Livre, Chapitre
[6, 13]	εἶπε· Παίζεις· Ποῖ παίζω· ἔφη·	ἔα	με, ἄνθρωπε, μετὰ τῆς ἐμαυτῆς
[6, 7]	ὅσῳ θαλερώτερον, τοσούτῳ καὶ γοητότερον.	ἐὰν	δὲ ἡ δακρύουσα ᾖ καὶ
[6, 7]	καὶ ἄγροικος, προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν·	ἐὰν	δὲ ἡδὺς καὶ τοῦ μέλανος
[6, 2]	ἂν ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος·	ἐὰν	δὲ νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον, ἐφόδιον.
[6, 16]	ἐμοὶ λεγούσῃ. φοβοῦμαι δὲ καὶ	ἐὰν	πιστεύσῃς περὶ Κλειτοφῶντος, μὴ τὸ
[6, 18]	οὖν ὀλίγον ἐφ´ οἷς πρὸς	ἑαυτὴν	ἐλάλησεν ἡ Λευκίππη, ὡς μὴ
[6, 1]	ἅμα λέγουσα ἐσκεύασέ με ὡς	ἑαυτὴν	καὶ καταφιλοῦσα, Ὡς εὐμορφότερος, ἔφη,
[6, 17]	ὅσα εἶπεν· ὅσα ὠδύρατο· ὅτι	ἑαυτὴν	κατεμέμψατο. ὁ μοιχός μου κρατεῖ
[6, 16]	μέλει γυναικὶ περὶ τῶν οὐχ	ἑαυτῆς·	ποσάκις ἐμαυτὴν ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ
[6, 18]	ὑπ´ αὐτῆς εἰρημένων, εἰσέρχεται σχηματίσας	ἑαυτὸν	εἰς τὸ εὐαγωγότερον πρὸς θέαν,
[6, 18]	ἧττον περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον	ἐβιάζετο·	ἡ δὲ ἀντικατεδύετο καὶ ἔκρυπτε
[6, 16]	τῶν οὐχ ἑαυτῆς· ποσάκις ἐμαυτὴν	ἐβιασάμην,	ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον τὴν γλῶσσαν
[6, 9]	Θέρσανδρος εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν	ἐβόα	πάλιν, Τὸν μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ,
[6, 11]	τε ἔθιγε καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν.	ἐγεγόνει	δὲ ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν ἔσαινε
[6, 17]	ἐπιθυμοῦν, σύμμαχον ὃ θέλει λαβόν,	ἐγείρει	τὴν ἐλπίδα. ~Διαλιπὼν οὖν ὀλίγον
[6, 11]	καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ φαντασίας	ἐγέμισα.	τί κλαίεις· ἀνάστηθι, καὶ θῦε
[6, 8]	περὶ τῆς Λευκίππης, ὡς ἀφανὴς	ἐγένετο,	νέφος αὐτῇ κατεχύθη λύπης. καὶ
[6, 18]	τὰ φιλήματα. ὡς δὲ χρόνος	ἐγένετο	τῇ τῆς χειρὸς πάλῃ, φιλονεικία
[6, 15]	Λευκίππης δωμάτιον. ἐπεὶ δὲ πλησίον	ἐγένοντο	τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν αὐτῆς ποτνιωμένης.
[6, 10]	κόρην· οὕτω γὰρ αὐτῇ ἦν	ἐγκεῖσθαι	πρὸς τὴν ζήτησιν φανερῶς, ὡς
[6, 5]	εἰς τὸ δεσμωτήριον καὶ παραδίδωσιν,	ἔγκλημα	μοιχείας ἐπιφέρων. ἐμὲ δὲ ἐλύπει
[6, 7]	τοῖς δάκρυσιν ὑγρανθῇ, ἔοικε πηγῆς	ἐγκύμονι	μαζῷ. χεομένης δὲ τῆς τῶν
[6, 7]	ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων	ἐγκύους	εἶχεν. ἔστι μὲν γὰρ φύσει
[6, 22]	μέτρια ταῦτα· τὸ δὲ μεῖζον	ἐγκώμιον·	Καὶ μετὰ Θέρσανδρον παρθένος, τὸν
[6, 22]	τετολμήκασιν οἱ λῃσταί· λανθάνεις δὲ	ἐγκώμιόν	μοι διδοὺς πλεῖον διὰ ταύτης
[6, 12]	τί μοι καταλέγεις σωρὸν ἀλλοτρίων	ἐγκωμίων·	τότε ἐπαινέσω Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα
[6, 10]	τὸν ἀφανισμὸν τῆς Λευκίππης μὴ	ἐγνωκέναι,	ταμιευσαμένη αὖθις, εἰ ζητήσει ὁ
[6, 11]	τὸ δὲ κατόρθωμα τοῦτο ἐμόν.	ἐγὼ	γάρ σου πρὸς αὐτὸν περὶ
[6, 14]	μὲν δὴ τούτους ἀπήλασεν ἄκοντας,	ἐγὼ	δὲ ἐντειλάμενος αὐτοῖς περὶ τῆς
[6, 22]	σοι καὶ ὁ σύμβουλος Σωσθένης.	ἐγὼ	δὲ καὶ γυμνὴ καὶ μόνη
[6, 22]	κατακαίεται. οὐκ ἀφήσω ποτὲ ταύτην	ἐγώ.	κἂν καταφλέγῃς, οὐχ οὕτως θερμὸν
[6, 2]	αὐτήν, ἐπειδὰν ἔξω γένωμαι θυρῶν.	~Ἐγὼ	μὲν δὴ τοῦτον τὸν τρόπον
[6, 5]	μοι πάντα καὶ μεστὰ δείματος.	ἐγὼ	μὲν οὖν οὕτως εἶχον τὴν
[6, 20]	ἀκκίζῃ καὶ σχηματίζῃ πρὸς ἀπόνοιαν·	ἐγὼ	μέν σε καὶ πεπορνεῦσθαι δοκῶ·
[6, 16]	ἄλλη γυνή, κἂν ἡ ἄστοργος	ἐγὼ	πεπίστευκα· μετὰ τοσοῦτον ἰδοῦσά σε
[6, 5]	χωρεῖν ἔμελλεν. ~Ἐν τούτῳ δὲ	ἐγὼ	τὴν ἐσθῆτα τῆς Μελίτης εἶχον
[6, 16]	καὶ ποῦ καθεῖργμαι, οὐδὲ γὰρ	ἐγὼ	τίς σὲ κατέχει τύχη, ἀλλὰ
[6, 7]	τι καὶ τῷ Θερσάνδρῳ συμβεβήκει·	ἐδάκρυε	γὰρ πρὸς ἐπίδειξιν, παθὼν μέν
[6, 2]	οὐκ ἐθελήσῃς ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα ταύτης	ἐδεήθην	τῆς κλοπῆς, ἀλλ´ ἵνα σοι
[6, 5]	ἔτι μᾶλλον οὖν ὁ Θέρσανδρος	ἐδεινοπάθει,	ῥητὰ μὲν καὶ ἄρρητα βοῶν,
[6, 3]	κατεῖχε πλῆθος ἀνθρώπων. κἀγὼ μὲν	ἐδόκουν	τοῦτο μόνον εἶναι τὸ δεινόν·
[6, 18]	Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν ψυχήν, καὶ	ἔδοξεν	αὐτῷ τότε καλλίων γεγονέναι. θρέψας
[6, 2]	δοκοῦν κἀμοὶ δοκεῖ καλῶς ἔχειν.	ἔδοξεν	οὖν τῇ Μελίτῃ τὸ νῦν
[6, 19]	αὑτῷ λάβῃ καὶ τῆς οἰκείας	ἕδρας	ἐκπεσόντα κατάσχῃ, φύσει γε ὢν
[6, 5]	τῶν λόγων αἰκία· καὶ γὰρ	ἐθάρρουν	τῷ λόγῳ περιέσεσθαι μὴ μοιχὸς
[6, 9]	καὶ ἄλλους ἔθρεψα νεναυαγηκότας· πόσους	ἔθαψα	τῆς θαλάσσης νεκρούς, εἰ ξύλον
[6, 1]	τῇ στολῇ· τοιοῦτον Ἀχιλλέα ποτ´	ἐθεασάμην	ἐν γραφῇ. ἀλλά μοι, φίλτατε,
[6, 7]	εὔχεται, καὶ ἀποψήσασθαι δυνάμενος οὐκ	ἐθέλει,	ἀλλὰ τὸ δάκρυον ὡς δύναται
[6, 20]	καὶ ἡ Λευκίππη· Κἂν τυραννεῖν	ἐθέλῃς,	κἀγὼ τυραννεῖσθαι, πλὴν οὐ βιάσῃ.
[6, 2]	Οὐκ ἀπιστοῦσά σοι μὴ οὐκ	ἐθελήσῃς	ἀφεῖναι Κλειτοφῶντα ταύτης ἐδεήθην τῆς
[6, 11]	θύρας. ~Ἅμα λέγουσα χειρός τε	ἔθιγε	καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει δὲ
[6, 11]	ἅπαξ ἐμπεσοῦσα ψυχῇ δυσέκλειπτόν ἐστιν.	ἐθορυβήθη	οὖν ὅτι τὴν κόρην ἤκουσεν
[6, 9]	τὰ ναυάγια. πόσους καὶ ἄλλους	ἔθρεψα	νεναυαγηκότας· πόσους ἔθαψα τῆς θαλάσσης
[6, 9]	Ποῖον μοιχόν· ἔφη. τί πάσχεις·	εἰ	γὰρ θέλεις, τὴν μανίαν ἀφείς,
[6, 7]	τὴν λύπην εἰς κάλλος νενικηκότα·	εἰ	δὲ ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα, καινὸν
[6, 9]	λέγουσα, τὶς κἀκεῖνον ἐλεήσει γυνή.	εἰ	δὲ τῷ ὄντι τέθνηκε κατὰ
[6, 22]	οὐδεὶς αὐτῶν ἦν οὕτως ὑβριστής.	εἰ	δὲ ὑμεῖς τοιαῦτα ποιεῖτε, ἀληθινὸν
[6, 16]	κακόν, παροξύνασα Θέρσανδρον ἐπὶ σέ.	εἰ	δὲ ὡς περὶ ξένου τινός,
[6, 10]	Λευκίππης μὴ ἐγνωκέναι, ταμιευσαμένη αὖθις,	εἰ	ζητήσει ὁ Θέρσανδρος εὑρεῖν τὴν
[6, 3]	ἀπεσταλμένη. πρὶν οὖν αὖθις ἐπανελθεῖν,	εἰ	θέλεις, κατακλείσας αὐτὴν φυλάξω σοι,
[6, 16]	ἀλλ´ οὐκ εἶχον ὅπως πύθωμαι.	εἰ	μὲν ὡς περὶ ἀνδρὸς ἐμαυτῆς,
[6, 18]	λοιποῦ, μηδὲ ἐλπίσῃς τυχεῖν, πλὴν	εἰ	μὴ γένῃ Κλειτοφῶν. ~Ταῦτα ἀκούσας
[6, 9]	πόσους ἔθαψα τῆς θαλάσσης νεκρούς,	εἰ	ξύλον ἐκ ναυαγίας τῇ γῇ
[6, 14]	ἐντειλάμενος αὐτοῖς περὶ τῆς Λευκίππης,	εἰ	παραγένοιτο, περὶ τὴν ἕω σπουδῇ
[6, 15]	ἐπείγομαι μαθεῖν περὶ τῆς κόρης,	εἰ	τῷ ὄντι γυνὴ τυγχάνει τοῦ
[6, 9]	ἀγρούς. ἐξέτασον τῶν λεχθέντων ἕκαστον.	εἴ	τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα δὲ
[6, 18]	θέαν, ὡς ᾤετο. ἐπεὶ δὲ	εἶδε	τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν ψυχήν,
[6, 4]	δύο δὲ ἄλλους διάγων, ὡς	εἶδε	τὴν Λευκίππην μόνην, εἰσπηδήσας καὶ
[6, 15]	Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ. ὡς δὲ	εἶδεν	ὁ Θέρσανδρος τὸν Σωσθένην, ἐπυνθάνετο
[6, 12]	ἡσθείης. Μελίτης μὲν ἀνήρ, ἣν	εἶδες	ἐν τοῖς ἀγροῖς· γένει δὲ
[6, 12]	τὴν δὲ ἡλικίαν οἷός ἐστιν	εἶδες,	ὅτι νέος καὶ καλός, ὃ
[6, 10]	εἰς τὸν νεανίσκον τιμῆς, οὐκ	εἰδότων	τῶν πολλῶν τὴν αἰτίαν τῆς
[6, 9]	αὐτῷ καταγορεύει καὶ ὡς ἐνταῦθα	εἴη	παρά τινι τῶν ἡμετέρων ἐπιτρόπων·
[6, 8]	ἤκουσε τὰ περὶ ἐμοῦ, ὡς	εἴην	εἰς τὸ δεσμωτήριον ἐμβληθείς, εἶτα
[6, 7]	μάλα ἄκων, ὡς μὴ ὀχληρὸς	εἴην.	ὅταν δὲ ἡμερώτερον διατεθῇ, τότε
[6, 9]	φίλτατε, τῆς σῆς συμφορᾶς τὴν	εἰκόνα.	πῶς οὖν ἐνταῦθα συνεπηγόμην· ὁ
[6, 6]	τε γὰρ ἐξέλαμψε τοῖς ὀφθαλμοῖς	εἰκόνα	χαρᾶς καὶ ἀνιαθεὶς συνέστειλε τὸ
[6, 7]	παθὼν μέν τι, κατὰ τὸ	εἰκός,	ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος δὲ πρὸς τὴν
[6, 2]	τὸν φύλακα. κἀκεῖνος, ὡς τὸ	εἰκός,	θέαμα ἰδὼν παραδοξότατον τῆς κατὰ
[6, 7]	πάλιν, ἐξιών, Ὅπως εἴπῃς τὰ	εἰκότα	περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν δὲ ἧκε
[6, 18]	τῆς κόμης λαβόμενος, τῇ μὲν	εἷλκεν	εἰς τοὐπίσω, τῇ δὲ εἰς
[6, 7]	δὲ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν ἔνδον	εἱλούμενα	γελᾷ. τοιαῦτα Λευκίππης ἦν τὰ
[6, 16]	ἀνδράποδον εἶναι, Θέρσανδρε. στρατηγοῦ θυγάτηρ	εἰμὶ	Βυζαντίων, πρώτου Τυρίων γυνή· οὔκ
[6, 16]	Βυζαντίων, πρώτου Τυρίων γυνή· οὔκ	εἰμι	Θετταλή· οὐ καλοῦμαι Λάκαινα. ὕβρις
[6, 5]	τῷ λόγῳ περιέσεσθαι μὴ μοιχὸς	εἶναι,	γῆμαι δὲ ἐμφανῶς. δέος δέ
[6, 15]	ἔχει πρὸς αὐτήν, ὡς ἀθάνατον	εἶναι.	ἓν δὲ μόνον φοβοῦμαι καὶ
[6, 16]	ἀλήθειαν· μή με νομίσῃς ἀνδράποδον	εἶναι,	Θέρσανδρε. στρατηγοῦ θυγάτηρ εἰμὶ Βυζαντίων,
[6, 11]	οὖν ὅτι τὴν κόρην ἤκουσεν	εἶναί	μου γυναῖκα, ὥστε ἐμίσει με
[6, 2]	οἰκήματος ἀνεχώρησε, νομίσας τὴν δέσποιναν	εἶναι,	νευσάσης αὐτῷ τῆς Μελανθοῦς· καὶ
[6, 13]	μαίνεσθαι μανίαν ἀνήκεστον. πειρατήριον ταῦτα	εἶναί	σοι δοκεῖ, πλοῦτος καὶ γάμος
[6, 3]	κἀγὼ μὲν ἐδόκουν τοῦτο μόνον	εἶναι	τὸ δεινόν· ἐλελήθει δὲ καὶ
[6, 6]	μοι δοκεῖ λελέχθαι καλῶς ἀόρατος	εἶναι	τὸ παράπαν· φαίνεται γὰρ ἀκριβῶς
[6, 15]	τὴν ὕβριν. Ἀλλὰ τούτου γε	εἵνεκεν,	εἶπεν ὁ Θέρσανδρος, θαρρείτω. τὸ
[6, 21]	μοιχὸς ὤν· οὐδὲ τὴν Ἄρτεμιν,	εἰπέ	μοι, τὴν σὴν φοβῇ, ἀλλὰ
[6, 13]	γυναῖκας. ~Καὶ ὁ Σωσθένης σπουδάσας	εἶπε·	Παίζεις· Ποῖ παίζω· ἔφη· ἔα
[6, 13]	Λευκίππη οὐκέτι μυθολογοῦντα πρὸς αὐτὸν	εἶπε,	Σκέψαι, ἔφη, κατὰ σοῦ τί
[6, 1]	ὑπέσχου περὶ Λευκίππης. Μὴ φροντίσῃς,	εἶπε,	τοῦ γε κατ´ ἐκείνην μέρους,
[6, 16]	ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον τὴν γλῶσσαν	εἰπεῖν·	ἀλλὰ ταῦτα μόνον ἔλεγον· Ἄνερ
[6, 12]	καὶ τὸν Θέρσανδρον ὅστις ἐστὶν	εἰπεῖν,	ὡς ἂν μᾶλλον ἡσθείης. Μελίτης
[6, 20]	πρὸς τὸν Σωσθένην ἰδοῦσα, Μαρτύρησον,	εἶπεν	αὐτῷ, πῶς πρὸς τὰς αἰκίας
[6, 22]	εἶχεν ὀφθαλμούς· ~Καὶ ἡ Λευκίππη	εἶπεν·	Ἦ παρθένος, καὶ μετὰ Σωσθένην·
[6, 15]	ὕβριν. Ἀλλὰ τούτου γε εἵνεκεν,	εἶπεν	ὁ Θέρσανδρος, θαρρείτω. τὸ γὰρ
[6, 21]	ποῦ σου τὰ τόξα· Παρθένος·	εἶπεν	ὁ Θέρσανδρος· ὢ τόλμης καὶ
[6, 17]	ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων ἔρωτος· ὅσα	εἶπεν·	ὅσα ὠδύρατο· ὅτι ἑαυτὴν κατεμέμψατο.
[6, 15]	μάλα πιθανῶς. Ἀρνεῖται μὲν γάρ,	εἶπεν·	οὐ μὴν ἡγοῦμαι τὴν ἄρνησιν
[6, 20]	Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς ἐληλεγμένος, Ταύτην,	εἶπεν,	ὦ δέσποτα, ξανθῆναι μάστιξι δεῖ
[6, 11]	τὸ πρόσωπον εἰς ἡδονήν, Κατωρθώσαμεν,	εἶπεν,	ὦ Λάκαινα. Θέρσανδρος ἐρᾷ σου
[6, 7]	τὸν Σωσθένην πάλιν, ἐξιών, Ὅπως	εἴπῃς	τὰ εἰκότα περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν
[6, 16]	ἔλθῃ πυνθανόμενος, τί πρὸς αὐτὸν	εἴπω·	ἆρα ἀποκαλύψασα τοῦ δράματος τὴν
[6, 6]	καθεστηκυῖαν ὧν ἔτυχεν ὁ Σωσθένης	εἰπών,	ἐμφαίνουσαν τοῖς προσώποις λύπην ὁμοῦ
[6, 11]	με μᾶλλον. τότε μὲν οὖν	εἰπὼν	ἐξετάσειν περὶ τῶν εἰρημένων, κοιμησόμενος
[6, 18]	τι κατακοῦσαι τῶν ὑπ´ αὐτῆς	εἰρημένων,	εἰσέρχεται σχηματίσας ἑαυτὸν εἰς τὸ
[6, 11]	οὖν εἰπὼν ἐξετάσειν περὶ τῶν	εἰρημένων,	κοιμησόμενος ᾤχετο καθ´ αὑτόν. ἡ
[6, 4]	κάλλος, μεστὸς γενόμενος ἐκ τῶν	εἰρημένων	ὡσεὶ κάλλους φαντάσματος, φύσει καλοῦ,
[6, 12]	πάρει. ὁ δὲ Σωσθένης τὴν	εἰρωνείαν	οὐ συνείς, ἀλλὰ νομίζων αὐτὴν
[6, 6]	σου τὸ κάλλος τῶν ὀφθαλμῶν	εἰς	γῆν καταρρεῖ· ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[6, 7]	ἄμορφος ᾖ καὶ ἄγροικος, προστίθησιν	εἰς	δυσμορφίαν· ἐὰν δὲ ἡδὺς καὶ
[6, 17]	ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ διαφέρεις ἐκείνου	εἰς	εὐμορφίαν) ἐπιλήσεται τέλεον αὐτοῦ. παλαιὸν
[6, 11]	αὐτὴν καὶ σχηματίσας τὸ πρόσωπον	εἰς	ἡδονήν, Κατωρθώσαμεν, εἶπεν, ὦ Λάκαινα.
[6, 7]	τὰ δάκρυα, αὐτὴν τὴν λύπην	εἰς	κάλλος νενικηκότα· εἰ δὲ ἠδύνατο
[6, 19]	πρὸς τὸ ἐρώμενον ἀπολογεῖται καὶ	εἰς	ὁμιλίαν παρακαλεῖ καὶ τὸν θυμὸν
[6, 13]	ἔτι μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα δὲ	εἰς	ὀργὴν ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ περιττὸν
[6, 15]	ἔχει τὰ κατὰ τὴν κόρην	εἰς	πειθὼ πρὸς αὐτόν. ὁ δὲ
[6, 19]	τὸ ἐρώμενον, αὐτὸς τὸν θυμὸν	εἰς	συμμαχίαν καλεῖ. κἀκεῖνος ὡς γείτων
[6, 7]	τὸ δακρύον ἐμιμήσατο. ἐπειδὴ γὰρ	εἰς	τὰ ὄμματα τῶν καλῶν τὸ
[6, 12]	Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα ἀγαθόν, ὅταν	εἰς	τὰς ἀλλοτρίας μὴ ἐνυβρίζῃ γυναῖκας.
[6, 6]	πρὸς αὐτόν. ὡς δὲ ἔνευσεν	εἰς	τὴν γῆν, λέγει· Τί κάτω
[6, 8]	Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν	εἰς	τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι δεομένην
[6, 19]	ὁ ἔρως εἴωθε νικᾶν, ὅταν	εἰς	τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ. ἢν δὲ
[6, 19]	τῷ θυμῷ βεβαπτισμένος καταδύεται, καὶ	εἰς	τὴν ἰδίαν ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων
[6, 9]	~Ἐπεὶ γὰρ ὁ Θέρσανδρος εἰσελθὼν	εἰς	τὴν οἰκίαν ἐβόα πάλιν, Τὸν
[6, 1]	ἐστὶν ἐξ ἐμοῦ κομίσαι σε	εἰς	τὴν οἰκίαν, οὗ καὶ Κλεινίαν
[6, 4]	ἔτυχε δὲ ὁ Θέρσανδρος ἐπανιὼν	εἰς	τὴν οἰκίαν. τοῦ δὲ Σωσθένους
[6, 6]	καὶ ἀνιαθεὶς συνέστειλε τὸ πρόσωπον	εἰς	τὴν ὄψιν τῆς συμφορᾶς. ὡς
[6, 18]	κόρης, ἀνεζωπύρησεν ἐξαίφνης ὕλην λαβὼν	εἰς	τὴν φλόγα τὴν θέαν, καὶ
[6, 7]	δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν κάλλος	εἰς	τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ δὲ
[6, 13]	φιλανθρωπίαν ἴσον ἔχει τὸν θυμὸν	εἰς	τιμωρίαν. τὰ μὲν δὴ κατὰ
[6, 8]	τὰ περὶ ἐμοῦ, ὡς εἴην	εἰς	τὸ δεσμωτήριον ἐμβληθείς, εἶτα περὶ
[6, 5]	τὸν λωποδύτην· ἄγει δέ με	εἰς	τὸ δεσμωτήριον καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα
[6, 6]	~Ὁ δὲ Θέρσανδρος ἐμβαλών με	εἰς	τὸ δεσμωτήριον, ὡς εἶχεν ὁρμῆς
[6, 18]	τοῖς λόγοις, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν	εἰς	τὸ ἐρώμενον ἔχοντες, τῇ γλώττῃ
[6, 18]	αὐτῆς εἰρημένων, εἰσέρχεται σχηματίσας ἑαυτὸν	εἰς	τὸ εὐαγωγότερον πρὸς θέαν, ὡς
[6, 19]	ἐστι πηγή. ὁ μὲν γὰρ	εἰς	τὸ ἧπαρ κάθηται, ὁ δὲ
[6, 17]	Θέρσανδρος ἠγέρθη. λόγος γὰρ ἐλπίδος	εἰς	τὸ τυχεῖν ἔρωτος ἐς πειθὼ
[6, 18]	εἷλκεν εἰς τοὐπίσω, τῇ δὲ	εἰς	τὸν ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει. ὡς
[6, 20]	οὖν, τὸ μὲν πρῶτον ἐλπίζων	εἰς	τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης
[6, 19]	ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος δὲ πάλιν	εἰς	τὸν θυμὸν καταδύεται· ὁ δὲ
[6, 18]	τὴν ὁδὸν νεύει κάτω καὶ	εἰς	τὸν κόλπον κατεδύετο. ὁ δὲ
[6, 10]	δὲ φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ τῆς	εἰς	τὸν νεανίσκον τιμῆς, οὐκ εἰδότων
[6, 18]	κόμης λαβόμενος, τῇ μὲν εἷλκεν	εἰς	τοὐπίσω, τῇ δὲ εἰς τὸν
[6, 4]	δὴ σπουδῇ μάλα ὁ Σωσθένης	εἰς	τοὺς ἀγρούς, καὶ τὴν καλύβην
[6, 8]	φαρμάκων. ὡς οὖν ἧκεν οὗτος	εἰς	τοὺς ἀγρούς, καταλαμβάνει τὰς θεραπαινίδας
[6, 8]	τὴν πρός με ὁμιλίαν εὐθὺς	εἰς	τοὺς ἀγροὺς τὴν Μελίτην νεανίσκον
[6, 7]	ψυχὴν ἥρπασε, τὸ δὲ δάκρυον	εἰς	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι δὲ
[6, 13]	ὀργὴν ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ περιττὸν	εἰς	φιλανθρωπίαν ἴσον ἔχει τὸν θυμὸν
[6, 4]	τῶν θεραπαινίδων ἐκτροπῆς χωρεῖ, φέρων	εἴς	τι δωμάτιον ἀπόρρητον, καὶ καταθέμενος
[6, 9]	ἐπὶ ταύτης τῆς νηὸς ἔπλει’	εἷς	δὴ καὶ οὗτος ἦν τῶν
[6, 9]	ἀλήθειαν. ~Ἐπεὶ γὰρ ὁ Θέρσανδρος	εἰσελθὼν	εἰς τὴν οἰκίαν ἐβόα πάλιν,
[6, 18]	κατακοῦσαι τῶν ὑπ´ αὐτῆς εἰρημένων,	εἰσέρχεται	σχηματίσας ἑαυτὸν εἰς τὸ εὐαγωγότερον
[6, 1]	ἐφήδρευε ταῖς θύραις. ὡς δὲ	εἰσῆλθε,	λέγει περὶ ἐμοῦ τὰ συγκείμενα
[6, 4]	ὡς εἶδε τὴν Λευκίππην μόνην,	εἰσπηδήσας	καὶ τὸ στόμα ἐπισχὼν συναρπάζει
[6, 6]	τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτὴν καὶ	εἱστήκει	τῇ θέᾳ δεδεμένος, ἐπιτηρῶν πότε
[6, 13]	τῶν τοῦ θανάτου πυλῶν ἀγαγεῖν·	εἶτα	κατέλεγε τὴν ναυαγίαν, ἐκθειάζων ὡς
[6, 21]	μία γυνὴ καὶ πάντα νικᾷ.	εἶτα	Κλειτοφῶντα μοιχὸν καλεῖς, αὐτὸς μοιχὸς
[6, 22]	τοιαῦτα ποιεῖτε, ἀληθινὸν τοῦτο πειρατήριον.	εἶτα	οὐκ αἰσχύνεσθε ποιοῦντες ἃ μὴ
[6, 8]	εἴην εἰς τὸ δεσμωτήριον ἐμβληθείς,	εἶτα	περὶ τῆς Λευκίππης, ὡς ἀφανὴς
[6, 7]	σου ταῦτα τὰ δάκρυα ἰάσομαι.	εἶτα	πρὸς τὸν Σωσθένην πάλιν, ἐξιών,
[6, 12]	ἐμοὶ δὲ οὐδὲν μέλει τούτων,	εἴτε	ἐστὶ καὶ Κόδρου εὐγενέστερος εἴτε
[6, 12]	εἴτε ἐστὶ καὶ Κόδρου εὐγενέστερος	εἴτε	Κροίσου πλουσιώτερος. τί μοι καταλέγεις
[6, 9]	Σωσθένην δὲ ἔλεγε. καὶ οὕτως	εἶχε·	τὴν γὰρ ἄνθρωπον ἥκοντες εὕρομεν.
[6, 11]	αὑτόν. ἡ δὲ Μελίτη κακῶς	εἶχε	τὴν ψυχήν, ὡς ἐκπεσοῦσα πρός
[6, 8]	τέχνην λόγων ἐπενόησεν, ἥτις μεμιγμένην	εἶχε	τῷ σοφίσματι τὴν ἀλήθειαν. ~Ἐπεὶ
[6, 7]	ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων, καὶ	εἶχεν	αὐτῆς ἴδιον κάλλος καὶ τὰ
[6, 7]	καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων ἐγκύους	εἶχεν.	ἔστι μὲν γὰρ φύσει δάκρυον
[6, 8]	καὶ τὸ μὲν ἀληθὲς οὐκ	εἶχεν	εὑρεῖν, ὑπενόει δὲ τὸν Σωσθένην.
[6, 7]	ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα, καινὸν ἂν	εἶχεν	ἤλεκτρον ἡ γῆ. ὁ δὲ
[6, 6]	με εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὡς	εἶχεν	ὁρμῆς ἐπὶ τὴν Λευκίππην ἵεται.
[6, 19]	~Ταῦτα ἀκούσας ὁ Θέρσανδρος οὐκ	εἶχεν	ὅστις γένηται· καὶ γὰρ ἤρα
[6, 5]	δέ με περὶ τῆς Λευκίππης	εἶχεν,	οὔπω σαφῶς αὐτὴν ἀπολαβόντα. ψυχαὶ
[6, 13]	τὰ μὲν δὴ κατὰ Λευκίππην	εἶχεν	οὕτως. ~Κλεινίας δὲ καὶ ὁ
[6, 21]	τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς ἐν αὐτοῖς	εἶχεν	ὀφθαλμούς· ~Καὶ ἡ Λευκίππη εἶπεν·
[6, 14]	Μελίτης διηγησάμενος ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν	εἶχον	ἐπὶ τρυτάνης ἐλπίδος καὶ φόβου,
[6, 5]	ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα τῆς Μελίτης	εἶχον	ἠμφιεσμένος· καὶ ἀπερισκέπτως ἐμπίπτω κατὰ
[6, 16]	παρὰ τοῦ Σωσθένους, ἀλλ´ οὐκ	εἶχον	ὅπως πύθωμαι. εἰ μὲν ὡς
[6, 5]	δείματος. ἐγὼ μὲν οὖν οὕτως	εἶχον	τὴν ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ δὲ
[6, 19]	τὰ πολλὰ μὲν ὁ ἔρως	εἴωθε	νικᾶν, ὅταν εἰς τὴν ἐπιθυμίαν
[6, 5]	ἐπεὶ τῶν γε ἀγαθῶν ἥκιστα	ἐκ	μαντείας εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν οὖν ὑγιὲς
[6, 13]	οἱ θεοί, ὡς αὐτὸν καὶ	ἐκ	μέσων τῶν τοῦ θανάτου πυλῶν
[6, 9]	τῆς θαλάσσης νεκρούς, εἰ ξύλον	ἐκ	ναυαγίας τῇ γῇ προσπεσὸν ἐλάμβανον,
[6, 6]	δὲ ὁ Θέρσανδρος τὸ κάλλος	ἐκ	παραδρομῆς, ὡς ἁρπαζομένης ἀστραπῆς (μάλιστα
[6, 10]	ὑπολάβοις. ἡ δὲ φήμη διαπεφοίτηκεν	ἐκ	τῆς εἰς τὸν νεανίσκον τιμῆς,
[6, 9]	δὴ καὶ οὗτος ἦν τῶν	ἐκ	τῆς θαλάσσης σωζομένων ἔσχατος· ἐχαριζόμην
[6, 19]	ἐξουσίας ἐμφορηθεὶς ἀποβλύσῃ, κάμνει μὲν	ἐκ	τοῦ κόρου, καμὼν δὲ παρίεται,
[6, 4]	αὐτῆς τὸ κάλλος, μεστὸς γενόμενος	ἐκ	τῶν εἰρημένων ὡσεὶ κάλλους φαντάσματος,
[6, 9]	τοὺς ἀγρούς. ἐξέτασον τῶν λεχθέντων	ἕκαστον.	εἴ τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα
[6, 19]	ψυχὴ τρυτάνη, τὸ δὲ πῦρ	ἑκατέρου	ταλαντεύεται. μάχονται δὲ ἄμφω περὶ
[6, 1]	δίδωσι δέ μοι καὶ χρυσοῦς	ἑκατὸν	καὶ καλεῖ τὴν Μελανθώ· θεράπαινα
[6, 9]	σου τὰ ὦτα τῆς διαβολῆς,	ἐκβαλὼν	δὲ τῆς καρδίας τὴν ὀργήν,
[6, 7]	καλῶν τὸ κάλλος κάθηται, ῥέον	ἐκεῖθεν	ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ὁρώντων
[6, 1]	φροντίσῃς, εἶπε, τοῦ γε κατ´	ἐκείνην	μέρους, ἀλλ´ ἤδη νόμιζε Λευκίππην
[6, 22]	γὰρ ὄντως γέγονέ μοι λῃστής.	ἐκεῖνοι	γὰρ ἦσαν ὑμῶν μετριώτεροι, καὶ
[6, 17]	ταὐτὸν ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ διαφέρεις	ἐκείνου	εἰς εὐμορφίαν) ἐπιλήσεται τέλεον αὐτοῦ.
[6, 14]	τῶν δεσμῶν οὐκ ἐπέτρεπεν, ἀλλ´	ἐκέλευεν	ἀπαλλάττεσθαι αὐτοὺς τὴν ταχίστην. ὁ
[6, 2]	ἐπικλείσαντα τὸ οἴκημα, καὶ ἀνοίγειν	ἐκέλευεν	αὖθις. ὡς δὲ ἤνοιξε καὶ
[6, 4]	γένοιτο. ~Ἐπῄνεσεν ὁ Θέρσανδρος καὶ	ἐκέλευσε	τοῦτο ποιεῖν. ἔρχεται δὴ σπουδῇ
[6, 3]	ἡ Μελίτη τῆς τῶν ἀγρῶν	ἐκέλευσεν	ἀποστῆναι διοικήσεως, μαθὼν παρεῖναι τὸν
[6, 7]	ἰδὼν πρὸς μὲν τὸ κάλλος	ἐκεχήνει,	πρὸς δὲ τὴν λύπην ἐξεμεμήνει,
[6, 13]	ἀγαγεῖν· εἶτα κατέλεγε τὴν ναυαγίαν,	ἐκθειάζων	ὡς ἐσώθη, καὶ τερατευόμενος ὑπὲρ
[6, 19]	λάβῃ καὶ τῆς οἰκείας ἕδρας	ἐκπεσόντα	κατάσχῃ, φύσει γε ὢν ἄσπονδος,
[6, 11]	κακῶς εἶχε τὴν ψυχήν, ὡς	ἐκπεσοῦσα	πρός με τῆς ὑποσχέσεως. ὁ
[6, 19]	καὶ εἰς τὴν ἰδίαν ἀρχὴν	ἐκπηδῆσαι	θέλων οὐκέτι ἐστὶν ἐλεύθερος, ἀλλὰ
[6, 4]	δὴ τῷ παραλόγῳ τῆς συμφορᾶς	ἐκπλαγεῖσα	ἐσιώπησεν· ὁ δὲ ἐπὶ τὸν
[6, 18]	ἐβιάζετο· ἡ δὲ ἀντικατεδύετο καὶ	ἔκρυπτε	τὰ φιλήματα. ὡς δὲ χρόνος
[6, 4]	κατὰ θάτερα τῆς τῶν θεραπαινίδων	ἐκτροπῆς	χωρεῖ, φέρων εἴς τι δωμάτιον
[6, 18]	ὀλίγον ἐφ´ οἷς πρὸς ἑαυτὴν	ἐλάλησεν	ἡ Λευκίππη, ὡς μὴ δοκοίη
[6, 9]	ἐκ ναυαγίας τῇ γῇ προσπεσὸν	ἐλάμβανον,	Τάχα, λέγουσα, Θέρσανδρος ἐπὶ ταύτης
[6, 9]	πενθῶν γυναῖκα, ἡ δ´ ἄρα	ἐλάνθανεν	οὐκ ἀποθανοῦσα. τοῦτό τις αὐτῷ
[6, 2]	ἰδὼν παραδοξότατον τῆς κατὰ τὴν	ἔλαφον	ἀντὶ παρθένου παροιμίας, ἐξεπλάγη καὶ
[6, 9]	τῶν ἡμετέρων ἐπιτρόπων· Σωσθένην δὲ	ἔλεγε.	καὶ οὕτως εἶχε· τὴν γὰρ
[6, 16]	θυρῶν. ~Οἴμοι, Κλειτοφῶν" (τοῦτο γὰρ	ἔλεγε	πολλάκις) οὐκ οἶδας ποῦ γέγονα
[6, 10]	τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα δὲ	ἔλεγε,	προσποιησαμένη τὸν ἀφανισμὸν τῆς Λευκίππης
[6, 16]	γλῶσσαν εἰπεῖν· ἀλλὰ ταῦτα μόνον	ἔλεγον·	Ἄνερ Κλειτοφῶν, Λευκίππης μόνης ἄνερ,
[6, 9]	πλανᾶται· τάχα, λέγουσα, τὶς κἀκεῖνον	ἐλεήσει	γυνή. εἰ δὲ τῷ ὄντι
[6, 3]	τοῦτο μόνον εἶναι τὸ δεινόν·	ἐλελήθει	δὲ καὶ ἄλλο τεχθέν μοι
[6, 7]	μὲν γὰρ φύσει δάκρυον ἐπαγωγότατον	ἐλέου	τοῖς ὁρῶσι· τὸ δὲ τῶν
[6, 22]	καὶ ἓν ὅπλον ἔχω τὴν	ἐλευθερίαν,	ἣ μήτε πληγαῖς κατακόπτεται μήτε
[6, 16]	μὴ τὸ ἄκαιρόν μου τῆς	ἐλευθερίας	τὸν φίλτατον ἀπολέσῃ. φέρε πάλιν
[6, 19]	ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι ἐστὶν	ἐλεύθερος,	ἀλλὰ μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ φιλούμενον.
[6, 18]	αὐτὸν ἡ Λευκίππη· Οὔτε ὡς	ἐλεύθερος	ποιεῖς οὔτε ὡς εὐγενής. καὶ
[6, 20]	καὶ ὁ Σωσθένης αἰσχυνθεὶς ὡς	ἐληλεγμένος,	Ταύτην, εἶπεν, ὦ δέσποτα, ξανθῆναι
[6, 16]	κατεφίλησα. νῦν οὖν ἂν Θέρσανδρος	ἔλθῃ	πυνθανόμενος, τί πρὸς αὐτὸν εἴπω·
[6, 17]	ἂν δ´ ἅπαξ ἐς ταὐτὸν	ἔλθῃς	(πολλῷ γὰρ διαφέρεις ἐκείνου εἰς
[6, 17]	ὃ θέλει λαβόν, ἐγείρει τὴν	ἐλπίδα.	~Διαλιπὼν οὖν ὀλίγον ἐφ´ οἷς
[6, 17]	ὁ Θέρσανδρος ἠγέρθη. λόγος γὰρ	ἐλπίδος	εἰς τὸ τυχεῖν ἔρωτος ἐς
[6, 14]	τὴν ψυχὴν εἶχον ἐπὶ τρυτάνης	ἐλπίδος	καὶ φόβου, καὶ ἐφοβεῖτό μου
[6, 14]	φόβου, καὶ ἐφοβεῖτό μου τὸ	ἐλπίζον	καὶ ἤλπιζε τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας
[6, 20]	Θέρσανδρος οὖν, τὸ μὲν πρῶτον	ἐλπίζων	εἰς τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος
[6, 18]	ἀλλὰ ἀπέχου τοῦ λοιποῦ, μηδὲ	ἐλπίσῃς	τυχεῖν, πλὴν εἰ μὴ γένῃ
[6, 5]	ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων. ἐμὲ δὲ	ἐλύπει	τούτων μὲν οὐδέν, οὔτε ἡ
[6, 16]	περὶ τῶν οὐχ ἑαυτῆς· ποσάκις	ἐμαυτὴν	ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ ἔπειθον τὴν
[6, 16]	εἰ μὲν ὡς περὶ ἀνδρὸς	ἐμαυτῆς,	ἐφοβούμην μή τί σοι κινήσω
[6, 13]	ἔα με, ἄνθρωπε, μετὰ τῆς	ἐμαυτῆς	συντρίβεσθαι τύχης καὶ τοῦ κατέχοντός
[6, 6]	ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ δὲ Θέρσανδρος	ἐμβαλών	με εἰς τὸ δεσμωτήριον, ὡς
[6, 8]	ὡς εἴην εἰς τὸ δεσμωτήριον	ἐμβληθείς,	εἶτα περὶ τῆς Λευκίππης, ὡς
[6, 5]	καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων.	ἐμὲ	δὲ ἐλύπει τούτων μὲν οὐδέν,
[6, 5]	λαβὼν ὑπὸ δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι·	ἐμὲ	δὲ ἰδόντες συλλαμβάνουσι, καὶ ὁ
[6, 15]	δὲ ἀμφὶ τὸν Σάτυρον ἐπ´	ἐμέ.	ὡς δὲ εἶδεν ὁ Θέρσανδρος
[6, 4]	ἑωρακώς, ἔνθα ἡ Λευκίππη διανυκτερεύειν	ἔμελλε,	δύο τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν τοὺς
[6, 3]	ταύτην χθὲς ἡ δέσποινα καὶ	ἔμελλεν	ἀποπέμψειν· ἡ τύχη δὲ ἐτήρησέ
[6, 4]	ἡγεῖσθαι κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν	ἔμελλεν.	~Ἐν τούτῳ δὲ ἐγὼ τὴν
[6, 1]	δὲ ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα τὴν	ἐμὴν	καὶ κλέπτε τὸ πρόσωπον τῷ
[6, 2]	τῇ Μελίτῃ τὴν ἔξοδον τὴν	ἐμήν,	καλεῖ τὸν φύλακα. κἀκεῖνος, ὡς
[6, 2]	ὡς δὲ ἤνοιξε καὶ παρελθοῦσα	ἐμήνυσε	τῇ Μελίτῃ τὴν ἔξοδον τὴν
[6, 7]	ὀφθαλμὸς ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ τὸ δακρύον	ἐμιμήσατο.	ἐπειδὴ γὰρ εἰς τὰ ὄμματα
[6, 18]	οὔτε ὡς εὐγενής. καὶ σὺ	ἐμιμήσω	Σωσθένην· ἄξιος ὁ δοῦλος τοῦ
[6, 11]	ἤκουσεν εἶναί μου γυναῖκα, ὥστε	ἐμίσει	με μᾶλλον. τότε μὲν οὖν
[6, 3]	καὶ ὁ μὲν οὕτως ἔπραξεν.	~Ἐμοὶ	δὲ ἡ συνήθης Τύχη πάλιν
[6, 12]	τε καὶ μεγαλόψυχος τοῖς δεομένοις·	ἐμοὶ	δὲ οὐδὲν μέλει τούτων, εἴτε
[6, 1]	τὴν ἐσθῆτα ταύτην φύλαττε μνήμην·	ἐμοὶ	δὲ τὴν σὴν κατάλιπε, ὡς
[6, 12]	μοι μιαίνεις τὰ ὦτα· τί	ἐμοὶ	καὶ Θερσάνδρῳ κοινόν· καλὸς ἔστω
[6, 2]	συμπεπλευκότων ἦν ἡμῖν καὶ ἄλλως	ἐμοὶ	κεχαρισμένος. ὡς δὲ ἀνέστρεψεν ἡ
[6, 16]	μήτηρ Πάνθεια. ἀλλ´ οὐδὲ πιστεύσειας	ἐμοὶ	λεγούσῃ. φοβοῦμαι δὲ καὶ ἐὰν
[6, 14]	ἤθελον μὲν αὐτοῦ καταμεῖναι σὺν	ἐμοί,	ὁ δὲ ἐπὶ τῶν δεσμῶν
[6, 11]	σε. τὸ δὲ κατόρθωμα τοῦτο	ἐμόν.	ἐγὼ γάρ σου πρὸς αὐτὸν
[6, 4]	αὕτη γὰρ τὸν δεσπότην τὸν	ἐμὸν	ἐραστήν σοι προξενεῖ. ἡ μὲν
[6, 15]	ὁ Θέρσανδρος, θαρρείτω. τὸ γὰρ	ἐμὸν	οὕτως ἔχει πρὸς αὐτήν, ὡς
[6, 9]	νεανίσκος οὗτος οὔτε μοιχὸς ἦν	ἐμὸς	οὔτε ἀνήρ. ἀλλὰ τὸ μὲν
[6, 3]	πάλιν ἐπιτίθεται καὶ συντίθεται κατ´	ἐμοῦ	δρᾶμα καινόν· ἐπάγει γάρ μοι
[6, 7]	Ὅπως εἴπῃς τὰ εἰκότα περὶ	ἐμοῦ·	ἕωθεν δὲ ἧκε πρός με
[6, 1]	θύραις, ᾧ προστεταγμένον ἐστὶν ἐξ	ἐμοῦ	κομίσαι σε εἰς τὴν οἰκίαν,
[6, 1]	ὡς δὲ εἰσῆλθε, λέγει περὶ	ἐμοῦ	τὰ συγκείμενα καὶ κελεύει πάλιν
[6, 22]	ὁπλίζου τοίνυν, ἤδη λάμβανε κατ´	ἐμοῦ	τὰς μάστιγας, τὸν τροχόν, τὸ
[6, 8]	δὲ ὡς ἤκουσε τὰ περὶ	ἐμοῦ,	ὡς εἴην εἰς τὸ δεσμωτήριον
[6, 6]	τοὺς ὀφθαλμοὺς μᾶλλον ῥεέτω τοὺς	ἐμούς.	~Ἡ δὲ ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη
[6, 11]	τέλεον ἐπίστευσε· ζηλοτυπία γὰρ ἅπαξ	ἐμπεσοῦσα	ψυχῇ δυσέκλειπτόν ἐστιν. ἐθορυβήθη οὖν
[6, 5]	Μελίτης εἶχον ἠμφιεσμένος· καὶ ἀπερισκέπτως	ἐμπίπτω	κατὰ πρόσωπον αὐτοῖς, καί με
[6, 6]	ὧν ἔτυχεν ὁ Σωσθένης εἰπών,	ἐμφαίνουσαν	τοῖς προσώποις λύπην ὁμοῦ καὶ
[6, 5]	μὴ μοιχὸς εἶναι, γῆμαι δὲ	ἐμφανῶς.	δέος δέ με περὶ τῆς
[6, 19]	καχλάζων γεμισθῇ καὶ τῆς ἐξουσίας	ἐμφορηθεὶς	ἀποβλύσῃ, κάμνει μὲν ἐκ τοῦ
[6, 21]	φιλοσόφων ἦν τὸ πειρατήριον· οὐδεὶς	ἐν	αὐτοῖς εἶχεν ὀφθαλμούς· ~Καὶ ἡ
[6, 2]	καὶ γένηται τὰ τῆς ὀργῆς	ἐν	γαλήνῃ, τότε μετιέναι. καὶ ὁ
[6, 1]	στολῇ· τοιοῦτον Ἀχιλλέα ποτ´ ἐθεασάμην	ἐν	γραφῇ. ἀλλά μοι, φίλτατε, σώζοιο
[6, 2]	τὸ νῦν ἀναχωρεῖν, ὅταν δὲ	ἐν	καλῷ θῆται τὰ πρὸς τὸν
[6, 6]	παράπαν· φαίνεται γὰρ ἀκριβῶς ὡς	ἐν	κατόπτρῳ τῷ προσώπῳ. ἡσθείς τε
[6, 6]	δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν αὐτὴν χαμαὶ κειμένην,	ἐν	νῷ καθεστηκυῖαν ὧν ἔτυχεν ὁ
[6, 2]	οἰκίας ἐπί τινα θύραν οὐκ	ἐν	ὁδῷ κειμένην ἔρχομαι, καί με
[6, 13]	με δαίμονος· οἶδα γὰρ οὖσα	ἐν	πειρατηρίῳ. Δοκεῖς μοι, ἔφη, μαίνεσθαι
[6, 21]	σὴν φοβῇ, ἀλλὰ βιάζῃ παρθένον	ἐν	πόλει παρθένου· δέσποινα, ποῦ σου
[6, 12]	Μελίτης μὲν ἀνήρ, ἣν εἶδες	ἐν	τοῖς ἀγροῖς· γένει δὲ πρῶτος
[6, 16]	μετὰ τοσοῦτον ἰδοῦσά σε χρόνον	ἐν	τοῖς ἀγροῖς οὐ κατεφίλησα. νῦν
[6, 3]	κάλλος λαβεῖν. ἔστι δὲ νῦν	ἐν	τοῖς ἀγροῖς, οὐκ οἶδ´ ὅπως
[6, 6]	ὡς ἁρπαζομένης ἀστραπῆς (μάλιστα γὰρ	ἐν	τοῖς ὀφθαλμοῖς κάθηται τὸ κάλλος)
[6, 5]	κελεύσας ἐπ´ αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν.	~Ἐν	τούτῳ δὲ ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα
[6, 14]	καὶ ὁ Σάτυρος πυθόμενοί με	ἐν	τῷ δεσμωτηρίῳ καθεῖρχθαι (διηγγέλκει γὰρ
[6, 8]	κατορθώσας, ἔφη. ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο.	~Ἐν	ᾧ δὲ ταῦτα ἐπράττετο, ἔτυχεν
[6, 15]	πρὸς αὐτήν, ὡς ἀθάνατον εἶναι.	ἓν	δὲ μόνον φοβοῦμαι καὶ ἐπείγομαι
[6, 22]	καὶ μόνη καὶ γυνή, καὶ	ἓν	ὅπλον ἔχω τὴν ἐλευθερίαν, ἣ
[6, 9]	πᾶν, μαθήσῃ ῥᾳδίως τὴν ἀλήθειαν.	ἓν	οὖν σου δέομαι· γενοῦ μοι
[6, 19]	καὶ ἔστι τὴν μὲν φύσιν	ἐναντιώτατον,	τὴν δὲ βίαν ὅμοιον. ὁ
[6, 7]	τὰ δὲ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν	ἔνδον	εἱλούμενα γελᾷ. τοιαῦτα Λευκίππης ἦν
[6, 6]	ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν, ἦν δὲ	ἔνδον	λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις τοὺς
[6, 1]	νόμιζε Λευκίππην ἔχειν. σὺ δὲ	ἔνδυθι	τὴν ἐσθῆτα τὴν ἐμὴν καὶ
[6, 1]	σὴν κατάλιπε, ὡς ἂν ἔχοιμι	ἐνδυομένη	σοι περικεχύσθαι. δίδωσι δέ μοι
[6, 16]	τὸν φίλτατον ἀπολέσῃ. φέρε πάλιν	ἐνδύσωμαί	μου τὸ δρᾶμα· φέρε περίθωμαι
[6, 5]	μαντείας εὐτυχοῦμεν. οὐδὲν οὖν ὑγιὲς	ἐνενόουν	περὶ τῆς Λευκίππης, ἀλλ´ ἦν
[6, 6]	ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν. ὡς δὲ	ἔνευσεν	εἰς τὴν γῆν, λέγει· Τί
[6, 4]	ἀγρούς, καὶ τὴν καλύβην ἑωρακώς,	ἔνθα	ἡ Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε, δύο
[6, 9]	τις αὐτῷ καταγορεύει καὶ ὡς	ἐνταῦθα	εἴη παρά τινι τῶν ἡμετέρων
[6, 9]	οὐκ ἠκολούθεις αὐτῷ· τί δὲ	ἐνταῦθα	μένεις· ἀλλ´ οὐκ ἄπει πρὸς
[6, 2]	δῶρον δέκα, δῶρον μέν, ἂν	ἐνταῦθα	μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος· ἐὰν δὲ
[6, 9]	συμφορᾶς τὴν εἰκόνα. πῶς οὖν	ἐνταῦθα	συνεπηγόμην· ὁ λόγος ἀληθής. ἔτυχε
[6, 14]	τούτους ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ δὲ	ἐντειλάμενος	αὐτοῖς περὶ τῆς Λευκίππης, εἰ
[6, 10]	καὶ ἐπικλύζει τὰ ὦτα τῶν	ἐντυχόντων,	διαπνεῖ δὲ ἐπὶ πλεῖστον καταιγίζουσα
[6, 12]	ὅταν εἰς τὰς ἀλλοτρίας μὴ	ἐνυβρίζῃ	γυναῖκας. ~Καὶ ὁ Σωσθένης σπουδάσας
[6, 1]	ταῖς θύραις, ᾧ προστεταγμένον ἐστὶν	ἐξ	ἐμοῦ κομίσαι σε εἰς τὴν
[6, 18]	χρόνον ἀπελείφθη τῆς κόρης, ἀνεζωπύρησεν	ἐξαίφνης	ὕλην λαβὼν εἰς τὴν φλόγα
[6, 9]	δεσμῶν ἐξέλυσας καὶ τῆς οἰκίας	ἐξαπέστειλας·	σὸν τὸ ἔργον. τί οὖν
[6, 10]	πείθεται, καὶ ὀργῆς αὐτῷ πῦρ	ἐξάπτεται,	καὶ ἐπὶ τὸν βληθέντα μαίνεται.
[6, 19]	θυμὸν καταδύεται· ὁ δὲ καθεύδων	ἐξεγείρεται	καὶ τὰ ἀρχαῖα ποιεῖ· ἀτιμίᾳ
[6, 9]	οἰκίαν ἐβόα πάλιν, Τὸν μοιχὸν	ἐξέκλεψας	σύ, τῶν δεσμῶν ἐξέλυσας καὶ
[6, 6]	τῷ προσώπῳ. ἡσθείς τε γὰρ	ἐξέλαμψε	τοῖς ὀφθαλμοῖς εἰκόνα χαρᾶς καὶ
[6, 9]	μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ, τῶν δεσμῶν	ἐξέλυσας	καὶ τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας· σὸν
[6, 7]	ἐκεχήνει, πρὸς δὲ τὴν λύπην	ἐξεμεμήνει,	καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων ἐγκύους
[6, 2]	τὴν ἔλαφον ἀντὶ παρθένου παροιμίας,	ἐξεπλάγη	καὶ ἔστη σιωπῇ. λέγει οὖν
[6, 11]	μᾶλλον. τότε μὲν οὖν εἰπὼν	ἐξετάσειν	περὶ τῶν εἰρημένων, κοιμησόμενος ᾤχετο
[6, 9]	ἡ γυνὴ κατὰ τοὺς ἀγρούς.	ἐξέτασον	τῶν λεχθέντων ἕκαστον. εἴ τι
[6, 3]	ἐπίστευον, ὅπερ ἤθελον. ἀλλ´ οὐκ	ἐξέφαινον,	ἵνα τὴν δέσποιναν ἐπ´ αὐτοφώρῳ
[6, 10]	λόγον, ὁ μὲν δίκην βέλους	ἐξίπταται	καὶ τιτρώσκει μὴ παρόντα καθ´
[6, 10]	τῷ τοῦ λόγου πνεύματι καὶ	ἐξίπταται	κουφιζομένη τῷ τῆς γλώττης πτερῷ.
[6, 7]	εἶτα πρὸς τὸν Σωσθένην πάλιν,	ἐξιών,	Ὅπως εἴπῃς τὰ εἰκότα περὶ
[6, 2]	παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ Μελίτῃ τὴν	ἔξοδον	τὴν ἐμήν, καλεῖ τὸν φύλακα.
[6, 19]	θυμὸς καχλάζων γεμισθῇ καὶ τῆς	ἐξουσίας	ἐμφορηθεὶς ἀποβλύσῃ, κάμνει μὲν ἐκ
[6, 1]	πάλιν ἀναστρέφειν πρὸς αὐτήν, ἐπειδὰν	ἔξω	γένωμαι θυρῶν. ~Ἐγὼ μὲν δὴ
[6, 7]	στεφανούμενος, ὅταν τοῖς δάκρυσιν ὑγρανθῇ,	ἔοικε	πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ. χεομένης δὲ
[6, 1]	περιμενεῖ δέ σε καὶ νεανίσκος	ἐπ´	αὐταῖς ταῖς θύραις, ᾧ προστεταγμένον
[6, 6]	τὸ κάλλος) ἀφῆκε τὴν ψυχὴν	ἐπ´	αὐτὴν καὶ εἱστήκει τῇ θέᾳ
[6, 4]	ἐπὶ τοὺς ἀγρούς, ἡγεῖσθαι κελεύσας	ἐπ´	αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν. ~Ἐν τούτῳ
[6, 17]	κεκοινώνηκεν ἑτέρῳ, βόσκει τὴν ψυχὴν	ἐπ´	αὐτόν· ἂν δ´ ἅπαξ ἐς
[6, 3]	οὐκ ἐξέφαινον, ἵνα τὴν δέσποιναν	ἐπ´	αὐτοφώρῳ καταλάβοις καὶ μή σου
[6, 15]	οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν Σάτυρον	ἐπ´	ἐμέ. ὡς δὲ εἶδεν ὁ
[6, 19]	ὁμιλίαν παρακαλεῖ καὶ τὸν θυμὸν	ἐπαγγέλλεται	καταμαλάττειν ἡδονῇ. τυχὼν μὲν οὖν
[6, 3]	συντίθεται κατ´ ἐμοῦ δρᾶμα καινόν·	ἐπάγει	γάρ μοι τὸν Θέρσανδρον εὐθὺς
[6, 7]	ἔστι μὲν γὰρ φύσει δάκρυον	ἐπαγωγότατον	ἐλέου τοῖς ὁρῶσι· τὸ δὲ
[6, 12]	καταλέγεις σωρὸν ἀλλοτρίων ἐγκωμίων· τότε	ἐπαινέσω	Θέρσανδρον ὡς ἄνδρα ἀγαθόν, ὅταν
[6, 10]	φανερῶς, ὡς καὶ τὸν Θέρσανδρον	ἐπαναγκάσαι.	ταῦτα οὖν ὑποκριναμένη πιθανῶς κἀκεῖνα
[6, 3]	αὐτῆς ἀπεσταλμένη. πρὶν οὖν αὖθις	ἐπανελθεῖν,	εἰ θέλεις, κατακλείσας αὐτὴν φυλάξω
[6, 4]	πεπραγμένα. ἔτυχε δὲ ὁ Θέρσανδρος	ἐπανιὼν	εἰς τὴν οἰκίαν. τοῦ δὲ
[6, 8]	ἀποστείλασαν, ἐπείγειν αὐτὴν εἰς τὴν	ἐπάνοδον,	μηδὲν ἔτι δεομένην φαρμάκων. ὡς
[6, 19]	ὕβρεις, ἃς κατὰ τῶν φιλτάτων	ἐπαρῴνησεν,	ἀλγεῖ καὶ πρὸς τὸ ἐρώμενον
[6, 18]	ὑπερείδων ἀνώθει. ὡς δέ ποτε	ἐπαύσατο	τῆς βίας, ἢ τυχών, ἢ
[6, 3]	Λευκίππης λέγει πάνυ πιθανῶς πλασάμενος.	ἐπεὶ	γὰρ αὐτὸς αὐτῆς ἀπεγνώκει τυχεῖν,
[6, 9]	εἶχε τῷ σοφίσματι τὴν ἀλήθειαν.	~Ἐπεὶ	γὰρ ὁ Θέρσανδρος εἰσελθὼν εἰς
[6, 18]	εὐαγωγότερον πρὸς θέαν, ὡς ᾤετο.	ἐπεὶ	δὲ εἶδε τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη
[6, 15]	ἐπὶ τὸ τῆς Λευκίππης δωμάτιον.	ἐπεὶ	δὲ πλησίον ἐγένοντο τῶν θυρῶν,
[6, 1]		~Ἐπεὶ	οὖν τὴν Μελίτην ἰασάμην, λέγω
[6, 22]	Ἦ παρθένος, καὶ μετὰ Σωσθένην·	ἐπεὶ	πυθοῦ Σωσθένους· οὗτος γὰρ ὄντως
[6, 5]	δὲ πεφύκασι μάντεις τῶν κακῶν,	ἐπεὶ	τῶν γε ἀγαθῶν ἥκιστα ἐκ
[6, 8]	ἀγροὺς τὴν Μελίτην νεανίσκον ἀποστείλασαν,	ἐπείγειν	αὐτὴν εἰς τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν
[6, 15]	ἓν δὲ μόνον φοβοῦμαι καὶ	ἐπείγομαι	μαθεῖν περὶ τῆς κόρης, εἰ
[6, 1]	κελεύει πάλιν ἀναστρέφειν πρὸς αὐτήν,	ἐπειδὰν	ἔξω γένωμαι θυρῶν. ~Ἐγὼ μὲν
[6, 7]	ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ τὸ δακρύον ἐμιμήσατο.	ἐπειδὴ	γὰρ εἰς τὰ ὄμματα τῶν
[6, 20]	καὶ γὰρ μοιχὸν φιλεῖς. ἀλλ´	ἐπειδὴ	μὴ θέλεις ἐραστοῦ μου πεῖραν
[6, 16]	ποσάκις ἐμαυτὴν ἐβιασάμην, ἀλλ´ οὐκ	ἔπειθον	τὴν γλῶσσαν εἰπεῖν· ἀλλὰ ταῦτα
[6, 5]	οὗτος ὁ μοιχὸς βακχεύων ἡμῖν	ἔπεισι	καὶ τῆς σῆς γυναικὸς ἔχων
[6, 3]	(ὁ γὰρ διαβαλὼν αὐτὸς ἦν)	ἔπειτα	καὶ περὶ Λευκίππης λέγει πάνυ
[6, 8]	διὰ τοῦ Θερσάνδρου, τέχνην λόγων	ἐπενόησεν,	ἥτις μεμιγμένην εἶχε τῷ σοφίσματι
[6, 14]	δὲ ἐπὶ τῶν δεσμῶν οὐκ	ἐπέτρεπεν,	ἀλλ´ ἐκέλευεν ἀπαλλάττεσθαι αὐτοὺς τὴν
[6, 7]	καὶ τῶν ὀφθαλμῶν τὴν κίνησιν	ἐπέχει,	μὴ πρὶν τὸ ἐρώμενον ἰδεῖν
[6, 4]	σοι, ὡς ὑπὸ σοὶ γένοιτο.	~Ἐπῄνεσεν	ὁ Θέρσανδρος καὶ ἐκέλευσε τοῦτο
[6, 4]	φοβηθῇς ταύτην τὴν ἁρπαγήν, μηδὲ	ἐπὶ	κακῷ τῷ σῷ γεγονέναι δόξῃς·
[6, 10]	ὦτα τῶν ἐντυχόντων, διαπνεῖ δὲ	ἐπὶ	πλεῖστον καταιγίζουσα τῷ τοῦ λόγου
[6, 16]	σοι κινήσω κακόν, παροξύνασα Θέρσανδρον	ἐπὶ	σέ. εἰ δὲ ὡς περὶ
[6, 1]	πέπλῳ. ἡγήσεται δέ σοι τῆς	ἐπὶ	τὰς θύρας ὁδοῦ Μελανθώ· περιμενεῖ
[6, 9]	προσπεσὸν ἐλάμβανον, Τάχα, λέγουσα, Θέρσανδρος	ἐπὶ	ταύτης τῆς νηὸς ἔπλει’ εἷς
[6, 17]	δέσποτα, πρὸς τὸ ἔργον, ἀλλ´	ἐπὶ	τὴν κόρην ἰτέον αὐτήν. καὶ
[6, 6]	τὸ δεσμωτήριον, ὡς εἶχεν ὁρμῆς	ἐπὶ	τὴν Λευκίππην ἵεται. ὡς δὲ
[6, 8]	ᾧ δὲ ταῦτα ἐπράττετο, ἔτυχεν	ἐπὶ	τὴν Λευκίππην μετὰ τὴν πρός
[6, 3]	ἀπόκοιτος γενέσθαι, δειπνήσας πάλιν ἀνέστρεφεν	ἐπὶ	τὴν οἰκίαν. ἦν δὲ τῆς
[6, 16]	ἆρα μή σε κατέλαβε Θέρσανδρος	ἐπὶ	τῆς οἰκίας· ἆρα μὴ καὶ
[6, 2]	διὰ τῶν ἐρήμων τῆς οἰκίας	ἐπί	τινα θύραν οὐκ ἐν ὁδῷ
[6, 6]	Λευκίππην ἵεται. ὡς δὲ παρῆσαν	ἐπὶ	τὸ δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν αὐτὴν χαμαὶ
[6, 14]	ἡ Μελίτη) τῆς νυκτὸς εὐθὺς	ἐπὶ	τὸ οἴκημα σπουδῇ παρῆσαν. καὶ
[6, 15]	μοι διηγήσατο. ταῦτα διαλεγόμενοι παρῆσαν	ἐπὶ	τὸ τῆς Λευκίππης δωμάτιον. ἐπεὶ
[6, 11]	τί κλαίεις· ἀνάστηθι, καὶ θῦε	ἐπὶ	τοῖς εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε δὲ
[6, 10]	ὀργῆς αὐτῷ πῦρ ἐξάπτεται, καὶ	ἐπὶ	τὸν βληθέντα μαίνεται. τεχθεῖσα δὲ
[6, 4]	συμφορᾶς ἐκπλαγεῖσα ἐσιώπησεν· ὁ δὲ	ἐπὶ	τὸν Θέρσανδρον ἔρχεται καὶ λέγει
[6, 15]	δὲ γενομένης, ὁ μὲν Σωσθένης	ἐπὶ	τὸν Θέρσανδρον ἔσπευδεν, οἱ δὲ
[6, 4]	καὶ ὄντων μεταξὺ τεσσάρων σταδίων	ἐπὶ	τοὺς ἀγρούς, ἡγεῖσθαι κελεύσας ἐπ´
[6, 6]	τῶν ὀφθαλμῶν εἰς γῆν καταρρεῖ·	ἐπὶ	τοὺς ὀφθαλμοὺς μᾶλλον ῥεέτω τοὺς
[6, 7]	τὸ κάλλος κάθηται, ῥέον ἐκεῖθεν	ἐπὶ	τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ὁρώντων ἵσταται
[6, 7]	ἧκε πρός με κατορθώσας, ἔφη.	ἐπὶ	τούτοις ἀπηλλάττετο. ~Ἐν ᾧ δὲ
[6, 14]	διηγησάμενος ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν εἶχον	ἐπὶ	τρυτάνης ἐλπίδος καὶ φόβου, καὶ
[6, 14]	καταμεῖναι σὺν ἐμοί, ὁ δὲ	ἐπὶ	τῶν δεσμῶν οὐκ ἐπέτρεπεν, ἀλλ´
[6, 7]	Θερσάνδρῳ συμβεβήκει· ἐδάκρυε γὰρ πρὸς	ἐπίδειξιν,	παθὼν μέν τι, κατὰ τὸ
[6, 18]	λαλοῦσιν. ἅμα οὖν συνδιαλεγόμενος καὶ	ἐπιθεὶς	τὴν χεῖρα τῷ τραχήλῳ περιέβαλεν
[6, 19]	εἴωθε νικᾶν, ὅταν εἰς τὴν	ἐπιθυμίαν	εὐτυχῇ. ἢν δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ
[6, 19]	ἔρως ἀμύνεται καὶ ὁπλίζει τὴν	ἐπιθυμίαν	καὶ τὸν θυμὸν ἤδη καθεύδοντα
[6, 19]	οὐχ ὡς φίλῳ πρὸς τὴν	ἐπιθυμίαν	συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς δοῦλον τῆς
[6, 19]	συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς δοῦλον τῆς	ἐπιθυμίας	πεδήσας κρατεῖ· οὐκ ἐπιτρέπει δὲ
[6, 17]	ἐς πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ γὰρ	ἐπιθυμοῦν,	σύμμαχον ὃ θέλει λαβόν, ἐγείρει
[6, 2]	Μελανθώ, καταλαμβάνει τὸν φρουρὸν ἄρτι	ἐπικλείσαντα	τὸ οἴκημα, καὶ ἀνοίγειν ἐκέλευεν
[6, 10]	ῥεῖ μὲν εὐθὺς πολλὴ καὶ	ἐπικλύζει	τὰ ὦτα τῶν ἐντυχόντων, διαπνεῖ
[6, 17]	γὰρ διαφέρεις ἐκείνου εἰς εὐμορφίαν)	ἐπιλήσεται	τέλεον αὐτοῦ. παλαιὸν γὰρ ἔρωτα
[6, 4]	ἀγαθῶν· ἀλλ´ ὅπως εὐτυχήσασα μὴ	ἐπιλήσῃ	μου. μὴ γὰρ φοβηθῇς ταύτην
[6, 3]	γὰρ ἠκηκόειν ζῶντά σε, καὶ	ἐπίστευον,	ὅπερ ἤθελον. ἀλλ´ οὐκ ἐξέφαινον,
[6, 11]	ὑπονοίας μετέφερεν. οὐ μέντοι τέλεον	ἐπίστευσε·	ζηλοτυπία γὰρ ἅπαξ ἐμπεσοῦσα ψυχῇ
[6, 18]	ἐρωμένας ζητήσωσι λαλεῖν· οὐ γὰρ	ἐπιστήσαντες	τὸν λογισμὸν τοῖς λόγοις, ἀλλὰ
[6, 9]	τὴν ὀργήν, τὸν δὲ λογισμὸν	ἐπιστήσας	κριτὴν ἀκέραιον, ἄκουσον. ὁ νεανίσκος
[6, 4]	μόνην, εἰσπηδήσας καὶ τὸ στόμα	ἐπισχὼν	συναρπάζει καὶ κατὰ θάτερα τῆς
[6, 6]	καὶ εἱστήκει τῇ θέᾳ δεδεμένος,	ἐπιτηρῶν	πότε αὖθις ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν.
[6, 3]	δὲ ἡ συνήθης Τύχη πάλιν	ἐπιτίθεται	καὶ συντίθεται κατ´ ἐμοῦ δρᾶμα
[6, 19]	τῆς ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ· οὐκ	ἐπιτρέπει	δὲ αὐτῷ σπείσασθαι πρὸς τὸ
[6, 9]	εἴη παρά τινι τῶν ἡμετέρων	ἐπιτρόπων·	Σωσθένην δὲ ἔλεγε. καὶ οὕτως
[6, 5]	δεσμωτήριον καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας	ἐπιφέρων.	ἐμὲ δὲ ἐλύπει τούτων μὲν
[6, 9]	Θέρσανδρος ἐπὶ ταύτης τῆς νηὸς	ἔπλει’	εἷς δὴ καὶ οὗτος ἦν
[6, 9]	ἀπὸ Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς δεύτερος.	ἔπλευσε	δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ εὐτυχῶς,
[6, 9]	ἔσχατος· ἐχαριζόμην σοὶ τιμῶσα τοῦτον.	ἔπλευσεν	ὥσπερ σύ· ἐτίμων, φίλτατε, τῆς
[6, 7]	ἐμούς. ~Ἡ δὲ ὡς ἤκουσεν,	ἐπλήσθη	δακρύων, καὶ εἶχεν αὐτῆς ἴδιον
[6, 2]	μετιέναι. καὶ ὁ μὲν οὕτως	ἔπραξεν.	~Ἐμοὶ δὲ ἡ συνήθης Τύχη
[6, 8]	ἀπηλλάττετο. ~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα	ἐπράττετο,	ἔτυχεν ἐπὶ τὴν Λευκίππην μετὰ
[6, 15]	εἶδεν ὁ Θέρσανδρος τὸν Σωσθένην,	ἐπυνθάνετο	πῶς ἔχει τὰ κατὰ τὴν
[6, 11]	Κατωρθώσαμεν, εἶπεν, ὦ Λάκαινα. Θέρσανδρος	ἐρᾷ	σου καὶ μαίνεται, ὥστε τάχα
[6, 17]	αὐτήν. καὶ γὰρ ἂν νῦν	ἐρᾷ	τοῦ καταράτου τούτου μοιχοῦ, μέχρι
[6, 4]	γὰρ τὸν δεσπότην τὸν ἐμὸν	ἐραστήν	σοι προξενεῖ. ἡ μὲν δὴ
[6, 7]	τὴν πηγὴν συνεφέλκεται. ὁ δὲ	ἐραστὴς	δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν κάλλος
[6, 7]	καὶ καλὴ καὶ ὁ θεατὴς	ἐραστής,	οὐδ´ ὀφθαλμὸς ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ τὸ
[6, 20]	φιλεῖς. ἀλλ´ ἐπειδὴ μὴ θέλεις	ἐραστοῦ	μου πεῖραν λαβεῖν, πειράσῃ δεσπότου.
[6, 4]	Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε, δύο τῶν	ἐργατῶν	παραλαβὼν τοὺς μὲν κελεύει τὰς
[6, 17]	Σωσθένης ἔφη, δέσποτα, πρὸς τὸ	ἔργον,	ἀλλ´ ἐπὶ τὴν κόρην ἰτέον
[6, 9]	τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας· σὸν τὸ	ἔργον.	τί οὖν οὐκ ἠκολούθεις αὐτῷ·
[6, 13]	αὔξεται, προπηλακισθεῖσα δὲ εἰς ὀργὴν	ἐρεθίζεται.	τὸ γὰρ περιττὸν εἰς φιλανθρωπίαν
[6, 22]	σου τῆς ἀναισχυντίας· καί τις	ἐρεῖ,	κἂν νῦν μαινόμενος φονεύσῃς· Λευκίππη
[6, 13]	ὅπως μηδὲν τούτων πρὸς Θέρσανδρον	ἐρεῖς,	μὴ παροξύνῃς χρηστὸν ἄνδρα· ὀργισθεὶς
[6, 2]	τῆς Μελανθοῦς· καὶ διὰ τῶν	ἐρήμων	τῆς οἰκίας ἐπί τινα θύραν
[6, 4]	Θέρσανδρος καὶ ἐκέλευσε τοῦτο ποιεῖν.	ἔρχεται	δὴ σπουδῇ μάλα ὁ Σωσθένης
[6, 4]	ὁ δὲ ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον	ἔρχεται	καὶ λέγει τὰ πεπραγμένα. ἔτυχε
[6, 2]	θύραν οὐκ ἐν ὁδῷ κειμένην	ἔρχομαι,	καί με ὁ πρὸς τῆς
[6, 18]	οἱ ἐρῶντες, ὅταν πρὸς τὰς	ἐρωμένας	ζητήσωσι λαλεῖν· οὐ γὰρ ἐπιστήσαντες
[6, 19]	ἐπαρῴνησεν, ἀλγεῖ καὶ πρὸς τὸ	ἐρώμενον	ἀπολογεῖται καὶ εἰς ὁμιλίαν παρακαλεῖ
[6, 19]	ἢν δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ	ἐρώμενον,	αὐτὸς τὸν θυμὸν εἰς συμμαχίαν
[6, 18]	ἀλλὰ τὴν ψυχὴν εἰς τὸ	ἐρώμενον	ἔχοντες, τῇ γλώττῃ μόνον χωρὶς
[6, 7]	κίνησιν ἐπέχει, μὴ πρὶν τὸ	ἐρώμενον	ἰδεῖν ταχὺ θελήσῃ πεσεῖν· μαρτυρίαν
[6, 9]	ἀλλ´ οὐκ ἄπει πρὸς τὸν	ἐρώμενον,	ἵνα αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις δεσμοῖς
[6, 19]	δὲ αὐτῷ σπείσασθαι πρὸς τὸ	ἐρώμενον,	κἂν θέλῃ. ὁ δὲ τῷ
[6, 18]	ἔχοντα νοῦν. τοιοῦτοι γὰρ οἱ	ἐρῶντες,	ὅταν πρὸς τὰς ἐρωμένας ζητήσωσι
[6, 19]	καμὼν δὲ παρίεται, καὶ ὁ	ἔρως	ἀμύνεται καὶ ὁπλίζει τὴν ἐπιθυμίαν
[6, 17]	παλαιὸν γὰρ ἔρωτα μαραίνει νέος	ἔρως·	γυνὴ δὲ μάλιστα τὸ παρὸν
[6, 19]	καὶ ὠργίζετο. θυμὸς δὲ καὶ	ἔρως	δύο λαμπάδες· ἔχει γὰρ καὶ
[6, 19]	καὶ τὰ πολλὰ μὲν ὁ	ἔρως	εἴωθε νικᾶν, ὅταν εἰς τὴν
[6, 20]	μὲν πρῶτον ἐλπίζων εἰς τὸν	ἔρωτα	εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης δοῦλος ἦν·
[6, 17]	ἐπιλήσεται τέλεον αὐτοῦ. παλαιὸν γὰρ	ἔρωτα	μαραίνει νέος ἔρως· γυνὴ δὲ
[6, 19]	δὲ ἅπαξ ὁ θυμὸς τὸν	ἔρωτα	παρ´ αὑτῷ λάβῃ καὶ τῆς
[6, 18]	πάλῃ, φιλονεικία λαμβάνει τὸν Θέρσανδρον	ἐρωτική,	καὶ τὴν μὲν λαιὰν ὑποβάλλει
[6, 20]	κακόδαιμον ἀνδράποδον, λέγων, καὶ ἀληθῶς	ἐρωτιῶν·	πάντων γάρ σου κατήκουσα. οὐκ
[6, 17]	γὰρ ἐλπίδος εἰς τὸ τυχεῖν	ἔρωτος	ἐς πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ γὰρ
[6, 17]	Σωσθένην· Ἤκουσας ἀπίστων ῥημάτων, γεμόντων	ἔρωτος·	ὅσα εἶπεν· ὅσα ὠδύρατο· ὅτι
[6, 19]	τὰ ἀρχαῖα ποιεῖ· ἀτιμίᾳ γὰρ	ἔρωτος	σύμμαχός ἐστι θυμός. ~Ὁ Θέρσανδρος
[6, 17]	ἐλπίδος εἰς τὸ τυχεῖν ἔρωτος	ἐς	πειθὼ ῥᾴδιος· τὸ γὰρ ἐπιθυμοῦν,
[6, 17]	ἐπ´ αὐτόν· ἂν δ´ ἅπαξ	ἐς	ταὐτὸν ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ διαφέρεις
[6, 11]	ἐγεγόνει δὲ ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν	ἔσαινε	τῶν λεγομένων τὸ πιθανόν, καὶ
[6, 1]	μοι, φίλτατε, σώζοιο καὶ τὴν	ἐσθῆτα	ταύτην φύλαττε μνήμην· ἐμοὶ δὲ
[6, 1]	ἔχειν. σὺ δὲ ἔνδυθι τὴν	ἐσθῆτα	τὴν ἐμὴν καὶ κλέπτε τὸ
[6, 5]	~Ἐν τούτῳ δὲ ἐγὼ τὴν	ἐσθῆτα	τῆς Μελίτης εἶχον ἠμφιεσμένος· καὶ
[6, 4]	τῷ παραλόγῳ τῆς συμφορᾶς ἐκπλαγεῖσα	ἐσιώπησεν·	ὁ δὲ ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον
[6, 1]	σοι παρέσται. ταῦτα ἅμα λέγουσα	ἐσκεύασέ	με ὡς ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα,
[6, 15]	μὲν Σωσθένης ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον	ἔσπευδεν,	οἱ δὲ ἀμφὶ τὸν Σάτυρον
[6, 2]	ἀντὶ παρθένου παροιμίας, ἐξεπλάγη καὶ	ἔστη	σιωπῇ. λέγει οὖν πρὸς αὐτόν·
[6, 15]	τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν αὐτῆς ποτνιωμένης.	ἔστησαν	οὖν ἀψοφητὶ κατόπιν τῶν θυρῶν.
[6, 19]	ποιεῖ· ἀτιμίᾳ γὰρ ἔρωτος σύμμαχός	ἐστι	θυμός. ~Ὁ Θέρσανδρος οὖν, τὸ
[6, 12]	δὲ οὐδὲν μέλει τούτων, εἴτε	ἐστὶ	καὶ Κόδρου εὐγενέστερος εἴτε Κροίσου
[6, 17]	δοκῶ, ὁ λῃστὴς καὶ φαρμακεύς	ἐστι.	Μελίτη φιλεῖ, Λευκίππη φιλεῖ. ὄφελον,
[6, 16]	οὐ καλοῦμαι Λάκαινα. ὕβρις αὕτη	ἐστὶ	πειρατική· λελῄστευμαι καὶ τοὔνομα. ἀνήρ
[6, 19]	ἀλλήλων πάροικος ἡ τοῦ πυρός	ἐστι	πηγή. ὁ μὲν γὰρ εἰς
[6, 13]	χρηστὸν ἄνδρα· ὀργισθεὶς γὰρ ἀφόρητός	ἐστι.	χρηστότης γὰρ τυγχάνουσα μὲν χάριτος
[6, 3]	σοι, ὥστε τοσοῦτον κάλλος λαβεῖν.	ἔστι	δὲ νῦν ἐν τοῖς ἀγροῖς,
[6, 7]	τοὺς ὀφθαλμοὺς δακρύων ἐγκύους εἶχεν.	ἔστι	μὲν γὰρ φύσει δάκρυον ἐπαγωγότατον
[6, 10]	ἡ Φήμη τῆς Διαβολῆς. καὶ	ἔστι	μὲν ἡ Διαβολὴ μαχαίρας ὀξυτέρα,
[6, 19]	ὁ θυμὸς ἄλλο πῦρ, καὶ	ἔστι	τὴν μὲν φύσιν ἐναντιώτατον, τὴν
[6, 9]	καὶ ἀνεμνήσθην σου καὶ παρέσχον	ἑστίαν,	Τάχα, λέγουσα, καὶ Θέρσανδρος οὕτω
[6, 11]	γὰρ ἅπαξ ἐμπεσοῦσα ψυχῇ δυσέκλειπτόν	ἐστιν.	ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν κόρην
[6, 12]	χρηστότης· τὴν δὲ ἡλικίαν οἷός	ἐστιν	εἶδες, ὅτι νέος καὶ καλός,
[6, 12]	σοι καὶ τὸν Θέρσανδρον ὅστις	ἐστὶν	εἰπεῖν, ὡς ἂν μᾶλλον ἡσθείης.
[6, 19]	ἰδίαν ἀρχὴν ἐκπηδῆσαι θέλων οὐκέτι	ἐστὶν	ἐλεύθερος, ἀλλὰ μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ
[6, 1]	αὐταῖς ταῖς θύραις, ᾧ προστεταγμένον	ἐστὶν	ἐξ ἐμοῦ κομίσαι σε εἰς
[6, 7]	τὸ δὲ μέλαν πορφύρεται, καὶ	ἔστιν	ὅμοιον τὸ μὲν ἴῳ, τὸ
[6, 12]	ἐμοὶ καὶ Θερσάνδρῳ κοινόν· καλὸς	ἔστω	Μελίτῃ καὶ πλούσιος τῇ πόλει,
[6, 9]	τῶν ἐκ τῆς θαλάσσης σωζομένων	ἔσχατος·	ἐχαριζόμην σοὶ τιμῶσα τοῦτον. ἔπλευσεν
[6, 13]	κατέλεγε τὴν ναυαγίαν, ἐκθειάζων ὡς	ἐσώθη,	καὶ τερατευόμενος ὑπὲρ τὸν δελφῖνα
[6, 11]	αὐτὸν περὶ τοῦ κάλλους πολλὰ	ἐτερατευσάμην	καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ φαντασίας
[6, 17]	οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ	ἕτερον,	τὸν πρότερον τῆς ψυχῆς ἀπήλειψε.
[6, 17]	οἶδε μόνον καὶ οὐ κεκοινώνηκεν	ἑτέρῳ,	βόσκει τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτόν·
[6, 3]	ἔμελλεν ἀποπέμψειν· ἡ τύχη δὲ	ἐτήρησέ	σοι, ὥστε τοσοῦτον κάλλος λαβεῖν.
[6, 7]	δὲ δάκρυον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς	ἐτήρησεν,	ὁραθῆναι δὲ εὔχεται, καὶ ἀποψήσασθαι
[6, 8]	αὐτὴν εἰς τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν	ἔτι	δεομένην φαρμάκων. ὡς οὖν ἧκεν
[6, 13]	χρηστότης γὰρ τυγχάνουσα μὲν χάριτος	ἔτι	μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα δὲ εἰς
[6, 5]	καὶ πλῆθος τῶν παννυχιζόντων συνέρρεεν.	ἔτι	μᾶλλον οὖν ὁ Θέρσανδρος ἐδεινοπάθει,
[6, 9]	τιμῶσα τοῦτον. ἔπλευσεν ὥσπερ σύ·	ἐτίμων,	φίλτατε, τῆς σῆς συμφορᾶς τὴν
[6, 4]	ἔρχεται καὶ λέγει τὰ πεπραγμένα.	ἔτυχε	δὲ ὁ Θέρσανδρος ἐπανιὼν εἰς
[6, 9]	ἐνταῦθα συνεπηγόμην· ὁ λόγος ἀληθής.	ἔτυχε	μὲν πενθῶν γυναῖκα, ἡ δ´
[6, 5]	λάφυρα. ὁ μὲν οὖν νεανίσκος	ἔτυχε	προηγούμενος καὶ προϊδὼν ἀποφεύγει, μὴ
[6, 10]	τὰς θεραπαίνας ἀγαγεῖν, αἷς συναπελθοῦσα	ἔτυχεν,	ἂν μὴ παραγένηται περὶ τὴν
[6, 8]	~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα ἐπράττετο,	ἔτυχεν	ἐπὶ τὴν Λευκίππην μετὰ τὴν
[6, 6]	κειμένην, ἐν νῷ καθεστηκυῖαν ὧν	ἔτυχεν	ὁ Σωσθένης εἰπών, ἐμφαίνουσαν τοῖς
[6, 18]	εἰσέρχεται σχηματίσας ἑαυτὸν εἰς τὸ	εὐαγωγότερον	πρὸς θέαν, ὡς ᾤετο. ἐπεὶ
[6, 12]	τούτων, εἴτε ἐστὶ καὶ Κόδρου	εὐγενέστερος	εἴτε Κροίσου πλουσιώτερος. τί μοι
[6, 18]	ὡς ἐλεύθερος ποιεῖς οὔτε ὡς	εὐγενής.	καὶ σὺ ἐμιμήσω Σωσθένην· ἄξιος
[6, 8]	μετὰ τὴν πρός με ὁμιλίαν	εὐθὺς	εἰς τοὺς ἀγροὺς τὴν Μελίτην
[6, 14]	αὐτοὺς ἡ Μελίτη) τῆς νυκτὸς	εὐθὺς	ἐπὶ τὸ οἴκημα σπουδῇ παρῆσαν.
[6, 3]	ἐπάγει γάρ μοι τὸν Θέρσανδρον	εὐθὺς	παρελθόντα. μεταπεισθεὶς γὰρ ὑπὸ τοῦ
[6, 10]	Φήμη τῷ τοξεύματι ῥεῖ μὲν	εὐθὺς	πολλὴ καὶ ἐπικλύζει τὰ ὦτα
[6, 17]	(πολλῷ γὰρ διαφέρεις ἐκείνου εἰς	εὐμορφίαν)	ἐπιλήσεται τέλεον αὐτοῦ. παλαιὸν γὰρ
[6, 1]	ὡς ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα, Ὡς	εὐμορφότερος,	ἔφη, παρὰ πολὺ γέγονας τῇ
[6, 21]	γέλωτος· παρθένος τοσούτοις συννυκτερεύσασα πειραταῖς·	εὐνοῦχοί	σοι γεγόνασιν οἱ λῃσταί· φιλοσόφων
[6, 17]	δὲ ἀπόντος, ἕως καινὸν οὐχ	εὗρε,	μνημονεύει· προσλαβοῦσα δὲ ἕτερον, τὸν
[6, 10]	αὖθις, εἰ ζητήσει ὁ Θέρσανδρος	εὑρεῖν	τὴν ἀλήθειαν, τὰς θεραπαίνας ἀγαγεῖν,
[6, 8]	τὸ μὲν ἀληθὲς οὐκ εἶχεν	εὑρεῖν,	ὑπενόει δὲ τὸν Σωσθένην. βουλομένη
[6, 1]	οὗ καὶ Κλεινίαν καὶ Σάτυρον	εὑρήσεις	καὶ Λευκίππη σοι παρέσται. ταῦτα
[6, 22]	κἂν καταφλέγῃς, οὐχ οὕτως θερμὸν	εὑρήσεις	τὸ πῦρ.
[6, 9]	εἶχε· τὴν γὰρ ἄνθρωπον ἥκοντες	εὕρομεν.	διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ μοι. ἔχεις
[6, 19]	νικᾶν, ὅταν εἰς τὴν ἐπιθυμίαν	εὐτυχῇ.	ἢν δὲ αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ
[6, 11]	ἀνάστηθι, καὶ θῦε ἐπὶ τοῖς	εὐτυχήμασιν	Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε δὲ κἀμοῦ. ~Καὶ
[6, 12]	Λευκίππη, Τοιαῦτά σοι, ἔφη, γένοιτο	εὐτυχήματα,	οἷά μοι κομίζων πάρει. ὁ
[6, 4]	φέρων σωρὸν ἀγαθῶν· ἀλλ´ ὅπως	εὐτυχήσασα	μὴ ἐπιλήσῃ μου. μὴ γὰρ
[6, 20]	πρῶτον ἐλπίζων εἰς τὸν ἔρωτα	εὐτυχήσειν,	ὅλος Λευκίππης δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας
[6, 20]	σοι καὶ λαλῶ καὶ μεγάλην	εὐτυχίαν	δοκεῖς τὸν σὸν καταφιλῆσαι δεσπότην,
[6, 5]	γε ἀγαθῶν ἥκιστα ἐκ μαντείας	εὐτυχοῦμεν.	οὐδὲν οὖν ὑγιὲς ἐνενόουν περὶ
[6, 9]	ἔπλευσε δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ	εὐτυχῶς,	ἀλλὰ πᾶς ὁ φόρτος αὐτοῦ
[6, 7]	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι δὲ	εὔχεται,	καὶ ἀποψήσασθαι δυνάμενος οὐκ ἐθέλει,
[6, 18]	τὴν ἐλπίδα. ~Διαλιπὼν οὖν ὀλίγον	ἐφ´	οἷς πρὸς ἑαυτὴν ἐλάλησεν ἡ
[6, 4]	καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω διατρίβειν ἔχοντας	ἐφ´	ὁμιλίᾳ· δύο δὲ ἄλλους διάγων,
[6, 12]	~Καὶ ἡ Λευκίππη, Τοιαῦτά σοι,	ἔφη,	γένοιτο εὐτυχήματα, οἷά μοι κομίζων
[6, 2]	ἦν ὄνομα τῷ φύλακι) Πάνυ,	ἔφη,	δέσποινα, τὸ σοὶ δοκοῦν κἀμοὶ
[6, 17]	Ἀλλ´ οὐ μαλακιστέον, ὁ Σωσθένης	ἔφη,	δέσποτα, πρὸς τὸ ἔργον, ἀλλ´
[6, 13]	σπουδάσας εἶπε· Παίζεις· Ποῖ παίζω·	ἔφη·	ἔα με, ἄνθρωπε, μετὰ τῆς
[6, 7]	δὲ ἧκε πρός με κατορθώσας,	ἔφη.	ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο. ~Ἐν ᾧ
[6, 13]	μυθολογοῦντα πρὸς αὐτὸν εἶπε, Σκέψαι,	ἔφη,	κατὰ σοῦ τί ἄμεινον, καὶ
[6, 13]	οὖσα ἐν πειρατηρίῳ. Δοκεῖς μοι,	ἔφη,	μαίνεσθαι μανίαν ἀνήκεστον. πειρατήριον ταῦτα
[6, 1]	ἑαυτὴν καὶ καταφιλοῦσα, Ὡς εὐμορφότερος,	ἔφη,	παρὰ πολὺ γέγονας τῇ στολῇ·
[6, 9]	δεδεμένον· ἡ Μελίτη, Ποῖον μοιχόν·	ἔφη.	τί πάσχεις· εἰ γὰρ θέλεις,
[6, 1]	ἦν αὕτη τῶν πιστῶν καὶ	ἐφήδρευε	ταῖς θύραις. ὡς δὲ εἰσῆλθε,
[6, 14]	τρυτάνης ἐλπίδος καὶ φόβου, καὶ	ἐφοβεῖτό	μου τὸ ἐλπίζον καὶ ἤλπιζε
[6, 16]	μὲν ὡς περὶ ἀνδρὸς ἐμαυτῆς,	ἐφοβούμην	μή τί σοι κινήσω κακόν,
[6, 2]	ἐὰν δὲ νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον,	ἐφόδιον.	καὶ ὁ Πασίων (τοῦτο γὰρ
[6, 3]	πιστεύσειας ἀκούων, ὡς ἰδών. ταύτην	ἐφύλαττόν	σοι· καὶ γὰρ ἠκηκόειν ζῶντά
[6, 9]	ἐκ τῆς θαλάσσης σωζομένων ἔσχατος·	ἐχαριζόμην	σοὶ τιμῶσα τοῦτον. ἔπλευσεν ὥσπερ
[6, 19]	δὲ καὶ ἔρως δύο λαμπάδες·	ἔχει	γὰρ καὶ ὁ θυμὸς ἄλλο
[6, 7]	αὐτὴν θεράπευσον· ὁρᾷς γὰρ ὡς	ἔχει	λύπης· ὥστε ὑπεκστήσομαι καὶ μάλα
[6, 15]	θαρρείτω. τὸ γὰρ ἐμὸν οὕτως	ἔχει	πρὸς αὐτήν, ὡς ἀθάνατον εἶναι.
[6, 15]	Θέρσανδρος τὸν Σωσθένην, ἐπυνθάνετο πῶς	ἔχει	τὰ κατὰ τὴν κόρην εἰς
[6, 13]	γὰρ περιττὸν εἰς φιλανθρωπίαν ἴσον	ἔχει	τὸν θυμὸν εἰς τιμωρίαν. τὰ
[6, 15]	ἡγοῦμαι τὴν ἄρνησιν αὐτῆς οὕτως	ἔχειν	ἁπλῶς, ἀλλ´ ὑπονοεῖν μοι δοκεῖ
[6, 2]	σοὶ δοκοῦν κἀμοὶ δοκεῖ καλῶς	ἔχειν.	ἔδοξεν οὖν τῇ Μελίτῃ τὸ
[6, 1]	μέρους, ἀλλ´ ἤδη νόμιζε Λευκίππην	ἔχειν.	σὺ δὲ ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα
[6, 9]	εὕρομεν. διὰ τοῦτο ἠκολούθησέ μοι.	ἔχεις	τὸν Σωσθένην, πάρεστιν ἡ γυνὴ
[6, 1]	τὴν σὴν κατάλιπε, ὡς ἂν	ἔχοιμι	ἐνδυομένη σοι περικεχύσθαι. δίδωσι δέ
[6, 18]	ἄλλοτε ἄλλα ῥήματα συνάπτων οὐκ	ἔχοντα	νοῦν. τοιοῦτοι γὰρ οἱ ἐρῶντες,
[6, 4]	καὶ καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω διατρίβειν	ἔχοντας	ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο δὲ ἄλλους
[6, 18]	τὴν ψυχὴν εἰς τὸ ἐρώμενον	ἔχοντες,	τῇ γλώττῃ μόνον χωρὶς ἡνιόχου
[6, 20]	αὐτῷ, πῶς πρὸς τὰς αἰκίας	ἔχω·	σὺ γάρ με καὶ μᾶλλον
[6, 22]	καὶ γυνή, καὶ ἓν ὅπλον	ἔχω	τὴν ἐλευθερίαν, ἣ μήτε πληγαῖς
[6, 5]	ἔπεισι καὶ τῆς σῆς γυναικὸς	ἔχων	λάφυρα. ὁ μὲν οὖν νεανίσκος
[6, 7]	δὲ ἡδὺς καὶ τοῦ μέλανος	ἔχων	τὴν βαφὴν ἠρέμα τῷ λευκῷ
[6, 9]	τῶν λεχθέντων ἕκαστον. εἴ τι	ἐψευσάμην,	μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα δὲ ἔλεγε, προσποιησαμένη
[6, 10]	ἂν μὴ παραγένηται περὶ τὴν	ἕω,	λεγούσας, ὅπερ ἦν, οὐδαμοῦ φαίνεσθαι
[6, 14]	Λευκίππης, εἰ παραγένοιτο, περὶ τὴν	ἕω	σπουδῇ πρός με ἥκειν, καὶ
[6, 7]	εἴπῃς τὰ εἰκότα περὶ ἐμοῦ·	ἕωθεν	δὲ ἧκε πρός με κατορθώσας,
[6, 3]	γὰρ Σωσθένης ὁ τὴν Λευκίππην	ἐωνημένος,	ὃν ἡ Μελίτη τῆς τῶν
[6, 3]	αὐτὸν τῆς Μελίτης ἀπαγάγοι· Κόρην	ἐωνησάμην,	ὦ δέσποτα, καλήν, ἀλλὰ χρῆμά
[6, 4]	τοὺς ἀγρούς, καὶ τὴν καλύβην	ἑωρακώς,	ἔνθα ἡ Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε,
[6, 17]	παρὸν φιλεῖ, τοῦ δὲ ἀπόντος,	ἕως	καινὸν οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα