Livre, Chapitre |
[7, 9] |
τὴν
οἰκίαν
τε
εἰσεδέξατο
καὶ
|
τὰ |
ἄλλα
ὡς
πρὸς
ἐλευθέραν
δυστυχήσασαν |
[7, 11] |
οὐδὲν
εἶπε,
τούτῳ
δὲ
μόνῳ
|
τὰ |
ἀπόρρητα
διελέγετο
τοῦ
φόνου,
πλὴν |
[7, 4] |
οὐκ
ἀνέῳξεν
οὔπω
τὸ
τραῦμα,
|
τὰ |
δὲ
δάκρυα
ἐδίωξε
τῶν
ὀφθαλμῶν |
[7, 8] |
μὲν
ἐτεθορύβητο,
τὰ
δὲ
ἠρνεῖτο,
|
τὰ |
δὲ
διηγεῖτο
σπουδῇ
μάλα
καὶ |
[7, 8] |
ἡ
δὲ
τὰ
μὲν
ἐτεθορύβητο,
|
τὰ |
δὲ
ἠρνεῖτο,
τὰ
δὲ
διηγεῖτο |
[7, 4] |
ὀφθαλμοῖς
ἡ
τῶν
δακρύων
θύρα,
|
τὰ |
δὲ
μετὰ
μικρὸν
τῆς
ἀνοίξεως |
[7, 13] |
τὸν
ἱερέα
παραλαβόντος
καὶ
ἐπὶ
|
τὰ |
δικαστήρια
προσελθόντος,
ὡς
ἂν
ἐπίσχῃ |
[7, 8] |
Μελίτης
ἀνεπύθοντο
τί
ταῦτα
εἴη
|
τὰ |
λεχθέντα.
ἡ
δὲ
τὰ
μὲν |
[7, 14] |
ἐνταῦθα;
τοιαῦτά
σου
τῶν
ἐνυπνίων
|
τὰ |
μαντεύματα;
κἀγὼ
μὲν
ἐπίστευόν
σου
|
[7, 15] |
Σώστρατον,
Ἀληθῆ
μου,
πάτερ,
εἶπε,
|
τὰ
|
μαντεύματα·
καὶ
ἅμα
πρὸς
τὸν |
[7, 8] |
εἴη
τὰ
λεχθέντα.
ἡ
δὲ
|
τὰ |
μὲν
ἐτεθορύβητο,
τὰ
δὲ
ἠρνεῖτο, |
[7, 4] |
τῆς
ἀνοίξεως
ἐξεπήδησεν.
οὕτω
κἀμὲ
|
τὰ |
μὲν
πρῶτα
τῆς
ἀκροάσεως
τῇ |
[7, 3] |
ἠδυνάμην
συνιέναι
τί
αὐτοῖς
ἐθέλει
|
τὰ |
νεύματα.
ὁ
δὲ
ὠχρὸς
ἐγίνετο |
[7, 2] |
ἐκ
τῶν
ἐμαυτοῦ.
καὶ
ἅμα
|
τὰ |
οἰκεῖα
κατέλεγεν,
ἐφ´
οἷς
ἦν |
[7, 15] |
δὴ
τοῦτο
ἀκούσας
ἀναπτεροῦμαι
καὶ
|
τὰ |
ὄμματα
ἀνεγείρω
καὶ
ἀναβιοῦν
ἠρχόμην· |
[7, 16] |
κατὰ
πόδας,
οὐκ
οἶδα
εἰ
|
τὰ |
ὅμοια
ἐμοὶ
χαίρων.
οὐκ
ἔστι |
[7, 10] |
ταραχῇ
πολλῇ
προέρχεται,
καὶ
ἀκούσας
|
τὰ |
ὄντα,
μεστὸς
γενόμενος
δέους
καὶ |
[7, 9] |
ὅτι
λῃσταὶ
ταύτην
ἥρπασαν,
καὶ
|
τὰ |
περὶ
Σωσθένους,
καὶ
πάνθ´
ὅσα |
[7, 8] |
οὔ·
ὥστε
κἀκείνους
διὰ
τὸ
|
τὰ |
πλείω
μοι
συνᾴδειν
ὑπόνοιαν
ἔχειν
|
[7, 3] |
Λέγοις
ἄν,
εἰπών,
καὶ
σὺ
|
τὰ |
σαυτοῦ.
ὁ
δέ,
Βαδίζων
ἔτυχον, |
[7, 2] |
ἑαυτὸν
δὲ
ταῦτα
ἔλεγε
καὶ
|
τὰ |
τοιαῦτα,
ζητῶν
ἀρχὴν
τῆς
ἐπ´ |
[7, 16] |
Λευκίππην
προὔλαβεν,
ἀπαγγέλλουσα
πάντα
καὶ
|
τὰ
|
τοῦ
Σωστράτου
καὶ
τἀμά.
ἰδοῦσα |
[7, 12] |
θυγατέρα
εὑρήσειν
ἐν
Ἐφέσῳ
καὶ
|
τἀδελφοῦ |
τὸν
υἱόν.
~Παρὰ
δὲ
τὸν |
[7, 12] |
Μελίτης
κρίσιν
γενέσθαι
δευτέραν
ἐν
|
ταῖς |
βασάνοις
τῶν
θεραπαινίδων,
Θέρσανδρον
δὲ |
[7, 4] |
λύπην
ἀπεδίδουν.
ὥσπερ
γὰρ
ἐν
|
ταῖς |
τοῦ
σώματος
πληγαῖς
οὐκ
εὐθὺς |
[7, 7] |
συνεδόκει
(τί
γὰρ
οὐ
δεῖ
|
τἀληθῆ |
λέγειν;
ἐπεὶ
τῶν
αὑτῆς
με |
[7, 1] |
ἕνα
τῶν
δεσμωτῶν,
προσποιησάμενος
βούλεσθαι
|
τἀμὰ |
δι´
ἐκείνου
μαθεῖν.
ἐπείσθη
καὶ |
[7, 16] |
καὶ
τὰ
τοῦ
Σωστράτου
καὶ
|
τἀμά. |
ἰδοῦσα
δὲ
ἡμᾶς
ἐξεπήδησε
τοῦ |
[7, 10] |
τοῦ
παρόντος
σὺν
βοῇ
καὶ
|
ταραχῇ |
πολλῇ
προέρχεται,
καὶ
ἀκούσας
τὰ |
[7, 13] |
δικαστήρια
προσελθόντος,
ὡς
ἂν
ἐπίσχῃ
|
τὰς |
δίκας,
εἰς
τὸ
ἱερὸν
ἡ |
[7, 10] |
αὑτοῦ
κατειπόντα
θεοῦ
προνοίᾳ.
Μελίτη
|
τὰς |
θεραπαινίδας
ἐδίδου
καὶ
Θέρσανδρον
ἠξίου |
[7, 10] |
τοῦ
τῆς
Λευκίππης
δωματίου
κλεῖσαι
|
τὰς |
θύρας.
μάλιστα
γὰρ
τὸ
τῶν |
[7, 13] |
αὐτὸν
χρόνον
καὶ
ἡ
Λευκίππη,
|
τὰς |
μὲν
τοῦ
δωματίου
θύρας
ἀνεῳγμένας |
[7, 12] |
δὲ
τοῦ
βασιλικοῦ
γένους
καὶ
|
τὰς |
μὲν
φονικὰς
ἐδίκαζε
δίκας,
κατὰ
|
[7, 1] |
|
~Ταῦτα |
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
παντοδαπὸς
ἦν· |
[7, 9] |
δὲ
τὴν
ἀνῃρημένην.
εἰ
δὲ
|
ταῦτα |
γέγονεν
οὕτως,
ἐγὼ
μὲν
οὐκ |
[7, 4] |
τῆς
πληγῆς
τὴν
τομήν,
μετὰ
|
ταῦτα |
δὲ
ἐξαίφνης
λευκή
τις
ἀνέτειλε
|
[7, 4] |
δακρύων
ἀπέφραξε
τὴν
πηγήν,
μετὰ
|
ταῦτα |
δὲ
ἔρρει,
σχολασάσης
τῆς
ψυχῆς |
[7, 3] |
τρόμος
εἶχεν
αὐτόν.
ὡς
δὲ
|
ταῦτα |
εἶδον,
ἀναπηδήσαντες
συλλαμβάνουσιν
ἡμᾶς
καὶ |
[7, 8] |
δὲ
τῆς
Μελίτης
ἀνεπύθοντο
τί
|
ταῦτα |
εἴη
τὰ
λεχθέντα.
ἡ
δὲ |
[7, 8] |
γενόμενος
καὶ
φιλῶν
ἣν
ἀπέκτεινα.
|
~Ταῦτα |
εἰπόντος
ἐμοῦ
πάντας
ἔκπληξις
κατέσχεν |
[7, 10] |
λόγοις.
μαίνεται
γὰρ
ὑπὸ
λύπης.
|
~Ταῦτα |
εἰπόντος
τοῦ
Κλεινίου
τοῖς
μὲν |
[7, 11] |
ἐμοῦ.
ἀπήλλακται
μὲν
δὴ
Σωσθένης
|
ταῦτα |
εἰπών·
τοὐντεῦθεν
δὲ
ὁ
λόγος |
[7, 2] |
πεπραχὼς
εἴη.
καθ´
ἑαυτὸν
δὲ
|
ταῦτα |
ἔλεγε
καὶ
τὰ
τοιαῦτα,
ζητῶν |
[7, 4] |
ἔφη,
κἀμὲ
κεκοινωνηκέναι
τῷ
φόνῳ;
|
ταῦτα |
ἤκουσα
μόνα
τοῦ
πεφονευκότος,
ὡς |
[7, 12] |
χωρὶς
θεοῦ
τοῦτον
ἑαυτοῦ
κατειπεῖν;
|
~Ταῦτα |
λέγοντος
τοῦ
Θερσάνδρου
καὶ
διομνυμένου |
[7, 6] |
αἰσχίστοις
ἀποθανεῖν,
νομιζόμενος
φονεύς,
καὶ
|
ταῦτα |
Λευκίππης;
Οὐδέν,
εἶπον,
αἰσχρόν,
ὃ |
[7, 9] |
φασιν
ἀφανῆ
γεγονέναι.
καὶ
ὅτι
|
ταῦτα |
οὐ
ψεύδομαι,
ἡ
Μελίτη
συνομολογήσει |
[7, 9] |
ἀγροὺς
διακονησομένην
αὐτῇ·
καὶ
μετὰ
|
ταῦτά |
φασιν
ἀφανῆ
γεγονέναι.
καὶ
ὅτι |
[7, 16] |
καὶ
ὁ
Σώστρατος
ἐν
μέρει
|
ταὐτὰ |
ἔλεγε
καὶ
ὡς
εἴη
αὐτὸς |
[7, 11] |
δίκην,
Μελίτη
δὲ
ἀρνεῖται·
πρὸς
|
ταύτην |
αἱ
τῶν
θεραπαινῶν
εἰσι
βάσανοι. |
[7, 3] |
ὑπὸ
ζηλοτυπίας
πεφλεγμένη
τὴν
γυναῖκα
|
ταύτην
|
ἀπατήσασα
συλλαμβάνει
καὶ
παραδίδωσι
ᾧ |
[7, 13] |
τις
ἦν
ἐγκαλοῦσα
τῷ
δεσπότῃ.
|
ταύτην
|
δὲ
ἐξῆν
ἱκετεύειν
τὴν
θεόν, |
[7, 14] |
γοῦν
ὑπέστη
παθεῖν,
ὅτι
τεθνάναι
|
ταύτην
|
ἔδοξεν.
ἄλλα
τε
πολλὰ
ἔλεγε |
[7, 11] |
τοιγαροῦν
ἐωνημένος
ἔστω·
καὶ
εἰ
|
ταύτην |
ἔσχε
Μελίτη;
λέγει
καὶ
τοῦτο |
[7, 9] |
αὐτῷ
τὴν
παρὰ
τῷ
Σωσθένει,
|
ταύτην |
ἠλέησέ
τε
καὶ
ἔλυσε
τῶν |
[7, 11] |
ὃν
αἰτοῦσι
παρ´
ἐμοῦ,
τρίτην
|
ταύτην
|
ἡμέραν
γέγονεν
ἀφανής,
καὶ
ἔστιν |
[7, 9] |
οὐκ
ἐψεύσατο·
καὶ
ὅτι
λῃσταὶ
|
ταύτην |
ἥρπασαν,
καὶ
τὰ
περὶ
Σωσθένους, |
[7, 10] |
ἀνῃρηκότα·
καὶ
οἱ
συναγορεύοντες
αὐτῇ
|
ταύτην |
μάλιστα
προεφέροντο
πρόκλησιν.
ὁ
δὲ |
[7, 7] |
μὲν
γένος,
Λευκίππη
δὲ
τοὔνομα.
|
ταύτην
|
τεθνάναι
δοκῶν
(ἥρπαστο
γὰρ
ὑπὸ |
[7, 11] |
βάσανοι.
ἂν
γὰρ
φανῶσι
παρὰ
|
ταύτης |
λαβοῦσαι
τὴν
κόρην,
εἶτα
οὐκέτι |
[7, 3] |
πανδοχεῖον
ἤλθομεν,
ἠριστῶμεν
ἅμα·
κατὰ
|
ταὐτὸ |
δὲ
παρακαθίζουσιν
ἡμῖν
τινες
τέσσαρες, |
[7, 5] |
δοκῶν
μὴ
ἔχειν
εἰς
τὴν
|
ταφήν· |
νῦν
δὲ
τέθνηκας
θάνατον
διπλοῦν, |
[7, 10] |
καὶ
Θέρσανδρον
ἠξίου
διδόναι
Σωσθένην·
|
τάχα |
γὰρ
αὐτὸν
εἶναι
τὸν
Λευκίππην |
[7, 10] |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην,
κελεύσας
τὴν
|
ταχίστην |
ἀφανῆ
γενέσθαι,
πρὶν
τοὺς
ἐπ´ |
[7, 4] |
ἔχει
τὴν
τομήν,
ἀλλὰ
τὸ
|
τάχος |
τοῦ
βλήματος
οὐκ
ἀνέῳξεν
οὔπω |
[7, 16] |
ἀπολύομαι
καὶ
ἐπὶ
τὸ
ἱερὸν
|
ταχὺ |
μάλα
ἠπειγόμην·
καὶ
ὁ
Σώστρατος |
[7, 14] |
πολλοῦ
τῆς
ἡμετέρας
φυγῆς·
ὥστε
|
ταχύ |
μου
τὴν
μορφὴν
συνεβάλετο,
καὶ |
[7, 9] |
δεδεμένη,
καὶ
εἰς
τὴν
οἰκίαν
|
τε |
εἰσεδέξατο
καὶ
τὰ
ἄλλα
ὡς |
[7, 12] |
ἐσθῆτος
τοῦ
σώματος
γεγυμνωμένου
μετεώρου
|
τε |
ἐκ
τῶν
βρόχων
κρεμαμένου
καὶ |
[7, 13] |
τὸ
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερόν,
ἐκτρέχει
|
τε |
ἐπ´
αὐτὸ
καὶ
ἔχεται
τοῦ |
[7, 14] |
διελέλυτο
μὲν
τὸ
δικαστήριον
ὄχλος
|
τε |
ἦν
περὶ
ἐμὲ
καὶ
θόρυβος, |
[7, 9] |
παρὰ
τῷ
Σωσθένει,
ταύτην
ἠλέησέ
|
τε |
καὶ
ἔλυσε
τῶν
δεσμῶν,
οἷς |
[7, 6] |
καὶ
ὡς
ἀλλήλων
ἐρῶντες
ἐγώ
|
τε |
καὶ
Μελίτη
κοινῇ
τὴν
Λευκίππην |
[7, 13] |
οἱ
δὲ
ἄρχοντες
ἐδίκαζον
αὐτῇ
|
τε |
καὶ
τῷ
δεσπότῃ.
καὶ
εἰ |
[7, 14] |
ὅτι
τεθνάναι
ταύτην
ἔδοξεν.
ἄλλα
|
τε |
πολλὰ
ἔλεγε
παραμυθούμενος
αὐτόν.
ὁ |
[7, 16] |
παρόντες
τὸ
πᾶν
μαθόντες
εὐφήμουν
|
τε |
τὴν
Ἄρτεμιν
καὶ
περιΐσταντό
με |
[7, 11] |
κατελήρησε
μυθολογῶν.
ἐγὼ
δὲ
ὑμῶν
|
τεθαύμακα
|
τῆς
ἀναλγησίας,
εἰ
φονέα
ἐπ´ |
[7, 7] |
γένος,
Λευκίππη
δὲ
τοὔνομα.
ταύτην
|
τεθνάναι |
δοκῶν
(ἥρπαστο
γὰρ
ὑπὸ
λῃστῶν |
[7, 12] |
ἐκέλευσε
τὸν
αὑτοῦ
κατειπόντα
φόνον
|
τεθνάναι, |
περὶ
δὲ
Μελίτης
κρίσιν
γενέσθαι |
[7, 14] |
θάνατον
γοῦν
ὑπέστη
παθεῖν,
ὅτι
|
τεθνάναι |
ταύτην
ἔδοξεν.
ἄλλα
τε
πολλὰ |
[7, 11] |
οὖν
κἀκεῖνον
φανῆναι
καὶ
μὴ
|
τεθνάναι· |
τί
δέ,
καὶ
εἰ
παρῆν, |
[7, 5] |
παιδιά.
πῶς
ἄρα
μοι,
Λευκίππη,
|
τέθνηκας; |
ἐν
μὲν
γὰρ
τοῖς
ψευδέσι |
[7, 5] |
εἰς
τὴν
ταφήν·
νῦν
δὲ
|
τέθνηκας |
θάνατον
διπλοῦν,
ψυχῆς
καὶ
σώματος. |
[7, 5] |
ἡδονή.
οἴμοι,
Λευκίππη,
ποσάκις
μοι
|
τέθνηκας· |
μὴ
γὰρ
θρηνῶν
ἀνεπαυσάμην;
ἀεί |
[7, 6] |
πάλιν;
μὴ
γὰρ
οὐ
πολλάκις
|
τέθνηκε; |
μὴ
γὰρ
οὐ
πολλάκις
ἀνεβίω; |
[7, 2] |
μηδὲν
ἀδικήσαντα
πονηρῷ
περιπεσεῖν
δαίμονι.
|
τεκμαίρομαι |
δὲ
ἐκ
τῶν
ἐμαυτοῦ.
καὶ |
[7, 3] |
ὁδόν·
προελθόντι
δέ
μοι
σταδίους
|
τέσσαρας |
νεανίσκος
ἐκ
τῶν
ἀγρῶν
προσελθὼν |
[7, 3] |
ταὐτὸ
δὲ
παρακαθίζουσιν
ἡμῖν
τινες
|
τέσσαρες, |
καὶ
προσεποιοῦντο
μὲν
ἀριστᾶν
κἀκεῖνοι, |
[7, 1] |
Μελίτη
τῷ
φόνῳ,
ἵνα
μή,
|
τετελευτηκέναι |
τὴν
Λευκίππην
δοκῶν,
τὴν
Μελίτην |
[7, 4] |
τῆς
λύπης
βέλει,
τοξεύσαντος
λόγου
|
τέτρωται |
μὲν
ἤδη
καὶ
ἔχει
τὴν |
[7, 1] |
συσκευασαμένης
τὸν
φόνον.
τὸ
δὲ
|
τέχνασμα |
ἦν
τῷ
Θερσάνδρῳ
εὑρεθέν,
ὡς |
[7, 2] |
τῆς
ἐπ´
ἐμὲ
τοῦ
λόγου
|
τέχνης, |
ὡς
ἂν
πυθοίμην
τί
εἴη
|
[7, 1] |
ἐκεῖνος
παρὰ
τοῦ
Θερσάνδρου
δεδιδαγμένος
|
τεχνικῶς |
πάνυ
περὶ
τῆς
Λευκίππης
λόγον |
[7, 7] |
τῷ
τῆς
Μελίτης
εἶεν
συντρόφῳ.
|
~Τῇ |
δ´
ὑστεραίᾳ
ἀπηγόμην
ἐπὶ
τὸ |
[7, 13] |
δίκαια
λέγειν,
ἔμενεν
αὐτοῦ
δούλη
|
τῇ |
θεῷ.
ἄρτι
δὲ
τοῦ
Σωστράτου |
[7, 12] |
δὲ
τοῦτό
ἐστιν
ἡκούσης
θεωρίας
|
τῇ |
θεῷ.
τοῦτο
δὲ
ὅταν
γένηται, |
[7, 16] |
ἐμέ.
ἐγὼ
δὲ
εἱστήκειν,
αἰδοῖ
|
τῇ |
πρὸς
τὸν
Σώστρατον
κατέχων
ἐμαυτὸν
|
[7, 3] |
ἐρωμένην
ἔχων,
ἣν
εὗρεν
ἐν
|
τῇ |
τῆς
Μελίτης
οἰκίᾳ
πεπραμένην.
ἡ |
[7, 13] |
κινδύνων
τὴν
ἐλπίδα
προὐξένει
ἀποχρῆσθαι
|
τῇ |
τύχῃ.
καί,
ἦν
γὰρ
τῶν |
[7, 4] |
τὰ
μὲν
πρῶτα
τῆς
ἀκροάσεως
|
τῇ |
ψυχῇ
προσπεσόντα
καθάπερ
τοξεύματα
κατεσίγασε |
[7, 1] |
μὲν
δῆθεν
ἐκδραμών,
δοὺς
δὲ
|
τῇ |
ψυχῇ
σχολὴν
εἰς
τὴν
διάκρισιν |
[7, 11] |
παύσεσθε
φληνάφων
ἀνεχόμενοι
κενῶν
καὶ
|
τηλικοῦτον
|
ἔργον
τιθέμενοι
παιδιάν;
οἴεσθε
χωρὶς |
[7, 7] |
ἐγὼ
δὲ
πᾶσαν
ὑμῖν
ἐρῶ
|
τὴν |
ἀλήθειαν.
ἦν
ἐρωμένη
μοι
πάλαι |
[7, 5] |
δὲ
ἀνόσιος
καὶ
ἀσεβὴς
ἐγὼ
|
τὴν |
ἀνδροφόνον
σου
κατεφίλησα
πολλάκις
καὶ |
[7, 9] |
τίς
ἐστιν
ὁ
μεμισθωμένος,
δειξάτω
|
τὴν |
ἀνῃρημένην.
εἰ
δὲ
μήθ´
ὁ |
[7, 9] |
εἶναι
τὴν
μισθωσαμένην,
Λευκίππην
δὲ
|
τὴν |
ἀνῃρημένην.
εἰ
δὲ
ταῦτα
γέγονεν |
[7, 7] |
αὐτὴν
ἀποκλίναιμι
τὸν
νοῦν,
συμβουλεύεται
|
τὴν |
ἄνθρωπον
ἀνελεῖν.
κἀμοὶ
συνεδόκει
(τί |
[7, 3] |
τούτων
προσεῖχον.
~Ὡς
δὲ
ἐπαύσατο,
|
τὴν |
ἀντίδοσιν
ᾔτει
τοῦ
λόγου
τῶν |
[7, 8] |
ἀπορεῖν
ὅτῳ
χρήσαιντο
λόγῳ
πρὸς
|
τὴν |
ἀπολογίαν.
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ὁ |
[7, 7] |
ἡ
τῆς
Μελίτης
σπουδῇ
πρὸς
|
τὴν |
ἀπολογίαν
παρεσκεύαστο.
ἐπεὶ
δὲ
ἐπαύσαντο |
[7, 6] |
τρόπον.
παρεσκευασάμην,
ὡς
οἶσθα,
πρὸς
|
τὴν |
ἀπολογίαν
τῆς
μοιχείας,
εἰ
κληρωθείη |
[7, 15] |
Οὐκ
ἄλλην
τοιαύτην,
ἔφη,
μετὰ
|
τὴν |
Ἄρτεμιν
εἶδον.
πρὸς
τοῦτο
ἐγὼ
|
[7, 14] |
αὐτόν.
ὁ
δὲ
ὠδύρετο
καλῶν
|
τὴν |
Ἄρτεμιν·
Ἐπὶ
τούτῳ
με,
δέσποινα, |
[7, 16] |
τὸ
πᾶν
μαθόντες
εὐφήμουν
τε
|
τὴν |
Ἄρτεμιν
καὶ
περιΐσταντό
με
καὶ |
[7, 15] |
πάντων
ἀκουόντων·
Κόρη
τις
ἐπὶ
|
τὴν |
Ἄρτεμιν
ξένη
κατέφυγεν.
ἐγὼ
μὲν |
[7, 3] |
Ἐπὶ
Σμύρνης,
εἶπον.
Κἀγώ,
ἔφη,
|
τὴν
|
αὐτήν,
ἀγαθῇ
τύχῃ.
τοὐντεῦθεν
ἐπορευόμεθα |
[7, 5] |
καὶ
συνεπλάκην
μεμιασμένας
συμπλοκάς,
καὶ
|
τὴν |
Ἀφροδίτης
χάριν
αὐτῇ
παρέσχον
πρὸ |
[7, 9] |
λῃστάς.
οὗτος
οὖν
ἀνῃρῆσθαι
δοκῶν
|
τὴν |
γυναῖκα
ζῆν
οὐκέτι
θέλει
καὶ |
[7, 9] |
μή
με
νομίσητε
διαβάλλειν
θέλοντα
|
τὴν |
γυναῖκα
ποιήσασθαι
τὸν
λόγον,
ἀλλ´ |
[7, 3] |
ἡ
δὲ
ὑπὸ
ζηλοτυπίας
πεφλεγμένη
|
τὴν |
γυναῖκα
ταύτην
ἀπατήσασα
συλλαμβάνει
καὶ |
[7, 1] |
δὲ
τῇ
ψυχῇ
σχολὴν
εἰς
|
τὴν |
διάκρισιν
τῆς
τρικυμίας,
βουλευόμενος
ἅμα |
[7, 6] |
πεῖσαι
μηδὲν
ὧν
διενοήθην
εἰς
|
τὴν |
δίκην
εἰπεῖν·
ἀλλ´
ἐπέραινον
οὐδέν. |
[7, 11] |
οὖν
ὡμολόγησεν
ἀνῃρηκέναι
καὶ
ἔχει
|
τὴν |
δίκην,
Μελίτη
δὲ
ἀρνεῖται·
πρὸς |
[7, 1] |
μηκέτι
ζῶσαν
τὴν
ἐρωμένην,
κἂν
|
τὴν |
δίκην
φύγοιμι,
μὴ
πρὸς
ζήτησιν |
[7, 11] |
Μελίτην
καὶ
Κλειτοφῶντα.
τί
μου
|
τὴν |
δούλην
λαβόντες
πεποιήκατε;
δούλη
γὰρ |
[7, 7] |
τῶν
Θερσάνδρου
χωρίων.
ὅπως
δὲ
|
τὴν |
ἐλευθέραν
ὁ
Σωσθένης
εἶχε
δούλην |
[7, 13] |
πρὸς
τὸ
παρὸν
τῶν
κινδύνων
|
τὴν |
ἐλπίδα
προὐξένει
ἀποχρῆσθαι
τῇ
τύχῃ. |
[7, 3] |
ὁ
δέ,
Βαδίζων
ἔτυχον,
εἶπε,
|
τὴν |
ἐξ
ἄστεος
χθές·
ἐποιούμην
δὲ |
[7, 9] |
ὡμολόγησε,
καὶ
ὅτι
διὰ
λύπην
|
τὴν
|
ἐπὶ
γυναικί.
σκοπεῖτε
δὲ
εἴ |
[7, 3] |
ἐξ
ἄστεος
χθές·
ἐποιούμην
δὲ
|
τὴν |
ἐπὶ
Σμύρνης
ὁδόν·
προελθόντι
δέ |
[7, 1] |
Μελίτην
ὡς
ἂν
ἀποκτείνασάν
μου
|
τὴν |
ἐρωμένην,
ἀπαλλαγείην
ἐκ
τῆς
πόλεως |
[7, 9] |
τὸν
γάμον
ἀπεκρούετο,
κἀν
τούτῳ
|
τὴν |
ἐρωμένην
εὑρών,
ὡς
ἔφη,
παρὰ |
[7, 9] |
τὸν
φόνον,
ἵνα
καὶ
σώσῃ
|
τὴν |
ἐρωμένην
καὶ
ὑπὲρ
τῆς
ἀνῃρημένης |
[7, 1] |
ἂν
ἀπογνοὺς
ἐγὼ
μηκέτι
ζῶσαν
|
τὴν |
ἐρωμένην,
κἂν
τὴν
δίκην
φύγοιμι, |
[7, 7] |
κατεῖπον,
ἵνα
με
πέμψητε
πρὸς
|
τὴν |
ἐρωμένην.
οὐ
γὰρ
φέρω
νῦν |
[7, 6] |
ἐπέραινον
οὐδέν.
ἐκείνην
μὲν
οὖν
|
τὴν |
ἡμέραν
καταγωγήν
τινα
μισθωσάμενοι
κατῳκίσαντο, |
[7, 13] |
δεσπότῃ.
ταύτην
δὲ
ἐξῆν
ἱκετεύειν
|
τὴν |
θεόν,
οἱ
δὲ
ἄρχοντες
ἐδίκαζον |
[7, 13] |
τῆς
καταφυγῆς·
εἰ
δὲ
ἔδοξε
|
τὴν |
θεράπαιναν
δίκαια
λέγειν,
ἔμενεν
αὐτοῦ |
[7, 13] |
δεσπότης
οὐδὲν
ἔτυχεν
ἀδικῶν,
αὖθις
|
τὴν
|
θεράπαιναν
ἐλάμβανεν,
ὀμόσας
μὴ
μνησικακήσειν |
[7, 12] |
δεσμῶν
ἐλύθην.
ἦν
δὲ
ὁ
|
τὴν |
θεωρίαν
ἄγων
Σώστρατος,
ὁ
τῆς |
[7, 12] |
ἐπιστᾶσα·
τὸ
δὲ
ὄναρ
ἐσήμαινε
|
τὴν |
θυγατέρα
εὑρήσειν
ἐν
Ἐφέσῳ
καὶ |
[7, 14] |
καὶ
εὑρήσειν
παρὰ
σοὶ
προσεδόκων
|
τὴν |
θυγατέρα.
καλὸν
δέ
μοι
δῶρον |
[7, 12] |
ἡμερῶν
τοσούτων,
ὅσων
οὐκ
ἐπετέλεσαν
|
τὴν |
θυσίαν
οἱ
θεωροί.
οὕτω
μὲν |
[7, 4] |
τῆς
λύπης
ὀδοὺς
κατὰ
μικρὸν
|
τὴν |
καρδίαν
ἐκφάγῃ,
κατέρρηκται
μὲν
τῆς |
[7, 5] |
σῶμα,
τὸ
δὲ
δεύτερον,
κἂν
|
τὴν |
κεφαλὴν
δοκῶν
μὴ
ἔχειν
εἰς |
[7, 14] |
καὶ
ὃς
ἀνοιμώξας
καὶ
κοψάμενος
|
τὴν |
κεφαλὴν
ἐμπηδᾷ
μου
τοῖς
ὀφθαλμοῖς |
[7, 3] |
καταλέγει
μηδενὸς
ἐρωτῶντος
αὐτόν·
Ἐγὼ
|
τὴν |
κόρην
ἀπέκτεινα,
καὶ
ἔλαβον
χρυσοῦς |
[7, 4] |
μέθης
τοῦ
λόγου,
Τίνα
τρόπον
|
τὴν |
κόρην
ἀπέκτεινεν,
ἔφην,
ὁ
μισθωτός, |
[7, 11] |
γὰρ
φανῶσι
παρὰ
ταύτης
λαβοῦσαι
|
τὴν |
κόρην,
εἶτα
οὐκέτι
πάλιν
ἀγαγοῦσαι, |
[7, 4] |
τοῦ
πεφονευκότος,
ὡς
κτείνας
εἴη
|
τὴν |
κόρην·
ποῦ
δὲ
καὶ
τίνα |
[7, 6] |
ἐγώ
τε
καὶ
Μελίτη
κοινῇ
|
τὴν |
Λευκίππην
ἀνῃρήκαμεν.
οὕτω
γὰρ
κἀκείνη |
[7, 9] |
τοῦτον,
μὴ
ἄρα
φονεύσασα
εἴη
|
τὴν |
Λευκίππην
διὰ
ζηλοτυπίαν
αὕτη·
ἕτερον |
[7, 1] |
τῷ
φόνῳ,
ἵνα
μή,
τετελευτηκέναι
|
τὴν |
Λευκίππην
δοκῶν,
τὴν
Μελίτην
γήμας |
[7, 9] |
ὁ
μὲν
ἐρεῖ
πόθεν
ἔσχε
|
τὴν |
Λευκίππην
δούλην,
αἱ
δὲ
πῶς
|
[7, 1] |
ψυχὴν
διασπώμενος,
οὐδὲν
εἰπὼν
πρὸς
|
τὴν |
Λευκίππην
ἐξεπήδησεν.
ὀργῇ
μὲν
δῆθεν |
[7, 7] |
συνόντες
ἥκομεν
ἐνταῦθα
κοινῇ
καὶ
|
τὴν |
Λευκίππην
εὑρίσκομεν
Σωσθένει
δουλεύουσαν,
διοικητῇ |
[7, 4] |
τότε
δάκρυα
καὶ
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
|
τὴν |
λύπην
ἀπεδίδουν.
ὥσπερ
γὰρ
ἐν |
[7, 1] |
μή,
τετελευτηκέναι
τὴν
Λευκίππην
δοκῶν,
|
τὴν |
Μελίτην
γήμας
ὡς
ἂν
ἐρῶσαν, |
[7, 9] |
ᾤετο
νεκράν,
πολὺ
μᾶλλον
πρὸς
|
τὴν |
Μελίτην
εἶχεν
ἀλλοτριώτερον.
ἡ
δὲ |
[7, 8] |
παραλόγῳ
τοῦ
πράγματος,
μάλιστα
δὲ
|
τὴν |
Μελίτην.
καὶ
οἱ
μὲν
τοῦ
|
[7, 1] |
ἀλλὰ
μισήσας,
ὡς
τὸ
εἰκός,
|
τὴν |
Μελίτην
ὡς
ἂν
ἀποκτείνασάν
μου |
[7, 8] |
σπουδῇ
μάλα
καὶ
οὐ
σαφῶς,
|
τὴν |
μὲν
Λευκίππην
εἰδέναι
λέγουσα
καὶ |
[7, 9] |
ὄνομα
ἔλεγε·
Μελίτην
μὲν
εἶναι
|
τὴν |
μισθωσαμένην,
Λευκίππην
δὲ
τὴν
ἀνῃρημένην. |
[7, 11] |
ἔργον·
αὐτὸς
γὰρ
ἐτύγχανεν
ὁ
|
τὴν
|
μοιχείαν
μοι
κατειπών.
ὥστε
εἰκότως |
[7, 6] |
μοι
δέδοκται
πᾶν
τοὐναντίον,
καὶ
|
τὴν |
μοιχείαν
ὁμολογεῖν
καὶ
ὡς
ἀλλήλων |
[7, 14] |
ἡμετέρας
φυγῆς·
ὥστε
ταχύ
μου
|
τὴν |
μορφὴν
συνεβάλετο,
καὶ
διὰ
τὸ |
[7, 3] |
μικρὸν
συμβαδίσας,
Ποῖ,
ἔφη,
ἔχεις
|
τὴν |
ὁδόν;
Ἐπὶ
Σμύρνης,
εἶπον.
Κἀγώ, |
[7, 9] |
τοῦ
Σωσθένους
δεδεμένη,
καὶ
εἰς
|
τὴν |
οἰκίαν
τε
εἰσεδέξατο
καὶ
τὰ |
[7, 1] |
ἀποτυχών·
ἐβουλεύετο
δὲ
ὡς
ἐρῶν.
|
τὴν |
οὖν
ψυχὴν
διασπώμενος,
οὐδὲν
εἰπὼν |
[7, 9] |
πρὶν
μαθεῖν
ἐρωμένην
οὖσαν
αὐτῷ
|
τὴν |
παρὰ
τῷ
Σωσθένει,
ταύτην
ἠλέησέ
|
[7, 4] |
κατεσίγασε
καὶ
τῶν
δακρύων
ἀπέφραξε
|
τὴν
|
πηγήν,
μετὰ
ταῦτα
δὲ
ἔρρει, |
[7, 1] |
δ´
οὐκ
ἔπειθεν
(ἐδεδίει
γὰρ
|
τὴν
|
πόλιν·
καὶ
γὰρ
ἄλλον
ἄρχοντα |
[7, 7] |
ἐπεὶ
τοίνυν
ἔμαθεν
ἡ
Μελίτη
|
τὴν |
προτέραν
εὑρόντα
με
γυναῖκα,
φοβηθεῖσα |
[7, 9] |
τῶν
δεσμωτῶν
τις
ὀδυρόμενος
ἑαυτοῦ
|
τὴν |
συμφορὰν
ἔλεγεν
ἐν
ὁδῷ
τινι |
[7, 5] |
κεφαλὴν
δοκῶν
μὴ
ἔχειν
εἰς
|
τὴν |
ταφήν·
νῦν
δὲ
τέθνηκας
θάνατον |
[7, 10] |
ἀποστέλλει
πρὸς
τὸν
Σωσθένην,
κελεύσας
|
τὴν
|
ταχίστην
ἀφανῆ
γενέσθαι,
πρὶν
τοὺς |
[7, 9] |
ἕτερον
δέ
τι
αὐτῷ
πρὸς
|
τὴν |
τῆς
ὑπονοίας
βεβαίωσιν
ἐν
τῷ |
[7, 4] |
τέτρωται
μὲν
ἤδη
καὶ
ἔχει
|
τὴν |
τομήν,
ἀλλὰ
τὸ
τάχος
τοῦ |
[7, 4] |
κέκρυπται
κατειργασμένον
σχολῇ
τῆς
πληγῆς
|
τὴν |
τομήν,
μετὰ
ταῦτα
δὲ
ἐξαίφνης |
[7, 9] |
ἐστὶ
φάρμακον·
κατέψευσται
γὰρ
ἑαυτοῦ
|
τὴν |
τῶν
ἀδικούντων
αἰτίαν,
ἵνα
πάθῃ |
[7, 9] |
τῶν
ἀδικούντων
αἰτίαν,
ἵνα
πάθῃ
|
τὴν
|
τῶν
δυστυχούντων
τιμωρίαν.
ἃ
δὲ |
[7, 14] |
ἐν
Τύρῳ
ποτὲ
ἐγεγόνει
περὶ
|
τὴν |
τῶν
Ἡρακλείων
ἑορτὴν
καὶ
χρόνου |
[7, 14] |
παρεῖχον
δὲ
τὸ
πρόσωπον
εἰς
|
τὴν |
ὕβριν.
ὁ
δὲ
Κλεινίας
προσελθὼν |
[7, 3] |
προσέχων
χρόνον,
τῷ
δὲ
λόγῳ
|
τὴν |
ψυχὴν
ὥσπερ
ὑπὸ
μύωπος
παταχθεὶς |
[7, 4] |
οὕτω
κἀμὲ
τὰ
μὲν
πρῶτα
|
τῆς |
ἀκροάσεως
τῇ
ψυχῇ
προσπεσόντα
καθάπερ |
[7, 11] |
μυθολογῶν.
ἐγὼ
δὲ
ὑμῶν
τεθαύμακα
|
τῆς |
ἀναλγησίας,
εἰ
φονέα
ἐπ´
αὐτοφώρῳ |
[7, 9] |
σώσῃ
τὴν
ἐρωμένην
καὶ
ὑπὲρ
|
τῆς
|
ἀνῃρημένης
μὴ
μάτην
ἀποθάνῃ;
διὰ |
[7, 16] |
ἔλεγε
καὶ
ὡς
εἴη
αὐτὸς
|
τῆς |
ἀνῃρῆσθαι
δοκούσης
πατήρ.
οἱ
δὲ |
[7, 4] |
θύρα,
τὰ
δὲ
μετὰ
μικρὸν
|
τῆς |
ἀνοίξεως
ἐξεπήδησεν.
οὕτω
κἀμὲ
τὰ |
[7, 14] |
καὶ
ὁ
Κλεινίας
ἀκούσας
τοῦ
|
τῆς |
Ἀρτέμιδος
ἐνυπνίου
περιχαρὴς
ἐγένετο
καὶ |
[7, 12] |
Λευκίππης
πατήρ.
οἱ
γὰρ
Βυζάντιοι,
|
τῆς |
Ἀρτέμιδος
ἐπιφανείσης
ἐν
τῷ
πολέμῳ |
[7, 12] |
καὶ
ἐπικαλοῦντος
τοὺς
θεούς,
ὁ
|
τῆς |
Ἀρτέμιδος
ἱερεὺς
δάφνην
ἐστεμμένος
προσιὼν |
[7, 13] |
γὰρ
τῶν
ἀγρῶν
πλησίον
τὸ
|
τῆς
|
Ἀρτέμιδος
ἱερόν,
ἐκτρέχει
τε
ἐπ´ |
[7, 12] |
γεραιτέρων
εἶχεν,
οὓς
ἐπιγνώμονας
ἐλάμβανε
|
τῆς |
γνώσεως—
ἔδοξεν
οὖν
αὐτῷ
διασκοπήσαντι |
[7, 2] |
καὶ
τὰ
τοιαῦτα,
ζητῶν
ἀρχὴν
|
τῆς |
ἐπ´
ἐμὲ
τοῦ
λόγου
τέχνης, |
[7, 12] |
ἄρτι
δέ
μου
δεθέντος
καὶ
|
τῆς |
ἐσθῆτος
τοῦ
σώματος
γεγυμνωμένου
μετεώρου |
[7, 14] |
ἔτυχεν
ἐν
Τύρῳ
πρὸ
πολλοῦ
|
τῆς |
ἡμετέρας
φυγῆς·
ὥστε
ταχύ
μου |
[7, 3] |
ἔλαβον
χρυσοῦς
ἑκατὸν
παρὰ
Μελίτης
|
τῆς |
Θερσάνδρου
γυναικός·
αὕτη
γάρ
με |
[7, 13] |
θεράπαιναν
ἐλάμβανεν,
ὀμόσας
μὴ
μνησικακήσειν
|
τῆς |
καταφυγῆς·
εἰ
δὲ
ἔδοξε
τὴν |
[7, 10] |
ὑπ´
ἐκπλήξεως,
ὡς
μηδὲ
τοῦ
|
τῆς |
Λευκίππης
δωματίου
κλεῖσαι
τὰς
θύρας. |
[7, 10] |
δὲ
ἔτυχε
μὲν
ἐν
τῷ
|
τῆς |
Λευκίππης
δωματίῳ
παρών,
κατεπᾴδων
αὐτῇ· |
[7, 1] |
Θερσάνδρου
δεδιδαγμένος
τεχνικῶς
πάνυ
περὶ
|
τῆς
|
Λευκίππης
λόγον
ἐμβαλεῖν,
ὡς
εἴη |
[7, 12] |
τὴν
θεωρίαν
ἄγων
Σώστρατος,
ὁ
|
τῆς |
Λευκίππης
πατήρ.
οἱ
γὰρ
Βυζάντιοι, |
[7, 4] |
οὕτω
καὶ
ψυχὴ
παταχθεῖσα
τῷ
|
τῆς |
λύπης
βέλει,
τοξεύσαντος
λόγου
τέτρωται |
[7, 4] |
αἷμα
τραύματος
ψυχῆς.
ὅταν
ὁ
|
τῆς |
λύπης
ὀδοὺς
κατὰ
μικρὸν
τὴν |
[7, 4] |
ὑπολέλειπτο.
μικρὸν
δὲ
νήψας
ἐκ
|
τῆς |
μέθης
τοῦ
λόγου,
Τίνα
τρόπον |
[7, 8] |
ἡδονῆς
ἀνεβόησαν
ἐπινίκιον,
οἱ
δὲ
|
τῆς
|
Μελίτης
ἀνεπύθοντο
τί
ταῦτα
εἴη |
[7, 6] |
ὡς
ἂν
μηκέτι
παρὰ
τῷ
|
τῆς |
Μελίτης
εἶεν
συντρόφῳ.
~Τῇ
δ´ |
[7, 9] |
καὶ
καθ´
αὑτοῦ
καὶ
κατὰ
|
τῆς |
Μελίτης
ἐξηγρίανε.
τῶν
δεσμωτῶν
τις |
[7, 8] |
μοι
συνᾴδειν
ὑπόνοιαν
ἔχειν
κατὰ
|
τῆς |
Μελίτης
καὶ
ἀπορεῖν
ὅτῳ
χρήσαιντο |
[7, 3] |
ἔχων,
ἣν
εὗρεν
ἐν
τῇ
|
τῆς |
Μελίτης
οἰκίᾳ
πεπραμένην.
ἡ
δὲ |
[7, 11] |
ὁ
Θέρσανδρος,
πρώτης
προκλήσεως
ἀπὸ
|
τῆς
|
Μελίτης
οὕτω
γενομένης,
παρελθών,
Ἱκανῶς |
[7, 5] |
δύο
ἐξέφυγες
λῃστήρια,
τὸ
δὲ
|
τῆς |
Μελίτης
πεφόνευκέ
σε
πειρατήριον.
ὁ |
[7, 7] |
οὐχ
ἧττον
δέκα·
καὶ
ἡ
|
τῆς |
Μελίτης
σπουδῇ
πρὸς
τὴν
ἀπολογίαν |
[7, 1] |
λόγον
ἐμβαλεῖν,
ὡς
εἴη
πεφονευμένη,
|
τῆς |
Μελίτης
συσκευασαμένης
τὸν
φόνον.
τὸ |
[7, 6] |
ὡς
οἶσθα,
πρὸς
τὴν
ἀπολογίαν
|
τῆς |
μοιχείας,
εἰ
κληρωθείη
τὸ
δικαστήριον. |
[7, 4] |
δέδυκε
καὶ
κέκρυπται
κατειργασμένον
σχολῇ
|
τῆς |
πληγῆς
τὴν
τομήν,
μετὰ
ταῦτα |
[7, 1] |
μου
τὴν
ἐρωμένην,
ἀπαλλαγείην
ἐκ
|
τῆς |
πόλεως
τὸ
παράπαν.
~Ὡς
οὖν |
[7, 12] |
ἐλογίσαντο
δεῖν
αὐτῇ
θυσίαν
ἀποστέλλειν
|
τῆς |
συμμαχίας
ἐπινίκιον.
ἦν
δὲ
καὶ |
[7, 11] |
πόρρω
τινὸς
ὑπονοίας
μὴ
ἄρα
|
τῆς |
τούτων
ἐπιβουλῆς
γέγονεν
ἔργον·
αὐτὸς |
[7, 1] |
ψυχῇ
σχολὴν
εἰς
τὴν
διάκρισιν
|
τῆς |
τρικυμίας,
βουλευόμενος
ἅμα
τῷ
Σωσθένει |
[7, 2] |
δέ
σοι
συμβέβηκεν,
εἶπεν,
ἀπὸ
|
τῆς |
Τύχης;
εἰκὸς
γάρ
σε
μηδὲν |
[7, 5] |
ἐμοῦ,
οὗτος
δὲ
οὐκ
ἔστι
|
τῆς |
Τύχης
ἔτι
παιδιά.
πῶς
ἄρα
|
[7, 9] |
δέ
τι
αὐτῷ
πρὸς
τὴν
|
τῆς |
ὑπονοίας
βεβαίωσιν
ἐν
τῷ
δεσμωτηρίῳ |
[7, 16] |
οὕτως
ἄνθρωπος
δρομικώτατος,
ὃν
οὐ
|
τῆς |
φήμης
φθάνει
τὸ
πτερόν·
ἣ |
[7, 11] |
ἐπ´
αὐτοφώρῳ
λαβόντες
(μεῖζον
γὰρ
|
τῆς
|
φωρᾶς
τὸ
αὐτὸν
ἑαυτοῦ
κατειπεῖν) |
[7, 4] |
τὴν
καρδίαν
ἐκφάγῃ,
κατέρρηκται
μὲν
|
τῆς |
ψυχῆς
τὸ
τραῦμα,
ἀνέῳκται
δὲ |
[7, 4] |
μετὰ
ταῦτα
δὲ
ἔρρει,
σχολασάσης
|
τῆς |
ψυχῆς
τῷ
κακῷ.
~Ἔλεγον
οὖν· |
[7, 4] |
ἐλέλυτο,
ὀλίγον
δέ
τί
μοι
|
τῆς |
ψυχῆς
ὑπολέλειπτο.
μικρὸν
δὲ
νήψας |
[7, 2] |
κακῶν·
ἐπεὶ
φάρμακον
αὐτῷ
τοῦτο
|
τῆς |
ὧν
ἔπαθε
λύπης,
ἡ
πρὸς |
[7, 3] |
ἡμᾶς,
οὐ
μὴν
ἠδυνάμην
συνιέναι
|
τί |
αὐτοῖς
ἐθέλει
τὰ
νεύματα.
ὁ |
[7, 9] |
διὰ
ζηλοτυπίαν
αὕτη·
ἕτερον
δέ
|
τι |
αὐτῷ
πρὸς
τὴν
τῆς
ὑπονοίας |
[7, 7] |
τὴν
ἄνθρωπον
ἀνελεῖν.
κἀμοὶ
συνεδόκει
|
(τί |
γὰρ
οὐ
δεῖ
τἀληθῆ
λέγειν; |
[7, 12] |
γράμμασιν,
ἦ
μὴν
οὐκ
εἰδέναι
|
τί |
γέγονε,
κἀμὲ
δέ,
ὡς
ἤδη |
[7, 11] |
κόρην,
εἶτα
οὐκέτι
πάλιν
ἀγαγοῦσαι,
|
τί |
γέγονε;
τί
δὲ
ὅλως
ἐξεπέμπετο; |
[7, 12] |
περὶ
τοῦ
Σωσθένους
οὐκ
εἰδέναι
|
τί |
γέγονεν,
ἔδοξε
τῷ
προέδρῳ
τῶν |
[7, 11] |
κἀκεῖνον
φανῆναι
καὶ
μὴ
τεθνάναι·
|
τί |
δέ,
καὶ
εἰ
παρῆν,
ἔδει |
[7, 11] |
οὐκέτι
πάλιν
ἀγαγοῦσαι,
τί
γέγονε;
|
τί |
δὲ
ὅλως
ἐξεπέμπετο;
καὶ
πρὸς |
[7, 6] |
μὴ
γὰρ
οὐ
πολλάκις
ἀνεβίω;
|
τί |
δὲ
προπετῶς
ἀποθνῄσκεις;
ὃ
καὶ |
[7, 2] |
ἄλλον
εἰς
τὸ
παθεῖν
κοινωνία)
|
Τί |
δέ
σοι
συμβέβηκεν,
εἶπεν,
ἀπὸ |
[7, 11] |
ἑαυτοῦ
φοβεῖσθαι·
ὥστ´
οὐκ
οἶδα
|
τί |
δεῖ
βασάνων
ἔτι
περὶ
πράγματος
|
[7, 2] |
λόγου
τέχνης,
ὡς
ἂν
πυθοίμην
|
τί |
εἴη
παθών.
ἀλλ´
ἐγὼ
μὲν |
[7, 14] |
καὶ
λέγων·
Τί
ποιεῖς,
ἄνθρωπε;
|
τί |
μάτην
ἐξηγρίωσαι
κατ´
ἀνδρός,
ὃς |
[7, 3] |
ὑμῖν
τοὺς
ἑκατὸν
φέρω·
ὥστε
|
τί |
με
ἀπόλλυτε
καὶ
ἑαυτοῖς
φθονεῖτε
|
[7, 4] |
καρδία
μου
ἐλέλυτο,
ὀλίγον
δέ
|
τί |
μοι
τῆς
ψυχῆς
ὑπολέλειπτο.
μικρὸν |
[7, 11] |
μοι
πρὸς
Μελίτην
καὶ
Κλειτοφῶντα.
|
τί |
μου
τὴν
δούλην
λαβόντες
πεποιήκατε; |
[7, 9] |
ἀνῃρημένης
μὴ
μάτην
ἀποθάνῃ;
διὰ
|
τί |
οὖν
Μελίτης
κατηγόρησεν,
εἰ
μηδὲν |
[7, 3] |
ἐν
ὁδῷ.
ὡς
δὲ
εἴς
|
τι |
πανδοχεῖον
ἤλθομεν,
ἠριστῶμεν
ἅμα·
κατὰ |
[7, 4] |
ἀπέκτεινεν,
ἔφην,
ὁ
μισθωτός,
καὶ
|
τί |
πεποίηκε
τὸ
σῶμα;
ὁ
δὲ |
[7, 2] |
ἦν
ὁ
συμβαδίζων
μοι
καὶ
|
τί
|
πεπραχὼς
εἴη.
καθ´
ἑαυτὸν
δὲ |
[7, 14] |
παρηγορῶν
αὐτὸν
ἅμα
καὶ
λέγων·
|
Τί
|
ποιεῖς,
ἄνθρωπε;
τί
μάτην
ἐξηγρίωσαι |
[7, 9] |
πᾶν
ἐγένετο.
Μελίτη
μὲν
ἐπεπόνθει
|
τι |
πρὸς
τοῦτον
ἐρωτικὸν
καὶ
περὶ |
[7, 8] |
οἱ
δὲ
τῆς
Μελίτης
ἀνεπύθοντο
|
τί |
ταῦτα
εἴη
τὰ
λεχθέντα.
ἡ |
[7, 11] |
ἀνεχόμενοι
κενῶν
καὶ
τηλικοῦτον
ἔργον
|
τιθέμενοι |
παιδιάν;
οἴεσθε
χωρὶς
θεοῦ
τοῦτον |
[7, 9] |
ἵνα
πάθῃ
τὴν
τῶν
δυστυχούντων
|
τιμωρίαν. |
ἃ
δὲ
ἠτύχησε
διὰ
βραχέων |
[7, 9] |
ἀποκτείνητε
ἄνθρωπον
ἐλέου
μᾶλλον
ἢ
|
τιμωρίας
|
δεόμενον.
εἰ
δὲ
αὐτὸς
ἐπεβούλευσεν, |
[7, 12] |
ὅταν
γένηται,
πάσης
εἶναι
δεῖν
|
τιμωρίας |
ἐκεχειρίαν
ἡμερῶν
τοσούτων,
ὅσων
οὐκ |
[7, 9] |
σκοπεῖτε
δὲ
εἴ
τις
ἀποκτείνας
|
τινὰ |
ἀληθῶς
ἐπαποθανεῖν
αὐτῷ
θέλει
καὶ |
[7, 11] |
δὲ
ὅλως
ἐξεπέμπετο;
καὶ
πρὸς
|
τίνα; |
ἆρ´
οὐκ
εὔδηλον
τὸ
πρᾶγμα, |
[7, 2] |
ἤρχετο·
ἀνοιμώξας
γὰρ
πάνυ
κακούργως,
|
Τίνα |
βίον,
ἔφη,
βιώσομεν
ἔτι;
καὶ |
[7, 1] |
δευτέραν
αὐτῷ
προσφέρει
δέησιν,
ἐμβαλεῖν
|
τινα |
εἰς
τὸ
οἴκημα,
ἔνθα
ἔτυχον |
[7, 11] |
ἐληλεγμένου.
δοκῶ
δὲ
καὶ
ἄλλον
|
τινὰ |
ἐργάσασθαι
φόνον.
ὁ
γὰρ
Σωσθένης |
[7, 11] |
ἔδει
παρ´
αὐτοῦ
μαθεῖν;
εἴ
|
τινα |
κόρην
ἐωνήσατο;
τοιγαροῦν
ἐωνημένος
ἔστω· |
[7, 9] |
τὸ
δικαστήριον
ὄντος,
ἀνελθών,
Κἀμοί
|
τινα |
λόγον,
εἶπε,
συγχωρήσατε·
περὶ
γὰρ
|
[7, 6] |
μὲν
οὖν
τὴν
ἡμέραν
καταγωγήν
|
τινα
|
μισθωσάμενοι
κατῳκίσαντο,
ὡς
ἂν
μηκέτι |
[7, 7] |
ἀποφαίνειν
ὑπισχνεῖτο.
μισθοῦμαι
ἕνα
δή
|
τινα |
πρὸς
τὸν
φόνον·
ἑκατὸν
δ´ |
[7, 4] |
τὴν
κόρην·
ποῦ
δὲ
καὶ
|
τίνα |
τρόπον,
οὐκ
εἶπεν.
ἦλθε
δέ |
[7, 4] |
ἐκ
τῆς
μέθης
τοῦ
λόγου,
|
Τίνα |
τρόπον
τὴν
κόρην
ἀπέκτεινεν,
ἔφην, |
[7, 10] |
ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
φοβηθεὶς
λάθρα
|
τινὰ |
τῶν
παραστατῶν
εἰς
τὸν
ἀγρὸν |
[7, 1] |
αὐτοῦ
μένοιμι
κἀκ
τούτου
παρέχοιμί
|
τινα |
φόβον
αὐτῷ
τοῦ
μὴ
μετὰ |
[7, 2] |
βίον,
ἔφη,
βιώσομεν
ἔτι;
καὶ
|
τίνα |
φυλαξόμεθα
πρὸς
ἀκίνδυνον
ζωήν;
οὐ |
[7, 11] |
πρᾶγμα,
ὡς
συσκευασάμενοι
μὲν
ἦσάν
|
τινας |
ὡς
κτενοῦντας;
αἱ
δὲ
θεράπαιναι |
[7, 15] |
μου
τότε
πτερά·
μόλις
οὖν
|
τινες |
μαινομένου
μου
πρὸς
τὸν
δρόμον |
[7, 3] |
κατὰ
ταὐτὸ
δὲ
παρακαθίζουσιν
ἡμῖν
|
τινες |
τέσσαρες,
καὶ
προσεποιοῦντο
μὲν
ἀριστᾶν |
[7, 9] |
τὴν
συμφορὰν
ἔλεγεν
ἐν
ὁδῷ
|
τινι |
κεκοινωνηκέναι
κατὰ
ἄγνοιαν
ἀνδρὶ
φονεῖ, |
[7, 7] |
Λευκίππην
εὑρίσκομεν
Σωσθένει
δουλεύουσαν,
διοικητῇ
|
τινι |
τῶν
Θερσάνδρου
χωρίων.
ὅπως
δὲ |
[7, 13] |
ἡ
Λευκίππη
παρῆν,
ὥστε
μικροῦ
|
τινος |
ἀπελείφθη
τοῦ
μὴ
τῷ
πατρὶ |
[7, 3] |
ἐνταῦθα
πρώτη
γυναικῶν.
αὕτη
νεανίσκου
|
τινὸς |
ἠράσθη·
Τύριον,
οἶμαι,
φασὶν
αὐτόν· |
[7, 3] |
οὔτε
ἰδὼν
αὐτὸν
οὔτε
ἔργου
|
τινὸς |
κοινωνήσας
ἢ
λόγου,
συναπηγόμην
αὐτῷ |
[7, 11] |
ἀφανής,
καὶ
ἔστιν
οὐ
πόρρω
|
τινὸς |
ὑπονοίας
μὴ
ἄρα
τῆς
τούτων |
[7, 11] |
ἐλήρησε
δὲ
καὶ
περὶ
δεσμώτου
|
τινός, |
ὡς
εἰπόντος
περὶ
τοῦ
φόνου. |
[7, 4] |
μετὰ
ταῦτα
δὲ
ἐξαίφνης
λευκή
|
τις |
ἀνέτειλε
γραμμή,
πρόδρομος
τοῦ
αἵματος, |
[7, 9] |
οὐκ
οἶδ´
ὅπως,
οὔτ´
εἴ
|
τις |
ἀπέκτεινεν
αὐτήν,
οὔτ´
εἰ
ζῇ |
[7, 9] |
ἐπὶ
γυναικί.
σκοπεῖτε
δὲ
εἴ
|
τις |
ἀποκτείνας
τινὰ
ἀληθῶς
ἐπαποθανεῖν
αὐτῷ |
[7, 6] |
πάντως
ἀποθανεῖν.
ὁ
δὲ
παρεμυθεῖτο·
|
Τίς |
γὰρ
οἶδεν,
εἰ
ζῇ
πάλιν; |
[7, 13] |
ἐπετέτραπτο
καὶ
παρθένοις.
εἰ
δέ
|
τις |
εἴσω
παρῆλθε
γυνή,
θάνατος
ἦν |
[7, 3] |
δεσμεύουσι·
παίει
δὲ
κατὰ
κόρρης
|
τις |
ἐκεῖνον·
καὶ
παταχθείς,
ὥσπερ
βασάνους |
[7, 15] |
καὶ
λέγει
πάντων
ἀκουόντων·
Κόρη
|
τις
|
ἐπὶ
τὴν
Ἄρτεμιν
ξένη
κατέφυγεν. |
[7, 9] |
ὡς
λέγει,
τὸν
φόνον,
εἰπάτω
|
τίς |
ἐστιν
ὁ
μεμισθωμένος,
δειξάτω
τὴν |
[7, 7] |
ὁ
Σωσθένης
εἶχε
δούλην
ἢ
|
τίς |
ἡ
κοινωνία
τοῖς
λῃσταῖς
πρὸς |
[7, 3] |
καὶ
πρὸς
αὐτὸν
μεταστραφεὶς
λέγω·
|
Τίς
|
ἡ
Μελίτη;
ὁ
δέ,
Μελίτη |
[7, 9] |
ἀποκτείνας
ἐστὶ
μήθ´
ἡ
ἀνῃρημένη,
|
τίς |
ἤκουσέ
ποτε
τοιοῦτον
φόνον;
Ἤρων, |
[7, 13] |
δίκη,
πλὴν
εἰ
μὴ
δούλη
|
τις |
ἦν
ἐγκαλοῦσα
τῷ
δεσπότῃ.
ταύτην
|
[7, 2] |
ἡμᾶς.
ἔδει
γάρ
με
μαντεύσασθαι,
|
τίς |
ἦν
ὁ
συμβαδίζων
μοι
καὶ |
[7, 9] |
ἣν
ἀπέκτεινεν;
οὕτω
γὰρ
ἄν
|
τις |
καὶ
μισοῖ
τὸ
φιλούμενον
καὶ |
[7, 5] |
ψυχῆς
τῷ
κακῷ.
~Ἔλεγον
οὖν·
|
Τίς |
με
δαίμων
ἐξηπάτησεν
ὀλίγῃ
χαρᾷ; |
[7, 5] |
με
δαίμων
ἐξηπάτησεν
ὀλίγῃ
χαρᾷ;
|
τίς |
μοι
Λευκίππην
ἔδειξεν
εἰς
καινὴν |
[7, 11] |
εἰπόντος
περὶ
τοῦ
φόνου.
καὶ
|
τίς |
ὁ
δεσμώτης
οὗτος,
ὃς
τῷ |
[7, 9] |
τῆς
Μελίτης
ἐξηγρίανε.
τῶν
δεσμωτῶν
|
τις |
ὀδυρόμενος
ἑαυτοῦ
τὴν
συμφορὰν
ἔλεγεν |
[7, 9] |
ζῆν
δι´
ὀδύνην
οὐ
φέρει.
|
τίς |
οὕτω
φιλόστοργος
φονεύς,
ἢ
ποῖον |
[7, 4] |
δὲ
ἀνέθορε,
καὶ
ὀδόντι
συός
|
τις |
παταχθεὶς
εὐθὺς
μὲν
ζητεῖ
τὸ |
[7, 2] |
δ´
ᾤμωξεν
ὀλίγον.
ἄλλος
δέ
|
τις |
τῶν
συνδεδεμένων
(περίεργον
γὰρ
ἄνθρωπος |
[7, 15] |
ἐξήρπασεν;
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ἔρχεταί
|
τις |
τῶν
τοῦ
ναοῦ
προπόλων
ἐπὶ |
[7, 4] |
ἀλλὰ
παραχρῆμα
μὲν
οὐκ
ἔχει
|
τὸ |
ἄνθος
ἡ
πληγή,
μετὰ
μικρὸν |
[7, 3] |
φονεῦσαι
κελεύσασα.
ὁ
μὲν
οὖν
|
τὸ |
ἀνόσιον
ἔργον
τοῦτο
δρᾷ·
ἐγὼ |
[7, 11] |
λαβόντες
(μεῖζον
γὰρ
τῆς
φωρᾶς
|
τὸ |
αὐτὸν
ἑαυτοῦ
κατειπεῖν)
οὐ
δὴ |
[7, 11] |
λανθάνων,
ὥστε
ἐνεχώρει
μηδὲ
ἐκείνας
|
τὸ |
γενόμενον
ἑωρακέναι.
ἐλήρησε
δὲ
καὶ |
[7, 5] |
πρῶτον,
ὅλον
σου
τὸ
σῶμα,
|
τὸ |
δὲ
δεύτερον,
κἂν
τὴν
κεφαλὴν |
[7, 4] |
τραῦμα
καὶ
οὐκ
οἶδεν
εὑρεῖν,
|
τὸ |
δὲ
ἔτι
δέδυκε
καὶ
κέκρυπται |
[7, 12] |
Σωστράτῳ
νύκτωρ
ἡ
θεὸς
ἐπιστᾶσα·
|
τὸ |
δὲ
ὄναρ
ἐσήμαινε
τὴν
θυγατέρα |
[7, 13] |
αὐτὸ
καὶ
ἔχεται
τοῦ
νεώ.
|
τὸ |
δὲ
παλαιὸν
ἄβατος
ἦν
γυναιξὶν |
[7, 1] |
τῆς
Μελίτης
συσκευασαμένης
τὸν
φόνον.
|
τὸ |
δὲ
τέχνασμα
ἦν
τῷ
Θερσάνδρῳ |
[7, 5] |
καὶ
σώματος.
δύο
ἐξέφυγες
λῃστήρια,
|
τὸ |
δὲ
τῆς
Μελίτης
πεφόνευκέ
σε |
[7, 3] |
δεδεμένος,
ὡς
τοῦ
ἔργου
κοινωνός.
|
τὸ |
δὲ
χαλεπώτερον,
μικρὸν
τοῦ
πανδοχείου |
[7, 15] |
οἱ
δὲ
εἷλκόν
με
εἰς
|
τὸ |
δεσμωτήριον.
~Καὶ
ἐν
τούτῳ
παρῆν |
[7, 16] |
περιΐσταντό
με
καὶ
ἄγειν
εἰς
|
τὸ |
δεσμωτήριον
οὐκ
ἐπέτρεπον.
οἱ
δὲ |
[7, 6] |
ἀπολογίαν
τῆς
μοιχείας,
εἰ
κληρωθείη
|
τὸ |
δικαστήριον.
νῦν
δέ
μοι
δέδοκται |
[7, 9] |
ὁ
Κλεινίας,
θορύβου
πολλοῦ
κατὰ
|
τὸ |
δικαστήριον
ὄντος,
ἀνελθών,
Κἀμοί
τινα |
[7, 14] |
ἐγὼ
τῶν
βασάνων,
διελέλυτο
μὲν
|
τὸ |
δικαστήριον
ὄχλος
τε
ἦν
περὶ |
[7, 7] |
~Τῇ
δ´
ὑστεραίᾳ
ἀπηγόμην
ἐπὶ
|
τὸ |
δικαστήριον.
παρασκευὴ
δὲ
πολλὴ
ἦν |
[7, 1] |
Λευκίππην
ἔχειν,
ἀλλὰ
μισήσας,
ὡς
|
τὸ |
εἰκός,
τὴν
Μελίτην
ὡς
ἂν |
[7, 16] |
ἐμαυτὸν
(καὶ
ἅπαντα
ἔβλεπον
εἰς
|
τὸ |
ἐκείνης
πρόσωπον)
ἐπ´
αὐτὴν
ἐκθορεῖν. |
[7, 14] |
τὴν
μορφὴν
συνεβάλετο,
καὶ
διὰ
|
τὸ |
ἐνύπνιον
φύσει
προσδοκῶν
εὑρήσειν
ἡμᾶς. |
[7, 7] |
χρυσοῖ.
καὶ
ὁ
μὲν
δὴ
|
τὸ |
ἔργον
δράσας
οἴχεται
κἀκ
τότε
|
[7, 11] |
μὴ
μετὰ
πλειόνων
μαρτύρων
γενόμενον
|
τὸ |
ἔργον
κίνδυνον
ἔχῃ
μείζονα·
κατέλιπον |
[7, 13] |
ἂν
ἐπίσχῃ
τὰς
δίκας,
εἰς
|
τὸ |
ἱερὸν
ἡ
Λευκίππη
παρῆν,
ὥστε |
[7, 16] |
τῶν
δεσμῶν
ἀπολύομαι
καὶ
ἐπὶ
|
τὸ |
ἱερὸν
ταχὺ
μάλα
ἠπειγόμην·
καὶ |
[7, 15] |
δεσμῶν
εἰς
ἀέρα
καὶ
ἐπὶ
|
τὸ |
ἱερὸν
ὡς
ἀπὸ
μηχανῆς
βληθεὶς |
[7, 5] |
θανάτοις
ἐκείνοις
παρηγορίαν
εἶχον
ὀλίγην,
|
τὸ |
μὲν
πρῶτον,
ὅλον
σου
τὸ |
[7, 9] |
μισοῖ
τὸ
φιλούμενον
καὶ
φιλοῖ
|
τὸ |
μισούμενον;
ἆρ´
οὖν
οὐ
πολὺ |
[7, 1] |
προσφέρει
δέησιν,
ἐμβαλεῖν
τινα
εἰς
|
τὸ |
οἴκημα,
ἔνθα
ἔτυχον
δεδεμένος,
ὡς |
[7, 9] |
γυναικὸς
φόνον
ἐπὶ
μισθῷ.
καὶ
|
τὸ |
ὄνομα
ἔλεγε·
Μελίτην
μὲν
εἶναι |
[7, 2] |
λύπης,
ἡ
πρὸς
ἄλλον
εἰς
|
τὸ |
παθεῖν
κοινωνία)
Τί
δέ
σοι |
[7, 6] |
θρηνοῦντος
Κλεινίας
εἰσέρχεται,
καὶ
καταλέγω
|
τὸ |
πᾶν
αὐτῷ
καὶ
ὅτι
μοι |
[7, 9] |
ποιήσασθαι
τὸν
λόγον,
ἀλλ´
ὡς
|
τὸ |
πᾶν
ἐγένετο.
Μελίτη
μὲν
ἐπεπόνθει |
[7, 16] |
δοκούσης
πατήρ.
οἱ
δὲ
παρόντες
|
τὸ |
πᾶν
μαθόντες
εὐφήμουν
τε
τὴν |
[7, 1] |
ἐρωμένην,
ἀπαλλαγείην
ἐκ
τῆς
πόλεως
|
τὸ |
παράπαν.
~Ὡς
οὖν
ὁ
ἄνθρωπος |
[7, 13] |
πολλάκις
παρὰ
δόξαν
σεσῶσθαι
πρὸς
|
τὸ |
παρὸν
τῶν
κινδύνων
τὴν
ἐλπίδα |
[7, 11] |
πρὸς
τίνα;
ἆρ´
οὐκ
εὔδηλον
|
τὸ |
πρᾶγμα,
ὡς
συσκευασάμενοι
μὲν
ἦσάν |
[7, 14] |
ἐπεχείρουν
κωλύειν
ἐγώ,
παρεῖχον
δὲ
|
τὸ |
πρόσωπον
εἰς
τὴν
ὕβριν.
ὁ
|
[7, 16] |
ὃν
οὐ
τῆς
φήμης
φθάνει
|
τὸ |
πτερόν·
ἣ
καὶ
τότε
ἡμᾶς |
[7, 4] |
ὁ
μισθωτός,
καὶ
τί
πεποίηκε
|
τὸ |
σῶμα;
ὁ
δὲ
ὡς
ἅπαξ |
[7, 5] |
τὸ
μὲν
πρῶτον,
ὅλον
σου
|
τὸ |
σῶμα,
τὸ
δὲ
δεύτερον,
κἂν |
[7, 8] |
φόνον
οὔ·
ὥστε
κἀκείνους
διὰ
|
τὸ |
τὰ
πλείω
μοι
συνᾴδειν
ὑπόνοιαν |
[7, 4] |
καὶ
ἔχει
τὴν
τομήν,
ἀλλὰ
|
τὸ |
τάχος
τοῦ
βλήματος
οὐκ
ἀνέῳξεν |
[7, 13] |
ἦν
γὰρ
τῶν
ἀγρῶν
πλησίον
|
τὸ |
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερόν,
ἐκτρέχει
τε |
[7, 4] |
ἐκφάγῃ,
κατέρρηκται
μὲν
τῆς
ψυχῆς
|
τὸ |
τραῦμα,
ἀνέῳκται
δὲ
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
|
[7, 4] |
τις
παταχθεὶς
εὐθὺς
μὲν
ζητεῖ
|
τὸ |
τραῦμα
καὶ
οὐκ
οἶδεν
εὑρεῖν, |
[7, 4] |
τοῦ
βλήματος
οὐκ
ἀνέῳξεν
οὔπω
|
τὸ |
τραῦμα,
τὰ
δὲ
δάκρυα
ἐδίωξε |
[7, 10] |
κλεῖσαι
τὰς
θύρας.
μάλιστα
γὰρ
|
τὸ |
τῶν
δούλων
γένος
ἐν
οἷς |
[7, 9] |
γὰρ
ἄν
τις
καὶ
μισοῖ
|
τὸ |
φιλούμενον
καὶ
φιλοῖ
τὸ
μισούμενον; |
[7, 2] |
δὲ
ταῦτα
ἔλεγε
καὶ
τὰ
|
τοιαῦτα, |
ζητῶν
ἀρχὴν
τῆς
ἐπ´
ἐμὲ |
[7, 14] |
τούτῳ
με,
δέσποινα,
ἤγαγες
ἐνταῦθα;
|
τοιαῦτά |
σου
τῶν
ἐνυπνίων
τὰ
μαντεύματα; |
[7, 1] |
ἄλλον
ἄρχοντα
πρὸ
αὐτοῦ
ληφθέντα
|
τοιαύτην |
ἐργασάμενον
φαρμακείαν
ἀποθανεῖν)
δευτέραν
αὐτῷ |
[7, 15] |
εἶπε·
Μὴ
καλή;
Οὐκ
ἄλλην
|
τοιαύτην, |
ἔφη,
μετὰ
τὴν
Ἄρτεμιν
εἶδον. |
[7, 11] |
μαθεῖν;
εἴ
τινα
κόρην
ἐωνήσατο;
|
τοιγαροῦν |
ἐωνημένος
ἔστω·
καὶ
εἰ
ταύτην |
[7, 7] |
αὐτόν,
ὑμῖν
καταλείπω
σκοπεῖν.
ἐπεὶ
|
τοίνυν |
ἔμαθεν
ἡ
Μελίτη
τὴν
προτέραν |
[7, 9] |
Μελίτης
κατηγόρησεν,
εἰ
μηδὲν
αὐτῇ
|
τοιοῦτο |
πέπρακται;
ἐγὼ
καὶ
τοῦτο
πρὸς |
[7, 9] |
ἡ
ἀνῃρημένη,
τίς
ἤκουσέ
ποτε
|
τοιοῦτον |
φόνον;
Ἤρων,
φησί,
Μελίτης·
διὰ |
[7, 6] |
ἔφη·
καὶ
τολμήσεις
οὕτως
ἐπὶ
|
τοῖς |
αἰσχίστοις
ἀποθανεῖν,
νομιζόμενος
φονεύς,
καὶ |
[7, 15] |
ἐδίωκον,
νομίζοντες
ἀποδιδράσκειν,
καὶ
ἐβόων
|
τοῖς
|
ἐντυγχάνουσι
λαβέσθαι.
ἀλλ´
εἶχον
οἱ |
[7, 7] |
δούλην
ἢ
τίς
ἡ
κοινωνία
|
τοῖς |
λῃσταῖς
πρὸς
αὐτόν,
ὑμῖν
καταλείπω
|
[7, 14] |
ζῇ
σοι
Λευκίππη·
πίστευσόν
μου
|
τοῖς |
μαντεύμασιν.
οὐχ
ὁρᾷς
καὶ
τοῦτον
|
[7, 10] |
λύπης.
~Ταῦτα
εἰπόντος
τοῦ
Κλεινίου
|
τοῖς |
μὲν
πολλοῖς
ἐδόκει
πιθανὸς
ὁ |
[7, 16] |
αὐτὴν
ἐκθορεῖν.
οὕτως
ἀλλήλους
ἠσπαζόμεθα
|
τοῖς |
ὄμμασιν.
|
[7, 14] |
μαντεύματα;
κἀγὼ
μὲν
ἐπίστευόν
σου
|
τοῖς |
ὀνείροις
καὶ
εὑρήσειν
παρὰ
σοὶ |
[7, 4] |
ψυχῆς
τὸ
τραῦμα,
ἀνέῳκται
δὲ
|
τοῖς |
ὀφθαλμοῖς
ἡ
τῶν
δακρύων
θύρα, |
[7, 14] |
κοψάμενος
τὴν
κεφαλὴν
ἐμπηδᾷ
μου
|
τοῖς |
ὀφθαλμοῖς
καὶ
μικροῦ
δεῖν
ἐξώρυξεν |
[7, 4] |
δέ
μοι
τότε
δάκρυα
καὶ
|
τοῖς |
ὀφθαλμοῖς
τὴν
λύπην
ἀπεδίδουν.
ὥσπερ |
[7, 12] |
ἔδοξεν
οὖν
αὐτῷ
διασκοπήσαντι
σὺν
|
τοῖς
|
παρέδροις
αὐτοῦ
θάνατον
μὲν
ἐμοῦ |
[7, 5] |
Λευκίππη,
τέθνηκας;
ἐν
μὲν
γὰρ
|
τοῖς |
ψευδέσι
θανάτοις
ἐκείνοις
παρηγορίαν
εἶχον |
[7, 6] |
Εὐφήμησον,
ὁ
Κλεινίας
ἔφη·
καὶ
|
τολμήσεις |
οὕτως
ἐπὶ
τοῖς
αἰσχίστοις
ἀποθανεῖν, |
[7, 4] |
μὲν
ἤδη
καὶ
ἔχει
τὴν
|
τομήν, |
ἀλλὰ
τὸ
τάχος
τοῦ
βλήματος |
[7, 4] |
κατειργασμένον
σχολῇ
τῆς
πληγῆς
τὴν
|
τομήν, |
μετὰ
ταῦτα
δὲ
ἐξαίφνης
λευκή |
[7, 15] |
τὰ
μαντεύματα·
καὶ
ἅμα
πρὸς
|
τὸν |
ἄγγελον
εἶπε·
Μὴ
καλή;
Οὐκ
|
[7, 10] |
λάθρα
τινὰ
τῶν
παραστατῶν
εἰς
|
τὸν |
ἀγρὸν
ἀποστέλλει
πρὸς
τὸν
Σωσθένην, |
[7, 3] |
ἤκουσα
Θερσάνδρου
καὶ
Μελίτης
τοὔνομα,
|
τὸν |
ἄλλον
οὐ
προσέχων
χρόνον,
τῷ |
[7, 14] |
δέ
μοι
δῶρον
δέδωκας·
εὗρον
|
τὸν |
ἀνδροφόνον
αὐτῆς
παρὰ
σοί.
καὶ |
[7, 10] |
τῶν
φίλων
συμπαρῆσαν,
ἐπεβόων
ἀνελεῖν
|
τὸν |
ἀνδροφόνον
τὸν
αὑτοῦ
κατειπόντα
θεοῦ |
[7, 1] |
ἐκείνου
μαθεῖν.
ἐπείσθη
καὶ
ἐδέξατο
|
τὸν |
ἄνθρωπον.
ἔμελλε
δ´
ἐκεῖνος
παρὰ |
[7, 16] |
μὲν
Κλεινίας
ἐβόα·
Ποῖ
ἄγετε
|
τὸν |
ἄνθρωπον;
οὐκ
ἔστι
φονεὺς
ἐφ´ |
[7, 11] |
ὡς
ἂν
οὐκ
ἔχοιμι
παρασχεῖν
|
τὸν |
ἄνθρωπον,
πρόκλησιν
περὶ
αὐτοῦ
πεποίηνται |
[7, 6] |
ὁ
ἐπὶ
τῶν
δεσμῶν,
φάσκων
|
τὸν |
ἄρχοντα
κελεῦσαι
κομίζειν
αὐτὸν
δώσοντα
|
[7, 13] |
τἀδελφοῦ
τὸν
υἱόν.
~Παρὰ
δὲ
|
τὸν |
αὐτὸν
χρόνον
καὶ
ἡ
Λευκίππη, |
[7, 10] |
συμπαρῆσαν,
ἐπεβόων
ἀνελεῖν
τὸν
ἀνδροφόνον
|
τὸν |
αὑτοῦ
κατειπόντα
θεοῦ
προνοίᾳ.
Μελίτη |
[7, 12] |
κατὰ
τὸν
νόμον,
ὃς
ἐκέλευσε
|
τὸν |
αὑτοῦ
κατειπόντα
φόνον
τεθνάναι,
περὶ |
[7, 9] |
οὕτως,
ἀλλὰ
καὶ
πάνυ
ἐρρωμένως
|
τὸν |
γάμον
ἀπεκρούετο,
κἀν
τούτῳ
τὴν |
[7, 8] |
λέγουσα
καὶ
ὅσα
εἶπον,
ἀλλὰ
|
τόν |
γε
φόνον
οὔ·
ὥστε
κἀκείνους |
[7, 6] |
καὶ
ἡμεῖς
ἐν
τούτοις
ἦμεν,
|
τὸν |
δὲ
ἄνθρωπον
ἐκεῖνον,
τὸν
μηνυτὴν |
[7, 13] |
τοῦ
δωματίου
θύρας
ἀνεῳγμένας
ὁρῶσα,
|
τὸν |
δὲ
Σωσθένην
μὴ
παρόντα,
περιεσκόπει |
[7, 9] |
μαθεῖν
δὲ
ὑμᾶς
ἐξέσται.
ἔχετε
|
τὸν |
δεδεμένον·
εἰσὶν
αἱ
θεράπαιναι·
ἔστιν |
[7, 16] |
αὐτὸν
ἔχειν
καὶ
παρέξειν
εἰς
|
τὸν |
δῆμον,
ὅταν
δέῃ.
οὕτω
μὲν |
[7, 15] |
οὖν
τινες
μαινομένου
μου
πρὸς
|
τὸν |
δρόμον
λαμβάνονται·
καὶ
οἱ
φύλακες |
[7, 6] |
γὰρ
κἀκείνη
δίκην
δώσει,
κἀγὼ
|
τὸν |
ἐπάρατον
βίον
καταλίποιμι.
Εὐφήμησον,
ὁ |
[7, 6] |
Οὐδέν,
εἶπον,
αἰσχρόν,
ὃ
λυπεῖ
|
τὸν |
ἐχθρόν.
καὶ
ἡμεῖς
ἐν
τούτοις |
[7, 6] |
σχολὴν
ἔξεστιν,
ὅταν
μάθῃς
σαφῶς
|
τὸν |
θάνατον
αὐτῆς.
Ληρεῖς·
τούτου
γὰρ |
[7, 10] |
Σμύρνης·
ὁ
δὲ
ἄγγελος
πρὸς
|
τὸν |
Θέρσανδρον
ἀναστρέφει.
ἀληθὴς
δέ
ἐστιν, |
[7, 13] |
θεῷ.
ἄρτι
δὲ
τοῦ
Σωστράτου
|
τὸν |
ἱερέα
παραλαβόντος
καὶ
ἐπὶ
τὰ |
[7, 15] |
τῶν
τοῦ
ναοῦ
προπόλων
ἐπὶ
|
τὸν
|
ἱερέα
σπουδῇ
μάλα
θέων
καὶ |
[7, 10] |
μάλα
πρὸς
αὐτὸν
ἔρχεται
καὶ
|
τὸν |
κίνδυνον
λέγει
καὶ
ὡς,
εἰ |
[7, 10] |
Σωσθένην·
τάχα
γὰρ
αὐτὸν
εἶναι
|
τὸν |
Λευκίππην
ἀνῃρηκότα·
καὶ
οἱ
συναγορεύοντες |
[7, 9] |
διαβάλλειν
θέλοντα
τὴν
γυναῖκα
ποιήσασθαι
|
τὸν |
λόγον,
ἀλλ´
ὡς
τὸ
πᾶν |
[7, 11] |
ἂν
ἐδούλευεν
ἐμοί.
τοῦτον
δὲ
|
τὸν |
λόγον
ὁ
Θέρσανδρος
πάνυ
κακοήθως |
[7, 3] |
ἑκατὸν
χρυσοῦς
λαβόντες
παρ´
αὐτοῦ
|
τὸν |
μὲν
ἀφῆκαν
φυγεῖν,
ἐμὲ
δὲ |
[7, 16] |
ἡμᾶς
ἐξεπήδησε
τοῦ
νεὼ
καὶ
|
τὸν |
μὲν
πατέρα
περιεπτύξατο,
τοὺς
δὲ |
[7, 6] |
ἦμεν,
τὸν
δὲ
ἄνθρωπον
ἐκεῖνον,
|
τὸν |
μηνυτὴν
τοῦ
ψευδοῦς
φόνου,
μετὰ |
[7, 4] |
στρατηγόν.
~Ὡς
δ´
ἤκουσά
μου
|
τὸν |
μῦθον
τῶν
κακῶν,
οὔτε
ἀνῴμωξα |
[7, 4] |
δὲ
ὡς
ἅπαξ
ἐνέβαλέ
μοι
|
τὸν |
μύωπα
καὶ
ἔργον
εἰργάσατο
οὕτω |
[7, 12] |
θάνατον
μὲν
ἐμοῦ
καταγνῶναι
κατὰ
|
τὸν |
νόμον,
ὃς
ἐκέλευσε
τὸν
αὑτοῦ |
[7, 12] |
φονικὰς
ἐδίκαζε
δίκας,
κατὰ
δὲ
|
τὸν |
νόμον
συμβούλους
ἐκ
τῶν
γεραιτέρων |
[7, 7] |
φοβηθεῖσα
μὴ
πρὸς
αὐτὴν
ἀποκλίναιμι
|
τὸν |
νοῦν,
συμβουλεύεται
τὴν
ἄνθρωπον
ἀνελεῖν. |
[7, 3] |
φυγεῖν,
ἐμὲ
δὲ
ἄγουσι
πρὸς
|
τὸν |
στρατηγόν.
~Ὡς
δ´
ἤκουσά
μου |
[7, 9] |
πλὴν
ἓν
τοῦτο
οἶδα
μόνον,
|
τὸν |
Σωσθένην
αὐτῆς
ἐρῶντα
καὶ
αἰκισάμενον |
[7, 10] |
εἰς
τὸν
ἀγρὸν
ἀποστέλλει
πρὸς
|
τὸν |
Σωσθένην,
κελεύσας
τὴν
ταχίστην
ἀφανῆ |
[7, 15] |
ἠρχόμην·
ὁ
δὲ
Κλεινίας
πρὸς
|
τὸν |
Σώστρατον,
Ἀληθῆ
μου,
πάτερ,
εἶπε, |
[7, 16] |
δὲ
εἱστήκειν,
αἰδοῖ
τῇ
πρὸς
|
τὸν |
Σώστρατον
κατέχων
ἐμαυτὸν
(καὶ
ἅπαντα |
[7, 6] |
παντάπασιν
ἀθῷος
ἀπαλλάξεται.
ἄκουσον
δὲ
|
τὸν |
τρόπον.
παρεσκευασάμην,
ὡς
οἶσθα,
πρὸς |
[7, 9] |
πρὸ
τοῦ
φόνου
διηγήσατο,
πέπρακται
|
τὸν |
τρόπον
τοῦτον.
αὕτη
γέγονεν
ἐξαίφνης |
[7, 12] |
εὑρήσειν
ἐν
Ἐφέσῳ
καὶ
τἀδελφοῦ
|
τὸν |
υἱόν.
~Παρὰ
δὲ
τὸν
αὐτὸν |
[7, 9] |
δὲ
αὐτὸς
ἐπεβούλευσεν,
ὡς
λέγει,
|
τὸν |
φόνον,
εἰπάτω
τίς
ἐστιν
ὁ |
[7, 7] |
μισθοῦμαι
ἕνα
δή
τινα
πρὸς
|
τὸν |
φόνον·
ἑκατὸν
δ´
ὁ
μισθὸς |
[7, 3] |
γυναικός·
αὕτη
γάρ
με
ἐπὶ
|
τὸν |
φόνον
ἐμισθώσατο.
ἀλλ´
ἰδοὺ
τοὺς |
[7, 9] |
μᾶλλον
ἂν
καὶ
ἐλεγχόμενος
ἠρνήσατο
|
τὸν |
φόνον,
ἵνα
καὶ
σώσῃ
τὴν |
[7, 1] |
εἴη
πεφονευμένη,
τῆς
Μελίτης
συσκευασαμένης
|
τὸν |
φόνον.
τὸ
δὲ
τέχνασμα
ἦν |
[7, 4] |
ἀκροάσεως
τῇ
ψυχῇ
προσπεσόντα
καθάπερ
|
τοξεύματα |
κατεσίγασε
καὶ
τῶν
δακρύων
ἀπέφραξε |
[7, 4] |
παταχθεῖσα
τῷ
τῆς
λύπης
βέλει,
|
τοξεύσαντος |
λόγου
τέτρωται
μὲν
ἤδη
καὶ |
[7, 12] |
εἶναι
δεῖν
τιμωρίας
ἐκεχειρίαν
ἡμερῶν
|
τοσούτων, |
ὅσων
οὐκ
ἐπετέλεσαν
τὴν
θυσίαν |
[7, 7] |
τὸ
ἔργον
δράσας
οἴχεται
κἀκ
|
τότε
|
γέγονεν
ἀφανής·
ἐμὲ
δ´
ὁ |
[7, 4] |
οὐκ
εἶπεν.
ἦλθε
δέ
μοι
|
τότε |
δάκρυα
καὶ
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
τὴν |
[7, 16] |
φθάνει
τὸ
πτερόν·
ἣ
καὶ
|
τότε |
ἡμᾶς
ἐπὶ
Λευκίππην
προὔλαβεν,
ἀπαγγέλλουσα |
[7, 15] |
ἀλλ´
εἶχον
οἱ
πόδες
μου
|
τότε |
πτερά·
μόλις
οὖν
τινες
μαινομένου |
[7, 12] |
οἱ
θεωροί.
οὕτω
μὲν
δὴ
|
τότε |
τῶν
δεσμῶν
ἐλύθην.
ἦν
δὲ |
[7, 4] |
λευκή
τις
ἀνέτειλε
γραμμή,
πρόδρομος
|
τοῦ |
αἵματος,
σχολὴν
δὲ
ὀλίγην
λαβὸν |
[7, 12] |
προέδρῳ
τῶν
δικαστῶν—
ἦν
δὲ
|
τοῦ |
βασιλικοῦ
γένους
καὶ
τὰς
μὲν |
[7, 4] |
τὴν
τομήν,
ἀλλὰ
τὸ
τάχος
|
τοῦ |
βλήματος
οὐκ
ἀνέῳξεν
οὔπω
τὸ |
[7, 9] |
πρὸς
τοῦτον
ἐρωτικὸν
καὶ
περὶ
|
τοῦ |
γάμου
διείλεκτο,
πρὶν
ὁ
θαλάττιος |
[7, 2] |
ἄνθρωπος
ἐγένετό
μου
πλησίον,
καὶ
|
τοῦ |
δράματος
ἤρχετο·
ἀνοιμώξας
γὰρ
πάνυ |
[7, 13] |
καὶ
ἡ
Λευκίππη,
τὰς
μὲν
|
τοῦ
|
δωματίου
θύρας
ἀνεῳγμένας
ὁρῶσα,
τὸν |
[7, 3] |
λόγου,
συναπηγόμην
αὐτῷ
δεδεμένος,
ὡς
|
τοῦ |
ἔργου
κοινωνός.
τὸ
δὲ
χαλεπώτερον, |
[7, 6] |
ἂν
μάθοις;
δοκῶ
δὲ
εὑρηκέναι
|
τοῦ |
θανάτου
καλλίστην
ὁδόν,
δι´
ἧς |
[7, 1] |
ἄνθρωπον.
ἔμελλε
δ´
ἐκεῖνος
παρὰ
|
τοῦ |
Θερσάνδρου
δεδιδαγμένος
τεχνικῶς
πάνυ
περὶ |
[7, 12] |
τοῦτον
ἑαυτοῦ
κατειπεῖν;
~Ταῦτα
λέγοντος
|
τοῦ |
Θερσάνδρου
καὶ
διομνυμένου
περὶ
τοῦ
|
[7, 7] |
δικαστήριον.
παρασκευὴ
δὲ
πολλὴ
ἦν
|
τοῦ |
Θερσάνδρου
κατ´
ἐμοῦ
καὶ
πλῆθος |
[7, 10] |
πιθανὸς
ὁ
λόγος,
οἱ
δὲ
|
τοῦ |
Θερσάνδρου
ῥήτορες
καὶ
ὅσοι
τῶν |
[7, 8] |
τὴν
Μελίτην.
καὶ
οἱ
μὲν
|
τοῦ
|
Θερσάνδρου
ῥήτορες
μεθ´
ἡδονῆς
ἀνεβόησαν |
[7, 12] |
πῦρ
καὶ
τροχόν,
ἀνοιμώξαντος
δὲ
|
τοῦ |
Κλεινίου
καὶ
ἐπικαλοῦντος
τοὺς
θεούς, |
[7, 10] |
γὰρ
ὑπὸ
λύπης.
~Ταῦτα
εἰπόντος
|
τοῦ |
Κλεινίου
τοῖς
μὲν
πολλοῖς
ἐδόκει |
[7, 2] |
ζητῶν
ἀρχὴν
τῆς
ἐπ´
ἐμὲ
|
τοῦ |
λόγου
τέχνης,
ὡς
ἂν
πυθοίμην |
[7, 4] |
δὲ
νήψας
ἐκ
τῆς
μέθης
|
τοῦ |
λόγου,
Τίνα
τρόπον
τὴν
κόρην |
[7, 3] |
δὲ
ἐπαύσατο,
τὴν
ἀντίδοσιν
ᾔτει
|
τοῦ |
λόγου
τῶν
ἀτυχημάτων,
Λέγοις
ἄν, |
[7, 16] |
δὲ
φύλακες
οὐκ
εἶναι
κύριοι
|
τοῦ |
μεθεῖναι
καταδικασθέντα
πρὸς
θάνατον
ἄνθρωπον |
[7, 12] |
ὡς
ἤδη
κατάδικον,
βασανισθῆναι
περὶ
|
τοῦ |
Μελίτην
τῷ
φόνῳ
συνεγνωκέναι.
ἄρτι |
[7, 1] |
τούτου
παρέχοιμί
τινα
φόβον
αὐτῷ
|
τοῦ |
μὴ
μετὰ
ἀδείας
Λευκίππην
ἔχειν, |
[7, 13] |
παρῆν,
ὥστε
μικροῦ
τινος
ἀπελείφθη
|
τοῦ |
μὴ
τῷ
πατρὶ
συντυχεῖν.
~Ὡς |
[7, 9] |
γέγονεν
ἀφανής·
ὁ
δὲ
περὶ
|
τοῦ |
μισθωτοῦ
καταγορεύσει.
πρὶν
δὲ
μάθητε |
[7, 15] |
τούτῳ
δὲ
ἔρχεταί
τις
τῶν
|
τοῦ |
ναοῦ
προπόλων
ἐπὶ
τὸν
ἱερέα |
[7, 16] |
τἀμά.
ἰδοῦσα
δὲ
ἡμᾶς
ἐξεπήδησε
|
τοῦ |
νεὼ
καὶ
τὸν
μὲν
πατέρα |
[7, 13] |
τε
ἐπ´
αὐτὸ
καὶ
ἔχεται
|
τοῦ |
νεώ.
τὸ
δὲ
παλαιὸν
ἄβατος |
[7, 3] |
κοινωνός.
τὸ
δὲ
χαλεπώτερον,
μικρὸν
|
τοῦ |
πανδοχείου
προελθόντες,
τοὺς
ἑκατὸν
χρυσοῦς |
[7, 10] |
κατεπᾴδων
αὐτῇ·
κληθεὶς
δὲ
ὑπὸ
|
τοῦ |
παρόντος
σὺν
βοῇ
καὶ
ταραχῇ |
[7, 4] |
τῷ
φόνῳ;
ταῦτα
ἤκουσα
μόνα
|
τοῦ |
πεφονευκότος,
ὡς
κτείνας
εἴη
τὴν |
[7, 13] |
συνήθης
εἰσέρχεται·
μνήμη
γὰρ
αὐτῇ
|
τοῦ |
πολλάκις
παρὰ
δόξαν
σεσῶσθαι
πρὸς |
[7, 8] |
ἔκπληξις
κατέσχεν
ἐπὶ
τῷ
παραλόγῳ
|
τοῦ |
πράγματος,
μάλιστα
δὲ
τὴν
Μελίτην. |
[7, 12] |
μου
δεθέντος
καὶ
τῆς
ἐσθῆτος
|
τοῦ |
σώματος
γεγυμνωμένου
μετεώρου
τε
ἐκ |
[7, 4] |
ἀπεδίδουν.
ὥσπερ
γὰρ
ἐν
ταῖς
|
τοῦ |
σώματος
πληγαῖς
οὐκ
εὐθὺς
ἡ |
[7, 9] |
τῶν
δεσμῶν,
οἷς
ἦν
ὑπὸ
|
τοῦ |
Σωσθένους
δεδεμένη,
καὶ
εἰς
τὴν |
[7, 12] |
θεραπαινίδων,
Θέρσανδρον
δὲ
ἐπομόσαι
περὶ
|
τοῦ |
Σωσθένους
ἐν
γράμμασιν,
ἦ
μὴν |
[7, 12] |
τοῦ
Θερσάνδρου
καὶ
διομνυμένου
περὶ
|
τοῦ
|
Σωσθένους
οὐκ
εἰδέναι
τί
γέγονεν, |
[7, 16] |
ἄνθρωπον
ἔλεγον,
ἕως
ὁ
ἱερεύς,
|
τοῦ |
Σωστράτου
δεηθέντος,
ἐνεγυήσατο
αὐτὸν
ἔχειν |
[7, 16] |
προὔλαβεν,
ἀπαγγέλλουσα
πάντα
καὶ
τὰ
|
τοῦ |
Σωστράτου
καὶ
τἀμά.
ἰδοῦσα
δὲ |
[7, 13] |
δούλη
τῇ
θεῷ.
ἄρτι
δὲ
|
τοῦ |
Σωστράτου
τὸν
ἱερέα
παραλαβόντος
καὶ |
[7, 14] |
σοί.
καὶ
ὁ
Κλεινίας
ἀκούσας
|
τοῦ |
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἐνυπνίου
περιχαρὴς
ἐγένετο |
[7, 10] |
ποσὶν
ὑπ´
ἐκπλήξεως,
ὡς
μηδὲ
|
τοῦ |
τῆς
Λευκίππης
δωματίου
κλεῖσαι
τὰς |
[7, 9] |
Σωσθένους,
καὶ
πάνθ´
ὅσα
πρὸ
|
τοῦ
|
φόνου
διηγήσατο,
πέπρακται
τὸν
τρόπον |
[7, 11] |
δεσμώτου
τινός,
ὡς
εἰπόντος
περὶ
|
τοῦ |
φόνου.
καὶ
τίς
ὁ
δεσμώτης |
[7, 11] |
νομίζω
καὶ
αὐτὸν
κοινωνὸν
γενόμενον
|
τοῦ |
φόνου
περὶ
ἑαυτοῦ
φοβεῖσθαι·
ὥστ´ |
[7, 11] |
δὲ
μόνῳ
τὰ
ἀπόρρητα
διελέγετο
|
τοῦ |
φόνου,
πλὴν
εἰ
μὴ
κοινωνοῦντα
|
[7, 7] |
ἑκατὸν
δ´
ὁ
μισθὸς
ἦν
|
τοῦ
|
φόνου
χρυσοῖ.
καὶ
ὁ
μὲν |
[7, 6] |
δὲ
ἄνθρωπον
ἐκεῖνον,
τὸν
μηνυτὴν
|
τοῦ |
ψευδοῦς
φόνου,
μετὰ
μικρὸν
ἀπολύει |
[7, 6] |
νῦν
δέ
μοι
δέδοκται
πᾶν
|
τοὐναντίον, |
καὶ
τὴν
μοιχείαν
ὁμολογεῖν
καὶ |
[7, 7] |
Βυζαντία
μὲν
γένος,
Λευκίππη
δὲ
|
τοὔνομα. |
ταύτην
τεθνάναι
δοκῶν
(ἥρπαστο
γὰρ |
[7, 3] |
ὡς
ἤκουσα
Θερσάνδρου
καὶ
Μελίτης
|
τοὔνομα, |
τὸν
ἄλλον
οὐ
προσέχων
χρόνον, |
[7, 11] |
μὲν
δὴ
Σωσθένης
ταῦτα
εἰπών·
|
τοὐντεῦθεν |
δὲ
ὁ
λόγος
μοι
πρὸς
|
[7, 3] |
ἔφη,
τὴν
αὐτήν,
ἀγαθῇ
τύχῃ.
|
τοὐντεῦθεν |
ἐπορευόμεθα
κοινῇ
καὶ
διελεγόμεθα
οἷα |
[7, 9] |
ἐπειδὴ
δὲ
ἔμαθεν,
ἔπεμψεν
εἰς
|
τοὺς |
ἀγροὺς
διακονησομένην
αὐτῇ·
καὶ
μετὰ |
[7, 9] |
δύο,
μεθ´
ὧν
αὐτὴν
ἐπὶ
|
τοὺς |
ἀγροὺς
ἐξέπεμψεν.
ἓν
μὲν
δὴ |
[7, 3] |
ἐπένευον.
ἐγὼ
μὲν
οὖν
ὑπώπτευον
|
τοὺς |
ἀνθρώπους
διανοεῖσθαι
εἰς
ἡμᾶς,
οὐ |
[7, 16] |
καὶ
τὸν
μὲν
πατέρα
περιεπτύξατο,
|
τοὺς |
δὲ
ὀφθαλμοὺς
εἶχεν
ἐπ´
ἐμέ. |
[7, 10] |
γενόμενος
δέους
καὶ
ἤδη
νομίζων
|
τοὺς
|
δημίους
ἐπ´
αὐτὸν
παρεῖναι,
ἐπιβὰς |
[7, 3] |
ἀλλ´
ἰδοὺ
τοὺς
χρυσοῦς
ὑμῖν
|
τοὺς |
ἑκατὸν
φέρω·
ὥστε
τί
με |
[7, 3] |
χαλεπώτερον,
μικρὸν
τοῦ
πανδοχείου
προελθόντες,
|
τοὺς |
ἑκατὸν
χρυσοῦς
λαβόντες
παρ´
αὐτοῦ |
[7, 10] |
τὴν
ταχίστην
ἀφανῆ
γενέσθαι,
πρὶν
|
τοὺς |
ἐπ´
αὐτὸν
πεμφθέντας
ἥκειν·
ὃς
|
[7, 12] |
δὲ
τοῦ
Κλεινίου
καὶ
ἐπικαλοῦντος
|
τοὺς |
θεούς,
ὁ
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερεὺς |
[7, 12] |
ἐν
τῷ
πολέμῳ
τῷ
πρὸς
|
τοὺς |
Θρᾷκας,
νικήσαντες
ἐλογίσαντο
δεῖν
αὐτῇ |
[7, 5] |
συμφορῶν;
ἀλλ´
οὐδὲ
ἐκόρεσά
μου
|
τοὺς |
ὀφθαλμούς,
οἷς
μόνοις
ηὐτύχησα,
οὐδὲ |
[7, 3] |
τὸν
φόνον
ἐμισθώσατο.
ἀλλ´
ἰδοὺ
|
τοὺς |
χρυσοῦς
ὑμῖν
τοὺς
ἑκατὸν
φέρω· |
[7, 11] |
ἀποκτεῖναί
μοι
δοκοῦσιν
αὐτόν,
καὶ
|
τοῦτ´ |
εἰδότες,
ὡς
ἂν
οὐκ
ἔχοιμι |
[7, 15] |
ξένη
κατέφυγεν.
ἐγὼ
μὲν
δὴ
|
τοῦτο |
ἀκούσας
ἀναπτεροῦμαι
καὶ
τὰ
ὄμματα |
[7, 9] |
ἐρῶ.
ἐρωμένην
εἶχεν,
ὡς
εἶπεν.
|
τοῦτο |
γὰρ
οὐκ
ἐψεύσατο·
καὶ
ὅτι |
[7, 12] |
ἐστιν
ἡκούσης
θεωρίας
τῇ
θεῷ.
|
τοῦτο |
δὲ
ὅταν
γένηται,
πάσης
εἶναι |
[7, 11] |
ταύτην
ἔσχε
Μελίτη;
λέγει
καὶ
|
τοῦτο |
δι´
ἐμοῦ.
ἀπήλλακται
μὲν
δὴ |
[7, 3] |
μὲν
οὖν
τὸ
ἀνόσιον
ἔργον
|
τοῦτο |
δρᾷ·
ἐγὼ
δὲ
ὁ
ἄθλιος, |
[7, 9] |
ζῆν
οὐκέτι
θέλει
καὶ
διὰ
|
τοῦτο |
ἑαυτοῦ
φόνον
κατεψεύσατο.
ὅτι
μὲν
|
[7, 15] |
μετὰ
τὴν
Ἄρτεμιν
εἶδον.
πρὸς
|
τοῦτο |
ἐγὼ
πηδῶ
καὶ
βοῶ·
Λευκίππην |
[7, 15] |
Καὶ
μάλα,
ἔφη·
καλεῖσθαι
γὰρ
|
τοῦτο |
ἔλεγεν
αὕτη,
καὶ
πατρίδα
Βυζάντιον |
[7, 7] |
ἤρων
καὶ
νῦν
ἐρῶ.
διὰ
|
τοῦτο
|
ἐμαυτοῦ
κατεῖπον,
ἵνα
με
πέμψητε |
[7, 12] |
ἐστεμμένος
προσιὼν
ὁρᾶται.
σημεῖον
δὲ
|
τοῦτό |
ἐστιν
ἡκούσης
θεωρίας
τῇ
θεῷ. |
[7, 9] |
φόνον;
Ἤρων,
φησί,
Μελίτης·
διὰ
|
τοῦτο |
Λευκίππην
ἀπέκτεινα.
πῶς
οὖν
Μελίτης |
[7, 9] |
εἰ
ζῇ
κλαπεῖσα·
πλὴν
ἓν
|
τοῦτο |
οἶδα
μόνον,
τὸν
Σωσθένην
αὐτῆς
|
[7, 9] |
αὐτῇ
τοιοῦτο
πέπρακται;
ἐγὼ
καὶ
|
τοῦτο |
πρὸς
ὑμᾶς
ἐρῶ,
καὶ
πρὸς |
[7, 9] |
ἀγροὺς
ἐξέπεμψεν.
ἓν
μὲν
δὴ
|
τοῦτο |
πρὸς
ὑπόνοιαν
ἤγαγε
τοῦτον,
μὴ |
[7, 2] |
ἀκρόασιν
κακῶν·
ἐπεὶ
φάρμακον
αὐτῷ
|
τοῦτο |
τῆς
ὧν
ἔπαθε
λύπης,
ἡ |
[7, 6] |
τὸν
ἐχθρόν.
καὶ
ἡμεῖς
ἐν
|
τούτοις |
ἦμεν,
τὸν
δὲ
ἄνθρωπον
ἐκεῖνον, |
[7, 9] |
φόνου
διηγήσατο,
πέπρακται
τὸν
τρόπον
|
τοῦτον. |
αὕτη
γέγονεν
ἐξαίφνης
ἀφανής,
οὐκ |
[7, 11] |
ἐπεφόνευτο,
πάντως
ἂν
ἐδούλευεν
ἐμοί.
|
τοῦτον |
δὲ
τὸν
λόγον
ὁ
Θέρσανδρος |
[7, 11] |
τιθέμενοι
παιδιάν;
οἴεσθε
χωρὶς
θεοῦ
|
τοῦτον |
ἑαυτοῦ
κατειπεῖν;
~Ταῦτα
λέγοντος
τοῦ |
[7, 9] |
Μελίτη
μὲν
ἐπεπόνθει
τι
πρὸς
|
τοῦτον |
ἐρωτικὸν
καὶ
περὶ
τοῦ
γάμου |
[7, 9] |
δὴ
τοῦτο
πρὸς
ὑπόνοιαν
ἤγαγε
|
τοῦτον, |
μὴ
ἄρα
φονεύσασα
εἴη
τὴν |
[7, 14] |
τοῖς
μαντεύμασιν.
οὐχ
ὁρᾷς
καὶ
|
τοῦτον
|
ὡς
ἐκ
τῶν
βασάνων
νῦν |
[7, 6] |
σαφῶς
τὸν
θάνατον
αὐτῆς.
Ληρεῖς·
|
τούτου |
γὰρ
ἀσφαλέστερον
πῶς
ἂν
μάθοις; |
[7, 1] |
ἂν
ἐρῶσαν,
αὐτοῦ
μένοιμι
κἀκ
|
τούτου |
παρέχοιμί
τινα
φόβον
αὐτῷ
τοῦ |
[7, 11] |
ὡς
κτενοῦντας;
αἱ
δὲ
θεράπαιναι
|
τούτους |
μέν,
ὡς
εἰκός,
οὐκ
ᾔδεσαν, |
[7, 15] |
βασάνων
νῦν
κρεμάμενον
ἐξήρπασεν;
~Ἐν
|
τούτῳ |
δὲ
ἔρχεταί
τις
τῶν
τοῦ |
[7, 11] |
τῷ
στρατηγῷ
μὲν
οὐδὲν
εἶπε,
|
τούτῳ |
δὲ
μόνῳ
τὰ
ἀπόρρητα
διελέγετο |
[7, 11] |
φοβηθῇ
σφόδρα
δειλόν
ἐστιν.
~Ἐν
|
τούτῳ |
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος,
πρώτης
προκλήσεως |
[7, 9] |
λόγῳ
πρὸς
τὴν
ἀπολογίαν.
~Ἐν
|
τούτῳ |
δὲ
ὁ
Κλεινίας,
θορύβου
πολλοῦ |
[7, 14] |
ὠδύρετο
καλῶν
τὴν
Ἄρτεμιν·
Ἐπὶ
|
τούτῳ |
με,
δέσποινα,
ἤγαγες
ἐνταῦθα;
τοιαῦτά |
[7, 16] |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον.
~Καὶ
ἐν
|
τούτῳ |
παρῆν
ὁ
Κλεινίας
καὶ
ὁ |
[7, 9] |
ἐρρωμένως
τὸν
γάμον
ἀπεκρούετο,
κἀν
|
τούτῳ |
τὴν
ἐρωμένην
εὑρών,
ὡς
ἔφη, |
[7, 9] |
μισθωτοῦ
καταγορεύσει.
πρὶν
δὲ
μάθητε
|
τούτων |
ἕκαστον,
οὔτε
ὅσιον
οὔτε
εὐσεβὲς |
[7, 11] |
τινὸς
ὑπονοίας
μὴ
ἄρα
τῆς
|
τούτων |
ἐπιβουλῆς
γέγονεν
ἔργον·
αὐτὸς
γὰρ |
[7, 2] |
ἦν
δεδεμένος.
ἐγὼ
δὲ
οὐδενὶ
|
τούτων |
προσεῖχον.
~Ὡς
δὲ
ἐπαύσατο,
τὴν |
[7, 1] |
μὴ
πρὸς
ζήτησιν
αὐτῆς
ἔτι
|
τραποίμην. |
προσέκειτο
δὲ
ἡ
Μελίτη
τῷ |
[7, 4] |
κατέρρηκται
μὲν
τῆς
ψυχῆς
τὸ
|
τραῦμα, |
ἀνέῳκται
δὲ
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
ἡ |
[7, 4] |
παταχθεὶς
εὐθὺς
μὲν
ζητεῖ
τὸ
|
τραῦμα |
καὶ
οὐκ
οἶδεν
εὑρεῖν,
τὸ |
[7, 4] |
βλήματος
οὐκ
ἀνέῳξεν
οὔπω
τὸ
|
τραῦμα, |
τὰ
δὲ
δάκρυα
ἐδίωξε
τῶν |
[7, 4] |
ὀφθαλμῶν
μακράν·
δάκρυον
γὰρ
αἷμα
|
τραύματος
|
ψυχῆς.
ὅταν
ὁ
τῆς
λύπης |
[7, 1] |
σχολὴν
εἰς
τὴν
διάκρισιν
τῆς
|
τρικυμίας, |
βουλευόμενος
ἅμα
τῷ
Σωσθένει
πρόσεισι |
[7, 11] |
οὗτος,
ὃν
αἰτοῦσι
παρ´
ἐμοῦ,
|
τρίτην |
ταύτην
ἡμέραν
γέγονεν
ἀφανής,
καὶ |
[7, 3] |
ὀκνηρότερον
ἤσθιεν,
ἤδη
δὲ
καὶ
|
τρόμος |
εἶχεν
αὐτόν.
ὡς
δὲ
ταῦτα |
[7, 4] |
φωνὴν
εἶχον
οὔτε
δάκρυα·
ἀλλὰ
|
τρόμος |
μὲν
εὐθὺς
περιεχύθη
μου
τῷ |
[7, 4] |
κόρην·
ποῦ
δὲ
καὶ
τίνα
|
τρόπον, |
οὐκ
εἶπεν.
ἦλθε
δέ
μοι
|
[7, 6] |
ἀθῷος
ἀπαλλάξεται.
ἄκουσον
δὲ
τὸν
|
τρόπον. |
παρεσκευασάμην,
ὡς
οἶσθα,
πρὸς
τὴν |
[7, 4] |
τῆς
μέθης
τοῦ
λόγου,
Τίνα
|
τρόπον |
τὴν
κόρην
ἀπέκτεινεν,
ἔφην,
ὁ |
[7, 9] |
τοῦ
φόνου
διηγήσατο,
πέπρακται
τὸν
|
τρόπον |
τοῦτον.
αὕτη
γέγονεν
ἐξαίφνης
ἀφανής, |
[7, 2] |
γὰρ
αὐτάρκης
ἡμῖν
ὁ
δίκαιος
|
τρόπος· |
ἐμπίπτουσαι
δὲ
αἱ
τύχαι
βαπτίζουσιν
|
[7, 12] |
κομιζόντων,
τῶν
δὲ
πῦρ
καὶ
|
τροχόν, |
ἀνοιμώξαντος
δὲ
τοῦ
Κλεινίου
καὶ |
[7, 15] |
ἅμα
παρῆσαν
καὶ
ἐπεχείρουν
με
|
τύπτειν. |
ἐγὼ
δὲ
ἤδη
θαρρῶν
ἠμυνόμην· |
[7, 3] |
γυναικῶν.
αὕτη
νεανίσκου
τινὸς
ἠράσθη·
|
Τύριον, |
οἶμαι,
φασὶν
αὐτόν·
κἀκεῖνος
ἔτυχεν |
[7, 14] |
ἐν
ἀρχῇ
τῶν
λόγων,
ἐν
|
Τύρῳ |
ποτὲ
ἐγεγόνει
περὶ
τὴν
τῶν |
[7, 14] |
χρόνου
πολλοῦ
διατρίψας
ἔτυχεν
ἐν
|
Τύρῳ |
πρὸ
πολλοῦ
τῆς
ἡμετέρας
φυγῆς· |
[7, 2] |
δίκαιος
τρόπος·
ἐμπίπτουσαι
δὲ
αἱ
|
τύχαι |
βαπτίζουσιν
ἡμᾶς.
ἔδει
γάρ
με |
[7, 5] |
ἀλλ´
ἐκείνους
μὲν
πάντας
ἡ
|
Τύχη
|
ἔπαιξε
κατ´
ἐμοῦ,
οὗτος
δὲ |
[7, 13] |
τὴν
ἐλπίδα
προὐξένει
ἀποχρῆσθαι
τῇ
|
τύχῃ. |
καί,
ἦν
γὰρ
τῶν
ἀγρῶν |
[7, 3] |
παραδίδωσι
ᾧ
νῦν
ἔφην
κακῇ
|
τύχῃ |
μοι
συνωδευκότι,
φονεῦσαι
κελεύσασα.
ὁ |
[7, 3] |
Κἀγώ,
ἔφη,
τὴν
αὐτήν,
ἀγαθῇ
|
τύχῃ. |
τοὐντεῦθεν
ἐπορευόμεθα
κοινῇ
καὶ
διελεγόμεθα
|
[7, 2] |
σοι
συμβέβηκεν,
εἶπεν,
ἀπὸ
τῆς
|
Τύχης; |
εἰκὸς
γάρ
σε
μηδὲν
ἀδικήσαντα |
[7, 5] |
οὗτος
δὲ
οὐκ
ἔστι
τῆς
|
Τύχης |
ἔτι
παιδιά.
πῶς
ἄρα
μοι, |
[7, 3] |
τὸν
ἄλλον
οὐ
προσέχων
χρόνον,
|
τῷ |
δὲ
λόγῳ
τὴν
ψυχὴν
ὥσπερ |
[7, 9] |
τὴν
τῆς
ὑπονοίας
βεβαίωσιν
ἐν
|
τῷ |
δεσμωτηρίῳ
συμβὰν
καὶ
καθ´
αὑτοῦ |
[7, 13] |
ἄρχοντες
ἐδίκαζον
αὐτῇ
τε
καὶ
|
τῷ
|
δεσπότῃ.
καὶ
εἰ
μὲν
ὁ |
[7, 13] |
μὴ
δούλη
τις
ἦν
ἐγκαλοῦσα
|
τῷ |
δεσπότῃ.
ταύτην
δὲ
ἐξῆν
ἱκετεύειν |
[7, 11] |
ἑαυτοῦ
κατειπεῖν)
οὐ
δὴ
κελεύετε
|
τῷ |
δημίῳ,
καθέζεσθε
δὲ
γόητος
ἀκούοντες |
[7, 1] |
φόνον.
τὸ
δὲ
τέχνασμα
ἦν
|
τῷ |
Θερσάνδρῳ
εὑρεθέν,
ὡς
ἂν
ἀπογνοὺς |
[7, 4] |
δὲ
ἔρρει,
σχολασάσης
τῆς
ψυχῆς
|
τῷ |
κακῷ.
~Ἔλεγον
οὖν·
Τίς
με |
[7, 8] |
ἐμοῦ
πάντας
ἔκπληξις
κατέσχεν
ἐπὶ
|
τῷ |
παραλόγῳ
τοῦ
πράγματος,
μάλιστα
δὲ |
[7, 13] |
μικροῦ
τινος
ἀπελείφθη
τοῦ
μὴ
|
τῷ |
πατρὶ
συντυχεῖν.
~Ὡς
δὲ
ἀπηλλάγην |
[7, 12] |
Βυζάντιοι,
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἐπιφανείσης
ἐν
|
τῷ |
πολέμῳ
τῷ
πρὸς
τοὺς
Θρᾷκας, |
[7, 12] |
οὐκ
εἰδέναι
τί
γέγονεν,
ἔδοξε
|
τῷ |
προέδρῳ
τῶν
δικαστῶν—
ἦν
δὲ |
[7, 12] |
Ἀρτέμιδος
ἐπιφανείσης
ἐν
τῷ
πολέμῳ
|
τῷ |
πρὸς
τοὺς
Θρᾷκας,
νικήσαντες
ἐλογίσαντο |
[7, 11] |
τίς
ὁ
δεσμώτης
οὗτος,
ὃς
|
τῷ |
στρατηγῷ
μὲν
οὐδὲν
εἶπε,
τούτῳ |
[7, 4] |
τρόμος
μὲν
εὐθὺς
περιεχύθη
μου
|
τῷ |
σώματι
καὶ
ἡ
καρδία
μου |
[7, 9] |
ἐρωμένην
εὑρών,
ὡς
ἔφη,
παρὰ
|
τῷ |
Σωσθένει
ζῶσαν,
ἣν
ᾤετο
νεκράν, |
[7, 1] |
διάκρισιν
τῆς
τρικυμίας,
βουλευόμενος
ἅμα
|
τῷ |
Σωσθένει
πρόσεισι
τῷ
τῶν
δεσμῶν |
[7, 9] |
ἐρωμένην
οὖσαν
αὐτῷ
τὴν
παρὰ
|
τῷ |
Σωσθένει,
ταύτην
ἠλέησέ
τε
καὶ |
[7, 12] |
ἐπινίκιον.
ἦν
δὲ
καὶ
ἰδίᾳ
|
τῷ |
Σωστράτῳ
νύκτωρ
ἡ
θεὸς
ἐπιστᾶσα· |
[7, 10] |
ὁ
δὲ
ἔτυχε
μὲν
ἐν
|
τῷ |
τῆς
Λευκίππης
δωματίῳ
παρών,
κατεπᾴδων |
[7, 4] |
ἐπιρρεῖ,
οὕτω
καὶ
ψυχὴ
παταχθεῖσα
|
τῷ |
τῆς
λύπης
βέλει,
τοξεύσαντος
λόγου |
[7, 6] |
κατῳκίσαντο,
ὡς
ἂν
μηκέτι
παρὰ
|
τῷ |
τῆς
Μελίτης
εἶεν
συντρόφῳ.
~Τῇ |
[7, 1] |
βουλευόμενος
ἅμα
τῷ
Σωσθένει
πρόσεισι
|
τῷ |
τῶν
δεσμῶν
ἄρχοντι,
δεόμενος
διαφθαρῆναί |
[7, 1] |
τραποίμην.
προσέκειτο
δὲ
ἡ
Μελίτη
|
τῷ |
φόνῳ,
ἵνα
μή,
τετελευτηκέναι
τὴν |
[7, 12] |
κατάδικον,
βασανισθῆναι
περὶ
τοῦ
Μελίτην
|
τῷ |
φόνῳ
συνεγνωκέναι.
ἄρτι
δέ
μου |
[7, 4] |
πυθομένου,
Δοκεῖς,
ἔφη,
κἀμὲ
κεκοινωνηκέναι
|
τῷ |
φόνῳ;
ταῦτα
ἤκουσα
μόνα
τοῦ |
[7, 13] |
τῇ
τύχῃ.
καί,
ἦν
γὰρ
|
τῶν |
ἀγρῶν
πλησίον
τὸ
τῆς
Ἀρτέμιδος |
[7, 3] |
μοι
σταδίους
τέσσαρας
νεανίσκος
ἐκ
|
τῶν
|
ἀγρῶν
προσελθὼν
καὶ
προσειπὼν
καὶ |
[7, 9] |
φάρμακον·
κατέψευσται
γὰρ
ἑαυτοῦ
τὴν
|
τῶν |
ἀδικούντων
αἰτίαν,
ἵνα
πάθῃ
τὴν
|
[7, 3] |
τὴν
ἀντίδοσιν
ᾔτει
τοῦ
λόγου
|
τῶν |
ἀτυχημάτων,
Λέγοις
ἄν,
εἰπών,
καὶ |
[7, 9] |
ἀνδρὸς
ἐπιθυμοῦντος
ἀποθανεῖν,
ὅπερ
φύσει
|
τῶν |
ἀτυχούντων
ἐστὶ
φάρμακον·
κατέψευσται
γὰρ |
[7, 7] |
οὐ
δεῖ
τἀληθῆ
λέγειν;
ἐπεὶ
|
τῶν |
αὑτῆς
με
κύριον
ἀποφαίνειν
ὑπισχνεῖτο. |
[7, 14] |
συντυχεῖν.
~Ὡς
δὲ
ἀπηλλάγην
ἐγὼ
|
τῶν |
βασάνων,
διελέλυτο
μὲν
τὸ
δικαστήριον |
[7, 14] |
ὁρᾷς
καὶ
τοῦτον
ὡς
ἐκ
|
τῶν |
βασάνων
νῦν
κρεμάμενον
ἐξήρπασεν;
~Ἐν |
[7, 12] |
σώματος
γεγυμνωμένου
μετεώρου
τε
ἐκ
|
τῶν |
βρόχων
κρεμαμένου
καὶ
τῶν
μὲν |
[7, 12] |
δὲ
τὸν
νόμον
συμβούλους
ἐκ
|
τῶν |
γεραιτέρων
εἶχεν,
οὓς
ἐπιγνώμονας
ἐλάμβανε |
[7, 4] |
προσπεσόντα
καθάπερ
τοξεύματα
κατεσίγασε
καὶ
|
τῶν |
δακρύων
ἀπέφραξε
τὴν
πηγήν,
μετὰ |
[7, 4] |
ἀνέῳκται
δὲ
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
ἡ
|
τῶν |
δακρύων
θύρα,
τὰ
δὲ
μετὰ |
[7, 14] |
μὲν
ἐλεούντων,
τῶν
δὲ
ἐπιθειαζόντων,
|
τῶν |
δὲ
ἀναπυνθανομένων.
ἔνθα
καὶ
ὁ |
[7, 14] |
καὶ
θόρυβος,
τῶν
μὲν
ἐλεούντων,
|
τῶν
|
δὲ
ἐπιθειαζόντων,
τῶν
δὲ
ἀναπυνθανομένων. |
[7, 12] |
καὶ
τῶν
μὲν
μάστιγας
κομιζόντων,
|
τῶν |
δὲ
πῦρ
καὶ
τροχόν,
ἀνοιμώξαντος |
[7, 16] |
ὅταν
δέῃ.
οὕτω
μὲν
δὴ
|
τῶν |
δεσμῶν
ἀπολύομαι
καὶ
ἐπὶ
τὸ |
[7, 1] |
ἅμα
τῷ
Σωσθένει
πρόσεισι
τῷ
|
τῶν |
δεσμῶν
ἄρχοντι,
δεόμενος
διαφθαρῆναί
με |
[7, 15] |
κατέπεσεν,
ἐγὼ
δὲ
ἐξάλλομαι
μετὰ
|
τῶν |
δεσμῶν
εἰς
ἀέρα
καὶ
ἐπὶ |
[7, 12] |
θεωροί.
οὕτω
μὲν
δὴ
τότε
|
τῶν |
δεσμῶν
ἐλύθην.
ἦν
δὲ
ὁ |
[7, 9] |
ταύτην
ἠλέησέ
τε
καὶ
ἔλυσε
|
τῶν |
δεσμῶν,
οἷς
ἦν
ὑπὸ
τοῦ |
[7, 6] |
μετὰ
μικρὸν
ἀπολύει
ὁ
ἐπὶ
|
τῶν |
δεσμῶν,
φάσκων
τὸν
ἄρχοντα
κελεῦσαι |
[7, 1] |
ὡς
δὴ
καὶ
αὐτὸν
ἕνα
|
τῶν |
δεσμωτῶν,
προσποιησάμενος
βούλεσθαι
τἀμὰ
δι´
|
[7, 9] |
καὶ
κατὰ
τῆς
Μελίτης
ἐξηγρίανε.
|
τῶν |
δεσμωτῶν
τις
ὀδυρόμενος
ἑαυτοῦ
τὴν |
[7, 12] |
τί
γέγονεν,
ἔδοξε
τῷ
προέδρῳ
|
τῶν |
δικαστῶν—
ἦν
δὲ
τοῦ
βασιλικοῦ |
[7, 10] |
τὰς
θύρας.
μάλιστα
γὰρ
τὸ
|
τῶν |
δούλων
γένος
ἐν
οἷς
ἂν
|
[7, 9] |
ἀδικούντων
αἰτίαν,
ἵνα
πάθῃ
τὴν
|
τῶν |
δυστυχούντων
τιμωρίαν.
ἃ
δὲ
ἠτύχησε |
[7, 2] |
περιπεσεῖν
δαίμονι.
τεκμαίρομαι
δὲ
ἐκ
|
τῶν |
ἐμαυτοῦ.
καὶ
ἅμα
τὰ
οἰκεῖα |
[7, 10] |
περὶ
ἑαυτοῦ
φοβηθεὶς
ἁπαξαπάντων
ἐξελάθετο
|
τῶν |
ἐν
ποσὶν
ὑπ´
ἐκπλήξεως,
ὡς |
[7, 3] |
ὁ
δέ,
Μελίτη
ἐστίν,
ἔφη,
|
τῶν |
ἐνταῦθα
πρώτη
γυναικῶν.
αὕτη
νεανίσκου |
[7, 14] |
δέσποινα,
ἤγαγες
ἐνταῦθα;
τοιαῦτά
σου
|
τῶν |
ἐνυπνίων
τὰ
μαντεύματα;
κἀγὼ
μὲν |
[7, 14] |
Τύρῳ
ποτὲ
ἐγεγόνει
περὶ
τὴν
|
τῶν |
Ἡρακλείων
ἑορτὴν
καὶ
χρόνου
πολλοῦ |
[7, 5] |
θρηνῶν
ἀνεπαυσάμην;
ἀεί
σε
πενθῶ,
|
τῶν |
θανάτων
διωκόντων
ἀλλήλους;
ἀλλ´
ἐκείνους |
[7, 12] |
γενέσθαι
δευτέραν
ἐν
ταῖς
βασάνοις
|
τῶν |
θεραπαινίδων,
Θέρσανδρον
δὲ
ἐπομόσαι
περὶ |
[7, 11] |
δὲ
ἀρνεῖται·
πρὸς
ταύτην
αἱ
|
τῶν |
θεραπαινῶν
εἰσι
βάσανοι.
ἂν
γὰρ |
[7, 7] |
εὑρίσκομεν
Σωσθένει
δουλεύουσαν,
διοικητῇ
τινι
|
τῶν
|
Θερσάνδρου
χωρίων.
ὅπως
δὲ
τὴν |
[7, 9] |
πρὸς
ὑμᾶς
ἐρῶ,
καὶ
πρὸς
|
τῶν |
θεῶν
μή
με
νομίσητε
διαβάλλειν |
[7, 4] |
δ´
ἤκουσά
μου
τὸν
μῦθον
|
τῶν |
κακῶν,
οὔτε
ἀνῴμωξα
οὔτε
ἔκλαυσα· |
[7, 13] |
δόξαν
σεσῶσθαι
πρὸς
τὸ
παρὸν
|
τῶν |
κινδύνων
τὴν
ἐλπίδα
προὐξένει
ἀποχρῆσθαι |
[7, 11] |
δὲ
αὐτὴν
ἔνθα
ἦν
ὁ
|
τῶν |
λῃστῶν
λόχος
λανθάνων,
ὥστε
ἐνεχώρει |
[7, 14] |
γάρ,
ὡς
ἔφην
ἐν
ἀρχῇ
|
τῶν
|
λόγων,
ἐν
Τύρῳ
ποτὲ
ἐγεγόνει |
[7, 14] |
ἦν
περὶ
ἐμὲ
καὶ
θόρυβος,
|
τῶν |
μὲν
ἐλεούντων,
τῶν
δὲ
ἐπιθειαζόντων, |
[7, 12] |
ἐκ
τῶν
βρόχων
κρεμαμένου
καὶ
|
τῶν |
μὲν
μάστιγας
κομιζόντων,
τῶν
δὲ |
[7, 4] |
τραῦμα,
τὰ
δὲ
δάκρυα
ἐδίωξε
|
τῶν |
ὀφθαλμῶν
μακράν·
δάκρυον
γὰρ
αἷμα |
[7, 10] |
δὲ
Θέρσανδρος
φοβηθεὶς
λάθρα
τινὰ
|
τῶν |
παραστατῶν
εἰς
τὸν
ἀγρὸν
ἀποστέλλει |
[7, 2] |
ᾤμωξεν
ὀλίγον.
ἄλλος
δέ
τις
|
τῶν |
συνδεδεμένων
(περίεργον
γὰρ
ἄνθρωπος
ἀτυχῶν |
[7, 15] |
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ἔρχεταί
τις
|
τῶν |
τοῦ
ναοῦ
προπόλων
ἐπὶ
τὸν
|
[7, 10] |
τοῦ
Θερσάνδρου
ῥήτορες
καὶ
ὅσοι
|
τῶν |
φίλων
συμπαρῆσαν,
ἐπεβόων
ἀνελεῖν
τὸν |