Livre, chapitre
[2, 16]	γυναῖκα) πυθόμενος οὐδέν (ἦν γὰρ	ἑαλωκὼς	ἐκ τῆς θέας) δείκνυσιν ἑνὶ
[2, 14]	μικρὸν ἀνάμεινον ἐκπετάσας τὰ ὦτα.	ἐὰν	γὰρ ὀλίγος ἄνεμος εἰς τὰς
[2, 3]	ὅσον ἐστὶν κενὸς ὁ κρατήρ·	ἐὰν	δὲ ἐγχέῃς οἴνου, κατὰ μικρὸν
[2, 29]	ἀποπτύσασαι τὸν ἀφρόν, οἰδοῦσι περὶ	ἑαυτὰς	πεφυσημέναι. τοσούτων οὖν ἡ Λευκίππη
[2, 10]	ὡς οἶσθα, μαλακίζεται καὶ καθ´	ἑαυτὴν	ἀναπαύεται· μόνη δὲ ἡ παῖς
[2, 29]	ἔξω. ~Ἡ δὲ Λευκίππη καθ´	ἑαυτὴν	γενομένη καὶ τῶν τῆς μητρὸς
[2, 37]	Σάτυρον ὠρχήσατο, καὶ χρυσὸν πεποίηκεν	ἑαυτὸν	ἄλλῃ γυναικί. οἰνοχοείτω μὲν Γανυμήδης,
[2, 21]	τοῦτο μόνον μαλακίζεται. ἔκλαιεν οὖν	ἑαυτὸν	ὁ λέων καὶ τῆς δειλίας
[2, 35]	τὸν Μενέλαον κατηφῆ πάνυ τῶν	ἑαυτοῦ	μεμνημένον, τὸν δὲ Κλεινίαν ὑποδακρύοντα
[2, 25]	ἔστενεν. ἡμεῖς δὲ ἐσκοποῦμεν, καθ´	ἑαυτοὺς	γενόμενοι, τί ποιητέον εἴη, καὶ
[2, 22]	ὀδόντες κενοὶ τῆς θήρας περὶ	ἑαυτοὺς	ἐκροτάλιζον. ἤδη τοίνυν ὁ λέων
[2, 1]	~Ἅμα δὲ	ἑαυτοὺς	ἐπαινοῦντες ἐπὶ τὸ δωμάτιον ἐβαδίζομεν
[2, 27]	δὲ μή, μένειν αὐτοῦ, παραδόντας	ἑαυτοὺς	τῇ τύχῃ. κοιμηθέντες οὖν ὀλίγον
[2, 13]	καὶ ἄλλως ἐρῶντα· ἀναπλάττων γὰρ	ἑαυτῷ	τῆς παιδὸς τὸ κάλλος καὶ
[2, 2]	τὸν γὰρ Διόνυσον Τύριοι νομίζουσιν	ἑαυτῶν,	ἐπεὶ καὶ τὸν Κάδμου μῦθον
[2, 23]	σκότους καὶ ἐπὶ τὸ δωμάτιον	ἑαυτῶν	ἤλθομεν. ~Ἡ δὲ πρῶτον μὲν
[2, 1]	ἑαυτοὺς ἐπαινοῦντες ἐπὶ τὸ δωμάτιον	ἐβαδίζομεν	τῆς κόρης, ἀκροασόμενοι δῆθεν τῶν
[2, 19]	ἕτερος ἐπέκλειε καὶ τὰς κλεῖς	ἔβαλλε	διὰ τῆς ὀπῆς· ἡ δὲ
[2, 1]	τὸ ῥόδον ἂν τῶν ἀνθέων	ἐβασίλευε.	γῆς ἐστι κόσμος, φυτῶν ἀγλάϊσμα,
[2, 35]	παρὰ πολὺ κρατεῖ μου Κλεινίας·	ἐβούλετο	γὰρ λέγειν κατὰ γυναικῶν, ὥσπερ
[2, 18]	δὲ ἅμα τε εἶδον καὶ	ἐβόων·	Λῃσταὶ Καλλιγόνην ἔχουσι. τὸ δὲ
[2, 37]	καὶ ὁ συγγινόμενος περιβάλλεται ἡδονῇ.	ἐγγίζει	δὲ τοῖς χείλεσιν ὥσπερ σφραγῖδας
[2, 23]	τὸν τῆς θυγατρὸς θάλαμον τρέχει	(ἐγγὺς	γὰρ ἦν) ἄρτι μου κατακλιθέντος.
[2, 37]	κάλλος, ὅσον μὴ ταχὺ φθείρεται·	ἐγγὺς	γὰρ τοῦ θείου τὸ ἄφθαρτον.
[2, 12]	κατὰ τὸν ἀνδρῶνα τῆς οἰκίας.	ἐγεγόνει	δέ τι τοιοῦτον· ἐπειδὴ θυσάμενος
[2, 8]	οἶδ´ ὅπως εἶχεν. ῥᾴων οὖν	ἐγεγόνειν	καὶ μεστὸς ἐλπίδων· ᾐσθόμην δὲ
[2, 6]	ἐκέλευσεν ὁ Ζεύς, καὶ ἅμα	ἐγέλασε.	Ποῖον Ἑρμῆν; τί ληρεῖς, εἶπον,
[2, 22]	τὰς ἀράχνας φοβεῖσθαι. καὶ ἅμα	ἐγέλασεν.	~Καὶ ὀλίγας διαλιπὼν ἡμέρας, εἰδὼς
[2, 10]	παιδὶ διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν. καὶ οὕτως	ἐγένετο.	ἀπεσπᾶτο μὲν ἡ Κλειώ, ἡ
[2, 18]	ἐξαίφνης προσέπλει, καὶ ἐπεὶ πλησίον	ἐγένετο,	ἦσαν ἐν αὐτῷ νεανίσκοι δέκα.
[2, 17]	μετὰ τὴν ἁρπαγήν. ἐπεὶ δὲ	ἐγένετο	κατὰ Σάραπτα κώμην Τυρίων ἐπὶ
[2, 12]	μηκέτι. ἐγὼ δὲ ταῦτα ὡς	ἐγένετο	τὸν ἀετὸν ὑπερεπῄνουν καὶ δικαίως
[2, 9]	ἔχαιρον ἤδη πλέον. καὶ τρίτον	ἐγένετο	τοῦτο καὶ τέταρτον καὶ τὸ
[2, 38]	εἰ νέκταρ ἐπήγνυτο καὶ χεῖλος	ἐγίνετο,	τοιαῦτα ἂν ἔσχες τὰ φιλήματα.
[2, 4]	δὲ ἔλεγε καὶ αὐτὸς μὲν	ἐγνωκέναι	πρὶν παρ´ ἐμοῦ μαθεῖν, ὀκνεῖν
[2, 16]	τὴν ἐμήν, νομίσας Λευκίππην εἶναι	(ἐγνώρισε	γὰρ τοῦ Σωστράτου τὴν γυναῖκα)
[2, 3]	κενὸς ὁ κρατήρ· ἐὰν δὲ	ἐγχέῃς	οἴνου, κατὰ μικρὸν ὁ βότρυς
[2, 31]	ἦν κατακοιμίσας· τούτου διακονούμενος ἡμῖν	ἐγχεῖ	λαθὼν κατὰ τῆς κύλικος τῆς
[2, 23]	Σάτυρον, εἶτα δειπνήσας ἔμελλεν ἀπιέναι,	ἐγχεῖ	τοῦ φαρμάκου κατὰ τῆς τελευταίας
[2, 9]	τὸ δὲ ἐκείνης ἐμοί, καὶ	ἐγχέων	ἀμφοτέροις καὶ κερασάμενος ὤρεγεν. ἐγὼ
[2, 36]	δὲ πάνδημον ἔρριπται κάτω καὶ	ἐγχρονίζει	περὶ τοῖς σώμασιν. εἰ δὲ
[2, 30]	ἔφη, πρὸς θεῶν ξένων καὶ	ἐγχωρίων,	ἐξαρπάσατέ με τῶν τῆς μητρὸς
[2, 18]	κόρην, πλεῖ δὲ εὐθὺς πελάγιος.	ἐγὼ	δὲ ἀνέπνευσα μὲν οὕτω διαλυθέντων
[2, 1]	γελᾷ. ἡ μὲν ταῦτα ᾖδεν·	ἐγὼ	δὲ ἐδόκουν τὸ ῥόδον ἐπὶ
[2, 23]	ἐρωμένης. καὶ ὁ μὲν ὑπελείπετο,	ἐγὼ	δὲ εἰσῄειν, ὑποδεχομένης με τῆς
[2, 10]	τὴν ἐπὶ τὸ δωμάτιον αὑτῆς,	ἐγὼ	δὲ ἐπὶ θάτερα, σφόδρα ἀνιώμενος,
[2, 9]	ἐγχέων ἀμφοτέροις καὶ κερασάμενος ὤρεγεν.	ἐγὼ	δὲ ἐπιτηρήσας τὸ μέρος τοῦ
[2, 5]	εἰπὼν ἐχώρησεν ἔξω τῶν θυρῶν.	ἐγὼ	δὲ κατ´ ἐμαυτὸν γενόμενος καὶ
[2, 22]	βοᾷ καὶ τὸν τετρωκότα ζητεῖ.	ἐγὼ	δὲ παρὼν οὐ πάρειμι. ὁμοῦ
[2, 10]	πρὶν ἐπὶ τὸν ὕπνον τραπῆναι.	ἐγὼ	δέ σοι καὶ ταύτην ἀπάξω
[2, 12]	τὴν θάλασσαν συνέβη φανῆναι μηκέτι.	ἐγὼ	δὲ ταῦτα ὡς ἐγένετο τὸν
[2, 10]	εἰπὼν τῇ Κλειοῖ μὲν αὐτός,	ἐγὼ	δὲ τῇ παιδὶ διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν.
[2, 30]	τὴν ψυχήν μου οὕτως ἀφήσω.	ἐγὼ	δὲ ὡς ταῦτα ἤκουσα, τὸ
[2, 37]	γάρ, οἶμαι, γυνή. ~Ὑπολαβὼν οὖν	ἐγώ,	Καὶ μὴν οὐράνιον, ἔφην, ἔοικεν
[2, 7]	Κλειὼ καὶ παρεκάθητο, διεβάδιζον δὲ	ἐγώ·	καί τις ἐξαίφνης μέλιττά ποθεν
[2, 33]	Αἰγύπτιος. τὰ δὲ ὑμέτερα τίνα;	Ἐγὼ	Κλειτοφῶν, οὗτος Κλεινίας, Φοίνικες ἄμφω.
[2, 22]	Ὢ τῆς ἀνοίας· προὐκαλούμην γὰρ	ἐγὼ	λέοντα, ὀλίγος δέ με ἤγρευσεν
[2, 8]	ἰδόντες προσιοῦσαν τὴν θεράπαιναν διελύθημεν,	ἐγὼ	μὲν ἄκων καὶ λυπούμενος, ἡ
[2, 23]	γὰρ ἦν) ἄρτι μου κατακλιθέντος.	ἐγὼ	μὲν δὴ τὸν ψόφον ἀκούσας
[2, 37]	τὴν ἐν τοῖς ἔργοις ἡδονήν,	ἐγὼ	μὲν πρωτόπειρος ὢν εἰς γυναῖκας,
[2, 33]	καὶ τίνα σε δεῖ καλεῖν;	Ἐγὼ	Μενέλαος, εἶπεν, τὸ δὲ γένος
[2, 36]	αὐτοῦ φεύγει ταχύ. δύο γὰρ	ἐγὼ	νομίζω κατ´ ἀνθρώπους κάλλη πλανᾶσθαι,
[2, 6]	εἶπον τὸ Χαῖρε, δέσποινα, εἶπεν·	Ἐγὼ	σή; μὴ τοῦτο εἴπῃς. Καὶ
[2, 4]	καταψεύδῃ τοῦ θεοῦ. ἀρχὴν δὲ	ἐγώ	σοι παρέξω. τὴν Κλειὼ γὰρ
[2, 14]	τοῦ ὕδατος φύσιν. ἐθεασάμην γὰρ	ἐγὼ	τοιαῦτα μυστήρια. τὸ γοῦν τῆς
[2, 35]	ἵππον, κἀγὼ τἀμαυτοῦ. ~Ὁρῶν οὖν	ἐγὼ	τὸν Μενέλαον κατηφῆ πάνυ τῶν
[2, 11]	τότε τὴν εἰκόνα τῆς πορφύρας	ἐδιδάσκετο.	λαβὼν δή τινας λίθους περιθραύει
[2, 34]	ὕλης προπηδᾷ, καὶ τὸ μειράκιον	ἐδίωκε·	καὶ ὁ σῦς ἐπιστρέφει τὴν
[2, 25]	γενόμενοι, τί ποιητέον εἴη, καὶ	ἐδόκει	κράτιστον εἶναι φεύγειν, πρὶν ἠὼς
[2, 10]	τῷ προσώπῳ· καθορᾶν γάρ μοι	ἐδόκει	ὅσα ἐπράττομεν, ὑπό τινι τῶν
[2, 20]	τις, ὄνομα Κώνωψ. οὗτός μοι	ἐδόκει	πόρρωθεν ἐπιτηρεῖν τὰ πραττόμενα ἡμῖν·
[2, 23]	μητέρα· ἔτυχεν ὄνειρος αὐτὴν ταράξας.	ἐδόκει	τινὰ λῃστὴν μάχαιραν ἔχοντα γυμνὴν
[2, 12]	ὄρνις ᾤχετο φέρων τὴν ἄγραν.	ἐδόκει	τοίνυν οὐκ ἀγαθὸν εἶναι· καὶ
[2, 5]	βλέπε, ταύτην ἔξεστί σοι γαμεῖν.	ἐδόκουν	πεπεῖσθαι· κάτωθεν δὲ ὥσπερ ἐκ
[2, 1]	μὲν ταῦτα ᾖδεν· ἐγὼ δὲ	ἐδόκουν	τὸ ῥόδον ἐπὶ τῶν χειλέων
[2, 27]	κοινωνὸς γενήσεται τῆς ἀποδημίας. ταῦτα	ἔδοξε.	καὶ τὴν μὲν Κλειὼ τῶν
[2, 11]	ἐνύπνια γὰρ αὐτὸν διετάραττε πολλά.	ἔδοξεν	ἄγειν ἡμῶν τοὺς γάμους, ἤδη
[2, 27]	περὶ τῶν ἐσομένων· καὶ τέλος	ἔδοξεν	ἀποπειραθῆναι τῆς κόρης καί, εἰ
[2, 32]	τοῖς λιμέσιν ἐποχουμένου. ὡς δὲ	ἔδοξεν	οὔριον εἶναι πρὸς ἀναγωγὴν τὸ
[2, 1]	δῆθεν τῶν κιθαρισμάτων· οὐ γὰρ	ἐδυνάμην	ἐμαυτοῦ κἂν ἐπ´ ὀλίγον κρατεῖν
[2, 13]	τῷ νόμῳ. καὶ ὁ μὲν	ἐζήτει	καιρὸν πρὸς τὸ ἔργον. ~Ἐν
[2, 12]	ὡς δὲ ἤκουσα, ἀπωλώλειν καὶ	ἐζήτουν	μηχανὴν δι´ ἧς δυναίμην ἀναβαλέσθαι
[2, 28]	πέφευγεν. ἡ δὲ ἔτι μᾶλλον	ἐθάρσησε	καὶ λέγει· Τί πλέον εἴπω
[2, 25]	κακῶν· μὴ καὶ δοῦλος ἦν;	~Ἐθάρσησεν	οὖν ἡ παρθένος, ὡς ἂν
[2, 14]	καὶ τὴν τοῦ ὕδατος φύσιν.	ἐθεασάμην	γὰρ ἐγὼ τοιαῦτα μυστήρια. τὸ
[2, 24]	τὸν δὲ ἀληθέστερον ὄνειρον οὐκ	ἐθεασάμην.	νῦν ἀθλιώτερον ἀνετμήθης τὴν γαστέρα·
[2, 37]	φίλημα γλυκύτερον. οὐ γὰρ μόνον	ἐθέλει	φιλεῖν τοῖς χείλεσιν, ἀλλὰ καὶ
[2, 34]	εἱπόμην κἀγὼ ἐπὶ τὰς ἄγρας.	ἐθηρῶμεν	οὖν ἱππεύοντες ἄμφω καὶ τὰ
[2, 11]	ὡς δὲ καὶ ταῖς χερσὶν	ἔθιγε,	τὴν πορφύραν εἶχεν ἡ χείρ.
[2, 23]	μὲν γὰρ τοῦ κινδύνου φόβος	ἐθορύβει	τὰς τῆς ψυχῆς ἐλπίδας, ἡ
[2, 3]	αὐτὴ περιεργότερον εἰς ἐμὲ βλέπειν	ἐθρασύνετο.	καὶ ταῦτα μὲν ἡμῖν ἡμερῶν
[2, 12]	πορφύρας καὶ θησαυρὸν εὑρίσκει βαφῆς.	~Ἔθυεν	οὖν τότε ὁ πατὴρ προτέλεια
[2, 37]	εἰς οὐρανόν· οὕτως ἀνέβη Ἡρακλῆς.	εἰ	δὲ Δανάης τὴν λάρνακα γελᾷς,
[2, 37]	ὁ Ζεὺς τρεῖς ὅλους ἡλίους.	εἰ	δὲ δεῖ μεθέντα τὰς μυθολογίας
[2, 36]	καὶ ἐγχρονίζει περὶ τοῖς σώμασιν.	εἰ	δὲ καὶ ποιητὴν δεῖ λαβεῖν
[2, 30]	τῆς μητρὸς ὀφθαλμῶν, ὅποι βούλεσθε.	εἰ	δέ με ἀπελθόντες καταλίποιτε, βρόχον
[2, 27]	μὲν θελήσει συμφυγεῖν, οὕτω πράττειν,	εἰ	δὲ μή, μένειν αὐτοῦ, παραδόντας
[2, 37]	δὲ ταραχθεῖσα τῷ φιλήματι πάλλεται.	εἰ	δὲ μὴ τοῖς σπλάγχνοις ἦν
[2, 15]	τῶν ἄλλων βοῶν ἐστι βασιλεύς.	εἰ	δὲ ὁ μῦθος Εὐρώπης ἀληθής,
[2, 37]	ἀλλὰ πῦρ. καὶ μὴ θαυμάσῃς,	εἰ	διὰ πυρός τις ἀναβαίνει εἰς
[2, 34]	οἴει με τότε ψυχὴν ἔχειν;	εἰ	καὶ ψυχὴν εἶχον ὅλως, ὡς
[2, 27]	ἔδοξεν ἀποπειραθῆναι τῆς κόρης καί,	εἰ	μὲν θελήσει συμφυγεῖν, οὕτω πράττειν,
[2, 14]	σπονδαί. ἐπεὶ καὶ ποταμὸς Ἰβηρικός,	εἰ	μὲν ἴδοις αὐτὸν εὐθύς, οὐδὲν
[2, 38]	αὕτη δὲ παιδὸς φιλήματος εἰκών·	εἰ	νέκταρ ἐπήγνυτο καὶ χεῖλος ἐγίνετο,
[2, 28]	προσαγάγω πίστιν τῆς ἀληθείας μείζονα;	εἰ	παρθενίας ἔστι τις δοκιμασία, δοκίμασον.
[2, 1]	οὕτως ἂν εἶχεν ὁ λόγος·	Εἰ	τοῖς ἄνθεσιν ἤθελεν ὁ Ζεὺς
[2, 17]	εἶχεν ἰδίαν, τοῦτο προκατασκευάσας οἴκοθεν	εἰ	τύχοι τῆς ἐπιχειρήσεως. οἱ μὲν
[2, 22]	εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπηδᾷ καὶ	εἴ	τι ἄλλο ἄτριχον τῶν προσώπων,
[2, 13]	τελέσαι. νόμου γὰρ ὄντος Βυζαντίοις,	εἴ	τις ἁρπάσας παρθένον φθάσας ποιήσειε
[2, 1]	ῥόδον γὰρ ἐπῄνει τὸ ᾆσμα.	εἴ	τις τὰς καμπὰς τῆς ᾠδῆς
[2, 1]	τῶν χειλέων αὐτῆς ὁρᾶν, ὡς	εἴ	τις τῆς κάλυκος τὸ περιφερὲς
[2, 4]	ἐν σεαυτῷ θεὸν ἔχων δειλὸς	εἶ	καὶ φοβῇ; ὅρα μὴ καταψεύδῃ
[2, 5]	ἄνανδρε, σιγᾷς; τί δὲ δειλὸς	εἶ	στρατιώτης ἀνδρείου θεοῦ; τὴν κόρην
[2, 11]	μὲν ἰχθὺν προσεδόκησεν, ὡς δὲ	εἶδε	τοῦ κόχλου τὴν τραχύτητα, ἐλοιδόρει
[2, 9]	τὸ ἔκπωμα. ἡ δὲ ὡς	εἶδεν,	συνῆκεν ὅτι τοῦ χείλους αὐτῆς
[2, 18]	ἑωρακότες, οἱ δὲ ἅμα τε	εἶδον	καὶ ἐβόων· Λῃσταὶ Καλλιγόνην ἔχουσι.
[2, 34]	ἀλλήλοις, ἐμὲ δὲ τρόμος, ὡς	εἶδον,	λαμβάνει· καὶ φοβούμενος μὴ φθάσῃ
[2, 9]	τότε ἤδη καὶ τὴν κόρην	εἶδον	τὰ ἐμὰ μιμουμένην καὶ τὰ
[2, 24]	δυστυχεστέρα τῆς μαχαίρας τομή· οὐδὲ	εἶδον	τὸν ὑβρίσαντά σε, οὐδὲ οἶδά
[2, 18]	οἱ μὲν ἔφευγον, οὐδὲν οὔτε	εἰδότες	οὔτε ἑωρακότες, οἱ δὲ ἅμα
[2, 6]	Ποῖον Ἑρμῆν; τί ληρεῖς, εἶπον,	εἰδυῖα	σαφῶς ὃ λέγω; ὡς δὲ
[2, 23]	ἐγέλασεν. ~Καὶ ὀλίγας διαλιπὼν ἡμέρας,	εἰδὼς	αὐτὸν γαστρὸς ἡττώμενον, φάρμακον πριάμενος
[2, 20]	τοὔνομα σὺν γέλωτι. καὶ οὗτος	εἰδὼς	τοῦ Σατύρου τὴν τέχνην προσεποιεῖτο
[2, 25]	καθ´ ἑαυτοὺς γενόμενοι, τί ποιητέον	εἴη,	καὶ ἐδόκει κράτιστον εἶναι φεύγειν,
[2, 10]	ἡ παῖς βαδιεῖται κατὰ τὰ	εἰθισμένα	τῆς Κλειοῦς ἑπομένης, πρὶν ἐπὶ
[2, 11]	κυνὸς ᾑμάσσετο· καὶ τότε τὴν	εἰκόνα	τῆς πορφύρας ἐδιδάσκετο. λαβὼν δή
[2, 38]	φιλήματα. αὕτη δὲ παιδὸς φιλήματος	εἰκών·	εἰ νέκταρ ἐπήγνυτο καὶ χεῖλος
[2, 15]	τὸ θέαμα κυκλουμένης σελήνης ἐστὶν	εἰκών.	ἡ χροιὰ δὲ οἵαν Ὅμηρος
[2, 32]	σφοδρότερον, τὸ ἱστίον ἐκυρτοῦτο καὶ	εἷλκε	τὴν ναῦν. ~Ἔτυχε δέ τις
[2, 7]	ἀλγεῖν. ἡ δὲ παῖς προσελθοῦσα	εἷλκε	τὴν χεῖρα καὶ ἐπυνθάνετο ποῖ
[2, 22]	καὶ βέλος τὸ στόμα· ὥστε	εἰμὶ	καὶ αὐλητὴς καὶ τοξότης. ἐμαυτοῦ
[2, 22]	ᾖ καταλέγειν· ὄργανον γὰρ ὅλος	εἰμὶ	πολέμου. μετὰ μὲν σάλπιγγος παρατάττομαι,
[2, 12]	καὶ δικαίως ἔλεγον ἁπάντων ὀρνίθων	εἶναι	βασιλέα. οὐκ εἰς μακρὰν δὲ
[2, 2]	αὐτοῖς φῦναι τῶν οἴνων μητέρα.	εἶναι	γὰρ ἐκεῖ τινα φιλόξενον ποιμένα,
[2, 2]	μύθου γενέσθαι πατέρα, ὅσον Ἀττικὸν	εἶναι	δοκεῖν. ἐπὶ τοῦτον ἧκεν ὁ
[2, 38]	ῥήματα καὶ τὰ σχήματα· κἂν	εἶναι	δόξῃ καλή, τῶν ἀλειμμάτων ἡ
[2, 16]	ἀδελφὴν τὴν ἐμήν, νομίσας Λευκίππην	εἶναι	(ἐγνώρισε γὰρ τοῦ Σωστράτου τὴν
[2, 18]	ὑποπτευθεῖεν· ἡμεῖς δὲ ᾠόμεθα γυναῖκας	εἶναι.	ἐπεὶ δὲ συνετίθεμεν τὴν πυράν,
[2, 12]	ἄγραν. ἐδόκει τοίνυν οὐκ ἀγαθὸν	εἶναι·	καὶ δὴ ἐπέσχον ἐκείνην τὴν
[2, 13]	οὗτος ἀκούων τὴν Σωστράτου θυγατέρα	εἶναι	καλήν, ἰδὼν δὲ οὐδέποτε, ἤθελεν
[2, 2]	διηγοῦνται πατέρα μῦθον, οἶνον οὐκ	εἶναί	ποτε παρ´ ἀνθρώποις ὅπου μήπω
[2, 32]	ἐποχουμένου. ὡς δὲ ἔδοξεν οὔριον	εἶναι	πρὸς ἀναγωγὴν τὸ πνεῦμα, θόρυβος
[2, 37]	Καὶ μὴν οὐράνιον, ἔφην, ἔοικεν	εἶναι	τὸ τῶν γυναικῶν κάλλος, ὅσον
[2, 2]	ἀλλὰ τούτους μὲν ἅπαντας ἀποίκους	εἶναι	Τυρίων οἴνων, τὴν δὲ πρώτην
[2, 25]	ποιητέον εἴη, καὶ ἐδόκει κράτιστον	εἶναι	φεύγειν, πρὶν ἠὼς γένηται καὶ
[2, 36]	ἀνηρείψαντο θεοὶ Διῒ οἰνοχοεύειν κάλλεος	εἵνεκα	οἷο, ἵν´ ἀθανάτοισι μετείη. οὐδεμία
[2, 37]	δεῖ μεθέντα τὰς μυθολογίας αὐτὴν	εἰπεῖν	τὴν ἐν τοῖς ἔργοις ἡδονήν,
[2, 37]	πωλουμέναις· ἄλλος γὰρ ἂν ἴσως	εἰπεῖν	τι καὶ πλέον ἔχοι μεμυημένος·
[2, 4]	πειρᾶν, ἀλλὰ καὶ ῥῆμα δριμύτερον	εἰπεῖν.	τότε δὲ πρόσαγε τὴν δευτέραν
[2, 21]	μειδιῶν, Ἄκουσον κἀμοῦ τινα λόγον,	εἶπεν,	ἀπὸ κώνωπος καὶ λέοντος, ὃν
[2, 14]	ἐνταῦθα. φυτώνυμον γὰρ ὁ θεὸς	εἶπεν	αὐτήν, ἐπεὶ Φοινίκων ἡ νῆσος·
[2, 6]	πῶς εἶπον τὸ Χαῖρε, δέσποινα,	εἶπεν·	Ἐγὼ σή; μὴ τοῦτο εἴπῃς.
[2, 14]	αὐτόν, Πάντα μὲν τὸν χρησμόν,	εἶπεν,	ἐξηγήσω καλῶς· μὴ μέντοι θαύμαζε
[2, 14]	πέμπειν ἡμᾶς θυσίαν εἰς Τύρον,	εἶπεν,	Ἡρακλεῖ· τὰ μὲν γὰρ τοῦ
[2, 33]	σε δεῖ καλεῖν; Ἐγὼ Μενέλαος,	εἶπεν,	τὸ δὲ γένος Αἰγύπτιος. τὰ
[2, 22]	δὲ οὐκέτι εἶχε φυγεῖν, ἀδημονῶν	εἶπεν·	Ὢ τῆς ἀνοίας· προὐκαλούμην γὰρ
[2, 18]	ἡμεῖς μὲν προήλθομεν, ὁ δὲ	εἵπετο.	ἄρτι δὲ γενομένων ἡμῶν ἐπὶ
[2, 6]	εἶπεν· Ἐγὼ σή; μὴ τοῦτο	εἴπῃς.	Καὶ μὴν πέπρακέ μέ τίς
[2, 35]	ὥσπερ εἰώθει. ῥᾷον δ´ ἂν	εἴποι	νῦν ἤτοι, ὡς κοινωνὸν ἔρωτος
[2, 20]	καὶ πᾶν ὅ τι ἂν	εἴποι	τις, ὄνομα Κώνωψ. οὗτός μοι
[2, 34]	ἠδυνάμην. ὡς δὲ οὐκ ἔπειθον,	εἱπόμην	κἀγὼ ἐπὶ τὰς ἄγρας. ἐθηρῶμεν
[2, 6]	ἐγέλασε. Ποῖον Ἑρμῆν; τί ληρεῖς,	εἶπον,	εἰδυῖα σαφῶς ὃ λέγω; ὡς
[2, 7]	ὃ λέγω καὶ ἐμειδίασε, θαρσήσας	εἶπον·	Οἴμοι, φιλτάτη, πάλιν τέτρωμαι χαλεπώτερον·
[2, 6]	τοῦ γέλωτος, ὅτι συνῆκε πῶς	εἶπον	τὸ Χαῖρε, δέσποινα, εἶπεν· Ἐγὼ
[2, 7]	καὶ σὺ κατεπᾴδεις; Τὴν ἐπῳδόν,	εἶπον,	φιλῶ, ὅτι μου τὴν ὀδύνην
[2, 20]	φέρε σοι μῦθον ἀπὸ κώνωπος	εἴπω.	~Ὁ λέων κατεμέμφετο τὸν Προμηθέα
[2, 28]	ἐθάρσησε καὶ λέγει· Τί πλέον	εἴπω	σοι, τίνα δὲ ἄλλην προσαγάγω
[2, 6]	ἂν τεθορυβημένος οὐκ ἔχων τί	εἴπω,	Χαῖρε, ἔφην, δέσποινα. ἡ δὲ
[2, 10]	ἔρως, ἐλπίς, ἐρημία. καὶ οὐδὲν	εἰπών,	ἀλλ´ ὡς ἐπὶ συγκείμενον ἔργον
[2, 5]	καθ´ αὑτὸν συνεῖναι μόνῃ. ~Ταῦτα	εἰπὼν	ἐχώρησεν ἔξω τῶν θυρῶν. ἐγὼ
[2, 16]	θάλατταν. ὁ μὲν οὖν ταῦτα	εἰπὼν	καὶ τὴν θεωρίαν ἀφωσιωμένος ἀπῆλθεν.
[2, 10]	καὶ ταύτην ἀπάξω διαλεγόμενος. ταῦτα	εἰπὼν	τῇ Κλειοῖ μὲν αὐτός, ἐγὼ
[2, 15]	ποταμοῦ Λιβυκοῦ χρυσὸς ἁλιεύεται. ~Ταῦτα	εἰπὼν	τὴν θυσίαν ἐπὶ τὴν Τύρον
[2, 22]	με ἤγρευσεν ἀράχνης χιτών. ταῦτα	εἰπών,	Ὥρα τοίνυν, ἔφη, καὶ σὲ
[2, 37]	τι καὶ πλέον ἔχοι μεμυημένος·	εἰρήσεται	δέ μοι, κἂν μετρίως ἔχω
[2, 31]	ἕω. ἔπλει δὲ τὸ πλοῖον	εἰς	Ἀλεξάνδρειαν, τὴν μεγάλην τοῦ Νείλου
[2, 14]	δὲ ἡ γῆ, ἡ δὲ	εἰς	ἀμφότερα αὑτὴν ἥρμοσε. καὶ γὰρ
[2, 3]	βίαιοι θεοί, ψυχὴν κατασχόντες ἐκμαίνουσιν	εἰς	ἀναισχυντίαν, ὁ μὲν καίων αὐτὴν
[2, 14]	ἄγρας· ὅ τι γὰρ ἂν	εἰς	αὐτὴν ἐμπέσῃ τῆς τοῦ χρυσοῦ
[2, 37]	εἰς γυναῖκας, ὅσον ὁμιλῆσαι ταῖς	εἰς	Ἀφροδίτην πωλουμέναις· ἄλλος γὰρ ἂν
[2, 38]	ἔφη, μὴ πρωτόπειρος ἀλλὰ γέρων	εἰς	Ἀφροδίτην τυγχάνειν, τοσαύτας ἡμῖν καταχέας
[2, 37]	ἡδονήν, ἐγὼ μὲν πρωτόπειρος ὢν	εἰς	γυναῖκας, ὅσον ὁμιλῆσαι ταῖς εἰς
[2, 3]	ἤδη δὲ καὶ αὐτὴ περιεργότερον	εἰς	ἐμὲ βλέπειν ἐθρασύνετο. καὶ ταῦτα
[2, 13]	ὕβρις, ὡς καὶ τοῖς ὠσὶν	εἰς	ἔρωτα τρυφᾶν καὶ ταῦτα πάσχειν
[2, 5]	τοῦ Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν ἐμαυτὸν	εἰς	εὐτολμίαν ἐπὶ τὴν παρθένον· Μέχρι
[2, 35]	καὶ τὸ κάλλος αὐτοῖς δριμύτερον	εἰς	ἡδονήν. Πῶς δριμύτερον, ἔφην, ὅ
[2, 14]	πολέμου περιστάντος καὶ τῆς παιδὸς	εἰς	ἡμᾶς ἐκκειμένης μεμαθήκει μὲν ἕκαστα
[2, 12]	ἁπάντων ὀρνίθων εἶναι βασιλέα. οὐκ	εἰς	μακρὰν δὲ ἀπέβη τοῦ τέρατος
[2, 36]	ὅσον ἐλαττοῦται τῷ χρόνῳ, τοσοῦτον	εἰς	μέγεθος ἐκτείνεται πόθῳ. καὶ τὸ
[2, 33]	δὲ ὁ Σάτυρος παρέφερεν· ὥστε	εἰς	μέσον καταθέμενοι ἃ εἴχομεν τὸ
[2, 37]	τοῦτον τὸν χρόνον φοιτῶσιν ἀλλήλαις	εἰς	ὁμιλίαν καὶ ὡς δύνανται βιάζονται
[2, 37]	εἰ διὰ πυρός τις ἀναβαίνει	εἰς	οὐρανόν· οὕτως ἀνέβη Ἡρακλῆς. εἰ
[2, 37]	ἐξ ὀνύχων κρεμάμενον. Σεμέλην δὲ	εἰς	οὐρανοὺς ἀνήγαγεν οὐκ ὄρνις ὠμηστής,
[2, 36]	μετείη. οὐδεμία δὲ ἀνέβη ποτὲ	εἰς	οὐρανοὺς διὰ κάλλος γυνή (καὶ
[2, 37]	πάνδημον. ἠράσθη μειρακίου Φρυγός, ἀνήγαγεν	εἰς	οὐρανοὺς τὸν Φρύγα· τὸ δὲ
[2, 7]	γὰρ αὐτὴν ὑπό τινος Αἰγυπτίας	εἰς	πληγὰς σφηκῶν καὶ μελιττῶν. καὶ
[2, 14]	ὦτα. ἐὰν γὰρ ὀλίγος ἄνεμος	εἰς	τὰς δίνας ἐμπέσῃ, τὸ μὲν
[2, 16]	ἔνδον ὑπέμεινε (συνέκειτο γὰρ ἡμῖν	εἰς	ταὐτὸν ἐλθεῖν, ὡς ἂν τῶν
[2, 2]	καὶ θιγόντι μὲν ψυχρόν ἐστιν,	εἰς	τὴν γαστέρα δὲ καταθορὸν ἀναπνεῖ
[2, 14]	γῇ. Ἀθηνᾶν δὲ Ἥφαιστον ἔχειν·	εἰς	τὴν ἐλαίαν ᾐνίξατο καὶ τὸ
[2, 14]	προσήψατο μόνον, ἡ πίσσα δὲ	εἰς	τὴν ἤπειρον ἥρπασε τὴν ἄγραν.
[2, 22]	ὥσπερ παλαιστὴς τὸ σῶμα σκευάζων	εἰς	τὴν συμπλοκὴν ἀπέρρει τῶν τοῦ
[2, 1]	τις τῆς κάλυκος τὸ περιφερὲς	εἰς	τὴν τοῦ στόματος ἔκλεισε μορφήν.
[2, 15]	εἷς γενέσθαι· καὶ ταχὺ καταπλεύσας	εἰς	τὴν Τύρον καὶ ἐκμαθὼν τὴν
[2, 11]	ἠπείγετο συναγαγεῖν ἡμᾶς. τοῦτο δὲ	εἰς	τὴν ὑστεραίαν παρεσκευάζετο. ἐώνητο δὲ
[2, 18]	ἀετοῦ καὶ τῶν μάντεων· καὶ	εἰς	τὴν ὑστεραίαν παρεσκευαζόμεθα νύκτωρ ὡς
[2, 23]	ἔπιε, καὶ μικρὸν διαλιπών, ὅσον	εἰς	τὸ δωμάτιον αὐτοῦ φθάσαι, καταπεσὼν
[2, 22]	χείλεσιν. καὶ ὁ μὲν ἔκλινεν	εἰς	τὸ λυποῦν μέρος, ἀνακάμπτων ἔνθα
[2, 14]	ἐκεῖ χρυσοῦ πηγή. κοντὸν οὖν	εἰς	τὸ ὕδωρ βαπτίζουσι πίσσῃ πεφαρμαγμένον
[2, 15]	ὀδμήν. τὸ δὲ πνεῦμα ἀναπεμπόμενον	εἰς	τὸν ἀέρα τὴν ὀδμὴν ἐκεράννυε,
[2, 31]	προσέφερεν· ἡ δὲ ἀναστᾶσα ᾤχετο	εἰς	τὸν θάλαμον αὑτῆς καὶ εὐθὺς
[2, 11]	καὶ λαβὼν μαλλὸν ἐρίου καθῆκεν	εἰς	τὸν χηραμὸν αὐτοῦ τὸ ἔριον,
[2, 35]	γὰρ πῶς ἐπιχωριάζει νῦν ὁ	εἰς	τοὺς ἄρρενας ἔρως. Οὐ γὰρ
[2, 22]	λέγων ἐμπίπτει τῷ λέοντι καὶ	εἰς	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐμπηδᾷ καὶ εἴ
[2, 19]	περὶ τὴν ἕω καλέσασα τὸν	εἰς	τοῦτο ἐπιτεταγμένον διέβαλλε πάλιν τὰς
[2, 14]	οὗτος) Ὥρα πέμπειν ἡμᾶς θυσίαν	εἰς	Τύρον, εἶπεν, Ἡρακλεῖ· τὰ μὲν
[2, 20]	ὁ οὖν Σάτυρος, βουλόμενος αὐτὸν	εἰς	φιλίαν ἀγαγεῖν, προσέπαιζε πολλάκις καὶ
[2, 36]	τὸ ἀκόρεστον. τὸ μὲν γὰρ	εἰς	χρῆσιν χρονιώτερον τῷ κόρῳ μαραίνει
[2, 15]	οὖν Καλλισθένης διαπράττεται τῶν θεωρῶν	εἷς	γενέσθαι· καὶ ταχὺ καταπλεύσας εἰς
[2, 21]	τὸ βραχὺ τὸ βομβοῦν; ἢν	εἰσδύῃ	μου τῇ τῆς ἀκοῆς ὁδῷ,
[2, 23]	ὁ μὲν ὑπελείπετο, ἐγὼ δὲ	εἰσῄειν,	ὑποδεχομένης με τῆς Κλειοῦς ἀψοφητί,
[2, 14]	τοῦ πυρὸς φλέγεται, ἀλλ´ ὕδατός	εἰσιν	ἐν τῇ κρήνῃ καὶ πυρὸς
[2, 22]	λειμώνων κόμαι· αἱ μὲν γάρ	εἰσιν	ὥσπερ ἐσθῆτες, ἃς ὅταν θέλω
[2, 19]	ἔξω δύο τὰ πρὸς τὴν	εἴσοδον,	τὸ μὲν ἡ Κλειὼ τὸ
[2, 29]	γὰρ αἰδὼς διὰ τῶν ὀμμάτων	εἰσρέουσα	τὴν τῶν ὀφθαλμῶν ἐλευθερίαν καθαιρεῖ·
[2, 21]	ἔχων ἐλέφαντι περιτυγχάνει καὶ προσαγορεύσας	εἱστήκει	διαλεγόμενος. καὶ ὁρῶν διὰ παντὸς
[2, 22]	τὸν ἀέρα τοῖς ὀδοῦσι καὶ	εἱστήκει	παρειμένος ὀργῇ. ὁ δὲ κώνωψ
[2, 23]	τοῦ φαρμάκου. ὁ δὲ Σάτυρος	εἰστρέχει	πρός με καὶ λέγει· Κεῖταί
[2, 23]	λυπούμενον. ἄρτι δέ μου προσελθόντος	εἴσω	τοῦ θαλάμου τῆς παιδός, γίνεταί
[2, 26]	τί ποιεῖν μέλλομεν. παρελθόντες οὖν	εἴσω	τῶν θυρῶν τῷ Κλεινίᾳ διηγούμεθα
[2, 6]	καὶ ὠχρίασά τε ἰδὼν ἐξαίφνης,	εἶτ´	ἐφοινίχθην. μόνη δ´ ἦν καὶ
[2, 24]	πρῶτον μὲν ὑπὸ ἰλίγγου κατέπεσεν,	εἶτα	ἀνενεγκοῦσα τὴν Κλειὼ κατὰ κόρρης
[2, 23]	δὲ ἧκε πρὸς τὸν Σάτυρον,	εἶτα	δειπνήσας ἔμελλεν ἀπιέναι, ἐγχεῖ τοῦ
[2, 23]	Σάτυρος ὑποδέχεται τρέμοντα καὶ τεταραγμένον.	εἶτα	ἐφεύγομεν διὰ τοῦ σκότους καὶ
[2, 22]	ἀλαζών ποτε πρὸς τὸν λέοντα·	Εἶτα	κἀμοῦ βασιλεύειν νομίζεις ὡς καὶ
[2, 5]	τὴν κόρην προσελθεῖν σοὶ περιμένεις;	εἶτα	προσετίθην· Τί γάρ, ὦ κακόδαιμον,
[2, 25]	οὐδὲ οἶδα τοῦτον ὅστις ἦν,	εἴτε	δαίμων, εἴτε ἥρως, εἴτε λῃστής.
[2, 25]	τοῦτον ὅστις ἦν, εἴτε δαίμων,	εἴτε	ἥρως, εἴτε λῃστής. ἐκείμην δὲ
[2, 25]	ἦν, εἴτε δαίμων, εἴτε ἥρως,	εἴτε	λῃστής. ἐκείμην δὲ πεφοβημένη, μηδὲ
[2, 31]	θάλαμον αὑτῆς καὶ εὐθὺς ἐκάθευδεν.	εἶχε	δὲ ἑτέραν ἡ Λευκίππη θαλαμηπόλον,
[2, 19]	συνεργούσης, ἥτις ἦν αὐτῇ θαλαμηπόλος.	εἶχε	δὲ ὁ θάλαμος αὐτῆς οὕτως·
[2, 31]	πατήρ, παρεσκευαζόμεθα πρὸς τὴν φυγήν.	~Εἶχε	δὲ ὁ Σάτυρος τοῦ φαρμάκου
[2, 26]	ἐν ὑπερῴῳ γὰρ τὸν θάλαμον	εἶχε,	διαλεγομένων ἡμῶν ἀκούσας κατατρέχει τεταραγμένος.
[2, 24]	τὴν Κλειὼ κατὰ κόρρης ὡς	εἶχε	ῥαπίζει καὶ ἐπιλαβομένη τῶν τριχῶν
[2, 22]	ἔλαθεν ἐμπεσών. ὡς δὲ οὐκέτι	εἶχε	φυγεῖν, ἀδημονῶν εἶπεν· Ὢ τῆς
[2, 23]	ταραχθεῖσα οὖν ὑπὸ δείματος, ὡς	εἶχεν	ἀναπηδᾷ καὶ ἐπὶ τὸν τῆς
[2, 11]	τῆς δὲ ἐσθῆτος οὐ πάρεργον	εἶχεν	ἡ πορφύρα τὴν βαφήν, ἀλλ´
[2, 24]	κἂν Θρᾲξ νικήσας ὕβρισεν· οὐκ	εἶχεν	ἡ συμφορὰ διὰ τὴν ἀνάγκην
[2, 11]	ταῖς χερσὶν ἔθιγε, τὴν πορφύραν	εἶχεν	ἡ χείρ. συνῆκεν οὖν τοῦ
[2, 17]	θεωρίαν ἀφωσιωμένος ἀπῆλθεν. ~Ναῦν δὲ	εἶχεν	ἰδίαν, τοῦτο προκατασκευάσας οἴκοθεν εἰ
[2, 1]	ἁρμονίας τὸν λόγον, οὕτως ἂν	εἶχεν	ὁ λόγος· Εἰ τοῖς ἄνθεσιν
[2, 8]	ἡ δὲ οὐκ οἶδ´ ὅπως	εἶχεν.	ῥᾴων οὖν ἐγεγόνειν καὶ μεστὸς
[2, 14]	οὐδὲν δὲ ἧττον τῆς ἐπιβουλῆς	εἴχετο.	καὶ τοιοῦτό τι αὐτῷ συνήργησε.
[2, 26]	βασανιζομένη κατείπῃ. ~Δόξαν οὖν οὕτως	εἰχόμεθα	ἔργου, σκηψάμενοι πρὸς τὸν θυρωρὸν
[2, 33]	ὥστε εἰς μέσον καταθέμενοι ἃ	εἴχομεν	τὸ ἄριστον ἐκοινωνοῦμεν, ἤδη δὲ
[2, 18]	εἶχον προλοχίσαντες, οἳ γυναικείας μὲν	εἶχον	ἐσθῆτας καὶ τῶν γενείων ἐψίλωντο
[2, 34]	ψυχὴν ἔχειν; εἰ καὶ ψυχὴν	εἶχον	ὅλως, ὡς ἂν ἄλλος τις
[2, 10]	ὡς ἐπὶ συγκείμενον ἔργον ὡς	εἶχον	περιχυθεὶς τὴν κόρην κατεφίλουν. ὡς
[2, 18]	δὲ ἑτέρους ἐπὶ τῆς γῆς	εἶχον	προλοχίσαντες, οἳ γυναικείας μὲν εἶχον
[2, 19]	τοῦ στενωποῦ μία ἐκλείετο· ταύτην	εἶχον	τὴν καταγωγὴν αἱ γυναῖκες. καὶ
[2, 35]	γὰρ λέγειν κατὰ γυναικῶν, ὥσπερ	εἰώθει.	ῥᾷον δ´ ἂν εἴποι νῦν
[2, 2]	Μάρωνος τὸν Θρᾴκιον, οὐ Χῖον	ἐκ	Λακαίνης, οὐ τὸν Ἰκάρου τὸν
[2, 6]	λέγω; ὡς δὲ περιέπλεκον λόγους	ἐκ	λόγων, τὸ αὐτόματόν μοι συνήργησεν.
[2, 27]	καταμηνύσων οὐκ ἔσται, τῆς Κλειοῦς	ἐκ	μέσου γενομένης· τάχα δὲ καὶ
[2, 14]	ἤπειρον ἥρπασε τὴν ἄγραν. οὕτως	ἐκ	ποταμοῦ Λιβυκοῦ χρυσὸς ἁλιεύεται. ~Ταῦτα
[2, 31]	πλεῖ, μετεσκευαζόμεθα ἐπὶ τὴν θάλασσαν	ἐκ	τῆς γῆς, καὶ ἦν ὁ
[2, 16]	πυθόμενος οὐδέν (ἦν γὰρ ἑαλωκὼς	ἐκ	τῆς θέας) δείκνυσιν ἑνὶ τῶν
[2, 5]	ἐδόκουν πεπεῖσθαι· κάτωθεν δὲ ὥσπερ	ἐκ	τῆς καρδίας ὁ Ἔρως ἀντεφθέγγετο·
[2, 10]	πρόσειμι θρασύτερος γενόμενος πρὸς αὐτὴν	ἐκ	τῆς πρώτης προσβολῆς, ὥσπερ στρατιώτης
[2, 29]	σιωπῇ· αἱ γὰρ ὠδῖνες τῶν	ἐκ	τοῦ λόγου κυμάτων, οὐκ ἀποπτύσασαι
[2, 29]	τὸ δέ ἐστιν ἔλεγχος ἀτυχημάτων·	ἐκ	τούτου τοῦ βέλους λύπη γίνεται·
[2, 15]	ὡς ὁ Κύπριος δυσειδής, ἀλλ´	ἐκ	τῶν κροτάφων ὄρθιον ἀναβαῖνον, κατὰ
[2, 35]	Λευκίππη παρῆν, ἀλλ´ ἐν μυχῷ	ἐκάθευδε	τῆς νηός. λέγω δὴ πρὸς
[2, 31]	τὸν θάλαμον αὑτῆς καὶ εὐθὺς	ἐκάθευδεν.	εἶχε δὲ ἑτέραν ἡ Λευκίππη
[2, 31]	περιμένων αὐτός. ἐπεὶ δὲ πάντες	ἐκάθευδον,	περὶ πρώτας νυκτὸς φυλακὰς προῄειμεν
[2, 20]	ἀγαγεῖν, προσέπαιζε πολλάκις καὶ κώνωπα	ἐκάλει	καὶ ἔσκωπτε τοὔνομα σὺν γέλωτι.
[2, 23]	ὕπνου βαθέος ἐφ´ ἑστίασιν αὐτὸν	ἐκάλεσεν.	ὁ δὲ ὑπώπτευε μέν τινα
[2, 11]	ἀπόρρητος ἦν· μικρὸς δὲ αὐτὴν	ἐκάλυπτε	κόχλος ἐν κοίλῳ μυχῷ. ἁλιεὺς
[2, 14]	εἰς ἡμᾶς ἐκκειμένης μεμαθήκει μὲν	ἕκαστα	τούτων, οὐδὲν δὲ ἧττον τῆς
[2, 3]	πάντῃ περικρεμάμενοι· ὄμφαξ μὲν αὐτῶν	ἕκαστος	ἐφ´ ὅσον ἐστὶν κενὸς ὁ
[2, 18]	ἐψίλωντο τὰς τρίχας· ἔφερον δὲ	ἕκαστος	ὑπὸ κόλπῳ ξίφος, ἐκόμιζον δὲ
[2, 19]	καὶ ἡ μήτηρ αὐτῆς διειλήφεσαν,	ἑκάτερα	τὰ ἀντικρύ, τὰ δὲ ἔξω
[2, 15]	κροτάφων ὄρθιον ἀναβαῖνον, κατὰ μικρὸν	ἑκατέρωθεν	κυρτούμενον τὰς κορυφὰς συνάγει τοσοῦτον,
[2, 31]	τὸν δρόμον ἐποιούμεθα, νομίζοντες εὑρήσειν	ἐκεῖ	ναῦν ἐφορμοῦσαν. καὶ οὐκ ἠτυχήσαμεν·
[2, 2]	τῶν οἴνων μητέρα. εἶναι γὰρ	ἐκεῖ	τινα φιλόξενον ποιμένα, οἷον Ἀθηναῖοι
[2, 12]	ὁ γὰρ ὄρνις ἔτυχεν ἱπτάμενος	ἐκεῖ.	τὸ δὲ ἔργον εὐθὺς ἀπέβη·
[2, 11]	ἐσθῆσιν ἡ χώρα τῆς πορφύρας,	ἐκεῖ	χρυσὸς ἦν. ἤριζον δὲ πρὸς
[2, 14]	ὑδάτων ἰλύϊ δεδεμένος, καὶ ἔστιν	ἐκεῖ	χρυσοῦ πηγή. κοντὸν οὖν εἰς
[2, 25]	δαίμων, εἴτε ἥρως, εἴτε λῃστής.	ἐκείμην	δὲ πεφοβημένη, μηδὲ ἀνακραγεῖν διὰ
[2, 31]	ὅσπερ ἡμῖν ἐφήδρευε, κατὰ τύχην	ἐκείνην	ἀπεδήμει τὴν ἡμέραν, τῇ δεσποίνῃ
[2, 3]	Τυρίων λόγος. ~Ἑορτὴν δὲ ἄγουσιν	ἐκείνην	τὴν ἡμέραν ἐκείνῳ τῷ θεῷ.
[2, 12]	ἀγαθὸν εἶναι· καὶ δὴ ἐπέσχον	ἐκείνην	τὴν ἡμέραν τοὺς γάμους. καλεσάμενος
[2, 9]	τῇ κόρῃ προτίθησι, τὸ δὲ	ἐκείνης	ἐμοί, καὶ ἐγχέων ἀμφοτέροις καὶ
[2, 17]	λῃστὰς ἁλιεῖς ἀπὸ τῆς κώμης	ἐκείνης	καὶ δῆτα ἀπέπλευσεν ἐπὶ τὴν
[2, 2]	αἷμα γλυκύ; οὐ γάρ ἐστιν	ἐκεῖνο	τὸ χαμαὶ ῥέον. τὸ μὲν
[2, 35]	ἄμεινον, ὁ Μενέλαος ἔφη, τοῦτο	ἐκείνου;	καὶ γὰρ ἁπλούστεροι παῖδες γυναικῶν,
[2, 3]	δὲ ἄγουσιν ἐκείνην τὴν ἡμέραν	ἐκείνῳ	τῷ θεῷ. φιλοφρονούμενος οὖν ὁ
[2, 23]	τὸ δωμάτιον αὐτοῦ φθάσαι, καταπεσὼν	ἔκειτο,	τὸν ὕπνον καθεύδων τοῦ φαρμάκου.
[2, 22]	ἐκροτάλιζον. ἤδη τοίνυν ὁ λέων	ἐκεκμήκει	σκιαμαχῶν πρὸς τὸν ἀέρα τοῖς
[2, 28]	Κλειοῦς ηὐτρεπίζετο καὶ καλεῖν αὐτὴν	ἐκέλευεν.	ὡς δ´ ἦν ἀφανής, πάλιν
[2, 6]	Ἑρμῆν λέγεις; τούτῳ τὴν πρᾶσιν	ἐκέλευσεν	ὁ Ζεύς, καὶ ἅμα ἐγέλασε.
[2, 15]	εἰς τὸν ἀέρα τὴν ὀδμὴν	ἐκεράννυε,	καὶ ἦν ἄνεμος ἡδονῆς. τὰ
[2, 3]	δέκα· καὶ πλέον τῶν ὀμμάτων	ἐκερδαίνομεν	ἢ ἐτολμῶμεν οὐδέν. ~Κοινοῦμαι δὴ
[2, 14]	μείζων, ἐπεὶ πατρόθεν ἦν Τύριος,	ἐκθειάζων	αὐτόν, Πάντα μὲν τὸν χρησμόν,
[2, 14]	καὶ τῆς παιδὸς εἰς ἡμᾶς	ἐκκειμένης	μεμαθήκει μὲν ἕκαστα τούτων, οὐδὲν
[2, 21]	ψυχὴ πρὸς τοῦτο μόνον μαλακίζεται.	ἔκλαιεν	οὖν ἑαυτὸν ὁ λέων καὶ
[2, 19]	ἀεὶ τὴν Λευκίππην ἡ μήτηρ	ἔκλειεν	ἔνδοθεν τὴν ἐπὶ τοῦ στενωποῦ
[2, 19]	ἐν ἀρχῇ τοῦ στενωποῦ μία	ἐκλείετο·	ταύτην εἶχον τὴν καταγωγὴν αἱ
[2, 1]	περιφερὲς εἰς τὴν τοῦ στόματος	ἔκλεισε	μορφήν. ~Καὶ ἄρτι πέπαυτο τῶν
[2, 37]	δῶρον ἀρκεῖ, ὅτι δι´ αὐτὴν	ἔκλεψεν	ὁ Ζεὺς τρεῖς ὅλους ἡλίους.
[2, 22]	τοῖς χείλεσιν. καὶ ὁ μὲν	ἔκλινεν	εἰς τὸ λυποῦν μέρος, ἀνακάμπτων
[2, 15]	καταπλεύσας εἰς τὴν Τύρον καὶ	ἐκμαθὼν	τὴν τοῦ πατρὸς οἰκίαν ἐφήδρευε
[2, 3]	δύο βίαιοι θεοί, ψυχὴν κατασχόντες	ἐκμαίνουσιν	εἰς ἀναισχυντίαν, ὁ μὲν καίων
[2, 33]	καταθέμενοι ἃ εἴχομεν τὸ ἄριστον	ἐκοινωνοῦμεν,	ἤδη δὲ καὶ λόγον. λέγω
[2, 18]	δὲ ἕκαστος ὑπὸ κόλπῳ ξίφος,	ἐκόμιζον	δὲ καὶ αὐτοὶ θυσίαν, ὡς
[2, 8]	τῶν στομάτων συμβολαὶ κιρνάμεναι καὶ	ἐκπέμπουσαι	κάτω τὴν ἡδονὴν ἕλκουσι τὰς
[2, 14]	τοῦ ὕδατος λαλοῦντος, μικρὸν ἀνάμεινον	ἐκπετάσας	τὰ ὦτα. ἐὰν γὰρ ὀλίγος
[2, 18]	φευγόντων δὲ ἀτάκτως ὑπὸ τῆς	ἐκπλήξεως,	τὰ ξίφη γυμνώσαντες ἁρπάζουσι τὴν
[2, 9]	ποιῶν, καὶ ἅμα κατεφίλουν τὸ	ἔκπωμα.	ἡ δὲ ὡς εἶδεν, συνῆκεν
[2, 9]	γε Σάτυρος συμφορήσας πάλιν τὰ	ἐκπώματα	ἐνήλλαξεν ἡμῖν. τότε ἤδη καὶ
[2, 9]	ποιεῖ πρᾶγμα ἐρωτικόν. ἐναλλάσσει τὰ	ἐκπώματα	καὶ τὸ μὲν ἐμὸν τῇ
[2, 9]	δὲ ἐπιτηρήσας τὸ μέρος τοῦ	ἐκπώματος,	ἔνθα τὸ χεῖλος ἡ κόρη
[2, 21]	τοῖς ὀδοῦσι, τοὺς δὲ πόδας	ἐκράτυνε	τοῖς ὄνυξιν ἐποίησέ τε τῶν
[2, 22]	κενοὶ τῆς θήρας περὶ ἑαυτοὺς	ἐκροτάλιζον.	ἤδη τοίνυν ὁ λέων ἐκεκμήκει
[2, 36]	τῷ χρόνῳ, τοσοῦτον εἰς μέγεθος	ἐκτείνεται	πόθῳ. καὶ τὸ ῥόδον διὰ
[2, 32]	πνεῦμα ᾔρετο σφοδρότερον, τὸ ἱστίον	ἐκυρτοῦτο	καὶ εἷλκε τὴν ναῦν. ~Ἔτυχε
[2, 38]	στόμα, μέχρις ἂν ὑφ´ ἡδονῆς	ἐκφύγῃς	τὰ φιλήματα.
[2, 13]	κάλλος καὶ φανταζόμενος τὰ ἀόρατα	ἔλαθε	σφόδρα κακῶς διακείμενος. ἐπιβουλεύει δ´
[2, 22]	ἐμπλακείς, καὶ τὴν ἀράχνην οὐκ	ἔλαθεν	ἐμπεσών. ὡς δὲ οὐκέτι εἶχε
[2, 6]	καταλήψομαι τῷ πτερῷ. ~Ταῦτα διαλεγόμενος	ἔλαθον	ἐπιστὰς ἀπροοράτως τῇ κόρῃ καὶ
[2, 14]	δὲ χωρίον ἱερὸν ἐν περιβόλῳ·	ἐλαία	μὲν ἀναθάλλει φαιδροῖς τοῖς κλάδοις,
[2, 14]	δὲ Ἥφαιστον ἔχειν· εἰς τὴν	ἐλαίαν	ᾐνίξατο καὶ τὸ πῦρ, ἃ
[2, 18]	θεῷ. τούτων δὲ τὸν Ζήνωνα	ἐλάνθανεν	οὐδέν· ἀλλ´ ἐπειδὴ καιρὸς ἦν
[2, 36]	ἡδονήν· καὶ τὸ κάλλος ὅσον	ἐλαττοῦται	τῷ χρόνῳ, τοσοῦτον εἰς μέγεθος
[2, 27]	καὶ τὴν κόρην συμφυγεῖν πείσετε.	ἔλεγε	δὲ καὶ αὐτὸς ὅτι κοινωνὸς
[2, 4]	καὶ συμπράττειν ἠξίουν· ὁ δὲ	ἔλεγε	καὶ αὐτὸς μὲν ἐγνωκέναι πρὶν
[2, 23]	ὅπως Ὀδυσσεὺς ἀγαθὸς γένῃ. ἅμα	ἔλεγε	καὶ ἥκομεν ἐπὶ τὰς θύρας
[2, 1]	καμπὰς τῆς ᾠδῆς περιελὼν ψιλὸν	ἔλεγεν	ἁρμονίας τὸν λόγον, οὕτως ἂν
[2, 7]	μελιττῶν. καὶ ἅμα ἐπῇδε· καὶ	ἔλεγεν	ἡ Κλειὼ μετὰ μικρὸν ῥᾴων
[2, 4]	πρός τινος, ὡς ὀνειδίζοντα τὸν	ἐλέγξαντα	μισεῖ. Ἤδη δέ, ἔφη, καὶ
[2, 12]	τὸν ἀετὸν ὑπερεπῄνουν καὶ δικαίως	ἔλεγον	ἁπάντων ὀρνίθων εἶναι βασιλέα. οὐκ
[2, 4]	παρ´ ἐμοῦ μαθεῖν, ὀκνεῖν δὲ	ἐλέγχειν	βουλόμενον λανθάνειν. ὁ γὰρ μετὰ
[2, 4]	γὰρ μετὰ κλοπῆς ἐρῶν ἂν	ἐλεγχθῇ	πρός τινος, ὡς ὀνειδίζοντα τὸν
[2, 29]	ἕλκος ὀργή· τὸ δέ ἐστιν	ἔλεγχος	ἀτυχημάτων· ἐκ τούτου τοῦ βέλους
[2, 34]	οὐδέν, θανάτου δὲ ἐτιμώμην ἐμαυτῷ.	ἐλεήσαντες	οὖν οἱ δικασταὶ προσετιμήσαντό μοι
[2, 29]	ὀμμάτων εἰσρέουσα τὴν τῶν ὀφθαλμῶν	ἐλευθερίαν	καθαιρεῖ· ἡ λύπη δὲ περὶ
[2, 7]	χεῖρα βιαιότερον περιέβαλλον καὶ ἐφίλουν	ἐλευθερώτερον·	ἡ δὲ ἠνείχετο, κωλύουσα δῆθεν.
[2, 21]	δέ σοι τοῦ μύθου τὸν	ἐλέφαντα.	~Λέγει τοίνυν κώνωψ ἀλαζών ποτε
[2, 21]	ὁ κώνωψ ἔχει, ὡς καὶ	ἐλέφαντα	φοβεῖν. συνεὶς οὖν ὁ Σάτυρος
[2, 21]	ἤθελεν. οὕτω δὲ γνώμης ἔχων	ἐλέφαντι	περιτυγχάνει καὶ προσαγορεύσας εἱστήκει διαλεγόμενος.
[2, 21]	με δεῖ, τοσοῦτον ὄντα καὶ	ἐλέφαντος	εὐτυχέστερον, ὅσον κρείττων κώνωπος ἀλεκτρυών;
[2, 21]	σου τὸ οὖς; καὶ ὁ	ἐλέφας,	κατὰ τύχην παραπτάντος αὐτῷ κώνωπος,
[2, 37]	ἵνα ἔχῃ μειράκιον διάκονον γυνή.	ἐλεῶ	δὲ αὐτοῦ καὶ τὴν ἁρπαγήν·
[2, 16]	(συνέκειτο γὰρ ἡμῖν εἰς ταὐτὸν	ἐλθεῖν,	ὡς ἂν τῶν πολλῶν ἐξιόντων)
[2, 1]	τι καὶ τῆς ἁπαλῆς μούσης	ἐλίγαινε·	ῥόδον γὰρ ἐπῄνει τὸ ᾆσμα.
[2, 34]	ἐξετρέπετο, βοῶντος ἐμοῦ καὶ κεκραγότος·	Ἕλκε	τὸν ἵππον, μετένεγκε τὰς ἡνίας·
[2, 14]	θάλασσα. ἕλκει μὲν ἡ θάλασσα,	ἕλκει	δὲ ἡ γῆ, ἡ δὲ
[2, 14]	περὶ ταύτης γῆ καὶ θάλασσα.	ἕλκει	μὲν ἡ θάλασσα, ἕλκει δὲ
[2, 29]	τὴν ἄμυναν, ἀλγεινότερα γίνεται τὰ	ἕλκη	τῇ σιωπῇ· αἱ γὰρ ὠδῖνες
[2, 32]	ναυτῶν διαθεόντων, τοῦ κυβερνήτου κελεύοντος,	ἑλκομένων	τῶν κάλων· ἡ κεραία περιήγετο,
[2, 29]	λοιδορίας βέλος, καὶ γίνεται τὸ	ἕλκος	ὀργή· τὸ δέ ἐστιν ἔλεγχος
[2, 8]	καὶ ἐκπέμπουσαι κάτω τὴν ἡδονὴν	ἕλκουσι	τὰς ψυχὰς ἄνω πρὸς τὰ
[2, 11]	εἶδε τοῦ κόχλου τὴν τραχύτητα,	ἐλοιδόρει	τὴν ἄγραν καὶ ἔρριψεν ὡς
[2, 23]	φόβος ἐθορύβει τὰς τῆς ψυχῆς	ἐλπίδας,	ἡ δὲ ἐλπὶς τοῦ τυχεῖν
[2, 24]	Ἀπώλεσάς μου, λέγουσα, Λευκίππη, τὰς	ἐλπίδας.	οἴμοι, Σώστρατε· σὺ μὲν ἐν
[2, 8]	ῥᾴων οὖν ἐγεγόνειν καὶ μεστὸς	ἐλπίδων·	ᾐσθόμην δὲ ἐπικαθημένου μοι τοῦ
[2, 23]	τὸν φόβον· οὕτω καὶ τὸ	ἐλπίζον	ἐφοβεῖτό μου καὶ ἔχαιρε τὸ
[2, 10]	ὁπλίζοντά με θαρρεῖν· οἶνος, ἔρως,	ἐλπίς,	ἐρημία. καὶ οὐδὲν εἰπών, ἀλλ´
[2, 23]	τῆς ψυχῆς ἐλπίδας, ἡ δὲ	ἐλπὶς	τοῦ τυχεῖν ἐπεκάλυπτεν ἡδονῇ τὸν
[2, 9]	καὶ τὴν κόρην εἶδον τὰ	ἐμὰ	μιμουμένην καὶ τὰ αὐτὰ πίνουσαν,
[2, 21]	μάτην αἰτιᾷ; τὰ μὲν γὰρ	ἐμὰ	πάντα ἔχεις ὅσα πλάττειν ἠδυνάμην,
[2, 8]	τῆς καρδίας· καὶ τότε πρῶτον	ἔμαθον	ὅτι μηδὲν ἐρίζει πρὸς ἡδονὴν
[2, 10]	ὅτε τὸ πολὺ τῆς αὐγῆς	ἐμαραίνετο,	πρόσειμι θρασύτερος γενόμενος πρὸς αὐτὴν
[2, 29]	τὸ θυμούμενον καὶ τῆς ψυχῆς	ἐμάρανε	τὸ λυπούμενον. ἂν δέ τις
[2, 5]	τῶν θυρῶν. ἐγὼ δὲ κατ´	ἐμαυτὸν	γενόμενος καὶ ὑπὸ τοῦ Σατύρου
[2, 5]	ὑπὸ τοῦ Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν	ἐμαυτὸν	εἰς εὐτολμίαν ἐπὶ τὴν παρθένον·
[2, 22]	εἰμὶ καὶ αὐλητὴς καὶ τοξότης.	ἐμαυτοῦ	δὲ ὀϊστὸς καὶ τόξον γίνομαι·
[2, 1]	τῶν κιθαρισμάτων· οὐ γὰρ ἐδυνάμην	ἐμαυτοῦ	κἂν ἐπ´ ὀλίγον κρατεῖν τοῦ
[2, 34]	τέλος ἐχούσης αὖθις ἐπὶ τὴν	ἐμαυτοῦ	καταίρω. ἐπεδάκρυσεν ὁ Κλεινίας αὐτοῦ
[2, 34]	ἀπελογούμην οὐδέν, θανάτου δὲ ἐτιμώμην	ἐμαυτῷ.	ἐλεήσαντες οὖν οἱ δικασταὶ προσετιμήσαντό
[2, 27]	οἰκετῶν αὑτοῦ τινι παραδίδωσι, κελεύσας	ἐμβαλέσθαι	σκάφει, ἡμεῖς δὲ αὐτοῦ καταμείναντες
[2, 35]	βουλόμενος αὐτοὺς τῆς λύπης ἀπαγαγεῖν,	ἐμβάλλω	λόγον ἐρωτικῆς ἐχόμενον ψυχαγωγίας· καὶ
[2, 18]	ἐμὴν καὶ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει,	ἐμβάντες	εὐθὺς ὄρνιθος δίκην ἀφίπτανται. ἡμῶν
[2, 3]	δὲ καὶ αὐτὴ περιεργότερον εἰς	ἐμὲ	βλέπειν ἐθρασύνετο. καὶ ταῦτα μὲν
[2, 34]	καὶ οἱ μὲν συνέπιπτον ἀλλήλοις,	ἐμὲ	δὲ τρόμος, ὡς εἶδον, λαμβάνει·
[2, 7]	δὲ συνῆκεν ὃ λέγω καὶ	ἐμειδίασε,	θαρσήσας εἶπον· Οἴμοι, φιλτάτη, πάλιν
[2, 24]	γάμους ὄψεσθαι οὐ προσεδόκων. ὄφελον	ἔμεινας	ἐν Βυζαντίῳ· ὄφελον ἔπαθες πολέμου
[2, 23]	πρὸς τὸν Σάτυρον, εἶτα δειπνήσας	ἔμελλεν	ἀπιέναι, ἐγχεῖ τοῦ φαρμάκου κατὰ
[2, 16]	ἐμιμήσατο. ~Ἔτυχεν οὖν ἡ μὲν	ἐμὴ	μήτηρ τότε μαλακῶς ἔχουσα· σκηψαμένη
[2, 18]	γυμνώσαντες ἁρπάζουσι τὴν ἀδελφὴν τὴν	ἐμὴν	καὶ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει, ἐμβάντες
[2, 16]	ὥστε συνέβη τὴν ἀδελφὴν τὴν	ἐμὴν	μετὰ τῆς Λευκίππης μητρὸς προελθεῖν.
[2, 16]	Καλλιγόνην ἰδὼν τὴν ἀδελφὴν τὴν	ἐμήν,	νομίσας Λευκίππην εἶναι (ἐγνώρισε γὰρ
[2, 34]	Μενέλαος· Τὸ μὲν κεφάλαιον τῆς	ἐμῆς	ἀποδημίας ἔρως βάσκανος καὶ θήρα
[2, 11]	δὲ τῷ χρυσῷ στεφανούμενος ὀφθαλμὸν	ἐμιμεῖτο	χρυσοῦν. τῆς δὲ ἐσθῆτος οὐ
[2, 15]	ἀληθής, Αἰγύπτιον βοῦν ὁ Ζεὺς	ἐμιμήσατο.	~Ἔτυχεν οὖν ἡ μὲν ἐμὴ
[2, 34]	καὶ περιέβαλλε καὶ ἀποθνῄσκων οὐκ	ἐμίσει	με τὸν πονηρὸν ὁ ὑπ´
[2, 22]	κατόπιν οὖν αἰσχύνην οὐχ ὁρᾷς;	ἐμοὶ	δὲ μέγεθος μὲν ὁ ἀὴρ
[2, 9]	κόρῃ προτίθησι, τὸ δὲ ἐκείνης	ἐμοί,	καὶ ἐγχέων ἀμφοτέροις καὶ κερασάμενος
[2, 9]	κόρη πίνουσα προσέθηκεν, ἐναρμοσάμενος τὸ	ἐμὸν	ἔπινον, ἀποστολιμαῖον τοῦτο φίλημα ποιῶν,
[2, 9]	τὰ ἐκπώματα καὶ τὸ μὲν	ἐμὸν	τῇ κόρῃ προτίθησι, τὸ δὲ
[2, 25]	οὖν ἡ παρθένος, ὡς ἂν	ἐμοῦ	διαπεφευγότος, καὶ λέγει· Μὴ λοιδόρει
[2, 34]	τὸ μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο, βοῶντος	ἐμοῦ	καὶ κεκραγότος· Ἕλκε τὸν ἵππον,
[2, 4]	αὐτὸς μὲν ἐγνωκέναι πρὶν παρ´	ἐμοῦ	μαθεῖν, ὀκνεῖν δὲ ἐλέγχειν βουλόμενον
[2, 34]	με τὸν πονηρὸν ὁ ὑπ´	ἐμοῦ	πεφονευμένος, ἀλλὰ τὴν ψυχὴν ἀφῆκε
[2, 5]	Ἔρως ἀντεφθέγγετο· Ναί, τολμηρέ, κατ´	ἐμοῦ	στρατεύῃ καὶ ἀντιπαρατάττῃ; ἵπταμαι καὶ
[2, 14]	τι γὰρ ἂν εἰς αὐτὴν	ἐμπέσῃ	τῆς τοῦ χρυσοῦ γονῆς, τὸ
[2, 14]	ὀλίγος ἄνεμος εἰς τὰς δίνας	ἐμπέσῃ,	τὸ μὲν ὕδωρ ὡς χορδὴ
[2, 22]	γάρ με διαέριον τὸ πτερόν,	ἐμπεσὼν	δὲ ὡς ἀπὸ βέλους ποιῶ
[2, 22]	καὶ τὴν ἀράχνην οὐκ ἔλαθεν	ἐμπεσών.	ὡς δὲ οὐκέτι εἶχε φυγεῖν,
[2, 22]	λέοντι καὶ εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς	ἐμπηδᾷ	καὶ εἴ τι ἄλλο ἄτριχον
[2, 22]	λόγων; ἀρχώμεθα μάχης. ἅμα λέγων	ἐμπίπτει	τῷ λέοντι καὶ εἰς τοὺς
[2, 22]	περιττῆς ἀπειροκαλίας ἀράχνης λανθάνει νήμασιν	ἐμπλακείς,	καὶ τὴν ἀράχνην οὐκ ἔλαθεν
[2, 34]	χεῖρας ὤρεγέ μοι μικρὸν ἔτι	ἐμπνέων	καὶ περιέβαλλε καὶ ἀποθνῄσκων οὐκ
[2, 37]	οὐρανοῦ. διὰ γυναῖκά ποτε Ζεὺς	ἐμυκήσατο,	διὰ γυναῖκά ποτε Σάτυρον ὠρχήσατο,
[2, 6]	ἡ δὲ μειδιάσασα γλυκὺ καὶ	ἐμφανίσασα	διὰ τοῦ γέλωτος, ὅτι συνῆκε
[2, 38]	ἂν ἔχοις κόρον, ἀλλ´ ὅσον	ἐμφορῇ,	διψῇς ἔτι φιλεῖν, καὶ οὐκ
[2, 19]	στενωπὸς τὰ οἰκήματα· θύρα δὲ	ἐν	ἀρχῇ τοῦ στενωποῦ μία ἐκλείετο·
[2, 15]	ἦν καὶ ποικίλα, διέπρεπον δὲ	ἐν	αὐτοῖς οἱ τοῦ Νείλου βόες.
[2, 18]	καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένετο, ἦσαν	ἐν	αὐτῷ νεανίσκοι δέκα. ὀκτὼ δὲ
[2, 38]	περιπλοκαί· καὶ οὐ μαλθάσσει τὰς	ἐν	Ἀφροδίτῃ περιπλοκὰς ὑγρότητι σαρκῶν, ἀλλ´
[2, 38]	δὲ αὐτῷ καὶ πρὸ τῆς	ἐν	Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς καὶ ἐν παλαίστρᾳ
[2, 24]	ὄψεσθαι οὐ προσεδόκων. ὄφελον ἔμεινας	ἐν	Βυζαντίῳ· ὄφελον ἔπαθες πολέμου νόμῳ
[2, 24]	ἐλπίδας. οἴμοι, Σώστρατε· σὺ μὲν	ἐν	Βυζαντίῳ πολεμεῖς ὑπὲρ ἀλλοτρίων γάμων,
[2, 14]	πόλις ἐν θαλάσσῃ καὶ νῆσος	ἐν	γῇ. Ἀθηνᾶν δὲ Ἥφαιστον ἔχειν·
[2, 37]	τὸ σῶμα ἐν τοῖς ἀγκαλίσμασιν,	ἐν	δὲ ταῖς σαρξὶν ὅλως ἐνηρμοσμένον,
[2, 37]	καὶ μαστὸς ἐπαφώμενος ἰδίαν ἡδονήν.	ἐν	δὲ τῇ τῆς Ἀφροδίτης ἀκμῇ
[2, 14]	ἀμφότερα αὑτὴν ἥρμοσε. καὶ γὰρ	ἐν	θαλάσσῃ κάθηται καὶ οὐκ ἀφῆκε
[2, 14]	γίνεται τὸ θέαμα καινόν, πόλις	ἐν	θαλάσσῃ καὶ νῆσος ἐν γῇ.
[2, 11]	μικρὸς δὲ αὐτὴν ἐκάλυπτε κόχλος	ἐν	κοίλῳ μυχῷ. ἁλιεὺς ἀγρεύει τὴν
[2, 11]	λίθοι. ὑάκινθος μὲν ῥόδον ἦν	ἐν	λίθῳ, ἀμέθυσος δὲ ἐπορφύρετο τοῦ
[2, 38]	τοσαύτας ἡμῖν καταχέας γυναικῶν περιεργίας.	ἐν	μέρει δὲ καὶ τὰ τῶν
[2, 11]	δὲ ἐπορφύρετο τοῦ χρυσοῦ πλησίον.	ἐν	μέσῳ δὲ τρεῖς ἦσαν λίθοι,
[2, 35]	οὐδὲ ἡ Λευκίππη παρῆν, ἀλλ´	ἐν	μυχῷ ἐκάθευδε τῆς νηός. λέγω
[2, 24]	ὄνειδος. νῦν δέ, κακόδαιμον, ἀδοξεῖς	ἐν	οἷς δυστυχεῖς. ἐπλάνα δέ με
[2, 38]	τῆς ἐν Ἀφροδίτῃ συμπλοκῆς καὶ	ἐν	παλαίστρᾳ συμπεσεῖν καὶ φανερῶς περιχυθῆναι,
[2, 14]	συνοικεῖ. τὸ δὲ χωρίον ἱερὸν	ἐν	περιβόλῳ· ἐλαία μὲν ἀναθάλλει φαιδροῖς
[2, 4]	καὶ τόλμης γέμοντα. τοιοῦτον οὖν	ἐν	σεαυτῷ θεὸν ἔχων δειλὸς εἶ
[2, 37]	οὖν ὑγρὸν μὲν τὸ σῶμα	ἐν	ταῖς συμπλοκαῖς, μαλθακὰ δὲ τὰ
[2, 14]	πυρὸς φλέγεται, ἀλλ´ ὕδατός εἰσιν	ἐν	τῇ κρήνῃ καὶ πυρὸς σπονδαί.
[2, 37]	τοῦτο μὲν ἔχει τὸ σῶμα	ἐν	τοῖς ἀγκαλίσμασιν, ἐν δὲ ταῖς
[2, 37]	τὰς μυθολογίας αὐτὴν εἰπεῖν τὴν	ἐν	τοῖς ἔργοις ἡδονήν, ἐγὼ μὲν
[2, 30]	συμφορῶν οὐκ ἔφερε τὴν προσβολήν.	~Ἐν	τούτῳ δὲ ἔτυχον πέμψαι τὸν
[2, 10]	ἀπολέσας, καὶ τὸν ψόφον λοιδορῶν.	ἐν	τούτῳ δὲ καὶ ὁ Σάτυρος
[2, 14]	ἐζήτει καιρὸν πρὸς τὸ ἔργον.	~Ἐν	τούτῳ δὲ τοῦ πολέμου περιστάντος
[2, 8]	ἡ δὲ ἠνείχετο, κωλύουσα δῆθεν.	~Ἐν	τούτῳ πόρρωθεν ἰδόντες προσιοῦσαν τὴν
[2, 26]	ἡμῶν ἀκούσας κατατρέχει τεταραγμένος. καὶ	ἐν	τούτῳ τὴν Κλειὼ κατόπιν ὁρῶμεν
[2, 24]	Βυζαντίῳ πολεμεῖς ὑπὲρ ἀλλοτρίων γάμων,	ἐν	Τύρῳ δὲ καταπεπολέμησαι καὶ τῆς
[2, 10]	ἡ Κλειώ, ἡ δὲ παρθένος	ἐν	τῷ περιπάτῳ κατελέλειπτο. ἐπιτηρήσας οὖν
[2, 26]	ἀνέῳξεν ἡμῖν. καὶ ὁ Κλεινίας,	ἐν	ὑπερῴῳ γὰρ τὸν θάλαμον εἶχε,
[2, 37]	τὸ ἄφθαρτον. τὸ δὲ κινούμενον	ἐν	φθορᾷ θνητὴν φύσιν μιμούμενον, οὐκ
[2, 35]	τοῦ Ταντάλου πόματι; πολλάκις γὰρ	ἐν	ᾧ πίνεται πέφευγε, καὶ ἀπῆλθεν
[2, 29]	βλήματα, ἄναιμα δὲ τὰ τοξεύματα.	ἓν	δὲ τούτων ἁπάντων φάρμακον, ἀμύνασθαι
[2, 25]	φόβος γὰρ γλώττης ἐστὶ δεσμός.	ἓν	οἶδα μόνον, οὐδείς μου τὴν
[2, 34]	θηρίον καὶ πατάξῃ τὸν ἵππον,	ἐναγκυλωσάμενος	τὸ ἀκόντιον, πρὶν ἀκριβῶς καταστοχάσασθαι
[2, 9]	καί τι ποιεῖ πρᾶγμα ἐρωτικόν.	ἐναλλάσσει	τὰ ἐκπώματα καὶ τὸ μὲν
[2, 9]	χεῖλος ἡ κόρη πίνουσα προσέθηκεν,	ἐναρμοσάμενος	τὸ ἐμὸν ἔπινον, ἀποστολιμαῖον τοῦτο
[2, 19]	τὴν Λευκίππην ἡ μήτηρ ἔκλειεν	ἔνδοθεν	τὴν ἐπὶ τοῦ στενωποῦ θύραν·
[2, 5]	ἐρᾷς ὧν σε δεῖ; παρθένον	ἔνδον	ἔχεις ἄλλην καλήν· ταύτης ἔρα,
[2, 16]	δὲ καὶ ἡ Λευκίππη νοσεῖν	ἔνδον	ὑπέμεινε (συνέκειτο γὰρ ἡμῖν εἰς
[2, 19]	αἱ γυναῖκες. καὶ τὰ μὲν	ἐνδοτέρω	τῶν οἰκημάτων ἥ τε παρθένος
[2, 22]	ὅταν θέλω παῦσαι τὴν πτῆσιν	ἐνδύομαι.	τὴν δὲ ἀνδρείαν μου μὴ
[2, 7]	ἡ δὲ προσῆλθέ τε καὶ	ἐνέθηκεν	ὡς ἐπᾴσουσα τὸ στόμα, καί
[2, 20]	προσεποιεῖτο μὲν ἀντιπαίζειν καὶ αὐτός,	ἐνετίθει	δὲ τῇ παιδιᾷ τῆς γνώμης
[2, 9]	Σάτυρος συμφορήσας πάλιν τὰ ἐκπώματα	ἐνήλλαξεν	ἡμῖν. τότε ἤδη καὶ τὴν
[2, 37]	ἐν δὲ ταῖς σαρξὶν ὅλως	ἐνηρμοσμένον,	καὶ ὁ συγγινόμενος περιβάλλεται ἡδονῇ.
[2, 14]	καὶ πορθμὸν ἐπ´ ἠπείροιο φέρουσα,	ἔνθ´	Ἥφαιστος ἔχων χαίρει γλαυκῶπιν Ἀθήνην·
[2, 11]	δὲ τὸ πᾶν μὲν πορφυρᾶν,	ἔνθα	δὲ ταῖς ἄλλαις ἐσθῆσιν ἡ
[2, 17]	αὐτὸ τάφον οἱ Τύριοι λέγουσιν)	ἔνθα	ὁ λέμβος ἐφήδρευεν. ~Πρὸ δὲ
[2, 9]	ἐπιτηρήσας τὸ μέρος τοῦ ἐκπώματος,	ἔνθα	τὸ χεῖλος ἡ κόρη πίνουσα
[2, 22]	εἰς τὸ λυποῦν μέρος, ἀνακάμπτων	ἔνθα	τοῦ τραύματος ἡ πληγή, ὁ
[2, 18]	τὴν ἀδελφὴν τὴν ἐμὴν καὶ	ἐνθέμενοι	τῷ σκάφει, ἐμβάντες εὐθὺς ὄρνιθος
[2, 7]	πρόσωπον παρέπτη· κἀγὼ λαμβάνω τὸ	ἐνθύμιον	καὶ τὴν χεῖρα ἐπιβαλὼν τοῖς
[2, 16]	ἑαλωκὼς ἐκ τῆς θέας) δείκνυσιν	ἑνὶ	τῶν οἰκετῶν τὴν κόρην, ὃς
[2, 17]	κώμην Τυρίων ἐπὶ θαλάττῃ κειμένην,	ἐνταῦθα	προσπορίζεται λέμβον, δίδωσι δὲ τῷ
[2, 2]	τὸν Ἰκάριον λέγουσι, καὶ τοῦτον	ἐνταῦθα	τοῦ μύθου γενέσθαι πατέρα, ὅσον
[2, 14]	γὰρ τοῦ χρησμοῦ ἔστι πάντα	ἐνταῦθα.	φυτώνυμον γὰρ ὁ θεὸς εἶπεν
[2, 3]	τὸν ὄμφακα ποιεῖ. Διόνυσος δὲ	ἐντετύπωται	τῶν βοτρύων πλησίον, ἵνα τὴν
[2, 11]	γάμους συνεκρότει θᾶττον ἢ διεγνώκει.	ἐνύπνια	γὰρ αὐτὸν διετάραττε πολλά. ἔδοξεν
[2, 24]	δέ με καὶ τὰ τῶν	ἐνυπνίων	φαντάσματα, τὸν δὲ ἀληθέστερον ὄνειρον
[2, 13]	ταύτην γενέσθαι γυναῖκα. καὶ ἦν	ἐξ	ἀκοῆς ἐραστής· τοσαύτη γὰρ τοῖς
[2, 37]	τὸ θέαμά ἐστιν αἴσχιστον, μειράκιον	ἐξ	ὀνύχων κρεμάμενον. Σεμέλην δὲ εἰς
[2, 31]	Σάτυρος (προσεπεποίητο γὰρ καὶ αὐτῆς,	ἐξ	οὗ τῷ θαλάμῳ προσεληλύθει, ἐρᾶν)
[2, 37]	γυναικῶν αὐτὸν τὸν Δία κατήγαγεν	ἐξ	οὐρανοῦ. διὰ γυναῖκά ποτε Ζεὺς
[2, 31]	ὀχήματος. ἦμεν δὲ οἱ πάντες	ἕξ,	ὑμεῖς καὶ ὁ Κλεινίας καὶ
[2, 22]	τὸ τραῦμα· ὁ δὲ παταχθεὶς	ἐξαίφνης	βοᾷ καὶ τὸν τετρωκότα ζητεῖ.
[2, 18]	ἐπεὶ δὲ συνετίθεμεν τὴν πυράν,	ἐξαίφνης	βοῶντες συντρέχουσι καὶ τὰς μὲν
[2, 12]	γάμον. σκοποῦντος δέ μου θόρυβος	ἐξαίφνης	γίνεται κατὰ τὸν ἀνδρῶνα τῆς
[2, 34]	τὰ λεπτὰ διώκοντες τῶν θηρίων.	ἐξαίφνης	δὲ σῦς τῆς ὕλης προπηδᾷ,
[2, 6]	κόρῃ καὶ ὠχρίασά τε ἰδὼν	ἐξαίφνης,	εἶτ´ ἐφοινίχθην. μόνη δ´ ἦν
[2, 7]	διεβάδιζον δὲ ἐγώ· καί τις	ἐξαίφνης	μέλιττά ποθεν ἱπτᾶσα τῆς Κλειοῦς
[2, 18]	ἀνέτεινε σημεῖον, ὁ δὲ λέμβος	ἐξαίφνης	προσέπλει, καὶ ἐπεὶ πλησίον ἐγένετο,
[2, 23]	παρῆν. συνεὶς οὖν τὸ κακὸν	ἐξάλλομαι	καὶ διὰ τῶν θυρῶν ἵεμαι
[2, 30]	πρὸς θεῶν ξένων καὶ ἐγχωρίων,	ἐξαρπάσατέ	με τῶν τῆς μητρὸς ὀφθαλμῶν,
[2, 31]	εὐτρεπὲς ἡμᾶς πρὸ τῶν πυλῶν	ἐξεδέχετο,	ὅπερ ὁ Κλεινίας παρεσκεύασε, καὶ
[2, 38]	ὄδωδεν ὁ τῶν παίδων ἱδρώς.	ἔξεστι	δὲ αὐτῷ καὶ πρὸ τῆς
[2, 5]	ταύτης ἔρα, ταύτην βλέπε, ταύτην	ἔξεστί	σοι γαμεῖν. ἐδόκουν πεπεῖσθαι· κάτωθεν
[2, 34]	δρόμῳ, καὶ τὸ μειράκιον οὐκ	ἐξετρέπετο,	βοῶντος ἐμοῦ καὶ κεκραγότος· Ἕλκε
[2, 17]	καὶ φύσει πειρατικός) ταχὺ μὲν	ἐξεῦρε	λῃστὰς ἁλιεῖς ἀπὸ τῆς κώμης
[2, 36]	δὲ πρότερον διάκονος τῆς τιμῆς	ἐξέωσται·	ἦν γάρ, οἶμαι, γυνή. ~Ὑπολαβὼν
[2, 34]	ἢ καὶ σέ τι τοιοῦτον	ἐξήγαγε;	στενάξας οὖν ὁ Κλεινίας καταλέγει
[2, 14]	Πάντα μὲν τὸν χρησμόν, εἶπεν,	ἐξηγήσω	καλῶς· μὴ μέντοι θαύμαζε τὴν
[2, 15]	αἱ δὲ ὀψόμεναι τὴν θυσίαν	ἐξῄεσαν·	καὶ γὰρ ἦν πολυτελής. πολλὴ
[2, 11]	σῶμα λευκὸν τῷ μέλανι συνυφαίνετο,	ἑξῆς	δὲ τῷ λευκῷ τὸ λοιπὸν
[2, 16]	ἐλθεῖν, ὡς ἂν τῶν πολλῶν	ἐξιόντων)	ὥστε συνέβη τὴν ἀδελφὴν τὴν
[2, 19]	ἑκάτερα τὰ ἀντικρύ, τὰ δὲ	ἔξω	δύο τὰ πρὸς τὴν εἴσοδον,
[2, 28]	δυστυχῶμεν. ταῦτα ἅμα λέγουσα ἀνεπήδησεν	ἔξω.	~Ἡ δὲ Λευκίππη καθ´ ἑαυτὴν
[2, 5]	συνεῖναι μόνῃ. ~Ταῦτα εἰπὼν ἐχώρησεν	ἔξω	τῶν θυρῶν. ἐγὼ δὲ κατ´
[2, 19]	τὴν ἐπὶ τοῦ στενωποῦ θύραν·	ἔξωθεν	δέ τις ἕτερος ἐπέκλειε καὶ
[2, 38]	τῶν πολλῶν τούτων γυμνώσῃς δόλων,	ἔοικε	κολοιῷ γεγυμνωμένῳ τῶν τοῦ μύθου
[2, 35]	ἀπολαῦσαι δίδωσι τῷ φιλοῦντι, ἀλλ´	ἔοικε	τῷ τοῦ Ταντάλου πόματι; πολλάκις
[2, 37]	ἐγώ, Καὶ μὴν οὐράνιον, ἔφην,	ἔοικεν	εἶναι τὸ τῶν γυναικῶν κάλλος,
[2, 29]	δὲ τούτων ἁπάντων πατήρ, καὶ	ἔοικεν	ἐπὶ σκοπῷ τόξον βάλλειν καὶ
[2, 37]	δὲ ἀνάρπαστος γενόμενος ὑβρίζεται καὶ	ἔοικεν	τυραννουμένῳ. καὶ τὸ θέαμά ἐστιν
[2, 2]	δείπνου καιρὸς ἦν. ἦν γὰρ	ἑορτὴ	προτρυγαίου Διονύσου τότε. τὸν γὰρ
[2, 3]	παρῆλθεν, ὡς ὁ Τυρίων λόγος.	~Ἑορτὴν	δὲ ἄγουσιν ἐκείνην τὴν ἡμέραν
[2, 2]	Κάδμου μῦθον ᾄδουσι. καὶ τῆς	ἑορτῆς	διηγοῦνται πατέρα μῦθον, οἶνον οὐκ
[2, 16]	αὐτῷ πιστότατος, καὶ κελεύει λῃστὰς	ἐπ´	αὐτὴν συγκροτῆσαι, καταλέξας τὸν τρόπον
[2, 22]	τὴν ὀργὴν ἐτίθετο παιδιὰν καὶ	ἐπ´	αὐτοῖς ἐτίτρωσκε τοῖς χείλεσιν. καὶ
[2, 34]	ὁ σῦς σπουδῇ ἔτρεχεν ὡς	ἐπ´	αὐτόν· καὶ οἱ μὲν συνέπιπτον
[2, 37]	αὐτοῦ καὶ τὴν ἁρπαγήν· ὄρνις	ἐπ´	αὐτὸν κατέβη ὠμηστής, ὁ δὲ
[2, 31]	Κλεινίας παρεσκεύασε, καὶ ἔφθασεν ἡμᾶς	ἐπ´	αὐτοῦ περιμένων αὐτός. ἐπεὶ δὲ
[2, 14]	λαχοῦσα, ἰσθμὸν ὁμοῦ καὶ πορθμὸν	ἐπ´	ἠπείροιο φέρουσα, ἔνθ´ Ἥφαιστος ἔχων
[2, 1]	οὐ γὰρ ἐδυνάμην ἐμαυτοῦ κἂν	ἐπ´	ὀλίγον κρατεῖν τοῦ μὴ ὁρᾶν
[2, 7]	χείλους, ἔφην. ἀλλὰ τί οὐκ	ἐπᾴδεις,	φιλτάτη; ἡ δὲ προσῆλθέ τε
[2, 24]	ὄφελον ἔμεινας ἐν Βυζαντίῳ· ὄφελον	ἔπαθες	πολέμου νόμῳ τὴν ὕβριν· ὄφελόν
[2, 15]	Ὅμηρος τοὺς τοῦ Θρᾳκὸς ἵππους	ἐπαινεῖ.	βαδίζει δὲ ταῦρος ὑψαυχενῶν καὶ
[2, 2]	ἀμπέλινον ἦν. καὶ ὁ Διόνυσος	ἐπαινεῖ	τῆς φιλοφροσύνης τὸν ποιμένα καὶ
[2, 1]	~Ἅμα δὲ ἑαυτοὺς	ἐπαινοῦντες	ἐπὶ τὸ δωμάτιον ἐβαδίζομεν τῆς
[2, 11]	τρεῖς ἦσαν λίθοι, τὴν χροιὰν	ἐπάλληλοι·	συγκείμενοι δὲ ἦσαν οἱ τρεῖς·
[2, 27]	ἕω πάλιν ἐπὶ τὴν οἰκίαν	ἐπανήλθομεν.	~Ἡ οὖν Πάνθεια ἀναστᾶσα περὶ
[2, 7]	γὰρ αὐτὴν τῆς ἀλγηδόνος δύο	ἐπᾴσασαν	ῥήματα· διδαχθῆναι γὰρ αὐτὴν ὑπό
[2, 7]	προσῆλθέ τε καὶ ἐνέθηκεν ὡς	ἐπᾴσουσα	τὸ στόμα, καί τι ἐψιθύριζεν,
[2, 7]	μέλιττά ποθεν ἱπτᾶσα τῆς Κλειοῦς	ἐπάταξε	τὴν χεῖρα. καὶ ἡ μὲν
[2, 29]	θεραπεύεται· καὶ γὰρ τῆς καρδίας	ἔπαυσε	τὸ θυμούμενον καὶ τῆς ψυχῆς
[2, 37]	ἔχει δέ τινα καὶ μαστὸς	ἐπαφώμενος	ἰδίαν ἡδονήν. ἐν δὲ τῇ
[2, 31]	δὲ παρῆμεν ἐπὶ τὰς πύλας,	ἐπέβημεν	τοῦ ὀχήματος. ἦμεν δὲ οἱ
[2, 34]	αὖθις ἐπὶ τὴν ἐμαυτοῦ καταίρω.	ἐπεδάκρυσεν	ὁ Κλεινίας αὐτοῦ λέγοντος Πάτροκλον
[2, 17]	κατάφωρος γένοιτο μετὰ τὴν ἁρπαγήν.	ἐπεὶ	δὲ ἐγένετο κατὰ Σάραπτα κώμην
[2, 23]	ἡ βελτίστη γαστὴρ κατηνάγκασε, πείθεται.	ἐπεὶ	δὲ ἧκε πρὸς τὸν Σάτυρον,
[2, 31]	ἡμᾶς ἐπ´ αὐτοῦ περιμένων αὐτός.	ἐπεὶ	δὲ πάντες ἐκάθευδον, περὶ πρώτας
[2, 18]	ἡμεῖς δὲ ᾠόμεθα γυναῖκας εἶναι.	ἐπεὶ	δὲ συνετίθεμεν τὴν πυράν, ἐξαίφνης
[2, 14]	τῇ κρήνῃ καὶ πυρὸς σπονδαί.	ἐπεὶ	καὶ ποταμὸς Ἰβηρικός, εἰ μὲν
[2, 2]	γὰρ Διόνυσον Τύριοι νομίζουσιν ἑαυτῶν,	ἐπεὶ	καὶ τὸν Κάδμου μῦθον ᾄδουσι.
[2, 33]	τις ἡμῖν νεανίσκος παρασκηνῶν, ὅς,	ἐπεὶ	καιρὸς ἦν ἀρίστου, φιλοφρονούμενος ἡμᾶς
[2, 14]	συστράτηγος ὢν τοῦ Σωστράτου μείζων,	ἐπεὶ	πατρόθεν ἦν Τύριος, ἐκθειάζων αὐτόν,
[2, 18]	δὲ λέμβος ἐξαίφνης προσέπλει, καὶ	ἐπεὶ	πλησίον ἐγένετο, ἦσαν ἐν αὐτῷ
[2, 22]	οὔτε ἀλκιμώτερος ἔφυς οὔτε μείζων.	ἐπεὶ	τί σοι πρῶτόν ἐστιν ἀλκή;
[2, 14]	γὰρ ὁ θεὸς εἶπεν αὐτήν,	ἐπεὶ	Φοινίκων ἡ νῆσος· ὁ δὲ
[2, 9]	ἐρίζει πρὸς ἡδονὴν φιλήματι ἐρωτικῷ.	~Ἐπειδὴ	δὲ τοῦ δείπνου καιρὸς ἦν,
[2, 12]	οἰκίας. ἐγεγόνει δέ τι τοιοῦτον·	ἐπειδὴ	θυσάμενος ὁ πατὴρ ἔτυχε καὶ
[2, 18]	τὸν Ζήνωνα ἐλάνθανεν οὐδέν· ἀλλ´	ἐπειδὴ	καιρὸς ἦν βαθείας ἑσπέρας, ἡμεῖς
[2, 20]	ἄσπονδον. λέγει δὴ πρὸς αὐτόν·	Ἐπειδὴ	καταμωκᾷ μου καὶ τοὔνομα, φέρε
[2, 34]	οὐκ ἠδυνάμην. ὡς δὲ οὐκ	ἔπειθον,	εἱπόμην κἀγὼ ἐπὶ τὰς ἄγρας.
[2, 1]	τὸν λέοντα τοῦ συὸς μάχην.	ἔπειτά	τι καὶ τῆς ἁπαλῆς μούσης
[2, 34]	τὸ δὲ μειράκιον φιλόθηρον ἦν.	ἐπεῖχον	τὰ πολλά, κρατεῖν οὐκ ἠδυνάμην.
[2, 23]	ἡ δὲ ἐλπὶς τοῦ τυχεῖν	ἐπεκάλυπτεν	ἡδονῇ τὸν φόβον· οὕτω καὶ
[2, 10]	ταραχθέντες ἀνεπηδήσαμεν. καὶ ἡ μὲν	ἐπέκεινα	τρέπεται τὴν ἐπὶ τὸ δωμάτιον
[2, 16]	τρόπον τῆς ἁρπαγῆς. πανήγυρις δὲ	ἐπέκειτο,	καθ´ ἣν ἠκηκόει πάσας τὰς
[2, 12]	πατὴρ ἔτυχε καὶ τὰ θύματα	ἐπέκειτο	τοῖς βωμοῖς, ἀετὸς ἄνωθεν καταπτὰς
[2, 19]	θύραν· ἔξωθεν δέ τις ἕτερος	ἐπέκλειε	καὶ τὰς κλεῖς ἔβαλλε διὰ
[2, 31]	Κλεινίας καὶ δύο θεράποντες αὐτοῦ.	ἐπελαύνομεν	οὖν τὴν ἐπὶ Σιδῶνα καὶ
[2, 10]	δένδρων λοχῶν μή τις ἡμῖν	ἐπέλθῃ·	καὶ αὐτὸς ἦν ὁ ποιήσας
[2, 34]	γονεῖς οὐκ ἄκοντα· καὶ γὰρ	ἐπελθὼν	ἀπελογούμην οὐδέν, θανάτου δὲ ἐτιμώμην
[2, 15]	τὴν θυσίαν ἐπὶ τὴν Τύρον	ἔπεμπε,	καὶ τῇ πόλει συνδοκοῦν. ὁ
[2, 19]	ὡς εὗρε δυνατήν, τὴν Κλειὼ	ἐπεπείκει,	καὶ τῆς κόρης συνειδυίας, μηδὲν
[2, 19]	τῆς θεοῦ. ταῦτα πολλάκις κατεπᾴδων	ἐπεπείκειν	τὴν κόρην ὑποδέξασθαί με τῷ
[2, 18]	τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσην	ἐπέραινε	τὴν θάλασσαν. ὡς δὲ τοῖς
[2, 17]	μὲν ὡς δοκοίη τοῖς πολίταις	ἕπεσθαι,	ἅμα δὲ ἵνα μή, πλησίον
[2, 12]	οὐκ ἀγαθὸν εἶναι· καὶ δὴ	ἐπέσχον	ἐκείνην τὴν ἡμέραν τοὺς γάμους.
[2, 37]	ἄσθματι τὸ φίλημα καὶ μιχθὲν	ἕπεται	καὶ βάλλει τὴν καρδίαν· ἡ
[2, 10]	κόρην κατεφίλουν. ὡς δὲ καὶ	ἐπεχείρουν	τι προὔργου ποιεῖν, ψόφος τις
[2, 38]	παιδὸς φιλήματος εἰκών· εἰ νέκταρ	ἐπήγνυτο	καὶ χεῖλος ἐγίνετο, τοιαῦτα ἂν
[2, 7]	σφηκῶν καὶ μελιττῶν. καὶ ἅμα	ἐπῇδε·	καὶ ἔλεγεν ἡ Κλειὼ μετὰ
[2, 1]	ἁπαλῆς μούσης ἐλίγαινε· ῥόδον γὰρ	ἐπῄνει	τὸ ᾆσμα. εἴ τις τὰς
[2, 22]	κώνωψ περιϊπτάμενος αὐτοῦ τὴν κόμην	ἐπηύλει	μέλος ἐπινίκιον. μακρότερον δὲ ποιούμενος
[2, 31]	ἐπὶ τὴν πόλιν καὶ εὐθὺς	ἐπὶ	Βηρυτὸν τὸν δρόμον ἐποιούμεθα, νομίζοντες
[2, 7]	Οἴμοι, φιλτάτη, πάλιν τέτρωμαι χαλεπώτερον·	ἐπὶ	γὰρ τὴν καρδίαν κατέρρευσε τὸ
[2, 19]	τέτταρα οἰκήματα ἔχον, δύο μὲν	ἐπὶ	δεξιά, δύο δὲ ἐπὶ θάτερα·
[2, 12]	καλλιερῆσαι Ξενίῳ Διῒ νυκτὸς μεσούσης	ἐπὶ	θάλατταν ἥκοντας· ὁ γὰρ ὄρνις
[2, 16]	ἠκηκόει πάσας τὰς παρθένους ἀπαντᾶν	ἐπὶ	θάλατταν. ὁ μὲν οὖν ταῦτα
[2, 17]	ἐγένετο κατὰ Σάραπτα κώμην Τυρίων	ἐπὶ	θαλάττῃ κειμένην, ἐνταῦθα προσπορίζεται λέμβον,
[2, 19]	μὲν ἐπὶ δεξιά, δύο δὲ	ἐπὶ	θάτερα· μέσος δὲ διεῖργε στενωπὸς
[2, 10]	τὸ δωμάτιον αὑτῆς, ἐγὼ δὲ	ἐπὶ	θάτερα, σφόδρα ἀνιώμενος, ἔργον οὕτω
[2, 31]	θεράποντες αὐτοῦ. ἐπελαύνομεν οὖν τὴν	ἐπὶ	Σιδῶνα καὶ περὶ μοίρας τῆς
[2, 29]	τούτων ἁπάντων πατήρ, καὶ ἔοικεν	ἐπὶ	σκοπῷ τόξον βάλλειν καὶ ἐπιτυγχάνειν
[2, 10]	καὶ οὐδὲν εἰπών, ἀλλ´ ὡς	ἐπὶ	συγκείμενον ἔργον ὡς εἶχον περιχυθεὶς
[2, 34]	δὲ οὐκ ἔπειθον, εἱπόμην κἀγὼ	ἐπὶ	τὰς ἄγρας. ἐθηρῶμεν οὖν ἱππεύοντες
[2, 23]	γένῃ. ἅμα ἔλεγε καὶ ἥκομεν	ἐπὶ	τὰς θύρας τῆς ἐρωμένης. καὶ
[2, 31]	καὶ προήλθομεν· ὡς δὲ παρῆμεν	ἐπὶ	τὰς πύλας, ἐπέβημεν τοῦ ὀχήματος.
[2, 17]	ἦν ὄνομα τῷ οἰκέτῃ, ὃν	ἐπὶ	τὴν ἁρπαγὴν παρεσκευάκει. ὁ δὲ
[2, 34]	ἧς νῦν τέλος ἐχούσης αὖθις	ἐπὶ	τὴν ἐμαυτοῦ καταίρω. ἐπεδάκρυσεν ὁ
[2, 31]	οὖν ἐρωτήσαντες ποῦ πλεῖ, μετεσκευαζόμεθα	ἐπὶ	τὴν θάλασσαν ἐκ τῆς γῆς,
[2, 12]	ἀπέβη· τὸν γὰρ ἀετὸν ἀναπτάντα	ἐπὶ	τὴν θάλασσαν συνέβη φανῆναι μηκέτι.
[2, 28]	ὡς δ´ ἦν ἀφανής, πάλιν	ἐπὶ	τὴν θυγατέρα ἵεται καί, Οὐκ
[2, 23]	θυρῶν, εὐθὺς ἀνεπήδησα· ἡ δὲ	ἐπὶ	τὴν κλίνην παρῆν. συνεὶς οὖν
[2, 27]	λοιπόν, περὶ τὴν ἕω πάλιν	ἐπὶ	τὴν οἰκίαν ἐπανήλθομεν. ~Ἡ οὖν
[2, 26]	θυρωρὸν ἀπιέναι πρὸς ἐρωμένην, καὶ	ἐπὶ	τὴν οἰκίαν ἐρχόμεθα τὴν Κλεινίου.
[2, 5]	παροξυνθεὶς ἤσκουν ἐμαυτὸν εἰς εὐτολμίαν	ἐπὶ	τὴν παρθένον· Μέχρι τίνος, ἄνανδρε,
[2, 31]	μοίρας τῆς νυκτὸς δύο παρῆμεν	ἐπὶ	τὴν πόλιν καὶ εὐθὺς ἐπὶ
[2, 31]	οὗ τῷ θαλάμῳ προσεληλύθει, ἐρᾶν)	ἐπὶ	τὴν τρίτην θήραν ἔρχεται, ἐπὶ
[2, 15]	ἁλιεύεται. ~Ταῦτα εἰπὼν τὴν θυσίαν	ἐπὶ	τὴν Τύρον ἔπεμπε, καὶ τῇ
[2, 17]	κώμης ἐκείνης καὶ δῆτα ἀπέπλευσεν	ἐπὶ	τὴν Τύρον. ἔστι δὲ μικρὸν
[2, 29]	τόξον βάλλειν καὶ ἐπιτυγχάνειν καὶ	ἐπὶ	τὴν ψυχὴν πέμπειν τὰ βλήματα
[2, 18]	νεανίσκοι δέκα. ὀκτὼ δὲ ἑτέρους	ἐπὶ	τῆς γῆς εἶχον προλοχίσαντες, οἳ
[2, 34]	περιπλεκόμενος δεξιᾷ. ἄγουσιν οὖν με	ἐπὶ	τὸ δικαστήριον οἱ τοῦ μειρακίου
[2, 10]	ἡ μὲν ἐπέκεινα τρέπεται τὴν	ἐπὶ	τὸ δωμάτιον αὑτῆς, ἐγὼ δὲ
[2, 23]	ἐφεύγομεν διὰ τοῦ σκότους καὶ	ἐπὶ	τὸ δωμάτιον ἑαυτῶν ἤλθομεν. ~Ἡ
[2, 1]	~Ἅμα δὲ ἑαυτοὺς ἐπαινοῦντες	ἐπὶ	τὸ δωμάτιον ἐβαδίζομεν τῆς κόρης,
[2, 32]	οὔπω πελαγίζοντος τοῦ σκάφους ἀλλ´	ἐπὶ	τοῖς λιμέσιν ἐποχουμένου. ὡς δὲ
[2, 31]	ἐπὶ τὴν τρίτην θήραν ἔρχεται,	ἐπὶ	τὸν θυρωρόν. κἀκεῖνον βεβλήκει τῷ
[2, 23]	δείματος, ὡς εἶχεν ἀναπηδᾷ καὶ	ἐπὶ	τὸν τῆς θυγατρὸς θάλαμον τρέχει
[2, 10]	εἰθισμένα τῆς Κλειοῦς ἑπομένης, πρὶν	ἐπὶ	τὸν ὕπνον τραπῆναι. ἐγὼ δέ
[2, 31]	καὶ οὐκ ἠτυχήσαμεν· ὡς γὰρ	ἐπὶ	τοῦ Βηρυτίων λιμένος ἤλθομεν, ἀναγόμενον
[2, 19]	ἡ μήτηρ ἔκλειεν ἔνδοθεν τὴν	ἐπὶ	τοῦ στενωποῦ θύραν· ἔξωθεν δέ
[2, 7]	ἦ που καὶ σὺ μέλιτταν	ἐπὶ	τοῦ στόματος φέρεις· καὶ γὰρ
[2, 2]	πατέρα, ὅσον Ἀττικὸν εἶναι δοκεῖν.	ἐπὶ	τοῦτον ἧκεν ὁ Διόνυσος τὸν
[2, 18]	εἵπετο. ἄρτι δὲ γενομένων ἡμῶν	ἐπὶ	τῷ χείλει τῆς θαλάσσης, ὁ
[2, 19]	τὴν Λευκίππην διελεγόμην· Μέχρι τίνος	ἐπὶ	τῶν φιλημάτων ἱστάμεθα, φιλτάτη; καλὰ
[2, 1]	ἐγὼ δὲ ἐδόκουν τὸ ῥόδον	ἐπὶ	τῶν χειλέων αὐτῆς ὁρᾶν, ὡς
[2, 7]	τὸ ἐνθύμιον καὶ τὴν χεῖρα	ἐπιβαλὼν	τοῖς προσώποις προσεποιούμην πεπλῆχθαι καὶ
[2, 13]	ἀόρατα ἔλαθε σφόδρα κακῶς διακείμενος.	ἐπιβουλεύει	δ´ οὖν καὶ τὸν Σώστρατον
[2, 14]	τούτων, οὐδὲν δὲ ἧττον τῆς	ἐπιβουλῆς	εἴχετο. καὶ τοιοῦτό τι αὐτῷ
[2, 15]	δὲ ταῦρος ὑψαυχενῶν καὶ ὥσπερ	ἐπιδεικνύμενος	ὅτι τῶν ἄλλων βοῶν ἐστι
[2, 23]	Σάτυρος αὐτῷ· καὶ ὁ μὲν	ἔπιε,	καὶ μικρὸν διαλιπών, ὅσον εἰς
[2, 1]	τοῖς ἄνθεσιν ἤθελεν ὁ Ζεὺς	ἐπιθεῖναι	βασιλέα, τὸ ῥόδον ἂν τῶν
[2, 13]	τῆς ὕβρεως καὶ αὑτῷ τὴν	ἐπιθυμίαν	τελέσαι. νόμου γὰρ ὄντος Βυζαντίοις,
[2, 19]	καὶ ἐρωτικόν. φέρε ἀνάγκην ἀλλήλοις	ἐπιθῶμεν	πίστεως. ἂν γὰρ ἡμᾶς Ἀφροδίτη
[2, 8]	καὶ μεστὸς ἐλπίδων· ᾐσθόμην δὲ	ἐπικαθημένου	μοι τοῦ φιλήματος ὥσπερ σώματος
[2, 29]	δὲ ὀργὴ περιϋλακτοῦσα τὴν καρδίαν	ἐπικλύζει	τὸν λογισμὸν τῷ τῆς μανίας
[2, 24]	κόρρης ὡς εἶχε ῥαπίζει καὶ	ἐπιλαβομένη	τῶν τριχῶν ἅμα πρὸς τὴν
[2, 17]	τὴν Τύρον. ἔστι δὲ μικρὸν	ἐπίνειον	Τυρίων, νησίδιον ἀπέχον ὀλίγον τῆς
[2, 2]	αὐτοῖς οἷον καὶ ὁ βοῦς	ἔπινεν·	οὔπω γὰρ τὸ ἀμπέλινον ἦν.
[2, 22]	αὐτοῦ τὴν κόμην ἐπηύλει μέλος	ἐπινίκιον.	μακρότερον δὲ ποιούμενος τῆς πτήσεως
[2, 9]	πίνουσα προσέθηκεν, ἐναρμοσάμενος τὸ ἐμὸν	ἔπινον,	ἀποστολιμαῖον τοῦτο φίλημα ποιῶν, καὶ
[2, 7]	μεσημβρίαν ἡ παῖς ψάλλουσα κιθάρᾳ,	ἐπιπαρῆν	δὲ αὐτῇ καὶ ἡ Κλειὼ
[2, 13]	ἢ τὸν πόλεμον τοῖς Βυζαντίοις	ἐπιπεσεῖν,	ᾐτεῖτο τὴν κόρην· ὁ δὲ
[2, 38]	ἀντάκουσον. γυναικὶ μὲν γὰρ πάντα	ἐπίπλαστα,	καὶ τὰ ῥήματα καὶ τὰ
[2, 18]	Καλλισθένης τὸ σημεῖον ἰδὼν ὑπήντησεν	ἐπιπλεύσας	καὶ δέχεται μὲν τὴν κόρην,
[2, 7]	τὸ στόμα, καί τι ἐψιθύριζεν,	ἐπιπολῆς	ψαύουσά μου τῶν χειλέων. κἀγὼ
[2, 6]	τῷ πτερῷ. ~Ταῦτα διαλεγόμενος ἔλαθον	ἐπιστὰς	ἀπροοράτως τῇ κόρῃ καὶ ὠχρίασά
[2, 21]	ἀλεκτρυόνα φοβοῦμαι. καὶ ὁ Προμηθεὺς	ἐπιστὰς	ἔφη· Τί με μάτην αἰτιᾷ;
[2, 34]	μειράκιον ἐδίωκε· καὶ ὁ σῦς	ἐπιστρέφει	τὴν γένυν καὶ ἀντιπρόσωπος ἐχώρει
[2, 27]	ὑπεξαγαγεῖν, ἡμᾶς δὲ ὀλίγας ἡμέρας	ἐπισχεῖν,	κἂν οὕτω δοκῇ, συσκευασαμένους ἀπελθεῖν.
[2, 19]	ἕω καλέσασα τὸν εἰς τοῦτο	ἐπιτεταγμένον	διέβαλλε πάλιν τὰς κλεῖς, ὅπως
[2, 4]	Κλειὼ γὰρ ἀπάξω μάλιστα ὅταν	ἐπιτήδειον	ἴδω καιρὸν τοῦ σε τῇ
[2, 20]	Κώνωψ. οὗτός μοι ἐδόκει πόρρωθεν	ἐπιτηρεῖν	τὰ πραττόμενα ἡμῖν· μάλιστα δέ,
[2, 10]	παρθένος ἐν τῷ περιπάτῳ κατελέλειπτο.	ἐπιτηρήσας	οὖν ὅτε τὸ πολὺ τῆς
[2, 9]	καὶ κερασάμενος ὤρεγεν. ἐγὼ δὲ	ἐπιτηρήσας	τὸ μέρος τοῦ ἐκπώματος, ἔνθα
[2, 29]	ἐπὶ σκοπῷ τόξον βάλλειν καὶ	ἐπιτυγχάνειν	καὶ ἐπὶ τὴν ψυχὴν πέμπειν
[2, 17]	προκατασκευάσας οἴκοθεν εἰ τύχοι τῆς	ἐπιχειρήσεως.	οἱ μὲν δὴ ἄλλοι θεωροὶ
[2, 35]	εὑρών. οὐκ οἶδα γὰρ πῶς	ἐπιχωριάζει	νῦν ὁ εἰς τοὺς ἄρρενας
[2, 24]	κακόδαιμον, ἀδοξεῖς ἐν οἷς δυστυχεῖς.	ἐπλάνα	δέ με καὶ τὰ τῶν
[2, 21]	πολλάκις, ὅτι μέγαν μὲν αὐτὸν	ἔπλασε	καὶ καλὸν καὶ τὴν μὲν
[2, 31]	καιρὸς μικρὸν ἄνω τῆς ἕω.	ἔπλει	δὲ τὸ πλοῖον εἰς Ἀλεξάνδρειαν,
[2, 7]	τῷ τῆς ἐπῳδῆς ψιθυρίσματι φιλήματα	ἐποίει	τὴν ἐπῳδήν. κἀγὼ τότε ἤδη
[2, 21]	δὲ πόδας ἐκράτυνε τοῖς ὄνυξιν	ἐποίησέ	τε τῶν ἄλλων θηρίων δυνατώτερον.
[2, 31]	εὐθὺς ἐπὶ Βηρυτὸν τὸν δρόμον	ἐποιούμεθα,	νομίζοντες εὑρήσειν ἐκεῖ ναῦν ἐφορμοῦσαν.
[2, 10]	κατὰ τὰ εἰθισμένα τῆς Κλειοῦς	ἑπομένης,	πρὶν ἐπὶ τὸν ὕπνον τραπῆναι.
[2, 11]	ἦν ἐν λίθῳ, ἀμέθυσος δὲ	ἐπορφύρετο	τοῦ χρυσοῦ πλησίον. ἐν μέσῳ
[2, 11]	θαλάσσῃ, καὶ τὸ αἷμα λαμπρότερον	ἐπορφύρετο·	ὡς δὲ καὶ ταῖς χερσὶν
[2, 32]	σκάφους ἀλλ´ ἐπὶ τοῖς λιμέσιν	ἐποχουμένου.	ὡς δὲ ἔδοξεν οὔριον εἶναι
[2, 3]	καὶ ταῦτα μὲν ἡμῖν ἡμερῶν	ἐπράττετο	δέκα· καὶ πλέον τῶν ὀμμάτων
[2, 10]	καθορᾶν γάρ μοι ἐδόκει ὅσα	ἐπράττομεν,	ὑπό τινι τῶν δένδρων λοχῶν
[2, 7]	προσελθοῦσα εἷλκε τὴν χεῖρα καὶ	ἐπυνθάνετο	ποῖ παταχθείην. κἀγώ, Κατὰ τοῦ
[2, 11]	δὲ τῷ λευκῷ τὸ λοιπὸν	ἐπυρρία	κορυφούμενον· ὁ λίθος δὲ τῷ
[2, 7]	τραῦμα καὶ ζητεῖ σου τὴν	ἐπῳδήν.	ἦ που καὶ σὺ μέλιτταν
[2, 7]	ἐπῳδῆς ψιθυρίσματι φιλήματα ἐποίει τὴν	ἐπῳδήν.	κἀγὼ τότε ἤδη περιβαλὼν φανερῶς
[2, 7]	αὖθις καὶ μὴ ταχὺ τὴν	ἐπῳδὴν	παραδράμῃς καὶ πάλιν ἀγριάνῃς τὸ
[2, 7]	χειλέων τὴν συμβολὴν τῷ τῆς	ἐπῳδῆς	ψιθυρίσματι φιλήματα ἐποίει τὴν ἐπῳδήν.
[2, 7]	ἔφη. καὶ σὺ κατεπᾴδεις; Τὴν	ἐπῳδόν,	εἶπον, φιλῶ, ὅτι μου τὴν
[2, 5]	ἔνδον ἔχεις ἄλλην καλήν· ταύτης	ἔρα,	ταύτην βλέπε, ταύτην ἔξεστί σοι
[2, 31]	ἐξ οὗ τῷ θαλάμῳ προσεληλύθει,	ἐρᾶν)	ἐπὶ τὴν τρίτην θήραν ἔρχεται,
[2, 5]	οὐ σωφρονεῖς; τί δὲ οὐκ	ἐρᾷς	ὧν σε δεῖ; παρθένον ἔνδον
[2, 36]	τροφή. ἂν δὲ μειρακίου Φρυγὸς	ἐρασθῇ,	τὸν οὐρανὸν αὐτῷ δίδωσιν, ἵνα
[2, 35]	οὐκ ἔστιν ἀπὸ παιδὸς ἀπελθεῖν	ἐραστὴν	ἄλυπον ἔχοντα τὴν ἡδονήν· καταλείπει
[2, 4]	καὶ ἔχει πρός με ὡς	ἐραστήν.	ταύτην παρασκευάσω κατὰ μικρὸν πρὸς
[2, 35]	πίνεται πέφευγε, καὶ ἀπῆλθεν ὁ	ἐραστὴς	οὐχ εὑρὼν πιεῖν· τὸ δὲ
[2, 13]	γυναῖκα. καὶ ἦν ἐξ ἀκοῆς	ἐραστής·	τοσαύτη γὰρ τοῖς ἀκολάστοις ὕβρις,
[2, 37]	αὐτὴν εἰπεῖν τὴν ἐν τοῖς	ἔργοις	ἡδονήν, ἐγὼ μὲν πρωτόπειρος ὢν
[2, 4]	ὡς καὶ συναίρεσθαι πρὸς τὸ	ἔργον.	δεῖ δέ σε καὶ τὴν
[2, 13]	μὲν ἐζήτει καιρὸν πρὸς τὸ	ἔργον.	~Ἐν τούτῳ δὲ τοῦ πολέμου
[2, 12]	ἔτυχεν ἱπτάμενος ἐκεῖ. τὸ δὲ	ἔργον	εὐθὺς ἀπέβη· τὸν γὰρ ἀετὸν
[2, 4]	ποιοῦντος καρτερῇ καὶ προσίηται, σὸν	ἔργον	ἤδη δέσποινάν τε καλεῖν καὶ
[2, 20]	τοῦ δωματίου τὰς θύρας, ὥστε	ἔργον	ἦν αὐτὸν λαθεῖν. ὁ οὖν
[2, 25]	μου, μῆτερ, τὴν παρθενίαν· οὐδὲν	ἔργον	μοι πέπρακται τοιούτων ῥημάτων ἄξιον,
[2, 12]	δὲ ἀπέβη τοῦ τέρατος τὸ	ἔργον.	~Νεανίσκος ἦν Βυζάντιος, ὄνομα Καλλισθένης,
[2, 3]	δεύτερον. ὑέλου μὲν τὸ πᾶν	ἔργον	ὀρωρυγμένης· κύκλῳ δὲ αὐτὸν ἄμπελοι
[2, 10]	δὲ ἐπὶ θάτερα, σφόδρα ἀνιώμενος,	ἔργον	οὕτω καλὸν ἀπολέσας, καὶ τὸν
[2, 4]	νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐς τὸ	ἔργον	παιδοτριβεῖς· δέδοικα δὲ μὴ ἄτολμος
[2, 10]	εἰπών, ἀλλ´ ὡς ἐπὶ συγκείμενον	ἔργον	ὡς εἶχον περιχυθεὶς τὴν κόρην
[2, 26]	κατείπῃ. ~Δόξαν οὖν οὕτως εἰχόμεθα	ἔργου,	σκηψάμενοι πρὸς τὸν θυρωρὸν ἀπιέναι
[2, 28]	τὴν θυγατέρα ἵεται καί, Οὐκ	ἐρεῖς,	ἔφη, τὴν συσκευὴν τοῦ δράματος;
[2, 10]	με θαρρεῖν· οἶνος, ἔρως, ἐλπίς,	ἐρημία.	καὶ οὐδὲν εἰπών, ἀλλ´ ὡς
[2, 14]	νῆσος· ὁ δὲ φοῖνιξ φυτόν.	ἐρίζει	δὲ περὶ ταύτης γῆ καὶ
[2, 8]	τότε πρῶτον ἔμαθον ὅτι μηδὲν	ἐρίζει	πρὸς ἡδονὴν φιλήματι ἐρωτικῷ. ~Ἐπειδὴ
[2, 11]	εἰς τὸν χηραμὸν αὐτοῦ τὸ	ἔριον,	ζητῶν τοῦ κόχλου τὰ μυστήρια·
[2, 11]	κάλλους πεφυτευμένον· καὶ λαβὼν μαλλὸν	ἐρίου	καθῆκεν εἰς τὸν χηραμὸν αὐτοῦ
[2, 11]	σκύβαλον. εὑρίσκει δὲ κύων τὸ	ἕρμαιον	καὶ καταθραύει τοῖς ὀδοῦσι, καὶ
[2, 6]	τὸν Ἡρακλέα τῇ Ὀμφάλῃ. Τὸν	Ἑρμῆν	λέγεις; τούτῳ τὴν πρᾶσιν ἐκέλευσεν
[2, 6]	Ζεύς, καὶ ἅμα ἐγέλασε. Ποῖον	Ἑρμῆν;	τί ληρεῖς, εἶπον, εἰδυῖα σαφῶς
[2, 14]	ὥσπερ τῆς νήσου τράχηλος. οὐκ	ἐρρίζωται	δὲ κατὰ τῆς θαλάσσης, ἀλλὰ
[2, 36]	ταχὺ φεύγειν, τὸ δὲ πάνδημον	ἔρριπται	κάτω καὶ ἐγχρονίζει περὶ τοῖς
[2, 11]	τραχύτητα, ἐλοιδόρει τὴν ἄγραν καὶ	ἔρριψεν	ὡς θαλάσσης σκύβαλον. εὑρίσκει δὲ
[2, 1]	φυτῶν ἀγλάϊσμα, ὀφθαλμὸς ἀνθέων, λειμῶνος	ἐρύθημα,	κάλλος ἀστράπτον· ἔρωτος πνέει, Ἀφροδίτην
[2, 31]	ἐρᾶν) ἐπὶ τὴν τρίτην θήραν	ἔρχεται,	ἐπὶ τὸν θυρωρόν. κἀκεῖνον βεβλήκει
[2, 26]	ἐρωμένην, καὶ ἐπὶ τὴν οἰκίαν	ἐρχόμεθα	τὴν Κλεινίου. ἦσαν δὲ λοιπὸν
[2, 26]	πρὸς τὸν θυρωρὸν ἀπιέναι πρὸς	ἐρωμένην,	καὶ ἐπὶ τὴν οἰκίαν ἐρχόμεθα
[2, 23]	ἥκομεν ἐπὶ τὰς θύρας τῆς	ἐρωμένης.	καὶ ὁ μὲν ὑπελείπετο, ἐγὼ
[2, 4]	λανθάνειν. ὁ γὰρ μετὰ κλοπῆς	ἐρῶν	ἂν ἐλεγχθῇ πρός τινος, ὡς
[2, 13]	ὑπὸ τοῦ Σωστράτου καὶ ἄλλως	ἐρῶντα·	ἀναπλάττων γὰρ ἑαυτῷ τῆς παιδὸς
[2, 5]	ὥσπερ ἐκ τῆς καρδίας ὁ	Ἔρως	ἀντεφθέγγετο· Ναί, τολμηρέ, κατ´ ἐμοῦ
[2, 34]	μὲν κεφάλαιον τῆς ἐμῆς ἀποδημίας	ἔρως	βάσκανος καὶ θήρα δυστυχής. ἤρων
[2, 3]	καὶ ἀναισχύντως ἐς αὐτὴν ἑώρων.	Ἔρως	δὲ καὶ Διόνυσος, δύο βίαιοι
[2, 10]	τότε ὁπλίζοντά με θαρρεῖν· οἶνος,	ἔρως,	ἐλπίς, ἐρημία. καὶ οὐδὲν εἰπών,
[2, 35]	νῦν ὁ εἰς τοὺς ἄρρενας	ἔρως.	Οὐ γὰρ πολὺ ἄμεινον, ὁ
[2, 4]	καὶ δειλὸς ἔρωτος ἀθλητὴς γένωμαι.	Ἔρως,	ὦ γενναῖε, ἔφη, δειλίας οὐκ
[2, 13]	ὡς καὶ τοῖς ὠσὶν εἰς	ἔρωτα	τρυφᾶν καὶ ταῦτα πάσχειν ἀπὸ
[2, 31]	πρυμνήσια μέλλον ἀπολύειν. μηδὲν οὖν	ἐρωτήσαντες	ποῦ πλεῖ, μετεσκευαζόμεθα ἐπὶ τὴν
[2, 35]	τῆς λύπης ἀπαγαγεῖν, ἐμβάλλω λόγον	ἐρωτικῆς	ἐχόμενον ψυχαγωγίας· καὶ γὰρ οὐδὲ
[2, 9]	ἡμῖν καί τι ποιεῖ πρᾶγμα	ἐρωτικόν.	ἐναλλάσσει τὰ ἐκπώματα καὶ τὸ
[2, 19]	προοίμια· προσθῶμεν ἤδη τι καὶ	ἐρωτικόν.	φέρε ἀνάγκην ἀλλήλοις ἐπιθῶμεν πίστεως.
[2, 8]	μηδὲν ἐρίζει πρὸς ἡδονὴν φιλήματι	ἐρωτικῷ.	~Ἐπειδὴ δὲ τοῦ δείπνου καιρὸς
[2, 37]	τὸ δὲ ἄσθμα σὺν πνεύματι	ἐρωτικῷ	μέχρι τῶν τοῦ στόματος χειλέων
[2, 4]	μὴ ἄτολμος ὢν καὶ δειλὸς	ἔρωτος	ἀθλητὴς γένωμαι. Ἔρως, ὦ γενναῖε,
[2, 35]	εἴποι νῦν ἤτοι, ὡς κοινωνὸν	ἔρωτος	εὑρών. οὐκ οἶδα γὰρ πῶς
[2, 1]	ἀνθέων, λειμῶνος ἐρύθημα, κάλλος ἀστράπτον·	ἔρωτος	πνέει, Ἀφροδίτην προξενεῖ, εὐώδεσι φύλλοις
[2, 3]	οἶνον ὑπέκκαυμα φέρων· οἶνος γὰρ	ἔρωτος	τροφή. ἤδη δὲ καὶ αὐτὴ
[2, 2]	ὁ μὲν οὖν οἶνος οὕτως	ἐς	ἀνθρώπους παρῆλθεν, ὡς ὁ Τυρίων
[2, 3]	πότου προϊόντος ἤδη καὶ ἀναισχύντως	ἐς	αὐτὴν ἑώρων. Ἔρως δὲ καὶ
[2, 2]	χαμαὶ ῥέον. τὸ μὲν γὰρ	ἐς	τὰ στέρνα καταβαίνει καὶ λεπτὴν
[2, 3]	πατὴρ τά τε ἄλλα παρασκευάσας	ἐς	τὸ δεῖπνον ἔτυχε πολυτελέστερα καὶ
[2, 4]	μέν, ἔφην, νὴ τὴν Ἀθηνᾶν,	ἐς	τὸ ἔργον παιδοτριβεῖς· δέδοικα δὲ
[2, 11]	πορφυρᾶν, ἔνθα δὲ ταῖς ἄλλαις	ἐσθῆσιν	ἡ χώρα τῆς πορφύρας, ἐκεῖ
[2, 11]	γάμον· περιδέραιον μὲν λίθων ποικίλων,	ἐσθῆτα	δὲ τὸ πᾶν μὲν πορφυρᾶν,
[2, 18]	προλοχίσαντες, οἳ γυναικείας μὲν εἶχον	ἐσθῆτας	καὶ τῶν γενείων ἐψίλωντο τὰς
[2, 22]	αἱ μὲν γάρ εἰσιν ὥσπερ	ἐσθῆτες,	ἃς ὅταν θέλω παῦσαι τὴν
[2, 11]	ὀφθαλμὸν ἐμιμεῖτο χρυσοῦν. τῆς δὲ	ἐσθῆτος	οὐ πάρεργον εἶχεν ἡ πορφύρα
[2, 25]	Πάνθεια πάλιν ἔστενεν. ἡμεῖς δὲ	ἐσκοποῦμεν,	καθ´ ἑαυτοὺς γενόμενοι, τί ποιητέον
[2, 20]	πολλάκις καὶ κώνωπα ἐκάλει καὶ	ἔσκωπτε	τοὔνομα σὺν γέλωτι. καὶ οὗτος
[2, 27]	αὐτοῦ καταμείναντες ἐφροντίζομεν περὶ τῶν	ἐσομένων·	καὶ τέλος ἔδοξεν ἀποπειραθῆναι τῆς
[2, 20]	πραχθῇ, διενυκτέρευε μέχρι πόρρω τῆς	ἑσπέρας,	ἀναπετάσας τοῦ δωματίου τὰς θύρας,
[2, 18]	ἀλλ´ ἐπειδὴ καιρὸς ἦν βαθείας	ἑσπέρας,	ἡμεῖς μὲν προήλθομεν, ὁ δὲ
[2, 27]	φατε, ὅ τε καταμηνύσων οὐκ	ἔσται,	τῆς Κλειοῦς ἐκ μέσου γενομένης·
[2, 25]	καταπεσοῦσα οὖν ἡ Πάνθεια πάλιν	ἔστενεν.	ἡμεῖς δὲ ἐσκοποῦμεν, καθ´ ἑαυτοὺς
[2, 15]	ἐπιδεικνύμενος ὅτι τῶν ἄλλων βοῶν	ἐστι	βασιλεύς. εἰ δὲ ὁ μῦθος
[2, 8]	φίλημα τηρῶν ἡδονῆς, ὃ πρῶτόν	ἐστι	γλυκύ. καὶ γὰρ ἀπὸ τοῦ
[2, 25]	φόβον δυναμένη. φόβος γὰρ γλώττης	ἐστὶ	δεσμός. ἓν οἶδα μόνον, οὐδείς
[2, 1]	ἂν τῶν ἀνθέων ἐβασίλευε. γῆς	ἐστι	κόσμος, φυτῶν ἀγλάϊσμα, ὀφθαλμὸς ἀνθέων,
[2, 14]	αὐτὸν εὐθύς, οὐδὲν ἄλλου κρείττων	ἐστὶ	ποταμοῦ· ἢν δὲ ἀκοῦσαι θέλῃς
[2, 36]	διὰ τοῦτο τῶν ἄλλων εὐμορφότερόν	ἐστι	φυτῶν, ὅτι τὸ κάλλος αὐτοῦ
[2, 14]	Βυζάντιοι τοιόνδε· Νῆσός τις πόλις	ἐστὶ	φυτώνυμον αἷμα λαχοῦσα, ἰσθμὸν ὁμοῦ
[2, 17]	δῆτα ἀπέπλευσεν ἐπὶ τὴν Τύρον.	ἔστι	δὲ μικρὸν ἐπίνειον Τυρίων, νησίδιον
[2, 14]	τὰ μὲν γὰρ τοῦ χρησμοῦ	ἔστι	πάντα ἐνταῦθα. φυτώνυμον γὰρ ὁ
[2, 4]	ὁρᾷς αὐτοῦ τὸ σχῆμα ὡς	ἔστι	στρατιωτικόν· τόξα καὶ φαρέτρα καὶ
[2, 38]	δὲ οἶδε φιλεῖ, καὶ οὐκ	ἔστι	τέχνης ἀλλὰ τῆς φύσεως τὰ
[2, 28]	τῆς ἀληθείας μείζονα; εἰ παρθενίας	ἔστι	τις δοκιμασία, δοκίμασον. Ἔτι καὶ
[2, 23]	φάρμακον πριάμενος ὕπνου βαθέος ἐφ´	ἑστίασιν	αὐτὸν ἐκάλεσεν. ὁ δὲ ὑπώπτευε
[2, 36]	τερπνόν· τὸ δὲ ἁρπαζόμενον καινόν	ἐστιν	ἀεὶ καὶ μᾶλλον ἀνθεῖ· οὐ
[2, 2]	Τοῦτό ἐστιν ὀπώρας ὕδωρ, τοῦτό	ἐστιν	αἷμα βότρυος. ἄγει πρὸς τὴν
[2, 37]	ἔοικεν τυραννουμένῳ. καὶ τὸ θέαμά	ἐστιν	αἴσχιστον, μειράκιον ἐξ ὀνύχων κρεμάμενον.
[2, 22]	μείζων. ἐπεὶ τί σοι πρῶτόν	ἐστιν	ἀλκή; ἀμύσσεις τοῖς ὄνυξι καὶ
[2, 37]	θνητὴν φύσιν μιμούμενον, οὐκ οὐράνιόν	ἐστιν	ἀλλὰ πάνδημον. ἠράσθη μειρακίου Φρυγός,
[2, 29]	καὶ ποικίλα τοξεύματα. τὸ μέν	ἐστιν	αὐτῷ λοιδορίας βέλος, καὶ γίνεται
[2, 15]	καὶ τὸ θέαμα κυκλουμένης σελήνης	ἐστὶν	εἰκών. ἡ χροιὰ δὲ οἵαν
[2, 2]	εὐφραίνει καὶ θιγόντι μὲν ψυχρόν	ἐστιν,	εἰς τὴν γαστέρα δὲ καταθορὸν
[2, 2]	εὗρες αἷμα γλυκύ; οὐ γάρ	ἐστιν	ἐκεῖνο τὸ χαμαὶ ῥέον. τὸ
[2, 29]	τὸ ἕλκος ὀργή· τὸ δέ	ἐστιν	ἔλεγχος ἀτυχημάτων· ἐκ τούτου τοῦ
[2, 2]	δεικνὺς τὴν ἄμπελον, Τοῦτο μέν	ἐστιν,	ἔφη, τὸ ὕδωρ, τοῦτο δὲ
[2, 3]	μὲν αὐτῶν ἕκαστος ἐφ´ ὅσον	ἐστὶν	κενὸς ὁ κρατήρ· ἐὰν δὲ
[2, 14]	δέ σοι τὸ ὕδωρ ψυχρόν	ἐστιν	οἷόνπερ χιών, καὶ οὔτε τὸ
[2, 2]	καὶ ὁ Διόνυσος ἔφη· Τοῦτό	ἐστιν	ὀπώρας ὕδωρ, τοῦτό ἐστιν αἷμα
[2, 35]	ὁ πίνων κορεσθῇ. καὶ οὐκ	ἔστιν	ἀπὸ παιδὸς ἀπελθεῖν ἐραστὴν ἄλυπον
[2, 38]	ἀλειμμάτων ἡ πολυπράγμων μηχανή. καὶ	ἔστιν	αὐτῆς τὸ κάλλος ἢ μύρων,
[2, 14]	τῶν ὑδάτων ἰλύϊ δεδεμένος, καὶ	ἔστιν	ἐκεῖ χρυσοῦ πηγή. κοντὸν οὖν
[2, 14]	τὴν ἤπειρον στενὸς αὐχήν, καὶ	ἔστιν	ὥσπερ τῆς νήσου τράχηλος. οὐκ
[2, 38]	καὶ χεῖλος ἐγίνετο, τοιαῦτα ἂν	ἔσχες	τὰ φιλήματα. φιλῶν δὲ οὐκ
[2, 31]	καὶ εὐθὺς ἐκάθευδεν. εἶχε δὲ	ἑτέραν	ἡ Λευκίππη θαλαμηπόλον, ἣν τῷ
[2, 19]	στενωποῦ θύραν· ἔξωθεν δέ τις	ἕτερος	ἐπέκλειε καὶ τὰς κλεῖς ἔβαλλε
[2, 18]	αὐτῷ νεανίσκοι δέκα. ὀκτὼ δὲ	ἑτέρους	ἐπὶ τῆς γῆς εἶχον προλοχίσαντες,
[2, 21]	καὶ ὁ λέων, Τί οὖν	ἔτι	ἀποθνῄσκειν, ἔφη, με δεῖ, τοσοῦτον
[2, 35]	ἔχοντα τὴν ἡδονήν· καταλείπει γὰρ	ἔτι	διψῶντα. ~Καὶ ὁ Μενέλαος, Ἀγνοεῖς,
[2, 34]	τὰς χεῖρας ὤρεγέ μοι μικρὸν	ἔτι	ἐμπνέων καὶ περιέβαλλε καὶ ἀποθνῄσκων
[2, 28]	παρθενίας ἔστι τις δοκιμασία, δοκίμασον.	Ἔτι	καὶ τοῦτο, ἔφη ἡ Πάνθεια,
[2, 28]	ἡ Κλειὼ πέφευγεν. ἡ δὲ	ἔτι	μᾶλλον ἐθάρσησε καὶ λέγει· Τί
[2, 35]	οὐχ εὑρὼν πιεῖν· τὸ δὲ	ἔτι	πινόμενον ἁρπάζεται πρὶν ὁ πίνων
[2, 38]	κόρον, ἀλλ´ ὅσον ἐμφορῇ, διψῇς	ἔτι	φιλεῖν, καὶ οὐκ ἂν ἀποσπάσειας
[2, 22]	κώνωψ ταύτῃ πλέον τὴν ὀργὴν	ἐτίθετο	παιδιὰν καὶ ἐπ´ αὐτοῖς ἐτίτρωσκε
[2, 34]	ἐπελθὼν ἀπελογούμην οὐδέν, θανάτου δὲ	ἐτιμώμην	ἐμαυτῷ. ἐλεήσαντες οὖν οἱ δικασταὶ
[2, 22]	ἐτίθετο παιδιὰν καὶ ἐπ´ αὐτοῖς	ἐτίτρωσκε	τοῖς χείλεσιν. καὶ ὁ μὲν
[2, 3]	πλέον τῶν ὀμμάτων ἐκερδαίνομεν ἢ	ἐτολμῶμεν	οὐδέν. ~Κοινοῦμαι δὴ τῷ Σατύρῳ
[2, 34]	ἀνᾴξας δὲ ὁ σῦς σπουδῇ	ἔτρεχεν	ὡς ἐπ´ αὐτόν· καὶ οἱ
[2, 33]	ἐκυρτοῦτο καὶ εἷλκε τὴν ναῦν.	~Ἔτυχε	δέ τις ἡμῖν νεανίσκος παρασκηνῶν,
[2, 12]	τοιοῦτον· ἐπειδὴ θυσάμενος ὁ πατὴρ	ἔτυχε	καὶ τὰ θύματα ἐπέκειτο τοῖς
[2, 3]	ἄλλα παρασκευάσας ἐς τὸ δεῖπνον	ἔτυχε	πολυτελέστερα καὶ κρατῆρα παρεθήκατο ἱερὸν
[2, 7]	λόγων, τὸ αὐτόματόν μοι συνήργησεν.	~Ἔτυχε	τῇ προτεραίᾳ ταύτης ἡμέρᾳ περὶ
[2, 12]	θάλατταν ἥκοντας· ὁ γὰρ ὄρνις	ἔτυχεν	ἱπτάμενος ἐκεῖ. τὸ δὲ ἔργον
[2, 30]	ἡμέρας διαλιπόντες, ὅτε καὶ ἀποδημῶν	ἔτυχεν	ὁ πατήρ, παρεσκευαζόμεθα πρὸς τὴν
[2, 23]	περὶ τὴν τῆς κόρης μητέρα·	ἔτυχεν	ὄνειρος αὐτὴν ταράξας. ἐδόκει τινὰ
[2, 16]	Αἰγύπτιον βοῦν ὁ Ζεὺς ἐμιμήσατο.	~Ἔτυχεν	οὖν ἡ μὲν ἐμὴ μήτηρ
[2, 30]	τὴν προσβολήν. ~Ἐν τούτῳ δὲ	ἔτυχον	πέμψαι τὸν Σάτυρον πρὸς τὴν
[2, 23]	ψόφον ἀκούσας ἀνοιγομένων τῶν θυρῶν,	εὐθὺς	ἀνεπήδησα· ἡ δὲ ἐπὶ τὴν
[2, 12]	ἱπτάμενος ἐκεῖ. τὸ δὲ ἔργον	εὐθὺς	ἀπέβη· τὸν γὰρ ἀετὸν ἀναπτάντα
[2, 31]	εἰς τὸν θάλαμον αὑτῆς καὶ	εὐθὺς	ἐκάθευδεν. εἶχε δὲ ἑτέραν ἡ
[2, 31]	παρῆμεν ἐπὶ τὴν πόλιν καὶ	εὐθὺς	ἐπὶ Βηρυτὸν τὸν δρόμον ἐποιούμεθα,
[2, 18]	καὶ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει, ἐμβάντες	εὐθὺς	ὄρνιθος δίκην ἀφίπτανται. ἡμῶν δὲ
[2, 14]	Ἰβηρικός, εἰ μὲν ἴδοις αὐτὸν	εὐθύς,	οὐδὲν ἄλλου κρείττων ἐστὶ ποταμοῦ·
[2, 18]	μὲν τὴν κόρην, πλεῖ δὲ	εὐθὺς	πελάγιος. ἐγὼ δὲ ἀνέπνευσα μὲν
[2, 1]	Ἀφροδίτην προξενεῖ, εὐώδεσι φύλλοις κομᾷ,	εὐκινήτοις	πετάλοις τρυφᾷ, τὸ πέταλον τῷ
[2, 36]	ῥόδον διὰ τοῦτο τῶν ἄλλων	εὐμορφότερόν	ἐστι φυτῶν, ὅτι τὸ κάλλος
[2, 19]	τὴν ἄνοιξιν πειρᾶται καὶ ὡς	εὗρε	δυνατήν, τὴν Κλειὼ ἐπεπείκει, καὶ
[2, 11]	οἵαν μυθολογοῦσι Τύριοι τοῦ ποιμένος	εὑρεῖν	τὸν κύνα, ᾗ καὶ μέχρι
[2, 2]	τοῦτο τὸ πορφυροῦν; πόθεν οὕτως	εὗρες	αἷμα γλυκύ; οὐ γάρ ἐστιν
[2, 27]	λέγει· Δοκῶ μοι καλλίστην γνώμην	εὑρηκέναι,	ταύτην μὲν ὑπεξαγαγεῖν, ἡμᾶς δὲ
[2, 31]	Βηρυτὸν τὸν δρόμον ἐποιούμεθα, νομίζοντες	εὑρήσειν	ἐκεῖ ναῦν ἐφορμοῦσαν. καὶ οὐκ
[2, 11]	ἀνοίγει τῆς πορφύρας καὶ θησαυρὸν	εὑρίσκει	βαφῆς. ~Ἔθυεν οὖν τότε ὁ
[2, 11]	καὶ ἔρριψεν ὡς θαλάσσης σκύβαλον.	εὑρίσκει	δὲ κύων τὸ ἕρμαιον καὶ
[2, 31]	Βηρυτίων λιμένος ἤλθομεν, ἀναγόμενον σκάφος	εὕρομεν,	ἄρτι τὰ πρυμνήσια μέλλον ἀπολύειν.
[2, 35]	νῦν ἤτοι, ὡς κοινωνὸν ἔρωτος	εὑρών.	οὐκ οἶδα γὰρ πῶς ἐπιχωριάζει
[2, 35]	καὶ ἀπῆλθεν ὁ ἐραστὴς οὐχ	εὑρὼν	πιεῖν· τὸ δὲ ἔτι πινόμενον
[2, 15]	βασιλεύς. εἰ δὲ ὁ μῦθος	Εὐρώπης	ἀληθής, Αἰγύπτιον βοῦν ὁ Ζεὺς
[2, 17]	δὲ (ἦν γὰρ καὶ ἄλλως	εὔρωστος	τὸ σῶμα καὶ φύσει πειρατικός)
[2, 15]	κέρας οὐχ ὡς ὁ Σικελικὸς	εὐτελὴς	οὐδ´ ὡς ὁ Κύπριος δυσειδής,
[2, 5]	Σατύρου παροξυνθεὶς ἤσκουν ἐμαυτὸν εἰς	εὐτολμίαν	ἐπὶ τὴν παρθένον· Μέχρι τίνος,
[2, 31]	τῷ αὐτῷ πόματι. ὄχημα δὲ	εὐτρεπὲς	ἡμᾶς πρὸ τῶν πυλῶν ἐξεδέχετο,
[2, 15]	μόνον ἀλλὰ καὶ τὴν χροιὰν	εὐτυχεῖ·	τὸ μὲν γὰρ μέγεθος πάνυ
[2, 21]	δεῖ, τοσοῦτον ὄντα καὶ ἐλέφαντος	εὐτυχέστερον,	ὅσον κρείττων κώνωπος ἀλεκτρυών; ὁρᾷς,
[2, 32]	τις εὐχή, θεοὺς σωτῆρας καλοῦντες,	εὐφημοῦντες	αἴσιον τὸν πλοῦν γενέσθαι· τὸ
[2, 2]	πρὸ τοῦ στόματος τὰς ῥῖνας	εὐφραίνει	καὶ θιγόντι μὲν ψυχρόν ἐστιν,
[2, 32]	παιανισμὸς ἦν καὶ πολλή τις	εὐχή,	θεοὺς σωτῆρας καλοῦντες, εὐφημοῦντες αἴσιον
[2, 1]	ἀστράπτον· ἔρωτος πνέει, Ἀφροδίτην προξενεῖ,	εὐώδεσι	φύλλοις κομᾷ, εὐκινήτοις πετάλοις τρυφᾷ,
[2, 23]	ἡττώμενον, φάρμακον πριάμενος ὕπνου βαθέος	ἐφ´	ἑστίασιν αὐτὸν ἐκάλεσεν. ὁ δὲ
[2, 3]	περικρεμάμενοι· ὄμφαξ μὲν αὐτῶν ἕκαστος	ἐφ´	ὅσον ἐστὶν κενὸς ὁ κρατήρ·
[2, 12]	τὸν οἰωνὸν διηγεῖται. οἱ δὲ	ἔφασαν	δεῖν καλλιερῆσαι Ξενίῳ Διῒ νυκτὸς
[2, 21]	θηρίων δυνατώτερον. Ὁ δὲ τοιοῦτος,	ἔφασκε,	τὸν ἀλεκτρυόνα φοβοῦμαι. καὶ ὁ
[2, 29]	ἡ Λευκίππη γεμισθεῖσα συμφορῶν οὐκ	ἔφερε	τὴν προσβολήν. ~Ἐν τούτῳ δὲ
[2, 18]	τῶν γενείων ἐψίλωντο τὰς τρίχας·	ἔφερον	δὲ ἕκαστος ὑπὸ κόλπῳ ξίφος,
[2, 23]	ὑποδέχεται τρέμοντα καὶ τεταραγμένον. εἶτα	ἐφεύγομεν	διὰ τοῦ σκότους καὶ ἐπὶ
[2, 18]	ἀφίπτανται. ἡμῶν δὲ οἱ μὲν	ἔφευγον,	οὐδὲν οὔτε εἰδότες οὔτε ἑωρακότες,
[2, 4]	ἀθλητὴς γένωμαι. Ἔρως, ὦ γενναῖε,	ἔφη,	δειλίας οὐκ ἀνέχεται. ὁρᾷς αὐτοῦ
[2, 34]	καὶ ὁ Μενέλαος, Τἀμὰ δακρύεις,	ἔφη,	ἢ καὶ σέ τι τοιοῦτον
[2, 28]	δοκιμασία, δοκίμασον. Ἔτι καὶ τοῦτο,	ἔφη	ἡ Πάνθεια, λείπεται, ἵνα καὶ
[2, 22]	χιτών. ταῦτα εἰπών, Ὥρα τοίνυν,	ἔφη,	καὶ σὲ τὰς ἀράχνας φοβεῖσθαι.
[2, 7]	ἡ δὲ διασχοῦσα, Τί ποιεῖς;	ἔφη.	καὶ σὺ κατεπᾴδεις; Τὴν ἐπῳδόν,
[2, 21]	τὰ ὦτα κινοῦντα, Τί πάσχεις;	ἔφη·	καὶ τί δή ποτε οὐδὲ
[2, 4]	τὸν ἐλέγξαντα μισεῖ. Ἤδη δέ,	ἔφη,	καὶ τὸ αὐτόματον ἡμῶν προὐνόησεν.
[2, 21]	λέων, Τί οὖν ἔτι ἀποθνῄσκειν,	ἔφη,	με δεῖ, τοσοῦτον ὄντα καὶ
[2, 38]	Μενέλαος, Ἀλλὰ σύ μοι δοκεῖς,	ἔφη,	μὴ πρωτόπειρος ἀλλὰ γέρων εἰς
[2, 10]	δεῖπνον ὁ Σάτυρός μοι προσελθὼν	ἔφη·	Νῦν μὲν ἀνδρίζεσθαι καιρός. ἡ
[2, 30]	ἀκοῦσαι πρὸς τὸν Σάτυρον, Δέομαι,	ἔφη,	πρὸς θεῶν ξένων καὶ ἐγχωρίων,
[2, 28]	θυγατέρα ἵεται καί, Οὐκ ἐρεῖς,	ἔφη,	τὴν συσκευὴν τοῦ δράματος; ἰδοὺ
[2, 21]	φοβοῦμαι. καὶ ὁ Προμηθεὺς ἐπιστὰς	ἔφη·	Τί με μάτην αἰτιᾷ; τὰ
[2, 36]	ὁ Μενέλαος, Ἀγνοεῖς, ὦ Κλειτοφῶν,	ἔφη,	τὸ κεφάλαιον τῆς ἡδονῆς. ποθεινὸν
[2, 2]	τὴν ἄμπελον, Τοῦτο μέν ἐστιν,	ἔφη,	τὸ ὕδωρ, τοῦτο δὲ ἡ
[2, 35]	γὰρ πολὺ ἄμεινον, ὁ Μενέλαος	ἔφη,	τοῦτο ἐκείνου; καὶ γὰρ ἁπλούστεροι
[2, 2]	ἡδονῆς πῦρ. καὶ ὁ Διόνυσος	ἔφη·	Τοῦτό ἐστιν ὀπώρας ὕδωρ, τοῦτό
[2, 21]	τύχην παραπτάντος αὐτῷ κώνωπος, Ὁρᾷς,	ἔφη,	τοῦτο τὸ βραχὺ τὸ βομβοῦν;
[2, 31]	γὰρ ὁ Κώνωψ, ὅσπερ ἡμῖν	ἐφήδρευε,	κατὰ τύχην ἐκείνην ἀπεδήμει τὴν
[2, 15]	ἐκμαθὼν τὴν τοῦ πατρὸς οἰκίαν	ἐφήδρευε	ταῖς γυναιξίν. αἱ δὲ ὀψόμεναι
[2, 17]	Τύριοι λέγουσιν) ἔνθα ὁ λέμβος	ἐφήδρευεν.	~Πρὸ δὲ τῆς πανηγύρεως, ἣν
[2, 10]	ἐγὼ δὲ τῇ παιδὶ διαλαχόντες	ἐφηδρεύομεν.	καὶ οὕτως ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο μὲν
[2, 7]	παταχθείην. κἀγώ, Κατὰ τοῦ χείλους,	ἔφην.	ἀλλὰ τί οὐκ ἐπᾴδεις, φιλτάτη;
[2, 6]	οὐκ ἔχων τί εἴπω, Χαῖρε,	ἔφην,	δέσποινα. ἡ δὲ μειδιάσασα γλυκὺ
[2, 37]	οὖν ἐγώ, Καὶ μὴν οὐράνιον,	ἔφην,	ἔοικεν εἶναι τὸ τῶν γυναικῶν
[2, 4]	καὶ φιλῆσαι τράχηλον. Πιθανῶς μέν,	ἔφην,	νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐς τὸ
[2, 35]	δριμύτερον εἰς ἡδονήν. Πῶς δριμύτερον,	ἔφην,	ὅ τι παρακῦψαν μόνον οἴχεται
[2, 14]	Σώστρατος (τοῦ πολέμου γάρ, ὡς	ἔφην,	στρατηγὸς ἦν οὗτος) Ὥρα πέμπειν
[2, 31]	ὅπερ ὁ Κλεινίας παρεσκεύασε, καὶ	ἔφθασεν	ἡμᾶς ἐπ´ αὐτοῦ περιμένων αὐτός.
[2, 7]	τὴν χεῖρα βιαιότερον περιέβαλλον καὶ	ἐφίλουν	ἐλευθερώτερον· ἡ δὲ ἠνείχετο, κωλύουσα
[2, 23]	φόβον· οὕτω καὶ τὸ ἐλπίζον	ἐφοβεῖτό	μου καὶ ἔχαιρε τὸ λυπούμενον.
[2, 6]	ὠχρίασά τε ἰδὼν ἐξαίφνης, εἶτ´	ἐφοινίχθην.	μόνη δ´ ἦν καὶ οὐδὲ
[2, 31]	ἐποιούμεθα, νομίζοντες εὑρήσειν ἐκεῖ ναῦν	ἐφορμοῦσαν.	καὶ οὐκ ἠτυχήσαμεν· ὡς γὰρ
[2, 27]	σκάφει, ἡμεῖς δὲ αὐτοῦ καταμείναντες	ἐφροντίζομεν	περὶ τῶν ἐσομένων· καὶ τέλος
[2, 19]	τῆς ὀπῆς· ἡ δὲ λαβοῦσα	ἐφύλαττε	καὶ περὶ τὴν ἕω καλέσασα
[2, 8]	τοῦ φιλήματος ὥσπερ σώματος καὶ	ἐφύλαττον	ἀκριβῶς ὡς θησαυρὸν τὸ φίλημα
[2, 22]	οὔτε μου καλλίων οὔτε ἀλκιμώτερος	ἔφυς	οὔτε μείζων. ἐπεὶ τί σοι
[2, 23]	τὸ ἐλπίζον ἐφοβεῖτό μου καὶ	ἔχαιρε	τὸ λυπούμενον. ἄρτι δέ μου
[2, 32]	τὴν μεγάλην τοῦ Νείλου πόλιν.	~Ἔχαιρον	δὲ τὸ πρῶτον ὁρῶν τὴν
[2, 9]	καὶ τὰ αὐτὰ πίνουσαν, καὶ	ἔχαιρον	ἤδη πλέον. καὶ τρίτον ἐγένετο
[2, 38]	δὲ φιλήματα σοφίαν μὲν οὐκ	ἔχει	γυναικείαν, οὐδὲ μαγγανεύει τοῖς χείλεσι
[2, 37]	βόσκεται καὶ δάκνει τὰ φιλήματα.	ἔχει	δέ τινα καὶ μαστὸς ἐπαφώμενος
[2, 11]	φύσιν ὁ ποιμήν, ὅτι φάρμακον	ἔχει	κάλλους πεφυτευμένον· καὶ λαβὼν μαλλὸν
[2, 36]	ὁ Ζεύς) ἀλλ´ Ἀλκμήνην μὲν	ἔχει	πένθος καὶ φυγή, Δανάην δὲ
[2, 14]	Λιβύων παρθένοι, ὅτι τὸ ὕδωρ	ἔχει	πλούσιον. ὁ δὲ πλοῦτος ταύτῃ
[2, 4]	πεπιστευμένη Κλειὼ κεκοινώνηκέ μοι καὶ	ἔχει	πρός με ὡς ἐραστήν. ταύτην
[2, 14]	τῆς Σικελικῆς πηγῆς ὕδωρ κεκερασμένον	ἔχει	πῦρ· καὶ φλόγα μὲν ὄψει
[2, 36]	μᾶλλον ἀνθεῖ· οὐ γὰρ γεγηρακυῖαν	ἔχει	τὴν ἡδονήν· καὶ τὸ κάλλος
[2, 2]	τὰ στέρνα καταβαίνει καὶ λεπτὴν	ἔχει	τὴν ἡδονήν, τοῦτο δὲ καὶ
[2, 37]	φιλήματα. καὶ διὰ τοῦτο μὲν	ἔχει	τὸ σῶμα ἐν τοῖς ἀγκαλίσμασιν,
[2, 21]	ὁρᾷς, ὅσον ἰσχύος ὁ κώνωψ	ἔχει,	ὡς καὶ ἐλέφαντα φοβεῖν. συνεὶς
[2, 34]	τίνα οἴει με τότε ψυχὴν	ἔχειν;	εἰ καὶ ψυχὴν εἶχον ὅλως,
[2, 14]	ἐν γῇ. Ἀθηνᾶν δὲ Ἥφαιστον	ἔχειν·	εἰς τὴν ἐλαίαν ᾐνίξατο καὶ
[2, 13]	παρθένον φθάσας ποιήσειε γυναῖκα, γάμον	ἔχειν	τὴν ζημίαν, προσεῖχε τούτῳ τῷ
[2, 4]	κατὰ μικρὸν πρὸς ἡμᾶς οὕτως	ἔχειν,	ὡς καὶ συναίρεσθαι πρὸς τὸ
[2, 5]	ὧν σε δεῖ; παρθένον ἔνδον	ἔχεις	ἄλλην καλήν· ταύτης ἔρα, ταύτην
[2, 21]	τὰ μὲν γὰρ ἐμὰ πάντα	ἔχεις	ὅσα πλάττειν ἠδυνάμην, ἡ δὲ
[2, 5]	φυλάξῃ μου τὸ τόξον, οὐκ	ἔχεις	φυλάξασθαι τὸ πῦρ. ἂν δὲ
[2, 37]	τῶν θεῶν Ἥρα πινέτω, ἵνα	ἔχῃ	μειράκιον διάκονον γυνή. ἐλεῶ δὲ
[2, 36]	ἵνα καὶ συνοικῇ καὶ οἰνοχόον	ἔχῃ	τοῦ νέκταρος· ἡ δὲ πρότερον
[2, 37]	ἴσως εἰπεῖν τι καὶ πλέον	ἔχοι	μεμυημένος· εἰρήσεται δέ μοι, κἂν
[2, 38]	φιλήματα. φιλῶν δὲ οὐκ ἂν	ἔχοις	κόρον, ἀλλ´ ὅσον ἐμφορῇ, διψῇς
[2, 35]	λύπης ἀπαγαγεῖν, ἐμβάλλω λόγον ἐρωτικῆς	ἐχόμενον	ψυχαγωγίας· καὶ γὰρ οὐδὲ ἡ
[2, 19]	χωρίον ἦν μέγα τέτταρα οἰκήματα	ἔχον,	δύο μὲν ἐπὶ δεξιά, δύο
[2, 23]	ταράξας. ἐδόκει τινὰ λῃστὴν μάχαιραν	ἔχοντα	γυμνὴν ἄγειν ἁρπασάμενον αὐτῆς τὴν
[2, 35]	ἀπὸ παιδὸς ἀπελθεῖν ἐραστὴν ἄλυπον	ἔχοντα	τὴν ἡδονήν· καταλείπει γὰρ ἔτι
[2, 16]	μὲν ἐμὴ μήτηρ τότε μαλακῶς	ἔχουσα·	σκηψαμένη δὲ καὶ ἡ Λευκίππη
[2, 34]	τριετῆ φυγήν, ἧς νῦν τέλος	ἐχούσης	αὖθις ἐπὶ τὴν ἐμαυτοῦ καταίρω.
[2, 18]	εἶδον καὶ ἐβόων· Λῃσταὶ Καλλιγόνην	ἔχουσι.	τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσην
[2, 38]	καὶ φανερῶς περιχυθῆναι, καὶ οὐκ	ἔχουσιν	αἰσχύνην αἱ περιπλοκαί· καὶ οὐ
[2, 37]	εἰρήσεται δέ μοι, κἂν μετρίως	ἔχω	πείρας. γυναικὶ μὲν οὖν ὑγρὸν
[2, 4]	τοιοῦτον οὖν ἐν σεαυτῷ θεὸν	ἔχων	δειλὸς εἶ καὶ φοβῇ; ὅρα
[2, 21]	ἀποθανεῖν ἤθελεν. οὕτω δὲ γνώμης	ἔχων	ἐλέφαντι περιτυγχάνει καὶ προσαγορεύσας εἱστήκει
[2, 6]	οὖν, ὡς ἂν τεθορυβημένος οὐκ	ἔχων	τί εἴπω, Χαῖρε, ἔφην, δέσποινα.
[2, 14]	ἐπ´ ἠπείροιο φέρουσα, ἔνθ´ Ἥφαιστος	ἔχων	χαίρει γλαυκῶπιν Ἀθήνην· κεῖθι θυηπολίην
[2, 34]	ἐπιστρέφει τὴν γένυν καὶ ἀντιπρόσωπος	ἐχώρει	δρόμῳ, καὶ τὸ μειράκιον οὐκ
[2, 5]	αὑτὸν συνεῖναι μόνῃ. ~Ταῦτα εἰπὼν	ἐχώρησεν	ἔξω τῶν θυρῶν. ἐγὼ δὲ
[2, 7]	ἐπᾴσουσα τὸ στόμα, καί τι	ἐψιθύριζεν,	ἐπιπολῆς ψαύουσά μου τῶν χειλέων.
[2, 18]	εἶχον ἐσθῆτας καὶ τῶν γενείων	ἐψίλωντο	τὰς τρίχας· ἔφερον δὲ ἕκαστος
[2, 31]	ὁ καιρὸς μικρὸν ἄνω τῆς	ἕω.	ἔπλει δὲ τὸ πλοῖον εἰς
[2, 26]	ὑμῖν· ἢν γὰρ περιμείνω τὴν	ἕω,	θάνατός μοι πρόκειται, τῶν βασάνων
[2, 19]	λαβοῦσα ἐφύλαττε καὶ περὶ τὴν	ἕω	καλέσασα τὸν εἰς τοῦτο ἐπιτεταγμένον
[2, 27]	ὅσον τὸ λοιπόν, περὶ τὴν	ἕω	πάλιν ἐπὶ τὴν οἰκίαν ἐπανήλθομεν.
[2, 11]	δὲ εἰς τὴν ὑστεραίαν παρεσκευάζετο.	ἐώνητο	δὲ τῇ κόρῃ τὰ πρὸς
[2, 18]	ἔφευγον, οὐδὲν οὔτε εἰδότες οὔτε	ἑωρακότες,	οἱ δὲ ἅμα τε εἶδον
[2, 16]	Καλλισθένης τὴν μὲν Λευκίππην οὐχ	ἑωρακώς	ποτε, τὴν δὲ Καλλιγόνην ἰδὼν
[2, 32]	ὁ λιμὴν κατελείπετο· τὴν γῆν	ἑωρῶμεν	ἀπὸ τῆς νηὸς κατὰ μικρὸν
[2, 3]	ἤδη καὶ ἀναισχύντως ἐς αὐτὴν	ἑώρων.	Ἔρως δὲ καὶ Διόνυσος, δύο