HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre VI

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


ε  =  80 formes différentes pour 273 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chapitre
[6, 16]   ἄγνοιαν δυστυχοῦμεν. ἆρα μή σε  κατέλαβε   Θέρσανδρος ἐπὶ τῆς οἰκίας· ἆρα
[6, 10]   πολεμεῖ· ταῦτά σου τὴν ψυχὴν  κατέλαβε   καὶ ἀπέκλεισέ μου τοῖς λόγοις
[6, 5]   μάντεις τῶν κακῶν, ἐπεὶ τῶν  γε   ἀγαθῶν ἥκιστα ἐκ μαντείας εὐτυχοῦμεν.
[6, 15]   ὀκνεῖ τὴν ὕβριν. Ἀλλὰ τούτου  γε   εἵνεκεν, εἶπεν Θέρσανδρος, θαρρείτω.
[6, 1]   Λευκίππης. Μὴ φροντίσῃς, εἶπε, τοῦ  γε   κατ´ ἐκείνην μέρους, ἀλλ´ ἤδη
[6, 19]   οἰκείας ἕδρας ἐκπεσόντα κατάσχῃ, φύσει  γε   ὢν ἄσπονδος, οὐχ ὡς φίλῳ
[6, 9]   τῶν ἡμετέρων ἐπιτρόπων· Σωσθένην δὲ  ἔλεγε.   καὶ οὕτως εἶχε· τὴν γὰρ
[6, 16]   θυρῶν. ~Οἴμοι, Κλειτοφῶν" (τοῦτο γὰρ  ἔλεγε   πολλάκις) οὐκ οἶδας ποῦ γέγονα
[6, 10]   τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα δὲ  ἔλεγε,   προσποιησαμένη τὸν ἀφανισμὸν τῆς Λευκίππης
[6, 13]   τοῦ θανάτου πυλῶν ἀγαγεῖν· εἶτα  κατέλεγε   τὴν ναυαγίαν, ἐκθειάζων ὡς ἐσώθη,
[6, 11]   θύρας. ~Ἅμα λέγουσα χειρός τε  ἔθιγε   καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ
[6, 10]   παρόντα καθ´ οὗ πέμπεται·  δὲ   ἀκούων ταχὺ πείθεται, καὶ ὀργῆς
[6, 4]   διατρίβειν ἔχοντας ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο  δὲ   ἄλλους διάγων, ὡς εἶδε τὴν
[6, 15]   ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον ἔσπευδεν, οἱ  δὲ   ἀμφὶ τὸν Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ.
[6, 19]   δὲ πῦρ ἑκατέρου ταλαντεύεται. μάχονται  δὲ   ἄμφω περὶ τῆς ῥοπῆς· καὶ
[6, 19]   μὲν γὰρ παροξύνει μισεῖν,  δὲ   ἀναγκάζει φιλεῖν· καὶ ἀλλήλων πάροικος
[6, 2]   καὶ ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς  δὲ   ἀνέστρεψεν Μελανθώ, καταλαμβάνει τὸν
[6, 18]   ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον ἐβιάζετο·  δὲ   ἀντικατεδύετο καὶ ἔκρυπτε τὰ φιλήματα.
[6, 19]   ἀνάπτουσιν ἄμφω τὸ πῦρ. ἂν  δὲ   ἅπαξ θυμὸς τὸν ἔρωτα
[6, 17]   μάλιστα τὸ παρὸν φιλεῖ, τοῦ  δὲ   ἀπόντος, ἕως καινὸν οὐχ εὗρε,
[6, 19]   εἰς τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ. ἢν  δὲ   αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον, αὐτὸς
[6, 2]   Μελίτης ταύτῃ προστεταγμένος ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος  δὲ   αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων ἦν ἡμῖν
[6, 19]   ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ· οὐκ ἐπιτρέπει  δὲ   αὐτῷ σπείσασθαι πρὸς τὸ ἐρώμενον,
[6, 19]   τὴν μὲν φύσιν ἐναντιώτατον, τὴν  δὲ   βίαν ὅμοιον. μὲν γὰρ
[6, 15]   καὶ ἤλπιζε τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας  δὲ   γενομένης, μὲν Σωσθένης ἐπὶ
[6, 7]   ἴῳ, τὸ δὲ ναρκίσσῳ· τὰ  δὲ   δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν ἔνδον εἱλούμενα
[6, 7]   εἰς τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ  δὲ   δάκρυον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν,
[6, 18]   ὑποβάλλει τῷ προσώπῳ κάτω, τῇ  δὲ   δεξιᾷ τῆς κόμης λαβόμενος, τῇ
[6, 22]   μὴ τετολμήκασιν οἱ λῃσταί· λανθάνεις  δὲ   ἐγκώμιόν μοι διδοὺς πλεῖον διὰ
[6, 5]   αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν. ~Ἐν τούτῳ  δὲ   ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα τῆς Μελίτης
[6, 18]   πρὸς θέαν, ὡς ᾤετο. ἐπεὶ  δὲ   εἶδε τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν
[6, 15]   τὸν Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ. ὡς  δὲ   εἶδεν Θέρσανδρος τὸν Σωσθένην,
[6, 13]   χάριτος ἔτι μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα  δὲ   εἰς ὀργὴν ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ
[6, 18]   μὲν εἷλκεν εἰς τοὐπίσω, τῇ  δὲ   εἰς τὸν ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει.
[6, 1]   καὶ ἐφήδρευε ταῖς θύραις. ὡς  δὲ   εἰσῆλθε, λέγει περὶ ἐμοῦ τὰ
[6, 9]   τινι τῶν ἡμετέρων ἐπιτρόπων· Σωσθένην  δὲ   ἔλεγε. καὶ οὕτως εἶχε· τὴν
[6, 10]   εἴ τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα  δὲ   ἔλεγε, προσποιησαμένη τὸν ἀφανισμὸν τῆς
[6, 5]   παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων. ἐμὲ  δὲ   ἐλύπει τούτων μὲν οὐδέν, οὔτε
[6, 5]   περιέσεσθαι μὴ μοιχὸς εἶναι, γῆμαι  δὲ   ἐμφανῶς. δέος δέ με περὶ
[6, 2]   Μελίτῃ τὸ νῦν ἀναχωρεῖν, ὅταν  δὲ   ἐν καλῷ θῆται τὰ πρὸς
[6, 6]   Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν, ἦν  δὲ   ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις
[6, 1]   ἤδη νόμιζε Λευκίππην ἔχειν. σὺ  δὲ   ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα τὴν ἐμὴν
[6, 6]   αὖθις ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν. ὡς  δὲ   ἔνευσεν εἰς τὴν γῆν, λέγει·
[6, 9]   οὖν οὐκ ἠκολούθεις αὐτῷ· τί  δὲ   ἐνταῦθα μένεις· ἀλλ´ οὐκ ἄπει
[6, 14]   δὴ τούτους ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ  δὲ   ἐντειλάμενος αὐτοῖς περὶ τῆς Λευκίππης,
[6, 10]   τὰ ὦτα τῶν ἐντυχόντων, διαπνεῖ  δὲ   ἐπὶ πλεῖστον καταιγίζουσα τῷ τοῦ
[6, 4]   τῆς συμφορᾶς ἐκπλαγεῖσα ἐσιώπησεν·  δὲ   ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον ἔρχεται καὶ
[6, 14]   αὐτοῦ καταμεῖναι σὺν ἐμοί,  δὲ   ἐπὶ τῶν δεσμῶν οὐκ ἐπέτρεπεν,
[6, 7]   δακρύων τὴν πηγὴν συνεφέλκεται.  δὲ   ἐραστὴς δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν
[6, 17]   καινὸν οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα  δὲ   ἕτερον, τὸν πρότερον τῆς ψυχῆς
[6, 3]   καὶ ἔμελλεν ἀποπέμψειν· τύχη  δὲ   ἐτήρησέ σοι, ὥστε τοσοῦτον κάλλος
[6, 7]   εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι  δὲ   εὔχεται, καὶ ἀποψήσασθαι δυνάμενος οὐκ
[6, 7]   θαλερώτερον, τοσούτῳ καὶ γοητότερον. ἐὰν  δὲ   δακρύουσα καὶ καλὴ
[6, 3]   μὲν οὕτως ἔπραξεν. ~Ἐμοὶ  δὲ   συνήθης Τύχη πάλιν ἐπιτίθεται
[6, 10]   ἐπὶ τὸν βληθέντα μαίνεται. τεχθεῖσα  δὲ   Φήμη τῷ τοξεύματι ῥεῖ
[6, 7]   λύπην εἰς κάλλος νενικηκότα· εἰ  δὲ   ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα, καινὸν ἂν
[6, 7]   ἄγροικος, προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν  δὲ   ἡδὺς καὶ τοῦ μέλανος ἔχων
[6, 7]   τὰ εἰκότα περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν  δὲ   ἧκε πρός με κατορθώσας, ἔφη.
[6, 12]   τὸν πλοῦτον χρηστότης· τὴν  δὲ   ἡλικίαν οἷός ἐστιν εἶδες, ὅτι
[6, 7]   ὡς μὴ ὀχληρὸς εἴην. ὅταν  δὲ   ἡμερώτερον διατεθῇ, τότε αὐτῇ διαλεχθήσομαι.
[6, 11]   ἔθιγε καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει  δὲ   ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν ἔσαινε τῶν
[6, 1]   καὶ καλεῖ τὴν Μελανθώ· θεράπαινα  δὲ   ἦν αὕτη τῶν πιστῶν καὶ
[6, 2]   καὶ ἀνοίγειν ἐκέλευεν αὖθις. ὡς  δὲ   ἤνοιξε καὶ παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ
[6, 6]   εἶχον τὴν ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ  δὲ   Θέρσανδρος ἐμβαλών με εἰς τὸ
[6, 7]   εἶχεν ἤλεκτρον γῆ.  δὲ   Θέρσανδρος ἰδὼν πρὸς μὲν τὸ
[6, 5]   ὑπὸ δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι· ἐμὲ  δὲ   ἰδόντες συλλαμβάνουσι, καὶ Θέρσανδρος
[6, 19]   εἰς τὸν θυμὸν καταδύεται·  δὲ   καθεύδων ἐξεγείρεται καὶ τὰ ἀρχαῖα
[6, 3]   μόνον εἶναι τὸ δεινόν· ἐλελήθει  δὲ   καὶ ἄλλο τεχθέν μοι χαλεπώτερον.
[6, 9]   Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς δεύτερος. ἔπλευσε  δὲ   καὶ αὐτὸς οὐκ εὐτυχῶς, ἀλλὰ
[6, 22]   καὶ σύμβουλος Σωσθένης. ἐγὼ  δὲ   καὶ γυμνὴ καὶ μόνη καὶ
[6, 10]   γὰρ σὺ φήμῃ τέθνηκας. Φήμη  δὲ   καὶ Διαβολὴ δύο συγγενῆ κακά·
[6, 16]   οὐδὲ πιστεύσειας ἐμοὶ λεγούσῃ. φοβοῦμαι  δὲ   καὶ ἐὰν πιστεύσῃς περὶ Κλειτοφῶντος,
[6, 19]   γὰρ ἤρα καὶ ὠργίζετο. θυμὸς  δὲ   καὶ ἔρως δύο λαμπάδες· ἔχει
[6, 14]   κατὰ Λευκίππην εἶχεν οὕτως. ~Κλεινίας  δὲ   καὶ Σάτυρος πυθόμενοί με
[6, 7]   μὴ πρὸ καιροῦ φύγῃ.  δὲ   καὶ τῶν ὀφθαλμῶν τὴν κίνησιν
[6, 11]   ἐπὶ τοῖς εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε  δὲ   κἀμοῦ. ~Καὶ Λευκίππη, Τοιαῦτά
[6, 11]   καὶ γυναῖκα ποιήσεταί σε. τὸ  δὲ   κατόρθωμα τοῦτο ἐμόν. ἐγὼ γάρ
[6, 9]   τῆς καρδίας τὴν ὀργήν, τὸν  δὲ   λογισμὸν ἐπιστήσας κριτὴν ἀκέραιον, ἄκουσον.
[6, 17]   ἔρωτα μαραίνει νέος ἔρως· γυνὴ  δὲ   μάλιστα τὸ παρὸν φιλεῖ, τοῦ
[6, 5]   τὸν μοιχόν, τὸν λωποδύτην· ἄγει  δέ   με εἰς τὸ δεσμωτήριον καὶ
[6, 5]   εἶναι, γῆμαι δὲ ἐμφανῶς. δέος  δέ   με περὶ τῆς Λευκίππης εἶχεν,
[6, 22]   Σωσθένην. ἀλλὰ μέτρια ταῦτα· τὸ  δὲ   μεῖζον ἐγκώμιον· Καὶ μετὰ Θέρσανδρον
[6, 7]   κύκλον, τὸ μὲν πιαίνεται, τὸ  δὲ   μέλαν πορφύρεται, καὶ ἔστιν ὅμοιον
[6, 11]   κοιμησόμενος ᾤχετο καθ´ αὑτόν.  δὲ   Μελίτη κακῶς εἶχε τὴν ψυχήν,
[6, 1]   ἔχοιμι ἐνδυομένη σοι περικεχύσθαι. δίδωσι  δέ   μοι καὶ χρυσοῦς ἑκατὸν καὶ
[6, 15]   αὐτήν, ὡς ἀθάνατον εἶναι. ἓν  δὲ   μόνον φοβοῦμαι καὶ ἐπείγομαι μαθεῖν
[6, 7]   ὅμοιον τὸ μὲν ἴῳ, τὸ  δὲ   ναρκίσσῳ· τὰ δὲ δάκρυα τῶν
[6, 2]   ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος· ἐὰν  δὲ   νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον, ἐφόδιον. καὶ
[6, 3]   ὥστε τοσοῦτον κάλλος λαβεῖν. ἔστι  δὲ   νῦν ἐν τοῖς ἀγροῖς, οὐκ
[6, 4]   καὶ λέγει τὰ πεπραγμένα. ἔτυχε  δὲ   Θέρσανδρος ἐπανιὼν εἰς τὴν
[6, 6]   αὖθις τοὺς ὀφθαλμοὺς κατέβαλεν. ἰδὼν  δὲ   Θέρσανδρος τὸ κάλλος ἐκ
[6, 19]   μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ φιλούμενον. ὅταν  δὲ   θυμὸς καχλάζων γεμισθῇ καὶ
[6, 18]   εἰς τὸν κόλπον κατεδύετο.  δὲ   οὐδὲν ἧττον περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ
[6, 12]   καὶ μεγαλόψυχος τοῖς δεομένοις· ἐμοὶ  δὲ   οὐδὲν μέλει τούτων, εἴτε ἐστὶ
[6, 8]   Λευκίππην καὶ πάνυ τεταραγμένας· ὡς  δὲ   οὐκ ἦν οὐδαμοῦ, δρόμῳ φθάσας
[6, 19]   ὧν ἠθέλησεν, ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος  δὲ   πάλιν εἰς τὸν θυμὸν καταδύεται·
[6, 6]   ἐπὶ τὴν Λευκίππην ἵεται. ὡς  δὲ   παρῆσαν ἐπὶ τὸ δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν
[6, 19]   μὲν ἐκ τοῦ κόρου, καμὼν  δὲ   παρίεται, καὶ ἔρως ἀμύνεται
[6, 5]   οὔπω σαφῶς αὐτὴν ἀπολαβόντα. ψυχαὶ  δὲ   πεφύκασι μάντεις τῶν κακῶν, ἐπεὶ
[6, 15]   τὸ τῆς Λευκίππης δωμάτιον. ἐπεὶ  δὲ   πλησίον ἐγένοντο τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν
[6, 18]   τὸν ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει. ὡς  δέ   ποτε ἐπαύσατο τῆς βίας,
[6, 18]   περιέβαλεν ὡς μέλλων φιλήσειν.  δὲ   προϊδοῦσα τῆς χειρὸς τὴν ὁδὸν
[6, 7]   κατὰ τὸ εἰκός, ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος  δὲ   πρὸς τὴν Λευκίππην, ὡς διὰ
[6, 12]   εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς· γένει  δὲ   πρῶτος ἁπάντων τῶν Ἰώνων· πλοῦτος
[6, 19]   αὐτοῖς ψυχὴ τρυτάνη, τὸ  δὲ   πῦρ ἑκατέρου ταλαντεύεται. μάχονται δὲ
[6, 1]   τὰς θύρας ὁδοῦ Μελανθώ· περιμενεῖ  δέ   σε καὶ νεανίσκος ἐπ´ αὐταῖς
[6, 22]   τὸ πῦρ, τὸν σίδηρον· συστρατευέσθω  δέ   σοι καὶ σύμβουλος Σωσθένης.
[6, 12]   ὄντι λέγειν, φιλοφρονούμενος προσετίθει· Βούλομαι  δέ   σοι καὶ τὸν Θέρσανδρον ὅστις
[6, 2]   ὡς οὐ συνεγνωκότι. χρυσοῖ  δέ   σοι οὗτοι δῶρον δέκα, δῶρον
[6, 1]   τὸ πρόσωπον τῷ πέπλῳ. ἡγήσεται  δέ   σοι τῆς ἐπὶ τὰς θύρας
[6, 6]   Τί κάτω βλέπεις, γύναι· τί  δέ   σου τὸ κάλλος τῶν ὀφθαλμῶν
[6, 11]   πρός με τῆς ὑποσχέσεως.  δὲ   Σωσθένης παραπέμψας μέχρι τινὸς τὸν
[6, 12]   οἷά μοι κομίζων πάρει.  δὲ   Σωσθένης τὴν εἰρωνείαν οὐ συνείς,
[6, 4]   ἐπανιὼν εἰς τὴν οἰκίαν. τοῦ  δὲ   Σωσθένους αὐτῷ μηνύσαντος τὰ περὶ
[6, 19]   θυμὸν ἤδη καθεύδοντα νικᾷ. ὁρῶν  δὲ   τὰς ὕβρεις, ἃς κατὰ τῶν
[6, 8]   ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο. ~Ἐν  δὲ   ταῦτα ἐπράττετο, ἔτυχεν ἐπὶ τὴν
[6, 3]   μοιχὸς ἄτιμος καὶ ξένος. ἀφῄρηται  δὲ   ταύτην χθὲς δέσποινα καὶ
[6, 19]   εἰς τὸ ἧπαρ κάθηται,  δὲ   τῇ καρδίᾳ περιβέβληται. ὅταν οὖν
[6, 7]   μὲν τὸ κάλλος ἐκεχήνει, πρὸς  δὲ   τὴν λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς
[6, 1]   ἐσθῆτα ταύτην φύλαττε μνήμην· ἐμοὶ  δὲ   τὴν σὴν κατάλιπε, ὡς ἂν
[6, 3]   ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν. ἦν  δὲ   τῆς Ἀρτέμιδος ἱερομηνία καὶ μεθυόντων
[6, 9]   τὰ ὦτα τῆς διαβολῆς, ἐκβαλὼν  δὲ   τῆς καρδίας τὴν ὀργήν, τὸν
[6, 7]   ἔοικε πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ. χεομένης  δὲ   τῆς τῶν δακρύων ἅλμης περὶ
[6, 15]   ὄντα λόγον οὐ λέγει, σοφίζεται  δέ   τι μάλα πιθανῶς. Ἀρνεῖται μὲν
[6, 15]   εἰς πειθὼ πρὸς αὐτόν.  δὲ   τὸν μὲν ὄντα λόγον οὐ
[6, 8]   ἀληθὲς οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, ὑπενόει  δὲ   τὸν Σωσθένην. βουλομένη δὲ φανερὰν
[6, 19]   τὸ ἐρώμενον, κἂν θέλῃ.  δὲ   τῷ θυμῷ βεβαπτισμένος καταδύεται, καὶ
[6, 9]   τὶς κἀκεῖνον ἐλεήσει γυνή. εἰ  δὲ   τῷ ὄντι τέθνηκε κατὰ θάλατταν,
[6, 7]   ἐπαγωγότατον ἐλέου τοῖς ὁρῶσι· τὸ  δὲ   τῶν γυναικῶν μᾶλλον, ὅσῳ θαλερώτερον,
[6, 22]   αὐτῶν ἦν οὕτως ὑβριστής. εἰ  δὲ   ὑμεῖς τοιαῦτα ποιεῖτε, ἀληθινὸν τοῦτο
[6, 8]   ὑπενόει δὲ τὸν Σωσθένην. βουλομένη  δὲ   φανερὰν αὐτῆς ζήτησιν ποιήσασθαι διὰ
[6, 10]   μηδὲ νῦν τοιοῦτον ὑπολάβοις.  δὲ   φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ τῆς εἰς
[6, 10]   πυρὸς σφοδροτέρα, Σειρήνων πιθανωτέρα,  δὲ   Φήμη ὕδατος ὑγροτέρα, πνεύματος δρομικωτέρα,
[6, 18]   καὶ ἔκρυπτε τὰ φιλήματα. ὡς  δὲ   χρόνος ἐγένετο τῇ τῆς χειρὸς
[6, 7]   διατεθῇ, τότε αὐτῇ διαλεχθήσομαι. σὺ  δέ,   γύναι, θάρσει· ταχὺ γάρ
[6, 20]   ὅλος Λευκίππης δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας  δὲ   ὧν ἤλπισεν, ἀφῆκε τῷ θυμῷ
[6, 8]   φθάσας ἀπήγγειλε τὸ συμβάν.  δὲ   ὡς ἤκουσε τὰ περὶ ἐμοῦ,
[6, 7]   μᾶλλον ῥεέτω τοὺς ἐμούς. ~Ἡ  δὲ   ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων, καὶ
[6, 16]   παροξύνασα Θέρσανδρον ἐπὶ σέ. εἰ  δὲ   ὡς περὶ ξένου τινός, ὑπόνοια
[6, 18]   δεσπότου. ἀλλὰ ἀπέχου τοῦ λοιποῦ,  μηδὲ   ἐλπίσῃς τυχεῖν, πλὴν εἰ μὴ
[6, 4]   γὰρ φοβηθῇς ταύτην τὴν ἁρπαγήν,  μηδὲ   ἐπὶ κακῷ τῷ σῷ γεγονέναι
[6, 10]   τὸν τῆς συμβιώσεως κατέγνωκας χρόνον·  μηδὲ   νῦν τοιοῦτον ὑπολάβοις. δὲ
[6, 18]   θέαν, ὡς ᾤετο. ἐπεὶ δὲ  εἶδε   τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν ψυχήν,
[6, 4]   δύο δὲ ἄλλους διάγων, ὡς  εἶδε   τὴν Λευκίππην μόνην, εἰσπηδήσας καὶ
[6, 17]   τούτου μοιχοῦ, μέχρι μὲν αὐτὸν  οἶδε   μόνον καὶ οὐ κεκοινώνηκεν ἑτέρῳ,
[6, 16]   ποῦ γέγονα καὶ ποῦ καθεῖργμαι,  οὐδὲ   γὰρ ἐγὼ τίς σὲ κατέχει
[6, 16]   Σώστρατος πατήρ, μήτηρ Πάνθεια. ἀλλ´  οὐδὲ   πιστεύσειας ἐμοὶ λεγούσῃ. φοβοῦμαι δὲ
[6, 16]   ἄνερ, πιστὲ καὶ βέβαιε, ὃν  οὐδὲ   συγκαθεύδουσα πέπεικεν ἄλλη γυνή, κἂν
[6, 21]   μοιχὸν καλεῖς, αὐτὸς μοιχὸς ὤν·  οὐδὲ   τὴν Ἄρτεμιν, εἰπέ μοι, τὴν
[6, 1]   κατ´ ἐκείνην μέρους, ἀλλ´ ἤδη  νόμιζε   Λευκίππην ἔχειν. σὺ δὲ ἔνδυθι
[6, 14]   ἐφοβεῖτό μου τὸ ἐλπίζον καὶ  ἤλπιζε   τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας δὲ γενομένης,
[6, 1]   ἐφήδρευε ταῖς θύραις. ὡς δὲ  εἰσῆλθε,   λέγει περὶ ἐμοῦ τὰ συγκείμενα
[6, 21]   σίδηρον· ἰδοὺ δέρη, σφαζέτω. ἀγῶνα  θεάσασθε   καινόν· πρὸς πάσας τὰς βασάνους
[6, 22]   ἀληθινὸν τοῦτο πειρατήριον. εἶτα οὐκ  αἰσχύνεσθε   ποιοῦντες μὴ τετολμήκασιν οἱ
[6, 19]   τὰ πολλὰ μὲν ἔρως  εἴωθε   νικᾶν, ὅταν εἰς τὴν ἐπιθυμίαν
[6, 16]   Λευκίππης μόνης ἄνερ, πιστὲ καὶ  βέβαιε,   ὃν οὐδὲ συγκαθεύδουσα πέπεικεν ἄλλη
[6, 7]   εἰκότα περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν δὲ  ἧκε   πρός με κατορθώσας, ἔφη. ἐπὶ
[6, 9]   γυνή. εἰ δὲ τῷ ὄντι  τέθνηκε   κατὰ θάλατταν, ὡς φήμη
[6, 3]   δεσπότην τούς τε ἀγροὺς οὐκέτι  ἀφῆκε   τήν τε Μελίτην ἤθελεν ἀμύνασθαι.
[6, 6]   τοῖς ὀφθαλμοῖς κάθηται τὸ κάλλος)  ἀφῆκε   τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτὴν καὶ
[6, 20]   ἦν· ἀτυχήσας δὲ ὧν ἤλπισεν,  ἀφῆκε   τῷ θυμῷ τὰς ἡνίας. ῥαπίζει
[6, 7]   στεφανούμενος, ὅταν τοῖς δάκρυσιν ὑγρανθῇ,  ἔοικε   πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ. χεομένης δὲ
[6, 8]   οὐκ ἦν οὐδαμοῦ, δρόμῳ φθάσας  ἀπήγγειλε   τὸ συμβάν. δὲ ὡς
[6, 6]   ὀφθαλμοῖς εἰκόνα χαρᾶς καὶ ἀνιαθεὶς  συνέστειλε   τὸ πρόσωπον εἰς τὴν ὄψιν
[6, 4]   ἑωρακώς, ἔνθα Λευκίππη διανυκτερεύειν  ἔμελλε,   δύο τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν τοὺς
[6, 13]   Παίζεις· Ποῖ παίζω· ἔφη· ἔα  με,   ἄνθρωπε, μετὰ τῆς ἐμαυτῆς συντρίβεσθαι
[6, 13]   συντρίβεσθαι τύχης καὶ τοῦ κατέχοντός  με   δαίμονος· οἶδα γὰρ οὖσα ἐν
[6, 5]   μοιχόν, τὸν λωποδύτην· ἄγει δέ  με   εἰς τὸ δεσμωτήριον καὶ παραδίδωσιν,
[6, 6]   κακῶς. ~Ὁ δὲ Θέρσανδρος ἐμβαλών  με   εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὡς εἶχεν
[6, 14]   δὲ καὶ Σάτυρος πυθόμενοί  με   ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ καθεῖρχθαι (διηγγέλκει
[6, 14]   περὶ τὴν ἕω σπουδῇ πρός  με   ἥκειν, καὶ τὰς τῆς Μελίτης
[6, 20]   τὰς αἰκίας ἔχω· σὺ γάρ  με   καὶ μᾶλλον ἠδίκησας. καὶ
[6, 7]   ἐμοῦ· ἕωθεν δὲ ἧκε πρός  με   κατορθώσας, ἔφη. ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο.
[6, 11]   εἶναί μου γυναῖκα, ὥστε ἐμίσει  με   μᾶλλον. τότε μὲν οὖν εἰπὼν
[6, 16]   ὑπόκρισιν διηγήσομαι τὴν ἀλήθειαν· μή  με   νομίσῃς ἀνδράποδον εἶναι, Θέρσανδρε. στρατηγοῦ
[6, 2]   ἐν ὁδῷ κειμένην ἔρχομαι, καί  με   πρὸς τῆς Μελίτης ταύτῃ
[6, 5]   ἐμπίπτω κατὰ πρόσωπον αὐτοῖς, καί  με   Σωσθένης πρῶτος γνωρίσας, Ἀλλ´
[6, 8]   τὴν Λευκίππην μετὰ τὴν πρός  με   ὁμιλίαν εὐθὺς εἰς τοὺς ἀγροὺς
[6, 5]   γῆμαι δὲ ἐμφανῶς. δέος δέ  με   περὶ τῆς Λευκίππης εἶχεν, οὔπω
[6, 10]   τῷ τῆς γλώττης πτερῷ. ταῦτά  με   τὰ δύο πολεμεῖ· ταῦτά σου
[6, 11]   τὴν ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα πρός  με   τῆς ὑποσχέσεως. δὲ Σωσθένης
[6, 1]   παρέσται. ταῦτα ἅμα λέγουσα ἐσκεύασέ  με   ὡς ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα, Ὡς
[6, 5]   καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων.  ἐμὲ   δὲ ἐλύπει τούτων μὲν οὐδέν,
[6, 5]   λαβὼν ὑπὸ δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι·  ἐμὲ   δὲ ἰδόντες συλλαμβάνουσι, καὶ
[6, 15]   δὲ ἀμφὶ τὸν Σάτυρον ἐπ´  ἐμέ.   ὡς δὲ εἶδεν Θέρσανδρος
[6, 22]   καὶ φονεύει. ὁπλίζου τοίνυν, ἤδη  λάμβανε   κατ´ ἐμοῦ τὰς μάστιγας, τὸν
[6, 11]   ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν  ἔσαινε   τῶν λεγομένων τὸ πιθανόν, καὶ
[6, 22]   πυθοῦ Σωσθένους· οὗτος γὰρ ὄντως  γέγονέ   μοι λῃστής. ἐκεῖνοι γὰρ ἦσαν
[6, 9]   ἀλλὰ πᾶς φόρτος αὐτοῦ  γέγονε   τῆς θαλάσσης. ἀκούσασα τὴν τύχην
[6, 2]   ἀνοίγειν ἐκέλευεν αὖθις. ὡς δὲ  ἤνοιξε   καὶ παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ Μελίτῃ
[6, 21]   μοιχὸς ὤν· οὐδὲ τὴν Ἄρτεμιν,  εἰπέ   μοι, τὴν σὴν φοβῇ, ἀλλὰ
[6, 13]   γυναῖκας. ~Καὶ Σωσθένης σπουδάσας  εἶπε·   Παίζεις· Ποῖ παίζω· ἔφη· ἔα
[6, 13]   Λευκίππη οὐκέτι μυθολογοῦντα πρὸς αὐτὸν  εἶπε,   Σκέψαι, ἔφη, κατὰ σοῦ τί
[6, 1]   ὑπέσχου περὶ Λευκίππης. Μὴ φροντίσῃς,  εἶπε,   τοῦ γε κατ´ ἐκείνην μέρους,
[6, 1]   μνήμην· ἐμοὶ δὲ τὴν σὴν  κατάλιπε,   ὡς ἂν ἔχοιμι ἐνδυομένη σοι
[6, 13]   Ποῖ παίζω· ἔφη· ἔα με,  ἄνθρωπε,   μετὰ τῆς ἐμαυτῆς συντρίβεσθαι τύχης
[6, 16]   μή με νομίσῃς ἀνδράποδον εἶναι,  Θέρσανδρε.   στρατηγοῦ θυγάτηρ εἰμὶ Βυζαντίων, πρώτου
[6, 16]   τῆς ἐλευθερίας τὸν φίλτατον ἀπολέσῃ.  φέρε   πάλιν ἐνδύσωμαί μου τὸ δρᾶμα·
[6, 9]   θάλατταν, ὡς φήμη λέγει,  φέρε   πάντα τιμῶμεν ὡς αὐτοῦ τὰ
[6, 16]   πάλιν ἐνδύσωμαί μου τὸ δρᾶμα·  φέρε   περίθωμαι τὴν Λάκαιναν. ~Ταῦτα ἀκούσας
[6, 17]   δὲ ἀπόντος, ἕως καινὸν οὐχ  εὗρε,   μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ ἕτερον, τὸν
[6, 16]   κινήσω κακόν, παροξύνασα Θέρσανδρον ἐπὶ  σέ.   εἰ δὲ ὡς περὶ ξένου
[6, 1]   προστεταγμένον ἐστὶν ἐξ ἐμοῦ κομίσαι  σε   εἰς τὴν οἰκίαν, οὗ καὶ
[6, 3]   σοι· καὶ γὰρ ἠκηκόειν ζῶντά  σε,   καὶ ἐπίστευον, ὅπερ ἤθελον. ἀλλ´
[6, 1]   θύρας ὁδοῦ Μελανθώ· περιμενεῖ δέ  σε   καὶ νεανίσκος ἐπ´ αὐταῖς ταῖς
[6, 20]   σχηματίζῃ πρὸς ἀπόνοιαν· ἐγὼ μέν  σε   καὶ πεπορνεῦσθαι δοκῶ· καὶ γὰρ
[6, 16]   αὐτὴν ἄγνοιαν δυστυχοῦμεν. ἆρα μή  σε   κατέλαβε Θέρσανδρος ἐπὶ τῆς οἰκίας·
[6, 16]   καθεῖργμαι, οὐδὲ γὰρ ἐγὼ τίς  σὲ   κατέχει τύχη, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν
[6, 11]   ὥστε τάχα καὶ γυναῖκα ποιήσεταί  σε.   τὸ δὲ κατόρθωμα τοῦτο ἐμόν.
[6, 15]   ἁπλῶς, ἀλλ´ ὑπονοεῖν μοι δοκεῖ  σε   χρησάμενον ἅπαξ ἀφήσειν, καὶ ὀκνεῖ
[6, 16]   ἐγὼ πεπίστευκα· μετὰ τοσοῦτον ἰδοῦσά  σε   χρόνον ἐν τοῖς ἀγροῖς οὐ
[6, 7]   μὲν κάλλος εἰς τὴν ψυχὴν  ἥρπασε,   τὸ δὲ δάκρυον εἰς τοὺς
[6, 1]   σοι παρέσται. ταῦτα ἅμα λέγουσα  ἐσκεύασέ   με ὡς ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα,
[6, 9]   ἄνθρωπον ἥκοντες εὕρομεν. διὰ τοῦτο  ἠκολούθησέ   μοι. ἔχεις τὸν Σωσθένην, πάρεστιν
[6, 3]   ἔμελλεν ἀποπέμψειν· τύχη δὲ  ἐτήρησέ   σοι, ὥστε τοσοῦτον κάλλος λαβεῖν.
[6, 2]   καὶ φύλαξ τοῦ οἰκήματος  ἀνεχώρησε,   νομίσας τὴν δέσποιναν εἶναι, νευσάσης
[6, 10]   σου τὴν ψυχὴν κατέλαβε καὶ  ἀπέκλεισέ   μου τοῖς λόγοις τῶν ὤτων
[6, 4]   γένοιτο. ~Ἐπῄνεσεν Θέρσανδρος καὶ  ἐκέλευσε   τοῦτο ποιεῖν. ἔρχεται δὴ σπουδῇ
[6, 9]   ἀπὸ Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς δεύτερος.  ἔπλευσε   δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ εὐτυχῶς,
[6, 11]   ὑπονοίας μετέφερεν. οὐ μέντοι τέλεον  ἐπίστευσε·   ζηλοτυπία γὰρ ἅπαξ ἐμπεσοῦσα ψυχῇ
[6, 2]   ὡς δὲ ἤνοιξε καὶ παρελθοῦσα  ἐμήνυσε   τῇ Μελίτῃ τὴν ἔξοδον τὴν
[6, 8]   τὸ συμβάν. δὲ ὡς  ἤκουσε   τὰ περὶ ἐμοῦ, ὡς εἴην
[6, 3]   μαθὼν παρεῖναι τὸν δεσπότην τούς  τε   ἀγροὺς οὐκέτι ἀφῆκε τήν τε
[6, 6]   ἐν κατόπτρῳ τῷ προσώπῳ. ἡσθείς  τε   γὰρ ἐξέλαμψε τοῖς ὀφθαλμοῖς εἰκόνα
[6, 11]   τὰς θύρας. ~Ἅμα λέγουσα χειρός  τε   ἔθιγε καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει
[6, 12]   καὶ πλούσιος τῇ πόλει, χρηστός  τε   καὶ μεγαλόψυχος τοῖς δεομένοις· ἐμοὶ
[6, 3]   τε ἀγροὺς οὐκέτι ἀφῆκε τήν  τε   Μελίτην ἤθελεν ἀμύνασθαι. καὶ πρῶτον
[6, 10]   προσετίθει· Πίστευσον, ἄνερ· οὐδέν μου,  φίλτατε,   παρὰ τὸν τῆς συμβιώσεως κατέγνωκας
[6, 1]   ἐθεασάμην ἐν γραφῇ. ἀλλά μοι,  φίλτατε,   σώζοιο καὶ τὴν ἐσθῆτα ταύτην
[6, 9]   τοῦτον. ἔπλευσεν ὥσπερ σύ· ἐτίμων,  φίλτατε,   τῆς σῆς συμφορᾶς τὴν εἰκόνα.
[6, 22]   ὅπλον ἔχω τὴν ἐλευθερίαν,  μήτε   πληγαῖς κατακόπτεται μήτε σιδήρῳ κατατέμνεται
[6, 22]   πληγαῖς κατακόπτεται μήτε σιδήρῳ κατατέμνεται  μήτε   πυρὶ κατακαίεται. οὐκ ἀφήσω ποτὲ
[6, 22]   ἐλευθερίαν, μήτε πληγαῖς κατακόπτεται  μήτε   σιδήρῳ κατατέμνεται μήτε πυρὶ κατακαίεται.
[6, 12]   ἐμοὶ δὲ οὐδὲν μέλει τούτων,  εἴτε   ἐστὶ καὶ Κόδρου εὐγενέστερος εἴτε
[6, 12]   εἴτε ἐστὶ καὶ Κόδρου εὐγενέστερος  εἴτε   Κροίσου πλουσιώτερος. τί μοι καταλέγεις
[6, 22]   ὑβριστής. εἰ δὲ ὑμεῖς τοιαῦτα  ποιεῖτε,   ἀληθινὸν τοῦτο πειρατήριον. εἶτα οὐκ
[6, 18]   δ´ οὖν καὶ παρακαθίσας διελέγετο,  ἄλλοτε   ἄλλα ῥήματα συνάπτων οὐκ ἔχοντα
[6, 6]   εἱστήκει τῇ θέᾳ δεδεμένος, ἐπιτηρῶν  πότε   αὖθις ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν. ὡς
[6, 18]   ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει. ὡς δέ  ποτε   ἐπαύσατο τῆς βίας, τυχών,
[6, 22]   μήτε πυρὶ κατακαίεται. οὐκ ἀφήσω  ποτὲ   ταύτην ἐγώ. κἂν καταφλέγῃς, οὐχ
[6, 7]   εἴην. ὅταν δὲ ἡμερώτερον διατεθῇ,  τότε   αὐτῇ διαλεχθήσομαι. σὺ δέ,
[6, 12]   μοι καταλέγεις σωρὸν ἀλλοτρίων ἐγκωμίων·  τότε   ἐπαινέσω Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα ἀγαθόν,
[6, 18]   τὴν ψυχήν, καὶ ἔδοξεν αὐτῷ  τότε   καλλίων γεγονέναι. θρέψας γὰρ ὅλης
[6, 11]   γυναῖκα, ὥστε ἐμίσει με μᾶλλον.  τότε   μὲν οὖν εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ
[6, 2]   τὰ τῆς ὀργῆς ἐν γαλήνῃ,  τότε   μετιέναι. καὶ μὲν οὕτως
[6, 1]   τὴν ἐσθῆτα τὴν ἐμὴν καὶ  κλέπτε   τὸ πρόσωπον τῷ πέπλῳ. ἡγήσεται
[6, 18]   ἐβιάζετο· δὲ ἀντικατεδύετο καὶ  ἔκρυπτε   τὰ φιλήματα. ὡς δὲ χρόνος
[6, 16]   Ἄνερ Κλειτοφῶν, Λευκίππης μόνης ἄνερ,  πιστὲ   καὶ βέβαιε, ὃν οὐδὲ συγκαθεύδουσα
[6, 11]   κόρην ἤκουσεν εἶναί μου γυναῖκα,  ὥστε   ἐμίσει με μᾶλλον. τότε μὲν
[6, 3]   ἱερομηνία καὶ μεθυόντων πάντα μεστά,  ὥστε   καὶ δι´ ὅλης νυκτὸς τὴν
[6, 11]   Θέρσανδρος ἐρᾷ σου καὶ μαίνεται,  ὥστε   τάχα καὶ γυναῖκα ποιήσεταί σε.
[6, 3]   τύχη δὲ ἐτήρησέ σοι,  ὥστε   τοσοῦτον κάλλος λαβεῖν. ἔστι δὲ
[6, 7]   ὁρᾷς γὰρ ὡς ἔχει λύπης·  ὥστε   ὑπεκστήσομαι καὶ μάλα ἄκων, ὡς
[6, 1]   σώζοιο καὶ τὴν ἐσθῆτα ταύτην  φύλαττε   μνήμην· ἐμοὶ δὲ τὴν σὴν
[6, 9]   οὗτος οὔτε μοιχὸς ἦν ἐμὸς  οὔτε   ἀνήρ. ἀλλὰ τὸ μὲν γένος
[6, 5]   δὲ ἐλύπει τούτων μὲν οὐδέν,  οὔτε   τῶν δεσμῶν ὕβρις, οὔτε
[6, 5]   οὔτε τῶν δεσμῶν ὕβρις,  οὔτε   τῶν λόγων αἰκία· καὶ
[6, 9]   ἀκέραιον, ἄκουσον. νεανίσκος οὗτος  οὔτε   μοιχὸς ἦν ἐμὸς οὔτε ἀνήρ.
[6, 18]   λέγει πρὸς αὐτὸν Λευκίππη·  Οὔτε   ὡς ἐλεύθερος ποιεῖς οὔτε ὡς
[6, 18]   Λευκίππη· Οὔτε ὡς ἐλεύθερος ποιεῖς  οὔτε   ὡς εὐγενής. καὶ σὺ ἐμιμήσω
[6, 11]   θῦε ἐπὶ τοῖς εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ·  μνημόνευε   δὲ κἀμοῦ. ~Καὶ Λευκίππη,
[6, 1]   ἦν αὕτη τῶν πιστῶν καὶ  ἐφήδρευε   ταῖς θύραις. ὡς δὲ εἰσῆλθε,
[6, 11]   ἐγέμισα. τί κλαίεις· ἀνάστηθι, καὶ  θῦε   ἐπὶ τοῖς εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε
[6, 7]   τι καὶ τῷ Θερσάνδρῳ συμβεβήκει·  ἐδάκρυε   γὰρ πρὸς ἐπίδειξιν, παθὼν μέν
[6, 9]   Σωσθένην δὲ ἔλεγε. καὶ οὕτως  εἶχε·   τὴν γὰρ ἄνθρωπον ἥκοντες εὕρομεν.
[6, 11]   αὑτόν. δὲ Μελίτη κακῶς  εἶχε   τὴν ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα πρός
[6, 8]   τέχνην λόγων ἐπενόησεν, ἥτις μεμιγμένην  εἶχε   τῷ σοφίσματι τὴν ἀλήθειαν. ~Ἐπεὶ
[6, 3]   ὅλης νυκτὸς τὴν ἀγορὰν ἅπασαν  κατεῖχε   πλῆθος ἀνθρώπων. κἀγὼ μὲν ἐδόκουν
[6, 4]   ἔρχεται καὶ λέγει τὰ πεπραγμένα.  ἔτυχε   δὲ Θέρσανδρος ἐπανιὼν εἰς
[6, 9]   ἐνταῦθα συνεπηγόμην· λόγος ἀληθής.  ἔτυχε   μὲν πενθῶν γυναῖκα, δ´
[6, 5]   λάφυρα. μὲν οὖν νεανίσκος  ἔτυχε   προηγούμενος καὶ προϊδὼν ἀποφεύγει, μὴ
[6, 17]   ἕτερον, τὸν πρότερον τῆς ψυχῆς  ἀπήλειψε.   ταῦτα ἀκούσας Θέρσανδρος ἠγέρθη.
[6, 6]   τῷ προσώπῳ. ἡσθείς τε γὰρ  ἐξέλαμψε   τοῖς ὀφθαλμοῖς εἰκόνα χαρᾶς καὶ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 16/11/2006