Livre, Chapitre
[7, 9]	πάθῃ τὴν τῶν δυστυχούντων τιμωρίαν.	ἃ	δὲ ἠτύχησε διὰ βραχέων ἐρῶ.
[7, 14]	ἀνοιμώξας καὶ κοψάμενος τὴν κεφαλὴν	ἐμπηδᾷ	μου τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ μικροῦ
[7, 16]	ὁ Σώστρατος κατὰ πόδας, οὐκ	οἶδα	εἰ τὰ ὅμοια ἐμοὶ χαίρων.
[7, 9]	γέγονεν οὕτως, ἐγὼ μὲν οὐκ	οἶδα,	μαθεῖν δὲ ὑμᾶς ἐξέσται. ἔχετε
[7, 9]	ζῇ κλαπεῖσα· πλὴν ἓν τοῦτο	οἶδα	μόνον, τὸν Σωσθένην αὐτῆς ἐρῶντα
[7, 11]	περὶ ἑαυτοῦ φοβεῖσθαι· ὥστ´ οὐκ	οἶδα	τί δεῖ βασάνων ἔτι περὶ
[7, 13]	τὸ παρὸν τῶν κινδύνων τὴν	ἐλπίδα	προὐξένει ἀποχρῆσθαι τῇ τύχῃ. καί,
[7, 15]	γὰρ τοῦτο ἔλεγεν αὕτη, καὶ	πατρίδα	Βυζάντιον καὶ πατέρα Σώστρατον ἔχειν.
[7, 11]	ὑμῶν τεθαύμακα τῆς ἀναλγησίας, εἰ	φονέα	ἐπ´ αὐτοφώρῳ λαβόντες (μεῖζον γὰρ
[7, 13]	ἄρτι δὲ τοῦ Σωστράτου τὸν	ἱερέα	παραλαβόντος καὶ ἐπὶ τὰ δικαστήρια
[7, 15]	τοῦ ναοῦ προπόλων ἐπὶ τὸν	ἱερέα	σπουδῇ μάλα θέων καὶ λέγει
[7, 3]	τύχῃ. τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα κοινῇ καὶ	διελεγόμεθα	οἷα εἰκὸς ἐν ὁδῷ. ὡς
[7, 16]	ἐπ´ αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως ἀλλήλους	ἠσπαζόμεθα	τοῖς ὄμμασιν.
[7, 2]	ἔφη, βιώσομεν ἔτι; καὶ τίνα	φυλαξόμεθα	πρὸς ἀκίνδυνον ζωήν; οὐ γὰρ
[7, 3]	τὴν αὐτήν, ἀγαθῇ τύχῃ. τοὐντεῦθεν	ἐπορευόμεθα	κοινῇ καὶ διελεγόμεθα οἷα εἰκὸς
[7, 1]	ἐμβαλεῖν τινα εἰς τὸ οἴκημα,	ἔνθα	ἔτυχον δεδεμένος, ὡς δὴ καὶ
[7, 11]	ἔχῃ μείζονα· κατέλιπον δὲ αὐτὴν	ἔνθα	ἦν ὁ τῶν λῃστῶν λόχος
[7, 14]	δὲ ἐπιθειαζόντων, τῶν δὲ ἀναπυνθανομένων.	ἔνθα	καὶ ὁ Σώστρατος ἐπιστὰς ὁρᾷ
[7, 6]	δὲ τὸν τρόπον. παρεσκευασάμην, ὡς	οἶσθα,	πρὸς τὴν ἀπολογίαν τῆς μοιχείας,
[7, 7]	περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν ἀλλήλοις συνόντες ἥκομεν	ἐνταῦθα	κοινῇ καὶ τὴν Λευκίππην εὑρίσκομεν
[7, 3]	δέ, Μελίτη ἐστίν, ἔφη, τῶν	ἐνταῦθα	πρώτη γυναικῶν. αὕτη νεανίσκου τινὸς
[7, 14]	Ἐπὶ τούτῳ με, δέσποινα, ἤγαγες	ἐνταῦθα;	τοιαῦτά σου τῶν ἐνυπνίων τὰ
[7, 13]	εἰ δὲ ἔδοξε τὴν θεράπαιναν	δίκαια	λέγειν, ἔμενεν αὐτοῦ δούλη τῇ
[7, 7]	Μελίτης εἶεν συντρόφῳ. ~Τῇ δ´	ὑστεραίᾳ	ἀπηγόμην ἐπὶ τὸ δικαστήριον. παρασκευὴ
[7, 9]	δυστυχούντων τιμωρίαν. ἃ δὲ ἠτύχησε	διὰ	βραχέων ἐρῶ. ἐρωμένην εἶχεν, ὡς
[7, 9]	ἄρα φονεύσασα εἴη τὴν Λευκίππην	διὰ	ζηλοτυπίαν αὕτη· ἕτερον δέ τι
[7, 9]	Μελίτης φόνον κατηγορεῖ, ἧς ἤρα,	διὰ	Λευκίππην δὲ ἀποθανεῖν ἐθέλει νῦν,
[7, 9]	καὶ αὐτὸς ὡμολόγησε, καὶ ὅτι	διὰ	λύπην τὴν ἐπὶ γυναικί. σκοπεῖτε
[7, 9]	τῆς ἀνῃρημένης μὴ μάτην ἀποθάνῃ;	διὰ	τί οὖν Μελίτης κατηγόρησεν, εἰ
[7, 14]	μου τὴν μορφὴν συνεβάλετο, καὶ	διὰ	τὸ ἐνύπνιον φύσει προσδοκῶν εὑρήσειν
[7, 8]	γε φόνον οὔ· ὥστε κἀκείνους	διὰ	τὸ τὰ πλείω μοι συνᾴδειν
[7, 9]	γυναῖκα ζῆν οὐκέτι θέλει καὶ	διὰ	τοῦτο ἑαυτοῦ φόνον κατεψεύσατο. ὅτι
[7, 7]	καὶ ἤρων καὶ νῦν ἐρῶ.	διὰ	τοῦτο ἐμαυτοῦ κατεῖπον, ἵνα με
[7, 9]	τοιοῦτον φόνον; Ἤρων, φησί, Μελίτης·	διὰ	τοῦτο Λευκίππην ἀπέκτεινα. πῶς οὖν
[7, 12]	συμμαχίας ἐπινίκιον. ἦν δὲ καὶ	ἰδίᾳ	τῷ Σωστράτῳ νύκτωρ ἡ θεὸς
[7, 5]	οὐκ ἔστι τῆς Τύχης ἔτι	παιδιά.	πῶς ἄρα μοι, Λευκίππη, τέθνηκας;
[7, 4]	μου τῷ σώματι καὶ ἡ	καρδία	μου ἐλέλυτο, ὀλίγον δέ τί
[7, 2]	τῶν ἐμαυτοῦ. καὶ ἅμα τὰ	οἰκεῖα	κατέλεγεν, ἐφ´ οἷς ἦν δεδεμένος.
[7, 3]	εὗρεν ἐν τῇ τῆς Μελίτης	οἰκίᾳ	πεπραμένην. ἡ δὲ ὑπὸ ζηλοτυπίας
[7, 2]	πρὸς ἄλλον εἰς τὸ παθεῖν	κοινωνία)	Τί δέ σοι συμβέβηκεν, εἶπεν,
[7, 7]	εἶχε δούλην ἢ τίς ἡ	κοινωνία	τοῖς λῃσταῖς πρὸς αὐτόν, ὑμῖν
[7, 3]	τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα κοινῇ καὶ διελεγόμεθα	οἷα	εἰκὸς ἐν ὁδῷ. ὡς δὲ
[7, 16]	πόδας, οὐκ οἶδα εἰ τὰ	ὅμοια	ἐμοὶ χαίρων. οὐκ ἔστι δὲ
[7, 10]	ἀνδροφόνον τὸν αὑτοῦ κατειπόντα θεοῦ	προνοίᾳ.	Μελίτη τὰς θεραπαινίδας ἐδίδου καὶ
[7, 13]	ἱερέα παραλαβόντος καὶ ἐπὶ τὰ	δικαστήρια	προσελθόντος, ὡς ἂν ἐπίσχῃ τὰς
[7, 5]	ψυχῆς καὶ σώματος. δύο ἐξέφυγες	λῃστήρια,	τὸ δὲ τῆς Μελίτης πεφόνευκέ
[7, 7]	ἀλήθειαν. ἦν ἐρωμένη μοι πάλαι	Βυζαντία	μὲν γένος, Λευκίππη δὲ τοὔνομα.
[7, 11]	κατελήρησε μυθολογῶν. ἐγὼ δὲ ὑμῶν	τεθαύμακα	τῆς ἀναλγησίας, εἰ φονέα ἐπ´
[7, 7]	καὶ πλῆθος ῥητόρων οὐχ ἧττον	δέκα·	καὶ ἡ τῆς Μελίτης σπουδῇ
[7, 9]	οὗτος οὖν ἀνῃρῆσθαι δοκῶν τὴν	γυναῖκα	ζῆν οὐκέτι θέλει καὶ διὰ
[7, 9]	με νομίσητε διαβάλλειν θέλοντα τὴν	γυναῖκα	ποιήσασθαι τὸν λόγον, ἀλλ´ ὡς
[7, 3]	δὲ ὑπὸ ζηλοτυπίας πεφλεγμένη τὴν	γυναῖκα	ταύτην ἀπατήσασα συλλαμβάνει καὶ παραδίδωσι
[7, 7]	Μελίτη τὴν προτέραν εὑρόντα με	γυναῖκα,	φοβηθεῖσα μὴ πρὸς αὐτὴν ἀποκλίναιμι
[7, 10]	αὐτὸν παρεῖναι, ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ	μάλα	ἐξελαύνει ἐπὶ Σμύρνης· ὁ δὲ
[7, 15]	καὶ βοῶ· Λευκίππην λέγεις. Καὶ	μάλα,	ἔφη· καλεῖσθαι γὰρ τοῦτο ἔλεγεν
[7, 16]	καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν ταχὺ	μάλα	ἠπειγόμην· καὶ ὁ Σώστρατος κατὰ
[7, 15]	προπόλων ἐπὶ τὸν ἱερέα σπουδῇ	μάλα	θέων καὶ λέγει πάντων ἀκουόντων·
[7, 8]	ἠρνεῖτο, τὰ δὲ διηγεῖτο σπουδῇ	μάλα	καὶ οὐ σαφῶς, τὴν μὲν
[7, 10]	ὃς δὴ ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ	μάλα	πρὸς αὐτὸν ἔρχεται καὶ τὸν
[7, 9]	ὁ δὲ οὐκ εἶχεν οὕτως,	ἀλλὰ	καὶ πάνυ ἐρρωμένως τὸν γάμον
[7, 1]	μὴ μετὰ ἀδείας Λευκίππην ἔχειν,	ἀλλὰ	μισήσας, ὡς τὸ εἰκός, τὴν
[7, 4]	οὐκ εὐθὺς ἡ σμῶδιξ ἐπανίσταται,	ἀλλὰ	παραχρῆμα μὲν οὐκ ἔχει τὸ
[7, 4]	ἤδη καὶ ἔχει τὴν τομήν,	ἀλλὰ	τὸ τάχος τοῦ βλήματος οὐκ
[7, 8]	εἰδέναι λέγουσα καὶ ὅσα εἶπον,	ἀλλὰ	τόν γε φόνον οὔ· ὥστε
[7, 4]	γὰρ φωνὴν εἶχον οὔτε δάκρυα·	ἀλλὰ	τρόμος μὲν εὐθὺς περιεχύθη μου
[7, 14]	παθεῖν, ὅτι τεθνάναι ταύτην ἔδοξεν.	ἄλλα	τε πολλὰ ἔλεγε παραμυθούμενος αὐτόν.
[7, 9]	οἰκίαν τε εἰσεδέξατο καὶ τὰ	ἄλλα	ὡς πρὸς ἐλευθέραν δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο.
[7, 14]	τεθνάναι ταύτην ἔδοξεν. ἄλλα τε	πολλὰ	ἔλεγε παραμυθούμενος αὐτόν. ὁ δὲ
[7, 14]	Κλεινίας προσελθὼν εἶργε παρηγορῶν αὐτὸν	ἅμα	καὶ λέγων· Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε;
[7, 3]	εἴς τι πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν	ἅμα·	κατὰ ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν
[7, 15]	δρόμον λαμβάνονται· καὶ οἱ φύλακες	ἅμα	παρῆσαν καὶ ἐπεχείρουν με τύπτειν.
[7, 15]	πάτερ, εἶπε, τὰ μαντεύματα· καὶ	ἅμα	πρὸς τὸν ἄγγελον εἶπε· Μὴ
[7, 2]	δὲ ἐκ τῶν ἐμαυτοῦ. καὶ	ἅμα	τὰ οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφ´ οἷς
[7, 1]	τὴν διάκρισιν τῆς τρικυμίας, βουλευόμενος	ἅμα	τῷ Σωσθένει πρόσεισι τῷ τῶν
[7, 1]	ἕνα τῶν δεσμωτῶν, προσποιησάμενος βούλεσθαι	τἀμὰ	δι´ ἐκείνου μαθεῖν. ἐπείσθη καὶ
[7, 16]	καὶ τὰ τοῦ Σωστράτου καὶ	τἀμά.	ἰδοῦσα δὲ ἡμᾶς ἐξεπήδησε τοῦ
[7, 11]	τίνα; ἆρ´ οὐκ εὔδηλον τὸ	πρᾶγμα,	ὡς συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν τινας
[7, 1]	δέησιν, ἐμβαλεῖν τινα εἰς τὸ	οἴκημα,	ἔνθα ἔτυχον δεδεμένος, ὡς δὴ
[7, 4]	εὐθὺς ἡ σμῶδιξ ἐπανίσταται, ἀλλὰ	παραχρῆμα	μὲν οὐκ ἔχει τὸ ἄνθος
[7, 4]	τῶν ὀφθαλμῶν μακράν· δάκρυον γὰρ	αἷμα	τραύματος ψυχῆς. ὅταν ὁ τῆς
[7, 9]	φόνον ἐπὶ μισθῷ. καὶ τὸ	ὄνομα	ἔλεγε· Μελίτην μὲν εἶναι τὴν
[7, 7]	Βυζαντία μὲν γένος, Λευκίππη δὲ	τοὔνομα.	ταύτην τεθνάναι δοκῶν (ἥρπαστο γὰρ
[7, 3]	ὡς ἤκουσα Θερσάνδρου καὶ Μελίτης	τοὔνομα,	τὸν ἄλλον οὐ προσέχων χρόνον,
[7, 1]	συσκευασαμένης τὸν φόνον. τὸ δὲ	τέχνασμα	ἦν τῷ Θερσάνδρῳ εὑρεθέν, ὡς
[7, 4]	κατέρρηκται μὲν τῆς ψυχῆς τὸ	τραῦμα,	ἀνέῳκται δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡ
[7, 4]	παταχθεὶς εὐθὺς μὲν ζητεῖ τὸ	τραῦμα	καὶ οὐκ οἶδεν εὑρεῖν, τὸ
[7, 4]	βλήματος οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω τὸ	τραῦμα,	τὰ δὲ δάκρυα ἐδίωξε τῶν
[7, 4]	μισθωτός, καὶ τί πεποίηκε τὸ	σῶμα;	ὁ δὲ ὡς ἅπαξ ἐνέβαλέ
[7, 5]	μὲν πρῶτον, ὅλον σου τὸ	σῶμα,	τὸ δὲ δεύτερον, κἂν τὴν
[7, 7]	με κύριον ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι	ἕνα	δή τινα πρὸς τὸν φόνον·
[7, 1]	δεδεμένος, ὡς δὴ καὶ αὐτὸν	ἕνα	τῶν δεσμωτῶν, προσποιησάμενος βούλεσθαι τἀμὰ
[7, 9]	καὶ ἐλεγχόμενος ἠρνήσατο τὸν φόνον,	ἵνα	καὶ σώσῃ τὴν ἐρωμένην καὶ
[7, 11]	ὁ Θέρσανδρος πάνυ κακοήθως παρενέβαλεν,	ἵνα	κἂν ὕστερον ἡ Λευκίππη φωραθῇ
[7, 7]	ἐρῶ. διὰ τοῦτο ἐμαυτοῦ κατεῖπον,	ἵνα	με πέμψητε πρὸς τὴν ἐρωμένην.
[7, 11]	μέν, ὡς εἰκός, οὐκ ᾔδεσαν,	ἵνα	μὴ μετὰ πλειόνων μαρτύρων γενόμενον
[7, 1]	δὲ ἡ Μελίτη τῷ φόνῳ,	ἵνα	μή, τετελευτηκέναι τὴν Λευκίππην δοκῶν,
[7, 9]	ἑαυτοῦ τὴν τῶν ἀδικούντων αἰτίαν,	ἵνα	πάθῃ τὴν τῶν δυστυχούντων τιμωρίαν.
[7, 3]	ἐρωτῶντος αὐτόν· Ἐγὼ τὴν κόρην	ἀπέκτεινα,	καὶ ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν παρὰ
[7, 9]	φησί, Μελίτης· διὰ τοῦτο Λευκίππην	ἀπέκτεινα.	πῶς οὖν Μελίτης φόνον κατηγορεῖ,
[7, 7]	μιαιφόνος γενόμενος καὶ φιλῶν ἣν	ἀπέκτεινα.	~Ταῦτα εἰπόντος ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις
[7, 14]	τὴν Ἄρτεμιν· Ἐπὶ τούτῳ με,	δέσποινα,	ἤγαγες ἐνταῦθα; τοιαῦτά σου τῶν
[7, 9]	σκοπεῖτε δὲ εἴ τις ἀποκτείνας	τινὰ	ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν αὐτῷ θέλει καὶ
[7, 11]	δὲ ὅλως ἐξεπέμπετο; καὶ πρὸς	τίνα;	ἆρ´ οὐκ εὔδηλον τὸ πρᾶγμα,
[7, 2]	ἤρχετο· ἀνοιμώξας γὰρ πάνυ κακούργως,	Τίνα	βίον, ἔφη, βιώσομεν ἔτι; καὶ
[7, 1]	δευτέραν αὐτῷ προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν	τινα	εἰς τὸ οἴκημα, ἔνθα ἔτυχον
[7, 11]	ἐληλεγμένου. δοκῶ δὲ καὶ ἄλλον	τινὰ	ἐργάσασθαι φόνον. ὁ γὰρ Σωσθένης
[7, 11]	ἔδει παρ´ αὐτοῦ μαθεῖν; εἴ	τινα	κόρην ἐωνήσατο; τοιγαροῦν ἐωνημένος ἔστω·
[7, 9]	τὸ δικαστήριον ὄντος, ἀνελθών, Κἀμοί	τινα	λόγον, εἶπε, συγχωρήσατε· περὶ γὰρ
[7, 6]	μὲν οὖν τὴν ἡμέραν καταγωγήν	τινα	μισθωσάμενοι κατῳκίσαντο, ὡς ἂν μηκέτι
[7, 7]	ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι ἕνα δή	τινα	πρὸς τὸν φόνον· ἑκατὸν δ´
[7, 4]	τὴν κόρην· ποῦ δὲ καὶ	τίνα	τρόπον, οὐκ εἶπεν. ἦλθε δέ
[7, 4]	ἐκ τῆς μέθης τοῦ λόγου,	Τίνα	τρόπον τὴν κόρην ἀπέκτεινεν, ἔφην,
[7, 10]	ὁ δὲ Θέρσανδρος φοβηθεὶς λάθρα	τινὰ	τῶν παραστατῶν εἰς τὸν ἀγρὸν
[7, 1]	αὐτοῦ μένοιμι κἀκ τούτου παρέχοιμί	τινα	φόβον αὐτῷ τοῦ μὴ μετὰ
[7, 2]	βίον, ἔφη, βιώσομεν ἔτι; καὶ	τίνα	φυλαξόμεθα πρὸς ἀκίνδυνον ζωήν; οὐ
[7, 3]	ἀριστᾶν κἀκεῖνοι, ἐνεώρων δὲ ἡμῖν	πυκνὰ	καὶ ἀλλήλοις ἐπένευον. ἐγὼ μὲν
[7, 11]	γενόμενον τὸ ἔργον κίνδυνον ἔχῃ	μείζονα·	κατέλιπον δὲ αὐτὴν ἔνθα ἦν
[7, 4]	κεκοινωνηκέναι τῷ φόνῳ; ταῦτα ἤκουσα	μόνα	τοῦ πεφονευκότος, ὡς κτείνας εἴη
[7, 4]	τὸν μῦθον τῶν κακῶν, οὔτε	ἀνῴμωξα	οὔτε ἔκλαυσα· οὔτε γὰρ φωνὴν
[7, 16]	Σώστρατος. καὶ ὁ μὲν Κλεινίας	ἐβόα·	Ποῖ ἄγετε τὸν ἄνθρωπον; οὐκ
[7, 4]	κατ´ ἐμοῦ δι´ ὃ παρῆν,	ἐσιώπα	καὶ ἔλεγεν οὐδέν. πάλιν δέ
[7, 4]	ὡς ἅπαξ ἐνέβαλέ μοι τὸν	μύωπα	καὶ ἔργον εἰργάσατο οὕτω κατ´
[7, 5]	τῆς Τύχης ἔτι παιδιά. πῶς	ἄρα	μοι, Λευκίππη, τέθνηκας; ἐν μὲν
[7, 11]	οὐ πόρρω τινὸς ὑπονοίας μὴ	ἄρα	τῆς τούτων ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον·
[7, 9]	πρὸς ὑπόνοιαν ἤγαγε τοῦτον, μὴ	ἄρα	φονεύσασα εἴη τὴν Λευκίππην διὰ
[7, 13]	Ἐφέσῳ καὶ τἀδελφοῦ τὸν υἱόν.	~Παρὰ	δὲ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ
[7, 13]	μνήμη γὰρ αὐτῇ τοῦ πολλάκις	παρὰ	δόξαν σεσῶσθαι πρὸς τὸ παρὸν
[7, 3]	ἀπέκτεινα, καὶ ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν	παρὰ	Μελίτης τῆς Θερσάνδρου γυναικός· αὕτη
[7, 14]	δέδωκας· εὗρον τὸν ἀνδροφόνον αὐτῆς	παρὰ	σοί. καὶ ὁ Κλεινίας ἀκούσας
[7, 14]	σου τοῖς ὀνείροις καὶ εὑρήσειν	παρὰ	σοὶ προσεδόκων τὴν θυγατέρα. καλὸν
[7, 11]	εἰσι βάσανοι. ἂν γὰρ φανῶσι	παρὰ	ταύτης λαβοῦσαι τὴν κόρην, εἶτα
[7, 1]	τὸν ἄνθρωπον. ἔμελλε δ´ ἐκεῖνος	παρὰ	τοῦ Θερσάνδρου δεδιδαγμένος τεχνικῶς πάνυ
[7, 9]	τὴν ἐρωμένην εὑρών, ὡς ἔφη,	παρὰ	τῷ Σωσθένει ζῶσαν, ἣν ᾤετο
[7, 9]	μαθεῖν ἐρωμένην οὖσαν αὐτῷ τὴν	παρὰ	τῷ Σωσθένει, ταύτην ἠλέησέ τε
[7, 6]	μισθωσάμενοι κατῳκίσαντο, ὡς ἂν μηκέτι	παρὰ	τῷ τῆς Μελίτης εἶεν συντρόφῳ.
[7, 5]	Τίς με δαίμων ἐξηπάτησεν ὀλίγῃ	χαρᾷ;	τίς μοι Λευκίππην ἔδειξεν εἰς
[7, 3]	οὖν τὸ ἀνόσιον ἔργον τοῦτο	δρᾷ·	ἐγὼ δὲ ὁ ἄθλιος, οὔτε
[7, 10]	γένος ἐν οἷς ἂν φοβηθῇ	σφόδρα	δειλόν ἐστιν. ~Ἐν τούτῳ δὲ
[7, 15]	ἐξάλλομαι μετὰ τῶν δεσμῶν εἰς	ἀέρα	καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν ὡς
[7, 12]	τὸ δὲ ὄναρ ἐσήμαινε τὴν	θυγατέρα	εὑρήσειν ἐν Ἐφέσῳ καὶ τἀδελφοῦ
[7, 14]	εὑρήσειν παρὰ σοὶ προσεδόκων τὴν	θυγατέρα.	καλὸν δέ μοι δῶρον δέδωκας·
[7, 16]	τοῦ νεὼ καὶ τὸν μὲν	πατέρα	περιεπτύξατο, τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς εἶχεν
[7, 15]	αὕτη, καὶ πατρίδα Βυζάντιον καὶ	πατέρα	Σώστρατον ἔχειν. ὁ μὲν δὴ
[7, 15]	εἶχον οἱ πόδες μου τότε	πτερά·	μόλις οὖν τινες μαινομένου μου
[7, 9]	οὖν Μελίτης φόνον κατηγορεῖ, ἧς	ἤρα,	διὰ Λευκίππην δὲ ἀποθανεῖν ἐθέλει
[7, 10]	πρόκλησιν. ὁ δὲ Θέρσανδρος φοβηθεὶς	λάθρα	τινὰ τῶν παραστατῶν εἰς τὸν
[7, 6]	δι´ ἧς οὐδὲ ἡ θεοῖς	ἐχθρὰ	Μελίτη παντάπασιν ἀθῷος ἀπαλλάξεται. ἄκουσον
[7, 14]	ἔνθα καὶ ὁ Σώστρατος ἐπιστὰς	ὁρᾷ	με καὶ γνωρίζει. καὶ γάρ,
[7, 4]	τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡ τῶν δακρύων	θύρα,	τὰ δὲ μετὰ μικρὸν τῆς
[7, 3]	ζηλοτυπίας πεφλεγμένη τὴν γυναῖκα ταύτην	ἀπατήσασα	συλλαμβάνει καὶ παραδίδωσι ᾧ νῦν
[7, 3]	κακῇ τύχῃ μοι συνωδευκότι, φονεῦσαι	κελεύσασα.	ὁ μὲν οὖν τὸ ἀνόσιον
[7, 9]	ὑπόνοιαν ἤγαγε τοῦτον, μὴ ἄρα	φονεύσασα	εἴη τὴν Λευκίππην διὰ ζηλοτυπίαν
[7, 12]	τῷ Σωστράτῳ νύκτωρ ἡ θεὸς	ἐπιστᾶσα·	τὸ δὲ ὄναρ ἐσήμαινε τὴν
[7, 5]	καινὴν ὑπόθεσιν συμφορῶν; ἀλλ´ οὐδὲ	ἐκόρεσά	μου τοὺς ὀφθαλμούς, οἷς μόνοις
[7, 5]	ἀσεβὴς ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον σου	κατεφίλησα	πολλάκις καὶ συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς,
[7, 5]	μου τοὺς ὀφθαλμούς, οἷς μόνοις	ηὐτύχησα,	οὐδὲ ἐνεπλήσθην κἂν βλέπων. ἀληθής
[7, 7]	τὴν προτέραν εὑρόντα με γυναῖκα,	φοβηθεῖσα	μὴ πρὸς αὐτὴν ἀποκλίναιμι τὸν
[7, 4]	ἀθρόον ἐπιρρεῖ, οὕτω καὶ ψυχὴ	παταχθεῖσα	τῷ τῆς λύπης βέλει, τοξεύσαντος
[7, 9]	ἀπέκτεινεν αὐτήν, οὔτ´ εἰ ζῇ	κλαπεῖσα·	πλὴν ἓν τοῦτο οἶδα μόνον,
[7, 8]	μὲν Λευκίππην εἰδέναι λέγουσα καὶ	ὅσα	εἶπον, ἀλλὰ τόν γε φόνον
[7, 14]	οἱ δὲ παρόντες αὐτῷ διηγοῦντο	ὅσα	εἶπον κατ´ ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς
[7, 9]	τὰ περὶ Σωσθένους, καὶ πάνθ´	ὅσα	πρὸ τοῦ φόνου διηγήσατο, πέπρακται
[7, 4]	τῶν κακῶν, οὔτε ἀνῴμωξα οὔτε	ἔκλαυσα·	οὔτε γὰρ φωνὴν εἶχον οὔτε
[7, 14]	οὖν γνωρίσας αὐτὸν εἰς γῆν	κατένευσα,	οἱ δὲ παρόντες αὐτῷ διηγοῦντο
[7, 8]	σαφῶς, τὴν μὲν Λευκίππην εἰδέναι	λέγουσα	καὶ ὅσα εἶπον, ἀλλὰ τόν
[7, 16]	τὰ τοῦ Σωστράτου καὶ τἀμά.	ἰδοῦσα	δὲ ἡμᾶς ἐξεπήδησε τοῦ νεὼ
[7, 3]	φθονεῖτε κέρδους; ἐγὼ δὲ ὡς	ἤκουσα	Θερσάνδρου καὶ Μελίτης τοὔνομα, τὸν
[7, 4]	κἀμὲ κεκοινωνηκέναι τῷ φόνῳ; ταῦτα	ἤκουσα	μόνα τοῦ πεφονευκότος, ὡς κτείνας
[7, 4]	πρὸς τὸν στρατηγόν. ~Ὡς δ´	ἤκουσά	μου τὸν μῦθον τῶν κακῶν,
[7, 13]	εἰ μὴ δούλη τις ἦν	ἐγκαλοῦσα	τῷ δεσπότῃ. ταύτην δὲ ἐξῆν
[7, 16]	τότε ἡμᾶς ἐπὶ Λευκίππην προὔλαβεν,	ἀπαγγέλλουσα	πάντα καὶ τὰ τοῦ Σωστράτου
[7, 11]	κἂν ὕστερον ἡ Λευκίππη φωραθῇ	ζῶσα,	πρὸς δουλείαν αὐτὴν ἀγάγῃ. εἶτα
[7, 13]	μὲν τοῦ δωματίου θύρας ἀνεῳγμένας	ὁρῶσα,	τὸν δὲ Σωσθένην μὴ παρόντα,
[7, 9]	τὴν οἰκίαν τε εἰσεδέξατο καὶ	τὰ	ἄλλα ὡς πρὸς ἐλευθέραν δυστυχήσασαν
[7, 11]	οὐδὲν εἶπε, τούτῳ δὲ μόνῳ	τὰ	ἀπόρρητα διελέγετο τοῦ φόνου, πλὴν
[7, 4]	οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω τὸ τραῦμα,	τὰ	δὲ δάκρυα ἐδίωξε τῶν ὀφθαλμῶν
[7, 8]	μὲν ἐτεθορύβητο, τὰ δὲ ἠρνεῖτο,	τὰ	δὲ διηγεῖτο σπουδῇ μάλα καὶ
[7, 8]	ἡ δὲ τὰ μὲν ἐτεθορύβητο,	τὰ	δὲ ἠρνεῖτο, τὰ δὲ διηγεῖτο
[7, 4]	ὀφθαλμοῖς ἡ τῶν δακρύων θύρα,	τὰ	δὲ μετὰ μικρὸν τῆς ἀνοίξεως
[7, 13]	τὸν ἱερέα παραλαβόντος καὶ ἐπὶ	τὰ	δικαστήρια προσελθόντος, ὡς ἂν ἐπίσχῃ
[7, 8]	Μελίτης ἀνεπύθοντο τί ταῦτα εἴη	τὰ	λεχθέντα. ἡ δὲ τὰ μὲν
[7, 14]	ἐνταῦθα; τοιαῦτά σου τῶν ἐνυπνίων	τὰ	μαντεύματα; κἀγὼ μὲν ἐπίστευόν σου
[7, 15]	Σώστρατον, Ἀληθῆ μου, πάτερ, εἶπε,	τὰ	μαντεύματα· καὶ ἅμα πρὸς τὸν
[7, 8]	εἴη τὰ λεχθέντα. ἡ δὲ	τὰ	μὲν ἐτεθορύβητο, τὰ δὲ ἠρνεῖτο,
[7, 4]	τῆς ἀνοίξεως ἐξεπήδησεν. οὕτω κἀμὲ	τὰ	μὲν πρῶτα τῆς ἀκροάσεως τῇ
[7, 3]	ἠδυνάμην συνιέναι τί αὐτοῖς ἐθέλει	τὰ	νεύματα. ὁ δὲ ὠχρὸς ἐγίνετο
[7, 2]	ἐκ τῶν ἐμαυτοῦ. καὶ ἅμα	τὰ	οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφ´ οἷς ἦν
[7, 15]	δὴ τοῦτο ἀκούσας ἀναπτεροῦμαι καὶ	τὰ	ὄμματα ἀνεγείρω καὶ ἀναβιοῦν ἠρχόμην·
[7, 16]	κατὰ πόδας, οὐκ οἶδα εἰ	τὰ	ὅμοια ἐμοὶ χαίρων. οὐκ ἔστι
[7, 10]	ταραχῇ πολλῇ προέρχεται, καὶ ἀκούσας	τὰ	ὄντα, μεστὸς γενόμενος δέους καὶ
[7, 9]	ὅτι λῃσταὶ ταύτην ἥρπασαν, καὶ	τὰ	περὶ Σωσθένους, καὶ πάνθ´ ὅσα
[7, 3]	Λέγοις ἄν, εἰπών, καὶ σὺ	τὰ	σαυτοῦ. ὁ δέ, Βαδίζων ἔτυχον,
[7, 2]	ἑαυτὸν δὲ ταῦτα ἔλεγε καὶ	τὰ	τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν τῆς ἐπ´
[7, 16]	Λευκίππην προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα πάντα καὶ	τὰ	τοῦ Σωστράτου καὶ τἀμά. ἰδοῦσα
[7, 9]	ἔλεγεν ἐν ὁδῷ τινι κεκοινωνηκέναι	κατὰ	ἄγνοιαν ἀνδρὶ φονεῖ, δεδρακέναι δὲ
[7, 12]	τὰς μὲν φονικὰς ἐδίκαζε δίκας,	κατὰ	δὲ τὸν νόμον συμβούλους ἐκ
[7, 3]	ἱμᾶσιν εὐθὺς δεσμεύουσι· παίει δὲ	κατὰ	κόρρης τις ἐκεῖνον· καὶ παταχθείς,
[7, 3]	νεύματα. ὁ δὲ ὠχρὸς ἐγίνετο	κατὰ	μικρὸν καὶ ὀκνηρότερον ἤσθιεν, ἤδη
[7, 4]	ὅταν ὁ τῆς λύπης ὀδοὺς	κατὰ	μικρὸν τὴν καρδίαν ἐκφάγῃ, κατέρρηκται
[7, 2]	ἀλλ´ ἐγὼ μὲν ἐφρόντιζον ὧν	κατὰ	νοῦν εἶχον, ὧν δ´ ὁ
[7, 16]	μάλα ἠπειγόμην· καὶ ὁ Σώστρατος	κατὰ	πόδας, οὐκ οἶδα εἰ τὰ
[7, 6]	δὲ προπετῶς ἀποθνῄσκεις; ὃ καὶ	κατὰ	σχολὴν ἔξεστιν, ὅταν μάθῃς σαφῶς
[7, 3]	τι πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν ἅμα·	κατὰ	ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν τινες
[7, 9]	συμβὰν καὶ καθ´ αὑτοῦ καὶ	κατὰ	τῆς Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν
[7, 8]	πλείω μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν ἔχειν	κατὰ	τῆς Μελίτης καὶ ἀπορεῖν ὅτῳ
[7, 9]	δὲ ὁ Κλεινίας, θορύβου πολλοῦ	κατὰ	τὸ δικαστήριον ὄντος, ἀνελθών, Κἀμοί
[7, 12]	αὐτοῦ θάνατον μὲν ἐμοῦ καταγνῶναι	κατὰ	τὸν νόμον, ὃς ἐκέλευσε τὸν
[7, 15]	τοῦτο ἀκούσας ἀναπτεροῦμαι καὶ τὰ	ὄμματα	ἀνεγείρω καὶ ἀναβιοῦν ἠρχόμην· ὁ
[7, 3]	συνιέναι τί αὐτοῖς ἐθέλει τὰ	νεύματα.	ὁ δὲ ὠχρὸς ἐγίνετο κατὰ
[7, 4]	ἀκροάσεως τῇ ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ	τοξεύματα	κατεσίγασε καὶ τῶν δακρύων ἀπέφραξε
[7, 14]	τοιαῦτά σου τῶν ἐνυπνίων τὰ	μαντεύματα;	κἀγὼ μὲν ἐπίστευόν σου τοῖς
[7, 15]	Ἀληθῆ μου, πάτερ, εἶπε, τὰ	μαντεύματα·	καὶ ἅμα πρὸς τὸν ἄγγελον
[7, 1]	τινα φόβον αὐτῷ τοῦ μὴ	μετὰ	ἀδείας Λευκίππην ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας,
[7, 6]	τὸν μηνυτὴν τοῦ ψευδοῦς φόνου,	μετὰ	μικρὸν ἀπολύει ὁ ἐπὶ τῶν
[7, 4]	ἔχει τὸ ἄνθος ἡ πληγή,	μετὰ	μικρὸν δὲ ἀνέθορε, καὶ ὀδόντι
[7, 4]	τῶν δακρύων θύρα, τὰ δὲ	μετὰ	μικρὸν τῆς ἀνοίξεως ἐξεπήδησεν. οὕτω
[7, 11]	εἰκός, οὐκ ᾔδεσαν, ἵνα μὴ	μετὰ	πλειόνων μαρτύρων γενόμενον τὸ ἔργον
[7, 4]	σχολῇ τῆς πληγῆς τὴν τομήν,	μετὰ	ταῦτα δὲ ἐξαίφνης λευκή τις
[7, 4]	τῶν δακρύων ἀπέφραξε τὴν πηγήν,	μετὰ	ταῦτα δὲ ἔρρει, σχολασάσης τῆς
[7, 9]	τοὺς ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ· καὶ	μετὰ	ταῦτά φασιν ἀφανῆ γεγονέναι. καὶ
[7, 15]	καλή; Οὐκ ἄλλην τοιαύτην, ἔφη,	μετὰ	τὴν Ἄρτεμιν εἶδον. πρὸς τοῦτο
[7, 15]	χαρᾶς κατέπεσεν, ἐγὼ δὲ ἐξάλλομαι	μετὰ	τῶν δεσμῶν εἰς ἀέρα καὶ
[7, 11]	εἶπε, τούτῳ δὲ μόνῳ τὰ	ἀπόρρητα	διελέγετο τοῦ φόνου, πλὴν εἰ
[7, 11]	παρὰ ταύτης λαβοῦσαι τὴν κόρην,	εἶτα	οὐκέτι πάλιν ἀγαγοῦσαι, τί γέγονε;
[7, 11]	ζῶσα, πρὸς δουλείαν αὐτὴν ἀγάγῃ.	εἶτα	προσετίθει· Κλειτοφῶν μὲν οὖν ὡμολόγησεν
[7, 16]	ἡμᾶς ἐπὶ Λευκίππην προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα	πάντα	καὶ τὰ τοῦ Σωστράτου καὶ
[7, 16]	τὸν Σώστρατον κατέχων ἐμαυτὸν (καὶ	ἅπαντα	ἔβλεπον εἰς τὸ ἐκείνης πρόσωπον)
[7, 2]	Τύχης; εἰκὸς γάρ σε μηδὲν	ἀδικήσαντα	πονηρῷ περιπεσεῖν δαίμονι. τεκμαίρομαι δὲ
[7, 16]	οὐκ εἶναι κύριοι τοῦ μεθεῖναι	καταδικασθέντα	πρὸς θάνατον ἄνθρωπον ἔλεγον, ἕως
[7, 1]	γὰρ ἄλλον ἄρχοντα πρὸ αὐτοῦ	ληφθέντα	τοιαύτην ἐργασάμενον φαρμακείαν ἀποθανεῖν) δευτέραν
[7, 8]	ἀνεπύθοντο τί ταῦτα εἴη τὰ	λεχθέντα.	ἡ δὲ τὰ μὲν ἐτεθορύβητο,
[7, 10]	πολλῇ προέρχεται, καὶ ἀκούσας τὰ	ὄντα,	μεστὸς γενόμενος δέους καὶ ἤδη
[7, 9]	θεῶν μή με νομίσητε διαβάλλειν	θέλοντα	τὴν γυναῖκα ποιήσασθαι τὸν λόγον,
[7, 10]	ἀνελεῖν τὸν ἀνδροφόνον τὸν αὑτοῦ	κατειπόντα	θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη τὰς θεραπαινίδας
[7, 12]	νόμον, ὃς ἐκέλευσε τὸν αὑτοῦ	κατειπόντα	φόνον τεθνάναι, περὶ δὲ Μελίτης
[7, 13]	ὁρῶσα, τὸν δὲ Σωσθένην μὴ	παρόντα,	περιεσκόπει μὴ πρὸ θυρῶν εἴη.
[7, 7]	ἔμαθεν ἡ Μελίτη τὴν προτέραν	εὑρόντα	με γυναῖκα, φοβηθεῖσα μὴ πρὸς
[7, 4]	πρῶτα τῆς ἀκροάσεως τῇ ψυχῇ	προσπεσόντα	καθάπερ τοξεύματα κατεσίγασε καὶ τῶν
[7, 6]	τὸν ἄρχοντα κελεῦσαι κομίζειν αὐτὸν	δώσοντα	λόγον ὧν αἰτίαν ἔσχεν. ἐμὲ
[7, 9]	οἷς οὐκ ἐτύγχανε, καὶ φίλους	ἔχοντα	λῃστάς. οὗτος οὖν ἀνῃρῆσθαι δοκῶν
[7, 6]	ἐπὶ τῶν δεσμῶν, φάσκων τὸν	ἄρχοντα	κελεῦσαι κομίζειν αὐτὸν δώσοντα λόγον
[7, 1]	τὴν πόλιν· καὶ γὰρ ἄλλον	ἄρχοντα	πρὸ αὐτοῦ ληφθέντα τοιαύτην ἐργασάμενον
[7, 11]	τοῦ φόνου, πλὴν εἰ μὴ	κοινωνοῦντα	ἐγνώρισεν; οὐ παύσεσθε φληνάφων ἀνεχόμενοι
[7, 9]	οἶδα μόνον, τὸν Σωσθένην αὐτῆς	ἐρῶντα	καὶ αἰκισάμενον βασάνοις πολλαῖς ἐφ´
[7, 11]	λόγος μοι πρὸς Μελίτην καὶ	Κλειτοφῶντα.	τί μου τὴν δούλην λαβόντες
[7, 10]	γὰρ αὐτὸν εἶναι τὸν Λευκίππην	ἀνῃρηκότα·	καὶ οἱ συναγορεύοντες αὐτῇ ταύτην
[7, 10]	Λευκίππης δωματίου κλεῖσαι τὰς θύρας.	μάλιστα	γὰρ τὸ τῶν δούλων γένος
[7, 8]	ἐπὶ τῷ παραλόγῳ τοῦ πράγματος,	μάλιστα	δὲ τὴν Μελίτην. καὶ οἱ
[7, 10]	καὶ οἱ συναγορεύοντες αὐτῇ ταύτην	μάλιστα	προεφέροντο πρόκλησιν. ὁ δὲ Θέρσανδρος
[7, 2]	δὲ ταῦτα ἔλεγε καὶ τὰ	τοιαῦτα,	ζητῶν ἀρχὴν τῆς ἐπ´ ἐμὲ
[7, 14]	τούτῳ με, δέσποινα, ἤγαγες ἐνταῦθα;	τοιαῦτά	σου τῶν ἐνυπνίων τὰ μαντεύματα;
[7, 1]		~Ταῦτα	ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος παντοδαπὸς ἦν·
[7, 9]	δὲ τὴν ἀνῃρημένην. εἰ δὲ	ταῦτα	γέγονεν οὕτως, ἐγὼ μὲν οὐκ
[7, 4]	τῆς πληγῆς τὴν τομήν, μετὰ	ταῦτα	δὲ ἐξαίφνης λευκή τις ἀνέτειλε
[7, 4]	δακρύων ἀπέφραξε τὴν πηγήν, μετὰ	ταῦτα	δὲ ἔρρει, σχολασάσης τῆς ψυχῆς
[7, 3]	τρόμος εἶχεν αὐτόν. ὡς δὲ	ταῦτα	εἶδον, ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς καὶ
[7, 8]	δὲ τῆς Μελίτης ἀνεπύθοντο τί	ταῦτα	εἴη τὰ λεχθέντα. ἡ δὲ
[7, 8]	γενόμενος καὶ φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα.	~Ταῦτα	εἰπόντος ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις κατέσχεν
[7, 10]	λόγοις. μαίνεται γὰρ ὑπὸ λύπης.	~Ταῦτα	εἰπόντος τοῦ Κλεινίου τοῖς μὲν
[7, 11]	ἐμοῦ. ἀπήλλακται μὲν δὴ Σωσθένης	ταῦτα	εἰπών· τοὐντεῦθεν δὲ ὁ λόγος
[7, 2]	πεπραχὼς εἴη. καθ´ ἑαυτὸν δὲ	ταῦτα	ἔλεγε καὶ τὰ τοιαῦτα, ζητῶν
[7, 4]	ἔφη, κἀμὲ κεκοινωνηκέναι τῷ φόνῳ;	ταῦτα	ἤκουσα μόνα τοῦ πεφονευκότος, ὡς
[7, 12]	χωρὶς θεοῦ τοῦτον ἑαυτοῦ κατειπεῖν;	~Ταῦτα	λέγοντος τοῦ Θερσάνδρου καὶ διομνυμένου
[7, 6]	αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ	ταῦτα	Λευκίππης; Οὐδέν, εἶπον, αἰσχρόν, ὃ
[7, 9]	φασιν ἀφανῆ γεγονέναι. καὶ ὅτι	ταῦτα	οὐ ψεύδομαι, ἡ Μελίτη συνομολογήσει
[7, 9]	ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ· καὶ μετὰ	ταῦτά	φασιν ἀφανῆ γεγονέναι. καὶ ὅτι
[7, 16]	καὶ ὁ Σώστρατος ἐν μέρει	ταὐτὰ	ἔλεγε καὶ ὡς εἴη αὐτὸς
[7, 4]	ἐξεπήδησεν. οὕτω κἀμὲ τὰ μὲν	πρῶτα	τῆς ἀκροάσεως τῇ ψυχῇ προσπεσόντα
[7, 4]	οὔτε γὰρ φωνὴν εἶχον οὔτε	δάκρυα·	ἀλλὰ τρόμος μὲν εὐθὺς περιεχύθη
[7, 4]	οὔπω τὸ τραῦμα, τὰ δὲ	δάκρυα	ἐδίωξε τῶν ὀφθαλμῶν μακράν· δάκρυον
[7, 4]	εἶπεν. ἦλθε δέ μοι τότε	δάκρυα	καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς τὴν λύπην
[7, 10]	καὶ Θέρσανδρον ἠξίου διδόναι Σωσθένην·	τάχα	γὰρ αὐτὸν εἶναι τὸν Λευκίππην
[7, 8]	οὔ· ὥστε κἀκείνους διὰ τὸ	τὰ	πλείω μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν ἔχειν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 13/12/2006