Livre, Chapitre
[7, 3]	ὥστε τί με ἀπόλλυτε καὶ	ἑαυτοῖς	φθονεῖτε κέρδους; ἐγὼ δὲ ὡς
[7, 2]	καὶ τί πεπραχὼς εἴη. καθ´	ἑαυτὸν	δὲ ταῦτα ἔλεγε καὶ τὰ
[7, 11]	γὰρ τῆς φωρᾶς τὸ αὐτὸν	ἑαυτοῦ	κατειπεῖν) οὐ δὴ κελεύετε τῷ
[7, 11]	παιδιάν; οἴεσθε χωρὶς θεοῦ τοῦτον	ἑαυτοῦ	κατειπεῖν; ~Ταῦτα λέγοντος τοῦ Θερσάνδρου
[7, 9]	ἐξηγρίανε. τῶν δεσμωτῶν τις ὀδυρόμενος	ἑαυτοῦ	τὴν συμφορὰν ἔλεγεν ἐν ὁδῷ
[7, 9]	ἀτυχούντων ἐστὶ φάρμακον· κατέψευσται γὰρ	ἑαυτοῦ	τὴν τῶν ἀδικούντων αἰτίαν, ἵνα
[7, 11]	κοινωνὸν γενόμενον τοῦ φόνου περὶ	ἑαυτοῦ	φοβεῖσθαι· ὥστ´ οὐκ οἶδα τί
[7, 10]	φόβος· ὁ γοῦν Σωσθένης περὶ	ἑαυτοῦ	φοβηθεὶς ἁπαξαπάντων ἐξελάθετο τῶν ἐν
[7, 9]	οὐκέτι θέλει καὶ διὰ τοῦτο	ἑαυτοῦ	φόνον κατεψεύσατο. ὅτι μὲν γὰρ
[7, 16]	Σώστρατον κατέχων ἐμαυτὸν (καὶ ἅπαντα	ἔβλεπον	εἰς τὸ ἐκείνης πρόσωπον) ἐπ´
[7, 16]	Σώστρατος. καὶ ὁ μὲν Κλεινίας	ἐβόα·	Ποῖ ἄγετε τὸν ἄνθρωπον; οὐκ
[7, 1]	ὑβρισμένος· ἤχθετο δὲ ὡς ἀποτυχών·	ἐβουλεύετο	δὲ ὡς ἐρῶν. τὴν οὖν
[7, 1]	Θέρσανδρος παντοδαπὸς ἦν· ἤχθετο, ὠργίζετο,	ἐβουλεύετο.	ὠργίζετο μὲν ὡς ὑβρισμένος· ἤχθετο
[7, 15]	φυλάσσοντες ἐδίωκον, νομίζοντες ἀποδιδράσκειν, καὶ	ἐβόων	τοῖς ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι. ἀλλ´ εἶχον
[7, 14]	τῶν λόγων, ἐν Τύρῳ ποτὲ	ἐγεγόνει	περὶ τὴν τῶν Ἡρακλείων ἑορτὴν
[7, 3]	ψυχὴν ὥσπερ ὑπὸ μύωπος παταχθεὶς	ἐγείρω	καὶ πρὸς αὐτὸν μεταστραφεὶς λέγω·
[7, 14]	τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου περιχαρὴς	ἐγένετο	καὶ λέγει· Θάρρει, πάτερ, ἡ
[7, 9]	λόγον, ἀλλ´ ὡς τὸ πᾶν	ἐγένετο.	Μελίτη μὲν ἐπεπόνθει τι πρὸς
[7, 2]	παράπαν. ~Ὡς οὖν ὁ ἄνθρωπος	ἐγένετό	μου πλησίον, καὶ τοῦ δράματος
[7, 3]	τὰ νεύματα. ὁ δὲ ὠχρὸς	ἐγίνετο	κατὰ μικρὸν καὶ ὀκνηρότερον ἤσθιεν,
[7, 13]	εἰ μὴ δούλη τις ἦν	ἐγκαλοῦσα	τῷ δεσπότῃ. ταύτην δὲ ἐξῆν
[7, 11]	φόνου, πλὴν εἰ μὴ κοινωνοῦντα	ἐγνώρισεν;	οὐ παύσεσθε φληνάφων ἀνεχόμενοι κενῶν
[7, 16]	δὲ ὀφθαλμοὺς εἶχεν ἐπ´ ἐμέ.	ἐγὼ	δὲ εἱστήκειν, αἰδοῖ τῇ πρὸς
[7, 15]	δὲ Σώστρατος ὑπὸ χαρᾶς κατέπεσεν,	ἐγὼ	δὲ ἐξάλλομαι μετὰ τῶν δεσμῶν
[7, 15]	παρῆσαν καὶ ἐπεχείρουν με τύπτειν.	ἐγὼ	δὲ ἤδη θαρρῶν ἠμυνόμην· οἱ
[7, 3]	τὸ ἀνόσιον ἔργον τοῦτο δρᾷ·	ἐγὼ	δὲ ὁ ἄθλιος, οὔτε ἰδὼν
[7, 2]	κατέλεγεν, ἐφ´ οἷς ἦν δεδεμένος.	ἐγὼ	δὲ οὐδενὶ τούτων προσεῖχον. ~Ὡς
[7, 7]	Θερσάνδρῳ καὶ οἱ Μελίτῃ συνειπόντες·	ἐγὼ	δὲ πᾶσαν ὑμῖν ἐρῶ τὴν
[7, 11]	ὅστις ποτέ ἐστι, κατελήρησε μυθολογῶν.	ἐγὼ	δὲ ὑμῶν τεθαύμακα τῆς ἀναλγησίας,
[7, 3]	ἀπόλλυτε καὶ ἑαυτοῖς φθονεῖτε κέρδους;	ἐγὼ	δὲ ὡς ἤκουσα Θερσάνδρου καὶ
[7, 9]	εἰ μηδὲν αὐτῇ τοιοῦτο πέπρακται;	ἐγὼ	καὶ τοῦτο πρὸς ὑμᾶς ἐρῶ,
[7, 15]	ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν ξένη κατέφυγεν.	ἐγὼ	μὲν δὴ τοῦτο ἀκούσας ἀναπτεροῦμαι
[7, 2]	πυθοίμην τί εἴη παθών. ἀλλ´	ἐγὼ	μὲν ἐφρόντιζον ὧν κατὰ νοῦν
[7, 9]	εἰ δὲ ταῦτα γέγονεν οὕτως,	ἐγὼ	μὲν οὐκ οἶδα, μαθεῖν δὲ
[7, 14]	Κλειτοφῶν οὗτος, Λευκίππη δὲ ποῦ;	ἐγὼ	μὲν οὖν γνωρίσας αὐτὸν εἰς
[7, 3]	ἡμῖν πυκνὰ καὶ ἀλλήλοις ἐπένευον.	ἐγὼ	μὲν οὖν ὑπώπτευον τοὺς ἀνθρώπους
[7, 1]	Θερσάνδρῳ εὑρεθέν, ὡς ἂν ἀπογνοὺς	ἐγὼ	μηκέτι ζῶσαν τὴν ἐρωμένην, κἂν
[7, 14]	αὐτούς· οὐδὲ γὰρ ἐπεχείρουν κωλύειν	ἐγώ,	παρεῖχον δὲ τὸ πρόσωπον εἰς
[7, 15]	τὴν Ἄρτεμιν εἶδον. πρὸς τοῦτο	ἐγὼ	πηδῶ καὶ βοῶ· Λευκίππην λέγεις.
[7, 6]	ὁμολογεῖν καὶ ὡς ἀλλήλων ἐρῶντες	ἐγώ	τε καὶ Μελίτη κοινῇ τὴν
[7, 5]	ὁ δὲ ἀνόσιος καὶ ἀσεβὴς	ἐγὼ	τὴν ἀνδροφόνον σου κατεφίλησα πολλάκις
[7, 3]	μυρίας, καταλέγει μηδενὸς ἐρωτῶντος αὐτόν·	Ἐγὼ	τὴν κόρην ἀπέκτεινα, καὶ ἔλαβον
[7, 14]	πατρὶ συντυχεῖν. ~Ὡς δὲ ἀπηλλάγην	ἐγὼ	τῶν βασάνων, διελέλυτο μὲν τὸ
[7, 1]	φαρμάκῳ. ὡς δ´ οὐκ ἔπειθεν	(ἐδεδίει	γὰρ τὴν πόλιν· καὶ γὰρ
[7, 2]	δὲ αἱ τύχαι βαπτίζουσιν ἡμᾶς.	ἔδει	γάρ με μαντεύσασθαι, τίς ἦν
[7, 11]	τί δέ, καὶ εἰ παρῆν,	ἔδει	παρ´ αὐτοῦ μαθεῖν; εἴ τινα
[7, 5]	ὀλίγῃ χαρᾷ; τίς μοι Λευκίππην	ἔδειξεν	εἰς καινὴν ὑπόθεσιν συμφορῶν; ἀλλ´
[7, 1]	δι´ ἐκείνου μαθεῖν. ἐπείσθη καὶ	ἐδέξατο	τὸν ἄνθρωπον. ἔμελλε δ´ ἐκεῖνος
[7, 10]	θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη τὰς θεραπαινίδας	ἐδίδου	καὶ Θέρσανδρον ἠξίου διδόναι Σωσθένην·
[7, 12]	γένους καὶ τὰς μὲν φονικὰς	ἐδίκαζε	δίκας, κατὰ δὲ τὸν νόμον
[7, 13]	τὴν θεόν, οἱ δὲ ἄρχοντες	ἐδίκαζον	αὐτῇ τε καὶ τῷ δεσπότῃ.
[7, 15]	βληθεὶς ἐπετόμην· οἱ δὲ φυλάσσοντες	ἐδίωκον,	νομίζοντες ἀποδιδράσκειν, καὶ ἐβόων τοῖς
[7, 4]	τὸ τραῦμα, τὰ δὲ δάκρυα	ἐδίωξε	τῶν ὀφθαλμῶν μακράν· δάκρυον γὰρ
[7, 10]	τοῦ Κλεινίου τοῖς μὲν πολλοῖς	ἐδόκει	πιθανὸς ὁ λόγος, οἱ δὲ
[7, 13]	μνησικακήσειν τῆς καταφυγῆς· εἰ δὲ	ἔδοξε	τὴν θεράπαιναν δίκαια λέγειν, ἔμενεν
[7, 12]	Σωσθένους οὐκ εἰδέναι τί γέγονεν,	ἔδοξε	τῷ προέδρῳ τῶν δικαστῶν— ἦν
[7, 14]	ὑπέστη παθεῖν, ὅτι τεθνάναι ταύτην	ἔδοξεν.	ἄλλα τε πολλὰ ἔλεγε παραμυθούμενος
[7, 12]	οὓς ἐπιγνώμονας ἐλάμβανε τῆς γνώσεως—	ἔδοξεν	οὖν αὐτῷ διασκοπήσαντι σὺν τοῖς
[7, 11]	πρὸς αὐτῶν ἐπεφόνευτο, πάντως ἂν	ἐδούλευεν	ἐμοί. τοῦτον δὲ τὸν λόγον
[7, 9]	ἤρα, διὰ Λευκίππην δὲ ἀποθανεῖν	ἐθέλει	νῦν, ἣν ἀπέκτεινεν; οὕτω γὰρ
[7, 3]	μὴν ἠδυνάμην συνιέναι τί αὐτοῖς	ἐθέλει	τὰ νεύματα. ὁ δὲ ὠχρὸς
[7, 9]	ἐλέου μᾶλλον ἢ τιμωρίας δεόμενον.	εἰ	δὲ αὐτὸς ἐπεβούλευσεν, ὡς λέγει,
[7, 13]	ὀμόσας μὴ μνησικακήσειν τῆς καταφυγῆς·	εἰ	δὲ ἔδοξε τὴν θεράπαιναν δίκαια
[7, 9]	ὁ μεμισθωμένος, δειξάτω τὴν ἀνῃρημένην.	εἰ	δὲ μήθ´ ὁ ἀποκτείνας ἐστὶ
[7, 9]	μισθωσαμένην, Λευκίππην δὲ τὴν ἀνῃρημένην.	εἰ	δὲ ταῦτα γέγονεν οὕτως, ἐγὼ
[7, 13]	ἀνδράσι δὲ ἐπετέτραπτο καὶ παρθένοις.	εἰ	δέ τις εἴσω παρῆλθε γυνή,
[7, 9]	εἴ τις ἀπέκτεινεν αὐτήν, οὔτ´	εἰ	ζῇ κλαπεῖσα· πλὴν ἓν τοῦτο
[7, 6]	δὲ παρεμυθεῖτο· Τίς γὰρ οἶδεν,	εἰ	ζῇ πάλιν; μὴ γὰρ οὐ
[7, 6]	πρὸς τὴν ἀπολογίαν τῆς μοιχείας,	εἰ	κληρωθείη τὸ δικαστήριον. νῦν δέ
[7, 10]	τὸν κίνδυνον λέγει καὶ ὡς,	εἰ	ληφθείη παρών, εἰς βασάνους ἀπαχθήσεται.
[7, 13]	τε καὶ τῷ δεσπότῃ. καὶ	εἰ	μὲν ὁ δεσπότης οὐδὲν ἔτυχεν
[7, 13]	θάνατος ἦν ἡ δίκη, πλὴν	εἰ	μὴ δούλη τις ἦν ἐγκαλοῦσα
[7, 11]	ἀπόρρητα διελέγετο τοῦ φόνου, πλὴν	εἰ	μὴ κοινωνοῦντα ἐγνώρισεν; οὐ παύσεσθε
[7, 9]	διὰ τί οὖν Μελίτης κατηγόρησεν,	εἰ	μηδὲν αὐτῇ τοιοῦτο πέπρακται; ἐγὼ
[7, 11]	μὴ τεθνάναι· τί δέ, καὶ	εἰ	παρῆν, ἔδει παρ´ αὐτοῦ μαθεῖν;
[7, 11]	ἐμή, Σωσθένους αὐτὴν ἐωνημένου· καὶ	εἰ	περιῆν καὶ μὴ πρὸς αὐτῶν
[7, 16]	Σώστρατος κατὰ πόδας, οὐκ οἶδα	εἰ	τὰ ὅμοια ἐμοὶ χαίρων. οὐκ
[7, 11]	ἐωνήσατο; τοιγαροῦν ἐωνημένος ἔστω· καὶ	εἰ	ταύτην ἔσχε Μελίτη; λέγει καὶ
[7, 11]	δὲ ὑμῶν τεθαύμακα τῆς ἀναλγησίας,	εἰ	φονέα ἐπ´ αὐτοφώρῳ λαβόντες (μεῖζον
[7, 6]	παρηγόρει Κλεινίας καὶ ὁ Σάτυρος,	εἴ	πως δύναιντο πεῖσαι μηδὲν ὧν
[7, 11]	παρῆν, ἔδει παρ´ αὐτοῦ μαθεῖν;	εἴ	τινα κόρην ἐωνήσατο; τοιγαροῦν ἐωνημένος
[7, 9]	ἀφανής, οὐκ οἶδ´ ὅπως, οὔτ´	εἴ	τις ἀπέκτεινεν αὐτήν, οὔτ´ εἰ
[7, 9]	τὴν ἐπὶ γυναικί. σκοπεῖτε δὲ	εἴ	τις ἀποκτείνας τινὰ ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν
[7, 8]	οὐ σαφῶς, τὴν μὲν Λευκίππην	εἰδέναι	λέγουσα καὶ ὅσα εἶπον, ἀλλὰ
[7, 12]	ἐν γράμμασιν, ἦ μὴν οὐκ	εἰδέναι	τί γέγονε, κἀμὲ δέ, ὡς
[7, 12]	διομνυμένου περὶ τοῦ Σωσθένους οὐκ	εἰδέναι	τί γέγονεν, ἔδοξε τῷ προέδρῳ
[7, 3]	εἶχεν αὐτόν. ὡς δὲ ταῦτα	εἶδον,	ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς καὶ ἱμᾶσιν
[7, 15]	τοιαύτην, ἔφη, μετὰ τὴν Ἄρτεμιν	εἶδον.	πρὸς τοῦτο ἐγὼ πηδῶ καὶ
[7, 11]	μοι δοκοῦσιν αὐτόν, καὶ τοῦτ´	εἰδότες,	ὡς ἂν οὐκ ἔχοιμι παρασχεῖν
[7, 6]	μηκέτι παρὰ τῷ τῆς Μελίτης	εἶεν	συντρόφῳ. ~Τῇ δ´ ὑστεραίᾳ ἀπηγόμην
[7, 16]	μέρει ταὐτὰ ἔλεγε καὶ ὡς	εἴη	αὐτὸς τῆς ἀνῃρῆσθαι δοκούσης πατήρ.
[7, 2]	συμβαδίζων μοι καὶ τί πεπραχὼς	εἴη.	καθ´ ἑαυτὸν δὲ ταῦτα ἔλεγε
[7, 11]	περὶ αὐτοῦ πεποίηνται πάνυ κακούργως.	εἴη	μὲν οὖν κἀκεῖνον φανῆναι καὶ
[7, 2]	τέχνης, ὡς ἂν πυθοίμην τί	εἴη	παθών. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν ἐφρόντιζον
[7, 1]	τῆς Λευκίππης λόγον ἐμβαλεῖν, ὡς	εἴη	πεφονευμένη, τῆς Μελίτης συσκευασαμένης τὸν
[7, 8]	τῆς Μελίτης ἀνεπύθοντο τί ταῦτα	εἴη	τὰ λεχθέντα. ἡ δὲ τὰ
[7, 4]	μόνα τοῦ πεφονευκότος, ὡς κτείνας	εἴη	τὴν κόρην· ποῦ δὲ καὶ
[7, 9]	ἤγαγε τοῦτον, μὴ ἄρα φονεύσασα	εἴη	τὴν Λευκίππην διὰ ζηλοτυπίαν αὕτη·
[7, 13]	παρόντα, περιεσκόπει μὴ πρὸ θυρῶν	εἴη.	ὡς δ´ ἦν οὐδαμοῦ, θάρσος
[7, 2]	συμβέβηκεν, εἶπεν, ἀπὸ τῆς Τύχης;	εἰκὸς	γάρ σε μηδὲν ἀδικήσαντα πονηρῷ
[7, 3]	ἐπορευόμεθα κοινῇ καὶ διελεγόμεθα οἷα	εἰκὸς	ἐν ὁδῷ. ὡς δὲ εἴς
[7, 11]	δὲ θεράπαιναι τούτους μέν, ὡς	εἰκός,	οὐκ ᾔδεσαν, ἵνα μὴ μετὰ
[7, 1]	ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας, ὡς τὸ	εἰκός,	τὴν Μελίτην ὡς ἂν ἀποκτείνασάν
[7, 11]	τὴν μοιχείαν μοι κατειπών. ὥστε	εἰκότως	ἀποκτεῖναί μοι δοκοῦσιν αὐτόν, καὶ
[7, 15]	ἤδη θαρρῶν ἠμυνόμην· οἱ δὲ	εἷλκόν	με εἰς τὸ δεσμωτήριον. ~Καὶ
[7, 12]	τοῦτο δὲ ὅταν γένηται, πάσης	εἶναι	δεῖν τιμωρίας ἐκεχειρίαν ἡμερῶν τοσούτων,
[7, 16]	ἐπέτρεπον. οἱ δὲ φύλακες οὐκ	εἶναι	κύριοι τοῦ μεθεῖναι καταδικασθέντα πρὸς
[7, 9]	τὸ ὄνομα ἔλεγε· Μελίτην μὲν	εἶναι	τὴν μισθωσαμένην, Λευκίππην δὲ τὴν
[7, 10]	διδόναι Σωσθένην· τάχα γὰρ αὐτὸν	εἶναι	τὸν Λευκίππην ἀνῃρηκότα· καὶ οἱ
[7, 9]	ἐπεβούλευσεν, ὡς λέγει, τὸν φόνον,	εἰπάτω	τίς ἐστιν ὁ μεμισθωμένος, δειξάτω
[7, 15]	καὶ ἅμα πρὸς τὸν ἄγγελον	εἶπε·	Μὴ καλή; Οὐκ ἄλλην τοιαύτην,
[7, 9]	ὄντος, ἀνελθών, Κἀμοί τινα λόγον,	εἶπε,	συγχωρήσατε· περὶ γὰρ ψυχῆς ἀνδρὸς
[7, 15]	τὸν Σώστρατον, Ἀληθῆ μου, πάτερ,	εἶπε,	τὰ μαντεύματα· καὶ ἅμα πρὸς
[7, 3]	σαυτοῦ. ὁ δέ, Βαδίζων ἔτυχον,	εἶπε,	τὴν ἐξ ἄστεος χθές· ἐποιούμην
[7, 11]	ὃς τῷ στρατηγῷ μὲν οὐδὲν	εἶπε,	τούτῳ δὲ μόνῳ τὰ ἀπόρρητα
[7, 6]	ὧν διενοήθην εἰς τὴν δίκην	εἰπεῖν·	ἀλλ´ ἐπέραινον οὐδέν. ἐκείνην μὲν
[7, 2]	κοινωνία) Τί δέ σοι συμβέβηκεν,	εἶπεν,	ἀπὸ τῆς Τύχης; εἰκὸς γάρ
[7, 9]	δὲ ἔλαβε, δακρύων γεμισθείς, Ἄνδρες,	εἶπεν,	Ἐφέσιοι, μὴ προπετῶς καταγνῶτε θάνατον
[7, 4]	δὲ καὶ τίνα τρόπον, οὐκ	εἶπεν.	ἦλθε δέ μοι τότε δάκρυα
[7, 11]	γενομένης, παρελθών, Ἱκανῶς μὲν οὗτος,	εἶπεν,	ὅστις ποτέ ἐστι, κατελήρησε μυθολογῶν.
[7, 9]	βραχέων ἐρῶ. ἐρωμένην εἶχεν, ὡς	εἶπεν.	τοῦτο γὰρ οὐκ ἐψεύσατο· καὶ
[7, 6]	φονεύς, καὶ ταῦτα Λευκίππης; Οὐδέν,	εἶπον,	αἰσχρόν, ὃ λυπεῖ τὸν ἐχθρόν.
[7, 8]	Λευκίππην εἰδέναι λέγουσα καὶ ὅσα	εἶπον,	ἀλλὰ τόν γε φόνον οὔ·
[7, 3]	ἔχεις τὴν ὁδόν; Ἐπὶ Σμύρνης,	εἶπον.	Κἀγώ, ἔφη, τὴν αὐτήν, ἀγαθῇ
[7, 14]	δὲ παρόντες αὐτῷ διηγοῦντο ὅσα	εἶπον	κατ´ ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς ἀνοιμώξας
[7, 8]	καὶ φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα	εἰπόντος	ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις κατέσχεν ἐπὶ
[7, 11]	καὶ περὶ δεσμώτου τινός, ὡς	εἰπόντος	περὶ τοῦ φόνου. καὶ τίς
[7, 10]	μαίνεται γὰρ ὑπὸ λύπης. ~Ταῦτα	εἰπόντος	τοῦ Κλεινίου τοῖς μὲν πολλοῖς
[7, 3]	λόγου τῶν ἀτυχημάτων, Λέγοις ἄν,	εἰπών,	καὶ σὺ τὰ σαυτοῦ. ὁ
[7, 1]	τὴν οὖν ψυχὴν διασπώμενος, οὐδὲν	εἰπὼν	πρὸς τὴν Λευκίππην ἐξεπήδησεν. ὀργῇ
[7, 11]	ἀπήλλακται μὲν δὴ Σωσθένης ταῦτα	εἰπών·	τοὐντεῦθεν δὲ ὁ λόγος μοι
[7, 4]	μοι τὸν μύωπα καὶ ἔργον	εἰργάσατο	οὕτω κατ´ ἐμοῦ δι´ ὃ
[7, 14]	ὕβριν. ὁ δὲ Κλεινίας προσελθὼν	εἶργε	παρηγορῶν αὐτὸν ἅμα καὶ λέγων·
[7, 15]	δὲ ἐξάλλομαι μετὰ τῶν δεσμῶν	εἰς	ἀέρα καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν
[7, 2]	συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ ἄνθρωπος ἀτυχῶν	εἰς	ἀλλοτρίων ἀκρόασιν κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον
[7, 10]	καὶ ὡς, εἰ ληφθείη παρών,	εἰς	βασάνους ἀπαχθήσεται. ὁ δὲ ἔτυχε
[7, 14]	ἐγὼ μὲν οὖν γνωρίσας αὐτὸν	εἰς	γῆν κατένευσα, οἱ δὲ παρόντες
[7, 3]	οὖν ὑπώπτευον τοὺς ἀνθρώπους διανοεῖσθαι	εἰς	ἡμᾶς, οὐ μὴν ἠδυνάμην συνιέναι
[7, 5]	χαρᾷ; τίς μοι Λευκίππην ἔδειξεν	εἰς	καινὴν ὑπόθεσιν συμφορῶν; ἀλλ´ οὐδὲ
[7, 1]	δοὺς δὲ τῇ ψυχῇ σχολὴν	εἰς	τὴν διάκρισιν τῆς τρικυμίας, βουλευόμενος
[7, 6]	δύναιντο πεῖσαι μηδὲν ὧν διενοήθην	εἰς	τὴν δίκην εἰπεῖν· ἀλλ´ ἐπέραινον
[7, 9]	ὑπὸ τοῦ Σωσθένους δεδεμένη, καὶ	εἰς	τὴν οἰκίαν τε εἰσεδέξατο καὶ
[7, 5]	τὴν κεφαλὴν δοκῶν μὴ ἔχειν	εἰς	τὴν ταφήν· νῦν δὲ τέθνηκας
[7, 14]	ἐγώ, παρεῖχον δὲ τὸ πρόσωπον	εἰς	τὴν ὕβριν. ὁ δὲ Κλεινίας
[7, 15]	ἠμυνόμην· οἱ δὲ εἷλκόν με	εἰς	τὸ δεσμωτήριον. ~Καὶ ἐν τούτῳ
[7, 16]	καὶ περιΐσταντό με καὶ ἄγειν	εἰς	τὸ δεσμωτήριον οὐκ ἐπέτρεπον. οἱ
[7, 16]	κατέχων ἐμαυτὸν (καὶ ἅπαντα ἔβλεπον	εἰς	τὸ ἐκείνης πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν
[7, 13]	ὡς ἂν ἐπίσχῃ τὰς δίκας,	εἰς	τὸ ἱερὸν ἡ Λευκίππη παρῆν,
[7, 1]	αὐτῷ προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν τινα	εἰς	τὸ οἴκημα, ἔνθα ἔτυχον δεδεμένος,
[7, 2]	ἔπαθε λύπης, ἡ πρὸς ἄλλον	εἰς	τὸ παθεῖν κοινωνία) Τί δέ
[7, 10]	φοβηθεὶς λάθρα τινὰ τῶν παραστατῶν	εἰς	τὸν ἀγρὸν ἀποστέλλει πρὸς τὸν
[7, 16]	ἐνεγυήσατο αὐτὸν ἔχειν καὶ παρέξειν	εἰς	τὸν δῆμον, ὅταν δέῃ. οὕτω
[7, 9]	ἐφιλοτιμήσατο. ἐπειδὴ δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν	εἰς	τοὺς ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ· καὶ
[7, 3]	εἰκὸς ἐν ὁδῷ. ὡς δὲ	εἴς	τι πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν ἅμα·
[7, 9]	καὶ εἰς τὴν οἰκίαν τε	εἰσεδέξατο	καὶ τὰ ἄλλα ὡς πρὸς
[7, 6]	~Μεταξὺ δέ μου θρηνοῦντος Κλεινίας	εἰσέρχεται,	καὶ καταλέγω τὸ πᾶν αὐτῷ
[7, 13]	αὐτὴν καὶ ἐλπὶς ἡ συνήθης	εἰσέρχεται·	μνήμη γὰρ αὐτῇ τοῦ πολλάκις
[7, 11]	πρὸς ταύτην αἱ τῶν θεραπαινῶν	εἰσι	βάσανοι. ἂν γὰρ φανῶσι παρὰ
[7, 9]	ὑμᾶς ἐξέσται. ἔχετε τὸν δεδεμένον·	εἰσὶν	αἱ θεράπαιναι· ἔστιν ὁ Σωσθένης.
[7, 16]	εἶχεν ἐπ´ ἐμέ. ἐγὼ δὲ	εἱστήκειν,	αἰδοῖ τῇ πρὸς τὸν Σώστρατον
[7, 13]	καὶ παρθένοις. εἰ δέ τις	εἴσω	παρῆλθε γυνή, θάνατος ἦν ἡ
[7, 11]	παρὰ ταύτης λαβοῦσαι τὴν κόρην,	εἶτα	οὐκέτι πάλιν ἀγαγοῦσαι, τί γέγονε;
[7, 11]	ζῶσα, πρὸς δουλείαν αὐτὴν ἀγάγῃ.	εἶτα	προσετίθει· Κλειτοφῶν μὲν οὖν ὡμολόγησεν
[7, 7]	δὲ τὴν ἐλευθέραν ὁ Σωσθένης	εἶχε	δούλην ἢ τίς ἡ κοινωνία
[7, 9]	πολὺ μᾶλλον πρὸς τὴν Μελίτην	εἶχεν	ἀλλοτριώτερον. ἡ δὲ πρὶν μαθεῖν
[7, 3]	ἤσθιεν, ἤδη δὲ καὶ τρόμος	εἶχεν	αὐτόν. ὡς δὲ ταῦτα εἶδον,
[7, 16]	πατέρα περιεπτύξατο, τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς	εἶχεν	ἐπ´ ἐμέ. ἐγὼ δὲ εἱστήκειν,
[7, 12]	νόμον συμβούλους ἐκ τῶν γεραιτέρων	εἶχεν,	οὓς ἐπιγνώμονας ἐλάμβανε τῆς γνώσεως—
[7, 9]	ἀνεβίω νεκρός· ὁ δὲ οὐκ	εἶχεν	οὕτως, ἀλλὰ καὶ πάνυ ἐρρωμένως
[7, 9]	ἠτύχησε διὰ βραχέων ἐρῶ. ἐρωμένην	εἶχεν,	ὡς εἶπεν. τοῦτο γὰρ οὐκ
[7, 15]	ἐβόων τοῖς ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι. ἀλλ´	εἶχον	οἱ πόδες μου τότε πτερά·
[7, 5]	τοῖς ψευδέσι θανάτοις ἐκείνοις παρηγορίαν	εἶχον	ὀλίγην, τὸ μὲν πρῶτον, ὅλον
[7, 4]	οὔτε ἔκλαυσα· οὔτε γὰρ φωνὴν	εἶχον	οὔτε δάκρυα· ἀλλὰ τρόμος μὲν
[7, 2]	μὲν ἐφρόντιζον ὧν κατὰ νοῦν	εἶχον,	ὧν δ´ ὁ δ´ ᾤμωξεν
[7, 4]	ψυχῆς ὑπολέλειπτο. μικρὸν δὲ νήψας	ἐκ	τῆς μέθης τοῦ λόγου, Τίνα
[7, 1]	ἀποκτείνασάν μου τὴν ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην	ἐκ	τῆς πόλεως τὸ παράπαν. ~Ὡς
[7, 3]	δέ μοι σταδίους τέσσαρας νεανίσκος	ἐκ	τῶν ἀγρῶν προσελθὼν καὶ προσειπὼν
[7, 14]	οὐχ ὁρᾷς καὶ τοῦτον ὡς	ἐκ	τῶν βασάνων νῦν κρεμάμενον ἐξήρπασεν;
[7, 12]	τοῦ σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου τε	ἐκ	τῶν βρόχων κρεμαμένου καὶ τῶν
[7, 12]	κατὰ δὲ τὸν νόμον συμβούλους	ἐκ	τῶν γεραιτέρων εἶχεν, οὓς ἐπιγνώμονας
[7, 2]	πονηρῷ περιπεσεῖν δαίμονι. τεκμαίρομαι δὲ	ἐκ	τῶν ἐμαυτοῦ. καὶ ἅμα τὰ
[7, 9]	καταγορεύσει. πρὶν δὲ μάθητε τούτων	ἕκαστον,	οὔτε ὅσιον οὔτε εὐσεβὲς νεανίσκον
[7, 7]	δή τινα πρὸς τὸν φόνον·	ἑκατὸν	δ´ ὁ μισθὸς ἦν τοῦ
[7, 3]	κόρην ἀπέκτεινα, καὶ ἔλαβον χρυσοῦς	ἑκατὸν	παρὰ Μελίτης τῆς Θερσάνδρου γυναικός·
[7, 3]	ἰδοὺ τοὺς χρυσοῦς ὑμῖν τοὺς	ἑκατὸν	φέρω· ὥστε τί με ἀπόλλυτε
[7, 3]	μικρὸν τοῦ πανδοχείου προελθόντες, τοὺς	ἑκατὸν	χρυσοῦς λαβόντες παρ´ αὐτοῦ τὸν
[7, 1]	Λευκίππην ἐξεπήδησεν. ὀργῇ μὲν δῆθεν	ἐκδραμών,	δοὺς δὲ τῇ ψυχῇ σχολὴν
[7, 11]	λόχος λανθάνων, ὥστε ἐνεχώρει μηδὲ	ἐκείνας	τὸ γενόμενον ἑωρακέναι. ἐλήρησε δὲ
[7, 6]	δίκην εἰπεῖν· ἀλλ´ ἐπέραινον οὐδέν.	ἐκείνην	μὲν οὖν τὴν ἡμέραν καταγωγήν
[7, 16]	(καὶ ἅπαντα ἔβλεπον εἰς τὸ	ἐκείνης	πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως
[7, 5]	μὲν γὰρ τοῖς ψευδέσι θανάτοις	ἐκείνοις	παρηγορίαν εἶχον ὀλίγην, τὸ μὲν
[7, 9]	ἄγνοιαν ἀνδρὶ φονεῖ, δεδρακέναι δὲ	ἐκεῖνον	γυναικὸς φόνον ἐπὶ μισθῷ. καὶ
[7, 3]	παίει δὲ κατὰ κόρρης τις	ἐκεῖνον·	καὶ παταχθείς, ὥσπερ βασάνους παθὼν
[7, 6]	τούτοις ἦμεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον	ἐκεῖνον,	τὸν μηνυτὴν τοῦ ψευδοῦς φόνου,
[7, 1]	ἐδέξατο τὸν ἄνθρωπον. ἔμελλε δ´	ἐκεῖνος	παρὰ τοῦ Θερσάνδρου δεδιδαγμένος τεχνικῶς
[7, 1]	δεσμωτῶν, προσποιησάμενος βούλεσθαι τἀμὰ δι´	ἐκείνου	μαθεῖν. ἐπείσθη καὶ ἐδέξατο τὸν
[7, 5]	τῶν θανάτων διωκόντων ἀλλήλους; ἀλλ´	ἐκείνους	μὲν πάντας ἡ Τύχη ἔπαιξε
[7, 12]	καταγνῶναι κατὰ τὸν νόμον, ὃς	ἐκέλευσε	τὸν αὑτοῦ κατειπόντα φόνον τεθνάναι,
[7, 12]	γένηται, πάσης εἶναι δεῖν τιμωρίας	ἐκεχειρίαν	ἡμερῶν τοσούτων, ὅσων οὐκ ἐπετέλεσαν
[7, 16]	τὸ ἐκείνης πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν	ἐκθορεῖν.	οὕτως ἀλλήλους ἠσπαζόμεθα τοῖς ὄμμασιν.
[7, 7]	γὰρ ἔμαθον ἀνῃρημένην, μετενόουν καὶ	ἔκλαον	καὶ ἤρων καὶ νῦν ἐρῶ.
[7, 4]	τῶν κακῶν, οὔτε ἀνῴμωξα οὔτε	ἔκλαυσα·	οὔτε γὰρ φωνὴν εἶχον οὔτε
[7, 5]	καινὴν ὑπόθεσιν συμφορῶν; ἀλλ´ οὐδὲ	ἐκόρεσά	μου τοὺς ὀφθαλμούς, οἷς μόνοις
[7, 10]	ἐξελάθετο τῶν ἐν ποσὶν ὑπ´	ἐκπλήξεως,	ὡς μηδὲ τοῦ τῆς Λευκίππης
[7, 8]	ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα εἰπόντος ἐμοῦ πάντας	ἔκπληξις	κατέσχεν ἐπὶ τῷ παραλόγῳ τοῦ
[7, 10]	ἔοικεν, ὁ λόγος, ὅτι μνήμην	ἐκπλήσσειν	πέφυκε φόβος· ὁ γοῦν Σωσθένης
[7, 13]	πλησίον τὸ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερόν,	ἐκτρέχει	τε ἐπ´ αὐτὸ καὶ ἔχεται
[7, 4]	ὀδοὺς κατὰ μικρὸν τὴν καρδίαν	ἐκφάγῃ,	κατέρρηκται μὲν τῆς ψυχῆς τὸ
[7, 9]	ἀνδρὸς ὁ ἀγών. ὡς δὲ	ἔλαβε,	δακρύων γεμισθείς, Ἄνδρες, εἶπεν, Ἐφέσιοι,
[7, 3]	Ἐγὼ τὴν κόρην ἀπέκτεινα, καὶ	ἔλαβον	χρυσοῦς ἑκατὸν παρὰ Μελίτης τῆς
[7, 12]	τῶν γεραιτέρων εἶχεν, οὓς ἐπιγνώμονας	ἐλάμβανε	τῆς γνώσεως— ἔδοξεν οὖν αὐτῷ
[7, 13]	ἔτυχεν ἀδικῶν, αὖθις τὴν θεράπαιναν	ἐλάμβανεν,	ὀμόσας μὴ μνησικακήσειν τῆς καταφυγῆς·
[7, 2]	εἴη. καθ´ ἑαυτὸν δὲ ταῦτα	ἔλεγε	καὶ τὰ τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν
[7, 16]	ὁ Σώστρατος ἐν μέρει ταὐτὰ	ἔλεγε	καὶ ὡς εἴη αὐτὸς τῆς
[7, 9]	ἐπὶ μισθῷ. καὶ τὸ ὄνομα	ἔλεγε·	Μελίτην μὲν εἶναι τὴν μισθωσαμένην,
[7, 14]	ταύτην ἔδοξεν. ἄλλα τε πολλὰ	ἔλεγε	παραμυθούμενος αὐτόν. ὁ δὲ ὠδύρετο
[7, 15]	μάλα, ἔφη· καλεῖσθαι γὰρ τοῦτο	ἔλεγεν	αὕτη, καὶ πατρίδα Βυζάντιον καὶ
[7, 9]	τις ὀδυρόμενος ἑαυτοῦ τὴν συμφορὰν	ἔλεγεν	ἐν ὁδῷ τινι κεκοινωνηκέναι κατὰ
[7, 4]	δι´ ὃ παρῆν, ἐσιώπα καὶ	ἔλεγεν	οὐδέν. πάλιν δέ μου πυθομένου,
[7, 16]	μεθεῖναι καταδικασθέντα πρὸς θάνατον ἄνθρωπον	ἔλεγον,	ἕως ὁ ἱερεύς, τοῦ Σωστράτου
[7, 5]	σχολασάσης τῆς ψυχῆς τῷ κακῷ.	~Ἔλεγον	οὖν· Τίς με δαίμων ἐξηπάτησεν
[7, 9]	οὐ πολὺ μᾶλλον ἂν καὶ	ἐλεγχόμενος	ἠρνήσατο τὸν φόνον, ἵνα καὶ
[7, 4]	σώματι καὶ ἡ καρδία μου	ἐλέλυτο,	ὀλίγον δέ τί μοι τῆς
[7, 9]	μὴ πιστεύσητε, μηδὲ ἀποκτείνητε ἄνθρωπον	ἐλέου	μᾶλλον ἢ τιμωρίας δεόμενον. εἰ
[7, 14]	ἐμὲ καὶ θόρυβος, τῶν μὲν	ἐλεούντων,	τῶν δὲ ἐπιθειαζόντων, τῶν δὲ
[7, 13]	δὲ παλαιὸν ἄβατος ἦν γυναιξὶν	ἐλευθέραις	οὗτος ὁ νεώς, ἀνδράσι δὲ
[7, 9]	καὶ τὰ ἄλλα ὡς πρὸς	ἐλευθέραν	δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο. ἐπειδὴ δὲ ἔμαθεν,
[7, 7]	Θερσάνδρου χωρίων. ὅπως δὲ τὴν	ἐλευθέραν	ὁ Σωσθένης εἶχε δούλην ἢ
[7, 11]	ἔτι περὶ πράγματος οὕτω σαφῶς	ἐληλεγμένου.	δοκῶ δὲ καὶ ἄλλον τινὰ
[7, 11]	μηδὲ ἐκείνας τὸ γενόμενον ἑωρακέναι.	ἐλήρησε	δὲ καὶ περὶ δεσμώτου τινός,
[7, 12]	τῷ πρὸς τοὺς Θρᾷκας, νικήσαντες	ἐλογίσαντο	δεῖν αὐτῇ θυσίαν ἀποστέλλειν τῆς
[7, 13]	τὸ παρὸν τῶν κινδύνων τὴν	ἐλπίδα	προὐξένει ἀποχρῆσθαι τῇ τύχῃ. καί,
[7, 13]	ἦν οὐδαμοῦ, θάρσος αὐτὴν καὶ	ἐλπὶς	ἡ συνήθης εἰσέρχεται· μνήμη γὰρ
[7, 12]	μὲν δὴ τότε τῶν δεσμῶν	ἐλύθην.	ἦν δὲ ὁ τὴν θεωρίαν
[7, 9]	Σωσθένει, ταύτην ἠλέησέ τε καὶ	ἔλυσε	τῶν δεσμῶν, οἷς ἦν ὑπὸ
[7, 9]	ἐλευθέραν δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο. ἐπειδὴ δὲ	ἔμαθεν,	ἔπεμψεν εἰς τοὺς ἀγροὺς διακονησομένην
[7, 7]	ὑμῖν καταλείπω σκοπεῖν. ἐπεὶ τοίνυν	ἔμαθεν	ἡ Μελίτη τὴν προτέραν εὑρόντα
[7, 7]	ἔρως εὐθὺς ἠμύνατο· ὡς γὰρ	ἔμαθον	ἀνῃρημένην, μετενόουν καὶ ἔκλαον καὶ
[7, 16]	τῇ πρὸς τὸν Σώστρατον κατέχων	ἐμαυτὸν	(καὶ ἅπαντα ἔβλεπον εἰς τὸ
[7, 2]	δαίμονι. τεκμαίρομαι δὲ ἐκ τῶν	ἐμαυτοῦ.	καὶ ἅμα τὰ οἰκεῖα κατέλεγεν,
[7, 14]	αὐτῷ διηγοῦντο ὅσα εἶπον κατ´	ἐμαυτοῦ·	καὶ ὃς ἀνοιμώξας καὶ κοψάμενος
[7, 7]	καὶ νῦν ἐρῶ. διὰ τοῦτο	ἐμαυτοῦ	κατεῖπον, ἵνα με πέμψητε πρὸς
[7, 1]	ἀποθανεῖν) δευτέραν αὐτῷ προσφέρει δέησιν,	ἐμβαλεῖν	τινα εἰς τὸ οἴκημα, ἔνθα
[7, 1]	πάνυ περὶ τῆς Λευκίππης λόγον	ἐμβαλεῖν,	ὡς εἴη πεφονευμένη, τῆς Μελίτης
[7, 7]	οἴχεται κἀκ τότε γέγονεν ἀφανής·	ἐμὲ	δ´ ὁ ἔρως εὐθὺς ἠμύνατο·
[7, 3]	αὐτοῦ τὸν μὲν ἀφῆκαν φυγεῖν,	ἐμὲ	δὲ ἄγουσι πρὸς τὸν στρατηγόν.
[7, 6]	δώσοντα λόγον ὧν αἰτίαν ἔσχεν.	ἐμὲ	δὲ παρηγόρει Κλεινίας καὶ ὁ
[7, 16]	τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς εἶχεν ἐπ´	ἐμέ.	ἐγὼ δὲ εἱστήκειν, αἰδοῖ τῇ
[7, 14]	δικαστήριον ὄχλος τε ἦν περὶ	ἐμὲ	καὶ θόρυβος, τῶν μὲν ἐλεούντων,
[7, 2]	τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν τῆς ἐπ´	ἐμὲ	τοῦ λόγου τέχνης, ὡς ἂν
[7, 1]	ἐπείσθη καὶ ἐδέξατο τὸν ἄνθρωπον.	ἔμελλε	δ´ ἐκεῖνος παρὰ τοῦ Θερσάνδρου
[7, 13]	ἔδοξε τὴν θεράπαιναν δίκαια λέγειν,	ἔμενεν	αὐτοῦ δούλη τῇ θεῷ. ἄρτι
[7, 11]	λαβόντες πεποιήκατε; δούλη γὰρ ἦν	ἐμή,	Σωσθένους αὐτὴν ἐωνημένου· καὶ εἰ
[7, 3]	γάρ με ἐπὶ τὸν φόνον	ἐμισθώσατο.	ἀλλ´ ἰδοὺ τοὺς χρυσοῦς ὑμῖν
[7, 11]	αὐτῶν ἐπεφόνευτο, πάντως ἂν ἐδούλευεν	ἐμοί.	τοῦτον δὲ τὸν λόγον ὁ
[7, 16]	οὐκ οἶδα εἰ τὰ ὅμοια	ἐμοὶ	χαίρων. οὐκ ἔστι δὲ οὕτως
[7, 11]	Μελίτη; λέγει καὶ τοῦτο δι´	ἐμοῦ.	ἀπήλλακται μὲν δὴ Σωσθένης ταῦτα
[7, 4]	καὶ ἔργον εἰργάσατο οὕτω κατ´	ἐμοῦ	δι´ ὃ παρῆν, ἐσιώπα καὶ
[7, 7]	πολλὴ ἦν τοῦ Θερσάνδρου κατ´	ἐμοῦ	καὶ πλῆθος ῥητόρων οὐχ ἧττον
[7, 12]	τοῖς παρέδροις αὐτοῦ θάνατον μὲν	ἐμοῦ	καταγνῶναι κατὰ τὸν νόμον, ὃς
[7, 5]	πάντας ἡ Τύχη ἔπαιξε κατ´	ἐμοῦ,	οὗτος δὲ οὐκ ἔστι τῆς
[7, 8]	φιλῶν ἣν ἀπέκτεινα. ~Ταῦτα εἰπόντος	ἐμοῦ	πάντας ἔκπληξις κατέσχεν ἐπὶ τῷ
[7, 11]	Σωσθένης οὗτος, ὃν αἰτοῦσι παρ´	ἐμοῦ,	τρίτην ταύτην ἡμέραν γέγονεν ἀφανής,
[7, 14]	ἀνοιμώξας καὶ κοψάμενος τὴν κεφαλὴν	ἐμπηδᾷ	μου τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ μικροῦ
[7, 2]	αὐτάρκης ἡμῖν ὁ δίκαιος τρόπος·	ἐμπίπτουσαι	δὲ αἱ τύχαι βαπτίζουσιν ἡμᾶς.
[7, 7]	δοκῶν (ἥρπαστο γὰρ ὑπὸ λῃστῶν	ἐν	Αἰγύπτῳ) Μελίτῃ περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν ἀλλήλοις
[7, 14]	γνωρίζει. καὶ γάρ, ὡς ἔφην	ἐν	ἀρχῇ τῶν λόγων, ἐν Τύρῳ
[7, 12]	δὲ ἐπομόσαι περὶ τοῦ Σωσθένους	ἐν	γράμμασιν, ἦ μὴν οὐκ εἰδέναι
[7, 12]	ὄναρ ἐσήμαινε τὴν θυγατέρα εὑρήσειν	ἐν	Ἐφέσῳ καὶ τἀδελφοῦ τὸν υἱόν.
[7, 5]	πῶς ἄρα μοι, Λευκίππη, τέθνηκας;	ἐν	μὲν γὰρ τοῖς ψευδέσι θανάτοις
[7, 16]	ᾗ καταδεδίκασται. καὶ ὁ Σώστρατος	ἐν	μέρει ταὐτὰ ἔλεγε καὶ ὡς
[7, 9]	ὀδυρόμενος ἑαυτοῦ τὴν συμφορὰν ἔλεγεν	ἐν	ὁδῷ τινι κεκοινωνηκέναι κατὰ ἄγνοιαν
[7, 3]	κοινῇ καὶ διελεγόμεθα οἷα εἰκὸς	ἐν	ὁδῷ. ὡς δὲ εἴς τι
[7, 10]	γὰρ τὸ τῶν δούλων γένος	ἐν	οἷς ἂν φοβηθῇ σφόδρα δειλόν
[7, 10]	ἑαυτοῦ φοβηθεὶς ἁπαξαπάντων ἐξελάθετο τῶν	ἐν	ποσὶν ὑπ´ ἐκπλήξεως, ὡς μηδὲ
[7, 12]	δὲ Μελίτης κρίσιν γενέσθαι δευτέραν	ἐν	ταῖς βασάνοις τῶν θεραπαινίδων, Θέρσανδρον
[7, 4]	τὴν λύπην ἀπεδίδουν. ὥσπερ γὰρ	ἐν	ταῖς τοῦ σώματος πληγαῖς οὐκ
[7, 3]	ἔτυχεν ἐρωμένην ἔχων, ἣν εὗρεν	ἐν	τῇ τῆς Μελίτης οἰκίᾳ πεπραμένην.
[7, 6]	λυπεῖ τὸν ἐχθρόν. καὶ ἡμεῖς	ἐν	τούτοις ἦμεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον
[7, 15]	τῶν βασάνων νῦν κρεμάμενον ἐξήρπασεν;	~Ἐν	τούτῳ δὲ ἔρχεταί τις τῶν
[7, 11]	ἂν φοβηθῇ σφόδρα δειλόν ἐστιν.	~Ἐν	τούτῳ δὲ ὁ Θέρσανδρος, πρώτης
[7, 9]	χρήσαιντο λόγῳ πρὸς τὴν ἀπολογίαν.	~Ἐν	τούτῳ δὲ ὁ Κλεινίας, θορύβου
[7, 16]	με εἰς τὸ δεσμωτήριον. ~Καὶ	ἐν	τούτῳ παρῆν ὁ Κλεινίας καὶ
[7, 14]	ἔφην ἐν ἀρχῇ τῶν λόγων,	ἐν	Τύρῳ ποτὲ ἐγεγόνει περὶ τὴν
[7, 14]	καὶ χρόνου πολλοῦ διατρίψας ἔτυχεν	ἐν	Τύρῳ πρὸ πολλοῦ τῆς ἡμετέρας
[7, 9]	πρὸς τὴν τῆς ὑπονοίας βεβαίωσιν	ἐν	τῷ δεσμωτηρίῳ συμβὰν καὶ καθ´
[7, 12]	γὰρ Βυζάντιοι, τῆς Ἀρτέμιδος ἐπιφανείσης	ἐν	τῷ πολέμῳ τῷ πρὸς τοὺς
[7, 10]	ἀπαχθήσεται. ὁ δὲ ἔτυχε μὲν	ἐν	τῷ τῆς Λευκίππης δωματίῳ παρών,
[7, 9]	αὐτὴν ἐπὶ τοὺς ἀγροὺς ἐξέπεμψεν.	ἓν	μὲν δὴ τοῦτο πρὸς ὑπόνοιαν
[7, 9]	οὔτ´ εἰ ζῇ κλαπεῖσα· πλὴν	ἓν	τοῦτο οἶδα μόνον, τὸν Σωσθένην
[7, 7]	με κύριον ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι	ἕνα	δή τινα πρὸς τὸν φόνον·
[7, 1]	δεδεμένος, ὡς δὴ καὶ αὐτὸν	ἕνα	τῶν δεσμωτῶν, προσποιησάμενος βούλεσθαι τἀμὰ
[7, 4]	σῶμα; ὁ δὲ ὡς ἅπαξ	ἐνέβαλέ	μοι τὸν μύωπα καὶ ἔργον
[7, 16]	ὁ ἱερεύς, τοῦ Σωστράτου δεηθέντος,	ἐνεγυήσατο	αὐτὸν ἔχειν καὶ παρέξειν εἰς
[7, 5]	ὀφθαλμούς, οἷς μόνοις ηὐτύχησα, οὐδὲ	ἐνεπλήσθην	κἂν βλέπων. ἀληθής μοι γέγονεν
[7, 11]	τῶν λῃστῶν λόχος λανθάνων, ὥστε	ἐνεχώρει	μηδὲ ἐκείνας τὸ γενόμενον ἑωρακέναι.
[7, 3]	καὶ προσεποιοῦντο μὲν ἀριστᾶν κἀκεῖνοι,	ἐνεώρων	δὲ ἡμῖν πυκνὰ καὶ ἀλλήλοις
[7, 1]	ἐμβαλεῖν τινα εἰς τὸ οἴκημα,	ἔνθα	ἔτυχον δεδεμένος, ὡς δὴ καὶ
[7, 11]	ἔχῃ μείζονα· κατέλιπον δὲ αὐτὴν	ἔνθα	ἦν ὁ τῶν λῃστῶν λόχος
[7, 14]	δὲ ἐπιθειαζόντων, τῶν δὲ ἀναπυνθανομένων.	ἔνθα	καὶ ὁ Σώστρατος ἐπιστὰς ὁρᾷ
[7, 7]	περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν ἀλλήλοις συνόντες ἥκομεν	ἐνταῦθα	κοινῇ καὶ τὴν Λευκίππην εὑρίσκομεν
[7, 3]	δέ, Μελίτη ἐστίν, ἔφη, τῶν	ἐνταῦθα	πρώτη γυναικῶν. αὕτη νεανίσκου τινὸς
[7, 14]	Ἐπὶ τούτῳ με, δέσποινα, ἤγαγες	ἐνταῦθα;	τοιαῦτά σου τῶν ἐνυπνίων τὰ
[7, 15]	νομίζοντες ἀποδιδράσκειν, καὶ ἐβόων τοῖς	ἐντυγχάνουσι	λαβέσθαι. ἀλλ´ εἶχον οἱ πόδες
[7, 14]	μορφὴν συνεβάλετο, καὶ διὰ τὸ	ἐνύπνιον	φύσει προσδοκῶν εὑρήσειν ἡμᾶς. προσελθὼν
[7, 14]	Κλεινίας ἀκούσας τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος	ἐνυπνίου	περιχαρὴς ἐγένετο καὶ λέγει· Θάρρει,
[7, 14]	ἤγαγες ἐνταῦθα; τοιαῦτά σου τῶν	ἐνυπνίων	τὰ μαντεύματα; κἀγὼ μὲν ἐπίστευόν
[7, 3]	δέ, Βαδίζων ἔτυχον, εἶπε, τὴν	ἐξ	ἄστεος χθές· ἐποιούμην δὲ τὴν
[7, 9]	τὸν τρόπον τοῦτον. αὕτη γέγονεν	ἐξαίφνης	ἀφανής, οὐκ οἶδ´ ὅπως, οὔτ´
[7, 4]	τὴν τομήν, μετὰ ταῦτα δὲ	ἐξαίφνης	λευκή τις ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος
[7, 15]	ὑπὸ χαρᾶς κατέπεσεν, ἐγὼ δὲ	ἐξάλλομαι	μετὰ τῶν δεσμῶν εἰς ἀέρα
[7, 10]	Σωσθένης περὶ ἑαυτοῦ φοβηθεὶς ἁπαξαπάντων	ἐξελάθετο	τῶν ἐν ποσὶν ὑπ´ ἐκπλήξεως,
[7, 10]	παρεῖναι, ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ μάλα	ἐξελαύνει	ἐπὶ Σμύρνης· ὁ δὲ ἄγγελος
[7, 11]	τί γέγονε; τί δὲ ὅλως	ἐξεπέμπετο;	καὶ πρὸς τίνα; ἆρ´ οὐκ
[7, 9]	ὧν αὐτὴν ἐπὶ τοὺς ἀγροὺς	ἐξέπεμψεν.	ἓν μὲν δὴ τοῦτο πρὸς
[7, 16]	καὶ τἀμά. ἰδοῦσα δὲ ἡμᾶς	ἐξεπήδησε	τοῦ νεὼ καὶ τὸν μὲν
[7, 1]	οὐδὲν εἰπὼν πρὸς τὴν Λευκίππην	ἐξεπήδησεν.	ὀργῇ μὲν δῆθεν ἐκδραμών, δοὺς
[7, 4]	δὲ μετὰ μικρὸν τῆς ἀνοίξεως	ἐξεπήδησεν.	οὕτω κἀμὲ τὰ μὲν πρῶτα
[7, 9]	οὐκ οἶδα, μαθεῖν δὲ ὑμᾶς	ἐξέσται.	ἔχετε τὸν δεδεμένον· εἰσὶν αἱ
[7, 6]	ἀποθνῄσκεις; ὃ καὶ κατὰ σχολὴν	ἔξεστιν,	ὅταν μάθῃς σαφῶς τὸν θάνατον
[7, 5]	διπλοῦν, ψυχῆς καὶ σώματος. δύο	ἐξέφυγες	λῃστήρια, τὸ δὲ τῆς Μελίτης
[7, 9]	αὑτοῦ καὶ κατὰ τῆς Μελίτης	ἐξηγρίανε.	τῶν δεσμωτῶν τις ὀδυρόμενος ἑαυτοῦ
[7, 14]	Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; τί μάτην	ἐξηγρίωσαι	κατ´ ἀνδρός, ὃς μᾶλλον σοῦ
[7, 13]	ἐγκαλοῦσα τῷ δεσπότῃ. ταύτην δὲ	ἐξῆν	ἱκετεύειν τὴν θεόν, οἱ δὲ
[7, 5]	~Ἔλεγον οὖν· Τίς με δαίμων	ἐξηπάτησεν	ὀλίγῃ χαρᾷ; τίς μοι Λευκίππην
[7, 14]	ἐκ τῶν βασάνων νῦν κρεμάμενον	ἐξήρπασεν;	~Ἐν τούτῳ δὲ ἔρχεταί τις
[7, 14]	τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ μικροῦ δεῖν	ἐξώρυξεν	αὐτούς· οὐδὲ γὰρ ἐπεχείρουν κωλύειν
[7, 10]	ἀναστρέφει. ἀληθὴς δέ ἐστιν, ὡς	ἔοικεν,	ὁ λόγος, ὅτι μνήμην ἐκπλήσσειν
[7, 14]	ἐγεγόνει περὶ τὴν τῶν Ἡρακλείων	ἑορτὴν	καὶ χρόνου πολλοῦ διατρίψας ἔτυχεν
[7, 16]	ἔβλεπον εἰς τὸ ἐκείνης πρόσωπον)	ἐπ´	αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως ἀλλήλους ἠσπαζόμεθα
[7, 13]	τῆς Ἀρτέμιδος ἱερόν, ἐκτρέχει τε	ἐπ´	αὐτὸ καὶ ἔχεται τοῦ νεώ.
[7, 10]	καὶ ἤδη νομίζων τοὺς δημίους	ἐπ´	αὐτὸν παρεῖναι, ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ
[7, 10]	ταχίστην ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν τοὺς	ἐπ´	αὐτὸν πεμφθέντας ἥκειν· ὃς δὴ
[7, 11]	τεθαύμακα τῆς ἀναλγησίας, εἰ φονέα	ἐπ´	αὐτοφώρῳ λαβόντες (μεῖζον γὰρ τῆς
[7, 16]	περιεπτύξατο, τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς εἶχεν	ἐπ´	ἐμέ. ἐγὼ δὲ εἱστήκειν, αἰδοῖ
[7, 2]	τὰ τοιαῦτα, ζητῶν ἀρχὴν τῆς	ἐπ´	ἐμὲ τοῦ λόγου τέχνης, ὡς
[7, 2]	φάρμακον αὐτῷ τοῦτο τῆς ὧν	ἔπαθε	λύπης, ἡ πρὸς ἄλλον εἰς
[7, 5]	ἐκείνους μὲν πάντας ἡ Τύχη	ἔπαιξε	κατ´ ἐμοῦ, οὗτος δὲ οὐκ
[7, 4]	πληγαῖς οὐκ εὐθὺς ἡ σμῶδιξ	ἐπανίσταται,	ἀλλὰ παραχρῆμα μὲν οὐκ ἔχει
[7, 9]	εἴ τις ἀποκτείνας τινὰ ἀληθῶς	ἐπαποθανεῖν	αὐτῷ θέλει καὶ ζῆν δι´
[7, 6]	κἀκείνη δίκην δώσει, κἀγὼ τὸν	ἐπάρατον	βίον καταλίποιμι. Εὐφήμησον, ὁ Κλεινίας
[7, 7]	τὴν ἀπολογίαν παρεσκεύαστο. ἐπεὶ δὲ	ἐπαύσαντο	λέγοντες, αἰτήσας κἀγὼ λόγον, Ἀλλ´
[7, 3]	οὐδενὶ τούτων προσεῖχον. ~Ὡς δὲ	ἐπαύσατο,	τὴν ἀντίδοσιν ᾔτει τοῦ λόγου
[7, 9]	τιμωρίας δεόμενον. εἰ δὲ αὐτὸς	ἐπεβούλευσεν,	ὡς λέγει, τὸν φόνον, εἰπάτω
[7, 10]	καὶ ὅσοι τῶν φίλων συμπαρῆσαν,	ἐπεβόων	ἀνελεῖν τὸν ἀνδροφόνον τὸν αὑτοῦ
[7, 7]	σπουδῇ πρὸς τὴν ἀπολογίαν παρεσκεύαστο.	ἐπεὶ	δὲ ἐπαύσαντο λέγοντες, αἰτήσας κἀγὼ
[7, 7]	πρὸς αὐτόν, ὑμῖν καταλείπω σκοπεῖν.	ἐπεὶ	τοίνυν ἔμαθεν ἡ Μελίτη τὴν
[7, 7]	γὰρ οὐ δεῖ τἀληθῆ λέγειν;	ἐπεὶ	τῶν αὑτῆς με κύριον ἀποφαίνειν
[7, 2]	ἀτυχῶν εἰς ἀλλοτρίων ἀκρόασιν κακῶν·	ἐπεὶ	φάρμακον αὐτῷ τοῦτο τῆς ὧν
[7, 9]	ὡς πρὸς ἐλευθέραν δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο.	ἐπειδὴ	δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν εἰς τοὺς
[7, 1]	με φαρμάκῳ. ὡς δ´ οὐκ	ἔπειθεν	(ἐδεδίει γὰρ τὴν πόλιν· καὶ
[7, 1]	βούλεσθαι τἀμὰ δι´ ἐκείνου μαθεῖν.	ἐπείσθη	καὶ ἐδέξατο τὸν ἄνθρωπον. ἔμελλε
[7, 9]	δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο. ἐπειδὴ δὲ ἔμαθεν,	ἔπεμψεν	εἰς τοὺς ἀγροὺς διακονησομένην αὐτῇ·
[7, 3]	δὲ ἡμῖν πυκνὰ καὶ ἀλλήλοις	ἐπένευον.	ἐγὼ μὲν οὖν ὑπώπτευον τοὺς
[7, 9]	τὸ πᾶν ἐγένετο. Μελίτη μὲν	ἐπεπόνθει	τι πρὸς τοῦτον ἐρωτικὸν καὶ
[7, 6]	εἰς τὴν δίκην εἰπεῖν· ἀλλ´	ἐπέραινον	οὐδέν. ἐκείνην μὲν οὖν τὴν
[7, 12]	ἐκεχειρίαν ἡμερῶν τοσούτων, ὅσων οὐκ	ἐπετέλεσαν	τὴν θυσίαν οἱ θεωροί. οὕτω
[7, 13]	οὗτος ὁ νεώς, ἀνδράσι δὲ	ἐπετέτραπτο	καὶ παρθένοις. εἰ δέ τις
[7, 15]	ἱερὸν ὡς ἀπὸ μηχανῆς βληθεὶς	ἐπετόμην·	οἱ δὲ φυλάσσοντες ἐδίωκον, νομίζοντες
[7, 16]	ἄγειν εἰς τὸ δεσμωτήριον οὐκ	ἐπέτρεπον.	οἱ δὲ φύλακες οὐκ εἶναι
[7, 11]	περιῆν καὶ μὴ πρὸς αὐτῶν	ἐπεφόνευτο,	πάντως ἂν ἐδούλευεν ἐμοί. τοῦτον
[7, 14]	δεῖν ἐξώρυξεν αὐτούς· οὐδὲ γὰρ	ἐπεχείρουν	κωλύειν ἐγώ, παρεῖχον δὲ τὸ
[7, 15]	οἱ φύλακες ἅμα παρῆσαν καὶ	ἐπεχείρουν	με τύπτειν. ἐγὼ δὲ ἤδη
[7, 9]	καὶ ὅτι διὰ λύπην τὴν	ἐπὶ	γυναικί. σκοπεῖτε δὲ εἴ τις
[7, 16]	πτερόν· ἣ καὶ τότε ἡμᾶς	ἐπὶ	Λευκίππην προὔλαβεν, ἀπαγγέλλουσα πάντα καὶ
[7, 9]	δεδρακέναι δὲ ἐκεῖνον γυναικὸς φόνον	ἐπὶ	μισθῷ. καὶ τὸ ὄνομα ἔλεγε·
[7, 3]	Ποῖ, ἔφη, ἔχεις τὴν ὁδόν;	Ἐπὶ	Σμύρνης, εἶπον. Κἀγώ, ἔφη, τὴν
[7, 10]	ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ μάλα ἐξελαύνει	ἐπὶ	Σμύρνης· ὁ δὲ ἄγγελος πρὸς
[7, 3]	ἄστεος χθές· ἐποιούμην δὲ τὴν	ἐπὶ	Σμύρνης ὁδόν· προελθόντι δέ μοι
[7, 13]	Σωστράτου τὸν ἱερέα παραλαβόντος καὶ	ἐπὶ	τὰ δικαστήρια προσελθόντος, ὡς ἂν
[7, 15]	λέγει πάντων ἀκουόντων· Κόρη τις	ἐπὶ	τὴν Ἄρτεμιν ξένη κατέφυγεν. ἐγὼ
[7, 7]	συντρόφῳ. ~Τῇ δ´ ὑστεραίᾳ ἀπηγόμην	ἐπὶ	τὸ δικαστήριον. παρασκευὴ δὲ πολλὴ
[7, 16]	δὴ τῶν δεσμῶν ἀπολύομαι καὶ	ἐπὶ	τὸ ἱερὸν ταχὺ μάλα ἠπειγόμην·
[7, 15]	τῶν δεσμῶν εἰς ἀέρα καὶ	ἐπὶ	τὸ ἱερὸν ὡς ἀπὸ μηχανῆς
[7, 6]	Κλεινίας ἔφη· καὶ τολμήσεις οὕτως	ἐπὶ	τοῖς αἰσχίστοις ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς,
[7, 15]	τις τῶν τοῦ ναοῦ προπόλων	ἐπὶ	τὸν ἱερέα σπουδῇ μάλα θέων
[7, 3]	Θερσάνδρου γυναικός· αὕτη γάρ με	ἐπὶ	τὸν φόνον ἐμισθώσατο. ἀλλ´ ἰδοὺ
[7, 9]	θεράπαιναι δύο, μεθ´ ὧν αὐτὴν	ἐπὶ	τοὺς ἀγροὺς ἐξέπεμψεν. ἓν μὲν
[7, 14]	δὲ ὠδύρετο καλῶν τὴν Ἄρτεμιν·	Ἐπὶ	τούτῳ με, δέσποινα, ἤγαγες ἐνταῦθα;
[7, 8]	εἰπόντος ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις κατέσχεν	ἐπὶ	τῷ παραλόγῳ τοῦ πράγματος, μάλιστα
[7, 6]	φόνου, μετὰ μικρὸν ἀπολύει ὁ	ἐπὶ	τῶν δεσμῶν, φάσκων τὸν ἄρχοντα
[7, 10]	τοὺς δημίους ἐπ´ αὐτὸν παρεῖναι,	ἐπιβὰς	ἵππῳ σπουδῇ μάλα ἐξελαύνει ἐπὶ
[7, 10]	αὐτὸν πεμφθέντας ἥκειν· ὃς δὴ	ἐπιβὰς	ἵππῳ σπουδῇ μάλα πρὸς αὐτὸν
[7, 11]	ὑπονοίας μὴ ἄρα τῆς τούτων	ἐπιβουλῆς	γέγονεν ἔργον· αὐτὸς γὰρ ἐτύγχανεν
[7, 12]	ἐκ τῶν γεραιτέρων εἶχεν, οὓς	ἐπιγνώμονας	ἐλάμβανε τῆς γνώσεως— ἔδοξεν οὖν
[7, 14]	τῶν μὲν ἐλεούντων, τῶν δὲ	ἐπιθειαζόντων,	τῶν δὲ ἀναπυνθανομένων. ἔνθα καὶ
[7, 9]	φόνον κατεψεύσατο. ὅτι μὲν γὰρ	ἐπιθυμεῖ	θανάτου καὶ αὐτὸς ὡμολόγησε, καὶ
[7, 9]	μὴ προπετῶς καταγνῶτε θάνατον ἀνδρὸς	ἐπιθυμοῦντος	ἀποθανεῖν, ὅπερ φύσει τῶν ἀτυχούντων
[7, 12]	ἀνοιμώξαντος δὲ τοῦ Κλεινίου καὶ	ἐπικαλοῦντος	τοὺς θεούς, ὁ τῆς Ἀρτέμιδος
[7, 12]	αὐτῇ θυσίαν ἀποστέλλειν τῆς συμμαχίας	ἐπινίκιον.	ἦν δὲ καὶ ἰδίᾳ τῷ
[7, 8]	Θερσάνδρου ῥήτορες μεθ´ ἡδονῆς ἀνεβόησαν	ἐπινίκιον,	οἱ δὲ τῆς Μελίτης ἀνεπύθοντο
[7, 4]	ὀλίγην λαβὸν ἔρχεται καὶ ἀθρόον	ἐπιρρεῖ,	οὕτω καὶ ψυχὴ παταχθεῖσα τῷ
[7, 14]	ἀναπυνθανομένων. ἔνθα καὶ ὁ Σώστρατος	ἐπιστὰς	ὁρᾷ με καὶ γνωρίζει. καὶ
[7, 12]	τῷ Σωστράτῳ νύκτωρ ἡ θεὸς	ἐπιστᾶσα·	τὸ δὲ ὄναρ ἐσήμαινε τὴν
[7, 14]	ἐνυπνίων τὰ μαντεύματα; κἀγὼ μὲν	ἐπίστευόν	σου τοῖς ὀνείροις καὶ εὑρήσειν
[7, 13]	τὰ δικαστήρια προσελθόντος, ὡς ἂν	ἐπίσχῃ	τὰς δίκας, εἰς τὸ ἱερὸν
[7, 12]	οἱ γὰρ Βυζάντιοι, τῆς Ἀρτέμιδος	ἐπιφανείσης	ἐν τῷ πολέμῳ τῷ πρὸς
[7, 3]	εἶπε, τὴν ἐξ ἄστεος χθές·	ἐποιούμην	δὲ τὴν ἐπὶ Σμύρνης ὁδόν·
[7, 12]	βασάνοις τῶν θεραπαινίδων, Θέρσανδρον δὲ	ἐπομόσαι	περὶ τοῦ Σωσθένους ἐν γράμμασιν,
[7, 3]	τὴν αὐτήν, ἀγαθῇ τύχῃ. τοὐντεῦθεν	ἐπορευόμεθα	κοινῇ καὶ διελεγόμεθα οἷα εἰκὸς
[7, 1]	ἄρχοντα πρὸ αὐτοῦ ληφθέντα τοιαύτην	ἐργασάμενον	φαρμακείαν ἀποθανεῖν) δευτέραν αὐτῷ προσφέρει
[7, 11]	δοκῶ δὲ καὶ ἄλλον τινὰ	ἐργάσασθαι	φόνον. ὁ γὰρ Σωσθένης οὗτος,
[7, 11]	ἄρα τῆς τούτων ἐπιβουλῆς γέγονεν	ἔργον·	αὐτὸς γὰρ ἐτύγχανεν ὁ τὴν
[7, 7]	καὶ ὁ μὲν δὴ τὸ	ἔργον	δράσας οἴχεται κἀκ τότε γέγονεν
[7, 4]	ἐνέβαλέ μοι τὸν μύωπα καὶ	ἔργον	εἰργάσατο οὕτω κατ´ ἐμοῦ δι´
[7, 11]	μετὰ πλειόνων μαρτύρων γενόμενον τὸ	ἔργον	κίνδυνον ἔχῃ μείζονα· κατέλιπον δὲ
[7, 11]	φληνάφων ἀνεχόμενοι κενῶν καὶ τηλικοῦτον	ἔργον	τιθέμενοι παιδιάν; οἴεσθε χωρὶς θεοῦ
[7, 3]	ὁ μὲν οὖν τὸ ἀνόσιον	ἔργον	τοῦτο δρᾷ· ἐγὼ δὲ ὁ
[7, 3]	συναπηγόμην αὐτῷ δεδεμένος, ὡς τοῦ	ἔργου	κοινωνός. τὸ δὲ χαλεπώτερον, μικρὸν
[7, 3]	ἄθλιος, οὔτε ἰδὼν αὐτὸν οὔτε	ἔργου	τινὸς κοινωνήσας ἢ λόγου, συναπηγόμην
[7, 9]	ἔστιν ὁ Σωσθένης. ὁ μὲν	ἐρεῖ	πόθεν ἔσχε τὴν Λευκίππην δούλην,
[7, 4]	τὴν πηγήν, μετὰ ταῦτα δὲ	ἔρρει,	σχολασάσης τῆς ψυχῆς τῷ κακῷ.
[7, 9]	εἶχεν οὕτως, ἀλλὰ καὶ πάνυ	ἐρρωμένως	τὸν γάμον ἀπεκρούετο, κἀν τούτῳ
[7, 4]	αἵματος, σχολὴν δὲ ὀλίγην λαβὸν	ἔρχεται	καὶ ἀθρόον ἐπιρρεῖ, οὕτω καὶ
[7, 10]	ἵππῳ σπουδῇ μάλα πρὸς αὐτὸν	ἔρχεται	καὶ τὸν κίνδυνον λέγει καὶ
[7, 15]	κρεμάμενον ἐξήρπασεν; ~Ἐν τούτῳ δὲ	ἔρχεταί	τις τῶν τοῦ ναοῦ προπόλων
[7, 7]	ἔκλαον καὶ ἤρων καὶ νῦν	ἐρῶ.	διὰ τοῦτο ἐμαυτοῦ κατεῖπον, ἵνα
[7, 9]	ἃ δὲ ἠτύχησε διὰ βραχέων	ἐρῶ.	ἐρωμένην εἶχεν, ὡς εἶπεν. τοῦτο
[7, 9]	ἐγὼ καὶ τοῦτο πρὸς ὑμᾶς	ἐρῶ,	καὶ πρὸς τῶν θεῶν μή
[7, 7]	συνειπόντες· ἐγὼ δὲ πᾶσαν ὑμῖν	ἐρῶ	τὴν ἀλήθειαν. ἦν ἐρωμένη μοι
[7, 7]	ὑμῖν ἐρῶ τὴν ἀλήθειαν. ἦν	ἐρωμένη	μοι πάλαι Βυζαντία μὲν γένος,
[7, 1]	ὡς ἂν ἀποκτείνασάν μου τὴν	ἐρωμένην,	ἀπαλλαγείην ἐκ τῆς πόλεως τὸ
[7, 9]	δὲ ἠτύχησε διὰ βραχέων ἐρῶ.	ἐρωμένην	εἶχεν, ὡς εἶπεν. τοῦτο γὰρ
[7, 9]	γάμον ἀπεκρούετο, κἀν τούτῳ τὴν	ἐρωμένην	εὑρών, ὡς ἔφη, παρὰ τῷ
[7, 3]	οἶμαι, φασὶν αὐτόν· κἀκεῖνος ἔτυχεν	ἐρωμένην	ἔχων, ἣν εὗρεν ἐν τῇ
[7, 9]	φόνον, ἵνα καὶ σώσῃ τὴν	ἐρωμένην	καὶ ὑπὲρ τῆς ἀνῃρημένης μὴ
[7, 1]	ἀπογνοὺς ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν τὴν	ἐρωμένην,	κἂν τὴν δίκην φύγοιμι, μὴ
[7, 7]	ἵνα με πέμψητε πρὸς τὴν	ἐρωμένην.	οὐ γὰρ φέρω νῦν ζῆν,
[7, 9]	ἀλλοτριώτερον. ἡ δὲ πρὶν μαθεῖν	ἐρωμένην	οὖσαν αὐτῷ τὴν παρὰ τῷ
[7, 1]	ὡς ἀποτυχών· ἐβουλεύετο δὲ ὡς	ἐρῶν.	τὴν οὖν ψυχὴν διασπώμενος, οὐδὲν
[7, 9]	οἶδα μόνον, τὸν Σωσθένην αὐτῆς	ἐρῶντα	καὶ αἰκισάμενον βασάνοις πολλαῖς ἐφ´
[7, 6]	μοιχείαν ὁμολογεῖν καὶ ὡς ἀλλήλων	ἐρῶντες	ἐγώ τε καὶ Μελίτη κοινῇ
[7, 7]	γέγονεν ἀφανής· ἐμὲ δ´ ὁ	ἔρως	εὐθὺς ἠμύνατο· ὡς γὰρ ἔμαθον
[7, 1]	τὴν Μελίτην γήμας ὡς ἂν	ἐρῶσαν,	αὐτοῦ μένοιμι κἀκ τούτου παρέχοιμί
[7, 9]	μὲν ἐπεπόνθει τι πρὸς τοῦτον	ἐρωτικὸν	καὶ περὶ τοῦ γάμου διείλεκτο,
[7, 3]	βασάνους παθὼν μυρίας, καταλέγει μηδενὸς	ἐρωτῶντος	αὐτόν· Ἐγὼ τὴν κόρην ἀπέκτεινα,
[7, 12]	θεὸς ἐπιστᾶσα· τὸ δὲ ὄναρ	ἐσήμαινε	τὴν θυγατέρα εὑρήσειν ἐν Ἐφέσῳ
[7, 12]	δέ μου δεθέντος καὶ τῆς	ἐσθῆτος	τοῦ σώματος γεγυμνωμένου μετεώρου τε
[7, 4]	κατ´ ἐμοῦ δι´ ὃ παρῆν,	ἐσιώπα	καὶ ἔλεγεν οὐδέν. πάλιν δέ
[7, 12]	ὁ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερεὺς δάφνην	ἐστεμμένος	προσιὼν ὁρᾶται. σημεῖον δὲ τοῦτό
[7, 11]	μὲν οὗτος, εἶπεν, ὅστις ποτέ	ἐστι,	κατελήρησε μυθολογῶν. ἐγὼ δὲ ὑμῶν
[7, 9]	εἰ δὲ μήθ´ ὁ ἀποκτείνας	ἐστὶ	μήθ´ ἡ ἀνῃρημένη, τίς ἤκουσέ
[7, 9]	ἀποθανεῖν, ὅπερ φύσει τῶν ἀτυχούντων	ἐστὶ	φάρμακον· κατέψευσται γὰρ ἑαυτοῦ τὴν
[7, 16]	τὰ ὅμοια ἐμοὶ χαίρων. οὐκ	ἔστι	δὲ οὕτως ἄνθρωπος δρομικώτατος, ὃν
[7, 5]	κατ´ ἐμοῦ, οὗτος δὲ οὐκ	ἔστι	τῆς Τύχης ἔτι παιδιά. πῶς
[7, 16]	Ποῖ ἄγετε τὸν ἄνθρωπον; οὐκ	ἔστι	φονεὺς ἐφ´ ᾗ καταδεδίκασται. καὶ
[7, 10]	οἷς ἂν φοβηθῇ σφόδρα δειλόν	ἐστιν.	~Ἐν τούτῳ δὲ ὁ Θέρσανδρος,
[7, 3]	ἡ Μελίτη; ὁ δέ, Μελίτη	ἐστίν,	ἔφη, τῶν ἐνταῦθα πρώτη γυναικῶν.
[7, 12]	προσιὼν ὁρᾶται. σημεῖον δὲ τοῦτό	ἐστιν	ἡκούσης θεωρίας τῇ θεῷ. τοῦτο
[7, 9]	λέγει, τὸν φόνον, εἰπάτω τίς	ἐστιν	ὁ μεμισθωμένος, δειξάτω τὴν ἀνῃρημένην.
[7, 9]	φιλόστοργος φονεύς, ἢ ποῖον μῖσός	ἐστιν	οὕτω φιλούμενον; μή, πρὸς θεῶν,
[7, 10]	τὸν Θέρσανδρον ἀναστρέφει. ἀληθὴς δέ	ἐστιν,	ὡς ἔοικεν, ὁ λόγος, ὅτι
[7, 9]	τὸν δεδεμένον· εἰσὶν αἱ θεράπαιναι·	ἔστιν	ὁ Σωσθένης. ὁ μὲν ἐρεῖ
[7, 11]	ταύτην ἡμέραν γέγονεν ἀφανής, καὶ	ἔστιν	οὐ πόρρω τινὸς ὑπονοίας μὴ
[7, 11]	τινα κόρην ἐωνήσατο; τοιγαροῦν ἐωνημένος	ἔστω·	καὶ εἰ ταύτην ἔσχε Μελίτη;
[7, 11]	ἐωνημένος ἔστω· καὶ εἰ ταύτην	ἔσχε	Μελίτη; λέγει καὶ τοῦτο δι´
[7, 9]	Σωσθένης. ὁ μὲν ἐρεῖ πόθεν	ἔσχε	τὴν Λευκίππην δούλην, αἱ δὲ
[7, 6]	αὐτὸν δώσοντα λόγον ὧν αἰτίαν	ἔσχεν.	ἐμὲ δὲ παρηγόρει Κλεινίας καὶ
[7, 8]	λεχθέντα. ἡ δὲ τὰ μὲν	ἐτεθορύβητο,	τὰ δὲ ἠρνεῖτο, τὰ δὲ
[7, 9]	τὴν Λευκίππην διὰ ζηλοτυπίαν αὕτη·	ἕτερον	δέ τι αὐτῷ πρὸς τὴν
[7, 4]	οὐκ οἶδεν εὑρεῖν, τὸ δὲ	ἔτι	δέδυκε καὶ κέκρυπται κατειργασμένον σχολῇ
[7, 2]	κακούργως, Τίνα βίον, ἔφη, βιώσομεν	ἔτι;	καὶ τίνα φυλαξόμεθα πρὸς ἀκίνδυνον
[7, 5]	δὲ οὐκ ἔστι τῆς Τύχης	ἔτι	παιδιά. πῶς ἄρα μοι, Λευκίππη,
[7, 11]	οὐκ οἶδα τί δεῖ βασάνων	ἔτι	περὶ πράγματος οὕτω σαφῶς ἐληλεγμένου.
[7, 1]	φύγοιμι, μὴ πρὸς ζήτησιν αὐτῆς	ἔτι	τραποίμην. προσέκειτο δὲ ἡ Μελίτη
[7, 9]	βασάνοις πολλαῖς ἐφ´ οἷς οὐκ	ἐτύγχανε,	καὶ φίλους ἔχοντα λῃστάς. οὗτος
[7, 11]	ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον· αὐτὸς γὰρ	ἐτύγχανεν	ὁ τὴν μοιχείαν μοι κατειπών.
[7, 10]	εἰς βασάνους ἀπαχθήσεται. ὁ δὲ	ἔτυχε	μὲν ἐν τῷ τῆς Λευκίππης
[7, 13]	εἰ μὲν ὁ δεσπότης οὐδὲν	ἔτυχεν	ἀδικῶν, αὖθις τὴν θεράπαιναν ἐλάμβανεν,
[7, 14]	ἑορτὴν καὶ χρόνου πολλοῦ διατρίψας	ἔτυχεν	ἐν Τύρῳ πρὸ πολλοῦ τῆς
[7, 3]	Τύριον, οἶμαι, φασὶν αὐτόν· κἀκεῖνος	ἔτυχεν	ἐρωμένην ἔχων, ἣν εὗρεν ἐν
[7, 1]	τινα εἰς τὸ οἴκημα, ἔνθα	ἔτυχον	δεδεμένος, ὡς δὴ καὶ αὐτὸν
[7, 3]	τὰ σαυτοῦ. ὁ δέ, Βαδίζων	ἔτυχον,	εἶπε, τὴν ἐξ ἄστεος χθές·
[7, 11]	καὶ πρὸς τίνα; ἆρ´ οὐκ	εὔδηλον	τὸ πρᾶγμα, ὡς συσκευασάμενοι μὲν
[7, 3]	ἀναπηδήσαντες συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς καὶ ἱμᾶσιν	εὐθὺς	δεσμεύουσι· παίει δὲ κατὰ κόρρης
[7, 4]	ταῖς τοῦ σώματος πληγαῖς οὐκ	εὐθὺς	ἡ σμῶδιξ ἐπανίσταται, ἀλλὰ παραχρῆμα
[7, 7]	ἀφανής· ἐμὲ δ´ ὁ ἔρως	εὐθὺς	ἠμύνατο· ὡς γὰρ ἔμαθον ἀνῃρημένην,
[7, 4]	καὶ ὀδόντι συός τις παταχθεὶς	εὐθὺς	μὲν ζητεῖ τὸ τραῦμα καὶ
[7, 4]	οὔτε δάκρυα· ἀλλὰ τρόμος μὲν	εὐθὺς	περιεχύθη μου τῷ σώματι καὶ
[7, 1]	δὲ τέχνασμα ἦν τῷ Θερσάνδρῳ	εὑρεθέν,	ὡς ἂν ἀπογνοὺς ἐγὼ μηκέτι
[7, 4]	τὸ τραῦμα καὶ οὐκ οἶδεν	εὑρεῖν,	τὸ δὲ ἔτι δέδυκε καὶ
[7, 3]	κἀκεῖνος ἔτυχεν ἐρωμένην ἔχων, ἣν	εὗρεν	ἐν τῇ τῆς Μελίτης οἰκίᾳ
[7, 6]	πῶς ἂν μάθοις; δοκῶ δὲ	εὑρηκέναι	τοῦ θανάτου καλλίστην ὁδόν, δι´
[7, 12]	δὲ ὄναρ ἐσήμαινε τὴν θυγατέρα	εὑρήσειν	ἐν Ἐφέσῳ καὶ τἀδελφοῦ τὸν
[7, 14]	διὰ τὸ ἐνύπνιον φύσει προσδοκῶν	εὑρήσειν	ἡμᾶς. προσελθὼν οὖν μοι· Κλειτοφῶν
[7, 14]	ἐπίστευόν σου τοῖς ὀνείροις καὶ	εὑρήσειν	παρὰ σοὶ προσεδόκων τὴν θυγατέρα.
[7, 7]	ἐνταῦθα κοινῇ καὶ τὴν Λευκίππην	εὑρίσκομεν	Σωσθένει δουλεύουσαν, διοικητῇ τινι τῶν
[7, 14]	καλὸν δέ μοι δῶρον δέδωκας·	εὗρον	τὸν ἀνδροφόνον αὐτῆς παρὰ σοί.
[7, 7]	ἔμαθεν ἡ Μελίτη τὴν προτέραν	εὑρόντα	με γυναῖκα, φοβηθεῖσα μὴ πρὸς
[7, 9]	ἀπεκρούετο, κἀν τούτῳ τὴν ἐρωμένην	εὑρών,	ὡς ἔφη, παρὰ τῷ Σωσθένει
[7, 9]	τούτων ἕκαστον, οὔτε ὅσιον οὔτε	εὐσεβὲς	νεανίσκον ἄθλιον ἀνελεῖν, πιστεύσαντας μανίας
[7, 6]	κἀγὼ τὸν ἐπάρατον βίον καταλίποιμι.	Εὐφήμησον,	ὁ Κλεινίας ἔφη· καὶ τολμήσεις
[7, 16]	δὲ παρόντες τὸ πᾶν μαθόντες	εὐφήμουν	τε τὴν Ἄρτεμιν καὶ περιΐσταντό
[7, 16]	τὸν ἄνθρωπον; οὐκ ἔστι φονεὺς	ἐφ´	ᾗ καταδεδίκασται. καὶ ὁ Σώστρατος
[7, 2]	καὶ ἅμα τὰ οἰκεῖα κατέλεγεν,	ἐφ´	οἷς ἦν δεδεμένος. ἐγὼ δὲ
[7, 9]	ἐρῶντα καὶ αἰκισάμενον βασάνοις πολλαῖς	ἐφ´	οἷς οὐκ ἐτύγχανε, καὶ φίλους
[7, 9]	ἔλαβε, δακρύων γεμισθείς, Ἄνδρες, εἶπεν,	Ἐφέσιοι,	μὴ προπετῶς καταγνῶτε θάνατον ἀνδρὸς
[7, 12]	ἐσήμαινε τὴν θυγατέρα εὑρήσειν ἐν	Ἐφέσῳ	καὶ τἀδελφοῦ τὸν υἱόν. ~Παρὰ
[7, 2]	γὰρ πάνυ κακούργως, Τίνα βίον,	ἔφη,	βιώσομεν ἔτι; καὶ τίνα φυλαξόμεθα
[7, 3]	καὶ πρὸς μικρὸν συμβαδίσας, Ποῖ,	ἔφη,	ἔχεις τὴν ὁδόν; Ἐπὶ Σμύρνης,
[7, 6]	βίον καταλίποιμι. Εὐφήμησον, ὁ Κλεινίας	ἔφη·	καὶ τολμήσεις οὕτως ἐπὶ τοῖς
[7, 15]	βοῶ· Λευκίππην λέγεις. Καὶ μάλα,	ἔφη·	καλεῖσθαι γὰρ τοῦτο ἔλεγεν αὕτη,
[7, 4]	πάλιν δέ μου πυθομένου, Δοκεῖς,	ἔφη,	κἀμὲ κεκοινωνηκέναι τῷ φόνῳ; ταῦτα
[7, 15]	Μὴ καλή; Οὐκ ἄλλην τοιαύτην,	ἔφη,	μετὰ τὴν Ἄρτεμιν εἶδον. πρὸς
[7, 9]	τούτῳ τὴν ἐρωμένην εὑρών, ὡς	ἔφη,	παρὰ τῷ Σωσθένει ζῶσαν, ἣν
[7, 3]	ὁδόν; Ἐπὶ Σμύρνης, εἶπον. Κἀγώ,	ἔφη,	τὴν αὐτήν, ἀγαθῇ τύχῃ. τοὐντεῦθεν
[7, 3]	Μελίτη; ὁ δέ, Μελίτη ἐστίν,	ἔφη,	τῶν ἐνταῦθα πρώτη γυναικῶν. αὕτη
[7, 14]	καὶ γνωρίζει. καὶ γάρ, ὡς	ἔφην	ἐν ἀρχῇ τῶν λόγων, ἐν
[7, 3]	συλλαμβάνει καὶ παραδίδωσι ᾧ νῦν	ἔφην	κακῇ τύχῃ μοι συνωδευκότι, φονεῦσαι
[7, 7]	κἀγὼ λόγον, Ἀλλ´ οὗτοι μέν,	ἔφην,	ληροῦσι πάντες, καὶ οἱ Θερσάνδρῳ
[7, 4]	Τίνα τρόπον τὴν κόρην ἀπέκτεινεν,	ἔφην,	ὁ μισθωτός, καὶ τί πεποίηκε
[7, 9]	ἄλλα ὡς πρὸς ἐλευθέραν δυστυχήσασαν	ἐφιλοτιμήσατο.	ἐπειδὴ δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν εἰς
[7, 2]	εἴη παθών. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν	ἐφρόντιζον	ὧν κατὰ νοῦν εἶχον, ὧν
[7, 11]	μὲν οὖν ὡμολόγησεν ἀνῃρηκέναι καὶ	ἔχει	τὴν δίκην, Μελίτη δὲ ἀρνεῖται·
[7, 4]	λόγου τέτρωται μὲν ἤδη καὶ	ἔχει	τὴν τομήν, ἀλλὰ τὸ τάχος
[7, 4]	ἐπανίσταται, ἀλλὰ παραχρῆμα μὲν οὐκ	ἔχει	τὸ ἄνθος ἡ πληγή, μετὰ
[7, 1]	τοῦ μὴ μετὰ ἀδείας Λευκίππην	ἔχειν,	ἀλλὰ μισήσας, ὡς τὸ εἰκός,
[7, 5]	κἂν τὴν κεφαλὴν δοκῶν μὴ	ἔχειν	εἰς τὴν ταφήν· νῦν δὲ
[7, 16]	τοῦ Σωστράτου δεηθέντος, ἐνεγυήσατο αὐτὸν	ἔχειν	καὶ παρέξειν εἰς τὸν δῆμον,
[7, 8]	τὰ πλείω μοι συνᾴδειν ὑπόνοιαν	ἔχειν	κατὰ τῆς Μελίτης καὶ ἀπορεῖν
[7, 15]	πατρίδα Βυζάντιον καὶ πατέρα Σώστρατον	ἔχειν.	ὁ μὲν δὴ Κλεινίας ἀνεκρότησε
[7, 3]	πρὸς μικρὸν συμβαδίσας, Ποῖ, ἔφη,	ἔχεις	τὴν ὁδόν; Ἐπὶ Σμύρνης, εἶπον.
[7, 13]	ἐκτρέχει τε ἐπ´ αὐτὸ καὶ	ἔχεται	τοῦ νεώ. τὸ δὲ παλαιὸν
[7, 9]	οἶδα, μαθεῖν δὲ ὑμᾶς ἐξέσται.	ἔχετε	τὸν δεδεμένον· εἰσὶν αἱ θεράπαιναι·
[7, 11]	μαρτύρων γενόμενον τὸ ἔργον κίνδυνον	ἔχῃ	μείζονα· κατέλιπον δὲ αὐτὴν ἔνθα
[7, 6]	δι´ ἧς οὐδὲ ἡ θεοῖς	ἐχθρὰ	Μελίτη παντάπασιν ἀθῷος ἀπαλλάξεται. ἄκουσον
[7, 6]	εἶπον, αἰσχρόν, ὃ λυπεῖ τὸν	ἐχθρόν.	καὶ ἡμεῖς ἐν τούτοις ἦμεν,
[7, 11]	τοῦτ´ εἰδότες, ὡς ἂν οὐκ	ἔχοιμι	παρασχεῖν τὸν ἄνθρωπον, πρόκλησιν περὶ
[7, 9]	οἷς οὐκ ἐτύγχανε, καὶ φίλους	ἔχοντα	λῃστάς. οὗτος οὖν ἀνῃρῆσθαι δοκῶν
[7, 3]	φασὶν αὐτόν· κἀκεῖνος ἔτυχεν ἐρωμένην	ἔχων,	ἣν εὗρεν ἐν τῇ τῆς
[7, 9]	ὡς εἶπεν. τοῦτο γὰρ οὐκ	ἐψεύσατο·	καὶ ὅτι λῃσταὶ ταύτην ἥρπασαν,
[7, 11]	εἴ τινα κόρην ἐωνήσατο; τοιγαροῦν	ἐωνημένος	ἔστω· καὶ εἰ ταύτην ἔσχε
[7, 11]	γὰρ ἦν ἐμή, Σωσθένους αὐτὴν	ἐωνημένου·	καὶ εἰ περιῆν καὶ μὴ
[7, 11]	αὐτοῦ μαθεῖν; εἴ τινα κόρην	ἐωνήσατο;	τοιγαροῦν ἐωνημένος ἔστω· καὶ εἰ
[7, 11]	ἐνεχώρει μηδὲ ἐκείνας τὸ γενόμενον	ἑωρακέναι.	ἐλήρησε δὲ καὶ περὶ δεσμώτου
[7, 16]	καταδικασθέντα πρὸς θάνατον ἄνθρωπον ἔλεγον,	ἕως	ὁ ἱερεύς, τοῦ Σωστράτου δεηθέντος,