Livre, Chapitre
[7, 3]	τὴν ὁδόν; Ἐπὶ Σμύρνης, εἶπον.	Κἀγώ,	ἔφη, τὴν αὐτήν, ἀγαθῇ τύχῃ.
[7, 7]	ἐπεὶ δὲ ἐπαύσαντο λέγοντες, αἰτήσας	κἀγὼ	λόγον, Ἀλλ´ οὗτοι μέν, ἔφην,
[7, 14]	σου τῶν ἐνυπνίων τὰ μαντεύματα;	κἀγὼ	μὲν ἐπίστευόν σου τοῖς ὀνείροις
[7, 6]	οὕτω γὰρ κἀκείνη δίκην δώσει,	κἀγὼ	τὸν ἐπάρατον βίον καταλίποιμι. Εὐφήμησον,
[7, 9]	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ συμβὰν καὶ	καθ´	αὑτοῦ καὶ κατὰ τῆς Μελίτης
[7, 2]	μοι καὶ τί πεπραχὼς εἴη.	καθ´	ἑαυτὸν δὲ ταῦτα ἔλεγε καὶ
[7, 4]	τῆς ἀκροάσεως τῇ ψυχῇ προσπεσόντα	καθάπερ	τοξεύματα κατεσίγασε καὶ τῶν δακρύων
[7, 11]	οὐ δὴ κελεύετε τῷ δημίῳ,	καθέζεσθε	δὲ γόητος ἀκούοντες πιθανῶς μὲν
[7, 16]	τὴν Ἄρτεμιν καὶ περιΐσταντό με	καὶ	ἄγειν εἰς τὸ δεσμωτήριον οὐκ
[7, 4]	σχολὴν δὲ ὀλίγην λαβὸν ἔρχεται	καὶ	ἀθρόον ἐπιρρεῖ, οὕτω καὶ ψυχὴ
[7, 9]	μόνον, τὸν Σωσθένην αὐτῆς ἐρῶντα	καὶ	αἰκισάμενον βασάνοις πολλαῖς ἐφ´ οἷς
[7, 10]	βοῇ καὶ ταραχῇ πολλῇ προέρχεται,	καὶ	ἀκούσας τὰ ὄντα, μεστὸς γενόμενος
[7, 3]	κἀκεῖνοι, ἐνεώρων δὲ ἡμῖν πυκνὰ	καὶ	ἀλλήλοις ἐπένευον. ἐγὼ μὲν οὖν
[7, 11]	οὕτω σαφῶς ἐληλεγμένου. δοκῶ δὲ	καὶ	ἄλλον τινὰ ἐργάσασθαι φόνον. ὁ
[7, 15]	μου, πάτερ, εἶπε, τὰ μαντεύματα·	καὶ	ἅμα πρὸς τὸν ἄγγελον εἶπε·
[7, 2]	τεκμαίρομαι δὲ ἐκ τῶν ἐμαυτοῦ.	καὶ	ἅμα τὰ οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφ´
[7, 15]	ἀναπτεροῦμαι καὶ τὰ ὄμματα ἀνεγείρω	καὶ	ἀναβιοῦν ἠρχόμην· ὁ δὲ Κλεινίας
[7, 16]	πρὸς τὸν Σώστρατον κατέχων ἐμαυτὸν	(καὶ	ἅπαντα ἔβλεπον εἰς τὸ ἐκείνης
[7, 8]	ὑπόνοιαν ἔχειν κατὰ τῆς Μελίτης	καὶ	ἀπορεῖν ὅτῳ χρήσαιντο λόγῳ πρὸς
[7, 5]	σε πειρατήριον. ὁ δὲ ἀνόσιος	καὶ	ἀσεβὴς ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον σου
[7, 1]	ἔνθα ἔτυχον δεδεμένος, ὡς δὴ	καὶ	αὐτὸν ἕνα τῶν δεσμωτῶν, προσποιησάμενος
[7, 11]	πιθανῶς δὲ δακρύοντος· ὃν νομίζω	καὶ	αὐτὸν κοινωνὸν γενόμενον τοῦ φόνου
[7, 9]	ὅτι μὲν γὰρ ἐπιθυμεῖ θανάτου	καὶ	αὐτὸς ὡμολόγησε, καὶ ὅτι διὰ
[7, 15]	εἶδον. πρὸς τοῦτο ἐγὼ πηδῶ	καὶ	βοῶ· Λευκίππην λέγεις. Καὶ μάλα,
[7, 1]	ἔπειθεν (ἐδεδίει γὰρ τὴν πόλιν·	καὶ	γὰρ ἄλλον ἄρχοντα πρὸ αὐτοῦ
[7, 14]	ἐπιστὰς ὁρᾷ με καὶ γνωρίζει.	καὶ	γάρ, ὡς ἔφην ἐν ἀρχῇ
[7, 14]	ὁ Σώστρατος ἐπιστὰς ὁρᾷ με	καὶ	γνωρίζει. καὶ γάρ, ὡς ἔφην
[7, 14]	ταχύ μου τὴν μορφὴν συνεβάλετο,	καὶ	διὰ τὸ ἐνύπνιον φύσει προσδοκῶν
[7, 9]	τὴν γυναῖκα ζῆν οὐκέτι θέλει	καὶ	διὰ τοῦτο ἑαυτοῦ φόνον κατεψεύσατο.
[7, 3]	ἀγαθῇ τύχῃ. τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα κοινῇ	καὶ	διελεγόμεθα οἷα εἰκὸς ἐν ὁδῷ.
[7, 12]	κατειπεῖν; ~Ταῦτα λέγοντος τοῦ Θερσάνδρου	καὶ	διομνυμένου περὶ τοῦ Σωσθένους οὐκ
[7, 3]	φέρω· ὥστε τί με ἀπόλλυτε	καὶ	ἑαυτοῖς φθονεῖτε κέρδους; ἐγὼ δὲ
[7, 15]	δὲ φυλάσσοντες ἐδίωκον, νομίζοντες ἀποδιδράσκειν,	καὶ	ἐβόων τοῖς ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι. ἀλλ´
[7, 1]	τἀμὰ δι´ ἐκείνου μαθεῖν. ἐπείσθη	καὶ	ἐδέξατο τὸν ἄνθρωπον. ἔμελλε δ´
[7, 13]	αὐτῇ τε καὶ τῷ δεσπότῃ.	καὶ	εἰ μὲν ὁ δεσπότης οὐδὲν
[7, 11]	καὶ μὴ τεθνάναι· τί δέ,	καὶ	εἰ παρῆν, ἔδει παρ´ αὐτοῦ
[7, 11]	ἦν ἐμή, Σωσθένους αὐτὴν ἐωνημένου·	καὶ	εἰ περιῆν καὶ μὴ πρὸς
[7, 11]	κόρην ἐωνήσατο; τοιγαροῦν ἐωνημένος ἔστω·	καὶ	εἰ ταύτην ἔσχε Μελίτη; λέγει
[7, 9]	ἦν ὑπὸ τοῦ Σωσθένους δεδεμένη,	καὶ	εἰς τὴν οἰκίαν τε εἰσεδέξατο
[7, 7]	ὡς γὰρ ἔμαθον ἀνῃρημένην, μετενόουν	καὶ	ἔκλαον καὶ ἤρων καὶ νῦν
[7, 3]	αὐτόν· Ἐγὼ τὴν κόρην ἀπέκτεινα,	καὶ	ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν παρὰ Μελίτης
[7, 4]	ἐμοῦ δι´ ὃ παρῆν, ἐσιώπα	καὶ	ἔλεγεν οὐδέν. πάλιν δέ μου
[7, 9]	οὖν οὐ πολὺ μᾶλλον ἂν	καὶ	ἐλεγχόμενος ἠρνήσατο τὸν φόνον, ἵνα
[7, 13]	δ´ ἦν οὐδαμοῦ, θάρσος αὐτὴν	καὶ	ἐλπὶς ἡ συνήθης εἰσέρχεται· μνήμη
[7, 9]	τῷ Σωσθένει, ταύτην ἠλέησέ τε	καὶ	ἔλυσε τῶν δεσμῶν, οἷς ἦν
[7, 16]	εἷλκόν με εἰς τὸ δεσμωτήριον.	~Καὶ	ἐν τούτῳ παρῆν ὁ Κλεινίας
[7, 15]	καὶ οἱ φύλακες ἅμα παρῆσαν	καὶ	ἐπεχείρουν με τύπτειν. ἐγὼ δὲ
[7, 13]	τοῦ Σωστράτου τὸν ἱερέα παραλαβόντος	καὶ	ἐπὶ τὰ δικαστήρια προσελθόντος, ὡς
[7, 16]	μὲν δὴ τῶν δεσμῶν ἀπολύομαι	καὶ	ἐπὶ τὸ ἱερὸν ταχὺ μάλα
[7, 15]	μετὰ τῶν δεσμῶν εἰς ἀέρα	καὶ	ἐπὶ τὸ ἱερὸν ὡς ἀπὸ
[7, 12]	τροχόν, ἀνοιμώξαντος δὲ τοῦ Κλεινίου	καὶ	ἐπικαλοῦντος τοὺς θεούς, ὁ τῆς
[7, 4]	ἅπαξ ἐνέβαλέ μοι τὸν μύωπα	καὶ	ἔργον εἰργάσατο οὕτω κατ´ ἐμοῦ
[7, 11]	τρίτην ταύτην ἡμέραν γέγονεν ἀφανής,	καὶ	ἔστιν οὐ πόρρω τινὸς ὑπονοίας
[7, 14]	μὲν ἐπίστευόν σου τοῖς ὀνείροις	καὶ	εὑρήσειν παρὰ σοὶ προσεδόκων τὴν
[7, 11]	Κλειτοφῶν μὲν οὖν ὡμολόγησεν ἀνῃρηκέναι	καὶ	ἔχει τὴν δίκην, Μελίτη δὲ
[7, 4]	τοξεύσαντος λόγου τέτρωται μὲν ἤδη	καὶ	ἔχει τὴν τομήν, ἀλλὰ τὸ
[7, 13]	ἱερόν, ἐκτρέχει τε ἐπ´ αὐτὸ	καὶ	ἔχεται τοῦ νεώ. τὸ δὲ
[7, 9]	τινὰ ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν αὐτῷ θέλει	καὶ	ζῆν δι´ ὀδύνην οὐ φέρει.
[7, 4]	εὐθὺς περιεχύθη μου τῷ σώματι	καὶ	ἡ καρδία μου ἐλέλυτο, ὀλίγον
[7, 13]	~Παρὰ δὲ τὸν αὐτὸν χρόνον	καὶ	ἡ Λευκίππη, τὰς μὲν τοῦ
[7, 7]	πλῆθος ῥητόρων οὐχ ἧττον δέκα·	καὶ	ἡ τῆς Μελίτης σπουδῇ πρὸς
[7, 10]	τὰ ὄντα, μεστὸς γενόμενος δέους	καὶ	ἤδη νομίζων τοὺς δημίους ἐπ´
[7, 6]	αἰσχρόν, ὃ λυπεῖ τὸν ἐχθρόν.	καὶ	ἡμεῖς ἐν τούτοις ἦμεν, τὸν
[7, 13]	ἐλπίδα προὐξένει ἀποχρῆσθαι τῇ τύχῃ.	καί,	ἦν γὰρ τῶν ἀγρῶν πλησίον
[7, 7]	ἔμαθον ἀνῃρημένην, μετενόουν καὶ ἔκλαον	καὶ	ἤρων καὶ νῦν ἐρῶ. διὰ
[7, 9]	οὐ ψεύδομαι, ἡ Μελίτη συνομολογήσει	καὶ	θεράπαιναι δύο, μεθ´ ὧν αὐτὴν
[7, 10]	προνοίᾳ. Μελίτη τὰς θεραπαινίδας ἐδίδου	καὶ	Θέρσανδρον ἠξίου διδόναι Σωσθένην· τάχα
[7, 14]	ὄχλος τε ἦν περὶ ἐμὲ	καὶ	θόρυβος, τῶν μὲν ἐλεούντων, τῶν
[7, 12]	τῆς συμμαχίας ἐπινίκιον. ἦν δὲ	καὶ	ἰδίᾳ τῷ Σωστράτῳ νύκτωρ ἡ
[7, 3]	ταῦτα εἶδον, ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς	καὶ	ἱμᾶσιν εὐθὺς δεσμεύουσι· παίει δὲ
[7, 9]	βεβαίωσιν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ συμβὰν	καὶ	καθ´ αὑτοῦ καὶ κατὰ τῆς
[7, 6]	τί δὲ προπετῶς ἀποθνῄσκεις; ὃ	καὶ	κατὰ σχολὴν ἔξεστιν, ὅταν μάθῃς
[7, 9]	δεσμωτηρίῳ συμβὰν καὶ καθ´ αὑτοῦ	καὶ	κατὰ τῆς Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν
[7, 6]	δέ μου θρηνοῦντος Κλεινίας εἰσέρχεται,	καὶ	καταλέγω τὸ πᾶν αὐτῷ καὶ
[7, 4]	εὑρεῖν, τὸ δὲ ἔτι δέδυκε	καὶ	κέκρυπται κατειργασμένον σχολῇ τῆς πληγῆς
[7, 11]	ὁ λόγος μοι πρὸς Μελίτην	καὶ	Κλειτοφῶντα. τί μου τὴν δούλην
[7, 14]	κατ´ ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς ἀνοιμώξας	καὶ	κοψάμενος τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου
[7, 14]	τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου περιχαρὴς ἐγένετο	καὶ	λέγει· Θάρρει, πάτερ, ἡ Ἄρτεμις
[7, 15]	τὸν ἱερέα σπουδῇ μάλα θέων	καὶ	λέγει πάντων ἀκουόντων· Κόρη τις
[7, 14]	προσελθὼν εἶργε παρηγορῶν αὐτὸν ἅμα	καὶ	λέγων· Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; τί
[7, 15]	πηδῶ καὶ βοῶ· Λευκίππην λέγεις.	Καὶ	μάλα, ἔφη· καλεῖσθαι γὰρ τοῦτο
[7, 6]	ὡς ἀλλήλων ἐρῶντες ἐγώ τε	καὶ	Μελίτη κοινῇ τὴν Λευκίππην ἀνῃρήκαμεν.
[7, 3]	ἐγὼ δὲ ὡς ἤκουσα Θερσάνδρου	καὶ	Μελίτης τοὔνομα, τὸν ἄλλον οὐ
[7, 9]	εἰς τοὺς ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ·	καὶ	μετὰ ταῦτά φασιν ἀφανῆ γεγονέναι.
[7, 11]	αὐτὴν ἐωνημένου· καὶ εἰ περιῆν	καὶ	μὴ πρὸς αὐτῶν ἐπεφόνευτο, πάντως
[7, 11]	εἴη μὲν οὖν κἀκεῖνον φανῆναι	καὶ	μὴ τεθνάναι· τί δέ, καὶ
[7, 7]	οὐ γὰρ φέρω νῦν ζῆν,	καὶ	μιαιφόνος γενόμενος καὶ φιλῶν ἣν
[7, 14]	κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου τοῖς ὀφθαλμοῖς	καὶ	μικροῦ δεῖν ἐξώρυξεν αὐτούς· οὐδὲ
[7, 9]	ἀπέκτεινεν; οὕτω γὰρ ἄν τις	καὶ	μισοῖ τὸ φιλούμενον καὶ φιλοῖ
[7, 7]	μετενόουν καὶ ἔκλαον καὶ ἤρων	καὶ	νῦν ἐρῶ. διὰ τοῦτο ἐμαυτοῦ
[7, 14]	τὸν ἀνδροφόνον αὐτῆς παρὰ σοί.	καὶ	ὁ Κλεινίας ἀκούσας τοῦ τῆς
[7, 7]	μισθὸς ἦν τοῦ φόνου χρυσοῖ.	καὶ	ὁ μὲν δὴ τὸ ἔργον
[7, 16]	ὁ Κλεινίας καὶ ὁ Σώστρατος.	καὶ	ὁ μὲν Κλεινίας ἐβόα· Ποῖ
[7, 6]	ἔσχεν. ἐμὲ δὲ παρηγόρει Κλεινίας	καὶ	ὁ Σάτυρος, εἴ πως δύναιντο
[7, 16]	ἔστι φονεὺς ἐφ´ ᾗ καταδεδίκασται.	καὶ	ὁ Σώστρατος ἐν μέρει ταὐτὰ
[7, 14]	ἐπιθειαζόντων, τῶν δὲ ἀναπυνθανομένων. ἔνθα	καὶ	ὁ Σώστρατος ἐπιστὰς ὁρᾷ με
[7, 16]	ἐν τούτῳ παρῆν ὁ Κλεινίας	καὶ	ὁ Σώστρατος. καὶ ὁ μὲν
[7, 16]	τὸ ἱερὸν ταχὺ μάλα ἠπειγόμην·	καὶ	ὁ Σώστρατος κατὰ πόδας, οὐκ
[7, 4]	πληγή, μετὰ μικρὸν δὲ ἀνέθορε,	καὶ	ὀδόντι συός τις παταχθεὶς εὐθὺς
[7, 7]	οὗτοι μέν, ἔφην, ληροῦσι πάντες,	καὶ	οἱ Θερσάνδρῳ καὶ οἱ Μελίτῃ
[7, 7]	ληροῦσι πάντες, καὶ οἱ Θερσάνδρῳ	καὶ	οἱ Μελίτῃ συνειπόντες· ἐγὼ δὲ
[7, 8]	πράγματος, μάλιστα δὲ τὴν Μελίτην.	καὶ	οἱ μὲν τοῦ Θερσάνδρου ῥήτορες
[7, 10]	αὐτὸν εἶναι τὸν Λευκίππην ἀνῃρηκότα·	καὶ	οἱ συναγορεύοντες αὐτῇ ταύτην μάλιστα
[7, 15]	μου πρὸς τὸν δρόμον λαμβάνονται·	καὶ	οἱ φύλακες ἅμα παρῆσαν καὶ
[7, 3]	δὲ ὠχρὸς ἐγίνετο κατὰ μικρὸν	καὶ	ὀκνηρότερον ἤσθιεν, ἤδη δὲ καὶ
[7, 14]	διηγοῦντο ὅσα εἶπον κατ´ ἐμαυτοῦ·	καὶ	ὃς ἀνοιμώξας καὶ κοψάμενος τὴν
[7, 8]	τὴν μὲν Λευκίππην εἰδέναι λέγουσα	καὶ	ὅσα εἶπον, ἀλλὰ τόν γε
[7, 10]	οἱ δὲ τοῦ Θερσάνδρου ῥήτορες	καὶ	ὅσοι τῶν φίλων συμπαρῆσαν, ἐπεβόων
[7, 9]	ἐπιθυμεῖ θανάτου καὶ αὐτὸς ὡμολόγησε,	καὶ	ὅτι διὰ λύπην τὴν ἐπὶ
[7, 9]	εἶπεν. τοῦτο γὰρ οὐκ ἐψεύσατο·	καὶ	ὅτι λῃσταὶ ταύτην ἥρπασαν, καὶ
[7, 6]	καὶ καταλέγω τὸ πᾶν αὐτῷ	καὶ	ὅτι μοι δέδοκται πάντως ἀποθανεῖν.
[7, 9]	μετὰ ταῦτά φασιν ἀφανῆ γεγονέναι.	καὶ	ὅτι ταῦτα οὐ ψεύδομαι, ἡ
[7, 8]	τὰ δὲ διηγεῖτο σπουδῇ μάλα	καὶ	οὐ σαφῶς, τὴν μὲν Λευκίππην
[7, 4]	εὐθὺς μὲν ζητεῖ τὸ τραῦμα	καὶ	οὐκ οἶδεν εὑρεῖν, τὸ δὲ
[7, 9]	ἥρπασαν, καὶ τὰ περὶ Σωσθένους,	καὶ	πάνθ´ ὅσα πρὸ τοῦ φόνου
[7, 9]	δὲ οὐκ εἶχεν οὕτως, ἀλλὰ	καὶ	πάνυ ἐρρωμένως τὸν γάμον ἀπεκρούετο,
[7, 3]	τὴν γυναῖκα ταύτην ἀπατήσασα συλλαμβάνει	καὶ	παραδίδωσι ᾧ νῦν ἔφην κακῇ
[7, 16]	Σωστράτου δεηθέντος, ἐνεγυήσατο αὐτὸν ἔχειν	καὶ	παρέξειν εἰς τὸν δῆμον, ὅταν
[7, 13]	ὁ νεώς, ἀνδράσι δὲ ἐπετέτραπτο	καὶ	παρθένοις. εἰ δέ τις εἴσω
[7, 3]	δὲ κατὰ κόρρης τις ἐκεῖνον·	καὶ	παταχθείς, ὥσπερ βασάνους παθὼν μυρίας,
[7, 15]	ἔλεγεν αὕτη, καὶ πατρίδα Βυζάντιον	καὶ	πατέρα Σώστρατον ἔχειν. ὁ μὲν
[7, 15]	καλεῖσθαι γὰρ τοῦτο ἔλεγεν αὕτη,	καὶ	πατρίδα Βυζάντιον καὶ πατέρα Σώστρατον
[7, 11]	τὸ γενόμενον ἑωρακέναι. ἐλήρησε δὲ	καὶ	περὶ δεσμώτου τινός, ὡς εἰπόντος
[7, 9]	ἐπεπόνθει τι πρὸς τοῦτον ἐρωτικὸν	καὶ	περὶ τοῦ γάμου διείλεκτο, πρὶν
[7, 16]	μαθόντες εὐφήμουν τε τὴν Ἄρτεμιν	καὶ	περιΐσταντό με καὶ ἄγειν εἰς
[7, 7]	ἦν τοῦ Θερσάνδρου κατ´ ἐμοῦ	καὶ	πλῆθος ῥητόρων οὐχ ἧττον δέκα·
[7, 3]	ὥσπερ ὑπὸ μύωπος παταχθεὶς ἐγείρω	καὶ	πρὸς αὐτὸν μεταστραφεὶς λέγω· Τίς
[7, 3]	τῶν ἀγρῶν προσελθὼν καὶ προσειπὼν	καὶ	πρὸς μικρὸν συμβαδίσας, Ποῖ, ἔφη,
[7, 11]	γέγονε; τί δὲ ὅλως ἐξεπέμπετο;	καὶ	πρὸς τίνα; ἆρ´ οὐκ εὔδηλον
[7, 9]	καὶ τοῦτο πρὸς ὑμᾶς ἐρῶ,	καὶ	πρὸς τῶν θεῶν μή με
[7, 3]	νεανίσκος ἐκ τῶν ἀγρῶν προσελθὼν	καὶ	προσειπὼν καὶ πρὸς μικρὸν συμβαδίσας,
[7, 3]	δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν τινες τέσσαρες,	καὶ	προσεποιοῦντο μὲν ἀριστᾶν κἀκεῖνοι, ἐνεώρων
[7, 3]	τῶν ἀτυχημάτων, Λέγοις ἄν, εἰπών,	καὶ	σὺ τὰ σαυτοῦ. ὁ δέ,
[7, 5]	τὴν ἀνδροφόνον σου κατεφίλησα πολλάκις	καὶ	συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς, καὶ τὴν
[7, 5]	δὲ τέθνηκας θάνατον διπλοῦν, ψυχῆς	καὶ	σώματος. δύο ἐξέφυγες λῃστήρια, τὸ
[7, 9]	ἐλεγχόμενος ἠρνήσατο τὸν φόνον, ἵνα	καὶ	σώσῃ τὴν ἐρωμένην καὶ ὑπὲρ
[7, 9]	εἰς τὴν οἰκίαν τε εἰσεδέξατο	καὶ	τὰ ἄλλα ὡς πρὸς ἐλευθέραν
[7, 15]	μὲν δὴ τοῦτο ἀκούσας ἀναπτεροῦμαι	καὶ	τὰ ὄμματα ἀνεγείρω καὶ ἀναβιοῦν
[7, 9]	καὶ ὅτι λῃσταὶ ταύτην ἥρπασαν,	καὶ	τὰ περὶ Σωσθένους, καὶ πάνθ´
[7, 2]	καθ´ ἑαυτὸν δὲ ταῦτα ἔλεγε	καὶ	τὰ τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν τῆς
[7, 16]	ἐπὶ Λευκίππην προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα πάντα	καὶ	τὰ τοῦ Σωστράτου καὶ τἀμά.
[7, 12]	τὴν θυγατέρα εὑρήσειν ἐν Ἐφέσῳ	καὶ	τἀδελφοῦ τὸν υἱόν. ~Παρὰ δὲ
[7, 16]	πάντα καὶ τὰ τοῦ Σωστράτου	καὶ	τἀμά. ἰδοῦσα δὲ ἡμᾶς ἐξεπήδησε
[7, 10]	ὑπὸ τοῦ παρόντος σὺν βοῇ	καὶ	ταραχῇ πολλῇ προέρχεται, καὶ ἀκούσας
[7, 12]	ἦν δὲ τοῦ βασιλικοῦ γένους	καὶ	τὰς μὲν φονικὰς ἐδίκαζε δίκας,
[7, 6]	τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς,	καὶ	ταῦτα Λευκίππης; Οὐδέν, εἶπον, αἰσχρόν,
[7, 11]	οὐ παύσεσθε φληνάφων ἀνεχόμενοι κενῶν	καὶ	τηλικοῦτον ἔργον τιθέμενοι παιδιάν; οἴεσθε
[7, 5]	πολλάκις καὶ συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς,	καὶ	τὴν Ἀφροδίτης χάριν αὐτῇ παρέσχον
[7, 7]	ἀλλήλοις συνόντες ἥκομεν ἐνταῦθα κοινῇ	καὶ	τὴν Λευκίππην εὑρίσκομεν Σωσθένει δουλεύουσαν,
[7, 6]	δέ μοι δέδοκται πᾶν τοὐναντίον,	καὶ	τὴν μοιχείαν ὁμολογεῖν καὶ ὡς
[7, 12]	συνεγνωκέναι. ἄρτι δέ μου δεθέντος	καὶ	τῆς ἐσθῆτος τοῦ σώματος γεγυμνωμένου
[7, 4]	κόρην ἀπέκτεινεν, ἔφην, ὁ μισθωτός,	καὶ	τί πεποίηκε τὸ σῶμα; ὁ
[7, 2]	τίς ἦν ὁ συμβαδίζων μοι	καὶ	τί πεπραχὼς εἴη. καθ´ ἑαυτὸν
[7, 4]	εἴη τὴν κόρην· ποῦ δὲ	καὶ	τίνα τρόπον, οὐκ εἶπεν. ἦλθε
[7, 2]	Τίνα βίον, ἔφη, βιώσομεν ἔτι;	καὶ	τίνα φυλαξόμεθα πρὸς ἀκίνδυνον ζωήν;
[7, 11]	ὡς εἰπόντος περὶ τοῦ φόνου.	καὶ	τίς ὁ δεσμώτης οὗτος, ὃς
[7, 9]	ἐκεῖνον γυναικὸς φόνον ἐπὶ μισθῷ.	καὶ	τὸ ὄνομα ἔλεγε· Μελίτην μὲν
[7, 4]	ἦλθε δέ μοι τότε δάκρυα	καὶ	τοῖς ὀφθαλμοῖς τὴν λύπην ἀπεδίδουν.
[7, 6]	καταλίποιμι. Εὐφήμησον, ὁ Κλεινίας ἔφη·	καὶ	τολμήσεις οὕτως ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις
[7, 10]	σπουδῇ μάλα πρὸς αὐτὸν ἔρχεται	καὶ	τὸν κίνδυνον λέγει καὶ ὡς,
[7, 16]	δὲ ἡμᾶς ἐξεπήδησε τοῦ νεὼ	καὶ	τὸν μὲν πατέρα περιεπτύξατο, τοὺς
[7, 16]	φήμης φθάνει τὸ πτερόν· ἣ	καὶ	τότε ἡμᾶς ἐπὶ Λευκίππην προὔλαβεν,
[7, 2]	ὁ ἄνθρωπος ἐγένετό μου πλησίον,	καὶ	τοῦ δράματος ἤρχετο· ἀνοιμώξας γὰρ
[7, 11]	εἰκότως ἀποκτεῖναί μοι δοκοῦσιν αὐτόν,	καὶ	τοῦτ´ εἰδότες, ὡς ἂν οὐκ
[7, 11]	εἰ ταύτην ἔσχε Μελίτη; λέγει	καὶ	τοῦτο δι´ ἐμοῦ. ἀπήλλακται μὲν
[7, 9]	μηδὲν αὐτῇ τοιοῦτο πέπρακται; ἐγὼ	καὶ	τοῦτο πρὸς ὑμᾶς ἐρῶ, καὶ
[7, 14]	μου τοῖς μαντεύμασιν. οὐχ ὁρᾷς	καὶ	τοῦτον ὡς ἐκ τῶν βασάνων
[7, 3]	καὶ ὀκνηρότερον ἤσθιεν, ἤδη δὲ	καὶ	τρόμος εἶχεν αὐτόν. ὡς δὲ
[7, 12]	μάστιγας κομιζόντων, τῶν δὲ πῦρ	καὶ	τροχόν, ἀνοιμώξαντος δὲ τοῦ Κλεινίου
[7, 13]	δὲ ἄρχοντες ἐδίκαζον αὐτῇ τε	καὶ	τῷ δεσπότῃ. καὶ εἰ μὲν
[7, 4]	ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ τοξεύματα κατεσίγασε	καὶ	τῶν δακρύων ἀπέφραξε τὴν πηγήν,
[7, 12]	τε ἐκ τῶν βρόχων κρεμαμένου	καὶ	τῶν μὲν μάστιγας κομιζόντων, τῶν
[7, 9]	ἵνα καὶ σώσῃ τὴν ἐρωμένην	καὶ	ὑπὲρ τῆς ἀνῃρημένης μὴ μάτην
[7, 9]	τις καὶ μισοῖ τὸ φιλούμενον	καὶ	φιλοῖ τὸ μισούμενον; ἆρ´ οὖν
[7, 9]	πολλαῖς ἐφ´ οἷς οὐκ ἐτύγχανε,	καὶ	φίλους ἔχοντα λῃστάς. οὗτος οὖν
[7, 7]	νῦν ζῆν, καὶ μιαιφόνος γενόμενος	καὶ	φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα εἰπόντος
[7, 14]	περὶ τὴν τῶν Ἡρακλείων ἑορτὴν	καὶ	χρόνου πολλοῦ διατρίψας ἔτυχεν ἐν
[7, 4]	ἔρχεται καὶ ἀθρόον ἐπιρρεῖ, οὕτω	καὶ	ψυχὴ παταχθεῖσα τῷ τῆς λύπης
[7, 6]	τοὐναντίον, καὶ τὴν μοιχείαν ὁμολογεῖν	καὶ	ὡς ἀλλήλων ἐρῶντες ἐγώ τε
[7, 10]	ἔρχεται καὶ τὸν κίνδυνον λέγει	καὶ	ὡς, εἰ ληφθείη παρών, εἰς
[7, 16]	Σώστρατος ἐν μέρει ταὐτὰ ἔλεγε	καὶ	ὡς εἴη αὐτὸς τῆς ἀνῃρῆσθαι
[7, 5]	τίς μοι Λευκίππην ἔδειξεν εἰς	καινὴν	ὑπόθεσιν συμφορῶν; ἀλλ´ οὐδὲ ἐκόρεσά
[7, 7]	δὴ τὸ ἔργον δράσας οἴχεται	κἀκ	τότε γέγονεν ἀφανής· ἐμὲ δ´
[7, 1]	ὡς ἂν ἐρῶσαν, αὐτοῦ μένοιμι	κἀκ	τούτου παρέχοιμί τινα φόβον αὐτῷ
[7, 7]	λῃστῶν ἐν Αἰγύπτῳ) Μελίτῃ περιτυγχάνω,	κἀκεῖθεν	ἀλλήλοις συνόντες ἥκομεν ἐνταῦθα κοινῇ
[7, 6]	τὴν Λευκίππην ἀνῃρήκαμεν. οὕτω γὰρ	κἀκείνη	δίκην δώσει, κἀγὼ τὸν ἐπάρατον
[7, 3]	τέσσαρες, καὶ προσεποιοῦντο μὲν ἀριστᾶν	κἀκεῖνοι,	ἐνεώρων δὲ ἡμῖν πυκνὰ καὶ
[7, 11]	πάνυ κακούργως. εἴη μὲν οὖν	κἀκεῖνον	φανῆναι καὶ μὴ τεθνάναι· τί
[7, 3]	ἠράσθη· Τύριον, οἶμαι, φασὶν αὐτόν·	κἀκεῖνος	ἔτυχεν ἐρωμένην ἔχων, ἣν εὗρεν
[7, 8]	τόν γε φόνον οὔ· ὥστε	κἀκείνους	διὰ τὸ τὰ πλείω μοι
[7, 3]	καὶ παραδίδωσι ᾧ νῦν ἔφην	κακῇ	τύχῃ μοι συνωδευκότι, φονεῦσαι κελεύσασα.
[7, 11]	τὸν λόγον ὁ Θέρσανδρος πάνυ	κακοήθως	παρενέβαλεν, ἵνα κἂν ὕστερον ἡ
[7, 11]	πρόκλησιν περὶ αὐτοῦ πεποίηνται πάνυ	κακούργως.	εἴη μὲν οὖν κἀκεῖνον φανῆναι
[7, 2]	δράματος ἤρχετο· ἀνοιμώξας γὰρ πάνυ	κακούργως,	Τίνα βίον, ἔφη, βιώσομεν ἔτι;
[7, 4]	ἔρρει, σχολασάσης τῆς ψυχῆς τῷ	κακῷ.	~Ἔλεγον οὖν· Τίς με δαίμων
[7, 2]	ἄνθρωπος ἀτυχῶν εἰς ἀλλοτρίων ἀκρόασιν	κακῶν·	ἐπεὶ φάρμακον αὐτῷ τοῦτο τῆς
[7, 4]	ἤκουσά μου τὸν μῦθον τῶν	κακῶν,	οὔτε ἀνῴμωξα οὔτε ἔκλαυσα· οὔτε
[7, 15]	Λευκίππην λέγεις. Καὶ μάλα, ἔφη·	καλεῖσθαι	γὰρ τοῦτο ἔλεγεν αὕτη, καὶ
[7, 15]	πρὸς τὸν ἄγγελον εἶπε· Μὴ	καλή;	Οὐκ ἄλλην τοιαύτην, ἔφη, μετὰ
[7, 6]	δοκῶ δὲ εὑρηκέναι τοῦ θανάτου	καλλίστην	ὁδόν, δι´ ἧς οὐδὲ ἡ
[7, 14]	παρὰ σοὶ προσεδόκων τὴν θυγατέρα.	καλὸν	δέ μοι δῶρον δέδωκας· εὗρον
[7, 14]	παραμυθούμενος αὐτόν. ὁ δὲ ὠδύρετο	καλῶν	τὴν Ἄρτεμιν· Ἐπὶ τούτῳ με,
[7, 12]	μὴν οὐκ εἰδέναι τί γέγονε,	κἀμὲ	δέ, ὡς ἤδη κατάδικον, βασανισθῆναι
[7, 4]	δέ μου πυθομένου, Δοκεῖς, ἔφη,	κἀμὲ	κεκοινωνηκέναι τῷ φόνῳ; ταῦτα ἤκουσα
[7, 4]	μικρὸν τῆς ἀνοίξεως ἐξεπήδησεν. οὕτω	κἀμὲ	τὰ μὲν πρῶτα τῆς ἀκροάσεως
[7, 7]	νοῦν, συμβουλεύεται τὴν ἄνθρωπον ἀνελεῖν.	κἀμοὶ	συνεδόκει (τί γὰρ οὐ δεῖ
[7, 9]	κατὰ τὸ δικαστήριον ὄντος, ἀνελθών,	Κἀμοί	τινα λόγον, εἶπε, συγχωρήσατε· περὶ
[7, 9]	πάνυ ἐρρωμένως τὸν γάμον ἀπεκρούετο,	κἀν	τούτῳ τὴν ἐρωμένην εὑρών, ὡς
[7, 5]	οἷς μόνοις ηὐτύχησα, οὐδὲ ἐνεπλήσθην	κἂν	βλέπων. ἀληθής μοι γέγονεν ὀνείρων
[7, 1]	ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν τὴν ἐρωμένην,	κἂν	τὴν δίκην φύγοιμι, μὴ πρὸς
[7, 5]	τὸ σῶμα, τὸ δὲ δεύτερον,	κἂν	τὴν κεφαλὴν δοκῶν μὴ ἔχειν
[7, 11]	Θέρσανδρος πάνυ κακοήθως παρενέβαλεν, ἵνα	κἂν	ὕστερον ἡ Λευκίππη φωραθῇ ζῶσα,
[7, 4]	μου τῷ σώματι καὶ ἡ	καρδία	μου ἐλέλυτο, ὀλίγον δέ τί
[7, 4]	λύπης ὀδοὺς κατὰ μικρὸν τὴν	καρδίαν	ἐκφάγῃ, κατέρρηκται μὲν τῆς ψυχῆς
[7, 14]	ποιεῖς, ἄνθρωπε; τί μάτην ἐξηγρίωσαι	κατ´	ἀνδρός, ὃς μᾶλλον σοῦ Λευκίππην
[7, 14]	παρόντες αὐτῷ διηγοῦντο ὅσα εἶπον	κατ´	ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς ἀνοιμώξας καὶ
[7, 4]	μύωπα καὶ ἔργον εἰργάσατο οὕτω	κατ´	ἐμοῦ δι´ ὃ παρῆν, ἐσιώπα
[7, 7]	δὲ πολλὴ ἦν τοῦ Θερσάνδρου	κατ´	ἐμοῦ καὶ πλῆθος ῥητόρων οὐχ
[7, 5]	μὲν πάντας ἡ Τύχη ἔπαιξε	κατ´	ἐμοῦ, οὗτος δὲ οὐκ ἔστι
[7, 9]	ἔλεγεν ἐν ὁδῷ τινι κεκοινωνηκέναι	κατὰ	ἄγνοιαν ἀνδρὶ φονεῖ, δεδρακέναι δὲ
[7, 12]	τὰς μὲν φονικὰς ἐδίκαζε δίκας,	κατὰ	δὲ τὸν νόμον συμβούλους ἐκ
[7, 3]	ἱμᾶσιν εὐθὺς δεσμεύουσι· παίει δὲ	κατὰ	κόρρης τις ἐκεῖνον· καὶ παταχθείς,
[7, 3]	νεύματα. ὁ δὲ ὠχρὸς ἐγίνετο	κατὰ	μικρὸν καὶ ὀκνηρότερον ἤσθιεν, ἤδη
[7, 4]	ὅταν ὁ τῆς λύπης ὀδοὺς	κατὰ	μικρὸν τὴν καρδίαν ἐκφάγῃ, κατέρρηκται
[7, 2]	ἀλλ´ ἐγὼ μὲν ἐφρόντιζον ὧν	κατὰ	νοῦν εἶχον, ὧν δ´ ὁ
[7, 16]	μάλα ἠπειγόμην· καὶ ὁ Σώστρατος	κατὰ	πόδας, οὐκ οἶδα εἰ τὰ
[7, 6]	δὲ προπετῶς ἀποθνῄσκεις; ὃ καὶ	κατὰ	σχολὴν ἔξεστιν, ὅταν μάθῃς σαφῶς
[7, 3]	τι πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν ἅμα·	κατὰ	ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν τινες
[7, 9]	συμβὰν καὶ καθ´ αὑτοῦ καὶ	κατὰ	τῆς Μελίτης ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν
[7, 8]	πλείω μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν ἔχειν	κατὰ	τῆς Μελίτης καὶ ἀπορεῖν ὅτῳ
[7, 9]	δὲ ὁ Κλεινίας, θορύβου πολλοῦ	κατὰ	τὸ δικαστήριον ὄντος, ἀνελθών, Κἀμοί
[7, 12]	αὐτοῦ θάνατον μὲν ἐμοῦ καταγνῶναι	κατὰ	τὸν νόμον, ὃς ἐκέλευσε τὸν
[7, 12]	παρέδροις αὐτοῦ θάνατον μὲν ἐμοῦ	καταγνῶναι	κατὰ τὸν νόμον, ὃς ἐκέλευσε
[7, 9]	Ἄνδρες, εἶπεν, Ἐφέσιοι, μὴ προπετῶς	καταγνῶτε	θάνατον ἀνδρὸς ἐπιθυμοῦντος ἀποθανεῖν, ὅπερ
[7, 9]	ὁ δὲ περὶ τοῦ μισθωτοῦ	καταγορεύσει.	πρὶν δὲ μάθητε τούτων ἕκαστον,
[7, 6]	ἐκείνην μὲν οὖν τὴν ἡμέραν	καταγωγήν	τινα μισθωσάμενοι κατῳκίσαντο, ὡς ἂν
[7, 16]	οὐκ ἔστι φονεὺς ἐφ´ ᾗ	καταδεδίκασται.	καὶ ὁ Σώστρατος ἐν μέρει
[7, 16]	οὐκ εἶναι κύριοι τοῦ μεθεῖναι	καταδικασθέντα	πρὸς θάνατον ἄνθρωπον ἔλεγον, ἕως
[7, 12]	γέγονε, κἀμὲ δέ, ὡς ἤδη	κατάδικον,	βασανισθῆναι περὶ τοῦ Μελίτην τῷ
[7, 3]	παταχθείς, ὥσπερ βασάνους παθὼν μυρίας,	καταλέγει	μηδενὸς ἐρωτῶντος αὐτόν· Ἐγὼ τὴν
[7, 6]	μου θρηνοῦντος Κλεινίας εἰσέρχεται, καὶ	καταλέγω	τὸ πᾶν αὐτῷ καὶ ὅτι
[7, 7]	τοῖς λῃσταῖς πρὸς αὐτόν, ὑμῖν	καταλείπω	σκοπεῖν. ἐπεὶ τοίνυν ἔμαθεν ἡ
[7, 6]	δώσει, κἀγὼ τὸν ἐπάρατον βίον	καταλίποιμι.	Εὐφήμησον, ὁ Κλεινίας ἔφη· καὶ
[7, 13]	ἐλάμβανεν, ὀμόσας μὴ μνησικακήσειν τῆς	καταφυγῆς·	εἰ δὲ ἔδοξε τὴν θεράπαιναν
[7, 11]	τῆς φωρᾶς τὸ αὐτὸν ἑαυτοῦ	κατειπεῖν)	οὐ δὴ κελεύετε τῷ δημίῳ,
[7, 11]	οἴεσθε χωρὶς θεοῦ τοῦτον ἑαυτοῦ	κατειπεῖν;	~Ταῦτα λέγοντος τοῦ Θερσάνδρου καὶ
[7, 7]	νῦν ἐρῶ. διὰ τοῦτο ἐμαυτοῦ	κατεῖπον,	ἵνα με πέμψητε πρὸς τὴν
[7, 10]	ἀνελεῖν τὸν ἀνδροφόνον τὸν αὑτοῦ	κατειπόντα	θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη τὰς θεραπαινίδας
[7, 12]	νόμον, ὃς ἐκέλευσε τὸν αὑτοῦ	κατειπόντα	φόνον τεθνάναι, περὶ δὲ Μελίτης
[7, 11]	ἐτύγχανεν ὁ τὴν μοιχείαν μοι	κατειπών.	ὥστε εἰκότως ἀποκτεῖναί μοι δοκοῦσιν
[7, 4]	δὲ ἔτι δέδυκε καὶ κέκρυπται	κατειργασμένον	σχολῇ τῆς πληγῆς τὴν τομήν,
[7, 2]	ἐμαυτοῦ. καὶ ἅμα τὰ οἰκεῖα	κατέλεγεν,	ἐφ´ οἷς ἦν δεδεμένος. ἐγὼ
[7, 11]	οὗτος, εἶπεν, ὅστις ποτέ ἐστι,	κατελήρησε	μυθολογῶν. ἐγὼ δὲ ὑμῶν τεθαύμακα
[7, 11]	τὸ ἔργον κίνδυνον ἔχῃ μείζονα·	κατέλιπον	δὲ αὐτὴν ἔνθα ἦν ὁ
[7, 14]	οὖν γνωρίσας αὐτὸν εἰς γῆν	κατένευσα,	οἱ δὲ παρόντες αὐτῷ διηγοῦντο
[7, 10]	τῷ τῆς Λευκίππης δωματίῳ παρών,	κατεπᾴδων	αὐτῇ· κληθεὶς δὲ ὑπὸ τοῦ
[7, 15]	ὁ δὲ Σώστρατος ὑπὸ χαρᾶς	κατέπεσεν,	ἐγὼ δὲ ἐξάλλομαι μετὰ τῶν
[7, 4]	κατὰ μικρὸν τὴν καρδίαν ἐκφάγῃ,	κατέρρηκται	μὲν τῆς ψυχῆς τὸ τραῦμα,
[7, 4]	τῇ ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ τοξεύματα	κατεσίγασε	καὶ τῶν δακρύων ἀπέφραξε τὴν
[7, 8]	~Ταῦτα εἰπόντος ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις	κατέσχεν	ἐπὶ τῷ παραλόγῳ τοῦ πράγματος,
[7, 5]	ἀσεβὴς ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον σου	κατεφίλησα	πολλάκις καὶ συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς,
[7, 15]	τις ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν ξένη	κατέφυγεν.	ἐγὼ μὲν δὴ τοῦτο ἀκούσας
[7, 16]	αἰδοῖ τῇ πρὸς τὸν Σώστρατον	κατέχων	ἐμαυτὸν (καὶ ἅπαντα ἔβλεπον εἰς
[7, 9]	καὶ διὰ τοῦτο ἑαυτοῦ φόνον	κατεψεύσατο.	ὅτι μὲν γὰρ ἐπιθυμεῖ θανάτου
[7, 9]	φύσει τῶν ἀτυχούντων ἐστὶ φάρμακον·	κατέψευσται	γὰρ ἑαυτοῦ τὴν τῶν ἀδικούντων
[7, 9]	ἀπέκτεινα. πῶς οὖν Μελίτης φόνον	κατηγορεῖ,	ἧς ἤρα, διὰ Λευκίππην δὲ
[7, 9]	ἀποθάνῃ; διὰ τί οὖν Μελίτης	κατηγόρησεν,	εἰ μηδὲν αὐτῇ τοιοῦτο πέπρακται;
[7, 6]	τὴν ἡμέραν καταγωγήν τινα μισθωσάμενοι	κατῳκίσαντο,	ὡς ἂν μηκέτι παρὰ τῷ
[7, 9]	συμφορὰν ἔλεγεν ἐν ὁδῷ τινι	κεκοινωνηκέναι	κατὰ ἄγνοιαν ἀνδρὶ φονεῖ, δεδρακέναι
[7, 4]	μου πυθομένου, Δοκεῖς, ἔφη, κἀμὲ	κεκοινωνηκέναι	τῷ φόνῳ; ταῦτα ἤκουσα μόνα
[7, 4]	τὸ δὲ ἔτι δέδυκε καὶ	κέκρυπται	κατειργασμένον σχολῇ τῆς πληγῆς τὴν
[7, 11]	αὐτὸν ἑαυτοῦ κατειπεῖν) οὐ δὴ	κελεύετε	τῷ δημίῳ, καθέζεσθε δὲ γόητος
[7, 6]	τῶν δεσμῶν, φάσκων τὸν ἄρχοντα	κελεῦσαι	κομίζειν αὐτὸν δώσοντα λόγον ὧν
[7, 10]	ἀγρὸν ἀποστέλλει πρὸς τὸν Σωσθένην,	κελεύσας	τὴν ταχίστην ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν
[7, 3]	κακῇ τύχῃ μοι συνωδευκότι, φονεῦσαι	κελεύσασα.	ὁ μὲν οὖν τὸ ἀνόσιον
[7, 11]	ἐγνώρισεν; οὐ παύσεσθε φληνάφων ἀνεχόμενοι	κενῶν	καὶ τηλικοῦτον ἔργον τιθέμενοι παιδιάν;
[7, 3]	με ἀπόλλυτε καὶ ἑαυτοῖς φθονεῖτε	κέρδους;	ἐγὼ δὲ ὡς ἤκουσα Θερσάνδρου
[7, 5]	τὸ δὲ δεύτερον, κἂν τὴν	κεφαλὴν	δοκῶν μὴ ἔχειν εἰς τὴν
[7, 14]	ὃς ἀνοιμώξας καὶ κοψάμενος τὴν	κεφαλὴν	ἐμπηδᾷ μου τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ
[7, 11]	πλειόνων μαρτύρων γενόμενον τὸ ἔργον	κίνδυνον	ἔχῃ μείζονα· κατέλιπον δὲ αὐτὴν
[7, 10]	πρὸς αὐτὸν ἔρχεται καὶ τὸν	κίνδυνον	λέγει καὶ ὡς, εἰ ληφθείη
[7, 13]	σεσῶσθαι πρὸς τὸ παρὸν τῶν	κινδύνων	τὴν ἐλπίδα προὐξένει ἀποχρῆσθαι τῇ
[7, 9]	ἀπέκτεινεν αὐτήν, οὔτ´ εἰ ζῇ	κλαπεῖσα·	πλὴν ἓν τοῦτο οἶδα μόνον,
[7, 14]	αὐτῆς παρὰ σοί. καὶ ὁ	Κλεινίας	ἀκούσας τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου
[7, 15]	Σώστρατον ἔχειν. ὁ μὲν δὴ	Κλεινίας	ἀνεκρότησε παιανίσας, ὁ δὲ Σώστρατος
[7, 16]	ὁ Σώστρατος. καὶ ὁ μὲν	Κλεινίας	ἐβόα· Ποῖ ἄγετε τὸν ἄνθρωπον;
[7, 6]	σοῦ. ~Μεταξὺ δέ μου θρηνοῦντος	Κλεινίας	εἰσέρχεται, καὶ καταλέγω τὸ πᾶν
[7, 6]	ἐπάρατον βίον καταλίποιμι. Εὐφήμησον, ὁ	Κλεινίας	ἔφη· καὶ τολμήσεις οὕτως ἐπὶ
[7, 9]	ἀπολογίαν. ~Ἐν τούτῳ δὲ ὁ	Κλεινίας,	θορύβου πολλοῦ κατὰ τὸ δικαστήριον
[7, 6]	αἰτίαν ἔσχεν. ἐμὲ δὲ παρηγόρει	Κλεινίας	καὶ ὁ Σάτυρος, εἴ πως
[7, 16]	~Καὶ ἐν τούτῳ παρῆν ὁ	Κλεινίας	καὶ ὁ Σώστρατος. καὶ ὁ
[7, 15]	καὶ ἀναβιοῦν ἠρχόμην· ὁ δὲ	Κλεινίας	πρὸς τὸν Σώστρατον, Ἀληθῆ μου,
[7, 14]	εἰς τὴν ὕβριν. ὁ δὲ	Κλεινίας	προσελθὼν εἶργε παρηγορῶν αὐτὸν ἅμα
[7, 12]	καὶ τροχόν, ἀνοιμώξαντος δὲ τοῦ	Κλεινίου	καὶ ἐπικαλοῦντος τοὺς θεούς, ὁ
[7, 10]	ὑπὸ λύπης. ~Ταῦτα εἰπόντος τοῦ	Κλεινίου	τοῖς μὲν πολλοῖς ἐδόκει πιθανὸς
[7, 10]	μηδὲ τοῦ τῆς Λευκίππης δωματίου	κλεῖσαι	τὰς θύρας. μάλιστα γὰρ τὸ
[7, 11]	δουλείαν αὐτὴν ἀγάγῃ. εἶτα προσετίθει·	Κλειτοφῶν	μὲν οὖν ὡμολόγησεν ἀνῃρηκέναι καὶ
[7, 14]	εὑρήσειν ἡμᾶς. προσελθὼν οὖν μοι·	Κλειτοφῶν	οὗτος, Λευκίππη δὲ ποῦ; ἐγὼ
[7, 11]	λόγος μοι πρὸς Μελίτην καὶ	Κλειτοφῶντα.	τί μου τὴν δούλην λαβόντες
[7, 10]	Λευκίππης δωματίῳ παρών, κατεπᾴδων αὐτῇ·	κληθεὶς	δὲ ὑπὸ τοῦ παρόντος σὺν
[7, 6]	τὴν ἀπολογίαν τῆς μοιχείας, εἰ	κληρωθείη	τὸ δικαστήριον. νῦν δέ μοι
[7, 3]	αὐτήν, ἀγαθῇ τύχῃ. τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα	κοινῇ	καὶ διελεγόμεθα οἷα εἰκὸς ἐν
[7, 7]	κἀκεῖθεν ἀλλήλοις συνόντες ἥκομεν ἐνταῦθα	κοινῇ	καὶ τὴν Λευκίππην εὑρίσκομεν Σωσθένει
[7, 6]	ἐρῶντες ἐγώ τε καὶ Μελίτη	κοινῇ	τὴν Λευκίππην ἀνῃρήκαμεν. οὕτω γὰρ
[7, 3]	ἰδὼν αὐτὸν οὔτε ἔργου τινὸς	κοινωνήσας	ἢ λόγου, συναπηγόμην αὐτῷ δεδεμένος,
[7, 2]	πρὸς ἄλλον εἰς τὸ παθεῖν	κοινωνία)	Τί δέ σοι συμβέβηκεν, εἶπεν,
[7, 7]	εἶχε δούλην ἢ τίς ἡ	κοινωνία	τοῖς λῃσταῖς πρὸς αὐτόν, ὑμῖν
[7, 11]	δακρύοντος· ὃν νομίζω καὶ αὐτὸν	κοινωνὸν	γενόμενον τοῦ φόνου περὶ ἑαυτοῦ
[7, 3]	αὐτῷ δεδεμένος, ὡς τοῦ ἔργου	κοινωνός.	τὸ δὲ χαλεπώτερον, μικρὸν τοῦ
[7, 11]	τοῦ φόνου, πλὴν εἰ μὴ	κοινωνοῦντα	ἐγνώρισεν; οὐ παύσεσθε φληνάφων ἀνεχόμενοι
[7, 6]	δεσμῶν, φάσκων τὸν ἄρχοντα κελεῦσαι	κομίζειν	αὐτὸν δώσοντα λόγον ὧν αἰτίαν
[7, 12]	κρεμαμένου καὶ τῶν μὲν μάστιγας	κομιζόντων,	τῶν δὲ πῦρ καὶ τροχόν,
[7, 15]	θέων καὶ λέγει πάντων ἀκουόντων·	Κόρη	τις ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν ξένη
[7, 3]	μηδενὸς ἐρωτῶντος αὐτόν· Ἐγὼ τὴν	κόρην	ἀπέκτεινα, καὶ ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν
[7, 4]	τοῦ λόγου, Τίνα τρόπον τὴν	κόρην	ἀπέκτεινεν, ἔφην, ὁ μισθωτός, καὶ
[7, 11]	φανῶσι παρὰ ταύτης λαβοῦσαι τὴν	κόρην,	εἶτα οὐκέτι πάλιν ἀγαγοῦσαι, τί
[7, 11]	παρ´ αὐτοῦ μαθεῖν; εἴ τινα	κόρην	ἐωνήσατο; τοιγαροῦν ἐωνημένος ἔστω· καὶ
[7, 4]	πεφονευκότος, ὡς κτείνας εἴη τὴν	κόρην·	ποῦ δὲ καὶ τίνα τρόπον,
[7, 3]	εὐθὺς δεσμεύουσι· παίει δὲ κατὰ	κόρρης	τις ἐκεῖνον· καὶ παταχθείς, ὥσπερ
[7, 14]	ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς ἀνοιμώξας καὶ	κοψάμενος	τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ μου τοῖς
[7, 14]	ὡς ἐκ τῶν βασάνων νῦν	κρεμάμενον	ἐξήρπασεν; ~Ἐν τούτῳ δὲ ἔρχεταί
[7, 12]	μετεώρου τε ἐκ τῶν βρόχων	κρεμαμένου	καὶ τῶν μὲν μάστιγας κομιζόντων,
[7, 12]	φόνον τεθνάναι, περὶ δὲ Μελίτης	κρίσιν	γενέσθαι δευτέραν ἐν ταῖς βασάνοις
[7, 4]	ἤκουσα μόνα τοῦ πεφονευκότος, ὡς	κτείνας	εἴη τὴν κόρην· ποῦ δὲ
[7, 11]	συσκευασάμενοι μὲν ἦσάν τινας ὡς	κτενοῦντας;	αἱ δὲ θεράπαιναι τούτους μέν,
[7, 16]	οἱ δὲ φύλακες οὐκ εἶναι	κύριοι	τοῦ μεθεῖναι καταδικασθέντα πρὸς θάνατον
[7, 7]	λέγειν; ἐπεὶ τῶν αὑτῆς με	κύριον	ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι ἕνα δή
[7, 14]	ἐξώρυξεν αὐτούς· οὐδὲ γὰρ ἐπεχείρουν	κωλύειν	ἐγώ, παρεῖχον δὲ τὸ πρόσωπον

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 13/12/2006