Livre, Chapitre |
[6, 7] |
δάκρυσιν
ὑγρανθῇ,
ἔοικε
πηγῆς
ἐγκύμονι
|
μαζῷ. |
χεομένης
δὲ
τῆς
τῶν
δακρύων |
[6, 15] |
δὲ
μόνον
φοβοῦμαι
καὶ
ἐπείγομαι
|
μαθεῖν |
περὶ
τῆς
κόρης,
εἰ
τῷ |
[6, 9] |
μανίαν
ἀφείς,
ἀκοῦσαι
τὸ
πᾶν,
|
μαθήσῃ
|
ῥᾳδίως
τὴν
ἀλήθειαν.
ἓν
οὖν |
[6, 20] |
μυρίαις
βασάνοις
περιπεσεῖν,
ὡς
ἂν
|
μάθοι |
δεσπότου
μὴ
καταφρονεῖν.
~Πείσθητι
τῷ |
[6, 3] |
τῶν
ἀγρῶν
ἐκέλευσεν
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
|
μαθὼν |
παρεῖναι
τὸν
δεσπότην
τούς
τε |
[6, 13] |
ἐν
πειρατηρίῳ.
Δοκεῖς
μοι,
ἔφη,
|
μαίνεσθαι |
μανίαν
ἀνήκεστον.
πειρατήριον
ταῦτα
εἶναί |
[6, 10] |
ἐξάπτεται,
καὶ
ἐπὶ
τὸν
βληθέντα
|
μαίνεται. |
τεχθεῖσα
δὲ
ἡ
Φήμη
τῷ |
[6, 11] |
Λάκαινα.
Θέρσανδρος
ἐρᾷ
σου
καὶ
|
μαίνεται, |
ὥστε
τάχα
καὶ
γυναῖκα
ποιήσεταί |
[6, 22] |
καί
τις
ἐρεῖ,
κἂν
νῦν
|
μαινόμενος |
φονεύσῃς·
Λευκίππη
παρθένος
μετὰ
βουκόλους, |
[6, 7] |
ἔχει
λύπης·
ὥστε
ὑπεκστήσομαι
καὶ
|
μάλα |
ἄκων,
ὡς
μὴ
ὀχληρὸς
εἴην. |
[6, 4] |
τοῦτο
ποιεῖν.
ἔρχεται
δὴ
σπουδῇ
|
μάλα |
ὁ
Σωσθένης
εἰς
τοὺς
ἀγρούς, |
[6, 15] |
οὐ
λέγει,
σοφίζεται
δέ
τι
|
μάλα |
πιθανῶς.
Ἀρνεῖται
μὲν
γάρ,
εἶπεν· |
[6, 17] |
Ζεῦ,
γενέσθαι
Κλειτοφῶν.
Ἀλλ´
οὐ
|
μαλακιστέον, |
ὁ
Σωσθένης
ἔφη,
δέσποτα,
πρὸς |
[6, 6] |
ἐκ
παραδρομῆς,
ὡς
ἁρπαζομένης
ἀστραπῆς
|
(μάλιστα |
γὰρ
ἐν
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
κάθηται |
[6, 12] |
ὅτι
νέος
καὶ
καλός,
ὃ
|
μάλιστα |
τέρπει
γυναῖκα.
πρὸς
τοῦτο
οὐχ |
[6, 17] |
μαραίνει
νέος
ἔρως·
γυνὴ
δὲ
|
μάλιστα
|
τὸ
παρὸν
φιλεῖ,
τοῦ
δὲ |
[6, 13] |
γὰρ
τυγχάνουσα
μὲν
χάριτος
ἔτι
|
μᾶλλον |
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα
δὲ
εἰς
ὀργὴν |
[6, 20] |
ἔχω·
σὺ
γάρ
με
καὶ
|
μᾶλλον |
ἠδίκησας.
καὶ
ὁ
Σωσθένης
αἰσχυνθεὶς |
[6, 12] |
ὅστις
ἐστὶν
εἰπεῖν,
ὡς
ἂν
|
μᾶλλον |
ἡσθείης.
Μελίτης
μὲν
ἀνήρ,
ἣν |
[6, 7] |
ὁρῶσι·
τὸ
δὲ
τῶν
γυναικῶν
|
μᾶλλον, |
ὅσῳ
θαλερώτερον,
τοσούτῳ
καὶ
γοητότερον. |
[6, 5] |
πλῆθος
τῶν
παννυχιζόντων
συνέρρεεν.
ἔτι
|
μᾶλλον |
οὖν
ὁ
Θέρσανδρος
ἐδεινοπάθει,
ῥητὰ |
[6, 6] |
γῆν
καταρρεῖ·
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
|
μᾶλλον |
ῥεέτω
τοὺς
ἐμούς.
~Ἡ
δὲ |
[6, 11] |
μου
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει
με
|
μᾶλλον. |
τότε
μὲν
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν |
[6, 13] |
πειρατηρίῳ.
Δοκεῖς
μοι,
ἔφη,
μαίνεσθαι
|
μανίαν |
ἀνήκεστον.
πειρατήριον
ταῦτα
εἶναί
σοι |
[6, 9] |
πάσχεις·
εἰ
γὰρ
θέλεις,
τὴν
|
μανίαν |
ἀφείς,
ἀκοῦσαι
τὸ
πᾶν,
μαθήσῃ
|
[6, 5] |
τῶν
γε
ἀγαθῶν
ἥκιστα
ἐκ
|
μαντείας |
εὐτυχοῦμεν.
οὐδὲν
οὖν
ὑγιὲς
ἐνενόουν |
[6, 5] |
αὐτὴν
ἀπολαβόντα.
ψυχαὶ
δὲ
πεφύκασι
|
μάντεις |
τῶν
κακῶν,
ἐπεὶ
τῶν
γε |
[6, 17] |
τέλεον
αὐτοῦ.
παλαιὸν
γὰρ
ἔρωτα
|
μαραίνει |
νέος
ἔρως·
γυνὴ
δὲ
μάλιστα
|
[6, 20] |
καὶ
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
ἰδοῦσα,
|
Μαρτύρησον, |
εἶπεν
αὐτῷ,
πῶς
πρὸς
τὰς |
[6, 7] |
ἐρώμενον
ἰδεῖν
ταχὺ
θελήσῃ
πεσεῖν·
|
μαρτυρίαν |
γὰρ
ταύτην
νενόμικεν
ὅτι
καὶ |
[6, 21] |
ἰδοὺ
χεῖρες,
τεινέτω.
φερέτω
καὶ
|
μάστιγας· |
ἰδοὺ
νῶτος,
τυπτέτω.
κομιζέτω
πῦρ· |
[6, 22] |
ἤδη
λάμβανε
κατ´
ἐμοῦ
τὰς
|
μάστιγας, |
τὸν
τροχόν,
τὸ
πῦρ,
τὸν |
[6, 20] |
Ταύτην,
εἶπεν,
ὦ
δέσποτα,
ξανθῆναι
|
μάστιξι |
δεῖ
καὶ
μυρίαις
βασάνοις
περιπεσεῖν, |
[6, 3] |
γὰρ
αὐτὸς
αὐτῆς
ἀπεγνώκει
τυχεῖν,
|
μαστροπεύει |
πρὸς
τὸν
δεσπότην,
ὡς
ἂν |
[6, 10] |
καὶ
ἔστι
μὲν
ἡ
Διαβολὴ
|
μαχαίρας |
ὀξυτέρα,
πυρὸς
σφοδροτέρα,
Σειρήνων
πιθανωτέρα, |
[6, 19] |
τὸ
δὲ
πῦρ
ἑκατέρου
ταλαντεύεται.
|
μάχονται |
δὲ
ἄμφω
περὶ
τῆς
ῥοπῆς· |
[6, 13] |
Παίζεις·
Ποῖ
παίζω·
ἔφη·
ἔα
|
με, |
ἄνθρωπε,
μετὰ
τῆς
ἐμαυτῆς
συντρίβεσθαι |
[6, 13] |
συντρίβεσθαι
τύχης
καὶ
τοῦ
κατέχοντός
|
με |
δαίμονος·
οἶδα
γὰρ
οὖσα
ἐν |
[6, 5] |
μοιχόν,
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει
δέ
|
με |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
καὶ
παραδίδωσιν, |
[6, 6] |
κακῶς.
~Ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
ἐμβαλών
|
με |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς
εἶχεν
|
[6, 14] |
δὲ
καὶ
ὁ
Σάτυρος
πυθόμενοί
|
με |
ἐν
τῷ
δεσμωτηρίῳ
καθεῖρχθαι
(διηγγέλκει |
[6, 14] |
περὶ
τὴν
ἕω
σπουδῇ
πρός
|
με |
ἥκειν,
καὶ
τὰς
τῆς
Μελίτης |
[6, 20] |
τὰς
αἰκίας
ἔχω·
σὺ
γάρ
|
με |
καὶ
μᾶλλον
ἠδίκησας.
καὶ
ὁ |
[6, 7] |
ἐμοῦ·
ἕωθεν
δὲ
ἧκε
πρός
|
με |
κατορθώσας,
ἔφη.
ἐπὶ
τούτοις
ἀπηλλάττετο. |
[6, 11] |
εἶναί
μου
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει
|
με |
μᾶλλον.
τότε
μὲν
οὖν
εἰπὼν |
[6, 16] |
ὑπόκρισιν
διηγήσομαι
τὴν
ἀλήθειαν·
μή
|
με |
νομίσῃς
ἀνδράποδον
εἶναι,
Θέρσανδρε.
στρατηγοῦ |
[6, 2] |
ἐν
ὁδῷ
κειμένην
ἔρχομαι,
καί
|
με |
ὁ
πρὸς
τῆς
Μελίτης
ταύτῃ |
[6, 5] |
ἐμπίπτω
κατὰ
πρόσωπον
αὐτοῖς,
καί
|
με |
ὁ
Σωσθένης
πρῶτος
γνωρίσας,
Ἀλλ´ |
[6, 8] |
τὴν
Λευκίππην
μετὰ
τὴν
πρός
|
με |
ὁμιλίαν
εὐθὺς
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς |
[6, 5] |
γῆμαι
δὲ
ἐμφανῶς.
δέος
δέ
|
με |
περὶ
τῆς
Λευκίππης
εἶχεν,
οὔπω |
[6, 10] |
τῷ
τῆς
γλώττης
πτερῷ.
ταῦτά
|
με |
τὰ
δύο
πολεμεῖ·
ταῦτά
σου |
[6, 11] |
τὴν
ψυχήν,
ὡς
ἐκπεσοῦσα
πρός
|
με
|
τῆς
ὑποσχέσεως.
ὁ
δὲ
Σωσθένης |
[6, 1] |
παρέσται.
ταῦτα
ἅμα
λέγουσα
ἐσκεύασέ
|
με |
ὡς
ἑαυτὴν
καὶ
καταφιλοῦσα,
Ὡς |
[6, 20] |
ὅτι
σοι
καὶ
λαλῶ
καὶ
|
μεγάλην |
εὐτυχίαν
δοκεῖς
τὸν
σὸν
καταφιλῆσαι |
[6, 12] |
τῇ
πόλει,
χρηστός
τε
καὶ
|
μεγαλόψυχος |
τοῖς
δεομένοις·
ἐμοὶ
δὲ
οὐδὲν |
[6, 3] |
δὲ
τῆς
Ἀρτέμιδος
ἱερομηνία
καὶ
|
μεθυόντων |
πάντα
μεστά,
ὥστε
καὶ
δι´ |
[6, 22] |
ἀλλὰ
μέτρια
ταῦτα·
τὸ
δὲ
|
μεῖζον |
ἐγκώμιον·
Καὶ
μετὰ
Θέρσανδρον
παρθένος, |
[6, 12] |
πρῶτος
ἁπάντων
τῶν
Ἰώνων·
πλοῦτος
|
μείζων |
τοῦ
γένους,
ὑπὲρ
τὸν
πλοῦτον |
[6, 7] |
τὸ
μὲν
πιαίνεται,
τὸ
δὲ
|
μέλαν |
πορφύρεται,
καὶ
ἔστιν
ὅμοιον
τὸ |
[6, 2] |
δέσποιναν
εἶναι,
νευσάσης
αὐτῷ
τῆς
|
Μελανθοῦς· |
καὶ
διὰ
τῶν
ἐρήμων
τῆς |
[6, 1] |
χρυσοῦς
ἑκατὸν
καὶ
καλεῖ
τὴν
|
Μελανθώ· |
θεράπαινα
δὲ
ἦν
αὕτη
τῶν |
[6, 2] |
κεχαρισμένος.
ὡς
δὲ
ἀνέστρεψεν
ἡ
|
Μελανθώ, |
καταλαμβάνει
τὸν
φρουρὸν
ἄρτι
ἐπικλείσαντα |
[6, 1] |
τῆς
ἐπὶ
τὰς
θύρας
ὁδοῦ
|
Μελανθώ· |
περιμενεῖ
δέ
σε
καὶ
νεανίσκος |
[6, 7] |
ἐὰν
δὲ
ἡδὺς
καὶ
τοῦ
|
μέλανος |
ἔχων
τὴν
βαφὴν
ἠρέμα
τῷ |
[6, 16] |
καὶ
τοῦτο
ἦν·
τί
γὰρ
|
μέλει |
γυναικὶ
περὶ
τῶν
οὐχ
ἑαυτῆς· |
[6, 12] |
τοῖς
δεομένοις·
ἐμοὶ
δὲ
οὐδὲν
|
μέλει |
τούτων,
εἴτε
ἐστὶ
καὶ
Κόδρου |
[6, 12] |
καὶ
Θερσάνδρῳ
κοινόν·
καλὸς
ἔστω
|
Μελίτῃ |
καὶ
πλούσιος
τῇ
πόλει,
χρηστός |
[6, 11] |
ᾤχετο
καθ´
αὑτόν.
ἡ
δὲ
|
Μελίτη |
κακῶς
εἶχε
τὴν
ψυχήν,
ὡς |
[6, 15] |
τοῦ
νεανίσκου
γενομένη,
ὡς
ἡ
|
Μελίτη |
μοι
διηγήσατο.
ταῦτα
διαλεγόμενοι
παρῆσαν
|
[6, 9] |
ἴδῃς
στερροτέροις
δεσμοῖς
δεδεμένον·
ἡ
|
Μελίτη, |
Ποῖον
μοιχόν·
ἔφη.
τί
πάσχεις· |
[6, 2] |
ἤνοιξε
καὶ
παρελθοῦσα
ἐμήνυσε
τῇ
|
Μελίτῃ |
τὴν
ἔξοδον
τὴν
ἐμήν,
καλεῖ |
[6, 14] |
(διηγγέλκει
γὰρ
πρὸς
αὐτοὺς
ἡ
|
Μελίτη) |
τῆς
νυκτὸς
εὐθὺς
ἐπὶ
τὸ |
[6, 3] |
τὴν
Λευκίππην
ἐωνημένος,
ὃν
ἡ
|
Μελίτη |
τῆς
τῶν
ἀγρῶν
ἐκέλευσεν
ἀποστῆναι |
[6, 2] |
καλῶς
ἔχειν.
ἔδοξεν
οὖν
τῇ
|
Μελίτῃ |
τὸ
νῦν
ἀναχωρεῖν,
ὅταν
δὲ |
[6, 17] |
ὁ
λῃστὴς
καὶ
φαρμακεύς
ἐστι.
|
Μελίτη |
φιλεῖ,
Λευκίππη
φιλεῖ.
ὄφελον,
ὦ |
[6, 3] |
ἀγροὺς
οὐκέτι
ἀφῆκε
τήν
τε
|
Μελίτην |
ἤθελεν
ἀμύνασθαι.
καὶ
πρῶτον
μὲν |
[6, 1] |
~Ἐπεὶ
οὖν
τὴν
|
Μελίτην |
ἰασάμην,
λέγω
πρὸς
αὐτήν·
Ἀλλ´
|
[6, 8] |
εὐθὺς
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς
τὴν
|
Μελίτην |
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς |
[6, 3] |
δεσπότην,
ὡς
ἂν
αὐτὸν
τῆς
|
Μελίτης |
ἀπαγάγοι·
Κόρην
ἐωνησάμην,
ὦ
δέσποτα, |
[6, 14] |
με
ἥκειν,
καὶ
τὰς
τῆς
|
Μελίτης |
διηγησάμενος
ὑποσχέσεις,
τὴν
ψυχὴν
εἶχον |
[6, 5] |
δὲ
ἐγὼ
τὴν
ἐσθῆτα
τῆς
|
Μελίτης |
εἶχον
ἠμφιεσμένος·
καὶ
ἀπερισκέπτως
ἐμπίπτω |
[6, 12] |
εἰπεῖν,
ὡς
ἂν
μᾶλλον
ἡσθείης.
|
Μελίτης |
μὲν
ἀνήρ,
ἣν
εἶδες
ἐν |
[6, 2] |
καί
με
ὁ
πρὸς
τῆς
|
Μελίτης |
ταύτῃ
προστεταγμένος
ἀπολαμβάνει.
ἀπελεύθερος
δὲ |
[6, 18] |
χεῖρα
τῷ
τραχήλῳ
περιέβαλεν
ὡς
|
μέλλων |
φιλήσειν.
ἡ
δὲ
προϊδοῦσα
τῆς |
[6, 8] |
Θερσάνδρου,
τέχνην
λόγων
ἐπενόησεν,
ἥτις
|
μεμιγμένην |
εἶχε
τῷ
σοφίσματι
τὴν
ἀλήθειαν. |
[6, 9] |
λεχθέντων
ἕκαστον.
εἴ
τι
ἐψευσάμην,
|
μεμοίχευμαι. |
~Ταῦτα
δὲ
ἔλεγε,
προσποιησαμένη
τὸν |
[6, 8] |
αὐτῇ
κατεχύθη
λύπης.
καὶ
τὸ
|
μὲν |
ἀληθὲς
οὐκ
εἶχεν
εὑρεῖν,
ὑπενόει |
[6, 7] |
ἀνίστησι
καὶ
ποιεῖ
προπετέστερον.
κἂν
|
μὲν |
ἄμορφος
ᾖ
καὶ
ἄγροικος,
προστίθησιν |
[6, 2] |
σοι
οὗτοι
δῶρον
δέκα,
δῶρον
|
μέν, |
ἂν
ἐνταῦθα
μένῃς,
παρὰ
Κλειτοφῶντος· |
[6, 12] |
ὡς
ἂν
μᾶλλον
ἡσθείης.
Μελίτης
|
μὲν |
ἀνήρ,
ἣν
εἶδες
ἐν
τοῖς |
[6, 7] |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
προσκύψας·
Νῦν
|
μὲν |
αὐτὴν
θεράπευσον·
ὁρᾷς
γὰρ
ὡς |
[6, 19] |
ἄμφω
τὸν
ἄνθρωπον
καταλάβωσι,
γίνεται
|
μὲν |
αὐτοῖς
ἡ
ψυχὴ
τρυτάνη,
τὸ |
[6, 17] |
τοῦ
καταράτου
τούτου
μοιχοῦ,
μέχρι
|
μὲν |
αὐτὸν
οἶδε
μόνον
καὶ
οὐ |
[6, 14] |
οἴκημα
σπουδῇ
παρῆσαν.
καὶ
ἤθελον
|
μὲν |
αὐτοῦ
καταμεῖναι
σὺν
ἐμοί,
ὁ |
[6, 15] |
δέ
τι
μάλα
πιθανῶς.
Ἀρνεῖται
|
μὲν |
γάρ,
εἶπεν·
οὐ
μὴν
ἡγοῦμαι |
[6, 19] |
τοῦ
πυρός
ἐστι
πηγή.
ὁ
|
μὲν |
γὰρ
εἰς
τὸ
ἧπαρ
κάθηται, |
[6, 19] |
τὴν
δὲ
βίαν
ὅμοιον.
ὁ
|
μὲν |
γὰρ
παροξύνει
μισεῖν,
ὁ
δὲ |
[6, 7] |
ὀφθαλμοὺς
δακρύων
ἐγκύους
εἶχεν.
ἔστι
|
μὲν |
γὰρ
φύσει
δάκρυον
ἐπαγωγότατον
ἐλέου |
[6, 9] |
ἐμὸς
οὔτε
ἀνήρ.
ἀλλὰ
τὸ
|
μὲν |
γένος
ἀπὸ
Φοινίκης,
Τυρίων
οὐδενὸς |
[6, 13] |
τὸν
θυμὸν
εἰς
τιμωρίαν.
τὰ
|
μὲν |
δὴ
κατὰ
Λευκίππην
εἶχεν
οὕτως. |
[6, 2] |
ἐπειδὰν
ἔξω
γένωμαι
θυρῶν.
~Ἐγὼ
|
μὲν |
δὴ
τοῦτον
τὸν
τρόπον
ὑπεκδύομαι· |
[6, 14] |
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
τὴν
ταχίστην.
ὁ
|
μὲν |
δὴ
τούτους
ἀπήλασεν
ἄκοντας,
ἐγὼ |
[6, 4] |
ἐμὸν
ἐραστήν
σοι
προξενεῖ.
ἡ
|
μὲν |
δὴ
τῷ
παραλόγῳ
τῆς
συμφορᾶς |
[6, 10] |
Διαβολὴ
τοξεύσῃ
τὸν
λόγον,
ὁ
|
μὲν |
δίκην
βέλους
ἐξίπταται
καὶ
τιτρώσκει |
[6, 3] |
ἅπασαν
κατεῖχε
πλῆθος
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
|
μὲν |
ἐδόκουν
τοῦτο
μόνον
εἶναι
τὸ |
[6, 18] |
δεξιᾷ
τῆς
κόμης
λαβόμενος,
τῇ
|
μὲν |
εἷλκεν
εἰς
τοὐπίσω,
τῇ
δὲ |
[6, 19] |
τῆς
ἐξουσίας
ἐμφορηθεὶς
ἀποβλύσῃ,
κάμνει
|
μὲν |
ἐκ
τοῦ
κόρου,
καμὼν
δὲ
|
[6, 10] |
ἡ
Φήμη
τῷ
τοξεύματι
ῥεῖ
|
μὲν |
εὐθὺς
πολλὴ
καὶ
ἐπικλύζει
τὰ |
[6, 10] |
Φήμη
τῆς
Διαβολῆς.
καὶ
ἔστι
|
μὲν |
ἡ
Διαβολὴ
μαχαίρας
ὀξυτέρα,
πυρὸς |
[6, 7] |
πορφύρεται,
καὶ
ἔστιν
ὅμοιον
τὸ
|
μὲν |
ἴῳ,
τὸ
δὲ
ναρκίσσῳ·
τὰ |
[6, 5] |
οὖν
ὁ
Θέρσανδρος
ἐδεινοπάθει,
ῥητὰ
|
μὲν |
καὶ
ἄρρητα
βοῶν,
τὸν
μοιχόν, |
[6, 7] |
δὲ
ἐραστὴς
δεξάμενος
ἄμφω
τὸ
|
μὲν |
κάλλος
εἰς
τὴν
ψυχὴν
ἥρπασε, |
[6, 4] |
δύο
τῶν
ἐργατῶν
παραλαβὼν
τοὺς
|
μὲν |
κελεύει
τὰς
θεραπαινίδας,
αἵπερ
ἦσαν |
[6, 18] |
τὸν
Θέρσανδρον
ἐρωτική,
καὶ
τὴν
|
μὲν |
λαιὰν
ὑποβάλλει
τῷ
προσώπῳ
κάτω, |
[6, 19] |
τῆς
ῥοπῆς·
καὶ
τὰ
πολλὰ
|
μὲν |
ὁ
ἔρως
εἴωθε
νικᾶν,
ὅταν |
[6, 15] |
πρὸς
αὐτόν.
ὁ
δὲ
τὸν
|
μὲν |
ὄντα
λόγον
οὐ
λέγει,
σοφίζεται |
[6, 5] |
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει
τούτων
|
μὲν |
οὐδέν,
οὔτε
ἡ
τῶν
δεσμῶν |
[6, 11] |
ὥστε
ἐμίσει
με
μᾶλλον.
τότε
|
μὲν
|
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν
περὶ
τῶν |
[6, 5] |
σῆς
γυναικὸς
ἔχων
λάφυρα.
ὁ
|
μὲν
|
οὖν
νεανίσκος
ἔτυχε
προηγούμενος
καὶ |
[6, 5] |
πάντα
καὶ
μεστὰ
δείματος.
ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν
οὕτως
εἶχον
τὴν
ψυχὴν |
[6, 19] |
θυμὸν
ἐπαγγέλλεται
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
τυχὼν
|
μὲν |
οὖν
ὧν
ἠθέλησεν,
ἵλεως
γίνεται, |
[6, 2] |
γαλήνῃ,
τότε
μετιέναι.
καὶ
ὁ
|
μὲν |
οὕτως
ἔπραξεν.
~Ἐμοὶ
δὲ
ἡ |
[6, 9] |
συνεπηγόμην·
ὁ
λόγος
ἀληθής.
ἔτυχε
|
μὲν |
πενθῶν
γυναῖκα,
ἡ
δ´
ἄρα |
[6, 7] |
ἅλμης
περὶ
τὸν
κύκλον,
τὸ
|
μὲν |
πιαίνεται,
τὸ
δὲ
μέλαν
πορφύρεται, |
[6, 18] |
φλόγα
τὴν
θέαν,
καὶ
μικροῦ
|
μὲν |
προσπεσὼν
περιεχύθη
τῇ
κόρῃ.
καρτερήσας |
[6, 20] |
θυμός.
~Ὁ
Θέρσανδρος
οὖν,
τὸ
|
μὲν |
πρῶτον
ἐλπίζων
εἰς
τὸν
ἔρωτα
|
[6, 20] |
καὶ
σχηματίζῃ
πρὸς
ἀπόνοιαν·
ἐγὼ
|
μέν |
σε
καὶ
πεπορνεῦσθαι
δοκῶ·
καὶ |
[6, 9] |
μοι
δικαστὴς
ἴσος,
καὶ
καθάρας
|
μέν |
σου
τὰ
ὦτα
τῆς
διαβολῆς, |
[6, 15] |
φοβούμενον.
~Ἡμέρας
δὲ
γενομένης,
ὁ
|
μὲν |
Σωσθένης
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ἔσπευδεν, |
[6, 7] |
ἐδάκρυε
γὰρ
πρὸς
ἐπίδειξιν,
παθὼν
|
μέν |
τι,
κατὰ
τὸ
εἰκός,
ἀνθρώπινον, |
[6, 7] |
ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
ἰδὼν
πρὸς
|
μὲν |
τὸ
κάλλος
ἐκεχήνει,
πρὸς
δὲ |
[6, 3] |
Μελίτην
ἤθελεν
ἀμύνασθαι.
καὶ
πρῶτον
|
μὲν |
φθάσας
καταμηνύει
μου
πρὸς
τὸν |
[6, 19] |
ἄλλο
πῦρ,
καὶ
ἔστι
τὴν
|
μὲν |
φύσιν
ἐναντιώτατον,
τὴν
δὲ
βίαν |
[6, 13] |
ἀφόρητός
ἐστι.
χρηστότης
γὰρ
τυγχάνουσα
|
μὲν |
χάριτος
ἔτι
μᾶλλον
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα |
[6, 16] |
οὐκ
εἶχον
ὅπως
πύθωμαι.
εἰ
|
μὲν |
ὡς
περὶ
ἀνδρὸς
ἐμαυτῆς,
ἐφοβούμην |
[6, 9] |
ἠκολούθεις
αὐτῷ·
τί
δὲ
ἐνταῦθα
|
μένεις· |
ἀλλ´
οὐκ
ἄπει
πρὸς
τὸν |
[6, 2] |
δέκα,
δῶρον
μέν,
ἂν
ἐνταῦθα
|
μένῃς, |
παρὰ
Κλειτοφῶντος·
ἐὰν
δὲ
νομίσῃς |
[6, 11] |
μέρος
τῆς
ὑπονοίας
μετέφερεν.
οὐ
|
μέντοι |
τέλεον
ἐπίστευσε·
ζηλοτυπία
γὰρ
ἅπαξ |
[6, 11] |
σύμφωνον
τῷ
λόγῳ
τοῦ
Σωσθένους
|
μέρος
|
τῆς
ὑπονοίας
μετέφερεν.
οὐ
μέντοι |
[6, 1] |
εἶπε,
τοῦ
γε
κατ´
ἐκείνην
|
μέρους, |
ἀλλ´
ἤδη
νόμιζε
Λευκίππην
ἔχειν. |
[6, 5] |
ἦν
ὕποπτά
μοι
πάντα
καὶ
|
μεστὰ
|
δείματος.
ἐγὼ
μὲν
οὖν
οὕτως |
[6, 3] |
Ἀρτέμιδος
ἱερομηνία
καὶ
μεθυόντων
πάντα
|
μεστά, |
ὥστε
καὶ
δι´
ὅλης
νυκτὸς |
[6, 4] |
καὶ
κατατραγῳδοῦντος
αὐτῆς
τὸ
κάλλος,
|
μεστὸς |
γενόμενος
ἐκ
τῶν
εἰρημένων
ὡσεὶ |
[6, 13] |
θεοί,
ὡς
αὐτὸν
καὶ
ἐκ
|
μέσων |
τῶν
τοῦ
θανάτου
πυλῶν
ἀγαγεῖν· |
[6, 22] |
νῦν
μαινόμενος
φονεύσῃς·
Λευκίππη
παρθένος
|
μετὰ |
βουκόλους,
παρθένος
καὶ
μετὰ
Χαιρέαν, |
[6, 22] |
τὸ
δὲ
μεῖζον
ἐγκώμιον·
Καὶ
|
μετὰ |
Θέρσανδρον
παρθένος,
τὸν
καὶ
λῃστῶν |
[6, 22] |
καὶ
μετὰ
Χαιρέαν,
παρθένος
καὶ
|
μετὰ |
Σωσθένην.
ἀλλὰ
μέτρια
ταῦτα·
τὸ |
[6, 22] |
Λευκίππη
εἶπεν·
Ἦ
παρθένος,
καὶ
|
μετὰ |
Σωσθένην·
ἐπεὶ
πυθοῦ
Σωσθένους·
οὗτος |
[6, 8] |
ἐπράττετο,
ἔτυχεν
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
|
μετὰ
|
τὴν
πρός
με
ὁμιλίαν
εὐθὺς |
[6, 13] |
παίζω·
ἔφη·
ἔα
με,
ἄνθρωπε,
|
μετὰ |
τῆς
ἐμαυτῆς
συντρίβεσθαι
τύχης
καὶ
|
[6, 16] |
κἂν
ἡ
ἄστοργος
ἐγὼ
πεπίστευκα·
|
μετὰ |
τοσοῦτον
ἰδοῦσά
σε
χρόνον
ἐν |
[6, 22] |
παρθένος
μετὰ
βουκόλους,
παρθένος
καὶ
|
μετὰ |
Χαιρέαν,
παρθένος
καὶ
μετὰ
Σωσθένην. |
[6, 4] |
καλοῦ,
παννυχίδος
οὔσης
καὶ
ὄντων
|
μεταξὺ |
τεσσάρων
σταδίων
ἐπὶ
τοὺς
ἀγρούς, |
[6, 3] |
μοι
τὸν
Θέρσανδρον
εὐθὺς
παρελθόντα.
|
μεταπεισθεὶς |
γὰρ
ὑπὸ
τοῦ
φίλου,
πρὸς |
[6, 11] |
τοῦ
Σωσθένους
μέρος
τῆς
ὑπονοίας
|
μετέφερεν. |
οὐ
μέντοι
τέλεον
ἐπίστευσε·
ζηλοτυπία |
[6, 2] |
τῆς
ὀργῆς
ἐν
γαλήνῃ,
τότε
|
μετιέναι. |
καὶ
ὁ
μὲν
οὕτως
ἔπραξεν. |
[6, 22] |
παρθένος
καὶ
μετὰ
Σωσθένην.
ἀλλὰ
|
μέτρια |
ταῦτα·
τὸ
δὲ
μεῖζον
ἐγκώμιον· |
[6, 22] |
λῃστής.
ἐκεῖνοι
γὰρ
ἦσαν
ὑμῶν
|
μετριώτεροι, |
καὶ
οὐδεὶς
αὐτῶν
ἦν
οὕτως |
[6, 17] |
ἐρᾷ
τοῦ
καταράτου
τούτου
μοιχοῦ,
|
μέχρι |
μὲν
αὐτὸν
οἶδε
μόνον
καὶ |
[6, 12] |
ἀλλ´·
Ὦ
κακὸν
σὺ
θηρίον,
|
μέχρι |
τίνος
μοι
μιαίνεις
τὰ
ὦτα· |
[6, 11] |
ὑποσχέσεως.
ὁ
δὲ
Σωσθένης
παραπέμψας
|
μέχρι |
τινὸς
τὸν
Θέρσανδρον
καὶ
καθυποσχόμενος |
[6, 3] |
τοῦ
φίλου,
πρὸς
ὃν
ᾤχετο,
|
μὴ |
ἀπόκοιτος
γενέσθαι,
δειπνήσας
πάλιν
ἀνέστρεφεν |
[6, 4] |
ὅπως
εὐτυχήσασα
μὴ
ἐπιλήσῃ
μου.
|
μὴ |
γὰρ
φοβηθῇς
ταύτην
τὴν
ἁρπαγήν, |
[6, 18] |
μηδὲ
ἐλπίσῃς
τυχεῖν,
πλὴν
εἰ
|
μὴ |
γένῃ
Κλειτοφῶν.
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ |
[6, 18] |
ἑαυτὴν
ἐλάλησεν
ἡ
Λευκίππη,
ὡς
|
μὴ |
δοκοίη
τι
κατακοῦσαι
τῶν
ὑπ´ |
[6, 22] |
καὶ
λῃστῶν
ἀσελγέστερον·
ἂν
ὑβρίσαι
|
μὴ |
δυνηθῇ,
καὶ
φονεύει.
ὁπλίζου
τοίνυν, |
[6, 10] |
προσποιησαμένη
τὸν
ἀφανισμὸν
τῆς
Λευκίππης
|
μὴ |
ἐγνωκέναι,
ταμιευσαμένη
αὖθις,
εἰ
ζητήσει |
[6, 12] |
ἀγαθόν,
ὅταν
εἰς
τὰς
ἀλλοτρίας
|
μὴ |
ἐνυβρίζῃ
γυναῖκας.
~Καὶ
ὁ
Σωσθένης |
[6, 4] |
σωρὸν
ἀγαθῶν·
ἀλλ´
ὅπως
εὐτυχήσασα
|
μὴ |
ἐπιλήσῃ
μου.
μὴ
γὰρ
φοβηθῇς |
[6, 20] |
γὰρ
μοιχὸν
φιλεῖς.
ἀλλ´
ἐπειδὴ
|
μὴ |
θέλεις
ἐραστοῦ
μου
πεῖραν
λαβεῖν, |
[6, 16] |
Θέρσανδρος
ἐπὶ
τῆς
οἰκίας·
ἆρα
|
μὴ |
καὶ
σύ
τι
πέπονθας
ὑβριστικόν· |
[6, 5] |
ἔτυχε
προηγούμενος
καὶ
προϊδὼν
ἀποφεύγει,
|
μὴ |
καιρὸν
λαβὼν
ὑπὸ
δέους
κἀμοὶ |
[6, 20] |
περιπεσεῖν,
ὡς
ἂν
μάθοι
δεσπότου
|
μὴ |
καταφρονεῖν.
~Πείσθητι
τῷ
Σωσθένει,
φησὶν |
[6, 16] |
τὴν
ὑπόκρισιν
διηγήσομαι
τὴν
ἀλήθειαν·
|
μή |
με
νομίσῃς
ἀνδράποδον
εἶναι,
Θέρσανδρε. |
[6, 5] |
γὰρ
ἐθάρρουν
τῷ
λόγῳ
περιέσεσθαι
|
μὴ |
μοιχὸς
εἶναι,
γῆμαι
δὲ
ἐμφανῶς. |
[6, 2] |
πρὸς
αὐτόν·
Οὐκ
ἀπιστοῦσά
σοι
|
μὴ |
οὐκ
ἐθελήσῃς
ἀφεῖναι
Κλειτοφῶντα
ταύτης |
[6, 7] |
ὑπεκστήσομαι
καὶ
μάλα
ἄκων,
ὡς
|
μὴ |
ὀχληρὸς
εἴην.
ὅταν
δὲ
ἡμερώτερον |
[6, 10] |
ἀγαγεῖν,
αἷς
συναπελθοῦσα
ἔτυχεν,
ἂν
|
μὴ |
παραγένηται
περὶ
τὴν
ἕω,
λεγούσας, |
[6, 10] |
δίκην
βέλους
ἐξίπταται
καὶ
τιτρώσκει
|
μὴ |
παρόντα
καθ´
οὗ
πέμπεται·
ὁ |
[6, 13] |
μηδὲν
τούτων
πρὸς
Θέρσανδρον
ἐρεῖς,
|
μὴ |
παροξύνῃς
χρηστὸν
ἄνδρα·
ὀργισθεὶς
γὰρ |
[6, 7] |
τῶν
ὀφθαλμῶν
τὴν
κίνησιν
ἐπέχει,
|
μὴ
|
πρὶν
τὸ
ἐρώμενον
ἰδεῖν
ταχὺ |
[6, 7] |
ὡς
δύναται
κατέχει
καὶ
φοβεῖται
|
μὴ |
πρὸ
καιροῦ
φύγῃ.
ὁ
δὲ |
[6, 16] |
τὴν
αὐτὴν
ἄγνοιαν
δυστυχοῦμεν.
ἆρα
|
μή |
σε
κατέλαβε
Θέρσανδρος
ἐπὶ
τῆς |
[6, 3] |
δέσποιναν
ἐπ´
αὐτοφώρῳ
καταλάβοις
καὶ
|
μή |
σου
καταγελᾷ
μοιχὸς
ἄτιμος
καὶ |
[6, 22] |
εἶτα
οὐκ
αἰσχύνεσθε
ποιοῦντες
ἃ
|
μὴ |
τετολμήκασιν
οἱ
λῃσταί·
λανθάνεις
δὲ
|
[6, 16] |
ὡς
περὶ
ἀνδρὸς
ἐμαυτῆς,
ἐφοβούμην
|
μή |
τί
σοι
κινήσω
κακόν,
παροξύνασα |
[6, 16] |
καὶ
ἐὰν
πιστεύσῃς
περὶ
Κλειτοφῶντος,
|
μὴ |
τὸ
ἄκαιρόν
μου
τῆς
ἐλευθερίας |
[6, 18] |
τῆς
βίας,
ἢ
τυχών,
ἢ
|
μὴ |
τυχών,
ἢ
καμών,
λέγει
πρὸς |
[6, 1] |
τἆλλα
ὡς
ὑπέσχου
περὶ
Λευκίππης.
|
Μὴ |
φροντίσῃς,
εἶπε,
τοῦ
γε
κατ´ |
[6, 18] |
δεσπότου.
ἀλλὰ
ἀπέχου
τοῦ
λοιποῦ,
|
μηδὲ |
ἐλπίσῃς
τυχεῖν,
πλὴν
εἰ
μὴ |
[6, 4] |
γὰρ
φοβηθῇς
ταύτην
τὴν
ἁρπαγήν,
|
μηδὲ |
ἐπὶ
κακῷ
τῷ
σῷ
γεγονέναι |
[6, 10] |
τὸν
τῆς
συμβιώσεως
κατέγνωκας
χρόνον·
|
μηδὲ
|
νῦν
τοιοῦτον
ὑπολάβοις.
ἡ
δὲ |
[6, 8] |
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον,
|
μηδὲν |
ἔτι
δεομένην
φαρμάκων.
ὡς
οὖν |
[6, 13] |
σοῦ
τί
ἄμεινον,
καὶ
ὅπως
|
μηδὲν
|
τούτων
πρὸς
Θέρσανδρον
ἐρεῖς,
μὴ |
[6, 15] |
Ἀρνεῖται
μὲν
γάρ,
εἶπεν·
οὐ
|
μὴν |
ἡγοῦμαι
τὴν
ἄρνησιν
αὐτῆς
οὕτως |
[6, 4] |
οἰκίαν.
τοῦ
δὲ
Σωσθένους
αὐτῷ
|
μηνύσαντος |
τὰ
περὶ
τῆς
Λευκίππης
καὶ |
[6, 22] |
ὅπλον
ἔχω
τὴν
ἐλευθερίαν,
ἣ
|
μήτε |
πληγαῖς
κατακόπτεται
μήτε
σιδήρῳ
κατατέμνεται |
[6, 22] |
πληγαῖς
κατακόπτεται
μήτε
σιδήρῳ
κατατέμνεται
|
μήτε |
πυρὶ
κατακαίεται.
οὐκ
ἀφήσω
ποτὲ |
[6, 22] |
ἐλευθερίαν,
ἣ
μήτε
πληγαῖς
κατακόπτεται
|
μήτε |
σιδήρῳ
κατατέμνεται
μήτε
πυρὶ
κατακαίεται. |
[6, 16] |
Κλειτοφῶν,
πατρὶς
Βυζάντιον,
Σώστρατος
πατήρ,
|
μήτηρ |
Πάνθεια.
ἀλλ´
οὐδὲ
πιστεύσειας
ἐμοὶ |
[6, 21] |
πρὸς
πάσας
τὰς
βασάνους
ἀγωνίζεται
|
μία |
γυνὴ
καὶ
πάντα
νικᾷ.
εἶτα |
[6, 12] |
σὺ
θηρίον,
μέχρι
τίνος
μοι
|
μιαίνεις |
τὰ
ὦτα·
τί
ἐμοὶ
καὶ |
[6, 17] |
Λάκαιναν.
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
|
μικρὸν |
ἀναχωρήσας
λέγει
πρὸς
τὸν
Σωσθένην· |
[6, 6] |
ἦν
δὲ
ἔνδον
λύχνος,
ἀνανεύσασα
|
μικρὸν |
αὖθις
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
κατέβαλεν.
ἰδὼν |
[6, 18] |
τὴν
φλόγα
τὴν
θέαν,
καὶ
|
μικροῦ |
μὲν
προσπεσὼν
περιεχύθη
τῇ
κόρῃ. |
[6, 19] |
θέλων
οὐκέτι
ἐστὶν
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ
|
μισεῖν |
ἀναγκάζεται
τὸ
φιλούμενον.
ὅταν
δὲ |
[6, 19] |
ὅμοιον.
ὁ
μὲν
γὰρ
παροξύνει
|
μισεῖν, |
ὁ
δὲ
ἀναγκάζει
φιλεῖν·
καὶ |
[6, 1] |
καὶ
τὴν
ἐσθῆτα
ταύτην
φύλαττε
|
μνήμην· |
ἐμοὶ
δὲ
τὴν
σὴν
κατάλιπε, |
[6, 11] |
θῦε
ἐπὶ
τοῖς
εὐτυχήμασιν
Ἀφροδίτῃ·
|
μνημόνευε |
δὲ
κἀμοῦ.
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη, |
[6, 17] |
ἀπόντος,
ἕως
καινὸν
οὐχ
εὗρε,
|
μνημονεύει· |
προσλαβοῦσα
δὲ
ἕτερον,
τὸν
πρότερον |
[6, 22] |
οἱ
λῃσταί·
λανθάνεις
δὲ
ἐγκώμιόν
|
μοι |
διδοὺς
πλεῖον
διὰ
ταύτης
σου |
[6, 15] |
νεανίσκου
γενομένη,
ὡς
ἡ
Μελίτη
|
μοι |
διηγήσατο.
ταῦτα
διαλεγόμενοι
παρῆσαν
ἐπὶ |
[6, 9] |
ἓν
οὖν
σου
δέομαι·
γενοῦ
|
μοι |
δικαστὴς
ἴσος,
καὶ
καθάρας
μέν |
[6, 6] |
δέος.
ὁ
γὰρ
νοῦς
οὔ
|
μοι |
δοκεῖ
λελέχθαι
καλῶς
ἀόρατος
εἶναι
|
[6, 15] |
οὕτως
ἔχειν
ἁπλῶς,
ἀλλ´
ὑπονοεῖν
|
μοι |
δοκεῖ
σε
χρησάμενον
ἅπαξ
ἀφήσειν, |
[6, 13] |
γὰρ
οὖσα
ἐν
πειρατηρίῳ.
Δοκεῖς
|
μοι, |
ἔφη,
μαίνεσθαι
μανίαν
ἀνήκεστον.
πειρατήριον |
[6, 9] |
ἥκοντες
εὕρομεν.
διὰ
τοῦτο
ἠκολούθησέ
|
μοι. |
ἔχεις
τὸν
Σωσθένην,
πάρεστιν
ἡ |
[6, 1] |
ἐνδυομένη
σοι
περικεχύσθαι.
δίδωσι
δέ
|
μοι |
καὶ
χρυσοῦς
ἑκατὸν
καὶ
καλεῖ |
[6, 12] |
εὐγενέστερος
εἴτε
Κροίσου
πλουσιώτερος.
τί
|
μοι |
καταλέγεις
σωρὸν
ἀλλοτρίων
ἐγκωμίων·
τότε |
[6, 16] |
πειρατική·
λελῄστευμαι
καὶ
τοὔνομα.
ἀνήρ
|
μοι |
Κλειτοφῶν,
πατρὶς
Βυζάντιον,
Σώστρατος
πατήρ, |
[6, 12] |
σοι,
ἔφη,
γένοιτο
εὐτυχήματα,
οἷά
|
μοι |
κομίζων
πάρει.
ὁ
δὲ
Σωσθένης |
[6, 22] |
Σωσθένους·
οὗτος
γὰρ
ὄντως
γέγονέ
|
μοι |
λῃστής.
ἐκεῖνοι
γὰρ
ἦσαν
ὑμῶν |
[6, 12] |
κακὸν
σὺ
θηρίον,
μέχρι
τίνος
|
μοι |
μιαίνεις
τὰ
ὦτα·
τί
ἐμοὶ |
[6, 5] |
τῆς
Λευκίππης,
ἀλλ´
ἦν
ὕποπτά
|
μοι |
πάντα
καὶ
μεστὰ
δείματος.
ἐγὼ |
[6, 21] |
ὤν·
οὐδὲ
τὴν
Ἄρτεμιν,
εἰπέ
|
μοι, |
τὴν
σὴν
φοβῇ,
ἀλλὰ
βιάζῃ |
[6, 1] |
λέγω
πρὸς
αὐτήν·
Ἀλλ´
ὅπως
|
μοι |
τῆς
φυγῆς
παράσχῃς
τὴν
ἀσφάλειαν |
[6, 3] |
ἐμοῦ
δρᾶμα
καινόν·
ἐπάγει
γάρ
|
μοι |
τὸν
Θέρσανδρον
εὐθὺς
παρελθόντα.
μεταπεισθεὶς |
[6, 1] |
ποτ´
ἐθεασάμην
ἐν
γραφῇ.
ἀλλά
|
μοι, |
φίλτατε,
σώζοιο
καὶ
τὴν
ἐσθῆτα |
[6, 3] |
ἐλελήθει
δὲ
καὶ
ἄλλο
τεχθέν
|
μοι |
χαλεπώτερον.
ὁ
γὰρ
Σωσθένης
ὁ |
[6, 5] |
τὸ
δεσμωτήριον
καὶ
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα
|
μοιχείας |
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει
τούτων |
[6, 9] |
τὴν
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν,
Τὸν
|
μοιχὸν |
ἐξέκλεψας
σύ,
τῶν
δεσμῶν
ἐξέλυσας |
[6, 9] |
δεσμοῖς
δεδεμένον·
ἡ
Μελίτη,
Ποῖον
|
μοιχόν· |
ἔφη.
τί
πάσχεις·
εἰ
γὰρ |
[6, 21] |
καὶ
πάντα
νικᾷ.
εἶτα
Κλειτοφῶντα
|
μοιχὸν |
καλεῖς,
αὐτὸς
μοιχὸς
ὤν·
οὐδὲ |
[6, 5] |
μὲν
καὶ
ἄρρητα
βοῶν,
τὸν
|
μοιχόν, |
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει
δέ
με |
[6, 20] |
καὶ
πεπορνεῦσθαι
δοκῶ·
καὶ
γὰρ
|
μοιχὸν |
φιλεῖς.
ἀλλ´
ἐπειδὴ
μὴ
θέλεις |
[6, 3] |
καταλάβοις
καὶ
μή
σου
καταγελᾷ
|
μοιχὸς |
ἄτιμος
καὶ
ξένος.
ἀφῄρηται
δὲ |
[6, 5] |
Ἀλλ´
ἰδού,
φησίν,
οὗτος
ὁ
|
μοιχὸς |
βακχεύων
ἡμῖν
ἔπεισι
καὶ
τῆς |
[6, 5] |
ἐθάρρουν
τῷ
λόγῳ
περιέσεσθαι
μὴ
|
μοιχὸς |
εἶναι,
γῆμαι
δὲ
ἐμφανῶς.
δέος |
[6, 9] |
ἄκουσον.
ὁ
νεανίσκος
οὗτος
οὔτε
|
μοιχὸς |
ἦν
ἐμὸς
οὔτε
ἀνήρ.
ἀλλὰ |
[6, 17] |
ὠδύρατο·
ὅτι
ἑαυτὴν
κατεμέμψατο.
ὁ
|
μοιχός |
μου
κρατεῖ
πανταχοῦ·
δοκῶ,
ὁ |
[6, 21] |
εἶτα
Κλειτοφῶντα
μοιχὸν
καλεῖς,
αὐτὸς
|
μοιχὸς |
ὤν·
οὐδὲ
τὴν
Ἄρτεμιν,
εἰπέ |
[6, 17] |
νῦν
ἐρᾷ
τοῦ
καταράτου
τούτου
|
μοιχοῦ, |
μέχρι
μὲν
αὐτὸν
οἶδε
μόνον |
[6, 22] |
ἐγὼ
δὲ
καὶ
γυμνὴ
καὶ
|
μόνη |
καὶ
γυνή,
καὶ
ἓν
ὅπλον |
[6, 4] |
διάγων,
ὡς
εἶδε
τὴν
Λευκίππην
|
μόνην, |
εἰσπηδήσας
καὶ
τὸ
στόμα
ἐπισχὼν |
[6, 16] |
μόνον
ἔλεγον·
Ἄνερ
Κλειτοφῶν,
Λευκίππης
|
μόνης |
ἄνερ,
πιστὲ
καὶ
βέβαιε,
ὃν |
[6, 3] |
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
μὲν
ἐδόκουν
τοῦτο
|
μόνον |
εἶναι
τὸ
δεινόν·
ἐλελήθει
δὲ |
[6, 16] |
τὴν
γλῶσσαν
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα
|
μόνον |
ἔλεγον·
Ἄνερ
Κλειτοφῶν,
Λευκίππης
μόνης |
[6, 17] |
μοιχοῦ,
μέχρι
μὲν
αὐτὸν
οἶδε
|
μόνον |
καὶ
οὐ
κεκοινώνηκεν
ἑτέρῳ,
βόσκει |
[6, 15] |
ὡς
ἀθάνατον
εἶναι.
ἓν
δὲ
|
μόνον |
φοβοῦμαι
καὶ
ἐπείγομαι
μαθεῖν
περὶ |
[6, 18] |
τὸ
ἐρώμενον
ἔχοντες,
τῇ
γλώττῃ
|
μόνον |
χωρὶς
ἡνιόχου
τοῦ
λογισμοῦ
λαλοῦσιν. |
[6, 11] |
ὅτι
τὴν
κόρην
ἤκουσεν
εἶναί
|
μου |
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει
με
μᾶλλον. |
[6, 17] |
ὅτι
ἑαυτὴν
κατεμέμψατο.
ὁ
μοιχός
|
μου
|
κρατεῖ
πανταχοῦ·
δοκῶ,
ὁ
λῃστὴς |
[6, 4] |
ἀλλ´
ὅπως
εὐτυχήσασα
μὴ
ἐπιλήσῃ
|
μου. |
μὴ
γὰρ
φοβηθῇς
ταύτην
τὴν |
[6, 20] |
ἀλλ´
ἐπειδὴ
μὴ
θέλεις
ἐραστοῦ
|
μου |
πεῖραν
λαβεῖν,
πειράσῃ
δεσπότου.
καὶ |
[6, 3] |
καὶ
πρῶτον
μὲν
φθάσας
καταμηνύει
|
μου |
πρὸς
τὸν
Θέρσανδρον
(ὁ
γὰρ |
[6, 16] |
περὶ
Κλειτοφῶντος,
μὴ
τὸ
ἄκαιρόν
|
μου |
τῆς
ἐλευθερίας
τὸν
φίλτατον
ἀπολέσῃ. |
[6, 16] |
φίλτατον
ἀπολέσῃ.
φέρε
πάλιν
ἐνδύσωμαί
|
μου |
τὸ
δρᾶμα·
φέρε
περίθωμαι
τὴν |
[6, 14] |
ἐλπίδος
καὶ
φόβου,
καὶ
ἐφοβεῖτό
|
μου |
τὸ
ἐλπίζον
καὶ
ἤλπιζε
τὸ |
[6, 10] |
τὴν
ψυχὴν
κατέλαβε
καὶ
ἀπέκλεισέ
|
μου |
τοῖς
λόγοις
τῶν
ὤτων
σου |
[6, 10] |
κἀκεῖνα
προσετίθει·
Πίστευσον,
ἄνερ·
οὐδέν
|
μου, |
φίλτατε,
παρὰ
τὸν
τῆς
συμβιώσεως |
[6, 13] |
δ´
οὐδὲν
ἡ
Λευκίππη
οὐκέτι
|
μυθολογοῦντα |
πρὸς
αὐτὸν
εἶπε,
Σκέψαι,
ἔφη, |
[6, 20] |
δέσποτα,
ξανθῆναι
μάστιξι
δεῖ
καὶ
|
μυρίαις
|
βασάνοις
περιπεσεῖν,
ὡς
ἂν
μάθοι |