Livre, Chapitre
[6, 18]	ἢ τυχών, ἢ μὴ τυχών,	ἢ	καμών, λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ
[6, 18]	ἐπαύσατο τῆς βίας, ἢ τυχών,	ἢ	μὴ τυχών, ἢ καμών, λέγει
[6, 18]	δέ ποτε ἐπαύσατο τῆς βίας,	ἢ	τυχών, ἢ μὴ τυχών, ἢ
[6, 7]	ποιεῖ προπετέστερον. κἂν μὲν ἄμορφος	ᾖ	καὶ ἄγροικος, προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν·
[6, 7]	γοητότερον. ἐὰν δὲ ἡ δακρύουσα	ᾖ	καὶ καλὴ καὶ ὁ θεατὴς
[6, 22]	ὀφθαλμούς· ~Καὶ ἡ Λευκίππη εἶπεν·	Ἦ	παρθένος, καὶ μετὰ Σωσθένην· ἐπεὶ
[6, 2]	Θέρσανδρον ἡ τῆς αἰτίας ἀπόλυσις	ᾖ	ὡς οὐ συνεγνωκότι. χρυσοῖ δέ
[6, 16]	συγκαθεύδουσα πέπεικεν ἄλλη γυνή, κἂν	ἡ	ἄστοργος ἐγὼ πεπίστευκα· μετὰ τοσοῦτον
[6, 7]	πεσόντα, καινὸν ἂν εἶχεν ἤλεκτρον	ἡ	γῆ. ὁ δὲ Θέρσανδρος ἰδὼν
[6, 9]	μοι. ἔχεις τὸν Σωσθένην, πάρεστιν	ἡ	γυνὴ κατὰ τοὺς ἀγρούς. ἐξέτασον
[6, 9]	ἀληθής. ἔτυχε μὲν πενθῶν γυναῖκα,	ἡ	δ´ ἄρα ἐλάνθανεν οὐκ ἀποθανοῦσα.
[6, 7]	τοσούτῳ καὶ γοητότερον. ἐὰν δὲ	ἡ	δακρύουσα ᾖ καὶ καλὴ καὶ
[6, 18]	περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον ἐβιάζετο·	ἡ	δὲ ἀντικατεδύετο καὶ ἔκρυπτε τὰ
[6, 11]	εἰρημένων, κοιμησόμενος ᾤχετο καθ´ αὑτόν.	ἡ	δὲ Μελίτη κακῶς εἶχε τὴν
[6, 18]	τραχήλῳ περιέβαλεν ὡς μέλλων φιλήσειν.	ἡ	δὲ προϊδοῦσα τῆς χειρὸς τὴν
[6, 10]	χρόνον· μηδὲ νῦν τοιοῦτον ὑπολάβοις.	ἡ	δὲ φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ τῆς
[6, 10]	ὀξυτέρα, πυρὸς σφοδροτέρα, Σειρήνων πιθανωτέρα,	ἡ	δὲ Φήμη ὕδατος ὑγροτέρα, πνεύματος
[6, 8]	δρόμῳ φθάσας ἀπήγγειλε τὸ συμβάν.	ἡ	δὲ ὡς ἤκουσε τὰ περὶ
[6, 7]	ὀφθαλμοὺς μᾶλλον ῥεέτω τοὺς ἐμούς.	~Ἡ	δὲ ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων,
[6, 3]	ξένος. ἀφῄρηται δὲ ταύτην χθὲς	ἡ	δέσποινα καὶ ἔμελλεν ἀποπέμψειν· ἡ
[6, 10]	τῆς Διαβολῆς. καὶ ἔστι μὲν	ἡ	Διαβολὴ μαχαίρας ὀξυτέρα, πυρὸς σφοδροτέρα,
[6, 10]	δρομικωτέρα, πτερῶν ταχυτέρα. ὅταν οὖν	ἡ	Διαβολὴ τοξεύσῃ τὸν λόγον, ὁ
[6, 6]	τῆς συμφορᾶς. ὡς οὖν ἤκουσεν	ἡ	Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν, ἦν
[6, 4]	καὶ τὴν καλύβην ἑωρακώς, ἔνθα	ἡ	Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε, δύο τῶν
[6, 22]	ἐν αὐτοῖς εἶχεν ὀφθαλμούς· ~Καὶ	ἡ	Λευκίππη εἶπεν· Ἦ παρθένος, καὶ
[6, 20]	πεῖραν λαβεῖν, πειράσῃ δεσπότου. καὶ	ἡ	Λευκίππη· Κἂν τυραννεῖν ἐθέλῃς, κἀγὼ
[6, 12]	γυναῖκα. πρὸς τοῦτο οὐχ ὑπήνεγκεν	ἡ	Λευκίππη ληροῦντα τὸν Σωσθένην, ἀλλ´·
[6, 13]	τὸν Ἀρίονος. ὡς δ´ οὐδὲν	ἡ	Λευκίππη οὐκέτι μυθολογοῦντα πρὸς αὐτὸν
[6, 18]	ἢ καμών, λέγει πρὸς αὐτὸν	ἡ	Λευκίππη· Οὔτε ὡς ἐλεύθερος ποιεῖς
[6, 21]	καταφρονεῖν. ~Πείσθητι τῷ Σωσθένει, φησὶν	ἡ	Λευκίππη· συμβουλεύει γὰρ καλῶς· τὰς
[6, 12]	Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε δὲ κἀμοῦ. ~Καὶ	ἡ	Λευκίππη, Τοιαῦτά σοι, ἔφη, γένοιτο
[6, 18]	ἐφ´ οἷς πρὸς ἑαυτὴν ἐλάλησεν	ἡ	Λευκίππη, ὡς μὴ δοκοίη τι
[6, 2]	ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς δὲ ἀνέστρεψεν	ἡ	Μελανθώ, καταλαμβάνει τὸν φρουρὸν ἄρτι
[6, 15]	τυγχάνει τοῦ νεανίσκου γενομένη, ὡς	ἡ	Μελίτη μοι διηγήσατο. ταῦτα διαλεγόμενοι
[6, 9]	αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις δεσμοῖς δεδεμένον·	ἡ	Μελίτη, Ποῖον μοιχόν· ἔφη. τί
[6, 14]	καθεῖρχθαι (διηγγέλκει γὰρ πρὸς αὐτοὺς	ἡ	Μελίτη) τῆς νυκτὸς εὐθὺς ἐπὶ
[6, 3]	ὁ τὴν Λευκίππην ἐωνημένος, ὃν	ἡ	Μελίτη τῆς τῶν ἀγρῶν ἐκέλευσεν
[6, 4]	τὸν ἐμὸν ἐραστήν σοι προξενεῖ.	ἡ	μὲν δὴ τῷ παραλόγῳ τῆς
[6, 3]	μὲν οὕτως ἔπραξεν. ~Ἐμοὶ δὲ	ἡ	συνήθης Τύχη πάλιν ἐπιτίθεται καὶ
[6, 2]	ἀλλ´ ἵνα σοι πρὸς Θέρσανδρον	ἡ	τῆς αἰτίας ἀπόλυσις ᾖ ὡς
[6, 19]	ἀναγκάζει φιλεῖν· καὶ ἀλλήλων πάροικος	ἡ	τοῦ πυρός ἐστι πηγή. ὁ
[6, 3]	ἡ δέσποινα καὶ ἔμελλεν ἀποπέμψειν·	ἡ	τύχη δὲ ἐτήρησέ σοι, ὥστε
[6, 5]	ἐλύπει τούτων μὲν οὐδέν, οὔτε	ἡ	τῶν δεσμῶν ὕβρις, οὔτε ἡ
[6, 5]	ἡ τῶν δεσμῶν ὕβρις, οὔτε	ἡ	τῶν λόγων αἰκία· καὶ γὰρ
[6, 9]	ὄντι τέθνηκε κατὰ θάλατταν, ὡς	ἡ	φήμη λέγει, φέρε πάντα τιμῶμεν
[6, 10]	Διαβολὴ δύο συγγενῆ κακά· θυγάτηρ	ἡ	Φήμη τῆς Διαβολῆς. καὶ ἔστι
[6, 10]	τὸν βληθέντα μαίνεται. τεχθεῖσα δὲ	ἡ	Φήμη τῷ τοξεύματι ῥεῖ μὲν
[6, 12]	τοῦ γένους, ὑπὲρ τὸν πλοῦτον	ἡ	χρηστότης· τὴν δὲ ἡλικίαν οἷός
[6, 19]	ἄνθρωπον καταλάβωσι, γίνεται μὲν αὐτοῖς	ἡ	ψυχὴ τρυτάνη, τὸ δὲ πῦρ
[6, 22]	ἓν ὅπλον ἔχω τὴν ἐλευθερίαν,	ἣ	μήτε πληγαῖς κατακόπτεται μήτε σιδήρῳ
[6, 4]	τεσσάρων σταδίων ἐπὶ τοὺς ἀγρούς,	ἡγεῖσθαι	κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν.
[6, 17]	ἀπήλειψε. ταῦτα ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος	ἠγέρθη.	λόγος γὰρ ἐλπίδος εἰς τὸ
[6, 1]	κλέπτε τὸ πρόσωπον τῷ πέπλῳ.	ἡγήσεται	δέ σοι τῆς ἐπὶ τὰς
[6, 15]	μὲν γάρ, εἶπεν· οὐ μὴν	ἡγοῦμαι	τὴν ἄρνησιν αὐτῆς οὕτως ἔχειν
[6, 19]	τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τὸν θυμὸν	ἤδη	καθεύδοντα νικᾷ. ὁρῶν δὲ τὰς
[6, 22]	δυνηθῇ, καὶ φονεύει. ὁπλίζου τοίνυν,	ἤδη	λάμβανε κατ´ ἐμοῦ τὰς μάστιγας,
[6, 1]	γε κατ´ ἐκείνην μέρους, ἀλλ´	ἤδη	νόμιζε Λευκίππην ἔχειν. σὺ δὲ
[6, 20]	σὺ γάρ με καὶ μᾶλλον	ἠδίκησας.	καὶ ὁ Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς
[6, 19]	καὶ τὸν θυμὸν ἐπαγγέλλεται καταμαλάττειν	ἡδονῇ.	τυχὼν μὲν οὖν ὧν ἠθέλησεν,
[6, 11]	καὶ σχηματίσας τὸ πρόσωπον εἰς	ἡδονήν,	Κατωρθώσαμεν, εἶπεν, ὦ Λάκαινα. Θέρσανδρος
[6, 7]	εἰς κάλλος νενικηκότα· εἰ δὲ	ἠδύνατο	παγῆναι πεσόντα, καινὸν ἂν εἶχεν
[6, 7]	προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν δὲ	ἡδὺς	καὶ τοῦ μέλανος ἔχων τὴν
[6, 3]	οὐκέτι ἀφῆκε τήν τε Μελίτην	ἤθελεν	ἀμύνασθαι. καὶ πρῶτον μὲν φθάσας
[6, 11]	χειρός τε ἔθιγε καὶ καταφιλεῖν	ἤθελεν.	ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν
[6, 16]	σύ τι πέπονθας ὑβριστικόν· πολλάκις	ἠθέλησα	πυθέσθαι παρὰ τοῦ Σωσθένους, ἀλλ´
[6, 19]	ἡδονῇ. τυχὼν μὲν οὖν ὧν	ἠθέλησεν,	ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ πάλιν
[6, 3]	ζῶντά σε, καὶ ἐπίστευον, ὅπερ	ἤθελον.	ἀλλ´ οὐκ ἐξέφαινον, ἵνα τὴν
[6, 14]	τὸ οἴκημα σπουδῇ παρῆσαν. καὶ	ἤθελον	μὲν αὐτοῦ καταμεῖναι σὺν ἐμοί,
[6, 7]	εἰκότα περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν δὲ	ἧκε	πρός με κατορθώσας, ἔφη. ἐπὶ
[6, 14]	τὴν ἕω σπουδῇ πρός με	ἥκειν,	καὶ τὰς τῆς Μελίτης διηγησάμενος
[6, 8]	ἔτι δεομένην φαρμάκων. ὡς οὖν	ἧκεν	οὗτος εἰς τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει
[6, 3]	ταύτην ἐφύλαττόν σοι· καὶ γὰρ	ἠκηκόειν	ζῶντά σε, καὶ ἐπίστευον, ὅπερ
[6, 5]	κακῶν, ἐπεὶ τῶν γε ἀγαθῶν	ἥκιστα	ἐκ μαντείας εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν οὖν
[6, 9]	τὸ ἔργον. τί οὖν οὐκ	ἠκολούθεις	αὐτῷ· τί δὲ ἐνταῦθα μένεις·
[6, 9]	ἄνθρωπον ἥκοντες εὕρομεν. διὰ τοῦτο	ἠκολούθησέ	μοι. ἔχεις τὸν Σωσθένην, πάρεστιν
[6, 9]	οὕτως εἶχε· τὴν γὰρ ἄνθρωπον	ἥκοντες	εὕρομεν. διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ μοι.
[6, 17]	ἀναχωρήσας λέγει πρὸς τὸν Σωσθένην·	Ἤκουσας	ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων ἔρωτος· ὅσα
[6, 8]	τὸ συμβάν. ἡ δὲ ὡς	ἤκουσε	τὰ περὶ ἐμοῦ, ὡς εἴην
[6, 11]	ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν κόρην	ἤκουσεν	εἶναί μου γυναῖκα, ὥστε ἐμίσει
[6, 7]	τοὺς ἐμούς. ~Ἡ δὲ ὡς	ἤκουσεν,	ἐπλήσθη δακρύων, καὶ εἶχεν αὐτῆς
[6, 6]	ὄψιν τῆς συμφορᾶς. ὡς οὖν	ἤκουσεν	ἡ Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν,
[6, 4]	καὶ καταθέμενος λέγει πρὸς αὐτήν·	Ἥκω	σοι φέρων σωρὸν ἀγαθῶν· ἀλλ´
[6, 9]	τῆς θαλάσσης. ἀκούσασα τὴν τύχην	ἠλέησα	καὶ ἀνεμνήσθην σου καὶ παρέσχον
[6, 7]	παγῆναι πεσόντα, καινὸν ἂν εἶχεν	ἤλεκτρον	ἡ γῆ. ὁ δὲ Θέρσανδρος
[6, 12]	πλοῦτον ἡ χρηστότης· τὴν δὲ	ἡλικίαν	οἷός ἐστιν εἶδες, ὅτι νέος
[6, 14]	ἐφοβεῖτό μου τὸ ἐλπίζον καὶ	ἤλπιζε	τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας δὲ γενομένης,
[6, 20]	δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας δὲ ὧν	ἤλπισεν,	ἀφῆκε τῷ θυμῷ τὰς ἡνίας.
[6, 15]	ἐλπίζον καὶ ἤλπιζε τὸ φοβούμενον.	~Ἡμέρας	δὲ γενομένης, ὁ μὲν Σωσθένης
[6, 7]	μὴ ὀχληρὸς εἴην. ὅταν δὲ	ἡμερώτερον	διατεθῇ, τότε αὐτῇ διαλεχθήσομαι. σὺ
[6, 11]	καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ	ἡμερώτερος,	καὶ αὐτὸν ἔσαινε τῶν λεγομένων
[6, 9]	ἐνταῦθα εἴη παρά τινι τῶν	ἡμετέρων	ἐπιτρόπων· Σωσθένην δὲ ἔλεγε. καὶ
[6, 5]	φησίν, οὗτος ὁ μοιχὸς βακχεύων	ἡμῖν	ἔπεισι καὶ τῆς σῆς γυναικὸς
[6, 2]	δὲ αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων ἦν	ἡμῖν	καὶ ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς
[6, 5]	τὴν ἐσθῆτα τῆς Μελίτης εἶχον	ἠμφιεσμένος·	καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ πρόσωπον
[6, 19]	ὅταν εἰς τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ.	ἢν	δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον,
[6, 20]	ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης δοῦλος	ἦν·	ἀτυχήσας δὲ ὧν ἤλπισεν, ἀφῆκε
[6, 1]	καλεῖ τὴν Μελανθώ· θεράπαινα δὲ	ἦν	αὕτη τῶν πιστῶν καὶ ἐφήδρευε
[6, 6]	ἡ Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν,	ἦν	δὲ ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν
[6, 3]	πάλιν ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν.	ἦν	δὲ τῆς Ἀρτέμιδος ἱερομηνία καὶ
[6, 10]	τὴν κόρην· οὕτω γὰρ αὐτῇ	ἦν	ἐγκεῖσθαι πρὸς τὴν ζήτησιν φανερῶς,
[6, 9]	ὁ νεανίσκος οὗτος οὔτε μοιχὸς	ἦν	ἐμὸς οὔτε ἀνήρ. ἀλλὰ τὸ
[6, 3]	Θέρσανδρον (ὁ γὰρ διαβαλὼν αὐτὸς	ἦν)	ἔπειτα καὶ περὶ Λευκίππης λέγει
[6, 2]	ἀπελεύθερος δὲ αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων	ἦν	ἡμῖν καὶ ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος.
[6, 2]	καὶ ὁ Πασίων (τοῦτο γὰρ	ἦν	ὄνομα τῷ φύλακι) Πάνυ, ἔφη,
[6, 8]	πάνυ τεταραγμένας· ὡς δὲ οὐκ	ἦν	οὐδαμοῦ, δρόμῳ φθάσας ἀπήγγειλε τὸ
[6, 10]	περὶ τὴν ἕω, λεγούσας, ὅπερ	ἦν,	οὐδαμοῦ φαίνεσθαι τὴν κόρην· οὕτω
[6, 22]	ὑμῶν μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν	ἦν	οὕτως ὑβριστής. εἰ δὲ ὑμεῖς
[6, 7]	ἔνδον εἱλούμενα γελᾷ. τοιαῦτα Λευκίππης	ἦν	τὰ δάκρυα, αὐτὴν τὴν λύπην
[6, 16]	ξένου τινός, ὑπόνοια καὶ τοῦτο	ἦν·	τί γὰρ μέλει γυναικὶ περὶ
[6, 21]	σοι γεγόνασιν οἱ λῃσταί· φιλοσόφων	ἦν	τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς
[6, 9]	ἔπλει’ εἷς δὴ καὶ οὗτος	ἦν	τῶν ἐκ τῆς θαλάσσης σωζομένων
[6, 5]	ἐνενόουν περὶ τῆς Λευκίππης, ἀλλ´	ἦν	ὕποπτά μοι πάντα καὶ μεστὰ
[6, 12]	μᾶλλον ἡσθείης. Μελίτης μὲν ἀνήρ,	ἣν	εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς· γένει
[6, 20]	ἤλπισεν, ἀφῆκε τῷ θυμῷ τὰς	ἡνίας.	ῥαπίζει δὴ κατὰ κόρρης αὐτήν,
[6, 18]	ἔχοντες, τῇ γλώττῃ μόνον χωρὶς	ἡνιόχου	τοῦ λογισμοῦ λαλοῦσιν. ἅμα οὖν
[6, 2]	ἀνοίγειν ἐκέλευεν αὖθις. ὡς δὲ	ἤνοιξε	καὶ παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ Μελίτῃ
[6, 19]	ὁ μὲν γὰρ εἰς τὸ	ἧπαρ	κάθηται, ὁ δὲ τῇ καρδίᾳ
[6, 19]	εἶχεν ὅστις γένηται· καὶ γὰρ	ἤρα	καὶ ὠργίζετο. θυμὸς δὲ καὶ
[6, 7]	τοῦ μέλανος ἔχων τὴν βαφὴν	ἠρέμα	τῷ λευκῷ στεφανούμενος, ὅταν τοῖς
[6, 7]	μὲν κάλλος εἰς τὴν ψυχὴν	ἥρπασε,	τὸ δὲ δάκρυον εἰς τοὺς
[6, 4]	μὲν κελεύει τὰς θεραπαινίδας, αἵπερ	ἦσαν	ἅμα τῇ Λευκίππῃ παροῦσαι, περιελεῖν
[6, 22]	γέγονέ μοι λῃστής. ἐκεῖνοι γὰρ	ἦσαν	ὑμῶν μετριώτεροι, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν
[6, 12]	ἐστὶν εἰπεῖν, ὡς ἂν μᾶλλον	ἡσθείης.	Μελίτης μὲν ἀνήρ, ἣν εἶδες
[6, 6]	ὡς ἐν κατόπτρῳ τῷ προσώπῳ.	ἡσθείς	τε γὰρ ἐξέλαμψε τοῖς ὀφθαλμοῖς
[6, 8]	τοῦ Θερσάνδρου, τέχνην λόγων ἐπενόησεν,	ἥτις	μεμιγμένην εἶχε τῷ σοφίσματι τὴν
[6, 18]	κόλπον κατεδύετο. ὁ δὲ οὐδὲν	ἧττον	περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον ἐβιάζετο·

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/11/2006