HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


α  =  195 formes différentes pour 391 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chapitre
[3, 18]   οὐ κρατῶ καὶ ἀκούω λαλούσης;     οὖν χθὲς ἐθεασάμην, τίνα ἦν;
[3, 15]   τὰ σπλάγχνα δὲ εὐθὺς ἐξεπήδησεν,     ταῖς χερσὶν ἐξελκύσαντες ἐπιτιθέασι τῷ
[3, 13]   ἀνοίγουσι μὲν οἱ στρατιῶται τὴν  φάλαγγα,   ἐκθέουσι δὲ ἀπὸ τῶν ὅπλων
[3, 13]   συνελθόντες διακόπτομέν τε αὐτῶν τὴν  φάλαγγα   καὶ ἐπὶ τοὺς ἐναντίους ἐκτρέχομεν.
[3, 13]   κατὰ κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες τὴν  φάλαγγα   περιΐππευον αὐτοὺς κύκλῳ, καὶ ἐν
[3, 22]   ναυαγίας. ~Ὁ δὲ χρηστὸς οὗτος,  Μέγα   μέν, ἔφη, τὸ ἔργον, ἀλλ´
[3, 6]   γραφεύς· δὲ εἰκὼν  Ἀνδρομέδα   καὶ Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω
[3, 4]   τῆς θαλάσσης. ταχὺ γὰρ τὴν  ἐφολκίδα   ἀπολύσαντες οἱ ναῦται, πελέκει κόψαντες
[3, 4]   τοῦ κάλω καὶ ἐφέλκεται τὴν  ἐφολκίδα·   καὶ ἦν ἐγγὺς ἤδη τοῦ
[3, 3]   θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν  ἐφολκίδα   καὶ τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν κελεύσας
[3, 4]   τῆς νηὸς ἐπειρῶντο καταδῦναι τὴν  ἐφολκίδα.   τὸ δὲ σκάφος ἐκυβίστα περὶ
[3, 3]   κάλων ἔκοπτον, ὃς συνέδει τὴν  ἐφολκίδα   τῷ σκάφει· τῶν δὲ πλωτήρων
[3, 23]   λαβόμενον, ὅποι δὲ κεχώρηκεν οὐκ  οἶδα.   ἀνεκώκυσα οὖν ἐν μέσῃ τῇ
[3, 23]   γέγονεν; δὲ Μενέλαος, Οὐκ  οἶδα,   ἔφη· μετὰ γὰρ τὴν ναυαγίαν
[3, 20]   καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν  χλαμύδα   καὶ ξίφος, τὴν μὲν κώπην
[3, 20]   ἀνοίγει τὴν κίστην, καὶ ὁρῶμεν  χλαμύδα   καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ξίφος,
[3, 9]   ἐπιοῦσαν ἄξοντες ἡμᾶς εἰς τὸν  βασιλέα·   τούτῳ γὰρ ἐκάλουν τῷ ὀνόματι
[3, 8]   ἕλκος, πῇ δὲ εἰς τὸν  Ἡρακλέα   βλέπει, καὶ θέλει μὲν αὐτὸν
[3, 2]   καὶ κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ  ἐδυνάμεθα   κατὰ χώραν μένειν ὑπὸ τοῦ
[3, 22]   τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν  παρεκελευσάμεθα,   διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ ὡς μένειν
[3, 10]   ~Ἐπεὶ οὖν νὺξ ἐγένετο καὶ  ἐκείμεθα   ὡς ἦμεν δεδεμένοι καὶ ἐκάθευδον
[3, 1]   περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος.  μετεσκευαζόμεθα   οὖν ἅπαντες εἰς τὰ μετέωρα
[3, 9]   φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας. ἐπεὶ δὲ  ἐγενόμεθα   κατά τινα πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς
[3, 5]   καὶ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν  ἐφερόμεθα   τῆς θαλάσσης· δὲ Μενέλαος
[3, 5]   λαβόμενοι τοὺς θεοὺς ἀνευφημοῦμεν· εἶτα  ὠλοφυρόμεθα   τὸν Κλεινίαν καὶ τὸν Σάτυρον,
[3, 22]   μυηθῆναι. Καὶ μάλα, οὗτος ἔφη,  προθυμησόμεθα   μηδενὸς ὑμῶν χείρους γενέσθαι. στεῖλαι
[3, 21]   ἂν θέλῃς χρηστὸς γενέσθαι, συναγωνίσεται.  δυνησόμεθα   γὰρ καὶ τὴν κόρην σῶσαι
[3, 9]   τοῦ Νείλου πλοῦν ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν  ἐποιούμεθα,   μάλιστα μὲν ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι
[3, 4]   τὸν κάλων, τὸν πλοῦν εἶχον  ἔνθα   αὐτοὺς ἦγε τὸ πνεῦμα· οἱ
[3, 3]   δὲ εὐθὺς κατὰ πόδας ἐξήλλοντο.  ἔνθα   δὴ καὶ τὰ δεινὰ ἦν,
[3, 4]   τοὺς τῆς φιλίας λύουσι νόμους.  ~Ἔνθα   δή τις ἀπὸ τῆς νεὼς
[3, 3]   δὲ πλωτήρων ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν  ἔνθα   καὶ τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα
[3, 5]   περιέσωσεν ἡμῖν τῆς πρῴρας μέρος,  ἔνθα   περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ
[3, 8]   ἐνήρμοσται τῷ τόξῳ βέλος, τῇ  λαιᾷ   προβέβληται τὸ κέρας ὠθῶν, ἐπὶ
[3, 7]   ὑπῃνίττετο τὴν Ἄϊδος κυνέην. τῇ  λαιᾷ   τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ
[3, 7]   γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ  λαιᾷ   τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ καὶ
[3, 17]   ὁρῶ δύο τινὰς ἐξ ἐναντίας  (σεληναία   δὲ ἦν) σπουδῇ θέοντας. ἐπέσχον
[3, 5]   τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ  κεραίᾳ   καὶ ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ τὴν
[3, 20]   ἀγαθὸς ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν τῇ  προτεραίᾳ   τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς
[3, 15]   τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ δὲ  ὑστεραίᾳ   πρὸς τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ
[3, 1]   θάτερα συνάγοντες ἄνω τοῦ κέρως  βίᾳ   (τὸ γὰρ πνεῦμα σφοδρότερον ἐμπεσὸν
[3, 19]   αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν τῇ  ναυαγίᾳ   περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε τὸ
[3, 21]   τὴν ἐπίδειξιν. ταῦτα λέγων ἐδεόμην  Δία   Ξένιον καλῶν καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων
[3, 2]   ~Σκευοφοροῦντες οὖν κατὰ τὴν ναῦν  διὰ   πάσης ἡμέρας δόλιχόν τινα τοῦτον
[3, 21]   χρήσιμος· ποδήρει γὰρ αὐτὴν ἐσταλμένην  διὰ   ταύτης ἀνατμηθῆναι μέσην τῆς ἐσθῆτος
[3, 9]   ὀλίγον χρυσίον, ὅπερ ἐτύχομεν ἐζωσμένοι)  διὰ   τοῦ Νείλου πλοῦν ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν
[3, 6]   καὶ Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω  (διὰ   τοῦτο γὰρ αὐτούς, οἶμαι, εἰς
[3, 17]   οὖν Μενέλαος· Ἀλλ´ εἰ  διὰ   τοῦτο θέλεις ἀποθανεῖν, ὥρα σοι
[3, 4]   ἐκτείνει τὸν φόβον, ὡς καὶ  διὰ   τούτων θάνατον δυστυχεῖν πλείονα· ὅσον
[3, 2]   ἐπὶ τὴν ναῦν θάλασσα  διὰ   τῶν γέρρων ἐκυλίετο καὶ ἐκάλυπτε
[3, 15]   παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν παίδων  ἀπωλείᾳ   δόξαν παρέσχεν ἐκ τῆς ἀκινησίας
[3, 1]   τέως εἰς κῦμα κλιθέντος ἀναθορόντος  ὀξείᾳ   ῥοπῇ, θατέρου δέ, ᾐώρητο,
[3, 25]   πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος αὕτη  μετοικία   νεκροῦ. ἕστηκεν οὖν ἐπὶ μετεώρου
[3, 1]   μέγας ἐκ τῆς νηός, καὶ  μετοικία   πάλιν καὶ δρόμος μετὰ βοῆς
[3, 7]   τῶν νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη  σκιά,   τὰ τῶν φολίδων ἐπάρματα, τὰ
[3, 3]   κυβερνήτης ἀπειπὼν ῥίπτει μὲν τὰ  πηδάλια   ἐκ τῶν χειρῶν, ἀφίησι δὲ
[3, 5]   ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου τὰ  παράλια.   κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ πᾶσαν
[3, 16]   ἀνατείνω τὸ ξίφος, Λευκίππη, λέγων,  ἀθλία   καὶ πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ
[3, 10]   γῆ, ὅρμοι δὲ καὶ  ψέλλια   κάλοι καὶ βρόχος, καί σοι
[3, 5]   γενέσθαι, εἷς ἡμᾶς ἰχθὺς ἀναλωσάτω,  μία   γαστὴρ χωρησάτω, ἵνα καὶ ἐν
[3, 7]   δὲ καμπτόμενον δρέπανον γίνεται, ἵνα  μιᾷ   πληγῇ τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν
[3, 16]   ὅτι ταῦτα τῶν σῶν ἀτυχημάτων  παίγνια,   ἀλλ´ ὅτι καθάρσιον γέγονας ἀκαθάρτων
[3, 18]   γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν ταῦτα  ἐνύπνια.   ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα ἀληθινὸν
[3, 8]   τὸ τόξον, τὸ νεῦρον,  δεξιά.   συνάγεται μὲν ὑπὸ τοῦ νεύρου
[3, 20]   δὲ λῃστῶν τινες ναῦν ἰδόντες  ἀγνοίᾳ   πλανηθεῖσαν, ὥρμησαν ἐπ´ αὐτήν. οἱ
[3, 10]   ἡμεροῖ τὸ θυμούμενον. νῦν δὲ  ποίᾳ   μὲν φωνῇ δεηθῶμεν; τίνας δὲ
[3, 25]   Αἰθίοψ, μέγεθος κατὰ ταῶνα· τῇ  χροιᾷ   ταὼς ἐν κάλλει δεύτερος. κεκέρασται
[3, 10]   χάριν ὡμολογήσαμεν. μέμφομαί σου τῇ  φιλανθρωπίᾳ·   χρηστοτέρα γέγονας πρὸς οὓς ἀπέκτεινας,
[3, 11]   τοῖς πάσχουσιν εἰς τοὺς κολάζοντας  ἱκετηρία,   καὶ τοὺς ἀλγοῦντας, ὥσπερ ἀπὸ
[3, 16]   ὅτι σου τῆς γαστρὸς τὰ  μυστήρια   ἐμέρισαν καὶ τὴν ταφὴν κακοδαίμονι
[3, 16]   βωμοῦ δᾳδουχίας· τροφῶν καινὰ  μυστήρια.   καὶ ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν ἔβλεπον
[3, 2]   χάσμασιν. ἦν δὲ καὶ τὰ  ἐγκάρσια   τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν φοβερώτερα· ἀναβαίνουσα
[3, 7]   τὰ τῶν αὐχένων κυρτώματα,  λοφιὰ   τῶν ἀκανθῶν, οἱ τῆς οὐρᾶς
[3, 14]   τὸν ἔλεον συλλέγει. οὕτω γοῦν  διέθηκα   τὸν στρατηγὸν ἐκ τῆς ἀκροάσεως,
[3, 20]   ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ  (προσεδόκα   γάρ τι σπουδαῖον ἔνδον εἶναι)
[3, 10]   δὲ πρὸς ἐραστὴν δυστυχοῦντα. ὡς  καλά   σου τῶν γάμων τὰ κοσμήματα·
[3, 20]   οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας καὶ  μάλα   ἐρρωμένως ἀντετάξαντο· πλειόνων δὲ ἐπιπλευσάντων
[3, 22]   οἰκέτην ἅμα σοὶ μυηθῆναι. Καὶ  μάλα,   οὗτος ἔφη, προθυμησόμεθα μηδενὸς ὑμῶν
[3, 23]   μὴ τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ,  ἀλλὰ   καὶ τὴν ταφήν. θάλαττα
[3, 15]   Νιόβης μῦθος οὐκ ἦν ψευδής,  ἀλλὰ   κἀκείνη τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ
[3, 7]   κατὰ τὴν τῶν προβατείων τριχῶν,  ἀλλὰ   κατὰ τὴν τῶν ἐρίων τῶν
[3, 16]   καὶ οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ,  ἀλλὰ   μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε τοῖς
[3, 18]   κἀκεῖνο τὸ τῆς Λευκίππης γλυκύ.  Ἀλλὰ   νῦν, Μενέλαος ἔφη, καὶ
[3, 2]   πρὸς ἄλλο τι τῶν εὐτελῶν,  ἀλλὰ   πάντα ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω τῆς
[3, 13]   καὶ τομὰς ὡς ἀπὸ βέλους.  ἀλλὰ   ταῖς γε ἀσπίσιν ἐκδεχόμενοι τοὺς
[3, 3]   αἰδοῦς οὐκ ἔτι θεσμὸς ἦν,  ἀλλὰ   τὸ οἰκεῖον ἕκαστος σκοπῶν ἀσφαλὲς
[3, 8]   αὐτὴν ἀνοίγων, ἤδη μὲν ἀνεῳγμένην,  ἀλλὰ   τὸ ῥάμφος ἐς τὸ ὄρυγμα
[3, 5]   ταὐτὸ καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα·  ἀλλὰ   τύχῃ τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν
[3, 14]   ἔμαθεν, ἐκέλευσεν ἀκολουθεῖν, αὐτὸς δὲ  ὅπλα   δώσειν ὑπέσχετο. διεγνώκει γὰρ ἀναμείνας
[3, 2]   ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ καὶ τὰ  ξύλα   τῆς νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ
[3, 20]   λόγος. ~Καὶ Σάτυρος λέγει·  Ἅμα   δὲ βιαζόμενος ἐπὶ τὸ στρατόπεδον
[3, 17]   μοι, Λευκίππη, μαρτύρησον, εἰ ζῇς.  ἅμα   δὲ εἶπε καὶ δίς που
[3, 5]   βοήν· Ἔχου τοῦ ξύλου, Κλειτοφῶν·  ἅμα   δὲ λέγοντα κῦμα ἐπεκάλυπτε κατόπιν·
[3, 24]   πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς πολλούς.  ~Ἅμα   δὲ τῇ ἕῳ ἄγω τὸν
[3, 22]   παρ´ αὐτῷ χάρις καὶ  ἅμα   ἐλεῆσαι κόρην ἀθλίαν ἐκ τοσούτου
[3, 13]   ἕκαστος καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν  ἅμα,   καὶ ἦν οὐδεὶς ὃς οὐκ
[3, 8]   δὲ Προμηθεὺς μεστός ἐστιν ἐλπίδος  ἅμα   καὶ φόβου· πῇ μὲν γὰρ
[3, 20]   ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος  ἅμα   κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ τι σπουδαῖον
[3, 24]   τεταγμένων ἐπὶ τοὺς βαρβάρους. καὶ  ἅμα   λέγοντος αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει τις,
[3, 18]   τερατεύεσθαι καὶ λόγον τινὰ καταλέγειν·  ἅμα   λέγων περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα τὰ
[3, 9]   ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω. καὶ  ἅμα   πλήρης ἦν γῆ φοβερῶν
[3, 22]   δὲ καὶ τὸν σὸν οἰκέτην  ἅμα   σοὶ μυηθῆναι. Καὶ μάλα, οὗτος
[3, 13]   τὸ πονοῦν τῶν λῃστῶν μέρος,  ἅμα   συνελθόντες διακόπτομέν τε αὐτῶν τὴν
[3, 17]   εἶναι δοκῶν. δὲ ἤνοιγεν  ἅμα   τὴν σορὸν καὶ Λευκίππη
[3, 3]   οἱ δὲ σκυτάλαις καὶ κώπαις  ἅμα   τῷ πηδήματι τὰς πληγὰς κατεφέροντο·
[3, 7]   τῇ σκέπῃ· καὶ ἔοικε τὸ  θέαμα,   εἰ μὲν εἰς τὸ κάλλος
[3, 17]   Λευκίππη κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν  θέαμα,   θεοί, καὶ φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο
[3, 7]   τομήν. τὸ μὲν τῆς Ἀνδρομέδας  δρᾶμα   τοῦτο. ~Ἑξῆς δὲ τὸ τοῦ
[3, 14]   καὶ παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο  τἀμὰ   καὶ ἀκούων ἠλέει. συμπαθὴς δέ
[3, 23]   τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν· καὶ τὸ  πρᾶγμα   οὐκ ἔλαθε τοὺς πολλούς. ~Ἅμα
[3, 25]   κοιλαίνει κατὰ μέσον, καὶ τὸ  ὄρυγμα   θήκη γίνεται τῷ νεκρῷ. ἐνθεὶς
[3, 8]   ἀλλὰ τὸ ῥάμφος ἐς τὸ  ὄρυγμα   κεῖται, καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ
[3, 7]   πέτρα· θέλει δὲ τὸ  ὄρυγμα   λέγειν ὅτι μή τις αὐτὸ
[3, 8]   ὅσον ἀνέῳξεν γραφεὺς τὸ  διόρυγμα   τοῦ τραύματος· ἐρείδει τῷ μηρῷ
[3, 14]   ἄλλος ἄλλο τι, κἀγὼ τὰ  ἐμὰ   εἶπον. ἐπεὶ οὖν ἅπαντα ἔμαθεν,
[3, 10]   θρῆνον ὀρχήσομαι. τὰ μὲν οὖν  ἐμά,   κἂν ὑπερβολὴν ἔχῃ συμφορᾶς, ἧττον
[3, 7]   τὸ ὠχρὸν τέλεον ἀφοίνικτον ἦν,  ἠρέμα   δὲ τῷ ἐρεύθει βέβαπται, οὔτε
[3, 13]   ἐν ταὐτῷ τὸ τραῦμα, καὶ  οἴδημα   ὡς ἀπὸ λίθου, καὶ τομὰς
[3, 18]   ταῦτα ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ  φίλημα   ἀληθινὸν καὶ ζῶν, ὡς κἀκεῖνο
[3, 4]   κατέδυσεν αὐτῆς. ὁπόσοι μὲν οὖν  παραχρῆμα   τῆς ἅλμης πιόντες κατεσχέθησαν, οὗτοι
[3, 21]   ὡς ὅτι ῥαδινώτατον συρράψωμεν εἰς  σχῆμα   βαλαντίου, μέτρον ὅσον γαστρὸς ἀνθρωπίνης,
[3, 8]   δακτύλους ἀποξύνεται. τὸ δὲ ἄλλο  σχῆμα   δείκνυσι τὸν πόνον· κεκύρτωται τὰς
[3, 15]   εἰκός, ᾠδὴν Αἰγυπτίαν· τὸ γὰρ  σχῆμα   τοῦ στόματος καὶ τῶν προσώπων
[3, 6]   ἐν τῷ Πηλουσίῳ Διὸς ἱερὸν  ἄγαλμα   Κασίου. τὸ δὲ ἄγαλμα νεανίσκος,
[3, 6]   ἱερὸν ἄγαλμα Κασίου. τὸ δὲ  ἄγαλμα   νεανίσκος, Ἀπόλλωνι μᾶλλον ἐοικώς· οὕτω
[3, 25]   ἐμφερής, εὐειδὴς τὴν θέαν, ἀκτῖσι  κομᾷ,   καὶ εἰσὶν αὗται πτερῶν ἀνατολαί.
[3, 12]   κόμην ἔχων πολλὴν καὶ ἀγρίαν.  ἐκόμα   δὲ καὶ ἵππος· γυμνὸς
[3, 25]   ταφήν; Φοῖνιξ μὲν ὄρνις  ὄνομα,   τὸ δὲ γένος Αἰθίοψ, μέγεθος
[3, 21]   λαθεῖν. ἄκουσον δὲ ποίῳ τρόπῳ.  δέρμα   προβάτου λαβόντες ὡς ὅτι ῥαδινώτατον
[3, 7]   χιτών, λευκὸς χιτών· τὸ  ὕφασμα   λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ
[3, 25]   τῇ σορῷ καὶ κλείσας τὸ  χάσμα   γηΐνῳ χώματι, ἐπὶ τὸν Νεῖλον
[3, 13]   ὡς δὲ εἶδον γυμνοὺς καὶ  δεσμὰ   ἔχοντας, ὑπονοήσαντες τὴν ἀλήθειαν δέχονται
[3, 19]   λῃστῶν τινες γνωρίσαντες λύουσι τὰ  δεσμὰ   θαρρεῖν τε ἐκέλευον καὶ συμπονεῖν
[3, 7]   καινῷ, εἰ δὲ εἰς τὰ  δεσμὰ   καὶ τὸ κῆτος, αὐτοσχεδίῳ τάφῳ.
[3, 8]   κεῖται, καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ  τραῦμα   καὶ ζητεῖν τὸ ἧπαρ· τὸ
[3, 13]   διπλοῦν ποιεῖ ἐν ταὐτῷ τὸ  τραῦμα,   καὶ οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου,
[3, 11]   καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ τὸ  τραῦμα.   λέγω οὖν πρὸς τὴν Λευκίππην
[3, 1]   καθελεῖν· αἰφνίδιον δὲ μεταλλάττεται τὸ  πνεῦμα   ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς καὶ
[3, 1]   οὔριον εἶναι τῇ περιαγωγῇ τὸ  πνεῦμα.   κλίνεται δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ
[3, 4]   εἶχον ἔνθα αὐτοὺς ἦγε τὸ  πνεῦμα·   οἱ δὲ ἐπὶ τῆς νηὸς
[3, 2]   ἐρρόχθει τὸ κῦμα, ἐπάφλαζε τὸ  πνεῦμα,   ὀλολυγμὸς γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν, κελευσμὸς
[3, 1]   τοῦ κέρως βίᾳ (τὸ γὰρ  πνεῦμα   σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε)
[3, 2]   πᾶν τὸ σκάφος. τὸ γὰρ  κῦμα   αἰρόμενον ὑψοῦ, ψαῦον αὐτῶν τῶν
[3, 5]   κατὰ ταὐτὸ καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο  κῦμα·   ἀλλὰ τύχῃ τινὶ πλησίον γενόμενον
[3, 2]   πάντων ἐγίνετο βοή· ἐρρόχθει τὸ  κῦμα,   ἐπάφλαζε τὸ πνεῦμα, ὀλολυγμὸς γυναικῶν,
[3, 5]   ξύλου, Κλειτοφῶν· ἅμα δὲ λέγοντα  κῦμα   ἐπεκάλυπτε κατόπιν· καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν.
[3, 5]   θᾶττον προσάγει τῇ γῇ τὸ  κῦμα·   καὶ ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου
[3, 5]   ἡμῶν τὴν τελευτήν. ἓν ἡμᾶς  κῦμα   καλυψάτω. εἰ δὲ καὶ θηρίων
[3, 1]   σκάφος, τοῦ μὲν τέως εἰς  κῦμα   κλιθέντος ἀναθορόντος ὀξείᾳ ῥοπῇ, θατέρου
[3, 19]   περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε τὸ  κῦμα   τοῖς τῆς Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι
[3, 15]   σῶμα ἐνθέντες τῇ σορῷ καταλείπουσι,  πῶμα   ἐπ´ αὐτῆς ἐπιθέντες, τὸν δὲ
[3, 15]   γε ᾤμην, τὸ ἔργον, τὸ  σῶμα   ἐνθέντες τῇ σορῷ καταλείπουσι, πῶμα
[3, 9]   κεφαλάς, λεπτοὶ τοὺς πόδας, τὸ  σῶμα   παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ πάντες. καὶ
[3, 19]   ἀπογεύσασθαι τυθείσης, τὸ δὲ λοιτὸν  σῶμα   σορῷ παραδόντας ἀναχωρεῖν, ὡς ἂν
[3, 16]   καὶ σορῷ. καὶ τὸ μὲν  σῶμα   ταύτῃ κατατέθειται, τὰ δὲ σπλάγχνα
[3, 5]   πρὸς τὰ τῆς ναυαγίας σου  λείψανα.   πολλοὺς ἤδη τῷ φόβῳ θανάτους
[3, 11]   σὺν αὑτῇ κάτω· τὰ δὲ  ἐκτρεπόμενα   τῆς ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ὁδοῦ
[3, 2]   καὶ τὰ ξύλα τῆς νεὼς  ῥηγνύμενα,   μὴ κατὰ μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ
[3, 5]   μετέωρον τὸ ξύλον κατὰ τὸν  αὐχένα   τοῦ κύματος καὶ τὸν Κλεινίαν
[3, 10]   ἐλέους τύχωμεν. λῃστὴν μὲν γὰρ  Ἕλληνα   καὶ φωνὴ κατέκλασε καὶ δέησις
[3, 5]   ἰχθὺς ἀναλωσάτω, μία γαστὴρ χωρησάτω,  ἵνα   καὶ ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν.
[3, 23]   ἐκ πάντων κατέσχεν θάλασσα,  ἵνα   μὴ τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ,
[3, 10]   καὶ παραδεδώκατε ἡμᾶς λῃσταῖς Αἰγυπτίοις,  ἵνα   μηδὲ ἐλέους τύχωμεν. λῃστὴν μὲν
[3, 7]   τὸ δὲ καμπτόμενον δρέπανον γίνεται,  ἵνα   μιᾷ πληγῇ τὸ μὲν ἐρείδῃ
[3, 16]   ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας· τροφῶν  καινὰ   μυστήρια. καὶ ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν
[3, 3]   ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ τὰ  δεινὰ   ἦν, καὶ ἦν μάχη χειροποίητος.
[3, 18]   ἐθεασάμην, τίνα ἦν; γὰρ  ἐκεῖνά   ἐστιν ταῦτα ἐνύπνια. ἀλλ´
[3, 1]   ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον μέν  τινα   διαταλαντουμένην οὕτω τὴν ναῦν τοῖς
[3, 18]   λαλούσης; οὖν χθὲς ἐθεασάμην,  τίνα   ἦν; γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν
[3, 18]   δὲ ἄρχεται τερατεύεσθαι καὶ λόγον  τινὰ   καταλέγειν· ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ
[3, 9]   προσενεχθέντας. ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα κατά  τινα   πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς.
[3, 2]   ναῦν διὰ πάσης ἡμέρας δόλιχόν  τινα   τοῦτον δρόμον μυρίον ἐπονοῦμεν, ἀεὶ
[3, 10]   καὶ δὴ λογισάμενος ὅσων αὐτῇ  γέγονα   κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν τῇ
[3, 9]   τῷ ὀνόματι τὸν λῃστὴν τὸν  μείζονα.   καὶ ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο,
[3, 4]   καὶ διὰ τούτων θάνατον δυστυχεῖν  πλείονα·   ὅσον γὰρ τῆς θαλάσσης τὸ
[3, 6]   κατὰ δὲ τὸν ὀπισθόδομον ὁρῶμεν  εἰκόνα   διπλῆν. καὶ γραφεὺς ἐγγέγραπτο.
[3, 22]   λέγειν, λῄσταρχος φθάσας κατὰ  δαίμονα,   Νόμος ἡμῖν ἐστιν, ἔφη, πρωτομύστας
[3, 18]   τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ τὰ  στέρνα   συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον ὄψει. ἀλλ´
[3, 18]   Μενέλαος ἔφη, καὶ τὰ  σπλάγχνα   ἀπολήψεται καὶ τὰ στέρνα συμφύσεται,
[3, 15]   τὴν κάτω γαστέρα ῥήγνυσι· τὰ  σπλάγχνα   δὲ εὐθὺς ἐξεπήδησεν, ταῖς
[3, 21]   ῥάψωμεν, ὡς μὴ ῥᾳδίως τὰ  σπλάγχνα   διεκπίπτοι, καὶ ἐνσκευάσαντες τὴν κόρην
[3, 16]   σῶμα ταύτῃ κατατέθειται, τὰ δὲ  σπλάγχνα   ποῦ; εἰ μὲν δεδαπανήκει τὸ
[3, 21]   γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται τά τε  σπλάγχνα   τῇ σφαγῇ προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς
[3, 25]   δὲ γένος Αἰθίοψ, μέγεθος κατὰ  ταῶνα·   τῇ χροιᾷ ταὼς ἐν κάλλει
[3, 8]   τὸ νεῦρον κεκύρτωται κατόπιν τὸν  ἀγκῶνα.   πάντα οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ
[3, 23]   καί μου κατὰ τὴν ψυχὴν  ἀθρόα   κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς δὲ τὰ
[3, 22]   ἐπὶ τὸν βωμόν· καὶ τὰ  λοιπὰ   οἶδας. ~Ὡς οὖν ἤκουσα, παντοδαπὸς
[3, 19]   τὸν τόπον. λέγε δὴ τὰ  ἐπίλοιπα,   Σάτυρε· σὸς γὰρ ἐντεῦθεν
[3, 20]   σίδηρος εἴσω κατεδύετο. τούτῳ δ´  ἄρα,   ὡς εἰκός, κακοδαίμων ἐκεῖνος
[3, 12]   ἦν, ἄστρωτος καὶ οὐκ ἔχων  φάλαρα·   τοιοῦτοι γὰρ τοῖς λῃσταῖς εἰσιν
[3, 14]   ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον καὶ  παρὰ   τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ καὶ
[3, 22]   πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε  παρὰ   τοῖς ἑαλωκόσι τῶν λῃστῶν δεδεμένον·
[3, 13]   σφαγαί. καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον  παρὰ   τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου τοῦ πλήθους
[3, 9]   ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο, ὡς  παρὰ   τῶν σὺν ἡμῖν ἑαλωκότων ἠκούσαμεν.
[3, 23]   ἀνεκώκυσα οὖν ἐν μέσῃ τῇ  χαρᾷ·   ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ μοι δαίμων
[3, 14]   εἶναι. ἐγὼ δὲ ἵππον ᾔτουν,  σφόδρα   γὰρ ᾔδειν ἱππεύειν γεγυμνασμένος. ὡς
[3, 14]   σχήματα, ὥστε καὶ τὸν στρατηγὸν  σφόδρα   ἐπαινέσαι. ποιεῖται δή με ἐκείνην
[3, 2]   δὲ βροντὴν οὐρανὸς καὶ τὸν  ἀέρα   γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει δὲ κάτωθεν
[3, 7]   ἀσπί δος. δέ ἐστι  φοβερὰ   καὶ ἐν τοῖς χρώμασι· τοὺς
[3, 20]   ἐτύχομεν τῇ προτεραίᾳ τῆς θυσίας  ἡμέρᾳ   καθεζόμενοι πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι
[3, 1]   τοιχίσαν τὸ σκάφος καὶ ἐπὶ  θάτερα   μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν,
[3, 4]   τῆς νηὸς ἱστὸς ἐπὶ  θάτερα   πεσὼν τὸ μέν τι κατέκλασε,
[3, 1]   πῇ μὲν τὴν ὀθόνην ἐπὶ  θάτερα   συνάγοντες ἄνω τοῦ κέρως βίᾳ
[3, 15]   λῃστὰς μετὰ πλείστης δυνάμεως ἐπὶ  θάτερα   τῆς διώρυχος ἑστῶτας ἐν τοῖς
[3, 1]   δὲ μεταλλάττεται τὸ πνεῦμα ἐπὶ  θάτερα   τῆς νηὸς καὶ μικροῦ βαπτίζεται
[3, 10]   ὡμολογήσαμεν. μέμφομαί σου τῇ φιλανθρωπίᾳ·  χρηστοτέρα   γέγονας πρὸς οὓς ἀπέκτεινας, ἡμᾶς
[3, 25]   κάλλει δεύτερος. κεκέρασται μὲν τὰ  πτερὰ   χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ
[3, 21]   καὶ αἵματος τὴν πλαστὴν ταύτην  γαστέρα   ῥάψωμεν, ὡς μὴ ῥᾳδίως τὰ
[3, 15]   τὸ ξίφος εἰς τὴν κάτω  γαστέρα   ῥήγνυσι· τὰ σπλάγχνα δὲ εὐθὺς
[3, 21]   τὴν αἰχμήν, ὅσον τὴν πλαστὴν  γαστέρα   τεμεῖν καὶ τὴν κώπην ἐν
[3, 8]   ὄρνις ἐς τὴν τοῦ Προμηθέως  γαστέρα   τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ αὐτὴν ἀνοίγων,
[3, 2]   τὰ ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν  φοβερώτερα·   ἀναβαίνουσα μὲν γὰρ ἐπὶ τὴν
[3, 6]   ἡλικίας εἶχε. προβέβληται δὲ τὴν  χεῖρα   καὶ ἔχει ῥοιὰν ἐπ´ αὐτῇ·
[3, 7]   οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ καὶ  μακρά·   ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι τῆς
[3, 16]   δεδαπανήκει τὸ πῦρ, ἥττων  συμφορά·   νῦν δὲ τῶν σπλάγχνων
[3, 2]   τὸ σκάφος τῶν γόμφων ἀποσπωμένων.  γέρρα   δὲ περὶ πᾶσαν τὴν ναῦν
[3, 2]   ἐπέκλυζε πολύς. ἡμεῖς δὲ τὰ  γέρρα   ὑποδύντες ὥσπερ εἰς ἄντρον ἐμένομεν,
[3, 13]   προσέρρεον· καὶ ἦν μάχη  στερρά,   πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ
[3, 4]   προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ  πέτρᾳ   διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ ξύλοις
[3, 7]   τὸ μέτρον τῆς κόρης  πέτρα·   θέλει δὲ τὸ ὄρυγμα λέγειν
[3, 4]   ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ  πέτρᾳ   καὶ ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ
[3, 7]   ἄνω δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων τῇ  πέτρᾳ·   οἱ καρποὶ δὲ ὥσπερ ἀμπέλου
[3, 8]   μὲν Προμηθεὺς σιδήρῳ καὶ  πέτρᾳ,   ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ καὶ
[3, 25]   μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ  πορφύρᾳ·   αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην,
[3, 17]   εἰ διὰ τοῦτο θέλεις ἀποθανεῖν,  ὥρα   σοι τὸ ξίφος ἐπισχεῖν· Λευκίππη
[3, 22]   μάλιστα ὅταν ἄνθρωπον καταθύειν δέῃ.  ὥρα   τοίνυν εἰς αὔριόν σοι παρασκευάζεσθαι
[3, 1]   μετεσκευαζόμεθα οὖν ἅπαντες εἰς τὰ  μετέωρα   τῆς νηός, ὅπως τὸ μὲν
[3, 10]   ἔχῃ συμφορᾶς, ἧττον ἀλγῶ, τὰ  σὰ   δέ, Λευκίππη, ποίῳ στόματι θρηνήσω,
[3, 17]   ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς γαστὴρ  πᾶσα   καὶ ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα
[3, 7]   πολλὴ καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ  πᾶσα   μέχρι τῆς τῶν ὤμων συμβολῆς,
[3, 16]   δὲ γενομένης διῶρυξ κέχωστο  πᾶσα·   οἱ δὲ στρατιῶται διαβάντες αὐλίζονται
[3, 10]   πρὸς οὓς ἀπέκτεινας, ἡμᾶς δὲ  σώσασα   μᾶλλον ἀπέκτεινας. ἐφθόνησας ἡμῖν ἀλῃστεύτοις
[3, 18]   Ἑκάτην παρεῖναι) ὅμως δ´ οὖν  ἀπέστησα   τῶν ὀφθαλμῶν τὰς χεῖρας καὶ
[3, 14]   πρὸς τὴν ὧν ἤκουσε λύπην,  συνδιατεθεῖσα   κατὰ μικρὸν τῇ τοῦ πάθους
[3, 20]   καὶ καθ´ ἡμᾶς τῷ ῥοῒ  κομισθεῖσα,   ἣν Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ
[3, 14]   φιλίαν προξενεῖ· γὰρ ψυχὴ  μαλαχθεῖσα   πρὸς τὴν ὧν ἤκουσε λύπην,
[3, 20]   ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ κίστη  ἐκτραπεῖσά   τις ἐν τῷ ναυαγίῳ καὶ
[3, 15]   τὴν δὲ κόρην Λευκίππην οὖσαν  ἐγνώρισα.   εἶτα κατὰ τῆς κεφαλῆς σπονδὴν
[3, 3]   τῶν τῆς νεὼς σελμάτων, ἠμύνετο.  θάλασσα   γὰρ εἶχε νόμον τὴν βίαν,
[3, 2]   γὰρ ἐπὶ τὴν ναῦν  θάλασσα   διὰ τῶν γέρρων ἐκυλίετο καὶ
[3, 23]   τοῦτον ἐκ πάντων κατέσχεν  θάλασσα,   ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν μόνον
[3, 5]   κύματος· μεστὴ δὲ ἦν  θάλασσα   νεκρῶν σωμάτων. τοὺς μὲν οὖν
[3, 10]   θρῆνον ᾄδει. μάτην σοι,  θάλασσα,   τὴν χάριν ὡμολογήσαμεν. μέμφομαί σου
[3, 23]   ὅποι δὲ κεχώρηκεν οὐκ οἶδα.  ἀνεκώκυσα   οὖν ἐν μέσῃ τῇ χαρᾷ·
[3, 15]   ψευδής, ἀλλὰ κἀκείνη τοιοῦτόν τι  παθοῦσα   ἐπὶ τῇ τῶν παίδων ἀπωλείᾳ
[3, 23]   τὰ λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν  ἤκουσα,   παντοδαπὸς ἐγιγνόμην καὶ διηπόρουν
[3, 2]   ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν φοβερώτερα·  ἀναβαίνουσα   μὲν γὰρ ἐπὶ τὴν ναῦν
[3, 11]   τε τὴν ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει  καταφέρουσα   σὺν αὑτῇ κάτω· τὰ δὲ
[3, 17]   πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων κενή·  ἐπιπεσοῦσα   δέ μοι περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν
[3, 11]   καὶ προδίδωσι καὶ τοὺς ὀφθαλμούς.  ἐντυχοῦσα   γὰρ αὐτοῖς ἀναβαίνουσιν λύπη
[3, 12]   δὲ εἴχετό μου καὶ ἐξεκρέματο  βοῶσα.   τῶν δὲ λῃστῶν οἱ μὲν
[3, 25]   δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος καὶ  τὰ   ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος καὶ
[3, 2]   ὄμβρος ἐπέκλυζε πολύς. ἡμεῖς δὲ  τὰ   γέρρα ὑποδύντες ὥσπερ εἰς ἄντρον
[3, 11]   τοῖς ὑπερβάλλουσι δεινοῖς φεύγει καὶ  τὰ   δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ τοὺς
[3, 11]   γὰρ ταῖς μετρίαις συμφοραῖς ἀφθόνως  τὰ   δάκρυα καταρρεῖ καὶ ἔστι τοῖς
[3, 11]   μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ κάτω·  τὰ   δὲ ἐκτρεπόμενα τῆς ἐπὶ τοὺς
[3, 16]   τὸ μὲν σῶμα ταύτῃ κατατέθειται,  τὰ   δὲ σπλάγχνα ποῦ; εἰ μὲν
[3, 2]   τῶν κυμάτων τὰ μὲν ὄρεσι,  τὰ   δὲ χάσμασιν. ἦν δὲ καὶ
[3, 3]   πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ  τὰ   δεινὰ ἦν, καὶ ἦν μάχη
[3, 19]   τῶν λῃστῶν τινες γνωρίσαντες λύουσι  τὰ   δεσμὰ θαρρεῖν τε ἐκέλευον καὶ
[3, 7]   ἀγάλματι καινῷ, εἰ δὲ εἰς  τὰ   δεσμὰ καὶ τὸ κῆτος, αὐτοσχεδίῳ
[3, 2]   δὲ χάσμασιν. ἦν δὲ καὶ  τὰ   ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν φοβερώτερα·
[3, 14]   δὲ ἄλλος ἄλλο τι, κἀγὼ  τὰ   ἐμὰ εἶπον. ἐπεὶ οὖν ἅπαντα
[3, 9]   τῶν λῃστῶν τέσσαρες πάντα μὲν  τὰ   ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι καὶ
[3, 18]   ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα  τὰ   ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς Λευκίππης
[3, 19]   θυσίας τὸν τόπον. λέγε δὴ  τὰ   ἐπίλοιπα, Σάτυρε· σὸς γὰρ ἐντεῦθεν
[3, 23]   ἀθρόα κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς δὲ  τὰ   κατὰ Λευκίππην εἶχέ μοι καλῶς,
[3, 10]   ὡς καλά σου τῶν γάμων  τὰ   κοσμήματα· θάλαμος μὲν τὸ δεσμωτήριον,
[3, 22]   αὐτὴν ἐπὶ τὸν βωμόν· καὶ  τὰ   λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν ἤκουσα,
[3, 18]   τινὰ καταλέγειν· ἅμα λέγων περιαιρεῖ  τὰ   μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ τῇ γαστρὶ
[3, 2]   κατεδύετο. ἐῴκει δὲ τῶν κυμάτων  τὰ   μὲν ὄρεσι, τὰ δὲ χάσμασιν.
[3, 10]   ἀτυχημάτων· ἤδη τὸν θρῆνον ὀρχήσομαι.  τὰ   μὲν οὖν ἐμά, κἂν ὑπερβολὴν
[3, 1]   πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα οὖν ἅπαντες εἰς  τὰ   μετέωρα τῆς νηός, ὅπως τὸ
[3, 16]   ἀλλ´ ὅτι σου τῆς γαστρὸς  τὰ   μυστήρια ἐμέρισαν καὶ τὴν ταφὴν
[3, 2]   δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ καὶ  τὰ   ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ
[3, 20]   τις ἐν αὐτοῖς ἦν τῶν  τὰ   Ὁμήρου τῷ στόματι δεικνύντων ἐν
[3, 5]   καὶ ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου  τὰ   παράλια. κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ
[3, 20]   ἔκλαον, δέσποτα, καὶ ὠδυρόμην,  τὰ   περὶ τῆς Λευκίππης πυθόμενος, καὶ
[3, 3]   κυβερνήτης ἀπειπὼν ῥίπτει μὲν  τὰ   πηδάλια ἐκ τῶν χειρῶν, ἀφίησι
[3, 19]   τῆς νεώς. ἦν οὖν μοι  τὰ   πλεῖστα τῶν κτημάτων περὶ ταύτην
[3, 25]   ἐν κάλλει δεύτερος. κεκέρασται μὲν  τὰ   πτερὰ χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ
[3, 10]   ὑπερβολὴν ἔχῃ συμφορᾶς, ἧττον ἀλγῶ,  τὰ   σὰ δέ, Λευκίππη, ποίῳ στόματι
[3, 18]   νῦν, Μενέλαος ἔφη, καὶ  τὰ   σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ τὰ στέρνα
[3, 15]   εἰς τὴν κάτω γαστέρα ῥήγνυσι·  τὰ   σπλάγχνα δὲ εὐθὺς ἐξεπήδησεν,
[3, 21]   γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς μὴ ῥᾳδίως  τὰ   σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ ἐνσκευάσαντες τὴν
[3, 18]   καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ  τὰ   στέρνα συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον ὄψει.
[3, 21]   εἰδεῖεν οἱ λῃσταὶ τὴν τέχνην.  τά   τε γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται τά
[3, 21]   τά τε γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται  τά   τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ προπηδήσεται,
[3, 5]   δέσποτα Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι πρὸς  τὰ   τῆς ναυαγίας σου λείψανα. πολλοὺς
[3, 7]   σκιά, τὰ τῶν φολίδων ἐπάρματα,  τὰ   τῶν αὐχένων κυρτώματα, λοφιὰ
[3, 14]   τὸν ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ  τὰ   τῶν πολεμούντων σχήματα, ὥστε καὶ
[3, 7]   τῶν νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη σκιά,  τὰ   τῶν φολίδων ἐπάρματα, τὰ τῶν
[3, 7]   Περσεὺς ἐγέγραπτο καταβαίνων ἐξ ἀέρος·  κατα   βαίνει δὲ ἐπὶ τὸ θηρίον
[3, 22]   θυσίας λέγειν, λῄσταρχος φθάσας  κατὰ   δαίμονα, Νόμος ἡμῖν ἐστιν, ἔφη,
[3, 6]   τὸν θεὸν) περιῄειμεν τὸν νεών.  κατὰ   δὲ τὸν ὀπισθόδομον ὁρῶμεν εἰκόνα
[3, 13]   προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο,  κατὰ   κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες τὴν φάλαγγα
[3, 23]   κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς δὲ τὰ  κατὰ   Λευκίππην εἶχέ μοι καλῶς,
[3, 25]   τε τῷ στόματι καὶ κοιλαίνει  κατὰ   μέσον, καὶ τὸ ὄρυγμα θήκη
[3, 2]   ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ  κατὰ   μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ σκάφος τῶν
[3, 1]   τὸ δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι  κατὰ   μικρὸν καθέλοιμεν εἰς τὸ ἀντίρροπον.
[3, 14]   τὴν ὧν ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα  κατὰ   μικρὸν τῇ τοῦ πάθους ἀκροάσει
[3, 3]   ἀποβάθρας ἦρχεν· οἱ δὲ εὐθὺς  κατὰ   πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ
[3, 2]   δὲ πολλαὶ πάντοθεν, αἱ μὲν  κατὰ   πρόσωπον, αἱ δὲ κατ´ οὐρὰν
[3, 1]   κάτωθεν ἄνεμος ἐκ τῆς θαλάσσης  κατὰ   πρόσωπον τῆς νηός, καὶ
[3, 5]   ἐγώ τε καὶ Λευκίππη  κατὰ   ῥοῦν ἐφερόμεθα τῆς θαλάσσης·
[3, 12]   αὐτὴν μετέωρον ἀπάγουσιν, ἡμᾶς δὲ  κατὰ   σχολὴν ἦγον δεδεμένους. ~Καὶ ἐπεὶ
[3, 5]   ἐπεκάλυπτε κατόπιν· καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν.  κατὰ   ταὐτὸ καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα·
[3, 25]   τὸ δὲ γένος Αἰθίοψ, μέγεθος  κατὰ   ταῶνα· τῇ χροιᾷ ταὼς ἐν
[3, 2]   ἡμᾶς διαλαμβάνει δεύτερος. ~Σκευοφοροῦντες οὖν  κατὰ   τὴν ναῦν διὰ πάσης ἡμέρας
[3, 7]   τὴν τῶν προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ  κατὰ   τὴν τῶν ἐρίων τῶν πτηνῶν,
[3, 9]   μέλανες δὲ τὴν χροιάν (οὐ  κατὰ   τὴν τῶν Ἰνδῶν τὴν ἄκρατον,
[3, 7]   λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ  κατὰ   τὴν τῶν προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ
[3, 23]   προσεκύνουν ὡς θεόν, καί μου  κατὰ   τὴν ψυχὴν ἀθρόα κατεχεῖτο ἡδονή.
[3, 4]   ἀποπηδᾶν πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν τῆς νεὼς  κατὰ   τῆς θαλάσσης. ταχὺ γὰρ τὴν
[3, 15]   δεδεμένον. εἶτα λαβὼν ξίφος βάπτει  κατὰ   τῆς καρδίας καὶ διελκύσας τὸ
[3, 15]   κόρην Λευκίππην οὖσαν ἐγνώρισα. εἶτα  κατὰ   τῆς κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι
[3, 17]   ξίφος ἄνω ὡς καθήσων ἐμαυτῷ  κατὰ   τῆς σφαγῆς· καὶ ὁρῶ δύο
[3, 9]   εὑρήσειν προσενεχθέντας. ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα  κατά   τινα πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν
[3, 20]   ξίφος Μενέλαος ἔλαθε μεταστρέψας  κατὰ   τὸ τοῦ σιδήρου μέρος, τὸ
[3, 5]   μόνον ὑψούμενον μετέωρον τὸ ξύλον  κατὰ   τὸν αὐχένα τοῦ κύματος καὶ
[3, 21]   ὁρῶντες δοκοῦσι βαπτίζεσθαι τὸν σίδηρον  κατὰ   τοῦ σώματος, δὲ εἰς
[3, 2]   κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα  κατὰ   χώραν μένειν ὑπὸ τοῦ τῆς
[3, 10]   καλά σου τῶν γάμων τὰ  κοσμήματα·   θάλαμος μὲν τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ
[3, 7]   πτηνῶν, οἷον ἀπὸ δένδρων ἕλκουσαι  νήματα   γυναῖκες ὑφαίνουσιν Ἰνδαί. τὸ δὲ
[3, 14]   ἐν ῥυθμῷ τὰ τῶν πολεμούντων  σχήματα,   ὥστε καὶ τὸν στρατηγὸν σφόδρα
[3, 7]   φαινομένη σκιά, τὰ τῶν φολίδων  ἐπάρματα,   τὰ τῶν αὐχένων κυρτώματα,
[3, 21]   τὴν τέχνην. τά τε γὰρ  δέρματα   ἀποκέκρυπται τά τε σπλάγχνα τῇ
[3, 13]   πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ  τραύματα   καὶ σφαγαί. καὶ τὸ μὲν
[3, 18]   καταλέγειν· ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ  μαγγανεύματα   τὰ ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς
[3, 7]   φολίδων ἐπάρματα, τὰ τῶν αὐχένων  κυρτώματα,   λοφιὰ τῶν ἀκανθῶν, οἱ
[3, 21]   τὸν αὐτὸν τρόπον τοὺς ὁρῶντας  ἀπατᾷ·   δοκεῖ γὰρ τοσοῦτον καταβῆναι ἐν
[3, 1]   καὶ μετοικία πάλιν καὶ δρόμος  μετὰ   βοῆς ἐπὶ τὰς ἀρχαίας ἕδρας.
[3, 23]   δὲ Μενέλαος, Οὐκ οἶδα, ἔφη·  μετὰ   γὰρ τὴν ναυαγίαν εὐθὺς εἶδον
[3, 23]   δι´ ἐμὲ φαινόμενον οὐδαμοῦ, τὸν  μετὰ   Λευκίππην ἐμὸν δεσπότην, τοῦτον ἐκ
[3, 5]   καὶ ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν.  μετὰ   μικρὸν δὲ τῆς εὐχῆς τὸ
[3, 15]   καὶ γὰρ ἑωρῶμεν τοὺς λῃστὰς  μετὰ   πλείστης δυνάμεως ἐπὶ θάτερα τῆς
[3, 19]   τοῖς τῆς Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι  μετὰ   τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν ταύτῃ
[3, 25]   δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος καὶ τὰ  ἀπόρρητα   φαίνει τοῦ σώματος καὶ τὸν
[3, 15]   προσώπων τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν ᾠδήν.  εἶτα   ἀπὸ συνθήματος πάντες ἀναχωροῦσι τοῦ
[3, 21]   βαλαντίου, μέτρον ὅσον γαστρὸς ἀνθρωπίνης,  εἶτα   ἐμπλήσαντες θηρείων σπλάγχνων καὶ αἵματος
[3, 15]   δὲ κόρην Λευκίππην οὖσαν ἐγνώρισα.  εἶτα   κατὰ τῆς κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες
[3, 15]   Μαρσύαν ἐκ τοῦ φυτοῦ δεδεμένον.  εἶτα   λαβὼν ξίφος βάπτει κατὰ τῆς
[3, 19]   ἐπεὶ οὖν τῇ ναυαγίᾳ περιεπέσομεν,  εἶτά   με προσέρριψε τὸ κῦμα τοῖς
[3, 13]   ἦν οὐδεὶς ὃς οὐκ ἐπέτυχεν.  εἶτα   οἱ ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν
[3, 5]   γῆς λαβόμενοι τοὺς θεοὺς ἀνευφημοῦμεν·  εἶτα   ὠλοφυρόμεθα τὸν Κλεινίαν καὶ τὸν
[3, 24]   ἕτεροι δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ τὸ  Δέλτα   καὶ τὴν Ἡλίου πόλιν τεταγμένων
[3, 24]   εἰστρέχει τις, λέγων ἀπὸ τοῦ  Δέλτα   πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου καὶ
[3, 2]   γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν, κελευσμὸς ναυτῶν,  πάντα   θρήνων καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ
[3, 9]   καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν τέσσαρες  πάντα   μὲν τὰ ἐν τῇ νηῒ
[3, 2]   ἄλλο τι τῶν εὐτελῶν, ἀλλὰ  πάντα   ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω τῆς νηός·
[3, 8]   νεῦρον κεκύρτωται κατόπιν τὸν ἀγκῶνα.  πάντα   οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ τόξον,
[3, 11]   λέγω οὖν πρὸς τὴν Λευκίππην  πάντα   σιγῶσαν· Τί σιγᾷς, φιλτάτη, καὶ
[3, 14]   τὰ ἐμὰ εἶπον. ἐπεὶ οὖν  ἅπαντα   ἔμαθεν, ἐκέλευσεν ἀκολουθεῖν, αὐτὸς δὲ
[3, 24]   τὸν Μενέλαον τῷ στρατηγῷ καὶ  ἅπαντα   λέγω. δὲ συνήδετο καὶ
[3, 5]   τοῦ ξύλου, Κλειτοφῶν· ἅμα δὲ  λέγοντα   κῦμα ἐπεκάλυπτε κατόπιν· καὶ ἡμεῖς
[3, 13]   καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν  πεντήκοντα   τὸν ἀριθμόν, οἱ μὲν ποδήρεις
[3, 3]   ἔνθα καὶ τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν  ἐφέλκοντα   τὸν κάλων· οἱ δὲ ἐκ
[3, 14]   ἐχομένης. ἔδωκε δέ μοι καὶ  θεράποντα   τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ δὲ
[3, 24]   ὄρνιν αὐτοῖς ἐπιδημῆσαι τὸν ἱερόν,  φέροντα   τοῦ πατρὸς τὴν ταφήν· ἀνάγκη
[3, 16]   στρατηγὸς ἐπεχείρει με παρηγορεῖν ἀνιαρῶς  ἔχοντα.   περὶ δὲ πρώτην νυκτὸς φυλακὴν
[3, 10]   ἔρωτος, χρηστὴ δὲ πρὸς ἐραστὴν  δυστυχοῦντα.   ὡς καλά σου τῶν γάμων
[3, 22]   Νομίζω δέ, ἔφην, ζῆν καὶ  Κλειτοφῶντα.   γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι
[3, 20]   ἐπὶ τὸ στρατόπεδον ἔκλαον,  δέσποτα,   καὶ ὠδυρόμην, τὰ περὶ τῆς
[3, 5]   αὖθις. ἀνοιμώξας οὖν, Ἐλέησον, ἔφην,  δέσποτα   Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι πρὸς τὰ
[3, 22]   ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες  ἕκαστα,   καὶ ὡς μένειν εἴσω τῆς
[3, 2]   ναυτῶν, πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν  ἀνάμεστα.   καὶ κυβερνήτης ἐκέλευε ῥίπτειν
[3, 4]   τὴν ἐφολκίδα. τὸ δὲ σκάφος  ἐκυβίστα   περὶ τοῖς κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει
[3, 19]   νεώς. ἦν οὖν μοι τὰ  πλεῖστα   τῶν κτημάτων περὶ ταύτην τὴν
[3, 9]   Νείλου πλοῦν ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν ἐποιούμεθα,  μάλιστα   μὲν ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι τὴν
[3, 22]   ἔφη, πρωτομύστας τῆς ἱερείας ἄρχεσθαι,  μάλιστα   ὅταν ἄνθρωπον καταθύειν δέῃ. ὥρα
[3, 23]   ἀλλὰ καὶ τὴν ταφήν.  θάλαττα   ἄγνωμον, ἐφθόνησας ἡμῖν ὁλοκλήρου τοῦ
[3, 10]   γὰρ πονοῦν τῆς ψυχῆς  γλῶττα   πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς τῶν
[3, 15]   κατατεμόντες ἅπαντες εἰς μοίρας ἔφαγον.  ταῦτα   δὲ ὁρῶντες οἱ στρατιῶται καὶ
[3, 22]   σῶζε σαυτὴν ἐπὶ τὸ στρατόπεδον.  ταῦτα   εἰπόντες ἐξάγομεν αὐτὴν ἐπὶ τὸν
[3, 17]   πρεπούσας σοι παρ´ ἐμοῦ χοάς.  ~Ταῦτα   εἰπὼν ἀνατείνω τὸ ξίφος ἄνω
[3, 19]   τὸ γένος· φθάνω γάρ σοι  ταῦτα   εἰπὼν ἐπὶ τῆς νεώς. ἦν
[3, 18]   γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν  ταῦτα   ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα
[3, 21]   καὶ ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν ἐπίδειξιν.  ταῦτα   λέγων ἐδεόμην Δία Ξένιον καλῶν
[3, 22]   κόρην ἀθλίαν ἐκ τοσούτου κακοῦ.  ταῦτα   λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν
[3, 11]   ἀπέκτεινας. ἐφθόνησας ἡμῖν ἀλῃστεύτοις ἀποθανεῖν.  ~Ταῦτα   μὲν οὖν ἐθρήνουν ἡσυχῇ, κλαίειν
[3, 18]   γῆς εἰμι καὶ τί ποτε  ταῦτα   ὁρῶ; καὶ Λευκίππη, Παῦσαι,
[3, 18]   Μενέλαον· Οὐκ ἐρεῖς μοι, τί  ταῦτα;   οὐχὶ Λευκίππην ὁρῶ; ταύτην οὐ
[3, 5]   γῇ τὸ κῦμα· καὶ ἦν  ταῦτα   τῆς Αἰγύπτου τὰ παράλια. κατεῖχον
[3, 16]   ἐκ βίας σφαγή, ἀλλ´ ὅτι  ταῦτα   τῶν σῶν ἀτυχημάτων παίγνια, ἀλλ´
[3, 11]   ὑπερβάλλουσι δεινοῖς φεύγει καὶ τὰ  δάκρυα   καὶ προδίδωσι καὶ τοὺς ὀφθαλμούς.
[3, 11]   ταῖς μετρίαις συμφοραῖς ἀφθόνως τὰ  δάκρυα   καταρρεῖ καὶ ἔστι τοῖς πάσχουσιν
[3, 14]   τῆς ἀκροάσεως, ὡς καὶ αὐτὸν  δάκρυα   προαγαγεῖν· πλέον δὲ ποιεῖν εἴχομεν
[3, 8]   ἐς τὴν τοῦ Προμηθέως γαστέρα  τρυφᾷ·   ἕστηκε γὰρ αὐτὴν ἀνοίγων, ἤδη
[3, 15]   τὸ κακὸν ἐνεβρόντησέ με. καὶ  τάχα   τῆς Νιόβης μῦθος οὐκ
[3, 9]   τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ  τάχα   τοὺς φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας. ἐπεὶ
[3, 15]   διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ ἐπεχείρει τὴν  διώρυχα   χῶσαι, ἥτις ἦν ἐμποδών. καὶ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 24/03/2006