Livre, Chapitre |
[6, 16] |
ἄγνοιαν
δυστυχοῦμεν.
ἆρα
μή
σε
|
κατέλαβε |
Θέρσανδρος
ἐπὶ
τῆς
οἰκίας·
ἆρα |
[6, 10] |
πολεμεῖ·
ταῦτά
σου
τὴν
ψυχὴν
|
κατέλαβε |
καὶ
ἀπέκλεισέ
μου
τοῖς
λόγοις |
[6, 5] |
μάντεις
τῶν
κακῶν,
ἐπεὶ
τῶν
|
γε |
ἀγαθῶν
ἥκιστα
ἐκ
μαντείας
εὐτυχοῦμεν. |
[6, 15] |
ὀκνεῖ
τὴν
ὕβριν.
Ἀλλὰ
τούτου
|
γε |
εἵνεκεν,
εἶπεν
ὁ
Θέρσανδρος,
θαρρείτω. |
[6, 1] |
Λευκίππης.
Μὴ
φροντίσῃς,
εἶπε,
τοῦ
|
γε |
κατ´
ἐκείνην
μέρους,
ἀλλ´
ἤδη |
[6, 19] |
οἰκείας
ἕδρας
ἐκπεσόντα
κατάσχῃ,
φύσει
|
γε |
ὢν
ἄσπονδος,
οὐχ
ὡς
φίλῳ |
[6, 9] |
τῶν
ἡμετέρων
ἐπιτρόπων·
Σωσθένην
δὲ
|
ἔλεγε. |
καὶ
οὕτως
εἶχε·
τὴν
γὰρ |
[6, 16] |
θυρῶν.
~Οἴμοι,
Κλειτοφῶν"
(τοῦτο
γὰρ
|
ἔλεγε |
πολλάκις)
οὐκ
οἶδας
ποῦ
γέγονα |
[6, 10] |
τι
ἐψευσάμην,
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα
δὲ
|
ἔλεγε, |
προσποιησαμένη
τὸν
ἀφανισμὸν
τῆς
Λευκίππης |
[6, 13] |
τοῦ
θανάτου
πυλῶν
ἀγαγεῖν·
εἶτα
|
κατέλεγε |
τὴν
ναυαγίαν,
ἐκθειάζων
ὡς
ἐσώθη, |
[6, 11] |
θύρας.
~Ἅμα
λέγουσα
χειρός
τε
|
ἔθιγε |
καὶ
καταφιλεῖν
ἤθελεν.
ἐγεγόνει
δὲ |
[6, 10] |
παρόντα
καθ´
οὗ
πέμπεται·
ὁ
|
δὲ |
ἀκούων
ταχὺ
πείθεται,
καὶ
ὀργῆς |
[6, 4] |
διατρίβειν
ἔχοντας
ἐφ´
ὁμιλίᾳ·
δύο
|
δὲ |
ἄλλους
διάγων,
ὡς
εἶδε
τὴν
|
[6, 15] |
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ἔσπευδεν,
οἱ
|
δὲ |
ἀμφὶ
τὸν
Σάτυρον
ἐπ´
ἐμέ. |
[6, 19] |
δὲ
πῦρ
ἑκατέρου
ταλαντεύεται.
μάχονται
|
δὲ |
ἄμφω
περὶ
τῆς
ῥοπῆς·
καὶ
|
[6, 19] |
μὲν
γὰρ
παροξύνει
μισεῖν,
ὁ
|
δὲ |
ἀναγκάζει
φιλεῖν·
καὶ
ἀλλήλων
πάροικος |
[6, 2] |
καὶ
ἄλλως
ἐμοὶ
κεχαρισμένος.
ὡς
|
δὲ |
ἀνέστρεψεν
ἡ
Μελανθώ,
καταλαμβάνει
τὸν |
[6, 18] |
ἀνέλκειν
τὸ
πρόσωπον
ἐβιάζετο·
ἡ
|
δὲ |
ἀντικατεδύετο
καὶ
ἔκρυπτε
τὰ
φιλήματα. |
[6, 19] |
ἀνάπτουσιν
ἄμφω
τὸ
πῦρ.
ἂν
|
δὲ |
ἅπαξ
ὁ
θυμὸς
τὸν
ἔρωτα |
[6, 17] |
μάλιστα
τὸ
παρὸν
φιλεῖ,
τοῦ
|
δὲ |
ἀπόντος,
ἕως
καινὸν
οὐχ
εὗρε, |
[6, 19] |
εἰς
τὴν
ἐπιθυμίαν
εὐτυχῇ.
ἢν
|
δὲ |
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ
τὸ
ἐρώμενον,
αὐτὸς |
[6, 2] |
Μελίτης
ταύτῃ
προστεταγμένος
ἀπολαμβάνει.
ἀπελεύθερος
|
δὲ |
αὐτὸς
τῶν
συμπεπλευκότων
ἦν
ἡμῖν |
[6, 19] |
ἐπιθυμίας
πεδήσας
κρατεῖ·
οὐκ
ἐπιτρέπει
|
δὲ |
αὐτῷ
σπείσασθαι
πρὸς
τὸ
ἐρώμενον, |
[6, 19] |
τὴν
μὲν
φύσιν
ἐναντιώτατον,
τὴν
|
δὲ
|
βίαν
ὅμοιον.
ὁ
μὲν
γὰρ |
[6, 15] |
καὶ
ἤλπιζε
τὸ
φοβούμενον.
~Ἡμέρας
|
δὲ |
γενομένης,
ὁ
μὲν
Σωσθένης
ἐπὶ |
[6, 7] |
ἴῳ,
τὸ
δὲ
ναρκίσσῳ·
τὰ
|
δὲ |
δάκρυα
τῶν
ὀφθαλμῶν
ἔνδον
εἱλούμενα |
[6, 7] |
εἰς
τὴν
ψυχὴν
ἥρπασε,
τὸ
|
δὲ |
δάκρυον
εἰς
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἐτήρησεν, |
[6, 18] |
ὑποβάλλει
τῷ
προσώπῳ
κάτω,
τῇ
|
δὲ |
δεξιᾷ
τῆς
κόμης
λαβόμενος,
τῇ |
[6, 22] |
μὴ
τετολμήκασιν
οἱ
λῃσταί·
λανθάνεις
|
δὲ
|
ἐγκώμιόν
μοι
διδοὺς
πλεῖον
διὰ |
[6, 5] |
αὐτὴν
χωρεῖν
ἔμελλεν.
~Ἐν
τούτῳ
|
δὲ |
ἐγὼ
τὴν
ἐσθῆτα
τῆς
Μελίτης |
[6, 18] |
πρὸς
θέαν,
ὡς
ᾤετο.
ἐπεὶ
|
δὲ |
εἶδε
τὴν
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
τὴν |
[6, 15] |
τὸν
Σάτυρον
ἐπ´
ἐμέ.
ὡς
|
δὲ |
εἶδεν
ὁ
Θέρσανδρος
τὸν
Σωσθένην, |
[6, 13] |
χάριτος
ἔτι
μᾶλλον
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα
|
δὲ |
εἰς
ὀργὴν
ἐρεθίζεται.
τὸ
γὰρ |
[6, 18] |
μὲν
εἷλκεν
εἰς
τοὐπίσω,
τῇ
|
δὲ |
εἰς
τὸν
ἀνθερεῶνα
ὑπερείδων
ἀνώθει. |
[6, 1] |
καὶ
ἐφήδρευε
ταῖς
θύραις.
ὡς
|
δὲ |
εἰσῆλθε,
λέγει
περὶ
ἐμοῦ
τὰ |
[6, 9] |
τινι
τῶν
ἡμετέρων
ἐπιτρόπων·
Σωσθένην
|
δὲ |
ἔλεγε.
καὶ
οὕτως
εἶχε·
τὴν |
[6, 10] |
εἴ
τι
ἐψευσάμην,
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα
|
δὲ |
ἔλεγε,
προσποιησαμένη
τὸν
ἀφανισμὸν
τῆς |
[6, 5] |
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα
μοιχείας
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
|
δὲ |
ἐλύπει
τούτων
μὲν
οὐδέν,
οὔτε |
[6, 5] |
περιέσεσθαι
μὴ
μοιχὸς
εἶναι,
γῆμαι
|
δὲ
|
ἐμφανῶς.
δέος
δέ
με
περὶ |
[6, 2] |
Μελίτῃ
τὸ
νῦν
ἀναχωρεῖν,
ὅταν
|
δὲ |
ἐν
καλῷ
θῆται
τὰ
πρὸς |
[6, 6] |
Λευκίππη
ἀνοιγομένων
τῶν
θυρῶν,
ἦν
|
δὲ |
ἔνδον
λύχνος,
ἀνανεύσασα
μικρὸν
αὖθις |
[6, 1] |
ἤδη
νόμιζε
Λευκίππην
ἔχειν.
σὺ
|
δὲ |
ἔνδυθι
τὴν
ἐσθῆτα
τὴν
ἐμὴν |
[6, 6] |
αὖθις
ἀναβλέψει
πρὸς
αὐτόν.
ὡς
|
δὲ |
ἔνευσεν
εἰς
τὴν
γῆν,
λέγει· |
[6, 9] |
οὖν
οὐκ
ἠκολούθεις
αὐτῷ·
τί
|
δὲ
|
ἐνταῦθα
μένεις·
ἀλλ´
οὐκ
ἄπει |
[6, 14] |
δὴ
τούτους
ἀπήλασεν
ἄκοντας,
ἐγὼ
|
δὲ |
ἐντειλάμενος
αὐτοῖς
περὶ
τῆς
Λευκίππης, |
[6, 10] |
τὰ
ὦτα
τῶν
ἐντυχόντων,
διαπνεῖ
|
δὲ |
ἐπὶ
πλεῖστον
καταιγίζουσα
τῷ
τοῦ |
[6, 4] |
τῆς
συμφορᾶς
ἐκπλαγεῖσα
ἐσιώπησεν·
ὁ
|
δὲ |
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ἔρχεται
καὶ |
[6, 14] |
αὐτοῦ
καταμεῖναι
σὺν
ἐμοί,
ὁ
|
δὲ |
ἐπὶ
τῶν
δεσμῶν
οὐκ
ἐπέτρεπεν, |
[6, 7] |
δακρύων
τὴν
πηγὴν
συνεφέλκεται.
ὁ
|
δὲ |
ἐραστὴς
δεξάμενος
ἄμφω
τὸ
μὲν |
[6, 17] |
καινὸν
οὐχ
εὗρε,
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
|
δὲ |
ἕτερον,
τὸν
πρότερον
τῆς
ψυχῆς |
[6, 3] |
καὶ
ἔμελλεν
ἀποπέμψειν·
ἡ
τύχη
|
δὲ |
ἐτήρησέ
σοι,
ὥστε
τοσοῦτον
κάλλος |
[6, 7] |
εἰς
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἐτήρησεν,
ὁραθῆναι
|
δὲ |
εὔχεται,
καὶ
ἀποψήσασθαι
δυνάμενος
οὐκ
|
[6, 7] |
θαλερώτερον,
τοσούτῳ
καὶ
γοητότερον.
ἐὰν
|
δὲ |
ἡ
δακρύουσα
ᾖ
καὶ
καλὴ |
[6, 3] |
ὁ
μὲν
οὕτως
ἔπραξεν.
~Ἐμοὶ
|
δὲ |
ἡ
συνήθης
Τύχη
πάλιν
ἐπιτίθεται |
[6, 10] |
ἐπὶ
τὸν
βληθέντα
μαίνεται.
τεχθεῖσα
|
δὲ |
ἡ
Φήμη
τῷ
τοξεύματι
ῥεῖ |
[6, 7] |
λύπην
εἰς
κάλλος
νενικηκότα·
εἰ
|
δὲ |
ἠδύνατο
παγῆναι
πεσόντα,
καινὸν
ἂν |
[6, 7] |
ἄγροικος,
προστίθησιν
εἰς
δυσμορφίαν·
ἐὰν
|
δὲ |
ἡδὺς
καὶ
τοῦ
μέλανος
ἔχων |
[6, 7] |
τὰ
εἰκότα
περὶ
ἐμοῦ·
ἕωθεν
|
δὲ |
ἧκε
πρός
με
κατορθώσας,
ἔφη. |
[6, 12] |
τὸν
πλοῦτον
ἡ
χρηστότης·
τὴν
|
δὲ |
ἡλικίαν
οἷός
ἐστιν
εἶδες,
ὅτι |
[6, 7] |
ὡς
μὴ
ὀχληρὸς
εἴην.
ὅταν
|
δὲ |
ἡμερώτερον
διατεθῇ,
τότε
αὐτῇ
διαλεχθήσομαι. |
[6, 11] |
ἔθιγε
καὶ
καταφιλεῖν
ἤθελεν.
ἐγεγόνει
|
δὲ |
ἡμερώτερος,
καὶ
αὐτὸν
ἔσαινε
τῶν |
[6, 1] |
καὶ
καλεῖ
τὴν
Μελανθώ·
θεράπαινα
|
δὲ |
ἦν
αὕτη
τῶν
πιστῶν
καὶ |
[6, 2] |
καὶ
ἀνοίγειν
ἐκέλευεν
αὖθις.
ὡς
|
δὲ |
ἤνοιξε
καὶ
παρελθοῦσα
ἐμήνυσε
τῇ |
[6, 6] |
εἶχον
τὴν
ψυχὴν
κακῶς.
~Ὁ
|
δὲ |
Θέρσανδρος
ἐμβαλών
με
εἰς
τὸ |
[6, 7] |
εἶχεν
ἤλεκτρον
ἡ
γῆ.
ὁ
|
δὲ |
Θέρσανδρος
ἰδὼν
πρὸς
μὲν
τὸ |
[6, 5] |
ὑπὸ
δέους
κἀμοὶ
προμηνῦσαι·
ἐμὲ
|
δὲ |
ἰδόντες
συλλαμβάνουσι,
καὶ
ὁ
Θέρσανδρος |
[6, 19] |
εἰς
τὸν
θυμὸν
καταδύεται·
ὁ
|
δὲ |
καθεύδων
ἐξεγείρεται
καὶ
τὰ
ἀρχαῖα |
[6, 3] |
μόνον
εἶναι
τὸ
δεινόν·
ἐλελήθει
|
δὲ |
καὶ
ἄλλο
τεχθέν
μοι
χαλεπώτερον. |
[6, 9] |
Φοινίκης,
Τυρίων
οὐδενὸς
δεύτερος.
ἔπλευσε
|
δὲ |
καὶ
αὐτὸς
οὐκ
εὐτυχῶς,
ἀλλὰ |
[6, 22] |
καὶ
ὁ
σύμβουλος
Σωσθένης.
ἐγὼ
|
δὲ |
καὶ
γυμνὴ
καὶ
μόνη
καὶ |
[6, 10] |
γὰρ
σὺ
φήμῃ
τέθνηκας.
Φήμη
|
δὲ |
καὶ
Διαβολὴ
δύο
συγγενῆ
κακά· |
[6, 16] |
οὐδὲ
πιστεύσειας
ἐμοὶ
λεγούσῃ.
φοβοῦμαι
|
δὲ
|
καὶ
ἐὰν
πιστεύσῃς
περὶ
Κλειτοφῶντος, |
[6, 19] |
γὰρ
ἤρα
καὶ
ὠργίζετο.
θυμὸς
|
δὲ |
καὶ
ἔρως
δύο
λαμπάδες·
ἔχει |
[6, 14] |
κατὰ
Λευκίππην
εἶχεν
οὕτως.
~Κλεινίας
|
δὲ |
καὶ
ὁ
Σάτυρος
πυθόμενοί
με |
[6, 7] |
μὴ
πρὸ
καιροῦ
φύγῃ.
ὁ
|
δὲ |
καὶ
τῶν
ὀφθαλμῶν
τὴν
κίνησιν |
[6, 11] |
ἐπὶ
τοῖς
εὐτυχήμασιν
Ἀφροδίτῃ·
μνημόνευε
|
δὲ |
κἀμοῦ.
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη,
Τοιαῦτά |
[6, 11] |
καὶ
γυναῖκα
ποιήσεταί
σε.
τὸ
|
δὲ |
κατόρθωμα
τοῦτο
ἐμόν.
ἐγὼ
γάρ |
[6, 9] |
τῆς
καρδίας
τὴν
ὀργήν,
τὸν
|
δὲ |
λογισμὸν
ἐπιστήσας
κριτὴν
ἀκέραιον,
ἄκουσον. |
[6, 17] |
ἔρωτα
μαραίνει
νέος
ἔρως·
γυνὴ
|
δὲ |
μάλιστα
τὸ
παρὸν
φιλεῖ,
τοῦ |
[6, 5] |
τὸν
μοιχόν,
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει
|
δέ |
με
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
καὶ |
[6, 5] |
εἶναι,
γῆμαι
δὲ
ἐμφανῶς.
δέος
|
δέ |
με
περὶ
τῆς
Λευκίππης
εἶχεν, |
[6, 22] |
Σωσθένην.
ἀλλὰ
μέτρια
ταῦτα·
τὸ
|
δὲ |
μεῖζον
ἐγκώμιον·
Καὶ
μετὰ
Θέρσανδρον |
[6, 7] |
κύκλον,
τὸ
μὲν
πιαίνεται,
τὸ
|
δὲ |
μέλαν
πορφύρεται,
καὶ
ἔστιν
ὅμοιον
|
[6, 11] |
κοιμησόμενος
ᾤχετο
καθ´
αὑτόν.
ἡ
|
δὲ |
Μελίτη
κακῶς
εἶχε
τὴν
ψυχήν, |
[6, 1] |
ἔχοιμι
ἐνδυομένη
σοι
περικεχύσθαι.
δίδωσι
|
δέ |
μοι
καὶ
χρυσοῦς
ἑκατὸν
καὶ |
[6, 15] |
αὐτήν,
ὡς
ἀθάνατον
εἶναι.
ἓν
|
δὲ |
μόνον
φοβοῦμαι
καὶ
ἐπείγομαι
μαθεῖν |
[6, 7] |
ὅμοιον
τὸ
μὲν
ἴῳ,
τὸ
|
δὲ |
ναρκίσσῳ·
τὰ
δὲ
δάκρυα
τῶν |
[6, 2] |
ἐνταῦθα
μένῃς,
παρὰ
Κλειτοφῶντος·
ἐὰν
|
δὲ
|
νομίσῃς
φυγεῖν
βέλτιον,
ἐφόδιον.
καὶ |
[6, 3] |
ὥστε
τοσοῦτον
κάλλος
λαβεῖν.
ἔστι
|
δὲ |
νῦν
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς,
οὐκ |
[6, 4] |
καὶ
λέγει
τὰ
πεπραγμένα.
ἔτυχε
|
δὲ |
ὁ
Θέρσανδρος
ἐπανιὼν
εἰς
τὴν |
[6, 6] |
αὖθις
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
κατέβαλεν.
ἰδὼν
|
δὲ |
ὁ
Θέρσανδρος
τὸ
κάλλος
ἐκ |
[6, 19] |
μισεῖν
ἀναγκάζεται
τὸ
φιλούμενον.
ὅταν
|
δὲ |
ὁ
θυμὸς
καχλάζων
γεμισθῇ
καὶ |
[6, 18] |
εἰς
τὸν
κόλπον
κατεδύετο.
ὁ
|
δὲ |
οὐδὲν
ἧττον
περιβαλὼν
ἀνέλκειν
τὸ |
[6, 12] |
καὶ
μεγαλόψυχος
τοῖς
δεομένοις·
ἐμοὶ
|
δὲ |
οὐδὲν
μέλει
τούτων,
εἴτε
ἐστὶ |
[6, 8] |
Λευκίππην
καὶ
πάνυ
τεταραγμένας·
ὡς
|
δὲ |
οὐκ
ἦν
οὐδαμοῦ,
δρόμῳ
φθάσας |
[6, 19] |
ὧν
ἠθέλησεν,
ἵλεως
γίνεται,
ἀτιμούμενος
|
δὲ |
πάλιν
εἰς
τὸν
θυμὸν
καταδύεται· |
[6, 6] |
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
ἵεται.
ὡς
|
δὲ |
παρῆσαν
ἐπὶ
τὸ
δωμάτιον,
καταλαμβάνουσιν |
[6, 19] |
μὲν
ἐκ
τοῦ
κόρου,
καμὼν
|
δὲ
|
παρίεται,
καὶ
ὁ
ἔρως
ἀμύνεται |
[6, 5] |
οὔπω
σαφῶς
αὐτὴν
ἀπολαβόντα.
ψυχαὶ
|
δὲ |
πεφύκασι
μάντεις
τῶν
κακῶν,
ἐπεὶ |
[6, 15] |
τὸ
τῆς
Λευκίππης
δωμάτιον.
ἐπεὶ
|
δὲ |
πλησίον
ἐγένοντο
τῶν
θυρῶν,
ἀκούουσιν |
[6, 18] |
τὸν
ἀνθερεῶνα
ὑπερείδων
ἀνώθει.
ὡς
|
δέ |
ποτε
ἐπαύσατο
τῆς
βίας,
ἢ |
[6, 18] |
περιέβαλεν
ὡς
μέλλων
φιλήσειν.
ἡ
|
δὲ |
προϊδοῦσα
τῆς
χειρὸς
τὴν
ὁδὸν |
[6, 7] |
κατὰ
τὸ
εἰκός,
ἀνθρώπινον,
καλλωπιζόμενος
|
δὲ |
πρὸς
τὴν
Λευκίππην,
ὡς
διὰ |
[6, 12] |
εἶδες
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς·
γένει
|
δὲ |
πρῶτος
ἁπάντων
τῶν
Ἰώνων·
πλοῦτος |
[6, 19] |
αὐτοῖς
ἡ
ψυχὴ
τρυτάνη,
τὸ
|
δὲ
|
πῦρ
ἑκατέρου
ταλαντεύεται.
μάχονται
δὲ |
[6, 1] |
τὰς
θύρας
ὁδοῦ
Μελανθώ·
περιμενεῖ
|
δέ |
σε
καὶ
νεανίσκος
ἐπ´
αὐταῖς |
[6, 22] |
τὸ
πῦρ,
τὸν
σίδηρον·
συστρατευέσθω
|
δέ |
σοι
καὶ
ὁ
σύμβουλος
Σωσθένης. |
[6, 12] |
ὄντι
λέγειν,
φιλοφρονούμενος
προσετίθει·
Βούλομαι
|
δέ |
σοι
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ὅστις |
[6, 2] |
ᾖ
ὡς
οὐ
συνεγνωκότι.
χρυσοῖ
|
δέ |
σοι
οὗτοι
δῶρον
δέκα,
δῶρον |
[6, 1] |
τὸ
πρόσωπον
τῷ
πέπλῳ.
ἡγήσεται
|
δέ |
σοι
τῆς
ἐπὶ
τὰς
θύρας |
[6, 6] |
Τί
κάτω
βλέπεις,
γύναι·
τί
|
δέ |
σου
τὸ
κάλλος
τῶν
ὀφθαλμῶν |
[6, 11] |
πρός
με
τῆς
ὑποσχέσεως.
ὁ
|
δὲ |
Σωσθένης
παραπέμψας
μέχρι
τινὸς
τὸν |
[6, 12] |
οἷά
μοι
κομίζων
πάρει.
ὁ
|
δὲ |
Σωσθένης
τὴν
εἰρωνείαν
οὐ
συνείς, |
[6, 4] |
ἐπανιὼν
εἰς
τὴν
οἰκίαν.
τοῦ
|
δὲ |
Σωσθένους
αὐτῷ
μηνύσαντος
τὰ
περὶ |
[6, 19] |
θυμὸν
ἤδη
καθεύδοντα
νικᾷ.
ὁρῶν
|
δὲ |
τὰς
ὕβρεις,
ἃς
κατὰ
τῶν
|
[6, 8] |
ἐπὶ
τούτοις
ἀπηλλάττετο.
~Ἐν
ᾧ
|
δὲ |
ταῦτα
ἐπράττετο,
ἔτυχεν
ἐπὶ
τὴν |
[6, 3] |
μοιχὸς
ἄτιμος
καὶ
ξένος.
ἀφῄρηται
|
δὲ |
ταύτην
χθὲς
ἡ
δέσποινα
καὶ |
[6, 19] |
εἰς
τὸ
ἧπαρ
κάθηται,
ὁ
|
δὲ |
τῇ
καρδίᾳ
περιβέβληται.
ὅταν
οὖν |
[6, 7] |
μὲν
τὸ
κάλλος
ἐκεχήνει,
πρὸς
|
δὲ |
τὴν
λύπην
ἐξεμεμήνει,
καὶ
τοὺς |
[6, 1] |
ἐσθῆτα
ταύτην
φύλαττε
μνήμην·
ἐμοὶ
|
δὲ |
τὴν
σὴν
κατάλιπε,
ὡς
ἂν |
[6, 3] |
ἀνέστρεφεν
ἐπὶ
τὴν
οἰκίαν.
ἦν
|
δὲ
|
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερομηνία
καὶ
μεθυόντων |
[6, 9] |
τὰ
ὦτα
τῆς
διαβολῆς,
ἐκβαλὼν
|
δὲ |
τῆς
καρδίας
τὴν
ὀργήν,
τὸν |
[6, 7] |
ἔοικε
πηγῆς
ἐγκύμονι
μαζῷ.
χεομένης
|
δὲ |
τῆς
τῶν
δακρύων
ἅλμης
περὶ |
[6, 15] |
ὄντα
λόγον
οὐ
λέγει,
σοφίζεται
|
δέ |
τι
μάλα
πιθανῶς.
Ἀρνεῖται
μὲν |
[6, 15] |
εἰς
πειθὼ
πρὸς
αὐτόν.
ὁ
|
δὲ |
τὸν
μὲν
ὄντα
λόγον
οὐ |
[6, 8] |
ἀληθὲς
οὐκ
εἶχεν
εὑρεῖν,
ὑπενόει
|
δὲ |
τὸν
Σωσθένην.
βουλομένη
δὲ
φανερὰν |
[6, 19] |
τὸ
ἐρώμενον,
κἂν
θέλῃ.
ὁ
|
δὲ |
τῷ
θυμῷ
βεβαπτισμένος
καταδύεται,
καὶ |
[6, 9] |
τὶς
κἀκεῖνον
ἐλεήσει
γυνή.
εἰ
|
δὲ |
τῷ
ὄντι
τέθνηκε
κατὰ
θάλατταν, |
[6, 7] |
ἐπαγωγότατον
ἐλέου
τοῖς
ὁρῶσι·
τὸ
|
δὲ |
τῶν
γυναικῶν
μᾶλλον,
ὅσῳ
θαλερώτερον, |
[6, 22] |
αὐτῶν
ἦν
οὕτως
ὑβριστής.
εἰ
|
δὲ |
ὑμεῖς
τοιαῦτα
ποιεῖτε,
ἀληθινὸν
τοῦτο |
[6, 8] |
ὑπενόει
δὲ
τὸν
Σωσθένην.
βουλομένη
|
δὲ |
φανερὰν
αὐτῆς
ζήτησιν
ποιήσασθαι
διὰ |
[6, 10] |
μηδὲ
νῦν
τοιοῦτον
ὑπολάβοις.
ἡ
|
δὲ |
φήμη
διαπεφοίτηκεν
ἐκ
τῆς
εἰς |
[6, 10] |
πυρὸς
σφοδροτέρα,
Σειρήνων
πιθανωτέρα,
ἡ
|
δὲ |
Φήμη
ὕδατος
ὑγροτέρα,
πνεύματος
δρομικωτέρα, |
[6, 18] |
καὶ
ἔκρυπτε
τὰ
φιλήματα.
ὡς
|
δὲ |
χρόνος
ἐγένετο
τῇ
τῆς
χειρὸς |
[6, 7] |
διατεθῇ,
τότε
αὐτῇ
διαλεχθήσομαι.
σὺ
|
δέ, |
ὦ
γύναι,
θάρσει·
ταχὺ
γάρ |
[6, 20] |
ὅλος
Λευκίππης
δοῦλος
ἦν·
ἀτυχήσας
|
δὲ |
ὧν
ἤλπισεν,
ἀφῆκε
τῷ
θυμῷ |
[6, 8] |
φθάσας
ἀπήγγειλε
τὸ
συμβάν.
ἡ
|
δὲ |
ὡς
ἤκουσε
τὰ
περὶ
ἐμοῦ, |
[6, 7] |
μᾶλλον
ῥεέτω
τοὺς
ἐμούς.
~Ἡ
|
δὲ |
ὡς
ἤκουσεν,
ἐπλήσθη
δακρύων,
καὶ |
[6, 16] |
παροξύνασα
Θέρσανδρον
ἐπὶ
σέ.
εἰ
|
δὲ |
ὡς
περὶ
ξένου
τινός,
ὑπόνοια |
[6, 18] |
δεσπότου.
ἀλλὰ
ἀπέχου
τοῦ
λοιποῦ,
|
μηδὲ |
ἐλπίσῃς
τυχεῖν,
πλὴν
εἰ
μὴ |
[6, 4] |
γὰρ
φοβηθῇς
ταύτην
τὴν
ἁρπαγήν,
|
μηδὲ |
ἐπὶ
κακῷ
τῷ
σῷ
γεγονέναι |
[6, 10] |
τὸν
τῆς
συμβιώσεως
κατέγνωκας
χρόνον·
|
μηδὲ
|
νῦν
τοιοῦτον
ὑπολάβοις.
ἡ
δὲ |
[6, 18] |
θέαν,
ὡς
ᾤετο.
ἐπεὶ
δὲ
|
εἶδε |
τὴν
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
τὴν
ψυχήν, |
[6, 4] |
δύο
δὲ
ἄλλους
διάγων,
ὡς
|
εἶδε |
τὴν
Λευκίππην
μόνην,
εἰσπηδήσας
καὶ |
[6, 17] |
τούτου
μοιχοῦ,
μέχρι
μὲν
αὐτὸν
|
οἶδε |
μόνον
καὶ
οὐ
κεκοινώνηκεν
ἑτέρῳ, |
[6, 16] |
ποῦ
γέγονα
καὶ
ποῦ
καθεῖργμαι,
|
οὐδὲ |
γὰρ
ἐγὼ
τίς
σὲ
κατέχει |
[6, 16] |
Σώστρατος
πατήρ,
μήτηρ
Πάνθεια.
ἀλλ´
|
οὐδὲ |
πιστεύσειας
ἐμοὶ
λεγούσῃ.
φοβοῦμαι
δὲ
|
[6, 16] |
ἄνερ,
πιστὲ
καὶ
βέβαιε,
ὃν
|
οὐδὲ |
συγκαθεύδουσα
πέπεικεν
ἄλλη
γυνή,
κἂν |
[6, 21] |
μοιχὸν
καλεῖς,
αὐτὸς
μοιχὸς
ὤν·
|
οὐδὲ |
τὴν
Ἄρτεμιν,
εἰπέ
μοι,
τὴν |
[6, 1] |
κατ´
ἐκείνην
μέρους,
ἀλλ´
ἤδη
|
νόμιζε |
Λευκίππην
ἔχειν.
σὺ
δὲ
ἔνδυθι |
[6, 14] |
ἐφοβεῖτό
μου
τὸ
ἐλπίζον
καὶ
|
ἤλπιζε |
τὸ
φοβούμενον.
~Ἡμέρας
δὲ
γενομένης, |
[6, 1] |
ἐφήδρευε
ταῖς
θύραις.
ὡς
δὲ
|
εἰσῆλθε, |
λέγει
περὶ
ἐμοῦ
τὰ
συγκείμενα |
[6, 21] |
σίδηρον·
ἰδοὺ
δέρη,
σφαζέτω.
ἀγῶνα
|
θεάσασθε |
καινόν·
πρὸς
πάσας
τὰς
βασάνους |
[6, 22] |
ἀληθινὸν
τοῦτο
πειρατήριον.
εἶτα
οὐκ
|
αἰσχύνεσθε |
ποιοῦντες
ἃ
μὴ
τετολμήκασιν
οἱ |
[6, 19] |
τὰ
πολλὰ
μὲν
ὁ
ἔρως
|
εἴωθε |
νικᾶν,
ὅταν
εἰς
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[6, 16] |
Λευκίππης
μόνης
ἄνερ,
πιστὲ
καὶ
|
βέβαιε, |
ὃν
οὐδὲ
συγκαθεύδουσα
πέπεικεν
ἄλλη |
[6, 7] |
εἰκότα
περὶ
ἐμοῦ·
ἕωθεν
δὲ
|
ἧκε |
πρός
με
κατορθώσας,
ἔφη.
ἐπὶ |
[6, 9] |
γυνή.
εἰ
δὲ
τῷ
ὄντι
|
τέθνηκε |
κατὰ
θάλατταν,
ὡς
ἡ
φήμη |
[6, 3] |
δεσπότην
τούς
τε
ἀγροὺς
οὐκέτι
|
ἀφῆκε |
τήν
τε
Μελίτην
ἤθελεν
ἀμύνασθαι. |
[6, 6] |
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
κάθηται
τὸ
κάλλος)
|
ἀφῆκε |
τὴν
ψυχὴν
ἐπ´
αὐτὴν
καὶ |
[6, 20] |
ἦν·
ἀτυχήσας
δὲ
ὧν
ἤλπισεν,
|
ἀφῆκε |
τῷ
θυμῷ
τὰς
ἡνίας.
ῥαπίζει |
[6, 7] |
στεφανούμενος,
ὅταν
τοῖς
δάκρυσιν
ὑγρανθῇ,
|
ἔοικε |
πηγῆς
ἐγκύμονι
μαζῷ.
χεομένης
δὲ |
[6, 8] |
οὐκ
ἦν
οὐδαμοῦ,
δρόμῳ
φθάσας
|
ἀπήγγειλε |
τὸ
συμβάν.
ἡ
δὲ
ὡς |
[6, 6] |
ὀφθαλμοῖς
εἰκόνα
χαρᾶς
καὶ
ἀνιαθεὶς
|
συνέστειλε |
τὸ
πρόσωπον
εἰς
τὴν
ὄψιν |
[6, 4] |
ἑωρακώς,
ἔνθα
ἡ
Λευκίππη
διανυκτερεύειν
|
ἔμελλε, |
δύο
τῶν
ἐργατῶν
παραλαβὼν
τοὺς |
[6, 13] |
Παίζεις·
Ποῖ
παίζω·
ἔφη·
ἔα
|
με, |
ἄνθρωπε,
μετὰ
τῆς
ἐμαυτῆς
συντρίβεσθαι |
[6, 13] |
συντρίβεσθαι
τύχης
καὶ
τοῦ
κατέχοντός
|
με |
δαίμονος·
οἶδα
γὰρ
οὖσα
ἐν |
[6, 5] |
μοιχόν,
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει
δέ
|
με |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
καὶ
παραδίδωσιν, |
[6, 6] |
κακῶς.
~Ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
ἐμβαλών
|
με |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς
εἶχεν
|
[6, 14] |
δὲ
καὶ
ὁ
Σάτυρος
πυθόμενοί
|
με |
ἐν
τῷ
δεσμωτηρίῳ
καθεῖρχθαι
(διηγγέλκει |
[6, 14] |
περὶ
τὴν
ἕω
σπουδῇ
πρός
|
με |
ἥκειν,
καὶ
τὰς
τῆς
Μελίτης |
[6, 20] |
τὰς
αἰκίας
ἔχω·
σὺ
γάρ
|
με |
καὶ
μᾶλλον
ἠδίκησας.
καὶ
ὁ |
[6, 7] |
ἐμοῦ·
ἕωθεν
δὲ
ἧκε
πρός
|
με |
κατορθώσας,
ἔφη.
ἐπὶ
τούτοις
ἀπηλλάττετο. |
[6, 11] |
εἶναί
μου
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει
|
με |
μᾶλλον.
τότε
μὲν
οὖν
εἰπὼν |
[6, 16] |
ὑπόκρισιν
διηγήσομαι
τὴν
ἀλήθειαν·
μή
|
με |
νομίσῃς
ἀνδράποδον
εἶναι,
Θέρσανδρε.
στρατηγοῦ |
[6, 2] |
ἐν
ὁδῷ
κειμένην
ἔρχομαι,
καί
|
με |
ὁ
πρὸς
τῆς
Μελίτης
ταύτῃ |
[6, 5] |
ἐμπίπτω
κατὰ
πρόσωπον
αὐτοῖς,
καί
|
με |
ὁ
Σωσθένης
πρῶτος
γνωρίσας,
Ἀλλ´ |
[6, 8] |
τὴν
Λευκίππην
μετὰ
τὴν
πρός
|
με |
ὁμιλίαν
εὐθὺς
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς |
[6, 5] |
γῆμαι
δὲ
ἐμφανῶς.
δέος
δέ
|
με |
περὶ
τῆς
Λευκίππης
εἶχεν,
οὔπω |
[6, 10] |
τῷ
τῆς
γλώττης
πτερῷ.
ταῦτά
|
με |
τὰ
δύο
πολεμεῖ·
ταῦτά
σου |
[6, 11] |
τὴν
ψυχήν,
ὡς
ἐκπεσοῦσα
πρός
|
με
|
τῆς
ὑποσχέσεως.
ὁ
δὲ
Σωσθένης |
[6, 1] |
παρέσται.
ταῦτα
ἅμα
λέγουσα
ἐσκεύασέ
|
με |
ὡς
ἑαυτὴν
καὶ
καταφιλοῦσα,
Ὡς |
[6, 5] |
καὶ
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα
μοιχείας
ἐπιφέρων.
|
ἐμὲ |
δὲ
ἐλύπει
τούτων
μὲν
οὐδέν, |
[6, 5] |
λαβὼν
ὑπὸ
δέους
κἀμοὶ
προμηνῦσαι·
|
ἐμὲ |
δὲ
ἰδόντες
συλλαμβάνουσι,
καὶ
ὁ |
[6, 15] |
δὲ
ἀμφὶ
τὸν
Σάτυρον
ἐπ´
|
ἐμέ. |
ὡς
δὲ
εἶδεν
ὁ
Θέρσανδρος
|
[6, 22] |
καὶ
φονεύει.
ὁπλίζου
τοίνυν,
ἤδη
|
λάμβανε |
κατ´
ἐμοῦ
τὰς
μάστιγας,
τὸν |
[6, 11] |
ἐγεγόνει
δὲ
ἡμερώτερος,
καὶ
αὐτὸν
|
ἔσαινε |
τῶν
λεγομένων
τὸ
πιθανόν,
καὶ |
[6, 22] |
πυθοῦ
Σωσθένους·
οὗτος
γὰρ
ὄντως
|
γέγονέ |
μοι
λῃστής.
ἐκεῖνοι
γὰρ
ἦσαν |
[6, 9] |
ἀλλὰ
πᾶς
ὁ
φόρτος
αὐτοῦ
|
γέγονε |
τῆς
θαλάσσης.
ἀκούσασα
τὴν
τύχην |
[6, 2] |
ἀνοίγειν
ἐκέλευεν
αὖθις.
ὡς
δὲ
|
ἤνοιξε |
καὶ
παρελθοῦσα
ἐμήνυσε
τῇ
Μελίτῃ |
[6, 21] |
μοιχὸς
ὤν·
οὐδὲ
τὴν
Ἄρτεμιν,
|
εἰπέ |
μοι,
τὴν
σὴν
φοβῇ,
ἀλλὰ
|
[6, 13] |
γυναῖκας.
~Καὶ
ὁ
Σωσθένης
σπουδάσας
|
εἶπε· |
Παίζεις·
Ποῖ
παίζω·
ἔφη·
ἔα |
[6, 13] |
Λευκίππη
οὐκέτι
μυθολογοῦντα
πρὸς
αὐτὸν
|
εἶπε, |
Σκέψαι,
ἔφη,
κατὰ
σοῦ
τί |
[6, 1] |
ὑπέσχου
περὶ
Λευκίππης.
Μὴ
φροντίσῃς,
|
εἶπε, |
τοῦ
γε
κατ´
ἐκείνην
μέρους, |
[6, 1] |
μνήμην·
ἐμοὶ
δὲ
τὴν
σὴν
|
κατάλιπε, |
ὡς
ἂν
ἔχοιμι
ἐνδυομένη
σοι |
[6, 13] |
Ποῖ
παίζω·
ἔφη·
ἔα
με,
|
ἄνθρωπε, |
μετὰ
τῆς
ἐμαυτῆς
συντρίβεσθαι
τύχης |
[6, 16] |
μή
με
νομίσῃς
ἀνδράποδον
εἶναι,
|
Θέρσανδρε. |
στρατηγοῦ
θυγάτηρ
εἰμὶ
Βυζαντίων,
πρώτου |
[6, 16] |
τῆς
ἐλευθερίας
τὸν
φίλτατον
ἀπολέσῃ.
|
φέρε |
πάλιν
ἐνδύσωμαί
μου
τὸ
δρᾶμα· |
[6, 9] |
θάλατταν,
ὡς
ἡ
φήμη
λέγει,
|
φέρε |
πάντα
τιμῶμεν
ὡς
αὐτοῦ
τὰ
|
[6, 16] |
πάλιν
ἐνδύσωμαί
μου
τὸ
δρᾶμα·
|
φέρε |
περίθωμαι
τὴν
Λάκαιναν.
~Ταῦτα
ἀκούσας |
[6, 17] |
δὲ
ἀπόντος,
ἕως
καινὸν
οὐχ
|
εὗρε, |
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
δὲ
ἕτερον,
τὸν |
[6, 16] |
κινήσω
κακόν,
παροξύνασα
Θέρσανδρον
ἐπὶ
|
σέ. |
εἰ
δὲ
ὡς
περὶ
ξένου |
[6, 1] |
προστεταγμένον
ἐστὶν
ἐξ
ἐμοῦ
κομίσαι
|
σε |
εἰς
τὴν
οἰκίαν,
οὗ
καὶ |
[6, 3] |
σοι·
καὶ
γὰρ
ἠκηκόειν
ζῶντά
|
σε, |
καὶ
ἐπίστευον,
ὅπερ
ἤθελον.
ἀλλ´ |
[6, 1] |
θύρας
ὁδοῦ
Μελανθώ·
περιμενεῖ
δέ
|
σε |
καὶ
νεανίσκος
ἐπ´
αὐταῖς
ταῖς |
[6, 20] |
σχηματίζῃ
πρὸς
ἀπόνοιαν·
ἐγὼ
μέν
|
σε |
καὶ
πεπορνεῦσθαι
δοκῶ·
καὶ
γὰρ |
[6, 16] |
αὐτὴν
ἄγνοιαν
δυστυχοῦμεν.
ἆρα
μή
|
σε |
κατέλαβε
Θέρσανδρος
ἐπὶ
τῆς
οἰκίας· |
[6, 16] |
καθεῖργμαι,
οὐδὲ
γὰρ
ἐγὼ
τίς
|
σὲ |
κατέχει
τύχη,
ἀλλὰ
τὴν
αὐτὴν |
[6, 11] |
ὥστε
τάχα
καὶ
γυναῖκα
ποιήσεταί
|
σε. |
τὸ
δὲ
κατόρθωμα
τοῦτο
ἐμόν. |
[6, 15] |
ἁπλῶς,
ἀλλ´
ὑπονοεῖν
μοι
δοκεῖ
|
σε |
χρησάμενον
ἅπαξ
ἀφήσειν,
καὶ
ὀκνεῖ |
[6, 16] |
ἐγὼ
πεπίστευκα·
μετὰ
τοσοῦτον
ἰδοῦσά
|
σε |
χρόνον
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς
οὐ |
[6, 7] |
μὲν
κάλλος
εἰς
τὴν
ψυχὴν
|
ἥρπασε, |
τὸ
δὲ
δάκρυον
εἰς
τοὺς |
[6, 1] |
σοι
παρέσται.
ταῦτα
ἅμα
λέγουσα
|
ἐσκεύασέ |
με
ὡς
ἑαυτὴν
καὶ
καταφιλοῦσα, |
[6, 9] |
ἄνθρωπον
ἥκοντες
εὕρομεν.
διὰ
τοῦτο
|
ἠκολούθησέ |
μοι.
ἔχεις
τὸν
Σωσθένην,
πάρεστιν |
[6, 3] |
ἔμελλεν
ἀποπέμψειν·
ἡ
τύχη
δὲ
|
ἐτήρησέ |
σοι,
ὥστε
τοσοῦτον
κάλλος
λαβεῖν. |
[6, 2] |
καὶ
ὁ
φύλαξ
τοῦ
οἰκήματος
|
ἀνεχώρησε, |
νομίσας
τὴν
δέσποιναν
εἶναι,
νευσάσης |
[6, 10] |
σου
τὴν
ψυχὴν
κατέλαβε
καὶ
|
ἀπέκλεισέ |
μου
τοῖς
λόγοις
τῶν
ὤτων |
[6, 4] |
γένοιτο.
~Ἐπῄνεσεν
ὁ
Θέρσανδρος
καὶ
|
ἐκέλευσε |
τοῦτο
ποιεῖν.
ἔρχεται
δὴ
σπουδῇ |
[6, 9] |
ἀπὸ
Φοινίκης,
Τυρίων
οὐδενὸς
δεύτερος.
|
ἔπλευσε |
δὲ
καὶ
αὐτὸς
οὐκ
εὐτυχῶς, |
[6, 11] |
ὑπονοίας
μετέφερεν.
οὐ
μέντοι
τέλεον
|
ἐπίστευσε· |
ζηλοτυπία
γὰρ
ἅπαξ
ἐμπεσοῦσα
ψυχῇ |
[6, 2] |
ὡς
δὲ
ἤνοιξε
καὶ
παρελθοῦσα
|
ἐμήνυσε |
τῇ
Μελίτῃ
τὴν
ἔξοδον
τὴν |
[6, 8] |
τὸ
συμβάν.
ἡ
δὲ
ὡς
|
ἤκουσε |
τὰ
περὶ
ἐμοῦ,
ὡς
εἴην |
[6, 3] |
μαθὼν
παρεῖναι
τὸν
δεσπότην
τούς
|
τε |
ἀγροὺς
οὐκέτι
ἀφῆκε
τήν
τε |
[6, 6] |
ἐν
κατόπτρῳ
τῷ
προσώπῳ.
ἡσθείς
|
τε |
γὰρ
ἐξέλαμψε
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
εἰκόνα |
[6, 11] |
τὰς
θύρας.
~Ἅμα
λέγουσα
χειρός
|
τε |
ἔθιγε
καὶ
καταφιλεῖν
ἤθελεν.
ἐγεγόνει |
[6, 12] |
καὶ
πλούσιος
τῇ
πόλει,
χρηστός
|
τε |
καὶ
μεγαλόψυχος
τοῖς
δεομένοις·
ἐμοὶ |
[6, 3] |
τε
ἀγροὺς
οὐκέτι
ἀφῆκε
τήν
|
τε |
Μελίτην
ἤθελεν
ἀμύνασθαι.
καὶ
πρῶτον |
[6, 10] |
προσετίθει·
Πίστευσον,
ἄνερ·
οὐδέν
μου,
|
φίλτατε, |
παρὰ
τὸν
τῆς
συμβιώσεως
κατέγνωκας |
[6, 1] |
ἐθεασάμην
ἐν
γραφῇ.
ἀλλά
μοι,
|
φίλτατε, |
σώζοιο
καὶ
τὴν
ἐσθῆτα
ταύτην |
[6, 9] |
τοῦτον.
ἔπλευσεν
ὥσπερ
σύ·
ἐτίμων,
|
φίλτατε, |
τῆς
σῆς
συμφορᾶς
τὴν
εἰκόνα. |
[6, 22] |
ὅπλον
ἔχω
τὴν
ἐλευθερίαν,
ἣ
|
μήτε |
πληγαῖς
κατακόπτεται
μήτε
σιδήρῳ
κατατέμνεται |
[6, 22] |
πληγαῖς
κατακόπτεται
μήτε
σιδήρῳ
κατατέμνεται
|
μήτε |
πυρὶ
κατακαίεται.
οὐκ
ἀφήσω
ποτὲ |
[6, 22] |
ἐλευθερίαν,
ἣ
μήτε
πληγαῖς
κατακόπτεται
|
μήτε |
σιδήρῳ
κατατέμνεται
μήτε
πυρὶ
κατακαίεται. |
[6, 12] |
ἐμοὶ
δὲ
οὐδὲν
μέλει
τούτων,
|
εἴτε |
ἐστὶ
καὶ
Κόδρου
εὐγενέστερος
εἴτε |
[6, 12] |
εἴτε
ἐστὶ
καὶ
Κόδρου
εὐγενέστερος
|
εἴτε |
Κροίσου
πλουσιώτερος.
τί
μοι
καταλέγεις |
[6, 22] |
ὑβριστής.
εἰ
δὲ
ὑμεῖς
τοιαῦτα
|
ποιεῖτε, |
ἀληθινὸν
τοῦτο
πειρατήριον.
εἶτα
οὐκ
|
[6, 18] |
δ´
οὖν
καὶ
παρακαθίσας
διελέγετο,
|
ἄλλοτε |
ἄλλα
ῥήματα
συνάπτων
οὐκ
ἔχοντα |
[6, 6] |
εἱστήκει
τῇ
θέᾳ
δεδεμένος,
ἐπιτηρῶν
|
πότε |
αὖθις
ἀναβλέψει
πρὸς
αὐτόν.
ὡς |
[6, 18] |
ἀνθερεῶνα
ὑπερείδων
ἀνώθει.
ὡς
δέ
|
ποτε |
ἐπαύσατο
τῆς
βίας,
ἢ
τυχών, |
[6, 22] |
μήτε
πυρὶ
κατακαίεται.
οὐκ
ἀφήσω
|
ποτὲ |
ταύτην
ἐγώ.
κἂν
καταφλέγῃς,
οὐχ |
[6, 7] |
εἴην.
ὅταν
δὲ
ἡμερώτερον
διατεθῇ,
|
τότε |
αὐτῇ
διαλεχθήσομαι.
σὺ
δέ,
ὦ |
[6, 12] |
μοι
καταλέγεις
σωρὸν
ἀλλοτρίων
ἐγκωμίων·
|
τότε |
ἐπαινέσω
Θέρσανδρον
ὡς
ἄνδρα
ἀγαθόν, |
[6, 18] |
τὴν
ψυχήν,
καὶ
ἔδοξεν
αὐτῷ
|
τότε |
καλλίων
γεγονέναι.
θρέψας
γὰρ
ὅλης |
[6, 11] |
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει
με
μᾶλλον.
|
τότε |
μὲν
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν
περὶ |
[6, 2] |
τὰ
τῆς
ὀργῆς
ἐν
γαλήνῃ,
|
τότε |
μετιέναι.
καὶ
ὁ
μὲν
οὕτως |
[6, 1] |
τὴν
ἐσθῆτα
τὴν
ἐμὴν
καὶ
|
κλέπτε |
τὸ
πρόσωπον
τῷ
πέπλῳ.
ἡγήσεται |
[6, 18] |
ἐβιάζετο·
ἡ
δὲ
ἀντικατεδύετο
καὶ
|
ἔκρυπτε |
τὰ
φιλήματα.
ὡς
δὲ
χρόνος |
[6, 16] |
Ἄνερ
Κλειτοφῶν,
Λευκίππης
μόνης
ἄνερ,
|
πιστὲ |
καὶ
βέβαιε,
ὃν
οὐδὲ
συγκαθεύδουσα
|
[6, 11] |
κόρην
ἤκουσεν
εἶναί
μου
γυναῖκα,
|
ὥστε |
ἐμίσει
με
μᾶλλον.
τότε
μὲν
|
[6, 3] |
ἱερομηνία
καὶ
μεθυόντων
πάντα
μεστά,
|
ὥστε |
καὶ
δι´
ὅλης
νυκτὸς
τὴν |
[6, 11] |
Θέρσανδρος
ἐρᾷ
σου
καὶ
μαίνεται,
|
ὥστε |
τάχα
καὶ
γυναῖκα
ποιήσεταί
σε. |
[6, 3] |
ἡ
τύχη
δὲ
ἐτήρησέ
σοι,
|
ὥστε |
τοσοῦτον
κάλλος
λαβεῖν.
ἔστι
δὲ |
[6, 7] |
ὁρᾷς
γὰρ
ὡς
ἔχει
λύπης·
|
ὥστε |
ὑπεκστήσομαι
καὶ
μάλα
ἄκων,
ὡς |
[6, 1] |
σώζοιο
καὶ
τὴν
ἐσθῆτα
ταύτην
|
φύλαττε |
μνήμην·
ἐμοὶ
δὲ
τὴν
σὴν
|
[6, 9] |
οὗτος
οὔτε
μοιχὸς
ἦν
ἐμὸς
|
οὔτε |
ἀνήρ.
ἀλλὰ
τὸ
μὲν
γένος
|
[6, 5] |
δὲ
ἐλύπει
τούτων
μὲν
οὐδέν,
|
οὔτε |
ἡ
τῶν
δεσμῶν
ὕβρις,
οὔτε |
[6, 5] |
οὔτε
ἡ
τῶν
δεσμῶν
ὕβρις,
|
οὔτε |
ἡ
τῶν
λόγων
αἰκία·
καὶ |
[6, 9] |
ἀκέραιον,
ἄκουσον.
ὁ
νεανίσκος
οὗτος
|
οὔτε |
μοιχὸς
ἦν
ἐμὸς
οὔτε
ἀνήρ. |
[6, 18] |
λέγει
πρὸς
αὐτὸν
ἡ
Λευκίππη·
|
Οὔτε |
ὡς
ἐλεύθερος
ποιεῖς
οὔτε
ὡς |
[6, 18] |
Λευκίππη·
Οὔτε
ὡς
ἐλεύθερος
ποιεῖς
|
οὔτε |
ὡς
εὐγενής.
καὶ
σὺ
ἐμιμήσω |
[6, 11] |
θῦε
ἐπὶ
τοῖς
εὐτυχήμασιν
Ἀφροδίτῃ·
|
μνημόνευε |
δὲ
κἀμοῦ.
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη, |
[6, 1] |
ἦν
αὕτη
τῶν
πιστῶν
καὶ
|
ἐφήδρευε |
ταῖς
θύραις.
ὡς
δὲ
εἰσῆλθε, |
[6, 11] |
ἐγέμισα.
τί
κλαίεις·
ἀνάστηθι,
καὶ
|
θῦε |
ἐπὶ
τοῖς
εὐτυχήμασιν
Ἀφροδίτῃ·
μνημόνευε |
[6, 7] |
τι
καὶ
τῷ
Θερσάνδρῳ
συμβεβήκει·
|
ἐδάκρυε |
γὰρ
πρὸς
ἐπίδειξιν,
παθὼν
μέν |
[6, 9] |
Σωσθένην
δὲ
ἔλεγε.
καὶ
οὕτως
|
εἶχε· |
τὴν
γὰρ
ἄνθρωπον
ἥκοντες
εὕρομεν. |
[6, 11] |
αὑτόν.
ἡ
δὲ
Μελίτη
κακῶς
|
εἶχε |
τὴν
ψυχήν,
ὡς
ἐκπεσοῦσα
πρός |
[6, 8] |
τέχνην
λόγων
ἐπενόησεν,
ἥτις
μεμιγμένην
|
εἶχε |
τῷ
σοφίσματι
τὴν
ἀλήθειαν.
~Ἐπεὶ |
[6, 3] |
ὅλης
νυκτὸς
τὴν
ἀγορὰν
ἅπασαν
|
κατεῖχε |
πλῆθος
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
μὲν
ἐδόκουν |
[6, 4] |
ἔρχεται
καὶ
λέγει
τὰ
πεπραγμένα.
|
ἔτυχε |
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
ἐπανιὼν
εἰς |
[6, 9] |
ἐνταῦθα
συνεπηγόμην·
ὁ
λόγος
ἀληθής.
|
ἔτυχε |
μὲν
πενθῶν
γυναῖκα,
ἡ
δ´ |
[6, 5] |
λάφυρα.
ὁ
μὲν
οὖν
νεανίσκος
|
ἔτυχε |
προηγούμενος
καὶ
προϊδὼν
ἀποφεύγει,
μὴ |
[6, 17] |
ἕτερον,
τὸν
πρότερον
τῆς
ψυχῆς
|
ἀπήλειψε. |
ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
ἠγέρθη. |
[6, 6] |
τῷ
προσώπῳ.
ἡσθείς
τε
γὰρ
|
ἐξέλαμψε |
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
εἰκόνα
χαρᾶς
καὶ |