HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique)

π = 255 formes différentes pour 391 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chapitre

[3, 4]   θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ πρὸ τοῦ παθεῖν· ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς πελάγους γεμισθεὶς

[3, 14]   συνδιατεθεῖσα κατὰ μικρὸν τῇ τοῦ πάθους ἀκροάσει τὸν οἶκτον εἰς φιλίαν

[3, 15]   ψευδής, ἀλλὰ κἀκείνη τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν παίδων ἀπωλείᾳ

[3, 16]   ὅτι ταῦτα τῶν σῶν ἀτυχημάτων παίγνια, ἀλλ´ ὅτι καθάρσιον γέγονας ἀκαθάρτων

[3, 25]   ἔστιν ἐπιτάφιος σοφιστής. ἱερέων δὲ παῖδες Ἡλίου τὸν ὄρνιν τὸν νεκρὸν

[3, 15]   τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν ἐκ τῆς

[3, 25]   δὲ τοῦτο πάσχει μακρῷ) ὁ παῖς αὐτὸν ἐπὶ τὸν Νεῖλον φέρει,

[3, 24]   βαρβάρους. καὶ ἅμα λέγοντος αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει τις, λέγων ἀπὸ τοῦ

[3, 3]   τὸ δυνατόν, ὁ μὲν κώπης παλαιᾶς τρύφος ἀράμενος, ὁ δὲ τῶν

[3, 20]   ξίφος, τὴν μὲν κώπην ἔχον παλαιστῶν τεσσάρων, τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ

[3, 21]   σίδηρον ἐκ τοῦ τραύματος, καταρρεῖ πάλιν ἐκ τοῦ χηραμοῦ τὸ ξίφος

[3, 1]   ἐκ τῆς νηός, καὶ μετοικία πάλιν καὶ δρόμος μετὰ βοῆς ἐπὶ

[3, 4]   προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ τῆς νηὸς ὁ

[3, 2]   τῶν γέρρων ἐκυλίετο καὶ ἐκάλυπτε πᾶν τὸ σκάφος. τὸ γὰρ κῦμα

[3, 7]   ἐπὶ τὸ θηρίον γυμνὸς τὸ πᾶν· χλαμὺς ἀμφὶ τοῖς ὤμοις μόνον

[3, 2]   γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν, κελευσμὸς ναυτῶν, πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ

[3, 9]   καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν τέσσαρες πάντα μὲν τὰ ἐν τῇ νηῒ

[3, 2]   ἄλλο τι τῶν εὐτελῶν, ἀλλὰ πάντα ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω τῆς νηός·

[3, 8]   νεῦρον κεκύρτωται κατόπιν τὸν ἀγκῶνα. πάντα οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ τόξον,

[3, 11]   λέγω οὖν πρὸς τὴν Λευκίππην πάντα σιγῶσαν· Τί σιγᾷς, φιλτάτη, καὶ

[3, 16]   περὶ δὲ πρώτην νυκτὸς φυλακὴν πάντας ἐπιτηρήσας καθεύδοντας πρόειμι τὸ ξίφος

[3, 22]   πρὸς τὸν λῄσταρχον ἐκφυγόντες ἔλεγον πάντας τοὺς ὑπ´ αὐτῶν εἰλημμένους τὴν

[3, 15]   ὑπέφαινεν ᾠδήν. εἶτα ἀπὸ συνθήματος πάντες ἀναχωροῦσι τοῦ βωμοῦ μακράν· τῶν

[3, 9]   τὸ σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ πάντες. καὶ ὁ κυβερνήτης, εἰπών· Ἀπολώλαμεν"

[3, 9]   καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι μὲν πάντες, μέλανες δὲ τὴν χροιάν (οὐ

[3, 13]   ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ στρατιωτική, πάντες ὁπλῖται. οἱ δὲ λῃσταὶ κατιδόντες,

[3, 1]   καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς

[3, 8]   ὀνύχων ἀκμάς. ὁ δὲ ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται

[3, 20]   Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην Μενελάου παντὶ τρόπῳ σῶσαι τὴν κόρην. δαίμων

[3, 23]   λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν ἤκουσα, παντοδαπὸς ἐγιγνόμην καὶ διηπόρουν ὅ τι

[3, 2]   τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ πολλαὶ πάντοθεν, αἱ μὲν κατὰ πρόσωπον, αἱ

[3, 13]   γῆς λαμβάνοντες τοὺς στρατιώτας ἔβαλλον. παντὸς δὲ λίθου χαλεπώτερος βῶλος Αἰγύπτιος,

[3, 16]   ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία καὶ πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ τὸν θάνατον

[3, 2]   τῆς νηὸς σεισμοῦ. συμμιγὴς δὲ πάντων ἐγίνετο βοή· ἐρρόχθει τὸ κῦμα,

[3, 23]   Λευκίππην ἐμὸν δεσπότην, τοῦτον ἐκ πάντων κατέσχεν ἡ θάλασσα, ἵνα μὴ

[3, 21]   ἐνδεδεμένην τὴν σκευὴν ταύτην ἐπικρύψωμεν. πάντως δὲ καὶ ὁ χρησμὸς ἡμῖν

[3, 17]   σορόν, καὶ κάτωθεν ἀκούω φωνῆς πάνυ λεπτῆς. τρόμος οὖν εὐθὺς ἴσχει

[3, 13]   ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ τραύματα καὶ σφαγαί.

[3, 22]   στρατόπεδον ἐκπεφευγέναι· ὥστε ἀποκείσεταί σοι παρ´ αὐτῷ ἡ χάρις καὶ ἅμα

[3, 16]   οὖν, Λευκίππη, τὰς πρεπούσας σοι παρ´ ἐμοῦ χοάς. ~Ταῦτα εἰπὼν ἀνατείνω

[3, 14]   ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον καὶ παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ καὶ

[3, 22]   πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε παρὰ τοῖς ἑαλωκόσι τῶν λῃστῶν δεδεμένον·

[3, 13]   σφαγαί. καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον παρὰ τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου τοῦ πλήθους

[3, 9]   ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο, ὡς παρὰ τῶν σὺν ἡμῖν ἑαλωκότων ἠκούσαμεν.

[3, 10]   βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ καὶ παραδεδώκατε ἡμᾶς λῃσταῖς Αἰγυπτίοις, ἵνα μηδὲ

[3, 19]   τὸ δὲ λοιτὸν σῶμα σορῷ παραδόντας ἀναχωρεῖν, ὡς ἂν τὸ τῶν

[3, 2]   ὑποδύντες ὥσπερ εἰς ἄντρον ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς τῇ τύχῃ, ῥίψαντες τὰς

[3, 2]   θαλάσσης ἠγείρετο, πρὸς δὲ τὸ παράδρομον ἤδη καὶ χθαμαλὸν τοῦ κύματος

[3, 10]   βρόχος, καί σοι νυμφαγωγὸς λῃστὴς παρακαθεύδει· ἀντὶ δὲ ὑμεναίων τίς σοι

[3, 25]   Ἡλίου τὸν ὄρνιν τὸν νεκρὸν παραλαβόντες θάπτουσι. ζῶν μὲν οὖν Αἰθίοψ

[3, 5]   ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου τὰ παράλια. κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ πᾶσαν

[3, 19]   τὸ κῦμα τοῖς τῆς Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι μετὰ τοῦ Σατύρου πρὸς

[3, 17]   ἐγὼ δὲ ἄνδρας ἰδὼν ἐκ παραλόγου ζῶντας καὶ φίλους οὔτε περιεπτυξάμην

[3, 15]   τῆς θέας, ἐγὼ δὲ ἐκ παραλόγου καθήμενος ἐθεώμην. τὸ δὲ ἦν

[3, 13]   ὅπλων εἴσω, καὶ ἐπ´ οὐρὰν παραπέμψαντες εἴων ἡσυχάζειν. ἐν τούτῳ δὲ

[3, 22]   ὥρα τοίνυν εἰς αὔριόν σοι παρασκευάζεσθαι πρὸς τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ

[3, 5]   τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν παρατρέχει, ὥστε μόνον ὑψούμενον μετέωρον τὸ

[3, 19]   τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν ταύτῃ παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι πρὸς

[3, 4]   κατέδυσεν αὐτῆς. ὁπόσοι μὲν οὖν παραχρῆμα τῆς ἅλμης πιόντες κατεσχέθησαν, οὗτοι

[3, 7]   δέος· ἐν μὲν γὰρ ταῖς παρειαῖς τὸ δέος κάθηται, ἐκ δὲ

[3, 18]   (ἀληθῶς γὰρ ᾤμην τὴν Ἑκάτην παρεῖναι) ὅμως δ´ οὖν ἀπέστησα τῶν

[3, 7]   τὸ κάλλος. ἀλλ´ οὔτε τῶν παρειῶν τὸ ὠχρὸν τέλεον ἀφοίνικτον ἦν,

[3, 22]   τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ ὡς μένειν

[3, 23]   κοινῇ καὶ τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες τῆς ἐμῆς τὸ λοιπὸν τῆς

[3, 15]   δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ ἐπεχείρει τὴν διώρυχα χῶσαι,

[3, 15]   τῇ τῶν παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν ἐκ τῆς ἀκινησίας ὡσεὶ λίθος

[3, 16]   ὁ δὲ στρατηγὸς ἐπεχείρει με παρηγορεῖν ἀνιαρῶς ἔχοντα. περὶ δὲ πρώτην

[3, 12]   ἵπποι. ἀπὸ δὲ τοῦ λῃστάρχου παρῆν καί, Εἴ τις, ἔφη, παρθένος

[3, 14]   ἱππεύειν γεγυμνασμένος. ὡς δέ τις παρῆν, περιάγων τὸν ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν

[3, 13]   ἀμυνούμενοι. καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ μὲν

[3, 12]   παρῆν καί, Εἴ τις, ἔφη, παρθένος ἐστὶν ἐν τοῖς εἰλημμένοις, ταύτην

[3, 20]   Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ τι

[3, 17]   ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς ἡ γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα

[3, 7]   πολλὴ καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι τῆς τῶν ὤμων συμβολῆς,

[3, 16]   δὲ γενομένης ἡ διῶρυξ κέχωστο πᾶσα· οἱ δὲ στρατιῶται διαβάντες αὐλίζονται

[3, 24]   τοῖς ἐναντίοις. ὁ δὲ ἔλεγε πᾶσαν ἐμπεπλῆσθαι τὴν ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν

[3, 5]   παράλια. κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ πᾶσαν τὴν ἐκεῖ χώραν. ἡμεῖς δὲ

[3, 2]   γόμφων ἀποσπωμένων. γέρρα δὲ περὶ πᾶσαν τὴν ναῦν ἐκεκάλυπτο· καὶ γὰρ

[3, 2]   οὖν κατὰ τὴν ναῦν διὰ πάσης ἡμέρας δόλιχόν τινα τοῦτον δρόμον

[3, 25]   ἀποθάνῃ (σὺν χρόνῳ δὲ τοῦτο πάσχει μακρῷ) ὁ παῖς αὐτὸν ἐπὶ

[3, 1]   τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν ταύτην εἴχομεν τῷ σκάφει

[3, 11]   δάκρυα καταρρεῖ καὶ ἔστι τοῖς πάσχουσιν εἰς τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία, καὶ

[3, 3]   καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν, εἴ τις ἐπιβήσεται· πολλοὶ

[3, 24]   ἐπιδημῆσαι τὸν ἱερόν, φέροντα τοῦ πατρὸς τὴν ταφήν· ἀνάγκη δ´ ἦν

[3, 15]   ἀνακλίνας αὐτὴν ὑπτίαν ἔδησεν ἐκ παττάλων ἐπὶ τῆς γῆς ἐρηρεισμένων, οἷον

[3, 18]   ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε

[3, 9]   λεπτοὶ τοὺς πόδας, τὸ σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ πάντες. καὶ ὁ

[3, 7]   ἀμφὶ τοῖς ὤμοις μόνον καὶ πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον τοῦ

[3, 22]   ἐκ τοσούτου κακοῦ. ταῦτα λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν ἡ Τύχη. ἐγὼ

[3, 4]   οὐκ ἀναιμωτί, πολλοὶ δὲ ἀποπηδᾶν πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν τῆς νεὼς κατὰ τῆς

[3, 4]   θανάτου φόβος. ἔνιοι δὲ κολυμβᾶν πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ

[3, 4]   τοῦ παθεῖν· ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς πελάγους γεμισθεὶς ἀόριστον ἐκτείνει τὸν φόβον,

[3, 4]   ηὐτρεπίζετο δὲ ἕκαστος ὡς, εἰ πελάσειε, πηδήσων ἐς αὐτήν. καὶ δύο

[3, 4]   τὴν ἐφολκίδα ἀπολύσαντες οἱ ναῦται, πελέκει κόψαντες τὸν κάλων, τὸν πλοῦν

[3, 3]   οὐκ ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν,

[3, 3]   καταδῦναι τῷ τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι καὶ μαχαίραις τοὺς ἐξαλλομένους ἔπαιον·

[3, 7]   ἔχουσαι τὸ λευκὸν εἰς τὸ πελιδνὸν μετέβαλον, καὶ ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν οἱ

[3, 13]   ἔχοντες τὰς ἀσπίδας, οἱ δὲ πελτασταί· οἱ δὲ λῃσταὶ πολὺ πλείους

[3, 24]   πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου καὶ πέντε λέγειν ἄλλων ἡμερῶν διατρίβειν τοὺς

[3, 24]   ὁ στρατηγός· Ἀλλ´ ἡμῖν αὗται πέντε χιλιάδες ἱκαναὶ πρὸς εἴκοσι τῶν

[3, 13]   καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ μὲν ποδήρεις

[3, 24]   τοὺς γὰρ βαρβάρους τοὺς κατατρέχοντας πεπαῦσθαι, μελλούσης δὲ ἥκειν τῆς δυνάμεως

[3, 7]   λέγειν ὅτι μή τις αὐτὸ πεποίηκε χείρ, ἀλλ´ ἔστιν αὐτόχθον· ἐτράχυνε

[3, 15]   τις αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ πεποιημένος καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον.

[3, 5]   δὲ καὶ θηρίων ἡμᾶς βορὰν πέπρωται γενέσθαι, εἷς ἡμᾶς ἰχθὺς ἀναλωσάτω,

[3, 2]   ἦν, ὡς εἰκός, οὐ μακράν. περὶ γὰρ μεσημβρίαν δείλην ὁ μὲν

[3, 16]   ἐπεχείρει με παρηγορεῖν ἀνιαρῶς ἔχοντα. περὶ δὲ πρώτην νυκτὸς φυλακὴν πάντας

[3, 5]   τὴν ἐκεῖ χώραν. ἡμεῖς δὲ περὶ δείλην ἑσπέραν τύχῃ τινὶ τῷ

[3, 14]   δὲ λοιποὺς ἐζώγρησαν. ~Ἦν δὲ περὶ δείλην ὁ καιρός· καὶ ὁ

[3, 16]   μικρὸν ἄνω τῆς διώρυχος καὶ περὶ δεῖπνον ἦσαν. ὁ δὲ στρατηγὸς

[3, 2]   τῶν γόμφων ἀποσπωμένων. γέρρα δὲ περὶ πᾶσαν τὴν ναῦν ἐκεκάλυπτο· καὶ

[3, 19]   μοι τὰ πλεῖστα τῶν κτημάτων περὶ ταύτην τὴν κώμην καὶ οἱ

[3, 2]   σάλπιγγος ἦχον· οἱ δὲ κάλοι περὶ τὴν ὀθόνην πίπτουσιν, ἀντιπαταγοῦντες δὲ

[3, 22]   ἡ Τύχη. ἐγὼ μὲν οὖν περὶ τὴν τοῦ μηχανήματος ἤμην σκευήν.

[3, 22]   τοῦ Μενελάου μέλλοντος τοῖς λῃσταῖς περὶ τῆς θυσίας λέγειν, ὁ λῄσταρχος

[3, 20]   ὦ δέσποτα, καὶ ὠδυρόμην, τὰ περὶ τῆς Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην

[3, 4]   ἐφολκίδα. τὸ δὲ σκάφος ἐκυβίστα περὶ τοῖς κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ

[3, 6]   προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ καὶ περὶ τοῦ Κλεινίου καὶ τοῦ Σατύρου

[3, 20]   πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ τούτων σκοποῦντες· τῶν δὲ λῃστῶν

[3, 7]   τοῖς ὤμοις μόνον καὶ πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ.

[3, 1]   τῆς νηός, καὶ ὁ κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ σπουδῇ

[3, 15]   κατὰ τῆς κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι τὸν βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει

[3, 1]   ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι τῇ περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον

[3, 14]   γεγυμνασμένος. ὡς δέ τις παρῆν, περιάγων τὸν ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ

[3, 18]   λόγον τινὰ καταλέγειν· ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ τῇ

[3, 21]   τὸν τρόπον καὶ στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις τε καὶ ζώσμασιν ἐνδεδεμένην

[3, 7]   τὸ μὲν πολὺ τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ κύματι, μόνῃ δὲ τῇ

[3, 5]   εὐχῆς τὸ πολὺ τοῦ πνεύματος περιεπέπαυτο, τὸ δὲ ἄγριον ἐστόρεστο τοῦ

[3, 19]   γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν τῇ ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε τὸ κῦμα

[3, 17]   παραλόγου ζῶντας καὶ φίλους οὔτε περιεπτυξάμην οὔτε ἐξεπλάγην ὑφ´ ἡδονῆς· τοσοῦτον

[3, 5]   πλοῖον διελύθη, δαίμων τις ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν τῆς πρῴρας μέρος, ἔνθα

[3, 1]   ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ μὲν τὴν

[3, 6]   ἔλεγον μαντικὸν εἶναι τὸν θεὸν) περιῄειμεν τὸν νεών. κατὰ δὲ τὸν

[3, 13]   κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες τὴν φάλαγγα περιΐππευον αὐτοὺς κύκλῳ, καὶ ἐν τούτῳ

[3, 5]   ἡμῖν τῆς πρῴρας μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ ἡ Λευκίππη

[3, 5]   δὲ καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν

[3, 17]   ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ μοι περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν καὶ ἄμφω κατεπέσομεν.

[3, 1]   ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα

[3, 15]   εἶτα κατὰ τῆς κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι τὸν βωμὸν κύκλῳ, καὶ

[3, 1]   ἐξ αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ τῆς ἡμέρας ἀπωλώλει τὸ

[3, 7]   μὲν τοῦτο τῇ λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ καὶ τὴν δεξιὰν

[3, 7]   κήτους καὶ τῆς κόρης ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο καταβαίνων ἐξ ἀέρος· κατα

[3, 6]   τῷ μὲν Ἡρακλῆς, τῇ δὲ Περσεύς, ὁ μὲν τοξεύων τὸν ὄρνιν

[3, 4]   νηὸς ὁ ἱστὸς ἐπὶ θάτερα πεσὼν τὸ μέν τι κατέκλασε, τὸ

[3, 4]   προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ ξύλοις

[3, 7]   τὸ μέτρον τῆς κόρης ἡ πέτρα· θέλει δὲ τὸ ὄρυγμα λέγειν

[3, 4]   ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ

[3, 7]   ἄνω δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων τῇ πέτρᾳ· οἱ καρποὶ δὲ ὥσπερ ἀμπέλου

[3, 8]   μὲν ὁ Προμηθεὺς σιδήρῳ καὶ πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ καὶ

[3, 6]   τὴν ἄλλην τύχην αἱ γραφαί. πέτραι μὲν ἀμφοῖν τὸ δεσμωτήριον, θῆρες

[3, 7]   τὰς δὲ χεῖρας εἰς τὴν πέτραν ἐξεπέτασεν, ἄγχει δὲ ἄνω δεσμὸς

[3, 8]   μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος, πῇ δὲ εἰς τὸν Ἡρακλέα βλέπει,

[3, 1]   σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε) πῇ δὲ πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες

[3, 8]   ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ φόβου· πῇ μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος,

[3, 1]   καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ μὲν τὴν ὀθόνην ἐπὶ θάτερα

[3, 3]   κυβερνήτης ἀπειπὼν ῥίπτει μὲν τὰ πηδάλια ἐκ τῶν χειρῶν, ἀφίησι δὲ

[3, 3]   σκυτάλαις καὶ κώπαις ἅμα τῷ πηδήματι τὰς πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ

[3, 4]   δὲ ἕκαστος ὡς, εἰ πελάσειε, πηδήσων ἐς αὐτήν. καὶ δύο μὲν

[3, 15]   δέ τις αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ πεποιημένος καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ

[3, 6]   ἀπολωλέναι. ~Ἔστι δὲ ἐν τῷ Πηλουσίῳ Διὸς ἱερὸν ἄγαλμα Κασίου. τὸ

[3, 5]   δείλην ἑσπέραν τύχῃ τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι

[3, 10]   προτείνωμεν; κἂν Σειρήνων τις γένηται πιθανώτερος, ὁ ἀνδροφόνος οὐκ ἀκούει. μόνοις

[3, 7]   τὼ πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν καλύπτει·

[3, 7]   αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν καλύπτει· ὁ πῖλος δὲ ὑπῃνίττετο τὴν Ἄϊδος κυνέην.

[3, 4]   μὲν οὖν παραχρῆμα τῆς ἅλμης πιόντες κατεσχέθησαν, οὗτοι μετριωτέραν ὡς ἐν

[3, 2]   δὲ κάλοι περὶ τὴν ὀθόνην πίπτουσιν, ἀντιπαταγοῦντες δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ

[3, 18]   ἐπὶ τὸ ἔργον. ἐγὼ δὲ πιστεύσας ἐνεκαλυψάμην. ὁ δὲ ἄρχεται τερατεύεσθαι

[3, 10]   θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι δακρύσω; ὦ πιστὴ μὲν πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ

[3, 25]   βασιλεῖ καὶ τὴν πόλιν οὐ πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος αὕτη μετοικία

[3, 20]   λῃστῶν τινες ναῦν ἰδόντες ἀγνοίᾳ πλανηθεῖσαν, ὥρμησαν ἐπ´ αὐτήν. οἱ δὲ

[3, 1]   ταύτην εἴχομεν τῷ σκάφει τὴν πλάνην. πρὶν μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι τὸ

[3, 21]   καταλείπει τὴν αἰχμήν, ὅσον τὴν πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν καὶ τὴν κώπην

[3, 21]   θηρείων σπλάγχνων καὶ αἵματος τὴν πλαστὴν ταύτην γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς μὴ

[3, 4]   καὶ διὰ τούτων θάνατον δυστυχεῖν πλείονα· ὅσον γὰρ τῆς θαλάσσης τὸ

[3, 20]   ἐπελθόντας καὶ μάλα ἐρρωμένως ἀντετάξαντο· πλειόνων δὲ ἐπιπλευσάντων σκαφῶν λῃστρικῶν καταδύουσι

[3, 13]   πελτασταί· οἱ δὲ λῃσταὶ πολὺ πλείους ὄντες, βώλους ἀπὸ τῆς γῆς

[3, 13]   ἐν τούτῳ δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο,

[3, 19]   νεώς. ἦν οὖν μοι τὰ πλεῖστα τῶν κτημάτων περὶ ταύτην τὴν

[3, 15]   γὰρ ἑωρῶμεν τοὺς λῃστὰς μετὰ πλείστης δυνάμεως ἐπὶ θάτερα τῆς διώρυχος

[3, 20]   κώπῃ βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ πλείω τριῶν. ὡς δὲ ἀνελόμενος τὸ

[3, 1]   μικρὸν καθέλοιμεν εἰς τὸ ἀντίρροπον. πλέον δὲ ἠνύομεν οὐδέν· ἀνέφερε γὰρ

[3, 14]   ὡς καὶ αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ ποιεῖν εἴχομεν οὐδέν, τῆς

[3, 1]   ~Τρίτην δὲ ἡμέραν πλεόντων ἡμῶν ἐξ αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον

[3, 8]   ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται καὶ τὸν μηρὸν ἐγείρει

[3, 13]   καὶ ἦν ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ τραύματα

[3, 3]   κώπαις ἅμα τῷ πηδήματι τὰς πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ καὶ ἄκρου

[3, 7]   καμπτόμενον δρέπανον γίνεται, ἵνα μιᾷ πληγῇ τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν σφαγήν,

[3, 10]   ὡς ἐν ὀλίγαις ἡμέραις τοσούτῳ πλήθει βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ καὶ

[3, 13]   παρὰ τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου τοῦ πλήθους τὸ ἐνδεές. ἡμεῖς δὲ ὅσοι

[3, 9]   ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω. καὶ ἅμα πλήρης ἦν ἡ γῆ φοβερῶν καὶ

[3, 15]   πεποιημένος καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι δή τινες δύο τὴν

[3, 5]   ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ τύχῃ τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν παρατρέχει, ὥστε

[3, 5]   τοῦ ἱστοῦ καὶ ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν

[3, 16]   ἐμαυτὸν τῇ σορῷ. ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγενόμην, ἀνατείνω τὸ ξίφος, Λευκίππη,

[3, 13]   ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο, κατὰ κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες

[3, 7]   καὶ πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ αὐτοῦ

[3, 5]   ἡμιθνῆτες ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν τὸ πλοῖον διελύθη, δαίμων τις ἀγαθὸς περιέσωσεν

[3, 7]   τὸ ὕφασμα λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ κατὰ τὴν τῶν προβατείων

[3, 4]   πελέκει κόψαντες τὸν κάλων, τὸν πλοῦν εἶχον ἔνθα αὐτοὺς ἦγε τὸ

[3, 9]   ἐτύχομεν ἐζωσμένοι) διὰ τοῦ Νείλου πλοῦν ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν ἐποιούμεθα, μάλιστα μὲν

[3, 3]   ἐφολκίδα τῷ σκάφει· τῶν δὲ πλωτήρων ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν ἔνθα καὶ

[3, 5]   ὁ Σάτυρος σὺν ἄλλοις τῶν πλωτήρων ἐπιτυχόντες τοῦ ἱστοῦ καὶ ἐπιπεσόντες

[3, 1]   καθελεῖν· αἰφνίδιον δὲ μεταλλάττεται τὸ πνεῦμα ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς καὶ

[3, 1]   οὔριον εἶναι τῇ περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ

[3, 4]   εἶχον ἔνθα αὐτοὺς ἦγε τὸ πνεῦμα· οἱ δὲ ἐπὶ τῆς νηὸς

[3, 2]   ἐρρόχθει τὸ κῦμα, ἐπάφλαζε τὸ πνεῦμα, ὀλολυγμὸς γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν, κελευσμὸς

[3, 1]   τοῦ κέρως βίᾳ (τὸ γὰρ πνεῦμα σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε)

[3, 1]   ἀεὶ περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα οὖν ἅπαντες εἰς τὰ

[3, 5]   τῆς εὐχῆς τὸ πολὺ τοῦ πνεύματος περιεπέπαυτο, τὸ δὲ ἄγριον ἐστόρεστο

[3, 3]   ἦρχεν· οἱ δὲ εὐθὺς κατὰ πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ τὰ

[3, 9]   ψιλοὶ τὰς κεφαλάς, λεπτοὶ τοὺς πόδας, τὸ σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ

[3, 7]   μόνον καὶ πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ

[3, 21]   ἡμῖν εἰς τὸ λαθεῖν χρήσιμος· ποδήρει γὰρ αὐτὴν ἐσταλμένην διὰ ταύτης

[3, 13]   πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ μὲν ποδήρεις ἔχοντες τὰς ἀσπίδας, οἱ δὲ

[3, 7]   ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη κεκοσμημένη. ποδήρης χιτών, λευκὸς ὁ χιτών· τὸ

[3, 8]   ὁ δὲ ἕτερος αὐτῷ τοῖν ποδοῖν τὸν σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει κάτω

[3, 18]   τις εἶ θεῶν, δέομαί σου, ποῖ γῆς εἰμι καὶ τί ποτε

[3, 20]   ὁ Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ

[3, 10]   ἡμεροῖ τὸ θυμούμενον. νῦν δὲ ποίᾳ μὲν φωνῇ δεηθῶμεν; τίνας δὲ

[3, 25]   ὅστις τοσαύτης, ἔφην, τιμῆς ἠξίωται; ποίαν δὲ καὶ κομίζει ταφήν; Φοῖνιξ

[3, 13]   τῶν λίθων. ὥστε βληθεὶς διπλοῦν ποιεῖ ἐν ταὐτῷ τὸ τραῦμα, καὶ

[3, 11]   ψυχὴν καταρρεῖ καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ τὸ τραῦμα. λέγω οὖν πρὸς

[3, 14]   αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ ποιεῖν εἴχομεν οὐδέν, τῆς Λευκίππης ὑπὸ

[3, 15]   φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί. οὕτω γὰρ αὐτοῖς ποιεῖν ἔτυχε μεμαντευμένος ὁ ἱερεύς. ~Ἑσπέρας

[3, 14]   καὶ τὸν στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται δή με ἐκείνην τὴν ἡμέραν

[3, 24]   δὲ συνήδετο καὶ τὸν Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ πόση δύναμίς

[3, 9]   ἐποιούμεθα, μάλιστα μὲν ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ

[3, 23]   ἐγιγνόμην καὶ διηπόρουν ὅ τι ποιήσω πρὸς τὸν Μενέλαον ἀντάξιον. τὸ

[3, 2]   δὲ οὐρανοῦ καὶ θαλάσσης ἀνέμων ποικίλων ἐσύριζε ψόφος. καὶ ὁ μὲν

[3, 10]   δέ, Λευκίππη, ποίῳ στόματι θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι δακρύσω; ὦ πιστὴ μὲν

[3, 15]   ἐπὶ τῆς γῆς ἐρηρεισμένων, οἷον ποιοῦσιν οἱ κοροπλάθοι τὸν Μαρσύαν ἐκ

[3, 10]   ἀλγῶ, τὰ σὰ δέ, Λευκίππη, ποίῳ στόματι θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι δακρύσω;

[3, 21]   τοὺς λῃστὰς λαθεῖν. ἄκουσον δὲ ποίῳ τρόπῳ. δέρμα προβάτου λαβόντες ὡς

[3, 14]   ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ τὰ τῶν πολεμούντων σχήματα, ὥστε καὶ τὸν στρατηγὸν

[3, 9]   ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα κατά τινα πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς. καὶ

[3, 25]   ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ καὶ τὴν πόλιν οὐ πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος

[3, 24]   τὸ Δέλτα καὶ τὴν Ἡλίου πόλιν τεταγμένων ἐπὶ τοὺς βαρβάρους. καὶ

[3, 2]   ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ πολλαὶ πάντοθεν, αἱ μὲν κατὰ πρόσωπον,

[3, 1]   καὶ τρίτον καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν ταύτην

[3, 10]   δέησις ἐμάλαξεν· ὁ γὰρ λόγος πολλάκις τὸν ἔλεον προξενεῖ· τὸ γὰρ

[3, 14]   ἀλλοτρίων κακῶν, καὶ ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν προξενεῖ· ἡ γὰρ ψυχὴ

[3, 7]   οἱ τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα

[3, 12]   ἵππον ἐπελαύνων ἔρχεται, κόμην ἔχων πολλὴν καὶ ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ καὶ

[3, 1]   ἡμέραν πλεόντων ἡμῶν ἐξ αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ τῆς

[3, 9]   τινα πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς. καὶ ὁ ναύτης, εἰπών· Ὁ

[3, 4]   ἢ τρεῖς ηὐτύχησαν οὐκ ἀναιμωτί, πολλοὶ δὲ ἀποπηδᾶν πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν τῆς

[3, 3]   πατάξειν ἠπείλουν, εἴ τις ἐπιβήσεται· πολλοὶ δὲ καὶ ἐκ τῆς νεὼς

[3, 4]   τοῦ κύματος τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ ξύλοις ἀπερρωγόσι συμπεσόντες

[3, 2]   ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω τῆς νηός· πολλοὶ δὲ καὶ τῶν ἐμπόρων, αὐτοὶ

[3, 1]   πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος

[3, 23]   τὸ πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς πολλούς. ~Ἅμα δὲ τῇ ἕῳ ἄγω

[3, 5]   τὰ τῆς ναυαγίας σου λείψανα. πολλοὺς ἤδη τῷ φόβῳ θανάτους ὑπεμείναμεν·

[3, 13]   αὐτοὺς ἀμυνούμενοι. καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ

[3, 13]   δὲ πελτασταί· οἱ δὲ λῃσταὶ πολὺ πλείους ὄντες, βώλους ἀπὸ τῆς

[3, 24]   ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν ἀπονενοημένων καὶ πολὺ συνηθροῖσθαι λῃστήριον, ὡς εἶναι μυρίους.

[3, 5]   μικρὸν δὲ τῆς εὐχῆς τὸ πολὺ τοῦ πνεύματος περιεπέπαυτο, τὸ δὲ

[3, 7]   τὴν θάλασσαν· καὶ τὸ μὲν πολὺ τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ κύματι,

[3, 2]   ἐκεκάλυπτο· καὶ γὰρ ὄμβρος ἐπέκλυζε πολύς. ἡμεῖς δὲ τὰ γέρρα ὑποδύντες

[3, 13]   τῆς κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται

[3, 16]   ταφὴ λῃστῶν γέγονε τροφή. ὢ πονηρᾶς ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας· ὢ τροφῶν

[3, 8]   δὲ ἄλλο σχῆμα δείκνυσι τὸν πόνον· κεκύρτωται τὰς ὀφρῦς, συνέσταλται τὸ

[3, 8]   τὸ ἥμισυ τοῦ βλέμματος ὁ πόνος. ~Ἐνδιατρίψαντες οὖν ἡμερῶν δύο καὶ

[3, 10]   τὸν ἔλεον προξενεῖ· τὸ γὰρ πονοῦν τῆς ψυχῆς ἡ γλῶττα πρὸς

[3, 13]   τῶν αἰχμαλώτων ἦμεν, ἐπιτηρήσαντες τὸ πονοῦν τῶν λῃστῶν μέρος, ἅμα συνελθόντες

[3, 2]   ὑψοῦ, ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν, πόρρωθεν μὲν πρὸς ἀντιπρόσωπον ἐφαίνετο τῷ

[3, 25]   μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην,

[3, 5]   ἀνοιμώξας οὖν, Ἐλέησον, ἔφην, δέσποτα Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι πρὸς τὰ τῆς

[3, 6]   δὲ ἐπὶ τὸ κῆτος τοῦ Ποσειδῶνος ἀθλῶν. ἀλλ´ ὁ μὲν ἵδρυται

[3, 24]   Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ πόση δύναμίς ἐστι τοῖς ἐναντίοις. ὁ

[3, 9]   ἔστησε τὴν ναῦν, ὁ γὰρ ποταμὸς ταύτῃ στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες τῶν

[3, 18]   ποῖ γῆς εἰμι καὶ τί ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη,

[3, 16]   ταύτῃ κατατέθειται, τὰ δὲ σπλάγχνα ποῦ; εἰ μὲν δεδαπανήκει τὸ πῦρ,

[3, 10]   καὶ δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ που καὶ ἀκούετε, τί τηλικοῦτον ἠδικήσαμεν,

[3, 17]   ἅμα δὲ εἶπε καὶ δίς που καὶ τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν,

[3, 23]   τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν· καὶ τὸ πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς πολλούς. ~Ἅμα

[3, 15]   ὁ στρατηγὸς καθ´ ἓν τῶν πραττομένων ἀνεβόων καὶ τὰς ὄψεις ἀπέστρεφον

[3, 16]   κνῖσαν. λαβὲ οὖν, Λευκίππη, τὰς πρεπούσας σοι παρ´ ἐμοῦ χοάς. ~Ταῦτα

[3, 1]   ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς πολλοῖς

[3, 1]   εἴχομεν τῷ σκάφει τὴν πλάνην. πρὶν μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι τὸ πρῶτον,

[3, 11]   μοι λαλεῖς; Ὅτι μοι, ἔφη, πρὸ τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν ἡ

[3, 4]   ἐν θαλάσσῃ θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ πρὸ τοῦ παθεῖν· ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς

[3, 14]   ἀκροάσεως, ὡς καὶ αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ ποιεῖν εἴχομεν οὐδέν,

[3, 4]   γὰρ ἐν θαλάσσῃ θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ πρὸ τοῦ παθεῖν· ὁ γὰρ

[3, 7]   πλοκῇ, οὐ κατὰ τὴν τῶν προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ κατὰ τὴν τῶν

[3, 21]   ἄκουσον δὲ ποίῳ τρόπῳ. δέρμα προβάτου λαβόντες ὡς ὅτι ῥαδινώτατον συρράψωμεν

[3, 6]   ἐοικώς· οὕτω γὰρ ἡλικίας εἶχε. προβέβληται δὲ τὴν χεῖρα καὶ ἔχει

[3, 7]   τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ καὶ προβέβληται δίκην ἀσπί δος. ἡ δέ

[3, 8]   τῷ τόξῳ βέλος, τῇ λαιᾷ προβέβληται τὸ κέρας ὠθῶν, ἐπὶ μαζὸν

[3, 11]   φεύγει καὶ τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ

[3, 24]   τις, λέγων ἀπὸ τοῦ Δέλτα πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου καὶ πέντε

[3, 16]   νυκτὸς φυλακὴν πάντας ἐπιτηρήσας καθεύδοντας πρόειμι τὸ ξίφος ἔχων, ἐπικατασφάξων ἐμαυτὸν

[3, 22]   στέλλομεν δὴ τὴν κόρην τὸν προειρημένον τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν

[3, 13]   ἐπεὶ δύο σταδίους τῆς κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος

[3, 22]   μυηθῆναι. Καὶ μάλα, οὗτος ἔφη, προθυμησόμεθα μηδενὸς ὑμῶν χείρους γενέσθαι. στεῖλαι

[3, 6]   ἡ δὲ εἰκὼν Ἀνδρομέδα καὶ Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω (διὰ τοῦτο

[3, 8]   μαζὸν ἡ χείρ. ὁ δὲ Προμηθεὺς μεστός ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ

[3, 8]   Προμηθέως ἐγεγόνει. δέδεται μὲν ὁ Προμηθεὺς σιδήρῳ καὶ πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ

[3, 8]   δόρατι. ὄρνις ἐς τὴν τοῦ Προμηθέως γαστέρα τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ αὐτὴν

[3, 8]   τοῦτο. ~Ἑξῆς δὲ τὸ τοῦ Προμηθέως ἐγεγόνει. δέδεται μὲν ὁ Προμηθεὺς

[3, 8]   ἐρείδει τῷ μηρῷ τῷ τοῦ Προμηθέως τὰς τῶν ὀνύχων ἀκμάς. ὁ

[3, 8]   Ἡρακλῆς· ἕστηκε γὰρ τοξεύων τοῦ Προμηθέως τὸν δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ τόξῳ

[3, 14]   καὶ ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν προξενεῖ· ἡ γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα πρὸς

[3, 10]   γὰρ λόγος πολλάκις τὸν ἔλεον προξενεῖ· τὸ γὰρ πονοῦν τῆς ψυχῆς

[3, 21]   τά τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ προπηδήσεται, ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες ἐπὶ τῷ

[3, 25]   μετεώρου σκοπῶν καὶ ἐκδέχεται τοὺς προπόλους τοῦ θεοῦ. ἔρχεται δή τις

[3, 2]   οὐκ ἦν ἀργύρου καὶ χρυσοῦ πρὸς ἄλλο τι τῶν εὐτελῶν, ἀλλὰ

[3, 20]   δὲ φθάνουσιν οἱ λῃσταὶ καταλαβόντες, πρὸς ἄμυναν τρέπονται. καὶ γάρ τις

[3, 10]   ὄμμασι δακρύσω; ὦ πιστὴ μὲν πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ δὲ πρὸς

[3, 2]   αὐτῶν τῶν νεφῶν, πόρρωθεν μὲν πρὸς ἀντιπρόσωπον ἐφαίνετο τῷ σκάφει μέγεθος

[3, 17]   σοι νῦν ἀναβιώσεται. βλέψας οὖν πρὸς αὐτόν, Ἔτι μου καταγελᾷς, ἔφην,

[3, 21]   εἰπόντος, δεῖν τι τολμηρὸν ἐπιδείξασθαι πρὸς αὐτούς· ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν

[3, 2]   τὸ κυρτούμενον τῆς θαλάσσης ἠγείρετο, πρὸς δὲ τὸ παράδρομον ἤδη καὶ

[3, 24]   ἡμῖν αὗται πέντε χιλιάδες ἱκαναὶ πρὸς εἴκοσι τῶν ἐκείνων. ἀφίξονται δὲ

[3, 10]   πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ δὲ πρὸς ἐραστὴν δυστυχοῦντα. ὡς καλά σου

[3, 1]   τὸ ἔδαφος τῆς νηὸς ἢ πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον μέν

[3, 1]   ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε) πῇ δὲ πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες τοῦ πρόσθεν

[3, 17]   ἀφαιρεῖσθαι τὸ ξίφος· ἐγὼ δέ, Πρὸς θεῶν, ἔφην, μή μοι φθονήσητε

[3, 10]   πονοῦν τῆς ψυχῆς ἡ γλῶττα πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς τῶν ἀκουόντων

[3, 20]   αὑτὸν οὕτω σκευάσας ἐπεχείρουν μάχεσθαι. πρὸς μὲν οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας

[3, 2]   ἀντέπιπτον. ἡ δὲ ναῦς ἀεὶ πρὸς μὲν τὸ κυρτούμενον τῆς θαλάσσης

[3, 25]   βῶλον τῆς εὐωδεστάτης, ὅσον ἱκανὸν πρὸς ὄρνιθος ταφήν, ὀρύττει τε τῷ

[3, 10]   σου τῇ φιλανθρωπίᾳ· χρηστοτέρα γέγονας πρὸς οὓς ἀπέκτεινας, ἡμᾶς δὲ σώσασα

[3, 5]   ἔφην, δέσποτα Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι πρὸς τὰ τῆς ναυαγίας σου λείψανα.

[3, 20]   ἐκεῖνος ἐν τοῖς θεάτροις ἐχρῆτο πρὸς τὰς κιβδήλους σφαγάς. ~Λέγω οὖν

[3, 20]   προτεραίᾳ τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ

[3, 22]   δεήσει τὴν κόρην ὡς ἁρμοδίως πρὸς τὴν ἀνατομήν. Ὑμῶν, ὁ λῄσταρχος

[3, 15]   ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ ἐπεχείρει

[3, 22]   τοίνυν εἰς αὔριόν σοι παρασκευάζεσθαι πρὸς τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ καὶ

[3, 21]   τις ἐπί τινος σώματος, φεύγει πρὸς τὴν κώπην ὥσπερ εἰς κουλεόν·

[3, 11]   ποιεῖ τὸ τραῦμα. λέγω οὖν πρὸς τὴν Λευκίππην πάντα σιγῶσαν· Τί

[3, 14]   προξενεῖ· ἡ γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα πρὸς τὴν ὧν ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα

[3, 12]   ἐν τοῖς εἰλημμένοις, ταύτην ἀπάγειν πρὸς τὸν θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην καὶ

[3, 22]   δεδεμένον· οἱ δὲ τῶν λῃστῶν πρὸς τὸν λῄσταρχον ἐκφυγόντες ἔλεγον πάντας

[3, 19]   παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι πρὸς τὸν λῄσταρχον, ταχύ με τῶν

[3, 23]   καὶ διηπόρουν ὅ τι ποιήσω πρὸς τὸν Μενέλαον ἀντάξιον. τὸ δ´

[3, 17]   οὖν εὐθὺς ἴσχει με καὶ πρὸς τὸν Μενέλαον ἀπέβλεπον, μάγον εἶναι

[3, 21]   τὰς κιβδήλους σφαγάς. ~Λέγω οὖν πρὸς τὸν Μενέλαον· Θεὸς ἡμῖν, ἂν

[3, 18]   κατεπέσομεν. ~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας λέγω πρὸς τὸν Μενέλαον· Οὐκ ἐρεῖς μοι,

[3, 3]   οἰκεῖον ἕκαστος σκοπῶν ἀσφαλὲς τὸ πρὸς τοὺς ἑτέρους εὔγνωμον οὐκ ἐλογίζετο.

[3, 24]   ἐκείνων. ἀφίξονται δὲ ὅσον οὐδέπω πρὸς τούτοις ἕτεροι δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ

[3, 19]   παραλίοις, λαμβάνομαι μετὰ τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν ταύτῃ παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς

[3, 5]   οὖν ἀμφὶ τὸν Μενέλαον θᾶττον προσάγει τῇ γῇ τὸ κῦμα· καὶ

[3, 2]   μυρίον ἐπονοῦμεν, ἀεὶ τὸν θάνατον προσδοκῶντες· καὶ ἦν, ὡς εἰκός, οὐ

[3, 20]   ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ τι σπουδαῖον ἔνδον εἶναι)

[3, 2]   δὲ βλέπων καταποθήσεσθαι τὴν ναῦν προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων μάχη καὶ

[3, 23]   οὖν κοινότατον, προσπεσὼν κατησπαζόμην καὶ προσεκύνουν ὡς θεόν, καί μου κατὰ

[3, 21]   πρὸς αὐτούς· ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν αὐτῷ καὶ ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν

[3, 4]   τοῖς κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται πᾶν.

[3, 9]   ταύτῃ τάχα τοὺς φίλους εὑρήσειν προσενεχθέντας. ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα κατά τινα

[3, 13]   τούτῳ δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο, κατὰ

[3, 13]   οὐκ ἐπέτυχεν. εἶτα οἱ ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν ἡ μάχη στερρά,

[3, 19]   τῇ ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε τὸ κῦμα τοῖς τῆς Αἰγύπτου

[3, 6]   δὲ ῥοιᾶς ὁ λόγος μυστικός. προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ καὶ περὶ

[3, 21]   καταθήσομεν. ἀκήκοας τοῦ λῃστάρχου μικρῷ πρόσθεν εἰπόντος, δεῖν τι τολμηρὸν ἐπιδείξασθαι

[3, 1]   πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες τοῦ πρόσθεν μέτρου καθ´ ὃ συνέβαινεν οὔριον

[3, 1]   νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν εἰς

[3, 21]   θύσομεν. καὶ τὸ ἐντεῦθεν οὐκέτι προσίασιν οἱ λῃσταὶ τῷ σώματι, ἀλλ´

[3, 2]   τῷ σκάφει μέγεθος οἷον ὄρος, προσιὸν δὲ βλέπων καταποθήσεσθαι τὴν ναῦν

[3, 5]   ἑσπέραν τύχῃ τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι τοὺς

[3, 23]   ἀντάξιον. τὸ δ´ οὖν κοινότατον, προσπεσὼν κατησπαζόμην καὶ προσεκύνουν ὡς θεόν,

[3, 4]   φόβος. ἔνιοι δὲ κολυμβᾶν πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ πέτρᾳ

[3, 2]   πολλαὶ πάντοθεν, αἱ μὲν κατὰ πρόσωπον, αἱ δὲ κατ´ οὐρὰν τῆς

[3, 18]   ὄψει. ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου τὸ πρόσωπον· καλῶ γὰρ τὴν Ἑκάτην ἐπὶ

[3, 1]   ἄνεμος ἐκ τῆς θαλάσσης κατὰ πρόσωπον τῆς νηός, καὶ ὁ κυβερνήτης

[3, 7]   αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ δὲ τῶν προσώπων αὐτῆς κάλλος κεκέρασται καὶ δέος·

[3, 15]   σχῆμα τοῦ στόματος καὶ τῶν προσώπων τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν ᾠδήν. εἶτα

[3, 10]   φωνῇ δεηθῶμεν; τίνας δὲ ὅρκους προτείνωμεν; κἂν Σειρήνων τις γένηται πιθανώτερος,

[3, 20]   ἀγαθὸς ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν τῇ προτεραίᾳ τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς

[3, 5]   τις ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν τῆς πρῴρας μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε

[3, 16]   παρηγορεῖν ἀνιαρῶς ἔχοντα. περὶ δὲ πρώτην νυκτὸς φυλακὴν πάντας ἐπιτηρήσας καθεύδοντας

[3, 22]   δαίμονα, Νόμος ἡμῖν ἐστιν, ἔφη, πρωτομύστας τῆς ἱερείας ἄρχεσθαι, μάλιστα ὅταν

[3, 1]   πρὶν μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι τὸ πρῶτον, δίαυλος ἡμᾶς διαλαμβάνει δεύτερος. ~Σκευοφοροῦντες

[3, 13]   οἱ δὲ στρατιῶται τὸ μὲν πρῶτον ἐπεχείρουν ἀναιρεῖν οὐκ εἰδότες, ὡς

[3, 19]   ἔφασαν, ἐπίδειξον ἡμῖν σεαυτὸν τολμηρὸν πρῶτον. κἀν τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι κόρην

[3, 20]   μάχεσθαι. πρὸς μὲν οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας καὶ μάλα ἐρρωμένως ἀντετάξαντο·

[3, 25]   κάλλει δεύτερος. κεκέρασται μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ

[3, 7]   περὶ τὼ πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν

[3, 6]   δὲ ἐξ ἀέρος κρέμαται τῷ πτερῷ. ~Ὀρώρυκται μὲν οὖν εἰς τὸ

[3, 25]   ἀκτῖσι κομᾷ, καὶ εἰσὶν αὗται πτερῶν ἀνατολαί. μερίζονται δὲ αὐτοῦ Αἰθίοπες

[3, 7]   κατὰ τὴν τῶν ἐρίων τῶν πτηνῶν, οἷον ἀπὸ δένδρων ἕλκουσαι νήματα

[3, 8]   τὸν ἀγκῶνα. πάντα οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ τόξον, τὸ νεῦρον, ἡ

[3, 20]   ὠδυρόμην, τὰ περὶ τῆς Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην Μενελάου παντὶ τρόπῳ

[3, 22]   καὶ Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε παρὰ

[3, 24]   καὶ τὸν Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ πόση δύναμίς ἐστι τοῖς

[3, 16]   θεοὶ καὶ οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε

[3, 16]   ποῦ; εἰ μὲν δεδαπανήκει τὸ πῦρ, ἥττων ἡ συμφορά· νῦν δὲ

[3, 2]   δὲ ἑαυτοὺς ὡς ἐν σελήνῃ. πῦρ μὲν ἀστραπῆς ἵπταται, μυκᾶται δὲ

[3, 15]   σῶμα ἐνθέντες τῇ σορῷ καταλείπουσι, πῶμα ἐπ´ αὐτῆς ἐπιθέντες, τὸν δὲ

[3, 14]   καὶ ἀκούων ἠλέει. συμπαθὴς δέ πως εἰς ἔλεον ἄνθρωπος ἀκροατὴς ἀλλοτρίων

[3, 14]   ἕκαστον ἐπυνθάνετο τίνες εἴημεν καὶ πῶς ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ ἄλλος ἄλλο

[3, 18]   Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε δὲ πῶς τοὺς λῃστὰς ἠπάτησας. ~Ὁ οὖν

Livre, Chapitre
[3, 4]	θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ πρὸ τοῦ	παθεῖν·	ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς πελάγους γεμισθεὶς
[3, 14]	συνδιατεθεῖσα κατὰ μικρὸν τῇ τοῦ	πάθους	ἀκροάσει τὸν οἶκτον εἰς φιλίαν
[3, 15]	ψευδής, ἀλλὰ κἀκείνη τοιοῦτόν τι	παθοῦσα	ἐπὶ τῇ τῶν παίδων ἀπωλείᾳ
[3, 16]	ὅτι ταῦτα τῶν σῶν ἀτυχημάτων	παίγνια,	ἀλλ´ ὅτι καθάρσιον γέγονας ἀκαθάρτων
[3, 25]	ἔστιν ἐπιτάφιος σοφιστής. ἱερέων δὲ	παῖδες	Ἡλίου τὸν ὄρνιν τὸν νεκρὸν
[3, 15]	τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν	παίδων	ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν ἐκ τῆς
[3, 25]	δὲ τοῦτο πάσχει μακρῷ) ὁ	παῖς	αὐτὸν ἐπὶ τὸν Νεῖλον φέρει,
[3, 24]	βαρβάρους. καὶ ἅμα λέγοντος αὐτοῦ	παῖς	εἰστρέχει τις, λέγων ἀπὸ τοῦ
[3, 3]	τὸ δυνατόν, ὁ μὲν κώπης	παλαιᾶς	τρύφος ἀράμενος, ὁ δὲ τῶν
[3, 20]	ξίφος, τὴν μὲν κώπην ἔχον	παλαιστῶν	τεσσάρων, τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ
[3, 21]	σίδηρον ἐκ τοῦ τραύματος, καταρρεῖ	πάλιν	ἐκ τοῦ χηραμοῦ τὸ ξίφος
[3, 1]	ἐκ τῆς νηός, καὶ μετοικία	πάλιν	καὶ δρόμος μετὰ βοῆς ἐπὶ
[3, 4]	προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται	πᾶν.	ἀπωσθείσης δὲ τῆς νηὸς ὁ
[3, 2]	τῶν γέρρων ἐκυλίετο καὶ ἐκάλυπτε	πᾶν	τὸ σκάφος. τὸ γὰρ κῦμα
[3, 7]	ἐπὶ τὸ θηρίον γυμνὸς τὸ	πᾶν·	χλαμὺς ἀμφὶ τοῖς ὤμοις μόνον
[3, 2]	γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν, κελευσμὸς ναυτῶν,	πάντα	θρήνων καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ
[3, 9]	καὶ ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν τέσσαρες	πάντα	μὲν τὰ ἐν τῇ νηῒ
[3, 2]	ἄλλο τι τῶν εὐτελῶν, ἀλλὰ	πάντα	ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω τῆς νηός·
[3, 8]	νεῦρον κεκύρτωται κατόπιν τὸν ἀγκῶνα.	πάντα	οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ τόξον,
[3, 11]	λέγω οὖν πρὸς τὴν Λευκίππην	πάντα	σιγῶσαν· Τί σιγᾷς, φιλτάτη, καὶ
[3, 16]	περὶ δὲ πρώτην νυκτὸς φυλακὴν	πάντας	ἐπιτηρήσας καθεύδοντας πρόειμι τὸ ξίφος
[3, 22]	πρὸς τὸν λῄσταρχον ἐκφυγόντες ἔλεγον	πάντας	τοὺς ὑπ´ αὐτῶν εἰλημμένους τὴν
[3, 15]	ὑπέφαινεν ᾠδήν. εἶτα ἀπὸ συνθήματος	πάντες	ἀναχωροῦσι τοῦ βωμοῦ μακράν· τῶν
[3, 9]	τὸ σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ	πάντες.	καὶ ὁ κυβερνήτης, εἰπών· Ἀπολώλαμεν"
[3, 9]	καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι μὲν	πάντες,	μέλανες δὲ τὴν χροιάν (οὐ
[3, 13]	ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ στρατιωτική,	πάντες	ὁπλῖται. οἱ δὲ λῃσταὶ κατιδόντες,
[3, 1]	καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ	πάντῃ	πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς
[3, 8]	ὀνύχων ἀκμάς. ὁ δὲ ἀλγῶν	πάντῃ	συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται
[3, 20]	Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην Μενελάου	παντὶ	τρόπῳ σῶσαι τὴν κόρην. δαίμων
[3, 23]	λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν ἤκουσα,	παντοδαπὸς	ἐγιγνόμην καὶ διηπόρουν ὅ τι
[3, 2]	τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ πολλαὶ	πάντοθεν,	αἱ μὲν κατὰ πρόσωπον, αἱ
[3, 13]	γῆς λαμβάνοντες τοὺς στρατιώτας ἔβαλλον.	παντὸς	δὲ λίθου χαλεπώτερος βῶλος Αἰγύπτιος,
[3, 16]	ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία καὶ	πάντων	ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ τὸν θάνατον
[3, 2]	τῆς νηὸς σεισμοῦ. συμμιγὴς δὲ	πάντων	ἐγίνετο βοή· ἐρρόχθει τὸ κῦμα,
[3, 23]	Λευκίππην ἐμὸν δεσπότην, τοῦτον ἐκ	πάντων	κατέσχεν ἡ θάλασσα, ἵνα μὴ
[3, 21]	ἐνδεδεμένην τὴν σκευὴν ταύτην ἐπικρύψωμεν.	πάντως	δὲ καὶ ὁ χρησμὸς ἡμῖν
[3, 17]	σορόν, καὶ κάτωθεν ἀκούω φωνῆς	πάνυ	λεπτῆς. τρόμος οὖν εὐθὺς ἴσχει
[3, 13]	ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ δὲ	παρ´	ἀμφοτέρων καὶ τραύματα καὶ σφαγαί.
[3, 22]	στρατόπεδον ἐκπεφευγέναι· ὥστε ἀποκείσεταί σοι	παρ´	αὐτῷ ἡ χάρις καὶ ἅμα
[3, 16]	οὖν, Λευκίππη, τὰς πρεπούσας σοι	παρ´	ἐμοῦ χοάς. ~Ταῦτα εἰπὼν ἀνατείνω
[3, 14]	ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον καὶ	παρὰ	τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ καὶ
[3, 22]	πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε	παρὰ	τοῖς ἑαλωκόσι τῶν λῃστῶν δεδεμένον·
[3, 13]	σφαγαί. καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον	παρὰ	τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου τοῦ πλήθους
[3, 9]	ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο, ὡς	παρὰ	τῶν σὺν ἡμῖν ἑαλωκότων ἠκούσαμεν.
[3, 10]	βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ καὶ	παραδεδώκατε	ἡμᾶς λῃσταῖς Αἰγυπτίοις, ἵνα μηδὲ
[3, 19]	τὸ δὲ λοιτὸν σῶμα σορῷ	παραδόντας	ἀναχωρεῖν, ὡς ἂν τὸ τῶν
[3, 2]	ὑποδύντες ὥσπερ εἰς ἄντρον ἐμένομεν,	παραδόντες	ἑαυτοὺς τῇ τύχῃ, ῥίψαντες τὰς
[3, 2]	θαλάσσης ἠγείρετο, πρὸς δὲ τὸ	παράδρομον	ἤδη καὶ χθαμαλὸν τοῦ κύματος
[3, 10]	βρόχος, καί σοι νυμφαγωγὸς λῃστὴς	παρακαθεύδει·	ἀντὶ δὲ ὑμεναίων τίς σοι
[3, 25]	Ἡλίου τὸν ὄρνιν τὸν νεκρὸν	παραλαβόντες	θάπτουσι. ζῶν μὲν οὖν Αἰθίοψ
[3, 5]	ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου τὰ	παράλια.	κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ πᾶσαν
[3, 19]	τὸ κῦμα τοῖς τῆς Αἰγύπτου	παραλίοις,	λαμβάνομαι μετὰ τοῦ Σατύρου πρὸς
[3, 17]	ἐγὼ δὲ ἄνδρας ἰδὼν ἐκ	παραλόγου	ζῶντας καὶ φίλους οὔτε περιεπτυξάμην
[3, 15]	τῆς θέας, ἐγὼ δὲ ἐκ	παραλόγου	καθήμενος ἐθεώμην. τὸ δὲ ἦν
[3, 13]	ὅπλων εἴσω, καὶ ἐπ´ οὐρὰν	παραπέμψαντες	εἴων ἡσυχάζειν. ἐν τούτῳ δὲ
[3, 22]	ὥρα τοίνυν εἰς αὔριόν σοι	παρασκευάζεσθαι	πρὸς τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ
[3, 5]	τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν	παρατρέχει,	ὥστε μόνον ὑψούμενον μετέωρον τὸ
[3, 19]	τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν ταύτῃ	παραφυλασσόντων	λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι πρὸς
[3, 4]	κατέδυσεν αὐτῆς. ὁπόσοι μὲν οὖν	παραχρῆμα	τῆς ἅλμης πιόντες κατεσχέθησαν, οὗτοι
[3, 7]	δέος· ἐν μὲν γὰρ ταῖς	παρειαῖς	τὸ δέος κάθηται, ἐκ δὲ
[3, 18]	(ἀληθῶς γὰρ ᾤμην τὴν Ἑκάτην	παρεῖναι)	ὅμως δ´ οὖν ἀπέστησα τῶν
[3, 7]	τὸ κάλλος. ἀλλ´ οὔτε τῶν	παρειῶν	τὸ ὠχρὸν τέλεον ἀφοίνικτον ἦν,
[3, 22]	τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν	παρεκελευσάμεθα,	διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ ὡς μένειν
[3, 23]	κοινῇ καὶ τῆς σκηνῆς εἴσω	παρελθόντες	τῆς ἐμῆς τὸ λοιπὸν τῆς
[3, 15]	δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν	παρεσκευάζετο	καὶ ἐπεχείρει τὴν διώρυχα χῶσαι,
[3, 15]	τῇ τῶν παίδων ἀπωλείᾳ δόξαν	παρέσχεν	ἐκ τῆς ἀκινησίας ὡσεὶ λίθος
[3, 16]	ὁ δὲ στρατηγὸς ἐπεχείρει με	παρηγορεῖν	ἀνιαρῶς ἔχοντα. περὶ δὲ πρώτην
[3, 12]	ἵπποι. ἀπὸ δὲ τοῦ λῃστάρχου	παρῆν	καί, Εἴ τις, ἔφη, παρθένος
[3, 14]	ἱππεύειν γεγυμνασμένος. ὡς δέ τις	παρῆν,	περιάγων τὸν ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν
[3, 13]	ἀμυνούμενοι. καὶ μετ´ οὐ πολὺ	παρῆσαν	πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ μὲν
[3, 12]	παρῆν καί, Εἴ τις, ἔφη,	παρθένος	ἐστὶν ἐν τοῖς εἰλημμένοις, ταύτην
[3, 20]	Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας ποι	παρόντος	ἅμα κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ τι
[3, 17]	ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς ἡ γαστὴρ	πᾶσα	καὶ ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα
[3, 7]	πολλὴ καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ	πᾶσα	μέχρι τῆς τῶν ὤμων συμβολῆς,
[3, 16]	δὲ γενομένης ἡ διῶρυξ κέχωστο	πᾶσα·	οἱ δὲ στρατιῶται διαβάντες αὐλίζονται
[3, 24]	τοῖς ἐναντίοις. ὁ δὲ ἔλεγε	πᾶσαν	ἐμπεπλῆσθαι τὴν ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν
[3, 5]	παράλια. κατεῖχον δὲ τότε λῃσταὶ	πᾶσαν	τὴν ἐκεῖ χώραν. ἡμεῖς δὲ
[3, 2]	γόμφων ἀποσπωμένων. γέρρα δὲ περὶ	πᾶσαν	τὴν ναῦν ἐκεκάλυπτο· καὶ γὰρ
[3, 2]	οὖν κατὰ τὴν ναῦν διὰ	πάσης	ἡμέρας δόλιχόν τινα τοῦτον δρόμον
[3, 25]	ἀποθάνῃ (σὺν χρόνῳ δὲ τοῦτο	πάσχει	μακρῷ) ὁ παῖς αὐτὸν ἐπὶ
[3, 1]	τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ	πάσχοντες	κοινὴν ταύτην εἴχομεν τῷ σκάφει
[3, 11]	δάκρυα καταρρεῖ καὶ ἔστι τοῖς	πάσχουσιν	εἰς τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία, καὶ
[3, 3]	καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ	πατάξειν	ἠπείλουν, εἴ τις ἐπιβήσεται· πολλοὶ
[3, 24]	ἐπιδημῆσαι τὸν ἱερόν, φέροντα τοῦ	πατρὸς	τὴν ταφήν· ἀνάγκη δ´ ἦν
[3, 15]	ἀνακλίνας αὐτὴν ὑπτίαν ἔδησεν ἐκ	παττάλων	ἐπὶ τῆς γῆς ἐρηρεισμένων, οἷον
[3, 18]	ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη,	Παῦσαι,	ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε
[3, 9]	λεπτοὶ τοὺς πόδας, τὸ σῶμα	παχεῖς·	ἐβαρβάριζον δὲ πάντες. καὶ ὁ
[3, 7]	ἀμφὶ τοῖς ὤμοις μόνον καὶ	πέδιλον	περὶ τὼ πόδε πλησίον τοῦ
[3, 22]	ἐκ τοσούτου κακοῦ. ταῦτα λέγων	πείθω,	καὶ συνέπραξεν ἡ Τύχη. ἐγὼ
[3, 4]	οὐκ ἀναιμωτί, πολλοὶ δὲ ἀποπηδᾶν	πειρώμενοι	ἐξεκυλίσθησαν τῆς νεὼς κατὰ τῆς
[3, 4]	θανάτου φόβος. ἔνιοι δὲ κολυμβᾶν	πειρώμενοι,	προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ
[3, 4]	τοῦ παθεῖν· ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς	πελάγους	γεμισθεὶς ἀόριστον ἐκτείνει τὸν φόβον,
[3, 4]	ηὐτρεπίζετο δὲ ἕκαστος ὡς, εἰ	πελάσειε,	πηδήσων ἐς αὐτήν. καὶ δύο
[3, 4]	τὴν ἐφολκίδα ἀπολύσαντες οἱ ναῦται,	πελέκει	κόψαντες τὸν κάλων, τὸν πλοῦν
[3, 3]	οὐκ ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ καὶ	πελέκεις	καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν,
[3, 3]	καταδῦναι τῷ τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ	πελέκεσι	καὶ μαχαίραις τοὺς ἐξαλλομένους ἔπαιον·
[3, 7]	ἔχουσαι τὸ λευκὸν εἰς τὸ	πελιδνὸν	μετέβαλον, καὶ ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν οἱ
[3, 13]	ἔχοντες τὰς ἀσπίδας, οἱ δὲ	πελτασταί·	οἱ δὲ λῃσταὶ πολὺ πλείους
[3, 24]	πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου καὶ	πέντε	λέγειν ἄλλων ἡμερῶν διατρίβειν τοὺς
[3, 24]	ὁ στρατηγός· Ἀλλ´ ἡμῖν αὗται	πέντε	χιλιάδες ἱκαναὶ πρὸς εἴκοσι τῶν
[3, 13]	καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν	πεντήκοντα	τὸν ἀριθμόν, οἱ μὲν ποδήρεις
[3, 24]	τοὺς γὰρ βαρβάρους τοὺς κατατρέχοντας	πεπαῦσθαι,	μελλούσης δὲ ἥκειν τῆς δυνάμεως
[3, 7]	λέγειν ὅτι μή τις αὐτὸ	πεποίηκε	χείρ, ἀλλ´ ἔστιν αὐτόχθον· ἐτράχυνε
[3, 15]	τις αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ	πεποιημένος	καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον.
[3, 5]	δὲ καὶ θηρίων ἡμᾶς βορὰν	πέπρωται	γενέσθαι, εἷς ἡμᾶς ἰχθὺς ἀναλωσάτω,
[3, 2]	ἦν, ὡς εἰκός, οὐ μακράν.	περὶ	γὰρ μεσημβρίαν δείλην ὁ μὲν
[3, 16]	ἐπεχείρει με παρηγορεῖν ἀνιαρῶς ἔχοντα.	περὶ	δὲ πρώτην νυκτὸς φυλακὴν πάντας
[3, 5]	τὴν ἐκεῖ χώραν. ἡμεῖς δὲ	περὶ	δείλην ἑσπέραν τύχῃ τινὶ τῷ
[3, 14]	δὲ λοιποὺς ἐζώγρησαν. ~Ἦν δὲ	περὶ	δείλην ὁ καιρός· καὶ ὁ
[3, 16]	μικρὸν ἄνω τῆς διώρυχος καὶ	περὶ	δεῖπνον ἦσαν. ὁ δὲ στρατηγὸς
[3, 2]	τῶν γόμφων ἀποσπωμένων. γέρρα δὲ	περὶ	πᾶσαν τὴν ναῦν ἐκεκάλυπτο· καὶ
[3, 19]	μοι τὰ πλεῖστα τῶν κτημάτων	περὶ	ταύτην τὴν κώμην καὶ οἱ
[3, 2]	σάλπιγγος ἦχον· οἱ δὲ κάλοι	περὶ	τὴν ὀθόνην πίπτουσιν, ἀντιπαταγοῦντες δὲ
[3, 22]	ἡ Τύχη. ἐγὼ μὲν οὖν	περὶ	τὴν τοῦ μηχανήματος ἤμην σκευήν.
[3, 22]	τοῦ Μενελάου μέλλοντος τοῖς λῃσταῖς	περὶ	τῆς θυσίας λέγειν, ὁ λῄσταρχος
[3, 20]	ὦ δέσποτα, καὶ ὠδυρόμην, τὰ	περὶ	τῆς Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην
[3, 4]	ἐφολκίδα. τὸ δὲ σκάφος ἐκυβίστα	περὶ	τοῖς κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ
[3, 6]	προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ καὶ	περὶ	τοῦ Κλεινίου καὶ τοῦ Σατύρου
[3, 20]	πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ	περὶ	τούτων σκοποῦντες· τῶν δὲ λῃστῶν
[3, 7]	τοῖς ὤμοις μόνον καὶ πέδιλον	περὶ	τὼ πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ.
[3, 1]	τῆς νηός, καὶ ὁ κυβερνήτης	περιάγειν	ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ σπουδῇ
[3, 15]	κατὰ τῆς κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες	περιάγουσι	τὸν βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει
[3, 1]	ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι τῇ	περιαγωγῇ	τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ κοῖλον
[3, 14]	γεγυμνασμένος. ὡς δέ τις παρῆν,	περιάγων	τὸν ἵππον ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ
[3, 18]	λόγον τινὰ καταλέγειν· ἅμα λέγων	περιαιρεῖ	τὰ μαγγανεύματα τὰ ἐπὶ τῇ
[3, 21]	τὸν τρόπον καὶ στολὴν ἔξωθεν	περιβαλόντες	μίτραις τε καὶ ζώσμασιν ἐνδεδεμένην
[3, 7]	τὸ μὲν πολὺ τοῦ σώματος	περιβέβληται	τῷ κύματι, μόνῃ δὲ τῇ
[3, 5]	εὐχῆς τὸ πολὺ τοῦ πνεύματος	περιεπέπαυτο,	τὸ δὲ ἄγριον ἐστόρεστο τοῦ
[3, 19]	γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν τῇ ναυαγίᾳ	περιεπέσομεν,	εἶτά με προσέρριψε τὸ κῦμα
[3, 17]	παραλόγου ζῶντας καὶ φίλους οὔτε	περιεπτυξάμην	οὔτε ἐξεπλάγην ὑφ´ ἡδονῆς· τοσοῦτον
[3, 5]	πλοῖον διελύθη, δαίμων τις ἀγαθὸς	περιέσωσεν	ἡμῖν τῆς πρῴρας μέρος, ἔνθα
[3, 1]	ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ σπουδῇ	περιῆγον	οἱ ναῦται, πῇ μὲν τὴν
[3, 6]	ἔλεγον μαντικὸν εἶναι τὸν θεὸν)	περιῄειμεν	τὸν νεών. κατὰ δὲ τὸν
[3, 13]	κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες τὴν φάλαγγα	περιΐππευον	αὐτοὺς κύκλῳ, καὶ ἐν τούτῳ
[3, 5]	ἡμῖν τῆς πρῴρας μέρος, ἔνθα	περικαθίσαντες	ἐγώ τε καὶ ἡ Λευκίππη
[3, 5]	δὲ καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν	περινηχόμενον	τῇ κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν
[3, 17]	ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ μοι	περιπλέκεται	καὶ συνέφυμεν καὶ ἄμφω κατεπέσομεν.
[3, 1]	ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ	περιτραπήσεσθαι	καθάπαξ ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα
[3, 15]	εἶτα κατὰ τῆς κεφαλῆς σπονδὴν	περιχέαντες	περιάγουσι τὸν βωμὸν κύκλῳ, καὶ
[3, 1]	ἐξ αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς	περιχεῖται,	καὶ τῆς ἡμέρας ἀπωλώλει τὸ
[3, 7]	μὲν τοῦτο τῇ λαιᾷ τῷ	Περσεῖ·	ὥπλισται δὲ καὶ τὴν δεξιὰν
[3, 7]	κήτους καὶ τῆς κόρης ὁ	Περσεὺς	ἐγέγραπτο καταβαίνων ἐξ ἀέρος· κατα
[3, 6]	τῷ μὲν Ἡρακλῆς, τῇ δὲ	Περσεύς,	ὁ μὲν τοξεύων τὸν ὄρνιν
[3, 4]	νηὸς ὁ ἱστὸς ἐπὶ θάτερα	πεσὼν	τὸ μέν τι κατέκλασε, τὸ
[3, 4]	προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ	πέτρᾳ	διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ ξύλοις
[3, 7]	τὸ μέτρον τῆς κόρης ἡ	πέτρα·	θέλει δὲ τὸ ὄρυγμα λέγειν
[3, 4]	ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ	πέτρᾳ	καὶ ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ
[3, 7]	ἄνω δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων τῇ	πέτρᾳ·	οἱ καρποὶ δὲ ὥσπερ ἀμπέλου
[3, 8]	μὲν ὁ Προμηθεὺς σιδήρῳ καὶ	πέτρᾳ,	ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ καὶ
[3, 6]	τὴν ἄλλην τύχην αἱ γραφαί.	πέτραι	μὲν ἀμφοῖν τὸ δεσμωτήριον, θῆρες
[3, 7]	τὰς δὲ χεῖρας εἰς τὴν	πέτραν	ἐξεπέτασεν, ἄγχει δὲ ἄνω δεσμὸς
[3, 8]	μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος,	πῇ	δὲ εἰς τὸν Ἡρακλέα βλέπει,
[3, 1]	σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε)	πῇ	δὲ πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες
[3, 8]	ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ φόβου·	πῇ	μὲν γὰρ εἰς τὸ ἕλκος,
[3, 1]	καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται,	πῇ	μὲν τὴν ὀθόνην ἐπὶ θάτερα
[3, 3]	κυβερνήτης ἀπειπὼν ῥίπτει μὲν τὰ	πηδάλια	ἐκ τῶν χειρῶν, ἀφίησι δὲ
[3, 3]	σκυτάλαις καὶ κώπαις ἅμα τῷ	πηδήματι	τὰς πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ
[3, 4]	δὲ ἕκαστος ὡς, εἰ πελάσειε,	πηδήσων	ἐς αὐτήν. καὶ δύο μὲν
[3, 15]	δέ τις αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν	πηλοῦ	πεποιημένος καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ
[3, 6]	ἀπολωλέναι. ~Ἔστι δὲ ἐν τῷ	Πηλουσίῳ	Διὸς ἱερὸν ἄγαλμα Κασίου. τὸ
[3, 5]	δείλην ἑσπέραν τύχῃ τινὶ τῷ	Πηλουσίῳ	προσίσχομεν καὶ ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι
[3, 10]	προτείνωμεν; κἂν Σειρήνων τις γένηται	πιθανώτερος,	ὁ ἀνδροφόνος οὐκ ἀκούει. μόνοις
[3, 7]	τὼ πόδε πλησίον τοῦ πτεροῦ.	πῖλος	δὲ αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν καλύπτει·
[3, 7]	αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν καλύπτει· ὁ	πῖλος	δὲ ὑπῃνίττετο τὴν Ἄϊδος κυνέην.
[3, 4]	μὲν οὖν παραχρῆμα τῆς ἅλμης	πιόντες	κατεσχέθησαν, οὗτοι μετριωτέραν ὡς ἐν
[3, 2]	δὲ κάλοι περὶ τὴν ὀθόνην	πίπτουσιν,	ἀντιπαταγοῦντες δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ
[3, 18]	ἐπὶ τὸ ἔργον. ἐγὼ δὲ	πιστεύσας	ἐνεκαλυψάμην. ὁ δὲ ἄρχεται τερατεύεσθαι
[3, 10]	θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι δακρύσω; ὦ	πιστὴ	μὲν πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ
[3, 25]	βασιλεῖ καὶ τὴν πόλιν οὐ	πλανᾶται	τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος αὕτη μετοικία
[3, 20]	λῃστῶν τινες ναῦν ἰδόντες ἀγνοίᾳ	πλανηθεῖσαν,	ὥρμησαν ἐπ´ αὐτήν. οἱ δὲ
[3, 1]	ταύτην εἴχομεν τῷ σκάφει τὴν	πλάνην.	πρὶν μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι τὸ
[3, 21]	καταλείπει τὴν αἰχμήν, ὅσον τὴν	πλαστὴν	γαστέρα τεμεῖν καὶ τὴν κώπην
[3, 21]	θηρείων σπλάγχνων καὶ αἵματος τὴν	πλαστὴν	ταύτην γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς μὴ
[3, 4]	καὶ διὰ τούτων θάνατον δυστυχεῖν	πλείονα·	ὅσον γὰρ τῆς θαλάσσης τὸ
[3, 20]	ἐπελθόντας καὶ μάλα ἐρρωμένως ἀντετάξαντο·	πλειόνων	δὲ ἐπιπλευσάντων σκαφῶν λῃστρικῶν καταδύουσι
[3, 13]	πελτασταί· οἱ δὲ λῃσταὶ πολὺ	πλείους	ὄντες, βώλους ἀπὸ τῆς γῆς
[3, 13]	ἐν τούτῳ δὲ καὶ ἱππεῖς	πλείους	προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο,
[3, 19]	νεώς. ἦν οὖν μοι τὰ	πλεῖστα	τῶν κτημάτων περὶ ταύτην τὴν
[3, 15]	γὰρ ἑωρῶμεν τοὺς λῃστὰς μετὰ	πλείστης	δυνάμεως ἐπὶ θάτερα τῆς διώρυχος
[3, 20]	κώπῃ βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ	πλείω	τριῶν. ὡς δὲ ἀνελόμενος τὸ
[3, 1]	μικρὸν καθέλοιμεν εἰς τὸ ἀντίρροπον.	πλέον	δὲ ἠνύομεν οὐδέν· ἀνέφερε γὰρ
[3, 14]	ὡς καὶ αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν·	πλέον	δὲ ποιεῖν εἴχομεν οὐδέν, τῆς
[3, 1]	~Τρίτην δὲ ἡμέραν	πλεόντων	ἡμῶν ἐξ αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον
[3, 8]	ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται καὶ τὴν	πλευρὰν	συνέσπασται καὶ τὸν μηρὸν ἐγείρει
[3, 13]	καὶ ἦν ἡ μάχη στερρά,	πληγαὶ	δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ τραύματα
[3, 3]	κώπαις ἅμα τῷ πηδήματι τὰς	πληγὰς	κατεφέροντο· οἱ δὲ καὶ ἄκρου
[3, 7]	καμπτόμενον δρέπανον γίνεται, ἵνα μιᾷ	πληγῇ	τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν σφαγήν,
[3, 10]	ὡς ἐν ὀλίγαις ἡμέραις τοσούτῳ	πλήθει	βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ καὶ
[3, 13]	παρὰ τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου τοῦ	πλήθους	τὸ ἐνδεές. ἡμεῖς δὲ ὅσοι
[3, 9]	ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω. καὶ ἅμα	πλήρης	ἦν ἡ γῆ φοβερῶν καὶ
[3, 15]	πεποιημένος καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ	πλησίον.	ἄγουσι δή τινες δύο τὴν
[3, 5]	ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ τύχῃ τινὶ	πλησίον	γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν παρατρέχει, ὥστε
[3, 5]	τοῦ ἱστοῦ καὶ ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο.	πλησίον	δὲ καὶ τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν
[3, 16]	ἐμαυτὸν τῇ σορῷ. ἐπεὶ δὲ	πλησίον	ἐγενόμην, ἀνατείνω τὸ ξίφος, Λευκίππη,
[3, 13]	ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ	πλησίον	ἐγένοντο, κατὰ κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες
[3, 7]	καὶ πέδιλον περὶ τὼ πόδε	πλησίον	τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ αὐτοῦ
[3, 5]	ἡμιθνῆτες ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν τὸ	πλοῖον	διελύθη, δαίμων τις ἀγαθὸς περιέσωσεν
[3, 7]	τὸ ὕφασμα λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς	πλοκῇ,	οὐ κατὰ τὴν τῶν προβατείων
[3, 4]	πελέκει κόψαντες τὸν κάλων, τὸν	πλοῦν	εἶχον ἔνθα αὐτοὺς ἦγε τὸ
[3, 9]	ἐτύχομεν ἐζωσμένοι) διὰ τοῦ Νείλου	πλοῦν	ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν ἐποιούμεθα, μάλιστα μὲν
[3, 3]	ἐφολκίδα τῷ σκάφει· τῶν δὲ	πλωτήρων	ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν ἔνθα καὶ
[3, 5]	ὁ Σάτυρος σὺν ἄλλοις τῶν	πλωτήρων	ἐπιτυχόντες τοῦ ἱστοῦ καὶ ἐπιπεσόντες
[3, 1]	καθελεῖν· αἰφνίδιον δὲ μεταλλάττεται τὸ	πνεῦμα	ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς καὶ
[3, 1]	οὔριον εἶναι τῇ περιαγωγῇ τὸ	πνεῦμα.	κλίνεται δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ
[3, 4]	εἶχον ἔνθα αὐτοὺς ἦγε τὸ	πνεῦμα·	οἱ δὲ ἐπὶ τῆς νηὸς
[3, 2]	ἐρρόχθει τὸ κῦμα, ἐπάφλαζε τὸ	πνεῦμα,	ὀλολυγμὸς γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν, κελευσμὸς
[3, 1]	τοῦ κέρως βίᾳ (τὸ γὰρ	πνεῦμα	σφοδρότερον ἐμπεσὸν ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε)
[3, 1]	ἀεὶ περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος τοῦ	πνεύματος.	μετεσκευαζόμεθα οὖν ἅπαντες εἰς τὰ
[3, 5]	τῆς εὐχῆς τὸ πολὺ τοῦ	πνεύματος	περιεπέπαυτο, τὸ δὲ ἄγριον ἐστόρεστο
[3, 3]	ἦρχεν· οἱ δὲ εὐθὺς κατὰ	πόδας	ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ τὰ
[3, 9]	ψιλοὶ τὰς κεφαλάς, λεπτοὶ τοὺς	πόδας,	τὸ σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ
[3, 7]	μόνον καὶ πέδιλον περὶ τὼ	πόδε	πλησίον τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ
[3, 21]	ἡμῖν εἰς τὸ λαθεῖν χρήσιμος·	ποδήρει	γὰρ αὐτὴν ἐσταλμένην διὰ ταύτης
[3, 13]	πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ μὲν	ποδήρεις	ἔχοντες τὰς ἀσπίδας, οἱ δὲ
[3, 7]	ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη κεκοσμημένη.	ποδήρης	χιτών, λευκὸς ὁ χιτών· τὸ
[3, 8]	ὁ δὲ ἕτερος αὐτῷ τοῖν	ποδοῖν	τὸν σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει κάτω
[3, 18]	τις εἶ θεῶν, δέομαί σου,	ποῖ	γῆς εἰμι καὶ τί ποτε
[3, 20]	ὁ Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας	ποι	παρόντος ἅμα κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ
[3, 10]	ἡμεροῖ τὸ θυμούμενον. νῦν δὲ	ποίᾳ	μὲν φωνῇ δεηθῶμεν; τίνας δὲ
[3, 25]	ὅστις τοσαύτης, ἔφην, τιμῆς ἠξίωται;	ποίαν	δὲ καὶ κομίζει ταφήν; Φοῖνιξ
[3, 13]	τῶν λίθων. ὥστε βληθεὶς διπλοῦν	ποιεῖ	ἐν ταὐτῷ τὸ τραῦμα, καὶ
[3, 11]	ψυχὴν καταρρεῖ καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς	ποιεῖ	τὸ τραῦμα. λέγω οὖν πρὸς
[3, 14]	αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ	ποιεῖν	εἴχομεν οὐδέν, τῆς Λευκίππης ὑπὸ
[3, 15]	φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί. οὕτω γὰρ αὐτοῖς	ποιεῖν	ἔτυχε μεμαντευμένος ὁ ἱερεύς. ~Ἑσπέρας
[3, 14]	καὶ τὸν στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι.	ποιεῖται	δή με ἐκείνην τὴν ἡμέραν
[3, 24]	δὲ συνήδετο καὶ τὸν Μενέλαον	ποιεῖται	φίλον, πυνθάνεται δὲ πόση δύναμίς
[3, 9]	ἐποιούμεθα, μάλιστα μὲν ἐκεῖ διεγνωκότες	ποιήσασθαι	τὴν διατριβὴν καὶ νομίζοντες ταύτῃ
[3, 23]	ἐγιγνόμην καὶ διηπόρουν ὅ τι	ποιήσω	πρὸς τὸν Μενέλαον ἀντάξιον. τὸ
[3, 2]	δὲ οὐρανοῦ καὶ θαλάσσης ἀνέμων	ποικίλων	ἐσύριζε ψόφος. καὶ ὁ μὲν
[3, 10]	δέ, Λευκίππη, ποίῳ στόματι θρηνήσω,	ποίοις	ὄμμασι δακρύσω; ὦ πιστὴ μὲν
[3, 15]	ἐπὶ τῆς γῆς ἐρηρεισμένων, οἷον	ποιοῦσιν	οἱ κοροπλάθοι τὸν Μαρσύαν ἐκ
[3, 10]	ἀλγῶ, τὰ σὰ δέ, Λευκίππη,	ποίῳ	στόματι θρηνήσω, ποίοις ὄμμασι δακρύσω;
[3, 21]	τοὺς λῃστὰς λαθεῖν. ἄκουσον δὲ	ποίῳ	τρόπῳ. δέρμα προβάτου λαβόντες ὡς
[3, 14]	ἐπεδεικνύμην ἐν ῥυθμῷ τὰ τῶν	πολεμούντων	σχήματα, ὥστε καὶ τὸν στρατηγὸν
[3, 9]	ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα κατά τινα	πόλιν,	ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς. καὶ
[3, 25]	ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ καὶ τὴν	πόλιν	οὐ πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος
[3, 24]	τὸ Δέλτα καὶ τὴν Ἡλίου	πόλιν	τεταγμένων ἐπὶ τοὺς βαρβάρους. καὶ
[3, 2]	ῥίψαντες τὰς ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ	πολλαὶ	πάντοθεν, αἱ μὲν κατὰ πρόσωπον,
[3, 1]	καὶ τρίτον καὶ τέταρτον καὶ	πολλάκις	τὸ αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν ταύτην
[3, 10]	δέησις ἐμάλαξεν· ὁ γὰρ λόγος	πολλάκις	τὸν ἔλεον προξενεῖ· τὸ γὰρ
[3, 14]	ἀλλοτρίων κακῶν, καὶ ὁ ἔλεος	πολλάκις	φιλίαν προξενεῖ· ἡ γὰρ ψυχὴ
[3, 7]	οἱ τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς	πολλὴ	καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα
[3, 12]	ἵππον ἐπελαύνων ἔρχεται, κόμην ἔχων	πολλὴν	καὶ ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ καὶ
[3, 1]	ἡμέραν πλεόντων ἡμῶν ἐξ αἰθρίας	πολλῆς	αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ τῆς
[3, 9]	τινα πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν	πολλῆς.	καὶ ὁ ναύτης, εἰπών· Ὁ
[3, 4]	ἢ τρεῖς ηὐτύχησαν οὐκ ἀναιμωτί,	πολλοὶ	δὲ ἀποπηδᾶν πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν τῆς
[3, 3]	πατάξειν ἠπείλουν, εἴ τις ἐπιβήσεται·	πολλοὶ	δὲ καὶ ἐκ τῆς νεὼς
[3, 4]	τοῦ κύματος τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο·	πολλοὶ	δὲ καὶ ξύλοις ἀπερρωγόσι συμπεσόντες
[3, 2]	ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω τῆς νηός·	πολλοὶ	δὲ καὶ τῶν ἐμπόρων, αὐτοὶ
[3, 1]	πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς	πολλοῖς	ἡμῶν ἀεὶ περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος
[3, 23]	τὸ πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς	πολλούς.	~Ἅμα δὲ τῇ ἕῳ ἄγω
[3, 5]	τὰ τῆς ναυαγίας σου λείψανα.	πολλοὺς	ἤδη τῷ φόβῳ θανάτους ὑπεμείναμεν·
[3, 13]	αὐτοὺς ἀμυνούμενοι. καὶ μετ´ οὐ	πολὺ	παρῆσαν πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ
[3, 13]	δὲ πελτασταί· οἱ δὲ λῃσταὶ	πολὺ	πλείους ὄντες, βώλους ἀπὸ τῆς
[3, 24]	ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν ἀπονενοημένων καὶ	πολὺ	συνηθροῖσθαι λῃστήριον, ὡς εἶναι μυρίους.
[3, 5]	μικρὸν δὲ τῆς εὐχῆς τὸ	πολὺ	τοῦ πνεύματος περιεπέπαυτο, τὸ δὲ
[3, 7]	τὴν θάλασσαν· καὶ τὸ μὲν	πολὺ	τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ κύματι,
[3, 2]	ἐκεκάλυπτο· καὶ γὰρ ὄμβρος ἐπέκλυζε	πολύς.	ἡμεῖς δὲ τὰ γέρρα ὑποδύντες
[3, 13]	τῆς κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται	πολὺς	καὶ σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται
[3, 16]	ταφὴ λῃστῶν γέγονε τροφή. ὢ	πονηρᾶς	ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας· ὢ τροφῶν
[3, 8]	δὲ ἄλλο σχῆμα δείκνυσι τὸν	πόνον·	κεκύρτωται τὰς ὀφρῦς, συνέσταλται τὸ
[3, 8]	τὸ ἥμισυ τοῦ βλέμματος ὁ	πόνος.	~Ἐνδιατρίψαντες οὖν ἡμερῶν δύο καὶ
[3, 10]	τὸν ἔλεον προξενεῖ· τὸ γὰρ	πονοῦν	τῆς ψυχῆς ἡ γλῶττα πρὸς
[3, 13]	τῶν αἰχμαλώτων ἦμεν, ἐπιτηρήσαντες τὸ	πονοῦν	τῶν λῃστῶν μέρος, ἅμα συνελθόντες
[3, 2]	ὑψοῦ, ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν,	πόρρωθεν	μὲν πρὸς ἀντιπρόσωπον ἐφαίνετο τῷ
[3, 25]	μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ	πορφύρᾳ·	αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην,
[3, 5]	ἀνοιμώξας οὖν, Ἐλέησον, ἔφην, δέσποτα	Πόσειδον,	καὶ σπεῖσαι πρὸς τὰ τῆς
[3, 6]	δὲ ἐπὶ τὸ κῆτος τοῦ	Ποσειδῶνος	ἀθλῶν. ἀλλ´ ὁ μὲν ἵδρυται
[3, 24]	Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ	πόση	δύναμίς ἐστι τοῖς ἐναντίοις. ὁ
[3, 9]	ἔστησε τὴν ναῦν, ὁ γὰρ	ποταμὸς	ταύτῃ στενώτατος, καὶ ἐπεμβάντες τῶν
[3, 18]	ποῖ γῆς εἰμι καὶ τί	ποτε	ταῦτα ὁρῶ; καὶ ἡ Λευκίππη,
[3, 16]	ταύτῃ κατατέθειται, τὰ δὲ σπλάγχνα	ποῦ;	εἰ μὲν δεδαπανήκει τὸ πῦρ,
[3, 10]	καὶ δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ	που	καὶ ἀκούετε, τί τηλικοῦτον ἠδικήσαμεν,
[3, 17]	ἅμα δὲ εἶπε καὶ δίς	που	καὶ τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν,
[3, 23]	τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν· καὶ τὸ	πρᾶγμα	οὐκ ἔλαθε τοὺς πολλούς. ~Ἅμα
[3, 15]	ὁ στρατηγὸς καθ´ ἓν τῶν	πραττομένων	ἀνεβόων καὶ τὰς ὄψεις ἀπέστρεφον
[3, 16]	κνῖσαν. λαβὲ οὖν, Λευκίππη, τὰς	πρεπούσας	σοι παρ´ ἐμοῦ χοάς. ~Ταῦτα
[3, 1]	ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ	πρηνὲς	ἦν, καὶ ἐδόκει τοῖς πολλοῖς
[3, 1]	εἴχομεν τῷ σκάφει τὴν πλάνην.	πρὶν	μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι τὸ πρῶτον,
[3, 11]	μοι λαλεῖς; Ὅτι μοι, ἔφη,	πρὸ	τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν, τέθνηκεν ἡ
[3, 4]	ἐν θαλάσσῃ θάνατος βραδὺς προαναιρεῖ	πρὸ	τοῦ παθεῖν· ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς
[3, 14]	ἀκροάσεως, ὡς καὶ αὐτὸν δάκρυα	προαγαγεῖν·	πλέον δὲ ποιεῖν εἴχομεν οὐδέν,
[3, 4]	γὰρ ἐν θαλάσσῃ θάνατος βραδὺς	προαναιρεῖ	πρὸ τοῦ παθεῖν· ὁ γὰρ
[3, 7]	πλοκῇ, οὐ κατὰ τὴν τῶν	προβατείων	τριχῶν, ἀλλὰ κατὰ τὴν τῶν
[3, 21]	ἄκουσον δὲ ποίῳ τρόπῳ. δέρμα	προβάτου	λαβόντες ὡς ὅτι ῥαδινώτατον συρράψωμεν
[3, 6]	ἐοικώς· οὕτω γὰρ ἡλικίας εἶχε.	προβέβληται	δὲ τὴν χεῖρα καὶ ἔχει
[3, 7]	τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ καὶ	προβέβληται	δίκην ἀσπί δος. ἡ δέ
[3, 8]	τῷ τόξῳ βέλος, τῇ λαιᾷ	προβέβληται	τὸ κέρας ὠθῶν, ἐπὶ μαζὸν
[3, 11]	φεύγει καὶ τὰ δάκρυα καὶ	προδίδωσι	καὶ τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ
[3, 24]	τις, λέγων ἀπὸ τοῦ Δέλτα	πρόδρομον	ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου καὶ πέντε
[3, 16]	νυκτὸς φυλακὴν πάντας ἐπιτηρήσας καθεύδοντας	πρόειμι	τὸ ξίφος ἔχων, ἐπικατασφάξων ἐμαυτὸν
[3, 22]	στέλλομεν δὴ τὴν κόρην τὸν	προειρημένον	τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν
[3, 13]	ἐπεὶ δύο σταδίους τῆς κώμης	προήλθομεν,	ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος
[3, 22]	μυηθῆναι. Καὶ μάλα, οὗτος ἔφη,	προθυμησόμεθα	μηδενὸς ὑμῶν χείρους γενέσθαι. στεῖλαι
[3, 6]	ἡ δὲ εἰκὼν Ἀνδρομέδα καὶ	Προμηθεύς,	δεσμῶται μὲν ἄμφω (διὰ τοῦτο
[3, 8]	μαζὸν ἡ χείρ. ὁ δὲ	Προμηθεὺς	μεστός ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ
[3, 8]	Προμηθέως ἐγεγόνει. δέδεται μὲν ὁ	Προμηθεὺς	σιδήρῳ καὶ πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ
[3, 8]	δόρατι. ὄρνις ἐς τὴν τοῦ	Προμηθέως	γαστέρα τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ αὐτὴν
[3, 8]	τοῦτο. ~Ἑξῆς δὲ τὸ τοῦ	Προμηθέως	ἐγεγόνει. δέδεται μὲν ὁ Προμηθεὺς
[3, 8]	ἐρείδει τῷ μηρῷ τῷ τοῦ	Προμηθέως	τὰς τῶν ὀνύχων ἀκμάς. ὁ
[3, 8]	Ἡρακλῆς· ἕστηκε γὰρ τοξεύων τοῦ	Προμηθέως	τὸν δήμιον· ἐνήρμοσται τῷ τόξῳ
[3, 14]	καὶ ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν	προξενεῖ·	ἡ γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα πρὸς
[3, 10]	γὰρ λόγος πολλάκις τὸν ἔλεον	προξενεῖ·	τὸ γὰρ πονοῦν τῆς ψυχῆς
[3, 21]	τά τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ	προπηδήσεται,	ἅπερ ἡμεῖς ἐξελόντες ἐπὶ τῷ
[3, 25]	μετεώρου σκοπῶν καὶ ἐκδέχεται τοὺς	προπόλους	τοῦ θεοῦ. ἔρχεται δή τις
[3, 2]	οὐκ ἦν ἀργύρου καὶ χρυσοῦ	πρὸς	ἄλλο τι τῶν εὐτελῶν, ἀλλὰ
[3, 20]	δὲ φθάνουσιν οἱ λῃσταὶ καταλαβόντες,	πρὸς	ἄμυναν τρέπονται. καὶ γάρ τις
[3, 10]	ὄμμασι δακρύσω; ὦ πιστὴ μὲν	πρὸς	ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ δὲ πρὸς
[3, 2]	αὐτῶν τῶν νεφῶν, πόρρωθεν μὲν	πρὸς	ἀντιπρόσωπον ἐφαίνετο τῷ σκάφει μέγεθος
[3, 17]	σοι νῦν ἀναβιώσεται. βλέψας οὖν	πρὸς	αὐτόν, Ἔτι μου καταγελᾷς, ἔφην,
[3, 21]	εἰπόντος, δεῖν τι τολμηρὸν ἐπιδείξασθαι	πρὸς	αὐτούς· ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν
[3, 2]	τὸ κυρτούμενον τῆς θαλάσσης ἠγείρετο,	πρὸς	δὲ τὸ παράδρομον ἤδη καὶ
[3, 24]	ἡμῖν αὗται πέντε χιλιάδες ἱκαναὶ	πρὸς	εἴκοσι τῶν ἐκείνων. ἀφίξονται δὲ
[3, 10]	πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ δὲ	πρὸς	ἐραστὴν δυστυχοῦντα. ὡς καλά σου
[3, 1]	τὸ ἔδαφος τῆς νηὸς ἢ	πρὸς	ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον μέν
[3, 1]	ἀνθέλκειν οὐκ ἐπέτρεπε) πῇ δὲ	πρὸς	θάτερον μέρος φυλάττοντες τοῦ πρόσθεν
[3, 17]	ἀφαιρεῖσθαι τὸ ξίφος· ἐγὼ δέ,	Πρὸς	θεῶν, ἔφην, μή μοι φθονήσητε
[3, 10]	πονοῦν τῆς ψυχῆς ἡ γλῶττα	πρὸς	ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς τῶν ἀκουόντων
[3, 20]	αὑτὸν οὕτω σκευάσας ἐπεχείρουν μάχεσθαι.	πρὸς	μὲν οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας
[3, 2]	ἀντέπιπτον. ἡ δὲ ναῦς ἀεὶ	πρὸς	μὲν τὸ κυρτούμενον τῆς θαλάσσης
[3, 25]	βῶλον τῆς εὐωδεστάτης, ὅσον ἱκανὸν	πρὸς	ὄρνιθος ταφήν, ὀρύττει τε τῷ
[3, 10]	σου τῇ φιλανθρωπίᾳ· χρηστοτέρα γέγονας	πρὸς	οὓς ἀπέκτεινας, ἡμᾶς δὲ σώσασα
[3, 5]	ἔφην, δέσποτα Πόσειδον, καὶ σπεῖσαι	πρὸς	τὰ τῆς ναυαγίας σου λείψανα.
[3, 20]	ἐκεῖνος ἐν τοῖς θεάτροις ἐχρῆτο	πρὸς	τὰς κιβδήλους σφαγάς. ~Λέγω οὖν
[3, 20]	προτεραίᾳ τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι	πρὸς	τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ περὶ
[3, 22]	δεήσει τὴν κόρην ὡς ἁρμοδίως	πρὸς	τὴν ἀνατομήν. Ὑμῶν, ὁ λῄσταρχος
[3, 15]	ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ	πρὸς	τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο καὶ ἐπεχείρει
[3, 22]	τοίνυν εἰς αὔριόν σοι παρασκευάζεσθαι	πρὸς	τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ καὶ
[3, 21]	τις ἐπί τινος σώματος, φεύγει	πρὸς	τὴν κώπην ὥσπερ εἰς κουλεόν·
[3, 11]	ποιεῖ τὸ τραῦμα. λέγω οὖν	πρὸς	τὴν Λευκίππην πάντα σιγῶσαν· Τί
[3, 14]	προξενεῖ· ἡ γὰρ ψυχὴ μαλαχθεῖσα	πρὸς	τὴν ὧν ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα
[3, 12]	ἐν τοῖς εἰλημμένοις, ταύτην ἀπάγειν	πρὸς	τὸν θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην καὶ
[3, 22]	δεδεμένον· οἱ δὲ τῶν λῃστῶν	πρὸς	τὸν λῄσταρχον ἐκφυγόντες ἔλεγον πάντας
[3, 19]	παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ ἄγομαι	πρὸς	τὸν λῄσταρχον, ταχύ με τῶν
[3, 23]	καὶ διηπόρουν ὅ τι ποιήσω	πρὸς	τὸν Μενέλαον ἀντάξιον. τὸ δ´
[3, 17]	οὖν εὐθὺς ἴσχει με καὶ	πρὸς	τὸν Μενέλαον ἀπέβλεπον, μάγον εἶναι
[3, 21]	τὰς κιβδήλους σφαγάς. ~Λέγω οὖν	πρὸς	τὸν Μενέλαον· Θεὸς ἡμῖν, ἂν
[3, 18]	κατεπέσομεν. ~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας λέγω	πρὸς	τὸν Μενέλαον· Οὐκ ἐρεῖς μοι,
[3, 3]	οἰκεῖον ἕκαστος σκοπῶν ἀσφαλὲς τὸ	πρὸς	τοὺς ἑτέρους εὔγνωμον οὐκ ἐλογίζετο.
[3, 24]	ἐκείνων. ἀφίξονται δὲ ὅσον οὐδέπω	πρὸς	τούτοις ἕτεροι δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ
[3, 19]	παραλίοις, λαμβάνομαι μετὰ τοῦ Σατύρου	πρὸς	τῶν ταύτῃ παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς
[3, 5]	οὖν ἀμφὶ τὸν Μενέλαον θᾶττον	προσάγει	τῇ γῇ τὸ κῦμα· καὶ
[3, 2]	μυρίον ἐπονοῦμεν, ἀεὶ τὸν θάνατον	προσδοκῶντες·	καὶ ἦν, ὡς εἰκός, οὐ
[3, 20]	ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ	(προσεδόκα	γάρ τι σπουδαῖον ἔνδον εἶναι)
[3, 2]	δὲ βλέπων καταποθήσεσθαι τὴν ναῦν	προσεδόκησας.	ἦν οὖν ἀνέμων μάχη καὶ
[3, 23]	οὖν κοινότατον, προσπεσὼν κατησπαζόμην καὶ	προσεκύνουν	ὡς θεόν, καί μου κατὰ
[3, 21]	πρὸς αὐτούς· ὥστε ἔστι σοι	προσελθεῖν	αὐτῷ καὶ ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν
[3, 4]	τοῖς κύμασιν ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ	προσενεχθὲν	ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται πᾶν.
[3, 9]	ταύτῃ τάχα τοὺς φίλους εὑρήσειν	προσενεχθέντας.	ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα κατά τινα
[3, 13]	τούτῳ δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους	προσέρρεον·	καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο, κατὰ
[3, 13]	οὐκ ἐπέτυχεν. εἶτα οἱ ὁπλῖται	προσέρρεον·	καὶ ἦν ἡ μάχη στερρά,
[3, 19]	τῇ ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά με	προσέρριψε	τὸ κῦμα τοῖς τῆς Αἰγύπτου
[3, 6]	δὲ ῥοιᾶς ὁ λόγος μυστικός.	προσευξάμενοι	δὴ τῷ θεῷ καὶ περὶ
[3, 21]	καταθήσομεν. ἀκήκοας τοῦ λῃστάρχου μικρῷ	πρόσθεν	εἰπόντος, δεῖν τι τολμηρὸν ἐπιδείξασθαι
[3, 1]	πρὸς θάτερον μέρος φυλάττοντες τοῦ	πρόσθεν	μέτρου καθ´ ὃ συνέβαινεν οὔριον
[3, 1]	νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ δὲ τῇ	προσθήκῃ	βιασάμενοι κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν εἰς
[3, 21]	θύσομεν. καὶ τὸ ἐντεῦθεν οὐκέτι	προσίασιν	οἱ λῃσταὶ τῷ σώματι, ἀλλ´
[3, 2]	τῷ σκάφει μέγεθος οἷον ὄρος,	προσιὸν	δὲ βλέπων καταποθήσεσθαι τὴν ναῦν
[3, 5]	ἑσπέραν τύχῃ τινὶ τῷ Πηλουσίῳ	προσίσχομεν	καὶ ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι τοὺς
[3, 23]	ἀντάξιον. τὸ δ´ οὖν κοινότατον,	προσπεσὼν	κατησπαζόμην καὶ προσεκύνουν ὡς θεόν,
[3, 4]	φόβος. ἔνιοι δὲ κολυμβᾶν πειρώμενοι,	προσραγέντες	ὑπὸ τοῦ κύματος τῇ πέτρᾳ
[3, 2]	πολλαὶ πάντοθεν, αἱ μὲν κατὰ	πρόσωπον,	αἱ δὲ κατ´ οὐρὰν τῆς
[3, 18]	ὄψει. ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου τὸ	πρόσωπον·	καλῶ γὰρ τὴν Ἑκάτην ἐπὶ
[3, 1]	ἄνεμος ἐκ τῆς θαλάσσης κατὰ	πρόσωπον	τῆς νηός, καὶ ὁ κυβερνήτης
[3, 7]	αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ δὲ τῶν	προσώπων	αὐτῆς κάλλος κεκέρασται καὶ δέος·
[3, 15]	σχῆμα τοῦ στόματος καὶ τῶν	προσώπων	τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν ᾠδήν. εἶτα
[3, 10]	φωνῇ δεηθῶμεν; τίνας δὲ ὅρκους	προτείνωμεν;	κἂν Σειρήνων τις γένηται πιθανώτερος,
[3, 20]	ἀγαθὸς ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν τῇ	προτεραίᾳ	τῆς θυσίας ἡμέρᾳ καθεζόμενοι πρὸς
[3, 5]	τις ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν τῆς	πρῴρας	μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε
[3, 16]	παρηγορεῖν ἀνιαρῶς ἔχοντα. περὶ δὲ	πρώτην	νυκτὸς φυλακὴν πάντας ἐπιτηρήσας καθεύδοντας
[3, 22]	δαίμονα, Νόμος ἡμῖν ἐστιν, ἔφη,	πρωτομύστας	τῆς ἱερείας ἄρχεσθαι, μάλιστα ὅταν
[3, 1]	πρὶν μὲν γὰρ μετασκευάσασθαι τὸ	πρῶτον,	δίαυλος ἡμᾶς διαλαμβάνει δεύτερος. ~Σκευοφοροῦντες
[3, 13]	οἱ δὲ στρατιῶται τὸ μὲν	πρῶτον	ἐπεχείρουν ἀναιρεῖν οὐκ εἰδότες, ὡς
[3, 19]	ἔφασαν, ἐπίδειξον ἡμῖν σεαυτὸν τολμηρὸν	πρῶτον.	κἀν τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι κόρην
[3, 20]	μάχεσθαι. πρὸς μὲν οὖν τοὺς	πρώτους	ἐπελθόντας καὶ μάλα ἐρρωμένως ἀντετάξαντο·
[3, 25]	κάλλει δεύτερος. κεκέρασται μὲν τὰ	πτερὰ	χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ
[3, 7]	περὶ τὼ πόδε πλησίον τοῦ	πτεροῦ.	πῖλος δὲ αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν
[3, 6]	δὲ ἐξ ἀέρος κρέμαται τῷ	πτερῷ.	~Ὀρώρυκται μὲν οὖν εἰς τὸ
[3, 25]	ἀκτῖσι κομᾷ, καὶ εἰσὶν αὗται	πτερῶν	ἀνατολαί. μερίζονται δὲ αὐτοῦ Αἰθίοπες
[3, 7]	κατὰ τὴν τῶν ἐρίων τῶν	πτηνῶν,	οἷον ἀπὸ δένδρων ἕλκουσαι νήματα
[3, 8]	τὸν ἀγκῶνα. πάντα οὖν ὁμοῦ	πτύσσεται,	τὸ τόξον, τὸ νεῦρον, ἡ
[3, 20]	ὠδυρόμην, τὰ περὶ τῆς Λευκίππης	πυθόμενος,	καὶ ἐδεόμην Μενελάου παντὶ τρόπῳ
[3, 22]	καὶ Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ κόρη	πυθομένῳ	μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε παρὰ
[3, 24]	καὶ τὸν Μενέλαον ποιεῖται φίλον,	πυνθάνεται	δὲ πόση δύναμίς ἐστι τοῖς
[3, 16]	θεοὶ καὶ οὐκ ἐσβέσθη τὸ	πῦρ,	ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε
[3, 16]	ποῦ; εἰ μὲν δεδαπανήκει τὸ	πῦρ,	ἥττων ἡ συμφορά· νῦν δὲ
[3, 2]	δὲ ἑαυτοὺς ὡς ἐν σελήνῃ.	πῦρ	μὲν ἀστραπῆς ἵπταται, μυκᾶται δὲ
[3, 15]	σῶμα ἐνθέντες τῇ σορῷ καταλείπουσι,	πῶμα	ἐπ´ αὐτῆς ἐπιθέντες, τὸν δὲ
[3, 14]	καὶ ἀκούων ἠλέει. συμπαθὴς δέ	πως	εἰς ἔλεον ἄνθρωπος ἀκροατὴς ἀλλοτρίων
[3, 14]	ἕκαστον ἐπυνθάνετο τίνες εἴημεν καὶ	πῶς	ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ ἄλλος ἄλλο
[3, 18]	Μενέλαε, δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε δὲ	πῶς	τοὺς λῃστὰς ἠπάτησας. ~Ὁ οὖν

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 24/03/2006