HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre VI

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


ν  =  508 formes différentes pour 1074 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chapitre
[6, 3]   μαστροπεύει πρὸς τὸν δεσπότην, ὡς  ἂν   αὐτὸν τῆς Μελίτης ἀπαγάγοι· Κόρην
[6, 17]   βόσκει τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτόν·  ἂν   δ´ ἅπαξ ἐς ταὐτὸν ἔλθῃς
[6, 19]   καὶ ἀνάπτουσιν ἄμφω τὸ πῦρ.  ἂν   δὲ ἅπαξ θυμὸς τὸν
[6, 7]   δὲ ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα, καινὸν  ἂν   εἶχεν ἤλεκτρον γῆ.
[6, 2]   οὗτοι δῶρον δέκα, δῶρον μέν,  ἂν   ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος· ἐὰν
[6, 1]   δὲ τὴν σὴν κατάλιπε, ὡς  ἂν   ἔχοιμι ἐνδυομένη σοι περικεχύσθαι. δίδωσι
[6, 16]   ἀγροῖς οὐ κατεφίλησα. νῦν οὖν  ἂν   Θέρσανδρος ἔλθῃ πυνθανόμενος, τί πρὸς
[6, 20]   καὶ μυρίαις βασάνοις περιπεσεῖν, ὡς  ἂν   μάθοι δεσπότου μὴ καταφρονεῖν. ~Πείσθητι
[6, 12]   Θέρσανδρον ὅστις ἐστὶν εἰπεῖν, ὡς  ἂν   μᾶλλον ἡσθείης. Μελίτης μὲν ἀνήρ,
[6, 10]   θεραπαίνας ἀγαγεῖν, αἷς συναπελθοῦσα ἔτυχεν,  ἂν   μὴ παραγένηται περὶ τὴν ἕω,
[6, 17]   κόρην ἰτέον αὐτήν. καὶ γὰρ  ἂν   νῦν ἐρᾷ τοῦ καταράτου τούτου
[6, 22]   παρθένος, τὸν καὶ λῃστῶν ἀσελγέστερον·  ἂν   ὑβρίσαι μὴ δυνηθῇ, καὶ φονεύει.
[6, 8]   οὐδαμοῦ, δρόμῳ φθάσας ἀπήγγειλε τὸ  συμβάν.   δὲ ὡς ἤκουσε τὰ
[6, 1]   κελεύει πάλιν ἀναστρέφειν πρὸς αὐτήν,  ἐπειδὰν   ἔξω γένωμαι θυρῶν. ~Ἐγὼ μὲν
[6, 7]   ὅσῳ θαλερώτερον, τοσούτῳ καὶ γοητότερον.  ἐὰν   δὲ δακρύουσα καὶ
[6, 7]   καὶ ἄγροικος, προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν·  ἐὰν   δὲ ἡδὺς καὶ τοῦ μέλανος
[6, 2]   ἂν ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος·  ἐὰν   δὲ νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον, ἐφόδιον.
[6, 16]   ἐμοὶ λεγούσῃ. φοβοῦμαι δὲ καὶ  ἐὰν   πιστεύσῃς περὶ Κλειτοφῶντος, μὴ τὸ
[6, 18]   λαβὼν εἰς τὴν φλόγα τὴν  θέαν,   καὶ μικροῦ μὲν προσπεσὼν περιεχύθη
[6, 18]   ἑαυτὸν εἰς τὸ εὐαγωγότερον πρὸς  θέαν,   ὡς ᾤετο. ἐπεὶ δὲ εἶδε
[6, 22]   μετὰ βουκόλους, παρθένος καὶ μετὰ  Χαιρέαν,   παρθένος καὶ μετὰ Σωσθένην. ἀλλὰ
[6, 18]   Θέρσανδρον ἐρωτική, καὶ τὴν μὲν  λαιὰν   ὑποβάλλει τῷ προσώπῳ κάτω, τῇ
[6, 19]   μὲν φύσιν ἐναντιώτατον, τὴν δὲ  βίαν   ὅμοιον. μὲν γὰρ παροξύνει
[6, 13]   πυλῶν ἀγαγεῖν· εἶτα κατέλεγε τὴν  ναυαγίαν,   ἐκθειάζων ὡς ἐσώθη, καὶ τερατευόμενος
[6, 19]   βεβαπτισμένος καταδύεται, καὶ εἰς τὴν  ἰδίαν   ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι ἐστὶν
[6, 9]   τὸ πᾶν, μαθήσῃ ῥᾳδίως τὴν  ἀλήθειαν.   ἓν οὖν σου δέομαι· γενοῦ
[6, 8]   μεμιγμένην εἶχε τῷ σοφίσματι τὴν  ἀλήθειαν.   ~Ἐπεὶ γὰρ Θέρσανδρος εἰσελθὼν
[6, 16]   δράματος τὴν ὑπόκρισιν διηγήσομαι τὴν  ἀλήθειαν·   μή με νομίσῃς ἀνδράποδον εἶναι,
[6, 10]   ζητήσει Θέρσανδρος εὑρεῖν τὴν  ἀλήθειαν,   τὰς θεραπαίνας ἀγαγεῖν, αἷς συναπελθοῦσα
[6, 1]   μοι τῆς φυγῆς παράσχῃς τὴν  ἀσφάλειαν   καὶ τἆλλα ὡς ὑπέσχου περὶ
[6, 12]   πάρει. δὲ Σωσθένης τὴν  εἰρωνείαν   οὐ συνείς, ἀλλὰ νομίζων αὐτὴν
[6, 12]   πλοῦτον χρηστότης· τὴν δὲ  ἡλικίαν   οἷός ἐστιν εἶδες, ὅτι νέος
[6, 9]   Θέρσανδρος εἰσελθὼν εἰς τὴν  οἰκίαν   ἐβόα πάλιν, Τὸν μοιχὸν ἐξέκλεψας
[6, 3]   δειπνήσας πάλιν ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν  οἰκίαν.   ἦν δὲ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερομηνία
[6, 1]   ἐμοῦ κομίσαι σε εἰς τὴν  οἰκίαν,   οὗ καὶ Κλεινίαν καὶ Σάτυρον
[6, 4]   Θέρσανδρος ἐπανιὼν εἰς τὴν  οἰκίαν.   τοῦ δὲ Σωσθένους αὐτῷ μηνύσαντος
[6, 8]   Λευκίππην μετὰ τὴν πρός με  ὁμιλίαν   εὐθὺς εἰς τοὺς ἀγροὺς τὴν
[6, 19]   τὸ ἐρώμενον ἀπολογεῖται καὶ εἰς  ὁμιλίαν   παρακαλεῖ καὶ τὸν θυμὸν ἐπαγγέλλεται
[6, 19]   εἴωθε νικᾶν, ὅταν εἰς τὴν  ἐπιθυμίαν   εὐτυχῇ. ἢν δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ
[6, 19]   ἔρως ἀμύνεται καὶ ὁπλίζει τὴν  ἐπιθυμίαν   καὶ τὸν θυμὸν ἤδη καθεύδοντα
[6, 19]   οὐχ ὡς φίλῳ πρὸς τὴν  ἐπιθυμίαν   συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς δοῦλον τῆς
[6, 13]   πειρατηρίῳ. Δοκεῖς μοι, ἔφη, μαίνεσθαι  μανίαν   ἀνήκεστον. πειρατήριον ταῦτα εἶναί σοι
[6, 9]   πάσχεις· εἰ γὰρ θέλεις, τὴν  μανίαν   ἀφείς, ἀκοῦσαι τὸ πᾶν, μαθήσῃ
[6, 1]   εἰς τὴν οἰκίαν, οὗ καὶ  Κλεινίαν   καὶ Σάτυρον εὑρήσεις καὶ Λευκίππη
[6, 16]   κατέχει τύχη, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν  ἄγνοιαν   δυστυχοῦμεν. ἆρα μή σε κατέλαβε
[6, 20]   ἀλλὰ ἀκκίζῃ καὶ σχηματίζῃ πρὸς  ἀπόνοιαν·   ἐγὼ μέν σε καὶ πεπορνεῦσθαι
[6, 13]   ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ περιττὸν εἰς  φιλανθρωπίαν   ἴσον ἔχει τὸν θυμὸν εἰς
[6, 22]   καὶ ἓν ὅπλον ἔχω τὴν  ἐλευθερίαν,   μήτε πληγαῖς κατακόπτεται μήτε
[6, 7]   ἐρώμενον ἰδεῖν ταχὺ θελήσῃ πεσεῖν·  μαρτυρίαν   γὰρ ταύτην νενόμικεν ὅτι καὶ
[6, 13]   ἴσον ἔχει τὸν θυμὸν εἰς  τιμωρίαν.   τὰ μὲν δὴ κατὰ Λευκίππην
[6, 10]   οὐκ εἰδότων τῶν πολλῶν τὴν  αἰτίαν   τῆς κοινωνίας. καὶ γὰρ σὺ
[6, 9]   καὶ ἀνεμνήσθην σου καὶ παρέσχον  ἑστίαν,   Τάχα, λέγουσα, καὶ Θέρσανδρος οὕτω
[6, 6]   αὐτὴν χαμαὶ κειμένην, ἐν νῷ  καθεστηκυῖαν   ὧν ἔτυχεν Σωσθένης εἰπών,
[6, 7]   καὶ ἄγροικος, προστίθησιν εἰς  δυσμορφίαν·   ἐὰν δὲ ἡδὺς καὶ τοῦ
[6, 17]   (πολλῷ γὰρ διαφέρεις ἐκείνου εἰς  εὐμορφίαν)   ἐπιλήσεται τέλεον αὐτοῦ. παλαιὸν γὰρ
[6, 19]   ἐρώμενον, αὐτὸς τὸν θυμὸν εἰς  συμμαχίαν   καλεῖ. κἀκεῖνος ὡς γείτων πείθεται,
[6, 20]   σοι καὶ λαλῶ καὶ μεγάλην  εὐτυχίαν   δοκεῖς τὸν σὸν καταφιλῆσαι δεσπότην,
[6, 16]   οὐδὲ συγκαθεύδουσα πέπεικεν ἄλλη γυνή,  κἂν   ἄστοργος ἐγὼ πεπίστευκα· μετὰ
[6, 19]   αὐτῷ σπείσασθαι πρὸς τὸ ἐρώμενον,  κἂν   θέλῃ. δὲ τῷ θυμῷ
[6, 22]   οὐκ ἀφήσω ποτὲ ταύτην ἐγώ.  κἂν   καταφλέγῃς, οὐχ οὕτως θερμὸν εὑρήσεις
[6, 7]   ὀφθαλμὸν ἀνίστησι καὶ ποιεῖ προπετέστερον.  κἂν   μὲν ἄμορφος καὶ ἄγροικος,
[6, 22]   τῆς ἀναισχυντίας· καί τις ἐρεῖ,  κἂν   νῦν μαινόμενος φονεύσῃς· Λευκίππη παρθένος
[6, 20]   πειράσῃ δεσπότου. καὶ Λευκίππη·  Κἂν   τυραννεῖν ἐθέλῃς, κἀγὼ τυραννεῖσθαι, πλὴν
[6, 19]   πολλὰ μὲν ἔρως εἴωθε  νικᾶν,   ὅταν εἰς τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ.
[6, 7]   τὸ μὲν πιαίνεται, τὸ δὲ  μέλαν   πορφύρεται, καὶ ἔστιν ὅμοιον τὸ
[6, 16]   τὸ δρᾶμα· φέρε περίθωμαι τὴν  Λάκαιναν.   ~Ταῦτα ἀκούσας Θέρσανδρος μικρὸν
[6, 2]   τοῦ οἰκήματος ἀνεχώρησε, νομίσας τὴν  δέσποιναν   εἶναι, νευσάσης αὐτῷ τῆς Μελανθοῦς·
[6, 3]   ἀλλ´ οὐκ ἐξέφαινον, ἵνα τὴν  δέσποιναν   ἐπ´ αὐτοφώρῳ καταλάβοις καὶ μή
[6, 9]   τὴν μανίαν ἀφείς, ἀκοῦσαι τὸ  πᾶν,   μαθήσῃ ῥᾳδίως τὴν ἀλήθειαν. ἓν
[6, 6]   λελέχθαι καλῶς ἀόρατος εἶναι τὸ  παράπαν·   φαίνεται γὰρ ἀκριβῶς ὡς ἐν
[6, 8]   δὲ τὸν Σωσθένην. βουλομένη δὲ  φανερὰν   αὐτῆς ζήτησιν ποιήσασθαι διὰ τοῦ
[6, 20]   ἐπειδὴ μὴ θέλεις ἐραστοῦ μου  πεῖραν   λαβεῖν, πειράσῃ δεσπότου. καὶ
[6, 3]   καὶ δι´ ὅλης νυκτὸς τὴν  ἀγορὰν   ἅπασαν κατεῖχε πλῆθος ἀνθρώπων. κἀγὼ
[6, 2]   ἐρήμων τῆς οἰκίας ἐπί τινα  θύραν   οὐκ ἐν ὁδῷ κειμένην ἔρχομαι,
[6, 8]   τοὺς ἀγροὺς τὴν Μελίτην νεανίσκον  ἀποστείλασαν,   ἐπείγειν αὐτὴν εἰς τὴν ἐπάνοδον,
[6, 3]   δι´ ὅλης νυκτὸς τὴν ἀγορὰν  ἅπασαν   κατεῖχε πλῆθος ἀνθρώπων. κἀγὼ μὲν
[6, 4]   μὲν κελεύει τὰς θεραπαινίδας, αἵπερ  ἦσαν   ἅμα τῇ Λευκίππῃ παροῦσαι, περιελεῖν
[6, 22]   γέγονέ μοι λῃστής. ἐκεῖνοι γὰρ  ἦσαν   ὑμῶν μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν
[6, 6]   τὴν Λευκίππην ἵεται. ὡς δὲ  παρῆσαν   ἐπὶ τὸ δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν αὐτὴν
[6, 15]   Μελίτη μοι διηγήσατο. ταῦτα διαλεγόμενοι  παρῆσαν   ἐπὶ τὸ τῆς Λευκίππης δωμάτιον.
[6, 14]   εὐθὺς ἐπὶ τὸ οἴκημα σπουδῇ  παρῆσαν.   καὶ ἤθελον μὲν αὐτοῦ καταμεῖναι
[6, 15]   τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν αὐτῆς ποτνιωμένης.  ἔστησαν   οὖν ἀψοφητὶ κατόπιν τῶν θυρῶν.
[6, 16]   ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον τὴν  γλῶσσαν   εἰπεῖν· ἀλλὰ ταῦτα μόνον ἔλεγον·
[6, 6]   ὧν ἔτυχεν Σωσθένης εἰπών,  ἐμφαίνουσαν   τοῖς προσώποις λύπην ὁμοῦ καὶ
[6, 2]   τῇ Μελίτῃ τὸ νῦν ἀναχωρεῖν,  ὅταν   δὲ ἐν καλῷ θῆται τὰ
[6, 7]   ἄκων, ὡς μὴ ὀχληρὸς εἴην.  ὅταν   δὲ ἡμερώτερον διατεθῇ, τότε αὐτῇ
[6, 19]   ἀλλὰ μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ φιλούμενον.  ὅταν   δὲ θυμὸς καχλάζων γεμισθῇ
[6, 12]   ἐπαινέσω Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα ἀγαθόν,  ὅταν   εἰς τὰς ἀλλοτρίας μὴ ἐνυβρίζῃ
[6, 19]   μὲν ἔρως εἴωθε νικᾶν,  ὅταν   εἰς τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ. ἢν
[6, 19]   δὲ τῇ καρδίᾳ περιβέβληται.  ὅταν   οὖν ἄμφω τὸν ἄνθρωπον καταλάβωσι,
[6, 10]   ὑγροτέρα, πνεύματος δρομικωτέρα, πτερῶν ταχυτέρα.  ὅταν   οὖν Διαβολὴ τοξεύσῃ τὸν
[6, 18]   νοῦν. τοιοῦτοι γὰρ οἱ ἐρῶντες,  ὅταν   πρὸς τὰς ἐρωμένας ζητήσωσι λαλεῖν·
[6, 7]   βαφὴν ἠρέμα τῷ λευκῷ στεφανούμενος,  ὅταν   τοῖς δάκρυσιν ὑγρανθῇ, ἔοικε πηγῆς
[6, 9]   δὲ τῷ ὄντι τέθνηκε κατὰ  θάλατταν,   ὡς φήμη λέγει, φέρε
[6, 21]   φιλοσόφων ἦν τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς  ἐν   αὐτοῖς εἶχεν ὀφθαλμούς· ~Καὶ
[6, 2]   καὶ γένηται τὰ τῆς ὀργῆς  ἐν   γαλήνῃ, τότε μετιέναι. καὶ
[6, 1]   στολῇ· τοιοῦτον Ἀχιλλέα ποτ´ ἐθεασάμην  ἐν   γραφῇ. ἀλλά μοι, φίλτατε, σώζοιο
[6, 2]   τὸ νῦν ἀναχωρεῖν, ὅταν δὲ  ἐν   καλῷ θῆται τὰ πρὸς τὸν
[6, 6]   παράπαν· φαίνεται γὰρ ἀκριβῶς ὡς  ἐν   κατόπτρῳ τῷ προσώπῳ. ἡσθείς τε
[6, 6]   δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν αὐτὴν χαμαὶ κειμένην,  ἐν   νῷ καθεστηκυῖαν ὧν ἔτυχεν
[6, 2]   οἰκίας ἐπί τινα θύραν οὐκ  ἐν   ὁδῷ κειμένην ἔρχομαι, καί με
[6, 13]   με δαίμονος· οἶδα γὰρ οὖσα  ἐν   πειρατηρίῳ. Δοκεῖς μοι, ἔφη, μαίνεσθαι
[6, 21]   σὴν φοβῇ, ἀλλὰ βιάζῃ παρθένον  ἐν   πόλει παρθένου· δέσποινα, ποῦ σου
[6, 12]   Μελίτης μὲν ἀνήρ, ἣν εἶδες  ἐν   τοῖς ἀγροῖς· γένει δὲ πρῶτος
[6, 16]   μετὰ τοσοῦτον ἰδοῦσά σε χρόνον  ἐν   τοῖς ἀγροῖς οὐ κατεφίλησα. νῦν
[6, 3]   κάλλος λαβεῖν. ἔστι δὲ νῦν  ἐν   τοῖς ἀγροῖς, οὐκ οἶδ´ ὅπως
[6, 6]   ὡς ἁρπαζομένης ἀστραπῆς (μάλιστα γὰρ  ἐν   τοῖς ὀφθαλμοῖς κάθηται τὸ κάλλος)
[6, 5]   κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν.  ~Ἐν   τούτῳ δὲ ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα
[6, 14]   καὶ Σάτυρος πυθόμενοί με  ἐν   τῷ δεσμωτηρίῳ καθεῖρχθαι (διηγγέλκει γὰρ
[6, 8]   κατορθώσας, ἔφη. ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο.  ~Ἐν   δὲ ταῦτα ἐπράττετο, ἔτυχεν
[6, 15]   πρὸς αὐτήν, ὡς ἀθάνατον εἶναι.  ἓν   δὲ μόνον φοβοῦμαι καὶ ἐπείγομαι
[6, 22]   καὶ μόνη καὶ γυνή, καὶ  ἓν   ὅπλον ἔχω τὴν ἐλευθερίαν,
[6, 9]   πᾶν, μαθήσῃ ῥᾳδίως τὴν ἀλήθειαν.  ἓν   οὖν σου δέομαι· γενοῦ μοι
[6, 8]   ἐπείγειν αὐτὴν εἰς τὴν ἐπάνοδον,  μηδὲν   ἔτι δεομένην φαρμάκων. ὡς οὖν
[6, 13]   σοῦ τί ἄμεινον, καὶ ὅπως  μηδὲν   τούτων πρὸς Θέρσανδρον ἐρεῖς, μὴ
[6, 15]   Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ. ὡς δὲ  εἶδεν   Θέρσανδρος τὸν Σωσθένην, ἐπυνθάνετο
[6, 15]   μὲν Σωσθένης ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον  ἔσπευδεν,   οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν Σάτυρον
[6, 13]   δελφῖνα τὸν Ἀρίονος. ὡς δ´  οὐδὲν   Λευκίππη οὐκέτι μυθολογοῦντα πρὸς
[6, 18]   τὸν κόλπον κατεδύετο. δὲ  οὐδὲν   ἧττον περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον
[6, 12]   μεγαλόψυχος τοῖς δεομένοις· ἐμοὶ δὲ  οὐδὲν   μέλει τούτων, εἴτε ἐστὶ καὶ
[6, 10]   πιθανῶς κἀκεῖνα προσετίθει· Πίστευσον, ἄνερ·  οὐδέν   μου, φίλτατε, παρὰ τὸν τῆς
[6, 5]   ἀγαθῶν ἥκιστα ἐκ μαντείας εὐτυχοῦμεν.  οὐδὲν   οὖν ὑγιὲς ἐνενόουν περὶ τῆς
[6, 5]   ἐμὲ δὲ ἐλύπει τούτων μὲν  οὐδέν,   οὔτε τῶν δεσμῶν ὕβρις,
[6, 5]   βοᾷ, καὶ πλῆθος τῶν παννυχιζόντων  συνέρρεεν.   ἔτι μᾶλλον οὖν Θέρσανδρος
[6, 7]   καλῶν τὸ κάλλος κάθηται, ῥέον  ἐκεῖθεν   ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ὁρώντων
[6, 3]   δεινόν· ἐλελήθει δὲ καὶ ἄλλο  τεχθέν   μοι χαλεπώτερον. γὰρ Σωσθένης
[6, 7]   εἴπῃς τὰ εἰκότα περὶ ἐμοῦ·  ἕωθεν   δὲ ἧκε πρός με κατορθώσας,
[6, 12]   τέρπει γυναῖκα. πρὸς τοῦτο οὐχ  ὑπήνεγκεν   Λευκίππη ληροῦντα τὸν Σωσθένην,
[6, 15]   τὴν ὕβριν. Ἀλλὰ τούτου γε  εἵνεκεν,   εἶπεν Θέρσανδρος, θαρρείτω. τὸ
[6, 8]   ἔτι δεομένην φαρμάκων. ὡς οὖν  ἧκεν   οὗτος εἰς τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει
[6, 17]   αὐτὸν οἶδε μόνον καὶ οὐ  κεκοινώνηκεν   ἑτέρῳ, βόσκει τὴν ψυχὴν ἐπ´
[6, 10]   τοιοῦτον ὑπολάβοις. δὲ φήμη  διαπεφοίτηκεν   ἐκ τῆς εἰς τὸν νεανίσκον
[6, 16]   καὶ βέβαιε, ὃν οὐδὲ συγκαθεύδουσα  πέπεικεν   ἄλλη γυνή, κἂν ἄστοργος
[6, 7]   θελήσῃ πεσεῖν· μαρτυρίαν γὰρ ταύτην  νενόμικεν   ὅτι καὶ φιλεῖ. τοιοῦτό τι
[6, 18]   τῆς κόμης λαβόμενος, τῇ μὲν  εἷλκεν   εἰς τοὐπίσω, τῇ δὲ εἰς
[6, 18]   ἐπιθεὶς τὴν χεῖρα τῷ τραχήλῳ  περιέβαλεν   ὡς μέλλων φιλήσειν. δὲ
[6, 6]   ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις τοὺς ὀφθαλμοὺς  κατέβαλεν.   ἰδὼν δὲ Θέρσανδρος τὸ
[6, 3]   οὐκέτι ἀφῆκε τήν τε Μελίτην  ἤθελεν   ἀμύνασθαι. καὶ πρῶτον μὲν φθάσας
[6, 11]   χειρός τε ἔθιγε καὶ καταφιλεῖν  ἤθελεν.   ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν
[6, 3]   ταύτην χθὲς δέσποινα καὶ  ἔμελλεν   ἀποπέμψειν· τύχη δὲ ἐτήρησέ
[6, 4]   ἡγεῖσθαι κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν  ἔμελλεν.   ~Ἐν τούτῳ δὲ ἐγὼ τὴν
[6, 8]   αὐτῇ κατεχύθη λύπης. καὶ τὸ  μὲν   ἀληθὲς οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, ὑπενόει
[6, 7]   ἀνίστησι καὶ ποιεῖ προπετέστερον. κἂν  μὲν   ἄμορφος καὶ ἄγροικος, προστίθησιν
[6, 2]   σοι οὗτοι δῶρον δέκα, δῶρον  μέν,   ἂν ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος·
[6, 12]   ὡς ἂν μᾶλλον ἡσθείης. Μελίτης  μὲν   ἀνήρ, ἣν εἶδες ἐν τοῖς
[6, 7]   πρὸς τὸν Σωσθένην προσκύψας· Νῦν  μὲν   αὐτὴν θεράπευσον· ὁρᾷς γὰρ ὡς
[6, 19]   ἄμφω τὸν ἄνθρωπον καταλάβωσι, γίνεται  μὲν   αὐτοῖς ψυχὴ τρυτάνη, τὸ
[6, 17]   τοῦ καταράτου τούτου μοιχοῦ, μέχρι  μὲν   αὐτὸν οἶδε μόνον καὶ οὐ
[6, 14]   οἴκημα σπουδῇ παρῆσαν. καὶ ἤθελον  μὲν   αὐτοῦ καταμεῖναι σὺν ἐμοί,
[6, 15]   δέ τι μάλα πιθανῶς. Ἀρνεῖται  μὲν   γάρ, εἶπεν· οὐ μὴν ἡγοῦμαι
[6, 19]   τοῦ πυρός ἐστι πηγή.  μὲν   γὰρ εἰς τὸ ἧπαρ κάθηται,
[6, 19]   τὴν δὲ βίαν ὅμοιον.  μὲν   γὰρ παροξύνει μισεῖν, δὲ
[6, 7]   ὀφθαλμοὺς δακρύων ἐγκύους εἶχεν. ἔστι  μὲν   γὰρ φύσει δάκρυον ἐπαγωγότατον ἐλέου
[6, 9]   ἐμὸς οὔτε ἀνήρ. ἀλλὰ τὸ  μὲν   γένος ἀπὸ Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς
[6, 13]   τὸν θυμὸν εἰς τιμωρίαν. τὰ  μὲν   δὴ κατὰ Λευκίππην εἶχεν οὕτως.
[6, 2]   ἐπειδὰν ἔξω γένωμαι θυρῶν. ~Ἐγὼ  μὲν   δὴ τοῦτον τὸν τρόπον ὑπεκδύομαι·
[6, 14]   ἀπαλλάττεσθαι αὐτοὺς τὴν ταχίστην.  μὲν   δὴ τούτους ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ
[6, 4]   ἐμὸν ἐραστήν σοι προξενεῖ.  μὲν   δὴ τῷ παραλόγῳ τῆς συμφορᾶς
[6, 10]   Διαβολὴ τοξεύσῃ τὸν λόγον,  μὲν   δίκην βέλους ἐξίπταται καὶ τιτρώσκει
[6, 3]   ἅπασαν κατεῖχε πλῆθος ἀνθρώπων. κἀγὼ  μὲν   ἐδόκουν τοῦτο μόνον εἶναι τὸ
[6, 18]   δεξιᾷ τῆς κόμης λαβόμενος, τῇ  μὲν   εἷλκεν εἰς τοὐπίσω, τῇ δὲ
[6, 19]   τῆς ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς ἀποβλύσῃ, κάμνει  μὲν   ἐκ τοῦ κόρου, καμὼν δὲ
[6, 10]   Φήμη τῷ τοξεύματι ῥεῖ  μὲν   εὐθὺς πολλὴ καὶ ἐπικλύζει τὰ
[6, 10]   Φήμη τῆς Διαβολῆς. καὶ ἔστι  μὲν   Διαβολὴ μαχαίρας ὀξυτέρα, πυρὸς
[6, 7]   πορφύρεται, καὶ ἔστιν ὅμοιον τὸ  μὲν   ἴῳ, τὸ δὲ ναρκίσσῳ· τὰ
[6, 5]   οὖν Θέρσανδρος ἐδεινοπάθει, ῥητὰ  μὲν   καὶ ἄρρητα βοῶν, τὸν μοιχόν,
[6, 7]   δὲ ἐραστὴς δεξάμενος ἄμφω τὸ  μὲν   κάλλος εἰς τὴν ψυχὴν ἥρπασε,
[6, 4]   δύο τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν τοὺς  μὲν   κελεύει τὰς θεραπαινίδας, αἵπερ ἦσαν
[6, 18]   τὸν Θέρσανδρον ἐρωτική, καὶ τὴν  μὲν   λαιὰν ὑποβάλλει τῷ προσώπῳ κάτω,
[6, 19]   τῆς ῥοπῆς· καὶ τὰ πολλὰ  μὲν   ἔρως εἴωθε νικᾶν, ὅταν
[6, 15]   πρὸς αὐτόν. δὲ τὸν  μὲν   ὄντα λόγον οὐ λέγει, σοφίζεται
[6, 5]   ἐπιφέρων. ἐμὲ δὲ ἐλύπει τούτων  μὲν   οὐδέν, οὔτε τῶν δεσμῶν
[6, 11]   ὥστε ἐμίσει με μᾶλλον. τότε  μὲν   οὖν εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ τῶν
[6, 5]   σῆς γυναικὸς ἔχων λάφυρα.  μὲν   οὖν νεανίσκος ἔτυχε προηγούμενος καὶ
[6, 5]   πάντα καὶ μεστὰ δείματος. ἐγὼ  μὲν   οὖν οὕτως εἶχον τὴν ψυχὴν
[6, 19]   θυμὸν ἐπαγγέλλεται καταμαλάττειν ἡδονῇ. τυχὼν  μὲν   οὖν ὧν ἠθέλησεν, ἵλεως γίνεται,
[6, 2]   γαλήνῃ, τότε μετιέναι. καὶ  μὲν   οὕτως ἔπραξεν. ~Ἐμοὶ δὲ
[6, 9]   συνεπηγόμην· λόγος ἀληθής. ἔτυχε  μὲν   πενθῶν γυναῖκα, δ´ ἄρα
[6, 7]   ἅλμης περὶ τὸν κύκλον, τὸ  μὲν   πιαίνεται, τὸ δὲ μέλαν πορφύρεται,
[6, 18]   φλόγα τὴν θέαν, καὶ μικροῦ  μὲν   προσπεσὼν περιεχύθη τῇ κόρῃ. καρτερήσας
[6, 20]   θυμός. ~Ὁ Θέρσανδρος οὖν, τὸ  μὲν   πρῶτον ἐλπίζων εἰς τὸν ἔρωτα
[6, 20]   καὶ σχηματίζῃ πρὸς ἀπόνοιαν· ἐγὼ  μέν   σε καὶ πεπορνεῦσθαι δοκῶ· καὶ
[6, 9]   μοι δικαστὴς ἴσος, καὶ καθάρας  μέν   σου τὰ ὦτα τῆς διαβολῆς,
[6, 15]   φοβούμενον. ~Ἡμέρας δὲ γενομένης,  μὲν   Σωσθένης ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον ἔσπευδεν,
[6, 7]   ἐδάκρυε γὰρ πρὸς ἐπίδειξιν, παθὼν  μέν   τι, κατὰ τὸ εἰκός, ἀνθρώπινον,
[6, 7]   δὲ Θέρσανδρος ἰδὼν πρὸς  μὲν   τὸ κάλλος ἐκεχήνει, πρὸς δὲ
[6, 3]   Μελίτην ἤθελεν ἀμύνασθαι. καὶ πρῶτον  μὲν   φθάσας καταμηνύει μου πρὸς τὸν
[6, 19]   ἄλλο πῦρ, καὶ ἔστι τὴν  μὲν   φύσιν ἐναντιώτατον, τὴν δὲ βίαν
[6, 13]   ἀφόρητός ἐστι. χρηστότης γὰρ τυγχάνουσα  μὲν   χάριτος ἔτι μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα
[6, 16]   οὐκ εἶχον ὅπως πύθωμαι. εἰ  μὲν   ὡς περὶ ἀνδρὸς ἐμαυτῆς, ἐφοβούμην
[6, 11]   σχηματίσας τὸ πρόσωπον εἰς ἡδονήν,  Κατωρθώσαμεν,   εἶπεν, Λάκαινα. Θέρσανδρος ἐρᾷ
[6, 9]   εἶχε· τὴν γὰρ ἄνθρωπον ἥκοντες  εὕρομεν.   διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ μοι. ἔχεις
[6, 16]   τύχη, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ἄγνοιαν  δυστυχοῦμεν.   ἆρα μή σε κατέλαβε Θέρσανδρος
[6, 5]   γε ἀγαθῶν ἥκιστα ἐκ μαντείας  εὐτυχοῦμεν.   οὐδὲν οὖν ὑγιὲς ἐνενόουν περὶ
[6, 9]   φήμη λέγει, φέρε πάντα  τιμῶμεν   ὡς αὐτοῦ τὰ ναυάγια. πόσους
[6, 9]   πενθῶν γυναῖκα, δ´ ἄρα  ἐλάνθανεν   οὐκ ἀποθανοῦσα. τοῦτό τις αὐτῷ
[6, 2]   μετιέναι. καὶ μὲν οὕτως  ἔπραξεν.   ~Ἐμοὶ δὲ συνήθης Τύχη
[6, 18]   Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν ψυχήν, καὶ  ἔδοξεν   αὐτῷ τότε καλλίων γεγονέναι. θρέψας
[6, 2]   δοκοῦν κἀμοὶ δοκεῖ καλῶς ἔχειν.  ἔδοξεν   οὖν τῇ Μελίτῃ τὸ νῦν
[6, 14]   δὲ ἐπὶ τῶν δεσμῶν οὐκ  ἐπέτρεπεν,   ἀλλ´ ἐκέλευεν ἀπαλλάττεσθαι αὐτοὺς τὴν
[6, 20]   πρὸς τὸν Σωσθένην ἰδοῦσα, Μαρτύρησον,  εἶπεν   αὐτῷ, πῶς πρὸς τὰς αἰκίας
[6, 22]   εἶχεν ὀφθαλμούς· ~Καὶ Λευκίππη  εἶπεν·   παρθένος, καὶ μετὰ Σωσθένην·
[6, 15]   ὕβριν. Ἀλλὰ τούτου γε εἵνεκεν,  εἶπεν   Θέρσανδρος, θαρρείτω. τὸ γὰρ
[6, 21]   ποῦ σου τὰ τόξα· Παρθένος·  εἶπεν   Θέρσανδρος· τόλμης καὶ
[6, 17]   ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων ἔρωτος· ὅσα  εἶπεν·   ὅσα ὠδύρατο· ὅτι ἑαυτὴν κατεμέμψατο.
[6, 15]   μάλα πιθανῶς. Ἀρνεῖται μὲν γάρ,  εἶπεν·   οὐ μὴν ἡγοῦμαι τὴν ἄρνησιν
[6, 20]   Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς ἐληλεγμένος, Ταύτην,  εἶπεν,   δέσποτα, ξανθῆναι μάστιξι δεῖ
[6, 11]   τὸ πρόσωπον εἰς ἡδονήν, Κατωρθώσαμεν,  εἶπεν,   Λάκαινα. Θέρσανδρος ἐρᾷ σου
[6, 11]   τοῦ Σωσθένους μέρος τῆς ὑπονοίας  μετέφερεν.   οὐ μέντοι τέλεον ἐπίστευσε· ζηλοτυπία
[6, 14]   ταχίστην. μὲν δὴ τούτους  ἀπήλασεν   ἄκοντας, ἐγὼ δὲ ἐντειλάμενος αὐτοῖς
[6, 4]   σοι, ὡς ὑπὸ σοὶ γένοιτο.  ~Ἐπῄνεσεν   Θέρσανδρος καὶ ἐκέλευσε τοῦτο
[6, 18]   ὀλίγον ἐφ´ οἷς πρὸς ἑαυτὴν  ἐλάλησεν   Λευκίππη, ὡς μὴ δοκοίη
[6, 19]   ἡδονῇ. τυχὼν μὲν οὖν ὧν  ἠθέλησεν,   ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ πάλιν
[6, 19]   ὕβρεις, ἃς κατὰ τῶν φιλτάτων  ἐπαρῴνησεν,   ἀλγεῖ καὶ πρὸς τὸ ἐρώμενον
[6, 8]   διὰ τοῦ Θερσάνδρου, τέχνην λόγων  ἐπενόησεν,   ἥτις μεμιγμένην εἶχε τῷ σοφίσματι
[6, 4]   τῷ παραλόγῳ τῆς συμφορᾶς ἐκπλαγεῖσα  ἐσιώπησεν·   δὲ ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον
[6, 7]   δὲ δάκρυον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς  ἐτήρησεν,   ὁραθῆναι δὲ εὔχεται, καὶ ἀποψήσασθαι
[6, 18]   ὅσον χρόνον ἀπελείφθη τῆς κόρης,  ἀνεζωπύρησεν   ἐξαίφνης ὕλην λαβὼν εἰς τὴν
[6, 20]   δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας δὲ ὧν  ἤλπισεν,   ἀφῆκε τῷ θυμῷ τὰς ἡνίας.
[6, 3]   Μελίτη τῆς τῶν ἀγρῶν  ἐκέλευσεν   ἀποστῆναι διοικήσεως, μαθὼν παρεῖναι τὸν
[6, 9]   ἔσχατος· ἐχαριζόμην σοὶ τιμῶσα τοῦτον.  ἔπλευσεν   ὥσπερ σύ· ἐτίμων, φίλτατε, τῆς
[6, 6]   ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν. ὡς δὲ  ἔνευσεν   εἰς τὴν γῆν, λέγει· Τί
[6, 11]   ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν κόρην  ἤκουσεν   εἶναί μου γυναῖκα, ὥστε ἐμίσει
[6, 7]   τοὺς ἐμούς. ~Ἡ δὲ ὡς  ἤκουσεν,   ἐπλήσθη δακρύων, καὶ εἶχεν αὐτῆς
[6, 6]   ὄψιν τῆς συμφορᾶς. ὡς οὖν  ἤκουσεν   Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν,
[6, 14]   τῶν δεσμῶν οὐκ ἐπέτρεπεν, ἀλλ´  ἐκέλευεν   ἀπαλλάττεσθαι αὐτοὺς τὴν ταχίστην.
[6, 2]   ἐπικλείσαντα τὸ οἴκημα, καὶ ἀνοίγειν  ἐκέλευεν   αὖθις. ὡς δὲ ἤνοιξε καὶ
[6, 3]   μὴ ἀπόκοιτος γενέσθαι, δειπνήσας πάλιν  ἀνέστρεφεν   ἐπὶ τὴν οἰκίαν. ἦν δὲ
[6, 7]   ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων, καὶ  εἶχεν   αὐτῆς ἴδιον κάλλος καὶ τὰ
[6, 7]   καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων ἐγκύους  εἶχεν.   ἔστι μὲν γὰρ φύσει δάκρυον
[6, 8]   καὶ τὸ μὲν ἀληθὲς οὐκ  εἶχεν   εὑρεῖν, ὑπενόει δὲ τὸν Σωσθένην.
[6, 7]   ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα, καινὸν ἂν  εἶχεν   ἤλεκτρον γῆ. δὲ
[6, 6]   με εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὡς  εἶχεν   ὁρμῆς ἐπὶ τὴν Λευκίππην ἵεται.
[6, 19]   ~Ταῦτα ἀκούσας Θέρσανδρος οὐκ  εἶχεν   ὅστις γένηται· καὶ γὰρ ἤρα
[6, 5]   δέ με περὶ τῆς Λευκίππης  εἶχεν,   οὔπω σαφῶς αὐτὴν ἀπολαβόντα. ψυχαὶ
[6, 13]   τὰ μὲν δὴ κατὰ Λευκίππην  εἶχεν   οὕτως. ~Κλεινίας δὲ καὶ
[6, 21]   τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς  εἶχεν   ὀφθαλμούς· ~Καὶ Λευκίππη εἶπεν·
[6, 10]   τὰς θεραπαίνας ἀγαγεῖν, αἷς συναπελθοῦσα  ἔτυχεν,   ἂν μὴ παραγένηται περὶ τὴν
[6, 8]   ~Ἐν δὲ ταῦτα ἐπράττετο,  ἔτυχεν   ἐπὶ τὴν Λευκίππην μετὰ τὴν
[6, 6]   κειμένην, ἐν νῷ καθεστηκυῖαν ὧν  ἔτυχεν   Σωσθένης εἰπών, ἐμφαίνουσαν τοῖς
[6, 2]   ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς δὲ  ἀνέστρεψεν   Μελανθώ, καταλαμβάνει τὸν φρουρὸν
[6, 19]   ὅταν εἰς τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ.  ἢν   δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον,
[6, 20]   ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης δοῦλος  ἦν·   ἀτυχήσας δὲ ὧν ἤλπισεν, ἀφῆκε
[6, 1]   καλεῖ τὴν Μελανθώ· θεράπαινα δὲ  ἦν   αὕτη τῶν πιστῶν καὶ ἐφήδρευε
[6, 6]   Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν,  ἦν   δὲ ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν
[6, 3]   πάλιν ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν.  ἦν   δὲ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερομηνία καὶ
[6, 10]   τὴν κόρην· οὕτω γὰρ αὐτῇ  ἦν   ἐγκεῖσθαι πρὸς τὴν ζήτησιν φανερῶς,
[6, 9]   νεανίσκος οὗτος οὔτε μοιχὸς  ἦν   ἐμὸς οὔτε ἀνήρ. ἀλλὰ τὸ
[6, 3]   Θέρσανδρον (ὁ γὰρ διαβαλὼν αὐτὸς  ἦν)   ἔπειτα καὶ περὶ Λευκίππης λέγει
[6, 2]   ἀπελεύθερος δὲ αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων  ἦν   ἡμῖν καὶ ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος.
[6, 2]   καὶ Πασίων (τοῦτο γὰρ  ἦν   ὄνομα τῷ φύλακι) Πάνυ, ἔφη,
[6, 8]   πάνυ τεταραγμένας· ὡς δὲ οὐκ  ἦν   οὐδαμοῦ, δρόμῳ φθάσας ἀπήγγειλε τὸ
[6, 10]   περὶ τὴν ἕω, λεγούσας, ὅπερ  ἦν,   οὐδαμοῦ φαίνεσθαι τὴν κόρην· οὕτω
[6, 22]   ὑμῶν μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν  ἦν   οὕτως ὑβριστής. εἰ δὲ ὑμεῖς
[6, 7]   ἔνδον εἱλούμενα γελᾷ. τοιαῦτα Λευκίππης  ἦν   τὰ δάκρυα, αὐτὴν τὴν λύπην
[6, 16]   ξένου τινός, ὑπόνοια καὶ τοῦτο  ἦν·   τί γὰρ μέλει γυναικὶ περὶ
[6, 21]   σοι γεγόνασιν οἱ λῃσταί· φιλοσόφων  ἦν   τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς
[6, 9]   ἔπλει’ εἷς δὴ καὶ οὗτος  ἦν   τῶν ἐκ τῆς θαλάσσης σωζομένων
[6, 5]   ἐνενόουν περὶ τῆς Λευκίππης, ἀλλ´  ἦν   ὕποπτά μοι πάντα καὶ μεστὰ
[6, 12]   μᾶλλον ἡσθείης. Μελίτης μὲν ἀνήρ,  ἣν   εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς· γένει
[6, 4]   εἰς τοὺς ἀγρούς, καὶ τὴν  καλύβην   ἑωρακώς, ἔνθα Λευκίππη διανυκτερεύειν
[6, 6]   τὸ κάλλος τῶν ὀφθαλμῶν εἰς  γῆν   καταρρεῖ· ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς μᾶλλον
[6, 6]   ὡς δὲ ἔνευσεν εἰς τὴν  γῆν,   λέγει· Τί κάτω βλέπεις, γύναι·
[6, 4]   μὴ γὰρ φοβηθῇς ταύτην τὴν  ἁρπαγήν,   μηδὲ ἐπὶ κακῷ τῷ σῷ
[6, 7]   ἵσταται καὶ τῶν δακρύων τὴν  πηγὴν   συνεφέλκεται. δὲ ἐραστὴς δεξάμενος
[6, 13]   μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα δὲ εἰς  ὀργὴν   ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ περιττὸν εἰς
[6, 9]   ἐκβαλὼν δὲ τῆς καρδίας τὴν  ὀργήν,   τὸν δὲ λογισμὸν ἐπιστήσας κριτὴν
[6, 2]   οὐκ ἐθελήσῃς ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα ταύτης  ἐδεήθην   τῆς κλοπῆς, ἀλλ´ ἵνα σοι
[6, 9]   ἀκούσασα τὴν τύχην ἠλέησα καὶ  ἀνεμνήσθην   σου καὶ παρέσχον ἑστίαν, Τάχα,
[6, 8]   ἤκουσε τὰ περὶ ἐμοῦ, ὡς  εἴην   εἰς τὸ δεσμωτήριον ἐμβληθείς, εἶτα
[6, 7]   μάλα ἄκων, ὡς μὴ ὀχληρὸς  εἴην.   ὅταν δὲ ἡμερώτερον διατεθῇ, τότε
[6, 10]   τοξεύσῃ τὸν λόγον, μὲν  δίκην   βέλους ἐξίπταται καὶ τιτρώσκει μὴ
[6, 20]   ὅτι σοι καὶ λαλῶ καὶ  μεγάλην   εὐτυχίαν δοκεῖς τὸν σὸν καταφιλῆσαι
[6, 3]   ἀπαγάγοι· Κόρην ἐωνησάμην, δέσποτα,  καλήν,   ἀλλὰ χρῆμά τι κάλλους ἄπιστον·
[6, 18]   τοῦ λοιποῦ, μηδὲ ἐλπίσῃς τυχεῖν,  πλὴν   εἰ μὴ γένῃ Κλειτοφῶν. ~Ταῦτα
[6, 20]   Κἂν τυραννεῖν ἐθέλῃς, κἀγὼ τυραννεῖσθαι,  πλὴν   οὐ βιάσῃ. καὶ πρὸς τὸν
[6, 18]   ἀπελείφθη τῆς κόρης, ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης  ὕλην   λαβὼν εἰς τὴν φλόγα τὴν
[6, 15]   Ἀρνεῖται μὲν γάρ, εἶπεν· οὐ  μὴν   ἡγοῦμαι τὴν ἄρνησιν αὐτῆς οὕτως
[6, 1]   τῇ στολῇ· τοιοῦτον Ἀχιλλέα ποτ´  ἐθεασάμην   ἐν γραφῇ. ἀλλά μοι, φίλτατε,
[6, 1]   ~Ἐπεὶ οὖν τὴν Μελίτην  ἰασάμην,   λέγω πρὸς αὐτήν· Ἀλλ´ ὅπως
[6, 16]   τῶν οὐχ ἑαυτῆς· ποσάκις ἐμαυτὴν  ἐβιασάμην,   ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον τὴν γλῶσσαν
[6, 3]   αὐτὸν τῆς Μελίτης ἀπαγάγοι· Κόρην  ἐωνησάμην,   δέσποτα, καλήν, ἀλλὰ χρῆμά
[6, 11]   αὐτὸν περὶ τοῦ κάλλους πολλὰ  ἐτερατευσάμην   καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ φαντασίας
[6, 9]   τῶν λεχθέντων ἕκαστον. εἴ τι  ἐψευσάμην,   μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα δὲ ἔλεγε, προσποιησαμένη
[6, 1]   δὲ ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα τὴν  ἐμὴν   καὶ κλέπτε τὸ πρόσωπον τῷ
[6, 2]   τῇ Μελίτῃ τὴν ἔξοδον τὴν  ἐμήν,   καλεῖ τὸν φύλακα. κἀκεῖνος, ὡς
[6, 1]   καὶ τὴν ἐσθῆτα ταύτην φύλαττε  μνήμην·   ἐμοὶ δὲ τὴν σὴν κατάλιπε,
[6, 9]   τὴν εἰκόνα. πῶς οὖν ἐνταῦθα  συνεπηγόμην·   λόγος ἀληθής. ἔτυχε μὲν
[6, 9]   ἐκ τῆς θαλάσσης σωζομένων ἔσχατος·  ἐχαριζόμην   σοὶ τιμῶσα τοῦτον. ἔπλευσεν ὥσπερ
[6, 16]   μὲν ὡς περὶ ἀνδρὸς ἐμαυτῆς,  ἐφοβούμην   μή τί σοι κινήσω κακόν,
[6, 12]   ὑπήνεγκεν Λευκίππη ληροῦντα τὸν  Σωσθένην,   ἀλλ´· κακὸν σὺ θηρίον,
[6, 22]   μετὰ Χαιρέαν, παρθένος καὶ μετὰ  Σωσθένην.   ἀλλὰ μέτρια ταῦτα· τὸ δὲ
[6, 18]   ὡς εὐγενής. καὶ σὺ ἐμιμήσω  Σωσθένην·   ἄξιος δοῦλος τοῦ δεσπότου.
[6, 8]   εἶχεν εὑρεῖν, ὑπενόει δὲ τὸν  Σωσθένην.   βουλομένη δὲ φανερὰν αὐτῆς ζήτησιν
[6, 9]   παρά τινι τῶν ἡμετέρων ἐπιτρόπων·  Σωσθένην   δὲ ἔλεγε. καὶ οὕτως εἶχε·
[6, 22]   εἶπεν· παρθένος, καὶ μετὰ  Σωσθένην·   ἐπεὶ πυθοῦ Σωσθένους· οὗτος γὰρ
[6, 15]   δὲ εἶδεν Θέρσανδρος τὸν  Σωσθένην,   ἐπυνθάνετο πῶς ἔχει τὰ κατὰ
[6, 17]   μικρὸν ἀναχωρήσας λέγει πρὸς τὸν  Σωσθένην·   Ἤκουσας ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων ἔρωτος·
[6, 20]   οὐ βιάσῃ. καὶ πρὸς τὸν  Σωσθένην   ἰδοῦσα, Μαρτύρησον, εἶπεν αὐτῷ, πῶς
[6, 7]   δάκρυα ἰάσομαι. εἶτα πρὸς τὸν  Σωσθένην   πάλιν, ἐξιών, Ὅπως εἴπῃς τὰ
[6, 9]   τοῦτο ἠκολούθησέ μοι. ἔχεις τὸν  Σωσθένην,   πάρεστιν γυνὴ κατὰ τοὺς
[6, 7]   δακρύει. λέγει οὖν πρὸς τὸν  Σωσθένην   προσκύψας· Νῦν μὲν αὐτὴν θεράπευσον·
[6, 8]   Θερσάνδρου, τέχνην λόγων ἐπενόησεν, ἥτις  μεμιγμένην   εἶχε τῷ σοφίσματι τὴν ἀλήθειαν.
[6, 6]   τὸ δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν αὐτὴν χαμαὶ  κειμένην,   ἐν νῷ καθεστηκυῖαν ὧν ἔτυχεν
[6, 2]   τινα θύραν οὐκ ἐν ὁδῷ  κειμένην   ἔρχομαι, καί με πρὸς
[6, 8]   εἰς τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι  δεομένην   φαρμάκων. ὡς οὖν ἧκεν οὗτος
[6, 1]   φροντίσῃς, εἶπε, τοῦ γε κατ´  ἐκείνην   μέρους, ἀλλ´ ἤδη νόμιζε Λευκίππην
[6, 11]   καὶ σχηματίσας τὸ πρόσωπον εἰς  ἡδονήν,   Κατωρθώσαμεν, εἶπεν, Λάκαινα. Θέρσανδρος
[6, 4]   διάγων, ὡς εἶδε τὴν Λευκίππην  μόνην,   εἰσπηδήσας καὶ τὸ στόμα ἐπισχὼν
[6, 8]   ζήτησιν ποιήσασθαι διὰ τοῦ Θερσάνδρου,  τέχνην   λόγων ἐπενόησεν, ἥτις μεμιγμένην εἶχε
[6, 18]   ᾤετο. ἐπεὶ δὲ εἶδε τὴν  Λευκίππην,   ἀνεφλέγη τὴν ψυχήν, καὶ ἔδοξεν
[6, 13]   τιμωρίαν. τὰ μὲν δὴ κατὰ  Λευκίππην   εἶχεν οὕτως. ~Κλεινίας δὲ καὶ
[6, 1]   ἐκείνην μέρους, ἀλλ´ ἤδη νόμιζε  Λευκίππην   ἔχειν. σὺ δὲ ἔνδυθι τὴν
[6, 3]   γὰρ Σωσθένης τὴν  Λευκίππην   ἐωνημένος, ὃν Μελίτη τῆς
[6, 6]   ὡς εἶχεν ὁρμῆς ἐπὶ τὴν  Λευκίππην   ἵεται. ὡς δὲ παρῆσαν ἐπὶ
[6, 8]   καταλαμβάνει τὰς θεραπαινίδας ζητούσας τὴν  Λευκίππην   καὶ πάνυ τεταραγμένας· ὡς δὲ
[6, 8]   ταῦτα ἐπράττετο, ἔτυχεν ἐπὶ τὴν  Λευκίππην   μετὰ τὴν πρός με ὁμιλίαν
[6, 4]   ἄλλους διάγων, ὡς εἶδε τὴν  Λευκίππην   μόνην, εἰσπηδήσας καὶ τὸ στόμα
[6, 7]   ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος δὲ πρὸς τὴν  Λευκίππην,   ὡς διὰ τοῦτο δεδακρυμένος, ὅτι
[6, 7]   ἦν τὰ δάκρυα, αὐτὴν τὴν  λύπην   εἰς κάλλος νενικηκότα· εἰ δὲ
[6, 7]   κάλλος ἐκεχήνει, πρὸς δὲ τὴν  λύπην   ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων
[6, 6]   Σωσθένης εἰπών, ἐμφαίνουσαν τοῖς προσώποις  λύπην   ὁμοῦ καὶ δέος. γὰρ
[6, 15]   πῶς ἔχει τὰ κατὰ τὴν  κόρην   εἰς πειθὼ πρὸς αὐτόν.
[6, 3]   ἂν αὐτὸν τῆς Μελίτης ἀπαγάγοι·  Κόρην   ἐωνησάμην, δέσποτα, καλήν, ἀλλὰ
[6, 11]   ἐστιν. ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν  κόρην   ἤκουσεν εἶναί μου γυναῖκα, ὥστε
[6, 17]   τὸ ἔργον, ἀλλ´ ἐπὶ τὴν  κόρην   ἰτέον αὐτήν. καὶ γὰρ ἂν
[6, 10]   ὅπερ ἦν, οὐδαμοῦ φαίνεσθαι τὴν  κόρην·   οὕτω γὰρ αὐτῇ ἦν ἐγκεῖσθαι
[6, 1]   φύλαττε μνήμην· ἐμοὶ δὲ τὴν  σὴν   κατάλιπε, ὡς ἂν ἔχοιμι ἐνδυομένη
[6, 21]   τὴν Ἄρτεμιν, εἰπέ μοι, τὴν  σὴν   φοβῇ, ἀλλὰ βιάζῃ παρθένον ἐν
[6, 3]   ὥστε καὶ δι´ ὅλης νυκτὸς  τὴν   ἀγορὰν ἅπασαν κατεῖχε πλῆθος ἀνθρώπων.
[6, 10]   τιμῆς, οὐκ εἰδότων τῶν πολλῶν  τὴν   αἰτίαν τῆς κοινωνίας. καὶ γὰρ
[6, 9]   ἀκοῦσαι τὸ πᾶν, μαθήσῃ ῥᾳδίως  τὴν   ἀλήθειαν. ἓν οὖν σου δέομαι·
[6, 8]   ἥτις μεμιγμένην εἶχε τῷ σοφίσματι  τὴν   ἀλήθειαν. ~Ἐπεὶ γὰρ Θέρσανδρος
[6, 16]   τοῦ δράματος τὴν ὑπόκρισιν διηγήσομαι  τὴν   ἀλήθειαν· μή με νομίσῃς ἀνδράποδον
[6, 10]   εἰ ζητήσει Θέρσανδρος εὑρεῖν  τὴν   ἀλήθειαν, τὰς θεραπαίνας ἀγαγεῖν, αἷς
[6, 15]   γάρ, εἶπεν· οὐ μὴν ἡγοῦμαι  τὴν   ἄρνησιν αὐτῆς οὕτως ἔχειν ἁπλῶς,
[6, 4]   μου. μὴ γὰρ φοβηθῇς ταύτην  τὴν   ἁρπαγήν, μηδὲ ἐπὶ κακῷ τῷ
[6, 21]   καλεῖς, αὐτὸς μοιχὸς ὤν· οὐδὲ  τὴν   Ἄρτεμιν, εἰπέ μοι, τὴν σὴν
[6, 1]   ὅπως μοι τῆς φυγῆς παράσχῃς  τὴν   ἀσφάλειαν καὶ τἆλλα ὡς ὑπέσχου
[6, 16]   τίς σὲ κατέχει τύχη, ἀλλὰ  τὴν   αὐτὴν ἄγνοιαν δυστυχοῦμεν. ἆρα μή
[6, 7]   ἡδὺς καὶ τοῦ μέλανος ἔχων  τὴν   βαφὴν ἠρέμα τῷ λευκῷ στεφανούμενος,
[6, 9]   δὲ ἔλεγε. καὶ οὕτως εἶχε·  τὴν   γὰρ ἄνθρωπον ἥκοντες εὕρομεν. διὰ
[6, 6]   αὐτόν. ὡς δὲ ἔνευσεν εἰς  τὴν   γῆν, λέγει· Τί κάτω βλέπεις,
[6, 16]   ἐμαυτὴν ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον  τὴν   γλῶσσαν εἰπεῖν· ἀλλὰ ταῦτα μόνον
[6, 19]   ἔστι τὴν μὲν φύσιν ἐναντιώτατον,  τὴν   δὲ βίαν ὅμοιον. μὲν
[6, 12]   ὑπὲρ τὸν πλοῦτον χρηστότης·  τὴν   δὲ ἡλικίαν οἷός ἐστιν εἶδες,
[6, 2]   φύλαξ τοῦ οἰκήματος ἀνεχώρησε, νομίσας  τὴν   δέσποιναν εἶναι, νευσάσης αὐτῷ τῆς
[6, 3]   ἤθελον. ἀλλ´ οὐκ ἐξέφαινον, ἵνα  τὴν   δέσποιναν ἐπ´ αὐτοφώρῳ καταλάβοις καὶ
[6, 9]   ἐτίμων, φίλτατε, τῆς σῆς συμφορᾶς  τὴν   εἰκόνα. πῶς οὖν ἐνταῦθα συνεπηγόμην·
[6, 12]   κομίζων πάρει. δὲ Σωσθένης  τὴν   εἰρωνείαν οὐ συνείς, ἀλλὰ νομίζων
[6, 2]   θέαμα ἰδὼν παραδοξότατον τῆς κατὰ  τὴν   ἔλαφον ἀντὶ παρθένου παροιμίας, ἐξεπλάγη
[6, 22]   γυνή, καὶ ἓν ὅπλον ἔχω  τὴν   ἐλευθερίαν, μήτε πληγαῖς κατακόπτεται
[6, 17]   σύμμαχον θέλει λαβόν, ἐγείρει  τὴν   ἐλπίδα. ~Διαλιπὼν οὖν ὀλίγον ἐφ´
[6, 1]   σὺ δὲ ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα  τὴν   ἐμὴν καὶ κλέπτε τὸ πρόσωπον
[6, 2]   ἐμήνυσε τῇ Μελίτῃ τὴν ἔξοδον  τὴν   ἐμήν, καλεῖ τὸν φύλακα. κἀκεῖνος,
[6, 2]   καὶ παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ Μελίτῃ  τὴν   ἔξοδον τὴν ἐμήν, καλεῖ τὸν
[6, 8]   νεανίσκον ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν εἰς  τὴν   ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι δεομένην φαρμάκων.
[6, 19]   ἔρως εἴωθε νικᾶν, ὅταν εἰς  τὴν   ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ. ἢν δὲ αὐτὸν
[6, 19]   ἔρως ἀμύνεται καὶ ὁπλίζει  τὴν   ἐπιθυμίαν καὶ τὸν θυμὸν ἤδη
[6, 19]   ἄσπονδος, οὐχ ὡς φίλῳ πρὸς  τὴν   ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς δοῦλον
[6, 1]   ἀλλά μοι, φίλτατε, σώζοιο καὶ  τὴν   ἐσθῆτα ταύτην φύλαττε μνήμην· ἐμοὶ
[6, 1]   Λευκίππην ἔχειν. σὺ δὲ ἔνδυθι  τὴν   ἐσθῆτα τὴν ἐμὴν καὶ κλέπτε
[6, 5]   ἔμελλεν. ~Ἐν τούτῳ δὲ ἐγὼ  τὴν   ἐσθῆτα τῆς Μελίτης εἶχον ἠμφιεσμένος·
[6, 10]   ἔτυχεν, ἂν μὴ παραγένηται περὶ  τὴν   ἕω, λεγούσας, ὅπερ ἦν, οὐδαμοῦ
[6, 14]   τῆς Λευκίππης, εἰ παραγένοιτο, περὶ  τὴν   ἕω σπουδῇ πρός με ἥκειν,
[6, 10]   γὰρ αὐτῇ ἦν ἐγκεῖσθαι πρὸς  τὴν   ζήτησιν φανερῶς, ὡς καὶ τὸν
[6, 18]   ὕλην λαβὼν εἰς τὴν φλόγα  τὴν   θέαν, καὶ μικροῦ μὲν προσπεσὼν
[6, 19]   θυμῷ βεβαπτισμένος καταδύεται, καὶ εἰς  τὴν   ἰδίαν ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι
[6, 4]   Σωσθένης εἰς τοὺς ἀγρούς, καὶ  τὴν   καλύβην ἑωρακώς, ἔνθα Λευκίππη
[6, 7]   δὲ καὶ τῶν ὀφθαλμῶν  τὴν   κίνησιν ἐπέχει, μὴ πρὶν τὸ
[6, 15]   ἐπυνθάνετο πῶς ἔχει τὰ κατὰ  τὴν   κόρην εἰς πειθὼ πρὸς αὐτόν.
[6, 11]   δυσέκλειπτόν ἐστιν. ἐθορυβήθη οὖν ὅτι  τὴν   κόρην ἤκουσεν εἶναί μου γυναῖκα,
[6, 17]   πρὸς τὸ ἔργον, ἀλλ´ ἐπὶ  τὴν   κόρην ἰτέον αὐτήν. καὶ γὰρ
[6, 10]   λεγούσας, ὅπερ ἦν, οὐδαμοῦ φαίνεσθαι  τὴν   κόρην· οὕτω γὰρ αὐτῇ ἦν
[6, 16]   μου τὸ δρᾶμα· φέρε περίθωμαι  τὴν   Λάκαιναν. ~Ταῦτα ἀκούσας Θέρσανδρος
[6, 18]   ὡς ᾤετο. ἐπεὶ δὲ εἶδε  τὴν   Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν ψυχήν, καὶ
[6, 3]   χαλεπώτερον. γὰρ Σωσθένης  τὴν   Λευκίππην ἐωνημένος, ὃν Μελίτη
[6, 6]   δεσμωτήριον, ὡς εἶχεν ὁρμῆς ἐπὶ  τὴν   Λευκίππην ἵεται. ὡς δὲ παρῆσαν
[6, 8]   ἀγρούς, καταλαμβάνει τὰς θεραπαινίδας ζητούσας  τὴν   Λευκίππην καὶ πάνυ τεταραγμένας· ὡς
[6, 8]   δὲ ταῦτα ἐπράττετο, ἔτυχεν ἐπὶ  τὴν   Λευκίππην μετὰ τὴν πρός με
[6, 4]   δὲ ἄλλους διάγων, ὡς εἶδε  τὴν   Λευκίππην μόνην, εἰσπηδήσας καὶ τὸ
[6, 7]   εἰκός, ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος δὲ πρὸς  τὴν   Λευκίππην, ὡς διὰ τοῦτο δεδακρυμένος,
[6, 7]   Λευκίππης ἦν τὰ δάκρυα, αὐτὴν  τὴν   λύπην εἰς κάλλος νενικηκότα· εἰ
[6, 7]   τὸ κάλλος ἐκεχήνει, πρὸς δὲ  τὴν   λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[6, 9]   τί πάσχεις· εἰ γὰρ θέλεις,  τὴν   μανίαν ἀφείς, ἀκοῦσαι τὸ πᾶν,
[6, 1]   καὶ χρυσοῦς ἑκατὸν καὶ καλεῖ  τὴν   Μελανθώ· θεράπαινα δὲ ἦν αὕτη
[6, 1]   ~Ἐπεὶ οὖν  τὴν   Μελίτην ἰασάμην, λέγω πρὸς αὐτήν·
[6, 8]   ὁμιλίαν εὐθὺς εἰς τοὺς ἀγροὺς  τὴν   Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν
[6, 18]   λαμβάνει τὸν Θέρσανδρον ἐρωτική, καὶ  τὴν   μὲν λαιὰν ὑποβάλλει τῷ προσώπῳ
[6, 19]   θυμὸς ἄλλο πῦρ, καὶ ἔστι  τὴν   μὲν φύσιν ἐναντιώτατον, τὴν δὲ
[6, 13]   θανάτου πυλῶν ἀγαγεῖν· εἶτα κατέλεγε  τὴν   ναυαγίαν, ἐκθειάζων ὡς ἐσώθη, καὶ
[6, 18]   δὲ προϊδοῦσα τῆς χειρὸς  τὴν   ὁδὸν νεύει κάτω καὶ εἰς
[6, 9]   γὰρ Θέρσανδρος εἰσελθὼν εἰς  τὴν   οἰκίαν ἐβόα πάλιν, Τὸν μοιχὸν
[6, 3]   γενέσθαι, δειπνήσας πάλιν ἀνέστρεφεν ἐπὶ  τὴν   οἰκίαν. ἦν δὲ τῆς Ἀρτέμιδος
[6, 1]   ἐξ ἐμοῦ κομίσαι σε εἰς  τὴν   οἰκίαν, οὗ καὶ Κλεινίαν καὶ
[6, 4]   δὲ Θέρσανδρος ἐπανιὼν εἰς  τὴν   οἰκίαν. τοῦ δὲ Σωσθένους αὐτῷ
[6, 9]   διαβολῆς, ἐκβαλὼν δὲ τῆς καρδίας  τὴν   ὀργήν, τὸν δὲ λογισμὸν ἐπιστήσας
[6, 6]   ἀνιαθεὶς συνέστειλε τὸ πρόσωπον εἰς  τὴν   ὄψιν τῆς συμφορᾶς. ὡς οὖν
[6, 7]   ὁρώντων ἵσταται καὶ τῶν δακρύων  τὴν   πηγὴν συνεφέλκεται. δὲ ἐραστὴς
[6, 8]   ἔτυχεν ἐπὶ τὴν Λευκίππην μετὰ  τὴν   πρός με ὁμιλίαν εὐθὺς εἰς
[6, 1]   ταύτην φύλαττε μνήμην· ἐμοὶ δὲ  τὴν   σὴν κατάλιπε, ὡς ἂν ἔχοιμι
[6, 21]   οὐδὲ τὴν Ἄρτεμιν, εἰπέ μοι,  τὴν   σὴν φοβῇ, ἀλλὰ βιάζῃ παρθένον
[6, 14]   ἐπέτρεπεν, ἀλλ´ ἐκέλευεν ἀπαλλάττεσθαι αὐτοὺς  τὴν   ταχίστην. μὲν δὴ τούτους
[6, 3]   τούς τε ἀγροὺς οὐκέτι ἀφῆκε  τήν   τε Μελίτην ἤθελεν ἀμύνασθαι. καὶ
[6, 9]   αὐτοῦ γέγονε τῆς θαλάσσης. ἀκούσασα  τὴν   τύχην ἠλέησα καὶ ἀνεμνήσθην σου
[6, 15]   χρησάμενον ἅπαξ ἀφήσειν, καὶ ὀκνεῖ  τὴν   ὕβριν. Ἀλλὰ τούτου γε εἵνεκεν,
[6, 16]   εἴπω· ἆρα ἀποκαλύψασα τοῦ δράματος  τὴν   ὑπόκρισιν διηγήσομαι τὴν ἀλήθειαν· μή
[6, 18]   ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης ὕλην λαβὼν εἰς  τὴν   φλόγα τὴν θέαν, καὶ μικροῦ
[6, 18]   ἅμα οὖν συνδιαλεγόμενος καὶ ἐπιθεὶς  τὴν   χεῖρα τῷ τραχήλῳ περιέβαλεν ὡς
[6, 11]   τοῦ κάλλους πολλὰ ἐτερατευσάμην καὶ  τὴν   ψυχὴν αὐτοῦ φαντασίας ἐγέμισα. τί
[6, 18]   τὸν λογισμὸν τοῖς λόγοις, ἀλλὰ  τὴν   ψυχὴν εἰς τὸ ἐρώμενον ἔχοντες,
[6, 14]   τὰς τῆς Μελίτης διηγησάμενος ὑποσχέσεις,  τὴν   ψυχὴν εἶχον ἐπὶ τρυτάνης ἐλπίδος
[6, 6]   ὀφθαλμοῖς κάθηται τὸ κάλλος) ἀφῆκε  τὴν   ψυχὴν ἐπ´ αὐτὴν καὶ εἱστήκει
[6, 17]   καὶ οὐ κεκοινώνηκεν ἑτέρῳ, βόσκει  τὴν   ψυχὴν ἐπ´ αὐτόν· ἂν δ´
[6, 7]   ἄμφω τὸ μὲν κάλλος εἰς  τὴν   ψυχὴν ἥρπασε, τὸ δὲ δάκρυον
[6, 18]   δὲ εἶδε τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη  τὴν   ψυχήν, καὶ ἔδοξεν αὐτῷ τότε
[6, 5]   ἐγὼ μὲν οὖν οὕτως εἶχον  τὴν   ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ δὲ Θέρσανδρος
[6, 10]   τὰ δύο πολεμεῖ· ταῦτά σου  τὴν   ψυχὴν κατέλαβε καὶ ἀπέκλεισέ μου
[6, 11]   δὲ Μελίτη κακῶς εἶχε  τὴν   ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα πρός με
[6, 3]   ἀγροὺς οὐκέτι ἀφῆκε τήν τε  Μελίτην   ἤθελεν ἀμύνασθαι. καὶ πρῶτον μὲν
[6, 1]   ~Ἐπεὶ οὖν τὴν  Μελίτην   ἰασάμην, λέγω πρὸς αὐτήν· Ἀλλ´
[6, 8]   εὐθὺς εἰς τοὺς ἀγροὺς τὴν  Μελίτην   νεανίσκον ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν εἰς
[6, 9]   ὀργήν, τὸν δὲ λογισμὸν ἐπιστήσας  κριτὴν   ἀκέραιον, ἄκουσον. νεανίσκος οὗτος
[6, 20]   εὐτυχίαν δοκεῖς τὸν σὸν καταφιλῆσαι  δεσπότην,   ἀλλὰ ἀκκίζῃ καὶ σχηματίζῃ πρὸς
[6, 4]   γεγονέναι δόξῃς· αὕτη γὰρ τὸν  δεσπότην   τὸν ἐμὸν ἐραστήν σοι προξενεῖ.
[6, 3]   ἀποστῆναι διοικήσεως, μαθὼν παρεῖναι τὸν  δεσπότην   τούς τε ἀγροὺς οὐκέτι ἀφῆκε
[6, 3]   ἀπεγνώκει τυχεῖν, μαστροπεύει πρὸς τὸν  δεσπότην,   ὡς ἂν αὐτὸν τῆς Μελίτης
[6, 4]   γὰρ τὸν δεσπότην τὸν ἐμὸν  ἐραστήν   σοι προξενεῖ. μὲν δὴ
[6, 14]   ἀλλ´ ἐκέλευεν ἀπαλλάττεσθαι αὐτοὺς τὴν  ταχίστην.   μὲν δὴ τούτους ἀπήλασεν
[6, 16]   σὲ κατέχει τύχη, ἀλλὰ τὴν  αὐτὴν   ἄγνοιαν δυστυχοῦμεν. ἆρα μή σε
[6, 1]   τὴν Μελίτην ἰασάμην, λέγω πρὸς  αὐτήν·   Ἀλλ´ ὅπως μοι τῆς φυγῆς
[6, 5]   τῆς Λευκίππης εἶχεν, οὔπω σαφῶς  αὐτὴν   ἀπολαβόντα. ψυχαὶ δὲ πεφύκασι μάντεις
[6, 8]   τὴν Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν, ἐπείγειν  αὐτὴν   εἰς τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι
[6, 1]   καὶ κελεύει πάλιν ἀναστρέφειν πρὸς  αὐτήν,   ἐπειδὰν ἔξω γένωμαι θυρῶν. ~Ἐγὼ
[6, 4]   ἀπόρρητον, καὶ καταθέμενος λέγει πρὸς  αὐτήν·   Ἥκω σοι φέρων σωρὸν ἀγαθῶν·
[6, 7]   τὸν Σωσθένην προσκύψας· Νῦν μὲν  αὐτὴν   θεράπευσον· ὁρᾷς γὰρ ὡς ἔχει
[6, 17]   ἀλλ´ ἐπὶ τὴν κόρην ἰτέον  αὐτήν.   καὶ γὰρ ἂν νῦν ἐρᾷ
[6, 6]   κάλλος) ἀφῆκε τὴν ψυχὴν ἐπ´  αὐτὴν   καὶ εἱστήκει τῇ θέᾳ δεδεμένος,
[6, 11]   τῆς Λευκίππης, αὖθις ἀναστρέφει πρὸς  αὐτὴν   καὶ σχηματίσας τὸ πρόσωπον εἰς
[6, 3]   χρῆμά τι κάλλους ἄπιστον· οὕτως  αὐτὴν   πιστεύσειας ἀκούων, ὡς ἰδών. ταύτην
[6, 7]   τοιαῦτα Λευκίππης ἦν τὰ δάκρυα,  αὐτὴν   τὴν λύπην εἰς κάλλος νενικηκότα·
[6, 12]   εἰρωνείαν οὐ συνείς, ἀλλὰ νομίζων  αὐτὴν   τῷ ὄντι λέγειν, φιλοφρονούμενος προσετίθει·
[6, 3]   αὖθις ἐπανελθεῖν, εἰ θέλεις, κατακλείσας  αὐτὴν   φυλάξω σοι, ὡς ὑπὸ σοὶ
[6, 6]   παρῆσαν ἐπὶ τὸ δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν  αὐτὴν   χαμαὶ κειμένην, ἐν νῷ καθεστηκυῖαν
[6, 4]   τοὺς ἀγρούς, ἡγεῖσθαι κελεύσας ἐπ´  αὐτὴν   χωρεῖν ἔμελλεν. ~Ἐν τούτῳ δὲ
[6, 20]   ἡνίας. ῥαπίζει δὴ κατὰ κόρρης  αὐτήν,   κακόδαιμον ἀνδράποδον, λέγων, καὶ
[6, 15]   γὰρ ἐμὸν οὕτως ἔχει πρὸς  αὐτήν,   ὡς ἀθάνατον εἶναι. ἓν δὲ
[6, 18]   οὖν ὀλίγον ἐφ´ οἷς πρὸς  ἑαυτὴν   ἐλάλησεν Λευκίππη, ὡς μὴ
[6, 1]   ἅμα λέγουσα ἐσκεύασέ με ὡς  ἑαυτὴν   καὶ καταφιλοῦσα, Ὡς εὐμορφότερος, ἔφη,
[6, 17]   ὅσα εἶπεν· ὅσα ὠδύρατο· ὅτι  ἑαυτὴν   κατεμέμψατο. μοιχός μου κρατεῖ
[6, 16]   περὶ τῶν οὐχ ἑαυτῆς· ποσάκις  ἐμαυτὴν   ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον τὴν
[6, 22]   πυρὶ κατακαίεται. οὐκ ἀφήσω ποτὲ  ταύτην   ἐγώ. κἂν καταφλέγῃς, οὐχ οὕτως
[6, 20]   Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς ἐληλεγμένος,  Ταύτην,   εἶπεν, δέσποτα, ξανθῆναι μάστιξι
[6, 3]   αὐτὴν πιστεύσειας ἀκούων, ὡς ἰδών.  ταύτην   ἐφύλαττόν σοι· καὶ γὰρ ἠκηκόειν
[6, 7]   ταχὺ θελήσῃ πεσεῖν· μαρτυρίαν γὰρ  ταύτην   νενόμικεν ὅτι καὶ φιλεῖ. τοιοῦτό
[6, 4]   ἐπιλήσῃ μου. μὴ γὰρ φοβηθῇς  ταύτην   τὴν ἁρπαγήν, μηδὲ ἐπὶ κακῷ
[6, 1]   φίλτατε, σώζοιο καὶ τὴν ἐσθῆτα  ταύτην   φύλαττε μνήμην· ἐμοὶ δὲ τὴν
[6, 3]   ἄτιμος καὶ ξένος. ἀφῄρηται δὲ  ταύτην   χθὲς δέσποινα καὶ ἔμελλεν
[6, 5]   ἄρρητα βοῶν, τὸν μοιχόν, τὸν  λωποδύτην·   ἄγει δέ με εἰς τὸ
[6, 7]   καὶ τοῦ μέλανος ἔχων τὴν  βαφὴν   ἠρέμα τῷ λευκῷ στεφανούμενος, ὅταν
[6, 19]   καταδύεται, καὶ εἰς τὴν ἰδίαν  ἀρχὴν   ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι ἐστὶν ἐλεύθερος,
[6, 9]   γέγονε τῆς θαλάσσης. ἀκούσασα τὴν  τύχην   ἠλέησα καὶ ἀνεμνήσθην σου καὶ
[6, 11]   κάλλους πολλὰ ἐτερατευσάμην καὶ τὴν  ψυχὴν   αὐτοῦ φαντασίας ἐγέμισα. τί κλαίεις·
[6, 18]   λογισμὸν τοῖς λόγοις, ἀλλὰ τὴν  ψυχὴν   εἰς τὸ ἐρώμενον ἔχοντες, τῇ
[6, 14]   τῆς Μελίτης διηγησάμενος ὑποσχέσεις, τὴν  ψυχὴν   εἶχον ἐπὶ τρυτάνης ἐλπίδος καὶ
[6, 6]   κάθηται τὸ κάλλος) ἀφῆκε τὴν  ψυχὴν   ἐπ´ αὐτὴν καὶ εἱστήκει τῇ
[6, 17]   οὐ κεκοινώνηκεν ἑτέρῳ, βόσκει τὴν  ψυχὴν   ἐπ´ αὐτόν· ἂν δ´ ἅπαξ
[6, 7]   τὸ μὲν κάλλος εἰς τὴν  ψυχὴν   ἥρπασε, τὸ δὲ δάκρυον εἰς
[6, 18]   εἶδε τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν  ψυχήν,   καὶ ἔδοξεν αὐτῷ τότε καλλίων
[6, 5]   μὲν οὖν οὕτως εἶχον τὴν  ψυχὴν   κακῶς. ~Ὁ δὲ Θέρσανδρος ἐμβαλών
[6, 10]   δύο πολεμεῖ· ταῦτά σου τὴν  ψυχὴν   κατέλαβε καὶ ἀπέκλεισέ μου τοῖς
[6, 11]   δὲ Μελίτη κακῶς εἶχε τὴν  ψυχήν,   ὡς ἐκπεσοῦσα πρός με τῆς
[6, 3]   ἐτήρησέ σοι, ὥστε τοσοῦτον κάλλος  λαβεῖν.   ἔστι δὲ νῦν ἐν τοῖς
[6, 20]   μὴ θέλεις ἐραστοῦ μου πεῖραν  λαβεῖν,   πειράσῃ δεσπότου. καὶ Λευκίππη·
[6, 4]   δόλῳ καὶ καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω  διατρίβειν   ἔχοντας ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο δὲ
[6, 10]   εὑρεῖν τὴν ἀλήθειαν, τὰς θεραπαίνας  ἀγαγεῖν,   αἷς συναπελθοῦσα ἔτυχεν, ἂν μὴ
[6, 13]   μέσων τῶν τοῦ θανάτου πυλῶν  ἀγαγεῖν·   εἶτα κατέλεγε τὴν ναυαγίαν, ἐκθειάζων
[6, 12]   ἀλλὰ νομίζων αὐτὴν τῷ ὄντι  λέγειν,   φιλοφρονούμενος προσετίθει· Βούλομαι δέ σοι
[6, 8]   ἀγροὺς τὴν Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν,  ἐπείγειν   αὐτὴν εἰς τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν
[6, 2]   ἄρτι ἐπικλείσαντα τὸ οἴκημα, καὶ  ἀνοίγειν   ἐκέλευεν αὖθις. ὡς δὲ ἤνοιξε
[6, 2]   παρὰ Κλειτοφῶντος· ἐὰν δὲ νομίσῃς  φυγεῖν   βέλτιον, ἐφόδιον. καὶ Πασίων
[6, 7]   ἐπέχει, μὴ πρὶν τὸ ἐρώμενον  ἰδεῖν   ταχὺ θελήσῃ πεσεῖν· μαρτυρίαν γὰρ
[6, 15]   δὲ μόνον φοβοῦμαι καὶ ἐπείγομαι  μαθεῖν   περὶ τῆς κόρης, εἰ τῷ
[6, 3]   αὐτῆς ἀπεσταλμένη. πρὶν οὖν αὖθις  ἐπανελθεῖν,   εἰ θέλεις, κατακλείσας αὐτὴν φυλάξω
[6, 4]   Θέρσανδρος καὶ ἐκέλευσε τοῦτο  ποιεῖν.   ἔρχεται δὴ σπουδῇ μάλα
[6, 14]   τὴν ἕω σπουδῇ πρός με  ἥκειν,   καὶ τὰς τῆς Μελίτης διηγησάμενος
[6, 18]   δὲ οὐδὲν ἧττον περιβαλὼν  ἀνέλκειν   τὸ πρόσωπον ἐβιάζετο· δὲ
[6, 18]   ὅταν πρὸς τὰς ἐρωμένας ζητήσωσι  λαλεῖν·   οὐ γὰρ ἐπιστήσαντες τὸν λογισμὸν
[6, 4]   ἦσαν ἅμα τῇ Λευκίππῃ παροῦσαι,  περιελεῖν   δόλῳ καὶ καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω
[6, 19]   παροξύνει μισεῖν, δὲ ἀναγκάζει  φιλεῖν·   καὶ ἀλλήλων πάροικος τοῦ
[6, 11]   λέγουσα χειρός τε ἔθιγε καὶ  καταφιλεῖν   ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος, καὶ
[6, 20]   δεσπότου. καὶ Λευκίππη· Κἂν  τυραννεῖν   ἐθέλῃς, κἀγὼ τυραννεῖσθαι, πλὴν οὐ
[6, 20]   ὡς ἂν μάθοι δεσπότου μὴ  καταφρονεῖν.   ~Πείσθητι τῷ Σωσθένει, φησὶν
[6, 3]   ταύτην ἐφύλαττόν σοι· καὶ γὰρ  ἠκηκόειν   ζῶντά σε, καὶ ἐπίστευον, ὅπερ
[6, 15]   αὐτῆς οὕτως ἔχειν ἁπλῶς, ἀλλ´  ὑπονοεῖν   μοι δοκεῖ σε χρησάμενον ἅπαξ
[6, 16]   ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον τὴν γλῶσσαν  εἰπεῖν·   ἀλλὰ ταῦτα μόνον ἔλεγον· Ἄνερ
[6, 12]   καὶ τὸν Θέρσανδρον ὅστις ἐστὶν  εἰπεῖν,   ὡς ἂν μᾶλλον ἡσθείης. Μελίτης
[6, 10]   αὖθις, εἰ ζητήσει Θέρσανδρος  εὑρεῖν   τὴν ἀλήθειαν, τὰς θεραπαίνας ἀγαγεῖν,
[6, 8]   τὸ μὲν ἀληθὲς οὐκ εἶχεν  εὑρεῖν,   ὑπενόει δὲ τὸν Σωσθένην. βουλομένη
[6, 4]   ἀγρούς, ἡγεῖσθαι κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν  χωρεῖν   ἔμελλεν. ~Ἐν τούτῳ δὲ ἐγὼ
[6, 2]   οὖν τῇ Μελίτῃ τὸ νῦν  ἀναχωρεῖν,   ὅταν δὲ ἐν καλῷ θῆται
[6, 11]   μᾶλλον. τότε μὲν οὖν εἰπὼν  ἐξετάσειν   περὶ τῶν εἰρημένων, κοιμησόμενος ᾤχετο
[6, 7]   τὸ ἐρώμενον ἰδεῖν ταχὺ θελήσῃ  πεσεῖν·   μαρτυρίαν γὰρ ταύτην νενόμικεν ὅτι
[6, 20]   μάστιξι δεῖ καὶ μυρίαις βασάνοις  περιπεσεῖν,   ὡς ἂν μάθοι δεσπότου μὴ
[6, 18]   τῷ τραχήλῳ περιέβαλεν ὡς μέλλων  φιλήσειν.   δὲ προϊδοῦσα τῆς χειρὸς
[6, 15]   μοι δοκεῖ σε χρησάμενον ἅπαξ  ἀφήσειν,   καὶ ὀκνεῖ τὴν ὕβριν. Ἀλλὰ
[6, 20]   πρῶτον ἐλπίζων εἰς τὸν ἔρωτα  εὐτυχήσειν,   ὅλος Λευκίππης δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας
[6, 19]   θέλων οὐκέτι ἐστὶν ἐλεύθερος, ἀλλὰ  μισεῖν   ἀναγκάζεται τὸ φιλούμενον. ὅταν δὲ
[6, 19]   ὅμοιον. μὲν γὰρ παροξύνει  μισεῖν,   δὲ ἀναγκάζει φιλεῖν· καὶ
[6, 19]   παρακαλεῖ καὶ τὸν θυμὸν ἐπαγγέλλεται  καταμαλάττειν   ἡδονῇ. τυχὼν μὲν οὖν ὧν
[6, 4]   καλύβην ἑωρακώς, ἔνθα Λευκίππη  διανυκτερεύειν   ἔμελλε, δύο τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν
[6, 1]   τὰ συγκείμενα καὶ κελεύει πάλιν  ἀναστρέφειν   πρὸς αὐτήν, ἐπειδὰν ἔξω γένωμαι
[6, 15]   ἡγοῦμαι τὴν ἄρνησιν αὐτῆς οὕτως  ἔχειν   ἁπλῶς, ἀλλ´ ὑπονοεῖν μοι δοκεῖ
[6, 2]   σοὶ δοκοῦν κἀμοὶ δοκεῖ καλῶς  ἔχειν.   ἔδοξεν οὖν τῇ Μελίτῃ τὸ
[6, 1]   μέρους, ἀλλ´ ἤδη νόμιζε Λευκίππην  ἔχειν.   σὺ δὲ ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα
[6, 17]   λόγος γὰρ ἐλπίδος εἰς τὸ  τυχεῖν   ἔρωτος ἐς πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ
[6, 3]   ἐπεὶ γὰρ αὐτὸς αὐτῆς ἀπεγνώκει  τυχεῖν,   μαστροπεύει πρὸς τὸν δεσπότην, ὡς
[6, 18]   ἀπέχου τοῦ λοιποῦ, μηδὲ ἐλπίσῃς  τυχεῖν,   πλὴν εἰ μὴ γένῃ Κλειτοφῶν.
[6, 3]   χθὲς δέσποινα καὶ ἔμελλεν  ἀποπέμψειν·   τύχη δὲ ἐτήρησέ σοι,
[6, 1]   ἐμοῦ τὰ συγκείμενα καὶ κελεύει  πάλιν   ἀναστρέφειν πρὸς αὐτήν, ἐπειδὰν ἔξω
[6, 3]   ᾤχετο, μὴ ἀπόκοιτος γενέσθαι, δειπνήσας  πάλιν   ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν. ἦν
[6, 19]   ἠθέλησεν, ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ  πάλιν   εἰς τὸν θυμὸν καταδύεται·
[6, 16]   ἐλευθερίας τὸν φίλτατον ἀπολέσῃ. φέρε  πάλιν   ἐνδύσωμαί μου τὸ δρᾶμα· φέρε
[6, 7]   ἰάσομαι. εἶτα πρὸς τὸν Σωσθένην  πάλιν,   ἐξιών, Ὅπως εἴπῃς τὰ εἰκότα
[6, 3]   ~Ἐμοὶ δὲ συνήθης Τύχη  πάλιν   ἐπιτίθεται καὶ συντίθεται κατ´ ἐμοῦ
[6, 9]   εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν ἐβόα  πάλιν,   Τὸν μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ, τῶν
[6, 21]   αὐτὸς μοιχὸς ὤν· οὐδὲ τὴν  Ἄρτεμιν,   εἰπέ μοι, τὴν σὴν φοβῇ,
[6, 5]   φησίν, οὗτος μοιχὸς βακχεύων  ἡμῖν   ἔπεισι καὶ τῆς σῆς γυναικὸς
[6, 2]   δὲ αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων ἦν  ἡμῖν   καὶ ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς
[6, 7]   Θερσάνδρῳ συμβεβήκει· ἐδάκρυε γὰρ πρὸς  ἐπίδειξιν,   παθὼν μέν τι, κατὰ τὸ
[6, 15]   αὐτῆς ποτνιωμένης. ἔστησαν οὖν ἀψοφητὶ  κατόπιν   τῶν θυρῶν. ~Οἴμοι, Κλειτοφῶν" (τοῦτο
[6, 15]   ἅπαξ ἀφήσειν, καὶ ὀκνεῖ τὴν  ὕβριν.   Ἀλλὰ τούτου γε εἵνεκεν, εἶπεν
[6, 3]   οἶδ´ ὅπως πρὸς αὐτῆς ἀπεσταλμένη.  πρὶν   οὖν αὖθις ἐπανελθεῖν, εἰ θέλεις,
[6, 7]   ὀφθαλμῶν τὴν κίνησιν ἐπέχει, μὴ  πρὶν   τὸ ἐρώμενον ἰδεῖν ταχὺ θελήσῃ
[6, 22]   οὐκ αἰσχύνεσθε ποιοῦντες μὴ  τετολμήκασιν   οἱ λῃσταί· λανθάνεις δὲ ἐγκώμιόν
[6, 11]   ἀνάστηθι, καὶ θῦε ἐπὶ τοῖς  εὐτυχήμασιν   Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε δὲ κἀμοῦ. ~Καὶ
[6, 21]   τοσούτοις συννυκτερεύσασα πειραταῖς· εὐνοῦχοί σοι  γεγόνασιν   οἱ λῃσταί· φιλοσόφων ἦν τὸ
[6, 7]   μὲν ἄμορφος καὶ ἄγροικος,  προστίθησιν   εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν δὲ ἡδὺς
[6, 7]   δὲ καὶ τῶν ὀφθαλμῶν τὴν  κίνησιν   ἐπέχει, μὴ πρὶν τὸ ἐρώμενον
[6, 15]   εἶπεν· οὐ μὴν ἡγοῦμαι τὴν  ἄρνησιν   αὐτῆς οὕτως ἔχειν ἁπλῶς, ἀλλ´
[6, 8]   Σωσθένην. βουλομένη δὲ φανερὰν αὐτῆς  ζήτησιν   ποιήσασθαι διὰ τοῦ Θερσάνδρου, τέχνην
[6, 10]   αὐτῇ ἦν ἐγκεῖσθαι πρὸς τὴν  ζήτησιν   φανερῶς, ὡς καὶ τὸν Θέρσανδρον
[6, 21]   μὴ καταφρονεῖν. ~Πείσθητι τῷ Σωσθένει,  φησὶν   Λευκίππη· συμβουλεύει γὰρ καλῶς·
[6, 5]   Σωσθένης πρῶτος γνωρίσας, Ἀλλ´ ἰδού,  φησίν,   οὗτος μοιχὸς βακχεύων ἡμῖν
[6, 16]   ἆρα ἀποκαλύψασα τοῦ δράματος τὴν  ὑπόκρισιν   διηγήσομαι τὴν ἀλήθειαν· μή με
[6, 18]   μόνον χωρὶς ἡνιόχου τοῦ λογισμοῦ  λαλοῦσιν.   ἅμα οὖν συνδιαλεγόμενος καὶ ἐπιθεὶς
[6, 13]   παρὰ τῆς Τύχης, ὃν οὕτω  φιλοῦσιν   οἱ θεοί, ὡς αὐτὸν καὶ
[6, 6]   δὲ παρῆσαν ἐπὶ τὸ δωμάτιον,  καταλαμβάνουσιν   αὐτὴν χαμαὶ κειμένην, ἐν νῷ
[6, 19]   κἀκεῖνος ὡς γείτων πείθεται, καὶ  ἀνάπτουσιν   ἄμφω τὸ πῦρ. ἂν δὲ
[6, 15]   δὲ πλησίον ἐγένοντο τῶν θυρῶν,  ἀκούουσιν   αὐτῆς ποτνιωμένης. ἔστησαν οὖν ἀψοφητὶ
[6, 7]   τῷ λευκῷ στεφανούμενος, ὅταν τοῖς  δάκρυσιν   ὑγρανθῇ, ἔοικε πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ.
[6, 19]   πῦρ, καὶ ἔστι τὴν μὲν  φύσιν   ἐναντιώτατον, τὴν δὲ βίαν ὅμοιον.
[6, 5]   με εἰς τὸ δεσμωτήριον καὶ  παραδίδωσιν,   ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων. ἐμὲ δὲ
[6, 11]   γὰρ ἅπαξ ἐμπεσοῦσα ψυχῇ δυσέκλειπτόν  ἐστιν.   ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν κόρην
[6, 12]   χρηστότης· τὴν δὲ ἡλικίαν οἷός  ἐστιν   εἶδες, ὅτι νέος καὶ καλός,
[6, 12]   σοι καὶ τὸν Θέρσανδρον ὅστις  ἐστὶν   εἰπεῖν, ὡς ἂν μᾶλλον ἡσθείης.
[6, 19]   ἰδίαν ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι  ἐστὶν   ἐλεύθερος, ἀλλὰ μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ
[6, 1]   αὐταῖς ταῖς θύραις, προστεταγμένον  ἐστὶν   ἐξ ἐμοῦ κομίσαι σε εἰς
[6, 7]   τὸ δὲ μέλαν πορφύρεται, καὶ  ἔστιν   ὅμοιον τὸ μὲν ἴῳ, τὸ
[6, 9]   ἠκολούθησέ μοι. ἔχεις τὸν Σωσθένην,  πάρεστιν   γυνὴ κατὰ τοὺς ἀγρούς.
[6, 6]   συνέστειλε τὸ πρόσωπον εἰς τὴν  ὄψιν   τῆς συμφορᾶς. ὡς οὖν ἤκουσεν
[6, 3]   Σωσθένης τὴν Λευκίππην ἐωνημένος,  ὃν   Μελίτη τῆς τῶν ἀγρῶν
[6, 16]   μόνης ἄνερ, πιστὲ καὶ βέβαιε,  ὃν   οὐδὲ συγκαθεύδουσα πέπεικεν ἄλλη γυνή,
[6, 13]   τοιοῦτον λαβούσῃ παρὰ τῆς Τύχης,  ὃν   οὕτω φιλοῦσιν οἱ θεοί, ὡς
[6, 3]   γὰρ ὑπὸ τοῦ φίλου, πρὸς  ὃν   ᾤχετο, μὴ ἀπόκοιτος γενέσθαι, δειπνήσας
[6, 17]   γὰρ ἐπιθυμοῦν, σύμμαχον θέλει  λαβόν,   ἐγείρει τὴν ἐλπίδα. ~Διαλιπὼν οὖν
[6, 16]   γλῶσσαν εἰπεῖν· ἀλλὰ ταῦτα μόνον  ἔλεγον·   Ἄνερ Κλειτοφῶν, Λευκίππης μόνης ἄνερ,
[6, 18]   ἐγείρει τὴν ἐλπίδα. ~Διαλιπὼν οὖν  ὀλίγον   ἐφ´ οἷς πρὸς ἑαυτὴν ἐλάλησεν
[6, 10]   οὖν Διαβολὴ τοξεύσῃ τὸν  λόγον,   μὲν δίκην βέλους ἐξίπταται
[6, 15]   δὲ τὸν μὲν ὄντα  λόγον   οὐ λέγει, σοφίζεται δέ τι
[6, 17]   Σωσθένης ἔφη, δέσποτα, πρὸς τὸ  ἔργον,   ἀλλ´ ἐπὶ τὴν κόρην ἰτέον
[6, 9]   τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας· σὸν τὸ  ἔργον.   τί οὖν οὐκ ἠκολούθεις αὐτῷ·
[6, 7]   τὰ δὲ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν  ἔνδον   εἱλούμενα γελᾷ. τοιαῦτα Λευκίππης ἦν
[6, 6]   ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν, ἦν δὲ  ἔνδον   λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις τοὺς
[6, 18]   δὲ προϊδοῦσα τῆς χειρὸς τὴν  ὁδὸν   νεύει κάτω καὶ εἰς τὸν
[6, 8]   ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν εἰς τὴν  ἐπάνοδον,   μηδὲν ἔτι δεομένην φαρμάκων. ὡς
[6, 2]   παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ Μελίτῃ τὴν  ἔξοδον   τὴν ἐμήν, καλεῖ τὸν φύλακα.
[6, 16]   τὴν ἀλήθειαν· μή με νομίσῃς  ἀνδράποδον   εἶναι, Θέρσανδρε. στρατηγοῦ θυγάτηρ εἰμὶ
[6, 20]   κατὰ κόρρης αὐτήν, κακόδαιμον  ἀνδράποδον,   λέγων, καὶ ἀληθῶς ἐρωτιῶν· πάντων
[6, 17]   διαφέρεις ἐκείνου εἰς εὐμορφίαν) ἐπιλήσεται  τέλεον   αὐτοῦ. παλαιὸν γὰρ ἔρωτα μαραίνει
[6, 11]   τῆς ὑπονοίας μετέφερεν. οὐ μέντοι  τέλεον   ἐπίστευσε· ζηλοτυπία γὰρ ἅπαξ ἐμπεσοῦσα
[6, 7]   τῶν καλῶν τὸ κάλλος κάθηται,  ῥέον   ἐκεῖθεν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν
[6, 17]   ἔργον, ἀλλ´ ἐπὶ τὴν κόρην  ἰτέον   αὐτήν. καὶ γὰρ ἂν νῦν
[6, 17]   Ζεῦ, γενέσθαι Κλειτοφῶν. Ἀλλ´ οὐ  μαλακιστέον,   Σωσθένης ἔφη, δέσποτα, πρὸς
[6, 22]   ἀλλὰ μέτρια ταῦτα· τὸ δὲ  μεῖζον   ἐγκώμιον· Καὶ μετὰ Θέρσανδρον παρθένος,
[6, 14]   φόβου, καὶ ἐφοβεῖτό μου τὸ  ἐλπίζον   καὶ ἤλπιζε τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας
[6, 12]   τότε ἐπαινέσω Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα  ἀγαθόν,   ὅταν εἰς τὰς ἀλλοτρίας μὴ
[6, 16]   ποσάκις ἐμαυτὴν ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ  ἔπειθον   τὴν γλῶσσαν εἰπεῖν· ἀλλὰ ταῦτα
[6, 17]   εἰς εὐμορφίαν) ἐπιλήσεται τέλεον αὐτοῦ.  παλαιὸν   γὰρ ἔρωτα μαραίνει νέος ἔρως·
[6, 9]   τὸν δὲ λογισμὸν ἐπιστήσας κριτὴν  ἀκέραιον,   ἄκουσον. νεανίσκος οὗτος οὔτε
[6, 7]   ἐπλήσθη δακρύων, καὶ εἶχεν αὐτῆς  ἴδιον   κάλλος καὶ τὰ δάκρυα. δάκρυον
[6, 2]   ἐὰν δὲ νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον,  ἐφόδιον.   καὶ Πασίων (τοῦτο γὰρ
[6, 22]   λανθάνεις δὲ ἐγκώμιόν μοι διδοὺς  πλεῖον   διὰ ταύτης σου τῆς ἀναισχυντίας·
[6, 22]   μέτρια ταῦτα· τὸ δὲ μεῖζον  ἐγκώμιον·   Καὶ μετὰ Θέρσανδρον παρθένος, τὸν
[6, 22]   τετολμήκασιν οἱ λῃσταί· λανθάνεις δὲ  ἐγκώμιόν   μοι διδοὺς πλεῖον διὰ ταύτης
[6, 19]   φύσιν ἐναντιώτατον, τὴν δὲ βίαν  ὅμοιον.   μὲν γὰρ παροξύνει μισεῖν,
[6, 7]   δὲ μέλαν πορφύρεται, καὶ ἔστιν  ὅμοιον   τὸ μὲν ἴῳ, τὸ δὲ
[6, 9]   στερροτέροις δεσμοῖς δεδεμένον· Μελίτη,  Ποῖον   μοιχόν· ἔφη. τί πάσχεις· εἰ
[6, 12]   Σωσθένην, ἀλλ´· κακὸν σὺ  θηρίον,   μέχρι τίνος μοι μιαίνεις τὰ
[6, 22]   ὑμεῖς τοιαῦτα ποιεῖτε, ἀληθινὸν τοῦτο  πειρατήριον.   εἶτα οὐκ αἰσχύνεσθε ποιοῦντες
[6, 21]   οἱ λῃσταί· φιλοσόφων ἦν τὸ  πειρατήριον·   οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς εἶχεν ὀφθαλμούς·
[6, 13]   μοι, ἔφη, μαίνεσθαι μανίαν ἀνήκεστον.  πειρατήριον   ταῦτα εἶναί σοι δοκεῖ, πλοῦτος
[6, 8]   ἐμοῦ, ὡς εἴην εἰς τὸ  δεσμωτήριον   ἐμβληθείς, εἶτα περὶ τῆς Λευκίππης,
[6, 5]   ἄγει δέ με εἰς τὸ  δεσμωτήριον   καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων.
[6, 6]   Θέρσανδρος ἐμβαλών με εἰς τὸ  δεσμωτήριον,   ὡς εἶχεν ὁρμῆς ἐπὶ τὴν
[6, 15]   τῆς Λευκίππης δωμάτιον. ἐπεὶ δὲ  πλησίον   ἐγένοντο τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν αὐτῆς
[6, 4]   ἐκτροπῆς χωρεῖ, φέρων εἴς τι  δωμάτιον   ἀπόρρητον, καὶ καταθέμενος λέγει πρὸς
[6, 15]   παρῆσαν ἐπὶ τὸ τῆς Λευκίππης  δωμάτιον.   ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγένοντο τῶν
[6, 6]   ὡς δὲ παρῆσαν ἐπὶ τὸ  δωμάτιον,   καταλαμβάνουσιν αὐτὴν χαμαὶ κειμένην, ἐν
[6, 2]   Κλειτοφῶντος· ἐὰν δὲ νομίσῃς φυγεῖν  βέλτιον,   ἐφόδιον. καὶ Πασίων (τοῦτο
[6, 16]   τοὔνομα. ἀνήρ μοι Κλειτοφῶν, πατρὶς  Βυζάντιον,   Σώστρατος πατήρ, μήτηρ Πάνθεια. ἀλλ´
[6, 16]   ἐφοβούμην μή τί σοι κινήσω  κακόν,   παροξύνασα Θέρσανδρον ἐπὶ σέ. εἰ
[6, 12]   ληροῦντα τὸν Σωσθένην, ἀλλ´·  κακὸν   σὺ θηρίον, μέχρι τίνος μοι
[6, 16]   μὴ καὶ σύ τι πέπονθας  ὑβριστικόν·   πολλάκις ἠθέλησα πυθέσθαι παρὰ τοῦ
[6, 8]   εἰς τοὺς ἀγροὺς τὴν Μελίτην  νεανίσκον   ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν εἰς τὴν
[6, 10]   διαπεφοίτηκεν ἐκ τῆς εἰς τὸν  νεανίσκον   τιμῆς, οὐκ εἰδότων τῶν πολλῶν
[6, 3]   ζῶντά σε, καὶ ἐπίστευον, ὅπερ  ἤθελον.   ἀλλ´ οὐκ ἐξέφαινον, ἵνα τὴν
[6, 14]   τὸ οἴκημα σπουδῇ παρῆσαν. καὶ  ἤθελον   μὲν αὐτοῦ καταμεῖναι σὺν ἐμοί,
[6, 17]   ἐστι. Μελίτη φιλεῖ, Λευκίππη φιλεῖ.  ὄφελον,   Ζεῦ, γενέσθαι Κλειτοφῶν. Ἀλλ´
[6, 7]   τῶν δακρύων ἅλμης περὶ τὸν  κύκλον,   τὸ μὲν πιαίνεται, τὸ δὲ
[6, 13]   γὰρ τυγχάνουσα μὲν χάριτος ἔτι  μᾶλλον   αὔξεται, προπηλακισθεῖσα δὲ εἰς ὀργὴν
[6, 20]   ἔχω· σὺ γάρ με καὶ  μᾶλλον   ἠδίκησας. καὶ Σωσθένης αἰσχυνθεὶς
[6, 12]   ὅστις ἐστὶν εἰπεῖν, ὡς ἂν  μᾶλλον   ἡσθείης. Μελίτης μὲν ἀνήρ, ἣν
[6, 7]   ὁρῶσι· τὸ δὲ τῶν γυναικῶν  μᾶλλον,   ὅσῳ θαλερώτερον, τοσούτῳ καὶ γοητότερον.
[6, 5]   πλῆθος τῶν παννυχιζόντων συνέρρεεν. ἔτι  μᾶλλον   οὖν Θέρσανδρος ἐδεινοπάθει, ῥητὰ
[6, 6]   γῆν καταρρεῖ· ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς  μᾶλλον   ῥεέτω τοὺς ἐμούς. ~Ἡ δὲ
[6, 11]   μου γυναῖκα, ὥστε ἐμίσει με  μᾶλλον.   τότε μὲν οὖν εἰπὼν ἐξετάσειν
[6, 22]   μόνη καὶ γυνή, καὶ ἓν  ὅπλον   ἔχω τὴν ἐλευθερίαν, μήτε
[6, 9]   ἔθαψα τῆς θαλάσσης νεκρούς, εἰ  ξύλον   ἐκ ναυαγίας τῇ γῇ προσπεσὸν
[6, 19]   τὴν ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς  δοῦλον   τῆς ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ· οὐκ
[6, 11]   σε. τὸ δὲ κατόρθωμα τοῦτο  ἐμόν.   ἐγὼ γάρ σου πρὸς αὐτὸν
[6, 4]   αὕτη γὰρ τὸν δεσπότην τὸν  ἐμὸν   ἐραστήν σοι προξενεῖ. μὲν
[6, 15]   Θέρσανδρος, θαρρείτω. τὸ γὰρ  ἐμὸν   οὕτως ἔχει πρὸς αὐτήν, ὡς
[6, 20]   δὴ κατὰ κόρρης αὐτήν,  κακόδαιμον   ἀνδράποδον, λέγων, καὶ ἀληθῶς ἐρωτιῶν·
[6, 7]   καὶ τὰ δάκρυα. δάκρυον γὰρ  ὀφθαλμὸν   ἀνίστησι καὶ ποιεῖ προπετέστερον. κἂν
[6, 22]   ἐγώ. κἂν καταφλέγῃς, οὐχ οὕτως  θερμὸν   εὑρήσεις τὸ πῦρ.
[6, 9]   καρδίας τὴν ὀργήν, τὸν δὲ  λογισμὸν   ἐπιστήσας κριτὴν ἀκέραιον, ἄκουσον.
[6, 18]   λαλεῖν· οὐ γὰρ ἐπιστήσαντες τὸν  λογισμὸν   τοῖς λόγοις, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν
[6, 10]   ~Ταῦτα δὲ ἔλεγε, προσποιησαμένη τὸν  ἀφανισμὸν   τῆς Λευκίππης μὴ ἐγνωκέναι, ταμιευσαμένη
[6, 19]   ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον, αὐτὸς τὸν  θυμὸν   εἰς συμμαχίαν καλεῖ. κἀκεῖνος ὡς
[6, 13]   εἰς φιλανθρωπίαν ἴσον ἔχει τὸν  θυμὸν   εἰς τιμωρίαν. τὰ μὲν δὴ
[6, 19]   εἰς ὁμιλίαν παρακαλεῖ καὶ τὸν  θυμὸν   ἐπαγγέλλεται καταμαλάττειν ἡδονῇ. τυχὼν μὲν
[6, 19]   ὁπλίζει τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τὸν  θυμὸν   ἤδη καθεύδοντα νικᾷ. ὁρῶν δὲ
[6, 19]   ἀτιμούμενος δὲ πάλιν εἰς τὸν  θυμὸν   καταδύεται· δὲ καθεύδων ἐξεγείρεται
[6, 9]   ἐκ ναυαγίας τῇ γῇ προσπεσὸν  ἐλάμβανον,   Τάχα, λέγουσα, Θέρσανδρος ἐπὶ ταύτης
[6, 11]   αὐτὸν ἔσαινε τῶν λεγομένων τὸ  πιθανόν,   καὶ τὸ τῆς Λευκίππης σύμφωνον
[6, 21]   τὴν σὴν φοβῇ, ἀλλὰ βιάζῃ  παρθένον   ἐν πόλει παρθένου· δέσποινα, ποῦ
[6, 15]   ἀλλ´ ὑπονοεῖν μοι δοκεῖ σε  χρησάμενον   ἅπαξ ἀφήσειν, καὶ ὀκνεῖ τὴν
[6, 1]   ἐπ´ αὐταῖς ταῖς θύραις,  προστεταγμένον   ἐστὶν ἐξ ἐμοῦ κομίσαι σε
[6, 9]   ἵνα αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις δεσμοῖς  δεδεμένον·   Μελίτη, Ποῖον μοιχόν· ἔφη.
[6, 14]   τὸ ἐλπίζον καὶ ἤλπιζε τὸ  φοβούμενον.   ~Ἡμέρας δὲ γενομένης, μὲν
[6, 19]   ἐλεύθερος, ἀλλὰ μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ  φιλούμενον.   ὅταν δὲ θυμὸς καχλάζων
[6, 19]   ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ καὶ πρὸς τὸ  ἐρώμενον   ἀπολογεῖται καὶ εἰς ὁμιλίαν παρακαλεῖ
[6, 19]   ἢν δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ  ἐρώμενον,   αὐτὸς τὸν θυμὸν εἰς συμμαχίαν
[6, 18]   ἀλλὰ τὴν ψυχὴν εἰς τὸ  ἐρώμενον   ἔχοντες, τῇ γλώττῃ μόνον χωρὶς
[6, 7]   κίνησιν ἐπέχει, μὴ πρὶν τὸ  ἐρώμενον   ἰδεῖν ταχὺ θελήσῃ πεσεῖν· μαρτυρίαν
[6, 9]   ἀλλ´ οὐκ ἄπει πρὸς τὸν  ἐρώμενον,   ἵνα αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις δεσμοῖς
[6, 19]   δὲ αὐτῷ σπείσασθαι πρὸς τὸ  ἐρώμενον,   κἂν θέλῃ. δὲ τῷ
[6, 7]   εἰ δὲ ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα,  καινὸν   ἂν εἶχεν ἤλεκτρον γῆ.
[6, 3]   καὶ συντίθεται κατ´ ἐμοῦ δρᾶμα  καινόν·   ἐπάγει γάρ μοι τὸν Θέρσανδρον
[6, 17]   φιλεῖ, τοῦ δὲ ἀπόντος, ἕως  καινὸν   οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ
[6, 21]   ἰδοὺ δέρη, σφαζέτω. ἀγῶνα θεάσασθε  καινόν·   πρὸς πάσας τὰς βασάνους ἀγωνίζεται
[6, 3]   ἐπίστευον, ὅπερ ἤθελον. ἀλλ´ οὐκ  ἐξέφαινον,   ἵνα τὴν δέσποιναν ἐπ´ αὐτοφώρῳ
[6, 3]   ἐδόκουν τοῦτο μόνον εἶναι τὸ  δεινόν·   ἐλελήθει δὲ καὶ ἄλλο τεχθέν
[6, 9]   που πλανᾶται· τάχα, λέγουσα, τὶς  κἀκεῖνον   ἐλεήσει γυνή. εἰ δὲ τῷ
[6, 13]   Σκέψαι, ἔφη, κατὰ σοῦ τί  ἄμεινον,   καὶ ὅπως μηδὲν τούτων πρὸς
[6, 22]   εἰ δὲ ὑμεῖς τοιαῦτα ποιεῖτε,  ἀληθινὸν   τοῦτο πειρατήριον. εἶτα οὐκ αἰσχύνεσθε
[6, 12]   ὦτα· τί ἐμοὶ καὶ Θερσάνδρῳ  κοινόν·   καλὸς ἔστω Μελίτῃ καὶ πλούσιος
[6, 7]   μέν τι, κατὰ τὸ εἰκός,  ἀνθρώπινον,   καλλωπιζόμενος δὲ πρὸς τὴν Λευκίππην,
[6, 3]   ἀνθρώπων. κἀγὼ μὲν ἐδόκουν τοῦτο  μόνον   εἶναι τὸ δεινόν· ἐλελήθει δὲ
[6, 16]   τὴν γλῶσσαν εἰπεῖν· ἀλλὰ ταῦτα  μόνον   ἔλεγον· Ἄνερ Κλειτοφῶν, Λευκίππης μόνης
[6, 17]   μοιχοῦ, μέχρι μὲν αὐτὸν οἶδε  μόνον   καὶ οὐ κεκοινώνηκεν ἑτέρῳ, βόσκει
[6, 15]   ὡς ἀθάνατον εἶναι. ἓν δὲ  μόνον   φοβοῦμαι καὶ ἐπείγομαι μαθεῖν περὶ
[6, 18]   τὸ ἐρώμενον ἔχοντες, τῇ γλώττῃ  μόνον   χωρὶς ἡνιόχου τοῦ λογισμοῦ λαλοῦσιν.
[6, 18]   τῆς νυκτὸς τὸ πῦρ, ὅσον  χρόνον   ἀπελείφθη τῆς κόρης, ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης
[6, 16]   πεπίστευκα· μετὰ τοσοῦτον ἰδοῦσά σε  χρόνον   ἐν τοῖς ἀγροῖς οὐ κατεφίλησα.
[6, 10]   παρὰ τὸν τῆς συμβιώσεως κατέγνωκας  χρόνον·   μηδὲ νῦν τοιοῦτον ὑπολάβοις.
[6, 11]   πιθανόν, καὶ τὸ τῆς Λευκίππης  σύμφωνον   τῷ λόγῳ τοῦ Σωσθένους μέρος
[6, 18]   νεύει κάτω καὶ εἰς τὸν  κόλπον   κατεδύετο. δὲ οὐδὲν ἧττον
[6, 2]   ~Ἐγὼ μὲν δὴ τοῦτον τὸν  τρόπον   ὑπεκδύομαι· καὶ φύλαξ τοῦ
[6, 9]   καὶ οὕτως εἶχε· τὴν γὰρ  ἄνθρωπον   ἥκοντες εὕρομεν. διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ
[6, 19]   περιβέβληται. ὅταν οὖν ἄμφω τὸν  ἄνθρωπον   καταλάβωσι, γίνεται μὲν αὐτοῖς
[6, 5]   ἠμφιεσμένος· καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ  πρόσωπον   αὐτοῖς, καί με Σωσθένης
[6, 18]   οὐδὲν ἧττον περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ  πρόσωπον   ἐβιάζετο· δὲ ἀντικατεδύετο καὶ
[6, 11]   πρὸς αὐτὴν καὶ σχηματίσας τὸ  πρόσωπον   εἰς ἡδονήν, Κατωρθώσαμεν, εἶπεν,
[6, 6]   χαρᾶς καὶ ἀνιαθεὶς συνέστειλε τὸ  πρόσωπον   εἰς τὴν ὄψιν τῆς συμφορᾶς.
[6, 1]   τὴν ἐμὴν καὶ κλέπτε τὸ  πρόσωπον   τῷ πέπλῳ. ἡγήσεται δέ σοι
[6, 17]   ἔρως· γυνὴ δὲ μάλιστα τὸ  παρὸν   φιλεῖ, τοῦ δὲ ἀπόντος, ἕως
[6, 10]   ζήτησιν φανερῶς, ὡς καὶ τὸν  Θέρσανδρον   ἐπαναγκάσαι. ταῦτα οὖν ὑποκριναμένη πιθανῶς
[6, 16]   τί σοι κινήσω κακόν, παροξύνασα  Θέρσανδρον   ἐπὶ σέ. εἰ δὲ ὡς
[6, 13]   καὶ ὅπως μηδὲν τούτων πρὸς  Θέρσανδρον   ἐρεῖς, μὴ παροξύνῃς χρηστὸν ἄνδρα·
[6, 4]   ἐσιώπησεν· δὲ ἐπὶ τὸν  Θέρσανδρον   ἔρχεται καὶ λέγει τὰ πεπραγμένα.
[6, 18]   χειρὸς πάλῃ, φιλονεικία λαμβάνει τὸν  Θέρσανδρον   ἐρωτική, καὶ τὴν μὲν λαιὰν
[6, 15]   μὲν Σωσθένης ἐπὶ τὸν  Θέρσανδρον   ἔσπευδεν, οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν
[6, 3]   καινόν· ἐπάγει γάρ μοι τὸν  Θέρσανδρον   εὐθὺς παρελθόντα. μεταπεισθεὶς γὰρ ὑπὸ
[6, 2]   κλοπῆς, ἀλλ´ ἵνα σοι πρὸς  Θέρσανδρον   τῆς αἰτίας ἀπόλυσις
[6, 11]   Σωσθένης παραπέμψας μέχρι τινὸς τὸν  Θέρσανδρον   καὶ καθυποσχόμενος περὶ τῆς Λευκίππης,
[6, 3]   φθάσας καταμηνύει μου πρὸς τὸν  Θέρσανδρον   (ὁ γὰρ διαβαλὼν αὐτὸς ἦν)
[6, 12]   Βούλομαι δέ σοι καὶ τὸν  Θέρσανδρον   ὅστις ἐστὶν εἰπεῖν, ὡς ἂν
[6, 22]   δὲ μεῖζον ἐγκώμιον· Καὶ μετὰ  Θέρσανδρον   παρθένος, τὸν καὶ λῃστῶν ἀσελγέστερον·
[6, 12]   σωρὸν ἀλλοτρίων ἐγκωμίων· τότε ἐπαινέσω  Θέρσανδρον   ὡς ἄνδρα ἀγαθόν, ὅταν εἰς
[6, 17]   οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ  ἕτερον,   τὸν πρότερον τῆς ψυχῆς ἀπήλειψε.
[6, 18]   εἰσέρχεται σχηματίσας ἑαυτὸν εἰς τὸ  εὐαγωγότερον   πρὸς θέαν, ὡς ᾤετο. ἐπεὶ
[6, 17]   μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ ἕτερον, τὸν  πρότερον   τῆς ψυχῆς ἀπήλειψε. ταῦτα ἀκούσας
[6, 7]   μᾶλλον, ὅσῳ θαλερώτερον, τοσούτῳ καὶ  γοητότερον.   ἐὰν δὲ δακρύουσα
[6, 22]   Θέρσανδρον παρθένος, τὸν καὶ λῃστῶν  ἀσελγέστερον·   ἂν ὑβρίσαι μὴ δυνηθῇ, καὶ
[6, 7]   γὰρ ὀφθαλμὸν ἀνίστησι καὶ ποιεῖ  προπετέστερον.   κἂν μὲν ἄμορφος καὶ
[6, 3]   δὲ καὶ ἄλλο τεχθέν μοι  χαλεπώτερον.   γὰρ Σωσθένης τὴν
[6, 7]   δὲ τῶν γυναικῶν μᾶλλον, ὅσῳ  θαλερώτερον,   τοσούτῳ καὶ γοητότερον. ἐὰν δὲ
[6, 7]   μὴ ὀχληρὸς εἴην. ὅταν δὲ  ἡμερώτερον   διατεθῇ, τότε αὐτῇ διαλεχθήσομαι. σὺ
[6, 21]   ἰδοὺ σῶμα, καιέτω. φερέτω καὶ  σίδηρον·   ἰδοὺ δέρη, σφαζέτω. ἀγῶνα θεάσασθε
[6, 22]   τὸν τροχόν, τὸ πῦρ, τὸν  σίδηρον·   συστρατευέσθω δέ σοι καὶ
[6, 5]   προηγούμενος καὶ προϊδὼν ἀποφεύγει, μὴ  καιρὸν   λαβὼν ὑπὸ δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι·
[6, 16]   πιστεύσῃς περὶ Κλειτοφῶντος, μὴ τὸ  ἄκαιρόν   μου τῆς ἐλευθερίας τὸν φίλτατον
[6, 17]   Λάκαιναν. ~Ταῦτα ἀκούσας Θέρσανδρος  μικρὸν   ἀναχωρήσας λέγει πρὸς τὸν Σωσθένην·
[6, 6]   ἦν δὲ ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα  μικρὸν   αὖθις τοὺς ὀφθαλμοὺς κατέβαλεν. ἰδὼν
[6, 7]   παγῆναι πεσόντα, καινὸν ἂν εἶχεν  ἤλεκτρον   γῆ. δὲ Θέρσανδρος
[6, 2]   ἀνέστρεψεν Μελανθώ, καταλαμβάνει τὸν  φρουρὸν   ἄρτι ἐπικλείσαντα τὸ οἴκημα, καὶ
[6, 15]   ἔσπευδεν, οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν  Σάτυρον   ἐπ´ ἐμέ. ὡς δὲ εἶδεν
[6, 1]   οἰκίαν, οὗ καὶ Κλεινίαν καὶ  Σάτυρον   εὑρήσεις καὶ Λευκίππη σοι παρέσται.
[6, 2]   συνεγνωκότι. χρυσοῖ δέ σοι οὗτοι  δῶρον   δέκα, δῶρον μέν, ἂν ἐνταῦθα
[6, 2]   δέ σοι οὗτοι δῶρον δέκα,  δῶρον   μέν, ἂν ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ
[6, 4]   πρὸς αὐτήν· Ἥκω σοι φέρων  σωρὸν   ἀγαθῶν· ἀλλ´ ὅπως εὐτυχήσασα μὴ
[6, 12]   Κροίσου πλουσιώτερος. τί μοι καταλέγεις  σωρὸν   ἀλλοτρίων ἐγκωμίων· τότε ἐπαινέσω Θέρσανδρον
[6, 20]   καὶ μεγάλην εὐτυχίαν δοκεῖς τὸν  σὸν   καταφιλῆσαι δεσπότην, ἀλλὰ ἀκκίζῃ καὶ
[6, 9]   ἐξέλυσας καὶ τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας·  σὸν   τὸ ἔργον. τί οὖν οὐκ
[6, 9]   γυνὴ κατὰ τοὺς ἀγρούς.  ἐξέτασον   τῶν λεχθέντων ἕκαστον. εἴ τι
[6, 9]   ξύλον ἐκ ναυαγίας τῇ γῇ  προσπεσὸν   ἐλάμβανον, Τάχα, λέγουσα, Θέρσανδρος ἐπὶ
[6, 20]   καὶ πρὸς τὸν Σωσθένην ἰδοῦσα,  Μαρτύρησον,   εἶπεν αὐτῷ, πῶς πρὸς τὰς
[6, 21]   συμβουλεύει γὰρ καλῶς· τὰς βασάνους  παράστησον.   φερέτω τροχόν· ἰδοὺ χεῖρες, τεινέτω.
[6, 13]   τὸ γὰρ περιττὸν εἰς φιλανθρωπίαν  ἴσον   ἔχει τὸν θυμὸν εἰς τιμωρίαν.
[6, 18]   ὅλης τῆς νυκτὸς τὸ πῦρ,  ὅσον   χρόνον ἀπελείφθη τῆς κόρης, ἀνεζωπύρησεν
[6, 7]   Σωσθένην προσκύψας· Νῦν μὲν αὐτὴν  θεράπευσον·   ὁρᾷς γὰρ ὡς ἔχει λύπης·
[6, 10]   οὖν ὑποκριναμένη πιθανῶς κἀκεῖνα προσετίθει·  Πίστευσον,   ἄνερ· οὐδέν μου, φίλτατε, παρὰ
[6, 9]   δὲ λογισμὸν ἐπιστήσας κριτὴν ἀκέραιον,  ἄκουσον.   νεανίσκος οὗτος οὔτε μοιχὸς
[6, 2]   ἐν καλῷ θῆται τὰ πρὸς  τὸν   ἄνδρα καὶ γένηται τὰ τῆς
[6, 18]   εἰς τοὐπίσω, τῇ δὲ εἰς  τὸν   ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει. ὡς δέ
[6, 19]   καρδίᾳ περιβέβληται. ὅταν οὖν ἄμφω  τὸν   ἄνθρωπον καταλάβωσι, γίνεται μὲν αὐτοῖς
[6, 13]   καὶ τερατευόμενος ὑπὲρ τὸν δελφῖνα  τὸν   Ἀρίονος. ὡς δ´ οὐδὲν
[6, 10]   μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα δὲ ἔλεγε, προσποιησαμένη  τὸν   ἀφανισμὸν τῆς Λευκίππης μὴ ἐγνωκέναι,
[6, 10]   αὐτῷ πῦρ ἐξάπτεται, καὶ ἐπὶ  τὸν   βληθέντα μαίνεται. τεχθεῖσα δὲ
[6, 9]   δὲ τῆς καρδίας τὴν ὀργήν,  τὸν   δὲ λογισμὸν ἐπιστήσας κριτὴν ἀκέραιον,
[6, 13]   ὡς ἐσώθη, καὶ τερατευόμενος ὑπὲρ  τὸν   δελφῖνα τὸν Ἀρίονος. ὡς δ´
[6, 4]   σῷ γεγονέναι δόξῃς· αὕτη γὰρ  τὸν   δεσπότην τὸν ἐμὸν ἐραστήν σοι
[6, 3]   ἐκέλευσεν ἀποστῆναι διοικήσεως, μαθὼν παρεῖναι  τὸν   δεσπότην τούς τε ἀγροὺς οὐκέτι
[6, 3]   αὐτῆς ἀπεγνώκει τυχεῖν, μαστροπεύει πρὸς  τὸν   δεσπότην, ὡς ἂν αὐτὸν τῆς
[6, 4]   δόξῃς· αὕτη γὰρ τὸν δεσπότην  τὸν   ἐμὸν ἐραστήν σοι προξενεῖ.
[6, 9]   μένεις· ἀλλ´ οὐκ ἄπει πρὸς  τὸν   ἐρώμενον, ἵνα αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις
[6, 20]   τὸ μὲν πρῶτον ἐλπίζων εἰς  τὸν   ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης δοῦλος
[6, 19]   ἂν δὲ ἅπαξ θυμὸς  τὸν   ἔρωτα παρ´ αὑτῷ λάβῃ καὶ
[6, 10]   τὴν ζήτησιν φανερῶς, ὡς καὶ  τὸν   Θέρσανδρον ἐπαναγκάσαι. ταῦτα οὖν ὑποκριναμένη
[6, 4]   ἐκπλαγεῖσα ἐσιώπησεν· δὲ ἐπὶ  τὸν   Θέρσανδρον ἔρχεται καὶ λέγει τὰ
[6, 18]   τῆς χειρὸς πάλῃ, φιλονεικία λαμβάνει  τὸν   Θέρσανδρον ἐρωτική, καὶ τὴν μὲν
[6, 15]   γενομένης, μὲν Σωσθένης ἐπὶ  τὸν   Θέρσανδρον ἔσπευδεν, οἱ δὲ ἀμφὶ
[6, 3]   δρᾶμα καινόν· ἐπάγει γάρ μοι  τὸν   Θέρσανδρον εὐθὺς παρελθόντα. μεταπεισθεὶς γὰρ
[6, 11]   δὲ Σωσθένης παραπέμψας μέχρι τινὸς  τὸν   Θέρσανδρον καὶ καθυποσχόμενος περὶ τῆς
[6, 3]   μὲν φθάσας καταμηνύει μου πρὸς  τὸν   Θέρσανδρον (ὁ γὰρ διαβαλὼν αὐτὸς
[6, 12]   προσετίθει· Βούλομαι δέ σοι καὶ  τὸν   Θέρσανδρον ὅστις ἐστὶν εἰπεῖν, ὡς
[6, 19]   αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον, αὐτὸς  τὸν   θυμὸν εἰς συμμαχίαν καλεῖ. κἀκεῖνος
[6, 13]   περιττὸν εἰς φιλανθρωπίαν ἴσον ἔχει  τὸν   θυμὸν εἰς τιμωρίαν. τὰ μὲν
[6, 19]   καὶ εἰς ὁμιλίαν παρακαλεῖ καὶ  τὸν   θυμὸν ἐπαγγέλλεται καταμαλάττειν ἡδονῇ. τυχὼν
[6, 19]   καὶ ὁπλίζει τὴν ἐπιθυμίαν καὶ  τὸν   θυμὸν ἤδη καθεύδοντα νικᾷ. ὁρῶν
[6, 19]   γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ πάλιν εἰς  τὸν   θυμὸν καταδύεται· δὲ καθεύδων
[6, 22]   ἐγκώμιον· Καὶ μετὰ Θέρσανδρον παρθένος,  τὸν   καὶ λῃστῶν ἀσελγέστερον· ἂν ὑβρίσαι
[6, 18]   ὁδὸν νεύει κάτω καὶ εἰς  τὸν   κόλπον κατεδύετο. δὲ οὐδὲν
[6, 7]   τῆς τῶν δακρύων ἅλμης περὶ  τὸν   κύκλον, τὸ μὲν πιαίνεται, τὸ
[6, 18]   ζητήσωσι λαλεῖν· οὐ γὰρ ἐπιστήσαντες  τὸν   λογισμὸν τοῖς λόγοις, ἀλλὰ τὴν
[6, 10]   ὅταν οὖν Διαβολὴ τοξεύσῃ  τὸν   λόγον, μὲν δίκην βέλους
[6, 5]   καὶ ἄρρητα βοῶν, τὸν μοιχόν,  τὸν   λωποδύτην· ἄγει δέ με εἰς
[6, 15]   πειθὼ πρὸς αὐτόν. δὲ  τὸν   μὲν ὄντα λόγον οὐ λέγει,
[6, 9]   εἰς τὴν οἰκίαν ἐβόα πάλιν,  Τὸν   μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ, τῶν δεσμῶν
[6, 5]   ῥητὰ μὲν καὶ ἄρρητα βοῶν,  τὸν   μοιχόν, τὸν λωποδύτην· ἄγει δέ
[6, 10]   φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ τῆς εἰς  τὸν   νεανίσκον τιμῆς, οὐκ εἰδότων τῶν
[6, 12]   πλοῦτος μείζων τοῦ γένους, ὑπὲρ  τὸν   πλοῦτον χρηστότης· τὴν δὲ
[6, 17]   εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ ἕτερον,  τὸν   πρότερον τῆς ψυχῆς ἀπήλειψε. ταῦτα
[6, 15]   Θέρσανδρον ἔσπευδεν, οἱ δὲ ἀμφὶ  τὸν   Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ. ὡς δὲ
[6, 22]   μάστιγας, τὸν τροχόν, τὸ πῦρ,  τὸν   σίδηρον· συστρατευέσθω δέ σοι καὶ
[6, 20]   λαλῶ καὶ μεγάλην εὐτυχίαν δοκεῖς  τὸν   σὸν καταφιλῆσαι δεσπότην, ἀλλὰ ἀκκίζῃ
[6, 12]   οὐχ ὑπήνεγκεν Λευκίππη ληροῦντα  τὸν   Σωσθένην, ἀλλ´· κακὸν σὺ
[6, 8]   οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, ὑπενόει δὲ  τὸν   Σωσθένην. βουλομένη δὲ φανερὰν αὐτῆς
[6, 15]   ὡς δὲ εἶδεν Θέρσανδρος  τὸν   Σωσθένην, ἐπυνθάνετο πῶς ἔχει τὰ
[6, 17]   Θέρσανδρος μικρὸν ἀναχωρήσας λέγει πρὸς  τὸν   Σωσθένην· Ἤκουσας ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων
[6, 20]   πλὴν οὐ βιάσῃ. καὶ πρὸς  τὸν   Σωσθένην ἰδοῦσα, Μαρτύρησον, εἶπεν αὐτῷ,
[6, 7]   τὰ δάκρυα ἰάσομαι. εἶτα πρὸς  τὸν   Σωσθένην πάλιν, ἐξιών, Ὅπως εἴπῃς
[6, 9]   διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ μοι. ἔχεις  τὸν   Σωσθένην, πάρεστιν γυνὴ κατὰ
[6, 7]   κἀκείνη δακρύει. λέγει οὖν πρὸς  τὸν   Σωσθένην προσκύψας· Νῦν μὲν αὐτὴν
[6, 10]   ἄνερ· οὐδέν μου, φίλτατε, παρὰ  τὸν   τῆς συμβιώσεως κατέγνωκας χρόνον· μηδὲ
[6, 2]   θυρῶν. ~Ἐγὼ μὲν δὴ τοῦτον  τὸν   τρόπον ὑπεκδύομαι· καὶ φύλαξ
[6, 22]   λάμβανε κατ´ ἐμοῦ τὰς μάστιγας,  τὸν   τροχόν, τὸ πῦρ, τὸν σίδηρον·
[6, 16]   τὸ ἄκαιρόν μου τῆς ἐλευθερίας  τὸν   φίλτατον ἀπολέσῃ. φέρε πάλιν ἐνδύσωμαί
[6, 2]   δὲ ἀνέστρεψεν Μελανθώ, καταλαμβάνει  τὸν   φρουρὸν ἄρτι ἐπικλείσαντα τὸ οἴκημα,
[6, 2]   τὴν ἔξοδον τὴν ἐμήν, καλεῖ  τὸν   φύλακα. κἀκεῖνος, ὡς τὸ εἰκός,
[6, 1]   δίδωσι δέ μοι καὶ χρυσοῦς  ἑκατὸν   καὶ καλεῖ τὴν Μελανθώ· θεράπαινα
[6, 15]   οὕτως ἔχει πρὸς αὐτήν, ὡς  ἀθάνατον   εἶναι. ἓν δὲ μόνον φοβοῦμαι
[6, 16]   ἄκαιρόν μου τῆς ἐλευθερίας τὸν  φίλτατον   ἀπολέσῃ. φέρε πάλιν ἐνδύσωμαί μου
[6, 7]   ἔστι μὲν γὰρ φύσει δάκρυον  ἐπαγωγότατον   ἐλέου τοῖς ὁρῶσι· τὸ δὲ
[6, 2]   ὡς τὸ εἰκός, θέαμα ἰδὼν  παραδοξότατον   τῆς κατὰ τὴν ἔλαφον ἀντὶ
[6, 19]   καὶ ἔστι τὴν μὲν φύσιν  ἐναντιώτατον,   τὴν δὲ βίαν ὅμοιον.
[6, 4]   χωρεῖ, φέρων εἴς τι δωμάτιον  ἀπόρρητον,   καὶ καταθέμενος λέγει πρὸς αὐτήν·
[6, 11]   ζηλοτυπία γὰρ ἅπαξ ἐμπεσοῦσα ψυχῇ  δυσέκλειπτόν   ἐστιν. ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν
[6, 9]   τοὺς ἀγρούς. ἐξέτασον τῶν λεχθέντων  ἕκαστον.   εἴ τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα
[6, 13]   Δοκεῖς μοι, ἔφη, μαίνεσθαι μανίαν  ἀνήκεστον.   πειρατήριον ταῦτα εἶναί σοι δοκεῖ,
[6, 13]   πρὸς Θέρσανδρον ἐρεῖς, μὴ παροξύνῃς  χρηστὸν   ἄνδρα· ὀργισθεὶς γὰρ ἀφόρητός ἐστι.
[6, 10]   τῶν ἐντυχόντων, διαπνεῖ δὲ ἐπὶ  πλεῖστον   καταιγίζουσα τῷ τοῦ λόγου πνεύματι
[6, 3]   καλήν, ἀλλὰ χρῆμά τι κάλλους  ἄπιστον·   οὕτως αὐτὴν πιστεύσειας ἀκούων, ὡς
[6, 3]   πιστεύσειας ἀκούων, ὡς ἰδών. ταύτην  ἐφύλαττόν   σοι· καὶ γὰρ ἠκηκόειν ζῶντά
[6, 18]   κόλπον κατεδύετο. δὲ οὐδὲν  ἧττον   περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον ἐβιάζετο·
[6, 13]   εἰς ὀργὴν ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ  περιττὸν   εἰς φιλανθρωπίαν ἴσον ἔχει τὸν
[6, 17]   ἑτέρῳ, βόσκει τὴν ψυχὴν ἐπ´  αὐτόν·   ἂν δ´ ἅπαξ ἐς ταὐτὸν
[6, 19]   τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ. ἢν δὲ  αὐτὸν   ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον, αὐτὸς τὸν
[6, 13]   Λευκίππη οὐκέτι μυθολογοῦντα πρὸς  αὐτὸν   εἶπε, Σκέψαι, ἔφη, κατὰ σοῦ
[6, 16]   Θέρσανδρος ἔλθῃ πυνθανόμενος, τί πρὸς  αὐτὸν   εἴπω· ἆρα ἀποκαλύψασα τοῦ δράματος
[6, 11]   ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος, καὶ  αὐτὸν   ἔσαινε τῶν λεγομένων τὸ πιθανόν,
[6, 18]   τυχών, καμών, λέγει πρὸς  αὐτὸν   Λευκίππη· Οὔτε ὡς ἐλεύθερος
[6, 9]   ἄπει πρὸς τὸν ἐρώμενον, ἵνα  αὐτὸν   ἴδῃς στερροτέροις δεσμοῖς δεδεμένον·
[6, 13]   οὕτω φιλοῦσιν οἱ θεοί, ὡς  αὐτὸν   καὶ ἐκ μέσων τῶν τοῦ
[6, 15]   τὴν κόρην εἰς πειθὼ πρὸς  αὐτόν.   δὲ τὸν μὲν ὄντα
[6, 17]   καταράτου τούτου μοιχοῦ, μέχρι μὲν  αὐτὸν   οἶδε μόνον καὶ οὐ κεκοινώνηκεν
[6, 2]   ἔστη σιωπῇ. λέγει οὖν πρὸς  αὐτόν·   Οὐκ ἀπιστοῦσά σοι μὴ οὐκ
[6, 11]   ἐμόν. ἐγὼ γάρ σου πρὸς  αὐτὸν   περὶ τοῦ κάλλους πολλὰ ἐτερατευσάμην
[6, 3]   πρὸς τὸν δεσπότην, ὡς ἂν  αὐτὸν   τῆς Μελίτης ἀπαγάγοι· Κόρην ἐωνησάμην,
[6, 6]   ἐπιτηρῶν πότε αὖθις ἀναβλέψει πρὸς  αὐτόν.   ὡς δὲ ἔνευσεν εἰς τὴν
[6, 11]   τῶν εἰρημένων, κοιμησόμενος ᾤχετο καθ´  αὑτόν.   δὲ Μελίτη κακῶς εἶχε
[6, 18]   ὑπ´ αὐτῆς εἰρημένων, εἰσέρχεται σχηματίσας  ἑαυτὸν   εἰς τὸ εὐαγωγότερον πρὸς θέαν,
[6, 17]   αὐτόν· ἂν δ´ ἅπαξ ἐς  ταὐτὸν   ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ διαφέρεις ἐκείνου
[6, 1]   παρὰ πολὺ γέγονας τῇ στολῇ·  τοιοῦτον   Ἀχιλλέα ποτ´ ἐθεασάμην ἐν γραφῇ.
[6, 13]   καὶ γάμος καὶ τρυφή, ἄνδρα  τοιοῦτον   λαβούσῃ παρὰ τῆς Τύχης, ὃν
[6, 10]   συμβιώσεως κατέγνωκας χρόνον· μηδὲ νῦν  τοιοῦτον   ὑπολάβοις. δὲ φήμη διαπεφοίτηκεν
[6, 12]   μείζων τοῦ γένους, ὑπὲρ τὸν  πλοῦτον   χρηστότης· τὴν δὲ ἡλικίαν
[6, 16]   ἄστοργος ἐγὼ πεπίστευκα· μετὰ  τοσοῦτον   ἰδοῦσά σε χρόνον ἐν τοῖς
[6, 3]   τύχη δὲ ἐτήρησέ σοι, ὥστε  τοσοῦτον   κάλλος λαβεῖν. ἔστι δὲ νῦν
[6, 9]   σωζομένων ἔσχατος· ἐχαριζόμην σοὶ τιμῶσα  τοῦτον.   ἔπλευσεν ὥσπερ σύ· ἐτίμων, φίλτατε,
[6, 2]   γένωμαι θυρῶν. ~Ἐγὼ μὲν δὴ  τοῦτον   τὸν τρόπον ὑπεκδύομαι· καὶ
[6, 20]   ~Ὁ Θέρσανδρος οὖν, τὸ μὲν  πρῶτον   ἐλπίζων εἰς τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν,
[6, 3]   τε Μελίτην ἤθελεν ἀμύνασθαι. καὶ  πρῶτον   μὲν φθάσας καταμηνύει μου πρὸς
[6, 3]   γὰρ ἠκηκόειν ζῶντά σε, καὶ  ἐπίστευον,   ὅπερ ἤθελον. ἀλλ´ οὐκ ἐξέφαινον,
[6, 7]   ἴδιον κάλλος καὶ τὰ δάκρυα.  δάκρυον   γὰρ ὀφθαλμὸν ἀνίστησι καὶ ποιεῖ
[6, 7]   τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ δὲ  δάκρυον   εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι
[6, 7]   οὐδ´ ὀφθαλμὸς ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ τὸ  δακρύον   ἐμιμήσατο. ἐπειδὴ γὰρ εἰς τὰ
[6, 7]   εἶχεν. ἔστι μὲν γὰρ φύσει  δάκρυον   ἐπαγωγότατον ἐλέου τοῖς ὁρῶσι· τὸ
[6, 7]   δυνάμενος οὐκ ἐθέλει, ἀλλὰ τὸ  δάκρυον   ὡς δύναται κατέχει καὶ φοβεῖται
[6, 2]   ἰδὼν παραδοξότατον τῆς κατὰ τὴν  ἔλαφον   ἀντὶ παρθένου παροιμίας, ἐξεπλάγη καὶ
[6, 17]   πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ γὰρ ἐπιθυμοῦν,  σύμμαχον   θέλει λαβόν, ἐγείρει τὴν
[6, 14]   Μελίτης διηγησάμενος ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν  εἶχον   ἐπὶ τρυτάνης ἐλπίδος καὶ φόβου,
[6, 5]   ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα τῆς Μελίτης  εἶχον   ἠμφιεσμένος· καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ
[6, 16]   παρὰ τοῦ Σωσθένους, ἀλλ´ οὐκ  εἶχον   ὅπως πύθωμαι. εἰ μὲν ὡς
[6, 5]   δείματος. ἐγὼ μὲν οὖν οὕτως  εἶχον   τὴν ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ δὲ
[6, 9]   τὴν οἰκίαν ἐβόα πάλιν, Τὸν  μοιχὸν   ἐξέκλεψας σύ, τῶν δεσμῶν ἐξέλυσας
[6, 9]   δεσμοῖς δεδεμένον· Μελίτη, Ποῖον  μοιχόν·   ἔφη. τί πάσχεις· εἰ γὰρ
[6, 21]   καὶ πάντα νικᾷ. εἶτα Κλειτοφῶντα  μοιχὸν   καλεῖς, αὐτὸς μοιχὸς ὤν· οὐδὲ
[6, 5]   μὲν καὶ ἄρρητα βοῶν, τὸν  μοιχόν,   τὸν λωποδύτην· ἄγει δέ με
[6, 20]   καὶ πεπορνεῦσθαι δοκῶ· καὶ γὰρ  μοιχὸν   φιλεῖς. ἀλλ´ ἐπειδὴ μὴ θέλεις
[6, 21]   καλῶς· τὰς βασάνους παράστησον. φερέτω  τροχόν·   ἰδοὺ χεῖρες, τεινέτω. φερέτω καὶ
[6, 22]   κατ´ ἐμοῦ τὰς μάστιγας, τὸν  τροχόν,   τὸ πῦρ, τὸν σίδηρον· συστρατευέσθω
[6, 9]   ἠλέησα καὶ ἀνεμνήσθην σου καὶ  παρέσχον   ἑστίαν, Τάχα, λέγουσα, καὶ Θέρσανδρος
[6, 2]   ἔδοξεν οὖν τῇ Μελίτῃ τὸ  νῦν   ἀναχωρεῖν, ὅταν δὲ ἐν καλῷ
[6, 3]   τοσοῦτον κάλλος λαβεῖν. ἔστι δὲ  νῦν   ἐν τοῖς ἀγροῖς, οὐκ οἶδ´
[6, 17]   ἰτέον αὐτήν. καὶ γὰρ ἂν  νῦν   ἐρᾷ τοῦ καταράτου τούτου μοιχοῦ,
[6, 22]   ἀναισχυντίας· καί τις ἐρεῖ, κἂν  νῦν   μαινόμενος φονεύσῃς· Λευκίππη παρθένος μετὰ
[6, 7]   οὖν πρὸς τὸν Σωσθένην προσκύψας·  Νῦν   μὲν αὐτὴν θεράπευσον· ὁρᾷς γὰρ
[6, 16]   ἐν τοῖς ἀγροῖς οὐ κατεφίλησα.  νῦν   οὖν ἂν Θέρσανδρος ἔλθῃ πυνθανόμενος,
[6, 10]   τῆς συμβιώσεως κατέγνωκας χρόνον· μηδὲ  νῦν   τοιοῦτον ὑπολάβοις. δὲ φήμη
[6, 22]   μὴ δυνηθῇ, καὶ φονεύει. ὁπλίζου  τοίνυν,   ἤδη λάμβανε κατ´ ἐμοῦ τὰς
[6, 19]   δὲ τῇ καρδίᾳ περιβέβληται. ὅταν  οὖν   ἄμφω τὸν ἄνθρωπον καταλάβωσι, γίνεται
[6, 16]   τοῖς ἀγροῖς οὐ κατεφίλησα. νῦν  οὖν   ἂν Θέρσανδρος ἔλθῃ πυνθανόμενος, τί
[6, 3]   ὅπως πρὸς αὐτῆς ἀπεσταλμένη. πρὶν  οὖν   αὖθις ἐπανελθεῖν, εἰ θέλεις, κατακλείσας
[6, 15]   θυρῶν, ἀκούουσιν αὐτῆς ποτνιωμένης. ἔστησαν  οὖν   ἀψοφητὶ κατόπιν τῶν θυρῶν. ~Οἴμοι,
[6, 11]   ἐμίσει με μᾶλλον. τότε μὲν  οὖν   εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ τῶν εἰρημένων,
[6, 9]   σῆς συμφορᾶς τὴν εἰκόνα. πῶς  οὖν   ἐνταῦθα συνεπηγόμην· λόγος ἀληθής.
[6, 10]   πνεύματος δρομικωτέρα, πτερῶν ταχυτέρα. ὅταν  οὖν   Διαβολὴ τοξεύσῃ τὸν λόγον,
[6, 8]   μηδὲν ἔτι δεομένην φαρμάκων. ὡς  οὖν   ἧκεν οὗτος εἰς τοὺς ἀγρούς,
[6, 6]   τὴν ὄψιν τῆς συμφορᾶς. ὡς  οὖν   ἤκουσεν Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν
[6, 18]   περιεχύθη τῇ κόρῃ. καρτερήσας δ´  οὖν   καὶ παρακαθίσας διελέγετο, ἄλλοτε ἄλλα
[6, 5]   γυναικὸς ἔχων λάφυρα. μὲν  οὖν   νεανίσκος ἔτυχε προηγούμενος καὶ προϊδὼν
[6, 5]   τῶν παννυχιζόντων συνέρρεεν. ἔτι μᾶλλον  οὖν   Θέρσανδρος ἐδεινοπάθει, ῥητὰ μὲν
[6, 18]   λαβόν, ἐγείρει τὴν ἐλπίδα. ~Διαλιπὼν  οὖν   ὀλίγον ἐφ´ οἷς πρὸς ἑαυτὴν
[6, 11]   ἐμπεσοῦσα ψυχῇ δυσέκλειπτόν ἐστιν. ἐθορυβήθη  οὖν   ὅτι τὴν κόρην ἤκουσεν εἶναί
[6, 9]   ἐξαπέστειλας· σὸν τὸ ἔργον. τί  οὖν   οὐκ ἠκολούθεις αὐτῷ· τί δὲ
[6, 5]   καὶ μεστὰ δείματος. ἐγὼ μὲν  οὖν   οὕτως εἶχον τὴν ψυχὴν κακῶς.
[6, 2]   ἐξεπλάγη καὶ ἔστη σιωπῇ. λέγει  οὖν   πρὸς αὐτόν· Οὐκ ἀπιστοῦσά σοι
[6, 7]   δεδακρυμένος, ὅτι κἀκείνη δακρύει. λέγει  οὖν   πρὸς τὸν Σωσθένην προσκύψας· Νῦν
[6, 9]   μαθήσῃ ῥᾳδίως τὴν ἀλήθειαν. ἓν  οὖν   σου δέομαι· γενοῦ μοι δικαστὴς
[6, 18]   ἡνιόχου τοῦ λογισμοῦ λαλοῦσιν. ἅμα  οὖν   συνδιαλεγόμενος καὶ ἐπιθεὶς τὴν χεῖρα
[6, 2]   κἀμοὶ δοκεῖ καλῶς ἔχειν. ἔδοξεν  οὖν   τῇ Μελίτῃ τὸ νῦν ἀναχωρεῖν,
[6, 1]   ~Ἐπεὶ  οὖν   τὴν Μελίτην ἰασάμην, λέγω πρὸς
[6, 20]   σύμμαχός ἐστι θυμός. ~Ὁ Θέρσανδρος  οὖν,   τὸ μὲν πρῶτον ἐλπίζων εἰς
[6, 5]   ἥκιστα ἐκ μαντείας εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν  οὖν   ὑγιὲς ἐνενόουν περὶ τῆς Λευκίππης,
[6, 10]   καὶ τὸν Θέρσανδρον ἐπαναγκάσαι. ταῦτα  οὖν   ὑποκριναμένη πιθανῶς κἀκεῖνα προσετίθει· Πίστευσον,
[6, 19]   ἐπαγγέλλεται καταμαλάττειν ἡδονῇ. τυχὼν μὲν  οὖν   ὧν ἠθέλησεν, ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος
[6, 2]   Πάνυ, ἔφη, δέσποινα, τὸ σοὶ  δοκοῦν   κἀμοὶ δοκεῖ καλῶς ἔχειν. ἔδοξεν
[6, 3]   κατεῖχε πλῆθος ἀνθρώπων. κἀγὼ μὲν  ἐδόκουν   τοῦτο μόνον εἶναι τὸ δεινόν·
[6, 17]   ἐς πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ γὰρ  ἐπιθυμοῦν,   σύμμαχον θέλει λαβόν, ἐγείρει
[6, 18]   ἄλλα ῥήματα συνάπτων οὐκ ἔχοντα  νοῦν.   τοιοῦτοι γὰρ οἱ ἐρῶντες, ὅταν
[6, 5]   μαντείας εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν οὖν ὑγιὲς  ἐνενόουν   περὶ τῆς Λευκίππης, ἀλλ´ ἦν
[6, 5]   τῶν λόγων αἰκία· καὶ γὰρ  ἐθάρρουν   τῷ λόγῳ περιέσεσθαι μὴ μοιχὸς
[6, 14]   καὶ ἤθελον μὲν αὐτοῦ καταμεῖναι  σὺν   ἐμοί, δὲ ἐπὶ τῶν
[6, 21]   Κλειτοφῶντα μοιχὸν καλεῖς, αὐτὸς μοιχὸς  ὤν·   οὐδὲ τὴν Ἄρτεμιν, εἰπέ μοι,
[6, 19]   ἕδρας ἐκπεσόντα κατάσχῃ, φύσει γε  ὢν   ἄσπονδος, οὐχ ὡς φίλῳ πρὸς
[6, 6]   χαμαὶ κειμένην, ἐν νῷ καθεστηκυῖαν  ὧν   ἔτυχεν Σωσθένης εἰπών, ἐμφαίνουσαν
[6, 19]   καταμαλάττειν ἡδονῇ. τυχὼν μὲν οὖν  ὧν   ἠθέλησεν, ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ
[6, 20]   Λευκίππης δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας δὲ  ὧν   ἤλπισεν, ἀφῆκε τῷ θυμῷ τὰς
[6, 18]   τῆς κόρης, ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης ὕλην  λαβὼν   εἰς τὴν φλόγα τὴν θέαν,
[6, 5]   καὶ προϊδὼν ἀποφεύγει, μὴ καιρὸν  λαβὼν   ὑπὸ δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι· ἐμὲ
[6, 4]   διανυκτερεύειν ἔμελλε, δύο τῶν ἐργατῶν  παραλαβὼν   τοὺς μὲν κελεύει τὰς θεραπαινίδας,
[6, 4]   ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο δὲ ἄλλους  διάγων,   ὡς εἶδε τὴν Λευκίππην μόνην,
[6, 20]   κόρρης αὐτήν, κακόδαιμον ἀνδράποδον,  λέγων,   καὶ ἀληθῶς ἐρωτιῶν· πάντων γάρ
[6, 5]   δεσμῶν ὕβρις, οὔτε τῶν  λόγων   αἰκία· καὶ γὰρ ἐθάρρουν τῷ
[6, 8]   ποιήσασθαι διὰ τοῦ Θερσάνδρου, τέχνην  λόγων   ἐπενόησεν, ἥτις μεμιγμένην εἶχε τῷ
[6, 6]   μικρὸν αὖθις τοὺς ὀφθαλμοὺς κατέβαλεν.  ἰδὼν   δὲ Θέρσανδρος τὸ κάλλος
[6, 2]   κἀκεῖνος, ὡς τὸ εἰκός, θέαμα  ἰδὼν   παραδοξότατον τῆς κατὰ τὴν ἔλαφον
[6, 7]   γῆ. δὲ Θέρσανδρος  ἰδὼν   πρὸς μὲν τὸ κάλλος ἐκεχήνει,
[6, 3]   οὕτως αὐτὴν πιστεύσειας ἀκούων, ὡς  ἰδών.   ταύτην ἐφύλαττόν σοι· καὶ γὰρ
[6, 18]   τῇ δὲ εἰς τὸν ἀνθερεῶνα  ὑπερείδων   ἀνώθει. ὡς δέ ποτε ἐπαύσατο
[6, 4]   καὶ κατὰ θάτερα τῆς τῶν  θεραπαινίδων   ἐκτροπῆς χωρεῖ, φέρων εἴς τι
[6, 5]   οὖν νεανίσκος ἔτυχε προηγούμενος καὶ  προϊδὼν   ἀποφεύγει, μὴ καιρὸν λαβὼν ὑπὸ
[6, 19]   τὸν θυμὸν καταδύεται· δὲ  καθεύδων   ἐξεγείρεται καὶ τὰ ἀρχαῖα ποιεῖ·
[6, 13]   ἀγαγεῖν· εἶτα κατέλεγε τὴν ναυαγίαν,  ἐκθειάζων   ὡς ἐσώθη, καὶ τερατευόμενος ὑπὲρ
[6, 19]   φιλούμενον. ὅταν δὲ θυμὸς  καχλάζων   γεμισθῇ καὶ τῆς ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς
[6, 12]   πρῶτος ἁπάντων τῶν Ἰώνων· πλοῦτος  μείζων   τοῦ γένους, ὑπὲρ τὸν πλοῦτον
[6, 12]   ἔφη, γένοιτο εὐτυχήματα, οἷά μοι  κομίζων   πάρει. δὲ Σωσθένης τὴν
[6, 12]   τὴν εἰρωνείαν οὐ συνείς, ἀλλὰ  νομίζων   αὐτὴν τῷ ὄντι λέγειν, φιλοφρονούμενος
[6, 20]   Θέρσανδρος οὖν, τὸ μὲν πρῶτον  ἐλπίζων   εἰς τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος
[6, 4]   αὐτήν· Ἥκω σοι φέρων σωρὸν  ἀγαθῶν·   ἀλλ´ ὅπως εὐτυχήσασα μὴ ἐπιλήσῃ
[6, 5]   τῶν κακῶν, ἐπεὶ τῶν γε  ἀγαθῶν   ἥκιστα ἐκ μαντείας εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν
[6, 3]   τῶν ἀγρῶν ἐκέλευσεν ἀποστῆναι διοικήσεως,  μαθὼν   παρεῖναι τὸν δεσπότην τούς τε
[6, 7]   συμβεβήκει· ἐδάκρυε γὰρ πρὸς ἐπίδειξιν,  παθὼν   μέν τι, κατὰ τὸ εἰκός,
[6, 9]   ἀλήθειαν. ~Ἐπεὶ γὰρ Θέρσανδρος  εἰσελθὼν   εἰς τὴν οἰκίαν ἐβόα πάλιν,
[6, 9]   λόγος ἀληθής. ἔτυχε μὲν  πενθῶν   γυναῖκα, δ´ ἄρα ἐλάνθανεν
[6, 4]   οὔσης καὶ ὄντων μεταξὺ τεσσάρων  σταδίων   ἐπὶ τοὺς ἀγρούς, ἡγεῖσθαι κελεύσας
[6, 18]   ψυχήν, καὶ ἔδοξεν αὐτῷ τότε  καλλίων   γεγονέναι. θρέψας γὰρ ὅλης τῆς
[6, 12]   τί μοι καταλέγεις σωρὸν ἀλλοτρίων  ἐγκωμίων·   τότε ἐπαινέσω Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα
[6, 4]   πεπραγμένα. ἔτυχε δὲ Θέρσανδρος  ἐπανιὼν   εἰς τὴν οἰκίαν. τοῦ δὲ
[6, 7]   εἶτα πρὸς τὸν Σωσθένην πάλιν,  ἐξιών,   Ὅπως εἴπῃς τὰ εἰκότα περὶ
[6, 12]   πλουσιώτερος. τί μοι καταλέγεις σωρὸν  ἀλλοτρίων   ἐγκωμίων· τότε ἐπαινέσω Θέρσανδρον ὡς
[6, 16]   στρατηγοῦ θυγάτηρ εἰμὶ Βυζαντίων, πρώτου  Τυρίων   γυνή· οὔκ εἰμι Θετταλή· οὐ
[6, 9]   τὸ μὲν γένος ἀπὸ Φοινίκης,  Τυρίων   οὐδενὸς δεύτερος. ἔπλευσε δὲ καὶ
[6, 2]   φυγεῖν βέλτιον, ἐφόδιον. καὶ  Πασίων   (τοῦτο γὰρ ἦν ὄνομα τῷ
[6, 16]   εἶναι, Θέρσανδρε. στρατηγοῦ θυγάτηρ εἰμὶ  Βυζαντίων,   πρώτου Τυρίων γυνή· οὔκ εἰμι
[6, 20]   κακόδαιμον ἀνδράποδον, λέγων, καὶ ἀληθῶς  ἐρωτιῶν·   πάντων γάρ σου κατήκουσα. οὐκ
[6, 7]   λύπης· ὥστε ὑπεκστήσομαι καὶ μάλα  ἄκων,   ὡς μὴ ὀχληρὸς εἴην. ὅταν
[6, 5]   ψυχαὶ δὲ πεφύκασι μάντεις τῶν  κακῶν,   ἐπεὶ τῶν γε ἀγαθῶν ἥκιστα
[6, 8]   τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι δεομένην  φαρμάκων.   ὡς οὖν ἧκεν οὗτος εἰς
[6, 7]   τοῖς ὁρῶσι· τὸ δὲ τῶν  γυναικῶν   μᾶλλον, ὅσῳ θαλερώτερον, τοσούτῳ καὶ
[6, 3]   πρὸς τὸν Θέρσανδρον (ὁ γὰρ  διαβαλὼν   αὐτὸς ἦν) ἔπειτα καὶ περὶ
[6, 18]   κατεδύετο. δὲ οὐδὲν ἧττον  περιβαλὼν   ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον ἐβιάζετο·
[6, 9]   σου τὰ ὦτα τῆς διαβολῆς,  ἐκβαλὼν   δὲ τῆς καρδίας τὴν ὀργήν,
[6, 6]   ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ δὲ Θέρσανδρος  ἐμβαλών   με εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὡς
[6, 7]   γὰρ εἰς τὰ ὄμματα τῶν  καλῶν   τὸ κάλλος κάθηται, ῥέον ἐκεῖθεν
[6, 19]   εἰς τὴν ἰδίαν ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι  θέλων   οὐκέτι ἐστὶν ἐλεύθερος, ἀλλὰ μισεῖν
[6, 19]   δὲ ἀναγκάζει φιλεῖν· καὶ  ἀλλήλων   πάροικος τοῦ πυρός ἐστι
[6, 18]   χεῖρα τῷ τραχήλῳ περιέβαλεν ὡς  μέλλων   φιλήσειν. δὲ προϊδοῦσα τῆς
[6, 10]   νεανίσκον τιμῆς, οὐκ εἰδότων τῶν  πολλῶν   τὴν αἰτίαν τῆς κοινωνίας. καὶ
[6, 13]   ἐκ μέσων τῶν τοῦ θανάτου  πυλῶν   ἀγαγεῖν· εἶτα κατέλεγε τὴν ναυαγίαν,
[6, 19]   κάμνει μὲν ἐκ τοῦ κόρου,  καμὼν   δὲ παρίεται, καὶ ἔρως
[6, 18]   τυχών, μὴ τυχών,  καμών,   λέγει πρὸς αὐτὸν Λευκίππη·
[6, 2]   τῆς Μελανθοῦς· καὶ διὰ τῶν  ἐρήμων   τῆς οἰκίας ἐπί τινα θύραν
[6, 9]   τιμῶσα τοῦτον. ἔπλευσεν ὥσπερ σύ·  ἐτίμων,   φίλτατε, τῆς σῆς συμφορᾶς τὴν
[6, 6]   δέ σου τὸ κάλλος τῶν  ὀφθαλμῶν   εἰς γῆν καταρρεῖ· ἐπὶ τοὺς
[6, 7]   ναρκίσσῳ· τὰ δὲ δάκρυα τῶν  ὀφθαλμῶν   ἔνδον εἱλούμενα γελᾷ. τοιαῦτα Λευκίππης
[6, 7]   φύγῃ. δὲ καὶ τῶν  ὀφθαλμῶν   τὴν κίνησιν ἐπέχει, μὴ πρὶν
[6, 9]   Τὸν μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ, τῶν  δεσμῶν   ἐξέλυσας καὶ τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας·
[6, 14]   ἐμοί, δὲ ἐπὶ τῶν  δεσμῶν   οὐκ ἐπέτρεπεν, ἀλλ´ ἐκέλευεν ἀπαλλάττεσθαι
[6, 5]   μὲν οὐδέν, οὔτε τῶν  δεσμῶν   ὕβρις, οὔτε τῶν λόγων
[6, 22]   μοι λῃστής. ἐκεῖνοι γὰρ ἦσαν  ὑμῶν   μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἦν
[6, 18]   τι κατακοῦσαι τῶν ὑπ´ αὐτῆς  εἰρημένων,   εἰσέρχεται σχηματίσας ἑαυτὸν εἰς τὸ
[6, 11]   οὖν εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ τῶν  εἰρημένων,   κοιμησόμενος ᾤχετο καθ´ αὑτόν.
[6, 4]   κάλλος, μεστὸς γενόμενος ἐκ τῶν  εἰρημένων   ὡσεὶ κάλλους φαντάσματος, φύσει καλοῦ,
[6, 11]   ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν ἔσαινε τῶν  λεγομένων   τὸ πιθανόν, καὶ τὸ τῆς
[6, 6]   ὡς οὖν ἤκουσεν Λευκίππη  ἀνοιγομένων   τῶν θυρῶν, ἦν δὲ ἔνδον
[6, 9]   ἦν τῶν ἐκ τῆς θαλάσσης  σωζομένων   ἔσχατος· ἐχαριζόμην σοὶ τιμῶσα τοῦτον.
[6, 10]   Διαβολὴ μαχαίρας ὀξυτέρα, πυρὸς σφοδροτέρα,  Σειρήνων   πιθανωτέρα, δὲ Φήμη ὕδατος
[6, 12]   γένει δὲ πρῶτος ἁπάντων τῶν  Ἰώνων·   πλοῦτος μείζων τοῦ γένους, ὑπὲρ
[6, 5]   ἐδεινοπάθει, ῥητὰ μὲν καὶ ἄρρητα  βοῶν,   τὸν μοιχόν, τὸν λωποδύτην· ἄγει
[6, 6]   καθεστηκυῖαν ὧν ἔτυχεν Σωσθένης  εἰπών,   ἐμφαίνουσαν τοῖς προσώποις λύπην ὁμοῦ
[6, 11]   με μᾶλλον. τότε μὲν οὖν  εἰπὼν   ἐξετάσειν περὶ τῶν εἰρημένων, κοιμησόμενος
[6, 18]   θέλει λαβόν, ἐγείρει τὴν ἐλπίδα.  ~Διαλιπὼν   οὖν ὀλίγον ἐφ´ οἷς πρὸς
[6, 9]   εἴη παρά τινι τῶν ἡμετέρων  ἐπιτρόπων·   Σωσθένην δὲ ἔλεγε. καὶ οὕτως
[6, 3]   τὴν ἀγορὰν ἅπασαν κατεῖχε πλῆθος  ἀνθρώπων.   κἀγὼ μὲν ἐδόκουν τοῦτο μόνον
[6, 4]   παννυχίδος οὔσης καὶ ὄντων μεταξὺ  τεσσάρων   σταδίων ἐπὶ τοὺς ἀγρούς, ἡγεῖσθαι
[6, 3]   ὃν Μελίτη τῆς τῶν  ἀγρῶν   ἐκέλευσεν ἀποστῆναι διοικήσεως, μαθὼν παρεῖναι
[6, 9]   ἐνταῦθα εἴη παρά τινι τῶν  ἡμετέρων   ἐπιτρόπων· Σωσθένην δὲ ἔλεγε. καὶ
[6, 10]   Φήμη ὕδατος ὑγροτέρα, πνεύματος δρομικωτέρα,  πτερῶν   ταχυτέρα. ὅταν οὖν Διαβολὴ
[6, 4]   τῆς τῶν θεραπαινίδων ἐκτροπῆς χωρεῖ,  φέρων   εἴς τι δωμάτιον ἀπόρρητον, καὶ
[6, 4]   λέγει πρὸς αὐτήν· Ἥκω σοι  φέρων   σωρὸν ἀγαθῶν· ἀλλ´ ὅπως εὐτυχήσασα
[6, 5]   δεσμωτήριον καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας  ἐπιφέρων.   ἐμὲ δὲ ἐλύπει τούτων μὲν
[6, 6]   καὶ εἱστήκει τῇ θέᾳ δεδεμένος,  ἐπιτηρῶν   πότε αὖθις ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν.
[6, 19]   τὸν θυμὸν ἤδη καθεύδοντα νικᾷ.  ὁρῶν   δὲ τὰς ὕβρεις, ἃς κατὰ
[6, 15]   ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγένοντο τῶν  θυρῶν,   ἀκούουσιν αὐτῆς ποτνιωμένης. ἔστησαν οὖν
[6, 1]   πρὸς αὐτήν, ἐπειδὰν ἔξω γένωμαι  θυρῶν.   ~Ἐγὼ μὲν δὴ τοῦτον τὸν
[6, 6]   ἤκουσεν Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν  θυρῶν,   ἦν δὲ ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα
[6, 15]   ἔστησαν οὖν ἀψοφητὶ κατόπιν τῶν  θυρῶν.   ~Οἴμοι, Κλειτοφῶν" (τοῦτο γὰρ ἔλεγε
[6, 13]   θεοί, ὡς αὐτὸν καὶ ἐκ  μέσων   τῶν τοῦ θανάτου πυλῶν ἀγαγεῖν·
[6, 18]   τὴν θέαν, καὶ μικροῦ μὲν  προσπεσὼν   περιεχύθη τῇ κόρῃ. καρτερήσας δ´
[6, 3]   ἐωνημένος, ὃν Μελίτη τῆς  τῶν   ἀγρῶν ἐκέλευσεν ἀποστῆναι διοικήσεως, μαθὼν
[6, 5]   πεφύκασι μάντεις τῶν κακῶν, ἐπεὶ  τῶν   γε ἀγαθῶν ἥκιστα ἐκ μαντείας
[6, 7]   ἐλέου τοῖς ὁρῶσι· τὸ δὲ  τῶν   γυναικῶν μᾶλλον, ὅσῳ θαλερώτερον, τοσούτῳ
[6, 7]   ἐγκύμονι μαζῷ. χεομένης δὲ τῆς  τῶν   δακρύων ἅλμης περὶ τὸν κύκλον,
[6, 7]   ὀφθαλμοὺς τῶν ὁρώντων ἵσταται καὶ  τῶν   δακρύων τὴν πηγὴν συνεφέλκεται.
[6, 9]   πάλιν, Τὸν μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ,  τῶν   δεσμῶν ἐξέλυσας καὶ τῆς οἰκίας
[6, 14]   σὺν ἐμοί, δὲ ἐπὶ  τῶν   δεσμῶν οὐκ ἐπέτρεπεν, ἀλλ´ ἐκέλευεν
[6, 5]   τούτων μὲν οὐδέν, οὔτε  τῶν   δεσμῶν ὕβρις, οὔτε τῶν
[6, 11]   μὲν οὖν εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ  τῶν   εἰρημένων, κοιμησόμενος ᾤχετο καθ´ αὑτόν.
[6, 4]   τὸ κάλλος, μεστὸς γενόμενος ἐκ  τῶν   εἰρημένων ὡσεὶ κάλλους φαντάσματος, φύσει
[6, 9]   εἷς δὴ καὶ οὗτος ἦν  τῶν   ἐκ τῆς θαλάσσης σωζομένων ἔσχατος·
[6, 10]   πολλὴ καὶ ἐπικλύζει τὰ ὦτα  τῶν   ἐντυχόντων, διαπνεῖ δὲ ἐπὶ πλεῖστον
[6, 4]   Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε, δύο  τῶν   ἐργατῶν παραλαβὼν τοὺς μὲν κελεύει
[6, 2]   αὐτῷ τῆς Μελανθοῦς· καὶ διὰ  τῶν   ἐρήμων τῆς οἰκίας ἐπί τινα
[6, 9]   ὡς ἐνταῦθα εἴη παρά τινι  τῶν   ἡμετέρων ἐπιτρόπων· Σωσθένην δὲ ἔλεγε.
[6, 4]   συναρπάζει καὶ κατὰ θάτερα τῆς  τῶν   θεραπαινίδων ἐκτροπῆς χωρεῖ, φέρων εἴς
[6, 15]   δωμάτιον. ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγένοντο  τῶν   θυρῶν, ἀκούουσιν αὐτῆς ποτνιωμένης. ἔστησαν
[6, 6]   οὖν ἤκουσεν Λευκίππη ἀνοιγομένων  τῶν   θυρῶν, ἦν δὲ ἔνδον λύχνος,
[6, 15]   ποτνιωμένης. ἔστησαν οὖν ἀψοφητὶ κατόπιν  τῶν   θυρῶν. ~Οἴμοι, Κλειτοφῶν" (τοῦτο γὰρ
[6, 12]   ἀγροῖς· γένει δὲ πρῶτος ἁπάντων  τῶν   Ἰώνων· πλοῦτος μείζων τοῦ γένους,
[6, 5]   ἀπολαβόντα. ψυχαὶ δὲ πεφύκασι μάντεις  τῶν   κακῶν, ἐπεὶ τῶν γε ἀγαθῶν
[6, 7]   ἐπειδὴ γὰρ εἰς τὰ ὄμματα  τῶν   καλῶν τὸ κάλλος κάθηται, ῥέον
[6, 11]   δὲ ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν ἔσαινε  τῶν   λεγομένων τὸ πιθανόν, καὶ τὸ
[6, 9]   γυνὴ κατὰ τοὺς ἀγρούς. ἐξέτασον  τῶν   λεχθέντων ἕκαστον. εἴ τι ἐψευσάμην,
[6, 5]   τῶν δεσμῶν ὕβρις, οὔτε  τῶν   λόγων αἰκία· καὶ γὰρ ἐθάρρουν
[6, 7]   ῥέον ἐκεῖθεν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς  τῶν   ὁρώντων ἵσταται καὶ τῶν δακρύων
[6, 16]   τί γὰρ μέλει γυναικὶ περὶ  τῶν   οὐχ ἑαυτῆς· ποσάκις ἐμαυτὴν ἐβιασάμην,
[6, 6]   τί δέ σου τὸ κάλλος  τῶν   ὀφθαλμῶν εἰς γῆν καταρρεῖ· ἐπὶ
[6, 7]   δὲ ναρκίσσῳ· τὰ δὲ δάκρυα  τῶν   ὀφθαλμῶν ἔνδον εἱλούμενα γελᾷ. τοιαῦτα
[6, 7]   καιροῦ φύγῃ. δὲ καὶ  τῶν   ὀφθαλμῶν τὴν κίνησιν ἐπέχει, μὴ
[6, 5]   Θέρσανδρος βοᾷ, καὶ πλῆθος  τῶν   παννυχιζόντων συνέρρεεν. ἔτι μᾶλλον οὖν
[6, 1]   Μελανθώ· θεράπαινα δὲ ἦν αὕτη  τῶν   πιστῶν καὶ ἐφήδρευε ταῖς θύραις.
[6, 10]   τὸν νεανίσκον τιμῆς, οὐκ εἰδότων  τῶν   πολλῶν τὴν αἰτίαν τῆς κοινωνίας.
[6, 2]   προστεταγμένος ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος δὲ αὐτὸς  τῶν   συμπεπλευκότων ἦν ἡμῖν καὶ ἄλλως
[6, 13]   ὡς αὐτὸν καὶ ἐκ μέσων  τῶν   τοῦ θανάτου πυλῶν ἀγαγεῖν· εἶτα
[6, 18]   ὡς μὴ δοκοίη τι κατακοῦσαι  τῶν   ὑπ´ αὐτῆς εἰρημένων, εἰσέρχεται σχηματίσας
[6, 19]   δὲ τὰς ὕβρεις, ἃς κατὰ  τῶν   φιλτάτων ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ καὶ πρὸς
[6, 10]   καὶ ἀπέκλεισέ μου τοῖς λόγοις  τῶν   ὤτων σου τὰς θύρας. ~Ἅμα
[6, 4]   Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε, δύο τῶν  ἐργατῶν   παραλαβὼν τοὺς μὲν κελεύει τὰς
[6, 17]   πρὸς τὸν Σωσθένην· Ἤκουσας ἀπίστων  ῥημάτων,   γεμόντων ἔρωτος· ὅσα εἶπεν· ὅσα
[6, 19]   τὰς ὕβρεις, ἃς κατὰ τῶν  φιλτάτων   ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ καὶ πρὸς τὸ
[6, 19]   εἰς συμμαχίαν καλεῖ. κἀκεῖνος ὡς  γείτων   πείθεται, καὶ ἀνάπτουσιν ἄμφω τὸ
[6, 20]   ἀνδράποδον, λέγων, καὶ ἀληθῶς ἐρωτιῶν·  πάντων   γάρ σου κατήκουσα. οὐκ ἀγαπᾷς
[6, 12]   τοῖς ἀγροῖς· γένει δὲ πρῶτος  ἁπάντων   τῶν Ἰώνων· πλοῦτος μείζων τοῦ
[6, 9]   κατὰ τοὺς ἀγρούς. ἐξέτασον τῶν  λεχθέντων   ἕκαστον. εἴ τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι.
[6, 4]   φύσει καλοῦ, παννυχίδος οὔσης καὶ  ὄντων   μεταξὺ τεσσάρων σταδίων ἐπὶ τοὺς
[6, 5]   Θέρσανδρος βοᾷ, καὶ πλῆθος τῶν  παννυχιζόντων   συνέρρεεν. ἔτι μᾶλλον οὖν
[6, 17]   τὸν Σωσθένην· Ἤκουσας ἀπίστων ῥημάτων,  γεμόντων   ἔρωτος· ὅσα εἶπεν· ὅσα ὠδύρατο·
[6, 3]   δὲ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερομηνία καὶ  μεθυόντων   πάντα μεστά, ὥστε καὶ δι´
[6, 10]   καὶ ἐπικλύζει τὰ ὦτα τῶν  ἐντυχόντων,   διαπνεῖ δὲ ἐπὶ πλεῖστον καταιγίζουσα
[6, 7]   ἐκεῖθεν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν  ὁρώντων   ἵσταται καὶ τῶν δακρύων τὴν
[6, 10]   εἰς τὸν νεανίσκον τιμῆς, οὐκ  εἰδότων   τῶν πολλῶν τὴν αἰτίαν τῆς
[6, 2]   ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος δὲ αὐτὸς τῶν  συμπεπλευκότων   ἦν ἡμῖν καὶ ἄλλως ἐμοὶ
[6, 18]   παρακαθίσας διελέγετο, ἄλλοτε ἄλλα ῥήματα  συνάπτων   οὐκ ἔχοντα νοῦν. τοιοῦτοι γὰρ
[6, 22]   μετὰ Θέρσανδρον παρθένος, τὸν καὶ  λῃστῶν   ἀσελγέστερον· ἂν ὑβρίσαι μὴ δυνηθῇ,
[6, 1]   θεράπαινα δὲ ἦν αὕτη τῶν  πιστῶν   καὶ ἐφήδρευε ταῖς θύραις. ὡς
[6, 17]   λέγει πρὸς τὸν Σωσθένην· Ἤκουσας  ἀπίστων   ῥημάτων, γεμόντων ἔρωτος· ὅσα εἶπεν·
[6, 22]   ἦσαν ὑμῶν μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς  αὐτῶν   ἦν οὕτως ὑβριστής. εἰ δὲ
[6, 12]   δεομένοις· ἐμοὶ δὲ οὐδὲν μέλει  τούτων,   εἴτε ἐστὶ καὶ Κόδρου εὐγενέστερος
[6, 5]   μοιχείας ἐπιφέρων. ἐμὲ δὲ ἐλύπει  τούτων   μὲν οὐδέν, οὔτε τῶν
[6, 13]   τί ἄμεινον, καὶ ὅπως μηδὲν  τούτων   πρὸς Θέρσανδρον ἐρεῖς, μὴ παροξύνῃς
[6, 10]   ἀπέκλεισέ μου τοῖς λόγοις τῶν  ὤτων   σου τὰς θύρας. ~Ἅμα λέγουσα
[6, 5]   ἰδού, φησίν, οὗτος μοιχὸς  βακχεύων   ἡμῖν ἔπεισι καὶ τῆς σῆς
[6, 10]   καθ´ οὗ πέμπεται· δὲ  ἀκούων   ταχὺ πείθεται, καὶ ὀργῆς αὐτῷ
[6, 3]   κάλλους ἄπιστον· οὕτως αὐτὴν πιστεύσειας  ἀκούων,   ὡς ἰδών. ταύτην ἐφύλαττόν σοι·
[6, 7]   μαζῷ. χεομένης δὲ τῆς τῶν  δακρύων   ἅλμης περὶ τὸν κύκλον, τὸ
[6, 7]   λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς  δακρύων   ἐγκύους εἶχεν. ἔστι μὲν γὰρ
[6, 7]   ~Ἡ δὲ ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη  δακρύων,   καὶ εἶχεν αὐτῆς ἴδιον κάλλος
[6, 7]   τῶν ὁρώντων ἵσταται καὶ τῶν  δακρύων   τὴν πηγὴν συνεφέλκεται. δὲ
[6, 21]   εὐνοῦχοί σοι γεγόνασιν οἱ λῃσταί·  φιλοσόφων   ἦν τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς ἐν
[6, 17]   φιλεῖ. ὄφελον, Ζεῦ, γενέσθαι  Κλειτοφῶν.   Ἀλλ´ οὐ μαλακιστέον, Σωσθένης
[6, 16]   ἀλλὰ ταῦτα μόνον ἔλεγον· Ἄνερ  Κλειτοφῶν,   Λευκίππης μόνης ἄνερ, πιστὲ καὶ
[6, 16]   λελῄστευμαι καὶ τοὔνομα. ἀνήρ μοι  Κλειτοφῶν,   πατρὶς Βυζάντιον, Σώστρατος πατήρ, μήτηρ
[6, 18]   τυχεῖν, πλὴν εἰ μὴ γένῃ  Κλειτοφῶν.   ~Ταῦτα ἀκούσας Θέρσανδρος οὐκ
[6, 16]   ἀψοφητὶ κατόπιν τῶν θυρῶν. ~Οἴμοι,  Κλειτοφῶν"   (τοῦτο γὰρ ἔλεγε πολλάκις) οὐκ
[6, 5]   ἔπεισι καὶ τῆς σῆς γυναικὸς  ἔχων   λάφυρα. μὲν οὖν νεανίσκος
[6, 7]   δὲ ἡδὺς καὶ τοῦ μέλανος  ἔχων   τὴν βαφὴν ἠρέμα τῷ λευκῷ
[6, 4]   μόνην, εἰσπηδήσας καὶ τὸ στόμα  ἐπισχὼν   συναρπάζει καὶ κατὰ θάτερα τῆς
[6, 18]   βίας, τυχών, μὴ  τυχών,   καμών, λέγει πρὸς αὐτὸν
[6, 18]   ποτε ἐπαύσατο τῆς βίας,  τυχών,   μὴ τυχών, καμών,
[6, 19]   τὸν θυμὸν ἐπαγγέλλεται καταμαλάττειν ἡδονῇ.  τυχὼν   μὲν οὖν ὧν ἠθέλησεν, ἵλεως




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 16/11/2006