HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre VII

Liste des contextes (ordre alphabétique)


τ  =  107 formes différentes pour 631 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chapitre
[7, 9]   τὴν οἰκίαν τε εἰσεδέξατο καὶ  τὰ   ἄλλα ὡς πρὸς ἐλευθέραν δυστυχήσασαν
[7, 11]   οὐδὲν εἶπε, τούτῳ δὲ μόνῳ  τὰ   ἀπόρρητα διελέγετο τοῦ φόνου, πλὴν
[7, 4]   οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω τὸ τραῦμα,  τὰ   δὲ δάκρυα ἐδίωξε τῶν ὀφθαλμῶν
[7, 8]   μὲν ἐτεθορύβητο, τὰ δὲ ἠρνεῖτο,  τὰ   δὲ διηγεῖτο σπουδῇ μάλα καὶ
[7, 8]   δὲ τὰ μὲν ἐτεθορύβητο,  τὰ   δὲ ἠρνεῖτο, τὰ δὲ διηγεῖτο
[7, 4]   ὀφθαλμοῖς τῶν δακρύων θύρα,  τὰ   δὲ μετὰ μικρὸν τῆς ἀνοίξεως
[7, 13]   τὸν ἱερέα παραλαβόντος καὶ ἐπὶ  τὰ   δικαστήρια προσελθόντος, ὡς ἂν ἐπίσχῃ
[7, 8]   Μελίτης ἀνεπύθοντο τί ταῦτα εἴη  τὰ   λεχθέντα. δὲ τὰ μὲν
[7, 14]   ἐνταῦθα; τοιαῦτά σου τῶν ἐνυπνίων  τὰ   μαντεύματα; κἀγὼ μὲν ἐπίστευόν σου
[7, 15]   Σώστρατον, Ἀληθῆ μου, πάτερ, εἶπε,  τὰ   μαντεύματα· καὶ ἅμα πρὸς τὸν
[7, 8]   εἴη τὰ λεχθέντα. δὲ  τὰ   μὲν ἐτεθορύβητο, τὰ δὲ ἠρνεῖτο,
[7, 4]   τῆς ἀνοίξεως ἐξεπήδησεν. οὕτω κἀμὲ  τὰ   μὲν πρῶτα τῆς ἀκροάσεως τῇ
[7, 3]   ἠδυνάμην συνιέναι τί αὐτοῖς ἐθέλει  τὰ   νεύματα. δὲ ὠχρὸς ἐγίνετο
[7, 2]   ἐκ τῶν ἐμαυτοῦ. καὶ ἅμα  τὰ   οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφ´ οἷς ἦν
[7, 15]   δὴ τοῦτο ἀκούσας ἀναπτεροῦμαι καὶ  τὰ   ὄμματα ἀνεγείρω καὶ ἀναβιοῦν ἠρχόμην·
[7, 16]   κατὰ πόδας, οὐκ οἶδα εἰ  τὰ   ὅμοια ἐμοὶ χαίρων. οὐκ ἔστι
[7, 10]   ταραχῇ πολλῇ προέρχεται, καὶ ἀκούσας  τὰ   ὄντα, μεστὸς γενόμενος δέους καὶ
[7, 9]   ὅτι λῃσταὶ ταύτην ἥρπασαν, καὶ  τὰ   περὶ Σωσθένους, καὶ πάνθ´ ὅσα
[7, 8]   οὔ· ὥστε κἀκείνους διὰ τὸ  τὰ   πλείω μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν ἔχειν
[7, 3]   Λέγοις ἄν, εἰπών, καὶ σὺ  τὰ   σαυτοῦ. δέ, Βαδίζων ἔτυχον,
[7, 2]   ἑαυτὸν δὲ ταῦτα ἔλεγε καὶ  τὰ   τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν τῆς ἐπ´
[7, 16]   Λευκίππην προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα πάντα καὶ  τὰ   τοῦ Σωστράτου καὶ τἀμά. ἰδοῦσα
[7, 12]   θυγατέρα εὑρήσειν ἐν Ἐφέσῳ καὶ  τἀδελφοῦ   τὸν υἱόν. ~Παρὰ δὲ τὸν
[7, 12]   Μελίτης κρίσιν γενέσθαι δευτέραν ἐν  ταῖς   βασάνοις τῶν θεραπαινίδων, Θέρσανδρον δὲ
[7, 4]   λύπην ἀπεδίδουν. ὥσπερ γὰρ ἐν  ταῖς   τοῦ σώματος πληγαῖς οὐκ εὐθὺς
[7, 7]   συνεδόκει (τί γὰρ οὐ δεῖ  τἀληθῆ   λέγειν; ἐπεὶ τῶν αὑτῆς με
[7, 1]   ἕνα τῶν δεσμωτῶν, προσποιησάμενος βούλεσθαι  τἀμὰ   δι´ ἐκείνου μαθεῖν. ἐπείσθη καὶ
[7, 16]   καὶ τὰ τοῦ Σωστράτου καὶ  τἀμά.   ἰδοῦσα δὲ ἡμᾶς ἐξεπήδησε τοῦ
[7, 10]   τοῦ παρόντος σὺν βοῇ καὶ  ταραχῇ   πολλῇ προέρχεται, καὶ ἀκούσας τὰ
[7, 13]   δικαστήρια προσελθόντος, ὡς ἂν ἐπίσχῃ  τὰς   δίκας, εἰς τὸ ἱερὸν
[7, 10]   αὑτοῦ κατειπόντα θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη  τὰς   θεραπαινίδας ἐδίδου καὶ Θέρσανδρον ἠξίου
[7, 10]   τοῦ τῆς Λευκίππης δωματίου κλεῖσαι  τὰς   θύρας. μάλιστα γὰρ τὸ τῶν
[7, 13]   αὐτὸν χρόνον καὶ Λευκίππη,  τὰς   μὲν τοῦ δωματίου θύρας ἀνεῳγμένας
[7, 12]   δὲ τοῦ βασιλικοῦ γένους καὶ  τὰς   μὲν φονικὰς ἐδίκαζε δίκας, κατὰ
[7, 1]    ~Ταῦτα   ἀκούσας Θέρσανδρος παντοδαπὸς ἦν·
[7, 9]   δὲ τὴν ἀνῃρημένην. εἰ δὲ  ταῦτα   γέγονεν οὕτως, ἐγὼ μὲν οὐκ
[7, 4]   τῆς πληγῆς τὴν τομήν, μετὰ  ταῦτα   δὲ ἐξαίφνης λευκή τις ἀνέτειλε
[7, 4]   δακρύων ἀπέφραξε τὴν πηγήν, μετὰ  ταῦτα   δὲ ἔρρει, σχολασάσης τῆς ψυχῆς
[7, 3]   τρόμος εἶχεν αὐτόν. ὡς δὲ  ταῦτα   εἶδον, ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς καὶ
[7, 8]   δὲ τῆς Μελίτης ἀνεπύθοντο τί  ταῦτα   εἴη τὰ λεχθέντα. δὲ
[7, 8]   γενόμενος καὶ φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα.  ~Ταῦτα   εἰπόντος ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις κατέσχεν
[7, 10]   λόγοις. μαίνεται γὰρ ὑπὸ λύπης.  ~Ταῦτα   εἰπόντος τοῦ Κλεινίου τοῖς μὲν
[7, 11]   ἐμοῦ. ἀπήλλακται μὲν δὴ Σωσθένης  ταῦτα   εἰπών· τοὐντεῦθεν δὲ λόγος
[7, 2]   πεπραχὼς εἴη. καθ´ ἑαυτὸν δὲ  ταῦτα   ἔλεγε καὶ τὰ τοιαῦτα, ζητῶν
[7, 4]   ἔφη, κἀμὲ κεκοινωνηκέναι τῷ φόνῳ;  ταῦτα   ἤκουσα μόνα τοῦ πεφονευκότος, ὡς
[7, 12]   χωρὶς θεοῦ τοῦτον ἑαυτοῦ κατειπεῖν;  ~Ταῦτα   λέγοντος τοῦ Θερσάνδρου καὶ διομνυμένου
[7, 6]   αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ  ταῦτα   Λευκίππης; Οὐδέν, εἶπον, αἰσχρόν,
[7, 9]   φασιν ἀφανῆ γεγονέναι. καὶ ὅτι  ταῦτα   οὐ ψεύδομαι, Μελίτη συνομολογήσει
[7, 9]   ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ· καὶ μετὰ  ταῦτά   φασιν ἀφανῆ γεγονέναι. καὶ ὅτι
[7, 16]   καὶ Σώστρατος ἐν μέρει  ταὐτὰ   ἔλεγε καὶ ὡς εἴη αὐτὸς
[7, 11]   δίκην, Μελίτη δὲ ἀρνεῖται· πρὸς  ταύτην   αἱ τῶν θεραπαινῶν εἰσι βάσανοι.
[7, 3]   ὑπὸ ζηλοτυπίας πεφλεγμένη τὴν γυναῖκα  ταύτην   ἀπατήσασα συλλαμβάνει καὶ παραδίδωσι
[7, 13]   τις ἦν ἐγκαλοῦσα τῷ δεσπότῃ.  ταύτην   δὲ ἐξῆν ἱκετεύειν τὴν θεόν,
[7, 14]   γοῦν ὑπέστη παθεῖν, ὅτι τεθνάναι  ταύτην   ἔδοξεν. ἄλλα τε πολλὰ ἔλεγε
[7, 11]   τοιγαροῦν ἐωνημένος ἔστω· καὶ εἰ  ταύτην   ἔσχε Μελίτη; λέγει καὶ τοῦτο
[7, 9]   αὐτῷ τὴν παρὰ τῷ Σωσθένει,  ταύτην   ἠλέησέ τε καὶ ἔλυσε τῶν
[7, 11]   ὃν αἰτοῦσι παρ´ ἐμοῦ, τρίτην  ταύτην   ἡμέραν γέγονεν ἀφανής, καὶ ἔστιν
[7, 9]   οὐκ ἐψεύσατο· καὶ ὅτι λῃσταὶ  ταύτην   ἥρπασαν, καὶ τὰ περὶ Σωσθένους,
[7, 10]   ἀνῃρηκότα· καὶ οἱ συναγορεύοντες αὐτῇ  ταύτην   μάλιστα προεφέροντο πρόκλησιν. δὲ
[7, 7]   μὲν γένος, Λευκίππη δὲ τοὔνομα.  ταύτην   τεθνάναι δοκῶν (ἥρπαστο γὰρ ὑπὸ
[7, 11]   βάσανοι. ἂν γὰρ φανῶσι παρὰ  ταύτης   λαβοῦσαι τὴν κόρην, εἶτα οὐκέτι
[7, 3]   πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν ἅμα· κατὰ  ταὐτὸ   δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν τινες τέσσαρες,
[7, 5]   δοκῶν μὴ ἔχειν εἰς τὴν  ταφήν·   νῦν δὲ τέθνηκας θάνατον διπλοῦν,
[7, 10]   καὶ Θέρσανδρον ἠξίου διδόναι Σωσθένην·  τάχα   γὰρ αὐτὸν εἶναι τὸν Λευκίππην
[7, 10]   πρὸς τὸν Σωσθένην, κελεύσας τὴν  ταχίστην   ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν τοὺς ἐπ´
[7, 4]   ἔχει τὴν τομήν, ἀλλὰ τὸ  τάχος   τοῦ βλήματος οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω
[7, 16]   ἀπολύομαι καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν  ταχὺ   μάλα ἠπειγόμην· καὶ Σώστρατος
[7, 14]   πολλοῦ τῆς ἡμετέρας φυγῆς· ὥστε  ταχύ   μου τὴν μορφὴν συνεβάλετο, καὶ
[7, 9]   δεδεμένη, καὶ εἰς τὴν οἰκίαν  τε   εἰσεδέξατο καὶ τὰ ἄλλα ὡς
[7, 12]   ἐσθῆτος τοῦ σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου  τε   ἐκ τῶν βρόχων κρεμαμένου καὶ
[7, 13]   τὸ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερόν, ἐκτρέχει  τε   ἐπ´ αὐτὸ καὶ ἔχεται τοῦ
[7, 14]   διελέλυτο μὲν τὸ δικαστήριον ὄχλος  τε   ἦν περὶ ἐμὲ καὶ θόρυβος,
[7, 9]   παρὰ τῷ Σωσθένει, ταύτην ἠλέησέ  τε   καὶ ἔλυσε τῶν δεσμῶν, οἷς
[7, 6]   καὶ ὡς ἀλλήλων ἐρῶντες ἐγώ  τε   καὶ Μελίτη κοινῇ τὴν Λευκίππην
[7, 13]   οἱ δὲ ἄρχοντες ἐδίκαζον αὐτῇ  τε   καὶ τῷ δεσπότῃ. καὶ εἰ
[7, 14]   ὅτι τεθνάναι ταύτην ἔδοξεν. ἄλλα  τε   πολλὰ ἔλεγε παραμυθούμενος αὐτόν.
[7, 16]   παρόντες τὸ πᾶν μαθόντες εὐφήμουν  τε   τὴν Ἄρτεμιν καὶ περιΐσταντό με
[7, 11]   κατελήρησε μυθολογῶν. ἐγὼ δὲ ὑμῶν  τεθαύμακα   τῆς ἀναλγησίας, εἰ φονέα ἐπ´
[7, 7]   γένος, Λευκίππη δὲ τοὔνομα. ταύτην  τεθνάναι   δοκῶν (ἥρπαστο γὰρ ὑπὸ λῃστῶν
[7, 12]   ἐκέλευσε τὸν αὑτοῦ κατειπόντα φόνον  τεθνάναι,   περὶ δὲ Μελίτης κρίσιν γενέσθαι
[7, 14]   θάνατον γοῦν ὑπέστη παθεῖν, ὅτι  τεθνάναι   ταύτην ἔδοξεν. ἄλλα τε πολλὰ
[7, 11]   οὖν κἀκεῖνον φανῆναι καὶ μὴ  τεθνάναι·   τί δέ, καὶ εἰ παρῆν,
[7, 5]   παιδιά. πῶς ἄρα μοι, Λευκίππη,  τέθνηκας;   ἐν μὲν γὰρ τοῖς ψευδέσι
[7, 5]   εἰς τὴν ταφήν· νῦν δὲ  τέθνηκας   θάνατον διπλοῦν, ψυχῆς καὶ σώματος.
[7, 5]   ἡδονή. οἴμοι, Λευκίππη, ποσάκις μοι  τέθνηκας·   μὴ γὰρ θρηνῶν ἀνεπαυσάμην; ἀεί
[7, 6]   πάλιν; μὴ γὰρ οὐ πολλάκις  τέθνηκε;   μὴ γὰρ οὐ πολλάκις ἀνεβίω;
[7, 2]   μηδὲν ἀδικήσαντα πονηρῷ περιπεσεῖν δαίμονι.  τεκμαίρομαι   δὲ ἐκ τῶν ἐμαυτοῦ. καὶ
[7, 3]   ὁδόν· προελθόντι δέ μοι σταδίους  τέσσαρας   νεανίσκος ἐκ τῶν ἀγρῶν προσελθὼν
[7, 3]   ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν τινες  τέσσαρες,   καὶ προσεποιοῦντο μὲν ἀριστᾶν κἀκεῖνοι,
[7, 1]   Μελίτη τῷ φόνῳ, ἵνα μή,  τετελευτηκέναι   τὴν Λευκίππην δοκῶν, τὴν Μελίτην
[7, 4]   τῆς λύπης βέλει, τοξεύσαντος λόγου  τέτρωται   μὲν ἤδη καὶ ἔχει τὴν
[7, 1]   συσκευασαμένης τὸν φόνον. τὸ δὲ  τέχνασμα   ἦν τῷ Θερσάνδρῳ εὑρεθέν, ὡς
[7, 2]   τῆς ἐπ´ ἐμὲ τοῦ λόγου  τέχνης,   ὡς ἂν πυθοίμην τί εἴη
[7, 1]   ἐκεῖνος παρὰ τοῦ Θερσάνδρου δεδιδαγμένος  τεχνικῶς   πάνυ περὶ τῆς Λευκίππης λόγον
[7, 7]   τῷ τῆς Μελίτης εἶεν συντρόφῳ.  ~Τῇ   δ´ ὑστεραίᾳ ἀπηγόμην ἐπὶ τὸ
[7, 13]   δίκαια λέγειν, ἔμενεν αὐτοῦ δούλη  τῇ   θεῷ. ἄρτι δὲ τοῦ Σωστράτου
[7, 12]   δὲ τοῦτό ἐστιν ἡκούσης θεωρίας  τῇ   θεῷ. τοῦτο δὲ ὅταν γένηται,
[7, 16]   ἐμέ. ἐγὼ δὲ εἱστήκειν, αἰδοῖ  τῇ   πρὸς τὸν Σώστρατον κατέχων ἐμαυτὸν
[7, 3]   ἐρωμένην ἔχων, ἣν εὗρεν ἐν  τῇ   τῆς Μελίτης οἰκίᾳ πεπραμένην.
[7, 13]   κινδύνων τὴν ἐλπίδα προὐξένει ἀποχρῆσθαι  τῇ   τύχῃ. καί, ἦν γὰρ τῶν
[7, 4]   τὰ μὲν πρῶτα τῆς ἀκροάσεως  τῇ   ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ τοξεύματα κατεσίγασε
[7, 1]   μὲν δῆθεν ἐκδραμών, δοὺς δὲ  τῇ   ψυχῇ σχολὴν εἰς τὴν διάκρισιν
[7, 11]   παύσεσθε φληνάφων ἀνεχόμενοι κενῶν καὶ  τηλικοῦτον   ἔργον τιθέμενοι παιδιάν; οἴεσθε χωρὶς
[7, 7]   ἐγὼ δὲ πᾶσαν ὑμῖν ἐρῶ  τὴν   ἀλήθειαν. ἦν ἐρωμένη μοι πάλαι
[7, 5]   δὲ ἀνόσιος καὶ ἀσεβὴς ἐγὼ  τὴν   ἀνδροφόνον σου κατεφίλησα πολλάκις καὶ
[7, 9]   τίς ἐστιν μεμισθωμένος, δειξάτω  τὴν   ἀνῃρημένην. εἰ δὲ μήθ´
[7, 9]   εἶναι τὴν μισθωσαμένην, Λευκίππην δὲ  τὴν   ἀνῃρημένην. εἰ δὲ ταῦτα γέγονεν
[7, 7]   αὐτὴν ἀποκλίναιμι τὸν νοῦν, συμβουλεύεται  τὴν   ἄνθρωπον ἀνελεῖν. κἀμοὶ συνεδόκει (τί
[7, 3]   τούτων προσεῖχον. ~Ὡς δὲ ἐπαύσατο,  τὴν   ἀντίδοσιν ᾔτει τοῦ λόγου τῶν
[7, 8]   ἀπορεῖν ὅτῳ χρήσαιντο λόγῳ πρὸς  τὴν   ἀπολογίαν. ~Ἐν τούτῳ δὲ
[7, 7]   τῆς Μελίτης σπουδῇ πρὸς  τὴν   ἀπολογίαν παρεσκεύαστο. ἐπεὶ δὲ ἐπαύσαντο
[7, 6]   τρόπον. παρεσκευασάμην, ὡς οἶσθα, πρὸς  τὴν   ἀπολογίαν τῆς μοιχείας, εἰ κληρωθείη
[7, 15]   Οὐκ ἄλλην τοιαύτην, ἔφη, μετὰ  τὴν   Ἄρτεμιν εἶδον. πρὸς τοῦτο ἐγὼ
[7, 14]   αὐτόν. δὲ ὠδύρετο καλῶν  τὴν   Ἄρτεμιν· Ἐπὶ τούτῳ με, δέσποινα,
[7, 16]   τὸ πᾶν μαθόντες εὐφήμουν τε  τὴν   Ἄρτεμιν καὶ περιΐσταντό με καὶ
[7, 15]   πάντων ἀκουόντων· Κόρη τις ἐπὶ  τὴν   Ἄρτεμιν ξένη κατέφυγεν. ἐγὼ μὲν
[7, 3]   Ἐπὶ Σμύρνης, εἶπον. Κἀγώ, ἔφη,  τὴν   αὐτήν, ἀγαθῇ τύχῃ. τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα
[7, 5]   καὶ συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς, καὶ  τὴν   Ἀφροδίτης χάριν αὐτῇ παρέσχον πρὸ
[7, 9]   λῃστάς. οὗτος οὖν ἀνῃρῆσθαι δοκῶν  τὴν   γυναῖκα ζῆν οὐκέτι θέλει καὶ
[7, 9]   μή με νομίσητε διαβάλλειν θέλοντα  τὴν   γυναῖκα ποιήσασθαι τὸν λόγον, ἀλλ´
[7, 3]   δὲ ὑπὸ ζηλοτυπίας πεφλεγμένη  τὴν   γυναῖκα ταύτην ἀπατήσασα συλλαμβάνει καὶ
[7, 1]   δὲ τῇ ψυχῇ σχολὴν εἰς  τὴν   διάκρισιν τῆς τρικυμίας, βουλευόμενος ἅμα
[7, 6]   πεῖσαι μηδὲν ὧν διενοήθην εἰς  τὴν   δίκην εἰπεῖν· ἀλλ´ ἐπέραινον οὐδέν.
[7, 11]   οὖν ὡμολόγησεν ἀνῃρηκέναι καὶ ἔχει  τὴν   δίκην, Μελίτη δὲ ἀρνεῖται· πρὸς
[7, 1]   μηκέτι ζῶσαν τὴν ἐρωμένην, κἂν  τὴν   δίκην φύγοιμι, μὴ πρὸς ζήτησιν
[7, 11]   Μελίτην καὶ Κλειτοφῶντα. τί μου  τὴν   δούλην λαβόντες πεποιήκατε; δούλη γὰρ
[7, 7]   τῶν Θερσάνδρου χωρίων. ὅπως δὲ  τὴν   ἐλευθέραν Σωσθένης εἶχε δούλην
[7, 13]   πρὸς τὸ παρὸν τῶν κινδύνων  τὴν   ἐλπίδα προὐξένει ἀποχρῆσθαι τῇ τύχῃ.
[7, 3]   δέ, Βαδίζων ἔτυχον, εἶπε,  τὴν   ἐξ ἄστεος χθές· ἐποιούμην δὲ
[7, 9]   ὡμολόγησε, καὶ ὅτι διὰ λύπην  τὴν   ἐπὶ γυναικί. σκοπεῖτε δὲ εἴ
[7, 3]   ἐξ ἄστεος χθές· ἐποιούμην δὲ  τὴν   ἐπὶ Σμύρνης ὁδόν· προελθόντι δέ
[7, 1]   Μελίτην ὡς ἂν ἀποκτείνασάν μου  τὴν   ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην ἐκ τῆς πόλεως
[7, 9]   τὸν γάμον ἀπεκρούετο, κἀν τούτῳ  τὴν   ἐρωμένην εὑρών, ὡς ἔφη, παρὰ
[7, 9]   τὸν φόνον, ἵνα καὶ σώσῃ  τὴν   ἐρωμένην καὶ ὑπὲρ τῆς ἀνῃρημένης
[7, 1]   ἂν ἀπογνοὺς ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν  τὴν   ἐρωμένην, κἂν τὴν δίκην φύγοιμι,
[7, 7]   κατεῖπον, ἵνα με πέμψητε πρὸς  τὴν   ἐρωμένην. οὐ γὰρ φέρω νῦν
[7, 6]   ἐπέραινον οὐδέν. ἐκείνην μὲν οὖν  τὴν   ἡμέραν καταγωγήν τινα μισθωσάμενοι κατῳκίσαντο,
[7, 13]   δεσπότῃ. ταύτην δὲ ἐξῆν ἱκετεύειν  τὴν   θεόν, οἱ δὲ ἄρχοντες ἐδίκαζον
[7, 13]   τῆς καταφυγῆς· εἰ δὲ ἔδοξε  τὴν   θεράπαιναν δίκαια λέγειν, ἔμενεν αὐτοῦ
[7, 13]   δεσπότης οὐδὲν ἔτυχεν ἀδικῶν, αὖθις  τὴν   θεράπαιναν ἐλάμβανεν, ὀμόσας μὴ μνησικακήσειν
[7, 12]   δεσμῶν ἐλύθην. ἦν δὲ  τὴν   θεωρίαν ἄγων Σώστρατος, τῆς
[7, 12]   ἐπιστᾶσα· τὸ δὲ ὄναρ ἐσήμαινε  τὴν   θυγατέρα εὑρήσειν ἐν Ἐφέσῳ καὶ
[7, 14]   καὶ εὑρήσειν παρὰ σοὶ προσεδόκων  τὴν   θυγατέρα. καλὸν δέ μοι δῶρον
[7, 12]   ἡμερῶν τοσούτων, ὅσων οὐκ ἐπετέλεσαν  τὴν   θυσίαν οἱ θεωροί. οὕτω μὲν
[7, 4]   τῆς λύπης ὀδοὺς κατὰ μικρὸν  τὴν   καρδίαν ἐκφάγῃ, κατέρρηκται μὲν τῆς
[7, 5]   σῶμα, τὸ δὲ δεύτερον, κἂν  τὴν   κεφαλὴν δοκῶν μὴ ἔχειν εἰς
[7, 14]   καὶ ὃς ἀνοιμώξας καὶ κοψάμενος  τὴν   κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου τοῖς ὀφθαλμοῖς
[7, 3]   καταλέγει μηδενὸς ἐρωτῶντος αὐτόν· Ἐγὼ  τὴν   κόρην ἀπέκτεινα, καὶ ἔλαβον χρυσοῦς
[7, 4]   μέθης τοῦ λόγου, Τίνα τρόπον  τὴν   κόρην ἀπέκτεινεν, ἔφην, μισθωτός,
[7, 11]   γὰρ φανῶσι παρὰ ταύτης λαβοῦσαι  τὴν   κόρην, εἶτα οὐκέτι πάλιν ἀγαγοῦσαι,
[7, 4]   τοῦ πεφονευκότος, ὡς κτείνας εἴη  τὴν   κόρην· ποῦ δὲ καὶ τίνα
[7, 6]   ἐγώ τε καὶ Μελίτη κοινῇ  τὴν   Λευκίππην ἀνῃρήκαμεν. οὕτω γὰρ κἀκείνη
[7, 9]   τοῦτον, μὴ ἄρα φονεύσασα εἴη  τὴν   Λευκίππην διὰ ζηλοτυπίαν αὕτη· ἕτερον
[7, 1]   τῷ φόνῳ, ἵνα μή, τετελευτηκέναι  τὴν   Λευκίππην δοκῶν, τὴν Μελίτην γήμας
[7, 9]   μὲν ἐρεῖ πόθεν ἔσχε  τὴν   Λευκίππην δούλην, αἱ δὲ πῶς
[7, 1]   ψυχὴν διασπώμενος, οὐδὲν εἰπὼν πρὸς  τὴν   Λευκίππην ἐξεπήδησεν. ὀργῇ μὲν δῆθεν
[7, 7]   συνόντες ἥκομεν ἐνταῦθα κοινῇ καὶ  τὴν   Λευκίππην εὑρίσκομεν Σωσθένει δουλεύουσαν, διοικητῇ
[7, 4]   τότε δάκρυα καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς  τὴν   λύπην ἀπεδίδουν. ὥσπερ γὰρ ἐν
[7, 1]   μή, τετελευτηκέναι τὴν Λευκίππην δοκῶν,  τὴν   Μελίτην γήμας ὡς ἂν ἐρῶσαν,
[7, 9]   ᾤετο νεκράν, πολὺ μᾶλλον πρὸς  τὴν   Μελίτην εἶχεν ἀλλοτριώτερον. δὲ
[7, 8]   παραλόγῳ τοῦ πράγματος, μάλιστα δὲ  τὴν   Μελίτην. καὶ οἱ μὲν τοῦ
[7, 1]   ἀλλὰ μισήσας, ὡς τὸ εἰκός,  τὴν   Μελίτην ὡς ἂν ἀποκτείνασάν μου
[7, 8]   σπουδῇ μάλα καὶ οὐ σαφῶς,  τὴν   μὲν Λευκίππην εἰδέναι λέγουσα καὶ
[7, 9]   ὄνομα ἔλεγε· Μελίτην μὲν εἶναι  τὴν   μισθωσαμένην, Λευκίππην δὲ τὴν ἀνῃρημένην.
[7, 11]   ἔργον· αὐτὸς γὰρ ἐτύγχανεν  τὴν   μοιχείαν μοι κατειπών. ὥστε εἰκότως
[7, 6]   μοι δέδοκται πᾶν τοὐναντίον, καὶ  τὴν   μοιχείαν ὁμολογεῖν καὶ ὡς ἀλλήλων
[7, 14]   ἡμετέρας φυγῆς· ὥστε ταχύ μου  τὴν   μορφὴν συνεβάλετο, καὶ διὰ τὸ
[7, 3]   μικρὸν συμβαδίσας, Ποῖ, ἔφη, ἔχεις  τὴν   ὁδόν; Ἐπὶ Σμύρνης, εἶπον. Κἀγώ,
[7, 9]   τοῦ Σωσθένους δεδεμένη, καὶ εἰς  τὴν   οἰκίαν τε εἰσεδέξατο καὶ τὰ
[7, 1]   ἀποτυχών· ἐβουλεύετο δὲ ὡς ἐρῶν.  τὴν   οὖν ψυχὴν διασπώμενος, οὐδὲν εἰπὼν
[7, 9]   πρὶν μαθεῖν ἐρωμένην οὖσαν αὐτῷ  τὴν   παρὰ τῷ Σωσθένει, ταύτην ἠλέησέ
[7, 4]   κατεσίγασε καὶ τῶν δακρύων ἀπέφραξε  τὴν   πηγήν, μετὰ ταῦτα δὲ ἔρρει,
[7, 1]   δ´ οὐκ ἔπειθεν (ἐδεδίει γὰρ  τὴν   πόλιν· καὶ γὰρ ἄλλον ἄρχοντα
[7, 7]   ἐπεὶ τοίνυν ἔμαθεν Μελίτη  τὴν   προτέραν εὑρόντα με γυναῖκα, φοβηθεῖσα
[7, 9]   τῶν δεσμωτῶν τις ὀδυρόμενος ἑαυτοῦ  τὴν   συμφορὰν ἔλεγεν ἐν ὁδῷ τινι
[7, 5]   κεφαλὴν δοκῶν μὴ ἔχειν εἰς  τὴν   ταφήν· νῦν δὲ τέθνηκας θάνατον
[7, 10]   ἀποστέλλει πρὸς τὸν Σωσθένην, κελεύσας  τὴν   ταχίστην ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν τοὺς
[7, 9]   ἕτερον δέ τι αὐτῷ πρὸς  τὴν   τῆς ὑπονοίας βεβαίωσιν ἐν τῷ
[7, 4]   τέτρωται μὲν ἤδη καὶ ἔχει  τὴν   τομήν, ἀλλὰ τὸ τάχος τοῦ
[7, 4]   κέκρυπται κατειργασμένον σχολῇ τῆς πληγῆς  τὴν   τομήν, μετὰ ταῦτα δὲ ἐξαίφνης
[7, 9]   ἐστὶ φάρμακον· κατέψευσται γὰρ ἑαυτοῦ  τὴν   τῶν ἀδικούντων αἰτίαν, ἵνα πάθῃ
[7, 9]   τῶν ἀδικούντων αἰτίαν, ἵνα πάθῃ  τὴν   τῶν δυστυχούντων τιμωρίαν. δὲ
[7, 14]   ἐν Τύρῳ ποτὲ ἐγεγόνει περὶ  τὴν   τῶν Ἡρακλείων ἑορτὴν καὶ χρόνου
[7, 14]   παρεῖχον δὲ τὸ πρόσωπον εἰς  τὴν   ὕβριν. δὲ Κλεινίας προσελθὼν
[7, 3]   προσέχων χρόνον, τῷ δὲ λόγῳ  τὴν   ψυχὴν ὥσπερ ὑπὸ μύωπος παταχθεὶς
[7, 4]   οὕτω κἀμὲ τὰ μὲν πρῶτα  τῆς   ἀκροάσεως τῇ ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ
[7, 11]   μυθολογῶν. ἐγὼ δὲ ὑμῶν τεθαύμακα  τῆς   ἀναλγησίας, εἰ φονέα ἐπ´ αὐτοφώρῳ
[7, 9]   σώσῃ τὴν ἐρωμένην καὶ ὑπὲρ  τῆς   ἀνῃρημένης μὴ μάτην ἀποθάνῃ; διὰ
[7, 16]   ἔλεγε καὶ ὡς εἴη αὐτὸς  τῆς   ἀνῃρῆσθαι δοκούσης πατήρ. οἱ δὲ
[7, 4]   θύρα, τὰ δὲ μετὰ μικρὸν  τῆς   ἀνοίξεως ἐξεπήδησεν. οὕτω κἀμὲ τὰ
[7, 14]   καὶ Κλεινίας ἀκούσας τοῦ  τῆς   Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου περιχαρὴς ἐγένετο καὶ
[7, 12]   Λευκίππης πατήρ. οἱ γὰρ Βυζάντιοι,  τῆς   Ἀρτέμιδος ἐπιφανείσης ἐν τῷ πολέμῳ
[7, 12]   καὶ ἐπικαλοῦντος τοὺς θεούς,  τῆς   Ἀρτέμιδος ἱερεὺς δάφνην ἐστεμμένος προσιὼν
[7, 13]   γὰρ τῶν ἀγρῶν πλησίον τὸ  τῆς   Ἀρτέμιδος ἱερόν, ἐκτρέχει τε ἐπ´
[7, 12]   γεραιτέρων εἶχεν, οὓς ἐπιγνώμονας ἐλάμβανε  τῆς   γνώσεως— ἔδοξεν οὖν αὐτῷ διασκοπήσαντι
[7, 2]   καὶ τὰ τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν  τῆς   ἐπ´ ἐμὲ τοῦ λόγου τέχνης,
[7, 12]   ἄρτι δέ μου δεθέντος καὶ  τῆς   ἐσθῆτος τοῦ σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου
[7, 14]   ἔτυχεν ἐν Τύρῳ πρὸ πολλοῦ  τῆς   ἡμετέρας φυγῆς· ὥστε ταχύ μου
[7, 3]   ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν παρὰ Μελίτης  τῆς   Θερσάνδρου γυναικός· αὕτη γάρ με
[7, 13]   θεράπαιναν ἐλάμβανεν, ὀμόσας μὴ μνησικακήσειν  τῆς   καταφυγῆς· εἰ δὲ ἔδοξε τὴν
[7, 10]   ὑπ´ ἐκπλήξεως, ὡς μηδὲ τοῦ  τῆς   Λευκίππης δωματίου κλεῖσαι τὰς θύρας.
[7, 10]   δὲ ἔτυχε μὲν ἐν τῷ  τῆς   Λευκίππης δωματίῳ παρών, κατεπᾴδων αὐτῇ·
[7, 1]   Θερσάνδρου δεδιδαγμένος τεχνικῶς πάνυ περὶ  τῆς   Λευκίππης λόγον ἐμβαλεῖν, ὡς εἴη
[7, 12]   τὴν θεωρίαν ἄγων Σώστρατος,  τῆς   Λευκίππης πατήρ. οἱ γὰρ Βυζάντιοι,
[7, 4]   οὕτω καὶ ψυχὴ παταχθεῖσα τῷ  τῆς   λύπης βέλει, τοξεύσαντος λόγου τέτρωται
[7, 4]   αἷμα τραύματος ψυχῆς. ὅταν  τῆς   λύπης ὀδοὺς κατὰ μικρὸν τὴν
[7, 4]   ὑπολέλειπτο. μικρὸν δὲ νήψας ἐκ  τῆς   μέθης τοῦ λόγου, Τίνα τρόπον
[7, 8]   ἡδονῆς ἀνεβόησαν ἐπινίκιον, οἱ δὲ  τῆς   Μελίτης ἀνεπύθοντο τί ταῦτα εἴη
[7, 6]   ὡς ἂν μηκέτι παρὰ τῷ  τῆς   Μελίτης εἶεν συντρόφῳ. ~Τῇ δ´
[7, 9]   καὶ καθ´ αὑτοῦ καὶ κατὰ  τῆς   Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν τις
[7, 8]   μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν ἔχειν κατὰ  τῆς   Μελίτης καὶ ἀπορεῖν ὅτῳ χρήσαιντο
[7, 3]   ἔχων, ἣν εὗρεν ἐν τῇ  τῆς   Μελίτης οἰκίᾳ πεπραμένην. δὲ
[7, 11]   Θέρσανδρος, πρώτης προκλήσεως ἀπὸ  τῆς   Μελίτης οὕτω γενομένης, παρελθών, Ἱκανῶς
[7, 5]   δύο ἐξέφυγες λῃστήρια, τὸ δὲ  τῆς   Μελίτης πεφόνευκέ σε πειρατήριον.
[7, 7]   οὐχ ἧττον δέκα· καὶ  τῆς   Μελίτης σπουδῇ πρὸς τὴν ἀπολογίαν
[7, 1]   λόγον ἐμβαλεῖν, ὡς εἴη πεφονευμένη,  τῆς   Μελίτης συσκευασαμένης τὸν φόνον. τὸ
[7, 6]   ὡς οἶσθα, πρὸς τὴν ἀπολογίαν  τῆς   μοιχείας, εἰ κληρωθείη τὸ δικαστήριον.
[7, 4]   δέδυκε καὶ κέκρυπται κατειργασμένον σχολῇ  τῆς   πληγῆς τὴν τομήν, μετὰ ταῦτα
[7, 1]   μου τὴν ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην ἐκ  τῆς   πόλεως τὸ παράπαν. ~Ὡς οὖν
[7, 12]   ἐλογίσαντο δεῖν αὐτῇ θυσίαν ἀποστέλλειν  τῆς   συμμαχίας ἐπινίκιον. ἦν δὲ καὶ
[7, 11]   πόρρω τινὸς ὑπονοίας μὴ ἄρα  τῆς   τούτων ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον· αὐτὸς
[7, 1]   ψυχῇ σχολὴν εἰς τὴν διάκρισιν  τῆς   τρικυμίας, βουλευόμενος ἅμα τῷ Σωσθένει
[7, 2]   δέ σοι συμβέβηκεν, εἶπεν, ἀπὸ  τῆς   Τύχης; εἰκὸς γάρ σε μηδὲν
[7, 5]   ἐμοῦ, οὗτος δὲ οὐκ ἔστι  τῆς   Τύχης ἔτι παιδιά. πῶς ἄρα
[7, 9]   δέ τι αὐτῷ πρὸς τὴν  τῆς   ὑπονοίας βεβαίωσιν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ
[7, 16]   οὕτως ἄνθρωπος δρομικώτατος, ὃν οὐ  τῆς   φήμης φθάνει τὸ πτερόν·
[7, 11]   ἐπ´ αὐτοφώρῳ λαβόντες (μεῖζον γὰρ  τῆς   φωρᾶς τὸ αὐτὸν ἑαυτοῦ κατειπεῖν)
[7, 4]   τὴν καρδίαν ἐκφάγῃ, κατέρρηκται μὲν  τῆς   ψυχῆς τὸ τραῦμα, ἀνέῳκται δὲ
[7, 4]   μετὰ ταῦτα δὲ ἔρρει, σχολασάσης  τῆς   ψυχῆς τῷ κακῷ. ~Ἔλεγον οὖν·
[7, 4]   ἐλέλυτο, ὀλίγον δέ τί μοι  τῆς   ψυχῆς ὑπολέλειπτο. μικρὸν δὲ νήψας
[7, 2]   κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον αὐτῷ τοῦτο  τῆς   ὧν ἔπαθε λύπης, πρὸς
[7, 3]   ἡμᾶς, οὐ μὴν ἠδυνάμην συνιέναι  τί   αὐτοῖς ἐθέλει τὰ νεύματα.
[7, 9]   διὰ ζηλοτυπίαν αὕτη· ἕτερον δέ  τι   αὐτῷ πρὸς τὴν τῆς ὑπονοίας
[7, 7]   τὴν ἄνθρωπον ἀνελεῖν. κἀμοὶ συνεδόκει  (τί   γὰρ οὐ δεῖ τἀληθῆ λέγειν;
[7, 12]   γράμμασιν, μὴν οὐκ εἰδέναι  τί   γέγονε, κἀμὲ δέ, ὡς ἤδη
[7, 11]   κόρην, εἶτα οὐκέτι πάλιν ἀγαγοῦσαι,  τί   γέγονε; τί δὲ ὅλως ἐξεπέμπετο;
[7, 12]   περὶ τοῦ Σωσθένους οὐκ εἰδέναι  τί   γέγονεν, ἔδοξε τῷ προέδρῳ τῶν
[7, 11]   κἀκεῖνον φανῆναι καὶ μὴ τεθνάναι·  τί   δέ, καὶ εἰ παρῆν, ἔδει
[7, 11]   οὐκέτι πάλιν ἀγαγοῦσαι, τί γέγονε;  τί   δὲ ὅλως ἐξεπέμπετο; καὶ πρὸς
[7, 6]   μὴ γὰρ οὐ πολλάκις ἀνεβίω;  τί   δὲ προπετῶς ἀποθνῄσκεις; καὶ
[7, 2]   ἄλλον εἰς τὸ παθεῖν κοινωνία)  Τί   δέ σοι συμβέβηκεν, εἶπεν, ἀπὸ
[7, 11]   ἑαυτοῦ φοβεῖσθαι· ὥστ´ οὐκ οἶδα  τί   δεῖ βασάνων ἔτι περὶ πράγματος
[7, 2]   λόγου τέχνης, ὡς ἂν πυθοίμην  τί   εἴη παθών. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν
[7, 14]   καὶ λέγων· Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε;  τί   μάτην ἐξηγρίωσαι κατ´ ἀνδρός, ὃς
[7, 3]   ὑμῖν τοὺς ἑκατὸν φέρω· ὥστε  τί   με ἀπόλλυτε καὶ ἑαυτοῖς φθονεῖτε
[7, 4]   καρδία μου ἐλέλυτο, ὀλίγον δέ  τί   μοι τῆς ψυχῆς ὑπολέλειπτο. μικρὸν
[7, 11]   μοι πρὸς Μελίτην καὶ Κλειτοφῶντα.  τί   μου τὴν δούλην λαβόντες πεποιήκατε;
[7, 9]   ἀνῃρημένης μὴ μάτην ἀποθάνῃ; διὰ  τί   οὖν Μελίτης κατηγόρησεν, εἰ μηδὲν
[7, 3]   ἐν ὁδῷ. ὡς δὲ εἴς  τι   πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν ἅμα· κατὰ
[7, 4]   ἀπέκτεινεν, ἔφην, μισθωτός, καὶ  τί   πεποίηκε τὸ σῶμα; δὲ
[7, 2]   ἦν συμβαδίζων μοι καὶ  τί   πεπραχὼς εἴη. καθ´ ἑαυτὸν δὲ
[7, 14]   παρηγορῶν αὐτὸν ἅμα καὶ λέγων·  Τί   ποιεῖς, ἄνθρωπε; τί μάτην ἐξηγρίωσαι
[7, 9]   πᾶν ἐγένετο. Μελίτη μὲν ἐπεπόνθει  τι   πρὸς τοῦτον ἐρωτικὸν καὶ περὶ
[7, 8]   οἱ δὲ τῆς Μελίτης ἀνεπύθοντο  τί   ταῦτα εἴη τὰ λεχθέντα.
[7, 11]   ἀνεχόμενοι κενῶν καὶ τηλικοῦτον ἔργον  τιθέμενοι   παιδιάν; οἴεσθε χωρὶς θεοῦ τοῦτον
[7, 9]   ἵνα πάθῃ τὴν τῶν δυστυχούντων  τιμωρίαν.   δὲ ἠτύχησε διὰ βραχέων
[7, 9]   ἀποκτείνητε ἄνθρωπον ἐλέου μᾶλλον  τιμωρίας   δεόμενον. εἰ δὲ αὐτὸς ἐπεβούλευσεν,
[7, 12]   ὅταν γένηται, πάσης εἶναι δεῖν  τιμωρίας   ἐκεχειρίαν ἡμερῶν τοσούτων, ὅσων οὐκ
[7, 9]   σκοπεῖτε δὲ εἴ τις ἀποκτείνας  τινὰ   ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν αὐτῷ θέλει καὶ
[7, 11]   δὲ ὅλως ἐξεπέμπετο; καὶ πρὸς  τίνα;   ἆρ´ οὐκ εὔδηλον τὸ πρᾶγμα,
[7, 2]   ἤρχετο· ἀνοιμώξας γὰρ πάνυ κακούργως,  Τίνα   βίον, ἔφη, βιώσομεν ἔτι; καὶ
[7, 1]   δευτέραν αὐτῷ προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν  τινα   εἰς τὸ οἴκημα, ἔνθα ἔτυχον
[7, 11]   ἐληλεγμένου. δοκῶ δὲ καὶ ἄλλον  τινὰ   ἐργάσασθαι φόνον. γὰρ Σωσθένης
[7, 11]   ἔδει παρ´ αὐτοῦ μαθεῖν; εἴ  τινα   κόρην ἐωνήσατο; τοιγαροῦν ἐωνημένος ἔστω·
[7, 9]   τὸ δικαστήριον ὄντος, ἀνελθών, Κἀμοί  τινα   λόγον, εἶπε, συγχωρήσατε· περὶ γὰρ
[7, 6]   μὲν οὖν τὴν ἡμέραν καταγωγήν  τινα   μισθωσάμενοι κατῳκίσαντο, ὡς ἂν μηκέτι
[7, 7]   ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι ἕνα δή  τινα   πρὸς τὸν φόνον· ἑκατὸν δ´
[7, 4]   τὴν κόρην· ποῦ δὲ καὶ  τίνα   τρόπον, οὐκ εἶπεν. ἦλθε δέ
[7, 4]   ἐκ τῆς μέθης τοῦ λόγου,  Τίνα   τρόπον τὴν κόρην ἀπέκτεινεν, ἔφην,
[7, 10]   δὲ Θέρσανδρος φοβηθεὶς λάθρα  τινὰ   τῶν παραστατῶν εἰς τὸν ἀγρὸν
[7, 1]   αὐτοῦ μένοιμι κἀκ τούτου παρέχοιμί  τινα   φόβον αὐτῷ τοῦ μὴ μετὰ
[7, 2]   βίον, ἔφη, βιώσομεν ἔτι; καὶ  τίνα   φυλαξόμεθα πρὸς ἀκίνδυνον ζωήν; οὐ
[7, 11]   πρᾶγμα, ὡς συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν  τινας   ὡς κτενοῦντας; αἱ δὲ θεράπαιναι
[7, 15]   μου τότε πτερά· μόλις οὖν  τινες   μαινομένου μου πρὸς τὸν δρόμον
[7, 3]   κατὰ ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν  τινες   τέσσαρες, καὶ προσεποιοῦντο μὲν ἀριστᾶν
[7, 9]   τὴν συμφορὰν ἔλεγεν ἐν ὁδῷ  τινι   κεκοινωνηκέναι κατὰ ἄγνοιαν ἀνδρὶ φονεῖ,
[7, 7]   Λευκίππην εὑρίσκομεν Σωσθένει δουλεύουσαν, διοικητῇ  τινι   τῶν Θερσάνδρου χωρίων. ὅπως δὲ
[7, 13]   Λευκίππη παρῆν, ὥστε μικροῦ  τινος   ἀπελείφθη τοῦ μὴ τῷ πατρὶ
[7, 3]   ἐνταῦθα πρώτη γυναικῶν. αὕτη νεανίσκου  τινὸς   ἠράσθη· Τύριον, οἶμαι, φασὶν αὐτόν·
[7, 3]   οὔτε ἰδὼν αὐτὸν οὔτε ἔργου  τινὸς   κοινωνήσας λόγου, συναπηγόμην αὐτῷ
[7, 11]   ἀφανής, καὶ ἔστιν οὐ πόρρω  τινὸς   ὑπονοίας μὴ ἄρα τῆς τούτων
[7, 11]   ἐλήρησε δὲ καὶ περὶ δεσμώτου  τινός,   ὡς εἰπόντος περὶ τοῦ φόνου.
[7, 4]   μετὰ ταῦτα δὲ ἐξαίφνης λευκή  τις   ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος τοῦ αἵματος,
[7, 9]   οὐκ οἶδ´ ὅπως, οὔτ´ εἴ  τις   ἀπέκτεινεν αὐτήν, οὔτ´ εἰ ζῇ
[7, 9]   ἐπὶ γυναικί. σκοπεῖτε δὲ εἴ  τις   ἀποκτείνας τινὰ ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν αὐτῷ
[7, 6]   πάντως ἀποθανεῖν. δὲ παρεμυθεῖτο·  Τίς   γὰρ οἶδεν, εἰ ζῇ πάλιν;
[7, 13]   ἐπετέτραπτο καὶ παρθένοις. εἰ δέ  τις   εἴσω παρῆλθε γυνή, θάνατος ἦν
[7, 3]   δεσμεύουσι· παίει δὲ κατὰ κόρρης  τις   ἐκεῖνον· καὶ παταχθείς, ὥσπερ βασάνους
[7, 15]   καὶ λέγει πάντων ἀκουόντων· Κόρη  τις   ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν ξένη κατέφυγεν.
[7, 9]   ὡς λέγει, τὸν φόνον, εἰπάτω  τίς   ἐστιν μεμισθωμένος, δειξάτω τὴν
[7, 7]   Σωσθένης εἶχε δούλην  τίς   κοινωνία τοῖς λῃσταῖς πρὸς
[7, 3]   καὶ πρὸς αὐτὸν μεταστραφεὶς λέγω·  Τίς   Μελίτη; δέ, Μελίτη
[7, 9]   ἀποκτείνας ἐστὶ μήθ´ ἀνῃρημένη,  τίς   ἤκουσέ ποτε τοιοῦτον φόνον; Ἤρων,
[7, 13]   δίκη, πλὴν εἰ μὴ δούλη  τις   ἦν ἐγκαλοῦσα τῷ δεσπότῃ. ταύτην
[7, 2]   ἡμᾶς. ἔδει γάρ με μαντεύσασθαι,  τίς   ἦν συμβαδίζων μοι καὶ
[7, 9]   ἣν ἀπέκτεινεν; οὕτω γὰρ ἄν  τις   καὶ μισοῖ τὸ φιλούμενον καὶ
[7, 5]   ψυχῆς τῷ κακῷ. ~Ἔλεγον οὖν·  Τίς   με δαίμων ἐξηπάτησεν ὀλίγῃ χαρᾷ;
[7, 5]   με δαίμων ἐξηπάτησεν ὀλίγῃ χαρᾷ;  τίς   μοι Λευκίππην ἔδειξεν εἰς καινὴν
[7, 11]   εἰπόντος περὶ τοῦ φόνου. καὶ  τίς   δεσμώτης οὗτος, ὃς τῷ
[7, 9]   τῆς Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν  τις   ὀδυρόμενος ἑαυτοῦ τὴν συμφορὰν ἔλεγεν
[7, 9]   ζῆν δι´ ὀδύνην οὐ φέρει.  τίς   οὕτω φιλόστοργος φονεύς, ποῖον
[7, 4]   δὲ ἀνέθορε, καὶ ὀδόντι συός  τις   παταχθεὶς εὐθὺς μὲν ζητεῖ τὸ
[7, 2]   δ´ ᾤμωξεν ὀλίγον. ἄλλος δέ  τις   τῶν συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ ἄνθρωπος
[7, 15]   ἐξήρπασεν; ~Ἐν τούτῳ δὲ ἔρχεταί  τις   τῶν τοῦ ναοῦ προπόλων ἐπὶ
[7, 4]   ἀλλὰ παραχρῆμα μὲν οὐκ ἔχει  τὸ   ἄνθος πληγή, μετὰ μικρὸν
[7, 3]   φονεῦσαι κελεύσασα. μὲν οὖν  τὸ   ἀνόσιον ἔργον τοῦτο δρᾷ· ἐγὼ
[7, 11]   λαβόντες (μεῖζον γὰρ τῆς φωρᾶς  τὸ   αὐτὸν ἑαυτοῦ κατειπεῖν) οὐ δὴ
[7, 11]   λανθάνων, ὥστε ἐνεχώρει μηδὲ ἐκείνας  τὸ   γενόμενον ἑωρακέναι. ἐλήρησε δὲ καὶ
[7, 5]   πρῶτον, ὅλον σου τὸ σῶμα,  τὸ   δὲ δεύτερον, κἂν τὴν κεφαλὴν
[7, 4]   τραῦμα καὶ οὐκ οἶδεν εὑρεῖν,  τὸ   δὲ ἔτι δέδυκε καὶ κέκρυπται
[7, 12]   Σωστράτῳ νύκτωρ θεὸς ἐπιστᾶσα·  τὸ   δὲ ὄναρ ἐσήμαινε τὴν θυγατέρα
[7, 13]   αὐτὸ καὶ ἔχεται τοῦ νεώ.  τὸ   δὲ παλαιὸν ἄβατος ἦν γυναιξὶν
[7, 1]   τῆς Μελίτης συσκευασαμένης τὸν φόνον.  τὸ   δὲ τέχνασμα ἦν τῷ Θερσάνδρῳ
[7, 5]   καὶ σώματος. δύο ἐξέφυγες λῃστήρια,  τὸ   δὲ τῆς Μελίτης πεφόνευκέ σε
[7, 3]   δεδεμένος, ὡς τοῦ ἔργου κοινωνός.  τὸ   δὲ χαλεπώτερον, μικρὸν τοῦ πανδοχείου
[7, 15]   οἱ δὲ εἷλκόν με εἰς  τὸ   δεσμωτήριον. ~Καὶ ἐν τούτῳ παρῆν
[7, 16]   περιΐσταντό με καὶ ἄγειν εἰς  τὸ   δεσμωτήριον οὐκ ἐπέτρεπον. οἱ δὲ
[7, 6]   ἀπολογίαν τῆς μοιχείας, εἰ κληρωθείη  τὸ   δικαστήριον. νῦν δέ μοι δέδοκται
[7, 9]   Κλεινίας, θορύβου πολλοῦ κατὰ  τὸ   δικαστήριον ὄντος, ἀνελθών, Κἀμοί τινα
[7, 14]   ἐγὼ τῶν βασάνων, διελέλυτο μὲν  τὸ   δικαστήριον ὄχλος τε ἦν περὶ
[7, 7]   ~Τῇ δ´ ὑστεραίᾳ ἀπηγόμην ἐπὶ  τὸ   δικαστήριον. παρασκευὴ δὲ πολλὴ ἦν
[7, 1]   Λευκίππην ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας, ὡς  τὸ   εἰκός, τὴν Μελίτην ὡς ἂν
[7, 16]   ἐμαυτὸν (καὶ ἅπαντα ἔβλεπον εἰς  τὸ   ἐκείνης πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν ἐκθορεῖν.
[7, 14]   τὴν μορφὴν συνεβάλετο, καὶ διὰ  τὸ   ἐνύπνιον φύσει προσδοκῶν εὑρήσειν ἡμᾶς.
[7, 7]   χρυσοῖ. καὶ μὲν δὴ  τὸ   ἔργον δράσας οἴχεται κἀκ τότε
[7, 11]   μὴ μετὰ πλειόνων μαρτύρων γενόμενον  τὸ   ἔργον κίνδυνον ἔχῃ μείζονα· κατέλιπον
[7, 13]   ἂν ἐπίσχῃ τὰς δίκας, εἰς  τὸ   ἱερὸν Λευκίππη παρῆν, ὥστε
[7, 16]   τῶν δεσμῶν ἀπολύομαι καὶ ἐπὶ  τὸ   ἱερὸν ταχὺ μάλα ἠπειγόμην· καὶ
[7, 15]   δεσμῶν εἰς ἀέρα καὶ ἐπὶ  τὸ   ἱερὸν ὡς ἀπὸ μηχανῆς βληθεὶς
[7, 5]   θανάτοις ἐκείνοις παρηγορίαν εἶχον ὀλίγην,  τὸ   μὲν πρῶτον, ὅλον σου τὸ
[7, 9]   μισοῖ τὸ φιλούμενον καὶ φιλοῖ  τὸ   μισούμενον; ἆρ´ οὖν οὐ πολὺ
[7, 1]   προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν τινα εἰς  τὸ   οἴκημα, ἔνθα ἔτυχον δεδεμένος, ὡς
[7, 9]   γυναικὸς φόνον ἐπὶ μισθῷ. καὶ  τὸ   ὄνομα ἔλεγε· Μελίτην μὲν εἶναι
[7, 2]   λύπης, πρὸς ἄλλον εἰς  τὸ   παθεῖν κοινωνία) Τί δέ σοι
[7, 6]   θρηνοῦντος Κλεινίας εἰσέρχεται, καὶ καταλέγω  τὸ   πᾶν αὐτῷ καὶ ὅτι μοι
[7, 9]   ποιήσασθαι τὸν λόγον, ἀλλ´ ὡς  τὸ   πᾶν ἐγένετο. Μελίτη μὲν ἐπεπόνθει
[7, 16]   δοκούσης πατήρ. οἱ δὲ παρόντες  τὸ   πᾶν μαθόντες εὐφήμουν τε τὴν
[7, 1]   ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην ἐκ τῆς πόλεως  τὸ   παράπαν. ~Ὡς οὖν ἄνθρωπος
[7, 13]   πολλάκις παρὰ δόξαν σεσῶσθαι πρὸς  τὸ   παρὸν τῶν κινδύνων τὴν ἐλπίδα
[7, 11]   πρὸς τίνα; ἆρ´ οὐκ εὔδηλον  τὸ   πρᾶγμα, ὡς συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν
[7, 14]   ἐπεχείρουν κωλύειν ἐγώ, παρεῖχον δὲ  τὸ   πρόσωπον εἰς τὴν ὕβριν.
[7, 16]   ὃν οὐ τῆς φήμης φθάνει  τὸ   πτερόν· καὶ τότε ἡμᾶς
[7, 4]   μισθωτός, καὶ τί πεποίηκε  τὸ   σῶμα; δὲ ὡς ἅπαξ
[7, 5]   τὸ μὲν πρῶτον, ὅλον σου  τὸ   σῶμα, τὸ δὲ δεύτερον, κἂν
[7, 8]   φόνον οὔ· ὥστε κἀκείνους διὰ  τὸ   τὰ πλείω μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν
[7, 4]   καὶ ἔχει τὴν τομήν, ἀλλὰ  τὸ   τάχος τοῦ βλήματος οὐκ ἀνέῳξεν
[7, 13]   ἦν γὰρ τῶν ἀγρῶν πλησίον  τὸ   τῆς Ἀρτέμιδος ἱερόν, ἐκτρέχει τε
[7, 4]   ἐκφάγῃ, κατέρρηκται μὲν τῆς ψυχῆς  τὸ   τραῦμα, ἀνέῳκται δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς
[7, 4]   τις παταχθεὶς εὐθὺς μὲν ζητεῖ  τὸ   τραῦμα καὶ οὐκ οἶδεν εὑρεῖν,
[7, 4]   τοῦ βλήματος οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω  τὸ   τραῦμα, τὰ δὲ δάκρυα ἐδίωξε
[7, 10]   κλεῖσαι τὰς θύρας. μάλιστα γὰρ  τὸ   τῶν δούλων γένος ἐν οἷς
[7, 9]   γὰρ ἄν τις καὶ μισοῖ  τὸ   φιλούμενον καὶ φιλοῖ τὸ μισούμενον;
[7, 2]   δὲ ταῦτα ἔλεγε καὶ τὰ  τοιαῦτα,   ζητῶν ἀρχὴν τῆς ἐπ´ ἐμὲ
[7, 14]   τούτῳ με, δέσποινα, ἤγαγες ἐνταῦθα;  τοιαῦτά   σου τῶν ἐνυπνίων τὰ μαντεύματα;
[7, 1]   ἄλλον ἄρχοντα πρὸ αὐτοῦ ληφθέντα  τοιαύτην   ἐργασάμενον φαρμακείαν ἀποθανεῖν) δευτέραν αὐτῷ
[7, 15]   εἶπε· Μὴ καλή; Οὐκ ἄλλην  τοιαύτην,   ἔφη, μετὰ τὴν Ἄρτεμιν εἶδον.
[7, 11]   μαθεῖν; εἴ τινα κόρην ἐωνήσατο;  τοιγαροῦν   ἐωνημένος ἔστω· καὶ εἰ ταύτην
[7, 7]   αὐτόν, ὑμῖν καταλείπω σκοπεῖν. ἐπεὶ  τοίνυν   ἔμαθεν Μελίτη τὴν προτέραν
[7, 9]   Μελίτης κατηγόρησεν, εἰ μηδὲν αὐτῇ  τοιοῦτο   πέπρακται; ἐγὼ καὶ τοῦτο πρὸς
[7, 9]   ἀνῃρημένη, τίς ἤκουσέ ποτε  τοιοῦτον   φόνον; Ἤρων, φησί, Μελίτης· διὰ
[7, 6]   ἔφη· καὶ τολμήσεις οὕτως ἐπὶ  τοῖς   αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ
[7, 15]   ἐδίωκον, νομίζοντες ἀποδιδράσκειν, καὶ ἐβόων  τοῖς   ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι. ἀλλ´ εἶχον οἱ
[7, 7]   δούλην τίς κοινωνία  τοῖς   λῃσταῖς πρὸς αὐτόν, ὑμῖν καταλείπω
[7, 14]   ζῇ σοι Λευκίππη· πίστευσόν μου  τοῖς   μαντεύμασιν. οὐχ ὁρᾷς καὶ τοῦτον
[7, 10]   λύπης. ~Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Κλεινίου  τοῖς   μὲν πολλοῖς ἐδόκει πιθανὸς
[7, 16]   αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως ἀλλήλους ἠσπαζόμεθα  τοῖς   ὄμμασιν.
[7, 14]   μαντεύματα; κἀγὼ μὲν ἐπίστευόν σου  τοῖς   ὀνείροις καὶ εὑρήσειν παρὰ σοὶ
[7, 4]   ψυχῆς τὸ τραῦμα, ἀνέῳκται δὲ  τοῖς   ὀφθαλμοῖς τῶν δακρύων θύρα,
[7, 14]   κοψάμενος τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου  τοῖς   ὀφθαλμοῖς καὶ μικροῦ δεῖν ἐξώρυξεν
[7, 4]   δέ μοι τότε δάκρυα καὶ  τοῖς   ὀφθαλμοῖς τὴν λύπην ἀπεδίδουν. ὥσπερ
[7, 12]   ἔδοξεν οὖν αὐτῷ διασκοπήσαντι σὺν  τοῖς   παρέδροις αὐτοῦ θάνατον μὲν ἐμοῦ
[7, 5]   Λευκίππη, τέθνηκας; ἐν μὲν γὰρ  τοῖς   ψευδέσι θανάτοις ἐκείνοις παρηγορίαν εἶχον
[7, 6]   Εὐφήμησον, Κλεινίας ἔφη· καὶ  τολμήσεις   οὕτως ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν,
[7, 4]   μὲν ἤδη καὶ ἔχει τὴν  τομήν,   ἀλλὰ τὸ τάχος τοῦ βλήματος
[7, 4]   κατειργασμένον σχολῇ τῆς πληγῆς τὴν  τομήν,   μετὰ ταῦτα δὲ ἐξαίφνης λευκή
[7, 15]   τὰ μαντεύματα· καὶ ἅμα πρὸς  τὸν   ἄγγελον εἶπε· Μὴ καλή; Οὐκ
[7, 10]   λάθρα τινὰ τῶν παραστατῶν εἰς  τὸν   ἀγρὸν ἀποστέλλει πρὸς τὸν Σωσθένην,
[7, 3]   ἤκουσα Θερσάνδρου καὶ Μελίτης τοὔνομα,  τὸν   ἄλλον οὐ προσέχων χρόνον, τῷ
[7, 14]   δέ μοι δῶρον δέδωκας· εὗρον  τὸν   ἀνδροφόνον αὐτῆς παρὰ σοί. καὶ
[7, 10]   τῶν φίλων συμπαρῆσαν, ἐπεβόων ἀνελεῖν  τὸν   ἀνδροφόνον τὸν αὑτοῦ κατειπόντα θεοῦ
[7, 1]   ἐκείνου μαθεῖν. ἐπείσθη καὶ ἐδέξατο  τὸν   ἄνθρωπον. ἔμελλε δ´ ἐκεῖνος παρὰ
[7, 16]   μὲν Κλεινίας ἐβόα· Ποῖ ἄγετε  τὸν   ἄνθρωπον; οὐκ ἔστι φονεὺς ἐφ´
[7, 11]   ὡς ἂν οὐκ ἔχοιμι παρασχεῖν  τὸν   ἄνθρωπον, πρόκλησιν περὶ αὐτοῦ πεποίηνται
[7, 6]   ἐπὶ τῶν δεσμῶν, φάσκων  τὸν   ἄρχοντα κελεῦσαι κομίζειν αὐτὸν δώσοντα
[7, 13]   τἀδελφοῦ τὸν υἱόν. ~Παρὰ δὲ  τὸν   αὐτὸν χρόνον καὶ Λευκίππη,
[7, 10]   συμπαρῆσαν, ἐπεβόων ἀνελεῖν τὸν ἀνδροφόνον  τὸν   αὑτοῦ κατειπόντα θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη
[7, 12]   κατὰ τὸν νόμον, ὃς ἐκέλευσε  τὸν   αὑτοῦ κατειπόντα φόνον τεθνάναι, περὶ
[7, 9]   οὕτως, ἀλλὰ καὶ πάνυ ἐρρωμένως  τὸν   γάμον ἀπεκρούετο, κἀν τούτῳ τὴν
[7, 8]   λέγουσα καὶ ὅσα εἶπον, ἀλλὰ  τόν   γε φόνον οὔ· ὥστε κἀκείνους
[7, 6]   καὶ ἡμεῖς ἐν τούτοις ἦμεν,  τὸν   δὲ ἄνθρωπον ἐκεῖνον, τὸν μηνυτὴν
[7, 13]   τοῦ δωματίου θύρας ἀνεῳγμένας ὁρῶσα,  τὸν   δὲ Σωσθένην μὴ παρόντα, περιεσκόπει
[7, 9]   μαθεῖν δὲ ὑμᾶς ἐξέσται. ἔχετε  τὸν   δεδεμένον· εἰσὶν αἱ θεράπαιναι· ἔστιν
[7, 16]   αὐτὸν ἔχειν καὶ παρέξειν εἰς  τὸν   δῆμον, ὅταν δέῃ. οὕτω μὲν
[7, 15]   οὖν τινες μαινομένου μου πρὸς  τὸν   δρόμον λαμβάνονται· καὶ οἱ φύλακες
[7, 6]   γὰρ κἀκείνη δίκην δώσει, κἀγὼ  τὸν   ἐπάρατον βίον καταλίποιμι. Εὐφήμησον,
[7, 6]   Οὐδέν, εἶπον, αἰσχρόν, λυπεῖ  τὸν   ἐχθρόν. καὶ ἡμεῖς ἐν τούτοις
[7, 6]   σχολὴν ἔξεστιν, ὅταν μάθῃς σαφῶς  τὸν   θάνατον αὐτῆς. Ληρεῖς· τούτου γὰρ
[7, 10]   Σμύρνης· δὲ ἄγγελος πρὸς  τὸν   Θέρσανδρον ἀναστρέφει. ἀληθὴς δέ ἐστιν,
[7, 13]   θεῷ. ἄρτι δὲ τοῦ Σωστράτου  τὸν   ἱερέα παραλαβόντος καὶ ἐπὶ τὰ
[7, 15]   τῶν τοῦ ναοῦ προπόλων ἐπὶ  τὸν   ἱερέα σπουδῇ μάλα θέων καὶ
[7, 10]   μάλα πρὸς αὐτὸν ἔρχεται καὶ  τὸν   κίνδυνον λέγει καὶ ὡς, εἰ
[7, 10]   Σωσθένην· τάχα γὰρ αὐτὸν εἶναι  τὸν   Λευκίππην ἀνῃρηκότα· καὶ οἱ συναγορεύοντες
[7, 9]   διαβάλλειν θέλοντα τὴν γυναῖκα ποιήσασθαι  τὸν   λόγον, ἀλλ´ ὡς τὸ πᾶν
[7, 11]   ἂν ἐδούλευεν ἐμοί. τοῦτον δὲ  τὸν   λόγον Θέρσανδρος πάνυ κακοήθως
[7, 3]   ἑκατὸν χρυσοῦς λαβόντες παρ´ αὐτοῦ  τὸν   μὲν ἀφῆκαν φυγεῖν, ἐμὲ δὲ
[7, 16]   ἡμᾶς ἐξεπήδησε τοῦ νεὼ καὶ  τὸν   μὲν πατέρα περιεπτύξατο, τοὺς δὲ
[7, 6]   ἦμεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον ἐκεῖνον,  τὸν   μηνυτὴν τοῦ ψευδοῦς φόνου, μετὰ
[7, 4]   στρατηγόν. ~Ὡς δ´ ἤκουσά μου  τὸν   μῦθον τῶν κακῶν, οὔτε ἀνῴμωξα
[7, 4]   δὲ ὡς ἅπαξ ἐνέβαλέ μοι  τὸν   μύωπα καὶ ἔργον εἰργάσατο οὕτω
[7, 12]   θάνατον μὲν ἐμοῦ καταγνῶναι κατὰ  τὸν   νόμον, ὃς ἐκέλευσε τὸν αὑτοῦ
[7, 12]   φονικὰς ἐδίκαζε δίκας, κατὰ δὲ  τὸν   νόμον συμβούλους ἐκ τῶν γεραιτέρων
[7, 7]   φοβηθεῖσα μὴ πρὸς αὐτὴν ἀποκλίναιμι  τὸν   νοῦν, συμβουλεύεται τὴν ἄνθρωπον ἀνελεῖν.
[7, 3]   φυγεῖν, ἐμὲ δὲ ἄγουσι πρὸς  τὸν   στρατηγόν. ~Ὡς δ´ ἤκουσά μου
[7, 9]   πλὴν ἓν τοῦτο οἶδα μόνον,  τὸν   Σωσθένην αὐτῆς ἐρῶντα καὶ αἰκισάμενον
[7, 10]   εἰς τὸν ἀγρὸν ἀποστέλλει πρὸς  τὸν   Σωσθένην, κελεύσας τὴν ταχίστην ἀφανῆ
[7, 15]   ἠρχόμην· δὲ Κλεινίας πρὸς  τὸν   Σώστρατον, Ἀληθῆ μου, πάτερ, εἶπε,
[7, 16]   δὲ εἱστήκειν, αἰδοῖ τῇ πρὸς  τὸν   Σώστρατον κατέχων ἐμαυτὸν (καὶ ἅπαντα
[7, 6]   παντάπασιν ἀθῷος ἀπαλλάξεται. ἄκουσον δὲ  τὸν   τρόπον. παρεσκευασάμην, ὡς οἶσθα, πρὸς
[7, 9]   πρὸ τοῦ φόνου διηγήσατο, πέπρακται  τὸν   τρόπον τοῦτον. αὕτη γέγονεν ἐξαίφνης
[7, 12]   εὑρήσειν ἐν Ἐφέσῳ καὶ τἀδελφοῦ  τὸν   υἱόν. ~Παρὰ δὲ τὸν αὐτὸν
[7, 9]   δὲ αὐτὸς ἐπεβούλευσεν, ὡς λέγει,  τὸν   φόνον, εἰπάτω τίς ἐστιν
[7, 7]   μισθοῦμαι ἕνα δή τινα πρὸς  τὸν   φόνον· ἑκατὸν δ´ μισθὸς
[7, 3]   γυναικός· αὕτη γάρ με ἐπὶ  τὸν   φόνον ἐμισθώσατο. ἀλλ´ ἰδοὺ τοὺς
[7, 9]   μᾶλλον ἂν καὶ ἐλεγχόμενος ἠρνήσατο  τὸν   φόνον, ἵνα καὶ σώσῃ τὴν
[7, 1]   εἴη πεφονευμένη, τῆς Μελίτης συσκευασαμένης  τὸν   φόνον. τὸ δὲ τέχνασμα ἦν
[7, 4]   ἀκροάσεως τῇ ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ  τοξεύματα   κατεσίγασε καὶ τῶν δακρύων ἀπέφραξε
[7, 4]   παταχθεῖσα τῷ τῆς λύπης βέλει,  τοξεύσαντος   λόγου τέτρωται μὲν ἤδη καὶ
[7, 12]   εἶναι δεῖν τιμωρίας ἐκεχειρίαν ἡμερῶν  τοσούτων,   ὅσων οὐκ ἐπετέλεσαν τὴν θυσίαν
[7, 7]   τὸ ἔργον δράσας οἴχεται κἀκ  τότε   γέγονεν ἀφανής· ἐμὲ δ´
[7, 4]   οὐκ εἶπεν. ἦλθε δέ μοι  τότε   δάκρυα καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς τὴν
[7, 16]   φθάνει τὸ πτερόν· καὶ  τότε   ἡμᾶς ἐπὶ Λευκίππην προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα
[7, 15]   ἀλλ´ εἶχον οἱ πόδες μου  τότε   πτερά· μόλις οὖν τινες μαινομένου
[7, 12]   οἱ θεωροί. οὕτω μὲν δὴ  τότε   τῶν δεσμῶν ἐλύθην. ἦν δὲ
[7, 4]   λευκή τις ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος  τοῦ   αἵματος, σχολὴν δὲ ὀλίγην λαβὸν
[7, 12]   προέδρῳ τῶν δικαστῶν— ἦν δὲ  τοῦ   βασιλικοῦ γένους καὶ τὰς μὲν
[7, 4]   τὴν τομήν, ἀλλὰ τὸ τάχος  τοῦ   βλήματος οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω τὸ
[7, 9]   πρὸς τοῦτον ἐρωτικὸν καὶ περὶ  τοῦ   γάμου διείλεκτο, πρὶν θαλάττιος
[7, 2]   ἄνθρωπος ἐγένετό μου πλησίον, καὶ  τοῦ   δράματος ἤρχετο· ἀνοιμώξας γὰρ πάνυ
[7, 13]   καὶ Λευκίππη, τὰς μὲν  τοῦ   δωματίου θύρας ἀνεῳγμένας ὁρῶσα, τὸν
[7, 3]   λόγου, συναπηγόμην αὐτῷ δεδεμένος, ὡς  τοῦ   ἔργου κοινωνός. τὸ δὲ χαλεπώτερον,
[7, 6]   ἂν μάθοις; δοκῶ δὲ εὑρηκέναι  τοῦ   θανάτου καλλίστην ὁδόν, δι´ ἧς
[7, 1]   ἄνθρωπον. ἔμελλε δ´ ἐκεῖνος παρὰ  τοῦ   Θερσάνδρου δεδιδαγμένος τεχνικῶς πάνυ περὶ
[7, 12]   τοῦτον ἑαυτοῦ κατειπεῖν; ~Ταῦτα λέγοντος  τοῦ   Θερσάνδρου καὶ διομνυμένου περὶ τοῦ
[7, 7]   δικαστήριον. παρασκευὴ δὲ πολλὴ ἦν  τοῦ   Θερσάνδρου κατ´ ἐμοῦ καὶ πλῆθος
[7, 10]   πιθανὸς λόγος, οἱ δὲ  τοῦ   Θερσάνδρου ῥήτορες καὶ ὅσοι τῶν
[7, 8]   τὴν Μελίτην. καὶ οἱ μὲν  τοῦ   Θερσάνδρου ῥήτορες μεθ´ ἡδονῆς ἀνεβόησαν
[7, 12]   πῦρ καὶ τροχόν, ἀνοιμώξαντος δὲ  τοῦ   Κλεινίου καὶ ἐπικαλοῦντος τοὺς θεούς,
[7, 10]   γὰρ ὑπὸ λύπης. ~Ταῦτα εἰπόντος  τοῦ   Κλεινίου τοῖς μὲν πολλοῖς ἐδόκει
[7, 2]   ζητῶν ἀρχὴν τῆς ἐπ´ ἐμὲ  τοῦ   λόγου τέχνης, ὡς ἂν πυθοίμην
[7, 4]   δὲ νήψας ἐκ τῆς μέθης  τοῦ   λόγου, Τίνα τρόπον τὴν κόρην
[7, 3]   δὲ ἐπαύσατο, τὴν ἀντίδοσιν ᾔτει  τοῦ   λόγου τῶν ἀτυχημάτων, Λέγοις ἄν,
[7, 16]   δὲ φύλακες οὐκ εἶναι κύριοι  τοῦ   μεθεῖναι καταδικασθέντα πρὸς θάνατον ἄνθρωπον
[7, 12]   ὡς ἤδη κατάδικον, βασανισθῆναι περὶ  τοῦ   Μελίτην τῷ φόνῳ συνεγνωκέναι. ἄρτι
[7, 1]   τούτου παρέχοιμί τινα φόβον αὐτῷ  τοῦ   μὴ μετὰ ἀδείας Λευκίππην ἔχειν,
[7, 13]   παρῆν, ὥστε μικροῦ τινος ἀπελείφθη  τοῦ   μὴ τῷ πατρὶ συντυχεῖν. ~Ὡς
[7, 9]   γέγονεν ἀφανής· δὲ περὶ  τοῦ   μισθωτοῦ καταγορεύσει. πρὶν δὲ μάθητε
[7, 15]   τούτῳ δὲ ἔρχεταί τις τῶν  τοῦ   ναοῦ προπόλων ἐπὶ τὸν ἱερέα
[7, 16]   τἀμά. ἰδοῦσα δὲ ἡμᾶς ἐξεπήδησε  τοῦ   νεὼ καὶ τὸν μὲν πατέρα
[7, 13]   τε ἐπ´ αὐτὸ καὶ ἔχεται  τοῦ   νεώ. τὸ δὲ παλαιὸν ἄβατος
[7, 3]   κοινωνός. τὸ δὲ χαλεπώτερον, μικρὸν  τοῦ   πανδοχείου προελθόντες, τοὺς ἑκατὸν χρυσοῦς
[7, 10]   κατεπᾴδων αὐτῇ· κληθεὶς δὲ ὑπὸ  τοῦ   παρόντος σὺν βοῇ καὶ ταραχῇ
[7, 4]   τῷ φόνῳ; ταῦτα ἤκουσα μόνα  τοῦ   πεφονευκότος, ὡς κτείνας εἴη τὴν
[7, 13]   συνήθης εἰσέρχεται· μνήμη γὰρ αὐτῇ  τοῦ   πολλάκις παρὰ δόξαν σεσῶσθαι πρὸς
[7, 8]   ἔκπληξις κατέσχεν ἐπὶ τῷ παραλόγῳ  τοῦ   πράγματος, μάλιστα δὲ τὴν Μελίτην.
[7, 12]   μου δεθέντος καὶ τῆς ἐσθῆτος  τοῦ   σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου τε ἐκ
[7, 4]   ἀπεδίδουν. ὥσπερ γὰρ ἐν ταῖς  τοῦ   σώματος πληγαῖς οὐκ εὐθὺς
[7, 9]   τῶν δεσμῶν, οἷς ἦν ὑπὸ  τοῦ   Σωσθένους δεδεμένη, καὶ εἰς τὴν
[7, 12]   θεραπαινίδων, Θέρσανδρον δὲ ἐπομόσαι περὶ  τοῦ   Σωσθένους ἐν γράμμασιν, μὴν
[7, 12]   τοῦ Θερσάνδρου καὶ διομνυμένου περὶ  τοῦ   Σωσθένους οὐκ εἰδέναι τί γέγονεν,
[7, 16]   ἄνθρωπον ἔλεγον, ἕως ἱερεύς,  τοῦ   Σωστράτου δεηθέντος, ἐνεγυήσατο αὐτὸν ἔχειν
[7, 16]   προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα πάντα καὶ τὰ  τοῦ   Σωστράτου καὶ τἀμά. ἰδοῦσα δὲ
[7, 13]   δούλη τῇ θεῷ. ἄρτι δὲ  τοῦ   Σωστράτου τὸν ἱερέα παραλαβόντος καὶ
[7, 14]   σοί. καὶ Κλεινίας ἀκούσας  τοῦ   τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου περιχαρὴς ἐγένετο
[7, 10]   ποσὶν ὑπ´ ἐκπλήξεως, ὡς μηδὲ  τοῦ   τῆς Λευκίππης δωματίου κλεῖσαι τὰς
[7, 9]   Σωσθένους, καὶ πάνθ´ ὅσα πρὸ  τοῦ   φόνου διηγήσατο, πέπρακται τὸν τρόπον
[7, 11]   δεσμώτου τινός, ὡς εἰπόντος περὶ  τοῦ   φόνου. καὶ τίς δεσμώτης
[7, 11]   νομίζω καὶ αὐτὸν κοινωνὸν γενόμενον  τοῦ   φόνου περὶ ἑαυτοῦ φοβεῖσθαι· ὥστ´
[7, 11]   δὲ μόνῳ τὰ ἀπόρρητα διελέγετο  τοῦ   φόνου, πλὴν εἰ μὴ κοινωνοῦντα
[7, 7]   ἑκατὸν δ´ μισθὸς ἦν  τοῦ   φόνου χρυσοῖ. καὶ μὲν
[7, 6]   δὲ ἄνθρωπον ἐκεῖνον, τὸν μηνυτὴν  τοῦ   ψευδοῦς φόνου, μετὰ μικρὸν ἀπολύει
[7, 6]   νῦν δέ μοι δέδοκται πᾶν  τοὐναντίον,   καὶ τὴν μοιχείαν ὁμολογεῖν καὶ
[7, 7]   Βυζαντία μὲν γένος, Λευκίππη δὲ  τοὔνομα.   ταύτην τεθνάναι δοκῶν (ἥρπαστο γὰρ
[7, 3]   ὡς ἤκουσα Θερσάνδρου καὶ Μελίτης  τοὔνομα,   τὸν ἄλλον οὐ προσέχων χρόνον,
[7, 11]   μὲν δὴ Σωσθένης ταῦτα εἰπών·  τοὐντεῦθεν   δὲ λόγος μοι πρὸς
[7, 3]   ἔφη, τὴν αὐτήν, ἀγαθῇ τύχῃ.  τοὐντεῦθεν   ἐπορευόμεθα κοινῇ καὶ διελεγόμεθα οἷα
[7, 9]   ἐπειδὴ δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν εἰς  τοὺς   ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ· καὶ μετὰ
[7, 9]   δύο, μεθ´ ὧν αὐτὴν ἐπὶ  τοὺς   ἀγροὺς ἐξέπεμψεν. ἓν μὲν δὴ
[7, 3]   ἐπένευον. ἐγὼ μὲν οὖν ὑπώπτευον  τοὺς   ἀνθρώπους διανοεῖσθαι εἰς ἡμᾶς, οὐ
[7, 16]   καὶ τὸν μὲν πατέρα περιεπτύξατο,  τοὺς   δὲ ὀφθαλμοὺς εἶχεν ἐπ´ ἐμέ.
[7, 10]   γενόμενος δέους καὶ ἤδη νομίζων  τοὺς   δημίους ἐπ´ αὐτὸν παρεῖναι, ἐπιβὰς
[7, 3]   ἀλλ´ ἰδοὺ τοὺς χρυσοῦς ὑμῖν  τοὺς   ἑκατὸν φέρω· ὥστε τί με
[7, 3]   χαλεπώτερον, μικρὸν τοῦ πανδοχείου προελθόντες,  τοὺς   ἑκατὸν χρυσοῦς λαβόντες παρ´ αὐτοῦ
[7, 10]   τὴν ταχίστην ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν  τοὺς   ἐπ´ αὐτὸν πεμφθέντας ἥκειν· ὃς
[7, 12]   δὲ τοῦ Κλεινίου καὶ ἐπικαλοῦντος  τοὺς   θεούς, τῆς Ἀρτέμιδος ἱερεὺς
[7, 12]   ἐν τῷ πολέμῳ τῷ πρὸς  τοὺς   Θρᾷκας, νικήσαντες ἐλογίσαντο δεῖν αὐτῇ
[7, 5]   συμφορῶν; ἀλλ´ οὐδὲ ἐκόρεσά μου  τοὺς   ὀφθαλμούς, οἷς μόνοις ηὐτύχησα, οὐδὲ
[7, 3]   τὸν φόνον ἐμισθώσατο. ἀλλ´ ἰδοὺ  τοὺς   χρυσοῦς ὑμῖν τοὺς ἑκατὸν φέρω·
[7, 11]   ἀποκτεῖναί μοι δοκοῦσιν αὐτόν, καὶ  τοῦτ´   εἰδότες, ὡς ἂν οὐκ ἔχοιμι
[7, 15]   ξένη κατέφυγεν. ἐγὼ μὲν δὴ  τοῦτο   ἀκούσας ἀναπτεροῦμαι καὶ τὰ ὄμματα
[7, 9]   ἐρῶ. ἐρωμένην εἶχεν, ὡς εἶπεν.  τοῦτο   γὰρ οὐκ ἐψεύσατο· καὶ ὅτι
[7, 12]   ἐστιν ἡκούσης θεωρίας τῇ θεῷ.  τοῦτο   δὲ ὅταν γένηται, πάσης εἶναι
[7, 11]   ταύτην ἔσχε Μελίτη; λέγει καὶ  τοῦτο   δι´ ἐμοῦ. ἀπήλλακται μὲν δὴ
[7, 3]   μὲν οὖν τὸ ἀνόσιον ἔργον  τοῦτο   δρᾷ· ἐγὼ δὲ ἄθλιος,
[7, 9]   ζῆν οὐκέτι θέλει καὶ διὰ  τοῦτο   ἑαυτοῦ φόνον κατεψεύσατο. ὅτι μὲν
[7, 15]   μετὰ τὴν Ἄρτεμιν εἶδον. πρὸς  τοῦτο   ἐγὼ πηδῶ καὶ βοῶ· Λευκίππην
[7, 15]   Καὶ μάλα, ἔφη· καλεῖσθαι γὰρ  τοῦτο   ἔλεγεν αὕτη, καὶ πατρίδα Βυζάντιον
[7, 7]   ἤρων καὶ νῦν ἐρῶ. διὰ  τοῦτο   ἐμαυτοῦ κατεῖπον, ἵνα με πέμψητε
[7, 12]   ἐστεμμένος προσιὼν ὁρᾶται. σημεῖον δὲ  τοῦτό   ἐστιν ἡκούσης θεωρίας τῇ θεῷ.
[7, 9]   φόνον; Ἤρων, φησί, Μελίτης· διὰ  τοῦτο   Λευκίππην ἀπέκτεινα. πῶς οὖν Μελίτης
[7, 9]   εἰ ζῇ κλαπεῖσα· πλὴν ἓν  τοῦτο   οἶδα μόνον, τὸν Σωσθένην αὐτῆς
[7, 9]   αὐτῇ τοιοῦτο πέπρακται; ἐγὼ καὶ  τοῦτο   πρὸς ὑμᾶς ἐρῶ, καὶ πρὸς
[7, 9]   ἀγροὺς ἐξέπεμψεν. ἓν μὲν δὴ  τοῦτο   πρὸς ὑπόνοιαν ἤγαγε τοῦτον, μὴ
[7, 2]   ἀκρόασιν κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον αὐτῷ  τοῦτο   τῆς ὧν ἔπαθε λύπης,
[7, 6]   τὸν ἐχθρόν. καὶ ἡμεῖς ἐν  τούτοις   ἦμεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον ἐκεῖνον,
[7, 9]   φόνου διηγήσατο, πέπρακται τὸν τρόπον  τοῦτον.   αὕτη γέγονεν ἐξαίφνης ἀφανής, οὐκ
[7, 11]   ἐπεφόνευτο, πάντως ἂν ἐδούλευεν ἐμοί.  τοῦτον   δὲ τὸν λόγον Θέρσανδρος
[7, 11]   τιθέμενοι παιδιάν; οἴεσθε χωρὶς θεοῦ  τοῦτον   ἑαυτοῦ κατειπεῖν; ~Ταῦτα λέγοντος τοῦ
[7, 9]   Μελίτη μὲν ἐπεπόνθει τι πρὸς  τοῦτον   ἐρωτικὸν καὶ περὶ τοῦ γάμου
[7, 9]   δὴ τοῦτο πρὸς ὑπόνοιαν ἤγαγε  τοῦτον,   μὴ ἄρα φονεύσασα εἴη τὴν
[7, 14]   τοῖς μαντεύμασιν. οὐχ ὁρᾷς καὶ  τοῦτον   ὡς ἐκ τῶν βασάνων νῦν
[7, 6]   σαφῶς τὸν θάνατον αὐτῆς. Ληρεῖς·  τούτου   γὰρ ἀσφαλέστερον πῶς ἂν μάθοις;
[7, 1]   ἂν ἐρῶσαν, αὐτοῦ μένοιμι κἀκ  τούτου   παρέχοιμί τινα φόβον αὐτῷ τοῦ
[7, 11]   ὡς κτενοῦντας; αἱ δὲ θεράπαιναι  τούτους   μέν, ὡς εἰκός, οὐκ ᾔδεσαν,
[7, 15]   βασάνων νῦν κρεμάμενον ἐξήρπασεν; ~Ἐν  τούτῳ   δὲ ἔρχεταί τις τῶν τοῦ
[7, 11]   τῷ στρατηγῷ μὲν οὐδὲν εἶπε,  τούτῳ   δὲ μόνῳ τὰ ἀπόρρητα διελέγετο
[7, 11]   φοβηθῇ σφόδρα δειλόν ἐστιν. ~Ἐν  τούτῳ   δὲ Θέρσανδρος, πρώτης προκλήσεως
[7, 9]   λόγῳ πρὸς τὴν ἀπολογίαν. ~Ἐν  τούτῳ   δὲ Κλεινίας, θορύβου πολλοῦ
[7, 14]   ὠδύρετο καλῶν τὴν Ἄρτεμιν· Ἐπὶ  τούτῳ   με, δέσποινα, ἤγαγες ἐνταῦθα; τοιαῦτά
[7, 16]   εἰς τὸ δεσμωτήριον. ~Καὶ ἐν  τούτῳ   παρῆν Κλεινίας καὶ
[7, 9]   ἐρρωμένως τὸν γάμον ἀπεκρούετο, κἀν  τούτῳ   τὴν ἐρωμένην εὑρών, ὡς ἔφη,
[7, 9]   μισθωτοῦ καταγορεύσει. πρὶν δὲ μάθητε  τούτων   ἕκαστον, οὔτε ὅσιον οὔτε εὐσεβὲς
[7, 11]   τινὸς ὑπονοίας μὴ ἄρα τῆς  τούτων   ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον· αὐτὸς γὰρ
[7, 2]   ἦν δεδεμένος. ἐγὼ δὲ οὐδενὶ  τούτων   προσεῖχον. ~Ὡς δὲ ἐπαύσατο, τὴν
[7, 1]   μὴ πρὸς ζήτησιν αὐτῆς ἔτι  τραποίμην.   προσέκειτο δὲ Μελίτη τῷ
[7, 4]   κατέρρηκται μὲν τῆς ψυχῆς τὸ  τραῦμα,   ἀνέῳκται δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς
[7, 4]   παταχθεὶς εὐθὺς μὲν ζητεῖ τὸ  τραῦμα   καὶ οὐκ οἶδεν εὑρεῖν, τὸ
[7, 4]   βλήματος οὐκ ἀνέῳξεν οὔπω τὸ  τραῦμα,   τὰ δὲ δάκρυα ἐδίωξε τῶν
[7, 4]   ὀφθαλμῶν μακράν· δάκρυον γὰρ αἷμα  τραύματος   ψυχῆς. ὅταν τῆς λύπης
[7, 1]   σχολὴν εἰς τὴν διάκρισιν τῆς  τρικυμίας,   βουλευόμενος ἅμα τῷ Σωσθένει πρόσεισι
[7, 11]   οὗτος, ὃν αἰτοῦσι παρ´ ἐμοῦ,  τρίτην   ταύτην ἡμέραν γέγονεν ἀφανής, καὶ
[7, 3]   ὀκνηρότερον ἤσθιεν, ἤδη δὲ καὶ  τρόμος   εἶχεν αὐτόν. ὡς δὲ ταῦτα
[7, 4]   φωνὴν εἶχον οὔτε δάκρυα· ἀλλὰ  τρόμος   μὲν εὐθὺς περιεχύθη μου τῷ
[7, 4]   κόρην· ποῦ δὲ καὶ τίνα  τρόπον,   οὐκ εἶπεν. ἦλθε δέ μοι
[7, 6]   ἀθῷος ἀπαλλάξεται. ἄκουσον δὲ τὸν  τρόπον.   παρεσκευασάμην, ὡς οἶσθα, πρὸς τὴν
[7, 4]   τῆς μέθης τοῦ λόγου, Τίνα  τρόπον   τὴν κόρην ἀπέκτεινεν, ἔφην,
[7, 9]   τοῦ φόνου διηγήσατο, πέπρακται τὸν  τρόπον   τοῦτον. αὕτη γέγονεν ἐξαίφνης ἀφανής,
[7, 2]   γὰρ αὐτάρκης ἡμῖν δίκαιος  τρόπος·   ἐμπίπτουσαι δὲ αἱ τύχαι βαπτίζουσιν
[7, 12]   κομιζόντων, τῶν δὲ πῦρ καὶ  τροχόν,   ἀνοιμώξαντος δὲ τοῦ Κλεινίου καὶ
[7, 15]   ἅμα παρῆσαν καὶ ἐπεχείρουν με  τύπτειν.   ἐγὼ δὲ ἤδη θαρρῶν ἠμυνόμην·
[7, 3]   γυναικῶν. αὕτη νεανίσκου τινὸς ἠράσθη·  Τύριον,   οἶμαι, φασὶν αὐτόν· κἀκεῖνος ἔτυχεν
[7, 14]   ἐν ἀρχῇ τῶν λόγων, ἐν  Τύρῳ   ποτὲ ἐγεγόνει περὶ τὴν τῶν
[7, 14]   χρόνου πολλοῦ διατρίψας ἔτυχεν ἐν  Τύρῳ   πρὸ πολλοῦ τῆς ἡμετέρας φυγῆς·
[7, 2]   δίκαιος τρόπος· ἐμπίπτουσαι δὲ αἱ  τύχαι   βαπτίζουσιν ἡμᾶς. ἔδει γάρ με
[7, 5]   ἀλλ´ ἐκείνους μὲν πάντας  Τύχη   ἔπαιξε κατ´ ἐμοῦ, οὗτος δὲ
[7, 13]   τὴν ἐλπίδα προὐξένει ἀποχρῆσθαι τῇ  τύχῃ.   καί, ἦν γὰρ τῶν ἀγρῶν
[7, 3]   παραδίδωσι νῦν ἔφην κακῇ  τύχῃ   μοι συνωδευκότι, φονεῦσαι κελεύσασα.
[7, 3]   Κἀγώ, ἔφη, τὴν αὐτήν, ἀγαθῇ  τύχῃ.   τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα κοινῇ καὶ διελεγόμεθα
[7, 2]   σοι συμβέβηκεν, εἶπεν, ἀπὸ τῆς  Τύχης;   εἰκὸς γάρ σε μηδὲν ἀδικήσαντα
[7, 5]   οὗτος δὲ οὐκ ἔστι τῆς  Τύχης   ἔτι παιδιά. πῶς ἄρα μοι,
[7, 3]   τὸν ἄλλον οὐ προσέχων χρόνον,  τῷ   δὲ λόγῳ τὴν ψυχὴν ὥσπερ
[7, 9]   τὴν τῆς ὑπονοίας βεβαίωσιν ἐν  τῷ   δεσμωτηρίῳ συμβὰν καὶ καθ´ αὑτοῦ
[7, 13]   ἄρχοντες ἐδίκαζον αὐτῇ τε καὶ  τῷ   δεσπότῃ. καὶ εἰ μὲν
[7, 13]   μὴ δούλη τις ἦν ἐγκαλοῦσα  τῷ   δεσπότῃ. ταύτην δὲ ἐξῆν ἱκετεύειν
[7, 11]   ἑαυτοῦ κατειπεῖν) οὐ δὴ κελεύετε  τῷ   δημίῳ, καθέζεσθε δὲ γόητος ἀκούοντες
[7, 1]   φόνον. τὸ δὲ τέχνασμα ἦν  τῷ   Θερσάνδρῳ εὑρεθέν, ὡς ἂν ἀπογνοὺς
[7, 4]   δὲ ἔρρει, σχολασάσης τῆς ψυχῆς  τῷ   κακῷ. ~Ἔλεγον οὖν· Τίς με
[7, 8]   ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις κατέσχεν ἐπὶ  τῷ   παραλόγῳ τοῦ πράγματος, μάλιστα δὲ
[7, 13]   μικροῦ τινος ἀπελείφθη τοῦ μὴ  τῷ   πατρὶ συντυχεῖν. ~Ὡς δὲ ἀπηλλάγην
[7, 12]   Βυζάντιοι, τῆς Ἀρτέμιδος ἐπιφανείσης ἐν  τῷ   πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς Θρᾷκας,
[7, 12]   οὐκ εἰδέναι τί γέγονεν, ἔδοξε  τῷ   προέδρῳ τῶν δικαστῶν— ἦν δὲ
[7, 12]   Ἀρτέμιδος ἐπιφανείσης ἐν τῷ πολέμῳ  τῷ   πρὸς τοὺς Θρᾷκας, νικήσαντες ἐλογίσαντο
[7, 11]   τίς δεσμώτης οὗτος, ὃς  τῷ   στρατηγῷ μὲν οὐδὲν εἶπε, τούτῳ
[7, 4]   τρόμος μὲν εὐθὺς περιεχύθη μου  τῷ   σώματι καὶ καρδία μου
[7, 9]   ἐρωμένην εὑρών, ὡς ἔφη, παρὰ  τῷ   Σωσθένει ζῶσαν, ἣν ᾤετο νεκράν,
[7, 1]   διάκρισιν τῆς τρικυμίας, βουλευόμενος ἅμα  τῷ   Σωσθένει πρόσεισι τῷ τῶν δεσμῶν
[7, 9]   ἐρωμένην οὖσαν αὐτῷ τὴν παρὰ  τῷ   Σωσθένει, ταύτην ἠλέησέ τε καὶ
[7, 12]   ἐπινίκιον. ἦν δὲ καὶ ἰδίᾳ  τῷ   Σωστράτῳ νύκτωρ θεὸς ἐπιστᾶσα·
[7, 10]   δὲ ἔτυχε μὲν ἐν  τῷ   τῆς Λευκίππης δωματίῳ παρών, κατεπᾴδων
[7, 4]   ἐπιρρεῖ, οὕτω καὶ ψυχὴ παταχθεῖσα  τῷ   τῆς λύπης βέλει, τοξεύσαντος λόγου
[7, 6]   κατῳκίσαντο, ὡς ἂν μηκέτι παρὰ  τῷ   τῆς Μελίτης εἶεν συντρόφῳ. ~Τῇ
[7, 1]   βουλευόμενος ἅμα τῷ Σωσθένει πρόσεισι  τῷ   τῶν δεσμῶν ἄρχοντι, δεόμενος διαφθαρῆναί
[7, 1]   τραποίμην. προσέκειτο δὲ Μελίτη  τῷ   φόνῳ, ἵνα μή, τετελευτηκέναι τὴν
[7, 12]   κατάδικον, βασανισθῆναι περὶ τοῦ Μελίτην  τῷ   φόνῳ συνεγνωκέναι. ἄρτι δέ μου
[7, 4]   πυθομένου, Δοκεῖς, ἔφη, κἀμὲ κεκοινωνηκέναι  τῷ   φόνῳ; ταῦτα ἤκουσα μόνα τοῦ
[7, 13]   τῇ τύχῃ. καί, ἦν γὰρ  τῶν   ἀγρῶν πλησίον τὸ τῆς Ἀρτέμιδος
[7, 3]   μοι σταδίους τέσσαρας νεανίσκος ἐκ  τῶν   ἀγρῶν προσελθὼν καὶ προσειπὼν καὶ
[7, 9]   φάρμακον· κατέψευσται γὰρ ἑαυτοῦ τὴν  τῶν   ἀδικούντων αἰτίαν, ἵνα πάθῃ τὴν
[7, 3]   τὴν ἀντίδοσιν ᾔτει τοῦ λόγου  τῶν   ἀτυχημάτων, Λέγοις ἄν, εἰπών, καὶ
[7, 9]   ἀνδρὸς ἐπιθυμοῦντος ἀποθανεῖν, ὅπερ φύσει  τῶν   ἀτυχούντων ἐστὶ φάρμακον· κατέψευσται γὰρ
[7, 7]   οὐ δεῖ τἀληθῆ λέγειν; ἐπεὶ  τῶν   αὑτῆς με κύριον ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο.
[7, 14]   συντυχεῖν. ~Ὡς δὲ ἀπηλλάγην ἐγὼ  τῶν   βασάνων, διελέλυτο μὲν τὸ δικαστήριον
[7, 14]   ὁρᾷς καὶ τοῦτον ὡς ἐκ  τῶν   βασάνων νῦν κρεμάμενον ἐξήρπασεν; ~Ἐν
[7, 12]   σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου τε ἐκ  τῶν   βρόχων κρεμαμένου καὶ τῶν μὲν
[7, 12]   δὲ τὸν νόμον συμβούλους ἐκ  τῶν   γεραιτέρων εἶχεν, οὓς ἐπιγνώμονας ἐλάμβανε
[7, 4]   προσπεσόντα καθάπερ τοξεύματα κατεσίγασε καὶ  τῶν   δακρύων ἀπέφραξε τὴν πηγήν, μετὰ
[7, 4]   ἀνέῳκται δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς  τῶν   δακρύων θύρα, τὰ δὲ μετὰ
[7, 14]   μὲν ἐλεούντων, τῶν δὲ ἐπιθειαζόντων,  τῶν   δὲ ἀναπυνθανομένων. ἔνθα καὶ
[7, 14]   καὶ θόρυβος, τῶν μὲν ἐλεούντων,  τῶν   δὲ ἐπιθειαζόντων, τῶν δὲ ἀναπυνθανομένων.
[7, 12]   καὶ τῶν μὲν μάστιγας κομιζόντων,  τῶν   δὲ πῦρ καὶ τροχόν, ἀνοιμώξαντος
[7, 16]   ὅταν δέῃ. οὕτω μὲν δὴ  τῶν   δεσμῶν ἀπολύομαι καὶ ἐπὶ τὸ
[7, 1]   ἅμα τῷ Σωσθένει πρόσεισι τῷ  τῶν   δεσμῶν ἄρχοντι, δεόμενος διαφθαρῆναί με
[7, 15]   κατέπεσεν, ἐγὼ δὲ ἐξάλλομαι μετὰ  τῶν   δεσμῶν εἰς ἀέρα καὶ ἐπὶ
[7, 12]   θεωροί. οὕτω μὲν δὴ τότε  τῶν   δεσμῶν ἐλύθην. ἦν δὲ
[7, 9]   ταύτην ἠλέησέ τε καὶ ἔλυσε  τῶν   δεσμῶν, οἷς ἦν ὑπὸ τοῦ
[7, 6]   μετὰ μικρὸν ἀπολύει ἐπὶ  τῶν   δεσμῶν, φάσκων τὸν ἄρχοντα κελεῦσαι
[7, 1]   ὡς δὴ καὶ αὐτὸν ἕνα  τῶν   δεσμωτῶν, προσποιησάμενος βούλεσθαι τἀμὰ δι´
[7, 9]   καὶ κατὰ τῆς Μελίτης ἐξηγρίανε.  τῶν   δεσμωτῶν τις ὀδυρόμενος ἑαυτοῦ τὴν
[7, 12]   τί γέγονεν, ἔδοξε τῷ προέδρῳ  τῶν   δικαστῶν— ἦν δὲ τοῦ βασιλικοῦ
[7, 10]   τὰς θύρας. μάλιστα γὰρ τὸ  τῶν   δούλων γένος ἐν οἷς ἂν
[7, 9]   ἀδικούντων αἰτίαν, ἵνα πάθῃ τὴν  τῶν   δυστυχούντων τιμωρίαν. δὲ ἠτύχησε
[7, 2]   περιπεσεῖν δαίμονι. τεκμαίρομαι δὲ ἐκ  τῶν   ἐμαυτοῦ. καὶ ἅμα τὰ οἰκεῖα
[7, 10]   περὶ ἑαυτοῦ φοβηθεὶς ἁπαξαπάντων ἐξελάθετο  τῶν   ἐν ποσὶν ὑπ´ ἐκπλήξεως, ὡς
[7, 3]   δέ, Μελίτη ἐστίν, ἔφη,  τῶν   ἐνταῦθα πρώτη γυναικῶν. αὕτη νεανίσκου
[7, 14]   δέσποινα, ἤγαγες ἐνταῦθα; τοιαῦτά σου  τῶν   ἐνυπνίων τὰ μαντεύματα; κἀγὼ μὲν
[7, 14]   Τύρῳ ποτὲ ἐγεγόνει περὶ τὴν  τῶν   Ἡρακλείων ἑορτὴν καὶ χρόνου πολλοῦ
[7, 5]   θρηνῶν ἀνεπαυσάμην; ἀεί σε πενθῶ,  τῶν   θανάτων διωκόντων ἀλλήλους; ἀλλ´ ἐκείνους
[7, 12]   γενέσθαι δευτέραν ἐν ταῖς βασάνοις  τῶν   θεραπαινίδων, Θέρσανδρον δὲ ἐπομόσαι περὶ
[7, 11]   δὲ ἀρνεῖται· πρὸς ταύτην αἱ  τῶν   θεραπαινῶν εἰσι βάσανοι. ἂν γὰρ
[7, 7]   εὑρίσκομεν Σωσθένει δουλεύουσαν, διοικητῇ τινι  τῶν   Θερσάνδρου χωρίων. ὅπως δὲ τὴν
[7, 9]   πρὸς ὑμᾶς ἐρῶ, καὶ πρὸς  τῶν   θεῶν μή με νομίσητε διαβάλλειν
[7, 4]   δ´ ἤκουσά μου τὸν μῦθον  τῶν   κακῶν, οὔτε ἀνῴμωξα οὔτε ἔκλαυσα·
[7, 13]   δόξαν σεσῶσθαι πρὸς τὸ παρὸν  τῶν   κινδύνων τὴν ἐλπίδα προὐξένει ἀποχρῆσθαι
[7, 11]   δὲ αὐτὴν ἔνθα ἦν  τῶν   λῃστῶν λόχος λανθάνων, ὥστε ἐνεχώρει
[7, 14]   γάρ, ὡς ἔφην ἐν ἀρχῇ  τῶν   λόγων, ἐν Τύρῳ ποτὲ ἐγεγόνει
[7, 14]   ἦν περὶ ἐμὲ καὶ θόρυβος,  τῶν   μὲν ἐλεούντων, τῶν δὲ ἐπιθειαζόντων,
[7, 12]   ἐκ τῶν βρόχων κρεμαμένου καὶ  τῶν   μὲν μάστιγας κομιζόντων, τῶν δὲ
[7, 4]   τραῦμα, τὰ δὲ δάκρυα ἐδίωξε  τῶν   ὀφθαλμῶν μακράν· δάκρυον γὰρ αἷμα
[7, 10]   δὲ Θέρσανδρος φοβηθεὶς λάθρα τινὰ  τῶν   παραστατῶν εἰς τὸν ἀγρὸν ἀποστέλλει
[7, 2]   ᾤμωξεν ὀλίγον. ἄλλος δέ τις  τῶν   συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ ἄνθρωπος ἀτυχῶν
[7, 15]   ~Ἐν τούτῳ δὲ ἔρχεταί τις  τῶν   τοῦ ναοῦ προπόλων ἐπὶ τὸν
[7, 10]   τοῦ Θερσάνδρου ῥήτορες καὶ ὅσοι  τῶν   φίλων συμπαρῆσαν, ἐπεβόων ἀνελεῖν τὸν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 13/12/2006