς λέγει, τὸν φόνον,
[7, 16]   ταὐτὰ ἔλεγε καὶ ὡς εἴη  αὐτὸς   τῆς ἀνῃρῆσθαι δοκούσης πατήρ. οἱ
[7, 9]   μὲν γὰρ ἐπιθυμεῖ θανάτου καὶ  αὐτὸς   ὡμολόγησε, καὶ ὅτι διὰ λύπην
[7, 9]   γάμου διείλεκτο, πρὶν θαλάττιος  οὗτος   ἀνεβίω νεκρός· δὲ οὐκ
[7, 5]   Τύχη ἔπαιξε κατ´ ἐμοῦ,  οὗτος   δὲ οὐκ ἔστι τῆς Τύχης
[7, 11]   οὕτω γενομένης, παρελθών, Ἱκανῶς μὲν  οὗτος,   εἶπεν, ὅστις ποτέ ἐστι, κατελήρησε
[7, 14]   ἡμᾶς. προσελθὼν οὖν μοι· Κλειτοφῶν  οὗτος,   Λευκίππη δὲ ποῦ; ἐγὼ μὲν
[7, 13]   παλαιὸν ἄβατος ἦν γυναιξὶν ἐλευθέραις  οὗτος   νεώς, ἀνδράσι δὲ ἐπετέτραπτο
[7, 11]   ἐργάσασθαι φόνον. γὰρ Σωσθένης  οὗτος,   ὃν αἰτοῦσι παρ´ ἐμοῦ, τρίτην
[7, 11]   φόνου. καὶ τίς δεσμώτης  οὗτος,   ὃς τῷ στρατηγῷ μὲν οὐδὲν
[7, 9]   ἐτύγχανε, καὶ φίλους ἔχοντα λῃστάς.  οὗτος   οὖν ἀνῃρῆσθαι δοκῶν τὴν γυναῖκα
[7, 4]   τὴν κόρην ἀπέκτεινεν, ἔφην,  μισθωτός,   καὶ τί πεποίηκε τὸ σῶμα;
[7, 4]   μικρὸν δὲ ἀνέθορε, καὶ ὀδόντι  συός   τις παταχθεὶς εὐθὺς μὲν ζητεῖ
[7, 4]   ἔχει τὴν τομήν, ἀλλὰ τὸ  τάχος   τοῦ βλήματος οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω
[7, 11]   ἔνθα ἦν τῶν λῃστῶν  λόχος   λανθάνων, ὥστε ἐνεχώρει μηδὲ ἐκείνας
[7, 6]   θεοῖς ἐχθρὰ Μελίτη παντάπασιν  ἀθῷος   ἀπαλλάξεται. ἄκουσον δὲ τὸν τρόπον.
[7, 16]   ἄγετε τὸν ἄνθρωπον; οὐκ ἔστι  φονεὺς   ἐφ´ καταδεδίκασται. καὶ
[7, 9]   οὐ φέρει. τίς οὕτω φιλόστοργος  φονεύς,   ποῖον μῖσός ἐστιν οὕτω
[7, 6]   ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος  φονεύς,   καὶ ταῦτα Λευκίππης; Οὐδέν, εἶπον,
[7, 12]   τοὺς θεούς, τῆς Ἀρτέμιδος  ἱερεὺς   δάφνην ἐστεμμένος προσιὼν ὁρᾶται. σημεῖον
[7, 16]   θάνατον ἄνθρωπον ἔλεγον, ἕως  ἱερεύς,   τοῦ Σωστράτου δεηθέντος, ἐνεγυήσατο αὐτὸν
[7, 3]   ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς καὶ ἱμᾶσιν  εὐθὺς   δεσμεύουσι· παίει δὲ κατὰ κόρρης
[7, 4]   ταῖς τοῦ σώματος πληγαῖς οὐκ  εὐθὺς   σμῶδιξ ἐπανίσταται, ἀλλὰ παραχρῆμα
[7, 7]   ἀφανής· ἐμὲ δ´ ἔρως  εὐθὺς   ἠμύνατο· ὡς γὰρ ἔμαθον ἀνῃρημένην,
[7, 4]   καὶ ὀδόντι συός τις παταχθεὶς  εὐθὺς   μὲν ζητεῖ τὸ τραῦμα καὶ
[7, 4]   οὔτε δάκρυα· ἀλλὰ τρόμος μὲν  εὐθὺς   περιεχύθη μου τῷ σώματι καὶ
[7, 12]   συμβούλους ἐκ τῶν γεραιτέρων εἶχεν,  οὓς   ἐπιγνώμονας ἐλάμβανε τῆς γνώσεως— ἔδοξεν
[7, 1]   ἐξεπήδησεν. ὀργῇ μὲν δῆθεν ἐκδραμών,  δοὺς   δὲ τῇ ψυχῇ σχολὴν εἰς
[7, 4]   ψυχῆς. ὅταν τῆς λύπης  ὀδοὺς   κατὰ μικρὸν τὴν καρδίαν ἐκφάγῃ,
[7, 3]   με ἀπόλλυτε καὶ ἑαυτοῖς φθονεῖτε  κέρδους;   ἐγὼ δὲ ὡς ἤκουσα Θερσάνδρου
[7, 6]   ἄνθρωπον ἐκεῖνον, τὸν μηνυτὴν τοῦ  ψευδοῦς   φόνου, μετὰ μικρὸν ἀπολύει
[7, 10]   ἀκούσας τὰ ὄντα, μεστὸς γενόμενος  δέους   καὶ ἤδη νομίζων τοὺς δημίους
[7, 12]   τοῦ Κλεινίου καὶ ἐπικαλοῦντος τοὺς  θεούς,   τῆς Ἀρτέμιδος ἱερεὺς δάφνην
[7, 3]   Σμύρνης ὁδόν· προελθόντι δέ μοι  σταδίους   τέσσαρας νεανίσκος ἐκ τῶν ἀγρῶν
[7, 10]   δέους καὶ ἤδη νομίζων τοὺς  δημίους   ἐπ´ αὐτὸν παρεῖναι, ἐπιβὰς ἵππῳ
[7, 5]   σε πενθῶ, τῶν θανάτων διωκόντων  ἀλλήλους;   ἀλλ´ ἐκείνους μὲν πάντας
[7, 16]   πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως  ἀλλήλους   ἠσπαζόμεθα τοῖς ὄμμασιν.
[7, 9]   ἐφ´ οἷς οὐκ ἐτύγχανε, καὶ  φίλους   ἔχοντα λῃστάς. οὗτος οὖν ἀνῃρῆσθαι
[7, 12]   δίκας, κατὰ δὲ τὸν νόμον  συμβούλους   ἐκ τῶν γεραιτέρων εἶχεν, οὓς
[7, 16]   μὲν πατέρα περιεπτύξατο, τοὺς δὲ  ὀφθαλμοὺς   εἶχεν ἐπ´ ἐμέ. ἐγὼ δὲ
[7, 5]   ἀλλ´ οὐδὲ ἐκόρεσά μου τοὺς  ὀφθαλμούς,   οἷς μόνοις ηὐτύχησα, οὐδὲ ἐνεπλήσθην
[7, 10]   ὡς, εἰ ληφθείη παρών, εἰς  βασάνους   ἀπαχθήσεται. δὲ ἔτυχε μὲν
[7, 3]   τις ἐκεῖνον· καὶ παταχθείς, ὥσπερ  βασάνους   παθὼν μυρίας, καταλέγει μηδενὸς ἐρωτῶντος
[7, 1]   τῷ Θερσάνδρῳ εὑρεθέν, ὡς ἂν  ἀπογνοὺς   ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν τὴν ἐρωμένην,
[7, 12]   δικαστῶν— ἦν δὲ τοῦ βασιλικοῦ  γένους   καὶ τὰς μὲν φονικὰς ἐδίκαζε
[7, 11]   πεποιήκατε; δούλη γὰρ ἦν ἐμή,  Σωσθένους   αὐτὴν ἐωνημένου· καὶ εἰ περιῆν
[7, 9]   δεσμῶν, οἷς ἦν ὑπὸ τοῦ  Σωσθένους   δεδεμένη, καὶ εἰς τὴν οἰκίαν
[7, 12]   Θέρσανδρον δὲ ἐπομόσαι περὶ τοῦ  Σωσθένους   ἐν γράμμασιν, μὴν οὐκ
[7, 9]   ταύτην ἥρπασαν, καὶ τὰ περὶ  Σωσθένους,   καὶ πάνθ´ ὅσα πρὸ τοῦ
[7, 12]   Θερσάνδρου καὶ διομνυμένου περὶ τοῦ  Σωσθένους   οὐκ εἰδέναι τί γέγονεν, ἔδοξε
[7, 8]   τόν γε φόνον οὔ· ὥστε  κἀκείνους   διὰ τὸ τὰ πλείω μοι
[7, 5]   τῶν θανάτων διωκόντων ἀλλήλους; ἀλλ´  ἐκείνους   μὲν πάντας Τύχη ἔπαιξε
[7, 3]   ἐγὼ μὲν οὖν ὑπώπτευον τοὺς  ἀνθρώπους   διανοεῖσθαι εἰς ἡμᾶς, οὐ μὴν
[7, 9]   δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν εἰς τοὺς  ἀγροὺς   διακονησομένην αὐτῇ· καὶ μετὰ ταῦτά
[7, 9]   μεθ´ ὧν αὐτὴν ἐπὶ τοὺς  ἀγροὺς   ἐξέπεμψεν. ἓν μὲν δὴ τοῦτο
[7, 3]   τὴν κόρην ἀπέκτεινα, καὶ ἔλαβον  χρυσοῦς   ἑκατὸν παρὰ Μελίτης τῆς Θερσάνδρου
[7, 3]   τοῦ πανδοχείου προελθόντες, τοὺς ἑκατὸν  χρυσοῦς   λαβόντες παρ´ αὐτοῦ τὸν μὲν
[7, 3]   φόνον ἐμισθώσατο. ἀλλ´ ἰδοὺ τοὺς  χρυσοῦς   ὑμῖν τοὺς ἑκατὸν φέρω· ὥστε
[7, 9]   ἐπειδὴ δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν εἰς  τοὺς   ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ· καὶ μετὰ
[7, 9]   δύο, μεθ´ ὧν αὐτὴν ἐπὶ  τοὺς   ἀγροὺς ἐξέπεμψεν. ἓν μὲν δὴ
[7, 3]   ἐπένευον. ἐγὼ μὲν οὖν ὑπώπτευον  τοὺς   ἀνθρώπους διανοεῖσθαι εἰς ἡμᾶς, οὐ
[7, 16]   καὶ τὸν μὲν πατέρα περιεπτύξατο,  τοὺς   δὲ ὀφθαλμοὺς εἶχεν ἐπ´ ἐμέ.
[7, 10]   γενόμενος δέους καὶ ἤδη νομίζων  τοὺς   δημίους ἐπ´ αὐτὸν παρεῖναι, ἐπιβὰς
[7, 3]   ἀλλ´ ἰδοὺ τοὺς χρυσοῦς ὑμῖν  τοὺς   ἑκατὸν φέρω· ὥστε τί με
[7, 3]   χαλεπώτερον, μικρὸν τοῦ πανδοχείου προελθόντες,  τοὺς   ἑκατὸν χρυσοῦς λαβόντες παρ´ αὐτοῦ
[7, 10]   τὴν ταχίστην ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν  τοὺς   ἐπ´ αὐτὸν πεμφθέντας ἥκειν· ὃς
[7, 12]   δὲ τοῦ Κλεινίου καὶ ἐπικαλοῦντος  τοὺς   θεούς, τῆς Ἀρτέμιδος ἱερεὺς
[7, 12]   ἐν τῷ πολέμῳ τῷ πρὸς  τοὺς   Θρᾷκας, νικήσαντες ἐλογίσαντο δεῖν αὐτῇ
[7, 5]   συμφορῶν; ἀλλ´ οὐδὲ ἐκόρεσά μου  τοὺς   ὀφθαλμούς, οἷς μόνοις ηὐτύχησα, οὐδὲ
[7, 3]   τὸν φόνον ἐμισθώσατο. ἀλλ´ ἰδοὺ  τοὺς   χρυσοῦς ὑμῖν τοὺς ἑκατὸν φέρω·
[7, 14]   ὀφθαλμοῖς καὶ μικροῦ δεῖν ἐξώρυξεν  αὐτούς·   οὐδὲ γὰρ ἐπεχείρουν κωλύειν ἐγώ,
[7, 11]   ὡς κτενοῦντας; αἱ δὲ θεράπαιναι  τούτους   μέν, ὡς εἰκός, οὐκ ᾔδεσαν,
[7, 6]   καὶ τὴν μοιχείαν ὁμολογεῖν καὶ  ὡς   ἀλλήλων ἐρῶντες ἐγώ τε καὶ
[7, 1]   τέχνασμα ἦν τῷ Θερσάνδρῳ εὑρεθέν,  ὡς   ἂν ἀπογνοὺς ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν
[7, 1]   ὡς τὸ εἰκός, τὴν Μελίτην  ὡς   ἂν ἀποκτείνασάν μου τὴν ἐρωμένην,
[7, 13]   καὶ ἐπὶ τὰ δικαστήρια προσελθόντος,  ὡς   ἂν ἐπίσχῃ τὰς δίκας, εἰς
[7, 1]   Λευκίππην δοκῶν, τὴν Μελίτην γήμας  ὡς   ἂν ἐρῶσαν, αὐτοῦ μένοιμι κἀκ
[7, 6]   ἡμέραν καταγωγήν τινα μισθωσάμενοι κατῳκίσαντο,  ὡς   ἂν μηκέτι παρὰ τῷ τῆς
[7, 11]   δοκοῦσιν αὐτόν, καὶ τοῦτ´ εἰδότες,  ὡς   ἂν οὐκ ἔχοιμι παρασχεῖν τὸν
[7, 2]   ἐπ´ ἐμὲ τοῦ λόγου τέχνης,  ὡς   ἂν πυθοίμην τί εἴη παθών.
[7, 4]   πεποίηκε τὸ σῶμα; δὲ  ὡς   ἅπαξ ἐνέβαλέ μοι τὸν μύωπα
[7, 15]   ἀέρα καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν  ὡς   ἀπὸ μηχανῆς βληθεὶς ἐπετόμην· οἱ
[7, 1]   μὲν ὡς ὑβρισμένος· ἤχθετο δὲ  ὡς   ἀποτυχών· ἐβουλεύετο δὲ ὡς ἐρῶν.
[7, 7]   δ´ ἔρως εὐθὺς ἠμύνατο·  ὡς   γὰρ ἔμαθον ἀνῃρημένην, μετενόουν καὶ
[7, 4]   δὲ ἄγουσι πρὸς τὸν στρατηγόν.  ~Ὡς   δ´ ἤκουσά μου τὸν μῦθον
[7, 13]   περιεσκόπει μὴ πρὸ θυρῶν εἴη.  ὡς   δ´ ἦν οὐδαμοῦ, θάρσος αὐτὴν
[7, 1]   ἄρχοντι, δεόμενος διαφθαρῆναί με φαρμάκῳ.  ὡς   δ´ οὐκ ἔπειθεν (ἐδεδίει γὰρ
[7, 14]   τοῦ μὴ τῷ πατρὶ συντυχεῖν.  ~Ὡς   δὲ ἀπηλλάγην ἐγὼ τῶν βασάνων,
[7, 3]   διελεγόμεθα οἷα εἰκὸς ἐν ὁδῷ.  ὡς   δὲ εἴς τι πανδοχεῖον ἤλθομεν,
[7, 9]   γὰρ ψυχῆς ἀνδρὸς ἀγών.  ὡς   δὲ ἔλαβε, δακρύων γεμισθείς, Ἄνδρες,
[7, 3]   ἐγὼ δὲ οὐδενὶ τούτων προσεῖχον.  ~Ὡς   δὲ ἐπαύσατο, τὴν ἀντίδοσιν ᾔτει
[7, 3]   δὲ καὶ τρόμος εἶχεν αὐτόν.  ὡς   δὲ ταῦτα εἶδον, ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν
[7, 1]   τὸ οἴκημα, ἔνθα ἔτυχον δεδεμένος,  ὡς   δὴ καὶ αὐτὸν ἕνα τῶν
[7, 10]   καὶ τὸν κίνδυνον λέγει καὶ  ὡς,   εἰ ληφθείη παρών, εἰς βασάνους
[7, 16]   ἐν μέρει ταὐτὰ ἔλεγε καὶ  ὡς   εἴη αὐτὸς τῆς ἀνῃρῆσθαι δοκούσης
[7, 1]   περὶ τῆς Λευκίππης λόγον ἐμβαλεῖν,  ὡς   εἴη πεφονευμένη, τῆς Μελίτης συσκευασαμένης
[7, 11]   αἱ δὲ θεράπαιναι τούτους μέν,  ὡς   εἰκός, οὐκ ᾔδεσαν, ἵνα μὴ
[7, 9]   διὰ βραχέων ἐρῶ. ἐρωμένην εἶχεν,  ὡς   εἶπεν. τοῦτο γὰρ οὐκ ἐψεύσατο·
[7, 11]   δὲ καὶ περὶ δεσμώτου τινός,  ὡς   εἰπόντος περὶ τοῦ φόνου. καὶ
[7, 14]   μαντεύμασιν. οὐχ ὁρᾷς καὶ τοῦτον  ὡς   ἐκ τῶν βασάνων νῦν κρεμάμενον
[7, 10]   Θέρσανδρον ἀναστρέφει. ἀληθὴς δέ ἐστιν,  ὡς   ἔοικεν, λόγος, ὅτι μνήμην
[7, 1]   δὲ ὡς ἀποτυχών· ἐβουλεύετο δὲ  ὡς   ἐρῶν. τὴν οὖν ψυχὴν διασπώμενος,
[7, 9]   κἀν τούτῳ τὴν ἐρωμένην εὑρών,  ὡς   ἔφη, παρὰ τῷ Σωσθένει ζῶσαν,
[7, 14]   με καὶ γνωρίζει. καὶ γάρ,  ὡς   ἔφην ἐν ἀρχῇ τῶν λόγων,
[7, 12]   εἰδέναι τί γέγονε, κἀμὲ δέ,  ὡς   ἤδη κατάδικον, βασανισθῆναι περὶ τοῦ
[7, 3]   ἑαυτοῖς φθονεῖτε κέρδους; ἐγὼ δὲ  ὡς   ἤκουσα Θερσάνδρου καὶ Μελίτης τοὔνομα,
[7, 4]   ταῦτα ἤκουσα μόνα τοῦ πεφονευκότος,  ὡς   κτείνας εἴη τὴν κόρην· ποῦ
[7, 11]   ὡς συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν τινας  ὡς   κτενοῦντας; αἱ δὲ θεράπαιναι τούτους
[7, 9]   δεόμενον. εἰ δὲ αὐτὸς ἐπεβούλευσεν,  ὡς   λέγει, τὸν φόνον, εἰπάτω τίς
[7, 10]   τῶν ἐν ποσὶν ὑπ´ ἐκπλήξεως,  ὡς   μηδὲ τοῦ τῆς Λευκίππης δωματίου
[7, 6]   ἄκουσον δὲ τὸν τρόπον. παρεσκευασάμην,  ὡς   οἶσθα, πρὸς τὴν ἀπολογίαν τῆς
[7, 2]   ἐκ τῆς πόλεως τὸ παράπαν.  ~Ὡς   οὖν ἄνθρωπος ἐγένετό μου
[7, 9]   τε εἰσεδέξατο καὶ τὰ ἄλλα  ὡς   πρὸς ἐλευθέραν δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο. ἐπειδὴ
[7, 11]   ἆρ´ οὐκ εὔδηλον τὸ πρᾶγμα,  ὡς   συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν τινας ὡς
[7, 1]   ἀδείας Λευκίππην ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας,  ὡς   τὸ εἰκός, τὴν Μελίτην ὡς
[7, 9]   γυναῖκα ποιήσασθαι τὸν λόγον, ἀλλ´  ὡς   τὸ πᾶν ἐγένετο. Μελίτη μὲν
[7, 3]   λόγου, συναπηγόμην αὐτῷ δεδεμένος,  ὡς   τοῦ ἔργου κοινωνός. τὸ δὲ
[7, 1]   ἤχθετο, ὠργίζετο, ἐβουλεύετο. ὠργίζετο μὲν  ὡς   ὑβρισμένος· ἤχθετο δὲ ὡς ἀποτυχών·
[7, 11]   πρόκλησιν περὶ αὐτοῦ πεποίηνται πάνυ  κακούργως.   εἴη μὲν οὖν κἀκεῖνον φανῆναι
[7, 2]   δράματος ἤρχετο· ἀνοιμώξας γὰρ πάνυ  κακούργως,   Τίνα βίον, ἔφη, βιώσομεν ἔτι;
[7, 16]   καταδικασθέντα πρὸς θάνατον ἄνθρωπον ἔλεγον,  ἕως   ἱερεύς, τοῦ Σωστράτου δεηθέντος,
[7, 1]   τὴν ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην ἐκ τῆς  πόλεως   τὸ παράπαν. ~Ὡς οὖν
[7, 13]   ἦν γυναιξὶν ἐλευθέραις οὗτος  νεώς,   ἀνδράσι δὲ ἐπετέτραπτο καὶ παρθένοις.
[7, 10]   ἐξελάθετο τῶν ἐν ποσὶν ὑπ´  ἐκπλήξεως,   ὡς μηδὲ τοῦ τῆς Λευκίππης
[7, 4]   τὰ δὲ μετὰ μικρὸν τῆς  ἀνοίξεως   ἐξεπήδησεν. οὕτω κἀμὲ τὰ μὲν
[7, 4]   κἀμὲ τὰ μὲν πρῶτα τῆς  ἀκροάσεως   τῇ ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ τοξεύματα
[7, 11]   τούτῳ δὲ Θέρσανδρος, πρώτης  προκλήσεως   ἀπὸ τῆς Μελίτης οὕτω γενομένης,
[7, 12]   εἶχεν, οὓς ἐπιγνώμονας ἐλάμβανε τῆς  γνώσεως—   ἔδοξεν οὖν αὐτῷ διασκοπήσαντι σὺν
[7, 9]   δὲ εἴ τις ἀποκτείνας τινὰ  ἀληθῶς   ἐπαποθανεῖν αὐτῷ θέλει καὶ ζῆν
[7, 11]   τὸν λόγον Θέρσανδρος πάνυ  κακοήθως   παρενέβαλεν, ἵνα κἂν ὕστερον
[7, 1]   ἐκεῖνος παρὰ τοῦ Θερσάνδρου δεδιδαγμένος  τεχνικῶς   πάνυ περὶ τῆς Λευκίππης λόγον
[7, 11]   ἀγαγοῦσαι, τί γέγονε; τί δὲ  ὅλως   ἐξεπέμπετο; καὶ πρὸς τίνα; ἆρ´
[7, 11]   γόητος ἀκούοντες πιθανῶς μὲν ὑποκρινομένου,  πιθανῶς   δὲ δακρύοντος· ὃν νομίζω καὶ
[7, 11]   δημίῳ, καθέζεσθε δὲ γόητος ἀκούοντες  πιθανῶς   μὲν ὑποκρινομένου, πιθανῶς δὲ δακρύοντος·
[7, 11]   τῆς Μελίτης οὕτω γενομένης, παρελθών,  Ἱκανῶς   μὲν οὗτος, εἶπεν, ὅστις ποτέ
[7, 9]   εἶχεν οὕτως, ἀλλὰ καὶ πάνυ  ἐρρωμένως   τὸν γάμον ἀπεκρούετο, κἀν τούτῳ
[7, 6]   αὐτῆς. Ληρεῖς· τούτου γὰρ ἀσφαλέστερον  πῶς   ἂν μάθοις; δοκῶ δὲ εὑρηκέναι
[7, 5]   ἔστι τῆς Τύχης ἔτι παιδιά.  πῶς   ἄρα μοι, Λευκίππη, τέθνηκας; ἐν
[7, 9]   τὴν Λευκίππην δούλην, αἱ δὲ  πῶς   γέγονεν ἀφανής· δὲ περὶ
[7, 6]   Κλεινίας καὶ Σάτυρος, εἴ  πως   δύναιντο πεῖσαι μηδὲν ὧν διενοήθην
[7, 9]   Μελίτης· διὰ τοῦτο Λευκίππην ἀπέκτεινα.  πῶς   οὖν Μελίτης φόνον κατηγορεῖ, ἧς
[7, 7]   διοικητῇ τινι τῶν Θερσάνδρου χωρίων.  ὅπως   δὲ τὴν ἐλευθέραν Σωσθένης
[7, 9]   γέγονεν ἐξαίφνης ἀφανής, οὐκ οἶδ´  ὅπως,   οὔτ´ εἴ τις ἀπέκτεινεν αὐτήν,
[7, 7]   γέγονεν ἀφανής· ἐμὲ δ´  ἔρως   εὐθὺς ἠμύνατο· ὡς γὰρ ἔμαθον
[7, 6]   οὐ πολλάκις ἀνεβίω; τί δὲ  προπετῶς   ἀποθνῄσκεις; καὶ κατὰ σχολὴν
[7, 9]   γεμισθείς, Ἄνδρες, εἶπεν, Ἐφέσιοι, μὴ  προπετῶς   καταγνῶτε θάνατον ἀνδρὸς ἐπιθυμοῦντος ἀποθανεῖν,
[7, 11]   καὶ μὴ πρὸς αὐτῶν ἐπεφόνευτο,  πάντως   ἂν ἐδούλευεν ἐμοί. τοῦτον δὲ
[7, 6]   αὐτῷ καὶ ὅτι μοι δέδοκται  πάντως   ἀποθανεῖν. δὲ παρεμυθεῖτο· Τίς
[7, 11]   τὴν μοιχείαν μοι κατειπών. ὥστε  εἰκότως   ἀποκτεῖναί μοι δοκοῦσιν αὐτόν, καὶ
[7, 9]   νεκρός· δὲ οὐκ εἶχεν  οὕτως,   ἀλλὰ καὶ πάνυ ἐρρωμένως τὸν
[7, 16]   ἐκείνης πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν ἐκθορεῖν.  οὕτως   ἀλλήλους ἠσπαζόμεθα τοῖς ὄμμασιν.
[7, 16]   ἐμοὶ χαίρων. οὐκ ἔστι δὲ  οὕτως   ἄνθρωπος δρομικώτατος, ὃν οὐ τῆς
[7, 9]   ἀνῃρημένην. εἰ δὲ ταῦτα γέγονεν  οὕτως,   ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα, μαθεῖν
[7, 6]   Κλεινίας ἔφη· καὶ τολμήσεις  οὕτως   ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος
[7, 11]   βασάνων ἔτι περὶ πράγματος οὕτω  σαφῶς   ἐληλεγμένου. δοκῶ δὲ καὶ ἄλλον
[7, 8]   διηγεῖτο σπουδῇ μάλα καὶ οὐ  σαφῶς,   τὴν μὲν Λευκίππην εἰδέναι λέγουσα
[7, 6]   κατὰ σχολὴν ἔξεστιν, ὅταν μάθῃς  σαφῶς   τὸν θάνατον αὐτῆς. Ληρεῖς· τούτου
[7, 2]   συμβαδίζων μοι καὶ τί  πεπραχὼς   εἴη. καθ´ ἑαυτὸν δὲ ταῦτα




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 13/12/2006