Livre, Chapitre
[6, 17]	τὴν ψυχὴν ἐπ´ αὐτόν· ἂν	δ´	ἅπαξ ἐς ταὐτὸν ἔλθῃς (πολλῷ
[6, 9]	ἔτυχε μὲν πενθῶν γυναῖκα, ἡ	δ´	ἄρα ἐλάνθανεν οὐκ ἀποθανοῦσα. τοῦτό
[6, 13]	τὸν δελφῖνα τὸν Ἀρίονος. ὡς	δ´	οὐδὲν ἡ Λευκίππη οὐκέτι μυθολογοῦντα
[6, 18]	προσπεσὼν περιεχύθη τῇ κόρῃ. καρτερήσας	δ´	οὖν καὶ παρακαθίσας διελέγετο, ἄλλοτε
[6, 13]	τύχης καὶ τοῦ κατέχοντός με	δαίμονος·	οἶδα γὰρ οὖσα ἐν πειρατηρίῳ.
[6, 7]	γελᾷ. τοιαῦτα Λευκίππης ἦν τὰ	δάκρυα,	αὐτὴν τὴν λύπην εἰς κάλλος
[6, 7]	αὐτῆς ἴδιον κάλλος καὶ τὰ	δάκρυα.	δάκρυον γὰρ ὀφθαλμὸν ἀνίστησι καὶ
[6, 7]	ταχὺ γάρ σου ταῦτα τὰ	δάκρυα	ἰάσομαι. εἶτα πρὸς τὸν Σωσθένην
[6, 7]	τὸ δὲ ναρκίσσῳ· τὰ δὲ	δάκρυα	τῶν ὀφθαλμῶν ἔνδον εἱλούμενα γελᾷ.
[6, 7]	διὰ τοῦτο δεδακρυμένος, ὅτι κἀκείνη	δακρύει.	λέγει οὖν πρὸς τὸν Σωσθένην
[6, 7]	ἴδιον κάλλος καὶ τὰ δάκρυα.	δάκρυον	γὰρ ὀφθαλμὸν ἀνίστησι καὶ ποιεῖ
[6, 7]	τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ δὲ	δάκρυον	εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι
[6, 7]	οὐδ´ ὀφθαλμὸς ἀτρεμεῖ, ἀλλὰ τὸ	δακρύον	ἐμιμήσατο. ἐπειδὴ γὰρ εἰς τὰ
[6, 7]	εἶχεν. ἔστι μὲν γὰρ φύσει	δάκρυον	ἐπαγωγότατον ἐλέου τοῖς ὁρῶσι· τὸ
[6, 7]	δυνάμενος οὐκ ἐθέλει, ἀλλὰ τὸ	δάκρυον	ὡς δύναται κατέχει καὶ φοβεῖται
[6, 7]	καὶ γοητότερον. ἐὰν δὲ ἡ	δακρύουσα	ᾖ καὶ καλὴ καὶ ὁ
[6, 7]	τῷ λευκῷ στεφανούμενος, ὅταν τοῖς	δάκρυσιν	ὑγρανθῇ, ἔοικε πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ.
[6, 7]	μαζῷ. χεομένης δὲ τῆς τῶν	δακρύων	ἅλμης περὶ τὸν κύκλον, τὸ
[6, 7]	λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς	δακρύων	ἐγκύους εἶχεν. ἔστι μὲν γὰρ
[6, 7]	~Ἡ δὲ ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη	δακρύων,	καὶ εἶχεν αὐτῆς ἴδιον κάλλος
[6, 7]	τῶν ὁρώντων ἵσταται καὶ τῶν	δακρύων	τὴν πηγὴν συνεφέλκεται. ὁ δὲ
[6, 10]	παρόντα καθ´ οὗ πέμπεται· ὁ	δὲ	ἀκούων ταχὺ πείθεται, καὶ ὀργῆς
[6, 4]	διατρίβειν ἔχοντας ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο	δὲ	ἄλλους διάγων, ὡς εἶδε τὴν
[6, 15]	ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον ἔσπευδεν, οἱ	δὲ	ἀμφὶ τὸν Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ.
[6, 19]	δὲ πῦρ ἑκατέρου ταλαντεύεται. μάχονται	δὲ	ἄμφω περὶ τῆς ῥοπῆς· καὶ
[6, 19]	μὲν γὰρ παροξύνει μισεῖν, ὁ	δὲ	ἀναγκάζει φιλεῖν· καὶ ἀλλήλων πάροικος
[6, 2]	καὶ ἄλλως ἐμοὶ κεχαρισμένος. ὡς	δὲ	ἀνέστρεψεν ἡ Μελανθώ, καταλαμβάνει τὸν
[6, 18]	ἀνέλκειν τὸ πρόσωπον ἐβιάζετο· ἡ	δὲ	ἀντικατεδύετο καὶ ἔκρυπτε τὰ φιλήματα.
[6, 19]	ἀνάπτουσιν ἄμφω τὸ πῦρ. ἂν	δὲ	ἅπαξ ὁ θυμὸς τὸν ἔρωτα
[6, 17]	μάλιστα τὸ παρὸν φιλεῖ, τοῦ	δὲ	ἀπόντος, ἕως καινὸν οὐχ εὗρε,
[6, 19]	εἰς τὴν ἐπιθυμίαν εὐτυχῇ. ἢν	δὲ	αὐτὸν ἀτιμάσῃ τὸ ἐρώμενον, αὐτὸς
[6, 2]	Μελίτης ταύτῃ προστεταγμένος ἀπολαμβάνει. ἀπελεύθερος	δὲ	αὐτὸς τῶν συμπεπλευκότων ἦν ἡμῖν
[6, 19]	ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ· οὐκ ἐπιτρέπει	δὲ	αὐτῷ σπείσασθαι πρὸς τὸ ἐρώμενον,
[6, 19]	τὴν μὲν φύσιν ἐναντιώτατον, τὴν	δὲ	βίαν ὅμοιον. ὁ μὲν γὰρ
[6, 15]	καὶ ἤλπιζε τὸ φοβούμενον. ~Ἡμέρας	δὲ	γενομένης, ὁ μὲν Σωσθένης ἐπὶ
[6, 7]	ἴῳ, τὸ δὲ ναρκίσσῳ· τὰ	δὲ	δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν ἔνδον εἱλούμενα
[6, 7]	εἰς τὴν ψυχὴν ἥρπασε, τὸ	δὲ	δάκρυον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν,
[6, 18]	ὑποβάλλει τῷ προσώπῳ κάτω, τῇ	δὲ	δεξιᾷ τῆς κόμης λαβόμενος, τῇ
[6, 22]	μὴ τετολμήκασιν οἱ λῃσταί· λανθάνεις	δὲ	ἐγκώμιόν μοι διδοὺς πλεῖον διὰ
[6, 5]	αὐτὴν χωρεῖν ἔμελλεν. ~Ἐν τούτῳ	δὲ	ἐγὼ τὴν ἐσθῆτα τῆς Μελίτης
[6, 18]	πρὸς θέαν, ὡς ᾤετο. ἐπεὶ	δὲ	εἶδε τὴν Λευκίππην, ἀνεφλέγη τὴν
[6, 15]	τὸν Σάτυρον ἐπ´ ἐμέ. ὡς	δὲ	εἶδεν ὁ Θέρσανδρος τὸν Σωσθένην,
[6, 13]	χάριτος ἔτι μᾶλλον αὔξεται, προπηλακισθεῖσα	δὲ	εἰς ὀργὴν ἐρεθίζεται. τὸ γὰρ
[6, 18]	μὲν εἷλκεν εἰς τοὐπίσω, τῇ	δὲ	εἰς τὸν ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει.
[6, 1]	καὶ ἐφήδρευε ταῖς θύραις. ὡς	δὲ	εἰσῆλθε, λέγει περὶ ἐμοῦ τὰ
[6, 9]	τινι τῶν ἡμετέρων ἐπιτρόπων· Σωσθένην	δὲ	ἔλεγε. καὶ οὕτως εἶχε· τὴν
[6, 10]	εἴ τι ἐψευσάμην, μεμοίχευμαι. ~Ταῦτα	δὲ	ἔλεγε, προσποιησαμένη τὸν ἀφανισμὸν τῆς
[6, 5]	παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων. ἐμὲ	δὲ	ἐλύπει τούτων μὲν οὐδέν, οὔτε
[6, 5]	περιέσεσθαι μὴ μοιχὸς εἶναι, γῆμαι	δὲ	ἐμφανῶς. δέος δέ με περὶ
[6, 2]	Μελίτῃ τὸ νῦν ἀναχωρεῖν, ὅταν	δὲ	ἐν καλῷ θῆται τὰ πρὸς
[6, 6]	Λευκίππη ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν, ἦν	δὲ	ἔνδον λύχνος, ἀνανεύσασα μικρὸν αὖθις
[6, 1]	ἤδη νόμιζε Λευκίππην ἔχειν. σὺ	δὲ	ἔνδυθι τὴν ἐσθῆτα τὴν ἐμὴν
[6, 6]	αὖθις ἀναβλέψει πρὸς αὐτόν. ὡς	δὲ	ἔνευσεν εἰς τὴν γῆν, λέγει·
[6, 9]	οὖν οὐκ ἠκολούθεις αὐτῷ· τί	δὲ	ἐνταῦθα μένεις· ἀλλ´ οὐκ ἄπει
[6, 14]	δὴ τούτους ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ	δὲ	ἐντειλάμενος αὐτοῖς περὶ τῆς Λευκίππης,
[6, 10]	τὰ ὦτα τῶν ἐντυχόντων, διαπνεῖ	δὲ	ἐπὶ πλεῖστον καταιγίζουσα τῷ τοῦ
[6, 4]	τῆς συμφορᾶς ἐκπλαγεῖσα ἐσιώπησεν· ὁ	δὲ	ἐπὶ τὸν Θέρσανδρον ἔρχεται καὶ
[6, 14]	αὐτοῦ καταμεῖναι σὺν ἐμοί, ὁ	δὲ	ἐπὶ τῶν δεσμῶν οὐκ ἐπέτρεπεν,
[6, 7]	δακρύων τὴν πηγὴν συνεφέλκεται. ὁ	δὲ	ἐραστὴς δεξάμενος ἄμφω τὸ μὲν
[6, 17]	καινὸν οὐχ εὗρε, μνημονεύει· προσλαβοῦσα	δὲ	ἕτερον, τὸν πρότερον τῆς ψυχῆς
[6, 3]	καὶ ἔμελλεν ἀποπέμψειν· ἡ τύχη	δὲ	ἐτήρησέ σοι, ὥστε τοσοῦτον κάλλος
[6, 7]	εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐτήρησεν, ὁραθῆναι	δὲ	εὔχεται, καὶ ἀποψήσασθαι δυνάμενος οὐκ
[6, 7]	θαλερώτερον, τοσούτῳ καὶ γοητότερον. ἐὰν	δὲ	ἡ δακρύουσα ᾖ καὶ καλὴ
[6, 3]	ὁ μὲν οὕτως ἔπραξεν. ~Ἐμοὶ	δὲ	ἡ συνήθης Τύχη πάλιν ἐπιτίθεται
[6, 10]	ἐπὶ τὸν βληθέντα μαίνεται. τεχθεῖσα	δὲ	ἡ Φήμη τῷ τοξεύματι ῥεῖ
[6, 7]	λύπην εἰς κάλλος νενικηκότα· εἰ	δὲ	ἠδύνατο παγῆναι πεσόντα, καινὸν ἂν
[6, 7]	ἄγροικος, προστίθησιν εἰς δυσμορφίαν· ἐὰν	δὲ	ἡδὺς καὶ τοῦ μέλανος ἔχων
[6, 7]	τὰ εἰκότα περὶ ἐμοῦ· ἕωθεν	δὲ	ἧκε πρός με κατορθώσας, ἔφη.
[6, 12]	τὸν πλοῦτον ἡ χρηστότης· τὴν	δὲ	ἡλικίαν οἷός ἐστιν εἶδες, ὅτι
[6, 7]	ὡς μὴ ὀχληρὸς εἴην. ὅταν	δὲ	ἡμερώτερον διατεθῇ, τότε αὐτῇ διαλεχθήσομαι.
[6, 11]	ἔθιγε καὶ καταφιλεῖν ἤθελεν. ἐγεγόνει	δὲ	ἡμερώτερος, καὶ αὐτὸν ἔσαινε τῶν
[6, 1]	καὶ καλεῖ τὴν Μελανθώ· θεράπαινα	δὲ	ἦν αὕτη τῶν πιστῶν καὶ
[6, 2]	καὶ ἀνοίγειν ἐκέλευεν αὖθις. ὡς	δὲ	ἤνοιξε καὶ παρελθοῦσα ἐμήνυσε τῇ
[6, 6]	εἶχον τὴν ψυχὴν κακῶς. ~Ὁ	δὲ	Θέρσανδρος ἐμβαλών με εἰς τὸ
[6, 7]	εἶχεν ἤλεκτρον ἡ γῆ. ὁ	δὲ	Θέρσανδρος ἰδὼν πρὸς μὲν τὸ
[6, 5]	ὑπὸ δέους κἀμοὶ προμηνῦσαι· ἐμὲ	δὲ	ἰδόντες συλλαμβάνουσι, καὶ ὁ Θέρσανδρος
[6, 19]	εἰς τὸν θυμὸν καταδύεται· ὁ	δὲ	καθεύδων ἐξεγείρεται καὶ τὰ ἀρχαῖα
[6, 3]	μόνον εἶναι τὸ δεινόν· ἐλελήθει	δὲ	καὶ ἄλλο τεχθέν μοι χαλεπώτερον.
[6, 9]	Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς δεύτερος. ἔπλευσε	δὲ	καὶ αὐτὸς οὐκ εὐτυχῶς, ἀλλὰ
[6, 22]	καὶ ὁ σύμβουλος Σωσθένης. ἐγὼ	δὲ	καὶ γυμνὴ καὶ μόνη καὶ
[6, 10]	γὰρ σὺ φήμῃ τέθνηκας. Φήμη	δὲ	καὶ Διαβολὴ δύο συγγενῆ κακά·
[6, 16]	οὐδὲ πιστεύσειας ἐμοὶ λεγούσῃ. φοβοῦμαι	δὲ	καὶ ἐὰν πιστεύσῃς περὶ Κλειτοφῶντος,
[6, 19]	γὰρ ἤρα καὶ ὠργίζετο. θυμὸς	δὲ	καὶ ἔρως δύο λαμπάδες· ἔχει
[6, 14]	κατὰ Λευκίππην εἶχεν οὕτως. ~Κλεινίας	δὲ	καὶ ὁ Σάτυρος πυθόμενοί με
[6, 7]	μὴ πρὸ καιροῦ φύγῃ. ὁ	δὲ	καὶ τῶν ὀφθαλμῶν τὴν κίνησιν
[6, 11]	ἐπὶ τοῖς εὐτυχήμασιν Ἀφροδίτῃ· μνημόνευε	δὲ	κἀμοῦ. ~Καὶ ἡ Λευκίππη, Τοιαῦτά
[6, 11]	καὶ γυναῖκα ποιήσεταί σε. τὸ	δὲ	κατόρθωμα τοῦτο ἐμόν. ἐγὼ γάρ
[6, 9]	τῆς καρδίας τὴν ὀργήν, τὸν	δὲ	λογισμὸν ἐπιστήσας κριτὴν ἀκέραιον, ἄκουσον.
[6, 17]	ἔρωτα μαραίνει νέος ἔρως· γυνὴ	δὲ	μάλιστα τὸ παρὸν φιλεῖ, τοῦ
[6, 5]	τὸν μοιχόν, τὸν λωποδύτην· ἄγει	δέ	με εἰς τὸ δεσμωτήριον καὶ
[6, 5]	εἶναι, γῆμαι δὲ ἐμφανῶς. δέος	δέ	με περὶ τῆς Λευκίππης εἶχεν,
[6, 22]	Σωσθένην. ἀλλὰ μέτρια ταῦτα· τὸ	δὲ	μεῖζον ἐγκώμιον· Καὶ μετὰ Θέρσανδρον
[6, 7]	κύκλον, τὸ μὲν πιαίνεται, τὸ	δὲ	μέλαν πορφύρεται, καὶ ἔστιν ὅμοιον
[6, 11]	κοιμησόμενος ᾤχετο καθ´ αὑτόν. ἡ	δὲ	Μελίτη κακῶς εἶχε τὴν ψυχήν,
[6, 1]	ἔχοιμι ἐνδυομένη σοι περικεχύσθαι. δίδωσι	δέ	μοι καὶ χρυσοῦς ἑκατὸν καὶ
[6, 15]	αὐτήν, ὡς ἀθάνατον εἶναι. ἓν	δὲ	μόνον φοβοῦμαι καὶ ἐπείγομαι μαθεῖν
[6, 7]	ὅμοιον τὸ μὲν ἴῳ, τὸ	δὲ	ναρκίσσῳ· τὰ δὲ δάκρυα τῶν
[6, 2]	ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ Κλειτοφῶντος· ἐὰν	δὲ	νομίσῃς φυγεῖν βέλτιον, ἐφόδιον. καὶ
[6, 3]	ὥστε τοσοῦτον κάλλος λαβεῖν. ἔστι	δὲ	νῦν ἐν τοῖς ἀγροῖς, οὐκ
[6, 4]	καὶ λέγει τὰ πεπραγμένα. ἔτυχε	δὲ	ὁ Θέρσανδρος ἐπανιὼν εἰς τὴν
[6, 6]	αὖθις τοὺς ὀφθαλμοὺς κατέβαλεν. ἰδὼν	δὲ	ὁ Θέρσανδρος τὸ κάλλος ἐκ
[6, 19]	μισεῖν ἀναγκάζεται τὸ φιλούμενον. ὅταν	δὲ	ὁ θυμὸς καχλάζων γεμισθῇ καὶ
[6, 18]	εἰς τὸν κόλπον κατεδύετο. ὁ	δὲ	οὐδὲν ἧττον περιβαλὼν ἀνέλκειν τὸ
[6, 12]	καὶ μεγαλόψυχος τοῖς δεομένοις· ἐμοὶ	δὲ	οὐδὲν μέλει τούτων, εἴτε ἐστὶ
[6, 8]	Λευκίππην καὶ πάνυ τεταραγμένας· ὡς	δὲ	οὐκ ἦν οὐδαμοῦ, δρόμῳ φθάσας
[6, 19]	ὧν ἠθέλησεν, ἵλεως γίνεται, ἀτιμούμενος	δὲ	πάλιν εἰς τὸν θυμὸν καταδύεται·
[6, 6]	ἐπὶ τὴν Λευκίππην ἵεται. ὡς	δὲ	παρῆσαν ἐπὶ τὸ δωμάτιον, καταλαμβάνουσιν
[6, 19]	μὲν ἐκ τοῦ κόρου, καμὼν	δὲ	παρίεται, καὶ ὁ ἔρως ἀμύνεται
[6, 5]	οὔπω σαφῶς αὐτὴν ἀπολαβόντα. ψυχαὶ	δὲ	πεφύκασι μάντεις τῶν κακῶν, ἐπεὶ
[6, 15]	τὸ τῆς Λευκίππης δωμάτιον. ἐπεὶ	δὲ	πλησίον ἐγένοντο τῶν θυρῶν, ἀκούουσιν
[6, 18]	τὸν ἀνθερεῶνα ὑπερείδων ἀνώθει. ὡς	δέ	ποτε ἐπαύσατο τῆς βίας, ἢ
[6, 18]	περιέβαλεν ὡς μέλλων φιλήσειν. ἡ	δὲ	προϊδοῦσα τῆς χειρὸς τὴν ὁδὸν
[6, 7]	κατὰ τὸ εἰκός, ἀνθρώπινον, καλλωπιζόμενος	δὲ	πρὸς τὴν Λευκίππην, ὡς διὰ
[6, 12]	εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς· γένει	δὲ	πρῶτος ἁπάντων τῶν Ἰώνων· πλοῦτος
[6, 19]	αὐτοῖς ἡ ψυχὴ τρυτάνη, τὸ	δὲ	πῦρ ἑκατέρου ταλαντεύεται. μάχονται δὲ
[6, 1]	τὰς θύρας ὁδοῦ Μελανθώ· περιμενεῖ	δέ	σε καὶ νεανίσκος ἐπ´ αὐταῖς
[6, 22]	τὸ πῦρ, τὸν σίδηρον· συστρατευέσθω	δέ	σοι καὶ ὁ σύμβουλος Σωσθένης.
[6, 12]	ὄντι λέγειν, φιλοφρονούμενος προσετίθει· Βούλομαι	δέ	σοι καὶ τὸν Θέρσανδρον ὅστις
[6, 2]	ᾖ ὡς οὐ συνεγνωκότι. χρυσοῖ	δέ	σοι οὗτοι δῶρον δέκα, δῶρον
[6, 1]	τὸ πρόσωπον τῷ πέπλῳ. ἡγήσεται	δέ	σοι τῆς ἐπὶ τὰς θύρας
[6, 6]	Τί κάτω βλέπεις, γύναι· τί	δέ	σου τὸ κάλλος τῶν ὀφθαλμῶν
[6, 11]	πρός με τῆς ὑποσχέσεως. ὁ	δὲ	Σωσθένης παραπέμψας μέχρι τινὸς τὸν
[6, 12]	οἷά μοι κομίζων πάρει. ὁ	δὲ	Σωσθένης τὴν εἰρωνείαν οὐ συνείς,
[6, 4]	ἐπανιὼν εἰς τὴν οἰκίαν. τοῦ	δὲ	Σωσθένους αὐτῷ μηνύσαντος τὰ περὶ
[6, 19]	θυμὸν ἤδη καθεύδοντα νικᾷ. ὁρῶν	δὲ	τὰς ὕβρεις, ἃς κατὰ τῶν
[6, 8]	ἐπὶ τούτοις ἀπηλλάττετο. ~Ἐν ᾧ	δὲ	ταῦτα ἐπράττετο, ἔτυχεν ἐπὶ τὴν
[6, 3]	μοιχὸς ἄτιμος καὶ ξένος. ἀφῄρηται	δὲ	ταύτην χθὲς ἡ δέσποινα καὶ
[6, 19]	εἰς τὸ ἧπαρ κάθηται, ὁ	δὲ	τῇ καρδίᾳ περιβέβληται. ὅταν οὖν
[6, 7]	μὲν τὸ κάλλος ἐκεχήνει, πρὸς	δὲ	τὴν λύπην ἐξεμεμήνει, καὶ τοὺς
[6, 1]	ἐσθῆτα ταύτην φύλαττε μνήμην· ἐμοὶ	δὲ	τὴν σὴν κατάλιπε, ὡς ἂν
[6, 3]	ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν. ἦν	δὲ	τῆς Ἀρτέμιδος ἱερομηνία καὶ μεθυόντων
[6, 9]	τὰ ὦτα τῆς διαβολῆς, ἐκβαλὼν	δὲ	τῆς καρδίας τὴν ὀργήν, τὸν
[6, 7]	ἔοικε πηγῆς ἐγκύμονι μαζῷ. χεομένης	δὲ	τῆς τῶν δακρύων ἅλμης περὶ
[6, 15]	ὄντα λόγον οὐ λέγει, σοφίζεται	δέ	τι μάλα πιθανῶς. Ἀρνεῖται μὲν
[6, 15]	εἰς πειθὼ πρὸς αὐτόν. ὁ	δὲ	τὸν μὲν ὄντα λόγον οὐ
[6, 8]	ἀληθὲς οὐκ εἶχεν εὑρεῖν, ὑπενόει	δὲ	τὸν Σωσθένην. βουλομένη δὲ φανερὰν
[6, 19]	τὸ ἐρώμενον, κἂν θέλῃ. ὁ	δὲ	τῷ θυμῷ βεβαπτισμένος καταδύεται, καὶ
[6, 9]	τὶς κἀκεῖνον ἐλεήσει γυνή. εἰ	δὲ	τῷ ὄντι τέθνηκε κατὰ θάλατταν,
[6, 7]	ἐπαγωγότατον ἐλέου τοῖς ὁρῶσι· τὸ	δὲ	τῶν γυναικῶν μᾶλλον, ὅσῳ θαλερώτερον,
[6, 22]	αὐτῶν ἦν οὕτως ὑβριστής. εἰ	δὲ	ὑμεῖς τοιαῦτα ποιεῖτε, ἀληθινὸν τοῦτο
[6, 8]	ὑπενόει δὲ τὸν Σωσθένην. βουλομένη	δὲ	φανερὰν αὐτῆς ζήτησιν ποιήσασθαι διὰ
[6, 10]	μηδὲ νῦν τοιοῦτον ὑπολάβοις. ἡ	δὲ	φήμη διαπεφοίτηκεν ἐκ τῆς εἰς
[6, 10]	πυρὸς σφοδροτέρα, Σειρήνων πιθανωτέρα, ἡ	δὲ	Φήμη ὕδατος ὑγροτέρα, πνεύματος δρομικωτέρα,
[6, 18]	καὶ ἔκρυπτε τὰ φιλήματα. ὡς	δὲ	χρόνος ἐγένετο τῇ τῆς χειρὸς
[6, 7]	διατεθῇ, τότε αὐτῇ διαλεχθήσομαι. σὺ	δέ,	ὦ γύναι, θάρσει· ταχὺ γάρ
[6, 20]	ὅλος Λευκίππης δοῦλος ἦν· ἀτυχήσας	δὲ	ὧν ἤλπισεν, ἀφῆκε τῷ θυμῷ
[6, 8]	φθάσας ἀπήγγειλε τὸ συμβάν. ἡ	δὲ	ὡς ἤκουσε τὰ περὶ ἐμοῦ,
[6, 7]	μᾶλλον ῥεέτω τοὺς ἐμούς. ~Ἡ	δὲ	ὡς ἤκουσεν, ἐπλήσθη δακρύων, καὶ
[6, 16]	παροξύνασα Θέρσανδρον ἐπὶ σέ. εἰ	δὲ	ὡς περὶ ξένου τινός, ὑπόνοια
[6, 7]	τὴν Λευκίππην, ὡς διὰ τοῦτο	δεδακρυμένος,	ὅτι κἀκείνη δακρύει. λέγει οὖν
[6, 9]	ἵνα αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις δεσμοῖς	δεδεμένον·	ἡ Μελίτη, Ποῖον μοιχόν· ἔφη.
[6, 6]	αὐτὴν καὶ εἱστήκει τῇ θέᾳ	δεδεμένος,	ἐπιτηρῶν πότε αὖθις ἀναβλέψει πρὸς
[6, 20]	εἶπεν, ὦ δέσποτα, ξανθῆναι μάστιξι	δεῖ	καὶ μυρίαις βασάνοις περιπεσεῖν, ὡς
[6, 5]	ὕποπτά μοι πάντα καὶ μεστὰ	δείματος.	ἐγὼ μὲν οὖν οὕτως εἶχον
[6, 3]	ἐδόκουν τοῦτο μόνον εἶναι τὸ	δεινόν·	ἐλελήθει δὲ καὶ ἄλλο τεχθέν
[6, 3]	ὃν ᾤχετο, μὴ ἀπόκοιτος γενέσθαι,	δειπνήσας	πάλιν ἀνέστρεφεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν.
[6, 2]	χρυσοῖ δέ σοι οὗτοι δῶρον	δέκα,	δῶρον μέν, ἂν ἐνταῦθα μένῃς,
[6, 13]	ἐσώθη, καὶ τερατευόμενος ὑπὲρ τὸν	δελφῖνα	τὸν Ἀρίονος. ὡς δ´ οὐδὲν
[6, 7]	πηγὴν συνεφέλκεται. ὁ δὲ ἐραστὴς	δεξάμενος	ἄμφω τὸ μὲν κάλλος εἰς
[6, 18]	τῷ προσώπῳ κάτω, τῇ δὲ	δεξιᾷ	τῆς κόμης λαβόμενος, τῇ μὲν
[6, 9]	τὴν ἀλήθειαν. ἓν οὖν σου	δέομαι·	γενοῦ μοι δικαστὴς ἴσος, καὶ
[6, 8]	εἰς τὴν ἐπάνοδον, μηδὲν ἔτι	δεομένην	φαρμάκων. ὡς οὖν ἧκεν οὗτος
[6, 12]	χρηστός τε καὶ μεγαλόψυχος τοῖς	δεομένοις·	ἐμοὶ δὲ οὐδὲν μέλει τούτων,
[6, 5]	μοιχὸς εἶναι, γῆμαι δὲ ἐμφανῶς.	δέος	δέ με περὶ τῆς Λευκίππης
[6, 6]	τοῖς προσώποις λύπην ὁμοῦ καὶ	δέος.	ὁ γὰρ νοῦς οὔ μοι
[6, 5]	ἀποφεύγει, μὴ καιρὸν λαβὼν ὑπὸ	δέους	κἀμοὶ προμηνῦσαι· ἐμὲ δὲ ἰδόντες
[6, 21]	καιέτω. φερέτω καὶ σίδηρον· ἰδοὺ	δέρη,	σφαζέτω. ἀγῶνα θεάσασθε καινόν· πρὸς
[6, 9]	ἐρώμενον, ἵνα αὐτὸν ἴδῃς στερροτέροις	δεσμοῖς	δεδεμένον· ἡ Μελίτη, Ποῖον μοιχόν·
[6, 9]	Τὸν μοιχὸν ἐξέκλεψας σύ, τῶν	δεσμῶν	ἐξέλυσας καὶ τῆς οἰκίας ἐξαπέστειλας·
[6, 14]	ἐμοί, ὁ δὲ ἐπὶ τῶν	δεσμῶν	οὐκ ἐπέτρεπεν, ἀλλ´ ἐκέλευεν ἀπαλλάττεσθαι
[6, 5]	μὲν οὐδέν, οὔτε ἡ τῶν	δεσμῶν	ὕβρις, οὔτε ἡ τῶν λόγων
[6, 8]	ἐμοῦ, ὡς εἴην εἰς τὸ	δεσμωτήριον	ἐμβληθείς, εἶτα περὶ τῆς Λευκίππης,
[6, 5]	ἄγει δέ με εἰς τὸ	δεσμωτήριον	καὶ παραδίδωσιν, ἔγκλημα μοιχείας ἐπιφέρων.
[6, 6]	Θέρσανδρος ἐμβαλών με εἰς τὸ	δεσμωτήριον,	ὡς εἶχεν ὁρμῆς ἐπὶ τὴν
[6, 14]	Σάτυρος πυθόμενοί με ἐν τῷ	δεσμωτηρίῳ	καθεῖρχθαι (διηγγέλκει γὰρ πρὸς αὐτοὺς
[6, 3]	ἀφῄρηται δὲ ταύτην χθὲς ἡ	δέσποινα	καὶ ἔμελλεν ἀποπέμψειν· ἡ τύχη
[6, 21]	βιάζῃ παρθένον ἐν πόλει παρθένου·	δέσποινα,	ποῦ σου τὰ τόξα· Παρθένος·
[6, 2]	ὄνομα τῷ φύλακι) Πάνυ, ἔφη,	δέσποινα,	τὸ σοὶ δοκοῦν κἀμοὶ δοκεῖ
[6, 2]	τοῦ οἰκήματος ἀνεχώρησε, νομίσας τὴν	δέσποιναν	εἶναι, νευσάσης αὐτῷ τῆς Μελανθοῦς·
[6, 3]	ἀλλ´ οὐκ ἐξέφαινον, ἵνα τὴν	δέσποιναν	ἐπ´ αὐτοφώρῳ καταλάβοις καὶ μή
[6, 3]	Μελίτης ἀπαγάγοι· Κόρην ἐωνησάμην, ὦ	δέσποτα,	καλήν, ἀλλὰ χρῆμά τι κάλλους
[6, 20]	ὡς ἐληλεγμένος, Ταύτην, εἶπεν, ὦ	δέσποτα,	ξανθῆναι μάστιξι δεῖ καὶ μυρίαις
[6, 17]	οὐ μαλακιστέον, ὁ Σωσθένης ἔφη,	δέσποτα,	πρὸς τὸ ἔργον, ἀλλ´ ἐπὶ
[6, 20]	εὐτυχίαν δοκεῖς τὸν σὸν καταφιλῆσαι	δεσπότην,	ἀλλὰ ἀκκίζῃ καὶ σχηματίζῃ πρὸς
[6, 4]	γεγονέναι δόξῃς· αὕτη γὰρ τὸν	δεσπότην	τὸν ἐμὸν ἐραστήν σοι προξενεῖ.
[6, 3]	ἀποστῆναι διοικήσεως, μαθὼν παρεῖναι τὸν	δεσπότην	τούς τε ἀγροὺς οὐκέτι ἀφῆκε
[6, 3]	ἀπεγνώκει τυχεῖν, μαστροπεύει πρὸς τὸν	δεσπότην,	ὡς ἂν αὐτὸν τῆς Μελίτης
[6, 18]	Σωσθένην· ἄξιος ὁ δοῦλος τοῦ	δεσπότου.	ἀλλὰ ἀπέχου τοῦ λοιποῦ, μηδὲ
[6, 20]	ἐραστοῦ μου πεῖραν λαβεῖν, πειράσῃ	δεσπότου.	καὶ ἡ Λευκίππη· Κἂν τυραννεῖν
[6, 20]	βασάνοις περιπεσεῖν, ὡς ἂν μάθοι	δεσπότου	μὴ καταφρονεῖν. ~Πείσθητι τῷ Σωσθένει,
[6, 9]	γένος ἀπὸ Φοινίκης, Τυρίων οὐδενὸς	δεύτερος.	ἔπλευσε δὲ καὶ αὐτὸς οὐκ
[6, 9]	ταύτης τῆς νηὸς ἔπλει’ εἷς	δὴ	καὶ οὗτος ἦν τῶν ἐκ
[6, 20]	τῷ θυμῷ τὰς ἡνίας. ῥαπίζει	δὴ	κατὰ κόρρης αὐτήν, Ὦ κακόδαιμον
[6, 13]	θυμὸν εἰς τιμωρίαν. τὰ μὲν	δὴ	κατὰ Λευκίππην εἶχεν οὕτως. ~Κλεινίας
[6, 4]	καὶ ἐκέλευσε τοῦτο ποιεῖν. ἔρχεται	δὴ	σπουδῇ μάλα ὁ Σωσθένης εἰς
[6, 2]	ἔξω γένωμαι θυρῶν. ~Ἐγὼ μὲν	δὴ	τοῦτον τὸν τρόπον ὑπεκδύομαι· καὶ
[6, 14]	αὐτοὺς τὴν ταχίστην. ὁ μὲν	δὴ	τούτους ἀπήλασεν ἄκοντας, ἐγὼ δὲ
[6, 4]	ἐραστήν σοι προξενεῖ. ἡ μὲν	δὴ	τῷ παραλόγῳ τῆς συμφορᾶς ἐκπλαγεῖσα
[6, 3]	μεθυόντων πάντα μεστά, ὥστε καὶ	δι´	ὅλης νυκτὸς τὴν ἀγορὰν ἅπασαν
[6, 22]	δὲ ἐγκώμιόν μοι διδοὺς πλεῖον	διὰ	ταύτης σου τῆς ἀναισχυντίας· καί
[6, 8]	δὲ φανερὰν αὐτῆς ζήτησιν ποιήσασθαι	διὰ	τοῦ Θερσάνδρου, τέχνην λόγων ἐπενόησεν,
[6, 7]	δὲ πρὸς τὴν Λευκίππην, ὡς	διὰ	τοῦτο δεδακρυμένος, ὅτι κἀκείνη δακρύει.
[6, 9]	τὴν γὰρ ἄνθρωπον ἥκοντες εὕρομεν.	διὰ	τοῦτο ἠκολούθησέ μοι. ἔχεις τὸν
[6, 2]	νευσάσης αὐτῷ τῆς Μελανθοῦς· καὶ	διὰ	τῶν ἐρήμων τῆς οἰκίας ἐπί
[6, 3]	πρὸς τὸν Θέρσανδρον (ὁ γὰρ	διαβαλὼν	αὐτὸς ἦν) ἔπειτα καὶ περὶ
[6, 10]	φήμῃ τέθνηκας. Φήμη δὲ καὶ	Διαβολὴ	δύο συγγενῆ κακά· θυγάτηρ ἡ
[6, 10]	Διαβολῆς. καὶ ἔστι μὲν ἡ	Διαβολὴ	μαχαίρας ὀξυτέρα, πυρὸς σφοδροτέρα, Σειρήνων
[6, 10]	πτερῶν ταχυτέρα. ὅταν οὖν ἡ	Διαβολὴ	τοξεύσῃ τὸν λόγον, ὁ μὲν
[6, 9]	μέν σου τὰ ὦτα τῆς	διαβολῆς,	ἐκβαλὼν δὲ τῆς καρδίας τὴν
[6, 10]	κακά· θυγάτηρ ἡ Φήμη τῆς	Διαβολῆς.	καὶ ἔστι μὲν ἡ Διαβολὴ
[6, 4]	ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο δὲ ἄλλους	διάγων,	ὡς εἶδε τὴν Λευκίππην μόνην,
[6, 15]	ἡ Μελίτη μοι διηγήσατο. ταῦτα	διαλεγόμενοι	παρῆσαν ἐπὶ τὸ τῆς Λευκίππης
[6, 7]	δὲ ἡμερώτερον διατεθῇ, τότε αὐτῇ	διαλεχθήσομαι.	σὺ δέ, ὦ γύναι, θάρσει·
[6, 18]	θέλει λαβόν, ἐγείρει τὴν ἐλπίδα.	~Διαλιπὼν	οὖν ὀλίγον ἐφ´ οἷς πρὸς
[6, 4]	καλύβην ἑωρακώς, ἔνθα ἡ Λευκίππη	διανυκτερεύειν	ἔμελλε, δύο τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν
[6, 10]	τοιοῦτον ὑπολάβοις. ἡ δὲ φήμη	διαπεφοίτηκεν	ἐκ τῆς εἰς τὸν νεανίσκον
[6, 10]	ἐπικλύζει τὰ ὦτα τῶν ἐντυχόντων,	διαπνεῖ	δὲ ἐπὶ πλεῖστον καταιγίζουσα τῷ
[6, 7]	ὀχληρὸς εἴην. ὅταν δὲ ἡμερώτερον	διατεθῇ,	τότε αὐτῇ διαλεχθήσομαι. σὺ δέ,
[6, 4]	δόλῳ καὶ καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω	διατρίβειν	ἔχοντας ἐφ´ ὁμιλίᾳ· δύο δὲ
[6, 17]	ἐς ταὐτὸν ἔλθῃς (πολλῷ γὰρ	διαφέρεις	ἐκείνου εἰς εὐμορφίαν) ἐπιλήσεται τέλεον
[6, 22]	λῃσταί· λανθάνεις δὲ ἐγκώμιόν μοι	διδοὺς	πλεῖον διὰ ταύτης σου τῆς
[6, 1]	ἂν ἔχοιμι ἐνδυομένη σοι περικεχύσθαι.	δίδωσι	δέ μοι καὶ χρυσοῦς ἑκατὸν
[6, 18]	καρτερήσας δ´ οὖν καὶ παρακαθίσας	διελέγετο,	ἄλλοτε ἄλλα ῥήματα συνάπτων οὐκ
[6, 14]	με ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ καθεῖρχθαι	(διηγγέλκει	γὰρ πρὸς αὐτοὺς ἡ Μελίτη)
[6, 14]	ἥκειν, καὶ τὰς τῆς Μελίτης	διηγησάμενος	ὑποσχέσεις, τὴν ψυχὴν εἶχον ἐπὶ
[6, 15]	γενομένη, ὡς ἡ Μελίτη μοι	διηγήσατο.	ταῦτα διαλεγόμενοι παρῆσαν ἐπὶ τὸ
[6, 16]	ἀποκαλύψασα τοῦ δράματος τὴν ὑπόκρισιν	διηγήσομαι	τὴν ἀλήθειαν· μή με νομίσῃς
[6, 9]	οὖν σου δέομαι· γενοῦ μοι	δικαστὴς	ἴσος, καὶ καθάρας μέν σου
[6, 10]	τοξεύσῃ τὸν λόγον, ὁ μὲν	δίκην	βέλους ἐξίπταται καὶ τιτρώσκει μὴ
[6, 3]	τῆς τῶν ἀγρῶν ἐκέλευσεν ἀποστῆναι	διοικήσεως,	μαθὼν παρεῖναι τὸν δεσπότην τούς
[6, 2]	δέσποινα, τὸ σοὶ δοκοῦν κἀμοὶ	δοκεῖ	καλῶς ἔχειν. ἔδοξεν οὖν τῇ
[6, 6]	ὁ γὰρ νοῦς οὔ μοι	δοκεῖ	λελέχθαι καλῶς ἀόρατος εἶναι τὸ
[6, 13]	ἀνήκεστον. πειρατήριον ταῦτα εἶναί σοι	δοκεῖ,	πλοῦτος καὶ γάμος καὶ τρυφή,
[6, 15]	ἔχειν ἁπλῶς, ἀλλ´ ὑπονοεῖν μοι	δοκεῖ	σε χρησάμενον ἅπαξ ἀφήσειν, καὶ
[6, 13]	οἶδα γὰρ οὖσα ἐν πειρατηρίῳ.	Δοκεῖς	μοι, ἔφη, μαίνεσθαι μανίαν ἀνήκεστον.
[6, 20]	καὶ λαλῶ καὶ μεγάλην εὐτυχίαν	δοκεῖς	τὸν σὸν καταφιλῆσαι δεσπότην, ἀλλὰ
[6, 18]	ἐλάλησεν ἡ Λευκίππη, ὡς μὴ	δοκοίη	τι κατακοῦσαι τῶν ὑπ´ αὐτῆς
[6, 2]	Πάνυ, ἔφη, δέσποινα, τὸ σοὶ	δοκοῦν	κἀμοὶ δοκεῖ καλῶς ἔχειν. ἔδοξεν
[6, 20]	ἐγὼ μέν σε καὶ πεπορνεῦσθαι	δοκῶ·	καὶ γὰρ μοιχὸν φιλεῖς. ἀλλ´
[6, 17]	ὁ μοιχός μου κρατεῖ πανταχοῦ·	δοκῶ,	ὁ λῃστὴς καὶ φαρμακεύς ἐστι.
[6, 4]	ἅμα τῇ Λευκίππῃ παροῦσαι, περιελεῖν	δόλῳ	καὶ καλεσαμένους ὅτι πορρωτάτω διατρίβειν
[6, 4]	ἐπὶ κακῷ τῷ σῷ γεγονέναι	δόξῃς·	αὕτη γὰρ τὸν δεσπότην τὸν
[6, 19]	τὴν ἐπιθυμίαν συμμαχεῖ, ἀλλ´ ὡς	δοῦλον	τῆς ἐπιθυμίας πεδήσας κρατεῖ· οὐκ
[6, 20]	τὸν ἔρωτα εὐτυχήσειν, ὅλος Λευκίππης	δοῦλος	ἦν· ἀτυχήσας δὲ ὧν ἤλπισεν,
[6, 18]	σὺ ἐμιμήσω Σωσθένην· ἄξιος ὁ	δοῦλος	τοῦ δεσπότου. ἀλλὰ ἀπέχου τοῦ
[6, 3]	ἐπιτίθεται καὶ συντίθεται κατ´ ἐμοῦ	δρᾶμα	καινόν· ἐπάγει γάρ μοι τὸν
[6, 16]	φέρε πάλιν ἐνδύσωμαί μου τὸ	δρᾶμα·	φέρε περίθωμαι τὴν Λάκαιναν. ~Ταῦτα
[6, 16]	αὐτὸν εἴπω· ἆρα ἀποκαλύψασα τοῦ	δράματος	τὴν ὑπόκρισιν διηγήσομαι τὴν ἀλήθειαν·
[6, 10]	δὲ Φήμη ὕδατος ὑγροτέρα, πνεύματος	δρομικωτέρα,	πτερῶν ταχυτέρα. ὅταν οὖν ἡ
[6, 8]	ὡς δὲ οὐκ ἦν οὐδαμοῦ,	δρόμῳ	φθάσας ἀπήγγειλε τὸ συμβάν. ἡ
[6, 7]	ὁραθῆναι δὲ εὔχεται, καὶ ἀποψήσασθαι	δυνάμενος	οὐκ ἐθέλει, ἀλλὰ τὸ δάκρυον
[6, 7]	ἐθέλει, ἀλλὰ τὸ δάκρυον ὡς	δύναται	κατέχει καὶ φοβεῖται μὴ πρὸ
[6, 22]	λῃστῶν ἀσελγέστερον· ἂν ὑβρίσαι μὴ	δυνηθῇ,	καὶ φονεύει. ὁπλίζου τοίνυν, ἤδη
[6, 4]	πορρωτάτω διατρίβειν ἔχοντας ἐφ´ ὁμιλίᾳ·	δύο	δὲ ἄλλους διάγων, ὡς εἶδε
[6, 19]	ὠργίζετο. θυμὸς δὲ καὶ ἔρως	δύο	λαμπάδες· ἔχει γὰρ καὶ ὁ
[6, 10]	γλώττης πτερῷ. ταῦτά με τὰ	δύο	πολεμεῖ· ταῦτά σου τὴν ψυχὴν
[6, 10]	τέθνηκας. Φήμη δὲ καὶ Διαβολὴ	δύο	συγγενῆ κακά· θυγάτηρ ἡ Φήμη
[6, 4]	ἔνθα ἡ Λευκίππη διανυκτερεύειν ἔμελλε,	δύο	τῶν ἐργατῶν παραλαβὼν τοὺς μὲν
[6, 11]	ζηλοτυπία γὰρ ἅπαξ ἐμπεσοῦσα ψυχῇ	δυσέκλειπτόν	ἐστιν. ἐθορυβήθη οὖν ὅτι τὴν
[6, 7]	ᾖ καὶ ἄγροικος, προστίθησιν εἰς	δυσμορφίαν·	ἐὰν δὲ ἡδὺς καὶ τοῦ
[6, 16]	τύχη, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ἄγνοιαν	δυστυχοῦμεν.	ἆρα μή σε κατέλαβε Θέρσανδρος
[6, 4]	ἐκτροπῆς χωρεῖ, φέρων εἴς τι	δωμάτιον	ἀπόρρητον, καὶ καταθέμενος λέγει πρὸς
[6, 15]	παρῆσαν ἐπὶ τὸ τῆς Λευκίππης	δωμάτιον.	ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγένοντο τῶν
[6, 6]	ὡς δὲ παρῆσαν ἐπὶ τὸ	δωμάτιον,	καταλαμβάνουσιν αὐτὴν χαμαὶ κειμένην, ἐν
[6, 2]	συνεγνωκότι. χρυσοῖ δέ σοι οὗτοι	δῶρον	δέκα, δῶρον μέν, ἂν ἐνταῦθα
[6, 2]	δέ σοι οὗτοι δῶρον δέκα,	δῶρον	μέν, ἂν ἐνταῦθα μένῃς, παρὰ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/11/2006