HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique)


μ  =  106 formes différentes pour 269 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chapitre
[3, 18]   καταλέγειν· ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ  μαγγανεύματα   τὰ ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς
[3, 17]   καὶ πρὸς τὸν Μενέλαον ἀπέβλεπον,  μάγον   εἶναι δοκῶν. δὲ ἤνοιγεν
[3, 8]   προβέβληται τὸ κέρας ὠθῶν, ἐπὶ  μαζὸν   ἕλκει τὴν δεξιάν, ἕλκων τὸ
[3, 8]   τὸ νεῦρον, κλίνεται δὲ ἐπὶ  μαζὸν   χείρ. δὲ Προμηθεὺς
[3, 7]   οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ καὶ  μακρά·   ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι τῆς
[3, 2]   καὶ ἦν, ὡς εἰκός, οὐ  μακράν.   περὶ γὰρ μεσημβρίαν δείλην
[3, 15]   συνθήματος πάντες ἀναχωροῦσι τοῦ βωμοῦ  μακράν·   τῶν δὲ νεανίσκων ἕτερος
[3, 25]   (σὺν χρόνῳ δὲ τοῦτο πάσχει  μακρῷ)   παῖς αὐτὸν ἐπὶ τὸν
[3, 20]   οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας καὶ  μάλα   ἐρρωμένως ἀντετάξαντο· πλειόνων δὲ ἐπιπλευσάντων
[3, 22]   οἰκέτην ἅμα σοὶ μυηθῆναι. Καὶ  μάλα,   οὗτος ἔφη, προθυμησόμεθα μηδενὸς ὑμῶν
[3, 14]   φιλίαν προξενεῖ· γὰρ ψυχὴ  μαλαχθεῖσα   πρὸς τὴν ὧν ἤκουσε λύπην,
[3, 9]   Νείλου πλοῦν ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν ἐποιούμεθα,  μάλιστα   μὲν ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι τὴν
[3, 22]   ἔφη, πρωτομύστας τῆς ἱερείας ἄρχεσθαι,  μάλιστα   ὅταν ἄνθρωπον καταθύειν δέῃ. ὥρα
[3, 10]   οὓς ἀπέκτεινας, ἡμᾶς δὲ σώσασα  μᾶλλον   ἀπέκτεινας. ἐφθόνησας ἡμῖν ἀλῃστεύτοις ἀποθανεῖν.
[3, 17]   μή μοι φθονήσητε θανάτου καλοῦ,  μᾶλλον   δὲ φαρμάκου τῶν κακῶν· οὐδὲ
[3, 6]   τὸ δὲ ἄγαλμα νεανίσκος, Ἀπόλλωνι  μᾶλλον   ἐοικώς· οὕτω γὰρ ἡλικίας εἶχε.
[3, 1]   ἠνύομεν οὐδέν· ἀνέφερε γὰρ ἡμᾶς  μᾶλλον   κορυφούμενον τὸ ἔδαφος τῆς νηὸς
[3, 18]   ὁλόκληρον τὴν Λευκίππην ὁρῶ. ἔτι  μᾶλλον   οὖν ἐκπλαγεὶς ἐδεόμην Μενελάου, λέγων·
[3, 6]   σύμβολον ἐξαιτήσαντες (καὶ γὰρ ἔλεγον  μαντικὸν   εἶναι τὸν θεὸν) περιῄειμεν τὸν
[3, 7]   ἀμέριμνον, ἀλλ´ ἔοικε τοῖς ἄρτι  μαραινομένοις   ἴοις· οὕτως αὐτὴν ἐκόσμησεν
[3, 15]   οἷον ποιοῦσιν οἱ κοροπλάθοι τὸν  Μαρσύαν   ἐκ τοῦ φυτοῦ δεδεμένον. εἶτα
[3, 25]   Ἥλιον δεσπότην, καὶ κεφαλὴ  μαρτυρεῖ·   ἐστεφάνωσε γὰρ αὐτὴν κύκλος εὐφυής·
[3, 17]   Κλειτοφῶν, ἔφη, σύ μοι, Λευκίππη,  μαρτύρησον,   εἰ ζῇς. ἅμα δὲ εἶπε
[3, 10]   τίς σοι τὸν θρῆνον ᾄδει.  μάτην   σοι, θάλασσα, τὴν χάριν
[3, 3]   τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι καὶ  μαχαίραις   τοὺς ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ δὲ
[3, 3]   εἶχον δὲ καὶ πελέκεις καὶ  μαχαίρας,   καὶ πατάξειν ἠπείλουν, εἴ τις
[3, 20]   ἀμφ´ αὑτὸν οὕτω σκευάσας ἐπεχείρουν  μάχεσθαι.   πρὸς μὲν οὖν τοὺς πρώτους
[3, 2]   ναῦν προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων  μάχη   καὶ κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ
[3, 13]   ὁπλῖται προσέρρεον· καὶ ἦν  μάχη   στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων
[3, 3]   τὰ δεινὰ ἦν, καὶ ἦν  μάχη   χειροποίητος. οἱ μὲν γὰρ ἐπιβάντες
[3, 17]   ζῆν ἔτι δύναμαι, κἂν νῦν  με   βιάσησθε, Λευκίππης οὕτως ἀνῃρημένης. τοῦτο
[3, 17]   κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ ἀποθνῄσκειν  με   βούλεσθε; λέγει οὖν Μενέλαος·
[3, 10]   ἀνδροφόνος οὐκ ἀκούει. μόνοις ἱκετεύειν  με   δεῖ τοῖς νεύμασι καὶ τὴν
[3, 14]   στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται δή  με   ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον καὶ
[3, 17]   λεπτῆς. τρόμος οὖν εὐθὺς ἴσχει  με   καὶ πρὸς τὸν Μενέλαον ἀπέβλεπον,
[3, 15]   οὐκ ἔχον τὸ κακὸν ἐνεβρόντησέ  με.   καὶ τάχα τῆς Νιόβης
[3, 16]   ἦσαν. δὲ στρατηγὸς ἐπεχείρει  με   παρηγορεῖν ἀνιαρῶς ἔχοντα. περὶ δὲ
[3, 19]   οὖν τῇ ναυαγίᾳ περιεπέσομεν, εἶτά  με   προσέρριψε τὸ κῦμα τοῖς τῆς
[3, 17]   ὑφ´ ἡδονῆς· τοσοῦτον λύπη  με   τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται δή
[3, 19]   ἄγομαι πρὸς τὸν λῄσταρχον, ταχύ  με   τῶν λῃστῶν τινες γνωρίσαντες λύουσι
[3, 22]   ναυαγίας. ~Ὁ δὲ χρηστὸς οὗτος,  Μέγα   μέν, ἔφη, τὸ ἔργον, ἀλλ´
[3, 3]   εὔγνωμον οὐκ ἐλογίζετο. οὕτως οἱ  μεγάλοι   κίνδυνοι καὶ τοὺς τῆς φιλίας
[3, 9]   γῆ φοβερῶν καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων·  μεγάλοι   μὲν πάντες, μέλανες δὲ τὴν
[3, 11]   ἴδιον τῶν ὀφθαλμῶν ἐν τοῖς  μεγάλοις   κακοῖς. ἐν μὲν γὰρ ταῖς
[3, 14]   γὰρ ἀναμείνας στρατιὰν ἐπελθεῖν τῷ  μεγάλῳ   λῃστηρίῳ· ἐλέγοντο δὲ ἀμφὶ τοὺς
[3, 1]   τὴν θάλατταν. κωκυτὸς οὖν αἴρεται  μέγας   ἐκ τῆς νηός, καὶ μετοικία
[3, 25]   ὄνομα, τὸ δὲ γένος Αἰθίοψ,  μέγεθος   κατὰ ταῶνα· τῇ χροιᾷ ταὼς
[3, 2]   πρὸς ἀντιπρόσωπον ἐφαίνετο τῷ σκάφει  μέγεθος   οἷον ὄρος, προσιὸν δὲ βλέπων
[3, 4]   ὅσον γὰρ τῆς θαλάσσης τὸ  μέγεθος,   τοσοῦτος καὶ τοῦ θανάτου
[3, 20]   ὅσον εἶχεν κώπη τὸ  μέγεθος·   ὡς δὲ ἀνέστρεψεν εἰς τοὔμπαλιν,
[3, 9]   τῷ ὀνόματι τὸν λῃστὴν τὸν  μείζονα.   καὶ ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο,
[3, 9]   ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι μὲν πάντες,  μέλανες   δὲ τὴν χροιάν (οὐ κατὰ
[3, 22]   σκευήν. ἄρτι δὲ τοῦ Μενελάου  μέλλοντος   τοῖς λῃσταῖς περὶ τῆς θυσίας
[3, 24]   γὰρ βαρβάρους τοὺς κατατρέχοντας πεπαῦσθαι,  μελλούσης   δὲ ἥκειν τῆς δυνάμεως τὸν
[3, 15]   οὕτω γὰρ αὐτοῖς ποιεῖν ἔτυχε  μεμαντευμένος   ἱερεύς. ~Ἑσπέρας δὲ γενομένης
[3, 17]   κακῷ; εὖ γε, Μενέλαε, Ξενίου  μέμνησαι   Διός. δὲ κρούσας τὴν
[3, 10]   θάλασσα, τὴν χάριν ὡμολογήσαμεν.  μέμφομαί   σου τῇ φιλανθρωπίᾳ· χρηστοτέρα γέγονας
[3, 2]   ποικίλων ἐσύριζε ψόφος. καὶ  μὲν   ἀὴρ εἶχε σάλπιγγος ἦχον· οἱ
[3, 6]   ἄλλην τύχην αἱ γραφαί. πέτραι  μὲν   ἀμφοῖν τὸ δεσμωτήριον, θῆρες δὲ
[3, 6]   εἰκὼν Ἀνδρομέδα καὶ Προμηθεύς, δεσμῶται  μὲν   ἄμφω (διὰ τοῦτο γὰρ αὐτούς,
[3, 8]   ἕστηκε γὰρ αὐτὴν ἀνοίγων, ἤδη  μὲν   ἀνεῳγμένην, ἀλλὰ τὸ ῥάμφος ἐς
[3, 12]   βοῶσα. τῶν δὲ λῃστῶν οἱ  μὲν   ἀπέσπων, οἱ δὲ ἔτυπτον· ἀπέσπων
[3, 7]   τὸ δὲ ἐπικάμπτεται. καὶ τὸ  μὲν   ἀπωξυμμένον μένει ξίφος, ὡς ἤρξατο,
[3, 2]   ἑαυτοὺς ὡς ἐν σελήνῃ. πῦρ  μὲν   ἀστραπῆς ἵπταται, μυκᾶται δὲ βροντὴν
[3, 17]   θεοί, καὶ φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο  μὲν   αὐτῆς γαστὴρ πᾶσα καὶ
[3, 8]   τὸν Ἡρακλέα βλέπει, καὶ θέλει  μὲν   αὐτὸν ὅλοις τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν,
[3, 23]   γὰρ τὴν ναυαγίαν εὐθὺς εἶδον  μὲν   αὐτὸν τῆς κεραίας λαβόμενον, ὅποι
[3, 1]   μετέωρα τῆς νηός, ὅπως τὸ  μὲν   βαπτιζόμενον τῆς νηὸς ἀνακουφίσαιμεν, τὸ
[3, 17]   βιάσησθε, Λευκίππης οὕτως ἀνῃρημένης. τοῦτο  μὲν   γὰρ ἀφαιρήσεσθέ μου τὸ ξίφος,
[3, 8]   ἐλπίδος ἅμα καὶ φόβου· πῇ  μὲν   γὰρ εἰς τὸ ἕλκος, πῇ
[3, 3]   ἦν ναυμαχίας καινὸς τρόπος. οἱ  μὲν   γὰρ ἐκ τῆς ἐφολκίδος δέει
[3, 10]   ἵνα μηδὲ ἐλέους τύχωμεν. λῃστὴν  μὲν   γὰρ Ἕλληνα καὶ φωνὴ κατέκλασε
[3, 2]   τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν φοβερώτερα· ἀναβαίνουσα  μὲν   γὰρ ἐπὶ τὴν ναῦν
[3, 3]   καὶ ἦν μάχη χειροποίητος. οἱ  μὲν   γὰρ ἐπιβάντες ἤδη τὸν κάλων
[3, 7]   δρέπανον καὶ ξίφος ἐσχισμένῳ. ἄρχεται  μὲν   γὰρ κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν
[3, 1]   τῷ σκάφει τὴν πλάνην. πρὶν  μὲν   γὰρ μετασκευάσασθαι τὸ πρῶτον, δίαυλος
[3, 11]   ἐν τοῖς μεγάλοις κακοῖς. ἐν  μὲν   γὰρ ταῖς μετρίαις συμφοραῖς ἀφθόνως
[3, 7]   κάλλος κεκέρασται καὶ δέος· ἐν  μὲν   γὰρ ταῖς παρειαῖς τὸ δέος
[3, 16]   τὰ δὲ σπλάγχνα ποῦ; εἰ  μὲν   δεδαπανήκει τὸ πῦρ, ἥττων
[3, 7]   καὶ ἔοικε τὸ θέαμα, εἰ  μὲν   εἰς τὸ κάλλος ἀπίδοις, ἀγάλματι
[3, 9]   πλοῦν ἐπ´ Ἀλεξάνδρειαν ἐποιούμεθα, μάλιστα  μὲν   ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν
[3, 13]   εἰς ὀλίγον κατεφόνευον. καὶ οἱ  μὲν   ἔκειντο τεθνηκότες, οἱ δὲ καὶ
[3, 13]   τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ τὸ  μὲν   ἔμπειρον παρὰ τοῖς στρατιώταις ἀνεπλήρου
[3, 6]   κατ´ ἀμφοῖν οἱ δήμιοι, τῷ  μὲν   ἐξ ἀέρος, τῇ δὲ ἐκ
[3, 7]   γίνεται, ἵνα μιᾷ πληγῇ τὸ  μὲν   ἐρείδῃ τὴν σφαγήν, τὸ δὲ
[3, 22]   ~Ὁ δὲ χρηστὸς οὗτος, Μέγα  μέν,   ἔφη, τὸ ἔργον, ἀλλ´ ὑπὲρ
[3, 4]   πηδήσων ἐς αὐτήν. καὶ δύο  μὲν   τρεῖς ηὐτύχησαν οὐκ ἀναιμωτί,
[3, 2]   περὶ γὰρ μεσημβρίαν δείλην  μὲν   ἥλιος τέλεον ἁρπάζεται, ἑωρῶμεν δὲ
[3, 19]   καθᾶραι τὸ λῃστήριον καὶ τοῦ  μὲν   ἥπατος ἀπογεύσασθαι τυθείσης, τὸ δὲ
[3, 6]   αὐτοῖς Ἀργεῖοι δύο συγγενεῖς, τῷ  μὲν   Ἡρακλῆς, τῇ δὲ Περσεύς,
[3, 6]   τοῦ Ποσειδῶνος ἀθλῶν. ἀλλ´  μὲν   ἵδρυται τοξαζόμενος ἐν γῇ,
[3, 18]   δέ μοι· Ἀποκάλυψαι. κἀγὼ μόλις  μὲν   καὶ φοβούμενος (ἀληθῶς γὰρ ᾤμην
[3, 2]   τρικυμίαι δὲ πολλαὶ πάντοθεν, αἱ  μὲν   κατὰ πρόσωπον, αἱ δὲ κατ´
[3, 20]   ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ξίφος, τὴν  μὲν   κώπην ἔχον παλαιστῶν τεσσάρων, τὸν
[3, 3]   νεὼς ὁπλισάμενοι τὸ δυνατόν,  μὲν   κώπης παλαιᾶς τρύφος ἀράμενος,
[3, 6]   καὶ γραφεὺς ἐγγέγραπτο. Εὐάνθης  μὲν   γραφεύς· δὲ εἰκὼν
[3, 25]   δὲ καὶ κομίζει ταφήν; Φοῖνιξ  μὲν   ὄρνις ὄνομα, τὸ δὲ
[3, 8]   τὸ τοῦ Προμηθέως ἐγεγόνει. δέδεται  μὲν   Προμηθεὺς σιδήρῳ καὶ πέτρᾳ,
[3, 13]   ἔκαμον οἱ λῃσταὶ βάλλοντες, ἀνοίγουσι  μὲν   οἱ στρατιῶται τὴν φάλαγγα, ἐκθέουσι
[3, 15]   τὼ χεῖρε δεδεμένην· καὶ αὐτοὺς  μὲν   οἵτινες ἦσαν οὐκ εἶδον, ἦσαν
[3, 7]   ξίφος, ἐντεῦθεν δὲ ἀπορραγὲν τὸ  μὲν   ὀξύνεται, τὸ δὲ ἐπικάμπτεται. καὶ
[3, 2]   ἐῴκει δὲ τῶν κυμάτων τὰ  μὲν   ὄρεσι, τὰ δὲ χάσμασιν. ἦν
[3, 21]   ὥσπερ εἰς κουλεόν· καὶ οἱ  μὲν   ὁρῶντες δοκοῦσι βαπτίζεσθαι τὸν σίδηρον
[3, 25]   τὸν νεκρὸν παραλαβόντες θάπτουσι. ζῶν  μὲν   οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ τῇ τροφῇ,
[3, 5]   θάλασσα νεκρῶν σωμάτων. τοὺς  μὲν   οὖν ἀμφὶ τὸν Μενέλαον θᾶττον
[3, 11]   ἐφθόνησας ἡμῖν ἀλῃστεύτοις ἀποθανεῖν. ~Ταῦτα  μὲν   οὖν ἐθρήνουν ἡσυχῇ, κλαίειν δὲ
[3, 7]   ἀέρος κρέμαται τῷ πτερῷ. ~Ὀρώρυκται  μὲν   οὖν εἰς τὸ μέτρον τῆς
[3, 10]   ἤδη τὸν θρῆνον ὀρχήσομαι. τὰ  μὲν   οὖν ἐμά, κἂν ὑπερβολὴν ἔχῃ
[3, 4]   δέ τι κατέδυσεν αὐτῆς. ὁπόσοι  μὲν   οὖν παραχρῆμα τῆς ἅλμης πιόντες
[3, 22]   καὶ συνέπραξεν Τύχη. ἐγὼ  μὲν   οὖν περὶ τὴν τοῦ μηχανήματος
[3, 20]   οὕτω σκευάσας ἐπεχείρουν μάχεσθαι. πρὸς  μὲν   οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας καὶ
[3, 7]   ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν οἱ δάκτυλοι. δέδεται  μὲν   οὕτω τὸν θάνατον ἐκδεχομένη· ἕστηκε
[3, 9]   φοβερῶν καὶ ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι  μὲν   πάντες, μέλανες δὲ τὴν χροιάν
[3, 13]   παρῆσαν πεντήκοντα τὸν ἀριθμόν, οἱ  μὲν   ποδήρεις ἔχοντες τὰς ἀσπίδας, οἱ
[3, 7]   ἀνοίγει τὴν θάλασσαν· καὶ τὸ  μὲν   πολὺ τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ
[3, 10]   ποίοις ὄμμασι δακρύσω; πιστὴ  μὲν   πρὸς ἀνάγκην ἔρωτος, χρηστὴ δὲ
[3, 2]   ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν, πόρρωθεν  μὲν   πρὸς ἀντιπρόσωπον ἐφαίνετο τῷ σκάφει
[3, 13]   ἐκτρέχομεν. οἱ δὲ στρατιῶται τὸ  μὲν   πρῶτον ἐπεχείρουν ἀναιρεῖν οὐκ εἰδότες,
[3, 16]   βωμῷ καὶ σορῷ. καὶ τὸ  μὲν   σῶμα ταύτῃ κατατέθειται, τὰ δὲ
[3, 9]   ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν τέσσαρες πάντα  μὲν   τὰ ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι
[3, 3]   ~Τέλος κυβερνήτης ἀπειπὼν ῥίπτει  μὲν   τὰ πηδάλια ἐκ τῶν χειρῶν,
[3, 25]   ταὼς ἐν κάλλει δεύτερος. κεκέρασται  μὲν   τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ·
[3, 1]   μικροῦ βαπτίζεται τὸ σκάφος, τοῦ  μὲν   τέως εἰς κῦμα κλιθέντος ἀναθορόντος
[3, 25]   ἀνατολαί. μερίζονται δὲ αὐτοῦ Αἰθίοπες  μὲν   τὴν ζωήν, Αἰγύπτιοι δὲ τὴν
[3, 12]   ἀπέσπων, οἱ δὲ ἔτυπτον· ἀπέσπων  μὲν   τὴν Λευκίππην, ἔτυπτον δὲ ἐμέ.
[3, 1]   σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ  μὲν   τὴν ὀθόνην ἐπὶ θάτερα συνάγοντες
[3, 7]   δὲ κρατῇ τὴν τομήν. τὸ  μὲν   τῆς Ἀνδρομέδας δρᾶμα τοῦτο. ~Ἑξῆς
[3, 4]   ἱστὸς ἐπὶ θάτερα πεσὼν τὸ  μέν   τι κατέκλασε, τὸ δέ τι
[3, 1]   πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο. καὶ χρόνον  μέν   τινα διαταλαντουμένην οὕτω τὴν ναῦν
[3, 10]   τῶν γάμων τὰ κοσμήματα· θάλαμος  μὲν   τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ δὲ
[3, 2]   δὲ ναῦς ἀεὶ πρὸς  μὲν   τὸ κυρτούμενον τῆς θαλάσσης ἠγείρετο,
[3, 6]   Ἡρακλῆς, τῇ δὲ Περσεύς,  μὲν   τοξεύων τὸν ὄρνιν τοῦ Διός,
[3, 7]   ἀπειλεῖ κἀν τῇ γραφῇ. ὅπλον  μὲν   τοῦτο τῇ λαιᾷ τῷ Περσεῖ·
[3, 8]   τὸ νεῦρον, δεξιά. συνάγεται  μὲν   ὑπὸ τοῦ νεύρου τὸ τόξον,
[3, 10]   τὸ θυμούμενον. νῦν δὲ ποίᾳ  μὲν   φωνῇ δεηθῶμεν; τίνας δὲ ὅρκους
[3, 7]   ἀμπέλου βότρυες κρέμανται. καὶ αἱ  μὲν   ὠλέναι τῆς κόρης ἄκρατον ἔχουσαι
[3, 7]   ἐπικάμπτεται. καὶ τὸ μὲν ἀπωξυμμένον  μένει   ξίφος, ὡς ἤρξατο, τὸ δὲ
[3, 22]   ὕπνος ἀφῇ, τὴν ἡμέραν ἔνδον  μένειν.   Εἰ δέ τι ἡμῖν ἐμποδὼν
[3, 22]   παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ ὡς  μένειν   εἴσω τῆς σοροῦ χρή, κἂν
[3, 2]   δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα κατὰ χώραν  μένειν   ὑπὸ τοῦ τῆς νηὸς σεισμοῦ.
[3, 18]   καὶ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη,  Μενέλαε,   δεδιττόμενος αὐτόν. λέγε δὲ πῶς
[3, 18]   ἐδεόμην Μενελάου, λέγων· φίλτατε  Μενέλαε,   εἰ διάκονός τις εἶ θεῶν,
[3, 17]   ἐπὶ τηλικούτῳ κακῷ; εὖ γε,  Μενέλαε,   Ξενίου μέμνησαι Διός. δὲ
[3, 23]   τι ποιήσω πρὸς τὸν  Μενέλαον   ἀντάξιον. τὸ δ´ οὖν κοινότατον,
[3, 17]   ἴσχει με καὶ πρὸς τὸν  Μενέλαον   ἀπέβλεπον, μάγον εἶναι δοκῶν.
[3, 5]   τοὺς μὲν οὖν ἀμφὶ τὸν  Μενέλαον   θᾶττον προσάγει τῇ γῇ τὸ
[3, 21]   σφαγάς. ~Λέγω οὖν πρὸς τὸν  Μενέλαον·   Θεὸς ἡμῖν, ἂν θέλῃς χρηστὸς
[3, 18]   οὖν ἀναζωπυρήσας λέγω πρὸς τὸν  Μενέλαον·   Οὐκ ἐρεῖς μοι, τί ταῦτα;
[3, 24]   δὲ συνήδετο καὶ τὸν  Μενέλαον   ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται δὲ πόση
[3, 24]   δὲ τῇ ἕῳ ἄγω τὸν  Μενέλαον   τῷ στρατηγῷ καὶ ἅπαντα λέγω.
[3, 17]   με βούλεσθε; λέγει οὖν  Μενέλαος·   Ἀλλ´ εἰ διὰ τοῦτο θέλεις
[3, 20]   τῷ ῥοῒ κομισθεῖσα, ἣν  Μενέλαος   ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος
[3, 17]   ἐγγὺς ἐγένοντο καὶ ἀναβοῶσιν ἄμφω.  Μενέλαος   δὲ ἦν καὶ Σάτυρος.
[3, 20]   δὲ ἀνελόμενος τὸ ξίφος  Μενέλαος   ἔλαθε μεταστρέψας κατὰ τὸ τοῦ
[3, 18]   Λευκίππης γλυκύ. Ἀλλὰ νῦν,  Μενέλαος   ἔφη, καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται
[3, 5]   ἐφερόμεθα τῆς θαλάσσης· δὲ  Μενέλαος   καὶ Σάτυρος σὺν ἄλλοις
[3, 19]   τοὺς λῃστὰς ἠπάτησας. ~Ὁ οὖν  Μενέλαος   λέγει· Οἶδας, ὡς Αἰγύπτιός εἰμι
[3, 23]   εἶπον, τί γέγονεν; δὲ  Μενέλαος,   Οὐκ οἶδα, ἔφη· μετὰ γὰρ
[3, 18]   ἔτι μᾶλλον οὖν ἐκπλαγεὶς ἐδεόμην  Μενελάου,   λέγων· φίλτατε Μενέλαε, εἰ
[3, 22]   ἤμην σκευήν. ἄρτι δὲ τοῦ  Μενελάου   μέλλοντος τοῖς λῃσταῖς περὶ τῆς
[3, 20]   τῆς Λευκίππης πυθόμενος, καὶ ἐδεόμην  Μενελάου   παντὶ τρόπῳ σῶσαι τὴν κόρην.
[3, 25]   καὶ εἰσὶν αὗται πτερῶν ἀνατολαί.  μερίζονται   δὲ αὐτοῦ Αἰθίοπες μὲν τὴν
[3, 13]   ἐπιτηρήσαντες τὸ πονοῦν τῶν λῃστῶν  μέρος,   ἅμα συνελθόντες διακόπτομέν τε αὐτῶν
[3, 5]   ἀγαθὸς περιέσωσεν ἡμῖν τῆς πρῴρας  μέρος,   ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε καὶ
[3, 20]   μεταστρέψας κατὰ τὸ τοῦ σιδήρου  μέρος,   τὸ μικρὸν ἐκεῖνο ξίφος ὥσπερ
[3, 1]   ἐπέτρεπε) πῇ δὲ πρὸς θάτερον  μέρος   φυλάττοντες τοῦ πρόσθεν μέτρου καθ´
[3, 23]   οὐκ οἶδα. ἀνεκώκυσα οὖν ἐν  μέσῃ   τῇ χαρᾷ· ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ
[3, 2]   εἰκός, οὐ μακράν. περὶ γὰρ  μεσημβρίαν   δείλην μὲν ἥλιος τέλεον
[3, 21]   αὐτὴν ἐσταλμένην διὰ ταύτης ἀνατμηθῆναι  μέσην   τῆς ἐσθῆτος λέγει χρησμός.
[3, 25]   τῷ στόματι καὶ κοιλαίνει κατὰ  μέσον,   καὶ τὸ ὄρυγμα θήκη γίνεται
[3, 13]   οἱ δὲ λῃσταὶ κατιδόντες, ἡμᾶς  μέσους   διαλαβόντες ἔμενον ἐπιόντας ὡς αὐτοὺς
[3, 5]   δὲ ἄγριον ἐστόρεστο τοῦ κύματος·  μεστὴ   δὲ ἦν θάλασσα νεκρῶν
[3, 8]   χείρ. δὲ Προμηθεὺς  μεστός   ἐστιν ἐλπίδος ἅμα καὶ φόβου·
[3, 13]   ἐπιόντας ὡς αὐτοὺς ἀμυνούμενοι. καὶ  μετ´   οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα τὸν
[3, 1]   καὶ μετοικία πάλιν καὶ δρόμος  μετὰ   βοῆς ἐπὶ τὰς ἀρχαίας ἕδρας.
[3, 23]   δὲ Μενέλαος, Οὐκ οἶδα, ἔφη·  μετὰ   γὰρ τὴν ναυαγίαν εὐθὺς εἶδον
[3, 23]   δι´ ἐμὲ φαινόμενον οὐδαμοῦ, τὸν  μετὰ   Λευκίππην ἐμὸν δεσπότην, τοῦτον ἐκ
[3, 5]   καὶ ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν.  μετὰ   μικρὸν δὲ τῆς εὐχῆς τὸ
[3, 15]   καὶ γὰρ ἑωρῶμεν τοὺς λῃστὰς  μετὰ   πλείστης δυνάμεως ἐπὶ θάτερα τῆς
[3, 19]   τοῖς τῆς Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι  μετὰ   τοῦ Σατύρου πρὸς τῶν ταύτῃ
[3, 3]   οἱ δὲ ἐκ τῆς ἐφολκίδος  μεταβαίνειν   οὐκ ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ καὶ
[3, 1]   τὸ ἀντίρροπον καθελεῖν· αἰφνίδιον δὲ  μεταλλάττεται   τὸ πνεῦμα ἐπὶ θάτερα τῆς
[3, 2]   κάτωθεν τῶν κυμάτων στάσις,  μεταξὺ   δὲ οὐρανοῦ καὶ θαλάσσης ἀνέμων
[3, 7]   συμβολῆς, καὶ εὐθὺς γαστήρ.  μεταξὺ   δὲ τοῦ κήτους καὶ τῆς
[3, 3]   τῶν δὲ πλωτήρων ἕκαστος ἔσπευδε  μεταπηδᾶν   ἔνθα καὶ τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν
[3, 1]   τὴν πλάνην. πρὶν μὲν γὰρ  μετασκευάσασθαι   τὸ πρῶτον, δίαυλος ἡμᾶς διαλαμβάνει
[3, 9]   ναύτης, εἰπών· βουκόλος"  μεταστρέφει   τὴν ναῦν ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς
[3, 20]   τὸ ξίφος Μενέλαος ἔλαθε  μεταστρέψας   κατὰ τὸ τοῦ σιδήρου μέρος,
[3, 7]   τὸ λευκὸν εἰς τὸ πελιδνὸν  μετέβαλον,   καὶ ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν οἱ δάκτυλοι.
[3, 1]   περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος.  μετεσκευαζόμεθα   οὖν ἅπαντες εἰς τὰ μετέωρα
[3, 1]   μετεσκευαζόμεθα οὖν ἅπαντες εἰς τὰ  μετέωρα   τῆς νηός, ὅπως τὸ μὲν
[3, 1]   τὸ σκάφος καὶ ἐπὶ θάτερα  μετεωρίζεται   καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ
[3, 12]   δὲ ἐμέ. ἀράμενοι οὖν αὐτὴν  μετέωρον   ἀπάγουσιν, ἡμᾶς δὲ κατὰ σχολὴν
[3, 21]   ὅσον τῆς κώπης ἀνακουφίζεται τὸ  μετέωρον   καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον τοὺς
[3, 5]   κάτωθεν παρατρέχει, ὥστε μόνον ὑψούμενον  μετέωρον   τὸ ξύλον κατὰ τὸν αὐχένα
[3, 25]   μετοικία νεκροῦ. ἕστηκεν οὖν ἐπὶ  μετεώρου   σκοπῶν καὶ ἐκδέχεται τοὺς προπόλους
[3, 25]   πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος αὕτη  μετοικία   νεκροῦ. ἕστηκεν οὖν ἐπὶ μετεώρου
[3, 1]   μέγας ἐκ τῆς νηός, καὶ  μετοικία   πάλιν καὶ δρόμος μετὰ βοῆς
[3, 11]   ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν καὶ  μετοχετεύει   καταφέρουσα σὺν αὑτῇ κάτω· τὰ
[3, 11]   κακοῖς. ἐν μὲν γὰρ ταῖς  μετρίαις   συμφοραῖς ἀφθόνως τὰ δάκρυα καταρρεῖ
[3, 4]   τῆς ἅλμης πιόντες κατεσχέθησαν, οὗτοι  μετριωτέραν   ὡς ἐν κακοῖς ἔσχον τὴν
[3, 15]   ἐθεώμην. τὸ δὲ ἦν ἔκπληξις·  μέτρον   γὰρ οὐκ ἔχον τὸ κακὸν
[3, 21]   ῥαδινώτατον συρράψωμεν εἰς σχῆμα βαλαντίου,  μέτρον   ὅσον γαστρὸς ἀνθρωπίνης, εἶτα ἐμπλήσαντες
[3, 7]   ~Ὀρώρυκται μὲν οὖν εἰς τὸ  μέτρον   τῆς κόρης πέτρα· θέλει
[3, 1]   θάτερον μέρος φυλάττοντες τοῦ πρόσθεν  μέτρου   καθ´ συνέβαινεν οὔριον εἶναι
[3, 7]   καὶ μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα  μέχρι   τῆς τῶν ὤμων συμβολῆς, καὶ
[3, 5]   εἰ δὲ ἡμᾶς ἀποκτεῖναι θέλεις,  μὴ   διαστήσῃς ἡμῶν τὴν τελευτήν. ἓν
[3, 2]   τὰ ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα,  μὴ   κατὰ μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ σκάφος
[3, 17]   ἐγὼ δέ, Πρὸς θεῶν, ἔφην,  μή   μοι φθονήσητε θανάτου καλοῦ, μᾶλλον
[3, 21]   πλαστὴν ταύτην γαστέρα ῥάψωμεν, ὡς  μὴ   ῥᾳδίως τὰ σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ
[3, 23]   πάντων κατέσχεν θάλασσα, ἵνα  μὴ   τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ
[3, 7]   δὲ τὸ ὄρυγμα λέγειν ὅτι  μή   τις αὐτὸ πεποίηκε χείρ, ἀλλ´
[3, 10]   παραδεδώκατε ἡμᾶς λῃσταῖς Αἰγυπτίοις, ἵνα  μηδὲ   ἐλέους τύχωμεν. λῃστὴν μὲν γὰρ
[3, 22]   Καὶ μάλα, οὗτος ἔφη, προθυμησόμεθα  μηδενὸς   ὑμῶν χείρους γενέσθαι. στεῖλαι δὲ
[3, 8]   τὴν πλευρὰν συνέσπασται καὶ τὸν  μηρὸν   ἐγείρει καθ´ αὑτοῦ· εἰς γὰρ
[3, 8]   διόρυγμα τοῦ τραύματος· ἐρείδει τῷ  μηρῷ   τῷ τοῦ Προμηθέως τὰς τῶν
[3, 22]   μὲν οὖν περὶ τὴν τοῦ  μηχανήματος   ἤμην σκευήν. ἄρτι δὲ τοῦ
[3, 21]   τοῦτο τὸ ξίφος ὡς ἔχει  μηχανῆς.   ἂν γὰρ ἐρείσῃ τις ἐπί
[3, 21]   σφαγῇ, ὅσον ἄνεισιν ἐκ τῆς  μηχανῆς.   τούτων οὖν γενομένων οὐκ ἂν
[3, 5]   γενέσθαι, εἷς ἡμᾶς ἰχθὺς ἀναλωσάτω,  μία   γαστὴρ χωρησάτω, ἵνα καὶ ἐν
[3, 7]   δὲ καμπτόμενον δρέπανον γίνεται, ἵνα  μιᾷ   πληγῇ τὸ μὲν ἐρείδῃ τὴν
[3, 16]   οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ, ἀλλὰ  μιαινόμενον   ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε τοῖς θεοῖς
[3, 7]   κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ  μιᾶς,   καὶ ἔστιν ἐφ´ ἥμισυ τοῦ
[3, 2]   τῆς νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ  μικρὸν   ἀνοιχθείη τὸ σκάφος τῶν γόμφων
[3, 16]   οἱ δὲ στρατιῶται διαβάντες αὐλίζονται  μικρὸν   ἄνω τῆς διώρυχος καὶ περὶ
[3, 5]   ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν. μετὰ  μικρὸν   δὲ τῆς εὐχῆς τὸ πολὺ
[3, 20]   τὸ τοῦ σιδήρου μέρος, τὸ  μικρὸν   ἐκεῖνο ξίφος ὥσπερ ἀπὸ χηραμοῦ
[3, 1]   δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ  μικρὸν   καθέλοιμεν εἰς τὸ ἀντίρροπον. πλέον
[3, 14]   ὧν ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα κατὰ  μικρὸν   τῇ τοῦ πάθους ἀκροάσει τὸν
[3, 1]   ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς καὶ  μικροῦ   βαπτίζεται τὸ σκάφος, τοῦ μὲν
[3, 21]   σορὸν καταθήσομεν. ἀκήκοας τοῦ λῃστάρχου  μικρῷ   πρόσθεν εἰπόντος, δεῖν τι τολμηρὸν
[3, 9]   ἐκ τῶν κακῶν, ναῦν Αἰγυπτίαν  μισθωσάμενοι   (εἴχομεν δὲ ὀλίγον χρυσίον, ὅπερ
[3, 21]   τρόπον καὶ στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες  μίτραις   τε καὶ ζώσμασιν ἐνδεδεμένην τὴν
[3, 18]   εἰς τὸ ἀρχαῖον. λέγει δέ  μοι·   Ἀποκάλυψαι. κἀγὼ μόλις μὲν καὶ
[3, 23]   τῇ χαρᾷ· ταχὺ γὰρ ἐφθόνησέ  μοι   δαίμων τις τῆς καθαρᾶς ἡδονῆς.
[3, 11]   καὶ οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι  μοι,   ἔφη, πρὸ τῆς ψυχῆς, Κλειτοφῶν,
[3, 14]   τῶν λῃστῶν ἐχομένης. ἔδωκε δέ  μοι   καὶ θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον.
[3, 23]   δὲ τὰ κατὰ Λευκίππην εἶχέ  μοι   καλῶς, δὲ Κλεινίας, εἶπον,
[3, 22]   Κλειτοφῶντα. γὰρ κόρη πυθομένῳ  μοι   καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε παρὰ τοῖς
[3, 11]   Τί σιγᾷς, φιλτάτη, καὶ οὐδέν  μοι   λαλεῖς; Ὅτι μοι, ἔφη, πρὸ
[3, 17]   τοίνυν ἀπιστεῖ Κλειτοφῶν, ἔφη, σύ  μοι,   Λευκίππη, μαρτύρησον, εἰ ζῇς. ἅμα
[3, 17]   ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ  μοι   περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν καὶ ἄμφω
[3, 19]   ἐπὶ τῆς νεώς. ἦν οὖν  μοι   τὰ πλεῖστα τῶν κτημάτων περὶ
[3, 18]   πρὸς τὸν Μενέλαον· Οὐκ ἐρεῖς  μοι,   τί ταῦτα; οὐχὶ Λευκίππην ὁρῶ;
[3, 17]   δέ, Πρὸς θεῶν, ἔφην, μή  μοι   φθονήσητε θανάτου καλοῦ, μᾶλλον δὲ
[3, 15]   ἐπεὶ ὠπτήθη, κατατεμόντες ἅπαντες εἰς  μοίρας   ἔφαγον. ταῦτα δὲ ὁρῶντες οἱ
[3, 18]   λέγει δέ μοι· Ἀποκάλυψαι. κἀγὼ  μόλις   μὲν καὶ φοβούμενος (ἀληθῶς γὰρ
[3, 18]   καὶ συνέφυμεν καὶ ἄμφω κατεπέσομεν.  ~Μόλις   οὖν ἀναζωπυρήσας λέγω πρὸς τὸν
[3, 7]   τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ κύματι,  μόνῃ   δὲ τῇ κεφαλῇ τὴν θάλατταν
[3, 21]   τὸν χηραμὸν τῆς κώπης ἀνέθορε,  μόνην   δὲ καταλείπει τὴν αἰχμήν, ὅσον
[3, 10]   πιθανώτερος, ἀνδροφόνος οὐκ ἀκούει.  μόνοις   ἱκετεύειν με δεῖ τοῖς νεύμασι
[3, 23]   θάλασσα, ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν  μόνον   ἀπολέσῃ, ἀλλὰ καὶ τὴν ταφήν.
[3, 7]   πᾶν· χλαμὺς ἀμφὶ τοῖς ὤμοις  μόνον   καὶ πέδιλον περὶ τὼ πόδε
[3, 16]   οὐ τὸν θάνατον ὀδύρομαί σου  μόνον,   οὐδ´ ὅτι τέθνηκας ἐπὶ ξένης,
[3, 5]   γενόμενον ἡμῶν κάτωθεν παρατρέχει, ὥστε  μόνον   ὑψούμενον μετέωρον τὸ ξύλον κατὰ
[3, 12]   εὐθὺς τρέπονται, δὲ εἴχετό  μου   καὶ ἐξεκρέματο βοῶσα. τῶν δὲ
[3, 23]   καὶ προσεκύνουν ὡς θεόν, καί  μου   κατὰ τὴν ψυχὴν ἀθρόα κατεχεῖτο
[3, 17]   βλέψας οὖν πρὸς αὐτόν, Ἔτι  μου   καταγελᾷς, ἔφην, ἐπὶ τηλικούτῳ κακῷ;
[3, 17]   τῆς συμφορᾶς ἐξεκώφησε. λαμβάνονται δή  μου   τῆς δεξιᾶς καὶ ἐπεχείρουν ἀφαιρεῖσθαι
[3, 17]   ἀνῃρημένης. τοῦτο μὲν γὰρ ἀφαιρήσεσθέ  μου   τὸ ξίφος, τὸ δὲ τῆς
[3, 22]   τὸν σὸν οἰκέτην ἅμα σοὶ  μυηθῆναι.   Καὶ μάλα, οὗτος ἔφη, προθυμησόμεθα
[3, 15]   καὶ τάχα τῆς Νιόβης  μῦθος   οὐκ ἦν ψευδής, ἀλλὰ κἀκείνη
[3, 2]   σελήνῃ. πῦρ μὲν ἀστραπῆς ἵπταται,  μυκᾶται   δὲ βροντὴν οὐρανὸς καὶ τὸν
[3, 2]   ἡμέρας δόλιχόν τινα τοῦτον δρόμον  μυρίον   ἐπονοῦμεν, ἀεὶ τὸν θάνατον προσδοκῶντες·
[3, 14]   λῃστηρίῳ· ἐλέγοντο δὲ ἀμφὶ τοὺς  μυρίους   εἶναι. ἐγὼ δὲ ἵππον ᾔτουν,
[3, 24]   πολὺ συνηθροῖσθαι λῃστήριον, ὡς εἶναι  μυρίους.   λέγει οὖν στρατηγός· Ἀλλ´
[3, 16]   ὅτι σου τῆς γαστρὸς τὰ  μυστήρια   ἐμέρισαν καὶ τὴν ταφὴν κακοδαίμονι
[3, 16]   βωμοῦ δᾳδουχίας· τροφῶν καινὰ  μυστήρια.   καὶ ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν ἔβλεπον
[3, 6]   τῆς δὲ ῥοιᾶς λόγος  μυστικός.   προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ καὶ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 24/03/2006