Livre, Chapitre
[3, 18]	ἀρχαῖον. λέγει δέ μοι· Ἀποκάλυψαι.	κἀγὼ	μόλις μὲν καὶ φοβούμενος (ἀληθῶς
[3, 14]	διηγεῖτο δὲ ἄλλος ἄλλο τι,	κἀγὼ	τὰ ἐμὰ εἶπον. ἐπεὶ οὖν
[3, 8]	συνέσπασται καὶ τὸν μηρὸν ἐγείρει	καθ´	αὑτοῦ· εἰς γὰρ τὸ ἧπαρ
[3, 22]	τὴν κόρην τὸν προειρημένον τρόπον	καθ´	ἑαυτοὺς καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες
[3, 15]	οἱ στρατιῶται καὶ ὁ στρατηγὸς	καθ´	ἓν τῶν πραττομένων ἀνεβόων καὶ
[3, 20]	τις ἐν τῷ ναυαγίῳ καὶ	καθ´	ἡμᾶς τῷ ῥοῒ κομισθεῖσα, ἣν
[3, 1]	μέρος φυλάττοντες τοῦ πρόσθεν μέτρου	καθ´	ὃ συνέβαινεν οὔριον εἶναι τῇ
[3, 1]	τοῖς πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ περιτραπήσεσθαι	καθάπαξ	ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα οὖν
[3, 19]	χρησμὸν ἴσχουσι κόρην καταθῦσαι καὶ	καθᾶραι	τὸ λῃστήριον καὶ τοῦ μὲν
[3, 23]	ἐφθόνησέ μοι δαίμων τις τῆς	καθαρᾶς	ἡδονῆς. τὸν δι´ ἐμὲ φαινόμενον
[3, 16]	σῶν ἀτυχημάτων παίγνια, ἀλλ´ ὅτι	καθάρσιον	γέγονας ἀκαθάρτων σωμάτων καί σε
[3, 12]	τὸν θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην καὶ	καθάρσιον	τοῦ στρατοῦ. οἱ δὲ ἐπὶ
[3, 20]	τῇ προτεραίᾳ τῆς θυσίας ἡμέρᾳ	καθεζόμενοι	πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι καὶ
[3, 1]	κύμασιν ἐπαλαίομεν εἰς τὸ ἀντίρροπον	καθελεῖν·	αἰφνίδιον δὲ μεταλλάττεται τὸ πνεῦμα
[3, 1]	τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι κατὰ μικρὸν	καθέλοιμεν	εἰς τὸ ἀντίρροπον. πλέον δὲ
[3, 16]	πρώτην νυκτὸς φυλακὴν πάντας ἐπιτηρήσας	καθεύδοντας	πρόειμι τὸ ξίφος ἔχων, ἐπικατασφάξων
[3, 15]	θέας, ἐγὼ δὲ ἐκ παραλόγου	καθήμενος	ἐθεώμην. τὸ δὲ ἦν ἔκπληξις·
[3, 17]	ἀνατείνω τὸ ξίφος ἄνω ὡς	καθήσων	ἐμαυτῷ κατὰ τῆς σφαγῆς· καὶ
[3, 7]	γὰρ ταῖς παρειαῖς τὸ δέος	κάθηται,	ἐκ δὲ τῶν ὀφθαλμῶν ἀνθεῖ
[3, 12]	ἐπελαύνων ἔρχεται, κόμην ἔχων πολλὴν	καὶ	ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ καὶ ὁ
[3, 9]	πλήρης ἦν ἡ γῆ φοβερῶν	καὶ	ἀγρίων ἀνθρώπων· μεγάλοι μὲν πάντες,
[3, 7]	δὲ ὥσπερ ἀμπέλου βότρυες κρέμανται.	καὶ	αἱ μὲν ὠλέναι τῆς κόρης
[3, 21]	ἀνθρωπίνης, εἶτα ἐμπλήσαντες θηρείων σπλάγχνων	καὶ	αἵματος τὴν πλαστὴν ταύτην γαστέρα
[3, 13]	φέρων αἰχμὴν ἕκαστος καὶ ξίφος,	καὶ	ἀκοντίζουσιν ἅμα, καὶ ἦν οὐδεὶς
[3, 10]	δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ που	καὶ	ἀκούετε, τί τηλικοῦτον ἠδικήσαμεν, ὡς
[3, 18]	Λευκίππην ὁρῶ; ταύτην οὐ κρατῶ	καὶ	ἀκούω λαλούσης; ἃ οὖν χθὲς
[3, 14]	παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ	καὶ	ἀκούων ἠλέει. συμπαθὴς δέ πως
[3, 3]	τὰς πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ	καὶ	ἄκρου ψαύοντες τοῦ σκάφους ἐξωλίσθαινον·
[3, 22]	σοι παρ´ αὐτῷ ἡ χάρις	καὶ	ἅμα ἐλεῆσαι κόρην ἀθλίαν ἐκ
[3, 24]	πόλιν τεταγμένων ἐπὶ τοὺς βαρβάρους.	καὶ	ἅμα λέγοντος αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει
[3, 9]	ναῦν ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω.	καὶ	ἅμα πλήρης ἦν ἡ γῆ
[3, 17]	δέ μοι περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν	καὶ	ἄμφω κατεπέσομεν. ~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας
[3, 17]	ἐν τούτῳ δὲ ἐγγὺς ἐγένοντο	καὶ	ἀναβοῶσιν ἄμφω. Μενέλαος δὲ ἦν
[3, 9]	πόνος. ~Ἐνδιατρίψαντες οὖν ἡμερῶν δύο	καὶ	ἀναλαβόντες ἑαυτοὺς ἐκ τῶν κακῶν,
[3, 20]	κομισθεῖσα, ἣν ὁ Μενέλαος ἀναιρεῖται.	καὶ	ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ
[3, 16]	τὸ πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο	καὶ	ἀνέφερε τοῖς θεοῖς τὴν κνῖσαν.
[3, 13]	Αἰγύπτιος, βαρύς τε καὶ τραχὺς	καὶ	ἀνώμαλος· τὸ δὲ ἀνώμαλόν εἰσιν
[3, 24]	ἄγω τὸν Μενέλαον τῷ στρατηγῷ	καὶ	ἅπαντα λέγω. ὁ δὲ συνήδετο
[3, 18]	ἐπὶ τῇ γαστρὶ τῆς Λευκίππης	καὶ	ἀποκατέστησεν εἰς τὸ ἀρχαῖον. λέγει
[3, 5]	τύχῃ τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν	καὶ	ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι τοὺς θεοὺς
[3, 18]	ἀπολήψεται καὶ τὰ στέρνα συμφύσεται,	καὶ	ἄτρωτον ὄψει. ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου
[3, 14]	στρατηγὸν ἐκ τῆς ἀκροάσεως, ὡς	καὶ	αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ
[3, 15]	κόρην ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην·	καὶ	αὐτοὺς μὲν οἵτινες ἦσαν οὐκ
[3, 16]	καί σε ζῶσαν ἀνέτεμον, οἴμοι,	καὶ	βλέπουσαν ὅλην τὴν ἀνατομήν, ἀλλ´
[3, 10]	ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια κάλοι	καὶ	βρόχος, καί σοι νυμφαγωγὸς λῃστὴς
[3, 6]	καὶ τοῦ Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες	(καὶ	γὰρ ἔλεγον μαντικὸν εἶναι τὸν
[3, 15]	διώρυχα χῶσαι, ἥτις ἦν ἐμποδών.	καὶ	γὰρ ἑωρῶμεν τοὺς λῃστὰς μετὰ
[3, 2]	περὶ πᾶσαν τὴν ναῦν ἐκεκάλυπτο·	καὶ	γὰρ ὄμβρος ἐπέκλυζε πολύς. ἡμεῖς
[3, 20]	λῃσταὶ καταλαβόντες, πρὸς ἄμυναν τρέπονται.	καὶ	γάρ τις ἐν αὐτοῖς ἦν
[3, 10]	κωκυτοῦ τὸν ψόφον, Ὦ θεοὶ	καὶ	δαίμονες, ἔφην, εἴπερ ἐστέ που
[3, 10]	γὰρ Ἕλληνα καὶ φωνὴ κατέκλασε	καὶ	δέησις ἐμάλαξεν· ὁ γὰρ λόγος
[3, 7]	τῶν προσώπων αὐτῆς κάλλος κεκέρασται	καὶ	δέος· ἐν μὲν γὰρ ταῖς
[3, 13]	εἰδότες, ὡς δὲ εἶδον γυμνοὺς	καὶ	δεσμὰ ἔχοντας, ὑπονοήσαντες τὴν ἀλήθειαν
[3, 10]	ἤδη, κλαίειν ἦρχον τὴν Λευκίππην.	καὶ	δὴ λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα
[3, 4]	ἀόριστον ἐκτείνει τὸν φόβον, ὡς	καὶ	διὰ τούτων θάνατον δυστυχεῖν πλείονα·
[3, 15]	ξίφος βάπτει κατὰ τῆς καρδίας	καὶ	διελκύσας τὸ ξίφος εἰς τὴν
[3, 23]	~Ὡς οὖν ἤκουσα, παντοδαπὸς ἐγιγνόμην	καὶ	διηπόρουν ὅ τι ποιήσω πρὸς
[3, 17]	εἰ ζῇς. ἅμα δὲ εἶπε	καὶ	δίς που καὶ τρὶς ἐπάταξε
[3, 25]	Αἰγύπτιος, βιβλίον ἐξ ἀδύτων φέρων,	καὶ	δοκιμάζει τὸν ὄρνιν ἐκ τῆς
[3, 8]	πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ	καὶ	δόρατι. ὄρνις ἐς τὴν τοῦ
[3, 1]	τῆς νηός, καὶ μετοικία πάλιν	καὶ	δρόμος μετὰ βοῆς ἐπὶ τὰς
[3, 4]	εἰ πελάσειε, πηδήσων ἐς αὐτήν.	καὶ	δύο μὲν ἢ τρεῖς ηὐτύχησαν
[3, 20]	τὰ περὶ τῆς Λευκίππης πυθόμενος,	καὶ	ἐδεόμην Μενελάου παντὶ τρόπῳ σῶσαι
[3, 1]	μετεωρίζεται καὶ πάντῃ πρηνὲς ἦν,	καὶ	ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἡμῶν ἀεὶ
[3, 12]	ἀπὸ δὲ τοῦ λῃστάρχου παρῆν	καί,	Εἴ τις, ἔφη, παρθένος ἐστὶν
[3, 8]	τὸν σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει κάτω	καὶ	εἰς τοὺς δακτύλους ἀποξύνεται. τὸ
[3, 25]	εὐειδὴς τὴν θέαν, ἀκτῖσι κομᾷ,	καὶ	εἰσὶν αὗται πτερῶν ἀνατολαί. μερίζονται
[3, 3]	εἴ τις ἐπιβήσεται· πολλοὶ δὲ	καὶ	ἐκ τῆς νεὼς ὁπλισάμενοι τὸ
[3, 10]	καὶ ἐκείμεθα ὡς ἦμεν δεδεμένοι	καὶ	ἐκάθευδον οἱ φρουροί, τότε, ὡς
[3, 2]	θάλασσα διὰ τῶν γέρρων ἐκυλίετο	καὶ	ἐκάλυπτε πᾶν τὸ σκάφος. τὸ
[3, 25]	ἕστηκεν οὖν ἐπὶ μετεώρου σκοπῶν	καὶ	ἐκδέχεται τοὺς προπόλους τοῦ θεοῦ.
[3, 10]	ἠκούσαμεν. ~Ἐπεὶ οὖν νὺξ ἐγένετο	καὶ	ἐκείμεθα ὡς ἦμεν δεδεμένοι καὶ
[3, 5]	ἀναλωσάτω, μία γαστὴρ χωρησάτω, ἵνα	καὶ	ἐν ἰχθύσι κοινῇ ταφῶμεν. μετὰ
[3, 7]	δος. ἡ δέ ἐστι φοβερὰ	καὶ	ἐν τοῖς χρώμασι· τοὺς ὀφθαλμοὺς
[3, 13]	τὴν φάλαγγα περιΐππευον αὐτοὺς κύκλῳ,	καὶ	ἐν τούτῳ συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς
[3, 25]	γίνεται τῷ νεκρῷ. ἐνθεὶς δὲ	καὶ	ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ
[3, 21]	μὴ ῥᾳδίως τὰ σπλάγχνα διεκπίπτοι,	καὶ	ἐνσκευάσαντες τὴν κόρην τοῦτον τὸν
[3, 12]	τρέπονται, ἡ δὲ εἴχετό μου	καὶ	ἐξεκρέματο βοῶσα. τῶν δὲ λῃστῶν
[3, 7]	λευκὸν εἰς τὸ πελιδνὸν μετέβαλον,	καὶ	ἐοίκασιν ἀποθνῄσκειν οἱ δάκτυλοι. δέδεται
[3, 7]	ἡ δὲ ἐνίδρυται τῇ σκέπῃ·	καὶ	ἔοικε τὸ θέαμα, εἰ μὲν
[3, 8]	ῥάμφος ἐς τὸ ὄρυγμα κεῖται,	καὶ	ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ τραῦμα καὶ
[3, 25]	χορὸς ἄλλων ὀρνίθων ὥσπερ δορυφόρων,	καὶ	ἔοικεν ὁ ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ
[3, 13]	ἀλήθειαν δέχονται τῶν ὅπλων εἴσω,	καὶ	ἐπ´ οὐρὰν παραπέμψαντες εἴων ἡσυχάζειν.
[3, 13]	δὲ κατὰ σχολὴν ἦγον δεδεμένους.	~Καὶ	ἐπεὶ δύο σταδίους τῆς κώμης
[3, 13]	δὲ καὶ ἱππεῖς πλείους προσέρρεον·	καὶ	ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο, κατὰ κέρας
[3, 15]	χερσὶν ἐξελκύσαντες ἐπιτιθέασι τῷ βωμῷ,	καὶ	ἐπεὶ ὠπτήθη, κατατεμόντες ἅπαντες εἰς
[3, 9]	ὁ γὰρ ποταμὸς ταύτῃ στενώτατος,	καὶ	ἐπεμβάντες τῶν λῃστῶν τέσσαρες πάντα
[3, 15]	ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν διάβασιν παρεσκευάζετο	καὶ	ἐπεχείρει τὴν διώρυχα χῶσαι, ἥτις
[3, 17]	λαμβάνονται δή μου τῆς δεξιᾶς	καὶ	ἐπεχείρουν ἀφαιρεῖσθαι τὸ ξίφος· ἐγὼ
[3, 15]	περιχέαντες περιάγουσι τὸν βωμὸν κύκλῳ,	καὶ	ἐπηύλει τις αὐτῇ, καὶ ὁ
[3, 1]	δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ σκάφος	καὶ	ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται καὶ πάντῃ
[3, 16]	δᾳδουχίας· ὢ τροφῶν καινὰ μυστήρια.	καὶ	ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν ἔβλεπον ἄνωθεν
[3, 13]	διακόπτομέν τε αὐτῶν τὴν φάλαγγα	καὶ	ἐπὶ τοὺς ἐναντίους ἐκτρέχομεν. οἱ
[3, 3]	τοῦ σκάφους ἐξωλίσθαινον· ἔνιοι δὲ	καὶ	ἐπιβαίνοντες τοῖς ἐπὶ τῆς ἐφολκίδος
[3, 5]	τῶν πλωτήρων ἐπιτυχόντες τοῦ ἱστοῦ	καὶ	ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ καὶ
[3, 13]	ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος ἦχος,	καὶ	ἐπιφαίνεται φάλαγξ στρατιωτική, πάντες ὁπλῖται.
[3, 11]	συμφοραῖς ἀφθόνως τὰ δάκρυα καταρρεῖ	καὶ	ἔστι τοῖς πάσχουσιν εἰς τοὺς
[3, 25]	σώματος καὶ τὸν νεκρὸν ἐπιδείκνυται	καὶ	ἔστιν ἐπιτάφιος σοφιστής. ἱερέων δὲ
[3, 7]	κώπη κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς,	καὶ	ἔστιν ἐφ´ ἥμισυ τοῦ σιδήρου
[3, 7]	μέχρι τῆς τῶν ὤμων συμβολῆς,	καὶ	εὐθὺς ἡ γαστήρ. μεταξὺ δὲ
[3, 3]	δὲ τὸ σκάφος τῇ θαλάσσῃ	καὶ	εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα καὶ
[3, 4]	νεανίσκος εὔρωστος λαμβάνεται τοῦ κάλω	καὶ	ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα· καὶ ἦν
[3, 6]	εἶχε. προβέβληται δὲ τὴν χεῖρα	καὶ	ἔχει ῥοιὰν ἐπ´ αὐτῇ· τῆς
[3, 8]	καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ τραῦμα	καὶ	ζητεῖν τὸ ἧπαρ· τὸ δὲ
[3, 18]	ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα ἀληθινὸν	καὶ	ζῶν, ὡς κἀκεῖνο τὸ τῆς
[3, 21]	στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις τε	καὶ	ζώσμασιν ἐνδεδεμένην τὴν σκευὴν ταύτην
[3, 25]	αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην,	καὶ	ἡ κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ
[3, 5]	μέρος, ἔνθα περικαθίσαντες ἐγώ τε	καὶ	ἡ Λευκίππη κατὰ ῥοῦν ἐφερόμεθα
[3, 17]	δὲ ἤνοιγεν ἅμα τὴν σορὸν	καὶ	ἡ Λευκίππη κάτωθεν ἀνέβαινε, φοβερὸν
[3, 18]	καὶ τί ποτε ταῦτα ὁρῶ;	καὶ	ἡ Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε,
[3, 5]	δὲ λέγοντα κῦμα ἐπεκάλυπτε κατόπιν·	καὶ	ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ ταὐτὸ καὶ
[3, 13]	μὲν ἔκειντο τεθνηκότες, οἱ δὲ	καὶ	ἡμιθνῆτες ἐμάχοντο· τοὺς δὲ λοιποὺς
[3, 4]	ἐπείροντο δίκην ἰχθύων· οἱ δὲ	καὶ	ἡμιθνῆτες ἐνήχοντο. ~Ἐπεὶ οὖν τὸ
[3, 5]	καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ ταὐτὸ	καὶ	ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα· ἀλλὰ τύχῃ
[3, 4]	κάλω καὶ ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα·	καὶ	ἦν ἐγγὺς ἤδη τοῦ σκάφους,
[3, 17]	μὲν αὐτῆς ἡ γαστὴρ πᾶσα	καὶ	ἦν ἐντέρων κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ
[3, 13]	ἐπέτυχεν. εἶτα οἱ ὁπλῖται προσέρρεον·	καὶ	ἦν ἡ μάχη στερρά, πληγαὶ
[3, 2]	εἶχον τὰς ἐλπίδας, ὤθουν ἐπειγόμενοι.	καὶ	ἦν ἤδη ἡ ναῦς τῶν
[3, 3]	δὴ καὶ τὰ δεινὰ ἦν,	καὶ	ἦν μάχη χειροποίητος. οἱ μὲν
[3, 3]	γὰρ εἶχε νόμον τὴν βίαν,	καὶ	ἦν ναυμαχίας καινὸς τρόπος. οἱ
[3, 9]	ὀνόματι τὸν λῃστὴν τὸν μείζονα.	καὶ	ἦν ὁδὸς ἡμερῶν δύο, ὡς
[3, 13]	καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν ἅμα,	καὶ	ἦν οὐδεὶς ὃς οὐκ ἐπέτυχεν.
[3, 5]	προσάγει τῇ γῇ τὸ κῦμα·	καὶ	ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου τὰ
[3, 2]	ἐπονοῦμεν, ἀεὶ τὸν θάνατον προσδοκῶντες·	καὶ	ἦν, ὡς εἰκός, οὐ μακράν.
[3, 2]	ἡ στάσις, μεταξὺ δὲ οὐρανοῦ	καὶ	θαλάσσης ἀνέμων ποικίλων ἐσύριζε ψόφος.
[3, 22]	τὸν προειρημένον τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς	καὶ	θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα, καὶ
[3, 8]	δὲ εἰς τὸν Ἡρακλέα βλέπει,	καὶ	θέλει μὲν αὐτὸν ὅλοις τοῖς
[3, 14]	λῃστῶν ἐχομένης. ἔδωκε δέ μοι	καὶ	θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον Αἰγύπτιον. ~Τῇ
[3, 5]	ἡμᾶς κῦμα καλυψάτω. εἰ δὲ	καὶ	θηρίων ἡμᾶς βορὰν πέπρωται γενέσθαι,
[3, 13]	εἴων ἡσυχάζειν. ἐν τούτῳ δὲ	καὶ	ἱππεῖς πλείους προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ
[3, 20]	ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ ναυαγίῳ	καὶ	καθ´ ἡμᾶς τῷ ῥοῒ κομισθεῖσα,
[3, 19]	τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι κόρην καταθῦσαι	καὶ	καθᾶραι τὸ λῃστήριον καὶ τοῦ
[3, 12]	πρὸς τὸν θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην	καὶ	καθάρσιον τοῦ στρατοῦ. οἱ δὲ
[3, 9]	ἡμῶν ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς δὲ δήσαντες	καὶ	κατακλείσαντες εἴς τι δωμάτιον ἀπηλλάττοντο,
[3, 17]	καὶ τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν,	καὶ	κάτωθεν ἀκούω φωνῆς πάνυ λεπτῆς.
[3, 25]	ἐναρμόσας τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ	καὶ	κλείσας τὸ χάσμα γηΐνῳ χώματι,
[3, 22]	θάνατος. Νομίζω δέ, ἔφην, ζῆν	καὶ	Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ
[3, 25]	ταφήν, ὀρύττει τε τῷ στόματι	καὶ	κοιλαίνει κατὰ μέσον, καὶ τὸ
[3, 21]	λέγων ἐδεόμην Δία Ξένιον καλῶν	καὶ	κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης καὶ κοινῆς
[3, 21]	καλῶν καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης	καὶ	κοινῆς ναυαγίας. ~Ὁ δὲ χρηστὸς
[3, 25]	ἔφην, τιμῆς ἠξίωται; ποίαν δὲ	καὶ	κομίζει ταφήν; Φοῖνιξ μὲν ὁ
[3, 2]	προσεδόκησας. ἦν οὖν ἀνέμων μάχη	καὶ	κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα
[3, 2]	ἀνδρῶν, κελευσμὸς ναυτῶν, πάντα θρήνων	καὶ	κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ ὁ κυβερνήτης
[3, 3]	ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ δὲ σκυτάλαις	καὶ	κώπαις ἅμα τῷ πηδήματι τὰς
[3, 18]	ἐνεκαλυψάμην. ὁ δὲ ἄρχεται τερατεύεσθαι	καὶ	λόγον τινὰ καταλέγειν· ἅμα λέγων
[3, 7]	τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ	καὶ	μακρά· ἀνέῳκτο δὲ πᾶσα μέχρι
[3, 20]	μὲν οὖν τοὺς πρώτους ἐπελθόντας	καὶ	μάλα ἐρρωμένως ἀντετάξαντο· πλειόνων δὲ
[3, 22]	σὸν οἰκέτην ἅμα σοὶ μυηθῆναι.	Καὶ	μάλα, οὗτος ἔφη, προθυμησόμεθα μηδενὸς
[3, 3]	τῷ τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι	καὶ	μαχαίραις τοὺς ἐξαλλομένους ἔπαιον· οἱ
[3, 3]	ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ καὶ πελέκεις	καὶ	μαχαίρας, καὶ πατάξειν ἠπείλουν, εἴ
[3, 13]	ἔμενον ἐπιόντας ὡς αὐτοὺς ἀμυνούμενοι.	καὶ	μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα
[3, 1]	αἴρεται μέγας ἐκ τῆς νηός,	καὶ	μετοικία πάλιν καὶ δρόμος μετὰ
[3, 11]	λύπη ἵστησί τε τὴν ἀκμὴν	καὶ	μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ κάτω·
[3, 1]	πνεῦμα ἐπὶ θάτερα τῆς νηὸς	καὶ	μικροῦ βαπτίζεται τὸ σκάφος, τοῦ
[3, 23]	κατησπαζόμην καὶ προσεκύνουν ὡς θεόν,	καί	μου κατὰ τὴν ψυχὴν ἀθρόα
[3, 9]	ἐκεῖ διεγνωκότες ποιήσασθαι τὴν διατριβὴν	καὶ	νομίζοντες ταύτῃ τάχα τοὺς φίλους
[3, 7]	δεξιὰν διφυεῖ σιδήρῳ εἰς δρέπανον	καὶ	ξίφος ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ
[3, 13]	κούφως ἐσταλμένοι, φέρων αἰχμὴν ἕκαστος	καὶ	ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν ἅμα, καὶ
[3, 20]	ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα	καὶ	ξίφος, τὴν μὲν κώπην ἔχον
[3, 4]	τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ	καὶ	ξύλοις ἀπερρωγόσι συμπεσόντες ἐπείροντο δίκην
[3, 6]	τὸν ὀπισθόδομον ὁρῶμεν εἰκόνα διπλῆν.	καὶ	ὁ γραφεὺς ἐγγέγραπτο. Εὐάνθης μὲν
[3, 14]	ἔλεον ἄνθρωπος ἀκροατὴς ἀλλοτρίων κακῶν,	καὶ	ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν προξενεῖ·
[3, 15]	κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις αὐτῇ,	καὶ	ὁ ἱερεὺς ᾖδεν, ὡς εἰκός,
[3, 12]	πολλὴν καὶ ἀγρίαν. ἐκόμα δὲ	καὶ	ὁ ἵππος· γυμνὸς ἦν, ἄστρωτος
[3, 9]	σῶμα παχεῖς· ἐβαρβάριζον δὲ πάντες.	καὶ	ὁ κυβερνήτης, εἰπών· Ἀπολώλαμεν" ἔστησε
[3, 2]	πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα.	καὶ	ὁ κυβερνήτης ἐκέλευε ῥίπτειν τὸν
[3, 1]	θαλάσσης κατὰ πρόσωπον τῆς νηός,	καὶ	ὁ κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν
[3, 2]	θαλάσσης ἀνέμων ποικίλων ἐσύριζε ψόφος.	καὶ	ὁ μὲν ἀὴρ εἶχε σάλπιγγος
[3, 9]	πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν πολλῆς.	καὶ	ὁ ναύτης, εἰπών· Ὁ βουκόλος"
[3, 17]	ἀναβοῶσιν ἄμφω. Μενέλαος δὲ ἦν	καὶ	ὁ Σάτυρος. ἐγὼ δὲ ἄνδρας
[3, 20]	σὸς γὰρ ἐντεῦθεν ὁ λόγος.	~Καὶ	ὁ Σάτυρος λέγει· Ἅμα δὲ
[3, 5]	τῆς θαλάσσης· ὁ δὲ Μενέλαος	καὶ	ὁ Σάτυρος σὺν ἄλλοις τῶν
[3, 14]	δὲ περὶ δείλην ὁ καιρός·	καὶ	ὁ στρατηγὸς διαλαβὼν ἡμῶν ἕκαστον
[3, 15]	ταῦτα δὲ ὁρῶντες οἱ στρατιῶται	καὶ	ὁ στρατηγὸς καθ´ ἓν τῶν
[3, 4]	τῆς θαλάσσης τὸ μέγεθος, τοσοῦτος	καὶ	ὁ τοῦ θανάτου φόβος. ἔνιοι
[3, 21]	σκευὴν ταύτην ἐπικρύψωμεν. πάντως δὲ	καὶ	ὁ χρησμὸς ἡμῖν εἰς τὸ
[3, 19]	κτημάτων περὶ ταύτην τὴν κώμην	καὶ	οἱ ἄρχοντες αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ
[3, 13]	συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς ὀλίγον κατεφόνευον.	καὶ	οἱ μὲν ἔκειντο τεθνηκότες, οἱ
[3, 21]	τὴν κώπην ὥσπερ εἰς κουλεόν·	καὶ	οἱ μὲν ὁρῶντες δοκοῦσι βαπτίζεσθαι
[3, 13]	ποιεῖ ἐν ταὐτῷ τὸ τραῦμα,	καὶ	οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου, καὶ
[3, 18]	ἀπέστησα τῶν ὀφθαλμῶν τὰς χεῖρας	καὶ	ὁλόκληρον τὴν Λευκίππην ὁρῶ. ἔτι
[3, 17]	καθήσων ἐμαυτῷ κατὰ τῆς σφαγῆς·	καὶ	ὁρῶ δύο τινὰς ἐξ ἐναντίας
[3, 20]	τὴν κίστην, καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα	καὶ	ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ξίφος, τὴν
[3, 20]	ἔνδον εἶναι) ἀνοίγει τὴν κίστην,	καὶ	ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα
[3, 11]	πάντα σιγῶσαν· Τί σιγᾷς, φιλτάτη,	καὶ	οὐδέν μοι λαλεῖς; Ὅτι μοι,
[3, 16]	θύμασιν ἔβλεπον ἄνωθεν οἱ θεοὶ	καὶ	οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ, ἀλλὰ
[3, 12]	ὁ ἵππος· γυμνὸς ἦν, ἄστρωτος	καὶ	οὐκ ἔχων φάλαρα· τοιοῦτοι γὰρ
[3, 1]	σκάφος καὶ ἐπὶ θάτερα μετεωρίζεται	καὶ	πάντῃ πρηνὲς ἦν, καὶ ἐδόκει
[3, 16]	τὸ ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία	καὶ	πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ τὸν
[3, 14]	με ἐκείνην τὴν ἡμέραν ὁμοτράπεζον	καὶ	παρὰ τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ
[3, 10]	πλήθει βαπτισθῆναι κακῶν; νῦν δὲ	καὶ	παραδεδώκατε ἡμᾶς λῃσταῖς Αἰγυπτίοις, ἵνα
[3, 3]	δὲ καὶ πελέκεις καὶ μαχαίρας,	καὶ	πατάξειν ἠπείλουν, εἴ τις ἐπιβήσεται·
[3, 7]	χλαμὺς ἀμφὶ τοῖς ὤμοις μόνον	καὶ	πέδιλον περὶ τὼ πόδε πλησίον
[3, 3]	μεταβαίνειν οὐκ ἐπέτρεπον. εἶχον δὲ	καὶ	πελέκεις καὶ μαχαίρας, καὶ πατάξειν
[3, 24]	Δέλτα πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν στρατοπέδου	καὶ	πέντε λέγειν ἄλλων ἡμερῶν διατρίβειν
[3, 16]	αὐλίζονται μικρὸν ἄνω τῆς διώρυχος	καὶ	περὶ δεῖπνον ἦσαν. ὁ δὲ
[3, 6]	μυστικός. προσευξάμενοι δὴ τῷ θεῷ	καὶ	περὶ τοῦ Κλεινίου καὶ τοῦ
[3, 20]	καθεζόμενοι πρὸς τῇ θαλάττῃ λυπούμενοι	καὶ	περὶ τούτων σκοποῦντες· τῶν δὲ
[3, 8]	δέδεται μὲν ὁ Προμηθεὺς σιδήρῳ	καὶ	πέτρᾳ, ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ
[3, 1]	ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ τέταρτον	καὶ	πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες κοινὴν
[3, 24]	τὴν ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν ἀπονενοημένων	καὶ	πολὺ συνηθροῖσθαι λῃστήριον, ὡς εἶναι
[3, 25]	κεκέρασται μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ	καὶ	πορφύρᾳ· αὐχεῖ δὲ τὸν Ἥλιον
[3, 7]	τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν κρατεῖ	καὶ	προβέβληται δίκην ἀσπί δος. ἡ
[3, 11]	δεινοῖς φεύγει καὶ τὰ δάκρυα	καὶ	προδίδωσι καὶ τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα
[3, 6]	γραφεύς· ἡ δὲ εἰκὼν Ἀνδρομέδα	καὶ	Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω (διὰ
[3, 17]	τρόμος οὖν εὐθὺς ἴσχει με	καὶ	πρὸς τὸν Μενέλαον ἀπέβλεπον, μάγον
[3, 23]	δ´ οὖν κοινότατον, προσπεσὼν κατησπαζόμην	καὶ	προσεκύνουν ὡς θεόν, καί μου
[3, 14]	ἡμῶν ἕκαστον ἐπυνθάνετο τίνες εἴημεν	καὶ	πῶς ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ ἄλλος
[3, 4]	λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ πέτρᾳ	καὶ	ῥήγνυται πᾶν. ἀπωσθείσης δὲ τῆς
[3, 13]	κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς	καὶ	σάλπιγγος ἦχος, καὶ ἐπιφαίνεται φάλαγξ
[3, 16]	ὅτι καθάρσιον γέγονας ἀκαθάρτων σωμάτων	καί	σε ζῶσαν ἀνέτεμον, οἴμοι, καὶ
[3, 10]	καὶ ψέλλια κάλοι καὶ βρόχος,	καί	σοι νυμφαγωγὸς λῃστὴς παρακαθεύδει· ἀντὶ
[3, 15]	αὐτοῖς αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ πεποιημένος	καὶ	σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον. ἄγουσι
[3, 16]	καὶ τὴν ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ	καὶ	σορῷ. καὶ τὸ μὲν σῶμα
[3, 5]	οὖν, Ἐλέησον, ἔφην, δέσποτα Πόσειδον,	καὶ	σπεῖσαι πρὸς τὰ τῆς ναυαγίας
[3, 1]	κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν κεραίαν.	καὶ	σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται, πῇ
[3, 21]	τὴν κόρην τοῦτον τὸν τρόπον	καὶ	στολὴν ἔξωθεν περιβαλόντες μίτραις τε
[3, 19]	τὰ δεσμὰ θαρρεῖν τε ἐκέλευον	καὶ	συμπονεῖν αὐτοῖς, ὡς ἂν οἰκεῖον.
[3, 22]	τοσούτου κακοῦ. ταῦτα λέγων πείθω,	καὶ	συνέπραξεν ἡ Τύχη. ἐγὼ μὲν
[3, 17]	κενή· ἐπιπεσοῦσα δέ μοι περιπλέκεται	καὶ	συνέφυμεν καὶ ἄμφω κατεπέσομεν. ~Μόλις
[3, 13]	δὲ παρ´ ἀμφοτέρων καὶ τραύματα	καὶ	σφαγαί. καὶ τὸ μὲν ἔμπειρον
[3, 25]	γραφῆς. ὁ δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος	καὶ	τὰ ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος
[3, 11]	δὲ τοῖς ὑπερβάλλουσι δεινοῖς φεύγει	καὶ	τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι καὶ
[3, 3]	κατὰ πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ	καὶ	τὰ δεινὰ ἦν, καὶ ἦν
[3, 2]	τὰ δὲ χάσμασιν. ἦν δὲ	καὶ	τὰ ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν
[3, 22]	ἐξάγομεν αὐτὴν ἐπὶ τὸν βωμόν·	καὶ	τὰ λοιπὰ οἶδας. ~Ὡς οὖν
[3, 2]	ἀντιπαταγοῦντες δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ	καὶ	τὰ ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα,
[3, 18]	Ἀλλὰ νῦν, ὁ Μενέλαος ἔφη,	καὶ	τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται καὶ τὰ
[3, 18]	ἔφη, καὶ τὰ σπλάγχνα ἀπολήψεται	καὶ	τὰ στέρνα συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον
[3, 15]	καθ´ ἓν τῶν πραττομένων ἀνεβόων	καὶ	τὰς ὄψεις ἀπέστρεφον τῆς θέας,
[3, 5]	Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ	καὶ	ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ τὴν βοήν·
[3, 15]	ἔχον τὸ κακὸν ἐνεβρόντησέ με.	καὶ	τάχα ὁ τῆς Νιόβης μῦθος
[3, 17]	ἐμῆς λύπης ξίφος ἔνδον καταπέπηγε	καὶ	τέμνει κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ
[3, 1]	τὰς ἀρχαίας ἕδρας. καὶ τρίτον	καὶ	τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ
[3, 6]	συνήγαγεν ὁ ζωγράφος) ἀδελφαὶ δὲ	καὶ	τὴν ἄλλην τύχην αἱ γραφαί.
[3, 10]	ἱκετεύειν με δεῖ τοῖς νεύμασι	καὶ	τὴν δέησιν δηλοῦν ταῖς χειρονομίαις.
[3, 7]	λαιᾷ τῷ Περσεῖ· ὥπλισται δὲ	καὶ	τὴν δεξιὰν διφυεῖ σιδήρῳ εἰς
[3, 24]	δισχίλιοι τῶν ἀμφὶ τὸ Δέλτα	καὶ	τὴν Ἡλίου πόλιν τεταγμένων ἐπὶ
[3, 21]	χρηστὸς γενέσθαι, συναγωνίσεται. δυνησόμεθα γὰρ	καὶ	τὴν κόρην σῶσαι καὶ τοὺς
[3, 21]	ὅσον τὴν πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν	καὶ	τὴν κώπην ἐν χρῷ τοῦ
[3, 14]	ἀκροάσει τὸν οἶκτον εἰς φιλίαν	καὶ	τὴν λύπην εἰς τὸν ἔλεον
[3, 8]	ὁ δὲ ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται	καὶ	τὴν πλευρὰν συνέσπασται καὶ τὸν
[3, 25]	ἔοικεν ὁ ὄρνις ἀποδημοῦντι βασιλεῖ	καὶ	τὴν πόλιν οὐ πλανᾶται τὴν
[3, 16]	τῆς γαστρὸς τὰ μυστήρια ἐμέρισαν	καὶ	τὴν ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ
[3, 25]	τὸν Νεῖλον φέρει, σχεδιάσας αὐτῷ	καὶ	τὴν ταφήν. σμύρνης γὰρ βῶλον
[3, 23]	τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ, ἀλλὰ	καὶ	τὴν ταφήν. Ὦ θάλαττα ἄγνωμον,
[3, 1]	αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται,	καὶ	τῆς ἡμέρας ἀπωλώλει τὸ φῶς.
[3, 7]	γαστήρ. μεταξὺ δὲ τοῦ κήτους	καὶ	τῆς κόρης ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο
[3, 23]	οὖν εἰς τὸ στρατόπεδον κοινῇ	καὶ	τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες τῆς
[3, 18]	δέομαί σου, ποῖ γῆς εἰμι	καὶ	τί ποτε ταῦτα ὁρῶ; καὶ
[3, 12]	ἡμᾶς διαλεγομένους ἔλαθεν ἠὼς γενομένη·	καί	τις ἵππον ἐπελαύνων ἔρχεται, κόμην
[3, 25]	τὴν ἔξοδον ἐπισχεῖν τοσούτων ἡμερῶν.	~Καὶ	τίς ὁ ὄρνις οὗτος, ὅστις
[3, 21]	ἐξελόντες ἐπὶ τῷ βωμῷ θύσομεν.	καὶ	τὸ ἐντεῦθεν οὐκέτι προσίασιν οἱ
[3, 7]	εἰ δὲ εἰς τὰ δεσμὰ	καὶ	τὸ κῆτος, αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ
[3, 7]	μὲν ὀξύνεται, τὸ δὲ ἐπικάμπτεται.	καὶ	τὸ μὲν ἀπωξυμμένον μένει ξίφος,
[3, 13]	ἀμφοτέρων καὶ τραύματα καὶ σφαγαί.	καὶ	τὸ μὲν ἔμπειρον παρὰ τοῖς
[3, 7]	κάτωθεν ἀναβαῖνον ἀνοίγει τὴν θάλασσαν·	καὶ	τὸ μὲν πολὺ τοῦ σώματος
[3, 16]	ταφὴν κακοδαίμονι βωμῷ καὶ σορῷ.	καὶ	τὸ μὲν σῶμα ταύτῃ κατατέθειται,
[3, 25]	στόματι καὶ κοιλαίνει κατὰ μέσον,	καὶ	τὸ ὄρυγμα θήκη γίνεται τῷ
[3, 23]	τὸ λοιπὸν τῆς νυκτὸς διετρίψαμεν·	καὶ	τὸ πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς
[3, 9]	τὰ ἐν τῇ νηῒ λαμβάνουσι	καὶ	τὸ χρυσίον ἡμῶν ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς
[3, 3]	καὶ εὐτρεπίζει ἤδη τὴν ἐφολκίδα	καὶ	τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν κελεύσας τῆς
[3, 13]	καὶ οἴδημα ὡς ἀπὸ λίθου,	καὶ	τομὰς ὡς ἀπὸ βέλους. ἀλλὰ
[3, 2]	ἵπταται, μυκᾶται δὲ βροντὴν οὐρανὸς	καὶ	τὸν ἀέρα γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει
[3, 21]	τῆς κώπης ἀνακουφίζεται τὸ μετέωρον	καὶ	τὸν αὐτὸν τρόπον τοὺς ὁρῶντας
[3, 5]	καὶ ἐπιπεσόντες ἐνήχοντο. πλησίον δὲ	καὶ	τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ
[3, 5]	κατὰ τὸν αὐχένα τοῦ κύματος	καὶ	τὸν Κλεινίαν ἰδεῖν αὖθις. ἀνοιμώξας
[3, 3]	πλωτήρων ἕκαστος ἔσπευδε μεταπηδᾶν ἔνθα	καὶ	τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα τὸν
[3, 24]	ἅπαντα λέγω. ὁ δὲ συνήδετο	καὶ	τὸν Μενέλαον ποιεῖται φίλον, πυνθάνεται
[3, 8]	συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν συνέσπασται	καὶ	τὸν μηρὸν ἐγείρει καθ´ αὑτοῦ·
[3, 25]	τὰ ἀπόρρητα φαίνει τοῦ σώματος	καὶ	τὸν νεκρὸν ἐπιδείκνυται καὶ ἔστιν
[3, 5]	ἀνευφημοῦμεν· εἶτα ὠλοφυρόμεθα τὸν Κλεινίαν	καὶ	τὸν Σάτυρον, νομίζοντες τούτους ἀπολωλέναι.
[3, 19]	ὡς ἂν οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι δὴ	καὶ	τὸν Σάτυρον ὡς ἐμόν. οἱ
[3, 22]	πρὸς τὴν θυσίαν· δεήσει δὲ	καὶ	τὸν σὸν οἰκέτην ἅμα σοὶ
[3, 14]	τὰ τῶν πολεμούντων σχήματα, ὥστε	καὶ	τὸν στρατηγὸν σφόδρα ἐπαινέσαι. ποιεῖται
[3, 19]	καταθῦσαι καὶ καθᾶραι τὸ λῃστήριον	καὶ	τοῦ μὲν ἥπατος ἀπογεύσασθαι τυθείσης,
[3, 6]	θεῷ καὶ περὶ τοῦ Κλεινίου	καὶ	τοῦ Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες (καὶ
[3, 11]	πάσχουσιν εἰς τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία,	καὶ	τοὺς ἀλγοῦντας, ὥσπερ ἀπὸ οἰδοῦντος
[3, 20]	Ὁμηρικὴν σκευὴν ὁπλισάμενός τε αὐτὸς	καὶ	τοὺς ἀμφ´ αὑτὸν οὕτω σκευάσας
[3, 20]	σκαφῶν λῃστρικῶν καταδύουσι τὴν ναῦν	καὶ	τοὺς ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει
[3, 21]	γὰρ καὶ τὴν κόρην σῶσαι	καὶ	τοὺς λῃστὰς λαθεῖν. ἄκουσον δὲ
[3, 11]	καὶ τὰ δάκρυα καὶ προδίδωσι	καὶ	τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς
[3, 3]	ἐλογίζετο. οὕτως οἱ μεγάλοι κίνδυνοι	καὶ	τοὺς τῆς φιλίας λύουσι νόμους.
[3, 13]	στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´ ἀμφοτέρων	καὶ	τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ τὸ
[3, 13]	χαλεπώτερος βῶλος Αἰγύπτιος, βαρύς τε	καὶ	τραχὺς καὶ ἀνώμαλος· τὸ δὲ
[3, 17]	δὲ εἶπε καὶ δίς που	καὶ	τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν, καὶ
[3, 1]	βοῆς ἐπὶ τὰς ἀρχαίας ἕδρας.	καὶ	τρίτον καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις
[3, 2]	ἔξω τῆς νηός· πολλοὶ δὲ	καὶ	τῶν ἐμπόρων, αὐτοὶ τῶν οἰκείων
[3, 15]	τὸ γὰρ σχῆμα τοῦ στόματος	καὶ	τῶν προσώπων τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν
[3, 21]	ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν αὐτῷ	καὶ	ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν ἐπίδειξιν. ταῦτα
[3, 18]	ἢ ταῦτα ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ	καὶ	φίλημα ἀληθινὸν καὶ ζῶν, ὡς
[3, 17]	ἄνδρας ἰδὼν ἐκ παραλόγου ζῶντας	καὶ	φίλους οὔτε περιεπτυξάμην οὔτε ἐξεπλάγην
[3, 8]	Προμηθεὺς μεστός ἐστιν ἐλπίδος ἅμα	καὶ	φόβου· πῇ μὲν γὰρ εἰς
[3, 18]	μοι· Ἀποκάλυψαι. κἀγὼ μόλις μὲν	καὶ	φοβούμενος (ἀληθῶς γὰρ ᾤμην τὴν
[3, 17]	ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα, ὦ θεοί,	καὶ	φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο μὲν αὐτῆς ἡ
[3, 10]	τύχωμεν. λῃστὴν μὲν γὰρ Ἕλληνα	καὶ	φωνὴ κατέκλασε καὶ δέησις ἐμάλαξεν·
[3, 11]	ὁδοῦ εἰς τὴν ψυχὴν καταρρεῖ	καὶ	χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ τὸ τραῦμα.
[3, 2]	πρὸς δὲ τὸ παράδρομον ἤδη	καὶ	χθαμαλὸν τοῦ κύματος κατεδύετο. ἐῴκει
[3, 1]	νηὸς ἢ πρὸς ἡμῶν κατεβιβάζετο.	καὶ	χρόνον μέν τινα διαταλαντουμένην οὕτω
[3, 2]	διάκρισις δὲ οὐκ ἦν ἀργύρου	καὶ	χρυσοῦ πρὸς ἄλλο τι τῶν
[3, 10]	δὲ ἡ γῆ, ὅρμοι δὲ	καὶ	ψέλλια κάλοι καὶ βρόχος, καί
[3, 20]	τὸ στρατόπεδον ἔκλαον, ὦ δέσποτα,	καὶ	ὠδυρόμην, τὰ περὶ τῆς Λευκίππης
[3, 22]	καὶ θαρρεῖν παρεκελευσάμεθα, διεξελθόντες ἕκαστα,	καὶ	ὡς μένειν εἴσω τῆς σοροῦ
[3, 16]	ἐπὶ βωμοῦ δᾳδουχίας· ὢ τροφῶν	καινὰ	μυστήρια. καὶ ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν
[3, 3]	τὴν βίαν, καὶ ἦν ναυμαχίας	καινὸς	τρόπος. οἱ μὲν γὰρ ἐκ
[3, 7]	εἰς τὸ κάλλος ἀπίδοις, ἀγάλματι	καινῷ,	εἰ δὲ εἰς τὰ δεσμὰ
[3, 14]	~Ἦν δὲ περὶ δείλην ὁ	καιρός·	καὶ ὁ στρατηγὸς διαλαβὼν ἡμῶν
[3, 15]	μῦθος οὐκ ἦν ψευδής, ἀλλὰ	κἀκείνη	τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ τῇ
[3, 18]	φίλημα ἀληθινὸν καὶ ζῶν, ὡς	κἀκεῖνο	τὸ τῆς Λευκίππης γλυκύ. Ἀλλὰ
[3, 16]	μυστήρια ἐμέρισαν καὶ τὴν ταφὴν	κακοδαίμονι	βωμῷ καὶ σορῷ. καὶ τὸ
[3, 20]	δ´ ἄρα, ὡς εἰκός, ὁ	κακοδαίμων	ἐκεῖνος ἐν τοῖς θεάτροις ἐχρῆτο
[3, 11]	τῶν ὀφθαλμῶν ἐν τοῖς μεγάλοις	κακοῖς.	ἐν μὲν γὰρ ταῖς μετρίαις
[3, 4]	κατεσχέθησαν, οὗτοι μετριωτέραν ὡς ἐν	κακοῖς	ἔσχον τὴν συμφοράν, οὐκ ἐνδιατρίψαντες
[3, 15]	μέτρον γὰρ οὐκ ἔχον τὸ	κακὸν	ἐνεβρόντησέ με. καὶ τάχα ὁ
[3, 22]	ἐλεῆσαι κόρην ἀθλίαν ἐκ τοσούτου	κακοῦ.	ταῦτα λέγων πείθω, καὶ συνέπραξεν
[3, 17]	μου καταγελᾷς, ἔφην, ἐπὶ τηλικούτῳ	κακῷ;	εὖ γε, Μενέλαε, Ξενίου μέμνησαι
[3, 10]	δὴ λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα	κακῶν	αἴτιος, κωκύσας ἐν τῇ ψυχῇ
[3, 14]	εἰς ἔλεον ἄνθρωπος ἀκροατὴς ἀλλοτρίων	κακῶν,	καὶ ὁ ἔλεος πολλάκις φιλίαν
[3, 9]	καὶ ἀναλαβόντες ἑαυτοὺς ἐκ τῶν	κακῶν,	ναῦν Αἰγυπτίαν μισθωσάμενοι (εἴχομεν δὲ
[3, 10]	ὀλίγαις ἡμέραις τοσούτῳ πλήθει βαπτισθῆναι	κακῶν;	νῦν δὲ καὶ παραδεδώκατε ἡμᾶς
[3, 17]	καλοῦ, μᾶλλον δὲ φαρμάκου τῶν	κακῶν·	οὐδὲ γὰρ ζῆν ἔτι δύναμαι,
[3, 10]	δὲ πρὸς ἐραστὴν δυστυχοῦντα. ὡς	καλά	σου τῶν γάμων τὰ κοσμήματα·
[3, 25]	ταῶνα· τῇ χροιᾷ ταὼς ἐν	κάλλει	δεύτερος. κεκέρασται μὲν τὰ πτερὰ
[3, 7]	δὲ τῶν ὀφθαλμῶν ἀνθεῖ τὸ	κάλλος.	ἀλλ´ οὔτε τῶν παρειῶν τὸ
[3, 7]	θέαμα, εἰ μὲν εἰς τὸ	κάλλος	ἀπίδοις, ἀγάλματι καινῷ, εἰ δὲ
[3, 7]	ἐπὶ δὲ τῶν προσώπων αὐτῆς	κάλλος	κεκέρασται καὶ δέος· ἐν μὲν
[3, 10]	γῆ, ὅρμοι δὲ καὶ ψέλλια	κάλοι	καὶ βρόχος, καί σοι νυμφαγωγὸς
[3, 2]	εἶχε σάλπιγγος ἦχον· οἱ δὲ	κάλοι	περὶ τὴν ὀθόνην πίπτουσιν, ἀντιπαταγοῦντες
[3, 22]	ὑπὲρ φίλου, κἂν ἀποθανεῖν δεήσῃ,	καλὸς	ὁ κίνδυνος, γλυκὺς ὁ θάνατος.
[3, 17]	ἔφην, μή μοι φθονήσητε θανάτου	καλοῦ,	μᾶλλον δὲ φαρμάκου τῶν κακῶν·
[3, 7]	πῖλος δὲ αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν	καλύπτει·	ὁ πῖλος δὲ ὑπῃνίττετο τὴν
[3, 5]	τὴν τελευτήν. ἓν ἡμᾶς κῦμα	καλυψάτω.	εἰ δὲ καὶ θηρίων ἡμᾶς
[3, 18]	ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου τὸ πρόσωπον·	καλῶ	γὰρ τὴν Ἑκάτην ἐπὶ τὸ
[3, 4]	νεὼς νεανίσκος εὔρωστος λαμβάνεται τοῦ	κάλω	καὶ ἐφέλκεται τὴν ἐφολκίδα· καὶ
[3, 3]	μὲν γὰρ ἐπιβάντες ἤδη τὸν	κάλων	ἔκοπτον, ὃς συνέδει τὴν ἐφολκίδα
[3, 21]	ταῦτα λέγων ἐδεόμην Δία Ξένιον	καλῶν	καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης καὶ
[3, 3]	τὸν κυβερνήτην ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα τὸν	κάλων·	οἱ δὲ ἐκ τῆς ἐφολκίδος
[3, 4]	οἱ ναῦται, πελέκει κόψαντες τὸν	κάλων,	τὸν πλοῦν εἶχον ἔνθα αὐτοὺς
[3, 23]	τὰ κατὰ Λευκίππην εἶχέ μοι	καλῶς,	Ὁ δὲ Κλεινίας, εἶπον, τί
[3, 20]	καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα	κἀμοῦ	(προσεδόκα γάρ τι σπουδαῖον ἔνδον
[3, 7]	ξίφος, ὡς ἤρξατο, τὸ δὲ	καμπτόμενον	δρέπανον γίνεται, ἵνα μιᾷ πληγῇ
[3, 7]	ἤγειρε τοὺς δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ	κἀν	τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν τοῦτο
[3, 19]	ἐπίδειξον ἡμῖν σεαυτὸν τολμηρὸν πρῶτον.	κἀν	τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι κόρην καταθῦσαι
[3, 22]	τὸ ἔργον, ἀλλ´ ὑπὲρ φίλου,	κἂν	ἀποθανεῖν δεήσῃ, καλὸς ὁ κίνδυνος,
[3, 21]	ἐν χρῷ τοῦ σφαζομένου τυχεῖν·	κἂν	ἀποσπάσῃ τις τὸν σίδηρον ἐκ
[3, 22]	μένειν εἴσω τῆς σοροῦ χρή,	κἂν	θᾶττον αὐτὴν ὁ ὕπνος ἀφῇ,
[3, 17]	οὐδὲ γὰρ ζῆν ἔτι δύναμαι,	κἂν	νῦν με βιάσησθε, Λευκίππης οὕτως
[3, 10]	δεηθῶμεν; τίνας δὲ ὅρκους προτείνωμεν;	κἂν	Σειρήνων τις γένηται πιθανώτερος, ὁ
[3, 10]	ὀρχήσομαι. τὰ μὲν οὖν ἐμά,	κἂν	ὑπερβολὴν ἔχῃ συμφορᾶς, ἧττον ἀλγῶ,
[3, 15]	λαβὼν ξίφος βάπτει κατὰ τῆς	καρδίας	καὶ διελκύσας τὸ ξίφος εἰς
[3, 7]	ἑκατέραν συνάπτων τῇ πέτρᾳ· οἱ	καρποὶ	δὲ ὥσπερ ἀμπέλου βότρυες κρέμανται.
[3, 6]	τῷ Πηλουσίῳ Διὸς ἱερὸν ἄγαλμα	Κασίου.	τὸ δὲ ἄγαλμα νεανίσκος, Ἀπόλλωνι
[3, 6]	ἀμφοῖν τὸ δεσμωτήριον, θῆρες δὲ	κατ´	ἀμφοῖν οἱ δήμιοι, τῷ μὲν
[3, 17]	ξίφος ἔνδον καταπέπηγε καὶ τέμνει	κατ´	ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ ἀποθνῄσκειν με
[3, 2]	μὲν κατὰ πρόσωπον, αἱ δὲ	κατ´	οὐρὰν τῆς νεὼς ἀλλήλαις ἀντέπιπτον.
[3, 7]	Περσεὺς ἐγέγραπτο καταβαίνων ἐξ ἀέρος·	κατα	βαίνει δὲ ἐπὶ τὸ θηρίον
[3, 22]	θυσίας λέγειν, ὁ λῄσταρχος φθάσας	κατὰ	δαίμονα, Νόμος ἡμῖν ἐστιν, ἔφη,
[3, 6]	τὸν θεὸν) περιῄειμεν τὸν νεών.	κατὰ	δὲ τὸν ὀπισθόδομον ὁρῶμεν εἰκόνα
[3, 13]	προσέρρεον· καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο,	κατὰ	κέρας ἑκάτερον ἐκτείναντες τὴν φάλαγγα
[3, 23]	κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς δὲ τὰ	κατὰ	Λευκίππην εἶχέ μοι καλῶς, Ὁ
[3, 25]	τε τῷ στόματι καὶ κοιλαίνει	κατὰ	μέσον, καὶ τὸ ὄρυγμα θήκη
[3, 2]	ξύλα τῆς νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ	κατὰ	μικρὸν ἀνοιχθείη τὸ σκάφος τῶν
[3, 1]	τὸ δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι	κατὰ	μικρὸν καθέλοιμεν εἰς τὸ ἀντίρροπον.
[3, 14]	τὴν ὧν ἤκουσε λύπην, συνδιατεθεῖσα	κατὰ	μικρὸν τῇ τοῦ πάθους ἀκροάσει
[3, 3]	ἀποβάθρας ἦρχεν· οἱ δὲ εὐθὺς	κατὰ	πόδας ἐξήλλοντο. ἔνθα δὴ καὶ
[3, 2]	δὲ πολλαὶ πάντοθεν, αἱ μὲν	κατὰ	πρόσωπον, αἱ δὲ κατ´ οὐρὰν
[3, 1]	κάτωθεν ἄνεμος ἐκ τῆς θαλάσσης	κατὰ	πρόσωπον τῆς νηός, καὶ ὁ
[3, 5]	ἐγώ τε καὶ ἡ Λευκίππη	κατὰ	ῥοῦν ἐφερόμεθα τῆς θαλάσσης· ὁ
[3, 12]	αὐτὴν μετέωρον ἀπάγουσιν, ἡμᾶς δὲ	κατὰ	σχολὴν ἦγον δεδεμένους. ~Καὶ ἐπεὶ
[3, 5]	ἐπεκάλυπτε κατόπιν· καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν.	κατὰ	ταὐτὸ καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα·
[3, 25]	τὸ δὲ γένος Αἰθίοψ, μέγεθος	κατὰ	ταῶνα· τῇ χροιᾷ ταὼς ἐν
[3, 2]	ἡμᾶς διαλαμβάνει δεύτερος. ~Σκευοφοροῦντες οὖν	κατὰ	τὴν ναῦν διὰ πάσης ἡμέρας
[3, 7]	τὴν τῶν προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ	κατὰ	τὴν τῶν ἐρίων τῶν πτηνῶν,
[3, 9]	μέλανες δὲ τὴν χροιάν (οὐ	κατὰ	τὴν τῶν Ἰνδῶν τὴν ἄκρατον,
[3, 7]	λεπτόν, ἀραχνίων ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ	κατὰ	τὴν τῶν προβατείων τριχῶν, ἀλλὰ
[3, 23]	προσεκύνουν ὡς θεόν, καί μου	κατὰ	τὴν ψυχὴν ἀθρόα κατεχεῖτο ἡδονή.
[3, 4]	ἀποπηδᾶν πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν τῆς νεὼς	κατὰ	τῆς θαλάσσης. ταχὺ γὰρ τὴν
[3, 15]	δεδεμένον. εἶτα λαβὼν ξίφος βάπτει	κατὰ	τῆς καρδίας καὶ διελκύσας τὸ
[3, 15]	κόρην Λευκίππην οὖσαν ἐγνώρισα. εἶτα	κατὰ	τῆς κεφαλῆς σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι
[3, 17]	ξίφος ἄνω ὡς καθήσων ἐμαυτῷ	κατὰ	τῆς σφαγῆς· καὶ ὁρῶ δύο
[3, 9]	εὑρήσειν προσενεχθέντας. ἐπεὶ δὲ ἐγενόμεθα	κατά	τινα πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς ἀκούομεν
[3, 20]	ξίφος ὁ Μενέλαος ἔλαθε μεταστρέψας	κατὰ	τὸ τοῦ σιδήρου μέρος, τὸ
[3, 5]	μόνον ὑψούμενον μετέωρον τὸ ξύλον	κατὰ	τὸν αὐχένα τοῦ κύματος καὶ
[3, 21]	ὁρῶντες δοκοῦσι βαπτίζεσθαι τὸν σίδηρον	κατὰ	τοῦ σώματος, ὁ δὲ εἰς
[3, 2]	κυμάτων. ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα	κατὰ	χώραν μένειν ὑπὸ τοῦ τῆς
[3, 7]	τῆς κόρης ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο	καταβαίνων	ἐξ ἀέρος· κατα βαίνει δὲ
[3, 21]	ὁρῶντας ἀπατᾷ· δοκεῖ γὰρ τοσοῦτον	καταβῆναι	ἐν τῇ σφαγῇ, ὅσον ἄνεισιν
[3, 17]	οὖν πρὸς αὐτόν, Ἔτι μου	καταγελᾷς,	ἔφην, ἐπὶ τηλικούτῳ κακῷ; εὖ
[3, 4]	δὲ ἐπὶ τῆς νηὸς ἐπειρῶντο	καταδῦναι	τὴν ἐφολκίδα. τὸ δὲ σκάφος
[3, 3]	ἐκ τῆς ἐφολκίδος δέει τοῦ	καταδῦναι	τῷ τῶν ἐπεμβαινόντων ὄχλῳ πελέκεσι
[3, 20]	πλειόνων δὲ ἐπιπλευσάντων σκαφῶν λῃστρικῶν	καταδύουσι	τὴν ναῦν καὶ τοὺς ἄνδρας
[3, 21]	ἀλλ´ ἡμεῖς εἰς τὴν σορὸν	καταθήσομεν.	ἀκήκοας τοῦ λῃστάρχου μικρῷ πρόσθεν
[3, 22]	ἱερείας ἄρχεσθαι, μάλιστα ὅταν ἄνθρωπον	καταθύειν	δέῃ. ὥρα τοίνυν εἰς αὔριόν
[3, 19]	κἀν τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι κόρην	καταθῦσαι	καὶ καθᾶραι τὸ λῃστήριον καὶ
[3, 9]	ἀποφέρουσιν, ἡμᾶς δὲ δήσαντες καὶ	κατακλείσαντες	εἴς τι δωμάτιον ἀπηλλάττοντο, φύλακας
[3, 20]	ὡς δὲ φθάνουσιν οἱ λῃσταὶ	καταλαβόντες,	πρὸς ἄμυναν τρέπονται. καὶ γάρ
[3, 18]	ἄρχεται τερατεύεσθαι καὶ λόγον τινὰ	καταλέγειν·	ἅμα λέγων περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα
[3, 21]	τῆς κώπης ἀνέθορε, μόνην δὲ	καταλείπει	τὴν αἰχμήν, ὅσον τὴν πλαστὴν
[3, 15]	τὸ σῶμα ἐνθέντες τῇ σορῷ	καταλείπουσι,	πῶμα ἐπ´ αὐτῆς ἐπιθέντες, τὸν
[3, 22]	ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι	καταλιπεῖν	αὐτὸν εἶπε παρὰ τοῖς ἑαλωκόσι
[3, 9]	τι δωμάτιον ἀπηλλάττοντο, φύλακας ἡμῖν	καταλιπόντες,	ὡς τὴν ἐπιοῦσαν ἄξοντες ἡμᾶς
[3, 17]	τῆς ἐμῆς λύπης ξίφος ἔνδον	καταπέπηγε	καὶ τέμνει κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ
[3, 2]	οἷον ὄρος, προσιὸν δὲ βλέπων	καταποθήσεσθαι	τὴν ναῦν προσεδόκησας. ἦν οὖν
[3, 1]	ῥοπῇ, θατέρου δέ, ᾗ ᾐώρητο,	καταρραγέντος	εἰς τὴν θάλατταν. κωκυτὸς οὖν
[3, 11]	μετρίαις συμφοραῖς ἀφθόνως τὰ δάκρυα	καταρρεῖ	καὶ ἔστι τοῖς πάσχουσιν εἰς
[3, 11]	ὀφθαλμοὺς ὁδοῦ εἰς τὴν ψυχὴν	καταρρεῖ	καὶ χαλεπώτερον αὐτῆς ποιεῖ τὸ
[3, 21]	τὸν σίδηρον ἐκ τοῦ τραύματος,	καταρρεῖ	πάλιν ἐκ τοῦ χηραμοῦ τὸ
[3, 15]	αὐτῆς ἐπιθέντες, τὸν δὲ βωμὸν	καταστρέψαντες	φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί. οὕτω γὰρ αὐτοῖς
[3, 16]	καὶ τὸ μὲν σῶμα ταύτῃ	κατατέθειται,	τὰ δὲ σπλάγχνα ποῦ; εἰ
[3, 15]	τῷ βωμῷ, καὶ ἐπεὶ ὠπτήθη,	κατατεμόντες	ἅπαντες εἰς μοίρας ἔφαγον. ταῦτα
[3, 20]	ὥσπερ ἀπὸ χηραμοῦ τῆς κώπης	κατατρέχει	τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν ἡ κώπη
[3, 24]	δισχιλίους· τοὺς γὰρ βαρβάρους τοὺς	κατατρέχοντας	πεπαῦσθαι, μελλούσης δὲ ἥκειν τῆς
[3, 11]	τε τὴν ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει	καταφέρουσα	σὺν αὑτῇ κάτω· τὰ δὲ
[3, 1]	τῆς νηὸς ἢ πρὸς ἡμῶν	κατεβιβάζετο.	καὶ χρόνον μέν τινα διαταλαντουμένην
[3, 2]	ἤδη καὶ χθαμαλὸν τοῦ κύματος	κατεδύετο.	ἐῴκει δὲ τῶν κυμάτων τὰ
[3, 20]	τοὔμπαλιν, αὖθις ὁ σίδηρος εἴσω	κατεδύετο.	τούτῳ δ´ ἄρα, ὡς εἰκός,
[3, 4]	τι κατέκλασε, τὸ δέ τι	κατέδυσεν	αὐτῆς. ὁπόσοι μὲν οὖν παραχρῆμα
[3, 5]	ταῦτα τῆς Αἰγύπτου τὰ παράλια.	κατεῖχον	δὲ τότε λῃσταὶ πᾶσαν τὴν
[3, 10]	μὲν γὰρ Ἕλληνα καὶ φωνὴ	κατέκλασε	καὶ δέησις ἐμάλαξεν· ὁ γὰρ
[3, 4]	θάτερα πεσὼν τὸ μέν τι	κατέκλασε,	τὸ δέ τι κατέδυσεν αὐτῆς.
[3, 17]	περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν καὶ ἄμφω	κατεπέσομεν.	~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας λέγω πρὸς
[3, 4]	οὖν παραχρῆμα τῆς ἅλμης πιόντες	κατεσχέθησαν,	οὗτοι μετριωτέραν ὡς ἐν κακοῖς
[3, 23]	ἐμὸν δεσπότην, τοῦτον ἐκ πάντων	κατέσχεν	ἡ θάλασσα, ἵνα μὴ τὴν
[3, 3]	ἅμα τῷ πηδήματι τὰς πληγὰς	κατεφέροντο·	οἱ δὲ καὶ ἄκρου ψαύοντες
[3, 13]	τούτῳ συναγαγόντες αὐτοὺς εἰς ὀλίγον	κατεφόνευον.	καὶ οἱ μὲν ἔκειντο τεθνηκότες,
[3, 23]	μου κατὰ τὴν ψυχὴν ἀθρόα	κατεχεῖτο	ἡδονή. ὡς δὲ τὰ κατὰ
[3, 23]	τὸ δ´ οὖν κοινότατον, προσπεσὼν	κατησπαζόμην	καὶ προσεκύνουν ὡς θεόν, καί
[3, 13]	πάντες ὁπλῖται. οἱ δὲ λῃσταὶ	κατιδόντες,	ἡμᾶς μέσους διαλαβόντες ἔμενον ἐπιόντας
[3, 5]	ἅμα δὲ λέγοντα κῦμα ἐπεκάλυπτε	κατόπιν·	καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν. κατὰ ταὐτὸ
[3, 8]	δεξιάν, ἕλκων τὸ νεῦρον κεκύρτωται	κατόπιν	τὸν ἀγκῶνα. πάντα οὖν ὁμοῦ
[3, 15]	διελκύσας τὸ ξίφος εἰς τὴν	κάτω	γαστέρα ῥήγνυσι· τὰ σπλάγχνα δὲ
[3, 8]	ποδοῖν τὸν σπασμὸν ὄρθιον ἀντιτείνει	κάτω	καὶ εἰς τοὺς δακτύλους ἀποξύνεται.
[3, 11]	καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ	κάτω·	τὰ δὲ ἐκτρεπόμενα τῆς ἐπὶ
[3, 17]	τρὶς ἐπάταξε τὴν σορόν, καὶ	κάτωθεν	ἀκούω φωνῆς πάνυ λεπτῆς. τρόμος
[3, 7]	ἄρχεται μὲν γὰρ ἡ κώπη	κάτωθεν	ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς, καὶ ἔστιν
[3, 7]	δὲ κῆτος ἀντιπρόσωπον τῆς κόρης	κάτωθεν	ἀναβαῖνον ἀνοίγει τὴν θάλασσαν· καὶ
[3, 17]	τὴν σορὸν καὶ ἡ Λευκίππη	κάτωθεν	ἀνέβαινε, φοβερὸν θέαμα, ὦ θεοί,
[3, 1]	ἀπωλώλει τὸ φῶς. ἐγείρεται δὲ	κάτωθεν	ἄνεμος ἐκ τῆς θαλάσσης κατὰ
[3, 5]	τύχῃ τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν	κάτωθεν	παρατρέχει, ὥστε μόνον ὑψούμενον μετέωρον
[3, 2]	ἀέρα γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει δὲ	κάτωθεν	τῶν κυμάτων ἡ στάσις, μεταξὺ
[3, 8]	τὸ ῥάμφος ἐς τὸ ὄρυγμα	κεῖται,	καὶ ἔοικεν ἐπορύττειν τὸ τραῦμα
[3, 7]	δὲ τῶν προσώπων αὐτῆς κάλλος	κεκέρασται	καὶ δέος· ἐν μὲν γὰρ
[3, 25]	χροιᾷ ταὼς ἐν κάλλει δεύτερος.	κεκέρασται	μὲν τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ
[3, 7]	νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ Ἀϊδωνεῖ νύμφη	κεκοσμημένη.	ποδήρης χιτών, λευκὸς ὁ χιτών·
[3, 8]	τὴν δεξιάν, ἕλκων τὸ νεῦρον	κεκύρτωται	κατόπιν τὸν ἀγκῶνα. πάντα οὖν
[3, 8]	ἄλλο σχῆμα δείκνυσι τὸν πόνον·	κεκύρτωται	τὰς ὀφρῦς, συνέσταλται τὸ χεῖλος,
[3, 3]	ἐφολκίδα καὶ τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν	κελεύσας	τῆς ἀποβάθρας ἦρχεν· οἱ δὲ
[3, 2]	πνεῦμα, ὀλολυγμὸς γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς ἀνδρῶν,	κελευσμὸς	ναυτῶν, πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν
[3, 17]	γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν ἐντέρων	κενή·	ἐπιπεσοῦσα δέ μοι περιπλέκεται καὶ
[3, 5]	τὸν Κλεινίαν ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ	κεραίᾳ	καὶ ταύτην ἠκούσαμεν αὐτοῦ τὴν
[3, 1]	ὁ κυβερνήτης περιάγειν ἐκέλευε τὴν	κεραίαν.	καὶ σπουδῇ περιῆγον οἱ ναῦται,
[3, 23]	εὐθὺς εἶδον μὲν αὐτὸν τῆς	κεραίας	λαβόμενον, ὅποι δὲ κεχώρηκεν οὐκ
[3, 13]	καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένοντο, κατὰ	κέρας	ἑκάτερον ἐκτείναντες τὴν φάλαγγα περιΐππευον
[3, 8]	βέλος, τῇ λαιᾷ προβέβληται τὸ	κέρας	ὠθῶν, ἐπὶ μαζὸν ἕλκει τὴν
[3, 1]	ἐπὶ θάτερα συνάγοντες ἄνω τοῦ	κέρως	βίᾳ (τὸ γὰρ πνεῦμα σφοδρότερον
[3, 9]	γένοιτο νόθος Αἰθίοψ) ψιλοὶ τὰς	κεφαλάς,	λεπτοὶ τοὺς πόδας, τὸ σῶμα
[3, 25]	τὸν Ἥλιον δεσπότην, καὶ ἡ	κεφαλὴ	μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ αὐτὴν κύκλος
[3, 7]	τῷ κύματι, μόνῃ δὲ τῇ	κεφαλῇ	τὴν θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ δὲ
[3, 7]	πτεροῦ. πῖλος δὲ αὐτοῦ τὴν	κεφαλὴν	καλύπτει· ὁ πῖλος δὲ ὑπῃνίττετο
[3, 7]	τῇ λαιᾷ τὴν τῆς Γοργοῦς	κεφαλὴν	κρατεῖ καὶ προβέβληται δίκην ἀσπί
[3, 15]	οὖσαν ἐγνώρισα. εἶτα κατὰ τῆς	κεφαλῆς	σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι τὸν βωμὸν
[3, 23]	τῆς κεραίας λαβόμενον, ὅποι δὲ	κεχώρηκεν	οὐκ οἶδα. ἀνεκώκυσα οὖν ἐν
[3, 16]	~Ἑσπέρας δὲ γενομένης ἡ διῶρυξ	κέχωστο	πᾶσα· οἱ δὲ στρατιῶται διαβάντες
[3, 7]	γυναῖκες ὑφαίνουσιν Ἰνδαί. τὸ δὲ	κῆτος	ἀντιπρόσωπον τῆς κόρης κάτωθεν ἀναβαῖνον
[3, 7]	εἰς τὰ δεσμὰ καὶ τὸ	κῆτος,	αὐτοσχεδίῳ τάφῳ. ἐπὶ δὲ τῶν
[3, 6]	Διός, ὁ δὲ ἐπὶ τὸ	κῆτος	τοῦ Ποσειδῶνος ἀθλῶν. ἀλλ´ ὁ
[3, 7]	ἡ γαστήρ. μεταξὺ δὲ τοῦ	κήτους	καὶ τῆς κόρης ὁ Περσεὺς
[3, 20]	τοῖς θεάτροις ἐχρῆτο πρὸς τὰς	κιβδήλους	σφαγάς. ~Λέγω οὖν πρὸς τὸν
[3, 3]	οὐκ ἐλογίζετο. οὕτως οἱ μεγάλοι	κίνδυνοι	καὶ τοὺς τῆς φιλίας λύουσι
[3, 22]	κἂν ἀποθανεῖν δεήσῃ, καλὸς ὁ	κίνδυνος,	γλυκὺς ὁ θάνατος. Νομίζω δέ,
[3, 20]	ἄνδρας ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ	κίστη	ἐκτραπεῖσά τις ἐν τῷ ναυαγίῳ
[3, 20]	σπουδαῖον ἔνδον εἶναι) ἀνοίγει τὴν	κίστην,	καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα καὶ ὁρῶμεν
[3, 11]	~Ταῦτα μὲν οὖν ἐθρήνουν ἡσυχῇ,	κλαίειν	δὲ οὐκ ἠδυνάμην. τοῦτο γὰρ
[3, 10]	φρουροί, τότε, ὡς ἐξὸν ἤδη,	κλαίειν	ἦρχον τὴν Λευκίππην. καὶ δὴ
[3, 5]	ἐνήχοντο. πλησίον δὲ καὶ τὸν	Κλεινίαν	ἑωρῶμεν περινηχόμενον τῇ κεραίᾳ καὶ
[3, 5]	αὐχένα τοῦ κύματος καὶ τὸν	Κλεινίαν	ἰδεῖν αὖθις. ἀνοιμώξας οὖν, Ἐλέησον,
[3, 5]	θεοὺς ἀνευφημοῦμεν· εἶτα ὠλοφυρόμεθα τὸν	Κλεινίαν	καὶ τὸν Σάτυρον, νομίζοντες τούτους
[3, 23]	εἶχέ μοι καλῶς, Ὁ δὲ	Κλεινίας,	εἶπον, τί γέγονεν; ὁ δὲ
[3, 6]	τῷ θεῷ καὶ περὶ τοῦ	Κλεινίου	καὶ τοῦ Σατύρου σύμβολον ἐξαιτήσαντες
[3, 25]	τὸν ὄρνιν τῇ σορῷ καὶ	κλείσας	τὸ χάσμα γηΐνῳ χώματι, ἐπὶ
[3, 5]	τὴν βοήν· Ἔχου τοῦ ξύλου,	Κλειτοφῶν·	ἅμα δὲ λέγοντα κῦμα ἐπεκάλυπτε
[3, 17]	τὴν σορόν, Ἐπεὶ τοίνυν ἀπιστεῖ	Κλειτοφῶν,	ἔφη, σύ μοι, Λευκίππη, μαρτύρησον,
[3, 11]	μοι, ἔφη, πρὸ τῆς ψυχῆς,	Κλειτοφῶν,	τέθνηκεν ἡ φωνή. ~Ταῦθ´ ἡμᾶς
[3, 22]	Νομίζω δέ, ἔφην, ζῆν καὶ	Κλειτοφῶντα.	ἡ γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι
[3, 10]	ψυχῇ βύθιον, τῷ δὲ νῷ	κλέψας	τοῦ κωκυτοῦ τὸν ψόφον, Ὦ
[3, 1]	τοῦ μὲν τέως εἰς κῦμα	κλιθέντος	ἀναθορόντος ὀξείᾳ ῥοπῇ, θατέρου δέ,
[3, 8]	ὑπὸ τῆς χειρὸς τὸ νεῦρον,	κλίνεται	δὲ ἐπὶ μαζὸν ἡ χείρ.
[3, 1]	εἶναι τῇ περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα.	κλίνεται	δὴ κοῖλον τοιχίσαν τὸ σκάφος
[3, 16]	καὶ ἀνέφερε τοῖς θεοῖς τὴν	κνῖσαν.	λαβὲ οὖν, Λευκίππη, τὰς πρεπούσας
[3, 25]	ὀρύττει τε τῷ στόματι καὶ	κοιλαίνει	κατὰ μέσον, καὶ τὸ ὄρυγμα
[3, 1]	περιαγωγῇ τὸ πνεῦμα. κλίνεται δὴ	κοῖλον	τοιχίσαν τὸ σκάφος καὶ ἐπὶ
[3, 23]	ἄπιμεν οὖν εἰς τὸ στρατόπεδον	κοινῇ	καὶ τῆς σκηνῆς εἴσω παρελθόντες
[3, 5]	χωρησάτω, ἵνα καὶ ἐν ἰχθύσι	κοινῇ	ταφῶμεν. μετὰ μικρὸν δὲ τῆς
[3, 1]	καὶ πολλάκις τὸ αὐτὸ πάσχοντες	κοινὴν	ταύτην εἴχομεν τῷ σκάφει τὴν
[3, 21]	ἐδεόμην Δία Ξένιον καλῶν καὶ	κοινῆς	ἀναμιμνήσκων τραπέζης καὶ κοινῆς ναυαγίας.
[3, 21]	καὶ κοινῆς ἀναμιμνήσκων τραπέζης καὶ	κοινῆς	ναυαγίας. ~Ὁ δὲ χρηστὸς οὗτος,
[3, 23]	Μενέλαον ἀντάξιον. τὸ δ´ οὖν	κοινότατον,	προσπεσὼν κατησπαζόμην καὶ προσεκύνουν ὡς
[3, 11]	ἔστι τοῖς πάσχουσιν εἰς τοὺς	κολάζοντας	ἱκετηρία, καὶ τοὺς ἀλγοῦντας, ὥσπερ
[3, 7]	ἐτράχυνε γὰρ τοῦ λίθου τὸν	κόλπον	ὁ γραφεύς, ὡς ἔτεκεν αὐτὸν
[3, 4]	τοῦ θανάτου φόβος. ἔνιοι δὲ	κολυμβᾶν	πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ τοῦ κύματος
[3, 25]	ἐμφερής, εὐειδὴς τὴν θέαν, ἀκτῖσι	κομᾷ,	καὶ εἰσὶν αὗται πτερῶν ἀνατολαί.
[3, 12]	καί τις ἵππον ἐπελαύνων ἔρχεται,	κόμην	ἔχων πολλὴν καὶ ἀγρίαν. ἐκόμα
[3, 25]	τιμῆς ἠξίωται; ποίαν δὲ καὶ	κομίζει	ταφήν; Φοῖνιξ μὲν ὁ ὄρνις
[3, 20]	καὶ καθ´ ἡμᾶς τῷ ῥοῒ	κομισθεῖσα,	ἣν ὁ Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ
[3, 22]	ζῆν καὶ Κλειτοφῶντα. ἡ γὰρ	κόρη	πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν αὐτὸν εἶπε
[3, 22]	ἡ χάρις καὶ ἅμα ἐλεῆσαι	κόρην	ἀθλίαν ἐκ τοσούτου κακοῦ. ταῦτα
[3, 20]	Μενελάου παντὶ τρόπῳ σῶσαι τὴν	κόρην.	δαίμων δέ τις ἀγαθὸς ἡμῖν
[3, 19]	πρῶτον. κἀν τούτῳ χρησμὸν ἴσχουσι	κόρην	καταθῦσαι καὶ καθᾶραι τὸ λῃστήριον
[3, 15]	ἦσαν γὰρ ὡπλισμένοι, τὴν δὲ	κόρην	Λευκίππην οὖσαν ἐγνώρισα. εἶτα κατὰ
[3, 15]	ἄγουσι δή τινες δύο τὴν	κόρην	ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην· καὶ
[3, 21]	συναγωνίσεται. δυνησόμεθα γὰρ καὶ τὴν	κόρην	σῶσαι καὶ τοὺς λῃστὰς λαθεῖν.
[3, 22]	τὸ ἱερεῖον. στέλλομεν δὴ τὴν	κόρην	τὸν προειρημένον τρόπον καθ´ ἑαυτοὺς
[3, 21]	σπλάγχνα διεκπίπτοι, καὶ ἐνσκευάσαντες τὴν	κόρην	τοῦτον τὸν τρόπον καὶ στολὴν
[3, 22]	δὲ ἡμᾶς αὐτοὺς δεήσει τὴν	κόρην	ὡς ἁρμοδίως πρὸς τὴν ἀνατομήν.
[3, 7]	καὶ αἱ μὲν ὠλέναι τῆς	κόρης	ἄκρατον ἔχουσαι τὸ λευκὸν εἰς
[3, 7]	οὖν εἰς τὸ μέτρον τῆς	κόρης	ἡ πέτρα· θέλει δὲ τὸ
[3, 7]	τὸ δὲ κῆτος ἀντιπρόσωπον τῆς	κόρης	κάτωθεν ἀναβαῖνον ἀνοίγει τὴν θάλασσαν·
[3, 7]	δὲ τοῦ κήτους καὶ τῆς	κόρης	ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο καταβαίνων ἐξ
[3, 15]	γῆς ἐρηρεισμένων, οἷον ποιοῦσιν οἱ	κοροπλάθοι	τὸν Μαρσύαν ἐκ τοῦ φυτοῦ
[3, 1]	οὐδέν· ἀνέφερε γὰρ ἡμᾶς μᾶλλον	κορυφούμενον	τὸ ἔδαφος τῆς νηὸς ἢ
[3, 10]	καλά σου τῶν γάμων τὰ	κοσμήματα·	θάλαμος μὲν τὸ δεσμωτήριον, εὐνὴ
[3, 21]	πρὸς τὴν κώπην ὥσπερ εἰς	κουλεόν·	καὶ οἱ μὲν ὁρῶντες δοκοῦσι
[3, 13]	δὲ ἀπὸ τῶν ὅπλων ἄνδρες	κούφως	ἐσταλμένοι, φέρων αἰχμὴν ἕκαστος καὶ
[3, 4]	ἐφολκίδα ἀπολύσαντες οἱ ναῦται, πελέκει	κόψαντες	τὸν κάλων, τὸν πλοῦν εἶχον
[3, 7]	λαιᾷ τὴν τῆς Γοργοῦς κεφαλὴν	κρατεῖ	καὶ προβέβληται δίκην ἀσπί δος.
[3, 7]	ἐρείδῃ τὴν σφαγήν, τὸ δὲ	κρατῇ	τὴν τομήν. τὸ μὲν τῆς
[3, 18]	οὐχὶ Λευκίππην ὁρῶ; ταύτην οὐ	κρατῶ	καὶ ἀκούω λαλούσης; ἃ οὖν
[3, 7]	καρποὶ δὲ ὥσπερ ἀμπέλου βότρυες	κρέμανται.	καὶ αἱ μὲν ὠλέναι τῆς
[3, 6]	γῇ, ὁ δὲ ἐξ ἀέρος	κρέμαται	τῷ πτερῷ. ~Ὀρώρυκται μὲν οὖν
[3, 7]	ἐξεπέτασεν, ἔφριξε τὰς τρίχας τῶν	κροτάφων,	ἤγειρε τοὺς δράκοντας· οὕτως ἀπειλεῖ
[3, 17]	Ξενίου μέμνησαι Διός. ὁ δὲ	κρούσας	τὴν σορόν, Ἐπεὶ τοίνυν ἀπιστεῖ
[3, 19]	οὖν μοι τὰ πλεῖστα τῶν	κτημάτων	περὶ ταύτην τὴν κώμην καὶ
[3, 25]	ὁ τοῦ κύκλου στέφανος εἰκών.	κυάνεός	ἐστιν, ῥόδοις ἐμφερής, εὐειδὴς τὴν
[3, 3]	ἔσπευδε μεταπηδᾶν ἔνθα καὶ τὸν	κυβερνήτην	ἑωράκεσαν ἐφέλκοντα τὸν κάλων· οἱ
[3, 3]	χειμὼν οὐκ ἐσπένδετο. ~Τέλος ὁ	κυβερνήτης	ἀπειπὼν ῥίπτει μὲν τὰ πηδάλια
[3, 9]	ἐβαρβάριζον δὲ πάντες. καὶ ὁ	κυβερνήτης,	εἰπών· Ἀπολώλαμεν" ἔστησε τὴν ναῦν,
[3, 2]	καὶ κωκυτῶν ἀνάμεστα. καὶ ὁ	κυβερνήτης	ἐκέλευε ῥίπτειν τὸν φόρτον. διάκρισις
[3, 1]	πρόσωπον τῆς νηός, καὶ ὁ	κυβερνήτης	περιάγειν ἐκέλευε τὴν κεραίαν. καὶ
[3, 25]	κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ αὐτὴν	κύκλος	εὐφυής· ἡλίου δέ ἐστιν ὁ
[3, 25]	ἡλίου δέ ἐστιν ὁ τοῦ	κύκλου	στέφανος εἰκών. κυάνεός ἐστιν, ῥόδοις
[3, 13]	ἐκτείναντες τὴν φάλαγγα περιΐππευον αὐτοὺς	κύκλῳ,	καὶ ἐν τούτῳ συναγαγόντες αὐτοὺς
[3, 15]	σπονδὴν περιχέαντες περιάγουσι τὸν βωμὸν	κύκλῳ,	καὶ ἐπηύλει τις αὐτῇ, καὶ
[3, 2]	πᾶν τὸ σκάφος. τὸ γὰρ	κῦμα	αἰρόμενον ὑψοῦ, ψαῦον αὐτῶν τῶν
[3, 5]	κατὰ ταὐτὸ καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο	κῦμα·	ἀλλὰ τύχῃ τινὶ πλησίον γενόμενον
[3, 2]	πάντων ἐγίνετο βοή· ἐρρόχθει τὸ	κῦμα,	ἐπάφλαζε τὸ πνεῦμα, ὀλολυγμὸς γυναικῶν,
[3, 5]	ξύλου, Κλειτοφῶν· ἅμα δὲ λέγοντα	κῦμα	ἐπεκάλυπτε κατόπιν· καὶ ἡμεῖς ἐκωκύσαμεν.
[3, 5]	θᾶττον προσάγει τῇ γῇ τὸ	κῦμα·	καὶ ἦν ταῦτα τῆς Αἰγύπτου
[3, 5]	ἡμῶν τὴν τελευτήν. ἓν ἡμᾶς	κῦμα	καλυψάτω. εἰ δὲ καὶ θηρίων
[3, 1]	σκάφος, τοῦ μὲν τέως εἰς	κῦμα	κλιθέντος ἀναθορόντος ὀξείᾳ ῥοπῇ, θατέρου
[3, 19]	περιεπέσομεν, εἶτά με προσέρριψε τὸ	κῦμα	τοῖς τῆς Αἰγύπτου παραλίοις, λαμβάνομαι
[3, 1]	διαταλαντουμένην οὕτω τὴν ναῦν τοῖς	κύμασιν	ἐπαλαίομεν εἰς τὸ ἀντίρροπον καθελεῖν·
[3, 4]	δὲ σκάφος ἐκυβίστα περὶ τοῖς	κύμασιν	ὀρχούμενον, λανθάνει δὴ προσενεχθὲν ὑφάλῳ
[3, 7]	πολὺ τοῦ σώματος περιβέβληται τῷ	κύματι,	μόνῃ δὲ τῇ κεφαλῇ τὴν
[3, 7]	ὑπὸ δὲ τὴν ἅλμην τοῦ	κύματος	ἡ τῶν νώτων ἐγέγραπτο φαινομένη
[3, 5]	ξύλον κατὰ τὸν αὐχένα τοῦ	κύματος	καὶ τὸν Κλεινίαν ἰδεῖν αὖθις.
[3, 2]	παράδρομον ἤδη καὶ χθαμαλὸν τοῦ	κύματος	κατεδύετο. ἐῴκει δὲ τῶν κυμάτων
[3, 5]	τὸ δὲ ἄγριον ἐστόρεστο τοῦ	κύματος·	μεστὴ δὲ ἦν ἡ θάλασσα
[3, 4]	κολυμβᾶν πειρώμενοι, προσραγέντες ὑπὸ τοῦ	κύματος	τῇ πέτρᾳ διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ
[3, 2]	δὲ καὶ τὰ ἐγκάρσια τῶν	κυμάτων	ἑκατέρωθεν φοβερώτερα· ἀναβαίνουσα μὲν γὰρ
[3, 2]	βόμβος, ἀντεβόμβει δὲ κάτωθεν τῶν	κυμάτων	ἡ στάσις, μεταξὺ δὲ οὐρανοῦ
[3, 2]	ἦν οὖν ἀνέμων μάχη καὶ	κυμάτων.	ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα κατὰ
[3, 2]	κύματος κατεδύετο. ἐῴκει δὲ τῶν	κυμάτων	τὰ μὲν ὄρεσι, τὰ δὲ
[3, 7]	πῖλος δὲ ὑπῃνίττετο τὴν Ἄϊδος	κυνέην.	τῇ λαιᾷ τὴν τῆς Γοργοῦς
[3, 2]	ναῦς ἀεὶ πρὸς μὲν τὸ	κυρτούμενον	τῆς θαλάσσης ἠγείρετο, πρὸς δὲ
[3, 7]	φολίδων ἐπάρματα, τὰ τῶν αὐχένων	κυρτώματα,	ἡ λοφιὰ τῶν ἀκανθῶν, οἱ
[3, 10]	ὅσων αὐτῇ γέγονα κακῶν αἴτιος,	κωκύσας	ἐν τῇ ψυχῇ βύθιον, τῷ
[3, 1]	ᾐώρητο, καταρραγέντος εἰς τὴν θάλατταν.	κωκυτὸς	οὖν αἴρεται μέγας ἐκ τῆς
[3, 10]	τῷ δὲ νῷ κλέψας τοῦ	κωκυτοῦ	τὸν ψόφον, Ὦ θεοὶ καὶ
[3, 2]	κελευσμὸς ναυτῶν, πάντα θρήνων καὶ	κωκυτῶν	ἀνάμεστα. καὶ ὁ κυβερνήτης ἐκέλευε
[3, 24]	ἔλεγε πᾶσαν ἐμπεπλῆσθαι τὴν ἑξῆς	κώμην	ἀνδρῶν ἀπονενοημένων καὶ πολὺ συνηθροῖσθαι
[3, 19]	τῶν κτημάτων περὶ ταύτην τὴν	κώμην	καὶ οἱ ἄρχοντες αὐτῆς γνώριμοι.
[3, 13]	~Καὶ ἐπεὶ δύο σταδίους τῆς	κώμης	προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς ἀκούεται πολὺς καὶ
[3, 3]	ἔπαιον· οἱ δὲ σκυτάλαις καὶ	κώπαις	ἅμα τῷ πηδήματι τὰς πληγὰς
[3, 20]	τὸν δὲ σίδηρον ἐπὶ τῇ	κώπῃ	βραχύτατον, δακτύλων ὅσον οὐ πλείω
[3, 7]	ἐσχισμένῳ. ἄρχεται μὲν γὰρ ἡ	κώπη	κάτωθεν ἀμφοῖν ἐκ μιᾶς, καὶ
[3, 20]	κατατρέχει τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν ἡ	κώπη	τὸ μέγεθος· ὡς δὲ ἀνέστρεψεν
[3, 21]	πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν καὶ τὴν	κώπην	ἐν χρῷ τοῦ σφαζομένου τυχεῖν·
[3, 20]	χλαμύδα καὶ ξίφος, τὴν μὲν	κώπην	ἔχον παλαιστῶν τεσσάρων, τὸν δὲ
[3, 21]	τινος σώματος, φεύγει πρὸς τὴν	κώπην	ὥσπερ εἰς κουλεόν· καὶ οἱ
[3, 21]	χηραμοῦ τὸ ξίφος ὅσον τῆς	κώπης	ἀνακουφίζεται τὸ μετέωρον καὶ τὸν
[3, 21]	δὲ εἰς τὸν χηραμὸν τῆς	κώπης	ἀνέθορε, μόνην δὲ καταλείπει τὴν
[3, 20]	ξίφος ὥσπερ ἀπὸ χηραμοῦ τῆς	κώπης	κατατρέχει τοσοῦτον, ὅσον εἶχεν ἡ
[3, 3]	ὁπλισάμενοι τὸ δυνατόν, ὁ μὲν	κώπης	παλαιᾶς τρύφος ἀράμενος, ὁ δὲ