Livre, Chapitre |
[6, 3] |
μαστροπεύει
πρὸς
τὸν
δεσπότην,
ὡς
|
ἂν |
αὐτὸν
τῆς
Μελίτης
ἀπαγάγοι·
Κόρην |
[6, 17] |
βόσκει
τὴν
ψυχὴν
ἐπ´
αὐτόν·
|
ἂν |
δ´
ἅπαξ
ἐς
ταὐτὸν
ἔλθῃς
|
[6, 19] |
καὶ
ἀνάπτουσιν
ἄμφω
τὸ
πῦρ.
|
ἂν |
δὲ
ἅπαξ
ὁ
θυμὸς
τὸν |
[6, 7] |
δὲ
ἠδύνατο
παγῆναι
πεσόντα,
καινὸν
|
ἂν |
εἶχεν
ἤλεκτρον
ἡ
γῆ.
ὁ |
[6, 2] |
οὗτοι
δῶρον
δέκα,
δῶρον
μέν,
|
ἂν |
ἐνταῦθα
μένῃς,
παρὰ
Κλειτοφῶντος·
ἐὰν |
[6, 1] |
δὲ
τὴν
σὴν
κατάλιπε,
ὡς
|
ἂν |
ἔχοιμι
ἐνδυομένη
σοι
περικεχύσθαι.
δίδωσι |
[6, 16] |
ἀγροῖς
οὐ
κατεφίλησα.
νῦν
οὖν
|
ἂν |
Θέρσανδρος
ἔλθῃ
πυνθανόμενος,
τί
πρὸς |
[6, 20] |
καὶ
μυρίαις
βασάνοις
περιπεσεῖν,
ὡς
|
ἂν |
μάθοι
δεσπότου
μὴ
καταφρονεῖν.
~Πείσθητι |
[6, 12] |
Θέρσανδρον
ὅστις
ἐστὶν
εἰπεῖν,
ὡς
|
ἂν
|
μᾶλλον
ἡσθείης.
Μελίτης
μὲν
ἀνήρ, |
[6, 10] |
θεραπαίνας
ἀγαγεῖν,
αἷς
συναπελθοῦσα
ἔτυχεν,
|
ἂν |
μὴ
παραγένηται
περὶ
τὴν
ἕω, |
[6, 17] |
κόρην
ἰτέον
αὐτήν.
καὶ
γὰρ
|
ἂν |
νῦν
ἐρᾷ
τοῦ
καταράτου
τούτου |
[6, 22] |
παρθένος,
τὸν
καὶ
λῃστῶν
ἀσελγέστερον·
|
ἂν |
ὑβρίσαι
μὴ
δυνηθῇ,
καὶ
φονεύει. |
[6, 8] |
οὐδαμοῦ,
δρόμῳ
φθάσας
ἀπήγγειλε
τὸ
|
συμβάν. |
ἡ
δὲ
ὡς
ἤκουσε
τὰ |
[6, 1] |
κελεύει
πάλιν
ἀναστρέφειν
πρὸς
αὐτήν,
|
ἐπειδὰν |
ἔξω
γένωμαι
θυρῶν.
~Ἐγὼ
μὲν |
[6, 7] |
ὅσῳ
θαλερώτερον,
τοσούτῳ
καὶ
γοητότερον.
|
ἐὰν |
δὲ
ἡ
δακρύουσα
ᾖ
καὶ |
[6, 7] |
καὶ
ἄγροικος,
προστίθησιν
εἰς
δυσμορφίαν·
|
ἐὰν |
δὲ
ἡδὺς
καὶ
τοῦ
μέλανος |
[6, 2] |
ἂν
ἐνταῦθα
μένῃς,
παρὰ
Κλειτοφῶντος·
|
ἐὰν |
δὲ
νομίσῃς
φυγεῖν
βέλτιον,
ἐφόδιον. |
[6, 16] |
ἐμοὶ
λεγούσῃ.
φοβοῦμαι
δὲ
καὶ
|
ἐὰν |
πιστεύσῃς
περὶ
Κλειτοφῶντος,
μὴ
τὸ |
[6, 18] |
λαβὼν
εἰς
τὴν
φλόγα
τὴν
|
θέαν, |
καὶ
μικροῦ
μὲν
προσπεσὼν
περιεχύθη
|
[6, 18] |
ἑαυτὸν
εἰς
τὸ
εὐαγωγότερον
πρὸς
|
θέαν, |
ὡς
ᾤετο.
ἐπεὶ
δὲ
εἶδε |
[6, 22] |
μετὰ
βουκόλους,
παρθένος
καὶ
μετὰ
|
Χαιρέαν, |
παρθένος
καὶ
μετὰ
Σωσθένην.
ἀλλὰ |
[6, 18] |
Θέρσανδρον
ἐρωτική,
καὶ
τὴν
μὲν
|
λαιὰν |
ὑποβάλλει
τῷ
προσώπῳ
κάτω,
τῇ |
[6, 19] |
μὲν
φύσιν
ἐναντιώτατον,
τὴν
δὲ
|
βίαν |
ὅμοιον.
ὁ
μὲν
γὰρ
παροξύνει |
[6, 13] |
πυλῶν
ἀγαγεῖν·
εἶτα
κατέλεγε
τὴν
|
ναυαγίαν, |
ἐκθειάζων
ὡς
ἐσώθη,
καὶ
τερατευόμενος |
[6, 19] |
βεβαπτισμένος
καταδύεται,
καὶ
εἰς
τὴν
|
ἰδίαν
|
ἀρχὴν
ἐκπηδῆσαι
θέλων
οὐκέτι
ἐστὶν |
[6, 9] |
τὸ
πᾶν,
μαθήσῃ
ῥᾳδίως
τὴν
|
ἀλήθειαν. |
ἓν
οὖν
σου
δέομαι·
γενοῦ |
[6, 8] |
μεμιγμένην
εἶχε
τῷ
σοφίσματι
τὴν
|
ἀλήθειαν. |
~Ἐπεὶ
γὰρ
ὁ
Θέρσανδρος
εἰσελθὼν |
[6, 16] |
δράματος
τὴν
ὑπόκρισιν
διηγήσομαι
τὴν
|
ἀλήθειαν· |
μή
με
νομίσῃς
ἀνδράποδον
εἶναι, |
[6, 10] |
ζητήσει
ὁ
Θέρσανδρος
εὑρεῖν
τὴν
|
ἀλήθειαν, |
τὰς
θεραπαίνας
ἀγαγεῖν,
αἷς
συναπελθοῦσα
|
[6, 1] |
μοι
τῆς
φυγῆς
παράσχῃς
τὴν
|
ἀσφάλειαν |
καὶ
τἆλλα
ὡς
ὑπέσχου
περὶ |
[6, 12] |
πάρει.
ὁ
δὲ
Σωσθένης
τὴν
|
εἰρωνείαν |
οὐ
συνείς,
ἀλλὰ
νομίζων
αὐτὴν |
[6, 12] |
πλοῦτον
ἡ
χρηστότης·
τὴν
δὲ
|
ἡλικίαν |
οἷός
ἐστιν
εἶδες,
ὅτι
νέος
|
[6, 9] |
ὁ
Θέρσανδρος
εἰσελθὼν
εἰς
τὴν
|
οἰκίαν |
ἐβόα
πάλιν,
Τὸν
μοιχὸν
ἐξέκλεψας |
[6, 3] |
δειπνήσας
πάλιν
ἀνέστρεφεν
ἐπὶ
τὴν
|
οἰκίαν. |
ἦν
δὲ
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερομηνία |
[6, 1] |
ἐμοῦ
κομίσαι
σε
εἰς
τὴν
|
οἰκίαν, |
οὗ
καὶ
Κλεινίαν
καὶ
Σάτυρον |
[6, 4] |
ὁ
Θέρσανδρος
ἐπανιὼν
εἰς
τὴν
|
οἰκίαν. |
τοῦ
δὲ
Σωσθένους
αὐτῷ
μηνύσαντος |
[6, 8] |
Λευκίππην
μετὰ
τὴν
πρός
με
|
ὁμιλίαν |
εὐθὺς
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς
τὴν |
[6, 19] |
τὸ
ἐρώμενον
ἀπολογεῖται
καὶ
εἰς
|
ὁμιλίαν |
παρακαλεῖ
καὶ
τὸν
θυμὸν
ἐπαγγέλλεται |
[6, 19] |
εἴωθε
νικᾶν,
ὅταν
εἰς
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
εὐτυχῇ.
ἢν
δὲ
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ |
[6, 19] |
ἔρως
ἀμύνεται
καὶ
ὁπλίζει
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
καὶ
τὸν
θυμὸν
ἤδη
καθεύδοντα |
[6, 19] |
οὐχ
ὡς
φίλῳ
πρὸς
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
συμμαχεῖ,
ἀλλ´
ὡς
δοῦλον
τῆς |
[6, 13] |
πειρατηρίῳ.
Δοκεῖς
μοι,
ἔφη,
μαίνεσθαι
|
μανίαν |
ἀνήκεστον.
πειρατήριον
ταῦτα
εἶναί
σοι |
[6, 9] |
πάσχεις·
εἰ
γὰρ
θέλεις,
τὴν
|
μανίαν |
ἀφείς,
ἀκοῦσαι
τὸ
πᾶν,
μαθήσῃ
|
[6, 1] |
εἰς
τὴν
οἰκίαν,
οὗ
καὶ
|
Κλεινίαν |
καὶ
Σάτυρον
εὑρήσεις
καὶ
Λευκίππη |
[6, 16] |
κατέχει
τύχη,
ἀλλὰ
τὴν
αὐτὴν
|
ἄγνοιαν |
δυστυχοῦμεν.
ἆρα
μή
σε
κατέλαβε |
[6, 20] |
ἀλλὰ
ἀκκίζῃ
καὶ
σχηματίζῃ
πρὸς
|
ἀπόνοιαν· |
ἐγὼ
μέν
σε
καὶ
πεπορνεῦσθαι |
[6, 13] |
ἐρεθίζεται.
τὸ
γὰρ
περιττὸν
εἰς
|
φιλανθρωπίαν |
ἴσον
ἔχει
τὸν
θυμὸν
εἰς |
[6, 22] |
καὶ
ἓν
ὅπλον
ἔχω
τὴν
|
ἐλευθερίαν, |
ἣ
μήτε
πληγαῖς
κατακόπτεται
μήτε |
[6, 7] |
ἐρώμενον
ἰδεῖν
ταχὺ
θελήσῃ
πεσεῖν·
|
μαρτυρίαν |
γὰρ
ταύτην
νενόμικεν
ὅτι
καὶ |
[6, 13] |
ἴσον
ἔχει
τὸν
θυμὸν
εἰς
|
τιμωρίαν. |
τὰ
μὲν
δὴ
κατὰ
Λευκίππην |
[6, 10] |
οὐκ
εἰδότων
τῶν
πολλῶν
τὴν
|
αἰτίαν |
τῆς
κοινωνίας.
καὶ
γὰρ
σὺ |
[6, 9] |
καὶ
ἀνεμνήσθην
σου
καὶ
παρέσχον
|
ἑστίαν, |
Τάχα,
λέγουσα,
καὶ
Θέρσανδρος
οὕτω |
[6, 6] |
αὐτὴν
χαμαὶ
κειμένην,
ἐν
νῷ
|
καθεστηκυῖαν |
ὧν
ἔτυχεν
ὁ
Σωσθένης
εἰπών, |
[6, 7] |
ᾖ
καὶ
ἄγροικος,
προστίθησιν
εἰς
|
δυσμορφίαν· |
ἐὰν
δὲ
ἡδὺς
καὶ
τοῦ |
[6, 17] |
(πολλῷ
γὰρ
διαφέρεις
ἐκείνου
εἰς
|
εὐμορφίαν) |
ἐπιλήσεται
τέλεον
αὐτοῦ.
παλαιὸν
γὰρ |
[6, 19] |
ἐρώμενον,
αὐτὸς
τὸν
θυμὸν
εἰς
|
συμμαχίαν
|
καλεῖ.
κἀκεῖνος
ὡς
γείτων
πείθεται, |
[6, 20] |
σοι
καὶ
λαλῶ
καὶ
μεγάλην
|
εὐτυχίαν |
δοκεῖς
τὸν
σὸν
καταφιλῆσαι
δεσπότην, |
[6, 16] |
οὐδὲ
συγκαθεύδουσα
πέπεικεν
ἄλλη
γυνή,
|
κἂν |
ἡ
ἄστοργος
ἐγὼ
πεπίστευκα·
μετὰ |
[6, 19] |
αὐτῷ
σπείσασθαι
πρὸς
τὸ
ἐρώμενον,
|
κἂν
|
θέλῃ.
ὁ
δὲ
τῷ
θυμῷ |
[6, 22] |
οὐκ
ἀφήσω
ποτὲ
ταύτην
ἐγώ.
|
κἂν |
καταφλέγῃς,
οὐχ
οὕτως
θερμὸν
εὑρήσεις |
[6, 7] |
ὀφθαλμὸν
ἀνίστησι
καὶ
ποιεῖ
προπετέστερον.
|
κἂν |
μὲν
ἄμορφος
ᾖ
καὶ
ἄγροικος, |
[6, 22] |
τῆς
ἀναισχυντίας·
καί
τις
ἐρεῖ,
|
κἂν |
νῦν
μαινόμενος
φονεύσῃς·
Λευκίππη
παρθένος |
[6, 20] |
πειράσῃ
δεσπότου.
καὶ
ἡ
Λευκίππη·
|
Κἂν |
τυραννεῖν
ἐθέλῃς,
κἀγὼ
τυραννεῖσθαι,
πλὴν |
[6, 19] |
πολλὰ
μὲν
ὁ
ἔρως
εἴωθε
|
νικᾶν, |
ὅταν
εἰς
τὴν
ἐπιθυμίαν
εὐτυχῇ. |
[6, 7] |
τὸ
μὲν
πιαίνεται,
τὸ
δὲ
|
μέλαν |
πορφύρεται,
καὶ
ἔστιν
ὅμοιον
τὸ |
[6, 16] |
τὸ
δρᾶμα·
φέρε
περίθωμαι
τὴν
|
Λάκαιναν. |
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
μικρὸν |
[6, 2] |
τοῦ
οἰκήματος
ἀνεχώρησε,
νομίσας
τὴν
|
δέσποιναν |
εἶναι,
νευσάσης
αὐτῷ
τῆς
Μελανθοῦς· |
[6, 3] |
ἀλλ´
οὐκ
ἐξέφαινον,
ἵνα
τὴν
|
δέσποιναν |
ἐπ´
αὐτοφώρῳ
καταλάβοις
καὶ
μή |
[6, 9] |
τὴν
μανίαν
ἀφείς,
ἀκοῦσαι
τὸ
|
πᾶν, |
μαθήσῃ
ῥᾳδίως
τὴν
ἀλήθειαν.
ἓν |
[6, 6] |
λελέχθαι
καλῶς
ἀόρατος
εἶναι
τὸ
|
παράπαν· |
φαίνεται
γὰρ
ἀκριβῶς
ὡς
ἐν |
[6, 8] |
δὲ
τὸν
Σωσθένην.
βουλομένη
δὲ
|
φανερὰν |
αὐτῆς
ζήτησιν
ποιήσασθαι
διὰ
τοῦ
|
[6, 20] |
ἐπειδὴ
μὴ
θέλεις
ἐραστοῦ
μου
|
πεῖραν |
λαβεῖν,
πειράσῃ
δεσπότου.
καὶ
ἡ |
[6, 3] |
καὶ
δι´
ὅλης
νυκτὸς
τὴν
|
ἀγορὰν |
ἅπασαν
κατεῖχε
πλῆθος
ἀνθρώπων.
κἀγὼ |
[6, 2] |
ἐρήμων
τῆς
οἰκίας
ἐπί
τινα
|
θύραν |
οὐκ
ἐν
ὁδῷ
κειμένην
ἔρχομαι, |
[6, 8] |
τοὺς
ἀγροὺς
τὴν
Μελίτην
νεανίσκον
|
ἀποστείλασαν, |
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον, |
[6, 3] |
δι´
ὅλης
νυκτὸς
τὴν
ἀγορὰν
|
ἅπασαν |
κατεῖχε
πλῆθος
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
μὲν |
[6, 4] |
μὲν
κελεύει
τὰς
θεραπαινίδας,
αἵπερ
|
ἦσαν |
ἅμα
τῇ
Λευκίππῃ
παροῦσαι,
περιελεῖν |
[6, 22] |
γέγονέ
μοι
λῃστής.
ἐκεῖνοι
γὰρ
|
ἦσαν |
ὑμῶν
μετριώτεροι,
καὶ
οὐδεὶς
αὐτῶν |
[6, 6] |
τὴν
Λευκίππην
ἵεται.
ὡς
δὲ
|
παρῆσαν |
ἐπὶ
τὸ
δωμάτιον,
καταλαμβάνουσιν
αὐτὴν |
[6, 15] |
Μελίτη
μοι
διηγήσατο.
ταῦτα
διαλεγόμενοι
|
παρῆσαν
|
ἐπὶ
τὸ
τῆς
Λευκίππης
δωμάτιον. |
[6, 14] |
εὐθὺς
ἐπὶ
τὸ
οἴκημα
σπουδῇ
|
παρῆσαν. |
καὶ
ἤθελον
μὲν
αὐτοῦ
καταμεῖναι
|
[6, 15] |
τῶν
θυρῶν,
ἀκούουσιν
αὐτῆς
ποτνιωμένης.
|
ἔστησαν |
οὖν
ἀψοφητὶ
κατόπιν
τῶν
θυρῶν. |
[6, 16] |
ἐβιασάμην,
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
τὴν
|
γλῶσσαν |
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα
μόνον
ἔλεγον· |
[6, 6] |
ὧν
ἔτυχεν
ὁ
Σωσθένης
εἰπών,
|
ἐμφαίνουσαν |
τοῖς
προσώποις
λύπην
ὁμοῦ
καὶ |
[6, 2] |
τῇ
Μελίτῃ
τὸ
νῦν
ἀναχωρεῖν,
|
ὅταν |
δὲ
ἐν
καλῷ
θῆται
τὰ |
[6, 7] |
ἄκων,
ὡς
μὴ
ὀχληρὸς
εἴην.
|
ὅταν |
δὲ
ἡμερώτερον
διατεθῇ,
τότε
αὐτῇ |
[6, 19] |
ἀλλὰ
μισεῖν
ἀναγκάζεται
τὸ
φιλούμενον.
|
ὅταν |
δὲ
ὁ
θυμὸς
καχλάζων
γεμισθῇ |
[6, 12] |
ἐπαινέσω
Θέρσανδρον
ὡς
ἄνδρα
ἀγαθόν,
|
ὅταν |
εἰς
τὰς
ἀλλοτρίας
μὴ
ἐνυβρίζῃ |
[6, 19] |
μὲν
ὁ
ἔρως
εἴωθε
νικᾶν,
|
ὅταν |
εἰς
τὴν
ἐπιθυμίαν
εὐτυχῇ.
ἢν |
[6, 19] |
ὁ
δὲ
τῇ
καρδίᾳ
περιβέβληται.
|
ὅταν |
οὖν
ἄμφω
τὸν
ἄνθρωπον
καταλάβωσι, |
[6, 10] |
ὑγροτέρα,
πνεύματος
δρομικωτέρα,
πτερῶν
ταχυτέρα.
|
ὅταν |
οὖν
ἡ
Διαβολὴ
τοξεύσῃ
τὸν |
[6, 18] |
νοῦν.
τοιοῦτοι
γὰρ
οἱ
ἐρῶντες,
|
ὅταν
|
πρὸς
τὰς
ἐρωμένας
ζητήσωσι
λαλεῖν· |
[6, 7] |
βαφὴν
ἠρέμα
τῷ
λευκῷ
στεφανούμενος,
|
ὅταν |
τοῖς
δάκρυσιν
ὑγρανθῇ,
ἔοικε
πηγῆς
|
[6, 9] |
δὲ
τῷ
ὄντι
τέθνηκε
κατὰ
|
θάλατταν, |
ὡς
ἡ
φήμη
λέγει,
φέρε |
[6, 21] |
φιλοσόφων
ἦν
τὸ
πειρατήριον·
οὐδεὶς
|
ἐν |
αὐτοῖς
εἶχεν
ὀφθαλμούς·
~Καὶ
ἡ |
[6, 2] |
καὶ
γένηται
τὰ
τῆς
ὀργῆς
|
ἐν |
γαλήνῃ,
τότε
μετιέναι.
καὶ
ὁ |
[6, 1] |
στολῇ·
τοιοῦτον
Ἀχιλλέα
ποτ´
ἐθεασάμην
|
ἐν |
γραφῇ.
ἀλλά
μοι,
φίλτατε,
σώζοιο |
[6, 2] |
τὸ
νῦν
ἀναχωρεῖν,
ὅταν
δὲ
|
ἐν |
καλῷ
θῆται
τὰ
πρὸς
τὸν |
[6, 6] |
παράπαν·
φαίνεται
γὰρ
ἀκριβῶς
ὡς
|
ἐν |
κατόπτρῳ
τῷ
προσώπῳ.
ἡσθείς
τε |
[6, 6] |
δωμάτιον,
καταλαμβάνουσιν
αὐτὴν
χαμαὶ
κειμένην,
|
ἐν |
νῷ
καθεστηκυῖαν
ὧν
ἔτυχεν
ὁ |
[6, 2] |
οἰκίας
ἐπί
τινα
θύραν
οὐκ
|
ἐν |
ὁδῷ
κειμένην
ἔρχομαι,
καί
με |
[6, 13] |
με
δαίμονος·
οἶδα
γὰρ
οὖσα
|
ἐν |
πειρατηρίῳ.
Δοκεῖς
μοι,
ἔφη,
μαίνεσθαι |
[6, 21] |
σὴν
φοβῇ,
ἀλλὰ
βιάζῃ
παρθένον
|
ἐν |
πόλει
παρθένου·
δέσποινα,
ποῦ
σου |
[6, 12] |
Μελίτης
μὲν
ἀνήρ,
ἣν
εἶδες
|
ἐν |
τοῖς
ἀγροῖς·
γένει
δὲ
πρῶτος |
[6, 16] |
μετὰ
τοσοῦτον
ἰδοῦσά
σε
χρόνον
|
ἐν |
τοῖς
ἀγροῖς
οὐ
κατεφίλησα.
νῦν |
[6, 3] |
κάλλος
λαβεῖν.
ἔστι
δὲ
νῦν
|
ἐν |
τοῖς
ἀγροῖς,
οὐκ
οἶδ´
ὅπως |
[6, 6] |
ὡς
ἁρπαζομένης
ἀστραπῆς
(μάλιστα
γὰρ
|
ἐν |
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
κάθηται
τὸ
κάλλος) |
[6, 5] |
κελεύσας
ἐπ´
αὐτὴν
χωρεῖν
ἔμελλεν.
|
~Ἐν |
τούτῳ
δὲ
ἐγὼ
τὴν
ἐσθῆτα |
[6, 14] |
καὶ
ὁ
Σάτυρος
πυθόμενοί
με
|
ἐν |
τῷ
δεσμωτηρίῳ
καθεῖρχθαι
(διηγγέλκει
γὰρ |
[6, 8] |
κατορθώσας,
ἔφη.
ἐπὶ
τούτοις
ἀπηλλάττετο.
|
~Ἐν |
ᾧ
δὲ
ταῦτα
ἐπράττετο,
ἔτυχεν |
[6, 15] |
πρὸς
αὐτήν,
ὡς
ἀθάνατον
εἶναι.
|
ἓν |
δὲ
μόνον
φοβοῦμαι
καὶ
ἐπείγομαι |
[6, 22] |
καὶ
μόνη
καὶ
γυνή,
καὶ
|
ἓν
|
ὅπλον
ἔχω
τὴν
ἐλευθερίαν,
ἣ |
[6, 9] |
πᾶν,
μαθήσῃ
ῥᾳδίως
τὴν
ἀλήθειαν.
|
ἓν |
οὖν
σου
δέομαι·
γενοῦ
μοι |
[6, 8] |
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον,
|
μηδὲν |
ἔτι
δεομένην
φαρμάκων.
ὡς
οὖν |
[6, 13] |
σοῦ
τί
ἄμεινον,
καὶ
ὅπως
|
μηδὲν
|
τούτων
πρὸς
Θέρσανδρον
ἐρεῖς,
μὴ |
[6, 15] |
Σάτυρον
ἐπ´
ἐμέ.
ὡς
δὲ
|
εἶδεν |
ὁ
Θέρσανδρος
τὸν
Σωσθένην,
ἐπυνθάνετο |
[6, 15] |
μὲν
Σωσθένης
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον
|
ἔσπευδεν, |
οἱ
δὲ
ἀμφὶ
τὸν
Σάτυρον |
[6, 13] |
δελφῖνα
τὸν
Ἀρίονος.
ὡς
δ´
|
οὐδὲν |
ἡ
Λευκίππη
οὐκέτι
μυθολογοῦντα
πρὸς |
[6, 18] |
τὸν
κόλπον
κατεδύετο.
ὁ
δὲ
|
οὐδὲν |
ἧττον
περιβαλὼν
ἀνέλκειν
τὸ
πρόσωπον |
[6, 12] |
μεγαλόψυχος
τοῖς
δεομένοις·
ἐμοὶ
δὲ
|
οὐδὲν |
μέλει
τούτων,
εἴτε
ἐστὶ
καὶ
|
[6, 10] |
πιθανῶς
κἀκεῖνα
προσετίθει·
Πίστευσον,
ἄνερ·
|
οὐδέν
|
μου,
φίλτατε,
παρὰ
τὸν
τῆς |
[6, 5] |
ἀγαθῶν
ἥκιστα
ἐκ
μαντείας
εὐτυχοῦμεν.
|
οὐδὲν |
οὖν
ὑγιὲς
ἐνενόουν
περὶ
τῆς |
[6, 5] |
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει
τούτων
μὲν
|
οὐδέν, |
οὔτε
ἡ
τῶν
δεσμῶν
ὕβρις, |
[6, 5] |
βοᾷ,
καὶ
πλῆθος
τῶν
παννυχιζόντων
|
συνέρρεεν. |
ἔτι
μᾶλλον
οὖν
ὁ
Θέρσανδρος |
[6, 7] |
καλῶν
τὸ
κάλλος
κάθηται,
ῥέον
|
ἐκεῖθεν |
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
τῶν
ὁρώντων |
[6, 3] |
δεινόν·
ἐλελήθει
δὲ
καὶ
ἄλλο
|
τεχθέν |
μοι
χαλεπώτερον.
ὁ
γὰρ
Σωσθένης |
[6, 7] |
εἴπῃς
τὰ
εἰκότα
περὶ
ἐμοῦ·
|
ἕωθεν |
δὲ
ἧκε
πρός
με
κατορθώσας, |
[6, 12] |
τέρπει
γυναῖκα.
πρὸς
τοῦτο
οὐχ
|
ὑπήνεγκεν |
ἡ
Λευκίππη
ληροῦντα
τὸν
Σωσθένην, |
[6, 15] |
τὴν
ὕβριν.
Ἀλλὰ
τούτου
γε
|
εἵνεκεν, |
εἶπεν
ὁ
Θέρσανδρος,
θαρρείτω.
τὸ |
[6, 8] |
ἔτι
δεομένην
φαρμάκων.
ὡς
οὖν
|
ἧκεν |
οὗτος
εἰς
τοὺς
ἀγρούς,
καταλαμβάνει |
[6, 17] |
αὐτὸν
οἶδε
μόνον
καὶ
οὐ
|
κεκοινώνηκεν |
ἑτέρῳ,
βόσκει
τὴν
ψυχὴν
ἐπ´ |
[6, 10] |
τοιοῦτον
ὑπολάβοις.
ἡ
δὲ
φήμη
|
διαπεφοίτηκεν |
ἐκ
τῆς
εἰς
τὸν
νεανίσκον |
[6, 16] |
καὶ
βέβαιε,
ὃν
οὐδὲ
συγκαθεύδουσα
|
πέπεικεν |
ἄλλη
γυνή,
κἂν
ἡ
ἄστοργος |
[6, 7] |
θελήσῃ
πεσεῖν·
μαρτυρίαν
γὰρ
ταύτην
|
νενόμικεν |
ὅτι
καὶ
φιλεῖ.
τοιοῦτό
τι |
[6, 18] |
τῆς
κόμης
λαβόμενος,
τῇ
μὲν
|
εἷλκεν |
εἰς
τοὐπίσω,
τῇ
δὲ
εἰς |
[6, 18] |
ἐπιθεὶς
τὴν
χεῖρα
τῷ
τραχήλῳ
|
περιέβαλεν |
ὡς
μέλλων
φιλήσειν.
ἡ
δὲ |
[6, 6] |
ἀνανεύσασα
μικρὸν
αὖθις
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
|
κατέβαλεν. |
ἰδὼν
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
τὸ |
[6, 3] |
οὐκέτι
ἀφῆκε
τήν
τε
Μελίτην
|
ἤθελεν |
ἀμύνασθαι.
καὶ
πρῶτον
μὲν
φθάσας |
[6, 11] |
χειρός
τε
ἔθιγε
καὶ
καταφιλεῖν
|
ἤθελεν. |
ἐγεγόνει
δὲ
ἡμερώτερος,
καὶ
αὐτὸν |
[6, 3] |
ταύτην
χθὲς
ἡ
δέσποινα
καὶ
|
ἔμελλεν |
ἀποπέμψειν·
ἡ
τύχη
δὲ
ἐτήρησέ |
[6, 4] |
ἡγεῖσθαι
κελεύσας
ἐπ´
αὐτὴν
χωρεῖν
|
ἔμελλεν. |
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ἐγὼ
τὴν |
[6, 8] |
αὐτῇ
κατεχύθη
λύπης.
καὶ
τὸ
|
μὲν |
ἀληθὲς
οὐκ
εἶχεν
εὑρεῖν,
ὑπενόει |
[6, 7] |
ἀνίστησι
καὶ
ποιεῖ
προπετέστερον.
κἂν
|
μὲν |
ἄμορφος
ᾖ
καὶ
ἄγροικος,
προστίθησιν |
[6, 2] |
σοι
οὗτοι
δῶρον
δέκα,
δῶρον
|
μέν, |
ἂν
ἐνταῦθα
μένῃς,
παρὰ
Κλειτοφῶντος· |
[6, 12] |
ὡς
ἂν
μᾶλλον
ἡσθείης.
Μελίτης
|
μὲν |
ἀνήρ,
ἣν
εἶδες
ἐν
τοῖς |
[6, 7] |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
προσκύψας·
Νῦν
|
μὲν |
αὐτὴν
θεράπευσον·
ὁρᾷς
γὰρ
ὡς |
[6, 19] |
ἄμφω
τὸν
ἄνθρωπον
καταλάβωσι,
γίνεται
|
μὲν |
αὐτοῖς
ἡ
ψυχὴ
τρυτάνη,
τὸ |
[6, 17] |
τοῦ
καταράτου
τούτου
μοιχοῦ,
μέχρι
|
μὲν |
αὐτὸν
οἶδε
μόνον
καὶ
οὐ |
[6, 14] |
οἴκημα
σπουδῇ
παρῆσαν.
καὶ
ἤθελον
|
μὲν |
αὐτοῦ
καταμεῖναι
σὺν
ἐμοί,
ὁ |
[6, 15] |
δέ
τι
μάλα
πιθανῶς.
Ἀρνεῖται
|
μὲν |
γάρ,
εἶπεν·
οὐ
μὴν
ἡγοῦμαι |
[6, 19] |
τοῦ
πυρός
ἐστι
πηγή.
ὁ
|
μὲν |
γὰρ
εἰς
τὸ
ἧπαρ
κάθηται, |
[6, 19] |
τὴν
δὲ
βίαν
ὅμοιον.
ὁ
|
μὲν |
γὰρ
παροξύνει
μισεῖν,
ὁ
δὲ |
[6, 7] |
ὀφθαλμοὺς
δακρύων
ἐγκύους
εἶχεν.
ἔστι
|
μὲν |
γὰρ
φύσει
δάκρυον
ἐπαγωγότατον
ἐλέου |
[6, 9] |
ἐμὸς
οὔτε
ἀνήρ.
ἀλλὰ
τὸ
|
μὲν |
γένος
ἀπὸ
Φοινίκης,
Τυρίων
οὐδενὸς |
[6, 13] |
τὸν
θυμὸν
εἰς
τιμωρίαν.
τὰ
|
μὲν |
δὴ
κατὰ
Λευκίππην
εἶχεν
οὕτως. |
[6, 2] |
ἐπειδὰν
ἔξω
γένωμαι
θυρῶν.
~Ἐγὼ
|
μὲν |
δὴ
τοῦτον
τὸν
τρόπον
ὑπεκδύομαι· |
[6, 14] |
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
τὴν
ταχίστην.
ὁ
|
μὲν |
δὴ
τούτους
ἀπήλασεν
ἄκοντας,
ἐγὼ |
[6, 4] |
ἐμὸν
ἐραστήν
σοι
προξενεῖ.
ἡ
|
μὲν |
δὴ
τῷ
παραλόγῳ
τῆς
συμφορᾶς |
[6, 10] |
Διαβολὴ
τοξεύσῃ
τὸν
λόγον,
ὁ
|
μὲν |
δίκην
βέλους
ἐξίπταται
καὶ
τιτρώσκει |
[6, 3] |
ἅπασαν
κατεῖχε
πλῆθος
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
|
μὲν |
ἐδόκουν
τοῦτο
μόνον
εἶναι
τὸ |
[6, 18] |
δεξιᾷ
τῆς
κόμης
λαβόμενος,
τῇ
|
μὲν |
εἷλκεν
εἰς
τοὐπίσω,
τῇ
δὲ |
[6, 19] |
τῆς
ἐξουσίας
ἐμφορηθεὶς
ἀποβλύσῃ,
κάμνει
|
μὲν |
ἐκ
τοῦ
κόρου,
καμὼν
δὲ
|
[6, 10] |
ἡ
Φήμη
τῷ
τοξεύματι
ῥεῖ
|
μὲν |
εὐθὺς
πολλὴ
καὶ
ἐπικλύζει
τὰ |
[6, 10] |
Φήμη
τῆς
Διαβολῆς.
καὶ
ἔστι
|
μὲν |
ἡ
Διαβολὴ
μαχαίρας
ὀξυτέρα,
πυρὸς |
[6, 7] |
πορφύρεται,
καὶ
ἔστιν
ὅμοιον
τὸ
|
μὲν |
ἴῳ,
τὸ
δὲ
ναρκίσσῳ·
τὰ |
[6, 5] |
οὖν
ὁ
Θέρσανδρος
ἐδεινοπάθει,
ῥητὰ
|
μὲν |
καὶ
ἄρρητα
βοῶν,
τὸν
μοιχόν, |
[6, 7] |
δὲ
ἐραστὴς
δεξάμενος
ἄμφω
τὸ
|
μὲν |
κάλλος
εἰς
τὴν
ψυχὴν
ἥρπασε, |
[6, 4] |
δύο
τῶν
ἐργατῶν
παραλαβὼν
τοὺς
|
μὲν |
κελεύει
τὰς
θεραπαινίδας,
αἵπερ
ἦσαν |
[6, 18] |
τὸν
Θέρσανδρον
ἐρωτική,
καὶ
τὴν
|
μὲν |
λαιὰν
ὑποβάλλει
τῷ
προσώπῳ
κάτω, |
[6, 19] |
τῆς
ῥοπῆς·
καὶ
τὰ
πολλὰ
|
μὲν |
ὁ
ἔρως
εἴωθε
νικᾶν,
ὅταν |
[6, 15] |
πρὸς
αὐτόν.
ὁ
δὲ
τὸν
|
μὲν |
ὄντα
λόγον
οὐ
λέγει,
σοφίζεται |
[6, 5] |
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει
τούτων
|
μὲν |
οὐδέν,
οὔτε
ἡ
τῶν
δεσμῶν |
[6, 11] |
ὥστε
ἐμίσει
με
μᾶλλον.
τότε
|
μὲν
|
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν
περὶ
τῶν |
[6, 5] |
σῆς
γυναικὸς
ἔχων
λάφυρα.
ὁ
|
μὲν
|
οὖν
νεανίσκος
ἔτυχε
προηγούμενος
καὶ |
[6, 5] |
πάντα
καὶ
μεστὰ
δείματος.
ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν
οὕτως
εἶχον
τὴν
ψυχὴν |
[6, 19] |
θυμὸν
ἐπαγγέλλεται
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
τυχὼν
|
μὲν |
οὖν
ὧν
ἠθέλησεν,
ἵλεως
γίνεται, |
[6, 2] |
γαλήνῃ,
τότε
μετιέναι.
καὶ
ὁ
|
μὲν |
οὕτως
ἔπραξεν.
~Ἐμοὶ
δὲ
ἡ |
[6, 9] |
συνεπηγόμην·
ὁ
λόγος
ἀληθής.
ἔτυχε
|
μὲν |
πενθῶν
γυναῖκα,
ἡ
δ´
ἄρα |
[6, 7] |
ἅλμης
περὶ
τὸν
κύκλον,
τὸ
|
μὲν |
πιαίνεται,
τὸ
δὲ
μέλαν
πορφύρεται, |
[6, 18] |
φλόγα
τὴν
θέαν,
καὶ
μικροῦ
|
μὲν |
προσπεσὼν
περιεχύθη
τῇ
κόρῃ.
καρτερήσας |
[6, 20] |
θυμός.
~Ὁ
Θέρσανδρος
οὖν,
τὸ
|
μὲν |
πρῶτον
ἐλπίζων
εἰς
τὸν
ἔρωτα
|
[6, 20] |
καὶ
σχηματίζῃ
πρὸς
ἀπόνοιαν·
ἐγὼ
|
μέν |
σε
καὶ
πεπορνεῦσθαι
δοκῶ·
καὶ |
[6, 9] |
μοι
δικαστὴς
ἴσος,
καὶ
καθάρας
|
μέν |
σου
τὰ
ὦτα
τῆς
διαβολῆς, |
[6, 15] |
φοβούμενον.
~Ἡμέρας
δὲ
γενομένης,
ὁ
|
μὲν |
Σωσθένης
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ἔσπευδεν, |
[6, 7] |
ἐδάκρυε
γὰρ
πρὸς
ἐπίδειξιν,
παθὼν
|
μέν |
τι,
κατὰ
τὸ
εἰκός,
ἀνθρώπινον, |
[6, 7] |
ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
ἰδὼν
πρὸς
|
μὲν |
τὸ
κάλλος
ἐκεχήνει,
πρὸς
δὲ |
[6, 3] |
Μελίτην
ἤθελεν
ἀμύνασθαι.
καὶ
πρῶτον
|
μὲν |
φθάσας
καταμηνύει
μου
πρὸς
τὸν |
[6, 19] |
ἄλλο
πῦρ,
καὶ
ἔστι
τὴν
|
μὲν |
φύσιν
ἐναντιώτατον,
τὴν
δὲ
βίαν |
[6, 13] |
ἀφόρητός
ἐστι.
χρηστότης
γὰρ
τυγχάνουσα
|
μὲν |
χάριτος
ἔτι
μᾶλλον
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα |
[6, 16] |
οὐκ
εἶχον
ὅπως
πύθωμαι.
εἰ
|
μὲν |
ὡς
περὶ
ἀνδρὸς
ἐμαυτῆς,
ἐφοβούμην |
[6, 11] |
σχηματίσας
τὸ
πρόσωπον
εἰς
ἡδονήν,
|
Κατωρθώσαμεν, |
εἶπεν,
ὦ
Λάκαινα.
Θέρσανδρος
ἐρᾷ |
[6, 9] |
εἶχε·
τὴν
γὰρ
ἄνθρωπον
ἥκοντες
|
εὕρομεν. |
διὰ
τοῦτο
ἠκολούθησέ
μοι.
ἔχεις |
[6, 16] |
τύχη,
ἀλλὰ
τὴν
αὐτὴν
ἄγνοιαν
|
δυστυχοῦμεν. |
ἆρα
μή
σε
κατέλαβε
Θέρσανδρος |
[6, 5] |
γε
ἀγαθῶν
ἥκιστα
ἐκ
μαντείας
|
εὐτυχοῦμεν. |
οὐδὲν
οὖν
ὑγιὲς
ἐνενόουν
περὶ |
[6, 9] |
ἡ
φήμη
λέγει,
φέρε
πάντα
|
τιμῶμεν |
ὡς
αὐτοῦ
τὰ
ναυάγια.
πόσους |
[6, 9] |
πενθῶν
γυναῖκα,
ἡ
δ´
ἄρα
|
ἐλάνθανεν |
οὐκ
ἀποθανοῦσα.
τοῦτό
τις
αὐτῷ |
[6, 2] |
μετιέναι.
καὶ
ὁ
μὲν
οὕτως
|
ἔπραξεν. |
~Ἐμοὶ
δὲ
ἡ
συνήθης
Τύχη |
[6, 18] |
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
τὴν
ψυχήν,
καὶ
|
ἔδοξεν
|
αὐτῷ
τότε
καλλίων
γεγονέναι.
θρέψας |
[6, 2] |
δοκοῦν
κἀμοὶ
δοκεῖ
καλῶς
ἔχειν.
|
ἔδοξεν |
οὖν
τῇ
Μελίτῃ
τὸ
νῦν |
[6, 14] |
δὲ
ἐπὶ
τῶν
δεσμῶν
οὐκ
|
ἐπέτρεπεν, |
ἀλλ´
ἐκέλευεν
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
τὴν |
[6, 20] |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
ἰδοῦσα,
Μαρτύρησον,
|
εἶπεν |
αὐτῷ,
πῶς
πρὸς
τὰς
αἰκίας |
[6, 22] |
εἶχεν
ὀφθαλμούς·
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη
|
εἶπεν· |
Ἦ
παρθένος,
καὶ
μετὰ
Σωσθένην· |
[6, 15] |
ὕβριν.
Ἀλλὰ
τούτου
γε
εἵνεκεν,
|
εἶπεν |
ὁ
Θέρσανδρος,
θαρρείτω.
τὸ
γὰρ |
[6, 21] |
ποῦ
σου
τὰ
τόξα·
Παρθένος·
|
εἶπεν |
ὁ
Θέρσανδρος·
ὢ
τόλμης
καὶ |
[6, 17] |
ἀπίστων
ῥημάτων,
γεμόντων
ἔρωτος·
ὅσα
|
εἶπεν· |
ὅσα
ὠδύρατο·
ὅτι
ἑαυτὴν
κατεμέμψατο. |
[6, 15] |
μάλα
πιθανῶς.
Ἀρνεῖται
μὲν
γάρ,
|
εἶπεν· |
οὐ
μὴν
ἡγοῦμαι
τὴν
ἄρνησιν |
[6, 20] |
Σωσθένης
αἰσχυνθεὶς
ὡς
ἐληλεγμένος,
Ταύτην,
|
εἶπεν, |
ὦ
δέσποτα,
ξανθῆναι
μάστιξι
δεῖ |
[6, 11] |
τὸ
πρόσωπον
εἰς
ἡδονήν,
Κατωρθώσαμεν,
|
εἶπεν, |
ὦ
Λάκαινα.
Θέρσανδρος
ἐρᾷ
σου |
[6, 11] |
τοῦ
Σωσθένους
μέρος
τῆς
ὑπονοίας
|
μετέφερεν. |
οὐ
μέντοι
τέλεον
ἐπίστευσε·
ζηλοτυπία |
[6, 14] |
ταχίστην.
ὁ
μὲν
δὴ
τούτους
|
ἀπήλασεν |
ἄκοντας,
ἐγὼ
δὲ
ἐντειλάμενος
αὐτοῖς |
[6, 4] |
σοι,
ὡς
ὑπὸ
σοὶ
γένοιτο.
|
~Ἐπῄνεσεν |
ὁ
Θέρσανδρος
καὶ
ἐκέλευσε
τοῦτο |
[6, 18] |
ὀλίγον
ἐφ´
οἷς
πρὸς
ἑαυτὴν
|
ἐλάλησεν |
ἡ
Λευκίππη,
ὡς
μὴ
δοκοίη |
[6, 19] |
ἡδονῇ.
τυχὼν
μὲν
οὖν
ὧν
|
ἠθέλησεν, |
ἵλεως
γίνεται,
ἀτιμούμενος
δὲ
πάλιν |
[6, 19] |
ὕβρεις,
ἃς
κατὰ
τῶν
φιλτάτων
|
ἐπαρῴνησεν, |
ἀλγεῖ
καὶ
πρὸς
τὸ
ἐρώμενον |
[6, 8] |
διὰ
τοῦ
Θερσάνδρου,
τέχνην
λόγων
|
ἐπενόησεν, |
ἥτις
μεμιγμένην
εἶχε
τῷ
σοφίσματι |
[6, 4] |
τῷ
παραλόγῳ
τῆς
συμφορᾶς
ἐκπλαγεῖσα
|
ἐσιώπησεν· |
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον |
[6, 7] |
δὲ
δάκρυον
εἰς
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
|
ἐτήρησεν, |
ὁραθῆναι
δὲ
εὔχεται,
καὶ
ἀποψήσασθαι |
[6, 18] |
ὅσον
χρόνον
ἀπελείφθη
τῆς
κόρης,
|
ἀνεζωπύρησεν |
ἐξαίφνης
ὕλην
λαβὼν
εἰς
τὴν |
[6, 20] |
δοῦλος
ἦν·
ἀτυχήσας
δὲ
ὧν
|
ἤλπισεν, |
ἀφῆκε
τῷ
θυμῷ
τὰς
ἡνίας. |
[6, 3] |
ἡ
Μελίτη
τῆς
τῶν
ἀγρῶν
|
ἐκέλευσεν |
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
μαθὼν
παρεῖναι
τὸν |
[6, 9] |
ἔσχατος·
ἐχαριζόμην
σοὶ
τιμῶσα
τοῦτον.
|
ἔπλευσεν |
ὥσπερ
σύ·
ἐτίμων,
φίλτατε,
τῆς |
[6, 6] |
ἀναβλέψει
πρὸς
αὐτόν.
ὡς
δὲ
|
ἔνευσεν |
εἰς
τὴν
γῆν,
λέγει·
Τί |
[6, 11] |
ἐθορυβήθη
οὖν
ὅτι
τὴν
κόρην
|
ἤκουσεν |
εἶναί
μου
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει |
[6, 7] |
τοὺς
ἐμούς.
~Ἡ
δὲ
ὡς
|
ἤκουσεν, |
ἐπλήσθη
δακρύων,
καὶ
εἶχεν
αὐτῆς |
[6, 6] |
ὄψιν
τῆς
συμφορᾶς.
ὡς
οὖν
|
ἤκουσεν |
ἡ
Λευκίππη
ἀνοιγομένων
τῶν
θυρῶν, |
[6, 14] |
τῶν
δεσμῶν
οὐκ
ἐπέτρεπεν,
ἀλλ´
|
ἐκέλευεν |
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
τὴν
ταχίστην.
ὁ |
[6, 2] |
ἐπικλείσαντα
τὸ
οἴκημα,
καὶ
ἀνοίγειν
|
ἐκέλευεν |
αὖθις.
ὡς
δὲ
ἤνοιξε
καὶ |
[6, 3] |
μὴ
ἀπόκοιτος
γενέσθαι,
δειπνήσας
πάλιν
|
ἀνέστρεφεν |
ἐπὶ
τὴν
οἰκίαν.
ἦν
δὲ
|
[6, 7] |
ὡς
ἤκουσεν,
ἐπλήσθη
δακρύων,
καὶ
|
εἶχεν |
αὐτῆς
ἴδιον
κάλλος
καὶ
τὰ |
[6, 7] |
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
δακρύων
ἐγκύους
|
εἶχεν. |
ἔστι
μὲν
γὰρ
φύσει
δάκρυον |
[6, 8] |
καὶ
τὸ
μὲν
ἀληθὲς
οὐκ
|
εἶχεν |
εὑρεῖν,
ὑπενόει
δὲ
τὸν
Σωσθένην. |
[6, 7] |
ἠδύνατο
παγῆναι
πεσόντα,
καινὸν
ἂν
|
εἶχεν |
ἤλεκτρον
ἡ
γῆ.
ὁ
δὲ |
[6, 6] |
με
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς
|
εἶχεν
|
ὁρμῆς
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
ἵεται. |
[6, 19] |
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
οὐκ
|
εἶχεν |
ὅστις
γένηται·
καὶ
γὰρ
ἤρα |
[6, 5] |
δέ
με
περὶ
τῆς
Λευκίππης
|
εἶχεν, |
οὔπω
σαφῶς
αὐτὴν
ἀπολαβόντα.
ψυχαὶ |
[6, 13] |
τὰ
μὲν
δὴ
κατὰ
Λευκίππην
|
εἶχεν |
οὕτως.
~Κλεινίας
δὲ
καὶ
ὁ |
[6, 21] |
τὸ
πειρατήριον·
οὐδεὶς
ἐν
αὐτοῖς
|
εἶχεν |
ὀφθαλμούς·
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη
εἶπεν· |
[6, 10] |
τὰς
θεραπαίνας
ἀγαγεῖν,
αἷς
συναπελθοῦσα
|
ἔτυχεν, |
ἂν
μὴ
παραγένηται
περὶ
τὴν |
[6, 8] |
~Ἐν
ᾧ
δὲ
ταῦτα
ἐπράττετο,
|
ἔτυχεν |
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
μετὰ
τὴν |
[6, 6] |
κειμένην,
ἐν
νῷ
καθεστηκυῖαν
ὧν
|
ἔτυχεν |
ὁ
Σωσθένης
εἰπών,
ἐμφαίνουσαν
τοῖς |
[6, 2] |
ἄλλως
ἐμοὶ
κεχαρισμένος.
ὡς
δὲ
|
ἀνέστρεψεν |
ἡ
Μελανθώ,
καταλαμβάνει
τὸν
φρουρὸν |
[6, 19] |
ὅταν
εἰς
τὴν
ἐπιθυμίαν
εὐτυχῇ.
|
ἢν |
δὲ
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ
τὸ
ἐρώμενον, |
[6, 20] |
ἔρωτα
εὐτυχήσειν,
ὅλος
Λευκίππης
δοῦλος
|
ἦν· |
ἀτυχήσας
δὲ
ὧν
ἤλπισεν,
ἀφῆκε |
[6, 1] |
καλεῖ
τὴν
Μελανθώ·
θεράπαινα
δὲ
|
ἦν |
αὕτη
τῶν
πιστῶν
καὶ
ἐφήδρευε |
[6, 6] |
ἡ
Λευκίππη
ἀνοιγομένων
τῶν
θυρῶν,
|
ἦν |
δὲ
ἔνδον
λύχνος,
ἀνανεύσασα
μικρὸν |
[6, 3] |
πάλιν
ἀνέστρεφεν
ἐπὶ
τὴν
οἰκίαν.
|
ἦν |
δὲ
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερομηνία
καὶ |
[6, 10] |
τὴν
κόρην·
οὕτω
γὰρ
αὐτῇ
|
ἦν |
ἐγκεῖσθαι
πρὸς
τὴν
ζήτησιν
φανερῶς, |
[6, 9] |
ὁ
νεανίσκος
οὗτος
οὔτε
μοιχὸς
|
ἦν |
ἐμὸς
οὔτε
ἀνήρ.
ἀλλὰ
τὸ |
[6, 3] |
Θέρσανδρον
(ὁ
γὰρ
διαβαλὼν
αὐτὸς
|
ἦν) |
ἔπειτα
καὶ
περὶ
Λευκίππης
λέγει |
[6, 2] |
ἀπελεύθερος
δὲ
αὐτὸς
τῶν
συμπεπλευκότων
|
ἦν |
ἡμῖν
καὶ
ἄλλως
ἐμοὶ
κεχαρισμένος. |
[6, 2] |
καὶ
ὁ
Πασίων
(τοῦτο
γὰρ
|
ἦν
|
ὄνομα
τῷ
φύλακι)
Πάνυ,
ἔφη, |
[6, 8] |
πάνυ
τεταραγμένας·
ὡς
δὲ
οὐκ
|
ἦν |
οὐδαμοῦ,
δρόμῳ
φθάσας
ἀπήγγειλε
τὸ |
[6, 10] |
περὶ
τὴν
ἕω,
λεγούσας,
ὅπερ
|
ἦν, |
οὐδαμοῦ
φαίνεσθαι
τὴν
κόρην·
οὕτω |
[6, 22] |
ὑμῶν
μετριώτεροι,
καὶ
οὐδεὶς
αὐτῶν
|
ἦν |
οὕτως
ὑβριστής.
εἰ
δὲ
ὑμεῖς |
[6, 7] |
ἔνδον
εἱλούμενα
γελᾷ.
τοιαῦτα
Λευκίππης
|
ἦν |
τὰ
δάκρυα,
αὐτὴν
τὴν
λύπην |
[6, 16] |
ξένου
τινός,
ὑπόνοια
καὶ
τοῦτο
|
ἦν· |
τί
γὰρ
μέλει
γυναικὶ
περὶ |
[6, 21] |
σοι
γεγόνασιν
οἱ
λῃσταί·
φιλοσόφων
|
ἦν |
τὸ
πειρατήριον·
οὐδεὶς
ἐν
αὐτοῖς |
[6, 9] |
ἔπλει’
εἷς
δὴ
καὶ
οὗτος
|
ἦν |
τῶν
ἐκ
τῆς
θαλάσσης
σωζομένων |
[6, 5] |
ἐνενόουν
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
ἀλλ´
|
ἦν |
ὕποπτά
μοι
πάντα
καὶ
μεστὰ
|
[6, 12] |
μᾶλλον
ἡσθείης.
Μελίτης
μὲν
ἀνήρ,
|
ἣν |
εἶδες
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς·
γένει
|
[6, 4] |
εἰς
τοὺς
ἀγρούς,
καὶ
τὴν
|
καλύβην |
ἑωρακώς,
ἔνθα
ἡ
Λευκίππη
διανυκτερεύειν |
[6, 6] |
τὸ
κάλλος
τῶν
ὀφθαλμῶν
εἰς
|
γῆν |
καταρρεῖ·
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
μᾶλλον |
[6, 6] |
ὡς
δὲ
ἔνευσεν
εἰς
τὴν
|
γῆν, |
λέγει·
Τί
κάτω
βλέπεις,
γύναι· |
[6, 4] |
μὴ
γὰρ
φοβηθῇς
ταύτην
τὴν
|
ἁρπαγήν, |
μηδὲ
ἐπὶ
κακῷ
τῷ
σῷ
|
[6, 7] |
ἵσταται
καὶ
τῶν
δακρύων
τὴν
|
πηγὴν |
συνεφέλκεται.
ὁ
δὲ
ἐραστὴς
δεξάμενος |
[6, 13] |
μᾶλλον
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα
δὲ
εἰς
|
ὀργὴν |
ἐρεθίζεται.
τὸ
γὰρ
περιττὸν
εἰς |
[6, 9] |
ἐκβαλὼν
δὲ
τῆς
καρδίας
τὴν
|
ὀργήν, |
τὸν
δὲ
λογισμὸν
ἐπιστήσας
κριτὴν |
[6, 2] |
οὐκ
ἐθελήσῃς
ἀφεῖναι
Κλειτοφῶντα
ταύτης
|
ἐδεήθην |
τῆς
κλοπῆς,
ἀλλ´
ἵνα
σοι |
[6, 9] |
ἀκούσασα
τὴν
τύχην
ἠλέησα
καὶ
|
ἀνεμνήσθην |
σου
καὶ
παρέσχον
ἑστίαν,
Τάχα, |
[6, 8] |
ἤκουσε
τὰ
περὶ
ἐμοῦ,
ὡς
|
εἴην |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
ἐμβληθείς,
εἶτα |
[6, 7] |
μάλα
ἄκων,
ὡς
μὴ
ὀχληρὸς
|
εἴην. |
ὅταν
δὲ
ἡμερώτερον
διατεθῇ,
τότε |
[6, 10] |
τοξεύσῃ
τὸν
λόγον,
ὁ
μὲν
|
δίκην |
βέλους
ἐξίπταται
καὶ
τιτρώσκει
μὴ |
[6, 20] |
ὅτι
σοι
καὶ
λαλῶ
καὶ
|
μεγάλην |
εὐτυχίαν
δοκεῖς
τὸν
σὸν
καταφιλῆσαι |
[6, 3] |
ἀπαγάγοι·
Κόρην
ἐωνησάμην,
ὦ
δέσποτα,
|
καλήν, |
ἀλλὰ
χρῆμά
τι
κάλλους
ἄπιστον· |
[6, 18] |
τοῦ
λοιποῦ,
μηδὲ
ἐλπίσῃς
τυχεῖν,
|
πλὴν |
εἰ
μὴ
γένῃ
Κλειτοφῶν.
~Ταῦτα |
[6, 20] |
Κἂν
τυραννεῖν
ἐθέλῃς,
κἀγὼ
τυραννεῖσθαι,
|
πλὴν |
οὐ
βιάσῃ.
καὶ
πρὸς
τὸν |
[6, 18] |
ἀπελείφθη
τῆς
κόρης,
ἀνεζωπύρησεν
ἐξαίφνης
|
ὕλην
|
λαβὼν
εἰς
τὴν
φλόγα
τὴν |
[6, 15] |
Ἀρνεῖται
μὲν
γάρ,
εἶπεν·
οὐ
|
μὴν |
ἡγοῦμαι
τὴν
ἄρνησιν
αὐτῆς
οὕτως |
[6, 1] |
τῇ
στολῇ·
τοιοῦτον
Ἀχιλλέα
ποτ´
|
ἐθεασάμην |
ἐν
γραφῇ.
ἀλλά
μοι,
φίλτατε, |
[6, 1] |
~Ἐπεὶ
οὖν
τὴν
Μελίτην
|
ἰασάμην, |
λέγω
πρὸς
αὐτήν·
Ἀλλ´
ὅπως |
[6, 16] |
τῶν
οὐχ
ἑαυτῆς·
ποσάκις
ἐμαυτὴν
|
ἐβιασάμην, |
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
τὴν
γλῶσσαν |
[6, 3] |
αὐτὸν
τῆς
Μελίτης
ἀπαγάγοι·
Κόρην
|
ἐωνησάμην, |
ὦ
δέσποτα,
καλήν,
ἀλλὰ
χρῆμά |
[6, 11] |
αὐτὸν
περὶ
τοῦ
κάλλους
πολλὰ
|
ἐτερατευσάμην
|
καὶ
τὴν
ψυχὴν
αὐτοῦ
φαντασίας |
[6, 9] |
τῶν
λεχθέντων
ἕκαστον.
εἴ
τι
|
ἐψευσάμην, |
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα
δὲ
ἔλεγε,
προσποιησαμένη |
[6, 1] |
δὲ
ἔνδυθι
τὴν
ἐσθῆτα
τὴν
|
ἐμὴν |
καὶ
κλέπτε
τὸ
πρόσωπον
τῷ |
[6, 2] |
τῇ
Μελίτῃ
τὴν
ἔξοδον
τὴν
|
ἐμήν, |
καλεῖ
τὸν
φύλακα.
κἀκεῖνος,
ὡς |
[6, 1] |
καὶ
τὴν
ἐσθῆτα
ταύτην
φύλαττε
|
μνήμην· |
ἐμοὶ
δὲ
τὴν
σὴν
κατάλιπε, |
[6, 9] |
τὴν
εἰκόνα.
πῶς
οὖν
ἐνταῦθα
|
συνεπηγόμην· |
ὁ
λόγος
ἀληθής.
ἔτυχε
μὲν |
[6, 9] |
ἐκ
τῆς
θαλάσσης
σωζομένων
ἔσχατος·
|
ἐχαριζόμην |
σοὶ
τιμῶσα
τοῦτον.
ἔπλευσεν
ὥσπερ |
[6, 16] |
μὲν
ὡς
περὶ
ἀνδρὸς
ἐμαυτῆς,
|
ἐφοβούμην |
μή
τί
σοι
κινήσω
κακόν, |
[6, 12] |
ὑπήνεγκεν
ἡ
Λευκίππη
ληροῦντα
τὸν
|
Σωσθένην, |
ἀλλ´·
Ὦ
κακὸν
σὺ
θηρίον, |
[6, 22] |
μετὰ
Χαιρέαν,
παρθένος
καὶ
μετὰ
|
Σωσθένην. |
ἀλλὰ
μέτρια
ταῦτα·
τὸ
δὲ |
[6, 18] |
ὡς
εὐγενής.
καὶ
σὺ
ἐμιμήσω
|
Σωσθένην· |
ἄξιος
ὁ
δοῦλος
τοῦ
δεσπότου. |
[6, 8] |
εἶχεν
εὑρεῖν,
ὑπενόει
δὲ
τὸν
|
Σωσθένην. |
βουλομένη
δὲ
φανερὰν
αὐτῆς
ζήτησιν |
[6, 9] |
παρά
τινι
τῶν
ἡμετέρων
ἐπιτρόπων·
|
Σωσθένην |
δὲ
ἔλεγε.
καὶ
οὕτως
εἶχε· |
[6, 22] |
εἶπεν·
Ἦ
παρθένος,
καὶ
μετὰ
|
Σωσθένην· |
ἐπεὶ
πυθοῦ
Σωσθένους·
οὗτος
γὰρ |
[6, 15] |
δὲ
εἶδεν
ὁ
Θέρσανδρος
τὸν
|
Σωσθένην, |
ἐπυνθάνετο
πῶς
ἔχει
τὰ
κατὰ |
[6, 17] |
μικρὸν
ἀναχωρήσας
λέγει
πρὸς
τὸν
|
Σωσθένην· |
Ἤκουσας
ἀπίστων
ῥημάτων,
γεμόντων
ἔρωτος· |
[6, 20] |
οὐ
βιάσῃ.
καὶ
πρὸς
τὸν
|
Σωσθένην |
ἰδοῦσα,
Μαρτύρησον,
εἶπεν
αὐτῷ,
πῶς |
[6, 7] |
δάκρυα
ἰάσομαι.
εἶτα
πρὸς
τὸν
|
Σωσθένην |
πάλιν,
ἐξιών,
Ὅπως
εἴπῃς
τὰ |
[6, 9] |
τοῦτο
ἠκολούθησέ
μοι.
ἔχεις
τὸν
|
Σωσθένην, |
πάρεστιν
ἡ
γυνὴ
κατὰ
τοὺς
|
[6, 7] |
δακρύει.
λέγει
οὖν
πρὸς
τὸν
|
Σωσθένην |
προσκύψας·
Νῦν
μὲν
αὐτὴν
θεράπευσον· |
[6, 8] |
Θερσάνδρου,
τέχνην
λόγων
ἐπενόησεν,
ἥτις
|
μεμιγμένην |
εἶχε
τῷ
σοφίσματι
τὴν
ἀλήθειαν. |
[6, 6] |
τὸ
δωμάτιον,
καταλαμβάνουσιν
αὐτὴν
χαμαὶ
|
κειμένην, |
ἐν
νῷ
καθεστηκυῖαν
ὧν
ἔτυχεν |
[6, 2] |
τινα
θύραν
οὐκ
ἐν
ὁδῷ
|
κειμένην |
ἔρχομαι,
καί
με
ὁ
πρὸς |
[6, 8] |
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον,
μηδὲν
ἔτι
|
δεομένην
|
φαρμάκων.
ὡς
οὖν
ἧκεν
οὗτος |
[6, 1] |
φροντίσῃς,
εἶπε,
τοῦ
γε
κατ´
|
ἐκείνην
|
μέρους,
ἀλλ´
ἤδη
νόμιζε
Λευκίππην |
[6, 11] |
καὶ
σχηματίσας
τὸ
πρόσωπον
εἰς
|
ἡδονήν, |
Κατωρθώσαμεν,
εἶπεν,
ὦ
Λάκαινα.
Θέρσανδρος |
[6, 4] |
διάγων,
ὡς
εἶδε
τὴν
Λευκίππην
|
μόνην, |
εἰσπηδήσας
καὶ
τὸ
στόμα
ἐπισχὼν |
[6, 8] |
ζήτησιν
ποιήσασθαι
διὰ
τοῦ
Θερσάνδρου,
|
τέχνην |
λόγων
ἐπενόησεν,
ἥτις
μεμιγμένην
εἶχε |
[6, 18] |
ᾤετο.
ἐπεὶ
δὲ
εἶδε
τὴν
|
Λευκίππην, |
ἀνεφλέγη
τὴν
ψυχήν,
καὶ
ἔδοξεν
|
[6, 13] |
τιμωρίαν.
τὰ
μὲν
δὴ
κατὰ
|
Λευκίππην |
εἶχεν
οὕτως.
~Κλεινίας
δὲ
καὶ |
[6, 1] |
ἐκείνην
μέρους,
ἀλλ´
ἤδη
νόμιζε
|
Λευκίππην |
ἔχειν.
σὺ
δὲ
ἔνδυθι
τὴν |
[6, 3] |
ὁ
γὰρ
Σωσθένης
ὁ
τὴν
|
Λευκίππην |
ἐωνημένος,
ὃν
ἡ
Μελίτη
τῆς |
[6, 6] |
ὡς
εἶχεν
ὁρμῆς
ἐπὶ
τὴν
|
Λευκίππην |
ἵεται.
ὡς
δὲ
παρῆσαν
ἐπὶ |
[6, 8] |
καταλαμβάνει
τὰς
θεραπαινίδας
ζητούσας
τὴν
|
Λευκίππην |
καὶ
πάνυ
τεταραγμένας·
ὡς
δὲ |
[6, 8] |
ταῦτα
ἐπράττετο,
ἔτυχεν
ἐπὶ
τὴν
|
Λευκίππην |
μετὰ
τὴν
πρός
με
ὁμιλίαν |
[6, 4] |
ἄλλους
διάγων,
ὡς
εἶδε
τὴν
|
Λευκίππην |
μόνην,
εἰσπηδήσας
καὶ
τὸ
στόμα |
[6, 7] |
ἀνθρώπινον,
καλλωπιζόμενος
δὲ
πρὸς
τὴν
|
Λευκίππην, |
ὡς
διὰ
τοῦτο
δεδακρυμένος,
ὅτι |
[6, 7] |
ἦν
τὰ
δάκρυα,
αὐτὴν
τὴν
|
λύπην |
εἰς
κάλλος
νενικηκότα·
εἰ
δὲ |
[6, 7] |
κάλλος
ἐκεχήνει,
πρὸς
δὲ
τὴν
|
λύπην |
ἐξεμεμήνει,
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
δακρύων |
[6, 6] |
Σωσθένης
εἰπών,
ἐμφαίνουσαν
τοῖς
προσώποις
|
λύπην |
ὁμοῦ
καὶ
δέος.
ὁ
γὰρ |
[6, 15] |
πῶς
ἔχει
τὰ
κατὰ
τὴν
|
κόρην |
εἰς
πειθὼ
πρὸς
αὐτόν.
ὁ |
[6, 3] |
ἂν
αὐτὸν
τῆς
Μελίτης
ἀπαγάγοι·
|
Κόρην |
ἐωνησάμην,
ὦ
δέσποτα,
καλήν,
ἀλλὰ |
[6, 11] |
ἐστιν.
ἐθορυβήθη
οὖν
ὅτι
τὴν
|
κόρην |
ἤκουσεν
εἶναί
μου
γυναῖκα,
ὥστε |
[6, 17] |
τὸ
ἔργον,
ἀλλ´
ἐπὶ
τὴν
|
κόρην |
ἰτέον
αὐτήν.
καὶ
γὰρ
ἂν |
[6, 10] |
ὅπερ
ἦν,
οὐδαμοῦ
φαίνεσθαι
τὴν
|
κόρην· |
οὕτω
γὰρ
αὐτῇ
ἦν
ἐγκεῖσθαι |
[6, 1] |
φύλαττε
μνήμην·
ἐμοὶ
δὲ
τὴν
|
σὴν
|
κατάλιπε,
ὡς
ἂν
ἔχοιμι
ἐνδυομένη |
[6, 21] |
τὴν
Ἄρτεμιν,
εἰπέ
μοι,
τὴν
|
σὴν |
φοβῇ,
ἀλλὰ
βιάζῃ
παρθένον
ἐν |
[6, 3] |
ὥστε
καὶ
δι´
ὅλης
νυκτὸς
|
τὴν |
ἀγορὰν
ἅπασαν
κατεῖχε
πλῆθος
ἀνθρώπων. |
[6, 10] |
τιμῆς,
οὐκ
εἰδότων
τῶν
πολλῶν
|
τὴν |
αἰτίαν
τῆς
κοινωνίας.
καὶ
γὰρ |
[6, 9] |
ἀκοῦσαι
τὸ
πᾶν,
μαθήσῃ
ῥᾳδίως
|
τὴν |
ἀλήθειαν.
ἓν
οὖν
σου
δέομαι· |
[6, 8] |
ἥτις
μεμιγμένην
εἶχε
τῷ
σοφίσματι
|
τὴν |
ἀλήθειαν.
~Ἐπεὶ
γὰρ
ὁ
Θέρσανδρος |
[6, 16] |
τοῦ
δράματος
τὴν
ὑπόκρισιν
διηγήσομαι
|
τὴν |
ἀλήθειαν·
μή
με
νομίσῃς
ἀνδράποδον |
[6, 10] |
εἰ
ζητήσει
ὁ
Θέρσανδρος
εὑρεῖν
|
τὴν |
ἀλήθειαν,
τὰς
θεραπαίνας
ἀγαγεῖν,
αἷς |
[6, 15] |
γάρ,
εἶπεν·
οὐ
μὴν
ἡγοῦμαι
|
τὴν
|
ἄρνησιν
αὐτῆς
οὕτως
ἔχειν
ἁπλῶς, |
[6, 4] |
μου.
μὴ
γὰρ
φοβηθῇς
ταύτην
|
τὴν |
ἁρπαγήν,
μηδὲ
ἐπὶ
κακῷ
τῷ |
[6, 21] |
καλεῖς,
αὐτὸς
μοιχὸς
ὤν·
οὐδὲ
|
τὴν |
Ἄρτεμιν,
εἰπέ
μοι,
τὴν
σὴν |
[6, 1] |
ὅπως
μοι
τῆς
φυγῆς
παράσχῃς
|
τὴν |
ἀσφάλειαν
καὶ
τἆλλα
ὡς
ὑπέσχου
|
[6, 16] |
τίς
σὲ
κατέχει
τύχη,
ἀλλὰ
|
τὴν |
αὐτὴν
ἄγνοιαν
δυστυχοῦμεν.
ἆρα
μή |
[6, 7] |
ἡδὺς
καὶ
τοῦ
μέλανος
ἔχων
|
τὴν |
βαφὴν
ἠρέμα
τῷ
λευκῷ
στεφανούμενος, |
[6, 9] |
δὲ
ἔλεγε.
καὶ
οὕτως
εἶχε·
|
τὴν |
γὰρ
ἄνθρωπον
ἥκοντες
εὕρομεν.
διὰ |
[6, 6] |
αὐτόν.
ὡς
δὲ
ἔνευσεν
εἰς
|
τὴν |
γῆν,
λέγει·
Τί
κάτω
βλέπεις, |
[6, 16] |
ἐμαυτὴν
ἐβιασάμην,
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
|
τὴν
|
γλῶσσαν
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα
μόνον |
[6, 19] |
ἔστι
τὴν
μὲν
φύσιν
ἐναντιώτατον,
|
τὴν |
δὲ
βίαν
ὅμοιον.
ὁ
μὲν |
[6, 12] |
ὑπὲρ
τὸν
πλοῦτον
ἡ
χρηστότης·
|
τὴν |
δὲ
ἡλικίαν
οἷός
ἐστιν
εἶδες, |
[6, 2] |
φύλαξ
τοῦ
οἰκήματος
ἀνεχώρησε,
νομίσας
|
τὴν |
δέσποιναν
εἶναι,
νευσάσης
αὐτῷ
τῆς |
[6, 3] |
ἤθελον.
ἀλλ´
οὐκ
ἐξέφαινον,
ἵνα
|
τὴν |
δέσποιναν
ἐπ´
αὐτοφώρῳ
καταλάβοις
καὶ |
[6, 9] |
ἐτίμων,
φίλτατε,
τῆς
σῆς
συμφορᾶς
|
τὴν |
εἰκόνα.
πῶς
οὖν
ἐνταῦθα
συνεπηγόμην· |
[6, 12] |
κομίζων
πάρει.
ὁ
δὲ
Σωσθένης
|
τὴν |
εἰρωνείαν
οὐ
συνείς,
ἀλλὰ
νομίζων |
[6, 2] |
θέαμα
ἰδὼν
παραδοξότατον
τῆς
κατὰ
|
τὴν |
ἔλαφον
ἀντὶ
παρθένου
παροιμίας,
ἐξεπλάγη |
[6, 22] |
γυνή,
καὶ
ἓν
ὅπλον
ἔχω
|
τὴν |
ἐλευθερίαν,
ἣ
μήτε
πληγαῖς
κατακόπτεται |
[6, 17] |
σύμμαχον
ὃ
θέλει
λαβόν,
ἐγείρει
|
τὴν |
ἐλπίδα.
~Διαλιπὼν
οὖν
ὀλίγον
ἐφ´ |
[6, 1] |
σὺ
δὲ
ἔνδυθι
τὴν
ἐσθῆτα
|
τὴν |
ἐμὴν
καὶ
κλέπτε
τὸ
πρόσωπον |
[6, 2] |
ἐμήνυσε
τῇ
Μελίτῃ
τὴν
ἔξοδον
|
τὴν |
ἐμήν,
καλεῖ
τὸν
φύλακα.
κἀκεῖνος, |
[6, 2] |
καὶ
παρελθοῦσα
ἐμήνυσε
τῇ
Μελίτῃ
|
τὴν |
ἔξοδον
τὴν
ἐμήν,
καλεῖ
τὸν |
[6, 8] |
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς
|
τὴν |
ἐπάνοδον,
μηδὲν
ἔτι
δεομένην
φαρμάκων. |
[6, 19] |
ἔρως
εἴωθε
νικᾶν,
ὅταν
εἰς
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
εὐτυχῇ.
ἢν
δὲ
αὐτὸν |
[6, 19] |
ὁ
ἔρως
ἀμύνεται
καὶ
ὁπλίζει
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
καὶ
τὸν
θυμὸν
ἤδη |
[6, 19] |
ἄσπονδος,
οὐχ
ὡς
φίλῳ
πρὸς
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
συμμαχεῖ,
ἀλλ´
ὡς
δοῦλον |
[6, 1] |
ἀλλά
μοι,
φίλτατε,
σώζοιο
καὶ
|
τὴν |
ἐσθῆτα
ταύτην
φύλαττε
μνήμην·
ἐμοὶ |
[6, 1] |
Λευκίππην
ἔχειν.
σὺ
δὲ
ἔνδυθι
|
τὴν |
ἐσθῆτα
τὴν
ἐμὴν
καὶ
κλέπτε |
[6, 5] |
ἔμελλεν.
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ἐγὼ
|
τὴν |
ἐσθῆτα
τῆς
Μελίτης
εἶχον
ἠμφιεσμένος· |
[6, 10] |
ἔτυχεν,
ἂν
μὴ
παραγένηται
περὶ
|
τὴν |
ἕω,
λεγούσας,
ὅπερ
ἦν,
οὐδαμοῦ |
[6, 14] |
τῆς
Λευκίππης,
εἰ
παραγένοιτο,
περὶ
|
τὴν |
ἕω
σπουδῇ
πρός
με
ἥκειν, |
[6, 10] |
γὰρ
αὐτῇ
ἦν
ἐγκεῖσθαι
πρὸς
|
τὴν
|
ζήτησιν
φανερῶς,
ὡς
καὶ
τὸν |
[6, 18] |
ὕλην
λαβὼν
εἰς
τὴν
φλόγα
|
τὴν |
θέαν,
καὶ
μικροῦ
μὲν
προσπεσὼν |
[6, 19] |
θυμῷ
βεβαπτισμένος
καταδύεται,
καὶ
εἰς
|
τὴν |
ἰδίαν
ἀρχὴν
ἐκπηδῆσαι
θέλων
οὐκέτι |
[6, 4] |
Σωσθένης
εἰς
τοὺς
ἀγρούς,
καὶ
|
τὴν |
καλύβην
ἑωρακώς,
ἔνθα
ἡ
Λευκίππη |
[6, 7] |
ὁ
δὲ
καὶ
τῶν
ὀφθαλμῶν
|
τὴν |
κίνησιν
ἐπέχει,
μὴ
πρὶν
τὸ |
[6, 15] |
ἐπυνθάνετο
πῶς
ἔχει
τὰ
κατὰ
|
τὴν |
κόρην
εἰς
πειθὼ
πρὸς
αὐτόν. |
[6, 11] |
δυσέκλειπτόν
ἐστιν.
ἐθορυβήθη
οὖν
ὅτι
|
τὴν
|
κόρην
ἤκουσεν
εἶναί
μου
γυναῖκα, |
[6, 17] |
πρὸς
τὸ
ἔργον,
ἀλλ´
ἐπὶ
|
τὴν |
κόρην
ἰτέον
αὐτήν.
καὶ
γὰρ |
[6, 10] |
λεγούσας,
ὅπερ
ἦν,
οὐδαμοῦ
φαίνεσθαι
|
τὴν |
κόρην·
οὕτω
γὰρ
αὐτῇ
ἦν |
[6, 16] |
μου
τὸ
δρᾶμα·
φέρε
περίθωμαι
|
τὴν |
Λάκαιναν.
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος |
[6, 18] |
ὡς
ᾤετο.
ἐπεὶ
δὲ
εἶδε
|
τὴν |
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
τὴν
ψυχήν,
καὶ |
[6, 3] |
χαλεπώτερον.
ὁ
γὰρ
Σωσθένης
ὁ
|
τὴν |
Λευκίππην
ἐωνημένος,
ὃν
ἡ
Μελίτη |
[6, 6] |
δεσμωτήριον,
ὡς
εἶχεν
ὁρμῆς
ἐπὶ
|
τὴν |
Λευκίππην
ἵεται.
ὡς
δὲ
παρῆσαν |
[6, 8] |
ἀγρούς,
καταλαμβάνει
τὰς
θεραπαινίδας
ζητούσας
|
τὴν |
Λευκίππην
καὶ
πάνυ
τεταραγμένας·
ὡς
|
[6, 8] |
δὲ
ταῦτα
ἐπράττετο,
ἔτυχεν
ἐπὶ
|
τὴν |
Λευκίππην
μετὰ
τὴν
πρός
με |
[6, 4] |
δὲ
ἄλλους
διάγων,
ὡς
εἶδε
|
τὴν
|
Λευκίππην
μόνην,
εἰσπηδήσας
καὶ
τὸ |
[6, 7] |
εἰκός,
ἀνθρώπινον,
καλλωπιζόμενος
δὲ
πρὸς
|
τὴν |
Λευκίππην,
ὡς
διὰ
τοῦτο
δεδακρυμένος, |
[6, 7] |
Λευκίππης
ἦν
τὰ
δάκρυα,
αὐτὴν
|
τὴν
|
λύπην
εἰς
κάλλος
νενικηκότα·
εἰ |
[6, 7] |
τὸ
κάλλος
ἐκεχήνει,
πρὸς
δὲ
|
τὴν |
λύπην
ἐξεμεμήνει,
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς |
[6, 9] |
τί
πάσχεις·
εἰ
γὰρ
θέλεις,
|
τὴν |
μανίαν
ἀφείς,
ἀκοῦσαι
τὸ
πᾶν, |
[6, 1] |
καὶ
χρυσοῦς
ἑκατὸν
καὶ
καλεῖ
|
τὴν |
Μελανθώ·
θεράπαινα
δὲ
ἦν
αὕτη |
[6, 1] |
~Ἐπεὶ
οὖν
|
τὴν |
Μελίτην
ἰασάμην,
λέγω
πρὸς
αὐτήν· |
[6, 8] |
ὁμιλίαν
εὐθὺς
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς
|
τὴν |
Μελίτην
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν |
[6, 18] |
λαμβάνει
τὸν
Θέρσανδρον
ἐρωτική,
καὶ
|
τὴν |
μὲν
λαιὰν
ὑποβάλλει
τῷ
προσώπῳ
|
[6, 19] |
θυμὸς
ἄλλο
πῦρ,
καὶ
ἔστι
|
τὴν |
μὲν
φύσιν
ἐναντιώτατον,
τὴν
δὲ
|
[6, 13] |
θανάτου
πυλῶν
ἀγαγεῖν·
εἶτα
κατέλεγε
|
τὴν |
ναυαγίαν,
ἐκθειάζων
ὡς
ἐσώθη,
καὶ |
[6, 18] |
ἡ
δὲ
προϊδοῦσα
τῆς
χειρὸς
|
τὴν |
ὁδὸν
νεύει
κάτω
καὶ
εἰς |
[6, 9] |
γὰρ
ὁ
Θέρσανδρος
εἰσελθὼν
εἰς
|
τὴν |
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν,
Τὸν
μοιχὸν |
[6, 3] |
γενέσθαι,
δειπνήσας
πάλιν
ἀνέστρεφεν
ἐπὶ
|
τὴν |
οἰκίαν.
ἦν
δὲ
τῆς
Ἀρτέμιδος |
[6, 1] |
ἐξ
ἐμοῦ
κομίσαι
σε
εἰς
|
τὴν |
οἰκίαν,
οὗ
καὶ
Κλεινίαν
καὶ |
[6, 4] |
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
ἐπανιὼν
εἰς
|
τὴν |
οἰκίαν.
τοῦ
δὲ
Σωσθένους
αὐτῷ |
[6, 9] |
διαβολῆς,
ἐκβαλὼν
δὲ
τῆς
καρδίας
|
τὴν |
ὀργήν,
τὸν
δὲ
λογισμὸν
ἐπιστήσας |
[6, 6] |
ἀνιαθεὶς
συνέστειλε
τὸ
πρόσωπον
εἰς
|
τὴν |
ὄψιν
τῆς
συμφορᾶς.
ὡς
οὖν |
[6, 7] |
ὁρώντων
ἵσταται
καὶ
τῶν
δακρύων
|
τὴν |
πηγὴν
συνεφέλκεται.
ὁ
δὲ
ἐραστὴς |
[6, 8] |
ἔτυχεν
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
μετὰ
|
τὴν |
πρός
με
ὁμιλίαν
εὐθὺς
εἰς |
[6, 1] |
ταύτην
φύλαττε
μνήμην·
ἐμοὶ
δὲ
|
τὴν |
σὴν
κατάλιπε,
ὡς
ἂν
ἔχοιμι |
[6, 21] |
οὐδὲ
τὴν
Ἄρτεμιν,
εἰπέ
μοι,
|
τὴν |
σὴν
φοβῇ,
ἀλλὰ
βιάζῃ
παρθένον |
[6, 14] |
ἐπέτρεπεν,
ἀλλ´
ἐκέλευεν
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
|
τὴν |
ταχίστην.
ὁ
μὲν
δὴ
τούτους |
[6, 3] |
τούς
τε
ἀγροὺς
οὐκέτι
ἀφῆκε
|
τήν |
τε
Μελίτην
ἤθελεν
ἀμύνασθαι.
καὶ |
[6, 9] |
αὐτοῦ
γέγονε
τῆς
θαλάσσης.
ἀκούσασα
|
τὴν |
τύχην
ἠλέησα
καὶ
ἀνεμνήσθην
σου |
[6, 15] |
χρησάμενον
ἅπαξ
ἀφήσειν,
καὶ
ὀκνεῖ
|
τὴν |
ὕβριν.
Ἀλλὰ
τούτου
γε
εἵνεκεν, |
[6, 16] |
εἴπω·
ἆρα
ἀποκαλύψασα
τοῦ
δράματος
|
τὴν |
ὑπόκρισιν
διηγήσομαι
τὴν
ἀλήθειαν·
μή |
[6, 18] |
ἀνεζωπύρησεν
ἐξαίφνης
ὕλην
λαβὼν
εἰς
|
τὴν |
φλόγα
τὴν
θέαν,
καὶ
μικροῦ |
[6, 18] |
ἅμα
οὖν
συνδιαλεγόμενος
καὶ
ἐπιθεὶς
|
τὴν |
χεῖρα
τῷ
τραχήλῳ
περιέβαλεν
ὡς |
[6, 11] |
τοῦ
κάλλους
πολλὰ
ἐτερατευσάμην
καὶ
|
τὴν |
ψυχὴν
αὐτοῦ
φαντασίας
ἐγέμισα.
τί |
[6, 18] |
τὸν
λογισμὸν
τοῖς
λόγοις,
ἀλλὰ
|
τὴν |
ψυχὴν
εἰς
τὸ
ἐρώμενον
ἔχοντες, |
[6, 14] |
τὰς
τῆς
Μελίτης
διηγησάμενος
ὑποσχέσεις,
|
τὴν |
ψυχὴν
εἶχον
ἐπὶ
τρυτάνης
ἐλπίδος |
[6, 6] |
ὀφθαλμοῖς
κάθηται
τὸ
κάλλος)
ἀφῆκε
|
τὴν |
ψυχὴν
ἐπ´
αὐτὴν
καὶ
εἱστήκει |
[6, 17] |
καὶ
οὐ
κεκοινώνηκεν
ἑτέρῳ,
βόσκει
|
τὴν |
ψυχὴν
ἐπ´
αὐτόν·
ἂν
δ´ |
[6, 7] |
ἄμφω
τὸ
μὲν
κάλλος
εἰς
|
τὴν |
ψυχὴν
ἥρπασε,
τὸ
δὲ
δάκρυον |
[6, 18] |
δὲ
εἶδε
τὴν
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
|
τὴν |
ψυχήν,
καὶ
ἔδοξεν
αὐτῷ
τότε |
[6, 5] |
ἐγὼ
μὲν
οὖν
οὕτως
εἶχον
|
τὴν |
ψυχὴν
κακῶς.
~Ὁ
δὲ
Θέρσανδρος |
[6, 10] |
τὰ
δύο
πολεμεῖ·
ταῦτά
σου
|
τὴν |
ψυχὴν
κατέλαβε
καὶ
ἀπέκλεισέ
μου |
[6, 11] |
ἡ
δὲ
Μελίτη
κακῶς
εἶχε
|
τὴν |
ψυχήν,
ὡς
ἐκπεσοῦσα
πρός
με
|
[6, 3] |
ἀγροὺς
οὐκέτι
ἀφῆκε
τήν
τε
|
Μελίτην |
ἤθελεν
ἀμύνασθαι.
καὶ
πρῶτον
μὲν |
[6, 1] |
~Ἐπεὶ
οὖν
τὴν
|
Μελίτην |
ἰασάμην,
λέγω
πρὸς
αὐτήν·
Ἀλλ´
|
[6, 8] |
εὐθὺς
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς
τὴν
|
Μελίτην |
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς |
[6, 9] |
ὀργήν,
τὸν
δὲ
λογισμὸν
ἐπιστήσας
|
κριτὴν |
ἀκέραιον,
ἄκουσον.
ὁ
νεανίσκος
οὗτος |
[6, 20] |
εὐτυχίαν
δοκεῖς
τὸν
σὸν
καταφιλῆσαι
|
δεσπότην, |
ἀλλὰ
ἀκκίζῃ
καὶ
σχηματίζῃ
πρὸς |
[6, 4] |
γεγονέναι
δόξῃς·
αὕτη
γὰρ
τὸν
|
δεσπότην |
τὸν
ἐμὸν
ἐραστήν
σοι
προξενεῖ. |
[6, 3] |
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
μαθὼν
παρεῖναι
τὸν
|
δεσπότην |
τούς
τε
ἀγροὺς
οὐκέτι
ἀφῆκε |
[6, 3] |
ἀπεγνώκει
τυχεῖν,
μαστροπεύει
πρὸς
τὸν
|
δεσπότην, |
ὡς
ἂν
αὐτὸν
τῆς
Μελίτης |
[6, 4] |
γὰρ
τὸν
δεσπότην
τὸν
ἐμὸν
|
ἐραστήν |
σοι
προξενεῖ.
ἡ
μὲν
δὴ |
[6, 14] |
ἀλλ´
ἐκέλευεν
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
τὴν
|
ταχίστην. |
ὁ
μὲν
δὴ
τούτους
ἀπήλασεν |
[6, 16] |
σὲ
κατέχει
τύχη,
ἀλλὰ
τὴν
|
αὐτὴν |
ἄγνοιαν
δυστυχοῦμεν.
ἆρα
μή
σε |
[6, 1] |
τὴν
Μελίτην
ἰασάμην,
λέγω
πρὸς
|
αὐτήν· |
Ἀλλ´
ὅπως
μοι
τῆς
φυγῆς |
[6, 5] |
τῆς
Λευκίππης
εἶχεν,
οὔπω
σαφῶς
|
αὐτὴν
|
ἀπολαβόντα.
ψυχαὶ
δὲ
πεφύκασι
μάντεις |
[6, 8] |
τὴν
Μελίτην
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
|
αὐτὴν |
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον,
μηδὲν
ἔτι |
[6, 1] |
καὶ
κελεύει
πάλιν
ἀναστρέφειν
πρὸς
|
αὐτήν, |
ἐπειδὰν
ἔξω
γένωμαι
θυρῶν.
~Ἐγὼ |
[6, 4] |
ἀπόρρητον,
καὶ
καταθέμενος
λέγει
πρὸς
|
αὐτήν· |
Ἥκω
σοι
φέρων
σωρὸν
ἀγαθῶν· |
[6, 7] |
τὸν
Σωσθένην
προσκύψας·
Νῦν
μὲν
|
αὐτὴν |
θεράπευσον·
ὁρᾷς
γὰρ
ὡς
ἔχει
|
[6, 17] |
ἀλλ´
ἐπὶ
τὴν
κόρην
ἰτέον
|
αὐτήν. |
καὶ
γὰρ
ἂν
νῦν
ἐρᾷ |
[6, 6] |
κάλλος)
ἀφῆκε
τὴν
ψυχὴν
ἐπ´
|
αὐτὴν |
καὶ
εἱστήκει
τῇ
θέᾳ
δεδεμένος, |
[6, 11] |
τῆς
Λευκίππης,
αὖθις
ἀναστρέφει
πρὸς
|
αὐτὴν |
καὶ
σχηματίσας
τὸ
πρόσωπον
εἰς |
[6, 3] |
χρῆμά
τι
κάλλους
ἄπιστον·
οὕτως
|
αὐτὴν |
πιστεύσειας
ἀκούων,
ὡς
ἰδών.
ταύτην |
[6, 7] |
τοιαῦτα
Λευκίππης
ἦν
τὰ
δάκρυα,
|
αὐτὴν |
τὴν
λύπην
εἰς
κάλλος
νενικηκότα· |
[6, 12] |
εἰρωνείαν
οὐ
συνείς,
ἀλλὰ
νομίζων
|
αὐτὴν |
τῷ
ὄντι
λέγειν,
φιλοφρονούμενος
προσετίθει· |
[6, 3] |
αὖθις
ἐπανελθεῖν,
εἰ
θέλεις,
κατακλείσας
|
αὐτὴν |
φυλάξω
σοι,
ὡς
ὑπὸ
σοὶ |
[6, 6] |
παρῆσαν
ἐπὶ
τὸ
δωμάτιον,
καταλαμβάνουσιν
|
αὐτὴν |
χαμαὶ
κειμένην,
ἐν
νῷ
καθεστηκυῖαν |
[6, 4] |
τοὺς
ἀγρούς,
ἡγεῖσθαι
κελεύσας
ἐπ´
|
αὐτὴν
|
χωρεῖν
ἔμελλεν.
~Ἐν
τούτῳ
δὲ |
[6, 20] |
ἡνίας.
ῥαπίζει
δὴ
κατὰ
κόρρης
|
αὐτήν, |
Ὦ
κακόδαιμον
ἀνδράποδον,
λέγων,
καὶ |
[6, 15] |
γὰρ
ἐμὸν
οὕτως
ἔχει
πρὸς
|
αὐτήν, |
ὡς
ἀθάνατον
εἶναι.
ἓν
δὲ |
[6, 18] |
οὖν
ὀλίγον
ἐφ´
οἷς
πρὸς
|
ἑαυτὴν |
ἐλάλησεν
ἡ
Λευκίππη,
ὡς
μὴ |
[6, 1] |
ἅμα
λέγουσα
ἐσκεύασέ
με
ὡς
|
ἑαυτὴν |
καὶ
καταφιλοῦσα,
Ὡς
εὐμορφότερος,
ἔφη, |
[6, 17] |
ὅσα
εἶπεν·
ὅσα
ὠδύρατο·
ὅτι
|
ἑαυτὴν |
κατεμέμψατο.
ὁ
μοιχός
μου
κρατεῖ |
[6, 16] |
περὶ
τῶν
οὐχ
ἑαυτῆς·
ποσάκις
|
ἐμαυτὴν |
ἐβιασάμην,
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
τὴν
|
[6, 22] |
πυρὶ
κατακαίεται.
οὐκ
ἀφήσω
ποτὲ
|
ταύτην |
ἐγώ.
κἂν
καταφλέγῃς,
οὐχ
οὕτως |
[6, 20] |
ὁ
Σωσθένης
αἰσχυνθεὶς
ὡς
ἐληλεγμένος,
|
Ταύτην, |
εἶπεν,
ὦ
δέσποτα,
ξανθῆναι
μάστιξι |
[6, 3] |
αὐτὴν
πιστεύσειας
ἀκούων,
ὡς
ἰδών.
|
ταύτην |
ἐφύλαττόν
σοι·
καὶ
γὰρ
ἠκηκόειν |
[6, 7] |
ταχὺ
θελήσῃ
πεσεῖν·
μαρτυρίαν
γὰρ
|
ταύτην
|
νενόμικεν
ὅτι
καὶ
φιλεῖ.
τοιοῦτό |
[6, 4] |
ἐπιλήσῃ
μου.
μὴ
γὰρ
φοβηθῇς
|
ταύτην |
τὴν
ἁρπαγήν,
μηδὲ
ἐπὶ
κακῷ |
[6, 1] |
φίλτατε,
σώζοιο
καὶ
τὴν
ἐσθῆτα
|
ταύτην |
φύλαττε
μνήμην·
ἐμοὶ
δὲ
τὴν |
[6, 3] |
ἄτιμος
καὶ
ξένος.
ἀφῄρηται
δὲ
|
ταύτην |
χθὲς
ἡ
δέσποινα
καὶ
ἔμελλεν |
[6, 5] |
ἄρρητα
βοῶν,
τὸν
μοιχόν,
τὸν
|
λωποδύτην· |
ἄγει
δέ
με
εἰς
τὸ |
[6, 7] |
καὶ
τοῦ
μέλανος
ἔχων
τὴν
|
βαφὴν |
ἠρέμα
τῷ
λευκῷ
στεφανούμενος,
ὅταν |
[6, 19] |
καταδύεται,
καὶ
εἰς
τὴν
ἰδίαν
|
ἀρχὴν |
ἐκπηδῆσαι
θέλων
οὐκέτι
ἐστὶν
ἐλεύθερος, |
[6, 9] |
γέγονε
τῆς
θαλάσσης.
ἀκούσασα
τὴν
|
τύχην |
ἠλέησα
καὶ
ἀνεμνήσθην
σου
καὶ |
[6, 11] |
κάλλους
πολλὰ
ἐτερατευσάμην
καὶ
τὴν
|
ψυχὴν |
αὐτοῦ
φαντασίας
ἐγέμισα.
τί
κλαίεις· |
[6, 18] |
λογισμὸν
τοῖς
λόγοις,
ἀλλὰ
τὴν
|
ψυχὴν |
εἰς
τὸ
ἐρώμενον
ἔχοντες,
τῇ |
[6, 14] |
τῆς
Μελίτης
διηγησάμενος
ὑποσχέσεις,
τὴν
|
ψυχὴν |
εἶχον
ἐπὶ
τρυτάνης
ἐλπίδος
καὶ |
[6, 6] |
κάθηται
τὸ
κάλλος)
ἀφῆκε
τὴν
|
ψυχὴν |
ἐπ´
αὐτὴν
καὶ
εἱστήκει
τῇ |
[6, 17] |
οὐ
κεκοινώνηκεν
ἑτέρῳ,
βόσκει
τὴν
|
ψυχὴν |
ἐπ´
αὐτόν·
ἂν
δ´
ἅπαξ |
[6, 7] |
τὸ
μὲν
κάλλος
εἰς
τὴν
|
ψυχὴν |
ἥρπασε,
τὸ
δὲ
δάκρυον
εἰς |
[6, 18] |
εἶδε
τὴν
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
τὴν
|
ψυχήν, |
καὶ
ἔδοξεν
αὐτῷ
τότε
καλλίων |
[6, 5] |
μὲν
οὖν
οὕτως
εἶχον
τὴν
|
ψυχὴν |
κακῶς.
~Ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
ἐμβαλών |
[6, 10] |
δύο
πολεμεῖ·
ταῦτά
σου
τὴν
|
ψυχὴν |
κατέλαβε
καὶ
ἀπέκλεισέ
μου
τοῖς |
[6, 11] |
δὲ
Μελίτη
κακῶς
εἶχε
τὴν
|
ψυχήν, |
ὡς
ἐκπεσοῦσα
πρός
με
τῆς |
[6, 3] |
ἐτήρησέ
σοι,
ὥστε
τοσοῦτον
κάλλος
|
λαβεῖν. |
ἔστι
δὲ
νῦν
ἐν
τοῖς |
[6, 20] |
μὴ
θέλεις
ἐραστοῦ
μου
πεῖραν
|
λαβεῖν, |
πειράσῃ
δεσπότου.
καὶ
ἡ
Λευκίππη· |
[6, 4] |
δόλῳ
καὶ
καλεσαμένους
ὅτι
πορρωτάτω
|
διατρίβειν |
ἔχοντας
ἐφ´
ὁμιλίᾳ·
δύο
δὲ |
[6, 10] |
εὑρεῖν
τὴν
ἀλήθειαν,
τὰς
θεραπαίνας
|
ἀγαγεῖν, |
αἷς
συναπελθοῦσα
ἔτυχεν,
ἂν
μὴ |
[6, 13] |
μέσων
τῶν
τοῦ
θανάτου
πυλῶν
|
ἀγαγεῖν· |
εἶτα
κατέλεγε
τὴν
ναυαγίαν,
ἐκθειάζων |
[6, 12] |
ἀλλὰ
νομίζων
αὐτὴν
τῷ
ὄντι
|
λέγειν, |
φιλοφρονούμενος
προσετίθει·
Βούλομαι
δέ
σοι |
[6, 8] |
ἀγροὺς
τὴν
Μελίτην
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
|
ἐπείγειν |
αὐτὴν
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον,
μηδὲν |
[6, 2] |
ἄρτι
ἐπικλείσαντα
τὸ
οἴκημα,
καὶ
|
ἀνοίγειν |
ἐκέλευεν
αὖθις.
ὡς
δὲ
ἤνοιξε |
[6, 2] |
παρὰ
Κλειτοφῶντος·
ἐὰν
δὲ
νομίσῃς
|
φυγεῖν |
βέλτιον,
ἐφόδιον.
καὶ
ὁ
Πασίων |
[6, 7] |
ἐπέχει,
μὴ
πρὶν
τὸ
ἐρώμενον
|
ἰδεῖν |
ταχὺ
θελήσῃ
πεσεῖν·
μαρτυρίαν
γὰρ |
[6, 15] |
δὲ
μόνον
φοβοῦμαι
καὶ
ἐπείγομαι
|
μαθεῖν |
περὶ
τῆς
κόρης,
εἰ
τῷ |
[6, 3] |
αὐτῆς
ἀπεσταλμένη.
πρὶν
οὖν
αὖθις
|
ἐπανελθεῖν, |
εἰ
θέλεις,
κατακλείσας
αὐτὴν
φυλάξω |
[6, 4] |
ὁ
Θέρσανδρος
καὶ
ἐκέλευσε
τοῦτο
|
ποιεῖν. |
ἔρχεται
δὴ
σπουδῇ
μάλα
ὁ |
[6, 14] |
τὴν
ἕω
σπουδῇ
πρός
με
|
ἥκειν, |
καὶ
τὰς
τῆς
Μελίτης
διηγησάμενος |
[6, 18] |
ὁ
δὲ
οὐδὲν
ἧττον
περιβαλὼν
|
ἀνέλκειν |
τὸ
πρόσωπον
ἐβιάζετο·
ἡ
δὲ |
[6, 18] |
ὅταν
πρὸς
τὰς
ἐρωμένας
ζητήσωσι
|
λαλεῖν· |
οὐ
γὰρ
ἐπιστήσαντες
τὸν
λογισμὸν |
[6, 4] |
ἦσαν
ἅμα
τῇ
Λευκίππῃ
παροῦσαι,
|
περιελεῖν |
δόλῳ
καὶ
καλεσαμένους
ὅτι
πορρωτάτω
|
[6, 19] |
παροξύνει
μισεῖν,
ὁ
δὲ
ἀναγκάζει
|
φιλεῖν· |
καὶ
ἀλλήλων
πάροικος
ἡ
τοῦ |
[6, 11] |
λέγουσα
χειρός
τε
ἔθιγε
καὶ
|
καταφιλεῖν |
ἤθελεν.
ἐγεγόνει
δὲ
ἡμερώτερος,
καὶ |
[6, 20] |
δεσπότου.
καὶ
ἡ
Λευκίππη·
Κἂν
|
τυραννεῖν |
ἐθέλῃς,
κἀγὼ
τυραννεῖσθαι,
πλὴν
οὐ |
[6, 20] |
ὡς
ἂν
μάθοι
δεσπότου
μὴ
|
καταφρονεῖν. |
~Πείσθητι
τῷ
Σωσθένει,
φησὶν
ἡ |
[6, 3] |
ταύτην
ἐφύλαττόν
σοι·
καὶ
γὰρ
|
ἠκηκόειν |
ζῶντά
σε,
καὶ
ἐπίστευον,
ὅπερ |
[6, 15] |
αὐτῆς
οὕτως
ἔχειν
ἁπλῶς,
ἀλλ´
|
ὑπονοεῖν |
μοι
δοκεῖ
σε
χρησάμενον
ἅπαξ |
[6, 16] |
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
τὴν
γλῶσσαν
|
εἰπεῖν· |
ἀλλὰ
ταῦτα
μόνον
ἔλεγον·
Ἄνερ |
[6, 12] |
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ὅστις
ἐστὶν
|
εἰπεῖν, |
ὡς
ἂν
μᾶλλον
ἡσθείης.
Μελίτης |
[6, 10] |
αὖθις,
εἰ
ζητήσει
ὁ
Θέρσανδρος
|
εὑρεῖν |
τὴν
ἀλήθειαν,
τὰς
θεραπαίνας
ἀγαγεῖν, |
[6, 8] |
τὸ
μὲν
ἀληθὲς
οὐκ
εἶχεν
|
εὑρεῖν, |
ὑπενόει
δὲ
τὸν
Σωσθένην.
βουλομένη |
[6, 4] |
ἀγρούς,
ἡγεῖσθαι
κελεύσας
ἐπ´
αὐτὴν
|
χωρεῖν |
ἔμελλεν.
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ἐγὼ |
[6, 2] |
οὖν
τῇ
Μελίτῃ
τὸ
νῦν
|
ἀναχωρεῖν, |
ὅταν
δὲ
ἐν
καλῷ
θῆται |
[6, 11] |
μᾶλλον.
τότε
μὲν
οὖν
εἰπὼν
|
ἐξετάσειν |
περὶ
τῶν
εἰρημένων,
κοιμησόμενος
ᾤχετο |
[6, 7] |
τὸ
ἐρώμενον
ἰδεῖν
ταχὺ
θελήσῃ
|
πεσεῖν· |
μαρτυρίαν
γὰρ
ταύτην
νενόμικεν
ὅτι |
[6, 20] |
μάστιξι
δεῖ
καὶ
μυρίαις
βασάνοις
|
περιπεσεῖν, |
ὡς
ἂν
μάθοι
δεσπότου
μὴ |
[6, 18] |
τῷ
τραχήλῳ
περιέβαλεν
ὡς
μέλλων
|
φιλήσειν. |
ἡ
δὲ
προϊδοῦσα
τῆς
χειρὸς |
[6, 15] |
μοι
δοκεῖ
σε
χρησάμενον
ἅπαξ
|
ἀφήσειν, |
καὶ
ὀκνεῖ
τὴν
ὕβριν.
Ἀλλὰ |
[6, 20] |
πρῶτον
ἐλπίζων
εἰς
τὸν
ἔρωτα
|
εὐτυχήσειν, |
ὅλος
Λευκίππης
δοῦλος
ἦν·
ἀτυχήσας |
[6, 19] |
θέλων
οὐκέτι
ἐστὶν
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ
|
μισεῖν |
ἀναγκάζεται
τὸ
φιλούμενον.
ὅταν
δὲ |
[6, 19] |
ὅμοιον.
ὁ
μὲν
γὰρ
παροξύνει
|
μισεῖν, |
ὁ
δὲ
ἀναγκάζει
φιλεῖν·
καὶ |
[6, 19] |
παρακαλεῖ
καὶ
τὸν
θυμὸν
ἐπαγγέλλεται
|
καταμαλάττειν
|
ἡδονῇ.
τυχὼν
μὲν
οὖν
ὧν |
[6, 4] |
καλύβην
ἑωρακώς,
ἔνθα
ἡ
Λευκίππη
|
διανυκτερεύειν |
ἔμελλε,
δύο
τῶν
ἐργατῶν
παραλαβὼν |
[6, 1] |
τὰ
συγκείμενα
καὶ
κελεύει
πάλιν
|
ἀναστρέφειν |
πρὸς
αὐτήν,
ἐπειδὰν
ἔξω
γένωμαι |
[6, 15] |
ἡγοῦμαι
τὴν
ἄρνησιν
αὐτῆς
οὕτως
|
ἔχειν |
ἁπλῶς,
ἀλλ´
ὑπονοεῖν
μοι
δοκεῖ |
[6, 2] |
σοὶ
δοκοῦν
κἀμοὶ
δοκεῖ
καλῶς
|
ἔχειν. |
ἔδοξεν
οὖν
τῇ
Μελίτῃ
τὸ |
[6, 1] |
μέρους,
ἀλλ´
ἤδη
νόμιζε
Λευκίππην
|
ἔχειν. |
σὺ
δὲ
ἔνδυθι
τὴν
ἐσθῆτα
|
[6, 17] |
λόγος
γὰρ
ἐλπίδος
εἰς
τὸ
|
τυχεῖν
|
ἔρωτος
ἐς
πειθὼ
ῥᾴδιος·
τὸ |
[6, 3] |
ἐπεὶ
γὰρ
αὐτὸς
αὐτῆς
ἀπεγνώκει
|
τυχεῖν, |
μαστροπεύει
πρὸς
τὸν
δεσπότην,
ὡς |
[6, 18] |
ἀπέχου
τοῦ
λοιποῦ,
μηδὲ
ἐλπίσῃς
|
τυχεῖν, |
πλὴν
εἰ
μὴ
γένῃ
Κλειτοφῶν. |
[6, 3] |
χθὲς
ἡ
δέσποινα
καὶ
ἔμελλεν
|
ἀποπέμψειν· |
ἡ
τύχη
δὲ
ἐτήρησέ
σοι, |
[6, 1] |
ἐμοῦ
τὰ
συγκείμενα
καὶ
κελεύει
|
πάλιν |
ἀναστρέφειν
πρὸς
αὐτήν,
ἐπειδὰν
ἔξω |
[6, 3] |
ᾤχετο,
μὴ
ἀπόκοιτος
γενέσθαι,
δειπνήσας
|
πάλιν |
ἀνέστρεφεν
ἐπὶ
τὴν
οἰκίαν.
ἦν |
[6, 19] |
ἠθέλησεν,
ἵλεως
γίνεται,
ἀτιμούμενος
δὲ
|
πάλιν |
εἰς
τὸν
θυμὸν
καταδύεται·
ὁ |
[6, 16] |
ἐλευθερίας
τὸν
φίλτατον
ἀπολέσῃ.
φέρε
|
πάλιν |
ἐνδύσωμαί
μου
τὸ
δρᾶμα·
φέρε |
[6, 7] |
ἰάσομαι.
εἶτα
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
|
πάλιν, |
ἐξιών,
Ὅπως
εἴπῃς
τὰ
εἰκότα |
[6, 3] |
~Ἐμοὶ
δὲ
ἡ
συνήθης
Τύχη
|
πάλιν |
ἐπιτίθεται
καὶ
συντίθεται
κατ´
ἐμοῦ |
[6, 9] |
εἰσελθὼν
εἰς
τὴν
οἰκίαν
ἐβόα
|
πάλιν, |
Τὸν
μοιχὸν
ἐξέκλεψας
σύ,
τῶν |
[6, 21] |
αὐτὸς
μοιχὸς
ὤν·
οὐδὲ
τὴν
|
Ἄρτεμιν, |
εἰπέ
μοι,
τὴν
σὴν
φοβῇ, |
[6, 5] |
φησίν,
οὗτος
ὁ
μοιχὸς
βακχεύων
|
ἡμῖν |
ἔπεισι
καὶ
τῆς
σῆς
γυναικὸς |
[6, 2] |
δὲ
αὐτὸς
τῶν
συμπεπλευκότων
ἦν
|
ἡμῖν |
καὶ
ἄλλως
ἐμοὶ
κεχαρισμένος.
ὡς |
[6, 7] |
Θερσάνδρῳ
συμβεβήκει·
ἐδάκρυε
γὰρ
πρὸς
|
ἐπίδειξιν, |
παθὼν
μέν
τι,
κατὰ
τὸ |
[6, 15] |
αὐτῆς
ποτνιωμένης.
ἔστησαν
οὖν
ἀψοφητὶ
|
κατόπιν |
τῶν
θυρῶν.
~Οἴμοι,
Κλειτοφῶν"
(τοῦτο |
[6, 15] |
ἅπαξ
ἀφήσειν,
καὶ
ὀκνεῖ
τὴν
|
ὕβριν. |
Ἀλλὰ
τούτου
γε
εἵνεκεν,
εἶπεν |
[6, 3] |
οἶδ´
ὅπως
πρὸς
αὐτῆς
ἀπεσταλμένη.
|
πρὶν |
οὖν
αὖθις
ἐπανελθεῖν,
εἰ
θέλεις, |
[6, 7] |
ὀφθαλμῶν
τὴν
κίνησιν
ἐπέχει,
μὴ
|
πρὶν |
τὸ
ἐρώμενον
ἰδεῖν
ταχὺ
θελήσῃ |
[6, 22] |
οὐκ
αἰσχύνεσθε
ποιοῦντες
ἃ
μὴ
|
τετολμήκασιν |
οἱ
λῃσταί·
λανθάνεις
δὲ
ἐγκώμιόν |
[6, 11] |
ἀνάστηθι,
καὶ
θῦε
ἐπὶ
τοῖς
|
εὐτυχήμασιν |
Ἀφροδίτῃ·
μνημόνευε
δὲ
κἀμοῦ.
~Καὶ |
[6, 21] |
τοσούτοις
συννυκτερεύσασα
πειραταῖς·
εὐνοῦχοί
σοι
|
γεγόνασιν |
οἱ
λῃσταί·
φιλοσόφων
ἦν
τὸ |
[6, 7] |
μὲν
ἄμορφος
ᾖ
καὶ
ἄγροικος,
|
προστίθησιν |
εἰς
δυσμορφίαν·
ἐὰν
δὲ
ἡδὺς |
[6, 7] |
δὲ
καὶ
τῶν
ὀφθαλμῶν
τὴν
|
κίνησιν |
ἐπέχει,
μὴ
πρὶν
τὸ
ἐρώμενον |
[6, 15] |
εἶπεν·
οὐ
μὴν
ἡγοῦμαι
τὴν
|
ἄρνησιν |
αὐτῆς
οὕτως
ἔχειν
ἁπλῶς,
ἀλλ´ |
[6, 8] |
Σωσθένην.
βουλομένη
δὲ
φανερὰν
αὐτῆς
|
ζήτησιν |
ποιήσασθαι
διὰ
τοῦ
Θερσάνδρου,
τέχνην |
[6, 10] |
αὐτῇ
ἦν
ἐγκεῖσθαι
πρὸς
τὴν
|
ζήτησιν |
φανερῶς,
ὡς
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον |
[6, 21] |
μὴ
καταφρονεῖν.
~Πείσθητι
τῷ
Σωσθένει,
|
φησὶν |
ἡ
Λευκίππη·
συμβουλεύει
γὰρ
καλῶς· |
[6, 5] |
Σωσθένης
πρῶτος
γνωρίσας,
Ἀλλ´
ἰδού,
|
φησίν, |
οὗτος
ὁ
μοιχὸς
βακχεύων
ἡμῖν |
[6, 16] |
ἆρα
ἀποκαλύψασα
τοῦ
δράματος
τὴν
|
ὑπόκρισιν |
διηγήσομαι
τὴν
ἀλήθειαν·
μή
με |
[6, 18] |
μόνον
χωρὶς
ἡνιόχου
τοῦ
λογισμοῦ
|
λαλοῦσιν. |
ἅμα
οὖν
συνδιαλεγόμενος
καὶ
ἐπιθεὶς |
[6, 13] |
παρὰ
τῆς
Τύχης,
ὃν
οὕτω
|
φιλοῦσιν |
οἱ
θεοί,
ὡς
αὐτὸν
καὶ |
[6, 6] |
δὲ
παρῆσαν
ἐπὶ
τὸ
δωμάτιον,
|
καταλαμβάνουσιν |
αὐτὴν
χαμαὶ
κειμένην,
ἐν
νῷ |
[6, 19] |
κἀκεῖνος
ὡς
γείτων
πείθεται,
καὶ
|
ἀνάπτουσιν |
ἄμφω
τὸ
πῦρ.
ἂν
δὲ |
[6, 15] |
δὲ
πλησίον
ἐγένοντο
τῶν
θυρῶν,
|
ἀκούουσιν |
αὐτῆς
ποτνιωμένης.
ἔστησαν
οὖν
ἀψοφητὶ |
[6, 7] |
τῷ
λευκῷ
στεφανούμενος,
ὅταν
τοῖς
|
δάκρυσιν |
ὑγρανθῇ,
ἔοικε
πηγῆς
ἐγκύμονι
μαζῷ. |
[6, 19] |
πῦρ,
καὶ
ἔστι
τὴν
μὲν
|
φύσιν |
ἐναντιώτατον,
τὴν
δὲ
βίαν
ὅμοιον. |
[6, 5] |
με
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
καὶ
|
παραδίδωσιν, |
ἔγκλημα
μοιχείας
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
δὲ |
[6, 11] |
γὰρ
ἅπαξ
ἐμπεσοῦσα
ψυχῇ
δυσέκλειπτόν
|
ἐστιν. |
ἐθορυβήθη
οὖν
ὅτι
τὴν
κόρην |
[6, 12] |
χρηστότης·
τὴν
δὲ
ἡλικίαν
οἷός
|
ἐστιν |
εἶδες,
ὅτι
νέος
καὶ
καλός, |
[6, 12] |
σοι
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ὅστις
|
ἐστὶν |
εἰπεῖν,
ὡς
ἂν
μᾶλλον
ἡσθείης. |
[6, 19] |
ἰδίαν
ἀρχὴν
ἐκπηδῆσαι
θέλων
οὐκέτι
|
ἐστὶν |
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ
μισεῖν
ἀναγκάζεται
τὸ |
[6, 1] |
αὐταῖς
ταῖς
θύραις,
ᾧ
προστεταγμένον
|
ἐστὶν |
ἐξ
ἐμοῦ
κομίσαι
σε
εἰς |
[6, 7] |
τὸ
δὲ
μέλαν
πορφύρεται,
καὶ
|
ἔστιν |
ὅμοιον
τὸ
μὲν
ἴῳ,
τὸ |
[6, 9] |
ἠκολούθησέ
μοι.
ἔχεις
τὸν
Σωσθένην,
|
πάρεστιν |
ἡ
γυνὴ
κατὰ
τοὺς
ἀγρούς. |
[6, 6] |
συνέστειλε
τὸ
πρόσωπον
εἰς
τὴν
|
ὄψιν |
τῆς
συμφορᾶς.
ὡς
οὖν
ἤκουσεν |
[6, 3] |
Σωσθένης
ὁ
τὴν
Λευκίππην
ἐωνημένος,
|
ὃν |
ἡ
Μελίτη
τῆς
τῶν
ἀγρῶν |
[6, 16] |
μόνης
ἄνερ,
πιστὲ
καὶ
βέβαιε,
|
ὃν |
οὐδὲ
συγκαθεύδουσα
πέπεικεν
ἄλλη
γυνή, |
[6, 13] |
τοιοῦτον
λαβούσῃ
παρὰ
τῆς
Τύχης,
|
ὃν |
οὕτω
φιλοῦσιν
οἱ
θεοί,
ὡς |
[6, 3] |
γὰρ
ὑπὸ
τοῦ
φίλου,
πρὸς
|
ὃν |
ᾤχετο,
μὴ
ἀπόκοιτος
γενέσθαι,
δειπνήσας |
[6, 17] |
γὰρ
ἐπιθυμοῦν,
σύμμαχον
ὃ
θέλει
|
λαβόν, |
ἐγείρει
τὴν
ἐλπίδα.
~Διαλιπὼν
οὖν |
[6, 16] |
γλῶσσαν
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα
μόνον
|
ἔλεγον· |
Ἄνερ
Κλειτοφῶν,
Λευκίππης
μόνης
ἄνερ, |
[6, 18] |
ἐγείρει
τὴν
ἐλπίδα.
~Διαλιπὼν
οὖν
|
ὀλίγον |
ἐφ´
οἷς
πρὸς
ἑαυτὴν
ἐλάλησεν |
[6, 10] |
οὖν
ἡ
Διαβολὴ
τοξεύσῃ
τὸν
|
λόγον, |
ὁ
μὲν
δίκην
βέλους
ἐξίπταται |
[6, 15] |
ὁ
δὲ
τὸν
μὲν
ὄντα
|
λόγον |
οὐ
λέγει,
σοφίζεται
δέ
τι
|
[6, 17] |
Σωσθένης
ἔφη,
δέσποτα,
πρὸς
τὸ
|
ἔργον, |
ἀλλ´
ἐπὶ
τὴν
κόρην
ἰτέον |
[6, 9] |
τῆς
οἰκίας
ἐξαπέστειλας·
σὸν
τὸ
|
ἔργον. |
τί
οὖν
οὐκ
ἠκολούθεις
αὐτῷ· |
[6, 7] |
τὰ
δὲ
δάκρυα
τῶν
ὀφθαλμῶν
|
ἔνδον
|
εἱλούμενα
γελᾷ.
τοιαῦτα
Λευκίππης
ἦν |
[6, 6] |
ἀνοιγομένων
τῶν
θυρῶν,
ἦν
δὲ
|
ἔνδον |
λύχνος,
ἀνανεύσασα
μικρὸν
αὖθις
τοὺς |
[6, 18] |
δὲ
προϊδοῦσα
τῆς
χειρὸς
τὴν
|
ὁδὸν |
νεύει
κάτω
καὶ
εἰς
τὸν |
[6, 8] |
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς
τὴν
|
ἐπάνοδον, |
μηδὲν
ἔτι
δεομένην
φαρμάκων.
ὡς |
[6, 2] |
παρελθοῦσα
ἐμήνυσε
τῇ
Μελίτῃ
τὴν
|
ἔξοδον |
τὴν
ἐμήν,
καλεῖ
τὸν
φύλακα. |
[6, 16] |
τὴν
ἀλήθειαν·
μή
με
νομίσῃς
|
ἀνδράποδον |
εἶναι,
Θέρσανδρε.
στρατηγοῦ
θυγάτηρ
εἰμὶ |
[6, 20] |
κατὰ
κόρρης
αὐτήν,
Ὦ
κακόδαιμον
|
ἀνδράποδον, |
λέγων,
καὶ
ἀληθῶς
ἐρωτιῶν·
πάντων |
[6, 17] |
διαφέρεις
ἐκείνου
εἰς
εὐμορφίαν)
ἐπιλήσεται
|
τέλεον |
αὐτοῦ.
παλαιὸν
γὰρ
ἔρωτα
μαραίνει |
[6, 11] |
τῆς
ὑπονοίας
μετέφερεν.
οὐ
μέντοι
|
τέλεον |
ἐπίστευσε·
ζηλοτυπία
γὰρ
ἅπαξ
ἐμπεσοῦσα |
[6, 7] |
τῶν
καλῶν
τὸ
κάλλος
κάθηται,
|
ῥέον |
ἐκεῖθεν
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
τῶν |
[6, 17] |
ἔργον,
ἀλλ´
ἐπὶ
τὴν
κόρην
|
ἰτέον |
αὐτήν.
καὶ
γὰρ
ἂν
νῦν |
[6, 17] |
Ζεῦ,
γενέσθαι
Κλειτοφῶν.
Ἀλλ´
οὐ
|
μαλακιστέον, |
ὁ
Σωσθένης
ἔφη,
δέσποτα,
πρὸς |
[6, 22] |
ἀλλὰ
μέτρια
ταῦτα·
τὸ
δὲ
|
μεῖζον |
ἐγκώμιον·
Καὶ
μετὰ
Θέρσανδρον
παρθένος, |
[6, 14] |
φόβου,
καὶ
ἐφοβεῖτό
μου
τὸ
|
ἐλπίζον |
καὶ
ἤλπιζε
τὸ
φοβούμενον.
~Ἡμέρας |
[6, 12] |
τότε
ἐπαινέσω
Θέρσανδρον
ὡς
ἄνδρα
|
ἀγαθόν, |
ὅταν
εἰς
τὰς
ἀλλοτρίας
μὴ |
[6, 16] |
ποσάκις
ἐμαυτὴν
ἐβιασάμην,
ἀλλ´
οὐκ
|
ἔπειθον |
τὴν
γλῶσσαν
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα |
[6, 17] |
εἰς
εὐμορφίαν)
ἐπιλήσεται
τέλεον
αὐτοῦ.
|
παλαιὸν |
γὰρ
ἔρωτα
μαραίνει
νέος
ἔρως· |
[6, 9] |
τὸν
δὲ
λογισμὸν
ἐπιστήσας
κριτὴν
|
ἀκέραιον, |
ἄκουσον.
ὁ
νεανίσκος
οὗτος
οὔτε |
[6, 7] |
ἐπλήσθη
δακρύων,
καὶ
εἶχεν
αὐτῆς
|
ἴδιον
|
κάλλος
καὶ
τὰ
δάκρυα.
δάκρυον |
[6, 2] |
ἐὰν
δὲ
νομίσῃς
φυγεῖν
βέλτιον,
|
ἐφόδιον. |
καὶ
ὁ
Πασίων
(τοῦτο
γὰρ |
[6, 22] |
λανθάνεις
δὲ
ἐγκώμιόν
μοι
διδοὺς
|
πλεῖον |
διὰ
ταύτης
σου
τῆς
ἀναισχυντίας· |
[6, 22] |
μέτρια
ταῦτα·
τὸ
δὲ
μεῖζον
|
ἐγκώμιον· |
Καὶ
μετὰ
Θέρσανδρον
παρθένος,
τὸν |
[6, 22] |
τετολμήκασιν
οἱ
λῃσταί·
λανθάνεις
δὲ
|
ἐγκώμιόν |
μοι
διδοὺς
πλεῖον
διὰ
ταύτης |
[6, 19] |
φύσιν
ἐναντιώτατον,
τὴν
δὲ
βίαν
|
ὅμοιον. |
ὁ
μὲν
γὰρ
παροξύνει
μισεῖν, |
[6, 7] |
δὲ
μέλαν
πορφύρεται,
καὶ
ἔστιν
|
ὅμοιον
|
τὸ
μὲν
ἴῳ,
τὸ
δὲ |
[6, 9] |
στερροτέροις
δεσμοῖς
δεδεμένον·
ἡ
Μελίτη,
|
Ποῖον |
μοιχόν·
ἔφη.
τί
πάσχεις·
εἰ |
[6, 12] |
Σωσθένην,
ἀλλ´·
Ὦ
κακὸν
σὺ
|
θηρίον, |
μέχρι
τίνος
μοι
μιαίνεις
τὰ |
[6, 22] |
ὑμεῖς
τοιαῦτα
ποιεῖτε,
ἀληθινὸν
τοῦτο
|
πειρατήριον. |
εἶτα
οὐκ
αἰσχύνεσθε
ποιοῦντες
ἃ |
[6, 21] |
οἱ
λῃσταί·
φιλοσόφων
ἦν
τὸ
|
πειρατήριον· |
οὐδεὶς
ἐν
αὐτοῖς
εἶχεν
ὀφθαλμούς· |
[6, 13] |
μοι,
ἔφη,
μαίνεσθαι
μανίαν
ἀνήκεστον.
|
πειρατήριον |
ταῦτα
εἶναί
σοι
δοκεῖ,
πλοῦτος |
[6, 8] |
ἐμοῦ,
ὡς
εἴην
εἰς
τὸ
|
δεσμωτήριον |
ἐμβληθείς,
εἶτα
περὶ
τῆς
Λευκίππης, |
[6, 5] |
ἄγει
δέ
με
εἰς
τὸ
|
δεσμωτήριον
|
καὶ
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα
μοιχείας
ἐπιφέρων. |
[6, 6] |
Θέρσανδρος
ἐμβαλών
με
εἰς
τὸ
|
δεσμωτήριον, |
ὡς
εἶχεν
ὁρμῆς
ἐπὶ
τὴν |
[6, 15] |
τῆς
Λευκίππης
δωμάτιον.
ἐπεὶ
δὲ
|
πλησίον |
ἐγένοντο
τῶν
θυρῶν,
ἀκούουσιν
αὐτῆς |
[6, 4] |
ἐκτροπῆς
χωρεῖ,
φέρων
εἴς
τι
|
δωμάτιον |
ἀπόρρητον,
καὶ
καταθέμενος
λέγει
πρὸς |
[6, 15] |
παρῆσαν
ἐπὶ
τὸ
τῆς
Λευκίππης
|
δωμάτιον. |
ἐπεὶ
δὲ
πλησίον
ἐγένοντο
τῶν |
[6, 6] |
ὡς
δὲ
παρῆσαν
ἐπὶ
τὸ
|
δωμάτιον, |
καταλαμβάνουσιν
αὐτὴν
χαμαὶ
κειμένην,
ἐν |
[6, 2] |
Κλειτοφῶντος·
ἐὰν
δὲ
νομίσῃς
φυγεῖν
|
βέλτιον, |
ἐφόδιον.
καὶ
ὁ
Πασίων
(τοῦτο |
[6, 16] |
τοὔνομα.
ἀνήρ
μοι
Κλειτοφῶν,
πατρὶς
|
Βυζάντιον, |
Σώστρατος
πατήρ,
μήτηρ
Πάνθεια.
ἀλλ´ |
[6, 16] |
ἐφοβούμην
μή
τί
σοι
κινήσω
|
κακόν, |
παροξύνασα
Θέρσανδρον
ἐπὶ
σέ.
εἰ |
[6, 12] |
ληροῦντα
τὸν
Σωσθένην,
ἀλλ´·
Ὦ
|
κακὸν |
σὺ
θηρίον,
μέχρι
τίνος
μοι |
[6, 16] |
μὴ
καὶ
σύ
τι
πέπονθας
|
ὑβριστικόν· |
πολλάκις
ἠθέλησα
πυθέσθαι
παρὰ
τοῦ |
[6, 8] |
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς
τὴν
Μελίτην
|
νεανίσκον
|
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς
τὴν |
[6, 10] |
διαπεφοίτηκεν
ἐκ
τῆς
εἰς
τὸν
|
νεανίσκον |
τιμῆς,
οὐκ
εἰδότων
τῶν
πολλῶν |
[6, 3] |
ζῶντά
σε,
καὶ
ἐπίστευον,
ὅπερ
|
ἤθελον. |
ἀλλ´
οὐκ
ἐξέφαινον,
ἵνα
τὴν |
[6, 14] |
τὸ
οἴκημα
σπουδῇ
παρῆσαν.
καὶ
|
ἤθελον |
μὲν
αὐτοῦ
καταμεῖναι
σὺν
ἐμοί, |
[6, 17] |
ἐστι.
Μελίτη
φιλεῖ,
Λευκίππη
φιλεῖ.
|
ὄφελον, |
ὦ
Ζεῦ,
γενέσθαι
Κλειτοφῶν.
Ἀλλ´ |
[6, 7] |
τῶν
δακρύων
ἅλμης
περὶ
τὸν
|
κύκλον, |
τὸ
μὲν
πιαίνεται,
τὸ
δὲ |
[6, 13] |
γὰρ
τυγχάνουσα
μὲν
χάριτος
ἔτι
|
μᾶλλον |
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα
δὲ
εἰς
ὀργὴν |
[6, 20] |
ἔχω·
σὺ
γάρ
με
καὶ
|
μᾶλλον |
ἠδίκησας.
καὶ
ὁ
Σωσθένης
αἰσχυνθεὶς |
[6, 12] |
ὅστις
ἐστὶν
εἰπεῖν,
ὡς
ἂν
|
μᾶλλον |
ἡσθείης.
Μελίτης
μὲν
ἀνήρ,
ἣν |
[6, 7] |
ὁρῶσι·
τὸ
δὲ
τῶν
γυναικῶν
|
μᾶλλον, |
ὅσῳ
θαλερώτερον,
τοσούτῳ
καὶ
γοητότερον. |
[6, 5] |
πλῆθος
τῶν
παννυχιζόντων
συνέρρεεν.
ἔτι
|
μᾶλλον |
οὖν
ὁ
Θέρσανδρος
ἐδεινοπάθει,
ῥητὰ |
[6, 6] |
γῆν
καταρρεῖ·
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
|
μᾶλλον |
ῥεέτω
τοὺς
ἐμούς.
~Ἡ
δὲ |
[6, 11] |
μου
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει
με
|
μᾶλλον. |
τότε
μὲν
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν |
[6, 22] |
μόνη
καὶ
γυνή,
καὶ
ἓν
|
ὅπλον |
ἔχω
τὴν
ἐλευθερίαν,
ἣ
μήτε |
[6, 9] |
ἔθαψα
τῆς
θαλάσσης
νεκρούς,
εἰ
|
ξύλον |
ἐκ
ναυαγίας
τῇ
γῇ
προσπεσὸν |
[6, 19] |
τὴν
ἐπιθυμίαν
συμμαχεῖ,
ἀλλ´
ὡς
|
δοῦλον |
τῆς
ἐπιθυμίας
πεδήσας
κρατεῖ·
οὐκ |
[6, 11] |
σε.
τὸ
δὲ
κατόρθωμα
τοῦτο
|
ἐμόν. |
ἐγὼ
γάρ
σου
πρὸς
αὐτὸν |
[6, 4] |
αὕτη
γὰρ
τὸν
δεσπότην
τὸν
|
ἐμὸν |
ἐραστήν
σοι
προξενεῖ.
ἡ
μὲν |
[6, 15] |
ὁ
Θέρσανδρος,
θαρρείτω.
τὸ
γὰρ
|
ἐμὸν |
οὕτως
ἔχει
πρὸς
αὐτήν,
ὡς |
[6, 20] |
δὴ
κατὰ
κόρρης
αὐτήν,
Ὦ
|
κακόδαιμον |
ἀνδράποδον,
λέγων,
καὶ
ἀληθῶς
ἐρωτιῶν· |
[6, 7] |
καὶ
τὰ
δάκρυα.
δάκρυον
γὰρ
|
ὀφθαλμὸν |
ἀνίστησι
καὶ
ποιεῖ
προπετέστερον.
κἂν |
[6, 22] |
ἐγώ.
κἂν
καταφλέγῃς,
οὐχ
οὕτως
|
θερμὸν |
εὑρήσεις
τὸ
πῦρ.
|
[6, 9] |
καρδίας
τὴν
ὀργήν,
τὸν
δὲ
|
λογισμὸν |
ἐπιστήσας
κριτὴν
ἀκέραιον,
ἄκουσον.
ὁ |
[6, 18] |
λαλεῖν·
οὐ
γὰρ
ἐπιστήσαντες
τὸν
|
λογισμὸν |
τοῖς
λόγοις,
ἀλλὰ
τὴν
ψυχὴν |
[6, 10] |
~Ταῦτα
δὲ
ἔλεγε,
προσποιησαμένη
τὸν
|
ἀφανισμὸν |
τῆς
Λευκίππης
μὴ
ἐγνωκέναι,
ταμιευσαμένη |
[6, 19] |
ἀτιμάσῃ
τὸ
ἐρώμενον,
αὐτὸς
τὸν
|
θυμὸν |
εἰς
συμμαχίαν
καλεῖ.
κἀκεῖνος
ὡς |
[6, 13] |
εἰς
φιλανθρωπίαν
ἴσον
ἔχει
τὸν
|
θυμὸν |
εἰς
τιμωρίαν.
τὰ
μὲν
δὴ |
[6, 19] |
εἰς
ὁμιλίαν
παρακαλεῖ
καὶ
τὸν
|
θυμὸν |
ἐπαγγέλλεται
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
τυχὼν
μὲν |
[6, 19] |
ὁπλίζει
τὴν
ἐπιθυμίαν
καὶ
τὸν
|
θυμὸν |
ἤδη
καθεύδοντα
νικᾷ.
ὁρῶν
δὲ |
[6, 19] |
ἀτιμούμενος
δὲ
πάλιν
εἰς
τὸν
|
θυμὸν |
καταδύεται·
ὁ
δὲ
καθεύδων
ἐξεγείρεται |
[6, 9] |
ἐκ
ναυαγίας
τῇ
γῇ
προσπεσὸν
|
ἐλάμβανον, |
Τάχα,
λέγουσα,
Θέρσανδρος
ἐπὶ
ταύτης |
[6, 11] |
αὐτὸν
ἔσαινε
τῶν
λεγομένων
τὸ
|
πιθανόν, |
καὶ
τὸ
τῆς
Λευκίππης
σύμφωνον |
[6, 21] |
τὴν
σὴν
φοβῇ,
ἀλλὰ
βιάζῃ
|
παρθένον |
ἐν
πόλει
παρθένου·
δέσποινα,
ποῦ |
[6, 15] |
ἀλλ´
ὑπονοεῖν
μοι
δοκεῖ
σε
|
χρησάμενον |
ἅπαξ
ἀφήσειν,
καὶ
ὀκνεῖ
τὴν |
[6, 1] |
ἐπ´
αὐταῖς
ταῖς
θύραις,
ᾧ
|
προστεταγμένον |
ἐστὶν
ἐξ
ἐμοῦ
κομίσαι
σε |
[6, 9] |
ἵνα
αὐτὸν
ἴδῃς
στερροτέροις
δεσμοῖς
|
δεδεμένον· |
ἡ
Μελίτη,
Ποῖον
μοιχόν·
ἔφη. |
[6, 14] |
τὸ
ἐλπίζον
καὶ
ἤλπιζε
τὸ
|
φοβούμενον. |
~Ἡμέρας
δὲ
γενομένης,
ὁ
μὲν |
[6, 19] |
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ
μισεῖν
ἀναγκάζεται
τὸ
|
φιλούμενον. |
ὅταν
δὲ
ὁ
θυμὸς
καχλάζων |
[6, 19] |
ἐπαρῴνησεν,
ἀλγεῖ
καὶ
πρὸς
τὸ
|
ἐρώμενον |
ἀπολογεῖται
καὶ
εἰς
ὁμιλίαν
παρακαλεῖ |
[6, 19] |
ἢν
δὲ
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ
τὸ
|
ἐρώμενον, |
αὐτὸς
τὸν
θυμὸν
εἰς
συμμαχίαν
|
[6, 18] |
ἀλλὰ
τὴν
ψυχὴν
εἰς
τὸ
|
ἐρώμενον |
ἔχοντες,
τῇ
γλώττῃ
μόνον
χωρὶς |
[6, 7] |
κίνησιν
ἐπέχει,
μὴ
πρὶν
τὸ
|
ἐρώμενον |
ἰδεῖν
ταχὺ
θελήσῃ
πεσεῖν·
μαρτυρίαν |
[6, 9] |
ἀλλ´
οὐκ
ἄπει
πρὸς
τὸν
|
ἐρώμενον, |
ἵνα
αὐτὸν
ἴδῃς
στερροτέροις
δεσμοῖς |
[6, 19] |
δὲ
αὐτῷ
σπείσασθαι
πρὸς
τὸ
|
ἐρώμενον, |
κἂν
θέλῃ.
ὁ
δὲ
τῷ |
[6, 7] |
εἰ
δὲ
ἠδύνατο
παγῆναι
πεσόντα,
|
καινὸν
|
ἂν
εἶχεν
ἤλεκτρον
ἡ
γῆ. |
[6, 3] |
καὶ
συντίθεται
κατ´
ἐμοῦ
δρᾶμα
|
καινόν· |
ἐπάγει
γάρ
μοι
τὸν
Θέρσανδρον |
[6, 17] |
φιλεῖ,
τοῦ
δὲ
ἀπόντος,
ἕως
|
καινὸν |
οὐχ
εὗρε,
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
δὲ |
[6, 21] |
ἰδοὺ
δέρη,
σφαζέτω.
ἀγῶνα
θεάσασθε
|
καινόν· |
πρὸς
πάσας
τὰς
βασάνους
ἀγωνίζεται |
[6, 3] |
ἐπίστευον,
ὅπερ
ἤθελον.
ἀλλ´
οὐκ
|
ἐξέφαινον, |
ἵνα
τὴν
δέσποιναν
ἐπ´
αὐτοφώρῳ |
[6, 3] |
ἐδόκουν
τοῦτο
μόνον
εἶναι
τὸ
|
δεινόν· |
ἐλελήθει
δὲ
καὶ
ἄλλο
τεχθέν |
[6, 9] |
που
πλανᾶται·
τάχα,
λέγουσα,
τὶς
|
κἀκεῖνον |
ἐλεήσει
γυνή.
εἰ
δὲ
τῷ |
[6, 13] |
Σκέψαι,
ἔφη,
κατὰ
σοῦ
τί
|
ἄμεινον, |
καὶ
ὅπως
μηδὲν
τούτων
πρὸς |
[6, 22] |
εἰ
δὲ
ὑμεῖς
τοιαῦτα
ποιεῖτε,
|
ἀληθινὸν |
τοῦτο
πειρατήριον.
εἶτα
οὐκ
αἰσχύνεσθε |
[6, 12] |
ὦτα·
τί
ἐμοὶ
καὶ
Θερσάνδρῳ
|
κοινόν· |
καλὸς
ἔστω
Μελίτῃ
καὶ
πλούσιος |
[6, 7] |
μέν
τι,
κατὰ
τὸ
εἰκός,
|
ἀνθρώπινον, |
καλλωπιζόμενος
δὲ
πρὸς
τὴν
Λευκίππην, |
[6, 3] |
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
μὲν
ἐδόκουν
τοῦτο
|
μόνον |
εἶναι
τὸ
δεινόν·
ἐλελήθει
δὲ |
[6, 16] |
τὴν
γλῶσσαν
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα
|
μόνον |
ἔλεγον·
Ἄνερ
Κλειτοφῶν,
Λευκίππης
μόνης |
[6, 17] |
μοιχοῦ,
μέχρι
μὲν
αὐτὸν
οἶδε
|
μόνον |
καὶ
οὐ
κεκοινώνηκεν
ἑτέρῳ,
βόσκει |
[6, 15] |
ὡς
ἀθάνατον
εἶναι.
ἓν
δὲ
|
μόνον |
φοβοῦμαι
καὶ
ἐπείγομαι
μαθεῖν
περὶ |
[6, 18] |
τὸ
ἐρώμενον
ἔχοντες,
τῇ
γλώττῃ
|
μόνον |
χωρὶς
ἡνιόχου
τοῦ
λογισμοῦ
λαλοῦσιν. |
[6, 18] |
τῆς
νυκτὸς
τὸ
πῦρ,
ὅσον
|
χρόνον |
ἀπελείφθη
τῆς
κόρης,
ἀνεζωπύρησεν
ἐξαίφνης |
[6, 16] |
πεπίστευκα·
μετὰ
τοσοῦτον
ἰδοῦσά
σε
|
χρόνον |
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς
οὐ
κατεφίλησα. |
[6, 10] |
παρὰ
τὸν
τῆς
συμβιώσεως
κατέγνωκας
|
χρόνον· |
μηδὲ
νῦν
τοιοῦτον
ὑπολάβοις.
ἡ |
[6, 11] |
πιθανόν,
καὶ
τὸ
τῆς
Λευκίππης
|
σύμφωνον |
τῷ
λόγῳ
τοῦ
Σωσθένους
μέρος
|
[6, 18] |
νεύει
κάτω
καὶ
εἰς
τὸν
|
κόλπον |
κατεδύετο.
ὁ
δὲ
οὐδὲν
ἧττον |
[6, 2] |
~Ἐγὼ
μὲν
δὴ
τοῦτον
τὸν
|
τρόπον |
ὑπεκδύομαι·
καὶ
ὁ
φύλαξ
τοῦ |
[6, 9] |
καὶ
οὕτως
εἶχε·
τὴν
γὰρ
|
ἄνθρωπον |
ἥκοντες
εὕρομεν.
διὰ
τοῦτο
ἠκολούθησέ |
[6, 19] |
περιβέβληται.
ὅταν
οὖν
ἄμφω
τὸν
|
ἄνθρωπον |
καταλάβωσι,
γίνεται
μὲν
αὐτοῖς
ἡ |
[6, 5] |
ἠμφιεσμένος·
καὶ
ἀπερισκέπτως
ἐμπίπτω
κατὰ
|
πρόσωπον |
αὐτοῖς,
καί
με
ὁ
Σωσθένης |
[6, 18] |
οὐδὲν
ἧττον
περιβαλὼν
ἀνέλκειν
τὸ
|
πρόσωπον |
ἐβιάζετο·
ἡ
δὲ
ἀντικατεδύετο
καὶ |
[6, 11] |
πρὸς
αὐτὴν
καὶ
σχηματίσας
τὸ
|
πρόσωπον |
εἰς
ἡδονήν,
Κατωρθώσαμεν,
εἶπεν,
ὦ |
[6, 6] |
χαρᾶς
καὶ
ἀνιαθεὶς
συνέστειλε
τὸ
|
πρόσωπον |
εἰς
τὴν
ὄψιν
τῆς
συμφορᾶς. |
[6, 1] |
τὴν
ἐμὴν
καὶ
κλέπτε
τὸ
|
πρόσωπον |
τῷ
πέπλῳ.
ἡγήσεται
δέ
σοι |
[6, 17] |
ἔρως·
γυνὴ
δὲ
μάλιστα
τὸ
|
παρὸν |
φιλεῖ,
τοῦ
δὲ
ἀπόντος,
ἕως |
[6, 10] |
ζήτησιν
φανερῶς,
ὡς
καὶ
τὸν
|
Θέρσανδρον |
ἐπαναγκάσαι.
ταῦτα
οὖν
ὑποκριναμένη
πιθανῶς |
[6, 16] |
τί
σοι
κινήσω
κακόν,
παροξύνασα
|
Θέρσανδρον |
ἐπὶ
σέ.
εἰ
δὲ
ὡς |
[6, 13] |
καὶ
ὅπως
μηδὲν
τούτων
πρὸς
|
Θέρσανδρον |
ἐρεῖς,
μὴ
παροξύνῃς
χρηστὸν
ἄνδρα· |
[6, 4] |
ἐσιώπησεν·
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τὸν
|
Θέρσανδρον |
ἔρχεται
καὶ
λέγει
τὰ
πεπραγμένα. |
[6, 18] |
χειρὸς
πάλῃ,
φιλονεικία
λαμβάνει
τὸν
|
Θέρσανδρον |
ἐρωτική,
καὶ
τὴν
μὲν
λαιὰν |
[6, 15] |
ὁ
μὲν
Σωσθένης
ἐπὶ
τὸν
|
Θέρσανδρον
|
ἔσπευδεν,
οἱ
δὲ
ἀμφὶ
τὸν |
[6, 3] |
καινόν·
ἐπάγει
γάρ
μοι
τὸν
|
Θέρσανδρον |
εὐθὺς
παρελθόντα.
μεταπεισθεὶς
γὰρ
ὑπὸ |
[6, 2] |
κλοπῆς,
ἀλλ´
ἵνα
σοι
πρὸς
|
Θέρσανδρον |
ἡ
τῆς
αἰτίας
ἀπόλυσις
ᾖ |
[6, 11] |
Σωσθένης
παραπέμψας
μέχρι
τινὸς
τὸν
|
Θέρσανδρον |
καὶ
καθυποσχόμενος
περὶ
τῆς
Λευκίππης, |
[6, 3] |
φθάσας
καταμηνύει
μου
πρὸς
τὸν
|
Θέρσανδρον |
(ὁ
γὰρ
διαβαλὼν
αὐτὸς
ἦν) |
[6, 12] |
Βούλομαι
δέ
σοι
καὶ
τὸν
|
Θέρσανδρον |
ὅστις
ἐστὶν
εἰπεῖν,
ὡς
ἂν
|
[6, 22] |
δὲ
μεῖζον
ἐγκώμιον·
Καὶ
μετὰ
|
Θέρσανδρον |
παρθένος,
τὸν
καὶ
λῃστῶν
ἀσελγέστερον· |
[6, 12] |
σωρὸν
ἀλλοτρίων
ἐγκωμίων·
τότε
ἐπαινέσω
|
Θέρσανδρον |
ὡς
ἄνδρα
ἀγαθόν,
ὅταν
εἰς |
[6, 17] |
οὐχ
εὗρε,
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
δὲ
|
ἕτερον, |
τὸν
πρότερον
τῆς
ψυχῆς
ἀπήλειψε. |
[6, 18] |
εἰσέρχεται
σχηματίσας
ἑαυτὸν
εἰς
τὸ
|
εὐαγωγότερον |
πρὸς
θέαν,
ὡς
ᾤετο.
ἐπεὶ |
[6, 17] |
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
δὲ
ἕτερον,
τὸν
|
πρότερον |
τῆς
ψυχῆς
ἀπήλειψε.
ταῦτα
ἀκούσας |
[6, 7] |
μᾶλλον,
ὅσῳ
θαλερώτερον,
τοσούτῳ
καὶ
|
γοητότερον. |
ἐὰν
δὲ
ἡ
δακρύουσα
ᾖ |
[6, 22] |
Θέρσανδρον
παρθένος,
τὸν
καὶ
λῃστῶν
|
ἀσελγέστερον· |
ἂν
ὑβρίσαι
μὴ
δυνηθῇ,
καὶ |
[6, 7] |
γὰρ
ὀφθαλμὸν
ἀνίστησι
καὶ
ποιεῖ
|
προπετέστερον. |
κἂν
μὲν
ἄμορφος
ᾖ
καὶ |
[6, 3] |
δὲ
καὶ
ἄλλο
τεχθέν
μοι
|
χαλεπώτερον. |
ὁ
γὰρ
Σωσθένης
ὁ
τὴν |
[6, 7] |
δὲ
τῶν
γυναικῶν
μᾶλλον,
ὅσῳ
|
θαλερώτερον, |
τοσούτῳ
καὶ
γοητότερον.
ἐὰν
δὲ |
[6, 7] |
μὴ
ὀχληρὸς
εἴην.
ὅταν
δὲ
|
ἡμερώτερον |
διατεθῇ,
τότε
αὐτῇ
διαλεχθήσομαι.
σὺ |
[6, 21] |
ἰδοὺ
σῶμα,
καιέτω.
φερέτω
καὶ
|
σίδηρον· |
ἰδοὺ
δέρη,
σφαζέτω.
ἀγῶνα
θεάσασθε |
[6, 22] |
τὸν
τροχόν,
τὸ
πῦρ,
τὸν
|
σίδηρον· |
συστρατευέσθω
δέ
σοι
καὶ
ὁ |
[6, 5] |
προηγούμενος
καὶ
προϊδὼν
ἀποφεύγει,
μὴ
|
καιρὸν
|
λαβὼν
ὑπὸ
δέους
κἀμοὶ
προμηνῦσαι· |
[6, 16] |
πιστεύσῃς
περὶ
Κλειτοφῶντος,
μὴ
τὸ
|
ἄκαιρόν |
μου
τῆς
ἐλευθερίας
τὸν
φίλτατον |
[6, 17] |
Λάκαιναν.
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
|
μικρὸν |
ἀναχωρήσας
λέγει
πρὸς
τὸν
Σωσθένην· |
[6, 6] |
ἦν
δὲ
ἔνδον
λύχνος,
ἀνανεύσασα
|
μικρὸν |
αὖθις
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
κατέβαλεν.
ἰδὼν |
[6, 7] |
παγῆναι
πεσόντα,
καινὸν
ἂν
εἶχεν
|
ἤλεκτρον |
ἡ
γῆ.
ὁ
δὲ
Θέρσανδρος |
[6, 2] |
ἀνέστρεψεν
ἡ
Μελανθώ,
καταλαμβάνει
τὸν
|
φρουρὸν |
ἄρτι
ἐπικλείσαντα
τὸ
οἴκημα,
καὶ |
[6, 15] |
ἔσπευδεν,
οἱ
δὲ
ἀμφὶ
τὸν
|
Σάτυρον |
ἐπ´
ἐμέ.
ὡς
δὲ
εἶδεν |
[6, 1] |
οἰκίαν,
οὗ
καὶ
Κλεινίαν
καὶ
|
Σάτυρον |
εὑρήσεις
καὶ
Λευκίππη
σοι
παρέσται. |
[6, 2] |
συνεγνωκότι.
χρυσοῖ
δέ
σοι
οὗτοι
|
δῶρον
|
δέκα,
δῶρον
μέν,
ἂν
ἐνταῦθα |
[6, 2] |
δέ
σοι
οὗτοι
δῶρον
δέκα,
|
δῶρον |
μέν,
ἂν
ἐνταῦθα
μένῃς,
παρὰ |
[6, 4] |
πρὸς
αὐτήν·
Ἥκω
σοι
φέρων
|
σωρὸν |
ἀγαθῶν·
ἀλλ´
ὅπως
εὐτυχήσασα
μὴ |
[6, 12] |
Κροίσου
πλουσιώτερος.
τί
μοι
καταλέγεις
|
σωρὸν |
ἀλλοτρίων
ἐγκωμίων·
τότε
ἐπαινέσω
Θέρσανδρον |
[6, 20] |
καὶ
μεγάλην
εὐτυχίαν
δοκεῖς
τὸν
|
σὸν |
καταφιλῆσαι
δεσπότην,
ἀλλὰ
ἀκκίζῃ
καὶ |
[6, 9] |
ἐξέλυσας
καὶ
τῆς
οἰκίας
ἐξαπέστειλας·
|
σὸν |
τὸ
ἔργον.
τί
οὖν
οὐκ |
[6, 9] |
ἡ
γυνὴ
κατὰ
τοὺς
ἀγρούς.
|
ἐξέτασον |
τῶν
λεχθέντων
ἕκαστον.
εἴ
τι |
[6, 9] |
ξύλον
ἐκ
ναυαγίας
τῇ
γῇ
|
προσπεσὸν |
ἐλάμβανον,
Τάχα,
λέγουσα,
Θέρσανδρος
ἐπὶ |
[6, 20] |
καὶ
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
ἰδοῦσα,
|
Μαρτύρησον, |
εἶπεν
αὐτῷ,
πῶς
πρὸς
τὰς |
[6, 21] |
συμβουλεύει
γὰρ
καλῶς·
τὰς
βασάνους
|
παράστησον. |
φερέτω
τροχόν·
ἰδοὺ
χεῖρες,
τεινέτω. |
[6, 13] |
τὸ
γὰρ
περιττὸν
εἰς
φιλανθρωπίαν
|
ἴσον |
ἔχει
τὸν
θυμὸν
εἰς
τιμωρίαν. |
[6, 18] |
ὅλης
τῆς
νυκτὸς
τὸ
πῦρ,
|
ὅσον |
χρόνον
ἀπελείφθη
τῆς
κόρης,
ἀνεζωπύρησεν |
[6, 7] |
Σωσθένην
προσκύψας·
Νῦν
μὲν
αὐτὴν
|
θεράπευσον· |
ὁρᾷς
γὰρ
ὡς
ἔχει
λύπης· |
[6, 10] |
οὖν
ὑποκριναμένη
πιθανῶς
κἀκεῖνα
προσετίθει·
|
Πίστευσον, |
ἄνερ·
οὐδέν
μου,
φίλτατε,
παρὰ |
[6, 9] |
δὲ
λογισμὸν
ἐπιστήσας
κριτὴν
ἀκέραιον,
|
ἄκουσον. |
ὁ
νεανίσκος
οὗτος
οὔτε
μοιχὸς |
[6, 2] |
ἐν
καλῷ
θῆται
τὰ
πρὸς
|
τὸν |
ἄνδρα
καὶ
γένηται
τὰ
τῆς |
[6, 18] |
εἰς
τοὐπίσω,
τῇ
δὲ
εἰς
|
τὸν |
ἀνθερεῶνα
ὑπερείδων
ἀνώθει.
ὡς
δέ |
[6, 19] |
καρδίᾳ
περιβέβληται.
ὅταν
οὖν
ἄμφω
|
τὸν
|
ἄνθρωπον
καταλάβωσι,
γίνεται
μὲν
αὐτοῖς |
[6, 13] |
καὶ
τερατευόμενος
ὑπὲρ
τὸν
δελφῖνα
|
τὸν
|
Ἀρίονος.
ὡς
δ´
οὐδὲν
ἡ |
[6, 10] |
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα
δὲ
ἔλεγε,
προσποιησαμένη
|
τὸν |
ἀφανισμὸν
τῆς
Λευκίππης
μὴ
ἐγνωκέναι, |
[6, 10] |
αὐτῷ
πῦρ
ἐξάπτεται,
καὶ
ἐπὶ
|
τὸν |
βληθέντα
μαίνεται.
τεχθεῖσα
δὲ
ἡ |
[6, 9] |
δὲ
τῆς
καρδίας
τὴν
ὀργήν,
|
τὸν |
δὲ
λογισμὸν
ἐπιστήσας
κριτὴν
ἀκέραιον, |
[6, 13] |
ὡς
ἐσώθη,
καὶ
τερατευόμενος
ὑπὲρ
|
τὸν |
δελφῖνα
τὸν
Ἀρίονος.
ὡς
δ´ |
[6, 4] |
σῷ
γεγονέναι
δόξῃς·
αὕτη
γὰρ
|
τὸν |
δεσπότην
τὸν
ἐμὸν
ἐραστήν
σοι |
[6, 3] |
ἐκέλευσεν
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
μαθὼν
παρεῖναι
|
τὸν |
δεσπότην
τούς
τε
ἀγροὺς
οὐκέτι |
[6, 3] |
αὐτῆς
ἀπεγνώκει
τυχεῖν,
μαστροπεύει
πρὸς
|
τὸν |
δεσπότην,
ὡς
ἂν
αὐτὸν
τῆς |
[6, 4] |
δόξῃς·
αὕτη
γὰρ
τὸν
δεσπότην
|
τὸν |
ἐμὸν
ἐραστήν
σοι
προξενεῖ.
ἡ |
[6, 9] |
μένεις·
ἀλλ´
οὐκ
ἄπει
πρὸς
|
τὸν |
ἐρώμενον,
ἵνα
αὐτὸν
ἴδῃς
στερροτέροις |
[6, 20] |
τὸ
μὲν
πρῶτον
ἐλπίζων
εἰς
|
τὸν |
ἔρωτα
εὐτυχήσειν,
ὅλος
Λευκίππης
δοῦλος |
[6, 19] |
ἂν
δὲ
ἅπαξ
ὁ
θυμὸς
|
τὸν |
ἔρωτα
παρ´
αὑτῷ
λάβῃ
καὶ |
[6, 10] |
τὴν
ζήτησιν
φανερῶς,
ὡς
καὶ
|
τὸν |
Θέρσανδρον
ἐπαναγκάσαι.
ταῦτα
οὖν
ὑποκριναμένη |
[6, 4] |
ἐκπλαγεῖσα
ἐσιώπησεν·
ὁ
δὲ
ἐπὶ
|
τὸν |
Θέρσανδρον
ἔρχεται
καὶ
λέγει
τὰ |
[6, 18] |
τῆς
χειρὸς
πάλῃ,
φιλονεικία
λαμβάνει
|
τὸν |
Θέρσανδρον
ἐρωτική,
καὶ
τὴν
μὲν |
[6, 15] |
γενομένης,
ὁ
μὲν
Σωσθένης
ἐπὶ
|
τὸν |
Θέρσανδρον
ἔσπευδεν,
οἱ
δὲ
ἀμφὶ |
[6, 3] |
δρᾶμα
καινόν·
ἐπάγει
γάρ
μοι
|
τὸν |
Θέρσανδρον
εὐθὺς
παρελθόντα.
μεταπεισθεὶς
γὰρ |
[6, 11] |
δὲ
Σωσθένης
παραπέμψας
μέχρι
τινὸς
|
τὸν |
Θέρσανδρον
καὶ
καθυποσχόμενος
περὶ
τῆς |
[6, 3] |
μὲν
φθάσας
καταμηνύει
μου
πρὸς
|
τὸν |
Θέρσανδρον
(ὁ
γὰρ
διαβαλὼν
αὐτὸς |
[6, 12] |
προσετίθει·
Βούλομαι
δέ
σοι
καὶ
|
τὸν |
Θέρσανδρον
ὅστις
ἐστὶν
εἰπεῖν,
ὡς |
[6, 19] |
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ
τὸ
ἐρώμενον,
αὐτὸς
|
τὸν |
θυμὸν
εἰς
συμμαχίαν
καλεῖ.
κἀκεῖνος |
[6, 13] |
περιττὸν
εἰς
φιλανθρωπίαν
ἴσον
ἔχει
|
τὸν |
θυμὸν
εἰς
τιμωρίαν.
τὰ
μὲν |
[6, 19] |
καὶ
εἰς
ὁμιλίαν
παρακαλεῖ
καὶ
|
τὸν |
θυμὸν
ἐπαγγέλλεται
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
τυχὼν |
[6, 19] |
καὶ
ὁπλίζει
τὴν
ἐπιθυμίαν
καὶ
|
τὸν
|
θυμὸν
ἤδη
καθεύδοντα
νικᾷ.
ὁρῶν |
[6, 19] |
γίνεται,
ἀτιμούμενος
δὲ
πάλιν
εἰς
|
τὸν |
θυμὸν
καταδύεται·
ὁ
δὲ
καθεύδων |
[6, 22] |
ἐγκώμιον·
Καὶ
μετὰ
Θέρσανδρον
παρθένος,
|
τὸν |
καὶ
λῃστῶν
ἀσελγέστερον·
ἂν
ὑβρίσαι |
[6, 18] |
ὁδὸν
νεύει
κάτω
καὶ
εἰς
|
τὸν |
κόλπον
κατεδύετο.
ὁ
δὲ
οὐδὲν |
[6, 7] |
τῆς
τῶν
δακρύων
ἅλμης
περὶ
|
τὸν
|
κύκλον,
τὸ
μὲν
πιαίνεται,
τὸ |
[6, 18] |
ζητήσωσι
λαλεῖν·
οὐ
γὰρ
ἐπιστήσαντες
|
τὸν |
λογισμὸν
τοῖς
λόγοις,
ἀλλὰ
τὴν |
[6, 10] |
ὅταν
οὖν
ἡ
Διαβολὴ
τοξεύσῃ
|
τὸν |
λόγον,
ὁ
μὲν
δίκην
βέλους |
[6, 5] |
καὶ
ἄρρητα
βοῶν,
τὸν
μοιχόν,
|
τὸν |
λωποδύτην·
ἄγει
δέ
με
εἰς |
[6, 15] |
πειθὼ
πρὸς
αὐτόν.
ὁ
δὲ
|
τὸν |
μὲν
ὄντα
λόγον
οὐ
λέγει, |
[6, 9] |
εἰς
τὴν
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν,
|
Τὸν |
μοιχὸν
ἐξέκλεψας
σύ,
τῶν
δεσμῶν |
[6, 5] |
ῥητὰ
μὲν
καὶ
ἄρρητα
βοῶν,
|
τὸν |
μοιχόν,
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει
δέ |
[6, 10] |
φήμη
διαπεφοίτηκεν
ἐκ
τῆς
εἰς
|
τὸν
|
νεανίσκον
τιμῆς,
οὐκ
εἰδότων
τῶν |
[6, 12] |
πλοῦτος
μείζων
τοῦ
γένους,
ὑπὲρ
|
τὸν |
πλοῦτον
ἡ
χρηστότης·
τὴν
δὲ |
[6, 17] |
εὗρε,
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
δὲ
ἕτερον,
|
τὸν |
πρότερον
τῆς
ψυχῆς
ἀπήλειψε.
ταῦτα |
[6, 15] |
Θέρσανδρον
ἔσπευδεν,
οἱ
δὲ
ἀμφὶ
|
τὸν |
Σάτυρον
ἐπ´
ἐμέ.
ὡς
δὲ |
[6, 22] |
μάστιγας,
τὸν
τροχόν,
τὸ
πῦρ,
|
τὸν |
σίδηρον·
συστρατευέσθω
δέ
σοι
καὶ |
[6, 20] |
λαλῶ
καὶ
μεγάλην
εὐτυχίαν
δοκεῖς
|
τὸν |
σὸν
καταφιλῆσαι
δεσπότην,
ἀλλὰ
ἀκκίζῃ |
[6, 12] |
οὐχ
ὑπήνεγκεν
ἡ
Λευκίππη
ληροῦντα
|
τὸν |
Σωσθένην,
ἀλλ´·
Ὦ
κακὸν
σὺ |
[6, 8] |
οὐκ
εἶχεν
εὑρεῖν,
ὑπενόει
δὲ
|
τὸν |
Σωσθένην.
βουλομένη
δὲ
φανερὰν
αὐτῆς |
[6, 15] |
ὡς
δὲ
εἶδεν
ὁ
Θέρσανδρος
|
τὸν |
Σωσθένην,
ἐπυνθάνετο
πῶς
ἔχει
τὰ |
[6, 17] |
Θέρσανδρος
μικρὸν
ἀναχωρήσας
λέγει
πρὸς
|
τὸν |
Σωσθένην·
Ἤκουσας
ἀπίστων
ῥημάτων,
γεμόντων |
[6, 20] |
πλὴν
οὐ
βιάσῃ.
καὶ
πρὸς
|
τὸν |
Σωσθένην
ἰδοῦσα,
Μαρτύρησον,
εἶπεν
αὐτῷ, |
[6, 7] |
τὰ
δάκρυα
ἰάσομαι.
εἶτα
πρὸς
|
τὸν |
Σωσθένην
πάλιν,
ἐξιών,
Ὅπως
εἴπῃς |
[6, 9] |
διὰ
τοῦτο
ἠκολούθησέ
μοι.
ἔχεις
|
τὸν |
Σωσθένην,
πάρεστιν
ἡ
γυνὴ
κατὰ |
[6, 7] |
κἀκείνη
δακρύει.
λέγει
οὖν
πρὸς
|
τὸν |
Σωσθένην
προσκύψας·
Νῦν
μὲν
αὐτὴν |
[6, 10] |
ἄνερ·
οὐδέν
μου,
φίλτατε,
παρὰ
|
τὸν |
τῆς
συμβιώσεως
κατέγνωκας
χρόνον·
μηδὲ
|
[6, 2] |
θυρῶν.
~Ἐγὼ
μὲν
δὴ
τοῦτον
|
τὸν |
τρόπον
ὑπεκδύομαι·
καὶ
ὁ
φύλαξ |
[6, 22] |
λάμβανε
κατ´
ἐμοῦ
τὰς
μάστιγας,
|
τὸν |
τροχόν,
τὸ
πῦρ,
τὸν
σίδηρον· |
[6, 16] |
τὸ
ἄκαιρόν
μου
τῆς
ἐλευθερίας
|
τὸν |
φίλτατον
ἀπολέσῃ.
φέρε
πάλιν
ἐνδύσωμαί |
[6, 2] |
δὲ
ἀνέστρεψεν
ἡ
Μελανθώ,
καταλαμβάνει
|
τὸν |
φρουρὸν
ἄρτι
ἐπικλείσαντα
τὸ
οἴκημα, |
[6, 2] |
τὴν
ἔξοδον
τὴν
ἐμήν,
καλεῖ
|
τὸν |
φύλακα.
κἀκεῖνος,
ὡς
τὸ
εἰκός, |
[6, 1] |
δίδωσι
δέ
μοι
καὶ
χρυσοῦς
|
ἑκατὸν |
καὶ
καλεῖ
τὴν
Μελανθώ·
θεράπαινα |
[6, 15] |
οὕτως
ἔχει
πρὸς
αὐτήν,
ὡς
|
ἀθάνατον |
εἶναι.
ἓν
δὲ
μόνον
φοβοῦμαι |
[6, 16] |
ἄκαιρόν
μου
τῆς
ἐλευθερίας
τὸν
|
φίλτατον |
ἀπολέσῃ.
φέρε
πάλιν
ἐνδύσωμαί
μου |
[6, 7] |
ἔστι
μὲν
γὰρ
φύσει
δάκρυον
|
ἐπαγωγότατον
|
ἐλέου
τοῖς
ὁρῶσι·
τὸ
δὲ |
[6, 2] |
ὡς
τὸ
εἰκός,
θέαμα
ἰδὼν
|
παραδοξότατον |
τῆς
κατὰ
τὴν
ἔλαφον
ἀντὶ |
[6, 19] |
καὶ
ἔστι
τὴν
μὲν
φύσιν
|
ἐναντιώτατον, |
τὴν
δὲ
βίαν
ὅμοιον.
ὁ |
[6, 4] |
χωρεῖ,
φέρων
εἴς
τι
δωμάτιον
|
ἀπόρρητον, |
καὶ
καταθέμενος
λέγει
πρὸς
αὐτήν· |
[6, 11] |
ζηλοτυπία
γὰρ
ἅπαξ
ἐμπεσοῦσα
ψυχῇ
|
δυσέκλειπτόν |
ἐστιν.
ἐθορυβήθη
οὖν
ὅτι
τὴν
|
[6, 9] |
τοὺς
ἀγρούς.
ἐξέτασον
τῶν
λεχθέντων
|
ἕκαστον. |
εἴ
τι
ἐψευσάμην,
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα |
[6, 13] |
Δοκεῖς
μοι,
ἔφη,
μαίνεσθαι
μανίαν
|
ἀνήκεστον. |
πειρατήριον
ταῦτα
εἶναί
σοι
δοκεῖ, |
[6, 13] |
πρὸς
Θέρσανδρον
ἐρεῖς,
μὴ
παροξύνῃς
|
χρηστὸν |
ἄνδρα·
ὀργισθεὶς
γὰρ
ἀφόρητός
ἐστι. |
[6, 10] |
τῶν
ἐντυχόντων,
διαπνεῖ
δὲ
ἐπὶ
|
πλεῖστον
|
καταιγίζουσα
τῷ
τοῦ
λόγου
πνεύματι |
[6, 3] |
καλήν,
ἀλλὰ
χρῆμά
τι
κάλλους
|
ἄπιστον· |
οὕτως
αὐτὴν
πιστεύσειας
ἀκούων,
ὡς |
[6, 3] |
πιστεύσειας
ἀκούων,
ὡς
ἰδών.
ταύτην
|
ἐφύλαττόν |
σοι·
καὶ
γὰρ
ἠκηκόειν
ζῶντά |
[6, 18] |
κόλπον
κατεδύετο.
ὁ
δὲ
οὐδὲν
|
ἧττον |
περιβαλὼν
ἀνέλκειν
τὸ
πρόσωπον
ἐβιάζετο· |
[6, 13] |
εἰς
ὀργὴν
ἐρεθίζεται.
τὸ
γὰρ
|
περιττὸν |
εἰς
φιλανθρωπίαν
ἴσον
ἔχει
τὸν |
[6, 17] |
ἑτέρῳ,
βόσκει
τὴν
ψυχὴν
ἐπ´
|
αὐτόν· |
ἂν
δ´
ἅπαξ
ἐς
ταὐτὸν |
[6, 19] |
τὴν
ἐπιθυμίαν
εὐτυχῇ.
ἢν
δὲ
|
αὐτὸν |
ἀτιμάσῃ
τὸ
ἐρώμενον,
αὐτὸς
τὸν |
[6, 13] |
ἡ
Λευκίππη
οὐκέτι
μυθολογοῦντα
πρὸς
|
αὐτὸν |
εἶπε,
Σκέψαι,
ἔφη,
κατὰ
σοῦ |
[6, 16] |
Θέρσανδρος
ἔλθῃ
πυνθανόμενος,
τί
πρὸς
|
αὐτὸν |
εἴπω·
ἆρα
ἀποκαλύψασα
τοῦ
δράματος |
[6, 11] |
ἤθελεν.
ἐγεγόνει
δὲ
ἡμερώτερος,
καὶ
|
αὐτὸν |
ἔσαινε
τῶν
λεγομένων
τὸ
πιθανόν, |
[6, 18] |
τυχών,
ἢ
καμών,
λέγει
πρὸς
|
αὐτὸν |
ἡ
Λευκίππη·
Οὔτε
ὡς
ἐλεύθερος |
[6, 9] |
ἄπει
πρὸς
τὸν
ἐρώμενον,
ἵνα
|
αὐτὸν |
ἴδῃς
στερροτέροις
δεσμοῖς
δεδεμένον·
ἡ |
[6, 13] |
οὕτω
φιλοῦσιν
οἱ
θεοί,
ὡς
|
αὐτὸν |
καὶ
ἐκ
μέσων
τῶν
τοῦ |
[6, 15] |
τὴν
κόρην
εἰς
πειθὼ
πρὸς
|
αὐτόν. |
ὁ
δὲ
τὸν
μὲν
ὄντα |
[6, 17] |
καταράτου
τούτου
μοιχοῦ,
μέχρι
μὲν
|
αὐτὸν |
οἶδε
μόνον
καὶ
οὐ
κεκοινώνηκεν |
[6, 2] |
ἔστη
σιωπῇ.
λέγει
οὖν
πρὸς
|
αὐτόν· |
Οὐκ
ἀπιστοῦσά
σοι
μὴ
οὐκ |
[6, 11] |
ἐμόν.
ἐγὼ
γάρ
σου
πρὸς
|
αὐτὸν |
περὶ
τοῦ
κάλλους
πολλὰ
ἐτερατευσάμην
|
[6, 3] |
πρὸς
τὸν
δεσπότην,
ὡς
ἂν
|
αὐτὸν |
τῆς
Μελίτης
ἀπαγάγοι·
Κόρην
ἐωνησάμην, |
[6, 6] |
ἐπιτηρῶν
πότε
αὖθις
ἀναβλέψει
πρὸς
|
αὐτόν. |
ὡς
δὲ
ἔνευσεν
εἰς
τὴν |
[6, 11] |
τῶν
εἰρημένων,
κοιμησόμενος
ᾤχετο
καθ´
|
αὑτόν. |
ἡ
δὲ
Μελίτη
κακῶς
εἶχε |
[6, 18] |
ὑπ´
αὐτῆς
εἰρημένων,
εἰσέρχεται
σχηματίσας
|
ἑαυτὸν |
εἰς
τὸ
εὐαγωγότερον
πρὸς
θέαν, |
[6, 17] |
αὐτόν·
ἂν
δ´
ἅπαξ
ἐς
|
ταὐτὸν |
ἔλθῃς
(πολλῷ
γὰρ
διαφέρεις
ἐκείνου |
[6, 1] |
παρὰ
πολὺ
γέγονας
τῇ
στολῇ·
|
τοιοῦτον |
Ἀχιλλέα
ποτ´
ἐθεασάμην
ἐν
γραφῇ. |
[6, 13] |
καὶ
γάμος
καὶ
τρυφή,
ἄνδρα
|
τοιοῦτον
|
λαβούσῃ
παρὰ
τῆς
Τύχης,
ὃν |
[6, 10] |
συμβιώσεως
κατέγνωκας
χρόνον·
μηδὲ
νῦν
|
τοιοῦτον |
ὑπολάβοις.
ἡ
δὲ
φήμη
διαπεφοίτηκεν |
[6, 12] |
μείζων
τοῦ
γένους,
ὑπὲρ
τὸν
|
πλοῦτον |
ἡ
χρηστότης·
τὴν
δὲ
ἡλικίαν |
[6, 16] |
ἡ
ἄστοργος
ἐγὼ
πεπίστευκα·
μετὰ
|
τοσοῦτον |
ἰδοῦσά
σε
χρόνον
ἐν
τοῖς |
[6, 3] |
τύχη
δὲ
ἐτήρησέ
σοι,
ὥστε
|
τοσοῦτον |
κάλλος
λαβεῖν.
ἔστι
δὲ
νῦν |
[6, 9] |
σωζομένων
ἔσχατος·
ἐχαριζόμην
σοὶ
τιμῶσα
|
τοῦτον. |
ἔπλευσεν
ὥσπερ
σύ·
ἐτίμων,
φίλτατε, |
[6, 2] |
γένωμαι
θυρῶν.
~Ἐγὼ
μὲν
δὴ
|
τοῦτον |
τὸν
τρόπον
ὑπεκδύομαι·
καὶ
ὁ |
[6, 20] |
~Ὁ
Θέρσανδρος
οὖν,
τὸ
μὲν
|
πρῶτον |
ἐλπίζων
εἰς
τὸν
ἔρωτα
εὐτυχήσειν, |
[6, 3] |
τε
Μελίτην
ἤθελεν
ἀμύνασθαι.
καὶ
|
πρῶτον |
μὲν
φθάσας
καταμηνύει
μου
πρὸς |
[6, 3] |
γὰρ
ἠκηκόειν
ζῶντά
σε,
καὶ
|
ἐπίστευον, |
ὅπερ
ἤθελον.
ἀλλ´
οὐκ
ἐξέφαινον, |
[6, 7] |
ἴδιον
κάλλος
καὶ
τὰ
δάκρυα.
|
δάκρυον |
γὰρ
ὀφθαλμὸν
ἀνίστησι
καὶ
ποιεῖ
|
[6, 7] |
τὴν
ψυχὴν
ἥρπασε,
τὸ
δὲ
|
δάκρυον |
εἰς
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἐτήρησεν,
ὁραθῆναι |
[6, 7] |
οὐδ´
ὀφθαλμὸς
ἀτρεμεῖ,
ἀλλὰ
τὸ
|
δακρύον |
ἐμιμήσατο.
ἐπειδὴ
γὰρ
εἰς
τὰ |
[6, 7] |
εἶχεν.
ἔστι
μὲν
γὰρ
φύσει
|
δάκρυον |
ἐπαγωγότατον
ἐλέου
τοῖς
ὁρῶσι·
τὸ |
[6, 7] |
δυνάμενος
οὐκ
ἐθέλει,
ἀλλὰ
τὸ
|
δάκρυον |
ὡς
δύναται
κατέχει
καὶ
φοβεῖται |
[6, 2] |
ἰδὼν
παραδοξότατον
τῆς
κατὰ
τὴν
|
ἔλαφον |
ἀντὶ
παρθένου
παροιμίας,
ἐξεπλάγη
καὶ |
[6, 17] |
πειθὼ
ῥᾴδιος·
τὸ
γὰρ
ἐπιθυμοῦν,
|
σύμμαχον |
ὃ
θέλει
λαβόν,
ἐγείρει
τὴν |
[6, 14] |
Μελίτης
διηγησάμενος
ὑποσχέσεις,
τὴν
ψυχὴν
|
εἶχον |
ἐπὶ
τρυτάνης
ἐλπίδος
καὶ
φόβου, |
[6, 5] |
ἐγὼ
τὴν
ἐσθῆτα
τῆς
Μελίτης
|
εἶχον |
ἠμφιεσμένος·
καὶ
ἀπερισκέπτως
ἐμπίπτω
κατὰ |
[6, 16] |
παρὰ
τοῦ
Σωσθένους,
ἀλλ´
οὐκ
|
εἶχον
|
ὅπως
πύθωμαι.
εἰ
μὲν
ὡς |
[6, 5] |
δείματος.
ἐγὼ
μὲν
οὖν
οὕτως
|
εἶχον |
τὴν
ψυχὴν
κακῶς.
~Ὁ
δὲ |
[6, 9] |
τὴν
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν,
Τὸν
|
μοιχὸν |
ἐξέκλεψας
σύ,
τῶν
δεσμῶν
ἐξέλυσας |
[6, 9] |
δεσμοῖς
δεδεμένον·
ἡ
Μελίτη,
Ποῖον
|
μοιχόν· |
ἔφη.
τί
πάσχεις·
εἰ
γὰρ |
[6, 21] |
καὶ
πάντα
νικᾷ.
εἶτα
Κλειτοφῶντα
|
μοιχὸν |
καλεῖς,
αὐτὸς
μοιχὸς
ὤν·
οὐδὲ |
[6, 5] |
μὲν
καὶ
ἄρρητα
βοῶν,
τὸν
|
μοιχόν, |
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει
δέ
με |
[6, 20] |
καὶ
πεπορνεῦσθαι
δοκῶ·
καὶ
γὰρ
|
μοιχὸν |
φιλεῖς.
ἀλλ´
ἐπειδὴ
μὴ
θέλεις |
[6, 21] |
καλῶς·
τὰς
βασάνους
παράστησον.
φερέτω
|
τροχόν· |
ἰδοὺ
χεῖρες,
τεινέτω.
φερέτω
καὶ |
[6, 22] |
κατ´
ἐμοῦ
τὰς
μάστιγας,
τὸν
|
τροχόν, |
τὸ
πῦρ,
τὸν
σίδηρον·
συστρατευέσθω |
[6, 9] |
ἠλέησα
καὶ
ἀνεμνήσθην
σου
καὶ
|
παρέσχον |
ἑστίαν,
Τάχα,
λέγουσα,
καὶ
Θέρσανδρος |
[6, 2] |
ἔδοξεν
οὖν
τῇ
Μελίτῃ
τὸ
|
νῦν |
ἀναχωρεῖν,
ὅταν
δὲ
ἐν
καλῷ |
[6, 3] |
τοσοῦτον
κάλλος
λαβεῖν.
ἔστι
δὲ
|
νῦν |
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς,
οὐκ
οἶδ´ |
[6, 17] |
ἰτέον
αὐτήν.
καὶ
γὰρ
ἂν
|
νῦν |
ἐρᾷ
τοῦ
καταράτου
τούτου
μοιχοῦ, |
[6, 22] |
ἀναισχυντίας·
καί
τις
ἐρεῖ,
κἂν
|
νῦν |
μαινόμενος
φονεύσῃς·
Λευκίππη
παρθένος
μετὰ |
[6, 7] |
οὖν
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
προσκύψας·
|
Νῦν |
μὲν
αὐτὴν
θεράπευσον·
ὁρᾷς
γὰρ |
[6, 16] |
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς
οὐ
κατεφίλησα.
|
νῦν |
οὖν
ἂν
Θέρσανδρος
ἔλθῃ
πυνθανόμενος, |
[6, 10] |
τῆς
συμβιώσεως
κατέγνωκας
χρόνον·
μηδὲ
|
νῦν |
τοιοῦτον
ὑπολάβοις.
ἡ
δὲ
φήμη |
[6, 22] |
μὴ
δυνηθῇ,
καὶ
φονεύει.
ὁπλίζου
|
τοίνυν, |
ἤδη
λάμβανε
κατ´
ἐμοῦ
τὰς |
[6, 19] |
δὲ
τῇ
καρδίᾳ
περιβέβληται.
ὅταν
|
οὖν |
ἄμφω
τὸν
ἄνθρωπον
καταλάβωσι,
γίνεται |
[6, 16] |
τοῖς
ἀγροῖς
οὐ
κατεφίλησα.
νῦν
|
οὖν
|
ἂν
Θέρσανδρος
ἔλθῃ
πυνθανόμενος,
τί |
[6, 3] |
ὅπως
πρὸς
αὐτῆς
ἀπεσταλμένη.
πρὶν
|
οὖν |
αὖθις
ἐπανελθεῖν,
εἰ
θέλεις,
κατακλείσας |
[6, 15] |
θυρῶν,
ἀκούουσιν
αὐτῆς
ποτνιωμένης.
ἔστησαν
|
οὖν |
ἀψοφητὶ
κατόπιν
τῶν
θυρῶν.
~Οἴμοι, |
[6, 11] |
ἐμίσει
με
μᾶλλον.
τότε
μὲν
|
οὖν |
εἰπὼν
ἐξετάσειν
περὶ
τῶν
εἰρημένων, |
[6, 9] |
σῆς
συμφορᾶς
τὴν
εἰκόνα.
πῶς
|
οὖν |
ἐνταῦθα
συνεπηγόμην·
ὁ
λόγος
ἀληθής. |
[6, 10] |
πνεύματος
δρομικωτέρα,
πτερῶν
ταχυτέρα.
ὅταν
|
οὖν |
ἡ
Διαβολὴ
τοξεύσῃ
τὸν
λόγον, |
[6, 8] |
μηδὲν
ἔτι
δεομένην
φαρμάκων.
ὡς
|
οὖν |
ἧκεν
οὗτος
εἰς
τοὺς
ἀγρούς, |
[6, 6] |
τὴν
ὄψιν
τῆς
συμφορᾶς.
ὡς
|
οὖν |
ἤκουσεν
ἡ
Λευκίππη
ἀνοιγομένων
τῶν |
[6, 18] |
περιεχύθη
τῇ
κόρῃ.
καρτερήσας
δ´
|
οὖν |
καὶ
παρακαθίσας
διελέγετο,
ἄλλοτε
ἄλλα
|
[6, 5] |
γυναικὸς
ἔχων
λάφυρα.
ὁ
μὲν
|
οὖν |
νεανίσκος
ἔτυχε
προηγούμενος
καὶ
προϊδὼν |
[6, 5] |
τῶν
παννυχιζόντων
συνέρρεεν.
ἔτι
μᾶλλον
|
οὖν |
ὁ
Θέρσανδρος
ἐδεινοπάθει,
ῥητὰ
μὲν |
[6, 18] |
λαβόν,
ἐγείρει
τὴν
ἐλπίδα.
~Διαλιπὼν
|
οὖν |
ὀλίγον
ἐφ´
οἷς
πρὸς
ἑαυτὴν |
[6, 11] |
ἐμπεσοῦσα
ψυχῇ
δυσέκλειπτόν
ἐστιν.
ἐθορυβήθη
|
οὖν |
ὅτι
τὴν
κόρην
ἤκουσεν
εἶναί |
[6, 9] |
ἐξαπέστειλας·
σὸν
τὸ
ἔργον.
τί
|
οὖν |
οὐκ
ἠκολούθεις
αὐτῷ·
τί
δὲ
|
[6, 5] |
καὶ
μεστὰ
δείματος.
ἐγὼ
μὲν
|
οὖν |
οὕτως
εἶχον
τὴν
ψυχὴν
κακῶς. |
[6, 2] |
ἐξεπλάγη
καὶ
ἔστη
σιωπῇ.
λέγει
|
οὖν |
πρὸς
αὐτόν·
Οὐκ
ἀπιστοῦσά
σοι |
[6, 7] |
δεδακρυμένος,
ὅτι
κἀκείνη
δακρύει.
λέγει
|
οὖν |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
προσκύψας·
Νῦν |
[6, 9] |
μαθήσῃ
ῥᾳδίως
τὴν
ἀλήθειαν.
ἓν
|
οὖν |
σου
δέομαι·
γενοῦ
μοι
δικαστὴς |
[6, 18] |
ἡνιόχου
τοῦ
λογισμοῦ
λαλοῦσιν.
ἅμα
|
οὖν |
συνδιαλεγόμενος
καὶ
ἐπιθεὶς
τὴν
χεῖρα |
[6, 2] |
κἀμοὶ
δοκεῖ
καλῶς
ἔχειν.
ἔδοξεν
|
οὖν |
τῇ
Μελίτῃ
τὸ
νῦν
ἀναχωρεῖν, |
[6, 1] |
~Ἐπεὶ
|
οὖν |
τὴν
Μελίτην
ἰασάμην,
λέγω
πρὸς |
[6, 20] |
σύμμαχός
ἐστι
θυμός.
~Ὁ
Θέρσανδρος
|
οὖν, |
τὸ
μὲν
πρῶτον
ἐλπίζων
εἰς |
[6, 5] |
ἥκιστα
ἐκ
μαντείας
εὐτυχοῦμεν.
οὐδὲν
|
οὖν |
ὑγιὲς
ἐνενόουν
περὶ
τῆς
Λευκίππης, |
[6, 10] |
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ἐπαναγκάσαι.
ταῦτα
|
οὖν |
ὑποκριναμένη
πιθανῶς
κἀκεῖνα
προσετίθει·
Πίστευσον, |
[6, 19] |
ἐπαγγέλλεται
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
τυχὼν
μὲν
|
οὖν |
ὧν
ἠθέλησεν,
ἵλεως
γίνεται,
ἀτιμούμενος
|
[6, 2] |
Πάνυ,
ἔφη,
δέσποινα,
τὸ
σοὶ
|
δοκοῦν |
κἀμοὶ
δοκεῖ
καλῶς
ἔχειν.
ἔδοξεν |
[6, 3] |
κατεῖχε
πλῆθος
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
μὲν
|
ἐδόκουν |
τοῦτο
μόνον
εἶναι
τὸ
δεινόν· |
[6, 17] |
ἐς
πειθὼ
ῥᾴδιος·
τὸ
γὰρ
|
ἐπιθυμοῦν, |
σύμμαχον
ὃ
θέλει
λαβόν,
ἐγείρει |
[6, 18] |
ἄλλα
ῥήματα
συνάπτων
οὐκ
ἔχοντα
|
νοῦν. |
τοιοῦτοι
γὰρ
οἱ
ἐρῶντες,
ὅταν
|
[6, 5] |
μαντείας
εὐτυχοῦμεν.
οὐδὲν
οὖν
ὑγιὲς
|
ἐνενόουν |
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
ἀλλ´
ἦν |
[6, 5] |
τῶν
λόγων
αἰκία·
καὶ
γὰρ
|
ἐθάρρουν |
τῷ
λόγῳ
περιέσεσθαι
μὴ
μοιχὸς |
[6, 14] |
καὶ
ἤθελον
μὲν
αὐτοῦ
καταμεῖναι
|
σὺν |
ἐμοί,
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τῶν |
[6, 21] |
Κλειτοφῶντα
μοιχὸν
καλεῖς,
αὐτὸς
μοιχὸς
|
ὤν· |
οὐδὲ
τὴν
Ἄρτεμιν,
εἰπέ
μοι, |
[6, 19] |
ἕδρας
ἐκπεσόντα
κατάσχῃ,
φύσει
γε
|
ὢν |
ἄσπονδος,
οὐχ
ὡς
φίλῳ
πρὸς
|
[6, 6] |
χαμαὶ
κειμένην,
ἐν
νῷ
καθεστηκυῖαν
|
ὧν
|
ἔτυχεν
ὁ
Σωσθένης
εἰπών,
ἐμφαίνουσαν |
[6, 19] |
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
τυχὼν
μὲν
οὖν
|
ὧν |
ἠθέλησεν,
ἵλεως
γίνεται,
ἀτιμούμενος
δὲ |
[6, 20] |
Λευκίππης
δοῦλος
ἦν·
ἀτυχήσας
δὲ
|
ὧν |
ἤλπισεν,
ἀφῆκε
τῷ
θυμῷ
τὰς |
[6, 18] |
τῆς
κόρης,
ἀνεζωπύρησεν
ἐξαίφνης
ὕλην
|
λαβὼν |
εἰς
τὴν
φλόγα
τὴν
θέαν, |
[6, 5] |
καὶ
προϊδὼν
ἀποφεύγει,
μὴ
καιρὸν
|
λαβὼν |
ὑπὸ
δέους
κἀμοὶ
προμηνῦσαι·
ἐμὲ |
[6, 4] |
διανυκτερεύειν
ἔμελλε,
δύο
τῶν
ἐργατῶν
|
παραλαβὼν |
τοὺς
μὲν
κελεύει
τὰς
θεραπαινίδας, |
[6, 4] |
ἐφ´
ὁμιλίᾳ·
δύο
δὲ
ἄλλους
|
διάγων, |
ὡς
εἶδε
τὴν
Λευκίππην
μόνην, |
[6, 20] |
κόρρης
αὐτήν,
Ὦ
κακόδαιμον
ἀνδράποδον,
|
λέγων, |
καὶ
ἀληθῶς
ἐρωτιῶν·
πάντων
γάρ |
[6, 5] |
δεσμῶν
ὕβρις,
οὔτε
ἡ
τῶν
|
λόγων |
αἰκία·
καὶ
γὰρ
ἐθάρρουν
τῷ |
[6, 8] |
ποιήσασθαι
διὰ
τοῦ
Θερσάνδρου,
τέχνην
|
λόγων |
ἐπενόησεν,
ἥτις
μεμιγμένην
εἶχε
τῷ |
[6, 6] |
μικρὸν
αὖθις
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
κατέβαλεν.
|
ἰδὼν |
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
τὸ
κάλλος |
[6, 2] |
κἀκεῖνος,
ὡς
τὸ
εἰκός,
θέαμα
|
ἰδὼν |
παραδοξότατον
τῆς
κατὰ
τὴν
ἔλαφον |
[6, 7] |
ἡ
γῆ.
ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
|
ἰδὼν |
πρὸς
μὲν
τὸ
κάλλος
ἐκεχήνει, |
[6, 3] |
οὕτως
αὐτὴν
πιστεύσειας
ἀκούων,
ὡς
|
ἰδών. |
ταύτην
ἐφύλαττόν
σοι·
καὶ
γὰρ |
[6, 18] |
τῇ
δὲ
εἰς
τὸν
ἀνθερεῶνα
|
ὑπερείδων |
ἀνώθει.
ὡς
δέ
ποτε
ἐπαύσατο
|
[6, 4] |
καὶ
κατὰ
θάτερα
τῆς
τῶν
|
θεραπαινίδων |
ἐκτροπῆς
χωρεῖ,
φέρων
εἴς
τι |
[6, 5] |
οὖν
νεανίσκος
ἔτυχε
προηγούμενος
καὶ
|
προϊδὼν |
ἀποφεύγει,
μὴ
καιρὸν
λαβὼν
ὑπὸ |
[6, 19] |
τὸν
θυμὸν
καταδύεται·
ὁ
δὲ
|
καθεύδων |
ἐξεγείρεται
καὶ
τὰ
ἀρχαῖα
ποιεῖ· |
[6, 13] |
ἀγαγεῖν·
εἶτα
κατέλεγε
τὴν
ναυαγίαν,
|
ἐκθειάζων |
ὡς
ἐσώθη,
καὶ
τερατευόμενος
ὑπὲρ |
[6, 19] |
φιλούμενον.
ὅταν
δὲ
ὁ
θυμὸς
|
καχλάζων |
γεμισθῇ
καὶ
τῆς
ἐξουσίας
ἐμφορηθεὶς |
[6, 12] |
πρῶτος
ἁπάντων
τῶν
Ἰώνων·
πλοῦτος
|
μείζων |
τοῦ
γένους,
ὑπὲρ
τὸν
πλοῦτον |
[6, 12] |
ἔφη,
γένοιτο
εὐτυχήματα,
οἷά
μοι
|
κομίζων |
πάρει.
ὁ
δὲ
Σωσθένης
τὴν |
[6, 12] |
τὴν
εἰρωνείαν
οὐ
συνείς,
ἀλλὰ
|
νομίζων |
αὐτὴν
τῷ
ὄντι
λέγειν,
φιλοφρονούμενος |
[6, 20] |
Θέρσανδρος
οὖν,
τὸ
μὲν
πρῶτον
|
ἐλπίζων |
εἰς
τὸν
ἔρωτα
εὐτυχήσειν,
ὅλος |
[6, 4] |
αὐτήν·
Ἥκω
σοι
φέρων
σωρὸν
|
ἀγαθῶν· |
ἀλλ´
ὅπως
εὐτυχήσασα
μὴ
ἐπιλήσῃ |
[6, 5] |
τῶν
κακῶν,
ἐπεὶ
τῶν
γε
|
ἀγαθῶν |
ἥκιστα
ἐκ
μαντείας
εὐτυχοῦμεν.
οὐδὲν |
[6, 3] |
τῶν
ἀγρῶν
ἐκέλευσεν
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
|
μαθὼν |
παρεῖναι
τὸν
δεσπότην
τούς
τε |
[6, 7] |
συμβεβήκει·
ἐδάκρυε
γὰρ
πρὸς
ἐπίδειξιν,
|
παθὼν |
μέν
τι,
κατὰ
τὸ
εἰκός, |
[6, 9] |
ἀλήθειαν.
~Ἐπεὶ
γὰρ
ὁ
Θέρσανδρος
|
εἰσελθὼν |
εἰς
τὴν
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν, |
[6, 9] |
ὁ
λόγος
ἀληθής.
ἔτυχε
μὲν
|
πενθῶν |
γυναῖκα,
ἡ
δ´
ἄρα
ἐλάνθανεν |
[6, 4] |
οὔσης
καὶ
ὄντων
μεταξὺ
τεσσάρων
|
σταδίων |
ἐπὶ
τοὺς
ἀγρούς,
ἡγεῖσθαι
κελεύσας |
[6, 18] |
ψυχήν,
καὶ
ἔδοξεν
αὐτῷ
τότε
|
καλλίων |
γεγονέναι.
θρέψας
γὰρ
ὅλης
τῆς |
[6, 12] |
τί
μοι
καταλέγεις
σωρὸν
ἀλλοτρίων
|
ἐγκωμίων· |
τότε
ἐπαινέσω
Θέρσανδρον
ὡς
ἄνδρα |
[6, 4] |
πεπραγμένα.
ἔτυχε
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
|
ἐπανιὼν |
εἰς
τὴν
οἰκίαν.
τοῦ
δὲ |
[6, 7] |
εἶτα
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
πάλιν,
|
ἐξιών, |
Ὅπως
εἴπῃς
τὰ
εἰκότα
περὶ |
[6, 12] |
πλουσιώτερος.
τί
μοι
καταλέγεις
σωρὸν
|
ἀλλοτρίων |
ἐγκωμίων·
τότε
ἐπαινέσω
Θέρσανδρον
ὡς
|
[6, 16] |
στρατηγοῦ
θυγάτηρ
εἰμὶ
Βυζαντίων,
πρώτου
|
Τυρίων |
γυνή·
οὔκ
εἰμι
Θετταλή·
οὐ |
[6, 9] |
τὸ
μὲν
γένος
ἀπὸ
Φοινίκης,
|
Τυρίων |
οὐδενὸς
δεύτερος.
ἔπλευσε
δὲ
καὶ |
[6, 2] |
φυγεῖν
βέλτιον,
ἐφόδιον.
καὶ
ὁ
|
Πασίων |
(τοῦτο
γὰρ
ἦν
ὄνομα
τῷ |
[6, 16] |
εἶναι,
Θέρσανδρε.
στρατηγοῦ
θυγάτηρ
εἰμὶ
|
Βυζαντίων, |
πρώτου
Τυρίων
γυνή·
οὔκ
εἰμι |
[6, 20] |
κακόδαιμον
ἀνδράποδον,
λέγων,
καὶ
ἀληθῶς
|
ἐρωτιῶν· |
πάντων
γάρ
σου
κατήκουσα.
οὐκ |
[6, 7] |
λύπης·
ὥστε
ὑπεκστήσομαι
καὶ
μάλα
|
ἄκων, |
ὡς
μὴ
ὀχληρὸς
εἴην.
ὅταν |
[6, 5] |
ψυχαὶ
δὲ
πεφύκασι
μάντεις
τῶν
|
κακῶν, |
ἐπεὶ
τῶν
γε
ἀγαθῶν
ἥκιστα |
[6, 8] |
τὴν
ἐπάνοδον,
μηδὲν
ἔτι
δεομένην
|
φαρμάκων. |
ὡς
οὖν
ἧκεν
οὗτος
εἰς |
[6, 7] |
τοῖς
ὁρῶσι·
τὸ
δὲ
τῶν
|
γυναικῶν |
μᾶλλον,
ὅσῳ
θαλερώτερον,
τοσούτῳ
καὶ |
[6, 3] |
πρὸς
τὸν
Θέρσανδρον
(ὁ
γὰρ
|
διαβαλὼν |
αὐτὸς
ἦν)
ἔπειτα
καὶ
περὶ |
[6, 18] |
κατεδύετο.
ὁ
δὲ
οὐδὲν
ἧττον
|
περιβαλὼν |
ἀνέλκειν
τὸ
πρόσωπον
ἐβιάζετο·
ἡ |
[6, 9] |
σου
τὰ
ὦτα
τῆς
διαβολῆς,
|
ἐκβαλὼν |
δὲ
τῆς
καρδίας
τὴν
ὀργήν, |
[6, 6] |
ψυχὴν
κακῶς.
~Ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
|
ἐμβαλών |
με
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς |
[6, 7] |
γὰρ
εἰς
τὰ
ὄμματα
τῶν
|
καλῶν |
τὸ
κάλλος
κάθηται,
ῥέον
ἐκεῖθεν |
[6, 19] |
εἰς
τὴν
ἰδίαν
ἀρχὴν
ἐκπηδῆσαι
|
θέλων |
οὐκέτι
ἐστὶν
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ
μισεῖν |
[6, 19] |
ὁ
δὲ
ἀναγκάζει
φιλεῖν·
καὶ
|
ἀλλήλων |
πάροικος
ἡ
τοῦ
πυρός
ἐστι |
[6, 18] |
χεῖρα
τῷ
τραχήλῳ
περιέβαλεν
ὡς
|
μέλλων |
φιλήσειν.
ἡ
δὲ
προϊδοῦσα
τῆς |
[6, 10] |
νεανίσκον
τιμῆς,
οὐκ
εἰδότων
τῶν
|
πολλῶν |
τὴν
αἰτίαν
τῆς
κοινωνίας.
καὶ |
[6, 13] |
ἐκ
μέσων
τῶν
τοῦ
θανάτου
|
πυλῶν |
ἀγαγεῖν·
εἶτα
κατέλεγε
τὴν
ναυαγίαν, |
[6, 19] |
κάμνει
μὲν
ἐκ
τοῦ
κόρου,
|
καμὼν |
δὲ
παρίεται,
καὶ
ὁ
ἔρως |
[6, 18] |
τυχών,
ἢ
μὴ
τυχών,
ἢ
|
καμών, |
λέγει
πρὸς
αὐτὸν
ἡ
Λευκίππη· |
[6, 2] |
τῆς
Μελανθοῦς·
καὶ
διὰ
τῶν
|
ἐρήμων |
τῆς
οἰκίας
ἐπί
τινα
θύραν |
[6, 9] |
τιμῶσα
τοῦτον.
ἔπλευσεν
ὥσπερ
σύ·
|
ἐτίμων, |
φίλτατε,
τῆς
σῆς
συμφορᾶς
τὴν |
[6, 6] |
δέ
σου
τὸ
κάλλος
τῶν
|
ὀφθαλμῶν |
εἰς
γῆν
καταρρεῖ·
ἐπὶ
τοὺς |
[6, 7] |
ναρκίσσῳ·
τὰ
δὲ
δάκρυα
τῶν
|
ὀφθαλμῶν |
ἔνδον
εἱλούμενα
γελᾷ.
τοιαῦτα
Λευκίππης |
[6, 7] |
φύγῃ.
ὁ
δὲ
καὶ
τῶν
|
ὀφθαλμῶν |
τὴν
κίνησιν
ἐπέχει,
μὴ
πρὶν |
[6, 9] |
Τὸν
μοιχὸν
ἐξέκλεψας
σύ,
τῶν
|
δεσμῶν |
ἐξέλυσας
καὶ
τῆς
οἰκίας
ἐξαπέστειλας· |
[6, 14] |
ἐμοί,
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τῶν
|
δεσμῶν |
οὐκ
ἐπέτρεπεν,
ἀλλ´
ἐκέλευεν
ἀπαλλάττεσθαι |
[6, 5] |
μὲν
οὐδέν,
οὔτε
ἡ
τῶν
|
δεσμῶν |
ὕβρις,
οὔτε
ἡ
τῶν
λόγων |
[6, 22] |
μοι
λῃστής.
ἐκεῖνοι
γὰρ
ἦσαν
|
ὑμῶν |
μετριώτεροι,
καὶ
οὐδεὶς
αὐτῶν
ἦν |
[6, 18] |
τι
κατακοῦσαι
τῶν
ὑπ´
αὐτῆς
|
εἰρημένων, |
εἰσέρχεται
σχηματίσας
ἑαυτὸν
εἰς
τὸ |
[6, 11] |
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν
περὶ
τῶν
|
εἰρημένων, |
κοιμησόμενος
ᾤχετο
καθ´
αὑτόν.
ἡ |
[6, 4] |
κάλλος,
μεστὸς
γενόμενος
ἐκ
τῶν
|
εἰρημένων |
ὡσεὶ
κάλλους
φαντάσματος,
φύσει
καλοῦ, |
[6, 11] |
ἡμερώτερος,
καὶ
αὐτὸν
ἔσαινε
τῶν
|
λεγομένων |
τὸ
πιθανόν,
καὶ
τὸ
τῆς |
[6, 6] |
ὡς
οὖν
ἤκουσεν
ἡ
Λευκίππη
|
ἀνοιγομένων |
τῶν
θυρῶν,
ἦν
δὲ
ἔνδον |
[6, 9] |
ἦν
τῶν
ἐκ
τῆς
θαλάσσης
|
σωζομένων |
ἔσχατος·
ἐχαριζόμην
σοὶ
τιμῶσα
τοῦτον. |
[6, 10] |
Διαβολὴ
μαχαίρας
ὀξυτέρα,
πυρὸς
σφοδροτέρα,
|
Σειρήνων |
πιθανωτέρα,
ἡ
δὲ
Φήμη
ὕδατος |
[6, 12] |
γένει
δὲ
πρῶτος
ἁπάντων
τῶν
|
Ἰώνων· |
πλοῦτος
μείζων
τοῦ
γένους,
ὑπὲρ
|
[6, 5] |
ἐδεινοπάθει,
ῥητὰ
μὲν
καὶ
ἄρρητα
|
βοῶν, |
τὸν
μοιχόν,
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει |
[6, 6] |
καθεστηκυῖαν
ὧν
ἔτυχεν
ὁ
Σωσθένης
|
εἰπών, |
ἐμφαίνουσαν
τοῖς
προσώποις
λύπην
ὁμοῦ
|
[6, 11] |
με
μᾶλλον.
τότε
μὲν
οὖν
|
εἰπὼν |
ἐξετάσειν
περὶ
τῶν
εἰρημένων,
κοιμησόμενος |
[6, 18] |
θέλει
λαβόν,
ἐγείρει
τὴν
ἐλπίδα.
|
~Διαλιπὼν |
οὖν
ὀλίγον
ἐφ´
οἷς
πρὸς |
[6, 9] |
εἴη
παρά
τινι
τῶν
ἡμετέρων
|
ἐπιτρόπων· |
Σωσθένην
δὲ
ἔλεγε.
καὶ
οὕτως |
[6, 3] |
τὴν
ἀγορὰν
ἅπασαν
κατεῖχε
πλῆθος
|
ἀνθρώπων. |
κἀγὼ
μὲν
ἐδόκουν
τοῦτο
μόνον |
[6, 4] |
παννυχίδος
οὔσης
καὶ
ὄντων
μεταξὺ
|
τεσσάρων |
σταδίων
ἐπὶ
τοὺς
ἀγρούς,
ἡγεῖσθαι |
[6, 3] |
ὃν
ἡ
Μελίτη
τῆς
τῶν
|
ἀγρῶν |
ἐκέλευσεν
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
μαθὼν
παρεῖναι |
[6, 9] |
ἐνταῦθα
εἴη
παρά
τινι
τῶν
|
ἡμετέρων |
ἐπιτρόπων·
Σωσθένην
δὲ
ἔλεγε.
καὶ
|
[6, 10] |
Φήμη
ὕδατος
ὑγροτέρα,
πνεύματος
δρομικωτέρα,
|
πτερῶν |
ταχυτέρα.
ὅταν
οὖν
ἡ
Διαβολὴ |
[6, 4] |
τῆς
τῶν
θεραπαινίδων
ἐκτροπῆς
χωρεῖ,
|
φέρων |
εἴς
τι
δωμάτιον
ἀπόρρητον,
καὶ |
[6, 4] |
λέγει
πρὸς
αὐτήν·
Ἥκω
σοι
|
φέρων |
σωρὸν
ἀγαθῶν·
ἀλλ´
ὅπως
εὐτυχήσασα |
[6, 5] |
δεσμωτήριον
καὶ
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα
μοιχείας
|
ἐπιφέρων. |
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει
τούτων
μὲν |
[6, 6] |
καὶ
εἱστήκει
τῇ
θέᾳ
δεδεμένος,
|
ἐπιτηρῶν |
πότε
αὖθις
ἀναβλέψει
πρὸς
αὐτόν. |
[6, 19] |
τὸν
θυμὸν
ἤδη
καθεύδοντα
νικᾷ.
|
ὁρῶν |
δὲ
τὰς
ὕβρεις,
ἃς
κατὰ |
[6, 15] |
ἐπεὶ
δὲ
πλησίον
ἐγένοντο
τῶν
|
θυρῶν, |
ἀκούουσιν
αὐτῆς
ποτνιωμένης.
ἔστησαν
οὖν |
[6, 1] |
πρὸς
αὐτήν,
ἐπειδὰν
ἔξω
γένωμαι
|
θυρῶν. |
~Ἐγὼ
μὲν
δὴ
τοῦτον
τὸν |
[6, 6] |
ἤκουσεν
ἡ
Λευκίππη
ἀνοιγομένων
τῶν
|
θυρῶν, |
ἦν
δὲ
ἔνδον
λύχνος,
ἀνανεύσασα |
[6, 15] |
ἔστησαν
οὖν
ἀψοφητὶ
κατόπιν
τῶν
|
θυρῶν. |
~Οἴμοι,
Κλειτοφῶν"
(τοῦτο
γὰρ
ἔλεγε |
[6, 13] |
θεοί,
ὡς
αὐτὸν
καὶ
ἐκ
|
μέσων |
τῶν
τοῦ
θανάτου
πυλῶν
ἀγαγεῖν· |
[6, 18] |
τὴν
θέαν,
καὶ
μικροῦ
μὲν
|
προσπεσὼν |
περιεχύθη
τῇ
κόρῃ.
καρτερήσας
δ´ |
[6, 3] |
ἐωνημένος,
ὃν
ἡ
Μελίτη
τῆς
|
τῶν |
ἀγρῶν
ἐκέλευσεν
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
μαθὼν |
[6, 5] |
πεφύκασι
μάντεις
τῶν
κακῶν,
ἐπεὶ
|
τῶν
|
γε
ἀγαθῶν
ἥκιστα
ἐκ
μαντείας |
[6, 7] |
ἐλέου
τοῖς
ὁρῶσι·
τὸ
δὲ
|
τῶν |
γυναικῶν
μᾶλλον,
ὅσῳ
θαλερώτερον,
τοσούτῳ |
[6, 7] |
ἐγκύμονι
μαζῷ.
χεομένης
δὲ
τῆς
|
τῶν |
δακρύων
ἅλμης
περὶ
τὸν
κύκλον, |
[6, 7] |
ὀφθαλμοὺς
τῶν
ὁρώντων
ἵσταται
καὶ
|
τῶν |
δακρύων
τὴν
πηγὴν
συνεφέλκεται.
ὁ |
[6, 9] |
πάλιν,
Τὸν
μοιχὸν
ἐξέκλεψας
σύ,
|
τῶν |
δεσμῶν
ἐξέλυσας
καὶ
τῆς
οἰκίας
|
[6, 14] |
σὺν
ἐμοί,
ὁ
δὲ
ἐπὶ
|
τῶν |
δεσμῶν
οὐκ
ἐπέτρεπεν,
ἀλλ´
ἐκέλευεν |
[6, 5] |
τούτων
μὲν
οὐδέν,
οὔτε
ἡ
|
τῶν |
δεσμῶν
ὕβρις,
οὔτε
ἡ
τῶν |
[6, 11] |
μὲν
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν
περὶ
|
τῶν |
εἰρημένων,
κοιμησόμενος
ᾤχετο
καθ´
αὑτόν. |
[6, 4] |
τὸ
κάλλος,
μεστὸς
γενόμενος
ἐκ
|
τῶν |
εἰρημένων
ὡσεὶ
κάλλους
φαντάσματος,
φύσει |
[6, 9] |
εἷς
δὴ
καὶ
οὗτος
ἦν
|
τῶν |
ἐκ
τῆς
θαλάσσης
σωζομένων
ἔσχατος· |
[6, 10] |
πολλὴ
καὶ
ἐπικλύζει
τὰ
ὦτα
|
τῶν |
ἐντυχόντων,
διαπνεῖ
δὲ
ἐπὶ
πλεῖστον
|
[6, 4] |
ἡ
Λευκίππη
διανυκτερεύειν
ἔμελλε,
δύο
|
τῶν |
ἐργατῶν
παραλαβὼν
τοὺς
μὲν
κελεύει |
[6, 2] |
αὐτῷ
τῆς
Μελανθοῦς·
καὶ
διὰ
|
τῶν |
ἐρήμων
τῆς
οἰκίας
ἐπί
τινα |
[6, 9] |
ὡς
ἐνταῦθα
εἴη
παρά
τινι
|
τῶν |
ἡμετέρων
ἐπιτρόπων·
Σωσθένην
δὲ
ἔλεγε. |
[6, 4] |
συναρπάζει
καὶ
κατὰ
θάτερα
τῆς
|
τῶν |
θεραπαινίδων
ἐκτροπῆς
χωρεῖ,
φέρων
εἴς
|
[6, 15] |
δωμάτιον.
ἐπεὶ
δὲ
πλησίον
ἐγένοντο
|
τῶν |
θυρῶν,
ἀκούουσιν
αὐτῆς
ποτνιωμένης.
ἔστησαν |
[6, 6] |
οὖν
ἤκουσεν
ἡ
Λευκίππη
ἀνοιγομένων
|
τῶν |
θυρῶν,
ἦν
δὲ
ἔνδον
λύχνος, |
[6, 15] |
ποτνιωμένης.
ἔστησαν
οὖν
ἀψοφητὶ
κατόπιν
|
τῶν |
θυρῶν.
~Οἴμοι,
Κλειτοφῶν"
(τοῦτο
γὰρ |
[6, 12] |
ἀγροῖς·
γένει
δὲ
πρῶτος
ἁπάντων
|
τῶν |
Ἰώνων·
πλοῦτος
μείζων
τοῦ
γένους, |
[6, 5] |
ἀπολαβόντα.
ψυχαὶ
δὲ
πεφύκασι
μάντεις
|
τῶν |
κακῶν,
ἐπεὶ
τῶν
γε
ἀγαθῶν |
[6, 7] |
ἐπειδὴ
γὰρ
εἰς
τὰ
ὄμματα
|
τῶν |
καλῶν
τὸ
κάλλος
κάθηται,
ῥέον |
[6, 11] |
δὲ
ἡμερώτερος,
καὶ
αὐτὸν
ἔσαινε
|
τῶν |
λεγομένων
τὸ
πιθανόν,
καὶ
τὸ |
[6, 9] |
γυνὴ
κατὰ
τοὺς
ἀγρούς.
ἐξέτασον
|
τῶν |
λεχθέντων
ἕκαστον.
εἴ
τι
ἐψευσάμην, |
[6, 5] |
τῶν
δεσμῶν
ὕβρις,
οὔτε
ἡ
|
τῶν |
λόγων
αἰκία·
καὶ
γὰρ
ἐθάρρουν |
[6, 7] |
ῥέον
ἐκεῖθεν
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
|
τῶν |
ὁρώντων
ἵσταται
καὶ
τῶν
δακρύων |
[6, 16] |
τί
γὰρ
μέλει
γυναικὶ
περὶ
|
τῶν
|
οὐχ
ἑαυτῆς·
ποσάκις
ἐμαυτὴν
ἐβιασάμην, |
[6, 6] |
τί
δέ
σου
τὸ
κάλλος
|
τῶν |
ὀφθαλμῶν
εἰς
γῆν
καταρρεῖ·
ἐπὶ |
[6, 7] |
δὲ
ναρκίσσῳ·
τὰ
δὲ
δάκρυα
|
τῶν |
ὀφθαλμῶν
ἔνδον
εἱλούμενα
γελᾷ.
τοιαῦτα |
[6, 7] |
καιροῦ
φύγῃ.
ὁ
δὲ
καὶ
|
τῶν |
ὀφθαλμῶν
τὴν
κίνησιν
ἐπέχει,
μὴ
|
[6, 5] |
ὁ
Θέρσανδρος
βοᾷ,
καὶ
πλῆθος
|
τῶν |
παννυχιζόντων
συνέρρεεν.
ἔτι
μᾶλλον
οὖν |
[6, 1] |
Μελανθώ·
θεράπαινα
δὲ
ἦν
αὕτη
|
τῶν |
πιστῶν
καὶ
ἐφήδρευε
ταῖς
θύραις. |
[6, 10] |
τὸν
νεανίσκον
τιμῆς,
οὐκ
εἰδότων
|
τῶν |
πολλῶν
τὴν
αἰτίαν
τῆς
κοινωνίας. |
[6, 2] |
προστεταγμένος
ἀπολαμβάνει.
ἀπελεύθερος
δὲ
αὐτὸς
|
τῶν |
συμπεπλευκότων
ἦν
ἡμῖν
καὶ
ἄλλως |
[6, 13] |
ὡς
αὐτὸν
καὶ
ἐκ
μέσων
|
τῶν |
τοῦ
θανάτου
πυλῶν
ἀγαγεῖν·
εἶτα |
[6, 18] |
ὡς
μὴ
δοκοίη
τι
κατακοῦσαι
|
τῶν |
ὑπ´
αὐτῆς
εἰρημένων,
εἰσέρχεται
σχηματίσας |
[6, 19] |
δὲ
τὰς
ὕβρεις,
ἃς
κατὰ
|
τῶν
|
φιλτάτων
ἐπαρῴνησεν,
ἀλγεῖ
καὶ
πρὸς |
[6, 10] |
καὶ
ἀπέκλεισέ
μου
τοῖς
λόγοις
|
τῶν |
ὤτων
σου
τὰς
θύρας.
~Ἅμα |
[6, 4] |
Λευκίππη
διανυκτερεύειν
ἔμελλε,
δύο
τῶν
|
ἐργατῶν |
παραλαβὼν
τοὺς
μὲν
κελεύει
τὰς |
[6, 17] |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην·
Ἤκουσας
ἀπίστων
|
ῥημάτων, |
γεμόντων
ἔρωτος·
ὅσα
εἶπεν·
ὅσα |
[6, 19] |
τὰς
ὕβρεις,
ἃς
κατὰ
τῶν
|
φιλτάτων |
ἐπαρῴνησεν,
ἀλγεῖ
καὶ
πρὸς
τὸ |
[6, 19] |
εἰς
συμμαχίαν
καλεῖ.
κἀκεῖνος
ὡς
|
γείτων |
πείθεται,
καὶ
ἀνάπτουσιν
ἄμφω
τὸ |
[6, 20] |
ἀνδράποδον,
λέγων,
καὶ
ἀληθῶς
ἐρωτιῶν·
|
πάντων |
γάρ
σου
κατήκουσα.
οὐκ
ἀγαπᾷς |
[6, 12] |
τοῖς
ἀγροῖς·
γένει
δὲ
πρῶτος
|
ἁπάντων |
τῶν
Ἰώνων·
πλοῦτος
μείζων
τοῦ |
[6, 9] |
κατὰ
τοὺς
ἀγρούς.
ἐξέτασον
τῶν
|
λεχθέντων |
ἕκαστον.
εἴ
τι
ἐψευσάμην,
μεμοίχευμαι. |
[6, 4] |
φύσει
καλοῦ,
παννυχίδος
οὔσης
καὶ
|
ὄντων |
μεταξὺ
τεσσάρων
σταδίων
ἐπὶ
τοὺς |
[6, 5] |
Θέρσανδρος
βοᾷ,
καὶ
πλῆθος
τῶν
|
παννυχιζόντων |
συνέρρεεν.
ἔτι
μᾶλλον
οὖν
ὁ |
[6, 17] |
τὸν
Σωσθένην·
Ἤκουσας
ἀπίστων
ῥημάτων,
|
γεμόντων |
ἔρωτος·
ὅσα
εἶπεν·
ὅσα
ὠδύρατο· |
[6, 3] |
δὲ
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερομηνία
καὶ
|
μεθυόντων |
πάντα
μεστά,
ὥστε
καὶ
δι´ |
[6, 10] |
καὶ
ἐπικλύζει
τὰ
ὦτα
τῶν
|
ἐντυχόντων, |
διαπνεῖ
δὲ
ἐπὶ
πλεῖστον
καταιγίζουσα |
[6, 7] |
ἐκεῖθεν
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
τῶν
|
ὁρώντων |
ἵσταται
καὶ
τῶν
δακρύων
τὴν |
[6, 10] |
εἰς
τὸν
νεανίσκον
τιμῆς,
οὐκ
|
εἰδότων |
τῶν
πολλῶν
τὴν
αἰτίαν
τῆς |
[6, 2] |
ἀπολαμβάνει.
ἀπελεύθερος
δὲ
αὐτὸς
τῶν
|
συμπεπλευκότων |
ἦν
ἡμῖν
καὶ
ἄλλως
ἐμοὶ |
[6, 18] |
παρακαθίσας
διελέγετο,
ἄλλοτε
ἄλλα
ῥήματα
|
συνάπτων |
οὐκ
ἔχοντα
νοῦν.
τοιοῦτοι
γὰρ |
[6, 22] |
μετὰ
Θέρσανδρον
παρθένος,
τὸν
καὶ
|
λῃστῶν |
ἀσελγέστερον·
ἂν
ὑβρίσαι
μὴ
δυνηθῇ, |
[6, 1] |
θεράπαινα
δὲ
ἦν
αὕτη
τῶν
|
πιστῶν |
καὶ
ἐφήδρευε
ταῖς
θύραις.
ὡς |
[6, 17] |
λέγει
πρὸς
τὸν
Σωσθένην·
Ἤκουσας
|
ἀπίστων |
ῥημάτων,
γεμόντων
ἔρωτος·
ὅσα
εἶπεν· |
[6, 22] |
ἦσαν
ὑμῶν
μετριώτεροι,
καὶ
οὐδεὶς
|
αὐτῶν |
ἦν
οὕτως
ὑβριστής.
εἰ
δὲ |
[6, 12] |
δεομένοις·
ἐμοὶ
δὲ
οὐδὲν
μέλει
|
τούτων, |
εἴτε
ἐστὶ
καὶ
Κόδρου
εὐγενέστερος |
[6, 5] |
μοιχείας
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει
|
τούτων |
μὲν
οὐδέν,
οὔτε
ἡ
τῶν |
[6, 13] |
τί
ἄμεινον,
καὶ
ὅπως
μηδὲν
|
τούτων |
πρὸς
Θέρσανδρον
ἐρεῖς,
μὴ
παροξύνῃς |
[6, 10] |
ἀπέκλεισέ
μου
τοῖς
λόγοις
τῶν
|
ὤτων |
σου
τὰς
θύρας.
~Ἅμα
λέγουσα |
[6, 5] |
ἰδού,
φησίν,
οὗτος
ὁ
μοιχὸς
|
βακχεύων |
ἡμῖν
ἔπεισι
καὶ
τῆς
σῆς |
[6, 10] |
καθ´
οὗ
πέμπεται·
ὁ
δὲ
|
ἀκούων
|
ταχὺ
πείθεται,
καὶ
ὀργῆς
αὐτῷ |
[6, 3] |
κάλλους
ἄπιστον·
οὕτως
αὐτὴν
πιστεύσειας
|
ἀκούων, |
ὡς
ἰδών.
ταύτην
ἐφύλαττόν
σοι· |
[6, 7] |
μαζῷ.
χεομένης
δὲ
τῆς
τῶν
|
δακρύων |
ἅλμης
περὶ
τὸν
κύκλον,
τὸ |
[6, 7] |
λύπην
ἐξεμεμήνει,
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
|
δακρύων |
ἐγκύους
εἶχεν.
ἔστι
μὲν
γὰρ |
[6, 7] |
~Ἡ
δὲ
ὡς
ἤκουσεν,
ἐπλήσθη
|
δακρύων, |
καὶ
εἶχεν
αὐτῆς
ἴδιον
κάλλος |
[6, 7] |
τῶν
ὁρώντων
ἵσταται
καὶ
τῶν
|
δακρύων |
τὴν
πηγὴν
συνεφέλκεται.
ὁ
δὲ |
[6, 21] |
εὐνοῦχοί
σοι
γεγόνασιν
οἱ
λῃσταί·
|
φιλοσόφων |
ἦν
τὸ
πειρατήριον·
οὐδεὶς
ἐν |
[6, 17] |
φιλεῖ.
ὄφελον,
ὦ
Ζεῦ,
γενέσθαι
|
Κλειτοφῶν. |
Ἀλλ´
οὐ
μαλακιστέον,
ὁ
Σωσθένης |
[6, 16] |
ἀλλὰ
ταῦτα
μόνον
ἔλεγον·
Ἄνερ
|
Κλειτοφῶν, |
Λευκίππης
μόνης
ἄνερ,
πιστὲ
καὶ |
[6, 16] |
λελῄστευμαι
καὶ
τοὔνομα.
ἀνήρ
μοι
|
Κλειτοφῶν, |
πατρὶς
Βυζάντιον,
Σώστρατος
πατήρ,
μήτηρ |
[6, 18] |
τυχεῖν,
πλὴν
εἰ
μὴ
γένῃ
|
Κλειτοφῶν. |
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
οὐκ |
[6, 16] |
ἀψοφητὶ
κατόπιν
τῶν
θυρῶν.
~Οἴμοι,
|
Κλειτοφῶν" |
(τοῦτο
γὰρ
ἔλεγε
πολλάκις)
οὐκ |
[6, 5] |
ἔπεισι
καὶ
τῆς
σῆς
γυναικὸς
|
ἔχων |
λάφυρα.
ὁ
μὲν
οὖν
νεανίσκος |
[6, 7] |
δὲ
ἡδὺς
καὶ
τοῦ
μέλανος
|
ἔχων |
τὴν
βαφὴν
ἠρέμα
τῷ
λευκῷ |
[6, 4] |
μόνην,
εἰσπηδήσας
καὶ
τὸ
στόμα
|
ἐπισχὼν |
συναρπάζει
καὶ
κατὰ
θάτερα
τῆς |
[6, 18] |
βίας,
ἢ
τυχών,
ἢ
μὴ
|
τυχών, |
ἢ
καμών,
λέγει
πρὸς
αὐτὸν |
[6, 18] |
ποτε
ἐπαύσατο
τῆς
βίας,
ἢ
|
τυχών, |
ἢ
μὴ
τυχών,
ἢ
καμών, |
[6, 19] |
τὸν
θυμὸν
ἐπαγγέλλεται
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
|
τυχὼν |
μὲν
οὖν
ὧν
ἠθέλησεν,
ἵλεως |