Livre, Chapitre
[3, 25]	ὁ δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος καὶ	τὰ	ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος καὶ
[3, 2]	ὄμβρος ἐπέκλυζε πολύς. ἡμεῖς δὲ	τὰ	γέρρα ὑποδύντες ὥσπερ εἰς ἄντρον
[3, 11]	τοῖς ὑπερβάλλουσι δεινοῖς φεύγει καὶ	τὰ	δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ τοὺς
[3, 11]	γὰρ ταῖς μετρίαις συμφοραῖς ἀφθόνως	τὰ	δάκρυα καταρρεῖ καὶ ἔστι τοῖς
[3, 11]	μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ κάτω·	τὰ	δὲ ἐκτρεπόμενα τῆς ἐπὶ τοὺς
[3, 16]	τὸ μὲν σῶμα ταύτῃ κατατέθειται,	τὰ	δὲ σπλάγχνα ποῦ; εἰ μὲν
[3, 2]	τῶν κυμάτων τὰ μὲν ὄρεσι,	τὰ	δὲ χάσμασιν. ἦν δὲ καὶ
[3, 3]	πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ	τὰ	δεινὰ ἦν, καὶ ἦν μάχη
[3, 19]	τῶν λῃστῶν τινες γνωρίσαντες λύουσι	τὰ	δεσμὰ θαρρεῖν τε ἐκέλευον καὶ
[3, 7]	ἀγάλματι καινῷ, εἰ δὲ εἰς	τὰ	δεσμὰ καὶ τὸ κῆτος, αὐτοσχεδίῳ
[3, 2]	δὲ χάσμασιν. ἦν δὲ καὶ	τὰ	ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν φοβερώτερα·
[3, 14]	δὲ ἄλλος ἄλλο τι, κἀγὼ	τὰ	ἐμὰ εἶπον. ἐπεὶ οὖν ἅπαντα
[3, 9]	τῶν λῃστῶν τέσσαρες πάντα μὲν	τὰ	ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι καὶ
[3, 18]	ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα	τὰ	ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς Λευκίππης
[3, 19]	θυσίας τὸν τόπον. λέγε δὴ	τὰ	ἐπίλοιπα, Σάτυρε· σὸς γὰρ ἐντεῦθεν
[3, 23]	ἀθρόα κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς δὲ	τὰ	κατὰ Λευκίππην εἶχέ μοι καλῶς,
[3, 10]	ὡς καλά σου τῶν γάμων	τὰ	κοσμήματα· θάλαμος μὲν τὸ δεσμωτήριον,
[3, 22]	αὐτὴν ἐπὶ τὸν βωμόν· καὶ	τὰ	λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν ἤκουσα,
[3, 18]	τινὰ καταλέγειν· ἅμα λέγων περιαιρεῖ	τὰ	μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ τῇ γαστρὶ
[3, 2]	κατεδύετο. ἐῴκει δὲ τῶν κυμάτων	τὰ	μὲν ὄρεσι, τὰ δὲ χάσμασιν.
[3, 10]	ἀτυχημάτων· ἤδη τὸν θρῆνον ὀρχήσομαι.	τὰ	μὲν οὖν ἐμά, κἂν ὑπερβολὴν
[3, 1]	πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα οὖν ἅπαντες εἰς	τὰ	μετέωρα τῆς νηός, ὅπως τὸ
[3, 16]	ἀλλ´ ὅτι σου τῆς γαστρὸς	τὰ	μυστήρια ἐμέρισαν καὶ τὴν ταφὴν
[3, 2]	δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ καὶ	τὰ	ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ
[3, 20]	τις ἐν αὐτοῖς ἦν τῶν	τὰ	Ὁμήρου τῷ στόματι δεικνύντων ἐν
[3, 5]	καὶ ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου	τὰ	παράλια. κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ
[3, 20]	ἔκλαον, ὦ δέσποτα, καὶ ὠδυρόμην,	τὰ	περὶ τῆς Λευκίππης πυθόμενος, καὶ
[3, 3]	ὁ κυβερνήτης ἀπειπὼν ῥίπτει μὲν	τὰ	πηδάλια ἐκ τῶν χειρῶν, ἀφίησι
[3, 19]	τῆς νεώς. ἦν οὖν μοι	τὰ	πλεῖστα τῶν κτημάτων περὶ ταύτην
[3, 25]	ἐν κάλλει δεύτερος. κεκέρασται μὲν	τὰ	πτερὰ χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ
[3, 10]	ὑπερβολὴν ἔχῃ συμφορᾶς, ἧττον ἀλγῶ,	τὰ	σὰ δέ, Λευκίππη, ποίῳ στόματι
[3, 18]	νῦν, ὁ Μενέλαος ἔφη, καὶ	τὰ	σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ τὰ στέρνα
[3, 15]	εἰς τὴν κάτω γαστέρα ῥήγνυσι·	τὰ	σπλάγχνα δὲ εὐθὺς ἐξεπήδησεν, ἃ
[3, 21]	γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς μὴ ῥᾳδίως	τὰ	σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ ἐνσκευάσαντες τὴν
[3, 18]	καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ	τὰ	στέρνα συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον ὄψει.
[3, 21]	εἰδεῖεν οἱ λῃσταὶ τὴν τέχνην.	τά	τε γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται τά
[3, 21]	τά τε γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται	τά	τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ προπηδήσεται,
[3, 5]	δέσποτα Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι πρὸς	τὰ	τῆς ναυαγίας σου λείψανα. πολλοὺς
[3, 7]	σκιά, τὰ τῶν φολίδων ἐπάρματα,	τὰ	τῶν αὐχένων κυρτώματα, ἡ λοφιὰ
[3, 14]	τὸν ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ	τὰ	τῶν πολεμούντων σχήματα, ὥστε καὶ
[3, 7]	τῶν νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη σκιά,	τὰ	τῶν φολίδων ἐπάρματα, τὰ τῶν
[3, 13]	τομὰς ὡς ἀπὸ βέλους. ἀλλὰ	ταῖς	γε ἀσπίσιν ἐκδεχόμενοι τοὺς λίθους
[3, 11]	μεγάλοις κακοῖς. ἐν μὲν γὰρ	ταῖς	μετρίαις συμφοραῖς ἀφθόνως τὰ δάκρυα
[3, 7]	καὶ δέος· ἐν μὲν γὰρ	ταῖς	παρειαῖς τὸ δέος κάθηται, ἐκ
[3, 10]	νεύμασι καὶ τὴν δέησιν δηλοῦν	ταῖς	χειρονομίαις. ὢ τῶν ἀτυχημάτων· ἤδη
[3, 15]	σπλάγχνα δὲ εὐθὺς ἐξεπήδησεν, ἃ	ταῖς	χερσὶν ἐξελκύσαντες ἐπιτιθέασι τῷ βωμῷ,
[3, 14]	καὶ παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο	τἀμὰ	καὶ ἀκούων ἠλέει. συμπαθὴς δέ
[3, 1]	καὶ δρόμος μετὰ βοῆς ἐπὶ	τὰς	ἀρχαίας ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ
[3, 13]	ἀριθμόν, οἱ μὲν ποδήρεις ἔχοντες	τὰς	ἀσπίδας, οἱ δὲ πελτασταί· οἱ
[3, 7]	ἐκόσμησεν ὁ ζωγράφος εὐμόρφῳ φόβῳ.	τὰς	δὲ χεῖρας εἰς τὴν πέτραν
[3, 2]	παραδόντες ἑαυτοὺς τῇ τύχῃ, ῥίψαντες	τὰς	ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ πολλαὶ πάντοθεν,
[3, 2]	οἰκείων λαμβάνοντες ἐν οἷς εἶχον	τὰς	ἐλπίδας, ὤθουν ἐπειγόμενοι. καὶ ἦν
[3, 9]	ἂν γένοιτο νόθος Αἰθίοψ) ψιλοὶ	τὰς	κεφαλάς, λεπτοὶ τοὺς πόδας, τὸ
[3, 20]	ἐν τοῖς θεάτροις ἐχρῆτο πρὸς	τὰς	κιβδήλους σφαγάς. ~Λέγω οὖν πρὸς
[3, 8]	σχῆμα δείκνυσι τὸν πόνον· κεκύρτωται	τὰς	ὀφρῦς, συνέσταλται τὸ χεῖλος, φαίνει
[3, 15]	ἓν τῶν πραττομένων ἀνεβόων καὶ	τὰς	ὄψεις ἀπέστρεφον τῆς θέας, ἐγὼ
[3, 3]	καὶ κώπαις ἅμα τῷ πηδήματι	τὰς	πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ καὶ
[3, 16]	τὴν κνῖσαν. λαβὲ οὖν, Λευκίππη,	τὰς	πρεπούσας σοι παρ´ ἐμοῦ χοάς.
[3, 7]	χρώμασι· τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐξεπέτασεν, ἔφριξε	τὰς	τρίχας τῶν κροτάφων, ἤγειρε τοὺς
[3, 8]	τῷ μηρῷ τῷ τοῦ Προμηθέως	τὰς	τῶν ὀνύχων ἀκμάς. ὁ δὲ
[3, 18]	δ´ οὖν ἀπέστησα τῶν ὀφθαλμῶν	τὰς	χεῖρας καὶ ὁλόκληρον τὴν Λευκίππην
[3, 12]	ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν ἡ φωνή.	~Ταῦθ´	ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν ἠὼς γενομένη·
[3, 15]	κατατεμόντες ἅπαντες εἰς μοίρας ἔφαγον.	ταῦτα	δὲ ὁρῶντες οἱ στρατιῶται καὶ
[3, 22]	σῶζε σαυτὴν ἐπὶ τὸ στρατόπεδον.	ταῦτα	εἰπόντες ἐξάγομεν αὐτὴν ἐπὶ τὸν
[3, 17]	πρεπούσας σοι παρ´ ἐμοῦ χοάς.	~Ταῦτα	εἰπὼν ἀνατείνω τὸ ξίφος ἄνω
[3, 19]	τὸ γένος· φθάνω γάρ σοι	ταῦτα	εἰπὼν ἐπὶ τῆς νεώς. ἦν
[3, 18]	ἢ γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν ἢ	ταῦτα	ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα
[3, 21]	καὶ ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν ἐπίδειξιν.	ταῦτα	λέγων ἐδεόμην Δία Ξένιον καλῶν
[3, 22]	κόρην ἀθλίαν ἐκ τοσούτου κακοῦ.	ταῦτα	λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν ἡ
[3, 11]	ἀπέκτεινας. ἐφθόνησας ἡμῖν ἀλῃστεύτοις ἀποθανεῖν.	~Ταῦτα	μὲν οὖν ἐθρήνουν ἡσυχῇ, κλαίειν
[3, 18]	γῆς εἰμι καὶ τί ποτε	ταῦτα	ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη, Παῦσαι,
[3, 18]	Μενέλαον· Οὐκ ἐρεῖς μοι, τί	ταῦτα;	οὐχὶ Λευκίππην ὁρῶ; ταύτην οὐ
[3, 5]	γῇ τὸ κῦμα· καὶ ἦν	ταῦτα	τῆς Αἰγύπτου τὰ παράλια. κατεῖχον
[3, 16]	ἐκ βίας σφαγή, ἀλλ´ ὅτι	ταῦτα	τῶν σῶν ἀτυχημάτων παίγνια, ἀλλ´
[3, 16]	σορῷ. καὶ τὸ μὲν σῶμα	ταύτῃ	κατατέθειται, τὰ δὲ σπλάγχνα ποῦ;
[3, 19]	μετὰ τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν	ταύτῃ	παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι
[3, 9]	τὴν ναῦν, ὁ γὰρ ποταμὸς	ταύτῃ	στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν
[3, 9]	ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες	ταύτῃ	τάχα τοὺς φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας.
[3, 12]	παρθένος ἐστὶν ἐν τοῖς εἰλημμένοις,	ταύτην	ἀπάγειν πρὸς τὸν θεόν, ἱερεῖον
[3, 21]	σπλάγχνων καὶ αἵματος τὴν πλαστὴν	ταύτην	γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς μὴ ῥᾳδίως
[3, 1]	πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν	ταύτην	εἴχομεν τῷ σκάφει τὴν πλάνην.
[3, 21]	καὶ ζώσμασιν ἐνδεδεμένην τὴν σκευὴν	ταύτην	ἐπικρύψωμεν. πάντως δὲ καὶ ὁ
[3, 5]	ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ καὶ	ταύτην	ἠκούσαμεν αὐτοῦ τὴν βοήν· Ἔχου
[3, 18]	τί ταῦτα; οὐχὶ Λευκίππην ὁρῶ;	ταύτην	οὐ κρατῶ καὶ ἀκούω λαλούσης;
[3, 21]	σοι προσελθεῖν αὐτῷ καὶ ὑποσχέσθαι	ταύτην	τὴν ἐπίδειξιν. ταῦτα λέγων ἐδεόμην
[3, 19]	τὰ πλεῖστα τῶν κτημάτων περὶ	ταύτην	τὴν κώμην καὶ οἱ ἄρχοντες
[3, 21]	ποδήρει γὰρ αὐτὴν ἐσταλμένην διὰ	ταύτης	ἀνατμηθῆναι μέσην τῆς ἐσθῆτος λέγει
[3, 5]	κατόπιν· καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ	ταὐτὸ	καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ
[3, 13]	ὥστε βληθεὶς διπλοῦν ποιεῖ ἐν	ταὐτῷ	τὸ τραῦμα, καὶ οἴδημα ὡς
[3, 25]	ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ	ταφῇ.
[3, 16]	δὲ ἡ τῶν σπλάγχνων σου	ταφὴ	λῃστῶν γέγονε τροφή. ὢ πονηρᾶς
[3, 24]	ἱερόν, φέροντα τοῦ πατρὸς τὴν	ταφήν·	ἀνάγκη δ´ ἦν τὴν ἔξοδον
[3, 16]	τὰ μυστήρια ἐμέρισαν καὶ τὴν	ταφὴν	κακοδαίμονι βωμῷ καὶ σορῷ. καὶ
[3, 25]	εὐωδεστάτης, ὅσον ἱκανὸν πρὸς ὄρνιθος	ταφήν,	ὀρύττει τε τῷ στόματι καὶ
[3, 25]	φέρει, σχεδιάσας αὐτῷ καὶ τὴν	ταφήν.	σμύρνης γὰρ βῶλον τῆς εὐωδεστάτης,
[3, 25]	ἠξίωται; ποίαν δὲ καὶ κομίζει	ταφήν;	Φοῖνιξ μὲν ὁ ὄρνις ὄνομα,
[3, 23]	μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ καὶ τὴν	ταφήν.	Ὦ θάλαττα ἄγνωμον, ἐφθόνησας ἡμῖν
[3, 7]	δεσμὰ καὶ τὸ κῆτος, αὐτοσχεδίῳ	τάφῳ.	ἐπὶ δὲ τῶν προσώπων αὐτῆς
[3, 5]	ἵνα καὶ ἐν ἰχθύσι κοινῇ	ταφῶμεν.	μετὰ μικρὸν δὲ τῆς εὐχῆς
[3, 15]	τὸ κακὸν ἐνεβρόντησέ με. καὶ	τάχα	ὁ τῆς Νιόβης μῦθος οὐκ
[3, 9]	τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ	τάχα	τοὺς φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας. ἐπεὶ
[3, 23]	οὖν ἐν μέσῃ τῇ χαρᾷ·	ταχὺ	γὰρ ἐφθόνησέ μοι δαίμων τις
[3, 4]	τῆς νεὼς κατὰ τῆς θαλάσσης.	ταχὺ	γὰρ τὴν ἐφολκίδα ἀπολύσαντες οἱ
[3, 19]	δὲ ἄγομαι πρὸς τὸν λῄσταρχον,	ταχύ	με τῶν λῃστῶν τινες γνωρίσαντες
[3, 25]	δὲ γένος Αἰθίοψ, μέγεθος κατὰ	ταῶνα·	τῇ χροιᾷ ταὼς ἐν κάλλει
[3, 25]	μέγεθος κατὰ ταῶνα· τῇ χροιᾷ	ταὼς	ἐν κάλλει δεύτερος. κεκέρασται μὲν
[3, 20]	θεάτροις· τὴν Ὁμηρικὴν σκευὴν ὁπλισάμενός	τε	αὐτὸς καὶ τοὺς ἀμφ´ αὑτὸν
[3, 13]	λῃστῶν μέρος, ἅμα συνελθόντες διακόπτομέν	τε	αὐτῶν τὴν φάλαγγα καὶ ἐπὶ
[3, 21]	οἱ λῃσταὶ τὴν τέχνην. τά	τε	γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται τά τε
[3, 19]	γνωρίσαντες λύουσι τὰ δεσμὰ θαρρεῖν	τε	ἐκέλευον καὶ συμπονεῖν αὐτοῖς, ὡς
[3, 21]	καὶ στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις	τε	καὶ ζώσμασιν ἐνδεδεμένην τὴν σκευὴν
[3, 5]	πρῴρας μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ	τε	καὶ ἡ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν
[3, 13]	λίθου χαλεπώτερος βῶλος Αἰγύπτιος, βαρύς	τε	καὶ τραχὺς καὶ ἀνώμαλος· τὸ
[3, 21]	τε γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται τά	τε	σπλάγχνα τῇ σφαγῇ προπηδήσεται, ἅπερ
[3, 11]	αὐτοῖς ἀναβαίνουσιν ἡ λύπη ἵστησί	τε	τὴν ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα
[3, 25]	ἱκανὸν πρὸς ὄρνιθος ταφήν, ὀρύττει	τε	τῷ στόματι καὶ κοιλαίνει κατὰ
[3, 16]	ὀδύρομαί σου μόνον, οὐδ´ ὅτι	τέθνηκας	ἐπὶ ξένης, οὐδ´ ὅτι σοι
[3, 11]	ἔφη, πρὸ τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν,	τέθνηκεν	ἡ φωνή. ~Ταῦθ´ ἡμᾶς διαλεγομένους
[3, 13]	κατεφόνευον. καὶ οἱ μὲν ἔκειντο	τεθνηκότες,	οἱ δὲ καὶ ἡμιθνῆτες ἐμάχοντο·
[3, 2]	μεσημβρίαν δείλην ὁ μὲν ἥλιος	τέλεον	ἁρπάζεται, ἑωρῶμεν δὲ ἑαυτοὺς ὡς
[3, 7]	οὔτε τῶν παρειῶν τὸ ὠχρὸν	τέλεον	ἀφοίνικτον ἦν, ἠρέμα δὲ τῷ
[3, 5]	θέλεις, μὴ διαστήσῃς ἡμῶν τὴν	τελευτήν.	ἓν ἡμᾶς κῦμα καλυψάτω. εἰ
[3, 25]	τὴν ζωήν, Αἰγύπτιοι δὲ τὴν	τελευτήν.	ἐπειδὰν γὰρ ἀποθάνῃ (σὺν χρόνῳ
[3, 15]	ὡσεὶ λίθος γενομένη. ἐπεὶ δὲ	τέλος	εἶχεν, ὥς γε ᾤμην, τὸ
[3, 3]	ὁ δὲ χειμὼν οὐκ ἐσπένδετο.	~Τέλος	ὁ κυβερνήτης ἀπειπὼν ῥίπτει μὲν
[3, 21]	αἰχμήν, ὅσον τὴν πλαστὴν γαστέρα	τεμεῖν	καὶ τὴν κώπην ἐν χρῷ
[3, 17]	λύπης ξίφος ἔνδον καταπέπηγε καὶ	τέμνει	κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ ἀποθνῄσκειν
[3, 18]	πιστεύσας ἐνεκαλυψάμην. ὁ δὲ ἄρχεται	τερατεύεσθαι	καὶ λόγον τινὰ καταλέγειν· ἅμα
[3, 9]	στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν	τέσσαρες	πάντα μὲν τὰ ἐν τῇ
[3, 20]	τὴν μὲν κώπην ἔχον παλαιστῶν	τεσσάρων,	τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ τῇ
[3, 24]	Δέλτα καὶ τὴν Ἡλίου πόλιν	τεταγμένων	ἐπὶ τοὺς βαρβάρους. καὶ ἅμα
[3, 1]	ἀρχαίας ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ	τέταρτον	καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες
[3, 21]	ἂν εἰδεῖεν οἱ λῃσταὶ τὴν	τέχνην.	τά τε γὰρ δέρματα ἀποκέκρυπται
[3, 1]	βαπτίζεται τὸ σκάφος, τοῦ μὲν	τέως	εἰς κῦμα κλιθέντος ἀναθορόντος ὀξείᾳ
[3, 18]	περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ	τῇ	γαστρὶ τῆς Λευκίππης καὶ ἀποκατέστησεν
[3, 5]	ἀμφὶ τὸν Μενέλαον θᾶττον προσάγει	τῇ	γῇ τὸ κῦμα· καὶ ἦν
[3, 7]	τοὺς δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ κἀν	τῇ	γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ
[3, 6]	δήμιοι, τῷ μὲν ἐξ ἀέρος,	τῇ	δὲ ἐκ θαλάσσης· ἐπίκουροι δὲ
[3, 6]	δύο συγγενεῖς, τῷ μὲν Ἡρακλῆς,	τῇ	δὲ Περσεύς, ὁ μὲν τοξεύων
[3, 15]	καὶ θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον.	~Τῇ	δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν
[3, 24]	ἔλαθε τοὺς πολλούς. ~Ἅμα δὲ	τῇ	ἕῳ ἄγω τὸν Μενέλαον τῷ
[3, 3]	χειρῶν, ἀφίησι δὲ τὸ σκάφος	τῇ	θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν
[3, 20]	τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς	τῇ	θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων
[3, 5]	καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον	τῇ	κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ
[3, 7]	περιβέβληται τῷ κύματι, μόνῃ δὲ	τῇ	κεφαλῇ τὴν θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ
[3, 20]	τεσσάρων, τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ	τῇ	κώπῃ βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ
[3, 8]	δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ τόξῳ βέλος,	τῇ	λαιᾷ προβέβληται τὸ κέρας ὠθῶν,
[3, 7]	δὲ ὑπῃνίττετο τὴν Ἄϊδος κυνέην.	τῇ	λαιᾷ τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν
[3, 7]	τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο	τῇ	λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ
[3, 19]	ἄρχοντες αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν	τῇ	ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε
[3, 9]	τέσσαρες πάντα μὲν τὰ ἐν	τῇ	νηῒ λαμβάνουσι καὶ τὸ χρυσίον
[3, 1]	καθ´ ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι	τῇ	περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ
[3, 4]	πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος	τῇ	πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ
[3, 7]	δὲ ἄνω δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων	τῇ	πέτρᾳ· οἱ καρποὶ δὲ ὥσπερ
[3, 1]	τῆς νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ	τῇ	προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν
[3, 20]	τις ἀγαθὸς ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν	τῇ	προτεραίᾳ τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι
[3, 7]	ἡ γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται	τῇ	σκέπῃ· καὶ ἔοικε τὸ θέαμα,
[3, 16]	τὸ ξίφος ἔχων, ἐπικατασφάξων ἐμαυτὸν	τῇ	σορῷ. ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγενόμην,
[3, 25]	δὲ καὶ ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν	τῇ	σορῷ καὶ κλείσας τὸ χάσμα
[3, 15]	τὸ ἔργον, τὸ σῶμα ἐνθέντες	τῇ	σορῷ καταλείπουσι, πῶμα ἐπ´ αὐτῆς
[3, 21]	δοκεῖ γὰρ τοσοῦτον καταβῆναι ἐν	τῇ	σφαγῇ, ὅσον ἄνεισιν ἐκ τῆς
[3, 21]	δέρματα ἀποκέκρυπται τά τε σπλάγχνα	τῇ	σφαγῇ προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες
[3, 25]	τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται	τῇ	ταφῇ.
[3, 14]	ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα κατὰ μικρὸν	τῇ	τοῦ πάθους ἀκροάσει τὸν οἶκτον
[3, 25]	ζῶν μὲν οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ	τῇ	τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται
[3, 2]	εἰς ἄντρον ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς	τῇ	τύχῃ, ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι
[3, 15]	κἀκείνη τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ	τῇ	τῶν παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν
[3, 10]	τὴν χάριν ὡμολογήσαμεν. μέμφομαί σου	τῇ	φιλανθρωπίᾳ· χρηστοτέρα γέγονας πρὸς οὓς
[3, 23]	οἶδα. ἀνεκώκυσα οὖν ἐν μέσῃ	τῇ	χαρᾷ· ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ μοι
[3, 25]	γένος Αἰθίοψ, μέγεθος κατὰ ταῶνα·	τῇ	χροιᾷ ταὼς ἐν κάλλει δεύτερος.
[3, 10]	γέγονα κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν	τῇ	ψυχῇ βύθιον, τῷ δὲ νῷ
[3, 10]	ἐστέ που καὶ ἀκούετε, τί	τηλικοῦτον	ἠδικήσαμεν, ὡς ἐν ὀλίγαις ἡμέραις
[3, 17]	Ἔτι μου καταγελᾷς, ἔφην, ἐπὶ	τηλικούτῳ	κακῷ; εὖ γε, Μενέλαε, Ξενίου
[3, 7]	καλύπτει· ὁ πῖλος δὲ ὑπῃνίττετο	τὴν	Ἄϊδος κυνέην. τῇ λαιᾷ τὴν
[3, 21]	κώπης ἀνέθορε, μόνην δὲ καταλείπει	τὴν	αἰχμήν, ὅσον τὴν πλαστὴν γαστέρα
[3, 11]	ἀναβαίνουσιν ἡ λύπη ἵστησί τε	τὴν	ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν
[3, 9]	(οὐ κατὰ τὴν τῶν Ἰνδῶν	τὴν	ἄκρατον, ἀλλ´ οἷος ἂν γένοιτο
[3, 13]	γυμνοὺς καὶ δεσμὰ ἔχοντας, ὑπονοήσαντες	τὴν	ἀλήθειαν δέχονται τῶν ὅπλων εἴσω,
[3, 6]	ὁ ζωγράφος) ἀδελφαὶ δὲ καὶ	τὴν	ἄλλην τύχην αἱ γραφαί. πέτραι
[3, 7]	τὴν θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ δὲ	τὴν	ἅλμην τοῦ κύματος ἡ τῶν
[3, 16]	ἀνέτεμον, οἴμοι, καὶ βλέπουσαν ὅλην	τὴν	ἀνατομήν, ἀλλ´ ὅτι σου τῆς
[3, 22]	τὴν κόρην ὡς ἁρμοδίως πρὸς	τὴν	ἀνατομήν. Ὑμῶν, ὁ λῄσταρχος ἔφη,
[3, 3]	ἠμύνετο. θάλασσα γὰρ εἶχε νόμον	τὴν	βίαν, καὶ ἦν ναυμαχίας καινὸς
[3, 5]	κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ	τὴν	βοήν· Ἔχου τοῦ ξύλου, Κλειτοφῶν·
[3, 8]	ὀδόντας. ἠλέησας ἂν ὡς ἀλγοῦσαν	τὴν	γραφήν. ἀναφέρει δὲ λυπούμενον Ἡρακλῆς·
[3, 15]	οὐκ εἶδον, ἦσαν γὰρ ὡπλισμένοι,	τὴν	δὲ κόρην Λευκίππην οὖσαν ἐγνώρισα.
[3, 10]	με δεῖ τοῖς νεύμασι καὶ	τὴν	δέησιν δηλοῦν ταῖς χειρονομίαις. ὢ
[3, 7]	τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ καὶ	τὴν	δεξιὰν διφυεῖ σιδήρῳ εἰς δρέπανον
[3, 8]	κέρας ὠθῶν, ἐπὶ μαζὸν ἕλκει	τὴν	δεξιάν, ἕλκων τὸ νεῦρον κεκύρτωται
[3, 15]	Αἰγύπτιον. ~Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς	τὴν	διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ ἐπεχείρει τὴν
[3, 9]	μάλιστα μὲν ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι	τὴν	διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ τάχα
[3, 15]	τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ ἐπεχείρει	τὴν	διώρυχα χῶσαι, ἥτις ἦν ἐμποδών.
[3, 22]	πάντας τοὺς ὑπ´ αὐτῶν εἰλημμένους	τὴν	εἰς τὸ στρατόπεδον ἐκπεφευγέναι· ὥστε
[3, 18]	σου τὸ πρόσωπον· καλῶ γὰρ	τὴν	Ἑκάτην ἐπὶ τὸ ἔργον. ἐγὼ
[3, 18]	καὶ φοβούμενος (ἀληθῶς γὰρ ᾤμην	τὴν	Ἑκάτην παρεῖναι) ὅμως δ´ οὖν
[3, 5]	κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ πᾶσαν	τὴν	ἐκεῖ χώραν. ἡμεῖς δὲ περὶ
[3, 24]	ὁ δὲ ἔλεγε πᾶσαν ἐμπεπλῆσθαι	τὴν	ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν ἀπονενοημένων καὶ
[3, 24]	τὴν ταφήν· ἀνάγκη δ´ ἦν	τὴν	ἔξοδον ἐπισχεῖν τοσούτων ἡμερῶν. ~Καὶ
[3, 21]	προσελθεῖν αὐτῷ καὶ ὑποσχέσθαι ταύτην	τὴν	ἐπίδειξιν. ταῦτα λέγων ἐδεόμην Δία
[3, 9]	ἀπηλλάττοντο, φύλακας ἡμῖν καταλιπόντες, ὡς	τὴν	ἐπιοῦσαν ἄξοντες ἡμᾶς εἰς τὸν
[3, 4]	κατὰ τῆς θαλάσσης. ταχὺ γὰρ	τὴν	ἐφολκίδα ἀπολύσαντες οἱ ναῦται, πελέκει
[3, 4]	λαμβάνεται τοῦ κάλω καὶ ἐφέλκεται	τὴν	ἐφολκίδα· καὶ ἦν ἐγγὺς ἤδη
[3, 3]	τῇ θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει ἤδη	τὴν	ἐφολκίδα καὶ τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν
[3, 4]	ἐπὶ τῆς νηὸς ἐπειρῶντο καταδῦναι	τὴν	ἐφολκίδα. τὸ δὲ σκάφος ἐκυβίστα
[3, 3]	τὸν κάλων ἔκοπτον, ὃς συνέδει	τὴν	ἐφολκίδα τῷ σκάφει· τῶν δὲ
[3, 25]	μερίζονται δὲ αὐτοῦ Αἰθίοπες μὲν	τὴν	ζωήν, Αἰγύπτιοι δὲ τὴν τελευτήν.
[3, 25]	καὶ τὴν πόλιν οὐ πλανᾶται	τὴν	Ἡλίου· ὄρνιθος αὕτη μετοικία νεκροῦ.
[3, 24]	τῶν ἀμφὶ τὸ Δέλτα καὶ	τὴν	Ἡλίου πόλιν τεταγμένων ἐπὶ τοὺς
[3, 22]	θᾶττον αὐτὴν ὁ ὕπνος ἀφῇ,	τὴν	ἡμέραν ἔνδον μένειν. Εἰ δέ
[3, 14]	ἐπαινέσαι. ποιεῖται δή με ἐκείνην	τὴν	ἡμέραν ὁμοτράπεζον καὶ παρὰ τὸ
[3, 7]	τῆς κόρης κάτωθεν ἀναβαῖνον ἀνοίγει	τὴν	θάλασσαν· καὶ τὸ μὲν πολὺ
[3, 7]	κύματι, μόνῃ δὲ τῇ κεφαλῇ	τὴν	θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ δὲ τὴν
[3, 1]	δέ, ᾗ ᾐώρητο, καταρραγέντος εἰς	τὴν	θάλατταν. κωκυτὸς οὖν αἴρεται μέγας
[3, 25]	κυάνεός ἐστιν, ῥόδοις ἐμφερής, εὐειδὴς	τὴν	θέαν, ἀκτῖσι κομᾷ, καὶ εἰσὶν
[3, 22]	εἰς αὔριόν σοι παρασκευάζεσθαι πρὸς	τὴν	θυσίαν· δεήσει δὲ καὶ τὸν
[3, 15]	καὶ διελκύσας τὸ ξίφος εἰς	τὴν	κάτω γαστέρα ῥήγνυσι· τὰ σπλάγχνα
[3, 1]	καὶ ὁ κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε	τὴν	κεραίαν. καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ
[3, 7]	τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ αὐτοῦ	τὴν	κεφαλὴν καλύπτει· ὁ πῖλος δὲ
[3, 20]	τι σπουδαῖον ἔνδον εἶναι) ἀνοίγει	τὴν	κίστην, καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ
[3, 16]	ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε τοῖς θεοῖς	τὴν	κνῖσαν. λαβὲ οὖν, Λευκίππη, τὰς
[3, 20]	ἐδεόμην Μενελάου παντὶ τρόπῳ σῶσαι	τὴν	κόρην. δαίμων δέ τις ἀγαθὸς
[3, 15]	πλησίον. ἄγουσι δή τινες δύο	τὴν	κόρην ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην·
[3, 21]	γενέσθαι, συναγωνίσεται. δυνησόμεθα γὰρ καὶ	τὴν	κόρην σῶσαι καὶ τοὺς λῃστὰς
[3, 22]	ἔφη, τὸ ἱερεῖον. στέλλομεν δὴ	τὴν	κόρην τὸν προειρημένον τρόπον καθ´
[3, 21]	τὰ σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ ἐνσκευάσαντες	τὴν	κόρην τοῦτον τὸν τρόπον καὶ
[3, 22]	στεῖλαι δὲ ἡμᾶς αὐτοὺς δεήσει	τὴν	κόρην ὡς ἁρμοδίως πρὸς τὴν
[3, 19]	πλεῖστα τῶν κτημάτων περὶ ταύτην	τὴν	κώμην καὶ οἱ ἄρχοντες αὐτῆς
[3, 21]	τὴν πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν καὶ	τὴν	κώπην ἐν χρῷ τοῦ σφαζομένου
[3, 21]	ἐπί τινος σώματος, φεύγει πρὸς	τὴν	κώπην ὥσπερ εἰς κουλεόν· καὶ
[3, 12]	οἱ δὲ ἔτυπτον· ἀπέσπων μὲν	τὴν	Λευκίππην, ἔτυπτον δὲ ἐμέ. ἀράμενοι
[3, 12]	τοῦ στρατοῦ. οἱ δὲ ἐπὶ	τὴν	Λευκίππην εὐθὺς τρέπονται, ἡ δὲ
[3, 10]	ὡς ἐξὸν ἤδη, κλαίειν ἦρχον	τὴν	Λευκίππην. καὶ δὴ λογισάμενος ὅσων
[3, 18]	ὀφθαλμῶν τὰς χεῖρας καὶ ὁλόκληρον	τὴν	Λευκίππην ὁρῶ. ἔτι μᾶλλον οὖν
[3, 11]	τὸ τραῦμα. λέγω οὖν πρὸς	τὴν	Λευκίππην πάντα σιγῶσαν· Τί σιγᾷς,
[3, 14]	τὸν οἶκτον εἰς φιλίαν καὶ	τὴν	λύπην εἰς τὸν ἔλεον συλλέγει.
[3, 20]	καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ξίφος,	τὴν	μὲν κώπην ἔχον παλαιστῶν τεσσάρων,
[3, 23]	Οὐκ οἶδα, ἔφη· μετὰ γὰρ	τὴν	ναυαγίαν εὐθὺς εἶδον μὲν αὐτὸν
[3, 2]	διαλαμβάνει δεύτερος. ~Σκευοφοροῦντες οὖν κατὰ	τὴν	ναῦν διὰ πάσης ἡμέρας δόλιχόν
[3, 2]	ἀποσπωμένων. γέρρα δὲ περὶ πᾶσαν	τὴν	ναῦν ἐκεκάλυπτο· καὶ γὰρ ὄμβρος
[3, 2]	φοβερώτερα· ἀναβαίνουσα μὲν γὰρ ἐπὶ	τὴν	ναῦν ἡ θάλασσα διὰ τῶν
[3, 20]	δὲ ἐπιπλευσάντων σκαφῶν λῃστρικῶν καταδύουσι	τὴν	ναῦν καὶ τοὺς ἄνδρας ἐκπεσόντας
[3, 9]	ὁ κυβερνήτης, εἰπών· Ἀπολώλαμεν" ἔστησε	τὴν	ναῦν, ὁ γὰρ ποταμὸς ταύτῃ
[3, 2]	ὄρος, προσιὸν δὲ βλέπων καταποθήσεσθαι	τὴν	ναῦν προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων
[3, 1]	χρόνον μέν τινα διαταλαντουμένην οὕτω	τὴν	ναῦν τοῖς κύμασιν ἐπαλαίομεν εἰς
[3, 9]	ναύτης, εἰπών· Ὁ βουκόλος" μεταστρέφει	τὴν	ναῦν ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω.
[3, 1]	περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ μὲν	τὴν	ὀθόνην ἐπὶ θάτερα συνάγοντες ἄνω
[3, 2]	ἦχον· οἱ δὲ κάλοι περὶ	τὴν	ὀθόνην πίπτουσιν, ἀντιπαταγοῦντες δὲ ἐτετρίγεσαν·
[3, 20]	στόματι δεικνύντων ἐν τοῖς θεάτροις·	τὴν	Ὁμηρικὴν σκευὴν ὁπλισάμενός τε αὐτὸς
[3, 7]	φόβῳ. τὰς δὲ χεῖρας εἰς	τὴν	πέτραν ἐξεπέτασεν, ἄγχει δὲ ἄνω
[3, 1]	κοινὴν ταύτην εἴχομεν τῷ σκάφει	τὴν	πλάνην. πρὶν μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι
[3, 21]	δὲ καταλείπει τὴν αἰχμήν, ὅσον	τὴν	πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν καὶ τὴν
[3, 21]	ἐμπλήσαντες θηρείων σπλάγχνων καὶ αἵματος	τὴν	πλαστὴν ταύτην γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς
[3, 8]	δὲ ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται καὶ	τὴν	πλευρὰν συνέσπασται καὶ τὸν μηρὸν
[3, 25]	ὁ ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ καὶ	τὴν	πόλιν οὐ πλανᾶται τὴν Ἡλίου·
[3, 21]	μίτραις τε καὶ ζώσμασιν ἐνδεδεμένην	τὴν	σκευὴν ταύτην ἐπικρύψωμεν. πάντως δὲ
[3, 17]	μέμνησαι Διός. ὁ δὲ κρούσας	τὴν	σορόν, Ἐπεὶ τοίνυν ἀπιστεῖ Κλειτοφῶν,
[3, 17]	δοκῶν. ὁ δὲ ἤνοιγεν ἅμα	τὴν	σορὸν καὶ ἡ Λευκίππη κάτωθεν
[3, 17]	δίς που καὶ τρὶς ἐπάταξε	τὴν	σορόν, καὶ κάτωθεν ἀκούω φωνῆς
[3, 21]	τῷ σώματι, ἀλλ´ ἡμεῖς εἰς	τὴν	σορὸν καταθήσομεν. ἀκήκοας τοῦ λῃστάρχου
[3, 4]	μετριωτέραν ὡς ἐν κακοῖς ἔσχον	τὴν	συμφοράν, οὐκ ἐνδιατρίψαντες τῷ τοῦ
[3, 7]	μιᾷ πληγῇ τὸ μὲν ἐρείδῃ	τὴν	σφαγήν, τὸ δὲ κρατῇ τὴν
[3, 24]	τὸν ἱερόν, φέροντα τοῦ πατρὸς	τὴν	ταφήν· ἀνάγκη δ´ ἦν τὴν
[3, 16]	γαστρὸς τὰ μυστήρια ἐμέρισαν καὶ	τὴν	ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ σορῷ.
[3, 25]	Νεῖλον φέρει, σχεδιάσας αὐτῷ καὶ	τὴν	ταφήν. σμύρνης γὰρ βῶλον τῆς
[3, 23]	ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ καὶ	τὴν	ταφήν. Ὦ θάλαττα ἄγνωμον, ἐφθόνησας
[3, 5]	ἀποκτεῖναι θέλεις, μὴ διαστήσῃς ἡμῶν	τὴν	τελευτήν. ἓν ἡμᾶς κῦμα καλυψάτω.
[3, 25]	μὲν τὴν ζωήν, Αἰγύπτιοι δὲ	τὴν	τελευτήν. ἐπειδὰν γὰρ ἀποθάνῃ (σὺν
[3, 21]	οὐκ ἂν εἰδεῖεν οἱ λῃσταὶ	τὴν	τέχνην. τά τε γὰρ δέρματα
[3, 7]	τὴν Ἄϊδος κυνέην. τῇ λαιᾷ	τὴν	τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ καὶ
[3, 7]	τὴν σφαγήν, τὸ δὲ κρατῇ	τὴν	τομήν. τὸ μὲν τῆς Ἀνδρομέδας
[3, 22]	Τύχη. ἐγὼ μὲν οὖν περὶ	τὴν	τοῦ μηχανήματος ἤμην σκευήν. ἄρτι
[3, 8]	τόξῳ καὶ δόρατι. ὄρνις ἐς	τὴν	τοῦ Προμηθέως γαστέρα τρυφᾷ· ἕστηκε
[3, 7]	τῶν προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ κατὰ	τὴν	τῶν ἐρίων τῶν πτηνῶν, οἷον
[3, 9]	δὲ τὴν χροιάν (οὐ κατὰ	τὴν	τῶν Ἰνδῶν τὴν ἄκρατον, ἀλλ´
[3, 7]	ἀραχνίων ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ κατὰ	τὴν	τῶν προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ κατὰ
[3, 13]	βάλλοντες, ἀνοίγουσι μὲν οἱ στρατιῶται	τὴν	φάλαγγα, ἐκθέουσι δὲ ἀπὸ τῶν
[3, 13]	ἅμα συνελθόντες διακόπτομέν τε αὐτῶν	τὴν	φάλαγγα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐναντίους
[3, 13]	ἐγένοντο, κατὰ κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες	τὴν	φάλαγγα περιΐππευον αὐτοὺς κύκλῳ, καὶ
[3, 10]	ᾄδει. μάτην σοι, ὦ θάλασσα,	τὴν	χάριν ὡμολογήσαμεν. μέμφομαί σου τῇ
[3, 6]	γὰρ ἡλικίας εἶχε. προβέβληται δὲ	τὴν	χεῖρα καὶ ἔχει ῥοιὰν ἐπ´
[3, 9]	μεγάλοι μὲν πάντες, μέλανες δὲ	τὴν	χροιάν (οὐ κατὰ τὴν τῶν
[3, 23]	ὡς θεόν, καί μου κατὰ	τὴν	ψυχὴν ἀθρόα κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς
[3, 11]	ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ὁδοῦ εἰς	τὴν	ψυχὴν καταρρεῖ καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς
[3, 23]	κατέσχεν ἡ θάλασσα, ἵνα μὴ	τὴν	ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ καὶ
[3, 14]	ἡ γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα πρὸς	τὴν	ὧν ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα κατὰ
[3, 19]	με προσέρριψε τὸ κῦμα τοῖς	τῆς	Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι μετὰ τοῦ
[3, 5]	τὸ κῦμα· καὶ ἦν ταῦτα	τῆς	Αἰγύπτου τὰ παράλια. κατεῖχον δὲ
[3, 15]	παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν ἐκ	τῆς	ἀκινησίας ὡσεὶ λίθος γενομένη. ἐπεὶ
[3, 14]	γοῦν διέθηκα τὸν στρατηγὸν ἐκ	τῆς	ἀκροάσεως, ὡς καὶ αὐτὸν δάκρυα
[3, 4]	αὐτῆς. ὁπόσοι μὲν οὖν παραχρῆμα	τῆς	ἅλμης πιόντες κατεσχέθησαν, οὗτοι μετριωτέραν
[3, 7]	κρατῇ τὴν τομήν. τὸ μὲν	τῆς	Ἀνδρομέδας δρᾶμα τοῦτο. ~Ἑξῆς δὲ
[3, 3]	καὶ τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν κελεύσας	τῆς	ἀποβάθρας ἦρχεν· οἱ δὲ εὐθὺς
[3, 16]	τὴν ἀνατομήν, ἀλλ´ ὅτι σου	τῆς	γαστρὸς τὰ μυστήρια ἐμέρισαν καὶ
[3, 15]	ὑπτίαν ἔδησεν ἐκ παττάλων ἐπὶ	τῆς	γῆς ἐρηρεισμένων, οἷον ποιοῦσιν οἱ
[3, 13]	πολὺ πλείους ὄντες, βώλους ἀπὸ	τῆς	γῆς λαμβάνοντες τοὺς στρατιώτας ἔβαλλον.
[3, 7]	Ἄϊδος κυνέην. τῇ λαιᾷ τὴν	τῆς	Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ καὶ προβέβληται
[3, 25]	καὶ δοκιμάζει τὸν ὄρνιν ἐκ	τῆς	γραφῆς. ὁ δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος
[3, 6]	καὶ ἔχει ῥοιὰν ἐπ´ αὐτῇ·	τῆς	δὲ ῥοιᾶς ὁ λόγος μυστικός.
[3, 17]	συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται δή μου	τῆς	δεξιᾶς καὶ ἐπεχείρουν ἀφαιρεῖσθαι τὸ
[3, 15]	μετὰ πλείστης δυνάμεως ἐπὶ θάτερα	τῆς	διώρυχος ἑστῶτας ἐν τοῖς ὅπλοις.
[3, 16]	στρατιῶται διαβάντες αὐλίζονται μικρὸν ἄνω	τῆς	διώρυχος καὶ περὶ δεῖπνον ἦσαν.
[3, 24]	κατατρέχοντας πεπαῦσθαι, μελλούσης δὲ ἥκειν	τῆς	δυνάμεως τὸν ὄρνιν αὐτοῖς ἐπιδημῆσαι
[3, 17]	μου τὸ ξίφος, τὸ δὲ	τῆς	ἐμῆς λύπης ξίφος ἔνδον καταπέπηγε
[3, 23]	καὶ τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες	τῆς	ἐμῆς τὸ λοιπὸν τῆς νυκτὸς
[3, 11]	αὑτῇ κάτω· τὰ δὲ ἐκτρεπόμενα	τῆς	ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ὁδοῦ εἰς
[3, 21]	ἐσταλμένην διὰ ταύτης ἀνατμηθῆναι μέσην	τῆς	ἐσθῆτος λέγει ὁ χρησμός. ὁρᾷς
[3, 5]	κοινῇ ταφῶμεν. μετὰ μικρὸν δὲ	τῆς	εὐχῆς τὸ πολὺ τοῦ πνεύματος
[3, 25]	τὴν ταφήν. σμύρνης γὰρ βῶλον	τῆς	εὐωδεστάτης, ὅσον ἱκανὸν πρὸς ὄρνιθος
[3, 3]	τρόπος. οἱ μὲν γὰρ ἐκ	τῆς	ἐφολκίδος δέει τοῦ καταδῦναι τῷ
[3, 3]	δὲ καὶ ἐπιβαίνοντες τοῖς ἐπὶ	τῆς	ἐφολκίδος ἤδη διεπάλαιον· φιλίας γὰρ
[3, 3]	τὸν κάλων· οἱ δὲ ἐκ	τῆς	ἐφολκίδος μεταβαίνειν οὐκ ἐπέτρεπον. εἶχον
[3, 1]	πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ	τῆς	ἡμέρας ἀπωλώλει τὸ φῶς. ἐγείρεται
[3, 2]	ἀεὶ πρὸς μὲν τὸ κυρτούμενον	τῆς	θαλάσσης ἠγείρετο, πρὸς δὲ τὸ
[3, 1]	ἐγείρεται δὲ κάτωθεν ἄνεμος ἐκ	τῆς	θαλάσσης κατὰ πρόσωπον τῆς νηός,
[3, 5]	ἡ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα	τῆς	θαλάσσης· ὁ δὲ Μενέλαος καὶ
[3, 4]	πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν τῆς νεὼς κατὰ	τῆς	θαλάσσης. ταχὺ γὰρ τὴν ἐφολκίδα
[3, 4]	θάνατον δυστυχεῖν πλείονα· ὅσον γὰρ	τῆς	θαλάσσης τὸ μέγεθος, τοσοῦτος καὶ
[3, 15]	ἀνεβόων καὶ τὰς ὄψεις ἀπέστρεφον	τῆς	θέας, ἐγὼ δὲ ἐκ παραλόγου
[3, 20]	ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν τῇ προτεραίᾳ	τῆς	θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς τῇ
[3, 22]	Μενελάου μέλλοντος τοῖς λῃσταῖς περὶ	τῆς	θυσίας λέγειν, ὁ λῄσταρχος φθάσας
[3, 19]	τὸ τῶν ἐναντίων στρατόπεδον ὑπερβάλοι	τῆς	θυσίας τὸν τόπον. λέγε δὴ
[3, 22]	Νόμος ἡμῖν ἐστιν, ἔφη, πρωτομύστας	τῆς	ἱερείας ἄρχεσθαι, μάλιστα ὅταν ἄνθρωπον
[3, 23]	γὰρ ἐφθόνησέ μοι δαίμων τις	τῆς	καθαρᾶς ἡδονῆς. τὸν δι´ ἐμὲ
[3, 15]	εἶτα λαβὼν ξίφος βάπτει κατὰ	τῆς	καρδίας καὶ διελκύσας τὸ ξίφος
[3, 23]	ναυαγίαν εὐθὺς εἶδον μὲν αὐτὸν	τῆς	κεραίας λαβόμενον, ὅποι δὲ κεχώρηκεν
[3, 15]	Λευκίππην οὖσαν ἐγνώρισα. εἶτα κατὰ	τῆς	κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι τὸν
[3, 7]	κρέμανται. καὶ αἱ μὲν ὠλέναι	τῆς	κόρης ἄκρατον ἔχουσαι τὸ λευκὸν
[3, 7]	μὲν οὖν εἰς τὸ μέτρον	τῆς	κόρης ἡ πέτρα· θέλει δὲ
[3, 7]	Ἰνδαί. τὸ δὲ κῆτος ἀντιπρόσωπον	τῆς	κόρης κάτωθεν ἀναβαῖνον ἀνοίγει τὴν
[3, 7]	μεταξὺ δὲ τοῦ κήτους καὶ	τῆς	κόρης ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο καταβαίνων
[3, 13]	δεδεμένους. ~Καὶ ἐπεὶ δύο σταδίους	τῆς	κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς
[3, 21]	τοῦ χηραμοῦ τὸ ξίφος ὅσον	τῆς	κώπης ἀνακουφίζεται τὸ μετέωρον καὶ
[3, 21]	ὁ δὲ εἰς τὸν χηραμὸν	τῆς	κώπης ἀνέθορε, μόνην δὲ καταλείπει
[3, 20]	ἐκεῖνο ξίφος ὥσπερ ἀπὸ χηραμοῦ	τῆς	κώπης κατατρέχει τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν
[3, 18]	καὶ ζῶν, ὡς κἀκεῖνο τὸ	τῆς	Λευκίππης γλυκύ. Ἀλλὰ νῦν, ὁ
[3, 18]	μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ τῇ γαστρὶ	τῆς	Λευκίππης καὶ ἀποκατέστησεν εἰς τὸ
[3, 20]	δέσποτα, καὶ ὠδυρόμην, τὰ περὶ	τῆς	Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην Μενελάου
[3, 14]	πλέον δὲ ποιεῖν εἴχομεν οὐδέν,	τῆς	Λευκίππης ὑπὸ τῶν λῃστῶν ἐχομένης.
[3, 21]	τῇ σφαγῇ, ὅσον ἄνεισιν ἐκ	τῆς	μηχανῆς. τούτων οὖν γενομένων οὐκ
[3, 5]	Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι πρὸς τὰ	τῆς	ναυαγίας σου λείψανα. πολλοὺς ἤδη
[3, 2]	πρόσωπον, αἱ δὲ κατ´ οὐρὰν	τῆς	νεὼς ἀλλήλαις ἀντέπιπτον. ἡ δὲ
[3, 19]	γάρ σοι ταῦτα εἰπὼν ἐπὶ	τῆς	νεώς. ἦν οὖν μοι τὰ
[3, 4]	πολλοὶ δὲ ἀποπηδᾶν πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν	τῆς	νεὼς κατὰ τῆς θαλάσσης. ταχὺ
[3, 4]	νόμους. ~Ἔνθα δή τις ἀπὸ	τῆς	νεὼς νεανίσκος εὔρωστος λαμβάνεται τοῦ
[3, 3]	ἐπιβήσεται· πολλοὶ δὲ καὶ ἐκ	τῆς	νεὼς ὁπλισάμενοι τὸ δυνατόν, ὁ
[3, 2]	ἐφόβει δὲ καὶ τὰ ξύλα	τῆς	νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ μικρὸν
[3, 3]	τρύφος ἀράμενος, ὁ δὲ τῶν	τῆς	νεὼς σελμάτων, ἠμύνετο. θάλασσα γὰρ
[3, 20]	ἐπ´ αὐτήν. οἱ δὲ ἐπὶ	τῆς	νεὼς συνέντες οἳ τυγχάνουσιν, ἐπεχείρουν
[3, 1]	νηός, ὅπως τὸ μὲν βαπτιζόμενον	τῆς	νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ τῇ
[3, 4]	τὸ πνεῦμα· οἱ δὲ ἐπὶ	τῆς	νηὸς ἐπειρῶντο καταδῦναι τὴν ἐφολκίδα.
[3, 1]	ἡμᾶς μᾶλλον κορυφούμενον τὸ ἔδαφος	τῆς	νηὸς ἢ πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο.
[3, 1]	κωκυτὸς οὖν αἴρεται μέγας ἐκ	τῆς	νηός, καὶ μετοικία πάλιν καὶ
[3, 1]	μεταλλάττεται τὸ πνεῦμα ἐπὶ θάτερα	τῆς	νηὸς καὶ μικροῦ βαπτίζεται τὸ
[3, 1]	ἐκ τῆς θαλάσσης κατὰ πρόσωπον	τῆς	νηός, καὶ ὁ κυβερνήτης περιάγειν
[3, 4]	καὶ ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ	τῆς	νηὸς ὁ ἱστὸς ἐπὶ θάτερα
[3, 1]	οὖν ἅπαντες εἰς τὰ μετέωρα	τῆς	νηός, ὅπως τὸ μὲν βαπτιζόμενον
[3, 2]	ἀλλὰ πάντα ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω	τῆς	νηός· πολλοὶ δὲ καὶ τῶν
[3, 2]	κατὰ χώραν μένειν ὑπὸ τοῦ	τῆς	νηὸς σεισμοῦ. συμμιγὴς δὲ πάντων
[3, 15]	ἐνεβρόντησέ με. καὶ τάχα ὁ	τῆς	Νιόβης μῦθος οὐκ ἦν ψευδής,
[3, 23]	παρελθόντες τῆς ἐμῆς τὸ λοιπὸν	τῆς	νυκτὸς διετρίψαμεν· καὶ τὸ πρᾶγμα
[3, 7]	ἡ λοφιὰ τῶν ἀκανθῶν, οἱ	τῆς	οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ καὶ
[3, 5]	δαίμων τις ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν	τῆς	πρῴρας μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ
[3, 23]	εἰς τὸ στρατόπεδον κοινῇ καὶ	τῆς	σκηνῆς εἴσω παρελθόντες τῆς ἐμῆς
[3, 22]	ἕκαστα, καὶ ὡς μένειν εἴσω	τῆς	σοροῦ χρή, κἂν θᾶττον αὐτὴν
[3, 17]	ἡδονῆς· τοσοῦτον ἡ λύπη με	τῆς	συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται δή μου
[3, 17]	ἄνω ὡς καθήσων ἐμαυτῷ κατὰ	τῆς	σφαγῆς· καὶ ὁρῶ δύο τινὰς
[3, 10]	ἡ γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη	τῆς	τῶν ἀκουόντων ψυχῆς ἡμεροῖ τὸ
[3, 7]	μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι	τῆς	τῶν ὤμων συμβολῆς, καὶ εὐθὺς
[3, 23]	ἄγνωμον, ἐφθόνησας ἡμῖν ὁλοκλήρου τοῦ	τῆς	φιλανθρωπίας σου δράματος. ἄπιμεν οὖν
[3, 3]	οἱ μεγάλοι κίνδυνοι καὶ τοὺς	τῆς	φιλίας λύουσι νόμους. ~Ἔνθα δή
[3, 8]	τὸ τόξον, διπλοῦται δὲ ὑπὸ	τῆς	χειρὸς τὸ νεῦρον, κλίνεται δὲ
[3, 10]	ἔλεον προξενεῖ· τὸ γὰρ πονοῦν	τῆς	ψυχῆς ἡ γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν
[3, 11]	λαλεῖς; Ὅτι μοι, ἔφη, πρὸ	τῆς	ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν ἡ φωνή.
[3, 23]	καλῶς, Ὁ δὲ Κλεινίας, εἶπον,	τί	γέγονεν; ὁ δὲ Μενέλαος, Οὐκ
[3, 9]	δὲ δήσαντες καὶ κατακλείσαντες εἴς	τι	δωμάτιον ἀπηλλάττοντο, φύλακας ἡμῖν καταλιπόντες,
[3, 22]	ἡμέραν ἔνδον μένειν. Εἰ δέ	τι	ἡμῖν ἐμποδὼν γένηται, σῶζε σαυτὴν
[3, 14]	ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ ἄλλος ἄλλο	τι,	κἀγὼ τὰ ἐμὰ εἶπον. ἐπεὶ
[3, 4]	μέν τι κατέκλασε, τὸ δέ	τι	κατέδυσεν αὐτῆς. ὁπόσοι μὲν οὖν
[3, 4]	ἐπὶ θάτερα πεσὼν τὸ μέν	τι	κατέκλασε, τὸ δέ τι κατέδυσεν
[3, 15]	ἦν ψευδής, ἀλλὰ κἀκείνη τοιοῦτόν	τι	παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν παίδων
[3, 23]	παντοδαπὸς ἐγιγνόμην καὶ διηπόρουν ὅ	τι	ποιήσω πρὸς τὸν Μενέλαον ἀντάξιον.
[3, 18]	σου, ποῖ γῆς εἰμι καὶ	τί	ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ
[3, 11]	πρὸς τὴν Λευκίππην πάντα σιγῶσαν·	Τί	σιγᾷς, φιλτάτη, καὶ οὐδέν μοι
[3, 20]	παρόντος ἅμα κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ	τι	σπουδαῖον ἔνδον εἶναι) ἀνοίγει τὴν
[3, 18]	τὸν Μενέλαον· Οὐκ ἐρεῖς μοι,	τί	ταῦτα; οὐχὶ Λευκίππην ὁρῶ; ταύτην
[3, 10]	εἴπερ ἐστέ που καὶ ἀκούετε,	τί	τηλικοῦτον ἠδικήσαμεν, ὡς ἐν ὀλίγαις
[3, 21]	λῃστάρχου μικρῷ πρόσθεν εἰπόντος, δεῖν	τι	τολμηρὸν ἐπιδείξασθαι πρὸς αὐτούς· ὥστε
[3, 2]	ἀργύρου καὶ χρυσοῦ πρὸς ἄλλο	τι	τῶν εὐτελῶν, ἀλλὰ πάντα ὁμοίως
[3, 25]	ὄρνις οὗτος, ὅστις τοσαύτης, ἔφην,	τιμῆς	ἠξίωται; ποίαν δὲ καὶ κομίζει
[3, 1]	ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον μέν	τινα	διαταλαντουμένην οὕτω τὴν ναῦν τοῖς
[3, 18]	λαλούσης; ἃ οὖν χθὲς ἐθεασάμην,	τίνα	ἦν; ἢ γὰρ ἐκεῖνά ἐστιν
[3, 18]	δὲ ἄρχεται τερατεύεσθαι καὶ λόγον	τινὰ	καταλέγειν· ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ
[3, 9]	προσενεχθέντας. ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα κατά	τινα	πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς.
[3, 2]	ναῦν διὰ πάσης ἡμέρας δόλιχόν	τινα	τοῦτον δρόμον μυρίον ἐπονοῦμεν, ἀεὶ
[3, 10]	δὲ ποίᾳ μὲν φωνῇ δεηθῶμεν;	τίνας	δὲ ὅρκους προτείνωμεν; κἂν Σειρήνων
[3, 17]	τῆς σφαγῆς· καὶ ὁρῶ δύο	τινὰς	ἐξ ἐναντίας (σεληναία δὲ ἦν)
[3, 19]	λῄσταρχον, ταχύ με τῶν λῃστῶν	τινες	γνωρίσαντες λύουσι τὰ δεσμὰ θαρρεῖν
[3, 15]	τοῦ βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι δή	τινες	δύο τὴν κόρην ὀπίσω τὼ
[3, 14]	στρατηγὸς διαλαβὼν ἡμῶν ἕκαστον ἐπυνθάνετο	τίνες	εἴημεν καὶ πῶς ληφθείημεν· διηγεῖτο
[3, 20]	τούτων σκοποῦντες· τῶν δὲ λῃστῶν	τινες	ναῦν ἰδόντες ἀγνοίᾳ πλανηθεῖσαν, ὥρμησαν
[3, 5]	ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ τύχῃ	τινὶ	πλησίον γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν παρατρέχει,
[3, 5]	δὲ περὶ δείλην ἑσπέραν τύχῃ	τινὶ	τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ ἄσμενοι
[3, 21]	ἂν γὰρ ἐρείσῃ τις ἐπί	τινος	σώματος, φεύγει πρὸς τὴν κώπην
[3, 20]	σῶσαι τὴν κόρην. δαίμων δέ	τις	ἀγαθὸς ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν τῇ
[3, 5]	οὖν τὸ πλοῖον διελύθη, δαίμων	τις	ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν τῆς πρῴρας
[3, 4]	φιλίας λύουσι νόμους. ~Ἔνθα δή	τις	ἀπὸ τῆς νεὼς νεανίσκος εὔρωστος
[3, 15]	τὸν βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει	τις	αὐτῇ, καὶ ὁ ἱερεὺς ᾖδεν,
[3, 7]	τὸ ὄρυγμα λέγειν ὅτι μή	τις	αὐτὸ πεποίηκε χείρ, ἀλλ´ ἔστιν
[3, 15]	ἐν τοῖς ὅπλοις. βωμὸς δέ	τις	αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ πεποιημένος
[3, 10]	δὲ ὅρκους προτείνωμεν; κἂν Σειρήνων	τις	γένηται πιθανώτερος, ὁ ἀνδροφόνος οὐκ
[3, 18]	Ὦ φίλτατε Μενέλαε, εἰ διάκονός	τις	εἶ θεῶν, δέομαί σου, ποῖ
[3, 20]	πρὸς ἄμυναν τρέπονται. καὶ γάρ	τις	ἐν αὐτοῖς ἦν τῶν τὰ
[3, 20]	ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ κίστη ἐκτραπεῖσά	τις	ἐν τῷ ναυαγίῳ καὶ καθ´
[3, 21]	ἔχει μηχανῆς. ἂν γὰρ ἐρείσῃ	τις	ἐπί τινος σώματος, φεύγει πρὸς
[3, 3]	μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν, εἴ	τις	ἐπιβήσεται· πολλοὶ δὲ καὶ ἐκ
[3, 12]	τοῦ λῃστάρχου παρῆν καί, Εἴ	τις,	ἔφη, παρθένος ἐστὶν ἐν τοῖς
[3, 25]	προπόλους τοῦ θεοῦ. ἔρχεται δή	τις	ἱερεὺς Αἰγύπτιος, βιβλίον ἐξ ἀδύτων
[3, 12]	διαλεγομένους ἔλαθεν ἠὼς γενομένη· καί	τις	ἵππον ἐπελαύνων ἔρχεται, κόμην ἔχων
[3, 24]	ἅμα λέγοντος αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει	τις,	λέγων ἀπὸ τοῦ Δέλτα πρόδρομον
[3, 25]	ἔξοδον ἐπισχεῖν τοσούτων ἡμερῶν. ~Καὶ	τίς	ὁ ὄρνις οὗτος, ὅστις τοσαύτης,
[3, 14]	ᾔδειν ἱππεύειν γεγυμνασμένος. ὡς δέ	τις	παρῆν, περιάγων τὸν ἵππον ἐπεδεικνύμην
[3, 10]	λῃστὴς παρακαθεύδει· ἀντὶ δὲ ὑμεναίων	τίς	σοι τὸν θρῆνον ᾄδει. μάτην
[3, 23]	ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ μοι δαίμων	τις	τῆς καθαρᾶς ἡδονῆς. τὸν δι´
[3, 21]	τοῦ σφαζομένου τυχεῖν· κἂν ἀποσπάσῃ	τις	τὸν σίδηρον ἐκ τοῦ τραύματος,
[3, 1]	ναῦν τοῖς κύμασιν ἐπαλαίομεν εἰς	τὸ	ἀντίρροπον καθελεῖν· αἰφνίδιον δὲ μεταλλάττεται
[3, 1]	βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν εἰς	τὸ	ἀντίρροπον. πλέον δὲ ἠνύομεν οὐδέν·
[3, 18]	τῆς Λευκίππης καὶ ἀποκατέστησεν εἰς	τὸ	ἀρχαῖον. λέγει δέ μοι· Ἀποκάλυψαι.
[3, 1]	τρίτον καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις	τὸ	αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν ταύτην εἴχομεν
[3, 2]	καὶ ἐκάλυπτε πᾶν τὸ σκάφος.	τὸ	γὰρ κῦμα αἰρόμενον ὑψοῦ, ψαῦον
[3, 1]	συνάγοντες ἄνω τοῦ κέρως βίᾳ	(τὸ	γὰρ πνεῦμα σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν
[3, 10]	λόγος πολλάκις τὸν ἔλεον προξενεῖ·	τὸ	γὰρ πονοῦν τῆς ψυχῆς ἡ
[3, 15]	ᾖδεν, ὡς εἰκός, ᾠδὴν Αἰγυπτίαν·	τὸ	γὰρ σχῆμα τοῦ στόματος καὶ
[3, 19]	λέγει· Οἶδας, ὡς Αἰγύπτιός εἰμι	τὸ	γένος· φθάνω γάρ σοι ταῦτα
[3, 23]	ποιήσω πρὸς τὸν Μενέλαον ἀντάξιον.	τὸ	δ´ οὖν κοινότατον, προσπεσὼν κατησπαζόμην
[3, 6]	Πηλουσίῳ Διὸς ἱερὸν ἄγαλμα Κασίου.	τὸ	δὲ ἄγαλμα νεανίσκος, Ἀπόλλωνι μᾶλλον
[3, 5]	τὸ πολὺ τοῦ πνεύματος περιεπέπαυτο,	τὸ	δὲ ἄγριον ἐστόρεστο τοῦ κύματος·
[3, 8]	καὶ εἰς τοὺς δακτύλους ἀποξύνεται.	τὸ	δὲ ἄλλο σχῆμα δείκνυσι τὸν
[3, 13]	τε καὶ τραχὺς καὶ ἀνώμαλος·	τὸ	δὲ ἀνώμαλόν εἰσιν αἰχμαὶ τῶν
[3, 25]	Φοῖνιξ μὲν ὁ ὄρνις ὄνομα,	τὸ	δὲ γένος Αἰθίοψ, μέγεθος κατὰ
[3, 8]	τραῦμα καὶ ζητεῖν τὸ ἧπαρ·	τὸ	δὲ ἐκφαίνεται τοσοῦτον, ὅσον ἀνέῳξεν
[3, 7]	δὲ ἀπορραγὲν τὸ μὲν ὀξύνεται,	τὸ	δὲ ἐπικάμπτεται. καὶ τὸ μὲν
[3, 15]	δὲ ἐκ παραλόγου καθήμενος ἐθεώμην.	τὸ	δὲ ἦν ἔκπληξις· μέτρον γὰρ
[3, 7]	ἀπωξυμμένον μένει ξίφος, ὡς ἤρξατο,	τὸ	δὲ καμπτόμενον δρέπανον γίνεται, ἵνα
[3, 7]	ἕλκουσαι νήματα γυναῖκες ὑφαίνουσιν Ἰνδαί.	τὸ	δὲ κῆτος ἀντιπρόσωπον τῆς κόρης
[3, 7]	τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν σφαγήν,	τὸ	δὲ κρατῇ τὴν τομήν. τὸ
[3, 19]	τοῦ μὲν ἥπατος ἀπογεύσασθαι τυθείσης,	τὸ	δὲ λοιτὸν σῶμα σορῷ παραδόντας
[3, 4]	νηὸς ἐπειρῶντο καταδῦναι τὴν ἐφολκίδα.	τὸ	δὲ σκάφος ἐκυβίστα περὶ τοῖς
[3, 1]	μὲν βαπτιζόμενον τῆς νηὸς ἀνακουφίσαιμεν,	τὸ	δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ
[3, 17]	γὰρ ἀφαιρήσεσθέ μου τὸ ξίφος,	τὸ	δὲ τῆς ἐμῆς λύπης ξίφος
[3, 4]	πεσὼν τὸ μέν τι κατέκλασε,	τὸ	δέ τι κατέδυσεν αὐτῆς. ὁπόσοι
[3, 14]	τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον καὶ παρὰ	τὸ	δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ καὶ ἀκούων
[3, 24]	τούτοις ἕτεροι δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ	τὸ	Δέλτα καὶ τὴν Ἡλίου πόλιν
[3, 7]	ἐν μὲν γὰρ ταῖς παρειαῖς	τὸ	δέος κάθηται, ἐκ δὲ τῶν
[3, 10]	γάμων τὰ κοσμήματα· θάλαμος μὲν	τὸ	δεσμωτήριον, εὐνὴ δὲ ἡ γῆ,
[3, 6]	αἱ γραφαί. πέτραι μὲν ἀμφοῖν	τὸ	δεσμωτήριον, θῆρες δὲ κατ´ ἀμφοῖν
[3, 15]	τοῦ στόματος καὶ τῶν προσώπων	τὸ	διειλκυσμένον ὑπέφαινεν ᾠδήν. εἶτα ἀπὸ
[3, 8]	τοσοῦτον, ὅσον ἀνέῳξεν ὁ γραφεὺς	τὸ	διόρυγμα τοῦ τραύματος· ἐρείδει τῷ
[3, 3]	καὶ ἐκ τῆς νεὼς ὁπλισάμενοι	τὸ	δυνατόν, ὁ μὲν κώπης παλαιᾶς
[3, 1]	ἀνέφερε γὰρ ἡμᾶς μᾶλλον κορυφούμενον	τὸ	ἔδαφος τῆς νηὸς ἢ πρὸς
[3, 8]	φόβου· πῇ μὲν γὰρ εἰς	τὸ	ἕλκος, πῇ δὲ εἰς τὸν
[3, 13]	τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου τοῦ πλήθους	τὸ	ἐνδεές. ἡμεῖς δὲ ὅσοι τῶν
[3, 21]	ἐπὶ τῷ βωμῷ θύσομεν. καὶ	τὸ	ἐντεῦθεν οὐκέτι προσίασιν οἱ λῃσταὶ
[3, 22]	χρηστὸς οὗτος, Μέγα μέν, ἔφη,	τὸ	ἔργον, ἀλλ´ ὑπὲρ φίλου, κἂν
[3, 18]	καλῶ γὰρ τὴν Ἑκάτην ἐπὶ	τὸ	ἔργον. ἐγὼ δὲ πιστεύσας ἐνεκαλυψάμην.
[3, 15]	τέλος εἶχεν, ὥς γε ᾤμην,	τὸ	ἔργον, τὸ σῶμα ἐνθέντες τῇ
[3, 25]	ἐπὶ τὸν Νεῖλον οὕτως ἵπταται	τὸ	ἔργον φέρων. ἕπεται δὲ αὐτῷ
[3, 8]	τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν, ἕλκει δὲ	τὸ	ἥμισυ τοῦ βλέμματος ὁ πόνος.
[3, 8]	ἐγείρει καθ´ αὑτοῦ· εἰς γὰρ	τὸ	ἧπαρ συνάγει τὸν ὄρνιν· ὁ
[3, 8]	ἐπορύττειν τὸ τραῦμα καὶ ζητεῖν	τὸ	ἧπαρ· τὸ δὲ ἐκφαίνεται τοσοῦτον,
[3, 7]	ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ· καὶ ἔοικε	τὸ	θέαμα, εἰ μὲν εἰς τὸ
[3, 7]	ἀέρος· κατα βαίνει δὲ ἐπὶ	τὸ	θηρίον γυμνὸς τὸ πᾶν· χλαμὺς
[3, 10]	τῆς τῶν ἀκουόντων ψυχῆς ἡμεροῖ	τὸ	θυμούμενον. νῦν δὲ ποίᾳ μὲν
[3, 22]	ἀνατομήν. Ὑμῶν, ὁ λῄσταρχος ἔφη,	τὸ	ἱερεῖον. στέλλομεν δὴ τὴν κόρην
[3, 15]	ἔκπληξις· μέτρον γὰρ οὐκ ἔχον	τὸ	κακὸν ἐνεβρόντησέ με. καὶ τάχα
[3, 7]	ἐκ δὲ τῶν ὀφθαλμῶν ἀνθεῖ	τὸ	κάλλος. ἀλλ´ οὔτε τῶν παρειῶν
[3, 7]	τὸ θέαμα, εἰ μὲν εἰς	τὸ	κάλλος ἀπίδοις, ἀγάλματι καινῷ, εἰ
[3, 8]	τόξῳ βέλος, τῇ λαιᾷ προβέβληται	τὸ	κέρας ὠθῶν, ἐπὶ μαζὸν ἕλκει
[3, 7]	δὲ εἰς τὰ δεσμὰ καὶ	τὸ	κῆτος, αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ δὲ
[3, 6]	τοῦ Διός, ὁ δὲ ἐπὶ	τὸ	κῆτος τοῦ Ποσειδῶνος ἀθλῶν. ἀλλ´
[3, 2]	δὲ πάντων ἐγίνετο βοή· ἐρρόχθει	τὸ	κῦμα, ἐπάφλαζε τὸ πνεῦμα, ὀλολυγμὸς
[3, 5]	Μενέλαον θᾶττον προσάγει τῇ γῇ	τὸ	κῦμα· καὶ ἦν ταῦτα τῆς
[3, 19]	ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε	τὸ	κῦμα τοῖς τῆς Αἰγύπτου παραλίοις,
[3, 2]	δὲ ναῦς ἀεὶ πρὸς μὲν	τὸ	κυρτούμενον τῆς θαλάσσης ἠγείρετο, πρὸς
[3, 21]	καὶ ὁ χρησμὸς ἡμῖν εἰς	τὸ	λαθεῖν χρήσιμος· ποδήρει γὰρ αὐτὴν
[3, 7]	ὠλέναι τῆς κόρης ἄκρατον ἔχουσαι	τὸ	λευκὸν εἰς τὸ πελιδνὸν μετέβαλον,
[3, 19]	ἴσχουσι κόρην καταθῦσαι καὶ καθᾶραι	τὸ	λῃστήριον καὶ τοῦ μὲν ἥπατος
[3, 23]	σκηνῆς εἴσω παρελθόντες τῆς ἐμῆς	τὸ	λοιπὸν τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν· καὶ
[3, 4]	πλείονα· ὅσον γὰρ τῆς θαλάσσης	τὸ	μέγεθος, τοσοῦτος καὶ ὁ τοῦ
[3, 20]	τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν ἡ κώπη	τὸ	μέγεθος· ὡς δὲ ἀνέστρεψεν εἰς
[3, 7]	ὀξύνεται, τὸ δὲ ἐπικάμπτεται. καὶ	τὸ	μὲν ἀπωξυμμένον μένει ξίφος, ὡς
[3, 1]	τὰ μετέωρα τῆς νηός, ὅπως	τὸ	μὲν βαπτιζόμενον τῆς νηὸς ἀνακουφίσαιμεν,
[3, 13]	καὶ τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ	τὸ	μὲν ἔμπειρον παρὰ τοῖς στρατιώταις
[3, 7]	δρέπανον γίνεται, ἵνα μιᾷ πληγῇ	τὸ	μὲν ἐρείδῃ τὴν σφαγήν, τὸ
[3, 7]	σιδήρου ξίφος, ἐντεῦθεν δὲ ἀπορραγὲν	τὸ	μὲν ὀξύνεται, τὸ δὲ ἐπικάμπτεται.
[3, 7]	ἀναβαῖνον ἀνοίγει τὴν θάλασσαν· καὶ	τὸ	μὲν πολὺ τοῦ σώματος περιβέβληται
[3, 13]	ἐναντίους ἐκτρέχομεν. οἱ δὲ στρατιῶται	τὸ	μὲν πρῶτον ἐπεχείρουν ἀναιρεῖν οὐκ
[3, 16]	κακοδαίμονι βωμῷ καὶ σορῷ. καὶ	τὸ	μὲν σῶμα ταύτῃ κατατέθειται, τὰ
[3, 7]	τὸ δὲ κρατῇ τὴν τομήν.	τὸ	μὲν τῆς Ἀνδρομέδας δρᾶμα τοῦτο.
[3, 4]	ὁ ἱστὸς ἐπὶ θάτερα πεσὼν	τὸ	μέν τι κατέκλασε, τὸ δέ
[3, 21]	ξίφος ὅσον τῆς κώπης ἀνακουφίζεται	τὸ	μετέωρον καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον
[3, 7]	πτερῷ. ~Ὀρώρυκται μὲν οὖν εἰς	τὸ	μέτρον τῆς κόρης ἡ πέτρα·
[3, 20]	κατὰ τὸ τοῦ σιδήρου μέρος,	τὸ	μικρὸν ἐκεῖνο ξίφος ὥσπερ ἀπὸ
[3, 8]	οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ τόξον,	τὸ	νεῦρον, ἡ δεξιά. συνάγεται μὲν
[3, 8]	μαζὸν ἕλκει τὴν δεξιάν, ἕλκων	τὸ	νεῦρον κεκύρτωται κατόπιν τὸν ἀγκῶνα.
[3, 8]	διπλοῦται δὲ ὑπὸ τῆς χειρὸς	τὸ	νεῦρον, κλίνεται δὲ ἐπὶ μαζὸν
[3, 17]	ἐμοῦ χοάς. ~Ταῦτα εἰπὼν ἀνατείνω	τὸ	ξίφος ἄνω ὡς καθήσων ἐμαυτῷ
[3, 17]	τῆς δεξιᾶς καὶ ἐπεχείρουν ἀφαιρεῖσθαι	τὸ	ξίφος· ἐγὼ δέ, Πρὸς θεῶν,
[3, 15]	κατὰ τῆς καρδίας καὶ διελκύσας	τὸ	ξίφος εἰς τὴν κάτω γαστέρα
[3, 17]	τοῦτο θέλεις ἀποθανεῖν, ὥρα σοι	τὸ	ξίφος ἐπισχεῖν· Λευκίππη δέ σοι
[3, 16]	φυλακὴν πάντας ἐπιτηρήσας καθεύδοντας πρόειμι	τὸ	ξίφος ἔχων, ἐπικατασφάξων ἐμαυτὸν τῇ
[3, 16]	ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγενόμην, ἀνατείνω	τὸ	ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία καὶ
[3, 20]	πλείω τριῶν. ὡς δὲ ἀνελόμενος	τὸ	ξίφος ὁ Μενέλαος ἔλαθε μεταστρέψας
[3, 21]	καταρρεῖ πάλιν ἐκ τοῦ χηραμοῦ	τὸ	ξίφος ὅσον τῆς κώπης ἀνακουφίζεται
[3, 17]	τοῦτο μὲν γὰρ ἀφαιρήσεσθέ μου	τὸ	ξίφος, τὸ δὲ τῆς ἐμῆς
[3, 21]	λέγει ὁ χρησμός. ὁρᾷς τοῦτο	τὸ	ξίφος ὡς ἔχει μηχανῆς. ἂν
[3, 5]	παρατρέχει, ὥστε μόνον ὑψούμενον μετέωρον	τὸ	ξύλον κατὰ τὸν αὐχένα τοῦ
[3, 3]	οὐκ ἔτι θεσμὸς ἦν, ἀλλὰ	τὸ	οἰκεῖον ἕκαστος σκοπῶν ἀσφαλὲς τὸ
[3, 25]	καὶ κοιλαίνει κατὰ μέσον, καὶ	τὸ	ὄρυγμα θήκη γίνεται τῷ νεκρῷ.
[3, 8]	ἀνεῳγμένην, ἀλλὰ τὸ ῥάμφος ἐς	τὸ	ὄρυγμα κεῖται, καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν
[3, 7]	κόρης ἡ πέτρα· θέλει δὲ	τὸ	ὄρυγμα λέγειν ὅτι μή τις
[3, 7]	δὲ ἐπὶ τὸ θηρίον γυμνὸς	τὸ	πᾶν· χλαμὺς ἀμφὶ τοῖς ὤμοις
[3, 2]	τῆς θαλάσσης ἠγείρετο, πρὸς δὲ	τὸ	παράδρομον ἤδη καὶ χθαμαλὸν τοῦ
[3, 7]	ἄκρατον ἔχουσαι τὸ λευκὸν εἰς	τὸ	πελιδνὸν μετέβαλον, καὶ ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν
[3, 5]	καὶ ἡμιθνῆτες ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν	τὸ	πλοῖον διελύθη, δαίμων τις ἀγαθὸς
[3, 1]	ἀντίρροπον καθελεῖν· αἰφνίδιον δὲ μεταλλάττεται	τὸ	πνεῦμα ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς
[3, 1]	συνέβαινεν οὔριον εἶναι τῇ περιαγωγῇ	τὸ	πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον τοιχίσαν
[3, 4]	πλοῦν εἶχον ἔνθα αὐτοὺς ἦγε	τὸ	πνεῦμα· οἱ δὲ ἐπὶ τῆς
[3, 2]	βοή· ἐρρόχθει τὸ κῦμα, ἐπάφλαζε	τὸ	πνεῦμα, ὀλολυγμὸς γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν,
[3, 5]	μετὰ μικρὸν δὲ τῆς εὐχῆς	τὸ	πολὺ τοῦ πνεύματος περιεπέπαυτο, τὸ
[3, 13]	ὅσοι τῶν αἰχμαλώτων ἦμεν, ἐπιτηρήσαντες	τὸ	πονοῦν τῶν λῃστῶν μέρος, ἅμα
[3, 23]	λοιπὸν τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν· καὶ	τὸ	πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς πολλούς.
[3, 3]	τὸ οἰκεῖον ἕκαστος σκοπῶν ἀσφαλὲς	τὸ	πρὸς τοὺς ἑτέρους εὔγνωμον οὐκ
[3, 18]	ἄτρωτον ὄψει. ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου	τὸ	πρόσωπον· καλῶ γὰρ τὴν Ἑκάτην
[3, 1]	πλάνην. πρὶν μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι	τὸ	πρῶτον, δίαυλος ἡμᾶς διαλαμβάνει δεύτερος.
[3, 16]	οἱ θεοὶ καὶ οὐκ ἐσβέσθη	τὸ	πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ
[3, 16]	σπλάγχνα ποῦ; εἰ μὲν δεδαπανήκει	τὸ	πῦρ, ἥττων ἡ συμφορά· νῦν
[3, 8]	ἀνοίγων, ἤδη μὲν ἀνεῳγμένην, ἀλλὰ	τὸ	ῥάμφος ἐς τὸ ὄρυγμα κεῖται,
[3, 1]	πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον τοιχίσαν	τὸ	σκάφος καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται
[3, 3]	ἐκ τῶν χειρῶν, ἀφίησι δὲ	τὸ	σκάφος τῇ θαλάσσῃ καὶ εὐτρεπίζει
[3, 2]	γέρρων ἐκυλίετο καὶ ἐκάλυπτε πᾶν	τὸ	σκάφος. τὸ γὰρ κῦμα αἰρόμενον
[3, 1]	τῆς νηὸς καὶ μικροῦ βαπτίζεται	τὸ	σκάφος, τοῦ μὲν τέως εἰς
[3, 2]	ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ μικρὸν ἀνοιχθείη	τὸ	σκάφος τῶν γόμφων ἀποσπωμένων. γέρρα
[3, 20]	λέγει· Ἅμα δὲ βιαζόμενος ἐπὶ	τὸ	στρατόπεδον ἔκλαον, ὦ δέσποτα, καὶ
[3, 22]	ὑπ´ αὐτῶν εἰλημμένους τὴν εἰς	τὸ	στρατόπεδον ἐκπεφευγέναι· ὥστε ἀποκείσεταί σοι
[3, 23]	σου δράματος. ἄπιμεν οὖν εἰς	τὸ	στρατόπεδον κοινῇ καὶ τῆς σκηνῆς
[3, 22]	ἐμποδὼν γένηται, σῶζε σαυτὴν ἐπὶ	τὸ	στρατόπεδον. ταῦτα εἰπόντες ἐξάγομεν αὐτὴν
[3, 15]	ὥς γε ᾤμην, τὸ ἔργον,	τὸ	σῶμα ἐνθέντες τῇ σορῷ καταλείπουσι,
[3, 9]	τὰς κεφαλάς, λεπτοὶ τοὺς πόδας,	τὸ	σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ πάντες.
[3, 18]	ἀληθινὸν καὶ ζῶν, ὡς κἀκεῖνο	τὸ	τῆς Λευκίππης γλυκύ. Ἀλλὰ νῦν,
[3, 8]	συνάγεται μὲν ὑπὸ τοῦ νεύρου	τὸ	τόξον, διπλοῦται δὲ ὑπὸ τῆς
[3, 8]	ἀγκῶνα. πάντα οὖν ὁμοῦ πτύσσεται,	τὸ	τόξον, τὸ νεῦρον, ἡ δεξιά.
[3, 8]	Ἀνδρομέδας δρᾶμα τοῦτο. ~Ἑξῆς δὲ	τὸ	τοῦ Προμηθέως ἐγεγόνει. δέδεται μὲν
[3, 20]	ὁ Μενέλαος ἔλαθε μεταστρέψας κατὰ	τὸ	τοῦ σιδήρου μέρος, τὸ μικρὸν
[3, 8]	ὄρυγμα κεῖται, καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν	τὸ	τραῦμα καὶ ζητεῖν τὸ ἧπαρ·
[3, 13]	βληθεὶς διπλοῦν ποιεῖ ἐν ταὐτῷ	τὸ	τραῦμα, καὶ οἴδημα ὡς ἀπὸ
[3, 11]	καταρρεῖ καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ	τὸ	τραῦμα. λέγω οὖν πρὸς τὴν
[3, 19]	σορῷ παραδόντας ἀναχωρεῖν, ὡς ἂν	τὸ	τῶν ἐναντίων στρατόπεδον ὑπερβάλοι τῆς
[3, 7]	δὲ τῷ ἐρεύθει βέβαπται, οὔτε	τὸ	τῶν ὀφθαλμῶν ἄνθος ἐστὶν ἀμέριμνον,
[3, 7]	ποδήρης χιτών, λευκὸς ὁ χιτών·	τὸ	ὕφασμα λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς πλοκῇ,
[3, 1]	περιχεῖται, καὶ τῆς ἡμέρας ἀπωλώλει	τὸ	φῶς. ἐγείρεται δὲ κάτωθεν ἄνεμος
[3, 25]	ὄρνιν τῇ σορῷ καὶ κλείσας	τὸ	χάσμα γηΐνῳ χώματι, ἐπὶ τὸν
[3, 8]	πόνον· κεκύρτωται τὰς ὀφρῦς, συνέσταλται	τὸ	χεῖλος, φαίνει τοὺς ὀδόντας. ἠλέησας
[3, 9]	ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι καὶ	τὸ	χρυσίον ἡμῶν ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς δὲ
[3, 7]	κάλλος. ἀλλ´ οὔτε τῶν παρειῶν	τὸ	ὠχρὸν τέλεον ἀφοίνικτον ἦν, ἠρέμα
[3, 8]	ὄρνιν· ὁ δὲ ἕτερος αὐτῷ	τοῖν	ποδοῖν τὸν σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει
[3, 17]	δὲ κρούσας τὴν σορόν, Ἐπεὶ	τοίνυν	ἀπιστεῖ Κλειτοφῶν, ἔφη, σύ μοι,
[3, 22]	ὅταν ἄνθρωπον καταθύειν δέῃ. ὥρα	τοίνυν	εἰς αὔριόν σοι παρασκευάζεσθαι πρὸς
[3, 12]	ἄστρωτος καὶ οὐκ ἔχων φάλαρα·	τοιοῦτοι	γὰρ τοῖς λῃσταῖς εἰσιν οἱ
[3, 16]	τροφῶν καινὰ μυστήρια. καὶ ἐπὶ	τοιούτοις	θύμασιν ἔβλεπον ἄνωθεν οἱ θεοὶ
[3, 15]	οὐκ ἦν ψευδής, ἀλλὰ κἀκείνη	τοιοῦτόν	τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν
[3, 7]	ἄνθος ἐστὶν ἀμέριμνον, ἀλλ´ ἔοικε	τοῖς	ἄρτι μαραινομένοις ἴοις· οὕτως αὐτὴν
[3, 22]	μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε παρὰ	τοῖς	ἑαλωκόσι τῶν λῃστῶν δεδεμένον· οἱ
[3, 12]	τις, ἔφη, παρθένος ἐστὶν ἐν	τοῖς	εἰλημμένοις, ταύτην ἀπάγειν πρὸς τὸν
[3, 24]	πυνθάνεται δὲ πόση δύναμίς ἐστι	τοῖς	ἐναντίοις. ὁ δὲ ἔλεγε πᾶσαν
[3, 3]	ἐξωλίσθαινον· ἔνιοι δὲ καὶ ἐπιβαίνοντες	τοῖς	ἐπὶ τῆς ἐφολκίδος ἤδη διεπάλαιον·
[3, 20]	εἰκός, ὁ κακοδαίμων ἐκεῖνος ἐν	τοῖς	θεάτροις ἐχρῆτο πρὸς τὰς κιβδήλους
[3, 20]	Ὁμήρου τῷ στόματι δεικνύντων ἐν	τοῖς	θεάτροις· τὴν Ὁμηρικὴν σκευὴν ὁπλισάμενός
[3, 16]	ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε	τοῖς	θεοῖς τὴν κνῖσαν. λαβὲ οὖν,
[3, 1]	τινα διαταλαντουμένην οὕτω τὴν ναῦν	τοῖς	κύμασιν ἐπαλαίομεν εἰς τὸ ἀντίρροπον
[3, 4]	τὸ δὲ σκάφος ἐκυβίστα περὶ	τοῖς	κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ προσενεχθὲν
[3, 12]	οὐκ ἔχων φάλαρα· τοιοῦτοι γὰρ	τοῖς	λῃσταῖς εἰσιν οἱ ἵπποι. ἀπὸ
[3, 22]	ἄρτι δὲ τοῦ Μενελάου μέλλοντος	τοῖς	λῃσταῖς περὶ τῆς θυσίας λέγειν,
[3, 11]	γὰρ ἴδιον τῶν ὀφθαλμῶν ἐν	τοῖς	μεγάλοις κακοῖς. ἐν μὲν γὰρ
[3, 3]	εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα καὶ	τοῖς	ναύταις ἐμβαίνειν κελεύσας τῆς ἀποβάθρας
[3, 10]	ἀκούει. μόνοις ἱκετεύειν με δεῖ	τοῖς	νεύμασι καὶ τὴν δέησιν δηλοῦν
[3, 15]	θάτερα τῆς διώρυχος ἑστῶτας ἐν	τοῖς	ὅπλοις. βωμὸς δέ τις αὐτοῖς
[3, 8]	καὶ θέλει μὲν αὐτὸν ὅλοις	τοῖς	ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν, ἕλκει δὲ τὸ
[3, 11]	τὰ δάκρυα καταρρεῖ καὶ ἔστι	τοῖς	πάσχουσιν εἰς τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία,
[3, 1]	πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει	τοῖς	πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ περιτραπήσεσθαι καθάπαξ
[3, 13]	καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον παρὰ	τοῖς	στρατιώταις ἀνεπλήρου τοῦ πλήθους τὸ
[3, 19]	εἶτά με προσέρριψε τὸ κῦμα	τοῖς	τῆς Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι μετὰ
[3, 11]	οἰδοῦντος τραύματος, ἐξεκένωσεν· ἐν δὲ	τοῖς	ὑπερβάλλουσι δεινοῖς φεύγει καὶ τὰ
[3, 7]	δέ ἐστι φοβερὰ καὶ ἐν	τοῖς	χρώμασι· τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐξεπέτασεν, ἔφριξε
[3, 7]	γυμνὸς τὸ πᾶν· χλαμὺς ἀμφὶ	τοῖς	ὤμοις μόνον καὶ πέδιλον περὶ
[3, 1]	τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον	τοιχίσαν	τὸ σκάφος καὶ ἐπὶ θάτερα
[3, 21]	μικρῷ πρόσθεν εἰπόντος, δεῖν τι	τολμηρὸν	ἐπιδείξασθαι πρὸς αὐτούς· ὥστε ἔστι
[3, 19]	ὅμως, ἔφασαν, ἐπίδειξον ἡμῖν σεαυτὸν	τολμηρὸν	πρῶτον. κἀν τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι
[3, 13]	οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου, καὶ	τομὰς	ὡς ἀπὸ βέλους. ἀλλὰ ταῖς
[3, 7]	σφαγήν, τὸ δὲ κρατῇ τὴν	τομήν.	τὸ μὲν τῆς Ἀνδρομέδας δρᾶμα
[3, 8]	ἕλκων τὸ νεῦρον κεκύρτωται κατόπιν	τὸν	ἀγκῶνα. πάντα οὖν ὁμοῦ πτύσσεται,
[3, 2]	μυκᾶται δὲ βροντὴν οὐρανὸς καὶ	τὸν	ἀέρα γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει δὲ
[3, 13]	μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα	τὸν	ἀριθμόν, οἱ μὲν ποδήρεις ἔχοντες
[3, 21]	κώπης ἀνακουφίζεται τὸ μετέωρον καὶ	τὸν	αὐτὸν τρόπον τοὺς ὁρῶντας ἀπατᾷ·
[3, 5]	ὑψούμενον μετέωρον τὸ ξύλον κατὰ	τὸν	αὐχένα τοῦ κύματος καὶ τὸν
[3, 9]	τὴν ἐπιοῦσαν ἄξοντες ἡμᾶς εἰς	τὸν	βασιλέα· τούτῳ γὰρ ἐκάλουν τῷ
[3, 22]	ταῦτα εἰπόντες ἐξάγομεν αὐτὴν ἐπὶ	τὸν	βωμόν· καὶ τὰ λοιπὰ οἶδας.
[3, 15]	τῆς κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι	τὸν	βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις
[3, 15]	καταλείπουσι, πῶμα ἐπ´ αὐτῆς ἐπιθέντες,	τὸν	δὲ βωμὸν καταστρέψαντες φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί.
[3, 20]	μὲν κώπην ἔχον παλαιστῶν τεσσάρων,	τὸν	δὲ σίδηρον ἐπὶ τῇ κώπῃ
[3, 8]	ἕστηκε γὰρ τοξεύων τοῦ Προμηθέως	τὸν	δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ τόξῳ βέλος,
[3, 23]	δαίμων τις τῆς καθαρᾶς ἡδονῆς.	τὸν	δι´ ἐμὲ φαινόμενον οὐδαμοῦ, τὸν
[3, 10]	ἐμάλαξεν· ὁ γὰρ λόγος πολλάκις	τὸν	ἔλεον προξενεῖ· τὸ γὰρ πονοῦν
[3, 14]	φιλίαν καὶ τὴν λύπην εἰς	τὸν	ἔλεον συλλέγει. οὕτω γοῦν διέθηκα
[3, 14]	ἔδωκε δέ μοι καὶ θεράποντα	τὸν	ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ
[3, 25]	χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ	τὸν	Ἥλιον δεσπότην, καὶ ἡ κεφαλὴ
[3, 8]	τὸ ἕλκος, πῇ δὲ εἰς	τὸν	Ἡρακλέα βλέπει, καὶ θέλει μὲν
[3, 7]	οἱ δάκτυλοι. δέδεται μὲν οὕτω	τὸν	θάνατον ἐκδεχομένη· ἕστηκε δὲ νυμφικῶς
[3, 16]	καὶ πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ	τὸν	θάνατον ὀδύρομαί σου μόνον, οὐδ´
[3, 2]	τοῦτον δρόμον μυρίον ἐπονοῦμεν, ἀεὶ	τὸν	θάνατον προσδοκῶντες· καὶ ἦν, ὡς
[3, 12]	τοῖς εἰλημμένοις, ταύτην ἀπάγειν πρὸς	τὸν	θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην καὶ καθάρσιον
[3, 6]	(καὶ γὰρ ἔλεγον μαντικὸν εἶναι	τὸν	θεὸν) περιῄειμεν τὸν νεών. κατὰ
[3, 10]	ἀντὶ δὲ ὑμεναίων τίς σοι	τὸν	θρῆνον ᾄδει. μάτην σοι, ὦ
[3, 10]	χειρονομίαις. ὢ τῶν ἀτυχημάτων· ἤδη	τὸν	θρῆνον ὀρχήσομαι. τὰ μὲν οὖν
[3, 24]	δυνάμεως τὸν ὄρνιν αὐτοῖς ἐπιδημῆσαι	τὸν	ἱερόν, φέροντα τοῦ πατρὸς τὴν
[3, 14]	ὡς δέ τις παρῆν, περιάγων	τὸν	ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ τὰ
[3, 3]	οἱ μὲν γὰρ ἐπιβάντες ἤδη	τὸν	κάλων ἔκοπτον, ὃς συνέδει τὴν
[3, 3]	καὶ τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα	τὸν	κάλων· οἱ δὲ ἐκ τῆς
[3, 4]	ἀπολύσαντες οἱ ναῦται, πελέκει κόψαντες	τὸν	κάλων, τὸν πλοῦν εἶχον ἔνθα
[3, 5]	ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ καὶ	τὸν	Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ
[3, 5]	τὸν αὐχένα τοῦ κύματος καὶ	τὸν	Κλεινίαν ἰδεῖν αὖθις. ἀνοιμώξας οὖν,
[3, 5]	τοὺς θεοὺς ἀνευφημοῦμεν· εἶτα ὠλοφυρόμεθα	τὸν	Κλεινίαν καὶ τὸν Σάτυρον, νομίζοντες
[3, 7]	αὐτόχθον· ἐτράχυνε γὰρ τοῦ λίθου	τὸν	κόλπον ὁ γραφεύς, ὡς ἔτεκεν
[3, 3]	ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν ἔνθα καὶ	τὸν	κυβερνήτην ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα τὸν κάλων·
[3, 22]	οἱ δὲ τῶν λῃστῶν πρὸς	τὸν	λῄσταρχον ἐκφυγόντες ἔλεγον πάντας τοὺς
[3, 19]	λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι πρὸς	τὸν	λῄσταρχον, ταχύ με τῶν λῃστῶν
[3, 9]	τούτῳ γὰρ ἐκάλουν τῷ ὀνόματι	τὸν	λῃστὴν τὸν μείζονα. καὶ ἦν
[3, 15]	ἐρηρεισμένων, οἷον ποιοῦσιν οἱ κοροπλάθοι	τὸν	Μαρσύαν ἐκ τοῦ φυτοῦ δεδεμένον.
[3, 9]	ἐκάλουν τῷ ὀνόματι τὸν λῃστὴν	τὸν	μείζονα. καὶ ἦν ὁδὸς ἡμερῶν
[3, 23]	διηπόρουν ὅ τι ποιήσω πρὸς	τὸν	Μενέλαον ἀντάξιον. τὸ δ´ οὖν
[3, 17]	εὐθὺς ἴσχει με καὶ πρὸς	τὸν	Μενέλαον ἀπέβλεπον, μάγον εἶναι δοκῶν.
[3, 5]	σωμάτων. τοὺς μὲν οὖν ἀμφὶ	τὸν	Μενέλαον θᾶττον προσάγει τῇ γῇ
[3, 21]	κιβδήλους σφαγάς. ~Λέγω οὖν πρὸς	τὸν	Μενέλαον· Θεὸς ἡμῖν, ἂν θέλῃς
[3, 18]	~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας λέγω πρὸς	τὸν	Μενέλαον· Οὐκ ἐρεῖς μοι, τί
[3, 24]	λέγω. ὁ δὲ συνήδετο καὶ	τὸν	Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ
[3, 24]	~Ἅμα δὲ τῇ ἕῳ ἄγω	τὸν	Μενέλαον τῷ στρατηγῷ καὶ ἅπαντα
[3, 23]	τὸν δι´ ἐμὲ φαινόμενον οὐδαμοῦ,	τὸν	μετὰ Λευκίππην ἐμὸν δεσπότην, τοῦτον
[3, 8]	καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται καὶ	τὸν	μηρὸν ἐγείρει καθ´ αὑτοῦ· εἰς
[3, 25]	τὸ χάσμα γηΐνῳ χώματι, ἐπὶ	τὸν	Νεῖλον οὕτως ἵπταται τὸ ἔργον
[3, 25]	μακρῷ) ὁ παῖς αὐτὸν ἐπὶ	τὸν	Νεῖλον φέρει, σχεδιάσας αὐτῷ καὶ
[3, 25]	ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος καὶ	τὸν	νεκρὸν ἐπιδείκνυται καὶ ἔστιν ἐπιτάφιος
[3, 25]	δὲ παῖδες Ἡλίου τὸν ὄρνιν	τὸν	νεκρὸν παραλαβόντες θάπτουσι. ζῶν μὲν
[3, 6]	μαντικὸν εἶναι τὸν θεὸν) περιῄειμεν	τὸν	νεών. κατὰ δὲ τὸν ὀπισθόδομον
[3, 14]	μικρὸν τῇ τοῦ πάθους ἀκροάσει	τὸν	οἶκτον εἰς φιλίαν καὶ τὴν
[3, 6]	περιῄειμεν τὸν νεών. κατὰ δὲ	τὸν	ὀπισθόδομον ὁρῶμεν εἰκόνα διπλῆν. καὶ
[3, 24]	μελλούσης δὲ ἥκειν τῆς δυνάμεως	τὸν	ὄρνιν αὐτοῖς ἐπιδημῆσαι τὸν ἱερόν,
[3, 25]	ἐξ ἀδύτων φέρων, καὶ δοκιμάζει	τὸν	ὄρνιν ἐκ τῆς γραφῆς. ὁ
[3, 8]	εἰς γὰρ τὸ ἧπαρ συνάγει	τὸν	ὄρνιν· ὁ δὲ ἕτερος αὐτῷ
[3, 25]	νεκρῷ. ἐνθεὶς δὲ καὶ ἐναρμόσας	τὸν	ὄρνιν τῇ σορῷ καὶ κλείσας
[3, 25]	σοφιστής. ἱερέων δὲ παῖδες Ἡλίου	τὸν	ὄρνιν τὸν νεκρὸν παραλαβόντες θάπτουσι.
[3, 6]	δὲ Περσεύς, ὁ μὲν τοξεύων	τὸν	ὄρνιν τοῦ Διός, ὁ δὲ
[3, 4]	ναῦται, πελέκει κόψαντες τὸν κάλων,	τὸν	πλοῦν εἶχον ἔνθα αὐτοὺς ἦγε
[3, 8]	τὸ δὲ ἄλλο σχῆμα δείκνυσι	τὸν	πόνον· κεκύρτωται τὰς ὀφρῦς, συνέσταλται
[3, 22]	ἱερεῖον. στέλλομεν δὴ τὴν κόρην	τὸν	προειρημένον τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς καὶ
[3, 5]	εἶτα ὠλοφυρόμεθα τὸν Κλεινίαν καὶ	τὸν	Σάτυρον, νομίζοντες τούτους ἀπολωλέναι. ~Ἔστι
[3, 19]	ἂν οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι δὴ καὶ	τὸν	Σάτυρον ὡς ἐμόν. οἱ δέ,
[3, 21]	σφαζομένου τυχεῖν· κἂν ἀποσπάσῃ τις	τὸν	σίδηρον ἐκ τοῦ τραύματος, καταρρεῖ
[3, 21]	οἱ μὲν ὁρῶντες δοκοῦσι βαπτίζεσθαι	τὸν	σίδηρον κατὰ τοῦ σώματος, ὁ
[3, 22]	τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ καὶ	τὸν	σὸν οἰκέτην ἅμα σοὶ μυηθῆναι.
[3, 8]	δὲ ἕτερος αὐτῷ τοῖν ποδοῖν	τὸν	σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει κάτω καὶ
[3, 14]	ἔλεον συλλέγει. οὕτω γοῦν διέθηκα	τὸν	στρατηγὸν ἐκ τῆς ἀκροάσεως, ὡς
[3, 14]	τῶν πολεμούντων σχήματα, ὥστε καὶ	τὸν	στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται δή
[3, 19]	ἐναντίων στρατόπεδον ὑπερβάλοι τῆς θυσίας	τὸν	τόπον. λέγε δὴ τὰ ἐπίλοιπα,
[3, 21]	καὶ ἐνσκευάσαντες τὴν κόρην τοῦτον	τὸν	τρόπον καὶ στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες
[3, 4]	ὀφθαλμὸς πελάγους γεμισθεὶς ἀόριστον ἐκτείνει	τὸν	φόβον, ὡς καὶ διὰ τούτων
[3, 2]	καὶ ὁ κυβερνήτης ἐκέλευε ῥίπτειν	τὸν	φόρτον. διάκρισις δὲ οὐκ ἦν
[3, 21]	τοῦ σώματος, ὁ δὲ εἰς	τὸν	χηραμὸν τῆς κώπης ἀνέθορε, μόνην
[3, 10]	δὲ νῷ κλέψας τοῦ κωκυτοῦ	τὸν	ψόφον, Ὦ θεοὶ καὶ δαίμονες,
[3, 6]	ἀθλῶν. ἀλλ´ ὁ μὲν ἵδρυται	τοξαζόμενος	ἐν γῇ, ὁ δὲ ἐξ
[3, 6]	τῇ δὲ Περσεύς, ὁ μὲν	τοξεύων	τὸν ὄρνιν τοῦ Διός, ὁ
[3, 8]	δὲ λυπούμενον Ἡρακλῆς· ἕστηκε γὰρ	τοξεύων	τοῦ Προμηθέως τὸν δήμιον· ἐνήρμοσται
[3, 8]	μὲν ὑπὸ τοῦ νεύρου τὸ	τόξον,	διπλοῦται δὲ ὑπὸ τῆς χειρὸς
[3, 8]	πάντα οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ	τόξον,	τὸ νεῦρον, ἡ δεξιά. συνάγεται
[3, 8]	Προμηθέως τὸν δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ	τόξῳ	βέλος, τῇ λαιᾷ προβέβληται τὸ
[3, 8]	καὶ πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς	τόξῳ	καὶ δόρατι. ὄρνις ἐς τὴν
[3, 19]	στρατόπεδον ὑπερβάλοι τῆς θυσίας τὸν	τόπον.	λέγε δὴ τὰ ἐπίλοιπα, Σάτυρε·
[3, 25]	τίς ὁ ὄρνις οὗτος, ὅστις	τοσαύτης,	ἔφην, τιμῆς ἠξίωται; ποίαν δὲ
[3, 17]	περιεπτυξάμην οὔτε ἐξεπλάγην ὑφ´ ἡδονῆς·	τοσοῦτον	ἡ λύπη με τῆς συμφορᾶς
[3, 21]	τοὺς ὁρῶντας ἀπατᾷ· δοκεῖ γὰρ	τοσοῦτον	καταβῆναι ἐν τῇ σφαγῇ, ὅσον
[3, 8]	τὸ ἧπαρ· τὸ δὲ ἐκφαίνεται	τοσοῦτον,	ὅσον ἀνέῳξεν ὁ γραφεὺς τὸ
[3, 20]	ἀπὸ χηραμοῦ τῆς κώπης κατατρέχει	τοσοῦτον,	ὅσον εἶχεν ἡ κώπη τὸ
[3, 4]	γὰρ τῆς θαλάσσης τὸ μέγεθος,	τοσοῦτος	καὶ ὁ τοῦ θανάτου φόβος.
[3, 22]	ἅμα ἐλεῆσαι κόρην ἀθλίαν ἐκ	τοσούτου	κακοῦ. ταῦτα λέγων πείθω, καὶ
[3, 10]	ἠδικήσαμεν, ὡς ἐν ὀλίγαις ἡμέραις	τοσούτῳ	πλήθει βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ
[3, 24]	δ´ ἦν τὴν ἔξοδον ἐπισχεῖν	τοσούτων	ἡμερῶν. ~Καὶ τίς ὁ ὄρνις
[3, 5]	Αἰγύπτου τὰ παράλια. κατεῖχον δὲ	τότε	λῃσταὶ πᾶσαν τὴν ἐκεῖ χώραν.
[3, 10]	δεδεμένοι καὶ ἐκάθευδον οἱ φρουροί,	τότε,	ὡς ἐξὸν ἤδη, κλαίειν ἦρχον
[3, 8]	ἰδεῖν, ἕλκει δὲ τὸ ἥμισυ	τοῦ	βλέμματος ὁ πόνος. ~Ἐνδιατρίψαντες οὖν
[3, 15]	εἶτα ἀπὸ συνθήματος πάντες ἀναχωροῦσι	τοῦ	βωμοῦ μακράν· τῶν δὲ νεανίσκων
[3, 15]	ἦν πηλοῦ πεποιημένος καὶ σορὸς	τοῦ	βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι δή τινες
[3, 24]	παῖς εἰστρέχει τις, λέγων ἀπὸ	τοῦ	Δέλτα πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου
[3, 6]	ὁ μὲν τοξεύων τὸν ὄρνιν	τοῦ	Διός, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ
[3, 4]	τὸ μέγεθος, τοσοῦτος καὶ ὁ	τοῦ	θανάτου φόβος. ἔνιοι δὲ κολυμβᾶν
[3, 4]	τὴν συμφοράν, οὐκ ἐνδιατρίψαντες τῷ	τοῦ	θανάτου φόβῳ. ὁ γὰρ ἐν
[3, 25]	σκοπῶν καὶ ἐκδέχεται τοὺς προπόλους	τοῦ	θεοῦ. ἔρχεται δή τις ἱερεὺς
[3, 5]	σὺν ἄλλοις τῶν πλωτήρων ἐπιτυχόντες	τοῦ	ἱστοῦ καὶ ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον
[3, 4]	τῆς νεὼς νεανίσκος εὔρωστος λαμβάνεται	τοῦ	κάλω καὶ ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα·
[3, 3]	γὰρ ἐκ τῆς ἐφολκίδος δέει	τοῦ	καταδῦναι τῷ τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ
[3, 1]	ὀθόνην ἐπὶ θάτερα συνάγοντες ἄνω	τοῦ	κέρως βίᾳ (τὸ γὰρ πνεῦμα
[3, 7]	εὐθὺς ἡ γαστήρ. μεταξὺ δὲ	τοῦ	κήτους καὶ τῆς κόρης ὁ
[3, 6]	δὴ τῷ θεῷ καὶ περὶ	τοῦ	Κλεινίου καὶ τοῦ Σατύρου σύμβολον
[3, 25]	εὐφυής· ἡλίου δέ ἐστιν ὁ	τοῦ	κύκλου στέφανος εἰκών. κυάνεός ἐστιν,
[3, 7]	ἀποδύεται. ὑπὸ δὲ τὴν ἅλμην	τοῦ	κύματος ἡ τῶν νώτων ἐγέγραπτο
[3, 5]	τὸ ξύλον κατὰ τὸν αὐχένα	τοῦ	κύματος καὶ τὸν Κλεινίαν ἰδεῖν
[3, 2]	τὸ παράδρομον ἤδη καὶ χθαμαλὸν	τοῦ	κύματος κατεδύετο. ἐῴκει δὲ τῶν
[3, 5]	περιεπέπαυτο, τὸ δὲ ἄγριον ἐστόρεστο	τοῦ	κύματος· μεστὴ δὲ ἦν ἡ
[3, 4]	δὲ κολυμβᾶν πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ	τοῦ	κύματος τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ
[3, 10]	βύθιον, τῷ δὲ νῷ κλέψας	τοῦ	κωκυτοῦ τὸν ψόφον, Ὦ θεοὶ
[3, 21]	εἰς τὴν σορὸν καταθήσομεν. ἀκήκοας	τοῦ	λῃστάρχου μικρῷ πρόσθεν εἰπόντος, δεῖν
[3, 12]	εἰσιν οἱ ἵπποι. ἀπὸ δὲ	τοῦ	λῃστάρχου παρῆν καί, Εἴ τις,
[3, 7]	ἀλλ´ ἔστιν αὐτόχθον· ἐτράχυνε γὰρ	τοῦ	λίθου τὸν κόλπον ὁ γραφεύς,
[3, 19]	καὶ καθᾶραι τὸ λῃστήριον καὶ	τοῦ	μὲν ἥπατος ἀπογεύσασθαι τυθείσης, τὸ
[3, 1]	καὶ μικροῦ βαπτίζεται τὸ σκάφος,	τοῦ	μὲν τέως εἰς κῦμα κλιθέντος
[3, 22]	μηχανήματος ἤμην σκευήν. ἄρτι δὲ	τοῦ	Μενελάου μέλλοντος τοῖς λῃσταῖς περὶ
[3, 22]	ἐγὼ μὲν οὖν περὶ τὴν	τοῦ	μηχανήματος ἤμην σκευήν. ἄρτι δὲ
[3, 9]	χρυσίον, ὅπερ ἐτύχομεν ἐζωσμένοι) διὰ	τοῦ	Νείλου πλοῦν ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν ἐποιούμεθα,
[3, 8]	ἡ δεξιά. συνάγεται μὲν ὑπὸ	τοῦ	νεύρου τὸ τόξον, διπλοῦται δὲ
[3, 5]	ἠκούσαμεν αὐτοῦ τὴν βοήν· Ἔχου	τοῦ	ξύλου, Κλειτοφῶν· ἅμα δὲ λέγοντα
[3, 4]	θαλάσσῃ θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ πρὸ	τοῦ	παθεῖν· ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς πελάγους
[3, 14]	λύπην, συνδιατεθεῖσα κατὰ μικρὸν τῇ	τοῦ	πάθους ἀκροάσει τὸν οἶκτον εἰς
[3, 24]	αὐτοῖς ἐπιδημῆσαι τὸν ἱερόν, φέροντα	τοῦ	πατρὸς τὴν ταφήν· ἀνάγκη δ´
[3, 13]	ἔμπειρον παρὰ τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου	τοῦ	πλήθους τὸ ἐνδεές. ἡμεῖς δὲ
[3, 1]	ἡμῶν ἀεὶ περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος	τοῦ	πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα οὖν ἅπαντες εἰς
[3, 5]	δὲ τῆς εὐχῆς τὸ πολὺ	τοῦ	πνεύματος περιεπέπαυτο, τὸ δὲ ἄγριον
[3, 6]	ὁ δὲ ἐπὶ τὸ κῆτος	τοῦ	Ποσειδῶνος ἀθλῶν. ἀλλ´ ὁ μὲν
[3, 8]	καὶ δόρατι. ὄρνις ἐς τὴν	τοῦ	Προμηθέως γαστέρα τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ
[3, 8]	δρᾶμα τοῦτο. ~Ἑξῆς δὲ τὸ	τοῦ	Προμηθέως ἐγεγόνει. δέδεται μὲν ὁ
[3, 8]	τραύματος· ἐρείδει τῷ μηρῷ τῷ	τοῦ	Προμηθέως τὰς τῶν ὀνύχων ἀκμάς.
[3, 8]	λυπούμενον Ἡρακλῆς· ἕστηκε γὰρ τοξεύων	τοῦ	Προμηθέως τὸν δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ
[3, 1]	δὲ πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες	τοῦ	πρόσθεν μέτρου καθ´ ὃ συνέβαινεν
[3, 7]	πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον	τοῦ	πτεροῦ. πῖλος δὲ αὐτοῦ τὴν
[3, 19]	τῆς Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι μετὰ	τοῦ	Σατύρου πρὸς τῶν ταύτῃ παραφυλασσόντων
[3, 6]	καὶ περὶ τοῦ Κλεινίου καὶ	τοῦ	Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες (καὶ γὰρ
[3, 20]	Μενέλαος ἔλαθε μεταστρέψας κατὰ τὸ	τοῦ	σιδήρου μέρος, τὸ μικρὸν ἐκεῖνο
[3, 7]	μιᾶς, καὶ ἔστιν ἐφ´ ἥμισυ	τοῦ	σιδήρου ξίφος, ἐντεῦθεν δὲ ἀπορραγὲν
[3, 3]	οἱ δὲ καὶ ἄκρου ψαύοντες	τοῦ	σκάφους ἐξωλίσθαινον· ἔνιοι δὲ καὶ
[3, 4]	ἐφολκίδα· καὶ ἦν ἐγγὺς ἤδη	τοῦ	σκάφους, ηὐτρεπίζετο δὲ ἕκαστος ὡς,
[3, 15]	ᾠδὴν Αἰγυπτίαν· τὸ γὰρ σχῆμα	τοῦ	στόματος καὶ τῶν προσώπων τὸ
[3, 12]	θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην καὶ καθάρσιον	τοῦ	στρατοῦ. οἱ δὲ ἐπὶ τὴν
[3, 21]	καὶ τὴν κώπην ἐν χρῷ	τοῦ	σφαζομένου τυχεῖν· κἂν ἀποσπάσῃ τις
[3, 25]	ἀπιστούμενος καὶ τὰ ἀπόρρητα φαίνει	τοῦ	σώματος καὶ τὸν νεκρὸν ἐπιδείκνυται
[3, 21]	δοκοῦσι βαπτίζεσθαι τὸν σίδηρον κατὰ	τοῦ	σώματος, ὁ δὲ εἰς τὸν
[3, 7]	θάλασσαν· καὶ τὸ μὲν πολὺ	τοῦ	σώματος περιβέβληται τῷ κύματι, μόνῃ
[3, 2]	ἐδυνάμεθα κατὰ χώραν μένειν ὑπὸ	τοῦ	τῆς νηὸς σεισμοῦ. συμμιγὴς δὲ
[3, 23]	θάλαττα ἄγνωμον, ἐφθόνησας ἡμῖν ὁλοκλήρου	τοῦ	τῆς φιλανθρωπίας σου δράματος. ἄπιμεν
[3, 8]	ἀνέῳξεν ὁ γραφεὺς τὸ διόρυγμα	τοῦ	τραύματος· ἐρείδει τῷ μηρῷ τῷ
[3, 21]	ἀποσπάσῃ τις τὸν σίδηρον ἐκ	τοῦ	τραύματος, καταρρεῖ πάλιν ἐκ τοῦ
[3, 15]	οἱ κοροπλάθοι τὸν Μαρσύαν ἐκ	τοῦ	φυτοῦ δεδεμένον. εἶτα λαβὼν ξίφος
[3, 21]	τοῦ τραύματος, καταρρεῖ πάλιν ἐκ	τοῦ	χηραμοῦ τὸ ξίφος ὅσον τῆς
[3, 24]	ἀπὸ τοῦ Δέλτα πρόδρομον ἥκειν	τοὐκεῖθεν	στρατοπέδου καὶ πέντε λέγειν ἄλλων
[3, 20]	μέγεθος· ὡς δὲ ἀνέστρεψεν εἰς	τοὔμπαλιν,	αὖθις ὁ σίδηρος εἴσω κατεδύετο.
[3, 9]	τὴν ναῦν ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς	τοὐπίσω.	καὶ ἅμα πλήρης ἦν ἡ
[3, 20]	οἳ τυγχάνουσιν, ἐπεχείρουν ἐλαύνειν εἰς	τοὐπίσω·	ὡς δὲ φθάνουσιν οἱ λῃσταὶ
[3, 11]	εἰς τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία, καὶ	τοὺς	ἀλγοῦντας, ὥσπερ ἀπὸ οἰδοῦντος τραύματος,
[3, 20]	σκευὴν ὁπλισάμενός τε αὐτὸς καὶ	τοὺς	ἀμφ´ αὑτὸν οὕτω σκευάσας ἐπεχείρουν
[3, 20]	λῃστρικῶν καταδύουσι τὴν ναῦν καὶ	τοὺς	ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ
[3, 24]	τὴν Ἡλίου πόλιν τεταγμένων ἐπὶ	τοὺς	βαρβάρους. καὶ ἅμα λέγοντος αὐτοῦ
[3, 24]	ἄλλων ἡμερῶν διατρίβειν τοὺς δισχιλίους·	τοὺς	γὰρ βαρβάρους τοὺς κατατρέχοντας πεπαῦσθαι,
[3, 8]	ὄρθιον ἀντιτείνει κάτω καὶ εἰς	τοὺς	δακτύλους ἀποξύνεται. τὸ δὲ ἄλλο
[3, 13]	οἱ δὲ καὶ ἡμιθνῆτες ἐμάχοντο·	τοὺς	δὲ λοιποὺς ἐζώγρησαν. ~Ἦν δὲ
[3, 24]	πέντε λέγειν ἄλλων ἡμερῶν διατρίβειν	τοὺς	δισχιλίους· τοὺς γὰρ βαρβάρους τοὺς
[3, 7]	τὰς τρίχας τῶν κροτάφων, ἤγειρε	τοὺς	δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ κἀν τῇ
[3, 13]	αὐτῶν τὴν φάλαγγα καὶ ἐπὶ	τοὺς	ἐναντίους ἐκτρέχομεν. οἱ δὲ στρατιῶται
[3, 3]	ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι καὶ μαχαίραις	τοὺς	ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ δὲ σκυτάλαις
[3, 3]	ἕκαστος σκοπῶν ἀσφαλὲς τὸ πρὸς	τοὺς	ἑτέρους εὔγνωμον οὐκ ἐλογίζετο. οὕτως
[3, 5]	προσίσχομεν καὶ ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι	τοὺς	θεοὺς ἀνευφημοῦμεν· εἶτα ὠλοφυρόμεθα τὸν
[3, 24]	τοὺς δισχιλίους· τοὺς γὰρ βαρβάρους	τοὺς	κατατρέχοντας πεπαῦσθαι, μελλούσης δὲ ἥκειν
[3, 11]	καὶ ἔστι τοῖς πάσχουσιν εἰς	τοὺς	κολάζοντας ἱκετηρία, καὶ τοὺς ἀλγοῦντας,
[3, 18]	δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε δὲ πῶς	τοὺς	λῃστὰς ἠπάτησας. ~Ὁ οὖν Μενέλαος
[3, 21]	καὶ τὴν κόρην σῶσαι καὶ	τοὺς	λῃστὰς λαθεῖν. ἄκουσον δὲ ποίῳ
[3, 15]	ἦν ἐμποδών. καὶ γὰρ ἑωρῶμεν	τοὺς	λῃστὰς μετὰ πλείστης δυνάμεως ἐπὶ
[3, 13]	ἀλλὰ ταῖς γε ἀσπίσιν ἐκδεχόμενοι	τοὺς	λίθους ὀλίγον τῶν βαλλόντων ἐφρόντιζον.
[3, 5]	ἦν ἡ θάλασσα νεκρῶν σωμάτων.	τοὺς	μὲν οὖν ἀμφὶ τὸν Μενέλαον
[3, 14]	μεγάλῳ λῃστηρίῳ· ἐλέγοντο δὲ ἀμφὶ	τοὺς	μυρίους εἶναι. ἐγὼ δὲ ἵππον
[3, 8]	ὀφρῦς, συνέσταλται τὸ χεῖλος, φαίνει	τοὺς	ὀδόντας. ἠλέησας ἂν ὡς ἀλγοῦσαν
[3, 21]	μετέωρον καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον	τοὺς	ὁρῶντας ἀπατᾷ· δοκεῖ γὰρ τοσοῦτον
[3, 11]	τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ	τοὺς	ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς ἀναβαίνουσιν
[3, 7]	φοβερὰ καὶ ἐν τοῖς χρώμασι·	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ἐξεπέτασεν, ἔφριξε τὰς τρίχας
[3, 11]	τὰ δὲ ἐκτρεπόμενα τῆς ἐπὶ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ὁδοῦ εἰς τὴν ψυχὴν
[3, 9]	Αἰθίοψ) ψιλοὶ τὰς κεφαλάς, λεπτοὶ	τοὺς	πόδας, τὸ σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον
[3, 23]	καὶ τὸ πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε	τοὺς	πολλούς. ~Ἅμα δὲ τῇ ἕῳ
[3, 25]	ἐπὶ μετεώρου σκοπῶν καὶ ἐκδέχεται	τοὺς	προπόλους τοῦ θεοῦ. ἔρχεται δή
[3, 20]	ἐπεχείρουν μάχεσθαι. πρὸς μὲν οὖν	τοὺς	πρώτους ἐπελθόντας καὶ μάλα ἐρρωμένως
[3, 13]	βώλους ἀπὸ τῆς γῆς λαμβάνοντες	τοὺς	στρατιώτας ἔβαλλον. παντὸς δὲ λίθου
[3, 3]	οὕτως οἱ μεγάλοι κίνδυνοι καὶ	τοὺς	τῆς φιλίας λύουσι νόμους. ~Ἔνθα
[3, 22]	τὸν λῄσταρχον ἐκφυγόντες ἔλεγον πάντας	τοὺς	ὑπ´ αὐτῶν εἰλημμένους τὴν εἰς
[3, 9]	διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ τάχα	τοὺς	φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας. ἐπεὶ δὲ
[3, 6]	Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω (διὰ	τοῦτο	γὰρ αὐτούς, οἶμαι, εἰς ἓν
[3, 11]	ἡσυχῇ, κλαίειν δὲ οὐκ ἠδυνάμην.	τοῦτο	γὰρ ἴδιον τῶν ὀφθαλμῶν ἐν
[3, 7]	τὸ μὲν τῆς Ἀνδρομέδας δρᾶμα	τοῦτο.	~Ἑξῆς δὲ τὸ τοῦ Προμηθέως
[3, 17]	ὁ Μενέλαος· Ἀλλ´ εἰ διὰ	τοῦτο	θέλεις ἀποθανεῖν, ὥρα σοι τὸ
[3, 17]	με βιάσησθε, Λευκίππης οὕτως ἀνῃρημένης.	τοῦτο	μὲν γὰρ ἀφαιρήσεσθέ μου τὸ
[3, 25]	γὰρ ἀποθάνῃ (σὺν χρόνῳ δὲ	τοῦτο	πάσχει μακρῷ) ὁ παῖς αὐτὸν
[3, 7]	κἀν τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν	τοῦτο	τῇ λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται
[3, 21]	ἐσθῆτος λέγει ὁ χρησμός. ὁρᾷς	τοῦτο	τὸ ξίφος ὡς ἔχει μηχανῆς.
[3, 24]	ἀφίξονται δὲ ὅσον οὐδέπω πρὸς	τούτοις	ἕτεροι δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ τὸ
[3, 2]	διὰ πάσης ἡμέρας δόλιχόν τινα	τοῦτον	δρόμον μυρίον ἐπονοῦμεν, ἀεὶ τὸν
[3, 23]	τὸν μετὰ Λευκίππην ἐμὸν δεσπότην,	τοῦτον	ἐκ πάντων κατέσχεν ἡ θάλασσα,
[3, 21]	διεκπίπτοι, καὶ ἐνσκευάσαντες τὴν κόρην	τοῦτον	τὸν τρόπον καὶ στολὴν ἔξωθεν
[3, 5]	Κλεινίαν καὶ τὸν Σάτυρον, νομίζοντες	τούτους	ἀπολωλέναι. ~Ἔστι δὲ ἐν τῷ
[3, 9]	ἄξοντες ἡμᾶς εἰς τὸν βασιλέα·	τούτῳ	γὰρ ἐκάλουν τῷ ὀνόματι τὸν
[3, 20]	αὖθις ὁ σίδηρος εἴσω κατεδύετο.	τούτῳ	δ´ ἄρα, ὡς εἰκός, ὁ
[3, 17]	ἂν ὑπ´ αὐτῶν ἀποθάνοιμι. ἐν	τούτῳ	δὲ ἐγγὺς ἐγένοντο καὶ ἀναβοῶσιν
[3, 13]	οὐρὰν παραπέμψαντες εἴων ἡσυχάζειν. ἐν	τούτῳ	δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους προσέρρεον·
[3, 13]	περιΐππευον αὐτοὺς κύκλῳ, καὶ ἐν	τούτῳ	συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς ὀλίγον κατεφόνευον.
[3, 19]	ἡμῖν σεαυτὸν τολμηρὸν πρῶτον. κἀν	τούτῳ	χρησμὸν ἴσχουσι κόρην καταθῦσαι καὶ
[3, 4]	τὸν φόβον, ὡς καὶ διὰ	τούτων	θάνατον δυστυχεῖν πλείονα· ὅσον γὰρ
[3, 21]	ὅσον ἄνεισιν ἐκ τῆς μηχανῆς.	τούτων	οὖν γενομένων οὐκ ἂν εἰδεῖεν
[3, 20]	τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ	τούτων	σκοποῦντες· τῶν δὲ λῃστῶν τινες
[3, 21]	Ξένιον καλῶν καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων	τραπέζης	καὶ κοινῆς ναυαγίας. ~Ὁ δὲ
[3, 8]	κεῖται, καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ	τραῦμα	καὶ ζητεῖν τὸ ἧπαρ· τὸ
[3, 13]	διπλοῦν ποιεῖ ἐν ταὐτῷ τὸ	τραῦμα,	καὶ οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου,
[3, 11]	καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ τὸ	τραῦμα.	λέγω οὖν πρὸς τὴν Λευκίππην
[3, 13]	πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ	τραύματα	καὶ σφαγαί. καὶ τὸ μὲν
[3, 11]	τοὺς ἀλγοῦντας, ὥσπερ ἀπὸ οἰδοῦντος	τραύματος,	ἐξεκένωσεν· ἐν δὲ τοῖς ὑπερβάλλουσι
[3, 8]	ὁ γραφεὺς τὸ διόρυγμα τοῦ	τραύματος·	ἐρείδει τῷ μηρῷ τῷ τοῦ
[3, 21]	τις τὸν σίδηρον ἐκ τοῦ	τραύματος,	καταρρεῖ πάλιν ἐκ τοῦ χηραμοῦ
[3, 13]	βῶλος Αἰγύπτιος, βαρύς τε καὶ	τραχὺς	καὶ ἀνώμαλος· τὸ δὲ ἀνώμαλόν
[3, 4]	αὐτήν. καὶ δύο μὲν ἢ	τρεῖς	ηὐτύχησαν οὐκ ἀναιμωτί, πολλοὶ δὲ
[3, 12]	δὲ ἐπὶ τὴν Λευκίππην εὐθὺς	τρέπονται,	ἡ δὲ εἴχετό μου καὶ
[3, 20]	οἱ λῃσταὶ καταλαβόντες, πρὸς ἄμυναν	τρέπονται.	καὶ γάρ τις ἐν αὐτοῖς
[3, 2]	τῇ τύχῃ, ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας.	τρικυμίαι	δὲ πολλαὶ πάντοθεν, αἱ μὲν
[3, 17]	εἶπε καὶ δίς που καὶ	τρὶς	ἐπάταξε τὴν σορόν, καὶ κάτωθεν
[3, 1]		~Τρίτην	δὲ ἡμέραν πλεόντων ἡμῶν ἐξ
[3, 1]	ἐπὶ τὰς ἀρχαίας ἕδρας. καὶ	τρίτον	καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ
[3, 7]	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐξεπέτασεν, ἔφριξε τὰς	τρίχας	τῶν κροτάφων, ἤγειρε τοὺς δράκοντας·
[3, 7]	οὐ κατὰ τὴν τῶν προβατείων	τριχῶν,	ἀλλὰ κατὰ τὴν τῶν ἐρίων
[3, 20]	βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ πλείω	τριῶν.	ὡς δὲ ἀνελόμενος τὸ ξίφος
[3, 17]	κάτωθεν ἀκούω φωνῆς πάνυ λεπτῆς.	τρόμος	οὖν εὐθὺς ἴσχει με καὶ
[3, 22]	δὴ τὴν κόρην τὸν προειρημένον	τρόπον	καθ´ ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα,
[3, 21]	ἐνσκευάσαντες τὴν κόρην τοῦτον τὸν	τρόπον	καὶ στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις
[3, 21]	τὸ μετέωρον καὶ τὸν αὐτὸν	τρόπον	τοὺς ὁρῶντας ἀπατᾷ· δοκεῖ γὰρ
[3, 3]	βίαν, καὶ ἦν ναυμαχίας καινὸς	τρόπος.	οἱ μὲν γὰρ ἐκ τῆς
[3, 21]	λῃστὰς λαθεῖν. ἄκουσον δὲ ποίῳ	τρόπῳ.	δέρμα προβάτου λαβόντες ὡς ὅτι
[3, 20]	πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην Μενελάου παντὶ	τρόπῳ	σῶσαι τὴν κόρην. δαίμων δέ
[3, 25]	μὲν οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ τῇ	τροφῇ,	ἀποθανὼν δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ
[3, 16]	σπλάγχνων σου ταφὴ λῃστῶν γέγονε	τροφή.	ὢ πονηρᾶς ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας·
[3, 16]	πονηρᾶς ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας· ὢ	τροφῶν	καινὰ μυστήρια. καὶ ἐπὶ τοιούτοις
[3, 8]	ἐς τὴν τοῦ Προμηθέως γαστέρα	τρυφᾷ·	ἕστηκε γὰρ αὐτὴν ἀνοίγων, ἤδη
[3, 3]	δυνατόν, ὁ μὲν κώπης παλαιᾶς	τρύφος	ἀράμενος, ὁ δὲ τῶν τῆς
[3, 20]	ἐπὶ τῆς νεὼς συνέντες οἳ	τυγχάνουσιν,	ἐπεχείρουν ἐλαύνειν εἰς τοὐπίσω· ὡς
[3, 19]	καὶ τοῦ μὲν ἥπατος ἀπογεύσασθαι	τυθείσης,	τὸ δὲ λοιτὸν σῶμα σορῷ
[3, 21]	κώπην ἐν χρῷ τοῦ σφαζομένου	τυχεῖν·	κἂν ἀποσπάσῃ τις τὸν σίδηρον
[3, 22]	λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν ἡ	Τύχη.	ἐγὼ μὲν οὖν περὶ τὴν
[3, 2]	ἄντρον ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς τῇ	τύχῃ,	ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ
[3, 5]	καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ	τύχῃ	τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν
[3, 5]	ἡμεῖς δὲ περὶ δείλην ἑσπέραν	τύχῃ	τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ
[3, 6]	ἀδελφαὶ δὲ καὶ τὴν ἄλλην	τύχην	αἱ γραφαί. πέτραι μὲν ἀμφοῖν
[3, 10]	λῃσταῖς Αἰγυπτίοις, ἵνα μηδὲ ἐλέους	τύχωμεν.	λῃστὴν μὲν γὰρ Ἕλληνα καὶ
[3, 21]	προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες ἐπὶ	τῷ	βωμῷ θύσομεν. καὶ τὸ ἐντεῦθεν
[3, 15]	ἃ ταῖς χερσὶν ἐξελκύσαντες ἐπιτιθέασι	τῷ	βωμῷ, καὶ ἐπεὶ ὠπτήθη, κατατεμόντες
[3, 10]	κωκύσας ἐν τῇ ψυχῇ βύθιον,	τῷ	δὲ νῷ κλέψας τοῦ κωκυτοῦ
[3, 7]	τέλεον ἀφοίνικτον ἦν, ἠρέμα δὲ	τῷ	ἐρεύθει βέβαπται, οὔτε τὸ τῶν
[3, 6]	ὁ λόγος μυστικός. προσευξάμενοι δὴ	τῷ	θεῷ καὶ περὶ τοῦ Κλεινίου
[3, 7]	μὲν πολὺ τοῦ σώματος περιβέβληται	τῷ	κύματι, μόνῃ δὲ τῇ κεφαλῇ
[3, 14]	διεγνώκει γὰρ ἀναμείνας στρατιὰν ἐπελθεῖν	τῷ	μεγάλῳ λῃστηρίῳ· ἐλέγοντο δὲ ἀμφὶ
[3, 6]	δὲ κατ´ ἀμφοῖν οἱ δήμιοι,	τῷ	μὲν ἐξ ἀέρος, τῇ δὲ
[3, 6]	δὲ αὐτοῖς Ἀργεῖοι δύο συγγενεῖς,	τῷ	μὲν Ἡρακλῆς, τῇ δὲ Περσεύς,
[3, 8]	τὸ διόρυγμα τοῦ τραύματος· ἐρείδει	τῷ	μηρῷ τῷ τοῦ Προμηθέως τὰς
[3, 20]	δὴ κίστη ἐκτραπεῖσά τις ἐν	τῷ	ναυαγίῳ καὶ καθ´ ἡμᾶς τῷ
[3, 25]	καὶ τὸ ὄρυγμα θήκη γίνεται	τῷ	νεκρῷ. ἐνθεὶς δὲ καὶ ἐναρμόσας
[3, 9]	τὸν βασιλέα· τούτῳ γὰρ ἐκάλουν	τῷ	ὀνόματι τὸν λῃστὴν τὸν μείζονα.
[3, 7]	ὅπλον μὲν τοῦτο τῇ λαιᾷ	τῷ	Περσεῖ· ὥπλισται δὲ καὶ τὴν
[3, 3]	δὲ σκυτάλαις καὶ κώπαις ἅμα	τῷ	πηδήματι τὰς πληγὰς κατεφέροντο· οἱ
[3, 6]	τούτους ἀπολωλέναι. ~Ἔστι δὲ ἐν	τῷ	Πηλουσίῳ Διὸς ἱερὸν ἄγαλμα Κασίου.
[3, 5]	περὶ δείλην ἑσπέραν τύχῃ τινὶ	τῷ	Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ ἄσμενοι γῆς
[3, 7]	ὤμοις μόνον καὶ πέδιλον περὶ	τὼ	πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ. πῖλος
[3, 6]	ὁ δὲ ἐξ ἀέρος κρέμαται	τῷ	πτερῷ. ~Ὀρώρυκται μὲν οὖν εἰς
[3, 20]	τῷ ναυαγίῳ καὶ καθ´ ἡμᾶς	τῷ	ῥοῒ κομισθεῖσα, ἣν ὁ Μενέλαος
[3, 2]	πόρρωθεν μὲν πρὸς ἀντιπρόσωπον ἐφαίνετο	τῷ	σκάφει μέγεθος οἷον ὄρος, προσιὸν
[3, 1]	αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν ταύτην εἴχομεν	τῷ	σκάφει τὴν πλάνην. πρὶν μὲν
[3, 3]	ἔκοπτον, ὃς συνέδει τὴν ἐφολκίδα	τῷ	σκάφει· τῶν δὲ πλωτήρων ἕκαστος
[3, 20]	αὐτοῖς ἦν τῶν τὰ Ὁμήρου	τῷ	στόματι δεικνύντων ἐν τοῖς θεάτροις·
[3, 25]	πρὸς ὄρνιθος ταφήν, ὀρύττει τε	τῷ	στόματι καὶ κοιλαίνει κατὰ μέσον,
[3, 24]	τῇ ἕῳ ἄγω τὸν Μενέλαον	τῷ	στρατηγῷ καὶ ἅπαντα λέγω. ὁ
[3, 21]	ἐντεῦθεν οὐκέτι προσίασιν οἱ λῃσταὶ	τῷ	σώματι, ἀλλ´ ἡμεῖς εἰς τὴν
[3, 8]	τοῦ Προμηθέως τὸν δήμιον· ἐνήρμοσται	τῷ	τόξῳ βέλος, τῇ λαιᾷ προβέβληται
[3, 4]	ἔσχον τὴν συμφοράν, οὐκ ἐνδιατρίψαντες	τῷ	τοῦ θανάτου φόβῳ. ὁ γὰρ
[3, 8]	τοῦ τραύματος· ἐρείδει τῷ μηρῷ	τῷ	τοῦ Προμηθέως τὰς τῶν ὀνύχων
[3, 3]	τῆς ἐφολκίδος δέει τοῦ καταδῦναι	τῷ	τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι καὶ
[3, 5]	ναυαγίας σου λείψανα. πολλοὺς ἤδη	τῷ	φόβῳ θανάτους ὑπεμείναμεν· εἰ δὲ
[3, 15]	τινες δύο τὴν κόρην ὀπίσω	τὼ	χεῖρε δεδεμένην· καὶ αὐτοὺς μὲν
[3, 13]	τὸ ἐνδεές. ἡμεῖς δὲ ὅσοι	τῶν	αἰχμαλώτων ἦμεν, ἐπιτηρήσαντες τὸ πονοῦν
[3, 7]	τῶν αὐχένων κυρτώματα, ἡ λοφιὰ	τῶν	ἀκανθῶν, οἱ τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί.
[3, 10]	γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς	τῶν	ἀκουόντων ψυχῆς ἡμεροῖ τὸ θυμούμενον.
[3, 24]	οὐδέπω πρὸς τούτοις ἕτεροι δισχίλιοι	τῶν	ἀμφὶ τὸ Δέλτα καὶ τὴν
[3, 10]	δέησιν δηλοῦν ταῖς χειρονομίαις. ὢ	τῶν	ἀτυχημάτων· ἤδη τὸν θρῆνον ὀρχήσομαι.
[3, 7]	τὰ τῶν φολίδων ἐπάρματα, τὰ	τῶν	αὐχένων κυρτώματα, ἡ λοφιὰ τῶν
[3, 13]	ἀσπίσιν ἐκδεχόμενοι τοὺς λίθους ὀλίγον	τῶν	βαλλόντων ἐφρόντιζον. ἐπεὶ οὖν ἔκαμον
[3, 10]	ἐραστὴν δυστυχοῦντα. ὡς καλά σου	τῶν	γάμων τὰ κοσμήματα· θάλαμος μὲν
[3, 2]	τὴν ναῦν ἡ θάλασσα διὰ	τῶν	γέρρων ἐκυλίετο καὶ ἐκάλυπτε πᾶν
[3, 2]	κατὰ μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ σκάφος	τῶν	γόμφων ἀποσπωμένων. γέρρα δὲ περὶ
[3, 12]	εἴχετό μου καὶ ἐξεκρέματο βοῶσα.	τῶν	δὲ λῃστῶν οἱ μὲν ἀπέσπων,
[3, 20]	λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων σκοποῦντες·	τῶν	δὲ λῃστῶν τινες ναῦν ἰδόντες
[3, 15]	πάντες ἀναχωροῦσι τοῦ βωμοῦ μακράν·	τῶν	δὲ νεανίσκων ὁ ἕτερος ἀνακλίνας
[3, 3]	συνέδει τὴν ἐφολκίδα τῷ σκάφει·	τῶν	δὲ πλωτήρων ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν
[3, 24]	πέντε χιλιάδες ἱκαναὶ πρὸς εἴκοσι	τῶν	ἐκείνων. ἀφίξονται δὲ ὅσον οὐδέπω
[3, 2]	τῆς νηός· πολλοὶ δὲ καὶ	τῶν	ἐμπόρων, αὐτοὶ τῶν οἰκείων λαμβάνοντες
[3, 19]	παραδόντας ἀναχωρεῖν, ὡς ἂν τὸ	τῶν	ἐναντίων στρατόπεδον ὑπερβάλοι τῆς θυσίας
[3, 3]	ἐφολκίδος δέει τοῦ καταδῦναι τῷ	τῶν	ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι καὶ μαχαίραις
[3, 2]	καὶ ἦν ἤδη ἡ ναῦς	τῶν	ἐπίπλων γυμνή· ὁ δὲ χειμὼν
[3, 7]	προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ κατὰ τὴν	τῶν	ἐρίων τῶν πτηνῶν, οἷον ἀπὸ
[3, 2]	καὶ χρυσοῦ πρὸς ἄλλο τι	τῶν	εὐτελῶν, ἀλλὰ πάντα ὁμοίως ἠκοντίζομεν
[3, 9]	τὴν χροιάν (οὐ κατὰ τὴν	τῶν	Ἰνδῶν τὴν ἄκρατον, ἀλλ´ οἷος
[3, 9]	δύο καὶ ἀναλαβόντες ἑαυτοὺς ἐκ	τῶν	κακῶν, ναῦν Αἰγυπτίαν μισθωσάμενοι (εἴχομεν
[3, 17]	θανάτου καλοῦ, μᾶλλον δὲ φαρμάκου	τῶν	κακῶν· οὐδὲ γὰρ ζῆν ἔτι
[3, 7]	ὀφθαλμοὺς ἐξεπέτασεν, ἔφριξε τὰς τρίχας	τῶν	κροτάφων, ἤγειρε τοὺς δράκοντας· οὕτως
[3, 19]	ἦν οὖν μοι τὰ πλεῖστα	τῶν	κτημάτων περὶ ταύτην τὴν κώμην
[3, 2]	ἦν δὲ καὶ τὰ ἐγκάρσια	τῶν	κυμάτων ἑκατέρωθεν φοβερώτερα· ἀναβαίνουσα μὲν
[3, 2]	γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει δὲ κάτωθεν	τῶν	κυμάτων ἡ στάσις, μεταξὺ δὲ
[3, 2]	τοῦ κύματος κατεδύετο. ἐῴκει δὲ	τῶν	κυμάτων τὰ μὲν ὄρεσι, τὰ
[3, 22]	αὐτὸν εἶπε παρὰ τοῖς ἑαλωκόσι	τῶν	λῃστῶν δεδεμένον· οἱ δὲ τῶν
[3, 14]	εἴχομεν οὐδέν, τῆς Λευκίππης ὑπὸ	τῶν	λῃστῶν ἐχομένης. ἔδωκε δέ μοι
[3, 13]	αἰχμαλώτων ἦμεν, ἐπιτηρήσαντες τὸ πονοῦν	τῶν	λῃστῶν μέρος, ἅμα συνελθόντες διακόπτομέν
[3, 22]	τῶν λῃστῶν δεδεμένον· οἱ δὲ	τῶν	λῃστῶν πρὸς τὸν λῄσταρχον ἐκφυγόντες
[3, 9]	ποταμὸς ταύτῃ στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες	τῶν	λῃστῶν τέσσαρες πάντα μὲν τὰ
[3, 19]	πρὸς τὸν λῄσταρχον, ταχύ με	τῶν	λῃστῶν τινες γνωρίσαντες λύουσι τὰ
[3, 13]	τὸ δὲ ἀνώμαλόν εἰσιν αἰχμαὶ	τῶν	λίθων. ὥστε βληθεὶς διπλοῦν ποιεῖ
[3, 2]	κῦμα αἰρόμενον ὑψοῦ, ψαῦον αὐτῶν	τῶν	νεφῶν, πόρρωθεν μὲν πρὸς ἀντιπρόσωπον
[3, 7]	τὴν ἅλμην τοῦ κύματος ἡ	τῶν	νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη σκιά, τὰ
[3, 2]	δὲ καὶ τῶν ἐμπόρων, αὐτοὶ	τῶν	οἰκείων λαμβάνοντες ἐν οἷς εἶχον
[3, 8]	μηρῷ τῷ τοῦ Προμηθέως τὰς	τῶν	ὀνύχων ἀκμάς. ὁ δὲ ἀλγῶν
[3, 13]	τὴν φάλαγγα, ἐκθέουσι δὲ ἀπὸ	τῶν	ὅπλων ἄνδρες κούφως ἐσταλμένοι, φέρων
[3, 13]	ἔχοντας, ὑπονοήσαντες τὴν ἀλήθειαν δέχονται	τῶν	ὅπλων εἴσω, καὶ ἐπ´ οὐρὰν
[3, 7]	τὸ δέος κάθηται, ἐκ δὲ	τῶν	ὀφθαλμῶν ἀνθεῖ τὸ κάλλος. ἀλλ´
[3, 7]	τῷ ἐρεύθει βέβαπται, οὔτε τὸ	τῶν	ὀφθαλμῶν ἄνθος ἐστὶν ἀμέριμνον, ἀλλ´
[3, 11]	οὐκ ἠδυνάμην. τοῦτο γὰρ ἴδιον	τῶν	ὀφθαλμῶν ἐν τοῖς μεγάλοις κακοῖς.
[3, 18]	παρεῖναι) ὅμως δ´ οὖν ἀπέστησα	τῶν	ὀφθαλμῶν τὰς χεῖρας καὶ ὁλόκληρον
[3, 15]	τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ	τῶν	παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν ἐκ
[3, 7]	ἀνθεῖ τὸ κάλλος. ἀλλ´ οὔτε	τῶν	παρειῶν τὸ ὠχρὸν τέλεον ἀφοίνικτον
[3, 5]	καὶ ὁ Σάτυρος σὺν ἄλλοις	τῶν	πλωτήρων ἐπιτυχόντες τοῦ ἱστοῦ καὶ
[3, 14]	ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ τὰ	τῶν	πολεμούντων σχήματα, ὥστε καὶ τὸν
[3, 15]	καὶ ὁ στρατηγὸς καθ´ ἓν	τῶν	πραττομένων ἀνεβόων καὶ τὰς ὄψεις
[3, 7]	ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ κατὰ τὴν	τῶν	προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ κατὰ τὴν
[3, 7]	κῆτος, αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ δὲ	τῶν	προσώπων αὐτῆς κάλλος κεκέρασται καὶ
[3, 15]	γὰρ σχῆμα τοῦ στόματος καὶ	τῶν	προσώπων τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν ᾠδήν.
[3, 7]	ἀλλὰ κατὰ τὴν τῶν ἐρίων	τῶν	πτηνῶν, οἷον ἀπὸ δένδρων ἕλκουσαι
[3, 16]	ἡ συμφορά· νῦν δὲ ἡ	τῶν	σπλάγχνων σου ταφὴ λῃστῶν γέγονε
[3, 9]	ὁδὸς ἡμερῶν δύο, ὡς παρὰ	τῶν	σὺν ἡμῖν ἑαλωκότων ἠκούσαμεν. ~Ἐπεὶ
[3, 16]	βίας σφαγή, ἀλλ´ ὅτι ταῦτα	τῶν	σῶν ἀτυχημάτων παίγνια, ἀλλ´ ὅτι
[3, 20]	γάρ τις ἐν αὐτοῖς ἦν	τῶν	τὰ Ὁμήρου τῷ στόματι δεικνύντων
[3, 19]	λαμβάνομαι μετὰ τοῦ Σατύρου πρὸς	τῶν	ταύτῃ παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ
[3, 3]	παλαιᾶς τρύφος ἀράμενος, ὁ δὲ	τῶν	τῆς νεὼς σελμάτων, ἠμύνετο. θάλασσα
[3, 7]	νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη σκιά, τὰ	τῶν	φολίδων ἐπάρματα, τὰ τῶν αὐχένων
[3, 3]	ῥίπτει μὲν τὰ πηδάλια ἐκ	τῶν	χειρῶν, ἀφίησι δὲ τὸ σκάφος
[3, 7]	ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι τῆς	τῶν	ὤμων συμβολῆς, καὶ εὐθὺς ἡ