Livre, Chapitre
[3, 18]	οὐ κρατῶ καὶ ἀκούω λαλούσης;	ἃ	οὖν χθὲς ἐθεασάμην, τίνα ἦν;
[3, 15]	τὰ σπλάγχνα δὲ εὐθὺς ἐξεπήδησεν,	ἃ	ταῖς χερσὶν ἐξελκύσαντες ἐπιτιθέασι τῷ
[3, 20]	τὴν κόρην. δαίμων δέ τις	ἀγαθὸς	ἡμῖν συνήργησεν. ἐτύχομεν τῇ προτεραίᾳ
[3, 5]	τὸ πλοῖον διελύθη, δαίμων τις	ἀγαθὸς	περιέσωσεν ἡμῖν τῆς πρῴρας μέρος,
[3, 6]	ἐν τῷ Πηλουσίῳ Διὸς ἱερὸν	ἄγαλμα	Κασίου. τὸ δὲ ἄγαλμα νεανίσκος,
[3, 6]	ἱερὸν ἄγαλμα Κασίου. τὸ δὲ	ἄγαλμα	νεανίσκος, Ἀπόλλωνι μᾶλλον ἐοικώς· οὕτω
[3, 7]	μὲν εἰς τὸ κάλλος ἀπίδοις,	ἀγάλματι	καινῷ, εἰ δὲ εἰς τὰ
[3, 8]	τὸ νεῦρον κεκύρτωται κατόπιν τὸν	ἀγκῶνα.	πάντα οὖν ὁμοῦ πτύσσεται, τὸ
[3, 20]	δὲ λῃστῶν τινες ναῦν ἰδόντες	ἀγνοίᾳ	πλανηθεῖσαν, ὥρμησαν ἐπ´ αὐτήν. οἱ
[3, 23]	καὶ τὴν ταφήν. Ὦ θάλαττα	ἄγνωμον,	ἐφθόνησας ἡμῖν ὁλοκλήρου τοῦ τῆς
[3, 19]	ταύτῃ παραφυλασσόντων λῃστῶν. ὡς δὲ	ἄγομαι	πρὸς τὸν λῄσταρχον, ταχύ με
[3, 15]	καὶ σορὸς τοῦ βωμοῦ πλησίον.	ἄγουσι	δή τινες δύο τὴν κόρην
[3, 12]	ἔρχεται, κόμην ἔχων πολλὴν καὶ	ἀγρίαν.	ἐκόμα δὲ καὶ ὁ ἵππος·
[3, 5]	τοῦ πνεύματος περιεπέπαυτο, τὸ δὲ	ἄγριον	ἐστόρεστο τοῦ κύματος· μεστὴ δὲ
[3, 9]	ἦν ἡ γῆ φοβερῶν καὶ	ἀγρίων	ἀνθρώπων· μεγάλοι μὲν πάντες, μέλανες
[3, 7]	χεῖρας εἰς τὴν πέτραν ἐξεπέτασεν,	ἄγχει	δὲ ἄνω δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων
[3, 24]	πολλούς. ~Ἅμα δὲ τῇ ἕῳ	ἄγω	τὸν Μενέλαον τῷ στρατηγῷ καὶ
[3, 10]	ὑμεναίων τίς σοι τὸν θρῆνον	ᾄδει.	μάτην σοι, ὦ θάλασσα, τὴν
[3, 6]	εἰς ἓν συνήγαγεν ὁ ζωγράφος)	ἀδελφαὶ	δὲ καὶ τὴν ἄλλην τύχην
[3, 25]	τις ἱερεὺς Αἰγύπτιος, βιβλίον ἐξ	ἀδύτων	φέρων, καὶ δοκιμάζει τὸν ὄρνιν
[3, 1]	καὶ ἐδόκει τοῖς πολλοῖς ἡμῶν	ἀεὶ	περιτραπήσεσθαι καθάπαξ ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος.
[3, 2]	ἀλλήλαις ἀντέπιπτον. ἡ δὲ ναῦς	ἀεὶ	πρὸς μὲν τὸ κυρτούμενον τῆς
[3, 2]	τινα τοῦτον δρόμον μυρίον ἐπονοῦμεν,	ἀεὶ	τὸν θάνατον προσδοκῶντες· καὶ ἦν,
[3, 2]	δὲ βροντὴν οὐρανὸς καὶ τὸν	ἀέρα	γεμίζει βόμβος, ἀντεβόμβει δὲ κάτωθεν
[3, 7]	ὁ Περσεὺς ἐγέγραπτο καταβαίνων ἐξ	ἀέρος·	κατα βαίνει δὲ ἐπὶ τὸ
[3, 6]	ἐν γῇ, ὁ δὲ ἐξ	ἀέρος	κρέμαται τῷ πτερῷ. ~Ὀρώρυκται μὲν
[3, 6]	οἱ δήμιοι, τῷ μὲν ἐξ	ἀέρος,	τῇ δὲ ἐκ θαλάσσης· ἐπίκουροι
[3, 2]	ἐσύριζε ψόφος. καὶ ὁ μὲν	ἀὴρ	εἶχε σάλπιγγος ἦχον· οἱ δὲ
[3, 17]	καταπέπηγε καὶ τέμνει κατ´ ὀλίγον.	ἀθανάτῳ	σφαγῇ ἀποθνῄσκειν με βούλεσθε; λέγει
[3, 16]	ἀνατείνω τὸ ξίφος, Λευκίππη, λέγων,	ἀθλία	καὶ πάντων ἀνθρώπων δυστυχεστάτη, οὐ
[3, 22]	χάρις καὶ ἅμα ἐλεῆσαι κόρην	ἀθλίαν	ἐκ τοσούτου κακοῦ. ταῦτα λέγων
[3, 6]	ἐπὶ τὸ κῆτος τοῦ Ποσειδῶνος	ἀθλῶν.	ἀλλ´ ὁ μὲν ἵδρυται τοξαζόμενος
[3, 23]	καί μου κατὰ τὴν ψυχὴν	ἀθρόα	κατεχεῖτο ἡδονή. ὡς δὲ τὰ
[3, 6]	δὲ καὶ τὴν ἄλλην τύχην	αἱ	γραφαί. πέτραι μὲν ἀμφοῖν τὸ
[3, 2]	πάντοθεν, αἱ μὲν κατὰ πρόσωπον,	αἱ	δὲ κατ´ οὐρὰν τῆς νεὼς
[3, 2]	ἐλπίδας. τρικυμίαι δὲ πολλαὶ πάντοθεν,	αἱ	μὲν κατὰ πρόσωπον, αἱ δὲ
[3, 7]	ὥσπερ ἀμπέλου βότρυες κρέμανται. καὶ	αἱ	μὲν ὠλέναι τῆς κόρης ἄκρατον
[3, 9]	ἑαυτοὺς ἐκ τῶν κακῶν, ναῦν	Αἰγυπτίαν	μισθωσάμενοι (εἴχομεν δὲ ὀλίγον χρυσίον,
[3, 15]	ἱερεὺς ᾖδεν, ὡς εἰκός, ᾠδὴν	Αἰγυπτίαν·	τὸ γὰρ σχῆμα τοῦ στόματος
[3, 25]	αὐτοῦ Αἰθίοπες μὲν τὴν ζωήν,	Αἰγύπτιοι	δὲ τὴν τελευτήν. ἐπειδὰν γὰρ
[3, 10]	δὲ καὶ παραδεδώκατε ἡμᾶς λῃσταῖς	Αἰγυπτίοις,	ἵνα μηδὲ ἐλέους τύχωμεν. λῃστὴν
[3, 14]	μοι καὶ θεράποντα τὸν ἐπιμελησόμενον	Αἰγύπτιον.	~Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ πρὸς τὴν
[3, 13]	παντὸς δὲ λίθου χαλεπώτερος βῶλος	Αἰγύπτιος,	βαρύς τε καὶ τραχὺς καὶ
[3, 25]	θεοῦ. ἔρχεται δή τις ἱερεὺς	Αἰγύπτιος,	βιβλίον ἐξ ἀδύτων φέρων, καὶ
[3, 25]	ἐστὶ τῇ τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ	Αἰγύπτιος	γίνεται τῇ ταφῇ.
[3, 19]	οὖν Μενέλαος λέγει· Οἶδας, ὡς	Αἰγύπτιός	εἰμι τὸ γένος· φθάνω γάρ
[3, 19]	προσέρριψε τὸ κῦμα τοῖς τῆς	Αἰγύπτου	παραλίοις, λαμβάνομαι μετὰ τοῦ Σατύρου
[3, 5]	κῦμα· καὶ ἦν ταῦτα τῆς	Αἰγύπτου	τὰ παράλια. κατεῖχον δὲ τότε
[3, 7]	ὁ πῖλος δὲ ὑπῃνίττετο τὴν	Ἄϊδος	κυνέην. τῇ λαιᾷ τὴν τῆς
[3, 3]	ἤδη διεπάλαιον· φιλίας γὰρ ἢ	αἰδοῦς	οὐκ ἔτι θεσμὸς ἦν, ἀλλὰ
[3, 7]	ἕστηκε δὲ νυμφικῶς ἐστολισμένη, ὥσπερ	Ἀϊδωνεῖ	νύμφη κεκοσμημένη. ποδήρης χιτών, λευκὸς
[3, 25]	πτερῶν ἀνατολαί. μερίζονται δὲ αὐτοῦ	Αἰθίοπες	μὲν τὴν ζωήν, Αἰγύπτιοι δὲ
[3, 25]	παραλαβόντες θάπτουσι. ζῶν μὲν οὖν	Αἰθίοψ	ἐστὶ τῇ τροφῇ, ἀποθανὼν δὲ
[3, 25]	ὄρνις ὄνομα, τὸ δὲ γένος	Αἰθίοψ,	μέγεθος κατὰ ταῶνα· τῇ χροιᾷ
[3, 9]	ἀλλ´ οἷος ἂν γένοιτο νόθος	Αἰθίοψ)	ψιλοὶ τὰς κεφαλάς, λεπτοὶ τοὺς
[3, 1]	δὲ ἡμέραν πλεόντων ἡμῶν ἐξ	αἰθρίας	πολλῆς αἰφνίδιον ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ
[3, 21]	εἶτα ἐμπλήσαντες θηρείων σπλάγχνων καὶ	αἵματος	τὴν πλαστὴν ταύτην γαστέρα ῥάψωμεν,
[3, 1]	εἰς τὴν θάλατταν. κωκυτὸς οὖν	αἴρεται	μέγας ἐκ τῆς νηός, καὶ
[3, 2]	τὸ σκάφος. τὸ γὰρ κῦμα	αἰρόμενον	ὑψοῦ, ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν,
[3, 10]	λογισάμενος ὅσων αὐτῇ γέγονα κακῶν	αἴτιος,	κωκύσας ἐν τῇ ψυχῇ βύθιον,
[3, 1]	πλεόντων ἡμῶν ἐξ αἰθρίας πολλῆς	αἰφνίδιον	ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ τῆς ἡμέρας
[3, 1]	ἐπαλαίομεν εἰς τὸ ἀντίρροπον καθελεῖν·	αἰφνίδιον	δὲ μεταλλάττεται τὸ πνεῦμα ἐπὶ
[3, 13]	ἀνώμαλος· τὸ δὲ ἀνώμαλόν εἰσιν	αἰχμαὶ	τῶν λίθων. ὥστε βληθεὶς διπλοῦν
[3, 13]	ἐνδεές. ἡμεῖς δὲ ὅσοι τῶν	αἰχμαλώτων	ἦμεν, ἐπιτηρήσαντες τὸ πονοῦν τῶν
[3, 13]	ὅπλων ἄνδρες κούφως ἐσταλμένοι, φέρων	αἰχμὴν	ἕκαστος καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν
[3, 21]	ἀνέθορε, μόνην δὲ καταλείπει τὴν	αἰχμήν,	ὅσον τὴν πλαστὴν γαστέρα τεμεῖν
[3, 16]	παίγνια, ἀλλ´ ὅτι καθάρσιον γέγονας	ἀκαθάρτων	σωμάτων καί σε ζῶσαν ἀνέτεμον,
[3, 7]	αὐχένων κυρτώματα, ἡ λοφιὰ τῶν	ἀκανθῶν,	οἱ τῆς οὐρᾶς ἑλιγμοί. γένυς
[3, 21]	ἡμεῖς εἰς τὴν σορὸν καταθήσομεν.	ἀκήκοας	τοῦ λῃστάρχου μικρῷ πρόσθεν εἰπόντος,
[3, 15]	ἀπωλείᾳ δόξαν παρέσχεν ἐκ τῆς	ἀκινησίας	ὡσεὶ λίθος γενομένη. ἐπεὶ δὲ
[3, 8]	τοῦ Προμηθέως τὰς τῶν ὀνύχων	ἀκμάς.	ὁ δὲ ἀλγῶν πάντῃ συνέσταλται
[3, 11]	ἡ λύπη ἵστησί τε τὴν	ἀκμὴν	καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν αὑτῇ
[3, 14]	ἐπεὶ οὖν ἅπαντα ἔμαθεν, ἐκέλευσεν	ἀκολουθεῖν,	αὐτὸς δὲ ὅπλα δώσειν ὑπέσχετο.
[3, 13]	αἰχμὴν ἕκαστος καὶ ξίφος, καὶ	ἀκοντίζουσιν	ἅμα, καὶ ἦν οὐδεὶς ὃς
[3, 10]	γένηται πιθανώτερος, ὁ ἀνδροφόνος οὐκ	ἀκούει.	μόνοις ἱκετεύειν με δεῖ τοῖς
[3, 13]	σταδίους τῆς κώμης προήλθομεν, ἀλαλαγμὸς	ἀκούεται	πολὺς καὶ σάλπιγγος ἦχος, καὶ
[3, 10]	ἔφην, εἴπερ ἐστέ που καὶ	ἀκούετε,	τί τηλικοῦτον ἠδικήσαμεν, ὡς ἐν
[3, 9]	κατά τινα πόλιν, ἐξαίφνης βοῆς	ἀκούομεν	πολλῆς. καὶ ὁ ναύτης, εἰπών·
[3, 10]	πρὸς ἱκετηρίαν διακονουμένη τῆς τῶν	ἀκουόντων	ψυχῆς ἡμεροῖ τὸ θυμούμενον. νῦν
[3, 21]	σῶσαι καὶ τοὺς λῃστὰς λαθεῖν.	ἄκουσον	δὲ ποίῳ τρόπῳ. δέρμα προβάτου
[3, 18]	ὁρῶ; ταύτην οὐ κρατῶ καὶ	ἀκούω	λαλούσης; ἃ οὖν χθὲς ἐθεασάμην,
[3, 17]	ἐπάταξε τὴν σορόν, καὶ κάτωθεν	ἀκούω	φωνῆς πάνυ λεπτῆς. τρόμος οὖν
[3, 14]	τὸ δεῖπνον ἐπυνθάνετο τἀμὰ καὶ	ἀκούων	ἠλέει. συμπαθὴς δέ πως εἰς
[3, 9]	κατὰ τὴν τῶν Ἰνδῶν τὴν	ἄκρατον,	ἀλλ´ οἷος ἂν γένοιτο νόθος
[3, 7]	αἱ μὲν ὠλέναι τῆς κόρης	ἄκρατον	ἔχουσαι τὸ λευκὸν εἰς τὸ
[3, 14]	κατὰ μικρὸν τῇ τοῦ πάθους	ἀκροάσει	τὸν οἶκτον εἰς φιλίαν καὶ
[3, 14]	διέθηκα τὸν στρατηγὸν ἐκ τῆς	ἀκροάσεως,	ὡς καὶ αὐτὸν δάκρυα προαγαγεῖν·
[3, 14]	δέ πως εἰς ἔλεον ἄνθρωπος	ἀκροατὴς	ἀλλοτρίων κακῶν, καὶ ὁ ἔλεος
[3, 3]	πληγὰς κατεφέροντο· οἱ δὲ καὶ	ἄκρου	ψαύοντες τοῦ σκάφους ἐξωλίσθαινον· ἔνιοι
[3, 25]	ῥόδοις ἐμφερής, εὐειδὴς τὴν θέαν,	ἀκτῖσι	κομᾷ, καὶ εἰσὶν αὗται πτερῶν
[3, 13]	δύο σταδίους τῆς κώμης προήλθομεν,	ἀλαλαγμὸς	ἀκούεται πολὺς καὶ σάλπιγγος ἦχος,
[3, 2]	ἐπάφλαζε τὸ πνεῦμα, ὀλολυγμὸς γυναικῶν,	ἀλαλαγμὸς	ἀνδρῶν, κελευσμὸς ναυτῶν, πάντα θρήνων
[3, 11]	τοὺς κολάζοντας ἱκετηρία, καὶ τοὺς	ἀλγοῦντας,	ὥσπερ ἀπὸ οἰδοῦντος τραύματος, ἐξεκένωσεν·
[3, 8]	τοὺς ὀδόντας. ἠλέησας ἂν ὡς	ἀλγοῦσαν	τὴν γραφήν. ἀναφέρει δὲ λυπούμενον
[3, 10]	κἂν ὑπερβολὴν ἔχῃ συμφορᾶς, ἧττον	ἀλγῶ,	τὰ σὰ δέ, Λευκίππη, ποίῳ
[3, 8]	τῶν ὀνύχων ἀκμάς. ὁ δὲ	ἀλγῶν	πάντῃ συνέσταλται καὶ τὴν πλευρὰν
[3, 9]	διὰ τοῦ Νείλου πλοῦν ἐπ´	Ἀλεξάνδρειαν	ἐποιούμεθα, μάλιστα μὲν ἐκεῖ διεγνωκότες
[3, 13]	καὶ δεσμὰ ἔχοντας, ὑπονοήσαντες τὴν	ἀλήθειαν	δέχονται τῶν ὅπλων εἴσω, καὶ
[3, 18]	ἐνύπνια. ἀλλ´ ἰδοὺ καὶ φίλημα	ἀληθινὸν	καὶ ζῶν, ὡς κἀκεῖνο τὸ
[3, 18]	κἀγὼ μόλις μὲν καὶ φοβούμενος	(ἀληθῶς	γὰρ ᾤμην τὴν Ἑκάτην παρεῖναι)
[3, 10]	σώσασα μᾶλλον ἀπέκτεινας. ἐφθόνησας ἡμῖν	ἀλῃστεύτοις	ἀποθανεῖν. ~Ταῦτα μὲν οὖν ἐθρήνουν
[3, 17]	βούλεσθε; λέγει οὖν ὁ Μενέλαος·	Ἀλλ´	εἰ διὰ τοῦτο θέλεις ἀποθανεῖν,
[3, 7]	τῶν ὀφθαλμῶν ἄνθος ἐστὶν ἀμέριμνον,	ἀλλ´	ἔοικε τοῖς ἄρτι μαραινομένοις ἴοις·
[3, 18]	στέρνα συμφύσεται, καὶ ἄτρωτον ὄψει.	ἀλλ´	ἐπικάλυψαί σου τὸ πρόσωπον· καλῶ
[3, 7]	μή τις αὐτὸ πεποίηκε χείρ,	ἀλλ´	ἔστιν αὐτόχθον· ἐτράχυνε γὰρ τοῦ
[3, 21]	προσίασιν οἱ λῃσταὶ τῷ σώματι,	ἀλλ´	ἡμεῖς εἰς τὴν σορὸν καταθήσομεν.
[3, 24]	μυρίους. λέγει οὖν ὁ στρατηγός·	Ἀλλ´	ἡμῖν αὗται πέντε χιλιάδες ἱκαναὶ
[3, 18]	ἐκεῖνά ἐστιν ἢ ταῦτα ἐνύπνια.	ἀλλ´	ἰδοὺ καὶ φίλημα ἀληθινὸν καὶ
[3, 6]	τὸ κῆτος τοῦ Ποσειδῶνος ἀθλῶν.	ἀλλ´	ὁ μὲν ἵδρυται τοξαζόμενος ἐν
[3, 9]	τὴν τῶν Ἰνδῶν τὴν ἄκρατον,	ἀλλ´	οἷος ἂν γένοιτο νόθος Αἰθίοψ)
[3, 19]	Σάτυρον ὡς ἐμόν. οἱ δέ,	Ἀλλ´	ὅμως, ἔφασαν, ἐπίδειξον ἡμῖν σεαυτὸν
[3, 16]	ταῦτα τῶν σῶν ἀτυχημάτων παίγνια,	ἀλλ´	ὅτι καθάρσιον γέγονας ἀκαθάρτων σωμάτων
[3, 16]	καὶ βλέπουσαν ὅλην τὴν ἀνατομήν,	ἀλλ´	ὅτι σου τῆς γαστρὸς τὰ
[3, 16]	σοι γέγονεν ἐκ βίας σφαγή,	ἀλλ´	ὅτι ταῦτα τῶν σῶν ἀτυχημάτων
[3, 7]	τῶν ὀφθαλμῶν ἀνθεῖ τὸ κάλλος.	ἀλλ´	οὔτε τῶν παρειῶν τὸ ὠχρὸν
[3, 22]	Μέγα μέν, ἔφη, τὸ ἔργον,	ἀλλ´	ὑπὲρ φίλου, κἂν ἀποθανεῖν δεήσῃ,
[3, 23]	μὴ τὴν ψυχὴν μόνον ἀπολέσῃ,	ἀλλὰ	καὶ τὴν ταφήν. Ὦ θάλαττα
[3, 15]	Νιόβης μῦθος οὐκ ἦν ψευδής,	ἀλλὰ	κἀκείνη τοιοῦτόν τι παθοῦσα ἐπὶ
[3, 7]	κατὰ τὴν τῶν προβατείων τριχῶν,	ἀλλὰ	κατὰ τὴν τῶν ἐρίων τῶν
[3, 16]	καὶ οὐκ ἐσβέσθη τὸ πῦρ,	ἀλλὰ	μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ ἀνέφερε τοῖς
[3, 18]	κἀκεῖνο τὸ τῆς Λευκίππης γλυκύ.	Ἀλλὰ	νῦν, ὁ Μενέλαος ἔφη, καὶ
[3, 2]	πρὸς ἄλλο τι τῶν εὐτελῶν,	ἀλλὰ	πάντα ὁμοίως ἠκοντίζομεν ἔξω τῆς
[3, 13]	καὶ τομὰς ὡς ἀπὸ βέλους.	ἀλλὰ	ταῖς γε ἀσπίσιν ἐκδεχόμενοι τοὺς
[3, 3]	αἰδοῦς οὐκ ἔτι θεσμὸς ἦν,	ἀλλὰ	τὸ οἰκεῖον ἕκαστος σκοπῶν ἀσφαλὲς
[3, 8]	αὐτὴν ἀνοίγων, ἤδη μὲν ἀνεῳγμένην,	ἀλλὰ	τὸ ῥάμφος ἐς τὸ ὄρυγμα
[3, 5]	ταὐτὸ καὶ ἡμῖν ἐπεφέρετο κῦμα·	ἀλλὰ	τύχῃ τινὶ πλησίον γενόμενον ἡμῶν
[3, 2]	δὲ κατ´ οὐρὰν τῆς νεὼς	ἀλλήλαις	ἀντέπιπτον. ἡ δὲ ναῦς ἀεὶ
[3, 6]	ζωγράφος) ἀδελφαὶ δὲ καὶ τὴν	ἄλλην	τύχην αἱ γραφαί. πέτραι μὲν
[3, 8]	τοὺς δακτύλους ἀποξύνεται. τὸ δὲ	ἄλλο	σχῆμα δείκνυσι τὸν πόνον· κεκύρτωται
[3, 14]	πῶς ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ ἄλλος	ἄλλο	τι, κἀγὼ τὰ ἐμὰ εἶπον.
[3, 2]	ἦν ἀργύρου καὶ χρυσοῦ πρὸς	ἄλλο	τι τῶν εὐτελῶν, ἀλλὰ πάντα
[3, 5]	Μενέλαος καὶ ὁ Σάτυρος σὺν	ἄλλοις	τῶν πλωτήρων ἐπιτυχόντες τοῦ ἱστοῦ
[3, 14]	καὶ πῶς ληφθείημεν· διηγεῖτο δὲ	ἄλλος	ἄλλο τι, κἀγὼ τὰ ἐμὰ
[3, 14]	πως εἰς ἔλεον ἄνθρωπος ἀκροατὴς	ἀλλοτρίων	κακῶν, καὶ ὁ ἔλεος πολλάκις
[3, 24]	τοὐκεῖθεν στρατοπέδου καὶ πέντε λέγειν	ἄλλων	ἡμερῶν διατρίβειν τοὺς δισχιλίους· τοὺς
[3, 25]	φέρων. ἕπεται δὲ αὐτῷ χορὸς	ἄλλων	ὀρνίθων ὥσπερ δορυφόρων, καὶ ἔοικεν
[3, 7]	θάλατταν ἀποδύεται. ὑπὸ δὲ τὴν	ἅλμην	τοῦ κύματος ἡ τῶν νώτων
[3, 4]	ὁπόσοι μὲν οὖν παραχρῆμα τῆς	ἅλμης	πιόντες κατεσχέθησαν, οὗτοι μετριωτέραν ὡς
[3, 20]	λόγος. ~Καὶ ὁ Σάτυρος λέγει·	Ἅμα	δὲ βιαζόμενος ἐπὶ τὸ στρατόπεδον
[3, 17]	μοι, Λευκίππη, μαρτύρησον, εἰ ζῇς.	ἅμα	δὲ εἶπε καὶ δίς που
[3, 5]	βοήν· Ἔχου τοῦ ξύλου, Κλειτοφῶν·	ἅμα	δὲ λέγοντα κῦμα ἐπεκάλυπτε κατόπιν·
[3, 24]	πρᾶγμα οὐκ ἔλαθε τοὺς πολλούς.	~Ἅμα	δὲ τῇ ἕῳ ἄγω τὸν
[3, 22]	παρ´ αὐτῷ ἡ χάρις καὶ	ἅμα	ἐλεῆσαι κόρην ἀθλίαν ἐκ τοσούτου
[3, 13]	ἕκαστος καὶ ξίφος, καὶ ἀκοντίζουσιν	ἅμα,	καὶ ἦν οὐδεὶς ὃς οὐκ
[3, 8]	δὲ Προμηθεὺς μεστός ἐστιν ἐλπίδος	ἅμα	καὶ φόβου· πῇ μὲν γὰρ
[3, 20]	ἀναιρεῖται. καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος	ἅμα	κἀμοῦ (προσεδόκα γάρ τι σπουδαῖον
[3, 24]	τεταγμένων ἐπὶ τοὺς βαρβάρους. καὶ	ἅμα	λέγοντος αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει τις,
[3, 18]	τερατεύεσθαι καὶ λόγον τινὰ καταλέγειν·	ἅμα	λέγων περιαιρεῖ τὰ μαγγανεύματα τὰ
[3, 9]	ὡς ἐπαναπλεύσων εἰς τοὐπίσω. καὶ	ἅμα	πλήρης ἦν ἡ γῆ φοβερῶν
[3, 22]	δὲ καὶ τὸν σὸν οἰκέτην	ἅμα	σοὶ μυηθῆναι. Καὶ μάλα, οὗτος
[3, 13]	τὸ πονοῦν τῶν λῃστῶν μέρος,	ἅμα	συνελθόντες διακόπτομέν τε αὐτῶν τὴν
[3, 17]	εἶναι δοκῶν. ὁ δὲ ἤνοιγεν	ἅμα	τὴν σορὸν καὶ ἡ Λευκίππη
[3, 3]	οἱ δὲ σκυτάλαις καὶ κώπαις	ἅμα	τῷ πηδήματι τὰς πληγὰς κατεφέροντο·
[3, 7]	τὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἄνθος ἐστὶν	ἀμέριμνον,	ἀλλ´ ἔοικε τοῖς ἄρτι μαραινομένοις
[3, 15]	τὸν δὲ βωμὸν καταστρέψαντες φεύγουσιν	ἀμεταστρεπτί.	οὕτω γὰρ αὐτοῖς ποιεῖν ἔτυχε
[3, 7]	πέτρᾳ· οἱ καρποὶ δὲ ὥσπερ	ἀμπέλου	βότρυες κρέμανται. καὶ αἱ μὲν
[3, 20]	φθάνουσιν οἱ λῃσταὶ καταλαβόντες, πρὸς	ἄμυναν	τρέπονται. καὶ γάρ τις ἐν
[3, 13]	διαλαβόντες ἔμενον ἐπιόντας ὡς αὐτοὺς	ἀμυνούμενοι.	καὶ μετ´ οὐ πολὺ παρῆσαν
[3, 20]	ὁπλισάμενός τε αὐτὸς καὶ τοὺς	ἀμφ´	αὑτὸν οὕτω σκευάσας ἐπεχείρουν μάχεσθαι.
[3, 24]	πρὸς τούτοις ἕτεροι δισχίλιοι τῶν	ἀμφὶ	τὸ Δέλτα καὶ τὴν Ἡλίου
[3, 7]	θηρίον γυμνὸς τὸ πᾶν· χλαμὺς	ἀμφὶ	τοῖς ὤμοις μόνον καὶ πέδιλον
[3, 5]	νεκρῶν σωμάτων. τοὺς μὲν οὖν	ἀμφὶ	τὸν Μενέλαον θᾶττον προσάγει τῇ
[3, 14]	τῷ μεγάλῳ λῃστηρίῳ· ἐλέγοντο δὲ	ἀμφὶ	τοὺς μυρίους εἶναι. ἐγὼ δὲ
[3, 7]	μὲν γὰρ ἡ κώπη κάτωθεν	ἀμφοῖν	ἐκ μιᾶς, καὶ ἔστιν ἐφ´
[3, 6]	τὸ δεσμωτήριον, θῆρες δὲ κατ´	ἀμφοῖν	οἱ δήμιοι, τῷ μὲν ἐξ
[3, 6]	τύχην αἱ γραφαί. πέτραι μὲν	ἀμφοῖν	τὸ δεσμωτήριον, θῆρες δὲ κατ´
[3, 13]	μάχη στερρά, πληγαὶ δὲ παρ´	ἀμφοτέρων	καὶ τραύματα καὶ σφαγαί. καὶ
[3, 6]	Ἀνδρομέδα καὶ Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν	ἄμφω	(διὰ τοῦτο γὰρ αὐτούς, οἶμαι,
[3, 17]	μοι περιπλέκεται καὶ συνέφυμεν καὶ	ἄμφω	κατεπέσομεν. ~Μόλις οὖν ἀναζωπυρήσας λέγω
[3, 17]	δὲ ἐγγὺς ἐγένοντο καὶ ἀναβοῶσιν	ἄμφω.	Μενέλαος δὲ ἦν καὶ ὁ
[3, 21]	τὸ ξίφος ὡς ἔχει μηχανῆς.	ἂν	γὰρ ἐρείσῃ τις ἐπί τινος
[3, 9]	Ἰνδῶν τὴν ἄκρατον, ἀλλ´ οἷος	ἂν	γένοιτο νόθος Αἰθίοψ) ψιλοὶ τὰς
[3, 21]	μηχανῆς. τούτων οὖν γενομένων οὐκ	ἂν	εἰδεῖεν οἱ λῃσταὶ τὴν τέχνην.
[3, 21]	πρὸς τὸν Μενέλαον· Θεὸς ἡμῖν,	ἂν	θέλῃς χρηστὸς γενέσθαι, συναγωνίσεται. δυνησόμεθα
[3, 19]	ἐκέλευον καὶ συμπονεῖν αὐτοῖς, ὡς	ἂν	οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι δὴ καὶ τὸν
[3, 19]	σῶμα σορῷ παραδόντας ἀναχωρεῖν, ὡς	ἂν	τὸ τῶν ἐναντίων στρατόπεδον ὑπερβάλοι
[3, 17]	οὖν λῃστὰς εἶναι δοκῶν, ὡς	ἂν	ὑπ´ αὐτῶν ἀποθάνοιμι. ἐν τούτῳ
[3, 8]	χεῖλος, φαίνει τοὺς ὀδόντας. ἠλέησας	ἂν	ὡς ἀλγοῦσαν τὴν γραφήν. ἀναφέρει
[3, 7]	κῆτος ἀντιπρόσωπον τῆς κόρης κάτωθεν	ἀναβαῖνον	ἀνοίγει τὴν θάλασσαν· καὶ τὸ
[3, 2]	ἐγκάρσια τῶν κυμάτων ἑκατέρωθεν φοβερώτερα·	ἀναβαίνουσα	μὲν γὰρ ἐπὶ τὴν ναῦν
[3, 11]	τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ αὐτοῖς	ἀναβαίνουσιν	ἡ λύπη ἵστησί τε τὴν
[3, 17]	ἐπισχεῖν· Λευκίππη δέ σοι νῦν	ἀναβιώσεται.	βλέψας οὖν πρὸς αὐτόν, Ἔτι
[3, 17]	τούτῳ δὲ ἐγγὺς ἐγένοντο καὶ	ἀναβοῶσιν	ἄμφω. Μενέλαος δὲ ἦν καὶ
[3, 24]	φέροντα τοῦ πατρὸς τὴν ταφήν·	ἀνάγκη	δ´ ἦν τὴν ἔξοδον ἐπισχεῖν
[3, 10]	δακρύσω; ὦ πιστὴ μὲν πρὸς	ἀνάγκην	ἔρωτος, χρηστὴ δὲ πρὸς ἐραστὴν
[3, 18]	καὶ ἄμφω κατεπέσομεν. ~Μόλις οὖν	ἀναζωπυρήσας	λέγω πρὸς τὸν Μενέλαον· Οὐκ
[3, 1]	μὲν τέως εἰς κῦμα κλιθέντος	ἀναθορόντος	ὀξείᾳ ῥοπῇ, θατέρου δέ, ᾗ
[3, 4]	μὲν ἢ τρεῖς ηὐτύχησαν οὐκ	ἀναιμωτί,	πολλοὶ δὲ ἀποπηδᾶν πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν
[3, 13]	στρατιῶται τὸ μὲν πρῶτον ἐπεχείρουν	ἀναιρεῖν	οὐκ εἰδότες, ὡς δὲ εἶδον
[3, 20]	ῥοῒ κομισθεῖσα, ἣν ὁ Μενέλαος	ἀναιρεῖται.	καὶ ἀναχωρήσας ποι παρόντος ἅμα
[3, 15]	τῶν δὲ νεανίσκων ὁ ἕτερος	ἀνακλίνας	αὐτὴν ὑπτίαν ἔδησεν ἐκ παττάλων
[3, 21]	τὸ ξίφος ὅσον τῆς κώπης	ἀνακουφίζεται	τὸ μετέωρον καὶ τὸν αὐτὸν
[3, 1]	τὸ μὲν βαπτιζόμενον τῆς νηὸς	ἀνακουφίσαιμεν,	τὸ δὲ τῇ προσθήκῃ βιασάμενοι
[3, 9]	~Ἐνδιατρίψαντες οὖν ἡμερῶν δύο καὶ	ἀναλαβόντες	ἑαυτοὺς ἐκ τῶν κακῶν, ναῦν
[3, 5]	πέπρωται γενέσθαι, εἷς ἡμᾶς ἰχθὺς	ἀναλωσάτω,	μία γαστὴρ χωρησάτω, ἵνα καὶ
[3, 14]	ὅπλα δώσειν ὑπέσχετο. διεγνώκει γὰρ	ἀναμείνας	στρατιὰν ἐπελθεῖν τῷ μεγάλῳ λῃστηρίῳ·
[3, 2]	ναυτῶν, πάντα θρήνων καὶ κωκυτῶν	ἀνάμεστα.	καὶ ὁ κυβερνήτης ἐκέλευε ῥίπτειν
[3, 21]	Δία Ξένιον καλῶν καὶ κοινῆς	ἀναμιμνήσκων	τραπέζης καὶ κοινῆς ναυαγίας. ~Ὁ
[3, 17]	παρ´ ἐμοῦ χοάς. ~Ταῦτα εἰπὼν	ἀνατείνω	τὸ ξίφος ἄνω ὡς καθήσων
[3, 16]	σορῷ. ἐπεὶ δὲ πλησίον ἐγενόμην,	ἀνατείνω	τὸ ξίφος, Λευκίππη, λέγων, ἀθλία
[3, 21]	γὰρ αὐτὴν ἐσταλμένην διὰ ταύτης	ἀνατμηθῆναι	μέσην τῆς ἐσθῆτος λέγει ὁ
[3, 25]	κομᾷ, καὶ εἰσὶν αὗται πτερῶν	ἀνατολαί.	μερίζονται δὲ αὐτοῦ Αἰθίοπες μὲν
[3, 16]	οἴμοι, καὶ βλέπουσαν ὅλην τὴν	ἀνατομήν,	ἀλλ´ ὅτι σου τῆς γαστρὸς
[3, 22]	κόρην ὡς ἁρμοδίως πρὸς τὴν	ἀνατομήν.	Ὑμῶν, ὁ λῄσταρχος ἔφη, τὸ
[3, 8]	ἂν ὡς ἀλγοῦσαν τὴν γραφήν.	ἀναφέρει	δὲ λυπούμενον Ἡρακλῆς· ἕστηκε γὰρ
[3, 19]	δὲ λοιτὸν σῶμα σορῷ παραδόντας	ἀναχωρεῖν,	ὡς ἂν τὸ τῶν ἐναντίων
[3, 20]	ἣν ὁ Μενέλαος ἀναιρεῖται. καὶ	ἀναχωρήσας	ποι παρόντος ἅμα κἀμοῦ (προσεδόκα
[3, 15]	ᾠδήν. εἶτα ἀπὸ συνθήματος πάντες	ἀναχωροῦσι	τοῦ βωμοῦ μακράν· τῶν δὲ
[3, 20]	καταδύουσι τὴν ναῦν καὶ τοὺς	ἄνδρας	ἐκπεσόντας ἀνῄρουν. λανθάνει δὴ κίστη
[3, 17]	καὶ ὁ Σάτυρος. ἐγὼ δὲ	ἄνδρας	ἰδὼν ἐκ παραλόγου ζῶντας καὶ
[3, 13]	ἐκθέουσι δὲ ἀπὸ τῶν ὅπλων	ἄνδρες	κούφως ἐσταλμένοι, φέρων αἰχμὴν ἕκαστος
[3, 6]	ὁ γραφεύς· ἡ δὲ εἰκὼν	Ἀνδρομέδα	καὶ Προμηθεύς, δεσμῶται μὲν ἄμφω
[3, 7]	τὴν τομήν. τὸ μὲν τῆς	Ἀνδρομέδας	δρᾶμα τοῦτο. ~Ἑξῆς δὲ τὸ
[3, 10]	Σειρήνων τις γένηται πιθανώτερος, ὁ	ἀνδροφόνος	οὐκ ἀκούει. μόνοις ἱκετεύειν με
[3, 24]	πᾶσαν ἐμπεπλῆσθαι τὴν ἑξῆς κώμην	ἀνδρῶν	ἀπονενοημένων καὶ πολὺ συνηθροῖσθαι λῃστήριον,
[3, 2]	τὸ πνεῦμα, ὀλολυγμὸς γυναικῶν, ἀλαλαγμὸς	ἀνδρῶν,	κελευσμὸς ναυτῶν, πάντα θρήνων καὶ
[3, 17]	σορὸν καὶ ἡ Λευκίππη κάτωθεν	ἀνέβαινε,	φοβερὸν θέαμα, ὦ θεοί, καὶ
[3, 15]	στρατηγὸς καθ´ ἓν τῶν πραττομένων	ἀνεβόων	καὶ τὰς ὄψεις ἀπέστρεφον τῆς
[3, 21]	εἰς τὸν χηραμὸν τῆς κώπης	ἀνέθορε,	μόνην δὲ καταλείπει τὴν αἰχμήν,
[3, 21]	καταβῆναι ἐν τῇ σφαγῇ, ὅσον	ἄνεισιν	ἐκ τῆς μηχανῆς. τούτων οὖν
[3, 23]	ὅποι δὲ κεχώρηκεν οὐκ οἶδα.	ἀνεκώκυσα	οὖν ἐν μέσῃ τῇ χαρᾷ·
[3, 20]	οὐ πλείω τριῶν. ὡς δὲ	ἀνελόμενος	τὸ ξίφος ὁ Μενέλαος ἔλαθε
[3, 1]	τὸ φῶς. ἐγείρεται δὲ κάτωθεν	ἄνεμος	ἐκ τῆς θαλάσσης κατὰ πρόσωπον
[3, 2]	τὴν ναῦν προσεδόκησας. ἦν οὖν	ἀνέμων	μάχη καὶ κυμάτων. ἡμεῖς δὲ
[3, 2]	μεταξὺ δὲ οὐρανοῦ καὶ θαλάσσης	ἀνέμων	ποικίλων ἐσύριζε ψόφος. καὶ ὁ
[3, 13]	μὲν ἔμπειρον παρὰ τοῖς στρατιώταις	ἀνεπλήρου	τοῦ πλήθους τὸ ἐνδεές. ἡμεῖς
[3, 20]	κώπη τὸ μέγεθος· ὡς δὲ	ἀνέστρεψεν	εἰς τοὔμπαλιν, αὖθις ὁ σίδηρος
[3, 16]	ἀκαθάρτων σωμάτων καί σε ζῶσαν	ἀνέτεμον,	οἴμοι, καὶ βλέπουσαν ὅλην τὴν
[3, 5]	ἄσμενοι γῆς λαβόμενοι τοὺς θεοὺς	ἀνευφημοῦμεν·	εἶτα ὠλοφυρόμεθα τὸν Κλεινίαν καὶ
[3, 1]	ἀντίρροπον. πλέον δὲ ἠνύομεν οὐδέν·	ἀνέφερε	γὰρ ἡμᾶς μᾶλλον κορυφούμενον τὸ
[3, 16]	πῦρ, ἀλλὰ μιαινόμενον ἠνείχετο καὶ	ἀνέφερε	τοῖς θεοῖς τὴν κνῖσαν. λαβὲ
[3, 8]	γὰρ αὐτὴν ἀνοίγων, ἤδη μὲν	ἀνεῳγμένην,	ἀλλὰ τὸ ῥάμφος ἐς τὸ
[3, 7]	ἑλιγμοί. γένυς πολλὴ καὶ μακρά·	ἀνέῳκτο	δὲ πᾶσα μέχρι τῆς τῶν
[3, 17]	θέαμα, ὦ θεοί, καὶ φρικωδέστατον.	ἀνέῳκτο	μὲν αὐτῆς ἡ γαστὴρ πᾶσα
[3, 8]	τὸ δὲ ἐκφαίνεται τοσοῦτον, ὅσον	ἀνέῳξεν	ὁ γραφεὺς τὸ διόρυγμα τοῦ
[3, 17]	νῦν με βιάσησθε, Λευκίππης οὕτως	ἀνῃρημένης.	τοῦτο μὲν γὰρ ἀφαιρήσεσθέ μου
[3, 20]	ναῦν καὶ τοὺς ἄνδρας ἐκπεσόντας	ἀνῄρουν.	λανθάνει δὴ κίστη ἐκτραπεῖσά τις
[3, 7]	κάθηται, ἐκ δὲ τῶν ὀφθαλμῶν	ἀνθεῖ	τὸ κάλλος. ἀλλ´ οὔτε τῶν
[3, 1]	(τὸ γὰρ πνεῦμα σφοδρότερον ἐμπεσὸν	ἀνθέλκειν	οὐκ ἐπέτρεπε) πῇ δὲ πρὸς
[3, 7]	βέβαπται, οὔτε τὸ τῶν ὀφθαλμῶν	ἄνθος	ἐστὶν ἀμέριμνον, ἀλλ´ ἔοικε τοῖς
[3, 21]	σχῆμα βαλαντίου, μέτρον ὅσον γαστρὸς	ἀνθρωπίνης,	εἶτα ἐμπλήσαντες θηρείων σπλάγχνων καὶ
[3, 22]	τῆς ἱερείας ἄρχεσθαι, μάλιστα ὅταν	ἄνθρωπον	καταθύειν δέῃ. ὥρα τοίνυν εἰς
[3, 14]	συμπαθὴς δέ πως εἰς ἔλεον	ἄνθρωπος	ἀκροατὴς ἀλλοτρίων κακῶν, καὶ ὁ
[3, 16]	Λευκίππη, λέγων, ἀθλία καὶ πάντων	ἀνθρώπων	δυστυχεστάτη, οὐ τὸν θάνατον ὀδύρομαί
[3, 9]	ἡ γῆ φοβερῶν καὶ ἀγρίων	ἀνθρώπων·	μεγάλοι μὲν πάντες, μέλανες δὲ
[3, 16]	δὲ στρατηγὸς ἐπεχείρει με παρηγορεῖν	ἀνιαρῶς	ἔχοντα. περὶ δὲ πρώτην νυκτὸς
[3, 7]	ἀντιπρόσωπον τῆς κόρης κάτωθεν ἀναβαῖνον	ἀνοίγει	τὴν θάλασσαν· καὶ τὸ μὲν
[3, 20]	γάρ τι σπουδαῖον ἔνδον εἶναι)	ἀνοίγει	τὴν κίστην, καὶ ὁρῶμεν χλαμύδα
[3, 13]	οὖν ἔκαμον οἱ λῃσταὶ βάλλοντες,	ἀνοίγουσι	μὲν οἱ στρατιῶται τὴν φάλαγγα,
[3, 8]	γαστέρα τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ αὐτὴν	ἀνοίγων,	ἤδη μὲν ἀνεῳγμένην, ἀλλὰ τὸ
[3, 5]	καὶ τὸν Κλεινίαν ἰδεῖν αὖθις.	ἀνοιμώξας	οὖν, Ἐλέησον, ἔφην, δέσποτα Πόσειδον,
[3, 2]	νεὼς ῥηγνύμενα, μὴ κατὰ μικρὸν	ἀνοιχθείη	τὸ σκάφος τῶν γόμφων ἀποσπωμένων.
[3, 23]	τι ποιήσω πρὸς τὸν Μενέλαον	ἀντάξιον.	τὸ δ´ οὖν κοινότατον, προσπεσὼν
[3, 2]	καὶ τὸν ἀέρα γεμίζει βόμβος,	ἀντεβόμβει	δὲ κάτωθεν τῶν κυμάτων ἡ
[3, 2]	κατ´ οὐρὰν τῆς νεὼς ἀλλήλαις	ἀντέπιπτον.	ἡ δὲ ναῦς ἀεὶ πρὸς
[3, 20]	πρώτους ἐπελθόντας καὶ μάλα ἐρρωμένως	ἀντετάξαντο·	πλειόνων δὲ ἐπιπλευσάντων σκαφῶν λῃστρικῶν
[3, 10]	καί σοι νυμφαγωγὸς λῃστὴς παρακαθεύδει·	ἀντὶ	δὲ ὑμεναίων τίς σοι τὸν
[3, 2]	κάλοι περὶ τὴν ὀθόνην πίπτουσιν,	ἀντιπαταγοῦντες	δὲ ἐτετρίγεσαν· ἐφόβει δὲ καὶ
[3, 2]	τῶν νεφῶν, πόρρωθεν μὲν πρὸς	ἀντιπρόσωπον	ἐφαίνετο τῷ σκάφει μέγεθος οἷον
[3, 7]	ὑφαίνουσιν Ἰνδαί. τὸ δὲ κῆτος	ἀντιπρόσωπον	τῆς κόρης κάτωθεν ἀναβαῖνον ἀνοίγει
[3, 1]	τοῖς κύμασιν ἐπαλαίομεν εἰς τὸ	ἀντίρροπον	καθελεῖν· αἰφνίδιον δὲ μεταλλάττεται τὸ
[3, 1]	κατὰ μικρὸν καθέλοιμεν εἰς τὸ	ἀντίρροπον.	πλέον δὲ ἠνύομεν οὐδέν· ἀνέφερε
[3, 8]	τοῖν ποδοῖν τὸν σπασμὸν ὄρθιον	ἀντιτείνει	κάτω καὶ εἰς τοὺς δακτύλους
[3, 2]	τὰ γέρρα ὑποδύντες ὥσπερ εἰς	ἄντρον	ἐμένομεν, παραδόντες ἑαυτοὺς τῇ τύχῃ,
[3, 7]	τὴν πέτραν ἐξεπέτασεν, ἄγχει δὲ	ἄνω	δεσμὸς ἑκατέραν συνάπτων τῇ πέτρᾳ·
[3, 16]	δὲ στρατιῶται διαβάντες αὐλίζονται μικρὸν	ἄνω	τῆς διώρυχος καὶ περὶ δεῖπνον
[3, 1]	τὴν ὀθόνην ἐπὶ θάτερα συνάγοντες	ἄνω	τοῦ κέρως βίᾳ (τὸ γὰρ
[3, 17]	~Ταῦτα εἰπὼν ἀνατείνω τὸ ξίφος	ἄνω	ὡς καθήσων ἐμαυτῷ κατὰ τῆς
[3, 16]	καὶ ἐπὶ τοιούτοις θύμασιν ἔβλεπον	ἄνωθεν	οἱ θεοὶ καὶ οὐκ ἐσβέσθη
[3, 13]	τραχὺς καὶ ἀνώμαλος· τὸ δὲ	ἀνώμαλόν	εἰσιν αἰχμαὶ τῶν λίθων. ὥστε
[3, 13]	βαρύς τε καὶ τραχὺς καὶ	ἀνώμαλος·	τὸ δὲ ἀνώμαλόν εἰσιν αἰχμαὶ
[3, 9]	ἡμῖν καταλιπόντες, ὡς τὴν ἐπιοῦσαν	ἄξοντες	ἡμᾶς εἰς τὸν βασιλέα· τούτῳ
[3, 4]	ὁ γὰρ ὀφθαλμὸς πελάγους γεμισθεὶς	ἀόριστον	ἐκτείνει τὸν φόβον, ὡς καὶ
[3, 12]	ἐστὶν ἐν τοῖς εἰλημμένοις, ταύτην	ἀπάγειν	πρὸς τὸν θεόν, ἱερεῖον ἐσομένην
[3, 12]	ἐμέ. ἀράμενοι οὖν αὐτὴν μετέωρον	ἀπάγουσιν,	ἡμᾶς δὲ κατὰ σχολὴν ἦγον
[3, 14]	τὰ ἐμὰ εἶπον. ἐπεὶ οὖν	ἅπαντα	ἔμαθεν, ἐκέλευσεν ἀκολουθεῖν, αὐτὸς δὲ
[3, 24]	τὸν Μενέλαον τῷ στρατηγῷ καὶ	ἅπαντα	λέγω. ὁ δὲ συνήδετο καὶ
[3, 15]	βωμῷ, καὶ ἐπεὶ ὠπτήθη, κατατεμόντες	ἅπαντες	εἰς μοίρας ἔφαγον. ταῦτα δὲ
[3, 1]	ἐμπίπτοντος τοῦ πνεύματος. μετεσκευαζόμεθα οὖν	ἅπαντες	εἰς τὰ μετέωρα τῆς νηός,
[3, 21]	τὸν αὐτὸν τρόπον τοὺς ὁρῶντας	ἀπατᾷ·	δοκεῖ γὰρ τοσοῦτον καταβῆναι ἐν
[3, 17]	με καὶ πρὸς τὸν Μενέλαον	ἀπέβλεπον,	μάγον εἶναι δοκῶν. ὁ δὲ
[3, 7]	κροτάφων, ἤγειρε τοὺς δράκοντας· οὕτως	ἀπειλεῖ	κἀν τῇ γραφῇ. ὅπλον μὲν
[3, 3]	οὐκ ἐσπένδετο. ~Τέλος ὁ κυβερνήτης	ἀπειπὼν	ῥίπτει μὲν τὰ πηδάλια ἐκ
[3, 10]	ἀπέκτεινας, ἡμᾶς δὲ σώσασα μᾶλλον	ἀπέκτεινας.	ἐφθόνησας ἡμῖν ἀλῃστεύτοις ἀποθανεῖν. ~Ταῦτα
[3, 10]	φιλανθρωπίᾳ· χρηστοτέρα γέγονας πρὸς οὓς	ἀπέκτεινας,	ἡμᾶς δὲ σώσασα μᾶλλον ἀπέκτεινας.
[3, 21]	τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ προπηδήσεται,	ἅπερ	ἡμεῖς ἐξελόντες ἐπὶ τῷ βωμῷ
[3, 4]	διεφθείροντο· πολλοὶ δὲ καὶ ξύλοις	ἀπερρωγόσι	συμπεσόντες ἐπείροντο δίκην ἰχθύων· οἱ
[3, 12]	μὲν ἀπέσπων, οἱ δὲ ἔτυπτον·	ἀπέσπων	μὲν τὴν Λευκίππην, ἔτυπτον δὲ
[3, 12]	τῶν δὲ λῃστῶν οἱ μὲν	ἀπέσπων,	οἱ δὲ ἔτυπτον· ἀπέσπων μὲν
[3, 18]	Ἑκάτην παρεῖναι) ὅμως δ´ οὖν	ἀπέστησα	τῶν ὀφθαλμῶν τὰς χεῖρας καὶ
[3, 15]	πραττομένων ἀνεβόων καὶ τὰς ὄψεις	ἀπέστρεφον	τῆς θέας, ἐγὼ δὲ ἐκ
[3, 9]	καὶ κατακλείσαντες εἴς τι δωμάτιον	ἀπηλλάττοντο,	φύλακας ἡμῖν καταλιπόντες, ὡς τὴν
[3, 7]	εἰ μὲν εἰς τὸ κάλλος	ἀπίδοις,	ἀγάλματι καινῷ, εἰ δὲ εἰς
[3, 23]	τοῦ τῆς φιλανθρωπίας σου δράματος.	ἄπιμεν	οὖν εἰς τὸ στρατόπεδον κοινῇ
[3, 17]	κρούσας τὴν σορόν, Ἐπεὶ τοίνυν	ἀπιστεῖ	Κλειτοφῶν, ἔφη, σύ μοι, Λευκίππη,
[3, 25]	τῆς γραφῆς. ὁ δὲ οἶδεν	ἀπιστούμενος	καὶ τὰ ἀπόρρητα φαίνει τοῦ
[3, 13]	ἀπὸ λίθου, καὶ τομὰς ὡς	ἀπὸ	βέλους. ἀλλὰ ταῖς γε ἀσπίσιν
[3, 12]	τοῖς λῃσταῖς εἰσιν οἱ ἵπποι.	ἀπὸ	δὲ τοῦ λῃστάρχου παρῆν καί,
[3, 7]	τῶν ἐρίων τῶν πτηνῶν, οἷον	ἀπὸ	δένδρων ἕλκουσαι νήματα γυναῖκες ὑφαίνουσιν
[3, 13]	τὸ τραῦμα, καὶ οἴδημα ὡς	ἀπὸ	λίθου, καὶ τομὰς ὡς ἀπὸ
[3, 11]	ἱκετηρία, καὶ τοὺς ἀλγοῦντας, ὥσπερ	ἀπὸ	οἰδοῦντος τραύματος, ἐξεκένωσεν· ἐν δὲ
[3, 15]	τὸ διειλκυσμένον ὑπέφαινεν ᾠδήν. εἶτα	ἀπὸ	συνθήματος πάντες ἀναχωροῦσι τοῦ βωμοῦ
[3, 13]	λῃσταὶ πολὺ πλείους ὄντες, βώλους	ἀπὸ	τῆς γῆς λαμβάνοντες τοὺς στρατιώτας
[3, 4]	λύουσι νόμους. ~Ἔνθα δή τις	ἀπὸ	τῆς νεὼς νεανίσκος εὔρωστος λαμβάνεται
[3, 24]	αὐτοῦ παῖς εἰστρέχει τις, λέγων	ἀπὸ	τοῦ Δέλτα πρόδρομον ἥκειν τοὐκεῖθεν
[3, 13]	στρατιῶται τὴν φάλαγγα, ἐκθέουσι δὲ	ἀπὸ	τῶν ὅπλων ἄνδρες κούφως ἐσταλμένοι,
[3, 20]	τὸ μικρὸν ἐκεῖνο ξίφος ὥσπερ	ἀπὸ	χηραμοῦ τῆς κώπης κατατρέχει τοσοῦτον,
[3, 3]	τοῖς ναύταις ἐμβαίνειν κελεύσας τῆς	ἀποβάθρας	ἦρχεν· οἱ δὲ εὐθὺς κατὰ
[3, 19]	λῃστήριον καὶ τοῦ μὲν ἥπατος	ἀπογεύσασθαι	τυθείσης, τὸ δὲ λοιτὸν σῶμα
[3, 25]	δορυφόρων, καὶ ἔοικεν ὁ ὄρνις	ἀποδημοῦντι	βασιλεῖ καὶ τὴν πόλιν οὐ
[3, 7]	δὲ τῇ κεφαλῇ τὴν θάλατταν	ἀποδύεται.	ὑπὸ δὲ τὴν ἅλμην τοῦ
[3, 22]	ἔργον, ἀλλ´ ὑπὲρ φίλου, κἂν	ἀποθανεῖν	δεήσῃ, καλὸς ὁ κίνδυνος, γλυκὺς
[3, 10]	μᾶλλον ἀπέκτεινας. ἐφθόνησας ἡμῖν ἀλῃστεύτοις	ἀποθανεῖν.	~Ταῦτα μὲν οὖν ἐθρήνουν ἡσυχῇ,
[3, 17]	Ἀλλ´ εἰ διὰ τοῦτο θέλεις	ἀποθανεῖν,	ὥρα σοι τὸ ξίφος ἐπισχεῖν·
[3, 25]	δὲ τὴν τελευτήν. ἐπειδὰν γὰρ	ἀποθάνῃ	(σὺν χρόνῳ δὲ τοῦτο πάσχει
[3, 17]	δοκῶν, ὡς ἂν ὑπ´ αὐτῶν	ἀποθάνοιμι.	ἐν τούτῳ δὲ ἐγγὺς ἐγένοντο
[3, 25]	οὖν Αἰθίοψ ἐστὶ τῇ τροφῇ,	ἀποθανὼν	δὲ Αἰγύπτιος γίνεται τῇ ταφῇ.
[3, 17]	τέμνει κατ´ ὀλίγον. ἀθανάτῳ σφαγῇ	ἀποθνῄσκειν	με βούλεσθε; λέγει οὖν ὁ
[3, 7]	τὸ πελιδνὸν μετέβαλον, καὶ ἐοίκασιν	ἀποθνῄσκειν	οἱ δάκτυλοι. δέδεται μὲν οὕτω
[3, 18]	τὸ ἀρχαῖον. λέγει δέ μοι·	Ἀποκάλυψαι.	κἀγὼ μόλις μὲν καὶ φοβούμενος
[3, 18]	τῇ γαστρὶ τῆς Λευκίππης καὶ	ἀποκατέστησεν	εἰς τὸ ἀρχαῖον. λέγει δέ
[3, 22]	εἰς τὸ στρατόπεδον ἐκπεφευγέναι· ὥστε	ἀποκείσεταί	σοι παρ´ αὐτῷ ἡ χάρις
[3, 21]	τέχνην. τά τε γὰρ δέρματα	ἀποκέκρυπται	τά τε σπλάγχνα τῇ σφαγῇ
[3, 5]	θανάτους ὑπεμείναμεν· εἰ δὲ ἡμᾶς	ἀποκτεῖναι	θέλεις, μὴ διαστήσῃς ἡμῶν τὴν
[3, 23]	ἵνα μὴ τὴν ψυχὴν μόνον	ἀπολέσῃ,	ἀλλὰ καὶ τὴν ταφήν. Ὦ
[3, 18]	Μενέλαος ἔφη, καὶ τὰ σπλάγχνα	ἀπολήψεται	καὶ τὰ στέρνα συμφύσεται, καὶ
[3, 6]	Κασίου. τὸ δὲ ἄγαλμα νεανίσκος,	Ἀπόλλωνι	μᾶλλον ἐοικώς· οὕτω γὰρ ἡλικίας
[3, 4]	θαλάσσης. ταχὺ γὰρ τὴν ἐφολκίδα	ἀπολύσαντες	οἱ ναῦται, πελέκει κόψαντες τὸν
[3, 9]	πάντες. καὶ ὁ κυβερνήτης, εἰπών·	Ἀπολώλαμεν"	ἔστησε τὴν ναῦν, ὁ γὰρ
[3, 5]	καὶ τὸν Σάτυρον, νομίζοντες τούτους	ἀπολωλέναι.	~Ἔστι δὲ ἐν τῷ Πηλουσίῳ
[3, 24]	ἐμπεπλῆσθαι τὴν ἑξῆς κώμην ἀνδρῶν	ἀπονενοημένων	καὶ πολὺ συνηθροῖσθαι λῃστήριον, ὡς
[3, 8]	κάτω καὶ εἰς τοὺς δακτύλους	ἀποξύνεται.	τὸ δὲ ἄλλο σχῆμα δείκνυσι
[3, 4]	ηὐτύχησαν οὐκ ἀναιμωτί, πολλοὶ δὲ	ἀποπηδᾶν	πειρώμενοι ἐξεκυλίσθησαν τῆς νεὼς κατὰ
[3, 7]	τοῦ σιδήρου ξίφος, ἐντεῦθεν δὲ	ἀπορραγὲν	τὸ μὲν ὀξύνεται, τὸ δὲ
[3, 25]	δὲ οἶδεν ἀπιστούμενος καὶ τὰ	ἀπόρρητα	φαίνει τοῦ σώματος καὶ τὸν
[3, 21]	χρῷ τοῦ σφαζομένου τυχεῖν· κἂν	ἀποσπάσῃ	τις τὸν σίδηρον ἐκ τοῦ
[3, 2]	ἀνοιχθείη τὸ σκάφος τῶν γόμφων	ἀποσπωμένων.	γέρρα δὲ περὶ πᾶσαν τὴν
[3, 9]	λαμβάνουσι καὶ τὸ χρυσίον ἡμῶν	ἀποφέρουσιν,	ἡμᾶς δὲ δήσαντες καὶ κατακλείσαντες
[3, 15]	παθοῦσα ἐπὶ τῇ τῶν παίδων	ἀπωλείᾳ	δόξαν παρέσχεν ἐκ τῆς ἀκινησίας
[3, 1]	ἀχλὺς περιχεῖται, καὶ τῆς ἡμέρας	ἀπωλώλει	τὸ φῶς. ἐγείρεται δὲ κάτωθεν
[3, 7]	δὲ ἐπικάμπτεται. καὶ τὸ μὲν	ἀπωξυμμένον	μένει ξίφος, ὡς ἤρξατο, τὸ
[3, 4]	ὑφάλῳ πέτρᾳ καὶ ῥήγνυται πᾶν.	ἀπωσθείσης	δὲ τῆς νηὸς ὁ ἱστὸς
[3, 20]	σίδηρος εἴσω κατεδύετο. τούτῳ δ´	ἄρα,	ὡς εἰκός, ὁ κακοδαίμων ἐκεῖνος
[3, 12]	τὴν Λευκίππην, ἔτυπτον δὲ ἐμέ.	ἀράμενοι	οὖν αὐτὴν μετέωρον ἀπάγουσιν, ἡμᾶς
[3, 3]	ὁ μὲν κώπης παλαιᾶς τρύφος	ἀράμενος,	ὁ δὲ τῶν τῆς νεὼς
[3, 7]	ὁ χιτών· τὸ ὕφασμα λεπτόν,	ἀραχνίων	ἐοικὸς πλοκῇ, οὐ κατὰ τὴν
[3, 6]	ἐκ θαλάσσης· ἐπίκουροι δὲ αὐτοῖς	Ἀργεῖοι	δύο συγγενεῖς, τῷ μὲν Ἡρακλῆς,
[3, 2]	φόρτον. διάκρισις δὲ οὐκ ἦν	ἀργύρου	καὶ χρυσοῦ πρὸς ἄλλο τι
[3, 13]	οὐ πολὺ παρῆσαν πεντήκοντα τὸν	ἀριθμόν,	οἱ μὲν ποδήρεις ἔχοντες τὰς
[3, 22]	αὐτοὺς δεήσει τὴν κόρην ὡς	ἁρμοδίως	πρὸς τὴν ἀνατομήν. Ὑμῶν, ὁ
[3, 2]	δείλην ὁ μὲν ἥλιος τέλεον	ἁρπάζεται,	ἑωρῶμεν δὲ ἑαυτοὺς ὡς ἐν
[3, 22]	τὴν τοῦ μηχανήματος ἤμην σκευήν.	ἄρτι	δὲ τοῦ Μενελάου μέλλοντος τοῖς
[3, 7]	ἐστὶν ἀμέριμνον, ἀλλ´ ἔοικε τοῖς	ἄρτι	μαραινομένοις ἴοις· οὕτως αὐτὴν ἐκόσμησεν
[3, 1]	δρόμος μετὰ βοῆς ἐπὶ τὰς	ἀρχαίας	ἕδρας. καὶ τρίτον καὶ τέταρτον
[3, 18]	Λευκίππης καὶ ἀποκατέστησεν εἰς τὸ	ἀρχαῖον.	λέγει δέ μοι· Ἀποκάλυψαι. κἀγὼ
[3, 22]	ἐστιν, ἔφη, πρωτομύστας τῆς ἱερείας	ἄρχεσθαι,	μάλιστα ὅταν ἄνθρωπον καταθύειν δέῃ.
[3, 7]	εἰς δρέπανον καὶ ξίφος ἐσχισμένῳ.	ἄρχεται	μὲν γὰρ ἡ κώπη κάτωθεν
[3, 18]	δὲ πιστεύσας ἐνεκαλυψάμην. ὁ δὲ	ἄρχεται	τερατεύεσθαι καὶ λόγον τινὰ καταλέγειν·
[3, 19]	ταύτην τὴν κώμην καὶ οἱ	ἄρχοντες	αὐτῆς γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν τῇ
[3, 5]	τινὶ τῷ Πηλουσίῳ προσίσχομεν καὶ	ἄσμενοι	γῆς λαβόμενοι τοὺς θεοὺς ἀνευφημοῦμεν·
[3, 7]	κεφαλὴν κρατεῖ καὶ προβέβληται δίκην	ἀσπί	δος. ἡ δέ ἐστι φοβερὰ
[3, 13]	οἱ μὲν ποδήρεις ἔχοντες τὰς	ἀσπίδας,	οἱ δὲ πελτασταί· οἱ δὲ
[3, 13]	ἀπὸ βέλους. ἀλλὰ ταῖς γε	ἀσπίσιν	ἐκδεχόμενοι τοὺς λίθους ὀλίγον τῶν
[3, 2]	ὡς ἐν σελήνῃ. πῦρ μὲν	ἀστραπῆς	ἵπταται, μυκᾶται δὲ βροντὴν οὐρανὸς
[3, 12]	καὶ ὁ ἵππος· γυμνὸς ἦν,	ἄστρωτος	καὶ οὐκ ἔχων φάλαρα· τοιοῦτοι
[3, 3]	ἀλλὰ τὸ οἰκεῖον ἕκαστος σκοπῶν	ἀσφαλὲς	τὸ πρὸς τοὺς ἑτέρους εὔγνωμον
[3, 18]	καὶ τὰ στέρνα συμφύσεται, καὶ	ἄτρωτον	ὄψει. ἀλλ´ ἐπικάλυψαί σου τὸ
[3, 10]	δηλοῦν ταῖς χειρονομίαις. ὢ τῶν	ἀτυχημάτων·	ἤδη τὸν θρῆνον ὀρχήσομαι. τὰ
[3, 16]	ἀλλ´ ὅτι ταῦτα τῶν σῶν	ἀτυχημάτων	παίγνια, ἀλλ´ ὅτι καθάρσιον γέγονας
[3, 5]	κύματος καὶ τὸν Κλεινίαν ἰδεῖν	αὖθις.	ἀνοιμώξας οὖν, Ἐλέησον, ἔφην, δέσποτα
[3, 20]	ὡς δὲ ἀνέστρεψεν εἰς τοὔμπαλιν,	αὖθις	ὁ σίδηρος εἴσω κατεδύετο. τούτῳ
[3, 16]	πᾶσα· οἱ δὲ στρατιῶται διαβάντες	αὐλίζονται	μικρὸν ἄνω τῆς διώρυχος καὶ
[3, 22]	καταθύειν δέῃ. ὥρα τοίνυν εἰς	αὔριόν	σοι παρασκευάζεσθαι πρὸς τὴν θυσίαν·
[3, 24]	οὖν ὁ στρατηγός· Ἀλλ´ ἡμῖν	αὗται	πέντε χιλιάδες ἱκαναὶ πρὸς εἴκοσι
[3, 25]	θέαν, ἀκτῖσι κομᾷ, καὶ εἰσὶν	αὗται	πτερῶν ἀνατολαί. μερίζονται δὲ αὐτοῦ
[3, 10]	Λευκίππην. καὶ δὴ λογισάμενος ὅσων	αὐτῇ	γέγονα κακῶν αἴτιος, κωκύσας ἐν
[3, 15]	βωμὸν κύκλῳ, καὶ ἐπηύλει τις	αὐτῇ,	καὶ ὁ ἱερεὺς ᾖδεν, ὡς
[3, 6]	χεῖρα καὶ ἔχει ῥοιὰν ἐπ´	αὐτῇ·	τῆς δὲ ῥοιᾶς ὁ λόγος
[3, 11]	ἀκμὴν καὶ μετοχετεύει καταφέρουσα σὺν	αὑτῇ	κάτω· τὰ δὲ ἐκτρεπόμενα τῆς
[3, 25]	οὐ πλανᾶται τὴν Ἡλίου· ὄρνιθος	αὕτη	μετοικία νεκροῦ. ἕστηκεν οὖν ἐπὶ
[3, 8]	Προμηθέως γαστέρα τρυφᾷ· ἕστηκε γὰρ	αὐτὴν	ἀνοίγων, ἤδη μὲν ἀνεῳγμένην, ἀλλὰ
[3, 7]	τοῖς ἄρτι μαραινομένοις ἴοις· οὕτως	αὐτὴν	ἐκόσμησεν ὁ ζωγράφος εὐμόρφῳ φόβῳ.
[3, 22]	τὸ στρατόπεδον. ταῦτα εἰπόντες ἐξάγομεν	αὐτὴν	ἐπὶ τὸν βωμόν· καὶ τὰ
[3, 21]	τὸ λαθεῖν χρήσιμος· ποδήρει γὰρ	αὐτὴν	ἐσταλμένην διὰ ταύτης ἀνατμηθῆναι μέσην
[3, 4]	ὡς, εἰ πελάσειε, πηδήσων ἐς	αὐτήν.	καὶ δύο μὲν ἢ τρεῖς
[3, 25]	ἡ κεφαλὴ μαρτυρεῖ· ἐστεφάνωσε γὰρ	αὐτὴν	κύκλος εὐφυής· ἡλίου δέ ἐστιν
[3, 12]	ἔτυπτον δὲ ἐμέ. ἀράμενοι οὖν	αὐτὴν	μετέωρον ἀπάγουσιν, ἡμᾶς δὲ κατὰ
[3, 22]	τῆς σοροῦ χρή, κἂν θᾶττον	αὐτὴν	ὁ ὕπνος ἀφῇ, τὴν ἡμέραν
[3, 20]	ἰδόντες ἀγνοίᾳ πλανηθεῖσαν, ὥρμησαν ἐπ´	αὐτήν.	οἱ δὲ ἐπὶ τῆς νεὼς
[3, 15]	δὲ νεανίσκων ὁ ἕτερος ἀνακλίνας	αὐτὴν	ὑπτίαν ἔδησεν ἐκ παττάλων ἐπὶ
[3, 19]	τὴν κώμην καὶ οἱ ἄρχοντες	αὐτῆς	γνώριμοι. ἐπεὶ οὖν τῇ ναυαγίᾳ
[3, 15]	τῇ σορῷ καταλείπουσι, πῶμα ἐπ´	αὐτῆς	ἐπιθέντες, τὸν δὲ βωμὸν καταστρέψαντες
[3, 17]	θεοί, καὶ φρικωδέστατον. ἀνέῳκτο μὲν	αὐτῆς	ἡ γαστὴρ πᾶσα καὶ ἦν
[3, 7]	τάφῳ. ἐπὶ δὲ τῶν προσώπων	αὐτῆς	κάλλος κεκέρασται καὶ δέος· ἐν
[3, 4]	κατέκλασε, τὸ δέ τι κατέδυσεν	αὐτῆς.	ὁπόσοι μὲν οὖν παραχρῆμα τῆς
[3, 11]	τὴν ψυχὴν καταρρεῖ καὶ χαλεπώτερον	αὐτῆς	ποιεῖ τὸ τραῦμα. λέγω οὖν
[3, 1]	καὶ τέταρτον καὶ πολλάκις τὸ	αὐτὸ	πάσχοντες κοινὴν ταύτην εἴχομεν τῷ
[3, 7]	ὄρυγμα λέγειν ὅτι μή τις	αὐτὸ	πεποίηκε χείρ, ἀλλ´ ἔστιν αὐτόχθον·
[3, 2]	πολλοὶ δὲ καὶ τῶν ἐμπόρων,	αὐτοὶ	τῶν οἰκείων λαμβάνοντες ἐν οἷς
[3, 11]	καὶ τοὺς ὀφθαλμούς. ἐντυχοῦσα γὰρ	αὐτοῖς	ἀναβαίνουσιν ἡ λύπη ἵστησί τε
[3, 6]	δὲ ἐκ θαλάσσης· ἐπίκουροι δὲ	αὐτοῖς	Ἀργεῖοι δύο συγγενεῖς, τῷ μὲν
[3, 15]	τοῖς ὅπλοις. βωμὸς δέ τις	αὐτοῖς	αὐτοσχέδιος ἦν πηλοῦ πεποιημένος καὶ
[3, 24]	ἥκειν τῆς δυνάμεως τὸν ὄρνιν	αὐτοῖς	ἐπιδημῆσαι τὸν ἱερόν, φέροντα τοῦ
[3, 20]	τρέπονται. καὶ γάρ τις ἐν	αὐτοῖς	ἦν τῶν τὰ Ὁμήρου τῷ
[3, 15]	καταστρέψαντες φεύγουσιν ἀμεταστρεπτί. οὕτω γὰρ	αὐτοῖς	ποιεῖν ἔτυχε μεμαντευμένος ὁ ἱερεύς.
[3, 19]	θαρρεῖν τε ἐκέλευον καὶ συμπονεῖν	αὐτοῖς,	ὡς ἂν οἰκεῖον. ἐξαιτοῦμαι δὴ
[3, 14]	ἐκ τῆς ἀκροάσεως, ὡς καὶ	αὐτὸν	δάκρυα προαγαγεῖν· πλέον δὲ ποιεῖν
[3, 22]	γὰρ κόρη πυθομένῳ μοι καταλιπεῖν	αὐτὸν	εἶπε παρὰ τοῖς ἑαλωκόσι τῶν
[3, 25]	τοῦτο πάσχει μακρῷ) ὁ παῖς	αὐτὸν	ἐπὶ τὸν Νεῖλον φέρει, σχεδιάσας
[3, 17]	νῦν ἀναβιώσεται. βλέψας οὖν πρὸς	αὐτόν,	Ἔτι μου καταγελᾷς, ἔφην, ἐπὶ
[3, 7]	κόλπον ὁ γραφεύς, ὡς ἔτεκεν	αὐτὸν	ἡ γῆ. ἡ δὲ ἐνίδρυται
[3, 18]	Λευκίππη, Παῦσαι, ἔφη, Μενέλαε, δεδιττόμενος	αὐτόν.	λέγε δὲ πῶς τοὺς λῃστὰς
[3, 8]	Ἡρακλέα βλέπει, καὶ θέλει μὲν	αὐτὸν	ὅλοις τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν, ἕλκει
[3, 23]	τὴν ναυαγίαν εὐθὺς εἶδον μὲν	αὐτὸν	τῆς κεραίας λαβόμενον, ὅποι δὲ
[3, 21]	ἀνακουφίζεται τὸ μετέωρον καὶ τὸν	αὐτὸν	τρόπον τοὺς ὁρῶντας ἀπατᾷ· δοκεῖ
[3, 20]	τε αὐτὸς καὶ τοὺς ἀμφ´	αὑτὸν	οὕτω σκευάσας ἐπεχείρουν μάχεσθαι. πρὸς
[3, 14]	οὖν ἅπαντα ἔμαθεν, ἐκέλευσεν ἀκολουθεῖν,	αὐτὸς	δὲ ὅπλα δώσειν ὑπέσχετο. διεγνώκει
[3, 20]	τὴν Ὁμηρικὴν σκευὴν ὁπλισάμενός τε	αὐτὸς	καὶ τοὺς ἀμφ´ αὑτὸν οὕτω
[3, 15]	ὅπλοις. βωμὸς δέ τις αὐτοῖς	αὐτοσχέδιος	ἦν πηλοῦ πεποιημένος καὶ σορὸς
[3, 7]	τὰ δεσμὰ καὶ τὸ κῆτος,	αὐτοσχεδίῳ	τάφῳ. ἐπὶ δὲ τῶν προσώπων
[3, 25]	αὗται πτερῶν ἀνατολαί. μερίζονται δὲ	αὐτοῦ	Αἰθίοπες μὲν τὴν ζωήν, Αἰγύπτιοι
[3, 24]	τοὺς βαρβάρους. καὶ ἅμα λέγοντος	αὐτοῦ	παῖς εἰστρέχει τις, λέγων ἀπὸ
[3, 5]	τῇ κεραίᾳ καὶ ταύτην ἠκούσαμεν	αὐτοῦ	τὴν βοήν· Ἔχου τοῦ ξύλου,
[3, 7]	πλησίον τοῦ πτεροῦ. πῖλος δὲ	αὐτοῦ	τὴν κεφαλὴν καλύπτει· ὁ πῖλος
[3, 8]	καὶ τὸν μηρὸν ἐγείρει καθ´	αὑτοῦ·	εἰς γὰρ τὸ ἧπαρ συνάγει
[3, 13]	μέσους διαλαβόντες ἔμενον ἐπιόντας ὡς	αὐτοὺς	ἀμυνούμενοι. καὶ μετ´ οὐ πολὺ
[3, 22]	χείρους γενέσθαι. στεῖλαι δὲ ἡμᾶς	αὐτοὺς	δεήσει τὴν κόρην ὡς ἁρμοδίως
[3, 13]	κύκλῳ, καὶ ἐν τούτῳ συναγαγόντες	αὐτοὺς	εἰς ὀλίγον κατεφόνευον. καὶ οἱ
[3, 4]	κάλων, τὸν πλοῦν εἶχον ἔνθα	αὐτοὺς	ἦγε τὸ πνεῦμα· οἱ δὲ
[3, 13]	ἑκάτερον ἐκτείναντες τὴν φάλαγγα περιΐππευον	αὐτοὺς	κύκλῳ, καὶ ἐν τούτῳ συναγαγόντες
[3, 15]	ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην· καὶ	αὐτοὺς	μὲν οἵτινες ἦσαν οὐκ εἶδον,
[3, 6]	μὲν ἄμφω (διὰ τοῦτο γὰρ	αὐτούς,	οἶμαι, εἰς ἓν συνήγαγεν ὁ
[3, 21]	δεῖν τι τολμηρὸν ἐπιδείξασθαι πρὸς	αὐτούς·	ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν αὐτῷ
[3, 7]	αὐτὸ πεποίηκε χείρ, ἀλλ´ ἔστιν	αὐτόχθον·	ἐτράχυνε γὰρ τοῦ λίθου τὸν
[3, 22]	ἐκπεφευγέναι· ὥστε ἀποκείσεταί σοι παρ´	αὐτῷ	ἡ χάρις καὶ ἅμα ἐλεῆσαι
[3, 25]	ἐπὶ τὸν Νεῖλον φέρει, σχεδιάσας	αὐτῷ	καὶ τὴν ταφήν. σμύρνης γὰρ
[3, 21]	αὐτούς· ὥστε ἔστι σοι προσελθεῖν	αὐτῷ	καὶ ὑποσχέσθαι ταύτην τὴν ἐπίδειξιν.
[3, 8]	τὸν ὄρνιν· ὁ δὲ ἕτερος	αὐτῷ	τοῖν ποδοῖν τὸν σπασμὸν ὄρθιον
[3, 25]	τὸ ἔργον φέρων. ἕπεται δὲ	αὐτῷ	χορὸς ἄλλων ὀρνίθων ὥσπερ δορυφόρων,
[3, 17]	εἶναι δοκῶν, ὡς ἂν ὑπ´	αὐτῶν	ἀποθάνοιμι. ἐν τούτῳ δὲ ἐγγὺς
[3, 22]	ἐκφυγόντες ἔλεγον πάντας τοὺς ὑπ´	αὐτῶν	εἰλημμένους τὴν εἰς τὸ στρατόπεδον
[3, 13]	μέρος, ἅμα συνελθόντες διακόπτομέν τε	αὐτῶν	τὴν φάλαγγα καὶ ἐπὶ τοὺς
[3, 2]	γὰρ κῦμα αἰρόμενον ὑψοῦ, ψαῦον	αὐτῶν	τῶν νεφῶν, πόρρωθεν μὲν πρὸς
[3, 25]	τὰ πτερὰ χρυσῷ καὶ πορφύρᾳ·	αὐχεῖ	δὲ τὸν Ἥλιον δεσπότην, καὶ
[3, 5]	μετέωρον τὸ ξύλον κατὰ τὸν	αὐχένα	τοῦ κύματος καὶ τὸν Κλεινίαν
[3, 7]	τῶν φολίδων ἐπάρματα, τὰ τῶν	αὐχένων	κυρτώματα, ἡ λοφιὰ τῶν ἀκανθῶν,
[3, 17]	μου τῆς δεξιᾶς καὶ ἐπεχείρουν	ἀφαιρεῖσθαι	τὸ ξίφος· ἐγὼ δέ, Πρὸς
[3, 17]	οὕτως ἀνῃρημένης. τοῦτο μὲν γὰρ	ἀφαιρήσεσθέ	μου τὸ ξίφος, τὸ δὲ
[3, 22]	κἂν θᾶττον αὐτὴν ὁ ὕπνος	ἀφῇ,	τὴν ἡμέραν ἔνδον μένειν. Εἰ
[3, 11]	μὲν γὰρ ταῖς μετρίαις συμφοραῖς	ἀφθόνως	τὰ δάκρυα καταρρεῖ καὶ ἔστι
[3, 3]	τὰ πηδάλια ἐκ τῶν χειρῶν,	ἀφίησι	δὲ τὸ σκάφος τῇ θαλάσσῃ
[3, 24]	ἱκαναὶ πρὸς εἴκοσι τῶν ἐκείνων.	ἀφίξονται	δὲ ὅσον οὐδέπω πρὸς τούτοις
[3, 7]	τῶν παρειῶν τὸ ὠχρὸν τέλεον	ἀφοίνικτον	ἦν, ἠρέμα δὲ τῷ ἐρεύθει
[3, 1]	ἡμῶν ἐξ αἰθρίας πολλῆς αἰφνίδιον	ἀχλὺς	περιχεῖται, καὶ τῆς ἡμέρας ἀπωλώλει