HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique)


δ  =  132 formes différentes pour 494 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, chapitre
[2, 35]   κατὰ γυναικῶν, ὥσπερ εἰώθει. ῥᾷον  δ´   ἂν εἴποι νῦν ἤτοι, ὡς
[2, 28]   καὶ καλεῖν αὐτὴν ἐκέλευεν. ὡς  δ´   ἦν ἀφανής, πάλιν ἐπὶ τὴν
[2, 6]   ἰδὼν ἐξαίφνης, εἶτ´ ἐφοινίχθην. μόνη  δ´   ἦν καὶ οὐδὲ Κλειὼ
[2, 13]   ἔλαθε σφόδρα κακῶς διακείμενος. ἐπιβουλεύει  δ´   οὖν καὶ τὸν Σώστρατον ἀμύνασθαι
[2, 11]   ἤδη δὲ ἅψαντος αὐτοῦ τὰς  δᾷδας   ἀποσβεσθῆναι τὸ πῦρ· καὶ
[2, 18]   βοῶντες συντρέχουσι καὶ τὰς μὲν  δᾷδας   ἡμῶν ἀποσβεννύουσι, φευγόντων δὲ ἀτάκτως
[2, 25]   οἶδα τοῦτον ὅστις ἦν, εἴτε  δαίμων,   εἴτε ἥρως, εἴτε λῃστής. ἐκείμην
[2, 37]   τοῦ φιλοῦντος στόμα βόσκεται καὶ  δάκνει   τὰ φιλήματα. ἔχει δέ τινα
[2, 22]   ἀλκή; ἀμύσσεις τοῖς ὄνυξι καὶ  δάκνεις   τοῖς ὀδοῦσι. ταῦτα γὰρ οὐ
[2, 34]   Χαρικλέους. καὶ Μενέλαος, Τἀμὰ  δακρύεις,   ἔφη, καὶ σέ τι
[2, 4]   δευτέραν μηχανήν. θίγε χειρός, θλῖψον  δάκτυλον,   θλίβων στέναξον. ἢν δὲ ταῦτά
[2, 36]   μὲν ἔχει πένθος καὶ φυγή,  Δανάην   δὲ λάρναξ καὶ θάλασσα, Σεμέλη
[2, 37]   οὕτως ἀνέβη Ἡρακλῆς. εἰ δὲ  Δανάης   τὴν λάρνακα γελᾷς, πῶς τὸν
[2, 3]   ὡς Τυρίων λόγος. ~Ἑορτὴν  δὲ   ἄγουσιν ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἐκείνῳ
[2, 19]   τὸ δὲ ταμεῖον ἦν. κατακοιμίζουσα  δὲ   ἀεὶ τὴν Λευκίππην μήτηρ
[2, 22]   μου καταλαμβάνει τὸ πτερόν, κάλλος  δὲ   αἱ τῶν λειμώνων κόμαι· αἱ
[2, 14]   ἄλλου κρείττων ἐστὶ ποταμοῦ· ἢν  δὲ   ἀκοῦσαι θέλῃς τοῦ ὕδατος λαλοῦντος,
[2, 24]   τὰ τῶν ἐνυπνίων φαντάσματα, τὸν  δὲ   ἀληθέστερον ὄνειρον οὐκ ἐθεασάμην. νῦν
[2, 28]   Τί πλέον εἴπω σοι, τίνα  δὲ   ἄλλην προσαγάγω πίστιν τῆς ἀληθείας
[2, 18]   οὔτε εἰδότες οὔτε ἑωρακότες, οἱ  δὲ   ἅμα τε εἶδον καὶ ἐβόων·
[2, 37]   δὲ φιλήματα μὲν ἀπαίδευτα, περιπλοκαὶ  δὲ   ἀμαθεῖς, Ἀφροδίτη δὲ ἀργή, ἡδονῆς
[2, 37]   ἐπ´ αὐτὸν κατέβη ὠμηστής,  δὲ   ἀνάρπαστος γενόμενος ὑβρίζεται καὶ ἔοικεν
[2, 31]   ἣν τῇ Πανθείᾳ προσέφερεν·  δὲ   ἀναστᾶσα ᾤχετο εἰς τὸν θάλαμον
[2, 22]   παῦσαι τὴν πτῆσιν ἐνδύομαι. τὴν  δὲ   ἀνδρείαν μου μὴ καὶ γελοῖον
[2, 36]   οἷο, ἵν´ ἀθανάτοισι μετείη. οὐδεμία  δὲ   ἀνέβη ποτὲ εἰς οὐρανοὺς διὰ
[2, 18]   πλεῖ δὲ εὐθὺς πελάγιος. ἐγὼ  δὲ   ἀνέπνευσα μὲν οὕτω διαλυθέντων μοι
[2, 7]   τῶν φιλημάτων τὸν ψόφον,  δὲ   ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα τῶν χειλέων
[2, 12]   εἶναι βασιλέα. οὐκ εἰς μακρὰν  δὲ   ἀπέβη τοῦ τέρατος τὸ ἔργον.
[2, 29]   πεφωραμένη, ᾐσχύνετο δὲ ὀνειδιζομένη, ὠργίζετο  δὲ   ἀπιστουμένη. αἰδὼς δὲ καὶ λύπη
[2, 37]   ἀπαίδευτα, περιπλοκαὶ δὲ ἀμαθεῖς, Ἀφροδίτη  δὲ   ἀργή, ἡδονῆς δὲ οὐδέν. ~Καὶ
[2, 36]   κόρῳ μαραίνει τὸ τερπνόν· τὸ  δὲ   ἁρπαζόμενον καινόν ἐστιν ἀεὶ καὶ
[2, 37]   ἀσθμαίνειν ὑπὸ καυματώδους ἡδονῆς, τὸ  δὲ   ἄσθμα σὺν πνεύματι ἐρωτικῷ μέχρι
[2, 18]   μὲν δᾷδας ἡμῶν ἀποσβεννύουσι, φευγόντων  δὲ   ἀτάκτως ὑπὸ τῆς ἐκπλήξεως, τὰ
[2, 7]   παῖς ψάλλουσα κιθάρᾳ, ἐπιπαρῆν  δὲ   αὐτῇ καὶ Κλειὼ καὶ
[2, 11]   κόσμος ἀνθρώποις ἀπόρρητος ἦν· μικρὸς  δὲ   αὐτὴν ἐκάλυπτε κόχλος ἐν κοίλῳ
[2, 3]   τὸ πᾶν ἔργον ὀρωρυγμένης· κύκλῳ  δὲ   αὐτὸν ἄμπελοι περιέστεφον ἀπ´ αὐτοῦ
[2, 22]   τὸν ἄνθρωπον τῷ πτερῷ, γελῶ  δὲ   αὐτὸν βλέπων περὶ τοῖς τραύμασιν
[2, 37]   ἔχῃ μειράκιον διάκονον γυνή. ἐλεῶ  δὲ   αὐτοῦ καὶ τὴν ἁρπαγήν· ὄρνις
[2, 27]   παραδίδωσι, κελεύσας ἐμβαλέσθαι σκάφει, ἡμεῖς  δὲ   αὐτοῦ καταμείναντες ἐφροντίζομεν περὶ τῶν
[2, 38]   τῶν παίδων ἱδρώς. ἔξεστι  δὲ   αὐτῷ καὶ πρὸ τῆς ἐν
[2, 2]   Διόνυσος τὸν βουκόλον·  δὲ   αὐτῷ παρατίθησιν ὅσα γῆ τρέφει
[2, 14]   σε φέρειν κέλομαι Ἡρακλεῖ. ἀπορούντων  δὲ   αὐτῶν τί λέγει τὸ μάντευμα,
[2, 11]   ἄγειν ἡμῶν τοὺς γάμους, ἤδη  δὲ   ἅψαντος αὐτοῦ τὰς δᾷδας ἀποσβεσθῆναι
[2, 13]   ἐπιπεσεῖν, ᾐτεῖτο τὴν κόρην·  δὲ   βδελυττόμενος τοῦ βίου τὴν ἀκολασίαν
[2, 3]   αὐτοῦ τοῦ κρατῆρος πεφυτευμέναι. οἱ  δὲ   βότρυες πάντῃ περικρεμάμενοι· ὄμφαξ μὲν
[2, 18]   προήλθομεν, δὲ εἵπετο. ἄρτι  δὲ   γενομένων ἡμῶν ἐπὶ τῷ χείλει
[2, 33]   καλεῖν; Ἐγὼ Μενέλαος, εἶπεν, τὸ  δὲ   γένος Αἰγύπτιος. τὰ δὲ ὑμέτερα
[2, 37]   δὲ φιλοῦσα καὶ μαίνεται. αἱ  δὲ   γλῶτται τοῦτον τὸν χρόνον φοιτῶσιν
[2, 21]   καὶ τέλος ἀποθανεῖν ἤθελεν. οὕτω  δὲ   γνώμης ἔχων ἐλέφαντι περιτυγχάνει καὶ
[2, 38]   δολεραῖς καὶ ἀλλοτρίαις ὀσμαῖς, πάσης  δὲ   γυναικῶν μυραλοιφίας ἥδιον ὄδωδεν
[2, 37]   οὐρανόν· οὕτως ἀνέβη Ἡρακλῆς. εἰ  δὲ   Δανάης τὴν λάρνακα γελᾷς, πῶς
[2, 37]   Ζεὺς τρεῖς ὅλους ἡλίους. εἰ  δὲ   δεῖ μεθέντα τὰς μυθολογίας αὐτὴν
[2, 5]   Μέχρι τίνος, ἄνανδρε, σιγᾷς; τί  δὲ   δειλὸς εἶ στρατιώτης ἀνδρείου θεοῦ;
[2, 7]   ἤδη περιβαλὼν φανερῶς κατεφίλουν·  δὲ   διασχοῦσα, Τί ποιεῖς; ἔφη. καὶ
[2, 19]   δύο δὲ ἐπὶ θάτερα· μέσος  δὲ   διεῖργε στενωπὸς τὰ οἰκήματα· θύρα
[2, 1]   ~Ἅμα  δὲ   ἑαυτοὺς ἐπαινοῦντες ἐπὶ τὸ δωμάτιον
[2, 17]   γένοιτο μετὰ τὴν ἁρπαγήν. ἐπεὶ  δὲ   ἐγένετο κατὰ Σάραπτα κώμην Τυρίων
[2, 3]   ἐστὶν κενὸς κρατήρ· ἐὰν  δὲ   ἐγχέῃς οἴνου, κατὰ μικρὸν
[2, 7]   Κλειὼ καὶ παρεκάθητο, διεβάδιζον  δὲ   ἐγώ· καί τις ἐξαίφνης μέλιττά
[2, 4]   μὴ καταψεύδῃ τοῦ θεοῦ. ἀρχὴν  δὲ   ἐγώ σοι παρέξω. τὴν Κλειὼ
[2, 1]   μὲν ταῦτα ᾖδεν· ἐγὼ  δὲ   ἐδόκουν τὸ ῥόδον ἐπὶ τῶν
[2, 32]   ἐπὶ τοῖς λιμέσιν ἐποχουμένου. ὡς  δὲ   ἔδοξεν οὔριον εἶναι πρὸς ἀναγωγὴν
[2, 11]   μὲν ἰχθὺν προσεδόκησεν, ὡς  δὲ   εἶδε τοῦ κόχλου τὴν τραχύτητα,
[2, 18]   ἑσπέρας, ἡμεῖς μὲν προήλθομεν,  δὲ   εἵπετο. ἄρτι δὲ γενομένων ἡμῶν
[2, 14]   ἕλκει δὲ γῆ,  δὲ   εἰς ἀμφότερα αὑτὴν ἥρμοσε. καὶ
[2, 37]   μειράκιον ἐξ ὀνύχων κρεμάμενον. Σεμέλην  δὲ   εἰς οὐρανοὺς ἀνήγαγεν οὐκ ὄρνις
[2, 14]   μὲν προσήψατο μόνον, πίσσα  δὲ   εἰς τὴν ἤπειρον ἥρπασε τὴν
[2, 11]   μᾶλλον ἠπείγετο συναγαγεῖν ἡμᾶς. τοῦτο  δὲ   εἰς τὴν ὑστεραίαν παρεσκευάζετο. ἐώνητο
[2, 23]   καὶ μὲν ὑπελείπετο, ἐγὼ  δὲ   εἰσῄειν, ὑποδεχομένης με τῆς Κλειοῦς
[2, 17]   τὴν θεωρίαν ἀφωσιωμένος ἀπῆλθεν. ~Ναῦν  δὲ   εἶχεν ἰδίαν, τοῦτο προκατασκευάσας οἴκοθεν
[2, 18]   γενείων ἐψίλωντο τὰς τρίχας· ἔφερον  δὲ   ἕκαστος ὑπὸ κόλπῳ ξίφος, ἐκόμιζον
[2, 9]   ἐμὸν τῇ κόρῃ προτίθησι, τὸ  δὲ   ἐκείνης ἐμοί, καὶ ἐγχέων ἀμφοτέροις
[2, 4]   πᾶν καὶ συμπράττειν ἠξίουν·  δὲ   ἔλεγε καὶ αὐτὸς μὲν ἐγνωκέναι
[2, 4]   πρὶν παρ´ ἐμοῦ μαθεῖν, ὀκνεῖν  δὲ   ἐλέγχειν βουλόμενον λανθάνειν. γὰρ
[2, 23]   τὰς τῆς ψυχῆς ἐλπίδας,  δὲ   ἐλπὶς τοῦ τυχεῖν ἐπεκάλυπτεν ἡδονῇ
[2, 19]   διεῖργε στενωπὸς τὰ οἰκήματα· θύρα  δὲ   ἐν ἀρχῇ τοῦ στενωποῦ μία
[2, 15]   μὲν ἦν καὶ ποικίλα, διέπρεπον  δὲ   ἐν αὐτοῖς οἱ τοῦ Νείλου
[2, 3]   σταφυλὴν τὸν ὄμφακα ποιεῖ. Διόνυσος  δὲ   ἐντετύπωται τῶν βοτρύων πλησίον, ἵνα
[2, 19]   διειλήφεσαν, ἑκάτερα τὰ ἀντικρύ, τὰ  δὲ   ἔξω δύο τὰ πρὸς τὴν
[2, 16]   τὸν τρόπον τῆς ἁρπαγῆς. πανήγυρις  δὲ   ἐπέκειτο, καθ´ ἣν ἠκηκόει πάσας
[2, 19]   δύο μὲν ἐπὶ δεξιά, δύο  δὲ   ἐπὶ θάτερα· μέσος δὲ διεῖργε
[2, 10]   ἐπὶ τὸ δωμάτιον αὑτῆς, ἐγὼ  δὲ   ἐπὶ θάτερα, σφόδρα ἀνιώμενος, ἔργον
[2, 23]   τῶν θυρῶν, εὐθὺς ἀνεπήδησα·  δὲ   ἐπὶ τὴν κλίνην παρῆν. συνεὶς
[2, 8]   ἐγεγόνειν καὶ μεστὸς ἐλπίδων· ᾐσθόμην  δὲ   ἐπικαθημένου μοι τοῦ φιλήματος ὥσπερ
[2, 9]   ἀμφοτέροις καὶ κερασάμενος ὤρεγεν. ἐγὼ  δὲ   ἐπιτηρήσας τὸ μέρος τοῦ ἐκπώματος,
[2, 11]   ῥόδον ἦν ἐν λίθῳ, ἀμέθυσος  δὲ   ἐπορφύρετο τοῦ χρυσοῦ πλησίον. ἐν
[2, 12]   ὄρνις ἔτυχεν ἱπτάμενος ἐκεῖ. τὸ  δὲ   ἔργον εὐθὺς ἀπέβη· τὸν γὰρ
[2, 11]   στεφανούμενος ὀφθαλμὸν ἐμιμεῖτο χρυσοῦν. τῆς  δὲ   ἐσθῆτος οὐ πάρεργον εἶχεν
[2, 25]   Πάνθεια πάλιν ἔστενεν. ἡμεῖς  δὲ   ἐσκοποῦμεν, καθ´ ἑαυτοὺς γενόμενοι, τί
[2, 29]   γίνεται τὸ ἕλκος ὀργή· τὸ  δέ   ἐστιν ἔλεγχος ἀτυχημάτων· ἐκ τούτου
[2, 31]   αὑτῆς καὶ εὐθὺς ἐκάθευδεν. εἶχε  δὲ   ἑτέραν Λευκίππη θαλαμηπόλον, ἣν
[2, 18]   ἐν αὐτῷ νεανίσκοι δέκα. ὀκτὼ  δὲ   ἑτέρους ἐπὶ τῆς γῆς εἶχον
[2, 28]   καὶ Κλειὼ πέφευγεν.  δὲ   ἔτι μᾶλλον ἐθάρσησε καὶ λέγει·
[2, 35]   ἐραστὴς οὐχ εὑρὼν πιεῖν· τὸ  δὲ   ἔτι πινόμενον ἁρπάζεται πρὶν
[2, 34]   γὰρ ἐπελθὼν ἀπελογούμην οὐδέν, θανάτου  δὲ   ἐτιμώμην ἐμαυτῷ. ἐλεήσαντες οὖν οἱ
[2, 30]   ἔφερε τὴν προσβολήν. ~Ἐν τούτῳ  δὲ   ἔτυχον πέμψαι τὸν Σάτυρον πρὸς
[2, 18]   δέχεται μὲν τὴν κόρην, πλεῖ  δὲ   εὐθὺς πελάγιος. ἐγὼ δὲ ἀνέπνευσα
[2, 31]   βεβλήκει τῷ αὐτῷ πόματι. ὄχημα  δὲ   εὐτρεπὲς ἡμᾶς πρὸ τῶν πυλῶν
[2, 12]   τερατοσκόπους τὸν οἰωνὸν διηγεῖται. οἱ  δὲ   ἔφασαν δεῖν καλλιερῆσαι Ξενίῳ Διῒ
[2, 4]   ὀνειδίζοντα τὸν ἐλέγξαντα μισεῖ. Ἤδη  δέ,   ἔφη, καὶ τὸ αὐτόματον ἡμῶν
[2, 23]   καὶ ὤκνει τὸ πρῶτον. ὡς  δὲ   βελτίστη γαστὴρ κατηνάγκασε, πείθεται.
[2, 14]   ἕλκει μὲν θάλασσα, ἕλκει  δὲ   γῆ, δὲ εἰς
[2, 10]   καὶ καθ´ ἑαυτὴν ἀναπαύεται· μόνη  δὲ   παῖς βαδιεῖται κατὰ τὰ
[2, 2]   ἐστιν, ἔφη, τὸ ὕδωρ, τοῦτο  δὲ   πηγή. μὲν οὖν
[2, 15]   τῶν θυμιαμάτων πομπή, ποικίλη  δὲ   τῶν ἀνθέων συμπλοκή. τὰ
[2, 23]   βελτίστη γαστὴρ κατηνάγκασε, πείθεται. ἐπεὶ  δὲ   ἧκε πρὸς τὸν Σάτυρον, εἶτα
[2, 12]   πατὴρ προτέλεια τῶν γάμων. ὡς  δὲ   ἤκουσα, ἀπωλώλειν καὶ ἐζήτουν μηχανὴν
[2, 30]   πολὺ τῆς φροντίδος ἀπερριψάμην. δύο  δὲ   ἡμέρας διαλιπόντες, ὅτε καὶ ἀποδημῶν
[2, 19]   ἀδελφῆς περιπεσούσης τοιαύτῃ συμφορᾷ. ~Ὀλίγας  δὲ   ἡμέρας διαλιπὼν πρὸς τὴν Λευκίππην
[2, 11]   ψόφον, προσιόντα θεασάμενός τινα. ~Ὀλίγων  δὲ   ἡμερῶν διελθουσῶν πατήρ μοι
[2, 17]   ἐπὶ τὴν ἁρπαγὴν παρεσκευάκει.  δὲ   (ἦν γὰρ καὶ ἄλλως εὔρωστος
[2, 2]   τρέφει καὶ μαζοὶ βοῶν. ποτὸν  δὲ   ἦν παρ´ αὐτοῖς οἷον καὶ
[2, 7]   περιέβαλλον καὶ ἐφίλουν ἐλευθερώτερον·  δὲ   ἠνείχετο, κωλύουσα δῆθεν. ~Ἐν τούτῳ
[2, 11]   λίθοι, τὴν χροιὰν ἐπάλληλοι· συγκείμενοι  δὲ   ἦσαν οἱ τρεῖς· μέλαινα μὲν
[2, 14]   μεμαθήκει μὲν ἕκαστα τούτων, οὐδὲν  δὲ   ἧττον τῆς ἐπιβουλῆς εἴχετο. καὶ
[2, 14]   καὶ νῆσος ἐν γῇ. Ἀθηνᾶν  δὲ   Ἥφαιστον ἔχειν· εἰς τὴν ἐλαίαν
[2, 15]   καὶ ἦν ἄνεμος ἡδονῆς. τὰ  δὲ   ἱερεῖα πολλὰ μὲν ἦν καὶ
[2, 17]   δοκοίη τοῖς πολίταις ἕπεσθαι, ἅμα  δὲ   ἵνα μή, πλησίον τῆς Τύρου
[2, 3]   οἶνος γὰρ ἔρωτος τροφή. ἤδη  δὲ   καὶ αὐτὴ περιεργότερον εἰς ἐμὲ
[2, 18]   ἕκαστος ὑπὸ κόλπῳ ξίφος, ἐκόμιζον  δὲ   καὶ αὐτοὶ θυσίαν, ὡς ἂν
[2, 27]   τὴν κόρην συμφυγεῖν πείσετε. ἔλεγε  δὲ   καὶ αὐτὸς ὅτι κοινωνὸς γενήσεται
[2, 3]   ἀναισχύντως ἐς αὐτὴν ἑώρων. Ἔρως  δὲ   καὶ Διόνυσος, δύο βίαιοι θεοί,
[2, 10]   περιχυθεὶς τὴν κόρην κατεφίλουν. ὡς  δὲ   καὶ ἐπεχείρουν τι προὔργου ποιεῖν,
[2, 16]   μήτηρ τότε μαλακῶς ἔχουσα· σκηψαμένη  δὲ   καὶ Λευκίππη νοσεῖν ἔνδον
[2, 33]   εἴχομεν τὸ ἄριστον ἐκοινωνοῦμεν, ἤδη  δὲ   καὶ λόγον. λέγω δὴ πρῶτος·
[2, 29]   ὀνειδιζομένη, ὠργίζετο δὲ ἀπιστουμένη. αἰδὼς  δὲ   καὶ λύπη καὶ ὀργὴ τρία
[2, 10]   τὸν ψόφον λοιδορῶν. ἐν τούτῳ  δὲ   καὶ Σάτυρος ὑπαντιάζει με
[2, 36]   ἐγχρονίζει περὶ τοῖς σώμασιν. εἰ  δὲ   καὶ ποιητὴν δεῖ λαβεῖν μάρτυρα
[2, 13]   Καλλισθένης, ὀρφανὸς καὶ πλούσιος, ἄσωτος  δὲ   καὶ πολυτελής. οὗτος ἀκούων τὴν
[2, 2]   λεπτὴν ἔχει τὴν ἡδονήν, τοῦτο  δὲ   καὶ πρὸ τοῦ στόματος τὰς
[2, 38]   καταχέας γυναικῶν περιεργίας. ἐν μέρει  δὲ   καὶ τὰ τῶν παίδων ἀντάκουσον.
[2, 11]   τὸ αἷμα λαμπρότερον ἐπορφύρετο· ὡς  δὲ   καὶ ταῖς χερσὶν ἔθιγε, τὴν
[2, 5]   ἔχεις φυλάξασθαι τὸ πῦρ. ἂν  δὲ   καὶ ταύτην κατασβέσῃς σωφροσύνῃ τὴν
[2, 27]   Κλειοῦς ἐκ μέσου γενομένης· τάχα  δὲ   καὶ τὴν κόρην συμφυγεῖν πείσετε.
[2, 22]   δὲ παρὼν οὐ πάρειμι. ὁμοῦ  δὲ   καὶ φεύγω καὶ μένω, καὶ
[2, 24]   διὰ τὴν ἀνάγκην ὄνειδος. νῦν  δέ,   κακόδαιμον, ἀδοξεῖς ἐν οἷς δυστυχεῖς.
[2, 16]   Λευκίππην οὐχ ἑωρακώς ποτε, τὴν  δὲ   Καλλιγόνην ἰδὼν τὴν ἀδελφὴν τὴν
[2, 16]   τῆς Λευκίππης μητρὸς προελθεῖν.  δὲ   Καλλισθένης τὴν μὲν Λευκίππην οὐχ
[2, 38]   τῶν τοῦ μύθου πτερῶν. τὸ  δὲ   κάλλος τὸ παιδικὸν οὐκ ἀρδεύεται
[2, 37]   εἰς οὐρανοὺς τὸν Φρύγα· τὸ  δὲ   κάλλος τῶν γυναικῶν αὐτὸν τὸν
[2, 5]   ἐχώρησεν ἔξω τῶν θυρῶν. ἐγὼ  δὲ   κατ´ ἐμαυτὸν γενόμενος καὶ ὑπὸ
[2, 11]   τοῦ κόχλου τὰ μυστήρια· τὸ  δὲ   κατὰ τὴν γένυν τοῦ κυνὸς
[2, 14]   τῆς νήσου τράχηλος. οὐκ ἐρρίζωται  δὲ   κατὰ τῆς θαλάσσης, ἀλλὰ τὸ
[2, 2]   ψυχρόν ἐστιν, εἰς τὴν γαστέρα  δὲ   καταθορὸν ἀναπνεῖ κάτωθεν ἡδονῆς πῦρ.
[2, 24]   ὑπὲρ ἀλλοτρίων γάμων, ἐν Τύρῳ  δὲ   καταπεπολέμησαι καὶ τῆς θυγατρός σού
[2, 37]   τοῦ θείου τὸ ἄφθαρτον. τὸ  δὲ   κινούμενον ἐν φθορᾷ θνητὴν φύσιν
[2, 35]   πάνυ τῶν ἑαυτοῦ μεμνημένον, τὸν  δὲ   Κλεινίαν ὑποδακρύοντα μνήμῃ Χαρικλέους, βουλόμενος
[2, 14]   τοῦ ποταμοῦ τὰ κλεῖθρα.  δὲ   κοντὸς πρὸς τὸν χρυσὸν οἷον
[2, 11]   ἔρριψεν ὡς θαλάσσης σκύβαλον. εὑρίσκει  δὲ   κύων τὸ ἕρμαιον καὶ καταθραύει
[2, 22]   καὶ εἱστήκει παρειμένος ὀργῇ.  δὲ   κώνωψ περιϊπτάμενος αὐτοῦ τὴν κόμην
[2, 22]   καὶ τὸν ἀέρα περιέχασκεν·  δὲ   κώνωψ ταύτῃ πλέον τὴν ὀργὴν
[2, 19]   ἔβαλλε διὰ τῆς ὀπῆς·  δὲ   λαβοῦσα ἐφύλαττε καὶ περὶ τὴν
[2, 36]   ἔχει πένθος καὶ φυγή, Δανάην  δὲ   λάρναξ καὶ θάλασσα, Σεμέλη δὲ
[2, 18]   τὸ συγκείμενον ἀνέτεινε σημεῖον,  δὲ   λέμβος ἐξαίφνης προσέπλει, καὶ ἐπεὶ
[2, 29]   ἅμα λέγουσα ἀνεπήδησεν ἔξω. ~Ἡ  δὲ   Λευκίππη καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ
[2, 22]   καὶ τῷ βόμβῳ καταυλῶν.  δὲ   λέων ἠγριαίνετο καὶ μετεστρέφετο πάντῃ
[2, 26]   οἰκίαν ἐρχόμεθα τὴν Κλεινίου. ἦσαν  δὲ   λοιπὸν μέσαι νύκτες, ὥστε μόλις
[2, 12]   τὴν ἡμέραν τοὺς γάμους. καλεσάμενος  δὲ   μάντεις πατὴρ καὶ τερατοσκόπους
[2, 30]   μητρὸς ὀφθαλμῶν, ὅποι βούλεσθε. εἰ  δέ   με ἀπελθόντες καταλίποιτε, βρόχον πλεξαμένη
[2, 22]   προὐκαλούμην γὰρ ἐγὼ λέοντα, ὀλίγος  δέ   με ἤγρευσεν ἀράχνης χιτών. ταῦτα
[2, 24]   ἀδοξεῖς ἐν οἷς δυστυχεῖς. ἐπλάνα  δέ   με καὶ τὰ τῶν ἐνυπνίων
[2, 22]   οὐ ποιεῖ μαχομένη γυνή; ποῖον  δὲ   μέγεθος κάλλος σε κοσμεῖ;
[2, 22]   οὖν αἰσχύνην οὐχ ὁρᾷς; ἐμοὶ  δὲ   μέγεθος μὲν ἀὴρ ὅλος,
[2, 6]   εἴπω, Χαῖρε, ἔφην, δέσποινα.  δὲ   μειδιάσασα γλυκὺ καὶ ἐμφανίσασα διὰ
[2, 37]   δύνανται βιάζονται κἀκεῖναι φιλεῖν· σὺ  δὲ   μείζονα ποιεῖς τὴν ἡδονὴν ἀνοίγων
[2, 34]   σκοποῦ, πέμπω τὸ βέλος· τὸ  δὲ   μειράκιον παραθέον ἁρπάζει τὴν βολήν.
[2, 34]   δυστυχής. ἤρων μειρακίου καλοῦ· τὸ  δὲ   μειράκιον φιλόθηρον ἦν. ἐπεῖχον τὰ
[2, 36]   δὲ πυρὸς γέγονε τροφή. ἂν  δὲ   μειρακίου Φρυγὸς ἐρασθῇ, τὸν οὐρανὸν
[2, 11]   κρηπὶς τοῦ λίθου, τὸ  δὲ   μέσον σῶμα λευκὸν τῷ μέλανι
[2, 4]   ἐς τὸ ἔργον παιδοτριβεῖς· δέδοικα  δὲ   μὴ ἄτολμος ὢν καὶ δειλὸς
[2, 27]   θελήσει συμφυγεῖν, οὕτω πράττειν, εἰ  δὲ   μή, μένειν αὐτοῦ, παραδόντας ἑαυτοὺς
[2, 37]   ταραχθεῖσα τῷ φιλήματι πάλλεται. εἰ  δὲ   μὴ τοῖς σπλάγχνοις ἦν δεδεμένη,
[2, 17]   δὴ ἄλλοι θεωροὶ ἀπέπλευσαν, αὐτὸς  δὲ   μικρὸν ἀπεσάλευε τῆς γῆς, ἅμα
[2, 17]   ἀπέπλευσεν ἐπὶ τὴν Τύρον. ἔστι  δὲ   μικρὸν ἐπίνειον Τυρίων, νησίδιον ἀπέχον
[2, 22]   μετὰ μὲν σάλπιγγος παρατάττομαι, σάλπιγξ  δέ   μοι καὶ βέλος τὸ στόμα·
[2, 37]   καὶ πλέον ἔχοι μεμυημένος· εἰρήσεται  δέ   μοι, κἂν μετρίως ἔχω πείρας.
[2, 12]   δυναίμην ἀναβαλέσθαι τὸν γάμον. σκοποῦντος  δέ   μου θόρυβος ἐξαίφνης γίνεται κατὰ
[2, 23]   καὶ ἔχαιρε τὸ λυπούμενον. ἄρτι  δέ   μου προσελθόντος εἴσω τοῦ θαλάμου
[2, 19]   ἥτις ἦν αὐτῇ θαλαμηπόλος. εἶχε  δὲ   θάλαμος αὐτῆς οὕτως· χωρίον
[2, 15]   ἄλλων βοῶν ἐστι βασιλεύς. εἰ  δὲ   μῦθος Εὐρώπης ἀληθής, Αἰγύπτιον
[2, 9]   ἦν, πάλιν ὁμοίως συνεπίνομεν. ᾠνοχόει  δὲ   Σάτυρος ἡμῖν καί τι
[2, 33]   ἡμᾶς συναριστᾶν ἠξίου. καὶ ἡμῖν  δὲ   Σάτυρος παρέφερεν· ὥστε εἰς
[2, 31]   παρεσκευαζόμεθα πρὸς τὴν φυγήν. ~Εἶχε  δὲ   Σάτυρος τοῦ φαρμάκου λείψανον,
[2, 34]   ἡνίας· πονηρὸν τὸ θηρίον. ἀνᾴξας  δὲ   σῦς σπουδῇ ἔτρεχεν ὡς
[2, 22]   διαπτὰς κλειομένην τὴν γένυν. οἱ  δὲ   ὀδόντες κενοὶ τῆς θήρας περὶ
[2, 18]   εὐθὺς ὄρνιθος δίκην ἀφίπτανται. ἡμῶν  δὲ   οἱ μὲν ἔφευγον, οὐδὲν οὔτε
[2, 31]   πύλας, ἐπέβημεν τοῦ ὀχήματος. ἦμεν  δὲ   οἱ πάντες ἕξ, ὑμεῖς καὶ
[2, 15]   σελήνης ἐστὶν εἰκών. χροιὰ  δὲ   οἵαν Ὅμηρος τοὺς τοῦ Θρᾳκὸς
[2, 38]   τοῖς χείλεσι σινάμωρον ἀπάτην, ὡς  δὲ   οἶδε φιλεῖ, καὶ οὐκ ἔστι
[2, 34]   ἄλλος τις ἀποθάνοι ζῶν. τὸ  δὲ   οἰκτρότερον, τὰς χεῖρας ὤρεγέ μοι
[2, 22]   καὶ αὐλητὴς καὶ τοξότης. ἐμαυτοῦ  δὲ   ὀϊστὸς καὶ τόξον γίνομαι· τοξεύει
[2, 27]   εὑρηκέναι, ταύτην μὲν ὑπεξαγαγεῖν, ἡμᾶς  δὲ   ὀλίγας ἡμέρας ἐπισχεῖν, κἂν οὕτω
[2, 18]   μοι παραδόξως τῶν γάμων, ἠχθόμην  δὲ   ὅμως ὑπὲρ ἀδελφῆς περιπεσούσης τοιαύτῃ
[2, 29]   ὠργίζετο. ἤχθετο μὲν πεφωραμένη, ᾐσχύνετο  δὲ   ὀνειδιζομένη, ὠργίζετο δὲ ἀπιστουμένη. αἰδὼς
[2, 29]   τοῦ βέλους λύπη γίνεται· τὸ  δέ,   ὄνειδος ἁμαρτημάτων, καὶ καλοῦσιν αἰδῶ
[2, 20]   ἐπιτηρεῖν τὰ πραττόμενα ἡμῖν· μάλιστα  δέ,   ὅπερ ἦν, ὑποπτεύσας μή τι
[2, 23]   σοι καθεύδων Κύκλωψ· σὺ  δὲ   ὅπως Ὀδυσσεὺς ἀγαθὸς γένῃ. ἅμα
[2, 29]   τῆς ψυχῆς τὸ ζωπυροῦν·  δὲ   ὀργὴ περιϋλακτοῦσα τὴν καρδίαν ἐπικλύζει
[2, 37]   ἀμαθεῖς, Ἀφροδίτη δὲ ἀργή, ἡδονῆς  δὲ   οὐδέν. ~Καὶ Μενέλαος, Ἀλλὰ
[2, 13]   Σωστράτου θυγατέρα εἶναι καλήν, ἰδὼν  δὲ   οὐδέποτε, ἤθελεν αὑτῷ ταύτην γενέσθαι
[2, 38]   ἂν ἔσχες τὰ φιλήματα. φιλῶν  δὲ   οὐκ ἂν ἔχοις κόρον, ἀλλ´
[2, 34]   πολλά, κρατεῖν οὐκ ἠδυνάμην. ὡς  δὲ   οὐκ ἔπειθον, εἱπόμην κἀγὼ ἐπὶ
[2, 5]   κακόδαιμον, οὐ σωφρονεῖς; τί  δὲ   οὐκ ἐρᾷς ὧν σε δεῖ;
[2, 8]   μὲν ἄκων καὶ λυπούμενος,  δὲ   οὐκ οἶδ´ ὅπως εἶχεν. ῥᾴων
[2, 22]   ἀράχνην οὐκ ἔλαθεν ἐμπεσών. ὡς  δὲ   οὐκέτι εἶχε φυγεῖν, ἀδημονῶν εἶπεν·
[2, 8]   πρὸς τὰ φιλήματα. οὐκ οἶδα  δὲ   οὕτω πρότερον ἡσθείσης τῆς καρδίας·
[2, 15]   οἰκίαν ἐφήδρευε ταῖς γυναιξίν. αἱ  δὲ   ὀψόμεναι τὴν θυσίαν ἐξῄεσαν· καὶ
[2, 38]   τῆς φύσεως τὰ φιλήματα. αὕτη  δὲ   παιδὸς φιλήματος εἰκών· εἰ νέκταρ
[2, 7]   καὶ μὲν ἀνέκραγεν,  δὲ   παῖς ἀναθοροῦσα καὶ καταθεμένη τὴν
[2, 7]   προσεποιούμην πεπλῆχθαι καὶ ἀλγεῖν.  δὲ   παῖς προσελθοῦσα εἷλκε τὴν χεῖρα
[2, 36]   πρὸς οὐρανὸν ταχὺ φεύγειν, τὸ  δὲ   πάνδημον ἔρριπται κάτω καὶ ἐγχρονίζει
[2, 36]   πλανᾶσθαι, τὸ μὲν οὐράνιον, τὸ  δὲ   πάνδημον, ὥσπερ τοῦ κάλλους αἱ
[2, 31]   ἐπ´ αὐτοῦ περιμένων αὐτός. ἐπεὶ  δὲ   πάντες ἐκάθευδον, περὶ πρώτας νυκτὸς
[2, 31]   Σάτυρος, καὶ προήλθομεν· ὡς  δὲ   παρῆμεν ἐπὶ τὰς πύλας, ἐπέβημεν
[2, 10]   ἀπεσπᾶτο μὲν Κλειώ,  δὲ   παρθένος ἐν τῷ περιπάτῳ κατελέλειπτο.
[2, 22]   καὶ τὸν τετρωκότα ζητεῖ. ἐγὼ  δὲ   παρὼν οὐ πάρειμι. ὁμοῦ δὲ
[2, 22]   βέλους ποιῶ τὸ τραῦμα·  δὲ   παταχθεὶς ἐξαίφνης βοᾷ καὶ τὸν
[2, 29]   ὀφθαλμῶν ἐλευθερίαν καθαιρεῖ· λύπη  δὲ   περὶ τὰ στέρνα διανεμομένη κατατήκει
[2, 14]   δὲ φοῖνιξ φυτόν. ἐρίζει  δὲ   περὶ ταύτης γῆ καὶ θάλασσα.
[2, 6]   εἰδυῖα σαφῶς λέγω; ὡς  δὲ   περιέπλεκον λόγους ἐκ λόγων, τὸ
[2, 25]   εἴτε ἥρως, εἴτε λῃστής. ἐκείμην  δὲ   πεφοβημένη, μηδὲ ἀνακραγεῖν διὰ τὸν
[2, 14]   γίνεται, ἀγρεύει γὰρ αὐτόν·  δὲ   πίσσα δέλεαρ γίνεται τῆς ἄγρας·
[2, 2]   δὲ ποτὸν οἶνος ἦν.  δὲ   πιὼν ὑφ´ ἡδονῆς βακχεύεται καὶ
[2, 12]   καταπτὰς ἁρπάζει τὸ ἱερεῖον· σοβούντων  δὲ   πλέον οὐδὲν ἦν· γὰρ
[2, 18]   ἐβόων· Λῃσταὶ Καλλιγόνην ἔχουσι. τὸ  δὲ   πλοῖον ἤδη μέσην ἐπέραινε τὴν
[2, 14]   τὸ ὕδωρ ἔχει πλούσιον.  δὲ   πλοῦτος ταύτῃ κάτω τεταμίευται τῇ
[2, 15]   τῶν θυμιαμάτων ἤριζεν ὀδμήν. τὸ  δὲ   πνεῦμα ἀναπεμπόμενον εἰς τὸν ἀέρα
[2, 14]   ὕδωρ ὡς χορδὴ κρούεται, τὸ  δὲ   πνεῦμα τοῦ ὕδατος πλῆκτρον γίνεται,
[2, 21]   γένυν ὥπλισε τοῖς ὀδοῦσι, τοὺς  δὲ   πόδας ἐκράτυνε τοῖς ὄνυξιν ἐποίησέ
[2, 22]   κόμην ἐπηύλει μέλος ἐπινίκιον. μακρότερον  δὲ   ποιούμενος τῆς πτήσεως τὸν κύκλον
[2, 14]   τὸ ὕδωρ ὑπορρεῖ κάτωθεν. ὑπόκειται  δὲ   πορθμὸς κάτωθεν ἰσθμῷ· καὶ γίνεται
[2, 2]   αὐτῷ προτείνει κύλικα φιλοτησίαν. τὸ  δὲ   ποτὸν οἶνος ἦν. δὲ
[2, 3]   τὴν ἄμπελον οἴνῳ γεωργῇ. τοῦ  δὲ   πότου προϊόντος ἤδη καὶ ἀναισχύντως
[2, 30]   κόρην ἀποπειρασόμενον τῆς φυγῆς.  δὲ   πρὶν ἀκοῦσαι πρὸς τὸν Σάτυρον,
[2, 11]   πορφύρας, ἐκεῖ χρυσὸς ἦν. ἤριζον  δὲ   πρὸς ἀλλήλους οἱ λίθοι. ὑάκινθος
[2, 4]   καὶ ῥῆμα δριμύτερον εἰπεῖν. τότε  δὲ   πρόσαγε τὴν δευτέραν μηχανήν. θίγε
[2, 7]   τί οὐκ ἐπᾴδεις, φιλτάτη;  δὲ   προσῆλθέ τε καὶ ἐνέθηκεν ὡς
[2, 36]   οἰνοχόον ἔχῃ τοῦ νέκταρος·  δὲ   πρότερον διάκονος τῆς τιμῆς ἐξέωσται·
[2, 2]   ἀποίκους εἶναι Τυρίων οἴνων, τὴν  δὲ   πρώτην παρ´ αὐτοῖς φῦναι τῶν
[2, 1]   μὴ ὁρᾶν τὴν κόρην.  δὲ   πρῶτον μὲν ᾖσεν Ὁμήρου τὴν
[2, 24]   τὸ δωμάτιον ἑαυτῶν ἤλθομεν. ~Ἡ  δὲ   πρῶτον μὲν ὑπὸ ἰλίγγου κατέπεσεν,
[2, 36]   δὲ λάρναξ καὶ θάλασσα, Σεμέλη  δὲ   πυρὸς γέγονε τροφή. ἂν δὲ
[2, 23]   ὕπνον καθεύδων τοῦ φαρμάκου.  δὲ   Σάτυρος εἰστρέχει πρός με καὶ
[2, 4]   συναίρεσθαι πρὸς τὸ ἔργον. δεῖ  δέ   σε καὶ τὴν κόρην μὴ
[2, 21]   ἔχεις ὅσα πλάττειν ἠδυνάμην,  δὲ   σὴ ψυχὴ πρὸς τοῦτο μόνον
[2, 10]   ἐπὶ τὸν ὕπνον τραπῆναι. ἐγὼ  δέ   σοι καὶ ταύτην ἀπάξω διαλεγόμενος.
[2, 14]   ἀπ´ αὐτῆς ἁλλομένην ἄνω· θιγόντι  δέ   σοι τὸ ὕδωρ ψυχρόν ἐστιν
[2, 21]   ἀκήκοά τινος τῶν φιλοσόφων· χαρίζομαι  δέ   σοι τοῦ μύθου τὸν ἐλέφαντα.
[2, 14]   ἀναθάλλει φαιδροῖς τοῖς κλάδοις, πεφύτευται  δὲ   σὺν αὐτῇ τὸ πῦρ καὶ
[2, 18]   δὲ ᾠόμεθα γυναῖκας εἶναι. ἐπεὶ  δὲ   συνετίθεμεν τὴν πυράν, ἐξαίφνης βοῶντες
[2, 7]   μου τὴν ὀδύνην ἰάσω. ὡς  δὲ   συνῆκεν λέγω καὶ ἐμειδίασε,
[2, 34]   λεπτὰ διώκοντες τῶν θηρίων. ἐξαίφνης  δὲ   σῦς τῆς ὕλης προπηδᾷ, καὶ
[2, 29]   βαθέα μὲν τὰ βλήματα, ἄναιμα  δὲ   τὰ τοξεύματα. ἓν δὲ τούτων
[2, 37]   σῶμα ἐν ταῖς συμπλοκαῖς, μαλθακὰ  δὲ   τὰ χείλη πρὸς τὰ φιλήματα.
[2, 11]   τὸ πᾶν μὲν πορφυρᾶν, ἔνθα  δὲ   ταῖς ἄλλαις ἐσθῆσιν χώρα
[2, 37]   σῶμα ἐν τοῖς ἀγκαλίσμασιν, ἐν  δὲ   ταῖς σαρξὶν ὅλως ἐνηρμοσμένον, καὶ
[2, 19]   τὸ κατὰ τὴν παρθένον, τὸ  δὲ   ταμεῖον ἦν. κατακοιμίζουσα δὲ ἀεὶ
[2, 37]   καὶ βάλλει τὴν καρδίαν·  δὲ   ταραχθεῖσα τῷ φιλήματι πάλλεται. εἰ
[2, 15]   τοῦ Θρᾳκὸς ἵππους ἐπαινεῖ. βαδίζει  δὲ   ταῦρος ὑψαυχενῶν καὶ ὥσπερ ἐπιδεικνύμενος
[2, 4]   θλῖψον δάκτυλον, θλίβων στέναξον. ἢν  δὲ   ταῦτά σου ποιοῦντος καρτερῇ καὶ
[2, 12]   θάλασσαν συνέβη φανῆναι μηκέτι. ἐγὼ  δὲ   ταῦτα ὡς ἐγένετο τὸν ἀετὸν
[2, 37]   ὥσπερ σφραγῖδας τὰ φιλήματα, φιλεῖ  δὲ   τέχνῃ καὶ σκευάζει τὸ φίλημα
[2, 11]   εἰς τὴν ὑστεραίαν παρεσκευάζετο. ἐώνητο  δὲ   τῇ κόρῃ τὰ πρὸς τὸν
[2, 10]   τῇ Κλειοῖ μὲν αὐτός, ἐγὼ  δὲ   τῇ παιδὶ διαλαχόντες ἐφηδρεύομεν. καὶ
[2, 20]   μὲν ἀντιπαίζειν καὶ αὐτός, ἐνετίθει  δὲ   τῇ παιδιᾷ τῆς γνώμης τὸ
[2, 37]   μαστὸς ἐπαφώμενος ἰδίαν ἡδονήν. ἐν  δὲ   τῇ τῆς Ἀφροδίτης ἀκμῇ οἰστρεῖ
[2, 18]   ἔνθα λέμβος ἐφήδρευεν. ~Πρὸ  δὲ   τῆς πανηγύρεως, ἣν Καλλισθένης
[2, 12]   τὸν ἀνδρῶνα τῆς οἰκίας. ἐγεγόνει  δέ   τι τοιοῦτον· ἐπειδὴ θυσάμενος
[2, 37]   καὶ δάκνει τὰ φιλήματα. ἔχει  δέ   τινα καὶ μαστὸς ἐπαφώμενος ἰδίαν
[2, 29]   ψυχῆς ἐμάρανε τὸ λυπούμενον. ἂν  δέ   τις ἀνάγκῃ τοῦ κρείττονος σιγήσῃ
[2, 20]   ταῦτα ἦν τὰ συγκείμενα. ~Ἦν  δέ   τις αὐτῶν οἰκέτης πολυπράγμων καὶ
[2, 19]   ἐπὶ τοῦ στενωποῦ θύραν· ἔξωθεν  δέ   τις ἕτερος ἐπέκλειε καὶ τὰς
[2, 33]   καὶ εἷλκε τὴν ναῦν. ~Ἔτυχε  δέ   τις ἡμῖν νεανίσκος παρασκηνῶν, ὅς,
[2, 10]   ἀλλήλοις προεπίνομεν τὰ φιλήματα. ~Μετὰ  δὲ   τὸ δεῖπνον Σάτυρός μοι
[2, 11]   περιδέραιον μὲν λίθων ποικίλων, ἐσθῆτα  δὲ   τὸ πᾶν μὲν πορφυρᾶν, ἔνθα
[2, 31]   μικρὸν ἄνω τῆς ἕω. ἔπλει  δὲ   τὸ πλοῖον εἰς Ἀλεξάνδρειαν, τὴν
[2, 32]   μεγάλην τοῦ Νείλου πόλιν. ~Ἔχαιρον  δὲ   τὸ πρῶτον ὁρῶν τὴν θάλασσαν,
[2, 37]   ἡδονὴν ἀνοίγων τὰ φιλήματα. πρὸς  δὲ   τὸ τέρμα αὐτὸ τῆς Ἀφροδίτης
[2, 21]   τῶν ἄλλων θηρίων δυνατώτερον.  δὲ   τοιοῦτος, ἔφασκε, τὸν ἀλεκτρυόνα φοβοῦμαι.
[2, 18]   μέσην ἐπέραινε τὴν θάλασσαν. ὡς  δὲ   τοῖς Σαράπτοις προσέσχον, πόρρωθεν
[2, 37]   συγγινόμενος περιβάλλεται ἡδονῇ. ἐγγίζει  δὲ   τοῖς χείλεσιν ὥσπερ σφραγῖδας τὰ
[2, 18]   ὡς θυσόμενοι τῷ θεῷ. τούτων  δὲ   τὸν Ζήνωνα ἐλάνθανεν οὐδέν· ἀλλ´
[2, 3]   αὐτὴν τῷ συνήθει πυρί,  δὲ   τὸν οἶνον ὑπέκκαυμα φέρων· οἶνος
[2, 9]   πρὸς ἡδονὴν φιλήματι ἐρωτικῷ. ~Ἐπειδὴ  δὲ   τοῦ δείπνου καιρὸς ἦν, πάλιν
[2, 14]   πρὸς τὸ ἔργον. ~Ἐν τούτῳ  δὲ   τοῦ πολέμου περιστάντος καὶ τῆς
[2, 14]   πτόρθους πολλὴν τὴν φλόγα·  δὲ   τοῦ πυρὸς αἰθάλη τὸ φυτὸν
[2, 37]   πῶς τὸν Περσέα σιωπᾷς; Ἀλκμήνῃ  δὲ   τοῦτο μόνον δῶρον ἀρκεῖ, ὅτι
[2, 29]   τῷ τῆς μανίας ἀφρῷ. λόγος  δὲ   τούτων ἁπάντων πατήρ, καὶ ἔοικεν
[2, 29]   καλοῦσιν αἰδῶ τὸ τραῦμα. ἴδιον  δὲ   τούτων ἁπάντων τῶν βελῶν βαθέα
[2, 29]   ἄναιμα δὲ τὰ τοξεύματα. ἓν  δὲ   τούτων ἁπάντων φάρμακον, ἀμύνασθαι τὸν
[2, 11]   τοῦ χρυσοῦ πλησίον. ἐν μέσῳ  δὲ   τρεῖς ἦσαν λίθοι, τὴν χροιὰν
[2, 34]   οἱ μὲν συνέπιπτον ἀλλήλοις, ἐμὲ  δὲ   τρόμος, ὡς εἶδον, λαμβάνει· καὶ
[2, 17]   κειμένην, ἐνταῦθα προσπορίζεται λέμβον, δίδωσι  δὲ   τῷ Ζήνωνι· τοῦτο γὰρ ἦν
[2, 11]   λευκὸν τῷ μέλανι συνυφαίνετο, ἑξῆς  δὲ   τῷ λευκῷ τὸ λοιπὸν ἐπυρρία
[2, 11]   λοιπὸν ἐπυρρία κορυφούμενον· λίθος  δὲ   τῷ χρυσῷ στεφανούμενος ὀφθαλμὸν ἐμιμεῖτο
[2, 15]   καὶ ῥόδα καὶ μυρρίναι·  δὲ   τῶν ἀνθέων ἀναπνοὴ πρὸς τὴν
[2, 37]   γυναικί. οἰνοχοείτω μὲν Γανυμήδης, μετὰ  δὲ   τῶν θεῶν Ἥρα πινέτω, ἵνα
[2, 38]   βαφῆς, καὶ φαρμάκων· ἂν  δὲ   τῶν πολλῶν τούτων γυμνώσῃς δόλων,
[2, 33]   τὸ δὲ γένος Αἰγύπτιος. τὰ  δὲ   ὑμέτερα τίνα; Ἐγὼ Κλειτοφῶν, οὗτος
[2, 23]   ἐφ´ ἑστίασιν αὐτὸν ἐκάλεσεν.  δὲ   ὑπώπτευε μέν τινα μηχανὴν καὶ
[2, 37]   αὑτὴν ἄνω τοῖς φιλήμασι. παίδων  δὲ   φιλήματα μὲν ἀπαίδευτα, περιπλοκαὶ δὲ
[2, 38]   περὶ τῆς ἡδονῆς ἀθλεῖ. τὰ  δὲ   φιλήματα σοφίαν μὲν οὐκ ἔχει
[2, 37]   οἰστρεῖ μὲν ὑφ´ ἡδονῆς, περικέχηνε  δὲ   φιλοῦσα καὶ μαίνεται. αἱ δὲ
[2, 14]   ἐπεὶ Φοινίκων νῆσος·  δὲ   φοῖνιξ φυτόν. ἐρίζει δὲ περὶ
[2, 14]   παρ´ ἡμῖν ἀλλήλοις συνοικεῖ. τὸ  δὲ   χωρίον ἱερὸν ἐν περιβόλῳ· ἐλαία
[2, 8]   στόμα γὰρ φωνῆς ὄργανον· φωνὴ  δὲ   ψυχῆς σκιά. αἱ γὰρ τῶν
[2, 18]   ὡς ἂν ἥκιστα ὑποπτευθεῖεν· ἡμεῖς  δὲ   ᾠόμεθα γυναῖκας εἶναι. ἐπεὶ δὲ
[2, 22]   με διαέριον τὸ πτερόν, ἐμπεσὼν  δὲ   ὡς ἀπὸ βέλους ποιῶ τὸ
[2, 9]   ἅμα κατεφίλουν τὸ ἔκπωμα.  δὲ   ὡς εἶδεν, συνῆκεν ὅτι τοῦ
[2, 14]   ὕδατος πλῆκτρον γίνεται, τὸ ῥεῦμα  δὲ   ὡς κιθάρα λαλεῖ. ἀλλὰ καὶ
[2, 30]   ψυχήν μου οὕτως ἀφήσω. ἐγὼ  δὲ   ὡς ταῦτα ἤκουσα, τὸ πολὺ
[2, 5]   σοι γαμεῖν. ἐδόκουν πεπεῖσθαι· κάτωθεν  δὲ   ὥσπερ ἐκ τῆς καρδίας
[2, 22]   τοῦ τραύματος πληγή,  δὲ   ὥσπερ παλαιστὴς τὸ σῶμα σκευάζων
[2, 37]   δὲ μὴ τοῖς σπλάγχνοις ἦν  δεδεμένη,   ἠκολούθησεν ἂν καὶ ἀνείλκυσεν αὑτὴν
[2, 36]   μὲν οὐράνιον ἄχθεται θνητῷ κάλλει  δεδεμένον   καὶ ζητεῖ πρὸς οὐρανὸν ταχὺ
[2, 14]   τεταμίευται τῇ τῶν ὑδάτων ἰλύϊ  δεδεμένος,   καὶ ἔστιν ἐκεῖ χρυσοῦ πηγή.
[2, 4]   Ἀθηνᾶν, ἐς τὸ ἔργον παιδοτριβεῖς·  δέδοικα   δὲ μὴ ἄτολμος ὢν καὶ
[2, 4]   καὶ συναίρεσθαι πρὸς τὸ ἔργον.  δεῖ   δέ σε καὶ τὴν κόρην
[2, 33]   νεανίσκε, καὶ τίνα σε  δεῖ   καλεῖν; Ἐγὼ Μενέλαος, εἶπεν, τὸ
[2, 36]   σώμασιν. εἰ δὲ καὶ ποιητὴν  δεῖ   λαβεῖν μάρτυρα τῆς οὐρανίας τοῦ
[2, 22]   τοῖς τραύμασιν ὀρχούμενον. ἀλλὰ τί  δεῖ   λόγων; ἀρχώμεθα μάχης. ἅμα λέγων
[2, 37]   τρεῖς ὅλους ἡλίους. εἰ δὲ  δεῖ   μεθέντα τὰς μυθολογίας αὐτὴν εἰπεῖν
[2, 5]   δὲ οὐκ ἐρᾷς ὧν σε  δεῖ;   παρθένον ἔνδον ἔχεις ἄλλην καλήν·
[2, 21]   οὖν ἔτι ἀποθνῄσκειν, ἔφη, με  δεῖ,   τοσοῦτον ὄντα καὶ ἐλέφαντος εὐτυχέστερον,
[2, 2]   λαβὼν ἅμα καὶ θλίβων καὶ  δεικνὺς   τὴν ἄμπελον, Τοῦτο μέν ἐστιν,
[2, 16]   γὰρ ἑαλωκὼς ἐκ τῆς θέας)  δείκνυσιν   ἑνὶ τῶν οἰκετῶν τὴν κόρην,
[2, 24]   τις τοὺς γάμους σεσύληκεν. οἴμοι  δειλαία,   τοιούτους σοι γάμους ὄψεσθαι οὐ
[2, 21]   ἑαυτὸν λέων καὶ τῆς  δειλίας   κατεμέμφετο καὶ τέλος ἀποθανεῖν ἤθελεν.
[2, 4]   γένωμαι. Ἔρως, γενναῖε, ἔφη,  δειλίας   οὐκ ἀνέχεται. ὁρᾷς αὐτοῦ τὸ
[2, 4]   οὖν ἐν σεαυτῷ θεὸν ἔχων  δειλὸς   εἶ καὶ φοβῇ; ὅρα μὴ
[2, 5]   τίνος, ἄνανδρε, σιγᾷς; τί δὲ  δειλὸς   εἶ στρατιώτης ἀνδρείου θεοῦ; τὴν
[2, 4]   δὲ μὴ ἄτολμος ὢν καὶ  δειλὸς   ἔρωτος ἀθλητὴς γένωμαι. Ἔρως,
[2, 23]   τῆς αἰδοῦς. ταραχθεῖσα οὖν ὑπὸ  δείματος,   ὡς εἶχεν ἀναπηδᾷ καὶ ἐπὶ
[2, 12]   οἰωνὸν διηγεῖται. οἱ δὲ ἔφασαν  δεῖν   καλλιερῆσαι Ξενίῳ Διῒ νυκτὸς μεσούσης
[2, 23]   ἧκε πρὸς τὸν Σάτυρον, εἶτα  δειπνήσας   ἔμελλεν ἀπιέναι, ἐγχεῖ τοῦ φαρμάκου
[2, 3]   τε ἄλλα παρασκευάσας ἐς τὸ  δεῖπνον   ἔτυχε πολυτελέστερα καὶ κρατῆρα παρεθήκατο
[2, 10]   τὰ φιλήματα. ~Μετὰ δὲ τὸ  δεῖπνον   Σάτυρός μοι προσελθὼν ἔφη·
[2, 2]   πέπαυτο τῶν κιθαρισμάτων, καὶ πάλιν  δείπνου   καιρὸς ἦν. ἦν γὰρ ἑορτὴ
[2, 9]   φιλήματι ἐρωτικῷ. ~Ἐπειδὴ δὲ τοῦ  δείπνου   καιρὸς ἦν, πάλιν ὁμοίως συνεπίνομεν.
[2, 3]   ταῦτα μὲν ἡμῖν ἡμερῶν ἐπράττετο  δέκα·   καὶ πλέον τῶν ὀμμάτων ἐκερδαίνομεν
[2, 18]   ἐγένετο, ἦσαν ἐν αὐτῷ νεανίσκοι  δέκα.   ὀκτὼ δὲ ἑτέρους ἐπὶ τῆς
[2, 14]   γὰρ αὐτόν· δὲ πίσσα  δέλεαρ   γίνεται τῆς ἄγρας· τι
[2, 10]   ὅσα ἐπράττομεν, ὑπό τινι τῶν  δένδρων   λοχῶν μή τις ἡμῖν ἐπέλθῃ·
[2, 34]   ἀφῆκε τῇ φονευσάσῃ μου περιπλεκόμενος  δεξιᾷ.   ἄγουσιν οὖν με ἐπὶ τὸ
[2, 19]   οἰκήματα ἔχον, δύο μὲν ἐπὶ  δεξιά,   δύο δὲ ἐπὶ θάτερα· μέσος
[2, 30]   πρὶν ἀκοῦσαι πρὸς τὸν Σάτυρον,  Δέομαι,   ἔφη, πρὸς θεῶν ξένων καὶ
[2, 7]   τιτρώσκει σου τὰ φιλήματα. ἀλλὰ  δέομαι,   κατέπᾳσον αὖθις καὶ μὴ ταχὺ
[2, 25]   δυναμένη. φόβος γὰρ γλώττης ἐστὶ  δεσμός.   ἓν οἶδα μόνον, οὐδείς μου
[2, 6]   συνῆκε πῶς εἶπον τὸ Χαῖρε,  δέσποινα,   εἶπεν· Ἐγὼ σή; μὴ τοῦτο
[2, 6]   ἔχων τί εἴπω, Χαῖρε, ἔφην,  δέσποινα.   δὲ μειδιάσασα γλυκὺ καὶ
[2, 4]   καὶ προσίηται, σὸν ἔργον ἤδη  δέσποινάν   τε καλεῖν καὶ φιλῆσαι τράχηλον.
[2, 31]   ἐκείνην ἀπεδήμει τὴν ἡμέραν, τῇ  δεσποίνῃ   διακονησόμενος. ἀνοίγει δὴ τὰς θύρας
[2, 4]   εἰπεῖν. τότε δὲ πρόσαγε τὴν  δευτέραν   μηχανήν. θίγε χειρός, θλῖψον δάκτυλον,
[2, 3]   μετὰ τὸν Γλαύκου τοῦ Χίου  δεύτερον.   ὑέλου μὲν τὸ πᾶν ἔργον
[2, 18]   σημεῖον ἰδὼν ὑπήντησεν ἐπιπλεύσας καὶ  δέχεται   μὲν τὴν κόρην, πλεῖ δὲ
[2, 17]   τύχοι τῆς ἐπιχειρήσεως. οἱ μὲν  δὴ   ἄλλοι θεωροὶ ἀπέπλευσαν, αὐτὸς δὲ
[2, 12]   τοίνυν οὐκ ἀγαθὸν εἶναι· καὶ  δὴ   ἐπέσχον ἐκείνην τὴν ἡμέραν τοὺς
[2, 21]   Τί πάσχεις; ἔφη· καὶ τί  δή   ποτε οὐδὲ μικρὸν ἀτρεμεῖ σου
[2, 20]   τῆς γνώμης τὸ ἄσπονδον. λέγει  δὴ   πρὸς αὐτόν· Ἐπειδὴ καταμωκᾷ μου
[2, 35]   μυχῷ ἐκάθευδε τῆς νηός. λέγω  δὴ   πρὸς αὐτοὺς ὑπομειδιῶν· Ὡς παρὰ
[2, 33]   ἤδη δὲ καὶ λόγον. λέγω  δὴ   πρῶτος· Πόθεν, νεανίσκε, καὶ
[2, 18]   ἣν Καλλισθένης προσεδόκα, γίνεται  δὴ   τὰ τοῦ ἀετοῦ καὶ τῶν
[2, 31]   ἡμέραν, τῇ δεσποίνῃ διακονησόμενος. ἀνοίγει  δὴ   τὰς θύρας Σάτυρος, καὶ
[2, 11]   εἰκόνα τῆς πορφύρας ἐδιδάσκετο. λαβὼν  δή   τινας λίθους περιθραύει τὸ τεῖχος
[2, 23]   ἄρτι μου κατακλιθέντος. ἐγὼ μὲν  δὴ   τὸν ψόφον ἀκούσας ἀνοιγομένων τῶν
[2, 4]   ἐκερδαίνομεν ἐτολμῶμεν οὐδέν. ~Κοινοῦμαι  δὴ   τῷ Σατύρῳ τὸ πᾶν καὶ
[2, 7]   ἐλευθερώτερον· δὲ ἠνείχετο, κωλύουσα  δῆθεν.   ~Ἐν τούτῳ πόρρωθεν ἰδόντες προσιοῦσαν
[2, 1]   δωμάτιον ἐβαδίζομεν τῆς κόρης, ἀκροασόμενοι  δῆθεν   τῶν κιθαρισμάτων· οὐ γὰρ ἐδυνάμην
[2, 17]   ἀπὸ τῆς κώμης ἐκείνης καὶ  δῆτα   ἀπέπλευσεν ἐπὶ τὴν Τύρον. ἔστι
[2, 37]   τοῦτο μόνον δῶρον ἀρκεῖ, ὅτι  δι´   αὐτὴν ἔκλεψεν Ζεὺς τρεῖς
[2, 12]   ἤκουσα, ἀπωλώλειν καὶ ἐζήτουν μηχανὴν  δι´   ἧς δυναίμην ἀναβαλέσθαι τὸν γάμον.
[2, 37]   τὸν Δία κατήγαγεν ἐξ οὐρανοῦ.  διὰ   γυναῖκά ποτε Ζεὺς ἐμυκήσατο, διὰ
[2, 37]   διὰ γυναῖκά ποτε Ζεὺς ἐμυκήσατο,  διὰ   γυναῖκά ποτε Σάτυρον ὠρχήσατο, καὶ
[2, 36]   δὲ ἀνέβη ποτὲ εἰς οὐρανοὺς  διὰ   κάλλος γυνή (καὶ γὰρ γυναιξὶ
[2, 37]   κάλλος τῶν γυναικῶν αὐτὸν τὸν  Δία   κατήγαγεν ἐξ οὐρανοῦ. διὰ γυναῖκά
[2, 21]   προσαγορεύσας εἱστήκει διαλεγόμενος. καὶ ὁρῶν  διὰ   παντὸς τὰ ὦτα κινοῦντα, Τί
[2, 37]   πῦρ. καὶ μὴ θαυμάσῃς, εἰ  διὰ   πυρός τις ἀναβαίνει εἰς οὐρανόν·
[2, 24]   ὕβρισεν· οὐκ εἶχεν συμφορὰ  διὰ   τὴν ἀνάγκην ὄνειδος. νῦν δέ,
[2, 19]   ἐπέκλειε καὶ τὰς κλεῖς ἔβαλλε  διὰ   τῆς ὀπῆς· δὲ λαβοῦσα
[2, 25]   ἐκείμην δὲ πεφοβημένη, μηδὲ ἀνακραγεῖν  διὰ   τὸν φόβον δυναμένη. φόβος γὰρ
[2, 6]   δὲ μειδιάσασα γλυκὺ καὶ ἐμφανίσασα  διὰ   τοῦ γέλωτος, ὅτι συνῆκε πῶς
[2, 23]   τρέμοντα καὶ τεταραγμένον. εἶτα ἐφεύγομεν  διὰ   τοῦ σκότους καὶ ἐπὶ τὸ
[2, 37]   χείλη πρὸς τὰ φιλήματα. καὶ  διὰ   τοῦτο μὲν ἔχει τὸ σῶμα
[2, 36]   ἐκτείνεται πόθῳ. καὶ τὸ ῥόδον  διὰ   τοῦτο τῶν ἄλλων εὐμορφότερόν ἐστι
[2, 23]   οὖν τὸ κακὸν ἐξάλλομαι καὶ  διὰ   τῶν θυρῶν ἵεμαι δρόμῳ, καὶ
[2, 29]   κύματα· μὲν γὰρ αἰδὼς  διὰ   τῶν ὀμμάτων εἰσρέουσα τὴν τῶν
[2, 22]   τόξον γίνομαι· τοξεύει γάρ με  διαέριον   τὸ πτερόν, ἐμπεσὼν δὲ ὡς
[2, 32]   κατὰ τὸ σκάφος, τῶν ναυτῶν  διαθεόντων,   τοῦ κυβερνήτου κελεύοντος, ἑλκομένων τῶν
[2, 13]   τὰ ἀόρατα ἔλαθε σφόδρα κακῶς  διακείμενος.   ἐπιβουλεύει δ´ οὖν καὶ τὸν
[2, 31]   ἀπεδήμει τὴν ἡμέραν, τῇ δεσποίνῃ  διακονησόμενος.   ἀνοίγει δὴ τὰς θύρας
[2, 37]   Ἥρα πινέτω, ἵνα ἔχῃ μειράκιον  διάκονον   γυνή. ἐλεῶ δὲ αὐτοῦ καὶ
[2, 36]   τοῦ νέκταρος· δὲ πρότερον  διάκονος   τῆς τιμῆς ἐξέωσται· ἦν γάρ,
[2, 31]   τὸν Κώνωπα ἦν κατακοιμίσας· τούτου  διακονούμενος   ἡμῖν ἐγχεῖ λαθὼν κατὰ τῆς
[2, 13]   ῥημάτων, τῇ ψυχῇ τρωθέντες  διακονοῦσιν   ὀφθαλμοί. προσελθὼν οὖν τῷ Σωστράτῳ
[2, 10]   αὐτός, ἐγὼ δὲ τῇ παιδὶ  διαλαχόντες   ἐφηδρεύομεν. καὶ οὕτως ἐγένετο. ἀπεσπᾶτο
[2, 6]   σε καταλήψομαι τῷ πτερῷ. ~Ταῦτα  διαλεγόμενος   ἔλαθον ἐπιστὰς ἀπροοράτως τῇ κόρῃ
[2, 21]   ἐλέφαντι περιτυγχάνει καὶ προσαγορεύσας εἱστήκει  διαλεγόμενος.   καὶ ὁρῶν διὰ παντὸς τὰ
[2, 10]   δέ σοι καὶ ταύτην ἀπάξω  διαλεγόμενος.   ταῦτα εἰπὼν τῇ Κλειοῖ μὲν
[2, 26]   ὑπερῴῳ γὰρ τὸν θάλαμον εἶχε,  διαλεγομένων   ἡμῶν ἀκούσας κατατρέχει τεταραγμένος. καὶ
[2, 30]   φροντίδος ἀπερριψάμην. δύο δὲ ἡμέρας  διαλιπόντες,   ὅτε καὶ ἀποδημῶν ἔτυχεν
[2, 23]   καὶ ἅμα ἐγέλασεν. ~Καὶ ὀλίγας  διαλιπὼν   ἡμέρας, εἰδὼς αὐτὸν γαστρὸς ἡττώμενον,
[2, 23]   μὲν ἔπιε, καὶ μικρὸν  διαλιπών,   ὅσον εἰς τὸ δωμάτιον αὐτοῦ
[2, 19]   τοιαύτῃ συμφορᾷ. ~Ὀλίγας δὲ ἡμέρας  διαλιπὼν   πρὸς τὴν Λευκίππην διελεγόμην· Μέχρι
[2, 18]   ἐγὼ δὲ ἀνέπνευσα μὲν οὕτω  διαλυθέντων   μοι παραδόξως τῶν γάμων, ἠχθόμην
[2, 29]   λύπη δὲ περὶ τὰ στέρνα  διανεμομένη   κατατήκει τῆς ψυχῆς τὸ ζωπυροῦν·
[2, 25]   παρθένος, ὡς ἂν ἐμοῦ  διαπεφευγότος,   καὶ λέγει· Μὴ λοιδόρει μου,
[2, 15]   πόλει συνδοκοῦν. οὖν Καλλισθένης  διαπράττεται   τῶν θεωρῶν εἷς γενέσθαι· καὶ
[2, 22]   τοῦ λέοντος ὀδόντων, αὐτὴν μέσην  διαπτὰς   κλειομένην τὴν γένυν. οἱ δὲ
[2, 7]   περιβαλὼν φανερῶς κατεφίλουν· δὲ  διασχοῦσα,   Τί ποιεῖς; ἔφη. καὶ σὺ
[2, 7]   τῆς ἀλγηδόνος δύο ἐπᾴσασαν ῥήματα·  διδαχθῆναι   γὰρ αὐτὴν ὑπό τινος Αἰγυπτίας
[2, 17]   θαλάττῃ κειμένην, ἐνταῦθα προσπορίζεται λέμβον,  δίδωσι   δὲ τῷ Ζήνωνι· τοῦτο γὰρ
[2, 35]   μόνον οἴχεται καὶ οὐκ ἀπολαῦσαι  δίδωσι   τῷ φιλοῦντι, ἀλλ´ ἔοικε τῷ
[2, 36]   Φρυγὸς ἐρασθῇ, τὸν οὐρανὸν αὐτῷ  δίδωσιν,   ἵνα καὶ συνοικῇ καὶ οἰνοχόον
[2, 7]   καὶ Κλειὼ καὶ παρεκάθητο,  διεβάδιζον   δὲ ἐγώ· καί τις ἐξαίφνης
[2, 19]   καλέσασα τὸν εἰς τοῦτο ἐπιτεταγμένον  διέβαλλε   πάλιν τὰς κλεῖς, ὅπως ἀνοίξειε.
[2, 26]   τὰ γεγονότα καὶ ὅτι φεύγειν  διεγνώκαμεν.   λέγει Κλειώ· Κἀγὼ σὺν
[2, 11]   τοὺς γάμους συνεκρότει θᾶττον  διεγνώκει.   ἐνύπνια γὰρ αὐτὸν διετάραττε πολλά.
[2, 19]   παρθένος καὶ μήτηρ αὐτῆς  διειλήφεσαν,   ἑκάτερα τὰ ἀντικρύ, τὰ δὲ
[2, 19]   δὲ ἐπὶ θάτερα· μέσος δὲ  διεῖργε   στενωπὸς τὰ οἰκήματα· θύρα δὲ
[2, 19]   ἡμέρας διαλιπὼν πρὸς τὴν Λευκίππην  διελεγόμην·   Μέχρι τίνος ἐπὶ τῶν φιλημάτων
[2, 11]   θεασάμενός τινα. ~Ὀλίγων δὲ ἡμερῶν  διελθουσῶν   πατήρ μοι τοὺς γάμους
[2, 8]   πόρρωθεν ἰδόντες προσιοῦσαν τὴν θεράπαιναν  διελύθημεν,   ἐγὼ μὲν ἄκων καὶ λυπούμενος,
[2, 20]   μή τι νύκτωρ ἡμῖν πραχθῇ,  διενυκτέρευε   μέχρι πόρρω τῆς ἑσπέρας, ἀναπετάσας
[2, 15]   πολλὰ μὲν ἦν καὶ ποικίλα,  διέπρεπον   δὲ ἐν αὐτοῖς οἱ τοῦ
[2, 15]   τοσοῦτον, ὅσον αἱ τῶν κεράτων  διεστᾶσιν   ἀρχαί· καὶ τὸ θέαμα κυκλουμένης
[2, 11]   διεγνώκει. ἐνύπνια γὰρ αὐτὸν  διετάραττε   πολλά. ἔδοξεν ἄγειν ἡμῶν τοὺς
[2, 12]   πατὴρ καὶ τερατοσκόπους τὸν οἰωνὸν  διηγεῖται.   οἱ δὲ ἔφασαν δεῖν καλλιερῆσαι
[2, 26]   εἴσω τῶν θυρῶν τῷ Κλεινίᾳ  διηγούμεθα   τὰ γεγονότα καὶ ὅτι φεύγειν
[2, 2]   μῦθον ᾄδουσι. καὶ τῆς ἑορτῆς  διηγοῦνται   πατέρα μῦθον, οἶνον οὐκ εἶναί
[2, 12]   δὲ ἔφασαν δεῖν καλλιερῆσαι Ξενίῳ  Διῒ   νυκτὸς μεσούσης ἐπὶ θάλατταν ἥκοντας·
[2, 36]   λέγοντος Τὸν καὶ ἀνηρείψαντο θεοὶ  Διῒ   οἰνοχοεύειν κάλλεος εἵνεκα οἷο, ἵν´
[2, 12]   ἐγένετο τὸν ἀετὸν ὑπερεπῄνουν καὶ  δικαίως   ἔλεγον ἁπάντων ὀρνίθων εἶναι βασιλέα.
[2, 34]   ἐτιμώμην ἐμαυτῷ. ἐλεήσαντες οὖν οἱ  δικασταὶ   προσετιμήσαντό μοι τριετῆ φυγήν, ἧς
[2, 34]   ἄγουσιν οὖν με ἐπὶ τὸ  δικαστήριον   οἱ τοῦ μειρακίου γονεῖς οὐκ
[2, 18]   τῷ σκάφει, ἐμβάντες εὐθὺς ὄρνιθος  δίκην   ἀφίπτανται. ἡμῶν δὲ οἱ μὲν
[2, 14]   γὰρ ὀλίγος ἄνεμος εἰς τὰς  δίνας   ἐμπέσῃ, τὸ μὲν ὕδωρ ὡς
[2, 2]   προτρυγαίου Διονύσου τότε. τὸν γὰρ  Διόνυσον   Τύριοι νομίζουσιν ἑαυτῶν, ἐπεὶ καὶ
[2, 3]   καὶ σταφυλὴν τὸν ὄμφακα ποιεῖ.  Διόνυσος   δὲ ἐντετύπωται τῶν βοτρύων πλησίον,
[2, 3]   αὐτὴν ἑώρων. Ἔρως δὲ καὶ  Διόνυσος,   δύο βίαιοι θεοί, ψυχὴν κατασχόντες
[2, 2]   τὸ ἀμπέλινον ἦν. καὶ  Διόνυσος   ἐπαινεῖ τῆς φιλοφροσύνης τὸν ποιμένα
[2, 2]   κάτωθεν ἡδονῆς πῦρ. καὶ  Διόνυσος   ἔφη· Τοῦτό ἐστιν ὀπώρας ὕδωρ,
[2, 2]   δοκεῖν. ἐπὶ τοῦτον ἧκεν  Διόνυσος   τὸν βουκόλον· δὲ αὐτῷ
[2, 2]   ἦν. ἦν γὰρ ἑορτὴ προτρυγαίου  Διονύσου   τότε. τὸν γὰρ Διόνυσον Τύριοι
[2, 23]   τῆς Κλειοῦς ἀψοφητί, τρέμων τρόμον  διπλοῦν,   χαρᾶς ἅμα καὶ φόβου.
[2, 38]   ἔχοις κόρον, ἀλλ´ ὅσον ἐμφορῇ,  διψῇς   ἔτι φιλεῖν, καὶ οὐκ ἂν
[2, 35]   τὴν ἡδονήν· καταλείπει γὰρ ἔτι  διψῶντα.   ~Καὶ Μενέλαος, Ἀγνοεῖς,
[2, 34]   τὰ πρῶτα ηὐτυχοῦμεν, τὰ λεπτὰ  διώκοντες   τῶν θηρίων. ἐξαίφνης δὲ σῦς
[2, 2]   γενέσθαι πατέρα, ὅσον Ἀττικὸν εἶναι  δοκεῖν.   ἐπὶ τοῦτον ἧκεν Διόνυσος
[2, 38]   Μενέλαος, Ἀλλὰ σύ μοι  δοκεῖς,   ἔφη, μὴ πρωτόπειρος ἀλλὰ γέρων
[2, 27]   ὀλίγας ἡμέρας ἐπισχεῖν, κἂν οὕτω  δοκῇ,   συσκευασαμένους ἀπελθεῖν. οὐδὲ γὰρ νῦν
[2, 28]   μείζονα; εἰ παρθενίας ἔστι τις  δοκιμασία,   δοκίμασον. Ἔτι καὶ τοῦτο, ἔφη
[2, 28]   εἰ παρθενίας ἔστι τις δοκιμασία,  δοκίμασον.   Ἔτι καὶ τοῦτο, ἔφη
[2, 17]   τῆς γῆς, ἅμα μὲν ὡς  δοκοίη   τοῖς πολίταις ἕπεσθαι, ἅμα δὲ
[2, 27]   τῆς Κλειοῦς μακρὰν καὶ λέγει·  Δοκῶ   μοι καλλίστην γνώμην εὑρηκέναι, ταύτην
[2, 38]   οὐκ ἀρδεύεται μύρων ὀσφραῖς οὐδὲ  δολεραῖς   καὶ ἀλλοτρίαις ὀσμαῖς, πάσης δὲ
[2, 38]   δὲ τῶν πολλῶν τούτων γυμνώσῃς  δόλων,   ἔοικε κολοιῷ γεγυμνωμένῳ τῶν τοῦ
[2, 26]   πᾶν Κλειὼ βασανιζομένη κατείπῃ.  ~Δόξαν   οὖν οὕτως εἰχόμεθα ἔργου, σκηψάμενοι
[2, 38]   καὶ τὰ σχήματα· κἂν εἶναι  δόξῃ   καλή, τῶν ἀλειμμάτων πολυπράγμων
[2, 24]   οἴμοι τῶν κακῶν· μὴ καὶ  δοῦλος   ἦν; ~Ἐθάρσησεν οὖν παρθένος,
[2, 28]   ἐρεῖς, ἔφη, τὴν συσκευὴν τοῦ  δράματος;   ἰδοὺ καὶ Κλειὼ πέφευγεν.
[2, 26]   ὁρῶμεν σπουδῇ θέουσαν· ἦν γὰρ  δρασμὸν   βεβουλευμένη. ἅμα τε οὖν
[2, 4]   ὀφθαλμῶν πειρᾶν, ἀλλὰ καὶ ῥῆμα  δριμύτερον   εἰπεῖν. τότε δὲ πρόσαγε τὴν
[2, 35]   γυναικῶν, καὶ τὸ κάλλος αὐτοῖς  δριμύτερον   εἰς ἡδονήν. Πῶς δριμύτερον, ἔφην,
[2, 35]   αὐτοῖς δριμύτερον εἰς ἡδονήν. Πῶς  δριμύτερον,   ἔφην, τι παρακῦψαν μόνον
[2, 31]   καὶ εὐθὺς ἐπὶ Βηρυτὸν τὸν  δρόμον   ἐποιούμεθα, νομίζοντες εὑρήσειν ἐκεῖ ναῦν
[2, 23]   καὶ διὰ τῶν θυρῶν ἵεμαι  δρόμῳ,   καὶ Σάτυρος ὑποδέχεται τρέμοντα
[2, 34]   τὴν γένυν καὶ ἀντιπρόσωπος ἐχώρει  δρόμῳ,   καὶ τὸ μειράκιον οὐκ ἐξετρέπετο,
[2, 12]   καὶ ἐζήτουν μηχανὴν δι´ ἧς  δυναίμην   ἀναβαλέσθαι τὸν γάμον. σκοποῦντος δέ
[2, 25]   μηδὲ ἀνακραγεῖν διὰ τὸν φόβον  δυναμένη.   φόβος γὰρ γλώττης ἐστὶ δεσμός.
[2, 37]   ἀλλήλαις εἰς ὁμιλίαν καὶ ὡς  δύνανται   βιάζονται κἀκεῖναι φιλεῖν· σὺ δὲ
[2, 4]   καιρὸν τοῦ σε τῇ παρθένῳ  δύνασθαι   καθ´ αὑτὸν συνεῖναι μόνῃ. ~Ταῦτα
[2, 19]   ἄνοιξιν πειρᾶται καὶ ὡς εὗρε  δυνατήν,   τὴν Κλειὼ ἐπεπείκει, καὶ τῆς
[2, 21]   ἐποίησέ τε τῶν ἄλλων θηρίων  δυνατώτερον.   δὲ τοιοῦτος, ἔφασκε, τὸν
[2, 5]   καὶ τοξεύω καὶ φλέγω· πῶς  δυνήσῃ   φυγεῖν; ἂν φυλάξῃ μου τὸ
[2, 3]   ἑώρων. Ἔρως δὲ καὶ Διόνυσος,  δύο   βίαιοι θεοί, ψυχὴν κατασχόντες ἐκμαίνουσιν
[2, 36]   τὸ κάλλος αὐτοῦ φεύγει ταχύ.  δύο   γὰρ ἐγὼ νομίζω κατ´ ἀνθρώπους
[2, 19]   ἔχον, δύο μὲν ἐπὶ δεξιά,  δύο   δὲ ἐπὶ θάτερα· μέσος δὲ
[2, 30]   τὸ πολὺ τῆς φροντίδος ἀπερριψάμην.  δύο   δὲ ἡμέρας διαλιπόντες, ὅτε καὶ
[2, 7]   παύσειν γὰρ αὐτὴν τῆς ἀλγηδόνος  δύο   ἐπᾴσασαν ῥήματα· διδαχθῆναι γὰρ αὐτὴν
[2, 31]   ὑμεῖς καὶ Κλεινίας καὶ  δύο   θεράποντες αὐτοῦ. ἐπελαύνομεν οὖν τὴν
[2, 19]   ἦν μέγα τέτταρα οἰκήματα ἔχον,  δύο   μὲν ἐπὶ δεξιά, δύο δὲ
[2, 31]   καὶ περὶ μοίρας τῆς νυκτὸς  δύο   παρῆμεν ἐπὶ τὴν πόλιν καὶ
[2, 19]   τὰ ἀντικρύ, τὰ δὲ ἔξω  δύο   τὰ πρὸς τὴν εἴσοδον, τὸ
[2, 15]   εὐτελὴς οὐδ´ ὡς Κύπριος  δυσειδής,   ἀλλ´ ἐκ τῶν κροτάφων ὄρθιον
[2, 24]   δέ, κακόδαιμον, ἀδοξεῖς ἐν οἷς  δυστυχεῖς.   ἐπλάνα δέ με καὶ τὰ
[2, 24]   ἀθλιώτερον ἀνετμήθης τὴν γαστέρα· αὕτη  δυστυχεστέρα   τῆς μαχαίρας τομή· οὐδὲ εἶδον
[2, 34]   ἀποδημίας ἔρως βάσκανος καὶ θήρα  δυστυχής.   ἤρων μειρακίου καλοῦ· τὸ δὲ
[2, 28]   λείπεται, ἵνα καὶ μετὰ μαρτύρων  δυστυχῶμεν.   ταῦτα ἅμα λέγουσα ἀνεπήδησεν ἔξω.
[2, 10]   ἐπέκεινα τρέπεται τὴν ἐπὶ τὸ  δωμάτιον   αὑτῆς, ἐγὼ δὲ ἐπὶ θάτερα,
[2, 23]   μικρὸν διαλιπών, ὅσον εἰς τὸ  δωμάτιον   αὐτοῦ φθάσαι, καταπεσὼν ἔκειτο, τὸν
[2, 23]   τοῦ σκότους καὶ ἐπὶ τὸ  δωμάτιον   ἑαυτῶν ἤλθομεν. ~Ἡ δὲ πρῶτον
[2, 1]   δὲ ἑαυτοὺς ἐπαινοῦντες ἐπὶ τὸ  δωμάτιον   ἐβαδίζομεν τῆς κόρης, ἀκροασόμενοι δῆθεν
[2, 20]   πόρρω τῆς ἑσπέρας, ἀναπετάσας τοῦ  δωματίου   τὰς θύρας, ὥστε ἔργον ἦν
[2, 37]   σιωπᾷς; Ἀλκμήνῃ δὲ τοῦτο μόνον  δῶρον   ἀρκεῖ, ὅτι δι´ αὐτὴν ἔκλεψεν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 8/02/2006