Livre, Chapitre
[6, 3]	ἀγορὰν ἅπασαν κατεῖχε πλῆθος ἀνθρώπων.	κἀγὼ	μὲν ἐδόκουν τοῦτο μόνον εἶναι
[6, 20]	ἡ Λευκίππη· Κἂν τυραννεῖν ἐθέλῃς,	κἀγὼ	τυραννεῖσθαι, πλὴν οὐ βιάσῃ. καὶ
[6, 11]	περὶ τῶν εἰρημένων, κοιμησόμενος ᾤχετο	καθ´	αὑτόν. ἡ δὲ Μελίτη κακῶς
[6, 10]	ἐξίπταται καὶ τιτρώσκει μὴ παρόντα	καθ´	οὗ πέμπεται· ὁ δὲ ἀκούων
[6, 9]	γενοῦ μοι δικαστὴς ἴσος, καὶ	καθάρας	μέν σου τὰ ὦτα τῆς
[6, 16]	οἶδας ποῦ γέγονα καὶ ποῦ	καθεῖργμαι,	οὐδὲ γὰρ ἐγὼ τίς σὲ
[6, 14]	πυθόμενοί με ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ	καθεῖρχθαι	(διηγγέλκει γὰρ πρὸς αὐτοὺς ἡ
[6, 6]	αὐτὴν χαμαὶ κειμένην, ἐν νῷ	καθεστηκυῖαν	ὧν ἔτυχεν ὁ Σωσθένης εἰπών,
[6, 19]	ἐπιθυμίαν καὶ τὸν θυμὸν ἤδη	καθεύδοντα	νικᾷ. ὁρῶν δὲ τὰς ὕβρεις,
[6, 19]	τὸν θυμὸν καταδύεται· ὁ δὲ	καθεύδων	ἐξεγείρεται καὶ τὰ ἀρχαῖα ποιεῖ·
[6, 19]	μὲν γὰρ εἰς τὸ ἧπαρ	κάθηται,	ὁ δὲ τῇ καρδίᾳ περιβέβληται.
[6, 7]	ὄμματα τῶν καλῶν τὸ κάλλος	κάθηται,	ῥέον ἐκεῖθεν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[6, 6]	(μάλιστα γὰρ ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς	κάθηται	τὸ κάλλος) ἀφῆκε τὴν ψυχὴν
[6, 11]	μέχρι τινὸς τὸν Θέρσανδρον καὶ	καθυποσχόμενος	περὶ τῆς Λευκίππης, αὖθις ἀναστρέφει
[6, 7]	προπετέστερον. κἂν μὲν ἄμορφος ᾖ	καὶ	ἄγροικος, προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν
[6, 20]	αὐτήν, Ὦ κακόδαιμον ἀνδράποδον, λέγων,	καὶ	ἀληθῶς ἐρωτιῶν· πάντων γάρ σου
[6, 19]	μισεῖν, ὁ δὲ ἀναγκάζει φιλεῖν·	καὶ	ἀλλήλων πάροικος ἡ τοῦ πυρός
[6, 3]	εἶναι τὸ δεινόν· ἐλελήθει δὲ	καὶ	ἄλλο τεχθέν μοι χαλεπώτερον. ὁ
[6, 9]	ὡς αὐτοῦ τὰ ναυάγια. πόσους	καὶ	ἄλλους ἔθρεψα νεναυαγηκότας· πόσους ἔθαψα
[6, 2]	αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων ἦν ἡμῖν	καὶ	ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς δὲ
[6, 19]	καλεῖ. κἀκεῖνος ὡς γείτων πείθεται,	καὶ	ἀνάπτουσιν ἄμφω τὸ πῦρ. ἂν
[6, 9]	θαλάσσης. ἀκούσασα τὴν τύχην ἠλέησα	καὶ	ἀνεμνήσθην σου καὶ παρέσχον ἑστίαν,
[6, 6]	ἐξέλαμψε τοῖς ὀφθαλμοῖς εἰκόνα χαρᾶς	καὶ	ἀνιαθεὶς συνέστειλε τὸ πρόσωπον εἰς
[6, 2]	φρουρὸν ἄρτι ἐπικλείσαντα τὸ οἴκημα,	καὶ	ἀνοίγειν ἐκέλευεν αὖθις. ὡς δὲ
[6, 10]	ταῦτά σου τὴν ψυχὴν κατέλαβε	καὶ	ἀπέκλεισέ μου τοῖς λόγοις τῶν
[6, 5]	ἐσθῆτα τῆς Μελίτης εἶχον ἠμφιεσμένος·	καὶ	ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ πρόσωπον αὐτοῖς,
[6, 7]	ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι δὲ εὔχεται,	καὶ	ἀποψήσασθαι δυνάμενος οὐκ ἐθέλει, ἀλλὰ
[6, 5]	ὁ Θέρσανδρος ἐδεινοπάθει, ῥητὰ μὲν	καὶ	ἄρρητα βοῶν, τὸν μοιχόν, τὸν
[6, 11]	καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος,	καὶ	αὐτὸν ἔσαινε τῶν λεγομένων τὸ
[6, 9]	Τυρίων οὐδενὸς δεύτερος. ἔπλευσε δὲ	καὶ	αὐτὸς οὐκ εὐτυχῶς, ἀλλὰ πᾶς
[6, 16]	Κλειτοφῶν, Λευκίππης μόνης ἄνερ, πιστὲ	καὶ	βέβαιε, ὃν οὐδὲ συγκαθεύδουσα πέπεικεν
[6, 13]	ταῦτα εἶναί σοι δοκεῖ, πλοῦτος	καὶ	γάμος καὶ τρυφή, ἄνδρα τοιοῦτον
[6, 17]	ἐπὶ τὴν κόρην ἰτέον αὐτήν.	καὶ	γὰρ ἂν νῦν ἐρᾷ τοῦ
[6, 5]	οὔτε ἡ τῶν λόγων αἰκία·	καὶ	γὰρ ἐθάρρουν τῷ λόγῳ περιέσεσθαι
[6, 3]	ὡς ἰδών. ταύτην ἐφύλαττόν σοι·	καὶ	γὰρ ἠκηκόειν ζῶντά σε, καὶ
[6, 19]	Θέρσανδρος οὐκ εἶχεν ὅστις γένηται·	καὶ	γὰρ ἤρα καὶ ὠργίζετο. θυμὸς
[6, 20]	μέν σε καὶ πεπορνεῦσθαι δοκῶ·	καὶ	γὰρ μοιχὸν φιλεῖς. ἀλλ´ ἐπειδὴ
[6, 10]	πολλῶν τὴν αἰτίαν τῆς κοινωνίας.	καὶ	γὰρ σὺ φήμῃ τέθνηκας. Φήμη
[6, 21]	εἶπεν ὁ Θέρσανδρος· ὢ τόλμης	καὶ	γέλωτος· παρθένος τοσούτοις συννυκτερεύσασα πειραταῖς·
[6, 2]	θῆται τὰ πρὸς τὸν ἄνδρα	καὶ	γένηται τὰ τῆς ὀργῆς ἐν
[6, 7]	γυναικῶν μᾶλλον, ὅσῳ θαλερώτερον, τοσούτῳ	καὶ	γοητότερον. ἐὰν δὲ ἡ δακρύουσα
[6, 22]	ὁ σύμβουλος Σωσθένης. ἐγὼ δὲ	καὶ	γυμνὴ καὶ μόνη καὶ γυνή,
[6, 11]	σου καὶ μαίνεται, ὥστε τάχα	καὶ	γυναῖκα ποιήσεταί σε. τὸ δὲ
[6, 22]	δὲ καὶ γυμνὴ καὶ μόνη	καὶ	γυνή, καὶ ἓν ὅπλον ἔχω
[6, 6]	ἐμφαίνουσαν τοῖς προσώποις λύπην ὁμοῦ	καὶ	δέος. ὁ γὰρ νοῦς οὔ
[6, 3]	καὶ μεθυόντων πάντα μεστά, ὥστε	καὶ	δι´ ὅλης νυκτὸς τὴν ἀγορὰν
[6, 2]	εἶναι, νευσάσης αὐτῷ τῆς Μελανθοῦς·	καὶ	διὰ τῶν ἐρήμων τῆς οἰκίας
[6, 10]	σὺ φήμῃ τέθνηκας. Φήμη δὲ	καὶ	Διαβολὴ δύο συγγενῆ κακά· θυγάτηρ
[6, 16]	πιστεύσειας ἐμοὶ λεγούσῃ. φοβοῦμαι δὲ	καὶ	ἐὰν πιστεύσῃς περὶ Κλειτοφῶντος, μὴ
[6, 18]	τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν ψυχήν,	καὶ	ἔδοξεν αὐτῷ τότε καλλίων γεγονέναι.
[6, 19]	καὶ πρὸς τὸ ἐρώμενον ἀπολογεῖται	καὶ	εἰς ὁμιλίαν παρακαλεῖ καὶ τὸν
[6, 19]	δὲ τῷ θυμῷ βεβαπτισμένος καταδύεται,	καὶ	εἰς τὴν ἰδίαν ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι
[6, 18]	χειρὸς τὴν ὁδὸν νεύει κάτω	καὶ	εἰς τὸν κόλπον κατεδύετο. ὁ
[6, 6]	ἀφῆκε τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτὴν	καὶ	εἱστήκει τῇ θέᾳ δεδεμένος, ἐπιτηρῶν
[6, 7]	δὲ ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων,	καὶ	εἶχεν αὐτῆς ἴδιον κάλλος καὶ
[6, 13]	φιλοῦσιν οἱ θεοί, ὡς αὐτὸν	καὶ	ἐκ μέσων τῶν τοῦ θανάτου
[6, 4]	σοὶ γένοιτο. ~Ἐπῄνεσεν ὁ Θέρσανδρος	καὶ	ἐκέλευσε τοῦτο ποιεῖν. ἔρχεται δὴ
[6, 18]	πρόσωπον ἐβιάζετο· ἡ δὲ ἀντικατεδύετο	καὶ	ἔκρυπτε τὰ φιλήματα. ὡς δὲ
[6, 3]	δὲ ταύτην χθὲς ἡ δέσποινα	καὶ	ἔμελλεν ἀποπέμψειν· ἡ τύχη δὲ
[6, 22]	γυμνὴ καὶ μόνη καὶ γυνή,	καὶ	ἓν ὅπλον ἔχω τὴν ἐλευθερίαν,
[6, 10]	καταιγίζουσα τῷ τοῦ λόγου πνεύματι	καὶ	ἐξίπταται κουφιζομένη τῷ τῆς γλώττης
[6, 15]	εἶναι. ἓν δὲ μόνον φοβοῦμαι	καὶ	ἐπείγομαι μαθεῖν περὶ τῆς κόρης,
[6, 10]	καὶ ὀργῆς αὐτῷ πῦρ ἐξάπτεται,	καὶ	ἐπὶ τὸν βληθέντα μαίνεται. τεχθεῖσα
[6, 18]	λογισμοῦ λαλοῦσιν. ἅμα οὖν συνδιαλεγόμενος	καὶ	ἐπιθεὶς τὴν χεῖρα τῷ τραχήλῳ
[6, 10]	τοξεύματι ῥεῖ μὲν εὐθὺς πολλὴ	καὶ	ἐπικλύζει τὰ ὦτα τῶν ἐντυχόντων,
[6, 3]	καὶ γὰρ ἠκηκόειν ζῶντά σε,	καὶ	ἐπίστευον, ὅπερ ἤθελον. ἀλλ´ οὐκ
[6, 19]	ἤρα καὶ ὠργίζετο. θυμὸς δὲ	καὶ	ἔρως δύο λαμπάδες· ἔχει γὰρ
[6, 2]	ἔλαφον ἀντὶ παρθένου παροιμίας, ἐξεπλάγη	καὶ	ἔστη σιωπῇ. λέγει οὖν πρὸς
[6, 10]	θυγάτηρ ἡ Φήμη τῆς Διαβολῆς.	καὶ	ἔστι μὲν ἡ Διαβολὴ μαχαίρας
[6, 19]	καὶ ὁ θυμὸς ἄλλο πῦρ,	καὶ	ἔστι τὴν μὲν φύσιν ἐναντιώτατον,
[6, 7]	πιαίνεται, τὸ δὲ μέλαν πορφύρεται,	καὶ	ἔστιν ὅμοιον τὸ μὲν ἴῳ,
[6, 1]	δὲ ἦν αὕτη τῶν πιστῶν	καὶ	ἐφήδρευε ταῖς θύραις. ὡς δὲ
[6, 14]	ἐπὶ τρυτάνης ἐλπίδος καὶ φόβου,	καὶ	ἐφοβεῖτό μου τὸ ἐλπίζον καὶ
[6, 22]	οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς εἶχεν ὀφθαλμούς·	~Καὶ	ἡ Λευκίππη εἶπεν· Ἦ παρθένος,
[6, 20]	μου πεῖραν λαβεῖν, πειράσῃ δεσπότου.	καὶ	ἡ Λευκίππη· Κἂν τυραννεῖν ἐθέλῃς,
[6, 12]	εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε δὲ κἀμοῦ.	~Καὶ	ἡ Λευκίππη, Τοιαῦτά σοι, ἔφη,
[6, 14]	ἐπὶ τὸ οἴκημα σπουδῇ παρῆσαν.	καὶ	ἤθελον μὲν αὐτοῦ καταμεῖναι σὺν
[6, 14]	καὶ ἐφοβεῖτό μου τὸ ἐλπίζον	καὶ	ἤλπιζε τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας δὲ
[6, 9]	καὶ παρέσχον ἑστίαν, Τάχα, λέγουσα,	καὶ	Θέρσανδρος οὕτω που πλανᾶται· τάχα,
[6, 12]	μιαίνεις τὰ ὦτα· τί ἐμοὶ	καὶ	Θερσάνδρῳ κοινόν· καλὸς ἔστω Μελίτῃ
[6, 11]	φαντασίας ἐγέμισα. τί κλαίεις· ἀνάστηθι,	καὶ	θῦε ἐπὶ τοῖς εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ·
[6, 9]	δέομαι· γενοῦ μοι δικαστὴς ἴσος,	καὶ	καθάρας μέν σου τὰ ὦτα
[6, 11]	παραπέμψας μέχρι τινὸς τὸν Θέρσανδρον	καὶ	καθυποσχόμενος περὶ τῆς Λευκίππης, αὖθις
[6, 1]	δέ μοι καὶ χρυσοῦς ἑκατὸν	καὶ	καλεῖ τὴν Μελανθώ· θεράπαινα δὲ
[6, 4]	τῇ Λευκίππῃ παροῦσαι, περιελεῖν δόλῳ	καὶ	καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω διατρίβειν ἔχοντας
[6, 7]	ἐὰν δὲ ἡ δακρύουσα ᾖ	καὶ	καλὴ καὶ ὁ θεατὴς ἐραστής,
[6, 12]	οἷός ἐστιν εἶδες, ὅτι νέος	καὶ	καλός, ὃ μάλιστα τέρπει γυναῖκα.
[6, 4]	καὶ τὸ στόμα ἐπισχὼν συναρπάζει	καὶ	κατὰ θάτερα τῆς τῶν θεραπαινίδων
[6, 4]	φέρων εἴς τι δωμάτιον ἀπόρρητον,	καὶ	καταθέμενος λέγει πρὸς αὐτήν· Ἥκω
[6, 4]	μηνύσαντος τὰ περὶ τῆς Λευκίππης	καὶ	κατατραγῳδοῦντος αὐτῆς τὸ κάλλος, μεστὸς
[6, 11]	~Ἅμα λέγουσα χειρός τε ἔθιγε	καὶ	καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος,
[6, 1]	λέγουσα ἐσκεύασέ με ὡς ἑαυτὴν	καὶ	καταφιλοῦσα, Ὡς εὐμορφότερος, ἔφη, παρὰ
[6, 1]	λέγει περὶ ἐμοῦ τὰ συγκείμενα	καὶ	κελεύει πάλιν ἀναστρέφειν πρὸς αὐτήν,
[6, 1]	σε εἰς τὴν οἰκίαν, οὗ	καὶ	Κλεινίαν καὶ Σάτυρον εὑρήσεις καὶ
[6, 1]	ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα τὴν ἐμὴν	καὶ	κλέπτε τὸ πρόσωπον τῷ πέπλῳ.
[6, 12]	οὐδὲν μέλει τούτων, εἴτε ἐστὶ	καὶ	Κόδρου εὐγενέστερος εἴτε Κροίσου πλουσιώτερος.
[6, 20]	κατήκουσα. οὐκ ἀγαπᾷς ὅτι σοι	καὶ	λαλῶ καὶ μεγάλην εὐτυχίαν δοκεῖς
[6, 4]	δὲ ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον ἔρχεται	καὶ	λέγει τὰ πεπραγμένα. ἔτυχε δὲ
[6, 1]	καὶ Κλεινίαν καὶ Σάτυρον εὑρήσεις	καὶ	Λευκίππη σοι παρέσται. ταῦτα ἅμα
[6, 22]	Καὶ μετὰ Θέρσανδρον παρθένος, τὸν	καὶ	λῃστῶν ἀσελγέστερον· ἂν ὑβρίσαι μὴ
[6, 11]	ὦ Λάκαινα. Θέρσανδρος ἐρᾷ σου	καὶ	μαίνεται, ὥστε τάχα καὶ γυναῖκα
[6, 7]	ὡς ἔχει λύπης· ὥστε ὑπεκστήσομαι	καὶ	μάλα ἄκων, ὡς μὴ ὀχληρὸς
[6, 20]	αἰκίας ἔχω· σὺ γάρ με	καὶ	μᾶλλον ἠδίκησας. καὶ ὁ Σωσθένης
[6, 21]	τροχόν· ἰδοὺ χεῖρες, τεινέτω. φερέτω	καὶ	μάστιγας· ἰδοὺ νῶτος, τυπτέτω. κομιζέτω
[6, 2]	οὐκ ἐν ὁδῷ κειμένην ἔρχομαι,	καί	με ὁ πρὸς τῆς Μελίτης
[6, 5]	ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ πρόσωπον αὐτοῖς,	καί	με ὁ Σωσθένης πρῶτος γνωρίσας,
[6, 20]	ἀγαπᾷς ὅτι σοι καὶ λαλῶ	καὶ	μεγάλην εὐτυχίαν δοκεῖς τὸν σὸν
[6, 12]	πλούσιος τῇ πόλει, χρηστός τε	καὶ	μεγαλόψυχος τοῖς δεομένοις· ἐμοὶ δὲ
[6, 3]	ἦν δὲ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερομηνία	καὶ	μεθυόντων πάντα μεστά, ὥστε καὶ
[6, 5]	ἀλλ´ ἦν ὕποπτά μοι πάντα	καὶ	μεστὰ δείματος. ἐγὼ μὲν οὖν
[6, 22]	ταῦτα· τὸ δὲ μεῖζον ἐγκώμιον·	Καὶ	μετὰ Θέρσανδρον παρθένος, τὸν καὶ
[6, 22]	παρθένος καὶ μετὰ Χαιρέαν, παρθένος	καὶ	μετὰ Σωσθένην. ἀλλὰ μέτρια ταῦτα·
[6, 22]	ἡ Λευκίππη εἶπεν· Ἦ παρθένος,	καὶ	μετὰ Σωσθένην· ἐπεὶ πυθοῦ Σωσθένους·
[6, 22]	Λευκίππη παρθένος μετὰ βουκόλους, παρθένος	καὶ	μετὰ Χαιρέαν, παρθένος καὶ μετὰ
[6, 3]	τὴν δέσποιναν ἐπ´ αὐτοφώρῳ καταλάβοις	καὶ	μή σου καταγελᾷ μοιχὸς ἄτιμος
[6, 18]	εἰς τὴν φλόγα τὴν θέαν,	καὶ	μικροῦ μὲν προσπεσὼν περιεχύθη τῇ
[6, 22]	Σωσθένης. ἐγὼ δὲ καὶ γυμνὴ	καὶ	μόνη καὶ γυνή, καὶ ἓν
[6, 20]	ὦ δέσποτα, ξανθῆναι μάστιξι δεῖ	καὶ	μυρίαις βασάνοις περιπεσεῖν, ὡς ἂν
[6, 1]	ὁδοῦ Μελανθώ· περιμενεῖ δέ σε	καὶ	νεανίσκος ἐπ´ αὐταῖς ταῖς θύραις,
[6, 3]	μή σου καταγελᾷ μοιχὸς ἄτιμος	καὶ	ξένος. ἀφῄρηται δὲ ταύτην χθὲς
[6, 19]	τοῦ κόρου, καμὼν δὲ παρίεται,	καὶ	ὁ ἔρως ἀμύνεται καὶ ὁπλίζει
[6, 7]	ἡ δακρύουσα ᾖ καὶ καλὴ	καὶ	ὁ θεατὴς ἐραστής, οὐδ´ ὀφθαλμὸς
[6, 5]	προμηνῦσαι· ἐμὲ δὲ ἰδόντες συλλαμβάνουσι,	καὶ	ὁ Θέρσανδρος βοᾷ, καὶ πλῆθος
[6, 19]	ἔρως δύο λαμπάδες· ἔχει γὰρ	καὶ	ὁ θυμὸς ἄλλο πῦρ, καὶ
[6, 2]	ὀργῆς ἐν γαλήνῃ, τότε μετιέναι.	καὶ	ὁ μὲν οὕτως ἔπραξεν. ~Ἐμοὶ
[6, 2]	δὲ νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον, ἐφόδιον.	καὶ	ὁ Πασίων (τοῦτο γὰρ ἦν
[6, 14]	Λευκίππην εἶχεν οὕτως. ~Κλεινίας δὲ	καὶ	ὁ Σάτυρος πυθόμενοί με ἐν
[6, 22]	τὸν σίδηρον· συστρατευέσθω δέ σοι	καὶ	ὁ σύμβουλος Σωσθένης. ἐγὼ δὲ
[6, 20]	γάρ με καὶ μᾶλλον ἠδίκησας.	καὶ	ὁ Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς ἐληλεγμένος,
[6, 13]	τὰς ἀλλοτρίας μὴ ἐνυβρίζῃ γυναῖκας.	~Καὶ	ὁ Σωσθένης σπουδάσας εἶπε· Παίζεις·
[6, 2]	δὴ τοῦτον τὸν τρόπον ὑπεκδύομαι·	καὶ	ὁ φύλαξ τοῦ οἰκήματος ἀνεχώρησε,
[6, 15]	δοκεῖ σε χρησάμενον ἅπαξ ἀφήσειν,	καὶ	ὀκνεῖ τὴν ὕβριν. Ἀλλὰ τούτου
[6, 4]	φαντάσματος, φύσει καλοῦ, παννυχίδος οὔσης	καὶ	ὄντων μεταξὺ τεσσάρων σταδίων ἐπὶ
[6, 19]	παρίεται, καὶ ὁ ἔρως ἀμύνεται	καὶ	ὁπλίζει τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τὸν
[6, 13]	ἔφη, κατὰ σοῦ τί ἄμεινον,	καὶ	ὅπως μηδὲν τούτων πρὸς Θέρσανδρον
[6, 10]	ὁ δὲ ἀκούων ταχὺ πείθεται,	καὶ	ὀργῆς αὐτῷ πῦρ ἐξάπτεται, καὶ
[6, 17]	μέχρι μὲν αὐτὸν οἶδε μόνον	καὶ	οὐ κεκοινώνηκεν ἑτέρῳ, βόσκει τὴν
[6, 22]	ἐκεῖνοι γὰρ ἦσαν ὑμῶν μετριώτεροι,	καὶ	οὐδεὶς αὐτῶν ἦν οὕτως ὑβριστής.
[6, 9]	τῆς νηὸς ἔπλει’ εἷς δὴ	καὶ	οὗτος ἦν τῶν ἐκ τῆς
[6, 9]	ἡμετέρων ἐπιτρόπων· Σωσθένην δὲ ἔλεγε.	καὶ	οὕτως εἶχε· τὴν γὰρ ἄνθρωπον
[6, 21]	τὰς βασάνους ἀγωνίζεται μία γυνὴ	καὶ	πάντα νικᾷ. εἶτα Κλειτοφῶντα μοιχὸν
[6, 8]	τὰς θεραπαινίδας ζητούσας τὴν Λευκίππην	καὶ	πάνυ τεταραγμένας· ὡς δὲ οὐκ
[6, 5]	δέ με εἰς τὸ δεσμωτήριον	καὶ	παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων. ἐμὲ
[6, 18]	τῇ κόρῃ. καρτερήσας δ´ οὖν	καὶ	παρακαθίσας διελέγετο, ἄλλοτε ἄλλα ῥήματα
[6, 2]	ἐκέλευεν αὖθις. ὡς δὲ ἤνοιξε	καὶ	παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ Μελίτῃ τὴν
[6, 9]	τύχην ἠλέησα καὶ ἀνεμνήσθην σου	καὶ	παρέσχον ἑστίαν, Τάχα, λέγουσα, καὶ
[6, 20]	πρὸς ἀπόνοιαν· ἐγὼ μέν σε	καὶ	πεπορνεῦσθαι δοκῶ· καὶ γὰρ μοιχὸν
[6, 3]	γὰρ διαβαλὼν αὐτὸς ἦν) ἔπειτα	καὶ	περὶ Λευκίππης λέγει πάνυ πιθανῶς
[6, 5]	συλλαμβάνουσι, καὶ ὁ Θέρσανδρος βοᾷ,	καὶ	πλῆθος τῶν παννυχιζόντων συνέρρεεν. ἔτι
[6, 12]	Θερσάνδρῳ κοινόν· καλὸς ἔστω Μελίτῃ	καὶ	πλούσιος τῇ πόλει, χρηστός τε
[6, 7]	δάκρυα. δάκρυον γὰρ ὀφθαλμὸν ἀνίστησι	καὶ	ποιεῖ προπετέστερον. κἂν μὲν ἄμορφος
[6, 16]	πολλάκις) οὐκ οἶδας ποῦ γέγονα	καὶ	ποῦ καθεῖργμαι, οὐδὲ γὰρ ἐγὼ
[6, 5]	μὲν οὖν νεανίσκος ἔτυχε προηγούμενος	καὶ	προϊδὼν ἀποφεύγει, μὴ καιρὸν λαβὼν
[6, 19]	κατὰ τῶν φιλτάτων ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ	καὶ	πρὸς τὸ ἐρώμενον ἀπολογεῖται καὶ
[6, 20]	κἀγὼ τυραννεῖσθαι, πλὴν οὐ βιάσῃ.	καὶ	πρὸς τὸν Σωσθένην ἰδοῦσα, Μαρτύρησον,
[6, 3]	τήν τε Μελίτην ἤθελεν ἀμύνασθαι.	καὶ	πρῶτον μὲν φθάσας καταμηνύει μου
[6, 1]	τὴν οἰκίαν, οὗ καὶ Κλεινίαν	καὶ	Σάτυρον εὑρήσεις καὶ Λευκίππη σοι
[6, 21]	πῦρ· ἰδοὺ σῶμα, καιέτω. φερέτω	καὶ	σίδηρον· ἰδοὺ δέρη, σφαζέτω. ἀγῶνα
[6, 18]	ἐλεύθερος ποιεῖς οὔτε ὡς εὐγενής.	καὶ	σὺ ἐμιμήσω Σωσθένην· ἄξιος ὁ
[6, 16]	ἐπὶ τῆς οἰκίας· ἆρα μὴ	καὶ	σύ τι πέπονθας ὑβριστικόν· πολλάκις
[6, 3]	ἡ συνήθης Τύχη πάλιν ἐπιτίθεται	καὶ	συντίθεται κατ´ ἐμοῦ δρᾶμα καινόν·
[6, 20]	σὸν καταφιλῆσαι δεσπότην, ἀλλὰ ἀκκίζῃ	καὶ	σχηματίζῃ πρὸς ἀπόνοιαν· ἐγὼ μέν
[6, 11]	Λευκίππης, αὖθις ἀναστρέφει πρὸς αὐτὴν	καὶ	σχηματίσας τὸ πρόσωπον εἰς ἡδονήν,
[6, 19]	καταδύεται· ὁ δὲ καθεύδων ἐξεγείρεται	καὶ	τὰ ἀρχαῖα ποιεῖ· ἀτιμίᾳ γὰρ
[6, 7]	καὶ εἶχεν αὐτῆς ἴδιον κάλλος	καὶ	τὰ δάκρυα. δάκρυον γὰρ ὀφθαλμὸν
[6, 19]	δὲ ἄμφω περὶ τῆς ῥοπῆς·	καὶ	τὰ πολλὰ μὲν ὁ ἔρως
[6, 1]	τῆς φυγῆς παράσχῃς τὴν ἀσφάλειαν	καὶ	τἆλλα ὡς ὑπέσχου περὶ Λευκίππης.
[6, 14]	ἕω σπουδῇ πρός με ἥκειν,	καὶ	τὰς τῆς Μελίτης διηγησάμενος ὑποσχέσεις,
[6, 13]	τὴν ναυαγίαν, ἐκθειάζων ὡς ἐσώθη,	καὶ	τερατευόμενος ὑπὲρ τὸν δελφῖνα τὸν
[6, 1]	γραφῇ. ἀλλά μοι, φίλτατε, σώζοιο	καὶ	τὴν ἐσθῆτα ταύτην φύλαττε μνήμην·
[6, 4]	ὁ Σωσθένης εἰς τοὺς ἀγρούς,	καὶ	τὴν καλύβην ἑωρακώς, ἔνθα ἡ
[6, 18]	φιλονεικία λαμβάνει τὸν Θέρσανδρον ἐρωτική,	καὶ	τὴν μὲν λαιὰν ὑποβάλλει τῷ
[6, 11]	περὶ τοῦ κάλλους πολλὰ ἐτερατευσάμην	καὶ	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ φαντασίας ἐγέμισα.
[6, 19]	δὲ ὁ θυμὸς καχλάζων γεμισθῇ	καὶ	τῆς ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς ἀποβλύσῃ, κάμνει
[6, 19]	τὸν ἔρωτα παρ´ αὑτῷ λάβῃ	καὶ	τῆς οἰκείας ἕδρας ἐκπεσόντα κατάσχῃ,
[6, 9]	ἐξέκλεψας σύ, τῶν δεσμῶν ἐξέλυσας	καὶ	τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας· σὸν τὸ
[6, 5]	ὁ μοιχὸς βακχεύων ἡμῖν ἔπεισι	καὶ	τῆς σῆς γυναικὸς ἔχων λάφυρα.
[6, 22]	διὰ ταύτης σου τῆς ἀναισχυντίας·	καί	τις ἐρεῖ, κἂν νῦν μαινόμενος
[6, 10]	ὁ μὲν δίκην βέλους ἐξίπταται	καὶ	τιτρώσκει μὴ παρόντα καθ´ οὗ
[6, 8]	ἐγένετο, νέφος αὐτῇ κατεχύθη λύπης.	καὶ	τὸ μὲν ἀληθὲς οὐκ εἶχεν
[6, 4]	εἶδε τὴν Λευκίππην μόνην, εἰσπηδήσας	καὶ	τὸ στόμα ἐπισχὼν συναρπάζει καὶ
[6, 11]	ἔσαινε τῶν λεγομένων τὸ πιθανόν,	καὶ	τὸ τῆς Λευκίππης σύμφωνον τῷ
[6, 10]	πρὸς τὴν ζήτησιν φανερῶς, ὡς	καὶ	τὸν Θέρσανδρον ἐπαναγκάσαι. ταῦτα οὖν
[6, 12]	φιλοφρονούμενος προσετίθει· Βούλομαι δέ σοι	καὶ	τὸν Θέρσανδρον ὅστις ἐστὶν εἰπεῖν,
[6, 19]	ἀπολογεῖται καὶ εἰς ὁμιλίαν παρακαλεῖ	καὶ	τὸν θυμὸν ἐπαγγέλλεται καταμαλάττειν ἡδονῇ.
[6, 19]	ἀμύνεται καὶ ὁπλίζει τὴν ἐπιθυμίαν	καὶ	τὸν θυμὸν ἤδη καθεύδοντα νικᾷ.
[6, 13]	μετὰ τῆς ἐμαυτῆς συντρίβεσθαι τύχης	καὶ	τοῦ κατέχοντός με δαίμονος· οἶδα
[6, 7]	εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν δὲ ἡδὺς	καὶ	τοῦ μέλανος ἔχων τὴν βαφὴν
[6, 16]	ὕβρις αὕτη ἐστὶ πειρατική· λελῄστευμαι	καὶ	τοὔνομα. ἀνήρ μοι Κλειτοφῶν, πατρὶς
[6, 7]	πρὸς δὲ τὴν λύπην ἐξεμεμήνει,	καὶ	τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων ἐγκύους εἶχεν.
[6, 16]	ὡς περὶ ξένου τινός, ὑπόνοια	καὶ	τοῦτο ἦν· τί γὰρ μέλει
[6, 13]	σοι δοκεῖ, πλοῦτος καὶ γάμος	καὶ	τρυφή, ἄνδρα τοιοῦτον λαβούσῃ παρὰ
[6, 7]	ὅτι καὶ φιλεῖ. τοιοῦτό τι	καὶ	τῷ Θερσάνδρῳ συμβεβήκει· ἐδάκρυε γὰρ
[6, 7]	τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ὁρώντων ἵσταται	καὶ	τῶν δακρύων τὴν πηγὴν συνεφέλκεται.
[6, 7]	πρὸ καιροῦ φύγῃ. ὁ δὲ	καὶ	τῶν ὀφθαλμῶν τὴν κίνησιν ἐπέχει,
[6, 17]	κρατεῖ πανταχοῦ· δοκῶ, ὁ λῃστὴς	καὶ	φαρμακεύς ἐστι. Μελίτη φιλεῖ, Λευκίππη
[6, 7]	μαρτυρίαν γὰρ ταύτην νενόμικεν ὅτι	καὶ	φιλεῖ. τοιοῦτό τι καὶ τῷ
[6, 7]	τὸ δάκρυον ὡς δύναται κατέχει	καὶ	φοβεῖται μὴ πρὸ καιροῦ φύγῃ.
[6, 14]	ψυχὴν εἶχον ἐπὶ τρυτάνης ἐλπίδος	καὶ	φόβου, καὶ ἐφοβεῖτό μου τὸ
[6, 22]	ἀσελγέστερον· ἂν ὑβρίσαι μὴ δυνηθῇ,	καὶ	φονεύει. ὁπλίζου τοίνυν, ἤδη λάμβανε
[6, 1]	σοι περικεχύσθαι. δίδωσι δέ μοι	καὶ	χρυσοῦς ἑκατὸν καὶ καλεῖ τὴν
[6, 19]	ὅστις γένηται· καὶ γὰρ ἤρα	καὶ	ὠργίζετο. θυμὸς δὲ καὶ ἔρως
[6, 9]	ἀποθανοῦσα. τοῦτό τις αὐτῷ καταγορεύει	καὶ	ὡς ἐνταῦθα εἴη παρά τινι
[6, 21]	τυπτέτω. κομιζέτω πῦρ· ἰδοὺ σῶμα,	καιέτω.	φερέτω καὶ σίδηρον· ἰδοὺ δέρη,
[6, 7]	εἰ δὲ ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα,	καινὸν	ἂν εἶχεν ἤλεκτρον ἡ γῆ.
[6, 3]	καὶ συντίθεται κατ´ ἐμοῦ δρᾶμα	καινόν·	ἐπάγει γάρ μοι τὸν Θέρσανδρον
[6, 17]	φιλεῖ, τοῦ δὲ ἀπόντος, ἕως	καινὸν	οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ
[6, 21]	ἰδοὺ δέρη, σφαζέτω. ἀγῶνα θεάσασθε	καινόν·	πρὸς πάσας τὰς βασάνους ἀγωνίζεται
[6, 5]	προηγούμενος καὶ προϊδὼν ἀποφεύγει, μὴ	καιρὸν	λαβὼν ὑπὸ δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι·
[6, 7]	κατέχει καὶ φοβεῖται μὴ πρὸ	καιροῦ	φύγῃ. ὁ δὲ καὶ τῶν
[6, 10]	δὲ καὶ Διαβολὴ δύο συγγενῆ	κακά·	θυγάτηρ ἡ Φήμη τῆς Διαβολῆς.
[6, 10]	ἐπαναγκάσαι. ταῦτα οὖν ὑποκριναμένη πιθανῶς	κἀκεῖνα	προσετίθει· Πίστευσον, ἄνερ· οὐδέν μου,
[6, 7]	ὡς διὰ τοῦτο δεδακρυμένος, ὅτι	κἀκείνη	δακρύει. λέγει οὖν πρὸς τὸν
[6, 9]	που πλανᾶται· τάχα, λέγουσα, τὶς	κἀκεῖνον	ἐλεήσει γυνή. εἰ δὲ τῷ
[6, 19]	τὸν θυμὸν εἰς συμμαχίαν καλεῖ.	κἀκεῖνος	ὡς γείτων πείθεται, καὶ ἀνάπτουσιν
[6, 2]	τὴν ἐμήν, καλεῖ τὸν φύλακα.	κἀκεῖνος,	ὡς τὸ εἰκός, θέαμα ἰδὼν
[6, 20]	δὴ κατὰ κόρρης αὐτήν, Ὦ	κακόδαιμον	ἀνδράποδον, λέγων, καὶ ἀληθῶς ἐρωτιῶν·
[6, 16]	ἐφοβούμην μή τί σοι κινήσω	κακόν,	παροξύνασα Θέρσανδρον ἐπὶ σέ. εἰ
[6, 12]	ληροῦντα τὸν Σωσθένην, ἀλλ´· Ὦ	κακὸν	σὺ θηρίον, μέχρι τίνος μοι
[6, 4]	ταύτην τὴν ἁρπαγήν, μηδὲ ἐπὶ	κακῷ	τῷ σῷ γεγονέναι δόξῃς· αὕτη
[6, 5]	ψυχαὶ δὲ πεφύκασι μάντεις τῶν	κακῶν,	ἐπεὶ τῶν γε ἀγαθῶν ἥκιστα
[6, 11]	καθ´ αὑτόν. ἡ δὲ Μελίτη	κακῶς	εἶχε τὴν ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα
[6, 5]	οὖν οὕτως εἶχον τὴν ψυχὴν	κακῶς.	~Ὁ δὲ Θέρσανδρος ἐμβαλών με
[6, 19]	αὐτὸς τὸν θυμὸν εἰς συμμαχίαν	καλεῖ.	κἀκεῖνος ὡς γείτων πείθεται, καὶ
[6, 1]	μοι καὶ χρυσοῦς ἑκατὸν καὶ	καλεῖ	τὴν Μελανθώ· θεράπαινα δὲ ἦν
[6, 2]	Μελίτῃ τὴν ἔξοδον τὴν ἐμήν,	καλεῖ	τὸν φύλακα. κἀκεῖνος, ὡς τὸ
[6, 21]	πάντα νικᾷ. εἶτα Κλειτοφῶντα μοιχὸν	καλεῖς,	αὐτὸς μοιχὸς ὤν· οὐδὲ τὴν
[6, 4]	Λευκίππῃ παροῦσαι, περιελεῖν δόλῳ καὶ	καλεσαμένους	ὅτι πορρωτάτω διατρίβειν ἔχοντας ἐφ´
[6, 7]	δὲ ἡ δακρύουσα ᾖ καὶ	καλὴ	καὶ ὁ θεατὴς ἐραστής, οὐδ´
[6, 3]	ἀπαγάγοι· Κόρην ἐωνησάμην, ὦ δέσποτα,	καλήν,	ἀλλὰ χρῆμά τι κάλλους ἄπιστον·
[6, 18]	ψυχήν, καὶ ἔδοξεν αὐτῷ τότε	καλλίων	γεγονέναι. θρέψας γὰρ ὅλης τῆς
[6, 6]	ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς κάθηται τὸ	κάλλος)	ἀφῆκε τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτὴν
[6, 7]	ἐραστὴς δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν	κάλλος	εἰς τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ
[6, 6]	ἰδὼν δὲ ὁ Θέρσανδρος τὸ	κάλλος	ἐκ παραδρομῆς, ὡς ἁρπαζομένης ἀστραπῆς
[6, 7]	Θέρσανδρος ἰδὼν πρὸς μὲν τὸ	κάλλος	ἐκεχήνει, πρὸς δὲ τὴν λύπην
[6, 7]	τὰ ὄμματα τῶν καλῶν τὸ	κάλλος	κάθηται, ῥέον ἐκεῖθεν ἐπὶ τοὺς
[6, 7]	δακρύων, καὶ εἶχεν αὐτῆς ἴδιον	κάλλος	καὶ τὰ δάκρυα. δάκρυον γὰρ
[6, 3]	δὲ ἐτήρησέ σοι, ὥστε τοσοῦτον	κάλλος	λαβεῖν. ἔστι δὲ νῦν ἐν
[6, 4]	Λευκίππης καὶ κατατραγῳδοῦντος αὐτῆς τὸ	κάλλος,	μεστὸς γενόμενος ἐκ τῶν εἰρημένων
[6, 7]	δάκρυα, αὐτὴν τὴν λύπην εἰς	κάλλος	νενικηκότα· εἰ δὲ ἠδύνατο παγῆναι
[6, 6]	γύναι· τί δέ σου τὸ	κάλλος	τῶν ὀφθαλμῶν εἰς γῆν καταρρεῖ·
[6, 3]	δέσποτα, καλήν, ἀλλὰ χρῆμά τι	κάλλους	ἄπιστον· οὕτως αὐτὴν πιστεύσειας ἀκούων,
[6, 11]	σου πρὸς αὐτὸν περὶ τοῦ	κάλλους	πολλὰ ἐτερατευσάμην καὶ τὴν ψυχὴν
[6, 4]	γενόμενος ἐκ τῶν εἰρημένων ὡσεὶ	κάλλους	φαντάσματος, φύσει καλοῦ, παννυχίδος οὔσης
[6, 7]	τι, κατὰ τὸ εἰκός, ἀνθρώπινον,	καλλωπιζόμενος	δὲ πρὸς τὴν Λευκίππην, ὡς
[6, 12]	τί ἐμοὶ καὶ Θερσάνδρῳ κοινόν·	καλὸς	ἔστω Μελίτῃ καὶ πλούσιος τῇ
[6, 12]	ἐστιν εἶδες, ὅτι νέος καὶ	καλός,	ὃ μάλιστα τέρπει γυναῖκα. πρὸς
[6, 4]	εἰρημένων ὡσεὶ κάλλους φαντάσματος, φύσει	καλοῦ,	παννυχίδος οὔσης καὶ ὄντων μεταξὺ
[6, 16]	γυνή· οὔκ εἰμι Θετταλή· οὐ	καλοῦμαι	Λάκαινα. ὕβρις αὕτη ἐστὶ πειρατική·
[6, 4]	εἰς τοὺς ἀγρούς, καὶ τὴν	καλύβην	ἑωρακώς, ἔνθα ἡ Λευκίππη διανυκτερεύειν
[6, 2]	νῦν ἀναχωρεῖν, ὅταν δὲ ἐν	καλῷ	θῆται τὰ πρὸς τὸν ἄνδρα
[6, 7]	γὰρ εἰς τὰ ὄμματα τῶν	καλῶν	τὸ κάλλος κάθηται, ῥέον ἐκεῖθεν
[6, 6]	νοῦς οὔ μοι δοκεῖ λελέχθαι	καλῶς	ἀόρατος εἶναι τὸ παράπαν· φαίνεται
[6, 2]	τὸ σοὶ δοκοῦν κἀμοὶ δοκεῖ	καλῶς	ἔχειν. ἔδοξεν οὖν τῇ Μελίτῃ
[6, 21]	φησὶν ἡ Λευκίππη· συμβουλεύει γὰρ	καλῶς·	τὰς βασάνους παράστησον. φερέτω τροχόν·
[6, 19]	καὶ τῆς ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς ἀποβλύσῃ,	κάμνει	μὲν ἐκ τοῦ κόρου, καμὼν
[6, 2]	ἔφη, δέσποινα, τὸ σοὶ δοκοῦν	κἀμοὶ	δοκεῖ καλῶς ἔχειν. ἔδοξεν οὖν
[6, 5]	μὴ καιρὸν λαβὼν ὑπὸ δέους	κἀμοὶ	προμηνῦσαι· ἐμὲ δὲ ἰδόντες συλλαμβάνουσι,
[6, 11]	τοῖς εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε δὲ	κἀμοῦ.	~Καὶ ἡ Λευκίππη, Τοιαῦτά σοι,
[6, 19]	κάμνει μὲν ἐκ τοῦ κόρου,	καμὼν	δὲ παρίεται, καὶ ὁ ἔρως
[6, 18]	τυχών, ἢ μὴ τυχών, ἢ	καμών,	λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ Λευκίππη·
[6, 16]	οὐδὲ συγκαθεύδουσα πέπεικεν ἄλλη γυνή,	κἂν	ἡ ἄστοργος ἐγὼ πεπίστευκα· μετὰ
[6, 19]	αὐτῷ σπείσασθαι πρὸς τὸ ἐρώμενον,	κἂν	θέλῃ. ὁ δὲ τῷ θυμῷ
[6, 22]	οὐκ ἀφήσω ποτὲ ταύτην ἐγώ.	κἂν	καταφλέγῃς, οὐχ οὕτως θερμὸν εὑρήσεις
[6, 7]	ὀφθαλμὸν ἀνίστησι καὶ ποιεῖ προπετέστερον.	κἂν	μὲν ἄμορφος ᾖ καὶ ἄγροικος,
[6, 22]	τῆς ἀναισχυντίας· καί τις ἐρεῖ,	κἂν	νῦν μαινόμενος φονεύσῃς· Λευκίππη παρθένος
[6, 20]	πειράσῃ δεσπότου. καὶ ἡ Λευκίππη·	Κἂν	τυραννεῖν ἐθέλῃς, κἀγὼ τυραννεῖσθαι, πλὴν
[6, 19]	ἧπαρ κάθηται, ὁ δὲ τῇ	καρδίᾳ	περιβέβληται. ὅταν οὖν ἄμφω τὸν
[6, 9]	τῆς διαβολῆς, ἐκβαλὼν δὲ τῆς	καρδίας	τὴν ὀργήν, τὸν δὲ λογισμὸν
[6, 18]	μὲν προσπεσὼν περιεχύθη τῇ κόρῃ.	καρτερήσας	δ´ οὖν καὶ παρακαθίσας διελέγετο,
[6, 1]	Μὴ φροντίσῃς, εἶπε, τοῦ γε	κατ´	ἐκείνην μέρους, ἀλλ´ ἤδη νόμιζε
[6, 3]	Τύχη πάλιν ἐπιτίθεται καὶ συντίθεται	κατ´	ἐμοῦ δρᾶμα καινόν· ἐπάγει γάρ
[6, 22]	φονεύει. ὁπλίζου τοίνυν, ἤδη λάμβανε	κατ´	ἐμοῦ τὰς μάστιγας, τὸν τροχόν,
[6, 9]	εἰ δὲ τῷ ὄντι τέθνηκε	κατὰ	θάλατταν, ὡς ἡ φήμη λέγει,
[6, 4]	τὸ στόμα ἐπισχὼν συναρπάζει καὶ	κατὰ	θάτερα τῆς τῶν θεραπαινίδων ἐκτροπῆς
[6, 20]	θυμῷ τὰς ἡνίας. ῥαπίζει δὴ	κατὰ	κόρρης αὐτήν, Ὦ κακόδαιμον ἀνδράποδον,
[6, 13]	εἰς τιμωρίαν. τὰ μὲν δὴ	κατὰ	Λευκίππην εἶχεν οὕτως. ~Κλεινίας δὲ
[6, 5]	εἶχον ἠμφιεσμένος· καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω	κατὰ	πρόσωπον αὐτοῖς, καί με ὁ
[6, 13]	πρὸς αὐτὸν εἶπε, Σκέψαι, ἔφη,	κατὰ	σοῦ τί ἄμεινον, καὶ ὅπως
[6, 2]	εἰκός, θέαμα ἰδὼν παραδοξότατον τῆς	κατὰ	τὴν ἔλαφον ἀντὶ παρθένου παροιμίας,
[6, 15]	Σωσθένην, ἐπυνθάνετο πῶς ἔχει τὰ	κατὰ	τὴν κόρην εἰς πειθὼ πρὸς
[6, 7]	πρὸς ἐπίδειξιν, παθὼν μέν τι,	κατὰ	τὸ εἰκός, ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος δὲ
[6, 9]	τὸν Σωσθένην, πάρεστιν ἡ γυνὴ	κατὰ	τοὺς ἀγρούς. ἐξέτασον τῶν λεχθέντων
[6, 19]	ὁρῶν δὲ τὰς ὕβρεις, ἃς	κατὰ	τῶν φιλτάτων ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ καὶ
[6, 3]	αὐτοφώρῳ καταλάβοις καὶ μή σου	καταγελᾷ	μοιχὸς ἄτιμος καὶ ξένος. ἀφῄρηται
[6, 9]	οὐκ ἀποθανοῦσα. τοῦτό τις αὐτῷ	καταγορεύει	καὶ ὡς ἐνταῦθα εἴη παρά
[6, 19]	ὁ δὲ τῷ θυμῷ βεβαπτισμένος	καταδύεται,	καὶ εἰς τὴν ἰδίαν ἀρχὴν
[6, 19]	δὲ πάλιν εἰς τὸν θυμὸν	καταδύεται·	ὁ δὲ καθεύδων ἐξεγείρεται καὶ
[6, 4]	εἴς τι δωμάτιον ἀπόρρητον, καὶ	καταθέμενος	λέγει πρὸς αὐτήν· Ἥκω σοι
[6, 10]	ἐντυχόντων, διαπνεῖ δὲ ἐπὶ πλεῖστον	καταιγίζουσα	τῷ τοῦ λόγου πνεύματι καὶ
[6, 22]	μήτε σιδήρῳ κατατέμνεται μήτε πυρὶ	κατακαίεται.	οὐκ ἀφήσω ποτὲ ταύτην ἐγώ.
[6, 3]	οὖν αὖθις ἐπανελθεῖν, εἰ θέλεις,	κατακλείσας	αὐτὴν φυλάξω σοι, ὡς ὑπὸ
[6, 22]	τὴν ἐλευθερίαν, ἣ μήτε πληγαῖς	κατακόπτεται	μήτε σιδήρῳ κατατέμνεται μήτε πυρὶ
[6, 18]	Λευκίππη, ὡς μὴ δοκοίη τι	κατακοῦσαι	τῶν ὑπ´ αὐτῆς εἰρημένων, εἰσέρχεται
[6, 3]	ἵνα τὴν δέσποιναν ἐπ´ αὐτοφώρῳ	καταλάβοις	καὶ μή σου καταγελᾷ μοιχὸς
[6, 19]	ὅταν οὖν ἄμφω τὸν ἄνθρωπον	καταλάβωσι,	γίνεται μὲν αὐτοῖς ἡ ψυχὴ
[6, 8]	ἧκεν οὗτος εἰς τοὺς ἀγρούς,	καταλαμβάνει	τὰς θεραπαινίδας ζητούσας τὴν Λευκίππην
[6, 2]	ὡς δὲ ἀνέστρεψεν ἡ Μελανθώ,	καταλαμβάνει	τὸν φρουρὸν ἄρτι ἐπικλείσαντα τὸ
[6, 6]	δὲ παρῆσαν ἐπὶ τὸ δωμάτιον,	καταλαμβάνουσιν	αὐτὴν χαμαὶ κειμένην, ἐν νῷ
[6, 12]	εἴτε Κροίσου πλουσιώτερος. τί μοι	καταλέγεις	σωρὸν ἀλλοτρίων ἐγκωμίων· τότε ἐπαινέσω
[6, 1]	μνήμην· ἐμοὶ δὲ τὴν σὴν	κατάλιπε,	ὡς ἂν ἔχοιμι ἐνδυομένη σοι
[6, 19]	παρακαλεῖ καὶ τὸν θυμὸν ἐπαγγέλλεται	καταμαλάττειν	ἡδονῇ. τυχὼν μὲν οὖν ὧν
[6, 14]	παρῆσαν. καὶ ἤθελον μὲν αὐτοῦ	καταμεῖναι	σὺν ἐμοί, ὁ δὲ ἐπὶ
[6, 3]	ἀμύνασθαι. καὶ πρῶτον μὲν φθάσας	καταμηνύει	μου πρὸς τὸν Θέρσανδρον (ὁ
[6, 17]	γὰρ ἂν νῦν ἐρᾷ τοῦ	καταράτου	τούτου μοιχοῦ, μέχρι μὲν αὐτὸν
[6, 6]	κάλλος τῶν ὀφθαλμῶν εἰς γῆν	καταρρεῖ·	ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς μᾶλλον ῥεέτω
[6, 19]	καὶ τῆς οἰκείας ἕδρας ἐκπεσόντα	κατάσχῃ,	φύσει γε ὢν ἄσπονδος, οὐχ
[6, 22]	μήτε πληγαῖς κατακόπτεται μήτε σιδήρῳ	κατατέμνεται	μήτε πυρὶ κατακαίεται. οὐκ ἀφήσω
[6, 4]	τὰ περὶ τῆς Λευκίππης καὶ	κατατραγῳδοῦντος	αὐτῆς τὸ κάλλος, μεστὸς γενόμενος
[6, 11]	λέγουσα χειρός τε ἔθιγε καὶ	καταφιλεῖν	ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος, καὶ
[6, 20]	μεγάλην εὐτυχίαν δοκεῖς τὸν σὸν	καταφιλῆσαι	δεσπότην, ἀλλὰ ἀκκίζῃ καὶ σχηματίζῃ
[6, 1]	ἐσκεύασέ με ὡς ἑαυτὴν καὶ	καταφιλοῦσα,	Ὡς εὐμορφότερος, ἔφη, παρὰ πολὺ
[6, 22]	ἀφήσω ποτὲ ταύτην ἐγώ. κἂν	καταφλέγῃς,	οὐχ οὕτως θερμὸν εὑρήσεις τὸ
[6, 20]	ὡς ἂν μάθοι δεσπότου μὴ	καταφρονεῖν.	~Πείσθητι τῷ Σωσθένει, φησὶν ἡ
[6, 6]	ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις τοὺς ὀφθαλμοὺς	κατέβαλεν.	ἰδὼν δὲ ὁ Θέρσανδρος τὸ
[6, 10]	φίλτατε, παρὰ τὸν τῆς συμβιώσεως	κατέγνωκας	χρόνον· μηδὲ νῦν τοιοῦτον ὑπολάβοις.
[6, 18]	κάτω καὶ εἰς τὸν κόλπον	κατεδύετο.	ὁ δὲ οὐδὲν ἧττον περιβαλὼν
[6, 3]	ὅλης νυκτὸς τὴν ἀγορὰν ἅπασαν	κατεῖχε	πλῆθος ἀνθρώπων. κἀγὼ μὲν ἐδόκουν
[6, 16]	ἄγνοιαν δυστυχοῦμεν. ἆρα μή σε	κατέλαβε	Θέρσανδρος ἐπὶ τῆς οἰκίας· ἆρα
[6, 10]	πολεμεῖ· ταῦτά σου τὴν ψυχὴν	κατέλαβε	καὶ ἀπέκλεισέ μου τοῖς λόγοις
[6, 13]	τοῦ θανάτου πυλῶν ἀγαγεῖν· εἶτα	κατέλεγε	τὴν ναυαγίαν, ἐκθειάζων ὡς ἐσώθη,
[6, 17]	εἶπεν· ὅσα ὠδύρατο· ὅτι ἑαυτὴν	κατεμέμψατο.	ὁ μοιχός μου κρατεῖ πανταχοῦ·
[6, 16]	χρόνον ἐν τοῖς ἀγροῖς οὐ	κατεφίλησα.	νῦν οὖν ἂν Θέρσανδρος ἔλθῃ
[6, 7]	ἀλλὰ τὸ δάκρυον ὡς δύναται	κατέχει	καὶ φοβεῖται μὴ πρὸ καιροῦ
[6, 16]	οὐδὲ γὰρ ἐγὼ τίς σὲ	κατέχει	τύχη, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ἄγνοιαν
[6, 13]	ἐμαυτῆς συντρίβεσθαι τύχης καὶ τοῦ	κατέχοντός	με δαίμονος· οἶδα γὰρ οὖσα
[6, 8]	ὡς ἀφανὴς ἐγένετο, νέφος αὐτῇ	κατεχύθη	λύπης. καὶ τὸ μὲν ἀληθὲς
[6, 20]	ἀληθῶς ἐρωτιῶν· πάντων γάρ σου	κατήκουσα.	οὐκ ἀγαπᾷς ὅτι σοι καὶ
[6, 15]	αὐτῆς ποτνιωμένης. ἔστησαν οὖν ἀψοφητὶ	κατόπιν	τῶν θυρῶν. ~Οἴμοι, Κλειτοφῶν" (τοῦτο
[6, 6]	φαίνεται γὰρ ἀκριβῶς ὡς ἐν	κατόπτρῳ	τῷ προσώπῳ. ἡσθείς τε γὰρ
[6, 11]	γυναῖκα ποιήσεταί σε. τὸ δὲ	κατόρθωμα	τοῦτο ἐμόν. ἐγὼ γάρ σου
[6, 7]	ἕωθεν δὲ ἧκε πρός με	κατορθώσας,	ἔφη. ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο. ~Ἐν
[6, 6]	εἰς τὴν γῆν, λέγει· Τί	κάτω	βλέπεις, γύναι· τί δέ σου
[6, 18]	τῆς χειρὸς τὴν ὁδὸν νεύει	κάτω	καὶ εἰς τὸν κόλπον κατεδύετο.
[6, 18]	μὲν λαιὰν ὑποβάλλει τῷ προσώπῳ	κάτω,	τῇ δὲ δεξιᾷ τῆς κόμης
[6, 11]	σχηματίσας τὸ πρόσωπον εἰς ἡδονήν,	Κατωρθώσαμεν,	εἶπεν, ὦ Λάκαινα. Θέρσανδρος ἐρᾷ
[6, 19]	φιλούμενον. ὅταν δὲ ὁ θυμὸς	καχλάζων	γεμισθῇ καὶ τῆς ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς
[6, 6]	τὸ δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν αὐτὴν χαμαὶ	κειμένην,	ἐν νῷ καθεστηκυῖαν ὧν ἔτυχεν
[6, 2]	τινα θύραν οὐκ ἐν ὁδῷ	κειμένην	ἔρχομαι, καί με ὁ πρὸς
[6, 17]	αὐτὸν οἶδε μόνον καὶ οὐ	κεκοινώνηκεν	ἑτέρῳ, βόσκει τὴν ψυχὴν ἐπ´
[6, 1]	περὶ ἐμοῦ τὰ συγκείμενα καὶ	κελεύει	πάλιν ἀναστρέφειν πρὸς αὐτήν, ἐπειδὰν
[6, 4]	τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν τοὺς μὲν	κελεύει	τὰς θεραπαινίδας, αἵπερ ἦσαν ἅμα
[6, 4]	σταδίων ἐπὶ τοὺς ἀγρούς, ἡγεῖσθαι	κελεύσας	ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν. ~Ἐν
[6, 2]	ἦν ἡμῖν καὶ ἄλλως ἐμοὶ	κεχαρισμένος.	ὡς δὲ ἀνέστρεψεν ἡ Μελανθώ,
[6, 7]	δὲ καὶ τῶν ὀφθαλμῶν τὴν	κίνησιν	ἐπέχει, μὴ πρὶν τὸ ἐρώμενον
[6, 16]	ἐμαυτῆς, ἐφοβούμην μή τί σοι	κινήσω	κακόν, παροξύνασα Θέρσανδρον ἐπὶ σέ.
[6, 11]	ψυχὴν αὐτοῦ φαντασίας ἐγέμισα. τί	κλαίεις·	ἀνάστηθι, καὶ θῦε ἐπὶ τοῖς
[6, 1]	εἰς τὴν οἰκίαν, οὗ καὶ	Κλεινίαν	καὶ Σάτυρον εὑρήσεις καὶ Λευκίππη
[6, 14]	δὴ κατὰ Λευκίππην εἶχεν οὕτως.	~Κλεινίας	δὲ καὶ ὁ Σάτυρος πυθόμενοί
[6, 17]	φιλεῖ. ὄφελον, ὦ Ζεῦ, γενέσθαι	Κλειτοφῶν.	Ἀλλ´ οὐ μαλακιστέον, ὁ Σωσθένης
[6, 16]	ἀλλὰ ταῦτα μόνον ἔλεγον· Ἄνερ	Κλειτοφῶν,	Λευκίππης μόνης ἄνερ, πιστὲ καὶ
[6, 16]	λελῄστευμαι καὶ τοὔνομα. ἀνήρ μοι	Κλειτοφῶν,	πατρὶς Βυζάντιον, Σώστρατος πατήρ, μήτηρ
[6, 18]	τυχεῖν, πλὴν εἰ μὴ γένῃ	Κλειτοφῶν.	~Ταῦτα ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος οὐκ
[6, 16]	ἀψοφητὶ κατόπιν τῶν θυρῶν. ~Οἴμοι,	Κλειτοφῶν"	(τοῦτο γὰρ ἔλεγε πολλάκις) οὐκ
[6, 21]	γυνὴ καὶ πάντα νικᾷ. εἶτα	Κλειτοφῶντα	μοιχὸν καλεῖς, αὐτὸς μοιχὸς ὤν·
[6, 2]	σοι μὴ οὐκ ἐθελήσῃς ἀφεῖναι	Κλειτοφῶντα	ταύτης ἐδεήθην τῆς κλοπῆς, ἀλλ´
[6, 2]	μέν, ἂν ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ	Κλειτοφῶντος·	ἐὰν δὲ νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον,
[6, 16]	δὲ καὶ ἐὰν πιστεύσῃς περὶ	Κλειτοφῶντος,	μὴ τὸ ἄκαιρόν μου τῆς
[6, 1]	τὴν ἐσθῆτα τὴν ἐμὴν καὶ	κλέπτε	τὸ πρόσωπον τῷ πέπλῳ. ἡγήσεται
[6, 2]	ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα ταύτης ἐδεήθην τῆς	κλοπῆς,	ἀλλ´ ἵνα σοι πρὸς Θέρσανδρον
[6, 12]	μέλει τούτων, εἴτε ἐστὶ καὶ	Κόδρου	εὐγενέστερος εἴτε Κροίσου πλουσιώτερος. τί
[6, 11]	εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ τῶν εἰρημένων,	κοιμησόμενος	ᾤχετο καθ´ αὑτόν. ἡ δὲ
[6, 12]	ὦτα· τί ἐμοὶ καὶ Θερσάνδρῳ	κοινόν·	καλὸς ἔστω Μελίτῃ καὶ πλούσιος
[6, 10]	τῶν πολλῶν τὴν αἰτίαν τῆς	κοινωνίας.	καὶ γὰρ σὺ φήμῃ τέθνηκας.
[6, 18]	νεύει κάτω καὶ εἰς τὸν	κόλπον	κατεδύετο. ὁ δὲ οὐδὲν ἧττον
[6, 18]	κάτω, τῇ δὲ δεξιᾷ τῆς	κόμης	λαβόμενος, τῇ μὲν εἷλκεν εἰς
[6, 21]	καὶ μάστιγας· ἰδοὺ νῶτος, τυπτέτω.	κομιζέτω	πῦρ· ἰδοὺ σῶμα, καιέτω. φερέτω
[6, 12]	ἔφη, γένοιτο εὐτυχήματα, οἷά μοι	κομίζων	πάρει. ὁ δὲ Σωσθένης τὴν
[6, 1]	ᾧ προστεταγμένον ἐστὶν ἐξ ἐμοῦ	κομίσαι	σε εἰς τὴν οἰκίαν, οὗ
[6, 18]	μικροῦ μὲν προσπεσὼν περιεχύθη τῇ	κόρῃ.	καρτερήσας δ´ οὖν καὶ παρακαθίσας
[6, 15]	πῶς ἔχει τὰ κατὰ τὴν	κόρην	εἰς πειθὼ πρὸς αὐτόν. ὁ
[6, 3]	ἂν αὐτὸν τῆς Μελίτης ἀπαγάγοι·	Κόρην	ἐωνησάμην, ὦ δέσποτα, καλήν, ἀλλὰ
[6, 11]	ἐστιν. ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν	κόρην	ἤκουσεν εἶναί μου γυναῖκα, ὥστε
[6, 17]	τὸ ἔργον, ἀλλ´ ἐπὶ τὴν	κόρην	ἰτέον αὐτήν. καὶ γὰρ ἂν
[6, 10]	ὅπερ ἦν, οὐδαμοῦ φαίνεσθαι τὴν	κόρην·	οὕτω γὰρ αὐτῇ ἦν ἐγκεῖσθαι
[6, 18]	πῦρ, ὅσον χρόνον ἀπελείφθη τῆς	κόρης,	ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης ὕλην λαβὼν εἰς
[6, 15]	καὶ ἐπείγομαι μαθεῖν περὶ τῆς	κόρης,	εἰ τῷ ὄντι γυνὴ τυγχάνει
[6, 19]	ἀποβλύσῃ, κάμνει μὲν ἐκ τοῦ	κόρου,	καμὼν δὲ παρίεται, καὶ ὁ
[6, 20]	τὰς ἡνίας. ῥαπίζει δὴ κατὰ	κόρρης	αὐτήν, Ὦ κακόδαιμον ἀνδράποδον, λέγων,
[6, 10]	τοῦ λόγου πνεύματι καὶ ἐξίπταται	κουφιζομένη	τῷ τῆς γλώττης πτερῷ. ταῦτά
[6, 19]	ὡς δοῦλον τῆς ἐπιθυμίας πεδήσας	κρατεῖ·	οὐκ ἐπιτρέπει δὲ αὐτῷ σπείσασθαι
[6, 17]	ἑαυτὴν κατεμέμψατο. ὁ μοιχός μου	κρατεῖ	πανταχοῦ· δοκῶ, ὁ λῃστὴς καὶ
[6, 9]	ὀργήν, τὸν δὲ λογισμὸν ἐπιστήσας	κριτὴν	ἀκέραιον, ἄκουσον. ὁ νεανίσκος οὗτος
[6, 12]	ἐστὶ καὶ Κόδρου εὐγενέστερος εἴτε	Κροίσου	πλουσιώτερος. τί μοι καταλέγεις σωρὸν
[6, 7]	τῶν δακρύων ἅλμης περὶ τὸν	κύκλον,	τὸ μὲν πιαίνεται, τὸ δὲ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/11/2006