Livre, Chapitre |
[3, 7] |
καλύπτει·
ὁ
πῖλος
δὲ
ὑπῃνίττετο
|
τὴν |
Ἄϊδος
κυνέην.
τῇ
λαιᾷ
τὴν |
[3, 21] |
κώπης
ἀνέθορε,
μόνην
δὲ
καταλείπει
|
τὴν |
αἰχμήν,
ὅσον
τὴν
πλαστὴν
γαστέρα |
[3, 11] |
ἀναβαίνουσιν
ἡ
λύπη
ἵστησί
τε
|
τὴν
|
ἀκμὴν
καὶ
μετοχετεύει
καταφέρουσα
σὺν |
[3, 9] |
(οὐ
κατὰ
τὴν
τῶν
Ἰνδῶν
|
τὴν |
ἄκρατον,
ἀλλ´
οἷος
ἂν
γένοιτο |
[3, 13] |
γυμνοὺς
καὶ
δεσμὰ
ἔχοντας,
ὑπονοήσαντες
|
τὴν |
ἀλήθειαν
δέχονται
τῶν
ὅπλων
εἴσω, |
[3, 6] |
ὁ
ζωγράφος)
ἀδελφαὶ
δὲ
καὶ
|
τὴν |
ἄλλην
τύχην
αἱ
γραφαί.
πέτραι |
[3, 7] |
τὴν
θάλατταν
ἀποδύεται.
ὑπὸ
δὲ
|
τὴν |
ἅλμην
τοῦ
κύματος
ἡ
τῶν |
[3, 16] |
ἀνέτεμον,
οἴμοι,
καὶ
βλέπουσαν
ὅλην
|
τὴν |
ἀνατομήν,
ἀλλ´
ὅτι
σου
τῆς |
[3, 22] |
τὴν
κόρην
ὡς
ἁρμοδίως
πρὸς
|
τὴν |
ἀνατομήν.
Ὑμῶν,
ὁ
λῄσταρχος
ἔφη, |
[3, 3] |
ἠμύνετο.
θάλασσα
γὰρ
εἶχε
νόμον
|
τὴν |
βίαν,
καὶ
ἦν
ναυμαχίας
καινὸς |
[3, 5] |
κεραίᾳ
καὶ
ταύτην
ἠκούσαμεν
αὐτοῦ
|
τὴν |
βοήν·
Ἔχου
τοῦ
ξύλου,
Κλειτοφῶν· |
[3, 8] |
ὀδόντας.
ἠλέησας
ἂν
ὡς
ἀλγοῦσαν
|
τὴν |
γραφήν.
ἀναφέρει
δὲ
λυπούμενον
Ἡρακλῆς· |
[3, 15] |
οὐκ
εἶδον,
ἦσαν
γὰρ
ὡπλισμένοι,
|
τὴν |
δὲ
κόρην
Λευκίππην
οὖσαν
ἐγνώρισα. |
[3, 10] |
με
δεῖ
τοῖς
νεύμασι
καὶ
|
τὴν |
δέησιν
δηλοῦν
ταῖς
χειρονομίαις.
ὢ |
[3, 7] |
τῷ
Περσεῖ·
ὥπλισται
δὲ
καὶ
|
τὴν |
δεξιὰν
διφυεῖ
σιδήρῳ
εἰς
δρέπανον |
[3, 8] |
κέρας
ὠθῶν,
ἐπὶ
μαζὸν
ἕλκει
|
τὴν |
δεξιάν,
ἕλκων
τὸ
νεῦρον
κεκύρτωται
|
[3, 15] |
Αἰγύπτιον.
~Τῇ
δὲ
ὑστεραίᾳ
πρὸς
|
τὴν |
διάβασιν
παρεσκευάζετο
καὶ
ἐπεχείρει
τὴν |
[3, 9] |
μάλιστα
μὲν
ἐκεῖ
διεγνωκότες
ποιήσασθαι
|
τὴν |
διατριβὴν
καὶ
νομίζοντες
ταύτῃ
τάχα |
[3, 15] |
τὴν
διάβασιν
παρεσκευάζετο
καὶ
ἐπεχείρει
|
τὴν |
διώρυχα
χῶσαι,
ἥτις
ἦν
ἐμποδών. |
[3, 22] |
πάντας
τοὺς
ὑπ´
αὐτῶν
εἰλημμένους
|
τὴν |
εἰς
τὸ
στρατόπεδον
ἐκπεφευγέναι·
ὥστε |
[3, 18] |
σου
τὸ
πρόσωπον·
καλῶ
γὰρ
|
τὴν |
Ἑκάτην
ἐπὶ
τὸ
ἔργον.
ἐγὼ |
[3, 18] |
καὶ
φοβούμενος
(ἀληθῶς
γὰρ
ᾤμην
|
τὴν |
Ἑκάτην
παρεῖναι)
ὅμως
δ´
οὖν |
[3, 5] |
κατεῖχον
δὲ
τότε
λῃσταὶ
πᾶσαν
|
τὴν |
ἐκεῖ
χώραν.
ἡμεῖς
δὲ
περὶ |
[3, 24] |
ὁ
δὲ
ἔλεγε
πᾶσαν
ἐμπεπλῆσθαι
|
τὴν |
ἑξῆς
κώμην
ἀνδρῶν
ἀπονενοημένων
καὶ |
[3, 24] |
τὴν
ταφήν·
ἀνάγκη
δ´
ἦν
|
τὴν |
ἔξοδον
ἐπισχεῖν
τοσούτων
ἡμερῶν.
~Καὶ |
[3, 21] |
προσελθεῖν
αὐτῷ
καὶ
ὑποσχέσθαι
ταύτην
|
τὴν |
ἐπίδειξιν.
ταῦτα
λέγων
ἐδεόμην
Δία |
[3, 9] |
ἀπηλλάττοντο,
φύλακας
ἡμῖν
καταλιπόντες,
ὡς
|
τὴν |
ἐπιοῦσαν
ἄξοντες
ἡμᾶς
εἰς
τὸν |
[3, 4] |
κατὰ
τῆς
θαλάσσης.
ταχὺ
γὰρ
|
τὴν |
ἐφολκίδα
ἀπολύσαντες
οἱ
ναῦται,
πελέκει |
[3, 4] |
λαμβάνεται
τοῦ
κάλω
καὶ
ἐφέλκεται
|
τὴν |
ἐφολκίδα·
καὶ
ἦν
ἐγγὺς
ἤδη |
[3, 3] |
τῇ
θαλάσσῃ
καὶ
εὐτρεπίζει
ἤδη
|
τὴν
|
ἐφολκίδα
καὶ
τοῖς
ναύταις
ἐμβαίνειν |
[3, 4] |
ἐπὶ
τῆς
νηὸς
ἐπειρῶντο
καταδῦναι
|
τὴν |
ἐφολκίδα.
τὸ
δὲ
σκάφος
ἐκυβίστα |
[3, 3] |
τὸν
κάλων
ἔκοπτον,
ὃς
συνέδει
|
τὴν |
ἐφολκίδα
τῷ
σκάφει·
τῶν
δὲ |
[3, 25] |
μερίζονται
δὲ
αὐτοῦ
Αἰθίοπες
μὲν
|
τὴν |
ζωήν,
Αἰγύπτιοι
δὲ
τὴν
τελευτήν. |
[3, 25] |
καὶ
τὴν
πόλιν
οὐ
πλανᾶται
|
τὴν |
Ἡλίου·
ὄρνιθος
αὕτη
μετοικία
νεκροῦ. |
[3, 24] |
τῶν
ἀμφὶ
τὸ
Δέλτα
καὶ
|
τὴν
|
Ἡλίου
πόλιν
τεταγμένων
ἐπὶ
τοὺς |
[3, 22] |
θᾶττον
αὐτὴν
ὁ
ὕπνος
ἀφῇ,
|
τὴν |
ἡμέραν
ἔνδον
μένειν.
Εἰ
δέ |
[3, 14] |
ἐπαινέσαι.
ποιεῖται
δή
με
ἐκείνην
|
τὴν |
ἡμέραν
ὁμοτράπεζον
καὶ
παρὰ
τὸ |
[3, 7] |
τῆς
κόρης
κάτωθεν
ἀναβαῖνον
ἀνοίγει
|
τὴν |
θάλασσαν·
καὶ
τὸ
μὲν
πολὺ |
[3, 7] |
κύματι,
μόνῃ
δὲ
τῇ
κεφαλῇ
|
τὴν |
θάλατταν
ἀποδύεται.
ὑπὸ
δὲ
τὴν |
[3, 1] |
δέ,
ᾗ
ᾐώρητο,
καταρραγέντος
εἰς
|
τὴν |
θάλατταν.
κωκυτὸς
οὖν
αἴρεται
μέγας |
[3, 25] |
κυάνεός
ἐστιν,
ῥόδοις
ἐμφερής,
εὐειδὴς
|
τὴν |
θέαν,
ἀκτῖσι
κομᾷ,
καὶ
εἰσὶν |
[3, 22] |
εἰς
αὔριόν
σοι
παρασκευάζεσθαι
πρὸς
|
τὴν |
θυσίαν·
δεήσει
δὲ
καὶ
τὸν |
[3, 15] |
καὶ
διελκύσας
τὸ
ξίφος
εἰς
|
τὴν |
κάτω
γαστέρα
ῥήγνυσι·
τὰ
σπλάγχνα |
[3, 1] |
καὶ
ὁ
κυβερνήτης
περιάγειν
ἐκέλευε
|
τὴν |
κεραίαν.
καὶ
σπουδῇ
περιῆγον
οἱ |
[3, 7] |
τοῦ
πτεροῦ.
πῖλος
δὲ
αὐτοῦ
|
τὴν |
κεφαλὴν
καλύπτει·
ὁ
πῖλος
δὲ |
[3, 20] |
τι
σπουδαῖον
ἔνδον
εἶναι)
ἀνοίγει
|
τὴν |
κίστην,
καὶ
ὁρῶμεν
χλαμύδα
καὶ |
[3, 16] |
ἠνείχετο
καὶ
ἀνέφερε
τοῖς
θεοῖς
|
τὴν |
κνῖσαν.
λαβὲ
οὖν,
Λευκίππη,
τὰς |
[3, 20] |
ἐδεόμην
Μενελάου
παντὶ
τρόπῳ
σῶσαι
|
τὴν |
κόρην.
δαίμων
δέ
τις
ἀγαθὸς |
[3, 15] |
πλησίον.
ἄγουσι
δή
τινες
δύο
|
τὴν |
κόρην
ὀπίσω
τὼ
χεῖρε
δεδεμένην· |
[3, 21] |
γενέσθαι,
συναγωνίσεται.
δυνησόμεθα
γὰρ
καὶ
|
τὴν |
κόρην
σῶσαι
καὶ
τοὺς
λῃστὰς |
[3, 22] |
ἔφη,
τὸ
ἱερεῖον.
στέλλομεν
δὴ
|
τὴν |
κόρην
τὸν
προειρημένον
τρόπον
καθ´ |
[3, 21] |
τὰ
σπλάγχνα
διεκπίπτοι,
καὶ
ἐνσκευάσαντες
|
τὴν |
κόρην
τοῦτον
τὸν
τρόπον
καὶ |
[3, 22] |
στεῖλαι
δὲ
ἡμᾶς
αὐτοὺς
δεήσει
|
τὴν |
κόρην
ὡς
ἁρμοδίως
πρὸς
τὴν |
[3, 19] |
πλεῖστα
τῶν
κτημάτων
περὶ
ταύτην
|
τὴν |
κώμην
καὶ
οἱ
ἄρχοντες
αὐτῆς |
[3, 21] |
τὴν
πλαστὴν
γαστέρα
τεμεῖν
καὶ
|
τὴν |
κώπην
ἐν
χρῷ
τοῦ
σφαζομένου |
[3, 21] |
ἐπί
τινος
σώματος,
φεύγει
πρὸς
|
τὴν |
κώπην
ὥσπερ
εἰς
κουλεόν·
καὶ |
[3, 12] |
οἱ
δὲ
ἔτυπτον·
ἀπέσπων
μὲν
|
τὴν |
Λευκίππην,
ἔτυπτον
δὲ
ἐμέ.
ἀράμενοι |
[3, 12] |
τοῦ
στρατοῦ.
οἱ
δὲ
ἐπὶ
|
τὴν |
Λευκίππην
εὐθὺς
τρέπονται,
ἡ
δὲ |
[3, 10] |
ὡς
ἐξὸν
ἤδη,
κλαίειν
ἦρχον
|
τὴν |
Λευκίππην.
καὶ
δὴ
λογισάμενος
ὅσων |
[3, 18] |
ὀφθαλμῶν
τὰς
χεῖρας
καὶ
ὁλόκληρον
|
τὴν |
Λευκίππην
ὁρῶ.
ἔτι
μᾶλλον
οὖν |
[3, 11] |
τὸ
τραῦμα.
λέγω
οὖν
πρὸς
|
τὴν |
Λευκίππην
πάντα
σιγῶσαν·
Τί
σιγᾷς, |
[3, 14] |
τὸν
οἶκτον
εἰς
φιλίαν
καὶ
|
τὴν |
λύπην
εἰς
τὸν
ἔλεον
συλλέγει. |
[3, 20] |
καὶ
ὁρῶμεν
χλαμύδα
καὶ
ξίφος,
|
τὴν |
μὲν
κώπην
ἔχον
παλαιστῶν
τεσσάρων, |
[3, 23] |
Οὐκ
οἶδα,
ἔφη·
μετὰ
γὰρ
|
τὴν |
ναυαγίαν
εὐθὺς
εἶδον
μὲν
αὐτὸν
|
[3, 2] |
διαλαμβάνει
δεύτερος.
~Σκευοφοροῦντες
οὖν
κατὰ
|
τὴν |
ναῦν
διὰ
πάσης
ἡμέρας
δόλιχόν
|
[3, 2] |
ἀποσπωμένων.
γέρρα
δὲ
περὶ
πᾶσαν
|
τὴν |
ναῦν
ἐκεκάλυπτο·
καὶ
γὰρ
ὄμβρος |
[3, 2] |
φοβερώτερα·
ἀναβαίνουσα
μὲν
γὰρ
ἐπὶ
|
τὴν |
ναῦν
ἡ
θάλασσα
διὰ
τῶν |
[3, 20] |
δὲ
ἐπιπλευσάντων
σκαφῶν
λῃστρικῶν
καταδύουσι
|
τὴν |
ναῦν
καὶ
τοὺς
ἄνδρας
ἐκπεσόντας |
[3, 9] |
ὁ
κυβερνήτης,
εἰπών·
Ἀπολώλαμεν"
ἔστησε
|
τὴν |
ναῦν,
ὁ
γὰρ
ποταμὸς
ταύτῃ |
[3, 2] |
ὄρος,
προσιὸν
δὲ
βλέπων
καταποθήσεσθαι
|
τὴν |
ναῦν
προσεδόκησας.
ἦν
οὖν
ἀνέμων |
[3, 1] |
χρόνον
μέν
τινα
διαταλαντουμένην
οὕτω
|
τὴν |
ναῦν
τοῖς
κύμασιν
ἐπαλαίομεν
εἰς |
[3, 9] |
ναύτης,
εἰπών·
Ὁ
βουκόλος"
μεταστρέφει
|
τὴν |
ναῦν
ὡς
ἐπαναπλεύσων
εἰς
τοὐπίσω. |
[3, 1] |
περιῆγον
οἱ
ναῦται,
πῇ
μὲν
|
τὴν |
ὀθόνην
ἐπὶ
θάτερα
συνάγοντες
ἄνω |
[3, 2] |
ἦχον·
οἱ
δὲ
κάλοι
περὶ
|
τὴν |
ὀθόνην
πίπτουσιν,
ἀντιπαταγοῦντες
δὲ
ἐτετρίγεσαν· |
[3, 20] |
στόματι
δεικνύντων
ἐν
τοῖς
θεάτροις·
|
τὴν |
Ὁμηρικὴν
σκευὴν
ὁπλισάμενός
τε
αὐτὸς |
[3, 7] |
φόβῳ.
τὰς
δὲ
χεῖρας
εἰς
|
τὴν |
πέτραν
ἐξεπέτασεν,
ἄγχει
δὲ
ἄνω |
[3, 1] |
κοινὴν
ταύτην
εἴχομεν
τῷ
σκάφει
|
τὴν |
πλάνην.
πρὶν
μὲν
γὰρ
μετασκευάσασθαι |
[3, 21] |
δὲ
καταλείπει
τὴν
αἰχμήν,
ὅσον
|
τὴν |
πλαστὴν
γαστέρα
τεμεῖν
καὶ
τὴν |
[3, 21] |
ἐμπλήσαντες
θηρείων
σπλάγχνων
καὶ
αἵματος
|
τὴν |
πλαστὴν
ταύτην
γαστέρα
ῥάψωμεν,
ὡς |
[3, 8] |
δὲ
ἀλγῶν
πάντῃ
συνέσταλται
καὶ
|
τὴν |
πλευρὰν
συνέσπασται
καὶ
τὸν
μηρὸν |
[3, 25] |
ὁ
ὄρνις
ἀποδημοῦντι
βασιλεῖ
καὶ
|
τὴν |
πόλιν
οὐ
πλανᾶται
τὴν
Ἡλίου· |
[3, 21] |
μίτραις
τε
καὶ
ζώσμασιν
ἐνδεδεμένην
|
τὴν |
σκευὴν
ταύτην
ἐπικρύψωμεν.
πάντως
δὲ |
[3, 17] |
μέμνησαι
Διός.
ὁ
δὲ
κρούσας
|
τὴν |
σορόν,
Ἐπεὶ
τοίνυν
ἀπιστεῖ
Κλειτοφῶν, |
[3, 17] |
δοκῶν.
ὁ
δὲ
ἤνοιγεν
ἅμα
|
τὴν |
σορὸν
καὶ
ἡ
Λευκίππη
κάτωθεν |
[3, 17] |
δίς
που
καὶ
τρὶς
ἐπάταξε
|
τὴν |
σορόν,
καὶ
κάτωθεν
ἀκούω
φωνῆς |
[3, 21] |
τῷ
σώματι,
ἀλλ´
ἡμεῖς
εἰς
|
τὴν
|
σορὸν
καταθήσομεν.
ἀκήκοας
τοῦ
λῃστάρχου |
[3, 4] |
μετριωτέραν
ὡς
ἐν
κακοῖς
ἔσχον
|
τὴν |
συμφοράν,
οὐκ
ἐνδιατρίψαντες
τῷ
τοῦ |
[3, 7] |
μιᾷ
πληγῇ
τὸ
μὲν
ἐρείδῃ
|
τὴν |
σφαγήν,
τὸ
δὲ
κρατῇ
τὴν |
[3, 24] |
τὸν
ἱερόν,
φέροντα
τοῦ
πατρὸς
|
τὴν |
ταφήν·
ἀνάγκη
δ´
ἦν
τὴν |
[3, 16] |
γαστρὸς
τὰ
μυστήρια
ἐμέρισαν
καὶ
|
τὴν |
ταφὴν
κακοδαίμονι
βωμῷ
καὶ
σορῷ. |
[3, 25] |
Νεῖλον
φέρει,
σχεδιάσας
αὐτῷ
καὶ
|
τὴν |
ταφήν.
σμύρνης
γὰρ
βῶλον
τῆς |
[3, 23] |
ψυχὴν
μόνον
ἀπολέσῃ,
ἀλλὰ
καὶ
|
τὴν |
ταφήν.
Ὦ
θάλαττα
ἄγνωμον,
ἐφθόνησας |
[3, 5] |
ἀποκτεῖναι
θέλεις,
μὴ
διαστήσῃς
ἡμῶν
|
τὴν |
τελευτήν.
ἓν
ἡμᾶς
κῦμα
καλυψάτω. |
[3, 25] |
μὲν
τὴν
ζωήν,
Αἰγύπτιοι
δὲ
|
τὴν |
τελευτήν.
ἐπειδὰν
γὰρ
ἀποθάνῃ
(σὺν |
[3, 21] |
οὐκ
ἂν
εἰδεῖεν
οἱ
λῃσταὶ
|
τὴν |
τέχνην.
τά
τε
γὰρ
δέρματα |
[3, 7] |
τὴν
Ἄϊδος
κυνέην.
τῇ
λαιᾷ
|
τὴν |
τῆς
Γοργοῦς
κεφαλὴν
κρατεῖ
καὶ |
[3, 7] |
τὴν
σφαγήν,
τὸ
δὲ
κρατῇ
|
τὴν |
τομήν.
τὸ
μὲν
τῆς
Ἀνδρομέδας |
[3, 22] |
Τύχη.
ἐγὼ
μὲν
οὖν
περὶ
|
τὴν |
τοῦ
μηχανήματος
ἤμην
σκευήν.
ἄρτι |
[3, 8] |
τόξῳ
καὶ
δόρατι.
ὄρνις
ἐς
|
τὴν |
τοῦ
Προμηθέως
γαστέρα
τρυφᾷ·
ἕστηκε |
[3, 7] |
τῶν
προβατείων
τριχῶν,
ἀλλὰ
κατὰ
|
τὴν |
τῶν
ἐρίων
τῶν
πτηνῶν,
οἷον |
[3, 9] |
δὲ
τὴν
χροιάν
(οὐ
κατὰ
|
τὴν |
τῶν
Ἰνδῶν
τὴν
ἄκρατον,
ἀλλ´ |
[3, 7] |
ἀραχνίων
ἐοικὸς
πλοκῇ,
οὐ
κατὰ
|
τὴν |
τῶν
προβατείων
τριχῶν,
ἀλλὰ
κατὰ |
[3, 13] |
βάλλοντες,
ἀνοίγουσι
μὲν
οἱ
στρατιῶται
|
τὴν |
φάλαγγα,
ἐκθέουσι
δὲ
ἀπὸ
τῶν |
[3, 13] |
ἅμα
συνελθόντες
διακόπτομέν
τε
αὐτῶν
|
τὴν |
φάλαγγα
καὶ
ἐπὶ
τοὺς
ἐναντίους |
[3, 13] |
ἐγένοντο,
κατὰ
κέρας
ἑκάτερον
ἐκτείναντες
|
τὴν |
φάλαγγα
περιΐππευον
αὐτοὺς
κύκλῳ,
καὶ |
[3, 10] |
ᾄδει.
μάτην
σοι,
ὦ
θάλασσα,
|
τὴν |
χάριν
ὡμολογήσαμεν.
μέμφομαί
σου
τῇ |
[3, 6] |
γὰρ
ἡλικίας
εἶχε.
προβέβληται
δὲ
|
τὴν |
χεῖρα
καὶ
ἔχει
ῥοιὰν
ἐπ´ |
[3, 9] |
μεγάλοι
μὲν
πάντες,
μέλανες
δὲ
|
τὴν |
χροιάν
(οὐ
κατὰ
τὴν
τῶν |
[3, 23] |
ὡς
θεόν,
καί
μου
κατὰ
|
τὴν
|
ψυχὴν
ἀθρόα
κατεχεῖτο
ἡδονή.
ὡς |
[3, 11] |
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ὁδοῦ
εἰς
|
τὴν |
ψυχὴν
καταρρεῖ
καὶ
χαλεπώτερον
αὐτῆς |
[3, 23] |
κατέσχεν
ἡ
θάλασσα,
ἵνα
μὴ
|
τὴν |
ψυχὴν
μόνον
ἀπολέσῃ,
ἀλλὰ
καὶ |
[3, 14] |
ἡ
γὰρ
ψυχὴ
μαλαχθεῖσα
πρὸς
|
τὴν |
ὧν
ἤκουσε
λύπην,
συνδιατεθεῖσα
κατὰ |