Livre, Chapitre
[6, 19]	νικᾷ. ὁρῶν δὲ τὰς ὕβρεις,	ἃς	κατὰ τῶν φιλτάτων ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ
[6, 21]	ἰδοὺ χεῖρες, τεινέτω. φερέτω καὶ	μάστιγας·	ἰδοὺ νῶτος, τυπτέτω. κομιζέτω πῦρ·
[6, 22]	ἤδη λάμβανε κατ´ ἐμοῦ τὰς	μάστιγας,	τὸν τροχόν, τὸ πῦρ, τὸν
[6, 4]	παραλαβὼν τοὺς μὲν κελεύει τὰς	θεραπαινίδας,	αἵπερ ἦσαν ἅμα τῇ Λευκίππῃ
[6, 8]	εἰς τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει τὰς	θεραπαινίδας	ζητούσας τὴν Λευκίππην καὶ πάνυ
[6, 16]	(τοῦτο γὰρ ἔλεγε πολλάκις) οὐκ	οἶδας	ποῦ γέγονα καὶ ποῦ καθεῖργμαι,
[6, 16]	ἆρα μὴ καὶ σύ τι	πέπονθας	ὑβριστικόν· πολλάκις ἠθέλησα πυθέσθαι παρὰ
[6, 18]	ὡς δέ ποτε ἐπαύσατο τῆς	βίας,	ἢ τυχών, ἢ μὴ τυχών,
[6, 9]	θαλάσσης νεκρούς, εἰ ξύλον ἐκ	ναυαγίας	τῇ γῇ προσπεσὸν ἐλάμβανον, Τάχα,
[6, 9]	τῆς διαβολῆς, ἐκβαλὼν δὲ τῆς	καρδίας	τὴν ὀργήν, τὸν δὲ λογισμὸν
[6, 19]	παρ´ αὑτῷ λάβῃ καὶ τῆς	οἰκείας	ἕδρας ἐκπεσόντα κατάσχῃ, φύσει γε
[6, 3]	τι κάλλους ἄπιστον· οὕτως αὐτὴν	πιστεύσειας	ἀκούων, ὡς ἰδών. ταύτην ἐφύλαττόν
[6, 16]	πατήρ, μήτηρ Πάνθεια. ἀλλ´ οὐδὲ	πιστεύσειας	ἐμοὶ λεγούσῃ. φοβοῦμαι δὲ καὶ
[6, 5]	τῶν γε ἀγαθῶν ἥκιστα ἐκ	μαντείας	εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν οὖν ὑγιὲς ἐνενόουν
[6, 5]	τὸ δεσμωτήριον καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα	μοιχείας	ἐπιφέρων. ἐμὲ δὲ ἐλύπει τούτων
[6, 20]	εἶπεν αὐτῷ, πῶς πρὸς τὰς	αἰκίας	ἔχω· σὺ γάρ με καὶ
[6, 16]	σε κατέλαβε Θέρσανδρος ἐπὶ τῆς	οἰκίας·	ἆρα μὴ καὶ σύ τι
[6, 9]	τῶν δεσμῶν ἐξέλυσας καὶ τῆς	οἰκίας	ἐξαπέστειλας· σὸν τὸ ἔργον. τί
[6, 2]	καὶ διὰ τῶν ἐρήμων τῆς	οἰκίας	ἐπί τινα θύραν οὐκ ἐν
[6, 2]	κατὰ τὴν ἔλαφον ἀντὶ παρθένου	παροιμίας,	ἐξεπλάγη καὶ ἔστη σιωπῇ. λέγει
[6, 19]	συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς δοῦλον τῆς	ἐπιθυμίας	πεδήσας κρατεῖ· οὐκ ἐπιτρέπει δὲ
[6, 20]	ἤλπισεν, ἀφῆκε τῷ θυμῷ τὰς	ἡνίας.	ῥαπίζει δὴ κατὰ κόρρης αὐτήν,
[6, 14]	δὴ κατὰ Λευκίππην εἶχεν οὕτως.	~Κλεινίας	δὲ καὶ ὁ Σάτυρος πυθόμενοί
[6, 10]	τῶν πολλῶν τὴν αἰτίαν τῆς	κοινωνίας.	καὶ γὰρ σὺ φήμῃ τέθνηκας.
[6, 11]	λόγῳ τοῦ Σωσθένους μέρος τῆς	ὑπονοίας	μετέφερεν. οὐ μέντοι τέλεον ἐπίστευσε·
[6, 16]	μὴ τὸ ἄκαιρόν μου τῆς	ἐλευθερίας	τὸν φίλτατον ἀπολέσῃ. φέρε πάλιν
[6, 12]	ἄνδρα ἀγαθόν, ὅταν εἰς τὰς	ἀλλοτρίας	μὴ ἐνυβρίζῃ γυναῖκας. ~Καὶ ὁ
[6, 11]	ἐτερατευσάμην καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ	φαντασίας	ἐγέμισα. τί κλαίεις· ἀνάστηθι, καὶ
[6, 19]	θυμὸς καχλάζων γεμισθῇ καὶ τῆς	ἐξουσίας	ἐμφορηθεὶς ἀποβλύσῃ, κάμνει μὲν ἐκ
[6, 2]	σοι πρὸς Θέρσανδρον ἡ τῆς	αἰτίας	ἀπόλυσις ᾖ ὡς οὐ συνεγνωκότι.
[6, 22]	πλεῖον διὰ ταύτης σου τῆς	ἀναισχυντίας·	καί τις ἐρεῖ, κἂν νῦν
[6, 10]	κοινωνίας. καὶ γὰρ σὺ φήμῃ	τέθνηκας.	Φήμη δὲ καὶ Διαβολὴ δύο
[6, 12]	εἰς τὰς ἀλλοτρίας μὴ ἐνυβρίζῃ	γυναῖκας.	~Καὶ ὁ Σωσθένης σπουδάσας εἶπε·
[6, 10]	φίλτατε, παρὰ τὸν τῆς συμβιώσεως	κατέγνωκας	χρόνον· μηδὲ νῦν τοιοῦτον ὑπολάβοις.
[6, 9]	δεσμῶν ἐξέλυσας καὶ τῆς οἰκίας	ἐξαπέστειλας·	σὸν τὸ ἔργον. τί οὖν
[6, 8]	ζητούσας τὴν Λευκίππην καὶ πάνυ	τεταραγμένας·	ὡς δὲ οὐκ ἦν οὐδαμοῦ,
[6, 18]	οἱ ἐρῶντες, ὅταν πρὸς τὰς	ἐρωμένας	ζητήσωσι λαλεῖν· οὐ γὰρ ἐπιστήσαντες
[6, 10]	Θέρσανδρος εὑρεῖν τὴν ἀλήθειαν, τὰς	θεραπαίνας	ἀγαγεῖν, αἷς συναπελθοῦσα ἔτυχεν, ἂν
[6, 1]	Ὡς εὐμορφότερος, ἔφη, παρὰ πολὺ	γέγονας	τῇ στολῇ· τοιοῦτον Ἀχιλλέα ποτ´
[6, 9]	καὶ αὐτὸς οὐκ εὐτυχῶς, ἀλλὰ	πᾶς	ὁ φόρτος αὐτοῦ γέγονε τῆς
[6, 20]	πάντων γάρ σου κατήκουσα. οὐκ	ἀγαπᾷς	ὅτι σοι καὶ λαλῶ καὶ
[6, 9]	γενοῦ μοι δικαστὴς ἴσος, καὶ	καθάρας	μέν σου τὰ ὦτα τῆς
[6, 6]	γὰρ ἐξέλαμψε τοῖς ὀφθαλμοῖς εἰκόνα	χαρᾶς	καὶ ἀνιαθεὶς συνέστειλε τὸ πρόσωπον
[6, 19]	αὑτῷ λάβῃ καὶ τῆς οἰκείας	ἕδρας	ἐκπεσόντα κατάσχῃ, φύσει γε ὢν
[6, 15]	ἐλπίζον καὶ ἤλπιζε τὸ φοβούμενον.	~Ἡμέρας	δὲ γενομένης, ὁ μὲν Σωσθένης
[6, 10]	καὶ ἔστι μὲν ἡ Διαβολὴ	μαχαίρας	ὀξυτέρα, πυρὸς σφοδροτέρα, Σειρήνων πιθανωτέρα,
[6, 7]	προσκύψας· Νῦν μὲν αὐτὴν θεράπευσον·	ὁρᾷς	γὰρ ὡς ἔχει λύπης· ὥστε
[6, 4]	μὲν δὴ τῷ παραλόγῳ τῆς	συμφορᾶς	ἐκπλαγεῖσα ἐσιώπησεν· ὁ δὲ ἐπὶ
[6, 9]	σύ· ἐτίμων, φίλτατε, τῆς σῆς	συμφορᾶς	τὴν εἰκόνα. πῶς οὖν ἐνταῦθα
[6, 6]	πρόσωπον εἰς τὴν ὄψιν τῆς	συμφορᾶς.	ὡς οὖν ἤκουσεν ἡ Λευκίππη
[6, 10]	λόγοις τῶν ὤτων σου τὰς	θύρας.	~Ἅμα λέγουσα χειρός τε ἔθιγε
[6, 1]	δέ σοι τῆς ἐπὶ τὰς	θύρας	ὁδοῦ Μελανθώ· περιμενεῖ δέ σε
[6, 13]	ἐνυβρίζῃ γυναῖκας. ~Καὶ ὁ Σωσθένης	σπουδάσας	εἶπε· Παίζεις· Ποῖ παίζω· ἔφη·
[6, 8]	δὲ οὐκ ἦν οὐδαμοῦ, δρόμῳ	φθάσας	ἀπήγγειλε τὸ συμβάν. ἡ δὲ
[6, 3]	ἤθελεν ἀμύνασθαι. καὶ πρῶτον μὲν	φθάσας	καταμηνύει μου πρὸς τὸν Θέρσανδρον
[6, 21]	σφαζέτω. ἀγῶνα θεάσασθε καινόν· πρὸς	πάσας	τὰς βασάνους ἀγωνίζεται μία γυνὴ
[6, 19]	ἀλλ´ ὡς δοῦλον τῆς ἐπιθυμίας	πεδήσας	κρατεῖ· οὐκ ἐπιτρέπει δὲ αὐτῷ
[6, 4]	ὡς εἶδε τὴν Λευκίππην μόνην,	εἰσπηδήσας	καὶ τὸ στόμα ἐπισχὼν συναρπάζει
[6, 20]	σὺ γάρ με καὶ μᾶλλον	ἠδίκησας.	καὶ ὁ Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς
[6, 3]	ὃν ᾤχετο, μὴ ἀπόκοιτος γενέσθαι,	δειπνήσας	πάλιν ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν.
[6, 18]	μὲν προσπεσὼν περιεχύθη τῇ κόρῃ.	καρτερήσας	δ´ οὖν καὶ παρακαθίσας διελέγετο,
[6, 17]	~Ταῦτα ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος μικρὸν	ἀναχωρήσας	λέγει πρὸς τὸν Σωσθένην· Ἤκουσας
[6, 9]	τὴν ὀργήν, τὸν δὲ λογισμὸν	ἐπιστήσας	κριτὴν ἀκέραιον, ἄκουσον. ὁ νεανίσκος
[6, 20]	εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης δοῦλος ἦν·	ἀτυχήσας	δὲ ὧν ἤλπισεν, ἀφῆκε τῷ
[6, 3]	οὖν αὖθις ἐπανελθεῖν, εἰ θέλεις,	κατακλείσας	αὐτὴν φυλάξω σοι, ὡς ὑπὸ
[6, 18]	κόρῃ. καρτερήσας δ´ οὖν καὶ	παρακαθίσας	διελέγετο, ἄλλοτε ἄλλα ῥήματα συνάπτων
[6, 2]	ὁ φύλαξ τοῦ οἰκήματος ἀνεχώρησε,	νομίσας	τὴν δέσποιναν εἶναι, νευσάσης αὐτῷ
[6, 5]	καί με ὁ Σωσθένης πρῶτος	γνωρίσας,	Ἀλλ´ ἰδού, φησίν, οὗτος ὁ
[6, 18]	τῶν ὑπ´ αὐτῆς εἰρημένων, εἰσέρχεται	σχηματίσας	ἑαυτὸν εἰς τὸ εὐαγωγότερον πρὸς
[6, 11]	αὖθις ἀναστρέφει πρὸς αὐτὴν καὶ	σχηματίσας	τὸ πρόσωπον εἰς ἡδονήν, Κατωρθώσαμεν,
[6, 4]	σταδίων ἐπὶ τοὺς ἀγρούς, ἡγεῖσθαι	κελεύσας	ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν. ~Ἐν
[6, 9]	μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ, τῶν δεσμῶν	ἐξέλυσας	καὶ τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας· σὸν
[6, 10]	μὴ παραγένηται περὶ τὴν ἕω,	λεγούσας,	ὅπερ ἦν, οὐδαμοῦ φαίνεσθαι τὴν
[6, 17]	πρότερον τῆς ψυχῆς ἀπήλειψε. ταῦτα	ἀκούσας	ὁ Θέρσανδρος ἠγέρθη. λόγος γὰρ
[6, 17]	φέρε περίθωμαι τὴν Λάκαιναν. ~Ταῦτα	ἀκούσας	ὁ Θέρσανδρος μικρὸν ἀναχωρήσας λέγει
[6, 19]	εἰ μὴ γένῃ Κλειτοφῶν. ~Ταῦτα	ἀκούσας	ὁ Θέρσανδρος οὐκ εἶχεν ὅστις
[6, 17]	ἀναχωρήσας λέγει πρὸς τὸν Σωσθένην·	Ἤκουσας	ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων ἔρωτος· ὅσα
[6, 8]	τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει τὰς θεραπαινίδας	ζητούσας	τὴν Λευκίππην καὶ πάνυ τεταραγμένας·
[6, 7]	ἕωθεν δὲ ἧκε πρός με	κατορθώσας,	ἔφη. ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο. ~Ἐν
[6, 20]	Μαρτύρησον, εἶπεν αὐτῷ, πῶς πρὸς	τὰς	αἰκίας ἔχω· σὺ γάρ με
[6, 12]	ὡς ἄνδρα ἀγαθόν, ὅταν εἰς	τὰς	ἀλλοτρίας μὴ ἐνυβρίζῃ γυναῖκας. ~Καὶ
[6, 21]	ἀγῶνα θεάσασθε καινόν· πρὸς πάσας	τὰς	βασάνους ἀγωνίζεται μία γυνὴ καὶ
[6, 21]	ἡ Λευκίππη· συμβουλεύει γὰρ καλῶς·	τὰς	βασάνους παράστησον. φερέτω τροχόν· ἰδοὺ
[6, 18]	γὰρ οἱ ἐρῶντες, ὅταν πρὸς	τὰς	ἐρωμένας ζητήσωσι λαλεῖν· οὐ γὰρ
[6, 20]	ὧν ἤλπισεν, ἀφῆκε τῷ θυμῷ	τὰς	ἡνίας. ῥαπίζει δὴ κατὰ κόρρης
[6, 10]	ὁ Θέρσανδρος εὑρεῖν τὴν ἀλήθειαν,	τὰς	θεραπαίνας ἀγαγεῖν, αἷς συναπελθοῦσα ἔτυχεν,
[6, 4]	ἐργατῶν παραλαβὼν τοὺς μὲν κελεύει	τὰς	θεραπαινίδας, αἵπερ ἦσαν ἅμα τῇ
[6, 8]	οὗτος εἰς τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει	τὰς	θεραπαινίδας ζητούσας τὴν Λευκίππην καὶ
[6, 10]	τοῖς λόγοις τῶν ὤτων σου	τὰς	θύρας. ~Ἅμα λέγουσα χειρός τε
[6, 1]	ἡγήσεται δέ σοι τῆς ἐπὶ	τὰς	θύρας ὁδοῦ Μελανθώ· περιμενεῖ δέ
[6, 22]	τοίνυν, ἤδη λάμβανε κατ´ ἐμοῦ	τὰς	μάστιγας, τὸν τροχόν, τὸ πῦρ,
[6, 14]	πρός με ἥκειν, καὶ τὰς	τῆς	Μελίτης διηγησάμενος ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν
[6, 14]	σπουδῇ πρός με ἥκειν, καὶ	τὰς	τῆς Μελίτης διηγησάμενος ὑποσχέσεις, τὴν
[6, 19]	ἤδη καθεύδοντα νικᾷ. ὁρῶν δὲ	τὰς	ὕβρεις, ἃς κατὰ τῶν φιλτάτων
[6, 14]	ὁ μὲν δὴ τούτους ἀπήλασεν	ἄκοντας,	ἐγὼ δὲ ἐντειλάμενος αὐτοῖς περὶ
[6, 4]	καὶ καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω διατρίβειν	ἔχοντας	ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο δὲ ἄλλους
[6, 9]	ναυάγια. πόσους καὶ ἄλλους ἔθρεψα	νεναυαγηκότας·	πόσους ἔθαψα τῆς θαλάσσης νεκρούς,
[6, 9]	οἰκίαν ἐβόα πάλιν, Τὸν μοιχὸν	ἐξέκλεψας	σύ, τῶν δεσμῶν ἐξέλυσας καὶ
[6, 18]	ἔδοξεν αὐτῷ τότε καλλίων γεγονέναι.	θρέψας	γὰρ ὅλης τῆς νυκτὸς τὸ
[6, 11]	τῆς ὑποσχέσεως. ὁ δὲ Σωσθένης	παραπέμψας	μέχρι τινὸς τὸν Θέρσανδρον καὶ
[6, 7]	λέγει οὖν πρὸς τὸν Σωσθένην	προσκύψας·	Νῦν μὲν αὐτὴν θεράπευσον· ὁρᾷς
[6, 17]	ἐλπίδος εἰς τὸ τυχεῖν ἔρωτος	ἐς	πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ γὰρ ἐπιθυμοῦν,
[6, 17]	ἐπ´ αὐτόν· ἂν δ´ ἅπαξ	ἐς	ταὐτὸν ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ διαφέρεις
[6, 19]	θυμὸς δὲ καὶ ἔρως δύο	λαμπάδες·	ἔχει γὰρ καὶ ὁ θυμὸς
[6, 12]	ἡσθείης. Μελίτης μὲν ἀνήρ, ἣν	εἶδες	ἐν τοῖς ἀγροῖς· γένει δὲ
[6, 12]	τὴν δὲ ἡλικίαν οἷός ἐστιν	εἶδες,	ὅτι νέος καὶ καλός, ὃ
[6, 8]	κατεχύθη λύπης. καὶ τὸ μὲν	ἀληθὲς	οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, ὑπενόει δὲ
[6, 3]	καὶ ξένος. ἀφῄρηται δὲ ταύτην	χθὲς	ἡ δέσποινα καὶ ἔμελλεν ἀποπέμψειν·
[6, 5]	ἐκ μαντείας εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν οὖν	ὑγιὲς	ἐνενόουν περὶ τῆς Λευκίππης, ἀλλ´
[6, 21]	βασάνους παράστησον. φερέτω τροχόν· ἰδοὺ	χεῖρες,	τεινέτω. φερέτω καὶ μάστιγας· ἰδοὺ
[6, 18]	ἐρωμένας ζητήσωσι λαλεῖν· οὐ γὰρ	ἐπιστήσαντες	τὸν λογισμὸν τοῖς λόγοις, ἀλλὰ
[6, 5]	δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι· ἐμὲ δὲ	ἰδόντες	συλλαμβάνουσι, καὶ ὁ Θέρσανδρος βοᾷ,
[6, 9]	οὕτως εἶχε· τὴν γὰρ ἄνθρωπον	ἥκοντες	εὕρομεν. διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ μοι.
[6, 18]	τὴν ψυχὴν εἰς τὸ ἐρώμενον	ἔχοντες,	τῇ γλώττῃ μόνον χωρὶς ἡνιόχου
[6, 22]	τοῦτο πειρατήριον. εἶτα οὐκ αἰσχύνεσθε	ποιοῦντες	ἃ μὴ τετολμήκασιν οἱ λῃσταί·
[6, 18]	ἔχοντα νοῦν. τοιοῦτοι γὰρ οἱ	ἐρῶντες,	ὅταν πρὸς τὰς ἐρωμένας ζητήσωσι
[6, 22]	ἀφήσω ποτὲ ταύτην ἐγώ. κἂν	καταφλέγῃς,	οὐχ οὕτως θερμὸν εὑρήσεις τὸ
[6, 7]	ὅταν τοῖς δάκρυσιν ὑγρανθῇ, ἔοικε	πηγῆς	ἐγκύμονι μαζῷ. χεομένης δὲ τῆς
[6, 10]	δὲ ἀκούων ταχὺ πείθεται, καὶ	ὀργῆς	αὐτῷ πῦρ ἐξάπτεται, καὶ ἐπὶ
[6, 2]	ἄνδρα καὶ γένηται τὰ τῆς	ὀργῆς	ἐν γαλήνῃ, τότε μετιέναι. καὶ
[6, 1]	αὐτήν· Ἀλλ´ ὅπως μοι τῆς	φυγῆς	παράσχῃς τὴν ἀσφάλειαν καὶ τἆλλα
[6, 9]	πρὸς τὸν ἐρώμενον, ἵνα αὐτὸν	ἴδῃς	στερροτέροις δεσμοῖς δεδεμένον· ἡ Μελίτη,
[6, 4]	μὴ ἐπιλήσῃ μου. μὴ γὰρ	φοβηθῇς	ταύτην τὴν ἁρπαγήν, μηδὲ ἐπὶ
[6, 9]	οὖν ἐνταῦθα συνεπηγόμην· ὁ λόγος	ἀληθής.	ἔτυχε μὲν πενθῶν γυναῖκα, ἡ
[6, 3]	οὕτως ἔπραξεν. ~Ἐμοὶ δὲ ἡ	συνήθης	Τύχη πάλιν ἐπιτίθεται καὶ συντίθεται
[6, 17]	ἂν δ´ ἅπαξ ἐς ταὐτὸν	ἔλθῃς	(πολλῷ γὰρ διαφέρεις ἐκείνου εἰς
[6, 12]	ἐστὶν εἰπεῖν, ὡς ἂν μᾶλλον	ἡσθείης.	Μελίτης μὲν ἀνήρ, ἣν εἶδες
[6, 9]	ἀλλὰ τὸ μὲν γένος ἀπὸ	Φοινίκης,	Τυρίων οὐδενὸς δεύτερος. ἔπλευσε δὲ
[6, 20]	καὶ ἡ Λευκίππη· Κἂν τυραννεῖν	ἐθέλῃς,	κἀγὼ τυραννεῖσθαι, πλὴν οὐ βιάσῃ.
[6, 3]	πάντα μεστά, ὥστε καὶ δι´	ὅλης	νυκτὸς τὴν ἀγορὰν ἅπασαν κατεῖχε
[6, 18]	τότε καλλίων γεγονέναι. θρέψας γὰρ	ὅλης	τῆς νυκτὸς τὸ πῦρ, ὅσον
[6, 9]	μέν σου τὰ ὦτα τῆς	διαβολῆς,	ἐκβαλὼν δὲ τῆς καρδίας τὴν
[6, 10]	κακά· θυγάτηρ ἡ Φήμη τῆς	Διαβολῆς.	καὶ ἔστι μὲν ἡ Διαβολὴ
[6, 10]	ἐκ τῆς εἰς τὸν νεανίσκον	τιμῆς,	οὐκ εἰδότων τῶν πολλῶν τὴν
[6, 7]	χεομένης δὲ τῆς τῶν δακρύων	ἅλμης	περὶ τὸν κύκλον, τὸ μὲν
[6, 21]	Παρθένος· εἶπεν ὁ Θέρσανδρος· ὢ	τόλμης	καὶ γέλωτος· παρθένος τοσούτοις συννυκτερεύσασα
[6, 18]	κάτω, τῇ δὲ δεξιᾷ τῆς	κόμης	λαβόμενος, τῇ μὲν εἷλκεν εἰς
[6, 6]	ὁ Θέρσανδρος τὸ κάλλος ἐκ	παραδρομῆς,	ὡς ἁρπαζομένης ἀστραπῆς (μάλιστα γὰρ
[6, 6]	εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὡς εἶχεν	ὁρμῆς	ἐπὶ τὴν Λευκίππην ἵεται. ὡς
[6, 14]	ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν εἶχον ἐπὶ	τρυτάνης	ἐλπίδος καὶ φόβου, καὶ ἐφοβεῖτό
[6, 8]	εἶτα περὶ τῆς Λευκίππης, ὡς	ἀφανὴς	ἐγένετο, νέφος αὐτῇ κατεχύθη λύπης.
[6, 18]	ὡς ἐλεύθερος ποιεῖς οὔτε ὡς	εὐγενής.	καὶ σὺ ἐμιμήσω Σωσθένην· ἄξιος
[6, 20]	καὶ μᾶλλον ἠδίκησας. καὶ ὁ	Σωσθένης	αἰσχυνθεὶς ὡς ἐληλεγμένος, Ταύτην, εἶπεν,
[6, 22]	δέ σοι καὶ ὁ σύμβουλος	Σωσθένης.	ἐγὼ δὲ καὶ γυμνὴ καὶ
[6, 6]	νῷ καθεστηκυῖαν ὧν ἔτυχεν ὁ	Σωσθένης	εἰπών, ἐμφαίνουσαν τοῖς προσώποις λύπην
[6, 4]	ἔρχεται δὴ σπουδῇ μάλα ὁ	Σωσθένης	εἰς τοὺς ἀγρούς, καὶ τὴν
[6, 15]	~Ἡμέρας δὲ γενομένης, ὁ μὲν	Σωσθένης	ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον ἔσπευδεν, οἱ
[6, 17]	Κλειτοφῶν. Ἀλλ´ οὐ μαλακιστέον, ὁ	Σωσθένης	ἔφη, δέσποτα, πρὸς τὸ ἔργον,
[6, 3]	τεχθέν μοι χαλεπώτερον. ὁ γὰρ	Σωσθένης	ὁ τὴν Λευκίππην ἐωνημένος, ὃν
[6, 11]	με τῆς ὑποσχέσεως. ὁ δὲ	Σωσθένης	παραπέμψας μέχρι τινὸς τὸν Θέρσανδρον
[6, 5]	πρόσωπον αὐτοῖς, καί με ὁ	Σωσθένης	πρῶτος γνωρίσας, Ἀλλ´ ἰδού, φησίν,
[6, 13]	μὴ ἐνυβρίζῃ γυναῖκας. ~Καὶ ὁ	Σωσθένης	σπουδάσας εἶπε· Παίζεις· Ποῖ παίζω·
[6, 12]	μοι κομίζων πάρει. ὁ δὲ	Σωσθένης	τὴν εἰρωνείαν οὐ συνείς, ἀλλὰ
[6, 2]	δέκα, δῶρον μέν, ἂν ἐνταῦθα	μένῃς,	παρὰ Κλειτοφῶντος· ἐὰν δὲ νομίσῃς
[6, 7]	ὑγρανθῇ, ἔοικε πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ.	χεομένης	δὲ τῆς τῶν δακρύων ἅλμης
[6, 6]	τὸ κάλλος ἐκ παραδρομῆς, ὡς	ἁρπαζομένης	ἀστραπῆς (μάλιστα γὰρ ἐν τοῖς
[6, 15]	ἤλπιζε τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας δὲ	γενομένης,	ὁ μὲν Σωσθένης ἐπὶ τὸν
[6, 15]	ἐγένοντο τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν αὐτῆς	ποτνιωμένης.	ἔστησαν οὖν ἀψοφητὶ κατόπιν τῶν
[6, 16]	μόνον ἔλεγον· Ἄνερ Κλειτοφῶν, Λευκίππης	μόνης	ἄνερ, πιστὲ καὶ βέβαιε, ὃν
[6, 13]	τούτων πρὸς Θέρσανδρον ἐρεῖς, μὴ	παροξύνῃς	χρηστὸν ἄνδρα· ὀργισθεὶς γὰρ ἀφόρητός
[6, 18]	χρόνον ἀπελείφθη τῆς κόρης, ἀνεζωπύρησεν	ἐξαίφνης	ὕλην λαβὼν εἰς τὴν φλόγα
[6, 4]	ἐπὶ κακῷ τῷ σῷ γεγονέναι	δόξῃς·	αὕτη γὰρ τὸν δεσπότην τὸν
[6, 6]	κάλλος ἐκ παραδρομῆς, ὡς ἁρπαζομένης	ἀστραπῆς	(μάλιστα γὰρ ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς
[6, 7]	τὸν Σωσθένην πάλιν, ἐξιών, Ὅπως	εἴπῃς	τὰ εἰκότα περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν
[6, 2]	ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα ταύτης ἐδεήθην τῆς	κλοπῆς,	ἀλλ´ ἵνα σοι πρὸς Θέρσανδρον
[6, 19]	μάχονται δὲ ἄμφω περὶ τῆς	ῥοπῆς·	καὶ τὰ πολλὰ μὲν ὁ
[6, 4]	κατὰ θάτερα τῆς τῶν θεραπαινίδων	ἐκτροπῆς	χωρεῖ, φέρων εἴς τι δωμάτιον
[6, 5]	οὖν ὑγιὲς ἐνενόουν περὶ τῆς	Λευκίππης,	ἀλλ´ ἦν ὕποπτά μοι πάντα
[6, 11]	Θέρσανδρον καὶ καθυποσχόμενος περὶ τῆς	Λευκίππης,	αὖθις ἀναστρέφει πρὸς αὐτὴν καὶ
[6, 20]	εἰς τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος	Λευκίππης	δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας δὲ ὧν
[6, 15]	διαλεγόμενοι παρῆσαν ἐπὶ τὸ τῆς	Λευκίππης	δωμάτιον. ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγένοντο
[6, 14]	δὲ ἐντειλάμενος αὐτοῖς περὶ τῆς	Λευκίππης,	εἰ παραγένοιτο, περὶ τὴν ἕω
[6, 5]	δέος δέ με περὶ τῆς	Λευκίππης	εἶχεν, οὔπω σαφῶς αὐτὴν ἀπολαβόντα.
[6, 7]	ὀφθαλμῶν ἔνδον εἱλούμενα γελᾷ. τοιαῦτα	Λευκίππης	ἦν τὰ δάκρυα, αὐτὴν τὴν
[6, 4]	αὐτῷ μηνύσαντος τὰ περὶ τῆς	Λευκίππης	καὶ κατατραγῳδοῦντος αὐτῆς τὸ κάλλος,
[6, 3]	αὐτὸς ἦν) ἔπειτα καὶ περὶ	Λευκίππης	λέγει πάνυ πιθανῶς πλασάμενος. ἐπεὶ
[6, 10]	ἔλεγε, προσποιησαμένη τὸν ἀφανισμὸν τῆς	Λευκίππης	μὴ ἐγνωκέναι, ταμιευσαμένη αὖθις, εἰ
[6, 1]	καὶ τἆλλα ὡς ὑπέσχου περὶ	Λευκίππης.	Μὴ φροντίσῃς, εἶπε, τοῦ γε
[6, 16]	ταῦτα μόνον ἔλεγον· Ἄνερ Κλειτοφῶν,	Λευκίππης	μόνης ἄνερ, πιστὲ καὶ βέβαιε,
[6, 11]	τὸ πιθανόν, καὶ τὸ τῆς	Λευκίππης	σύμφωνον τῷ λόγῳ τοῦ Σωσθένους
[6, 8]	δεσμωτήριον ἐμβληθείς, εἶτα περὶ τῆς	Λευκίππης,	ὡς ἀφανὴς ἐγένετο, νέφος αὐτῇ
[6, 8]	ἀφανὴς ἐγένετο, νέφος αὐτῇ κατεχύθη	λύπης.	καὶ τὸ μὲν ἀληθὲς οὐκ
[6, 7]	θεράπευσον· ὁρᾷς γὰρ ὡς ἔχει	λύπης·	ὥστε ὑπεκστήσομαι καὶ μάλα ἄκων,
[6, 18]	πῦρ, ὅσον χρόνον ἀπελείφθη τῆς	κόρης,	ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης ὕλην λαβὼν εἰς
[6, 15]	καὶ ἐπείγομαι μαθεῖν περὶ τῆς	κόρης,	εἰ τῷ ὄντι γυνὴ τυγχάνει
[6, 20]	τὰς ἡνίας. ῥαπίζει δὴ κατὰ	κόρρης	αὐτήν, Ὦ κακόδαιμον ἀνδράποδον, λέγων,
[6, 5]	βακχεύων ἡμῖν ἔπεισι καὶ τῆς	σῆς	γυναικὸς ἔχων λάφυρα. ὁ μὲν
[6, 9]	ὥσπερ σύ· ἐτίμων, φίλτατε, τῆς	σῆς	συμφορᾶς τὴν εἰκόνα. πῶς οὖν
[6, 2]	ἀνεχώρησε, νομίσας τὴν δέσποιναν εἶναι,	νευσάσης	αὐτῷ τῆς Μελανθοῦς· καὶ διὰ
[6, 2]	Οὐκ ἀπιστοῦσά σοι μὴ οὐκ	ἐθελήσῃς	ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα ταύτης ἐδεήθην τῆς
[6, 16]	διηγήσομαι τὴν ἀλήθειαν· μή με	νομίσῃς	ἀνδράποδον εἶναι, Θέρσανδρε. στρατηγοῦ θυγάτηρ
[6, 2]	μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος· ἐὰν δὲ	νομίσῃς	φυγεῖν βέλτιον, ἐφόδιον. καὶ ὁ
[6, 18]	ἀλλὰ ἀπέχου τοῦ λοιποῦ, μηδὲ	ἐλπίσῃς	τυχεῖν, πλὴν εἰ μὴ γένῃ
[6, 1]	ὡς ὑπέσχου περὶ Λευκίππης. Μὴ	φροντίσῃς,	εἶπε, τοῦ γε κατ´ ἐκείνην
[6, 9]	ὁ φόρτος αὐτοῦ γέγονε τῆς	θαλάσσης.	ἀκούσασα τὴν τύχην ἠλέησα καὶ
[6, 9]	ἔθρεψα νεναυαγηκότας· πόσους ἔθαψα τῆς	θαλάσσης	νεκρούς, εἰ ξύλον ἐκ ναυαγίας
[6, 9]	οὗτος ἦν τῶν ἐκ τῆς	θαλάσσης	σωζομένων ἔσχατος· ἐχαριζόμην σοὶ τιμῶσα
[6, 22]	τις ἐρεῖ, κἂν νῦν μαινόμενος	φονεύσῃς·	Λευκίππη παρθένος μετὰ βουκόλους, παρθένος
[6, 16]	λεγούσῃ. φοβοῦμαι δὲ καὶ ἐὰν	πιστεύσῃς	περὶ Κλειτοφῶντος, μὴ τὸ ἄκαιρόν
[6, 4]	κάλλους φαντάσματος, φύσει καλοῦ, παννυχίδος	οὔσης	καὶ ὄντων μεταξὺ τεσσάρων σταδίων
[6, 2]	ἵνα σοι πρὸς Θέρσανδρον ἡ	τῆς	αἰτίας ἀπόλυσις ᾖ ὡς οὐ
[6, 22]	διδοὺς πλεῖον διὰ ταύτης σου	τῆς	ἀναισχυντίας· καί τις ἐρεῖ, κἂν
[6, 3]	ἐπὶ τὴν οἰκίαν. ἦν δὲ	τῆς	Ἀρτέμιδος ἱερομηνία καὶ μεθυόντων πάντα
[6, 18]	ἀνώθει. ὡς δέ ποτε ἐπαύσατο	τῆς	βίας, ἢ τυχών, ἢ μὴ
[6, 10]	πνεύματι καὶ ἐξίπταται κουφιζομένη τῷ	τῆς	γλώττης πτερῷ. ταῦτά με τὰ
[6, 9]	καθάρας μέν σου τὰ ὦτα	τῆς	διαβολῆς, ἐκβαλὼν δὲ τῆς καρδίας
[6, 10]	συγγενῆ κακά· θυγάτηρ ἡ Φήμη	τῆς	Διαβολῆς. καὶ ἔστι μὲν ἡ
[6, 10]	ἡ δὲ φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ	τῆς	εἰς τὸν νεανίσκον τιμῆς, οὐκ
[6, 16]	Κλειτοφῶντος, μὴ τὸ ἄκαιρόν μου	τῆς	ἐλευθερίας τὸν φίλτατον ἀπολέσῃ. φέρε
[6, 13]	ἔφη· ἔα με, ἄνθρωπε, μετὰ	τῆς	ἐμαυτῆς συντρίβεσθαι τύχης καὶ τοῦ
[6, 19]	ὁ θυμὸς καχλάζων γεμισθῇ καὶ	τῆς	ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς ἀποβλύσῃ, κάμνει μὲν
[6, 1]	τῷ πέπλῳ. ἡγήσεται δέ σοι	τῆς	ἐπὶ τὰς θύρας ὁδοῦ Μελανθώ·
[6, 19]	ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς δοῦλον	τῆς	ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ· οὐκ ἐπιτρέπει
[6, 9]	πᾶς ὁ φόρτος αὐτοῦ γέγονε	τῆς	θαλάσσης. ἀκούσασα τὴν τύχην ἠλέησα
[6, 9]	ἄλλους ἔθρεψα νεναυαγηκότας· πόσους ἔθαψα	τῆς	θαλάσσης νεκρούς, εἰ ξύλον ἐκ
[6, 9]	καὶ οὗτος ἦν τῶν ἐκ	τῆς	θαλάσσης σωζομένων ἔσχατος· ἐχαριζόμην σοὶ
[6, 9]	ὦτα τῆς διαβολῆς, ἐκβαλὼν δὲ	τῆς	καρδίας τὴν ὀργήν, τὸν δὲ
[6, 2]	τὸ εἰκός, θέαμα ἰδὼν παραδοξότατον	τῆς	κατὰ τὴν ἔλαφον ἀντὶ παρθένου
[6, 2]	ἐθελήσῃς ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα ταύτης ἐδεήθην	τῆς	κλοπῆς, ἀλλ´ ἵνα σοι πρὸς
[6, 10]	εἰδότων τῶν πολλῶν τὴν αἰτίαν	τῆς	κοινωνίας. καὶ γὰρ σὺ φήμῃ
[6, 18]	προσώπῳ κάτω, τῇ δὲ δεξιᾷ	τῆς	κόμης λαβόμενος, τῇ μὲν εἷλκεν
[6, 18]	τὸ πῦρ, ὅσον χρόνον ἀπελείφθη	τῆς	κόρης, ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης ὕλην λαβὼν
[6, 15]	φοβοῦμαι καὶ ἐπείγομαι μαθεῖν περὶ	τῆς	κόρης, εἰ τῷ ὄντι γυνὴ
[6, 5]	οὐδὲν οὖν ὑγιὲς ἐνενόουν περὶ	τῆς	Λευκίππης, ἀλλ´ ἦν ὕποπτά μοι
[6, 11]	τὸν Θέρσανδρον καὶ καθυποσχόμενος περὶ	τῆς	Λευκίππης, αὖθις ἀναστρέφει πρὸς αὐτὴν
[6, 15]	ταῦτα διαλεγόμενοι παρῆσαν ἐπὶ τὸ	τῆς	Λευκίππης δωμάτιον. ἐπεὶ δὲ πλησίον
[6, 14]	ἐγὼ δὲ ἐντειλάμενος αὐτοῖς περὶ	τῆς	Λευκίππης, εἰ παραγένοιτο, περὶ τὴν
[6, 5]	ἐμφανῶς. δέος δέ με περὶ	τῆς	Λευκίππης εἶχεν, οὔπω σαφῶς αὐτὴν
[6, 4]	Σωσθένους αὐτῷ μηνύσαντος τὰ περὶ	τῆς	Λευκίππης καὶ κατατραγῳδοῦντος αὐτῆς τὸ
[6, 10]	δὲ ἔλεγε, προσποιησαμένη τὸν ἀφανισμὸν	τῆς	Λευκίππης μὴ ἐγνωκέναι, ταμιευσαμένη αὖθις,
[6, 11]	λεγομένων τὸ πιθανόν, καὶ τὸ	τῆς	Λευκίππης σύμφωνον τῷ λόγῳ τοῦ
[6, 8]	τὸ δεσμωτήριον ἐμβληθείς, εἶτα περὶ	τῆς	Λευκίππης, ὡς ἀφανὴς ἐγένετο, νέφος
[6, 2]	τὴν δέσποιναν εἶναι, νευσάσης αὐτῷ	τῆς	Μελανθοῦς· καὶ διὰ τῶν ἐρήμων
[6, 3]	τὸν δεσπότην, ὡς ἂν αὐτὸν	τῆς	Μελίτης ἀπαγάγοι· Κόρην ἐωνησάμην, ὦ
[6, 5]	τούτῳ δὲ ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα	τῆς	Μελίτης εἶχον ἠμφιεσμένος· καὶ ἀπερισκέπτως
[6, 2]	ἔρχομαι, καί με ὁ πρὸς	τῆς	Μελίτης ταύτῃ προστεταγμένος ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος
[6, 9]	Τάχα, λέγουσα, Θέρσανδρος ἐπὶ ταύτης	τῆς	νηὸς ἔπλει’ εἷς δὴ καὶ
[6, 14]	γὰρ πρὸς αὐτοὺς ἡ Μελίτη)	τῆς	νυκτὸς εὐθὺς ἐπὶ τὸ οἴκημα
[6, 18]	καλλίων γεγονέναι. θρέψας γὰρ ὅλης	τῆς	νυκτὸς τὸ πῦρ, ὅσον χρόνον
[6, 19]	ἔρωτα παρ´ αὑτῷ λάβῃ καὶ	τῆς	οἰκείας ἕδρας ἐκπεσόντα κατάσχῃ, φύσει
[6, 16]	μή σε κατέλαβε Θέρσανδρος ἐπὶ	τῆς	οἰκίας· ἆρα μὴ καὶ σύ
[6, 9]	σύ, τῶν δεσμῶν ἐξέλυσας καὶ	τῆς	οἰκίας ἐξαπέστειλας· σὸν τὸ ἔργον.
[6, 2]	Μελανθοῦς· καὶ διὰ τῶν ἐρήμων	τῆς	οἰκίας ἐπί τινα θύραν οὐκ
[6, 2]	τὸν ἄνδρα καὶ γένηται τὰ	τῆς	ὀργῆς ἐν γαλήνῃ, τότε μετιέναι.
[6, 19]	ταλαντεύεται. μάχονται δὲ ἄμφω περὶ	τῆς	ῥοπῆς· καὶ τὰ πολλὰ μὲν
[6, 5]	μοιχὸς βακχεύων ἡμῖν ἔπεισι καὶ	τῆς	σῆς γυναικὸς ἔχων λάφυρα. ὁ
[6, 9]	ἔπλευσεν ὥσπερ σύ· ἐτίμων, φίλτατε,	τῆς	σῆς συμφορᾶς τὴν εἰκόνα. πῶς
[6, 10]	οὐδέν μου, φίλτατε, παρὰ τὸν	τῆς	συμβιώσεως κατέγνωκας χρόνον· μηδὲ νῦν
[6, 4]	ἡ μὲν δὴ τῷ παραλόγῳ	τῆς	συμφορᾶς ἐκπλαγεῖσα ἐσιώπησεν· ὁ δὲ
[6, 6]	τὸ πρόσωπον εἰς τὴν ὄψιν	τῆς	συμφορᾶς. ὡς οὖν ἤκουσεν ἡ
[6, 13]	τρυφή, ἄνδρα τοιοῦτον λαβούσῃ παρὰ	τῆς	Τύχης, ὃν οὕτω φιλοῦσιν οἱ
[6, 3]	Λευκίππην ἐωνημένος, ὃν ἡ Μελίτη	τῆς	τῶν ἀγρῶν ἐκέλευσεν ἀποστῆναι διοικήσεως,
[6, 7]	πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ. χεομένης δὲ	τῆς	τῶν δακρύων ἅλμης περὶ τὸν
[6, 4]	ἐπισχὼν συναρπάζει καὶ κατὰ θάτερα	τῆς	τῶν θεραπαινίδων ἐκτροπῆς χωρεῖ, φέρων
[6, 11]	τῷ λόγῳ τοῦ Σωσθένους μέρος	τῆς	ὑπονοίας μετέφερεν. οὐ μέντοι τέλεον
[6, 11]	ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα πρός με	τῆς	ὑποσχέσεως. ὁ δὲ Σωσθένης παραπέμψας
[6, 1]	πρὸς αὐτήν· Ἀλλ´ ὅπως μοι	τῆς	φυγῆς παράσχῃς τὴν ἀσφάλειαν καὶ
[6, 18]	ὡς δὲ χρόνος ἐγένετο τῇ	τῆς	χειρὸς πάλῃ, φιλονεικία λαμβάνει τὸν
[6, 18]	μέλλων φιλήσειν. ἡ δὲ προϊδοῦσα	τῆς	χειρὸς τὴν ὁδὸν νεύει κάτω
[6, 17]	προσλαβοῦσα δὲ ἕτερον, τὸν πρότερον	τῆς	ψυχῆς ἀπήλειψε. ταῦτα ἀκούσας ὁ
[6, 7]	ᾖ καὶ καλὴ καὶ ὁ	θεατὴς	ἐραστής, οὐδ´ ὀφθαλμὸς ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ
[6, 3]	δεσπότην, ὡς ἂν αὐτὸν τῆς	Μελίτης	ἀπαγάγοι· Κόρην ἐωνησάμην, ὦ δέσποτα,
[6, 14]	με ἥκειν, καὶ τὰς τῆς	Μελίτης	διηγησάμενος ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν εἶχον
[6, 5]	δὲ ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα τῆς	Μελίτης	εἶχον ἠμφιεσμένος· καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω
[6, 12]	εἰπεῖν, ὡς ἂν μᾶλλον ἡσθείης.	Μελίτης	μὲν ἀνήρ, ἣν εἶδες ἐν
[6, 2]	καί με ὁ πρὸς τῆς	Μελίτης	ταύτῃ προστεταγμένος ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος δὲ
[6, 13]	ἄνδρα· ὀργισθεὶς γὰρ ἀφόρητός ἐστι.	χρηστότης	γὰρ τυγχάνουσα μὲν χάριτος ἔτι
[6, 12]	γένους, ὑπὲρ τὸν πλοῦτον ἡ	χρηστότης·	τὴν δὲ ἡλικίαν οἷός ἐστιν
[6, 9]	οὖν σου δέομαι· γενοῦ μοι	δικαστὴς	ἴσος, καὶ καθάρας μέν σου
[6, 7]	τὴν πηγὴν συνεφέλκεται. ὁ δὲ	ἐραστὴς	δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν κάλλος
[6, 7]	καὶ καλὴ καὶ ὁ θεατὴς	ἐραστής,	οὐδ´ ὀφθαλμὸς ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ τὸ
[6, 22]	οὗτος γὰρ ὄντως γέγονέ μοι	λῃστής.	ἐκεῖνοι γὰρ ἦσαν ὑμῶν μετριώτεροι,
[6, 17]	μου κρατεῖ πανταχοῦ· δοκῶ, ὁ	λῃστὴς	καὶ φαρμακεύς ἐστι. Μελίτη φιλεῖ,
[6, 22]	καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἦν οὕτως	ὑβριστής.	εἰ δὲ ὑμεῖς τοιαῦτα ποιεῖτε,
[6, 10]	καὶ ἐξίπταται κουφιζομένη τῷ τῆς	γλώττης	πτερῷ. ταῦτά με τὰ δύο
[6, 3]	ἀγροῖς, οὐκ οἶδ´ ὅπως πρὸς	αὐτῆς	ἀπεσταλμένη. πρὶν οὖν αὖθις ἐπανελθεῖν,
[6, 18]	δοκοίη τι κατακοῦσαι τῶν ὑπ´	αὐτῆς	εἰρημένων, εἰσέρχεται σχηματίσας ἑαυτὸν εἰς
[6, 8]	τὸν Σωσθένην. βουλομένη δὲ φανερὰν	αὐτῆς	ζήτησιν ποιήσασθαι διὰ τοῦ Θερσάνδρου,
[6, 7]	ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων, καὶ εἶχεν	αὐτῆς	ἴδιον κάλλος καὶ τὰ δάκρυα.
[6, 15]	οὐ μὴν ἡγοῦμαι τὴν ἄρνησιν	αὐτῆς	οὕτως ἔχειν ἁπλῶς, ἀλλ´ ὑπονοεῖν
[6, 15]	πλησίον ἐγένοντο τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν	αὐτῆς	ποτνιωμένης. ἔστησαν οὖν ἀψοφητὶ κατόπιν
[6, 4]	περὶ τῆς Λευκίππης καὶ κατατραγῳδοῦντος	αὐτῆς	τὸ κάλλος, μεστὸς γενόμενος ἐκ
[6, 16]	μέλει γυναικὶ περὶ τῶν οὐχ	ἑαυτῆς·	ποσάκις ἐμαυτὴν ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ
[6, 16]	εἰ μὲν ὡς περὶ ἀνδρὸς	ἐμαυτῆς,	ἐφοβούμην μή τί σοι κινήσω
[6, 13]	ἔα με, ἄνθρωπε, μετὰ τῆς	ἐμαυτῆς	συντρίβεσθαι τύχης καὶ τοῦ κατέχοντός
[6, 2]	μὴ οὐκ ἐθελήσῃς ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα	ταύτης	ἐδεήθην τῆς κλοπῆς, ἀλλ´ ἵνα
[6, 22]	ἐγκώμιόν μοι διδοὺς πλεῖον διὰ	ταύτης	σου τῆς ἀναισχυντίας· καί τις
[6, 9]	ἐλάμβανον, Τάχα, λέγουσα, Θέρσανδρος ἐπὶ	ταύτης	τῆς νηὸς ἔπλει’ εἷς δὴ
[6, 1]	Ἀλλ´ ὅπως μοι τῆς φυγῆς	παράσχῃς	τὴν ἀσφάλειαν καὶ τἆλλα ὡς
[6, 13]	ἄνθρωπε, μετὰ τῆς ἐμαυτῆς συντρίβεσθαι	τύχης	καὶ τοῦ κατέχοντός με δαίμονος·
[6, 13]	ἄνδρα τοιοῦτον λαβούσῃ παρὰ τῆς	Τύχης,	ὃν οὕτω φιλοῦσιν οἱ θεοί,
[6, 17]	δὲ ἕτερον, τὸν πρότερον τῆς	ψυχῆς	ἀπήλειψε. ταῦτα ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος
[6, 10]	τὴν ἀλήθειαν, τὰς θεραπαίνας ἀγαγεῖν,	αἷς	συναπελθοῦσα ἔτυχεν, ἂν μὴ παραγένηται
[6, 22]	ἔχω τὴν ἐλευθερίαν, ἣ μήτε	πληγαῖς	κατακόπτεται μήτε σιδήρῳ κατατέμνεται μήτε
[6, 20]	δέσποτα, ξανθῆναι μάστιξι δεῖ καὶ	μυρίαις	βασάνοις περιπεσεῖν, ὡς ἂν μάθοι
[6, 1]	καὶ νεανίσκος ἐπ´ αὐταῖς ταῖς	θύραις,	ᾧ προστεταγμένον ἐστὶν ἐξ ἐμοῦ
[6, 1]	τῶν πιστῶν καὶ ἐφήδρευε ταῖς	θύραις.	ὡς δὲ εἰσῆλθε, λέγει περὶ
[6, 1]	σε καὶ νεανίσκος ἐπ´ αὐταῖς	ταῖς	θύραις, ᾧ προστεταγμένον ἐστὶν ἐξ
[6, 1]	αὕτη τῶν πιστῶν καὶ ἐφήδρευε	ταῖς	θύραις. ὡς δὲ εἰσῆλθε, λέγει
[6, 21]	καὶ γέλωτος· παρθένος τοσούτοις συννυκτερεύσασα	πειραταῖς·	εὐνοῦχοί σοι γεγόνασιν οἱ λῃσταί·
[6, 1]	δέ σε καὶ νεανίσκος ἐπ´	αὐταῖς	ταῖς θύραις, ᾧ προστεταγμένον ἐστὶν
[6, 6]	σου τὸ κάλλος τῶν ὀφθαλμῶν	εἰς	γῆν καταρρεῖ· ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[6, 7]	ἄμορφος ᾖ καὶ ἄγροικος, προστίθησιν	εἰς	δυσμορφίαν· ἐὰν δὲ ἡδὺς καὶ
[6, 17]	ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ διαφέρεις ἐκείνου	εἰς	εὐμορφίαν) ἐπιλήσεται τέλεον αὐτοῦ. παλαιὸν
[6, 11]	αὐτὴν καὶ σχηματίσας τὸ πρόσωπον	εἰς	ἡδονήν, Κατωρθώσαμεν, εἶπεν, ὦ Λάκαινα.
[6, 7]	τὰ δάκρυα, αὐτὴν τὴν λύπην	εἰς	κάλλος νενικηκότα· εἰ δὲ ἠδύνατο
[6, 19]	πρὸς τὸ ἐρώμενον ἀπολογεῖται καὶ	εἰς	ὁμιλίαν παρακαλεῖ καὶ τὸν θυμὸν
[6, 13]	ἔτι μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα δὲ	εἰς	ὀργὴν ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ περιττὸν
[6, 15]	ἔχει τὰ κατὰ τὴν κόρην	εἰς	πειθὼ πρὸς αὐτόν. ὁ δὲ
[6, 19]	τὸ ἐρώμενον, αὐτὸς τὸν θυμὸν	εἰς	συμμαχίαν καλεῖ. κἀκεῖνος ὡς γείτων
[6, 7]	τὸ δακρύον ἐμιμήσατο. ἐπειδὴ γὰρ	εἰς	τὰ ὄμματα τῶν καλῶν τὸ
[6, 12]	Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα ἀγαθόν, ὅταν	εἰς	τὰς ἀλλοτρίας μὴ ἐνυβρίζῃ γυναῖκας.
[6, 6]	πρὸς αὐτόν. ὡς δὲ ἔνευσεν	εἰς	τὴν γῆν, λέγει· Τί κάτω
[6, 8]	Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν	εἰς	τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι δεομένην
[6, 19]	ὁ ἔρως εἴωθε νικᾶν, ὅταν	εἰς	τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ. ἢν δὲ
[6, 19]	τῷ θυμῷ βεβαπτισμένος καταδύεται, καὶ	εἰς	τὴν ἰδίαν ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων
[6, 9]	~Ἐπεὶ γὰρ ὁ Θέρσανδρος εἰσελθὼν	εἰς	τὴν οἰκίαν ἐβόα πάλιν, Τὸν
[6, 1]	ἐστὶν ἐξ ἐμοῦ κομίσαι σε	εἰς	τὴν οἰκίαν, οὗ καὶ Κλεινίαν
[6, 4]	ἔτυχε δὲ ὁ Θέρσανδρος ἐπανιὼν	εἰς	τὴν οἰκίαν. τοῦ δὲ Σωσθένους
[6, 6]	καὶ ἀνιαθεὶς συνέστειλε τὸ πρόσωπον	εἰς	τὴν ὄψιν τῆς συμφορᾶς. ὡς
[6, 18]	κόρης, ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης ὕλην λαβὼν	εἰς	τὴν φλόγα τὴν θέαν, καὶ
[6, 7]	δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν κάλλος	εἰς	τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ δὲ
[6, 13]	φιλανθρωπίαν ἴσον ἔχει τὸν θυμὸν	εἰς	τιμωρίαν. τὰ μὲν δὴ κατὰ
[6, 8]	τὰ περὶ ἐμοῦ, ὡς εἴην	εἰς	τὸ δεσμωτήριον ἐμβληθείς, εἶτα περὶ
[6, 5]	τὸν λωποδύτην· ἄγει δέ με	εἰς	τὸ δεσμωτήριον καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα
[6, 6]	~Ὁ δὲ Θέρσανδρος ἐμβαλών με	εἰς	τὸ δεσμωτήριον, ὡς εἶχεν ὁρμῆς
[6, 18]	τοῖς λόγοις, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν	εἰς	τὸ ἐρώμενον ἔχοντες, τῇ γλώττῃ
[6, 18]	αὐτῆς εἰρημένων, εἰσέρχεται σχηματίσας ἑαυτὸν	εἰς	τὸ εὐαγωγότερον πρὸς θέαν, ὡς
[6, 19]	ἐστι πηγή. ὁ μὲν γὰρ	εἰς	τὸ ἧπαρ κάθηται, ὁ δὲ
[6, 17]	Θέρσανδρος ἠγέρθη. λόγος γὰρ ἐλπίδος	εἰς	τὸ τυχεῖν ἔρωτος ἐς πειθὼ
[6, 18]	εἷλκεν εἰς τοὐπίσω, τῇ δὲ	εἰς	τὸν ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει. ὡς
[6, 20]	οὖν, τὸ μὲν πρῶτον ἐλπίζων	εἰς	τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης
[6, 19]	ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ πάλιν	εἰς	τὸν θυμὸν καταδύεται· ὁ δὲ
[6, 18]	τὴν ὁδὸν νεύει κάτω καὶ	εἰς	τὸν κόλπον κατεδύετο. ὁ δὲ
[6, 10]	δὲ φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ τῆς	εἰς	τὸν νεανίσκον τιμῆς, οὐκ εἰδότων
[6, 18]	κόμης λαβόμενος, τῇ μὲν εἷλκεν	εἰς	τοὐπίσω, τῇ δὲ εἰς τὸν
[6, 4]	δὴ σπουδῇ μάλα ὁ Σωσθένης	εἰς	τοὺς ἀγρούς, καὶ τὴν καλύβην
[6, 8]	φαρμάκων. ὡς οὖν ἧκεν οὗτος	εἰς	τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει τὰς θεραπαινίδας
[6, 8]	τὴν πρός με ὁμιλίαν εὐθὺς	εἰς	τοὺς ἀγροὺς τὴν Μελίτην νεανίσκον
[6, 7]	ψυχὴν ἥρπασε, τὸ δὲ δάκρυον	εἰς	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι δὲ
[6, 13]	ὀργὴν ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ περιττὸν	εἰς	φιλανθρωπίαν ἴσον ἔχει τὸν θυμὸν
[6, 4]	τῶν θεραπαινίδων ἐκτροπῆς χωρεῖ, φέρων	εἴς	τι δωμάτιον ἀπόρρητον, καὶ καταθέμενος
[6, 9]	ἐπὶ ταύτης τῆς νηὸς ἔπλει’	εἷς	δὴ καὶ οὗτος ἦν τῶν
[6, 12]	εἴτε Κροίσου πλουσιώτερος. τί μοι	καταλέγεις	σωρὸν ἀλλοτρίων ἐγκωμίων· τότε ἐπαινέσω
[6, 22]	γὰρ ἦσαν ὑμῶν μετριώτεροι, καὶ	οὐδεὶς	αὐτῶν ἦν οὕτως ὑβριστής. εἰ
[6, 21]	λῃσταί· φιλοσόφων ἦν τὸ πειρατήριον·	οὐδεὶς	ἐν αὐτοῖς εἶχεν ὀφθαλμούς· ~Καὶ
[6, 13]	~Καὶ ὁ Σωσθένης σπουδάσας εἶπε·	Παίζεις·	Ποῖ παίζω· ἔφη· ἔα με,
[6, 6]	τοῖς ὀφθαλμοῖς εἰκόνα χαρᾶς καὶ	ἀνιαθεὶς	συνέστειλε τὸ πρόσωπον εἰς τὴν
[6, 8]	ὡς εἴην εἰς τὸ δεσμωτήριον	ἐμβληθείς,	εἶτα περὶ τῆς Λευκίππης, ὡς
[6, 19]	καχλάζων γεμισθῇ καὶ τῆς ἐξουσίας	ἐμφορηθεὶς	ἀποβλύσῃ, κάμνει μὲν ἐκ τοῦ
[6, 18]	λαλοῦσιν. ἅμα οὖν συνδιαλεγόμενος καὶ	ἐπιθεὶς	τὴν χεῖρα τῷ τραχήλῳ περιέβαλεν
[6, 20]	μᾶλλον ἠδίκησας. καὶ ὁ Σωσθένης	αἰσχυνθεὶς	ὡς ἐληλεγμένος, Ταύτην, εἶπεν, ὦ
[6, 6]	ὡς ἐν κατόπτρῳ τῷ προσώπῳ.	ἡσθείς	τε γὰρ ἐξέλαμψε τοῖς ὀφθαλμοῖς
[6, 13]	ἐρεῖς, μὴ παροξύνῃς χρηστὸν ἄνδρα·	ὀργισθεὶς	γὰρ ἀφόρητός ἐστι. χρηστότης γὰρ
[6, 3]	μοι τὸν Θέρσανδρον εὐθὺς παρελθόντα.	μεταπεισθεὶς	γὰρ ὑπὸ τοῦ φίλου, πρὸς
[6, 9]	τὸ ἔργον. τί οὖν οὐκ	ἠκολούθεις	αὐτῷ· τί δὲ ἐνταῦθα μένεις·
[6, 11]	ψυχὴν αὐτοῦ φαντασίας ἐγέμισα. τί	κλαίεις·	ἀνάστηθι, καὶ θῦε ἐπὶ τοῖς
[6, 18]	ἡ Λευκίππη· Οὔτε ὡς ἐλεύθερος	ποιεῖς	οὔτε ὡς εὐγενής. καὶ σὺ
[6, 13]	οἶδα γὰρ οὖσα ἐν πειρατηρίῳ.	Δοκεῖς	μοι, ἔφη, μαίνεσθαι μανίαν ἀνήκεστον.
[6, 20]	καὶ λαλῶ καὶ μεγάλην εὐτυχίαν	δοκεῖς	τὸν σὸν καταφιλῆσαι δεσπότην, ἀλλὰ
[6, 21]	πάντα νικᾷ. εἶτα Κλειτοφῶντα μοιχὸν	καλεῖς,	αὐτὸς μοιχὸς ὤν· οὐδὲ τὴν
[6, 20]	μοιχὸν φιλεῖς. ἀλλ´ ἐπειδὴ μὴ	θέλεις	ἐραστοῦ μου πεῖραν λαβεῖν, πειράσῃ
[6, 3]	πρὶν οὖν αὖθις ἐπανελθεῖν, εἰ	θέλεις,	κατακλείσας αὐτὴν φυλάξω σοι, ὡς
[6, 9]	ἔφη. τί πάσχεις· εἰ γὰρ	θέλεις,	τὴν μανίαν ἀφείς, ἀκοῦσαι τὸ
[6, 20]	πεπορνεῦσθαι δοκῶ· καὶ γὰρ μοιχὸν	φιλεῖς.	ἀλλ´ ἐπειδὴ μὴ θέλεις ἐραστοῦ
[6, 22]	ἦν οὕτως ὑβριστής. εἰ δὲ	ὑμεῖς	τοιαῦτα ποιεῖτε, ἀληθινὸν τοῦτο πειρατήριον.
[6, 22]	ἃ μὴ τετολμήκασιν οἱ λῃσταί·	λανθάνεις	δὲ ἐγκώμιόν μοι διδοὺς πλεῖον
[6, 9]	ἠκολούθεις αὐτῷ· τί δὲ ἐνταῦθα	μένεις·	ἀλλ´ οὐκ ἄπει πρὸς τὸν
[6, 12]	σὺ θηρίον, μέχρι τίνος μοι	μιαίνεις	τὰ ὦτα· τί ἐμοὶ καὶ
[6, 12]	δὲ Σωσθένης τὴν εἰρωνείαν οὐ	συνείς,	ἀλλὰ νομίζων αὐτὴν τῷ ὄντι
[6, 6]	τὴν γῆν, λέγει· Τί κάτω	βλέπεις,	γύναι· τί δέ σου τὸ
[6, 19]	καθεύδοντα νικᾷ. ὁρῶν δὲ τὰς	ὕβρεις,	ἃς κατὰ τῶν φιλτάτων ἐπαρῴνησεν,
[6, 13]	ὅπως μηδὲν τούτων πρὸς Θέρσανδρον	ἐρεῖς,	μὴ παροξύνῃς χρηστὸν ἄνδρα· ὀργισθεὶς
[6, 17]	ἐς ταὐτὸν ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ	διαφέρεις	ἐκείνου εἰς εὐμορφίαν) ἐπιλήσεται τέλεον
[6, 14]	καὶ τὰς τῆς Μελίτης διηγησάμενος	ὑποσχέσεις,	τὴν ψυχὴν εἶχον ἐπὶ τρυτάνης
[6, 1]	οὗ καὶ Κλεινίαν καὶ Σάτυρον	εὑρήσεις	καὶ Λευκίππη σοι παρέσται. ταῦτα
[6, 22]	κἂν καταφλέγῃς, οὐχ οὕτως θερμὸν	εὑρήσεις	τὸ πῦρ.
[6, 5]	αὐτὴν ἀπολαβόντα. ψυχαὶ δὲ πεφύκασι	μάντεις	τῶν κακῶν, ἐπεὶ τῶν γε
[6, 9]	εἰ γὰρ θέλεις, τὴν μανίαν	ἀφείς,	ἀκοῦσαι τὸ πᾶν, μαθήσῃ ῥᾳδίως
[6, 9]	εὕρομεν. διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ μοι.	ἔχεις	τὸν Σωσθένην, πάρεστιν ἡ γυνὴ
[6, 9]	Μελίτη, Ποῖον μοιχόν· ἔφη. τί	πάσχεις·	εἰ γὰρ θέλεις, τὴν μανίαν
[6, 6]	τῇ θέᾳ δεδεμένος, ἐπιτηρῶν πότε	αὖθις	ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν. ὡς δὲ
[6, 11]	καὶ καθυποσχόμενος περὶ τῆς Λευκίππης,	αὖθις	ἀναστρέφει πρὸς αὐτὴν καὶ σχηματίσας
[6, 10]	τῆς Λευκίππης μὴ ἐγνωκέναι, ταμιευσαμένη	αὖθις,	εἰ ζητήσει ὁ Θέρσανδρος εὑρεῖν
[6, 3]	πρὸς αὐτῆς ἀπεσταλμένη. πρὶν οὖν	αὖθις	ἐπανελθεῖν, εἰ θέλεις, κατακλείσας αὐτὴν
[6, 6]	δὲ ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν	αὖθις	τοὺς ὀφθαλμοὺς κατέβαλεν. ἰδὼν δὲ
[6, 2]	τὸ οἴκημα, καὶ ἀνοίγειν ἐκέλευεν	αὖθις.	ὡς δὲ ἤνοιξε καὶ παρελθοῦσα
[6, 16]	καὶ σύ τι πέπονθας ὑβριστικόν·	πολλάκις	ἠθέλησα πυθέσθαι παρὰ τοῦ Σωσθένους,
[6, 16]	~Οἴμοι, Κλειτοφῶν" (τοῦτο γὰρ ἔλεγε	πολλάκις)	οὐκ οἶδας ποῦ γέγονα καὶ
[6, 16]	γυναικὶ περὶ τῶν οὐχ ἑαυτῆς·	ποσάκις	ἐμαυτὴν ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον
[6, 18]	ἐλπίδα. ~Διαλιπὼν οὖν ὀλίγον ἐφ´	οἷς	πρὸς ἑαυτὴν ἐλάλησεν ἡ Λευκίππη,
[6, 3]	ἵνα τὴν δέσποιναν ἐπ´ αὐτοφώρῳ	καταλάβοις	καὶ μή σου καταγελᾷ μοιχὸς
[6, 10]	κατέγνωκας χρόνον· μηδὲ νῦν τοιοῦτον	ὑπολάβοις.	ἡ δὲ φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ
[6, 18]	γὰρ ἐπιστήσαντες τὸν λογισμὸν τοῖς	λόγοις,	ἀλλὰ τὴν ψυχὴν εἰς τὸ
[6, 10]	κατέλαβε καὶ ἀπέκλεισέ μου τοῖς	λόγοις	τῶν ὤτων σου τὰς θύρας.
[6, 6]	ἡσθείς τε γὰρ ἐξέλαμψε τοῖς	ὀφθαλμοῖς	εἰκόνα χαρᾶς καὶ ἀνιαθεὶς συνέστειλε
[6, 6]	ἀστραπῆς (μάλιστα γὰρ ἐν τοῖς	ὀφθαλμοῖς	κάθηται τὸ κάλλος) ἀφῆκε τὴν
[6, 9]	ἐρώμενον, ἵνα αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις	δεσμοῖς	δεδεμένον· ἡ Μελίτη, Ποῖον μοιχόν·
[6, 20]	ξανθῆναι μάστιξι δεῖ καὶ μυρίαις	βασάνοις	περιπεσεῖν, ὡς ἂν μάθοι δεσπότου
[6, 12]	χρηστός τε καὶ μεγαλόψυχος τοῖς	δεομένοις·	ἐμοὶ δὲ οὐδὲν μέλει τούτων,
[6, 6]	ὁ Σωσθένης εἰπών, ἐμφαίνουσαν τοῖς	προσώποις	λύπην ὁμοῦ καὶ δέος. ὁ
[6, 12]	ἀνήρ, ἣν εἶδες ἐν τοῖς	ἀγροῖς·	γένει δὲ πρῶτος ἁπάντων τῶν
[6, 16]	ἰδοῦσά σε χρόνον ἐν τοῖς	ἀγροῖς	οὐ κατεφίλησα. νῦν οὖν ἂν
[6, 3]	ἔστι δὲ νῦν ἐν τοῖς	ἀγροῖς,	οὐκ οἶδ´ ὅπως πρὸς αὐτῆς
[6, 9]	τὸν ἐρώμενον, ἵνα αὐτὸν ἴδῃς	στερροτέροις	δεσμοῖς δεδεμένον· ἡ Μελίτη, Ποῖον
[6, 12]	μὲν ἀνήρ, ἣν εἶδες ἐν	τοῖς	ἀγροῖς· γένει δὲ πρῶτος ἁπάντων
[6, 16]	τοσοῦτον ἰδοῦσά σε χρόνον ἐν	τοῖς	ἀγροῖς οὐ κατεφίλησα. νῦν οὖν
[6, 3]	λαβεῖν. ἔστι δὲ νῦν ἐν	τοῖς	ἀγροῖς, οὐκ οἶδ´ ὅπως πρὸς
[6, 7]	ἠρέμα τῷ λευκῷ στεφανούμενος, ὅταν	τοῖς	δάκρυσιν ὑγρανθῇ, ἔοικε πηγῆς ἐγκύμονι
[6, 12]	πόλει, χρηστός τε καὶ μεγαλόψυχος	τοῖς	δεομένοις· ἐμοὶ δὲ οὐδὲν μέλει
[6, 11]	κλαίεις· ἀνάστηθι, καὶ θῦε ἐπὶ	τοῖς	εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε δὲ κἀμοῦ.
[6, 18]	οὐ γὰρ ἐπιστήσαντες τὸν λογισμὸν	τοῖς	λόγοις, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν εἰς
[6, 10]	ψυχὴν κατέλαβε καὶ ἀπέκλεισέ μου	τοῖς	λόγοις τῶν ὤτων σου τὰς
[6, 7]	γὰρ φύσει δάκρυον ἐπαγωγότατον ἐλέου	τοῖς	ὁρῶσι· τὸ δὲ τῶν γυναικῶν
[6, 6]	προσώπῳ. ἡσθείς τε γὰρ ἐξέλαμψε	τοῖς	ὀφθαλμοῖς εἰκόνα χαρᾶς καὶ ἀνιαθεὶς
[6, 6]	ἁρπαζομένης ἀστραπῆς (μάλιστα γὰρ ἐν	τοῖς	ὀφθαλμοῖς κάθηται τὸ κάλλος) ἀφῆκε
[6, 6]	ἔτυχεν ὁ Σωσθένης εἰπών, ἐμφαίνουσαν	τοῖς	προσώποις λύπην ὁμοῦ καὶ δέος.
[6, 21]	ἦν τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς ἐν	αὐτοῖς	εἶχεν ὀφθαλμούς· ~Καὶ ἡ Λευκίππη
[6, 19]	τὸν ἄνθρωπον καταλάβωσι, γίνεται μὲν	αὐτοῖς	ἡ ψυχὴ τρυτάνη, τὸ δὲ
[6, 5]	καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ πρόσωπον	αὐτοῖς,	καί με ὁ Σωσθένης πρῶτος
[6, 14]	ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ δὲ ἐντειλάμενος	αὐτοῖς	περὶ τῆς Λευκίππης, εἰ παραγένοιτο,
[6, 21]	ὢ τόλμης καὶ γέλωτος· παρθένος	τοσούτοις	συννυκτερεύσασα πειραταῖς· εὐνοῦχοί σοι γεγόνασιν
[6, 7]	πρός με κατορθώσας, ἔφη. ἐπὶ	τούτοις	ἀπηλλάττετο. ~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα
[6, 16]	εἰμι Θετταλή· οὐ καλοῦμαι Λάκαινα.	ὕβρις	αὕτη ἐστὶ πειρατική· λελῄστευμαι καὶ
[6, 5]	οὐδέν, οὔτε ἡ τῶν δεσμῶν	ὕβρις,	οὔτε ἡ τῶν λόγων αἰκία·
[6, 16]	καὶ τοὔνομα. ἀνήρ μοι Κλειτοφῶν,	πατρὶς	Βυζάντιον, Σώστρατος πατήρ, μήτηρ Πάνθεια.
[6, 18]	ἐρώμενον ἔχοντες, τῇ γλώττῃ μόνον	χωρὶς	ἡνιόχου τοῦ λογισμοῦ λαλοῦσιν. ἅμα
[6, 2]	πρὸς Θέρσανδρον ἡ τῆς αἰτίας	ἀπόλυσις	ᾖ ὡς οὐ συνεγνωκότι. χρυσοῖ
[6, 9]	ἄρα ἐλάνθανεν οὐκ ἀποθανοῦσα. τοῦτό	τις	αὐτῷ καταγορεύει καὶ ὡς ἐνταῦθα
[6, 22]	ταύτης σου τῆς ἀναισχυντίας· καί	τις	ἐρεῖ, κἂν νῦν μαινόμενος φονεύσῃς·
[6, 9]	οὕτω που πλανᾶται· τάχα, λέγουσα,	τὶς	κἀκεῖνον ἐλεήσει γυνή. εἰ δὲ
[6, 16]	ποῦ καθεῖργμαι, οὐδὲ γὰρ ἐγὼ	τίς	σὲ κατέχει τύχη, ἀλλὰ τὴν
[6, 8]	τοῦ Θερσάνδρου, τέχνην λόγων ἐπενόησεν,	ἥτις	μεμιγμένην εἶχε τῷ σοφίσματι τὴν
[6, 19]	ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος οὐκ εἶχεν	ὅστις	γένηται· καὶ γὰρ ἤρα καὶ
[6, 12]	δέ σοι καὶ τὸν Θέρσανδρον	ὅστις	ἐστὶν εἰπεῖν, ὡς ἂν μᾶλλον
[6, 9]	πῶς οὖν ἐνταῦθα συνεπηγόμην· ὁ	λόγος	ἀληθής. ἔτυχε μὲν πενθῶν γυναῖκα,
[6, 17]	ταῦτα ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος ἠγέρθη.	λόγος	γὰρ ἐλπίδος εἰς τὸ τυχεῖν
[6, 16]	πέπεικεν ἄλλη γυνή, κἂν ἡ	ἄστοργος	ἐγὼ πεπίστευκα· μετὰ τοσοῦτον ἰδοῦσά
[6, 3]	τὴν οἰκίαν. ἦν δὲ τῆς	Ἀρτέμιδος	ἱερομηνία καὶ μεθυόντων πάντα μεστά,
[6, 17]	ὁ Θέρσανδρος ἠγέρθη. λόγος γὰρ	ἐλπίδος	εἰς τὸ τυχεῖν ἔρωτος ἐς
[6, 14]	τὴν ψυχὴν εἶχον ἐπὶ τρυτάνης	ἐλπίδος	καὶ φόβου, καὶ ἐφοβεῖτό μου
[6, 4]	ὡσεὶ κάλλους φαντάσματος, φύσει καλοῦ,	παννυχίδος	οὔσης καὶ ὄντων μεταξὺ τεσσάρων
[6, 19]	ἐκπεσόντα κατάσχῃ, φύσει γε ὢν	ἄσπονδος,	οὐχ ὡς φίλῳ πρὸς τὴν
[6, 5]	μοιχὸς εἶναι, γῆμαι δὲ ἐμφανῶς.	δέος	δέ με περὶ τῆς Λευκίππης
[6, 6]	τοῖς προσώποις λύπην ὁμοῦ καὶ	δέος.	ὁ γὰρ νοῦς οὔ μοι
[6, 17]	αὐτοῦ. παλαιὸν γὰρ ἔρωτα μαραίνει	νέος	ἔρως· γυνὴ δὲ μάλιστα τὸ
[6, 12]	ἡλικίαν οἷός ἐστιν εἶδες, ὅτι	νέος	καὶ καλός, ὃ μάλιστα τέρπει
[6, 9]	λέγουσα, Θέρσανδρος ἐπὶ ταύτης τῆς	νηὸς	ἔπλει’ εἷς δὴ καὶ οὗτος
[6, 3]	νυκτὸς τὴν ἀγορὰν ἅπασαν κατεῖχε	πλῆθος	ἀνθρώπων. κἀγὼ μὲν ἐδόκουν τοῦτο
[6, 5]	καὶ ὁ Θέρσανδρος βοᾷ, καὶ	πλῆθος	τῶν παννυχιζόντων συνέρρεεν. ἔτι μᾶλλον
[6, 17]	τὸ τυχεῖν ἔρωτος ἐς πειθὼ	ῥᾴδιος·	τὸ γὰρ ἐπιθυμοῦν, σύμμαχον ὃ
[6, 18]	εὐγενής. καὶ σὺ ἐμιμήσω Σωσθένην·	ἄξιος	ὁ δοῦλος τοῦ δεσπότου. ἀλλὰ
[6, 12]	ἡ χρηστότης· τὴν δὲ ἡλικίαν	οἷός	ἐστιν εἶδες, ὅτι νέος καὶ
[6, 12]	κοινόν· καλὸς ἔστω Μελίτῃ καὶ	πλούσιος	τῇ πόλει, χρηστός τε καὶ
[6, 5]	ἡμῖν ἔπεισι καὶ τῆς σῆς	γυναικὸς	ἔχων λάφυρα. ὁ μὲν οὖν
[6, 7]	παθὼν μέν τι, κατὰ τὸ	εἰκός,	ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος δὲ πρὸς τὴν
[6, 2]	τὸν φύλακα. κἀκεῖνος, ὡς τὸ	εἰκός,	θέαμα ἰδὼν παραδοξότατον τῆς κατὰ
[6, 19]	δὲ ἀναγκάζει φιλεῖν· καὶ ἀλλήλων	πάροικος	ἡ τοῦ πυρός ἐστι πηγή.
[6, 7]	κἂν μὲν ἄμορφος ᾖ καὶ	ἄγροικος,	προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν δὲ
[6, 1]	Μελανθώ· περιμενεῖ δέ σε καὶ	νεανίσκος	ἐπ´ αὐταῖς ταῖς θύραις, ᾧ
[6, 5]	ἔχων λάφυρα. ὁ μὲν οὖν	νεανίσκος	ἔτυχε προηγούμενος καὶ προϊδὼν ἀποφεύγει,
[6, 9]	ἐπιστήσας κριτὴν ἀκέραιον, ἄκουσον. ὁ	νεανίσκος	οὗτος οὔτε μοιχὸς ἦν ἐμὸς
[6, 12]	τί ἐμοὶ καὶ Θερσάνδρῳ κοινόν·	καλὸς	ἔστω Μελίτῃ καὶ πλούσιος τῇ
[6, 12]	ἐστιν εἶδες, ὅτι νέος καὶ	καλός,	ὃ μάλιστα τέρπει γυναῖκα. πρὸς
[6, 6]	ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς κάθηται τὸ	κάλλος)	ἀφῆκε τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτὴν
[6, 7]	ἐραστὴς δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν	κάλλος	εἰς τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ
[6, 6]	ἰδὼν δὲ ὁ Θέρσανδρος τὸ	κάλλος	ἐκ παραδρομῆς, ὡς ἁρπαζομένης ἀστραπῆς
[6, 7]	Θέρσανδρος ἰδὼν πρὸς μὲν τὸ	κάλλος	ἐκεχήνει, πρὸς δὲ τὴν λύπην
[6, 7]	τὰ ὄμματα τῶν καλῶν τὸ	κάλλος	κάθηται, ῥέον ἐκεῖθεν ἐπὶ τοὺς
[6, 7]	δακρύων, καὶ εἶχεν αὐτῆς ἴδιον	κάλλος	καὶ τὰ δάκρυα. δάκρυον γὰρ
[6, 3]	δὲ ἐτήρησέ σοι, ὥστε τοσοῦτον	κάλλος	λαβεῖν. ἔστι δὲ νῦν ἐν
[6, 4]	Λευκίππης καὶ κατατραγῳδοῦντος αὐτῆς τὸ	κάλλος,	μεστὸς γενόμενος ἐκ τῶν εἰρημένων
[6, 7]	δάκρυα, αὐτὴν τὴν λύπην εἰς	κάλλος	νενικηκότα· εἰ δὲ ἠδύνατο παγῆναι
[6, 6]	γύναι· τί δέ σου τὸ	κάλλος	τῶν ὀφθαλμῶν εἰς γῆν καταρρεῖ·
[6, 20]	ἐλπίζων εἰς τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν,	ὅλος	Λευκίππης δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας δὲ
[6, 22]	συστρατευέσθω δέ σοι καὶ ὁ	σύμβουλος	Σωσθένης. ἐγὼ δὲ καὶ γυμνὴ
[6, 20]	τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης	δοῦλος	ἦν· ἀτυχήσας δὲ ὧν ἤλπισεν,
[6, 18]	σὺ ἐμιμήσω Σωσθένην· ἄξιος ὁ	δοῦλος	τοῦ δεσπότου. ἀλλὰ ἀπέχου τοῦ
[6, 13]	εἶναί σοι δοκεῖ, πλοῦτος καὶ	γάμος	καὶ τρυφή, ἄνδρα τοιοῦτον λαβούσῃ
[6, 9]	νεανίσκος οὗτος οὔτε μοιχὸς ἦν	ἐμὸς	οὔτε ἀνήρ. ἀλλὰ τὸ μὲν
[6, 3]	καὶ μή σου καταγελᾷ μοιχὸς	ἄτιμος	καὶ ξένος. ἀφῄρηται δὲ ταύτην
[6, 7]	καὶ ὁ θεατὴς ἐραστής, οὐδ´	ὀφθαλμὸς	ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ τὸ δακρύον ἐμιμήσατο.
[6, 19]	λαμπάδες· ἔχει γὰρ καὶ ὁ	θυμὸς	ἄλλο πῦρ, καὶ ἔστι τὴν
[6, 19]	καὶ γὰρ ἤρα καὶ ὠργίζετο.	θυμὸς	δὲ καὶ ἔρως δύο λαμπάδες·
[6, 19]	τὸ φιλούμενον. ὅταν δὲ ὁ	θυμὸς	καχλάζων γεμισθῇ καὶ τῆς ἐξουσίας
[6, 19]	ἀτιμίᾳ γὰρ ἔρωτος σύμμαχός ἐστι	θυμός.	~Ὁ Θέρσανδρος οὖν, τὸ μὲν
[6, 19]	πῦρ. ἂν δὲ ἅπαξ ὁ	θυμὸς	τὸν ἔρωτα παρ´ αὑτῷ λάβῃ
[6, 7]	ἐὰν δὲ ἡδὺς καὶ τοῦ	μέλανος	ἔχων τὴν βαφὴν ἠρέμα τῷ
[6, 9]	οὔτε ἀνήρ. ἀλλὰ τὸ μὲν	γένος	ἀπὸ Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς δεύτερος.
[6, 9]	μὲν γένος ἀπὸ Φοινίκης, Τυρίων	οὐδενὸς	δεύτερος. ἔπλευσε δὲ καὶ αὐτὸς
[6, 21]	δέσποινα, ποῦ σου τὰ τόξα·	Παρθένος·	εἶπεν ὁ Θέρσανδρος· ὢ τόλμης
[6, 22]	βουκόλους, παρθένος καὶ μετὰ Χαιρέαν,	παρθένος	καὶ μετὰ Σωσθένην. ἀλλὰ μέτρια
[6, 22]	~Καὶ ἡ Λευκίππη εἶπεν· Ἦ	παρθένος,	καὶ μετὰ Σωσθένην· ἐπεὶ πυθοῦ
[6, 22]	φονεύσῃς· Λευκίππη παρθένος μετὰ βουκόλους,	παρθένος	καὶ μετὰ Χαιρέαν, παρθένος καὶ
[6, 22]	κἂν νῦν μαινόμενος φονεύσῃς· Λευκίππη	παρθένος	μετὰ βουκόλους, παρθένος καὶ μετὰ
[6, 22]	μεῖζον ἐγκώμιον· Καὶ μετὰ Θέρσανδρον	παρθένος,	τὸν καὶ λῃστῶν ἀσελγέστερον· ἂν
[6, 21]	Θέρσανδρος· ὢ τόλμης καὶ γέλωτος·	παρθένος	τοσούτοις συννυκτερεύσασα πειραταῖς· εὐνοῦχοί σοι
[6, 14]	τούτους ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ δὲ	ἐντειλάμενος	αὐτοῖς περὶ τῆς Λευκίππης, εἰ
[6, 7]	ὁραθῆναι δὲ εὔχεται, καὶ ἀποψήσασθαι	δυνάμενος	οὐκ ἐθέλει, ἀλλὰ τὸ δάκρυον
[6, 7]	πηγὴν συνεφέλκεται. ὁ δὲ ἐραστὴς	δεξάμενος	ἄμφω τὸ μὲν κάλλος εἰς
[6, 3]	περὶ Λευκίππης λέγει πάνυ πιθανῶς	πλασάμενος.	ἐπεὶ γὰρ αὐτὸς αὐτῆς ἀπεγνώκει
[6, 14]	ἥκειν, καὶ τὰς τῆς Μελίτης	διηγησάμενος	ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν εἶχον ἐπὶ
[6, 2]	ὁ πρὸς τῆς Μελίτης ταύτῃ	προστεταγμένος	ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος δὲ αὐτὸς τῶν
[6, 20]	καὶ ὁ Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς	ἐληλεγμένος,	Ταύτην, εἶπεν, ὦ δέσποτα, ξανθῆναι
[6, 6]	αὐτὴν καὶ εἱστήκει τῇ θέᾳ	δεδεμένος,	ἐπιτηρῶν πότε αὖθις ἀναβλέψει πρὸς
[6, 4]	εἴς τι δωμάτιον ἀπόρρητον, καὶ	καταθέμενος	λέγει πρὸς αὐτήν· Ἥκω σοι
[6, 3]	γὰρ Σωσθένης ὁ τὴν Λευκίππην	ἐωνημένος,	ὃν ἡ Μελίτη τῆς τῶν
[6, 18]	τῇ δὲ δεξιᾷ τῆς κόμης	λαβόμενος,	τῇ μὲν εἷλκεν εἰς τοὐπίσω,
[6, 18]	τοῦ λογισμοῦ λαλοῦσιν. ἅμα οὖν	συνδιαλεγόμενος	καὶ ἐπιθεὶς τὴν χεῖρα τῷ
[6, 7]	τι, κατὰ τὸ εἰκός, ἀνθρώπινον,	καλλωπιζόμενος	δὲ πρὸς τὴν Λευκίππην, ὡς
[6, 16]	νῦν οὖν ἂν Θέρσανδρος ἔλθῃ	πυνθανόμενος,	τί πρὸς αὐτὸν εἴπω· ἆρα
[6, 4]	κατατραγῳδοῦντος αὐτῆς τὸ κάλλος, μεστὸς	γενόμενος	ἐκ τῶν εἰρημένων ὡσεὶ κάλλους
[6, 22]	καί τις ἐρεῖ, κἂν νῦν	μαινόμενος	φονεύσῃς· Λευκίππη παρθένος μετὰ βουκόλους,
[6, 11]	εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ τῶν εἰρημένων,	κοιμησόμενος	ᾤχετο καθ´ αὑτόν. ἡ δὲ
[6, 13]	ναυαγίαν, ἐκθειάζων ὡς ἐσώθη, καὶ	τερατευόμενος	ὑπὲρ τὸν δελφῖνα τὸν Ἀρίονος.
[6, 11]	μέχρι τινὸς τὸν Θέρσανδρον καὶ	καθυποσχόμενος	περὶ τῆς Λευκίππης, αὖθις ἀναστρέφει
[6, 5]	τὴν ἐσθῆτα τῆς Μελίτης εἶχον	ἠμφιεσμένος·	καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ πρόσωπον
[6, 2]	ἦν ἡμῖν καὶ ἄλλως ἐμοὶ	κεχαρισμένος.	ὡς δὲ ἀνέστρεψεν ἡ Μελανθώ,
[6, 19]	θέλῃ. ὁ δὲ τῷ θυμῷ	βεβαπτισμένος	καταδύεται, καὶ εἰς τὴν ἰδίαν
[6, 5]	ὁ μὲν οὖν νεανίσκος ἔτυχε	προηγούμενος	καὶ προϊδὼν ἀποφεύγει, μὴ καιρὸν
[6, 19]	οὖν ὧν ἠθέλησεν, ἵλεως γίνεται,	ἀτιμούμενος	δὲ πάλιν εἰς τὸν θυμὸν
[6, 7]	τὴν βαφὴν ἠρέμα τῷ λευκῷ	στεφανούμενος,	ὅταν τοῖς δάκρυσιν ὑγρανθῇ, ἔοικε
[6, 12]	νομίζων αὐτὴν τῷ ὄντι λέγειν,	φιλοφρονούμενος	προσετίθει· Βούλομαι δέ σοι καὶ
[6, 7]	τὴν Λευκίππην, ὡς διὰ τοῦτο	δεδακρυμένος,	ὅτι κἀκείνη δακρύει. λέγει οὖν
[6, 3]	σου καταγελᾷ μοιχὸς ἄτιμος καὶ	ξένος.	ἀφῄρηται δὲ ταύτην χθὲς ἡ
[6, 19]	τὸν θυμὸν εἰς συμμαχίαν καλεῖ.	κἀκεῖνος	ὡς γείτων πείθεται, καὶ ἀνάπτουσιν
[6, 2]	τὴν ἐμήν, καλεῖ τὸν φύλακα.	κἀκεῖνος,	ὡς τὸ εἰκός, θέαμα ἰδὼν
[6, 12]	Ὦ κακὸν σὺ θηρίον, μέχρι	τίνος	μοι μιαίνεις τὰ ὦτα· τί
[6, 11]	ὁ δὲ Σωσθένης παραπέμψας μέχρι	τινὸς	τὸν Θέρσανδρον καὶ καθυποσχόμενος περὶ
[6, 16]	εἰ δὲ ὡς περὶ ξένου	τινός,	ὑπόνοια καὶ τοῦτο ἦν· τί
[6, 13]	τερατευόμενος ὑπὲρ τὸν δελφῖνα τὸν	Ἀρίονος.	ὡς δ´ οὐδὲν ἡ Λευκίππη
[6, 13]	τύχης καὶ τοῦ κατέχοντός με	δαίμονος·	οἶδα γὰρ οὖσα ἐν πειρατηρίῳ.
[6, 18]	ἔκρυπτε τὰ φιλήματα. ὡς δὲ	χρόνος	ἐγένετο τῇ τῆς χειρὸς πάλῃ,
[6, 6]	τῶν θυρῶν, ἦν δὲ ἔνδον	λύχνος,	ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις τοὺς ὀφθαλμοὺς
[6, 16]	πύθωμαι. εἰ μὲν ὡς περὶ	ἀνδρὸς	ἐμαυτῆς, ἐφοβούμην μή τί σοι
[6, 5]	δὲ ἰδόντες συλλαμβάνουσι, καὶ ὁ	Θέρσανδρος	βοᾷ, καὶ πλῆθος τῶν παννυχιζόντων
[6, 5]	συνέρρεεν. ἔτι μᾶλλον οὖν ὁ	Θέρσανδρος	ἐδεινοπάθει, ῥητὰ μὲν καὶ ἄρρητα
[6, 9]	τὴν ἀλήθειαν. ~Ἐπεὶ γὰρ ὁ	Θέρσανδρος	εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν ἐβόα
[6, 16]	οὐ κατεφίλησα. νῦν οὖν ἂν	Θέρσανδρος	ἔλθῃ πυνθανόμενος, τί πρὸς αὐτὸν
[6, 6]	τὴν ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ δὲ	Θέρσανδρος	ἐμβαλών με εἰς τὸ δεσμωτήριον,
[6, 4]	τὰ πεπραγμένα. ἔτυχε δὲ ὁ	Θέρσανδρος	ἐπανιὼν εἰς τὴν οἰκίαν. τοῦ
[6, 9]	γῇ προσπεσὸν ἐλάμβανον, Τάχα, λέγουσα,	Θέρσανδρος	ἐπὶ ταύτης τῆς νηὸς ἔπλει’
[6, 16]	δυστυχοῦμεν. ἆρα μή σε κατέλαβε	Θέρσανδρος	ἐπὶ τῆς οἰκίας· ἆρα μὴ
[6, 11]	ἡδονήν, Κατωρθώσαμεν, εἶπεν, ὦ Λάκαινα.	Θέρσανδρος	ἐρᾷ σου καὶ μαίνεται, ὥστε
[6, 10]	ταμιευσαμένη αὖθις, εἰ ζητήσει ὁ	Θέρσανδρος	εὑρεῖν τὴν ἀλήθειαν, τὰς θεραπαίνας
[6, 17]	ψυχῆς ἀπήλειψε. ταῦτα ἀκούσας ὁ	Θέρσανδρος	ἠγέρθη. λόγος γὰρ ἐλπίδος εἰς
[6, 15]	τούτου γε εἵνεκεν, εἶπεν ὁ	Θέρσανδρος,	θαρρείτω. τὸ γὰρ ἐμὸν οὕτως
[6, 7]	ἤλεκτρον ἡ γῆ. ὁ δὲ	Θέρσανδρος	ἰδὼν πρὸς μὲν τὸ κάλλος
[6, 4]	ὑπὸ σοὶ γένοιτο. ~Ἐπῄνεσεν ὁ	Θέρσανδρος	καὶ ἐκέλευσε τοῦτο ποιεῖν. ἔρχεται
[6, 17]	τὴν Λάκαιναν. ~Ταῦτα ἀκούσας ὁ	Θέρσανδρος	μικρὸν ἀναχωρήσας λέγει πρὸς τὸν
[6, 19]	γένῃ Κλειτοφῶν. ~Ταῦτα ἀκούσας ὁ	Θέρσανδρος	οὐκ εἶχεν ὅστις γένηται· καὶ
[6, 20]	ἔρωτος σύμμαχός ἐστι θυμός. ~Ὁ	Θέρσανδρος	οὖν, τὸ μὲν πρῶτον ἐλπίζων
[6, 9]	παρέσχον ἑστίαν, Τάχα, λέγουσα, καὶ	Θέρσανδρος	οὕτω που πλανᾶται· τάχα, λέγουσα,
[6, 6]	ὀφθαλμοὺς κατέβαλεν. ἰδὼν δὲ ὁ	Θέρσανδρος	τὸ κάλλος ἐκ παραδρομῆς, ὡς
[6, 15]	ἐμέ. ὡς δὲ εἶδεν ὁ	Θέρσανδρος	τὸν Σωσθένην, ἐπυνθάνετο πῶς ἔχει
[6, 21]	τὰ τόξα· Παρθένος· εἶπεν ὁ	Θέρσανδρος·	ὢ τόλμης καὶ γέλωτος· παρθένος
[6, 19]	ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι ἐστὶν	ἐλεύθερος,	ἀλλὰ μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ φιλούμενον.
[6, 18]	αὐτὸν ἡ Λευκίππη· Οὔτε ὡς	ἐλεύθερος	ποιεῖς οὔτε ὡς εὐγενής. καὶ
[6, 2]	τῆς Μελίτης ταύτῃ προστεταγμένος ἀπολαμβάνει.	ἀπελεύθερος	δὲ αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων ἦν
[6, 11]	σύμφωνον τῷ λόγῳ τοῦ Σωσθένους	μέρος	τῆς ὑπονοίας μετέφερεν. οὐ μέντοι
[6, 1]	ὡς ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα, Ὡς	εὐμορφότερος,	ἔφη, παρὰ πολὺ γέγονας τῇ
[6, 12]	τούτων, εἴτε ἐστὶ καὶ Κόδρου	εὐγενέστερος	εἴτε Κροίσου πλουσιώτερος. τί μοι
[6, 9]	γένος ἀπὸ Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς	δεύτερος.	ἔπλευσε δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ
[6, 12]	καὶ Κόδρου εὐγενέστερος εἴτε Κροίσου	πλουσιώτερος.	τί μοι καταλέγεις σωρὸν ἀλλοτρίων
[6, 11]	καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ	ἡμερώτερος,	καὶ αὐτὸν ἔσαινε τῶν λεγομένων
[6, 7]	καὶ μάλα ἄκων, ὡς μὴ	ὀχληρὸς	εἴην. ὅταν δὲ ἡμερώτερον διατεθῇ,
[6, 18]	δὲ χρόνος ἐγένετο τῇ τῆς	χειρὸς	πάλῃ, φιλονεικία λαμβάνει τὸν Θέρσανδρον
[6, 11]	σου τὰς θύρας. ~Ἅμα λέγουσα	χειρός	τε ἔθιγε καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν.
[6, 18]	φιλήσειν. ἡ δὲ προϊδοῦσα τῆς	χειρὸς	τὴν ὁδὸν νεύει κάτω καὶ
[6, 20]	δεσπότην, ἀλλὰ ἀκκίζῃ καὶ σχηματίζῃ	πρὸς	ἀπόνοιαν· ἐγὼ μέν σε καὶ
[6, 1]	οὖν τὴν Μελίτην ἰασάμην, λέγω	πρὸς	αὐτήν· Ἀλλ´ ὅπως μοι τῆς
[6, 1]	συγκείμενα καὶ κελεύει πάλιν ἀναστρέφειν	πρὸς	αὐτήν, ἐπειδὰν ἔξω γένωμαι θυρῶν.
[6, 4]	δωμάτιον ἀπόρρητον, καὶ καταθέμενος λέγει	πρὸς	αὐτήν· Ἥκω σοι φέρων σωρὸν
[6, 11]	περὶ τῆς Λευκίππης, αὖθις ἀναστρέφει	πρὸς	αὐτὴν καὶ σχηματίσας τὸ πρόσωπον
[6, 15]	τὸ γὰρ ἐμὸν οὕτως ἔχει	πρὸς	αὐτήν, ὡς ἀθάνατον εἶναι. ἓν
[6, 3]	τοῖς ἀγροῖς, οὐκ οἶδ´ ὅπως	πρὸς	αὐτῆς ἀπεσταλμένη. πρὶν οὖν αὖθις
[6, 13]	οὐδὲν ἡ Λευκίππη οὐκέτι μυθολογοῦντα	πρὸς	αὐτὸν εἶπε, Σκέψαι, ἔφη, κατὰ
[6, 16]	ἂν Θέρσανδρος ἔλθῃ πυνθανόμενος, τί	πρὸς	αὐτὸν εἴπω· ἆρα ἀποκαλύψασα τοῦ
[6, 18]	μὴ τυχών, ἢ καμών, λέγει	πρὸς	αὐτὸν ἡ Λευκίππη· Οὔτε ὡς
[6, 15]	κατὰ τὴν κόρην εἰς πειθὼ	πρὸς	αὐτόν. ὁ δὲ τὸν μὲν
[6, 2]	καὶ ἔστη σιωπῇ. λέγει οὖν	πρὸς	αὐτόν· Οὐκ ἀπιστοῦσά σοι μὴ
[6, 11]	τοῦτο ἐμόν. ἐγὼ γάρ σου	πρὸς	αὐτὸν περὶ τοῦ κάλλους πολλὰ
[6, 6]	δεδεμένος, ἐπιτηρῶν πότε αὖθις ἀναβλέψει	πρὸς	αὐτόν. ὡς δὲ ἔνευσεν εἰς
[6, 14]	τῷ δεσμωτηρίῳ καθεῖρχθαι (διηγγέλκει γὰρ	πρὸς	αὐτοὺς ἡ Μελίτη) τῆς νυκτὸς
[6, 7]	πρὸς μὲν τὸ κάλλος ἐκεχήνει,	πρὸς	δὲ τὴν λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ
[6, 18]	~Διαλιπὼν οὖν ὀλίγον ἐφ´ οἷς	πρὸς	ἑαυτὴν ἐλάλησεν ἡ Λευκίππη, ὡς
[6, 7]	τῷ Θερσάνδρῳ συμβεβήκει· ἐδάκρυε γὰρ	πρὸς	ἐπίδειξιν, παθὼν μέν τι, κατὰ
[6, 18]	σχηματίσας ἑαυτὸν εἰς τὸ εὐαγωγότερον	πρὸς	θέαν, ὡς ᾤετο. ἐπεὶ δὲ
[6, 13]	ἄμεινον, καὶ ὅπως μηδὲν τούτων	πρὸς	Θέρσανδρον ἐρεῖς, μὴ παροξύνῃς χρηστὸν
[6, 2]	τῆς κλοπῆς, ἀλλ´ ἵνα σοι	πρὸς	Θέρσανδρον ἡ τῆς αἰτίας ἀπόλυσις
[6, 14]	παραγένοιτο, περὶ τὴν ἕω σπουδῇ	πρός	με ἥκειν, καὶ τὰς τῆς
[6, 7]	περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν δὲ ἧκε	πρός	με κατορθώσας, ἔφη. ἐπὶ τούτοις
[6, 8]	ἐπὶ τὴν Λευκίππην μετὰ τὴν	πρός	με ὁμιλίαν εὐθὺς εἰς τοὺς
[6, 11]	εἶχε τὴν ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα	πρός	με τῆς ὑποσχέσεως. ὁ δὲ
[6, 7]	γῆ. ὁ δὲ Θέρσανδρος ἰδὼν	πρὸς	μὲν τὸ κάλλος ἐκεχήνει, πρὸς
[6, 3]	μεταπεισθεὶς γὰρ ὑπὸ τοῦ φίλου,	πρὸς	ὃν ᾤχετο, μὴ ἀπόκοιτος γενέσθαι,
[6, 21]	δέρη, σφαζέτω. ἀγῶνα θεάσασθε καινόν·	πρὸς	πάσας τὰς βασάνους ἀγωνίζεται μία
[6, 20]	ἰδοῦσα, Μαρτύρησον, εἶπεν αὐτῷ, πῶς	πρὸς	τὰς αἰκίας ἔχω· σὺ γάρ
[6, 18]	τοιοῦτοι γὰρ οἱ ἐρῶντες, ὅταν	πρὸς	τὰς ἐρωμένας ζητήσωσι λαλεῖν· οὐ
[6, 19]	ὢν ἄσπονδος, οὐχ ὡς φίλῳ	πρὸς	τὴν ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς
[6, 10]	οὕτω γὰρ αὐτῇ ἦν ἐγκεῖσθαι	πρὸς	τὴν ζήτησιν φανερῶς, ὡς καὶ
[6, 7]	τὸ εἰκός, ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος δὲ	πρὸς	τὴν Λευκίππην, ὡς διὰ τοῦτο
[6, 2]	κειμένην ἔρχομαι, καί με ὁ	πρὸς	τῆς Μελίτης ταύτῃ προστεταγμένος ἀπολαμβάνει.
[6, 17]	μαλακιστέον, ὁ Σωσθένης ἔφη, δέσποτα,	πρὸς	τὸ ἔργον, ἀλλ´ ἐπὶ τὴν
[6, 19]	τῶν φιλτάτων ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ καὶ	πρὸς	τὸ ἐρώμενον ἀπολογεῖται καὶ εἰς
[6, 19]	οὐκ ἐπιτρέπει δὲ αὐτῷ σπείσασθαι	πρὸς	τὸ ἐρώμενον, κἂν θέλῃ. ὁ
[6, 2]	δὲ ἐν καλῷ θῆται τὰ	πρὸς	τὸν ἄνδρα καὶ γένηται τὰ
[6, 3]	αὐτὸς αὐτῆς ἀπεγνώκει τυχεῖν, μαστροπεύει	πρὸς	τὸν δεσπότην, ὡς ἂν αὐτὸν
[6, 9]	ἐνταῦθα μένεις· ἀλλ´ οὐκ ἄπει	πρὸς	τὸν ἐρώμενον, ἵνα αὐτὸν ἴδῃς
[6, 3]	πρῶτον μὲν φθάσας καταμηνύει μου	πρὸς	τὸν Θέρσανδρον (ὁ γὰρ διαβαλὼν
[6, 17]	ὁ Θέρσανδρος μικρὸν ἀναχωρήσας λέγει	πρὸς	τὸν Σωσθένην· Ἤκουσας ἀπίστων ῥημάτων,
[6, 20]	τυραννεῖσθαι, πλὴν οὐ βιάσῃ. καὶ	πρὸς	τὸν Σωσθένην ἰδοῦσα, Μαρτύρησον, εἶπεν
[6, 7]	ταῦτα τὰ δάκρυα ἰάσομαι. εἶτα	πρὸς	τὸν Σωσθένην πάλιν, ἐξιών, Ὅπως
[6, 7]	ὅτι κἀκείνη δακρύει. λέγει οὖν	πρὸς	τὸν Σωσθένην προσκύψας· Νῦν μὲν
[6, 12]	καλός, ὃ μάλιστα τέρπει γυναῖκα.	πρὸς	τοῦτο οὐχ ὑπήνεγκεν ἡ Λευκίππη
[6, 19]	καὶ ἀλλήλων πάροικος ἡ τοῦ	πυρός	ἐστι πηγή. ὁ μὲν γὰρ
[6, 10]	μὲν ἡ Διαβολὴ μαχαίρας ὀξυτέρα,	πυρὸς	σφοδροτέρα, Σειρήνων πιθανωτέρα, ἡ δὲ
[6, 14]	οὕτως. ~Κλεινίας δὲ καὶ ὁ	Σάτυρος	πυθόμενοί με ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ
[6, 9]	σου δέομαι· γενοῦ μοι δικαστὴς	ἴσος,	καὶ καθάρας μέν σου τὰ
[6, 10]	Σειρήνων πιθανωτέρα, ἡ δὲ Φήμη	ὕδατος	ὑγροτέρα, πνεύματος δρομικωτέρα, πτερῶν ταχυτέρα.
[6, 16]	αὐτὸν εἴπω· ἆρα ἀποκαλύψασα τοῦ	δράματος	τὴν ὑπόκρισιν διηγήσομαι τὴν ἀλήθειαν·
[6, 2]	ὑπεκδύομαι· καὶ ὁ φύλαξ τοῦ	οἰκήματος	ἀνεχώρησε, νομίσας τὴν δέσποιναν εἶναι,
[6, 5]	ὕποπτά μοι πάντα καὶ μεστὰ	δείματος.	ἐγὼ μὲν οὖν οὕτως εἶχον
[6, 4]	ἐκ τῶν εἰρημένων ὡσεὶ κάλλους	φαντάσματος,	φύσει καλοῦ, παννυχίδος οὔσης καὶ
[6, 10]	ἡ δὲ Φήμη ὕδατος ὑγροτέρα,	πνεύματος	δρομικωτέρα, πτερῶν ταχυτέρα. ὅταν οὖν
[6, 6]	οὔ μοι δοκεῖ λελέχθαι καλῶς	ἀόρατος	εἶναι τὸ παράπαν· φαίνεται γὰρ
[6, 16]	ἀνήρ μοι Κλειτοφῶν, πατρὶς Βυζάντιον,	Σώστρατος	πατήρ, μήτηρ Πάνθεια. ἀλλ´ οὐδὲ
[6, 9]	τῶν ἐκ τῆς θαλάσσης σωζομένων	ἔσχατος·	ἐχαριζόμην σοὶ τιμῶσα τοῦτον. ἔπλευσεν
[6, 13]	παροξύνῃς χρηστὸν ἄνδρα· ὀργισθεὶς γὰρ	ἀφόρητός	ἐστι. χρηστότης γὰρ τυγχάνουσα μὲν
[6, 3]	φίλου, πρὸς ὃν ᾤχετο, μὴ	ἀπόκοιτος	γενέσθαι, δειπνήσας πάλιν ἀνέστρεφεν ἐπὶ
[6, 13]	ἐστι. χρηστότης γὰρ τυγχάνουσα μὲν	χάριτος	ἔτι μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα δὲ
[6, 14]	πρὸς αὐτοὺς ἡ Μελίτη) τῆς	νυκτὸς	εὐθὺς ἐπὶ τὸ οἴκημα σπουδῇ
[6, 3]	μεστά, ὥστε καὶ δι´ ὅλης	νυκτὸς	τὴν ἀγορὰν ἅπασαν κατεῖχε πλῆθος
[6, 18]	γεγονέναι. θρέψας γὰρ ὅλης τῆς	νυκτὸς	τὸ πῦρ, ὅσον χρόνον ἀπελείφθη
[6, 4]	οἰκίαν. τοῦ δὲ Σωσθένους αὐτῷ	μηνύσαντος	τὰ περὶ τῆς Λευκίππης καὶ
[6, 17]	τὸ παρὸν φιλεῖ, τοῦ δὲ	ἀπόντος,	ἕως καινὸν οὐχ εὗρε, μνημονεύει·
[6, 13]	ἐμαυτῆς συντρίβεσθαι τύχης καὶ τοῦ	κατέχοντός	με δαίμονος· οἶδα γὰρ οὖσα
[6, 4]	τὰ περὶ τῆς Λευκίππης καὶ	κατατραγῳδοῦντος	αὐτῆς τὸ κάλλος, μεστὸς γενόμενος
[6, 2]	μέν, ἂν ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ	Κλειτοφῶντος·	ἐὰν δὲ νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον,
[6, 16]	δὲ καὶ ἐὰν πιστεύσῃς περὶ	Κλειτοφῶντος,	μὴ τὸ ἄκαιρόν μου τῆς
[6, 9]	οὐκ εὐτυχῶς, ἀλλὰ πᾶς ὁ	φόρτος	αὐτοῦ γέγονε τῆς θαλάσσης. ἀκούσασα
[6, 4]	καὶ κατατραγῳδοῦντος αὐτῆς τὸ κάλλος,	μεστὸς	γενόμενος ἐκ τῶν εἰρημένων ὡσεὶ
[6, 12]	Μελίτῃ καὶ πλούσιος τῇ πόλει,	χρηστός	τε καὶ μεγαλόψυχος τοῖς δεομένοις·
[6, 3]	πιθανῶς πλασάμενος. ἐπεὶ γὰρ αὐτὸς	αὐτῆς	ἀπεγνώκει τυχεῖν, μαστροπεύει πρὸς τὸν
[6, 3]	πάνυ πιθανῶς πλασάμενος. ἐπεὶ γὰρ	αὐτὸς	αὐτῆς ἀπεγνώκει τυχεῖν, μαστροπεύει πρὸς
[6, 3]	τὸν Θέρσανδρον (ὁ γὰρ διαβαλὼν	αὐτὸς	ἦν) ἔπειτα καὶ περὶ Λευκίππης
[6, 21]	νικᾷ. εἶτα Κλειτοφῶντα μοιχὸν καλεῖς,	αὐτὸς	μοιχὸς ὤν· οὐδὲ τὴν Ἄρτεμιν,
[6, 9]	οὐδενὸς δεύτερος. ἔπλευσε δὲ καὶ	αὐτὸς	οὐκ εὐτυχῶς, ἀλλὰ πᾶς ὁ
[6, 19]	δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον,	αὐτὸς	τὸν θυμὸν εἰς συμμαχίαν καλεῖ.
[6, 2]	ταύτῃ προστεταγμένος ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος δὲ	αὐτὸς	τῶν συμπεπλευκότων ἦν ἡμῖν καὶ
[6, 22]	μετὰ Σωσθένην· ἐπεὶ πυθοῦ Σωσθένους·	οὗτος	γὰρ ὄντως γέγονέ μοι λῃστής.
[6, 8]	δεομένην φαρμάκων. ὡς οὖν ἧκεν	οὗτος	εἰς τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει τὰς
[6, 9]	νηὸς ἔπλει’ εἷς δὴ καὶ	οὗτος	ἦν τῶν ἐκ τῆς θαλάσσης
[6, 5]	πρῶτος γνωρίσας, Ἀλλ´ ἰδού, φησίν,	οὗτος	ὁ μοιχὸς βακχεύων ἡμῖν ἔπεισι
[6, 9]	κριτὴν ἀκέραιον, ἄκουσον. ὁ νεανίσκος	οὗτος	οὔτε μοιχὸς ἦν ἐμὸς οὔτε
[6, 13]	πειρατήριον ταῦτα εἶναί σοι δοκεῖ,	πλοῦτος	καὶ γάμος καὶ τρυφή, ἄνδρα
[6, 12]	δὲ πρῶτος ἁπάντων τῶν Ἰώνων·	πλοῦτος	μείζων τοῦ γένους, ὑπὲρ τὸν
[6, 21]	ὁ Θέρσανδρος· ὢ τόλμης καὶ	γέλωτος·	παρθένος τοσούτοις συννυκτερεύσασα πειραταῖς· εὐνοῦχοί
[6, 21]	τεινέτω. φερέτω καὶ μάστιγας· ἰδοὺ	νῶτος,	τυπτέτω. κομιζέτω πῦρ· ἰδοὺ σῶμα,
[6, 17]	γὰρ ἐλπίδος εἰς τὸ τυχεῖν	ἔρωτος	ἐς πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ γὰρ
[6, 17]	Σωσθένην· Ἤκουσας ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων	ἔρωτος·	ὅσα εἶπεν· ὅσα ὠδύρατο· ὅτι
[6, 19]	τὰ ἀρχαῖα ποιεῖ· ἀτιμίᾳ γὰρ	ἔρωτος	σύμμαχός ἐστι θυμός. ~Ὁ Θέρσανδρος
[6, 12]	ἐν τοῖς ἀγροῖς· γένει δὲ	πρῶτος	ἁπάντων τῶν Ἰώνων· πλοῦτος μείζων
[6, 5]	αὐτοῖς, καί με ὁ Σωσθένης	πρῶτος	γνωρίσας, Ἀλλ´ ἰδού, φησίν, οὗτος
[6, 8]	τῆς Λευκίππης, ὡς ἀφανὴς ἐγένετο,	νέφος	αὐτῇ κατεχύθη λύπης. καὶ τὸ
[6, 7]	καὶ ποιεῖ προπετέστερον. κἂν μὲν	ἄμορφος	ᾖ καὶ ἄγροικος, προστίθησιν εἰς
[6, 19]	ἀρχαῖα ποιεῖ· ἀτιμίᾳ γὰρ ἔρωτος	σύμμαχός	ἐστι θυμός. ~Ὁ Θέρσανδρος οὖν,
[6, 3]	καταλάβοις καὶ μή σου καταγελᾷ	μοιχὸς	ἄτιμος καὶ ξένος. ἀφῄρηται δὲ
[6, 5]	Ἀλλ´ ἰδού, φησίν, οὗτος ὁ	μοιχὸς	βακχεύων ἡμῖν ἔπεισι καὶ τῆς
[6, 5]	ἐθάρρουν τῷ λόγῳ περιέσεσθαι μὴ	μοιχὸς	εἶναι, γῆμαι δὲ ἐμφανῶς. δέος
[6, 9]	ἄκουσον. ὁ νεανίσκος οὗτος οὔτε	μοιχὸς	ἦν ἐμὸς οὔτε ἀνήρ. ἀλλὰ
[6, 17]	ὠδύρατο· ὅτι ἑαυτὴν κατεμέμψατο. ὁ	μοιχός	μου κρατεῖ πανταχοῦ· δοκῶ, ὁ
[6, 21]	εἶτα Κλειτοφῶντα μοιχὸν καλεῖς, αὐτὸς	μοιχὸς	ὤν· οὐδὲ τὴν Ἄρτεμιν, εἰπέ
[6, 12]	τῇ πόλει, χρηστός τε καὶ	μεγαλόψυχος	τοῖς δεομένοις· ἐμοὶ δὲ οὐδὲν
[6, 7]	προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν δὲ	ἡδὺς	καὶ τοῦ μέλανος ἔχων τὴν
[6, 17]	πανταχοῦ· δοκῶ, ὁ λῃστὴς καὶ	φαρμακεύς	ἐστι. Μελίτη φιλεῖ, Λευκίππη φιλεῖ.
[6, 8]	μετὰ τὴν πρός με ὁμιλίαν	εὐθὺς	εἰς τοὺς ἀγροὺς τὴν Μελίτην
[6, 14]	αὐτοὺς ἡ Μελίτη) τῆς νυκτὸς	εὐθὺς	ἐπὶ τὸ οἴκημα σπουδῇ παρῆσαν.
[6, 3]	ἐπάγει γάρ μοι τὸν Θέρσανδρον	εὐθὺς	παρελθόντα. μεταπεισθεὶς γὰρ ὑπὸ τοῦ
[6, 10]	Φήμη τῷ τοξεύματι ῥεῖ μὲν	εὐθὺς	πολλὴ καὶ ἐπικλύζει τὰ ὦτα
[6, 22]	λῃσταί· λανθάνεις δὲ ἐγκώμιόν μοι	διδοὺς	πλεῖον διὰ ταύτης σου τῆς
[6, 5]	ἀποφεύγει, μὴ καιρὸν λαβὼν ὑπὸ	δέους	κἀμοὶ προμηνῦσαι· ἐμὲ δὲ ἰδόντες
[6, 2]	δέσποιναν εἶναι, νευσάσης αὐτῷ τῆς	Μελανθοῦς·	καὶ διὰ τῶν ἐρήμων τῆς
[6, 10]	τὸν λόγον, ὁ μὲν δίκην	βέλους	ἐξίπταται καὶ τιτρώσκει μὴ παρόντα
[6, 4]	ἔχοντας ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο δὲ	ἄλλους	διάγων, ὡς εἶδε τὴν Λευκίππην
[6, 9]	αὐτοῦ τὰ ναυάγια. πόσους καὶ	ἄλλους	ἔθρεψα νεναυαγηκότας· πόσους ἔθαψα τῆς
[6, 3]	δέσποτα, καλήν, ἀλλὰ χρῆμά τι	κάλλους	ἄπιστον· οὕτως αὐτὴν πιστεύσειας ἀκούων,
[6, 11]	σου πρὸς αὐτὸν περὶ τοῦ	κάλλους	πολλὰ ἐτερατευσάμην καὶ τὴν ψυχὴν
[6, 4]	γενόμενος ἐκ τῶν εἰρημένων ὡσεὶ	κάλλους	φαντάσματος, φύσει καλοῦ, παννυχίδος οὔσης
[6, 22]	μαινόμενος φονεύσῃς· Λευκίππη παρθένος μετὰ	βουκόλους,	παρθένος καὶ μετὰ Χαιρέαν, παρθένος
[6, 6]	τοὺς ὀφθαλμοὺς μᾶλλον ῥεέτω τοὺς	ἐμούς.	~Ἡ δὲ ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη
[6, 7]	τὴν λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς	ὀφθαλμοὺς	δακρύων ἐγκύους εἶχεν. ἔστι μὲν
[6, 7]	τὸ δὲ δάκρυον εἰς τοὺς	ὀφθαλμοὺς	ἐτήρησεν, ὁραθῆναι δὲ εὔχεται, καὶ
[6, 21]	πειρατήριον· οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς εἶχεν	ὀφθαλμούς·	~Καὶ ἡ Λευκίππη εἶπεν· Ἦ
[6, 6]	λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις τοὺς	ὀφθαλμοὺς	κατέβαλεν. ἰδὼν δὲ ὁ Θέρσανδρος
[6, 6]	εἰς γῆν καταρρεῖ· ἐπὶ τοὺς	ὀφθαλμοὺς	μᾶλλον ῥεέτω τοὺς ἐμούς. ~Ἡ
[6, 7]	κάθηται, ῥέον ἐκεῖθεν ἐπὶ τοὺς	ὀφθαλμοὺς	τῶν ὁρώντων ἵσταται καὶ τῶν
[6, 6]	ὁμοῦ καὶ δέος. ὁ γὰρ	νοῦς	οὔ μοι δοκεῖ λελέχθαι καλῶς
[6, 21]	θεάσασθε καινόν· πρὸς πάσας τὰς	βασάνους	ἀγωνίζεται μία γυνὴ καὶ πάντα
[6, 21]	Λευκίππη· συμβουλεύει γὰρ καλῶς· τὰς	βασάνους	παράστησον. φερέτω τροχόν· ἰδοὺ χεῖρες,
[6, 12]	τῶν Ἰώνων· πλοῦτος μείζων τοῦ	γένους,	ὑπὲρ τὸν πλοῦτον ἡ χρηστότης·
[6, 16]	πολλάκις ἠθέλησα πυθέσθαι παρὰ τοῦ	Σωσθένους,	ἀλλ´ οὐκ εἶχον ὅπως πύθωμαι.
[6, 4]	εἰς τὴν οἰκίαν. τοῦ δὲ	Σωσθένους	αὐτῷ μηνύσαντος τὰ περὶ τῆς
[6, 11]	Λευκίππης σύμφωνον τῷ λόγῳ τοῦ	Σωσθένους	μέρος τῆς ὑπονοίας μετέφερεν. οὐ
[6, 22]	καὶ μετὰ Σωσθένην· ἐπεὶ πυθοῦ	Σωσθένους·	οὗτος γὰρ ὄντως γέγονέ μοι
[6, 4]	Λευκίππῃ παροῦσαι, περιελεῖν δόλῳ καὶ	καλεσαμένους	ὅτι πορρωτάτω διατρίβειν ἔχοντας ἐφ´
[6, 9]	πάρεστιν ἡ γυνὴ κατὰ τοὺς	ἀγρούς.	ἐξέτασον τῶν λεχθέντων ἕκαστον. εἴ
[6, 4]	μεταξὺ τεσσάρων σταδίων ἐπὶ τοὺς	ἀγρούς,	ἡγεῖσθαι κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν
[6, 4]	μάλα ὁ Σωσθένης εἰς τοὺς	ἀγρούς,	καὶ τὴν καλύβην ἑωρακώς, ἔνθα
[6, 8]	οὖν ἧκεν οὗτος εἰς τοὺς	ἀγρούς,	καταλαμβάνει τὰς θεραπαινίδας ζητούσας τὴν
[6, 3]	παρεῖναι τὸν δεσπότην τούς τε	ἀγροὺς	οὐκέτι ἀφῆκε τήν τε Μελίτην
[6, 8]	με ὁμιλίαν εὐθὺς εἰς τοὺς	ἀγροὺς	τὴν Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν, ἐπείγειν
[6, 1]	εἶπε, τοῦ γε κατ´ ἐκείνην	μέρους,	ἀλλ´ ἤδη νόμιζε Λευκίππην ἔχειν.
[6, 9]	νεναυαγηκότας· πόσους ἔθαψα τῆς θαλάσσης	νεκρούς,	εἰ ξύλον ἐκ ναυαγίας τῇ
[6, 9]	πόσους καὶ ἄλλους ἔθρεψα νεναυαγηκότας·	πόσους	ἔθαψα τῆς θαλάσσης νεκρούς, εἰ
[6, 9]	τιμῶμεν ὡς αὐτοῦ τὰ ναυάγια.	πόσους	καὶ ἄλλους ἔθρεψα νεναυαγηκότας· πόσους
[6, 1]	περικεχύσθαι. δίδωσι δέ μοι καὶ	χρυσοῦς	ἑκατὸν καὶ καλεῖ τὴν Μελανθώ·
[6, 9]	Σωσθένην, πάρεστιν ἡ γυνὴ κατὰ	τοὺς	ἀγρούς. ἐξέτασον τῶν λεχθέντων ἕκαστον.
[6, 4]	ὄντων μεταξὺ τεσσάρων σταδίων ἐπὶ	τοὺς	ἀγρούς, ἡγεῖσθαι κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν
[6, 4]	σπουδῇ μάλα ὁ Σωσθένης εἰς	τοὺς	ἀγρούς, καὶ τὴν καλύβην ἑωρακώς,
[6, 8]	ὡς οὖν ἧκεν οὗτος εἰς	τοὺς	ἀγρούς, καταλαμβάνει τὰς θεραπαινίδας ζητούσας
[6, 8]	πρός με ὁμιλίαν εὐθὺς εἰς	τοὺς	ἀγροὺς τὴν Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν,
[6, 6]	ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς μᾶλλον ῥεέτω	τοὺς	ἐμούς. ~Ἡ δὲ ὡς ἤκουσεν,
[6, 4]	ἔμελλε, δύο τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν	τοὺς	μὲν κελεύει τὰς θεραπαινίδας, αἵπερ
[6, 7]	δὲ τὴν λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς δακρύων ἐγκύους εἶχεν. ἔστι
[6, 7]	ἥρπασε, τὸ δὲ δάκρυον εἰς	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι δὲ εὔχεται,
[6, 6]	ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις	τοὺς	ὀφθαλμοὺς κατέβαλεν. ἰδὼν δὲ ὁ
[6, 6]	ὀφθαλμῶν εἰς γῆν καταρρεῖ· ἐπὶ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς μᾶλλον ῥεέτω τοὺς ἐμούς.
[6, 7]	κάλλος κάθηται, ῥέον ἐκεῖθεν ἐπὶ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς τῶν ὁρώντων ἵσταται καὶ
[6, 3]	διοικήσεως, μαθὼν παρεῖναι τὸν δεσπότην	τούς	τε ἀγροὺς οὐκέτι ἀφῆκε τήν
[6, 14]	δεσμωτηρίῳ καθεῖρχθαι (διηγγέλκει γὰρ πρὸς	αὐτοὺς	ἡ Μελίτη) τῆς νυκτὸς εὐθὺς
[6, 14]	οὐκ ἐπέτρεπεν, ἀλλ´ ἐκέλευεν ἀπαλλάττεσθαι	αὐτοὺς	τὴν ταχίστην. ὁ μὲν δὴ
[6, 14]	τὴν ταχίστην. ὁ μὲν δὴ	τούτους	ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ δὲ ἐντειλάμενος
[6, 7]	ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων	ἐγκύους	εἶχεν. ἔστι μὲν γὰρ φύσει
[6, 15]	ἐμὸν οὕτως ἔχει πρὸς αὐτήν,	ὡς	ἀθάνατον εἶναι. ἓν δὲ μόνον
[6, 3]	τυχεῖν, μαστροπεύει πρὸς τὸν δεσπότην,	ὡς	ἂν αὐτὸν τῆς Μελίτης ἀπαγάγοι·
[6, 1]	ἐμοὶ δὲ τὴν σὴν κατάλιπε,	ὡς	ἂν ἔχοιμι ἐνδυομένη σοι περικεχύσθαι.
[6, 20]	δεῖ καὶ μυρίαις βασάνοις περιπεσεῖν,	ὡς	ἂν μάθοι δεσπότου μὴ καταφρονεῖν.
[6, 12]	τὸν Θέρσανδρον ὅστις ἐστὶν εἰπεῖν,	ὡς	ἂν μᾶλλον ἡσθείης. Μελίτης μὲν
[6, 12]	ἀλλοτρίων ἐγκωμίων· τότε ἐπαινέσω Θέρσανδρον	ὡς	ἄνδρα ἀγαθόν, ὅταν εἰς τὰς
[6, 6]	Θέρσανδρος τὸ κάλλος ἐκ παραδρομῆς,	ὡς	ἁρπαζομένης ἀστραπῆς (μάλιστα γὰρ ἐν
[6, 13]	ὃν οὕτω φιλοῦσιν οἱ θεοί,	ὡς	αὐτὸν καὶ ἐκ μέσων τῶν
[6, 9]	φήμη λέγει, φέρε πάντα τιμῶμεν	ὡς	αὐτοῦ τὰ ναυάγια. πόσους καὶ
[6, 8]	ἐμβληθείς, εἶτα περὶ τῆς Λευκίππης,	ὡς	ἀφανὴς ἐγένετο, νέφος αὐτῇ κατεχύθη
[6, 19]	θυμὸν εἰς συμμαχίαν καλεῖ. κἀκεῖνος	ὡς	γείτων πείθεται, καὶ ἀνάπτουσιν ἄμφω
[6, 13]	ὑπὲρ τὸν δελφῖνα τὸν Ἀρίονος.	ὡς	δ´ οὐδὲν ἡ Λευκίππη οὐκέτι
[6, 2]	ἡμῖν καὶ ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος.	ὡς	δὲ ἀνέστρεψεν ἡ Μελανθώ, καταλαμβάνει
[6, 15]	ἀμφὶ τὸν Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ.	ὡς	δὲ εἶδεν ὁ Θέρσανδρος τὸν
[6, 1]	πιστῶν καὶ ἐφήδρευε ταῖς θύραις.	ὡς	δὲ εἰσῆλθε, λέγει περὶ ἐμοῦ
[6, 6]	πότε αὖθις ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν.	ὡς	δὲ ἔνευσεν εἰς τὴν γῆν,
[6, 2]	οἴκημα, καὶ ἀνοίγειν ἐκέλευεν αὖθις.	ὡς	δὲ ἤνοιξε καὶ παρελθοῦσα ἐμήνυσε
[6, 8]	τὴν Λευκίππην καὶ πάνυ τεταραγμένας·	ὡς	δὲ οὐκ ἦν οὐδαμοῦ, δρόμῳ
[6, 6]	ὁρμῆς ἐπὶ τὴν Λευκίππην ἵεται.	ὡς	δὲ παρῆσαν ἐπὶ τὸ δωμάτιον,
[6, 18]	εἰς τὸν ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει.	ὡς	δέ ποτε ἐπαύσατο τῆς βίας,
[6, 18]	ἀντικατεδύετο καὶ ἔκρυπτε τὰ φιλήματα.	ὡς	δὲ χρόνος ἐγένετο τῇ τῆς
[6, 7]	καλλωπιζόμενος δὲ πρὸς τὴν Λευκίππην,	ὡς	διὰ τοῦτο δεδακρυμένος, ὅτι κἀκείνη
[6, 19]	πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ, ἀλλ´	ὡς	δοῦλον τῆς ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ·
[6, 7]	οὐκ ἐθέλει, ἀλλὰ τὸ δάκρυον	ὡς	δύναται κατέχει καὶ φοβεῖται μὴ
[6, 1]	ταῦτα ἅμα λέγουσα ἐσκεύασέ με	ὡς	ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα, Ὡς εὐμορφότερος,
[6, 4]	ὁμιλίᾳ· δύο δὲ ἄλλους διάγων,	ὡς	εἶδε τὴν Λευκίππην μόνην, εἰσπηδήσας
[6, 8]	ὡς ἤκουσε τὰ περὶ ἐμοῦ,	ὡς	εἴην εἰς τὸ δεσμωτήριον ἐμβληθείς,
[6, 6]	ἐμβαλών με εἰς τὸ δεσμωτήριον,	ὡς	εἶχεν ὁρμῆς ἐπὶ τὴν Λευκίππην
[6, 11]	Μελίτη κακῶς εἶχε τὴν ψυχήν,	ὡς	ἐκπεσοῦσα πρός με τῆς ὑποσχέσεως.
[6, 18]	πρὸς αὐτὸν ἡ Λευκίππη· Οὔτε	ὡς	ἐλεύθερος ποιεῖς οὔτε ὡς εὐγενής.
[6, 20]	ἠδίκησας. καὶ ὁ Σωσθένης αἰσχυνθεὶς	ὡς	ἐληλεγμένος, Ταύτην, εἶπεν, ὦ δέσποτα,
[6, 6]	τὸ παράπαν· φαίνεται γὰρ ἀκριβῶς	ὡς	ἐν κατόπτρῳ τῷ προσώπῳ. ἡσθείς
[6, 9]	τοῦτό τις αὐτῷ καταγορεύει καὶ	ὡς	ἐνταῦθα εἴη παρά τινι τῶν
[6, 13]	εἶτα κατέλεγε τὴν ναυαγίαν, ἐκθειάζων	ὡς	ἐσώθη, καὶ τερατευόμενος ὑπὲρ τὸν
[6, 18]	Οὔτε ὡς ἐλεύθερος ποιεῖς οὔτε	ὡς	εὐγενής. καὶ σὺ ἐμιμήσω Σωσθένην·
[6, 1]	με ὡς ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα,	Ὡς	εὐμορφότερος, ἔφη, παρὰ πολὺ γέγονας
[6, 7]	μὲν αὐτὴν θεράπευσον· ὁρᾷς γὰρ	ὡς	ἔχει λύπης· ὥστε ὑπεκστήσομαι καὶ
[6, 15]	γυνὴ τυγχάνει τοῦ νεανίσκου γενομένη,	ὡς	ἡ Μελίτη μοι διηγήσατο. ταῦτα
[6, 9]	τῷ ὄντι τέθνηκε κατὰ θάλατταν,	ὡς	ἡ φήμη λέγει, φέρε πάντα
[6, 8]	ἀπήγγειλε τὸ συμβάν. ἡ δὲ	ὡς	ἤκουσε τὰ περὶ ἐμοῦ, ὡς
[6, 7]	ῥεέτω τοὺς ἐμούς. ~Ἡ δὲ	ὡς	ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων, καὶ εἶχεν
[6, 3]	ἄπιστον· οὕτως αὐτὴν πιστεύσειας ἀκούων,	ὡς	ἰδών. ταύτην ἐφύλαττόν σοι· καὶ
[6, 10]	ἐγκεῖσθαι πρὸς τὴν ζήτησιν φανερῶς,	ὡς	καὶ τὸν Θέρσανδρον ἐπαναγκάσαι. ταῦτα
[6, 18]	τὴν χεῖρα τῷ τραχήλῳ περιέβαλεν	ὡς	μέλλων φιλήσειν. ἡ δὲ προϊδοῦσα
[6, 18]	πρὸς ἑαυτὴν ἐλάλησεν ἡ Λευκίππη,	ὡς	μὴ δοκοίη τι κατακοῦσαι τῶν
[6, 7]	ὥστε ὑπεκστήσομαι καὶ μάλα ἄκων,	ὡς	μὴ ὀχληρὸς εἴην. ὅταν δὲ
[6, 2]	ἡ τῆς αἰτίας ἀπόλυσις ᾖ	ὡς	οὐ συνεγνωκότι. χρυσοῖ δέ σοι
[6, 8]	ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι δεομένην φαρμάκων.	ὡς	οὖν ἧκεν οὗτος εἰς τοὺς
[6, 6]	εἰς τὴν ὄψιν τῆς συμφορᾶς.	ὡς	οὖν ἤκουσεν ἡ Λευκίππη ἀνοιγομένων
[6, 16]	εἶχον ὅπως πύθωμαι. εἰ μὲν	ὡς	περὶ ἀνδρὸς ἐμαυτῆς, ἐφοβούμην μή
[6, 16]	Θέρσανδρον ἐπὶ σέ. εἰ δὲ	ὡς	περὶ ξένου τινός, ὑπόνοια καὶ
[6, 2]	ἐμήν, καλεῖ τὸν φύλακα. κἀκεῖνος,	ὡς	τὸ εἰκός, θέαμα ἰδὼν παραδοξότατον
[6, 1]	παράσχῃς τὴν ἀσφάλειαν καὶ τἆλλα	ὡς	ὑπέσχου περὶ Λευκίππης. Μὴ φροντίσῃς,
[6, 3]	θέλεις, κατακλείσας αὐτὴν φυλάξω σοι,	ὡς	ὑπὸ σοὶ γένοιτο. ~Ἐπῄνεσεν ὁ
[6, 19]	φύσει γε ὢν ἄσπονδος, οὐχ	ὡς	φίλῳ πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ,
[6, 18]	εἰς τὸ εὐαγωγότερον πρὸς θέαν,	ὡς	ᾤετο. ἐπεὶ δὲ εἶδε τὴν
[6, 6]	εἶναι τὸ παράπαν· φαίνεται γὰρ	ἀκριβῶς	ὡς ἐν κατόπτρῳ τῷ προσώπῳ.
[6, 17]	παρὸν φιλεῖ, τοῦ δὲ ἀπόντος,	ἕως	καινὸν οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα
[6, 19]	τυχὼν μὲν οὖν ὧν ἠθέλησεν,	ἵλεως	γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ πάλιν εἰς
[6, 11]	ὡς ἐκπεσοῦσα πρός με τῆς	ὑποσχέσεως.	ὁ δὲ Σωσθένης παραπέμψας μέχρι
[6, 3]	τῆς τῶν ἀγρῶν ἐκέλευσεν ἀποστῆναι	διοικήσεως,	μαθὼν παρεῖναι τὸν δεσπότην τούς
[6, 10]	μου, φίλτατε, παρὰ τὸν τῆς	συμβιώσεως	κατέγνωκας χρόνον· μηδὲ νῦν τοιοῦτον
[6, 20]	Ὦ κακόδαιμον ἀνδράποδον, λέγων, καὶ	ἀληθῶς	ἐρωτιῶν· πάντων γάρ σου κατήκουσα.
[6, 9]	ἀφείς, ἀκοῦσαι τὸ πᾶν, μαθήσῃ	ῥᾳδίως	τὴν ἀλήθειαν. ἓν οὖν σου
[6, 11]	καθ´ αὑτόν. ἡ δὲ Μελίτη	κακῶς	εἶχε τὴν ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα
[6, 5]	οὖν οὕτως εἶχον τὴν ψυχὴν	κακῶς.	~Ὁ δὲ Θέρσανδρος ἐμβαλών με
[6, 4]	τοὺς ἀγρούς, καὶ τὴν καλύβην	ἑωρακώς,	ἔνθα ἡ Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε,
[6, 6]	νοῦς οὔ μοι δοκεῖ λελέχθαι	καλῶς	ἀόρατος εἶναι τὸ παράπαν· φαίνεται
[6, 2]	τὸ σοὶ δοκοῦν κἀμοὶ δοκεῖ	καλῶς	ἔχειν. ἔδοξεν οὖν τῇ Μελίτῃ
[6, 21]	φησὶν ἡ Λευκίππη· συμβουλεύει γὰρ	καλῶς·	τὰς βασάνους παράστησον. φερέτω τροχόν·
[6, 2]	τῶν συμπεπλευκότων ἦν ἡμῖν καὶ	ἄλλως	ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς δὲ ἀνέστρεψεν
[6, 15]	τὴν ἄρνησιν αὐτῆς οὕτως ἔχειν	ἁπλῶς,	ἀλλ´ ὑπονοεῖν μοι δοκεῖ σε
[6, 15]	λέγει, σοφίζεται δέ τι μάλα	πιθανῶς.	Ἀρνεῖται μὲν γάρ, εἶπεν· οὐ
[6, 10]	Θέρσανδρον ἐπαναγκάσαι. ταῦτα οὖν ὑποκριναμένη	πιθανῶς	κἀκεῖνα προσετίθει· Πίστευσον, ἄνερ· οὐδέν
[6, 3]	καὶ περὶ Λευκίππης λέγει πάνυ	πιθανῶς	πλασάμενος. ἐπεὶ γὰρ αὐτὸς αὐτῆς
[6, 5]	μὴ μοιχὸς εἶναι, γῆμαι δὲ	ἐμφανῶς.	δέος δέ με περὶ τῆς
[6, 15]	ὁ Θέρσανδρος τὸν Σωσθένην, ἐπυνθάνετο	πῶς	ἔχει τὰ κατὰ τὴν κόρην
[6, 9]	τῆς σῆς συμφορᾶς τὴν εἰκόνα.	πῶς	οὖν ἐνταῦθα συνεπηγόμην· ὁ λόγος
[6, 20]	Σωσθένην ἰδοῦσα, Μαρτύρησον, εἶπεν αὐτῷ,	πῶς	πρὸς τὰς αἰκίας ἔχω· σὺ
[6, 7]	πρὸς τὸν Σωσθένην πάλιν, ἐξιών,	Ὅπως	εἴπῃς τὰ εἰκότα περὶ ἐμοῦ·
[6, 4]	σοι φέρων σωρὸν ἀγαθῶν· ἀλλ´	ὅπως	εὐτυχήσασα μὴ ἐπιλήσῃ μου. μὴ
[6, 13]	κατὰ σοῦ τί ἄμεινον, καὶ	ὅπως	μηδὲν τούτων πρὸς Θέρσανδρον ἐρεῖς,
[6, 1]	ἰασάμην, λέγω πρὸς αὐτήν· Ἀλλ´	ὅπως	μοι τῆς φυγῆς παράσχῃς τὴν
[6, 3]	ἐν τοῖς ἀγροῖς, οὐκ οἶδ´	ὅπως	πρὸς αὐτῆς ἀπεσταλμένη. πρὶν οὖν
[6, 16]	τοῦ Σωσθένους, ἀλλ´ οὐκ εἶχον	ὅπως	πύθωμαι. εἰ μὲν ὡς περὶ
[6, 19]	καμὼν δὲ παρίεται, καὶ ὁ	ἔρως	ἀμύνεται καὶ ὁπλίζει τὴν ἐπιθυμίαν
[6, 17]	παλαιὸν γὰρ ἔρωτα μαραίνει νέος	ἔρως·	γυνὴ δὲ μάλιστα τὸ παρὸν
[6, 19]	καὶ ὠργίζετο. θυμὸς δὲ καὶ	ἔρως	δύο λαμπάδες· ἔχει γὰρ καὶ
[6, 19]	καὶ τὰ πολλὰ μὲν ὁ	ἔρως	εἴωθε νικᾶν, ὅταν εἰς τὴν
[6, 10]	ἦν ἐγκεῖσθαι πρὸς τὴν ζήτησιν	φανερῶς,	ὡς καὶ τὸν Θέρσανδρον ἐπαναγκάσαι.
[6, 22]	ἐπεὶ πυθοῦ Σωσθένους· οὗτος γὰρ	ὄντως	γέγονέ μοι λῃστής. ἐκεῖνοι γὰρ
[6, 5]	τῆς Μελίτης εἶχον ἠμφιεσμένος· καὶ	ἀπερισκέπτως	ἐμπίπτω κατὰ πρόσωπον αὐτοῖς, καί
[6, 3]	ἀλλὰ χρῆμά τι κάλλους ἄπιστον·	οὕτως	αὐτὴν πιστεύσειας ἀκούων, ὡς ἰδών.
[6, 9]	ἐπιτρόπων· Σωσθένην δὲ ἔλεγε. καὶ	οὕτως	εἶχε· τὴν γὰρ ἄνθρωπον ἥκοντες
[6, 5]	μεστὰ δείματος. ἐγὼ μὲν οὖν	οὕτως	εἶχον τὴν ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ
[6, 2]	τότε μετιέναι. καὶ ὁ μὲν	οὕτως	ἔπραξεν. ~Ἐμοὶ δὲ ἡ συνήθης
[6, 15]	Θέρσανδρος, θαρρείτω. τὸ γὰρ ἐμὸν	οὕτως	ἔχει πρὸς αὐτήν, ὡς ἀθάνατον
[6, 15]	μὴν ἡγοῦμαι τὴν ἄρνησιν αὐτῆς	οὕτως	ἔχειν ἁπλῶς, ἀλλ´ ὑπονοεῖν μοι
[6, 22]	ταύτην ἐγώ. κἂν καταφλέγῃς, οὐχ	οὕτως	θερμὸν εὑρήσεις τὸ πῦρ.
[6, 13]	μὲν δὴ κατὰ Λευκίππην εἶχεν	οὕτως.	~Κλεινίας δὲ καὶ ὁ Σάτυρος
[6, 22]	μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἦν	οὕτως	ὑβριστής. εἰ δὲ ὑμεῖς τοιαῦτα
[6, 5]	περὶ τῆς Λευκίππης εἶχεν, οὔπω	σαφῶς	αὐτὴν ἀπολαβόντα. ψυχαὶ δὲ πεφύκασι
[6, 9]	ἔπλευσε δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ	εὐτυχῶς,	ἀλλὰ πᾶς ὁ φόρτος αὐτοῦ