Livre, Chapitre |
[6, 13] |
εἶπε·
Παίζεις·
Ποῖ
παίζω·
ἔφη·
|
ἔα |
με,
ἄνθρωπε,
μετὰ
τῆς
ἐμαυτῆς |
[6, 7] |
ὅσῳ
θαλερώτερον,
τοσούτῳ
καὶ
γοητότερον.
|
ἐὰν |
δὲ
ἡ
δακρύουσα
ᾖ
καὶ |
[6, 7] |
καὶ
ἄγροικος,
προστίθησιν
εἰς
δυσμορφίαν·
|
ἐὰν |
δὲ
ἡδὺς
καὶ
τοῦ
μέλανος |
[6, 2] |
ἂν
ἐνταῦθα
μένῃς,
παρὰ
Κλειτοφῶντος·
|
ἐὰν |
δὲ
νομίσῃς
φυγεῖν
βέλτιον,
ἐφόδιον. |
[6, 16] |
ἐμοὶ
λεγούσῃ.
φοβοῦμαι
δὲ
καὶ
|
ἐὰν |
πιστεύσῃς
περὶ
Κλειτοφῶντος,
μὴ
τὸ |
[6, 18] |
οὖν
ὀλίγον
ἐφ´
οἷς
πρὸς
|
ἑαυτὴν |
ἐλάλησεν
ἡ
Λευκίππη,
ὡς
μὴ |
[6, 1] |
ἅμα
λέγουσα
ἐσκεύασέ
με
ὡς
|
ἑαυτὴν |
καὶ
καταφιλοῦσα,
Ὡς
εὐμορφότερος,
ἔφη, |
[6, 17] |
ὅσα
εἶπεν·
ὅσα
ὠδύρατο·
ὅτι
|
ἑαυτὴν |
κατεμέμψατο.
ὁ
μοιχός
μου
κρατεῖ |
[6, 16] |
μέλει
γυναικὶ
περὶ
τῶν
οὐχ
|
ἑαυτῆς· |
ποσάκις
ἐμαυτὴν
ἐβιασάμην,
ἀλλ´
οὐκ |
[6, 18] |
ὑπ´
αὐτῆς
εἰρημένων,
εἰσέρχεται
σχηματίσας
|
ἑαυτὸν |
εἰς
τὸ
εὐαγωγότερον
πρὸς
θέαν, |
[6, 18] |
ἧττον
περιβαλὼν
ἀνέλκειν
τὸ
πρόσωπον
|
ἐβιάζετο· |
ἡ
δὲ
ἀντικατεδύετο
καὶ
ἔκρυπτε |
[6, 16] |
τῶν
οὐχ
ἑαυτῆς·
ποσάκις
ἐμαυτὴν
|
ἐβιασάμην, |
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
τὴν
γλῶσσαν |
[6, 9] |
Θέρσανδρος
εἰσελθὼν
εἰς
τὴν
οἰκίαν
|
ἐβόα |
πάλιν,
Τὸν
μοιχὸν
ἐξέκλεψας
σύ, |
[6, 11] |
τε
ἔθιγε
καὶ
καταφιλεῖν
ἤθελεν.
|
ἐγεγόνει |
δὲ
ἡμερώτερος,
καὶ
αὐτὸν
ἔσαινε |
[6, 17] |
ἐπιθυμοῦν,
σύμμαχον
ὃ
θέλει
λαβόν,
|
ἐγείρει |
τὴν
ἐλπίδα.
~Διαλιπὼν
οὖν
ὀλίγον |
[6, 11] |
καὶ
τὴν
ψυχὴν
αὐτοῦ
φαντασίας
|
ἐγέμισα. |
τί
κλαίεις·
ἀνάστηθι,
καὶ
θῦε |
[6, 8] |
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
ὡς
ἀφανὴς
|
ἐγένετο, |
νέφος
αὐτῇ
κατεχύθη
λύπης.
καὶ |
[6, 18] |
τὰ
φιλήματα.
ὡς
δὲ
χρόνος
|
ἐγένετο |
τῇ
τῆς
χειρὸς
πάλῃ,
φιλονεικία |
[6, 15] |
Λευκίππης
δωμάτιον.
ἐπεὶ
δὲ
πλησίον
|
ἐγένοντο |
τῶν
θυρῶν,
ἀκούουσιν
αὐτῆς
ποτνιωμένης. |
[6, 10] |
κόρην·
οὕτω
γὰρ
αὐτῇ
ἦν
|
ἐγκεῖσθαι |
πρὸς
τὴν
ζήτησιν
φανερῶς,
ὡς |
[6, 5] |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
καὶ
παραδίδωσιν,
|
ἔγκλημα |
μοιχείας
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει |
[6, 7] |
τοῖς
δάκρυσιν
ὑγρανθῇ,
ἔοικε
πηγῆς
|
ἐγκύμονι |
μαζῷ.
χεομένης
δὲ
τῆς
τῶν |
[6, 7] |
ἐξεμεμήνει,
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
δακρύων
|
ἐγκύους |
εἶχεν.
ἔστι
μὲν
γὰρ
φύσει |
[6, 22] |
μέτρια
ταῦτα·
τὸ
δὲ
μεῖζον
|
ἐγκώμιον· |
Καὶ
μετὰ
Θέρσανδρον
παρθένος,
τὸν |
[6, 22] |
τετολμήκασιν
οἱ
λῃσταί·
λανθάνεις
δὲ
|
ἐγκώμιόν |
μοι
διδοὺς
πλεῖον
διὰ
ταύτης |
[6, 12] |
τί
μοι
καταλέγεις
σωρὸν
ἀλλοτρίων
|
ἐγκωμίων· |
τότε
ἐπαινέσω
Θέρσανδρον
ὡς
ἄνδρα |
[6, 10] |
τὸν
ἀφανισμὸν
τῆς
Λευκίππης
μὴ
|
ἐγνωκέναι, |
ταμιευσαμένη
αὖθις,
εἰ
ζητήσει
ὁ |
[6, 11] |
τὸ
δὲ
κατόρθωμα
τοῦτο
ἐμόν.
|
ἐγὼ |
γάρ
σου
πρὸς
αὐτὸν
περὶ |
[6, 14] |
μὲν
δὴ
τούτους
ἀπήλασεν
ἄκοντας,
|
ἐγὼ |
δὲ
ἐντειλάμενος
αὐτοῖς
περὶ
τῆς |
[6, 22] |
σοι
καὶ
ὁ
σύμβουλος
Σωσθένης.
|
ἐγὼ |
δὲ
καὶ
γυμνὴ
καὶ
μόνη |
[6, 22] |
κατακαίεται.
οὐκ
ἀφήσω
ποτὲ
ταύτην
|
ἐγώ. |
κἂν
καταφλέγῃς,
οὐχ
οὕτως
θερμὸν |
[6, 2] |
αὐτήν,
ἐπειδὰν
ἔξω
γένωμαι
θυρῶν.
|
~Ἐγὼ |
μὲν
δὴ
τοῦτον
τὸν
τρόπον |
[6, 5] |
μοι
πάντα
καὶ
μεστὰ
δείματος.
|
ἐγὼ |
μὲν
οὖν
οὕτως
εἶχον
τὴν |
[6, 20] |
ἀκκίζῃ
καὶ
σχηματίζῃ
πρὸς
ἀπόνοιαν·
|
ἐγὼ |
μέν
σε
καὶ
πεπορνεῦσθαι
δοκῶ· |
[6, 16] |
ἄλλη
γυνή,
κἂν
ἡ
ἄστοργος
|
ἐγὼ |
πεπίστευκα·
μετὰ
τοσοῦτον
ἰδοῦσά
σε |
[6, 5] |
χωρεῖν
ἔμελλεν.
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
|
ἐγὼ |
τὴν
ἐσθῆτα
τῆς
Μελίτης
εἶχον |
[6, 16] |
καὶ
ποῦ
καθεῖργμαι,
οὐδὲ
γὰρ
|
ἐγὼ |
τίς
σὲ
κατέχει
τύχη,
ἀλλὰ |
[6, 7] |
τι
καὶ
τῷ
Θερσάνδρῳ
συμβεβήκει·
|
ἐδάκρυε |
γὰρ
πρὸς
ἐπίδειξιν,
παθὼν
μέν |
[6, 2] |
οὐκ
ἐθελήσῃς
ἀφεῖναι
Κλειτοφῶντα
ταύτης
|
ἐδεήθην |
τῆς
κλοπῆς,
ἀλλ´
ἵνα
σοι |
[6, 5] |
ἔτι
μᾶλλον
οὖν
ὁ
Θέρσανδρος
|
ἐδεινοπάθει, |
ῥητὰ
μὲν
καὶ
ἄρρητα
βοῶν, |
[6, 3] |
κατεῖχε
πλῆθος
ἀνθρώπων.
κἀγὼ
μὲν
|
ἐδόκουν |
τοῦτο
μόνον
εἶναι
τὸ
δεινόν· |
[6, 18] |
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
τὴν
ψυχήν,
καὶ
|
ἔδοξεν
|
αὐτῷ
τότε
καλλίων
γεγονέναι.
θρέψας |
[6, 2] |
δοκοῦν
κἀμοὶ
δοκεῖ
καλῶς
ἔχειν.
|
ἔδοξεν |
οὖν
τῇ
Μελίτῃ
τὸ
νῦν |
[6, 19] |
αὑτῷ
λάβῃ
καὶ
τῆς
οἰκείας
|
ἕδρας |
ἐκπεσόντα
κατάσχῃ,
φύσει
γε
ὢν |
[6, 5] |
τῶν
λόγων
αἰκία·
καὶ
γὰρ
|
ἐθάρρουν |
τῷ
λόγῳ
περιέσεσθαι
μὴ
μοιχὸς |
[6, 9] |
καὶ
ἄλλους
ἔθρεψα
νεναυαγηκότας·
πόσους
|
ἔθαψα |
τῆς
θαλάσσης
νεκρούς,
εἰ
ξύλον |
[6, 1] |
τῇ
στολῇ·
τοιοῦτον
Ἀχιλλέα
ποτ´
|
ἐθεασάμην |
ἐν
γραφῇ.
ἀλλά
μοι,
φίλτατε, |
[6, 7] |
εὔχεται,
καὶ
ἀποψήσασθαι
δυνάμενος
οὐκ
|
ἐθέλει, |
ἀλλὰ
τὸ
δάκρυον
ὡς
δύναται |
[6, 20] |
καὶ
ἡ
Λευκίππη·
Κἂν
τυραννεῖν
|
ἐθέλῃς, |
κἀγὼ
τυραννεῖσθαι,
πλὴν
οὐ
βιάσῃ. |
[6, 2] |
Οὐκ
ἀπιστοῦσά
σοι
μὴ
οὐκ
|
ἐθελήσῃς |
ἀφεῖναι
Κλειτοφῶντα
ταύτης
ἐδεήθην
τῆς |
[6, 11] |
θύρας.
~Ἅμα
λέγουσα
χειρός
τε
|
ἔθιγε |
καὶ
καταφιλεῖν
ἤθελεν.
ἐγεγόνει
δὲ |
[6, 11] |
ἅπαξ
ἐμπεσοῦσα
ψυχῇ
δυσέκλειπτόν
ἐστιν.
|
ἐθορυβήθη |
οὖν
ὅτι
τὴν
κόρην
ἤκουσεν |
[6, 9] |
τὰ
ναυάγια.
πόσους
καὶ
ἄλλους
|
ἔθρεψα |
νεναυαγηκότας·
πόσους
ἔθαψα
τῆς
θαλάσσης |
[6, 9] |
Ποῖον
μοιχόν·
ἔφη.
τί
πάσχεις·
|
εἰ |
γὰρ
θέλεις,
τὴν
μανίαν
ἀφείς, |
[6, 7] |
τὴν
λύπην
εἰς
κάλλος
νενικηκότα·
|
εἰ |
δὲ
ἠδύνατο
παγῆναι
πεσόντα,
καινὸν
|
[6, 9] |
λέγουσα,
τὶς
κἀκεῖνον
ἐλεήσει
γυνή.
|
εἰ |
δὲ
τῷ
ὄντι
τέθνηκε
κατὰ
|
[6, 22] |
οὐδεὶς
αὐτῶν
ἦν
οὕτως
ὑβριστής.
|
εἰ |
δὲ
ὑμεῖς
τοιαῦτα
ποιεῖτε,
ἀληθινὸν |
[6, 16] |
κακόν,
παροξύνασα
Θέρσανδρον
ἐπὶ
σέ.
|
εἰ |
δὲ
ὡς
περὶ
ξένου
τινός, |
[6, 10] |
Λευκίππης
μὴ
ἐγνωκέναι,
ταμιευσαμένη
αὖθις,
|
εἰ |
ζητήσει
ὁ
Θέρσανδρος
εὑρεῖν
τὴν |
[6, 3] |
ἀπεσταλμένη.
πρὶν
οὖν
αὖθις
ἐπανελθεῖν,
|
εἰ |
θέλεις,
κατακλείσας
αὐτὴν
φυλάξω
σοι, |
[6, 16] |
ἀλλ´
οὐκ
εἶχον
ὅπως
πύθωμαι.
|
εἰ |
μὲν
ὡς
περὶ
ἀνδρὸς
ἐμαυτῆς, |
[6, 18] |
λοιποῦ,
μηδὲ
ἐλπίσῃς
τυχεῖν,
πλὴν
|
εἰ |
μὴ
γένῃ
Κλειτοφῶν.
~Ταῦτα
ἀκούσας |
[6, 9] |
πόσους
ἔθαψα
τῆς
θαλάσσης
νεκρούς,
|
εἰ |
ξύλον
ἐκ
ναυαγίας
τῇ
γῇ |
[6, 14] |
ἐντειλάμενος
αὐτοῖς
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
|
εἰ |
παραγένοιτο,
περὶ
τὴν
ἕω
σπουδῇ |
[6, 15] |
ἐπείγομαι
μαθεῖν
περὶ
τῆς
κόρης,
|
εἰ |
τῷ
ὄντι
γυνὴ
τυγχάνει
τοῦ |
[6, 9] |
ἀγρούς.
ἐξέτασον
τῶν
λεχθέντων
ἕκαστον.
|
εἴ |
τι
ἐψευσάμην,
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα
δὲ |
[6, 18] |
θέαν,
ὡς
ᾤετο.
ἐπεὶ
δὲ
|
εἶδε |
τὴν
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη
τὴν
ψυχήν, |
[6, 4] |
δύο
δὲ
ἄλλους
διάγων,
ὡς
|
εἶδε |
τὴν
Λευκίππην
μόνην,
εἰσπηδήσας
καὶ |
[6, 15] |
Σάτυρον
ἐπ´
ἐμέ.
ὡς
δὲ
|
εἶδεν |
ὁ
Θέρσανδρος
τὸν
Σωσθένην,
ἐπυνθάνετο |
[6, 12] |
ἡσθείης.
Μελίτης
μὲν
ἀνήρ,
ἣν
|
εἶδες |
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς·
γένει
δὲ |
[6, 12] |
τὴν
δὲ
ἡλικίαν
οἷός
ἐστιν
|
εἶδες, |
ὅτι
νέος
καὶ
καλός,
ὃ |
[6, 10] |
εἰς
τὸν
νεανίσκον
τιμῆς,
οὐκ
|
εἰδότων |
τῶν
πολλῶν
τὴν
αἰτίαν
τῆς |
[6, 9] |
αὐτῷ
καταγορεύει
καὶ
ὡς
ἐνταῦθα
|
εἴη |
παρά
τινι
τῶν
ἡμετέρων
ἐπιτρόπων· |
[6, 8] |
ἤκουσε
τὰ
περὶ
ἐμοῦ,
ὡς
|
εἴην |
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
ἐμβληθείς,
εἶτα |
[6, 7] |
μάλα
ἄκων,
ὡς
μὴ
ὀχληρὸς
|
εἴην. |
ὅταν
δὲ
ἡμερώτερον
διατεθῇ,
τότε |
[6, 9] |
φίλτατε,
τῆς
σῆς
συμφορᾶς
τὴν
|
εἰκόνα. |
πῶς
οὖν
ἐνταῦθα
συνεπηγόμην·
ὁ |
[6, 6] |
τε
γὰρ
ἐξέλαμψε
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
|
εἰκόνα |
χαρᾶς
καὶ
ἀνιαθεὶς
συνέστειλε
τὸ |
[6, 7] |
παθὼν
μέν
τι,
κατὰ
τὸ
|
εἰκός, |
ἀνθρώπινον,
καλλωπιζόμενος
δὲ
πρὸς
τὴν |
[6, 2] |
τὸν
φύλακα.
κἀκεῖνος,
ὡς
τὸ
|
εἰκός, |
θέαμα
ἰδὼν
παραδοξότατον
τῆς
κατὰ |
[6, 7] |
πάλιν,
ἐξιών,
Ὅπως
εἴπῃς
τὰ
|
εἰκότα |
περὶ
ἐμοῦ·
ἕωθεν
δὲ
ἧκε |
[6, 18] |
τῆς
κόμης
λαβόμενος,
τῇ
μὲν
|
εἷλκεν |
εἰς
τοὐπίσω,
τῇ
δὲ
εἰς |
[6, 7] |
δὲ
δάκρυα
τῶν
ὀφθαλμῶν
ἔνδον
|
εἱλούμενα |
γελᾷ.
τοιαῦτα
Λευκίππης
ἦν
τὰ |
[6, 16] |
ἀνδράποδον
εἶναι,
Θέρσανδρε.
στρατηγοῦ
θυγάτηρ
|
εἰμὶ |
Βυζαντίων,
πρώτου
Τυρίων
γυνή·
οὔκ |
[6, 16] |
Βυζαντίων,
πρώτου
Τυρίων
γυνή·
οὔκ
|
εἰμι |
Θετταλή·
οὐ
καλοῦμαι
Λάκαινα.
ὕβρις |
[6, 5] |
τῷ
λόγῳ
περιέσεσθαι
μὴ
μοιχὸς
|
εἶναι, |
γῆμαι
δὲ
ἐμφανῶς.
δέος
δέ |
[6, 15] |
ἔχει
πρὸς
αὐτήν,
ὡς
ἀθάνατον
|
εἶναι. |
ἓν
δὲ
μόνον
φοβοῦμαι
καὶ |
[6, 16] |
ἀλήθειαν·
μή
με
νομίσῃς
ἀνδράποδον
|
εἶναι, |
Θέρσανδρε.
στρατηγοῦ
θυγάτηρ
εἰμὶ
Βυζαντίων, |
[6, 11] |
οὖν
ὅτι
τὴν
κόρην
ἤκουσεν
|
εἶναί |
μου
γυναῖκα,
ὥστε
ἐμίσει
με |
[6, 2] |
οἰκήματος
ἀνεχώρησε,
νομίσας
τὴν
δέσποιναν
|
εἶναι, |
νευσάσης
αὐτῷ
τῆς
Μελανθοῦς·
καὶ |
[6, 13] |
μαίνεσθαι
μανίαν
ἀνήκεστον.
πειρατήριον
ταῦτα
|
εἶναί |
σοι
δοκεῖ,
πλοῦτος
καὶ
γάμος |
[6, 3] |
κἀγὼ
μὲν
ἐδόκουν
τοῦτο
μόνον
|
εἶναι |
τὸ
δεινόν·
ἐλελήθει
δὲ
καὶ
|
[6, 6] |
μοι
δοκεῖ
λελέχθαι
καλῶς
ἀόρατος
|
εἶναι
|
τὸ
παράπαν·
φαίνεται
γὰρ
ἀκριβῶς |
[6, 15] |
τὴν
ὕβριν.
Ἀλλὰ
τούτου
γε
|
εἵνεκεν, |
εἶπεν
ὁ
Θέρσανδρος,
θαρρείτω.
τὸ |
[6, 21] |
μοιχὸς
ὤν·
οὐδὲ
τὴν
Ἄρτεμιν,
|
εἰπέ |
μοι,
τὴν
σὴν
φοβῇ,
ἀλλὰ
|
[6, 13] |
γυναῖκας.
~Καὶ
ὁ
Σωσθένης
σπουδάσας
|
εἶπε· |
Παίζεις·
Ποῖ
παίζω·
ἔφη·
ἔα |
[6, 13] |
Λευκίππη
οὐκέτι
μυθολογοῦντα
πρὸς
αὐτὸν
|
εἶπε, |
Σκέψαι,
ἔφη,
κατὰ
σοῦ
τί |
[6, 1] |
ὑπέσχου
περὶ
Λευκίππης.
Μὴ
φροντίσῃς,
|
εἶπε, |
τοῦ
γε
κατ´
ἐκείνην
μέρους, |
[6, 16] |
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
τὴν
γλῶσσαν
|
εἰπεῖν· |
ἀλλὰ
ταῦτα
μόνον
ἔλεγον·
Ἄνερ |
[6, 12] |
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ὅστις
ἐστὶν
|
εἰπεῖν, |
ὡς
ἂν
μᾶλλον
ἡσθείης.
Μελίτης |
[6, 20] |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
ἰδοῦσα,
Μαρτύρησον,
|
εἶπεν |
αὐτῷ,
πῶς
πρὸς
τὰς
αἰκίας |
[6, 22] |
εἶχεν
ὀφθαλμούς·
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη
|
εἶπεν· |
Ἦ
παρθένος,
καὶ
μετὰ
Σωσθένην· |
[6, 15] |
ὕβριν.
Ἀλλὰ
τούτου
γε
εἵνεκεν,
|
εἶπεν |
ὁ
Θέρσανδρος,
θαρρείτω.
τὸ
γὰρ |
[6, 21] |
ποῦ
σου
τὰ
τόξα·
Παρθένος·
|
εἶπεν |
ὁ
Θέρσανδρος·
ὢ
τόλμης
καὶ |
[6, 17] |
ἀπίστων
ῥημάτων,
γεμόντων
ἔρωτος·
ὅσα
|
εἶπεν· |
ὅσα
ὠδύρατο·
ὅτι
ἑαυτὴν
κατεμέμψατο. |
[6, 15] |
μάλα
πιθανῶς.
Ἀρνεῖται
μὲν
γάρ,
|
εἶπεν· |
οὐ
μὴν
ἡγοῦμαι
τὴν
ἄρνησιν |
[6, 20] |
Σωσθένης
αἰσχυνθεὶς
ὡς
ἐληλεγμένος,
Ταύτην,
|
εἶπεν, |
ὦ
δέσποτα,
ξανθῆναι
μάστιξι
δεῖ |
[6, 11] |
τὸ
πρόσωπον
εἰς
ἡδονήν,
Κατωρθώσαμεν,
|
εἶπεν, |
ὦ
Λάκαινα.
Θέρσανδρος
ἐρᾷ
σου |
[6, 7] |
τὸν
Σωσθένην
πάλιν,
ἐξιών,
Ὅπως
|
εἴπῃς |
τὰ
εἰκότα
περὶ
ἐμοῦ·
ἕωθεν |
[6, 16] |
ἔλθῃ
πυνθανόμενος,
τί
πρὸς
αὐτὸν
|
εἴπω· |
ἆρα
ἀποκαλύψασα
τοῦ
δράματος
τὴν |
[6, 6] |
καθεστηκυῖαν
ὧν
ἔτυχεν
ὁ
Σωσθένης
|
εἰπών, |
ἐμφαίνουσαν
τοῖς
προσώποις
λύπην
ὁμοῦ
|
[6, 11] |
με
μᾶλλον.
τότε
μὲν
οὖν
|
εἰπὼν |
ἐξετάσειν
περὶ
τῶν
εἰρημένων,
κοιμησόμενος |
[6, 18] |
τι
κατακοῦσαι
τῶν
ὑπ´
αὐτῆς
|
εἰρημένων, |
εἰσέρχεται
σχηματίσας
ἑαυτὸν
εἰς
τὸ |
[6, 11] |
οὖν
εἰπὼν
ἐξετάσειν
περὶ
τῶν
|
εἰρημένων, |
κοιμησόμενος
ᾤχετο
καθ´
αὑτόν.
ἡ |
[6, 4] |
κάλλος,
μεστὸς
γενόμενος
ἐκ
τῶν
|
εἰρημένων |
ὡσεὶ
κάλλους
φαντάσματος,
φύσει
καλοῦ, |
[6, 12] |
πάρει.
ὁ
δὲ
Σωσθένης
τὴν
|
εἰρωνείαν |
οὐ
συνείς,
ἀλλὰ
νομίζων
αὐτὴν |
[6, 6] |
σου
τὸ
κάλλος
τῶν
ὀφθαλμῶν
|
εἰς |
γῆν
καταρρεῖ·
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς |
[6, 7] |
ἄμορφος
ᾖ
καὶ
ἄγροικος,
προστίθησιν
|
εἰς
|
δυσμορφίαν·
ἐὰν
δὲ
ἡδὺς
καὶ |
[6, 17] |
ἔλθῃς
(πολλῷ
γὰρ
διαφέρεις
ἐκείνου
|
εἰς |
εὐμορφίαν)
ἐπιλήσεται
τέλεον
αὐτοῦ.
παλαιὸν |
[6, 11] |
αὐτὴν
καὶ
σχηματίσας
τὸ
πρόσωπον
|
εἰς |
ἡδονήν,
Κατωρθώσαμεν,
εἶπεν,
ὦ
Λάκαινα. |
[6, 7] |
τὰ
δάκρυα,
αὐτὴν
τὴν
λύπην
|
εἰς |
κάλλος
νενικηκότα·
εἰ
δὲ
ἠδύνατο |
[6, 19] |
πρὸς
τὸ
ἐρώμενον
ἀπολογεῖται
καὶ
|
εἰς |
ὁμιλίαν
παρακαλεῖ
καὶ
τὸν
θυμὸν |
[6, 13] |
ἔτι
μᾶλλον
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα
δὲ
|
εἰς |
ὀργὴν
ἐρεθίζεται.
τὸ
γὰρ
περιττὸν |
[6, 15] |
ἔχει
τὰ
κατὰ
τὴν
κόρην
|
εἰς |
πειθὼ
πρὸς
αὐτόν.
ὁ
δὲ |
[6, 19] |
τὸ
ἐρώμενον,
αὐτὸς
τὸν
θυμὸν
|
εἰς |
συμμαχίαν
καλεῖ.
κἀκεῖνος
ὡς
γείτων |
[6, 7] |
τὸ
δακρύον
ἐμιμήσατο.
ἐπειδὴ
γὰρ
|
εἰς |
τὰ
ὄμματα
τῶν
καλῶν
τὸ |
[6, 12] |
Θέρσανδρον
ὡς
ἄνδρα
ἀγαθόν,
ὅταν
|
εἰς |
τὰς
ἀλλοτρίας
μὴ
ἐνυβρίζῃ
γυναῖκας. |
[6, 6] |
πρὸς
αὐτόν.
ὡς
δὲ
ἔνευσεν
|
εἰς |
τὴν
γῆν,
λέγει·
Τί
κάτω |
[6, 8] |
Μελίτην
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν
|
εἰς |
τὴν
ἐπάνοδον,
μηδὲν
ἔτι
δεομένην
|
[6, 19] |
ὁ
ἔρως
εἴωθε
νικᾶν,
ὅταν
|
εἰς |
τὴν
ἐπιθυμίαν
εὐτυχῇ.
ἢν
δὲ |
[6, 19] |
τῷ
θυμῷ
βεβαπτισμένος
καταδύεται,
καὶ
|
εἰς |
τὴν
ἰδίαν
ἀρχὴν
ἐκπηδῆσαι
θέλων |
[6, 9] |
~Ἐπεὶ
γὰρ
ὁ
Θέρσανδρος
εἰσελθὼν
|
εἰς |
τὴν
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν,
Τὸν |
[6, 1] |
ἐστὶν
ἐξ
ἐμοῦ
κομίσαι
σε
|
εἰς |
τὴν
οἰκίαν,
οὗ
καὶ
Κλεινίαν |
[6, 4] |
ἔτυχε
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
ἐπανιὼν
|
εἰς |
τὴν
οἰκίαν.
τοῦ
δὲ
Σωσθένους
|
[6, 6] |
καὶ
ἀνιαθεὶς
συνέστειλε
τὸ
πρόσωπον
|
εἰς |
τὴν
ὄψιν
τῆς
συμφορᾶς.
ὡς |
[6, 18] |
κόρης,
ἀνεζωπύρησεν
ἐξαίφνης
ὕλην
λαβὼν
|
εἰς |
τὴν
φλόγα
τὴν
θέαν,
καὶ |
[6, 7] |
δεξάμενος
ἄμφω
τὸ
μὲν
κάλλος
|
εἰς |
τὴν
ψυχὴν
ἥρπασε,
τὸ
δὲ |
[6, 13] |
φιλανθρωπίαν
ἴσον
ἔχει
τὸν
θυμὸν
|
εἰς |
τιμωρίαν.
τὰ
μὲν
δὴ
κατὰ |
[6, 8] |
τὰ
περὶ
ἐμοῦ,
ὡς
εἴην
|
εἰς |
τὸ
δεσμωτήριον
ἐμβληθείς,
εἶτα
περὶ |
[6, 5] |
τὸν
λωποδύτην·
ἄγει
δέ
με
|
εἰς |
τὸ
δεσμωτήριον
καὶ
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα |
[6, 6] |
~Ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
ἐμβαλών
με
|
εἰς |
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς
εἶχεν
ὁρμῆς |
[6, 18] |
τοῖς
λόγοις,
ἀλλὰ
τὴν
ψυχὴν
|
εἰς |
τὸ
ἐρώμενον
ἔχοντες,
τῇ
γλώττῃ
|
[6, 18] |
αὐτῆς
εἰρημένων,
εἰσέρχεται
σχηματίσας
ἑαυτὸν
|
εἰς |
τὸ
εὐαγωγότερον
πρὸς
θέαν,
ὡς
|
[6, 19] |
ἐστι
πηγή.
ὁ
μὲν
γὰρ
|
εἰς |
τὸ
ἧπαρ
κάθηται,
ὁ
δὲ |
[6, 17] |
Θέρσανδρος
ἠγέρθη.
λόγος
γὰρ
ἐλπίδος
|
εἰς |
τὸ
τυχεῖν
ἔρωτος
ἐς
πειθὼ |
[6, 18] |
εἷλκεν
εἰς
τοὐπίσω,
τῇ
δὲ
|
εἰς |
τὸν
ἀνθερεῶνα
ὑπερείδων
ἀνώθει.
ὡς |
[6, 20] |
οὖν,
τὸ
μὲν
πρῶτον
ἐλπίζων
|
εἰς |
τὸν
ἔρωτα
εὐτυχήσειν,
ὅλος
Λευκίππης |
[6, 19] |
ἵλεως
γίνεται,
ἀτιμούμενος
δὲ
πάλιν
|
εἰς |
τὸν
θυμὸν
καταδύεται·
ὁ
δὲ |
[6, 18] |
τὴν
ὁδὸν
νεύει
κάτω
καὶ
|
εἰς |
τὸν
κόλπον
κατεδύετο.
ὁ
δὲ |
[6, 10] |
δὲ
φήμη
διαπεφοίτηκεν
ἐκ
τῆς
|
εἰς |
τὸν
νεανίσκον
τιμῆς,
οὐκ
εἰδότων |
[6, 18] |
κόμης
λαβόμενος,
τῇ
μὲν
εἷλκεν
|
εἰς |
τοὐπίσω,
τῇ
δὲ
εἰς
τὸν |
[6, 4] |
δὴ
σπουδῇ
μάλα
ὁ
Σωσθένης
|
εἰς |
τοὺς
ἀγρούς,
καὶ
τὴν
καλύβην |
[6, 8] |
φαρμάκων.
ὡς
οὖν
ἧκεν
οὗτος
|
εἰς |
τοὺς
ἀγρούς,
καταλαμβάνει
τὰς
θεραπαινίδας |
[6, 8] |
τὴν
πρός
με
ὁμιλίαν
εὐθὺς
|
εἰς |
τοὺς
ἀγροὺς
τὴν
Μελίτην
νεανίσκον
|
[6, 7] |
ψυχὴν
ἥρπασε,
τὸ
δὲ
δάκρυον
|
εἰς |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἐτήρησεν,
ὁραθῆναι
δὲ |
[6, 13] |
ὀργὴν
ἐρεθίζεται.
τὸ
γὰρ
περιττὸν
|
εἰς |
φιλανθρωπίαν
ἴσον
ἔχει
τὸν
θυμὸν |
[6, 4] |
τῶν
θεραπαινίδων
ἐκτροπῆς
χωρεῖ,
φέρων
|
εἴς
|
τι
δωμάτιον
ἀπόρρητον,
καὶ
καταθέμενος |
[6, 9] |
ἐπὶ
ταύτης
τῆς
νηὸς
ἔπλει’
|
εἷς |
δὴ
καὶ
οὗτος
ἦν
τῶν |
[6, 9] |
ἀλήθειαν.
~Ἐπεὶ
γὰρ
ὁ
Θέρσανδρος
|
εἰσελθὼν |
εἰς
τὴν
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν, |
[6, 18] |
κατακοῦσαι
τῶν
ὑπ´
αὐτῆς
εἰρημένων,
|
εἰσέρχεται |
σχηματίσας
ἑαυτὸν
εἰς
τὸ
εὐαγωγότερον |
[6, 1] |
ἐφήδρευε
ταῖς
θύραις.
ὡς
δὲ
|
εἰσῆλθε, |
λέγει
περὶ
ἐμοῦ
τὰ
συγκείμενα |
[6, 4] |
ὡς
εἶδε
τὴν
Λευκίππην
μόνην,
|
εἰσπηδήσας |
καὶ
τὸ
στόμα
ἐπισχὼν
συναρπάζει
|
[6, 6] |
τὴν
ψυχὴν
ἐπ´
αὐτὴν
καὶ
|
εἱστήκει |
τῇ
θέᾳ
δεδεμένος,
ἐπιτηρῶν
πότε |
[6, 13] |
τῶν
τοῦ
θανάτου
πυλῶν
ἀγαγεῖν·
|
εἶτα |
κατέλεγε
τὴν
ναυαγίαν,
ἐκθειάζων
ὡς |
[6, 21] |
μία
γυνὴ
καὶ
πάντα
νικᾷ.
|
εἶτα |
Κλειτοφῶντα
μοιχὸν
καλεῖς,
αὐτὸς
μοιχὸς |
[6, 22] |
τοιαῦτα
ποιεῖτε,
ἀληθινὸν
τοῦτο
πειρατήριον.
|
εἶτα |
οὐκ
αἰσχύνεσθε
ποιοῦντες
ἃ
μὴ |
[6, 8] |
εἴην
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
ἐμβληθείς,
|
εἶτα |
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
ὡς
ἀφανὴς |
[6, 7] |
σου
ταῦτα
τὰ
δάκρυα
ἰάσομαι.
|
εἶτα |
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
πάλιν,
ἐξιών, |
[6, 12] |
ἐμοὶ
δὲ
οὐδὲν
μέλει
τούτων,
|
εἴτε |
ἐστὶ
καὶ
Κόδρου
εὐγενέστερος
εἴτε |
[6, 12] |
εἴτε
ἐστὶ
καὶ
Κόδρου
εὐγενέστερος
|
εἴτε |
Κροίσου
πλουσιώτερος.
τί
μοι
καταλέγεις |
[6, 9] |
Σωσθένην
δὲ
ἔλεγε.
καὶ
οὕτως
|
εἶχε· |
τὴν
γὰρ
ἄνθρωπον
ἥκοντες
εὕρομεν. |
[6, 11] |
αὑτόν.
ἡ
δὲ
Μελίτη
κακῶς
|
εἶχε |
τὴν
ψυχήν,
ὡς
ἐκπεσοῦσα
πρός |
[6, 8] |
τέχνην
λόγων
ἐπενόησεν,
ἥτις
μεμιγμένην
|
εἶχε |
τῷ
σοφίσματι
τὴν
ἀλήθειαν.
~Ἐπεὶ |
[6, 7] |
ὡς
ἤκουσεν,
ἐπλήσθη
δακρύων,
καὶ
|
εἶχεν |
αὐτῆς
ἴδιον
κάλλος
καὶ
τὰ |
[6, 7] |
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
δακρύων
ἐγκύους
|
εἶχεν. |
ἔστι
μὲν
γὰρ
φύσει
δάκρυον |
[6, 8] |
καὶ
τὸ
μὲν
ἀληθὲς
οὐκ
|
εἶχεν |
εὑρεῖν,
ὑπενόει
δὲ
τὸν
Σωσθένην. |
[6, 7] |
ἠδύνατο
παγῆναι
πεσόντα,
καινὸν
ἂν
|
εἶχεν |
ἤλεκτρον
ἡ
γῆ.
ὁ
δὲ |
[6, 6] |
με
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς
|
εἶχεν
|
ὁρμῆς
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
ἵεται. |
[6, 19] |
~Ταῦτα
ἀκούσας
ὁ
Θέρσανδρος
οὐκ
|
εἶχεν |
ὅστις
γένηται·
καὶ
γὰρ
ἤρα |
[6, 5] |
δέ
με
περὶ
τῆς
Λευκίππης
|
εἶχεν, |
οὔπω
σαφῶς
αὐτὴν
ἀπολαβόντα.
ψυχαὶ |
[6, 13] |
τὰ
μὲν
δὴ
κατὰ
Λευκίππην
|
εἶχεν |
οὕτως.
~Κλεινίας
δὲ
καὶ
ὁ |
[6, 21] |
τὸ
πειρατήριον·
οὐδεὶς
ἐν
αὐτοῖς
|
εἶχεν |
ὀφθαλμούς·
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη
εἶπεν· |
[6, 14] |
Μελίτης
διηγησάμενος
ὑποσχέσεις,
τὴν
ψυχὴν
|
εἶχον |
ἐπὶ
τρυτάνης
ἐλπίδος
καὶ
φόβου, |
[6, 5] |
ἐγὼ
τὴν
ἐσθῆτα
τῆς
Μελίτης
|
εἶχον |
ἠμφιεσμένος·
καὶ
ἀπερισκέπτως
ἐμπίπτω
κατὰ |
[6, 16] |
παρὰ
τοῦ
Σωσθένους,
ἀλλ´
οὐκ
|
εἶχον
|
ὅπως
πύθωμαι.
εἰ
μὲν
ὡς |
[6, 5] |
δείματος.
ἐγὼ
μὲν
οὖν
οὕτως
|
εἶχον |
τὴν
ψυχὴν
κακῶς.
~Ὁ
δὲ |
[6, 19] |
τὰ
πολλὰ
μὲν
ὁ
ἔρως
|
εἴωθε |
νικᾶν,
ὅταν
εἰς
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[6, 5] |
ἐπεὶ
τῶν
γε
ἀγαθῶν
ἥκιστα
|
ἐκ |
μαντείας
εὐτυχοῦμεν.
οὐδὲν
οὖν
ὑγιὲς |
[6, 13] |
οἱ
θεοί,
ὡς
αὐτὸν
καὶ
|
ἐκ
|
μέσων
τῶν
τοῦ
θανάτου
πυλῶν |
[6, 9] |
τῆς
θαλάσσης
νεκρούς,
εἰ
ξύλον
|
ἐκ |
ναυαγίας
τῇ
γῇ
προσπεσὸν
ἐλάμβανον, |
[6, 6] |
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
τὸ
κάλλος
|
ἐκ |
παραδρομῆς,
ὡς
ἁρπαζομένης
ἀστραπῆς
(μάλιστα |
[6, 10] |
ὑπολάβοις.
ἡ
δὲ
φήμη
διαπεφοίτηκεν
|
ἐκ |
τῆς
εἰς
τὸν
νεανίσκον
τιμῆς, |
[6, 9] |
δὴ
καὶ
οὗτος
ἦν
τῶν
|
ἐκ |
τῆς
θαλάσσης
σωζομένων
ἔσχατος·
ἐχαριζόμην |
[6, 19] |
ἐξουσίας
ἐμφορηθεὶς
ἀποβλύσῃ,
κάμνει
μὲν
|
ἐκ |
τοῦ
κόρου,
καμὼν
δὲ
παρίεται, |
[6, 4] |
αὐτῆς
τὸ
κάλλος,
μεστὸς
γενόμενος
|
ἐκ |
τῶν
εἰρημένων
ὡσεὶ
κάλλους
φαντάσματος, |
[6, 9] |
τοὺς
ἀγρούς.
ἐξέτασον
τῶν
λεχθέντων
|
ἕκαστον. |
εἴ
τι
ἐψευσάμην,
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα |
[6, 19] |
ψυχὴ
τρυτάνη,
τὸ
δὲ
πῦρ
|
ἑκατέρου |
ταλαντεύεται.
μάχονται
δὲ
ἄμφω
περὶ |
[6, 1] |
δίδωσι
δέ
μοι
καὶ
χρυσοῦς
|
ἑκατὸν |
καὶ
καλεῖ
τὴν
Μελανθώ·
θεράπαινα |
[6, 9] |
σου
τὰ
ὦτα
τῆς
διαβολῆς,
|
ἐκβαλὼν |
δὲ
τῆς
καρδίας
τὴν
ὀργήν, |
[6, 7] |
καλῶν
τὸ
κάλλος
κάθηται,
ῥέον
|
ἐκεῖθεν |
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
τῶν
ὁρώντων |
[6, 1] |
φροντίσῃς,
εἶπε,
τοῦ
γε
κατ´
|
ἐκείνην
|
μέρους,
ἀλλ´
ἤδη
νόμιζε
Λευκίππην |
[6, 22] |
γὰρ
ὄντως
γέγονέ
μοι
λῃστής.
|
ἐκεῖνοι
|
γὰρ
ἦσαν
ὑμῶν
μετριώτεροι,
καὶ |
[6, 17] |
ταὐτὸν
ἔλθῃς
(πολλῷ
γὰρ
διαφέρεις
|
ἐκείνου |
εἰς
εὐμορφίαν)
ἐπιλήσεται
τέλεον
αὐτοῦ. |
[6, 14] |
τῶν
δεσμῶν
οὐκ
ἐπέτρεπεν,
ἀλλ´
|
ἐκέλευεν |
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
τὴν
ταχίστην.
ὁ |
[6, 2] |
ἐπικλείσαντα
τὸ
οἴκημα,
καὶ
ἀνοίγειν
|
ἐκέλευεν |
αὖθις.
ὡς
δὲ
ἤνοιξε
καὶ |
[6, 4] |
γένοιτο.
~Ἐπῄνεσεν
ὁ
Θέρσανδρος
καὶ
|
ἐκέλευσε |
τοῦτο
ποιεῖν.
ἔρχεται
δὴ
σπουδῇ |
[6, 3] |
ἡ
Μελίτη
τῆς
τῶν
ἀγρῶν
|
ἐκέλευσεν |
ἀποστῆναι
διοικήσεως,
μαθὼν
παρεῖναι
τὸν |
[6, 7] |
ἰδὼν
πρὸς
μὲν
τὸ
κάλλος
|
ἐκεχήνει, |
πρὸς
δὲ
τὴν
λύπην
ἐξεμεμήνει, |
[6, 13] |
ἀγαγεῖν·
εἶτα
κατέλεγε
τὴν
ναυαγίαν,
|
ἐκθειάζων |
ὡς
ἐσώθη,
καὶ
τερατευόμενος
ὑπὲρ |
[6, 19] |
λάβῃ
καὶ
τῆς
οἰκείας
ἕδρας
|
ἐκπεσόντα |
κατάσχῃ,
φύσει
γε
ὢν
ἄσπονδος, |
[6, 11] |
κακῶς
εἶχε
τὴν
ψυχήν,
ὡς
|
ἐκπεσοῦσα |
πρός
με
τῆς
ὑποσχέσεως.
ὁ |
[6, 19] |
καὶ
εἰς
τὴν
ἰδίαν
ἀρχὴν
|
ἐκπηδῆσαι |
θέλων
οὐκέτι
ἐστὶν
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ |
[6, 4] |
δὴ
τῷ
παραλόγῳ
τῆς
συμφορᾶς
|
ἐκπλαγεῖσα |
ἐσιώπησεν·
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τὸν |
[6, 18] |
ἐβιάζετο·
ἡ
δὲ
ἀντικατεδύετο
καὶ
|
ἔκρυπτε |
τὰ
φιλήματα.
ὡς
δὲ
χρόνος |
[6, 4] |
κατὰ
θάτερα
τῆς
τῶν
θεραπαινίδων
|
ἐκτροπῆς |
χωρεῖ,
φέρων
εἴς
τι
δωμάτιον |
[6, 18] |
ὀλίγον
ἐφ´
οἷς
πρὸς
ἑαυτὴν
|
ἐλάλησεν |
ἡ
Λευκίππη,
ὡς
μὴ
δοκοίη |
[6, 9] |
ἐκ
ναυαγίας
τῇ
γῇ
προσπεσὸν
|
ἐλάμβανον, |
Τάχα,
λέγουσα,
Θέρσανδρος
ἐπὶ
ταύτης |
[6, 9] |
πενθῶν
γυναῖκα,
ἡ
δ´
ἄρα
|
ἐλάνθανεν |
οὐκ
ἀποθανοῦσα.
τοῦτό
τις
αὐτῷ |
[6, 2] |
ἰδὼν
παραδοξότατον
τῆς
κατὰ
τὴν
|
ἔλαφον |
ἀντὶ
παρθένου
παροιμίας,
ἐξεπλάγη
καὶ |
[6, 9] |
τῶν
ἡμετέρων
ἐπιτρόπων·
Σωσθένην
δὲ
|
ἔλεγε. |
καὶ
οὕτως
εἶχε·
τὴν
γὰρ |
[6, 16] |
θυρῶν.
~Οἴμοι,
Κλειτοφῶν"
(τοῦτο
γὰρ
|
ἔλεγε |
πολλάκις)
οὐκ
οἶδας
ποῦ
γέγονα |
[6, 10] |
τι
ἐψευσάμην,
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα
δὲ
|
ἔλεγε, |
προσποιησαμένη
τὸν
ἀφανισμὸν
τῆς
Λευκίππης |
[6, 16] |
γλῶσσαν
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα
μόνον
|
ἔλεγον· |
Ἄνερ
Κλειτοφῶν,
Λευκίππης
μόνης
ἄνερ, |
[6, 9] |
πλανᾶται·
τάχα,
λέγουσα,
τὶς
κἀκεῖνον
|
ἐλεήσει |
γυνή.
εἰ
δὲ
τῷ
ὄντι |
[6, 3] |
τοῦτο
μόνον
εἶναι
τὸ
δεινόν·
|
ἐλελήθει |
δὲ
καὶ
ἄλλο
τεχθέν
μοι |
[6, 7] |
μὲν
γὰρ
φύσει
δάκρυον
ἐπαγωγότατον
|
ἐλέου |
τοῖς
ὁρῶσι·
τὸ
δὲ
τῶν |
[6, 22] |
καὶ
ἓν
ὅπλον
ἔχω
τὴν
|
ἐλευθερίαν, |
ἣ
μήτε
πληγαῖς
κατακόπτεται
μήτε |
[6, 16] |
μὴ
τὸ
ἄκαιρόν
μου
τῆς
|
ἐλευθερίας |
τὸν
φίλτατον
ἀπολέσῃ.
φέρε
πάλιν |
[6, 19] |
ἀρχὴν
ἐκπηδῆσαι
θέλων
οὐκέτι
ἐστὶν
|
ἐλεύθερος, |
ἀλλὰ
μισεῖν
ἀναγκάζεται
τὸ
φιλούμενον. |
[6, 18] |
αὐτὸν
ἡ
Λευκίππη·
Οὔτε
ὡς
|
ἐλεύθερος |
ποιεῖς
οὔτε
ὡς
εὐγενής.
καὶ |
[6, 20] |
καὶ
ὁ
Σωσθένης
αἰσχυνθεὶς
ὡς
|
ἐληλεγμένος, |
Ταύτην,
εἶπεν,
ὦ
δέσποτα,
ξανθῆναι |
[6, 16] |
κατεφίλησα.
νῦν
οὖν
ἂν
Θέρσανδρος
|
ἔλθῃ |
πυνθανόμενος,
τί
πρὸς
αὐτὸν
εἴπω· |
[6, 17] |
ἂν
δ´
ἅπαξ
ἐς
ταὐτὸν
|
ἔλθῃς
|
(πολλῷ
γὰρ
διαφέρεις
ἐκείνου
εἰς |
[6, 17] |
ὃ
θέλει
λαβόν,
ἐγείρει
τὴν
|
ἐλπίδα. |
~Διαλιπὼν
οὖν
ὀλίγον
ἐφ´
οἷς |
[6, 17] |
ὁ
Θέρσανδρος
ἠγέρθη.
λόγος
γὰρ
|
ἐλπίδος |
εἰς
τὸ
τυχεῖν
ἔρωτος
ἐς |
[6, 14] |
τὴν
ψυχὴν
εἶχον
ἐπὶ
τρυτάνης
|
ἐλπίδος |
καὶ
φόβου,
καὶ
ἐφοβεῖτό
μου |
[6, 14] |
φόβου,
καὶ
ἐφοβεῖτό
μου
τὸ
|
ἐλπίζον |
καὶ
ἤλπιζε
τὸ
φοβούμενον.
~Ἡμέρας |
[6, 20] |
Θέρσανδρος
οὖν,
τὸ
μὲν
πρῶτον
|
ἐλπίζων |
εἰς
τὸν
ἔρωτα
εὐτυχήσειν,
ὅλος |
[6, 18] |
ἀλλὰ
ἀπέχου
τοῦ
λοιποῦ,
μηδὲ
|
ἐλπίσῃς |
τυχεῖν,
πλὴν
εἰ
μὴ
γένῃ |
[6, 5] |
ἔγκλημα
μοιχείας
ἐπιφέρων.
ἐμὲ
δὲ
|
ἐλύπει |
τούτων
μὲν
οὐδέν,
οὔτε
ἡ |
[6, 16] |
περὶ
τῶν
οὐχ
ἑαυτῆς·
ποσάκις
|
ἐμαυτὴν |
ἐβιασάμην,
ἀλλ´
οὐκ
ἔπειθον
τὴν
|
[6, 16] |
εἰ
μὲν
ὡς
περὶ
ἀνδρὸς
|
ἐμαυτῆς, |
ἐφοβούμην
μή
τί
σοι
κινήσω |
[6, 13] |
ἔα
με,
ἄνθρωπε,
μετὰ
τῆς
|
ἐμαυτῆς |
συντρίβεσθαι
τύχης
καὶ
τοῦ
κατέχοντός |
[6, 6] |
ψυχὴν
κακῶς.
~Ὁ
δὲ
Θέρσανδρος
|
ἐμβαλών |
με
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς |
[6, 8] |
ὡς
εἴην
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον
|
ἐμβληθείς, |
εἶτα
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
ὡς |
[6, 5] |
καὶ
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα
μοιχείας
ἐπιφέρων.
|
ἐμὲ |
δὲ
ἐλύπει
τούτων
μὲν
οὐδέν, |
[6, 5] |
λαβὼν
ὑπὸ
δέους
κἀμοὶ
προμηνῦσαι·
|
ἐμὲ |
δὲ
ἰδόντες
συλλαμβάνουσι,
καὶ
ὁ |
[6, 15] |
δὲ
ἀμφὶ
τὸν
Σάτυρον
ἐπ´
|
ἐμέ. |
ὡς
δὲ
εἶδεν
ὁ
Θέρσανδρος
|
[6, 4] |
ἑωρακώς,
ἔνθα
ἡ
Λευκίππη
διανυκτερεύειν
|
ἔμελλε, |
δύο
τῶν
ἐργατῶν
παραλαβὼν
τοὺς |
[6, 3] |
ταύτην
χθὲς
ἡ
δέσποινα
καὶ
|
ἔμελλεν |
ἀποπέμψειν·
ἡ
τύχη
δὲ
ἐτήρησέ |
[6, 4] |
ἡγεῖσθαι
κελεύσας
ἐπ´
αὐτὴν
χωρεῖν
|
ἔμελλεν. |
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ἐγὼ
τὴν |
[6, 1] |
δὲ
ἔνδυθι
τὴν
ἐσθῆτα
τὴν
|
ἐμὴν |
καὶ
κλέπτε
τὸ
πρόσωπον
τῷ |
[6, 2] |
τῇ
Μελίτῃ
τὴν
ἔξοδον
τὴν
|
ἐμήν, |
καλεῖ
τὸν
φύλακα.
κἀκεῖνος,
ὡς |
[6, 2] |
ὡς
δὲ
ἤνοιξε
καὶ
παρελθοῦσα
|
ἐμήνυσε |
τῇ
Μελίτῃ
τὴν
ἔξοδον
τὴν |
[6, 7] |
ὀφθαλμὸς
ἀτρεμεῖ,
ἀλλὰ
τὸ
δακρύον
|
ἐμιμήσατο. |
ἐπειδὴ
γὰρ
εἰς
τὰ
ὄμματα |
[6, 18] |
οὔτε
ὡς
εὐγενής.
καὶ
σὺ
|
ἐμιμήσω |
Σωσθένην·
ἄξιος
ὁ
δοῦλος
τοῦ |
[6, 11] |
ἤκουσεν
εἶναί
μου
γυναῖκα,
ὥστε
|
ἐμίσει |
με
μᾶλλον.
τότε
μὲν
οὖν |
[6, 3] |
καὶ
ὁ
μὲν
οὕτως
ἔπραξεν.
|
~Ἐμοὶ |
δὲ
ἡ
συνήθης
Τύχη
πάλιν |
[6, 12] |
τε
καὶ
μεγαλόψυχος
τοῖς
δεομένοις·
|
ἐμοὶ |
δὲ
οὐδὲν
μέλει
τούτων,
εἴτε |
[6, 1] |
τὴν
ἐσθῆτα
ταύτην
φύλαττε
μνήμην·
|
ἐμοὶ |
δὲ
τὴν
σὴν
κατάλιπε,
ὡς |
[6, 12] |
μοι
μιαίνεις
τὰ
ὦτα·
τί
|
ἐμοὶ |
καὶ
Θερσάνδρῳ
κοινόν·
καλὸς
ἔστω |
[6, 2] |
συμπεπλευκότων
ἦν
ἡμῖν
καὶ
ἄλλως
|
ἐμοὶ |
κεχαρισμένος.
ὡς
δὲ
ἀνέστρεψεν
ἡ |
[6, 16] |
μήτηρ
Πάνθεια.
ἀλλ´
οὐδὲ
πιστεύσειας
|
ἐμοὶ |
λεγούσῃ.
φοβοῦμαι
δὲ
καὶ
ἐὰν |
[6, 14] |
ἤθελον
μὲν
αὐτοῦ
καταμεῖναι
σὺν
|
ἐμοί, |
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τῶν
δεσμῶν |
[6, 11] |
σε.
τὸ
δὲ
κατόρθωμα
τοῦτο
|
ἐμόν. |
ἐγὼ
γάρ
σου
πρὸς
αὐτὸν |
[6, 4] |
αὕτη
γὰρ
τὸν
δεσπότην
τὸν
|
ἐμὸν |
ἐραστήν
σοι
προξενεῖ.
ἡ
μὲν |
[6, 15] |
ὁ
Θέρσανδρος,
θαρρείτω.
τὸ
γὰρ
|
ἐμὸν |
οὕτως
ἔχει
πρὸς
αὐτήν,
ὡς |
[6, 9] |
νεανίσκος
οὗτος
οὔτε
μοιχὸς
ἦν
|
ἐμὸς |
οὔτε
ἀνήρ.
ἀλλὰ
τὸ
μὲν |
[6, 3] |
πάλιν
ἐπιτίθεται
καὶ
συντίθεται
κατ´
|
ἐμοῦ |
δρᾶμα
καινόν·
ἐπάγει
γάρ
μοι |
[6, 7] |
Ὅπως
εἴπῃς
τὰ
εἰκότα
περὶ
|
ἐμοῦ· |
ἕωθεν
δὲ
ἧκε
πρός
με |
[6, 1] |
θύραις,
ᾧ
προστεταγμένον
ἐστὶν
ἐξ
|
ἐμοῦ |
κομίσαι
σε
εἰς
τὴν
οἰκίαν, |
[6, 1] |
ὡς
δὲ
εἰσῆλθε,
λέγει
περὶ
|
ἐμοῦ |
τὰ
συγκείμενα
καὶ
κελεύει
πάλιν |
[6, 22] |
ὁπλίζου
τοίνυν,
ἤδη
λάμβανε
κατ´
|
ἐμοῦ |
τὰς
μάστιγας,
τὸν
τροχόν,
τὸ |
[6, 8] |
δὲ
ὡς
ἤκουσε
τὰ
περὶ
|
ἐμοῦ, |
ὡς
εἴην
εἰς
τὸ
δεσμωτήριον |
[6, 6] |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
μᾶλλον
ῥεέτω
τοὺς
|
ἐμούς. |
~Ἡ
δὲ
ὡς
ἤκουσεν,
ἐπλήσθη |
[6, 11] |
τέλεον
ἐπίστευσε·
ζηλοτυπία
γὰρ
ἅπαξ
|
ἐμπεσοῦσα |
ψυχῇ
δυσέκλειπτόν
ἐστιν.
ἐθορυβήθη
οὖν |
[6, 5] |
Μελίτης
εἶχον
ἠμφιεσμένος·
καὶ
ἀπερισκέπτως
|
ἐμπίπτω |
κατὰ
πρόσωπον
αὐτοῖς,
καί
με |
[6, 6] |
ὧν
ἔτυχεν
ὁ
Σωσθένης
εἰπών,
|
ἐμφαίνουσαν |
τοῖς
προσώποις
λύπην
ὁμοῦ
καὶ |
[6, 5] |
μὴ
μοιχὸς
εἶναι,
γῆμαι
δὲ
|
ἐμφανῶς. |
δέος
δέ
με
περὶ
τῆς |
[6, 19] |
καχλάζων
γεμισθῇ
καὶ
τῆς
ἐξουσίας
|
ἐμφορηθεὶς |
ἀποβλύσῃ,
κάμνει
μὲν
ἐκ
τοῦ |
[6, 21] |
φιλοσόφων
ἦν
τὸ
πειρατήριον·
οὐδεὶς
|
ἐν |
αὐτοῖς
εἶχεν
ὀφθαλμούς·
~Καὶ
ἡ |
[6, 2] |
καὶ
γένηται
τὰ
τῆς
ὀργῆς
|
ἐν |
γαλήνῃ,
τότε
μετιέναι.
καὶ
ὁ |
[6, 1] |
στολῇ·
τοιοῦτον
Ἀχιλλέα
ποτ´
ἐθεασάμην
|
ἐν |
γραφῇ.
ἀλλά
μοι,
φίλτατε,
σώζοιο |
[6, 2] |
τὸ
νῦν
ἀναχωρεῖν,
ὅταν
δὲ
|
ἐν |
καλῷ
θῆται
τὰ
πρὸς
τὸν |
[6, 6] |
παράπαν·
φαίνεται
γὰρ
ἀκριβῶς
ὡς
|
ἐν |
κατόπτρῳ
τῷ
προσώπῳ.
ἡσθείς
τε |
[6, 6] |
δωμάτιον,
καταλαμβάνουσιν
αὐτὴν
χαμαὶ
κειμένην,
|
ἐν |
νῷ
καθεστηκυῖαν
ὧν
ἔτυχεν
ὁ |
[6, 2] |
οἰκίας
ἐπί
τινα
θύραν
οὐκ
|
ἐν |
ὁδῷ
κειμένην
ἔρχομαι,
καί
με |
[6, 13] |
με
δαίμονος·
οἶδα
γὰρ
οὖσα
|
ἐν |
πειρατηρίῳ.
Δοκεῖς
μοι,
ἔφη,
μαίνεσθαι |
[6, 21] |
σὴν
φοβῇ,
ἀλλὰ
βιάζῃ
παρθένον
|
ἐν |
πόλει
παρθένου·
δέσποινα,
ποῦ
σου |
[6, 12] |
Μελίτης
μὲν
ἀνήρ,
ἣν
εἶδες
|
ἐν |
τοῖς
ἀγροῖς·
γένει
δὲ
πρῶτος |
[6, 16] |
μετὰ
τοσοῦτον
ἰδοῦσά
σε
χρόνον
|
ἐν |
τοῖς
ἀγροῖς
οὐ
κατεφίλησα.
νῦν |
[6, 3] |
κάλλος
λαβεῖν.
ἔστι
δὲ
νῦν
|
ἐν |
τοῖς
ἀγροῖς,
οὐκ
οἶδ´
ὅπως |
[6, 6] |
ὡς
ἁρπαζομένης
ἀστραπῆς
(μάλιστα
γὰρ
|
ἐν |
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
κάθηται
τὸ
κάλλος) |
[6, 5] |
κελεύσας
ἐπ´
αὐτὴν
χωρεῖν
ἔμελλεν.
|
~Ἐν |
τούτῳ
δὲ
ἐγὼ
τὴν
ἐσθῆτα |
[6, 14] |
καὶ
ὁ
Σάτυρος
πυθόμενοί
με
|
ἐν |
τῷ
δεσμωτηρίῳ
καθεῖρχθαι
(διηγγέλκει
γὰρ |
[6, 8] |
κατορθώσας,
ἔφη.
ἐπὶ
τούτοις
ἀπηλλάττετο.
|
~Ἐν |
ᾧ
δὲ
ταῦτα
ἐπράττετο,
ἔτυχεν |
[6, 15] |
πρὸς
αὐτήν,
ὡς
ἀθάνατον
εἶναι.
|
ἓν |
δὲ
μόνον
φοβοῦμαι
καὶ
ἐπείγομαι |
[6, 22] |
καὶ
μόνη
καὶ
γυνή,
καὶ
|
ἓν
|
ὅπλον
ἔχω
τὴν
ἐλευθερίαν,
ἣ |
[6, 9] |
πᾶν,
μαθήσῃ
ῥᾳδίως
τὴν
ἀλήθειαν.
|
ἓν |
οὖν
σου
δέομαι·
γενοῦ
μοι |
[6, 19] |
καὶ
ἔστι
τὴν
μὲν
φύσιν
|
ἐναντιώτατον, |
τὴν
δὲ
βίαν
ὅμοιον.
ὁ |
[6, 7] |
τὰ
δὲ
δάκρυα
τῶν
ὀφθαλμῶν
|
ἔνδον
|
εἱλούμενα
γελᾷ.
τοιαῦτα
Λευκίππης
ἦν |
[6, 6] |
ἀνοιγομένων
τῶν
θυρῶν,
ἦν
δὲ
|
ἔνδον |
λύχνος,
ἀνανεύσασα
μικρὸν
αὖθις
τοὺς |
[6, 1] |
νόμιζε
Λευκίππην
ἔχειν.
σὺ
δὲ
|
ἔνδυθι |
τὴν
ἐσθῆτα
τὴν
ἐμὴν
καὶ |
[6, 1] |
σὴν
κατάλιπε,
ὡς
ἂν
ἔχοιμι
|
ἐνδυομένη |
σοι
περικεχύσθαι.
δίδωσι
δέ
μοι |
[6, 16] |
τὸν
φίλτατον
ἀπολέσῃ.
φέρε
πάλιν
|
ἐνδύσωμαί |
μου
τὸ
δρᾶμα·
φέρε
περίθωμαι |
[6, 5] |
μαντείας
εὐτυχοῦμεν.
οὐδὲν
οὖν
ὑγιὲς
|
ἐνενόουν |
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
ἀλλ´
ἦν |
[6, 6] |
ἀναβλέψει
πρὸς
αὐτόν.
ὡς
δὲ
|
ἔνευσεν |
εἰς
τὴν
γῆν,
λέγει·
Τί |
[6, 4] |
ἀγρούς,
καὶ
τὴν
καλύβην
ἑωρακώς,
|
ἔνθα |
ἡ
Λευκίππη
διανυκτερεύειν
ἔμελλε,
δύο |
[6, 9] |
τις
αὐτῷ
καταγορεύει
καὶ
ὡς
|
ἐνταῦθα
|
εἴη
παρά
τινι
τῶν
ἡμετέρων |
[6, 9] |
οὐκ
ἠκολούθεις
αὐτῷ·
τί
δὲ
|
ἐνταῦθα |
μένεις·
ἀλλ´
οὐκ
ἄπει
πρὸς |
[6, 2] |
δῶρον
δέκα,
δῶρον
μέν,
ἂν
|
ἐνταῦθα |
μένῃς,
παρὰ
Κλειτοφῶντος·
ἐὰν
δὲ
|
[6, 9] |
συμφορᾶς
τὴν
εἰκόνα.
πῶς
οὖν
|
ἐνταῦθα |
συνεπηγόμην·
ὁ
λόγος
ἀληθής.
ἔτυχε |
[6, 14] |
τούτους
ἀπήλασεν
ἄκοντας,
ἐγὼ
δὲ
|
ἐντειλάμενος |
αὐτοῖς
περὶ
τῆς
Λευκίππης,
εἰ |
[6, 10] |
καὶ
ἐπικλύζει
τὰ
ὦτα
τῶν
|
ἐντυχόντων, |
διαπνεῖ
δὲ
ἐπὶ
πλεῖστον
καταιγίζουσα |
[6, 12] |
ὅταν
εἰς
τὰς
ἀλλοτρίας
μὴ
|
ἐνυβρίζῃ |
γυναῖκας.
~Καὶ
ὁ
Σωσθένης
σπουδάσας |
[6, 1] |
ταῖς
θύραις,
ᾧ
προστεταγμένον
ἐστὶν
|
ἐξ |
ἐμοῦ
κομίσαι
σε
εἰς
τὴν |
[6, 18] |
χρόνον
ἀπελείφθη
τῆς
κόρης,
ἀνεζωπύρησεν
|
ἐξαίφνης |
ὕλην
λαβὼν
εἰς
τὴν
φλόγα |
[6, 9] |
δεσμῶν
ἐξέλυσας
καὶ
τῆς
οἰκίας
|
ἐξαπέστειλας· |
σὸν
τὸ
ἔργον.
τί
οὖν |
[6, 10] |
πείθεται,
καὶ
ὀργῆς
αὐτῷ
πῦρ
|
ἐξάπτεται, |
καὶ
ἐπὶ
τὸν
βληθέντα
μαίνεται. |
[6, 19] |
θυμὸν
καταδύεται·
ὁ
δὲ
καθεύδων
|
ἐξεγείρεται |
καὶ
τὰ
ἀρχαῖα
ποιεῖ·
ἀτιμίᾳ |
[6, 9] |
οἰκίαν
ἐβόα
πάλιν,
Τὸν
μοιχὸν
|
ἐξέκλεψας |
σύ,
τῶν
δεσμῶν
ἐξέλυσας
καὶ |
[6, 6] |
τῷ
προσώπῳ.
ἡσθείς
τε
γὰρ
|
ἐξέλαμψε |
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
εἰκόνα
χαρᾶς
καὶ |
[6, 9] |
μοιχὸν
ἐξέκλεψας
σύ,
τῶν
δεσμῶν
|
ἐξέλυσας |
καὶ
τῆς
οἰκίας
ἐξαπέστειλας·
σὸν |
[6, 7] |
ἐκεχήνει,
πρὸς
δὲ
τὴν
λύπην
|
ἐξεμεμήνει, |
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
δακρύων
ἐγκύους |
[6, 2] |
τὴν
ἔλαφον
ἀντὶ
παρθένου
παροιμίας,
|
ἐξεπλάγη |
καὶ
ἔστη
σιωπῇ.
λέγει
οὖν |
[6, 11] |
μᾶλλον.
τότε
μὲν
οὖν
εἰπὼν
|
ἐξετάσειν |
περὶ
τῶν
εἰρημένων,
κοιμησόμενος
ᾤχετο |
[6, 9] |
ἡ
γυνὴ
κατὰ
τοὺς
ἀγρούς.
|
ἐξέτασον |
τῶν
λεχθέντων
ἕκαστον.
εἴ
τι |
[6, 3] |
ἐπίστευον,
ὅπερ
ἤθελον.
ἀλλ´
οὐκ
|
ἐξέφαινον, |
ἵνα
τὴν
δέσποιναν
ἐπ´
αὐτοφώρῳ |
[6, 10] |
λόγον,
ὁ
μὲν
δίκην
βέλους
|
ἐξίπταται |
καὶ
τιτρώσκει
μὴ
παρόντα
καθ´ |
[6, 10] |
τῷ
τοῦ
λόγου
πνεύματι
καὶ
|
ἐξίπταται |
κουφιζομένη
τῷ
τῆς
γλώττης
πτερῷ. |
[6, 7] |
εἶτα
πρὸς
τὸν
Σωσθένην
πάλιν,
|
ἐξιών, |
Ὅπως
εἴπῃς
τὰ
εἰκότα
περὶ |
[6, 2] |
παρελθοῦσα
ἐμήνυσε
τῇ
Μελίτῃ
τὴν
|
ἔξοδον |
τὴν
ἐμήν,
καλεῖ
τὸν
φύλακα. |
[6, 19] |
θυμὸς
καχλάζων
γεμισθῇ
καὶ
τῆς
|
ἐξουσίας |
ἐμφορηθεὶς
ἀποβλύσῃ,
κάμνει
μὲν
ἐκ |
[6, 1] |
πάλιν
ἀναστρέφειν
πρὸς
αὐτήν,
ἐπειδὰν
|
ἔξω |
γένωμαι
θυρῶν.
~Ἐγὼ
μὲν
δὴ |
[6, 7] |
στεφανούμενος,
ὅταν
τοῖς
δάκρυσιν
ὑγρανθῇ,
|
ἔοικε |
πηγῆς
ἐγκύμονι
μαζῷ.
χεομένης
δὲ |
[6, 1] |
περιμενεῖ
δέ
σε
καὶ
νεανίσκος
|
ἐπ´ |
αὐταῖς
ταῖς
θύραις,
ᾧ
προστεταγμένον |
[6, 6] |
τὸ
κάλλος)
ἀφῆκε
τὴν
ψυχὴν
|
ἐπ´ |
αὐτὴν
καὶ
εἱστήκει
τῇ
θέᾳ |
[6, 4] |
ἐπὶ
τοὺς
ἀγρούς,
ἡγεῖσθαι
κελεύσας
|
ἐπ´ |
αὐτὴν
χωρεῖν
ἔμελλεν.
~Ἐν
τούτῳ |
[6, 17] |
κεκοινώνηκεν
ἑτέρῳ,
βόσκει
τὴν
ψυχὴν
|
ἐπ´ |
αὐτόν·
ἂν
δ´
ἅπαξ
ἐς |
[6, 3] |
οὐκ
ἐξέφαινον,
ἵνα
τὴν
δέσποιναν
|
ἐπ´ |
αὐτοφώρῳ
καταλάβοις
καὶ
μή
σου |
[6, 15] |
οἱ
δὲ
ἀμφὶ
τὸν
Σάτυρον
|
ἐπ´ |
ἐμέ.
ὡς
δὲ
εἶδεν
ὁ |
[6, 19] |
ὁμιλίαν
παρακαλεῖ
καὶ
τὸν
θυμὸν
|
ἐπαγγέλλεται |
καταμαλάττειν
ἡδονῇ.
τυχὼν
μὲν
οὖν |
[6, 3] |
συντίθεται
κατ´
ἐμοῦ
δρᾶμα
καινόν·
|
ἐπάγει |
γάρ
μοι
τὸν
Θέρσανδρον
εὐθὺς |
[6, 7] |
ἔστι
μὲν
γὰρ
φύσει
δάκρυον
|
ἐπαγωγότατον
|
ἐλέου
τοῖς
ὁρῶσι·
τὸ
δὲ |
[6, 12] |
καταλέγεις
σωρὸν
ἀλλοτρίων
ἐγκωμίων·
τότε
|
ἐπαινέσω |
Θέρσανδρον
ὡς
ἄνδρα
ἀγαθόν,
ὅταν |
[6, 10] |
φανερῶς,
ὡς
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον
|
ἐπαναγκάσαι. |
ταῦτα
οὖν
ὑποκριναμένη
πιθανῶς
κἀκεῖνα |
[6, 3] |
αὐτῆς
ἀπεσταλμένη.
πρὶν
οὖν
αὖθις
|
ἐπανελθεῖν, |
εἰ
θέλεις,
κατακλείσας
αὐτὴν
φυλάξω |
[6, 4] |
πεπραγμένα.
ἔτυχε
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
|
ἐπανιὼν |
εἰς
τὴν
οἰκίαν.
τοῦ
δὲ |
[6, 8] |
ἀποστείλασαν,
ἐπείγειν
αὐτὴν
εἰς
τὴν
|
ἐπάνοδον, |
μηδὲν
ἔτι
δεομένην
φαρμάκων.
ὡς |
[6, 19] |
ὕβρεις,
ἃς
κατὰ
τῶν
φιλτάτων
|
ἐπαρῴνησεν, |
ἀλγεῖ
καὶ
πρὸς
τὸ
ἐρώμενον |
[6, 18] |
ὑπερείδων
ἀνώθει.
ὡς
δέ
ποτε
|
ἐπαύσατο
|
τῆς
βίας,
ἢ
τυχών,
ἢ |
[6, 3] |
Λευκίππης
λέγει
πάνυ
πιθανῶς
πλασάμενος.
|
ἐπεὶ |
γὰρ
αὐτὸς
αὐτῆς
ἀπεγνώκει
τυχεῖν, |
[6, 9] |
εἶχε
τῷ
σοφίσματι
τὴν
ἀλήθειαν.
|
~Ἐπεὶ |
γὰρ
ὁ
Θέρσανδρος
εἰσελθὼν
εἰς |
[6, 18] |
εὐαγωγότερον
πρὸς
θέαν,
ὡς
ᾤετο.
|
ἐπεὶ |
δὲ
εἶδε
τὴν
Λευκίππην,
ἀνεφλέγη |
[6, 15] |
ἐπὶ
τὸ
τῆς
Λευκίππης
δωμάτιον.
|
ἐπεὶ |
δὲ
πλησίον
ἐγένοντο
τῶν
θυρῶν, |
[6, 1] |
|
~Ἐπεὶ |
οὖν
τὴν
Μελίτην
ἰασάμην,
λέγω |
[6, 22] |
Ἦ
παρθένος,
καὶ
μετὰ
Σωσθένην·
|
ἐπεὶ |
πυθοῦ
Σωσθένους·
οὗτος
γὰρ
ὄντως |
[6, 5] |
δὲ
πεφύκασι
μάντεις
τῶν
κακῶν,
|
ἐπεὶ |
τῶν
γε
ἀγαθῶν
ἥκιστα
ἐκ |
[6, 8] |
ἀγροὺς
τὴν
Μελίτην
νεανίσκον
ἀποστείλασαν,
|
ἐπείγειν |
αὐτὴν
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον,
μηδὲν |
[6, 15] |
ἓν
δὲ
μόνον
φοβοῦμαι
καὶ
|
ἐπείγομαι |
μαθεῖν
περὶ
τῆς
κόρης,
εἰ |
[6, 1] |
κελεύει
πάλιν
ἀναστρέφειν
πρὸς
αὐτήν,
|
ἐπειδὰν |
ἔξω
γένωμαι
θυρῶν.
~Ἐγὼ
μὲν |
[6, 7] |
ἀτρεμεῖ,
ἀλλὰ
τὸ
δακρύον
ἐμιμήσατο.
|
ἐπειδὴ |
γὰρ
εἰς
τὰ
ὄμματα
τῶν |
[6, 20] |
καὶ
γὰρ
μοιχὸν
φιλεῖς.
ἀλλ´
|
ἐπειδὴ |
μὴ
θέλεις
ἐραστοῦ
μου
πεῖραν |
[6, 16] |
ποσάκις
ἐμαυτὴν
ἐβιασάμην,
ἀλλ´
οὐκ
|
ἔπειθον |
τὴν
γλῶσσαν
εἰπεῖν·
ἀλλὰ
ταῦτα |
[6, 5] |
οὗτος
ὁ
μοιχὸς
βακχεύων
ἡμῖν
|
ἔπεισι |
καὶ
τῆς
σῆς
γυναικὸς
ἔχων |
[6, 3] |
(ὁ
γὰρ
διαβαλὼν
αὐτὸς
ἦν)
|
ἔπειτα |
καὶ
περὶ
Λευκίππης
λέγει
πάνυ |
[6, 8] |
διὰ
τοῦ
Θερσάνδρου,
τέχνην
λόγων
|
ἐπενόησεν, |
ἥτις
μεμιγμένην
εἶχε
τῷ
σοφίσματι |
[6, 14] |
δὲ
ἐπὶ
τῶν
δεσμῶν
οὐκ
|
ἐπέτρεπεν, |
ἀλλ´
ἐκέλευεν
ἀπαλλάττεσθαι
αὐτοὺς
τὴν |
[6, 7] |
καὶ
τῶν
ὀφθαλμῶν
τὴν
κίνησιν
|
ἐπέχει, |
μὴ
πρὶν
τὸ
ἐρώμενον
ἰδεῖν |
[6, 4] |
σοι,
ὡς
ὑπὸ
σοὶ
γένοιτο.
|
~Ἐπῄνεσεν |
ὁ
Θέρσανδρος
καὶ
ἐκέλευσε
τοῦτο |
[6, 4] |
φοβηθῇς
ταύτην
τὴν
ἁρπαγήν,
μηδὲ
|
ἐπὶ |
κακῷ
τῷ
σῷ
γεγονέναι
δόξῃς· |
[6, 10] |
ὦτα
τῶν
ἐντυχόντων,
διαπνεῖ
δὲ
|
ἐπὶ |
πλεῖστον
καταιγίζουσα
τῷ
τοῦ
λόγου |
[6, 16] |
σοι
κινήσω
κακόν,
παροξύνασα
Θέρσανδρον
|
ἐπὶ |
σέ.
εἰ
δὲ
ὡς
περὶ
|
[6, 1] |
πέπλῳ.
ἡγήσεται
δέ
σοι
τῆς
|
ἐπὶ |
τὰς
θύρας
ὁδοῦ
Μελανθώ·
περιμενεῖ |
[6, 9] |
προσπεσὸν
ἐλάμβανον,
Τάχα,
λέγουσα,
Θέρσανδρος
|
ἐπὶ |
ταύτης
τῆς
νηὸς
ἔπλει’
εἷς |
[6, 17] |
δέσποτα,
πρὸς
τὸ
ἔργον,
ἀλλ´
|
ἐπὶ |
τὴν
κόρην
ἰτέον
αὐτήν.
καὶ |
[6, 6] |
τὸ
δεσμωτήριον,
ὡς
εἶχεν
ὁρμῆς
|
ἐπὶ |
τὴν
Λευκίππην
ἵεται.
ὡς
δὲ |
[6, 8] |
ᾧ
δὲ
ταῦτα
ἐπράττετο,
ἔτυχεν
|
ἐπὶ |
τὴν
Λευκίππην
μετὰ
τὴν
πρός |
[6, 3] |
ἀπόκοιτος
γενέσθαι,
δειπνήσας
πάλιν
ἀνέστρεφεν
|
ἐπὶ |
τὴν
οἰκίαν.
ἦν
δὲ
τῆς |
[6, 16] |
ἆρα
μή
σε
κατέλαβε
Θέρσανδρος
|
ἐπὶ |
τῆς
οἰκίας·
ἆρα
μὴ
καὶ |
[6, 2] |
διὰ
τῶν
ἐρήμων
τῆς
οἰκίας
|
ἐπί |
τινα
θύραν
οὐκ
ἐν
ὁδῷ |
[6, 6] |
Λευκίππην
ἵεται.
ὡς
δὲ
παρῆσαν
|
ἐπὶ |
τὸ
δωμάτιον,
καταλαμβάνουσιν
αὐτὴν
χαμαὶ |
[6, 14] |
ἡ
Μελίτη)
τῆς
νυκτὸς
εὐθὺς
|
ἐπὶ |
τὸ
οἴκημα
σπουδῇ
παρῆσαν.
καὶ |
[6, 15] |
μοι
διηγήσατο.
ταῦτα
διαλεγόμενοι
παρῆσαν
|
ἐπὶ |
τὸ
τῆς
Λευκίππης
δωμάτιον.
ἐπεὶ |
[6, 11] |
τί
κλαίεις·
ἀνάστηθι,
καὶ
θῦε
|
ἐπὶ |
τοῖς
εὐτυχήμασιν
Ἀφροδίτῃ·
μνημόνευε
δὲ |
[6, 10] |
ὀργῆς
αὐτῷ
πῦρ
ἐξάπτεται,
καὶ
|
ἐπὶ |
τὸν
βληθέντα
μαίνεται.
τεχθεῖσα
δὲ |
[6, 4] |
συμφορᾶς
ἐκπλαγεῖσα
ἐσιώπησεν·
ὁ
δὲ
|
ἐπὶ |
τὸν
Θέρσανδρον
ἔρχεται
καὶ
λέγει |
[6, 15] |
δὲ
γενομένης,
ὁ
μὲν
Σωσθένης
|
ἐπὶ |
τὸν
Θέρσανδρον
ἔσπευδεν,
οἱ
δὲ |
[6, 4] |
καὶ
ὄντων
μεταξὺ
τεσσάρων
σταδίων
|
ἐπὶ |
τοὺς
ἀγρούς,
ἡγεῖσθαι
κελεύσας
ἐπ´ |
[6, 6] |
τῶν
ὀφθαλμῶν
εἰς
γῆν
καταρρεῖ·
|
ἐπὶ |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
μᾶλλον
ῥεέτω
τοὺς |
[6, 7] |
τὸ
κάλλος
κάθηται,
ῥέον
ἐκεῖθεν
|
ἐπὶ |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
τῶν
ὁρώντων
ἵσταται |
[6, 7] |
ἧκε
πρός
με
κατορθώσας,
ἔφη.
|
ἐπὶ |
τούτοις
ἀπηλλάττετο.
~Ἐν
ᾧ
δὲ |
[6, 14] |
διηγησάμενος
ὑποσχέσεις,
τὴν
ψυχὴν
εἶχον
|
ἐπὶ |
τρυτάνης
ἐλπίδος
καὶ
φόβου,
καὶ |
[6, 14] |
καταμεῖναι
σὺν
ἐμοί,
ὁ
δὲ
|
ἐπὶ |
τῶν
δεσμῶν
οὐκ
ἐπέτρεπεν,
ἀλλ´ |
[6, 7] |
Θερσάνδρῳ
συμβεβήκει·
ἐδάκρυε
γὰρ
πρὸς
|
ἐπίδειξιν, |
παθὼν
μέν
τι,
κατὰ
τὸ |
[6, 18] |
λαλοῦσιν.
ἅμα
οὖν
συνδιαλεγόμενος
καὶ
|
ἐπιθεὶς |
τὴν
χεῖρα
τῷ
τραχήλῳ
περιέβαλεν |
[6, 19] |
εἴωθε
νικᾶν,
ὅταν
εἰς
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
εὐτυχῇ.
ἢν
δὲ
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ |
[6, 19] |
ἔρως
ἀμύνεται
καὶ
ὁπλίζει
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
καὶ
τὸν
θυμὸν
ἤδη
καθεύδοντα |
[6, 19] |
οὐχ
ὡς
φίλῳ
πρὸς
τὴν
|
ἐπιθυμίαν |
συμμαχεῖ,
ἀλλ´
ὡς
δοῦλον
τῆς |
[6, 19] |
συμμαχεῖ,
ἀλλ´
ὡς
δοῦλον
τῆς
|
ἐπιθυμίας |
πεδήσας
κρατεῖ·
οὐκ
ἐπιτρέπει
δὲ |
[6, 17] |
ἐς
πειθὼ
ῥᾴδιος·
τὸ
γὰρ
|
ἐπιθυμοῦν, |
σύμμαχον
ὃ
θέλει
λαβόν,
ἐγείρει |
[6, 2] |
Μελανθώ,
καταλαμβάνει
τὸν
φρουρὸν
ἄρτι
|
ἐπικλείσαντα |
τὸ
οἴκημα,
καὶ
ἀνοίγειν
ἐκέλευεν |
[6, 10] |
ῥεῖ
μὲν
εὐθὺς
πολλὴ
καὶ
|
ἐπικλύζει |
τὰ
ὦτα
τῶν
ἐντυχόντων,
διαπνεῖ |
[6, 17] |
γὰρ
διαφέρεις
ἐκείνου
εἰς
εὐμορφίαν)
|
ἐπιλήσεται |
τέλεον
αὐτοῦ.
παλαιὸν
γὰρ
ἔρωτα |
[6, 4] |
ἀγαθῶν·
ἀλλ´
ὅπως
εὐτυχήσασα
μὴ
|
ἐπιλήσῃ |
μου.
μὴ
γὰρ
φοβηθῇς
ταύτην |
[6, 3] |
γὰρ
ἠκηκόειν
ζῶντά
σε,
καὶ
|
ἐπίστευον, |
ὅπερ
ἤθελον.
ἀλλ´
οὐκ
ἐξέφαινον, |
[6, 11] |
ὑπονοίας
μετέφερεν.
οὐ
μέντοι
τέλεον
|
ἐπίστευσε· |
ζηλοτυπία
γὰρ
ἅπαξ
ἐμπεσοῦσα
ψυχῇ |
[6, 18] |
ἐρωμένας
ζητήσωσι
λαλεῖν·
οὐ
γὰρ
|
ἐπιστήσαντες |
τὸν
λογισμὸν
τοῖς
λόγοις,
ἀλλὰ |
[6, 9] |
τὴν
ὀργήν,
τὸν
δὲ
λογισμὸν
|
ἐπιστήσας |
κριτὴν
ἀκέραιον,
ἄκουσον.
ὁ
νεανίσκος |
[6, 4] |
μόνην,
εἰσπηδήσας
καὶ
τὸ
στόμα
|
ἐπισχὼν |
συναρπάζει
καὶ
κατὰ
θάτερα
τῆς |
[6, 6] |
καὶ
εἱστήκει
τῇ
θέᾳ
δεδεμένος,
|
ἐπιτηρῶν |
πότε
αὖθις
ἀναβλέψει
πρὸς
αὐτόν. |
[6, 3] |
δὲ
ἡ
συνήθης
Τύχη
πάλιν
|
ἐπιτίθεται |
καὶ
συντίθεται
κατ´
ἐμοῦ
δρᾶμα |
[6, 19] |
τῆς
ἐπιθυμίας
πεδήσας
κρατεῖ·
οὐκ
|
ἐπιτρέπει |
δὲ
αὐτῷ
σπείσασθαι
πρὸς
τὸ |
[6, 9] |
εἴη
παρά
τινι
τῶν
ἡμετέρων
|
ἐπιτρόπων· |
Σωσθένην
δὲ
ἔλεγε.
καὶ
οὕτως |
[6, 5] |
δεσμωτήριον
καὶ
παραδίδωσιν,
ἔγκλημα
μοιχείας
|
ἐπιφέρων. |
ἐμὲ
δὲ
ἐλύπει
τούτων
μὲν |
[6, 9] |
Θέρσανδρος
ἐπὶ
ταύτης
τῆς
νηὸς
|
ἔπλει’ |
εἷς
δὴ
καὶ
οὗτος
ἦν |
[6, 9] |
ἀπὸ
Φοινίκης,
Τυρίων
οὐδενὸς
δεύτερος.
|
ἔπλευσε |
δὲ
καὶ
αὐτὸς
οὐκ
εὐτυχῶς, |
[6, 9] |
ἔσχατος·
ἐχαριζόμην
σοὶ
τιμῶσα
τοῦτον.
|
ἔπλευσεν |
ὥσπερ
σύ·
ἐτίμων,
φίλτατε,
τῆς |
[6, 7] |
ἐμούς.
~Ἡ
δὲ
ὡς
ἤκουσεν,
|
ἐπλήσθη |
δακρύων,
καὶ
εἶχεν
αὐτῆς
ἴδιον
|
[6, 2] |
μετιέναι.
καὶ
ὁ
μὲν
οὕτως
|
ἔπραξεν. |
~Ἐμοὶ
δὲ
ἡ
συνήθης
Τύχη |
[6, 8] |
ἀπηλλάττετο.
~Ἐν
ᾧ
δὲ
ταῦτα
|
ἐπράττετο, |
ἔτυχεν
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
μετὰ
|
[6, 15] |
εἶδεν
ὁ
Θέρσανδρος
τὸν
Σωσθένην,
|
ἐπυνθάνετο |
πῶς
ἔχει
τὰ
κατὰ
τὴν |
[6, 11] |
Κατωρθώσαμεν,
εἶπεν,
ὦ
Λάκαινα.
Θέρσανδρος
|
ἐρᾷ |
σου
καὶ
μαίνεται,
ὥστε
τάχα |
[6, 17] |
αὐτήν.
καὶ
γὰρ
ἂν
νῦν
|
ἐρᾷ |
τοῦ
καταράτου
τούτου
μοιχοῦ,
μέχρι |
[6, 4] |
γὰρ
τὸν
δεσπότην
τὸν
ἐμὸν
|
ἐραστήν |
σοι
προξενεῖ.
ἡ
μὲν
δὴ |
[6, 7] |
τὴν
πηγὴν
συνεφέλκεται.
ὁ
δὲ
|
ἐραστὴς |
δεξάμενος
ἄμφω
τὸ
μὲν
κάλλος |
[6, 7] |
καὶ
καλὴ
καὶ
ὁ
θεατὴς
|
ἐραστής, |
οὐδ´
ὀφθαλμὸς
ἀτρεμεῖ,
ἀλλὰ
τὸ |
[6, 20] |
φιλεῖς.
ἀλλ´
ἐπειδὴ
μὴ
θέλεις
|
ἐραστοῦ |
μου
πεῖραν
λαβεῖν,
πειράσῃ
δεσπότου. |
[6, 4] |
Λευκίππη
διανυκτερεύειν
ἔμελλε,
δύο
τῶν
|
ἐργατῶν |
παραλαβὼν
τοὺς
μὲν
κελεύει
τὰς |
[6, 17] |
Σωσθένης
ἔφη,
δέσποτα,
πρὸς
τὸ
|
ἔργον, |
ἀλλ´
ἐπὶ
τὴν
κόρην
ἰτέον |
[6, 9] |
τῆς
οἰκίας
ἐξαπέστειλας·
σὸν
τὸ
|
ἔργον. |
τί
οὖν
οὐκ
ἠκολούθεις
αὐτῷ· |
[6, 13] |
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα
δὲ
εἰς
ὀργὴν
|
ἐρεθίζεται. |
τὸ
γὰρ
περιττὸν
εἰς
φιλανθρωπίαν |
[6, 22] |
σου
τῆς
ἀναισχυντίας·
καί
τις
|
ἐρεῖ, |
κἂν
νῦν
μαινόμενος
φονεύσῃς·
Λευκίππη |
[6, 13] |
ὅπως
μηδὲν
τούτων
πρὸς
Θέρσανδρον
|
ἐρεῖς, |
μὴ
παροξύνῃς
χρηστὸν
ἄνδρα·
ὀργισθεὶς |
[6, 2] |
τῆς
Μελανθοῦς·
καὶ
διὰ
τῶν
|
ἐρήμων |
τῆς
οἰκίας
ἐπί
τινα
θύραν |
[6, 4] |
Θέρσανδρος
καὶ
ἐκέλευσε
τοῦτο
ποιεῖν.
|
ἔρχεται
|
δὴ
σπουδῇ
μάλα
ὁ
Σωσθένης |
[6, 4] |
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον
|
ἔρχεται |
καὶ
λέγει
τὰ
πεπραγμένα.
ἔτυχε |
[6, 2] |
θύραν
οὐκ
ἐν
ὁδῷ
κειμένην
|
ἔρχομαι, |
καί
με
ὁ
πρὸς
τῆς |
[6, 18] |
οἱ
ἐρῶντες,
ὅταν
πρὸς
τὰς
|
ἐρωμένας |
ζητήσωσι
λαλεῖν·
οὐ
γὰρ
ἐπιστήσαντες |
[6, 19] |
ἐπαρῴνησεν,
ἀλγεῖ
καὶ
πρὸς
τὸ
|
ἐρώμενον |
ἀπολογεῖται
καὶ
εἰς
ὁμιλίαν
παρακαλεῖ |
[6, 19] |
ἢν
δὲ
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ
τὸ
|
ἐρώμενον, |
αὐτὸς
τὸν
θυμὸν
εἰς
συμμαχίαν
|
[6, 18] |
ἀλλὰ
τὴν
ψυχὴν
εἰς
τὸ
|
ἐρώμενον |
ἔχοντες,
τῇ
γλώττῃ
μόνον
χωρὶς |
[6, 7] |
κίνησιν
ἐπέχει,
μὴ
πρὶν
τὸ
|
ἐρώμενον |
ἰδεῖν
ταχὺ
θελήσῃ
πεσεῖν·
μαρτυρίαν |
[6, 9] |
ἀλλ´
οὐκ
ἄπει
πρὸς
τὸν
|
ἐρώμενον, |
ἵνα
αὐτὸν
ἴδῃς
στερροτέροις
δεσμοῖς |
[6, 19] |
δὲ
αὐτῷ
σπείσασθαι
πρὸς
τὸ
|
ἐρώμενον, |
κἂν
θέλῃ.
ὁ
δὲ
τῷ |
[6, 18] |
ἔχοντα
νοῦν.
τοιοῦτοι
γὰρ
οἱ
|
ἐρῶντες, |
ὅταν
πρὸς
τὰς
ἐρωμένας
ζητήσωσι |
[6, 19] |
καμὼν
δὲ
παρίεται,
καὶ
ὁ
|
ἔρως |
ἀμύνεται
καὶ
ὁπλίζει
τὴν
ἐπιθυμίαν |
[6, 17] |
παλαιὸν
γὰρ
ἔρωτα
μαραίνει
νέος
|
ἔρως· |
γυνὴ
δὲ
μάλιστα
τὸ
παρὸν |
[6, 19] |
καὶ
ὠργίζετο.
θυμὸς
δὲ
καὶ
|
ἔρως |
δύο
λαμπάδες·
ἔχει
γὰρ
καὶ |
[6, 19] |
καὶ
τὰ
πολλὰ
μὲν
ὁ
|
ἔρως |
εἴωθε
νικᾶν,
ὅταν
εἰς
τὴν |
[6, 20] |
μὲν
πρῶτον
ἐλπίζων
εἰς
τὸν
|
ἔρωτα
|
εὐτυχήσειν,
ὅλος
Λευκίππης
δοῦλος
ἦν· |
[6, 17] |
ἐπιλήσεται
τέλεον
αὐτοῦ.
παλαιὸν
γὰρ
|
ἔρωτα |
μαραίνει
νέος
ἔρως·
γυνὴ
δὲ |
[6, 19] |
δὲ
ἅπαξ
ὁ
θυμὸς
τὸν
|
ἔρωτα |
παρ´
αὑτῷ
λάβῃ
καὶ
τῆς |
[6, 18] |
πάλῃ,
φιλονεικία
λαμβάνει
τὸν
Θέρσανδρον
|
ἐρωτική, |
καὶ
τὴν
μὲν
λαιὰν
ὑποβάλλει |
[6, 20] |
κακόδαιμον
ἀνδράποδον,
λέγων,
καὶ
ἀληθῶς
|
ἐρωτιῶν· |
πάντων
γάρ
σου
κατήκουσα.
οὐκ |
[6, 17] |
γὰρ
ἐλπίδος
εἰς
τὸ
τυχεῖν
|
ἔρωτος |
ἐς
πειθὼ
ῥᾴδιος·
τὸ
γὰρ |
[6, 17] |
Σωσθένην·
Ἤκουσας
ἀπίστων
ῥημάτων,
γεμόντων
|
ἔρωτος· |
ὅσα
εἶπεν·
ὅσα
ὠδύρατο·
ὅτι |
[6, 19] |
τὰ
ἀρχαῖα
ποιεῖ·
ἀτιμίᾳ
γὰρ
|
ἔρωτος |
σύμμαχός
ἐστι
θυμός.
~Ὁ
Θέρσανδρος |
[6, 17] |
ἐλπίδος
εἰς
τὸ
τυχεῖν
ἔρωτος
|
ἐς |
πειθὼ
ῥᾴδιος·
τὸ
γὰρ
ἐπιθυμοῦν, |
[6, 17] |
ἐπ´
αὐτόν·
ἂν
δ´
ἅπαξ
|
ἐς |
ταὐτὸν
ἔλθῃς
(πολλῷ
γὰρ
διαφέρεις |
[6, 11] |
ἐγεγόνει
δὲ
ἡμερώτερος,
καὶ
αὐτὸν
|
ἔσαινε |
τῶν
λεγομένων
τὸ
πιθανόν,
καὶ |
[6, 1] |
μοι,
φίλτατε,
σώζοιο
καὶ
τὴν
|
ἐσθῆτα |
ταύτην
φύλαττε
μνήμην·
ἐμοὶ
δὲ |
[6, 1] |
ἔχειν.
σὺ
δὲ
ἔνδυθι
τὴν
|
ἐσθῆτα
|
τὴν
ἐμὴν
καὶ
κλέπτε
τὸ |
[6, 5] |
~Ἐν
τούτῳ
δὲ
ἐγὼ
τὴν
|
ἐσθῆτα |
τῆς
Μελίτης
εἶχον
ἠμφιεσμένος·
καὶ |
[6, 4] |
τῷ
παραλόγῳ
τῆς
συμφορᾶς
ἐκπλαγεῖσα
|
ἐσιώπησεν· |
ὁ
δὲ
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον |
[6, 1] |
σοι
παρέσται.
ταῦτα
ἅμα
λέγουσα
|
ἐσκεύασέ |
με
ὡς
ἑαυτὴν
καὶ
καταφιλοῦσα, |
[6, 15] |
μὲν
Σωσθένης
ἐπὶ
τὸν
Θέρσανδρον
|
ἔσπευδεν, |
οἱ
δὲ
ἀμφὶ
τὸν
Σάτυρον |
[6, 2] |
ἀντὶ
παρθένου
παροιμίας,
ἐξεπλάγη
καὶ
|
ἔστη |
σιωπῇ.
λέγει
οὖν
πρὸς
αὐτόν· |
[6, 15] |
τῶν
θυρῶν,
ἀκούουσιν
αὐτῆς
ποτνιωμένης.
|
ἔστησαν |
οὖν
ἀψοφητὶ
κατόπιν
τῶν
θυρῶν. |
[6, 19] |
ποιεῖ·
ἀτιμίᾳ
γὰρ
ἔρωτος
σύμμαχός
|
ἐστι |
θυμός.
~Ὁ
Θέρσανδρος
οὖν,
τὸ |
[6, 12] |
δὲ
οὐδὲν
μέλει
τούτων,
εἴτε
|
ἐστὶ |
καὶ
Κόδρου
εὐγενέστερος
εἴτε
Κροίσου |
[6, 17] |
δοκῶ,
ὁ
λῃστὴς
καὶ
φαρμακεύς
|
ἐστι. |
Μελίτη
φιλεῖ,
Λευκίππη
φιλεῖ.
ὄφελον, |
[6, 16] |
οὐ
καλοῦμαι
Λάκαινα.
ὕβρις
αὕτη
|
ἐστὶ |
πειρατική·
λελῄστευμαι
καὶ
τοὔνομα.
ἀνήρ |
[6, 19] |
ἀλλήλων
πάροικος
ἡ
τοῦ
πυρός
|
ἐστι |
πηγή.
ὁ
μὲν
γὰρ
εἰς |
[6, 13] |
χρηστὸν
ἄνδρα·
ὀργισθεὶς
γὰρ
ἀφόρητός
|
ἐστι. |
χρηστότης
γὰρ
τυγχάνουσα
μὲν
χάριτος
|
[6, 3] |
σοι,
ὥστε
τοσοῦτον
κάλλος
λαβεῖν.
|
ἔστι |
δὲ
νῦν
ἐν
τοῖς
ἀγροῖς, |
[6, 7] |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
δακρύων
ἐγκύους
εἶχεν.
|
ἔστι |
μὲν
γὰρ
φύσει
δάκρυον
ἐπαγωγότατον
|
[6, 10] |
ἡ
Φήμη
τῆς
Διαβολῆς.
καὶ
|
ἔστι |
μὲν
ἡ
Διαβολὴ
μαχαίρας
ὀξυτέρα, |
[6, 19] |
ὁ
θυμὸς
ἄλλο
πῦρ,
καὶ
|
ἔστι |
τὴν
μὲν
φύσιν
ἐναντιώτατον,
τὴν |
[6, 9] |
καὶ
ἀνεμνήσθην
σου
καὶ
παρέσχον
|
ἑστίαν, |
Τάχα,
λέγουσα,
καὶ
Θέρσανδρος
οὕτω |
[6, 11] |
γὰρ
ἅπαξ
ἐμπεσοῦσα
ψυχῇ
δυσέκλειπτόν
|
ἐστιν. |
ἐθορυβήθη
οὖν
ὅτι
τὴν
κόρην |
[6, 12] |
χρηστότης·
τὴν
δὲ
ἡλικίαν
οἷός
|
ἐστιν |
εἶδες,
ὅτι
νέος
καὶ
καλός, |
[6, 12] |
σοι
καὶ
τὸν
Θέρσανδρον
ὅστις
|
ἐστὶν |
εἰπεῖν,
ὡς
ἂν
μᾶλλον
ἡσθείης. |
[6, 19] |
ἰδίαν
ἀρχὴν
ἐκπηδῆσαι
θέλων
οὐκέτι
|
ἐστὶν |
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ
μισεῖν
ἀναγκάζεται
τὸ |
[6, 1] |
αὐταῖς
ταῖς
θύραις,
ᾧ
προστεταγμένον
|
ἐστὶν |
ἐξ
ἐμοῦ
κομίσαι
σε
εἰς |
[6, 7] |
τὸ
δὲ
μέλαν
πορφύρεται,
καὶ
|
ἔστιν |
ὅμοιον
τὸ
μὲν
ἴῳ,
τὸ |
[6, 12] |
ἐμοὶ
καὶ
Θερσάνδρῳ
κοινόν·
καλὸς
|
ἔστω |
Μελίτῃ
καὶ
πλούσιος
τῇ
πόλει, |
[6, 9] |
τῶν
ἐκ
τῆς
θαλάσσης
σωζομένων
|
ἔσχατος· |
ἐχαριζόμην
σοὶ
τιμῶσα
τοῦτον.
ἔπλευσεν |
[6, 13] |
κατέλεγε
τὴν
ναυαγίαν,
ἐκθειάζων
ὡς
|
ἐσώθη, |
καὶ
τερατευόμενος
ὑπὲρ
τὸν
δελφῖνα |
[6, 11] |
αὐτὸν
περὶ
τοῦ
κάλλους
πολλὰ
|
ἐτερατευσάμην
|
καὶ
τὴν
ψυχὴν
αὐτοῦ
φαντασίας |
[6, 17] |
οὐχ
εὗρε,
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
δὲ
|
ἕτερον, |
τὸν
πρότερον
τῆς
ψυχῆς
ἀπήλειψε. |
[6, 17] |
οἶδε
μόνον
καὶ
οὐ
κεκοινώνηκεν
|
ἑτέρῳ, |
βόσκει
τὴν
ψυχὴν
ἐπ´
αὐτόν· |
[6, 3] |
ἔμελλεν
ἀποπέμψειν·
ἡ
τύχη
δὲ
|
ἐτήρησέ |
σοι,
ὥστε
τοσοῦτον
κάλλος
λαβεῖν. |
[6, 7] |
δὲ
δάκρυον
εἰς
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
|
ἐτήρησεν, |
ὁραθῆναι
δὲ
εὔχεται,
καὶ
ἀποψήσασθαι |
[6, 8] |
αὐτὴν
εἰς
τὴν
ἐπάνοδον,
μηδὲν
|
ἔτι |
δεομένην
φαρμάκων.
ὡς
οὖν
ἧκεν |
[6, 13] |
χρηστότης
γὰρ
τυγχάνουσα
μὲν
χάριτος
|
ἔτι |
μᾶλλον
αὔξεται,
προπηλακισθεῖσα
δὲ
εἰς |
[6, 5] |
καὶ
πλῆθος
τῶν
παννυχιζόντων
συνέρρεεν.
|
ἔτι |
μᾶλλον
οὖν
ὁ
Θέρσανδρος
ἐδεινοπάθει, |
[6, 9] |
τιμῶσα
τοῦτον.
ἔπλευσεν
ὥσπερ
σύ·
|
ἐτίμων, |
φίλτατε,
τῆς
σῆς
συμφορᾶς
τὴν |
[6, 4] |
ἔρχεται
καὶ
λέγει
τὰ
πεπραγμένα.
|
ἔτυχε |
δὲ
ὁ
Θέρσανδρος
ἐπανιὼν
εἰς |
[6, 9] |
ἐνταῦθα
συνεπηγόμην·
ὁ
λόγος
ἀληθής.
|
ἔτυχε |
μὲν
πενθῶν
γυναῖκα,
ἡ
δ´ |
[6, 5] |
λάφυρα.
ὁ
μὲν
οὖν
νεανίσκος
|
ἔτυχε |
προηγούμενος
καὶ
προϊδὼν
ἀποφεύγει,
μὴ |
[6, 10] |
τὰς
θεραπαίνας
ἀγαγεῖν,
αἷς
συναπελθοῦσα
|
ἔτυχεν, |
ἂν
μὴ
παραγένηται
περὶ
τὴν |
[6, 8] |
~Ἐν
ᾧ
δὲ
ταῦτα
ἐπράττετο,
|
ἔτυχεν |
ἐπὶ
τὴν
Λευκίππην
μετὰ
τὴν |
[6, 6] |
κειμένην,
ἐν
νῷ
καθεστηκυῖαν
ὧν
|
ἔτυχεν |
ὁ
Σωσθένης
εἰπών,
ἐμφαίνουσαν
τοῖς |
[6, 18] |
εἰσέρχεται
σχηματίσας
ἑαυτὸν
εἰς
τὸ
|
εὐαγωγότερον |
πρὸς
θέαν,
ὡς
ᾤετο.
ἐπεὶ |
[6, 12] |
τούτων,
εἴτε
ἐστὶ
καὶ
Κόδρου
|
εὐγενέστερος |
εἴτε
Κροίσου
πλουσιώτερος.
τί
μοι |
[6, 18] |
ὡς
ἐλεύθερος
ποιεῖς
οὔτε
ὡς
|
εὐγενής. |
καὶ
σὺ
ἐμιμήσω
Σωσθένην·
ἄξιος |
[6, 8] |
μετὰ
τὴν
πρός
με
ὁμιλίαν
|
εὐθὺς |
εἰς
τοὺς
ἀγροὺς
τὴν
Μελίτην |
[6, 14] |
αὐτοὺς
ἡ
Μελίτη)
τῆς
νυκτὸς
|
εὐθὺς
|
ἐπὶ
τὸ
οἴκημα
σπουδῇ
παρῆσαν. |
[6, 3] |
ἐπάγει
γάρ
μοι
τὸν
Θέρσανδρον
|
εὐθὺς |
παρελθόντα.
μεταπεισθεὶς
γὰρ
ὑπὸ
τοῦ |
[6, 10] |
Φήμη
τῷ
τοξεύματι
ῥεῖ
μὲν
|
εὐθὺς |
πολλὴ
καὶ
ἐπικλύζει
τὰ
ὦτα |
[6, 17] |
(πολλῷ
γὰρ
διαφέρεις
ἐκείνου
εἰς
|
εὐμορφίαν) |
ἐπιλήσεται
τέλεον
αὐτοῦ.
παλαιὸν
γὰρ |
[6, 1] |
ὡς
ἑαυτὴν
καὶ
καταφιλοῦσα,
Ὡς
|
εὐμορφότερος, |
ἔφη,
παρὰ
πολὺ
γέγονας
τῇ |
[6, 21] |
γέλωτος·
παρθένος
τοσούτοις
συννυκτερεύσασα
πειραταῖς·
|
εὐνοῦχοί |
σοι
γεγόνασιν
οἱ
λῃσταί·
φιλοσόφων |
[6, 17] |
δὲ
ἀπόντος,
ἕως
καινὸν
οὐχ
|
εὗρε, |
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα
δὲ
ἕτερον,
τὸν |
[6, 10] |
αὖθις,
εἰ
ζητήσει
ὁ
Θέρσανδρος
|
εὑρεῖν |
τὴν
ἀλήθειαν,
τὰς
θεραπαίνας
ἀγαγεῖν, |
[6, 8] |
τὸ
μὲν
ἀληθὲς
οὐκ
εἶχεν
|
εὑρεῖν, |
ὑπενόει
δὲ
τὸν
Σωσθένην.
βουλομένη |
[6, 1] |
οὗ
καὶ
Κλεινίαν
καὶ
Σάτυρον
|
εὑρήσεις |
καὶ
Λευκίππη
σοι
παρέσται.
ταῦτα |
[6, 22] |
κἂν
καταφλέγῃς,
οὐχ
οὕτως
θερμὸν
|
εὑρήσεις |
τὸ
πῦρ.
|
[6, 9] |
εἶχε·
τὴν
γὰρ
ἄνθρωπον
ἥκοντες
|
εὕρομεν. |
διὰ
τοῦτο
ἠκολούθησέ
μοι.
ἔχεις |
[6, 19] |
νικᾶν,
ὅταν
εἰς
τὴν
ἐπιθυμίαν
|
εὐτυχῇ. |
ἢν
δὲ
αὐτὸν
ἀτιμάσῃ
τὸ |
[6, 11] |
ἀνάστηθι,
καὶ
θῦε
ἐπὶ
τοῖς
|
εὐτυχήμασιν |
Ἀφροδίτῃ·
μνημόνευε
δὲ
κἀμοῦ.
~Καὶ |
[6, 12] |
Λευκίππη,
Τοιαῦτά
σοι,
ἔφη,
γένοιτο
|
εὐτυχήματα, |
οἷά
μοι
κομίζων
πάρει.
ὁ |
[6, 4] |
φέρων
σωρὸν
ἀγαθῶν·
ἀλλ´
ὅπως
|
εὐτυχήσασα |
μὴ
ἐπιλήσῃ
μου.
μὴ
γὰρ |
[6, 20] |
πρῶτον
ἐλπίζων
εἰς
τὸν
ἔρωτα
|
εὐτυχήσειν, |
ὅλος
Λευκίππης
δοῦλος
ἦν·
ἀτυχήσας |
[6, 20] |
σοι
καὶ
λαλῶ
καὶ
μεγάλην
|
εὐτυχίαν |
δοκεῖς
τὸν
σὸν
καταφιλῆσαι
δεσπότην, |
[6, 5] |
γε
ἀγαθῶν
ἥκιστα
ἐκ
μαντείας
|
εὐτυχοῦμεν. |
οὐδὲν
οὖν
ὑγιὲς
ἐνενόουν
περὶ |
[6, 9] |
ἔπλευσε
δὲ
καὶ
αὐτὸς
οὐκ
|
εὐτυχῶς, |
ἀλλὰ
πᾶς
ὁ
φόρτος
αὐτοῦ |
[6, 7] |
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ἐτήρησεν,
ὁραθῆναι
δὲ
|
εὔχεται, |
καὶ
ἀποψήσασθαι
δυνάμενος
οὐκ
ἐθέλει, |
[6, 18] |
τὴν
ἐλπίδα.
~Διαλιπὼν
οὖν
ὀλίγον
|
ἐφ´ |
οἷς
πρὸς
ἑαυτὴν
ἐλάλησεν
ἡ |
[6, 4] |
καλεσαμένους
ὅτι
πορρωτάτω
διατρίβειν
ἔχοντας
|
ἐφ´ |
ὁμιλίᾳ·
δύο
δὲ
ἄλλους
διάγων, |
[6, 12] |
~Καὶ
ἡ
Λευκίππη,
Τοιαῦτά
σοι,
|
ἔφη, |
γένοιτο
εὐτυχήματα,
οἷά
μοι
κομίζων |
[6, 2] |
ἦν
ὄνομα
τῷ
φύλακι)
Πάνυ,
|
ἔφη, |
δέσποινα,
τὸ
σοὶ
δοκοῦν
κἀμοὶ
|
[6, 17] |
Ἀλλ´
οὐ
μαλακιστέον,
ὁ
Σωσθένης
|
ἔφη, |
δέσποτα,
πρὸς
τὸ
ἔργον,
ἀλλ´ |
[6, 13] |
σπουδάσας
εἶπε·
Παίζεις·
Ποῖ
παίζω·
|
ἔφη· |
ἔα
με,
ἄνθρωπε,
μετὰ
τῆς |
[6, 7] |
δὲ
ἧκε
πρός
με
κατορθώσας,
|
ἔφη. |
ἐπὶ
τούτοις
ἀπηλλάττετο.
~Ἐν
ᾧ |
[6, 13] |
μυθολογοῦντα
πρὸς
αὐτὸν
εἶπε,
Σκέψαι,
|
ἔφη, |
κατὰ
σοῦ
τί
ἄμεινον,
καὶ |
[6, 13] |
οὖσα
ἐν
πειρατηρίῳ.
Δοκεῖς
μοι,
|
ἔφη, |
μαίνεσθαι
μανίαν
ἀνήκεστον.
πειρατήριον
ταῦτα
|
[6, 1] |
ἑαυτὴν
καὶ
καταφιλοῦσα,
Ὡς
εὐμορφότερος,
|
ἔφη, |
παρὰ
πολὺ
γέγονας
τῇ
στολῇ· |
[6, 9] |
δεδεμένον·
ἡ
Μελίτη,
Ποῖον
μοιχόν·
|
ἔφη. |
τί
πάσχεις·
εἰ
γὰρ
θέλεις, |
[6, 1] |
ἦν
αὕτη
τῶν
πιστῶν
καὶ
|
ἐφήδρευε |
ταῖς
θύραις.
ὡς
δὲ
εἰσῆλθε, |
[6, 14] |
τρυτάνης
ἐλπίδος
καὶ
φόβου,
καὶ
|
ἐφοβεῖτό |
μου
τὸ
ἐλπίζον
καὶ
ἤλπιζε |
[6, 16] |
μὲν
ὡς
περὶ
ἀνδρὸς
ἐμαυτῆς,
|
ἐφοβούμην |
μή
τί
σοι
κινήσω
κακόν, |
[6, 2] |
ἐὰν
δὲ
νομίσῃς
φυγεῖν
βέλτιον,
|
ἐφόδιον. |
καὶ
ὁ
Πασίων
(τοῦτο
γὰρ |
[6, 3] |
πιστεύσειας
ἀκούων,
ὡς
ἰδών.
ταύτην
|
ἐφύλαττόν |
σοι·
καὶ
γὰρ
ἠκηκόειν
ζῶντά |
[6, 9] |
ἐκ
τῆς
θαλάσσης
σωζομένων
ἔσχατος·
|
ἐχαριζόμην |
σοὶ
τιμῶσα
τοῦτον.
ἔπλευσεν
ὥσπερ |
[6, 19] |
δὲ
καὶ
ἔρως
δύο
λαμπάδες·
|
ἔχει |
γὰρ
καὶ
ὁ
θυμὸς
ἄλλο |
[6, 7] |
αὐτὴν
θεράπευσον·
ὁρᾷς
γὰρ
ὡς
|
ἔχει
|
λύπης·
ὥστε
ὑπεκστήσομαι
καὶ
μάλα |
[6, 15] |
θαρρείτω.
τὸ
γὰρ
ἐμὸν
οὕτως
|
ἔχει |
πρὸς
αὐτήν,
ὡς
ἀθάνατον
εἶναι. |
[6, 15] |
Θέρσανδρος
τὸν
Σωσθένην,
ἐπυνθάνετο
πῶς
|
ἔχει |
τὰ
κατὰ
τὴν
κόρην
εἰς |
[6, 13] |
γὰρ
περιττὸν
εἰς
φιλανθρωπίαν
ἴσον
|
ἔχει |
τὸν
θυμὸν
εἰς
τιμωρίαν.
τὰ |
[6, 15] |
ἡγοῦμαι
τὴν
ἄρνησιν
αὐτῆς
οὕτως
|
ἔχειν |
ἁπλῶς,
ἀλλ´
ὑπονοεῖν
μοι
δοκεῖ |
[6, 2] |
σοὶ
δοκοῦν
κἀμοὶ
δοκεῖ
καλῶς
|
ἔχειν. |
ἔδοξεν
οὖν
τῇ
Μελίτῃ
τὸ |
[6, 1] |
μέρους,
ἀλλ´
ἤδη
νόμιζε
Λευκίππην
|
ἔχειν. |
σὺ
δὲ
ἔνδυθι
τὴν
ἐσθῆτα
|
[6, 9] |
εὕρομεν.
διὰ
τοῦτο
ἠκολούθησέ
μοι.
|
ἔχεις |
τὸν
Σωσθένην,
πάρεστιν
ἡ
γυνὴ |
[6, 1] |
τὴν
σὴν
κατάλιπε,
ὡς
ἂν
|
ἔχοιμι |
ἐνδυομένη
σοι
περικεχύσθαι.
δίδωσι
δέ |
[6, 18] |
ἄλλοτε
ἄλλα
ῥήματα
συνάπτων
οὐκ
|
ἔχοντα |
νοῦν.
τοιοῦτοι
γὰρ
οἱ
ἐρῶντες, |
[6, 4] |
καὶ
καλεσαμένους
ὅτι
πορρωτάτω
διατρίβειν
|
ἔχοντας |
ἐφ´
ὁμιλίᾳ·
δύο
δὲ
ἄλλους |
[6, 18] |
τὴν
ψυχὴν
εἰς
τὸ
ἐρώμενον
|
ἔχοντες, |
τῇ
γλώττῃ
μόνον
χωρὶς
ἡνιόχου |
[6, 20] |
αὐτῷ,
πῶς
πρὸς
τὰς
αἰκίας
|
ἔχω· |
σὺ
γάρ
με
καὶ
μᾶλλον |
[6, 22] |
καὶ
γυνή,
καὶ
ἓν
ὅπλον
|
ἔχω |
τὴν
ἐλευθερίαν,
ἣ
μήτε
πληγαῖς |
[6, 5] |
ἔπεισι
καὶ
τῆς
σῆς
γυναικὸς
|
ἔχων |
λάφυρα.
ὁ
μὲν
οὖν
νεανίσκος |
[6, 7] |
δὲ
ἡδὺς
καὶ
τοῦ
μέλανος
|
ἔχων |
τὴν
βαφὴν
ἠρέμα
τῷ
λευκῷ |
[6, 9] |
τῶν
λεχθέντων
ἕκαστον.
εἴ
τι
|
ἐψευσάμην, |
μεμοίχευμαι.
~Ταῦτα
δὲ
ἔλεγε,
προσποιησαμένη |
[6, 10] |
ἂν
μὴ
παραγένηται
περὶ
τὴν
|
ἕω, |
λεγούσας,
ὅπερ
ἦν,
οὐδαμοῦ
φαίνεσθαι |
[6, 14] |
Λευκίππης,
εἰ
παραγένοιτο,
περὶ
τὴν
|
ἕω |
σπουδῇ
πρός
με
ἥκειν,
καὶ |
[6, 7] |
εἴπῃς
τὰ
εἰκότα
περὶ
ἐμοῦ·
|
ἕωθεν |
δὲ
ἧκε
πρός
με
κατορθώσας, |
[6, 3] |
γὰρ
Σωσθένης
ὁ
τὴν
Λευκίππην
|
ἐωνημένος, |
ὃν
ἡ
Μελίτη
τῆς
τῶν |
[6, 3] |
αὐτὸν
τῆς
Μελίτης
ἀπαγάγοι·
Κόρην
|
ἐωνησάμην, |
ὦ
δέσποτα,
καλήν,
ἀλλὰ
χρῆμά |
[6, 4] |
τοὺς
ἀγρούς,
καὶ
τὴν
καλύβην
|
ἑωρακώς, |
ἔνθα
ἡ
Λευκίππη
διανυκτερεύειν
ἔμελλε, |
[6, 17] |
παρὸν
φιλεῖ,
τοῦ
δὲ
ἀπόντος,
|
ἕως |
καινὸν
οὐχ
εὗρε,
μνημονεύει·
προσλαβοῦσα |