HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)

η = 94 formes différentes pour 235 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chapitre

[3, 3]   ἐφολκίδος ἤδη διεπάλαιον· φιλίας γὰρ ἢ αἰδοῦς οὐκ ἔτι θεσμὸς ἦν,

[3, 18]   οὖν χθὲς ἐθεασάμην, τίνα ἦν; ἢ γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν ἢ ταῦτα

[3, 1]   κορυφούμενον τὸ ἔδαφος τῆς νηὸς ἢ πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον

[3, 18]   ἦν; ἢ γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν ἢ ταῦτα ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ

[3, 4]   ἐς αὐτήν. καὶ δύο μὲν ἢ τρεῖς ηὐτύχησαν οὐκ ἀναιμωτί, πολλοὶ

[3, 22]   δέ, ἔφην, ζῆν καὶ Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν

[3, 14]   ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν προξενεῖ· ἡ γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα πρὸς τὴν

[3, 7]   τῶν ὤμων συμβολῆς, καὶ εὐθὺς ἡ γαστήρ. μεταξὺ δὲ τοῦ κήτους

[3, 17]   καὶ φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς ἡ γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων

[3, 7]   ὁ γραφεύς, ὡς ἔτεκεν αὐτὸν ἡ γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ

[3, 10]   μὲν τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ δὲ ἡ γῆ, ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια

[3, 9]   τοὐπίσω. καὶ ἅμα πλήρης ἦν ἡ γῆ φοβερῶν καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων·

[3, 10]   τὸ γὰρ πονοῦν τῆς ψυχῆς ἡ γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς

[3, 6]   ἐγγέγραπτο. Εὐάνθης μὲν ὁ γραφεύς· ἡ δὲ εἰκὼν Ἀνδρομέδα καὶ Προμηθεύς,

[3, 12]   ἐπὶ τὴν Λευκίππην εὐθὺς τρέπονται, ἡ δὲ εἴχετό μου καὶ ἐξεκρέματο

[3, 7]   ὡς ἔτεκεν αὐτὸν ἡ γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ· καὶ

[3, 7]   καὶ προβέβληται δίκην ἀσπί δος. ἡ δέ ἐστι φοβερὰ καὶ ἐν

[3, 2]   οὐρὰν τῆς νεὼς ἀλλήλαις ἀντέπιπτον. ἡ δὲ ναῦς ἀεὶ πρὸς μὲν

[3, 8]   πτύσσεται, τὸ τόξον, τὸ νεῦρον, ἡ δεξιά. συνάγεται μὲν ὑπὸ τοῦ

[3, 16]   ὁ ἱερεύς. ~Ἑσπέρας δὲ γενομένης ἡ διῶρυξ κέχωστο πᾶσα· οἱ δὲ

[3, 2]   μὲν γὰρ ἐπὶ τὴν ναῦν ἡ θάλασσα διὰ τῶν γέρρων ἐκυλίετο

[3, 23]   δεσπότην, τοῦτον ἐκ πάντων κατέσχεν ἡ θάλασσα, ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν

[3, 5]   τοῦ κύματος· μεστὴ δὲ ἦν ἡ θάλασσα νεκρῶν σωμάτων. τοὺς μὲν

[3, 25]   δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην, καὶ ἡ κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ αὐτὴν

[3, 7]   ξίφος ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ ἡ κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς,

[3, 20]   κώπης κατατρέχει τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν ἡ κώπη τὸ μέγεθος· ὡς δὲ

[3, 5]   ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ ἡ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα τῆς

[3, 17]   ἤνοιγεν ἅμα τὴν σορὸν καὶ ἡ Λευκίππη κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα,

[3, 18]   τί ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος

[3, 7]   ἐπάρματα, τὰ τῶν αὐχένων κυρτώματα, ἡ λοφιὰ τῶν ἀκανθῶν, οἱ τῆς

[3, 11]   ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς ἀναβαίνουσιν ἡ λύπη ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν

[3, 17]   οὔτε ἐξεπλάγην ὑφ´ ἡδονῆς· τοσοῦτον ἡ λύπη με τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε.

[3, 13]   οἱ ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´

[3, 2]   ὤθουν ἐπειγόμενοι. καὶ ἦν ἤδη ἡ ναῦς τῶν ἐπίπλων γυμνή· ὁ

[3, 7]   εἰς τὸ μέτρον τῆς κόρης ἡ πέτρα· θέλει δὲ τὸ ὄρυγμα

[3, 2]   ἀντεβόμβει δὲ κάτωθεν τῶν κυμάτων ἡ στάσις, μεταξὺ δὲ οὐρανοῦ καὶ

[3, 16]   μὲν δεδαπανήκει τὸ πῦρ, ἥττων ἡ συμφορά· νῦν δὲ ἡ τῶν

[3, 22]   ταῦτα λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν ἡ Τύχη. ἐγὼ μὲν οὖν περὶ

[3, 7]   δὲ τὴν ἅλμην τοῦ κύματος ἡ τῶν νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη σκιά,

[3, 16]   ἥττων ἡ συμφορά· νῦν δὲ ἡ τῶν σπλάγχνων σου ταφὴ λῃστῶν

[3, 11]   πρὸ τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν ἡ φωνή. ~Ταῦθ´ ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν

[3, 22]   ὥστε ἀποκείσεταί σοι παρ´ αὐτῷ ἡ χάρις καὶ ἅμα ἐλεῆσαι κόρην

[3, 8]   νεῦρον, κλίνεται δὲ ἐπὶ μαζὸν ἡ χείρ. ὁ δὲ Προμηθεὺς μεστός

[3, 1]   ἀναθορόντος ὀξείᾳ ῥοπῇ, θατέρου δέ, ᾗ ᾐώρητο, καταρραγέντος εἰς τὴν θάλατταν.

[3, 7]   γραφεύς, ὡς ἔτεκεν αὐτὸν ἡ γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ·

[3, 6]   ὁ μὲν ἵδρυται τοξαζόμενος ἐν γῇ, ὁ δὲ ἐξ ἀέρος κρέμαται

[3, 10]   τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ δὲ ἡ γῆ, ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια κάλοι

[3, 5]   τὸν Μενέλαον θᾶττον προσάγει τῇ γῇ τὸ κῦμα· καὶ ἦν ταῦτα

[3, 9]   καὶ ἅμα πλήρης ἦν ἡ γῆ φοβερῶν καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι

[3, 16]   ὅτι σοι γέγονεν ἐκ βίας σφαγή, ἀλλ´ ὅτι ταῦτα τῶν σῶν

[3, 17]   καὶ τέμνει κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ ἀποθνῄσκειν με βούλεσθε; λέγει οὖν

[3, 21]   γὰρ τοσοῦτον καταβῆναι ἐν τῇ σφαγῇ, ὅσον ἄνεισιν ἐκ τῆς μηχανῆς.

[3, 21]   ἀποκέκρυπται τά τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες ἐπὶ

[3, 7]   καμπτόμενον δρέπανον γίνεται, ἵνα μιᾷ πληγῇ τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν σφαγήν,

[3, 1]   ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι τῇ περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον

[3, 3]   εὐθὺς κατὰ πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ τὰ δεινὰ ἦν, καὶ

[3, 19]   αὐτοῖς, ὡς ἂν οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι δὴ καὶ τὸν Σάτυρον ὡς ἐμόν.

[3, 20]   τοὺς ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ κίστη ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ

[3, 1]   τῇ περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ σκάφος καὶ

[3, 10]   κλαίειν ἦρχον τὴν Λευκίππην. καὶ δὴ λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα κακῶν

[3, 14]   τὸν στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται δή με ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον

[3, 17]   με τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται δή μου τῆς δεξιᾶς καὶ ἐπεχείρουν

[3, 4]   περὶ τοῖς κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται

[3, 19]   τῆς θυσίας τὸν τόπον. λέγε δὴ τὰ ἐπίλοιπα, Σάτυρε· σὸς γὰρ

[3, 22]   λῄσταρχος ἔφη, τὸ ἱερεῖον. στέλλομεν δὴ τὴν κόρην τὸν προειρημένον τρόπον

[3, 15]   σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι δή τινες δύο τὴν κόρην ὀπίσω

[3, 4]   τῆς φιλίας λύουσι νόμους. ~Ἔνθα δή τις ἀπὸ τῆς νεὼς νεανίσκος

[3, 25]   τοὺς προπόλους τοῦ θεοῦ. ἔρχεται δή τις ἱερεὺς Αἰγύπτιος, βιβλίον ἐξ

[3, 6]   ῥοιᾶς ὁ λόγος μυστικός. προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ καὶ περὶ τοῦ

[3, 3]   ἐπιβαίνοντες τοῖς ἐπὶ τῆς ἐφολκίδος ἤδη διεπάλαιον· φιλίας γὰρ ἢ αἰδοῦς

[3, 2]   ἐλπίδας, ὤθουν ἐπειγόμενοι. καὶ ἦν ἤδη ἡ ναῦς τῶν ἐπίπλων γυμνή·

[3, 2]   ἠγείρετο, πρὸς δὲ τὸ παράδρομον ἤδη καὶ χθαμαλὸν τοῦ κύματος κατεδύετο.

[3, 10]   οἱ φρουροί, τότε, ὡς ἐξὸν ἤδη, κλαίειν ἦρχον τὴν Λευκίππην. καὶ

[3, 8]   τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ αὐτὴν ἀνοίγων, ἤδη μὲν ἀνεῳγμένην, ἀλλὰ τὸ ῥάμφος

[3, 3]   σκάφος τῇ θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα καὶ τοῖς ναύταις

[3, 10]   ταῖς χειρονομίαις. ὢ τῶν ἀτυχημάτων· ἤδη τὸν θρῆνον ὀρχήσομαι. τὰ μὲν

[3, 3]   χειροποίητος. οἱ μὲν γὰρ ἐπιβάντες ἤδη τὸν κάλων ἔκοπτον, ὃς συνέδει

[3, 4]   τὴν ἐφολκίδα· καὶ ἦν ἐγγὺς ἤδη τοῦ σκάφους, ηὐτρεπίζετο δὲ ἕκαστος

[3, 5]   τῆς ναυαγίας σου λείψανα. πολλοὺς ἤδη τῷ φόβῳ θανάτους ὑπεμείναμεν· εἰ

[3, 7]   ἵνα μιᾷ πληγῇ τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν σφαγήν, τὸ δὲ κρατῇ

[3, 17]   ἐξ ἐναντίας (σεληναία δὲ ἦν) σπουδῇ θέοντας. ἐπέσχον οὖν λῃστὰς εἶναι

[3, 1]   περιάγειν ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ μὲν

[3, 22]   ἄρχεσθαι, μάλιστα ὅταν ἄνθρωπον καταθύειν δέῃ. ὥρα τοίνυν εἰς αὔριόν σοι

[3, 15]   ἐπιτιθέασι τῷ βωμῷ, καὶ ἐπεὶ ὠπτήθη, κατατεμόντες ἅπαντες εἰς μοίρας ἔφαγον.

[3, 16]   ἄνωθεν οἱ θεοὶ καὶ οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο

[3, 5]   ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν τὸ πλοῖον διελύθη, δαίμων τις ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν

[3, 2]   νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ σκάφος τῶν γόμφων ἀποσπωμένων.

[3, 24]   φέροντα τοῦ πατρὸς τὴν ταφήν· ἀνάγκη δ´ ἦν τὴν ἔξοδον ἐπισχεῖν

[3, 25]   κατὰ μέσον, καὶ τὸ ὄρυγμα θήκη γίνεται τῷ νεκρῷ. ἐνθεὶς δὲ

[3, 1]   νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν εἰς

[3, 13]   σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ στρατιωτική, πάντες ὁπλῖται. οἱ δὲ λῃσταὶ

[3, 7]   τὸ ὕφασμα λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ κατὰ τὴν τῶν προβατείων

[3, 25]   τὸν Ἥλιον δεσπότην, καὶ ἡ κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ αὐτὴν κύκλος

[3, 7]   τῷ κύματι, μόνῃ δὲ τῇ κεφαλῇ τὴν θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ δὲ

[3, 7]   οἱ τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα

[3, 5]   εἰ δὲ ἡμᾶς ἀποκτεῖναι θέλεις, μὴ διαστήσῃς ἡμῶν τὴν τελευτήν. ἓν

[3, 2]   τὰ ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ σκάφος

[3, 17]   ἐγὼ δέ, Πρὸς θεῶν, ἔφην, μή μοι φθονήσητε θανάτου καλοῦ, μᾶλλον

[3, 21]   πλαστὴν ταύτην γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς μὴ ῥᾳδίως τὰ σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ

[3, 23]   πάντων κατέσχεν ἡ θάλασσα, ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ

[3, 7]   δὲ τὸ ὄρυγμα λέγειν ὅτι μή τις αὐτὸ πεποίηκε χείρ, ἀλλ´

[3, 25]   δὲ τὴν τελευτήν. ἐπειδὰν γὰρ ἀποθάνῃ (σὺν χρόνῳ δὲ τοῦτο πάσχει

[3, 17]   γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ μοι περιπλέκεται καὶ

[3, 7]   νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη κεκοσμημένη. ποδήρης χιτών, λευκὸς ὁ χιτών·

[3, 15]   ἐκ τῆς ἀκινησίας ὡσεὶ λίθος γενομένη. ἐπεὶ δὲ τέλος εἶχεν, ὥς

[3, 12]   ~Ταῦθ´ ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν ἠὼς γενομένη· καί τις ἵππον ἐπελαύνων ἔρχεται,

[3, 7]   κύματος ἡ τῶν νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη σκιά, τὰ τῶν φολίδων ἐπάρματα,

[3, 7]   δέδεται μὲν οὕτω τὸν θάνατον ἐκδεχομένη· ἕστηκε δὲ νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ

[3, 7]   θάνατον ἐκδεχομένη· ἕστηκε δὲ νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη κεκοσμημένη. ποδήρης

[3, 10]   ψυχῆς ἡ γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς τῶν ἀκουόντων ψυχῆς ἡμεροῖ

[3, 2]   ἑωρῶμεν δὲ ἑαυτοὺς ὡς ἐν σελήνῃ. πῦρ μὲν ἀστραπῆς ἵπταται, μυκᾶται

[3, 15]   μῦθος οὐκ ἦν ψευδής, ἀλλὰ κἀκείνη τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ

[3, 23]   ἄπιμεν οὖν εἰς τὸ στρατόπεδον κοινῇ καὶ τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες

[3, 5]   χωρησάτω, ἵνα καὶ ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν. μετὰ μικρὸν δὲ τῆς

[3, 2]   ἤδη ἡ ναῦς τῶν ἐπίπλων γυμνή· ὁ δὲ χειμὼν οὐκ ἐσπένδετο.

[3, 23]   κατὰ τὴν ψυχὴν ἀθρόα κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς δὲ τὰ κατὰ Λευκίππην

[3, 7]   τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ κύματι, μόνῃ δὲ τῇ κεφαλῇ τὴν θάλατταν

[3, 10]   κοσμήματα· θάλαμος μὲν τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ δὲ ἡ γῆ, ὅρμοι δὲ

[3, 10]   θυμούμενον. νῦν δὲ ποίᾳ μὲν φωνῇ δεηθῶμεν; τίνας δὲ ὅρκους προτείνωμεν;

[3, 10]   λῃστὴν μὲν γὰρ Ἕλληνα καὶ φωνὴ κατέκλασε καὶ δέησις ἐμάλαξεν· ὁ

[3, 11]   τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν ἡ φωνή. ~Ταῦθ´ ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν ἠὼς

[3, 2]   σεισμοῦ. συμμιγὴς δὲ πάντων ἐγίνετο βοή· ἐρρόχθει τὸ κῦμα, ἐπάφλαζε τὸ

[3, 8]   μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος, πῇ δὲ εἰς τὸν Ἡρακλέα βλέπει,

[3, 1]   σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε) πῇ δὲ πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες

[3, 8]   ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ φόβου· πῇ μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος,

[3, 1]   καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ μὲν τὴν ὀθόνην ἐπὶ θάτερα

[3, 7]   γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ· καὶ ἔοικε τὸ θέαμα, εἰ

[3, 1]   εἰς κῦμα κλιθέντος ἀναθορόντος ὀξείᾳ ῥοπῇ, θατέρου δέ, ᾗ ᾐώρητο, καταρραγέντος

[3, 17]   ὥρα σοι τὸ ξίφος ἐπισχεῖν· Λευκίππη δέ σοι νῦν ἀναβιώσεται. βλέψας

[3, 5]   περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ ἡ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα τῆς θαλάσσης·

[3, 17]   ἅμα τὴν σορὸν καὶ ἡ Λευκίππη κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα, ὦ

[3, 16]   πλησίον ἐγενόμην, ἀνατείνω τὸ ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία καὶ πάντων ἀνθρώπων

[3, 17]   ἀπιστεῖ Κλειτοφῶν, ἔφη, σύ μοι, Λευκίππη, μαρτύρησον, εἰ ζῇς. ἅμα δὲ

[3, 18]   ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν.

[3, 10]   ἧττον ἀλγῶ, τὰ σὰ δέ, Λευκίππη, ποίῳ στόματι θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι

[3, 16]   θεοῖς τὴν κνῖσαν. λαβὲ οὖν, Λευκίππη, τὰς πρεπούσας σοι παρ´ ἐμοῦ

[3, 11]   ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς ἀναβαίνουσιν ἡ λύπη ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν καὶ

[3, 17]   ἐξεπλάγην ὑφ´ ἡδονῆς· τοσοῦτον ἡ λύπη με τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται

[3, 20]   τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ τῇ κώπῃ βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ πλείω

[3, 7]   ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ ἡ κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς, καὶ

[3, 20]   κατατρέχει τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν ἡ κώπη τὸ μέγεθος· ὡς δὲ ἀνέστρεψεν

[3, 22]   ζῆν καὶ Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε

[3, 22]   ὡς μένειν εἴσω τῆς σοροῦ χρή, κἂν θᾶττον αὐτὴν ὁ ὕπνος

[3, 21]   χρῷ τοῦ σφαζομένου τυχεῖν· κἂν ἀποσπάσῃ τις τὸν σίδηρον ἐκ τοῦ

[3, 23]   ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ καὶ τὴν ταφήν. Ὦ

[3, 23]   οὐκ οἶδα. ἀνεκώκυσα οὖν ἐν μέσῃ τῇ χαρᾷ· ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ

[3, 22]   ἀλλ´ ὑπὲρ φίλου, κἂν ἀποθανεῖν δεήσῃ, καλὸς ὁ κίνδυνος, γλυκὺς ὁ

[3, 21]   ὡς ἔχει μηχανῆς. ἂν γὰρ ἐρείσῃ τις ἐπί τινος σώματος, φεύγει

[3, 24]   Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ πόση δύναμίς ἐστι τοῖς ἐναντίοις. ὁ

[3, 4]   θανάτου φόβῳ. ὁ γὰρ ἐν θαλάσσῃ θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ πρὸ τοῦ

[3, 3]   ἀφίησι δὲ τὸ σκάφος τῇ θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα

[3, 18]   περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς Λευκίππης καὶ ἀποκατέστησεν

[3, 5]   ἀμφὶ τὸν Μενέλαον θᾶττον προσάγει τῇ γῇ τὸ κῦμα· καὶ ἦν

[3, 7]   τοὺς δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ κἀν τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ

[3, 6]   δήμιοι, τῷ μὲν ἐξ ἀέρος, τῇ δὲ ἐκ θαλάσσης· ἐπίκουροι δὲ

[3, 6]   δύο συγγενεῖς, τῷ μὲν Ἡρακλῆς, τῇ δὲ Περσεύς, ὁ μὲν τοξεύων

[3, 15]   καὶ θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν

[3, 24]   ἔλαθε τοὺς πολλούς. ~Ἅμα δὲ τῇ ἕῳ ἄγω τὸν Μενέλαον τῷ

[3, 3]   χειρῶν, ἀφίησι δὲ τὸ σκάφος τῇ θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν

[3, 20]   τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων

[3, 5]   καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ

[3, 7]   περιβέβληται τῷ κύματι, μόνῃ δὲ τῇ κεφαλῇ τὴν θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ

[3, 20]   τεσσάρων, τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ τῇ κώπῃ βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ

[3, 8]   δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ τόξῳ βέλος, τῇ λαιᾷ προβέβληται τὸ κέρας ὠθῶν,

[3, 7]   δὲ ὑπῃνίττετο τὴν Ἄϊδος κυνέην. τῇ λαιᾷ τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν

[3, 7]   τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ

[3, 19]   ἄρχοντες αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν τῇ ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε

[3, 9]   τέσσαρες πάντα μὲν τὰ ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι καὶ τὸ χρυσίον

[3, 1]   καθ´ ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι τῇ περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ

[3, 4]   πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ

[3, 7]   δὲ ἄνω δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων τῇ πέτρᾳ· οἱ καρποὶ δὲ ὥσπερ

[3, 1]   τῆς νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν

[3, 20]   τις ἀγαθὸς ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν τῇ προτεραίᾳ τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι

[3, 7]   ἡ γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ· καὶ ἔοικε τὸ θέαμα,

[3, 16]   τὸ ξίφος ἔχων, ἐπικατασφάξων ἐμαυτὸν τῇ σορῷ. ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγενόμην,

[3, 25]   δὲ καὶ ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ καὶ κλείσας τὸ χάσμα

[3, 15]   τὸ ἔργον, τὸ σῶμα ἐνθέντες τῇ σορῷ καταλείπουσι, πῶμα ἐπ´ αὐτῆς

[3, 21]   δοκεῖ γὰρ τοσοῦτον καταβῆναι ἐν τῇ σφαγῇ, ὅσον ἄνεισιν ἐκ τῆς

[3, 21]   δέρματα ἀποκέκρυπται τά τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες

[3, 25]   τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ ταφῇ.

[3, 14]   ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα κατὰ μικρὸν τῇ τοῦ πάθους ἀκροάσει τὸν οἶκτον

[3, 25]   ζῶν μὲν οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ τῇ τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται

[3, 2]   εἰς ἄντρον ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς τῇ τύχῃ, ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι

[3, 15]   κἀκείνη τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν

[3, 10]   τὴν χάριν ὡμολογήσαμεν. μέμφομαί σου τῇ φιλανθρωπίᾳ· χρηστοτέρα γέγονας πρὸς οὓς

[3, 23]   οἶδα. ἀνεκώκυσα οὖν ἐν μέσῃ τῇ χαρᾷ· ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ μοι

[3, 25]   γένος Αἰθίοψ, μέγεθος κατὰ ταῶνα· τῇ χροιᾷ ταὼς ἐν κάλλει δεύτερος.

[3, 10]   γέγονα κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν τῇ ψυχῇ βύθιον, τῷ δὲ νῷ

[3, 7]   ἐρείδῃ τὴν σφαγήν, τὸ δὲ κρατῇ τὴν τομήν. τὸ μὲν τῆς

[3, 11]   Λευκίππην πάντα σιγῶσαν· Τί σιγᾷς, φιλτάτη, καὶ οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι

[3, 16]   λέγων, ἀθλία καὶ πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ τὸν θάνατον ὀδύρομαί σου

[3, 1]   καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς

[3, 8]   ὀνύχων ἀκμάς. ὁ δὲ ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται

[3, 5]   δὲ ἄγριον ἐστόρεστο τοῦ κύματος· μεστὴ δὲ ἦν ἡ θάλασσα νεκρῶν

[3, 10]   πιστὴ μὲν πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ δὲ πρὸς ἐραστὴν δυστυχοῦντα. ὡς

[3, 20]   ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ κίστη ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ ναυαγίῳ

[3, 10]   θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι δακρύσω; ὦ πιστὴ μὲν πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ

[3, 20]   θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων σκοποῦντες·

[3, 10]   Λευκίππην. καὶ δὴ λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν

[3, 15]   βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις αὐτῇ, καὶ ὁ ἱερεὺς ᾖδεν, ὡς

[3, 6]   χεῖρα καὶ ἔχει ῥοιὰν ἐπ´ αὐτῇ· τῆς δὲ ῥοιᾶς ὁ λόγος

[3, 11]   ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ κάτω· τὰ δὲ ἐκτρεπόμενα τῆς

[3, 25]   οὐ πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος αὕτη μετοικία νεκροῦ. ἕστηκεν οὖν ἐπὶ

[3, 16]   σορῷ. καὶ τὸ μὲν σῶμα ταύτῃ κατατέθειται, τὰ δὲ σπλάγχνα ποῦ;

[3, 19]   μετὰ τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν ταύτῃ παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι

[3, 9]   τὴν ναῦν, ὁ γὰρ ποταμὸς ταύτῃ στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν

[3, 9]   ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ τάχα τοὺς φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας.

[3, 22]   κἂν θᾶττον αὐτὴν ὁ ὕπνος ἀφῇ, τὴν ἡμέραν ἔνδον μένειν. Εἰ

[3, 7]   δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ κἀν τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ λαιᾷ

[3, 25]   ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ ταφῇ.

[3, 16]   δὲ ἡ τῶν σπλάγχνων σου ταφὴ λῃστῶν γέγονε τροφή. ὢ πονηρᾶς

[3, 18]   γλυκύ. Ἀλλὰ νῦν, ὁ Μενέλαος ἔφη, καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ

[3, 18]   ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε δὲ

[3, 23]   ὁ δὲ Μενέλαος, Οὐκ οἶδα, ἔφη· μετὰ γὰρ τὴν ναυαγίαν εὐθὺς

[3, 12]   λῃστάρχου παρῆν καί, Εἴ τις, ἔφη, παρθένος ἐστὶν ἐν τοῖς εἰλημμένοις,

[3, 11]   οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι μοι, ἔφη, πρὸ τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν

[3, 22]   σοὶ μυηθῆναι. Καὶ μάλα, οὗτος ἔφη, προθυμησόμεθα μηδενὸς ὑμῶν χείρους γενέσθαι.

[3, 22]   κατὰ δαίμονα, Νόμος ἡμῖν ἐστιν, ἔφη, πρωτομύστας τῆς ἱερείας ἄρχεσθαι, μάλιστα

[3, 17]   σορόν, Ἐπεὶ τοίνυν ἀπιστεῖ Κλειτοφῶν, ἔφη, σύ μοι, Λευκίππη, μαρτύρησον, εἰ

[3, 22]   δὲ χρηστὸς οὗτος, Μέγα μέν, ἔφη, τὸ ἔργον, ἀλλ´ ὑπὲρ φίλου,

[3, 22]   τὴν ἀνατομήν. Ὑμῶν, ὁ λῄσταρχος ἔφη, τὸ ἱερεῖον. στέλλομεν δὴ τὴν

[3, 7]   δὲ νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη κεκοσμημένη. ποδήρης χιτών, λευκὸς ὁ

[3, 25]   μὲν οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ τῇ τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ

[3, 16]   σπλάγχνων σου ταφὴ λῃστῶν γέγονε τροφή. ὢ πονηρᾶς ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας·

[3, 2]   ναῦν προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων μάχη καὶ κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ

[3, 13]   ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων

[3, 3]   τὰ δεινὰ ἦν, καὶ ἦν μάχη χειροποίητος. οἱ μὲν γὰρ ἐπιβάντες

[3, 10]   μὲν οὖν ἐμά, κἂν ὑπερβολὴν ἔχῃ συμφορᾶς, ἧττον ἀλγῶ, τὰ σὰ

[3, 11]   ἀποθανεῖν. ~Ταῦτα μὲν οὖν ἐθρήνουν ἡσυχῇ, κλαίειν δὲ οὐκ ἠδυνάμην. τοῦτο

[3, 22]   λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν ἡ Τύχη. ἐγὼ μὲν οὖν περὶ τὴν

[3, 2]   ἄντρον ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς τῇ τύχῃ, ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ

[3, 5]   καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ τύχῃ τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν

[3, 5]   ἡμεῖς δὲ περὶ δείλην ἑσπέραν τύχῃ τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ

[3, 10]   κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν τῇ ψυχῇ βύθιον, τῷ δὲ νῷ κλέψας

[3, 14]   πολλάκις φιλίαν προξενεῖ· ἡ γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα πρὸς τὴν ὧν ἤκουσε

Livre, Chapitre
[3, 3]	ἐφολκίδος ἤδη διεπάλαιον· φιλίας γὰρ	ἢ	αἰδοῦς οὐκ ἔτι θεσμὸς ἦν,
[3, 18]	οὖν χθὲς ἐθεασάμην, τίνα ἦν;	ἢ	γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν ἢ ταῦτα
[3, 1]	κορυφούμενον τὸ ἔδαφος τῆς νηὸς	ἢ	πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον
[3, 18]	ἦν; ἢ γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν	ἢ	ταῦτα ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ
[3, 4]	ἐς αὐτήν. καὶ δύο μὲν	ἢ	τρεῖς ηὐτύχησαν οὐκ ἀναιμωτί, πολλοὶ
[3, 22]	δέ, ἔφην, ζῆν καὶ Κλειτοφῶντα.	ἡ	γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν
[3, 14]	ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν προξενεῖ·	ἡ	γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα πρὸς τὴν
[3, 7]	τῶν ὤμων συμβολῆς, καὶ εὐθὺς	ἡ	γαστήρ. μεταξὺ δὲ τοῦ κήτους
[3, 17]	καὶ φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς	ἡ	γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων
[3, 7]	ὁ γραφεύς, ὡς ἔτεκεν αὐτὸν	ἡ	γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ
[3, 10]	μὲν τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ δὲ	ἡ	γῆ, ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια
[3, 9]	τοὐπίσω. καὶ ἅμα πλήρης ἦν	ἡ	γῆ φοβερῶν καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων·
[3, 10]	τὸ γὰρ πονοῦν τῆς ψυχῆς	ἡ	γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς
[3, 6]	ἐγγέγραπτο. Εὐάνθης μὲν ὁ γραφεύς·	ἡ	δὲ εἰκὼν Ἀνδρομέδα καὶ Προμηθεύς,
[3, 12]	ἐπὶ τὴν Λευκίππην εὐθὺς τρέπονται,	ἡ	δὲ εἴχετό μου καὶ ἐξεκρέματο
[3, 7]	ὡς ἔτεκεν αὐτὸν ἡ γῆ.	ἡ	δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ· καὶ
[3, 7]	καὶ προβέβληται δίκην ἀσπί δος.	ἡ	δέ ἐστι φοβερὰ καὶ ἐν
[3, 2]	οὐρὰν τῆς νεὼς ἀλλήλαις ἀντέπιπτον.	ἡ	δὲ ναῦς ἀεὶ πρὸς μὲν
[3, 8]	πτύσσεται, τὸ τόξον, τὸ νεῦρον,	ἡ	δεξιά. συνάγεται μὲν ὑπὸ τοῦ
[3, 16]	ὁ ἱερεύς. ~Ἑσπέρας δὲ γενομένης	ἡ	διῶρυξ κέχωστο πᾶσα· οἱ δὲ
[3, 2]	μὲν γὰρ ἐπὶ τὴν ναῦν	ἡ	θάλασσα διὰ τῶν γέρρων ἐκυλίετο
[3, 23]	δεσπότην, τοῦτον ἐκ πάντων κατέσχεν	ἡ	θάλασσα, ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν
[3, 5]	τοῦ κύματος· μεστὴ δὲ ἦν	ἡ	θάλασσα νεκρῶν σωμάτων. τοὺς μὲν
[3, 25]	δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην, καὶ	ἡ	κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ αὐτὴν
[3, 7]	ξίφος ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ	ἡ	κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς,
[3, 20]	κώπης κατατρέχει τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν	ἡ	κώπη τὸ μέγεθος· ὡς δὲ
[3, 5]	ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ	ἡ	Λευκίππη κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα τῆς
[3, 17]	ἤνοιγεν ἅμα τὴν σορὸν καὶ	ἡ	Λευκίππη κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα,
[3, 18]	τί ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ	ἡ	Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος
[3, 7]	ἐπάρματα, τὰ τῶν αὐχένων κυρτώματα,	ἡ	λοφιὰ τῶν ἀκανθῶν, οἱ τῆς
[3, 11]	ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς ἀναβαίνουσιν	ἡ	λύπη ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν
[3, 17]	οὔτε ἐξεπλάγην ὑφ´ ἡδονῆς· τοσοῦτον	ἡ	λύπη με τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε.
[3, 13]	οἱ ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν	ἡ	μάχη στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´
[3, 2]	ὤθουν ἐπειγόμενοι. καὶ ἦν ἤδη	ἡ	ναῦς τῶν ἐπίπλων γυμνή· ὁ
[3, 7]	εἰς τὸ μέτρον τῆς κόρης	ἡ	πέτρα· θέλει δὲ τὸ ὄρυγμα
[3, 2]	ἀντεβόμβει δὲ κάτωθεν τῶν κυμάτων	ἡ	στάσις, μεταξὺ δὲ οὐρανοῦ καὶ
[3, 16]	μὲν δεδαπανήκει τὸ πῦρ, ἥττων	ἡ	συμφορά· νῦν δὲ ἡ τῶν
[3, 22]	ταῦτα λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν	ἡ	Τύχη. ἐγὼ μὲν οὖν περὶ
[3, 7]	δὲ τὴν ἅλμην τοῦ κύματος	ἡ	τῶν νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη σκιά,
[3, 16]	ἥττων ἡ συμφορά· νῦν δὲ	ἡ	τῶν σπλάγχνων σου ταφὴ λῃστῶν
[3, 11]	πρὸ τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν	ἡ	φωνή. ~Ταῦθ´ ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν
[3, 22]	ὥστε ἀποκείσεταί σοι παρ´ αὐτῷ	ἡ	χάρις καὶ ἅμα ἐλεῆσαι κόρην
[3, 8]	νεῦρον, κλίνεται δὲ ἐπὶ μαζὸν	ἡ	χείρ. ὁ δὲ Προμηθεὺς μεστός
[3, 1]	ἀναθορόντος ὀξείᾳ ῥοπῇ, θατέρου δέ,	ᾗ	ᾐώρητο, καταρραγέντος εἰς τὴν θάλατταν.
[3, 7]	γραφεύς, ὡς ἔτεκεν αὐτὸν ἡ	γῆ.	ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ·
[3, 6]	ὁ μὲν ἵδρυται τοξαζόμενος ἐν	γῇ,	ὁ δὲ ἐξ ἀέρος κρέμαται
[3, 10]	τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ δὲ ἡ	γῆ,	ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια κάλοι
[3, 5]	τὸν Μενέλαον θᾶττον προσάγει τῇ	γῇ	τὸ κῦμα· καὶ ἦν ταῦτα
[3, 9]	καὶ ἅμα πλήρης ἦν ἡ	γῆ	φοβερῶν καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι
[3, 16]	ὅτι σοι γέγονεν ἐκ βίας	σφαγή,	ἀλλ´ ὅτι ταῦτα τῶν σῶν
[3, 17]	καὶ τέμνει κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ	σφαγῇ	ἀποθνῄσκειν με βούλεσθε; λέγει οὖν
[3, 21]	γὰρ τοσοῦτον καταβῆναι ἐν τῇ	σφαγῇ,	ὅσον ἄνεισιν ἐκ τῆς μηχανῆς.
[3, 21]	ἀποκέκρυπται τά τε σπλάγχνα τῇ	σφαγῇ	προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες ἐπὶ
[3, 7]	καμπτόμενον δρέπανον γίνεται, ἵνα μιᾷ	πληγῇ	τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν σφαγήν,
[3, 1]	ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι τῇ	περιαγωγῇ	τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον
[3, 3]	εὐθὺς κατὰ πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα	δὴ	καὶ τὰ δεινὰ ἦν, καὶ
[3, 19]	αὐτοῖς, ὡς ἂν οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι	δὴ	καὶ τὸν Σάτυρον ὡς ἐμόν.
[3, 20]	τοὺς ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει	δὴ	κίστη ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ
[3, 1]	τῇ περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται	δὴ	κοῖλον τοιχίσαν τὸ σκάφος καὶ
[3, 10]	κλαίειν ἦρχον τὴν Λευκίππην. καὶ	δὴ	λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα κακῶν
[3, 14]	τὸν στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται	δή	με ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον
[3, 17]	με τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται	δή	μου τῆς δεξιᾶς καὶ ἐπεχείρουν
[3, 4]	περὶ τοῖς κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει	δὴ	προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται
[3, 19]	τῆς θυσίας τὸν τόπον. λέγε	δὴ	τὰ ἐπίλοιπα, Σάτυρε· σὸς γὰρ
[3, 22]	λῄσταρχος ἔφη, τὸ ἱερεῖον. στέλλομεν	δὴ	τὴν κόρην τὸν προειρημένον τρόπον
[3, 15]	σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι	δή	τινες δύο τὴν κόρην ὀπίσω
[3, 4]	τῆς φιλίας λύουσι νόμους. ~Ἔνθα	δή	τις ἀπὸ τῆς νεὼς νεανίσκος
[3, 25]	τοὺς προπόλους τοῦ θεοῦ. ἔρχεται	δή	τις ἱερεὺς Αἰγύπτιος, βιβλίον ἐξ
[3, 6]	ῥοιᾶς ὁ λόγος μυστικός. προσευξάμενοι	δὴ	τῷ θεῷ καὶ περὶ τοῦ
[3, 3]	ἐπιβαίνοντες τοῖς ἐπὶ τῆς ἐφολκίδος	ἤδη	διεπάλαιον· φιλίας γὰρ ἢ αἰδοῦς
[3, 2]	ἐλπίδας, ὤθουν ἐπειγόμενοι. καὶ ἦν	ἤδη	ἡ ναῦς τῶν ἐπίπλων γυμνή·
[3, 2]	ἠγείρετο, πρὸς δὲ τὸ παράδρομον	ἤδη	καὶ χθαμαλὸν τοῦ κύματος κατεδύετο.
[3, 10]	οἱ φρουροί, τότε, ὡς ἐξὸν	ἤδη,	κλαίειν ἦρχον τὴν Λευκίππην. καὶ
[3, 8]	τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ αὐτὴν ἀνοίγων,	ἤδη	μὲν ἀνεῳγμένην, ἀλλὰ τὸ ῥάμφος
[3, 3]	σκάφος τῇ θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει	ἤδη	τὴν ἐφολκίδα καὶ τοῖς ναύταις
[3, 10]	ταῖς χειρονομίαις. ὢ τῶν ἀτυχημάτων·	ἤδη	τὸν θρῆνον ὀρχήσομαι. τὰ μὲν
[3, 3]	χειροποίητος. οἱ μὲν γὰρ ἐπιβάντες	ἤδη	τὸν κάλων ἔκοπτον, ὃς συνέδει
[3, 4]	τὴν ἐφολκίδα· καὶ ἦν ἐγγὺς	ἤδη	τοῦ σκάφους, ηὐτρεπίζετο δὲ ἕκαστος
[3, 5]	τῆς ναυαγίας σου λείψανα. πολλοὺς	ἤδη	τῷ φόβῳ θανάτους ὑπεμείναμεν· εἰ
[3, 7]	ἵνα μιᾷ πληγῇ τὸ μὲν	ἐρείδῃ	τὴν σφαγήν, τὸ δὲ κρατῇ
[3, 17]	ἐξ ἐναντίας (σεληναία δὲ ἦν)	σπουδῇ	θέοντας. ἐπέσχον οὖν λῃστὰς εἶναι
[3, 1]	περιάγειν ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ	σπουδῇ	περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ μὲν
[3, 22]	ἄρχεσθαι, μάλιστα ὅταν ἄνθρωπον καταθύειν	δέῃ.	ὥρα τοίνυν εἰς αὔριόν σοι
[3, 15]	ἐπιτιθέασι τῷ βωμῷ, καὶ ἐπεὶ	ὠπτήθη,	κατατεμόντες ἅπαντες εἰς μοίρας ἔφαγον.
[3, 16]	ἄνωθεν οἱ θεοὶ καὶ οὐκ	ἐσβέσθη	τὸ πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο
[3, 5]	ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν τὸ πλοῖον	διελύθη,	δαίμων τις ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν
[3, 2]	νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ μικρὸν	ἀνοιχθείη	τὸ σκάφος τῶν γόμφων ἀποσπωμένων.
[3, 24]	φέροντα τοῦ πατρὸς τὴν ταφήν·	ἀνάγκη	δ´ ἦν τὴν ἔξοδον ἐπισχεῖν
[3, 25]	κατὰ μέσον, καὶ τὸ ὄρυγμα	θήκη	γίνεται τῷ νεκρῷ. ἐνθεὶς δὲ
[3, 1]	νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ τῇ	προσθήκῃ	βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν εἰς
[3, 13]	σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ	στρατιωτική,	πάντες ὁπλῖται. οἱ δὲ λῃσταὶ
[3, 7]	τὸ ὕφασμα λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς	πλοκῇ,	οὐ κατὰ τὴν τῶν προβατείων
[3, 25]	τὸν Ἥλιον δεσπότην, καὶ ἡ	κεφαλὴ	μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ αὐτὴν κύκλος
[3, 7]	τῷ κύματι, μόνῃ δὲ τῇ	κεφαλῇ	τὴν θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ δὲ
[3, 7]	οἱ τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς	πολλὴ	καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα
[3, 5]	εἰ δὲ ἡμᾶς ἀποκτεῖναι θέλεις,	μὴ	διαστήσῃς ἡμῶν τὴν τελευτήν. ἓν
[3, 2]	τὰ ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα,	μὴ	κατὰ μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ σκάφος
[3, 17]	ἐγὼ δέ, Πρὸς θεῶν, ἔφην,	μή	μοι φθονήσητε θανάτου καλοῦ, μᾶλλον
[3, 21]	πλαστὴν ταύτην γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς	μὴ	ῥᾳδίως τὰ σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ
[3, 23]	πάντων κατέσχεν ἡ θάλασσα, ἵνα	μὴ	τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ
[3, 7]	δὲ τὸ ὄρυγμα λέγειν ὅτι	μή	τις αὐτὸ πεποίηκε χείρ, ἀλλ´
[3, 25]	δὲ τὴν τελευτήν. ἐπειδὰν γὰρ	ἀποθάνῃ	(σὺν χρόνῳ δὲ τοῦτο πάσχει
[3, 17]	γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων	κενή·	ἐπιπεσοῦσα δέ μοι περιπλέκεται καὶ
[3, 7]	νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη	κεκοσμημένη.	ποδήρης χιτών, λευκὸς ὁ χιτών·
[3, 15]	ἐκ τῆς ἀκινησίας ὡσεὶ λίθος	γενομένη.	ἐπεὶ δὲ τέλος εἶχεν, ὥς
[3, 12]	~Ταῦθ´ ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν ἠὼς	γενομένη·	καί τις ἵππον ἐπελαύνων ἔρχεται,
[3, 7]	κύματος ἡ τῶν νώτων ἐγέγραπτο	φαινομένη	σκιά, τὰ τῶν φολίδων ἐπάρματα,
[3, 7]	δέδεται μὲν οὕτω τὸν θάνατον	ἐκδεχομένη·	ἕστηκε δὲ νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ
[3, 7]	θάνατον ἐκδεχομένη· ἕστηκε δὲ νυμφικῶς	ἐστολισμένη,	ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη κεκοσμημένη. ποδήρης
[3, 10]	ψυχῆς ἡ γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν	διακονουμένη	τῆς τῶν ἀκουόντων ψυχῆς ἡμεροῖ
[3, 2]	ἑωρῶμεν δὲ ἑαυτοὺς ὡς ἐν	σελήνῃ.	πῦρ μὲν ἀστραπῆς ἵπταται, μυκᾶται
[3, 15]	μῦθος οὐκ ἦν ψευδής, ἀλλὰ	κἀκείνη	τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ
[3, 23]	ἄπιμεν οὖν εἰς τὸ στρατόπεδον	κοινῇ	καὶ τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες
[3, 5]	χωρησάτω, ἵνα καὶ ἐν ἰχθύσι	κοινῇ	ταφῶμεν. μετὰ μικρὸν δὲ τῆς
[3, 2]	ἤδη ἡ ναῦς τῶν ἐπίπλων	γυμνή·	ὁ δὲ χειμὼν οὐκ ἐσπένδετο.
[3, 23]	κατὰ τὴν ψυχὴν ἀθρόα κατεχεῖτο	ἡδονή.	ὡς δὲ τὰ κατὰ Λευκίππην
[3, 7]	τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ κύματι,	μόνῃ	δὲ τῇ κεφαλῇ τὴν θάλατταν
[3, 10]	κοσμήματα· θάλαμος μὲν τὸ δεσμωτήριον,	εὐνὴ	δὲ ἡ γῆ, ὅρμοι δὲ
[3, 10]	θυμούμενον. νῦν δὲ ποίᾳ μὲν	φωνῇ	δεηθῶμεν; τίνας δὲ ὅρκους προτείνωμεν;
[3, 10]	λῃστὴν μὲν γὰρ Ἕλληνα καὶ	φωνὴ	κατέκλασε καὶ δέησις ἐμάλαξεν· ὁ
[3, 11]	τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν ἡ	φωνή.	~Ταῦθ´ ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν ἠὼς
[3, 2]	σεισμοῦ. συμμιγὴς δὲ πάντων ἐγίνετο	βοή·	ἐρρόχθει τὸ κῦμα, ἐπάφλαζε τὸ
[3, 8]	μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος,	πῇ	δὲ εἰς τὸν Ἡρακλέα βλέπει,
[3, 1]	σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε)	πῇ	δὲ πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες
[3, 8]	ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ φόβου·	πῇ	μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος,
[3, 1]	καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται,	πῇ	μὲν τὴν ὀθόνην ἐπὶ θάτερα
[3, 7]	γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ	σκέπῃ·	καὶ ἔοικε τὸ θέαμα, εἰ
[3, 1]	εἰς κῦμα κλιθέντος ἀναθορόντος ὀξείᾳ	ῥοπῇ,	θατέρου δέ, ᾗ ᾐώρητο, καταρραγέντος
[3, 17]	ὥρα σοι τὸ ξίφος ἐπισχεῖν·	Λευκίππη	δέ σοι νῦν ἀναβιώσεται. βλέψας
[3, 5]	περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ ἡ	Λευκίππη	κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα τῆς θαλάσσης·
[3, 17]	ἅμα τὴν σορὸν καὶ ἡ	Λευκίππη	κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα, ὦ
[3, 16]	πλησίον ἐγενόμην, ἀνατείνω τὸ ξίφος,	Λευκίππη,	λέγων, ἀθλία καὶ πάντων ἀνθρώπων
[3, 17]	ἀπιστεῖ Κλειτοφῶν, ἔφη, σύ μοι,	Λευκίππη,	μαρτύρησον, εἰ ζῇς. ἅμα δὲ
[3, 18]	ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ	Λευκίππη,	Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν.
[3, 10]	ἧττον ἀλγῶ, τὰ σὰ δέ,	Λευκίππη,	ποίῳ στόματι θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι
[3, 16]	θεοῖς τὴν κνῖσαν. λαβὲ οὖν,	Λευκίππη,	τὰς πρεπούσας σοι παρ´ ἐμοῦ
[3, 11]	ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς ἀναβαίνουσιν ἡ	λύπη	ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν καὶ
[3, 17]	ἐξεπλάγην ὑφ´ ἡδονῆς· τοσοῦτον ἡ	λύπη	με τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται
[3, 20]	τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ τῇ	κώπῃ	βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ πλείω
[3, 7]	ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ ἡ	κώπη	κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς, καὶ
[3, 20]	κατατρέχει τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν ἡ	κώπη	τὸ μέγεθος· ὡς δὲ ἀνέστρεψεν
[3, 22]	ζῆν καὶ Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ	κόρη	πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε
[3, 22]	ὡς μένειν εἴσω τῆς σοροῦ	χρή,	κἂν θᾶττον αὐτὴν ὁ ὕπνος
[3, 21]	χρῷ τοῦ σφαζομένου τυχεῖν· κἂν	ἀποσπάσῃ	τις τὸν σίδηρον ἐκ τοῦ
[3, 23]	ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν μόνον	ἀπολέσῃ,	ἀλλὰ καὶ τὴν ταφήν. Ὦ
[3, 23]	οὐκ οἶδα. ἀνεκώκυσα οὖν ἐν	μέσῃ	τῇ χαρᾷ· ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ
[3, 22]	ἀλλ´ ὑπὲρ φίλου, κἂν ἀποθανεῖν	δεήσῃ,	καλὸς ὁ κίνδυνος, γλυκὺς ὁ
[3, 21]	ὡς ἔχει μηχανῆς. ἂν γὰρ	ἐρείσῃ	τις ἐπί τινος σώματος, φεύγει
[3, 24]	Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ	πόση	δύναμίς ἐστι τοῖς ἐναντίοις. ὁ
[3, 4]	θανάτου φόβῳ. ὁ γὰρ ἐν	θαλάσσῃ	θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ πρὸ τοῦ
[3, 3]	ἀφίησι δὲ τὸ σκάφος τῇ	θαλάσσῃ	καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα
[3, 18]	περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ	τῇ	γαστρὶ τῆς Λευκίππης καὶ ἀποκατέστησεν
[3, 5]	ἀμφὶ τὸν Μενέλαον θᾶττον προσάγει	τῇ	γῇ τὸ κῦμα· καὶ ἦν
[3, 7]	τοὺς δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ κἀν	τῇ	γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ
[3, 6]	δήμιοι, τῷ μὲν ἐξ ἀέρος,	τῇ	δὲ ἐκ θαλάσσης· ἐπίκουροι δὲ
[3, 6]	δύο συγγενεῖς, τῷ μὲν Ἡρακλῆς,	τῇ	δὲ Περσεύς, ὁ μὲν τοξεύων
[3, 15]	καὶ θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον.	~Τῇ	δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν
[3, 24]	ἔλαθε τοὺς πολλούς. ~Ἅμα δὲ	τῇ	ἕῳ ἄγω τὸν Μενέλαον τῷ
[3, 3]	χειρῶν, ἀφίησι δὲ τὸ σκάφος	τῇ	θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν
[3, 20]	τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς	τῇ	θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων
[3, 5]	καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον	τῇ	κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ
[3, 7]	περιβέβληται τῷ κύματι, μόνῃ δὲ	τῇ	κεφαλῇ τὴν θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ
[3, 20]	τεσσάρων, τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ	τῇ	κώπῃ βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ
[3, 8]	δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ τόξῳ βέλος,	τῇ	λαιᾷ προβέβληται τὸ κέρας ὠθῶν,
[3, 7]	δὲ ὑπῃνίττετο τὴν Ἄϊδος κυνέην.	τῇ	λαιᾷ τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν
[3, 7]	τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο	τῇ	λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ
[3, 19]	ἄρχοντες αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν	τῇ	ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε
[3, 9]	τέσσαρες πάντα μὲν τὰ ἐν	τῇ	νηῒ λαμβάνουσι καὶ τὸ χρυσίον
[3, 1]	καθ´ ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι	τῇ	περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ
[3, 4]	πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος	τῇ	πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ
[3, 7]	δὲ ἄνω δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων	τῇ	πέτρᾳ· οἱ καρποὶ δὲ ὥσπερ
[3, 1]	τῆς νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ	τῇ	προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν
[3, 20]	τις ἀγαθὸς ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν	τῇ	προτεραίᾳ τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι
[3, 7]	ἡ γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται	τῇ	σκέπῃ· καὶ ἔοικε τὸ θέαμα,
[3, 16]	τὸ ξίφος ἔχων, ἐπικατασφάξων ἐμαυτὸν	τῇ	σορῷ. ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγενόμην,
[3, 25]	δὲ καὶ ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν	τῇ	σορῷ καὶ κλείσας τὸ χάσμα
[3, 15]	τὸ ἔργον, τὸ σῶμα ἐνθέντες	τῇ	σορῷ καταλείπουσι, πῶμα ἐπ´ αὐτῆς
[3, 21]	δοκεῖ γὰρ τοσοῦτον καταβῆναι ἐν	τῇ	σφαγῇ, ὅσον ἄνεισιν ἐκ τῆς
[3, 21]	δέρματα ἀποκέκρυπται τά τε σπλάγχνα	τῇ	σφαγῇ προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες
[3, 25]	τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται	τῇ	ταφῇ.
[3, 14]	ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα κατὰ μικρὸν	τῇ	τοῦ πάθους ἀκροάσει τὸν οἶκτον
[3, 25]	ζῶν μὲν οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ	τῇ	τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται
[3, 2]	εἰς ἄντρον ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς	τῇ	τύχῃ, ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι
[3, 15]	κἀκείνη τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ	τῇ	τῶν παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν
[3, 10]	τὴν χάριν ὡμολογήσαμεν. μέμφομαί σου	τῇ	φιλανθρωπίᾳ· χρηστοτέρα γέγονας πρὸς οὓς
[3, 23]	οἶδα. ἀνεκώκυσα οὖν ἐν μέσῃ	τῇ	χαρᾷ· ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ μοι
[3, 25]	γένος Αἰθίοψ, μέγεθος κατὰ ταῶνα·	τῇ	χροιᾷ ταὼς ἐν κάλλει δεύτερος.
[3, 10]	γέγονα κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν	τῇ	ψυχῇ βύθιον, τῷ δὲ νῷ
[3, 7]	ἐρείδῃ τὴν σφαγήν, τὸ δὲ	κρατῇ	τὴν τομήν. τὸ μὲν τῆς
[3, 11]	Λευκίππην πάντα σιγῶσαν· Τί σιγᾷς,	φιλτάτη,	καὶ οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι
[3, 16]	λέγων, ἀθλία καὶ πάντων ἀνθρώπων	δυστυχεστάτη,	οὐ τὸν θάνατον ὀδύρομαί σου
[3, 1]	καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ	πάντῃ	πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς
[3, 8]	ὀνύχων ἀκμάς. ὁ δὲ ἀλγῶν	πάντῃ	συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται
[3, 5]	δὲ ἄγριον ἐστόρεστο τοῦ κύματος·	μεστὴ	δὲ ἦν ἡ θάλασσα νεκρῶν
[3, 10]	πιστὴ μὲν πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος,	χρηστὴ	δὲ πρὸς ἐραστὴν δυστυχοῦντα. ὡς
[3, 20]	ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ	κίστη	ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ ναυαγίῳ
[3, 10]	θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι δακρύσω; ὦ	πιστὴ	μὲν πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ
[3, 20]	θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς τῇ	θαλάττῃ	λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων σκοποῦντες·
[3, 10]	Λευκίππην. καὶ δὴ λογισάμενος ὅσων	αὐτῇ	γέγονα κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν
[3, 15]	βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις	αὐτῇ,	καὶ ὁ ἱερεὺς ᾖδεν, ὡς
[3, 6]	χεῖρα καὶ ἔχει ῥοιὰν ἐπ´	αὐτῇ·	τῆς δὲ ῥοιᾶς ὁ λόγος
[3, 11]	ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν	αὑτῇ	κάτω· τὰ δὲ ἐκτρεπόμενα τῆς
[3, 25]	οὐ πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος	αὕτη	μετοικία νεκροῦ. ἕστηκεν οὖν ἐπὶ
[3, 16]	σορῷ. καὶ τὸ μὲν σῶμα	ταύτῃ	κατατέθειται, τὰ δὲ σπλάγχνα ποῦ;
[3, 19]	μετὰ τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν	ταύτῃ	παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι
[3, 9]	τὴν ναῦν, ὁ γὰρ ποταμὸς	ταύτῃ	στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν
[3, 9]	ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες	ταύτῃ	τάχα τοὺς φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας.
[3, 22]	κἂν θᾶττον αὐτὴν ὁ ὕπνος	ἀφῇ,	τὴν ἡμέραν ἔνδον μένειν. Εἰ
[3, 7]	δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ κἀν τῇ	γραφῇ.	ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ λαιᾷ
[3, 25]	ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ	ταφῇ.
[3, 16]	δὲ ἡ τῶν σπλάγχνων σου	ταφὴ	λῃστῶν γέγονε τροφή. ὢ πονηρᾶς
[3, 18]	γλυκύ. Ἀλλὰ νῦν, ὁ Μενέλαος	ἔφη,	καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ
[3, 18]	ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη, Παῦσαι,	ἔφη,	Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε δὲ
[3, 23]	ὁ δὲ Μενέλαος, Οὐκ οἶδα,	ἔφη·	μετὰ γὰρ τὴν ναυαγίαν εὐθὺς
[3, 12]	λῃστάρχου παρῆν καί, Εἴ τις,	ἔφη,	παρθένος ἐστὶν ἐν τοῖς εἰλημμένοις,
[3, 11]	οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι μοι,	ἔφη,	πρὸ τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν
[3, 22]	σοὶ μυηθῆναι. Καὶ μάλα, οὗτος	ἔφη,	προθυμησόμεθα μηδενὸς ὑμῶν χείρους γενέσθαι.
[3, 22]	κατὰ δαίμονα, Νόμος ἡμῖν ἐστιν,	ἔφη,	πρωτομύστας τῆς ἱερείας ἄρχεσθαι, μάλιστα
[3, 17]	σορόν, Ἐπεὶ τοίνυν ἀπιστεῖ Κλειτοφῶν,	ἔφη,	σύ μοι, Λευκίππη, μαρτύρησον, εἰ
[3, 22]	δὲ χρηστὸς οὗτος, Μέγα μέν,	ἔφη,	τὸ ἔργον, ἀλλ´ ὑπὲρ φίλου,
[3, 22]	τὴν ἀνατομήν. Ὑμῶν, ὁ λῄσταρχος	ἔφη,	τὸ ἱερεῖον. στέλλομεν δὴ τὴν
[3, 7]	δὲ νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ	νύμφη	κεκοσμημένη. ποδήρης χιτών, λευκὸς ὁ
[3, 25]	μὲν οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ τῇ	τροφῇ,	ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ
[3, 16]	σπλάγχνων σου ταφὴ λῃστῶν γέγονε	τροφή.	ὢ πονηρᾶς ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας·
[3, 2]	ναῦν προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων	μάχη	καὶ κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ
[3, 13]	ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν ἡ	μάχη	στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων
[3, 3]	τὰ δεινὰ ἦν, καὶ ἦν	μάχη	χειροποίητος. οἱ μὲν γὰρ ἐπιβάντες
[3, 10]	μὲν οὖν ἐμά, κἂν ὑπερβολὴν	ἔχῃ	συμφορᾶς, ἧττον ἀλγῶ, τὰ σὰ
[3, 11]	ἀποθανεῖν. ~Ταῦτα μὲν οὖν ἐθρήνουν	ἡσυχῇ,	κλαίειν δὲ οὐκ ἠδυνάμην. τοῦτο
[3, 22]	λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν ἡ	Τύχη.	ἐγὼ μὲν οὖν περὶ τὴν
[3, 2]	ἄντρον ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς τῇ	τύχῃ,	ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ
[3, 5]	καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ	τύχῃ	τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν
[3, 5]	ἡμεῖς δὲ περὶ δείλην ἑσπέραν	τύχῃ	τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ
[3, 10]	κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν τῇ	ψυχῇ	βύθιον, τῷ δὲ νῷ κλέψας
[3, 14]	πολλάκις φιλίαν προξενεῖ· ἡ γὰρ	ψυχὴ	μαλαχθεῖσα πρὸς τὴν ὧν ἤκουσε

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 24/03/2006