Livre, Chapitre |
[3, 18] |
οὐ
κρατῶ
καὶ
ἀκούω
λαλούσης;
|
ἃ |
οὖν
χθὲς
ἐθεασάμην,
τίνα
ἦν; |
[3, 15] |
τὰ
σπλάγχνα
δὲ
εὐθὺς
ἐξεπήδησεν,
|
ἃ |
ταῖς
χερσὶν
ἐξελκύσαντες
ἐπιτιθέασι
τῷ |
[3, 13] |
ἀνοίγουσι
μὲν
οἱ
στρατιῶται
τὴν
|
φάλαγγα, |
ἐκθέουσι
δὲ
ἀπὸ
τῶν
ὅπλων |
[3, 13] |
συνελθόντες
διακόπτομέν
τε
αὐτῶν
τὴν
|
φάλαγγα |
καὶ
ἐπὶ
τοὺς
ἐναντίους
ἐκτρέχομεν. |
[3, 13] |
κατὰ
κέρας
ἑκάτερον
ἐκτείναντες
τὴν
|
φάλαγγα |
περιΐππευον
αὐτοὺς
κύκλῳ,
καὶ
ἐν |
[3, 22] |
ναυαγίας.
~Ὁ
δὲ
χρηστὸς
οὗτος,
|
Μέγα |
μέν,
ἔφη,
τὸ
ἔργον,
ἀλλ´ |
[3, 6] |
ὁ
γραφεύς·
ἡ
δὲ
εἰκὼν
|
Ἀνδρομέδα |
καὶ
Προμηθεύς,
δεσμῶται
μὲν
ἄμφω |
[3, 4] |
τῆς
θαλάσσης.
ταχὺ
γὰρ
τὴν
|
ἐφολκίδα |
ἀπολύσαντες
οἱ
ναῦται,
πελέκει
κόψαντες |
[3, 4] |
τοῦ
κάλω
καὶ
ἐφέλκεται
τὴν
|
ἐφολκίδα· |
καὶ
ἦν
ἐγγὺς
ἤδη
τοῦ |
[3, 3] |
θαλάσσῃ
καὶ
εὐτρεπίζει
ἤδη
τὴν
|
ἐφολκίδα |
καὶ
τοῖς
ναύταις
ἐμβαίνειν
κελεύσας |
[3, 4] |
τῆς
νηὸς
ἐπειρῶντο
καταδῦναι
τὴν
|
ἐφολκίδα. |
τὸ
δὲ
σκάφος
ἐκυβίστα
περὶ |
[3, 3] |
κάλων
ἔκοπτον,
ὃς
συνέδει
τὴν
|
ἐφολκίδα |
τῷ
σκάφει·
τῶν
δὲ
πλωτήρων |
[3, 23] |
λαβόμενον,
ὅποι
δὲ
κεχώρηκεν
οὐκ
|
οἶδα. |
ἀνεκώκυσα
οὖν
ἐν
μέσῃ
τῇ |
[3, 23] |
γέγονεν;
ὁ
δὲ
Μενέλαος,
Οὐκ
|
οἶδα, |
ἔφη·
μετὰ
γὰρ
τὴν
ναυαγίαν |
[3, 20] |
καὶ
ὁρῶμεν
χλαμύδα
καὶ
ὁρῶμεν
|
χλαμύδα |
καὶ
ξίφος,
τὴν
μὲν
κώπην |
[3, 20] |
ἀνοίγει
τὴν
κίστην,
καὶ
ὁρῶμεν
|
χλαμύδα |
καὶ
ὁρῶμεν
χλαμύδα
καὶ
ξίφος, |
[3, 9] |
ἐπιοῦσαν
ἄξοντες
ἡμᾶς
εἰς
τὸν
|
βασιλέα· |
τούτῳ
γὰρ
ἐκάλουν
τῷ
ὀνόματι |
[3, 8] |
ἕλκος,
πῇ
δὲ
εἰς
τὸν
|
Ἡρακλέα |
βλέπει,
καὶ
θέλει
μὲν
αὐτὸν |
[3, 2] |
καὶ
κυμάτων.
ἡμεῖς
δὲ
οὐκ
|
ἐδυνάμεθα |
κατὰ
χώραν
μένειν
ὑπὸ
τοῦ |
[3, 22] |
τρόπον
καθ´
ἑαυτοὺς
καὶ
θαρρεῖν
|
παρεκελευσάμεθα, |
διεξελθόντες
ἕκαστα,
καὶ
ὡς
μένειν |
[3, 10] |
~Ἐπεὶ
οὖν
νὺξ
ἐγένετο
καὶ
|
ἐκείμεθα |
ὡς
ἦμεν
δεδεμένοι
καὶ
ἐκάθευδον |
[3, 1] |
περιτραπήσεσθαι
καθάπαξ
ἐμπίπτοντος
τοῦ
πνεύματος.
|
μετεσκευαζόμεθα |
οὖν
ἅπαντες
εἰς
τὰ
μετέωρα |
[3, 9] |
φίλους
εὑρήσειν
προσενεχθέντας.
ἐπεὶ
δὲ
|
ἐγενόμεθα |
κατά
τινα
πόλιν,
ἐξαίφνης
βοῆς |
[3, 5] |
καὶ
ἡ
Λευκίππη
κατὰ
ῥοῦν
|
ἐφερόμεθα |
τῆς
θαλάσσης·
ὁ
δὲ
Μενέλαος |
[3, 5] |
λαβόμενοι
τοὺς
θεοὺς
ἀνευφημοῦμεν·
εἶτα
|
ὠλοφυρόμεθα |
τὸν
Κλεινίαν
καὶ
τὸν
Σάτυρον, |
[3, 22] |
μυηθῆναι.
Καὶ
μάλα,
οὗτος
ἔφη,
|
προθυμησόμεθα |
μηδενὸς
ὑμῶν
χείρους
γενέσθαι.
στεῖλαι |
[3, 21] |
ἂν
θέλῃς
χρηστὸς
γενέσθαι,
συναγωνίσεται.
|
δυνησόμεθα |
γὰρ
καὶ
τὴν
κόρην
σῶσαι |
[3, 9] |
τοῦ
Νείλου
πλοῦν
ἐπ´
Ἀλεξάνδρειαν
|
ἐποιούμεθα, |
μάλιστα
μὲν
ἐκεῖ
διεγνωκότες
ποιήσασθαι |
[3, 4] |
τὸν
κάλων,
τὸν
πλοῦν
εἶχον
|
ἔνθα |
αὐτοὺς
ἦγε
τὸ
πνεῦμα·
οἱ |
[3, 3] |
δὲ
εὐθὺς
κατὰ
πόδας
ἐξήλλοντο.
|
ἔνθα |
δὴ
καὶ
τὰ
δεινὰ
ἦν, |
[3, 4] |
τοὺς
τῆς
φιλίας
λύουσι
νόμους.
|
~Ἔνθα |
δή
τις
ἀπὸ
τῆς
νεὼς |
[3, 3] |
δὲ
πλωτήρων
ἕκαστος
ἔσπευδε
μεταπηδᾶν
|
ἔνθα |
καὶ
τὸν
κυβερνήτην
ἑωράκεσαν
ἐφέλκοντα |
[3, 5] |
περιέσωσεν
ἡμῖν
τῆς
πρῴρας
μέρος,
|
ἔνθα |
περικαθίσαντες
ἐγώ
τε
καὶ
ἡ |
[3, 8] |
ἐνήρμοσται
τῷ
τόξῳ
βέλος,
τῇ
|
λαιᾷ |
προβέβληται
τὸ
κέρας
ὠθῶν,
ἐπὶ |
[3, 7] |
ὑπῃνίττετο
τὴν
Ἄϊδος
κυνέην.
τῇ
|
λαιᾷ |
τὴν
τῆς
Γοργοῦς
κεφαλὴν
κρατεῖ |
[3, 7] |
γραφῇ.
ὅπλον
μὲν
τοῦτο
τῇ
|
λαιᾷ |
τῷ
Περσεῖ·
ὥπλισται
δὲ
καὶ |
[3, 17] |
ὁρῶ
δύο
τινὰς
ἐξ
ἐναντίας
|
(σεληναία |
δὲ
ἦν)
σπουδῇ
θέοντας.
ἐπέσχον |
[3, 5] |
τὸν
Κλεινίαν
ἑωρῶμεν
περινηχόμενον
τῇ
|
κεραίᾳ |
καὶ
ταύτην
ἠκούσαμεν
αὐτοῦ
τὴν |
[3, 20] |
ἀγαθὸς
ἡμῖν
συνήργησεν.
ἐτύχομεν
τῇ
|
προτεραίᾳ
|
τῆς
θυσίας
ἡμέρᾳ
καθεζόμενοι
πρὸς |
[3, 15] |
τὸν
ἐπιμελησόμενον
Αἰγύπτιον.
~Τῇ
δὲ
|
ὑστεραίᾳ |
πρὸς
τὴν
διάβασιν
παρεσκευάζετο
καὶ |
[3, 1] |
θάτερα
συνάγοντες
ἄνω
τοῦ
κέρως
|
βίᾳ |
(τὸ
γὰρ
πνεῦμα
σφοδρότερον
ἐμπεσὸν |
[3, 19] |
αὐτῆς
γνώριμοι.
ἐπεὶ
οὖν
τῇ
|
ναυαγίᾳ |
περιεπέσομεν,
εἶτά
με
προσέρριψε
τὸ |
[3, 21] |
τὴν
ἐπίδειξιν.
ταῦτα
λέγων
ἐδεόμην
|
Δία |
Ξένιον
καλῶν
καὶ
κοινῆς
ἀναμιμνήσκων |
[3, 2] |
~Σκευοφοροῦντες
οὖν
κατὰ
τὴν
ναῦν
|
διὰ |
πάσης
ἡμέρας
δόλιχόν
τινα
τοῦτον |
[3, 21] |
χρήσιμος·
ποδήρει
γὰρ
αὐτὴν
ἐσταλμένην
|
διὰ |
ταύτης
ἀνατμηθῆναι
μέσην
τῆς
ἐσθῆτος |
[3, 9] |
ὀλίγον
χρυσίον,
ὅπερ
ἐτύχομεν
ἐζωσμένοι)
|
διὰ |
τοῦ
Νείλου
πλοῦν
ἐπ´
Ἀλεξάνδρειαν |
[3, 6] |
καὶ
Προμηθεύς,
δεσμῶται
μὲν
ἄμφω
|
(διὰ |
τοῦτο
γὰρ
αὐτούς,
οἶμαι,
εἰς |
[3, 17] |
οὖν
ὁ
Μενέλαος·
Ἀλλ´
εἰ
|
διὰ |
τοῦτο
θέλεις
ἀποθανεῖν,
ὥρα
σοι |
[3, 4] |
ἐκτείνει
τὸν
φόβον,
ὡς
καὶ
|
διὰ |
τούτων
θάνατον
δυστυχεῖν
πλείονα·
ὅσον |
[3, 2] |
ἐπὶ
τὴν
ναῦν
ἡ
θάλασσα
|
διὰ |
τῶν
γέρρων
ἐκυλίετο
καὶ
ἐκάλυπτε |
[3, 15] |
παθοῦσα
ἐπὶ
τῇ
τῶν
παίδων
|
ἀπωλείᾳ |
δόξαν
παρέσχεν
ἐκ
τῆς
ἀκινησίας |
[3, 1] |
τέως
εἰς
κῦμα
κλιθέντος
ἀναθορόντος
|
ὀξείᾳ |
ῥοπῇ,
θατέρου
δέ,
ᾗ
ᾐώρητο, |
[3, 25] |
πλανᾶται
τὴν
Ἡλίου·
ὄρνιθος
αὕτη
|
μετοικία |
νεκροῦ.
ἕστηκεν
οὖν
ἐπὶ
μετεώρου |
[3, 1] |
μέγας
ἐκ
τῆς
νηός,
καὶ
|
μετοικία |
πάλιν
καὶ
δρόμος
μετὰ
βοῆς |
[3, 7] |
ἡ
τῶν
νώτων
ἐγέγραπτο
φαινομένη
|
σκιά, |
τὰ
τῶν
φολίδων
ἐπάρματα,
τὰ |
[3, 3] |
κυβερνήτης
ἀπειπὼν
ῥίπτει
μὲν
τὰ
|
πηδάλια |
ἐκ
τῶν
χειρῶν,
ἀφίησι
δὲ |
[3, 5] |
ἦν
ταῦτα
τῆς
Αἰγύπτου
τὰ
|
παράλια. |
κατεῖχον
δὲ
τότε
λῃσταὶ
πᾶσαν |
[3, 16] |
ἀνατείνω
τὸ
ξίφος,
Λευκίππη,
λέγων,
|
ἀθλία |
καὶ
πάντων
ἀνθρώπων
δυστυχεστάτη,
οὐ |
[3, 10] |
ἡ
γῆ,
ὅρμοι
δὲ
καὶ
|
ψέλλια |
κάλοι
καὶ
βρόχος,
καί
σοι |
[3, 5] |
γενέσθαι,
εἷς
ἡμᾶς
ἰχθὺς
ἀναλωσάτω,
|
μία |
γαστὴρ
χωρησάτω,
ἵνα
καὶ
ἐν |
[3, 7] |
δὲ
καμπτόμενον
δρέπανον
γίνεται,
ἵνα
|
μιᾷ
|
πληγῇ
τὸ
μὲν
ἐρείδῃ
τὴν |
[3, 16] |
ὅτι
ταῦτα
τῶν
σῶν
ἀτυχημάτων
|
παίγνια, |
ἀλλ´
ὅτι
καθάρσιον
γέγονας
ἀκαθάρτων |
[3, 18] |
γὰρ
ἐκεῖνά
ἐστιν
ἢ
ταῦτα
|
ἐνύπνια. |
ἀλλ´
ἰδοὺ
καὶ
φίλημα
ἀληθινὸν |
[3, 8] |
τὸ
τόξον,
τὸ
νεῦρον,
ἡ
|
δεξιά. |
συνάγεται
μὲν
ὑπὸ
τοῦ
νεύρου |
[3, 20] |
δὲ
λῃστῶν
τινες
ναῦν
ἰδόντες
|
ἀγνοίᾳ |
πλανηθεῖσαν,
ὥρμησαν
ἐπ´
αὐτήν.
οἱ |
[3, 10] |
ἡμεροῖ
τὸ
θυμούμενον.
νῦν
δὲ
|
ποίᾳ |
μὲν
φωνῇ
δεηθῶμεν;
τίνας
δὲ |
[3, 25] |
Αἰθίοψ,
μέγεθος
κατὰ
ταῶνα·
τῇ
|
χροιᾷ |
ταὼς
ἐν
κάλλει
δεύτερος.
κεκέρασται |
[3, 10] |
χάριν
ὡμολογήσαμεν.
μέμφομαί
σου
τῇ
|
φιλανθρωπίᾳ· |
χρηστοτέρα
γέγονας
πρὸς
οὓς
ἀπέκτεινας, |
[3, 11] |
τοῖς
πάσχουσιν
εἰς
τοὺς
κολάζοντας
|
ἱκετηρία, |
καὶ
τοὺς
ἀλγοῦντας,
ὥσπερ
ἀπὸ |
[3, 16] |
ὅτι
σου
τῆς
γαστρὸς
τὰ
|
μυστήρια |
ἐμέρισαν
καὶ
τὴν
ταφὴν
κακοδαίμονι |
[3, 16] |
βωμοῦ
δᾳδουχίας·
ὢ
τροφῶν
καινὰ
|
μυστήρια. |
καὶ
ἐπὶ
τοιούτοις
θύμασιν
ἔβλεπον |
[3, 2] |
χάσμασιν.
ἦν
δὲ
καὶ
τὰ
|
ἐγκάρσια |
τῶν
κυμάτων
ἑκατέρωθεν
φοβερώτερα·
ἀναβαίνουσα |
[3, 7] |
τὰ
τῶν
αὐχένων
κυρτώματα,
ἡ
|
λοφιὰ |
τῶν
ἀκανθῶν,
οἱ
τῆς
οὐρᾶς |
[3, 14] |
τὸν
ἔλεον
συλλέγει.
οὕτω
γοῦν
|
διέθηκα |
τὸν
στρατηγὸν
ἐκ
τῆς
ἀκροάσεως, |
[3, 20] |
ἀναχωρήσας
ποι
παρόντος
ἅμα
κἀμοῦ
|
(προσεδόκα |
γάρ
τι
σπουδαῖον
ἔνδον
εἶναι) |
[3, 10] |
δὲ
πρὸς
ἐραστὴν
δυστυχοῦντα.
ὡς
|
καλά |
σου
τῶν
γάμων
τὰ
κοσμήματα· |
[3, 20] |
οὖν
τοὺς
πρώτους
ἐπελθόντας
καὶ
|
μάλα |
ἐρρωμένως
ἀντετάξαντο·
πλειόνων
δὲ
ἐπιπλευσάντων |
[3, 22] |
οἰκέτην
ἅμα
σοὶ
μυηθῆναι.
Καὶ
|
μάλα, |
οὗτος
ἔφη,
προθυμησόμεθα
μηδενὸς
ὑμῶν |
[3, 23] |
μὴ
τὴν
ψυχὴν
μόνον
ἀπολέσῃ,
|
ἀλλὰ |
καὶ
τὴν
ταφήν.
Ὦ
θάλαττα |
[3, 15] |
Νιόβης
μῦθος
οὐκ
ἦν
ψευδής,
|
ἀλλὰ
|
κἀκείνη
τοιοῦτόν
τι
παθοῦσα
ἐπὶ |
[3, 7] |
κατὰ
τὴν
τῶν
προβατείων
τριχῶν,
|
ἀλλὰ |
κατὰ
τὴν
τῶν
ἐρίων
τῶν |
[3, 16] |
καὶ
οὐκ
ἐσβέσθη
τὸ
πῦρ,
|
ἀλλὰ |
μιαινόμενον
ἠνείχετο
καὶ
ἀνέφερε
τοῖς |
[3, 18] |
κἀκεῖνο
τὸ
τῆς
Λευκίππης
γλυκύ.
|
Ἀλλὰ |
νῦν,
ὁ
Μενέλαος
ἔφη,
καὶ |
[3, 2] |
πρὸς
ἄλλο
τι
τῶν
εὐτελῶν,
|
ἀλλὰ |
πάντα
ὁμοίως
ἠκοντίζομεν
ἔξω
τῆς |
[3, 13] |
καὶ
τομὰς
ὡς
ἀπὸ
βέλους.
|
ἀλλὰ |
ταῖς
γε
ἀσπίσιν
ἐκδεχόμενοι
τοὺς |
[3, 3] |
αἰδοῦς
οὐκ
ἔτι
θεσμὸς
ἦν,
|
ἀλλὰ |
τὸ
οἰκεῖον
ἕκαστος
σκοπῶν
ἀσφαλὲς |
[3, 8] |
αὐτὴν
ἀνοίγων,
ἤδη
μὲν
ἀνεῳγμένην,
|
ἀλλὰ |
τὸ
ῥάμφος
ἐς
τὸ
ὄρυγμα
|
[3, 5] |
ταὐτὸ
καὶ
ἡμῖν
ἐπεφέρετο
κῦμα·
|
ἀλλὰ |
τύχῃ
τινὶ
πλησίον
γενόμενον
ἡμῶν |
[3, 14] |
ἔμαθεν,
ἐκέλευσεν
ἀκολουθεῖν,
αὐτὸς
δὲ
|
ὅπλα |
δώσειν
ὑπέσχετο.
διεγνώκει
γὰρ
ἀναμείνας |
[3, 2] |
ἐτετρίγεσαν·
ἐφόβει
δὲ
καὶ
τὰ
|
ξύλα
|
τῆς
νεὼς
ῥηγνύμενα,
μὴ
κατὰ |
[3, 20] |
λόγος.
~Καὶ
ὁ
Σάτυρος
λέγει·
|
Ἅμα |
δὲ
βιαζόμενος
ἐπὶ
τὸ
στρατόπεδον |
[3, 17] |
μοι,
Λευκίππη,
μαρτύρησον,
εἰ
ζῇς.
|
ἅμα |
δὲ
εἶπε
καὶ
δίς
που |
[3, 5] |
βοήν·
Ἔχου
τοῦ
ξύλου,
Κλειτοφῶν·
|
ἅμα |
δὲ
λέγοντα
κῦμα
ἐπεκάλυπτε
κατόπιν· |
[3, 24] |
πρᾶγμα
οὐκ
ἔλαθε
τοὺς
πολλούς.
|
~Ἅμα |
δὲ
τῇ
ἕῳ
ἄγω
τὸν |
[3, 22] |
παρ´
αὐτῷ
ἡ
χάρις
καὶ
|
ἅμα |
ἐλεῆσαι
κόρην
ἀθλίαν
ἐκ
τοσούτου |
[3, 13] |
ἕκαστος
καὶ
ξίφος,
καὶ
ἀκοντίζουσιν
|
ἅμα, |
καὶ
ἦν
οὐδεὶς
ὃς
οὐκ |
[3, 8] |
δὲ
Προμηθεὺς
μεστός
ἐστιν
ἐλπίδος
|
ἅμα |
καὶ
φόβου·
πῇ
μὲν
γὰρ |
[3, 20] |
ἀναιρεῖται.
καὶ
ἀναχωρήσας
ποι
παρόντος
|
ἅμα |
κἀμοῦ
(προσεδόκα
γάρ
τι
σπουδαῖον |
[3, 24] |
τεταγμένων
ἐπὶ
τοὺς
βαρβάρους.
καὶ
|
ἅμα |
λέγοντος
αὐτοῦ
παῖς
εἰστρέχει
τις, |
[3, 18] |
τερατεύεσθαι
καὶ
λόγον
τινὰ
καταλέγειν·
|
ἅμα |
λέγων
περιαιρεῖ
τὰ
μαγγανεύματα
τὰ |
[3, 9] |
ὡς
ἐπαναπλεύσων
εἰς
τοὐπίσω.
καὶ
|
ἅμα |
πλήρης
ἦν
ἡ
γῆ
φοβερῶν |
[3, 22] |
δὲ
καὶ
τὸν
σὸν
οἰκέτην
|
ἅμα |
σοὶ
μυηθῆναι.
Καὶ
μάλα,
οὗτος
|
[3, 13] |
τὸ
πονοῦν
τῶν
λῃστῶν
μέρος,
|
ἅμα |
συνελθόντες
διακόπτομέν
τε
αὐτῶν
τὴν |
[3, 17] |
εἶναι
δοκῶν.
ὁ
δὲ
ἤνοιγεν
|
ἅμα |
τὴν
σορὸν
καὶ
ἡ
Λευκίππη |
[3, 3] |
οἱ
δὲ
σκυτάλαις
καὶ
κώπαις
|
ἅμα |
τῷ
πηδήματι
τὰς
πληγὰς
κατεφέροντο· |
[3, 7] |
τῇ
σκέπῃ·
καὶ
ἔοικε
τὸ
|
θέαμα, |
εἰ
μὲν
εἰς
τὸ
κάλλος |
[3, 17] |
ἡ
Λευκίππη
κάτωθεν
ἀνέβαινε,
φοβερὸν
|
θέαμα, |
ὦ
θεοί,
καὶ
φρικωδέστατον.
ἀνέῳκτο |
[3, 7] |
τομήν.
τὸ
μὲν
τῆς
Ἀνδρομέδας
|
δρᾶμα |
τοῦτο.
~Ἑξῆς
δὲ
τὸ
τοῦ |
[3, 14] |
καὶ
παρὰ
τὸ
δεῖπνον
ἐπυνθάνετο
|
τἀμὰ |
καὶ
ἀκούων
ἠλέει.
συμπαθὴς
δέ |
[3, 23] |
τῆς
νυκτὸς
διετρίψαμεν·
καὶ
τὸ
|
πρᾶγμα |
οὐκ
ἔλαθε
τοὺς
πολλούς.
~Ἅμα |
[3, 25] |
κοιλαίνει
κατὰ
μέσον,
καὶ
τὸ
|
ὄρυγμα |
θήκη
γίνεται
τῷ
νεκρῷ.
ἐνθεὶς |
[3, 8] |
ἀλλὰ
τὸ
ῥάμφος
ἐς
τὸ
|
ὄρυγμα
|
κεῖται,
καὶ
ἔοικεν
ἐπορύττειν
τὸ |
[3, 7] |
ἡ
πέτρα·
θέλει
δὲ
τὸ
|
ὄρυγμα |
λέγειν
ὅτι
μή
τις
αὐτὸ |
[3, 8] |
ὅσον
ἀνέῳξεν
ὁ
γραφεὺς
τὸ
|
διόρυγμα |
τοῦ
τραύματος·
ἐρείδει
τῷ
μηρῷ |
[3, 14] |
ἄλλος
ἄλλο
τι,
κἀγὼ
τὰ
|
ἐμὰ |
εἶπον.
ἐπεὶ
οὖν
ἅπαντα
ἔμαθεν, |
[3, 10] |
θρῆνον
ὀρχήσομαι.
τὰ
μὲν
οὖν
|
ἐμά, |
κἂν
ὑπερβολὴν
ἔχῃ
συμφορᾶς,
ἧττον |
[3, 7] |
τὸ
ὠχρὸν
τέλεον
ἀφοίνικτον
ἦν,
|
ἠρέμα |
δὲ
τῷ
ἐρεύθει
βέβαπται,
οὔτε |
[3, 13] |
ἐν
ταὐτῷ
τὸ
τραῦμα,
καὶ
|
οἴδημα |
ὡς
ἀπὸ
λίθου,
καὶ
τομὰς |
[3, 18] |
ταῦτα
ἐνύπνια.
ἀλλ´
ἰδοὺ
καὶ
|
φίλημα |
ἀληθινὸν
καὶ
ζῶν,
ὡς
κἀκεῖνο |
[3, 4] |
κατέδυσεν
αὐτῆς.
ὁπόσοι
μὲν
οὖν
|
παραχρῆμα |
τῆς
ἅλμης
πιόντες
κατεσχέθησαν,
οὗτοι |
[3, 21] |
ὡς
ὅτι
ῥαδινώτατον
συρράψωμεν
εἰς
|
σχῆμα |
βαλαντίου,
μέτρον
ὅσον
γαστρὸς
ἀνθρωπίνης, |
[3, 8] |
δακτύλους
ἀποξύνεται.
τὸ
δὲ
ἄλλο
|
σχῆμα |
δείκνυσι
τὸν
πόνον·
κεκύρτωται
τὰς |
[3, 15] |
εἰκός,
ᾠδὴν
Αἰγυπτίαν·
τὸ
γὰρ
|
σχῆμα |
τοῦ
στόματος
καὶ
τῶν
προσώπων
|
[3, 6] |
ἐν
τῷ
Πηλουσίῳ
Διὸς
ἱερὸν
|
ἄγαλμα |
Κασίου.
τὸ
δὲ
ἄγαλμα
νεανίσκος, |
[3, 6] |
ἱερὸν
ἄγαλμα
Κασίου.
τὸ
δὲ
|
ἄγαλμα |
νεανίσκος,
Ἀπόλλωνι
μᾶλλον
ἐοικώς·
οὕτω |
[3, 25] |
ἐμφερής,
εὐειδὴς
τὴν
θέαν,
ἀκτῖσι
|
κομᾷ, |
καὶ
εἰσὶν
αὗται
πτερῶν
ἀνατολαί. |
[3, 12] |
κόμην
ἔχων
πολλὴν
καὶ
ἀγρίαν.
|
ἐκόμα
|
δὲ
καὶ
ὁ
ἵππος·
γυμνὸς |
[3, 25] |
ταφήν;
Φοῖνιξ
μὲν
ὁ
ὄρνις
|
ὄνομα, |
τὸ
δὲ
γένος
Αἰθίοψ,
μέγεθος |
[3, 21] |
λαθεῖν.
ἄκουσον
δὲ
ποίῳ
τρόπῳ.
|
δέρμα |
προβάτου
λαβόντες
ὡς
ὅτι
ῥαδινώτατον |
[3, 7] |
χιτών,
λευκὸς
ὁ
χιτών·
τὸ
|
ὕφασμα |
λεπτόν,
ἀραχνίων
ἐοικὸς
πλοκῇ,
οὐ |
[3, 25] |
τῇ
σορῷ
καὶ
κλείσας
τὸ
|
χάσμα |
γηΐνῳ
χώματι,
ἐπὶ
τὸν
Νεῖλον |
[3, 13] |
ὡς
δὲ
εἶδον
γυμνοὺς
καὶ
|
δεσμὰ |
ἔχοντας,
ὑπονοήσαντες
τὴν
ἀλήθειαν
δέχονται |
[3, 19] |
λῃστῶν
τινες
γνωρίσαντες
λύουσι
τὰ
|
δεσμὰ
|
θαρρεῖν
τε
ἐκέλευον
καὶ
συμπονεῖν |
[3, 7] |
καινῷ,
εἰ
δὲ
εἰς
τὰ
|
δεσμὰ |
καὶ
τὸ
κῆτος,
αὐτοσχεδίῳ
τάφῳ. |
[3, 8] |
κεῖται,
καὶ
ἔοικεν
ἐπορύττειν
τὸ
|
τραῦμα |
καὶ
ζητεῖν
τὸ
ἧπαρ·
τὸ |
[3, 13] |
διπλοῦν
ποιεῖ
ἐν
ταὐτῷ
τὸ
|
τραῦμα, |
καὶ
οἴδημα
ὡς
ἀπὸ
λίθου, |
[3, 11] |
καὶ
χαλεπώτερον
αὐτῆς
ποιεῖ
τὸ
|
τραῦμα. |
λέγω
οὖν
πρὸς
τὴν
Λευκίππην |
[3, 1] |
καθελεῖν·
αἰφνίδιον
δὲ
μεταλλάττεται
τὸ
|
πνεῦμα |
ἐπὶ
θάτερα
τῆς
νηὸς
καὶ |
[3, 1] |
οὔριον
εἶναι
τῇ
περιαγωγῇ
τὸ
|
πνεῦμα. |
κλίνεται
δὴ
κοῖλον
τοιχίσαν
τὸ |
[3, 4] |
εἶχον
ἔνθα
αὐτοὺς
ἦγε
τὸ
|
πνεῦμα· |
οἱ
δὲ
ἐπὶ
τῆς
νηὸς
|
[3, 2] |
ἐρρόχθει
τὸ
κῦμα,
ἐπάφλαζε
τὸ
|
πνεῦμα, |
ὀλολυγμὸς
γυναικῶν,
ἀλαλαγμὸς
ἀνδρῶν,
κελευσμὸς |
[3, 1] |
τοῦ
κέρως
βίᾳ
(τὸ
γὰρ
|
πνεῦμα |
σφοδρότερον
ἐμπεσὸν
ἀνθέλκειν
οὐκ
ἐπέτρεπε) |
[3, 2] |
πᾶν
τὸ
σκάφος.
τὸ
γὰρ
|
κῦμα |
αἰρόμενον
ὑψοῦ,
ψαῦον
αὐτῶν
τῶν |
[3, 5] |
κατὰ
ταὐτὸ
καὶ
ἡμῖν
ἐπεφέρετο
|
κῦμα· |
ἀλλὰ
τύχῃ
τινὶ
πλησίον
γενόμενον |
[3, 2] |
πάντων
ἐγίνετο
βοή·
ἐρρόχθει
τὸ
|
κῦμα, |
ἐπάφλαζε
τὸ
πνεῦμα,
ὀλολυγμὸς
γυναικῶν, |
[3, 5] |
ξύλου,
Κλειτοφῶν·
ἅμα
δὲ
λέγοντα
|
κῦμα |
ἐπεκάλυπτε
κατόπιν·
καὶ
ἡμεῖς
ἐκωκύσαμεν. |
[3, 5] |
θᾶττον
προσάγει
τῇ
γῇ
τὸ
|
κῦμα· |
καὶ
ἦν
ταῦτα
τῆς
Αἰγύπτου |
[3, 5] |
ἡμῶν
τὴν
τελευτήν.
ἓν
ἡμᾶς
|
κῦμα |
καλυψάτω.
εἰ
δὲ
καὶ
θηρίων |
[3, 1] |
σκάφος,
τοῦ
μὲν
τέως
εἰς
|
κῦμα |
κλιθέντος
ἀναθορόντος
ὀξείᾳ
ῥοπῇ,
θατέρου |
[3, 19] |
περιεπέσομεν,
εἶτά
με
προσέρριψε
τὸ
|
κῦμα |
τοῖς
τῆς
Αἰγύπτου
παραλίοις,
λαμβάνομαι |
[3, 15] |
σῶμα
ἐνθέντες
τῇ
σορῷ
καταλείπουσι,
|
πῶμα |
ἐπ´
αὐτῆς
ἐπιθέντες,
τὸν
δὲ |
[3, 15] |
γε
ᾤμην,
τὸ
ἔργον,
τὸ
|
σῶμα |
ἐνθέντες
τῇ
σορῷ
καταλείπουσι,
πῶμα |
[3, 9] |
κεφαλάς,
λεπτοὶ
τοὺς
πόδας,
τὸ
|
σῶμα |
παχεῖς·
ἐβαρβάριζον
δὲ
πάντες.
καὶ |
[3, 19] |
ἀπογεύσασθαι
τυθείσης,
τὸ
δὲ
λοιτὸν
|
σῶμα |
σορῷ
παραδόντας
ἀναχωρεῖν,
ὡς
ἂν |
[3, 16] |
καὶ
σορῷ.
καὶ
τὸ
μὲν
|
σῶμα |
ταύτῃ
κατατέθειται,
τὰ
δὲ
σπλάγχνα |
[3, 5] |
πρὸς
τὰ
τῆς
ναυαγίας
σου
|
λείψανα. |
πολλοὺς
ἤδη
τῷ
φόβῳ
θανάτους |
[3, 11] |
σὺν
αὑτῇ
κάτω·
τὰ
δὲ
|
ἐκτρεπόμενα |
τῆς
ἐπὶ
τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ὁδοῦ |
[3, 2] |
καὶ
τὰ
ξύλα
τῆς
νεὼς
|
ῥηγνύμενα, |
μὴ
κατὰ
μικρὸν
ἀνοιχθείη
τὸ |
[3, 5] |
μετέωρον
τὸ
ξύλον
κατὰ
τὸν
|
αὐχένα |
τοῦ
κύματος
καὶ
τὸν
Κλεινίαν |
[3, 10] |
ἐλέους
τύχωμεν.
λῃστὴν
μὲν
γὰρ
|
Ἕλληνα |
καὶ
φωνὴ
κατέκλασε
καὶ
δέησις |
[3, 5] |
ἰχθὺς
ἀναλωσάτω,
μία
γαστὴρ
χωρησάτω,
|
ἵνα |
καὶ
ἐν
ἰχθύσι
κοινῇ
ταφῶμεν. |
[3, 23] |
ἐκ
πάντων
κατέσχεν
ἡ
θάλασσα,
|
ἵνα |
μὴ
τὴν
ψυχὴν
μόνον
ἀπολέσῃ, |
[3, 10] |
καὶ
παραδεδώκατε
ἡμᾶς
λῃσταῖς
Αἰγυπτίοις,
|
ἵνα |
μηδὲ
ἐλέους
τύχωμεν.
λῃστὴν
μὲν |
[3, 7] |
τὸ
δὲ
καμπτόμενον
δρέπανον
γίνεται,
|
ἵνα |
μιᾷ
πληγῇ
τὸ
μὲν
ἐρείδῃ |
[3, 16] |
ἐπὶ
βωμοῦ
δᾳδουχίας·
ὢ
τροφῶν
|
καινὰ |
μυστήρια.
καὶ
ἐπὶ
τοιούτοις
θύμασιν |
[3, 3] |
ἐξήλλοντο.
ἔνθα
δὴ
καὶ
τὰ
|
δεινὰ |
ἦν,
καὶ
ἦν
μάχη
χειροποίητος. |
[3, 18] |
ἐθεασάμην,
τίνα
ἦν;
ἢ
γὰρ
|
ἐκεῖνά |
ἐστιν
ἢ
ταῦτα
ἐνύπνια.
ἀλλ´ |
[3, 1] |
ἡμῶν
κατεβιβάζετο.
καὶ
χρόνον
μέν
|
τινα |
διαταλαντουμένην
οὕτω
τὴν
ναῦν
τοῖς |
[3, 18] |
λαλούσης;
ἃ
οὖν
χθὲς
ἐθεασάμην,
|
τίνα |
ἦν;
ἢ
γὰρ
ἐκεῖνά
ἐστιν
|
[3, 18] |
δὲ
ἄρχεται
τερατεύεσθαι
καὶ
λόγον
|
τινὰ |
καταλέγειν·
ἅμα
λέγων
περιαιρεῖ
τὰ |
[3, 9] |
προσενεχθέντας.
ἐπεὶ
δὲ
ἐγενόμεθα
κατά
|
τινα |
πόλιν,
ἐξαίφνης
βοῆς
ἀκούομεν
πολλῆς. |
[3, 2] |
ναῦν
διὰ
πάσης
ἡμέρας
δόλιχόν
|
τινα |
τοῦτον
δρόμον
μυρίον
ἐπονοῦμεν,
ἀεὶ |
[3, 10] |
καὶ
δὴ
λογισάμενος
ὅσων
αὐτῇ
|
γέγονα |
κακῶν
αἴτιος,
κωκύσας
ἐν
τῇ |
[3, 9] |
τῷ
ὀνόματι
τὸν
λῃστὴν
τὸν
|
μείζονα. |
καὶ
ἦν
ὁδὸς
ἡμερῶν
δύο, |
[3, 4] |
καὶ
διὰ
τούτων
θάνατον
δυστυχεῖν
|
πλείονα· |
ὅσον
γὰρ
τῆς
θαλάσσης
τὸ |
[3, 6] |
κατὰ
δὲ
τὸν
ὀπισθόδομον
ὁρῶμεν
|
εἰκόνα |
διπλῆν.
καὶ
ὁ
γραφεὺς
ἐγγέγραπτο. |
[3, 22] |
λέγειν,
ὁ
λῄσταρχος
φθάσας
κατὰ
|
δαίμονα, |
Νόμος
ἡμῖν
ἐστιν,
ἔφη,
πρωτομύστας |
[3, 18] |
τὰ
σπλάγχνα
ἀπολήψεται
καὶ
τὰ
|
στέρνα |
συμφύσεται,
καὶ
ἄτρωτον
ὄψει.
ἀλλ´ |
[3, 18] |
ὁ
Μενέλαος
ἔφη,
καὶ
τὰ
|
σπλάγχνα |
ἀπολήψεται
καὶ
τὰ
στέρνα
συμφύσεται, |
[3, 15] |
τὴν
κάτω
γαστέρα
ῥήγνυσι·
τὰ
|
σπλάγχνα |
δὲ
εὐθὺς
ἐξεπήδησεν,
ἃ
ταῖς |
[3, 21] |
ῥάψωμεν,
ὡς
μὴ
ῥᾳδίως
τὰ
|
σπλάγχνα |
διεκπίπτοι,
καὶ
ἐνσκευάσαντες
τὴν
κόρην |
[3, 16] |
σῶμα
ταύτῃ
κατατέθειται,
τὰ
δὲ
|
σπλάγχνα |
ποῦ;
εἰ
μὲν
δεδαπανήκει
τὸ |
[3, 21] |
γὰρ
δέρματα
ἀποκέκρυπται
τά
τε
|
σπλάγχνα |
τῇ
σφαγῇ
προπηδήσεται,
ἅπερ
ἡμεῖς |
[3, 25] |
δὲ
γένος
Αἰθίοψ,
μέγεθος
κατὰ
|
ταῶνα· |
τῇ
χροιᾷ
ταὼς
ἐν
κάλλει |
[3, 8] |
τὸ
νεῦρον
κεκύρτωται
κατόπιν
τὸν
|
ἀγκῶνα. |
πάντα
οὖν
ὁμοῦ
πτύσσεται,
τὸ |
[3, 23] |
καί
μου
κατὰ
τὴν
ψυχὴν
|
ἀθρόα |
κατεχεῖτο
ἡδονή.
ὡς
δὲ
τὰ |
[3, 22] |
ἐπὶ
τὸν
βωμόν·
καὶ
τὰ
|
λοιπὰ |
οἶδας.
~Ὡς
οὖν
ἤκουσα,
παντοδαπὸς |
[3, 19] |
τὸν
τόπον.
λέγε
δὴ
τὰ
|
ἐπίλοιπα, |
Σάτυρε·
σὸς
γὰρ
ἐντεῦθεν
ὁ |
[3, 20] |
σίδηρος
εἴσω
κατεδύετο.
τούτῳ
δ´
|
ἄρα, |
ὡς
εἰκός,
ὁ
κακοδαίμων
ἐκεῖνος |
[3, 12] |
ἦν,
ἄστρωτος
καὶ
οὐκ
ἔχων
|
φάλαρα· |
τοιοῦτοι
γὰρ
τοῖς
λῃσταῖς
εἰσιν |
[3, 14] |
ἐκείνην
τὴν
ἡμέραν
ὁμοτράπεζον
καὶ
|
παρὰ |
τὸ
δεῖπνον
ἐπυνθάνετο
τἀμὰ
καὶ |
[3, 22] |
πυθομένῳ
μοι
καταλιπεῖν
αὐτὸν
εἶπε
|
παρὰ |
τοῖς
ἑαλωκόσι
τῶν
λῃστῶν
δεδεμένον· |
[3, 13] |
σφαγαί.
καὶ
τὸ
μὲν
ἔμπειρον
|
παρὰ |
τοῖς
στρατιώταις
ἀνεπλήρου
τοῦ
πλήθους |
[3, 9] |
ἦν
ὁδὸς
ἡμερῶν
δύο,
ὡς
|
παρὰ |
τῶν
σὺν
ἡμῖν
ἑαλωκότων
ἠκούσαμεν. |
[3, 23] |
ἀνεκώκυσα
οὖν
ἐν
μέσῃ
τῇ
|
χαρᾷ· |
ταχὺ
γὰρ
ἐφθόνησέ
μοι
δαίμων |
[3, 14] |
εἶναι.
ἐγὼ
δὲ
ἵππον
ᾔτουν,
|
σφόδρα |
γὰρ
ᾔδειν
ἱππεύειν
γεγυμνασμένος.
ὡς |
[3, 14] |
σχήματα,
ὥστε
καὶ
τὸν
στρατηγὸν
|
σφόδρα |
ἐπαινέσαι.
ποιεῖται
δή
με
ἐκείνην |
[3, 2] |
δὲ
βροντὴν
οὐρανὸς
καὶ
τὸν
|
ἀέρα
|
γεμίζει
βόμβος,
ἀντεβόμβει
δὲ
κάτωθεν |
[3, 7] |
ἀσπί
δος.
ἡ
δέ
ἐστι
|
φοβερὰ |
καὶ
ἐν
τοῖς
χρώμασι·
τοὺς |
[3, 20] |
ἐτύχομεν
τῇ
προτεραίᾳ
τῆς
θυσίας
|
ἡμέρᾳ |
καθεζόμενοι
πρὸς
τῇ
θαλάττῃ
λυπούμενοι |
[3, 1] |
τοιχίσαν
τὸ
σκάφος
καὶ
ἐπὶ
|
θάτερα |
μετεωρίζεται
καὶ
πάντῃ
πρηνὲς
ἦν, |
[3, 4] |
τῆς
νηὸς
ὁ
ἱστὸς
ἐπὶ
|
θάτερα |
πεσὼν
τὸ
μέν
τι
κατέκλασε, |
[3, 1] |
πῇ
μὲν
τὴν
ὀθόνην
ἐπὶ
|
θάτερα |
συνάγοντες
ἄνω
τοῦ
κέρως
βίᾳ |
[3, 15] |
λῃστὰς
μετὰ
πλείστης
δυνάμεως
ἐπὶ
|
θάτερα |
τῆς
διώρυχος
ἑστῶτας
ἐν
τοῖς |
[3, 1] |
δὲ
μεταλλάττεται
τὸ
πνεῦμα
ἐπὶ
|
θάτερα |
τῆς
νηὸς
καὶ
μικροῦ
βαπτίζεται |
[3, 10] |
ὡμολογήσαμεν.
μέμφομαί
σου
τῇ
φιλανθρωπίᾳ·
|
χρηστοτέρα |
γέγονας
πρὸς
οὓς
ἀπέκτεινας,
ἡμᾶς |
[3, 25] |
κάλλει
δεύτερος.
κεκέρασται
μὲν
τὰ
|
πτερὰ |
χρυσῷ
καὶ
πορφύρᾳ·
αὐχεῖ
δὲ |
[3, 21] |
καὶ
αἵματος
τὴν
πλαστὴν
ταύτην
|
γαστέρα |
ῥάψωμεν,
ὡς
μὴ
ῥᾳδίως
τὰ |
[3, 15] |
τὸ
ξίφος
εἰς
τὴν
κάτω
|
γαστέρα |
ῥήγνυσι·
τὰ
σπλάγχνα
δὲ
εὐθὺς |
[3, 21] |
τὴν
αἰχμήν,
ὅσον
τὴν
πλαστὴν
|
γαστέρα |
τεμεῖν
καὶ
τὴν
κώπην
ἐν |
[3, 8] |
ὄρνις
ἐς
τὴν
τοῦ
Προμηθέως
|
γαστέρα |
τρυφᾷ·
ἕστηκε
γὰρ
αὐτὴν
ἀνοίγων, |
[3, 2] |
τὰ
ἐγκάρσια
τῶν
κυμάτων
ἑκατέρωθεν
|
φοβερώτερα· |
ἀναβαίνουσα
μὲν
γὰρ
ἐπὶ
τὴν |
[3, 6] |
ἡλικίας
εἶχε.
προβέβληται
δὲ
τὴν
|
χεῖρα |
καὶ
ἔχει
ῥοιὰν
ἐπ´
αὐτῇ· |
[3, 7] |
οὐρᾶς
ἑλιγμοί.
γένυς
πολλὴ
καὶ
|
μακρά· |
ἀνέῳκτο
δὲ
πᾶσα
μέχρι
τῆς |
[3, 16] |
δεδαπανήκει
τὸ
πῦρ,
ἥττων
ἡ
|
συμφορά· |
νῦν
δὲ
ἡ
τῶν
σπλάγχνων
|
[3, 2] |
τὸ
σκάφος
τῶν
γόμφων
ἀποσπωμένων.
|
γέρρα |
δὲ
περὶ
πᾶσαν
τὴν
ναῦν |
[3, 2] |
ἐπέκλυζε
πολύς.
ἡμεῖς
δὲ
τὰ
|
γέρρα |
ὑποδύντες
ὥσπερ
εἰς
ἄντρον
ἐμένομεν, |
[3, 13] |
προσέρρεον·
καὶ
ἦν
ἡ
μάχη
|
στερρά, |
πληγαὶ
δὲ
παρ´
ἀμφοτέρων
καὶ |
[3, 4] |
προσραγέντες
ὑπὸ
τοῦ
κύματος
τῇ
|
πέτρᾳ |
διεφθείροντο·
πολλοὶ
δὲ
καὶ
ξύλοις |
[3, 7] |
τὸ
μέτρον
τῆς
κόρης
ἡ
|
πέτρα· |
θέλει
δὲ
τὸ
ὄρυγμα
λέγειν |
[3, 4] |
ὀρχούμενον,
λανθάνει
δὴ
προσενεχθὲν
ὑφάλῳ
|
πέτρᾳ |
καὶ
ῥήγνυται
πᾶν.
ἀπωσθείσης
δὲ |
[3, 7] |
ἄνω
δεσμὸς
ἑκατέραν
συνάπτων
τῇ
|
πέτρᾳ· |
οἱ
καρποὶ
δὲ
ὥσπερ
ἀμπέλου |
[3, 8] |
μὲν
ὁ
Προμηθεὺς
σιδήρῳ
καὶ
|
πέτρᾳ, |
ὥπλισται
δὲ
Ἡρακλῆς
τόξῳ
καὶ |
[3, 25] |
μὲν
τὰ
πτερὰ
χρυσῷ
καὶ
|
πορφύρᾳ· |
αὐχεῖ
δὲ
τὸν
Ἥλιον
δεσπότην, |
[3, 17] |
εἰ
διὰ
τοῦτο
θέλεις
ἀποθανεῖν,
|
ὥρα |
σοι
τὸ
ξίφος
ἐπισχεῖν·
Λευκίππη |
[3, 22] |
μάλιστα
ὅταν
ἄνθρωπον
καταθύειν
δέῃ.
|
ὥρα |
τοίνυν
εἰς
αὔριόν
σοι
παρασκευάζεσθαι |
[3, 1] |
μετεσκευαζόμεθα
οὖν
ἅπαντες
εἰς
τὰ
|
μετέωρα |
τῆς
νηός,
ὅπως
τὸ
μὲν |
[3, 10] |
ἔχῃ
συμφορᾶς,
ἧττον
ἀλγῶ,
τὰ
|
σὰ |
δέ,
Λευκίππη,
ποίῳ
στόματι
θρηνήσω, |
[3, 17] |
ἀνέῳκτο
μὲν
αὐτῆς
ἡ
γαστὴρ
|
πᾶσα |
καὶ
ἦν
ἐντέρων
κενή·
ἐπιπεσοῦσα |
[3, 7] |
πολλὴ
καὶ
μακρά·
ἀνέῳκτο
δὲ
|
πᾶσα |
μέχρι
τῆς
τῶν
ὤμων
συμβολῆς, |
[3, 16] |
δὲ
γενομένης
ἡ
διῶρυξ
κέχωστο
|
πᾶσα· |
οἱ
δὲ
στρατιῶται
διαβάντες
αὐλίζονται |
[3, 10] |
πρὸς
οὓς
ἀπέκτεινας,
ἡμᾶς
δὲ
|
σώσασα
|
μᾶλλον
ἀπέκτεινας.
ἐφθόνησας
ἡμῖν
ἀλῃστεύτοις |
[3, 18] |
Ἑκάτην
παρεῖναι)
ὅμως
δ´
οὖν
|
ἀπέστησα |
τῶν
ὀφθαλμῶν
τὰς
χεῖρας
καὶ |
[3, 14] |
πρὸς
τὴν
ὧν
ἤκουσε
λύπην,
|
συνδιατεθεῖσα |
κατὰ
μικρὸν
τῇ
τοῦ
πάθους |
[3, 20] |
καὶ
καθ´
ἡμᾶς
τῷ
ῥοῒ
|
κομισθεῖσα, |
ἣν
ὁ
Μενέλαος
ἀναιρεῖται.
καὶ |
[3, 14] |
φιλίαν
προξενεῖ·
ἡ
γὰρ
ψυχὴ
|
μαλαχθεῖσα |
πρὸς
τὴν
ὧν
ἤκουσε
λύπην, |
[3, 20] |
ἐκπεσόντας
ἀνῄρουν.
λανθάνει
δὴ
κίστη
|
ἐκτραπεῖσά |
τις
ἐν
τῷ
ναυαγίῳ
καὶ |
[3, 15] |
τὴν
δὲ
κόρην
Λευκίππην
οὖσαν
|
ἐγνώρισα. |
εἶτα
κατὰ
τῆς
κεφαλῆς
σπονδὴν |
[3, 3] |
τῶν
τῆς
νεὼς
σελμάτων,
ἠμύνετο.
|
θάλασσα |
γὰρ
εἶχε
νόμον
τὴν
βίαν, |
[3, 2] |
γὰρ
ἐπὶ
τὴν
ναῦν
ἡ
|
θάλασσα |
διὰ
τῶν
γέρρων
ἐκυλίετο
καὶ |
[3, 23] |
τοῦτον
ἐκ
πάντων
κατέσχεν
ἡ
|
θάλασσα, |
ἵνα
μὴ
τὴν
ψυχὴν
μόνον |
[3, 5] |
κύματος·
μεστὴ
δὲ
ἦν
ἡ
|
θάλασσα
|
νεκρῶν
σωμάτων.
τοὺς
μὲν
οὖν |
[3, 10] |
θρῆνον
ᾄδει.
μάτην
σοι,
ὦ
|
θάλασσα, |
τὴν
χάριν
ὡμολογήσαμεν.
μέμφομαί
σου |
[3, 23] |
ὅποι
δὲ
κεχώρηκεν
οὐκ
οἶδα.
|
ἀνεκώκυσα |
οὖν
ἐν
μέσῃ
τῇ
χαρᾷ· |
[3, 15] |
ψευδής,
ἀλλὰ
κἀκείνη
τοιοῦτόν
τι
|
παθοῦσα |
ἐπὶ
τῇ
τῶν
παίδων
ἀπωλείᾳ |
[3, 23] |
τὰ
λοιπὰ
οἶδας.
~Ὡς
οὖν
|
ἤκουσα, |
παντοδαπὸς
ἐγιγνόμην
καὶ
διηπόρουν
ὅ |
[3, 2] |
ἐγκάρσια
τῶν
κυμάτων
ἑκατέρωθεν
φοβερώτερα·
|
ἀναβαίνουσα |
μὲν
γὰρ
ἐπὶ
τὴν
ναῦν |
[3, 11] |
τε
τὴν
ἀκμὴν
καὶ
μετοχετεύει
|
καταφέρουσα |
σὺν
αὑτῇ
κάτω·
τὰ
δὲ |
[3, 17] |
πᾶσα
καὶ
ἦν
ἐντέρων
κενή·
|
ἐπιπεσοῦσα |
δέ
μοι
περιπλέκεται
καὶ
συνέφυμεν |
[3, 11] |
καὶ
προδίδωσι
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμούς.
|
ἐντυχοῦσα |
γὰρ
αὐτοῖς
ἀναβαίνουσιν
ἡ
λύπη |
[3, 12] |
δὲ
εἴχετό
μου
καὶ
ἐξεκρέματο
|
βοῶσα. |
τῶν
δὲ
λῃστῶν
οἱ
μὲν |
[3, 25] |
ὁ
δὲ
οἶδεν
ἀπιστούμενος
καὶ
|
τὰ |
ἀπόρρητα
φαίνει
τοῦ
σώματος
καὶ |
[3, 2] |
ὄμβρος
ἐπέκλυζε
πολύς.
ἡμεῖς
δὲ
|
τὰ |
γέρρα
ὑποδύντες
ὥσπερ
εἰς
ἄντρον |
[3, 11] |
τοῖς
ὑπερβάλλουσι
δεινοῖς
φεύγει
καὶ
|
τὰ |
δάκρυα
καὶ
προδίδωσι
καὶ
τοὺς |
[3, 11] |
γὰρ
ταῖς
μετρίαις
συμφοραῖς
ἀφθόνως
|
τὰ |
δάκρυα
καταρρεῖ
καὶ
ἔστι
τοῖς |
[3, 11] |
μετοχετεύει
καταφέρουσα
σὺν
αὑτῇ
κάτω·
|
τὰ |
δὲ
ἐκτρεπόμενα
τῆς
ἐπὶ
τοὺς |
[3, 16] |
τὸ
μὲν
σῶμα
ταύτῃ
κατατέθειται,
|
τὰ |
δὲ
σπλάγχνα
ποῦ;
εἰ
μὲν |
[3, 2] |
τῶν
κυμάτων
τὰ
μὲν
ὄρεσι,
|
τὰ |
δὲ
χάσμασιν.
ἦν
δὲ
καὶ |
[3, 3] |
πόδας
ἐξήλλοντο.
ἔνθα
δὴ
καὶ
|
τὰ |
δεινὰ
ἦν,
καὶ
ἦν
μάχη |
[3, 19] |
τῶν
λῃστῶν
τινες
γνωρίσαντες
λύουσι
|
τὰ |
δεσμὰ
θαρρεῖν
τε
ἐκέλευον
καὶ |
[3, 7] |
ἀγάλματι
καινῷ,
εἰ
δὲ
εἰς
|
τὰ |
δεσμὰ
καὶ
τὸ
κῆτος,
αὐτοσχεδίῳ |
[3, 2] |
δὲ
χάσμασιν.
ἦν
δὲ
καὶ
|
τὰ |
ἐγκάρσια
τῶν
κυμάτων
ἑκατέρωθεν
φοβερώτερα· |
[3, 14] |
δὲ
ἄλλος
ἄλλο
τι,
κἀγὼ
|
τὰ |
ἐμὰ
εἶπον.
ἐπεὶ
οὖν
ἅπαντα |
[3, 9] |
τῶν
λῃστῶν
τέσσαρες
πάντα
μὲν
|
τὰ |
ἐν
τῇ
νηῒ
λαμβάνουσι
καὶ |
[3, 18] |
ἅμα
λέγων
περιαιρεῖ
τὰ
μαγγανεύματα
|
τὰ |
ἐπὶ
τῇ
γαστρὶ
τῆς
Λευκίππης |
[3, 19] |
θυσίας
τὸν
τόπον.
λέγε
δὴ
|
τὰ |
ἐπίλοιπα,
Σάτυρε·
σὸς
γὰρ
ἐντεῦθεν |
[3, 23] |
ἀθρόα
κατεχεῖτο
ἡδονή.
ὡς
δὲ
|
τὰ |
κατὰ
Λευκίππην
εἶχέ
μοι
καλῶς, |
[3, 10] |
ὡς
καλά
σου
τῶν
γάμων
|
τὰ |
κοσμήματα·
θάλαμος
μὲν
τὸ
δεσμωτήριον, |
[3, 22] |
αὐτὴν
ἐπὶ
τὸν
βωμόν·
καὶ
|
τὰ |
λοιπὰ
οἶδας.
~Ὡς
οὖν
ἤκουσα, |
[3, 18] |
τινὰ
καταλέγειν·
ἅμα
λέγων
περιαιρεῖ
|
τὰ |
μαγγανεύματα
τὰ
ἐπὶ
τῇ
γαστρὶ |
[3, 2] |
κατεδύετο.
ἐῴκει
δὲ
τῶν
κυμάτων
|
τὰ |
μὲν
ὄρεσι,
τὰ
δὲ
χάσμασιν. |
[3, 10] |
ἀτυχημάτων·
ἤδη
τὸν
θρῆνον
ὀρχήσομαι.
|
τὰ |
μὲν
οὖν
ἐμά,
κἂν
ὑπερβολὴν |
[3, 1] |
πνεύματος.
μετεσκευαζόμεθα
οὖν
ἅπαντες
εἰς
|
τὰ |
μετέωρα
τῆς
νηός,
ὅπως
τὸ |
[3, 16] |
ἀλλ´
ὅτι
σου
τῆς
γαστρὸς
|
τὰ |
μυστήρια
ἐμέρισαν
καὶ
τὴν
ταφὴν |
[3, 2] |
δὲ
ἐτετρίγεσαν·
ἐφόβει
δὲ
καὶ
|
τὰ |
ξύλα
τῆς
νεὼς
ῥηγνύμενα,
μὴ |
[3, 20] |
τις
ἐν
αὐτοῖς
ἦν
τῶν
|
τὰ |
Ὁμήρου
τῷ
στόματι
δεικνύντων
ἐν |
[3, 5] |
καὶ
ἦν
ταῦτα
τῆς
Αἰγύπτου
|
τὰ |
παράλια.
κατεῖχον
δὲ
τότε
λῃσταὶ |
[3, 20] |
ἔκλαον,
ὦ
δέσποτα,
καὶ
ὠδυρόμην,
|
τὰ |
περὶ
τῆς
Λευκίππης
πυθόμενος,
καὶ |
[3, 3] |
ὁ
κυβερνήτης
ἀπειπὼν
ῥίπτει
μὲν
|
τὰ |
πηδάλια
ἐκ
τῶν
χειρῶν,
ἀφίησι |
[3, 19] |
τῆς
νεώς.
ἦν
οὖν
μοι
|
τὰ |
πλεῖστα
τῶν
κτημάτων
περὶ
ταύτην |
[3, 25] |
ἐν
κάλλει
δεύτερος.
κεκέρασται
μὲν
|
τὰ |
πτερὰ
χρυσῷ
καὶ
πορφύρᾳ·
αὐχεῖ
|
[3, 10] |
ὑπερβολὴν
ἔχῃ
συμφορᾶς,
ἧττον
ἀλγῶ,
|
τὰ |
σὰ
δέ,
Λευκίππη,
ποίῳ
στόματι |
[3, 18] |
νῦν,
ὁ
Μενέλαος
ἔφη,
καὶ
|
τὰ |
σπλάγχνα
ἀπολήψεται
καὶ
τὰ
στέρνα |
[3, 15] |
εἰς
τὴν
κάτω
γαστέρα
ῥήγνυσι·
|
τὰ |
σπλάγχνα
δὲ
εὐθὺς
ἐξεπήδησεν,
ἃ |
[3, 21] |
γαστέρα
ῥάψωμεν,
ὡς
μὴ
ῥᾳδίως
|
τὰ |
σπλάγχνα
διεκπίπτοι,
καὶ
ἐνσκευάσαντες
τὴν |
[3, 18] |
καὶ
τὰ
σπλάγχνα
ἀπολήψεται
καὶ
|
τὰ |
στέρνα
συμφύσεται,
καὶ
ἄτρωτον
ὄψει. |
[3, 21] |
εἰδεῖεν
οἱ
λῃσταὶ
τὴν
τέχνην.
|
τά |
τε
γὰρ
δέρματα
ἀποκέκρυπται
τά |
[3, 21] |
τά
τε
γὰρ
δέρματα
ἀποκέκρυπται
|
τά |
τε
σπλάγχνα
τῇ
σφαγῇ
προπηδήσεται, |
[3, 5] |
δέσποτα
Πόσειδον,
καὶ
σπεῖσαι
πρὸς
|
τὰ |
τῆς
ναυαγίας
σου
λείψανα.
πολλοὺς |
[3, 7] |
σκιά,
τὰ
τῶν
φολίδων
ἐπάρματα,
|
τὰ |
τῶν
αὐχένων
κυρτώματα,
ἡ
λοφιὰ |
[3, 14] |
τὸν
ἵππον
ἐπεδεικνύμην
ἐν
ῥυθμῷ
|
τὰ |
τῶν
πολεμούντων
σχήματα,
ὥστε
καὶ |
[3, 7] |
τῶν
νώτων
ἐγέγραπτο
φαινομένη
σκιά,
|
τὰ |
τῶν
φολίδων
ἐπάρματα,
τὰ
τῶν |
[3, 7] |
Περσεὺς
ἐγέγραπτο
καταβαίνων
ἐξ
ἀέρος·
|
κατα |
βαίνει
δὲ
ἐπὶ
τὸ
θηρίον |
[3, 22] |
θυσίας
λέγειν,
ὁ
λῄσταρχος
φθάσας
|
κατὰ |
δαίμονα,
Νόμος
ἡμῖν
ἐστιν,
ἔφη, |
[3, 6] |
τὸν
θεὸν)
περιῄειμεν
τὸν
νεών.
|
κατὰ |
δὲ
τὸν
ὀπισθόδομον
ὁρῶμεν
εἰκόνα |
[3, 13] |
προσέρρεον·
καὶ
ἐπεὶ
πλησίον
ἐγένοντο,
|
κατὰ |
κέρας
ἑκάτερον
ἐκτείναντες
τὴν
φάλαγγα |
[3, 23] |
κατεχεῖτο
ἡδονή.
ὡς
δὲ
τὰ
|
κατὰ |
Λευκίππην
εἶχέ
μοι
καλῶς,
Ὁ |
[3, 25] |
τε
τῷ
στόματι
καὶ
κοιλαίνει
|
κατὰ |
μέσον,
καὶ
τὸ
ὄρυγμα
θήκη |
[3, 2] |
ξύλα
τῆς
νεὼς
ῥηγνύμενα,
μὴ
|
κατὰ |
μικρὸν
ἀνοιχθείη
τὸ
σκάφος
τῶν
|
[3, 1] |
τὸ
δὲ
τῇ
προσθήκῃ
βιασάμενοι
|
κατὰ |
μικρὸν
καθέλοιμεν
εἰς
τὸ
ἀντίρροπον. |
[3, 14] |
τὴν
ὧν
ἤκουσε
λύπην,
συνδιατεθεῖσα
|
κατὰ |
μικρὸν
τῇ
τοῦ
πάθους
ἀκροάσει |
[3, 3] |
ἀποβάθρας
ἦρχεν·
οἱ
δὲ
εὐθὺς
|
κατὰ |
πόδας
ἐξήλλοντο.
ἔνθα
δὴ
καὶ |
[3, 2] |
δὲ
πολλαὶ
πάντοθεν,
αἱ
μὲν
|
κατὰ |
πρόσωπον,
αἱ
δὲ
κατ´
οὐρὰν |
[3, 1] |
κάτωθεν
ἄνεμος
ἐκ
τῆς
θαλάσσης
|
κατὰ |
πρόσωπον
τῆς
νηός,
καὶ
ὁ |
[3, 5] |
ἐγώ
τε
καὶ
ἡ
Λευκίππη
|
κατὰ |
ῥοῦν
ἐφερόμεθα
τῆς
θαλάσσης·
ὁ |
[3, 12] |
αὐτὴν
μετέωρον
ἀπάγουσιν,
ἡμᾶς
δὲ
|
κατὰ |
σχολὴν
ἦγον
δεδεμένους.
~Καὶ
ἐπεὶ |
[3, 5] |
ἐπεκάλυπτε
κατόπιν·
καὶ
ἡμεῖς
ἐκωκύσαμεν.
|
κατὰ |
ταὐτὸ
καὶ
ἡμῖν
ἐπεφέρετο
κῦμα· |
[3, 25] |
τὸ
δὲ
γένος
Αἰθίοψ,
μέγεθος
|
κατὰ |
ταῶνα·
τῇ
χροιᾷ
ταὼς
ἐν |
[3, 2] |
ἡμᾶς
διαλαμβάνει
δεύτερος.
~Σκευοφοροῦντες
οὖν
|
κατὰ |
τὴν
ναῦν
διὰ
πάσης
ἡμέρας |
[3, 7] |
τὴν
τῶν
προβατείων
τριχῶν,
ἀλλὰ
|
κατὰ |
τὴν
τῶν
ἐρίων
τῶν
πτηνῶν, |
[3, 9] |
μέλανες
δὲ
τὴν
χροιάν
(οὐ
|
κατὰ |
τὴν
τῶν
Ἰνδῶν
τὴν
ἄκρατον, |
[3, 7] |
λεπτόν,
ἀραχνίων
ἐοικὸς
πλοκῇ,
οὐ
|
κατὰ |
τὴν
τῶν
προβατείων
τριχῶν,
ἀλλὰ |
[3, 23] |
προσεκύνουν
ὡς
θεόν,
καί
μου
|
κατὰ |
τὴν
ψυχὴν
ἀθρόα
κατεχεῖτο
ἡδονή. |
[3, 4] |
ἀποπηδᾶν
πειρώμενοι
ἐξεκυλίσθησαν
τῆς
νεὼς
|
κατὰ |
τῆς
θαλάσσης.
ταχὺ
γὰρ
τὴν |
[3, 15] |
δεδεμένον.
εἶτα
λαβὼν
ξίφος
βάπτει
|
κατὰ |
τῆς
καρδίας
καὶ
διελκύσας
τὸ |
[3, 15] |
κόρην
Λευκίππην
οὖσαν
ἐγνώρισα.
εἶτα
|
κατὰ |
τῆς
κεφαλῆς
σπονδὴν
περιχέαντες
περιάγουσι |
[3, 17] |
ξίφος
ἄνω
ὡς
καθήσων
ἐμαυτῷ
|
κατὰ |
τῆς
σφαγῆς·
καὶ
ὁρῶ
δύο |
[3, 9] |
εὑρήσειν
προσενεχθέντας.
ἐπεὶ
δὲ
ἐγενόμεθα
|
κατά |
τινα
πόλιν,
ἐξαίφνης
βοῆς
ἀκούομεν |
[3, 20] |
ξίφος
ὁ
Μενέλαος
ἔλαθε
μεταστρέψας
|
κατὰ |
τὸ
τοῦ
σιδήρου
μέρος,
τὸ |
[3, 5] |
μόνον
ὑψούμενον
μετέωρον
τὸ
ξύλον
|
κατὰ |
τὸν
αὐχένα
τοῦ
κύματος
καὶ |
[3, 21] |
ὁρῶντες
δοκοῦσι
βαπτίζεσθαι
τὸν
σίδηρον
|
κατὰ |
τοῦ
σώματος,
ὁ
δὲ
εἰς |
[3, 2] |
κυμάτων.
ἡμεῖς
δὲ
οὐκ
ἐδυνάμεθα
|
κατὰ
|
χώραν
μένειν
ὑπὸ
τοῦ
τῆς |
[3, 10] |
καλά
σου
τῶν
γάμων
τὰ
|
κοσμήματα· |
θάλαμος
μὲν
τὸ
δεσμωτήριον,
εὐνὴ |
[3, 7] |
πτηνῶν,
οἷον
ἀπὸ
δένδρων
ἕλκουσαι
|
νήματα |
γυναῖκες
ὑφαίνουσιν
Ἰνδαί.
τὸ
δὲ |
[3, 14] |
ἐν
ῥυθμῷ
τὰ
τῶν
πολεμούντων
|
σχήματα, |
ὥστε
καὶ
τὸν
στρατηγὸν
σφόδρα |
[3, 7] |
φαινομένη
σκιά,
τὰ
τῶν
φολίδων
|
ἐπάρματα, |
τὰ
τῶν
αὐχένων
κυρτώματα,
ἡ |
[3, 21] |
τὴν
τέχνην.
τά
τε
γὰρ
|
δέρματα |
ἀποκέκρυπται
τά
τε
σπλάγχνα
τῇ |
[3, 13] |
πληγαὶ
δὲ
παρ´
ἀμφοτέρων
καὶ
|
τραύματα |
καὶ
σφαγαί.
καὶ
τὸ
μὲν |
[3, 18] |
καταλέγειν·
ἅμα
λέγων
περιαιρεῖ
τὰ
|
μαγγανεύματα |
τὰ
ἐπὶ
τῇ
γαστρὶ
τῆς |
[3, 7] |
φολίδων
ἐπάρματα,
τὰ
τῶν
αὐχένων
|
κυρτώματα, |
ἡ
λοφιὰ
τῶν
ἀκανθῶν,
οἱ |
[3, 21] |
τὸν
αὐτὸν
τρόπον
τοὺς
ὁρῶντας
|
ἀπατᾷ· |
δοκεῖ
γὰρ
τοσοῦτον
καταβῆναι
ἐν |
[3, 1] |
καὶ
μετοικία
πάλιν
καὶ
δρόμος
|
μετὰ |
βοῆς
ἐπὶ
τὰς
ἀρχαίας
ἕδρας. |
[3, 23] |
δὲ
Μενέλαος,
Οὐκ
οἶδα,
ἔφη·
|
μετὰ |
γὰρ
τὴν
ναυαγίαν
εὐθὺς
εἶδον |
[3, 23] |
δι´
ἐμὲ
φαινόμενον
οὐδαμοῦ,
τὸν
|
μετὰ |
Λευκίππην
ἐμὸν
δεσπότην,
τοῦτον
ἐκ |
[3, 5] |
καὶ
ἐν
ἰχθύσι
κοινῇ
ταφῶμεν.
|
μετὰ |
μικρὸν
δὲ
τῆς
εὐχῆς
τὸ |
[3, 15] |
καὶ
γὰρ
ἑωρῶμεν
τοὺς
λῃστὰς
|
μετὰ |
πλείστης
δυνάμεως
ἐπὶ
θάτερα
τῆς |
[3, 19] |
τοῖς
τῆς
Αἰγύπτου
παραλίοις,
λαμβάνομαι
|
μετὰ |
τοῦ
Σατύρου
πρὸς
τῶν
ταύτῃ |
[3, 25] |
δὲ
οἶδεν
ἀπιστούμενος
καὶ
τὰ
|
ἀπόρρητα |
φαίνει
τοῦ
σώματος
καὶ
τὸν |
[3, 15] |
προσώπων
τὸ
διειλκυσμένον
ὑπέφαινεν
ᾠδήν.
|
εἶτα |
ἀπὸ
συνθήματος
πάντες
ἀναχωροῦσι
τοῦ |
[3, 21] |
βαλαντίου,
μέτρον
ὅσον
γαστρὸς
ἀνθρωπίνης,
|
εἶτα |
ἐμπλήσαντες
θηρείων
σπλάγχνων
καὶ
αἵματος |
[3, 15] |
δὲ
κόρην
Λευκίππην
οὖσαν
ἐγνώρισα.
|
εἶτα |
κατὰ
τῆς
κεφαλῆς
σπονδὴν
περιχέαντες |
[3, 15] |
Μαρσύαν
ἐκ
τοῦ
φυτοῦ
δεδεμένον.
|
εἶτα |
λαβὼν
ξίφος
βάπτει
κατὰ
τῆς |
[3, 19] |
ἐπεὶ
οὖν
τῇ
ναυαγίᾳ
περιεπέσομεν,
|
εἶτά |
με
προσέρριψε
τὸ
κῦμα
τοῖς |
[3, 13] |
ἦν
οὐδεὶς
ὃς
οὐκ
ἐπέτυχεν.
|
εἶτα |
οἱ
ὁπλῖται
προσέρρεον·
καὶ
ἦν |
[3, 5] |
γῆς
λαβόμενοι
τοὺς
θεοὺς
ἀνευφημοῦμεν·
|
εἶτα |
ὠλοφυρόμεθα
τὸν
Κλεινίαν
καὶ
τὸν |
[3, 24] |
ἕτεροι
δισχίλιοι
τῶν
ἀμφὶ
τὸ
|
Δέλτα |
καὶ
τὴν
Ἡλίου
πόλιν
τεταγμένων |
[3, 24] |
εἰστρέχει
τις,
λέγων
ἀπὸ
τοῦ
|
Δέλτα |
πρόδρομον
ἥκειν
τοὐκεῖθεν
στρατοπέδου
καὶ |
[3, 2] |
γυναικῶν,
ἀλαλαγμὸς
ἀνδρῶν,
κελευσμὸς
ναυτῶν,
|
πάντα |
θρήνων
καὶ
κωκυτῶν
ἀνάμεστα.
καὶ |
[3, 9] |
καὶ
ἐπεμβάντες
τῶν
λῃστῶν
τέσσαρες
|
πάντα |
μὲν
τὰ
ἐν
τῇ
νηῒ |
[3, 2] |
ἄλλο
τι
τῶν
εὐτελῶν,
ἀλλὰ
|
πάντα |
ὁμοίως
ἠκοντίζομεν
ἔξω
τῆς
νηός· |
[3, 8] |
νεῦρον
κεκύρτωται
κατόπιν
τὸν
ἀγκῶνα.
|
πάντα |
οὖν
ὁμοῦ
πτύσσεται,
τὸ
τόξον, |
[3, 11] |
λέγω
οὖν
πρὸς
τὴν
Λευκίππην
|
πάντα |
σιγῶσαν·
Τί
σιγᾷς,
φιλτάτη,
καὶ |
[3, 14] |
τὰ
ἐμὰ
εἶπον.
ἐπεὶ
οὖν
|
ἅπαντα |
ἔμαθεν,
ἐκέλευσεν
ἀκολουθεῖν,
αὐτὸς
δὲ |
[3, 24] |
τὸν
Μενέλαον
τῷ
στρατηγῷ
καὶ
|
ἅπαντα
|
λέγω.
ὁ
δὲ
συνήδετο
καὶ |
[3, 5] |
τοῦ
ξύλου,
Κλειτοφῶν·
ἅμα
δὲ
|
λέγοντα |
κῦμα
ἐπεκάλυπτε
κατόπιν·
καὶ
ἡμεῖς |
[3, 13] |
καὶ
μετ´
οὐ
πολὺ
παρῆσαν
|
πεντήκοντα |
τὸν
ἀριθμόν,
οἱ
μὲν
ποδήρεις |
[3, 3] |
ἔνθα
καὶ
τὸν
κυβερνήτην
ἑωράκεσαν
|
ἐφέλκοντα |
τὸν
κάλων·
οἱ
δὲ
ἐκ |
[3, 14] |
ἐχομένης.
ἔδωκε
δέ
μοι
καὶ
|
θεράποντα |
τὸν
ἐπιμελησόμενον
Αἰγύπτιον.
~Τῇ
δὲ |
[3, 24] |
ὄρνιν
αὐτοῖς
ἐπιδημῆσαι
τὸν
ἱερόν,
|
φέροντα |
τοῦ
πατρὸς
τὴν
ταφήν·
ἀνάγκη |
[3, 16] |
στρατηγὸς
ἐπεχείρει
με
παρηγορεῖν
ἀνιαρῶς
|
ἔχοντα. |
περὶ
δὲ
πρώτην
νυκτὸς
φυλακὴν |
[3, 10] |
ἔρωτος,
χρηστὴ
δὲ
πρὸς
ἐραστὴν
|
δυστυχοῦντα. |
ὡς
καλά
σου
τῶν
γάμων |
[3, 22] |
Νομίζω
δέ,
ἔφην,
ζῆν
καὶ
|
Κλειτοφῶντα. |
ἡ
γὰρ
κόρη
πυθομένῳ
μοι |
[3, 20] |
ἐπὶ
τὸ
στρατόπεδον
ἔκλαον,
ὦ
|
δέσποτα, |
καὶ
ὠδυρόμην,
τὰ
περὶ
τῆς |
[3, 5] |
αὖθις.
ἀνοιμώξας
οὖν,
Ἐλέησον,
ἔφην,
|
δέσποτα |
Πόσειδον,
καὶ
σπεῖσαι
πρὸς
τὰ |
[3, 22] |
ἑαυτοὺς
καὶ
θαρρεῖν
παρεκελευσάμεθα,
διεξελθόντες
|
ἕκαστα, |
καὶ
ὡς
μένειν
εἴσω
τῆς |
[3, 2] |
ναυτῶν,
πάντα
θρήνων
καὶ
κωκυτῶν
|
ἀνάμεστα. |
καὶ
ὁ
κυβερνήτης
ἐκέλευε
ῥίπτειν |
[3, 4] |
τὴν
ἐφολκίδα.
τὸ
δὲ
σκάφος
|
ἐκυβίστα |
περὶ
τοῖς
κύμασιν
ὀρχούμενον,
λανθάνει |
[3, 19] |
νεώς.
ἦν
οὖν
μοι
τὰ
|
πλεῖστα
|
τῶν
κτημάτων
περὶ
ταύτην
τὴν |
[3, 9] |
Νείλου
πλοῦν
ἐπ´
Ἀλεξάνδρειαν
ἐποιούμεθα,
|
μάλιστα |
μὲν
ἐκεῖ
διεγνωκότες
ποιήσασθαι
τὴν |
[3, 22] |
ἔφη,
πρωτομύστας
τῆς
ἱερείας
ἄρχεσθαι,
|
μάλιστα |
ὅταν
ἄνθρωπον
καταθύειν
δέῃ.
ὥρα |
[3, 23] |
ἀλλὰ
καὶ
τὴν
ταφήν.
Ὦ
|
θάλαττα |
ἄγνωμον,
ἐφθόνησας
ἡμῖν
ὁλοκλήρου
τοῦ |
[3, 10] |
γὰρ
πονοῦν
τῆς
ψυχῆς
ἡ
|
γλῶττα |
πρὸς
ἱκετηρίαν
διακονουμένη
τῆς
τῶν |
[3, 15] |
κατατεμόντες
ἅπαντες
εἰς
μοίρας
ἔφαγον.
|
ταῦτα |
δὲ
ὁρῶντες
οἱ
στρατιῶται
καὶ |
[3, 22] |
σῶζε
σαυτὴν
ἐπὶ
τὸ
στρατόπεδον.
|
ταῦτα |
εἰπόντες
ἐξάγομεν
αὐτὴν
ἐπὶ
τὸν |
[3, 17] |
πρεπούσας
σοι
παρ´
ἐμοῦ
χοάς.
|
~Ταῦτα |
εἰπὼν
ἀνατείνω
τὸ
ξίφος
ἄνω |
[3, 19] |
τὸ
γένος·
φθάνω
γάρ
σοι
|
ταῦτα |
εἰπὼν
ἐπὶ
τῆς
νεώς.
ἦν |
[3, 18] |
ἢ
γὰρ
ἐκεῖνά
ἐστιν
ἢ
|
ταῦτα |
ἐνύπνια.
ἀλλ´
ἰδοὺ
καὶ
φίλημα |
[3, 21] |
καὶ
ὑποσχέσθαι
ταύτην
τὴν
ἐπίδειξιν.
|
ταῦτα |
λέγων
ἐδεόμην
Δία
Ξένιον
καλῶν |
[3, 22] |
κόρην
ἀθλίαν
ἐκ
τοσούτου
κακοῦ.
|
ταῦτα |
λέγων
πείθω,
καὶ
συνέπραξεν
ἡ |
[3, 11] |
ἀπέκτεινας.
ἐφθόνησας
ἡμῖν
ἀλῃστεύτοις
ἀποθανεῖν.
|
~Ταῦτα |
μὲν
οὖν
ἐθρήνουν
ἡσυχῇ,
κλαίειν |
[3, 18] |
γῆς
εἰμι
καὶ
τί
ποτε
|
ταῦτα |
ὁρῶ;
καὶ
ἡ
Λευκίππη,
Παῦσαι, |
[3, 18] |
Μενέλαον·
Οὐκ
ἐρεῖς
μοι,
τί
|
ταῦτα; |
οὐχὶ
Λευκίππην
ὁρῶ;
ταύτην
οὐ |
[3, 5] |
γῇ
τὸ
κῦμα·
καὶ
ἦν
|
ταῦτα |
τῆς
Αἰγύπτου
τὰ
παράλια.
κατεῖχον
|
[3, 16] |
ἐκ
βίας
σφαγή,
ἀλλ´
ὅτι
|
ταῦτα |
τῶν
σῶν
ἀτυχημάτων
παίγνια,
ἀλλ´
|
[3, 11] |
ὑπερβάλλουσι
δεινοῖς
φεύγει
καὶ
τὰ
|
δάκρυα |
καὶ
προδίδωσι
καὶ
τοὺς
ὀφθαλμούς. |
[3, 11] |
ταῖς
μετρίαις
συμφοραῖς
ἀφθόνως
τὰ
|
δάκρυα |
καταρρεῖ
καὶ
ἔστι
τοῖς
πάσχουσιν |
[3, 14] |
τῆς
ἀκροάσεως,
ὡς
καὶ
αὐτὸν
|
δάκρυα |
προαγαγεῖν·
πλέον
δὲ
ποιεῖν
εἴχομεν |
[3, 8] |
ἐς
τὴν
τοῦ
Προμηθέως
γαστέρα
|
τρυφᾷ· |
ἕστηκε
γὰρ
αὐτὴν
ἀνοίγων,
ἤδη |
[3, 15] |
τὸ
κακὸν
ἐνεβρόντησέ
με.
καὶ
|
τάχα |
ὁ
τῆς
Νιόβης
μῦθος
οὐκ |
[3, 9] |
τὴν
διατριβὴν
καὶ
νομίζοντες
ταύτῃ
|
τάχα |
τοὺς
φίλους
εὑρήσειν
προσενεχθέντας.
ἐπεὶ |
[3, 15] |
διάβασιν
παρεσκευάζετο
καὶ
ἐπεχείρει
τὴν
|
διώρυχα |
χῶσαι,
ἥτις
ἦν
ἐμποδών.
καὶ |