HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
καθήσων 1
κάθηται 1
Καὶ 4
καὶ 275
καί 5
καινὰ 1
καινὸς 1

Fréquences [« »]
216 δὲ
112 τὴν
140 τὸ
275 καὶ

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre III

καὶ

Livre, Chapitre

[3, 12]   ἐπελαύνων ἔρχεται, κόμην ἔχων πολλὴν καὶ ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ καὶ ὁ

[3, 9]   πλήρης ἦν ἡ γῆ φοβερῶν καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι μὲν πάντες,

[3, 7]   δὲ ὥσπερ ἀμπέλου βότρυες κρέμανται. καὶ αἱ μὲν ὠλέναι τῆς κόρης

[3, 21]   ἀνθρωπίνης, εἶτα ἐμπλήσαντες θηρείων σπλάγχνων καὶ αἵματος τὴν πλαστὴν ταύτην γαστέρα

[3, 13]   φέρων αἰχμὴν ἕκαστος καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν ἅμα, καὶ ἦν οὐδεὶς

[3, 10]   δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ που καὶ ἀκούετε, τί τηλικοῦτον ἠδικήσαμεν, ὡς

[3, 18]   Λευκίππην ὁρῶ; ταύτην οὐ κρατῶ καὶ ἀκούω λαλούσης; ἃ οὖν χθὲς

[3, 14]   παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ καὶ ἀκούων ἠλέει. συμπαθὴς δέ πως

[3, 3]   τὰς πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ καὶ ἄκρου ψαύοντες τοῦ σκάφους ἐξωλίσθαινον·

[3, 22]   σοι παρ´ αὐτῷ ἡ χάρις καὶ ἅμα ἐλεῆσαι κόρην ἀθλίαν ἐκ

[3, 24]   πόλιν τεταγμένων ἐπὶ τοὺς βαρβάρους. καὶ ἅμα λέγοντος αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει

[3, 9]   ναῦν ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω. καὶ ἅμα πλήρης ἦν ἡ γῆ

[3, 17]   δέ μοι περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν καὶ ἄμφω κατεπέσομεν. ~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας

[3, 17]   ἐν τούτῳ δὲ ἐγγὺς ἐγένοντο καὶ ἀναβοῶσιν ἄμφω. Μενέλαος δὲ ἦν

[3, 9]   πόνος. ~Ἐνδιατρίψαντες οὖν ἡμερῶν δύο καὶ ἀναλαβόντες ἑαυτοὺς ἐκ τῶν κακῶν,

[3, 20]   κομισθεῖσα, ἣν ὁ Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ

[3, 16]   τὸ πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε τοῖς θεοῖς τὴν κνῖσαν.

[3, 13]   Αἰγύπτιος, βαρύς τε καὶ τραχὺς καὶ ἀνώμαλος· τὸ δὲ ἀνώμαλόν εἰσιν

[3, 24]   ἄγω τὸν Μενέλαον τῷ στρατηγῷ καὶ ἅπαντα λέγω. ὁ δὲ συνήδετο

[3, 18]   ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς Λευκίππης καὶ ἀποκατέστησεν εἰς τὸ ἀρχαῖον. λέγει

[3, 5]   τύχῃ τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι τοὺς θεοὺς

[3, 18]   ἀπολήψεται καὶ τὰ στέρνα συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον ὄψει. ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου

[3, 14]   στρατηγὸν ἐκ τῆς ἀκροάσεως, ὡς καὶ αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ

[3, 15]   κόρην ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην· καὶ αὐτοὺς μὲν οἵτινες ἦσαν οὐκ

[3, 16]   καί σε ζῶσαν ἀνέτεμον, οἴμοι, καὶ βλέπουσαν ὅλην τὴν ἀνατομήν, ἀλλ´

[3, 10]   ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια κάλοι καὶ βρόχος, καί σοι νυμφαγωγὸς λῃστὴς

[3, 6]   καὶ τοῦ Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες (καὶ γὰρ ἔλεγον μαντικὸν εἶναι τὸν

[3, 15]   διώρυχα χῶσαι, ἥτις ἦν ἐμποδών. καὶ γὰρ ἑωρῶμεν τοὺς λῃστὰς μετὰ

[3, 2]   περὶ πᾶσαν τὴν ναῦν ἐκεκάλυπτο· καὶ γὰρ ὄμβρος ἐπέκλυζε πολύς. ἡμεῖς

[3, 20]   λῃσταὶ καταλαβόντες, πρὸς ἄμυναν τρέπονται. καὶ γάρ τις ἐν αὐτοῖς ἦν

[3, 10]   κωκυτοῦ τὸν ψόφον, Ὦ θεοὶ καὶ δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ που

[3, 10]   γὰρ Ἕλληνα καὶ φωνὴ κατέκλασε καὶ δέησις ἐμάλαξεν· ὁ γὰρ λόγος

[3, 7]   τῶν προσώπων αὐτῆς κάλλος κεκέρασται καὶ δέος· ἐν μὲν γὰρ ταῖς

[3, 13]   εἰδότες, ὡς δὲ εἶδον γυμνοὺς καὶ δεσμὰ ἔχοντας, ὑπονοήσαντες τὴν ἀλήθειαν

[3, 10]   ἤδη, κλαίειν ἦρχον τὴν Λευκίππην. καὶ δὴ λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα

[3, 4]   ἀόριστον ἐκτείνει τὸν φόβον, ὡς καὶ διὰ τούτων θάνατον δυστυχεῖν πλείονα·

[3, 15]   ξίφος βάπτει κατὰ τῆς καρδίας καὶ διελκύσας τὸ ξίφος εἰς τὴν

[3, 23]   ~Ὡς οὖν ἤκουσα, παντοδαπὸς ἐγιγνόμην καὶ διηπόρουν ὅ τι ποιήσω πρὸς

[3, 17]   εἰ ζῇς. ἅμα δὲ εἶπε καὶ δίς που καὶ τρὶς ἐπάταξε

[3, 25]   Αἰγύπτιος, βιβλίον ἐξ ἀδύτων φέρων, καὶ δοκιμάζει τὸν ὄρνιν ἐκ τῆς

[3, 8]   πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ καὶ δόρατι. ὄρνις ἐς τὴν τοῦ

[3, 1]   τῆς νηός, καὶ μετοικία πάλιν καὶ δρόμος μετὰ βοῆς ἐπὶ τὰς

[3, 4]   εἰ πελάσειε, πηδήσων ἐς αὐτήν. καὶ δύο μὲν ἢ τρεῖς ηὐτύχησαν

[3, 20]   τὰ περὶ τῆς Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην Μενελάου παντὶ τρόπῳ σῶσαι

[3, 1]   μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ

[3, 8]   τὸν σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει κάτω καὶ εἰς τοὺς δακτύλους ἀποξύνεται. τὸ

[3, 25]   εὐειδὴς τὴν θέαν, ἀκτῖσι κομᾷ, καὶ εἰσὶν αὗται πτερῶν ἀνατολαί. μερίζονται

[3, 3]   εἴ τις ἐπιβήσεται· πολλοὶ δὲ καὶ ἐκ τῆς νεὼς ὁπλισάμενοι τὸ

[3, 10]   καὶ ἐκείμεθα ὡς ἦμεν δεδεμένοι καὶ ἐκάθευδον οἱ φρουροί, τότε, ὡς

[3, 2]   θάλασσα διὰ τῶν γέρρων ἐκυλίετο καὶ ἐκάλυπτε πᾶν τὸ σκάφος. τὸ

[3, 25]   ἕστηκεν οὖν ἐπὶ μετεώρου σκοπῶν καὶ ἐκδέχεται τοὺς προπόλους τοῦ θεοῦ.

[3, 10]   ἠκούσαμεν. ~Ἐπεὶ οὖν νὺξ ἐγένετο καὶ ἐκείμεθα ὡς ἦμεν δεδεμένοι καὶ

[3, 5]   ἀναλωσάτω, μία γαστὴρ χωρησάτω, ἵνα καὶ ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν. μετὰ

[3, 7]   δος. ἡ δέ ἐστι φοβερὰ καὶ ἐν τοῖς χρώμασι· τοὺς ὀφθαλμοὺς

[3, 13]   τὴν φάλαγγα περιΐππευον αὐτοὺς κύκλῳ, καὶ ἐν τούτῳ συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς

[3, 25]   γίνεται τῷ νεκρῷ. ἐνθεὶς δὲ καὶ ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ

[3, 21]   μὴ ῥᾳδίως τὰ σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ ἐνσκευάσαντες τὴν κόρην τοῦτον τὸν

[3, 12]   τρέπονται, ἡ δὲ εἴχετό μου καὶ ἐξεκρέματο βοῶσα. τῶν δὲ λῃστῶν

[3, 7]   λευκὸν εἰς τὸ πελιδνὸν μετέβαλον, καὶ ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν οἱ δάκτυλοι. δέδεται

[3, 7]   ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ· καὶ ἔοικε τὸ θέαμα, εἰ μὲν

[3, 8]   ῥάμφος ἐς τὸ ὄρυγμα κεῖται, καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ τραῦμα καὶ

[3, 25]   χορὸς ἄλλων ὀρνίθων ὥσπερ δορυφόρων, καὶ ἔοικεν ὁ ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ

[3, 13]   ἀλήθειαν δέχονται τῶν ὅπλων εἴσω, καὶ ἐπ´ οὐρὰν παραπέμψαντες εἴων ἡσυχάζειν.

[3, 13]   δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο, κατὰ κέρας

[3, 15]   χερσὶν ἐξελκύσαντες ἐπιτιθέασι τῷ βωμῷ, καὶ ἐπεὶ ὠπτήθη, κατατεμόντες ἅπαντες εἰς

[3, 9]   ὁ γὰρ ποταμὸς ταύτῃ στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν τέσσαρες πάντα

[3, 15]   ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ ἐπεχείρει τὴν διώρυχα χῶσαι, ἥτις

[3, 17]   λαμβάνονται δή μου τῆς δεξιᾶς καὶ ἐπεχείρουν ἀφαιρεῖσθαι τὸ ξίφος· ἐγὼ

[3, 15]   περιχέαντες περιάγουσι τὸν βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις αὐτῇ, καὶ ὁ

[3, 1]   δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ σκάφος καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ

[3, 16]   δᾳδουχίας· ὢ τροφῶν καινὰ μυστήρια. καὶ ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν ἔβλεπον ἄνωθεν

[3, 13]   διακόπτομέν τε αὐτῶν τὴν φάλαγγα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐναντίους ἐκτρέχομεν. οἱ

[3, 3]   τοῦ σκάφους ἐξωλίσθαινον· ἔνιοι δὲ καὶ ἐπιβαίνοντες τοῖς ἐπὶ τῆς ἐφολκίδος

[3, 5]   τῶν πλωτήρων ἐπιτυχόντες τοῦ ἱστοῦ καὶ ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ καὶ

[3, 13]   ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ στρατιωτική, πάντες ὁπλῖται.

[3, 11]   συμφοραῖς ἀφθόνως τὰ δάκρυα καταρρεῖ καὶ ἔστι τοῖς πάσχουσιν εἰς τοὺς

[3, 25]   σώματος καὶ τὸν νεκρὸν ἐπιδείκνυται καὶ ἔστιν ἐπιτάφιος σοφιστής. ἱερέων δὲ

[3, 7]   κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς, καὶ ἔστιν ἐφ´ ἥμισυ τοῦ σιδήρου

[3, 7]   μέχρι τῆς τῶν ὤμων συμβολῆς, καὶ εὐθὺς ἡ γαστήρ. μεταξὺ δὲ

[3, 3]   δὲ τὸ σκάφος τῇ θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα καὶ

[3, 4]   νεανίσκος εὔρωστος λαμβάνεται τοῦ κάλω καὶ ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα· καὶ ἦν

[3, 6]   εἶχε. προβέβληται δὲ τὴν χεῖρα καὶ ἔχει ῥοιὰν ἐπ´ αὐτῇ· τῆς

[3, 8]   καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ τραῦμα καὶ ζητεῖν τὸ ἧπαρ· τὸ δὲ

[3, 18]   ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα ἀληθινὸν καὶ ζῶν, ὡς κἀκεῖνο τὸ τῆς

[3, 21]   στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις τε καὶ ζώσμασιν ἐνδεδεμένην τὴν σκευὴν ταύτην

[3, 25]   αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην, καὶ ἡ κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ

[3, 5]   μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ ἡ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα

[3, 17]   δὲ ἤνοιγεν ἅμα τὴν σορὸν καὶ ἡ Λευκίππη κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν

[3, 18]   καὶ τί ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε,

[3, 5]   δὲ λέγοντα κῦμα ἐπεκάλυπτε κατόπιν· καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ ταὐτὸ καὶ

[3, 13]   μὲν ἔκειντο τεθνηκότες, οἱ δὲ καὶ ἡμιθνῆτες ἐμάχοντο· τοὺς δὲ λοιποὺς

[3, 4]   ἐπείροντο δίκην ἰχθύων· οἱ δὲ καὶ ἡμιθνῆτες ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν τὸ

[3, 5]   καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ ταὐτὸ καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ τύχῃ

[3, 4]   κάλω καὶ ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα· καὶ ἦν ἐγγὺς ἤδη τοῦ σκάφους,

[3, 17]   μὲν αὐτῆς ἡ γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ

[3, 13]   ἐπέτυχεν. εἶτα οἱ ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ

[3, 2]   εἶχον τὰς ἐλπίδας, ὤθουν ἐπειγόμενοι. καὶ ἦν ἤδη ἡ ναῦς τῶν

[3, 3]   δὴ καὶ τὰ δεινὰ ἦν, καὶ ἦν μάχη χειροποίητος. οἱ μὲν

[3, 3]   γὰρ εἶχε νόμον τὴν βίαν, καὶ ἦν ναυμαχίας καινὸς τρόπος. οἱ

[3, 9]   ὀνόματι τὸν λῃστὴν τὸν μείζονα. καὶ ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο, ὡς

[3, 13]   καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν ἅμα, καὶ ἦν οὐδεὶς ὃς οὐκ ἐπέτυχεν.

[3, 5]   προσάγει τῇ γῇ τὸ κῦμα· καὶ ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου τὰ

[3, 2]   ἐπονοῦμεν, ἀεὶ τὸν θάνατον προσδοκῶντες· καὶ ἦν, ὡς εἰκός, οὐ μακράν.

[3, 2]   ἡ στάσις, μεταξὺ δὲ οὐρανοῦ καὶ θαλάσσης ἀνέμων ποικίλων ἐσύριζε ψόφος.

[3, 22]   τὸν προειρημένον τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ

[3, 8]   δὲ εἰς τὸν Ἡρακλέα βλέπει, καὶ θέλει μὲν αὐτὸν ὅλοις τοῖς

[3, 14]   λῃστῶν ἐχομένης. ἔδωκε δέ μοι καὶ θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ

[3, 5]   ἡμᾶς κῦμα καλυψάτω. εἰ δὲ καὶ θηρίων ἡμᾶς βορὰν πέπρωται γενέσθαι,

[3, 13]   εἴων ἡσυχάζειν. ἐν τούτῳ δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ

[3, 20]   ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ ναυαγίῳ καὶ καθ´ ἡμᾶς τῷ ῥοῒ κομισθεῖσα,

[3, 19]   τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι κόρην καταθῦσαι καὶ καθᾶραι τὸ λῃστήριον καὶ τοῦ

[3, 12]   πρὸς τὸν θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην καὶ καθάρσιον τοῦ στρατοῦ. οἱ δὲ

[3, 9]   ἡμῶν ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς δὲ δήσαντες καὶ κατακλείσαντες εἴς τι δωμάτιον ἀπηλλάττοντο,

[3, 17]   καὶ τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν, καὶ κάτωθεν ἀκούω φωνῆς πάνυ λεπτῆς.

[3, 25]   ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ καὶ κλείσας τὸ χάσμα γηΐνῳ χώματι,

[3, 22]   θάνατος. Νομίζω δέ, ἔφην, ζῆν καὶ Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ

[3, 25]   ταφήν, ὀρύττει τε τῷ στόματι καὶ κοιλαίνει κατὰ μέσον, καὶ τὸ

[3, 21]   λέγων ἐδεόμην Δία Ξένιον καλῶν καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης καὶ κοινῆς

[3, 21]   καλῶν καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης καὶ κοινῆς ναυαγίας. ~Ὁ δὲ χρηστὸς

[3, 25]   ἔφην, τιμῆς ἠξίωται; ποίαν δὲ καὶ κομίζει ταφήν; Φοῖνιξ μὲν ὁ

[3, 2]   προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων μάχη καὶ κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα

[3, 2]   ἀνδρῶν, κελευσμὸς ναυτῶν, πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ ὁ κυβερνήτης

[3, 3]   ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ δὲ σκυτάλαις καὶ κώπαις ἅμα τῷ πηδήματι τὰς

[3, 18]   ἐνεκαλυψάμην. ὁ δὲ ἄρχεται τερατεύεσθαι καὶ λόγον τινὰ καταλέγειν· ἅμα λέγων

[3, 7]   τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι

[3, 20]   μὲν οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας καὶ μάλα ἐρρωμένως ἀντετάξαντο· πλειόνων δὲ

[3, 3]   τῷ τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι καὶ μαχαίραις τοὺς ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ

[3, 3]   ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν, εἴ

[3, 13]   ἔμενον ἐπιόντας ὡς αὐτοὺς ἀμυνούμενοι. καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα

[3, 1]   αἴρεται μέγας ἐκ τῆς νηός, καὶ μετοικία πάλιν καὶ δρόμος μετὰ

[3, 11]   λύπη ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ κάτω·

[3, 1]   πνεῦμα ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς καὶ μικροῦ βαπτίζεται τὸ σκάφος, τοῦ

[3, 9]   ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ τάχα τοὺς φίλους

[3, 7]   δεξιὰν διφυεῖ σιδήρῳ εἰς δρέπανον καὶ ξίφος ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ

[3, 13]   κούφως ἐσταλμένοι, φέρων αἰχμὴν ἕκαστος καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν ἅμα, καὶ

[3, 20]   ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ξίφος, τὴν μὲν κώπην ἔχον

[3, 4]   τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ ξύλοις ἀπερρωγόσι συμπεσόντες ἐπείροντο δίκην

[3, 6]   τὸν ὀπισθόδομον ὁρῶμεν εἰκόνα διπλῆν. καὶ ὁ γραφεὺς ἐγγέγραπτο. Εὐάνθης μὲν

[3, 14]   ἔλεον ἄνθρωπος ἀκροατὴς ἀλλοτρίων κακῶν, καὶ ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν προξενεῖ·

[3, 15]   κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις αὐτῇ, καὶ ὁ ἱερεὺς ᾖδεν, ὡς εἰκός,

[3, 12]   πολλὴν καὶ ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ καὶ ὁ ἵππος· γυμνὸς ἦν, ἄστρωτος

[3, 9]   σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ πάντες. καὶ ὁ κυβερνήτης, εἰπών· Ἀπολώλαμεν" ἔστησε

[3, 2]   πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ ὁ κυβερνήτης ἐκέλευε ῥίπτειν τὸν

[3, 1]   θαλάσσης κατὰ πρόσωπον τῆς νηός, καὶ ὁ κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν

[3, 2]   θαλάσσης ἀνέμων ποικίλων ἐσύριζε ψόφος. καὶ ὁ μὲν ἀὴρ εἶχε σάλπιγγος

[3, 9]   πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς. καὶ ὁ ναύτης, εἰπών· Ὁ βουκόλος"

[3, 17]   ἀναβοῶσιν ἄμφω. Μενέλαος δὲ ἦν καὶ ὁ Σάτυρος. ἐγὼ δὲ ἄνδρας

[3, 5]   τῆς θαλάσσης· ὁ δὲ Μενέλαος καὶ ὁ Σάτυρος σὺν ἄλλοις τῶν

[3, 14]   δὲ περὶ δείλην ὁ καιρός· καὶ ὁ στρατηγὸς διαλαβὼν ἡμῶν ἕκαστον

[3, 15]   ταῦτα δὲ ὁρῶντες οἱ στρατιῶται καὶ ὁ στρατηγὸς καθ´ ἓν τῶν

[3, 4]   τῆς θαλάσσης τὸ μέγεθος, τοσοῦτος καὶ ὁ τοῦ θανάτου φόβος. ἔνιοι

[3, 21]   σκευὴν ταύτην ἐπικρύψωμεν. πάντως δὲ καὶ ὁ χρησμὸς ἡμῖν εἰς τὸ

[3, 19]   κτημάτων περὶ ταύτην τὴν κώμην καὶ οἱ ἄρχοντες αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ

[3, 13]   συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς ὀλίγον κατεφόνευον. καὶ οἱ μὲν ἔκειντο τεθνηκότες, οἱ

[3, 21]   τὴν κώπην ὥσπερ εἰς κουλεόν· καὶ οἱ μὲν ὁρῶντες δοκοῦσι βαπτίζεσθαι

[3, 13]   ποιεῖ ἐν ταὐτῷ τὸ τραῦμα, καὶ οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου, καὶ

[3, 18]   ἀπέστησα τῶν ὀφθαλμῶν τὰς χεῖρας καὶ ὁλόκληρον τὴν Λευκίππην ὁρῶ. ἔτι

[3, 17]   καθήσων ἐμαυτῷ κατὰ τῆς σφαγῆς· καὶ ὁρῶ δύο τινὰς ἐξ ἐναντίας

[3, 20]   τὴν κίστην, καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ξίφος, τὴν

[3, 20]   ἔνδον εἶναι) ἀνοίγει τὴν κίστην, καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα

[3, 11]   πάντα σιγῶσαν· Τί σιγᾷς, φιλτάτη, καὶ οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι μοι,

[3, 16]   θύμασιν ἔβλεπον ἄνωθεν οἱ θεοὶ καὶ οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ, ἀλλὰ

[3, 12]   ὁ ἵππος· γυμνὸς ἦν, ἄστρωτος καὶ οὐκ ἔχων φάλαρα· τοιοῦτοι γὰρ

[3, 1]   σκάφος καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει

[3, 16]   τὸ ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία καὶ πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ τὸν

[3, 14]   με ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον καὶ παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ

[3, 10]   πλήθει βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ καὶ παραδεδώκατε ἡμᾶς λῃσταῖς Αἰγυπτίοις, ἵνα

[3, 3]   δὲ καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν, εἴ τις ἐπιβήσεται·

[3, 7]   χλαμὺς ἀμφὶ τοῖς ὤμοις μόνον καὶ πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον

[3, 3]   μεταβαίνειν οὐκ ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν

[3, 24]   Δέλτα πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου καὶ πέντε λέγειν ἄλλων ἡμερῶν διατρίβειν

[3, 16]   αὐλίζονται μικρὸν ἄνω τῆς διώρυχος καὶ περὶ δεῖπνον ἦσαν. ὁ δὲ

[3, 6]   μυστικός. προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ καὶ περὶ τοῦ Κλεινίου καὶ τοῦ

[3, 20]   καθεζόμενοι πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων σκοποῦντες· τῶν δὲ

[3, 8]   δέδεται μὲν ὁ Προμηθεὺς σιδήρῳ καὶ πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ

[3, 1]   ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν

[3, 24]   τὴν ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν ἀπονενοημένων καὶ πολὺ συνηθροῖσθαι λῃστήριον, ὡς εἶναι

[3, 25]   κεκέρασται μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον

[3, 7]   τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ καὶ προβέβληται δίκην ἀσπί δος. ἡ

[3, 11]   δεινοῖς φεύγει καὶ τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα

[3, 6]   γραφεύς· ἡ δὲ εἰκὼν Ἀνδρομέδα καὶ Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω (διὰ

[3, 17]   τρόμος οὖν εὐθὺς ἴσχει με καὶ πρὸς τὸν Μενέλαον ἀπέβλεπον, μάγον

[3, 23]   δ´ οὖν κοινότατον, προσπεσὼν κατησπαζόμην καὶ προσεκύνουν ὡς θεόν, καί μου

[3, 14]   ἡμῶν ἕκαστον ἐπυνθάνετο τίνες εἴημεν καὶ πῶς ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ ἄλλος

[3, 4]   λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ τῆς

[3, 13]   κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ

[3, 15]   αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ πεποιημένος καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι

[3, 16]   καὶ τὴν ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ σορῷ. καὶ τὸ μὲν σῶμα

[3, 5]   οὖν, Ἐλέησον, ἔφην, δέσποτα Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι πρὸς τὰ τῆς ναυαγίας

[3, 1]   κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ

[3, 21]   τὴν κόρην τοῦτον τὸν τρόπον καὶ στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις τε

[3, 19]   τὰ δεσμὰ θαρρεῖν τε ἐκέλευον καὶ συμπονεῖν αὐτοῖς, ὡς ἂν οἰκεῖον.

[3, 22]   τοσούτου κακοῦ. ταῦτα λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν ἡ Τύχη. ἐγὼ μὲν

[3, 17]   κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ μοι περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν καὶ ἄμφω κατεπέσομεν. ~Μόλις

[3, 13]   δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον

[3, 25]   γραφῆς. ὁ δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος καὶ τὰ ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος

[3, 11]   δὲ τοῖς ὑπερβάλλουσι δεινοῖς φεύγει καὶ τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ

[3, 3]   κατὰ πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ τὰ δεινὰ ἦν, καὶ ἦν

[3, 2]   τὰ δὲ χάσμασιν. ἦν δὲ καὶ τὰ ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν

[3, 22]   ἐξάγομεν αὐτὴν ἐπὶ τὸν βωμόν· καὶ τὰ λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν

[3, 2]   ἀντιπαταγοῦντες δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ καὶ τὰ ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα,

[3, 18]   Ἀλλὰ νῦν, ὁ Μενέλαος ἔφη, καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ τὰ

[3, 18]   ἔφη, καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ τὰ στέρνα συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον

[3, 15]   καθ´ ἓν τῶν πραττομένων ἀνεβόων καὶ τὰς ὄψεις ἀπέστρεφον τῆς θέας,

[3, 5]   Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ τὴν βοήν·

[3, 15]   ἔχον τὸ κακὸν ἐνεβρόντησέ με. καὶ τάχα ὁ τῆς Νιόβης μῦθος

[3, 17]   ἐμῆς λύπης ξίφος ἔνδον καταπέπηγε καὶ τέμνει κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ

[3, 1]   τὰς ἀρχαίας ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ

[3, 6]   συνήγαγεν ὁ ζωγράφος) ἀδελφαὶ δὲ καὶ τὴν ἄλλην τύχην αἱ γραφαί.

[3, 10]   ἱκετεύειν με δεῖ τοῖς νεύμασι καὶ τὴν δέησιν δηλοῦν ταῖς χειρονομίαις.

[3, 7]   λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ καὶ τὴν δεξιὰν διφυεῖ σιδήρῳ εἰς

[3, 24]   δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ τὸ Δέλτα καὶ τὴν Ἡλίου πόλιν τεταγμένων ἐπὶ

[3, 21]   χρηστὸς γενέσθαι, συναγωνίσεται. δυνησόμεθα γὰρ καὶ τὴν κόρην σῶσαι καὶ τοὺς

[3, 21]   ὅσον τὴν πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν καὶ τὴν κώπην ἐν χρῷ τοῦ

[3, 14]   ἀκροάσει τὸν οἶκτον εἰς φιλίαν καὶ τὴν λύπην εἰς τὸν ἔλεον

[3, 8]   ὁ δὲ ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται καὶ τὸν

[3, 25]   ἔοικεν ὁ ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ καὶ τὴν πόλιν οὐ πλανᾶται τὴν

[3, 16]   τῆς γαστρὸς τὰ μυστήρια ἐμέρισαν καὶ τὴν ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ

[3, 25]   τὸν Νεῖλον φέρει, σχεδιάσας αὐτῷ καὶ τὴν ταφήν. σμύρνης γὰρ βῶλον

[3, 23]   τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ καὶ τὴν ταφήν. Ὦ θάλαττα ἄγνωμον,

[3, 1]   αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ τῆς ἡμέρας ἀπωλώλει τὸ φῶς.

[3, 7]   γαστήρ. μεταξὺ δὲ τοῦ κήτους καὶ τῆς κόρης ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο

[3, 23]   οὖν εἰς τὸ στρατόπεδον κοινῇ καὶ τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες τῆς

[3, 18]   δέομαί σου, ποῖ γῆς εἰμι καὶ τί ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ

[3, 21]   ἐξελόντες ἐπὶ τῷ βωμῷ θύσομεν. καὶ τὸ ἐντεῦθεν οὐκέτι προσίασιν οἱ

[3, 7]   εἰ δὲ εἰς τὰ δεσμὰ καὶ τὸ κῆτος, αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ

[3, 7]   μὲν ὀξύνεται, τὸ δὲ ἐπικάμπτεται. καὶ τὸ μὲν ἀπωξυμμένον μένει ξίφος,

[3, 13]   ἀμφοτέρων καὶ τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον παρὰ τοῖς

[3, 7]   κάτωθεν ἀναβαῖνον ἀνοίγει τὴν θάλασσαν· καὶ τὸ μὲν πολὺ τοῦ σώματος

[3, 16]   ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ σορῷ. καὶ τὸ μὲν σῶμα ταύτῃ κατατέθειται,

[3, 25]   στόματι καὶ κοιλαίνει κατὰ μέσον, καὶ τὸ ὄρυγμα θήκη γίνεται τῷ

[3, 23]   τὸ λοιπὸν τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν· καὶ τὸ πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς

[3, 9]   τὰ ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι καὶ τὸ χρυσίον ἡμῶν ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς

[3, 3]   καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα καὶ τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν κελεύσας τῆς

[3, 13]   καὶ οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου, καὶ τομὰς ὡς ἀπὸ βέλους. ἀλλὰ

[3, 2]   ἵπταται, μυκᾶται δὲ βροντὴν οὐρανὸς καὶ τὸν ἀέρα γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει

[3, 21]   τῆς κώπης ἀνακουφίζεται τὸ μετέωρον καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον τοὺς ὁρῶντας

[3, 5]   καὶ ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ

[3, 5]   κατὰ τὸν αὐχένα τοῦ κύματος καὶ τὸν Κλεινίαν ἰδεῖν αὖθις. ἀνοιμώξας

[3, 3]   πλωτήρων ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν ἔνθα καὶ τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα τὸν

[3, 24]   ἅπαντα λέγω. ὁ δὲ συνήδετο καὶ τὸν Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται

[3, 8]   συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται καὶ τὸν μηρὸν ἐγείρει καθ´ αὑτοῦ·

[3, 25]   τὰ ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος καὶ τὸν νεκρὸν ἐπιδείκνυται καὶ ἔστιν

[3, 5]   ἀνευφημοῦμεν· εἶτα ὠλοφυρόμεθα τὸν Κλεινίαν καὶ τὸν Σάτυρον, νομίζοντες τούτους ἀπολωλέναι.

[3, 19]   ὡς ἂν οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι δὴ καὶ τὸν Σάτυρον ὡς ἐμόν. οἱ

[3, 22]   πρὸς τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ καὶ τὸν σὸν οἰκέτην ἅμα σοὶ

[3, 14]   τὰ τῶν πολεμούντων σχήματα, ὥστε καὶ τὸν στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται

[3, 19]   καταθῦσαι καὶ καθᾶραι τὸ λῃστήριον καὶ τοῦ μὲν ἥπατος ἀπογεύσασθαι τυθείσης,

[3, 6]   θεῷ καὶ περὶ τοῦ Κλεινίου καὶ τοῦ Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες (καὶ

[3, 11]   πάσχουσιν εἰς τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία, καὶ τοὺς ἀλγοῦντας, ὥσπερ ἀπὸ οἰδοῦντος

[3, 20]   Ὁμηρικὴν σκευὴν ὁπλισάμενός τε αὐτὸς καὶ τοὺς ἀμφ´ αὑτὸν οὕτω σκευάσας

[3, 20]   σκαφῶν λῃστρικῶν καταδύουσι τὴν ναῦν καὶ τοὺς ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει

[3, 21]   γὰρ καὶ τὴν κόρην σῶσαι καὶ τοὺς λῃστὰς λαθεῖν. ἄκουσον δὲ

[3, 11]   καὶ τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς

[3, 3]   ἐλογίζετο. οὕτως οἱ μεγάλοι κίνδυνοι καὶ τοὺς τῆς φιλίας λύουσι νόμους.

[3, 13]   στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ τὸ

[3, 13]   χαλεπώτερος βῶλος Αἰγύπτιος, βαρύς τε καὶ τραχὺς καὶ ἀνώμαλος· τὸ δὲ

[3, 17]   δὲ εἶπε καὶ δίς που καὶ τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν, καὶ

[3, 1]   βοῆς ἐπὶ τὰς ἀρχαίας ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις

[3, 2]   ἔξω τῆς νηός· πολλοὶ δὲ καὶ τῶν ἐμπόρων, αὐτοὶ τῶν οἰκείων

[3, 15]   τὸ γὰρ σχῆμα τοῦ στόματος καὶ τῶν προσώπων τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν

[3, 21]   ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν αὐτῷ καὶ ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν ἐπίδειξιν. ταῦτα

[3, 18]   ἢ ταῦτα ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα ἀληθινὸν καὶ ζῶν, ὡς

[3, 17]   ἄνδρας ἰδὼν ἐκ παραλόγου ζῶντας καὶ φίλους οὔτε περιεπτυξάμην οὔτε ἐξεπλάγην

[3, 8]   Προμηθεὺς μεστός ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ φόβου· πῇ μὲν γὰρ εἰς

[3, 18]   μοι· Ἀποκάλυψαι. κἀγὼ μόλις μὲν καὶ φοβούμενος (ἀληθῶς γὰρ ᾤμην τὴν

[3, 17]   ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα, ὦ θεοί, καὶ φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς ἡ

[3, 10]   τύχωμεν. λῃστὴν μὲν γὰρ Ἕλληνα καὶ φωνὴ κατέκλασε καὶ δέησις ἐμάλαξεν·

[3, 11]   ὁδοῦ εἰς τὴν ψυχὴν καταρρεῖ καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ τὸ τραῦμα.

[3, 2]   πρὸς δὲ τὸ παράδρομον ἤδη καὶ χθαμαλὸν τοῦ κύματος κατεδύετο. ἐῴκει

[3, 1]   νηὸς ἢ πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον μέν τινα διαταλαντουμένην οὕτω

[3, 2]   διάκρισις δὲ οὐκ ἦν ἀργύρου καὶ χρυσοῦ πρὸς ἄλλο τι τῶν

[3, 10]   δὲ ἡ γῆ, ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια κάλοι καὶ βρόχος, καί

[3, 20]   τὸ στρατόπεδον ἔκλαον, ὦ δέσποτα, καὶ ὠδυρόμην, τὰ περὶ τῆς Λευκίππης

[3, 22]   καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ ὡς μένειν εἴσω τῆς σοροῦ

Livre, Chapitre
[3, 12]	ἐπελαύνων ἔρχεται, κόμην ἔχων πολλὴν	καὶ	ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ καὶ ὁ
[3, 9]	πλήρης ἦν ἡ γῆ φοβερῶν	καὶ	ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι μὲν πάντες,
[3, 7]	δὲ ὥσπερ ἀμπέλου βότρυες κρέμανται.	καὶ	αἱ μὲν ὠλέναι τῆς κόρης
[3, 21]	ἀνθρωπίνης, εἶτα ἐμπλήσαντες θηρείων σπλάγχνων	καὶ	αἵματος τὴν πλαστὴν ταύτην γαστέρα
[3, 13]	φέρων αἰχμὴν ἕκαστος καὶ ξίφος,	καὶ	ἀκοντίζουσιν ἅμα, καὶ ἦν οὐδεὶς
[3, 10]	δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ που	καὶ	ἀκούετε, τί τηλικοῦτον ἠδικήσαμεν, ὡς
[3, 18]	Λευκίππην ὁρῶ; ταύτην οὐ κρατῶ	καὶ	ἀκούω λαλούσης; ἃ οὖν χθὲς
[3, 14]	παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ	καὶ	ἀκούων ἠλέει. συμπαθὴς δέ πως
[3, 3]	τὰς πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ	καὶ	ἄκρου ψαύοντες τοῦ σκάφους ἐξωλίσθαινον·
[3, 22]	σοι παρ´ αὐτῷ ἡ χάρις	καὶ	ἅμα ἐλεῆσαι κόρην ἀθλίαν ἐκ
[3, 24]	πόλιν τεταγμένων ἐπὶ τοὺς βαρβάρους.	καὶ	ἅμα λέγοντος αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει
[3, 9]	ναῦν ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω.	καὶ	ἅμα πλήρης ἦν ἡ γῆ
[3, 17]	δέ μοι περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν	καὶ	ἄμφω κατεπέσομεν. ~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας
[3, 17]	ἐν τούτῳ δὲ ἐγγὺς ἐγένοντο	καὶ	ἀναβοῶσιν ἄμφω. Μενέλαος δὲ ἦν
[3, 9]	πόνος. ~Ἐνδιατρίψαντες οὖν ἡμερῶν δύο	καὶ	ἀναλαβόντες ἑαυτοὺς ἐκ τῶν κακῶν,
[3, 20]	κομισθεῖσα, ἣν ὁ Μενέλαος ἀναιρεῖται.	καὶ	ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ
[3, 16]	τὸ πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο	καὶ	ἀνέφερε τοῖς θεοῖς τὴν κνῖσαν.
[3, 13]	Αἰγύπτιος, βαρύς τε καὶ τραχὺς	καὶ	ἀνώμαλος· τὸ δὲ ἀνώμαλόν εἰσιν
[3, 24]	ἄγω τὸν Μενέλαον τῷ στρατηγῷ	καὶ	ἅπαντα λέγω. ὁ δὲ συνήδετο
[3, 18]	ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς Λευκίππης	καὶ	ἀποκατέστησεν εἰς τὸ ἀρχαῖον. λέγει
[3, 5]	τύχῃ τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν	καὶ	ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι τοὺς θεοὺς
[3, 18]	ἀπολήψεται καὶ τὰ στέρνα συμφύσεται,	καὶ	ἄτρωτον ὄψει. ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου
[3, 14]	στρατηγὸν ἐκ τῆς ἀκροάσεως, ὡς	καὶ	αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ
[3, 15]	κόρην ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην·	καὶ	αὐτοὺς μὲν οἵτινες ἦσαν οὐκ
[3, 16]	καί σε ζῶσαν ἀνέτεμον, οἴμοι,	καὶ	βλέπουσαν ὅλην τὴν ἀνατομήν, ἀλλ´
[3, 10]	ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια κάλοι	καὶ	βρόχος, καί σοι νυμφαγωγὸς λῃστὴς
[3, 6]	καὶ τοῦ Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες	(καὶ	γὰρ ἔλεγον μαντικὸν εἶναι τὸν
[3, 15]	διώρυχα χῶσαι, ἥτις ἦν ἐμποδών.	καὶ	γὰρ ἑωρῶμεν τοὺς λῃστὰς μετὰ
[3, 2]	περὶ πᾶσαν τὴν ναῦν ἐκεκάλυπτο·	καὶ	γὰρ ὄμβρος ἐπέκλυζε πολύς. ἡμεῖς
[3, 20]	λῃσταὶ καταλαβόντες, πρὸς ἄμυναν τρέπονται.	καὶ	γάρ τις ἐν αὐτοῖς ἦν
[3, 10]	κωκυτοῦ τὸν ψόφον, Ὦ θεοὶ	καὶ	δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ που
[3, 10]	γὰρ Ἕλληνα καὶ φωνὴ κατέκλασε	καὶ	δέησις ἐμάλαξεν· ὁ γὰρ λόγος
[3, 7]	τῶν προσώπων αὐτῆς κάλλος κεκέρασται	καὶ	δέος· ἐν μὲν γὰρ ταῖς
[3, 13]	εἰδότες, ὡς δὲ εἶδον γυμνοὺς	καὶ	δεσμὰ ἔχοντας, ὑπονοήσαντες τὴν ἀλήθειαν
[3, 10]	ἤδη, κλαίειν ἦρχον τὴν Λευκίππην.	καὶ	δὴ λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα
[3, 4]	ἀόριστον ἐκτείνει τὸν φόβον, ὡς	καὶ	διὰ τούτων θάνατον δυστυχεῖν πλείονα·
[3, 15]	ξίφος βάπτει κατὰ τῆς καρδίας	καὶ	διελκύσας τὸ ξίφος εἰς τὴν
[3, 23]	~Ὡς οὖν ἤκουσα, παντοδαπὸς ἐγιγνόμην	καὶ	διηπόρουν ὅ τι ποιήσω πρὸς
[3, 17]	εἰ ζῇς. ἅμα δὲ εἶπε	καὶ	δίς που καὶ τρὶς ἐπάταξε
[3, 25]	Αἰγύπτιος, βιβλίον ἐξ ἀδύτων φέρων,	καὶ	δοκιμάζει τὸν ὄρνιν ἐκ τῆς
[3, 8]	πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ	καὶ	δόρατι. ὄρνις ἐς τὴν τοῦ
[3, 1]	τῆς νηός, καὶ μετοικία πάλιν	καὶ	δρόμος μετὰ βοῆς ἐπὶ τὰς
[3, 4]	εἰ πελάσειε, πηδήσων ἐς αὐτήν.	καὶ	δύο μὲν ἢ τρεῖς ηὐτύχησαν
[3, 20]	τὰ περὶ τῆς Λευκίππης πυθόμενος,	καὶ	ἐδεόμην Μενελάου παντὶ τρόπῳ σῶσαι
[3, 1]	μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν,	καὶ	ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ
[3, 8]	τὸν σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει κάτω	καὶ	εἰς τοὺς δακτύλους ἀποξύνεται. τὸ
[3, 25]	εὐειδὴς τὴν θέαν, ἀκτῖσι κομᾷ,	καὶ	εἰσὶν αὗται πτερῶν ἀνατολαί. μερίζονται
[3, 3]	εἴ τις ἐπιβήσεται· πολλοὶ δὲ	καὶ	ἐκ τῆς νεὼς ὁπλισάμενοι τὸ
[3, 10]	καὶ ἐκείμεθα ὡς ἦμεν δεδεμένοι	καὶ	ἐκάθευδον οἱ φρουροί, τότε, ὡς
[3, 2]	θάλασσα διὰ τῶν γέρρων ἐκυλίετο	καὶ	ἐκάλυπτε πᾶν τὸ σκάφος. τὸ
[3, 25]	ἕστηκεν οὖν ἐπὶ μετεώρου σκοπῶν	καὶ	ἐκδέχεται τοὺς προπόλους τοῦ θεοῦ.
[3, 10]	ἠκούσαμεν. ~Ἐπεὶ οὖν νὺξ ἐγένετο	καὶ	ἐκείμεθα ὡς ἦμεν δεδεμένοι καὶ
[3, 5]	ἀναλωσάτω, μία γαστὴρ χωρησάτω, ἵνα	καὶ	ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν. μετὰ
[3, 7]	δος. ἡ δέ ἐστι φοβερὰ	καὶ	ἐν τοῖς χρώμασι· τοὺς ὀφθαλμοὺς
[3, 13]	τὴν φάλαγγα περιΐππευον αὐτοὺς κύκλῳ,	καὶ	ἐν τούτῳ συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς
[3, 25]	γίνεται τῷ νεκρῷ. ἐνθεὶς δὲ	καὶ	ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ
[3, 21]	μὴ ῥᾳδίως τὰ σπλάγχνα διεκπίπτοι,	καὶ	ἐνσκευάσαντες τὴν κόρην τοῦτον τὸν
[3, 12]	τρέπονται, ἡ δὲ εἴχετό μου	καὶ	ἐξεκρέματο βοῶσα. τῶν δὲ λῃστῶν
[3, 7]	λευκὸν εἰς τὸ πελιδνὸν μετέβαλον,	καὶ	ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν οἱ δάκτυλοι. δέδεται
[3, 7]	ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ·	καὶ	ἔοικε τὸ θέαμα, εἰ μὲν
[3, 8]	ῥάμφος ἐς τὸ ὄρυγμα κεῖται,	καὶ	ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ τραῦμα καὶ
[3, 25]	χορὸς ἄλλων ὀρνίθων ὥσπερ δορυφόρων,	καὶ	ἔοικεν ὁ ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ
[3, 13]	ἀλήθειαν δέχονται τῶν ὅπλων εἴσω,	καὶ	ἐπ´ οὐρὰν παραπέμψαντες εἴων ἡσυχάζειν.
[3, 13]	δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους προσέρρεον·	καὶ	ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο, κατὰ κέρας
[3, 15]	χερσὶν ἐξελκύσαντες ἐπιτιθέασι τῷ βωμῷ,	καὶ	ἐπεὶ ὠπτήθη, κατατεμόντες ἅπαντες εἰς
[3, 9]	ὁ γὰρ ποταμὸς ταύτῃ στενώτατος,	καὶ	ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν τέσσαρες πάντα
[3, 15]	ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο	καὶ	ἐπεχείρει τὴν διώρυχα χῶσαι, ἥτις
[3, 17]	λαμβάνονται δή μου τῆς δεξιᾶς	καὶ	ἐπεχείρουν ἀφαιρεῖσθαι τὸ ξίφος· ἐγὼ
[3, 15]	περιχέαντες περιάγουσι τὸν βωμὸν κύκλῳ,	καὶ	ἐπηύλει τις αὐτῇ, καὶ ὁ
[3, 1]	δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ σκάφος	καὶ	ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ
[3, 16]	δᾳδουχίας· ὢ τροφῶν καινὰ μυστήρια.	καὶ	ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν ἔβλεπον ἄνωθεν
[3, 13]	διακόπτομέν τε αὐτῶν τὴν φάλαγγα	καὶ	ἐπὶ τοὺς ἐναντίους ἐκτρέχομεν. οἱ
[3, 3]	τοῦ σκάφους ἐξωλίσθαινον· ἔνιοι δὲ	καὶ	ἐπιβαίνοντες τοῖς ἐπὶ τῆς ἐφολκίδος
[3, 5]	τῶν πλωτήρων ἐπιτυχόντες τοῦ ἱστοῦ	καὶ	ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ καὶ
[3, 13]	ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος ἦχος,	καὶ	ἐπιφαίνεται φάλαγξ στρατιωτική, πάντες ὁπλῖται.
[3, 11]	συμφοραῖς ἀφθόνως τὰ δάκρυα καταρρεῖ	καὶ	ἔστι τοῖς πάσχουσιν εἰς τοὺς
[3, 25]	σώματος καὶ τὸν νεκρὸν ἐπιδείκνυται	καὶ	ἔστιν ἐπιτάφιος σοφιστής. ἱερέων δὲ
[3, 7]	κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς,	καὶ	ἔστιν ἐφ´ ἥμισυ τοῦ σιδήρου
[3, 7]	μέχρι τῆς τῶν ὤμων συμβολῆς,	καὶ	εὐθὺς ἡ γαστήρ. μεταξὺ δὲ
[3, 3]	δὲ τὸ σκάφος τῇ θαλάσσῃ	καὶ	εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα καὶ
[3, 4]	νεανίσκος εὔρωστος λαμβάνεται τοῦ κάλω	καὶ	ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα· καὶ ἦν
[3, 6]	εἶχε. προβέβληται δὲ τὴν χεῖρα	καὶ	ἔχει ῥοιὰν ἐπ´ αὐτῇ· τῆς
[3, 8]	καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ τραῦμα	καὶ	ζητεῖν τὸ ἧπαρ· τὸ δὲ
[3, 18]	ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα ἀληθινὸν	καὶ	ζῶν, ὡς κἀκεῖνο τὸ τῆς
[3, 21]	στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις τε	καὶ	ζώσμασιν ἐνδεδεμένην τὴν σκευὴν ταύτην
[3, 25]	αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην,	καὶ	ἡ κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ
[3, 5]	μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε	καὶ	ἡ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα
[3, 17]	δὲ ἤνοιγεν ἅμα τὴν σορὸν	καὶ	ἡ Λευκίππη κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν
[3, 18]	καὶ τί ποτε ταῦτα ὁρῶ;	καὶ	ἡ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε,
[3, 5]	δὲ λέγοντα κῦμα ἐπεκάλυπτε κατόπιν·	καὶ	ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ ταὐτὸ καὶ
[3, 13]	μὲν ἔκειντο τεθνηκότες, οἱ δὲ	καὶ	ἡμιθνῆτες ἐμάχοντο· τοὺς δὲ λοιποὺς
[3, 4]	ἐπείροντο δίκην ἰχθύων· οἱ δὲ	καὶ	ἡμιθνῆτες ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν τὸ
[3, 5]	καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ ταὐτὸ	καὶ	ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ τύχῃ
[3, 4]	κάλω καὶ ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα·	καὶ	ἦν ἐγγὺς ἤδη τοῦ σκάφους,
[3, 17]	μὲν αὐτῆς ἡ γαστὴρ πᾶσα	καὶ	ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ
[3, 13]	ἐπέτυχεν. εἶτα οἱ ὁπλῖται προσέρρεον·	καὶ	ἦν ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ
[3, 2]	εἶχον τὰς ἐλπίδας, ὤθουν ἐπειγόμενοι.	καὶ	ἦν ἤδη ἡ ναῦς τῶν
[3, 3]	δὴ καὶ τὰ δεινὰ ἦν,	καὶ	ἦν μάχη χειροποίητος. οἱ μὲν
[3, 3]	γὰρ εἶχε νόμον τὴν βίαν,	καὶ	ἦν ναυμαχίας καινὸς τρόπος. οἱ
[3, 9]	ὀνόματι τὸν λῃστὴν τὸν μείζονα.	καὶ	ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο, ὡς
[3, 13]	καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν ἅμα,	καὶ	ἦν οὐδεὶς ὃς οὐκ ἐπέτυχεν.
[3, 5]	προσάγει τῇ γῇ τὸ κῦμα·	καὶ	ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου τὰ
[3, 2]	ἐπονοῦμεν, ἀεὶ τὸν θάνατον προσδοκῶντες·	καὶ	ἦν, ὡς εἰκός, οὐ μακράν.
[3, 2]	ἡ στάσις, μεταξὺ δὲ οὐρανοῦ	καὶ	θαλάσσης ἀνέμων ποικίλων ἐσύριζε ψόφος.
[3, 22]	τὸν προειρημένον τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς	καὶ	θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ
[3, 8]	δὲ εἰς τὸν Ἡρακλέα βλέπει,	καὶ	θέλει μὲν αὐτὸν ὅλοις τοῖς
[3, 14]	λῃστῶν ἐχομένης. ἔδωκε δέ μοι	καὶ	θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ
[3, 5]	ἡμᾶς κῦμα καλυψάτω. εἰ δὲ	καὶ	θηρίων ἡμᾶς βορὰν πέπρωται γενέσθαι,
[3, 13]	εἴων ἡσυχάζειν. ἐν τούτῳ δὲ	καὶ	ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ
[3, 20]	ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ ναυαγίῳ	καὶ	καθ´ ἡμᾶς τῷ ῥοῒ κομισθεῖσα,
[3, 19]	τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι κόρην καταθῦσαι	καὶ	καθᾶραι τὸ λῃστήριον καὶ τοῦ
[3, 12]	πρὸς τὸν θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην	καὶ	καθάρσιον τοῦ στρατοῦ. οἱ δὲ
[3, 9]	ἡμῶν ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς δὲ δήσαντες	καὶ	κατακλείσαντες εἴς τι δωμάτιον ἀπηλλάττοντο,
[3, 17]	καὶ τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν,	καὶ	κάτωθεν ἀκούω φωνῆς πάνυ λεπτῆς.
[3, 25]	ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ	καὶ	κλείσας τὸ χάσμα γηΐνῳ χώματι,
[3, 22]	θάνατος. Νομίζω δέ, ἔφην, ζῆν	καὶ	Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ
[3, 25]	ταφήν, ὀρύττει τε τῷ στόματι	καὶ	κοιλαίνει κατὰ μέσον, καὶ τὸ
[3, 21]	λέγων ἐδεόμην Δία Ξένιον καλῶν	καὶ	κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης καὶ κοινῆς
[3, 21]	καλῶν καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης	καὶ	κοινῆς ναυαγίας. ~Ὁ δὲ χρηστὸς
[3, 25]	ἔφην, τιμῆς ἠξίωται; ποίαν δὲ	καὶ	κομίζει ταφήν; Φοῖνιξ μὲν ὁ
[3, 2]	προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων μάχη	καὶ	κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα
[3, 2]	ἀνδρῶν, κελευσμὸς ναυτῶν, πάντα θρήνων	καὶ	κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ ὁ κυβερνήτης
[3, 3]	ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ δὲ σκυτάλαις	καὶ	κώπαις ἅμα τῷ πηδήματι τὰς
[3, 18]	ἐνεκαλυψάμην. ὁ δὲ ἄρχεται τερατεύεσθαι	καὶ	λόγον τινὰ καταλέγειν· ἅμα λέγων
[3, 7]	τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ	καὶ	μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι
[3, 20]	μὲν οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας	καὶ	μάλα ἐρρωμένως ἀντετάξαντο· πλειόνων δὲ
[3, 3]	τῷ τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι	καὶ	μαχαίραις τοὺς ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ
[3, 3]	ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ καὶ πελέκεις	καὶ	μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν, εἴ
[3, 13]	ἔμενον ἐπιόντας ὡς αὐτοὺς ἀμυνούμενοι.	καὶ	μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα
[3, 1]	αἴρεται μέγας ἐκ τῆς νηός,	καὶ	μετοικία πάλιν καὶ δρόμος μετὰ
[3, 11]	λύπη ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν	καὶ	μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ κάτω·
[3, 1]	πνεῦμα ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς	καὶ	μικροῦ βαπτίζεται τὸ σκάφος, τοῦ
[3, 9]	ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν	καὶ	νομίζοντες ταύτῃ τάχα τοὺς φίλους
[3, 7]	δεξιὰν διφυεῖ σιδήρῳ εἰς δρέπανον	καὶ	ξίφος ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ
[3, 13]	κούφως ἐσταλμένοι, φέρων αἰχμὴν ἕκαστος	καὶ	ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν ἅμα, καὶ
[3, 20]	ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα	καὶ	ξίφος, τὴν μὲν κώπην ἔχον
[3, 4]	τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ	καὶ	ξύλοις ἀπερρωγόσι συμπεσόντες ἐπείροντο δίκην
[3, 6]	τὸν ὀπισθόδομον ὁρῶμεν εἰκόνα διπλῆν.	καὶ	ὁ γραφεὺς ἐγγέγραπτο. Εὐάνθης μὲν
[3, 14]	ἔλεον ἄνθρωπος ἀκροατὴς ἀλλοτρίων κακῶν,	καὶ	ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν προξενεῖ·
[3, 15]	κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις αὐτῇ,	καὶ	ὁ ἱερεὺς ᾖδεν, ὡς εἰκός,
[3, 12]	πολλὴν καὶ ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ	καὶ	ὁ ἵππος· γυμνὸς ἦν, ἄστρωτος
[3, 9]	σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ πάντες.	καὶ	ὁ κυβερνήτης, εἰπών· Ἀπολώλαμεν" ἔστησε
[3, 2]	πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα.	καὶ	ὁ κυβερνήτης ἐκέλευε ῥίπτειν τὸν
[3, 1]	θαλάσσης κατὰ πρόσωπον τῆς νηός,	καὶ	ὁ κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν
[3, 2]	θαλάσσης ἀνέμων ποικίλων ἐσύριζε ψόφος.	καὶ	ὁ μὲν ἀὴρ εἶχε σάλπιγγος
[3, 9]	πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς.	καὶ	ὁ ναύτης, εἰπών· Ὁ βουκόλος"
[3, 17]	ἀναβοῶσιν ἄμφω. Μενέλαος δὲ ἦν	καὶ	ὁ Σάτυρος. ἐγὼ δὲ ἄνδρας
[3, 5]	τῆς θαλάσσης· ὁ δὲ Μενέλαος	καὶ	ὁ Σάτυρος σὺν ἄλλοις τῶν
[3, 14]	δὲ περὶ δείλην ὁ καιρός·	καὶ	ὁ στρατηγὸς διαλαβὼν ἡμῶν ἕκαστον
[3, 15]	ταῦτα δὲ ὁρῶντες οἱ στρατιῶται	καὶ	ὁ στρατηγὸς καθ´ ἓν τῶν
[3, 4]	τῆς θαλάσσης τὸ μέγεθος, τοσοῦτος	καὶ	ὁ τοῦ θανάτου φόβος. ἔνιοι
[3, 21]	σκευὴν ταύτην ἐπικρύψωμεν. πάντως δὲ	καὶ	ὁ χρησμὸς ἡμῖν εἰς τὸ
[3, 19]	κτημάτων περὶ ταύτην τὴν κώμην	καὶ	οἱ ἄρχοντες αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ
[3, 13]	συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς ὀλίγον κατεφόνευον.	καὶ	οἱ μὲν ἔκειντο τεθνηκότες, οἱ
[3, 21]	τὴν κώπην ὥσπερ εἰς κουλεόν·	καὶ	οἱ μὲν ὁρῶντες δοκοῦσι βαπτίζεσθαι
[3, 13]	ποιεῖ ἐν ταὐτῷ τὸ τραῦμα,	καὶ	οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου, καὶ
[3, 18]	ἀπέστησα τῶν ὀφθαλμῶν τὰς χεῖρας	καὶ	ὁλόκληρον τὴν Λευκίππην ὁρῶ. ἔτι
[3, 17]	καθήσων ἐμαυτῷ κατὰ τῆς σφαγῆς·	καὶ	ὁρῶ δύο τινὰς ἐξ ἐναντίας
[3, 20]	τὴν κίστην, καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα	καὶ	ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ξίφος, τὴν
[3, 20]	ἔνδον εἶναι) ἀνοίγει τὴν κίστην,	καὶ	ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα
[3, 11]	πάντα σιγῶσαν· Τί σιγᾷς, φιλτάτη,	καὶ	οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι μοι,
[3, 16]	θύμασιν ἔβλεπον ἄνωθεν οἱ θεοὶ	καὶ	οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ, ἀλλὰ
[3, 12]	ὁ ἵππος· γυμνὸς ἦν, ἄστρωτος	καὶ	οὐκ ἔχων φάλαρα· τοιοῦτοι γὰρ
[3, 1]	σκάφος καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται	καὶ	πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει
[3, 16]	τὸ ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία	καὶ	πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ τὸν
[3, 14]	με ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον	καὶ	παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ
[3, 10]	πλήθει βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ	καὶ	παραδεδώκατε ἡμᾶς λῃσταῖς Αἰγυπτίοις, ἵνα
[3, 3]	δὲ καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας,	καὶ	πατάξειν ἠπείλουν, εἴ τις ἐπιβήσεται·
[3, 7]	χλαμὺς ἀμφὶ τοῖς ὤμοις μόνον	καὶ	πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον
[3, 3]	μεταβαίνειν οὐκ ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ	καὶ	πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν
[3, 24]	Δέλτα πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου	καὶ	πέντε λέγειν ἄλλων ἡμερῶν διατρίβειν
[3, 16]	αὐλίζονται μικρὸν ἄνω τῆς διώρυχος	καὶ	περὶ δεῖπνον ἦσαν. ὁ δὲ
[3, 6]	μυστικός. προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ	καὶ	περὶ τοῦ Κλεινίου καὶ τοῦ
[3, 20]	καθεζόμενοι πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι	καὶ	περὶ τούτων σκοποῦντες· τῶν δὲ
[3, 8]	δέδεται μὲν ὁ Προμηθεὺς σιδήρῳ	καὶ	πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ
[3, 1]	ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ τέταρτον	καὶ	πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν
[3, 24]	τὴν ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν ἀπονενοημένων	καὶ	πολὺ συνηθροῖσθαι λῃστήριον, ὡς εἶναι
[3, 25]	κεκέρασται μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ	καὶ	πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον
[3, 7]	τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ	καὶ	προβέβληται δίκην ἀσπί δος. ἡ
[3, 11]	δεινοῖς φεύγει καὶ τὰ δάκρυα	καὶ	προδίδωσι καὶ τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα
[3, 6]	γραφεύς· ἡ δὲ εἰκὼν Ἀνδρομέδα	καὶ	Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω (διὰ
[3, 17]	τρόμος οὖν εὐθὺς ἴσχει με	καὶ	πρὸς τὸν Μενέλαον ἀπέβλεπον, μάγον
[3, 23]	δ´ οὖν κοινότατον, προσπεσὼν κατησπαζόμην	καὶ	προσεκύνουν ὡς θεόν, καί μου
[3, 14]	ἡμῶν ἕκαστον ἐπυνθάνετο τίνες εἴημεν	καὶ	πῶς ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ ἄλλος
[3, 4]	λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ	καὶ	ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ τῆς
[3, 13]	κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς	καὶ	σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ
[3, 15]	αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ πεποιημένος	καὶ	σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι
[3, 16]	καὶ τὴν ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ	καὶ	σορῷ. καὶ τὸ μὲν σῶμα
[3, 5]	οὖν, Ἐλέησον, ἔφην, δέσποτα Πόσειδον,	καὶ	σπεῖσαι πρὸς τὰ τῆς ναυαγίας
[3, 1]	κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν κεραίαν.	καὶ	σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ
[3, 21]	τὴν κόρην τοῦτον τὸν τρόπον	καὶ	στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις τε
[3, 19]	τὰ δεσμὰ θαρρεῖν τε ἐκέλευον	καὶ	συμπονεῖν αὐτοῖς, ὡς ἂν οἰκεῖον.
[3, 22]	τοσούτου κακοῦ. ταῦτα λέγων πείθω,	καὶ	συνέπραξεν ἡ Τύχη. ἐγὼ μὲν
[3, 17]	κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ μοι περιπλέκεται	καὶ	συνέφυμεν καὶ ἄμφω κατεπέσομεν. ~Μόλις
[3, 13]	δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ τραύματα	καὶ	σφαγαί. καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον
[3, 25]	γραφῆς. ὁ δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος	καὶ	τὰ ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος
[3, 11]	δὲ τοῖς ὑπερβάλλουσι δεινοῖς φεύγει	καὶ	τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ
[3, 3]	κατὰ πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ	καὶ	τὰ δεινὰ ἦν, καὶ ἦν
[3, 2]	τὰ δὲ χάσμασιν. ἦν δὲ	καὶ	τὰ ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν
[3, 22]	ἐξάγομεν αὐτὴν ἐπὶ τὸν βωμόν·	καὶ	τὰ λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν
[3, 2]	ἀντιπαταγοῦντες δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ	καὶ	τὰ ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα,
[3, 18]	Ἀλλὰ νῦν, ὁ Μενέλαος ἔφη,	καὶ	τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ τὰ
[3, 18]	ἔφη, καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται	καὶ	τὰ στέρνα συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον
[3, 15]	καθ´ ἓν τῶν πραττομένων ἀνεβόων	καὶ	τὰς ὄψεις ἀπέστρεφον τῆς θέας,
[3, 5]	Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ	καὶ	ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ τὴν βοήν·
[3, 15]	ἔχον τὸ κακὸν ἐνεβρόντησέ με.	καὶ	τάχα ὁ τῆς Νιόβης μῦθος
[3, 17]	ἐμῆς λύπης ξίφος ἔνδον καταπέπηγε	καὶ	τέμνει κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ
[3, 1]	τὰς ἀρχαίας ἕδρας. καὶ τρίτον	καὶ	τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ
[3, 6]	συνήγαγεν ὁ ζωγράφος) ἀδελφαὶ δὲ	καὶ	τὴν ἄλλην τύχην αἱ γραφαί.
[3, 10]	ἱκετεύειν με δεῖ τοῖς νεύμασι	καὶ	τὴν δέησιν δηλοῦν ταῖς χειρονομίαις.
[3, 7]	λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ	καὶ	τὴν δεξιὰν διφυεῖ σιδήρῳ εἰς
[3, 24]	δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ τὸ Δέλτα	καὶ	τὴν Ἡλίου πόλιν τεταγμένων ἐπὶ
[3, 21]	χρηστὸς γενέσθαι, συναγωνίσεται. δυνησόμεθα γὰρ	καὶ	τὴν κόρην σῶσαι καὶ τοὺς
[3, 21]	ὅσον τὴν πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν	καὶ	τὴν κώπην ἐν χρῷ τοῦ
[3, 14]	ἀκροάσει τὸν οἶκτον εἰς φιλίαν	καὶ	τὴν λύπην εἰς τὸν ἔλεον
[3, 8]	ὁ δὲ ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται	καὶ	τὴν πλευρὰν συνέσπασται καὶ τὸν
[3, 25]	ἔοικεν ὁ ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ	καὶ	τὴν πόλιν οὐ πλανᾶται τὴν
[3, 16]	τῆς γαστρὸς τὰ μυστήρια ἐμέρισαν	καὶ	τὴν ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ
[3, 25]	τὸν Νεῖλον φέρει, σχεδιάσας αὐτῷ	καὶ	τὴν ταφήν. σμύρνης γὰρ βῶλον
[3, 23]	τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ	καὶ	τὴν ταφήν. Ὦ θάλαττα ἄγνωμον,
[3, 1]	αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται,	καὶ	τῆς ἡμέρας ἀπωλώλει τὸ φῶς.
[3, 7]	γαστήρ. μεταξὺ δὲ τοῦ κήτους	καὶ	τῆς κόρης ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο
[3, 23]	οὖν εἰς τὸ στρατόπεδον κοινῇ	καὶ	τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες τῆς
[3, 18]	δέομαί σου, ποῖ γῆς εἰμι	καὶ	τί ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ
[3, 21]	ἐξελόντες ἐπὶ τῷ βωμῷ θύσομεν.	καὶ	τὸ ἐντεῦθεν οὐκέτι προσίασιν οἱ
[3, 7]	εἰ δὲ εἰς τὰ δεσμὰ	καὶ	τὸ κῆτος, αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ
[3, 7]	μὲν ὀξύνεται, τὸ δὲ ἐπικάμπτεται.	καὶ	τὸ μὲν ἀπωξυμμένον μένει ξίφος,
[3, 13]	ἀμφοτέρων καὶ τραύματα καὶ σφαγαί.	καὶ	τὸ μὲν ἔμπειρον παρὰ τοῖς
[3, 7]	κάτωθεν ἀναβαῖνον ἀνοίγει τὴν θάλασσαν·	καὶ	τὸ μὲν πολὺ τοῦ σώματος
[3, 16]	ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ σορῷ.	καὶ	τὸ μὲν σῶμα ταύτῃ κατατέθειται,
[3, 25]	στόματι καὶ κοιλαίνει κατὰ μέσον,	καὶ	τὸ ὄρυγμα θήκη γίνεται τῷ
[3, 23]	τὸ λοιπὸν τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν·	καὶ	τὸ πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς
[3, 9]	τὰ ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι	καὶ	τὸ χρυσίον ἡμῶν ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς
[3, 3]	καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα	καὶ	τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν κελεύσας τῆς
[3, 13]	καὶ οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου,	καὶ	τομὰς ὡς ἀπὸ βέλους. ἀλλὰ
[3, 2]	ἵπταται, μυκᾶται δὲ βροντὴν οὐρανὸς	καὶ	τὸν ἀέρα γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει
[3, 21]	τῆς κώπης ἀνακουφίζεται τὸ μετέωρον	καὶ	τὸν αὐτὸν τρόπον τοὺς ὁρῶντας
[3, 5]	καὶ ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ	καὶ	τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ
[3, 5]	κατὰ τὸν αὐχένα τοῦ κύματος	καὶ	τὸν Κλεινίαν ἰδεῖν αὖθις. ἀνοιμώξας
[3, 3]	πλωτήρων ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν ἔνθα	καὶ	τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα τὸν
[3, 24]	ἅπαντα λέγω. ὁ δὲ συνήδετο	καὶ	τὸν Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται
[3, 8]	συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται	καὶ	τὸν μηρὸν ἐγείρει καθ´ αὑτοῦ·
[3, 25]	τὰ ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος	καὶ	τὸν νεκρὸν ἐπιδείκνυται καὶ ἔστιν
[3, 5]	ἀνευφημοῦμεν· εἶτα ὠλοφυρόμεθα τὸν Κλεινίαν	καὶ	τὸν Σάτυρον, νομίζοντες τούτους ἀπολωλέναι.
[3, 19]	ὡς ἂν οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι δὴ	καὶ	τὸν Σάτυρον ὡς ἐμόν. οἱ
[3, 22]	πρὸς τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ	καὶ	τὸν σὸν οἰκέτην ἅμα σοὶ
[3, 14]	τὰ τῶν πολεμούντων σχήματα, ὥστε	καὶ	τὸν στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται
[3, 19]	καταθῦσαι καὶ καθᾶραι τὸ λῃστήριον	καὶ	τοῦ μὲν ἥπατος ἀπογεύσασθαι τυθείσης,
[3, 6]	θεῷ καὶ περὶ τοῦ Κλεινίου	καὶ	τοῦ Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες (καὶ
[3, 11]	πάσχουσιν εἰς τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία,	καὶ	τοὺς ἀλγοῦντας, ὥσπερ ἀπὸ οἰδοῦντος
[3, 20]	Ὁμηρικὴν σκευὴν ὁπλισάμενός τε αὐτὸς	καὶ	τοὺς ἀμφ´ αὑτὸν οὕτω σκευάσας
[3, 20]	σκαφῶν λῃστρικῶν καταδύουσι τὴν ναῦν	καὶ	τοὺς ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει
[3, 21]	γὰρ καὶ τὴν κόρην σῶσαι	καὶ	τοὺς λῃστὰς λαθεῖν. ἄκουσον δὲ
[3, 11]	καὶ τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι	καὶ	τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς
[3, 3]	ἐλογίζετο. οὕτως οἱ μεγάλοι κίνδυνοι	καὶ	τοὺς τῆς φιλίας λύουσι νόμους.
[3, 13]	στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων	καὶ	τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ τὸ
[3, 13]	χαλεπώτερος βῶλος Αἰγύπτιος, βαρύς τε	καὶ	τραχὺς καὶ ἀνώμαλος· τὸ δὲ
[3, 17]	δὲ εἶπε καὶ δίς που	καὶ	τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν, καὶ
[3, 1]	βοῆς ἐπὶ τὰς ἀρχαίας ἕδρας.	καὶ	τρίτον καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις
[3, 2]	ἔξω τῆς νηός· πολλοὶ δὲ	καὶ	τῶν ἐμπόρων, αὐτοὶ τῶν οἰκείων
[3, 15]	τὸ γὰρ σχῆμα τοῦ στόματος	καὶ	τῶν προσώπων τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν
[3, 21]	ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν αὐτῷ	καὶ	ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν ἐπίδειξιν. ταῦτα
[3, 18]	ἢ ταῦτα ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ	καὶ	φίλημα ἀληθινὸν καὶ ζῶν, ὡς
[3, 17]	ἄνδρας ἰδὼν ἐκ παραλόγου ζῶντας	καὶ	φίλους οὔτε περιεπτυξάμην οὔτε ἐξεπλάγην
[3, 8]	Προμηθεὺς μεστός ἐστιν ἐλπίδος ἅμα	καὶ	φόβου· πῇ μὲν γὰρ εἰς
[3, 18]	μοι· Ἀποκάλυψαι. κἀγὼ μόλις μὲν	καὶ	φοβούμενος (ἀληθῶς γὰρ ᾤμην τὴν
[3, 17]	ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα, ὦ θεοί,	καὶ	φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς ἡ
[3, 10]	τύχωμεν. λῃστὴν μὲν γὰρ Ἕλληνα	καὶ	φωνὴ κατέκλασε καὶ δέησις ἐμάλαξεν·
[3, 11]	ὁδοῦ εἰς τὴν ψυχὴν καταρρεῖ	καὶ	χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ τὸ τραῦμα.
[3, 2]	πρὸς δὲ τὸ παράδρομον ἤδη	καὶ	χθαμαλὸν τοῦ κύματος κατεδύετο. ἐῴκει
[3, 1]	νηὸς ἢ πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο.	καὶ	χρόνον μέν τινα διαταλαντουμένην οὕτω
[3, 2]	διάκρισις δὲ οὐκ ἦν ἀργύρου	καὶ	χρυσοῦ πρὸς ἄλλο τι τῶν
[3, 10]	δὲ ἡ γῆ, ὅρμοι δὲ	καὶ	ψέλλια κάλοι καὶ βρόχος, καί
[3, 20]	τὸ στρατόπεδον ἔκλαον, ὦ δέσποτα,	καὶ	ὠδυρόμην, τὰ περὶ τῆς Λευκίππης
[3, 22]	καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα,	καὶ	ὡς μένειν εἴσω τῆς σοροῦ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 24/03/2006