Livre, Chapitre
[7, 9]	πάθῃ τὴν τῶν δυστυχούντων τιμωρίαν.	ἃ	δὲ ἠτύχησε διὰ βραχέων ἐρῶ.
[7, 13]	τοῦ νεώ. τὸ δὲ παλαιὸν	ἄβατος	ἦν γυναιξὶν ἐλευθέραις οὗτος ὁ
[7, 11]	φωραθῇ ζῶσα, πρὸς δουλείαν αὐτὴν	ἀγάγῃ.	εἶτα προσετίθει· Κλειτοφῶν μὲν οὖν
[7, 11]	τὴν κόρην, εἶτα οὐκέτι πάλιν	ἀγαγοῦσαι,	τί γέγονε; τί δὲ ὅλως
[7, 3]	εἶπον. Κἀγώ, ἔφη, τὴν αὐτήν,	ἀγαθῇ	τύχῃ. τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα κοινῇ καὶ
[7, 15]	μαντεύματα· καὶ ἅμα πρὸς τὸν	ἄγγελον	εἶπε· Μὴ καλή; Οὐκ ἄλλην
[7, 10]	ἐξελαύνει ἐπὶ Σμύρνης· ὁ δὲ	ἄγγελος	πρὸς τὸν Θέρσανδρον ἀναστρέφει. ἀληθὴς
[7, 16]	Ἄρτεμιν καὶ περιΐσταντό με καὶ	ἄγειν	εἰς τὸ δεσμωτήριον οὐκ ἐπέτρεπον.
[7, 16]	ὁ μὲν Κλεινίας ἐβόα· Ποῖ	ἄγετε	τὸν ἄνθρωπον; οὐκ ἔστι φονεὺς
[7, 9]	ἐν ὁδῷ τινι κεκοινωνηκέναι κατὰ	ἄγνοιαν	ἀνδρὶ φονεῖ, δεδρακέναι δὲ ἐκεῖνον
[7, 3]	μὲν ἀφῆκαν φυγεῖν, ἐμὲ δὲ	ἄγουσι	πρὸς τὸν στρατηγόν. ~Ὡς δ´
[7, 10]	τινὰ τῶν παραστατῶν εἰς τὸν	ἀγρὸν	ἀποστέλλει πρὸς τὸν Σωσθένην, κελεύσας
[7, 9]	δὲ ἔμαθεν, ἔπεμψεν εἰς τοὺς	ἀγροὺς	διακονησομένην αὐτῇ· καὶ μετὰ ταῦτά
[7, 9]	μεθ´ ὧν αὐτὴν ἐπὶ τοὺς	ἀγροὺς	ἐξέπεμψεν. ἓν μὲν δὴ τοῦτο
[7, 13]	τύχῃ. καί, ἦν γὰρ τῶν	ἀγρῶν	πλησίον τὸ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερόν,
[7, 3]	σταδίους τέσσαρας νεανίσκος ἐκ τῶν	ἀγρῶν	προσελθὼν καὶ προσειπὼν καὶ πρὸς
[7, 9]	περὶ γὰρ ψυχῆς ἀνδρὸς ὁ	ἀγών.	ὡς δὲ ἔλαβε, δακρύων γεμισθείς,
[7, 12]	ἦν δὲ ὁ τὴν θεωρίαν	ἄγων	Σώστρατος, ὁ τῆς Λευκίππης πατήρ.
[7, 1]	φόβον αὐτῷ τοῦ μὴ μετὰ	ἀδείας	Λευκίππην ἔχειν, ἀλλὰ μισήσας, ὡς
[7, 2]	Τύχης; εἰκὸς γάρ σε μηδὲν	ἀδικήσαντα	πονηρῷ περιπεσεῖν δαίμονι. τεκμαίρομαι δὲ
[7, 9]	κατέψευσται γὰρ ἑαυτοῦ τὴν τῶν	ἀδικούντων	αἰτίαν, ἵνα πάθῃ τὴν τῶν
[7, 13]	μὲν ὁ δεσπότης οὐδὲν ἔτυχεν	ἀδικῶν,	αὖθις τὴν θεράπαιναν ἐλάμβανεν, ὀμόσας
[7, 5]	τέθνηκας· μὴ γὰρ θρηνῶν ἀνεπαυσάμην;	ἀεί	σε πενθῶ, τῶν θανάτων διωκόντων
[7, 15]	ἐξάλλομαι μετὰ τῶν δεσμῶν εἰς	ἀέρα	καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν ὡς
[7, 9]	οὔτε ὅσιον οὔτε εὐσεβὲς νεανίσκον	ἄθλιον	ἀνελεῖν, πιστεύσαντας μανίας λόγοις. μαίνεται
[7, 3]	τοῦτο δρᾷ· ἐγὼ δὲ ὁ	ἄθλιος,	οὔτε ἰδὼν αὐτὸν οὔτε ἔργου
[7, 4]	δὲ ὀλίγην λαβὸν ἔρχεται καὶ	ἀθρόον	ἐπιρρεῖ, οὕτω καὶ ψυχὴ παταχθεῖσα
[7, 6]	ἡ θεοῖς ἐχθρὰ Μελίτη παντάπασιν	ἀθῷος	ἀπαλλάξεται. ἄκουσον δὲ τὸν τρόπον.
[7, 11]	μὲν ἦσάν τινας ὡς κτενοῦντας;	αἱ	δὲ θεράπαιναι τούτους μέν, ὡς
[7, 9]	πόθεν ἔσχε τὴν Λευκίππην δούλην,	αἱ	δὲ πῶς γέγονεν ἀφανής· ὁ
[7, 9]	ἐξέσται. ἔχετε τὸν δεδεμένον· εἰσὶν	αἱ	θεράπαιναι· ἔστιν ὁ Σωσθένης. ὁ
[7, 2]	ὁ δίκαιος τρόπος· ἐμπίπτουσαι δὲ	αἱ	τύχαι βαπτίζουσιν ἡμᾶς. ἔδει γάρ
[7, 11]	Μελίτη δὲ ἀρνεῖται· πρὸς ταύτην	αἱ	τῶν θεραπαινῶν εἰσι βάσανοι. ἂν
[7, 7]	(ἥρπαστο γὰρ ὑπὸ λῃστῶν ἐν	Αἰγύπτῳ)	Μελίτῃ περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν ἀλλήλοις συνόντες
[7, 16]	ἐπ´ ἐμέ. ἐγὼ δὲ εἱστήκειν,	αἰδοῖ	τῇ πρὸς τὸν Σώστρατον κατέχων
[7, 9]	τὸν Σωσθένην αὐτῆς ἐρῶντα καὶ	αἰκισάμενον	βασάνοις πολλαῖς ἐφ´ οἷς οὐκ
[7, 4]	τῶν ὀφθαλμῶν μακράν· δάκρυον γὰρ	αἷμα	τραύματος ψυχῆς. ὅταν ὁ τῆς
[7, 4]	τις ἀνέτειλε γραμμή, πρόδρομος τοῦ	αἵματος,	σχολὴν δὲ ὀλίγην λαβὸν ἔρχεται
[7, 6]	καὶ τολμήσεις οὕτως ἐπὶ τοῖς	αἰσχίστοις	ἀποθανεῖν, νομιζόμενος φονεύς, καὶ ταῦτα
[7, 6]	καὶ ταῦτα Λευκίππης; Οὐδέν, εἶπον,	αἰσχρόν,	ὃ λυπεῖ τὸν ἐχθρόν. καὶ
[7, 7]	παρεσκεύαστο. ἐπεὶ δὲ ἐπαύσαντο λέγοντες,	αἰτήσας	κἀγὼ λόγον, Ἀλλ´ οὗτοι μέν,
[7, 6]	κομίζειν αὐτὸν δώσοντα λόγον ὧν	αἰτίαν	ἔσχεν. ἐμὲ δὲ παρηγόρει Κλεινίας
[7, 9]	γὰρ ἑαυτοῦ τὴν τῶν ἀδικούντων	αἰτίαν,	ἵνα πάθῃ τὴν τῶν δυστυχούντων
[7, 11]	ὁ γὰρ Σωσθένης οὗτος, ὃν	αἰτοῦσι	παρ´ ἐμοῦ, τρίτην ταύτην ἡμέραν
[7, 2]	ἔτι; καὶ τίνα φυλαξόμεθα πρὸς	ἀκίνδυνον	ζωήν; οὐ γὰρ αὐτάρκης ἡμῖν
[7, 11]	τῷ δημίῳ, καθέζεσθε δὲ γόητος	ἀκούοντες	πιθανῶς μὲν ὑποκρινομένου, πιθανῶς δὲ
[7, 15]	μάλα θέων καὶ λέγει πάντων	ἀκουόντων·	Κόρη τις ἐπὶ τὴν Ἄρτεμιν
[7, 15]	κατέφυγεν. ἐγὼ μὲν δὴ τοῦτο	ἀκούσας	ἀναπτεροῦμαι καὶ τὰ ὄμματα ἀνεγείρω
[7, 1]	~Ταῦτα	ἀκούσας	ὁ Θέρσανδρος παντοδαπὸς ἦν· ἤχθετο,
[7, 10]	καὶ ταραχῇ πολλῇ προέρχεται, καὶ	ἀκούσας	τὰ ὄντα, μεστὸς γενόμενος δέους
[7, 14]	παρὰ σοί. καὶ ὁ Κλεινίας	ἀκούσας	τοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἐνυπνίου περιχαρὴς
[7, 6]	ἐχθρὰ Μελίτη παντάπασιν ἀθῷος ἀπαλλάξεται.	ἄκουσον	δὲ τὸν τρόπον. παρεσκευασάμην, ὡς
[7, 4]	κἀμὲ τὰ μὲν πρῶτα τῆς	ἀκροάσεως	τῇ ψυχῇ προσπεσόντα καθάπερ τοξεύματα
[7, 2]	γὰρ ἄνθρωπος ἀτυχῶν εἰς ἀλλοτρίων	ἀκρόασιν	κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον αὐτῷ τοῦτο
[7, 7]	δὲ πᾶσαν ὑμῖν ἐρῶ τὴν	ἀλήθειαν.	ἦν ἐρωμένη μοι πάλαι Βυζαντία
[7, 15]	δὲ Κλεινίας πρὸς τὸν Σώστρατον,	Ἀληθῆ	μου, πάτερ, εἶπε, τὰ μαντεύματα·
[7, 10]	ἄγγελος πρὸς τὸν Θέρσανδρον ἀναστρέφει.	ἀληθὴς	δέ ἐστιν, ὡς ἔοικεν, ὁ
[7, 5]	ηὐτύχησα, οὐδὲ ἐνεπλήσθην κἂν βλέπων.	ἀληθής	μοι γέγονεν ὀνείρων ἡδονή. οἴμοι,
[7, 9]	δὲ εἴ τις ἀποκτείνας τινὰ	ἀληθῶς	ἐπαποθανεῖν αὐτῷ θέλει καὶ ζῆν
[7, 2]	ἂν πυθοίμην τί εἴη παθών.	ἀλλ´	ἐγὼ μὲν ἐφρόντιζον ὧν κατὰ
[7, 15]	καὶ ἐβόων τοῖς ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι.	ἀλλ´	εἶχον οἱ πόδες μου τότε
[7, 5]	πενθῶ, τῶν θανάτων διωκόντων ἀλλήλους;	ἀλλ´	ἐκείνους μὲν πάντας ἡ Τύχη
[7, 6]	διενοήθην εἰς τὴν δίκην εἰπεῖν·	ἀλλ´	ἐπέραινον οὐδέν. ἐκείνην μὲν οὖν
[7, 3]	με ἐπὶ τὸν φόνον ἐμισθώσατο.	ἀλλ´	ἰδοὺ τοὺς χρυσοῦς ὑμῖν τοὺς
[7, 5]	ἔδειξεν εἰς καινὴν ὑπόθεσιν συμφορῶν;	ἀλλ´	οὐδὲ ἐκόρεσά μου τοὺς ὀφθαλμούς,
[7, 7]	ἐπαύσαντο λέγοντες, αἰτήσας κἀγὼ λόγον,	Ἀλλ´	οὗτοι μέν, ἔφην, ληροῦσι πάντες,
[7, 9]	τὴν γυναῖκα ποιήσασθαι τὸν λόγον,	ἀλλ´	ὡς τὸ πᾶν ἐγένετο. Μελίτη
[7, 9]	ὁ δὲ οὐκ εἶχεν οὕτως,	ἀλλὰ	καὶ πάνυ ἐρρωμένως τὸν γάμον
[7, 1]	μὴ μετὰ ἀδείας Λευκίππην ἔχειν,	ἀλλὰ	μισήσας, ὡς τὸ εἰκός, τὴν
[7, 4]	οὐκ εὐθὺς ἡ σμῶδιξ ἐπανίσταται,	ἀλλὰ	παραχρῆμα μὲν οὐκ ἔχει τὸ
[7, 4]	ἤδη καὶ ἔχει τὴν τομήν,	ἀλλὰ	τὸ τάχος τοῦ βλήματος οὐκ
[7, 8]	εἰδέναι λέγουσα καὶ ὅσα εἶπον,	ἀλλὰ	τόν γε φόνον οὔ· ὥστε
[7, 4]	γὰρ φωνὴν εἶχον οὔτε δάκρυα·	ἀλλὰ	τρόμος μὲν εὐθὺς περιεχύθη μου
[7, 14]	παθεῖν, ὅτι τεθνάναι ταύτην ἔδοξεν.	ἄλλα	τε πολλὰ ἔλεγε παραμυθούμενος αὐτόν.
[7, 9]	οἰκίαν τε εἰσεδέξατο καὶ τὰ	ἄλλα	ὡς πρὸς ἐλευθέραν δυστυχήσασαν ἐφιλοτιμήσατο.
[7, 3]	ἐνεώρων δὲ ἡμῖν πυκνὰ καὶ	ἀλλήλοις	ἐπένευον. ἐγὼ μὲν οὖν ὑπώπτευον
[7, 7]	ἐν Αἰγύπτῳ) Μελίτῃ περιτυγχάνω, κἀκεῖθεν	ἀλλήλοις	συνόντες ἥκομεν ἐνταῦθα κοινῇ καὶ
[7, 5]	σε πενθῶ, τῶν θανάτων διωκόντων	ἀλλήλους;	ἀλλ´ ἐκείνους μὲν πάντας ἡ
[7, 16]	πρόσωπον) ἐπ´ αὐτὴν ἐκθορεῖν. οὕτως	ἀλλήλους	ἠσπαζόμεθα τοῖς ὄμμασιν.
[7, 6]	τὴν μοιχείαν ὁμολογεῖν καὶ ὡς	ἀλλήλων	ἐρῶντες ἐγώ τε καὶ Μελίτη
[7, 15]	ἄγγελον εἶπε· Μὴ καλή; Οὐκ	ἄλλην	τοιαύτην, ἔφη, μετὰ τὴν Ἄρτεμιν
[7, 1]	γὰρ τὴν πόλιν· καὶ γὰρ	ἄλλον	ἄρχοντα πρὸ αὐτοῦ ληφθέντα τοιαύτην
[7, 2]	ὧν ἔπαθε λύπης, ἡ πρὸς	ἄλλον	εἰς τὸ παθεῖν κοινωνία) Τί
[7, 3]	Θερσάνδρου καὶ Μελίτης τοὔνομα, τὸν	ἄλλον	οὐ προσέχων χρόνον, τῷ δὲ
[7, 11]	σαφῶς ἐληλεγμένου. δοκῶ δὲ καὶ	ἄλλον	τινὰ ἐργάσασθαι φόνον. ὁ γὰρ
[7, 2]	δ´ ὁ δ´ ᾤμωξεν ὀλίγον.	ἄλλος	δέ τις τῶν συνδεδεμένων (περίεργον
[7, 2]	(περίεργον γὰρ ἄνθρωπος ἀτυχῶν εἰς	ἀλλοτρίων	ἀκρόασιν κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον αὐτῷ
[7, 9]	μᾶλλον πρὸς τὴν Μελίτην εἶχεν	ἀλλοτριώτερον.	ἡ δὲ πρὶν μαθεῖν ἐρωμένην
[7, 14]	Κλεινίας προσελθὼν εἶργε παρηγορῶν αὐτὸν	ἅμα	καὶ λέγων· Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε;
[7, 3]	εἴς τι πανδοχεῖον ἤλθομεν, ἠριστῶμεν	ἅμα·	κατὰ ταὐτὸ δὲ παρακαθίζουσιν ἡμῖν
[7, 15]	δρόμον λαμβάνονται· καὶ οἱ φύλακες	ἅμα	παρῆσαν καὶ ἐπεχείρουν με τύπτειν.
[7, 15]	πάτερ, εἶπε, τὰ μαντεύματα· καὶ	ἅμα	πρὸς τὸν ἄγγελον εἶπε· Μὴ
[7, 2]	δὲ ἐκ τῶν ἐμαυτοῦ. καὶ	ἅμα	τὰ οἰκεῖα κατέλεγεν, ἐφ´ οἷς
[7, 1]	τὴν διάκρισιν τῆς τρικυμίας, βουλευόμενος	ἅμα	τῷ Σωσθένει πρόσεισι τῷ τῶν
[7, 3]	τοῦ λόγου τῶν ἀτυχημάτων, Λέγοις	ἄν,	εἰπών, καὶ σὺ τὰ σαυτοῦ.
[7, 9]	νῦν, ἣν ἀπέκτεινεν; οὕτω γὰρ	ἄν	τις καὶ μισοῖ τὸ φιλούμενον
[7, 1]	ἦν τῷ Θερσάνδρῳ εὑρεθέν, ὡς	ἂν	ἀπογνοὺς ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν τὴν
[7, 1]	τὸ εἰκός, τὴν Μελίτην ὡς	ἂν	ἀποκτείνασάν μου τὴν ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην
[7, 11]	αἱ τῶν θεραπαινῶν εἰσι βάσανοι.	ἂν	γὰρ φανῶσι παρὰ ταύτης λαβοῦσαι
[7, 11]	μὴ πρὸς αὐτῶν ἐπεφόνευτο, πάντως	ἂν	ἐδούλευεν ἐμοί. τοῦτον δὲ τὸν
[7, 13]	ἐπὶ τὰ δικαστήρια προσελθόντος, ὡς	ἂν	ἐπίσχῃ τὰς δίκας, εἰς τὸ
[7, 1]	δοκῶν, τὴν Μελίτην γήμας ὡς	ἂν	ἐρῶσαν, αὐτοῦ μένοιμι κἀκ τούτου
[7, 9]	ἆρ´ οὖν οὐ πολὺ μᾶλλον	ἂν	καὶ ἐλεγχόμενος ἠρνήσατο τὸν φόνον,
[7, 6]	Ληρεῖς· τούτου γὰρ ἀσφαλέστερον πῶς	ἂν	μάθοις; δοκῶ δὲ εὑρηκέναι τοῦ
[7, 6]	καταγωγήν τινα μισθωσάμενοι κατῳκίσαντο, ὡς	ἂν	μηκέτι παρὰ τῷ τῆς Μελίτης
[7, 11]	αὐτόν, καὶ τοῦτ´ εἰδότες, ὡς	ἂν	οὐκ ἔχοιμι παρασχεῖν τὸν ἄνθρωπον,
[7, 2]	ἐμὲ τοῦ λόγου τέχνης, ὡς	ἂν	πυθοίμην τί εἴη παθών. ἀλλ´
[7, 10]	τῶν δούλων γένος ἐν οἷς	ἂν	φοβηθῇ σφόδρα δειλόν ἐστιν. ~Ἐν
[7, 15]	καὶ τὰ ὄμματα ἀνεγείρω καὶ	ἀναβιοῦν	ἠρχόμην· ὁ δὲ Κλεινίας πρὸς
[7, 11]	ἐγὼ δὲ ὑμῶν τεθαύμακα τῆς	ἀναλγησίας,	εἰ φονέα ἐπ´ αὐτοφώρῳ λαβόντες
[7, 3]	αὐτόν. ὡς δὲ ταῦτα εἶδον,	ἀναπηδήσαντες	συλλαμβάνουσιν ἡμᾶς καὶ ἱμᾶσιν εὐθὺς
[7, 15]	ἐγὼ μὲν δὴ τοῦτο ἀκούσας	ἀναπτεροῦμαι	καὶ τὰ ὄμματα ἀνεγείρω καὶ
[7, 14]	τῶν δὲ ἐπιθειαζόντων, τῶν δὲ	ἀναπυνθανομένων.	ἔνθα καὶ ὁ Σώστρατος ἐπιστὰς
[7, 10]	δὲ ἄγγελος πρὸς τὸν Θέρσανδρον	ἀναστρέφει.	ἀληθὴς δέ ἐστιν, ὡς ἔοικεν,
[7, 13]	γυναιξὶν ἐλευθέραις οὗτος ὁ νεώς,	ἀνδράσι	δὲ ἐπετέτραπτο καὶ παρθένοις. εἰ
[7, 9]	ὡς δὲ ἔλαβε, δακρύων γεμισθείς,	Ἄνδρες,	εἶπεν, Ἐφέσιοι, μὴ προπετῶς καταγνῶτε
[7, 9]	ὁδῷ τινι κεκοινωνηκέναι κατὰ ἄγνοιαν	ἀνδρὶ	φονεῖ, δεδρακέναι δὲ ἐκεῖνον γυναικὸς
[7, 9]	Ἐφέσιοι, μὴ προπετῶς καταγνῶτε θάνατον	ἀνδρὸς	ἐπιθυμοῦντος ἀποθανεῖν, ὅπερ φύσει τῶν
[7, 9]	εἶπε, συγχωρήσατε· περὶ γὰρ ψυχῆς	ἀνδρὸς	ὁ ἀγών. ὡς δὲ ἔλαβε,
[7, 14]	ἄνθρωπε; τί μάτην ἐξηγρίωσαι κατ´	ἀνδρός,	ὃς μᾶλλον σοῦ Λευκίππην φιλεῖ;
[7, 14]	μοι δῶρον δέδωκας· εὗρον τὸν	ἀνδροφόνον	αὐτῆς παρὰ σοί. καὶ ὁ
[7, 5]	ἀνόσιος καὶ ἀσεβὴς ἐγὼ τὴν	ἀνδροφόνον	σου κατεφίλησα πολλάκις καὶ συνεπλάκην
[7, 10]	φίλων συμπαρῆσαν, ἐπεβόων ἀνελεῖν τὸν	ἀνδροφόνον	τὸν αὑτοῦ κατειπόντα θεοῦ προνοίᾳ.
[7, 9]	διείλεκτο, πρὶν ὁ θαλάττιος οὗτος	ἀνεβίω	νεκρός· ὁ δὲ οὐκ εἶχεν
[7, 6]	τέθνηκε; μὴ γὰρ οὐ πολλάκις	ἀνεβίω;	τί δὲ προπετῶς ἀποθνῄσκεις; ὃ
[7, 8]	τοῦ Θερσάνδρου ῥήτορες μεθ´ ἡδονῆς	ἀνεβόησαν	ἐπινίκιον, οἱ δὲ τῆς Μελίτης
[7, 15]	ἀκούσας ἀναπτεροῦμαι καὶ τὰ ὄμματα	ἀνεγείρω	καὶ ἀναβιοῦν ἠρχόμην· ὁ δὲ
[7, 4]	ἡ πληγή, μετὰ μικρὸν δὲ	ἀνέθορε,	καὶ ὀδόντι συός τις παταχθεὶς
[7, 15]	ἔχειν. ὁ μὲν δὴ Κλεινίας	ἀνεκρότησε	παιανίσας, ὁ δὲ Σώστρατος ὑπὸ
[7, 7]	τὸν νοῦν, συμβουλεύεται τὴν ἄνθρωπον	ἀνελεῖν.	κἀμοὶ συνεδόκει (τί γὰρ οὐ
[7, 9]	ὅσιον οὔτε εὐσεβὲς νεανίσκον ἄθλιον	ἀνελεῖν,	πιστεύσαντας μανίας λόγοις. μαίνεται γὰρ
[7, 10]	ὅσοι τῶν φίλων συμπαρῆσαν, ἐπεβόων	ἀνελεῖν	τὸν ἀνδροφόνον τὸν αὑτοῦ κατειπόντα
[7, 9]	πολλοῦ κατὰ τὸ δικαστήριον ὄντος,	ἀνελθών,	Κἀμοί τινα λόγον, εἶπε, συγχωρήσατε·
[7, 5]	μοι τέθνηκας· μὴ γὰρ θρηνῶν	ἀνεπαυσάμην;	ἀεί σε πενθῶ, τῶν θανάτων
[7, 8]	ἐπινίκιον, οἱ δὲ τῆς Μελίτης	ἀνεπύθοντο	τί ταῦτα εἴη τὰ λεχθέντα.
[7, 4]	ταῦτα δὲ ἐξαίφνης λευκή τις	ἀνέτειλε	γραμμή, πρόδρομος τοῦ αἵματος, σχολὴν
[7, 11]	κοινωνοῦντα ἐγνώρισεν; οὐ παύσεσθε φληνάφων	ἀνεχόμενοι	κενῶν καὶ τηλικοῦτον ἔργον τιθέμενοι
[7, 13]	τὰς μὲν τοῦ δωματίου θύρας	ἀνεῳγμένας	ὁρῶσα, τὸν δὲ Σωσθένην μὴ
[7, 4]	μὲν τῆς ψυχῆς τὸ τραῦμα,	ἀνέῳκται	δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡ τῶν
[7, 4]	τὸ τάχος τοῦ βλήματος οὐκ	ἀνέῳξεν	οὔπω τὸ τραῦμα, τὰ δὲ
[7, 6]	καὶ Μελίτη κοινῇ τὴν Λευκίππην	ἀνῃρήκαμεν.	οὕτω γὰρ κἀκείνη δίκην δώσει,
[7, 11]	προσετίθει· Κλειτοφῶν μὲν οὖν ὡμολόγησεν	ἀνῃρηκέναι	καὶ ἔχει τὴν δίκην, Μελίτη
[7, 10]	γὰρ αὐτὸν εἶναι τὸν Λευκίππην	ἀνῃρηκότα·	καὶ οἱ συναγορεύοντες αὐτῇ ταύτην
[7, 9]	ὁ ἀποκτείνας ἐστὶ μήθ´ ἡ	ἀνῃρημένη,	τίς ἤκουσέ ποτε τοιοῦτον φόνον;
[7, 9]	ἐστιν ὁ μεμισθωμένος, δειξάτω τὴν	ἀνῃρημένην.	εἰ δὲ μήθ´ ὁ ἀποκτείνας
[7, 9]	τὴν μισθωσαμένην, Λευκίππην δὲ τὴν	ἀνῃρημένην.	εἰ δὲ ταῦτα γέγονεν οὕτως,
[7, 7]	εὐθὺς ἠμύνατο· ὡς γὰρ ἔμαθον	ἀνῃρημένην,	μετενόουν καὶ ἔκλαον καὶ ἤρων
[7, 9]	τὴν ἐρωμένην καὶ ὑπὲρ τῆς	ἀνῃρημένης	μὴ μάτην ἀποθάνῃ; διὰ τί
[7, 16]	καὶ ὡς εἴη αὐτὸς τῆς	ἀνῃρῆσθαι	δοκούσης πατήρ. οἱ δὲ παρόντες
[7, 9]	φίλους ἔχοντα λῃστάς. οὗτος οὖν	ἀνῃρῆσθαι	δοκῶν τὴν γυναῖκα ζῆν οὐκέτι
[7, 4]	παραχρῆμα μὲν οὐκ ἔχει τὸ	ἄνθος	ἡ πληγή, μετὰ μικρὸν δὲ
[7, 14]	ἅμα καὶ λέγων· Τί ποιεῖς,	ἄνθρωπε;	τί μάτην ἐξηγρίωσαι κατ´ ἀνδρός,
[7, 7]	ἀποκλίναιμι τὸν νοῦν, συμβουλεύεται τὴν	ἄνθρωπον	ἀνελεῖν. κἀμοὶ συνεδόκει (τί γὰρ
[7, 6]	ἐν τούτοις ἦμεν, τὸν δὲ	ἄνθρωπον	ἐκεῖνον, τὸν μηνυτὴν τοῦ ψευδοῦς
[7, 16]	τοῦ μεθεῖναι καταδικασθέντα πρὸς θάνατον	ἄνθρωπον	ἔλεγον, ἕως ὁ ἱερεύς, τοῦ
[7, 9]	θεῶν, μὴ πιστεύσητε, μηδὲ ἀποκτείνητε	ἄνθρωπον	ἐλέου μᾶλλον ἢ τιμωρίας δεόμενον.
[7, 1]	μαθεῖν. ἐπείσθη καὶ ἐδέξατο τὸν	ἄνθρωπον.	ἔμελλε δ´ ἐκεῖνος παρὰ τοῦ
[7, 16]	Κλεινίας ἐβόα· Ποῖ ἄγετε τὸν	ἄνθρωπον;	οὐκ ἔστι φονεὺς ἐφ´ ᾗ
[7, 11]	ἂν οὐκ ἔχοιμι παρασχεῖν τὸν	ἄνθρωπον,	πρόκλησιν περὶ αὐτοῦ πεποίηνται πάνυ
[7, 2]	τις τῶν συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ	ἄνθρωπος	ἀτυχῶν εἰς ἀλλοτρίων ἀκρόασιν κακῶν·
[7, 16]	χαίρων. οὐκ ἔστι δὲ οὕτως	ἄνθρωπος	δρομικώτατος, ὃν οὐ τῆς φήμης
[7, 2]	τὸ παράπαν. ~Ὡς οὖν ὁ	ἄνθρωπος	ἐγένετό μου πλησίον, καὶ τοῦ
[7, 3]	ἐγὼ μὲν οὖν ὑπώπτευον τοὺς	ἀνθρώπους	διανοεῖσθαι εἰς ἡμᾶς, οὐ μὴν
[7, 12]	τῶν δὲ πῦρ καὶ τροχόν,	ἀνοιμώξαντος	δὲ τοῦ Κλεινίου καὶ ἐπικαλοῦντος
[7, 2]	πλησίον, καὶ τοῦ δράματος ἤρχετο·	ἀνοιμώξας	γὰρ πάνυ κακούργως, Τίνα βίον,
[7, 14]	εἶπον κατ´ ἐμαυτοῦ· καὶ ὃς	ἀνοιμώξας	καὶ κοψάμενος τὴν κεφαλὴν ἐμπηδᾷ
[7, 4]	τὰ δὲ μετὰ μικρὸν τῆς	ἀνοίξεως	ἐξεπήδησεν. οὕτω κἀμὲ τὰ μὲν
[7, 3]	κελεύσασα. ὁ μὲν οὖν τὸ	ἀνόσιον	ἔργον τοῦτο δρᾷ· ἐγὼ δὲ
[7, 5]	πεφόνευκέ σε πειρατήριον. ὁ δὲ	ἀνόσιος	καὶ ἀσεβὴς ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον
[7, 3]	προσεῖχον. ~Ὡς δὲ ἐπαύσατο, τὴν	ἀντίδοσιν	ᾔτει τοῦ λόγου τῶν ἀτυχημάτων,
[7, 4]	τὸν μῦθον τῶν κακῶν, οὔτε	ἀνῴμωξα	οὔτε ἔκλαυσα· οὔτε γὰρ φωνὴν
[7, 16]	τότε ἡμᾶς ἐπὶ Λευκίππην προὔλαβεν,	ἀπαγγέλλουσα	πάντα καὶ τὰ τοῦ Σωστράτου
[7, 1]	ἂν ἀποκτείνασάν μου τὴν ἐρωμένην,	ἀπαλλαγείην	ἐκ τῆς πόλεως τὸ παράπαν.
[7, 6]	θεοῖς ἐχθρὰ Μελίτη παντάπασιν ἀθῷος	ἀπαλλάξεται.	ἄκουσον δὲ τὸν τρόπον. παρεσκευασάμην,
[7, 16]	τὸν Σώστρατον κατέχων ἐμαυτὸν (καὶ	ἅπαντα	ἔβλεπον εἰς τὸ ἐκείνης πρόσωπον)
[7, 4]	τὸ σῶμα; ὁ δὲ ὡς	ἅπαξ	ἐνέβαλέ μοι τὸν μύωπα καὶ
[7, 10]	γοῦν Σωσθένης περὶ ἑαυτοῦ φοβηθεὶς	ἁπαξαπάντων	ἐξελάθετο τῶν ἐν ποσὶν ὑπ´
[7, 3]	ζηλοτυπίας πεφλεγμένη τὴν γυναῖκα ταύτην	ἀπατήσασα	συλλαμβάνει καὶ παραδίδωσι ᾧ νῦν
[7, 10]	εἰ ληφθείη παρών, εἰς βασάνους	ἀπαχθήσεται.	ὁ δὲ ἔτυχε μὲν ἐν
[7, 4]	καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς τὴν λύπην	ἀπεδίδουν.	ὥσπερ γὰρ ἐν ταῖς τοῦ
[7, 9]	καὶ πάνυ ἐρρωμένως τὸν γάμον	ἀπεκρούετο,	κἀν τούτῳ τὴν ἐρωμένην εὑρών,
[7, 3]	ἐρωτῶντος αὐτόν· Ἐγὼ τὴν κόρην	ἀπέκτεινα,	καὶ ἔλαβον χρυσοῦς ἑκατὸν παρὰ
[7, 9]	φησί, Μελίτης· διὰ τοῦτο Λευκίππην	ἀπέκτεινα.	πῶς οὖν Μελίτης φόνον κατηγορεῖ,
[7, 7]	μιαιφόνος γενόμενος καὶ φιλῶν ἣν	ἀπέκτεινα.	~Ταῦτα εἰπόντος ἐμοῦ πάντας ἔκπληξις
[7, 9]	οἶδ´ ὅπως, οὔτ´ εἴ τις	ἀπέκτεινεν	αὐτήν, οὔτ´ εἰ ζῇ κλαπεῖσα·
[7, 4]	λόγου, Τίνα τρόπον τὴν κόρην	ἀπέκτεινεν,	ἔφην, ὁ μισθωτός, καὶ τί
[7, 9]	δὲ ἀποθανεῖν ἐθέλει νῦν, ἣν	ἀπέκτεινεν;	οὕτω γὰρ ἄν τις καὶ
[7, 13]	Λευκίππη παρῆν, ὥστε μικροῦ τινος	ἀπελείφθη	τοῦ μὴ τῷ πατρὶ συντυχεῖν.
[7, 4]	τοξεύματα κατεσίγασε καὶ τῶν δακρύων	ἀπέφραξε	τὴν πηγήν, μετὰ ταῦτα δὲ
[7, 7]	εἶεν συντρόφῳ. ~Τῇ δ´ ὑστεραίᾳ	ἀπηγόμην	ἐπὶ τὸ δικαστήριον. παρασκευὴ δὲ
[7, 14]	τῷ πατρὶ συντυχεῖν. ~Ὡς δὲ	ἀπηλλάγην	ἐγὼ τῶν βασάνων, διελέλυτο μὲν
[7, 11]	λέγει καὶ τοῦτο δι´ ἐμοῦ.	ἀπήλλακται	μὲν δὴ Σωσθένης ταῦτα εἰπών·
[7, 15]	καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν ὡς	ἀπὸ	μηχανῆς βληθεὶς ἐπετόμην· οἱ δὲ
[7, 11]	δὲ ὁ Θέρσανδρος, πρώτης προκλήσεως	ἀπὸ	τῆς Μελίτης οὕτω γενομένης, παρελθών,
[7, 2]	Τί δέ σοι συμβέβηκεν, εἶπεν,	ἀπὸ	τῆς Τύχης; εἰκὸς γάρ σε
[7, 1]	τῷ Θερσάνδρῳ εὑρεθέν, ὡς ἂν	ἀπογνοὺς	ἐγὼ μηκέτι ζῶσαν τὴν ἐρωμένην,
[7, 15]	οἱ δὲ φυλάσσοντες ἐδίωκον, νομίζοντες	ἀποδιδράσκειν,	καὶ ἐβόων τοῖς ἐντυγχάνουσι λαβέσθαι.
[7, 1]	αὐτοῦ ληφθέντα τοιαύτην ἐργασάμενον φαρμακείαν	ἀποθανεῖν)	δευτέραν αὐτῷ προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν
[7, 9]	ἧς ἤρα, διὰ Λευκίππην δὲ	ἀποθανεῖν	ἐθέλει νῦν, ἣν ἀπέκτεινεν; οὕτω
[7, 6]	τολμήσεις οὕτως ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις	ἀποθανεῖν,	νομιζόμενος φονεύς, καὶ ταῦτα Λευκίππης;
[7, 6]	καὶ ὅτι μοι δέδοκται πάντως	ἀποθανεῖν.	ὁ δὲ παρεμυθεῖτο· Τίς γὰρ
[7, 9]	προπετῶς καταγνῶτε θάνατον ἀνδρὸς ἐπιθυμοῦντος	ἀποθανεῖν,	ὅπερ φύσει τῶν ἀτυχούντων ἐστὶ
[7, 9]	ὑπὲρ τῆς ἀνῃρημένης μὴ μάτην	ἀποθάνῃ;	διὰ τί οὖν Μελίτης κατηγόρησεν,
[7, 6]	πολλάκις ἀνεβίω; τί δὲ προπετῶς	ἀποθνῄσκεις;	ὃ καὶ κατὰ σχολὴν ἔξεστιν,
[7, 7]	γυναῖκα, φοβηθεῖσα μὴ πρὸς αὐτὴν	ἀποκλίναιμι	τὸν νοῦν, συμβουλεύεται τὴν ἄνθρωπον
[7, 11]	μοιχείαν μοι κατειπών. ὥστε εἰκότως	ἀποκτεῖναί	μοι δοκοῦσιν αὐτόν, καὶ τοῦτ´
[7, 9]	ἀνῃρημένην. εἰ δὲ μήθ´ ὁ	ἀποκτείνας	ἐστὶ μήθ´ ἡ ἀνῃρημένη, τίς
[7, 9]	γυναικί. σκοπεῖτε δὲ εἴ τις	ἀποκτείνας	τινὰ ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν αὐτῷ θέλει
[7, 1]	εἰκός, τὴν Μελίτην ὡς ἂν	ἀποκτείνασάν	μου τὴν ἐρωμένην, ἀπαλλαγείην ἐκ
[7, 9]	πρὸς θεῶν, μὴ πιστεύσητε, μηδὲ	ἀποκτείνητε	ἄνθρωπον ἐλέου μᾶλλον ἢ τιμωρίας
[7, 3]	ἑκατὸν φέρω· ὥστε τί με	ἀπόλλυτε	καὶ ἑαυτοῖς φθονεῖτε κέρδους; ἐγὼ
[7, 8]	ὅτῳ χρήσαιντο λόγῳ πρὸς τὴν	ἀπολογίαν.	~Ἐν τούτῳ δὲ ὁ Κλεινίας,
[7, 7]	τῆς Μελίτης σπουδῇ πρὸς τὴν	ἀπολογίαν	παρεσκεύαστο. ἐπεὶ δὲ ἐπαύσαντο λέγοντες,
[7, 6]	παρεσκευασάμην, ὡς οἶσθα, πρὸς τὴν	ἀπολογίαν	τῆς μοιχείας, εἰ κληρωθείη τὸ
[7, 6]	τοῦ ψευδοῦς φόνου, μετὰ μικρὸν	ἀπολύει	ὁ ἐπὶ τῶν δεσμῶν, φάσκων
[7, 16]	οὕτω μὲν δὴ τῶν δεσμῶν	ἀπολύομαι	καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν ταχὺ
[7, 8]	ἔχειν κατὰ τῆς Μελίτης καὶ	ἀπορεῖν	ὅτῳ χρήσαιντο λόγῳ πρὸς τὴν
[7, 11]	εἶπε, τούτῳ δὲ μόνῳ τὰ	ἀπόρρητα	διελέγετο τοῦ φόνου, πλὴν εἰ
[7, 10]	τῶν παραστατῶν εἰς τὸν ἀγρὸν	ἀποστέλλει	πρὸς τὸν Σωσθένην, κελεύσας τὴν
[7, 12]	νικήσαντες ἐλογίσαντο δεῖν αὐτῇ θυσίαν	ἀποστέλλειν	τῆς συμμαχίας ἐπινίκιον. ἦν δὲ
[7, 1]	ὡς ὑβρισμένος· ἤχθετο δὲ ὡς	ἀποτυχών·	ἐβουλεύετο δὲ ὡς ἐρῶν. τὴν
[7, 7]	ἐπεὶ τῶν αὑτῆς με κύριον	ἀποφαίνειν	ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι ἕνα δή τινα
[7, 13]	τῶν κινδύνων τὴν ἐλπίδα προὐξένει	ἀποχρῆσθαι	τῇ τύχῃ. καί, ἦν γὰρ
[7, 11]	ὅλως ἐξεπέμπετο; καὶ πρὸς τίνα;	ἆρ´	οὐκ εὔδηλον τὸ πρᾶγμα, ὡς
[7, 9]	φιλούμενον καὶ φιλοῖ τὸ μισούμενον;	ἆρ´	οὖν οὐ πολὺ μᾶλλον ἂν
[7, 5]	τῆς Τύχης ἔτι παιδιά. πῶς	ἄρα	μοι, Λευκίππη, τέθνηκας; ἐν μὲν
[7, 11]	οὐ πόρρω τινὸς ὑπονοίας μὴ	ἄρα	τῆς τούτων ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον·
[7, 9]	πρὸς ὑπόνοιαν ἤγαγε τοῦτον, μὴ	ἄρα	φονεύσασα εἴη τὴν Λευκίππην διὰ
[7, 3]	τινες τέσσαρες, καὶ προσεποιοῦντο μὲν	ἀριστᾶν	κἀκεῖνοι, ἐνεώρων δὲ ἡμῖν πυκνὰ
[7, 11]	ἔχει τὴν δίκην, Μελίτη δὲ	ἀρνεῖται·	πρὸς ταύτην αἱ τῶν θεραπαινῶν
[7, 14]	ὁ Κλεινίας ἀκούσας τοῦ τῆς	Ἀρτέμιδος	ἐνυπνίου περιχαρὴς ἐγένετο καὶ λέγει·
[7, 12]	πατήρ. οἱ γὰρ Βυζάντιοι, τῆς	Ἀρτέμιδος	ἐπιφανείσης ἐν τῷ πολέμῳ τῷ
[7, 12]	ἐπικαλοῦντος τοὺς θεούς, ὁ τῆς	Ἀρτέμιδος	ἱερεὺς δάφνην ἐστεμμένος προσιὼν ὁρᾶται.
[7, 13]	τῶν ἀγρῶν πλησίον τὸ τῆς	Ἀρτέμιδος	ἱερόν, ἐκτρέχει τε ἐπ´ αὐτὸ
[7, 15]	ἄλλην τοιαύτην, ἔφη, μετὰ τὴν	Ἄρτεμιν	εἶδον. πρὸς τοῦτο ἐγὼ πηδῶ
[7, 14]	ὁ δὲ ὠδύρετο καλῶν τὴν	Ἄρτεμιν·	Ἐπὶ τούτῳ με, δέσποινα, ἤγαγες
[7, 16]	πᾶν μαθόντες εὐφήμουν τε τὴν	Ἄρτεμιν	καὶ περιΐσταντό με καὶ ἄγειν
[7, 15]	ἀκουόντων· Κόρη τις ἐπὶ τὴν	Ἄρτεμιν	ξένη κατέφυγεν. ἐγὼ μὲν δὴ
[7, 14]	καὶ λέγει· Θάρρει, πάτερ, ἡ	Ἄρτεμις	οὐ ψεύδεται· ζῇ σοι Λευκίππη·
[7, 12]	τοῦ Μελίτην τῷ φόνῳ συνεγνωκέναι.	ἄρτι	δέ μου δεθέντος καὶ τῆς
[7, 13]	ἔμενεν αὐτοῦ δούλη τῇ θεῷ.	ἄρτι	δὲ τοῦ Σωστράτου τὸν ἱερέα
[7, 14]	καὶ γάρ, ὡς ἔφην ἐν	ἀρχῇ	τῶν λόγων, ἐν Τύρῳ ποτὲ
[7, 2]	ἔλεγε καὶ τὰ τοιαῦτα, ζητῶν	ἀρχὴν	τῆς ἐπ´ ἐμὲ τοῦ λόγου
[7, 6]	ἐπὶ τῶν δεσμῶν, φάσκων τὸν	ἄρχοντα	κελεῦσαι κομίζειν αὐτὸν δώσοντα λόγον
[7, 1]	τὴν πόλιν· καὶ γὰρ ἄλλον	ἄρχοντα	πρὸ αὐτοῦ ληφθέντα τοιαύτην ἐργασάμενον
[7, 13]	ἱκετεύειν τὴν θεόν, οἱ δὲ	ἄρχοντες	ἐδίκαζον αὐτῇ τε καὶ τῷ
[7, 1]	Σωσθένει πρόσεισι τῷ τῶν δεσμῶν	ἄρχοντι,	δεόμενος διαφθαρῆναί με φαρμάκῳ. ὡς
[7, 5]	πειρατήριον. ὁ δὲ ἀνόσιος καὶ	ἀσεβὴς	ἐγὼ τὴν ἀνδροφόνον σου κατεφίλησα
[7, 3]	Βαδίζων ἔτυχον, εἶπε, τὴν ἐξ	ἄστεος	χθές· ἐποιούμην δὲ τὴν ἐπὶ
[7, 6]	θάνατον αὐτῆς. Ληρεῖς· τούτου γὰρ	ἀσφαλέστερον	πῶς ἂν μάθοις; δοκῶ δὲ
[7, 3]	ἀντίδοσιν ᾔτει τοῦ λόγου τῶν	ἀτυχημάτων,	Λέγοις ἄν, εἰπών, καὶ σὺ
[7, 9]	ἐπιθυμοῦντος ἀποθανεῖν, ὅπερ φύσει τῶν	ἀτυχούντων	ἐστὶ φάρμακον· κατέψευσται γὰρ ἑαυτοῦ
[7, 2]	τῶν συνδεδεμένων (περίεργον γὰρ ἄνθρωπος	ἀτυχῶν	εἰς ἀλλοτρίων ἀκρόασιν κακῶν· ἐπεὶ
[7, 13]	ὁ δεσπότης οὐδὲν ἔτυχεν ἀδικῶν,	αὖθις	τὴν θεράπαιναν ἐλάμβανεν, ὀμόσας μὴ
[7, 2]	πρὸς ἀκίνδυνον ζωήν; οὐ γὰρ	αὐτάρκης	ἡμῖν ὁ δίκαιος τρόπος· ἐμπίπτουσαι
[7, 12]	τοὺς Θρᾷκας, νικήσαντες ἐλογίσαντο δεῖν	αὐτῇ	θυσίαν ἀποστέλλειν τῆς συμμαχίας ἐπινίκιον.
[7, 9]	ἔπεμψεν εἰς τοὺς ἀγροὺς διακονησομένην	αὐτῇ·	καὶ μετὰ ταῦτά φασιν ἀφανῆ
[7, 10]	τῆς Λευκίππης δωματίῳ παρών, κατεπᾴδων	αὐτῇ·	κληθεὶς δὲ ὑπὸ τοῦ παρόντος
[7, 5]	συμπλοκάς, καὶ τὴν Ἀφροδίτης χάριν	αὐτῇ	παρέσχον πρὸ σοῦ. ~Μεταξὺ δέ
[7, 10]	Λευκίππην ἀνῃρηκότα· καὶ οἱ συναγορεύοντες	αὐτῇ	ταύτην μάλιστα προεφέροντο πρόκλησιν. ὁ
[7, 13]	θεόν, οἱ δὲ ἄρχοντες ἐδίκαζον	αὐτῇ	τε καὶ τῷ δεσπότῃ. καὶ
[7, 9]	οὖν Μελίτης κατηγόρησεν, εἰ μηδὲν	αὐτῇ	τοιοῦτο πέπρακται; ἐγὼ καὶ τοῦτο
[7, 13]	ἡ συνήθης εἰσέρχεται· μνήμη γὰρ	αὐτῇ	τοῦ πολλάκις παρὰ δόξαν σεσῶσθαι
[7, 3]	παρὰ Μελίτης τῆς Θερσάνδρου γυναικός·	αὕτη	γάρ με ἐπὶ τὸν φόνον
[7, 9]	διηγήσατο, πέπρακται τὸν τρόπον τοῦτον.	αὕτη	γέγονεν ἐξαίφνης ἀφανής, οὐκ οἶδ´
[7, 9]	εἴη τὴν Λευκίππην διὰ ζηλοτυπίαν	αὕτη·	ἕτερον δέ τι αὐτῷ πρὸς
[7, 15]	ἔφη· καλεῖσθαι γὰρ τοῦτο ἔλεγεν	αὕτη,	καὶ πατρίδα Βυζάντιον καὶ πατέρα
[7, 3]	ἔφη, τῶν ἐνταῦθα πρώτη γυναικῶν.	αὕτη	νεανίσκου τινὸς ἠράσθη· Τύριον, οἶμαι,
[7, 11]	Λευκίππη φωραθῇ ζῶσα, πρὸς δουλείαν	αὐτὴν	ἀγάγῃ. εἶτα προσετίθει· Κλειτοφῶν μὲν
[7, 3]	Σμύρνης, εἶπον. Κἀγώ, ἔφη, τὴν	αὐτήν,	ἀγαθῇ τύχῃ. τοὐντεῦθεν ἐπορευόμεθα κοινῇ
[7, 7]	με γυναῖκα, φοβηθεῖσα μὴ πρὸς	αὐτὴν	ἀποκλίναιμι τὸν νοῦν, συμβουλεύεται τὴν
[7, 16]	εἰς τὸ ἐκείνης πρόσωπον) ἐπ´	αὐτὴν	ἐκθορεῖν. οὕτως ἀλλήλους ἠσπαζόμεθα τοῖς
[7, 11]	κίνδυνον ἔχῃ μείζονα· κατέλιπον δὲ	αὐτὴν	ἔνθα ἦν ὁ τῶν λῃστῶν
[7, 9]	καὶ θεράπαιναι δύο, μεθ´ ὧν	αὐτὴν	ἐπὶ τοὺς ἀγροὺς ἐξέπεμψεν. ἓν
[7, 11]	δούλη γὰρ ἦν ἐμή, Σωσθένους	αὐτὴν	ἐωνημένου· καὶ εἰ περιῆν καὶ
[7, 13]	ὡς δ´ ἦν οὐδαμοῦ, θάρσος	αὐτὴν	καὶ ἐλπὶς ἡ συνήθης εἰσέρχεται·
[7, 9]	ὅπως, οὔτ´ εἴ τις ἀπέκτεινεν	αὐτήν,	οὔτ´ εἰ ζῇ κλαπεῖσα· πλὴν
[7, 9]	τοῦτο οἶδα μόνον, τὸν Σωσθένην	αὐτῆς	ἐρῶντα καὶ αἰκισάμενον βασάνοις πολλαῖς
[7, 1]	δίκην φύγοιμι, μὴ πρὸς ζήτησιν	αὐτῆς	ἔτι τραποίμην. προσέκειτο δὲ ἡ
[7, 6]	ὅταν μάθῃς σαφῶς τὸν θάνατον	αὐτῆς.	Ληρεῖς· τούτου γὰρ ἀσφαλέστερον πῶς
[7, 14]	δῶρον δέδωκας· εὗρον τὸν ἀνδροφόνον	αὐτῆς	παρὰ σοί. καὶ ὁ Κλεινίας
[7, 7]	δεῖ τἀληθῆ λέγειν; ἐπεὶ τῶν	αὑτῆς	με κύριον ἀποφαίνειν ὑπισχνεῖτο. μισθοῦμαι
[7, 13]	Ἀρτέμιδος ἱερόν, ἐκτρέχει τε ἐπ´	αὐτὸ	καὶ ἔχεται τοῦ νεώ. τὸ
[7, 3]	οὐ μὴν ἠδυνάμην συνιέναι τί	αὐτοῖς	ἐθέλει τὰ νεύματα. ὁ δὲ
[7, 14]	δὲ Κλεινίας προσελθὼν εἶργε παρηγορῶν	αὐτὸν	ἅμα καὶ λέγων· Τί ποιεῖς,
[7, 6]	φάσκων τὸν ἄρχοντα κελεῦσαι κομίζειν	αὐτὸν	δώσοντα λόγον ὧν αἰτίαν ἔσχεν.
[7, 11]	(μεῖζον γὰρ τῆς φωρᾶς τὸ	αὐτὸν	ἑαυτοῦ κατειπεῖν) οὐ δὴ κελεύετε
[7, 3]	παθὼν μυρίας, καταλέγει μηδενὸς ἐρωτῶντος	αὐτόν·	Ἐγὼ τὴν κόρην ἀπέκτεινα, καὶ
[7, 10]	ἠξίου διδόναι Σωσθένην· τάχα γὰρ	αὐτὸν	εἶναι τὸν Λευκίππην ἀνῃρηκότα· καὶ
[7, 14]	ποῦ; ἐγὼ μὲν οὖν γνωρίσας	αὐτὸν	εἰς γῆν κατένευσα, οἱ δὲ
[7, 1]	ἔτυχον δεδεμένος, ὡς δὴ καὶ	αὐτὸν	ἕνα τῶν δεσμωτῶν, προσποιησάμενος βούλεσθαι
[7, 10]	ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ μάλα πρὸς	αὐτὸν	ἔρχεται καὶ τὸν κίνδυνον λέγει
[7, 16]	ἱερεύς, τοῦ Σωστράτου δεηθέντος, ἐνεγυήσατο	αὐτὸν	ἔχειν καὶ παρέξειν εἰς τὸν
[7, 11]	ὥστε εἰκότως ἀποκτεῖναί μοι δοκοῦσιν	αὐτόν,	καὶ τοῦτ´ εἰδότες, ὡς ἂν
[7, 3]	τινὸς ἠράσθη· Τύριον, οἶμαι, φασὶν	αὐτόν·	κἀκεῖνος ἔτυχεν ἐρωμένην ἔχων, ἣν
[7, 11]	δὲ δακρύοντος· ὃν νομίζω καὶ	αὐτὸν	κοινωνὸν γενόμενον τοῦ φόνου περὶ
[7, 3]	μύωπος παταχθεὶς ἐγείρω καὶ πρὸς	αὐτὸν	μεταστραφεὶς λέγω· Τίς ἡ Μελίτη;
[7, 14]	ἄλλα τε πολλὰ ἔλεγε παραμυθούμενος	αὐτόν.	ὁ δὲ ὠδύρετο καλῶν τὴν
[7, 3]	δὲ ὁ ἄθλιος, οὔτε ἰδὼν	αὐτὸν	οὔτε ἔργου τινὸς κοινωνήσας ἢ
[7, 10]	ἤδη νομίζων τοὺς δημίους ἐπ´	αὐτὸν	παρεῖναι, ἐπιβὰς ἵππῳ σπουδῇ μάλα
[7, 10]	ἀφανῆ γενέσθαι, πρὶν τοὺς ἐπ´	αὐτὸν	πεμφθέντας ἥκειν· ὃς δὴ ἐπιβὰς
[7, 7]	ἡ κοινωνία τοῖς λῃσταῖς πρὸς	αὐτόν,	ὑμῖν καταλείπω σκοπεῖν. ἐπεὶ τοίνυν
[7, 13]	τὸν υἱόν. ~Παρὰ δὲ τὸν	αὐτὸν	χρόνον καὶ ἡ Λευκίππη, τὰς
[7, 3]	ἤδη δὲ καὶ τρόμος εἶχεν	αὐτόν.	ὡς δὲ ταῦτα εἶδον, ἀναπηδήσαντες
[7, 11]	τῆς τούτων ἐπιβουλῆς γέγονεν ἔργον·	αὐτὸς	γὰρ ἐτύγχανεν ὁ τὴν μοιχείαν
[7, 9]	ἢ τιμωρίας δεόμενον. εἰ δὲ	αὐτὸς	ἐπεβούλευσεν, ὡς λέγει, τὸν φόνον,
[7, 16]	ταὐτὰ ἔλεγε καὶ ὡς εἴη	αὐτὸς	τῆς ἀνῃρῆσθαι δοκούσης πατήρ. οἱ
[7, 9]	μὲν γὰρ ἐπιθυμεῖ θανάτου καὶ	αὐτὸς	ὡμολόγησε, καὶ ὅτι διὰ λύπην
[7, 13]	τὴν θεράπαιναν δίκαια λέγειν, ἔμενεν	αὐτοῦ	δούλη τῇ θεῷ. ἄρτι δὲ
[7, 12]	αὐτῷ διασκοπήσαντι σὺν τοῖς παρέδροις	αὐτοῦ	θάνατον μὲν ἐμοῦ καταγνῶναι κατὰ
[7, 1]	καὶ γὰρ ἄλλον ἄρχοντα πρὸ	αὐτοῦ	ληφθέντα τοιαύτην ἐργασάμενον φαρμακείαν ἀποθανεῖν)
[7, 11]	καὶ εἰ παρῆν, ἔδει παρ´	αὐτοῦ	μαθεῖν; εἴ τινα κόρην ἐωνήσατο;
[7, 1]	Μελίτην γήμας ὡς ἂν ἐρῶσαν,	αὐτοῦ	μένοιμι κἀκ τούτου παρέχοιμί τινα
[7, 11]	παρασχεῖν τὸν ἄνθρωπον, πρόκλησιν περὶ	αὐτοῦ	πεποίηνται πάνυ κακούργως. εἴη μὲν
[7, 3]	τοὺς ἑκατὸν χρυσοῦς λαβόντες παρ´	αὐτοῦ	τὸν μὲν ἀφῆκαν φυγεῖν, ἐμὲ
[7, 9]	τῷ δεσμωτηρίῳ συμβὰν καὶ καθ´	αὑτοῦ	καὶ κατὰ τῆς Μελίτης ἐξηγρίανε.
[7, 10]	ἐπεβόων ἀνελεῖν τὸν ἀνδροφόνον τὸν	αὑτοῦ	κατειπόντα θεοῦ προνοίᾳ. Μελίτη τὰς
[7, 12]	τὸν νόμον, ὃς ἐκέλευσε τὸν	αὑτοῦ	κατειπόντα φόνον τεθνάναι, περὶ δὲ
[7, 14]	ὀφθαλμοῖς καὶ μικροῦ δεῖν ἐξώρυξεν	αὐτούς·	οὐδὲ γὰρ ἐπεχείρουν κωλύειν ἐγώ,
[7, 11]	τῆς ἀναλγησίας, εἰ φονέα ἐπ´	αὐτοφώρῳ	λαβόντες (μεῖζον γὰρ τῆς φωρᾶς
[7, 3]	τινὸς κοινωνήσας ἢ λόγου, συναπηγόμην	αὐτῷ	δεδεμένος, ὡς τοῦ ἔργου κοινωνός.
[7, 12]	ἐλάμβανε τῆς γνώσεως— ἔδοξεν οὖν	αὐτῷ	διασκοπήσαντι σὺν τοῖς παρέδροις αὐτοῦ
[7, 14]	γῆν κατένευσα, οἱ δὲ παρόντες	αὐτῷ	διηγοῦντο ὅσα εἶπον κατ´ ἐμαυτοῦ·
[7, 9]	τις ἀποκτείνας τινὰ ἀληθῶς ἐπαποθανεῖν	αὐτῷ	θέλει καὶ ζῆν δι´ ὀδύνην
[7, 6]	εἰσέρχεται, καὶ καταλέγω τὸ πᾶν	αὐτῷ	καὶ ὅτι μοι δέδοκται πάντως
[7, 9]	ζηλοτυπίαν αὕτη· ἕτερον δέ τι	αὐτῷ	πρὸς τὴν τῆς ὑπονοίας βεβαίωσιν
[7, 1]	τοιαύτην ἐργασάμενον φαρμακείαν ἀποθανεῖν) δευτέραν	αὐτῷ	προσφέρει δέησιν, ἐμβαλεῖν τινα εἰς
[7, 9]	δὲ πρὶν μαθεῖν ἐρωμένην οὖσαν	αὐτῷ	τὴν παρὰ τῷ Σωσθένει, ταύτην
[7, 1]	κἀκ τούτου παρέχοιμί τινα φόβον	αὐτῷ	τοῦ μὴ μετὰ ἀδείας Λευκίππην
[7, 2]	ἀλλοτρίων ἀκρόασιν κακῶν· ἐπεὶ φάρμακον	αὐτῷ	τοῦτο τῆς ὧν ἔπαθε λύπης,
[7, 11]	εἰ περιῆν καὶ μὴ πρὸς	αὐτῶν	ἐπεφόνευτο, πάντως ἂν ἐδούλευεν ἐμοί.
[7, 9]	αὐτῇ· καὶ μετὰ ταῦτά φασιν	ἀφανῆ	γεγονέναι. καὶ ὅτι ταῦτα οὐ
[7, 10]	τὸν Σωσθένην, κελεύσας τὴν ταχίστην	ἀφανῆ	γενέσθαι, πρὶν τοὺς ἐπ´ αὐτὸν
[7, 7]	δράσας οἴχεται κἀκ τότε γέγονεν	ἀφανής·	ἐμὲ δ´ ὁ ἔρως εὐθὺς
[7, 11]	ἐμοῦ, τρίτην ταύτην ἡμέραν γέγονεν	ἀφανής,	καὶ ἔστιν οὐ πόρρω τινὸς
[7, 9]	δούλην, αἱ δὲ πῶς γέγονεν	ἀφανής·	ὁ δὲ περὶ τοῦ μισθωτοῦ
[7, 9]	τρόπον τοῦτον. αὕτη γέγονεν ἐξαίφνης	ἀφανής,	οὐκ οἶδ´ ὅπως, οὔτ´ εἴ
[7, 3]	λαβόντες παρ´ αὐτοῦ τὸν μὲν	ἀφῆκαν	φυγεῖν, ἐμὲ δὲ ἄγουσι πρὸς
[7, 5]	συνεπλάκην μεμιασμένας συμπλοκάς, καὶ τὴν	Ἀφροδίτης	χάριν αὐτῇ παρέσχον πρὸ σοῦ.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 13/12/2006