Livre, Chapitre |
[3, 18] |
καταλέγειν·
ἅμα
λέγων
περιαιρεῖ
τὰ
|
μαγγανεύματα |
τὰ
ἐπὶ
τῇ
γαστρὶ
τῆς |
[3, 17] |
καὶ
πρὸς
τὸν
Μενέλαον
ἀπέβλεπον,
|
μάγον |
εἶναι
δοκῶν.
ὁ
δὲ
ἤνοιγεν |
[3, 8] |
προβέβληται
τὸ
κέρας
ὠθῶν,
ἐπὶ
|
μαζὸν |
ἕλκει
τὴν
δεξιάν,
ἕλκων
τὸ |
[3, 8] |
τὸ
νεῦρον,
κλίνεται
δὲ
ἐπὶ
|
μαζὸν |
ἡ
χείρ.
ὁ
δὲ
Προμηθεὺς |
[3, 7] |
οὐρᾶς
ἑλιγμοί.
γένυς
πολλὴ
καὶ
|
μακρά· |
ἀνέῳκτο
δὲ
πᾶσα
μέχρι
τῆς |
[3, 2] |
καὶ
ἦν,
ὡς
εἰκός,
οὐ
|
μακράν. |
περὶ
γὰρ
μεσημβρίαν
δείλην
ὁ |
[3, 15] |
συνθήματος
πάντες
ἀναχωροῦσι
τοῦ
βωμοῦ
|
μακράν· |
τῶν
δὲ
νεανίσκων
ὁ
ἕτερος |
[3, 25] |
(σὺν
χρόνῳ
δὲ
τοῦτο
πάσχει
|
μακρῷ) |
ὁ
παῖς
αὐτὸν
ἐπὶ
τὸν |
[3, 20] |
οὖν
τοὺς
πρώτους
ἐπελθόντας
καὶ
|
μάλα |
ἐρρωμένως
ἀντετάξαντο·
πλειόνων
δὲ
ἐπιπλευσάντων |
[3, 22] |
οἰκέτην
ἅμα
σοὶ
μυηθῆναι.
Καὶ
|
μάλα, |
οὗτος
ἔφη,
προθυμησόμεθα
μηδενὸς
ὑμῶν |
[3, 14] |
φιλίαν
προξενεῖ·
ἡ
γὰρ
ψυχὴ
|
μαλαχθεῖσα |
πρὸς
τὴν
ὧν
ἤκουσε
λύπην, |
[3, 9] |
Νείλου
πλοῦν
ἐπ´
Ἀλεξάνδρειαν
ἐποιούμεθα,
|
μάλιστα |
μὲν
ἐκεῖ
διεγνωκότες
ποιήσασθαι
τὴν |
[3, 22] |
ἔφη,
πρωτομύστας
τῆς
ἱερείας
ἄρχεσθαι,
|
μάλιστα |
ὅταν
ἄνθρωπον
καταθύειν
δέῃ.
ὥρα |
[3, 10] |
οὓς
ἀπέκτεινας,
ἡμᾶς
δὲ
σώσασα
|
μᾶλλον |
ἀπέκτεινας.
ἐφθόνησας
ἡμῖν
ἀλῃστεύτοις
ἀποθανεῖν. |
[3, 17] |
μή
μοι
φθονήσητε
θανάτου
καλοῦ,
|
μᾶλλον |
δὲ
φαρμάκου
τῶν
κακῶν·
οὐδὲ |
[3, 6] |
τὸ
δὲ
ἄγαλμα
νεανίσκος,
Ἀπόλλωνι
|
μᾶλλον |
ἐοικώς·
οὕτω
γὰρ
ἡλικίας
εἶχε. |
[3, 1] |
ἠνύομεν
οὐδέν·
ἀνέφερε
γὰρ
ἡμᾶς
|
μᾶλλον |
κορυφούμενον
τὸ
ἔδαφος
τῆς
νηὸς |
[3, 18] |
ὁλόκληρον
τὴν
Λευκίππην
ὁρῶ.
ἔτι
|
μᾶλλον |
οὖν
ἐκπλαγεὶς
ἐδεόμην
Μενελάου,
λέγων· |
[3, 6] |
σύμβολον
ἐξαιτήσαντες
(καὶ
γὰρ
ἔλεγον
|
μαντικὸν |
εἶναι
τὸν
θεὸν)
περιῄειμεν
τὸν |
[3, 7] |
ἀμέριμνον,
ἀλλ´
ἔοικε
τοῖς
ἄρτι
|
μαραινομένοις |
ἴοις·
οὕτως
αὐτὴν
ἐκόσμησεν
ὁ |
[3, 15] |
οἷον
ποιοῦσιν
οἱ
κοροπλάθοι
τὸν
|
Μαρσύαν |
ἐκ
τοῦ
φυτοῦ
δεδεμένον.
εἶτα |
[3, 25] |
Ἥλιον
δεσπότην,
καὶ
ἡ
κεφαλὴ
|
μαρτυρεῖ· |
ἐστεφάνωσε
γὰρ
αὐτὴν
κύκλος
εὐφυής· |
[3, 17] |
Κλειτοφῶν,
ἔφη,
σύ
μοι,
Λευκίππη,
|
μαρτύρησον, |
εἰ
ζῇς.
ἅμα
δὲ
εἶπε |
[3, 10] |
τίς
σοι
τὸν
θρῆνον
ᾄδει.
|
μάτην |
σοι,
ὦ
θάλασσα,
τὴν
χάριν |
[3, 3] |
τῶν
ἐπεμβαινόντων
ὄχλῳ
πελέκεσι
καὶ
|
μαχαίραις |
τοὺς
ἐξαλλομένους
ἔπαιον·
οἱ
δὲ |
[3, 3] |
εἶχον
δὲ
καὶ
πελέκεις
καὶ
|
μαχαίρας, |
καὶ
πατάξειν
ἠπείλουν,
εἴ
τις |
[3, 20] |
ἀμφ´
αὑτὸν
οὕτω
σκευάσας
ἐπεχείρουν
|
μάχεσθαι. |
πρὸς
μὲν
οὖν
τοὺς
πρώτους |
[3, 2] |
ναῦν
προσεδόκησας.
ἦν
οὖν
ἀνέμων
|
μάχη |
καὶ
κυμάτων.
ἡμεῖς
δὲ
οὐκ |
[3, 13] |
ὁπλῖται
προσέρρεον·
καὶ
ἦν
ἡ
|
μάχη |
στερρά,
πληγαὶ
δὲ
παρ´
ἀμφοτέρων |
[3, 3] |
τὰ
δεινὰ
ἦν,
καὶ
ἦν
|
μάχη |
χειροποίητος.
οἱ
μὲν
γὰρ
ἐπιβάντες |
[3, 17] |
ζῆν
ἔτι
δύναμαι,
κἂν
νῦν
|
με |
βιάσησθε,
Λευκίππης
οὕτως
ἀνῃρημένης.
τοῦτο |
[3, 17] |
κατ´
ὀλίγον.
ἀθανάτῳ
σφαγῇ
ἀποθνῄσκειν
|
με |
βούλεσθε;
λέγει
οὖν
ὁ
Μενέλαος· |
[3, 10] |
ἀνδροφόνος
οὐκ
ἀκούει.
μόνοις
ἱκετεύειν
|
με |
δεῖ
τοῖς
νεύμασι
καὶ
τὴν |
[3, 14] |
στρατηγὸν
σφόδρα
ἐπαινέσαι.
ποιεῖται
δή
|
με |
ἐκείνην
τὴν
ἡμέραν
ὁμοτράπεζον
καὶ |
[3, 17] |
λεπτῆς.
τρόμος
οὖν
εὐθὺς
ἴσχει
|
με
|
καὶ
πρὸς
τὸν
Μενέλαον
ἀπέβλεπον, |
[3, 15] |
οὐκ
ἔχον
τὸ
κακὸν
ἐνεβρόντησέ
|
με. |
καὶ
τάχα
ὁ
τῆς
Νιόβης |
[3, 16] |
ἦσαν.
ὁ
δὲ
στρατηγὸς
ἐπεχείρει
|
με |
παρηγορεῖν
ἀνιαρῶς
ἔχοντα.
περὶ
δὲ |
[3, 19] |
οὖν
τῇ
ναυαγίᾳ
περιεπέσομεν,
εἶτά
|
με |
προσέρριψε
τὸ
κῦμα
τοῖς
τῆς |
[3, 17] |
ὑφ´
ἡδονῆς·
τοσοῦτον
ἡ
λύπη
|
με |
τῆς
συμφορᾶς
ἐξεκώφησε.
λαμβάνονται
δή |
[3, 19] |
ἄγομαι
πρὸς
τὸν
λῄσταρχον,
ταχύ
|
με |
τῶν
λῃστῶν
τινες
γνωρίσαντες
λύουσι |
[3, 22] |
ναυαγίας.
~Ὁ
δὲ
χρηστὸς
οὗτος,
|
Μέγα |
μέν,
ἔφη,
τὸ
ἔργον,
ἀλλ´ |
[3, 3] |
εὔγνωμον
οὐκ
ἐλογίζετο.
οὕτως
οἱ
|
μεγάλοι |
κίνδυνοι
καὶ
τοὺς
τῆς
φιλίας |
[3, 9] |
γῆ
φοβερῶν
καὶ
ἀγρίων
ἀνθρώπων·
|
μεγάλοι |
μὲν
πάντες,
μέλανες
δὲ
τὴν |
[3, 11] |
ἴδιον
τῶν
ὀφθαλμῶν
ἐν
τοῖς
|
μεγάλοις |
κακοῖς.
ἐν
μὲν
γὰρ
ταῖς |
[3, 14] |
γὰρ
ἀναμείνας
στρατιὰν
ἐπελθεῖν
τῷ
|
μεγάλῳ |
λῃστηρίῳ·
ἐλέγοντο
δὲ
ἀμφὶ
τοὺς |
[3, 1] |
τὴν
θάλατταν.
κωκυτὸς
οὖν
αἴρεται
|
μέγας |
ἐκ
τῆς
νηός,
καὶ
μετοικία |
[3, 25] |
ὄνομα,
τὸ
δὲ
γένος
Αἰθίοψ,
|
μέγεθος |
κατὰ
ταῶνα·
τῇ
χροιᾷ
ταὼς |
[3, 2] |
πρὸς
ἀντιπρόσωπον
ἐφαίνετο
τῷ
σκάφει
|
μέγεθος |
οἷον
ὄρος,
προσιὸν
δὲ
βλέπων |
[3, 4] |
ὅσον
γὰρ
τῆς
θαλάσσης
τὸ
|
μέγεθος, |
τοσοῦτος
καὶ
ὁ
τοῦ
θανάτου |
[3, 20] |
ὅσον
εἶχεν
ἡ
κώπη
τὸ
|
μέγεθος· |
ὡς
δὲ
ἀνέστρεψεν
εἰς
τοὔμπαλιν, |
[3, 9] |
τῷ
ὀνόματι
τὸν
λῃστὴν
τὸν
|
μείζονα. |
καὶ
ἦν
ὁδὸς
ἡμερῶν
δύο, |
[3, 9] |
ἀγρίων
ἀνθρώπων·
μεγάλοι
μὲν
πάντες,
|
μέλανες |
δὲ
τὴν
χροιάν
(οὐ
κατὰ |
[3, 22] |
σκευήν.
ἄρτι
δὲ
τοῦ
Μενελάου
|
μέλλοντος |
τοῖς
λῃσταῖς
περὶ
τῆς
θυσίας |
[3, 24] |
γὰρ
βαρβάρους
τοὺς
κατατρέχοντας
πεπαῦσθαι,
|
μελλούσης |
δὲ
ἥκειν
τῆς
δυνάμεως
τὸν |
[3, 15] |
οὕτω
γὰρ
αὐτοῖς
ποιεῖν
ἔτυχε
|
μεμαντευμένος |
ὁ
ἱερεύς.
~Ἑσπέρας
δὲ
γενομένης |
[3, 17] |
κακῷ;
εὖ
γε,
Μενέλαε,
Ξενίου
|
μέμνησαι |
Διός.
ὁ
δὲ
κρούσας
τὴν |
[3, 10] |
ὦ
θάλασσα,
τὴν
χάριν
ὡμολογήσαμεν.
|
μέμφομαί |
σου
τῇ
φιλανθρωπίᾳ·
χρηστοτέρα
γέγονας |
[3, 2] |
ποικίλων
ἐσύριζε
ψόφος.
καὶ
ὁ
|
μὲν |
ἀὴρ
εἶχε
σάλπιγγος
ἦχον·
οἱ |
[3, 6] |
ἄλλην
τύχην
αἱ
γραφαί.
πέτραι
|
μὲν |
ἀμφοῖν
τὸ
δεσμωτήριον,
θῆρες
δὲ |
[3, 6] |
εἰκὼν
Ἀνδρομέδα
καὶ
Προμηθεύς,
δεσμῶται
|
μὲν |
ἄμφω
(διὰ
τοῦτο
γὰρ
αὐτούς, |
[3, 8] |
ἕστηκε
γὰρ
αὐτὴν
ἀνοίγων,
ἤδη
|
μὲν |
ἀνεῳγμένην,
ἀλλὰ
τὸ
ῥάμφος
ἐς |
[3, 12] |
βοῶσα.
τῶν
δὲ
λῃστῶν
οἱ
|
μὲν |
ἀπέσπων,
οἱ
δὲ
ἔτυπτον·
ἀπέσπων |
[3, 7] |
τὸ
δὲ
ἐπικάμπτεται.
καὶ
τὸ
|
μὲν |
ἀπωξυμμένον
μένει
ξίφος,
ὡς
ἤρξατο, |
[3, 2] |
ἑαυτοὺς
ὡς
ἐν
σελήνῃ.
πῦρ
|
μὲν |
ἀστραπῆς
ἵπταται,
μυκᾶται
δὲ
βροντὴν |
[3, 17] |
ὦ
θεοί,
καὶ
φρικωδέστατον.
ἀνέῳκτο
|
μὲν |
αὐτῆς
ἡ
γαστὴρ
πᾶσα
καὶ |
[3, 8] |
τὸν
Ἡρακλέα
βλέπει,
καὶ
θέλει
|
μὲν |
αὐτὸν
ὅλοις
τοῖς
ὀφθαλμοῖς
ἰδεῖν, |
[3, 23] |
γὰρ
τὴν
ναυαγίαν
εὐθὺς
εἶδον
|
μὲν |
αὐτὸν
τῆς
κεραίας
λαβόμενον,
ὅποι |
[3, 1] |
μετέωρα
τῆς
νηός,
ὅπως
τὸ
|
μὲν |
βαπτιζόμενον
τῆς
νηὸς
ἀνακουφίσαιμεν,
τὸ |
[3, 17] |
βιάσησθε,
Λευκίππης
οὕτως
ἀνῃρημένης.
τοῦτο
|
μὲν |
γὰρ
ἀφαιρήσεσθέ
μου
τὸ
ξίφος, |
[3, 8] |
ἐλπίδος
ἅμα
καὶ
φόβου·
πῇ
|
μὲν |
γὰρ
εἰς
τὸ
ἕλκος,
πῇ |
[3, 3] |
ἦν
ναυμαχίας
καινὸς
τρόπος.
οἱ
|
μὲν |
γὰρ
ἐκ
τῆς
ἐφολκίδος
δέει |
[3, 10] |
ἵνα
μηδὲ
ἐλέους
τύχωμεν.
λῃστὴν
|
μὲν |
γὰρ
Ἕλληνα
καὶ
φωνὴ
κατέκλασε |
[3, 2] |
τῶν
κυμάτων
ἑκατέρωθεν
φοβερώτερα·
ἀναβαίνουσα
|
μὲν |
γὰρ
ἐπὶ
τὴν
ναῦν
ἡ |
[3, 3] |
καὶ
ἦν
μάχη
χειροποίητος.
οἱ
|
μὲν |
γὰρ
ἐπιβάντες
ἤδη
τὸν
κάλων |
[3, 7] |
δρέπανον
καὶ
ξίφος
ἐσχισμένῳ.
ἄρχεται
|
μὲν |
γὰρ
ἡ
κώπη
κάτωθεν
ἀμφοῖν |
[3, 1] |
τῷ
σκάφει
τὴν
πλάνην.
πρὶν
|
μὲν |
γὰρ
μετασκευάσασθαι
τὸ
πρῶτον,
δίαυλος |
[3, 11] |
ἐν
τοῖς
μεγάλοις
κακοῖς.
ἐν
|
μὲν
|
γὰρ
ταῖς
μετρίαις
συμφοραῖς
ἀφθόνως |
[3, 7] |
κάλλος
κεκέρασται
καὶ
δέος·
ἐν
|
μὲν |
γὰρ
ταῖς
παρειαῖς
τὸ
δέος |
[3, 16] |
τὰ
δὲ
σπλάγχνα
ποῦ;
εἰ
|
μὲν |
δεδαπανήκει
τὸ
πῦρ,
ἥττων
ἡ |
[3, 7] |
καὶ
ἔοικε
τὸ
θέαμα,
εἰ
|
μὲν |
εἰς
τὸ
κάλλος
ἀπίδοις,
ἀγάλματι |
[3, 9] |
πλοῦν
ἐπ´
Ἀλεξάνδρειαν
ἐποιούμεθα,
μάλιστα
|
μὲν |
ἐκεῖ
διεγνωκότες
ποιήσασθαι
τὴν
διατριβὴν |
[3, 13] |
εἰς
ὀλίγον
κατεφόνευον.
καὶ
οἱ
|
μὲν |
ἔκειντο
τεθνηκότες,
οἱ
δὲ
καὶ |
[3, 13] |
τραύματα
καὶ
σφαγαί.
καὶ
τὸ
|
μὲν |
ἔμπειρον
παρὰ
τοῖς
στρατιώταις
ἀνεπλήρου |
[3, 6] |
κατ´
ἀμφοῖν
οἱ
δήμιοι,
τῷ
|
μὲν |
ἐξ
ἀέρος,
τῇ
δὲ
ἐκ |
[3, 7] |
γίνεται,
ἵνα
μιᾷ
πληγῇ
τὸ
|
μὲν |
ἐρείδῃ
τὴν
σφαγήν,
τὸ
δὲ |
[3, 22] |
~Ὁ
δὲ
χρηστὸς
οὗτος,
Μέγα
|
μέν, |
ἔφη,
τὸ
ἔργον,
ἀλλ´
ὑπὲρ
|
[3, 4] |
πηδήσων
ἐς
αὐτήν.
καὶ
δύο
|
μὲν |
ἢ
τρεῖς
ηὐτύχησαν
οὐκ
ἀναιμωτί, |
[3, 2] |
περὶ
γὰρ
μεσημβρίαν
δείλην
ὁ
|
μὲν |
ἥλιος
τέλεον
ἁρπάζεται,
ἑωρῶμεν
δὲ |
[3, 19] |
καθᾶραι
τὸ
λῃστήριον
καὶ
τοῦ
|
μὲν |
ἥπατος
ἀπογεύσασθαι
τυθείσης,
τὸ
δὲ |
[3, 6] |
αὐτοῖς
Ἀργεῖοι
δύο
συγγενεῖς,
τῷ
|
μὲν |
Ἡρακλῆς,
τῇ
δὲ
Περσεύς,
ὁ |
[3, 6] |
τοῦ
Ποσειδῶνος
ἀθλῶν.
ἀλλ´
ὁ
|
μὲν |
ἵδρυται
τοξαζόμενος
ἐν
γῇ,
ὁ |
[3, 18] |
δέ
μοι·
Ἀποκάλυψαι.
κἀγὼ
μόλις
|
μὲν |
καὶ
φοβούμενος
(ἀληθῶς
γὰρ
ᾤμην |
[3, 2] |
τρικυμίαι
δὲ
πολλαὶ
πάντοθεν,
αἱ
|
μὲν |
κατὰ
πρόσωπον,
αἱ
δὲ
κατ´ |
[3, 20] |
ὁρῶμεν
χλαμύδα
καὶ
ξίφος,
τὴν
|
μὲν |
κώπην
ἔχον
παλαιστῶν
τεσσάρων,
τὸν |
[3, 3] |
νεὼς
ὁπλισάμενοι
τὸ
δυνατόν,
ὁ
|
μὲν |
κώπης
παλαιᾶς
τρύφος
ἀράμενος,
ὁ |
[3, 6] |
καὶ
ὁ
γραφεὺς
ἐγγέγραπτο.
Εὐάνθης
|
μὲν |
ὁ
γραφεύς·
ἡ
δὲ
εἰκὼν |
[3, 25] |
δὲ
καὶ
κομίζει
ταφήν;
Φοῖνιξ
|
μὲν |
ὁ
ὄρνις
ὄνομα,
τὸ
δὲ |
[3, 8] |
τὸ
τοῦ
Προμηθέως
ἐγεγόνει.
δέδεται
|
μὲν |
ὁ
Προμηθεὺς
σιδήρῳ
καὶ
πέτρᾳ, |
[3, 13] |
ἔκαμον
οἱ
λῃσταὶ
βάλλοντες,
ἀνοίγουσι
|
μὲν |
οἱ
στρατιῶται
τὴν
φάλαγγα,
ἐκθέουσι |
[3, 15] |
τὼ
χεῖρε
δεδεμένην·
καὶ
αὐτοὺς
|
μὲν |
οἵτινες
ἦσαν
οὐκ
εἶδον,
ἦσαν |
[3, 7] |
ξίφος,
ἐντεῦθεν
δὲ
ἀπορραγὲν
τὸ
|
μὲν |
ὀξύνεται,
τὸ
δὲ
ἐπικάμπτεται.
καὶ |
[3, 2] |
ἐῴκει
δὲ
τῶν
κυμάτων
τὰ
|
μὲν |
ὄρεσι,
τὰ
δὲ
χάσμασιν.
ἦν |
[3, 21] |
ὥσπερ
εἰς
κουλεόν·
καὶ
οἱ
|
μὲν |
ὁρῶντες
δοκοῦσι
βαπτίζεσθαι
τὸν
σίδηρον |
[3, 25] |
τὸν
νεκρὸν
παραλαβόντες
θάπτουσι.
ζῶν
|
μὲν |
οὖν
Αἰθίοψ
ἐστὶ
τῇ
τροφῇ, |
[3, 5] |
ἡ
θάλασσα
νεκρῶν
σωμάτων.
τοὺς
|
μὲν |
οὖν
ἀμφὶ
τὸν
Μενέλαον
θᾶττον |
[3, 11] |
ἐφθόνησας
ἡμῖν
ἀλῃστεύτοις
ἀποθανεῖν.
~Ταῦτα
|
μὲν |
οὖν
ἐθρήνουν
ἡσυχῇ,
κλαίειν
δὲ |
[3, 7] |
ἀέρος
κρέμαται
τῷ
πτερῷ.
~Ὀρώρυκται
|
μὲν |
οὖν
εἰς
τὸ
μέτρον
τῆς |
[3, 10] |
ἤδη
τὸν
θρῆνον
ὀρχήσομαι.
τὰ
|
μὲν |
οὖν
ἐμά,
κἂν
ὑπερβολὴν
ἔχῃ |
[3, 4] |
δέ
τι
κατέδυσεν
αὐτῆς.
ὁπόσοι
|
μὲν |
οὖν
παραχρῆμα
τῆς
ἅλμης
πιόντες |
[3, 22] |
καὶ
συνέπραξεν
ἡ
Τύχη.
ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν
περὶ
τὴν
τοῦ
μηχανήματος |
[3, 20] |
οὕτω
σκευάσας
ἐπεχείρουν
μάχεσθαι.
πρὸς
|
μὲν |
οὖν
τοὺς
πρώτους
ἐπελθόντας
καὶ |
[3, 7] |
ἐοίκασιν
ἀποθνῄσκειν
οἱ
δάκτυλοι.
δέδεται
|
μὲν |
οὕτω
τὸν
θάνατον
ἐκδεχομένη·
ἕστηκε |
[3, 9] |
φοβερῶν
καὶ
ἀγρίων
ἀνθρώπων·
μεγάλοι
|
μὲν |
πάντες,
μέλανες
δὲ
τὴν
χροιάν |
[3, 13] |
παρῆσαν
πεντήκοντα
τὸν
ἀριθμόν,
οἱ
|
μὲν |
ποδήρεις
ἔχοντες
τὰς
ἀσπίδας,
οἱ |
[3, 7] |
ἀνοίγει
τὴν
θάλασσαν·
καὶ
τὸ
|
μὲν |
πολὺ
τοῦ
σώματος
περιβέβληται
τῷ |
[3, 10] |
ποίοις
ὄμμασι
δακρύσω;
ὦ
πιστὴ
|
μὲν |
πρὸς
ἀνάγκην
ἔρωτος,
χρηστὴ
δὲ |
[3, 2] |
ψαῦον
αὐτῶν
τῶν
νεφῶν,
πόρρωθεν
|
μὲν |
πρὸς
ἀντιπρόσωπον
ἐφαίνετο
τῷ
σκάφει |
[3, 13] |
ἐκτρέχομεν.
οἱ
δὲ
στρατιῶται
τὸ
|
μὲν |
πρῶτον
ἐπεχείρουν
ἀναιρεῖν
οὐκ
εἰδότες, |
[3, 16] |
βωμῷ
καὶ
σορῷ.
καὶ
τὸ
|
μὲν |
σῶμα
ταύτῃ
κατατέθειται,
τὰ
δὲ |
[3, 9] |
ἐπεμβάντες
τῶν
λῃστῶν
τέσσαρες
πάντα
|
μὲν |
τὰ
ἐν
τῇ
νηῒ
λαμβάνουσι |
[3, 3] |
~Τέλος
ὁ
κυβερνήτης
ἀπειπὼν
ῥίπτει
|
μὲν |
τὰ
πηδάλια
ἐκ
τῶν
χειρῶν, |
[3, 25] |
ταὼς
ἐν
κάλλει
δεύτερος.
κεκέρασται
|
μὲν |
τὰ
πτερὰ
χρυσῷ
καὶ
πορφύρᾳ· |
[3, 1] |
μικροῦ
βαπτίζεται
τὸ
σκάφος,
τοῦ
|
μὲν |
τέως
εἰς
κῦμα
κλιθέντος
ἀναθορόντος |
[3, 25] |
ἀνατολαί.
μερίζονται
δὲ
αὐτοῦ
Αἰθίοπες
|
μὲν
|
τὴν
ζωήν,
Αἰγύπτιοι
δὲ
τὴν |
[3, 12] |
ἀπέσπων,
οἱ
δὲ
ἔτυπτον·
ἀπέσπων
|
μὲν |
τὴν
Λευκίππην,
ἔτυπτον
δὲ
ἐμέ. |
[3, 1] |
σπουδῇ
περιῆγον
οἱ
ναῦται,
πῇ
|
μὲν |
τὴν
ὀθόνην
ἐπὶ
θάτερα
συνάγοντες |
[3, 7] |
δὲ
κρατῇ
τὴν
τομήν.
τὸ
|
μὲν |
τῆς
Ἀνδρομέδας
δρᾶμα
τοῦτο.
~Ἑξῆς |
[3, 4] |
ἱστὸς
ἐπὶ
θάτερα
πεσὼν
τὸ
|
μέν |
τι
κατέκλασε,
τὸ
δέ
τι |
[3, 1] |
πρὸς
ἡμῶν
κατεβιβάζετο.
καὶ
χρόνον
|
μέν |
τινα
διαταλαντουμένην
οὕτω
τὴν
ναῦν |
[3, 10] |
τῶν
γάμων
τὰ
κοσμήματα·
θάλαμος
|
μὲν |
τὸ
δεσμωτήριον,
εὐνὴ
δὲ
ἡ |
[3, 2] |
ἡ
δὲ
ναῦς
ἀεὶ
πρὸς
|
μὲν |
τὸ
κυρτούμενον
τῆς
θαλάσσης
ἠγείρετο, |
[3, 6] |
Ἡρακλῆς,
τῇ
δὲ
Περσεύς,
ὁ
|
μὲν |
τοξεύων
τὸν
ὄρνιν
τοῦ
Διός, |
[3, 7] |
ἀπειλεῖ
κἀν
τῇ
γραφῇ.
ὅπλον
|
μὲν |
τοῦτο
τῇ
λαιᾷ
τῷ
Περσεῖ· |
[3, 8] |
τὸ
νεῦρον,
ἡ
δεξιά.
συνάγεται
|
μὲν |
ὑπὸ
τοῦ
νεύρου
τὸ
τόξον, |
[3, 10] |
τὸ
θυμούμενον.
νῦν
δὲ
ποίᾳ
|
μὲν |
φωνῇ
δεηθῶμεν;
τίνας
δὲ
ὅρκους |
[3, 7] |
ἀμπέλου
βότρυες
κρέμανται.
καὶ
αἱ
|
μὲν
|
ὠλέναι
τῆς
κόρης
ἄκρατον
ἔχουσαι |
[3, 7] |
ἐπικάμπτεται.
καὶ
τὸ
μὲν
ἀπωξυμμένον
|
μένει
|
ξίφος,
ὡς
ἤρξατο,
τὸ
δὲ |
[3, 22] |
ὕπνος
ἀφῇ,
τὴν
ἡμέραν
ἔνδον
|
μένειν. |
Εἰ
δέ
τι
ἡμῖν
ἐμποδὼν
|
[3, 22] |
παρεκελευσάμεθα,
διεξελθόντες
ἕκαστα,
καὶ
ὡς
|
μένειν |
εἴσω
τῆς
σοροῦ
χρή,
κἂν |
[3, 2] |
δὲ
οὐκ
ἐδυνάμεθα
κατὰ
χώραν
|
μένειν |
ὑπὸ
τοῦ
τῆς
νηὸς
σεισμοῦ. |
[3, 18] |
καὶ
ἡ
Λευκίππη,
Παῦσαι,
ἔφη,
|
Μενέλαε, |
δεδιττόμενος
αὐτόν.
λέγε
δὲ
πῶς |
[3, 18] |
ἐδεόμην
Μενελάου,
λέγων·
Ὦ
φίλτατε
|
Μενέλαε, |
εἰ
διάκονός
τις
εἶ
θεῶν, |
[3, 17] |
ἐπὶ
τηλικούτῳ
κακῷ;
εὖ
γε,
|
Μενέλαε, |
Ξενίου
μέμνησαι
Διός.
ὁ
δὲ |
[3, 23] |
ὅ
τι
ποιήσω
πρὸς
τὸν
|
Μενέλαον |
ἀντάξιον.
τὸ
δ´
οὖν
κοινότατον, |
[3, 17] |
ἴσχει
με
καὶ
πρὸς
τὸν
|
Μενέλαον |
ἀπέβλεπον,
μάγον
εἶναι
δοκῶν.
ὁ |
[3, 5] |
τοὺς
μὲν
οὖν
ἀμφὶ
τὸν
|
Μενέλαον |
θᾶττον
προσάγει
τῇ
γῇ
τὸ |
[3, 21] |
σφαγάς.
~Λέγω
οὖν
πρὸς
τὸν
|
Μενέλαον· |
Θεὸς
ἡμῖν,
ἂν
θέλῃς
χρηστὸς
|
[3, 18] |
οὖν
ἀναζωπυρήσας
λέγω
πρὸς
τὸν
|
Μενέλαον· |
Οὐκ
ἐρεῖς
μοι,
τί
ταῦτα; |
[3, 24] |
ὁ
δὲ
συνήδετο
καὶ
τὸν
|
Μενέλαον |
ποιεῖται
φίλον,
πυνθάνεται
δὲ
πόση |
[3, 24] |
δὲ
τῇ
ἕῳ
ἄγω
τὸν
|
Μενέλαον |
τῷ
στρατηγῷ
καὶ
ἅπαντα
λέγω. |
[3, 17] |
με
βούλεσθε;
λέγει
οὖν
ὁ
|
Μενέλαος· |
Ἀλλ´
εἰ
διὰ
τοῦτο
θέλεις |
[3, 20] |
τῷ
ῥοῒ
κομισθεῖσα,
ἣν
ὁ
|
Μενέλαος |
ἀναιρεῖται.
καὶ
ἀναχωρήσας
ποι
παρόντος |
[3, 17] |
ἐγγὺς
ἐγένοντο
καὶ
ἀναβοῶσιν
ἄμφω.
|
Μενέλαος |
δὲ
ἦν
καὶ
ὁ
Σάτυρος. |
[3, 20] |
δὲ
ἀνελόμενος
τὸ
ξίφος
ὁ
|
Μενέλαος |
ἔλαθε
μεταστρέψας
κατὰ
τὸ
τοῦ |
[3, 18] |
Λευκίππης
γλυκύ.
Ἀλλὰ
νῦν,
ὁ
|
Μενέλαος |
ἔφη,
καὶ
τὰ
σπλάγχνα
ἀπολήψεται |
[3, 5] |
ἐφερόμεθα
τῆς
θαλάσσης·
ὁ
δὲ
|
Μενέλαος |
καὶ
ὁ
Σάτυρος
σὺν
ἄλλοις |
[3, 19] |
τοὺς
λῃστὰς
ἠπάτησας.
~Ὁ
οὖν
|
Μενέλαος |
λέγει·
Οἶδας,
ὡς
Αἰγύπτιός
εἰμι |
[3, 23] |
εἶπον,
τί
γέγονεν;
ὁ
δὲ
|
Μενέλαος, |
Οὐκ
οἶδα,
ἔφη·
μετὰ
γὰρ |
[3, 18] |
ἔτι
μᾶλλον
οὖν
ἐκπλαγεὶς
ἐδεόμην
|
Μενελάου, |
λέγων·
Ὦ
φίλτατε
Μενέλαε,
εἰ |
[3, 22] |
ἤμην
σκευήν.
ἄρτι
δὲ
τοῦ
|
Μενελάου |
μέλλοντος
τοῖς
λῃσταῖς
περὶ
τῆς |
[3, 20] |
τῆς
Λευκίππης
πυθόμενος,
καὶ
ἐδεόμην
|
Μενελάου |
παντὶ
τρόπῳ
σῶσαι
τὴν
κόρην. |
[3, 25] |
καὶ
εἰσὶν
αὗται
πτερῶν
ἀνατολαί.
|
μερίζονται |
δὲ
αὐτοῦ
Αἰθίοπες
μὲν
τὴν |
[3, 13] |
ἐπιτηρήσαντες
τὸ
πονοῦν
τῶν
λῃστῶν
|
μέρος, |
ἅμα
συνελθόντες
διακόπτομέν
τε
αὐτῶν |
[3, 5] |
ἀγαθὸς
περιέσωσεν
ἡμῖν
τῆς
πρῴρας
|
μέρος, |
ἔνθα
περικαθίσαντες
ἐγώ
τε
καὶ |
[3, 20] |
μεταστρέψας
κατὰ
τὸ
τοῦ
σιδήρου
|
μέρος, |
τὸ
μικρὸν
ἐκεῖνο
ξίφος
ὥσπερ |
[3, 1] |
ἐπέτρεπε)
πῇ
δὲ
πρὸς
θάτερον
|
μέρος |
φυλάττοντες
τοῦ
πρόσθεν
μέτρου
καθ´ |
[3, 23] |
οὐκ
οἶδα.
ἀνεκώκυσα
οὖν
ἐν
|
μέσῃ |
τῇ
χαρᾷ·
ταχὺ
γὰρ
ἐφθόνησέ |
[3, 2] |
εἰκός,
οὐ
μακράν.
περὶ
γὰρ
|
μεσημβρίαν |
δείλην
ὁ
μὲν
ἥλιος
τέλεον |
[3, 21] |
αὐτὴν
ἐσταλμένην
διὰ
ταύτης
ἀνατμηθῆναι
|
μέσην |
τῆς
ἐσθῆτος
λέγει
ὁ
χρησμός. |
[3, 25] |
τῷ
στόματι
καὶ
κοιλαίνει
κατὰ
|
μέσον, |
καὶ
τὸ
ὄρυγμα
θήκη
γίνεται |
[3, 13] |
οἱ
δὲ
λῃσταὶ
κατιδόντες,
ἡμᾶς
|
μέσους
|
διαλαβόντες
ἔμενον
ἐπιόντας
ὡς
αὐτοὺς |
[3, 5] |
δὲ
ἄγριον
ἐστόρεστο
τοῦ
κύματος·
|
μεστὴ |
δὲ
ἦν
ἡ
θάλασσα
νεκρῶν |
[3, 8] |
ἡ
χείρ.
ὁ
δὲ
Προμηθεὺς
|
μεστός |
ἐστιν
ἐλπίδος
ἅμα
καὶ
φόβου· |
[3, 13] |
ἐπιόντας
ὡς
αὐτοὺς
ἀμυνούμενοι.
καὶ
|
μετ´ |
οὐ
πολὺ
παρῆσαν
πεντήκοντα
τὸν |
[3, 1] |
καὶ
μετοικία
πάλιν
καὶ
δρόμος
|
μετὰ |
βοῆς
ἐπὶ
τὰς
ἀρχαίας
ἕδρας. |
[3, 23] |
δὲ
Μενέλαος,
Οὐκ
οἶδα,
ἔφη·
|
μετὰ |
γὰρ
τὴν
ναυαγίαν
εὐθὺς
εἶδον |
[3, 23] |
δι´
ἐμὲ
φαινόμενον
οὐδαμοῦ,
τὸν
|
μετὰ |
Λευκίππην
ἐμὸν
δεσπότην,
τοῦτον
ἐκ |
[3, 5] |
καὶ
ἐν
ἰχθύσι
κοινῇ
ταφῶμεν.
|
μετὰ |
μικρὸν
δὲ
τῆς
εὐχῆς
τὸ |
[3, 15] |
καὶ
γὰρ
ἑωρῶμεν
τοὺς
λῃστὰς
|
μετὰ |
πλείστης
δυνάμεως
ἐπὶ
θάτερα
τῆς |
[3, 19] |
τοῖς
τῆς
Αἰγύπτου
παραλίοις,
λαμβάνομαι
|
μετὰ |
τοῦ
Σατύρου
πρὸς
τῶν
ταύτῃ |
[3, 3] |
οἱ
δὲ
ἐκ
τῆς
ἐφολκίδος
|
μεταβαίνειν |
οὐκ
ἐπέτρεπον.
εἶχον
δὲ
καὶ |
[3, 1] |
τὸ
ἀντίρροπον
καθελεῖν·
αἰφνίδιον
δὲ
|
μεταλλάττεται |
τὸ
πνεῦμα
ἐπὶ
θάτερα
τῆς |
[3, 2] |
κάτωθεν
τῶν
κυμάτων
ἡ
στάσις,
|
μεταξὺ |
δὲ
οὐρανοῦ
καὶ
θαλάσσης
ἀνέμων |
[3, 7] |
συμβολῆς,
καὶ
εὐθὺς
ἡ
γαστήρ.
|
μεταξὺ |
δὲ
τοῦ
κήτους
καὶ
τῆς |
[3, 3] |
τῶν
δὲ
πλωτήρων
ἕκαστος
ἔσπευδε
|
μεταπηδᾶν |
ἔνθα
καὶ
τὸν
κυβερνήτην
ἑωράκεσαν |
[3, 1] |
τὴν
πλάνην.
πρὶν
μὲν
γὰρ
|
μετασκευάσασθαι |
τὸ
πρῶτον,
δίαυλος
ἡμᾶς
διαλαμβάνει |
[3, 9] |
ὁ
ναύτης,
εἰπών·
Ὁ
βουκόλος"
|
μεταστρέφει |
τὴν
ναῦν
ὡς
ἐπαναπλεύσων
εἰς |
[3, 20] |
τὸ
ξίφος
ὁ
Μενέλαος
ἔλαθε
|
μεταστρέψας |
κατὰ
τὸ
τοῦ
σιδήρου
μέρος, |
[3, 7] |
τὸ
λευκὸν
εἰς
τὸ
πελιδνὸν
|
μετέβαλον, |
καὶ
ἐοίκασιν
ἀποθνῄσκειν
οἱ
δάκτυλοι. |
[3, 1] |
περιτραπήσεσθαι
καθάπαξ
ἐμπίπτοντος
τοῦ
πνεύματος.
|
μετεσκευαζόμεθα |
οὖν
ἅπαντες
εἰς
τὰ
μετέωρα |
[3, 1] |
μετεσκευαζόμεθα
οὖν
ἅπαντες
εἰς
τὰ
|
μετέωρα |
τῆς
νηός,
ὅπως
τὸ
μὲν |
[3, 1] |
τὸ
σκάφος
καὶ
ἐπὶ
θάτερα
|
μετεωρίζεται |
καὶ
πάντῃ
πρηνὲς
ἦν,
καὶ |
[3, 12] |
δὲ
ἐμέ.
ἀράμενοι
οὖν
αὐτὴν
|
μετέωρον |
ἀπάγουσιν,
ἡμᾶς
δὲ
κατὰ
σχολὴν |
[3, 21] |
ὅσον
τῆς
κώπης
ἀνακουφίζεται
τὸ
|
μετέωρον |
καὶ
τὸν
αὐτὸν
τρόπον
τοὺς |
[3, 5] |
κάτωθεν
παρατρέχει,
ὥστε
μόνον
ὑψούμενον
|
μετέωρον |
τὸ
ξύλον
κατὰ
τὸν
αὐχένα |
[3, 25] |
μετοικία
νεκροῦ.
ἕστηκεν
οὖν
ἐπὶ
|
μετεώρου |
σκοπῶν
καὶ
ἐκδέχεται
τοὺς
προπόλους |
[3, 25] |
πλανᾶται
τὴν
Ἡλίου·
ὄρνιθος
αὕτη
|
μετοικία |
νεκροῦ.
ἕστηκεν
οὖν
ἐπὶ
μετεώρου |
[3, 1] |
μέγας
ἐκ
τῆς
νηός,
καὶ
|
μετοικία |
πάλιν
καὶ
δρόμος
μετὰ
βοῆς |
[3, 11] |
ἵστησί
τε
τὴν
ἀκμὴν
καὶ
|
μετοχετεύει |
καταφέρουσα
σὺν
αὑτῇ
κάτω·
τὰ |
[3, 11] |
κακοῖς.
ἐν
μὲν
γὰρ
ταῖς
|
μετρίαις |
συμφοραῖς
ἀφθόνως
τὰ
δάκρυα
καταρρεῖ |
[3, 4] |
τῆς
ἅλμης
πιόντες
κατεσχέθησαν,
οὗτοι
|
μετριωτέραν |
ὡς
ἐν
κακοῖς
ἔσχον
τὴν |
[3, 15] |
ἐθεώμην.
τὸ
δὲ
ἦν
ἔκπληξις·
|
μέτρον |
γὰρ
οὐκ
ἔχον
τὸ
κακὸν
|
[3, 21] |
ῥαδινώτατον
συρράψωμεν
εἰς
σχῆμα
βαλαντίου,
|
μέτρον |
ὅσον
γαστρὸς
ἀνθρωπίνης,
εἶτα
ἐμπλήσαντες |
[3, 7] |
~Ὀρώρυκται
μὲν
οὖν
εἰς
τὸ
|
μέτρον |
τῆς
κόρης
ἡ
πέτρα·
θέλει
|
[3, 1] |
θάτερον
μέρος
φυλάττοντες
τοῦ
πρόσθεν
|
μέτρου |
καθ´
ὃ
συνέβαινεν
οὔριον
εἶναι |
[3, 7] |
καὶ
μακρά·
ἀνέῳκτο
δὲ
πᾶσα
|
μέχρι |
τῆς
τῶν
ὤμων
συμβολῆς,
καὶ |
[3, 5] |
εἰ
δὲ
ἡμᾶς
ἀποκτεῖναι
θέλεις,
|
μὴ |
διαστήσῃς
ἡμῶν
τὴν
τελευτήν.
ἓν |
[3, 2] |
τὰ
ξύλα
τῆς
νεὼς
ῥηγνύμενα,
|
μὴ |
κατὰ
μικρὸν
ἀνοιχθείη
τὸ
σκάφος |
[3, 17] |
ἐγὼ
δέ,
Πρὸς
θεῶν,
ἔφην,
|
μή |
μοι
φθονήσητε
θανάτου
καλοῦ,
μᾶλλον |
[3, 21] |
πλαστὴν
ταύτην
γαστέρα
ῥάψωμεν,
ὡς
|
μὴ
|
ῥᾳδίως
τὰ
σπλάγχνα
διεκπίπτοι,
καὶ |
[3, 23] |
πάντων
κατέσχεν
ἡ
θάλασσα,
ἵνα
|
μὴ
|
τὴν
ψυχὴν
μόνον
ἀπολέσῃ,
ἀλλὰ |
[3, 7] |
δὲ
τὸ
ὄρυγμα
λέγειν
ὅτι
|
μή |
τις
αὐτὸ
πεποίηκε
χείρ,
ἀλλ´ |
[3, 10] |
παραδεδώκατε
ἡμᾶς
λῃσταῖς
Αἰγυπτίοις,
ἵνα
|
μηδὲ |
ἐλέους
τύχωμεν.
λῃστὴν
μὲν
γὰρ |
[3, 22] |
Καὶ
μάλα,
οὗτος
ἔφη,
προθυμησόμεθα
|
μηδενὸς |
ὑμῶν
χείρους
γενέσθαι.
στεῖλαι
δὲ |
[3, 8] |
τὴν
πλευρὰν
συνέσπασται
καὶ
τὸν
|
μηρὸν |
ἐγείρει
καθ´
αὑτοῦ·
εἰς
γὰρ |
[3, 8] |
διόρυγμα
τοῦ
τραύματος·
ἐρείδει
τῷ
|
μηρῷ |
τῷ
τοῦ
Προμηθέως
τὰς
τῶν |
[3, 22] |
μὲν
οὖν
περὶ
τὴν
τοῦ
|
μηχανήματος |
ἤμην
σκευήν.
ἄρτι
δὲ
τοῦ |
[3, 21] |
τοῦτο
τὸ
ξίφος
ὡς
ἔχει
|
μηχανῆς. |
ἂν
γὰρ
ἐρείσῃ
τις
ἐπί |
[3, 21] |
σφαγῇ,
ὅσον
ἄνεισιν
ἐκ
τῆς
|
μηχανῆς. |
τούτων
οὖν
γενομένων
οὐκ
ἂν |
[3, 5] |
γενέσθαι,
εἷς
ἡμᾶς
ἰχθὺς
ἀναλωσάτω,
|
μία |
γαστὴρ
χωρησάτω,
ἵνα
καὶ
ἐν |
[3, 7] |
δὲ
καμπτόμενον
δρέπανον
γίνεται,
ἵνα
|
μιᾷ
|
πληγῇ
τὸ
μὲν
ἐρείδῃ
τὴν |
[3, 16] |
οὐκ
ἐσβέσθη
τὸ
πῦρ,
ἀλλὰ
|
μιαινόμενον |
ἠνείχετο
καὶ
ἀνέφερε
τοῖς
θεοῖς |
[3, 7] |
ἡ
κώπη
κάτωθεν
ἀμφοῖν
ἐκ
|
μιᾶς, |
καὶ
ἔστιν
ἐφ´
ἥμισυ
τοῦ |
[3, 2] |
τῆς
νεὼς
ῥηγνύμενα,
μὴ
κατὰ
|
μικρὸν |
ἀνοιχθείη
τὸ
σκάφος
τῶν
γόμφων |
[3, 16] |
οἱ
δὲ
στρατιῶται
διαβάντες
αὐλίζονται
|
μικρὸν |
ἄνω
τῆς
διώρυχος
καὶ
περὶ
|
[3, 5] |
ἐν
ἰχθύσι
κοινῇ
ταφῶμεν.
μετὰ
|
μικρὸν |
δὲ
τῆς
εὐχῆς
τὸ
πολὺ |
[3, 20] |
τὸ
τοῦ
σιδήρου
μέρος,
τὸ
|
μικρὸν |
ἐκεῖνο
ξίφος
ὥσπερ
ἀπὸ
χηραμοῦ |
[3, 1] |
δὲ
τῇ
προσθήκῃ
βιασάμενοι
κατὰ
|
μικρὸν |
καθέλοιμεν
εἰς
τὸ
ἀντίρροπον.
πλέον |
[3, 14] |
ὧν
ἤκουσε
λύπην,
συνδιατεθεῖσα
κατὰ
|
μικρὸν |
τῇ
τοῦ
πάθους
ἀκροάσει
τὸν |
[3, 1] |
ἐπὶ
θάτερα
τῆς
νηὸς
καὶ
|
μικροῦ |
βαπτίζεται
τὸ
σκάφος,
τοῦ
μὲν |
[3, 21] |
σορὸν
καταθήσομεν.
ἀκήκοας
τοῦ
λῃστάρχου
|
μικρῷ |
πρόσθεν
εἰπόντος,
δεῖν
τι
τολμηρὸν |
[3, 9] |
ἐκ
τῶν
κακῶν,
ναῦν
Αἰγυπτίαν
|
μισθωσάμενοι |
(εἴχομεν
δὲ
ὀλίγον
χρυσίον,
ὅπερ |
[3, 21] |
τρόπον
καὶ
στολὴν
ἔξωθεν
περιβαλόντες
|
μίτραις |
τε
καὶ
ζώσμασιν
ἐνδεδεμένην
τὴν |
[3, 18] |
εἰς
τὸ
ἀρχαῖον.
λέγει
δέ
|
μοι· |
Ἀποκάλυψαι.
κἀγὼ
μόλις
μὲν
καὶ |
[3, 23] |
τῇ
χαρᾷ·
ταχὺ
γὰρ
ἐφθόνησέ
|
μοι |
δαίμων
τις
τῆς
καθαρᾶς
ἡδονῆς. |
[3, 11] |
καὶ
οὐδέν
μοι
λαλεῖς;
Ὅτι
|
μοι, |
ἔφη,
πρὸ
τῆς
ψυχῆς,
Κλειτοφῶν, |
[3, 14] |
τῶν
λῃστῶν
ἐχομένης.
ἔδωκε
δέ
|
μοι |
καὶ
θεράποντα
τὸν
ἐπιμελησόμενον
Αἰγύπτιον. |
[3, 23] |
δὲ
τὰ
κατὰ
Λευκίππην
εἶχέ
|
μοι |
καλῶς,
Ὁ
δὲ
Κλεινίας,
εἶπον, |
[3, 22] |
Κλειτοφῶντα.
ἡ
γὰρ
κόρη
πυθομένῳ
|
μοι |
καταλιπεῖν
αὐτὸν
εἶπε
παρὰ
τοῖς |
[3, 11] |
Τί
σιγᾷς,
φιλτάτη,
καὶ
οὐδέν
|
μοι |
λαλεῖς;
Ὅτι
μοι,
ἔφη,
πρὸ |
[3, 17] |
τοίνυν
ἀπιστεῖ
Κλειτοφῶν,
ἔφη,
σύ
|
μοι, |
Λευκίππη,
μαρτύρησον,
εἰ
ζῇς.
ἅμα |
[3, 17] |
ἦν
ἐντέρων
κενή·
ἐπιπεσοῦσα
δέ
|
μοι |
περιπλέκεται
καὶ
συνέφυμεν
καὶ
ἄμφω |
[3, 19] |
ἐπὶ
τῆς
νεώς.
ἦν
οὖν
|
μοι |
τὰ
πλεῖστα
τῶν
κτημάτων
περὶ |
[3, 18] |
πρὸς
τὸν
Μενέλαον·
Οὐκ
ἐρεῖς
|
μοι, |
τί
ταῦτα;
οὐχὶ
Λευκίππην
ὁρῶ; |
[3, 17] |
δέ,
Πρὸς
θεῶν,
ἔφην,
μή
|
μοι |
φθονήσητε
θανάτου
καλοῦ,
μᾶλλον
δὲ |
[3, 15] |
ἐπεὶ
ὠπτήθη,
κατατεμόντες
ἅπαντες
εἰς
|
μοίρας |
ἔφαγον.
ταῦτα
δὲ
ὁρῶντες
οἱ |
[3, 18] |
λέγει
δέ
μοι·
Ἀποκάλυψαι.
κἀγὼ
|
μόλις |
μὲν
καὶ
φοβούμενος
(ἀληθῶς
γὰρ |
[3, 18] |
καὶ
συνέφυμεν
καὶ
ἄμφω
κατεπέσομεν.
|
~Μόλις |
οὖν
ἀναζωπυρήσας
λέγω
πρὸς
τὸν |
[3, 7] |
τοῦ
σώματος
περιβέβληται
τῷ
κύματι,
|
μόνῃ |
δὲ
τῇ
κεφαλῇ
τὴν
θάλατταν |
[3, 21] |
τὸν
χηραμὸν
τῆς
κώπης
ἀνέθορε,
|
μόνην |
δὲ
καταλείπει
τὴν
αἰχμήν,
ὅσον |
[3, 10] |
πιθανώτερος,
ὁ
ἀνδροφόνος
οὐκ
ἀκούει.
|
μόνοις |
ἱκετεύειν
με
δεῖ
τοῖς
νεύμασι |
[3, 23] |
θάλασσα,
ἵνα
μὴ
τὴν
ψυχὴν
|
μόνον |
ἀπολέσῃ,
ἀλλὰ
καὶ
τὴν
ταφήν. |
[3, 7] |
πᾶν·
χλαμὺς
ἀμφὶ
τοῖς
ὤμοις
|
μόνον |
καὶ
πέδιλον
περὶ
τὼ
πόδε |
[3, 16] |
οὐ
τὸν
θάνατον
ὀδύρομαί
σου
|
μόνον, |
οὐδ´
ὅτι
τέθνηκας
ἐπὶ
ξένης, |
[3, 5] |
γενόμενον
ἡμῶν
κάτωθεν
παρατρέχει,
ὥστε
|
μόνον |
ὑψούμενον
μετέωρον
τὸ
ξύλον
κατὰ |
[3, 12] |
εὐθὺς
τρέπονται,
ἡ
δὲ
εἴχετό
|
μου |
καὶ
ἐξεκρέματο
βοῶσα.
τῶν
δὲ |
[3, 23] |
καὶ
προσεκύνουν
ὡς
θεόν,
καί
|
μου |
κατὰ
τὴν
ψυχὴν
ἀθρόα
κατεχεῖτο |
[3, 17] |
βλέψας
οὖν
πρὸς
αὐτόν,
Ἔτι
|
μου |
καταγελᾷς,
ἔφην,
ἐπὶ
τηλικούτῳ
κακῷ; |
[3, 17] |
τῆς
συμφορᾶς
ἐξεκώφησε.
λαμβάνονται
δή
|
μου |
τῆς
δεξιᾶς
καὶ
ἐπεχείρουν
ἀφαιρεῖσθαι |
[3, 17] |
ἀνῃρημένης.
τοῦτο
μὲν
γὰρ
ἀφαιρήσεσθέ
|
μου |
τὸ
ξίφος,
τὸ
δὲ
τῆς |
[3, 22] |
τὸν
σὸν
οἰκέτην
ἅμα
σοὶ
|
μυηθῆναι. |
Καὶ
μάλα,
οὗτος
ἔφη,
προθυμησόμεθα |
[3, 15] |
καὶ
τάχα
ὁ
τῆς
Νιόβης
|
μῦθος |
οὐκ
ἦν
ψευδής,
ἀλλὰ
κἀκείνη |
[3, 2] |
σελήνῃ.
πῦρ
μὲν
ἀστραπῆς
ἵπταται,
|
μυκᾶται |
δὲ
βροντὴν
οὐρανὸς
καὶ
τὸν |
[3, 2] |
ἡμέρας
δόλιχόν
τινα
τοῦτον
δρόμον
|
μυρίον |
ἐπονοῦμεν,
ἀεὶ
τὸν
θάνατον
προσδοκῶντες· |
[3, 14] |
λῃστηρίῳ·
ἐλέγοντο
δὲ
ἀμφὶ
τοὺς
|
μυρίους |
εἶναι.
ἐγὼ
δὲ
ἵππον
ᾔτουν, |
[3, 24] |
πολὺ
συνηθροῖσθαι
λῃστήριον,
ὡς
εἶναι
|
μυρίους. |
λέγει
οὖν
ὁ
στρατηγός·
Ἀλλ´ |
[3, 16] |
ὅτι
σου
τῆς
γαστρὸς
τὰ
|
μυστήρια |
ἐμέρισαν
καὶ
τὴν
ταφὴν
κακοδαίμονι |
[3, 16] |
βωμοῦ
δᾳδουχίας·
ὢ
τροφῶν
καινὰ
|
μυστήρια. |
καὶ
ἐπὶ
τοιούτοις
θύμασιν
ἔβλεπον |
[3, 6] |
τῆς
δὲ
ῥοιᾶς
ὁ
λόγος
|
μυστικός. |
προσευξάμενοι
δὴ
τῷ
θεῷ
καὶ |